7.

De kip en het ei
Het is eind januari als ik dit schrijf, en ik zit werkelijk te smachten naar een vers eigen eitje in
het leghok. Maar de dames zijn nog niet zover, al zie ik wel dat de kammen langzamerhand
weer wat gaan opzwellen en wat roder gaan kleuren. Nee, dan de haan, die er de hele winter al
patent bij loopt, met een schitterende grote rode kam die kloek rechtop staat. Maar ook hij
vertoont al tijden niet de neiging om zijn hennetjes te bestijgen, dus zal ik nog wel even
geduld moeten hebben.
Opnieuw steken bij mij ook weer de kriebels op bij de gedachte aan een mooi legsel, een
broedse kip en dan een leuk toompje kuikens. Toen ik nog geen haan had, had ik wel een
regelmatig broedse kip. Maar nu de omstandigheden er eindelijk naar zijn, vertonen de dames
weinig animo. Op die ene na dan, die een halfslachtige poging deed, ver in het najaar, maar
haar eieren regelmatig zo lang in de steek liet dat ze ijskoud werden. Het leek me een gebed
zonder end, dus heb ik ze maar weggehaald. Ik vond het ook een beetje een slecht idee,
vanwege de naderende winter. Jonge dieren horen toch eigenlijk in het voorjaar geboren te
worden. En dat nieuwe hennetje was vast veel te onervaren om dat te beseffen.
Maar toen zag ik eind oktober opeens een eindje verderop een kip met piepkleine kuikentjes
rondwandelen. De eigenaar had ze in een apart hok gezet, maar overdag scharrelden ze
gewoon tussen de andere kippen door het gras. Ik vroeg me af hoe dat moest aflopen als het
weer zo ijzig werd als vorig jaar. Maar het is niet koud geworden, en de kuikentjes groeiden
als kool. Kennelijk kan dat dus gewoon, kuikens in de winter. En had ik me er niet mee
moeten bemoeien.
Vaak voel ik dat wel als een dilemma: je ziet iets gebeuren, hebt er een bepaald idee over
(soms opgedaan door ervaring, maar meestal omdat je er iets over gehoord of gelezen hebt),
en gaat dan ingrijpen. In mijn geval had ik de eieren met broedse kip en al verplaatst naar het
kuikenhok, omdat ik gelezen had dat jonge kuikens worden dood gepikt door de andere
kippen. Maar wat er gebeurde was dat de broedse kip van haar eieren af kwam en hard langs
het gaas van de grote ren heen en weer ging rennen, waar ze haar voormalige groepsgenoten
gezellig met elkaar zag rondkuieren. Zo waren die eieren dus afgekoeld.
Ik ben geneigd om haar (of een andere broedse kip, dat is natuurlijk ook prima) de volgende
keer gewoon te laten zitten waar ze zit, en dan maar te zien waar het schip strandt. Het zal dan
wel stress geven (bij mij dan) tegen de tijd dat de eieren uit moeten komen, want dan zal ik op
de loer gaan liggen om te voorkomen dat de anderen de kuikens iets aandoen. Maar misschien
gebeurt er wel helemaal niks, en verdedigt de moederkloek haar kuikens vanzelf wel?
Misschien gebeuren dat soort dingen alleen in te kleine rennen?
Natuurlijk kan ik ook gewoon een stel eieren in de broedmachine leggen, maar dat zelf
uitbroeden, die interactie tussen de kloek en haar kuikens, dat is nu juist wat ik zo graag eens
van nabij zou willen meemaken. Er zit niks anders op: trial and error, ofwel: op hoop van
zegen dan maar.
Jolande van der Klis