Кралот Едип како трагичен лик

Романот "Кралот Едип" е творба напишана од древногрчкиот драматург Софокле. Ова

магистрално дело претставува врвот на класичната грчка трагедија и се вградува во
ткаенето на античката митологија. Првично изведена во 429 г.п.н.е., „Кралот Едип“
раскажува за животната приказна на Едип, син на Лај и Јокаста, чија судбина е предвидена
да биде трагична и неизбежна.
Едип, во силата на својата невиност и желбата за контрола врз својот живот, несфатливо ја
претежува предсказанието. Во сеопфаќањето на себеси како умножител на трагедијата, тој
сознава дека нема избегнување од судбината што го очекува. Неговата постапка на
убиство на сопругата и вештачката самоизолација од општеството се јавуваат како чекори
кон завршната стадија на неговата трагична судбина. Во длабоките теми на Едиповата
трагедија, се огледува замислата дека човекот не може да избегне од судбината што му е
одредена. Секој обид за избегнување од неа предизвикува конечен удар, оставајќи го
ликот во безизлезна темнина. Иако софистициран во своите дејства, Кралот Едип се
претвора во модел на трагичниот лик чие постоење е затнато во течењето на времето и
просторот.
Со завршувањето на приказната за Кралот Едип, трагичниот облик на неговата судбина ги
потсетува сите човечки сърца дека, независно од интелигенцијата и мудроста, не можеме
да избегнеме од врзаноста на нашата сопствена трагична судбина. Преку оваа древна
приказна, грчките митолози не не само создале лик што е символ на трагичност, туку и
глобална рефлексија на човековата немоќ пред неизбежната судбина. Во својата трагична
и едновремено патетична приказна, Кралот Едип остава неизбрислив отпечаток во
литературната историја, потсетувајќи не на унверзалната истина за нашето човечко
постоење.