Mga Problema sa Tradisyunal na Pamamaraan sa Pag- Aani ng Palay sa Pilipinas at sa

mgaKaratig Bansa

Pilipinas

Ayon kina Alizadeh and Allameh (2013), ang manu-mano o tradisyonal na pag- aani

ng palay ay mayroong negatibong dulot sa maraming aspeto katulad na lamang ng ito ay

matrabaho, umuubos ng oras at magastos na operasyon na nangangailangan ng humigit-

kumulang 100–150 na tao sa isang oras upang makaani ng 1 ektarya ng palayan. Ang

tradisyunal na pamamaraan na ito ay sinasabing matrabaho dahil ito ay may maraming gawain

na kasama at hiwahiwalay katuladna lamang ng paggapas, pagsasalansan, pagbibigkis, at pag

gigiik na kung saan ay isang gawain na pinagsama sama sa mekanisadong makinarya.

Dagdag pa rito, hindi lang ito matrabaho dahil sa maraming kailangan gawin dito kung hindi

ito rin ay may kamahalan dahil marami ang trabahador o manggagawang magsasaka ang

kinakailangan dito na nangangahulugan na kailangan ng mas malaking pera. Bawat isang tao

ay kailangan swelduhan na kung saan ay higit na masasabing malaki ang perang nababawas

sa masasabing kita. Bukod pa rito, ito ay higit na mas

matagal o kinakailangan ng mahabang oras dahil maraming proseso sa pag aani ng palay o

dependesa tao na gagawa para dito.

Sri Lanka at Nepal

Sa Sri Lanka, ang palay ay inaani sa pamamagitan ng manu-manong paggawa gamit

ang karit, at ang pag-aani ng palay ay naantala dahil sa kakulangan sa paggawa sa tradisyunal

na pamamaraan na nagreresulta sa pagkawala ng butil dahil sa labis na kapanahunan

(Chandrajitha etal., 2016). Sa kabilanng banda, sa Nepal ang mga teknolohiya sa paggawa ng
bigas na nagpapaliitsa pagkawala ng produksyon ay hindi sapat at hindi madaling makuha ng

mga magsasaka (Tripathiet al., 2019). Ang kakaunting manggagawang bukid sa manu-manong

pag-aani, pagdadala, paggiikat paglilinis sa kasalukuyan ay kakaunti na lamang na kadalasang

nakakaapekto sa napapanahongpag-aani ng palay. May mga panahong nag kukulang ang mga

tauhan na kung saan mas napapatagal o naaantala ang pag-aani ng palay.

Ang tradisyunal na pamamaraan ng pag-aani ng palay ay nailalarawan sa mga

bansang ito na mababa ang produktibidad dahil sa hindi gaanong pagsasagawa ng mga

makabagong teknolohiya, hindi gaanong pamamahala ng mga makabagong teknolohiya,

hindi sapat na kontrol sa paulit-ulit na pagkalugi ng pananim dahil sa mga natural na

kalamidad at krisis sa paggawa. Ang mga natukoy na problema sa tradisyunal na manual na

pag-aani ng palay ay: ang pagkaantalang pag-aani na iniuugnay sa krisis sa paggawa dahil sa

mga pagbabago ng trabaho mula sa agrikultura tungo sa iba, na nagresulta sa mas maraming

pagkalugi ng butil o ani dahil sa labis na pagkahinog ng mga butil, at ang masinsinang

paggawa at magastos na pag-aani ay dapat mapalitanng combine harvester.

Ayon sa isang published article, Natagpuan ang karamihan sa tradisyonal na

agrikultura sa mga umuunlad na bansa tulad ng ilang mga bansa sa Latin America, Asia at

Africa. Natagpuan din ito sa Europa sa maraming mga pribadong bukid na hindi

nakikipagtulungan sa komersyo ngunit mayroong higit na libangan sa agrikultura. Kung saan,

ito ay mga patunay at patibay na mayroon’ pagkaka-taon na umunlad ang ating bansa sa

pamamagitan ng tradisyunal na pagsasaka

 Mekanisadong Pamamaraan sa Pag-Aani ng Palay

Ang agrikultura ay sumasailalim sa isang ebolusyon - ang teknolohiya ay nagiging

isang mahalagang bahagi ng bawat komersyal na sakahan. Ang mga bagong kumpanya ng

“precision agriculture” ay bumubuo ng mga teknolohiya na nagbibigay-daan sa mga

magsasaka na mapakinabangan ang mga ani sa pamamagitan ng pagkontrol sa bawat variable

ng crop farming gaya ng moisture level, pest stress, kondisyon ng lupa, at micro-climate. Sa

pamamagitan ng pagbibigay ng mas tumpak na mga pamamaraan para sa pagtatanim at

pagpapalago ng mga pananim, ang precision agriculture ay nagbibigay-daan sa mga

magsasaka na pataasin angkahusayan at pamahalaan ang mga gastos.

Ang pagbabago ay mas mahalaga sa modernong agrikultura kaysa dati. Ang

industriya sa kabuuan ay nahaharap sa malaking hamon, mula sa tumataas na gastos ng mga

supply, kakulangan sa paggawa, at mga pagbabago sa mga kagustuhan ng consumer para sa

transparency at sustainability. Dumarami ang pagkilala mula sa mga korporasyong pang-

agrikultura na kailanganng mga solusyon para sa mga hamong ito.

Dahil dito, mabilis na tumaas ang paggamit ng mga kagamitang pang-agrikultura

tulad ng mga combine harvester. Ang modernong combine harvester, ay isang

maramihang gamit na
makina na idinisenyo upang anihin ang iba't ibang mga pananim na butil. May tatlong

pangunahing uri ng combine harvester na kasalukuyang nagagamit ng mga magsasaka: ang

self-propelled, track at tractor mounted. Ang combine harvester ay nagsimula bilang isang

simpleng disenyo ng isang bell machine ni Patrick Bell noong 1826. Noong 1835, si Hiram
Moore sa Estados Unidos ay nagdisenyo ng unang combine harvester na hinila ng mga

pangkat ng kabayo, mula, o baka. Sa India,ang unang combine harvester ay ginawa noong

1970 na naghatid ng pagbabago at pag-unlad sa sakahan sa India. Para mapagtagumpayang

mabuo ang combine harvester na kasalukuyang ginakamit madaming konsepto, plano,

disenyo, kabiguan, at kalaunang tagumpay ang pinagdaanannito.

Ang rice combine harvester (RCH), ayon at base sa combine harvester na disenyo na

mayroon sa PhilMech RCEF, ay isang makina sa agrikultura na pinagsasama ang pag-aani,

paggiik, paglilinis at pagbabalot sa isang operasyon. Ang mga benepisyo ng makinang ito ay

ang katatagan nito sa climate change, nakakatipid sa oras at paggawa, tinitiyak ang mas

mababang pagkalugi sa postharvest kumpara sa manu-manong pag-aani at nababawasan ang

oras sa pag-anidahil ang makina ay kayang umani ng hanggang tatlong ektarya sa isang araw.

Paggamit ng Combine harvester sa Buong mundo, Asya at Timog-silangang Asyang Bansa

Ayon sa record World Agricultural Trade Organization, nagkaroon ng 23% na pagtaas

sa demand para sa mga combine harvester sa pagitan ng 2018 at 2021. Astute Analytica

(2022) ay isinaad na sa buong mundo, higit sa 259,000 unit ng combine harvester ang

inaasahang ibebenta pagsapit ng 2030. Ito ay isang makabuluhang pagtaas sa kasalukuyang

laki ng merkado na humigit- kumulang 161,000 units. Ito ay sa kadahilanang napapatunayan

ng combine harvester na mabisa itong nagagamit sa pag-aani ng butil at iba pang pananim sa

iba’t ibang klase ng lupain, malaking presisyon sa pag-aani at mabilis na paglipat sa mga

bukirin at pagtitipon ng mga pananim.

 Ang 89% ng kabuuang lupain sakahang pang-bigas sa daigdig ay sinasakop ng mga

bansang Asyano, at sila ay gumagawa ng 90% ng kabuuang produksyon ng bigas;

gayunpaman, sa mga bansa sa Timog Silangan at Timog Asya, ang mga magsasaka ay

karaniwang nag-aatubili na gumamit ng mga bagong teknolohiya tulad ng transplanter,

tractor, at combine harvester dahilnatatakot sila sa mas mataas na panganib sa produksyon ng

palay (Arihara, 2013). Ang mga developed countries ay gumagamit ng awtomatikong

combine harvester para sa pag-aani ng mgabutil ng cereal, at ang ilang developing countries sa

Timog at Timog Silangang Asya ay gumagamitdin ng mga combine harvester at bilang isang

medium grade na teknolohiya, at maraming umuunlad na bansa ang gumagamit ng reaper

para sa pag-aani ng palay upang mabawasan ang gastos sa produksyon (Ali et al., 2018).

Samantala, Ang kawalan ng angkop na makinarya at teknolohiya sa pag-aani ay isang

malaking disisentibo sa karamihan ng mga magsasaka ng palay, lalo na sa mga bansa sa Sub-

Saharan Africa (Amponsah et al, 2017).

Ayon sa isang pag-aaral, sa Thailand, ang palay ay nililinang sa halos 9 milyong

ektarya ng lupa na may average na produktibidad na 2.8 t/ha (8.9 milyong ha at 2.831 t/ha

noong 2019) ayon sa national statistics. Ang mga rice combine harvester ay sikat sa mga

kontratista at ginagamit din ng mga grupo ng mga progresibong magsasaka. Ang average na

taunang paggamit ng rice combine harvester ay 237.92 ha/year. Ang dahilan ng pagkauso ng

combine harvester kumpara satradisyunal, ayon sa mga magsasaka ng bansa, ay dahil sa mas

magandang panahon at produktibidad sa ekonomiya ayon sa mga magsasaka sa bansa. Sa

karaniwan, ang rice combine harvesting ay nangangailangan lamang ng 1.69 h laban sa

283.06 h sa manu-manong pag-aani ngisang ektarya ng sakahan; samantalang, nagkakahalaga

ito ng 104.78 USD/ha kumpara sa 199.08 USD/ha para sa manu-manong paraan ng pag-aani.

Dahil sa pagkukumparang ito, napatunayan atkumbinsido ang mga magsasakang Thai na ang

paggamit nito ay nakakabawas sa oras, gastos ng produksyon at mga nasasayang na butil.

Paggamit ng Combine Harvester sa Pilipinas

Sa Pilipinas sa lalawigan ng Ilocos Norte, sa pananaliksik na isinagawa nina Baradi at

Kang (2018), kung saan para sa mga lalawigan ng Ilocos, kasama sa mga pagpapalagay ang

taunang paggamit at kapasidad ng 3-row combine harvester sa isang taon sa 0.92 ha/day na

nagpapatakbong 7 hr/day, at apat na buwang tagal ng panahon ng pag-aani sa isang taon. Ang

paggamit ng makina ay may higit na kalamangan kaysa sa umiiral na kasanayan ng mga

magsasaka, ang manu- manong pag-aani, paggiik at pagpapatapang). Ang gastos sa

pagpapatakbo ng paggamit ng makinaay nakasalalay sa taunang paggamit nito. Ang pagsusuri

sa ekonomiya sa paggamit ng makina ay nagpapakita na ang halaga ng pag-aani ay tinatayang

nasa ₱4,744.30/ha na may taunang kapasidadna 80.96 ha, para sa tagal ng pag-aani ng apat

na buwan (dalawang buwan bawat panahon ng

pagtatanim) sa isang taon. Ang net income ay tinatayang nasa ₱506,461.27. Ang capital

investmentna ₱900,000.00 ay maaaring mabawi sa loob ng 1.78 yr o mula sa harvested area

na 43.08 ha hanggang break-even. Ang bahagi ng mga mang-aani gamit ang kasalukuyang

kasanayan ay 1/6 o 17% ng kabuuang ani o humigit-kumulang ₱11,000/ha (katulad din sa

umiiral na rate na sinisingil ng mga may-ari ng combine harvester sa ibang mga rehiyon) na

nangangahulugan ng

pagtitipid na ₱6,255.70/ ha gamit ang 3-row combine harvester.

 Unang Talahanayan: Pagsusuri ng Comparative Cost Gamit ang Korean 3-
RowCombine Harvester, Mga Lalawigan ng Ilocos, Pilipinas at South Korea

Ipinapakita sa pangalawang talahanayan ang mga pagsusuri sa gastos gamit ang 4-row

combine harvester kasama ang mga ginamit na pagpapalagay. Para sa mga lalawigan ng

Ilocos, kasama sa mga pagpapalagay ang taunang paggamit at kapasidad ng 4-Row Combine

Harvester sa isang taon sa 1.18 ha/araw na nagpapatakbo ng 7.05 oras/araw, at apat na

buwang tagal ng panahon ng pag-aani sa isang taon. Ang paggamit ng makina ay may higit

na kalamangan kaysa sa umiiral na kasanayan ng mga magsasaka na manu-manong pag-aani,

paggiik, at pagpapatapang.
Ang gastos sa pagpapatakbo ng paggamit ng makina ay nakasalalay sa taunang paggamit

nito. Ang pagsusuri sa ekonomiya sa paggamit ng makina ay nagpapakita na ang halaga ng pag-

aani ay tinatayang nasa ₱8,630.08 na may taunang kapasidad na 103.84 ha, para sa tagal ng

pagaani ng apat na buwan (dalawang buwan bawat panahon ng pagtatanim) sa isang taon. Ang

netong kita ay tinatayang nasa ₱246,092.66. Ang capital investment na ₱2,000,000.00 ay

maaaring mabawi sa 8.13 yr o mula sa harvested area na 71.81 ha hanggang break-even. Ang

bahagi ng mga mang- aani gamit ang umiiral na kasanayan ay 1/6 o 17% ng kabuuang ani o

humigit-kumulang ₱11,000/ha (katulad din sa umiiral na rate na sinisingil ng mga may-ari ng

combine harvester sa ibang probinsya) na nangangahulugan ng pagtitipid ng ₱ 2,369.92/ha gamit

ang 4-row combine harvester. Sa pananaliksik na ito napatunayang ang combine harvester (3-

row, 4-row), sa mga lalawigan ng Ilocos sa Pilipinas ay matipid at teknikal na magagawa.

Sa kondisyon ng South Korea, ang gastos sa pagpapatakbo ng paggamit ng ang makina

aytinatayang nasa ₱21,141.22 kada ektarya na may isang taunang kapasidad na 12.14 ha para sa
 Pangalawang Talahanayan: Pagsusuri ng Comparative Cost Gamit ang Korean 3-Row
Combine Harvester, Mga Lalawigan ng Ilocos, Pilipinas at South Korea

taunang paggamit ng 11 araw sa 1.18 ha/araw na kapasidad. Ang netong kita ay tinatantya sa

₱53,911.05. Ang capital investment na ₱1,123,103.00 pwede mabawi para sa isang panahon ng

20.83 taon mula sa isang ani na lugar ng 9.37 ektarya hanggang break-even.

Ipinapakita sa isang datos na 2.2% lamang ng mga lupang agrikultural ang may ganap na

mechanized harvesting equipment sa bansa na nagiging sanhi bakit marami pa ring mga

Pilipinong magsasaka ang umaasa sa manual harvesting hanggang ngayon. Aabutin ng 16

hanggang 25 araw para matapos ang mga magsasaka ang oras ng pag-aani para sa isang

ektaryang lupain. Mas madalas, nagresulta ito sa mataas na pagkalugi sa produksyon dahil sa

hindi mahusay na proseso ng pag-aani. Upang matugunan ang mga ito, binuo ng Philippine Rice

Research Institute (PhilRice) ang four-in-one na Rice Combine Harvester na maaaring

mabawasan ang pagkalugi ng ating mgaPilipinong magsasaka mula sa 4.5% hanggang 2.2%.

Ang pondo ay ibinigay ng Department of Science and Technology- Philippine Council for

Agriculture, Aquatic and Natural Resources Research and Development (DOSTPCAARRD).

Ayon kay PhilRice Agusan branch director Dr. Caesar Joventino Tado, ito ay mas

maganda kumpara sa mga mas malaki, mas mahal at imported na combine harvester ay hindi na

makapagoperate sa ilang palayan sa bansa. Ang mga imported na combined harvester ay

karaniwang nagkakahalaga ng humigit-kumulang 1M hanggang 1.5M pesos habang ang Rice

Combine Harvester na pinondohan ng DOST-PCAARRD ay tinatayang nasa 750,000 pesos

lamang. Ayon pa kay Dr. Tado, matutugunan ng rice combine harvester ang kakulangan ng
manggagawang pang-agrikultura, mapataas ang kita ng mga magsasaka, mapabuti ang

produktibidad at makatulong sa paghahanap ng bansa sa seguridad sa pagkain.

Ang mga pag-aaral na isinagawa ng Philippine Center for Postharvest Development and
Mechanization (PHilMech) ay nagpapakita na ang antas ng mekanisasyon ng bansa ay 1.23hp/ha
para sa lahat ng pananim, 2.31 hp/ha para sa palay sa lahat ng lalawigan, at tatlong hp/ha
samgapangunahinglalawigang gumagawa ngbigas tulad ngIsabelaatNuevaEcija (Tacio, 2022) .
Ang modernong makinarya sa sakahan ay nag-upgrade sa industriya ng agrikultura para sa
pinakamahusay. Sa paggamit ng rice combine harvester, halimbawa, ang isang magsasaka ay
maaaring umani at gumiik ng 3-5 ektarya ng lupa sa isang araw. Ayon kay Jett Molech G.
Subaba, na nangangasiwa sa siyentipikong research specialist ng PHilMech’s Applied
Communication Division, kapaki- pakinabang ang mekanisasyon kumpara sa tradisyunal o
manu-manong pag-aani na aabutin ng 15- 20 man-days bawat ektarya, hindi pa kasama ang
operasyon sa paggiik.

Mga Tagumpay sa Tradisyunal na Pamamaraan sa Pag-Aani ng Palay

Napataas ng makinarya ang dami ng produkto ng mga magsasaka ngayon, ngunit

marami pa ring mga problemang kailangang ayusin. Halimbawa sa mga makinaryang

ginagamit ngayon ay isang combine harvester na dinisenyo ng Philippine Rice Research

Institutena ayon sa kanila ay kayang ibaba ang rami ng mga pananim na nasisira matapos

anihin sa 2.2% mula sa 4.5%

(Cariaso, 2022). Ayon kay Tado na kinapanayam ni Cariaso (2022), direktor ng sangay ng

PhilRicesa Agusan, maitataas nito ang dami ng produkto na makukuha ng mga magsasaka sa

kanilang mga pananim at hayop at maayos ang pagkakulang ng paggawa sa agrikultura.

Sinabi rin niya na mas maliit ng 1.3 na metro ang ginawa nilang combine harvester kumpara

sa mga nabibili sa palengkedahil mas tama ang mga ito sa mga bukid sa bansa.

Sa pamamagitan ng Special Area for Agricultural Development (SAAD), isang grupo

ng mga magsasaka ay kumikita ng Php 1.3M mula sa rice combine harvester. Ang Midstream

Livelihood Farmers Association na may 70 miyembro sa Luna, na pinagkalooban ng Special

Area for Agricultural Development (SAAD) Program na may rice combine harvester noong

2018, ay nakakuha ng kabuuang Php 1,355,050.00 mula sa limang rice cropping seasons.

Ang nasabing agricultural machinery ay pinondohan sa ilalim ng FY 2016 DA funds na

nagkakahalaga ng Php 2,400,000.00. Ayon kay Benedick Gorospe, ang presidente ng

asosasyon, ang naturang programaay nagpabuti ng kanilang katayuan sa ekonomiya dahil ito

ay nagbigay sa kanila ng karagdagangkita. (Talahanayan 3)

Pangatlong Talahanayan: Income Generated by the Harvester

Sa pag-aaral nila Litonjua, A. et al., (2016) sa mga net effect ng pag-aani ng

mekanisasyon mga operasyon sa ani ng mga magsasaka, gastos, at kita. Ang mga epekto ng

mga combine harvester ay sinuri. Ang talahanayan 4 ay nagpapakita kung paano ang pag-

gamit ng combine harvester ay makakabawas sa mga gastos ng mga magsasaka at

makakapagpataas ng kita. Ang karaniwang mga kasanayan ng manu-manong pag-aani at

mekanikal na paggiik gamit ang axial- flow thresher ay parehong nagkakaroon ng mga grain

loss. Ang pagpapalit sa mga tradisyunal sa paggamit ng combine harvester ay magbabawas

ng grain loss sa 2.11% lamang (Regalado at Ramos, 2016). Makakatipid ito ng 116.76 kg/ha

ng kabuuang ani o humigit-kumulang 2.1% na pagtaas mula sa baseline na ani na 5,434

kg/ha. Katumbas ito ng karagdagang kita na P1,795/ha, na may hawak na iba pang salik na

pare-pareho. Ang paggamit ng combine harvester ay maaaringmabawasan ang mga gastos sa

pag-aani at paggiik, at alisin ang mga gastos sa sako at twine. Maaari din nitong bawasan ang

gastos ng permanent hired labor (PHL), na binabayaran batay sa harvest-sharing scheme: mas

maraming ani ang nangangailangan ng mas mataas na halaga ng PHL. Ang upa para sa

combine harvester na kasama ang bayad sa operator at gasolina, ay itinuring bilang

karagdagang gastos sa magsasaka. Binabawasan ng mga salik na ito ang kabuuang gastos ng

8% o P4,641/ha (Talahanayan 4), na pinapanatili ang iba pang mga salik na pare-pareho. Sa

huli, ang mas malaking kabuuang kita at pinababang gastos ay nagreresulta sa pagtaas ng net

income ng 28% o P6,436/ha. Ang mga resultang ito ay nagpapahiwatig na ang net effect ng

combine harvester ay mas malaki sa pagbawas ng gastos kaysa sa natipid na ani dahil sa mas

kaunting pagkalugi pagkatapos ng ani.

Pang-apat na Talahanayan: Net Effects of Using the Combine Harvester on Farmer’s Cost
andReturns
MGA SANGUNIAN

Asian Development Bank. (2009). The economics of climate change in Southeast Asia: a

regional review. Manila, Philippines.

Alave, K. (2012, June 28). Philippine farmers among least mechanized in Southeast Asia.

Philippine Daily Inquirer. https://globalnation.inquirer.net/41993/philippine-

farmersamong-least-mechanized-in-southeast-asia

Alvaro, L. L., Angeles, M. K., Celis, E., Dela Cruz, V., Ebron, J. J., Espiritu, I., Esquivel-Santos,

M. G. (2021). Effects of Farm Mechanization on the Lives of Rice Farm Workers of

Cabanatuan City, Nueva Ecija. International Journal of Advanced Engineering,

Management and Science, 7(6), 12-17. 10.22161/ijaems.78.3

Ali, M. R., Hasan, M. K., Saha, C. K., Alam, M. M., Hossain, M. M., Kalita, P. K., and Hansen,

A. C. (2018, July 29-August 1). Role of mechanical rice harvesting in socio-economic

development of Bangladesh [Conference presentation]. ASABE Meeting, Detroit,

Michigan.

Alizadeh, M.R. & Allameh, A. (2013). Evaluating rice losses in various harvesting practices.
Intl.

Res. J. Appl. Basic. Sci. Science Explorer Publications, 4(4), 894–901.

Amponsah, S. K., Addo, A. K., Dzisi, A., Moreira, J. & Ndindeng, S. A. (2017). Performance

evaluation and field characterization of the Sifang mini rice combine harvester. Journal

of the Applied Engineering in Agriculture, 33(4), 479–489.

Arida, I. A., Beltran, J. C., Bordey, F. H., Tanzo, I. R., Relado, R. Z., Malasa, R.B., & Antivo, M.

J. (2016, September 7-9). Combine harvester: its impact on rice farming [Conference

presentation]. 29th National Rice R&D Conference, PhilRice, Maligaya, Science City of

Muñoz, Nueva Ecija.

Arihara, J. (2013). Rice Mechanization in Asia. JIRCAS International Symposium Proceedings.

https:www.jircas.go.jp/sites/default/files/publication/proceedings/2013-session-21-0.pdf

AstuteAnalytica. (2022). Global combine harvester market to touch value of $64,940.4 million
by

2030. AstuteAnalytica India Pvt. Ltd.

https://www.globenewswire.com/newsrelease/2022/09/05/2509886/0/en/Global-

Combine-Harvester-Market-to-Touch-Value-of64-940-4-Million-by-2030-Exclusive-

Report-by-Astute-Analytica.html.

Balingbing, C., Hung, N., Roxas, A. P., Aquino, D., Barbacias, M. G., Gummert, M. (2020). An

Assessment on the Technical and Economic Feasibility of Mechanized Rice Straw

Collection in the Philippines. Sustainability 2020, 12(17), 7150.

https://doi.org/10.3390/su12177150

Baradi, M. & Kang, C. (2018). Technical and financial assessment on the adaptation of

transplanter and combine harvester in the Ilocos Provinces, Philippines. International

Journal of

Agriculture Innovations and Research, 6(4).

http://www.ijair.org/administrator/components/com_jresearch/files/publications/IJAIR_2

678_FINAL.pdf

Bingabing, R.L, Paz, R.R., Badua, A.E. & Gragasin, M. (2015). Department of Agriculture rice

mechanization roadmap: on-farm and postharvest mechanization programs (2011-2016),

In Banta, S.J. (ed) Mechanization in rice farming. Los Baños Laguna: Asia Rice

Foundation.

353 p.

Cariaso, B. (2022, September 1). Local combine harvester developed. The Manila Times.
 https://www.manilatimes.net/2022/09/01/business/agribusiness/local-combine-

harvesterdeveloped/1856738

Chandrajitha, U. G., Gunathilakea, D. M., Bandaraa, B. D., and Swarnasiria D. P. (2016). Effects

of combine harvesting on head rice yield and chaff content of long and short grain paddy

harvest in Sri Lanka. Procedia Food Science, 6, 242–245.

Danbaba, N., Idakwo, P. Y., Kassum, A. L., Bristone, C., Bakare, S. O., Aliyu, U., Kolo, I. N.,
Abo,

M. E., Mohammed, A., Abdulkadir, A. N., Nkama, I., Badau, M. H., Kabaraini, M. A.,

Shehu, H., Abosede, A. O. & Danbaba, M. K. (2019). Rice Postharvest Technology in

Nigeria: An Overview of Current Status, Constraints and Potentials for Sustainable

Development. Open Access Library Journal, 6(8). 10.4236/oalib.1105509

Devi, K. S. & Ponnarasi, T. (2009). An Economic Analysis of Modern Rice Production

Technology and its Adoption Behaviour in Tamil Nadu. Agricultural Economics

Research Review, 22, 341-347.

Elphick, C. S. (2010). Why study birds in rice fields? Waterbirds, 33, 1–7. 10.1675/063.033.s101

Ferguson, J. G. (1973). Comprehensive Standard International Dictionary.

Hasan, M. K., Ali, M. R., Saha, C. K., Alam, M. M. and Haque, M. E. (2019b). Combine

Harvester: Impact on paddy production in Bangladesh. Journal of Bangladesh

Agricultural University,

17(4), 583–591.

International Rice Research Institute (2013). Harvesting.

http:www.knowledgebank.irri.org/images/docs/training-manual-harvesting.pdf

Juliano, B. O. (1993). Rice in human nutrition. Food and Agriculture Organization (FAO) and

International Rice Research Institute (IRRI), Manila, Philippines.

Lantin, R. M. (2001). Efficient mechanization of lowland rice production through land

consolidation, Philippine Agricultural Mechanization Bulletin, 8(1), 17-24.

Litonjua, A. C., Bordey, F. H., Malasa, R. B., Bautista, E. G., & Siddayao, J. Y. (2016).

Mechanizing postharvest work enhances farmers’ competitiveness. PhilRice. Rice

Science for Decision Makers, 7.

https://www.philrice.gov.ph/wpcontent/uploads/2017/01/Mechanizing-Postharvest-

Work-Enhances-Farmers-

Competitiveness.pdf

Maclean, J. L., Dawe, D. C., Harby, B. & Hettei, G. P. (2002). Rice Almanac: Source book for

the most important economic activity of earth. CABI Publishing, Wallingford, UK.

Medrano, J., Kristine, V., & Tindowen, D. (2016). Rice Combine Harvester: its effects to the

livelihood of rice-field tenants in a second class municipality. Asia Pacific Journal of

Multidisciplinary Research, 4(4), 112-118.

Mendoza, A. N. & Mariano, C. (2018). Magsasako at Mina: Ang Kalagayan ng mga Magsasaka

at Manggagawang Bukid sa Pagdating ng Rice-Combine Harvesters sa Occidental

Mindoro at

ang Badya ng Trahedya ng Pagmimina sa mga Pamayanan ng Mindoro.

https://www.academia.edu/37256837/

Paras Jr., F. & Amongo R. M. (2011). Technology Transfer Strategies for Small Farm

Mechanization Technologies in the Philippines. Food and Fertilizer Technology Center

Extension Bulletin, 570.

PhilRice. (2015, October 27). Enhancing agricultural mechanization through efficient land

reformation [Report]. Korea Agricultural Policy Experiences for Food Security

(KAPEX).
PHilMech. (n.d.). Combine harvester.

https://rcef.philmech.gov.ph/?page=harvestingandthreshing&action=combineHarvester

PhilRice. (2021). Machines. https://www.philrice.gov.ph/products/machines/

Rahman, T. U., Khan, M. U., Tayyab, M., Akram, M. W. & Faheem, M. (2016). Current status

and overview of farm mechanization in Pakistan – A review. Agricultural Engineering

International: CIGR Journal, 18(2), 83–93.

Redfern S. K., Azzu, N. & Binamira, J. S. (2012, April 23-24). Rice in Southeast Asia: facing

risks and vulnerabilities to respond to climate change [Workshop proceedings].

Proceedings of a

FAO/OECD “Building resilience for adaptation to climate change in the agriculture

sector” Workshop, Rome, Italy, 295–314.

Regalado, M. J., Yadav, S., Casimero, M., Bautista, E. G., Corales, R. G., DeDios, J. L., Martin,
E.

C., Pascual, K. S., Donayre, D. K., Kumar, V., Janiya, J., Evangelista Jr., G., Burac, M.
A.,

Sandro, J., Manuel, B., & Mendoza, J. (2020). Water-efficient and Risk Mitigation

Technologies for Enhancing Rice Production in Irrigated and Rainfed Environments

(WateRice). PhilRice R & D Highlights, (10), 13-15.

Sirikun, C., Samseemoung, G., Soni, P., Langkapin, J. & Srinonchat, J. A. (2021). Grain Yield

Sensor for Yield Mapping with Local Rice Combine Harvester. Agriculture 2021, 11, 897.

https://doi.org/10/3390/agriculture11090897
Special Area for Agricultural Development. (2020). Farmers’ group earns Php 1.3M from rice

combine harvester. Department of Agriculture.

https://saad.da.gov.ph/2020/08/farmersgroup-earns-php-1-3m-from-rice-combine-

harvester
Tacio, H. (2022). Why today’s farmers need to mechanize. Philippine Morning Post.

https://www.philmech.gov.ph/?page=story_full_view&action=story_fullview&recordID=20

2282484053AMa6f3cd

Tado, C. J. (2001). Mechanization of rice production in the Philippines: trends and perspectives.

Annals of Tropical Research, 23(1), 66-80.

Tripathi, B. P., Bhandari, H. N. & Ladha, J. K. (2019). Rice strategy for Nepal. Acta Scientific

Agriculture, 3(2), 171–180.