Professional Documents
Culture Documents
Daniel Naborowski - Poeta Metafi
Daniel Naborowski - Poeta Metafi
Daniel Naborowski - Poeta Metafi
Wprowadzenie
Przeczytaj
Audiobook
Sprawdź się
Dla nauczyciela
Bibliografia:
Źródło: Daniel Naborowski, Cień, [w:] Antologia polskiej poezji metafizycznej epoki baroku,
oprac. K. Mrowcewicz, Warszawa 1993, s. 34.
Źródło: Daniel Naborowski, Krótkość żywota, [w:] Poeci polscy od średniowiecza do baroku,
oprac. K. Żukowska, Warszawa 1977, s. 354–355.
Źródło: Daniel Naborowski, Impresa, [w:] tegoż, Antologia polskiej poezji metafizycznej epoki
baroku, oprac. K. Mrowcewicz, Warszawa 1993, s. 101–102.
Źródło: Daniel Naborowski, Cień, [w:] tegoż, Antologia polskiej poezji metafizycznej epoki
baroku, oprac. K. Mrowcewicz, Warszawa 1993, s. 93–96.
Daniel Naborowski – poeta metafizyczny
Przypadające na epokę baroku odkrycia, takie jak wynalazek teleskopu czy mikroskopu,
wywołały wątpliwości dotyczące skończoności kosmosu i miejsca człowieka we
wszechświecie. Barokowe niepokoje stały się punktem wyjścia do pytań o sens i cel życia
ludzkiego. Pytania te stawiali nie tylko filozofowie, lecz także poeci, tworzący w atmosferze
duchowych lęków i niepewności jutra. Wyrazem intelektualnego niepokoju stała się tak
zwana poezja metafizyczna.
Twoje cele
Poezja metafizyczna
Poezja metafizyczna to nurt liryki wyrastający z atmosfery sceptycyzmu i niepewności
charakterystycznej dla czasów baroku. Termin ten jest używany przede wszystkim
w odniesieniu do twórczości angielskich poetów tworzących na przełomie XVI i XVII
wieku, m.in. Johna Donne’a i George’a Herberta, którzy wprowadzili do liryki język nauki,
filozofii i teologii. Poezja metafizyczna to twórczość erudycyjna, wykorzystująca niezwykłe
skojarzenia, bogata w aluzje i nawiązania do kultury i sztuki. Poeci tego nurtu formułowali
pytania o sens i cel życia człowieka. Łączyli refleksję filozoficzną z tematyką religijną oraz
wątkami dotyczącymi erotyki, zmysłów. Poezja metafizyczna poruszała problematykę
przemijania, marności i nietrwałości istnienia, ukazywała pokusy, słabości i namiętności
człowieka. Twórcy tej liryki podkreślali rozdarcie pomiędzy doczesną cielesnością
a dążeniem do życia wiecznego. W Polsce poezję metafizyczną tworzyli m.in. Mikołaj Sęp
Szarzyński, Sebastian Grabowiecki i Daniel Naborowski.
Daniel Naborowski
Daniel Naborowski (ur. w 1573 w Krakowie, zm. w 1640 w Wilnie) to jeden z najlepiej
wykształconych polskich poetów barokowych. Przez kilkanaście lat zdobywał wiedzę na
europejskich uniwersytetach – studiował medycynę w Bazylei, prawo w Orleanie, poznał
środowiska naukowe Strasburga i Padwy, pobierał prywatne lekcje mechaniki u Galileusza.
Biegle mówił w kilku językach. Był sekretarzem, nadwornym medykiem i dyplomatą
w służbie rodu Radziwiłłów, odbywał liczne podróże dyplomatyczne po Europie. Pisaniem
utworów poetyckich i przekładem dzieł na język polski zajmował się na marginesie swojej
działalności. Dorobek artystyczny poety nie był drukowany aż do XX wieku (wcześniej był
znany jedynie w rękopisach).
Słownik
koncept
(łac. conceptus – ujęcie) – wyszukany, oryginalny i niespodziewany pomysł, na którym
oparty jest utwór poetycki. Skonstruowany zazwyczaj za pomocą takich środków
stylistycznych, jak antyteza, paradoks, paralelizm czy oksymoron, a nakierowany na
wywołanie zaskoczenia odbiorcy
konceptyzm
metafizyka
paradoks
vanitas
(łac. vanitas – marność) – motyw marności świata wywodzący się z biblijnej Księgi
Koheleta: "Vanitas vanitatum et omnia vanitas" („Marność nad marnościami i wszystko
marność”, Kh 1,2)
Audiobook
Polecenie 1
Wysłuchaj nagrania, a następnie stwórz na jego podstawie mapę myśli na temat poezji
metafizycznej.
poezja metafizyczna
Poezja metafizyczna
Pojęcie poezji metafizycznej po raz pierwszy zostało użyte w 1781 roku przez krytyka
literatury Samuela Johnsona w odniesieniu do twórczości grupy XVII‐wiecznych
poetów angielskich. Określenie było dla niego symbolem poezji zawiłej i
niezrozumiałej. Johnson chciał za jego pomocą wskazać charakterystyczne wyróżniki
pewnego typu twórczości, który oceniał negatywnie. W krytycznym tonie pisał, że
twórcy, o których mowa, nie liczyli się z normami gatunkowymi oraz wprowadzali do
poezji tematy niepoetyckie, mieszali sacrum z profanum, a wzniosłość ze śmiesznością.
Johnson zwrócił również uwagę na nową estetykę pozbawioną typowego dla
twórczości doby renesansu ładu i prostoty. Styl pisania autorów metafizycznych był
niepokojący, pełen figur stylistycznych, kunsztowny i trudny. Poezję tę cechowały
zaskakujące pomysły oraz łączenie różnych sfer doświadczenia. W literaturze polskiej
za poetów metafizycznych uważa się przede wszystkim twórców barokowych: Mikołaja
Sępa‐Szarzyńskiego, Sebastiana Grabowieckiego, Daniela Naborowskiego czy
Zbigniewa Morsztyna. Typową cechą ich twórczości jest poczucie duchowego kryzysu
oraz podejmowanie problemów egzystencjalnych. Sferę tematyczną utworów
metafizycznych wyznaczają trzy główne pojęcia: Bóg, człowiek i świat. Dużą rolę
odgrywają w tego typu twórczości pierwiastki irracjonalne oraz emocje. Poezja
metafizyczna wskazuje na niepewność i nieprzewidywalność życia. Podmiot liryczny
często czuje się zagubiony w niebezpiecznym i niestałym świecie, przeżywa rozterki
egzystencjalne.
Opracowano na podstawie: Krzysztof Mrowcewicz, Wstęp, [w:] Antologia polskiej poezji metafizycznej epoki
baroku, oprac. K. Mrowcewicz, Warszawa 1993, s. 7–43;
Jan Sochoń, Metafizyczność poezji [online]
h p://jansochon.pl/wp-content/uploads/2020/01/metafizycznosc_poezji.pdf
Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
Polecenie 2
“
Daniel Naborowski
Impresa
Źródło: Daniel Naborowski, Impresa, [w:] tegoż, Antologia polskiej poezji metafizycznej epoki baroku, oprac. K.
Mrowcewicz, Warszawa 1993, s. 101–102.
Sprawdź się
Teksty do ćwiczeń
“
Daniel Naborowski
Krótkość żywota
Godzina za godziną niepojęcie chodzi:
Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi.
Krótka rozprawa: jutro — coś dziś jest, nie będziesz,
A żeś był, nieboszczyka imienia nabędziesz;
Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt — żywot ludzki słynie.
Słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie,
Kołem niehamowanym lotny czas uchodzi,
Z którego spadł niejeden, co .
Wtenczas, kiedy ty myślisz, jużeś był, nieboże;
Między śmiercią, rodzeniem byt nasz ledwie może
Nazwan być czwartą częścią mgnienia; wielom była
Kolebka grobem, wielom matka ich mogiła.
Źródło: Daniel Naborowski, Krótkość żywota, [w:] Poeci polscy od średniowiecza do baroku, oprac. K. Żukowska, Warszawa
1977, s. 354–355.
“
Daniel Naborowski
Cień
PRZYPISANY KS. J. M. JANUSZOWI RADZIWIŁŁOWI, PODCZASZEMU
NAONCZAS W. KS. L. A. 1607
Ćwiczenie 1 輸
ma charakter apelu.
Określ sytuację liryczną w utworze Daniela Naborowskiego Krótkość żywota. W tym celu
uzupełnij pola.
Kto mówi?
Do kogo mówi?
O czym mówi?
Ćwiczenie 3 輸
Wskaż poprawne ustalenia na temat koncepcji czasu wynikającej z utworu Krótkość żywota.
Czas jest odczuwany przez człowieka jako coś niezwykle krótkiego, nieuchwytnego.
Czas to tylko abstrakcyjne pojęcie – człowiek nie dostrzega jego działania w swoim
życiu.
Krótkość żywota - to utwór ukazujący prawdy o ludzkiej egzystencji. Wyjaśnij, jak rozumiesz
każdą z myśli sformułowanych przez poetę.
“
Godzina za godziną niepojęcie chodzi:
Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi.
“
Słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie (...).
“
(...) jutro, coś dziś jest, nie będziesz,
A żeś był – nieboszczyka imienia nabędziesz (...).
“
Między śmiercią, rodzeniem byt nasz ledwie może
Nazwan być czwartą częścią mgnienia (...).
Ćwiczenie 6 醙
Wypisz z utworu Krótkość żywota przykłady wskazanych środków stylistycznych i określ ich
funkcje.
cytat
funkcja
Ćwiczenie 7 醙
Wybierz obraz, który – twoim zdaniem – najlepiej koresponduje z utworem Krótkość żywota
Daniela Naborowskiego. Uzasadnij wybór, formułując dwa argumenty.
John Souch, Sir Thomas Aston przy łożu śmierci żony , 1635
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.
Ćwiczenie 9 難
Przeczytaj utwór Cień Daniela Naborowskiego, a następnie wymień różne znaczenia, w jakich
występuje w utworze wyraz „cień”.
Ćwiczenie 10 難
Wyjaśnij, jak rozumiesz refleksję dotyczącą życia ludzkiego wyrażoną w podanym fragmencie
utworu Daniela Naborowskiego Cień.
“
Daniel Naborowski
Cień
(fragment)
Źródło: Daniel Naborowski, Cień, [w:] Antologia polskiej poezji metafizycznej epoki baroku, oprac. K. Mrowcewicz,
Warszawa 1993, s. 34.
Ćwiczenie 12 難
Sformułuj dwa argumenty, którymi poprzesz tezę, że utwory Daniela Naborowskiego Krótkość
żywota oraz Cień to przykłady poezji metafizycznej.
Dla nauczyciela
Grupa docelowa:
Podstawa programowa:
Zakres podstawowy
Treści nauczania – wymagania szczegółowe
I. Kształcenie literackie i kulturowe.
1. Czytanie utworów literackich. Uczeń:
1) rozumie podstawy periodyzacji literatury, sytuuje utwory literackie w poszczególnych
okresach: starożytność, średniowiecze, renesans, barok, oświecenie, romantyzm, pozytywizm,
Młoda Polska, dwudziestolecie międzywojenne, literatura wojny i okupacji, literatura lat 1945–
1989 krajowa i emigracyjna, literatura po 1989 r.;
2) rozpoznaje konwencje literackie i określa ich cechy w utworach (fantastyczną, symboliczną,
mimetyczną, realistyczną, naturalistyczną, groteskową);
4) rozpoznaje w tekście literackim środki wyrazu artystycznego poznane w szkole podstawowej
oraz środki znaczeniowe: oksymoron, peryfrazę, eufonię, hiperbolę; leksykalne, w tym
frazeologizmy; składniowe: antytezę, paralelizm, wyliczenie, epiforę, elipsę; wersyfikacyjne,
w tym przerzutnię; określa ich funkcje;
5) interpretuje treści alegoryczne i symboliczne utworu literackiego;
9) rozpoznaje tematykę i problematykę poznanych tekstów oraz jej związek z programami epoki
literackiej, zjawiskami społecznymi, historycznymi, egzystencjalnymi i estetycznymi; poddaje ją
refleksji;
10) rozpoznaje w utworze sposoby kreowania: świata przedstawionego (fabuły, bohaterów, akcji,
wątków, motywów), narracji, sytuacji lirycznej; interpretuje je i wartościuje;
11) rozumie pojęcie motywu literackiego i toposu, rozpoznaje podstawowe motywy i toposy oraz
dostrzega żywotność motywów biblijnych i antycznych w utworach literackich; określa ich rolę
w tworzeniu znaczeń uniwersalnych;
14) przedstawia propozycję interpretacji utworu, wskazuje w tekście miejsca, które mogą
stanowić argumenty na poparcie jego propozycji interpretacyjnej;
15) wykorzystuje w interpretacji utworów literackich potrzebne konteksty, szczególnie kontekst
historycznoliteracki, historyczny, polityczny, kulturowy, filozoficzny, biograficzny, mitologiczny,
biblijny, egzystencjalny;
2. Odbiór tekstów kultury. Uczeń:
6) odczytuje pozaliterackie teksty kultury, stosując kod właściwy w danej dziedzinie sztuki;
III. Tworzenie wypowiedzi.
1. Elementy retoryki. Uczeń:
1) formułuje tezy i argumenty w wypowiedzi ustnej i pisemnej przy użyciu odpowiednich
konstrukcji składniowych;
2. Mówienie i pisanie. Uczeń:
4) zgodnie z normami formułuje pytania, odpowiedzi, oceny, redaguje informacje, uzasadnienia,
komentarze, głos w dyskusji;
Strategie nauczania:
konstruktywizm;
konektywizm.
ćwiczeń przedmiotowych;
z użyciem komputera;
dyskusja.
Formy pracy:
praca indywidualna;
praca w parach;
praca w grupach;
praca całego zespołu klasowego.
Środki dydaktyczne:
komputery z głośnikami, słuchawkami i dostępem do internetu;
zasoby multimedialne zawarte w e‐materiale;
tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda.
Przebieg lekcji
Przed lekcją:
Faza wprowadzająca:
1. Nauczyciel wprowadza uczniów w temat lekcji. Następnie dzieli klasę na dwie grupy
i prosi, aby uczniowie opracowali mapy myśli do hasła „metafizyka”: jeden zespół
wzbogaca swoją mapę na podstawie bloku „Przeczytaj”, drugi na podstawie
multimedium. W dalszej części lekcji uczniowie będą rozbudowywać swoje mapy.
Faza realizacyjna:
1. Uczniowie rozbudowują mapy myśli, nad którymi rozpoczęli pracę na początku lekcji.
Jedna grupa pracuje z ćwiczeniami z sekcji „Sprawdź się” dotyczącymi tekstu
„Krótkość żywota” (ćwiczenia od 1 do 8), druga - utworu „Cień” (ćwiczenia od 9 do 11).
Następnie porównują efekty swoich prac. Nauczyciel w razie potrzeby koryguje
odpowiedzi, dopowiada istotne informacje, udziela uczniom informacji zwrotnej.
2. Uczniowie dobierają się w pary. Wykonują w dwójkach zadanie 12. Chętna osoba z pary
przedstawia wyniki pracy.
Faza podsumowująca:
Praca domowa:
Materiały pomocnicze: