ABNKKBSNPLAko?!

By: Roberto Ong

Si Roberto Ong ay ang isang simpleng lalaki, na ay kung sabihin, simple rin ang hangarin
sa buhay, yung ay “mag ka trabaho ng naka polo at naka korbata.” Noon bata siya, nag
aral siya sa isang pampublikong paaralan, doon ay naranasan niya ang tipong edukasyon
na ay tawagin natin na “low quality.” Kahit papaano ay natuto rin siyang paghalagaan ito
ngunit ang Math ay isang pagkalibre. Naranasan ni Roberto ang buhay ng isang tipical na
estudyante sa elementary. Wala gaanong requirements, pero nahahanap niya sarili
niyang problemado. Naranasan niya ang pagka makiling ng mga guro sa eskuwelahan,
ang pagkakaroon ng mga “teacher's pet” kung sabihin, at lahat ng ganyan. Nang
grumaduate at tumungo papuntang Highschool, naranasan niya ang paunti-unting
paghihirap ng tunay na buhay ng studyante. Dito niya nakilala ang iba't ibang uri ng tao
sa mundo, ang mga grupo, ang mga walang grupo, mga bobo at mga matalino. Nakita rin
niya ang mga tamad at hindi tamad (kung meron man), na isang gabi lang gagawin ang
project, na umaga bago mag klase gumagawa ng takdang aralin. Dito ay dahan-dahan
nang nawawalan ng interes si Roberto sa pag-aaral. Ng papuntang kolehiyo, dito ay
nakita ang katalinuhan niya. Halos lahat ng i-napplayan niya ay nai-pasa niya ang eksam.
Ngunit nung kolehiyo na siya, ay nagbago lahat. Ang pagpapatungo niya pagaaral.
Madalas kung malate, kung minsan absent, napilitan tuloy lumipat. Ng ito'y ginawa niya,
hindi parin naisalba ang problema niya sa pagaaral. Ang tanging problema niya ay
katamaran, ang katamaran niya ang taos-pusong nagpakita nung siya'y nag kolehiyo na.
Nakapagtapos siya kahit papaano, ilan taong nga lang ang inubos niya rito. Sinumpa niya
na ayaw niya ng mag aral, ngunit pagiging guro ang naranasan niya bilang unang
propesiyon. Dito natuklasan niya ang buhay ng isang guro, at nalaman niya na ang buhay
ng guro ay hindi madali. Mas marami ka pang aaralin kaysa sa mga studyante mo, kasi
nga ikaw ang magtuturo; minsan rin raw ay magiiba ang nalalaman mo ukol sa paksa na
iyon. Hindi daw maiwasan ang tawag natin na “favoritism” sa klase, dahil sa isang klase
naman talaga, may mga bobo at may mga matalino, laging may dibisyon. Nang “nag-
sawa” si Roberto sa tatlong taon na pag tuturo, pinili niyang isuko ang propesiyon na ay
hindi naman pala niya gusto. Pagkatapos nun ay “lumiwaliy” siya sa mga “pinang-
galingan” niya. Madami siyang nalaman na bagay na dapat pala ay naunawaan niya pa
nuon. Mahalaga ang pag aaral, at kung sabihin natin ay mura ang isang taong pang
tuition fee, pag sama samahin mo ay ang laki ng halaga na nabayad mo. Na kahit grade 1
lesson ay mahalaga. Na kung pinag butihan niya mas maganda sana trabaho niya. Nahiya
rin siya nung nakita niya yung mga kabatch niya nung highschool, dahil puro mataas na
posisyon nila sa trabaho, puro “big-time” ang dating, habang siya naman, ay naging guro,
at masaklap ay sinuko niya ito.