Padişahın Kızıyla Yörük Oğlu

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde memleketin birinde bir padişah
varmış. Padişah bir gün memleket turuna çıkmış. Yolda giderken bir mezarlığa denk gelmiş.
Mezarlıkta da bir adam varmış ve o çöpü kırar ona eklermiş, o çöpü kırar ötekine eklermiş. Bu
padişahın dikkatini çekmiş. Padişah adama selam verirmiş, adam selamı almazmış. Tekrar
selam verirmiş yine selamını almazmış. Üçüncü kez de selam vermiş ve adam dönüp bakıp:

“ Aleykümselam.”demiş. Padişah:

“Hayrola ya arkadaş. Nedir bu dalgınlığın, telaşın? Ne yapıyorsun sen? Neyle uğraşıyorsun

sen?” demiş.

Adam:

“Ben çöp çatıyorum.”demiş. Padişah:

“Benim kızı kime çattın?” diye sormuş. Adam:

“Falan dağın başındaki bir Yörük çadırında oturan Yörük’ün oğluna çattım.” demiş.

Padişah telaşlanmış:

“Yapma, etme!” diye geri almasını istemiş. Adam:

“Çok geç artık. Çattım bile ben.” demiş. Çöp çatılınca bu işin olacağı kesinleşmiş. Padişah
emretmiş:

“Falan dağın başındaki falanca Yörük’ün beşikteki oğlunu öldürün.”

Padişah adamları hemen yola çıkmışlar. Padişahın dediği çocuğu bulmuşlar. Beşikteki çocuğu
yaralamış, berelemişler, sırtına da bir bıçak saplamışlar. Bir değirmenin arığına atmışlar.
Değirmen arığının suyuyla çocuk yuvarlanmış gelmiş ve değirmenin obanına tıkanmış.
Değirmenci de tahıl öğütüyormuş. Çocuk düştüğü sırada şakır şukur her taraf su olmuş.
Değirmenci:

“Ooo her taraf yine su oldu. Herhalde yine tosba girdi suyun içine. O da yuvarlandı geldi. Çıkıp
bir bakın bakalım.” demiş yanındaki çalışanlara.

Onlar da çıkıp bakmışlar ki; sırtı kamalı bir çocuk. Hemen çocuğu almışlar suyun içinden ve
sırtındaki kamayı sökmüşler. Kamayı da değirmenin bir kenarına koymuşlar. Yarasını
iyileştirmişler. Çocuğun yüzünde bir iz kalmış. Çocuğu büyütmüşler. Değirmencinin de çocuğu
olmuyormuş ve adam çok sevinmiş. Oğlan ergenlik çağına gelmiş, yakışıklı bir delikanlı olmuş;
ama yüzündeki iz hala duruyormuş. Bizim padişah o dönemde yine gezmeye çıkmış. Gezerken
değirmene uğramışlar. Değirmenciden su istemişler.

Değirmenci de çocuğu ünlemiş:

“Oğlum, gelen misafirlerimize su getir.” demiş.

Çocuk suyu getirmiş ve içmişler. Bunlar tekrar yola koyulmuşlar.

Padişahın adamlarından birisi çocuğun yüzündeki izi fark etmiş.

Padişaha:

“Padişahım, sen bu çocuğu hiç tanıdın mı?” demiş. Padişah tanıyamamış.

Padişahın adamı:

“Bu çocuk falan dağın başındaki yörüğün çocuğu. Bizim öldürmek için suya attığımız çocuk.”
demiş.

Bunun üzerine tekrar geriye dönmüşler. Değirmenciyi sıkıştırmışlar. Değirmenci hakikati

anlatmış onlara. Padişah ve adamları çocuğu alıp götürecek olmuş; ama değirmenci bırakmak
istememiş. Zaten çocuğu olmayan değirmenci onu evlat edinip büyütmüş. Ayrılmak istememiş.
Padişah değirmenciyi dinlememiş ve çocuğu alıp götürmüş. Çocuğun cebine bir kağıt yazmış
ve çocuğu saraya göndermiş. Kağıtta “ben turneden dönünceye kadar bunun kafası cellatlar
tarafından uçacak.” yazıyormuş. Yörük oğlunun okuması yazması yokmuş. Çocuk kağıdı
cebine katmış ve gitmiş padişahının sarayına. Yaklaştığında çok yorulmuş. Bir ağacın gölgesine
uzanmış ve biraz dinlendikten sonra kağıdı kişilere verip emri yerine getirmeyi düşünmüş.
Çocuk kağıdın cellada gittiğini bilmiyormuş. Padişahın kızı da gezintiye çıkmışmış. Gezerken
ağacın dibinde dünya güzeli gibi bir gencin yattığını görmüş. Kızın çok dikkatini çekmiş.
Ceketinin cebinin açıldığını görmüş ve beyaz kağıdı merak etmiş. Oğlanı uyandırmadan kağıdı
oğlanın cebinden almış ve okumuş. Kağıtta, “ben turneden dönünceye kadar bunun kafası
cellatlar tarafından uçacak.” yazdığını görmüş ve dayanamayarak kağıdı yırtmış atmış. Kız
oğlana çoktan aşık olmuş. Kız başka bir kağıda “ben gelinceye kadar benim kızla bu oğlan
derhal evlendirilecek, düğünü her şeyi yapılacak.” yazmış ve babasının da mührünü basıp yine
oğlanı uyandırmadan ceketinin cebine koymuş. Oğlan bir şeyden haberi yok bir şekilde
uyanmış ve kağıdı vereceği kişiye vermiş. Kağıdı okumuşlar ve “ben gelinceye kadar benim
kızla bu oğlan derhal evlendirilecek, düğünü her şeyi yapılacak.” yazdığını görmüşler. Hemen
düğün, dernek hazırlıkları yapılmış. Düğün yapılmış. Padişah gelmeden padişahın kızıyla
Yörük oğlu evlenmiş. Padişahın kızı hamile kalmış, bir tane de oğlan çocuğu olmuş. Aylar sonra
padişah gezisinden geri geliyor diye haberi gelmiş. Kız bir taraftan oğlan bir taraftan çocuğun
kolundan tutmuşlar herkesle birlikte karşılamaya gitmişler. Padişah karşıdan gelirken bir
bakmış ki kızı ve öldürülecek olan oğlan ve torun ortada onu bekliyormuş.

Padişah: “Eyvah, ben hata yaptım. Kızım yine evlenmiş. Ölmemiş bu Yörük oğlu” demiş.

Allah’tan af dilemiş. Kaderin önüne geçilemeyeceğini anlamış. Bu sefer damadına değil de

torununa kendi sırtındaki abasını bundan sonra padişahlık sana devroldu diye giydirmiş. Kızını
ne kadar uğraşsa da Yörük oğlundan ayıramamış. Yörük oğlu padişahın damadı olmuş. Şimdi
gül gibi geçinip dururlar.