დავით კლდიაშვილის ნარატივი გვთავაზობს საგანმანათლებლო მეთოდოლოგიების

ტრანსფორმაციის მომხიბვლელ კვლევას, რაც ღრმა ხედვას იძლევა სწავლის მეთოდების

ევოლუციის შესახებ. მისი მოგზაურობა, რუსული ენის შემსწავლელი გარემოდან რუსულენოვანი
ოჯახის სტრუქტურირებულ ტრადიციულ სასკოლო სისტემამდე, რომელიც გამოირჩევა
ავტორიტარიზმითა და ფიზიკური დასჯით, მოიცავს დროთა განმავლობაში საგანმანათლებლო
პრაქტიკის მრავალფეროვან ასპექტებს.

კლდიაშვილის რუსულენოვან გარემოში ჩაძირვამ ხელი შეუწყო ენის სწრაფ ათვისებას, მაგრამ
თან ახლდა ოჯახური განცალკევების ემოციური გამოწვევა. ტრადიციული სასკოლო განათლება,
რომელიც მან მოგვიანებით წააწყდა, დანერგა დისციპლინა და მორჩილება, თუმცა ემოციური
ზიანის მიყენების საფრთხის ქვეშ, სადამსჯელო დისციპლინური ზომებით. თუმცა, მიხაილ
სტეპანიჩ ესიკორსკის მსგავსი ფიგურების მენტორობა და თანატოლებს შორის
თანამშრომლობითი სწავლება იყო მხარდაჭერის ფასდაუდებელი საყრდენი, რაც ხაზს უსვამს
ინდივიდუალური ხელმძღვანელობისა და თანამშრომლობითი სწავლის მნიშვნელობას
საგანმანათლებლო განვითარებაში.

ძველი და ახალი საგანმანათლებლო მეთოდოლოგიების შედარებითი ანალიზი ცხადყოფს ღრმა

განსხვავებას. ძველი სკოლის განათლება ხაზს უსვამდა ზეპირად დამახსოვრებას და
ავტორიტეტებთან შესაბამისობას, უმთავრესად ცოდნის შეძენაზე. ამის საპირისპიროდ,
თანამედროვე პედაგოგიური მიდგომები პრიორიტეტს ანიჭებს კრიტიკულ აზროვნებას,
კრეატიულობას და ჰოლისტურ განვითარებას, რაც მიზნად ისახავს 21-ე საუკუნის აუცილებელი
უნარ-ჩვევებით აღჭურვილ მთელი ცხოვრების მანძილზე მოსწავლეების განვითარებას.
თანამედროვე განათლება ასევე მხარს უჭერს შეფასების მრავალფეროვან სტრატეგიებს, მათ
შორის განმავითარებელ შეფასებას და პროექტზე დაფუძნებულ სწავლებას, ხელს უწყობს
ცნებების უფრო ღრმა გაგებას და ხელს უწყობს მოსწავლეთა ჩართულობას.

გარდა ამისა, თანამედროვე სასწავლო გარემო პრიორიტეტად ანიჭებს ინკლუზიურობას და

მრავალფეროვნებას, ხელს უწყობს თანამშრომლობით და კვლევაზე დაფუძნებული სწავლის
გამოცდილებას, რომელიც ხელს უწყობს სოციალურ-ემოციურ კეთილდღეობას და ავითარებს
გლობალურ მოქალაქეობას. მასწავლებლები ემსახურებიან როგორც სწავლის ფასილიტატორებს,
უხელმძღვანელებენ მოსწავლეებს მათ ინდივიდუალურ სასწავლო გზებზე და ხელს უწყობენ
ცნობისმოყვარეობისა და კვლევის კულტურას.

დასასრულს, კლდიაშვილის საგანმანათლებლო მოგზაურობა ემსახურება როგორც

საგანმანათლებლო მეთოდების დინამიური ევოლუციის მტკივნეულ ასახვას. როგორც
ტრადიციული, ისე თანამედროვე მიდგომების ძლიერი და შეზღუდვების გაცნობიერებით,
მასწავლებლებს შეუძლიათ შექმნან ინკლუზიური და ინოვაციური სასწავლო გარემო, რომელიც
აკმაყოფილებს მოსწავლეთა მრავალფეროვან საჭიროებებს დღევანდელ საგანმანათლებლო
ლანდშაფტში, ხელს უწყობს უწყვეტი სწავლის, პიროვნული ზრდისა და საზოგადოების წინსვლის
კულტურას.