PROYEKTO

SA
ESP

IPINASA NI:
JILLIAN ROSE c. eLARDO

IPINASA KAY:
LOURDES GURA

SALAWIKAIN
Ang mga salawikain, kawikaan, kasabihan, wikain, o sawikain ay mga maiiksing
pangungusap na lubhang makahulugan at naglalayong magbigay patnubay sa ating
pang-araw-araw na pamumuhay. Naglalaman ito ng mga karunungan.

Halimbawa:

1. Nagpapahayag ng panlahat na paningin sa buhay at sa batas ng buhay.

2. Nagpapahayag ng mabuting asal.

3. Nagpapahayag ng pagpapahalaga ng mga tao.

4. Nagpapahayag ng panlahat na katotohanan sa buhay at kalikasan ng tao.

5. Kapag taimtim sa loob,

Nagiging mabisa ang paghulog.

AWIT
Awit - Ang awit ay isang uri ng karunungang bayan na ang kayarian ay mga sukat
(measure) at tugma (rima). Layunin nitong uyamin o manudyo.

Halimbawa:
1. Bata, bata
Pantay-lupa
Asawa ng palaka

2. Mga dumi sa ulo

Ikakasal sa Linggo
Inalis, inalis
Ikakasal sa Lunes

3. Chitchiritchit alibangbang
Salaginto Salagubang
Ang babae sa lansangan
Kung gumiri’y parang tandang.
Santo Nino sa Pandacan,
Puto seco sa tindahan
Kung ayaw kang magpautang
Uubusin ka ng langgam.

Mama, Mama, namamangka

Pasakayin yaring bata
Pagdating sa Maynnila
Ipagpalit ng manika.

Ale, Ale, namamayong

Pasukubin yaring sanggol
Pagdating sa Malabon
Ipagpalit ng bagoong.

4. Leron Leron sinta

Buko ng papaya
Dala-dala'y buslo
Sisidlan ng sinta
Pagdating sa dulo'y
Nabali ang sanga
Kapos kapalaran
Humanap ng iba
Gumising ka Neneng
Tayo'y manampalok
Dalhin mo ang buslo
Sisidlan ng hinog
Pagdating sa dulo'y
Lalamba-lambayog
Kumapit ka Neneng
Baka ka mahulog
Ako'y ibigin mo
Lalaking matapang
 Ang baril ko'y pito
Ang sundang ko'y siyam
Ang lalakarin ko'y
Parte ng dinulang
Isang pinggang pansit
Ang aking kalaban
Leron Leron sinta
Buko ng papaya
Dala-dala'y buslo
Sisidlan ng sinta
Pagdating sa dulo'y
Nabali ang sanga
Kapos kapalaran
Humanap ng iba
Gumising ka Neneng
Tayo'y manampalok
Dalhin mo ang buslo't
Sisidlan ng hinog
Pagdating sa dulo'y
Lalamba-lambayog
Kumapit ka Neneng
Baka ka mahulog
Ako'y ibigin mo
Lalaking matapang
Ang baril ko'y pito
Ang sundang ko'y siyam
Ang lalakarin ko'y
Parte ng dinulang
Isang pinggang pansit
Ang aking kalaban

5. Paruparong bukid na lilipad-lipad

Sa gitna ng daan papaga-pagaspas
Isang bara ang tapis
Isang dangkal ang manggas
Ang sayang de kola
Isang piyesa ang sayad

May payneta pa siya

May suklay pa man din
Nagwas de-ohetes ang palalabasin
Haharap sa altar
At mananalamin
At tsaka lalakad nang pakendeng-kendeng

Paruparong bukid na lilipad-lipad

Sa gitna ng daan papaga-pagaspas
Isang bara ang tapis
Isang dangkal ang manggas
Ang sayang de kola
Isang piyesa ang sayad

May payneta pa siya

May suklay pa man din
Nagwas de-ohetes ang palalabasin
Haharap sa altar
At mananalamin
At saka lalakad nang pakendeng-kendeng

Paruparong bukid kay gandang pagmasdan

'Di mahuli-huli, 'di pwedeng makamtan
Haplos lang din lilipad-lipad
Lahat humahanga kahit saan mapadpad

May payneta pa siya (uy)

May suklay pa man din (uy)
Nagwas de-ohetes ang palalabasin
Haharap sa altar
At mananalamin
At tsaka lalakad nang pakendeng-kendeng

At saka lalakad
Pakendeng-kendeng
Woah... woah... woah...

BUGTONG
Ang bugtong ay isang uri ng talinghaga na nagbibigay ng mga pahiawatig upang
hulaan ang isang misteryosong tanong. Ito ay binubuo ng mga salita na mayroong
ibang kahulugan kaysa sa literal na kahulugan nito.

Halimbawa:

1. Munting palay
Puno ang buong bahay. (ilaw)

2. Dala mo, dala ko

Dala ka ng iyong dala. (tsinelas)

3. Di hari, di pari
Nagsusuot ng sari-sari. (sampayan)

4. Binaltak ko ang baging

Nagkakarang ang matsing. (Kampana)

5. Nanganak ang birhen, itinapon ang lampin. (Saging)

ALAMAT
 Ang Alamat ay isang kwento na hindi naglalaman ng katotohanan o isang pantasya.
Ito rin ay nagbibigay ng isang aral na makakatulong sa ating pangaraw-araw.
Madalas itong basahin sa mga bata.

Halimbawa:

1. Alamat ng Manga
Noong unang panahon may nakatirang mag-ina sa isang malayong pook. Ang
ina ay si Aling Rosa at ang anak ay si Pinang. Mahal na mahal ni Aling Rosa ang
kanyang bugtong na anak. Kaya lumaki si Pinang sa layaw. Gusto ng ina na
matuto si Pinang ng mga gawaing bahay, ngunit laging ikinakatwiran ni Pinang
na alam na niyang gawin ang mga itinuturo ng ina. Kaya't pinabayaan na lang
niya ang kanyang anak. Isang araw nagkasakit si Aling Rosa. Hindi siya
makabangon at makagawa ng gawaing bahay. Inutusan niya si Pinang na
magluto ng lugaw. Isinalang ni Pinang ang lugaw ngunit napabayaan dahil sa
kalalaro. Ang lugaw ay dumikit sa palayok at nasunog. Nagpasensiya na lang si
Aling Rosa, napagsilbihan naman siya kahit paano ng anak. Nagtagal ang sakit
ni Aling Rosa kaya't napilitang si Pinang ang gumagawa sa bahay. Isang araw,
sa kanyang pagluluto hindi niya makita ang posporo. Tinanong ang kanyang ina
kung nasaan ito. Isang beses naman ay ang sandok ang hinahanap. Ganoon ng
ganoon ang nangyayari. Walang bagay na di makita at agad tinatanong ang
kanyang ina. Nayamot si Aling Rosa sa katatanong ng anak kaya´t nawika nito: "
Naku! Pinang, sana'y magkaroon ka ng maraming mata upang makita mo ang
lahat ng bagay at hindi ka na tanong nang tanong sa akin. Dahil alam niyang galit
na ang kanyang ina ay di na umimik si Pinang. Umalis siya upang hanapin ang
sandok na hinahanap. Kinagabihan, wala si Pinang sa bahay. Nabahala si Aling
Rosa. Tinatawag niya ang anak ngunit walang sumasagot. Napilitan siyang
bumangon at naghanda ng pagkain. Pagkaraan ng ilang araw ay magaling-galing
na si Aling Rosa. Hinanap niya si Pinang. Tinanong niya ang mga kapitbahay
kung nakita nila ang kanyang anak. Ngunit naglahong parang bula si Pinang.
Hindi na nakita ni Aling Rosa si Pinang. Isang araw, may nakitang halaman si
Aling Rosa sa kanyang bakuran. Hindi niya alam kung anong uri ang halamang
iyon. Inalagaan niyang mabuti hanggang sa ito'y magbunga. Laking
pagkamangha ni Aling Rosa ng makita ang anyo ng bunga nito. Ito'y hugis-ulo ng
tao at napapalibutan ng mata. Biglang naalaala ni Aling Rosa ang huli niyang
sinabi kay Pina, na sana'y magkaroon ito ng maraming mata para makita ang
kanyang hinahanap. Tahimik na nanangis si Aling Rosa at laking pagsisisi dahil
tumalab ang kanyang sinabi sa anak. Inalagaan niyang mabuti ang halaman at
tinawag itong Pinang, Sa palipat-lipat sa bibig ng mga tao ang pinang ay naging
pinya.

2. Alamat ng Pinya
Noong unang panahon may nakatirang mag-ina sa isang malayong pook. Ang
ina ay si Aling Rosa at ang anak ay si Pinang. Mahal na mahal ni Aling Rosa ang
kanyang bugtong na anak. Kaya lumaki si Pinang sa layaw. Gusto ng ina na
matuto si Pinang ng mga gawaing bahay, ngunit laging ikinakatwiran ni Pinang
na alam na niyang gawin ang mga itinuturo ng ina. Kaya't pinabayaan na lang
niya ang kanyang anak. Isang araw nagkasakit si Aling Rosa. Hindi siya
makabangon at makagawa ng gawaing bahay. Inutusan niya si Pinang na
magluto ng lugaw. Isinalang ni Pinang ang lugaw ngunit napabayaan dahil sa
kalalaro. Ang lugaw ay dumikit sa palayok at nasunog. Nagpasensiya na lang si
Aling Rosa, napagsilbihan naman siya kahit paano ng anak. Nagtagal ang sakit
ni Aling Rosa kaya't napilitang si Pinang ang gumagawa sa bahay. Isang araw,
sa kanyang pagluluto hindi niya makita ang posporo. Tinanong ang kanyang ina
kung nasaan ito. Isang beses naman ay ang sandok ang hinahanap. Ganoon ng
ganoon ang nangyayari. Walang bagay na di makita at agad tinatanong ang
kanyang ina. Nayamot si Aling Rosa sa katatanong ng anak kaya´t nawika nito: "
Naku! Pinang, sana'y magkaroon ka ng maraming mata upang makita mo ang
lahat ng bagay at hindi ka na tanong nang tanong sa akin. Dahil alam niyang galit
na ang kanyang ina ay di na umimik si Pinang. Umalis siya upang hanapin ang
sandok na hinahanap. Kinagabihan, wala si Pinang sa bahay. Nabahala si Aling
Rosa. Tinatawag niya ang anak ngunit walang sumasagot. Napilitan siyang
bumangon at naghanda ng pagkain. Pagkaraan ng ilang araw ay magaling-galing
na si Aling Rosa. Hinanap niya si Pinang. Tinanong niya ang mga kapitbahay
kung nakita nila ang kanyang anak. Ngunit naglahong parang bula si Pinang.
Hindi na nakita ni Aling Rosa si Pinang. Isang araw, may nakitang halaman si
Aling Rosa sa kanyang bakuran. Hindi niya alam kung anong uri ang halamang
iyon. Inalagaan niyang mabuti hanggang sa ito'y magbunga. Laking
pagkamangha ni Aling Rosa ng makita ang anyo ng bunga nito. Ito'y hugis-ulo ng
tao at napapalibutan ng mata. Biglang naalaala ni Aling Rosa ang huli niyang
sinabi kay Pina, na sana'y magkaroon ito ng maraming mata para makita ang
kanyang hinahanap. Tahimik na nanangis si Aling Rosa at laking pagsisisi dahil
tumalab ang kanyang sinabi sa anak. Inalagaan niyang mabuti ang halaman at
tinawag itong Pinang, Sa palipat-lipat sa bibig ng mga tao ang pinang ay naging
pinya.

3. Alamat ng Ahas
Bago pa man gumagapang ang mga ahas ay dati na silang may mga paa. Tulad
ng iba pang mga
hayop, ang mga ahas ay may apat na paa na kanilang ginagamit upang
makalakad. Sa gubat, tinuruan ng isang guro ang mga magkakaibigang kobra,
sawa at dahong palay ng pagtatanggol sa sarili. Ang mga ito ay tinuruan ng guro
sapagkat napansin nito na ang mga ahas ay maliliit at palagi silang kinakawawa
ng mga mas malalaking hayop.

Matapos ang kanilang pag-aaral, natuto nga ang mga ahas ng kakayahang
ipagtanggol ang sarili. Mahigpit na ipinagbilin ng guro sa mga ito na wag gamitin
ang natutunang kakayahan sa paghahambog lamang. Ito ay gagamitin lang nila
kung kina-kailangan at sa mabuting layunin lamang.

Ngunit dahil sa bagong natutunan, naging mataas ang tingin ng mga ito sa sarili.
Saan man sila magpunta ay pinagyayabang nila na itinuro sa kanila ng guro ang
kakayahan na ipagtanggol ang sarili maski mas malaki pa ang kalaban.

Isang araw, ang mga ahas ay nagkatuwaan at nagpustahan kung sino sa kanila
ang pinakamagaling. Nagpatagisang gilas silang tatlo. Dahil dito, ang lahat ng
mga hayop sa gubat ay nagkagulo. Sumakit ang katawan ni Leon ng pilipitin ni
kobra. Iika-ika si elepante matapos sipa-sipain ni sawa ang kanyang mga binti. Si
matsing naman ay napagod at hinihingal sa katatakbo upang maiwasan ang mga
suntok ni dahong palay.

Narinig ng guro ang ginawa ng mga tinuruan niyang ahas. Napa-iling ito at nag-
isip kung paano niya tuturuan ng leksiyon ang mga hambog at malilikot na hayop.
Matapos mag-isip ay hinanap niya ang mga ahas.

Nang makita ng guro ang mga ahas, ito ay nagdasal. Napatulog niya ang mga
ito. Itinali niya at inipit ang mga paa ng malilikot na ahas at pinutol ang mga ito.

Nagising ang tatlo at nakita ang putol nilang mga paa. Nasa tabi nila ang
kanilang guro. Pinaunawa ng guro na kaya niya pinutol ang mga paa nito ay dahil
sa naging hambog ang mga ito dahil sa panibagong natutunan. Pinagsabihan
niya ang mga ahas na simula noon ay wala na silang paa at gagapang na
lamang sila para makalakad. Hindi na rin nila magagamit ang kakayahan sa
pagtatanggol dahil hindi sila karapat-dapat para dito.

Simula noon ay gumagapang na lang ang mga ahas. Dahil hindi na rin nila
magamit ang kakayanan ng pagtatanggol at sa hiyang dinulot ng pagkakaputol
ng paa, sila ngayon ay naging mailap sa ibang mga hayop. Nagtatago sila at
nag-aantay ng tamang pagkakataon upang umatake sa kanilang biktima.

4. Alamat ng Paru-paro
Magkapatid sina Rona at Lisa ngunit magkaibang-magkaiba ang ugali nila.
Masipag si Rona ngunit si Lisa ay walang inaatupag kundi ang magpaganda.

Habang naglilinis ng bahay, nagluluto o naglalaba si Rona, si Lisa ay nasa harap

ng salamin, nagsusuklay, at nag-aayos lagi ng sarili.

"Ate, tulungan mo naman ako. Ang dami kong labahing damit. Karamihan naman
ay sa iyo," sabi ni Rona sa kapatid isang umaga.

"May gagawin pa ako. Kayang kaya mo naman iyan." Naisip ni Lisa na pipitas na
siya sa hardin ng bulaklak na maipapalamuti sa kanyang buhok.

Pumunta na nga si Rona na mag-isa sa tabing ilog para maglaba. Si Lisa ay

bumaba sa kanilang hardin sa harapn ng bahay. Habang pinipili niya kung aling
bulaklak ang magandang iipit sa buhok, may matandang babae na lumapit sa
tarangkahan.
"Ineng, maari mo ba akong malimusan?" samo ng matanda.

"Wala! Wala akong maililimos," pakli ni Lisa na patuloy sa paghahanap ng

mailalagay sa buhok.

"Kahit na kapirasong tinapay. Ako lamang ay gutom na gutom na."

"Sinabi nang wala!" sigaw ni Lisa, sabay pagpitas sa isang bulaklak na maganda
ang kulay.
Nagalit ang matanda "Hindi ka lang pala tamad, maramot ka pa at walang galang
sa matanda. Gagawin kitang tulad niyang hawak mong bulaklak ngunit isang
kulisap."

Engkantada pala ang matandang babae.

Nang bumalik sa bahay si Rona, hinanap niya ang kapatid. Pumunta siya sa
hardin dahil alam niyang mahilig ito sa mga bulaklak. Subalit wala si Lisa. Ang
napasin ni Rona ay ang paruparong lumilipad-lipad sa ibabaw ng mga bulaklak.
At iyon ang alamat ng paruparo.

5. Alamat ng bulaklak
Noong unang panahon may isang prinsesang may napaka-gandang buhok na
iba’t iba ang kulay. Siya’y nagngangalang Prinsesa Buna na umiibig ng palihim
sa kanilang hardinero na si Lakal.
Araw-araw ay pumupunta ang prinsesa sa hardin. Iniisip ng kanyang ama na
mahilig lamang talaga ang prinsesa sa mga bulaklak kaya ito ay laging naroroon.
Ngunit lingid sa kaalaman ng ama ay hindi iyon ang pinupunta ng kanyang anak
sa hardin. Pinupuntahan ng prinsesa si Lakal na laging gumagawa ng sari-saring
pabango na gustong-gusto niyang amuyin at gamitin dahil sa kakaibang amoy ng
pabangong gawa nito.
Ngunit isang araw, nahuli ng hari ang dalawa na naglalakad sa hardin ng
magkahawak ang kamay. Agad na nagalit ang hari dahil ang isang prinsesa ay
umiibig sa isang hardinero kaya isinikreto niya sa kanyang anak ang plano
niyang pamamaslang kay Lakal.
Inutusan ng hari ang isang kawal na pagdating ng gabi ay dapat ipatapon si
Lakal sa kagubatan at iwanan doon hanggang mamatay. Ginawa ng kawal ang
utos ng hari at agad na iniwan si Lakal sa gitna ng gubat.
Si Lakal ay namatay at ang prinsesa ay inintay ang pagdating ni Lakal sa hardin
ngunit hindi niya nakita ang binata hanggang magdilim.
Ilang araw na nag-intay si Buna at hindi siya kumain o naligo. Ni hindi rin siya
natulog at kinaumagahan ay inaantay pa rin nya si Lakal.
Isang araw ay naisipan ng prinsesa na umalis sa palasyo at hanapin si Lakal.
Ngunit siya’y nang hihina na.
Paglipas ng ilang araw ay hinanap ng hari ang kanyang anak na si Buna.
Pumunta siya sa hardin kung saan nagpupunta si Buna upang intayin si Lakal.
Ngunit ang nasilayan niya lamang ay ang isang malagong halaman na may iba-t
ibang kulay at iba’t ibang uri. Napansin din niyang ito ay kakulay ng buhok ng
kanyang anak. Kasing bango rin ng mga gawang pabango ni Lakal ang mga
halaman. Nasa huli plagi ang pagsisisi. Nalungkot ang hari at walang nagawa
kundi alagaan ang natitirang bunga na naiwan bilang alaala sa anak.
Pinangalanan niya ang halaman na Bunalak at kalaunan ay tinawag na Bulaklak.

PABULA
Ang pabula ay isang uri ng panitikan na kathang isip lamang na kinapupulutan ng
magandang aral. Mga hayop o bagay na walang buhay ang karaniwang gumaganap
na pangunahing tauhan dito.
Kung ang tawag sa manunulat ng maikling kwento ay “kwentista”, “pabulista” naman
ang tawag naman sa manunulat ng pabula.

Halimbawa

1. Ang Lobo At Ang Kambing

May isang lobo na nahulog sa tuyong balon. Sinikap niyang tumalon ng mataas
upang makaahon ngunit ito’y bigo. Lubhang malalim ang balon na kanyang
kinahulugan.
Maya-maya’y dumating ang isang kambing na uhaw na uhaw. Narinig nito ang
tinig ng lobo kaya siya’y agad na lumapit sa balon.

2. Ang Uwak na Nagpanggap

May isang uwak na nakakita ng mga lagas na balahibo ng pabo sa lupa.
Pinagmasdan niya iyon at nasiyahan sa iba’t ibang kulay na taglay nito. Dahil
sawa na siya sa pagiging isang itim na ibon, pinulot isa-isa ang mga balahibo
saka idinikit sa kanyang katawan.
Dali-dali siyang lumipad patungo sa grupo ng mga pabo at nagpakilala bilang
kauri ng mga ito.

Ngunit kilala ng mga pabo ang kanilang kauri kaya naman hindi rin nagtagal ay
nabisto ng mga ito ang nagkukunwaring uwak.
Dahil dito, pinagtutuka ng mga pabo ang uwak hanggang sa matanggal ang mga
balahibong nakadikit sa katawan nito. Sa takot ng uwak ay agad itong lumisan.

Nang magbalik ang uwak sa kanyang mga kauri, hindi na rin siya tinanggap ng
mga ito at sinabing, “Hindi namin kailangan ang isang tulad mong walang
pagmamahal sa sariling anyo!”

3. Ang Aso at ang Kanyang Anino

Isang araw ay may aso na nakahukay ng buto sa lupa. Tuwang-tuwa ito at dali-
daling kinagat ang buto saka umalis.
Dinala niya ang buto upang iuwi sa kanyang bahay. Nang siya ay malapit na,
napadaan siya sa isang ilog. Pinagmasdan niya ang ilog at doo’y nakita niya ang
sariling anino. Dahil sa pag-aakalang ibang aso iyon na may hawak ring buto sa
bibig, tinahulan niya iyon nang tinahulan upang maangkin din ang butong pag-
aari nito.

Pagkaraan ay nalaglag mula sa kanyang bibig ang butong kagat-kagat nito at

nahulog sa ilog. Tinangay ng agos ang buto at hindi na muli nakuha pa ng sakim
na aso.

4. Ang Inahing Manok at ang Kanyang mga Sisiw

Sa gitna ng taniman ng mais ay may naninirahang isang inahing manok na may
anak na tatlong sisiw. Isang araw ay lumabas ng bahay ang magsasakang may-
ari ng taniman at sinabing, “Panahon na upang anihin ko ang aking maisan!
Kailangan tawagin ko ang aking mga kapitbahay upang tulungan ako sa aking
pag-ani bukas!”
Narinig ito ng mga sisiw at agad iminungkahi sa kanilang ina, “Inang, kailangang
lumikas na tayo rito at humanap ng ibang matitirahan! Kung hindi, matatagpuan
tayo rito ng mga magsisipag-ani bukas at huhulihin tayo upang kainin!”
“Huwag kayong mabahala mga anak,” ang wika ng inahing manok. Kung mga
kapitbahay lamang ang aasahan ng magsasaka, hindi agad magsisipag-kilos ang
mga iyon! May panahon pa tayo upang manirahan dito.”
Tama nga ang sinabi ng inahing manok. Sapagkat kinabukasan nga’y walang
mga kapitbahay na dumating upang tumulong sa pag-ani ng magsasaka.
“Kung hindi ko maasahan ang aking mga kapitbahay, sa aking mga kamag-anak
ako lalapit upang humingi ng tulong sa isasagawa kong pag-ani bukas!” sabi ng
magsasaka sa sarili.
Narinig ng mga sisiw ang sinabi ng magsasaka kaya dali-dali nila itong sinabi sa
kanilang ina. Ngunit muli, hindi nabahala ang inahing manok at sinabing, “Kung
sa mga kamag-anak lamang siya aasa, hindi susunod ang mga iyon! May mga
trabaho ring dapat asikasuhin ang mga iyon at tiyak na hindi maasahan. May
panahon pa tayo para manirahan dito mga anak!”
Kinabukasan nga’y tama uli ang sinabi ni inahing manok. Wala ni isang kamag-
anak na dumating ang magsasaka upang tulungan siya sa pag-ani sa maisan.
Dahil sa pangyayaring iyon, napilitan ang magsasakang tawagin ang kanyang
anak at sinabing, “Bukas na bukas din, tayong dalawa na lamang ang aani sa
ating pananim. Wala tayong ibang maaasahan kundi ang ating mga sarili!”
Nang marinig iyon ng mga sisiw, dali-dali silang nagtungo sa kanilang ina at agad
na iniulat ang sinabi ng magsasaka.
Noon din ay nagdesisyon ang inahing manok na lumisan na sa lugar na iyon at
sinabing, “Kung sinabi ng magsasaka na siya na ang gagawa ng pag-ani, dapat
tayong maniwala! Sapagkat totoong walang sinuman siyang maaasahan kundi
ang kanyang sarili!

5. Ang Kampanilya at ang Pusa

May isang pamilya ng daga ang nabubuhay sa takot dahil sa isang pusa. Isang
araw ay nag-usap-usap ang mga daga upang talakayin ang mga posibleng
paraan upang matalo ang pusa. Matapos ang mahabang talakayan, isang batang
daga ang nagmungkahi ng isang ideya.
“Bakit hindi po tayo maglagay ng isang kampanilya sa leeg ng pusa upang dinig
nating kung papalapit ito?” sabi ng batang daga.
Nagpalakpakan at sumang-ayon ang lahat sa ideya maliban sa isang matandang
daga.
Tanong ng matandang daga, “Sino ang maglalagay ng kampanilya sa leeg ng
pusa?”
Natahimik ang lahat. Kahit maganda ang ideya ng batang daga ay wala sinuman
sa kanila ang may lakas ng loob na lumapit sa pusa at maglagay ng kampanilya
sa leeg nito!