Μπορεί η ίδρυση κεντρικής τράπεζας να μην ανήκε στις ρητά απαριθμούμενες αρμοδιότητες του

Κογκρέσου, αλλά το Κογκρέσο διέθετε και αρμοδιότητες που δεν καταγράφονταν ρητά, αλλά
συνάγονταν βάσει της Necessary and Proper Clause. Δηλαδή, προκειμένου να ασκήσει
αποτελεσματικά τις απαριθμούμενες αρμοδιότητες, το Κογκρέσο μπορούσε να συναγάγει και
άλλες, απαραίτητες και κατάλληλες, αρμοδιότητες. Αφού, λοιπόν, το Κογκρέσο ρητά είχε την
εξουσία να συλλέγει φόρους, πολύ περισσότερο μπορούσε να ιδρύσει μια κεντρική τράπεζα, η
οποία θα φύλασσε τον πλούτο του έθνους και θα διασφάλιζε τη ρευστότητα.
Ο Dred Scott, ο οποίος ήταν σκλάβος στο Μιζούρι, διεκδικούσε την ελευθερία του, αφού είχε ζήσει
ελεύθερος από το 1833 έως το 1843 στο Ιλλινόι (ένα ελεύθερο κράτος) και στη Λουιζιάνα, όπου
ίσχυε από το 1820 ο “Missouri Compromise”, που απαγόρευε τη δουλεία στην περιοχή αυτήν. Το
Δικαστήριο δέχτηκε ότι η διαμονή σε ελεύθερο κράτος δεν μπορούσε να καταστήσει τους
σκλάβους απελεύθερους, γιατί κάτι τέτοιο προσέβαλε το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Ακόμη,
δέχτηκε ότι το Κογκρέσο δεν μπορούσε να απαγορεύσει τη δουλεία σε μία Πολιτεία, κι, επομένως,
ο συμβιβασμός του Missouri, ήταν αντισυνταγματικός.

Νόμος της Λουιζιάνα, ο Separate Car Act, πρόβλεπε τον

διαχωρισμό λευκών και μαύρων στα βαγόνια του τρένου. Ο
σιδηρόδρομος δεν συμφωνούσε με τον νόμο, γιατί ήταν
κοστοβόρος, καθώς θα οδηγούσε στην αγορά νέων βαγονιών. Ο
Plessy επιβιβάστηκε σε ένα βαγόνι λευκών, συλλήφθηκε και
καταδικάστηκε. Έτσι, η συνταγματικότητα του Separate Car Act
κρίθηκε στο Supreme Court.
To Δικαστήριο δέχτηκε ότι η 14η τροποποίηση δεν επέβαλε την
απόλυτη ισότητα και ότι ο διαχωρισμός δεν σήμαινε και κατώτερο
status.
O δικαστής Harlan μειοψήφησε στην απόφαση αυτήν, λέγοντας ότι
το Σύνταγμα είναι “colour blind” και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν
μια αταξική κοινωνία. Όλοι οι πολίτες έπρεπε, λοιπόν, να έχουν ίση
πρόσβαση στις ατομικές ελευθερίες.