Machine Translated by Google

Trauma psychologiczna: teoria, badania, praktyka i polityka 2009, © 2009 Amerykańskie Towarzystwo
tom. 1, nr 2, 153–171 Psychologiczne 1942-9681/09/12,00 $ DOI: 10.1037/a0016210

Naturalistyczne studium dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości i

Zaburzenia dysocjacyjne nieokreślone inaczej. Pacjenci leczeni przez
Lekarze społeczności

Marka Bethany Katarzyna Classen

Uniwersytet Towsona uniwersytet w Toronto

Ruth Lanins Richarda Loewensteina

Uniwersytet Zachodniego Ontario Sheppard Pratt Health Systems, Baltimore, Maryland

Scotta McNary’ego Claire Ból

Uniwersytet Towsona uniwersytet w Toronto

Franka Putnama
Centrum medyczne szpitala dziecięcego w Cincinnati

Celem tego naturalistycznego, przekrojowego badania było opisanie pacjenta, terapeuty i warunków
terapeutycznych międzynarodowej próby pacjentów z zaburzeniami dysocjacyjnymi (DD) leczonych przez
terapeutów środowiskowych oraz określenie, czy leczenie środowiskowe DD wydaje się tak samo skuteczne
jak leczenie przewlekłego zespołu stresu pourazowego (PTSD) i schorzeń współistniejących z DD.
Analizy wykazały, że zarówno w raportach pacjentów (N 280), jak i terapeutów (N 292) pacjenci na
późniejszych etapach leczenia wykazywali mniejszą liczbę zachowań samookaleczających, rzadziej byli
hospitalizowani i wykazywali wyższy poziom różnych miar funkcjonowania adaptacyjnego (np. GAF) niż te
w początkowej fazie leczenia. Dodatkowo pacjenci na późniejszych etapach leczenia zgłaszali mniejsze
objawy dysocjacji, zespołu stresu pourazowego i dystresu niż pacjenci na początkowym etapie leczenia.
Wielkość efektu różnic w leczeniu DD na etapie 5 i na etapie 1 była porównywalna z wynikami
opublikowanymi dla przewlekłego zespołu stresu pourazowego (PTSD) związanego z traumą z dzieciństwa
i depresją współistniejącą z zaburzeniem osobowości typu borderline. Biorąc pod uwagę częstość
występowania, ciężkość, przewlekłość i wysokie koszty opieki zdrowotnej związane z DD, wyniki te sugerują,
że przedłużone leczenie DD może być korzystne i zasługuje na dalsze badania.

Słowa kluczowe: dysocjacja, zaburzenia dysocjacyjne, dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, trauma, leczenie

Częstość występowania zaburzeń dysocjacyjnych
(DD) w warunkach klinicznych waha się od 5 do
20,7% wśród pacjentów hospitalizowanych (Friedl
i Draijer, 2000; Gast, Rodewald, Nickel i Emrich,
2001; Ross, Anderson, Fleisher i Norton, 1991; Tut -
kun i in., 1998), 12–38% wśród pacjentów
ambulatoryjnych (Foote, Smolin, Kaplan, Legatt i
Lipschitz, 2006; Garcia, Rico i Agra´z, 2006; Sar i
in., 2003; Sar, Tutkun, Alyanak, Bakim i Baral,
2000) i 34,9% wśród pacjentów zgłaszających się do

Bethany Brand, Wydział Psychologii, Uniwersytet Towson; Catherine
Classen, Katedra Psychiatrii Uniwersytetu w Toronto; Ruth Lanius,
Wydział Psychiatrii, Uniwersytet Zachodniego Ontario; Richard
Loewenstein, Program leczenia zaburzeń pourazowych, Sheppard Pratt
Health Systems, Baltimore MD; Scott Mc-Nary, Wydział Technologii
Edukacyjnych i Umiejętność czytania i pisania, Uniwersytet Towson; Clare
Pain, Wydział Psychiatrii Uniwersytetu w Toronto; Frank Putnam, Klinika
Pediatrii i Psychiatrii Dziecięcej, Mayerson Center for Safe and Healthy
Children, Centrum Medyczne Szpitala Dziecięcego w Cincin-nati.
Fragmenty tych danych zostały zaprezentowane podczas odbywającej
się dwa razy w roku Międzynarodowej Konferencji Europejskiego
Towarzystwa Traumy i Dysocjacji, Amsterdam, Holandia, kwiecień 2008 r.
Autorzy pragną serdecznie podziękować pacjentom i lekarzom, którzy
zgłosili się na ochotnika do udziału w tym badaniu. Autorzy doceniają
także wnikliwe sugestie lekarza Stevena Southwicka dotyczące tego
artykułu.
Finansowanie tego badania pochodziło z anonimowego wkładu na
rzecz Programu leczenia zaburzeń pourazowych Shepparda Pratta Health
Systems, grantu od Fundacji Rodziny Constan-tinidas oraz grantów z
Uniwersytetu Towson.
Korespondencję dotyczącą tego artykułu należy kierować na adres
Bethany Brand, Wydział Psychologii, Towson University, 8000 York Rd.,
Towson, MD 21252. E-mail: brand@towson.edu

153
Machine Translated by Google
154
psychiatrycznej izbie przyjęć (Sar i in., 2007).
Ogólnokrajowa losowa próba doświadczonych
klinicyści odkryli, że 53% pacjentów leczonych w
społeczność osób cierpiących na zaburzenie osobowości typu
borderline (BPD) cierpiała na współistniejące zaburzenie dysocjacyjne w
(DD), w tym 11% spełnia kryteria dysocjacyjnego
zaburzenia tożsamości (DID; Zittel Conklin
i Westen, 2005), chociaż nowe badania sugerują, że te
zaburzenia nakładają się na siebie
wprowadza w błąd, ponieważ zaburzenia można
odróżnić na podstawie wielu cech osobowości (Marka,
Armstrong, Loewenstein i McNary, w druku).
Badanie przeprowadzone przy użyciu podobnej metodologii wykazało, że tak
do 8,6% pacjentów leczonych z powodu paniki
zdiagnozowano współistniejące zaburzenie DD
(Morrison, Bradley i Westen, 2003). Te
dane sugerują, że DD są powszechne wśród pacjentów
psychiatrycznych w Ameryce Północnej oraz Europie
Zachodniej i Wschodniej.
Pacjenci z zaburzeniami dysocjacyjnymi mają
złożone objawy z wysokim poziomem współistniejących
problemów psychicznych, w tym złożonych zaburzeń
związanych ze stresem pourazowym (Courtois i
Forda, 2009; Forda, 2009); oporna na leczenie depresja i
stany lękowe (Johnson, Cohen, Kasen,
i Brooka, 2006; Putnama, Guroffa, Silbermana,
Barban i Post, 1986); Zaburzenia osobowości
oraz problemy w relacjach, w tym borderline
zaburzenia osobowości (Dell, 1998; Ellason, Ross,
i Fuchsa, 1996; Johnson i in., 2006; Zittel
Conklin i Westen, 2005); substancja aktywna
molestowanie (Dunn, Paolo, Ryan i van Fleet, 1993;
Karadag i in., 2005; Ross i in., 1992); jedzenie
zaburzenia (Johnson i in., 2006); autodestrukcyjność i
skłonności samobójcze (Foote, Smolin, Neft i
Lipschitz, 2008; Putnam i in., 1986). Wskutek
ich ostra polisymptomatologia, pacjenci z
zaburzenia dysocjacyjne zwykle mają wiele objawów
leki psychiatryczne (Loewenstein, 1991)
i prawie zawsze są wykluczani z badań,
nawet w badaniach wyników leczenia chorób przewlekłych
molestowanie w dzieciństwie (Cloitre, Koenen, Cohen i
Han, 2002; McDonagh i in., 2005; van der
Kolk i Courtois, 2005). W rezultacie informacja o wynikach
leczenia dysocjacyjnego
pacjentów z zaburzeniami jest ograniczona.
Obecnie trwają badania nad wynikami leczenia
Pacjenci z DID ograniczają się do studiów przypadków (np.
Kelletta, 2005; Sar, Ozturk i Kundakci, 2002),
badania serii klinicznych (np. Coons, 1986; Kluft,
1984, 1988), po czym następuje ostra stabilizacja
leczenie szpitalne (Ross i Ellason, 2001; Ross
i Haley, 2004). Studia przypadków klinicznych i przypadek
BRAND I IN.
serie sugerują, że stan wielu pacjentów z DID uległ poprawie
z leczeniem – aż u dwóch trzecich z nich
ostatecznie integrując stany osobowości i zmniejszając
objawy po latach leczenia (Brand, Classen, McNary i Zaveri,
naciskać). Z nielicznych badań ilościowych, które to wykazały
najdłuższe badanie dotyczyło DID
pacjentów obserwowano przez dwa lata po wypisaniu ze szpitala
ze specjalistycznego, szpitalnego programu leczenia
urazów i dysocjacji (Ellason i Ross, 1997). Na
W dalszej obserwacji pacjenci spełniali kryteria znacznie
mniejszej liczby chorób współistniejących z osią I i II
i stosował mniej leków psychotropowych. Dodatkowo
wykazano w nich istotne zmniejszenie objawów depresji,
dysocjacji,
amnezja, objawy somatyczne, nadużywanie substancji psychoaktywnych,
i objawy pierwszego rzędu Schneidera (Ellason
i Rossa, 1995). Dwadzieścia dwa procent zintegrowało
swoje oddzielone stany osobowości
(zwane dalej „stanami własnym”).
Choć wyniki tego badania są zachęcające, to jednak
nie mieli grupy kontrolnej i mieli niski poziom
wskaźnik retencji (tj. 46%). Zmniejsza się depresja, zespół
stresu pourazowego, globalny niepokój i dysocjacja
stwierdzono po leczeniu szpitalnym
w innych badaniach z krótszym okresem obserwacji
(Ellason i Ross, 1997, 2004; Ross i Ellason,
2001; Rossa i Haleya, 2004).
Wyniki tych wstępnych badań sugerują, że wielu
pacjentów z DD wydaje się reagować na leczenie
leczenie ze zmniejszeniem dysocjacji, depresji i PTSD, a
także zmniejszeniem
autodestruktywność i współistniejące osie I i II
zaburzeń (przegląd można znaleźć w Brand, Classen i in
in., w druku). Badania te mają jednak słabości
metodologiczne, w tym polegają na
małe próbki, pojedynczy terapeuci i/lub miejsca leczenia.
Poza tym większość badań
korzystali z próbek pacjentów szpitalnych, które mogą wprowadzać w błąd
efekty leczenia z regresją do średniej
zjawiska. Badania dotyczyły przede wszystkim
przeprowadzone z udziałem pacjentów z USA i
doświadczonych terapeutów. Zatem skuteczność leczenia ambulatoryjnego
świadczone przez terapeutów środowiskowych jest nieznane.
Konieczne są rygorystyczne badania z wykorzystaniem
dużych próbek, pacjentów zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz
Stany Zjednoczone i szersza gama terapeutów
dostarczyć dane wskazujące, czy leczenie pomaga
tej poważnie upośledzonej populacji. Jeśli tak, to do czego
stopień, czy jest skuteczny? Porównanie rozmiarów efektów
z badań dotyczących leczenia DD do wyników badań
przewlekłego PTSD lub zaburzeń współistniejących
z DD pomogłoby ocenić skuteczność DD
Machine Translated by Google
LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH
leczenia poprzez zapewnienie kontekstu dla skali
odpowiedzi na leczenie.
Projektowanie badań wyników leczenia pacjentów z
wieloma chorobami współistniejącymi jest nie lada wyzwaniemprzyczynowości, mogą generować hipotezy na temat
wyzywający. Chociaż uważany jest za najbardziej
rygorystyczny projekt oceny badań nad leczeniem,
niektórzy badacze wyrazili zaniepokojenie
niektóre ograniczenia badań z randomizacją i grupą
kontrolną (RCT), które są istotne dla
badanie DD (Borkovec i Costonguay,
1998; Bradley, Greene, Russ, Dutra i Westen,
2005; Morrison i in., 2003; Westen, Nowotnyj,
i Thompson-Brenner, 2004) oraz złożone zaburzenia
związane ze stresem traumatycznym (van der Kolk i Courtois,
2005). Obawy tych autorów obejmują to
RCT zazwyczaj mają wiele kryteriów wykluczenia
że mają ograniczoną możliwość uogólnienia, ponieważ
zamiast leczyć typowego pacjenta, który cierpi na wiele
zaburzeń i
symptomatologia poli, koncentrują się na pojedynczym
„czyste” zaburzenia, które są łatwiejsze do leczenia. W
zgodzie z tą obawą pojawiła się niedawna metaanaliza pt
Znaleziono RCT dotyczące PTSD (Bradley i in., 2005).
z których 62% badań wykluczyło pacjentów
obecnie zażywających narkotyki lub alkohol i 46% wykluczonych
pacjentów zagrożonych samobójstwem, kierując autorami
kwestionować wyniki uogólniania. Bradleya
i współpracownicy nawoływali do zbadania tej dziedziny
leczenie „pacjentów z wieloma objawami
powtarzające się traumy z dzieciństwa” (s. 222). W kolejce
z ustaleniami Bradleya i wsp. z czterech badań
przewlekłego PTSD, w którym co najmniej jedna czwarta
próba zgłosiła przemoc w dzieciństwie, dwie konkretnie
wykluczyły DID (Cloitre i in., 2002
McDonagh i in., 2005), a dwóch pozostałych niemal na
pewno wykluczyło pacjentów z DD ze względu na
z wyłączeniem pacjentów z myślami samobójczymi lub
osoby przyjmujące leki psychiatryczne (Cohen i
Hien, 2006; Cottraux i in., 2008).
Podobnie Prezydencka Grupa Zadaniowa ds. Praktyki
Oparte na Dowodach Amerykańskiego Towarzystwa
Psychologicznego zaleciła badaczom zajmującym się
leczeniem rozszerzenie swoich zainteresowań o
interwencje dostarczane w naturalistyce
ustawienia, ponieważ takie badania mają silną pozycję
ważność ekologiczna i uogólnienie na pacjentów
z wieloma objawami i zespołami (Prezydencki
Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego
Grupa zadaniowa ds. praktyki opartej na dowodach, 2006).
To zalecenie jest szczególnie istotne dla
pacjenci z DD z wieloma objawami i chorobami
współistniejącymi. Dane korelacyjne z badań
naturalistycznych zapewniają metodologię, która się uzupełnia wykazały, że obserwacje lekarzy mogą być
155
potencjalne ograniczenia krótkich, randomizowanych
badania (Westen i in., 2004). Chociaż dane korelacyjne nie
mogą prowadzić do wniosków na temat
potencjalni moderatorzy i możliwe leczenie
strategie, które można zbadać w przyszłych
kontrolowanych warunkach eksperymentalnych.
Biorąc pod uwagę ograniczenia istniejących badań
dotyczących wyników leczenia DD i
ograniczenia metodologii RCT, badanie
leczenia zapewnianego pacjentom społeczności DD
jest potrzebne. Niniejsze badanie zostało zaprojektowane dla
w tym celu i ogranicza się do przekroju poprzecznego
wyniki trwającego podłużnego badania pilotażowego pt
wyniki leczenia pacjentów z DD. Opierało się
praktykującą metodologię sieci, w której uczestnikami są
terapeuci środowiskowi, którzy rekrutują:
uczestnik będący pacjentem spośród swoich przypadków.
Rekrutacja terapeutów odbywała się za pośrednictwem e-maili wysyłanych na adres
organizacje zawodowe, rozmowy telefoniczne i
e-maile do terapeutów, którzy ukończyli
Program szkoleniowy w zakresie psychoterapii DD
Międzynarodowego Towarzystwa Badań nad Traumą
Dysocjacja (ISSTD; należy pamiętać, że ISSTD było
wcześniej znane jako Międzynarodowe Towarzystwo ds
Studium Dysocjacji lub ISSD) i telefon
rozmowy telefoniczne i e-maile do terapeutów
wymienionych w katalogu terapeutów Psychology Today .
Metodologia sieci praktyk ma tę zaletę, że pozwala na
większe uogólnienie na pacjentów leczonych w ośrodku
społeczności, będąc jednocześnie w niekorzystnej sytuacji
brak możliwości ustalenia związku przyczynowego (np.
Bork-ovec, Echemendia, Ragusea i Ruiz, 2001; Zit-tel Conklin
i Westen, 2005).
Westen i współpracownicy byli zdecydowanymi
zwolennikami tej metodologii ze względu na:
zwiększona możliwość uogólniania wyników, oraz
wykorzystali to do określenia znaczenia klinicznego
ustalenia dotyczące leczenia pacjentów z jedzeniem
zaburzenia, depresja, zaburzenia lękowe i
BPD (Morrison i in., 2003; Thompson-Brenner
i Westen, 2005a, 2005b; Wilkinson-Ryan i
Westena, 2000; Zittel Conklin i Westen, 2005).
Na przykład badania wykorzystujące tę metodologię
odkrył, że pacjenci są leczeni w społeczności
zazwyczaj objawiają się wieloma, a nie pojedynczymi
zaburzeniami psychicznymi i że te współwystępujące
zaburzenia znacznie wydłużają leczenie (Morrison i in.,
2003). Obecne studia
zaadaptował metodologię i terapeutę Westena
kwestionariusz do stosowania u pacjentów z DD (Zittel
Conklin i Westen, 2005). Wiele badań
Machine Translated by Google
156 BRAND I IN.
wysoce niezawodne i ważne, zwłaszcza gdy są
stosować miary standardowe (Dutra, Campbell i
Westena, 2004; Thompson-Brenner & Westen
2005a, 2005b; Westen i Muderrisoglu, 2003;
Zittel Conklin i Westen, 2005).
Pierwszym celem obecnego badania było
określić, czy pacjenci są na późniejszych etapach leczenia
wykazują wyższy poziom funkcjonowania adaptacyjnego i
niższy poziom objawów niż u pacjentów z DD
wczesne etapy leczenia. W szczególności oczekiwano, że u
pacjentów na wczesnych etapach leczenia poziom dysocjacji
będzie wyższy,
cierpienie, zespół stresu pourazowego (PTSD), samookaleczenie, próby samobójcze,
i hospitalizacji, a także niższy poziom
funkcjonowanie adaptacyjne (np. GAF) w porównaniu do
Pacjenci z DD w późniejszych etapach leczenia. The
drugim celem badania było ustalenie, czy
Wydaje się, że leczenie ambulatoryjne DD jest takie samo
skutecznie łagodzi objawy dysocjacji,
cierpienie, zespół stresu pourazowego, samookaleczenie, próby samobójcze i
hospitalizacji, a także coraz większą adaptację
działa tak, jak stwierdzono w przypadku leczenia
schorzenia często współistniejące z DD,
w tym przewlekły zespół stresu pourazowego (PTSD) i zaburzenie
osobowości typu borderline.
metoda
Uczestnicy
W badaniu wzięło udział 292 terapeutów i 280
pacjentów. Terapeuci byli rekrutowani z rejestrów
członkowskich Międzynarodowego Towarzystwa im
Studium Traumy i Dysocjacji (ISSTD),
lista terapeutów ISSTD, którzy ukończyli program
szkoleniowy w zakresie psychoterapii DD (DDPTP), oraz listy
zajmujące się zdrowiem psychicznym
specjalistów, w tym zajmujących się psychoanalizą,
dialektyczną terapią behawioralną i
Terapia Skoncentrowana na Traumie. Pierwsze zaproszenia e-mailowe
przesłane do terapeutów opisał badanie jako badanie
wyników leczenia DD, w którym
zostali zaproszeni do udziału. Poszerzyliśmy
nasze metody rekrutacji poprzez a) wykonywanie telefonów
do absolwentów DDPTP w celu zaproszenia
ich do udziału; b) zachęcanie tych profesjonalistów do
przesłania zaproszenia e-mailem na adres
koledzy, którzy leczyli DD i mogliby leczyć
zainteresowany; oraz c) próby rekrutacji terapeutów, którzy
byli słabiej przeszkoleni w leczeniu DD
dzwoniąc do około 100 terapeutów z
Maryland i Pensylwania, którzy sami podali się za terapeutów
ogólnych w dziedzinie elektroniki
katalog Psychology Today. Ten ostatni wysiłek rekrutacyjny
nie przyniósł żadnych dodatkowych efektów
Uczestnicy. Niestety, nasz współczynnik reakcji
nie da się określić, bo nie wiadomo
jaki procent e-maili rekrutacyjnych stanowiło
otrzymane i przeczytane przez zamierzonych odbiorców. Na
w momencie rekrutacji ISSTD liczyło około 1300 członków
i około 700
osób ukończyło program szkolenia z zakresu psychoterapii.
Jednak adresy e-mailowe były dostępne tylko w przybliżeniu
100 ostatnich absolwentów programów szkoleniowych;
niestety adresy e-mail nie
proszono o to wcześniej maturzystów
programu szkoleniowego terapeutów ISSTD, co skutkuje
brakiem możliwości skontaktowania się z nimi drogą e-mailową.
Dziesiątki e-maili z zaproszeniami wysłanymi do członków
ISSTD i jego program szkoleniowy odbiły się
z powrotem. Dodatkowo około 20 terapeutów
napisał, aby wskazać, że obecnie ich nie ma
leczenia pacjentów z dysocjacją.
Kryteria włączenia wymagały tego od terapeuty
być obecnie zaangażowani w świadczenie na bieżąco
leczenie trwające co najmniej 3 miesiące do jednego
dorosły pacjent, u którego zdiagnozowano DID lub DDNOS.
Kryteriów wykluczających dla terapeutów nie było
osoba dorosła aktualnie leczona, u której zdiagnozowano
DID lub DDNOS i niezdolność do czytania
Język angielski. Poprosiliśmy klinicystów, aby zaprosili jedną osobę
DD pacjenta z jego liczby spraw do udziału. Nie
zapewniliśmy terapeutom żadnego
wytyczne dotyczące wyboru innego pacjenta
niż określenie tego jako jedynego kryterium wykluczenia
dla pacjentów, którzy nie ukończyli 18. roku życia
umieć czytać po angielsku. Aby uzyskać nasze wyniki
najbardziej uogólnione na próbki społeczności
pacjentów z DD, nie wykluczyliśmy żadnego pacjenta
niezależnie od używania substancji psychoaktywnych, zaburzeń odżywiania,
czynna samobójstwo, psychoza, niedawna hospitalizacja
lub hospitalizacja w trakcie badania lub jakiekolwiek inne
inny rodzaj ostrości lub chorób współistniejących, z których wszystkie
są typowymi zmiennymi wykluczającymi w badaniach
wyników leczenia.
Aby zmaksymalizować łatwość uczestnictwa i
ograniczyć utratę danych terapeuty drogą pocztową
pocztą, terapeuci zakończyli swoje działania na
interaktywna, chroniona hasłem strona internetowa. Ten
metodologia i ankieta wśród terapeutów
zaadaptowano z badania zastosowanego w naturalistycznym,
ogólnokrajowym badaniu społeczności dotyczącym BPD, które nie wykazało
systematyczne różnice między odpowiedziami terapeutów
zebranymi za pomocą ankiety internetowej a odpowiedziami
zebranymi za pomocą papieru i ołówka
Machine Translated by Google

LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH 157

badanie (Zittel Conklin i Westen, 2005). Do Ameryka Północna pochodziła z 37 stanów i 5

chronić poufność pacjenta i rekrutować a
szerszego grona uczestników, w tym tych, którzy
pacjent nie miał dostępu do Internetu
Środki zostały przesłane pocztą na adresy pracy
terapeutów. Terapeuci dali
pakiet środków pacjentom, którzy wypełnili je poza
sesją bez ich udziału
terapeuta widząc ich odpowiedzi. Adresowany do siebie
pacjentom rozdano koperty ze znaczkami
w Stanach Zjednoczonych. Wszystkie badania zostały zidentyfikowane
za pomocą numerów kodów, aby można było
połączyć dopasowane pary danych pacjenta i terapeuty. Żaden
chociaż 34,4% zgłosiło leczenie trzech lub mniej pacjentów
terapeuci ani pacjenci nie otrzymywali wynagrodzenia
uczestnicząc. Badanie uzyskało zgodę IRB
z Uniwersytetu Towson i Shepparda Pratta
Health System i wszyscy uczestnicy wyrazili świadomą
zgodę przed uczestnictwem.
Spośród 292 terapeutów 74% (n 220) praktykowało
w USA, 8% (n 25) w Kanadzie, a
pozostałe 18% (n 67) z 17 krajów
poza Ameryką Północną (w tym n 8 z
Wielka Brytania, po 7 z Holandii, po 4 z Niemiec i
Australii,
n 3 ze Szwecji, n 2 ze Szkocji,
Belgia, Nowa Zelandia i Hiszpania oraz n 1
każdy z Argentyny, Norwegii, Brazylii, Finlandii,
Tajwan, Singapur, Izrael, Słowacja i południe
Afryka). W ten sposób mieliśmy uczestników z każdego
kontynent z wyjątkiem Antarktydy. Terapeuci wewnątrz
prowincji Kanady. Patrz Tabela 1 dla terapeuty
cechy. Terapeuci przekazali dane na temat a
pojedynczego pacjenta z DD, którego zaprosili do udziału.
Wśród pacjentów, u których zdiagnozowano którykolwiek z
biorąc pod uwagę 5 przypadków zaburzeń
dysocjacyjnych, terapeuci wskazali pacjentów z DID
jako najczęstsze zaburzenie dysocjacyjne, które leczyli ,
ze średnią 4,1 (SD 4,6) pacjentów z DID
na terapeutę w momencie uczestnictwa. Wiele
z tych terapeutów zgłosiło znaczną
ilość doświadczenia w leczeniu pacjentów z DD
DID pacjentów przez całą ich karierę. Wykluczyliśmy
24 terapeutów, którzy nie ukończyli więcej
niż połowa ankietowanych lub którzy posiadali komputer
problemy (np. spójny wzór zablokowanych klawiszy
komputera).
Terapeuci przekazali podstawowe informacje
na swoich pacjentach. Dane demograficzne pacjentów
można znaleźć w Tabeli 2. Dwóch zidentyfikowanych przez
terapeutów pacjentów wolało nie brać w tym udziału,
dwóch terapeutów wolało nie zapraszać pacjenta do udziału, a 32
pacjenci, którzy zgodzili się na udział, nie wrócili
dane. Pacjenci byli dobrze wykształceni, posiadali jedynie
4% z wykształceniem niższym niż średnie
(n 12), 17% ukończyło studia na poziomie wysokim
szkołę (n 47), a 78% ma wykształcenie wyższe
edukacja (n 217). Terapeuci zgłosili wysoki poziom
stopień współwystępowania osi I, z PTSD u 89%

Tabela 1
Charakterystyka terapeuty
% (N) M SD Min Maks

Płeć terapeuty (N 292)

Kobieta 75 (223)
Mężczyzna 23 (69)
Orientacja na terapeutę (N 292)
Poznawczo-behawioralne 17 (49)
Psychodynamiczny 49 (144)
Systemy rodzinne (8)
Humanistyczny/doświadczeniowy (25)
Inny 3 8 22 (66)
Ustawienie leczenia (N 276)
Praktyka prywatna 73 (216)
Przychodnia 17 (49)
Hospitalizacja szpitalna/częściowa 2 (6)
Szkoła 0,3 (1)
Inny 1 (4)
Doświadczenie terapeuty (N 285)
Lata praktyki 100 (285) 21,8 9,6 3 44
Lata leczenia DD 99,6 (284) 12,8 7,6 0 41
Integracja pacjentów DID 98,9 (282) 3,9 9,1 0 75
Machine Translated by Google

158 BRAND I IN.

Tabela 2
Charakterystyka pacjenta

% (n) M SD Minimum maksimum

Płeć (N 280)
Kobieta 94 (264)
5 (14)
Mężczyzna 1 (2)
95 (276) 43,7 10.7 18 72
Transpłciowość Wiek Rasa /pochodzenie etniczne (n 280)
Rasa 89 (248)
kaukaska 2 (7)
2 (6)
2 (5)
5 (14)
Afroamerykanie Latynosi Azjaci Inne przypadki przemocy (n 272)
Czy pacjent był ofiarą przemocy fizycznej w dzieciństwie? 79 (215)
Czy pacjent był świadkiem przemocy domowej w dzieciństwie? 49 (133)
Czy pacjent był ofiarą przemocy emocjonalnej lub psychicznej w dzieciństwie? 94 (255)
Czy pacjent był zaniedbywany w dzieciństwie? 68 (184)
Czy pacjent był molestowany seksualnie w dzieciństwie? 86 (233)
Sprawca(-cy) (n 275)
Ojciec 55 (151)
Ojczym/kochanek matki 10 (28)
Matka 21 (58)
Brat 22 (62)
Inny krewny 42 (117)
Adopcyjny członek rodziny (9)
3 (159)
Niespokrewniony NA 58 8 (23)

(n 242), zaburzenie lękowe inne niż PTSD
u 50% (n 136), zaburzenia nastroju u 83% (n 226),
zaburzenia odżywiania u 30% (n 81), zaburzenia
odurzające u 22% (n 61), zaburzenia somatyczne
u 22% (n 59),
i zaburzenie ze spektrum schizofrenii u 2%.
pacjentów (n 5). Zgłosili się także terapeuci
wysoki poziom chorób współistniejących w osi II
54% pacjentów z zaburzeniami osobowości w
klastrze dramatycznym (n 72), 51% w grupie
klaster niepokoju (n 69), 21% w osobowości
zaburzenie nie określone inaczej (n 28), oraz
5% w skupieniu nieparzystym (n 7). terapeutów
lat (SD 5,3; N 223). Jak można było się spodziewać,
u pacjentów na wcześniejszych etapach leczenia
w leczeniu u obecnego terapeuty mniej
lat niż pacjenci w późniejszych stadiach (Stadium I,
M 2,8, SD 2,0; Etap II, M 4.1,
SD 3.1; Etap III, M 4.1, SD 3.0; Scena
IV, M 7,4, SD 5,4; Etap 5, M 8,4,
SD 4,8) i przez mniej lat formalnie zdiagnozowano u
nich zaburzenie dysocjacyjne
Tabela 3

oceny odsetka pacjentów otrzymujących Liczba pacjentów, którzy otrzymali

leczenie wspomagające przedstawiono w Tabeli 3. Najwięcej Terapie uzupełniające

dominującą metodą leczenia wspomagającego były leki % (N)

(80% próby, n 222). Najczęściej przepisywane leki
Terapia indywidualna 100 (277)
psychiatryczne 80
Leki psychiatryczne (222)
w dalszej kolejności były leki przeciwdepresyjne (76%, n 209). Terapia grupowa 19 (52)
przez leki przeciwlękowe (74%, n 202). 12 grup krokowych 13 (35)
Pacjenci byli w trakcie leczenia średnio Terapia rodzinna 5 (15)
13 (35)
5,0 lat u obecnego terapeuty (SD 4,1; Terapia par
Terapia sztuką 22 (62)
N 220) i została formalnie zdiagnozowana
Inna terapia ekspresyjna 41 (114)
zaburzenie dysocjacyjne średnio 6,8
Machine Translated by Google
LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH
(Etap I, M 3,5, SD 3,4; Etap II, M 6,5,
SD 5,2; Etap III, M 7,2, SD 5,2; Scena
IV, M 8,4, SD 5,2; Etap 5, M 8,5,
SD 6,5).
Środki klinicysty
Kwestionariusz postępu leczenia
(PITQ). W tym celu opracowano ten środek
badania i opierało się na Wytycznych ISSTD
w leczeniu dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości
Dorośli (Międzynarodowe Towarzystwo Badań nad
Dissociation [ISSD], 2005), które zostały opracowane
w drodze konsensusu wśród panelu ekspertów DD
klinicyści i badacze. Kwestionariusz
środki, które zgodnie z wytycznymi dotyczącymi
leczenia powinny być rozwijane w trakcie
leczenia pacjentów z DD. Wytyczne
zalecamy, aby leczenie przebiegało ostrożnie
dynamiczne, etapowe podejście w ciągu trzech lat
lub więcej etapów (np. Courtois, 1999; Herman,
1992; ISSD, 2005; Putnama, 1989). Poniżej znajduje się bardzo
skrócony przegląd etapów (więcej informacji znajdziesz w artykule).
informacje, patrz Herman, 1992; ISSD, 2005;
Putnama, 1989). Zgodnie z opisem w leczeniu
Wytyczne, obejmuje pierwszy etap leczenia
rozwijanie bezpieczeństwa siebie i stabilizowanie
zachowań autodestrukcyjnych i innych, uczenie afektu
regulacji, edukacji pacjenta na temat diagnoz i leczenia
objawów oraz opracowania dobrego sojuszu w zakresie
leczenia. Kiedy pacjenci z DD są w stanie ustabilizować
się i rozwijać dobro
współpracę z terapeutą, oni
można przystąpić do kolejnych etapów leczenia (tj
zostały zidentyfikowane w tym badaniu jako etapy 2–4).
pociągają za sobą identyfikację, akceptację i mówienie o nich
ich historie nadużyć i traum; kognitywny
przetwarzanie tematów związanych z traumą i błędnych
atrybucji (np. przekonanie, że były i są
„złe” i że maltretowanie w dzieciństwie było
zasłużony); przetwarzanie emocjonalne, w tym
opłakiwanie powiązanych strat (takich jak utrata
niewinność, utrata potencjału); i tworzenie
raczej spójne, a rozłączne i dysocjacyjne
narracja. W trakcie leczenia pacjenci
stają się coraz bardziej świadomi swojej tendencji
dysocjacja i funkcje tej dysocjacji
oraz ich dysocjacyjne stany umysłu lub stany ja, które
występowały w przeszłości i teraźniejszości.
Pacjenci rozwijają większą świadomość swojego wnętrza
państw i co jest zwykle sprzecznym programem
między nimi i nauczyć się rozwijać wewnętrzny dialog
i współpracę. W miarę jak proces ten trwa
159
wynika i pogłębia się nad stanami środkowymi
w mniejszej amnezji pomiędzy różnymi częściami
siebie i w miarę jak te stany Ja coraz bardziej rozumieją
podobieństwo swoich motywacji i
stają się dla siebie bardziej akceptującymi, zaczynają
się mieszać i integrować. Nie wszyscy pacjenci z DD
potrafi poradzić sobie z intensywną pracą związaną z
środkowym i późniejszym etapie leczenia i niektórych
zdecyduj się nie integrować. W ostatnim etapie
leczenia, stany Ja są w dalszym ciągu zintegrowane,
pacjenci uczą się radzić sobie ze stresem i emocjami
bez rozdzielania się i pracują nad rozwojem
zdrowe relacje, zwiększona zdolność do
pracy i większe poczucie celu w życiu.
PITQ mierzy rozwinięte zdolności
na wszystkich etapach leczenia DD, łącznie z tolerancją
afektu; Sterowanie impulsowe; Zespół stresu pourazowego
oraz umiejętności radzenia sobie z objawami dysocjacyjnymi;
komunikacja wewnętrzna i współpraca pomiędzy
stany własne; zdolność tolerowania pełnej wiedzy
o doświadczaniu emocji i zmysłów
doświadczenia związane z traumą; integrowanie stanów
Ja; i zwiększenie zdolności postrzegania siebie i
inne w zintegrowany, realistyczny sposób, choć tak nie jest
zdominowane przez spostrzeżenia oparte na traumie.
Terapeuci oszacowali, jaki procent czasu (0
– 100%), ich pacjent jest w stanie wykazać się każdą
zdolnością. Przykładowe elementy w zestawie
„Pacjent ma świadomość, że molestowanie nie było jego przyczyną
lub jej wina”, „wie i używa zabezpieczeń
strategie (stosowane techniki hipnotyczne lub obrazowe).
zawierać natrętne objawy PTSD), kiedy
są potrzebni”, „utrzymuje orientację w
obecny”, „wykazuje dobrą tolerancję na afekt” oraz
„nie dopuszcza się zachowań samookaleczających”.
Wskaźnik PITQ wykazuje akceptowalną rzetelność (w
tej próbce alfa Cron-bacha wynosi 0,94). PITQ jest
dostępne u pierwszego autora.
Formularz danych klinicznych. Ta forma, dostosowana
z Zittel Conklin i Westen (2005), ocenione zmienne
istotne dla
demografia pacjentów; szkolenia terapeutów i
stopień wiedzy specjalistycznej w leczeniu urazów i DD;
diagnozy I i II osi pacjenta; Informacja
o funkcjonowaniu adaptacyjnym pacjenta; częstotliwość
zachowań samookaleczających, prób samobójczych i
hospitalizacji; etap leczenia
(od jednego do pięciu); Globalna Ocena Funkcjonowania
(GAF; Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne,
2000); historia rozwoju, w tym
historia narażenia na traumę w dzieciństwie i
wiek dojrzały; leki; i leczenie wspomagające. Westen i
współpracownicy opracowali to
Machine Translated by Google
160
miarą lat prowadzenia społeczności
studia. Wcześniejsze badania wskazują, że terapeuci
oceny w tej ankiecie są silnie powiązane z
oceny dokonane przez niezależnych ankieterów (zob
Zittel Conklin & Westen, do recenzji). Terapeuci zostali
poproszeni o wybór etapu leczenia
które najbardziej charakteryzowały skupienie pacjenta
pracował na leczeniu w ciągu ostatnich sześciu miesięcy.
Deskryptory tematu sesji były oferowane jako
kotwice w pytaniu o etap leczenia
z etapem pierwszym opisanym jako „stabilizacja i
ustanowienie bezpieczeństwa”, etap trzeci jako „przetwarzanie
wspomnienia traumy z pełnymi emocjami i
opłakiwanie strat związanych z żałobą” oraz etap piąty
jako „integracja i ponowne połączenie w sobie i ze sobą
inni” (więcej informacji można znaleźć w powyższym opisie PITQ).
szczegółowe omówienie przedmiotu leczenia
świadczone na poszczególnych etapach leczenia). Chociaż
w centrum uwagi znajdują się etapy leczenia
badaniu terapeuci nie zostali o tym poinformowani
ostrości ani hipotez związanych z etapem
leczenie.
Środki pacjenta
Lista kontrolna zachowania. Na ich wzór wzorowano
się na tym formacie pytań behawioralnych
wykorzystane w Narodowym Ankiecie Egzaminacyjnej
Zdrowia i Żywienia (Narodowe Centrum Zdrowia
Statystyka, 2006). Pacjenci zgłaszali, jak często
przez ostatnie 30 dni podejmowali ryzyko
oraz zachowania destrukcyjne, w tym zachowania
samookaleczające, próby samobójcze, zachowania
które były na tyle niebezpieczne, że mogły spowodować śmierć,
spożywanie alkoholu i narkotyków oraz „zachowania
bardzo impulsywne”. Pacjenci zgłaszali częstotliwość
angażowania się w zachowania adaptacyjne w
ostatnie 30 dni, łącznie z wolontariatem lub uczestnictwem
szkoła, praca za wynagrodzeniem, stosowanie technik radzenia
sobie z objawami, utrzymywanie kontaktów towarzyskich i odczuwanie trafność współbieżną, konstruktową i różnicową
dobrze „nawet jeśli na krótki okres”. Oni też
zgłosił dni hospitalizacji w szpitalu i
dziennych programów terapeutycznych w ciągu ostatniego miesiąca. Każdy
tych miar behawioralnych zostało zakodowane jako
wskazać, czy miało to miejsce/nie miało miejsca.
Skala Doznań Dysocjacyjnych – II (DES-II;
Bernstein i Putnam, 1986). DES-II to:
szeroko stosowana, składająca się z 28 pozycji miara
samoopisu służąca do oceny doświadczeń dysocjacyjnych (Carlsonna próbie dla obu
in., 1993). W metaanalizie DES-II był
stwierdzono, że niezawodność testu-retestu wynosi 0,78–
0,93 (6 badań), rzetelność wewnętrzna (alfa)
wynoszącej 0,93 (16 badań) i trafność zbieżną
BRAND I IN.
(r) wynoszący 0,67 (26 badań; van Ijzendoorn i
Schuengela, 1996). Średni wynik to 30
często używany jako punkt odcięcia sugerujący
możliwość wystąpienia DD (Carden˜a, 2008, Carlson, 1994).
Alfa Cronbacha obliczona na próbie dla
DES-II wyniósł 0,95.
Lista kontrolna stresu pourazowego – cywil
(PCL-C; Weathers, Litz, Huska i Keane,
1994). PCL-C jest 17-elementowym miernikiem
Objawy i nasilenie PTSD. To pyta
bezpośrednio na temat objawów zawartych w
Kryteria B (ponowne przeżycie) DSM–IV dotyczące PTSD, C
(unikanie i odrętwienie) oraz D (zwiększone
pobudzenie; Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne,
2000). Respondenci oceniają, jak bardzo każdy objaw
dokuczał im w ciągu ostatniego miesiąca stosowania
5-punktowa skala (od 1 wcale do 5 zdecydowanie). A
całkowity wynik można obliczyć, sumując wszystkie
przedmioty. Całkowity wynik 50 punktów jest często
używany jako granica zgodna z a
Diagnoza PTSD (np. Weathers i Ford, 1996).
Wiarygodność testu-retestu dla PCL-C wynosi 0,96
z przerwą między testami wynoszącą od dwóch do trzech dni
(Weathers i in., 1994) i jego ogólna diagnostyka
Stwierdzono, że skuteczność jest wysoka i wynosi 0,90
(Blanchard, Jones-Alexander, Buckely i For-neris, 1996).
Alfa Cronbacha obliczona na podstawie
próbka dla PCL-C wyniosła 0,89.
Lista kontrolna objawów, poprawiona 90 (SCL-90 –R;
Derogatis, 1994). Na 90 pozycji skali SCL-90–R składa się
dziewięć podskal: somatyzacja,
obsesyjno-kompulsywna wrażliwość interpersonalna,
depresja, stany lękowe, wrogość wobec złości, lęk
fobiczny, myśli paranoidalne i psychotyzm. Rzeczy
oceniane są w 5-stopniowej skali nasilenia objawów,
od wcale (0) do bardzo (4).
Ocena psychometryczna wypadła dobrze
spójność wewnętrzna (współczynniki alfa od 0,77 do
0,90); dobra niezawodność testu-retestu; oraz dobrą
(np. Derogatis, 1994). Globalny wskaźnik ważności (GSI),
średni wynik dla wszystkich 90 pozycji, wynosi
ogólną miarę zaburzeń psychicznych
ustalona wiarygodność i ważność (Derogatis,
1994). Pacjenci z DD zazwyczaj uzyskują wyższe wyniki w skali
SCL-90–R w porównaniu z innymi pacjentami ambulatoryjnymi psychiatrycznymi
i pacjenci hospitalizowani (Ellason i Ross, 2004; Stein-berg,
Barry, Sholomskas i Hall, 2005). Alfa Cron-bacha obliczona
i in.
GSI i podskala depresji wyniosły 0,96
i 0,88, odpowiednio.
Analiza danych. Statystyki opisowe dla
zmienne ciągłe obejmują średnią, standardową de-
Machine Translated by Google

LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH 161

00,1

16,1
09,2
4 6, 0

17,0

24,0

29,0
wariacja, minimalna i maksymalna. Procenty
są raportowane dla zmiennych kategorycznych. Analizy
wnioskowania zmiennych ciągłych przeprowadzono za

40.1
2,0
2
26,0

6 6, 0

64,0

42,0

24
1
pomocą ANOVA. Testy istotności
porównanie Etapu 1 z etapami późniejszymi

7, 0
1
54,0

25,0

13,0

21,0

15 ,0
34
przeprowadzono przy użyciu testu Dunnetta w celu kontroli typu

7
Błędem jest inflacja wynikająca z wielokrotnych porównań.

gtlkdeeeigW
fH
e(
Wielkości efektów (g Hedge'a ) dla porównań między

eók
ś'o

61,0

00,0

73,0

63,0
)icaw
kontrastami między Etapami 2–5 i Etapem 1 wynoszą
zgłoszone. Przeanalizowano wyniki dychotomiczne
za pomocą regresji logistycznej. Iloraz szans (OR) wynosi
raportowano dla kontrastów Etapu 2–5 w porównaniu z
Etapem 1. W przypadku tych analiz OR oznacza stosunek

ytiwokłaC
szans pacjentów w późniejszym stadium (lub ich

91,2
1
0

5,0
5
1
2

77,2
7
91
3
6
9
2
76

74
1
,7

78
46
6
0
terapeuci) reagujący twierdząco na zachowanie w
stosunku do pacjentów w Etapie 1. Podano także
przedziały ufności (95%) dla OR

09,1
3

325
1
testy istotności przy użyciu skorygowanej Bonferroniego

2 958,9439,7291,02513

07,7
9
0
2
5

6
6,1
2

2.2
9

2
poziom istotności 0,0125 do kontroli typu

063
64,0
11
0
6
5
9
,8 4
3
1
2
Błędem jest inflacja. Analizy przeprowadzono z wykorzystaniem

1
8
9
3
SPSS 15.0 (SPSS, 2007).

Wyniki

7,2
5,39,85
4 3
5
451
4

061
5
6,3

8,3
5
4

7
1
334
1
8
2

2
6,1
7
6
4
0
8
Wynik leczenia 5
0
3
9

2
8.7

rż.sd
e
a
zp
e ia W
tfr.w
1.e
ó n
o
0
1
esśr
2
k
ih
ąjuhtcince ctziósu
śeeco
w d
lk
ktyp
ae
n
Raport pacjenta. Różnice w wynikach i wielkości
efektów, zarówno w raportach pacjenta, jak i terapeuty,
przedstawiono w tabelach 4 i 5. Pacjenci w
1,2
3
5

1,5
9
9,5
2
0
6
8
1
3

31,53
8
0

2,96
0
2
9
7
6
5 86
8,9
7
3
64
7
0
1
2
8

W etapach 4 i 5 odnotowano mniej objawów pourazowych

anecS

1
2

objawy stresu niż u pacjentów w fazie 1

9,2
1

9.7
4

mierzone PCL-C, t(211) 3.01, s . 01,

i t(211) 3,39, s. 0,006, odpowiednio.
Pacjenci w stadium 4 zgłaszali mniejszą dysocjację
88,9
2

objawy u pacjentów w DES-II niż u pacjentów w stadium 1

851
9
024
9

8,0
62,1
8

2
1

t(211) 2,60, s. 03 i pacjenci w stadium 5

2
0,2

zgłosiło mniej objawów ogólnego niepokoju

5

SCL-90, t(212) 2.48, s . 05.

Pacjenci na etapie 5. zgłaszali, że w ciągu ostatnich
30 dni rzadziej dokonywali samookaleczeń
23
1

niż pacjenci w Etapie 1, OR 0,06, 0,01–0,50,

s. 009. Mniej pacjentów w stadium 3 i 4
4,1
6
2
7
4
5
18,3
2
0

68
7,70,73
7
5
9
oM
N
2
3
4
5
1
S
k

141
5
MD

4,8
4
4
artn

podało, że byli hospitalizowani w ciągu ostatnich

7

sześciu miesięcy niż pacjenci w stadium 1,

OR 0,04, 95% CI: 0,005–0,35, p.003 oraz
OR 0,08, 0,02–0,37, p. 0,001 odpowiednio.
Pacjenci w stadium 4 zgłaszali częściej
pracowałeś w ramach wolontariatu lub uczestniczyłeś w zajęciach
szkoły w ciągu ostatnich 30 dni niż etap 1
pacjentów, OR 3,88, 1,44–10,45, s. 007.
GF(

Różnice między grupami w zakresie konkretnych pozycji

Au

m
tr,sD
p
o
1
0
E
Ssśri
einawonojc)kFn

ż
n
r5
td udtkó
a0
toe
1 nyoy.p
tiw
C
et

reOt
CRS

ajs0e9r-pLeCD
S

oclG
o
aleba4
T

meSzEaD
R

cąC
PŁ

asryoew
Pt

Waf

rw
N
D
p
2
5
1
eŚzśt
p
jcdaO

ein-LzC
rye

iknanydu

disu
ate
m9e-Lza

uo–e
aaąe

ujawniono w DES-II, PCL i SCL-90

ad

so

g
jyątete
e
ntra
be
n
d
kópipg

hcapiikępitn
pp

m
źdeaitwnoep

acto
d
p
anlan

aó
ingaewnojyncoajktcp
eiił

tnu
iweo

eenina,zw
n
u
io
ew
gw

0
u

tąck
źdyetu

e
ąn
.aa.ta

że jedna trzecia pozycji w DES-II była

uin
ao
Machine Translated by Google

IIN. 16
BRAN
Tabela 5
Dychotomiczne wyniki według etapów terapii

Scena Iloraz szans

1234 5Wszystkie

N n (%) n (%) n (%) n (%) N (%) N (%) 2 kontra 1 3 kontra 1 4 kontra 1 5 kontra 1

Odpowiedź pacjenta
Ostatnie 30 dni
Zranienie siebie 213 18 (53) 34 (42) 15 (38) 19 (44) 1 (6) 87 (41) 0,64 (0,28–1,44) 0,56 (0,22–1,41) 0,70 (0,28–1,74) 0,06 (0,01–0,50)1
Próba samobójcza 216 6 (16) 6 (7) 1 (3) 2 (5) 1 (6) 16 (7) 0,41 (0,12–1,38) 0,14 (0,02–1,19) 0,25 (0,05–1,33) 0,34 (0,04–3,12)
Zrobił coś niebezpiecznego 213 16 (43) 30 (38) 11 (28) 15 (36) 2 (13) 74 (35) 0,79 (0,36–1,74) 0,52 (0,20–1,34) 0,73 (0,29–1,80) 0,20 (0,04–1,02)
Zrobiłem coś impulsywnego 207 29 (81) 49 (63) 25 (66) 28 (70) 11 (73) 142 (69) 0,41 (0,16–1,05) 0,46 (0,16–1,34) 0,56 (0,19–1,64) 0,66 (0,16–2,72)
Picie alkoholu 214 17 (47) 43 (54) 16 (41) 18 (42) 7 (44) 101 (47) 1,30 (0,59–2,86) 0,78 (0,31–1,94) 0,80 (0,33–1,96) 0,87 (0,27–2,84)
Wysoki
(ulica/recepta) 215 9 (25) 12 (15) 7 (18) 8 (19) 1 (6) 37 (17) 0,52 (0,20–1,38) 0,66 (0,22–2,00) 0,69 (0,23–2,01) 0,20 (0,02–1,73)
Pracował za 212 16 (44) 39 (50) 17 (45) 28 (64) 9 (56) 109 (51) 1,25 (0,56–2,76) 1,01 (0,40–2,53) 2,19 (0,89–5,38) 1,61 (0,49–5,26)
wynagrodzeniem. Pracował jako wolontariusz 214 8 (23) 31 (38) 16 (41) 23 (53) 9 (56) 87 (41) 2,09 (0,84–5,18) 2,35 (0,85–6,48) 3,88 (1,44–10,45)1 4,34 (1,23–15,36)
Objawy samodzielnie leczone 213 32 (89) 75 (96) 34 (87) 36 (82) 15 (94) 192 (90) 3,12 (0,66–14,78) 0,85 (0,21–3,45) 0,56 (0,15–2,05) 1,88 (0,19– 18.24)
213 31 (86) 73 (91) 38 (100) 43 (98) 15 (100) 200 (94) 1,68 (0,50–5,71)
Miał dobre samopoczucie 6,93 (0,77–62,35) NA NA
Brał udział w działaniach społecznych

zajęcia 215 27 (77) 69 (85) 36 (92) 35 (79) 16 (100) 183 (85) 1,70 (0,63–4,63) 3,56 (0,86–14,68) 1,15 (0,36–3,38) NA
Ostatnich 6 miesięcy

Hospitalizowany 217 14 (38) 14 (17) 1 (3) 217 9 (24) 9 2 (4) 1 (6) 32 (15) 0,34 (0,14–0,83) 0,04 (0,005–0,35)1 0,08 (0,02–0,37)1 23 (11) 0,39 (0,14– 0,11 (0,01–0,92)
W leczeniu dziennym (11) 3 (8) 1 (2) 1 (6) 1,08) 0,26 (0,06–1,05) 0,07 (0,01–0,60) 0,21 (0,02–1,80)
Odpowiedź terapeuty
Ostatnich 6 miesięcy

Hospitalizowany 274 21 (40) 21 (22) 3 (6) 2 (4) 263 28 (56) 49 (53) 0,87 48 (17) 0,42 (0,20–0,88) 0,09 (0,03–0,35)1 0,06 (0,01–0,27)1 1 (5) 3 (17) 120 (46) 0,08 (0,01–0,68)
Próba samookaleczenia 26 (54) 14 (26) (0,44–1,75) 0,93 (0,42–2,06) 0,27 ( 0,12–0,63)1 0,16 (0,04–0,61)1
Poprzedni rok

Próba samobójcza 273 20 (38) 14 (14) 8 (16) 2 (4) 0 (0) 44 (16) 0,28 (0,13–0,61)1 0,31 (0,12–0,80) 0,06 (0,01–0,29)1 NA

Notatka. Kursy na etapy 2–5 są porównywane z kursami na etap 1.

1
Iloraz szans istotnie statystycznie różni się od 1, p.01 . Nie było możliwe obliczenie ilorazów szans dla komórek, gdy 0% lub 100% terapeutów lub pacjentów zgłosiło
wydarzenie.
Machine Translated by Google
LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH
różnią się wielkością efektu 0,50 lub większą
oraz z różnicami we wskazywaniu kierunku
mniejsza dysocjacja na etapie 5. Trzy z dziewięciu
pozycje znajdują się na taksonie wskazującym na patologię
dysocjacja (Waller, Putnam i Carlson,
1996). Pozycje wskazują mniejszą amnezję (dwie pozycje),
derealizacja/depersonalizacja (dwa elementy), absorpcja
i trans (trzy elementy) oraz retrospekcje
(jeden przedmiot). Tylko jedna pozycja na PCL i dwie
na SCL-90–R wykazało różnicę 0,50
lub większy rozmiar efektu. Te elementy związane z
retrospekcje i niepokój.
Raport terapeuty. Terapeuci pacjentów w
Pacjenci w stadium 2–5 zgłaszali, że ich pacjenci mieli
znacznie wyższe średnie wyniki w kwestionariuszu
postępu terapii (PITQ) i globalnej ocenie funkcjonowania
w porównaniu z pacjentami w stadium 1 (patrz Tabela 4).
Poinformowali o tym terapeuci
Pacjenci w stadium 5 również wykazywali wyższą zdolność adaptacyjną
wyniki funkcjonowania w porównaniu z pacjentami w 1.
stopniu zaawansowania, t(272) 3,51; s. 001.
Zgodnie z raportem pacjenta, terapeutami
pacjentów w stadium 5 stwierdziło, że ich pacjenci byli
znacznie rzadziej dopuścili się samookaleczenia (OR 0,16,
0,04–0,61, p . 008), ale
terapeuci zgłosili również mniejszą liczbę pacjentów w stadium 4
dopuścił się samookaleczenia w stosunku do Etapu 1
pacjentów (OR 0,27, 0,21 – 0,63, p.002 ),
podczas gdy pacjenci nie zgłaszali tego samego
Różnica między etapem 4 a 1. Zgłosili się terapeuci
u pacjentów w stadium 3 i 4 było to mniej prawdopodobne
byli hospitalizowani w ciągu ostatnich sześciu lat
miesięcy niż pacjenci w stadium 1 (patrz tabela 5).
Terapeuci zgłaszali pacjentów w stadium 2 i 4
rzadziej podejmowali próby samobójcze
niż pacjenci w stadium 1. Żaden terapeuta nie zgłosił
ostatnia próba samobójcza u pacjenta w stadium 5
sześć miesięcy, chociaż jeden pacjent w stadium 5
zgłosił, że w tym czasie podjął próbę
okres. Wśród zmiennych ciągłych 28
obliczono wielkość efektu, 25 (59%) wyniosło 0,20 lub
powyżej, a połowa (14) przekroczyła 0,50 (patrz tab
4), wskazując, że połowa efektów dotyczyła
umiarkowany lub duży zasięg.
Wiek pacjenta jako współzmienna. Wszystkie analizy
wyników przeprowadzono, stosując wiek jako współzmienną
oszacować wpływ dojrzewania na objawy
i wyniki behawioralne. Pacjenci w późniejszym stadium
są średnio starsi niż pacjenci w Etapie 1,
i możliwe jest, że wyniki zostaną osłabione
ze względu na wiek, tak że starsi pacjenci mają mniej
objawów i/lub zgłaszają mniej zakłóceń w życiu
wydarzenia. Jeśli prawdą jest, że dojrzewanie w całości lub
163
częściowo wyjaśnia różnice między
Można się spodziewać etapu 1 i późniejszych etapów
aby różnice te uległy zmniejszeniu
podczas kontroli wieku pacjenta.
Oprócz etapu terapii, wiek był
istotny predyktor niektórych wyników. Starszy
pacjenci zgłaszali się znacznie rzadziej
angażowanie się w samodzielne radzenie sobie z objawami niż
młodsi pacjenci (OR 0,95, 0,90–0,997, p . 0,04).
Terapeuci rzadziej zgłaszali swoje
starsi pacjenci byli hospitalizowani
(OR 0,95, 0,92–0,98, s . 004) lub dopuściła się
samookaleczenia (OR 0,95, 0,92–0,97, s . 001) w
porównaniu z terapeutami zajmującymi się młodszymi
pacjentami. Starsi pacjenci zgłaszali się znacząco
niższe wyniki DES-II (B 0,28 SE 0,13,
t(210) 2.14, s. 03).
Kiedy kontrolowano wiek, różnice między grupami w
niektórych wynikach były statystycznie istotne
istotne przed korektą ze względu na wiek nie były
już różne przy poziomie istotności skorygowanym
Bonferonim wynoszącym 0,0125. Wielkość szans
spadły wskaźniki dla etapów 4 i 5 w porównaniu do
zgłaszanych przez terapeutów prób samookaleczenia na etapie 1 (etapy 4
vs. 1 OR 0,40, 0,17-0,95, s. 0,04; Etap 5 kontra 1
LUB 0,27, 0,07–1,10, s . 07). Podobnie,
wielkość ilorazu szans dla Etapu 5 w porównaniu z
Zmniejszyła się liczba zgłoszeń samookaleczeń u pacjentów w stadium 1
po skorygowaniu ze względu na wiek (OR 0,07, 0,01–
0,63, s. 02). Sugeruje to, że w tej próbce dojrzewanie
wpływa na samookaleczenie, w przeciwieństwie do
danych w populacji ogólnej. Żaden z
inne istotne różnice pomiędzy etapami
na które wpływ miało dostosowanie wieku (tj. PCL-C,
SCL-90, PITQ, Wynik Funkcjonowania Adaptacyjnego,
GAF, raport pacjenta i terapeuty z pobytu w szpitalu oraz
raport pacjenta z pracy wolontariackiej
i/lub uczęszczanie do szkoły).
Umowa terapeuty i pacjenta
Ze względu na obawy dotyczące wpływu DD
potencjalnej amnezji u pacjenta, w badaniu pacjenta
zastosowano krótsze odstępy czasu (tj. ostatnie 30 dni).
raporty o zachowaniu niż raporty terapeuty
(tj. ostatnie 6 miesięcy). Z powodu różnicy
w ramach czasowych stosowanych w pytaniach do
terapeutów i pacjentów korelacje pomiędzy raportami
pacjentów i terapeutów musiałyby być
mniejsze, niż gdyby pytania były identyczne.
Pomimo różnicy ram czasowych, cierpliwy
samoopis prób samobójczych w ciągu ostatnich 30 lat
dni korelowały istotnie z zaleceniami terapeuty
Machine Translated by Google
164 BRAND I IN.
port prób samobójczych w ciągu ostatniego roku (r 0,35,
s.001 ). Podobnie samoopis pacjenta
próby samookaleczenia w ciągu ostatnich 30 dni były ze sobą powiązane
znacznie porównywalne z raportami terapeutów na temat samookaleczeń
prób w ciągu ostatnich sześciu miesięcy (r = 0,001). .26, s. 26
Samodzielne sprawozdanie pacjenta dotyczące dni spędzonych w
szpitalach stacjonarnych i dziennych w ciągu ostatnich sześciu miesięcy
korelowało również istotnie z raportem terapeuty
dotyczącym liczby hospitalizacji pacjentów w szpitalu
w ciągu ostatnich sześciu miesięcy (r 0,34, s 001). (Notatka
że nie uwzględniliśmy hospitalizacji dziennych
pytanie terapeuty i które zadaliśmy pacjentom
o „dniach”, o które pytaliśmy terapeutów
„liczba” hospitalizacji; te różnice
prawdopodobnie zmniejszyło wielkość korelacji.) Każda
tych raportów behawioralnych zostało zdychotomizowane
do celów analitycznych oraz dychotomiczne wersje raportów
pacjenta i terapeuty
skorelowane: r 0,35 dla prób samobójczych, r 0,47
za próby samookaleczenia i r 0,88 za hospitalizacje. Te
relacje na to wskazują
zarówno pacjenci, jak i terapeuci zgadzają się na umiarkowany
stopniu na występowanie prób samobójczych i
zachowania samookaleczające (pomimo używania różnych
ramy czasowe oceny) i są mocne
zbieżność w raportach dotyczących hospitalizacji.
Dyskusja
Podane tutaj dane sugerują cztery podstawowe
wstępne ustalenia dotyczące współczesnego leczenia
pacjentów z DD. Po pierwsze, prąd
uczestnicy badania charakteryzują się wysokim stopniem
terapie. Ustalenia te są zgodne z
ostrości wzroku, występują u nich duże objawy i większość je miała
długoterminowy kurs w zakresie zdrowia psychicznego
system. To odkrycie jest zgodne z badaniami
prowadzonych przez ostatnie dwie dekady
stwierdziło, że pacjenci z DD zmagają się z głęboko zakorzenioną
depresją, autodestrukcyjnością, skłonnościami samobójczymi,
i 12,8 lat leczenia pacjentów z dysocjacją.
nadużywaniem substancji psychoaktywnych, objawami stresu pourazowego,
problemy w związkach i cechy mieszane
zaburzeniami osobowości, a także z wyraźnymi objawami
dysocjacyjnymi, które przeszkadzają
z ich zdolnością do utrzymania ciągłości osobistej i
funkcjonowania (np. Foote i in., 2008;
Putnam i in., 1986). Przeciętne cierpienie
wyniki tych pacjentów ambulatoryjnych są wyższe niż te
pacjentów hospitalizowanych w psychiatrii ogólnej (średni GSI dla
etap 1 DD 2.1 vs. 1.3; Derogatis, 1994).
porównywalne z tymi dla pacjentów hospitalizowanych z kompleksami
zaburzenia po stresie traumatycznym (2,2; Allen,
Coyne i Console, 2000) i pacjentów hospitalizowanych
BPD i złożone zaburzenie stresowe pourazowe
ders (1,7; Sachsse, Vogel i Leichsenring,
2006). Średni wynik GAF DD w pierwszym
etap leczenia mieści się w zakresie „poważnym”,
zgodne z zaleceniami pacjentów ambulatoryjnych
przewlekły zespół stresu pourazowego (PTSD) związany z przemocą w dzieciństwie
(średni GAF dla etapu 1 DD 44,1 w porównaniu z 48,03 cala
Cottraux i in., 2008) oraz pacjenci z BPD objęci leczeniem
środowiskowym (47,6 w badaniu Zittel Conklin
i Westena, 2005). Pacjenci z DD mają porównywalny
wskaźnik hospitalizacji z BPD
pacjentów leczonych pozaszpitalnie (69% vs. 63% w
Zittel Conklin i Westen, 2005). Nic dziwnego,
średni wynik dysocjacji jest znacznie wyższy niż
co stwierdzono w badaniach kobiet hospitalizowanych i
ambulatoryjnych ze złożonymi zaburzeniami związanymi ze
stresem traumatycznym (średnia DES dla stopnia 1 DD 43,3 vs. 20,44
w: Cohen i Hien, 2006; 16,5 w badaniu McDonagh i wsp.,
2005; 28.30 w Sachsse i in., 2006). Porównania te sugerują,
że pacjenci ambulatoryjni z DD mają trudności
z ciężką polisymptomatologią i wysoką
stawki hospitalizacji.
Dane demograficzne i leczenie naszej próbki
Metody leczenia są również spójne z wynikami innych
badań dotyczących pacjentów z DD. Podobna do danych
demograficznych pacjentów z DD stwierdzonych w innych badaniach
(Putnam i in., 1986; Putnam i Loewenstein,
1993), ta kohorta pacjentów była przeważnie
kobieta, rasy kaukaskiej, dobrze wykształcona i w średnim
wieku. Terapeuci biorący udział w tym badaniu uznali
psychoterapię indywidualną za najskuteczniejszą metodę
leczenia DD, po której następuje (lub równoczesne
z) lekami psychotropowymi (zwłaszcza lekami
przeciwdepresyjnymi i przeciwlękowymi) i ekspresyjnymi
oceny skuteczności znalezione w jedynym innym badaniu
praktyk terapeutycznych z pacjentami z DD (Putnam
i Loewensteina, 1993). Przeciętnie ci terapeuci byli dość
doświadczeni i wynosili prawie 22 osoby
lat doświadczenia w leczeniu pacjentów ogólnych
Większość z powodu naszych sposobów rekrutacji terapeutów
z nich było bardzo dobrze przeszkolonych w leczeniu
pacjentów z dysocjacją, tak że 87% zgłosiło, że przeszło
specjalistyczne szkolenie w zakresie leczenia DD jako choroby
student, rezydent, stażysta lub doktorant.
Co więcej, ponad jedna czwarta (26,8%) tak miała
ukończył jedno ze specjalistycznych DD ISSTD
programy szkoleniowe w zakresie terapii.
Drugi wniosek z tego badania jest taki, że
pomimo poważnych symptomatologii i długotrwałych
problemów ze zdrowiem psychicznym, w tej próbie
obserwuje się stały spadek symptomatologii
i usprawnienia funkcjonowania w byłych
Machine Translated by Google
LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH
obrany kierunek od etapów pierwszego do piątego. W
w niektórych przypadkach różnice między
etapy 1 i 5 nie były znaczące, prawdopodobnie z powodu
ograniczenia mocy (lub prawdopodobnie z powodu
zakorzenionego charakteru i trudnego przebiegu niektórych
objawy pacjentów), ale rozmiary efektu i
iloraz szans wskazuje na zgodność ze wzorcem
lepszego funkcjonowania na późniejszych etapach leczenia.
Zbieżność ustaleń na to wskazuje
świadczone przez nie leczenie pacjentów z DD
ambulatoryjnych terapeutów środowiskowych
korzystne w różnych obszarach funkcjonowania, zgodnie
z oceną zarówno pacjenta, jak i terapeuty. Pacjenci w
późniejszych etapach leczenia
zgłaszają niższy poziom objawów dysocjacji,
PTSD i stres, a także mniejsza liczba przypadków
samookaleczenia i hospitalizacji w porównaniu z tymi
w pierwszym etapie leczenia. Zdaniem pacjentów, częściej
występowały także przypadki w ostatnim etapie
pracować w ramach wolontariatu i/lub uczestniczyć
w szkole niż pacjenci w pierwszym etapie, co wskazuje na
lepszy poziom funkcjonowania. Raporty terapeutów
przedstawiają podobny wzorzec lepszego funkcjonowania
na wszystkich etapach leczenia. Według raportów
terapeutów, pacjenci w późniejszych stadiach mieli mniej
przypadki zachowań samookaleczających i samobójstw
prób i mniejszą liczbę niedawnych hospitalizacji w porównaniu
z pacjentami w stadium 1, co również jest głównym wskazaniem
poprawy. Terapeuci wskazywali na późniejszy etap
pacjenci wykazali również lepsze ogólne funkcjonowanie
(tj. GAF), lepsze funkcjonowanie społeczne i zawodowe,
i większą zdolność zarządzania afektami, impulsami,
objawy, oddzielone stany Ja i relacje (tj. wyższe wyniki
PITQ). Co więcej, leczenie zapewniane przez tę
międzynarodową próbkę
klinicystów spowodowało różnice między etapami
z wieloma średnimi i dużymi efektami. Chociaż
analizy podłużne poprawy leczenia
są potrzebne, ustalenia te są zgodne z
interpretację, że ci pacjenci z DD odnieśli korzyść
z leczenia prowadzonego przez tych lekarzy.
Na dodatkową uwagę zasługuje stwierdzenie mniejszej
liczby hospitalizacji i prób samobójczych
dyskusja. Zdaniem terapeutów, 38 proc
Pacjenci w stadium 1. próbowali popełnić samobójstwo w poprzednim
roku, podczas gdy żaden pacjent w stadium 5 nie podjął próby samobójczej
próbowanie. Ponadto u 40% pacjentów w stadium 1
wymagana hospitalizacja w poprzednim roku,
podczas gdy potrzebne było tylko 5% pacjentów w stadium 5
tak intensywnego i kosztownego leczenia. Dany
że hospitalizacje są najbardziej obiektywną miarą stanu
pacjenta i dekompensacji,
stwierdzając, że pacjenci z DD wymagają mniej hospitalizacji
165
daje efekty na poszczególnych etapach leczenia
mocne wskazanie, że leczenie DD ma działanie
stabilizujące na pacjentów. Odkrycie to ma ważne
implikacje polityczne i badawcze. Ostrzegali przed tym
autorzy książek z branży ubezpieczeniowej
Pacjenci z DD mają niezwykle wysoki poziom medyczny i
koszty leczenia w zakresie zdrowia psychicznego, a także
zwiększoną zachorowalność i śmiertelność (Galbraith
i Neubauera, 2000). Pacjenci cierpiący na
Stwierdzono, że DID ma najwyższy poziom psychiatryczny
koszty leczenia wśród pacjentów korzystających z Medi-
care w Massachusetts (van der Kolk, 2008).
Chociaż nasze wyniki wskazują, że leczenie tak
długotrwałe, dane sugerują, że leczenie DD może
wiązać się z upływem czasu ze zmniejszeniem wskaźników
prób samobójczych i hospitalizacji, oprócz znaczących
różnic w szerokim zakresie
objawy i funkcjonowanie adaptacyjne. Przyszłe badania
podłużne muszą zająć się porównaniem kosztów leczenia
DD z kosztem potencjalnym
oszczędności w zakresie ograniczenia niepełnosprawności i świadczeń socjalnych
zabezpieczenia, utracone dochody, zdrowie psychiczne
i koszty leczenia, hospitalizacji, nagłych wypadków
wizyty w pokoju i powiązane koszty nieleczonych lub
słabo DD, a także ukryte koszty, takie jak
potencjał do zaniedbania lub zaniedbania przez niektórych pacjentów z DD
molestują swoje dzieci (np. Loewenstein, 1994).
Badania sugerują, że mogą wystąpić oszczędności
u wielu w ciągu kilku lat od diagnozy DD, jeśli
nie u większości pacjentów (Fraser i Raine, 1992; Loe-
wenstein, 1994Ross i Dua, 1993). Ponadto,
badania podłużne, w tym kontynuacja
w tym badaniu należy ocenić, czy pacjenci w
wczesne etapy leczenia, które prowadzą do
późniejszych etapach i kiedy to nastąpi, czy uda im się to osiągnąć
mniejszą liczbę hospitalizacji i objawów obserwowanych na
późniejszych etapach leczenia
z tą próbką przekrojową.
Trzeci wniosek z tego badania opiera się na
porównania wielkości efektów z tego
badanie i inne badania dotyczące leczenia chorób przewlekłych
PTSD związane z przemocą w dzieciństwie. w
bieżących badań, wielkość różnic
w zmiennych ciągłych pomiędzy etapem 1
i pacjenci w stadium 5 byli głównie więksi
z wyjątkiem depresji w medium
zakres. Według naszej najlepszej wiedzy nie opublikowano
żadnych naturalistycznych badań dotyczących leczenia PTSD
przez ambulatoryjnych terapeutów środowiskowych. The
wielkość bieżącego efektu, porównaj rozmiary
korzystnie z czterema badaniami ambulatoryjnymi dotyczącymi indywidualnego
leczenia przewlekłego zespołu stresu pourazowego, w których co najmniej
jedna czwarta próbki zgłosiła, że ma doświadczenie
Machine Translated by Google
166
w związku z przemocą w dzieciństwie (Cloitre i in., 2002;
Cohen i Hien, 2006; Cottraux i in., 2008;
McDonagh i in., 2005). Wielkości efektu porównując etap 1
z etapem 4 i 5 pacjentów
dysocjacja mieściła się w tym zakresie na średnim poziomie
badanie ( odpowiednio g 0,62 i 0,64),
podczas gdy w RCT mieścił się w niewielkim zakresie
przewlekły PTSD (g 0,36; McDonagh i wsp.,
2005) oraz w niekontrolowanym badaniu kobiet
ze współistniejącymi zaburzeniami związanymi z używaniem substancji psychoaktywnych i
złożony PTSD (g 0,24; Cohen i Hien,
2006), chociaż efekt Cloitre i in. (2002).
rozmiar dysocjacji w RCT był duży
zakresie, chociaż DD zostało z niego wyłączone
badanie (g 1,64). Duży efekt tego badania
pomiędzy etapem 1 a 5 (g < 1,00) w przypadku zgłaszanych
przez siebie objawów PTSD jest zgodne z
duże efekty dwóch RCT dla kobiet z
molestowanie w dzieciństwie (g 1,76; Cloitre i in.,
2002; g 1,26; Cottraux i in., 2008). The
Stopień 1 w porównaniu z wielkością efektu 5 dla depresji
badanie to osiągnęło średnią skalę (np
0,42), natomiast rozmiary efektu dla depresji
w podobnych próbkach różniły się z większym efektem
rozmiary znalezione w badaniach wykorzystujących projekt RCT i a
większa liczba kryteriów wykluczających (g 1,83; Cloitre i
in., 2002; g 0,54; Cot-traux i in., 2008; g 0,76; McDonagh
i in.,
2005) i niewielki efekt stwierdzony w badaniu, że
nie wykluczył pacjentów nadużywających substancji psychoaktywnych lub
choroby współistniejące dysocjacyjne (g < 0,26; Cohen i
Hien, 2006). Wielkość wyników w
badanie to jest również porównywalne z wynikami badania
w naturalistycznym badaniu pacjentów z poważną chorobą
depresja współistniejąca z BPD leczona w
społeczności (g 0,41 dla wskaźników remisji
poważna depresja w Grilo i in., 2005). Ten
podobieństwo rozmiarów efektów jest ważne, ponieważ
wielu uczestników obecnej próby tak by zrobiło
zostały wykluczone z badań porównawczych ze względu na
ich poważną symptomatologię, skłonności samobójcze,
wysoki wskaźnik używania leków psychiatrycznych oraz
wysoka zachorowalność. Biorąc pod uwagę, że rozmiary efektu
RCT są na ogół większe niż te osiągnięte
w badaniach dotyczących leczenia społecznościowego (np. Westen i in
in., 2004), wyniki tego badania są zachęcające
wyniki na ogół podobne do RCT
indywidualnej terapii przewlekłego zespołu stresu pourazowego (PTSD).
osoby, które przeżyły molestowanie dzieci, oraz depresja
współistniejąca z BPD, chociaż leczenie DD tak
dość długie.
W przeciwieństwie do obecnego badania, które wykazało
dysocjacja była niższa w późniejszym etapie DD
BRAND I IN.
leczenia, dwa z krótkoterminowych badań dotyczących
chroniczny zespół stresu pourazowego (PTSD) związany z przemocą w dzieciństwie
nie stwierdzono statystycznie istotnej poprawy
dysocjacja (Cohen i Hien, 2006; McDonagh
i in., 2005). Trzy badania z udziałem pacjentów z DD
nie odkryli zmian w dysocjacji podczas
krótkotrwałe leczenie szpitalne, nawet jeśli
leczenie skupiające się na dysocjacji (Choe i
Klufta, 1995; Rossa i Ellasona, 1997, 2001). Ten
grupa pacjentów na piątym etapie badania znajdowała się w DD
leczenie średnio przez 8,4 roku (95%
CI 6,7–10,1). Interpretujemy te ustalenia
oznaczają, że pacjenci z wysokim poziomem dysocjacji
może wymagać przedłużonego leczenia w celu
zmniejszenia objawów dysocjacyjnych i zgodnie z ISSTD
Wytyczne dotyczące leczenia DID u dorosłych, leczenie
który jest ukierunkowany szczególnie na identyfikację i
wydaje się, że ograniczenie stosowania dysocjacji jest możliwe
skuteczne (ISSD, 2005). Przyszłe badania powinny
porównaj metody leczenia pacjentów z DD, które skupiają się na leczeniu
szczególnie na ograniczaniu dysocjacji do nich
które tego nie robią, a także badania podłużne, które to potwierdzają
sprawdzić, ile czasu potrzeba na wykonanie
większości pacjentów z DD, aby ograniczyli nawykowe
stosowanie dysocjacji.
Pomimo sugestii, że może być konieczne długotrwałe
leczenie w celu zmniejszenia poziomu dysocjacji wśród
pacjentów z poważną dysocjacją,
nasze analizy kontrolujące wiek nie wykazały
że procesy dojrzewania powodują redukcję objawów
dysocjacyjnych. Ponadto,
dojrzewanie nie spowodowało żadnych znaczących
różnice w wynikach na poszczególnych etapach
leczenia z wyjątkiem samookaleczenia. Dla
tej pojedynczej zmiennej, stwierdziliśmy, że dojrzewanie
znacząco przyczyniło się do zmniejszenia samookaleczeń
obserwowanych na etapach leczenia.
Biorąc pod uwagę skupienie się na leczeniu dysocjacji w
w tym badaniu nie jest zaskakujące, że elementy dot
DES-II wykazał większą specyficzność niż te
na PCL i SCL-90–R w wykrywaniu różnic między pacjentami
na poszczególnych etapach. The
Pozycje DES-II, które różniły się pomiędzy
pojawiły się grupy z wielkością efektu 0,50 lub większą
z podskal amnezji, depersonalizacji/derealizacji i absorpcji.
Przedmioty
które były inne w przypadku PCL i SCL-90–R
związane z nadmiernym pobudzeniem i retrospekcjami, co
sugeruje pacjentów w zaawansowanych stadiach leczenia
doświadczyło mniej tych objawów.
Czwarte ustalenie jest takie, że pomimo ustaleń
niższych poziomów objawów i wyższych poziomów
funkcjonowania adaptacyjnego, pacjenci z DD w
Machine Translated by Google
LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH
na ostatnim etapie leczenia nadal występowały pewne objawy
w zakresach wyższych niż typowe kliniczne wartości odcięcia,
wskazując w ten sposób na wysoki poziom klinicznie podwyższony
objawów, mimo że był w trakcie leczenia
lata. Pacjenci w piątym stadium mieli powyżej wartości
odcięcia dysocjację, zespół stresu pourazowego i ogólne
cierpienie, co wskazuje, że ich problemy, choć znacząco
uległy poprawie, pozostają na poziomie istotnym klinicznie.
Choć z jednej strony tak nie jest
zaskakujące, ponieważ pacjenci w stadium 5 są nieruchomi
podczas leczenia otrzeźwiająca jest świadomość, jak to zrobić
leczenie tego, co szkodliwe i wszechobecne, zajmuje dużo czasu
następstwa przewlekłego maltretowania w dzieciństwie i
uraz. To długotrwałe leczenie może pochłonąć
znaczne zasoby, aby osiągnąć niekompletny
w niektórych przypadkach wyleczyć, co było wnioskiem
sporządzone przez ekspertów DD (np. Putnam i Loewen-
stein, 2000), a także ekspertów w dziedzinie leczenia
złożonych zaburzeń związanych ze stresem traumatycznym (Courtois
i Forda, 2009). Kessler (2000) narysował podobny
wniosku, gdy ustalił, że średnia
osoba cierpiąca na PTSD ma aktywne objawy przez
ponad 20 lat. Kessler ostrzegł, że
jednostka i społeczeństwo płacą za to wysoką cenę
PTSD, zauważając, że „. . . związane są najbardziej
ekstremalne niekorzystne skutki traumatycznych wydarzeń
ze złożonymi, trwającymi traumami, które występują w
dzieciństwo . . .” (s. 9). Nasze wyniki podkreślają
koszty społeczne i koszty indywidualne
wskazując, że konieczne jest długotrwałe leczenie
aby uzyskać efekt od umiarkowanego do dużego. Podobne
wyniki wyłoniły się z rygorystycznych badań podłużnych
pacjentów z BPD
stwierdzono, pomimo znacznej poprawy
utrzymywane przez wiele lat, ich funkcjonowanie zazwyczaj
pozostaje umiarkowanie upośledzone
(np. Bateman i Fonagy, 2008). Chociaż specjalistyczne
leczenie DD wydaje się korzystne, nie powoduje ono
szybkiego ani całkowitego złagodzenia cierpienia osób,
które już cierpiały przez lata zgłaszanych chorób.
molestowanie w dzieciństwie i jego następstwa oraz długi okres czasu
Przebieg leczenia.
Istnieje wiele problemów projektowych, które ograniczają
interpretację i możliwość uogólnienia wyników.
Prawdopodobnie zastosowana tutaj metoda rekrutacji
zaowocowało grupą niereprezentatywnych, zmotywowanych, próbując wyjaśnić, czy na wczesnym etapie
dobrze wyszkolonych i doświadczonych terapeutów
ambulatoryjnych DD, a także niereprezentatywną grupą
grupa pacjentów z DD, wybrana do badania przez
terapeutów, którzy zgodzili się na udział w badaniu
i którzy mogą być zdrowsi i/lub bardziej zmotywowani niż
typowi pacjenci z DD. Nieobecność
167
grupa kontrolna i oparcie się na danych przekrojowych
dodatkowo ograniczają interpretację zmiany, gdyż istnieje
możliwość, że nasi pacjenci
być może udało się dokonać tych pozytywnych zmian
czas bez leczenia. Co więcej, nie możemy
założyć, że pacjenci we wczesnych stadiach
leczenie ostatecznie wykaże niższy poziom
objawy podobne do ustaleń dotyczących późnego
pacjentów w tym badaniu na etapie zaawansowania, czego też nie możemy zakładać
wyłączną odpowiedzialność za nie ponosiło leczenie
różnice na poszczególnych etapach.
Pomimo tych ograniczeń nasze obiecujące wyniki nadal
dostarczają wielu informacji na temat pacjentów z DD,
ponieważ zastosowaliśmy tak niewiele kryteriów wykluczenia
w porównaniu z innymi badaniami dotyczącymi leczenia i naszymi
pacjenci, pomimo możliwego błędu selekcji,
wysoce symptomatyczne. Randomizowane leczenie
badanie pacjentów z DD w porównaniu z grupą kontrolną DD
grupa stanowiłaby bardziej rygorystyczny test
skuteczność leczenia, chociaż stwierdzenie
etyczny sposób na utworzenie takiej grupy kontrolnej
pacjenci z poważnymi objawami stanowią poważne
wyzwanie etyczne i badawcze,
szczególnie w świetle coraz liczniejszych badań
dokumentujących leczenie DD
pacjentów jest skuteczna, choć długotrwała. Badanie
porównujące określone sposoby leczenia, takie jak leczenie
indywidualne i indywidualne
grupa plus (z użyciem środków psychotropowych lub bez nich).
leki) i zastosowanie konkretnych interwencji, takich jak
interwencje poznawczo-behawioralne w porównaniu z
interwencjami zorientowanymi na relacje, również byłoby korzystne, ponieważ
porównywałoby wyniki leczenia
terapeuci z różnymi rodzajami szkoleń (np.
tych, którzy ukończyli szkolenie ISSTD
programu dla tych, którzy go nie ukończyli).
Przyszłe badania powinny wykorzystywać standaryzowane
wywiady diagnostyczne, losowy dobór pacjentów
na podstawie liczby przypadków terapeutów oraz oceny
podejścia do leczenia, konkretnych metod i interwencji
stosowanych przez terapeutę.
Dłuższy okres obserwacji i śledzenia
pacjenci od początku leczenia
pomóc w ustaleniu długoterminowej skuteczności DD
leczenie. Z tego wynikają skutki podłużne
Obecnie zbierana jest grupa pacjentów
pacjenci mogą stopniowo przechodzić na później
etapy leczenia i czy osiągają
stabilizacja bezpieczeństwa i hospitalizacji
obserwowane u obecnych pacjentów w stadium 5.
To badanie obserwacyjne, w którym porównano
międzynarodowa próba pacjentów z DD z całego świata
Machine Translated by Google
168 BRAND I IN.
etapów leczenia, zdecydowanie sugeruje, że
rodzaj leczenia stosowanego przez tych lekarzy
Pacjenci z DD wiążą się ze znacznie lepszym
funkcjonowaniem i mniejszymi objawami w ciągu całego rokuBradley, R., Greene, J., Russ, E., Dutra, L. i
etapy leczenia w szerokim zakresie dziedzin
w ocenie zarówno pacjentów, jak i terapeutów. The
obecne ustalenia są niezgodne z twierdzeniami
że leczenie DD jest szkodliwe (Piper i Merskey,
2004; Lilienfeld i Lambert, 2007). Co więcej, leczenie DD
wiąże się z mniej więcej taką samą poprawą objawów
wielkość jak w przypadku przewlekłego zespołu stresu pourazowego
(PTSD) związanego z traumą w dzieciństwie i współistniejącą depresją
BPD, chociaż wydaje się, że leczenie DD wymaga leczenia
lat, aby osiągnąć podobne rezultaty. Biorąc pod uwagę
częstość występowania, dotkliwość, przewlekłość i wysokie koszty
związane z DD i że leczenie wiąże się ze znaczną poprawą
wśród nich
u tych pacjentów wskazane jest dalsze badanie wyników
leczenia DD.
Bibliografia
Allen, JG, Coyne, L. i Console, DA (2000).
Przebieg choroby po hospitalizacji specjalistycznej
Terapia kobiet z psychopatologią związaną z traumą.
Biuletyn Kliniki Menniger, 64,
235–256.
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. (2000). Podręcznik
diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych (4
wyd., wersja tekstowa). Waszyngton, DC: Autor.
Prezydent Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego
Grupa zadaniowa ds. praktyki opartej na dowodach. (2006).
Praktyka oparta na dowodach w psychologii. amerykański
Psycholog, 6, 271–285.
Bateman, A. i Fonagy, P. (2008). 8-letnia obserwacja
pacjentów leczonych z powodu zaburzenia osobowości
typu borderline: leczenie oparte na mentalizacji a leczenie
jak zwykle. Amerykański Dziennik Psychiatrii,
165, 631–638.
Bernstein, E. i Putnam, FW (1986). Rozwój, niezawodność i
ważność dysocjacji
skala. Dziennik chorób nerwowych i psychicznych,
174, 727–735.
Blanchard, EB, Jones-Alexander, J., Buckely,
TC i Forneris, Kalifornia (1996). Psychometryczny
Właściwości Listy Kontrolnej PTSD (PCL). Badania i terapia
zachowań, 34, 669–673.
Borkovec, TD i Costonguay, LG (1998). Co
to naukowe znaczenie słowa poparte empirycznie
terapia?. Journal of Consulting and Clinical Psy-chology,
66, 136–142.
Borkovec, TD, Echemendia, RJ, Ragusea, SA,
i Ruiz, M. (2001). Praktyka Pensylwanii
Sieć badawcza i przyszłe możliwości badań klinicznych
sensowne i rygorystyczne naukowo badania skuteczności
psychoterapii. Psychologia kliniczna, nauka i praktyka, 8,
155–167.
Westen, D. (2005). Wielowymiarowa metaanaliza
psychoterapii PTSD. amerykański
Journal of Psychiatry, 162, 214–227.
Brand, B., Classen, CC, McNary, SW i Zaveri,
P. (w druku). Przegląd zaburzeń dysocjacyjnych
badania nad leczeniem. Journal of Nervous and Mental
Choroba.
Marka, BL, Armstrong, JG, Loewenstein, RJ i
McNary, SW (w druku). Różnice osobowości
na temat Rorschacha dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości,
pacjentów z zaburzeniami osobowości typu borderline i
pacjentów psychotycznych. Trauma psychologiczna: teoria,
badania, praktyka i polityka.
Carden˜a, E. (2008). Miary zaburzeń dysocjacyjnych.
W: AJ Rush, MB First i D. Becker (red.),
Podręcznik środków psychiatrycznych (wyd. 2, s.
587–599). Waszyngton, DC: Amerykański psychiatra
Naciskać.
Carlson, EB (1994). Badanie interakcji między stanami
fizycznymi i psychicznymi a człowiekiem
Skala Doznań Dysocjacyjnych. W DA Spiegla
(red.), Dysocjacja, kultura, umysł i ciało (s.
41–58). Waszyngton: Amerykański psychiatra
Naciskać.
Carlson, EB, Putnam, FW, Ross, Kalifornia, Torem,
M., Coons, P., Dill, DL i in. (1993). Ważność
Skala Doświadczeń Dysocjacyjnych w badaniu przesiewowym
zaburzenie osobowości wielokrotnej: badanie wieloośrodkowe.
American Journal of Psychiatry, 150, 1030–1036.
Choe, BM i Kluft, RP (1995). Korzystanie z
DES w badaniu wyników leczenia dysocjacyjnego zaburzenia
tożsamości: badanie pilotażowe. Dysocjacja,
VIII(3), 160–164.
Cloitre, M., Koenen, KC, Cohen, LR i Han, H.
(2002). Trening umiejętności w zakresie regulacji afektywnej
i interpersonalnej, po której następuje ekspozycja, Terapia
fazowa PTSD związanego z dzieciństwem
nadużywać. Journal of Consulting and Clinical Psychology,
70, 1067–1074.
Cohen, LR i Hien, DA (2006). Leczenie
wyniki dla kobiet nadużywających substancji psychoaktywnych i
PTSD, które doświadczyły złożonej traumy.
Usługi psychiatryczne, 57, 100–106.
Coons, premier (1986). Postęp leczenia u 20 pacjentów z
wieloma zaburzeniami osobowości. Dziennik
Chorób Nerwowych i Psychicznych, 174, 715–721.
Cottraux, J., Note, I., Yao, SN, de Mey-Guillard,
C., Bonasse, F., Djamoussian, D. i in. (2008).
Randomizowane, kontrolowane porównanie funkcji poznawczych
Terapia behawioralna z terapią wspomagającą Rogeriana
w przewlekłym zespole stresu pourazowego: A 2 lata
podejmować właściwe kroki. Psychoterapia i
psychosomatyka, 77, 101–110.
Machine Translated by Google
LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH
Courtois, Kalifornia (1999). Wspomnienia seksualne
nadużywania, zasady i wytyczne dotyczące leczenia. Nowy
York: Norton.
Courtois, Kalifornia i Ford, JD (red.). (2009). Leczenie
złożonych zaburzeń związanych ze stresem traumatycznym: An dotyczące ryzyka związanego z zaburzeniami dysocjacyjnymi.
przewodnik oparty na dowodach. Nowy Jork: Guilford Press. Journal of Insurance Medicine, 32, 71–78.
Dell, PF (1998). Patologia osi II u pacjentów ambulatoryjnych
z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości. Journal of
Nervous and Mental Disease, 186, 352–356.
Derogatis, LR (1994). SCL-90-R: Administracja,
Podręcznik punktacji i procedur (wyd. 3). Minne-Apolis,
Minnesota: Krajowe systemy komputerowe.
Dunn, GE, Paolo, AM, Ryan, JJ i van Fleet,
J. (1993). Objawy dysocjacyjne w substancji
populację nadużywającą. Amerykański Dziennik Psychiatrii,
150, 1043–1047.
Dutra, L., Campbell. L i Westen, D. (2004). Ilościowa ocena
kliniczna w ocenie psychopatologii nastolatków,
wiarygodności, ważności i
struktura czynnikowa Listy Kontrolnej Zachowania Dziecka dla
raport klinicysty. Journal of Clinical Psychology, 60, 65–85.
Ellason, JW i Ross, Kalifornia (1995). Pozytywne i
objawy negatywne w dysocjacyjnym zaburzeniu tożsamości
i schizofrenii: analiza porównawcza.
Dziennik chorób nerwowych i psychicznych, 183,
236–241.
Ellason, JW i Ross, Kalifornia (1997). Dwa lata
obserwacja pacjentów hospitalizowanych z tożsamością dysocjacyjną
nieład. Amerykański Dziennik Psychiatryczny, 154,
832–839.
Ellason, JW i Ross, Kalifornia (2004). SCL-90-R
Normy dotyczące dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości. Dziennik
traumy i dysocjacji, 5, 85–91.
Ellason, JW, Ross, Kalifornia i Fuchs, DL (1996).
Oś I i II w ciągu całego życia, choroby współistniejące i dzieciństwo
historia traumy w dysocjacyjnym zaburzeniu tożsamości.
Psychiatria, 59, 255–266.
Foote, JB, Smolin, Y., Kaplan, M., Legatt, ME i
Lipschitz, D. (2006). Występowanie dysocjacji
zaburzeń w poradniach psychiatrycznych. amerykański
Journal of Psychiatry, 163, 623–629.
Foote, JB, Smolin, Y., Neft, DI i Lipschitz, D.
(2008). Zaburzenia dysocjacyjne i samobójstwa w
ambulatoryjne psychiatryczne. Dziennik nerwów i
Choroba psychiczna, 196, 29–36.
Ford, J. (2009). W PF Dell i JA O'Neil (red.),
Dysocjacja w złożonym zespole stresu pourazowego lub
zaburzeniach skrajnego stresu nieokreślonych inaczej.
Dysocjacja i dysocjacja
zaburzenia: DSM-V i dalej. (s. 471–483).
Nowy Jork: Routledge.
Fraser, GA i Raine, D. (1992). Analiza kosztów
leczenie MPD. W BG Braun (red.), Dziewiąte
coroczna międzynarodowa konferencja na temat wielu
stanów osobowości/dysocjacji, (s. 10). Chicago: Oddział
Psychiatrii, Rush Presbyterian-St.
Szpital Medyczny Łukasza.
169
Friedl, MC i Draijer, N. (2000). Dysocjacja
zaburzeń u holenderskich pacjentów hospitalizowanych
psychiatrycznie. Ameri-can Journal of Psychiatry, 157, 1012–1013.
Galbraith, premier i Neubauer, PJ (2000). Rozważania
Garcia, RR, Rico, SEG i Agra'z, FP (2006).
Zaburzenia dysocjacyjne u meksykańskich pacjentów psychiatrycznych:
częstość występowania, choroby współistniejące i zaburzenia dysocjacyjne
Doświadczenia Skala właściwości psychometrycznych. Pozdrawiam
Psychiczny, 29, 38–43.
Gast, U., Rodewald, F., Nickel, V. i Emrich, HM
(2001). Występowanie zaburzeń dysocjacyjnych
wśród pacjentów psychiatrycznych w niemieckiej klinice
uniwersyteckiej. Journal of Nervous and Mental Dis-ease,
189, 249–257.
Grilo, CM, Sansilow, Kalifornia, Shea, TM, Skodol,
AE, Stout, RL, Gunderson, JG i in. (2005).
Dwuletnie prospektywne, naturalistyczne badanie remisji
dużego zaburzenia depresyjnego jako funkcji
współwystępowania zaburzeń osobowości. Dziennik
Doradztwo i Psychologia Kliniczna, 73, 78–85.
Herman, JL (1992). Trauma i powrót do zdrowia. Nowy
York: Podstawowe książki.
Międzynarodowe Towarzystwo Badań nad Dysocjacją.
(2005). Wytyczne dotyczące leczenia dysocjacyjnego
zaburzenia tożsamości u dorosłych. Dziennik traumy i
Dysocjacja, 6, 69–149.
Johnson, JG, Cohen, P., Kasen, S. i Brook, J.
(2006). Zaburzenia dysocjacyjne u dorosłych w
społeczność, zaburzenia funkcjonowania oraz oś I i II
choroby współistniejące. Journal of Psychiatric Research, 40,
131–140.
Karadag, F., Sar, V., Tamar-Gurol, D., Evren, C.,
Karagoz, M. i Erkiran, M. (2005). Dysocjacja
zaburzeń wśród pacjentów hospitalizowanych pod wpływem narkotyków lub alkoholu
zależność. Journal of Clinical Psychiatry, 66,
1247–1253.
Kellett, S. (2005). Leczenie dysocjacyjnego zaburzenia
tożsamości za pomocą terapii poznawczo-analitycznej:
eksperymentalne dowody nagłych korzyści. Dziennik
Trauma i dysocjacja, 6, 55–81.
Kessler, RC (2000). Zespołu stresu pourazowego:
Ciężar dla jednostki i społeczeństwa. Journal of Clinical
Psychiatry, 61, 4–12.
Kluft, RP (1984). Leczenie osobowości wielorakiej
zaburzenie: badanie 33 przypadków. Kliniki psychiatryczne
Ameryki Północnej, 7, 9–29.
Kluft, RP (1988). Leczenie postunifikacyjne
zaburzenie osobowości wielorakiej: pierwsze ustalenia.
American Journal of Psychotherapy, XLII(2), 212–228.
Lilienfeld, SO i Lambert, K. (2007). Plamy mózgu:
Terapie traumatyczne mogą mieć długotrwałe skutki
na zdrowie psychiczne. Naukowy amerykański umysł, 18,
46–53.
Loewensteina, RJ (1991). Racjonalna psychofarmakologia w
leczeniu osobowości mnogiej
Machine Translated by Google
170 BRAND I IN.
nieład. Kliniki Psychiatryczne Ameryki Północnej, 14,
721–740.
Loewensteina, RJ (1994). Diagnostyka, epidemiologia,
przebieg kliniczny, leczenie i opłacalność
zaburzenia dysocjacyjne i MPD: Złożono raport
do grupy zadaniowej administracji Clintona ds
Reforma finansowania opieki zdrowotnej. Dysocjacja, 7,
3–11.
McDonagh, A., Friedman, M., McHugo, G., Ford, J.,
Sengupta, A., Mueser, K. i in. (2005). Losowe badanie
terapii poznawczo-behawioralnej dla
przewlekłego zespołu stresu pourazowego u dorosłych kobiet,
które przeżyły wykorzystywanie seksualne w dzieciństwie. Dziennik
Doradztwa i Psychologii Klinicznej, 73, 515–
524.
Morrison, KH, Bradley, R. i Westen, D. (2003).
Ważność zewnętrzna kontrolowanych badań klinicznych
psychoterapia depresji i lęku: badanie naturalistyczne.
Psychologia i psychoterapia:
Teoria, badania i praktyka, 76, 109–132.
Narodowe Centrum Statystyki Zdrowia, Centra ds
Kontrola i zapobieganie chorobom. (nd). Krajowy
Ankieta dotycząca zdrowia i odżywiania
(NHANES) Kwestionariusz i protokół egzaminu
[Online]. Pobrano 1 listopada 2006 z
http://www.cdc.gov/nchs/about/major/nhanes/
questexam.htm
Piper, A. i Merskey, H. (2004). Trwałość
szaleństwo: krytyczne badanie dysocjacyjnego zaburzenia
tożsamości. Część I. Ekscesy nieprawdopodobnego
pojęcie. Canadian Journal of Psychiatry, 49, 592–
600.
Putnam, FW (1989). Diagnostyka i leczenie
Wielorakie zaburzenie osobowości. Nowy Jork: Guil-ford
Press.
Putnam, FW, Guroff, JJ, Silberman, EK, Bar-ban, L. i Post, RM
(1986). Fenomenologia kliniczna zaburzeń osobowości
wielorakiej: przegląd 100 ostatnich przypadków. Journal
of Clinical Psychiatry, 47, 285–293.
Putnam, FW i Loewenstein, RJ (1993). Leczenie wielu zaburzeń
osobowości: badanie
obecne praktyki. Amerykański Dziennik Psychiatrii,
150, 1048–1052.
Putnam, FW i Loewenstein, RJ (2000). Rozdwojenie jaźni. W
HI Kaplan i BJ
Sadock (red.), Kompleksowy podręcznik psychiatrii VII,
(wyd. 7, s. 1552–1564). Baltimore: Williams & Wilkins.
Ross, Kalifornia, Anderson, G., Fleisher, WP i Norton,
GR (1991). Częstość występowania zaburzeń osobowości
wielorakiej wśród pacjentów hospitalizowanych
psychiatrycznie. American Journal of Psychiatry, 148, 1717–1720. Psychiatria, 155, 800–805.
Ross, Kalifornia i Dua, V. (1993). Zdrowie psychiczne
koszty opieki nad mnogimi zaburzeniami osobowości.
American Journal of Psychotherapy, 47, 103–112.
Ross, Kalifornia i Ellason, JW (2001). Ostra stabilizacja w
programie leczenia urazów w szpitalu. Dziennik
Trauma i dysocjacja, 2(2), 83–87.
Ross, Kalifornia i Haley, C. (2004). Ostra stabilizacja
oraz trzymiesięczna obserwacja w ramach programu leczenia urazów.
Journal of Trauma and Dissociation, 5, 103–112.
Ross, Kalifornia, Kronson, J., Koensgen, S., Barkman, K.,
Clark, P. i Rockman, G. (1992). Dysocjacja
choroby współistniejące u 100 pacjentów uzależnionych od
środków chemicznych. Psychiatria Szpitalna i Środowiskowa, 43,
840–842.
Sachsse, U., Vogel, C. i Leichsenring, F. (2006).
Wyniki psychodynamicznie zorientowanego,
skoncentrowanego na traumie leczenia szpitalnego kobiet
ze złożonym zespołem stresu pourazowego (PTSD) i
Zaburzenie osobowości typu borderline (BPD). Biuletyn
Klinika Mennigera, 70(2), 125–144.
Sar, V., Koyuncu, A., Ozturk, E., Yargic, LI,
Kundakci, T., Yazici, A. i in. (2007). Zaburzenia dysocjacyjne
w psychiatrycznym oddziale ratunkowym.
Szpital Ogólny Psychiatria, 29, 45–50.
Sar, V., Kundakci, T., Kiziltan, E., Yargic, I., Tutkun,
H., Bakim, B. i in. (2003). Oś I Dysocjacyjna
Współwystępowanie zaburzeń osobowości typu borderline
wśród pacjentów ambulatoryjnych psychiatrycznie. Dziennik
Trauma i dysocjacja, 4, 119–136.
Sar, V., Ozturk, E. i Kundakci, T. (2002). Psychoterapia
nastolatka z tożsamością dysocjacyjną
zaburzenie: zmiana wzorców Rorschacha. Dziennik
Trauma i dysocjacja, 3, 81–95.
Sar, V., Tutkun, H., Alyanak, B., Bakim, B. i Baral,
I. (2000). Częstotliwość zaburzeń dysocjacyjnych
wśród pacjentów ambulatoryjnych psychiatrycznych w
Turcji. Kompleksowa psychiatria, 41, 216–222.
SPSS Inc. (2007). SPSS dla Windows, wersja rel. 15.0.1.1.
Chicago, SPSS Inc.
Steinberg, M., Barry, DT, Sholomskas, D. i Hall,
P. (2005). Wzorce objawów SCL–90: Wskaźniki
zaburzeń dysocjacyjnych. Biuletyn Kliniki Menninger, 69,
237–249.
Thompson-Brenner, H. i Westen, D. (2005a). A
naturalistyczne studium psychoterapii bulimii
nerwica, cz. 1: Choroby współistniejące i wyniki leczenia.
Dziennik chorób nerwowych i psychicznych,
193, 573–584.
Thompson-Brenner, H. i Westen, D. (2005b). A
naturalistyczne studium psychoterapii bulimii
nerwica, cz. 2: Interwencje terapeutyczne w
wspólnota. Journal of Nervous and Mental Dis-ease, 193,
585–595.
Tutkun, H., Sar, V., Yargic, LI, O¨ zpulat, T., Yanik,
M. i Kiziltan, E. (1998). Częstość występowania zaburzeń
dysocjacyjnych wśród pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie w A
Turecka klinika uniwersytecka. Amerykański dziennik
van der Kolka, B. (2008). 120 lat dysocjacji: A
historia błyskotliwych spostrzeżeń, utraconej świadomości i
oszałamiających rozłączeń. Artykuł prezentowany na Biennale
Machine Translated by Google

LECZENIE ZABURZEŃ DYSOCJACYJNYCH 171

Konferencja Europejskiego Towarzystwa Trauma i za pomocą systematycznego wywiadu klinicznego, oceniając

Dysocjacja, Amsterdam, Holandia.
van der Kolk, BA i Courtois, Kalifornia (2005). Redakcyjny
Komentarz: Złożona trauma rozwojowa. Dziennik
stresu traumatycznego, 18, 385–388.
Van Ijzendoorn, M. i Schuengel, C. (1996). The
pomiar dysocjacji w stanie normalnym i klinicznym
populacje: Metaanalityczna walidacja Skali Doświadczeń
Dysocjacyjnych (DES). Przegląd psychologii klinicznej, 16,
365–382.
Waller, NG, Putnam, FW i Carlson, E. (1996).
Rodzaje dysocjacji i typy dysocjacyjne: A
taksometryczna analiza doświadczeń dysocjacyjnych.
Metody psychologiczne, 1, 300–321.
Weathers, FW i Ford, J. (1996). Psychometryczny
przegląd Listy Kontrolnej PTSD. W BH Stamm (red.),
Pomiar stresu, traumy i adaptacji
(s. 250–251). Lutherville, Maryland: Sidran Press.
Weathers, FW, Litz, BT, Huska, JA i Keane,
T.M. (1994). Lista kontrolna zespołu stresu pourazowego
(PTSD) – wersja cywilna (PCL-C). Boston: Krajowe Centrum PTSD.
Westen, D. i Muderrisoglu, S. (2003). Niezawodność
i zasadność oceny zaburzeń osobowości
alternatywa dla ustrukturyzowanych wywiadów. Dziennik
zaburzeń osobowości, 17, 350–368.
Westen, D., Novotny, CM i Thompson-Brenner, H. (2004).
Empiryczny status psychoterapii wspieranej empirycznie:
założenia, ustalenia i raportowanie w kontrolowanych
badaniach klinicznych. Biuletyn Psychologiczny, 130, 631–
663.
Wilkinson-Ryan, T. i Westen, D. (2000). Tożsamość
zaburzenie osobowości typu borderline, an
badanie empiryczne. American Journal of Psychiatry, 157,
528–541.
Zittel Conklin, C. i Westen, D. (2005). Linia graniczna
Zaburzenia osobowości w praktyce klinicznej. amerykański
Journal of Psychiatry, 162, 867–875.
Otrzymano 14 grudnia 2008 r
Wersja otrzymana 25 marca 2009 r
Przyjęto 20 kwietnia 2009 r

Powiadomienie e-mail o najnowszym numerze online!

Chcesz wiedzieć, kiedy będzie dostępny kolejny numer Twojego ulubionego czasopisma APA?
online? Ta usługa jest teraz dostępna dla Ciebie. Zarejestruj się na http://notify.apa.org/, a będziesz
powiadamiany e-mailem, gdy interesujące Cię tematy staną się dostępne!