Mari eta pobrea:

Hiri txiki batean, pobre batzuk ez zeukaten etxeak, bakarrik kartoia lo egiteko,
baina egun batean euria egin zuen, eta denak joan ziren errefuxiatzera
mendira.

Neska bat etorri zen, Mari deitzen zen eta bera ez zen pobrea. Haur pobre bat
ikusi zuen, Julen deitzen zen eta bere etxera eraman zuen, eta etxera eraman
zuen, gaua pasa zezan.

Hurrengo egunean, biak joan ziren mendira, beste pobreak ikusteko.

Halako batean, Mari despistatu egin zen paisaiarekin, eta Julen ikusteari utzi
zion, igotzera aurreratu zela pentsatu zuen. Gora iritsi zenean, ez zegoen,
bilatu egin zuten eta ez zuten aurkitu. Beraz, Marik poliziara joatea erabaki
zuen, 4 orduz haren bila ibili ondoren.

Marik esan zien haur pobre bat galdu zela, eta poliziak esan zion gizajoa zela,
ez zela bilatu behar, baina Marik esan zien bere laguna zela, eta horregatik
bilatu nahi zuela, eta poliziak erantzun zion ez zela bere laguna eta alde
hemendik!.

Mari eta bere familia Julenen bila ibili ziren egun askotan, baina ez zuten
aurkitu.

Egun batean, Marik albiste bat ikusi zuen egunkarian: aita irakurtzen ari zela,
zauritutako haur bat aurkitu zuten mendian, eta orain ospitalean zegoen, eta
Julen izango zela pentsatu zuen.

Ospitalera joan eta iritsi zenean, hilda zegoela jakin zuen.Mari oso triste jarri
zen. Azken aldiz ikusi nahi izan zuen. Hura ikusi zuenean, Julen ez zela
konturatu zen.

Erizainak esan zion lapurtuz harrapatu eta jipoitu egin zutela.

Berriz ere pozik jarri zen Julen ez zelako, baina baita tristea ere, ez
baitzitzaion gustatu haur hura nola hil zen.

Azkenean pentsatu zuen egunen batean agian Julen ikusiko zuela... bitartean,
gogoratzen jarraituko du, ez da ahaztuko.