Sinusoidalna fala elektromagnetyczna ma 3 kierunki: E wektorowe do góry-natężenie pola elektrycznego, k

wektorowe -> rozchodzenie się fali,

B wektorowe w dół pole magnetyczne. Wszystkie kierunki są do siebie prostopadłe
Cechy fali: poprzeczna, zmienia się rozkład wartości pól
bez przemieszania, pole równocześnie zanika i osiąga max wartość,
układ prawoskrętny kierunków wektorowych, pola wzajemnie podtrzymują swoje istnienie, fale przenoszą
Informację i nie mają ograniczenia co do długości, nie potrzebują ośrodka, wartości bezwzględne natężeń są ze
sobą związane, jeżeli rozchodzi się >1 fala
to natężenia fal się dodaje wektorowo (zasada superpozycji)
Galileusz 1638-latarnie z przesłonami zasłanianymi i odsłaniającymi w różnej odległości. Bez rezultatów
Olaf Romer: mierzył czas między kolejnymi zaćmieniami- 22 min.swiatlo przebywa wtedy droge jak orbita ziemi

Układy optyczne Armanda Fizeau i Leona Foucaulta

Albert Michelson otrzymał najbliższą wartość
Światło jako fala elektromagnetyczna Thomasa Younga

Siatka dyfrakcyjna- układ naprzemiennie przesłon i szczelin

Interferencja to nowy przestrzenny rozkład amplitudy przy co najmniej 2 falach(nakładanie fal). Jej
konsekwencją na cienkich warstwach jest opalizujący kolor.
Fale muszą być zgodne w fazie(mają takie samo wychylenie i w tym samym momencie osiągają max i min).

Prawo odbicia:

Załamanie na płytce równoległościennej

L>B
 Z obszarem AB widocznym jako ciemny/jasny przy interferencji

Dyfrakcja fali- rozmycie na granicy światła i cienia. Zachodzi gdy rozmiary szczelin są porównywalne z długością
fali
Polaryzacja to ograniczenie drgań fali do jednej płaszczyzny. Oko ludzkie nie odróżnia światła spolaryzowanego
od niespolaryzowanego.
Świadczy o tym jedynie natężenie światła. Może być częściowa lub całkowita. Posiadają ją okulary, szyby i
reflektory w autach, eliminują odbicie od szyby

Powierzchnia przeźrooczysta:

α b−k ą t Brewstera . K ą t odbity i za ł amany s ą przy nim pod k ą tem 90 st .

n2
Tg α b=n=
n1
Aktywność optyczna- skręcanie płaszczyzny polaryzacyjnej, np. kwarc krystaliczny, r-r. glukozy, sacharozy

Energia:
E=c×B
 Prędkość światła
8 m
c=3×10
s
Moc źródła fali:
E J
P= ( =W]
t s
Natężenie fali:
P E
I= = [A]
s t×s
s-powierzhcnia fali
Okres fali:
λ
T=2π√ L× C lubT = [s ]
c
L-indukcyjność [H henr]
C-pojemność kondensatora [F farad]
Częstotliwość fali (odwrotność okresu)
1
f= Hz
T
Długość fali:
c d sin α
λ=c×T=c×2π√ L× C iλ= i λ= [m]
f n
Prędkość światła:
1
c=
√ E o × μo
F
E o− przenikalno ść elektryczna w pr óź ∋[]
m
H
μo −przenikalno ść magnetyczna w pr óź ∋[ ]
m
Odległość:
l=t× c lub d=t × c
Odległość Słońca od Ziemi:
d=1,5×10 11 m
Stała siatki dyfrakcyjnej:
d=5×10−6 m
Wzmocnienie światła:
nλ=dsin α
n-nr. Kolejnego prążka
d-stała siatki dyfrakcyjnej
Wzmocnienie fali:
kλ=dsin α
d-odległość między falami
Interferencja gdy grzbiet spotyka się z grzbietem, a dolina z doliną
kλ
sin α =
d
Interferencja (wygaszenie fali dla nieparzystej wielokrotności długości fali)
λ
dsin α =( 2k + 1)
2
Prawo załamania:
sin α n2 V 1
= =
sin β n1 V 2
Załamanie na płytce równoległościennej
α>β
sin α n1 c
= =
sin β n0 V
Zmiana długości fali przy przejściu między dwoma ośrodkami:
V c c
λ= i λ 0= oraz n=
f f V
n- współczynnik załamania w danym ośrodku
Obszar jasny w interferencji:
 λ
2d=(2k+1)
2
1 λ0
2d=(k+ ¿
2 n
d- grubość warstwy
k- numer krążka
Obszar ciemny w interferencji:
2d=kλ
λ0
2d=k
n
n2
Tg α b=n=
n1
α b−k ą t Brewstera
Aktywność optyczna dla ciał stałych:
Δα =α 0 ×l
Dla roztworów:
Δ𝛼¿ α 0 × c × l
c- stężenie substancji aktywnej w r-r.