1.

Strategia reasekuracyjna:
W kontekście kryminologicznym strategia reasekuracyjna odnosi się do planu zarządzania
ryzykiem związanym z obszarami zbrodni, przestępczością oraz ich skutkami. Podobnie jak w
branży ubezpieczeniowej, gdzie reasekuracja ma na celu zminimalizowanie strat
finansowych, w kryminologii strategia reasekuracyjna skupia się na minimalizowaniu
negatywnych skutków przestępczości i zwiększaniu efektywności działań prewencyjnych
oraz ścigania przestępców.
Oto kilka kluczowych elementów, które można uwzględnić w kontekście strategii
reasekuracyjnej w kryminologii:
Analiza Ryzyka Przestępczości:
Ocena obszarów o podwyższonym ryzyku przestępczości na podstawie analizy statystyk,
historii przestępczości oraz innych czynników wpływających na występowanie przestępstw.
Zaangażowanie Społeczności:
Włączenie społeczności lokalnych do procesu identyfikacji i redukcji zagrożeń
przestępczością.
Promowanie współpracy między społeczeństwem a organami ścigania.
Prewencja Przestępczości:
Opracowanie strategii prewencyjnych, takich jak programy edukacyjne, inicjatywy społeczne,
czy zwiększenie obecności policyjnej w kluczowych obszarach.
Współpraca Międzyinstytucjonalna:
Stworzenie wspólnych programów działań między różnymi instytucjami, takimi jak policja,
sądy, instytucje penitencjarne oraz organizacje społeczne.
Monitorowanie Efektywności Działań:
Systematyczne monitorowanie skuteczności działań podejmowanych w ramach strategii
reasekuracyjnej.
Analiza danych i informacji zwrotnych w celu dostosowywania strategii do zmieniających się
warunków.
Wsparcie Ofiar:
Rozwinięcie systemu wsparcia dla ofiar przestępstw, obejmującego zarówno pomoc
psychologiczną, jak i finansową.
Kierowanie działań na rzecz zredukowania skutków przestępczości dla społeczności i
jednostek dotkniętych danym zjawiskiem.
Oto kilka przykładów konkretnych działań i innowacji, które można uwzględnić w ramach
strategii reasekuracyjnej w kontekście kryminologii:
Inteligentne Systemy Monitoringu Miejskiego:
Wdrożenie zaawansowanych systemów monitoringu miejskiego opartych na sztucznej
inteligencji, które mogą analizować dane w czasie rzeczywistym, identyfikować
niebezpieczne sytuacje i alarmować służby odpowiedzialne za egzekwowanie prawa.
Analiza Danych Kryminalnych:
Zastosowanie zaawansowanych technologii analizy danych do identyfikacji wzorców
przestępczych, co pozwala na skuteczniejsze ukierunkowanie działań prewencyjnych i
ścigania.
Wykorzystanie algorytmów uczenia maszynowego do prognozowania obszarów o
podwyższonym ryzyku.
Systemy Wczesnego Ostrzegania:
Opracowanie systemów wczesnego ostrzegania, które integrują dane z różnych źródeł, takich
jak media społecznościowe, raporty społeczności lokalnych i statystyki policyjne, aby szybko
reagować na potencjalne zagrożenia.
Programy Edukacyjne w Społecznościach Lokalnych:
Realizacja programów edukacyjnych skupiających się na podnoszeniu świadomości
społeczności w kwestiach bezpieczeństwa, prewencji przestępczości i współpracy z organami
ścigania.
Globalna Współpraca w Dziedzinie Cyberprzestępczości:
Współpraca międzynarodowa w obszarze zwalczania cyberprzestępczości, wymiana
informacji dotyczących zagrożeń oraz wspólne działania w celu ścigania przestępców
działających w przestrzeni internetowej.
Systemy Biometryczne i Identyfikacja:
Wdrażanie technologii biometrycznych, takich jak rozpoznawanie twarzy czy odcisków
palców, do skutecznej identyfikacji przestępców i zwiększenia bezpieczeństwa publicznego.

2. Strategia środowiskowa:
Koncepcja policji środowiskowej (ang. Community policing lub neighbourhood policing)
opiera się na założeniu, że skuteczne zwalczanie przestępczości i antyspołecznych zachowań
wymaga bliskiej współpracy Policji z członkami społeczności lokalnej.
Funkcjonariusze Policji (a także innych podobnych służb) powinni być członkami
społeczności, w których pracują. Budowanie wzajemnego zaufania i wiary w praworządność
dokonuje się poprzez nawiązywanie bezpośrednich kontaktów z ludźmi – policjanci powinni
być otwarci na problemy obywateli okazując cierpliwość, zrozumienie i chęć pomocy, nawet
w przypadku, kiedy powierzone problemy nie mają bezpośredniego związku z naruszeniem
prawa. W założeniach policjant ma być bardziej kimś w rodzaju „przyjaciela” niż urzędnika
państwowego i przedstawiciela władzy. Można wtedy liczyć na aktywny udział członków
społeczności w działaniach mających na celu zwalczanie przestępstw.
W przeszłości dominował pogląd, że zadaniem Policji jest jedynie reagowanie – w sposób
określony prawem – na fakt dokonania przestępstwa (funkcja represyjna). Dopuszczano
wyłącznie ingerencję w sferę patologii. Współcześnie uważa się, że rolą Policji jest nie tylko
zapewnienie bezpieczeństwa, ale również troska o jakość życia społeczności. Pierwszym
krokiem powinno być tutaj ustalenie potrzeb (problemów) danej społeczności (np.
bezdomność, natrętne żebractwo, nadużywanie alkoholu), a później przygotowanie i
realizacja programów dostosowanych do tych szczególnych potrzeb. Pożądana jest tutaj także
aktywność jak: organizowanie pogadanek antynarkotykowych, czy zachęcanie młodzieży do
uprawiania sportu.

3. Zero tolerance policing

Policja o zerowej tolerancji (ZTP) to strategia, której celem jest ograniczenie drobnych
wykroczeń i poważniejszych przestępstw poprzez nieustanne utrzymywanie porządku i
agresywne egzekwowanie prawa, nawet w przypadku drobnych zakłóceń i nieuprzejmości.
Systematyczny przegląd dowodów wykazał jednak, że agresywne utrzymanie porządku nie
zmniejszyło przestępczości i stwierdził, że ZTP nie jest skuteczną strategią ograniczania
przestępczość. Polityka zerowej tolerancji to taka, która nakłada karę za każde naruszenie
określonej zasady.
Polityka zerowej tolerancji zabrania osobom sprawującym władzę korzystania ze swobody
uznania lub zmiany kar w celu subiektywnego dopasowania do okoliczności; mają obowiązek
wymierzyć z góry określoną karę bez względu na indywidualną winę, okoliczności łagodzące
czy historię. Ta z góry ustalona kara, niezależnie od tego, czy jest łagodna, czy surowa, jest
zawsze wymierzana.
 4. Strategia punktów zapalnych – Strategia hot spots policing
Strategie policyjne hot spots koncentrują się na małych obszarach geograficznych lub
miejscach, zwykle w środowisku miejskim, gdzie koncentruje się przestępczość.
Dzięki strategiom "hot spots policing" organy ścigania mogą skoncentrować ograniczone
zasoby na obszarach, w których przestępczość jest najbardziej prawdopodobna. Praktyka ta
została oceniona jako skuteczna pod względem ograniczania ogólnej przestępczości i
obiecująca pod względem ograniczania przestępstw z użyciem przemocy, mienia, porządku
publicznego oraz przestępstw związanych z narkotykami i alkoholem.
Stosowane przez większość amerykańskich departamentów policji, strategie policyjne hot
spots koncentrują się na małych obszarach geograficznych lub miejscach, zwykle w
środowisku miejskim, gdzie koncentruje się przestępczość (Braga et al. 2012). Chociaż nie
ma wspólnej definicji "gorących punktów", są one ogólnie uważane za "małe miejsca, w
których przestępczość występuje tak często, że jest wysoce przewidywalna, przynajmniej w
okresie jednego roku". (Sherman 1995, str. 36). Dzięki strategiom policyjnym hot spots
organy ścigania mogą skoncentrować ograniczone zasoby w obszarach, w których
przestępczość jest najbardziej prawdopodobna. Atrakcyjność koncentrowania ograniczonych
zasobów na niewielkiej liczbie obszarów o wysokiej aktywności przestępczej opiera się na
przekonaniu, że jeśli można zapobiec przestępczości w tych gorących punktach, to całkowita
przestępczość w całym mieście może również zostać zmniejszona.
Działania policyjne w hot spotach opierają się przede wszystkim na wysoce
skoncentrowanych, tradycyjnych strategiach egzekwowania prawa. Wizualną reprezentację
związku między różnorodnością podejścia policyjnego w hot spotach a jego poziomem
koncentracji w porównaniu z innymi strategiami policyjnymi, takimi jak policje zorientowane
na społeczność i zorientowane na problemy, można znaleźć w Weisburd i Eck (2004, s. 45).
Policja w hot spotach może przyjąć różne strategie w celu kontrolowania przestępczości w
obszarach problemowych, w tym utrzymanie porządku i egzekwowanie przepisów
antynarkotykowych, zwiększone przeszukania i konfiskaty broni oraz policję zerowej
tolerancji.
Strategie te można podzielić na dwa zasadniczo różne rodzaje podejść (Braga, et al. 2012).
Pierwsze podejście, zorientowane na rozwiązywanie problemów, reprezentuje wysiłki
podejmowane przez policję w celu zmiany podstawowych warunków w punktach zapalnych,
które prowadzą do powtarzających się problemów z przestępczością. Wymaga ono od policji
spojrzenia poza tradycyjne strategie i uwzględnienia innych możliwych metod rozwiązywania
problemów związanych z przestępczością (Weisburd i Eck, 2004). Drugie podejście opiera się
przede wszystkim na tradycyjnych działaniach policyjnych, takich jak patrole samochodowe,
piesze lub represje skoncentrowane na określonych punktach zapalnych w celu zapobiegania
przestępczości poprzez ogólne odstraszanie i zwiększone ryzyko zatrzymania.

5. Strategia powybijanych okien:

Teoria rozbitych okien (teoria rozbitej szyby) – koncepcja w kryminologii i socjologii
miasta zakładająca, że brak reakcji na łamanie mniej ważnych norm społecznych, np.
tłuczenia szyb w oknach w danej dzielnicy, sprzyja wzrostowi przestępczości i łamaniu
innych norm na zasadzie zaraźliwości.
Koncepcja ta opracowana została przez George’ a Kellinga i Catherine Coles w
pozycji Fixing Broken Windows: Restoring Order and Reducing Crime in Our
Communities w roku 1982. Doprowadziła ona do wprowadzenia programu Zero
tolerancji w Stanach Zjednoczonych.
W roku 2008 opisana została seria eksperymentów, których wyniki potwierdzały koncepcje
„rozbitych okien”. W sytuacji, gdy w otoczeniu był hałas lub na ścianach znajdowały
się graffiti, tendencja do łamania norm społecznych (śmiecenia, przywłaszczania mienia)
zwiększała się.

6. Strategia zorientowana na problem:

Działania policyjne ukierunkowane na rozwiązywanie problemów (POP) oznaczają
diagnozowanie i rozwiązywanie problemów, które zwiększają ryzyko przestępczości, zwykle
w obszarach, w których odnotowuje się stosunkowo wysoki poziom przestępczości (np.
"gorące punkty"). POP stanowi wyzwanie, ponieważ agencje muszą diagnozować i
rozwiązywać problemy, które mogą być jedną z wielu przyczyn przestępczości. Na szczęście
istnieją pewne ustalone ścieżki postępowania, a także typowe rodzaje rozwiązań.

Jak skuteczna jest polityka zorientowana na rozwiązywanie problemów w przypadku

różnych rodzajów problemów?
POP jest skuteczny w ograniczaniu przestępczości w miejscach o podwyższonym ryzyku.
POP jest potencjalnie skuteczny w poprawie relacji ze społecznością, jeśli jest realizowany
we współpracy ze społecznościami.
Części POP, które obejmują zbieranie i śledzenie wskazówek od społeczności, potencjalnie
prowadzą do rozwiązywania poważniejszych przestępstw.
Diagnozowanie problemów
Aby zdiagnozować problemy, porozmawiaj z lokalną społecznością
Uzyskiwanie informacji od członków społeczności na temat przestępstw, potencjalnych
sprawców i problemów środowiskowych, które zwiększają ryzyko przestępczości - i działanie
na podstawie tych informacji - jest silnie związane z większym ograniczeniem przestępczości
w naszych analizach. Oto kilka przykładów sposobów, jak to zrobić:
Będąc w terenie, należy pytać mieszkańców o wszelkie zauważone problemy związane z
przestępczością i zakłócaniem porządku, a także o informacje, które mogą posiadać na temat
sprawców wcześniejszych przestępstw.
Funkcjonariusze mogą zapewnić mieszkańcom i właścicielom nieruchomości wizytówkę
reklamującą prywatną linię telefoniczną. Na tej linii mieszkańcy mogą anonimowo zostawiać
wskazówki i obawy, jeśli nie mają ochoty rozmawiać z funkcjonariuszem publicznie.
Funkcjonariusze mogą pytać o problemy związane z przestępczością i pomysły na ich
rozwiązanie podczas regularnych (np. comiesięcznych) spotkań społeczności lub między
agencyjnych. Jedna z agencji poprosiła mieszkańców o wskazanie problemów z
przestępczością za pomocą flag na mapie społeczności.
Agencje mogą korzystać z ankiet przeprowadzanych wśród społeczności i właścicieli firm,
w których prosi się respondentów o wskazanie konkretnych problemów związanych z
przestępczością, oprócz tradycyjnych pytań dotyczących ogólnego zadowolenia i strachu
przed przestępczością.

7. Strategia dowodowa:
W prewencji kryminalnej skupia się na zbieraniu analizie i wykorzystaniu dowodów w
celu przeciwdziałania przestępczości identyfikowania sprawców oraz zapobiegania
popełnianiu przestępstw. Obejmuje ona szereg działań i procedur mających na celu
gromadzenie informacji które mogą posłużyć do ścigania przestępców taki jak
przeszukiwanie i rewizje analiza miejsc zdarzeń czy analiza śladów kryminalistycznych.
Działania policyjne oparte na dowodach odnoszą się do stosowania badań empirycznych –
sposobu zdobywania wiedzy poprzez bezpośrednie i pośrednie doświadczenie – w celu
podejmowania świadomych decyzji na wszystkich poziomach egzekwowania prawa.
 To innowacyjne podejście promuje wykorzystywanie najbardziej wiarygodnych badań
dotyczących wyników pracy policji do kształtowania polityk i praktyk o udokumentowanym
sukcesie. Koncentrując się na strategiach potwierdzonych istotnymi dowodami, działania
policji oparte na dowodach zapewniają większą efektywność, przejrzystość i skuteczność
działań policji.
Istota skutecznych strategii policyjnych często leży w budowaniu relacji i zaufania,
zarówno w obrębie organizacji policyjnych, jak i ze społecznościami, którym służą. Należy
jednak wziąć pod uwagę włączenie danych kontekstowych, postępu technologicznego i badań
empirycznych do szkolenia funkcjonariuszy i podejmowania decyzji, ponieważ skutecznie
przyczynia się to do prowadzenia działań policyjnych opartych na dowodach. Niektóre
badania wykazały już wcześniej, że rozkład przestępczości nie jest równy. Zamiast tego
ryzyko przestępczości zmienia się w zależności od pory dnia, dnia tygodnia, pory roku, a
nawet pogody. Co więcej, jak wynika z badań przeprowadzonych przez Lawrence'a W.
Shermana w 1992 r., „mniej niż 3% populacji miasta jest przyczyną ponad połowy
przestępstw i aresztowań.”
Spostrzeżenia te pokazują, jak ważne jest zrozumienie wzorców przestępczości. Organy
ścigania mogą wykorzystać te informacje do przydzielenia większych zasobów w okresach
największej przestępczości w celu skutecznej kontroli przestępczości.

8. Strategia wywiadowczo- informacyjna

Definicja strategii opartej na danych wywiadowczych (ILP) opiera się na modelu

identyfikowania przestępstw poprzez wykorzystanie wymiany informacji i współpracy
między organami ścigania, społecznościami i innymi agencjami, takimi jak FBI. Ten rodzaj
działań policji ma na celu lokalizowanie trendów przestępczości poprzez wyszukiwanie
potencjalnych ofiar i recydywistów przy zastosowaniu podejścia opartego na danych do
analizy przestępczości i trendów, które mogą jej towarzyszyć w określonych społecznościach.
Jest to prewencyjna metoda ograniczania przestępczości i zapewnienia bezpieczeństwa
publicznego poprzez wykorzystanie danych jako podstawy do badania potencjalnych
przestępstw i ich sprawców. Podczas gdy policja predykcyjna koncentruje się na logistyce
przestępstwa (kiedy i gdzie), policja oparta na danych wywiadowczych ma na celu
powstrzymanie wiktymizacji.

Metody działania policji oparte na danych (takie jak modele predykcyjne przewidywania
przestępstw) są stosowane od dziesięcioleci na całym świecie. Policja oparta na danych
wywiadowczych koncentruje się jednak na indywidualnych sprawcach przestępstw. Organy
ścigania dysponują już takimi informacjami, jak świadkowie, ustne przekazy społeczne
dotyczące przestępstw lub informacje pochodzące od innych agencji; ten model policji
analizuje te informacje, czyniąc je wywiadowczymi. Jedna informacja jest używana razem z
innymi, a następnie analizowana przez komputer lub funkcjonariusza wywiadu, aby stać się
danymi wywiadowczymi.

Organy ścigania wykorzystują te informacje do śledzenia przestępców poprzez analizę

danych dotyczących karalności, zatrzymań w ruchu drogowym i innych informacji w celu
zidentyfikowania potencjalnych recydywistów w celu ograniczenia przestępczości. Policja
oparta na danych wywiadowczych służy następnie jako interwencja, ponieważ śledzi te
osoby, aczkolwiek na mniejszą skalę, zapewniając policji możliwość ograniczenia
działalności przestępczej.

Model policji kierowanej przez wywiad

Policja oparta na danych wywiadowczych wykorzystuje model odgórny, który zasadniczo
służy do gromadzenia informacji, które są gromadzone i analizowane, a następnie
wykorzystywane do powstrzymywania poważnych przestępstw.

Istnieją trzy części tego modelu, które są tradycyjnie stosowane w policji kierowanej przez
wywiad:

1. Trendy i wzorce przestępczości są interpretowane przez analityków

2. Informacje i dane wywiadowcze są wykorzystywane, aby umożliwić decydentom

zwalczanie określonych przestępstw lub przestępców

3. Funkcjonariuszom na szczeblu ulicznym zapewnia się plany i zasoby w celu zakłócania

przestępstw

9. Strategia Destrukcyjna
Podejście destruktywne oparte na budowaniu krytycznych postaw wobec przestępczości.
Postawy punitywne (karzące) mają pewne uproszczone podejście do problematyki
przestępczości i sposobów jej ograniczania. Założenie polega na uznaniu, że skuteczny
sposób walki z przestępczością to: zaostrzenie kar i surowsze karanie sprawców mające
odstraszyć ich i potencjalnych sprawców. Argument: należy karać surowiej przestępców,
ponieważ tak chce społeczeństwo, które boi się przestępczości. Wykorzystanie poziomu lęku
przed przestępczością, kształtowaną np. przez media. • polegające na eliminowaniu zjawisk
dewiacyjnych stanowiących podłoże działalności przestępczej (np. uzależnień od narkotyków
i alkoholu, uczestnictwa w subkulturach).

Statystyki porównawczej:

 9 zasad dobrego policjanta - Zasady skutecznej prewencji = prewencja kryminalna

urban
 Modele działania: marksistowski podwójny natychmiastowej interwencji, interwencji
pojednawczych interwencji pojednawczej; model zbierania i przetwarzania informacji;
kontroli przestępczości poprzez utrzymanie porządku publicznego; model współpracy
z społeczeństwie
 Co to profilaktyka = prewencja
 System przeciwdziałania przestępczości i patologii
 Co to jest etiologia czynu przestępczego / źródła geneza
 Polityka karna