[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

DALAM MAHKAMAH TINGGI MALAYA DI KUALA LUMPUR

WILAYAH PERSEKUTUAN
(BAHAGIAN SIVIL)
[GUAMAN NO: 23NCVC-106-12/2011]

ANTARA

1. KERAJAAN NEGERI TERENGGANU

2. DATO’ SERI HAJI AHMAD SAID

(MENTERI BESAR TERENGANU)

3. MEK HAWA ABDUL RAHMAN

(Berniaga sebagai Hamie Enterprise [TR0002694-H])

4. HAMIE AZREEN AMI NORDIN

(Berniaga sebagai Hamie Enterprise [TR0002694-H])

… PLAINTIF-PLAINTIF

DAN

1. DR. SYED AZMAN SYED AHMAD NAWAWI

2. DATO’ HAJI MUSTAFA @ HASSAN ALI

3. AHMAD LUTFI OTHMAN

4. ANGKATAN EDARAN ENTERPRISE SDN BHD

… DEFENDAN-DEFENDAN

1
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

ALASAN PENGHAKIMAN

Pendahuluan

Perbicaraan kes ini hanyalah melibatkan tuntutan Plaintif Kedua, Ketiga

dan Keempat sahaja terhadap Keempat-empat Defendan. Tuntutan

Plaintif Pertama telah pun dibatalkan sebelum ini walaupun Plaintif
Pertama telah merayu sehingga keperingkat Mahkamah Persekutuan.

Ringkasan Kes Plaintif-Plaintif

Plaintif-Plaintif telah memfailkan tindakan ini terhadap Defendan-Defendan

berdasarkan fitnah yang dibuat oleh Defendan-Defendan melalui satu
artikel yang bertajuk “Seleweng RM30j bantuan sekolah?” (Artikel Fitnah).
Defendan Pertama telah mengarang Artikel Fitnah yang tidak benar
dan/atau berniat jahat dan/atau berunsur fitnah yang mengaitkan Plaintif-
Plaintif dengan niat agar ia disebarkan melalui akhbar Harakah bertarikh 11
hingga 13 November 2011 yang dipegang permitnya oleh Defendan Kedua
serta dicetak oleh Defendan Keempat bagi merosakkan reputasi dan nama
baik Plaintif-Plaintif.

2
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Defendan Ketiga sebagai Ketua Pengarang akhbar Harakah telah gagal

dan/atau abai untuk mengambil langkah-langkah yang sewajarnya bagi
memastikan kesahihan Artikel Fitnah tersebut sebelum membenarkan

Artikel Fitnah tersebut diterbitkan dan/atau dipaparkan di dalam akhbar

Harakah bertarikh 11 hingga 13 November 2011. Penerbitan Artikel Fitnah
tersebut menyebabkan Defendan-Defendan meraih keuntungan yang tidak

sepatutnya dan mendapat manfaat yang tidak sewajarnya.

Dalam maksudnya yang asal dan biasa dan/atau innuendo, perkataan-

perkataan yang terkandung di dalam Artikel Fitnah tersebut telah dan/atau
akan merosakkan dan menjejaskan reputasi Plaintif-Plaintif dan Plaintif-
Plaintif telah menanggung malu, derita dan kerugian.

Ringkasan Kes Defendan-Defendan

Di dalam kes ini, Akhbar Harakah bertarikh 11 hingga 13 November 2011

ada menyiarkan artikel yang dikarang oleh Defendan Pertama bertajuk
“Seleweng RM30j bantuan sekolah?”

3
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Walau bagaimanapun Defendan-Defendan menafikan bahawa artikel yang

ditulis oleh Defendan Pertama di akhbar Harakah bertarikh 11 hingga 13
November 2011 di bawah tajuk “Seleweng RM30j bantuan sekolah?”

adalah satu artikel fitnah jauh sekali ianya satu fitnah ke atas Plaintif-
Plaintif sepertimana yang didakwa oleh Plaintif-Plaintif samada di dalam
maknanya yang asal dan biasa dan/atau secara innuendo.

Secara alternatif Defendan-Defendan juga menegaskan bahawa tajuk

artikel yang diakhiri dengan tanda soal (?) menunjukkan secara jelas ianya
bukan artikel yang bersifat fitnah ke atas Plaintif-Plaintif. Selanjutnya atau
secara alternatif jika dibaca keseluruhan artikel yang ditulis oleh Defendan
Pertama adalah jelas ianya bukan satu fitnah apatah lagi fitnah ke atas
Plaintif-Plaintif.

“Program Bantuan Pakaian dan Alatan Sekolah” sepertimana yang

diplidkan di perenggan 9 Penyataan Tuntutan adalah termasuk di dalam
pengauditan yang dilakukan oleh Ketua Audit Negara (KAN) dan KAN telah
menyediakan satu laporan berkaitan hal tersebut dimana laporan KAN
tersebut kemudiannya telah dikemukakan kepada Seri Paduka Baginda
Yang Di-Pertuan Agong (YDPA) dan YDPA telah menitahkan supaya

4
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

laporan KAN tersebut dibentangkan di Parlimen menakala Kebawah Duli

Yang Maha Mulia Sultan Terengganu telah menitahkan supaya laporan
KAN tersebut dibentangkan di Dewan Undangan Negeri Terengganu.

Laporan KAN berkaitan dengan “Program Bantuan Pakaian dan Alatan

Sekolah” sepertimana yang diplidkan di Perenggan 9 Penyataan Tuntutan
telah dinyatakan secara terperinci oleh KAN bermula dari mukasurat 3

hingga 14 Laporan KAN tersebut.

Jika sekalipun kata-kata yang dinyatakan di Perenggan 25 Penyataan

Tuntutan boleh tergolong kepada satu fitnah, Defendan-Defendan
menegaskan kata-kata tersebut adalah melibatkan isu kepentingan awam
yang melibatkan isu penggunaan atau perbelanjaan wang rakyat/orang
ramai oleh Plaintif-Plaintif khususnya Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua
maka kata-kata yang diadukan tersebut adalah dilindungi di bawah
pembelaan perlindungan bersyarat (qualified privilege). Butir-butirnya
adalah sebagaimana diplidkan oleh Defendan-Defendan di Perenggan 17

Penyataan Pembelaan.

5
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Selanjutnya atau secara alternatif jika benar sekalipun kata-kata yang

dinyatakan di Perenggan 25 Penyataan Tuntutan boleh tergolong kepada
satu fitnah ke atas Plaintif-Plaintif, yang mana dinafikan sekeras-kerasnya

oleh Defendan-Defendan, Defendan-Defendan menegaskan bahawa kata-

kata yang diadukan tersebut merupakan komen yang adil (fair comment)
melibatkan kepentingan awam. Butir-butirnya adalah sebagaimana

diplidkan oleh Defendan-Defendan di Perenggan 18 Penyataan

Pembelaan.

Penilaian dan Pendapat Mahkamah

Bagi tuntutan untuk tort fitnah, beban adalah atas Plaintif untuk
membuktikan tuntutan fitnah terhadap Defendan. Plaintif perlu terlebih
dahulu membuktikan tiga elemen sebelum Plaintif boleh dikatakan berjaya
membuktikan tuntutannya.

Tiga elemen ini telah diputuskan dalam kes Ayob bin Saud v. T.S
Sambanthanmurthi [1989] 1 CLJ 321 (Rep), [1989] 1 CLJ 152 seperti
berikut :

6
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

“In our law of libel, which is governed by the Defamation Act,

1957, the burden of proof lies on the Plaintiff to show :-

i. the words are defamatory;

ii. the words refer to the Plaintiff, and
iii. the words were published”.

Samada pengataan berunsur fitnah

Plaintif telah memplidkan pengataan-pengataan yang dikatakan memfitnah

Plaintif di Perenggan 24 (a) hingga (g) di dalam Penyata Tuntutan Plaintif.

Adakah pengataan-pengataan tersebut berunsur fitnah?

Dalam kes Chok Foo Choo v. The China Press Bhd [1999] 1 CLJ 461,
Mahkamah Rayuan memutuskan :

“It cannot, I think, be doubted that the first task of a court, in an

action for defamation, is to determine whether the words
complained of are capable of bearing a defamatory meaning”.

Kes Kian Lup Construction v. Hongkong Bank Malaysia Bhd. [2002] 7 CLJ
32; [2002] 7 MLJ 283, Mahkamah telah menyatakan bahawa samada
pengataan yang diadukan itu merupakan fitnah, ianya bergantung kepada

7
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

sifat penyataan itu kerana ia mesti mempunyai kecenderungan memberi

kesan pada reputasi seseorang.

Apa yang dimaksudkan dengan berunsur fitnah, saya merujuk pada Gatley
on Libel and Slander Ninth edition 1998, mukasurat 7:

“What is defamatory? There is no wholly satisfactory definition

of a defamatory imputation. Three formulae have been
particularly influential: (1) would the imputation tend to “lower
the plaintiff in the estimation of right-thinking members of
society generally?” (2) Would the imputation tend to cause
others to shun or avoid the plaintiff? and (3) Would the words
tend to expose the plaintiff to “hatred, contempt or ridicule”?”

Jadi Mahkamah Rayuan dalam kes Chok Foo Chow v. The China Press
[1999] 1 CLJ 461 menyatakan pada mukasurat 467:

“…. the test which is to be applied lies in the question: do the

words published in their natural and ordinary meaning impute to
the plaintiff any dishonorable or discreditable conduct or
motives or a lack of integrity on his part? If the question invites
an affirmative response, then the words complained of are
defamatory”.

8
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Plaintif menyatakan dalam maksud asal dan biasa pengataan-pengataan

tersebut bermaksud bahawa:

(a) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua tidak telus dalam pemberian
kontrak membekalkan pakaian dan alatan sekolah di bawah Program
Bantuan Pakaian dan Alatan Sekolah tersebut;

(b) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua telah salah urus kontrak dan/atau
Program Bantuan Pakaian dan Alatan Sekolah tersebut;

(c) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua telah secara salah mendapatkan
keuntungan yang besar daripada Program Bantuan Pakaian dan
Alatan Sekolah tersebut;

(d) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua telah menyelewengkan Program

Bantuan Pakaian dan Alatan Sekolah tersebut yang sepatutnya
diberikan kepada pelajar-pelajar miskin di Negeri Terengganu yang
berkelayakan;

(e) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua telah menipu pelajar-pelajar

miskin di Negeri Terengganu berkenaan Program Bantuan Pakaian
dan Alatan Sekolah tersebut;

9
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

(f) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua telah bertindak demi

kepentingannya sendiri tanpa mengambil peduli kebajikan pelajar-
pelajar miskin di Negeri Terengganu;

(g) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua bukanlah seorang Menteri Besar
dan/atau sebuah kerajaan negeri yang efisien dalam menguruskan
hal ehwal pentadbiran, ekonomi dan pembangunan Negeri
Terengganu;

(h) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua adalah seorang Menteri Besar
dan/atau sebuah kerajaan negeri yang tidak bertanggungjawab, tidak
amanah dan tidak boleh dipercayai;

(i) Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua adalah seorang Menteri Besar
dan/atau sebuah kerajaan negeri yang tidak layak untuk mentadbir
Negeri Terengganu;

(j) Plaintif Ketiga dan Plaintif Keempat telah bersubahat dan

bersekongkol dengan Plaintif Pertama dan Plaintif Kedua berkenaan
Program Bantuan Pakaian dan Alatan Sekolah tersebut; dan

(k) Plaintif Ketiga dan Plaintif Keempat secara bersama dengan Plaintif
Pertama dan Plaintif Kedua bersubahat dengan niat jahat untuk

10
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

mengaut keuntungan dan faedah secara salah dan tidak wajar

berkenaan Program Bantuan Pakaian dan Alatan Sekolah tersebut.

Di dalam kes Syed Husin Ali v. Sharikat Perchetakan Utusan Melayu Bhd. v.

Anor [1973] 1 LNS 146 menyatakan samada pengataan yang diadukan

mampu dan pada hakikatnya memfitnah Plaintif, ujian yang perlu
dipertimbangkan ialah samada pengataan-pengataan yang diadukan itu

mendedahkan Plaintif kepada kebencian, cemuhan atau penghinaan dalam

fikiran seseorang yang munasabah atau cenderung untuk menjatuhkan
Plaintif dalam pemikiran masyarakat umum.

Jadi di dalam kes ini, apakah seseorang biasa yang munasabah faham
akan maksud pengataan-pengataan yang diadukan itu?

Adakah pengataan-pengataan yang diadukan itu akan mendedahkan

Plaintif-Plaintif kepada kebencian, cemuhan atau penghinaan pada

pemikiran masyarakat umum? Adakah pengataan-pengataan ini
menyerang moral serta karakter Plaintif sebagai seorang yang tidak

bertanggungjawab, tidak amanah dan tidak boleh dipercayai.

11
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Adakah pengataan dalam maksud asal dan semulajadi di dalam

Perenggan 24 (a) hingga (g) dalam Penyata Tuntutan membawa maksud
yang Plaintif Kedua adalah :

- tidak telus dalam pemberian kontrak;

- Plaintif Kedua telah salah urus kontrak dan Program Bantuan

Pakaian dan Alatan Sekolah;

- Plaintif Kedua mendapat keuntungan besar dari Program Bantuan

tersebut;

- Plaintif Kedua menyeleweng Program Bantuan tersebut;

- Plaintif Kedua telah menipu pelajar-pelajar miskin dan bertindak

untuk kepentingan beliau sendiri;

- Plaintif Kedua bukan seorang Menteri Besar yang efisien, tidak

bertanggungjawab, tidak amanah dan tidak boleh dipercayai;

- Plaintif Kedua tidak layak untuk mentadbir Terengganu.

Bagi pengataan dalam Perenggan 24 (c), (d), (e), (f) dan (g) dalam
Penyata Tuntutan, pada pendapat saya dalam maksud asal dan semulajadi
bermaksud pada orang biasa yang munasabah Plaintif adalah seorang

12
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

penyeleweng, penipu, tidak amanah, tidak boleh dipercayai, tidak

bertanggungjawab dan tidak layak mentadbir Terengganu.

Pengataan-pengataan ini mendedahkan Plaintif-Plaintif kepada kebencian,

cemuhan atau penghinaan pada seseorang biasa yang munasabah atau

menjatuhkan kedudukan Plaintif dalam pemikiran masyarakat umumnya.

Pengataan ini juga serangan kepada moral dan karakter Plaintif yang

beliau tidak jujur, tidak amanah, pemimpin tidak boleh dipercayai dan tidak
bertanggungjawab.

Dengan itu saya dapati, pengataan-pengataan dalam Perenggan 24 (c),

(d), (e), (f) dan (g) adalah berunsur fitnah.

Manakala pengataan-pengataan dalam Perenggan 24 (a) dan (b) saya

dapati tidak berunsur fitnah kerana pengataan-pengataan ini datangnya dari
laporan rasmi iaitu Laporan Ketua Audit Negara.

13
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Samada pengataan-pengataan fitnah merujuk kepada Plaintif-Plaintif

Adalah undang-undang yang mantap bahawa dalam tindakan fitnah,

pengataan-pengataan yang diadukan mesti merujuk kepada Plaintif.

Walau bagaimanapun sesuatu pengataan masih boleh dianggap merujuk

kepada Plaintif tanpa menyebut namanya, asalkan keadaan pengataan
boleh membuat orang yang mengenali Plaintif secara munasabah
mempercayai bahawa pengataan tersebut merujuk kepada Plaintif - lihat
kes Kian Lup Construction v Hongkong Bank Malaysia Bhd. [2002] 7 CLJ
32.

Beban adalah atas Plaintif untuk membuktikan yang pengataan berkenaan

boleh membuat orang lain yang mengenali Plaintif secara munasabah
mempercayai bahawa pengataan tersebut merujuk kepada Plaintif.

Adakah seseorang yang munasabah, bila membaca pengataan ini akan

mengetahui bahawa pengataan yang diadukan merujuk kepada Plaintif-
Plaintif?

14
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Pengataan tidak secara jelas menyebut nama Plaintif Kedua, Plaintif Ketiga
dan Plaintif Keempat.

Pengataan-pengataan fitnah di Perenggan 24 (c), (d), (e), (f) dan (g)

merupakan pengataan mengenai dengan pentadbiran Negeri Terengganu

yang diketuai oleh Plaintif Kedua. Pengataan melibatkan rakyat Negeri
Terengganu yang mana peruntukan untuk golongan miskin telah

diselewengkan oleh pihak pentadbir Negeri Terengganu.

Dalam Perenggan 24 (c), (d), dan (g) secara jelas menyebut Menteri Besar
Terenganu iaitu Plaintif Kedua dan Perenggan 24 (e) dan (f) membawa
maksud merujuk kepada Plaintif.

Darik keseluruhan pengataan dalam Perenggan 24 (c), (d), (e), (f) dan (g),
saya dapati pengataan fitnah tersebut merujuk pada Plaintif Kedua dan

tidak pada Plaintif Ketiga dan Plaintif Keempat.

15
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Penerbitan

Didalam kes S. Pakianathan v. Jenni Ibrahim & Another Case, Supreme

Court, [1988] 1 CLJ Rep. 233 menyatakan seperti berikut apa yang
dikatakan sebagai penerbitan:

“In order to constitute publication, the defamation matter must be

published to a third party, and not simply to the Plaintiff. By publication
it is meant the making known of defamatory matter after it has been
written to some person other than the person of whom it is written. The
uttering of a libel to the party libelled is no publication for the purpose
of civil action, (citing Wennhak v. Morgan [1888] 20 QBD 635).”

Penerbitan diakui oleh Defendan-Defendan. Rujuk Perenggan 11

Pembelaan, berbunyi :

“Kecuali akhbar Harakah ada menyiarkan artikel yang

dikarang oleh Defendan Pertama bertajuk “Seleweng
RM30j bantuan sekolah?” yang diakui oleh Defendan
Kedua, Defendan Kedua menafikan pengataan-pengataan
lain …….”

16
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Dengan pengakuan ini, saya merujuk pada Seksyen 58, Akta Keterangan
1950 dimana fakta yang diakui tidak perlu dibuktikan oleh Plaintif.

Pembelaan

Pembelaan Defendan-Defendan secara alternatif adalah :

i. pembelaan perlindungan bersyarat; dan

ii. komen berpatutan.

Perlindungan bersyarat

Defendan-Defendan memplidkan pembelaan perlindungan bersyarat yang

dibuat atas dasar isu perlindungan awam yang melibatkan isu penggunaan
atau perbelanjaan wang rakyat atau orang ramai oleh Plaintif Kedua.

Didalam kes Toogood v. Sprying [1834] 1 C.M & Are pada muka surat 193
menyatakan apa yang membawa maksud perlindungan bersyarat:

In general, an action lies for malicious publication of statements which

are false in fact, and injurious to the character of another, and the law
considers such publication as malicious, unless it is fairly made by a
person in the discharge of some public or private duty, whether legal or
moral, or in the conduct of his own affairs, in matters where his interest

17
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

is concerned. In such cases the occasion prevents the inference of

malice which the law draws from unauthorized communications, and
affords a qualified defence depending on the absence of actual malice.
If fairly warranted by any reasonable occasion or exigency, and
honestly made, such communications are protected for the common
convenience and welfare of society.

Dalam buku Words and Phrases Legally Defined Vol. 3 dinyatakan

mengenai perlindungan bersyarat seperti berikut:

On grounds of public policy the law affords protection on certain

occasions to a person acting in good faith and without any improper
motive who makes a statement about another person which is in fact
untrue and defamatory. Such occasions are called occasions of
qualified privilege. As a general rule, there must be a common interest
and corresponding duty or interest between the person who makes the
communication and the person who receives it.

Lord Atkinson didalam kes Adam v. Ward [1917] AC 309 menyatakan:

A privilege is, in reference to qualified privilege, an occasion where

the person who makes a communication has an interest or duty, legal,

18
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

social, or moral, to make it to the person to whom it is made, and the

person to whom it is so made has a corresponding interest or duty to
receive it. This reciprocity is essential.

Sesuatu pengataan dikatakan telah mendapat perlindungan bersyarat

apabila tiada tindakan boleh diambil dalam keadaan tertentu. Penutur
adalah dilindungi jika sekiranya tiada niat jahat seperti komunikasi dibuat

dalam perjalanan kewajipan undang-undang, sosial atau moral atau untuk

perlindungan diri atau untuk melindungi kepentingan bersama atau untuk
kepentingan awam. Jika seseorang menerbitkan pengataan fitnah dengan
tidak berhati-hati, tanpa mengira atau mengambil berat samada pengataan
tersbut benar atau sebaliknya, seolah-olah pengataan tersebut adalah
palsu.

Sebaliknya jika Defendan bergantung pada pembelaan perlindungan

bersyarat, adalah atas Plaintif untuk membuktikan niat jahat Defendan
tersebut. Niat jahat di dalam undang-undang dianggap diterima dalam

bentuk pengataan fitnah berkenaan hanya boleh dipatahkan oleh privileged

occasion dimana beban untuk membuktikan niat jahat adalah ke atas

19
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Plaintif dalam ertikata bahawa privileged occasion telah disalahgunakan

atau Defendan telah bertindak melampaui dari privileged occasion dimana
dalam keadaan ini perlindungan bersyarat tidak lagi terpakai, lihat kes
Horrocks v. Lowe [1975] 1 All ER 662. Tujuan pembelaan bersyarat adalah
untuk mengelak liabiliti yang akan timbul dari pengataan-pengataan fitnah
yang tidak benar yang mungkin dibuat dalam keadaan yang dilindungi.

Beban adalah di atas Defendan untuk membuktikan yang pengataan-

pengataan yang beliau lafaz dan disiarkan itu termasuk di bawah
perlindungan bersyarat - lihat kes Adam v. Ward (supra).

Pembelaan mengenai perlindungan bersyarat hanya dapat disangkal

dengan pembuktian yang Defendan bertindak membuat pengataan-
pengataan berbentuk fitnah tersebut dengan niat jahat.

Di dalam tindakan ini Defendan Pertama telah keluarkan pengataan fitnah

terhadap Plaintif Kedua melalui akhbar Harakah. Defendan Pertama
sebagai Ahli Dewan Undangan Negeri Batu Burok Terengganu berada
dalam privileged occasion untuk membuat pengataan untuk disampaikan
kepada rakyat.

20
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Adakah Defendan Pertama telah bertindak melampaui dari privileged

occasion untuk menyangkal tentang privileged occasion ini? Plaintif perlu
membuktikan niat jahat oleh Defendan Pertama dalam membuat

pengataan-pengataan fitnah tersebut.

Defendan Pertama telah plidkan yang beliau sebagai Ahli Dewan

Undangan Negeri mempunyai hak dan kepentingan untuk membangkitkan
isu yang menyentuh kepentingan rakyat Terengganu khususnya berkaitan
peggunaan perbelanjaan wang rakyat Terengganu oleh Plaintif Kedua dan
Kerajaan Negeri Terengganu.

Orang ramai mempunyai hak untuk menerima apa yang diberitahu oleh
Defendan Pertama sebagai Ahli Dewan Undangan Negeri yang menjaga
kepentingan rakyat bagi perkara-perkara yang benar dan tidak untuk
menerima apa-apa yang disampaikan dengan sengaja disalahtafsirkan.

Defendan Pertama telah secara salah sampaikan kepada rakyat yang

Plaintif Kedua telah selewengkan Program Bantuan Pakaian dan Alatan

Sekolah yang sepatutnya diberikan kepada pelajar-pelajar miskin Negeri

Terengganu.

21
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Juga Plaintif Kedua telah menipu rakyat Terengganu terutamanya

golongan miskin dengan salah laku pengurusan bantuan pakaian dan
alatan sekolah.

Plaintif Kedua mentadbir secara dengan memeras keringat dan air mata
rakyat miskin Terengganu.

Tidak ada bukti yang dibuktikan oleh Defendan Pertama yang Plaintif

Kedua telah selewengkan Program Bantuan Pakaian dan Alatan Sekolah.

Juga Defendan Kedua telah menipu rakyat Terengganu terutamanya

golongan miskin dengan salah laku pengurusan bagi bantuan berkenaan.

Selanjutnya tiada bukti untuk Mahkamah simpulkan yang Plaintif Kedua

telah mentadbir Terengganu dengan memeras keringat dan air mata rakyat
miskin Terengganu.

Defendan Kedua telah membuat pengataan dalam pengetahuan umum

dengan fakta yang tidak benar mengenai Plaintif Kedua.

22
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Dari pengataan-pengataan di atas membuktikan yang Defendan Pertama

gagal untuk bertindak secara munasabah dan bertanggungjawab dan
membuktikan yang Defendan Pertama bertindak secara sengaja dan

berserta niat jahat.

Komen Berpatutan

Sebagai pembelaan alternatif, Defendan-Defendan memplidkan

Pembelaan komen berpatutan.

Untuk pembelaan komen berpatutan Seksyen 9 Akta Fitnah adalah

berkaitan dan memperuntukan seperti berikut:

“In an action for libel or slander in respect of words consisting

partly of allegations of fact and partly of expression of opinion, a
defence of fair comment shall not fail by reason only that the
truth of every allegation of fact is not proved if the expression of
opinion is fair comment having regard to such of the facts or
referred to in the words complained are proved”.

23
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Komen berpatutan merupakan pembelaan bagi pengataan fitnah untuk

perkara-perkara yang melibatkan kepentingan awam. Untuk berjaya di
dalam pembelaan ini, Defendan mesti membuktikan bahawa :

a. pengataan fitnah berkenaan mestilah pengataan-pengataan

yang diadukan adalah komen, walaupun pengataan-pengataan
berkenaan terdiri daripada atau termasuk inferen fakta-fakta;

b. komen adalah berkenaan dengan perkara-perkara berkaitan dengan

kepentingan awam; dan

c. komen-komen adalah berdasarkan fakta-fakta, benar dinyatakan

dimana fakta-fakta yang dinyatakan itu wujud pada masa pengataan-
pengataan berkenaan disiarkan.

Komen berpatutan mestilah berdasarkan kepada fakta. Dalam kes Hasnul

bin Abdul Hadi v. Bulat bin Mohamed & Anor [1977] 3 LNS 2; [1977] 1 LNS
33; [1978] 1 MLJ 75 dimana pembelaan mengenai dengan komen
berpatutan adalah gagal kerana Defendan gagal buktikan yang pengataan
fitnah berkenaan adalah berdasarkan pada fakta yang benar. Dalam kes
London Artist Ltd. v. Littler [1969] 2 QBD 375 Lord Denning menyatakan
tentang fakta asas pada mukasurat 391 seperti berikut:

24
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

“In order to be fair, the commentator must get his basic facts
right. The basic facts are those which go to the pith and
substance of the matter: see Cunningham-Howie v. Dimbleby
[1951] 1 K.B. 360, 364. They are the facts on which the
comments are based or from which the inferences are drawn -
as distinct from the comments or inferences themselves. The
commentator need not set out in his original article all the basic
facts: see Kemsley v. Foot [1952] A.C. 345; but he must get
them right and be ready to prove them to be true”.

Selanjutnya, komen-komen berkenaan adalah komen dibuat oleh

seseorang yang berfikiran adil boleh secara jujur membuat komen ke atas
fakta-fakta yang telahpun terbukti: rujuk pada kes-kes Datuk Patinggi Abdul
Rahman v. Ya’kub v. Bre Sdn. Bhd. [1996] 1 MLJ 393, Abdul Rahman Talib
v. Seenivasagam [1965] 31 MLJ 142, Cohen v Daily Telegraph [1968] 2 All
ER 4007.

Di dalam kes Lee Kuan Yew v. JB Jeyaratnam [1979] MLJ 281

menyatakan:

25
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

“it is settled law that comment is a statement of opinion of facts

truly stated. The defence of fair comment arises if the words
convey an imputation of facts”.

Keadaan minda Defendan Pertama pada masa beliau membuat

pengataan-pengataan fitnah terhadap Plaintif dan menyiarkan pada pihak
ketiga adalah amat material. Defendan Pertama tidak boleh menggunakan

apa-apa fakta untuk justifykan komen beliau bila beliau sendiri tidak
mempunyai pengetahuan sebenar tentang kebenaran fakta untuk beliau
membuat pengataan fitnah berkenaan pada masa pengataan fitnah
berkenaan disiarkan, lihat kes Abdul Rahman Talib v. Seenivasagam
(supra). Defendan membuat pengataan-pengataan pada pengataan yang
diadukan adalah berdasarkan pada fakta yang tidak benar.

Pembelaan ini tidak terpakai jika dibuktikan oleh Plaintif yang pengataan-
pengataan fitnah dibuat oleh Defendan Pertama itu bersebabkan dengan
niat jahat, walaupun komen-komen berkenaan prima facie nya adil. Ini telah

diputuskan di dalam kes-kes The Institute of Commercial Management

United Kingdom v. New Straits Times Press (Malaysia) Bhd. [1993] 1 MLJ

26
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

408, Lee Kuan Yew v. JB Jeyaratnam [1979] MLJ 281 telah menyatakan
bahawa :

“that even though the comment satisfies the objective test of

fair comment the defence of fair comment wil nevertheless fail if

it is found that in making the comment, the Defendant was
actuated by express malice”.

Pembelaan komen berpatutan mestilah berdasarkan atas fakta yang

terbukti adalah benar.

Adakah Defendan Pertama membuat pengataan berdasarkan pada

pengataan yang diadukan?

Defendan Pertama memplidkan bagi pembelaan komen berpatutan ini

bahawa beliau mempunyai hak dan kepentingan untuk membangkitkan
apa-apa isu yang menyentuh kepentingan rakyat Terengganu khususnya
berkaitan penggunaan wang rakyat Terengganu oleh kerajaan
Terengganu dan Plaintif Kedua.

27
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Komen berpatutan beliau adalah berdasarkan fakta yang sebenar

berdasarkan pada pengauditan yang dilakukan oleh Ketua Audit Negara
(KAN) dan dilaporkan dalam Laporan KAN.

Daripada keterangan yang dikemukakan, saya dapati pengataan-

pengataan yang diadukan pada Perenggan 24 (a) dan (b) termasuk dalam
Laporan KAN. Dengan itu saya dapati pengataan-pengataan ini adalah

komen berpatutan yang dibuat oleh Defendan Pertama. Bagi pengataan-

pengataan dalam Perenggan 24 (a) dan (b) saya dapati Defendan Kedua
berjaya di dalam pembelaan komen berpatutan.

Bagi pengataan fitnah di Perenggan 24 (c) hingga (g), pengataan-

pengataan ini dibuat oleh Defendan Pertama bukanlah fakta yang terbukti
kebenarannya.

Tidak ada bukti yang dikemukakan oleh Defendan-Defendan untuk

membuktikan kebenaran pengataan-pengataan Defendan Pertama bagi
pengataan fitnah pada Perenggan 24 (c) hingga (g) dalam Penyata

Tuntutan.

28
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Defendan Pertama, sebagai Ahli Dewan Undangan Negeri mempunyai

tanggungjawab untuk memberitahu rakyat untuk perkara-perkara yang
melibatkan kepentingan awam tetapi pengataan-pengataan yang hendak

disampaikan perlulah fakta-fakta yang benar untuk diterima oleh rakyat.

Di dalam tindakan ini, pengataan-pengataan yang dibuat dan disiarkan

terhadap Plaintif Kedua telah memfitnah Plaintif Kedua.

Defendan-Defendan telah membuat pengataan yang tidak benar mengenai

Plaintif Kedua dan tidak boleh untuk dijustifikasikan sebagai kepentingan
awam. Defendan-Defendan telah memfitnah Plaintif Kedua.

Niat Jahat

Dalam kes Chong Siew Chiang v. Chua Ching Geh & Anor [1992] 2 CLJ
259 (Rep) [1992] 4 CLJ 1839, Mahkamah mengata seperti berikut
mengenai dengan niat jahat:

Malice can be established by way of intrinsic and extrinsic evidence.

Express malice has been given a meaning broadly by our Supreme

Court as malice in the popular sense of or desire to injure the person

29
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

who is defamed. (see: S. Pakianathan v. Jenni Ibrahim (supra)).

Instances of malice have been accepted by our Courts as ill-will or
spite or some previous quarrel or bad relationships or any indirect or
improper motive in the mind of the defendant at the time of publication
and actuating it. Malice can defeat both defences of qualified privilege
and fair comment. (see: Rajagopal v. Rajan [1971] 1 LNS 117). Malice
can also be inferred where the defendant made defamatory statement
knowing it to be false or he did not believe what he published was true
or that he made it recklessly, not caring whether it is true or false or
where he deliberately stopped short in his inquiries in order not to
ascertain the truth. Generally, honest belief of the truth of the
statement is sufficient to negate malice.

But if it can be shown that the dominant motive of the defendant in

making the statement was to vent personal spite or the desire to injure
or to obtain a private advantage or some other purposes rather than in
the exercise of relevant duty, then honest belief itself is not sufficient to
rebut express malice. Further, where the defendant’s desire to comply
with the relevant duty or to protect relevant interest is not the
significant part for his reason in publishing the defamatory statement

30
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

express malice can be inferred. But in the first place it is for the plaintiff
to prove affirmatively that the defendant did not believe what he
published was true or was indifferent to the truth or falsity of the

statement.

Mempercayai secara jujur sahaja tidak mencukupi untuk menyangkal niat

jahat dalam membuat pengataan-pengataan fitnah, jika dapat dibuktikan
bahawa :

“- the dominant motive of a defendant in making the

statement was to vent personal spite or desire to injure; or

- to obtain private advantage or some purposes rather than

in the exercise of the relevant duty - rujuk kes S.
Pakianathan v. Jenni Ibrahim [1988] 1 CLJ (Rep) 233”.

Dengan keterangan-keterangan di atas saya dapati Defendan Pertama

membuat pengataan fitnah terhadap Plaintif Kedua seperti yang diplidkan
dalam Perenggan 24 (c) hingga (g) di dalam Penyata Tuntutan telah
dilakukan dengan niat jahat oleh Defendan Pertama, maka dengan itu

31
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

pembelaan perlindungan bersyarat tidak terpakai terhadap Defendan

Pertama dalam keadaan ini.

Ada dihujahkan oleh Defendan-Defendan bahawa Plaintif-Plaintif gagal

membuktikan kesnya terhadap Defendan Kedua dan Defendan Ketiga

kerana Plaintif-Plaintif gagal buktikan yang Defendan Kedua merupakan
pemegang permit akhbar Harakah dan Defendan Ketiga merupakan Ketua

Pengarang akhbar Harakah.

Saya dapati hujahan ini adalah tidak berasas kerana Defendan-Defendan

di dalam Pembelaan mereka di Perenggan 11 akui yang akhbar Harakah
ada menyiarkan artikel yang dikarang oleh Defendan Pertama. Dengan
pengakuan Defendan-Defendan bahawa akhbar Harakah yang siarkan
artikel yang dikarang oleh Defendan Pertama maka secara inferennya
akhbar Harakah adalah dibawah kawalan atau kepunyaan Defendan
Kedua dan Defendan Ketiga. Dengan pengakuan tersebut bermakna
Defendan Kedua sebagai pemegang permit akhbar Harakah dan Defendan

Ketiga sebagai Ketua Pengarang akhbar Harakah adalah orang yang

mempunyai hak dan kawalan pada Akhbar Harakah. Dengan pengakuan
yang berbunyi “…akhbar Harakah ada menyiarkan artikel yang dikarang

32
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

oleh Defendan Pertama bertajuk …….” menunjukkan yang Defendan

Kedua dan Defendan Ketiga akui yang mereka ada hak dan kawalan pada
Akhbar Harakah dimana Defendan Kedua sebagai pemegang permit

Akhbar Harakah dan Defendan Ketiga sebagai Ketua Pengarang Akhbar

Harakah. Fakta yang diakui ini tidak perlu dibuktikan oleh Plaintif - rujuk
Seksyen 58, Akta Keterangan 1950.

Berdasarkan pada semua alasan-alasan di atas, Mahkamah dapati

Defendan-Defendan gagal membuktikan pembelaan mereka dan saya
dapati Plaintif Kedua telah berjaya membuktikan pengataan-pengataan
fitnah seperti di Perenggan 24 (c) hingga (g) telah dilakukan terhadap
Plaintif Kedua. Pengataan-pengataan fitnah tersebut telah menyebabkan
Plaintif Kedua alami kerugian dan Plaintif Kedua berhak untuk diberi
gantirugi oleh Defendan-Defendan.

Saya dapati Plaintif Kedua dan Plaintif Ketiga gagal membuktikan kes
mereka terhadap Defendan-Defendan.

33
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Gantirugi

Award untuk gantirugi adalah atas budibicara Mahkamah. Gantirugi yang

hendak diberikan hendaklah mencukupi dan adil.

Di dalam buku Defamation Law, Procedure and Practice by Price & Doudu
(3 rd Edition) pada mukasurat 208, penulis telah menyatakan beberapa
faktor untuk diambil kira dalam menentukan gantirugi yang dirujuk dalam
kes Chin Choon @ Chin Tee Fut v. Chua Jui Meng [2005] 3 MLJ 494:

Secara ringkasnya adalah seperti berikut:

“a. the gravity of the allegation;

b. the size and influence of the circulation;

c. the effect of the publication;

d. the extent and nature of the claimant’s reputation;

e. the behavior of the Defendant;

f. the behavior of the claimant”.

Tohmahan ke atas Plaintif Kedua adalah serius, antara lain Plaintif Kedua
telah menipu rakyat miskin Negeri Terengganu dan bertindak demi
kepentingan diri sendiri. Plaintif Kedua telah menyeleweng Program
Bantuan Pakaian dan Alatan Sekolah yang sepatutnya diberikan pada

34
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

pelajar-pelajar miskin. Juga Plaintif Kedua sebagai Menteri Besar yang

tidak efisien mentadbir Negeri Terengganu.

Daripada keterangan yang dikemukakan, sebaran pengataan ini adalah

meluas melalui Akhbar Harakah bertarikh 11 hingga 13 November 2011.

Akhbar Harakah adalah disebarkan ke seluruh negara. Sebaran adalah
meluas.

Plaintif Kedua adalah seorang Menteri Besar Terengganu dan beliau

dikenali ramai di seluruh Negara.

Melihat pada fakta kes ini, kedudukan Plaintif Kedua, pengataan-

pengataan fitnah itu sendiri, penyebarannya menyebabkan kecederaan
pada reputasi Plaintif Kedua dan akibatkan kerugian kepada beliau.

Saya berpendapat jumlah RM200,000.00 adalah adil dan berpatutan

diawardkan sebagai gantirugi am dan teladan kepada Plaintif Kedua.
Mahkamah juga membenarkan prayer 34 (a) dan (b) dalam Penyata
Tuntutan dengan kos sebanyak RM30,000.00.

35
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

Manakala tuntutan Plaintif Ketiga dan Plaintif Keempat, Mahkamah dapati

gagal dibuktikan. Dengan itu tuntutan Plaintif Ketiga dan Plaintif Keempat

ditolak oleh Mahkamah dengan kos. Kos sebanyak RM30,000.00 untuk

dibayar kepada Defendan-Defendan.

Bertarikh: 28 FEBRUARI 2014

(ROSILAH YOP)
Pesuruhjaya Kehakiman
NCvC 8
Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur

36
[2014] 1 LNS 357 Legal Network Series

KAUNSEL:

Bagi pihak Plaintif - Helmi Hamzah (Zamani Ibrahim bersamanya); T/n

Hisham Sobri & Kadir
Peguambela dan Peguamcara

Bagi pihak defendan kedua hingga keempat - Azhana Mohd Khairudin;

T/n Mohamed Hanipa & Associates
Peguambela dan Peguamcara

37