W okresie II Rzeczypospolitej (1918–1939) Polska miała dwie główne konstytucje:

Konstytucję marcowa z 1921 roku i Konstytucję kwietniową z 1935 roku. Oba akty
konstytucyjne doświadczyły pewnych naruszeń ze strony władzy politycznej w okresie
międzywojennym.
1.Konstytucja Marcowa (1921):
Przewroty majowe (1926): W maju 1926 roku Józef Piłsudski przeprowadził przewrót
majowy, obalając rząd i wprowadzając formę autorytarnego rządu. Mimo że formalnie
Konstytucja Marcowa pozostawała w mocy, to w praktyce przewrót ten był naruszeniem
demokratycznych zasad i porządku konstytucyjnego.
2. Konstytucja kwietniowa (1935):
- Autorytarne rządy prezydenta: Konstytucja kwietniowa została wprowadzona w okresie,
gdy Polska przechodziła od demokracji parlamentarnej do bardziej autorytarnego systemu
rządów. Prezydent Ignacy Mościcki, w obliczu rosnących zagrożeń zewnętrznych, używał
swoich uprawnień, by skonsolidować władzę wykonawczą. Wprowadzono silny prezydencki
system rządów.
- Ograniczenie wolności obywatelskich: W okresie lat 30. XX wieku rządy sanacyjne (związane
z ruchem sanacyjnym, który domagał się "uleczenia" państwa z chorób społecznych i
politycznych) stosowały różne środki, w tym represje wobec opozycji politycznej i
ograniczanie wolności obywatelskich.
- Nieuznawanie wyborów: W 1938 roku Ignacy Mościcki nie uznał wyników wyborów
parlamentarnych, co było kontrowersyjnym posunięciem i naruszeniem demokratycznych
procedur.
W obu przypadkach naruszenia konstytucji miały miejsce w kontekście wyjątkowych
okoliczności politycznych, takich jak przewroty i sytuacja międzynarodowa, a ich ocena jest
przedmiotem debat i kontrowersji.