Racjonalizacja – cel stosowania kary

Carolina (w czasach nowożytnych)

- teokratyczne podstawy
- przywrócenie naruszonego przestępstwem porządku i zadośćuczynienie krzywdy wyrządzonej bogu
- przepisy Caroliny – kara śmierci, kary okaleczające – funkcja odstraszająca, prewencja generalna
- sankcja za złamanie przykazań i pokuta dla sprawcy
- korzyść ustawy gdy wykracza ona poza Biblie – właściwe rozpoznanie boskiego zamysłu
- brak biblijnego autorytetu – kara śmierci przez powieszenie dla sprawcy kradzieży
- przyznanie sędziom dużej dowolności – brak zamkniętego katalogu przestępstw i kar
- kara z podejrzenia – kiedy nie dysponowano pełnym dowodem w sprawie było możliwym wymierzenie kary
nadzwyczajnej

- brak bezpieczeństwa prawnego

- krytyka praktyki sądowej państwa absolutnego
- Monteskiusz – sędzia jako usta ustawy
- domaganie się związania sędziego ustawą przy wymierzaniu kary – może orzec tylko taka kare jaka kodeks
przewidywał za dane przestępstwo
- zasada wyrażona po raz pierwszy w Józefinie
- kara arbitralna – przez sędziego, ustawowa – z ustawy

- ograniczenie władzy sędziego do wyboru rodzaju sankcji karnej w przypadku stosowania alternatywnych kar
- okoliczności łagodzące i obciążające wyrażone w ustawie
- przestanie pełnienia funkcji prewencji generalnej – oddziaływanie na samego sprawce, aby w przyszłości nie
wchodził w kolizje z prawem (prewencja indywidualna)

- im bardziej okrutna kara tym większy strach przed popełnieniem przestępstwa

- oświecenie zrywa z teologiczną koncepcją kary

- utylitarne podejście do sankcji karnej – usprawiedliwiony odwet za naruszenie porządku prawnego
- racjonalizacja sprawiedliwościowa
- kara dalej pełni charakter odstraszający – landrecht pruski, code penal

- dopiero po 2 wojnie światowej położono nacisk na resocjalizacyjną funkcję kary – oddziaływanie wychowawcze lary
pozbawienia wolności umożliwiające sprawcy powrót do społeczeństwa