Table of Contents

Strona tytułowa
Karta redakcyjna
Spis treści
Dedykacja
1 Pierwsze spotkanie
2 Otwarta księga
3 Niebezpieczeństwo
4 Wizje
5 Zaproszenia
6 Grupa krwi
7 Melodia
8 Duch
9 Port Angeles
10 Teoria
11 Przesłuchania
12 Komplikacje
13 Kolejna komplikacja
14 Bliskość
15 Możliwości
16 Supeł
17 Wyznania
18 Wyższość rozumu
19 Dom
20 Carlisle
21 Mecz
22 Polowanie
23 Pożegnania
24 Zasadzka
25 Wyścig
26 Krew
27 Obowiązki
28 Trzy rozmowy
29 Nieuchronne
Epilog: Wyjątkowa okazja
Podziękowania
Przypisy
 Zapraszamy na www.publicat.pl

Tytuł oryginału
Midnight Sun

Okładka
© 2020 by Hachette Book Group, Inc.
projekt Dave Caplan i Gail Doobinin
fot. © 2020 by Roger Hagadone

Ilustracja na stronie tytułowej

Antonio Canowa, Psyche i Kupidyn, Włochy, 1794–1799
The State Hermitage Museum, St. Petersburg
fot. © The State Hermitage Museum / photo by Vladimir Terebenin

Koordynacja projektu
SYLWIA MAZURKIEWICZ-PETEK

Część dialogów zaczerpnięto z tomu Zmierzch

w przekładzie JOANNY URBAN, Wydawnictwo Dolnośląskie 2007.
Przekład rozdziałów 19, 20, 24–27 ANNA GRALAK
Przekład rozdziałów 21, 22 i Epilogu TOMASZ SZLAGOR

Redakcja
URSZULA ŚMIETANA

Korekta
BOGUSŁAWA OTFINOWSKA, URSZULA WŁODARSKA

Redakcja techniczna
KRZYSZTOF CHODOROWSKI

Copyright © 2020 by Stephenie Meyer

Polish edition © Publicat S.A. MMXX (wydanie elektroniczne)

Wykorzystywanie e-booka niezgodne z regulaminem dystrybutora, w tym nielegalne jego kopiowanie i rozpowszechnianie,
jest zabronione.
All rights reserved.

ISBN 978-83-271-6081-2

Konwersja: eLitera s.c.

 jest znakiem towarowym Publicat S.A.

PUBLICAT S.A.
61-003 Poznań, ul. Chlebowa 24
tel. 61 652 92 52, fax 61 652 92 00
e-mail: office@publicat.pl, www.publicat.pl

Oddział we Wrocławiu
50-010 Wrocław, ul. Podwale 62
tel. 71 785 90 40, fax 71 785 90 66
e-mail: wydawnictwodolnoslaskie@publicat.pl
 Spis treści

Karta redakcyjna

Dedykacja

1 Pierwsze spotkanie
2 Otwarta księga
3 Niebezpieczeństwo
4 Wizje
5 Zaproszenia
6 Grupa krwi
7 Melodia
8 Duch
9 Port Angeles
10 Teoria
11 Przesłuchania
12 Komplikacje
13 Kolejna komplikacja
14 Bliskość
15 Możliwości
16 Supeł
17 Wyznania
18 Wyższość rozumu
19 Dom
20 Carlisle
21 Mecz
22 Polowanie
23 Pożegnania
24 Zasadzka
25 Wyścig
26 Krew
27 Obowiązki
28 Trzy rozmowy
29 Nieuchronne
Epilog: Wyjątkowa okazja

Podziękowania
Przypisy
 Dedykuję tę powieść wszystkim czytelnikom, którzy przez ostatnie piętnaście lat
stanowili jakże ważny i radosny element mojego życia. Gdy spotkaliśmy się po raz
pierwszy, wielu z was było pięknymi, mądrymi nastolatkami z głowami pełnymi marzeń.
Mam nadzieję, że kolejne lata przyniosły wam spełnienie tych marzeń, a ich realizacja
przerosła wasze najśmielsze oczekiwania.
 1 PIERWSZE SPOTKANIE

To była pora dnia, w której niemal żałowałem, że nie jestem w stanie zasnąć.
Czas lekcji.
Szkoła średnia – a może „czyściec” byłby tu lepszym słowem? Jeśli istniała dla mnie
możliwość odkupienia grzechów, szkoła powinna choćby częściowo odegrać tę rolę. Nie
potrafiłem przywyknąć do nudy, każdy dzień wydawał się jeszcze bardziej monotonny od
poprzedniego.
Może wręcz powinienem był uważać, że to taka moja własna forma snu – o ile snem można
określić czas bezczynności i letargu pomiędzy okresami aktywności.
Wpatrywałem się w pęknięcia tynku w odległym narożniku stołówki, wyobrażając sobie, że
tworzą nieistniejące w rzeczywistości wzory. To był jeden ze sposobów na wyciszenie głosów
świdrujących mój umysł ustawicznym trajkotem.
Kilkaset z tych nudnych głosów po prostu ignorowałem.
Wszystko to już słyszałem dziesiątki razy. Dzisiaj myśli uczniów koncentrowały się wokół
banalnej atrakcji, jaką stanowiło pojawienie się Nowej w szkole. I to wystarczyło, aby wszystkich
aż tak podekscytować. Widziałem tę twarz w ich myślach, i to pod każdym z możliwych kątów.
Zwyczajna dziewczyna. Fascynacja jej przybyciem była męcząco przewidywalna – taką samą
reakcję wywołałby jakiś błyszczący przedmiot rzucony grupce kilkulatków. Połowa męskich
byczków wyobrażała już sobie, jak się w Nowej zakochuje tylko dlatego, że to świeżynka.
Wysiliłem swój umysł, by wyciszyć te głosy.
Tylko cztery osoby blokowałem z czystej uprzejmości, a nie z obrzydzenia: moich dwóch braci
i dwie siostry, którzy zresztą byli tak przyzwyczajeni do braku prywatności w mojej obecności, że
nie zwracali na to uwagi. Tak czy inaczej, starałem się nie słuchać, jeśli tylko było to możliwe.
Starałem się, ale... i tak wiedziałem, o czym myślą.
Rosalie – jak zwykle – rozmyślała o samej sobie. Jej umysł był jak stojąca woda stawu, w
której rzadko pojawia się cokolwiek niespodziewanego. Dostrzegła odbicie swojego profilu w
czyichś okularach i analizowała właśnie swoją idealną urodę. Nikt inny nie miał włosów w
kolorze tak zbliżonym do prawdziwego złota. Niczyja sylwetka nie przypominała tak stylowej
klepsydry. Nikt nie mógł się poszczycić tak symetrycznie owalną, nieskazitelną twarzą. Ale
Rosalie nie porównywała się do obecnych tu śmiertelników, takie zestawienie byłoby wręcz
absurdalne. Myślała raczej o podobnych do nas, z których i tak nikt nie mógł się z nią mierzyć.
Zwykle beztroska mina Emmetta teraz ustąpiła miejsca grymasowi frustracji. Mimo że minęło
już trochę czasu, nadal przeczesywał wielką dłonią hebanowe loki, a palce jego drugiej ręki
zaciskały się w pięść. Nie mógł przeboleć, że poprzedniej nocy przegrał z Jasperem, i
niecierpliwie wyczekiwał końca lekcji, żeby zorganizować rewanż. Gdy słuchałem myśli
Emmetta, nigdy nie miałem wrażenia, że jestem wścibski – Emmett mówił wszystko to, co
myślał, a myśli wprowadzał w czyny. Kiedy jednak czytałem myśli pozostałych, czułem wyrzuty
sumienia, wiedziałem bowiem, że są wśród nich rzeczy, których woleliby nie zdradzać. Jeśli
umysł Rosalie przypominał staw ze stojącą wodą, umysł Emmetta był jak jezioro o krystalicznie
przejrzystych toniach.
A umysł Jaspera... był cierpieniem. Z trudem powstrzymałem westchnienie.
Edward. Alice zawołała mnie po imieniu w myślach, czym natychmiast zwróciła moją uwagę.
W niczym nie różniło się to od zawołania mnie na głos. Cieszyłem się, że w ciągu ostatnich
kilkudziesięciu lat moje imię straciło na popularności. W przeszłości irytowało mnie, że gdy tylko
ktoś pomyślał o jakimś Edwardzie, od razu odwracałem głowę.
Tym razem jednak nawet nie drgnąłem. Byliśmy z Alice całkiem dobrzy w prowadzeniu
prywatnych rozmów w myślach i rzadko komukolwiek udało się nas na tym przyłapać. Cały czas
wbijałem wzrok w pęknięcia na ścianie.
Jak on się trzyma?, zapytała.
Skrzywiłem się, ale była to tylko nieznaczna zmiana układu ust, nic, co mogłoby zaniepokoić
pozostałych. Można było przypisać to mojemu znudzeniu.
Jasper zbyt długo siedział niczym posąg. Nie wykonywał charakterystycznych ludzkich
odruchów, o których wszyscy musimy pamiętać, żeby się nie wyróżniać w tłumie. Emmett
dotykał swoich włosów, Rosalie raz po raz zakładała nogę na nogę, Alice stukała palcami stóp w
linoleum, a ja kręciłem głową, by spoglądać na kolejne wzory w tynku. Jasper siedział
wyprostowany jak struna, niczym sparaliżowany, nawet jego miodowe włosy pozostawały
niewzruszone mimo intensywnie działającej wentylacji.
Alice wydawała się bardzo zaniepokojona, wyczytałem z jej myśli, że obserwuje Jaspera
kątem oka. Czy istnieje jakieś niebezpieczeństwo? Zajrzała do najbliższej przyszłości,
prześlizgnęła się przez wizje nudy i monotonii, szukając przyczyny mojego grymasu. Przez cały
czas pamiętała, żeby się choć trochę poruszać. Regularnie mrugała, szpiczasty podbródek oparła
o drobną piąstkę, odgarnęła z oczu kosmyk krótkich czarnych włosów.
Odwróciłem głowę powoli w lewo, jakbym oglądał cegły na ścianie, westchnąłem i
skierowałem ją w prawo, ku pęknięciom sufitu. Pozostali z pewnością uznają, że udaję
człowieka, tylko Alice wiedziała, że w ten sposób zaprzeczam.
Od razu się rozluźniła. Daj znać, jeśli się pogorszy.
Poruszyłem jedynie oczami, w górę, a potem z powrotem w dół.
Dzięki.
Byłem zadowolony, że nie muszę odpowiadać jej na głos. Bo co miałbym powiedzieć? „Cała
przyjemność po mojej stronie”?
Nie czerpałem żadnej przyjemności, wsłuchując się w wewnętrzną walkę Jaspera. Nie
rozumiałem, dlaczego ten eksperyment jest konieczny. Czy nie byłoby bezpieczniej przyznać, że
Jasper nigdy nie nauczy się kontrolować swojego pragnienia tak jak my, i nie wystawiać jego
wytrzymałości na próbę? Jaki sens miało igranie z ogniem?
Od naszego ostatniego polowania minęły już dwa tygodnie. Dla reszty z nas nie był to jakiś
wyjątkowo długi i niemożliwy do przetrwania okres. Owszem, od czasu do czasu czuliśmy się
niekomfortowo – jeśli jakaś istota ludzka podeszła zbyt blisko albo wiatr zawiał w niewłaściwą
stronę. Na szczęście ludzie trzymali się od nas z daleka. Intuicja podpowiadała im to, czego ich
świadomość nie byłaby w stanie ogarnąć: że jesteśmy niebezpieczeństwem, którego muszą za
wszelką cenę unikać.
Jasper był w tym momencie bardzo niebezpieczny.
Taka sytuacja nie zdarzała się często, ale czasami uderzała mnie całkowita nieświadomość
otaczających nas ludzi. My już się przyzwyczailiśmy, nie spodziewaliśmy się niczego innego, ale
oni? Nie zauważali ryzyka siedzącego przy zniszczonym stoliku stołówki, choć stado
wygłodniałych tygrysów stwarzałoby mniejsze zagrożenie niż my. Widzieli jedynie pięcioro
dziwacznie wyglądających istot, na tyle podobnych do ludzi, że za nich właśnie nas brali. Aż
trudno było sobie wyobrazić, że ktoś o tak niesamowicie przytępionych zmysłach może
przetrwać na tym świecie.
W tej samej chwili przy sąsiednim stole zatrzymała się drobna dziewczyna, by porozmawiać z
koleżanką. Grzejniki dmuchnęły w naszą stronę jej zapachem. Zdołałem się przyzwyczaić do
reakcji, jakich doświadczałem w takiej sytuacji: suche pieczenie w gardle, pustka w żołądku,
mimowolny skurcz mięśni i nagły napływ jadu do ust.
Całkiem normalny odruch, zwykle łatwy do zignorowania. Tym razem było mi nieco trudniej –
monitorując Jaspera, odczuwałem wszystko w dwójnasób.
A Jasper dawał się ponieść fantazji. Wyobrażał sobie, jak wstaje i rusza ku dziewczynie. Myślał
o tym, że się pochyla, jakby chciał szepnąć jej coś do ucha, a jego wargi dotykają łuku jej szyi.
Wyobrażał sobie, jak by to było poczuć na ustach gorące uderzenia jej pulsu pod cienką skórą...
Kopnąłem krzesło, na którym siedział.
Popatrzył na mnie, przez moment w jego czarnych oczach czaiła się niechęć, ale zaraz spuścił
wzrok. Słyszałem, jak wstyd i bunt toczą ze sobą walkę w jego głowie.
– Przepraszam – wymamrotał.
Wzruszyłem ramionami.
– Nie zrobiłbyś nic złego – szepnęła Alice, łagodząc jego zażenowanie. – Widziałam.
Powstrzymałem grymas, który od razu zdradziłby, że kłamała. Musieliśmy trzymać się razem,
Alice i ja. Nie było łatwo grać rolę dziwaków wśród tych, którzy sami byli dziwakami, ale
chroniliśmy wzajemnie swoje tajemnice.
– Trochę pomaga, kiedy myśli się o nich jak o ludziach – zasugerowała Alice. Jej wysoki
melodyjny głos wypowiadał słowa zbyt szybko, żeby ludzkie ucho mogło je zrozumieć – o ile
jakieś znalazłoby się odpowiednio blisko, żeby cokolwiek usłyszeć. – Ma na imię Whitney.
Uwielbia swoją maleńką siostrę. Jej matka zaprosiła Esme na garden party, pamiętasz?
 – Wiem, kto to jest – odparł Jasper krótko. Odwrócił się i wbił wzrok w jedno z małych
okienek rozmieszczonych wzdłuż ścian podłużnej stołówki. Ton jego odpowiedzi zakończył całą
rozmowę.
Będzie musiał wybrać się na łowy. Idiotyzmem było ryzykowanie w taki sposób, poddawanie
go próbie po to tylko, by rozwijać w nim siłę i wytrzymałość. Jasper powinien zaakceptować
swoje ograniczenia i żyć tak, by nie wychodzić poza ich granice.
Alice westchnęła w milczeniu i wstała, zabierając ze sobą tacę z jedzeniem – rekwizyt, można
powiedzieć. Wiedziała, że czas zostawić go samego, dość już tego wsparcia. Co prawda Rosalie i
Emmett bardziej afiszowali się ze swoim związkiem, ale to Alice i Jasper znali się na wylot.
Zupełnie jakby i oni potrafili czytać w myślach, ale tylko swoich nawzajem.
Edward.
Odruchowa reakcja. Odwróciłem się na dźwięk swojego imienia, chociaż nie zostało
wypowiedziane, zaledwie pomyślane.
Na ułamek sekundy mój wzrok spotkał się ze spojrzeniem dużych czekoladowobrązowych
oczu osadzonych w bladej twarzy o sercowatym kształcie. Znałem tę twarz, chociaż do tej pory
nie miałem okazji zobaczyć jej osobiście. Po prostu tego dnia była obecna w myślach niemal
wszystkich osób w szkole. Nowa uczennica, Isabella Swan. Córka komendanta tutejszej policji,
która przeprowadziła się do naszego miasta w związku z tym, że z jakiegoś powodu opiekę nad
nią przyznano teraz jej ojcu. Tak zwana Bella. Poprawiała każdego, kto użył jej pełnego imienia.
Odwróciłem głowę, ale dopiero po chwili dotarło do mnie, że to nie w jej myślach
wyczytałem swoje imię.
Oczywiście, od razu wpadli jej w oko Cullenowie, usłyszałem dalszy ciąg myśli.
Teraz rozpoznałem ten „głos”.
Jessica Stanley. Już dawno nie nękała mnie swoją wewnętrzną paplaniną. Czułem ulgę, kiedy
minęła jej fascynacja moją osobą, bo ucieczka przed jej nieustannymi idiotycznymi marzeniami
na jawie była wyczynem z kategorii: nierealne. Żałowałem w pewnym momencie, że nie mogę
jej precyzyjnie unaocznić, co by się stało, gdyby moje usta – a także znajdujące się za nimi zęby
– zetknęły się z jej skórą. Z pewnością to uciszyłoby te jej irytujące fantazje. Na samą myśl o jej
spodziewanej reakcji aż się uśmiechnąłem pod nosem.
I co to jej da, ciągnęła teraz Jessica. Nawet nie jest ładna. Nie mam pojęcia, dlaczego Eric tak
się na nią gapi... i Mike.
Przy tym drugim imieniu wzdrygnęła się w myślach. Jej nowy obiekt uczuć, cieszący się
popularnością w szkole Mike Newton, zupełnie nie zwracał na nią uwagi. Ale najwidoczniej od
razu zauważył Nową. Ot, kolejny dzieciak wyciągający rękę po błyszczącą zabawkę. Oczywiście,
to nadało jej myślom złośliwy ton, chociaż na zewnątrz nie dawała tego po sobie poznać.
Potraktowała nowicjuszkę serdecznie i zaczęła jej wyjaśniać to, co opinia publiczna wiedziała na
temat mojej rodziny. Widocznie dziewczyna o nas pytała.
Ale na mnie też dzisiaj wszyscy patrzą, pomyślała Jessica z wyższością. Jakie szczęście, że Bella
ma ze mną dwie lekcje. Mike na pewno podejdzie do mnie, żeby zapytać o...
 Próbowałem nie dopuszczać do siebie tej bezsensownej paplaniny, bojąc się, że jej banalność
i jałowość doprowadzą mnie do szaleństwa.
– Jessica Stanley prezentuje Swanównie wszystkie brudy klanu Cullenów – mruknąłem do
Emmetta, żeby odwrócić swą uwagę od strumienia świadomości dziewczyny.
Zaśmiał się pod nosem.
Mam nadzieję, że się postarała, odpowiedział mi w myślach.
– Niestety, zabrakło jej wyobraźni. Zaledwie cień skandalu. Ani grama horroru. Jestem
odrobinę zawiedziony.
A ta nowa? Też jest rozczarowana plotkami?
Wsłuchałem się w myśli Belli, żeby dowiedzieć się, co sądzi o rewelacjach przedstawionych
przez koleżankę. Co widzi, patrząc na dziwne blade rodzeństwo, którego wszyscy starają się
unikać?
Czułem, że poznanie jej reakcji jest moim obowiązkiem. Można powiedzieć – z braku lepszego
określenia – że stałem na czatach naszej rodziny. Żeby nas chronić. Gdyby ktokolwiek nabrał
podejrzeń, ostrzegłbym wszystkich odpowiednio wcześnie i moglibyśmy się łatwo ewakuować.
Zdarzało się to już przedtem – jakaś istota ludzka o bujnej wyobraźni widziała w nas bohaterów
książkowych albo filmowych. Zwykle się mylili, ale lepiej było przenieść się w bezpieczne
miejsce, niż ryzykować głębszą analizę naszych zwyczajów. Rzadko – naprawdę rzadko –
zdarzało się, że ktoś odgadł, kim jesteśmy. Nigdy nie dawaliśmy tej osobie szansy na
zweryfikowanie hipotezy. Znikaliśmy, stając się jedynie przerażającym wspomnieniem.
Ale tego rodzaju rozpoznanie nie zdarzyło się od kilkudziesięciu lat.
Nie usłyszałem niczego, chociaż skupiłem się mocno na bezmyślnym wewnętrznym monologu
Jessiki. Zupełnie jakby nikt nie siedział obok niej. Dziwne. Czyżby Dziewczyna zmieniła miejsce?
Mało prawdopodobne, Jessica bowiem nadal do niej mówiła. Czułem się zdezorientowany,
podniosłem głowę. Nigdy dotąd nie musiałem sprawdzać, czy mój dodatkowy „słuch” działa
prawidłowo.
I znów mój wzrok napotkał spojrzenie dużych brązowych oczu. Dziewczyna siedziała na tym
samym krześle co wcześniej i patrzyła w naszą stronę – co, jak przypuszczałem, było całkiem
naturalne, skoro Jessica cały czas zarzucała ją plotkami o Cullenach.
Rozmyślanie o nas byłoby w takiej sytuacji również bardzo na miejscu.
A jednak nie słyszałem nawet szeptu.
Ciepły, zachęcający rumieniec oblał jej policzki. Spuściła wzrok, zawstydzona gafą, jaką był
fakt, że została przyłapana na gapieniu się na obcą osobę. Dobrze, że Jasper nadal wyglądał
przez okno, nawet nie próbowałem sobie wyobrażać, jak by zareagował na taki ewidentny
napływ świeżej krwi.
Emocje malujące się na twarzy Dziewczyny były tak jasne, jak gdyby wypowiedziała je na głos:
zaskoczenie, gdy nieświadomie zarejestrowała subtelne różnice pomiędzy naszym gatunkiem a
jej własnym; ciekawość, gdy słuchała opowieści koleżanki; ale i coś więcej... Fascynacja? Taka
reakcja nie byłaby nowością, naszym potencjalnym ofiarom jawiliśmy się jako osobniki o
wyjątkowej urodzie. No i wreszcie – wstyd.
A jednak, chociaż jej myśli tak wyraźnie odznaczały się w jej dziwnych oczach – dziwnych,
ponieważ miały zadziwiającą głębię – z miejsca, które zajmowała, dobiegała mnie jedynie cisza.
Cisza, i nic więcej.
Poczułem się nieswojo.
Nic takiego nigdy wcześniej się nie zdarzyło, czy coś było ze mną nie tak? Przecież czułem się
normalnie. Zaniepokojony wsłuchałem się mocniej.
Wszystkie głosy, które blokowałem, uderzyły we mnie zbiorowym krzykiem.
...Ciekawe, jaką muzykę lubi... Może powinienem wspomnieć jej o mojej nowej płycie...,
rozmyślał Mike Newton siedzący dwa stoliki dalej. Oczywiście o Belli Swan.
Jak on się na nią gapi. Jakby mało mu było, że połowa dziewczyn w szkole tylko czeka, aż on...
Zgryźliwe myśli Erica Yorkiego także koncentrowały się wokół Dziewczyny.
...obrzydliwe. Można by pomyśleć, że jest sławna, czy coś w tym stylu... Nawet Edward Cullen
na nią patrzy... Lauren Mallory aż kipiała zazdrością, cud, że nie zzieleniała na twarzy. A Jessica
obnosi się ze swoją nową przyjaźnią. Żenada... Jad nadal sączył się z jej myśli.
...Pewnie wszyscy ją o to pytają. Ale chętnie bym z nią pogadała. Może coś bardziej
oryginalnego przyjdzie mi do głowy?, zastanawiała się Ashley Dowling.
...Może będzie chodziła ze mną na hiszpański..., łudziła się June Richardson.
...tyle dzisiaj do zrobienia! Trygonometria i jeszcze sprawdzian z angielskiego. Mam nadzieję,
że mama...
Angela Weber, cicha, niezwykle przyjaźnie usposobiona, jako jedyna nie wykazywała obsesji
na punkcie Belli.
Słyszałem ich wszystkich, każdą nic nieznaczącą myśl, która przemknęła im przez głowę.
Wszystko, ale nic ze strony nowej uczennicy o zwodniczo rozmownych oczach.
Oczywiście słyszałem, co Nowa powiedziała do Jessiki, kiedy się w końcu odezwała. Nie
musiałem czytać jej w myślach, by usłyszeć niski, wyraźny głos dochodzący z przeciwległego
końca stołówki.
– A ten z rudawymi włosami to który? – zapytała. Pokusiła się, by zerknąć raz jeszcze kątem
oka, ale natychmiast odwróciła wzrok, gdy się zorientowała, że nadal na nią patrzę.
Jeśli liczyłem na to, że dźwięk jej głosu pomoże mi rozpoznać jej myśli, srogo się zawiodłem.
Zwykle ludzkie myśli mają podobne brzmienie jak ich fizyczny głos, jednak ten cichy, nieśmiały
ton był mi zupełnie obcy. Miałem stuprocentową pewność, że nie słyszałem go pośród setek
myśli kłębiących się w stołówce. Kompletna nowość.
Powodzenia, kretynko!, pomyślała Jessica, zanim odpowiedziała na pytanie.
– To Edward. Wiem, wygląda zabójczo, ale nie zawracaj nim sobie głowy. Z nikim się nie
spotyka. Najwyraźniej żadna z miejscowych dziewczyn nie jest dla niego dostatecznie dobra –
dodała, prychając.
 Odwróciłem głowę, by ukryć uśmiech. Jessica i jej koleżanki nie miały pojęcia, jakimi są
szczęściarami, że żadna z nich nie wydała mi się nigdy szczególnie pociągająca.
Ale pod powłoką humoru poczułem dziwaczny impuls, którego sam do końca nie rozumiałem.
Miał coś wspólnego ze złośliwością Jessiki i naiwnością Belli Swan... Poczułem nagle dziwne
pragnienie, by stanąć pomiędzy nimi i zasłonić Dziewczynę przed agresją myślową koleżanki.
Cóż za dziwne uczucie. Próbując wytropić przyczynę tego impulsu, jeszcze raz przyjrzałem się
uważnie Nowej, tym razem oczami Jessiki. Swoim wgapianiem się niepotrzebnie zwracałem na
siebie uwagę.
Być może był to jakiś dawno zapomniany instynkt – silnej jednostki, która chce bronić
słabszej. W końcu Dziewczyna wyglądała na bardziej kruchą i delikatną niż jej koleżanki z klasy.
Jej skóra wydawała się niemal przezroczysta, aż trudno było uwierzyć, że w jakikolwiek sposób
chroni ją przed światem zewnętrznym. Pod tym cieniutkim bladym naskórkiem dostrzegałem
rytmiczne pulsowanie krwi w żyłach... Nie, nie powinienem się na tym skupiać. Doskonale sobie
radziłem w życiu, na które się zdecydowałem, ale odczuwałem podobne pragnienie jak Jasper.
Kuszenie losu nie miało najmniejszego sensu.
Pomiędzy brwiami Dziewczyny rysowała się nieznaczna zmarszczka, z której istnienia nie
zdawała sobie chyba sprawy. Jakie to wszystko musiało być frustrujące! Widziałem, że ledwo
wytrzymuje siedzenie w stołówce, prowadzenie rozmowy z tyloma obcymi osobami, bycie w
samym środku uwagi. W sposobie, w jaki lekko garbiła chude ramiona – jak gdyby w każdej
chwili spodziewała się odtrącenia – wyczuwałem jej nieśmiałość. Wszystko to jednak tylko
widziałem i domyślałem się tego, przez cały czas bowiem umysł tej zwyczajnej ludzkiej istoty
pozostawał dla mnie zamknięty. Nic nie słyszałem. Nic. Jak to było możliwe?
– Idziemy? – szepnęła Rosalie, przerywając moje rozmyślania.
Z niekłamaną ulgą odwróciłem uwagę od Dziewczyny. Nie miałem zamiaru pogłębiać
poczucia porażki – te były dla mnie doświadczeniem niemalże nieznanym, więc tym bardziej
mnie irytowały. Nie planowałem także rozwijać zainteresowania jej ukrytymi myślami tylko
dlatego, że były ukryte. Nie miałem wątpliwości, że kiedy je rozszyfruję – a wiedziałem, że na
pewno znajdę na to sposób – okażą się tak samo trywialne i małostkowe jak myśli wszystkich
innych ludzi. Niewarte wysiłku włożonego w ich odczytanie.
– I jak, Nowa już się nas boi czy jeszcze nie? – zapytał Emmett, nadal czekając na odpowiedź
na swoje poprzednie pytanie.
Wzruszyłem ramionami, a on najwyraźniej nie zamierzał ciągnąć mnie za język. Wstaliśmy od
stołu i wyszliśmy ze stołówki.
Emmett, Rosalie i Jasper udawali uczniów czwartej klasy, więc ruszyli na swoje lekcje. Ja
odgrywałem rolę młodszego, w związku z czym udałem się na biologię, przygotowując się
psychicznie na straszną nudę. Wątpiłem, żeby pan Banner, człowiek o bardzo przeciętnym
intelekcie, wykrzesał ze swoich zajęć cokolwiek na tyle ciekawego, by zaskoczyć kogoś, kto
skończył dwa kierunki medyczne.
Wszedłem do klasy, zająłem miejsce i wyłożyłem na ławkę książki i zeszyty – znów tylko
rekwizyty normalnego życia, nie zawierały ani jednej informacji, której bym nie znał. Jako
jedyna osoba w sali miałem całą ławkę do swojej dyspozycji. Istoty ludzkie były zbyt mało
inteligentne, by wiedzieć, że się mnie boją, jednak ich wrodzony instynkt przetrwania
wystarczył, by trzymały się ode mnie z daleka.
Klasa wypełniała się powoli uczniami wracającymi z przerwy obiadowej. Rozparłem się na
krześle i wziąłem na przeczekanie, znów żałując, że nie jestem w stanie zasnąć. A ponieważ
wcześniej rozmyślałem o Dziewczynie, gdy Angela Weber wprowadziła ją do środka, jej imię od
razu wdarło mi się do głowy.
Bella wydaje się tak samo nieśmiała jak ja. Pewnie ten dzisiejszy dzień jest dla niej bardzo
trudny. Chciałabym coś powiedzieć... ale pewnie cokolwiek wymyślę, zabrzmi głupio.
Yes!, pomyślał Mike Newton i okręcił się na krześle, żeby popatrzeć na wchodzących do sali.
Ze strony Dziewczyny nadal płynęła do mnie cisza. Puste miejsce, w którym powinny
znajdować się jej myśli, męczyło mnie i drażniło.
A co, jeśli mój dar w ogóle zniknie? Jeśli to po prostu pierwszy objaw spadku umysłowej
formy?
Często żałowałem, że nie potrafię uciec przed kakofonią dźwięków, że nie jestem normalny –
na tyle, na ile było to możliwe. Teraz jednak na samą myśl, że mogłoby tak się stać, ogarniała
mnie panika. Kim byłbym bez swoich zdolności? Nigdy nie słyszałem jednak o możliwości utraty
tego daru. Postanowiłem, że zapytam o to Carlisle’a.
Dziewczyna ruszyła przejściem obok mojej ławki, zmierzając do biurka nauczyciela. Biedaczka.
Jedyne wolne miejsce w klasie znajdowało się obok mnie. Natychmiast zwolniłem połowę ławki,
składając swoje rzeczy na jedną kupkę. Wątpiłem, żeby czuła się komfortowo w moim
sąsiedztwie, no cóż – czekał ją długi semestr, przynajmniej na biologii. Ale może siedząc obok
niej, wyłuskam jej myśli z czeluści umysłu... Nie, żeby potrzebna mi była do tego bliskość
fizyczna. Nie, żebym spodziewał się znaleźć tam cokolwiek wartego mojej uwagi.
W tym momencie Bellę Swan owiał podmuch ogrzanego powietrza, które napływało w moją
stronę z wywietrznika.
Jej zapach uderzył we mnie jak taran, jak eksplodujący granat. Nie istnieją słowa, którymi
mógłbym opisać siłę tego, co mną wtedy owładnęło.
Doświadczyłem natychmiastowego przeobrażenia. Przestałem przypominać istotę ludzką, nie
została we mnie ani cząstka człowieczeństwa, którym omotałem się w ciągu wielu lat swojego
życia.
Przerodziłem się w drapieżnika, a ona stała się moją ofiarą. Wszystko inne na świecie
przestało się liczyć.
W jednej chwili z horyzontu zniknęło szkolne pomieszczenie pełne świadków – w moim
umyśle jawili się oni jako przypadkowe, ale konieczne ofiary. Zapomniałem o zagadkowości jej
nieczytelnych myśli – w końcu przestały mieć jakiekolwiek znaczenie, wiedziałem, że nie będzie
jej dane długo myśleć.
Byłem wampirem, a ona miała najsłodszą krew, jaką wyczułem od ponad osiemdziesięciu lat.
 Nawet sobie nie wyobrażałem, że taki zapach istnieje. Gdybym zdawał sobie z tego sprawę,
już dawno wybrałbym się na poszukiwanie jego źródeł. Przeryłbym całą planetę, byleby ją
znaleźć. Już czułem na języku ten smak...
Pragnienie paliło mnie w gardle żywym ogniem, w ustach mi zupełnie wyschło, a świeży
napływ jadu tylko pogłębiał te doznania.
Mój żołądek skręcał się z głodu, który był echem tego pragnienia. Wszystkie moje mięśnie
napięły się do skoku.
Ale wszystko to razem trwało może pół sekundy. Dziewczyna nadal znajdowała się w połowie
kroku, który zaczęła stawiać.
Gdy jej stopa dotknęła ziemi, jej wzrok powędrował w moją stronę, w sposób, który zapewne
miał być ukradkowy. Jej oczy napotkały moje, zobaczyłem w nich swoje odbicie.
Szok, jaki odmalował się na jej twarzy, ocalił jej życie na kilka denerwujących chwil.
Nie ułatwiała mi zadania. Na widok mojej miny krew znów napłynęła jej do policzków,
zabarwiając cerę najbardziej apetycznym kolorem, jaki kiedykolwiek widziałem. Jej zapach
oszołomił mnie tak, że ledwo mogłem zebrać myśli. Instynkt aż we mnie buzował, opierając się
samokontroli, dziki i szalony.
Bella Swan przyspieszyła kroku, jakby wyczuwała potrzebę ucieczki. Ten pośpiech tylko
wzmógł jej niezdarność – potknęła się i niemal wpadła na dziewczynę siedzącą tuż przede mną.
Słaba i bezbronna. Nawet bardziej niż typowa istota ludzka.
Próbowałem skupić się na twarzy odbitej w jej oczach – twarzy, którą z obrzydzeniem
rozpoznawałem. To było oblicze tkwiącego we mnie potwora, którego próbowałem zdławić
przez lata wielkim wysiłkiem i bezlitosną dyscypliną. Jakże łatwo teraz wyskoczył na
powierzchnię!
Znów omiótł mnie zapach Dziewczyny, rozpraszając moje myśli i niemal katapultując mnie z
ławki.
Nie.
Zacisnąłem palce na krawędzi stolika, próbując utrzymać się na krześle. Niestety, drewno nie
wytrzymało naporu i moja ręka przeszła przez blat. Kiedy ją uniosłem, zobaczyłem w swojej
garści drewnianą miazgę, a na ocalałym fragmencie ławki – wgłębienie po moich palcach.
Zniszczyć dowody – tak brzmiała podstawowa zasada. Koniuszkami palców natychmiast
zmiażdżyłem odciśnięty kształt, tak że została tylko wystrzępiona dziura w blacie i kupka trocin
na podłodze, którą natychmiast roztarłem butem.
Zniszczyć dowody. Pozbyć się świadków...
Wiedziałem, co teraz nastąpi. Dziewczyna usiądzie obok mnie, a ja będę musiał ją zabić.
Niewinne przypadkowe ofiary, osiemnaścioro dzieciaków i jeden mężczyzna – nie będą mogli
wyjść stąd żywi po tym, co zobaczą.
Wzdrygnąłem się na myśl o tym, co muszę zrobić. Nawet na najgorszym etapie swojego życia
nie posunąłem się do takich okropności. Nigdy nie zabiłem niewinnego człowieka, a teraz
planowałem pozbawić życia aż dwadzieścia osób.
 Twarz tkwiącego we mnie potwora zdawała się ze mnie drwić.
Ale chociaż jakaś część mnie pragnęła od niego uciec, inna część już planowała kolejne kroki.
Jeśli zabiję najpierw Dziewczynę, będę miał zaledwie piętnaście, może dwadzieścia sekund,
zanim pozostali zareagują. Może odrobinę więcej, jeśli nie zorientują się od razu, co robię. Ona
nie zdąży nawet krzyknąć czy choćby poczuć bólu. Nie zamierzałem być okrutny, choć tyle
mogłem dać tej obcej istocie o szalenie apetycznej krwi.
Później jednak musiałbym zapobiec rejteradzie pozostałych. Oknami się nie przejmowałem,
znajdowały się zbyt wysoko i były zbyt małe, żeby stanowić potencjalną drogę ucieczki.
Zostawały jedynie drzwi – wystarczyło je zablokować, aby wszyscy znaleźli się w pułapce.
Uśmiercenie miotającej się w amoku dwudziestki wymagałoby więcej czasu i zachodu, ale
oczywiście nadal było możliwe. Tyle że wygenerowałoby hałas. Dałoby im czas na wrzaski. Ktoś
z zewnątrz z pewnością by to usłyszał... Zostałbym zmuszony do zamordowania kolejnych
niewinnych ludzi.
W tym czasie jej krew by stygła.
Jej zapach ukarał mnie, zamknął mi gardło palącym bólem...
Czyli najpierw świadkowie.
Rozrysowałem to sobie w głowie. Siedziałem na końcu środkowego rzędu. Najpierw
zabrałbym się do tych z prawej strony. Zakładałem, że mógłbym skręcić cztery, pięć karków na
sekundę. Cicha robota. Prawa strona miałaby zatem szczęście doświadczyć nagłej i
niespodziewanej śmierci. Potem ruszyłbym do przodu, a stamtąd zabrałbym się do lewej strony.
Powinienem pozbawić wszystkich życia w nie więcej niż pięć sekund.
To zapewne wystarczyłoby, żeby Dziewczyna domyśliła się, co ją czeka. Żeby poczuła strach. A
jeśli szok jej kompletnie nie sparaliżuje – żeby wydała z siebie krzyk. Jeden cichy krzyk, na który
jednak nikt nie zareaguje.
Wziąłem głęboki wdech, a zapach Dziewczyny niczym kula ognia popędził przez moje
wyschnięte żyły, paląc po drodze wszystkie dobre instynkty i reakcje, do jakich byłem zdolny.
Bella się odwróciła. Jeszcze chwila, a usiądzie kilka centymetrów ode mnie.
Tkwiący we mnie potwór nie posiadał się z radości.
Ktoś z lewej zatrzasnął głośno segregator. Nie podniosłem głowy, by sprawdzić, który ze
skazanych na nieuchronną śmierć uczniów tak hałasuje, ale ruch powietrza na moment zmącił
zapachową aurę Nowej.
Na chwilę odzyskałem jasność myśli i oczami wyobraźni ujrzałem obok siebie dwie twarze.
Jedna należała do mnie – kiedyś. Twarz czerwonookiego potwora, który zamordował tyle
osób, że w którymś momencie przestałem je liczyć. Usprawiedliwione, uzasadnione zbrodnie.
Byłem zabójcą zabójców, mordercą innych, słabszych ode mnie potworów. Przyjąłem do
wiadomości, że mam coś w rodzaju kompleksu Boga – decydowałem, kto zasłużył sobie na karę
śmierci. To był mój kompromis z samym sobą. Musiałem żywić się ludzką krwią, wybierałem
więc taką, która płynęła w żyłach kreatur dopuszczających się tak przerażających praktyk, że
niemal pozbawiały ich sprawców prawa przynależności do gatunku ludzkiego.
 Druga twarz należała do Carlisle’a.
Nie było między nimi podobieństwa – jasny dzień i noc najczarniejsza z czarnych.
Nie istniał zresztą żaden powód, dla którego miałyby przypominać siebie nawzajem. Carlisle
nie był moim biologicznym ojcem, nie mieliśmy więc wspólnych genów. Podobieństwo cery
wynikało z przynależności do gatunku: każdy wampir był blady jak trup. Podobieństwo koloru
oczu brało się jednak z czegoś zupełnie innego – z naszego osobistego wyboru.
Ale chociaż nic nie wskazywało na to, abyśmy byli z Carlisle’em do siebie zewnętrznie
podobni, wyobrażałem sobie, iż moja twarz zaczyna w pewien sposób upodabniać się do jego
twarzy: a to dlatego, że w ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat powtórzyłem jego wybory i
poszedłem jego ścieżką. Moje rysy się nie zmieniły, ale miałem wrażenie, że odcisnął się na nich
cień jego mądrości, że z układu moich warg przebija odrobina jego empatii, a na czole można
dostrzec łagodną linię jego cierpliwości.
Tyle że te wszystkie drobne ulepszenia zginęły teraz w chmurze okrucieństwa potwora,
którym byłem. Jeszcze chwila, a nie zostanie ani śladu mojego twórcy, mentora i ojca w
najlepszym tego słowa znaczeniu. Moje oczy rozbłysną czerwienią jak diabelskie ślepia i
wszelkie podobieństwo zostanie na zawsze utracone.
Oczy Carlisle’a, które widziałem w myślach, wcale mnie nie osądzały. Wiedziałem, że wybaczy
mi dokonane zbrodnie, ponieważ mnie kocha. Ponieważ uważa, że tak naprawdę nie jestem taki
zły.
Bella Swan usiadła na krześle obok, dość sztywno i niezdarnie – zapewne mocno
przestraszona – a zapach jej krwi otoczył mnie słodką mgłą, od której nie było ucieczki.
Zdawałem sobie sprawę, że za moment udowodnię ojcu, jak bardzo się mylił co do mojej
osoby. Rozpacz, z jaką sobie to uświadomiłem, piekła mnie niemal tak samo mocno jak ogień w
przełyku.
Zohydzony potworem, wręcz owładniętym krwiożerczym pragnieniem, odsunąłem się od
Dziewczyny z obrzydzeniem.
Dlaczego musiała się tu pojawić? Po co musiała istnieć? Dlaczego musiała zniszczyć tę
odrobinę spokoju, jaką znalazłem w swoim niby-życiu? Jaki był powód, dla którego tak irytująca
istota ludzka przyszła na świat? Chyba tylko po to, by mnie zniszczyć.
Odwróciłem od niej głowę, oblała mnie bowiem fala gwałtownej irracjonalnej nienawiści.
Nie chciałem być potworem! Nie chciałem zabijać całej klasy bezbronnych dzieciaków! Nie
chciałem tracić wszystkiego, co udało mi się osiągnąć przez tyle lat poświęcenia i wyrzeczeń!
O nie!
Nie zmusi mnie do tego.
Problemem był zapach, ten nieodparcie pociągający aromat jej krwi.
Gdyby tylko istniał sposób, by mu się oprzeć... Gdyby jakiś podmuch świeżego powietrza
rozjaśnił mój umysł...
Bella Swan potrząsnęła w moim kierunku długimi, gęstymi, ciemnymi włosami. Czy ona
postradała zmysły?
 Nie czekała mnie żadna pomocna bryza. Ale przecież nie musiałem oddychać.
Natychmiast zatrzymałem napływ powietrza do płuc. Ulga była momentalna, ale zaledwie
częściowa, ponieważ w pamięci nadal miałem wspomnienie zapachu Dziewczyny, czułem go też
na języku. Wiedziałem, że długo mu się nie oprę. Dopóki ona i ja znajdujemy się w jednym
pomieszczeniu, wszystkim pozostałym grozi śmiertelne niebezpieczeństwo.
Powinienem uciekać. Chciałem to zrobić, wydostać się spod fali bijącego od niej ciepła, zwiać
przed piekącym bólem w gardle, nie byłem jednak pewien, czy kiedy zmuszę zablokowane
mięśnie do ruchu – ba, nawet do wstania – nie rzucę się na nią i nie popełnię zbrodni, którą już
sobie przecież zaplanowałem.
Może jednak udałoby mi się wytrzymać godzinę? Czy godzina wystarczy, by odzyskać
kontrolę nad własnym ciałem? Wątpiłem w to, ale postanowiłem się zmusić. Zrobić wszystko,
by sześćdziesiąt minut wystarczyło na wydostanie się z sali pełnej ludzi, którzy być może wcale
nie musieli jednak paść ofiarą moich żądz. Gdyby tylko udało mi się wytrwać przez jedną krótką
godzinę.
Czułem się nieswojo, wstrzymując się od oddychania. Mój organizm nie potrzebował tlenu,
ale brak oddechu był dla mnie czymś nienaturalnym. W chwilach stresu opierałem się przede
wszystkim na zmyśle powonienia, to właśnie węch dominował podczas polowań, jako pierwszy
ostrzegał przed niebezpieczeństwem. Rzadko trafiałem na cokolwiek, co byłoby groźniejsze ode
mnie samego, ale instynkt samozachowawczy był u wampirów tak samo silny jak u przeciętnego
człowieka.
Czułem się więc nieswojo, ale mogłem sobie z tym poradzić – z pewnością lepiej niż z
wąchaniem zapachu Belli i powstrzymywaniem się przed zatopieniem zębów w tej delikatnej,
cienkiej, niemal przezroczystej skórze nad gorącą, wilgotną, pulsującą...
Godzina! Tylko jedna godzina. Nie wolno mi w tym czasie myśleć o tym zapachu i smaku.
Dziewczyna milczała i pochylała się tak, że jej włosy tworzyły kurtynę między nami. Nie
widziałem jej twarzy, nie mogłem więc wyczytać emocji czających się w jej oczach. Czy
próbowała ukryć je przede mną? Ze strachu? Z nieśmiałości? Żeby utrzymać swoje tajemnice?
Moja wcześniejsza irytacja faktem, że nie słyszę jej myśli, była niczym w porównaniu z
pragnieniem i nienawiścią, jakie mną teraz owładnęły. Nie cierpiałem tej kruchej istoty siedzącej
obok mnie, nienawidziłem tak samo zajadle, jak trzymałem się swojego dawnego „ja”, swojej
miłości do rodziny i marzeń, że jestem kimś lepszym niż w rzeczywistości. Ta nienawiść – do niej
i do emocji, jakie we mnie wyzwoliła – okazała się odrobinę pomocna. I ta wcześniejsza irytacja
– choć słaba i blada – także. Skupiałem się na każdej myśli, która odwracała moją uwagę od
tego, jak smakowałaby...
Nienawiść i irytacja. Oraz zniecierpliwienie. Czy ta godzina nigdy nie minie?
A gdy wreszcie się skończy... ona wyjdzie z klasy. Co wtedy zrobię?
Jeśli uda mi się zapanować nad czyhającym we mnie potworem, przekonać go, że zwłoka
będzie warta zachodu... Mógłbym przedstawić się Belli: „Cześć, nazywam się Edward Cullen.
Mogę cię odprowadzić na następną lekcję?”.
 Z pewnością się zgodzi, tego wymaga uprzejmość. I chociaż już się mnie bała, byłem pewien,
że postąpi zgodnie z powszechnie przyjętym zwyczajem i przyjmie propozycję. Nietrudno będzie
ją poprowadzić w niewłaściwym kierunku. Las niemal wdzierał się od tyłu na szkolny parking.
Mógłbym skłamać, że zostawiłem podręcznik w samochodzie...
Czy ktokolwiek zapamiętałby, z kim ją ostatnio widziano? Padało, jak zwykle. Dwa płaszcze
przeciwdeszczowe przemieszczające się w złą stronę nie zwróciłyby szczególnej uwagi i nie
zdradziły mojej tożsamości.
Tyle że nie tylko ja zauważyłem Bellę, choć nikt inny nie był aż tak boleśnie świadomy jej
obecności. W szczególności Mike Newton wydawał się wyczulony na każdy ruch jej ciała, gdy
wierciła się na krześle – siedzenie tak blisko mnie sprawiało jej widoczny dyskomfort, jak się
spodziewałem, zanim jeszcze jej zapach rozwiał wszelkie moje oznaki miłosierdzia. Mike
Newton zauważyłby, gdyby wyszła z klasy razem ze mną.
Jeśli wytrzymam godzinę, czy nie wytrzymałbym dwóch?
Skrzywiłem się, tak mnie paliło w przełyku.
Bella wróci do pustego domu, komendant Swan pracował osiem godzin dziennie. Znałem
jego dom, tak samo jak wszystkie inne budynki w tej małej mieścinie. Budynek stał przytulony
do gęstego lasu, w najbliższym sąsiedztwie nikt nie mieszkał. Nawet gdyby miała czas krzyczeć –
a nie będzie go miała – i tak nikt by jej nie usłyszał.
To byłby odpowiedzialny sposób załatwienia tej sprawy. Ponad siedem dekad obywałem się
bez ludzkiej krwi, jeśli wstrzymam oddech, wytrzymam co najmniej dwie godziny. A kiedy
znajdę się z nią sam na sam, nikt inny nie ucierpi. „No i nie będziesz musiał się spieszyć” –
zgodziła się bestia w mojej głowie.
Głupotą z mojej strony było mniemać, że jeśli dzięki wysiłkowi i cierpliwości ocalę życie
dziewiętnastu istot ludzkich w tej klasie i zamorduję tylko jedną niewinną dziewczynę, okażę się
mniejszym potworem.
Co prawda jej nienawidziłem, ale miałem stuprocentową świadomość, że moja nienawiść nie
ma podstaw. Tak naprawdę nienawidziłem samego siebie. Wiedziałem także, że kiedy
zamorduję Dziewczynę, moja nienawiść jeszcze się spotęguje.
Tę nieszczęsną godzinę przetrwałem, wizualizując sobie najlepsze sposoby zabijania.
Starałem się unikać myślenia o samej czynności, bo to mogłoby okazać się dla mnie zbyt wiele.
Dlatego planowałem wyłącznie strategię i nic więcej.
Raz, pod koniec lekcji, Bella spojrzała na mnie zza kurtyny swoich włosów. Czułem, jak
emanuje ze mnie niczym nieusprawiedliwiona nienawiść, a gdy nasz wzrok się spotkał, ujrzałem
odbicie tej nienawiści w jej przestraszonych oczach. Krew podbiła czerwienią jej policzki, zanim
zdołała z powrotem ukryć się za włosami, a ja prawie straciłem nad sobą kontrolę.
Na szczęście zadzwonił dzwonek i nas – cóż za frazes – uratował. Ją – od śmierci. Mnie, na
krótki czas, od stania się koszmarną bestią, której nie cierpiałem i której się bałem.
Czas było się ruszyć.
 Nawet gdybym skupił uwagę na najprostszych czynnościach, i tak nie byłbym w stanie iść tak
wolno, jak powinienem. Wypadłem z klasy jak szalony. Gdyby ktokolwiek mi się przyglądał, z
pewnością mógłby uznać, że poruszam się z nienaturalną prędkością. Ale nikt nie patrzył, myśli
wszystkich uczniów kręciły się wokół Dziewczyny, która miała zginąć za trochę więcej niż
godzinę.
Schowałem się w samochodzie.
Wolałem nie myśleć o tym jako o ukrywaniu się, wyglądało to bowiem na tchórzostwo.
Chwilowo jednak brakowało mi samokontroli, nie chciałem więc przebywać wśród istot
ludzkich. Tak bardzo skoncentrowałem się na tym, by nie zabić jednej z nich, że brakło mi sił na
oparcie się pozostałym. To byłaby niepowetowana strata: skoro już miałem oddać pola
wewnętrznej bestii, chciałem, żeby gra była przynajmniej warta świeczki.
Włączyłem płytę, która mnie zwykle uspokajała – tym razem nie podziałała. Najbardziej
pomocne okazało się zimne, wilgotne powietrze, które wpadało wraz z deszczem przez
opuszczone szyby. Choć bardzo wyraźnie pamiętałem zapach krwi Belli Swan, ten świeży
powiew jakby wymywał infekcję z wnętrza mojego organizmu.
Znów byłem sobą. Mogłem myśleć i walczyć – z tym, czym nie chciałem się stać.
Nie musiałem jechać do niej do domu, nie musiałem jej zabijać. Przecież byłem rozsądną,
myślącą istotą i miałem wybór. Zawsze istniał wybór.
W klasie tego nie czułem, ale teraz... Teraz znajdowałem się daleko od niej.
Czy koniecznie musiałem sprawić zawód swojemu ojcu? Narażać swoją matkę na stres,
zgryzotę... cierpienia?
Bo tak, to zraniłoby także i moją przybraną matkę, osobę niezwykle łagodną, delikatną i
kochającą. Przysporzenie bólu komuś takiemu jak Esme byłoby po prostu niewybaczalne.
A może, gdybym naprawdę starannie unikał Dziewczyny, wcale nie musiałbym wywracać
swojego życia do góry nogami? Dlaczego jakiś nieznośny, ale smakowity nikt miałby mi zepsuć
mój poukładany świat?
Cóż za ironia – pomyśleć, że chciałem chronić Dziewczynę przed śmiesznie żałosnym
niebezpieczeństwem złośliwych myśli Jessiki Stanley. Byłem ostatnią osobą, która powinna
zgłaszać się do ochrony Isabelli Swan. W istocie, jeśli potrzebna jej była jakakolwiek obrona, to
wyłącznie przede mną.
Gdzie jest Alice? Czy nie widziała w myślach, jak zabijam tę ludzką istotę na tysiąc rozmaitych
sposobów? Dlaczego nie pospieszyła mi na pomoc – żeby mnie powstrzymać albo pomóc
zatrzeć ślady? Czyżby tak się zaangażowała w pilnowanie Jaspera, że nie zwróciła uwagi na
znacznie gorszą ewentualność? A może byłem silniejszy, niż mi się wydawało? Czy to możliwe,
że w rzeczywistości i tak nie skrzywdziłbym tej dziewczyny?
Nie. To nieprawda. Widocznie Alice była bardzo skupiona na Jasperze.
Zacząłem lustrować miejsce, w którym spodziewałem się zastać swoją siostrę – niewielki
pawilon, gdzie odbywały się lekcje angielskiego. Szybko zlokalizowałem jej znajomy „głos”. Jak
się okazało, miałem rację. Była całkowicie pochłonięta nadzorowaniem Jaspera, wnikliwie
analizowała każdą jego decyzję.
Żałowałem, że nie mogę poprosić jej o radę, ale jednocześnie cieszyłem się, że tkwi w
nieświadomości i nie ma pojęcia, do czego jestem zdolny. Poczułem, jak oblewa mnie kolejna
piekąca fala – wstydu. Wolałem, żeby nikt z moich najbliższych nie poznał prawdy o mnie.
Gdyby udało mi się unikać Belli Swan, może bym jej nie zabił – już na samą myśl bestia we
mnie zaczęła się wiercić i zgrzytać zębami z frustracji – a wtedy nikt nie musiałby nawet poznać
moich zamiarów. Gdybym tylko potrafił trzymać się z daleka od jej zapachu...
Nic nie stało na przeszkodzie, aby spróbować zastosować tę strategię. Dokonać właściwego
wyboru, podjąć wysiłek bycia takim, za jakiego miał mnie Carlisle.
Ostatnia lekcja dobiegała powoli końca. Postanowiłem niezwłocznie wprowadzić swój plan w
życie. Lepsze to niż siedzenie na parkingu – zawsze mogła znaleźć się w pobliżu i zaprzepaścić
cały mój wysiłek. Ponownie poczułem do niej nieuzasadnioną nienawiść.
Ruszyłem szybko – zbyt szybko, na szczęście nie było świadków – przez boisko do
sekretariatu.
Recepcjonistka nie zauważyła, jak się bezszelestnie wsuwam do środka.
– Dzień dobry.
Kobieta o nienaturalnie rudych włosach podniosła głowę przestraszona. Zawsze wytrącaliśmy
ich z równowagi, było w nas coś, czego nie rozumieli, bez względu na to, jak często nas
widywali.
– Och – wydukała zmieszana i wygładziła bluzkę.
To głupota, pomyślała. On jest tak młody, że prawie mógłby być moim synem.
– Witaj, Edwardzie. W czym mogę pomóc? – Jej rzęsy zatrzepotały za grubymi szkłami.
Zakłopotanie. Wiedziałem jednak, że potrafię być czarujący, jeśli tylko tego zechcę.
Przychodziło mi to z łatwością, ponieważ od razu dowiadywałem się, jak zostały przyjęte mój
gest czy słowo.
Pochyliłem się do przodu, jakbym wpatrywał się głęboko w jej nieco mdłe brązowe oczy.
Myśli krążyły jej bezładnie po głowie – to ja wywołałem u niej taki efekt. Zadanie powinno być
proste.
– Chciałem zapytać, czy pomogłaby mi pani nieco zmodyfikować mój plan lekcji – odezwałem
się najdelikatniejszym głosem, którego używałem, gdy nie chciałem przestraszyć istot ludzkich.
Słyszałem, jak przyspiesza jej puls.
– Oczywiście, Edwardzie. Co mogę zrobić?
Za młody, za młody, powtarzała w duchu.
Jakże się myliła – byłem starszy od jej dziadka.
– Chciałbym przenieść się z biologii na jakieś zajęcia na poziomie klasy czwartej. Może fizyka?
– Czy jest jakiś problem z panem Bannerem?
– Nie, tylko ja już to wszystko przerobiłem...
 – W tej szkole z zaawansowanym programem na Alasce? Rozumiem. – Zacisnęła wargi,
zastanawiając się.
Oni powinni być już na studiach. Słyszałam, jak nauczyciele narzekają. Najwyższa średnia,
żadnego wahania przy udzielaniu odpowiedzi, nawet najmniejszego błędu na sprawdzianach –
jakby znaleźli sposób, żeby ściągać na każdym przedmiocie. Pan Varner prędzej uwierzy, że ktoś
oszukuje, niż przyzna, że uczeń może być lepszy od niego z trygonometrii. Pewnie ich matka daje
im lekcje...
– Tak się składa, że na fizyce mamy komplet uczniów. Pan Banner nie życzy sobie grup
liczących więcej niż dwadzieścia pięć osób...
– Nie będę sprawiał kłopotu.
Oczywiście, że nie. Przecież to jeden z idealnych Cullenów.
– Wiem, Edwardzie. Tyle że w klasie nie ma tylu miejsc i...
– Czy w takim razie mogę zrezygnować z biologii? Mógłbym wykorzystać okienko na
indywidualną naukę.
– Chcesz zrezygnować z biologii? – Kobieta otworzyła usta ze zdziwienia.
To jakieś szaleństwo. Dlaczego tak trudno mu wysiedzieć na przedmiocie, z którego materiał
ma już opanowany? Na pewno jest jakiś problem z panem Bannerem.
– Nie otrzymasz oceny potrzebnej, żeby dostać się na studia.
– Nadrobię to w przyszłym roku.
– Może najpierw powinieneś porozmawiać o tym z rodzicami.
Za moimi plecami otworzyły się drzwi, ale ktokolwiek wszedł do sekretariatu, nie poświęcił mi
ani jednej myśli, więc zignorowałem go i skupiłem się na pani Cope. Przysunąłem się jeszcze
bliżej i udałem, że zaglądam jej głęboko w oczy. Moja strategia zadziałałaby lepiej, gdyby moje
oczy miały kolor złoty, a nie czarny. Czerń przerażała ludzi – tak jak powinna.
Kobieta cofnęła się, zdezorientowana mieszanymi uczuciami.
– Bardzo proszę – wymruczałem tak łagodnie i zachęcająco, jak tylko się dało, i jej awersja
natychmiast ustąpiła. – Może jest jakiś inny przedmiot, na który mógłbym się przenieść? Na
pewno są gdzieś miejsca. Biologia na szóstej godzinie nie może być jedyną opcją...
Uśmiechnąłem się, ale tak, żeby za mocno nie pokazywać zębów i znów jej nie wystraszyć.
Jej serce zabiło jeszcze mocniej.
Zbyt młody, napomniała samą siebie.
– Może mogłabym porozmawiać z Bobem... Znaczy, z panem Bannerem...
Wystarczyła sekunda, by wszystko się zmieniło: atmosfera w pomieszczeniu, moja misja,
powód, dla którego przysuwałem się do tej rudowłosej kobiety... By zmienił się cel moich
działań.
W ciągu tej sekundy Samantha Wells weszła do sekretariatu, wrzuciła usprawiedliwienie do
stojącego przy drzwiach koszyka i pospiesznie wyszła, zapewne chcąc jak najszybciej znaleźć się
poza szkołą. Uderzył we mnie nagły podmuch powietrza z otwartych drzwi, a wtedy
zrozumiałem, dlaczego ta pierwsza osoba nie zalała mnie potokiem swoich myśli.
Odwróciłem się, chociaż w zasadzie było to zbyteczne.
Bella Swan opierała się plecami o ścianę przy drzwiach, w palcach ściskała kartkę. Gdy
napotkała moje wściekłe nieludzkie spojrzenie, jej oczy rozszerzyły się jak spodki.
Zapach jej krwi nasączył każdą cząsteczkę powietrza w tym ciasnym, dusznym pomieszczeniu.
Mój przełyk zapłonął żywym ogniem.
Z jej oczu spojrzało na mnie znowu odbicie bestii, zła w czystej postaci.
Moja ręka zawahała się nad blatem. Nawet nie musiałbym się odwracać, żeby chwycić
sekretarkę za szyję i uderzyć jej głową o biurko z taką siłą, że zginęłaby na miejscu. Dwa
morderstwa zamiast dwudziestu. Dobry deal.
Potwór czekał, aż to zrobię – zniecierpliwiony i wygłodniały.
Ale przecież zawsze istniał wybór – na pewno.
Odciąłem dopływ powietrza do płuc i wyobraziłem sobie twarz Carlisle’a. A potem
odwróciłem się do pani Cope i zarejestrowałem jej wewnętrzne zaskoczenie na widok zmiany w
mojej twarzy. Odsunęła się ode mnie, ale jej strach nie uformował się w żadne słowa.
W moich płucach znajdowało się akurat tyle powietrza, by wystarczyło na jedną krótką
wypowiedź. Wykorzystując więc całą samokontrolę, jakiej nauczyłem się w ciągu kilkudziesięciu
lat wyrzeczeń, spokojnym, zrównoważonym tonem powiedziałem:
– Trudno. Widzę, że rzeczywiście nic nie da się zrobić. Dziękuję za fatygę.
Okręciłem się na pięcie i wypadłem na zewnątrz, starając się zignorować ciepło bijące od ciała
Dziewczyny, którą musiałem minąć przy drzwiach.
Zatrzymałem się dopiero przy samochodzie, przez całą drogę pędziłem jak szalony. Większość
uczniów już rozjechała się do domów, nie miałem więc zbyt wielu świadków. Słyszałem tylko,
jak chłopak z drugiej klasy, D.J. Garret, spostrzega mnie, ale szybko to bagatelizuje...
Skąd tu się znalazł nagle Cullen? Normalnie, jakby spadł z nieba... No i znów ta moja bujna
wyobraźnia. Mama ciągle powtarza...
Gdy wsiadłem do volvo, pozostali byli już na swoich miejscach. Próbowałem zapanować nad
oddechem, ale dyszałem tak ciężko, jakbym się dusił.
– Edward? – W głosie Alice słychać było niepokój.
Pokręciłem tylko głową.
– Co ci się, do cholery, stało? – zapytał Emmett, zapominając na moment o tym, że Jasper nie
jest w nastroju do rewanżu.
Zamiast im odpowiadać, wrzuciłem wsteczny. Musiałem wyjechać z parkingu, zanim Bella
Swan i tu mnie znajdzie. Mój własny demon, wystawiający mnie na najgorsze tortury...
Zakręciłem gwałtownie i przyspieszyłem. Zanim wyjechałem z parkingu, miałem już
siedemdziesiątkę na liczniku, a jeszcze przed pokonaniem pierwszego zakrętu wskazówka
pokazywała sto dwadzieścia kilometrów na godzinę.
 Nie musiałem się odwracać, by wiedzieć, że Emmett, Rosalie i Jasper popatrzyli jednocześnie
na Alice. Ta wzruszyła ramionami. Nie widziała przecież, co się stało, jedynie to, co miało
nastąpić.
Spojrzała na mnie, oboje przetworzyliśmy to, co pojawiło się w jej głowie, i oboje
zareagowaliśmy zaskoczeniem.
– Wyjeżdżasz? – szepnęła.
Pozostali wbili we mnie wzrok.
– A wyjeżdżam? – zapytałem przez zaciśnięte zęby. Dopiero wtedy wszystko zobaczyła – gdy
moja silna wola się zachwiała i inne rozwiązanie popchnęło moją przyszłość w mroczniejszym
kierunku.
– Och – westchnęła.
Martwa Bella Swan. Moje oczy błyszczące purpurą od świeżej krwi. Poszukiwania zaginionej.
Starannie odmierzony czas na odczekanie, aż minie niebezpieczeństwo, a potem wyprowadzka
z Forks i budowanie życia od nowa...
– Och – powtórzyła.
Obraz zyskał wyrazistość, mogłem teraz dostrzec detale. Po raz pierwszy ujrzałem wnętrze
domu komendanta Swana, Bellę w małej kuchni z żółtymi szafkami, odwróconą do mnie tyłem,
podczas gdy ja nachodziłem ją z ciemności, pozwalałem, by jej zapach przyciągał mnie...
– Przestań! – jęknąłem. Nie byłem w stanie znieść więcej.
– Przepraszam – szepnęła.
Potwór nie posiadał się z radości.
Wizja w jej umyśle znów zyskała nową odsłonę. Pusta autostrada w nocy, drzewa wzdłuż
drogi obsypane śniegiem, mijane z prędkością ponad trzystu trzydziestu kilometrów na godzinę.
– Będę za tobą tęsknić – powiedziała. – Nawet jeśli znikniesz na krótko.
Emmett i Rosalie spojrzeli po sobie czujnie.
Dotarliśmy niemal do zjazdu w długą szosę prowadzącą do naszego domu.
– Wypuść nas tutaj – poinstruowała mnie Alice. – Powinieneś osobiście powiedzieć
Carlisle’owi.
Kiwnąłem głową, samochód zatrzymał się z piskiem hamulców.
Emmett, Rosalie i Jasper wysiedli w milczeniu. Z pewnością wypytają Alice o szczegóły, kiedy
zostaną sami. Alice dotknęła mojego ramienia.
– Zrobisz to, co właściwe – szepnęła. Tym razem polecenie, a nie wizja. – Charlie Swan ma
tylko ją. To by go zabiło.
– Tak – zgodziłem się, ale wyłącznie z ostatnim zdaniem.
Alice dołączyła do reszty, marszcząc brwi z niepokojem. Cała czwórka wtopiła się w las i
zniknęła mi z pola widzenia, zanim zdążyłem zawrócić.
 Wiedziałem, że wizje Alice zaczną się zmieniać z mrocznych w jasne, jak w kalejdoskopie.
Pędziłem sto pięćdziesiąt na godzinę, niepewien, co właściwie robię. Żegnam się z ojcem? Czy
raczej akceptuję tkwiącego we mnie potwora?
 2 OTWARTA KSIĘGA

Oparłem się o miękką zaspę, a suchy miałki śnieg zmienił kształt pod ciężarem mojego ciała.
Moja skóra ochłodziła się, przyjmując temperaturę powietrza, drobinki lodu pod moim
dotykiem zyskiwały gładkość aksamitu.
Nad głową miałem czyste niebo, rozświetlone mnóstwem gwiazd, czasem niebieskich,
czasem żółtych. Wszystkie razem tworzyły majestatyczne wirujące formy na tle czarnej pustki
wszechświata: zaiste, niesamowity widok. Wyjątkowo piękny. Czy raczej powinienem
powiedzieć, że byłby wyjątkowo piękny, gdybym był w stanie go docenić.
Sytuacja wcale się nie poprawiała. Minęło sześć dni, odkąd ukryłem się w dzikich ostępach
Denali, a mimo to od wolności oddzielała mnie taka sama przepaść jak wtedy, gdy po raz
pierwszy poczułem zapach Belli.
Gdy wpatrywałem się w rozgwieżdżone niebo, miałem wrażenie, że jakaś przeszkoda utkwiła
pomiędzy jego pięknem a moim wzrokiem. Tą przeszkodą była twarz: przeciętna ludzka
fizjonomia, której obrazu nie mogłem się pozbyć.
Nadchodzące myśli usłyszałem, zanim jeszcze dotarł do mnie dźwięk towarzyszących im
kroków. Te zresztą brzmiały jedynie jak delikatny szmer na śniegu.
Nie byłem zaskoczony tym, że Tanya przyszła tu w ślad za mną. Wiedziałem, że przez ostatnie
dni rozmyśla nad rozmową ze mną, odkładając ją do momentu, gdy nie zyska pewności, co
dokładnie chce powiedzieć.
Wyskoczyła z lasu, jakieś pięćdziesiąt metrów ode mnie, po czym wzbiła się w powietrze i
wylądowała na wystającej czarnej skale, utrzymując równowagę na podbiciu gołych stóp.
Jej skóra wydawała się srebrzysta w świetle gwiazd, a długie jasne loki połyskiwały blado,
jakby lekko zabarwione na różowo. Bursztynowe oczy rozbłysły na mój widok, a jej pełne wargi
powoli ułożyły się w uśmiech.
Wyśmienicie. Gdybym tylko rzeczywiście potrafił ją dostrzec. Westchnąłem.
Nie ubrała się dla ludzkiego oka – miała na sobie wyłącznie cienki bawełniany stanik i szorty.
Przykucnęła na wielkiej skale, dotykając jej powierzchni koniuszkami palców, a jej ciało
naprężyło się.
Kula armatnia, pomyślała.
Rzuciła się w powietrze. Jej sylwetka stała się ciemnym wirującym kształtem, wdzięcznie
poruszającym się pomiędzy mną a gwiazdami. W ostatniej chwili zwinęła się w kulkę i uderzyła
całym ciałem w znajdującą się obok mnie zaspę.
 Otoczyła mnie zamieć śnieżna. Gwiazdy zgasły, a ja wpadłem głęboko w otchłań lodowych
kryształków.
Westchnąłem raz jeszcze, wdychając lód, ale nie ruszyłem się nawet, by się wydostać spod
śniegu. Otaczający mnie teraz mrok ani nie popsuł, ani nie poprawił widoku. I tak miałem ciągle
przed oczami tę samą twarz.
– Edwardzie?
Tanya natychmiast mnie odkopała, po czym strzepnęła biały puch z mojej skóry, nie patrząc
mi przy tym w oczy.
– Przepraszam – szepnęła. – To był żart.
– Wiem. Całkiem zabawny.
Przygryzła wargę.
– Irina i Kate twierdziły, że powinnam cię zostawić w spokoju. Uważają, że cię denerwuję.
– Skądże – zapewniłem. – Wręcz przeciwnie – to ja jestem nieuprzejmy, i to bardzo.
Przepraszam za to.
Wracasz do domu, prawda?, zapytała w myślach.
– Ja... Jeszcze nie postanowiłem... do końca.
Ale tu nie zostajesz, pomyślała ze smutkiem.
– Nie. To mi raczej nie... nie pomaga.
Wydęła wargi.
– To moja wina, prawda?
– Oczywiście, że nie. – Faktycznie, niczego mi nie ułatwiała, ale jedynym problemem tak
naprawdę była prześladująca mnie twarz.
Nie bądź dżentelmenem.
Uśmiechnąłem się.
Przy mnie czujesz się nieswojo, zarzuciła mi.
– Nie.
Uniosła brew, na jej twarzy malowało się tak oczywiste niedowierzanie, że aż parsknąłem
śmiechem. Jeden krótki śmiech, a po nim kolejne westchnienie.
– No dobrze – przyznałem. – Trochę.
Ona też westchnęła i oparła brodę na dłoniach.
– Jesteś tysiąckrotnie piękniejsza od gwiazd, Tanyo. Oczywiście, od dawna o tym wiesz, ale
nie chciałbym, żeby mój upór osłabił twoją pewność siebie – wyznałem i zaśmiałem się, takie to
było nieprawdopodobne.
– Nie jestem przyzwyczajona do odmowy – powiedziała. Jej dolna warga wydęła się
atrakcyjnie.
– Oczywiście, że nie – odparłem, próbując bezskutecznie zablokować jej myśli, gdy przelotnie
przesiewała wspomnienia tysięcy udanych podbojów miłosnych. Tanya preferowała zwłaszcza
mężczyzn rasy ludzkiej. Po pierwsze, było ich znacznie więcej niż wampirów, po drugie – byli
delikatni i tacy ciepli. No i zawsze chętni.
– Sukkub – zakpiłem, z nadzieją, że to przerwie ciąg obrazów przesuwających się w jej
[1]

myślach. Uśmiechnęła się szeroko, ukazując zęby. – I to w najczystszej postaci.

W przeciwieństwie do Carlisle’a Tanya i jej siostry bardzo powoli odkrywały swoje sumienie.
Ostatecznie zwyciężyła słabość do mężczyzn rasy ludzkiej i tym samym skończyły się rzezie.
Teraz mężczyźni, którzy im się spodobali... przeżywali.
– Gdy się tu zjawiłeś – zaczęła pomału – pomyślałam, że...
Wiedziałem, co sobie pomyślała. I powinienem był się tego domyślić. Tyle że ja w tym
momencie nie byłem zdolny do analitycznego myślenia.
– Pomyślałaś, że zmieniłem zdanie.
– Tak. – Skrzywiła się.
– Mam wyrzuty sumienia w związku z tym, że tak igrałem z twoimi oczekiwaniami. Nie
chciałem... Nie przemyślałem tego. Po prostu... wyjechałem w pośpiechu.
– Zapewne nie powiesz mi, jaka była przyczyna?
Usiadłem, prostując ramiona, i skrzyżowałem ręce na piersi.
– Wolałbym o tym nie rozmawiać. Wybacz mi, proszę, moją powściągliwość.
Zamilkła, próbując dociec, o co chodzi. Ignorowałem ją, starając się – nadaremno – podziwiać
piękno gwiazd.
Po chwili dała za wygraną, a jej myśli poszybowały w innym kierunku.
Dokąd się udasz, Edwardzie, jeśli opuścisz to miejsce? Wrócisz do Carlisle’a?
– Raczej nie – szepnąłem.
Dokąd się udam? Nie istniało żadne miejsce na całej kuli ziemskiej, które by mnie
interesowało. Niczego nie chciałem zobaczyć ani zrobić. W gruncie rzeczy, gdziekolwiek bym
pojechał, nie byłaby to droga do, ale ucieczka przed.
Bardzo mi się to nie podobało. Kiedy stałem się takim tchórzem?
Tanya objęła mnie szczupłym ramieniem. Zastygłem, ale nie wzdrygnąłem się pod jej
dotykiem. Chciała tylko okazać mi przyjacielskie wsparcie. Chyba.
– Myślę jednak, że wrócisz – powiedziała. W jej głosie pojawił się cień dawno zapomnianego
rosyjskiego akcentu. – Bez względu na to, co... czy kto... cię prześladuje. Zmierzysz się z tym
bezpośrednio, taki już jesteś.
Jej myśli niosły w sobie taką samą pewność jak słowa. Próbowałem przyswoić sobie jej wizję
kogoś, kto mierzy się bezpośrednio z problemem. Miło było znów móc o sobie pomyśleć w
takich kategoriach. Zanim zdarzyła się ta okropna lekcja biologii, nigdy nie powątpiewałem we
własną odwagę i umiejętność radzenia sobie z kłopotami.
Pocałowałem Tanyę w policzek i odsunąłem się gwałtownie, gdy odwróciła do mnie twarz.
Uśmiechnęła się posępnie, widząc mój unik.
– Dziękuję ci, Tanyo. Właśnie takie słowa były mi potrzebne.
 – Nie ma za co. – Nadąsała się. – Chyba. Powinieneś podchodzić do wszystkiego z większym
rozsądkiem, Edwardzie.
– Przykro mi. Wiesz, że jesteś dla mnie za dobra. Ja po prostu... Nie znalazłem jeszcze tego,
czego szukam.
– Jeśli wyjedziesz, zanim się zobaczymy... Żegnaj, Edwardzie.
– Żegnaj, Tanyo. – Ledwo wypowiedziałem to pożegnanie, a już ujrzałem siebie
wyjeżdżającego. Znajdującego w sobie siłę, by wrócić do jedynego miejsca, w którym chciałem
się znaleźć. – I jeszcze raz dziękuję.
Zerwała się na nogi jednym zręcznym ruchem i popędziła tak szybko, że jej stopy nie miały
czasu, by zapaść się w śnieg. Nie zostawiała za sobą żadnych śladów. Nie obejrzała się za siebie.
Moja odmowa bolała ją bardziej, niż dała to po sobie poznać. Nie zamierzała się już ze mną
spotkać przed moim wyjazdem.
Zasępiłem się. Nie chciałem ranić Tanyi, choć jej uczucia były płytkie i niezbyt czyste, i z całą
pewnością nie mogłem ich odwzajemnić. A jednak nie czułem się dżentelmenem, do którego
mnie porównała.
Oparłem brodę o kolana i ponownie spojrzałem w gwiazdy. Nagle ogarnęła mnie
nieprzemożona ochota powrotu do domu. Wiedziałem, że Alice ujrzy to w myślach i powiadomi
resztę. Będą szczęśliwi – zwłaszcza Carlisle i Esme. Jeszcze przez moment wpatrywałem się w
niebo, próbując zobaczyć cokolwiek innego niż bezustannie pojawiającą się w moich myślach
twarz Belli. Pomiędzy mną a migoczącymi srebrzyście punkcikami widniała para zdziwionych
czekoladowobrązowych oczu, zastanawiających się nad motywami moich poczynań. Zdających
się pytać, co moja decyzja będzie oznaczać dla niej. Oczywiście nie miałem pewności, czy takiej
wiedzy rzeczywiście szuka, bo nawet w wyobraźni nie słyszałem jej myśli. Oczy Belli Swan
wpatrywały się we mnie pytająco, gwiazdy ciągle umykały przed moim spojrzeniem,
przesłonięte wizją Dziewczyny. Westchnąłem ciężko, podniosłem się i ruszyłem w drogę.
Wiedziałem, że jeśli puszczę się biegiem, dotrę do samochodu Carlisle’a w ciągu niecałej
godziny.
Śpiesząc się do rodziny i pragnąc być Edwardem, który mierzy się bezpośrednio z
problemami, popędziłem pod rozgwieżdżonym niebem, nie zostawiając ani śladu na białej
połaci śniegu.

***
– Będzie dobrze – szepnęła Alice. Wzrok miała mglisty, Jasper podtrzymywał ją lekko pod łokieć
i prowadził do przodu. Szliśmy zwartą grupką przez środek stołówki, z Emmettem i Rosalie na
czele. Emmett wyglądał idiotycznie, niczym bodyguard na wrogim terenie. Rose wydawała się
niespokojna, ale raczej rozdrażniona niż opiekuńcza.
– Oczywiście, że będzie – mruknąłem. Zachowywali się niedorzecznie. Gdybym nie miał
pewności, że dam radę, zostałbym przecież w domu.
 Nagłe przeobrażenie naszego normalnego, wręcz radosnego porannego zachowania – w nocy
padał śnieg, Emmett i Jasper wykorzystali moje roztargnienie, by obrzucić mnie śnieżkami, a gdy
znudził ich brak reakcji z mojej strony, zaczęli atakować siebie nawzajem – w tę przesadną
czujność byłoby komiczne, gdyby aż tak bardzo nie działało na nerwy.
– Nie ma jej jeszcze, ale... kiedy wejdzie... Jeśli usiądziemy tam, gdzie zawsze, znajdzie się od
zawietrznej.
– Oczywiście, że usiądziemy tam, gdzie zawsze. Przestań, Alice, denerwujesz mnie. Dam radę.
Zamrugała raz, gdy Jasper posadził ją na krześle, a jej wzrok wreszcie skoncentrował się na
mojej twarzy.
– Hmm... – Wydawała się zaskoczona. – Chyba masz rację.
– Oczywiście, że mam – mruknąłem.
Bardzo, ale to bardzo nie podobało mi się, że to na mnie skupiła się cała ich uwaga. Poczułem
nagłe współczucie dla Jaspera, przypominając sobie, ile razy wisieliśmy mu nad głową, by go
chronić. Spotkał moje spojrzenie i uśmiechnął się szeroko.
Wkurzające, co?
Popatrzyłem na niego z wściekłością.
Nie mogłem uwierzyć, że zaledwie kilka dni wcześniej to obskurne pomieszczenie wydawało
mi się śmiertelnie nudne. Że będąc tu, czułem się, jakbym zapadał w śpiączkę.
Teraz moje nerwy były napięte do granic możliwości – jak struny fortepianu, gotowe zagrać
przy najlżejszym muśnięciu. Wszystkie moje zmysły tkwiły w gotowości bojowej, rejestrowałem
każdy dźwięk, każdy ruch powietrza muskającego moją skórę, każdą myśl – zwłaszcza myśli.
Tylko jeden zmysł trzymałem na uwięzi, nie decydując się go użyć. Węch, rzecz jasna. Dlatego
nie oddychałem.
Spodziewałem się usłyszeć więcej na temat Cullenów w myślach, które skanowałem. Przez
cały dzień szukałem osoby, której Bella Swan mogła się zwierzyć, chciałem bowiem oszacować,
jak formują się nowe plotki, ale na nic nie trafiłem. Nikt nie zwracał szczególnej uwagi na
wampiry w stołówce, tak jak to było, zanim Dziewczyna się tu przeprowadziła. Kilkoro uczniów
nadal o niej myślało, mniej więcej to samo co w zeszłym tygodniu. A ja, zamiast śmiertelnego
znudzenia, poczułem rosnącą fascynację.
Czyżby z nikim o mnie nie rozmawiała?
To niemożliwe, żeby nie zauważyła mrocznego, morderczego spojrzenia moich czarnych oczu.
Widziałem przecież jej reakcję. Doznała szoku i byłem pewien, że komuś o tym wspomni – może
nawet ubarwi nieco swoją opowieść, by lepiej zabrzmiała. Włoży w moje usta parę złośliwości.
Poza tym słyszała, jak próbuję wymigać się od wspólnej lekcji biologii. Zapewne dostrzegłszy
moją minę, zastanawiała się, czy to ona jest przyczyną tej dezercji. Normalna dziewczyna
popytałaby innych, porównała swoje doświadczenia z ich spostrzeżeniami, starając się znaleźć
jakiś wspólny mianownik, żeby nie czuć się napiętnowaną. Istotom ludzkim szalenie zależy na
normalności, na dopasowaniu się do grupy. Wtopieniu się w tłum podobnych do siebie
osobników, pozbawionych jakichkolwiek cech wyróżniających. To pragnienie wydawało się
szczególnie nasilone w trudnym okresie dojrzewania, a ta nowa na pewno nie była wyjątkiem.
Nikt jednak nie zwracał na nas uwagi. Uznałem, że Bella musi być wyjątkowo nieśmiała, skoro
nikomu się nie zwierzyła. Być może rozmawiała z ojcem, może to z nim miała najlepsze relacje...
Co wydawało się mało prawdopodobne, zważywszy na to, iż tyle czasu mieszkali osobno. Z
pewnością bliższa jej była matka. Wkrótce będę musiał przejść obok komendanta Swana, żeby
posłuchać, o czym myśli.
– Coś nowego? – zapytał Jasper.
Skupiłem się i pozwoliłem, by chmara cudzych myśli znów zaatakowała mój umysł. Nic jednak
nie zwróciło mojej uwagi – nikt o nas nie myślał. Najwidoczniej niepotrzebnie się martwiłem,
mój dar bowiem wydawał się tak samo funkcjonalny jak wcześniej – nie licząc niesłyszalnej
Dziewczyny. Po powrocie do domu podzieliłem się wątpliwościami z Carlisle’em, ale on słyszał
wyłącznie o rozwijaniu umiejętności dzięki ich praktykowaniu, nigdy o ich całkowitym zaniku.
Jasper czekał niecierpliwie.
– Nic. Widocznie... nic nie powiedziała.
Wszyscy unieśli brwi.
– Może wcale nie jesteś tak przerażający, jak ci się wydaje – rzucił Emmett ze śmiechem. –
Założę się, że ja bym ją bardziej przestraszył.
Tylko przewróciłem oczami.
– Zastanawiam się, dlaczego... – Znowu próbował znaleźć wyjaśnienie fenomenu
niesłyszalności myśli Swanówny, o którym im opowiedziałem.
– Już o tym rozmawialiśmy. Nie wiem.
– Idzie – szepnęła Alice, a ja zastygłem. – Spróbuj wyglądać jak istota ludzka.
– Istota ludzka? – zapytał Emmett.
Wyciągnął prawą rękę, w zaciśniętej dłoni trzymał grudkę śniegu. Nie rozpuściła się, ścisnął ją
w kostkę lodu. Wpatrywał się w Jaspera, ja jednak zorientowałem się, w jakim kierunku
zmierzają jego myśli. Oczywiście, Alice także. Kiedy więc cisnął w nią nagle lodem, odrzuciła go
od siebie niedbałym ruchem palców. Lodowa bryła odbiła się rykoszetem, przeleciała przez całą
długość stołówki – zbyt szybko dla ludzkiego oka, by mogło to zauważyć – i rozbiła się na
kawałki, uderzając w ceglaną ścianę. Cegła pękła.
Głowy wszystkich siedzących w tamtej części pomieszczenia odwróciły się, by popatrzeć na
kupkę pokruszonego lodu na podłodze, po czym zaczęły się obracać w poszukiwaniu winowajcy.
Oczywiście, tylko w najbliższej okolicy, w naszym kierunku nikt nawet nie spojrzał.
– Faktycznie, to było bardzo ludzkie, Emmett – zganiła go Rosalie. – Może od razu przebij
pięścią ścianę, skoro już masz takie pomysły?
– Będzie to wyglądało znacznie bardziej imponująco, jeśli ty to zrobisz, moja piękna.
 Próbowałem skupić na nich uwagę, utrzymać uśmiech przyklejony do twarzy, jakbym
przekomarzał się razem z nimi. Nie pozwoliłem sobie popatrzeć w stronę kolejki, w której stała
Bella. Ale nasłuchiwałem wyłącznie z tamtego kierunku.
Słyszałem zniecierpliwione myśli Jessiki, Dziewczyna bowiem wydawała się roztargniona – co
i rusz blokowała ruch kolejki. Dowiedziałem się, że policzki Belli Swan są znów zaróżowione od
napływu krwi.
Wziąłem kilka płytkich oddechów, gotów całkowicie zrezygnować z oddychania, jeśli tylko w
powietrzu wyczuję choćby cień jej zapachu.
Dziewczynom towarzyszył Mike Newton. Gdy wypytywał Bellę o jej kłopoty, słyszałem oba
jego głosy – zarówno ten na zewnątrz, jak i wewnętrzny. Czułem niesmak, gdy jego myśli owijały
ją kokonem, gdy wyczuwałem zapowiedź fantazji, które zaczynały przesłaniać jego umysł,
podczas kiedy na nią patrzył. Dziewczyna została wyrwana nagle z zadumy, zaskoczona, jakby
zapomniała zupełnie, że znajduje się w szkolnej stołówce.
– Nic, nic – usłyszałem cichy, wyraźny głos Belli. Zadźwięczał jak dzwon zagłuszający
trajkotanie uczniów, ale wiedziałem, że to tylko wrażenie, ponieważ bardzo usilnie starałem się
go wyłowić z tłumu. – Wezmę tylko napój – dodała, przesuwając się do przodu.
Nie mogłem się powstrzymać i rzuciłem jedno przelotne spojrzenie w jej kierunku.
Dziewczyna wbiła wzrok w podłogę, krew powoli odpływała jej z twarzy. Odwróciłem szybko
głowę i popatrzyłem na Emmetta, który roześmiał się na widok mojej zbolałej miny.
Wyglądasz nieszczególnie, drogi bracie.
Zmieniłem wyraz twarzy na bardziej naturalny i swobodny.
Tymczasem Jessica zastanawiała się nad brakiem apetytu swojej koleżanki.
– Nie jesteś głodna?
– Zrobiło mi się tak jakoś niedobrze. – Dziewczyna powiedziała to ciszej, ale nadal bardzo
wyraźnie.
Dlaczego tak mnie dotknęła ta opiekuńczość i troska, które nagle zaczęły przebijać z myśli
Mike’a Newtona? Co z tego, że wyczuwałem w nich pewną zaborczość? Przecież to nie moja
sprawa, jeśli chłopak niepotrzebnie się o nią martwił. Może ona właśnie takie uczucia
wzbudzała u wszystkich dookoła? Czy i ja sam nie próbowałem instynktownie jej chronić?
Oczywiście zanim owładnęło mną pragnienie, by ją zabić...
A może ona rzeczywiście była chora?
Trudno było to ocenić, miała półprzezroczystą skórę, więc wydawała się taka krucha... W tym
samym momencie uświadomiłem sobie, że zamartwiam się o nią tak samo jak ten półgłówek,
zmusiłem się więc do porzucenia rozmyślań o jej zdrowiu.
Tak czy inaczej, nie podobało mi się śledzenie jej oczami Mike’a, dlatego przerzuciłem się na
Jessicę, obserwując uważnie, jak cała trójka wybiera sobie stolik. Na szczęście zajęli miejsce
obok koleżanek Jessiki, przy jednym z pierwszych stołów. Nie od nawietrznej – a więc dokładnie
tak, jak zapewniała Alice.
Która teraz trąciła mnie łokciem.
 Niebawem na ciebie spojrzy. Udawaj, że jesteś normalnym człowiekiem.
Zacisnąłem zęby, nie przestając się sztucznie uśmiechać.
– Wyluzuj, Edwardzie – poradził Emmett. – Naprawdę. Najwyżej zabijesz jedną istotę ludzką,
to jeszcze nie koniec świata.
– Ty coś o tym wiesz – mruknąłem.
Zaśmiał się.
– Musisz się nauczyć godzić z pewnymi sprawami, tak jak ja. Wieczność to za długo, żeby
nurzać się w poczuciu winy.
W tym samym momencie Alice cisnęła mniejszą garść ukrytego wcześniej lodu prosto w
twarz niespodziewającego się niczego Emmetta.
Ten zamrugał zaskoczony i uśmiechnął się szeroko.
– Sama się o to prosiłaś – powiedział. Pochylił się nad stołem i potrząsnął w jej stronę
ośnieżonymi włosami. Roztapiający się w ciepłym pomieszczeniu zamarznięty śnieg rozprysnął
się ni to lodem, ni to wodą.
– Ble! – Rose się skrzywiła i obie z Alice odsunęły się, by uniknąć zamoczenia.
Alice wybuchnęła śmiechem, wszyscy do niej dołączyliśmy. Widziałem w jej myślach, jak
drobiazgowo zaaranżowała tę perfekcyjną scenkę. Dziewczyna – powinienem przestać o niej tak
myśleć, jakby była jedyną dziewczyną na świecie – Bella zobaczy, jak się śmiejemy i wygłupiamy,
że wyglądamy na szczęśliwych, na ludzi, na nierealistyczne ideały jakby prosto z obrazu
Normana Rockwella.
Alice nadal się śmiała i trzymała tacę jak tarczę. Przypuszczałem, że Dziewczyna – to znaczy
Bella – się na nas gapi.
...i znów się gapi na Cullenów, pomyślał ktoś, zwracając od razu moją uwagę.
Popatrzyłem mimowolnie w stronę źródła tego spostrzeżenia, z łatwością rozpoznając głos –
wsłuchiwałem się w niego od rana.
Tyle że mój wzrok prześlizgnął się po Jessice i skupił na przenikliwym spojrzeniu Dziewczyny.
Natychmiast opuściła głowę, schowała się za kurtyną gęstych włosów.
O czym myślała? Z czasem moja frustracja zamiast maleć – rosła. Próbowałem – niepewnie,
bo po raz pierwszy w życiu – swoim umysłem wywierać nacisk na otaczającą ją ciszę. Mój dar
działał zazwyczaj spontanicznie, nigdy nie musiałem się gimnastykować i wytężać. Teraz się
skupiłem, żeby przebić się przez otaczającą ją zbroję.
Nic, tylko cisza.
Co jest w niej takiego?, pomyślała Jessica, werbalizując moją irytację.
– Edward Cullen się na ciebie gapi – szepnęła do ucha Belli Swan i zachichotała. W jej głosie
nie było ani cienia zazdrości, najwyraźniej miała talent do udawania przyjaźni.
Słuchałem z nadmiernym zaangażowaniem, jak zabrzmi odpowiedź.
– Nie jest wściekły, prawda?
A więc zauważyła moją dziką reakcję w minionym tygodniu. Oczywiście, że tak.
 Pytanie zdezorientowało Jessicę. Ujrzałem własną twarz w jej myślach, gdy lustrowała moją
minę, ale nie popatrzyłem jej w oczy. Cały czas skupiałem się na Dziewczynie, próbując usłyszeć
cokolwiek. Niestety, nawet maksymalna koncentracja w niczym nie pomagała.
– Nie – zapewniła Jessica, chociaż widziałem, że wolałaby udzielić odpowiedzi twierdzącej.
Moje gapienie się nie dawało jej spokoju, ale rzecz jasna, nie zdradziła się z tym. – A powinien?
– Chyba za mną nie przepada – szepnęła Dziewczyna i położyła głowę na rękach, jakby
poczuła się nagle zmęczona. Próbowałem zrozumieć ten gest, mogłem się jednak tylko
domyślać. Może rzeczywiście była zmęczona.
– Cullenowie nikogo nie lubią – zapewniła ją Jessica. – Zresztą trudno, żeby lubili, skoro na
nikogo nie zwracają uwagi. – Nigdy. W jej myślach wyraźnie pobrzmiewała nuta dezaprobaty. –
Ale on nadal się na ciebie gapi.
– A ty na niego. Przestań – poprosiła nerwowo i podniosła głowę, by sprawdzić, czy koleżanka
wykonała polecenie.
Jessica zaśmiała się, ale spełniła prośbę.
Przez kolejną godzinę Dziewczyna wpatrywała się w blat swojego stolika. Uznałem – choć,
rzecz jasna, nie miałem pewności – że to celowe. Miałem wrażenie, że chciałaby na mnie
spojrzeć, jej ciało kierowało się bowiem nieznacznie w moją stronę, jej broda zaczynała się
odwracać, po czym Dziewczyna przyłapywała się na tym, brała głęboki wdech i wbijała wzrok w
swojego rozmówcę.
Ignorowałem myśli otaczających ją osób, ponieważ jej nie dotyczyły. Mike Newton planował
po lekcjach bitwę na śnieżki na szkolnym parkingu, jakby nie zdawał sobie sprawy, że śnieg
przerodził się w deszcz. Miękkie uderzenia płatków o dach ustąpiły bardziej typowemu
bębnieniu deszczowych kropli. Czyżby nie zauważył różnicy? Dla mnie była bardzo widoczna.
Gdy skończyła się przerwa obiadowa, zostałem na miejscu. Istoty ludzkie wypłynęły wartkim
strumieniem ze stołówki, a ja przysłuchiwałem się, czy nie odróżnię jej kroków od reszty, jakby
miało być w nich coś ważnego bądź niezwykłego. Co za głupota z mojej strony.
Moje rodzeństwo też ani drgnęło – wszyscy czekali na mój ruch.
Czy pójdę na lekcję, usiądę obok Dziewczyny, gdzie będę czuł absurdalnie silny zapach jej
krwi, a jej ciepły puls przeniesie się przez powietrze na moją skórę? Czy byłem wystarczająco
silny, by to przetrwać? Czy może na jeden dzień wystarczy wrażeń?
Przedyskutowaliśmy tę scenę w rodzinnym gronie – i to pod każdym kątem. Carlisle był
przeciwny podejmowaniu ryzyka, ale nie narzucał mi swojej woli. Jasper zapatrywał się
podobnie, ale raczej ze strachu przed zdemaskowaniem niż z troski o życie ludzkie. Rosalie
martwiła się wyłącznie tym, w jaki sposób moje działanie może wpłynąć na jej życie. Alice
widziała tyle niejasnych, wzajemnie się wykluczających wersji przyszłości, że jej wizje okazały się
nietypowo nieprzydatne. Esme uważała, że nie zrobię nic złego. Natomiast Emmett chciał
jedynie porównać moją historię ze swoimi własnymi przeżyciami związanymi ze spotkaniem
wyjątkowo atrakcyjnych zapachów. Wyciągnął Jaspera na wspominki, chociaż Jasper nie miał
zbyt wielkiego doświadczenia w kwestii samokontroli i raczej nigdy nie stoczył podobnej walki
wewnętrznej. Emmett pamiętał dwa takie incydenty, jednak jego historie nie brzmiały
zachęcająco. Z drugiej strony był wtedy młodszy, mniej zdolny do kontrolowania pragnienia. Ja
byłem chyba silniejszy?
– Ja... Wydaje mi się, że będzie dobrze – odezwała się Alice z wahaniem. – Masz konkretny
plan. Chyba przetrwasz tę lekcję.
Ale Alice doskonale wiedziała, jak łatwo można zmienić plany.
– Po co kusić los, Edwardzie? – zapytał Jasper. Co prawda nie chciał triumfować, że chociaż
raz to ja okazałem się słabszy, ale wyczuwałem cień dumy w jego głosie. – Wracaj do domu.
Wybierz metodę pojedynczych kroków.
– Przecież to nic takiego – zaoponował Emmett. – Albo ją zabije, albo nie. Tak czy inaczej,
lepiej to już mieć z głowy.
– Nie chcę się jeszcze stąd wyprowadzać i zaczynać wszystkiego od nowa – wtrąciła Rosalie. –
Już prawie skończyliśmy szkołę średnią, Emmett. Wreszcie.
Czułem się rozdarty. Bardzo, bardzo chciałem uniknąć kolejnej ucieczki od problemu,
wolałem zmierzyć się z nim bezpośrednio, z drugiej jednak strony nie zamierzałem zbytnio
ryzykować. W zeszłym tygodniu przetrzymanie Jaspera tak długo bez polowania okazało się
błędem, czy mój plan był równie bezsensowny?
Nie miałem zamiaru psuć szyków swojej rodzinie, nikt by mi za to nie podziękował.
Ale chciałem pójść na tę biologię. Uświadomiłem sobie, że pragnę znowu zobaczyć twarz
Belli.
To przeważyło szalę. Ciekawość, za którą sam byłem na siebie zły. Czy nie obiecałem sobie, że
nie pozwolę, by dziwna cisza otaczająca umysł Dziewczyny wzbudziła u mnie niepożądane
zainteresowanie jej osobą? A tu, proszę bardzo – okazałem się zainteresowany w bardzo
niepożądany sposób.
Chciałem wiedzieć, o czym ona myśli. Umysł miała zamknięty, jednak jej oczy pozostawały
szeroko otwarte. Być może udałoby mi się z nich cokolwiek wyczytać.
– Nie, Rose. Naprawdę uważam, że będzie dobrze – powiedziała Alice. – Ta wizja się...
stabilizuje. Jestem na dziewięćdziesiąt trzy procent pewna, że jeśli Edward pójdzie na lekcję, nic
złego się nie wydarzy.
Spojrzała na mnie pytająco, zastanawiając się, co takiego zmieniło się w moich myślach, że jej
wizja się wykrystalizowała. Czy moja ciekawość wystarczy, by utrzymać Bellę Swan przy życiu?
Emmett miał jednak rację – dlaczego nie mieć tego z głowy, cokolwiek to oznacza?
Zamierzałem stawić czoła pokusie.
– Idźcie na lekcję – zakomenderowałem, wstając. Odwróciłem się i odszedłem, nie oglądając
się za siebie. Ciągnął się za mną niepokój Alice, dezaprobata Jaspera, wsparcie Emmetta oraz
rozdrażnienie Rosalie.
Wziąłem głęboki wdech przed drzwiami sali lekcyjnej, zamknąłem powietrze w płucach i
wszedłem do niewielkiego ciepłego pomieszczenia.
 Nie spóźniłem się, pan Banner nadal przygotowywał materiały i narzędzia do dzisiejszych
doświadczeń. Dziewczyna siedziała przy moim – naszym – stoliku, z opuszczoną głową,
wpatrując się w kartkę, na której coś bazgrała. Przyjrzałem się szkicom, podchodząc bliżej,
zainteresowany nawet tak banalnym wytworem jej umysłu, jakim był rysunek – ten jednak
okazał się pozbawiony sensu. Ot, przypadkowe kółka i pętelki. Być może nie koncentrowała się
na wzorze, tylko o czymś rozmyślała.
Odsunąłem krzesło tak gwałtownie, że aż zaskrzypiało na linoleum. Wiedziałem, że istoty
ludzkie czują się bardziej komfortowo, gdy hałas obwieszcza czyjeś nadejście.
Dziewczyna z pewnością to usłyszała. Nie podniosła głowy, ale jej ręka zadrżała i rysowane
kółko wyszło krzywe.
Dlaczego na mnie nie spojrzała? Zapewne się bała. Tym razem musiałem koniecznie wywrzeć
na niej inne wrażenie, by doszła do wniosku, że wcześniej wyobraźnia spłatała jej figla.
– Hej – powiedziałem cichym głosem, którego używałem, gdy chciałem, by ludzie poczuli się
dobrze w mojej obecności. Moje usta ułożyły się w uprzejmy uśmiech, nieukazujący ani śladu
zębów.
Podniosła wzrok, jej duże brązowe oczy wydawały się przestraszone i pełne pytań. Dokładnie
to samo spojrzenie prześladowało mnie przez ostatni tydzień.
Gdy wpatrywałem się w te dziwnie przepastne oczy – w kolorze mlecznej czekolady, ale
przejrzystej jak mocna herbata, z drobnymi plamkami wokół źrenicy, w których migały zieleń
agatu i złoty karmel – poczułem, że nagle wyparowała gdzieś cała moja niechęć do tej istoty,
winnej tylko tego, że istnieje. Teraz, gdy nie oddychałem, nie czułem jej zapachu, trudno było mi
wierzyć, że ktoś tak delikatny i kruchy mógłby zasługiwać na nienawiść.
Policzki nabiegły jej rumieńcem, ale się nie odezwała.
Nadal wbijałem w nią wzrok, skupiałem się na pytającej głębi jej oczu, starając się ignorować
apetyczny kolor dziewczęcej skóry. Miałem wystarczająco dużo powietrza w płucach, by
powiedzieć coś jeszcze bez konieczności oddychania.
– Nazywam się Edward Cullen. – Uznałem, że to będzie uprzejmy początek rozmowy, chociaż
przecież Dziewczyna już znała moje imię i nazwisko. – Nie miałem okazji przedstawić się w
zeszłym tygodniu. A ty musisz być Bella Swan.
Wydawała się zdezorientowana, na jej czole bowiem pojawiła się pionowa bruzda.
Odpowiedź zajęła jej sekundę dłużej niż powinna.
– Skąd wiesz, jak mam na imię? – zapytała. Głos jej zadrżał nieznacznie.
Widocznie naprawdę ją przestraszyłem, od razu zrobiło mi się głupio. Zaśmiałem się cicho –
wiedząc, że ten dźwięk działa uspokajająco na istoty ludzkie.
– Chyba wszyscy to wiedzą. Całe miasteczko żyło twoim przyjazdem. – Powinna spodziewać
się, że znajdzie się w centrum zainteresowania tego małego, dość nudnego światka.
Skrzywiła się, jakby była to nieprzyjemna wiadomość. Uznałem, że dla kogoś tak wyjątkowo
nieśmiałego znalezienie się w samym środku uwagi musi być bardzo kłopotliwe – oczywiście dla
większości ludzi byłoby wręcz przeciwnie. Nawet jeśli nie chcieli wyróżniać się z tłumu,
jednocześnie konformistycznie pragnęli znaleźć się w świetle reflektorów.
– Nie o to mi chodziło. Skąd wiedziałeś, że jestem „Bella”, a nie „Isabella”?
– Wolisz pełne imię? – zapytałem zdumiony, że nie do końca wiem, dokąd prowadzi jej
pytanie. Przecież pierwszego dnia wyraźnie dała to wszystkim do zrozumienia. Czyżby nie
sposób było zrozumieć istot ludzkich, nie mając przewodnika w postaci ich myśli? Najwyraźniej
całkowicie zaufałem swojemu darowi. Czy bez niego byłbym ślepy jak kret?
– Absolutnie nie – odparła, przechylając głowę w bok. Jej mina – o ile byłem w stanie ją
odczytać prawidłowo – oscylowała pomiędzy zakłopotaniem a dezorientacją. – Ale myślałam, że
Charlie, to znaczy mój tata, nazywa mnie za moimi plecami Isabellą. Dlatego nikt inny w szkole
nie użył tego zdrobnienia. – Jej policzki oblały się różem.
– Ach tak. – Szybko odwróciłem wzrok.
Uświadomiłem sobie właśnie, co oznaczają jej pytania. Popełniłem błąd, dałem się przyłapać.
Gdybym nie podsłuchiwał wszystkich dookoła pierwszego dnia pobytu Dziewczyny w szkole, nie
zwróciłbym się do niej, używając zdrobnienia. Od razu to zauważyła.
Zrobiło mi się nieswojo. Tak szybko wyłapała moje potknięcie, była bardzo bystra, zwłaszcza
jak na kogoś, kogo powinna przerażać moja obecność.
Chwilowo jednak miałem większe problemy niż jej podejrzenia co do mojej osoby.
Zaczynało brakować mi powietrza. Jeśli miałem się jeszcze odezwać, musiałem koniecznie
zrobić wdech.
Trudno byłoby milczeć do końca lekcji. Niestety, siadając przy moim stoliku, Bella stała się
moją partnerką, a to oznaczało, że będziemy razem pracować na zajęciach. Byłoby dziwne – i
szalenie grubiańskie – gdybym ignorował ją podczas doświadczeń. Wzmogłoby to jej lęk i
podejrzenia.
Odsunąłem się najdalej, jak to było możliwe bez przemieszczania krzesła, i odwróciłem głowę.
Przygotowałem się psychicznie, napiąłem wszystkie mięśnie, po czym wciągnąłem do płuc wielki
haust powietrza, oddychając wyłącznie przez usta.
Aaaaaa!
Bolało tak, jakbym połknął rozżarzony węgiel. Nawet nie czując jej zapachu, na języku
wyczuwałem jej smak. Pragnienie było tak samo silne jak wtedy, gdy po raz pierwszy się z nią
zetknąłem.
Zacisnąłem zęby i próbowałem wziąć się w garść.
– Do dzieła – zakomenderował pan Banner.
Uśmiech i ponowne spojrzenie na wbijającą wzrok w blat ławki Dziewczynę wymagały ode
mnie zmobilizowania całej samokontroli, jaką wypracowałem w ciągu siedemdziesięciu czterech
lat ogromnego wysiłku.
– Jak sądzisz, partnerko, panie przodem? – zapytałem.
 Popatrzyła na mnie i mina jej zrzedła. Czy coś było nie tak? W jej oczach dostrzegłem odbicie
mojej twarzy, zwyczajna mina, przyjazna istotom ludzkim. Fasada prezentowała się
nienagannie. Czy ona znów się wystraszyła? Nie odpowiedziała na moje pytanie.
– Albo może ja zacznę, jeśli nie masz nic przeciwko – odezwałem się cicho.
– Nie, nie – odparła i znów się zarumieniła. – Już się biorę do roboty.
Wbiłem wzrok w zdezelowany sprzęt – stary mikroskop i pudełko ze szkiełkami. Wolałem nie
patrzeć na krew pulsującą pod jej niemal przezroczystą skórą.
Wziąłem kolejny szybki wdech – przez zaciśnięte zęby – i aż się skrzywiłem, gdy przełyk
zapłonął mi żywym ogniem.
– Profaza – oznajmiła, ledwo zerknąwszy na szkiełko. I od razu zaczęła je wyjmować.
– Pozwolisz, że zerknę? – Intuicyjnie – idiotycznie, jakby była jedną z nas – dotknąłem jej
dłoni, by powstrzymać ją przed wyjęciem szkiełka. Przez ułamek sekundy ciepło jej skóry paliło
moją rękę. To było jak porażenie prądem – gorąca fala wystrzeliła przez moje palce i popłynęła
w górę ręki. Bella wyrwała dłoń.
– Przepraszam – wybąkałem. Ponieważ musiałem wbić gdzieś wzrok, chwyciłem mikroskop i
zerknąłem na szkiełko. Miała rację.
– Profaza – potwierdziłem.
Byłem zbyt wytrącony z równowagi, żeby na nią spojrzeć. Oddychałem cicho przez zaciśnięte
zęby, próbując nie zwracać uwagi na pragnienie wypalające mi gardło, i skupiłem się na prostym
zadaniu. Wpisałem odpowiednie słowo we właściwym miejscu na karcie pracy, po czym
zmieniłem próbkę.
Ciekawiło mnie, o czym ona myśli. Jak się poczuła, gdy dotknąłem jej ręki. Moja skóra musiała
wydać się obrzydliwie lodowata, nic dziwnego, że Dziewczyna zamilkła.
Spojrzałem na szkiełko.
– Anafaza – mruknąłem pod nosem i zapisałem nazwę w odpowiedniej rubryce.
– Pozwolisz? – zapytała.
Podniosłem głowę, zaskoczony tym, że patrzy wyczekująco, z ręką wyciągniętą w stronę
mikroskopu. Nie wyglądała na przestraszoną, czyżby naprawdę podejrzewała, że popełniłem
błąd?
Uśmiechnąłem się na widok nadziei malującej się na jej twarzy i przesunąłem mikroskop w jej
stronę.
Popatrzyła w okular z zaangażowaniem, które jednak prędko zgasło. Kąciki jej ust wygięły się
w dół.
– Preparat numer trzy? – zapytała wyczekująco. Nie podniosła głowy znad mikroskopu, ale
wyciągnęła rękę. Upuściłem kolejne szkiełko na jej dłoń, starając się jej nie dotknąć.
Zajmowanie miejsca obok niej było jak siedzenie pod lampą grzewczą. Czułem wręcz, jak
podnosi się temperatura mojego ciała.
Dziewczyna nie przyglądała się zbyt długo preparatowi.
 – Interfaza – zawyrokowała nonszalancko – być może na pokaz – i przesunęła mikroskop w
moją stronę. Nie dotknęła kartki, czekała, aż zapiszę odpowiedź. Sprawdziłem – znów
poprawnie zidentyfikowała próbkę.
Do końca pracowaliśmy w ten sposób – wypowiadając pojedyncze słowa i nie patrząc sobie w
oczy. Skończyliśmy jako pierwsi, reszta klasy miała problemy z wykonaniem zadania. Mike
Newton nie mógł się skoncentrować, ciągle obserwował mnie i Bellę.
Gdziekolwiek wyjechał w zeszłym tygodniu, mógł już tam zostać, pomyślał, przyglądając mi
się z niekłamaną niechęcią. Interesujące. Nie sądziłem, że chłopak żywi do mnie tak negatywne
uczucia. To była nowość, najwyraźniej mająca związek z pojawieniem się Belli. A co jeszcze
ciekawsze, odkryłem – ku mojemu ogromnemu zdziwieniu – że odwzajemniam jego uczucia.
Popatrzyłem na Dziewczynę, zdumiony rewolucją, jaką – pomimo swojego przeciętnego,
niegroźnego wyglądu – wprowadziła w moje życie.
Nie, żebym nie rozumiał, skąd się wzięło zainteresowanie Mike’a. Bella była dość ładna jak na
istotę ludzką, choć w nietypowy sposób. Jej twarz miała w sobie coś lepszego niż urodę –
nieprzewidywalność. Lekko niesymetryczna, z wąskim podbródkiem niepasującym do szerokich
kości policzkowych, bardzo kontrastowa kolorystycznie, o jasnej cerze i ciemnych włosach, no i
te oczy – zbyt duże jak na taką drobną buzię, niepokojąco tajemnicze...
Oczy, które nagle bacznie zlustrowały moją twarz. Nie odwróciłem głowy, próbowałem
rozszyfrować choć jedną z tych fascynujących tajemnic.
– Nosisz szkła kontaktowe? – zapytała nagle.
Cóż za dziwne pytanie.
– Nie – odparłem, niemal się uśmiechając na myśl, że ja miałbym poprawiać sobie sztucznie
wzrok.
– Ach – wymamrotała. – Wydawało mi się, że masz jakby inne oczy.
Oblał mnie zimny pot, gdy uświadomiłem sobie, że nie tylko ja próbuję dzisiaj posiąść cudze
tajemnice.
Wzruszyłem ramionami i popatrzyłem przed siebie, na nauczyciela.
Oczywiście, że miałem inne oczy, niż kiedy patrzyła w nie ostatnim razem. Żeby przygotować
się na dzisiejsze zmagania i pokusy, spędziłem cały weekend na polowaniach, sycąc pragnienie
tak, jak to było możliwe. W zasadzie to przesadnie. Opiłem się potwornie krwi zwierzęcej, co i
tak nie zmieniło sytuacji: nadal nęcił mnie ten niesamowity zapach Dziewczyny. Gdy ostatnio
wbijałem w nią wściekłe spojrzenie, moje oczy były czarne z pragnienia. Teraz, kiedy w moim
ciele płynęło mnóstwo krwi, oczy przybrały kolor ciepłego bursztynu.
Kolejne potknięcie. Gdybym domyślił się, do czego zmierza, zadając swoje pytanie,
odpowiedziałbym twierdząco. Przez dwa lata siedziałem w szkole obok istot ludzkich, a ona jako
pierwsza przyjrzała mi się na tyle dobrze, by zauważyć zmianę w kolorze tęczówek. Inni, choć
podziwiali urodę członków naszej rodziny, raczej zawsze odwracali wzrok, gdy wyczuli na sobie
nasze spojrzenia. Płoszyli się i instynktownie ignorowali szczegóły naszego wyglądu, byleby tylko
tkwić w błogiej nieświadomości.
 Dlaczego akurat ona musiała tyle zauważać?
Pan Banner podszedł do naszego stolika. Natychmiast zaczerpnąłem czystego powietrza,
które ze sobą przyniósł – zanim zdążyło wymieszać się z jej zapachem.
– Nie pomyślałeś, Edwardzie, że dobrze byłoby dać szansę Isabelli? – zapytał, zerkając na
arkusz odpowiedzi.
– Belli – poprawiłem go odruchowo. – Sama zidentyfikowała trzy z pięciu.
Nauczyciel sceptycznie przyjął tę informację.
– Przerabiałaś to już wcześniej? – zapytał.
Przyglądałem się, jak Dziewczyna uśmiecha się nieco zakłopotana.
– Nie z komórkami cebuli.
– Na blastuli siei?
– Tak.
Był zaskoczony. Dzisiejsza lekcja obejmowała materiał z programu klasy czwartej. Pokiwał
głową w milczeniu.
– W Phoenix chodziłaś na biologię dla zaawansowanych? – zapytał w końcu.
– Tak.
A więc była zaawansowana, inteligentna jak na istotę ludzką. Wcale mnie to nie zdziwiło.
– Cóż – skwitował pan Banner. – W takim razie dobrze się złożyło, że siedzicie razem. –
Odchodząc, wymamrotał jeszcze pod nosem: – Dzięki temu inni też będą mieli szansę czegoś się
nauczyć.
Dziewczyna raczej tego nie słyszała, powróciła do gryzmolenia po kartce.
Dwa lapsusy w ciągu zaledwie trzydziestu minut, wyjątkowo kiepsko z mojej strony. Nie
miałem przy tym pojęcia, co Dziewczyna o mnie myśli – jak bardzo się boi i ile podejrzewa.
Musiałem bardziej się postarać, żeby zatrzeć negatywne pierwsze wrażenie. Robić coś, co
rozmyje wspomnienia po naszym ostatnim – barbarzyńskim – spotkaniu.
– Szkoda, że ze śniegu nic nie zostało, prawda? – zapytałem, powtarzając tekst błahej
pogawędki, który słyszałem dzisiaj wielokrotnie z ust uczniów naszej szkoły. Pogoda – zawsze
bezpieczny, choć szalenie nudny temat do rozmów.
Popatrzyła na mnie z powątpiewaniem, co było nietypową reakcją na bardzo typowe słowa.
– Ja tam się cieszę – odparła.
Musiałem ponownie skierować rozmowę na banalną ścieżkę. Dziewczyna mieszkała
wcześniej w jasnym, ciepłym regionie – mimo wrodzonej bladości jej skóra zdawała się to w
jakiś dziwny sposób odzwierciedlać – więc panujący w Forks ziąb z pewnością nie był dla niej
komfortowy. Tak samo jak mój lodowaty dotyk.
– Nie lubisz zimna – zgadłem.
– Ani wilgoci – potwierdziła.
– Musisz się tu męczyć.
 Może nie powinnaś była tu przyjeżdżać, miałem ochotę dodać. Może powinnaś wrócić tam,
gdzie twoje miejsce.
Właściwie to nie byłem pewien, czy tego właśnie chciałem. Wiedziałem, że nigdy nie
zapomnę zapachu jej krwi, czy miałaby jakąkolwiek gwarancję, że nie wyruszę jej tropem? Poza
tym gdyby wyjechała, jej umysł już na zawsze pozostałby dla mnie tajemnicą, nieustannie
dręczącą mnie zagadką.
– Nawet nie wiesz, jak bardzo – odparła cicho, wpatrując się w jakiś niezidentyfikowany
punkt.
Jej odpowiedzi mnie zaskakiwały i rodziły kolejne pytania.
– To dlaczego tu przyjechałaś? – zapytałem, zdając sobie sprawę, że ton mojego głosu
zabrzmiał oskarżycielsko, zbyt poważnie jak na błahą rozmowę. Moje pytanie okazało się
niegrzeczne, wścibskie.
– To trochę skomplikowane.
Zamrugała gwałtownie, ale nie ciągnęła tematu, a ja omal nie wyskoczyłem ze skóry, tak mnie
zżerała ciekawość. Paliła mnie w przełyku niemal tak samo jak pragnienie. Jednocześnie jednak
odkryłem, że odrobinę łatwiej jest mi oddychać. Zaczynałem przyzwyczajać się do piekącego
bólu, przez co stawał się łatwiejszy do zniesienia.
– Chyba się nie pogubię – odparłem. Być może z czystej uprzejmości postanowi odpowiedzieć
na moje pytania, o ile będę miał czelność je zadawać. Dziewczyna wbiła wzrok w swoje dłonie.
Zniecierpliwiłem się. Miałem ochotę chwycić ją za brodę i unieść jej głowę, żeby widzieć oczy.
Oczywiście, nie zdobyłbym się na to, by dotknąć ponownie jej skóry.
Gwałtownie podniosła wzrok, a ja poczułem ulgę, dostrzegając emocje w jej oczach. Gdy się
odezwała, mówiła szybko.
– Moja mama ponownie wyszła za mąż.
Ach, to było całkiem łatwe do zrozumienia. Smutek zasnuł jej twarz, wróciła niewielka bruzda
na czole.
– To akurat nie jest zbyt skomplikowane – powiedziałem łagodnym tonem, co przyszło mi
automatycznie, bez żadnego wysiłku. Jej przygnębienie wywołało we mnie dziwną bezradność,
jakbym żałował, że nie mogę jej pomóc. Dziwaczny impuls. – Kiedy?
– We wrześniu. – Wypuściła gwałtownie powietrze z ust, co wcale nie było westchnieniem.
Zamarłem na moment, bo jej ciepły oddech omiótł mi twarz.
– A ty nie przepadasz za ojczymem? – domyśliłem się.
– Nie, jest w porządku – zweryfikowała moje przypuszczenia. Kąciki jej pełnych warg uniosły
się nieznacznie w cieniu uśmiechu. – Może trochę za młody, ale to sympatyczny gość.
Ta odpowiedź kłóciła się ze scenariuszem, który już tworzyłem w myślach.
– To dlaczego nadal z nimi nie mieszkasz? – Mój głos brzmiał zbyt nachalnie, jakbym był
wścibski. Byłem, niestety.
 – Phil dużo podróżuje. Jest zawodowym baseballistą. – Uśmiechnęła się wyraźniej, jak gdyby
bawił ją taki wybór ścieżki zawodowej.
Ja również się uśmiechnąłem – i to całkiem bezwolnie. Wcale nie starałem się złagodzić jej
dyskomfortu, po prostu jej uśmiech wywoływał uśmiech na mojej twarzy.
– Czy istnieje możliwość, że znam jego nazwisko? – zapytałem, przeszukując w głowie listę
znanych mi graczy i zastanawiając się, o którego Phila może chodzić.
– Raczej nie. Nie jest jakoś specjalnie dobry. – Kolejny uśmiech. – Nigdy nie trafił do pierwszej
ligi. Często się przeprowadza.
Lista w mojej głowie natychmiast wygasła, na jej miejsce pojawiła się niezwłocznie inna –
obejmująca dalsze możliwości. Mój umysł już prokurował nowe scenariusze.
– I matka przysłała cię tutaj, żeby móc z nim jeździć – skonstatowałem, uznając, że moje
spekulacje wydobywają z niej więcej informacji niż bezpośrednie pytania. Tym razem też
zadziałało. Dziewczyna zrobiła hardą minę.
– Nikt mnie nie przysyłał – odparła nowym, ostrym tonem. Moje przypuszczenie ją
zdenerwowało, choć nie miałem pojęcia, dlaczego. – Sama się przysłałam.
Nie wiedziałem, co ma na myśli i jaki jest powód jej rozdrażnienia.
– Nie rozumiem – przyznałem się do porażki.
Westchnęła i spojrzała mi w oczy dłużej niż jakakolwiek inna istota ludzka.
– Początkowo została ze mną, ale tęskniła za nim – wyjaśniła. Z każdym kolejnym słowem jej
ton głosu stawał się coraz bardziej posępny. – Było jej ciężko... Postanowiłam, że będzie lepiej,
jeśli wreszcie spędzę trochę czasu z Charliem.
Bruzda na jej czole się pogłębiła.
– Ale teraz to tobie jest ciężko – szepnąłem. Wygłaszałem na głos swoje przypuszczenia z
nadzieją, że dowiem się czegoś więcej. Tym razem jednak najwyraźniej chybiłem.
– No i co z tego? – zapytała, jakby w ogóle nie brała takiego aspektu pod uwagę.
Nadal wpatrywałem się w jej oczy, czując, że wreszcie udało mi się zajrzeć do jej duszy.
Wyłowiłem z niej to, co najwyraźniej stawiała na szczycie listy priorytetów. Inaczej niż u innych
istot ludzkich jej własne potrzeby zajmowały dolne rejestry.
Bezinteresowność.
Gdy to zrozumiałem, rozwiała się nieco tajemniczość Dziewczyny ukrytej za milczącym
umysłem.
– To chyba nie fair – powiedziałem, wzruszając ramionami dla podkreślenia niedbałości.
Zaśmiała się, ale to był śmiech pozbawiony radości.
– Nikt ci jeszcze nie uświadomił, że takie właśnie jest życie? – zapytała.
Też miałem ochotę się zaśmiać, choć również nie czułem radości. Miałem jako takie
rozeznanie w niesprawiedliwościach tego świata.
– Chyba coś obiło mi się o uszy – przyznałem.
 Popatrzyła na mnie, najwyraźniej zdezorientowana. Na moment odwróciła wzrok, ale zaraz z
powrotem go we mnie wbiła.
– Życie nie jest fair i tyle – podsumowała.
Nie byłem gotów na zakończenie rozmowy. Nie dawała mi spokoju ta zmarszczka między jej
oczami, ślad po smutku.
– Robisz dobrą minę do złej gry – powiedziałem powoli, zastanawiając się nad swoją nową
hipotezą. – Ale założę się, że nie dajesz po sobie poznać, jak bardzo tak naprawdę cierpisz.
Skrzywiła się. Zwęziła oczy, jej usta wygięły się niesymetrycznie. Popatrzyła przed siebie. Nie
podobało jej się, gdy wysuwałem słuszne przypuszczenia. Najwidoczniej nie należała do
typowych cierpiętników i nie lubiła, gdy jej smutek miał widownię.
– Czy się mylę? – zapytałem. Drgnęła, ale udawała, że mnie nie słyszy. Uśmiechnąłem się. –
Tak myślałem.
– Czy to ma dla ciebie jakieś znaczenie? – zapytała, nie patrząc na mnie.
– Dobre pytanie – przyznałem, raczej przed sobą samym niż przed nią. Wydawała się bardziej
przenikliwa ode mnie – dostrzegała samo sedno spraw, podczas gdy ja błądziłem po bocznych
ścieżkach, po omacku przesiewając wskazówki. Rzeczywiście, szczegóły z życia istot ludzkich nie
powinny mieć dla mnie żadnego znaczenia. Popełniałem błąd, przejmując się jej opiniami, w
końcu ludzkie myśli były dla mnie istotne tylko wtedy, gdy chodziło o utrzymanie mojej rodziny
z dala od wszelkich podejrzeń.
Przywykłem, że w każdej grupie to ja wykazywałem się największą intuicją. Najwyraźniej
zbytnio polegałem na swoim darze i wcale nie byłem tak spostrzegawczy, jak mi się wydawało.
Dziewczyna westchnęła i popatrzyła wilkiem w stronę frontu sali lekcyjnej. Było coś
zabawnego w jej sfrustrowanej minie – zresztą cała sytuacja, cała nasza rozmowa wydawały mi
się humorystyczne. Nikomu nigdy nie groziło z mojej strony takie niebezpieczeństwo jak tej
drobnej dziewczynie – w każdym momencie, idiotycznie pochłonięty konwersacją, mogłem się
zapomnieć, wciągnąć powietrze nosem i rzucić się na nią, zanim zdołałbym logicznie pomyśleć –
a ona była zirytowana, ponieważ nie odpowiedziałem na jej pytanie.
– Przepraszam, czy ja cię denerwuję? – Aż się uśmiechnąłem, takie to wszystko było
absurdalne.
Zerknęła na mnie przelotnie, po czym odniosłem wrażenie, że mój wzrok przyciągnął jej
spojrzenie jak magnes.
– Jeśli już, to jestem zła na siebie – odparła. – Mama zawsze powtarza, że moja twarz to
otwarta księga. Jej zdaniem wszystkie myśli mam wypisane na czole. – To mówiąc, skrzywiła się,
niezadowolona.
Wpatrywałem się w nią zdumiony. Była zła, ponieważ jej zdaniem zbyt łatwo ją
rozszyfrowałem. Cóż za kuriozalna sytuacja! Jeszcze nigdy w życiu nie podjąłem takiego wysiłku,
by zrozumieć drugiego człowieka – choć „życie” nie jest tu raczej właściwym słowem, prędzej
„egzystencja”.
 – Wręcz przeciwnie – powiedziałem. Czułem się dziwnie... ostrożny, jakby gdzieś czaiło się
niebezpieczeństwo niewidzialne dla mojego oka. Rzecz jasna, oprócz oczywistego zagrożenia.
Było coś jeszcze, a dziwne przeczucie sprawiało, że siedziałem jak na szpilkach. – Trudno mi cię
przejrzeć.
– Pewnie zwykle nie masz z tym kłopotów – zgadła. Także i to przypuszczenie, jak poprzednie,
było słuszne.
– Zazwyczaj nie – zgodziłem się. Uśmiechnąłem się do niej szeroko, ukazując dwa rzędy
bielutkich, mocnych jak stal zębów.
Wiem, głupota, ale poczułem nagłe i niespodziewane pragnienie, by wysłać jej jakiś znak
ostrzegawczy. Przysunęła się do mnie nieświadomie podczas rozmowy, a wszystkie drobne
alerty, które zwykle odstraszały inne istoty ludzkie, na nią zdawały się nie działać. Dlaczego nie
kuliła się przede mną ze strachu? Chyba dostrzegała moją mroczną stronę na tyle, by zdawać
sobie sprawę z niebezpieczeństwa?
Nie dane mi było przekonać się, czy moje ostrzeżenie wywarło zamierzony efekt, ponieważ
pan Banner poprosił o uwagę, a Bella natychmiast się ode mnie odwróciła. Miałem wrażenie, że
poczuła ulgę, więc być może coś tam dotarło do jej podświadomości.
A przynajmniej miałem taką nadzieję.
Rozpoznałem rodzącą się we mnie fascynację, choć od razu próbowałem stłumić ją w
zarodku. Nie mogłem sobie pozwolić na to, by Bella Swan wydała mi się interesująca. Czy raczej,
to ona nie powinna sobie na to pozwalać. A jednak już nie mogłem się doczekać kolejnej
rozmowy, chciałem dowiedzieć się czegoś o jej matce, życiu sprzed przyjazdu do Forks, relacjach
z ojcem. Poznać te wszystkie nic nieznaczące szczegóły, które dookreślą jej charakter. Jednak
każda spędzona ze mną sekunda była błędem, ryzykiem, którego nie powinna podejmować.
Z roztargnieniem zarzuciła gęste włosy na plecy w tym samym momencie, w którym
pozwoliłem sobie na kolejny wdech. Natychmiast poczułem jej wyjątkowo skoncentrowany
zapach.
Uderzył we mnie obuchem tak samo jak pierwszego dnia, a od palącej suchości w gardle
dostałem zawrotów głowy. Znów musiałem chwycić się krawędzi ławki, żeby pozostać na
krześle. Tym razem jednak miałem odrobinę więcej samokontroli i przynajmniej niczego nie
zniszczyłem. Tkwiący we mnie potwór zaryczał, ale nie mógł sycić się moim bólem – był zbyt
mocno uwiązany. Chwilowo.
Przestałem oddychać i odsunąłem się najdalej, jak się dało.
Nie, nie mogłem ulec tej fascynacji. Im bardziej Bella mnie intrygowała, tym większe było
prawdopodobieństwo, że w końcu pozbawię ją życia. Już i tak dzisiaj zaliczyłem dwa potknięcia.
Czy czeka mnie jeszcze trzecie, tym razem nie tak brzemienne w skutki?
Gdy tylko zabrzmiał dzwonek, uciekłem z klasy. Zapewne przekreśliłem tym samym wrażenie
dobrego wychowania, jakie mogłem wywołać w ciągu ostatniej godziny. Kiedy znalazłem się na
zewnątrz, aż zachłysnąłem się świeżym wilgotnym powietrzem. Wybiegłem ze szkoły, żeby jak
najbardziej oddalić się od Dziewczyny.
 Emmett czekał na mnie pod drzwiami sali do hiszpańskiego. Przez chwilę przyglądał mi się
badawczo.
Jak poszło?, zapytał ostrożnie w myślach.
– Nikt nie zginął – wymamrotałem.
To chyba dobrze. Kiedy zobaczyłem, jak Alice wybiega pod koniec lekcji, pomyślałem, że...
Wchodząc do klasy, przyjrzałem się jego wspomnieniom sprzed kilku minut: widziałem je
przez otwarte drzwi sali, w której mieli ostatnią lekcję. Alice idąca żwawym krokiem w stronę
skrzydła z laboratoriami. Wyczułem, jak pragnął do niej dołączyć, ale ostatecznie postanowił
zostać. Uznał, że jeśli Alice będzie potrzebowała jego pomocy, z pewnością o nią poprosi.
Zamknąłem oczy z przerażenia i wstydu i opadłem na krzesło.
– Nie zdawałem sobie sprawy, że było tak blisko. Nie sądziłem, że mogę... Nie wiedziałem, że
jest aż tak źle – szepnąłem.
Nie było, zapewnił mnie. Nikt nie zginął, prawda?
– Prawda – odparłem przez zaciśnięte zęby. – Nie tym razem.
Może z czasem zrobi się łatwiej?
– Jasne.
Albo ją zabijesz. Wzruszył ramionami. Nie byłbyś pierwszym, który wszystko zepsuł. Nikt nie
miałby ci tego za złe, po prostu czasami ktoś pachnie zbyt kusząco. Jestem pod wrażeniem, że
tak długo wytrwałeś.
– Wcale mi nie pomagasz, Emmett.
Oburzało mnie, iż tak łatwo zaakceptował, że mogę zabić Dziewczynę – że to nieuchronne.
Czy to jej wina, że tak cudownie pachniała?
Pamiętam, jak to było ze mną... i zabrał mnie w podróż do przeszłości, pięćdziesiąt lat wstecz,
do wiejskiej drogi o zmierzchu, gdzie kobieta w średnim wieku zdejmowała suchą pościel ze
sznurka zawieszonego pomiędzy jabłoniami. Widziałem to już wcześniej, najbardziej wyraźne z
jego dwóch spotkań. Tym razem wspomnienie wydawało się wyjątkowo żywe, być może
dlatego, że przełyk piekł mnie nadal po godzinie palącego bólu. Emmett pamiętał unoszący się
w powietrzu zapach jabłek – było już po zbiorach, na ziemi leżały porzucone owoce, a z ich
obitej skórki unosił się kuszący aromat. Tło stanowiło świeżo skoszone pole z sianem – idealna
kompozycja. Emmett szedł drogą – nieświadomy istnienia kobiety – wypełniając zadanie
wyznaczone przez Rosalie. Nad sobą miał fioletowe niebo, na zachodzie mieniące się żółtymi
refleksami nad górami. Szedłby dalej krętą ścieżką i nie miałby żadnego powodu, by zapamiętać
tamten wieczór, gdyby nagły powiew wiatru nie wydął prześcieradeł na wzór żagli i nie uderzył
go w twarz zapachem nieznajomej.
– Aaaa – jęknąłem cicho. Jakby wspomnienie mojego własnego pragnienia mi nie
wystarczyło.
Wiem. Wytrzymałem pół sekundy. Nawet nie przyszło mi do głowy, żeby się powstrzymywać.
 Jego wspomnienie było zbyt intensywne, żebym mógł je wytrzymać. Zerwałem się na równe
nogi, zaciskając mocno zęby.
– Estás bien, Edward? – zapytała pani Goff, przestraszona moim nagłym ruchem. Z jej myśli
wyczytałem, że nie wyglądam dobrze.
– Perdóname – wymamrotałem, biegnąc do drzwi.
– Emmett, por favor, puedes ayudar a tu hermano? – poprosiła, pokazując bezradnie w moją
stronę.
– Oczywiście – odparł i zaraz znalazł się tuż za mną.
Przeszedł razem ze mną na drugi koniec budynku i położył mi rękę na ramieniu.
Strąciłem ją z niepotrzebną siłą – gdyby był zwyczajną istotą ludzką, pogruchotałbym mu
wszystkie kości.
– Przepraszam, Edwardzie.
– Wiem. – Nabierałem hausty powietrza, próbując oczyścić umysł i płuca.
– Jest aż tak źle? – zapytał, starając się nie przywoływać wspomnienia zapachu i smaku –
bezskutecznie.
– Gorzej, Emmett. Gorzej.
Zamilkł na chwilę.
Może...
– Nie, wcale nie będzie lepiej, jeśli się z tym uporam. Wracaj na lekcję. Chcę zostać sam.
Odwrócił się bez słowa – i myśli – i szybko odszedł. Wiedziałem, że powie nauczycielce
hiszpańskiego, że źle się czuję albo poszedłem na wagary, albo straciłem kontrolę nad swoją
śmiertelnie niebezpieczną naturą wampira. Czy jego tłumaczenie będzie miało jakiekolwiek
znaczenie? Być może nie wrócę. Może jednak będę musiał opuścić Forks.
Poszedłem do samochodu, by przeczekać w nim do końca lekcji. Ukryć się. Znowu.
Powinienem w tym czasie podejmować konkretne decyzje pomagające mi utwierdzić się w
moim przekonaniu, jednak, jak przystało na kogoś zmagającego się z uzależnieniem, zacząłem
przesiewać plątaninę myśli sączących się z budynku szkolnego. Na pierwszy plan wybijały się
znajome głosy, jednak ja nie byłem zainteresowany słuchaniem narzekań Rosalie i opowieści
Alice o wizjach. Z łatwością wyłowiłem myśli Jessiki, ale Belli z nią nie było, więc szukałem dalej.
Moją uwagę zwrócił Mike Newton, więc w końcu udało mi się zlokalizować Dziewczynę. Była
razem z nim na sali gimnastycznej. Chłopak wydawał się nieszczęśliwy, ponieważ rozmawiałem z
nią na biologii. Analizował właśnie, jak zareagowała, gdy jej o tym wspomniał.
Nigdy nie widziałem, żeby powiedział coś więcej niż pojedyncze słowo do kogokolwiek w
szkole. Oczywiście, musiał wybrać sobie Bellę. Nie podoba mi się, jak na nią patrzy. Dobrze, że
chociaż ona nie widzi w nim nic szczególnego. Jak to ujęła? „Zastanawiam się, o co mu chodziło
w zeszły poniedziałek?” Coś w tym stylu. Raczej nie jest zainteresowana, widocznie ta ich
rozmowa nie była jakaś szczególnie...
 Pocieszał się myślą, że Bella nie była urzeczona rozmową ze mną. To mnie zirytowało, więc
przestałem wsłuchiwać się w jego myśli.
Włączyłem CD z ostrymi brzmieniami i podkręciłem tak głośno, by zagłuszyć wszystkich
dookoła. Musiałem mocno skoncentrować się na muzyce, bo mój umysł ciągle próbował wrócić
do Mike’a Newtona i dalej szpiegować niczego się niespodziewającą Bellę.
W ciągu godziny kilkakrotnie poddałem się pokusie, tłumacząc sobie, że wcale nie szpieguję,
tylko staram się być przygotowany. Musiałem wiedzieć, kiedy dokładnie wyjdzie z zajęć na
parking, żeby mnie nie zaskoczyła.
Gdy uczniowie zaczęli wysypywać się z budynku, gdzie znajdowała się sala gimnastyczna,
wysiadłem z samochodu, niepewny, dlaczego to robię. Siąpił deszcz, ale zignorowałem krople
powoli wsiąkające mi we włosy.
Czy chciałem, by mnie zobaczyła? Czy miałem nadzieję, że podejdzie, by ze mną
porozmawiać? Co ja w ogóle robiłem?
Nie ruszyłem się, chociaż próbowałem zmusić się do powrotu do samochodu, zdając sobie
sprawę, że to wszystko nie ma sensu. Ręce skrzyżowałem na piersi, oddychałem płytko i
obserwowałem, jak rusza pomału w moim kierunku. Nie patrzyła na mnie, kilkakrotnie zerknęła
na chmury, krzywiąc się tak, jakby ją osobiście obraziły.
Poczułem rozczarowanie, gdy okazało się, że nie musi mnie wyminąć, żeby dojść do swojego
auta. Czy gdyby jednak musiała, odezwałaby się do mnie? Albo ja do niej?
Wsiadła do wypłowiałego czerwonego chevroleta, starszego zapewne niż jej ojciec.
Przyglądałem się, jak przekręca kluczyk w stacyjce – wiekowy silnik zaryczał głośniej niż inne
silniki na szkolnym parkingu – i wyciąga ręce w stronę wywietrzników. Nie czuła się dobrze, gdy
było zimno. Nie lubiła chłodu. Przeczesała palcami gęste włosy, chwytała poszczególne kosmyki
i podsuwała pod wywietrznik, jakby chciała je wysuszyć. Zacząłem wyobrażać sobie, jak pachnie
wnętrze auta, ale szybko wyparłem tę myśl.
Rozejrzała się dookoła, przygotowując się do wyjazdu z parkingu, i wreszcie spojrzała w moją
stronę. Zatrzymała na mnie wzrok na ułamek sekundy, wyczytałem w jej oczach zaskoczenie, ale
szybko odwróciła głowę. Wrzuciła wsteczny, zaraz jednak zatrzymała się z piskiem hamulców,
bo tyłem samochodu niemal uderzyła w auto Nicole Casey.
Spojrzała w lusterko wsteczne i otworzyła szeroko usta, przerażona tym, jak blisko była
stłuczki. Kiedy koleżanka ją wyminęła, Bella dwa razy się upewniła, czy nikogo za nią nie ma, i
dopiero wtedy wyjechała powoli na szosę. Uśmiechnąłem się pod nosem. Jakby uważała, że
może stanowić zagrożenie w tym zdezelowanym wozie.
Na samą myśl, że Bella Swan może stanowić jakiekolwiek zagrożenie w jakimkolwiek
pojeździe, wybuchnąłem śmiechem i śmiałem się nadal, gdy mnie wymijała, patrząc prosto
przed siebie.
 3 NIEBEZPIECZEŃSTWO

To prawda, nie czułem pragnienia, ale i tak postanowiłem zapolować tej nocy.
Drobna zapobiegliwość, oczywiście niewystarczająca, z czego zdawałem sobie sprawę.
Carlisle wybrał się wraz ze mną. Nie byliśmy sami od czasu mojego powrotu z Denali. Gdy
pędziliśmy przez ciemny las, słyszałem, jak rozmyśla o moim pospiesznym pożegnaniu w
zeszłym tygodniu. W jego wspomnieniach moja twarz była wykrzywiona dziką rozpaczą.
Poczułem jego zaskoczenie i nagłą troskę.

– Edward?
– Muszę odejść, Carlisle. Natychmiast.
– Co się stało?
– Jeszcze nic. Ale stanie się, jeśli zostanę choć chwilę dłużej.
Wyciągnął rękę, by dotknąć mojego ramienia. Zobaczyłem, jak bardzo go zraniłem, gdy
wzdrygnąłem się przed jego dotykiem.
– Nie rozumiem.
– Czy kiedykolwiek... Czy miałeś taką sytuację, że...
W jego wspomnieniach widziałem, jak biorę głęboki wdech, dostrzegłem dziki błysk w
swoim oku przefiltrowany głęboką troską Carlisle’a.
– Czy zdarzyło się, że jakaś osoba pachniała lepiej niż wszystkie pozostałe? O wiele lepiej?
– Och.
Gdy dotarło do mnie, że zrozumiał, aż się skuliłem ze wstydu.
Wyciągnął ponownie rękę, zignorował mój kolejny unik i położył mi dłoń na ramieniu.
Rób, co konieczne, by się oprzeć, synu. Będę za tobą tęsknił. Weź mój samochód, mam
pełny bak.

Teraz zastanawiał się, czy wtedy postąpił słusznie, czy nie sprawił mi bólu swoim brakiem
zaufania.
– Tego właśnie potrzebowałem – szepnąłem, biegnąc. – Gdybyś kazał mi zostać, mógłbym z
łatwością zawieść twoje zaufanie.
– Przykro mi, że cierpisz, Edwardzie. Ale powinieneś robić, co możesz, żeby córka Swana
przeżyła. Nawet jeśli to oznacza, że nas znów opuścisz.
– Wiem, wiem.
 – Dlaczego właściwie wróciłeś? Wiesz, że się ogromnie cieszę z twojej obecności, ale jeśli to
dla ciebie zbyt trudne...
– Nie lubię czuć się jak tchórz – przyznałem.
Zwolniliśmy do truchtu.
– Lepsze to niż wystawianie jej na niebezpieczeństwo. Rok, dwa i ona stąd wyjedzie.
– Masz rację, wiem – odparłem, ale jego słowa tylko wzmogły moją chęć do pozostania na
miejscu. Dziewczyna wyjedzie za rok albo dwa...
Carlisle zatrzymał się, a ja razem z nim. Odwrócił się, by przyjrzeć się mojej minie.
Nie uciekniesz, prawda?
Zwiesiłem głowę.
Czy to duma, Edwardzie? Nie ma powodu, by się wstydzić...
– Nie, to nie duma mnie tu trzyma.
Nie masz dokąd iść?
Zaśmiałem się krótko.
– Nie. Gdybym potrafił zmusić się do odejścia, to nie byłoby żadną przeszkodą.
– Pójdziemy z tobą, jeżeli tylko tego chcesz. Wystarczy, że poprosisz. Bez cienia protestu
przeprowadziłeś się dla nich, więc i oni nie będą mieli do ciebie żadnych pretensji.
Uniosłem jedną brew.
Zaśmiał się.
– Owszem, Rosalie może mieć, ale jest twoją dłużniczką. Zresztą lepiej żebyśmy wyjechali
teraz, póki nic się nie stało, niż później, gdy ktoś straci życie. – Pod koniec ostatniego zdania nic
już nie zostało z jego dobrego humoru.
Wzdrygnąłem się na te słowa.
– Tak – potwierdziłem ochryple.
Ale nie wyjeżdżasz?
Westchnąłem.
– Powinienem to zrobić.
– Co cię tu trzyma, Edwardzie? Nie potrafię zrozumieć...
– Nie wiem, czy będę w stanie to wyjaśnić. – Nawet dla mnie samego nie miało to przecież
większego sensu.
Carlisle przyglądał mi się badawczo przez chwilę.
Nie, nadal nie rozumiem. Ale uszanuję twoją prywatność, jeśli taka jest twoja wola.
– Dziękuję. To uprzejme z twojej strony, zważywszy na to, że ja nie szanuję niczyjej
prywatności. – Był co prawda jeden wyjątek. Ale nie dawałem za wygraną
Wszyscy mamy swoje zboczenia. Znów się zaśmiał. Atak?
Właśnie złapał trop niewielkiego stada jeleni. Trudno było wykrzesać entuzjazm dla czegoś,
co nawet w najlepszych okolicznościach nie mogło pretendować do miana smakołyku. A teraz,
kiedy wspomnienie aromatu krwi Dziewczyny było jeszcze tak świeże, od tego zwierzęcego
zapachu robiło mi się niedobrze.
Westchnąłem.
– Atak – przytaknąłem, wiedząc jednak, że wmuszenie w siebie krwi wcale nie poprawi
sytuacji.
Przykucnęliśmy w pozie łowcy i pozwoliliśmy, by zwierzęcy zapach zanęcił nas do siebie.
Gdy wróciliśmy do domu, okazało się, że znów się ochłodziło. Roztopiony śnieg ponownie
zamarzł, wszystko pokrywała cienka warstwa lodu – każdą sosnową igłę, każdy liść paproci,
każde źdźbło trawy.
Carlisle poszedł się przebrać na poranną zmianę w szpitalu, a ja zostałem nad rzeką, czekając,
aż wzejdzie słońce. Czułem się niemal... nabrzmiały od wypitej krwi, ale wiedziałem, że to nie
będzie miało żadnego znaczenia, gdy usiądę obok Dziewczyny.
Tkwiłem w bezruchu, wpatrując się w ciemną wodę płynącą wzdłuż zamarzniętego brzegu.
Carlisle miał rację, powinienem wyjechać z Forks. Reszta mogłaby rozpuścić jakieś plotki o
mojej nieobecności. Szkoła z internatem w Europie. Wyjazd do dalekich krewnych. Ucieczka
nastolatka z domu. Nieważne co, i tak nikt by tego nie kwestionował.
Jeszcze rok, dwa i Dziewczyna zniknie. Będzie dalej wiodła swoje życie – będzie miała dalsze
życie. Wyjedzie na studia, pójdzie do pracy, może wyjdzie za mąż. Byłem w stanie to sobie
wyobrazić, widziałem Dziewczynę w bieli, równym krokiem prowadzoną przez ojca do ołtarza.
Dziwne, ale ten obraz okazał się dla mnie bolesny. Nie potrafiłem tego zrozumieć. Czyżbym
żałował jej przyszłości, ponieważ to było coś, co nigdy nie będzie mi dane? Przecież to bez
sensu. Wszystkie otaczające mnie istoty ludzkie miały podobne perspektywy – życia – a jednak
im nie zazdrościłem.
Powinienem dać Belli szansę, nie ryzykować dłużej jej życiem. Tak należało postąpić. Carlisle
zawsze wiedział, co należy zrobić, powinienem go posłuchać. Zamierzałem to zrobić.
Słońce wyjrzało zza chmur, blade światło stopiło szklaną warstwę na liściach.
Podjąłem decyzję. Jeszcze jeden dzień. Jeszcze raz ją zobaczę. Dam radę. Może nawet
wspomnę o zbliżającym się wyjeździe, żeby dać podwaliny pod moją wersję wydarzeń.
Nie będzie to łatwe. Czułem wyraźną niechęć do opuszczenia Forks, mój umysł już zaczynał
tworzyć wymówki pozwalające mi zostać – opóźnić wyjazd o dwa, trzy, cztery dni. Ale nie,
musiałem postąpić jak należy. Wiedziałem, że mogę zaufać radzie Carlisle’a, zdawałem sobie
sprawę, że jestem zbyt rozdarty, by samodzielnie podjąć właściwą decyzję.
Za bardzo rozdarty. Nie miałem pojęcia, w jakim stopniu moja niechęć wynikała z obsesyjnej
wręcz ciekawości, a w jakim z niezaspokojonego pragnienia.
Wszedłem do domu, żeby się przebrać.
Alice czekała na mnie na ostatnim stopniu schodów prowadzących na drugie piętro.
Znów wyjeżdżasz, zarzuciła mi.
Westchnąłem i skinąłem głową.
 Tym razem nie widzę dokąd.
– Sam jeszcze tego nie wiem – szepnąłem.
Chciałabym, żebyś został.
Pokręciłem głową.
Może ja i Jazz moglibyśmy wybrać się razem z tobą?
– Będziesz im potrzebna, szczególnie teraz, kiedy ja nie będę mógł ich chronić. Poza tym
pomyśl o Esme. Chcesz nagle pozbawić ją połowy rodziny?
Będzie nieszczęśliwa z twojego powodu.
– Wiem. Dlatego ty musisz zostać.
Wiesz dobrze, że ciebie nie zastąpię.
– Nie. Ale muszę zrobić to, co właściwe.
Istnieje wiele właściwych sposobów i tyle samo niewłaściwych, prawda?
Przez moment dała się ponieść jednej z tych swoich dziwnych wizji. Przyglądałem się
nieostrym obrazom, które migały i wirowały. Zobaczyłem siebie wśród obcych cieni, których nie
rozpoznawałem – mglistych, nieostrych kształtów. Nagle moja skóra rozświetliła się w
promieniach jaskrawego słońca na małej łące. Znałem to miejsce. Ktoś mi towarzyszył, ale to
także była niewyraźna postać, nie do rozpoznania. Obrazy zadrżały i rozmyły się, milion
drobnych decyzji przeorganizowało moją przyszłość.
– Niewiele z tego zrozumiałem – powiedziałem, gdy wizja zniknęła.
Ja też nie. Twoja przyszłość tak się przeobraża, że nie nadążam. Ale wydaje mi się...
Zamilkła i przejrzała całą gamę ostatnich wizji ze mną w roli głównej. Wszystkie były takie
same – nieostre i niejasne.
– Wydaje mi się, że coś się zmienia – oznajmiła na głos. – Znalazłeś się na rozstaju.
Zaśmiałem się ponuro.
– Zdajesz sobie sprawę, że brzmisz jak przepowiadaczka przyszłości z lokalnego festynu?
Pokazała mi język.
– Ale będzie okej, prawda? – zapytałem z nagłym przestrachem.
– Nie widziałam, żebyś dzisiaj kogokolwiek zabił – zapewniła mnie.
– Dzięki, Alice.
– Idź się ubrać. Na razie nic nikomu nie zdradzę – sam im powiesz, kiedy będziesz gotów.
Wstała i zbiegła ze schodów, lekko zwieszając ramiona.
Tęsknię za tobą. Naprawdę.
Tak, ja też będę za nią tęsknił.
Drogę do szkoły pokonaliśmy w milczeniu. Jasper wyczuwał, że Alice się czymś martwi, ale
wiedział, że gdyby chciała o tym pogadać, już dawno by to zrobiła. Emmett i Rosalie nie zwracali
na nic uwagi, pochłonięci sobą nawzajem. Pożerali się wzrokiem, co było dość obrzydliwe dla
osób postronnych. Wszyscy byliśmy świadomi tego, jak bardzo się kochają. A może przemawiała
przeze mnie gorycz, ponieważ jako jedyny nie miałem partnerki. Zdarzały się dni, kiedy trudno
mi było żyć z trzema idealnie dobranymi parami kochanków. To był właśnie jeden z takich dni.
Może byliby szczęśliwsi beze mnie, wiszącego im nad głowami, zadziornego, rozdrażnionego
jak starzec, którym powinienem być.
Oczywiście, pierwsze, co zrobiłem po przyjeździe do szkoły, to zacząłem się rozglądać w
poszukiwaniu Dziewczyny. Żeby się przygotować.
Właśnie tak.
Było mi wstyd, że mój świat skurczył się wyłącznie do jej osoby.
Ale przecież łatwo można było to wytłumaczyć. Po osiemdziesięciu latach robienia tego
samego w dzień i w nocy każda zmiana ukazywała, jak bardzo się tym nasyciłem i jak bardzo
pragnę nowego.
Dziewczyny jeszcze nie było, ale słyszałem dobiegający z oddali głośny warkot silnika jej
samochodu. Oparłem się o bok wozu i czekałem. Alice została ze mną, natomiast pozostali
poszli już na lekcję. Znudziła ich moja obsesja – nie mogli pojąć, jak można przez tak długi czas
interesować się istotą ludzką, choćby nie wiadomo jak cudownie pachniała.
Bella wjechała powoli na parking, wzrok miała wbity w drogę, dłonie zaciśnięte na
kierownicy, najwyraźniej coś ją niepokoiło. Dopiero po chwili zrozumiałem co – uświadamiając
sobie jednocześnie, że każda istota ludzka miała dzisiaj podobny wyraz twarzy. Szosy były
pokryte cienką warstwą lodu, wszyscy próbowali jechać ostrożnie. Dziewczyna też podchodziła
bardzo poważnie do sprawy.
To pasowało do tego, co już wiedziałem o jej charakterze. Od razu dodałem to do listy cech:
poważna, odpowiedzialna. Zaparkowała niedaleko ode mnie, ale nie zauważyła, że stoję i się na
nią gapię. Zastanawiałem się, jak zareaguje, gdy mnie zobaczy. Zaczerwieni się i odejdzie? Na to
stawiałem? Ale może też wbije we mnie wzrok.
Może podejdzie i zagada.
Wziąłem głęboki wdech, napełniając płuca powietrzem. Z nadzieją. Na wszelki wypadek.
Wysiadła ostrożnie, sprawdzając śliskość podłoża, zanim postawiła na nim stopy. Nie
podniosła głowy, co mnie sfrustrowało. Może ja powinienem do niej podejść...
Nie, to nie byłoby dobre rozwiązanie.
Zamiast ruszyć do szkoły, ona zabawnie przywarła do boku samochodu, nie ufając własnemu
ciału, i ostrożnie przesuwała się do tyłu. Uśmiechnąłem się na ten widok i od razu wyczułem na
sobie spojrzenie Alice. Nie słuchałem jej myśli, za dużą przyjemność sprawiało mi obserwowanie
Dziewczyny oglądającej łańcuchy na kołach. Sprawiała wrażenie, jakby groził jej upadek, stopy
jej się rozjeżdżały na boki. Nikt inny jednak nie miał takiego problemu – czyżby zaparkowała na
najbardziej oblodzonym fragmencie parkingu?
Zatrzymała się na chwilę, przybrała dziwną minę. Jakby... pełną emocji. Jakby coś w oponach
budziło w niej... czułość?
Ciekawość piekła mnie jak pragnienie. Zupełnie jakbym musiał wiedzieć, o czym ona myśli,
jakby nic innego nie miało znaczenia.
 Postanowiłem, że do niej podejdę. Wyglądała, jak gdyby potrzebowała czyjejś pomocnej
dłoni – przynajmniej dopóki balansowała na śliskiej nawierzchni. Oczywiście, nie mogłem służyć
jej tego rodzaju pomocą, prawda? Zawahałem się wewnętrznie rozdarty. Dziewczyna miała
ewidentną awersję do śniegu, trudno się spodziewać, by zareagowała entuzjastycznie na dotyk
mojej lodowatej dłoni. Powinienem był włożyć rękawiczki...
– NIE! – jęknęła Alice na głos.
Natychmiast zajrzałem jej w myśli, spodziewając się, że ujrzała moją decyzję, zobaczyła, jak
robię coś karygodnego. Ale nie, to nie miało nic wspólnego ze mną.
Tyler Crowley postanowił podjechać pod szkołę z taką prędkością, że wpadł w poślizg na
oblodzonym asfalcie.
Wizja pojawiła się na ułamek sekundy, zanim scena wydarzyła się naprawdę. Gdy samochód
Tylera pokonywał zakręt, ja patrzyłem nadal na to, co zobaczyła Alice w myślach i co było
powodem jej krzyku przerażenia.
Nie, ta wcale mnie nie dotyczyła, a jednocześnie dotyczyła mnie całego, ponieważ Tyler –
którego pojazd uderzył kołami w lód pod zdradliwym kątem – stracił właśnie panowanie nad
kierownicą i za moment miał zmiażdżyć Dziewczynę, która stała się niechcianym, lecz
najważniejszym elementem mojego świata.
Nawet bez przepowiedni Alice łatwo było przewidzieć, jaka będzie trajektoria ruchu
rozpędzonego samochodu Tylera.
Stojąca w fatalnym miejscu, przy tyle swojego wozu, Dziewczyna podniosła wzrok,
zdezorientowana nagłym piskiem opon. Spojrzała prosto w moje przerażone oczy, a potem
odwróciła się, by spojrzeć śmierci prosto w twarz.
Tylko nie ona! Usłyszałem w głowie krzyk, jakby należał do kogoś innego.
Nadal tkwiłem w myślach Alice, zobaczyłem więc, jak wizja nagle się zmienia, ale nie miałem
czasu, by sprawdzić, jaki będzie końcowy efekt.
Skoczyłem przez parking i rzuciłem się pomiędzy rozpędzone auto a Dziewczynę, która
zastygła w miejscu. Poruszałem się tak szybko, że wszystko dookoła było nieostrą plamą –
wszystko oprócz niej. Nie zauważyła mnie, ale żadne ludzkie oko nie byłoby w stanie
zarejestrować mojego pędu, wpatrywała się bowiem w wielki kształt, który za moment miał
wbić jej ciało w metalową karoserię samochodu.
Chwyciłem ją za nadgarstek, zbyt szybko, by zachować delikatność. W tej jednej setnej
sekundy, kiedy wyrywałem jej drobną postać śmierci i trzymając ją w ramionach upadałem z
hukiem na ziemię, doświadczyłem ostrej świadomości, jak bardzo krucha i śmiertelna jest ta
istota.
Kiedy zaś usłyszałem, jak jej głowa uderza o oblodzony beton, mnie samego jakby skuł
wewnętrzny lód.
Nie miałem jednak ani chwili, by ocenić jej stan. Samochód Tylera skrzypiał i piszczał,
skręcając za solidnym pickupem dziewczyny. Zmienił kurs i znów pędził wprost na nią, jakby
była magnesem przyciągającym go do siebie.
 Spomiędzy moich zaciśniętych zębów wydostało się słowo, którego nigdy wcześniej nie
użyłem w obecności kobiety.
Już i tak zdobyłem się na nie lada wyczyn – prawie przefrunąłem, żeby ją ocalić. Byłem w
pełni świadomy popełnianego błędu, ale to mnie wcale nie powstrzymywało, choć oczywiście
zdawałem sobie sprawę z ryzyka – nie tylko dla mnie, ale i dla całej mojej rodziny.
Zdemaskowanie.
To, co zamierzałem zrobić, mogło jedynie pogorszyć sytuację, ale nie mogłem pozwolić, by
ten rozpędzony pojazd pozbawił ją życia.
Puściłem Dziewczynę i wyciągnąłem ręce przed siebie, zatrzymując samochód, zanim zdążył
jej dotknąć. Impet uderzenia aż mną wstrząsnął, czułem jednak, jak karoseria wygina się pod
naporem moich ramion. Wóz zadrżał w kontakcie z nieustępliwą przeszkodą mojego ciała, a
potem zachwiał się na dwóch kołach.
Gdybym cofnął ręce, cały tył pojazdu spadłby na nogi Dziewczyny.
Na miłość boską, czy ta katastrofa nigdy się nie skończy?
Czy coś jeszcze mogło pójść nie tak? Nie mogłem przecież siedzieć, przytrzymując wielki
samochód, i czekać na ratunek. Odrzucenie auta także nie wchodziło w grę – w środku siedział
kierowca, przerażony tak, że jego myśli to był jeden wielki bełkot.
Westchnąłem w duchu i popchnąłem samochód, a ten na moment przechylił się w drugą
stronę. Gdy wracał na miejsce, chwyciłem go od spodu prawą ręką, natomiast lewą złapałem
Dziewczynę w pasie i wyciągnąłem spod kół, przyciskając ją mocno do siebie. Jej ciało zwisało
bezwładnie, gdy ją okręcałem tak, żeby mieć pewność, iż pojazd nie przygniecie jej nóg – czy
była przytomna? Jak bardzo ucierpiała w mojej improwizowanej misji ratunkowej?
Teraz, kiedy samochód już jej nie zagrażał, puściłem go. Opadł na płytę parkingu z impetem,
wszystkie szyby poszły w drobny mak.
Wiedziałem, że zerwałem tamę bezpieczeństwa i stanęliśmy w obliczu wielkiego kryzysu. Jak
dużo zobaczyła? Czy są jeszcze inni świadkowie mojego zmaterializowania się u boku Belli oraz
żonglowania autem i jej ciałem? To właśnie te kwestie powinny zaprzątać mi teraz głowę.
Byłem jednak zbyt zdenerwowany, żeby przejąć się ryzykiem zdemaskowania tak bardzo, jak
powinienem. Zbyt przerażony tym, że w próbie ocalenia Dziewczynie życia wyrządziłem jej
krzywdę. Zbyt spanikowany jej bezpośrednią bliskością i świadomy tego, co bym poczuł,
gdybym tylko pozwolił sobie na oddech. Zbyt podekscytowany ciepłem bijącym od jej miękkiego
ciała przyciśniętego do mojego. Czułem to ciepło, choć dzieliły nas dwie warstwy kurtek.
Ten pierwszy lęk był największy. Gdy na parkingu wybuchły krzyki świadków, pochyliłem się
nad twarzą Dziewczyny, by się przekonać, czy jest przytomna. Zaklinałem w duchu, aby tylko nie
krwawiła.
Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami.
– Bella? – zapytałem natychmiast. – Nic ci nie jest?
– Nie – odpowiedziała automatycznie, w oszołomieniu.
 Na dźwięk jej głosu oblało mnie poczucie tak ogromnej ulgi, że niemal bolesnej. Wciągnąłem
powietrze przez zęby i po raz pierwszy nie miałem nic przeciwko towarzyszącym temu
katuszom. Może to dziwne, ale wręcz się z nich cieszyłem.
Próbowała usiąść, jednak nie byłem jeszcze gotów wypuścić jej z objęć. Tak było, nie wiem...
Bezpieczniej? A przynajmniej lepiej się czułem, przytulając ją do siebie.
– Ostrożnie – ostrzegłem. – Chyba się mocno uderzyłaś w głowę.
Co prawda – wielki dar od losu – nie wyczuwałem zapachu świeżej krwi, ale to przecież nie
wykluczało obrażeń wewnętrznych. Ogarnęło mnie gwałtowne pragnienie, by zawieźć ją do
Carlisle’a, żeby zrobił jej pełny pakiet zdjęć rentgenowskich.
– Au! – syknęła w taki osobliwy sposób, że od razu potwierdziłem w myślach wcześniejsze
przypuszczenia co do urazu głowy.
– Tak myślałem. – Poczułem tak wielką ulgę, że aż zachciało mi się śmiać.
– Jak, u licha... – Zawiesiła głos i zamrugała powiekami. – Jakim cudem udało ci się podbiec
tak szybko?
Ulga wyparowała, a z nią mój dobry humor. A więc zauważyła zbyt wiele.
Teraz, gdy okazało się, że nic poważnego jej nie grozi, ogarnął mnie wielki niepokój o moją
rodzinę.
– Stałem tuż obok, Bello. – Z doświadczenia wiedziałem, że gdy kłamałem z wielką pewnością
siebie, kwestionujący moje słowa tracili rozeznanie, co jest prawdą, a co nie. Dziewczyna znów
próbowała wstać, tym razem nie oponowałem. Jeśli miałem dobrze odegrać swoją rolę,
musiałem zaczerpnąć oddechu. Musiałem odseparować się od jej ciepła, w połączeniu z
zapachem krwi bowiem stałoby się dla mnie pokusą nie do odparcia. Odsunąłem się najdalej,
jak to było możliwe w tej niewielkiej przestrzeni pomiędzy zniszczonymi samochodami. Wbiła
we mnie wzrok – a ja w nią. Tylko niewprawny kłamca jako pierwszy odwraca głowę, a ja byłem
kłamcą doskonałym. Patrzyłem na Dziewczynę spokojnie, łagodnie. Wydawała się
zdezorientowana. Bardzo dobrze.
Nie byliśmy już sami. Wszędzie pojawili się uczniowie, przepychali się, zaglądali w szpary,
chcąc zobaczyć potencjalnie zmasakrowane ciała. Dotarła do mnie kakofonia krzyków i fala
pełnych przerażenia myśli. Przeczesałem je pobieżnie, by się upewnić, czy nie ma żadnych
podejrzeń, a potem wyłączyłem się zupełnie i skoncentrowałem się na Dziewczynie.
Harmider ją zdekoncentrował – rozglądała się dookoła, nadal oszołomiona, i próbowała
wstać.
Położyłem jej delikatnie rękę na ramieniu, żeby ją powstrzymać.
– Siedź spokojnie – powiedziałem. Niby nic jej nie było, ale czy na pewno powinna poruszać
szyją? Żałowałem, że nie ma z nami Carlisle’a. Moje lata teoretycznych studiów medycznych
nijak się miały do jego kilkusetletniej praktyki lekarskiej.
– Zimno mi – zaprotestowała.
Dwukrotnie omal nie zmiażdżył jej rozpędzony samochód, a skarżyła się na chłód. Z moich ust
wydobył się cichy śmiech, ale zaraz przypomniałem sobie, że sytuacja wcale nie jest śmieszna.
 Bella zamrugała i skupiła się na mojej twarzy.
– Tam stałeś – przypomniała sobie.
To mnie otrzeźwiło.
Bella spojrzała w stronę południowej części parkingu.
– Koło swojego samochodu.
– Wcale nie.
– Widziałam – upierała się, przez co brzmiała jak dziecko. Nawet brodę wystawiła do przodu.
– Bello, stałem obok ciebie i cię popchnąłem, żeby ten samochód w ciebie nie uderzył.
Popatrzyłem jej głęboko w oczy, starając się zmusić ją siłą woli do przyjęcia mojej wersji –
jedynego racjonalnego wytłumaczenia, jakie można było przedstawić.
Zacisnęła usta.
– Przecież wcale tak nie było.
Starałem się zachować spokój i nie wpadać w panikę. Gdybym tylko był w stanie uciszyć ją na
moment, by zyskać chwilę na zniszczenie dowodów... Mógłbym podważyć jej wersję i wskazać
na obrażenia głowy.
Ostatecznie przecież uciszenie cichej i tajemniczej dziewczyny nie powinno być trudne. Oby
tylko złapała przynętę...
– Proszę, Bello – powiedziałem. Mój głos był zbyt natarczywy, a to dlatego, że nagle
zapragnąłem jej zaufania. Co więcej, pragnąłem go ogromnie i nie tylko w związku z incydentem
na parkingu. Idiotyczne pragnienie. Jaki sens miała jej ufność we mnie?
– Dlaczego? – zapytała, w dalszym ciągu defensywnie.
– Zaufaj mi – błagałem.
– Obiecujesz, że wszystko mi później wyjaśnisz?
Byłem zły, że znów muszę ją okłamać, kiedy tak bardzo chciałem zyskać jej zaufanie.
– Zgoda – rzuciłem krótko.
– Zgoda – powtórzyła podobnym tonem.
Gdy rozpoczęła się akcja ratunkowa – pojawili się dorośli, wezwano służby, w oddali rozległy
się syreny – próbowałem zignorować Dziewczynę i zająć się priorytetami. Przeszukałem myśli
wszystkich osób na parkingu, zarówno świadków wypadku, jak i tych, którzy przyszli później, ale
nie znalazłem niczego groźnego. Wiele osób zareagowało zaskoczeniem na widok mnie
stojącego tuż przy Belli, ale wszyscy założyli – jako że był to jedyny słuszny wniosek – że po
prostu wcześniej mnie nie zauważyli.
Tylko ona, jako jedyna, nie chciała przyjąć łatwego wytłumaczenia. Na szczęście zostanie
uznana za najmniej wiarygodnego świadka. Była przerażona, przeżyła coś traumatycznego, nie
wspominając już o urazie głowy. Być może tkwiła w szoku. To naturalne, że jej historia będzie
pełna nieścisłości, prawda? Nikt nie uzna jej za przekonującą.
Skrzywiłem się, gdy trafiłem na myśli Rosalie, Jaspera i Emmetta, którzy właśnie pojawili się
na miejscu. Wiedziałem, że wieczorem przyjdzie mi srogo zapłacić za to, co zrobiłem.
 Chciałem wygładzić wgniecenia, jakie moje ramiona zrobiły w samochodzie, jednak
Dziewczyna znajdowała się zbyt blisko. Musiałem odczekać, aż coś odwróci jej uwagę.
Czekanie było frustrujące – wpatrywało się we mnie tyle par oczu, podczas gdy inni próbowali
odciągnąć auto na bok. Oczywiście mógłbym im pomóc, żeby przyspieszyć cały ten proces, ale
już i tak groziły mi kłopoty, a Dziewczyna była spostrzegawcza. W końcu udało im się przesunąć
pojazd na tyle, że ratownicy mogli dotrzeć do nas z noszami.
Zobaczyłem nad sobą znajomą twarz okoloną szpakowatymi włosami.
– Witaj, Edwardzie – odezwał się Brett Warner. Był wykwalifikowanym pielęgniarzem i
znałem go ze szpitala. Cóż za zrządzenie losu – jedyne w tym dniu – że dotarł do nas jako
pierwszy. Zajrzałem mu w myśli – zauważył, że wydaję się bardzo spokojny, ale i gotowy do
działania. – Jak się czujesz?
– Doskonale. Nawet nie jestem draśnięty. Obawiam się jednak, że Bella może mieć
wstrząśnienie mózgu. Uderzyła się porządnie w głowę, kiedy ją popchnąłem.
Brett skierował swoją uwagę na dziewczynę, która popatrzyła na mnie jak na zdrajcę. A więc
należała do cichych męczenniczek – wolała cierpieć w milczeniu.
Ucieszyło mnie, że nie zamierzała zaprzeczać mojej wersji.
Drugi ratownik upierał się, że ja też wymagam pomocy medycznej, ale wyperswadowanie mu
tego nie zajęło mi zbyt wiele czasu. Obiecałem, że pozwolę się zbadać ojcu, a on dał mi spokój.
Jeśli chodzi o istoty ludzkie, w większości przypadków wystarczyło komunikowanie się z chłodną
pewnością siebie. Większości, ale oczywiście Dziewczyna była wyjątkiem. Czy ona w ogóle
podlegała jakimkolwiek schematom?
Gdy zakładali jej kołnierz ortopedyczny – twarz jej poczerwieniała z zakłopotania –
wykorzystałem moment nieuwagi, by stopą pospiesznie zmienić kształt wgięcia blachy w
samochodzie Tylera. Tylko moje rodzeństwo zauważyło, co robię, Emmett w myślach obiecał, że
w razie czego po mnie poprawi.
Wdzięczny za jego pomoc – a jeszcze bardziej za to, że już mi wybaczył moją ryzykowną
decyzję – byłem zdecydowanie spokojniejszy, gdy siadałem na przednim siedzeniu karetki obok
Bretta.
Komendant przyjechał, zanim jeszcze wnieśli Bellę do ambulansu.
Chociaż myśli ojca Belli obywały się bez słów, panika i troska z nich emanujące zagłuszały
absolutnie wszystkie inne umysły dookoła. Gdy ujrzał swoją jedyną córkę na noszach, popłynęła
od niego wielka niewerbalna fala wyrzutów sumienia i zdenerwowania.
Alice wcale nie przesadzała, ostrzegając mnie, że śmierć Belli zabije jej ojca.
– Bella! – zawołał z paniką w głosie.
– Nic mi nie jest, Cha... tato – rzekła z westchnieniem dziewczyna. – Naprawdę, nie ma się
czym przejmować.
Jej zapewnienia na niewiele się zdały, natychmiast zwrócił się do najbliższego ratownika,
domagając się informacji.
 Dopiero gdy usłyszałem, jak mówi, jak formułuje całkowicie logiczne i sensowne zdania mimo
stresu i przerażenia, zrozumiałem, że jego niepokój wcale nie był pozbawiony słów. Po prostu...
ja ich nie słyszałem.
Hmm. Charlie Swan nie był aż tak zagadkowy jak jego córka, ale przynajmniej wiedziałem, po
kim to odziedziczyła. Interesujące.
Nigdy nie miałem okazji przebywać dłużej w towarzystwie komendanta policji. Zawsze
uważałem, że to człowiek o niezbyt bystrym umyśle, ale – jak się okazywało – to ja byłem mało
bystry. Jego myśli wydawały się częściowo ukryte, a nie zupełnie nieobecne. Wyczuwałem
jedynie ich ton.
Chciałem wsłuchać się w nie mocniej, sprawdzić, czy nie uda mi się znaleźć klucza do
tajemnicy Belli. Tyle że ratownicy właśnie wnieśli ją do karetki i ruszyliśmy do szpitala.
Z trudem oderwałem się od tego, co mogło przynieść rozwiązanie tajemnicy, która mnie
prześladowała. Na razie musiałem jednak pomyśleć – punkt po punkcie przeanalizować
incydent z parkingu. Maksymalnie się skoncentrować. Wsłuchać się w myśli innych, by upewnić
się, czy nie naraziłem nas wszystkich na niebezpieczeństwo wymagające natychmiastowego
opuszczenia Forks.
Jeśli chodzi o ratowników, w ich myślach nie znalazłem niczego niepokojącego. Uważali, że
Belli nic poważnego się nie stało, a ona trzymała się mojej wersji. Jak dotąd.
Najważniejsza po dotarciu do szpitala była rozmowa z Carlisle’em. Wbiegłem przez
automatycznie otwierane drzwi, ale nie potrafiłem całkowicie zrezygnować z pilnowania Belli.
Jednym okiem – w przenośni – obserwowałem ją w myślach ratowników.
Z łatwością znalazłem znajomy umysł Carlisle’a. Siedział w swoim małym gabinecie, sam –
kolejny łut szczęścia w tym pechowym dniu.
– Carlisle.
Usłyszał, że nadchodzę, i przestraszył się na widok mojej twarzy. Zerwał się na równe nogi i
pochylił nad biurkiem z drzewa orzechowego, na którym panował nieskazitelny porządek.
Edward... chyba nie...?
– Nie, nie. Nie o to chodzi.
Odetchnął z ulgą.
Oczywiście, że nie. Przepraszam, że w ogóle o tym pomyślałem. Twoje oczy – no tak,
powinienem był wiedzieć. Uspokoił go widok moich nadal złocistych tęczówek.
– Ona jest ranna, Carlisle. Prawdopodobnie to nic poważnego, jednak...
– Co się stało?
– Idiotyczny wypadek. Znalazła się w niewłaściwym czasie w niewłaściwym miejscu, a ja nie
mogłem stać i patrzeć... Nie mogłem pozwolić, żeby ją zmiażdżył...
Nic z tego nie rozumiem. Zacznij od początku. Jaki miałeś w tym udział?
– Wielki samochód wpadł w poślizg na lodzie – szepnąłem. Mówiąc, wpatrywałem się w
ścianę za jego plecami. Zamiast zestawu oprawionych w ramki dyplomów powiesił jeden prosty
obraz olejny – swój ulubiony, nieznany Hassam. – Ona stała na jego drodze. Alice zauważyła, co
się święci, jednak nie było czasu na cokolwiek, mogłem jedynie naprawdę pobiec przez parking i
odepchnąć ją na bok. Nikt nie zauważył... oprócz niej. Samochód też musiałem zatrzymać i znów
nikt nie zwrócił na to uwagi... tylko ona. Ja... Przepraszam, Carlisle. Nie chciałem narażać nas na
niebezpieczeństwo.
Carlisle obszedł biurko, objął mnie krótko, po czym się odsunął.
Postąpiłeś właściwie, choć musiało to być dla ciebie bardzo trudne. Jestem z ciebie dumny,
Edwardzie.
Teraz dopiero byłem w stanie spojrzeć mu w oczy.
– Ona wie, że coś... że coś jest ze mną nie tak.
– To nie ma znaczenia. Jeśli trzeba będzie wyjechać, zrobimy to. Co powiedziała?
Pokręciłem głową z frustracją.
– Na razie nic.
Na razie?
– Przyjęła moją wersję zdarzeń, ale domaga się wyjaśnień.
Carlisle zmarszczył czoło, zastanawiając się nad tym, co powiedziałem.
– Uderzyła się w głowę... W zasadzie to ja się do tego przyczyniłem – dodałem szybko. – Dość
mocno popychając ją na ziemię. Chyba nic jej nie jest, ale... Łatwo będzie zdyskredytować jej
wersję. – Czułem się podle, wypowiadając te słowa.
Carlisle musiał wyczuć obrzydzenie w moim głosie.
Być może nie będzie to konieczne. Zobaczmy, jak to się wszystko potoczy, dobrze? Jak
rozumiem, mam pacjentkę, którą powinienem obejrzeć?
– Proszę. Bardzo się boję, że zrobiłem jej krzywdę.
Carlisle się rozpogodził. Wygładził ręką jasne włosy – o kilka odcieni jaśniejsze od złocistych
oczu – i się zaśmiał.
Widzę, że miałeś interesujący dzień.
Dostrzegałem ironię w jego myślach. Przynajmniej dla niego sytuacja była zabawna. Cóż za
odwrócenie ról. Gdzieś w trakcie tej krótkiej bezmyślnej sekundy, kiedy pędziłem przez
oblodzony parking, z mordercy przerodziłem się w obrońcę.
Zaśmiałem się razem z Carlisle’em, przypominając sobie, jaki byłem pewien, że jeśli Bella
kiedykolwiek będzie potrzebowała ochrony – to wyłącznie przede mną. Jednak mój śmiech miał
w sobie pewien cień nerwowości, ponieważ – wypadek czy nie wypadek – to zdanie nadal było
bardzo prawdziwe.
Czekałem samotnie w gabinecie Carlisle’a, nasłuchując szpitala pełnego myśli. Była to jedna z
najdłuższych godzin mojego życia.
Tyler Crowley, kierowca feralnego samochodu, odniósł chyba poważniejsze obrażenia niż
Bella i podczas gdy ona czekała na swoją kolej do prześwietlenia, cała uwaga personelu
skierowała się na niego. Carlisle trzymał się z tyłu, ufał diagnozie swojego kolegi, że dziewczynie
nie dolega nic poważnego. To mnie niepokoiło, choć wiedziałem, że ma rację. Jedno spojrzenie
na jego twarz i Bella od razu pomyślałaby o mnie, o tym, że coś jest nie tak z naszą rodziną.
Mogłaby zacząć mówić.
Na szczęście na razie mówił ktoś inny. Tyler, pełen wyrzutów sumienia, że ją prawie zabił, nie
był w stanie się przymknąć. Ciągle gadał o incydencie z parkingu, widziałem w jego oczach, że
Bella ma już dosyć. Czy on był całkowicie ślepy na takie sygnały?
Przeżyłem chwilę grozy, gdy Tyler zapytał ją, jak zdołała umknąć śmierci.
Zastygłem i czekałem w napięciu, gdy się zawahała.
– Eee... – Ujrzałem w myślach chłopaka jej odpowiedź. Zamilkła na tak długo, że Tyler uznał,
iż jego pytanie ją zdezorientowało. Ostatecznie dokończyła zdanie: – Edward mnie odepchnął.
Wypuściłem powietrze, ale zaraz mój oddech przyspieszył. Nigdy nie słyszałem, jak
wypowiada moje imię, podobało mi się jego brzmienie – choćby jedynie w myślach Tylera.
Chciałem usłyszeć je osobiście...
– Edward Cullen – wyjaśniła, gdy nie zrozumiał, kogo ma na myśli. Nie wiedząc kiedy,
znalazłem się przy drzwiach z ręką na klamce. Pragnienie, by ją zobaczyć, stawało się coraz
silniejsze, musiałem napomnieć się, że przecież konieczna jest ostrożność.
– Stał obok mnie.
– Cullen? – Hm, to dziwne. – Nie widziałem go. – Mógłbym przysiąc... – Pewnie dlatego, że to
wszystko działo się tak szybko. Nic mu nie jest?
– Chyba nie. Też jest tutaj, ale nie kazali mu leżeć na noszach.
Dostrzegłem zamyślenie na jej twarzy, podejrzliwość w zmrużonych oczach, jednak Tyler nie
widział tych wszystkich drobnych znaków.
Jest ładna, myślał, niemal zaskoczony. Nawet w takim stanie. Co prawda nie do końca w
moim typie, ale... Może powinienem ją gdzieś zaprosić. Zrekompensować jej dzisiejszy dzień.
W tym momencie wypadłem z gabinetu i zanim zorientowałem się, co robię, znajdowałem się
już w połowie drogi na SOR. Na szczęście pielęgniarka weszła przede mną – przyszła kolej Belli
na rentgen. Oparłem się o ścianę w ciemnym załomie korytarza i próbowałem wziąć się w garść.
Co z tego, że Tyler uznał ją za ładną? Przecież każdy to widział. Nie było powodu, żebym
czuł... No właśnie, co? Rozdrażnienie? Czy może złość była bliższa prawdy? To nie miało
najmniejszego sensu.
Stałem w miejscu tak długo, jak tylko dałem radę wytrzymać, jednak w końcu
zniecierpliwienie wzięło nade mną górę i poszedłem okrężną drogą do gabinetu
radiologicznego. Jak się okazało, zawieźli ją z powrotem na SOR, ale udało mi się zerknąć na
zdjęcia, kiedy pielęgniarka była zajęta czymś innym.
Od razu poczułem się spokojniejszy. Dziewczyna nie doznała obrażeń głowy, nie wyrządziłem
jej żadnej krzywdy.
Carlisle zastał mnie w gabinecie.
Wyglądasz lepiej, skomentował.
 Patrzyłem prosto przed siebie, nie byliśmy sami, wszędzie kręcili się odwiedzający oraz
personel.
Ach tak, powiedział. Powiesił zdjęcie na podświetlanej tablicy, ale wystarczyło mu przelotne
spojrzenie. Rozumiem. Wszystko z nią w najlepszym porządku. Doskonała robota, Edwardzie.
Pochwała ojca wywołała we mnie mieszane uczucia. Ucieszyłbym się, tyle że wiedziałem, iż
nie zaakceptuje tego, co zamierzałem teraz zrobić. A przynajmniej nie zaakceptowałby, gdyby
wiedział, co mną powoduje.
– Chyba pójdę z nią porozmawiać, zanim ciebie zobaczy – mruknąłem pod nosem. – Będę
zachowywać się normalnie, jakby nic się nie stało. Wyprostuję to wszystko. – Same rozsądne
powody.
Carlisle pokiwał głową z roztargnieniem. Nadal spoglądał na zdjęcia.
– Doskonały pomysł. Hmm.
Spojrzałem, by sprawdzić, co przykuło jego uwagę.
Popatrz na te wszystkie ślady po stłuczeniach! Ile razy jej matka musiała ją upuścić we
wczesnym dzieciństwie! Carlisle zaśmiał się w myślach z własnego żartu.
– Zaczynam myśleć, że ta dziewczyna ma po prostu wiecznego pecha. Ciągle znajduje się w
niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie.
Forks to z pewnością nieodpowiednie miejsce dla niej, skoro ty tu jesteś.
Wzdrygnąłem się.
Idź, wyprostuj, co możesz. Za chwilę do ciebie dołączę.
Odszedłem pospiesznie targany poczuciem winy. Być może jednak byłem zbyt dobrym
kłamcą, skoro udało mi się oszukać Carlisle’a.
Gdy znalazłem się na SOR-ze, Tyler nadal mamrotał przeprosiny pod nosem. Dziewczyna
próbowała uciec przed jego wyrzutami sumienia, udając, że śpi. Miała zamknięte oczy, jednak
oddychała nierówno, a od czasu do czasu jej palce drgały niecierpliwie.
Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w jej twarz, świadomy, że patrzę na nią po raz ostatni.
Poczułem przeszywający ból w klatce piersiowej. Czy to dlatego, że tak bardzo nie chciałem
zostawiać nierozwiązanej zagadki? Miałem wrażenie, że to niewystarczający powód.
W końcu wziąłem głęboki wdech i wszedłem do środka.
Na mój widok Tyler próbował coś powiedzieć, ale położyłem palec na wargach.
– Czy ona śpi? – zapytałem szeptem.
Bella natychmiast podniosła powieki i wbiła wzrok w moją twarz. Jej oczy najpierw otworzyły
się szeroko, ale zaraz zwęziły się z gniewu albo podejrzliwości. Pamiętałem, że mam do
odegrania swoją rolę, więc uśmiechnąłem się tak, jakby nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego –
nie licząc tego, że uderzyła się w głowę i dała upust swojej wyobraźni.
– Cześć, Edwardzie – zaczął Tyler. – Naprawdę, tak mi...
Uniosłem rękę, by go uciszyć.
 – Nie ma krwi, nie ma żalu – powiedziałem cierpko. Uśmiechnąłem się zbyt szeroko,
rozbawiony żartem zrozumiałym tylko dla mnie.
Tyler zadrżał i odwrócił wzrok.
Zaskakująco łatwo przyszło mi ignorowanie chłopaka, który leżał zaledwie metr ode mnie, a z
jego głębszych ran nadal sączyła się krew. Nigdy nie rozumiałem, jak Carlisle potrafi zajmować
się pacjentami, którzy krwawią. Czy nieustanna pokusa nie jest niebezpieczna? Ale teraz... Teraz
zrozumiałem, że jeśli skupię się na czymś odpowiednio mocno, pokusa to bułka z masłem.
Bowiem nawet świeża i doskonale widoczna krew Tylera była niczym w porównaniu z
zapachem Belli.
Przysiadłem na łóżku chłopaka, żeby się do niej zbytnio nie zbliżać.
– No i jaka diagnoza? – zapytałem.
Wydęła lekko dolną wargę.
– Nic mi nie jest, ale muszę tu siedzieć – pożaliła się. – Jakim cudem nie przywiązali cię do
noszy tak jak nas?
Uśmiechnąłem się, słysząc zniecierpliwienie w jej głosie.
Z korytarza dobiegł głos Carlisle’a.
– Mam znajomości – powiedziałem lekko. – Nic się nie martw. Zaraz wyjdziesz na wolność.
Bacznie obserwowałem jej reakcję, gdy mój ojciec wszedł na salę. Jej oczy zaokrągliły się jak
spodki, a szczęka – dosłownie – opadła ze zdziwienia. Jęknąłem w duchu. Oczywiście, musiała
zauważyć podobieństwo.
– A zatem, panno Swan – zapytał Carlisle – jak się czujemy? – Miał cudownie kojące
podejście, pacjenci zwykle natychmiast się uspokajali. Niestety, nie potrafiłem powiedzieć, jak
zareagowała na to Bella.
– Dobrze – odparła cicho.
Carlisle przypiął jej zdjęcie rentgenowskie do podświetlanej tablicy wiszącej nad łóżkiem.
– Wygląda ładnie – stwierdził. – Głowa cię nie boli? Edward mówił, że naprawdę mocno się
uderzyłaś.
– Nic mi nie jest – powtórzyła, wzdychając, ale tym razem wyczułem w jej głosie
zniecierpliwienie. Zerknęła wściekle w moim kierunku.
Carlisle podszedł bliżej i obmacał delikatnie jej czaszkę, aż znalazł guza pod włosami.
Zaskoczyła mnie fala emocji, które mnie zalały.
Setki razy widziałem, jak Carlisle pracuje z istotami ludzkimi. Wiele lat temu nawet
nieoficjalnie mu asystowałem – oczywiście jedynie wtedy, gdy nie pojawiała się krew.
Przyglądanie się, jak bada istotę ludzką jakby sam też był zwykłym człowiekiem, nie było więc
dla mnie żadną nowością. Wielokrotnie zazdrościłem mu samokontroli, ale nie dało się tego
porównać z tymi emocjami. Zazdrościłem mu czegoś więcej niż tylko tej kontroli. Tego, że
potrafi dotykać ją tak delikatnie, bez strachu, wiedząc, że nigdy jej nie skrzywdzi.
 Bella się skrzywiła, a ja poruszyłem się niespokojnie. Musiałem skupić się, żeby móc
ponownie przyjąć niedbałą postawę.
– Boli? – zapytał Carlisle.
Uniosła nieznacznie brodę.
– Nie za bardzo. Bywało gorzej.
Kolejny fragment układanki trafił na swoje miejsce. Była odważna, nie lubiła okazywać
słabości.
Była chyba najbardziej kruchą i bezbronną istotą, jaką kiedykolwiek spotkałem, ale nie chciała
wydać się słaba. Z ust wyrwał mi się cichy śmiech.
Znów obrzuciła mnie wściekłym spojrzeniem.
– No cóż – odezwał się Carlisle – twój ojciec czeka na zewnątrz. Może cię zabrać do domu. Ale
wróć, jeśli będziesz miała zawroty głowy albo kłopoty ze wzrokiem.
Jej ojciec tu był? Przeczesałem myśli osób tłoczących się w poczekalni, jednak nie byłem w
stanie wyłowić głosu komendanta.
– Nie mogę wrócić na lekcje? – zapytała Bella, wyraźnie zaniepokojona.
– Chyba powinnaś sobie dzisiaj odpuścić – zasugerował mój ojciec.
Jej spojrzenie od razu skierowało się na mnie.
– A on wraca do szkoły?
Zachowuj się normalnie, wyprostuj, co się da... Nie zwracaj uwagi na to, jak się czujesz, gdy
ona patrzy ci prosto w oczy...
– Ktoś musi zanieść wszystkim dobrą nowinę, że żyjemy – odparłem.
– Tak się składa, że połowa szkoły siedzi właśnie w poczekalni – sprostował Carlisle.
Tym razem przewidziałem jej reakcję – niechęć do zwracania na siebie uwagi. Nie zawiodła
mnie.
– O nie – jęknęła i ukryła twarz w dłoniach.
Byłem zadowolony, że w końcu udało mi się trafić. Że zaczynałem ją rozumieć.
– Chcesz zostać? – zapytał Carlisle.
– Nie, nie! – zaprotestowała pospiesznie. Przełożyła nogi przez krawędź łóżka i zsunęła się
tak, by stanąć na podłodze. Zachwiała się i wpadła prosto w ramiona Carlisle’a. Chwycił ją i
przytrzymał.
Znów poczułem zazdrość.
– Nic mi nie jest – zapewniła, zanim zdążyłem się odezwać. Na jej policzkach zakwitł blady
rumieniec, ale oczywiście nie wywarło to wrażenia na Carlisle’u, który odczekał, aż odzyska
równowagę, i dopiero wtedy cofnął ręce.
– Weź tylenol, gdyby mocno bolało – poinstruował ją.
– Nie jest tak źle.
Carlisle uśmiechnął się i złożył podpis na jej karcie.
 – Wszystko wskazuje na to, że miałaś wielkie szczęście – powiedział.
– Miałam szczęście, że Edward stał tuż obok – odparła, odwracając się tak, by móc spojrzeć
mi hardo w oczy.
– Ach, no tak. – Carlisle przyznał jej szybko rację. On też usłyszał ten sam ton w głosie
dziewczyny. Bella nie wyzbyła się swoich podejrzeń. Jeszcze nie.
Twoja kolej, pomyślał Carlisle. Wyprostuj to tak, jak według ciebie będzie najlepiej.
– Dziękuję – szepnąłem szybko i cicho. Żadna z istot ludzkich mnie nie usłyszała. Kąciki ust
mojego ojca wygięły się nieznacznie w reakcji na mój sarkazm.
– Obawiam się, że ty jednak będziesz musiał zostać u nas trochę dłużej. – Carlisle zwrócił się
do Tylera i zabrał do oglądania skaleczeń szkłem z rozbitej przedniej szyby.
No cóż, nawarzyłem piwa, więc to ja musiałem je wypić.
Bella ruszyła ku mnie i zatrzymała się tuż przed moim nosem. Niekomfortowo blisko.
Przypomniałem sobie, jak – zanim rozpętał się ten cały chaos – pragnąłem, by się do mnie
zbliżyła. To była jawna kpina z mojego pragnienia.
– Możemy pogadać? – wysyczała.
Jej ciepły oddech omiótł moją twarz, aż się zachwiałem i cofnąłem o krok. Jej atrakcyjność nic
a nic się nie zmniejszyła. Gdy tylko się do mnie przybliżała, budziły się we mnie najgorsze,
najbardziej gwałtowne instynkty. Jad napłynął mi do ust, moje ciało rwało się do ataku – do
chwycenia jej w ramiona i zmiażdżenia zębami tchawicy.
Mój umysł był jednak silniejszy od ciała. Nieznacznie.
– Ojciec na ciebie czeka – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. Zerknęła na Carlisle’a i Tylera.
Chłopak nie zwracał na nas uwagi, za to Carlisle bacznie obserwował każdy mój oddech.
Ostrożnie, Edwardzie.
– Chciałabym porozmawiać z tobą na osobności – nalegała cicho.
Pragnąłem jej uświadomić, jak bardzo tego nie chcę, wiedziałem jednak, że prędzej czy
później i tak będę musiał z nią pogadać. Równie dobrze mogłem zrobić to już teraz i mieć to z
głowy.
Wyszedłem z sali pełen sprzecznych emocji. Za sobą słyszałem jej chwiejne kroki, próbujące
za mną nadążyć.
Musiałem zainscenizować przedstawienie. Znałem swoją rolę: miałem niezłe doświadczenie
w odgrywaniu czarnych charakterów. Wystarczyło kłamać, szydzić i być okrutnym.
To wszystko sprzeciwiało się mojej lepszej naturze – okruchom człowieczeństwa, których
trzymałem się uparcie przez te wszystkie lata. Nigdy tak bardzo nie pragnąłem zasługiwać na
zaufanie jak w tym momencie: w chwili, w której musiałem unicestwić wszelkie szanse na tę
ufność.
Sytuację pogarszała świadomość, że to będzie jej ostatnie wspomnienie związane z moją
osobą. Że to scena pożegnania.
Odwróciłem się do dziewczyny.
 – Czego chcesz? – zapytałem lodowato.
Cofnęła się przed moją jawną wrogością. W jej oczach odmalował się szok, jej twarz przybrała
wyraz, który prześladował mnie w myślach.
– Obiecałeś mi wszystko wyjaśnić – przypomniała cicho. Była teraz bardzo blada.
Z trudem utrzymałem ostry ton głosu.
– Uratowałem ci życie. Wystarczy.
Wzdrygnęła się. Przyglądanie się, jak moje słowa ją ranią, sprawiało mi fizyczny ból.
– Obiecałeś – szepnęła.
– Bella, uderzyłaś się w głowę, pleciesz jakieś bzdury – rzuciłem. Uniosła brodę.
– Z moją głową wszystko w porządku.
Ogarnęła ją wściekłość, a to ułatwiało mi sytuację. Spojrzałem w jej rozzłoszczone oczy i
przybrałem zimną, hardą minę.
– Co chcesz ode mnie wyciągnąć? – zapytałem ostro.
– Chcę poznać prawdę. Chcę wiedzieć, dlaczego kazałeś mi kłamać.
Oczywiście miała wszelkie prawo dowiedzieć się, o co chodzi, frustrowało mnie, że muszę
wszystkiemu zaprzeczyć.
– A co według ciebie się niby wydarzyło? – niemal warknąłem.
Słowa wypłynęły z jej ust wartkim potokiem.
– Wiem tylko, że wcale nie stałeś obok mnie. Tyler też cię nie widział, więc to nie skutek
uderzenia w głowę. Ten samochód pędził prosto na nas, powinien w nas uderzyć, a jednak tak
się nie stało. Twoje dłonie zostawiły w jego boku wgniecenia. W tym drugim aucie też zresztą
zrobiłeś wgniecenie. A przy tym wyszedłeś z tego bez szwanku. Van powinien przygnieść mi
nogi, jednak ty go przytrzymałeś... – Zacisnęła zęby, w jej oczach zalśniły łzy.
Wpatrywałem się w nią kpiąco, choć w rzeczywistości byłem pełen podziwu: zauważyła
absolutnie wszystko.
– Uważasz, że podniosłem samochód? – zapytałem, starając się nadać swojemu głosowi
jeszcze bardziej sarkastyczne brzmienie.
W odpowiedzi kiwnęła sztywno głową.
– Przecież wiesz, że nikt ci nie uwierzy – odparłem z jeszcze większą kpiną.
Dziewczyna zmusiła się do zapanowania nad emocjami – głównie gniewem, jak mniemałem.
– Nie zamierzam nikomu o tym mówić – wyznała, cedząc pomału słowa.
Po jej oczach widziałem, że mówi prawdę. Nawet wściekła i zdradzona planowała dotrzymać
mojej tajemnicy.
Dlaczego?
Na ułamek sekundy starannie przybrana maska opadła, zaraz jednak wziąłem się w garść.
– Więc po co to wszystko? – zapytałem z wypracowaną surowością.
 – Dla mnie – wyjaśniła zapalczywie. – Nie lubię kłamać, a skoro już muszę, wolałabym poznać
powód.
Prosiła tym samym, bym jej zaufał. Tak samo, jak ja pragnąłem, by ona zaufała mnie.
Niestety, akurat tej granicy nie mogłem przekroczyć.
– Nie możesz mi po prostu podziękować i zapomnieć o sprawie? – Mój głos nadal brzmiał
ostro.
– Dziękuję – odparła i rzuciła mi wściekłe wyczekujące spojrzenie.
– Nie masz zamiaru sobie odpuścić, prawda?
– Nie.
– W takim razie... – Nie mógłbym wyjawić jej prawdy, nawet gdybym chciał... A nie chciałem.
Wolałem, żeby wymyśliła sobie własną interpretację wydarzeń, niż dowiedziała się, kim
naprawdę jestem. Nic nie mogło być gorsze od prawdy – byłem nieumarłym potworem, rodem
z horroru. – Mam nadzieję, że lubisz rozczarowania.
Popatrzyliśmy na siebie ze złością.
Dziewczyna zarumieniła się i zazgrzytała zębami.
– Wobec tego po co w ogóle się fatygowałeś? – zapytała.
Nie spodziewałem się takiego pytania i nie miałem gotowej odpowiedzi. Wypadłem z
odgrywanej roli, pozwoliłem, by maska opadła mi z twarzy. Po raz pierwszy – jeden i jedyny –
powiedziałem jej prawdę.
– Nie wiem.
Spojrzałem na jej twarz, by ją zapamiętać – złość, zaróżowione policzki – a potem odwróciłem
się i odszedłem.
 4 WIZJE

Wróciłem do szkoły. Tak było najlepiej, jeśli nie chciałem rzucać się w oczy. Zresztą większość
uczniów też wróciła na lekcje – z wyjątkiem Belli i Tylera oraz kilku cwaniaków, którzy zapewne
wykorzystali wypadek, by się zmyć z kolejnych zajęć.
Zrobienie tego, co słuszne, nie powinno być aż tak trudne, jednak przez całe popołudnie
zaciskałem zęby, żeby nie iść na wagary – by znów znaleźć się w pobliżu Dziewczyny.
Jak stalker. Z obsesją na jej punkcie. Obsesyjny wampirzy stalker.
Lekcje były – co wydawało się niemożliwe – jeszcze nudniejsze niż dotąd. Jakbym zapadł w
śpiączkę. Jakby wszelki kolor zniknął z cegieł, drzew, nieba, otaczających mnie twarzy...
Wpatrywałem się tępo w rysy na ścianach.
Powinienem w tym momencie robić coś innego... Coś właściwego. Rzecz jasna jednocześnie
niewłaściwego – wszystko zależało od punktu widzenia.
Z perspektywy Cullena – nie jako zwyczajnego wampira, ale konkretnego wampira
należącego do rodziny Cullenów, będącej rzadkim zjawiskiem w naszym świecie – coś
właściwego mogłoby wyglądać na przykład tak:

– Jestem zaskoczony, że przyszedłeś na lekcję, Edwardzie. Słyszałem, że brałeś udział w

tym okropnym porannym wypadku.
– To prawda, proszę pana, ale dopisało mi szczęście. – Tu przyjazny uśmiech. –
Wyszedłem z tego bez szwanku, niestety, nie mogę tego samego powiedzieć o Tylerze i
Belli.
– Co z nimi?
– Tylerowi chyba nic poważnego się nie stało... Parę powierzchownych ran od rozbitej
przedniej szyby. Nie jestem jednak pewien, co z Bellą. – Tu grymas zatroskania. – Być
może ma wstrząśnienie mózgu. Podobno przez chwilę mówiła od rzeczy, nawet miała
przywidzenia. Wiem, że lekarze się o nią martwili...

Tak to powinno wyglądać. To byłem winien swojej rodzinie.

– Jestem zaskoczony, że przyszedłeś na lekcję, Edwardzie. Słyszałem, że brałeś udział w tym
okropnym porannym wypadku.
Zero uśmiechu.
– Nic mi się nie stało.
 Pan Banner przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Nie czuł się komfortowo.
– Wiesz coś może o Tylerze Crowleyu i Belli Swan? Podobno odnieśli jakieś obrażenia...
Wzruszyłem ramionami.
– Nie mam pojęcia.
Nauczyciel odchrząknął.
– Eee... tak... – wydukał. Moje lodowate spojrzenie odebrało mu na chwilę pewność siebie.
Przeszedł pospiesznie na przód klasy i rozpoczął zajęcia. Postąpiłem niewłaściwie – no chyba
żeby spojrzeć na to z innej perspektywy.
Oczernianie dziewczyny za jej plecami wydawało mi się takie... niezbyt rycerskie. Zwłaszcza że
ona okazała się o wiele bardziej godna zaufania, niż mogłem sobie wymarzyć. Nie zdradziła
mnie ani słowem, choć miała ku temu solidne powody. Dlaczego więc ja miałem ją zdradzać,
kiedy nie zrobiła nic złego, a do tego dotrzymała mojej tajemnicy?
Niemal identyczną rozmowę przeprowadziłem z panią Goff – tyle że po hiszpańsku – a
Emmett spojrzał na mnie przeciągle.
Mam nadzieję, że potrafisz przedstawić dobre wytłumaczenie tego, co się dzisiaj stało. Rose
szykuje się na wojnę.
Nie patrząc na niego, przewróciłem oczami.
Tak się składało, że miałem doskonałe wytłumaczenie. Powiedzmy, że nie zrobiłbym
absolutnie nic, by zapobiec tamtemu wypadkowi. Aż się wzdrygnąłem na samą myśl. Gdyby
jednak samochód Tylera wjechał w Bellę, zostałaby zmiażdżona. Polałaby się krew, płynęłaby
asfaltem, powietrze pulsowałoby od zapachu świeżej czerwonej...
Zadrżałem, tym razem nie tylko z przerażenia. Po części także z pragnienia. Nie, nie byłbym w
stanie przyglądać się spokojnie, jak Dziewczyna krwawi, nie zdradzając przy tym, kim jestem, i
to w znacznie bardziej spektakularny i szokujący sposób.
Wytłumaczenie było bardzo logiczne... Ale nie zamierzałem go użyć. To byłoby zbyt żenujące.
Zresztą i tak pomyślałem o tym dopiero po fakcie.
Uważaj na Jaspera, ciągnął Emmett, nieświadomy moich rozterek. Nie jest tak rozzłoszczony
jak Rose... Ale jest zdecydowany.
Zobaczyłem, co ma na myśli, i ściany zawirowały dookoła mnie. Wściekłość, która mnie
ogarnęła, była tak potężna, że wzrok przesłoniła mi czerwona plama. Byłem pewien, że się
udławię ze złości.
EDWARD! WEŹ SIĘ W GARŚĆ!, krzyknął Emmett w myślach. Położył mi rękę na ramieniu,
przytrzymując w miejscu, zanim zdołałem zerwać się na równe nogi. Rzadko kiedy używał całej
swojej siły – właściwie nigdy nie było ku temu potrzeby, zwłaszcza że był o wiele silniejszy niż
jakikolwiek wampir, jakiego spotkaliśmy – ale zrobił to teraz. Chwycił mnie za ramię, jednak nie
przycisnął. Gdyby się na to zdecydował, krzesło z pewnością by się pode mną zarwało.
SPOKOJNIE!, zakomenderował.
Próbowałem się uspokoić, ale było to trudne. Wściekłość paliła mnie żywym ogniem.
 Jasper nie podejmie się żadnego działania, dopóki nie pogadamy. Po prostu uznałem, że
powinieneś wiedzieć, w jakim kierunku zmierza.
Skupiłem się na wyciszeniu, chwilę później poczułem, jak Emmett luzuje swój uchwyt.
Postaraj się nie robić przedstawienia. I tak już masz kłopoty.
Wziąłem głęboki wdech, a on cofnął rękę.
Automatycznie przeskanowałem wzrokiem salę lekcyjną, ale nasza konfrontacja była krótka i
milcząca, więc zauważyło ją tylko kilka osób siedzących bezpośrednio za Emmettem. Ponieważ
jednak nie wiedzieli, jak ją rozumieć, postanowili ją zbagatelizować. Cullenowie to dziwacy –
wszyscy o tym wiedzieli.
Cholera, dzieciaku. Ale cię wzięło, dodał Emmett ze współczuciem.
– Nie bądź kołkiem. Osinowym – mruknąłem pod nosem i usłyszałem jego cichy śmiech.
Emmett nie żywił zwykle urazy do nikogo, chyba powinienem czuć większą wdzięczność za jego
wyrozumiałość. Widziałem jednak, że zamiary Jaspera wydają mu się całkiem sensowne, że
zastanawia się, w jaki sposób można przyjąć je za najlepsze rozwiązanie w bieżącej sytuacji.
Moja wściekłość kipiała pod powierzchnią, ledwo utrzymywana na wodzy. Owszem. Emmett
był silniejszy ode mnie, ale jeszcze nie pokonał mnie w siłowaniu się na rękę. Twierdził, że
oszukiwałem, jednak słuchanie cudzych myśli było częścią mnie tak samo, jak nieludzka siła była
częścią jego osoby. Przeciwnicy godni siebie, ot i co.
Przeciwnicy? Do tego to wszystko zmierzało? Miałem walczyć z własną rodziną o istotę
ludzką, którą ledwo znałem?
Zastanowiłem się nad tym przez chwilę. Przypomniałem sobie, jak krucha wydawała mi się
trzymana w ramionach Dziewczyna w porównaniu z Jasperem, Rose i Emmettem –
superszybkimi, nienaturalnie silnymi maszynami do zabijania.
Owszem, zamierzałem o nią walczyć. Z własną rodziną. Zadrżałem.
Przecież byłoby nie fair, gdybym zostawił ją bez opieki, skoro to ja naraziłem ją na
niebezpieczeństwo!
Sam jednak nie dam rady wygrać z ich trójką. Zastanawiałem się, kto mógłby być moim
sprzymierzeńcem.
Na pewno Carlisle. Nie będzie z nikim walczył, jednak sprzeciwi się pomysłowi Rose i Jaspera.
Być może to mi wystarczy.
Co do Esme miałem wątpliwości. Co prawda nie stanie przeciwko mnie i będzie wolała
uniknąć konfliktu z Carlisle’em, jednak wybierze taki plan, który nie pozwoli na rozdzielenie
rodziny. Jej priorytetem nie będzie to, co jest słuszne w danej sytuacji – będę nim ja. Jeśli
Carlisle stanowił duszę naszej rodziny, Esme była jej sercem. On dał nam przywódcę godnego
naśladowania, ona sprawiła, że owo naśladowanie stawało się przejawem miłości. Wszyscy
kochaliśmy się nawzajem. Nawet w przypływie wściekłości do Jaspera i Rosalie, nawet w obliczu
walki, jaką zamierzałem z nimi stoczyć o Dziewczynę, ani przez chwilę nie przestawałem ich
kochać.
 Alice... W jej przypadku niczego nie byłem pewien. To zapewne będzie zależało od tego, co
zobaczy. Przypuszczałem, że stanie po stronie wygranych.
A więc będę musiał działać bez niczyjej pomocy. Wiedziałem, że sam nie dam im rady, ale nie
zamierzałem dopuścić do tego, żeby Dziewczyna w jakikolwiek sposób ucierpiała przeze mnie.
Być może oznaczało to stosowanie uników.
Moją złość złagodził nieco czarny humor, gdy próbowałem wyobrazić sobie, jak Dziewczyna
zareagowałaby na porwanie. Oczywiście rzadko kiedy udawało mi się prawidłowo przewidzieć
jej reakcję, ale w tym przypadku? Czy mogłoby to być cokolwiek innego oprócz przerażenia?
Nie miałem pojęcia, jak miałbym przeprowadzić to porwanie, przebywanie w towarzystwie
Belli przez dłuższy czas nie wchodziło przecież w grę. Może mógłbym po prostu odwieźć ją do
matki? Nawet coś takiego wiązałoby się jednak z niebezpieczeństwem. Dla niej.
Uświadomiłem sobie nagle, że dla mnie również. Gdybym przypadkiem ją zabił... Nie miałem
pojęcia, jaki ból by mi to sprawiło, wiedziałem jednak, że byłby straszny i wielopostaciowy.
Czas mijał bardzo szybko, gdy roztrząsałem komplikacje, jakie na mnie czekały: awanturę w
domu, konflikt z rodziną, kroki, które byłbym zmuszony podjąć w jego następstwie.
No cóż, przynajmniej nie mogłem narzekać, że życie poza szkołą jest monotonne. Dziewczyna
zmieniła ten stan rzeczy.
Gdy zadzwonił dzwonek, ruszyliśmy z Emmettem na parking. Obaj milczeliśmy. On martwił się
o mnie i o Rosalie. Wiedział, że nie będzie miał wyboru, gdy przyjdzie opowiedzieć się po czyjejś
stronie, i to go stresowało.
Reszta czekała na nas w samochodzie, również w milczeniu. Jak widać, tworzyliśmy cichą
grupę. Tylko ja słyszałem wrzaski.
Idiota! Kretyn! Debil! Egoistyczny, nieodpowiedzialny dupek! Rosalie wykrzykiwała pod moim
adresem ciąg inwektyw – ile sił w mentalnych płucach. Zagłuszała pozostałych, ale próbowałem
ją ignorować.
Emmett miał rację co do Jaspera, który podjął już decyzję.
Alice niepokoiła się o Jaspera, przez cały czas przeglądała wizje przyszłości. Jednak bez
względu na to, w jaki sposób Jasper podchodził do Dziewczyny, zawsze widziała mnie jako tego,
który go powstrzymuje. Interesujące... W wizjach Jasper był zawsze sam, bez Rosalie czy
Emmetta. A więc planował działanie w pojedynkę, co dawało szansę na wyrównaną walkę.
Był najlepszym, z pewnością najbardziej doświadczonym bojownikiem z nas wszystkich. Moja
jedyna przewaga polegała na tym, że słyszałem jego ruchy, zanim jeszcze je wykonał.
Prawdę powiedziawszy, nigdy nie walczyłem ze swoimi braćmi inaczej niż na żarty, robiło mi
się niedobrze na myśl, że miałbym skrzywdzić Jaspera.
Nie, nie skrzywdzić. Tylko powstrzymać. Nic więcej.
Skupiłem się na umyśle Alice, zapamiętując wszystkie możliwe sposoby ataku Jaspera. Wizje
zaczęły się przeobrażać, oddalały się coraz bardziej od domu komendanta Swana, co oznaczało,
że z czasem udawało mi się powstrzymywać Jaspera coraz wcześniej.
Edward! Przestań!, warknęła Alice. Nie ma mowy, żeby tak się stało. Nie pozwolę na to.
 Nie odpowiedziałem, nadal przyglądałem się wizjom.
Zaczęła zaglądać dalej, w mgliste, niepewne królestwo odległych możliwości.
Wszystko kryło się w cieniu i niejasności.
Przez całą drogę do domu w aucie panowała grobowa cisza. Zaparkowałem w dużym garażu
obok budynku. Stał tam mercedes Carlisle’a, jeep Emmetta, bmw M3 Rosalie i mój aston martin
vanquish. Ucieszyłem się, że Carlisle wrócił ze szpitala – nasze milczenie mogło przerodzić się w
eksplozję, wolałem, żeby był przy tym.
Przeszliśmy od razu do salonu.
Stał w nim długi, owalny stół z mahoniu, otoczony krzesłami – pilnowaliśmy, by wszystkie
rekwizyty znajdowały się na właściwych miejscach. Salon stawał się niekiedy salą konferencyjną
– w grupie osób o tak silnych i różnych osobowościach od czasu do czasu konieczne było
przedyskutowanie ważnych spraw na siedząco, kulturalnie.
Miałem przeczucie, że rozmowa na siedząco w niczym mi dzisiaj nie pomoże.
Carlisle zajął swoje stałe miejsce po wschodniej stronie pomieszczenia. Esme usiadła obok i
oboje chwycili się za ręce.
Esme wpatrywała się we mnie, a jej złociste oczy pełne były troski.
Zostań, tak brzmiała jej jedyna myśl. Nie miała pojęcia, co za chwilę nastąpi, po prostu się o
mnie martwiła.
Żałowałem, że w tym momencie nie potrafię uśmiechnąć się do kobiety, która była dla mnie
prawdziwą matką.
Usiadłem po drugiej stronie Carlisle’a.
On lepiej wyczuwał, co się stanie. Zacisnął mocno usta, czoło miał zmarszczone – to
zdecydowanie za stara mina jak na jego młodą twarz.
Wszyscy pozostali zajęli miejsca, wyznaczając wyraźnie granice.
Rosalie siadła naprzeciwko Carlisle’a, cały czas wbijając we mnie wściekły wzrok. Emmett
usiadł obok niej, uśmiechając się gorzko, zarówno na zewnątrz, jak i w środku.
Jasper się zawahał, po czym stanął pod ścianą za Rose. On już wiedział, co zrobi – bez
względu na to, jak zakończy się dyskusja. Zacisnąłem zęby.
Alice weszła jako ostatnia, wzrok miała skupiony na czymś odległym – zapewne przyszłości,
nadal zbyt niejasnej, by mogła jej użyć jako argumentu w dyskusji. Bez większego zastanowienia
usiadła obok Esme i potarła czoło, jakby bolała ją głowa. Jasper drgnął nerwowo, rozważając,
czy do niej nie dołączyć, ale ostatecznie został na miejscu.
Wziąłem głęboki wdech. Ja to zacząłem, więc to ja musiałem zacząć rozmowę.
– Przepraszam – powiedziałem, patrząc najpierw na Rose, potem na Jaspera i na końcu na
Emmetta. – Nie chciałem narażać was na niebezpieczeństwo. Postąpiłem bezmyślnie, biorę na
siebie całkowitą odpowiedzialność.
Rosalie spojrzała na mnie groźnie.
– Co masz na myśli, mówiąc, że „bierzesz pełną odpowiedzialność”? Zamierzasz to naprawić?
 – Nie tak, jak myślisz. – Starałem się, by mój głos brzmiał cicho i spokojnie. – Zanim to się
zdarzyło, planowałem wyjazd. Odejdę teraz... – Jeśli zyskam pewność, że Dziewczynie nic się nie
stanie, dodałem w myślach. Jeśli zyskam pewność, że nikt z was jej nie tknie. – Sytuacja sama się
unormuje.
– Nie – szepnęła Esme. – Nie, Edwardzie.
Poklepałem ją po dłoni.
– To tylko parę lat.
– Esme ma rację – wtrącił Emmett. – Nie możesz nigdzie jechać, to w niczym nam nie pomoże
– wręcz przeciwnie. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, musimy wiedzieć, co ludzie o nas
myślą.
– Alice wyłapie wszystkie grubsze sprawy – zaprotestowałem.
Carlisle pokręcił głową.
– Uważam, że powinieneś posłuchać Emmetta, Edwardzie. Jeśli tak po prostu znikniesz,
dziewczyna zacznie mówić o swoich podejrzeniach, to niemal pewne. Albo wszyscy
wyjeżdżamy, albo nikt.
– Nic nie powie – zaprzeczyłem natychmiast. Rosalie była o krok od wybuchu, chciałem to
wyjaśnić, zanim eksploduje.
– Nie wiesz, co myśli – przypomniał mi Carlisle.
– Tyle wiem. Alice, poprzesz mnie?
Alice spojrzała na mnie ostrożnie.
– Nie jestem w stanie dostrzec, co się stanie, jeśli to wszystko zignorujemy – odparła, patrząc
na Rose i Jaspera.
Oczywiście, że nie mogła dostrzec takiej opcji, skoro Rose i Jasper tak bardzo się zawzięli na
Bellę.
Rosalie uderzyła pięścią w stół z wielkim hukiem.
– Nie możemy dać jej szansy na powiedzenie choćby słowa. Carlisle, przecież to rozumiesz,
prawda? Nawet gdybyśmy wszyscy zniknęli, zostaną po nas plotki i opowieści, a to nie jest
bezpieczne. Żyjemy zupełnie inaczej niż inni z naszego gatunku – zdajesz sobie sprawę, że
istnieją tacy, którzy wykorzystają każdą wymówkę, by nas oskarżyć. Musimy zachowywać
większą ostrożność niż pozostali!
– Już wcześniej zostawialiśmy za sobą plotki – przypomniałem jej.
– Tylko pogłoski i podejrzenia, a nie naocznych świadków i dowody!
– Dowody! – prychnąłem. Jasper kiwał jednak głową, twardo patrzył przed siebie.
– Rose... – zaczął Carlisle.
– Pozwól mi dokończyć – przerwała mu. – To wcale nie musi być żadne wielkie
przedstawienie. Dziewczyna uderzyła się dzisiaj w głowę. Być może obrażenia są poważniejsze,
niż się wydawało. – Rosalie wzruszyła ramionami. – Każdy śmiertelnik idzie spać ze
świadomością, że może się nie obudzić. Teoretycznie Edward powinien się tym zająć, ale
najwyraźniej przekracza to jego możliwości. Wiecie, że cechuje mnie świetna samokontrola. Nie
zostawię żadnych śladów.
– Tak jest, Rosalie. Wszyscy wiemy, że jesteś skuteczną skrytobójczynią – warknąłem.
Syknęła tylko ostro, jakby moja uwaga zamknęła jej usta. Och, gdyby ta chwila mogła trwać.
– Edwardzie, proszę! – odezwał się Carlisle, po czym zwrócił się do Rose. – Rosalie, w
Rochester przymknąłem oko, ponieważ czułem, że należy ci się sprawiedliwość. Ci ludzie,
których zabiłaś, potwornie cię skrzywdzili. Teraz jednak sytuacja jest diametralnie inna, córka
komendanta to niewinna osoba.
– Nie ma w tym nic osobistego – wycedziła Rose. – Chodzi tylko o to, by nas wszystkich
chronić.
Zapadła chwila ciszy. Carlisle zastanawiał się nad odpowiedzią. Gdy skinął głową, Rosalie się
rozpromieniła. Jak mogła aż tak się pomylić? Nawet bez zdolności czytania mu w myślach
powinna przewidzieć jego kolejne słowa. Carlisle nigdy nie szedł na kompromis.
– Rosalie, wiem, że chcesz dobrze, ale... Bardzo chciałbym, żeby nasza rodzina zasługiwała na
to, by ją chronić. Sporadyczny... wypadek albo zapomnienie się to godna ubolewania część tego,
czym jesteśmy. – Użycie liczby mnogiej było charakterystyczne dla Carlisle’a, choć sam przecież
nigdy się nie zapomniał. – Jednak zamordowanie z zimną krwią niewinnego dziecka to zupełnie
inny kaliber. Uważam, że niebezpieczeństwo tego, że dziewczyna zdradzi się ze swoimi
podejrzeniami, to podrzędna sprawa. Jeśli zrobimy wyjątek, żeby chronić samych siebie,
zaryzykujemy czymś znacznie ważniejszym – utratą tego, kim jesteśmy.
Pilnowałem się, żeby nie dać wyrazu swoim emocjom. Uśmiech od ucha do ucha byłby nie na
miejscu. Tak samo jak oklaski, do których aż rwały mi się dłonie.
Rosalie się skrzywiła.
– To tylko odpowiedzialność.
– Nie, to bezduszność – poprawił ją delikatnie. – Każde życie jest bezcenne.
Rosalie westchnęła ciężko i wydęła dolną wargę. Emmett poklepał ją po ramieniu.
– Będzie dobrze, Rose – powiedział cicho.
– Pytanie, czy powinniśmy się przeprowadzić – ciągnął Carlisle.
– Nie! – jęknęła. – Dopiero co się tutaj zadomowiliśmy. Nie chcę znów zaczynać drugiej klasy
w szkole średniej!
– Możesz oczywiście zostać przy obecnej – odparł Carlisle.
– Ale to będzie oznaczało szybszą wyprowadzkę! – zaoponowała, na co wzruszył ramionami.
– Podoba mi się tutaj! Słońce świeci tak rzadko, że możemy niemal udawać normalnych!
– Nie musimy podejmować decyzji w tej chwili. Możemy odczekać, przekonać się, czy to
będzie konieczne. Edward wydaje się pewien, że Swanówna nie piśnie ani słowa.
Rosalie prychnęła, ale ja przestałem się już nią przejmować. Wiedziałem, że zaakceptowała
decyzję Carlisle’a niezależnie od tego, jak bardzo była na mnie wściekła. Rozmowa przeszła na
nieistotne szczegóły.
 Jasper wydawał się niewzruszony.
Rozumiałem to dobrze. Zanim poznał Alice, żył w strefie wojny, jego egzystencja sprowadzała
się do nieustannych walk. Znał dobrze konsekwencje łamania zasad – na własne oczy widział
makabryczne następstwa.
Bardzo wymowny był jednak fakt, że nie próbował uspokoić Rosalie za pomocą swojego daru
ani też nie starał się dolewać oliwy do ognia. Trzymał się z dala od naszej dyskusji – jakby był
ponad nią.
– Jasper – zwróciłem się do niego.
Popatrzył na mnie z kamienną twarzą.
– Ona nie będzie płacić za moje błędy – nie pozwolę na to.
– A więc z nich skorzysta? Powinna była dzisiaj zginąć, Edwardzie. To by tylko przywróciło
właściwy bieg rzeczy.
Powtórzyłem wcześniejsze zdanie, podkreślając każde słowo:
– Nie pozwolę na to.
Uniósł gwałtownie brwi. Nie spodziewał się tego, nie sądził, że będę próbował go
powstrzymać. Pokręcił głową.
– A ja nie pozwolę, żeby Alice groziło niebezpieczeństwo, choćby najmniejsze. Nie czujesz do
nikogo tego, co ja czuję do niej. Nie przeżyłeś tego, co ja, nawet jeśli widziałeś moje
wspomnienia. Nic nie rozumiesz.
– Nie przeczę, ale zrozum jedno – nie pozwolę, żebyś skrzywdził Isabellę Swan.
Wbiliśmy w siebie wzrok, nie tyle wściekły, ile przenikliwy. Czułem, że próbuje wybadać mój
nastrój, sprawdzić moją determinację.
– Jazz – przerwała nam Alice.
Jeszcze przez moment patrzył mi w oczy, po czym spojrzał na nią.
– Nie próbuj mi wmawiać, że sama możesz siebie obronić. Wiem o tym, ale to nie zmienia...
– Nie to chciałam powiedzieć – przerwała mu. – Zamierzałam cię o coś poprosić.
Zobaczyłem, o czym myśli, i głośno jęknąłem. Wpatrywałem się w nią zszokowany, z trudem
rejestrując fakt, że wszyscy – oprócz Alice i Jaspera – patrzyli na mnie z niepokojem.
– Wiem, że mnie kochasz – powiedziała Alice. – Dziękuję. Ale będę ci ogromnie wdzięczna,
jeśli nie będziesz próbował zabić Belli. Po pierwsze, Edward mówi poważnie, a ja nie chcę,
żebyście ze sobą walczyli. A po drugie, to moja przyjaciółka. Czy raczej, to będzie moja
przyjaciółka.
Obraz w jej myślach rysował się jasno i wyraźnie. Alice uśmiechała się, obejmując lodowatym
ramieniem ciepłe, kruche ramiona Dziewczyny. Bella też się uśmiechała i trzymała rękę na talii
Alice.
Wizja była bardzo konkretna, tylko czas pozostawał niejasny.
– Ale... Alice... – Jasper jęknął. Nie byłem w stanie odwrócić głowy, żeby zobaczyć jego minę –
nie potrafiłem oderwać się od obrazu w umyśle Alice, by posłuchać myśli Jaspera.
 – Któregoś dnia ją pokocham, Jazz. Będę na ciebie bardzo zła, jeśli nie zostawisz jej w
spokoju.
Nadal tkwiłem w jej myślach. Widziałem, jak plany Jaspera bledną w obliczu jej
niespodziewanej prośby.
– Ach – westchnęła, jego niezdecydowanie bowiem otworzyło nową ścieżkę. – Widzisz? Bella
nic nie powie. Nie ma się czym przejmować.
Sposób, w jaki wypowiedziała imię Dziewczyny... Jakby już były przyjaciółkami.
– Alice... – wydukałem. – Co to... Jak to...
– Mówiłam, że nadciąga zmiana, Edwardzie. Ale nie wiem nic więcej. – Zacisnęła szczękę, od
razu poznałem, że jest coś jeszcze, o czym usilnie stara się nie myśleć. Nagle skoncentrowała się
na Jasperze, choć nadal tkwił w takim zdumieniu, że nie zdołałby wykoncypować czegokolwiek
nowego.
Czasami robiła taki unik, gdy próbowała coś przede mną ukryć.
– Co to jest, Alice? Czego nie chcesz mi powiedzieć?
Emmett jęknął. Zawsze frustrowały go nasze rozmowy.
Ona jednak pokręciła głową, starając się nie dopuścić mnie do swoich myśli.
– Czy chodzi o tę dziewczynę? – zapytałem. – O Bellę?
Zacisnęła zęby w skupieniu, jednak gdy wypowiedziałem imię Belli, straciła na chwilę kontrolę
nad własnym umysłem. Trwało to ułamek sekundy, ale w zupełności wystarczyło.
– NIE! – wrzasnąłem. Usłyszałem huk przewracanego krzesła i dopiero wtedy zdałem sobie
sprawę, że zerwałem się na równe nogi.
– Edward! – Carlisle też wstał i chwycił mnie za ramię. Ledwo rejestrowałem jego obecność.
– Wizja się konsoliduje – szepnęła Alice. – Z każdą chwilą jesteś coraz bardziej zdecydowany.
Istnieją tylko dwie drogi, Edwardzie – albo jedna, albo druga.
Widziałem to, co ona zobaczyła w swoim umyśle... Ale nie mogłem tego przyjąć.
– Nie! – powtórzyłem, tym razem bez siły. Kolana się pode mną ugięły, musiałem oprzeć się o
stół. Carlisle zabrał rękę.
– To takie wkurzające – odezwał się Emmett.
– Muszę wyjechać – szepnąłem do Alice, całkowicie go ignorując.
– Edward! – zawołał Emmett. – Już o tym rozmawialiśmy. Twoje zniknięcie tylko pogorszy
sprawę. Poza tym w tych okolicznościach nie będziemy mieli pewności, czy dziewczyna coś
powiedziała, czy nie. Musisz zostać i się tym zająć.
– Nie widzę żadnego twojego wyjazdu – wtrąciła Alice. – Nie wiem nawet, czy byłbyś do tego
zdolny. Pomyśl, dodała w swojej głowie. Pomyśl, że stąd odchodzisz.
Rozumiałem jej koncept. Owszem, sama myśl, że mógłbym już nigdy nie zobaczyć
Dziewczyny, wydawała się... bolesna. Już raz to poczułem, na szpitalnym korytarzu, gdy
żegnałem się z nią jakże surowo. Teraz jednak odejście wydawało się jeszcze po prostu
konieczne. Nie byłem w stanie zaakceptować żadnej z przyszłości jej przypisanych.
 Nie jestem do końca pewna Jaspera, Edwardzie, ciągnęła Alice. Jeśli wyjedziesz, a on uzna, że
ona jest dla nas zagrożeniem...
– Nie słyszę niczego takiego – powiedziałem, ledwo świadomy, że mamy słuchaczy. Jasper
zaczynał się wahać. Nie zrobiłby przecież niczego wbrew Alice.
Nie w tym momencie. Ale jesteś gotów ryzykować jej życiem? Zostawić ją bez ochrony?
– Dlaczego mi to robisz? – jęknąłem i schowałem twarz w dłoniach.
Nie byłem obrońcą Belli, nie mogłem nim być. Czy dwie ścieżki przyszłości, jakie Alice ujrzała
w swoich wizjach, tego właśnie nie dowodziły?
Ja też ją kocham. Czy też pokocham. Wiem, to nie to samo, ale chcę, żeby tego doczekała.
– Ty też ją kochasz? – zapytałem z niedowierzaniem.
Alice westchnęła.
Jesteś ślepy, Edwardzie. Nie widzisz, dokąd zmierzasz? Nie wiesz, w jakim miejscu się
znajdujesz? To bardziej oczywiste niż wschód słońca jutro rano. Zobacz to, co ja widzę...
Pokręciłem przecząco głową, przerażony.
– Nie. – Próbowałem nie dopuścić do siebie jej wizji. – Wcale nie muszę iść tą drogą. Wyjadę
stąd. Zmienię przyszłość.
– Możesz próbować – odparła sceptycznie.
– Och, przestańcie wreszcie! – zawołał Emmett.
– Skup się – syknęła do niego Rose. – Alice widzi, jak on się zakochuje w istocie ludzkiej!
Typowy Edward! – Udała, że wymiotuje.
Nie zwracałem na nią uwagi.
– Co? – zapytał Emmett. Chwilę później po salonie poniósł się jego gromki śmiech. – O to
właśnie w tym wszystkim chodzi? – zapytał i znów się zaśmiał. – A to pech, Edwardzie!
Poczułem, jak dotyka mojego ramienia, ale z roztargnieniem zrzuciłem jego rękę. Nie mogłem
teraz nim się zajmować.
– W istocie ludzkiej? – powtórzyła Esme zdumionym głosem. – W tej dziewczynie, którą
dzisiaj uratował? Zakochuje się?
– Co widzisz, Alice? Dokładnie – zażądał wyjaśnień Jasper.
Odwróciła się do niego, a ja wpatrywałem się z otępieniem w jej policzek.
– Wszystko zależy od tego, czy okaże się wystarczająco silny. Albo sam ją zabije – odwróciła
się ponownie i spojrzała na mnie ostro – co by mnie naprawdę zdenerwowało, Edwardzie. Nie
wspominając o tym, jaki by to miało wpływ na ciebie. Albo... – Ponownie spojrzała na Jaspera. –
Kiedyś ona stanie się jedną z nas.
Ktoś się głośno zapowietrzył. Nie widziałem kto.
– Nie ma mowy! To się nie wydarzy! – Znów zacząłem krzyczeć.
– Albo jedno, albo drugie. – Alice zachowywała się tak, jakby mnie nie słyszała. – To zależy.
Może okazać się na tyle silny, że uda mu się jej nie zamordować, ale to będzie wymagało
niesamowitej samokontroli – rozmyślała na głos. – Większej niż Carlisle’a. W każdym razie
jedyne, czego nie zdoła dokonać, to trzymać się od niej z daleka. Mamy tu beznadziejny
przypadek.
Nie byłem w stanie wykrztusić z siebie ani słowa. Nikt inny najwyraźniej też nie, w salonie
bowiem zapadło milczenie.
Gapiłem się na Alice, wszyscy pozostali gapili się na mnie. Oglądałem własną przerażoną minę
z sześciu różnych perspektyw.
Po dłuższej chwili Carlisle westchnął.
– No cóż... To komplikuje wszystko.
– Jeszcze jak – zgodził się Emmett, który był bliski śmiechu. Zawsze można było liczyć na to, że
rozbawi go mój życiowy dramat.
– Plany pozostają takie same – powiedział Carlisle z namysłem. – Zostajemy i obserwujemy
sytuację. Oczywiście, nikt nie może... skrzywdzić dziewczyny.
Zastygłem.
– Nie – potwierdził Jasper. – Zgadzam się. Jeśli Alice widzi tylko dwie drogi...
– Nie! – Nie był to ani krzyk, ani warknięcie, ani rozpaczliwy protest, ale połączenie tych
trzech. – Nie!
Musiałem wyjść, oddalić się od ich hałaśliwych myśli – od obrzydliwej pychy Rosalie,
rozbawienia Emmetta, niekończących się pokładów cierpliwości Carlisle’a...
I jeszcze gorzej: od pewności siebie Alice i wiary Jaspera w jej pewność siebie.
Ale najgorsza była Esme i jej... radość.
Wyszedłem z salonu, Esme próbowała chwycić mnie za rękę, gdy ją mijałem, ale
zignorowałem jej gest.
Pędem wypadłem z domu. Jednym susem pokonałem trawnik i rzekę i pognałem do lasu.
Znów padał deszcz, tak mocno, że po kilku sekundach byłem całkowicie przemoczony. Podobała
mi się gęsta ściana wody, odgradzała mnie bowiem od reszty świata. Zamykała mnie w sobie,
pozwalała na samotność.
Pobiegłem na wschód, w linii prostej, której nie zakrzywiły nawet góry. Przed sobą, po drugiej
stronie zatoki, ujrzałem bladą poświatę Seattle. Zatrzymałem się w dziczy, przed granicą ludzkiej
cywilizacji.
Samotny, otoczony deszczem mogłem wreszcie spojrzeć na to, co zrobiłem. Na to, jak
zniszczyłem przyszłość.
Najpierw przyjrzałem się wizji przedstawiającej Alice idącą z Bellą przez las obok szkoły.
Obejmowały się ufnie, po przyjacielsku. W czekoladowych oczach Dziewczyny nie było śladu
dezorientacji. Nadal przepełniały je tajemnice, ale odnosiłem wrażenie, że są to radosne
sekrety. Bella nie wzdrygnęła się przed dotykiem lodowatej ręki Alice.
Co to mogło oznaczać? Jak dużo wiedziała? I co, w tym kadrze z przyszłości, myślała sobie o
mnie?
 I druga wizja, tak bardzo podobna, ale tak przerażająca. Alice i Bella siedzące na stopniach
naszego domu, obejmujące się w zaufaniu i przyjaźni. Tym razem jednak nie było różnicy
pomiędzy ich ramionami – oba białe, gładkie jak marmur i twarde jak stal.
Oczy Belli nie miały już nic z czekolady. Tęczówki były intensywnie, złowieszczo czerwone.
Kryjące się w nich tajemnice pozostawały dla mnie zagadką. Akceptacja czy nieutulony żal? Nie
byłem w stanie tego stwierdzić. Twarz Belli przesłaniała maska chłodu i nieśmiertelności.
Zadrżałem. Na powierzchnię wynurzały się kolejne pytania, podobne do poprzednich, ale
jakże inne: Co to oznaczało? Jak do tego doszło? I co ona o mnie myślała?
Przynajmniej na to ostatnie potrafiłem odpowiedzieć. Gdybym na skutek własnej słabości i
egoizmu wtrącił ją do tego pustego niby-życia, z pewnością musiałaby mnie nienawidzić.
Istniała jeszcze jedna wizja, o wiele bardziej przerażająca – gorsza niż jakikolwiek
zapamiętany przeze mnie obraz.
Moje własne oczy, wściekle czerwone od ludzkiej krwi – oczy potwora. Ciało Belli w moich
objęciach, kredowobiałe, bezwładne, martwe. Bardzo konkretna i niesamowicie wyrazista wizja.
Nie byłem w stanie jej znieść. Próbowałem wyrzucić ten obraz z głowy, przywołać jakiś inny,
na przykład jej żywą twarz, która przesłaniała mi widok w ostatnich dniach. Niestety – na
próżno.
Objawienie Alice wypełniało każdy zakamarek mojego umysłu. Podczas gdy ja wiłem się w
wewnętrznej agonii, tkwiący we mnie potwór aż kipiał z radości, już triumfalnie reagując na
prawdopodobieństwo spodziewanego sukcesu. Aż mi się od tego robiło niedobrze.
Nie mogłem na to pozwolić. Musiał istnieć jakiś sposób na ominięcie takiej przyszłości. Nie
zamierzałem kierować się wizjami Alice, zawsze przecież mogłem wybrać inną ścieżkę. Zawsze
istniał inny wybór.
Musiał istnieć.
 5 ZAPROSZENIA

Szkoła średnia. Już nie czyściec, teraz to był sam środek piekła. Tortury i ogień... O tak,
doskwierało mi i jedno, i drugie. Teraz bowiem postępowałem przykładnie, robiłem wszystko
jak należy.
Nikt nie miał prawa narzekać, że wymiguję się od odpowiedzialności.
Żeby zadowolić Esme i ochronić pozostałych członków rodziny, zostałem w Forks. Wróciłem
do zwyczajowego rozkładu dnia. Polowałem nie częściej niż oni. Codziennie chodziłem do szkoły
i udawałem istotę ludzką. Codziennie wsłuchiwałem się uważnie w myśli ludzi, by sprawdzić, czy
pojawiło się coś nowego na temat Cullenów – na szczęście nie. Dziewczyna nie zdradziła ani
słowem swoich podejrzeń, powtarzała na okrągło tę samą historię – że stałem obok i
odepchnąłem ją na ziemię. Aż w końcu słuchacze się znudzili i przestali dopytywać o szczegóły.
Niebezpieczeństwo zostało zażegnane, moje pochopne działanie nie zagroziło nikomu. Tylko
mnie.
Byłem zdeterminowany, żeby zmienić przyszłość. Zadanie nie należało do najłatwiejszych, ale
nie istniała żadna inna opcja, z którą mógłbym żyć.
Alice powiedziała, że jestem zbyt słaby, aby trzymać się z dala od Dziewczyny.
Zamierzałem udowodnić jej, że się myliła.
Sądziłem, że najtrudniejszy będzie pierwszy dzień. I pod koniec pierwszego dnia byłem
pewien, że to prawda. Niestety, nie miałem racji.
Bolała mnie świadomość, że zraniłem Dziewczynę. Pocieszałem się myślą, że jej ból w
porównaniu z moim jest jak ukłucie szpilką – ot, delikatne pieczenie wywołane odrzuceniem.
Bella była istotą ludzką, musiała wyczuwać, że coś jest ze mną nie tak. Coś przerażającego.
Zapewne jej ulga będzie silniejsza niż uraza, kiedy odwrócę się od niej i będę udawał, że nie
istnieje.
– Cześć, Edwardzie – przywitała mnie pierwszego dnia na lekcji biologii. Jej głos brzmiał miło,
przyjaźnie – różnił się diametralnie od tonu, którego używała, gdy rozmawialiśmy po raz ostatni.
Dlaczego? Co oznaczała ta zmiana? Czyżby zapomniała? Uznała, że wszystko sobie tylko
wyobraziła? A może wybaczyła mi niedotrzymanie obietnicy?
Pytania uwierały i paliły jak pragnienie atakujące mnie przy każdym oddechu.
Tylko jedno spojrzenie w jej oczy. Tylko na moment, by sprawdzić, czy nie wyczytam z nich
odpowiedzi...
Nie. Nie mogłem sobie pozwolić nawet na coś takiego. Nie, jeśli chciałem zmienić przyszłość.
 Przesunąłem brodę o parę centymetrów w jej kierunku, nie odrywając wzroku od nauczyciela
stojącego z przodu klasy. Skinąłem głową raz, a potem przez cały czas patrzyłem przed siebie.
Już się do mnie więcej nie odezwała.
Po południu, kiedy tylko zabrzmiał ostatni dzwonek, mogłem przestać odgrywać swoją rolę.
Od razu puściłem się biegiem w stronę Seattle i pokonałem pędem połowę odległości. Tak samo
jak poprzedniego dnia. Mój ból był odrobinę łatwiejszy do zniesienia, kiedy unosiłem się nad
ziemią, a wszystko dookoła stawało się jedną zieloną plamą.
Bieganie stało się moją codzienną rutyną.
Czy ją kochałem? Raczej nie. Jeszcze nie. Jednak cały czas miałem przed oczami migawki
przyszłości z umysłu Alice, widziałem, jak łatwo byłoby zakochać się w Belli. Przyszłoby mi to bez
wysiłku, za to powstrzymywanie się od miłości – to byłoby jak mozolne podciąganie się na
rękach nad przepaścią z użyciem wyłącznie ludzkiej, a nie wampirzej siły.
Minął ponad miesiąc, a z każdym dniem było mi ciężej. Nie miało to dla mnie sensu,
czekałem, aż moje zauroczenie minie, zmagania staną się łatwiejsze albo przynajmniej
zatrzymają się na jednym poziomie. Chyba to właśnie miała na myśli Alice, przewidując, że nie
będę potrafił trzymać się z dala od Dziewczyny. Widocznie dostrzegała eskalację bólu.
Ale ból mogłem jakoś znieść.
Nie zamierzałem zniszczyć przyszłości Belli. Jeśli moim przeznaczeniem było ją kochać, to czy
unikanie jej nie wydawało się najlepszym rozwiązaniem?
Na unikaniu jednak się kończyło. Mogłem udawać, że ją ignoruję, i nigdy nie spoglądać w jej
stronę. Mogłem udawać, że w ogóle mnie nie interesuje. Ale i tak chłonąłem każde jej słowo i
każdy jej oddech.
Nie mogąc sobie pozwolić na bezpośrednią obserwację Belli, patrzyłem na nią oczami innych.
Większość moich myśli krążyła wokół niej, jakby stała się środkiem ciężkości mego umysłu.
Gdy męki piekielne przeciągały się, pogrupowałem je na cztery kategorie.
Pierwsze dwie były mi dobrze znane. Jej zapach i milczenie. Czy raczej – biorąc
odpowiedzialność za siebie samego – moje pragnienie i ciekawość.
Pragnienie należało do najbardziej pierwotnych moich katuszy. Na lekcjach biologii w ogóle
nie oddychałem – rzecz jasna, bywały wyjątki: potrzebowałem oddechu, jeśli musiałem
odpowiedzieć na pytanie nauczyciela. Za każdym razem, gdy docierał do mnie zapach
Dziewczyny, czułem dokładnie to samo co pierwszego dnia – żar i okrucieństwo próbujące
wyrwać się spod mojej władzy. W takich chwilach z największym trudem przychodziło mi
zachować choćby cień rozsądku i samokontroli. Tak jak pierwszego dnia, tak i w kolejnych
potwór czaił się pod powierzchnią i głośno ryczał, domagając się wypuszczenia.
Nieustannie zżerała mnie ciekawość. Ciągle dręczyło mnie pytanie: „O czym ona teraz
myśli?”. Zwłaszcza gdy cicho wzdychała. Kiedy z roztargnieniem okręcała na palcu kosmyk
włosów. Gdy rzucała książki na ławkę z większą siłą niż zwykle. Kiedy wpadała spóźniona do
klasy albo stukała niecierpliwie stopą o podłogę. Każdy jej ruch dostrzeżony kątem oka był
niedającą mi spokoju tajemnicą. Gdy odzywała się do innych uczniów, analizowałem każde jej
słowo i ton głosu. Czy mówiła, co myśli, czy raczej to, co jej zdaniem powinna powiedzieć?
Często brzmiała tak, jakby próbowała spełnić oczekiwania słuchaczy, co przypominało mi naszą
rodzinę i nasze codzienne życie w iluzji. My jednak byliśmy w tym od niej lepsi. Tylko dlaczego
miałaby odgrywać jakąkolwiek rolę? Przecież była jedną z nich – nastoletnią istotą ludzką.
Czasami jednak zachowywała się zupełnie inaczej. Na przykład wówczas, gdy pan Banner
zadał nam projekt grupowy. Zwykle w takich sytuacjach pozwalał uczniom samodzielnie
dobierać się w grupki. Jak to najczęściej bywa w przypadku takich projektów, najodważniejsi z
najambitniejszych – Beth Daws oraz Nicholas Laghari – natychmiast zapytali, czy do nich
dołączę. Zgodziłem się wzruszeniem ramion. Wiedzieli, że idealnie wykonam swoją część
zadania – a także ich, gdyby jej nie dokończyli.
Nie byłem zaskoczony, że Mike sprzymierzył się z Bellą. Zdumiało mnie jednak, że Bella uparła
się, by do ich grupy dołączyła Tara Galvaz.
Zwykle pan Banner musiał dokooptowywać Tarę do innych uczniów, więc kiedy teraz Bella
postukała ją w ramię i zapytała z zakłopotaniem, czy zechce zrobić projekt razem z nią i Mikiem,
dziewczyna wydawała się bardziej zaskoczona niż zadowolona.
– Jak chcecie – powiedziała.
Gdy Bella wróciła na swoje miejsce, Mike syknął:
– Ona jest leniwa, nic nie zrobi. Wydaje mi się, że grozi jej jedynka z biologii.
Bella pokręciła głową.
– Nie martw się o to – odparła szeptem. – Poprawię to, co ona zawali.
Mike nie wydawał się udobruchany.
– Dlaczego to zrobiłaś?
To samo pytanie ja pragnąłem zadać, chociaż nie takim tonem.
Tarze rzeczywiście groziła jedynka z biologii. Pan Banner właśnie o niej myślał – zaskoczony i
poruszony decyzją Belli.
Nikt nie daje tej dziewczynie szansy. To miłe ze strony Belli, że ją wybrała. Jest milsza i
bardziej empatyczna od większości tych troglodytów.
Czyżby Bella zauważyła, że Tara jest zwykle wykluczana z towarzystwa? Tylko wyjątkowo
dobre serce mogło skłonić tę wyjątkowo nieśmiałą dziewczynę do złożenia Tarze takiej
propozycji. Zastanawiałem się, ile to Bellę musiało kosztować – ostatecznie uznałem, że więcej
niż jakakolwiek inna istota ludzka byłaby skłonna wykrzesać z siebie dla obcego człowieka.
Doszedłem do wniosku, że dla Tary jej udział w projekcie, przy którym będzie pracować Bella
mająca biologię w jednym palcu, może okazać się deską ratunku – ocalić ją przed jedynką,
przynajmniej z tego jednego przedmiotu. Jak się później okazało, tak właśnie się stało.
W trakcie przerwy obiadowej Jessica i Lauren zaczęły rozmawiać o miejscach, do których
koniecznie chciałyby pojechać. Jessica wybrała Jamajkę i od razu poczuła się gorsza, gdy jej
koleżanka wyskoczyła z Riwierą Francuską. Tyler wskazał Amsterdam, myśląc o słynnej dzielnicy
czerwonych latarni, pozostali kolejno wymieniali swoje typy. Czekałem niecierpliwie na
odpowiedź Belli, ale zanim Mike (który chciałby pojechać do Rio) wskazał ją jako następną
osobę, Eric entuzjastycznie zasugerował Comic Con i wszyscy wybuchnęli śmiechem.
– Co za kretyn! – syknęła Lauren.
– Prawda? – prychnęła Jessica.
Tyler przewrócił oczami.
– Nigdy nie będziesz miał dziewczyny – powiedział Mike Ericowi.
Głos Belli, głośniejszy niż zazwyczaj, przerwał przekomarzania:
– Nie, dlaczego? Świetny pomysł – powiedziała. – Sama bym się z chęcią wybrała.
Mike od razu zrobił zwrot o sto osiemdziesiąt stopni.
– No, niektóre kostiumy są super. Na przykład Leia – powiedział, myśląc: Mogłem trzymać
gębę na kłódkę.
Jessica i Lauren wymieniły zdziwione spojrzenia.
Bez przesady, pomyślała Lauren.
– Koniecznie musimy jechać. – Eric zwracał się już tylko do Belli. – To znaczy, kiedy uzbieramy
kasę na wyjazd. – Comic Con z Bellą! Jeszcze lepiej niż sam Comic Con...
Przez ułamek sekundy Bella wydawała się zbita z tropu, ale wystarczyło jej przelotne
spojrzenie na wyraz twarzy Lauren i od razu postanowiła poprzeć pomysł.
– Bardzo bym chciała, ale to pewnie strasznie drogie?
Eric zaczął porównywać ceny biletów i noclegów, biorąc także pod uwagę spanie w
samochodzie. Lauren i Jessica wróciły do poprzedniej rozmowy, a Mike przysłuchiwał się ze
zbolałą miną dyskusji o wyjeździe.
– Myślisz, że droga tam zajmie dwa czy trzy dni? – zapytał Eric.
– Nie mam pojęcia – odparła Bella.
– A jak daleko jest stąd do Phoenix?
– Można dotrzeć na miejsce w dwa dni – odparła pewnie. – O ile jesteś gotów siedzieć za
kółkiem przez piętnaście godzin dziennie.
– San Diego jest chyba ciut bliżej?
Chyba nikt oprócz mnie nie zauważył czerwonej lampki, która zapaliła się nad głową Belli.
– O tak, zdecydowanie bliżej. Ale i tak dwa dni drogi. – Widać było wyraźnie, że Bella nie ma
pojęcia, gdzie odbywa się Comic Con.
Wtrąciła się do rozmowy wyłącznie po to, by ocalić Erica przed kpinami. To tylko obrazowało
jej charakter – przez cały czas tworzyłem w głowie listę jej cech – ale nic mi nie mówiło o
miejscu na świecie, jakie wybrałaby dla siebie. Mike był podobnie rozczarowany, choć wydawał
się nieświadomy kierujących nią prawdziwych motywów.
Często tak się zachowywała: dla poratowania innych zawsze była gotowa opuścić swoją strefę
komfortu. Gdy jej znajomi stawali się zbyt okrutni wobec siebie, zmieniała temat rozmowy. Jeśli
nauczyciel wydawał się przygnębiony, dziękowała mu za lekcję. Zamieniała się na szafki tylko po
to, by najlepsze przyjaciółki mogły trzymać swoje rzeczy po sąsiedzku. Miała specjalny uśmiech
dla pokrzywdzonych i nigdy nie obdarowywała nim zadowolonych z siebie koleżanek i kolegów.
Drobiazgi, których jednak nikt z grona jej znajomych i wielbicieli zdawał się nie dostrzegać.
Dzięki tym wszystkim detalom byłem w stanie dodać do swojej listy najważniejszą cechę –
najwięcej mówiącą o Belli, wydawałoby się prostą, a jednak bardzo rzadką – a mianowicie
dobroć. Wszystkie pozostałe cechy: uczynność, skromność, altruizm oraz odwaga tylko ją
potwierdzały. Bella była na wskroś dobra. Co więcej, nikt oprócz mnie nie zdawał sobie chyba z
tego sprawy, choć przecież Mike obserwował ją z namaszczeniem.
No właśnie, Mike Newton. Najbardziej zaskakujący powód moich katuszy. Któż by pomyślał,
że taki zwyczajny, nudny śmiertelnik będzie mnie tak irytował? Prawdę powiedziawszy,
powinienem był czuć do niego choćby minimalną wdzięczność: to on skłaniał Dziewczynę do
mówienia. Z ich rozmów naprawdę sporo się o niej dowiedziałem, jednak fakt, że to Mike mi w
tym pomagał, tylko pogłębiał moje niezadowolenie. Nie chciałem, żeby to on odkrywał jej
tajemnice.
Na szczęście Mike nigdy nie zauważał jej drobnych lapsusów, w których zdradzała coś na swój
temat. Nic o niej nie wiedział, tak naprawdę stworzył w głowie obraz nieistniejącej Belli –
dziewczyny tak zwyczajnej i nijakiej jak on sam. Nie zauważał jej altruizmu i odwagi, tak
odróżniających ją od innych istot ludzkich, nie widział niezwykłej dojrzałości jej opinii. Nie
dostrzegał, że gdy Bella mówi o swojej matce, brzmi jak rodzic opowiadający o swoim dziecku –
z miłością, pobłażliwością, lekkim rozbawieniem i ogromną opiekuńczością. Nie doceniał
cierpliwości Dziewczyny, kiedy udawała zainteresowanie jego przydługimi opowieściami, i nie
wychwytywał cienia politowania kryjącego się za tą cierpliwością.
Niestety, te wszystkie odkrycia nie wzbudzały u mnie ciepłych uczuć wobec chłopaka.
Zaborczość, z jaką traktował Bellę – jakby była czymś do zdobycia – irytowała mnie niemal tak
samo jak jego grubiańskie o niej fantazje. Z czasem zaczynał nabierać coraz większej pewności
siebie, jako że Bella zdawała się woleć jego towarzystwo od tych, których postrzegał jako swoich
rywali – Tylera Crowleya, Erica Yorkiego, a sporadycznie nawet i mnie. Przed biologią siadał z jej
strony naszej ławki i zagadywał, zachęcony jej uśmiechem. Tłumaczyłem sobie, że to tylko
uśmiech uprzejmości, ale i tak regularnie wyobrażałem sobie, jak walę go na odlew w twarz, a
on leci na drugą stronę sali i wbija się w przeciwległą ścianę. Zapewne odniósłby wówczas
śmiertelne obrażenia...
Mike rzadko traktował mnie jak konkurencję. Po incydencie na parkingu trochę się obawiał,
że wypadek nas do siebie zbliżył, ale oczywiście stało się coś zupełnie przeciwnego. Wtedy
jeszcze niepokoiło go, że ze wszystkich rówieśników w szkole wybrałem sobie Bellę, ale gdy
zacząłem ją ignorować tak samo jak wszystkich innych, znacznie się uspokoił.
O czym ona teraz myślała? Czy cieszyło ją zainteresowanie Mike’a?
Ostatnia z moich katuszy, najbardziej bolesna: obojętność Belli. Kiedy zacząłem ją ignorować,
odpowiedziała tym samym. Nie próbowała już się więcej do mnie odzywać, być może nawet w
ogóle nie zaprzątała sobie mną głowy.
 Doprowadzałoby mnie to do szaleństwa – czy, jeszcze gorzej, skłoniłoby do zmiany decyzji –
gdyby nie fakt, że niekiedy zerkała na mnie ukradkiem, tak jak wcześniej. Nie widziałem tego,
ponieważ nie pozwalałem sobie na nią patrzeć, ale Alice zawsze nas ostrzegała: w końcu moje
rodzeństwo nadal niepokoiło się tym, co Bella wie na nasz temat.
Świadomość, że ona czasami spogląda na mnie z oddali, łagodziła nieco moje cierpienie.
Oczywiście, zapewne tylko się zastanawiała, na czym polega moje dziwaczne odstępstwo od
reguły.
– Za moment Bella spojrzy na Edwarda. Wyglądajcie normalnie – ostrzegła Alice w pewien
marcowy wtorek. Wszyscy od razu zaczęli się poruszać i przenosić ciężar ciała.
Zwracałem uwagę na to, jak często Dziewczyna spogląda w moim kierunku. Cieszyło mnie –
choć nie powinno – że wraz z upływem czasu częstotliwość wcale nie malała. Nie miałem
pojęcia, co to oznacza, ale to poprawiało mój nastrój.
Alice westchnęła. Chciałabym...
– Nie mieszaj się w to, Alice – mruknąłem pod nosem. – To się nigdy nie zdarzy.
Wydęła wargi. Moja siostra nie mogła się doczekać, kiedy nawiąże ujrzaną podczas wizji
przyjaźń z Bellą. W jakiś dziwny, niezrozumiały sposób tęskniła za dziewczyną, której nie znała.
Muszę przyznać, że jesteś lepszy, niż sądziłam. Twoja przyszłość znów stoi w miejscu i nie ma
większego sensu. Mam nadzieję, że jesteś zadowolony.
– Dla mnie ma ogromny sens.
Prychnęła cicho.
Próbowałem zablokować dopływ jej myśli, byłem zbyt niespokojny, by prowadzić rozmowę.
Czułem się o wiele bardziej spięty, niż dawałem to po sobie poznać. Tylko Jasper wyczuwał moje
nabuzowanie, rejestrował bowiem płynący ode mnie stres – a to dzięki swojej umiejętności
wyłapywania oraz zmiany nastroju innych osób. Nie rozumiał powodów mojego
zdenerwowania, ale – jako że ostatnio wiecznie miałem fatalny humor – niespecjalnie się nim
przejmował.
Dzisiaj miał być trudny dzień. Trudniejszy niż wcześniejsze.
Mike Newton zamierzał zaprosić Bellę na randkę.
Zbliżał się szkolny bal z gatunku „panie zapraszają panów”, miał wielką nadzieję, że Bella
wybierze właśnie jego. To, że jeszcze tego nie zrobiła, zachwiało jego pewność siebie. Chwilowo
miał niekomfortowy dylemat – który cieszył mnie bardziej, niż powinien – ponieważ Jessica
Stanley właśnie zaprosiła go na bal. Nie chciał się zgodzić, bo nadal miał nadzieję, że otrzyma
zaproszenie od Belli (która tym samym utrwali jego zwycięstwo nad rywalami), z drugiej jednak
strony wiedział, że jeśli odmówi Jessice, być może zostanie na lodzie. Jessica, urażona jego
wahaniem i trafnie przewidująca, co za nim stoi, wściekała się skrycie na Bellę. Intuicja kazała mi
odgrodzić własnym ciałem Bellę od agresywnych myśli jej koleżanki – teraz rozumiałem lepiej
własne instynkty, ale jeszcze bardziej mnie frustrowało to, że nie mogę za nimi podążać.
Pomyśleć, do czego doszło! Znalazłem się w samym środku idiotycznych dramatów
licealnych, którymi jeszcze niedawno tak pogardzałem!
 Mike odprowadzał Bellę na biologię, zbierając się na odwagę. Słuchałem jego zmagań,
czekając, aż wejdą do klasy. Co za cienias! Celowo czekał na ten bal, bojąc się, że jego
zauroczenie wyjdzie na jaw, zanim Bella da dowód swojego nim zainteresowania. Nie chciał
wystawiać się na ewentualne odrzucenie, wolał, żeby to ona zrobiła pierwszy – wielki – krok.
Tchórz.
Znów przysiadł się do naszej ławki, jakby czuł się tu jak u siebie. Próbowałem sobie
wyobrazić, jaki dźwięk wydałoby jego ciało, uderzając w przeciwległą ścianę z siłą wystarczającą,
by pogruchotać większość jego kości.
– Wiesz – zaczął ze wzrokiem wbitym w podłogę – Jessica zaprosiła mnie na ten bal.
– Świetnie – odparła Bella z entuzjazmem. Trudno mi było powstrzymać uśmiech, gdy do
Mike’a dotarło, co oznacza ton jej głosu. Chłopak miał nadzieję, że reakcją będzie nerwowa
konsternacja. – Na pewno będziecie się dobrze bawić.
Mike zaczął nerwowo szukać właściwych słów.
– Widzisz... – Zawahał się i już prawie zrejterował, ale ostatecznie zdobył się na odwagę. –
Poprosiłem ją o trochę czasu do namysłu.
– A to dlaczego? – zapytała. W jej głosie wyczułem dezaprobatę, ale także jakiś cień ulgi.
Co to oznaczało? Zalała mnie tak wielka, niespodziewana fala furii, że moje dłonie bezwiednie
zacisnęły się w pięści.
Mike nie usłyszał ulgi. Poczerwieniał gwałtownie – zaślepiony wściekłością odebrałem to
niemalże jako prowokację – a potem ponownie wbił wzrok we własne buty.
– Myślałem, że może, no wiesz, może ty chciałaś...
Bella się zawahała, a ja w tym momencie zobaczyłem przyszłość wyraźniej niż Alice.
Być może Bella odpowie twierdząco na niewypowiedziane pytanie Mike’a, a może odmówi –
tak czy inaczej, kiedyś, całkiem niedługo, komuś powie „tak”. Była uroczą, intrygującą
dziewczyną, samce istot ludzkich doskonale zdawały sobie z tego sprawę. Czy zadowoli się kimś
z tego nijakiego tłumu, czy też poczeka na wyjazd z Forks – tak czy inaczej, kiedyś powie „tak”.
Ujrzałem jej przyszłe życie tak, jak widziałem je już wcześniej – studia, praca... miłość,
małżeństwo. Znów wyobraziłem ją sobie prowadzoną przez ojca do ołtarza w rytm marsza
Mendelssohna, spowitą w delikatną biel, zarumienioną ze szczęścia.
Ból, który poczułem, wyobrażając sobie taką przyszłość, przypominał mi koszmarne cierpienie
towarzyszące przeobrażeniu w wampira. Był wszechpotężny.
Oprócz bólu czułem też czystą wściekłość.
Moja furia aż się prosiła o to, by dać jej fizyczny upust. I choć ten nic nieznaczący,
niezasługujący na Bellę chłopak może wcale nie będzie tym, któremu powie „tak”, ja i tak
marzyłem o tym, by zmiażdżyć mu czaszkę jednym uderzeniem pięścią – symbolicznie mszcząc
się na jej przyszłym partnerze, ktokolwiek nim zostanie.
– Mike, sądzę, że powinieneś przyjąć zaproszenie – zasugerowała delikatnie Bella.
 Nadzieje chłopaka prysnęły w jednej chwili. W innych okolicznościach byłbym tym
zachwycony, ale chwilowo tkwiłem w szoku i wyrzutach sumienia wywołanych tą dziką falą bólu
i furii.
Alice miała rację. Nie byłem wystarczająco silny.
Teraz zapewne patrzyła, jak nitki przyszłości wirują i plączą się ze sobą. Czy będzie z tego
zadowolona?
– Już z kimś idziesz? – Mike się zasępił i zerknął na mnie, targnięty podejrzeniami po raz
pierwszy od wielu tygodni. Uświadomiłem sobie, że zdradzam własne zainteresowanie,
ponieważ głowę miałem przechyloną w stronę Belli.
Szalona zazdrość w jego myślach – wobec każdego, kogo Bella wolała od niego – pozwoliła mi
wreszcie nazwać własne emocje.
Byłem po prostu zazdrosny.
– Nie, skąd – odparła z nutą rozbawienia w głosie. – Nawet się nie wybieram.
Na te słowa, pomimo poczucia winy i gniewu, ogarnęła mnie ulga. Źle, niebezpiecznie nawet z
mojej strony było traktować Mike’a i jemu podobnych jako swoich rywali, ale musiałem
przyznać się przed samym sobą, że tak właśnie mi się jawili.
– Czemu nie? – zapytał Mike ostro. Nie podobało mi się, że używa wobec niej takiego tonu,
musiałem powstrzymać gniewne warczenie.
– Ponieważ w sobotę jadę do Seattle.
Moja ciekawość nie była aż tak paląca jak wcześniej – teraz wiedziałem już, że wkrótce
poznam powód jej wyjazdu.
– Nie możesz pojechać kiedy indziej? – Głos Mike’a przyjął nieprzyjemnie błagalny ton.
– Niestety nie – odparła Bella, tym razem nieco ostrzej. – Nie trzymaj Jess dłużej w
niepewności, nie wypada.
Troska Belli o Jessicę podsyciła tylko płomienie mojej zazdrości. Ta wyprawa do Seattle była
najwyraźniej pretekstem – czyżby Dziewczyna odmówiła z czystej lojalności wobec koleżanki?
To całkiem możliwe, zważywszy na jej wrodzony altruizm. Pytanie, czy w rzeczywistości
chciałaby jednak pójść na bal z Mikiem. A może odpowiedź była jeszcze inna – może Bella miała
innego chłopaka na oku?
– Tak, masz rację – wymamrotał Mike. Odmowa podcięła mu skrzydła tak bardzo, że prawie
zrobiło mi się go żal. Prawie.
Odwrócił wzrok od Belli, przez co przestałem widzieć jej twarz w jego myślach.
Nie mogłem na to pozwolić.
Odwróciłem głowę, by sam na nią spojrzeć – po raz pierwszy od ponad miesiąca. Od razu
poczułem wielką ulgę, wyobrażałem sobie, że to coś podobnego jak przyłożenie lodu do
oparzenia. Nagły koniec bólu.
Przymknęła powieki, dłonie oparła sobie na policzkach, ramiona zwiesiła w obronnym geście.
Lekko pokręciła głową, jak gdyby próbowała pozbyć się jakiejś uporczywej myśli.
 Frustrująca. Fascynująca.
Z zamyślenia wyrwał ją głos pana Bannera. Powoli otworzyła oczy i od razu na mnie
popatrzyła, być może wyczuwając na sobie mój wzrok. Spojrzała mi prosto w oczy z tą samą
zdumioną miną, która prześladowała mnie od tak dawna.
W tym momencie nie czułem ani wyrzutów sumienia, ani wściekłości. Wiedziałem, że
nadejdą, i to niebawem, ale chwilowo unosiłem się wysoko, rozradowany. Jakbym triumfował, a
nie przegrywał.
Bella nie odwróciła wzroku, choć wpatrywałem się w nią z nieprzyzwoitą intensywnością,
próbując – na próżno – wyczytać jej myśli w brązowych oczach. Niestety, zamiast odpowiedzi,
widziałem w nich wyłącznie pytania.
Dostrzegałem także odbicie swoich własnych oczu, czarnych z pragnienia. Od ostatniego
polowania minęły już niemal dwa tygodnie, to nie był najlepszy dzień na sprawdzanie siły woli.
Ta głęboka czerń najwyraźniej jej nie przerażała, nadal bowiem na mnie patrzyła, tyle że na jej
policzkach zakwitał teraz delikatny, druzgocąco apetyczny rumieniec.
O czym teraz myślisz?
Niemal zadałem to pytanie na głos, tyle że w tym samym momencie nauczyciel wypowiedział
moje imię. Znalazłem mu w myślach prawidłową odpowiedź i zerknąłem na niego przelotnie,
biorąc szybki wdech.
– Cykl Krebsa.
Pragnienie paliło mnie w gardle, spinając moje mięśnie, wypełniając usta jadem. Zamknąłem
oczy, próbując się skupić, choć wewnątrz toczyłem walkę z potężnym apetytem na jej krew.
Potwór był silniejszy niż wcześniej – cieszyła go perspektywa dwóch potencjalnych ścieżek
przyszłości, dawały mu bowiem pięćdziesiąt procent szansy na to, czego tak dziko pragnął.
Trzecia, słabo wytyczona i niepewna ścieżka, którą starałem się kroczyć wyłącznie siłą woli,
rozpłynęła się w powietrzu, zniszczona między innymi przez prostacką zazdrość. Bestia była
coraz bliżej swojego celu.
Razem z pragnieniem paliły mnie teraz wyrzuty sumienia. Gdybym był w stanie
wyprodukować łzy, zapewne szkliłyby się właśnie w moich oczach.
Co ja najlepszego zrobiłem?
Wiedząc, że już przegrałem tę walkę, nie miałem powodu, by opierać się temu, czego tak
bardzo pragnąłem. Odwróciłem się i znów na nią spojrzałem.
Ukryła twarz za włosami, ale dostrzegłem jej purpurowy policzek.
Potworowi bardzo się to podobało.
Nie patrzyła mi w oczy, okręcała tylko nerwowo kosmyk ciemnych włosów na palcach.
Delikatne palce, delikatny nadgarstek – wszystko takie kruche, sprawiające wrażenie, jakbym
mógł je połamać samym oddechem.
Nie, nie. Nie mógłbym tego zrobić. Ona była zbyt wrażliwa, zbyt dobra, zbyt droga, żeby
zasłużyć sobie na coś takiego. Nie mogłem pozwolić, by moje życie zderzyło się z jej życiem, by
je zniszczyło.
 Jednakże nie byłem w stanie trzymać się od niej z daleka. Alice miała co do tego rację. Gdy
próbowałem, tkwiący we mnie potwór aż gotował się ze złości.
Krótka godzina w towarzystwie Belli minęła zbyt szybko, spędziłem ją głównie na
analizowaniu swojego wewnętrznego dylematu i wybieraniu mniejszego zła. W końcu zadzwonił
dzwonek, Bella zaczęła się pakować, nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Rozczarowujące, ale nie
powinienem był spodziewać się czegokolwiek innego. Przecież od czasu wypadku traktowałem
ją wyjątkowo obcesowo.
– Bello! – zawołałem, nie mogąc się powstrzymać. Z mojej silnej woli zostały już tylko opary.
Zawahała się i dopiero wtedy na mnie spojrzała – ostrożnie, z podejrzliwością.
Wiedziałem, że ma prawo mi nie ufać. Ba, nawet powinna podchodzić do mnie nieufnie.
Czekała na moje kolejne słowa, ja jednak patrzyłem na jej twarz w milczeniu, starając się
cokolwiek z niej wyczytać. W regularnych odstępach czasu nabierałem płytko powietrze,
zaciskając przy tym dłonie w pięści.
– Słucham... – powiedziała po chwili dość ostro. – To rozmawiasz ze mną, czy nie
rozmawiasz?
Nie byłem pewien, co odpowiedzieć. Czy rozmawiałem z nią w takim tego słowa znaczeniu,
jaki miała na myśli?
Nie, jeśli tylko uda mi się przed tym powstrzymać. A będę próbował.
– Nie – odparłem.
Przymknęła powieki, co tylko utrudniło mi sprawę, oczy były bowiem moją jedną drogą
dostępu do jej uczuć. Nie podnosząc powiek, wzięła długi, powolny wdech.
– W takim razie, o co ci chodzi, Edwardzie?
To chyba nie była typowa konwersacja istot ludzkich? Dlaczego to robiła? I co miałem jej
odpowiedzieć?
Postanowiłem, że powiem prawdę. Że od tej pory będę z nią szczery – w miarę możliwości.
Nawet jeśli zdobycie jej zaufania było niemożliwe, nie chciałem, by żywiła do mnie wyłącznie
nieufność.
– Wybacz mi – poprosiłem. Byłem w tym momencie bardziej prawdomówny, niż mogła
przypuszczać. Niestety, mogłem ją przeprosić wyłącznie za drobiazgi. – Wiem, że zachowuję się
paskudnie. Ale, uwierz, to najlepsze rozwiązanie.
Otworzyła szerzej oczy, nadal jednak nie pozbyła się podejrzliwości.
– Nie rozumiem. O co chodzi?
Chciałem ostrzec ją najdobitniej, jak tylko się dało.
– Lepiej będzie, jeśli nie będziemy utrzymywać ze sobą bliższych kontaktów. – Chyba tyle do
niej dotarło? W końcu była bardzo inteligentna. – Zaufaj mi.
Zmrużyła oczy, a ja przypomniałem sobie, że wypowiedziałem już wcześniej identyczne słowa
– tuż przed tym, jak złamałem obietnicę. Skrzywiłem się, gdy zacisnęła zęby tak mocno, że aż
zazgrzytały – najwyraźniej i ona sobie to przypomniała.
 – Szkoda, że dopiero teraz na to wpadłeś – rzuciła ze złością. – Nie miałbyś przynajmniej
czego żałować.
Wpatrywałem się w nią zszokowany. Skąd wiedziała o moich żalach i wyrzutach sumienia?
– Żałować? – zapytałem nerwowo. – Czego żałować?
– Że cię poniosło i wypchnąłeś mnie spod kół samochodu – warknęła. Zamarłem zdumiony.
Jak mogła pomyśleć coś takiego? Uratowanie jej życia było jedyną pozytywną rzeczą, jaką
zrobiłem od czasu, gdy ją poznałem. Jedyną rzeczą, której się nie wstydziłem, dzięki której
cieszyłem się, że żyję. Od pierwszej chwili, w której wyczułem jej zapach, robiłem wszystko, by
utrzymać ją przy życiu. Jak mogła wątpić w mój jedyny dobry uczynek w całym tym
zamieszaniu?
– Myślisz, że żałuję, iż uratowałem ci życie?
– Oczywiście – odparła.
Jej ocena moich intencji wzbudziła we mnie wściekłość.
– Wydajesz osąd w sprawie, o której nie masz najmniejszego pojęcia – powiedziałem.
W jak niezrozumiałym i skomplikowanym trybie działał jej mózg! Najwidoczniej Bella nie
myślała w taki sam sposób jak pozostałe istoty ludzkie, co tłumaczyłoby jej mentalną ciszę. Po
prostu była inna.
Odsunęła się ode mnie, zaciskając zęby. Policzki miała zarumienione, tym razem ze złości. Z
trzaskiem cisnęła podręczniki jeden na drugim, chwyciła je oburącz i pomaszerowała w stronę
drzwi, nie zaszczycając mnie już ani jednym spojrzeniem.
Choć czułem się poirytowany, coś w jej gniewie złagodziło moją własną złość. Nie wiedzieć
czemu jej rozdrażnienie wydało mi się... urocze.
Szła sztywno, nie patrząc pod nogi, więc zahaczyła stopą o próg. Książki wypadły jej z rąk, ale
zamiast schylić się i je pozbierać, stała wyprostowana jak struna, nie patrząc na ziemię, jakby nie
była pewna, czy warto to wszystko podnosić.
Nie miałem świadków, wobec czego w ułamku sekundy znalazłem się u jej boku i zanim
zdołała przyjrzeć się rozrzuconym podręcznikom, ja już je podniosłem.
Pochylała się właśnie, ale na mój widok zamarła. Oddałem jej książki, uważając przy tym, by
nie dotknąć jej swoją lodowatą ręką.
– Dziękuję – powiedziała ostro.
– Nie ma za co. – Mój głos nadal brzmiał ochryple z racji wcześniejszego rozdrażnienia, ale
zanim zdołałem odchrząknąć i spróbować jeszcze raz, ona wyprostowała się i wyszła.
Patrzyłem jej śladem tak długo, aż zniknęła mi z pola widzenia.
Kolejna lekcja pozostała w mojej pamięci zamazaną plamą. Na szczęście pani Goff nigdy nie
miała do mnie pretensji o to, że jestem nieobecny duchem – wiedziała, że znam hiszpański
lepiej od niej, dawała mi więc swobodę, dzięki czemu mogłem rozmyślać.
 Czyli ignorowanie Dziewczyny nie wchodziło w grę, to już wiedziałem. Czy to jednak
oznaczało, że nie mam wyboru i będę musiał ją zniszczyć? Przecież to nie mogła być jedyna
opcja. Musiała istnieć alternatywa, jakieś lepsze rozwiązanie. Próbowałem coś wymyślić.
Dopiero pod koniec lekcji zwróciłem uwagę na Emmetta. Mój brat niezbyt dobrze potrafił
odczytywać nastroje innych, ale zauważył moją oczywistą przemianę. Zastanawiał się, co się
stało, że z mojej twarzy zniknęła nieprzejednana wściekłość, starał się nadać temu nazwę.
Ostatecznie uznał, że to, co widzi we mnie, to nadzieja.
Pełen nadziei? Tak mnie postrzegały osoby postronne?
Rozważałem to w drodze do samochodu. Tak konkretnie, to na co miałem nadzieję?
Niedługo jednak tkwiłem w zamyśleniu – wyczulony na myśli krążące wokół Dziewczyny, od
razu zwróciłem uwagę na jej imię pojawiające się w umysłach tych, których tak naprawdę nie
powinienem postrzegać jako rywali. Eric i Tyler, po tym jak – z niekłamaną radością –
dowiedzieli się o porażce Mike’a, szykowali się właśnie, by zrobić podobny krok.
Eric już zajął pozycję przy pickupie Belli, wiedząc, że w ten sposób nie będzie mogła mu uciec.
Lekcja Tylera się przedłużyła, chłopak siedział jak na szpilkach – chciał dogonić Bellę, zanim
odjedzie do domu.
Musiałem to zobaczyć.
– Zaczekaj tu na pozostałych, dobrze? – powiedziałem cicho do Emmetta.
Popatrzył na mnie podejrzliwie, ale ostatecznie wzruszył ramionami i się zgodził.
Ten chłopak kompletnie oszalał, pomyślał z rozbawieniem.
Bella wychodziła właśnie z sali gimnastycznej. Ustawiłem się tak, by mnie nie widziała. Gdy
zbliżyła się do zasadzki zastawionej przez Erica, ruszyłem przed siebie takim tempem, żeby
wyminąć ich w odpowiednim momencie.
Zauważyłem, że zesztywniała, gdy jej wzrok padł na czekającego na nią chłopaka. Zamarła na
chwilę, ale zaraz się rozluźniła i podeszła do auta.
– Hej, Eric. – Usłyszałem jej przyjazny głos.
Ogarnął mnie nieoczekiwany niepokój. A co, jeśli ten chudy nastolatek o niezdrowej cerze
jakimś cudem zdołał wzbudzić w niej zainteresowanie? Być może jej wcześniejsza dobroć wobec
chłopaka nie była całkowicie bezinteresowna.
Eric przełknął z trudem ślinę, aż mu podskoczyło jabłko Adama.
– Cześć, Bella – odparł. Dziewczyna wydawała się nieświadoma jego zdenerwowania.
– Co tam? – zapytała. Otworzyła kluczykiem drzwi samochodu, nie patrząc na niego i nie
widząc jego zakłopotania.
– Eee... Zastanawiałem się, czy, no, czy nie poszłabyś ze mną na ten bal na powitanie wiosny.
– Z trudem dobrnął do końca zdania.
Wtedy dopiero podniosła wzrok. Była zaskoczona czy uszczęśliwiona? Eric nie patrzył Belli w
oczy, więc w jego umyśle nie widziałem jej twarzy.
– Myślałam, że to dziewczyny wybierają – powiedziała speszona.
 – No, właściwie to tak – przyznał zawstydzony.
Ten żałosny chłoptaś nie działał mi na nerwy tak jak Mike Newton, ale nie znajdowałem ani
cienia współczucia dla jego katuszy – dopóki Bella nie odezwała się łagodnym głosem.
– To bardzo miło z twojej strony, ale akurat tego dnia jadę do Seattle.
Eric już to wiedział, ale i tak poczuł się zawiedziony.
– No tak – wymamrotał, ledwo zdobywając się na odwagę, by spojrzeć na czubek jej nosa. –
No cóż, może innym razem.
– Pewnie – przytaknęła, po czym przygryzła dolną wargę, jakby żałowała pochopnie danego
słowa.
Co mi się bardzo podobało.
Eric zwiesił ramiona i ruszył przed siebie. Zakłopotany i speszony szedł w kierunku
przeciwnym do miejsca, gdzie zostawił samochód.
W tej samej chwili wyminąłem Bellę i usłyszałem, jak wzdycha z ulgą. Zanim zdołałem się
powstrzymać, z moich ust wydobył się śmiech.
Okręciła się na pięcie, ale ja patrzyłem na wprost, próbując zatrzymać uśmiech wpełzający mi
na wargi.
Tuż za mną podążał Tyler. Niemal biegł, tak mu zależało na złapaniu Belli, zanim ta wyjedzie z
parkingu. Był śmielszy i bardziej pewny siebie niż tamtych dwóch. Dotąd zwlekał tylko dlatego,
że respektował pierwszeństwo Mike’a.
Chciałem, by udało mu się dopaść Bellę – z dwóch powodów. Jeśli – jak zaczynałem
podejrzewać – jego zainteresowanie ją drażniło, mógłbym napawać się jej reakcją. A jeżeli nie –
jeśli to na zaproszenie od Tylera czekała – też chciałem o tym wiedzieć.
Widziałem w Tylerze konkurenta, chociaż dobrze wiedziałem, że to niedorzeczne. Wydawał
się taki nużąco przeciętny i nijaki... Ale czy znałem preferencje Belli? Być może lubiła
przeciętniaków.
Aż się skrzywiłem na samą myśl. Nigdy nie będę typowym chłopakiem, głupotą z mojej strony
było ustawianie się w kolejce do jej serca. Jak mogła zainteresować się kimś, kto z definicji był
czarnym charakterem?
Nie zasłużyła sobie na kogoś takiego, była na to zbyt dobra.
Chociaż powinienem był pozwolić jej na ucieczkę, moja niewybaczalna ciekawość
powstrzymała mnie przed zrobieniem tego, co właściwe. Znowu. Tłumaczyłem sobie, że jeśli
Tyler straci teraz okazję, być może skontaktuje się z Bellą później, a ja nie będę wiedział, na
czym stanęło. Wyjechałem swoim volvo na wąską drogę, blokując jej wyjazd z parkingu.
Moje rodzeństwo wyszło już ze szkoły, ale ponieważ Emmett opowiedział im o wszystkim,
przesuwali się pomału, obserwując mnie i próbując zrozumieć moje poczynania.
Przyglądałem się Belli w lusterku wstecznym. Spoglądała wściekle na tył mojego wozu, jakby
żałowała, że jedzie zdezelowanym chevroletem, a nie czołgiem.
 Tyler podbiegł do swojego samochodu i natychmiast ustawił się za nią, wdzięczny za moje
trudne do wytłumaczenia manewry. Pomachał do niej, żeby zwrócić na siebie uwagę, ale tego
nie zauważyła. Odczekał chwilę, po czym wysiadł, zmusił się do spacerowego kroku i podszedł
do niej. Postukał w szybę.
Podskoczyła i spojrzała na niego zdezorientowana. Dopiero po kilku sekundach opuściła
szybę, ręcznie i nie bez trudności.
– Przepraszam, Tyler. Nie mogę się ruszyć, Cullen mnie zablokował – rzuciła z rozdrażnieniem.
Moje nazwisko wypowiedziała nienawistnym tonem.
– Ach to – odparł Tyler niezrażony jej nastrojem. – Wiem, jasne. Chciałem cię tylko o coś
zapytać przy okazji – dodał, uśmiechając się zuchwale.
Ucieszyło mnie, że zbladła, domyślając się, co dalej nastąpi.
– Zaprosisz mnie na ten bal wiosenny? – zapytał, nie dopuszczając do siebie możliwości
porażki.
– Nie będzie mnie wtedy w Forks, Tyler – odparła z nadal słyszalnym poirytowaniem.
– No tak, Mike coś wspominał.
– Więc dlaczego... – zaczęła.
Wzruszył ramionami.
– Miałem nadzieję, że to tylko taka gadka, by go spławić.
Jej oczy pociemniały, ale zaraz się opanowała.
– Przykro mi – powiedziała bez cienia żalu w głosie – ale naprawdę wtedy wyjeżdżam.
Zważywszy na jej upodobanie do stawiania potrzeb innych wyżej niż własnych, byłem nieco
zaskoczony jej ostrą odmową w kwestii balu. Ciekawe, co leżało u jej podstaw.
Tyler zaakceptował wymówkę, jego pewność siebie nic na tym nie ucierpiała.
– Nie ma sprawy. Przed nami jeszcze studniówka – powiedział i wrócił do samochodu.
Miałem rację, gdy postanowiłem poczekać na rozwój wypadków.
Przerażenie malujące się na twarzy Belli było bezcenne – powiedziało mi to, czego tak
rozpaczliwie pragnąłem się dowiedzieć: że Dziewczyna nie zakochała się w żadnej z tych
męskich kreatur ludzkich, które się do niej zalecały.
A do tego jej mina była niemożliwie zabawna.
W tym momencie dołączyło do mnie rodzeństwo, całkowicie zdezorientowane tym, że dla
odmiany ryczę ze śmiechu, zamiast zabijać wzrokiem wszystkich w polu widzenia.
Co jest takie śmieszne?, chciał wiedzieć Emmett.
Pokręciłem tylko głową, bo Bella włączyła hałaśliwy silnik. Znów wyglądała, jakby marzyła o
jeździe czołgiem.
– Jedź! – syknęła zniecierpliwiona Rosalie. – I przestań zachowywać się jak idiota. O ile
możesz.
Jej słowa mnie nie zdenerwowały, byłem bowiem zbyt rozbawiony. Ale zrobiłem, o co prosiła.
 W drodze do domu nikt się do mnie nie odzywał. Ja zaś co chwilę śmiałem się pod nosem,
przypominając sobie minę Belli.
Gdy skręciłem w ulicę dojazdową – przyspieszając teraz, gdy dookoła nie było już świadków –
Alice zepsuła mi humor.
– Czy teraz będę mogła porozmawiać z Bellą? – zapytała nagle.
– Nie! – warknąłem.
– To nie fair! Na co mam czekać?
– Jeszcze nie podjąłem decyzji.
– Jak uważasz, Edwardzie.
W jej umyśle znów rysowały się wyraźnie dwie alternatywne wersje przyszłości Belli.
– Po co miałabyś ją poznawać? – wymamrotałem, nagle zasępiony. – Jeśli ja ją zabiję?
Alice zawahała się na ułamek sekundy.
– Masz rację – przyznała.
Ostatni ostry zakręt pokonałem z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, po
czym zatrzymałem się z piskiem opon jakieś trzy centymetry od ściany garażu.
– Miłej przebieżki – rzuciła Rosalie z wyższością, gdy wypadłem z samochodu. Tego dnia
jednak nie planowałem biegania. Udałem się na polowanie.
Pozostali zamierzali wybrać się na łowy dzień później, jednak ja nie mogłem kazać czekać
swemu pragnieniu. Przedobrzyłem, opiłem się bardziej, niż to było konieczne – niewielkie stado
łosi i jeden nieduży baribal, na którego miałem szczęście natrafić o tak wczesnej porze roku.
Czułem się tak napęczniały, że aż to było niekomfortowe. Dlaczego więc to nie wystarczało?
Dlaczego jej zapach musiał działać na mnie o wiele mocniej niż wszystko inne?
Nie tylko jej zapach – było w niej coś takiego, co przyciągało nieszczęścia. Mieszkała w Forks
od kilku tygodni, a już dwukrotnie niemal straciła życie. Kto wie, czy właśnie w tym momencie
znów nie miała kolejnego rendez-vous ze śmiercią. Co tym razem? Meteoryt spadający z nieba,
robiący dziurę w dachu i miażdżący ją w jej własnym łóżku?
Polowanie się dla mnie skończyło, a do świtu było jeszcze tak daleko. Teraz, kiedy do głowy
przyszedł mi meteoryt, nie mogłem się pozbyć obrazu Belli tracącej życie. Próbowałem
zachować rozsądek i określić śladowość prawdopodobieństwa wszelkich katastrof, jakie tylko
zdołałem sobie wyobrazić, ale to mi w niczym nie pomogło. W końcu jakie było
prawdopodobieństwo, że Dziewczyna wyląduje w mieście, którego stałymi mieszkańcami są
wampiry? Jaka była szansa na to, że jednemu z nich tak przypadnie do gustu jak nikt inny na
świecie?
A co, jeśli coś jej się stało w nocy? Jeżeli przyjdę jutro do szkoły, myśląc tylko i wyłącznie o
niej, a jej krzesło będzie puste?
Myśl o ryzyku nagle stała się nie do wytrzymania. Jedynym sposobem na upewnienie się, że
Bella jest bezpieczna, było złapanie meteorytu, zanim wyrządzi jej krzywdę. Ogarnęło mnie
podekscytowanie, gdy uświadomiłem sobie, że za chwilę ją zobaczę.
 Minęła już północ, w domu Belli panowały cisza i ciemność. Jej samochód stał przy
krawężniku, na podjeździe dostrzegłem wóz policyjny jej ojca. W okolicy nie wyczułem żadnej
świadomej myśli. Obserwowałem dom z ciemnego lasu, z którym graniczył od wschodniej
strony.
Nie zauważyłem żadnego niebezpieczeństwa... Nie licząc mnie.
Wsłuchiwałem się w ciszę i wyłowiłem oddech dwóch osób w środku budynku. Dwa bijące
serca. To oznaczało, że wszystko jest w porządku.
Oparłem się o pień młodej choinki i czekałem na zbłąkane meteoryty. Oczywiście meteoryty
były jedynie metaforą wszystkich potencjalnych nieszczęść, jednak nie każdy z nich rozświetliłby
niebo jaskrawym ogniem. Przychodziło mi do głowy całe mnóstwo katastrof, które wydarzyłyby
się bez żadnego ostrzeżenia, które wkradłyby się cicho do domu – ba, być może nawet już tam
były.
Cóż za idiotyczne czarnowidztwo. Ulica, przy której stał dom Belli, nie miała przyłącza
gazowego, a więc mało prawdopodobne wydawało się zatrucie czadem. Wątpiłem, żeby
używali węgla. Na półwyspie Olympic nie występowały dzikie, niebezpieczne zwierzęta – gdyby
tak było, z pewnością już bym o tym wiedział. Nie żyły tu jadowite węże, skorpiony czy
skolopendry. Zaledwie parę gatunków pająków, żaden z nich nie zagrażał jednak życiu zdrowego
człowieka, no i nie spotykało się ich w budynkach. Idiotyczne – doskonale zdawałem sobie z
tego sprawę. Wiedziałem, że zachowuję się irracjonalnie.
A jednak czułem niepokój. Nie byłem w stanie wygasić mrocznych obrazów przesłaniających
mi myśli. Gdybym tylko mógł ją zobaczyć...
W ułamku sekundy pokonałem trawnik i wspiąłem się na mury. Okno na górze zapewne
przynależało do głównej sypialni – pokoju jej ojca. Być może powinienem był zacząć od tyłu, od
ściany, na której nie rzucałbym się tak w oczy. Zwisając z okapu, który trzymałem jedną ręką,
zajrzałem do środka przez szybę i aż się zapowietrzyłem.
To był jej pokój. Widziałem ją na wąskim łóżku, kołdrę zrzuconą na podłogę, prześcieradło
skotłowane wokół jej stóp. Rzecz jasna, nic jej nie dolegało – jak rozsądna część mnie od dawna
wiedziała. Bezpieczna... A jednak niespokojna. Poruszała się nerwowo i zarzuciła rękę nad
głowę. Tej nocy spała jak zając pod miedzą, czyżby wyczuwała bliskie niebezpieczeństwo?
Czułem obrzydzenie do siebie samego, gdy przyglądałem się, jak się rzuca na łóżku. Czy byłem
lepszy od zboczonego podglądacza? Nie – byłem znacznie gorszy.
Poluzowałem palce i już miałem zeskoczyć na ziemię, ale pozwoliłem sobie na jedno długie
spojrzenie na jej twarz.
Nadal daleka od spokoju: niewielka bruzda na środku jej czoła, kąciki ust wygięte ku dołowi.
Jej wargi zadrżały, po czym się rozchyliły.
– Okej, mamo – wymamrotała.
Bella mówiła przez sen.
 Moja ciekawość buchnęła ze zdwojoną siłą, dławiąc obrzydzenie do siebie samego. Od tak
dawna próbowałem ją usłyszeć – bezskutecznie. Perspektywa poznania jej niczym
nieprzesłoniętych, nieświadomie wypowiedzianych myśli skusiła mnie niepowstrzymaną mocą.
Czym w końcu były dla mnie zasady obowiązujące w świecie ludzi? Ile z nich ignorowałem
każdego dnia?
Od razu przyszły mi na myśl niezliczone nielegalne dokumenty potrzebne naszej rodzinie do
życia, jakie chcieliśmy prowadzić. Fałszywe historie i nazwiska, prawa jazdy, dzięki którym
mogliśmy zapisać się do szkoły, referencje medyczne pozwalające Carlisle’owi pracować w
szpitalu. Dokumentacja, zgodnie z którą nasza dziwna grupa dorosłych osób w bardzo zbliżonym
wieku mogła uchodzić za pełnoprawną rodzinę. Nic z tego nie byłoby konieczne, gdybyśmy nie
uparli się na krótkie okresy stabilizacji, gdybyśmy nie zapragnęli mieć domu.
Do tego dochodziła kwestia utrzymania się. Przy naszych zdolnościach parapsychologicznych
z łatwością zdobywaliśmy tajne informacje dotyczące transakcji papierami wartościowymi.
Takich jak my nie obowiązywały żadne zasady w tej kwestii, ale to, co robiliśmy, dalekie było od
uczciwości. Przesyłanie spadków z jednego fikcyjnego nazwiska na inne też mijało się z prawem.
No i te wszystkie morderstwa.
Nie bagatelizowaliśmy swoich uczynków, ale rzecz jasna nikt z nas nie stanął przed ludzkim
sądem i nie poniósł za nie kary. Tuszowanie zbrodni także było przestępstwem. Dlaczego więc
czułem wyrzuty sumienia w związku z tak drobnym przewinieniem, jakim było potajemne
najście domu Belli? Nigdy nie obowiązywało mnie ludzkie prawo. I nie byłaby to moja pierwsza
przygoda z wtargnięciem na cudzą posiadłość.
Wiedziałem, że nie ma ryzyka. Potwór wiercił się niespokojnie, jednak pozostawał na uwięzi.
Zamierzałem utrzymać bezpieczną odległość. Nie wyrządzić Belli żadnej krzywdy. Nawet się
nie dowie, że byłem u niej w pokoju. Chciałem jedynie upewnić się, czy wszystko jest w
porządku.
Reagowałem po prostu na podszepty siedzącego na lewym ramieniu diabła. Zdawałem sobie
z tego sprawę, wiedziałem też, że niestety na moim prawym ramieniu nie ma żadnego anioła.
Że zachowam się jak przystało na bestię rodem z koszmarów, bo nią właśnie byłem.
Okno nie było zablokowane, chociaż od długiego nieużywania trochę się zacinało. Wziąłem
głęboki wdech – musiał mi wystarczyć na cały pobyt w towarzystwie Dziewczyny – i pomału
odsunąłem szybę, krzywiąc się przy każdym jej skrzypnięciu. Przecisnąłem się przez wąski
otwór.
– Mamo, zaczekaj... – mamrotała Bella. – Przez Scottsdale Road będzie szybciej...
Jej pokój był niewielki – zagracony, niefunkcjonalny, ale czysty. Na podłodze obok łóżka stał
stos książek odwróconych grzbietami tak, że nie mogłem przeczytać tytułów. Przy tanim
odtwarzaczu CD leżały płyty, na wierzchu sterty znajdowało się puste przezroczyste opakowanie
na CD. Stosy papierów otaczały komputer wyglądający tak, jakby stanowił rekwizyt muzealny.
Na podłodze walały się buty.
 Bardzo chciałem przejrzeć książki i płyty, ale postanowiłem nie ryzykować. Usiadłem na
starym bujanym fotelu w przeciwległym kącie pokoju. Moje zdenerwowanie się rozpłynęło,
zniknęły mroczne myśli, wreszcie odzyskałem czystość umysłu.
Czy to możliwe, że kiedyś wydawała mi się dziewczyną przeciętnej urody? Pomyślałem o jej
pierwszym dniu w szkole i moim zniesmaczeniu powszechną fascynacją zauroczonych
chłopaków. Przypomniałem sobie jej twarz odzwierciedloną w ich myślach i nie rozumiałem,
dlaczego wtedy nie uznałem jej za piękną. Teraz jej piękno było dla mnie takie oczywiste.
W tym momencie – gdy potargane ciemne włosy okalały jej bladą twarz, gdy miała na sobie
zniszczoną, dziurawą koszulkę i stare spodnie dresowe, gdy jej rysy złagodniały we śnie, a pełne
wargi lekko się rozchyliły – aż mi zaparło dech w piersiach. To znaczy, zaparłoby – pomyślałem
posępnie – gdybym oddychał.
Bella umilkła, być może jej sen dobiegł końca.
Wpatrywałem się w jej twarz, próbując znaleźć jakiś sposób na to, by przyszłość stała się dla
mnie znośna.
Nie mogłem jej skrzywdzić, czy to oznaczało, że jedyną opcją pozostawała kolejna próba
ucieczki?
Teraz już nikt z moich bliskich nie mógłby oponować. Moja nieobecność nie naraziłaby ich na
niebezpieczeństwo. Nie narodziłyby się żadne podejrzenia, nikt nie wiązałby mojego wyjazdu z
wypadkiem na parkingu.
Zawahałem się, jak już wcześniej tego dnia. Wszystkie rozwiązania wydawały się jednakowo
złe.
Zza szafy wyłonił się mały brązowy pająk, widocznie go wypłoszyłem. Eratigena agrestis,
pająk hobo, sądząc po rozmiarze, młody samiec. Kiedyś uważany za niebezpiecznego, jednak
najnowsze badania wykazały, że jego jad nie zagraża człowiekowi. Tak czy inaczej, ukąszenia
bywały bolesne... Wyciągnąłem rękę i zgniotłem go jednym palcem.
Być może powinienem był darować mu życie, ale nie byłem w stanie znieść myśli, że Belli
stałaby się jakakolwiek krzywda.
Nagle nie potrafiłem znieść też innych własnych myśli.
Mogłem zabić każdego pająka w jej domu, odciąć kolce wszystkim krzewom różanym, których
mogła kiedyś dotknąć, zastopować każdy rozpędzony samochód jadący w promieniu kilometra
od miejsca, w którym się znajdowała – jednakże w żaden sposób nie mogłem zmienić siebie,
przestać być tym, kim – czym – byłem. Wpatrywałem się w swoje alabastrowe, niemal
kamienne dłonie – tak groteskowo nieludzkie – i posępniałem z każdą chwilą.
Nie liczyłem na to, że będę mógł rywalizować z istotami ludzkimi płci męskiej, bez względu na
to, czy jej się podobali, czy nie. Byłem czarnym charakterem, koszmarem i bestią – jak mogła
widzieć we mnie kogokolwiek innego? Gdyby znała prawdę, czułaby wobec mnie strach i
obrzydzenie. Jak ofiara w horrorze, powinna uciec, krzycząc z przerażenia.
Przypomniałem sobie pierwszy dzień na biologii... Wiedziałem, że to powinna być jej jedyna
właściwa reakcja.
 Ja natomiast nie powinienem wyobrażać sobie, że gdybym zaprosił ją na ten durny bal,
natychmiast zrezygnowałaby z naprędce uknutych planów i poszłaby ze mną.
To nie mnie przeznaczenie kazało jej powiedzieć „tak”, tylko komuś innemu, jakiejś ciepłej
ludzkiej istocie. I nawet nie będę mógł – kiedyś, gdy powie mu owo „tak” – wytropić tego faceta
i go zabić, ponieważ, kimkolwiek by był, ona na niego zasługiwała. Zasłużyła sobie na szczęście i
miłość – przy boku tego, kogo sobie wybierze.
A ja powinienem teraz postąpić właściwie. Nie mogłem udawać, że miłość do Dziewczyny
była dla mnie wyłącznie zagrożeniem.
W końcu nie miało znaczenia, czy ucieknę z Forks, czy nie – Bella nigdy nie będzie widziała we
mnie kogoś, kogo chciałbym, żeby widziała. Kogoś wartego jej uczucia.
Czy martwe, lodowate serce może pęknąć? Miałem bowiem wrażenie, że moje za moment
rozpadnie się na kawałki.
– Edward. – Bella nagle wypowiedziała moje imię.
Zamarłem, wpatrując się w jej zamknięte oczy.
Czy się obudziła i przyłapała mnie na podglądaniu? Wyglądała, jakby spała, jednak głos miała
bardzo czysty.
Westchnęła cicho i poruszyła się niespokojnie. Przeturlała się na bok – nadal we śnie.
– Edward – szepnęła.
Śniła o mnie.
Czy martwe, zlodowaciałe serce może znów zacząć bić? Czułem się tak, jakby moje miało za
chwilę wznowić swoje uderzenia.
– Zostań – westchnęła. – Nie odchodź. Proszę... zostań.
Śniła o mnie i nie był to koszmar. Chciała, żebym został z nią, we śnie.
Nie byłem w stanie nazwać uczuć, które mną owładnęły, nie miałem słów na tyle mocnych,
by je utrwalić. Na dłuższy moment dałem się im po prostu pochłonąć.
Gdy wynurzyłem się na powierzchnię, byłem już kimś innym. Moje życie stanowiło bezkresny,
niezmienny środek nocy i takim niestety musiało dla mnie pozostać – na zawsze. Jak to więc
możliwe, że w samym środku mojej mrocznej nocy wschodziło właśnie słońce?
Gdy stawałem się wampirem, w cierpieniach towarzyszących przeobrażeniu, sprzedając
własną duszę za nieśmiertelność, doświadczyłem prawdziwego zamrożenia. Moje ciało zaczęło
bardziej przypominać kamień niż żywą tkankę – wytrzymałe i niezmienne. Także i ja sam
uległem petryfikacji. Moja osobowość, upodobania i preferencje, humory i pragnienia –
wszystko to zastygło na jednym poziomie.
To samo tyczyło się pozostałych wampirów – każdy z nas był zamrożony. Żywe kamienie.
Zmiany w naszym przypadku zachodziły rzadko i w sposób nieodwracalny. Byłem świadkiem
takiego przeobrażenia Carlisle’a, a potem, dziesięć lat później, Rosalie. Miłość zmieniła ich na
wieki i nigdy nie miała zblednąć. Minęło już ponad osiemdziesiąt lat, odkąd Carlisle znalazł
Esme, a nadal patrzył na nią jak świeżo zakochany chłopak. I tak miało już być zawsze.
 Dla mnie również. Już zawsze będę kochał tę kruchą dziewczynę – do końca mojej bezkresnej
egzystencji.
Wpatrywałem się w jej śpiącą twarz, czując, jak miłość wypełnia każdy zakamarek mojego
kamiennego ciała.
Teraz spała spokojnie, na jej ustach rysował się blady uśmiech. Zacząłem bić się z myślami.
Kochałem ją, powinienem więc zebrać w sobie tyle siły, by móc ją zostawić. Zdawałem sobie
sprawę, że w tym momencie jestem na to za słaby – ale może udałoby mi się obejść przyszłość
w jeszcze inny sposób.
Alice widziała tylko dwie ścieżki przyszłości Belli, teraz rozumiałem je obie.
Moja miłość do Dziewczyny nie powstrzyma mnie przed jej zabiciem, jeśli pozwolę sobie na
choćby jeden błąd. Ale teraz nie czułem w sobie potwora, nie mogłem go w sobie znaleźć. Być
może uczucie uciszyło go na dobre. Gdybym teraz zabił, nie byłoby to celowe działanie, lecz
nieszczęśliwy wypadek.
Dlatego musiałem zachować absolutną ostrożność. Nigdy, przenigdy, nie wolno mi uśpić
czujności, musiałem kontrolować każdy swój oddech i zawsze pilnować bezpiecznej odległości.
Nie popełnię błędu.
Wreszcie zrozumiałem też drugą nitkę przyszłości. Wcześniej zaskakiwała mnie wizja Alice –
co takiego musiałoby się stać, żeby Bella przerodziła się w więźnia nieśmiertelnego niby-życia? A
teraz – owładnięty miłością i tęsknotą – zdawałem sobie sprawę, że w niewybaczalnym
egoizmie mogłem sam poprosić ojca o przysługę. Poprosić, by odebrał jej życie i duszę, żebym
mógł zatrzymać Bellę na zawsze.
Zasługiwała na coś lepszego.
Na szczęście widziałem jeszcze jedną odnogę przyszłości – cieniutką linę, po której mógłbym
stąpać, o ile zachowałbym równowagę.
Czy mi się to uda? Być z nią i jednocześnie pozwolić jej pozostać istotą ludzką?
Zastygłem w kompletnym bezruchu, po czym wziąłem głęboki wdech. A potem kolejny, i
jeszcze jeden, tak by jej zapach rozprzestrzenił się po moim organizmie jak gwałtowny pożar.
Powietrze w pokoju było aż gęste od tego aromatu, pokrywał on każdy centymetr powierzchni.
Czułem silne zawroty głowy, ale je zwalczyłem. Musiałem się do tego przyzwyczaić, jeśli
zamierzałem regularnie widywać się z Bellą. Kolejny głęboki, palący wdech.
Siedziałem, obserwując, jak śpi, aż na wschodzie nieba zza chmur wychynęło słońce. Cały czas
oddychałem i próbowałem znaleźć najlepsze rozwiązanie.
Wróciłem do domu chwilę po tym, jak moje rodzeństwo wyjechało do szkoły. Szybko się
przebrałem, unikając pytającego wzroku Esme, która widziała dziki błysk w moim oku i czuła
jednocześnie niepokój oraz ulgę. Moja długotrwała melancholia ją smuciła, cieszyła się więc, że
najwyraźniej dobiegła końca.
Pobiegłem do szkoły, docierając na miejsce kilka sekund po rodzeństwie. Nie odwrócili się,
choć Alice musiała wiedzieć, że stoję w gęstym lesie graniczącym z terenem szkoły. Odczekałem,
aż nikt nie będzie patrzył, i wyszedłem niedbałym krokiem na przepełniony parking.
 Usłyszałem warkot silnika pickupa Belli i zatrzymałem się za chevroletem suburban – z tego
miejsca mogłem się jej przyglądać, nie ryzykując, że mnie na tym nakryje.
Wjechała na parking, przez dłuższą chwilę patrzyła gniewnie na moje volvo, ostatecznie
zaparkowała najdalej, jak się dało. Z grymasem na twarzy.
Uświadomiłem sobie, że zapewne nadal jest na mnie zła – i ma ku temu powody.
Nie wiedziałem, czy śmiać się, czy płakać. Wszystkie moje plany i kombinacje na nic się nie
zdadzą, jeśli ona nie odwzajemni moich uczuć, prawda? Przecież jej mógł się podobać każdy!
Cóż za arogancki głupiec ze mnie.
W sumie byłoby o wiele lepiej dla niej, gdyby się mną nie interesowała. Oczywiście, nie
zaprzestałbym swoich starań, ale respektowałbym odmowę. Tyle byłem jej winien. Nie. Byłem
jej winien znacznie więcej – chociażby prawdę, której nie mogłem zdradzić. Postaram się ją
ostrzec, a jeśli przyzna, że to nie ja jestem tym jedynym, któremu powie kiedyś „tak”, wyjadę.
Ruszyłem cicho przed siebie, zastanawiając się, jak najlepiej zagaić rozmowę.
Ułatwiła mi zadanie, przy wysiadaniu upuszczając kluczyki do głębokiej kałuży. Schyliła się, ale
ją uprzedziłem i wyjąłem je, zanim zdążyła zanurzyć palce w zimnej wodzie.
Oparłem się o jej samochód. Wyprostowała się.
– Jak to robisz? – zapytała.
Owszem, nadal była zła.
Podałem jej kluczyki.
– Jak co robię?
Wyciągnęła rękę, upuściłem klucze na jej dłoń, a potem wziąłem głęboki wdech, wciągając jej
zapach.
– Znienacka się materializujesz – wyjaśniła.
– Bello, to naprawdę nie moja wina, że jesteś nadzwyczaj mało spostrzegawcza. – Moje słowa
zabrzmiały kpiąco, niemal jak żart. Czy było coś, czego ona nie zauważała?
Czy zauważyła teraz, że mój głos otulił jej imię pieszczotą?
Spojrzała na mnie ze złością, nie doceniając najwidoczniej mojego poczucia humoru. Jej serce
przyspieszyło – z wściekłości? Ze strachu? Po chwili opuściła wzrok.
– A może wyjaśniłbyś mi, po co wczoraj blokowałeś wyjazd z parkingu? – zapytała, nie patrząc
mi w oczy. – Myślałam, że masz zamiar udawać, iż nie istnieję, a nie doprowadzać mnie do
szału.
W dalszym ciągu zła. Ułagodzenie jej będzie wymagało pewnego wysiłku z mojej strony.
Najważniejsze, żebym wypełnił daną sobie obietnicę i starał się mówić prawdę.
– Nie chodziło o ciebie, tylko o Tylera. Musiałem dać mu szansę – odparłem i zaśmiałem się,
przypominając sobie jej minę z poprzedniego dnia. Kontrolowanie własnych reakcji na jej osobę
pochłaniało całą moją energię, nie zostawało już nic, by zapanować nad emocjami.
– Ty... – zaczęła, ale zawiesiła głos. Zbyt wściekła, żeby dokończyć. I znów ta sama mina.
Zdusiłem w sobie śmiech, już była wystarczająco na mnie zła.
 – Nie udaję też wcale, że nie istniejesz – dokończyłem. Uznałem, że warto jest przybrać
niedbały, kpiący ton. Nie chciałem jej więcej straszyć. Musiałem ukryć głębię swoich uczuć,
utrzymywać luźną atmosferę.
– A więc masz zamiar doprowadzać mnie do szału, tak? Aż w końcu szlag mnie trafi? No cóż,
jakoś trzeba się mnie pozbyć, skoro vanowi Tylera się nie udało.
Poczułem gniew. Jak ona mogła wierzyć w coś takiego?
Moje oburzenie było irracjonalne – Bella nie miała pojęcia, ile trudu włożyłem w utrzymanie
jej przy życiu, nie zdawała sobie sprawy, że toczyłem o nią walkę z rodziną, nie wiedziała, jaką
przemianę przeszedłem poprzedniej nocy. Ale i tak byłem zły. Niekontrolowana emocja.
– Bello, to absurd – warknąłem.
Na jej twarz wstąpił rumieniec. Odwróciła się do mnie plecami i ruszyła przed siebie. Nie
zasłużyła sobie na taką wrogość, zrobiło mi się głupio.
– Czekaj! – poprosiłem.
Nie zatrzymała się, więc poszedłem za nią.
– Przepraszam, byłem niemiły. Nie mówię, że odwołuję to, co powiedziałem – bo absurdem
było uważać, że chciałem ją skrzywdzić w jakikolwiek sposób – niemniej było to niemiłe.
– Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju?
Czy to było „nie”, które dla mnie przewidziała? Czy tego właśnie chciała? Czy moje imię, które
wypowiedziała przez sen, nic dla niej nie znaczyło?
Pamiętałem dokładnie ton jej głosu i wyraz twarzy, gdy prosiła, bym został.
Ale jeśli teraz odmawiała... Cóż, widocznie tak musiało być. Wiedziałem, co będę musiał
zrobić.
Utrzymuj luźną atmosferę, napomniałem sam siebie. To miało być nasze ostatnie spotkanie.
Zostawię ją więc z pozytywnym wspomnieniem. Udam zwykłego chłopaka. A co więcej, dam jej
wybór i uszanuję jej decyzję.
– Chciałem cię o coś spytać, ale nie dałaś mi dojść do głosu. – Właśnie wymyśliłem, w jaki
sposób ją zapytam, i uśmiechnąłem się do tej myśli.
– Czy ty masz rozdwojenie jaźni?
Tak to zapewne wyglądało dla postronnego obserwatora. Zachowywałem się w sposób
niezrównoważony, zbyt wiele nowych emocji mnie zalewało.
– Widzisz? Znów zaczynasz.
Westchnęła.
– Dobra. O co chodzi?
– W następną sobotę... – zacząłem. Szok pojawił się na jej twarzy, musiałem ugryźć się w
język, by znów się nie roześmiać. – No wiesz, kiedy jest ten bal wiosenny...
– Myślisz, że jesteś dowcipny? – przerwała mi i wreszcie na mnie popatrzyła.
– Pozwolisz, że skończę?
 Czekała w milczeniu, przygryzając dolną wargę.
Ten widok sprawił, że na moment zabrakło mi słów. W dawno zapomnianych, tkwiących
gdzieś głęboko okruchach człowieczeństwa poczułem coś dziwnego i obcego. Jeśli chciałem
dobrze odegrać swoją rolę, musiałem to zignorować.
– Słyszałam, że zamiast na bal wybierasz się tego dnia do Seattle. Może miałabyś ochotę
załapać się na darmowy transport? – zaproponowałem, uznając, że jest coś lepszego od
poznania jej planów na ten dzień: uczestniczenie w nich razem z nią. O ile się zgodzi.
Popatrzyła na mnie w osłupieniu.
– Hę?
– Chciałbyś się załapać na darmowy transport? – Sam na sam z nią w samochodzie – na tę
myśl gardło mi zapłonęło żywym ogniem. Wziąłem głęboki wdech. Przyzwyczaj się do tego.
– A kto miałby go oferować? – zapytała skonfundowana.
– Ja, a któż by inny? – odparłem powoli.
– Ale dlaczego?
Czy to, że mogłem pragnąć jej towarzystwa, było aż tak szokujące? Najwyraźniej stworzyła
sobie w myślach bardzo negatywny obraz mojej osoby.
– I tak zamierzałem pojechać jakoś w tym miesiącu – powiedziałem z pozorną nonszalancją. –
Poza tym, szczerze mówiąc, nie wierzę, że twój samochód dojedzie do celu. – Bezpieczniej było
kpić, niż pozwolić sobie na zbyt poważny ton.
– Jestem wzruszona twoją troską, ale nie martw się, auto świetnie się spisuje – odparła, nadal
zaskoczona. Znów ruszyła przed siebie, starałem się dotrzymać jej kroku.
Nie była to jednoznaczna odmowa, ale coś bardzo w tym stylu. Czyżby przemawiało przez nią
wyłącznie dobre wychowanie?
– Ale na jednym baku nie dojedzie do Seattle, prawda?
– Nie rozumiem, dlaczego miałoby cię to obchodzić? – mruknęła.
Jej puls przyspieszył, oddech był płytszy, szybszy. Sądziłem, że moje żarty ją uspokoją,
widocznie znowu ją przestraszyłem.
– Wszystkich powinno obchodzić marnotrawienie nieodnawialnych źródeł energii. – Moja
odpowiedź miała zabrzmieć dość neutralnie i sztampowo, nie miałem jednak pojęcia, czy ona
odbiera ją w taki sam sposób. Jej milczący umysł nie dawał mi spokoju.
– Wiesz co, Edwardzie... Naprawdę nie nadążam za tobą. Jeszcze nie tak dawno twierdziłeś,
że nie chcesz się ze mną kolegować.
Przeszył mnie dreszcz, gdy wypowiedziała moje imię. Wróciłem wspomnieniami do jej
pokoju, do chwili, jak mnie wołała i prosiła, bym został. Ach, jak bardzo pragnąłem napawać się
tamtą emocją.
Ale w tym momencie mogłem tylko zachować szczerość.
– Powiedziałem, że lepiej będzie, jeśli nie będziemy utrzymywać ze sobą bliższych kontaktów,
a nie, że nie chcę ich utrzymywać w ogóle.
 – Dzięki, teraz już wszystko rozumiem – odparła sarkastycznie.
Zatrzymała się pod dachem stołówki i spojrzała mi w oczy. Serce jej załomotało. Ze strachu
czy z gniewu?
Kolejne słowa dobierałem bardzo rozważnie. Ona powinna zrozumieć, że w jej najlepszym
interesie leży odcięcie się ode mnie jak najszybciej.
– Byłoby... roztropniej, gdybyśmy nie zostali przyjaciółmi – wyjaśniłem. Wpatrując się w
czekoladową otchłań jej oczu, niemal zapomniałem, że miałem utrzymywać luźną atmosferę. –
Ale mam już dość starań, żeby nie zwracać na ciebie uwagi, Bello. – Wypowiadane słowa paliły
mnie w usta.
Przestała oddychać, a ja przez ułamek sekundy zdążyłem wpaść w panikę. A więc naprawdę ją
przeraziłem?
Tym lepiej. Zabiorę moje „nie” i będę próbował z nim żyć.
– Pojedziesz ze mną do Seattle? – zapytałem bez ogródek.
Kiwnęła twierdząco głową, serce jej przy tym waliło jak oszalałe.
„Tak”! Zgodziła się!
Wtedy odezwało się moje sumienie. Jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić?
– Co nie zmienia faktu, że naprawdę powinnaś się trzymać ode mnie z daleka – ostrzegłem.
Czy mnie usłyszała? Czy ucieknie przed przyszłością, którą próbowałem jej narzucić? Czy byłem
w stanie zrobić cokolwiek, by uratować ją przede mną?
Atmosfera ma być lekka!, krzyknąłem na siebie.
– Do zobaczenia na biologii! – rzuciłem.
Od razu uświadomiłem sobie, że się nie zobaczymy na lekcji. Tak łatwo przyszło jej rozproszyć
moje myśli.
Zmusiłem się, by odejść.
 6 GRUPA KRWI

Następnego dnia śledziłem ją nieustannie oczami innych, ledwo zwracając uwagę na wszystko
pozostałe, co się wokół mnie działo. Oczywiście nie były to oczy Mike’a Newtona, ponieważ nie
mogłem znieść jego obraźliwych fantazji, ani też oczy Jessiki Stanley, irytowała mnie bowiem jej
niechęć do Belli. Najlepszym wyborem okazała się Angela Weber, o ile znajdowała się w pobliżu.
To dobra dziewczyna, w jej myślach czułem się więc komfortowo. Niekiedy najlepszy wgląd
miałem przez nauczycieli.
Byłem zaskoczony, jak często Bella się potyka – o nierówności chodnika, porzucone książki
czy, najczęściej, o własne stopy. Podsłuchiwani przeze mnie ludzie uważali, że jest niezdarna.
Zamyśliłem się nad tym. Rzeczywiście, miewała problemy z zachowaniem równowagi.
Pamiętam, jak pierwszego dnia zderzyła się z ławką, jak poślizgnęła się na lodzie przed
wypadkiem na parkingu, jak poprzedniego dnia wpadła na futrynę drzwi. To dziwne, ale ci
wszyscy ludzie mieli rację. Bella rzeczywiście była niezdarna.
Nie miałem pojęcia, co mnie tak rozbawiło, jednak przechodząc z lekcji historii USA na
angielski, wybuchnąłem głośnym śmiechem i kilka osób spojrzało na mnie podejrzliwie.
Natychmiast odwrócili jednak wzrok od moich odsłoniętych zębów. Jak mogłem wcześniej tego
nie zauważyć? Być może dlatego, że ogólnie miała w sobie dużo wdzięku – w sposobie, w jaki
trzymała głowę, w łuku szyi...
W tym momencie jednak nie dostrzegałem ani śladu jej wdzięku. Pan Varner przyglądał się
bowiem, jak Bella potyka się o wykładzinę i dosłownie opada na krzesło.
Znów się zaśmiałem.
Czas wlókł się w ślimaczym tempie, a ja czekałem na okazję ujrzenia jej na własne oczy.
Wreszcie zadzwonił dzwonek. Pomaszerowałem szybkim krokiem do stołówki, żeby zająć
miejsce. Byłem jednym z pierwszych uczniów, usiadłem przy stoliku, który zwykle stał pusty,
wiedząc, że nikt się do mnie nie dosiądzie.
Moje rodzeństwo nie wydawało się zdziwione, widząc mnie siedzącego samotnie nie tam,
gdzie zwykle. Zapewne Alice ich uprzedziła.
Rosalie wyminęła mnie bez słowa.
Idiota, pomyślała.
Nasze relacje nigdy nie były łatwe – obraziłem ją w pierwszych słowach, a od tego momentu
czekała nas już tylko równia pochyła. Miałem wrażenie, że w ciągu ostatnich dni Rose była
jeszcze bardziej wkurzona niż zwykle. Westchnąłem. U niej zawsze chodziło wyłącznie o nią
samą.
 Jasper, przechodząc obok, uśmiechnął się półgębkiem.
Powodzenia, pomyślał pełen obaw.
Emmett przewrócił oczami i pokręcił głową. Postradał zmysły, biedny chłopak.
Alice za to promieniała, jej zęby błyszczały nienaturalnie. Czy teraz już mogę porozmawiać z
Bellą???
– Nie mieszaj się w to – rzuciłem pod nosem.
Dobrze, upieraj się do woli. To i tak tylko kwestia czasu.
Znów westchnąłem.
Nie zapominaj o dzisiejszych ćwiczeniach na biologii.
Skinąłem głową. Irytowało mnie, że pan Banner ma takie plany na ten dzień. Zmarnowałem
tyle godzin biologii, siedząc obok Belli i udając, że ją ignoruję – cóż za bolesna ironia, że właśnie
wtedy, gdy postanowiłem więcej jej nie ignorować, muszę zrezygnować z udziału w lekcji.
Czekając na Bellę, obserwowałem ją oczami ucznia pierwszej klasy, który szedł za Jessicą do
stołówki. Jessica trajkotała coś o nadchodzącym balu, ale Bella milczała. Inna rzecz, że koleżanka
nie dawała jej dojść do słowa.
Gdy weszły do środka, spojrzenie Belli natychmiast powędrowało do stolika, przy którym
siedziało moje rodzeństwo. Patrzyła na nich przez chwilę, po czym zmarszczyła czoło i opuściła
wzrok. Nie zauważyła mnie.
Wydawała się taka... smutna. Poczułem nieodparte pragnienie, by wstać, podejść do niej i
jakoś ją pocieszyć. Tyle że nie wiedziałem, jak miałbym to zrobić. Jessica nadal paplała o balu,
czyżby Bellę frustrował fakt, że na niego nie pójdzie? To raczej wydawało się mało
prawdopodobne.
Ale jeśli tak właśnie było... Żałowałem, że nie mogę jej zaproponować swojego towarzystwa
w zabawie. Niestety, to niemożliwe. Fizyczna bliskość wymagana w tańcu mogłaby okazać się
zbyt niebezpieczna.
Na obiad kupiła sobie tylko coś do picia i nic więcej. Czy to dobrze? Nie powinna się lepiej
odżywiać? Nigdy wcześniej nie zwracałem większej uwagi na to, co jedzą ludzie.
Istoty ludzkie były tak przerażająco kruche! Miałem milion powodów do zmartwienia.
– Edward Cullen znowu się na ciebie gapi – usłyszałem głos Jessiki. – Ciekawe, czemu usiadł
dziś sam.
Byłem jej wdzięczny – choć jej niechęć do Belli przybrała na sile – ponieważ dzięki niej Bella
podniosła gwałtownie głowę i rozglądała się tak długo, aż jej wzrok napotkał mój.
Teraz na jej twarzy nie widać było ani cienia smutku. Pozwoliłem sobie łudzić się, że czuła się
nieszczęśliwa, ponieważ wydawało jej się, że nie ma mnie już w szkole. Aż się uśmiechnąłem na
tę myśl.
Pokiwałem palcem, przyzywając ją do siebie. Wydawała się tak przestraszona, że miałem
ochotę znów się z nią podroczyć. Dlatego mrugnąłem jednym okiem, aż jej szczęka opadła.
– Czy on ma ciebie na myśli? – zapytała Jessica nieco grubiańsko.
 – Może potrzebuje pomocy przy zadaniu domowym z biologii – odparła Bella cichym,
niepewnym głosem. – Eeee... Lepiej pójdę sprawdzić, o co mu chodzi.
To zabrzmiało jak kolejne „tak”.
Potknęła się dwukrotnie w drodze do mojego stolika, choć na idealnie równym linoleum nic
nie blokowało jej przejścia. Jakim cudem to wszystko mi jakoś umknęło? Najwidoczniej
skupiałem się głównie na jej nieczytelnych myślach. Czego jeszcze w takim razie nie
dostrzegałem?
Próbowałem przygotować się na jej nadejście. Szczerze i swobodnie, swobodnie i szczerze,
powtarzałem w myślach jak mantrę.
Z wahaniem zatrzymała się za stojącym naprzeciwko mnie krzesłem. Wziąłem głęboki wdech,
ale przez nos, nie przez usta.
Niech mnie pali, pomyślałem posępnie.
– Może usiadłabyś dzisiaj ze mną? – poprosiłem.
Odsunęła krzesło i zajęła miejsce, przez cały czas się we mnie wpatrując. Wydawała się
zdenerwowana. Czekałem, aż coś powie.
Zabrało jej to dłuższą chwilę, ale w końcu się odezwała:
– Nie do tego mnie przyzwyczaiłeś.
– No cóż... – Zawahałem się. – Doszedłem do wniosku, że skoro i tak skończę w piekle, równie
dobrze mogę po drodze zaszaleć.
Po co powiedziałem coś takiego? Nie miałem pojęcia, dobrze, że przynajmniej byłem szczery.
A może ona wyczuje subtelne ostrzeżenie kryjące się w moich słowach? Może zrozumie, że
powinna natychmiast wstać i odejść?
Nie zrobiła tego. Wpatrywała się we mnie z nadzieją, że dokończę swoją wypowiedź.
– Słuchaj, nie mam zielonego pojęcia, o co ci chodzi – odezwała się, gdy milczałem.
Poczułem ulgę. Uśmiechnąłem się.
– Na to właśnie liczyłem. Myślę, że twoi znajomi mają mi za złe, że im ciebie podkradłem –
dodałem. Trudno było mi ignorować myśli innych krzyczące mi za plecami, a poza tym chciałem
zmienić temat.
Niezbyt ją to zmartwiło.
– Jakoś to przeżyją – odparła.
– Mogę cię już im nie oddać – powiedziałem. Nie byłem pewien, czy się z nią drażnię, czy
jestem szczery. W jej obecności mój umysł stawał się prawdziwą galaretą.
Bella z trudem przełknęła ślinę.
Parsknąłem na widok jej miny.
– Boisz się? – To wcale nie powinno mnie bawić. Strach był jak najbardziej na miejscu.
– Skąd – zaprzeczyła. Głos jej się przy tym załamał, zdradzając kłamstwo. – Jestem raczej
zaskoczona. Skąd ta zmiana?
 – Już ci mówiłem – mam dość trzymania się z dala od ciebie. Więc daję sobie z tym spokój. –
Zmusiłem się, by uśmiech nie schodził mi z twarzy.
– Spokój? – powtórzyła zdziwiona.
– Nie chcę dłużej być grzecznym chłopcem – wyjaśniłem. To tyle, jeśli chodzi o lekki ton. – Od
teraz będę robił to, na co mam ochotę, i niech się dzieje, co chce. – Przynajmniej zachowałem
szczerość. Niech Bella zobaczy, jakim jestem egoistą. Może to będzie dla niej ostrzeżeniem.
– Znów nic nie rozumiem.
Byłem wystarczająco egoistyczny, by mnie to ucieszyło.
– Przy tobie zawsze się niepotrzebnie rozgaduję. Mam z tym problem. Jeden z wielu zresztą. –
I to raczej drobny problem w porównaniu z pozostałymi.
– Nie martw się. I tak nigdy nie wiem, o co ci chodzi – zapewniła mnie.
Bardzo dobrze. To oznacza, że nie odejdzie.
– Na to właśnie liczę.
– Czyli... Mówiąc po ludzku, zostajemy przyjaciółmi?
Zamyśliłem się na chwilę.
– Przyjaciółmi... – powtórzyłem. Nie podobało mi się brzmienie tego słowa. Było takie...
niewystarczające.
– Albo i nie – szepnęła, bardzo zakłopotana.
Czyżby myślała, że jej nie lubię?
Uśmiechnąłem się.
– Sądzę, że możemy spróbować. Ale uprzedzam cię, że przyjaźń ze mną to nic dobrego.
Czekałem na to, co powie. Byłem rozdarty – z jednej strony pragnąłem, by wreszcie dotarło
do niej, co mówię, z drugiej strony chyba umarłbym, gdyby wzięła moje ostrzeżenia na serio.
Cóż za melodramat!
Jej serce przyspieszyło.
– Często to powtarzasz – powiedziała.
– Bo mnie nie słuchasz – odparłem ze zbytnią gorliwością. – Nadal czekam, aż potraktujesz
mnie poważnie. Jeśli jesteś bystra, sama zaczniesz mnie unikać.
Mogłem sobie tylko wyobrazić ból, jaki poczuję, gdy Bella zrozumie sytuację na tyle, by
podjąć właściwą decyzję.
Jej oczy zwęziły się w szparki.
– No tak, już wcześniej dałeś mi do zrozumienia, jak oceniasz moje zdolności intelektualne.
Nie byłem pewien, co ma na myśli, ale uśmiechnąłem się przepraszająco – najwidoczniej
musiałem ją przypadkiem urazić.
– Podsumowując – powiedziała powoli – póki nie przejrzę na oczy, możemy próbować się
przyjaźnić, zgadza się?
– Tak to mniej więcej wygląda.
 Opuściła głowę, wbiła spojrzenie w trzymaną w dłoniach butelkę z lemoniadą. Męczyła mnie
ciągła niewiedza.
– O czym myślisz? – zapytałem. Poczułem ogromną ulgę, gdy wreszcie wypowiedziałem te
słowa. Nie pamiętałem już, jak to jest czuć powietrze w płucach, ale zastanawiałem się, czy tak
właśnie czuje się człowiek, który może wreszcie nabrać haust po dłuższym bezdechu.
Spojrzała mi w oczy, jej oddech przyspieszył, policzki się zaróżowiły. Wciągnąłem powietrze,
napawając się jej zapachem.
– Zastanawiam się, kim naprawdę jesteś.
Zastygłem w uśmiechu, choć panika wstrząsnęła mną od środka.
Naturalnie, że się zastanawiała. Była inteligentna, trudno było oczekiwać, że przymknie oko
na coś tak oczywistego.
– I jak ci idzie? – zapytałem z taką nonszalancją, jaką zdołałem z siebie wykrzesać.
– Kiepsko – przyznała.
Poczucie ulgi uwolniło mój uśmiech.
– Masz jakieś teorie?
Cokolwiek wymyśliła, nie mogło to być gorsze od prawdy.
Zaczerwieniła się mocniej i nic nie powiedziała. Czułem falę ciepła bijącą od jej rumieńca.
Uznałem, że użyję siły swojej perswazji, co zwykle działało na istoty ludzkie.
– Powiesz mi? – Uśmiechnąłem się zachęcająco.
Pokręciła głową.
– Spaliłabym się ze wstydu.
Ech. Niewiedza była najgorsza ze wszystkiego. Nie rozumiałem, dlaczego jej podejrzenia
miałyby być zawstydzające.
– To takie frustrujące – rzuciłem.
Moje narzekanie coś w niej obudziło. W jej oczach pojawił się błysk, a słowa popłynęły
szybciej niż zwykle.
– Nie rozumiem, co w tym takiego frustrującego – powiedziała. – To, że... że ktoś nie chce ci
się zwierzyć, a jednocześnie co rusz czyni jakieś enigmatyczne uwagi, nad których zrozumieniem
człowiek biedzi się po nocy, bo z nerwów nie może zasnąć? Gdzie tu, u licha, powód do
frustracji?
Popatrzyłem na nią zdumiony. Zmartwiło mnie, że ma rację. Byłem niesprawiedliwy. Bella nie
mogła wiedzieć, że lojalność i rozmaite ograniczenia związują mi język, ale to przecież nie
zmieniało faktu, że dostrzegała moją powściągliwość.
– Albo jeszcze lepiej – ciągnęła. – Taka osoba może nie tylko mówić, ale i robić różne dziwne
rzeczy. Jednego dnia, dajmy na to, ratuje ci życie, przecząc prawom fizyki, a nazajutrz traktuje
cię jak pariasa, bez jednego słowa wyjaśnienia, choć obiecała, że wszystko wytłumaczy.
Faktycznie, zero frustracji.
 To było najdłuższe przemówienie, jakim mnie dotąd uraczyła. Do listy jej cech dodałem
kolejną.
– Nie powiem, masz charakterek.
– Nie lubię hipokryzji.
Rzecz jasna, miała prawo czuć się poirytowana.
Wpatrywałem się w nią, zastanawiając się, jak mógłbym cokolwiek jej powiedzieć, nie
mówiąc w istocie niczego, kiedy moją uwagę odwróciły ciche pokrzykiwania myśli Mike’a
Newtona. Chłopak był tak wkurzony i tak prymitywnie wulgarny, że znów się zaśmiałem.
– Co jest? – zapytała.
– Twój chłopak zdaje się sądzić, że jestem wobec ciebie chamski. Zastanawia się, czy tu nie
podejść i nas nie rozdzielić. – Ach, niech by tylko spróbował. Ponownie się roześmiałem.
– Nie wiem, kogo masz na myśli – odparła lodowatym tonem. – Ale i tak z pewnością się
mylisz.
Bardzo mnie ucieszył sposób, w jaki zbagatelizowała Mike’a.
– Nie mylę się. Mówiłem ci, większość ludzi łatwo rozszyfrować.
– Poza mną, rzecz jasna.
– Tak, poza tobą. – Czy ona musiała we wszystkim stanowić wyjątek? – Ciekawe, dlaczego tak
jest.
Wpatrywałem się w jej oczy, próbując coś z nich wyczytać.
Odwróciła głowę, otworzyła butelkę i upiła łyk lemoniady, cały czas patrząc w stół.
– Nie jesteś głodna? – zapytałem.
– Nie. – Popatrzyła na pusty blat między nami. – A ty?
– Nie, nie jestem głodny. – Tego z całą pewnością nie mógłbym o sobie powiedzieć.
Wydęła wargi. Czekałem, co będzie dalej.
– Zrobisz coś dla mnie? – zapytała, nagle spoglądając mi w oczy.
Zaniepokoiłem się. Czego mogła ode mnie chcieć? Prawdy, której nie mogłem jej
zaoferować? Której nie powinna nigdy poznać?
– To zależy co.
– Nic wielkiego – zapewniła.
Czekałem, ciekawość mnie aż pożerała. Jak zwykle.
– Czy nie mógłbyś... – zaczęła powoli, wpatrując się przy tym uparcie w butelkę i przesuwając
palec po otworze szyjki. – Uprzedzić jakoś, kiedy następnym razem postanowisz mnie
ignorować dla mojego własnego dobra? Chcę być przygotowana.
Pragnęła ostrzeżenia? W takim razie najwyraźniej nie lubiła, gdy ją ignorowałem.
Uśmiechnąłem się.
– Rzeczywiście, tak będzie fair – przytaknąłem.
 – Dzięki. – Podniosła wzrok. Na jej twarzy malowała się taka ulga, że aż chciało mi się zaśmiać
z poczucia własnej ulgi.
– Czy dostanę coś w zamian? – zapytałem z nadzieją.
– Jedną rzecz – zgodziła się.
– Zdradź mi choć jedną ze swoich hipotez.
Zarumieniła się.
– Poproszę o inny zestaw pytań.
– Obiecałaś – przypomniałem jej.
– Sam nie dotrzymujesz obietnic – odgryzła się.
Tu mnie miała.
– Jedna mała hipoteza. Nie będę się śmiał.
– Będziesz, będziesz. – Wydawała się tego pewna, choć osobiście nie byłem sobie w stanie
wyobrazić niczego, co mogłoby mnie rozbawić.
Postanowiłem jeszcze raz użyć perswazji. Spojrzałem głęboko w jej przepaściste oczy.
– Proszę – szepnąłem.
Zamrugała, a potem z jej twarzy zniknęły wszystkie emocje.
Cóż, nie takiej reakcji się spodziewałem.
– Eee... Co? – zapytała chwilę później. Wyglądała na zdezorientowaną. Czy coś było z nią nie
tak?
Spróbowałem jeszcze raz.
– Tylko jedna hipoteza – poprosiłem cichym, nieprzerażającym głosem, znów patrząc jej w
oczy. – Proszę.
Ku mojemu zaskoczeniu oraz satysfakcji – zadziałało.
– Czy ja wiem, ugryzł cię radioaktywny pająk?
Komiksy? Nic dziwnego, że bała się, iż zareaguję śmiechem.
– To mało oryginalne – zakpiłem, próbując ukryć falę ulgi.
– Sorry, nic więcej nie przychodzi mi do głowy – odparła urażona.
Kamień z serca. Mogłem dalej sobie kpić.
– Nie zbliżyłaś się do rozwiązania zagadki nawet o milimetr.
– Żadnych pająków?
– Żadnych.
– Zero radioaktywności?
– Nic z tych rzeczy.
– Cholera – westchnęła.
 – Kryptonit też na mnie nie działa – dodałem pospiesznie, zanim zdołała zapytać o
[2]

ugryzienie. A potem musiałem się zaśmiać, uświadomiłem sobie bowiem, że wzięła mnie za
superbohatera.
– Miałeś się nie śmiać, pamiętasz?
Zacisnąłem usta.
– W końcu to rozszyfruję – ostrzegła.
Kiedy to zrobi, ucieknie.
– Lepiej nie próbuj – odparłem. Z mojego głosu zniknął kpiący ton.
– Dlaczego...?
Byłem jej winny szczerość. Uznałem, że uśmiech złagodzi ciężar moich słów.
– A jeśli nie jestem pozytywnym bohaterem komiksu, tylko jedną z tych mrocznych postaci, z
którymi walczy?
Otworzyła szeroko oczy, jej wargi rozchyliły się nieznacznie.
– Och – powiedziała. I po chwili: – Rozumiem.
Wreszcie dotarła do niej powaga sytuacji.
– Na pewno? – zapytałem, starając się ukryć swoją rozpacz.
– Jesteś niebezpieczny? – odgadła. Oddech jej przyspieszył, serce zabiło szybciej. Nie
potrafiłem odpowiedzieć na to pytanie. Czy to była moja ostatnia chwila z Bellą? Czy teraz
ucieknie? Czy zanim to zrobi, mogę powiedzieć, że ją kocham, czy to ją przerazi jeszcze bardziej?
– Ale nie jesteś zły – szepnęła, kręcąc głową. W jej oczach nie było widać strachu. – Nie, w to
nie uwierzę.
– Mylisz się – wyszeptałem.
Oczywiście, że byłem zły. Czy nie cieszyłem się teraz, wiedząc, że ma o mnie lepszą opinię, niż
na to zasługiwałem? Gdybym był kimś dobrym, trzymałbym się od niej z daleka.
Wyciągnąłem rękę na blacie pod pretekstem sięgnięcia po zakrętkę jej butelki. Nie
wzdrygnęła się przed bliskością mojej dłoni. Rzeczywiście się mnie nie bała. Jeszcze nie.
Okręciłem wieczko jak bączka, przyglądając się wirującemu przedmiotowi, zamiast patrzeć na
nią. W moich myślach panował absolutny chaos.
Uciekaj, Bello!, myślałem. Nie zdobyłem się jednak na to, by wypowiedzieć te słowa na głos.
Dziewczyna zerwała się na równe nogi. Gdy już myślałem, że jakimś cudem usłyszała moje
nieme ostrzeżenie, powiedziała:
– Spóźnimy się na lekcję.
– Ja nie idę.
– Dlaczego?
Ponieważ nie chcę cię zabić.
– Dobrze człowiekowi robi, gdy od czasu do czasu pójdzie na wagary.
 A konkretnie, dobrze robiło ludziom, kiedy wampiry szły na wagary wtedy, gdy na lekcji miała
się pojawić krew. Pan Banner zaplanował na dziś oznaczanie grup krwi. Alice już zrezygnowała
ze swojej porannej biologii.
– Aha, no tak. Ale ja idę.
Zero zaskoczenia. Bella zawsze zachowywała się odpowiedzialnie. Była moim
przeciwieństwem.
– W takim razie do zobaczenia – pożegnałem się, przybierając znów niedbały ton. Przez cały
czas wpatrywałem się w wirującą nakrętkę.
Proszę, uratuj się. Proszę, nigdy mnie nie zostawiaj.
Zawahała się i przez moment miałem nadzieję, że jednak ze mną zostanie. Ale odeszła, gdy
zadzwonił dzwonek.
Odczekałem, aż zniknie, po czym schowałem nakrętkę do kieszeni – jako pamiątkę po tej
jakże ważnej rozmowie – i wyszedłem na deszcz.
Usiadłem w samochodzie i włączyłem ulubioną wyciszającą płytę – tę samą, której słuchałem
tamtego pierwszego dnia. Niestety, niedługo dane mi było wsłuchiwać się w Debussy’ego,
ponieważ w mojej głowie pojawiły się inne nuty, fragment intrygującej pięknej melodii.
Wyłączyłem odtwarzacz i wsłuchałem się w dźwięki w mojej wyobraźni. Przekształcałem ten
fragment tak długo, aż ewoluował w coś pełniejszego. Moje palce poruszały się w powietrzu
nad klawiszami wyimaginowanego fortepianu.
Nowa kompozycja rosła, ale nagle moją uwagę zwróciła fala cudzej mentalnej rozpaczy.
Czy ona mdleje? Co ja mam zrobić?, panikował Mike.
Rozejrzałem się.
Sto metrów ode mnie Mike Newton opuszczał bezwładne ciało Belli na chodnik. Dziewczyna
opadła na mokry beton, oczy miała zamknięte, jej skóra była blada jak u trupa.
Wypadłem z samochodu z takim impetem, że prawie wyrwałem drzwi.
– Bello! – krzyknąłem.
Nawet nie drgnęła na dźwięk swojego imienia.
Zmroziło mnie. To było niczym potwierdzenie każdego najbardziej niedorzecznego
scenariusza, jaki sobie wyobrażałem. Ledwo spuściłem ją z oka...
Przesiewając gorączkowo myśli Mike’a, zdałem sobie sprawę z jego zaskoczenia i
poirytowania. Chłopak myślał wyłącznie o swojej złości na mnie, nie mogłem wyczytać niczego o
stanie Belli. Wiedział jednak, że jeśli skrzywdził ją w jakikolwiek sposób, zniszczę go tak, że nie
zostanie nawet skrawek jego ciała.
– Co jej jest? Co się stało? – pytałem gorączkowo, starając się skupić na jego myślach.
Doprowadzało mnie do szaleństwa, że muszę iść takim żółwim – ludzkim – tempem.
Niepotrzebnie zwróciłem na siebie uwagę po wyjściu z samochodu, nie mogłem teraz popędzić
jak strzała.
 Podchodząc, usłyszałem bicie jej serca i równy oddech. Zauważyłem też, jak zaciska oczy. To
wszystko ostudziło nieco moją panikę.
W myślach Mike’a błysnęło przelotne wspomnienie, kilka luźnych scen z lekcji biologii. Głowa
Belli na naszej ławce, jej zieleniejąca twarz, krople czerwieni na tle białych kart. Oznaczanie
grup krwi.
Zatrzymałem się w miejscu, wstrzymując oddech. Jej zapach to jedno, ale płynąca świeża
krew?
– Chyba zemdlała – odezwał się Mike, jednocześnie zdenerwowany i niechętny. – Dziwne,
nawet nie zdążyła sobie nakłuć palca.
Poczułem ogromną ulgę. Nabrałem powietrza, smakując. Wyczułem niewielkie krwawienie z
palca Mike’a, które kiedyś mogło wydać mi się zachęcające.
Uklęknąłem obok omdlałej, Mike stał mi nad głową, wściekły, że się wtrącam.
– Bello? Słyszysz mnie?
– Nie – jęknęła. – Odejdź.
Ulga była tak wielka, że aż się lekko uśmiechnąłem.
– Prowadziłem ją właśnie do pielęgniarki – wyjaśnił Mike. – Ale nie chciała iść dalej.
– Zastąpię cię. Wracaj do klasy – odprawiłem go.
Mike zacisnął zęby.
– Ale to ja miałem to zrobić.
Nie zamierzałem kłócić się z tym kretynem.
Podekscytowany oraz przerażony – po części wdzięczny, a po części rozżalony z racji
okoliczności, które zmusiły mnie, by jej dotknąć – delikatnie podniosłem Bellę i chwyciłem ją w
ramiona. Starałem się dotykać wyłącznie jej kurtki i spodni, chcąc maksymalnie ograniczyć
kontakt naszych ciał. Ruszyłem pospiesznie, by zanieść ją w bezpieczne miejsce – czyli, innymi
słowy, daleko ode mnie.
Otworzyła gwałtownie oczy, zaskoczona rozwojem sytuacji.
– Puść mnie! – zażądała słabym głosem. Po minie poznałem, że znów jest zakłopotana. Bella
nie lubiła okazywać słabości. Jej ciało wydawało się jednak kompletnie pozbawione sił,
wątpiłem, czy dałaby radę stanąć na własnych nogach, a co tu mówić o poruszaniu się.
Zignorowałem protesty Mike’a za plecami.
– Wyglądasz okropnie – powiedziałem. Nie byłem w stanie powstrzymać uśmiechu, cieszyłem
się, że nie licząc zawrotów głowy i mdłości, nic jej nie dolega.
– Puść mnie! – powtórzyła. Usta miała sine.
– A więc mdlejesz na widok krwi? – Cóż za ironia.
Bella zamknęła oczy i zacisnęła wargi.
– I to nawet nie swojej własnej – dodałem, uśmiechając się jeszcze szerzej.
Dotarłem do sekretariatu. Drzwi były uchylone, otworzyłem je szerzej kopniakiem.
 – O matko! – Pani Cope aż podskoczyła i jęknęła na widok bladej jak ściana Belli w moich
objęciach.
– Zasłabła na lekcji biologii – wyjaśniłem, zanim dała poszaleć swojej wyobraźni.
Sekretarka popędziła do gabinetu pielęgniarki szkolnej, a Bella – która znów otworzyła oczy –
śledziła rozwój wypadków. Usłyszałem wewnętrzne zdumienie pielęgniarki, gdy kładłem Bellę
delikatnie na zniszczonej kozetce. Natychmiast odszedłem na drugi koniec pomieszczenia –
moje ciało było zbyt podekscytowane, zbyt ochocze, mięśnie za bardzo napięte, jad płynął
równym strumieniem. Bella okazała się taka ciepła i pachnąca.
– Zrobiło jej się słabo. Ustalali dziś grupy krwi na biologii – wyjaśniłem.
– Tak, tak, zawsze się jedno takie trafi – odparła pani Hammond i pokiwała głową ze
zrozumieniem.
Zdusiłem w sobie śmiech. Oczywiście, można było założyć, że to będzie Bella.
– Poleż sobie chwilkę, słoneczko. Samo minie.
– Wiem, wiem – odparła.
– Często ci się to zdarza? – spytała pielęgniarka.
– Czasami – przyznała Bella.
Próbowałem ukryć śmiech za atakiem kaszlu, co skierowało uwagę pielęgniarki na moją
osobę.
– Możesz już wrócić na lekcję – zwróciła się do mnie.
Popatrzyłem jej prosto w oczy i skłamałem z wielką pewnością siebie:
– Mam z nią zostać.
Hmm, ciekawe... No dobrze, pani Hammond skinęła głową.
Z pielęgniarką udało się od razu, dlaczego Bella musiała być taka trudna?
– Przyniosę ci trochę lodu na czoło, skarbie – oznajmiła kobieta, która czuła się
niekomfortowo pod moim spojrzeniem – jak to powinno być z każdą istotą ludzką – po czym
wyszła.
– Miałeś rację – wymamrotała Bella, przymykając powieki.
Co miała na myśli? Oczywiście natychmiast doszedłem do najgorszego wniosku: że
postanowiła posłuchać mojego ostrzeżenia.
– Zwykle mam. A o co konkretnie chodzi? – odparłem, próbując nadać swojemu głosowi
radosne brzmienie. Niestety, brzmiał trochę kwaśno.
– Te wagary to był jednak dobry pomysł – rzekła, wzdychając.
I znów wielka ulga.
Bella zamilkła. Oddychała pomału, jej usta zaczynały przybierać różową barwę. Wargi miała
nieznacznie niesymetryczne – górna wydawała się zbyt pełna w porównaniu z wąską dolną.
Przyglądanie się jej ustom dziwnie na mnie wpłynęło: wzbudziło we mnie pragnienie, by
przysunąć się bliżej, co było kiepskim pomysłem.
 – Początkowo przestraszyłem się na twój widok – odezwałem się, by wznowić rozmowę.
Milczenie było zaskakująco bolesne, zostawałem bowiem sam, bez jej głosu. – Już myślałem, że
Newton ciągnie twoje zwłoki, żeby je zakopać w lesie.
– Ha, ha, ha.
– Serio. Byłaś bardziej zielona na twarzy niż niejeden trup. – To akurat nie mijało się z
prawdą. – Myślałem już, że będę musiał cię pomścić. – I tak właśnie bym zrobił.
– Biedny Mike – rzekła z westchnieniem. – Musi być wściekły.
Ogarnęła mnie złość, ale szybko nad nią zapanowałem. Jej troska wynikała wyłącznie z litości.
Bella miała dobre serce, to wszystko.
– Jestem pewien, że mnie nienawidzi – odparłem. Ten wniosek poprawił mi humor.
– Skąd wiesz?
– Szkoda, że nie widziałaś jego twarzy. To było oczywiste.
I całkiem prawdopodobne. Przypuszczam, że wystarczyłaby mi mina chłopaka, by dojść do
podobnej konkluzji. Przebywanie z Bellą wyostrzało mój umysł.
– Jak mnie zauważyłeś? Przecież urwałeś się z lekcji. – Jej twarz prezentowała się teraz
znacznie lepiej, z półprzezroczystej skóry zniknął ten niezdrowy zielony odcień.
– Siedziałem w aucie. Słuchałem muzyki.
Uniosła nieznacznie brwi, jakby moja zupełnie zwyczajna odpowiedź ją zaskoczyła.
Drzwi się otworzyły i pani Hammond wróciła z zimnym okładem w dłoni.
– Proszę bardzo, skarbie. – Położyła jej kompres na czole. – Wyglądasz dużo lepiej – dodała.
– Chyba już wszystko w porządku – odparła Bella i usiadła, zdejmując okład. Oczywiście.
Przecież nie lubiła, gdy ktoś się nią opiekował.
Pomarszczone dłonie pielęgniarki już zmierzały w jej stronę, jakby miały popchnąć ją z
powrotem na kozetkę, ale w tej samej chwili pani Cope otworzyła drzwi i wsunęła głowę do
środka. Wraz z nią w pomieszczeniu pojawił się słaby zapach świeżej krwi.
Schowany za jej plecami Mike Newton nadal kipiał z gniewu, żałując bardzo, że ciężki chłopak,
którego tu teraz zaciągnął, nie był dziewczyną, która wolała moje towarzystwo.
– Mamy następnego – oznajmiła sekretarka.
Bella zeskoczyła z kozetki, zadowolona, że ktoś inny znajdzie się teraz w centrum uwagi.
– Proszę – powiedziała, oddając kompres. – Już go nie potrzebuję.
Mike sapał, wpychając Lee Stephensa do gabinetu. Z dłoni, którą jego kolega trzymał się za
twarz, kapała krew, spływając ku nadgarstkowi.
– Cholera – szepnąłem. Czas było się ewakuować. – Bello, wyjdź do sekretariatu, dobra?
Rzuciła mi zdziwione spojrzenie.
– Zaufaj mi. No, idź już.
 Okręciła się na pięcie, chwyciła za klamkę drzwi, zanim się zamknęły, i wypadła z
pomieszczenia, a ja za nią. Omiotła mnie długimi włosami, po czym odwróciła się, by na mnie
spojrzeć. Niepewnie.
– Kurczę, posłuchałaś mnie. – Po raz pierwszy.
Zmarszczyła drobny nosek.
– Poczułam zapach krwi – wyjaśniła.
Nie posiadałem się ze zdumienia.
– Ludzie nie potrafią wyczuć zapachu krwi – powiedziałem.
– Ja potrafię. To od niego mnie mdli. Krew pachnie jak rdza... i sól.
Zastygłem w miejscu i wbiłem w nią wzrok.
Czy ona była w ogóle istotą ludzką? Wyglądała na człowieka. Była miękka i pachniała jak
człowiek – nie, pachniała znacznie lepiej. I zachowywała się jak istota ludzka – mniej więcej. Ale
myślała inaczej. I reagowała w nieprzewidziany sposób.
No ale przecież nie było innej opcji.
– Co jest? – zapytała.
– Nic, nic.
Przerwał nam Mike Newton, który wszedł do sekretariatu z głową pełną mściwych,
agresywnych myśli.
– Wyglądasz dużo lepiej – zwrócił się ostro do Belli.
Ręka mnie świerzbiła, chętnie nauczyłbym go manier. Musiałem się jednak pilnować, w
przeciwnym razie kiedyś na pewno mógłbym pozbawić życia tę obmierzłą kreaturę.
– Tylko nie wyciągaj ręki z kieszeni – powiedziała Bella. Przez ułamek sekundy sądziłem, że
mówi do mnie.
– Już nie krwawi – odparł Mike ponuro. – Idziesz na lekcję?
– Chyba żartujesz. Zaraz musiałabym tu wrócić.
Doskonale. Sądziłem, że ominie mnie godzina w jej towarzystwie, a tu proszę – zyskiwałem
czas sam na sam. Prezent, na który oczywiście nie zasługiwałem.
– No tak... – mruknął Mike. – To co, jedziesz nad to morze?
A to co? Mieli jakieś wspólne plany? Z wściekłości aż cały stężałem. Jak się okazało, wybierali
się całą grupą, Mike przeczesywał w myślach inne zaproszone osoby i analizował miejsca. A
więc nie jechali we dwoje – super, ale to i tak nie złagodziło mojego gniewu. Oparłem się o
biurko, żeby nad sobą zapanować.
– Jasne, przecież obiecałam – potwierdziła.
Jemu też powiedziała „tak”. Zazdrość paliła mnie bardziej niż pragnienie.
– Zbiórka o dziesiątej w sklepie mojego taty. – A Cullen jest niemile widziany.
– Przyjdę na pewno – przyrzekła.
– No to do zobaczenia na WF-ie – odparł.
 – Na razie.
Mike wyszedł, jego umysł aż kipiał ze złości. Co ona widzi w tym dziwaku? Pewnie kręci ją to,
że jest bogaty. Dziewczyny uważają go za seksownego, ale ja tak nie sądzę. Jest zbyt... zbyt
idealny. Pewnie jego ojciec eksperymentuje na nich wszystkich z operacjami plastycznymi,
dlatego są tacy biali i śliczni. To nie jest naturalne. On wygląda... przerażająco. Czasami, kiedy
na mnie patrzy, mam wrażenie, że zamierza mnie zabić. Odpał.
A więc Mike nie był aż tak całkowicie nielotny.
– WF – powtórzyła Bella cicho i jęknęła.
Spojrzałem na nią i zrozumiałem, że coś ją załamało.
Nie byłem pewien co, ale nie miałem wątpliwości, że nie chce iść na kolejną lekcję z Mikiem,
co całkowicie popierałem.
Podszedłem bliżej i pochyliłem się nad jej twarzą, czując, jak ciepło jej skóry płynie ku moim
wargom. Nie ośmieliłem się oddychać.
– Zajmę się tym – szepnąłem. – Siadaj i postaraj się wyglądać blado.
Zrobiła, o co prosiłem. Opadła na składane krzesło i oparła głowę o ścianę. Tymczasem pani
Cope wróciła do sekretariatu i usiadła z powrotem przy biurku. Z zamkniętymi oczami Bella
wyglądała, jakby znowu zemdlała. Jej twarz miała kolor kredy.
Odwróciłem się do sekretarki. Miałem nadzieję, że Bella się przygląda. Tak właśnie powinny
reagować na mnie istoty ludzkie.
– Proszę pani – zagaiłem moim najbardziej przekonującym głosem.
Jej rzęsy zatrzepotały, a puls przyspieszył. Weź się w garść, pomyślała.
– Tak?
Interesujące. Przyspieszone bicie serca Shelly Cope wynikało z tego, że jej się podobałem, a
nie ze strachu. Byłem przyzwyczajony, że istoty ludzkie płci żeńskiej, które zdołały się
przyzwyczaić do mojej obecności, reagowały czasami w ten sposób, ale... nie brałem wcześniej
pod uwagę, że to mogło także dotyczyć Belli.
Myśl była cudowna. Obdarzyłem sekretarkę kojącym, uspokajającym uśmiechem, a jej
oddech stał się głośniejszy.
– Bella ma WF na następnej lekcji, a moim zdaniem nie czuje się jeszcze dobrze. Pomyślałem,
że powinienem odwieźć ją do domu. Byłaby pani tak dobra i usprawiedliwiła jej tę nieobecność?
– Wbiłem wzrok w jej pozbawione głębi oczy, napawając się chaosem, jaki moje spojrzenie
wprowadziło w jej myślach. Czy to możliwe, że Bella...?
Pani Cope przełknęła głośno ślinę.
– Czy ciebie też usprawiedliwić?
– Nie trzeba. Mam lekcję z panią Goff. Nie będzie robić problemów.
Przestałem zwracać uwagę na sekretarkę, skupiłem się bowiem na roztrząsaniu zupełnie
nowej możliwości.
 Hmm. Chciałbym wierzyć, że jestem dla Belli tak samo atrakcyjny jak dla innych istot ludzkich,
ale czy ona reagowała tak samo jak inni? Nie powinienem niepotrzebnie się łudzić.
– Wszystko załatwione. Lepiej ci już? – zwróciłem się do Belli.
Kiwnęła słabo głową – oczywiście przesadnie odgrywając swoją rolę.
– Możesz iść czy mam znów cię ponieść? – zapytałem rozbawiony jej kiepskimi zdolnościami
aktorskimi. Wiedziałem, że będzie chciała iść, nie pokaże po sobie słabości.
– Poradzę sobie – odparła.
Znów punkt dla mnie.
Wstała i zawahała się, jakby chciała się upewnić, czy nie straci równowagi. Przytrzymałem jej
drzwi i wyszliśmy na deszcz.
Przyglądałem się, jak unosi twarz ku niebu, z przymkniętymi powiekami i uśmiechem na
ustach. O czym myślała? Coś w jej zachowaniu wydawało mi się nie na miejscu, szybko
uświadomiłem sobie, w czym rzecz. Żadna typowa dziewczyna nie uniosłaby twarzy ku
deszczowi. Dziewczyny miały makijaż, nawet w tym wiecznie wilgotnym mieście, jakim było
Forks.
Bella nie malowała się – i nie miała takiej potrzeby. Przemysł kosmetyczny zarabiał miliardy
dolarów rocznie dzięki kobietom próbującym uzyskać taką cerę, jaką ona miała z natury.
– Dziękuję. – Uśmiechnęła się do mnie. – Niemal warto było zasłabnąć, żeby opuścić WF.
Patrzyłem przed siebie, zastanawiając się, jak przedłużyć czas spędzany w jej towarzystwie.
– Do usług – odparłem.
– Ty też jedziesz nad morze? Wiesz, w tę sobotę? – zapytała. Usłyszałem w jej głosie nadzieję,
co złagodziło moją zazdrość. Chciała mnie, a nie Mike’a Newtona. Pragnąłem odpowiedzieć
twierdząco, ale przecież w grę wchodziło tyle czynników. Na przykład słońce, które miało prażyć
w weekend.
– Dokąd właściwie jedziecie? – Starałem się nadać nonszalancki ton swojemu głosowi, jakby
odpowiedź nie miała żadnego znaczenia. Ale Mike wyraźnie wspomniał o plaży, czyli nie było
szansy na uniknięcie promieni słonecznych. Emmett byłby wkurzony, gdybym wycofał się z
naszego planu, choć to oczywiście nie powstrzymałoby mnie przed spędzeniem czasu z Bellą –
gdyby tylko istniała taka możliwość.
– Na plażę numer jeden w La Push.
A więc nie istniała.
Ukryłem rozczarowanie i spojrzałem na nią, uśmiechając się posępnie.
– Nie sądzę, żebym został zaproszony.
Westchnęła zrezygnowana.
– Przecież właśnie cię zaprosiłam.
– Dość już zaleźliśmy biednemu Mike’owi za skórę w tym tygodniu. Nie chcemy chyba, żeby
stracił cierpliwość, prawda? – Ja sam najchętniej straciłbym cierpliwość wobec tego „biednego”
chłopaka. Sama idea wydawała mi się rozkoszna.
 – A co tam Mike – mruknęła.
Uśmiechnąłem się. A ona zaczęła iść w przeciwnym kierunku.
Nie zastanawiając się, co robię, wyciągnąłem rękę i chwyciłem ją za kurtkę. Zatrzymała się
gwałtownie.
– Dokąd to? – Byłem smutny, niemal zły, że odchodzi. Spędziłem z nią zbyt mało czasu.
– Do domu – odparła, wyraźnie nie rozumiejąc, dlaczego mnie to smuci.
– Nie słyszałaś, jak obiecywałem, że odstawię cię do domu? Myślisz, że pozwolę ci kierować w
takim stanie?
Wiedziałem, że to jej się nie spodoba – moja sugestia, że może wykazywać się słabością.
Musiałem jednak przećwiczyć przed wyjazdem do Seattle – przekonać się, czy dam radę się
opanować w niewielkiej, zamkniętej przestrzeni samochodu.
– W jakim stanie? – zapytała. – I co z moim autem?
– Poproszę Alice, żeby odstawiła twój samochód po lekcjach. – Pociągnąłem ją delikatnie w
stronę swojego wozu. Nie chciałem jej skrzywdzić, wiedziałem już, że nawet kroki do przodu na
prostej drodze bywają dla niej sporym wyzwaniem.
– Puść! – Obróciła się bokiem i niemal się przy tym przewróciła. Wyciągnąłem rękę, by ją
złapać, ale odzyskała równowagę, zanim to zrobiłem. Wiedziałem, że nie powinienem szukać
wymówek, by jej dotknąć. Od razu przyszła mi na myśl pani Cope i jej reakcja na mój widok, ale
postanowiłem, że zajmę się tym później – to wymagało głębszej analizy.
Puściłem ją, jak prosiła, ale zaraz tego pożałowałem – natychmiast się zatoczyła i wpadła na
drzwi mojego samochodu. Będę musiał bardziej uważać, zważywszy na jej problemy z
utrzymaniem równowagi.
– Jesteś takim tyranem!
Miała rację. Zachowywałem się dziwnie, mówiąc bardzo oględnie. Czy teraz mi odmówi?
– Otwarte – oświadczyłem.
Wsiadłem od strony kierowcy i uruchomiłem silnik. Stała sztywno na zewnątrz, choć deszcz
się nasilił, a ja wiedziałem, że nie lubi zimna i wilgoci. Woda moczyła jej gęste włosy, mokre
wydawały się niemal czarne.
– Nic mi nie jest i mogę sama się odwieźć!
Oczywiście. Ale marzyłem o spędzeniu z nią czasu tak, jak nigdy jeszcze o niczym nie
marzyłem. Nie było to nic podobnego do pragnienia, lecz zupełnie inna ochota, zupełnie inny
ból.
Bella zadrżała.
Opuściłem szybę od strony pasażera i wychyliłem się w jej stronę.
– Wsiądź proszę, Bello.
Zwęziła oczy, domyśliłem się, że rozważa, czy powinna uciec, czy nie.
– Przywlokę cię z powrotem... – zażartowałem, zastanawiając się, czy miałem rację.
Konsternacja malująca się na jej twarzy potwierdziła moje przypuszczenia.
 Uniosła brodę wysoko, po czym otworzyła drzwi i wsiadła. Woda z jej włosów kapała na
skórzaną tapicerkę, skrzypiały jej przemoczone buty.
– To absolutnie zbyteczne – powiedziała.
Miałem wrażenie, że wydaje się bardziej zakłopotana niż naprawdę zła. Czyżby moje
zachowanie było chybione? Sądziłem, że żartuję, że zachowuję się jak przeciętny zakochany
nastolatek, ale może ona to źle odebrała? Czy poczuła się przymuszana? Uświadomiłem sobie,
że miała do tego prawo.
Nie wiedziałem, jak powinienem to robić. Jak zalecać się do niej jak normalny chłopak z
dwudziestego pierwszego wieku? Istotą ludzką byłem krótko, poznałem jedynie zwyczaje
swoich czasów. Owszem, dzięki niezwykłemu darowi wiedziałem, co myślą ludzie współcześni, a
także co robią i jak się zachowują, jednak gdy tylko próbowałem udawać zwykłego
współczesnego człowieka, wszystko szło nie tak. Zapewne dlatego, że nie byłem ani zwykły, ani
współczesny, ani nawet ludzki. Poza tym nie dowiedziałem się niczego przydatnego z przekazów
swojej rodziny: nikt z nich nie doświadczył nigdy normalnych zalotów, nie wspominając już o
pozostałych aspektach sprawy.
Rosalie i Emmett to przykład klasycznej miłości od pierwszego wejrzenia. Żadne z nich nie
zastanawiało się nigdy nad tym, kim są dla siebie: w chwili, w której Rosalie zobaczyła Emmetta,
przyciągnęły ją jego niewinność i szczerość – cechy, których brakowało jej w życiu. Od razu
poczuła więź. Z kolei Emmett, gdy tylko ujrzał Rosalie, zobaczył w niej boginię, którą od tego
momentu nieprzerwanie wielbił. Nie mieli za sobą niezręcznych pierwszych rozmów, chwil
zwątpienia, nie siedzieli jak na szpilkach, czekając na „tak” lub „nie”.
Związek Alice i Jaspera jeszcze bardziej odbiegał od normalności. Przez dwadzieścia osiem lat
poprzedzających ich spotkanie Alice doskonale wiedziała, że go pokocha. Widziała w swoich
wizjach lata, dekady, stulecia wspólnego życia.
Zaś Jasper, w chwili spotkania wyczuwając jej emocje, czystość, pewność i głębię jej uczucia,
został nimi obezwładniony. Zapewne było to dla niego jak uczuciowe tsunami.
Carlisle i Esme zachowali się odrobinę bardziej typowo, a przynajmniej tak mi się wydawało.
Esme już wcześniej zakochała się w Carlisle’u – ku jego bezbrzeżnemu zdumieniu – ale nie za
pomocą magii czy mistyki. Spotkała go jako młoda dziewczyna, przyciągnęły ją do niego
łagodność, inteligencja oraz nieziemska uroda. Ta więź prześladowała ją do końca jej ludzkiego
życia. I to nie były dla niej słodkie chwile. Tymczasem wspomnienie wspaniałego mężczyzny na
zawsze zagnieździło się w jej sercu. Po agonii przeobrażenia obudziła się z cudownego snu, a jej
uczucia należały wtedy wyłącznie do niego.
Na szczęście byłem tuż obok, mogłem więc uprzedzić Carlisle’a, czego powinien się
spodziewać. Carlisle przypuszczał, że Esme będzie zszokowana swoim przeobrażeniem,
wstrząśnięta bólem, przerażona tym, kim się stała – tak samo jak to było w moim przypadku.
Spodziewał się, że będzie musiał wyjaśniać i przepraszać, łagodzić i uspokajać. Zdawał sobie
sprawę, że być może Esme wolałaby śmierć, że będzie nim gardzić za to, co zrobił bez jej wiedzy
i zgody. Nie był więc gotowy na to, że ona natychmiast wykaże chęć przyłączenia się do jego
życia – i nie tylko życia, do niego samego.
 Carlisle nigdy wcześnie nie brał pod uwagę sytuacji, w której stałby się obiektem
romantycznego zauroczenia. Był przecież wampirem, potworem. Wiedza, którą posiadłem i mu
przekazałem, zmieniła sposób, w jaki patrzył na Esme – i na siebie samego.
Przede wszystkim jednak decyzji, by kogoś uratować, nie podejmowało się ot tak, to poważna
sprawa. Kiedy Carlisle wybrał mnie, poczuł do mnie całą gamę uczuć – zanim zdołałem się
zorientować, co się dzieje. Odpowiedzialność, niepokój, czułość, współczucie, nadzieję, litość...
Wszystko to, czego sam nigdy nie doświadczyłem, jedynie widziałem w myślach Carlisle’a i
Rosalie. Zanim poznałem jego imię, już był dla mnie jak ojciec. Naturalnie i intuicyjnie przyjąłem
rolę jego syna. Miłość przyszła z łatwością – ale przypisywałem ją raczej temu, kim – jaki – był,
niż jego w roli w moim przeobrażeniu.
Z tych czy innych powodów, czy też po prostu tak chciało przeznaczenie, nawet ja, ze swoim
darem słyszenia myśli, nie znałem szczegółów związku Carlisle’a i Esme. Ona go pokochała, a on
bardzo szybko uświadomił sobie, że odwzajemnia jej miłość. Minęło naprawdę niewiele czasu,
gdy zaskoczenie przerodziło się w podziw, odkrycie i uwielbienie. I ogrom szczęścia.
Zaledwie kilka miesięcy lekkiego zakłopotania, z łatwością przezwyciężonego, także z pomocą
mojego daru czytania w myślach. Nic tak niezręcznego jak to, co mnie właśnie spotykało. Nikt z
nich nie doświadczył takiej bezradności, nikt nie błądził po omacku jak ja.
Te wszystkie rozważania nie zabrały mi nawet sekundy. Bella właśnie zamykała drzwi
samochodu. Podkręciłem ogrzewanie, żeby czuła się komfortowo, i ściszyłem muzykę. Ruszyłem
w kierunku wyjazdu z parkingu, obserwując ją kątem oka. Nadal wydymała wargę niczym uparte
dziecko.
Nagle spojrzała z zainteresowaniem na mój odtwarzacz, zniknęła gdzieś jej ponura mina.
– „Clair du Lune”? – zapytała.
– Znasz Debussy’ego? – Czyżby była fanką klasyki?
– Mama często słucha w domu muzyki poważnej, ale znam tylko swoje ulubione kawałki.
– Ten też należy do moich ulubionych. – Wbiłem wzrok w deszcz, zastanawiając się nad tym,
co powiedziała. A więc miałem z nią coś wspólnego. A już sądziłem, że dzieli nas dosłownie
wszystko.
Bella wydawała się teraz bardziej rozluźniona. Wpatrywała się w deszcz tak samo jak we mnie
– nic niewidzącym wzrokiem. Wykorzystałem to, że na mnie nie patrzy, i podjąłem kolejny
eksperyment z oddychaniem.
Nabrałem ostrożnie powietrza przez nos.
Niewiarygodnie silny zapach.
Zacisnąłem kurczowo palce na kierownicy. Deszcz wzmagał jej aromat, pachniała jeszcze
rozkoszniej, choć nie sądziłem, że to możliwe. Język aż mnie świerzbił od wyczekiwanego
smaku.
Tym samym zrozumiałem – z obrzydzeniem – że potwór nie zniknął. Po prostu czekał na
właściwy moment.
 Mimo palącego bólu gardła próbowałem przełknąć ślinę. Niestety, nie pomogło, co mnie
rozzłościło. Miałem tak mało czasu z Dziewczyną – proszę, do czego musiałem się posunąć, żeby
zyskać kolejny kwadrans jej towarzystwa. Ponownie wziąłem wdech i zacząłem walczyć z
reakcją swojego organizmu. Musiałem być silniejszy od tego pragnienia.
Jak postępowałbym, gdybym nie był czarnym charakterem? Jak wykorzystywałbym ten cenny
czas?
Próbowałbym dowiedzieć się o niej czegoś więcej.
– Jaka jest twoja matka? – zapytałem.
Uśmiechnęła się.
– Podobna do mnie, ale ładniejsza.
Spojrzałem na nią sceptycznie.
– Mam w sobie zbyt dużo z Charliego. Jest też bardziej otwarta i śmiała.
Otwartość – całkiem prawdopodobne. Ale większa śmiałość? – Nie chciało mi się w to
wierzyć.
– Ma nieco ekscentryczny charakter, bywa nieodpowiedzialna, a w kuchni robi dzikie
eksperymenty. Jest moją najlepszą przyjaciółką. – W głosie Belli pojawił się cień melancholii, a
na jej czole zarysowała się bruzda.
Jak już wcześniej zauważyłem, brzmiała bardziej jak rodzic niż jak dziecko.
Zatrzymałem się przed jej domem, zastanawiając się poniewczasie, czy powinienem wiedzieć,
gdzie mieszka. Uznałem jednak, że w tak małym mieście i przy jej ojcu będącym postacią
publiczną moja wiedza nie wzbudzi podejrzeń.
– Ile ty właściwie masz lat, Bello? – zapytałem. Wydawała się starsza od rówieśników. Może
zaczęła później naukę w szkole albo coś powtarzała. Z drugiej strony przy jej inteligencji było to
raczej niemożliwe.
– Siedemnaście.
– Nie zachowujesz się jak siedemnastolatka – odparłem.
Roześmiała się.
– Co takiego?
– Mama powtarza zawsze, że urodziłam się jako trzydziestopięciolatka i z roku na rok robię
się coraz bardziej poważna. – Zaśmiała się, a potem westchnęła. – Cóż, ktoś w domu musi być
dorosły.
To wiele wyjaśniało. Łatwo było zrozumieć, że jej dojrzałość wynikała z nieodpowiedzialności
matki. Musiała szybko dorosnąć i się nią zaopiekować. To dlatego nie lubiła, gdy ktoś się nią
zajmował – czuła, że to jej rola.
– Ty też nie przypominasz przeciętnego licealisty – dodała, wytrącając mnie z zamyślenia.
Zmarszczyłem czoło. Była zbyt spostrzegawcza. Postanowiłem zmienić temat.
– Dlaczego twoja matka wyszła za Phila?
Zawahała się na moment.
 – Mama... ma duszę bardzo młodej osoby. A przy Philu czuje się chyba jeszcze młodziej.
Jakkolwiek by było, szaleje na jego punkcie. – Pokręciła głową z pobłażliwością.
– Nie masz nic przeciwko temu?
– A czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Chcę, żeby była szczęśliwa. A to właśnie jego
najwyraźniej potrzeba jej do szczęścia.
Altruistyczny wydźwięk jej wypowiedzi z pewnością by mnie zszokował, gdyby nie to, że
idealnie wpasowywał się w obraz Belli, jaki już zdążyłem sobie stworzyć.
– Bardzo ładnie z twojej strony. Ciekawe...
– Co?
– Czy zachowałaby się w podobny sposób, gdyby chodziło o ciebie? Jak sądzisz?
Zaaprobowałaby twój wybór? Bez względu na to, jaki by był? – Pytanie było głupie, a ja nie
potrafiłem nadać swojemu głosowi odpowiednio lekkiego tonu. Cóż za idiotyczne założenie, że
ktokolwiek mógłby zaakceptować mnie jako partnera dla swojej córki. Że Bella mogłaby mnie
wybrać.
– Chyba tak – wyjąkała w reakcji na moje spojrzenie. Czy ogarnął ją strach? Znów
przypomniałem sobie panią Cope. Jakie były inne znaki? Szeroko otwarte oczy mogły
sygnalizować zarówno zainteresowanie, jak i przerażenie. Jednak trzepotanie rzęsami
wskazywało, że nie o lęk chodzi. Bella miała lekko rozchylone usta... – Ale z rodzicami to trochę
inna sprawa – dodała, dochodząc do siebie.
– Czyli lepiej, żebyś nie zadawała się z nikim podejrzanie wyglądającym? – Uśmiechnąłem się
posępnie.
– Podejrzanie wyglądającym? Masz na myśli tatuaże i masę kolczyków na twarzy? – zapytała z
uśmiechem.
– Definicje mogą być różne.
– A jaka jest twoja?
Zawsze zadawała niewłaściwe pytania. Albo może to były idealne pytania. W każdym razie
takie, na które wolałbym nie odpowiadać.
– Uważasz, że można by się bać mnie? – zapytałem, próbując się uśmiechnąć.
Zamyśliła się, a potem odpowiedziała poważnym głosem.
– Jestem pewna, że gdybyś chciał, mógłbyś budzić strach.
Ja też spoważniałem.
– A teraz się mnie boisz?
Odpowiedziała od razu, bez wahania.
– Nie.
Uśmiechnąłem się, tym razem przyszło mi to z łatwością. Uważałem, że nie kłamie, ale i nie
mówi do końca prawdy. Być może nie bała się aż tak bardzo, żeby natychmiast odejść. Ciekawe,
co by się stało, gdybym wyjawił jej, że prowadzi tę dyskusję z wampirem – i aż się skrzywiłem w
duchu, przewidując jej reakcję.
 – To co, może teraz ty opowiesz mi o swojej rodzinie? Twoja historia pewnie bije moją na
głowę.
A na pewno jest bardziej przerażająca.
– Co chciałabyś wiedzieć? – zagaiłem ostrożnie.
– Cullenowie cię adoptowali, tak?
– Tak.
Zawahała się przez chwilę i zapytała cicho:
– Co stało się z twoimi rodzicami?
To akurat było proste i nawet nie musiałem kłamać.
– Zmarli wiele lat temu.
– Przykro mi – wymamrotała, najwyraźniej martwiąc się, że sprawiła mi przykrość.
Ona martwiła się o mnie. Dziwne uczucie, widząc, jak się mną przejmuje, choćby w tak
zwyczajny sposób.
– Nie pamiętam ich za dobrze – zapewniłem ją. – Od lat za rodziców mam Carlisle’a i Esme.
– I kochasz ich – domyśliła się.
– Tak. – Uśmiechnąłem się. – Są najlepsi pod słońcem.
– Masz szczęście.
– Wiem.
W tej jednej kwestii – rodziców – nie mogłem podważać własnego szczęścia.
– A twój brat i siostra?
Jeśli pozwolę jej pytać o szczegóły, będę musiał kłamać. Zerknąłem na zegar i poczułem
rozczarowanie, że nasz czas dobiega końca – ale i ulgę. Ból był już wszechogarniający,
zaczynałem się bać, że pochłonie mnie tak, że nie będę w stanie nad nim zapanować.
– Mój brat i siostra, a także Rosalie i Jasper, nie będą zachwyceni, jeśli każę im czekać w
deszczu.
– Och, przepraszam. Już mnie nie ma.
Nie ruszyła się. A więc i ona nie chciała, by nasze spotkanie dobiegło końca.
Ból nie był aż tak straszny, ale powinienem zachowywać się odpowiedzialnie.
– A ty pewnie chcesz, żeby twój wóz wrócił, zanim zjawi się komendant Swan i będziesz
musiała opowiedzieć mu o incydencie na biologii? – Uśmiechnąłem się na wspomnienie
zawstydzonej Belli w moich objęciach.
– Pewnie już wie. W Forks nie da się mieć tajemnic. – Nazwę naszej miejscowości
wypowiedziała z wyraźnym obrzydzeniem.
Zaśmiałem się na jej słowa. Żadnych tajemnic w Forks, rzeczywiście.
– Miłej zabawy nad morzem – powiedziałem, zerkając na ścianę deszczu za oknem.
Wiedziałem, że ulewa długo nie potrwa, choć bardzo tego pragnąłem. – Doskonała pogoda na
opalanie – dodałem. W sobotę miało być jednak pięknie. Bella będzie zadowolona ze słońca, a
przecież jej szczęście było najważniejsze. Znacznie ważniejsze od mojego.
– Nie zobaczymy się jutro? – zapytała.
Niepokój w jej głosie sprawił mi przyjemność, ale zrobiło mi się przykro, że muszę ją
rozczarować.
– Nie. Robimy sobie z Emmettem długi weekend. – Byłem zły, że podjąłem taką decyzję.
Mógłbym się wycofać... Ale w tym momencie nie istniało dla mnie coś takiego jak zbyt
intensywne polowanie, a moja rodzina i tak będzie się o mnie martwić, nie chciałem im
odsłaniać swojej prawdziwej obsesji na punkcie Belli. Nie miałem pojęcia, jakie szaleństwo
ogarnęło mnie poprzedniego wieczoru, ale wiedziałem, że muszę znaleźć sposób, by zapanować
nad sobą. Być może dystans mi w tym pomoże.
– Jakie macie plany? – zapytała, wyraźnie zasmucona moim wyznaniem.
Ale przyjemność wiązała się z większym bólem.
– Jedziemy na Kozie Skały, to na południe od Rainier. – Emmett miał ochotę na niedźwiedzie.
– No to bawcie się dobrze – odparła wyraźnie zgaszona. Ten brak entuzjazmu z jej strony
sprawiał mi radość.
Wpatrywałem się w nią, czując, jak ogarnia mnie rozpacz na myśl o tym – choćby tylko
chwilowym – pożegnaniu. Głupotą było Bellę – taką delikatną i kruchą – spuszczać z oka,
zostawiać samą. Wszystko mogło się zdarzyć. A jednocześnie, najgorsze, co mogło jej się
przytrafić, to niebezpieczeństwo związane ze mną.
– Zrobisz coś dla mnie w ten weekend? – zapytałem poważnym tonem.
Kiwnęła głową, choć wydawała się zdziwiona intensywnością mojego głosu.
Pamiętaj, utrzymuj swobodną atmosferę.
– Nie obraź się, ale sprawiasz wrażenie osoby, która przyciąga wypadki jak magnes, więc
postaraj się i nie wpadnij do oceanu ani pod samochód, dobrze?
Uśmiechnąłem się do niej z nadzieją, że nie dostrzeże prawdziwego smutku w moich oczach.
Tak bardzo było mi przykro, że mimo wszystkiego, co może jej się przytrafić w Forks, jest tu o
wiele bezpieczniejsza niż w moim towarzystwie.
Uciekaj, Bello. Kocham cię zbyt mocno jak dla twojego – i mojego – dobra.
Moja kpina musiała ją urazić. Znów zrobiłem coś nie tak.
– Zobaczę, co da się zrobić – warknęła, patrząc na mnie gniewnie. Wyskoczyła na deszcz i
trzasnęła drzwiami samochodu.
Zacisnąłem palce na kluczyku, który właśnie wyjąłem z kieszeni jej kurtki, i odjechałem,
wciągając głęboko jej zapach.
 7 MELODIA

Kiedy podjechałem pod szkołę, musiałem jeszcze chwilę poczekać, ponieważ ostatnia lekcja
nadal trwała. Bardzo dobrze zresztą, miałem bowiem sporo spraw do przemyślenia i
potrzebowałem czasu dla siebie.
W samochodzie ciągle unosił się zapach Belli. Specjalnie nie otwierałem okien, pozwalałem,
by mnie atakował, starałem się w ten sposób przyzwyczaić do tego okropnego pieczenia w
gardle.
Zainteresowanie. Pociąg.
Problem do rozstrzygnięcia. Tyle różnych aspektów, znaczeń i poziomów. Nie to samo co
miłość, jednak nierozerwalnie z nią związane.
Nie miałem pojęcia, czy Bella się mną interesuje. (Czy ta cisza jej myśli będzie stawała się
coraz bardziej frustrująca, aż w końcu zupełnie postradam zmysły? Czy może istniała jakaś
górna granica mojej irytacji, którą w końcu osiągnę?)
Próbowałem porównać jej reakcje fizjologiczne do reakcji innych osób, na przykład sekretarki
czy Jessiki Stanley, jednak nie doszedłem do żadnych konstruktywnych wniosków. Te same
sygnały – jak zmiana tętna i oddechu – mogły równie dobrze oznaczać nie pociąg fizyczny, ale
strach, szok lub niepokój. Oczywiście inne kobiety, a także i mężczyźni reagowali na mój widok
instynktownym lękiem. W większości przypadków to był właśnie realny powód, a nie
zainteresowanie moją osobą. Wydawało mi się nieprawdopodobne, żeby Bella myślała o mnie
podobnie jak kiedyś Jessica Stanley. W końcu Bella doskonale zdawała sobie sprawę, że coś jest
ze mną nie tak, nawet jeśli nie wiedziała dokładnie co. Dotknęła mojej lodowatej skóry, po czym
cofnęła rękę z dala od chłodu.
A jednak... Pamiętałem te fantazje, które wywoływały moje obrzydzenie, tyle że teraz
przypominałem je sobie z Bellą w roli głównej, zamiast z Jessicą.
Mój oddech przyspieszył, ogień wypalał mi przełyk.
A co, gdyby to Bella wyobrażała sobie, jak obejmuję jej kruche ciało? Gdyby to ona czuła, jak
przyciągam ją do siebie i ujmuję dłonią jej brodę? Jak odsuwam kurtynę włosów z pokrytej
rumieńcem twarzy? Muskam koniuszkami palców jej pełne wargi? Pochylam się nad nią, tak że
na ustach czuję ciepło jej oddechu? Przysuwam się jeszcze bliżej...
Wyrwałem się z tego snu na jawie, wiedząc – tak samo, jak wiedziałem, gdy Jessica sobie to
wszystko wyobrażała – jak by to się skończyło, gdyby to wszystko rozegrało się w rzeczywistości.
Czułem do Belli pociąg najsilniejszy z możliwych, i to był realny problem.
Czy ona chciała czuć do mnie to samo, jak kobieta do mężczyzny?
 Nie, to było niewłaściwe pytanie. Prawidłowe brzmiało tak: czy ona powinna czuć do mnie
tego rodzaju pociąg? Odpowiedź brzmiała „nie”. Ponieważ ja nie byłem istotą ludzką i byłoby to
bardzo nie fair.
Każdą cząsteczką swojego „ja” pragnąłem być normalnym mężczyzną, móc chwycić Bellę w
ramiona, nie ryzykując przy tym jej życiem. Zyskać wolność do snucia własnych fantazji –
marzeń, których efektem końcowym nie była jej krew na moich dłoniach i w moich oczach.
Nic nie mogło usprawiedliwić mojej pogoni za Bellą. Jaki związek mogłem jej zaproponować,
skoro nie wolno było mi ryzykować i jej dotknąć?
Ukryłem twarz w dłoniach.
To wszystko tym bardziej mnie dręczyło, ponieważ nigdy wcześniej nie czułem się tak bardzo
istotą ludzką jak teraz – nawet wtedy gdy rzeczywiście byłem człowiekiem. W tamtych czasach
moje myśli krążyły wokół chwały żołnierskiego żywota. Kiedy byłem nastolatkiem, toczyła się
Wielka Wojna, brakowało mi dziewięciu miesięcy do skończenia osiemnastu lat, gdy wybuchła
epidemia grypy. Miałem bardzo blade wspomnienia z tamtego ludzkiego okresu, mroczne
obrazy, które stawały się coraz mniej wyraźne i coraz mniej realne z każdą kolejną dekadą.
Najlepiej pamiętałem matkę i czułem dawny ból, gdy wizualizowałem sobie jej twarz. Z trudem
przypominałem sobie, z jaką obsesyjną niechęcią myślała o przyszłości, której ja pragnąłem, jak
co wieczór modliła się przy kolacji o koniec tej „straszliwej wojny”. Nie miałem wspomnień
dotyczących żadnych innych swoich pragnień i tęsknot. Nie licząc matczynej miłości, żadna inna
miłość nie wyznaczała mi w życiu drogi.
To, co teraz się działo, okazało się dla mnie zupełną nowością. Nie miałem tego z czym
porównać.
Miłość do Belli pojawiła się jako czysta i klarowna toń, ale teraz wody były zmącone. Tak
bardzo chciałem móc jej dotknąć. Czy ona odczuwała podobne pragnienia?
Próbowałem przekonać samego siebie, że to nie ma znaczenia.
Wpatrywałem się w swoje alabastrowe dłonie, nienawidząc ich twardości, chłodu, nieludzkiej
siły...
Podskoczyłem, gdy otworzyły się drzwi od strony pasażera.
Ha. Zaskoczyłem cię. Po raz pierwszy, pomyślał Emmett, wsiadając.
– Pani Goff chyba sądzi, że chodzisz naćpany, tak się niezbornie ostatnio zachowujesz. Gdzie
byłeś dzisiaj?
– Ja... Robiłem dobre uczynki.
Hę?
Zaśmiałem się pod nosem.
– Zajmowałem się chorymi i tak dalej.
To jeszcze bardziej go zdezorientowało, ale wziął wdech i wyczuł zapach Belli.
– Och. Znów ta dziewczyna?
Skrzywiłem się.
 To się robi coraz dziwaczniejsze.
– Co ty nie powiesz? – wymamrotałem.
Emmett wziął kolejny wdech.
– Mmm, trzeba przyznać, że ma niezły smak, prawda?
Z moich ust wydobyło się warknięcie, zanim nawet mój umysł zarejestrował jego słowa, ot,
instynktowna reakcja.
– Wyluzuj, dzieciaku. Tak tylko mówię.
Pojawili się pozostali. Rosalie od razu wyczuła zapach i spojrzała na mnie wrogo. Nadal
wydawała się rozdrażniona. Zastanawiałem się, o co jej tak naprawdę chodzi, ale z jej umysłu
dochodziły w moją stronę wyłącznie obelgi.
Reakcja Jaspera też mi się nie spodobała. Podobnie jak Emmett zauważył atrakcyjność
zapachu Belli. Oczywiście, aromat był dla nich zaledwie w jednej tysięcznej tak pociągający jak
dla mnie, ale i tak martwiło mnie, że uważają jej krew za słodką. Jasper kiepsko nad sobą
panował.
Alice podbiegła do drzwi mojego auta i wyciągnęła rękę po kluczyki do samochodu Belli.
– Widziałam tylko, że – powiedziała, jak to miała w zwyczaju, bardzo niejasno. – Będziesz
musiał podać mi wszystkie „dlaczego”.
– Ale to nie znaczy...
– Wiem, wiem. Zaczekam. Już niedługo.
Westchnąłem i oddałem jej kluczyki.
Jechałem za nią do domu Belli. Deszcz walił jak milion maleńkich młoteczków – tak głośno, że
być może Bella nie słyszała warkotu silnika. Obserwowałem jej okno, jednak nie wyjrzała. Może
nie było jej w domu. Nie wiedziałem tego, nie mając dostępu do jej myśli.
Smuciło mnie, że nie jestem w stanie wyczytać z jej umysłu choćby minimum – żeby
sprawdzić, czy jest szczęśliwa albo przynajmniej bezpieczna.
Alice wsiadła do tyłu i popędziliśmy do domu. Drogi były puste, więc dotarcie na miejsce
zabrało nam parę minut. Weszliśmy do budynku i każdy oddał się swoim rozrywkom.
Emmett i Jasper zajęli się bardzo skomplikowaną grą w szachy, wykorzystując do tego osiem
połączonych szachownic, które rozłożyli na szklanej ścianie, oraz własny, bardzo złożony system
zasad. Nie pozwalali mi grać – tylko Alice czasami ze mną jeszcze w coś grywała.
Teraz Alice usiadła przy komputerze stojącym nieopodal graczy, usłyszałem szum monitorów.
Pracowała nad projektem modowym dla Rosalie, ale Rose nie dołączyła do niej, nie stanęła jak
zwykle za jej plecami, by wybierać fasony i kolory, podczas gdy dłoń Alice śmigała po
dotykowych ekranach. Rosalie rozłożyła się na sofie z ponurą miną i przerzucała dwadzieścia
kanałów na płaskim monitorze, nie zatrzymując się ani na moment. Słyszałem, jak próbuje
podjąć decyzję, czy powinna iść do garażu, by znów stuningować swoje bmw.
 Esme znajdowała się na piętrze i nuciła coś, przeglądając światłokopie. Zawsze zajmowała się
projektowaniem czegoś nowego. Być może zamierzała wybudować coś w naszym kolejnym
domu albo jeszcze następnym.
Alice na chwilę oparła głowę o ścianę i zaczęła bezgłośnie relacjonować Jasperowi kolejne
ruchy Emmetta – który siedział odwrócony do niej plecami. Jasper z kamienną miną zbił
ulubionego konika swojego rywala.
A ja – po raz pierwszy od tak długiego czasu, że aż mi było wstyd – usiadłem przy fortepianie
stojącym nieopodal wejścia.
Przesunąłem dłonią po klawiszach, sprawdzając nastrojenie. Dźwięki brzmiały perfekcyjnie.
Na piętrze ołówek Esme zastygł, ona sama zaś przechyliła głowę na bok.
Odtworzyłem pierwsze takty melodii, która wprosiła się do mnie dzisiaj w samochodzie.
Ucieszyłem się, że brzmi nawet lepiej, niż to sobie wyobrażałem.
Edward znów gra, pomyślała Esme z radością, a na jej twarzy zakwitł uśmiech. Wstała od
stołu kreślarskiego i przeszła bezszmerowo ku schodom.
Do głównej linii melodycznej dodałem akompaniament.
Esme westchnęła z zadowolenia, usiadła na górnym stopniu i oparła głowę o balustradę.
Nowy utwór. Po tak długim czasie. Cudowna melodia.
Pozwoliłem, by dźwięki popłynęły w innym kierunku, wzmacniając je linią basów.
Edward znów komponuje?, Rosalie zacisnęła zęby z rozgoryczeniem.
Na moment przestała się pilnować i dzięki temu byłem w stanie wyczytać wszystko, co kryło
się za jej wściekłością. Zrozumiałem, dlaczego jest na mnie taka zła. Dlaczego perspektywa
zabicia Isabelli Swan w ogóle nie ciążyła jej na sumieniu.
W przypadku Rosalie wszystko rozbijało się o próżność.
Muzyka ucichła, a ja parsknąłem śmiechem, zanim zdołałem się powstrzymać. Szybko
uciąłem ten krótki wybuch rozbawienia, zakrywając usta dłonią.
Rosalie spojrzała na mnie wściekle, w jej oczach widziałem iskry furii i zażenowania.
Emmett i Jasper natychmiast odwrócili głowy, usłyszałem też zdezorientowanie Esme. Zaraz
znalazła się na dole i patrzyła to na mnie, to na Rose.
– Nie przerywaj, Edwardzie – poprosiła po chwili milczenia.
Wróciłem do gry, odwracając się plecami do Rosalie. Jednocześnie usilnie próbowałem
zapanować nad uśmiechem, który wypełzał mi na usta. Rose wstała i wyszła z pokoju, bardziej
rozzłoszczona niż zawstydzona. Ale trzeba przyznać, że zawstydzona też była.
Piśniesz choć jedno słowo, a zginiesz jak pies.
Zdusiłem w sobie kolejny śmiech.
– Co się stało, Rose? – zawołał Emmett, ale nawet się nie odwróciła. Sztywna, jakby kij
połknęła, przeszła do garażu i wsunęła się pod swój samochód, jak gdyby chciała się tam ukryć.
– O co chodzi? – zapytał mnie Emmett.
– Nie mam bladego pojęcia – skłamałem.
 Mruknął coś pod nosem sfrustrowany.
– Graj dalej – poprosiła Esme. Moje palce znów bowiem zawisły w powietrzu.
Spełniłem jej życzenie, stanęła za mną i położyła mi ręce na ramionach. Utwór był
fascynujący, ale niekompletny. Wypróbowałem rozmaite łączniki, jednak coś mi w nich nie
pasowało.
– Urocze – powiedziała Esme. – Ma jakiś tytuł?
– Jeszcze nie.
– A wiąże się z tym jakaś historia? – zapytała z uśmiechem w głosie. Widać, że moja muzyka
sprawiała jej ogromną przyjemność, poczułem wyrzuty sumienia, że przez tak długi czas
zaniedbywałem komponowanie. To było egoistyczne z mojej strony.
– To... chyba kołysanka. – W końcu udało mi się trafić na właściwy łącznik, skąd z łatwością
przeszedłem do kolejnego motywu. Utwór nabrał własnego życia.
– Kołysanka – powtórzyła Esme.
Owszem, ten utwór miał swoją historię, a gdy to zrozumiałem, wszystkie elementy znalazły
swoje miejsce. Tą historią była dziewczyna śpiąca na wąskim łóżku, ciemne gęste włosy
rozsypujące się na poduszce niczym wodorosty...
Alice zostawiła Jaspera, by sam sobie radził z szachami, i usiadła obok mnie. Swoim
wibrującym, przenikliwym jak dźwięk dzwoneczków głosem nakreśliła melodię bez słów, nucąc
ją dwie oktawy wyżej niż moja kompozycja.
– Podoba mi się – powiedziałem cicho. – A co powiesz na to?
Dodałem jej linię do reszty, moje ręce fruwały nad klawiszami, by zgrać wszystko w jedną
zgrabną całość – tu i ówdzie coś zmodyfikowałem, poprowadziłem w inną stronę.
Alice złapała ogólny klimat i zaśpiewała do mojego akompaniamentu.
– Tak – powiedziałem. – Idealnie.
Esme ścisnęła moje ramię.
Teraz widziałem finalny fragment utworu, z głosem Alice wznoszącym się ponad melodię i
przenoszącym go w zupełnie nowe miejsce. Rozumiałem, jak ten kawałek powinien się
skończyć, ponieważ śpiąca dziewczyna była piękna sama w sobie, a każda zmiana byłaby
niewłaściwa i smutna. Piosenka podryfowała w stronę finiszu, coraz wolniejsza i cichsza. Alice
także ściszyła głos, spoważniała, przyjęła ton, który pasował do oświetlonej świecami katedry i
echa odbijającego się od jej ścian.
Zagrałem ostatnią nutę i pochyliłem głowę nad klawiszami.
Esme pogładziła mnie po włosach. Będzie dobrze, Edwardzie. Wszystko się rozwiąże
pomyślnie. Zasługujesz na szczęście, synu. Los jest ci to winien.
– Dziękuję – szepnąłem. Chciałbym móc w to wierzyć. A także w to, że to moje szczęście się
liczyło.
Miłość nie zawsze przychodzi do nas w pasującym nam opakowaniu.
Zaśmiałem się bez radości.
 Ze wszystkich osób na tej planecie chyba ty właśnie najlepiej sobie poradzisz z takim
problemem. Jesteś najlepszy i najinteligentniejszy z całej naszej rodziny.
Westchnąłem. Każda matka myślała podobnie o swoim synu.
Esme cieszyła się ogromnie, że po tylu latach moje serce wreszcie drgnęło. Nieważne, że to
wszystko groziło tragedią, do tej pory bowiem najbardziej obawiała się, iż na zawsze zostanę
sam.
Ona musi cię pokochać, pomyślała nagle, zaskakując mnie kierunkiem, w jakim podryfowały
jej myśli. Jeśli jest mądrą dziewczyną. Uśmiechnęła się. Ale chyba nikt na świecie nie jest aż tak
tępy, żeby nie widzieć, jaki jesteś niesamowity.
– Przestań, mamo, bo się rumienię! – zakpiłem. Jej słowa, choć mocno na wyrost, poprawiły
mi humor.
Alice zaśmiała się i zaczęła grać melodię „Heart and Soul”. Uśmiechnąłem się szeroko i do niej
dołączyłem, a potem przeszedłem do innego kawałka, „Chopsticks”.
Zaśmiała się znowu i westchnęła.
– Chciałabym, żebyś mi powiedział, co cię tak rozbawiło w Rose – poprosiła. – Ale widzę, że
tego nie zrobisz.
– Nie.
Pstryknęła mi palcem w ucho.
– Alice, bądź miła dla Edwarda. On po prostu jest dżentelmenem.
– Ale ja chcę wiedzieć.
Zaśmiałem się, bo powiedziała to tonem rozkapryszonego dziecka.
– Proszę, Esme – oznajmiłem i rozpocząłem jej ulubiony utwór, bezimienny hymn miłości,
którą przez tyle lat obserwowałem między nią a Carlisle’em.
– Dziękuję, kochanie. – Znów ścisnęła moje ramię.
To był znajomy kawałek, nie musiałem się więc na nim nadmiernie skupiać. Moje myśli
poszybowały w stronę Rosalie, która nadal – w przenośni – wiła się z upokorzenia pod swoim
samochodem. Uśmiechnąłem się pod nosem.
Ponieważ sam dopiero co odkryłem potęgę zazdrości, trochę jej współczułem. Wiedziałem, że
to wstrętne uczucie. Oczywiście, jej zazdrość była tysiąckrotnie bardziej małostkowa niż moja –
typowy przypadek psa ogrodnika.
Zastanawiałem się, jak wyglądałoby jej życie oraz osobowość, gdyby nie była od zawsze taka
piękna. Czy stałaby się kimś szczęśliwszym – mniej skupionym na sobie? bardziej empatycznym?
– gdyby uroda nie stanowiła jej największego atutu? Moje dywagacje nie miały zapewne sensu,
przeszłości nie dało się zmienić, a Rose od dziecka była bardzo urodziwa. Jeszcze jako istota
ludzka zawsze żyła w centrum swojego wdzięku i piękności. Nie, żeby jej to przeszkadzało –
wręcz przeciwnie. Nade wszystko ceniła sobie uwielbienie innych. Utrata śmiertelności niczego
nie zmieniła w tej kwestii.
 Nic więc dziwnego, że poczuła się urażona, kiedy ja od samego początku nie wielbiłem jej
urody tak, jak tego oczekiwała po wszystkich mężczyznach. Nie, żeby mnie chciała – skądże.
Jednak mimo wszystko irytowało ją, że ja nie chcę jej.
Z Jasperem i Carlisle’em sprawa miała się inaczej, gdy ich bowiem poznała, oni już byli
zakochani. Ja nie byłem z nikim związany, a jednak uparcie nie reagowałem na jej urodę.
Sądziłem, że dawne urazy zostały pogrzebane, że Rose nie ma do mnie żalu. I może tak
właśnie było... do czasu, gdy znalazłem kogoś, czyje piękno przemówiło do mnie tak, jak jej
nigdy. Oczywiście. Powinienem był się domyślić, jak bardzo to ją rozdrażni. I zapewne bym się
domyślił, gdyby nie to, że tak bardzo skupiłem się na czymś innym.
Rosalie wychodziła z założenia, że skoro jej uroda nie jest dla mnie warta uwielbienia, w
takim razie na tym świecie nie znajdzie się nic tak pięknego, by mnie poruszyć. Odkąd
uratowałem życie Belli, aż gotowała się z wściekłości, zapewne zgadując – dzięki swojej
niesamowitej intuicji – zainteresowanie, którego ja jeszcze wtedy nie byłem świadomy.
Rosalie była śmiertelnie urażona, że jakaś nic nieznacząca śmiertelniczka okazała się dla mnie
atrakcyjniejsza.
Musiałem się powstrzymać, by znów nie wybuchnąć śmiechem.
Jednak martwiło mnie to, w jaki sposób postrzegała Bellę. Ona naprawdę uważała, że Bella
jest pospolita. Jak mogła tak myśleć? Dla mnie było to nie do pojęcia, uznałem, że musi to
wynikać z jej zazdrosnego spojrzenia.
– Och! – odezwała się nagle Alice. – Jasper, zgadniesz, co będzie?
Zobaczyłem to samo, co ona, i moje palce zastygły nad fortepianem.
– Co takiego? – zapytał Jasper.
– Peter i Charlotte wpadną do nas z wizytą w przyszłym tygodniu! Będą akurat w okolicy. Czy
to nie urocze?
– Co jest nie tak, Edwardzie? – Esme wyczuła spięcie moich ramion.
– Peter i Charlotte będą w Forks? – wysyczałem.
Alice przewróciła oczami.
– Uspokój się, Edwardzie, przecież to nie ich pierwsza wizyta.
Zacisnąłem zęby. To miała być pierwsza wizyta po przyjeździe Belli do Forks, a jej słodka krew
kusiła nie tylko mnie. Alice zmarszczyła czoło na widok mojej miny.
– Oni tu nigdy nie polują, dobrze o tym wiesz.
Wiedziałem też, że wampir będący kimś w rodzaju brata dla Jaspera oraz wampirzyca, którą
pokochał, w niczym nie przypominali nas. Polowali w tradycyjny sposób. Nie mogłem im zaufać
w kwestii Belli.
– Kiedy? – zapytałem.
Wydęła wargi z niezadowoleniem, ale udzieliła mi odpowiedzi.
– Poniedziałek rano. Nikt nie skrzywdzi Belli.
– Nie – zgodziłem się i odwróciłem się do niej plecami.
 – Gotów, Emmett?
– Sądziłem, że ruszamy rano.
– Wracamy w niedzielę przed północą. To od ciebie zależy, kiedy chcesz wyruszyć.
– W porządku. Tylko się pożegnam z Rose.
– Jasne.
Sądząc po tym, w jakim była nastroju, pożegnanie zapowiadało się na bardzo krótkie.
Ty naprawdę straciłeś rozum, pomyślał, kierując się w stronę wyjścia.
– Całkiem możliwe – odparłem.
– Zagraj dla mnie jeszcze raz ten nowy kawałek – poprosiła Esme.
– Jeśli tego chcesz – odparłem, choć wahałem się nieco przed poprowadzeniem melodii do jej
nieuchronnego końca – końca, który sprawiał mi nieznany ból. Zastanowiłem się przez moment,
po czym wyjąłem z kieszeni nakrętkę od butelki i położyłem ją na pustym stojaku na nuty. To mi
nieco pomogło – moja pamiątka po jej „tak”.
Skinąłem do siebie głową i zacząłem grać.
Esme i Alice spojrzały po sobie, ale żadna tego nie skomentowała.

***
– Nikt cię nie uczył, że nie należy bawić się jedzeniem? – zawołałem do Emmetta.
– Hej, Edward! – odkrzyknął ze śmiechem i do mnie pomachał. Niedźwiedź wykorzystał jego
chwilową nieuwagę i przejechał mu ciężką łapą po klatce piersiowej. Ostre pazury rozdarły
koszulę i zaskrzypiały na skórze jak ostrza noży na stali.
Niedźwiedź zawył przeraźliwie.
Cholera, ta koszula to był prezent od Rose!
Emmett wrzasnął na rozzłoszczone zwierzę.
Westchnąłem i usiadłem na głazie, wiedząc, że to może potrwać. Jak się okazało, Emmett już
prawie kończył. Pozwolił niedźwiedziowi na kolejne uderzenie łapą i zaśmiał się, gdy bestią
zachwiała siła rykoszetu. Niedźwiedź ryknął, Emmett ryknął w odpowiedzi, choć cały czas się
śmiał. A potem rzucił się na zwierzę, które, stojąc na tylnych łapach, górowało nad nim
wzrostem. Opadli na ziemię, złączeni w uścisku, powalając przy okazji duży świerk. Niedźwiedzie
ryki przerodziły się w gulgotanie, po czym ucichły zupełnie.
Chwilę później Emmett przybiegł do mnie. Miał podartą na strzępy koszulę, zakrwawioną,
oklejoną żywicą i kawałkami sierści. Podobnie wyglądały jego ciemne loki. Jednak na twarzy
zakwitł mu szeroki uśmiech.
– Ten był silny – oznajmił. – Prawie poczułem, kiedy się na mnie rzucił z łapami.
– Jesteś takim dzieciakiem, Emmett.
Zmierzył wzrokiem moją odprasowaną śnieżnobiałą koszulę.
– A więc nie udało ci się wytropić tej pantery śnieżnej?
 – Oczywiście, że się udało. Po prostu nie jem jak dzikus.
Zaśmiał się tubalnie.
– Szkoda, że nie są silniejsze, byłoby ciekawiej.
– Nikt nie powiedział, że powinieneś bić się ze swoim jedzeniem.
– Nie, ale z kim mam walczyć? Ty i Alice oszukujecie, Rose nie chce sobie psuć fryzury, a Esme
się złości, kiedy zamiast udawać, naprawdę się bijemy z Jasperem.
– Życie jest takie ciężkie, prawda?
Uśmiechnął się do mnie szeroko, po czym przeniósł nieznacznie ciężar ciała, ustawiając się do
ataku.
– No dalej, Edwardzie. Wyłącz to na moment i powalcz ze mną uczciwie.
– Tego się nie da wyłączyć – przypomniałem mu.
– Ciekawe, jak tej dziewczynie udaje się ciebie blokować – powiedział. – Może dałaby mi
jakieś wskazówki.
Mój dobry nastrój prysł jak bańka mydlana.
– Trzymaj się od niej z daleka – warknąłem.
– Ale jesteś drażliwy.
Westchnąłem. Emmett usiadł obok mnie.
– Przepraszam, wiem, że przechodzisz teraz trudne chwile. Naprawdę staram się nie być
niewrażliwym gnojkiem, ale skoro to leży w mojej naturze...
Czekał, aż się zaśmieję z jego żartu, ostatecznie wzruszył ramionami.
Ciągle taki poważny. Co cię teraz gryzie?
– Myślę o niej. To znaczy – martwię się.
– A czym tu się martwić. Jesteś daleko od niej. – Zaśmiał się głośno.
Ten dowcip też zignorowałem, ale postanowiłem odpowiedzieć na jego pytanie.
– Zastanawiałeś się kiedyś, jaki kruchy jest śmiertelnik? Ile czyha na niego niebezpieczeństw?
– Nie bardzo. Ale rozumiem, co masz na myśli. Na początku też nie byłem godnym
przeciwnikiem dla niedźwiedzia, prawda?
– Niedźwiedzie – mruknąłem, dodając kolejne niebezpieczeństwo do już i tak długiej listy. –
Przy jej pechu to całkiem możliwe, nie? Zabłąkany niedźwiedź w mieście. Oczywiście, że
ruszyłby prosto na nią.
Emmett się zaśmiał.
– Brzmisz jak szaleniec. Słyszysz to, prawda?
– Wyobraź sobie na chwilę, że Rosalie jest istotą ludzką. Że mogłaby napotkać niedźwiedzia...
Mógłby uderzyć w nią samochód... Albo piorun... Mogłaby spaść ze schodów... Zachorować! –
Słowa wypływały z moich ust rwącym potokiem. Czułem ulgę, że mogę je wypowiedzieć na głos,
przez cały weekend dręczyły mnie od środka. – Pożary, trzęsienia ziemi, tornada! Ech! Kiedy
ostatnio oglądałeś wiadomości? Widziałeś w ogóle, jakie rzeczy im się przytrafiają? Włamania,
morderstwa... – Zacisnąłem zęby, bo myśl, że inna istota ludzka mogłaby wyrządzić Belli
krzywdę, rozwścieczyła mnie bez granic.
– Moment, moment! Wyluzuj, dzieciaku. Ona przecież mieszka w Forks. Jedyne, co jej grozi,
to zmoknięcie. – Emmett wzruszył ramionami.
– Wiesz, wydaje mi się, że ona ma poważnego pecha. Naprawdę. Spójrz na dowody. Ze
wszystkich miejsc na świecie, do których mogłaby przyjechać, ona ląduje w miasteczku, w
którym spory procent populacji stanowią wampiry.
– Owszem, ale jesteśmy wegetarianami. To chyba szczęście, a nie pech?
– Z jej zapachem? Definitywnie pech. A jeszcze większy w związku z tym, jak pachnie dla
mnie. – Popatrzyłem ponuro na swoje dłonie, na ich znienawidzoną nienaturalność.
– Ale akurat ty masz największą samokontrolę, zaraz po Carlisle’u. Więc znów szczęście.
– Ten samochód pod szkołą?
– To był wypadek.
– Nie widziałeś tego, on jechał prosto na nią, okręcał się i znów ruszał w jej stronę. Mógłbym
przysiąc, że ona ma w sobie magnes.
– Ale tam byłeś. Czyli znowu szczęście.
– Doprawdy? Czy to nie jest najgorszy pech, jaki może spotkać istotę ludzką? Kiedy zakochuje
się w niej wampir?
Emmett zamyślił się na chwilę. Wyobraził sobie Bellę i uznał, że jest mało interesująca.
Naprawdę, nie wiem, co cię w niej pociąga.
– No wiesz, ja też nie rozumiem, na czym niby miałaby polegać ponętność Rosalie – odparłem
grubiańsko. – Prawdę powiedziawszy, więcej z nią zachodu niż byłaby warta nawet najładniejsza
buzia.
Emmett się zaśmiał.
– Rozumiem, że mi nie powiesz...
– Nie mam pojęcia, na czym polega jej problem – skłamałem i nagle uśmiechnąłem się
szeroko.
W porę zauważyłem, co zamierza, i byłem przygotowany. Próbował zepchnąć mnie ze skały,
ale się zaparłem. Rozległ się trzask i w kamieniu pod nami pojawiła się szczelina.
– Oszust – mruknął.
Czekałem, aż podejmie kolejną próbę, ale jego myśli powędrowały w innym kierunku. Znowu
wyobraził sobie twarz Belli, ale teraz miała jaśniejszą cerę, a jej oczy były jaskrawoczerwone.
– Nie – powiedziałem zduszonym głosem.
– To by rozwiązało problem śmiertelności i twój niepokój, prawda? No i przestałbyś chcieć ją
zabić. Czy to nie byłoby najlepsze rozwiązanie?
– Dla mnie? Czy dla niej?
– Dla ciebie – odparł bez wahania. Ton jego głosu mówił „przecież to oczywiste”.
 Zaśmiałem się sucho.
– Błędna odpowiedź.
– Mnie to aż tak bardzo nie przeszkadzało – przypomniał mi.
– Ale Rosalie – owszem.
Westchnął.
Obaj wiedzieliśmy, że Rosalie oddałaby absolutnie wszystko, żeby znów zostać istotą ludzką.
Wszystko. Nawet Emmetta.
– Tak. Rose to przeszkadzało – przyznał cicho.
– Ja... Nie mogę... Nie powinienem... Nie zamierzam zniszczyć jej życia. Nie czułbyś podobnie,
gdyby to chodziło o Rosalie?
Zamyślił się na chwilę.
Naprawdę ją... kochasz?
– Nawet nie potrafię tego opisać, Em. Ni z tego, ni z owego, ta dziewczyna stała się dla mnie
całym światem. Cały świat bez niej nie ma dla mnie sensu.
Ale jej nie zmienisz? Wiesz, że ona nie będzie żyła wiecznie.
– Wiem – jęknąłem.
I jak to przed chwilą przedstawiłeś, jest dość krucha.
– Uwierz mi – zdaję sobie z tego sprawę.
Emmett nie należał do taktownych osób, delikatne rozmowy nie były jego mocną stroną.
Dlatego z trudem dobierał słowa, nie chcąc nikogo obrazić.
Czy ty możesz w ogóle jej dotknąć? No wiesz, jeśli ją kochasz... Chyba chciałbyś... dotykać jej
ciała?
Emmett i Rosalie łączyła wyjątkowo namiętna miłość fizyczna, więc Em nie potrafił zrozumieć,
jak można kochać platonicznie.
Westchnąłem.
– O tym nawet nie myślę, Em.
Łał. To jakie masz opcje?
– Nie wiem – szepnąłem. – Próbuję znaleźć sposób, żeby ją... zostawić. Nie wyobrażam sobie,
jak mógłbym tu zostać i trzymać się od niej z daleka.
Z poczuciem głębokiej satysfakcji uświadomiłem sobie nagle, że pozostanie w Forks było
właściwe – przynajmniej teraz, kiedy zmierzali tu Peter oraz Charlotte. Bella była – chwilowo –
bezpieczniejsza w mojej obecności. Przez moment mogłem stać się jej nieprawdopodobnym
obrońcą.
Aż się rwałem do powrotu, by móc odgrywać tę rolę jak najdłużej.
Emmett zauważył zmianę w wyrazie mojej twarzy.
O czym myślisz?
 – W tym momencie marzę o tym, by wrócić do Forks i sprawdzić, czy wszystko z nią w
porządku – przyznałem nieśmiało. – Nie wiem, czy wytrzymam do niedzieli wieczór.
– O nie, nie wrócisz wcześniej! Daj ochłonąć Rosalie – proszę! Zrób to dla mnie.
– Postaram się – odparłem niepewnie.
Emmett postukał palcem w telefon, który miałem schowany w kieszeni.
– Alice zadzwoniłaby, gdyby istniały jakiekolwiek podstawy do twojej paniki. Ona ma
podobnego bzika na punkcie tej dziewczyny.
Miał rację.
– Dobrze. Ale niedziela to maksimum.
– Nie musimy się spieszyć, zwłaszcza że ma być słonecznie. Alice powiedziała, że do środy
mamy wolne od szkoły.
Pokręciłem stanowczo głową.
– Peter i Charlotte potrafią się zachować.
– Mam to w nosie, Em. Przy pechu, jaki towarzyszy Belli, z pewnością wejdzie do lasu w
najmniej odpowiednim momencie i... – Wzdrygnąłem się. – Wracam w niedzielę.
Emmett westchnął.
Szaleniec, bez dwóch zdań.

***
Gdy w poniedziałek o świcie wspiąłem się po ścianie do pokoju Belli, ona smacznie spała.
Przyniosłem ze sobą smar – zaaplikowałem sporą ilość na zawiasy, dzięki czemu okno otwierało
się teraz cicho i gładko.
Po jej włosach leżących równo na poduszce poznawałem, że ta noc była dla niej
spokojniejsza. Jedną rękę trzymała pod policzkiem, jak małe dziecko, miała też lekko rozchylone
wargi. Słyszałem jej regularny oddech.
Bycie tu z nią, patrzenie na nią, przyniosło mi niewymowną ulgę. Zdałem sobie sprawę, że gdy
znajdowałem się daleko od niej, nie byłem w stanie zaznać spokoju. Bez niej nic nie wydawało
się takie jak trzeba.
Nie, żeby jej towarzystwo rozwiązywało od razu wszystkie problemy. Westchnąłem i
nabrałem powietrza, pozwalając, by płomień pragnienia wypalił mi przełyk. Tyle czasu
spędziłem bez bólu i pokusy, że teraz wydawały się jeszcze potężniejsze. Obawiałem się wręcz
uklęknąć przy jej łóżku, by przeczytać tytuły na grzbietach książek. Chciałem poznać historie,
które miała w głowie, jednak bałem się czegoś więcej niż tylko swojego pragnienia: tego, że gdy
pozwolę się sobie do niej zbliżyć, będę chciał zbliżyć się jeszcze bardziej.
Jej wargi wydawały się takie miękkie i ciepłe... Wyobrażałem sobie, jak dotykam ich
koniuszkiem palca. Muskam zaledwie...
To był właśnie błąd, którego musiałem unikać.
 Przyglądałem się badawczo jej twarzy, szukając oznak zmian. Wiedziałem, że śmiertelnicy
ciągle się zmieniają, nie chciałem, by cokolwiek mi umknęło.
Wyglądała na... zmęczoną. Jakby nie wyspała się w weekend. Czyżby wychodziła gdzieś
wieczorami?
Zaśmiałem się posępnie w duchu z tego, jak bardzo mnie to obeszło. Bo i cóż, jeśli
wychodziła? Nie była moją własnością. Nie była moja.
No właśnie, nie była. I to mnie smuciło.
– Mamo... – szepnęła cicho. – Nie... pozwól, że ja... Proszę...
Bruzda na czole w kształcie małej litery „v” wydawała się teraz bardzo głęboka. Cokolwiek jej
matka robiła w jej śnie, Bella była wyraźnie zestresowana. Nagle przeturlała się na bok, jednak
powieki nawet jej nie drgnęły.
– Tak, tak – mruknęła, po czym westchnęła. – Uch. Zbyt zielone.
Przez jedną z jej dłoni przebiegł skurcz, dopiero wtedy zauważyłem, że po wewnętrznej
stronie miała płytkie, ledwo zagojone skaleczenia. Coś jej się stało? I choć ewidentnie nie
wyglądało to na nic poważnego, ja i tak się zaniepokoiłem. Zastanowiłem się nad tym i uznałem,
że musiała się potknąć. W jej przypadku mogło to być całkiem sensowne wyjaśnienie.
Jeszcze przez chwilę błagała matkę, potem wymamrotała coś o słońcu, po czym zamilkła i
przestała się rzucać.
Jak dobrze, że nie musiałem już łamać sobie głowy nad tymi wszystkimi małymi tajemnicami.
Skoro byliśmy teraz przyjaciółmi – a przynajmniej próbowaliśmy nimi być – mogłem ją wypytać
o weekend. O plażę i o to, co ją tak wymęczyło. Mogłem zapytać o to, w jaki sposób pokaleczyła
sobie dłonie. A potem zaśmiać się, gdy potwierdzi moje podejrzenia.
Uśmiechnąłem się nieznacznie, zastanawiając się, czy przypadkiem nie wpadła do oceanu.
Rozmyślałem o tym, czy się dobrze bawiła. I czy w ogóle o mnie myślała. Czy tęskniła za mną
choćby w ułamku tego, jak ja za nią.
Próbowałem sobie ją wyobrazić na plaży w słońcu. Obraz był niepełny, ponieważ nigdy nie
odwiedzałem tamtego miejsca. Znałem je wyłącznie ze zdjęć.
Gdy pomyślałem o powodzie, dla którego moja stopa nigdy nie stanęła na pięknym kawałku
wybrzeża usytuowanym całkiem niedaleko domu, poczułem ukłucie niepokoju. Bella spędziła
sobotę w La Push – miejscu, do którego nie wolno było mi wejść na mocy traktatu. Miejscu, w
którym nieliczni żyjący jeszcze starcy pamiętali opowieści o Cullenach i w nie wierzyli. Miejscu,
które znało nasz sekret.
Pokręciłem głową. Nie miałem się o co obawiać, w końcu Quileutów też obowiązywały
postanowienia traktatu. Nawet jeśli Bella natrafiła na któregoś z tych wiekowych mędrców, nie
wolno im było zdradzić ani słowa. Zresztą dlaczego ten temat miałby w ogóle się pojawić? Nie –
co jak co, ale Quileutami nie musiałem się przejmować.
Poczułem złość na słońce, gdy zaczęło się podnosić. Przypominało mi, że przez najbliższe dni
nie będę mógł zaspokoić ciekawości. Dlaczego musiało zaświecić akurat w tym momencie?
 Westchnąłem i wyszedłem przez okno, zanim zrobiło się na tyle jasno, że ktoś mógłby mnie
zobaczyć. Zamierzałem zostać w gęstym lesie nieopodal jej domu, by zobaczyć, jak wyjeżdża do
szkoły, ale gdy tylko znalazłem się między drzewami, z zaskoczeniem wyczułem cień jej zapachu
na leśnej ścieżce.
Zacząłem go tropić, początkowo z zainteresowaniem, które jednak przerodziło się w niepokój,
gdy zagłębiłem się bardziej w ciemność. Co Bella robiła w takim miejscu?
Zostawiony przez nią trop kończył się nagle, w środku niczego. Po prostu zboczyła ze ścieżki,
weszła kilka kroków w paprocie i dotknęła pnia powalonego drzewa. Być może tu usiadła...
Usiadłem więc i ja, uważnie się rozejrzałem. Jedyne, co było widać, to paprocie i las. Zapewne
wcześniej padał deszcz, zapach wydawał się bowiem rozmyty, jakby nie miał szansy wsiąknąć w
drzewo.
Dlaczego Bella przyszła tu, żeby siedzieć samotnie – a była sama, co do tego nie miałem
wątpliwości – w środku mokrego mrocznego lasu?
Nie miało to żadnego sensu, jednak w przeciwieństwie do innych interesujących mnie
zagadnień tego nie mogłem poruszyć w niezobowiązującej rozmowie.
Wiesz, Bello, udałem się twoim tropem do lasu po tym, jak wyszedłem z twojego pokoju –
zwyczajne włamanie, nie martw się, nic poważnego. Po prostu zajmowałem się... eksterminacją
pająków...
O tak, idealny początek luźnej pogawędki.
Wychodziło na to, że nigdy się nie dowiem, co tu robiła i o czym myślała. Zazgrzytałem
zębami z frustracji. Co gorsza, to zbyt przypominało scenariusz, który nakreśliłem Emmettowi –
Bella samotna w lesie, jej zapach pociągający dla każdego, kto potrafił go wyczuć.
Jęknąłem. Ona nie miała pecha – ona się o niego prosiła.
Na szczęście zyskała już swego obrońcę. Zamierzałem jej pilnować i chronić przed wszelkim
złem tak długo, jak będzie to możliwe.
Nagle zacząłem żałować, że Peter i Charlotte nie zostaną tu dłużej.
 8 DUCH

Nie widywałem zbyt często gości Jaspera podczas dwóch słonecznych dni ich pobytu w Forks.
Wracałem do domu tylko po to, by Esme się nie martwiła, poza tym moje życie przypominało
bardziej egzystencję ducha niż wampira. Czaiłem się w cieniu, cichy i niewidoczny – tak by móc
śledzić swoją ukochaną, przedmiot mojej obsesji, by móc ją widzieć i słyszeć w umysłach tych
szczęściarzy, którzy mogli się do niej zbliżyć w promieniach słońca, a niekiedy nawet muskali
przypadkowo jej dłoń. Nigdy nie wyrywała ręki. Wyjaśnienie było proste – mieli skórę tak samo
ciepłą jak ona.
Wymuszona nieobecność w szkole jeszcze nigdy nie była dla mnie taką próbą siły woli.
Najważniejsze, że słońce sprawiało jej przyjemność, więc nie mogłem go nienawidzić.
W poniedziałek rano podsłuchałem rozmowę, która mogła całkowicie zburzyć moją pewność
siebie, a chwile spędzone z dala od Belli uczynić torturą. Jak się jednak okazało, wszystko to
tylko poprawiło mi nastrój.
Musiałem wreszcie zacząć czuć choćby odrobinę szacunku do Mike’a Newtona, ten chłopak
miał w sobie więcej odwagi, niż bym się po nim spodziewał. Nie dał za wygraną, nie schował się
z podkulonym ogonem, by lizać rany – zamierzał spróbować jeszcze raz.
Bella dotarła dość wcześnie do szkoły, a ponieważ najwyraźniej chciała napawać się słońcem,
póki jeszcze świeciło, usiadła na rzadko wykorzystywanej drewnianej ławce i czekała na
pierwszy dzwonek. Promienie odbijały się od jej włosów, nadając im rudawy poblask, który był
dla mnie niespodzianką.
Mike znalazł ją w takiej pozycji i nie posiadał się z radości w związku ze swoim szczęściem.
Cierpiałem, mogąc jedynie przyglądać się temu bezradnie, wypchnięty przez słońce do
mrocznego lasu.
Powitała go z takim entuzjazmem, że wpadł w ekstazę, czego o mnie nie można było
powiedzieć.
No proszę, a więc jednak jej się podobam. Nie uśmiechałaby się tak do mnie, gdyby to nie była
prawda. Na pewno chciała iść ze mną na bal, ciekawe, co tak ważnego ma do załatwienia w
Seattle...
Od razu zwrócił uwagę na zmianę we włosach.
– Nie zauważyłem wcześniej, że twoje włosy mają rudawy odcień.
Niechcący wyrwałem z korzeniami młody świerk, o którego się opierałem, gdy chwycił w
palce jej kosmyk.
 – Tylko w słońcu to widać – odparła. Ku mojej satysfakcji, odskoczyła od niego, gdy wsunął jej
lok za ucho.
Mike potrzebował chwili, żeby zebrać się na odwagę, tracił więc czas na czczą pogawędkę.
Bella przypomniała mu o wypracowaniu, które mieliśmy wszyscy napisać na środę. Z jej miny
wyczytałem, że sama już je skończyła. Mike zupełnie zapomniał o zadaniu, a to znacznie
ograniczało jego czas wolny.
W końcu przeszedł do rzeczy – zęby zaciskałem tak mocno, że byłyby w stanie zetrzeć granit
na proszek – ale on nawet i wtedy nie był w stanie zadać otwarcie swojego pytania.
– Miałem nadzieję, że gdzieś razem pójdziemy.
– Hę?
Zapadła cisza.
Hę? Co to znaczy? Zgadza się czy nie? W sumie może powinienem zapytać ją o to bez
ściemniania.
Przełknął ciężko ślinę.
– Wiesz, moglibyśmy iść coś razem zjeść czy coś w tym stylu. Wypracowanie zdążę napisać
później.
Bez sensu, to też nie było pytanie.
– Mike...
Rozpacz i wściekłość stojące za moją zazdrością były tak samo potężne jak tydzień wcześniej.
Z całych sił pragnąłem pobiec przez boisko, zbyt szybko, by ludzkie oko mogło zarejestrować
mój ruch, i wykraść ją chłopakowi, którego w tym momencie nienawidziłem tak bardzo, że
mógłbym go zabić dla czystej przyjemności.
Czy Bella powie „tak”?
– To chyba nie najlepszy pomysł.
Znów mogłem oddychać. Moje zastygłe ciało się rozluźniło.
A więc Seattle było tylko wymówką. Niepotrzebnie ją zapytałem. Co mi strzeliło do głowy?
Pewnie chodzi o tego dziwaka, Cullena.
– Dlaczego? – zapytał posępnie.
– Sądzę, że... – Zawahała się. – Tylko nie mów tego nikomu, bo zostanie z ciebie krwawa
miazga...
Zaśmiałem się w głos, słysząc groźbę zabójstwa z jej ust. Jakaś sójka zaskrzeczała
przestraszona i natychmiast odfrunęła.
– Sądzę, że nie byłoby to fair wobec Jessiki.
– Jessiki?
Co takiego? Ale... Och. No dobrze. Chyba... Hmm...
W jego myślach zapanował chaos.
– Czyżbyś był ślepy?
 Podzielałem jej opinię. Recz jasna, nie powinna oczekiwać, że wszyscy dookoła będą tak samo
spostrzegawczy jak ona, niemniej jednak ten przypadek był oczywisty. Sam miał taki problem,
by zdobyć się na śmiałość i zaprosić Bellę na randkę, a uważał, że dla Jessiki byłaby to bułka z
masłem? Najwidoczniej egoizm przesłaniał mu oczy. A ponieważ Bella była uosobieniem
altruizmu, widziała wszystko.
Jessica. Łał. Hmm...
– Och – zdołał jedynie wykrztusić.
Bella wykorzystała jego zdezorientowanie, by się wycofać.
– Zaraz zacznie się lekcja – oświadczyła. – Nie chcę się znowu spóźnić.
Od tego momentu Mike stał się dla mnie niewiarygodnym punktem obserwacyjnym Belli.
Gdy zaczął rozmyślać o Jessice, doszedł do wniosku, że bardzo mu się podoba to, iż jest dla niej
atrakcyjny, choć oczywiście wolałby, żeby to Bella tak uważała.
Ale jest ładna. Chyba. Niezłe ciało. Cycki większe niż u Belli. Jak to mówią, lepszy wróbel w
garści...
Odszedł, a wraz z nim fantazje równie wulgarne jak te, które snuł na temat Belli. Te jednak
mnie najwyżej irytowały, a nie wściekały. Nie zasługiwał na żadną z tych dziewczyn, skoro było
mu wszystko jedno, z którą się będzie spotykał. Od tej chwili trzymałem się z dala od jego myśli.
Gdy Bella zniknęła mi z pola widzenia, usiadłem, opierając się o chłodny pień ogromnego
drzewa poziomkowego, i przeskakiwałem z umysłu do umysłu, zadowolony za każdym razem,
gdy pojawiała się Angela Weber. Czułem do niej wielką wdzięczność za to, że jest taką miłą
osobą, i gdybym tylko znał sposób, chętnie bym jej podziękował. Lepiej się czułem ze
świadomością, że Bella ma choć jedną wartościową istotę ludzką obok siebie.
Podpatrywałem Bellę z każdego kierunku, jaki był mi dany, i doszedłem do wniosku, że coś ją
trapi. To mnie zaskoczyło, sądziłem bowiem, że słońce wystarczy, by na jej twarz wypełzł
uśmiech. Podczas przerwy obiadowej zauważyłem, że zerka co rusz w stronę pustego stołu
Cullenów, a to mnie bardzo podekscytowało. Być może ona też za mną tęskniła.
Po lekcjach zamierzała iść gdzieś z koleżankami – od razu postanowiłem, że będę jej pilnował
– ale plany uległy zmianie, gdy Mike zaprosił Jessicę na randkę, na którą wcześniej chciał iść z
Bellą.
Dlatego pobiegłem prosto do jej domu i szybko omiotłem wzrokiem otaczający go las, by
upewnić się, że żaden niebezpieczny typ nie zapuścił się w pobliże. Wiedziałem, że Jasper
zabronił swojemu prawie bratu wkraczania do miasta – tłumacząc to moim szaleństwem i
nieprzewidywalnością – ale i tak im nie ufałem. Co prawda Peter i Charlotte nie planowali
wchodzić w jakikolwiek konflikt z moją rodziną, jednak plany mają to do siebie, że się czasem
zmieniają.
No dobrze, przesadzałem, i doskonale zdawałem sobie z tego sprawę.
Bella – zupełnie jakby wyczuła, że jej pilnuję, postanowiła ulżyć moim cierpieniom i wyszła do
ogrodu po długiej godzinie spędzonej w środku. Niosła książkę, pod pachą miała koc.
Bezszelestnie wspiąłem się na najwyższy konar drzewa z widokiem na posesję.
 Bella rozłożyła koc na wilgotnej trawie, położyła się na brzuchu i zaczęła przerzucać kartki
zniszczonej, zaczytanej książki, próbując znaleźć miejsce ostatnio przerwanej lektury.
Spoglądałem jej przez ramię na tekst.
Ach. Klasyka. „Rozważna i romantyczna”. Bella była fanką Jane Austen.
Sprawdziłem, jak słońce i powietrze wpływają na jej zapach, i uznałem, że dodają mu
słodyczy. Gardło paliło mnie z pragnienia, ból był ostry i świeży, ponieważ tyle czasu spędziłem
daleko od Belli. Przez chwilę zmuszałem się do oddychania przez nos, by opanować kryzys.
Bella czytała szybko, to krzyżując zgięte w kolanach nogi, to je prostując. Znałem tę powieść,
nie musiałem więc czytać razem z nią. Zamiast tego przyglądałem się, jak promienie słoneczne i
wiatr igrają z jej włosami. W pewnym momencie zesztywniała, a jej ręka zastygła na karcie
książki. Tekst zaczynał się od góry strony zdaniem: „Być może też, wbrew wszelkim względom
na konwenanse czy uczucia macierzyńskie pani Dashwood, obie niewiasty za niemożliwe
uznałyby tak długie zamieszkiwanie pod jednym dachem, gdyby nie...”[3].
Bella chwyciła w palce gruby plik stron i gwałtownie je przerzuciła, jakby coś ją nagle
rozzłościło. Co to mogło być? Historia dopiero się zaczynała, zarysowywał się pierwszy konflikt
pomiędzy teściową a synową. Przedstawiono głównego bohatera, Edwarda Ferrarsa,
wychwalono zalety Elinor Dashwood. Przypomniałem sobie poprzedni rozdział, szukając w
bardzo ugrzecznionej prozie Austen czegoś potencjalnie kontrowersyjnego. Co mogło wywołać
taką reakcję u Belli?
Otworzyła teraz książkę na stronie tytułowej „Mansfield Park”. Był to początek nowej fabuły,
najwyraźniej książka stanowiła kompilację dzieł autorki.
Bella doczytała jednak tylko do siódmej strony – tym razem śledziłem tekst razem z nią. Pani
Norris opisywała właśnie niebezpieczeństwo, jakie może wyniknąć z faktu, że Tom i Edmund
Bertramowie zobaczą swoją kuzynkę Fanny Price dopiero wtedy, gdy wszyscy dorosną, gdy Bella
nagle zazgrzytała zębami i zatrzasnęła książkę.
Wzięła głęboki wdech, jakby chciała się uspokoić, odrzuciła tom na bok, a sama przekręciła
się na plecy. Podciągnęła rękawy, wystawiając skórę przedramion na działanie słońca.
Dlaczego miałaby zareagować w taki sposób na dobrze znaną sobie fabułę? Kolejna
tajemnica. Westchnąłem.
Leżała teraz nieruchomo, tylko raz podniosła rękę, by odsunąć kosmyk z twarzy. Włosy
otaczały jej głowę jak kasztanowy wachlarz. Po chwili znów znieruchomiała.
Leżąca w słońcu Bella tworzyła niezwykle kojący obraz. Odzyskała pogodę ducha, jej oddech
zwolnił. Po kilku długich minutach zauważyłem, jak poruszają się jej wargi. Mamrotała coś we
śnie.
Poczułem ukłucie wyrzutów sumienia. To, co robiłem w tym momencie, nie było może dobre,
ale z całą pewnością nie zaliczało się do kategorii takich okropieństw jak moje nocne
prześladowania. Zresztą teraz nawet nie wkroczyłem na jej teren prywatny – drzewa wyrastały z
sąsiedniej działki – ale wiedziałem, że gdy zapadnie noc, nadal będę robił to, co robiłem.
 Mimo wszystko pragnąłem znaleźć się blisko niej. Zeskoczyć bezszelestnie w krąg
spowijającego ją słońca, tylko po to, by być obok. Słyszeć jej szept tak, jak gdyby był
adresowany do mnie.
Jednak to nie moja wątpliwa moralność mnie przed tym powstrzymywała, ale myśl o tym, co
się stanie, gdy wejdę w promienie słoneczne. Wystarczało, że w cieniu moja skóra wydawała się
kamienna i nieludzka. Nie chciałem zestawiać jej w pełnym świetle ze skórą Belli. I tak dzieliły
nas różnice nie do pokonania, wyjątkowo bolesne nawet bez widoku naszych ciał. Czy mógłbym
być jeszcze bardziej groteskowy? Wyobrażałem sobie jej przerażenie, gdyby się obudziła i
zobaczyła mnie siedzącego tuż obok.
– Mmm... – jęknęła.
Przywarłem do pnia, chowając się w cieniu.
– Mmmm... – westchnęła.
Z jej cichego szeptu wnioskowałem, że nadał śniła.
– Edmund. Ach.
Edmund? Przypomniałem sobie miejsce, w którym skończyła lekturę: zdanie, gdzie po raz
pierwszy padła wzmianka o Edmundzie Bertramie.
Ha! A więc Bella wcale nie śniła o mnie, co z goryczą sobie uświadomiłem. Od razu wróciła
moja niechęć do samego siebie. Sny Belli dotyczyły postaci literackich – może od zawsze tak
było, a zamiast mnie pojawiał się w nich Hugh Grant z fularem pod szyją. To tyle jeśli chodzi o
moje zadufanie w sobie.
Z ust Belli nie wydostało się już żadne zrozumiałe słowo. Popołudnie minęło, a ja patrzyłem,
znów bezradny, jak słońce chowa się nisko za horyzontem, a ku leżącej na trawniku Belli pełzną
cienie. Pragnąłem je odepchnąć, ale oczywiście dookoła nieodwołalnie zapadał zmrok. Gdy
zniknęły promienie słoneczne, jej skóra wydała się zbyt blada – wręcz kredowa – zaś włosy
pociemniały, na tle jasnej twarzy wyglądały niemal jak kruczoczarne.
Przyglądanie się temu budziło we mnie grozę, miałem bowiem wrażenie, że patrzę na
spełniającą się wizję Alice. Jedynym, co wytrącało mnie z tej koszmarnej iluzji, były silne
uderzenia serca Belli – ten dźwięk trzymał mnie przy zdrowych zmysłach.
Ogarnęła mnie ulga, gdy jej ojciec wrócił do domu.
Gdy dojeżdżał na miejsce, słyszałem zaledwie niejasną złość – coś dotyczącego pracy, a także
oczekiwanie połączone z głodem – zapewne miał ochotę na kolację. Jednak jego myśli były takie
ciche i skryte, że nie miałem pewności, czy wszystko dobrze zrozumiałem. Udało mi się
wychwycić wyłącznie ich ogólny klimat.
Ciekawiło mnie, jak to wygląda u jej matki – jaka kombinacja genetyczna stworzyła tak
wyjątkową osobę, jaką była Bella.
Dziewczyna obudziła się gwałtownie, usiadła sztywno, gdy na bruku rozległ się chrzęst opon
samochodu jej ojca. Rozejrzała się dookoła, zdezorientowana otaczającą ją ciemnością. Na
ułamek sekundy jej wzrok zatrzymał się na miejscu, w którym się ukrywałem, ale zaraz przeniósł
się dalej.
 – Charlie? – zapytała cicho, nadal próbując dojrzeć cokolwiek wśród rosnących wokół
ogrodzenia drzew.
Odwróciła głowę w stronę, z której doszedł trzask zamykanych drzwi auta. Szybko podniosła
się, zabrała swoje rzeczy i odeszła, zerkając jeszcze przez ramię na las.
Przeniosłem się na drzewo rosnące bliżej okna kuchennego i wsłuchałem się w odgłosy
płynące z domu Swanów. Niezwykle interesująco było porównać słowa Charliego do jego
przytłumionych myśli. Miłość i troska do jedynej córki przytłaczały swoim ogromem, a jednak
jego słowa brzmiały zawsze szorstko i niedbale. Przez większość czasu siedzieli w komfortowej
ciszy.
Słyszałem, jak Bella omawia swoje plany zakupowe – następnego dnia po południu wybierała
się do Port Angeles z Jessicą i Angelą, od razu więc zrewidowałem własne plany na ten dzień.
Jasper nie uprzedził swoich gości, że mają się trzymać z dala od Port Angeles. Wiedziałem co
prawda, że przybyli tu nasyceni i nie zamierzali wybierać się na polowanie w naszej okolicy, ale i
tak chciałem mieć oko na Bellę – na wszelki wypadek. W końcu na świecie było wielu takich jak
my. No i jeszcze w grę wchodziły te wszystkie grożące istotom ludzkim niebezpieczeństwa,
którymi wcześniej nie zaprzątałem sobie głowy.
Bella martwiła się, że jej ojciec będzie musiał sam zrobić sobie kolację, i aż się uśmiechnąłem
pod nosem, bo to tylko potwierdzało moją teorię, że i w Forks przyjęła rolę opiekunki.
A potem odszedłem ze świadomością, że, gdy ona zaśnie, wrócę tu, ignorując wszystkie
moralne i etyczne przeciwwskazania.
Tyle że ja nie naruszałem jej prywatności jak jakiś zboczony podglądacz. Pilnowałem jej dla jej
własnego dobra, nie gapiłem się na nią pożądliwie, jakby to robił na przykład Mike Newton,
gdyby był na tyle zwinny, by wspinać się na drzewa i mury. Nie, ja nie traktowałem Belli tak
obcesowo.
Gdy wróciłem do domu, nikogo w nim nie zastałem, co było mi bardzo na rękę. Nie
brakowało mi cudzych myśli pełnych zdezorientowania, lekceważących, kwestionujących moje
zdrowie psychiczne. Emmett przykleił kartkę do poręczy.
Piłka nożna na Rainier Field. Przyjdziesz? Proszę.
Znalazłem długopis i napisałem „sorry” pod jego prośbą. I tak beze mnie mieli dwie równe
drużyny.
Wybrałem się na bardzo krótkie polowanie, zadowalając się małymi, łagodnymi
stworzeniami, które niestety nie były równie smaczne jak wielkie drapieżniki, a potem
przebrałem się w czyste ubranie i pobiegłem do Forks.
Tej nocy Bella nie spała dobrze. Kotłowała się w pościeli, przybierając to zatroskaną, to
żałosną minę. Zastanawiałem się, co nie daje jej spokoju... Po czym uświadomiłem sobie, że być
może tak naprawdę wolę tego nie wiedzieć.
Gdy się odzywała, głównie obrzucała Forks inwektywami, a co więcej – robiła to ponurym
głosem. Tylko raz, gdy szepnęła: „Wróć”, a jej dłoń się otworzyła w niemym błaganiu, poczułem
cień nadziei, że może śni o mnie.
 Następny dzień – ostatni, w którym słońce miało czynić ze mnie swojego więźnia – wyglądał
tak samo jak poprzedni. Bella wydawała się jeszcze bardziej przygnębiona, a ja pomyślałem, że
być może nie ma nastroju do zakupów i zrezygnuje ze swoich planów. Jednak, jak to ona,
zadowolenie koleżanek stawiała wyżej niż własne.
Tego dnia miała na sobie niebieską bluzkę – kolor idealnie podkreślał jej karnację, teraz
przybierającą kremowy odcień.
Gdy lekcje dobiegły końca, dziewczęta umówiły się, że Jessica po nie przyjedzie.
Pobiegłem do domu po samochód, a kiedy okazało się, że są u nas Peter i Charlotte, uznałem,
że mogę dać dziewczynom godzinną przewagę na starcie. I tak nie wiedziałem, czy dałbym radę
jechać za nimi z przepisową prędkością – sama myśl napawała mnie przerażeniem.
Wszyscy – domownicy i goście – zgromadzili się w salonie. Peter i Charlotte zauważyli, że
jestem nieobecny duchem, gdy przywitałem się wreszcie z nimi, nieprzekonująco tłumacząc się
ze swojej dotychczasowej absencji. Ponieważ nie byłem w stanie skupić się na tyle, by dołączyć
do rozmowy, bardzo szybko przeprosiłem towarzystwo, usiadłem przy fortepianie i zacząłem
cicho grać.
Cóż za dziwna kreatura, pomyślała Charlotte – jasna blondynka postury Alice. Pomyśleć, że
kiedy ostatnio się spotkaliśmy, wydawał się taki miły i normalny.
Myśli Petera stanowiły odbicie jej opinii, jak to zwykle bywało w ich przypadku.
To chyba ta dieta zwierzęca, widocznie brak ludzkiej krwi w końcu doprowadza ich do obłędu,
zakończył swoje rozważania. Oboje mieli tak samo jasne włosy, niemal równej długości. Ogólnie
byli do siebie bardzo podobni, nie licząc sylwetki, Peter bowiem niemal dorównywał wzrostem
Emmettowi. Zawsze uważałem, że ci dwoje się idealnie dobrali.
Po co w ogóle wracasz do domu?, prychnęła Rosalie w myślach.
Och, Edward. Nie mogę patrzeć, jak cierpi. Troska przerwała niedawną radość Esme. I
słusznie, powinna się martwić, ponieważ historia miłosna, której dla mnie pragnęła, mogła w
każdej chwili przerodzić się w tragedię.
Baw się dobrze w Port Angeles, pomyślała Alice pogodnie. I daj mi znać, kiedy będę mogła
wreszcie pogadać z Bellą...
Jesteś żałosny, marudził Emmett. Nie mogę uwierzyć, że opuściłeś wczorajszy mecz tylko po
to, żeby patrzeć, jak ktoś śpi.
Jednak po chwili wszyscy, oprócz Esme, zapomnieli o mnie, więc grałem bardzo cicho, żeby
nie zwracać na siebie ich uwagi.
Ja też przez dłuższą chwilę ich ignorowałem, chcąc, by muzyka pozwoliła mi zapomnieć o
stresie. Nigdy nie przestawałem się niepokoić, gdy Bella znikała mi z oczu. Na rozmowie
skoncentrowałem się dopiero wtedy, gdy goście zaczęli się żegnać.
– Jeśli zobaczycie Marię – odezwał się Jasper z pewną rezerwą w głosie – powiedzcie jej, że
życzę jej dobrze.
Maria była wampirzycą, która stworzyła zarówno Jaspera, jak i Petera – Jaspera w drugiej
połowie dziewiętnastego wieku, jego półbrata w latach czterdziestych ubiegłego stulecia.
Odwiedziła Jaspera raz, gdy mieszkaliśmy w Calgary. Wizyta okazała się dość brzemienna w
skutki – musieliśmy się stamtąd natychmiast wyprowadzić. Jasper poprosił ją grzecznie, by w
przyszłości trzymała się jednak od niego z daleka.
– Nie sądzę, by nasze drogi się wkrótce przecięły. – Peter się zaśmiał. Maria była bez
wątpienia niebezpieczna i nie przepadali za sobą z Peterem, który, jakby nie patrzeć, odegrał
kluczową rolę w ucieczce Jaspera. Poza tym to Jasper był zawsze beniaminkiem wampirzycy, a
to, że kiedyś planowała go zabić, Maria uznawała za nic nieznaczący szczegół. – Ale gdyby tak
się stało, przekażę twoje życzenie.
Wszyscy wstali i ściskali sobie dłonie, więc zakończyłem grany utwór w połowie taktu i
pospiesznie poderwałem się z miejsca.
– Charlotte. Peter. – Kiwnąłem głową.
– Miło było cię znów widzieć, Edwardzie – zadeklarowała bez przekonania Charlotte, Peter
zaś odpowiedział skinieniem głowy.
Szaleniec, rzucił do mnie Emmett.
Idiota, pomyślała Rosalie w tym samym czasie.
Biedny chłopak – to Esme.
Zmierzają prosto na wschód, do Seattle, poinformowała mnie Alice. Nie będą się zbliżać do
Port Angeles. Na dowód pokazała mi swoje wizje.
Udałem, że tego nie słyszę. Moje wymówki i tak były wyjątkowo słabe.
Gdy wsiadłem do samochodu, od razu nieco się uspokoiłem. Warkot silnika, którego moc
Rosalie zwiększyła w ubiegłym roku, gdy cieszyłem się jeszcze jej względami, działał na mnie
kojąco. Dobrze było znaleźć się znów w ruchu, wiedzieć, że z każdym kilometrem przybliżam się
coraz bardziej do Belli.
 9 PORT ANGELES

Gdy dotarłem do Port Angeles, okazało się, że jest zbyt jasno, bym mógł wjechać do miasta.
Słońce wisiało wysoko, co prawda moje szyby były na tyle zaciemnione, że dawały mi pewną
ochronę, jednak wolałem nie podejmować niepotrzebnego ryzyka. Czy raczej: dodatkowego
niepotrzebnego ryzyka.
Pomyśleć, jak protekcjonalnie traktowałem niegdyś Emmetta z powodu jego bezmyślności i
Jaspera, zarzucając mu brak dyscypliny. Teraz sam świadomie lekceważyłem wszelkie zasady, a
co więcej, robiłem to z ułańską fantazją, przy której ich uchybienia to pestka. Pomyśleć, że to ja
kiedyś byłem tym odpowiedzialnym.
Westchnąłem.
Miałem pewność, że znajdę myśli Jessiki nawet na odległość – były znacznie głośniejsze niż
Angeli – a wtedy będę mógł wsłuchać się w przemyślenia tej drugiej dziewczyny. A gdy zapadnie
zmrok, podjadę bliżej. Zatrzymałem się pod miastem, na zarośniętej bocznej drodze
prowadzącej do jakiegoś rzadko uczęszczanego miejsca.
Wiedziałem, w którym kierunku powinienem ruszyć na poszukiwania, w końcu w Port
Angeles nie było aż tak wiele sklepów z sukienkami. I rzeczywiście, bardzo szybko trafiłem na
Jessicę, która okręcała się przed wielkim lustrem. Jak się okazało, Bella miała ocenić jej długą
czarną suknię.
Bella nadal wydaje się wkurzona. Ha. Angela miała rację – Tyler kłamał. Nie mogę uwierzyć,
że tak się tym przejęła. Ale przynajmniej wie, że ma rezerwowego na studniówkę. A co, jeśli
Mike nie będzie się ze mną dobrze bawił i już więcej się ze mną nie umówi? Albo to Bellę zaprosi
na studniówkę? Czy ona mu się bardziej podoba niż ja? I czy ona sama uważa się za ładniejszą
ode mnie?
– Bardziej mi się podobała ta niebieska. Podkreśla kolor twoich oczu.
Jessica obdarzyła Bellę fałszywym uśmiechem i spojrzała na nią podejrzliwie.
Czy ona naprawdę tak uważa? Czy może chce, żebym w sobotę wyglądała jak krowa?
Byłem zmęczony słuchaniem Jessiki. Zacząłem szukać Angeli, ta jednak właśnie się
przebierała, więc szybko zostawiłem ją samą, żeby nie naruszać jej prywatności.
No cóż, w domu handlowym nie czaiło się na Bellę zbyt wiele niebezpieczeństw, dlatego
uznałem, że pozwolę dziewczynom dokończyć zakupy i dopiero wtedy do nich dołączę. Jeszcze
trochę i zrobi się ciemno – chmury płynęły z zachodu, przesłaniając niebo. Dostrzegałem je tylko
przelotnie, pomiędzy gęstymi koronami drzew, ale widziałem, że przyspieszą nadejście mroku.
Cieszyłem się na ich widok, pragnąłem ich bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Następnego dnia
znów usiądę obok Belli, a w stołówce przechwycę ją na własność. Zadam wszystkie te
zgromadzone w mojej głowie pytania.
A więc Bella była wściekła na Tylera, który nie wiadomo co sobie ubzdurał. Widziałem to w
jego głowie – faktycznie, jego zaproszenie Belli na studniówkę było jak dochodzenie swoich
praw, żądanie tego, co mu się należało. Przypomniałem sobie minę Belli z momentu rozmowy z
Tylerem – bezbrzeżne oburzenie – i aż się zaśmiałem. Byłem ciekaw, co mu powie teraz. A może
będzie udawała, że nic nie wie, zwodziła go, łudząc się, że to go odstraszy? Zapowiadało się
interesujące starcie.
Czas wyjątkowo mi się dłużył, gdy czekałem na zapadnięcie zmroku. Od czasu do czasu
sprawdzałem, co robi Jessica: jej umysł był najłatwiejszy do odszukania, ale nie lubiłem zbyt
długo w nim przebywać. Zobaczyłem knajpkę, w której dziewczęta zamierzały coś zjeść.
Stwierdziłem, że zanim tam dotrą, zrobi się już ciemno... Może powinienem zupełnie
przypadkowo wybrać tę samą restaurację? Dotknąłem telefonu w kieszeni, myśląc o tym, czy by
nie zaprosić Alice. Byłaby przeszczęśliwa, ale zapewne chciałaby rozmawiać z Bellą. Nie
wiedziałem, czy jestem już gotów na to, by wciągnąć Bellę jeszcze bardziej w swój świat. Czy
znajomość z jednym wampirem nie była już wystarczająco problematyczna?
Znów zajrzałem do Jessiki. Teraz zajmowała się biżuterią i pytała Angelę o zdanie.
– Może powinnam odnieść ten naszyjnik? Mam w domu inny, który też chyba będzie
pasować, a i tak wydałam więcej, niż miałam.
Mama się wścieknie. Co mi strzeliło do głowy?
– Możemy wrócić do sklepu, nie ma sprawy. Myślisz, że Bella będzie nas szukać?
Co to miało oznaczać? Czyżby Belli z nimi nie było? Spojrzałem najpierw oczami Jessiki, potem
przeniosłem się do umysłu Angeli. Znajdowały się obie na chodniku przed rzędem sklepów i
właśnie się odwracały. Nigdzie nie było widać Belli.
A kogo obchodzi Bella?, pomyślała Jess niecierpliwie, po czym odpowiedziała na pytanie
koleżanki:
– Nic jej nie będzie. Dotrzemy do restauracji na czas, nawet jeśli wrócimy na chwilę, aby
oddać naszyjnik. Zresztą wydaje mi się, że ona chciała pobyć sama.
Ujrzałem przelotny obraz księgarni, do której zdaniem Jessiki poszła Bella.
– W takim razie się pospieszmy.
Mam nadzieję, iż Bella nie pomyśli, że ją zostawiłyśmy na lodzie. Była dla mnie taka miła w
drodze do Port Angeles. Ale przez cały dzień wydawała się przygnębiona, ciekawe, czy to przez
Edwarda Cullena? Pewnie to dlatego tak wypytywała o jego rodzinę.
Powinienem był lepiej jej pilnować. Co mi umknęło? Bella odłączyła się od koleżanek i
chodziła po mieście sama, a wcześniej pytała o mnie? Angela słuchała teraz Jessiki trajkoczącej
o tym durnym Mike’u, więc już nic więcej nie mogłem się od niej dowiedzieć.
Spojrzałem na niebo. Słońce miało niebawem schować się za chmurami. Gdybym trzymał się
zachodniej strony drogi, jechał w cieniu rzucanym przez budynki...
 Ruszyłem przez opustoszałe miasto do centrum, a mój niepokój nasilał się z każdą minutą.
Takiej opcji, że Bella będzie samotnie eksplorować Port Angeles, w ogóle nie przewidziałem. Nie
miałem pojęcia, jak ją odnaleźć. A powinienem był rozważyć taką ewentualność.
Znałem dobrze miasto, więc pojechałem prosto do księgarni, o której myślała Jessica. Miałem
nadzieję, że tu moje poszukiwania się skończą, choć rozsądek podpowiadał mi, że raczej nie
będzie łatwo. Bo czy Bella kiedykolwiek coś ułatwiała?
Rzeczywiście, sklepik świecił pustkami, jeśli nie liczyć staroświecko ubranej kobiety za ladą.
Uznałem, że to nie jest miejsce, które mogłoby zainteresować Bellę – za bardzo w klimacie New
Age jak na tak praktyczną osobę. Być może Bella nawet nie weszła do środka.
Znalazłem zacienione miejsce do parkowania. Co więcej, prosto od niego prowadziła
zacieniona droga pod markizy księgarni. Wiedziałem, że nie powinienem łazić po ulicach w
słoneczny dzień, że to bardzo ryzykowne. A co, jeśli przejeżdżający samochód w niewłaściwym
momencie odbije promienie słońca prosto na mnie? Tyle że nie miałem pojęcia, w jaki inny
sposób mógłbym szukać Belli!
Zaparkowałem i wysiadłem, trzymając się najciemniejszej strony chodnika. Wszedłem szybko
do sklepu i od razu wyczułem w powietrzu słaby zapach Belli. Zatrzymała się przed sklepem, ale
nie weszła do środka.
– Zapraszam! Czym mogę... – zaczęła sprzedawczyni, ale ja już wypadłem na ulicę.
Szedłem śladem zapachu Dziewczyny tak długo, na ile pozwolił mi na to zacieniony chodnik.
Jednak gdy dotarłem do plamy słońca, musiałem się zatrzymać.
Czułem się taki bezsilny! Ograniczony rozciągającą się przede mną linią oddzielającą światło
od mroku.
Mogłem się tylko domyślać, że poszła dalej, na południe, tyle że tam już nic nie było. Czyżby
się zgubiła? Znając ją, nie mogłem wykluczyć takiej możliwości.
Wróciłem do auta i ruszyłem pomału ulicami miasta, rozglądając się w poszukiwaniu Belli.
Wysiadałem jeszcze kilkakrotnie, gdy pojawiała się jakaś plama półcienia, ale tylko raz udało mi
się trafić na zapach Dziewczyny. Kierunek, w którym się rozprzestrzeniał, wywołał moją
konsternację. Co ona planowała?
Jeździłem w tę i we w tę, pomiędzy księgarnią a restauracją, z nadzieją, że spotkam ją po
drodze. Jessica i Angela dotarły już na miejsce i próbowały ustalić, czy będą zamawiać od razu,
czy zaczekają na Bellę. Jessica upierała się przy złożeniu zamówienia.
Postanowiłem przesiać umysły mieszkańców miasta, spojrzeć na ulice ich oczami. Przecież
ktoś chyba musiał ją widzieć?
Im dłużej nie mogłem znaleźć Belli, tym bardziej robiłem się niespokojny. Nigdy wcześniej nie
uświadomiłem sobie z taką mocą, jak trudno będzie mi ją odnaleźć, gdy zniknie mi z oczu i
zejdzie z utartych ścieżek.
Chmury gromadziły się na horyzoncie, jeszcze kilka minut i będę mógł śledzić ją pieszo.
Wiedziałem, że wtedy szybko na nią natrafię – tylko w słońcu byłem taki bezradny. Kilka minut i
znów to ja zyskam przewagę, a istoty ludzkie staną się bezsilne.
 Kolejny umysł, a po nim następny. Tak wiele trywialnych myśli.
...Myślę, że mała ma znowu zapalenie ucha...
...To było sześć cztery zero czy sześć zero cztery...?
...Znowu spóźniony. Powinnam mu powiedzieć, że...
...O! Nadchodzi!
Wreszcie pojawiła się jej twarz. Nareszcie ktoś ją zauważył!
Jednak ulga trwała zaledwie ułamek sekundy, potem bowiem wczytałem się głębiej w myśli
mężczyzny, który spoglądał chełpliwie na Bellę, gdy ona przyczaiła się w jakimś ciemnym
miejscu.
To był obcy umysł, a jednocześnie doskonale mi znany. Na takich jak on urządzałem kiedyś
polowania.
– Nie! – wrzasnąłem, a z mojego gardła wydobyły się ostre warknięcia. Wcisnąłem mocno
pedał gazu, tylko dokąd właściwie jechałem?
Znałem ogólny kierunek, z którego dochodziły jego myśli, jednak żadnych konkretów. Musiało
być coś – tabliczka z nazwą ulicy, witryna sklepowa, coś w zasięgu jego wzroku, co
skonkretyzowałoby mi to miejsce. Tyle że Bella kryła się w cieniu, a on skupiał się wyłącznie na
jej przestraszonej twarzy – napawał się jej lękiem.
Twarz Belli zamazywała się w jego umyśle, połączona z obrazami innych twarzy. Bella nie była
jego pierwszą ofiarą.
Moje złowrogie warczenie trzęsło całym autem, jednak to wcale nie rozpraszało mojej uwagi.
W ścianie za plecami Belli nie widziałem żadnych okien. A więc jakieś industrialne miejsce, z
dala od dzielnicy handlowej. Hamulce zapiszczały, gdy pokonywałem zakręt, ledwo unikając
zderzenia z nadjeżdżającym autem. Miałem nadzieję, że jadę we właściwym kierunku. Zanim
tamten kierowca zdołał wcisnąć klakson, ja już byłem daleko.
Ale się trzęsie!, mężczyzna zaśmiał się z podekscytowania. Cudzy strach działał na niego jak
magnes, uwielbiał to.
– Trzymaj się ode mnie z daleka. Głos Belli brzmiał cicho i spokojnie, nie był krzykiem.
– Nie bądź taka ostra, maleńka.
Patrzył, jak się wzdryga, gdy z innej strony dobiegł hałaśliwy śmiech. Ten dźwięk go
poirytował. Zamknij się, Jeff!, pomyślał – ale podobała mu się reakcja Belli. Sprawiała mu
fizyczną przyjemność. Już wyobrażał sobie jej błagania, to, jak będzie się przed nim korzyła...
Nie miałem pojęcia, że nie jest sam, dopóki nie usłyszałem tego śmiechu. Zacząłem rozglądać
się dookoła, w poszukiwaniu czegoś, co mógłbym wykorzystać. Mężczyzna stawiał właśnie
pierwszy krok w jej stronę, prężąc muskuły.
Umysły otaczających go osobników nie były aż tak zwyrodniałe jak jego. Kolesie mieli nieco w
czubie, ale żaden nie zdawał sobie sprawy, jak daleko ich kumpel – Lanny – zamierzał się
posunąć. Ślepo dawali się poprowadzić, ponieważ Lanny obiecał im dobrą zabawę...
 Jeden z nich zerknął nerwowo dookoła – nie chciał zostać przyłapany na napastowaniu
dziewczyny – a to dało mi to, czego potrzebowałem. Rozpoznałem przecznicę, na którą
popatrzył.
Przejechałem pędem na czerwonym świetle, wsuwając się pomiędzy dwa jadące samochody.
Rozległo się trąbienie.
Poczułem, że komórka wibruje mi w kieszeni, ale ją zignorowałem.
Lanny pomału przysuwał się do dziewczyny, chcąc stopniowo budować napięcie. Czekał na jej
krzyk, zamierzał się nim napawać. Przerażenie ofiary go podniecało.
Jednak Bella zacisnęła usta i napięła mięśnie. Był zaskoczony – oczekiwał ucieczki.
Zaskoczony, ale i nieco rozczarowany, bo lubił gonić ofiarę, czuć adrenalinę drapieżnika.
Odważna ta mała, może to lepiej. Będzie stawiała większy opór.
Znajdowałem się ulicę dalej. Napastnik słyszał wycie silnika mojego wozu, ale nie zwracał na
niego uwagi, zbyt skupiony na swojej ofierze.
Zaraz się okaże, jak mu się spodoba polowanie, w którym to on będzie ofiarą. Zaraz się
przekonamy, co powie na mój styl ataku.
W szufladce umysłu, gdzie zgromadziłem wszystkie koszmary, jakich byłem świadkiem w
swoim życiu, wyszukiwałem najgorszego, najbardziej bolesnego. Nigdy nie torturowałem swoich
ofiar, nawet jeśli na to zasługiwały, jednak on – to była zupełnie inna kategoria. On miał cierpieć
za swoje czyny. Miał wić się w agonii. Inni tylko zginą za udział w tym zajściu, ale ta kreatura o
imieniu Lanny będzie błagała mnie o śmierć bardzo długo, zanim go nią zaszczycę.
Właśnie przechodził na drugą stronę ulicy, coraz bardziej zbliżał się do Belli.
Pokonałem ostro zakręt, reflektory mojego samochodu zalały zaułek jasnym światłem.
Kumple Lanny’ego zastygli w miejscu. Mogłem przejechać ich przywódcę, który odskoczył mi z
drogi, tyle że to byłaby zbyt łatwa i przyjemna śmierć.
Samochód okręcił się wokół własnej osi – zrobiłem to specjalnie, żeby ustawić się przodem do
wylotu ulicy. Tak by drzwi od strony pasażera znalazły się jak najbliżej Belli. Otworzyłem je
jednym pchnięciem, ale ona już do mnie biegła.
– Wsiadaj! – warknąłem.
Co to, kurde?
Wiedziałem, że to głupi pomysł! Ona nie jest sama.
Mam uciekać?
Chyba zaraz się zrzygam...
Bella bez wahania wskoczyła na przednie siedzenie i zatrzasnęła drzwi. A potem spojrzała na
mnie z tak ufną miną, jakiej nie widziałem nigdy na twarzy żadnej istoty ludzkiej, i wszystkie
moje brutalne plany rozsypały się w pył. Wystarczył mi ułamek sekundy, bym uświadomił sobie,
że nie zostawię jej w samochodzie, by rozprawić się z tą czwórką zwyrodnialców. Miałbym ją
poprosić, żeby się odwróciła? Zabawne. Czy ona kiedykolwiek robiła to, o co ją prosiłem?
 A może miałem odciągnąć ich dalej i zostawić ją tu samą? Mało prawdopodobne, by jeszcze
jakiś psychopata przemierzał ulice Port Angeles tego wieczoru, ale już ten pierwszy wydawał się
mało prawdopodobny! Stanowił dowód na to, iż nie postradałem zmysłów – Bella niczym
magnes przyciągała do siebie wszystkie nieszczęścia. Jeśli nie było obok niej największego, czyli
mnie, jakieś inne zło zajmowało moje miejsce.
Przyspieszyłem, wywożąc ją z dala od napastników tak szybko, że tylko gapili się w ślad za
moim autem, niczego nie rozumiejąc. A ona nie miała szansy zauważyć mojego wahania
trwającego ułamek sekundy.
I nawet nie mogłem rozjechać tego typa, bo to by ją przeraziło.
Tak ogromnie pragnąłem jego śmierci, że żądza mordu dzwoniła mi w uszach, przesłaniała
wzrok i zostawiała gorzki posmak na języku, bardziej palący niż moje pragnienie. Mięśnie
miałem spięte, gotowe do działania, ataku, zemsty. Musiałem go zabić. Chciałem rozrywać go
powoli na kawałki, oddzierać skórę od mięśni, mięśnie od kości...
Tylko że Dziewczyna – jedyna na całym świecie – trzymała się oburącz swojego fotela i
wpatrywała się we mnie z dziwnym spokojem, za to pytająco. Zemsta musiała poczekać.
– Zapnij pasy – poleciłem. Mój głos brzmiał ochryple z nienawiści i żądzy krwi – ale nie tej
typowej dla mojego gatunku. Od wielu lat powstrzymywałem się od picia ludzkiej krwi, nie
zamierzałem zmieniać tego dla tej kreatury. To miała być wyłącznie kara.
Bella zapięła pas i podskoczyła, gdy rozległo się kliknięcie. Taki delikatny dźwięk ją wystraszył,
ale nawet nie drgnęła, gdy pędziłem przez miasto, ignorując wszystkie znaki i światła. Czułem na
sobie jej spojrzenie. Wydawała się dziwnie spokojna, co było dla mnie głęboko zastanawiające –
nie po tym, co jej się przytrafiło.
– Wszystko dobrze? – zapytała. Jej głos też był ochrypły – od stresu i strachu. O dziwo, to ona
chciała wiedzieć, czy ze mną wszystko dobrze.
Czy było?
– Nie – odparłem głosem aż kipiącym od siłą powstrzymywanej złości.
Zawiozłem ją na tę samą nieużywaną drogę dojazdową, na której spędziłem popołudnie,
prowadząc najgorszy monitoring świata. Teraz pod drzewami panowała ciemność.
Byłem tak wściekły, że moje ciało zastygło w absolutnym bezruchu. Lodowate dłonie aż się
rwały, by zmiażdżyć napastnika, rozerwać go na strzępy tak drobne i zniekształcone, by nikt nie
był w stanie go zidentyfikować.
Tyle że to oznaczałoby zostawienie Belli samej w mrocznym miejscu, bez opieki.
Mój umysł odtwarzał sceny z dawnych czasów, kiedy jeszcze atakowałem ludzi – obrazy, o
których wolałbym zapomnieć, zwłaszcza teraz, gdy moje pragnienie zabijania było silniejsze niż
kiedykolwiek.
Ten człowiek, ten wstrętny bydlak, nie był wcale najgorszy ze swojego gatunku, choć
oczywiście trudno było uszeregować czyste zło w kolejności od najmniejszego do największego.
Jednak ja pamiętałem najpodlejszego i nigdy nie miałem wątpliwości, że zasłużył sobie na ten
tytuł.
 Większość przestępców, których ścigałem w dawnych czasach, gdy byłem śledczym, sędzią i
katem w jednej osobie, odczuwało śladowe chociażby wyrzuty sumienia, a jeśli nie, to
przynajmniej strach przed wpadką. Wielu z nich sięgało po narkotyki bądź alkohol, by uśmierzyć
swoje lęki. Inni tworzyli dwie osobowości, jedną żyjącą w świetle, a drugą – w mroku.
Jednakże w przypadku najgorszego, najbardziej plugawego nikczemnika, jakiego spotkałem,
nie było mowy o żadnym poczuciu winy.
Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z kimś, kto tak bardzo oddałby się złu – kto by tak
całkowicie się nim napawał. Ten zwyrodnialec był wręcz dumny ze świata, który sobie stworzył
– świata bezradnych ofiar i ich tortur. Głównym celem jego działania pozostawało zawsze
wywoływanie bólu – opanował tę sztukę do perfekcji, osiągnął też mistrzostwo przedłużania
cierpienia.
Trzymałem się twardo przyjętych zasad, mojego uzasadnienia dla każdego litra wypitej krwi.
W tym przypadku miałem jednak wątpliwości, ponieważ sprawne pozbawienie go życia
wydawało mi się karą zbyt łagodną.
Ten jeden jedyny raz niemal przekroczyłem linię. Ostatecznie zabiłem go szybko – tak samo
jak wszystkich przed nim i po nim.
Być może sprawy potoczyłyby się inaczej, gdybym nie odkrył ofiar w piwnicy tortur. Dwie
młode kobiety z poważnymi obrażeniami. Chociaż błyskawicznie pobiegłem z nimi do szpitala –
rozwijając największą prędkość, do jakiej byłem zdolny – tylko jedna przeżyła.
Nie miałem czasu napić się krwi tego plugawca, ale nie miało to znaczenia. Było wielu innych,
także zasługujących na śmierć.
Jak chociażby ten Lanny. Również nikczemnik, ale nie tak potworny jak tamten. Dlaczego więc
wydawało mi się słuszne, by umarł w większych cierpieniach?
Najpierw jednak...
– Bello – zwróciłem się do niej przez zaciśnięte zęby.
– Tak? – odezwała się ochryple, po czym odchrząknęła.
– Nic ci nie jest? – zapytałem. To było najważniejsze, absolutny priorytet. Zemsta stała
dopiero na drugim miejscu. Doskonale zdawałem sobie z tego sprawę, a jednak tak się trząsłem
z wściekłości, że z trudem zbierałem myśli.
– Nic. – Jej głos nadal brzmiał ociężale, zapewne z przerażenia.
Nie mogłem więc jej zostawić.
Nawet gdyby z jakiegoś idiotycznego powodu – figla, który spłatał mi los – Belli nie groziło
nieustanne niebezpieczeństwo, nawet gdybym miał pewność, że podczas mojej nieobecności
nie spotka jej nic złego, i tak nie mógłbym zostawić jej samej w ciemności.
Pomyślałem, że musi bardzo się bać.
Nawet gdybym mógł ją jakoś pocieszyć, i tak nie miałbym pojęcia, jak to zrobić.
Przypuszczałem, że wyczuwa bijącą ode mnie nienawiść. Wiedziałem, że jeszcze bardziej ją
przestraszę, jeśli nie zapanuję nad kipiącą we mnie żądzą mordu.
 Musiałem koniecznie przestać o tym myśleć.
– Bądź tak dobra i opowiedz mi coś – poprosiłem.
– Opowiedz?
Zapanowałem nad sobą na tyle, by spróbować jej to wyjaśnić.
– Po prostu... – zacząłem. Nie wiedziałem, jak wyrazić to, co chciałem. – Pleć o jakichś
błahostkach, dopóki się nie uspokoję. – Ledwo to powiedziałem, a uświadomiłem sobie, że
dobór słów nie był zbyt szczęśliwy, ale nie miałem siły się tym przejmować. Jedyne, co mnie
trzymało w samochodzie, to fakt, że Bella mnie potrzebuje. Słyszałem myśli tamtego
nikczemnika, jego rozczarowanie i złość. Wiedziałem, gdzie go szukać. Zamknąłem oczy, żałując,
że to wszystko widzę.
– Ehm – zawahała się. Zapewne próbowała zrozumieć cokolwiek z mojej prośby. A może
poczuła się urażona? – Jutro po szkole zamierzam przejechać Tylera Crowleya. – Zabrzmiało to
jak pytanie.
Tego właśnie było mi trzeba. Oczywiście mogłem liczyć na to, że wymyśli coś
niespodziewanego. Tak jak i wcześniej groźba użycia przemocy w jej ustach brzmiała
nienaturalnie, wręcz komicznie. Zaśmiałbym się, gdyby nie to, że byłem owładnięty pragnieniem
zemsty.
– Dlaczego? – rzuciłem, zmuszając ją do kontynuowania.
– Rozpowiada na prawo i lewo, że idziemy razem na studniówkę – odezwała się z jawnym
oburzeniem. – Albo zwariował, albo chce mi jakoś wynagrodzić to, co się stało... No, sam wiesz
kiedy – dodała sucho. – Uważa widocznie, że ten bal to idealna okazja. Wydedukowałam, że jeśli
narażę jego życie na niebezpieczeństwo, to sobie odpuści. Może jeśli Tyler zostawi mnie w
spokoju, to Lauren przestanie się mnie czepiać. Ja naprawdę nie potrzebuję wrogów. Jeśli jego
nissan trafi na złomowisko... – kontynuowała z namysłem – ...Tyler na pewno nikogo nie zaprosi
na studniówkę, bo jak to tak, bez samochodu...
Pocieszające, że niekiedy źle interpretowała sytuację. Upór Tylera nie miał nic wspólnego z
wypadkiem na parkingu. Bella najwyraźniej nie miała pojęcia, jaka jest atrakcyjna dla chłopców
z naszej szkoły. Czy tak samo nie zauważała, jak mnie pociąga?
Na szczęście, to wszystko odniosło skutek – zaskakujące tory, jakimi podążały jej myśli,
zawsze mnie fascynowały. Także i teraz, dzięki czemu zacząłem odzyskiwać kontrolę nad sobą,
widzieć cokolwiek innego poza zemstą i morderstwem.
– Słyszałem, jak się chwalił – oznajmiłem. Zamilkła, a ja zapragnąłem, by mówiła do mnie
wciąż i wciąż.
– Naprawdę? – zapytała z niedowierzaniem. – Jeśli będzie sparaliżowany od szyi w dół, to też
nici ze studniówki – dodała gniewnie.
Żałowałem, że nie mogę jej poprosić, by rozwijała swoją przemowę dotyczącą gróźb śmierci i
uszkodzeń ciała. Bo ani chybi uzna, że postradałem rozum. Bella wybrała najlepszy sposób na
to, by mnie uspokoić, a jej słowa – pełne hiperboli i sarkazmu – były dokładnie tym, czego
potrzebowałem w tym momencie.
 Westchnąłem i otworzyłem oczy.
– I co, lepiej? – zapytała nieśmiało.
– Nie za bardzo – przyznałem.
Byłem spokojniejszy, ale wcale nie czułem się lepiej. Właśnie sobie uzmysłowiłem, że nie
mogę zabić opryszka o imieniu Lanny. Jedynym, czego pragnąłem bardziej niż popełnienia
całkowicie usprawiedliwionego morderstwa, była Bella. I chociaż nie mogłem jej mieć, samo
marzenie wystarczało, by powstrzymać mnie przed realizacją żądzy krwi.
Bella zasługiwała na kogoś lepszego niż zwyczajny zabójca.
Przez ponad siedemdziesiąt lat starałem się być kimś innym, kimś lepszym. Te wszystkie lata
starań i tak nie zmieniały faktu, że nigdy nie będę zasługiwał na siedzącą obok mnie dziewczynę.
Mimo wszystko jednak czułem, że gdybym choćby jednorazowo wrócił do dawnych zwyczajów,
straciłbym ten maleńki cień szansy u Belli. Nawet jeślibym nie wypił ich krwi – nawet gdybym
nie miał dowodu w postaci przekrwionych białek oczu – Bella zapewne i tak wyczułaby różnicę.
Próbowałem sobie na nią zasłużyć. Cel wydawał się nieosiągalny, ale nie byłem w stanie z
niego zrezygnować.
– Co ci jest? – szepnęła.
Nozdrza wypełnił mi jej zapach, przypominając mi, dlaczego nigdy nie będę mógł z nią być. Po
tym wszystkim, przy ogromnej miłości, jaką do niej czułem... nadal ślina mi ciekła na jej widok.
Zamierzałem dać jej tyle prawdy, ile mogłem. Byłem jej to winien.
– Widzisz, Bello, czasami mam problem z porywczością – wyznałem. Wbiłem wzrok w mrok
przed nami, z jednej strony pragnąc, by dotarł do niej horror kryjący się w moich słowach, z
drugiej łudząc się, że to nie nastąpi. Głównie to drugie. Uciekaj, Bello. Zostań, Bello. – Tylko
napytałbym sobie biedy, gdybym dopadł tych... – Na samą myśl o tych psychopatach omal nie
wyskoczyłem z samochodu. Wziąłem głęboki wdech, pozwalając, by jej zapach wypalał mi
przełyk. – A przynajmniej próbuję to sobie wmówić.
– Och.
Nic więcej nie dodała. Nie miałem pojęcia, ile zrozumiała z moich wyjaśnień. Zerknąłem na
nią dyskretnie, jednak nie dało się nic wyczytać z jej twarzy. Być może tkwiła w szoku. W
każdym razie nie krzyczała z przerażenia. Jeszcze nie.
– Jessica i Angela będą się o mnie martwić – powiedziała cicho. Nie rozumiałem, jak to
możliwe, że zachowuje taki spokój. Czy na pewno była zszokowana? Może jeszcze nie dotarły
do niej wydarzenia tego wieczoru. – Jesteśmy umówione.
Czy chciała ode mnie uciec, czy rzeczywiście przejmowała się potencjalnym niepokojem
koleżanek?
Nie odpowiedziałem, ale uruchomiłem silnik i ruszyłem do miasta. Im bliżej byłem celu, tym
trudniej było mi wytrwać w moim postanowieniu. Ten oprych znajdował się tak blisko...
Skoro i tak nigdy nie będę mógł być z Bellą, skoro nigdy nie będę na nią zasługiwał, czy istniał
jakiś powód, by puszczać temu człowiekowi płazem jego przewinienia? Powinienem pozwolić
sobie na wyjątek.
 Nie. Nie wolno mi było się poddawać. Nie teraz. Zbytnio zależało mi na Belli.
Zanim zdołałem uporządkować myśli, zatrzymałem się przed restauracją, w której miała
spotkać się z koleżankami. Jessica i Angela już się najadły, teraz obie naprawdę martwiły się o
Bellę. Zamierzały ruszyć na poszukiwanie, obchodząc ciemne uliczki.
To nie była noc na takie wycieczki.
– Skąd wiedziałeś, gdzie...? – Niedokończone pytanie Belli przerwało moje rozmyślania.
Uświadomiłem sobie, że właśnie dałem się przyłapać. Zbyt pochłonięty własnymi myślami
zapomniałem, że należało zapytać, gdzie się umówiła z Jessicą i Angelą. Jednak Bella nie
dokończyła pytania ani nie domagała się odpowiedzi. Tylko z uśmiechem pokręciła głową.
Co to miało oznaczać?
Nie miałem jednak czasu na zastanawianie się, skąd wzięła się taka dziwna akceptacja mojej
jeszcze dziwniejszej wiedzy. Otworzyłem drzwi po swojej stronie.
– Co robisz? – zapytała, ewidentnie zaskoczona.
Nie spuszczam cię z oka. Nie dopuszczę do tego, żebym został teraz sam. W takiej właśnie
kolejności.
– Zabieram cię na kolację.
Zapowiadało się interesująco. Miałem wrażenie, że minęła wieczność od czasu, gdy
wyobrażałem sobie, że zabieram ze sobą Alice i udaję, że przypadkowo trafiliśmy do tej samej
restauracji co Bella i jej koleżanki. A teraz właściwie byłem na randce z Bellą. Tyle że to się nie
liczyło, ponieważ nie dałem jej szansy na ewentualną odmowę.
Zanim znalazłem się przy drzwiach od jej strony auta – poruszanie się z taką nierzucającą się
w oczy prędkością nigdy wcześniej nie było dla mnie aż tak frustrujące – ona zdołała je już
otworzyć, nie pozwalając, bym ja to zrobił.
Czekałem, aż do mnie dołączy, i coraz bardziej niepokoiłem się o jej koleżanki, które zmierzały
ku ciemnemu zaułkowi.
– Zatrzymaj je, zanim będę musiał gonić za nimi po mieście. Jeśli jeszcze raz wpadnę na tych
typków, nie będę w stanie się pohamować. – Niestety, nie znajdę w sobie siły.
Wzdrygnęła się, ale szybko nad sobą zapanowała. Zrobiła krok w stronę koleżanek i zawołała
głośno:
– Jess! Angela!
Odwróciły się, a wtedy pomachała rękoma, by zwrócić na siebie ich uwagę.
Bella! Uff, nic jej nie jest!, pomyślała Angela z ulgą.
Ale spóźniona!, mruknęła Jessica w myślach, ale i ona ucieszyła się, że Belli nie stała się
krzywda i nie zginęła w obcym mieście. Nieco cieplej pomyślałem o Jess.
Obie dziewczyny ruszyły pospiesznie w stronę Belli, ale zatrzymały się zszokowane, gdy
zauważyły mnie u boku swojej koleżanki.
O la!, Jess była zdumiona. O ja pierniczę!
 Edward Cullen? Odłączyła się od nas, żeby się z nim spotkać? W takim razie po co pytałaby o
wyjazd Cullenów z Forks, gdyby wiedziała, że go tu znajdzie...? W myślach Angeli zobaczyłem
przelotnie zakłopotaną minę Belli, kiedy pytała, czy ja i moje rodzeństwo często opuszczamy
lekcje. Nie, nie mogła tego wiedzieć, uznała Angela.
Z kolei Jessica szybko przeszła od zaskoczenia do podejrzliwości.
Bella wszystko przede mną ukrywała.
– Gdzie się podziewałaś? – zapytała. Patrzyła na Bellę, ale kątem oka zerkała na mnie.
– Zgubiłam się. A potem wpadłam na Edwarda – odparła Bella, machając ręką w moim
kierunku. Jej głos brzmiał zaskakująco normalnie, jakby rzeczywiście tak było.
A więc to szok. Jedyne wytłumaczenie dla jej dziwnego spokoju.
– Czy mogę do was dołączyć? – zapytałem. Z grzeczności, wiedziałem bowiem, że już się
najadły.
Cholera jasna, ale on jest seksowny!, pomyślała Jessica, a jej myśli nagle zaczęły się rwać i
wirować.
Angela też straciła przejrzystość myślenia.
Szkoda, że już jadłyśmy. Łał. Po prostu. Łał.
Ciekawe czemu na Bellę nie działałem w ten sposób.
– Ekhm... Jasne – zgodziła się Jessica.
– Tak właściwie to już jesteśmy po, Bello – przyznała Angela. – Przepraszam, tak długo na
ciebie czekałyśmy.
Przymknij się!, rzuciła Jessica w myślach.
Bella wzruszyła niedbale ramionami. Taka spokojna, naturalna. Zdecydowanie to musiał być
szok.
– Nie ma sprawy. Nie jestem głodna.
– Uważam, że powinnaś coś zjeść – zaoponowałem. Potrzebowała cukru we krwi, choć
pachniała tak słodko, jakby glukoza płynęła w niej strumieniami. Wkrótce dotrze do niej, w
jakim horrorze uczestniczyła, a pusty żołądek w niczym jej nie pomoże. Z tego, co się zdążyłem
zorientować, mdlała z łatwością.
Jeśli jej koleżanki pojadą prosto do domu, nic im się nie stanie. To nie one przyciągały do
siebie niebezpieczeństwo na każdym kroku.
Wolałem zostać sam z Bellą – o ile była na to gotowa.
– Zgodzisz się, żebym odwiózł Bellę? – zapytałem Jessicę, zanim Bella zdążyła odpowiedzieć. –
Nie będziecie musiały wtedy czekać, aż skończy.
– Eee... Jasne – odparła Jessica i wbiła wzrok w koleżankę, szukając jakiegoś potwierdzenia.
Pewnie chce go tylko dla siebie, pomyślała. Kto by nie chciał? W tej samej chwili Bella puściła
do niej oko.
Bella puściła oko?
 – No to załatwione – powiedziała pospiesznie Angela, która uznała, że jeśli Bella chce zostać
ze mną sama, to trzeba jej to ułatwić. A najwyraźniej Bella tego właśnie chciała. – Do jutra,
Bello... Edwardzie. – Z trudem wypowiedziała moje imię obojętnym tonem. Chwyciła Jessicę za
rękę i zaczęła ciągnąć ją w stronę samochodu.
Będę musiał jakoś jej za to podziękować.
Auto Jessiki stało nieopodal, w plamie jasnego światła rzucanego przez latarnię. Bella patrzyła
uważnie w ślad za koleżankami, z wyrazem zatroskania na twarzy. Odczekała, aż wsiądą, a więc
musiała być choć po części świadoma niebezpieczeństwa, w jakim sama się wcześniej znalazła.
Dopiero gdy samochód zniknął na horyzoncie, wzięła głęboki wdech i odwróciła się do mnie.
– Naprawdę nie jestem głodna – powiedziała.
Dlaczego czekała, aż odjadą, żeby się odezwać? Czy naprawdę chciała zostać ze mną sam na
sam, choć widziała, jak wpadłem w morderczy szał?
Tak czy inaczej, musiała coś zjeść.
– Zrób to dla mnie – odparłem i przytrzymałem drzwi restauracji.
Westchnęła, po czym weszła do środka.
Poprowadziłem ją do oczekującej na gości hostessy. Bella nadal wydawała się opanowana –
tak bardzo, że chciałem dotknąć jej ręki, czoła, sprawdzić temperaturę. Wiedziałem jednak, że
moja lodowata dłoń znów wzbudzi jej obrzydzenie.
O matko!, do mojej świadomości wdarł się głośny mentalny głos hostessy. O matko.
Najwidoczniej tego dnia wszyscy reagowali na mnie podobnie. Albo może akurat zwracałem
na to większą uwagę, ponieważ tak bardzo pragnąłem, żeby i Bella tak zareagowała.
Wiedziałem, że jesteśmy atrakcyjni dla potencjalnych ofiar, jednak nigdy wcześniej się nad tym
głębiej nie zastanawiałem. Zwykle – nie licząc szkolnej sekretarki czy Jessiki Stanley, które w
kółko powtarzały w myślach to samo, zapewne by stłumić strach – po początkowym podziwie i
zainteresowaniu przychodziła pora na przerażenie.
– Poprosimy stolik dla dwojga – powiedziałem, bo hostessa najwyraźniej zapomniała języka w
gębie.
Mmm! Co za głos!
– Oczywiście, eee... Witamy w La Bella Italia. Proszę za mną. – Myśli miała zajęte oceną
sytuacji.
Może to jego kuzynka. Na pewno nie siostra, bo w ogóle nie są do siebie podobni. Ale z całą
pewnością to rodzina. To nie może być jego dziewczyna.
Wzrok ludzki bywał tak zawodny. Oni niczego nie widzieli wyraźnie. Jak ta kobieta o małym
rozumie mogła uznać moje fizyczne cechy – wabiki dla ofiar – za szalenie atrakcyjne, a
jednocześnie nie dostrzegać perfekcyjności towarzyszącej mi dziewczyny?
Nie ma co ułatwiać jej zadania – na wszelki wypadek, pomyślała kobieta, prowadząc nas do
wielkiego stolika na środku najbardziej zatłoczonej części restauracji. Czy mogę dać mu swój
numer w jej obecności?, zastanawiała się.
 Wyjąłem z tylnej kieszeni zwitek banknotów. Ludzie stawali się zwykle o wiele bardziej
pomocni, gdy w grę wchodziły pieniądze.
Bella już siadała – bez protestów – na wskazanym miejscu, ale ja pokręciłem głową.
Popatrzyła na mnie pytająco, przechylając głowę w bok. Zanosiło się na wieczór pełen pytań,
tłum ludzi dookoła nie stanowił najlepszego tła do takiej rozmowy.
– Zależałoby nam na większej prywatności – powiedziałem, podając kobiecie pieniądze.
Popatrzyła na mnie zaskoczona, ale zaraz jej palce zacisnęły się na napiwku.
– Oczywiście.
Zerknęła na banknot, prowadząc nas za przepierzenie.
Pięćdziesiąt dolarów za lepszy stolik? A więc jest bogaty. To ma sens, jestem pewna, że jego
kurtka kosztowała więcej, niż wyniosła moja ostatnia pensja. Po co mu prywatność z nią?
Zaproponowała nam zaciszną wnękę, poza zasięgiem wzroku innych gości – a więc nikt nie
zobaczyłby reakcji Belli na moje słowa – jakiekolwiek padną z moich ust. Nie miałem pojęcia,
czego będzie ode mnie oczekiwać. Ani co jej oferuję.
Ile już odgadła? Jakie wytłumaczenie wymyśliła, by ogarnąć rozumem wydarzenia tego
wieczoru?
– Czy to państwu odpowiada? – zapytała hostessa.
– Idealnie – odparłem, a ponieważ miałem jej za złe negatywne podejście do Belli,
uśmiechnąłem się szeroko, obnażając zęby. Niech zobaczy, z kim ma do czynienia.
Łał.
– Eee... Kelnerka zaraz podejdzie – powiedziała.
Nie, on nie może być prawdziwy. Może ta laska zniknie... Może zapiszę mu swój numer
telefonu sosem marinara na talerzu... – myślała, odchodząc.
Dziwne. Bella nadal się nie bała. Nagle przypomniałem sobie, jak Emmett kpił ze mnie w
stołówce kilka tygodni – wieki – temu: Założę się, że ja bym ją bardziej przestraszył.
Czyżbym tracił swoje zdolności?
– Nie powinieneś wykręcać ludziom takich numerów. – Bella przerwała moje rozmyślania
tonem pełnym dezaprobaty. – To nie fair.
Spojrzałem na jej krytyczną minę. Co miała na myśli? Przecież nie przestraszyłem tej kobiety,
chociaż taki miałem zamiar.
– Nie rozumiem.
– Twoje zachowanie mąci ludziom w głowach. Ta biedaczka ma pewnie teraz palpitacje.
Hmm. Bella miała rację. Kobieta bełkotała właśnie nieskładnie, prezentując koleżance swoją
niewłaściwą ocenę mojej osoby.
– Nie powiesz mi chyba, że nie zdajesz sobie z tego sprawy?
– Mącę w głowach? – Cóż za interesujące sformułowanie i jakże adekwatne na ten wieczór.
Zastanawiałem się, skąd się...
– Nie zauważyłeś? Myślisz, że inni tak łatwo stawiają na swoim?
 – Na ciebie też to działa? – Natychmiast dałem upust mojej ciekawości, a kiedy słowa
wydostały się na zewnątrz, było za późno, by je wycofać. Jednak zanim zdołałem zatopić się w
żalu, że je wypowiedziałem na głos, Bella odpowiedziała na moje pytanie:
– Bez przerwy. – Jej policzki pokryły się przy tym bladym różem.
Działałem na nią.
Moje martwe serce wypełniło się nadzieją tak bardzo, jak nigdy wcześniej.
– Dobry wieczór – rozległ się czyjś głos. To była kelnerka. Przywitała się z nami, jej myśli
wydawały się głośniejsze i bardziej jednoznaczne niż u hostessy, ale ją zagłuszyłem.
Wpatrywałem się w Bellę, przyglądałem się rumieńcowi napływającemu na jej kości policzkowe,
uroczo odznaczającemu się od kremowej karnacji. I to on przyciągał teraz moją uwagę, a nie
palący ból gardła.
Kelnerka czegoś ode mnie oczekiwała. Ach, zapytała, czego się napijemy. Ponieważ nie
spuszczałem Belli z oka, kobieta niechętnie przeniosła na nią wzrok.
– Dla mnie colę? – Bella wypowiedziała to tak, jakby pytała o zgodę.
– Dwie cole – uściśliłem. Pragnienie – to normalne, ludzkie – było oznaką szoku. Musiałem
zapewnić jej organizmowi podwójną dawkę cukru.
Ale Bella wyglądała zdrowo. Ba, ona wręcz promieniała.
– Co takiego? – zapytała, zapewne zastanawiając się, dlaczego tak się w nią wpatruję. Ledwo
zarejestrowałem fakt, że kelnerka odeszła.
– Jak się czujesz? – zapytałem.
– Dobrze – odparła i zamrugała, zaskoczona pytaniem.
– Nie jest ci niedobrze, nie kręci ci się w głowie...?
To ją jeszcze bardziej zdezorientowało.
– A powinno?
– Cóż, czekam na jakieś objawy szoku. – Uśmiechnąłem się, spodziewając się protestów.
Wiedziałem, że Bella nie lubi, gdy ktoś się nią opiekuje.
Odpowiedziała dopiero po chwili, jej oczy wydawały się jakby tępe – tak samo wyglądała
czasami, gdy się do niej uśmiechałem. Czy to było... mącenie w głowie? Bardzo chciałem w to
wierzyć.
– Chyba się nie doczekasz – odparła. – Mam talent do tłumienia w sobie takich rzeczy.
Czy to oznaczało, że miała mnóstwo doświadczenia w tłumieniu takich emocji? Czy jej życie
zawsze było pełne niebezpieczeństw?
– Tak czy siak, wolałbym, żebyś coś zjadła.
Kelnerka wróciła z napojami i koszykiem z pieczywem. Postawiła to wszystko przede mną i
czekała na zamówienie, próbując złapać mój wzrok. Gestem wskazałem na Bellę i znów
zagłuszyłem jej myśli. Miała prymitywny umysł.
– Hmm... – Bella omiotła wzrokiem menu. – Poproszę ravioli z grzybami.
Kelnerka natychmiast odwróciła się do mnie.
 – A dla pana?
– Dziękuję, nie będę jadł.
Bella zrobiła grymas. Cóż, najwidoczniej zauważyła, że nigdy nic nie jem. Ona wszystko
zauważała, a ja ciągle zapominałem, że powinienem przy niej uważać. Odczekałem, aż
zostaniemy sami.
– Duszkiem – powiedziałem.
Wypiła do dna, a wtedy podsunąłem jej drugą colę. Zastanawiałem się, czy chciało jej się pić,
czy to był jednak szok.
Wypiła więcej i zadrżała.
– Zimno ci?
– To od lodu w coli – odparła, ale znów zadrżała. Wargi jej się zatrzęsły, jakby za chwilę miała
zaszczękać zębami.
Ta śliczna bluzeczka, którą miała na sobie, wydawała się zbyt cienka, by ochronić ją przed
chłodem. Przywierała do niej jak druga skóra, niemal tak samo delikatna jak pierwsza.
– Nie masz kurtki?
– Mam, mam. – Rozejrzała się dookoła, nieco zaskoczona. – Ach, przypomniało mi się –
została w aucie Jessiki.
Zdjąłem własną kurtkę, żałując, że cały ten gest zostanie zepsuty przez temperaturę mojego
ciała. Miło byłoby podać jej ciepłe nakrycie. Popatrzyła na mnie, jej policzki znów nabiegły
rumieńcem. O czym mogła myśleć?
Podałem jej kurtkę ponad stołem. Od razu ją włożyła i znowu zadrżała.
Tak, szkoda, że nie była ciepła.
– Dzięki – powiedziała. Wzięła głęboki wdech i podwinęła za długie rękawy, by odsłonić
dłonie. Jeszcze raz nabrała powietrza.
Czy wieczór wreszcie się dla nas zaczynał? Bella wyglądała w porządku – kremowa cera i
różowe policzki na tle błękitu koszuli.
– Ślicznie ci w niebieskim – wyznałem szczerze.
Wyglądała dobrze, ale nie zamierzałem ryzykować i dlatego przysunąłem do niej koszyk z
pieczywem.
– Uwierz mi – zaprotestowała, natychmiast przejrzawszy moje motywy. – Nie zamierzam
mdleć z głodu i nadmiaru wrażeń.
– Normalna osoba byłaby teraz w głębokim szoku, a ty nawet nie wydajesz się poruszona. –
Wpatrywałem się w nią oskarżycielsko, zastanawiając się, dlaczego ona nie może być taka jak
inni, i deliberując nad tym, czy naprawdę bym tego chciał.
– Przy tobie czuję się bardzo bezpieczna – wyjaśniła. W jej oczach widziałem zaufanie, na
jakie nie zasługiwałem.
 Intuicja ją zawodziła – stuprocentowo. Tak, na tym musiał polegać problem. Bella nie
rozpoznawała niebezpieczeństwa tak jak inni ludzie. Reagowała nieadekwatnie do sytuacji:
zamiast uciec, zostawała w miejscu, jakby przyciągało ją to, co powinno ją przerażać.
Jak miałem ochronić ją przed sobą samym, skoro żadne z nas tego nie chciało?
– To się robi bardziej skomplikowane, niż myślałem – szepnąłem.
Widziałem, jak obraca moje słowa w myślach, i zastanawiałem się, co z nich wyczytała.
Wzięła do ręki kawałek bagietki i bezwiednie włożyła ją do ust. Przez chwilę przeżuwała, po
czym przechyliła głowę na bok, z rozmysłem.
– Zazwyczaj, kiedy masz złociste oczy, jesteś w lepszym humorze – oznajmiła niefrasobliwie.
Jej spostrzeżenie, tak spokojne i rzeczowe, zupełnie zbiło mnie z tropu.
– Co takiego?
– Z czarnymi robisz się bardziej drażliwy, wtedy mam się na baczności. Próbowałam to sobie
jakoś wytłumaczyć... – dodała lekko.
A więc ma własne wyjaśnienia. Oczywiście, że tak. Ogarnęło mnie przerażenie, gdy zacząłem
się zastanawiać, jak bardzo zbliżyła się do prawdy.
– Nowa teoria?
– Aha. – Nonszalancko odgryzła kolejny kawałek bułki. Jakbyśmy wcale nie omawiali kwestii
obecności demona w demonie.
– Mam nadzieję, że tym razem bardziej się postarałaś – skłamałem, gdy milczała. W
rzeczywistości miałem nadzieję, że się bardzo myliła. – A może nadal podkradasz pomysły z
komiksów?
– Nie, już nie – odparła z zakłopotaniem. – Ale muszę przyznać, że nie wpadłam na to sama.
– No i? – zapytałem przez zaciśnięte zęby.
Chyba nie zachowywałaby się tak spokojnie, gdyby za chwilę miała zacząć krzyczeć? Zawahała
się, przygryzając wargę, a wtedy zjawiła się kelnerka z jej daniem. Nie zwracałem uwagi na
kobietę, gdy stawiała talerz przed Bellą i pytała, czy coś mi podać.
Odmówiłem, poprosiłem tylko o colę. Kelnerka nie zauważyła nawet pustych szklanek na
stoliku.
– Wróćmy do twoich teorii – zachęciłem Bellę, gdy znów zostaliśmy sami.
– Opowiem ci w samochodzie – odparła cicho. Ach, zapowiadało się fatalnie, nie chciała
mówić przy innych. – Jeśli... – dodała i przerwała.
– A więc stawiasz warunki? – Byłem tak spięty, że niemal wyburczałem to pytanie.
– Nie ukrywam, że mam kilka pytań.
– Oczywiście. – Mój głos brzmiał twardo.
Jej pytania powinny mi powiedzieć, w jakim kierunku zmierzają jej myśli, nie miałem jednak
pojęcia, jak powinienem na nie odpowiedzieć. Odpowiedzialnymi kłamstwami? Czy jednak
zrazić ją do siebie prawdą? A może nic nie mówić, pozostając niezdolnym do podjęcia decyzji?
Siedzieliśmy w milczeniu, podczas gdy kelnerka stawiała na stole colę.
 – Pytaj, proszę – powiedziałem nerwowo, kiedy odeszła.
– Okej... Co robisz w Port Angeles?
To było proste pytanie – dla niej. Nic nie zdradzało, za to moja odpowiedź – o ile byłaby
szczera – zdradziłaby zbyt wiele. Postanowiłem, że to Bella powinna najpierw coś wyznać.
– Następne proszę.
– Ale to jest najłatwiejsze!
– Następne – powtórzyłem.
Bella wydawała się sfrustrowana moją odmową. Odwróciła głowę i spojrzała na talerz.
Zatopiona w myślach nabrała na widelec kęs ravioli i zaczęła go niespiesznie przeżuwać. Nagle –
podczas, gdy ona jadła – przyszło mi do głowy dziwne porównanie. Przez ułamek sekundy
widziałem w niej Persefonę z granatem w dłoni, skazaną z własnej woli na życie w świecie
podziemnym. Czy byłem jak Hades, który łaknie wiosny, dlatego porywa boginię – opiekunkę tej
pory roku, i zamyka ją w ciemności? Próbowałem bezskutecznie pozbyć się tego obrazu z głowy.
Bella napiła się coli i wreszcie na mnie spojrzała. Oczy miała podejrzliwie zmrużone.
– Dobra – powiedziała. – Załóżmy zatem, że hipotetycznie... ktoś... potrafi czytać ludziom w
myślach, wszystkim, z kilkoma wyjątkami.
Mogło być gorzej.
To wyjaśniało jej uśmieszek w samochodzie. Szybko jej to poszło, nikt inny nigdy nie zgadł, do
czego jestem zdolny – nie licząc Carlisle’a, ale to było oczywiste od początku, ponieważ
odpowiadałem na jego myśli tak, jak by je wypowiedział. Carlisle zrozumiał wcześniej niż ja, na
czym polega mój dar.
Pytanie nie było takie złe. Oznaczało, że chociaż Bella zdaje sobie sprawę, iż jestem inny, tkwi
w nieświadomości, z czym ma do czynienia. W końcu czytanie w myślach nie należało do
kanonu wampirzych cech.
– Z jednym jedynym wyjątkiem – uściśliłem. – Hipotetycznie.
Z trudem powstrzymała wypełzający na twarz uśmiech, widocznie moja mglista szczerość
sprawiła jej przyjemność.
– Okej. Z jednym wyjątkiem, Jak to działa? Jakie są ograniczenia? Jak... ten ktoś... mógłby
zlokalizować inną osobę dokładnie we właściwym momencie? Skąd wiedziałby, że ta osoba jest
w opałach?
– Hipotetycznie, rzecz jasna?
– Tylko hipotetycznie. – Jej wargi zadrżały, w brązowych oczach czaiła się ciekawość.
– Cóż... – Zawahałem się. – Jeśli ten... ktoś...
– Nazwijmy go Joe – zasugerowała.
Aż się uśmiechnąłem, widząc jej entuzjazm. Czy naprawdę sądziła, że prawda będzie
najlepszym rozwiązaniem? Gdyby moje tajemnice były miłe, po co miałbym je przed nią
ukrywać?
 – Niech będzie Joe. Gdyby ten twój hipotetyczny Joe bardziej się skupił, nie musiałby
pojawiać się w ostatniej chwili. – Pokręciłem głową, powstrzymując drżenie, gdy
przypomniałem sobie, jak niewiele brakowało, bym się spóźnił. – Tylko ty mogłaś wpaść w
tarapaty w tak małym miasteczku jak Port Angeles. Popsułabyś im statystyki kryminalne na
najbliższych dziesięć lat.
Wydęła wargi.
– Mieliśmy omawiać hipotetyczny przykład.
Zaśmiałem się z jej poirytowania.
Te wargi, ta skóra... wydawały się tak miękkie. Pragnąłem się przekonać, czy są tak
aksamitne, na jakie wyglądają. Niestety, było to niemożliwe – mój dotyk wzbudziłby w niej
odrazę.
– Wiem, wiem – odparłem. Nie mogłem pogrążać się w rozpaczy. – Jeśli chcesz, możemy
mówić na ciebie Jane.
Pochyliła się nad stołem, teraz już nie zła, ale poważna.
– Skąd wiedziałeś? – zapytała gorączkowym szeptem.
Czy powinienem wyznać jej prawdę? A jeśli tak, ile tej prawdy?
Chciałem to zrobić. Chciałem zasługiwać na zaufanie, które malowało się na jej twarzy.
Zupełnie, jak gdyby słyszała moje myśli, szepnęła:
– Możesz mi zaufać.
Wyciągnęła rękę, jakby chciała dotknąć moich dłoni spoczywających na blacie pustego stołu.
Zabrałem je pospiesznie – myśl o jej reakcji na moją lodowatą, kamienną skórę napawała mnie
przerażeniem – a ona opuściła rękę.
Wiedziałem, że mogę jej zaufać – że nie zdradzi mojego sekretu. To na wskroś dobra i
szlachetna osoba. Jednak nie mogłem wierzyć, że jej tym nie wystraszę – ba, ona powinna się
bać. Prawda była przerażająca.
– Chyba nie mam innego wyboru – szepnąłem. Przypomniałem sobie, jak kiedyś nazwałem ją
„nadzwyczaj mało spostrzegawczą” – o ile dobrze oceniłem jej minę, uraziłem ją wtedy. No cóż,
chociaż tę jedną krzywdę mogłem teraz naprawić. – Myliłem się – jesteś o wiele bardziej
spostrzegawcza, niż myślałem. – Nie wiedziała tego, ale doceniałem ją o wiele bardziej, niż
mogła tego oczekiwać.
– Sądziłam, że nigdy się nie mylisz – odparła z uśmiechem.
– Tak było kiedyś. – Kiedyś wiedziałem, co robię. Zawsze byłem pewien dalszych działań.
Obecnie wszystko przerodziło się w chaos i rozgardiasz, a jednak nie zamieniłbym się z nikim.
Nie, jeśli chaos oznaczał bliskość Belli.
– Myliłem się także co do innej rzeczy – ty nie przyciągasz wyłącznie wypadków. To zbyt
wąska definicja. Ty przyciągasz wszelakie kłopoty. Jeśli ktoś lub coś w promieniu piętnastu
kilometrów stanowi zagrożenie, z pewnością stanie na twojej drodze.
Dlaczego akurat ona? Czym zasłużyła sobie na taki los?
 Bella znów spoważniała.
– Siebie także zaliczasz do tej kategorii?
To pytanie, bardziej niż inne, wymagało ode mnie szczerej odpowiedzi.
– Bez wątpienia.
Zmrużyła nieznacznie oczy – teraz nie z podejrzliwością, ale z dziwną troską. Jej usta uniosły
się w tym uśmiechu, który widywałem u niej wyłącznie wtedy, gdy miała do czynienia z cudzym
cierpieniem. Znów wyciągnęła rękę przez stół, pomału, z namaszczeniem. Odsunąłem dłonie,
jednak zignorowała to, zdecydowana mnie dotknąć. Wstrzymałem oddech – nie z racji jej
zapachu, ale nagłego, przytłaczającego napięcia. Strachu. Moja skóra z pewnością wzbudzi w
niej obrzydzenie. Bella ucieknie.
Musnęła palcami wierzch mojej dłoni. Fala gorąca od jej delikatnego, niewymuszonego
dotyku nie przypominała niczego, co miałem okazję czuć do tej pory. To była niemal czysta
przyjemność. Czy raczej byłaby, gdyby nie mój strach. Wpatrywałem się w jej twarz, zdrętwiały
wewnętrznie, gdy dotykała mojej zimnej, kamiennej ręki.
Jej zatroskany uśmiech przerodził się w coś większego, cieplejszego.
– Dziękuję – szepnęła i też wbiła we mnie intensywny wzrok. – To już drugi raz.
Jej miękkie palce zatrzymały się na mojej skórze, jakby dotykanie mnie było przyjemne.
Odpowiedziałem jej na tyle niedbale, na ile potrafiłem:
– Ale nie będziesz starała się udowodnić, że do trzech razy sztuka, prawda?
Skrzywiła się, ale pokręciła głową.
Wysunąłem dłonie spod jej rąk. Chociaż jej dotyk był wyjątkowy, nie chciałem czekać, aż
minie magia chwili, jej tolerancja się skończy, ustępując obrzydzeniu. Schowałem je pod stołem.
Popatrzyłem jej w oczy. Choć jej umysł spowijała cisza, w oczach dostrzegałem zaufanie, ale i
zdumienie. Uświadomiłem sobie w tym momencie, że ja chcę odpowiadać na jej pytania. Nie
dlatego, że byłem jej to winien – po prostu chciałem, by mi zaufała.
By mnie poznała.
– Pojechałem za tobą do Port Angeles – wyjaśniłem. Słowa wydostawały się z moich ust zbyt
szybko, bym mógł je redagować. Zdawałem sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie niesie
prawda, i z podejmowanego ryzyka. Jednak to wcale nie spowolniło mojego wyznania – wręcz
przeciwnie. – Nigdy wcześniej nie próbowałem utrzymać przy życiu konkretnej osoby, a, jak się
okazuje, to trudniejsze niż sądziłem. Pewnie dlatego, że chodzi o ciebie. Przeciętnego człowieka
nie spotyka codziennie tyle katastrof co ciebie.
Patrzyłem na nią wyczekująco.
Uśmiechnęła się szeroko, a jej ciemne oczy zyskały głębię większą niż kiedykolwiek wcześniej.
Właśnie przyznałem, że ją stalkuję, a ona się uśmiechała?
– Nie przyszło ci do głowy, że może mój los został przypieczętowany już za pierwszym razem,
przed samochodem Taylora, a ty próbujesz oszukać przeznaczenie?
 – To nie był pierwszy raz. Śmierć była ci pisana wcześniej – powiedziałem, wbijając wzrok w
ciemnobrązowy obrus. Przybity wstydem zwiesiłem ramiona. Kiedy zerwałem tamy, prawda
wypływała ze mnie wartkim strumieniem. – Gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy.
Tak właśnie było, i budziło to moją wściekłość. Tkwiłem nad głową Belli jak ostrze gilotyny –
zupełnie jak gdyby to przeznaczenie mnie tu umieściło, tak jak powiedziała. Jakby została
naznaczona przez okrutny, niesprawiedliwy los i skazana na śmierć, a skoro ja okazałem się
niechętnym narzędziem zbrodni, los próbował pozbawić ją życia na inne sposoby. Wyobraziłem
sobie przeznaczenie jako straszną, zazdrosną wiedźmę, mściwą harpię.
Chciałem, by ktoś (lub coś) ponosił odpowiedzialność za te próby zabójstwa, miałbym wtedy
konkretnego przeciwnika. Coś, co mógłbym zniszczyć, by Bella już zawsze była bezpieczna.
Bella milczała. Jej oddech przyspieszył.
Spojrzałem na nią, wiedząc, że w końcu dostrzegę u niej strach, na który tak czekałem. Czyż
nie przyznałem właśnie, że była bliska śmierci z mojej ręki? Bliższa niż podczas wypadku na
parkingu, kiedy auto niemal ją zmiażdżyło. A jednak twarz miała spokojną, w oczach odbijała się
wyłącznie troska.
– Pamiętasz?
– Tak – odparła spokojnie, poważnie. Widziałem, że rozumie.
A więc wiedziała. Wiedziała, że chciałem ją zamordować. Dlaczego nie krzyczała?
– I mimo to nadal tu siedzisz. – Uświadomiłem jej brak logiki.
– Tak, ale... tylko dzięki tobie. Ponieważ jakimś cudem wiedziałeś, gdzie mnie dzisiaj znaleźć.
– Zmieniła niezbyt subtelnie temat.
Bez większej nadziei jeszcze raz spróbowałem dostać się do jej myśli, desperacko pragnąc
wszystko zrozumieć. Nic nie miało bowiem dla mnie sensu. Jak Bella mogła w ogóle interesować
się całą resztą, kiedy właśnie poznała brutalną prawdę?
Jednak ona czekała, wyłącznie zaciekawiona. Cerę miała bladą, co było dla niej naturalne, ale
mnie niepokoiło. Ledwo napoczęte ravioli stygło na stole. Uznałem, że jeśli powiem jej zbyt
wiele, w końcu dozna szoku.
Postawiłem warunek.
– Opowiem ci więcej, jeśli będziesz jadła.
Przetwarzała to zdanie przez krótką chwilę, po czym włożyła sobie widelec do ust z
szybkością, która zdradziła jej podekscytowanie. A więc była bardziej niespokojna, niż
wskazywałyby na to pozory.
– Trudno się ciebie tropi, trudniej niż innych – wyjaśniłem. – Zazwyczaj nie mam z tym
żadnego problemu; wystarczy, że już kiedyś słyszałem czyjeś myśli.
Wbiłem w nią wzrok. Zgadywanie to jedno, ale uzyskanie potwierdzenia z moich ust to chyba
zupełnie inna sprawa?
Bella siedziała nieruchomo, jej oczy niczego nie wyrażały. Zacisnąłem zęby, czekając na jej
atak paniki.
 Jednak ona tylko zamrugała, przełknęła ślinę i wzięła kolejny kęs. Czyli chciała poznać ciąg
dalszy.
– Miałem dostęp do myśli Jessiki – powiedziałem, bacznie jej się przyglądając. – Ale
nieuważnie, w końcu kto trafia na morderców w Port Angeles? – dodałem, nie mogąc się
powstrzymać. Czy ona była świadoma, że inne istoty ludzkie nie doświadczały tak często
spotkań ze śmiercią? Czy może sądziła, że to, co jej się przytrafia, to norma? – Przegapiłem
moment, w którym się odłączyłaś. Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, pojechałem szukać cię
najpierw w księgarni, którą zobaczyłem w głowie twojej koleżanki. Widziałem, że nie weszłaś do
środka, ale udałaś się na południe... Prędzej czy później musiałaś wrócić do centrum. Czekając
na ciebie, sprawdzałem wyrywkowo myśli przechodniów, licząc na to, że ktoś zarejestrował
twoją postać wędrującą po ulicy. Nie miałem właściwie powodów do niepokoju, ale dręczyło
mnie dziwne przeczucie... – Przypomniałem sobie uczucie paniki i mój oddech przyspieszył.
Zapach Belli wypalał mi dziurę w przełyku, jednak bardzo mnie to cieszyło. Ból oznaczał, że Bella
żyje.
Dopóki cierpiałem, nic złego się z nią nie działo.
– Zacząłem krążyć po okolicy samochodem, nadal... nasłuchiwałem. – Miałem nadzieję, że to
wszystko brzmi zrozumiale. – Zapadał już zmrok. Miałem właśnie zacząć szukać cię na piechotę,
gdy wtem...
Przypomniawszy sobie tamten obraz – tak samo wyraźny i jasny, jak wtedy – poczułem tę
samą morderczą furię, która zamieniała mnie w lód.
Chciałem jego śmierci. Ten śmieć powinien być martwy. Zacisnąłem zęby i skupiłem się na
tym, co tu i teraz. Byłem potrzebny Belli i tylko to się liczyło.
– Co się stało? – szepnęła. Jej oczy przypominały wielkie spodki.
– Usłyszałem myśli tych oprychów – wycedziłem, niemal warcząc. – Zobaczyłem w jego
myślach twoją twarz. – Nadal nie wiedziałem, gdzie dokładnie go znajdę. Jego czarne myśli
wysysały nocne niebo i przyciągały mnie do siebie.
Ukryłem twarz w dłoniach, wiedząc, że wygląda teraz jak twarz łowcy, zabójcy. Żeby nad sobą
zapanować, wyobraziłem sobie Bellę. Filigranowe kości, cieniutką, bladą skórę – jak jedwab
naciągnięty na szkle, niesamowicie miękki i kruchy. Bella była zbyt delikatna na ten brutalny
świat, potrzebowała opiekuna. I jakimś kapryśnym zrządzeniem losu ja znajdowałem się pod
ręką.
Próbowałem wyjaśnić moją reakcję tak, by zrozumiała.
– Było mi... bardzo... ciężko... – nawet nie wiesz jak – tak po prostu odjechać i... darować im
życie – szepnąłem. – Mogłem ci pozwolić jechać z koleżankami, ale bałem się, że zacznę ich
szukać, gdy tylko zostanę sam.
Już drugi raz tego wieczoru przyznałem się do planowanego morderstwa. Dobrze chociaż, że
to akurat było do obronienia.
 Bella milczała, a ja robiłem, co mogłem, by odzyskać kontrolę nad sobą. Wsłuchałem się w
bicie jej serca. Rytm był nieregularny, ale zaczął zwalniać, aż się w końcu wyrównał. Jej oddech
też stał się cichy i rytmiczny.
Znajdowałem się tak blisko krawędzi. Powinienem wrócić do domu, zanim...
Czy bym go zabił? Znów stałbym się mordercą, i to w momencie, w którym ona mi zaufała?
Czy istniał sposób, by powstrzymać samego siebie?
Bella obiecała, że przedstawi mi swoją ostatnią teorię, gdy zostaniemy sami. Czy chciałem ją
usłyszeć? Bardzo, ale czy zaspokojenie ciekawości nie okaże się gorsze od niewiedzy?
Tak czy inaczej, uznałem, że Bella ma dość prawdy jak na jeden wieczór.
Była bledsza niż wcześniej, ale spokojna.
– Chcesz już wracać do domu? – zapytałem.
– Jestem gotowa stąd wyjść – odparła, starannie dobierając słowa, jakby zwyczajne „tak” nie
odzwierciedlało dokładnie tego, co chciała powiedzieć.
Jakież to frustrujące.
Wróciła kelnerka. Usłyszała ostatnie zdanie Belli, gdy stała po drugiej stronie przepierzenia,
zastanawiając się, co jeszcze mogłaby mi zaoferować. Miałem ochotę przewrócić oczami, gdy
zobaczyłem niektóre z jej „propozycji”.
– Czy są państwo zadowoleni? – zwróciła się do mnie.
– Poprosimy o rachunek – odparłem, nie spuszczając wzroku z Belli. Oddech kelnerki
gwałtownie przyspieszył, a jej samej – by użyć słów Belli – zaczęło się mącić w głowie.
I w nagłym olśnieniu, słysząc, jak brzmi mój głos w głowie tej zupełnie nieważnej,
przypadkowej istoty ludzkiej, uświadomiłem sobie, dlaczego akurat tego wieczoru budzę niemal
wyłącznie zachwyt, bez zwyczajowego strachu.
To przez Bellę. Starałem się być kimś bezpiecznym dla swojej towarzyszki, mniej
przerażającym, bardziej ludzkim – i tym samym straciłem swoją ostrość. Ludzie widzieli we mnie
wyłącznie piękno, ponieważ groza tego, kim byłem, została przez mnie starannie ukryta.
Spojrzałem na kelnerkę, czekając, aż się weźmie w garść. Teraz, gdy zrozumiałem przyczynę,
to wszystko wydawało mi się dość zabawne.
– Ja... jasne – zająknęła się kobieta. – Proszę. – Podała etui z rachunkiem, myśląc o
wizytówce, którą wsunęła do środka. Kartce ze swoim imieniem i numerem telefonu.
Tak, to rzeczywiście było komiczne.
Zdążyłem już przyszykować pieniądze, oddałem jej więc natychmiast etui, żeby nie traciła
czasu, czekając na telefon, który nigdy nie miał zadzwonić.
– Reszty nie trzeba – oznajmiłem, z nadzieją, że suty napiwek złagodzi jej rozczarowanie.
Wstałem, Bella poszła moim śladem. Miałem ochotę podać jej rękę, jednak obawiałem się, że
być może zbyt wiele bym po niej oczekiwał tego wieczoru. Podziękowałem kelnerce, choć moje
oczy przez cały czas utkwione były w Belli. Ją też najwyraźniej coś rozbawiło.
 Szedłem tak blisko niej, jak tylko się ośmieliłem. Na tyle blisko, że ciepło od niej bijące było
niczym dotyk fizyczny. Gdy przytrzymałem dla niej drzwi, westchnęła cicho. Ciekawiło mnie, co
ją dręczy. Popatrzyłem jej prosto w oczy, i już miałem zapytać, kiedy ona nagle odwróciła głowę
z zakłopotaniem. To tylko podsyciło moją ciekawość, choć jednocześnie sprawiło, że odechciało
mi się pytać. W ciszy doszliśmy do samochodu. Otworzyłem drzwi od jej strony, chwilę później
siedziałem za kierownicą.
Włączyłem ogrzewanie – słońce już dawno zaszło, a jazda wychłodzonym samochodem z
pewnością nie byłaby dla niej przyjemnością. Otuliła się moją kurtką i uśmiechnęła blado.
Czekałem, odwlekając rozmowę do czasu, gdy znikną światła miasta. W ciemności czułem się
bardziej kameralnie.
Czy to jednak było właściwe posunięcie? Samochód wydawał się taki mały. Zapach Belli
wirował w środku, przenoszony strumieniem ciepła z nawiewu, wzmagał się i wzbierał na sile
tak bardzo, że wkrótce stał się niemal namacalny. Agresywnie domagał się mojej uwagi.
I miał ją. Palący ból w moim przełyku. Jednak to palenie było znośne, co więcej – wydawało
się dziwnie właściwe. Tego wieczoru dostałem więcej, niż mogłem się spodziewać. Do tego Bella
siedziała właśnie z własnej woli u mojego boku. Byłem winien jej coś w zamian. Ofiarę. Swoiste
samospalenie.
Ach, gdyby tylko chodziło o sam piekący ból i nic więcej – niestety, jad wypełniał moje usta, a
mięśnie tężały w oczekiwaniu na atak. Jak na polowaniu.
Musiałem koniecznie przestać o tym myśleć. Na szczęście doskonale wiedziałem, co najlepiej
odwróci moją uwagę.
– A teraz – powiedziałem, by strach przed jej reakcją złagodził pieczenie – twoja kolej.
 10 TEORIA

– Czy mogę zadać ci jeszcze jedno pytanie? – zapytała, zamiast odpowiedzieć na moje
wezwanie. Siedziałem jak na szpilkach, spodziewając się najgorszego, a jednak kusiło mnie, by
przedłużyć tę chwilę. Utrzymać Bellę przy sobie choćby kilka sekund dłużej. Westchnąłem
rozdarty, po czym odparłem:
– Tylko jedno.
– Hmm... Mówiłeś, że wiedziałeś, iż nie weszłam do księgarni i że potem ruszyłam na
południe. Jak to odgadłeś?
Zerknąłem przed siebie. Oto kolejne pytanie, które nie przynosiło mi żadnych wyjaśnień, za to
zdradzało mnóstwo na mój temat.
– Myślałam, że już nic przed sobą nie ukrywamy – rzuciła z krytyką i wyrzutem w głosie.
Jakaż ironia losu. Bella robiła tyle uników, i to zupełnie nieświadomie.
Cóż, oczekiwała po mnie szczerości, a ta rozmowa i tak musiała zakończyć się dramatycznie.
– Dobrze. Poszedłem twoim tropem. Po zapachu.
Pragnąłem spojrzeć na jej twarz, jednak bałem się tego, co mógłbym z niej wyczytać. Dlatego
wsłuchałem się tylko w jej oddech, który najpierw przyspieszył, by za moment się ustabilizować.
Odezwała się po chwili, jej głos brzmiał spokojniej, niż się spodziewałem.
– Nie odpowiedziałeś na jedno z moich pierwszych pytań... – oznajmiła. Popatrzyłem na nią,
marszcząc czoło. Ona też grała na czas.
– Na które?
– Nie powiedziałeś mi, jak to działa – to czytanie w myślach. Potrafisz prześwietlić każdego,
niezależnie od tego, gdzie jest? Jak to robisz? Czy reszta twojej rodziny też to potrafi...? –
Zawiesiła głos, lekko się rumieniąc.
– To więcej niż jedno – wytknąłem.
Spojrzała na mnie, czekając na odpowiedź.
Dlaczego niby nie miałem jej udzielić? Już i tak odgadła większość prawdy, poza tym to był
prostszy temat niż ten, który jawił się na horyzoncie.
– Tylko ja to potrafię. I nie usłyszę każdego. Muszę znajdować się dość blisko. Im lepiej dany
„głos” znam, tym odległość może być większa, jednak nigdy nie przekracza kilku kilometrów. –
Próbowałem znaleźć sposób na opisanie tego tak, by zrozumiała. Wymyślić jakąś analogię. –
Można by to przyrównać do przebywania w wielkiej wypełnionej ludźmi sali. Wszyscy
rozmawiają, słyszę tylko szum głosów w tle. Dopiero gdy się skupię na jednej osobie, zaczynam
rejestrować jej myśli. Najczęściej po prostu się wyłączam, za dużo bodźców. Łatwiej też wtedy
mi udawać normalnego. – Nachmurzyłem się, wymawiając to słowo. – W przeciwnym razie
mógłbym niechcący odpowiedzieć komuś na jego myśli, a nie na wypowiedziane słowa.
– Jak sądzisz, dlaczego mnie nie słyszysz? – zapytała.
Moja odpowiedź składała się z prawdy oraz kolejnej analogii.
– Nie wiem – przyznałem. – Być może twój umysł funkcjonuje inaczej niż umysły innych ludzi.
Można by powiedzieć, że nadajesz na falach krótkich, a ja odbieram tylko UKF.
Ledwo to powiedziałem, a uświadomiłem sobie, że porównanie jej się nie spodoba. Na myśl o
jej reakcji aż się uśmiechnąłem. Nie zawiodła mnie.
– Mój mózg nie pracuje normalnie? – Podniosła głos. – Jestem wariatką?
Znów ta ironia.
– Ja tu słyszę w głowie głosy, a ty się przejmujesz, że jesteś wariatką. – Zaśmiałem się.
Rozumiała detale, ale większe sprawy ją po prostu kompletnie przerastały. Jak zwykle, intuicja
ją zawodziła.
Bella przygryzła wargę, bruzda na jej czole się pogłębiła.
– Nie martw się, to tylko teoria – zapewniłem. Istniała inna, o wiele ważniejsza hipoteza do
omówienia. Pragnąłem mieć ją już z głowy. Z każdą kolejną upływającą sekundą coraz bardziej
czułem, że to dla mnie pożyczony czas. – Właśnie, skoro już jesteśmy w temacie: a co z twoją
teorią?
Westchnęła, nadal przygryzając wargę – zacząłem się obawiać, że się zrani. Popatrzyła mi w
oczy, wyraźnie zestresowana.
– Myślałem, że już nic przed sobą nie ukrywamy – zauważyłem cicho.
Opuściła wzrok, tocząc jakąś wewnętrzną walkę. Nagle zesztywniała i otworzyła szeroko oczy.
Po raz pierwszy zobaczyłem u niej przerażenie.
– Matko Boska!
Ogarnęła mnie panika. Co ujrzała? Co ją tak przeraziło?
– Natychmiast zwolnij! – krzyknęła.
– Coś nie tak? – Nie rozumiałem, skąd się bierze jej strach.
– Jedziesz sto osiemdziesiąt na godzinę! – wrzasnęła. Zerknęła za okno i natychmiast cofnęła
się przed widokiem migających za szybą drzew. Coś tak nieistotnego jak odrobina prędkości tak
ją zestresowało? Przewróciłem oczami.
– Spokojnie, Bello.
– Chcesz nas zabić? – zapytała piskliwym, spiętym głosem.
– Wierz mi, nic nam nie grozi.
Wciągnęła głośno powietrze, ale kiedy się odezwała, jej głos brzmiał już spokojniej.
– Dokąd ci się tak spieszy?
– Zawsze tak jeżdżę – odparłem.
 Spojrzałem na nią, rozbawiony jej reakcją szokową.
– Patrz na jezdnię! – krzyknęła.
– Nigdy nie spowodowałem wypadku, Bello. Ba, nawet nie dostałem mandatu. –
Uśmiechnąłem się i stuknąłem palcem w czoło. – Mam tu wbudowany wykrywacz radarów.
– Bardzo zabawne – rzuciła, bardziej przestraszona niż zła. – Pamiętaj, że Charlie jest
gliniarzem. Zostałam wychowana w poszanowaniu dla prawa. Poza tym jeśli zmienisz ten wóz w
owinięty wokół drzewa precel, pewnie po prostu otrzepiesz się i pójdziesz do domu.
– Pewnie tak – potwierdziłem i zaśmiałem się sucho. Rzeczywiście, w razie wypadku
samochodowego spotkałby ją zupełnie inny los. Miała prawo się bać, mimo wiary w moje
umiejętności kierowcy. – Ale ty nie.
Westchnąłem i zwolniłem.
– Zadowolona? – zapytałem, zerkając na prędkościomierz.
– Prawie.
Czyżby to nadal była dla niej zbyt duża prędkość?
– Nie cierpię tak się wlec – burknąłem, ale jeszcze bardziej zwolniłem.
– To jest dla ciebie wleczenie? – zapytała.
– Skończmy już komentarze na temat mojego stylu jazdy – syknąłem ze zniecierpliwieniem.
Ile razy zrobiła unik przed moim pytaniem? Trzy? Cztery? Czy jej podejrzenia były aż tak
straszne? Musiałem się tego dowiedzieć, i to natychmiast. – Nadal czekam, aż zdradzisz mi
swoją najnowszą teorię.
Ponownie przygryzła wargę. Wydawała się zdenerwowana, niemal cierpiąca.
Postanowiłem okiełznać swoje zniecierpliwienie i złagodzić ton. W końcu nie chciałem, żeby
się stresowała.
– Nie będę się śmiać – obiecałem. Szkoda, że tylko zakłopotanie związywało jej język.
– Boję się raczej, że się rozgniewasz – szepnęła.
– Aż tak źle? – Zmusiłem mój głos do tego, by brzmiał spokojnie.
– Obawiam się, że tak.
Opuściła głowę, nie chciała spojrzeć mi w oczy. Mijały kolejne sekundy.
– To oczekiwanie mnie dobija, Bello.
– Nie wiem, od czego zacząć – odparła cicho.
– Może od samego początku? – Przypomniałem sobie, co mówiła przed obiadem, i dodałem:
– Wspominałaś, że nie wpadłaś na to sama.
– Nie – przyznała i znów zamilkła.
– Co to było? Film? Książka? – drążyłem, próbując domyślić się, skąd wzięła inspirację.
Pożałowałem, że gdy nie było jej w domu, nie przyjrzałem się bliżej jej kolekcji. Przynajmniej
wiedziałbym teraz, czy na sfatygowanych tomach znajdowały się takie nazwiska jak Bram Stoker
albo Anne Rice.
 – Pojechałam w sobotę nad morze.
Tego się nie spodziewałem. Jak dotąd miejscowe plotki o naszej rodzinie nie obejmowały
niczego dziwacznego ani nie zbliżały się do prawdy. Czy pojawiło się coś nowego, co mi
umknęło? Bella łypnęła spoza palców, którymi zasłaniała sobie twarz, i zobaczyła moje
zaskoczenie.
– Spotkałam przypadkiem kolegę z dzieciństwa, Jacoba Blacka – ciągnęła. – Jego tata i Charlie
przyjaźnią się od lat.
Jacob Black – nie znałem chłopaka, ale jego nazwisko coś mi mówiło... Kojarzyło się z czymś w
dalekiej przeszłości... Spoglądałem przez przednią szybę, próbując znaleźć jakiś punkt
zaczepienia.
– Jego tata jest członkiem starszyzny Quileutów... – wyjaśniła Bella.
Jacob Black. Ephraim Black. Zapewne jego potomek.
Gorzej być nie mogło.
Bella znała prawdę.
Mój umysł analizował możliwe konsekwencje tej wiedzy, moje ciało zastygło w rozpaczy –
niemal całkowicie, nie licząc automatycznych ruchów potrzebnych do prowadzenia samochodu.
Bella znała prawdę.
Ale... Skoro dowiedziała się tego w sobotę... To znaczyło, że była tego świadoma przez cały
wieczór, a jednak...
– Poszliśmy na spacer – ciągnęła. – Opowiadał mi różne miejscowe legendy – chyba chciał
mnie nastraszyć. Jedna z nich była o...
Przerwała, ale teraz nie było już miejsca na jej skrupuły. I tak wiedziałem, co powie. Jedyną
zagadką pozostał fakt, dlaczego mimo wszystko nadal tu ze mną była.
– Mów dalej.
– O wampirach – wyszeptała tak cicho, że ledwo ją było słychać. Wypowiedziane na głos
słowo było jeszcze gorsze niż świadomość, że ona wie. Wzdrygnąłem się na jego dźwięk, ale
zaraz wziąłem się w garść.
– I od razu pomyślałaś o mnie? – zapytałem.
– Nie. Jacob... wspomniał o twojej rodzinie.
Cóż za ironia losu, że to potomek Ephraima pogwałcił traktat, który jego przodek przysięgał
respektować. Ten chłopak to zapewne jego wnuk albo prawnuk. Ile minęło lat? Siedemdziesiąt?
Powinienem był się domyślić, że niebezpieczeństwem dla nas będą nie starcy wierzący w
legendy, ale młodsze pokolenie – ci, którzy otrzymali ostrzeżenie, jednak w głębi duszy śmiali się
ze starych przesądów.
Przypuszczałem, że gdybym miał ochotę, miałbym teraz prawo wybić w pień to małe plemię
żyjące nad oceanem. Ephraim i stado jego obrońców dawno odeszli z tego świata.
– Miał to wszystko za głupie przesądy – odezwała się nagle z niepokojem Bella, zupełnie jakby
czytała mi w myślach. – Nie spodziewał się, że mu uwierzę.
 Kątem oka widziałem, jak splata nerwowo palce.
– To moja wina – dodała po chwili milczenia i zwiesiła głowę, jakby się wstydziła. – Ja to od
niego wyciągnęłam.
– Dlaczego? – zapytałem całkiem spokojnie. Najgorsze było już za nami. O ile skupimy się na
rozmowie o tym, jak się dowiedziała, nie będziemy musieli poruszać tematu konsekwencji tej
świeżo zdobytej wiedzy.
– Lauren wspomniała o tobie, chciała mnie sprowokować. – Bella skrzywiła się na
wspomnienie tamtej konwersacji, a ja od razu zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób została
sprowokowana przez to, że ktoś mówił o mnie. – Wtedy jeden ze starszych chłopaków z
plemienia powiedział, że twoja rodzina nie zapuszcza się na teren rezerwatu, ale wyczułam, że
za tym stwierdzeniem kryje się coś więcej. Postarałam się więc, żebyśmy zostali z Jacobem sam
na sam, i pociągnęłam go za język.
Opuściła głowę i miałem wrażenie, że na jej twarzy maluje się... poczucie winy?
Odwróciłem się i zaśmiałem się w głos, choć dość nerwowo. Ona czuła się winna? Co takiego
mogła zrobić, by zasłużyć sobie na jakiekolwiek potępienie?
– Ciekawe, jakich sztuczek użyłaś.
– Próbowałam z nim flirtować. Poszło zaskakująco łatwo – wyjaśniła. W jej głosie
pobrzmiewało niedowierzanie.
Wyobraziłem sobie bez problemu – zważywszy na to, jak przyciągała do siebie, całkowicie
nieświadomie, wszystkich osobników płci męskiej – jak musiała być kusząca wówczas, gdy
próbowała być atrakcyjna. Nagle poczułem litość dla niespodziewającego się niczego chłopaka,
przy którym uwolniła taką potężną siłę swojego wdzięku.
– Chciałbym to zobaczyć – powiedziałem i znów zaśmiałem się posępnie. Szkoda, że nie
widziałem reakcji chłopaka, nie byłem świadkiem jego druzgoczącej klęski. – Biedny Jacob Black.
A ty twierdzisz, że to ja mącę ludziom w głowach.
Nie byłem wcale tak zły na Blacka za to, że ujawnił moją tożsamość, jak się tego
spodziewałem. To nie jego wina. Poza tym, czy mogłem oczekiwać, że ktokolwiek odmówi Belli?
Jedyne, co czułem, to współczucie dla chłopaka, któremu z pewnością namieszała w głowie.
Poczułem falę gorąca od jej rumieńca. Spojrzałem w jej stronę – wyglądała przez okno. Milczała.
– Co zrobiłaś potem? – zapytałem. Czas było wrócić do opowieści rodem z horroru.
– Szukałam informacji w Internecie.
Jak zwykle na wskroś praktyczna.
– I twoje podejrzenia się potwierdziły?
– Nie. Nic nie układało się w logiczną całość. Roiło się tam od różnych głupot. Aż w końcu... –
przerwała. Słyszałem, jak zaciska zęby.
– Co w końcu? – Co takiego znalazła? Co sprawiło, że ten koszmar nabrał dla niej sensu?
– Doszłam do wniosku, że to i tak nie ma znaczenia – wyszeptała.
Na ułamek sekundy zamroczyło mi umysł, ale potem wszystko zrozumiałem.
 Zrozumiałem, dlaczego odesłała koleżanki, zamiast z nimi uciec. Dlaczego wsiadła ze mną do
samochodu, choć powinna zwiewać, krzyczeć, wzywać policję.
Zawsze reagowała w niewłaściwy sposób. Najgorszy z możliwych. Przyciągała do siebie
niebezpieczeństwo – wręcz je zapraszała.
– Nie ma znaczenia? – rzuciłem przez zaciśnięte zęby, ogarnięty gniewem. Jak miałem chronić
kogoś tak... tak... odrzucającego wszelką ochronę?
– Nie – odpowiedziała cichym i niewytłumaczalnie czułym głosem. – Nie obchodzi mnie, kim
jesteś.
Ona była niemożliwa.
– Nawet jeśli nie jestem człowiekiem? Jeśli jestem potworem?
– Nie.
Zacząłem się zastanawiać, czy na pewno jest zdrowa na umyśle.
Zapewne mógłbym załatwić jej najlepszą opiekę... Carlisle miał kontakty, znalazłby
najświetniejszych lekarzy, najbardziej utalentowanych psychoterapeutów. Być może dałoby się
wyleczyć, cokolwiek jej dolegało. Cokolwiek było z nią nie tak i sprawiało, że siedziała
zadowolona obok wampira, a jej serce biło spokojnie i rytmicznie. Oczywiście, pilnowałbym
tego miejsca i odwiedzał ją tak często, jak by mi na to pozwoliła.
– Zdenerwowałeś się – rzekła, wzdychając. – Nie powinnam była nic mówić.
Jakby ukrywanie tych samobójczych skłonności miało pomóc któremukolwiek z nas.
– Nie. Wolę wiedzieć, co o mnie myślisz, nawet jeśli to czyste wariactwo.
– A więc nie mam racji? – zapytała odrobinę zadziornie.
– Nie o tym mówiłem! – Znów zacisnąłem zęby. – To nie ma znaczenia! – powtórzyłem
zjadliwie.
– A więc mam rację?
– Czy to ważne?
Wzięła głęboki wdech, a ja czekałem ze złością na jej odpowiedź.
– Nie – odparła spokojnie. – Ale jestem ciekawa.
Rzeczywiście, to nie miało dla niej znaczenia. Wiedziała, że jestem nieludzką istotą,
potworem, bestią w ludzkiej skórze, a mimo to się tym nie przejmowała.
Choć nadal czułem niepokój o jej zdrowie psychiczne, gdzieś pojawił się cień nadziei.
Natychmiast próbowałem go zdławić.
– Co chciałabyś wiedzieć? – zapytałem. Nie było już tajemnic, najwyżej drobne szczegóły do
wyjaśnienia.
– Ile masz lat?
Moja odpowiedź padła automatycznie, powtarzana tyle razy, wryła mi się w umysł.
– Siedemnaście.
– I od jak dawna masz siedemnaście lat?
 Powstrzymałem uśmiech, rozbawiony jej protekcjonalnym tonem.
– Jakiś czas – przyznałem.
– Okej. – Uśmiechnęła się, dziwnie rozentuzjazmowana. Gdy wbiłem w nią wzrok, coraz
bardziej zatroskany o stan jej umysłu, ona uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Zmarszczyłem czoło.
– Tylko się nie śmiej... Dlaczego możesz wychodzić w dzień na zewnątrz?
Zaśmiałem się wbrew jej prośbie. Najwyraźniej jej śledztwo nie przyniosło żadnych
konkretnych odpowiedzi.
– To mit.
– Słońce was nie spala?
– Też mit.
– A co ze spaniem w trumnach?
– Mit.
Sen bardzo dawno przestał być częścią mojego życia – nie licząc tych kilku ostatnich nocy,
podczas których przyglądałem się śpiącej Belli.
– Ja nie sypiam – szepnąłem. Milczała przez chwilę.
– Wcale? – zapytała.
– Wcale.
Napotkałem jej badawczy wzrok i wyczytałem z niego zaskoczenie i współczucie. Nagle
zapragnąłem snu. Nie dla zapomnienia – jak wcześniej, nie by uciec przed nudą. Chciałem śnić.
Być może gdybym został pozbawiony świadomości, gdybym mógł śnić, na kilka godzin
przeniósłbym się do świata, w którym mógłbym żyć razem z Bellą. Ona śniła o mnie. Ja
pragnąłem śnić o niej.
Patrzyła na mnie z takim zdumieniem, że musiałem odwrócić wzrok.
Nie mogłem o niej śnić, a ona nie powinna śnić o mnie.
Kamienne serce tkwiące pod moimi żebrami wydało mi się nagle cięższe i zimniejsze niż
kiedykolwiek wcześniej. Trzeba Bellę zmusić, by zrozumiała. W którymś momencie musi do niej
dotrzeć, że to wszystko ma jednak znaczenie – większe niż wszelkie inne czynniki.
Jak na przykład to, że ją kochałem.
– Nie zadałaś mi najważniejszego pytania – powiedziałem.
– Najważniejszego pytania? – powtórzyła. Nieświadoma i zaskoczona.
Mój głos zabrzmiał ostro.
– Nie interesuje cię moja dieta?
– Ach, to – powiedziała cicho tonem, którego nie potrafiłem rozszyfrować.
– Tak, to. Nie chcesz wiedzieć, czy piję krew?
Wzdrygnęła się przed moim pytaniem. Nareszcie.
– Jacob coś wspominał na ten temat.
– Co powiedział?
 – Że nie... nie polujecie na ludzi. Stwierdził, że ponoć nie jesteście niebezpieczni, ponieważ
ograniczacie się do zwierząt.
– Powiedział, że nie jesteśmy niebezpieczni? – powtórzyłem cynicznie.
– Niezupełnie – uściśliła. – Ponoć nie jesteście niebezpieczni. Ale plemię Quileute na wszelki
wypadek nie chce widzieć was na swoim terenie.
Wpatrywałem się w drogę przed nami, moje myśli tworzyły bezładną plątaninę, przełyk piekł
mnie znajomym już ogniem.
– To prawda? – zapytała z takim spokojem, jakby chciała potwierdzić prognozę pogody na
najbliższy dzień. – Nie polujecie na ludzi?
– Quileuci mają dobrą pamięć.
Pokiwała głową, rozmyślając nad czymś głęboko.
– Tylko się z tego powodu nie rozluźniaj – ostrzegłem ją pospiesznie. – Dobrze robią,
trzymając się od nas z daleka. Jesteśmy nadal niebezpieczni.
– Nie rozumiem.
Oczywiście, że nie. Jak miałem jej to wytłumaczyć?
– Staramy się, jak możemy – powiedziałem. – I zazwyczaj nam wychodzi. Czasami jednak
popełniamy... błędy. Tak jak na przykład ja, pozwalając ci być ze mną sam na sam.
Jej zapach wyczuwalny w samochodzie wciąż pozostawał potężną siłą. Powoli się do niego
przyzwyczajałem, niemal byłem w stanie go zignorować, ale nie mogłem zaprzeczyć, że pchało
mnie do Belli z tego najgorszego z możliwych powodów. Moje usta wypełniał jad. Przełknąłem
go z trudem.
– To błąd? – zapytała. W jej głosie usłyszałem rozpacz.
To mnie rozczuliło. Bella chciała być ze mną – pomimo wszystko tego chciała.
Znów poczułem nadzieję i znowu ją w sobie stłamsiłem.
– Błąd, który może nas drogo kosztować – wyznałem. Jaka szkoda, że prawda musiała
przesłaniać wszystko inne.
Bella milczała przez chwilę. Słyszałem zmianę w jej oddechu – dziwnie się zacinał, ale nie
wyglądało to na strach.
– Opowiedz coś jeszcze – odezwała się znienacka, głosem zniekształconym przez ból.
Popatrzyłem na nią badawczo. Wydawała się cierpieć. Jakim cudem na to pozwoliłem?
– Co jeszcze chciałabyś wiedzieć? – zapytałem, starając się znaleźć sposób, by ulżyć jej
udręce. Nie powinna cierpieć, nie powinienem do tego dopuścić.
– Może powiedz – zasugerowała niepewnie – dlaczego polujecie na zwierzęta zamiast na
ludzi.
Czy to nie było oczywiste? A może i to nie miało dla niej żadnego znaczenia.
– Nie chcę być potworem – wymamrotałem.
– Ale same zwierzęta nie wystarczają?
 Próbowałem znaleźć analogię, która okazałaby się dla niej czytelna.
– Oczywiście nie mogę mieć pewności, ale można by to chyba przyrównać do żywienia się
serkiem tofu i mlekiem sojowym – w żartach nazywamy siebie wegetarianami. Taka dieta nie do
końca zaspokaja głód, czy też raczej pragnienie, ale mamy dość sił, by nie ulegać pokusom.
Zazwyczaj – sprostowałem cicho. Wstydziłem się niebezpieczeństwa, na jakie ją naraziłem. I
nadal narażałem. – Czasem jest naprawdę ciężko.
– Na przykład teraz?
Westchnąłem. Oczywiście musiała zadać pytanie, na które wolałbym nie odpowiadać.
– Tak – przyznałem.
Tym razem doskonale przewidziałem jej reakcję – równomierny oddech, rytmiczne, spokojne
bicie serca. Przewidziałem ją, choć nie rozumiałem. Dlaczego ona się nie bała?
– Ale teraz nie jesteś głodny – oświadczyła pewnym tonem.
– Dlaczego tak uważasz?
– Zgaduję po oczach – wyjaśniła niedbale. – Mam pewną teorię. Zauważyłam, że kolor oczu
jest związany z nastrojem. Ludzie – zwłaszcza mężczyźni – robią się marudni, kiedy doskwiera im
głód.
Zaśmiałem się w duchu na określenie „marudni”. Cóż za niedopowiedzenie. Ale oczywiście,
jak zwykle miała rację.
– Jesteś bardzo spostrzegawcza – powiedziałem rozbawiony.
Uśmiechnęła się lekko, ale wróciła bruzda na jej czole, jakby była nad czymś bardzo skupiona.
– Czy w weekend polowałeś z Emmettem? – zapytała, gdy ucichł mój śmiech. Zdawkowość jej
pytań fascynowała mnie, ale i frustrowała. Jak to możliwe, że ona wszystko przyjmowała bez
mrugnięcia okiem? Wychodziło na to, że ja jestem bliższy szoku niż ona.
– Tak – potwierdziłem i już miałem na tym poprzestać, ale poczułem to samo pragnienie,
które ogarnęło mnie w restauracji. Chciałem, by mnie poznała. – Nie miałem ochoty wyjeżdżać,
ale było to konieczne – wyjaśniłem powoli. – Łatwiej mi z tobą przebywać, gdy nie odczuwam
pragnienia.
– Czemu nie chciałeś wyjechać?
Wziąłem głęboki wdech i popatrzyłem jej w oczy. Szczerość była dla mnie trudna w zupełnie
nowy sposób.
– Jestem... jestem niespokojny... – wyjaśniłem. Uznałem, że określenie „niespokojny”
wystarczy, choć oczywiście było nieadekwatne. – ...kiedy nie ma cię w pobliżu. Nie żartowałem,
prosząc w czwartek, żebyś nie wpadła do oceanu ani pod samochód. Cały weekend martwiłem
się o ciebie. A po tym, co cię dzisiaj spotkało, dziwię się, że zdołałaś przetrwać kilka dni bez
żadnych obrażeń. – Nagle przypomniałem sobie otarcia na jej dłoniach i dodałem: – No,
niezupełnie.
– To znaczy?
– Twoje dłonie.
 Westchnęła.
– Przewróciłam się.
– Tak też myślałem. – Nie mogłem powstrzymać uśmiechu. – Ale, jako że ty to ty, mogło ci się
przytrafić coś znacznie gorszego. I właśnie ta świadomość nie dawała mi spokoju przez cały
weekend. To były okropne trzy dni. Biedny Emmett miał ze mną piekło. – Prawdę
powiedziawszy, użycie czasu przeszłego nie było tu właściwe. Zapewne nadal denerwowałem
Emmetta oraz całą moją rodzinę. Oprócz Alice.
– Trzy? – zapytała ostro. – Nie wróciliście dzisiaj?
Nie rozumiałem, skąd się wzięła ta zmiana tonu.
– Nie, w niedzielę.
– To dlaczego nie było cię w szkole? – zapytała.
Jej irytacja mnie deprymowała. Bella najwyraźniej nie rozumiała, że jej pytanie wiązało się z
tym, kim byłem.
– Pytałaś, czy słońce mi szkodzi. Nie szkodzi, ale nie mogę wychodzić na zewnątrz w
wyjątkowo słoneczne dni – a przynajmniej nie przy świadkach.
To stłumiło jej zagadkową złość.
– Dlaczego? – zapytała, przechylając głowę w jedną stronę.
Nie znalazłem odpowiedniej analogii, która wyjaśniłaby jej, o co chodzi.
– Kiedyś ci pokażę – uciąłem temat i od razu zacząłem się zastanawiać, czy to nie jest
obietnica, którą złamię. Wypowiedziałem to zdanie na odczepnego, ale nie potrafiłem sobie
wyobrazić, iż rzeczywiście dotrzymuję słowa.
Jednak nie to mi teraz zaprzątało głowę. Nie wiedziałem, czy po tym wieczorze będę jeszcze
mógł się z nią spotykać. Czy kochałem ją na tyle mocno, żeby znieść rozłąkę?
– Mogłeś mnie uprzedzić.
Cóż za dziwne podsumowanie.
– Przecież wiedziałem, że nic ci nie grozi.
– Ale ja nie wiedziałam, co się z tobą dzieje. Widzisz... – urwała i opuściła wzrok.
– Co takiego?
– Było mi źle – wyznała. Jej policzki się zarumieniły. – Że cię nie widuję. Też czułam się
nieswojo.
I co, jesteś teraz zadowolony?, zapytałem sam siebie. Oto moja nagroda za cień nadziei.
Czułem się oszołomiony, upojony, przerażony – głównie przerażony – że wszystkie moje
najbardziej szalone fantazje są tak bliskie ziszczenia się. To dlatego nie przejmowała się tym, że
jestem potworem. Z tego samego powodu dla mnie nie liczyły się żadne zasady, a dobro i zło
przestały ze sobą walczyć. I dlatego wreszcie moje priorytety spadły o jeden stopień niżej, by na
samej górze zrobić miejsce dla tej dziewczyny.
Bella też miała do mnie słabość.
 Oczywiście wiedziałem, że to nic w porównaniu z tym, jak bardzo ją kocham, w końcu była
śmiertelniczką, w sposób naturalny podatną na wszelkie zmiany. A jednak – mimo to – zależało
jej na mnie na tyle, iż była gotowa siedzieć tu ze mną, ryzykując własnym życiem. Co więcej,
robiła to z własnej, nieprzymuszonej woli.
Będzie cierpiała, jeśli zrobię to, co należy, i ją zostawię.
Czy wobec tego mogłem teraz zrobić coś, żeby jej nie skrzywdzić. Cokolwiek?
Każde słowo, które wypowiadaliśmy, było jak ziarenko granatu. Wychodziło na to, że moja
dziwna mitologiczna wizja w restauracji okazała się bardziej trafna, niż mogłem się tego
spodziewać.
Powinienem był trzymać się od niej z daleka i nigdy nie wracać do Forks. Miałem jej do
zaoferowania wyłącznie cierpienie, nic więcej.
Czy mogłem liczyć, że świadomość tego wszystkiego powstrzyma mnie przed pozostaniem w
miasteczku? Przed pogorszeniem sytuacji?
To, co czułem w tym momencie, to jej ciepło na mojej skórze... Nie. Wiedziałem, że nic mnie
nie powstrzyma.
– A więc tak to wygląda – jęknąłem. – To bardzo niedobrze.
– Co ja takiego powiedziałam? – zapytała, od razu biorąc winę na siebie.
– Nie pojmujesz, Bello? To, że ja się zadręczam, to jeszcze nic takiego, ale jeśli i ty jesteś tak
zaangażowana... Nawet nie chcę o tym słyszeć. – Tak właśnie wyglądała prawda, tak właśnie
brzmiało kłamstwo. Egoistyczna część mnie nie posiadała się z radości na wieść, że Bella pragnie
mnie tak, jak ja pragnę jej. – Tak nie może być. To niebezpieczne. Ja jestem niebezpieczny, wbij
to sobie wreszcie do głowy, dziewczyno. Proszę.
– Przestań. – Wydęła wargi z uporem.
– Nie żartuję. – Toczyłem wewnętrzną walkę, z jednej strony pragnąc, by posłuchała moich
ostrzeżeń i uciekła, z drugiej – by tu ze mną została, ignorując moje słowa. Walka była tak
zacięta, że słowa wydostały się z moich zaciśniętych ust jako warknięcie.
– Ja też nie. Mówiłam już – to, kim jesteś, nie ma dla mnie znaczenia. Już za późno, by coś
zmienić.
Za późno? Na trwający wieczność ułamek sekundy świat nagle pociemniał, a ja zobaczyłem
przed oczami scenę sprzed kilku dni: cienie pełznące po oblanym słońcem trawniku w kierunku
śpiącej Belli. Nieuchronnie, nie do zatrzymania. Kradnąc kolor z jej skóry, wpychając ją w
mroczną otchłań, w świat podziemny.
Za późno? Znów ujrzałem w myślach wizję Alice i czerwone jak krew oczy Belli wpatrujące się
we mnie beznamiętnie, bez wyrazu. Wiedziałem jednak, że gdyby do tego doszło, musiałaby
mnie znienawidzić – za to, że zabrałem jej wszystko, co miała.
Nie mogło być za późno.
– Nigdy tak nie mów – wysyczałem.
 Patrzyła przez okno i znów przygryzała dolną wargę. Dłonie zacisnęła w pięści i oparła o uda.
Oddech jej uwiązł w krtani.
– O czym myślisz? – Musiałem to wiedzieć.
Pokręciła głową, nie patrząc na mnie. Zobaczyłem, że coś błyszczy jak kryształ na jej policzku.
Cierpienie.
– Płaczesz? – To przeze mnie. To ja tak ją zraniłem. Otarła łzę wierzchem dłoni.
– Nie – skłamała. Głos jej się łamał.
Idąc za głosem jakiegoś dawno pogrzebanego instynktu, wyciągnąłem rękę w jej stronę. W
tym momencie czułem się człowiekiem bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Zaraz jednak
przypomniałem sobie, że nim nie jestem, i opuściłem ramię.
– Wybacz – powiedziałem. Jak miałem ją przeprosić za te wszystkie idiotyczne błędy, które
popełniłem? Za swój wieczny egoizm? Za to, że miała pecha i stała się obiektem mojej pierwszej
i ostatniej tragicznej miłości. Za wszystko, co pozostawało poza moją kontrolą. Za to wreszcie,
że stałem się oprawcą wybranym przez los, by zakończyć jej życie.
Wziąłem głęboki wdech – ignorując dziką reakcję własnego organizmu na jej zapach – i
próbowałem się opanować.
Chciałem zmienić temat, pomyśleć o czymś innym. Na szczęście dla mnie moje
zainteresowanie Bellą i wszystkim, co ją dotyczyło, nie miało końca.
– Wyjaśnij mi coś – odezwałem się.
– Tak? – zapytała ochryple, w jej głosie nadal było słychać łzy.
– Powiedz mi, o czym myślałaś tam, na ulicy, tuż przed tym, jak wyjechałem zza rogu. Twoja
mina mnie zaskoczyła. Nie wyglądałaś na wystraszoną, tylko jakbyś próbowała się na czymś
intensywnie skoncentrować.
Przypomniałem sobie jej twarz – zmuszając się, by zapomnieć o oczach, przez które na nią
patrzyłem – i malującą się na niej determinację.
– Usiłowałam przypomnieć sobie, jak unieszkodliwić napastnika – odparła, już bardziej
opanowana. – No wiesz, podstawy samoobrony. Zamierzałam wgnieść temu gościowi nos w
mózg.
Jej opanowanie nie dotrwało do końca zdania. Głos załamał się i wybrzmiał czystą
nienawiścią. To nie była przenośnia, a w jej furii nie znajdowałem niczego zabawnego.
Widziałem jej kruchość – szkło spowite jedwabiem – otoczoną umięśnionymi, potężnymi
potworami w ludzkiej skórze, którzy marzyli o tym, by ją skrzywdzić. Wściekłość czaiła się w
zakamarkach mojego umysłu.
– Chciałaś się z nimi bić? – Miałem ochotę jęknąć. Podszepty jej intuicji groziły śmiercią – jej
samej. – Mogłaś po prostu rzucić się do ucieczki.
– Często się potykam i przewracam – wyznała nieśmiało.
– A co z wołaniem „ratunku”?
– Właśnie się do tego zbierałam.
 Pokręciłem głową z niedowierzaniem.
– Miałaś rację – oznajmiłem kwaśno. – Sprzeciwiam się przeznaczeniu, próbując utrzymać cię
przy życiu.
Westchnęła i zerknęła przez okno. Chwilę później spojrzała na mnie.
– Czy zobaczę cię jutro?
Cóż, jeśli zmierzasz w linii prostej do piekła, z pewnością do ciebie dołączę.
– Będę, będę.
Skoro już i tak czekało nas piekło, dlaczego nie mogliśmy przynajmniej czerpać z tego jakiejś
przyjemności?
– Też mam wypracowanie do oddania. – Uśmiechnąłem się do niej, co sprawiło mi radość.
Najwidoczniej nie tylko ona miała problem z instynktem przetrwania. – Zajmę dla ciebie miejsce
w stołówce.
Serce jej zatrzepotało, a wtedy moja zlodowaciała bryła pod żebrami stała się jakby odrobinę
cieplejsza.
Zatrzymałem się przed domem jej ojca, jednak Bella nie ruszyła się z miejsca.
– Słowo honoru, że będziesz jutro w szkole?
– Słowo.
Jak to możliwe, że robienie tego, co absolutnie niewłaściwe, sprawiało mi taką przyjemność?
Coś tu chyba było nie tak.
Bella kiwnęła głową, usatysfakcjonowana, i zaczęła zdejmować moją kurtkę.
– Możesz ją zatrzymać – zapewniłem ją. Chciałem, żeby miała coś mojego – symbol, jakim dla
mnie była nakrętka trzymana w kieszeni. – Nie będziesz miała w co się rano ubrać.
Oddała mi kurtkę, uśmiechając się posępnie.
– Nie chcę się tłumaczyć przed Charliem – wyjaśniła.
– Jasne.
Położyła rękę na klamce, ale nie otworzyła drzwi. Nie chciała odejść, tak samo jak ja nie
chciałem jej puścić.
Zostawić bez ochrony, choćby na chwilę...
Peter i Charlotte dawno stąd odeszli, zapewne byli już za Seattle. A jednak oprócz nich istnieli
przecież inni.
– Bello? – Zdumiewało mnie, jak przyjemnie jest móc wypowiadać jej imię.
– Tak?
– Obiecasz mi coś?
– Oczywiście – zgodziła się od razu, ale zaraz zmrużyła oczy, jakby przyszedł jej do głowy
powód, dla którego powinna zaoponować.
– Nie chodź sama po lesie, dobrze? – ostrzegłem, wiedząc, że moje słowa mogą wzbudzić jej
protesty.
 Zamrugała zaskoczona.
– Dlaczego?
Wbiłem wzrok w niebudzącą zaufania ciemność. Brak światła nie był problemem dla mnie –
niestety, nie byłby żadną przeszkodą także i dla innego myśliwego.
– Powiedzmy, że nie zawsze to ja jestem najbardziej niebezpieczną istotą w okolicy. Nic
więcej nie musisz wiedzieć.
Zadrżała, ale szybko się opanowała i nawet uśmiechnęła.
– Nie ma sprawy – odpowiedziała. Jej oddech musnął moją twarz – był taki słodki.
Mogłem tak z nią siedzieć przez całą noc, wiedziałem jednak, że potrzebuje snu. Nieustannie
walczyły we mnie dwa pragnienia: jedno, by z nią być, i drugie – by pilnować jej dobrostanu.
Westchnąłem rozdarty.
– Do jutra, Bello – rzuciłem, wiedząc, że zobaczę ją znacznie szybciej. Jednak ona miała mnie
ujrzeć dopiero następnego dnia rano.
– Do jutra – przytaknęła i otworzyła drzwi.
Czułem rozpacz, wiedząc, że zaraz się oddali. Pochyliłem się w jej stronę, pragnąc ją
zatrzymać.
– Bello!
Odwróciła się i ze zdumieniem przekonała się, że nasze twarze znajdują się tuż obok siebie.
Mnie też ta nagła bliskość zupełnie przytłoczyła. Ciepło Belli rozlało się falą wokół mnie,
muskając moje policzki. Czułem jedwabistość jej skóry.
Oddech uwiązł jej w krtani, wargi się rozchyliły.
– Miłych snów – wyszeptałem i odsunąłem się, żebym przez to, co mnie ogarnęło – dobrze
znane pragnienie albo zupełnie nowy, obcy mi głód – nie skrzywdził czasem Belli.
Siedziała przez chwilę bez ruchu, oczy miała szeroko otwarte. Zapewne znów zamąciłem jej w
głowie.
Tak jak ona mnie.
Doszła do siebie i niemal wypadła z samochodu, potykając się o własne nogi, tak że musiała
przytrzymać się karoserii, by się nie przewrócić.
Zaśmiałem się – miałem nadzieję, iż na tyle cicho, by tego nie usłyszała.
Patrzyłem, jak idzie w kierunku plamy światła otaczającej drzwi wejściowe do domu.
Chwilowo bezpieczna. A ja zamierzałem niebawem wrócić i dopilnować, aby tak pozostało do
rana.
Gdy odjeżdżałem, czułem na sobie jej wzrok. Jakże odmienne wrażenie od tego, do czego
byłem przyzwyczajony: zwykle patrzyłem bowiem na siebie przez cudze oczy, o ile oczywiście
miałem na to ochotę. To tutaj było dziwnie ekscytujące – nienamacalna pewność, że jestem
obserwowany. Wiedziałem, iż moje podekscytowanie wynika z faktu, że to ona na mnie patrzy.
Jechałem bez celu ciemną szosą, a miliony myśli kotłowały się w mojej głowie.
 Przez dłuższy czas krążyłem po ulicach, rozmyślając o Belli i cudownej uldze, jaką poczułem,
gdy poznała mój sekret. Nie musiałem już się obawiać, że odkryje prawdę, ponieważ ją znała. I
uznała ją za bez znaczenia. I choć wiedziałem, że nie ma w tym niczego dobrego dla Belli, mnie
dawało to poczucie cudownego wyzwolenia.
Myślałem także o odwzajemnionej miłości. Oczywiście niemożliwe, by ona kochała mnie tak,
jak ja ją – potężnym, wszechogarniającym uczuciem, tak silnym, że mogłoby zmiażdżyć jej
kruche ciało. Ale kochała mnie wystarczająco, na tyle, by miłość stłumiła instynktowny strach.
By chciała być ze mną. A dla mnie bycie z nią było największym szczęściem, jakiego doznałem w
życiu.
Przez moment – skoro byłem sam i dla odmiany nikogo nie krzywdziłem – pozwoliłem sobie
napawać się tym szczęściem i nie myśleć o możliwych tragediach. Czuć podekscytowanie
faktem, że Belli na mnie zależy. Triumf z powodu tego, że ją zdobyłem. Wyobrażać sobie, że
następnego dnia usiądę blisko niej, będę słuchał jej głosu i zaskarbiał sobie jej uśmiechy.
Ujrzałem taki uśmiech oczami wyobraźni – pełne wargi, których kąciki nieznacznie się unoszą,
delikatne wgłębienie tworzące się w brodzie, słodycz spojrzenia. Jej palce na mojej dłoni były
dzisiaj takie ciepłe i miękkie. Wyobraziłem sobie, jakby to było dotknąć skóry pokrywającej jej
policzki – jedwabistej, ciepłej... takiej delikatnej. Jedwab na szkle... przerażająco kruchy.
Nie miałem pojęcia, w którą stronę zmierzają moje myśli. Gdy się o tym przekonałem, już nie
mogłem się z nich wycofać. Gdy rozmyślałem o niezwykłej delikatności Belli, wyobraźnia
podsunęła mi inne obrazy jej twarzy.
Tonącej w mroku, bladej ze strachu, ale z zaciśniętą z determinacji szczęką, z oczami pełnymi
skupienia, napięcia przed przygotowanym atakiem na masywne ciała, które się do niej zbliżały.
– Ach – jęknąłem, gdy nienawiść, o której zapomniałem, owładnięty radością kochania Belli,
wybuchła znów eksplozją wściekłości.
Byłem sam, a Bella – jak mniemałem – znajdowała się bezpieczna w swoim domu. W tym
momencie cieszyłem się ogromnie, że jej ojcem jest Charlie Swan, uzbrojony, wyszkolony
komendant policji. To powinno dawać jej względną ochronę.
Bella była bezpieczna. Wystarczy chwila, żebym zniszczył śmiertelnika, który chciał ją
skrzywdzić.
Nie, nie mogłem tego zrobić. Ona zasługiwała na coś lepszego niż miłość do mordercy.
Tylko... co z innymi potencjalnymi ofiarami?
Owszem, Belli nic nie groziło, Angela i Jessica też zapewne leżały bezpiecznie w łóżkach.
Ale po ulicach Port Angeles kręcił się drapieżnik. Bestia w ludzkiej skórze. Generalnie
staraliśmy się nie ingerować w problemy istot ludzkich, nie licząc Carlisle’a i jego nieprzerwanej
pracy nad utrzymaniem ich przy życiu. Dla pozostałych z nas słabość do ludzkiej krwi stanowiła
poważną przeszkodę niepozwalającą na nawiązywanie bliższych relacji. No i oczywiście nad
wszystkim czuwali nasi strażnicy, coś w rodzaju wampirzego oddziału policyjnego, Volturi. My,
Cullenowie, żyliśmy w zbyt nietypowy dla wampirów sposób, nieprzemyślane
pseudobohaterskie akcje niepotrzebnie zwróciłyby uwagę Volturi na naszą rodzinę, co mogłoby
mieć bardzo przykre konsekwencje.
Sprawa tego psychopaty stanowiła więc problem śmiertelników, a nie nasz. Błędem byłoby
popełnić morderstwo, do którego aż się rwałem. Wiedziałem o tym dobrze, jednak czułem, że
przyzwolenie, by chodził wolno i atakował inne ofiary, również nie byłoby właściwe.
Ta hostessa z restauracji. Kelnerka, której się nawet nie przyjrzałem. Obie irytowały mnie
swoją trywialnością, ale nie znaczyło to przecież, że zasługują na napaść.
Skręciłem na północ, przyspieszając, bo nagle miałem przed sobą konkretny cel. Zawsze, gdy
pojawiał się dylemat, który mnie przerastał, kierowałem kroki w jedną stronę.
Alice siedziała na stopniach schodów i na mnie czekała. Zatrzymałem się przed domem, nie
wjeżdżałem do garażu.
– Carlisle jest w swoim gabinecie – powiedziała, zanim zdążyłem zapytać.
– Dziękuję – odparłem, a przechodząc, zmierzwiłem jej włosy.
To ja dziękuję tobie za oddzwonienie, pomyślała sarkastycznie.
– Och. – Zatrzymałem się przed drzwiami i wyjąłem komórkę. – Przepraszam, nawet nie
sprawdziłem, kto dzwoni. Byłem... zajęty.
– Wiem. Ja też przepraszam. Zanim się zorientowałam, co się zaraz stanie, ty już byłeś w
drodze.
– Niewiele brakowało.
Przepraszam, powtórzyła zawstydzona.
Łatwo mi było zdobyć się na wspaniałomyślność teraz, gdy wiedziałem, że Bella jest
bezpieczna.
– Nie przepraszaj, Alice. Wiem, że nie możesz wyłapać wszystkiego. Przecież nikt nie
oczekuje, że będziesz wszystko wiedziała.
– Dzięki.
– Prawie zaprosiłem cię dzisiaj na kolację – zobaczyłaś to, zanim zmieniłem zdanie?
Uśmiechnęła się szeroko.
– Nie, to też mi umknęło. Szkoda, bo bym przyjechała.
– Na czym tak się koncentrowałaś, że wizje przeszły ci koło nosa?
Jasper zastanawia się nad naszą rocznicą. Zaśmiała się. Próbuje nie myśleć o prezencie, który
chce mi podarować, ale chyba wiem, co kombinuje...
– Jesteś bezwstydna.
– Zapewne.
Wydęła wargi i spojrzała na mnie z cieniem wyrzutów.
Ale potem już byłam skupiona. Powiesz im, że ona wie?
Westchnąłem.
– Tak. Później.
 Ja nie pisnę ani słowa. Ale zrób to dla mnie i powiedz Rosalie, kiedy nie będzie mnie w pobliżu,
dobrze?
Wzdrygnąłem się.
– Jasne.
Bella dobrze to przyjęła.
– Zbyt dobrze.
Alice obdarzyła mnie uśmiechem.
Nie doceniasz jej.
Próbowałem zablokować obraz, na który nie chciałem patrzeć: Bella i Alice, dwie najlepsze
przyjaciółki.
Westchnąłem ciężko, zniecierpliwiony. Chciałem mieć już za sobą to, co musiałem zrobić, ale
trochę się obawiałem wyjechać z Forks.
– Alice... – zacząłem. Ona jednak zobaczyła, co planuję.
Nic jej nie będzie przez te parę godzin. Pilnuję. Widzę, że trzeba mieć na nią oko dwadzieścia
cztery godziny na dobę.
– Żeby tylko.
– Nie martw się, wkrótce ją znów zobaczysz.
To były cudowne słowa. Wziąłem głęboki wdech.
– Idź. Zrób, co jest do zrobienia, żebyś mógł być tam, gdzie chcesz – powiedziała Alice.
Skinąłem głową i wbiegłem na piętro.
Carlisle czekał na mnie, patrzył na drzwi, a nie na opasły tom leżący na biurku.
– Słyszałem, jak Alice mówi ci, gdzie jestem – odezwał się z uśmiechem.
Poczułem ulgę na widok Carlisle’a, wielkiej inteligencji i empatii, które widać było w jego
spojrzeniu. On będzie wiedział, co zrobić.
– Potrzebuję pomocy.
– Zrobię wszystko, co będę mógł, Edwardzie – obiecał.
– Alice powiedziała ci, co się stało Belli?
Co się prawie stało, poprawił.
– Tak, prawie. Mam dylemat. Bo widzisz, chciałbym... i to bardzo... go zabić. – Słowa
popłynęły mi z ust wartkim, gorączkowym strumieniem. – Ale wiem, że to byłoby niewłaściwe
posunięcie, zemsta, a nie wymierzenie sprawiedliwości. Tylko wściekłość, żadnej bezstronności.
Jednakże nie mogę pozwolić, żeby ten morderca i seryjny gwałciciel chodził bezkarnie po
mieście! Nie znam nikogo z Port Angeles, ale przecież nie będę przyglądał się, jak ktoś inny pada
jego ofiarą. Te wszystkie kobiety... Tak nie może być...
Szeroki niespodziewany uśmiech Carlisle’a przerwał mój potok słów.
Ona wywiera na ciebie niesamowity wpływ, Edwardzie. Tyle współczucia, taka samokontrola.
Jestem pod wrażeniem.
 – Nie szukam komplementów.
– Oczywiście, że nie. Ale po prostu tak właśnie myślę. – Znów się uśmiechnął.
Zajmę się tym. Możesz być spokojny. Nikt nie zostanie skrzywdzony zamiast Belli.
Zobaczyłem plan krystalizujący się w jego głowie. Nie było to dokładnie to, czego chciałem –
za mało brutalności – ale rozumiałem, że to słuszne posunięcie.
– Zaprowadzę cię do niego – oznajmiłem.
– Chodźmy.
Po drodze zabrał swoją torbę. Wolałbym, żeby Carlisle pozbawił go przytomności w bardziej
agresywny sposób – na przykład rozłupując mu czaszkę – ale trudno. Nie zamierzałem mu
przeszkadzać.
Pojechaliśmy moim samochodem. Alice nadal siedziała na schodach, pomachała nam z
uśmiechem. Pokazała mi wizję tego, co nas czekało. Żadnych trudności.
Jazda pustą ciemną drogą nie zajęła nam wiele czasu. Wyłączyłem światła, żeby nie zwracać
na nas uwagi. Uśmiechnąłem się w duchu na myśl, jak Bella zareagowałaby na taką prędkość. A
przecież kiedy zwróciła mi uwagę, że pędzę, i tak jechałem wolniej niż zwykle – żeby przedłużyć
chwile w jej towarzystwie.
Carlisle również myślał o Belli.
Nie sądziłem, że ona będzie miała na niego tak dobry wpływ. To zaskakujące. Być może tak
miało być. Może to ma służyć wyższym celom. Tylko...
Wyobraził sobie Bellę o alabastrowej zimnej skórze i krwistoczerwonych oczach i aż
wzdrygnął się na tę wizję.
No właśnie. Tylko. Bo cóż może być dobrego w zniszczeniu czegoś, co jest tak cudowne i
niewinne?
Wbiłem wściekły wzrok w noc przed sobą. Cała moja radość gdzieś się ulotniła.
Edward zasługuje na szczęście. To mu się należy. Zaskoczyła mnie zawziętość myśli Carlisle’a.
Musi istnieć jakiś sposób.
Chciałem móc wierzyć w jego nadzieje, ale w tym, co się przytrafiło Belli, nie było żadnych
wyższych celów, a jedynie podły, gorzki los, który nie dawał jej tego, na co zasługiwała.
Po przyjeździe do Port Angeles od razu zabrałem Carlisle’a do baru, w którym potwór o
imieniu Lanny zapijał z kumplami swoje rozczarowanie. Dwaj jego koledzy już odpłynęli. Carlisle
widział, jak trudno jest mi znaleźć się tak blisko myśli tego psychopaty, widzieć jego
wspomnienia – o Belli oraz innych nieszczęśnicach, których nikt nie zdołał uratować.
Mój oddech przyspieszył. Dłonie zacisnęły się na kierownicy.
Idź, Edwardzie, powiedział łagodnie. Ja się nimi zajmę. Ty wracaj do Belli.
To właśnie pragnąłem usłyszeć. Tylko jej imię mogło odwrócić moją uwagę od zła.
Zostawiłem Carlisle’a w samochodzie, a sam pobiegłem do Forks prostą linią, przez uśpiony
las. Mój powrót trwał krócej niż jazda rozpędzonym autem w przeciwną stronę. Kilka minut
później wspinałem się po ścianie jej domu i otwierałem okno.
 Bezgłośnie westchnąłem z ulgą. Wszystko wyglądało tak, jak powinno. Bella spała bezpiecznie
w łóżku, jednak tym razem zwinęła się w kłębek i przykryła aż po ramiona. Zapewne z powodu
zimna. Zanim usiadłem na swoim zwyczajowym miejscu, ona zatrzęsła się przez sen i usta jej
zadrżały.
Pomyślałem przez chwilę, po czym wyszedłem na korytarz. Po raz pierwszy rozejrzałem się po
jej domu.
Z innego pokoju dobiegało głośne równe chrapanie Charliego. Rozpoznałem zarys jego snu –
coś z płynącą wodą i cierpliwym oczekiwaniem. Może wędkowanie?
Na szczycie schodów stała obiecująco wyglądająca szafa. Otworzyłem ją z nadzieją i
znalazłem to, czego szukałem. Wyjąłem gruby koc i zaniosłem do pokoju Belli. Zamierzałem
odłożyć go na miejsce, zanim Bella się obudzi, tak by nikt nie poznał, że cokolwiek było tu
ruszane.
Wstrzymałem oddech i ostrożnie ją przykryłem. Nie zareagowała na dodatkowy ciężar, więc
usiadłem na fotelu bujanym.
Czekając niecierpliwie, aż się rozgrzeje, myślałem o Carlisle’u i o tym, co robił w tym
momencie. Wiedziałem, że zrealizuje swój plan bez problemów – wizja Alice to gwarantowała.
Na myśl o swoim przybranym ojcu aż westchnąłem. Carlisle mnie przeceniał. Chciałem być
osobą, za którą mnie uważał: kimś, kto zasługuje na szczęście i może mieć nadzieję, że będzie
godny tej śpiącej dziewczyny. Wszystko wyglądało inaczej, gdybym był takim właśnie
Edwardem.
A jeśli nie mogłem nim być, czy nie powinna istnieć równowaga we wszechświecie, żeby
zneutralizować moje zło i ciemność? Czy nie powinno istnieć równie potężne dobro?
Wyobraziłem sobie los w postaci brzydkiej wiedźmy, wyjaśnienie przerażających i
nieprawdopodobnych wypadków, które ciągle spotykały Bellę – najpierw ja, potem samochód
na parkingu, teraz ten psychopatyczny oprych. Czy jeśli los miał aż taką siłę, nie powinna istnieć
jakaś przeciwwaga?
Ktoś taki jak Bella powinien mieć swojego anioła stróża. Zasługiwała na niego, a jednak była
zdana na samą siebie. Próbowałem wmówić sobie, że pilnuje jej ktoś taki, jednak szybko
uświadomiłem sobie, że to niemożliwe. Jaki anioł stróż pozwoliłby Belli na przyjazd do Forks? Na
to, by jej ścieżka skrzyżowała się z moją i to w taki sposób, żebym absolutnie nie mógł jej
przegapić? Na absurdalnie silny zapach zwracający moją uwagę, milczący umysł potęgujący
moje zainteresowanie, cudowną urodę przykuwającą mój wzrok i altruistyczną duszę budzącą
mój podziw? A do tego kompletny brak instynktu samozachowawczego, który kazałby jej ode
mnie uciekać, w pakiecie z wyjątkowym pechem, nieustannie pchającym ją w niewłaściwe
miejsca w niewłaściwym czasie.
Nie było lepszego dowodu na nieistnienie aniołów stróżów. To wymysły, czysta fantazja. Nikt
nie potrzebował takiego opiekuna bardziej niż Bella, a przecież anioł, który pozwoliłby nam się
spotkać, musiałby być nieodpowiedzialnym, lekkomyślnym... półgłówkiem. Nikim stojącym po
stronie dobra, to pewne. Wolałem już wierzyć w istnienie wstrętnej harpii niż tak nieskutecznej
niebiańskiej istoty. Z paskudnym losem mogłem przynajmniej walczyć.
 I zamierzałem to robić. Jakakolwiek siła pragnęła skrzywdzić Bellę – najpierw będzie musiała
mieć do czynienia ze mną. Belli nie strzegł żaden anioł stróż, ale ja postanowiłem zrobić
wszystko, by jej to zrekompensować.
Wampir stróż – cóż za ironia losu.
Jakieś pół godziny później Bella wyciągnęła się swobodnie pod kocem. Jej oddech stał się
głębszy, zaczęła coś szeptać do siebie. Uśmiechnąłem się z satysfakcją. Drobna rzecz, ale
przynajmniej mogła tej nocy spać wygodniej dzięki mojej obecności.
– Edward. – Westchnęła i uśmiechnęła się przez sen.
Odepchnąłem od siebie czarne myśli i znów pozwoliłem sobie cieszyć się tym, co mam.
 11 PRZESŁUCHANIA

Informację podała jako pierwsza stacja CNN.

Ucieszyłem się, że nastąpiło to wcześnie rano, zanim wyjechałem do szkoły. Czekałem
niecierpliwie, chcąc się przekonać, jak istoty ludzkie wyjaśnią to zdarzenie oraz ile uwagi mu
poświęcą. Na szczęście dzień obfitował w ważniejsze wypadki: trzęsienie ziemi w Ameryce
Południowej i porwanie z powodów politycznych na Bliskim Wschodzie, dlatego też wzmianka
była bardzo krótka – kilka zdań i jedno ziarniste zdjęcie.
– Orlando Calderas Wallace, podejrzany o popełnienie morderstw, poszukiwany w Teksasie i
Oklahomie, dzięki wskazówce od anonimowego informatora został zatrzymany wczoraj
wieczorem w Portland w Oregonie. Mężczyzna leżał nieprzytomny w bocznej uliczce, zaledwie
kilka metrów od komisariatu policji. Nie mamy jeszcze żadnej informacji, czy zostanie
przewieziony do Houston lub Oklahoma City, aby tam stanąć przed sądem.
Zdjęcie było nieostre: policyjna fotka, na której Wallace miał gęstą brodę. Nawet gdyby Bella
go zobaczyła, istniało niemal zerowe prawdopodobieństwo, że go rozpozna. Miałem nadzieję,
że do tego nie dojdzie, wiedziałem bowiem, że odkrycie tożsamości jej napastnika z pewnością
by ją przeraziło.
– W Forks nikt nie poświęci temu większej uwagi – zapewniła mnie Alice. – To zbyt daleko od
miasta, żeby wzbudziło zainteresowanie. Dobrze, że Carlisle przeniósł go poza nasz stan.
Kiwnąłem głową. Bella nie oglądała telewizji, a jej ojciec chyba zaglądał wyłącznie na kanały
sportowe.
Zrobiłem, co mogłem. Ta podła kreatura nikogo już nie zaatakuje, a ja nie musiałem nikogo
mordować. Już nie. Dobrze, że zaufałem w tej kwestii Carlisle’owi, choć w głębi duszy wolałbym,
żeby ten zwyrodnialec poniósł zasłużoną karę. Miałem nadzieję, że dojdzie do ekstradycji i
wyląduje w Teksasie, gdzie powszechnie stosowano karę śmierci.
Nie. To nie miało znaczenia. Postanowiłem, że zapomnę o wszystkim i skupię się na tym, co
teraz najważniejsze.
Niecałą godzinę wcześniej zostawiłem śpiącą Bellę, a już za nią tęskniłem.
– Alice, jeśli nie masz nic przeciw...
Przerwała mi.
– Rosalie nas zawiezie. Będzie udawała wkurzoną, ale dobrze wiesz, że wykorzysta każdą
wymówkę, żeby poszpanować swoim wozem. – Alice zaśmiała się głośno.
Uśmiechnąłem się do niej szeroko.
– Do zobaczenia w szkole.
 Westchnęła, a uśmiech zniknął mi z twarzy.
Wiem, wiem, przekazała mi w myślach. Jeszcze nie. Zaczekam, aż będziesz gotów na to, żeby
Bella mnie poznała. Powinieneś jednak wiedzieć, że nie chodzi tu o mój egoizm. Bella polubi
mnie tak samo jak ja polubię ją.
Nie odpowiedziałem, pospiesznie wybiegłem z domu. To było zupełnie nowe spojrzenie na
całą tę sytuację. Czy Bella chciałaby poznać Alice? Mieć przyjaciółkę wampirkę?
Znając Bellę, mogłem przypuszczać, że nie będzie miała nic przeciwko temu.
Skrzywiłem się w duchu. To, czego Bella chciała, a co było dla niej dobre, to były dwie różne
rzeczy.
Zaparkowałem pod jej domem z pewnym niepokojem. Jedno z powiedzeń ludzkich głosiło, że
rano wszystko wygląda inaczej – zawsze warto przespać się ze swoimi problemami, aby
zobaczyć je w nowym świetle. Czy zatem w słabym świetle nowego mglistego dnia będę
wydawał się Belli kimś innym? Mniej albo bardziej złowrogim niż w ciemną noc? Czy gdy spała,
dotarła do niej wreszcie prawda? Czy zacznie się w końcu bać?
Wiedziałem, że sny miała spokojne, a gdy od czasu do czasu wypowiadała moje imię, lekko
się uśmiechała. Nieraz szeptała błagalnie, żebym został. Czy teraz to zupełnie przestanie się
liczyć?
Czekałem nerwowo, nasłuchując dźwięków z wnętrza jej domu – szybkich kroków na
schodach, rozrywania folii aluminiowej, trzasku zamykanej lodówki. Wszystko to świadczyło o
tym, że Bella się spieszyła. Czyżby nie mogła się doczekać, kiedy dotrze do szkoły?
Uśmiechnąłem się na tę myśl – z nadzieją.
Zerknąłem na zegar. Mogłem chyba założyć – biorąc pod uwagę prędkość, do jakiej ograniczał
ją jej zdezelowany samochód – że była już odrobinę spóźniona.
Chwilę potem Bella wypadła z domu. Torba z książkami ześlizgiwała jej się z ramienia,
niedbale związane włosy już się zaczynały rozsypywać na karku. Gruby zielony sweter nie
chronił jej wątłych ramion przed zimną mgłą.
Był poza tym za długi i za duży, nie wyglądała w nim korzystnie. Maskował jej szczupłą figurę,
zamieniając delikatne krągłości w bezkształtną masę. Z jednej strony cieszyło mnie to, z drugiej
jednak wolałbym, by włożyła coś podobnego do błękitnej bluzeczki, którą miała na sobie
poprzedniego wieczoru. Przylegająca tkanina eksponowała jej atrakcyjną figurę, dekolt
uwidaczniał hipnotyzujący kształt obojczyków okalających wgłębienie szyi, błękit niczym woda
oblewał delikatną sylwetkę.
Jednakże lepiej by było, żeby moje myśli trzymały się z dala od tych ponętnych kształtów,
dlatego byłem wdzięczny za ten workowaty sweter. Nie mogłem sobie pozwolić na dalsze błędy,
takie jak na przykład rozmyślanie o dziwnym głodzie, który wzbudzał we mnie widok jej ust...
skóry... ciała. Nie poznałem tego głodu przez sto lat, ale nie mogłem przecież marzyć o tym, by
jej dotknąć, ponieważ było to niemożliwe.
Połamałbym ją.
 Bella odwróciła się w takim pośpiechu, że prawie przebiegła obok mojego auta, w ogóle go
nie widząc.
Ostatecznie jednak zatrzymała się gwałtownie, łącząc kolana jak przestraszony źrebak. Torba
jeszcze bardziej zsunęła jej się z ramienia, oczy otworzyły się szeroko, gdy jej wzrok zatrzymał
się na samochodzie.
Wysiadłem, wcale nie próbując poruszać się z ludzką prędkością, i otworzyłem jej drzwi. Nie
zamierzałem już jej zwodzić – przynajmniej wtedy, gdy byliśmy sami, mogłem być sobą.
Spojrzała na mnie zaskoczona, bo wyłoniłem się niespodziewanie z gęstej mgły. Zaraz jednak
zaskoczenie malujące się na jej twarzy ustąpiło czemuś innemu i już nie bałem się, że jej uczucia
do mnie zmieniły się przez noc. W przepastnej głębi jej oczu ujrzałem ciepło, zdumienie i
zafascynowanie.
– Chcesz jechać dzisiaj ze mną? – zapytałem. W przeciwieństwie do poprzedniego wieczoru,
kiedy nie dałem jej szansy na wyrażenie zgody na kolację, tym razem pozwalałem jej
decydować. Od tego momentu to zawsze musiał być jej wybór.
– Tak, dziękuję – szepnęła i bez wahania wsiadła do samochodu.
Czy nie przestanie mnie ekscytować fakt, że to mnie mówiła „tak”?
W ułamku sekundy obiegłem auto, by jak najszybciej do niej dołączyć. Nie wydawała się
zszokowana tym, że pojawiłem się tak błyskawicznie.
Szczęście, które poczułem, gdy usiadła obok mnie, nie dało się z niczym porównać. Chociaż
ceniłem sobie miłość i towarzystwo członków swojej rodziny, chociaż mój świat oferował
rozmaite atrakcje i rozrywki, nigdy wcześniej nie czułem się tak cudownie. Nawet świadomość,
że to wszystko jest takie niewłaściwe, że to nie może się dobrze skończyć, nie była w stanie
zetrzeć uśmiechu z mojej twarzy, gdy byliśmy razem.
Moja kurtka wisiała na zagłówku jej siedzenia. Widziałem, że na nią zerka.
– Zabrałem ją dla ciebie – wyjaśniłem. Tak brzmiała moja wymówka, na wypadek gdybym
musiał tłumaczyć się z tego, że pojawiłem się rano nieproszony pod jej drzwiami. Było zimno.
Bella nie miała kurtki. Chyba była to akceptowalna forma rycerskości? – Nie chciałem, żebyś się
przeziębiła.
– Nie jestem taka znowu delikatna – odparła. Omiotła mnie spojrzeniem, jakby chciała
uniknąć kontaktu wzrokowego. Ale włożyła kurtkę, więc nie musiałem uciekać się do perswazji
bądź błagań.
– Doprawdy? – mruknąłem pod nosem.
Bella wpatrywała się w drogę przed siebie, gdy ruszyłem w stronę szkoły. Wytrzymałem w
ciszy zaledwie kilka sekund: musiałem się przekonać, o czym myśli. Tyle się zmieniło między
nami od poprzedniego poranka.
– Co? Koniec przesłuchania? – zapytałem, starając się utrzymać luźną atmosferę.
Uśmiechnęła się, jakby ucieszyło ją, że poruszyłem ten temat.
– Denerwują cię te wszystkie pytania?
 – Nie tak bardzo jak twoje odpowiedzi – odparłem szczerze i też się do niej uśmiechnąłem.
– Irytują cię moje reakcje? – zapytała zmartwiona.
– W tym cały problem. Przyjmujesz każdą rewelację ze stoickim spokojem, to nienaturalne. –
Ani jednego krzyku do tej pory, nie rozumiałem, jak to możliwe. – Nie wiem, co naprawdę
myślisz. – Oczywiście wszystko, co robiła, oraz to, czego nie robiła, wywoływało we mnie
podobne odczucia.
– Zawsze ci mówię, co o czym myślę.
– Ale jesteś przy tym bardzo wybiórcza.
Zacisnęła usta. Chyba bezwiednie, moim zdaniem była to nieświadoma reakcja na stres.
– Nie za bardzo. – Już te słowa wystarczyły, żeby pobudzić moją ciekawość. A więc celowo coś
przede mną ukrywała?
– Dość, żeby doprowadzać mnie do szału – odparłem.
Zawahała się, po czym szepnęła:
– O pewnych rzeczach nie chcesz wcale słyszeć.
Musiałem powtórzyć sobie w myślach całą naszą rozmowę z poprzedniego wieczoru, słowo w
słowo, zanim zdołałem powiązać fakty. Być może przyszło mi to z takim trudem, ponieważ sam
nie wyobrażałem sobie niczego, czym nie chciałbym się z nią podzielić. A potem sobie
uświadomiłem, o co chodzi – ponieważ jej głos zabrzmiał tak samo, jak dzień wcześniej: nagle
pojawił się w nim ból. Raz zabroniłem jej mówić, co myśli. „Nawet nie chcę o tym słyszeć”,
warknąłem. Doprowadziłem ją do łez...
Czy to właśnie przede mną ukrywała? Głębię swoich uczuć do mnie? To, że nie miało dla niej
znaczenia, iż jestem potworem i że jej zdaniem było już za późno na zmianę zdania?
Nie byłem w stanie wypowiedzieć ani słowa, ponieważ moja radość i cierpienie nie pozwalały
mi się wysłowić, poza tym stały ze sobą w takiej sprzeczności, że nie dawało się z tego sklecić
sensownej wypowiedzi. W samochodzie panowała cisza, jeśli nie liczyć oznak rytmicznej pracy
serca i płuc Belli.
– A gdzie twoje rodzeństwo? – zapytała nagle.
Wziąłem głęboki wdech i po raz pierwszy zarejestrowałem w pełni jej zapach wypełniający
wnętrze auta. Z radością uświadomiłem sobie, że zaczynam się do niego przyzwyczajać, ale
szybko przybrałem niedbały ton.
– Pojechali wozem Rosalie – odparłem, parkując obok rzeczonego pojazdu. Ukryłem uśmiech,
widząc, jak otwiera szeroko oczy ze zdumienia.
– Robi wrażenie, prawda?
– A niech mnie. Jeśli ma coś takiego, po co jeździ twoim?
Rose byłaby zachwycona reakcją Belli... Oczywiście, gdyby traktowała ją obiektywnie, na co
chyba jednak nie mogłem liczyć.
– Zwraca uwagę – wyjaśniłem. – Staramy się nie rzucać w oczy.
 Oczywiście Bella nie zarejestrowała paradoksu związanego z moim autem. Nieprzypadkowo
najczęściej wybieraliśmy jakieś volvo – markę cenioną zwłaszcza za bezpieczeństwo. Czyli akurat
to, czego żaden wampir nie potrzebował od samochodu. Mało kto zwracał uwagę na to, że
nasze auta były sportowymi wersjami, a do tego sporo je tuningowaliśmy.
– Coś nie za bardzo wam to wychodzi. – Zaśmiała się radośnie.
Ten cudowny, beztroski śmiech ogrzał moje zimne serce.
Dzięki szalonej jeździe znalazłem się w szkole z pewnym marginesem czasowym i spóźnienie
na lekcje mi już nie groziło.
– Więc dlaczego Rosalie wzięła dziś swój wóz, skoro jest taki szpanerski?
– Nie zauważyłaś? Łamię teraz wszystkie zasady.
Moja odpowiedź powinna ją nieco przestraszyć, więc jak można było się spodziewać, jej
reakcją był uśmiech. Gdy wysiedliśmy z samochodu, szedłem tak blisko niej, jak się ośmieliłem,
uważnie wypatrując oznak tego, że bliskość ją stresuje. Dwukrotnie jej ręka przesunęła się w
moją stronę, ale za każdym razem się wycofała. Wyglądało, jakby chciała mnie dotknąć...
Oddech mi przyspieszył.
– Dlaczego w ogóle macie takie auta, skoro zależy wam na unikaniu rozgłosu? – zapytała.
– To taka nasza słabostka – przyznałem. – Wszyscy uwielbiamy szybką jazdę.
– No tak – mruknęła posępnie i nawet nie podniosła głowy, żeby zobaczyć, jak się uśmiecham
na te słowa.
Nieee no! Nie wierzę! Jakim cudem Bella go wyrwała?, moje myśli przerwała mentalna
paplanina Jessiki, która czekała na Bellę, chowając się przed deszczem pod wystającym dachem
stołówki. W ręku trzymała kurtkę koleżanki, oczy miała szeroko rozwarte z niedowierzania.
Chwilę później Bella zauważyła czekającą na nią dziewczynę, a gdy zarejestrowała jej minę, na
policzki wstąpił jej delikatny rumieniec.
– Hej, Jess – przywitała się. – Dzięki, że pamiętałaś.
Jessica w milczeniu wręczyła jej kurtkę.
Postanowiłem, że będę uprzejmy wobec znajomych Belli, nawet jeśli były kiepskimi
przyjaciółkami.
– Dzień dobry, Jessico – przywitałem się.
Łał...
Oczy Jessiki otworzyły się jeszcze szerzej, ale wbrew moim oczekiwaniom dziewczyna ani się
nie wzdrygnęła, ani nie zrobiła kroku w tył. Chociaż kiedyś ją pociągałem, zawsze trzymała się
ode mnie na bezpieczną odległość – tak jak to robili, nieświadomie, wszyscy nasi adoratorzy.
Dziwne i dość zabawne... ale prawdę powiedziawszy, również nieco zawstydzające było
uświadomienie sobie, jak bardzo zmiękłem dzięki kontaktom z Bellą. Miałem wrażenie, że nikt
już się mnie nie boi. Gdyby Emmett się o tym dowiedział, pękałby ze śmiechu przez kolejnych
sto lat.
 – Eee... Cześć – wydukała Jessica, przenosząc porozumiewawczy wzrok na Bellę. – Do
zobaczenia na trygonometrii.
Będziesz musiała mi wszystko powiedzieć. Najdrobniejsze szczegóły! Ja pierniczę, Edward
CULLEN!!!
– Na razie – odparła Bella.
Jessica popędziła na pierwszą lekcję, od czasu do czasu na nas zerkając. Myśli krążyły jej po
głowie jak oszalałe.
Opowie mi całą historię, nie odpuszczę! Ciekawe, czy umówili się w Port Angeles. Chodzą ze
sobą? Od jak dawna? Jakim cudem trzymała to w tajemnicy? I dlaczego się na to zdecydowała?
To chyba nie jest nic przelotnego, ona musi poważnie się w nim durzyć. Dowiem się tego.
Ciekawe, czy się całowali. Och, ach... Jej myśli nagle straciły swój logiczny ciąg, zastąpiła je
kotłowanina fantazji pozbawionych słów. Aż się skrzywiłem, słysząc jej rozważania – i wcale nie
dlatego, że zastąpiła w nich Bellę swoją osobą.
Nie, nie mogłem robić takich rzeczy. Ale... Ale chciałem.
Opierałem się przed przyznaniem się do tego – nawet przed samym sobą. Na ile sposobów
mógłbym wtedy skrzywdzić Bellę? Który z nich byłby dla niej zabójczy?
Pokręciłem głową i postanowiłem wprowadzić lżejszy nastrój.
– Co zamierzasz jej powiedzieć? – zapytałem.
– Hej! – zaoponowała gwałtownie. – Myślałam, że nie potrafisz czytać w moich myślach!
– Nie potrafię. – Spojrzałem na nią zdziwiony, próbując zrozumieć sens jej słów. Ach! –
dotarło do mnie – najwyraźniej pomyśleliśmy o tym samym. – Ale widzę jej myśli. Zamierza
zaczaić się na ciebie w klasie.
Bella jęknęła, kurtka zsunęła jej się z ramion. W pierwszej chwili nie zrozumiałem, że mi ją
zwraca – nie chciałem jej z powrotem. Wolałbym nawet, żeby ją zatrzymała na pamiątkę,
dlatego nie pomogłem jej się rozebrać. Podała mi moją kurtkę i narzuciła na siebie swoją
własną.
– To co zamierzasz jej powiedzieć? – zapytałem.
– Może jakaś podpowiedź? Co ją najbardziej interesuje?
Pokręciłem głową z uśmiechem. Chciałem dowiedzieć się, o czym Bella myśli, niczego jej nie
sugerując.
– To nie fair.
Zmrużyła oczy.
– Nie. Nie fair jest to, że wiesz, a mi nie mówisz.
Miała rację. W końcu nie tolerowała podwójnych standardów.
– Jess zachodzi w głowę, czy jesteśmy parą – odpowiedziałem powoli. – Jest też ciekawa, co
do mnie czujesz.
Brwi Belli wystrzeliły do góry – ale nie ze strachu. Postanowiła udawać niewiniątko.
– Kurczę. I co mam jej powiedzieć? – zapytała cicho.
 – Hm... – Bella zawsze próbowała wydobyć ze mnie więcej, niż sama mi oferowała.
Zastanawiałem się, co odpowiedzieć.
Jakiś niesforny kosmyk, nieco wilgotny od porannej mgły, opadł tam, gdzie okropny sweter
zasłaniał obojczyk Belli. Lok przyciągał uparcie mój wzrok, który od razu prześlizgiwał się po
innych ukrytych kształtach...
Wyciągnąłem rękę i ostrożnie, by nie dotknąć jej skóry – w powietrzu panował wystarczający
chłód bez mojego dotyku – ująłem kosmyk w palce i wsunąłem go w niedbałego koka, by już
więcej nie odwracał mojej uwagi. Przypomniałem sobie, jak Mike Newton chwycił włosy Belli, i
aż zacisnąłem zęby na to wspomnienie. Dziewczyna wzdrygnęła się wtedy, jednak teraz
zareagowała zupełnie inaczej: krew popłynęła jej szybciej, serce zabiło mocniej, nierówno.
Próbowałem ukryć uśmiech, gdy wyjaśniałem jej wątpliwości:
– Sądzę, że na pierwsze pytanie odpowiedź może brzmieć „tak”, rzecz jasna, o ile nie masz nic
przeciwko temu. – Jej wybór, to zawsze musiał być jej wybór. – To najprostsze wytłumaczenie z
możliwych.
– Nie mam nic przeciwko – szepnęła. Jej serce nie odzyskało jeszcze właściwego rytmu.
– A co do tego drugiego pytania... – Teraz uśmiechałem się całkiem otwarcie. – Z chęcią
posłucham waszej rozmowy w jej myślach. Nie mogę się doczekać, co jej powiesz.
Musiałem powstrzymać śmiech, gdy zobaczyłem minę Belli.
Odwróciłem się pospiesznie, zanim zdołała zapytać mnie o coś jeszcze. Z trudem przychodziło
mi odmówić jej czegokolwiek. A poza tym chciałem poznać jej myśli, a nie swoje własne.
– Do zobaczenia w stołówce! – zawołałem przez ramię, stosując to jako wymówkę, by
sprawdzić, czy nadal na mnie patrzy. Z zaskoczenia szeroko otworzyła usta. Parsknąłem
śmiechem.
Odchodząc, byłem ledwo świadomy buzujących dookoła myśli i domysłów – wzrok wszystkich
przenosił się to na Bellę, to na moją znikającą sylwetkę. Nie zwracałem na nich specjalnej uwagi,
nie mogłem się skoncentrować. Już i tak z trudem przychodziło mi utrzymanie rozsądnego
tempa, gdy przechodziłem przez nasiąknięty wodą trawnik w drodze na pierwszą lekcję. Miałem
ochotę pobiec, ale tak szybko, żebym poczuł się, jakbym fruwał. W sumie po części już tak się
czułem.
Gdy dotarłem na miejsce, włożyłem na siebie kurtkę, żeby zapach Belli otoczył mnie gęstą
chmurą. Chciałem poczuć ogniste pieczenie, uodpornić się na nie tak, by łatwiej przyszło mi
ignorowanie go, gdy usiądę z Bellą w stołówce.
Jak dobrze, że nauczyciele już nie wzywali mnie do odpowiedzi. To był ten dzień, w którym z
pewnością któryś z nich przyłapałby mnie na niewiedzy i nieuwadze. W sali lekcyjnej znajdowało
się wyłącznie moje ciało, tymczasem mój umysł od rana przebywał w wielu różnych miejscach.
Rzecz jasna, obserwowałem Bellę. Pilnowanie jej stało się dla mnie naturalnym odruchem,
czymś, co robiłem nieświadomie. Usłyszałem jej rozmowę ze zdemoralizowanym Mikiem
Newtonem. Szybko zmieniła temat i skierowała konwersację na Jessicę, na co uśmiechnąłem się
tak szeroko, że Rob Sawyer, który siedział po mojej prawej stronie, wzdrygnął się wyraźnie i
skulił na swoim krześle.
Uch. Prawdziwy horror.
No cóż, widocznie nie było ze mną aż tak źle.
Sprawdzałem też od czasu do czasu Jessicę, przyglądając się, jak cyzeluje swoje pytania dla
Belli. Ledwo mogłem się doczekać czwartej lekcji, byłem dziesięć razy bardziej ciekawski niż
przeciętna nastolatka złakniona najświeższych plotek.
Oprócz tego słuchałem też umysłu Angeli Weber.
Nie zapomniałem o wdzięczności, jaką do niej czułem – za to, że od początku myślała o Belli
ciepło, oraz za wsparcie z poprzedniego wieczoru. Dlatego czekałem od rana, aż da mi do
zrozumienia, czego pragnie. Założyłem, że to będzie łatwe zadanie – jak większość istot
ludzkich, także i ona pewnie pożądała jakiejś błyskotki bądź gadżetu. Może nawet kilku.
Uznałem, że dostarczę to jej anonimowo i będziemy kwita.
Tyle że myśli Angeli okazało się niemal zupełnie nieprzydatne. Dziewczyna była dziwnie
zadowolona jak na nastolatkę. Być może to właśnie była przyczyna jej nadzwyczajnej dobroci –
po prostu należała do rzadkiej grupy ludzi, którzy mają, co chcą, a chcą tylko tego, co mają. Jeśli
nie słuchała nauczycieli i nie robiła notatek, rozmyślała o młodszych braciach bliźniakach,
których zamierzała zabrać w weekend nad morze. Wyczekiwała ich ekscytacji niemal z matczyną
radością. Często się nimi opiekowała, jednak nie stanowiło to dla niej problemu, co było urocze
z jej strony.
Tyle że niespecjalnie przydatne dla mnie.
Musiało być coś, z czego by się ucieszyła, wystarczyło tylko ją obserwować. Ale to później.
Teraz nadeszła bowiem pora trygonometrii.
Ruszyłem korytarzem na swoją lekcję angielskiego. Jessica siedziała już w klasie i stukała
niecierpliwie stopami o podłogę, czekając na Bellę.
Tymczasem ja, zająwszy miejsce w swojej sali, zupełnie znieruchomiałem. Musiałem od czasu
do czasu zmuszać się do jakiegoś ruchu, by sprawiać pozory istoty ludzkiej. Przychodziło mi to z
nie lada trudem, gdyż myśli koncentrowałem na Jessice. Miałem nadzieję, że będzie skupiona i
pozwoli mi zobaczyć twarz Belli.
Stukanie wzmogło się, gdy Bella weszła do sali.
Ona wydaje się, nie wiem... ponura? Może jednak nic nie wyszło z Edwardem Cullenem. To
byłoby rozczarowujące. Ale... Jeśli znów jest wolny... Gdyby okazało się, że nagle zainteresował
się randkami z dziewczynami, chętnie bym mu w tym pomogła.
Twarz Belli nie wyglądała wcale ponuro, po prostu malowała się na niej niechęć. Z pewnością
stresowała się, wiedząc, że będę świadkiem ich rozmowy.
– Opowiedz mi o wszystkim! – zażądała Jess, tymczasem Bella powoli zdejmowała kurtkę, z
namaszczeniem wieszała ją na oparciu krzesła. Robiła to celowo.
Ależ ona się ślimaczy. Szybciej, chcę poznać pikantne szczegóły!
– O czym dokładnie? – Bella nadal się ociągała.
 – Co się działo po naszym odjeździe?
– Postawił mi kolację i odwiózł do domu.
A co potem? Na pewno było coś jeszcze. Wiem, że ona kłamie. Zaraz ją przyłapię na
kłamstwie.
– I już przed ósmą byłaś w domu? – Jessica nie kryła swoich podejrzeń.
Patrzyłem, jak Bella przewraca oczami.
– Jeździ jak wariat. Umierałam ze strachu.
Uśmiechnęła się nieznacznie, a ja zaśmiałem się głośno, przerywając nauczycielowi.
Próbowałem zamaskować śmiech kaszlem, ale nikt się na to nie nabrał. Pan Mason rzucił
ostrzegawcze spojrzenie w moją stronę, jednak byłem zbyt zajęty, by sprawdzić, jakie myśli się
za tym kryły. Słuchałem każdego słowa Jessiki.
Hmm. Wygląda na to, że mówi prawdę. Dlaczego w takim razie muszę to z niej wyciągać siłą?
Ja na jej miejscu chwaliłabym się głośno, ile sił w płucach.
– Umówiliście się jakoś wcześniej?
Jessica zauważyła zdezorientowaną minę Belli i z rozczarowaniem musiała przyznać, że jest
bardzo autentyczna.
– Skądże znowu. Zdziwiłam się bardzo, gdy na niego wpadłam.
O co tu chodzi?
– Ale za to dziś podwiózł cię do szkoły?
Na pewno chodzi o coś więcej...
– Też mnie nieźle zaskoczył. Zauważył wczoraj, że nie miałam kurtki, to dlatego.
Ale nudy, pomyślała Jessica, znowu zawiedziona.
Byłem już zmęczony tym indagowaniem Belli, pragnąłem usłyszeć coś, czego nie wiedziałem.
Miałem nadzieję, że Jess nie poczuje się tak rozczarowana, że zamilknie i nie padną pytania, na
które czekałem.
Na szczęście ona kontynuowała przesłuchanie.
– To co, wybieracie się jeszcze gdzieś razem?
– Zaoferował się, że podrzuci mnie w sobotę do Seattle, bo nie wierzy, że mój wóz to przeżyje.
Czy to się liczy jako randka?
Hmm... Najwyraźniej on bardzo się stara, żeby... eee... się nią opiekować. Czy coś w tym stylu.
Ale w takim razie musi coś do niej czuć. Jak to możliwe? Bella jest szalona.
– O tak. – Jessica odpowiedziała na pytanie Belli.
– W takim razie owszem.
– Łał... Edward Cullen...
Grubsza sprawa, nawet jeśli ona się w nim nie zakochała.
– Wiem. – Bella westchnęła. Ton jej głosu był jak młyn na wodę Jessiki.
No wreszcie!
 Zastanawiałem się, czy Jessica prawidłowo odczytuje głos Belli. Wolałbym zapytać Bellę, co
miała na myśli, niż zgadywać.
– Czekaj! – Jessica przypomniała sobie nagle najważniejsze pytanie. – Pocałował cię?
Błagam, powiedz, że tak, a potem opisz każdą sekundę!
– Nie – wymamrotała Bella i spojrzała na swoje dłonie. Nagle posmutniała. – To nie tak.
Cholera szkoda... Ale ona też chyba żałuje, ha, ha.
Zmarszczyłem czoło. Bella rzeczywiście wydawała się czymś zmartwiona, ale nie mogło
przecież chodzić o rozczarowanie, o które posądzała ją koleżanka. Na pewno tego nie chciała.
Wiedząc o mnie to, co już wiedziała. Z pewnością nie miała zamiaru zbliżać się do moich zębów.
Mogła wręcz spodziewać się, że zamiast nich mam kły.
Zadrżałem.
– Myślisz, że może w sobotę...? – Jessica nie dawała za wygraną.
Miałem wrażenie, że frustracja Belli narasta.
– Raczej wątpię.
Akurat. Na pewno tego chce. Ma dziewczyna pecha.
Nie wiedziałem, czy to dlatego, że patrzę na wszystko oczami Jessiki, ale wydało mi się nagle,
że ona ma rację.
Przez ułamek sekundy moją całkowitą uwagę pochłonęła ta właśnie kwestia – niemożliwa, ale
jakże kusząca opcja pocałowania Belli. Moje wargi na jej wargach, lodowaty kamień kontra
ciepły delikatny jedwab...
A potem by zginęła.
Pokręciłem głową, krzywiąc się przy tym, i postanowiłem skupić się na nasłuchu.
– O czym rozmawialiście?
I czy rozmawialiście naprawdę, czy musiał z ciebie wyciągać każde słowo, tak jak ja teraz?
Uśmiechnąłem się posępnie. Jessica zgadywała bez pudła.
– Czy ja wiem, dużo tego było. O, na przykład coś o wypracowaniu z angielskiego.
Bardzo nieduże coś. Uśmiechnąłem się szerzej.
Kurczę, Bella!
– Błagam. Zdradź mi trochę więcej szczegółów.
Bella się zamyśliła.
– Eee... Dobra, mam. Żałuj, że nie widziałaś, jak podrywała go kelnerka. Naprawdę, kobieta
przechodziła samą siebie. Ale on zupełnie ją ignorował.
Bella postanowiła podzielić się bardzo zaskakującym szczegółem. Nie sądziłem nawet, że to
zauważyła, było to wszak pozbawione jakiegokolwiek znaczenia.
Interesujące...
– Dobry znak. Ładna chociaż była?
Hmm. Jessica postanowiła poświęcić kelnerce więcej uwagi niż ja.
 – Bardzo ładna – odparła Bella. – I miała góra dwadzieścia lat.
Myśli Jessiki natychmiast wróciły do poniedziałkowej randki z Mikiem, który odnosił się nieco
zbyt przyjacielsko do kelnerki, która zdaniem Jessiki wcale nie była ładna. Teraz jednak
dziewczyna odepchnęła od siebie to wspomnienie, stłumiła rozdrażnienie i wróciła do
przesłuchania.
– Jeszcze lepiej. Facet musi coś do ciebie czuć.
– Też tak myślę, ale trudno powiedzieć – odparła Bella z namysłem. Siedziałem na krawędzi
krzesła, cały zesztywniały. – Jest taki skryty.
Najwidoczniej moje zachowanie nie było aż tak oczywiste i spontaniczne, jak mi się
wydawało. Jednak przy jej przenikliwości... jak mogła nie pojąć, że ją kocham? Przeskanowałem
w głowie wszystkie nasze rozmowy, niemal zaskoczony, że nie wyznałem jej tego na głos.
Miałem wrażenie, że ten pewnik stanowił subtelny podtekst każdej naszej konwersacji.
Łał. Jak to się robi, żeby usiąść naprzeciwko takiego ciacha i jeszcze prowadzić z nim
rozmowę?
– Nie wiem, skąd w tobie tyle odwagi, by być z nim sam na sam.
Przez twarz Belli przemknął strach.
– A co?
Dziwna reakcja. Ciekawe, jak zrozumiała moje słowa.
– On jest taki...
Brakuje mi odpowiedniego słowa.
– ...onieśmielający. W jego obecności zapomniałabym języka w gębie.
Nawet dzisiaj nie byłam w stanie się do niego odezwać, a przecież tylko się ze mną przywitał.
Pewnie wyszłam na idiotkę.
Bella się uśmiechnęła.
– Nie powiem, mnie też się język plącze.
Z pewnością starała się pocieszyć koleżankę. Przecież gdy byliśmy razem, wydawała się
nienaturalnie opanowana.
– Mniejsza o to. – Jessica westchnęła. – Ale fakt, on jest nieziemsko przystojny.
Bella nachmurzyła się, a w jej oczach mignął cień sprzeciwu jak wówczas, gdy reagowała na
jawną niesprawiedliwość. Jessica nie zarejestrowała tej zmiany.
– Ma znacznie więcej zalet niż tylko urodę – warknęła Bella.
Oooo, wreszcie zaczynamy mówić poważnie.
– Naprawdę. Na przykład?
Bella przygryzła wargę.
– Trudno mi to dokładnie wyjaśnić – oznajmiła w końcu. – Ale... wewnętrznie jest jeszcze
bardziej niesamowity. – Odwróciła wzrok od koleżanki i wbiła go gdzieś przed siebie, jakby
patrzyła na coś znajdującego się w oddali.
 Poczułem się tak jak wtedy, gdy Carlisle albo Esme chwalili mnie bardziej, niż na to
zasługiwałem. To doznanie było podobne, tyle że silniejsze, wszechogarniające.
Takie kity to możesz wciskać, ale nie mnie. Nie ma nic lepszego niż jego uroda! No chyba że
ciało. Aaaach.
– To w ogóle możliwe? – Jessica zachichotała.
Bella się nie odwróciła. Nadal wpatrywała się przed siebie, ignorując koleżankę.
Normalny człowiek by się tym chełpił. Może powinnam zadawać proste pytania. Jakbym
rozmawiała z przedszkolakiem, ha, ha.
– Zależy ci na nim, prawda?
Znów zastygłem.
– Tak – odparła Bella, nie patrząc na Jessicę.
– To znaczy, tak na serio ci zależy?
– Tak.
Ale się zaczerwieniła!
– Jak bardzo? – drążyła Jessica.
Sala od angielskiego mogłaby stanąć w płomieniach, a ja bym tego nie zauważył.
Bella była teraz czerwona jak burak, niemal czułem bijące od niej ciepło w myślach Jessiki.
– Za bardzo – szepnęła. – Bardziej niż jemu. Ale nic na to nie mogę poradzić.
Cholera! O co pytał pan Varner?
– Eee... przepraszam... które zadanie?
Doskonale, że Jessica musiała przerwać swoje śledztwo, ponieważ potrzebowałem chwili.
Co ta dziewczyna sobie myślała? „Bardziej niż jemu”? Skąd jej się wzięło coś takiego? „Nic na
to nie mogę poradzić”? Co to miało znaczyć? Nie widziałem sensu w jej słowach, brzmiały dla
mnie irracjonalnie.
Najwidoczniej nie powinienem niczego zakładać z góry. To, co dla mnie było oczywiste i
sensowne, w jej dziwacznym umyśle było wywracane na drugą stronę.
Zerknąłem na zegar i aż zazgrzytałem zębami. Jak to możliwe, że trzy krótkie minuty tak się
dłużyły komuś obdarzonemu nieśmiertelnością? Gdzie się podział mój dystans?
Przez całą trygonometrię siedziałem z zaciśniętymi szczękami. Więcej usłyszałem z wykładu
pana Varnera niż z mojej lekcji angielskiego. Dziewczyny przestały rozmawiać, ale Jessica
kilkakrotnie zerkała ukradkiem na koleżankę i raz zauważyła, że rumieni się bez żadnej wyraźnej
przyczyny.
Nie mogłem się doczekać przerwy obiadowej.
Miałem nadzieję, że gdy skończy się lekcja, Jessice uda się wydobyć od Belli interesujące mnie
informacje, niestety Bella ją ubiegła.
Ledwo zadzwonił dzwonek, odwróciła się do koleżanki:
 – Mike spytał mnie na angielskim, jak ci się podobało w poniedziałek – oznajmiła z
dyskretnym uśmiechem. W lot przejrzałem jej zamiary: wyszła z założenia, że najlepszą obroną
jest atak.
– Mike o mnie pytał? – Radość wygładziła myśli Jessiki. Stały się łagodniejsze, otwarte, mniej
agresywne. – Najwidoczniej na tym zakończyło się wielkie śledztwo Jessiki. Bella chyba doszła
do takiego samego wniosku, bo uśmiechała się szeroko – zupełnie jakby wygrała tę rundę.
No ale przerwa obiadowa miała być zupełnie inną bajką.
Na WF-ie poruszaliśmy się z Alice apatycznie – jak zwykle, gdy byliśmy zmuszeni do
aktywności fizycznej w towarzystwie istot ludzkich. Oczywiście, Alice zawsze była ze mną w
parze, ponieważ żaden rozsądny człowiek nigdy nas do niczego nie wybierał. Tym razem
mieliśmy grać w badmintona. Westchnąłem znudzony, wziąłem powolny zamach i wysłałem
lotkę na drugą stronę siatki. Lauren Mallory, która grała przeciwko nam, nie trafiła. Alice
machała swoją rakietą jak batutą, gapiąc się przy tym w sufit. Gdy zrobiła krok w kierunku siatki,
Lauren natychmiast się cofnęła.
Nienawidziliśmy WF-u, zwłaszcza Emmett. Gry polegające na przerzucaniu czegokolwiek
odbierał jako zamach na jego osobistą filozofię. Dzisiaj zajęcia były dla mnie jeszcze gorsze niż
zwykle – czułem się tak samo rozdrażniony jak zwykle Emmett i obawiałem się, że lada moment
eksploduję. Zanim to jednak się stało, nauczyciel szczęśliwie postanowił zakończyć grę i całą
lekcję. Byłem mu wdzięczny, że nie jadł śniadania – w kolejnej próbie wprowadzenia diety – a
doskwierający mu teraz głód zmusił go do pospiesznego opuszczenia terenu szkoły w
poszukiwaniu jakiegoś tłustego, niezdrowego posiłku. Wuefista obiecał sobie, że dietę zacznie
od nowa kolejnego dnia.
Dzięki temu miałem wystarczająco dużo czasu, by dotrzeć do budynku mieszczącego sale
matematyczne, zanim Bella wyszła z klasy.
Baw się dobrze, pomyślała Alice, wychodząc na spotkanie Jasperowi. Jeszcze tylko parę dni
cierpliwości. Rozumiem, że nie przekażesz Belli ciepłego słowa ode mnie?
Pokręciłem głową sfrustrowany. Czy wszystkie osoby o takich zdolnościach jak ona były
równie pyszałkowate?
Dla twojej informacji, w weekend ma być słonecznie po obu stronach cieśniny. Może
powinieneś zrewidować swoje plany.
Westchnąłem, idąc w przeciwnym kierunku. Pyszałkowata, ale bardzo przydatna.
Oparłem się o ścianę i czekałem. Znajdowałem się tak blisko, że przez mur słyszałem nie tylko
myśli Jessiki, ale i jej głos.
– Nie będziesz siedziała z nami przy obiedzie, prawda?
Wydaje się taka... rozpromieniona. Na pewno nie zdradziła mi mnóstwa rzeczy.
– Nie sądzę – odparła Bella z dziwnym brakiem pewności siebie.
Czyż nie obiecałem, że spędzimy razem tę przerwę? Czyżby nie była tego pewna? Wyszły
razem z sali i na mój widok obie otworzyły szeroko oczy. Jednak tylko myśli Jessiki były dla mnie
słyszalne.
 Nieźle. Łał. Na bank jest między nimi coś więcej, niż mi powiedziała.
– Do zobaczenia! – rzuciła.
Bella podeszła do mnie i zatrzymała się niepewnie krok przede mną. Na jej policzkach zakwitł
delikatny rumieniec.
Znałem ją już na tyle dobrze, by wiedzieć, że jej wahanie nie wynika ze strachu.
Najwyraźniej wbiła sobie do głowy, że jej uczucia są silniejsze niż moje. „Bardziej niż jemu”!
Przecież to było absurdalne!
– Cześć – odezwałem się lakonicznie.
Zaróżowiła się jeszcze bardziej.
– Hej.
Ponieważ chyba nie zamierzała powiedzieć nic więcej, ruszyliśmy po prostu w stronę
stołówki.
Sztuczka z kurtką zadziałała, ponieważ zapach Belli nie uderzył we mnie z aż taką siłą jak
zwykle. Zintensyfikował odczuwany przeze mnie ból, ale zdołałem zignorować go łatwiej, niż
mogłem wcześniej przypuszczać.
Bella ustawiła się w kolejce i czekała niespokojnie. Bawiła się z roztargnieniem suwakiem
kurtki i przestępowała z nogi na nogę. Często zerkała na mnie, ale nie spoglądała mi w oczy –
opuszczała wzrok, jakby czuła się zakłopotana. Czy to dlatego, że patrzyło na nas tyle osób?
Może nawet słyszała głośne szepty, plotki o nas krążyły wszak nie tylko w myślach, ale i w
słowach pozostałych uczniów.
A może po mojej minie poznała, że będę domagał się od niej wyjaśnień.
Uparcie milczała, a ja zacząłem nakładać różne produkty na jej tacę. Ponieważ nie miałem
pojęcia, co lubi – jeszcze nie – wziąłem wszystkiego po trochu.
– Co ty wyprawiasz? – syknęła cicho. – Ja tyle nie zjem.
Pokręciłem głową i przesunąłem tacę w stronę kasy.
– Połowa jest dla mnie.
Uniosła sceptycznie jedną brew, ale się nie odezwała. Zapłaciłem za obiad i poprowadziłem ją
do stolika, przy którym siedzieliśmy w zeszłym tygodniu. Miałem wrażenie, że od tamtego
momentu upłynęło znacznie więcej czasu niż kilka dni. Teraz wszystko było inne.
Usiadła naprzeciwko, a wtedy przesunąłem tacę w jej stronę.
– Bierz, co chcesz – zachęciłem.
Wybrała jabłko i zaczęła obracać je w dłoniach. Patrzyła na mnie z namysłem.
– Jestem ciekawa – powiedziała.
A to niespodzianka.
– Co byś zrobił, gdyby ktoś rzucił ci wyzwanie i zasugerował, żebyś coś zjadł? – dodała na tyle
cicho, by nikt jej nie usłyszał. Nikt z istot ludzkich, bo uszy nieśmiertelników stanowiły osobą
historię – o ile właśnie nasłuchiwały.
 – Zawsze jesteś taka ciekawska – skomentowałem.
Sięgnąłem po najbliżej leżący kawałek – cokolwiek to było – i patrząc jej prosto w oczy,
włożyłem sobie do ust. Nie widząc, co jem, nie potrafiłem poznać po smaku – w każdym razie
było to coś oślizgłego, tłustego i tak obrzydliwego jak każde inne ludzkie jedzenie. Przeżułem to
szybko i połknąłem, starając się nie skrzywić. Kęs przesuwał się pomału, boleśnie przez mój
przełyk. Westchnąłem, myśląc, że później będę musiał go wykrztusić. Ohyda.
Bella była zszokowana. Ale chyba jej zaimponowałem.
Miałem ochotę przewrócić oczami. Przecież to oczywiste, że dopracowaliśmy do perfekcji
naszą fasadę.
– Gdyby ktoś założył się z tobą, że nie odważysz się zjeść ziemi, zjadłabyś, prawda? –
zapytałem.
Uśmiechnęła się, marszcząc nos.
– Prawdę powiedziawszy, kiedyś to zrobiłam... dla zakładu. Nie była taka zła.
Zaśmiałem się.
– Chyba nie powinienem być zaskoczony – odparłem.
Jak on mógł! Ten egoistyczny dupek! Jak mógł zrobić nam coś takiego?, przeszywające krzyki
Rosalie wbiły mi się ostrzem w mózg i popsuły mi humor.
– Spokojnie, Rose. – Usłyszałem cichy szept Emmetta. Obejmował Rose ramieniem,
przyciskając ją do siebie – krępując jej ruchy.
Przepraszam, Edwardzie, pomyślała Alice z poczuciem winy. Domyśliła się z waszej rozmowy,
że Bella za dużo wie... Byłoby gorzej, gdybym od razu nie powiedziała jej prawdy. Wierz mi.
Aż się skrzywiłem na widok przesłanej mi wizji – wizji przedstawiającej rozwój wydarzeń po
tym, jak wyznałbym Rose, że Bella wie, kim jestem. Uznałem, że będę musiał schować swojego
astona martina w jakimś innym stanie, jeśli Rose nie ochłonie do końca lekcji. Obraz mojego
ukochanego samochodu zmiażdżonego i spalonego bardzo mnie zaniepokoił, choć wiedziałem,
że zasługuję na taką zemstę.
Jasper też nie wydawał się szczęśliwy.
Postanowiłem, że zajmę się nimi później. Miałem tak niewiele czasu z Bellą, nie zamierzałem
tego marnować.
Niezła poufałość między Edwardem i Bellą. Gdy próbowałem zignorować myśli Rosalie,
zostałem zaatakowany refleksjami Jess. Tym razem jednak mi to nie przeszkadzało. Świetna
mowa ciała, muszę z nią o tym później pogadać. On przysuwa się do niej tak, jak powinien, jeśli
jest nią zainteresowany. Wygląda na zainteresowanego, w każdym razie. Wygląda... cudownie.
Jessica westchnęła. Mniam.
Napotkałem zaintrygowane spojrzenie Jess. Natychmiast odwróciła wzrok i nerwowo
wsunęła się głębiej w krzesło.
Hmm. Chyba lepiej zostanę przy Mike’u. Realny chłopak, a nie fantazja...
Nie minęło wiele czasu i Bella zauważyła moje roztargnienie.
 – Jessica poddaje analizie każdy mój gest. – Użyłem mniej istotnego powodu swojej nieuwagi.
– Zamierza podzielić się z tobą później swoimi spostrzeżeniami.
Wściekłość Rosalie nie miała końca, przerwała swój obraźliwy monolog może na sekundę, by
znaleźć zupełnie nowe obelgi, które mogła cisnąć pod moim adresem. Odepchnąłem jej głos,
postanawiając skupić się na Belli.
Podsunąłem jej talerz – na którym leżał kawałek pizzy, co zauważyłem dopiero teraz –
zastanawiając się, jak zacząć rozmowę. Powtarzałem sobie w głowie jej słowa, coraz bardziej
sfrustrowany. „Bardziej niż jemu. Ale nic na to nie mogę poradzić”.
Odgryzła kolejny kęs z tego samego kawałka pizzy, który ja wcześniej uszczknąłem.
Zaskakiwała mnie jej ufność. Oczywiście, nie zdawała sobie sprawy, że jestem jadowity. Nie,
żeby jedzenie z tego samego talerza mogło jej w jakikolwiek sposób zaszkodzić, ale i tak
oczekiwałem, że będzie mnie inaczej traktowała. Inaczej niż człowieka. Myliłem się.
Postanowiłem zacząć dyplomatycznie.
– Zatem kelnerka była ładna, tak?
Bella uniosła brew.
– Naprawdę nie zauważyłeś?
Jakby jakakolwiek kobieta mogła odwrócić moją uwagę od Belli. Absurdalny pomysł.
– Miałem wtedy głowę zajętą czymś innym – odparłem.
– Biedaczka. – Bella się uśmiechnęła.
Podobało jej się, że kelnerka mnie nie zainteresowała. Rozumiałem to, w końcu dziesiątki
razy wyobrażałem sobie, jak masakruję Mike’a Newtona na biologii.
Nie mogła chyba jednak sądzić, że jej ludzkie uczucia, owoc krótkich siedemnastu lat życia,
będą silniejsze niż wulkan emocji, które targały mną po stuleciu próżni?
– Powiedziałaś coś takiego Jessice... co mi się nie spodobało.
Natychmiast przeszła do defensywy.
– Nic dziwnego. Taki już los tych, którzy podsłuchują.
Wiedziałem, że podsłuchujący rzadko kiedy słyszeli cokolwiek dobrego na swój temat.
– Ostrzegałem cię, że będę się przysłuchiwał.
– A ja ostrzegałam cię, że wolałbyś nie mieć wglądu we wszystkie moje myśli.
A więc przypomniała jej się ta sytuacja, gdy przeze mnie płakała. Głos mi ochrypł od
wyrzutów sumienia.
– Ostrzegałaś – potwierdziłem. – Tyle że nie miałaś do końca racji. Chciałbym wiedzieć, o
czym myślisz, bez wyjątku. Jest mi tylko przykro, że na kilka spraw wyrobiłaś sobie taki, a nie
inny pogląd.
Kolejna półprawda. Nie powinienem był chcieć, by mnie kochała. Ale chciałem, oczywiście, że
tak.
– To duża różnica – mruknęła.
 – Mniejsza z tym, nie o to mi teraz chodzi.
– A o co?
Przysunęła się w moją stronę, dłoń położyła sobie na szyi, co od razu przyciągnęło mój wzrok.
Ach, jakże miękka musiała być ta skóra...
Skup się, napomniałem się w myślach.
– Naprawdę uważasz, że zależy ci na mnie bardziej niż mnie na tobie? – zapytałem. Pytanie
brzmiało idiotycznie w moich uszach, jakby ktoś poprzestawiał w nim słowa.
Zamarła na chwilę, nawet przestała oddychać, a potem odwróciła wzrok, oddychając szybko.
Dysząc.
– Znowu to robisz – szepnęła.
– Co takiego?
– Mącisz mi w głowie – wyznała, spoglądając na mnie niepewnie.
– Ach tak.
Nie wiedziałem, jak na to zareagować. Nadal czułem się podekscytowany, że jestem w stanie
zamącić jej w myślach, ale to wcale nie pomagało mi w rozmowie.
– To nie twoja wina – westchnęła. – Nic na to nie poradzisz.
– Odpowiesz mi na moje pytanie?
Wbiła wzrok w stół.
– Tak.
I nic więcej nie dodała.
– Tak, odpowiesz, czy tak, tak właśnie myślisz? – zapytałem, zniecierpliwiony.
– Tak, tak właśnie myślę – odparła, nie podnosząc wzroku.
W jej głosie usłyszałem jakiś ponury akcent. Znów się zarumieniła i nieświadomie przygryzła
wargę.
Nagle uświadomiłem sobie, że nie potrafi się do tego przyznać, ponieważ wierzy w to całym
sercem. A ja nie byłem wcale lepszy niż ten tchórzliwy Mike, zmuszając ją do wyznania uczuć,
zanim sam to zrobię. I nie miało znaczenia, że moim zdaniem wyraźnie dałem jej do
zrozumienia, iż ją kocham. Skoro to do niej nie dotarło, nie mogłem szukać żadnej wymówki.
– Mylisz się – powiedziałem.
Chyba usłyszała czułość w moim głosie, bo spojrzała na mnie mętnym wzrokiem, nie dając
niczego po sobie poznać.
– Nie możesz tego wiedzieć – szepnęła.
– Masz jakieś dowody?
Sądziłem, że ona nie docenia własnych uczuć, ponieważ nie słyszałem jej myśli. Jak się
okazało, problem polegał na tym, że ona nie doceniała moich uczuć, nic a nic.
Popatrzyła na mnie, marszcząc czoło i przygryzając wargę. Po raz enty żałowałem szczerze, że
nie mogę po prostu usłyszeć, co myśli.
 Już miałem zacząć błaganie, gdy uniosła palec, uciszając w zarodku moje słowa.
– Zastanawiam się.
Dopóki zbierała myśli, mogłem czekać cierpliwie. A przynajmniej udawać.
Złożyła dłonie, splatając i rozplatając szczupłe palce. Jednocześnie patrzyła na swoje ręce,
jakby należały do kogoś innego.
– Cóż, pomijając pewne oczywistości, czasami... – zawahała się – nie mam pewności. W
odróżnieniu od ciebie nie umiem czytać w myślach, ale niekiedy odnoszę wrażenie, że mówisz o
czymś innym, a tak naprawdę próbujesz się pożegnać. – Wszystko to powiedziała, nie patrząc
mi w oczy.
A więc to wyłapała. Czy dotarło do niej, że w Forks trzymały mnie jedynie słabość i egoizm?
Jeśli tak, czy miała przez to o mnie gorsze zdanie?
– Trafne spostrzeżenie – szepnąłem. Jej twarz skrzywiła się z bólu, więc natychmiast
pospieszyłem z wyjaśnieniami. – Ale tu właśnie się mylisz... – zacząłem, po czym przypomniałem
sobie pierwsze słowa jej wypowiedzi. – Co miałaś na myśli, mówiąc „oczywistości”?
– Spójrz tylko na mnie.
Patrzyłem. Ciągle i nieustannie.
– Jestem zupełnie przeciętna, nijaka. No, chyba żeby wziąć pod uwagę to, że wiecznie pakuję
się w kłopoty i okropna ze mnie niezdara. A ty? – Machnęła ręką w moją stronę, jakby jej
argument był tak oczywisty, że nie trzeba go wypowiadać na głos.
Uważała, że jest przeciętna? Nijaka? Że ja jestem od niej lepszy? Czyim zdaniem? Takich
ograniczonych, głupich, ślepych istot ludzkich jak Jessica albo szkolna sekretarka? Jak mogła nie
wiedzieć, że jest najpiękniejszą... najbardziej wyjątkową... – Żadne słowa nie oddawały tego,
jaka była.
Nie miała pojęcia, jak było w rzeczywistości.
– Nie będę zaprzeczał, że z wadami trafiłaś w samo sedno. – Zaśmiałem się posępnie,
ponieważ prześladujący ją los wcale mnie nie bawił. Natomiast jej niezdarność była dość
komiczna. Urocza. Czy uwierzyłaby, gdybym powiedział, że jest śliczna, tak w środku, jak i na
zewnątrz? Być może dowody ją przekonają. – Ale nie jesteś zbytnio świadoma własnych zalet.
Nie wiesz, co każdy chłopak z tej szkoły myślał, kiedy pojawiłaś się tu pierwszego dnia.
Te ich myśli pełne nadziei, podekscytowania. Natychmiast przeradzające się w fantazje
niemożliwe do zrealizowania – niemożliwe, ponieważ Bella nie chciała żadnego z nich.
Tylko mnie powiedziała „tak”.
Zapewne uśmiechnąłem się wtedy z wyższością.
– No co ty... – wymamrotała z zaskoczeniem.
– Choć raz mi zaufaj. Jesteś absolutnym przeciwieństwem przeciętnej dziewczyny.
Widziałem, że nie jest przyzwyczajona do komplementów. Zarumieniła się i zmieniła temat.
– A co z tym pożegnaniem?
 – Nie rozumiesz? To dlatego wiem, że mam rację. Mnie bardziej na tobie zależy, bo jestem w
stanie się poświęcić... – Tylko czy zdołałbym aż tak altruistycznie postąpić? Pokręciłem głową z
rozpaczą. Będę musiał znaleźć w sobie siłę. Bella zasługiwała na normalne życie, a nie na to, co
przewidziała dla niej Alice. – Jeśli należy się pożegnać i odejść... – A właśnie tak należało
postąpić, czyż nie? Bella nie była moją własnością, w żaden sposób nie zasłużyła na to, by zostać
skazaną na mój świat nieumarłych. – Jestem gotów cierpieć, byleby nie sprawić ci bólu. Byleby
zapewnić ci bezpieczeństwo.
Ledwo wypowiedziałem te słowa, a zacząłem błagać los, by stały się prawdą.
Bella spojrzała na mnie gniewnie, nie wiedzieć czemu moje słowa ją rozzłościły.
– I uważasz, że ja nie byłabym zdolna do takiego poświęcenia? – zapytała z furią w głosie.
Taka wściekła – a jednocześnie delikatna i krucha. Jak ona mogłaby kogokolwiek skrzywdzić?
– Nigdy nie staniesz przed podobnym wyborem – wyznałem, ponownie przygnębiony
dzielącą nas przepaścią.
Wpatrywała się we mnie w milczeniu, troska zastąpiła wcześniejszy gniew w jej oczach.
Z tym światem naprawdę było coś nie tak, jeśli ktoś tak dobry, a przy tym tak kruchy jak Bella,
nie zasłużył sobie na anioła stróża, który trzymałby nad nim pieczę.
No cóż, pomyślałem sarkastycznie. Przynajmniej na wampira stróża.
Uśmiechnąłem się. Uwielbiałem swoją wymówkę, która nie pozwalała mi wyjechać z Forks.
– Oczywiście, utrzymywanie cię przy życiu to zajęcie na pełny etat, wymagający mojej stałej
obecności.
Bella też się uśmiechnęła.
– Dzisiaj jakoś nikt nie próbował mnie zabić – rzuciła lekko. Na moment się zamyśliła, ale po
chwili jej twarz znów stała się dla mnie nieprzenikniona.
– Jeszcze nie – odparłem sucho.
– Jeszcze nie – zgodziła się ku mojemu zaskoczeniu. Spodziewałem się, że zaprzeczy.
Z przeciwległej strony stołówki dobiegały do mnie rosnące w siłę wrzaski Rosalie.
Sorry, pomyślała Alice. Najwidoczniej zobaczyła mój grymas.
Jej głos przypomniał mi, że jest coś jeszcze, co miałem załatwić.
– Właściwie to chciałem cię o coś zapytać – oznajmiłem.
– Dawaj – rzuciła z uśmiechem.
– Naprawdę musisz jechać w sobotę do Seattle, czy to tylko wymówka, żeby przegonić
licznych adoratorów?
Skrzywiła się.
– Wiesz, jeszcze ci nie wybaczyłam tej blokady parkingu. To przez ciebie Tyler łudzi się, że
pójdziemy razem na studniówkę.
– Och, chłopina poradziłby sobie beze mnie. Chciałem tylko zobaczyć twoją minę.
 Zaśmiałem się na wspomnienie jej przerażenia. Żadne moje wyznanie o sobie samym nie
wywołało u niej takiego wstrząsu.
– A gdybym to ja cię zaprosił, zgodziłabyś się?
– Pewnie tak. Ale parę dni później wykręciłabym się chorobą albo kontuzją.
Dziwne.
– Dlaczego?
Pokręciła głową, jakby czuła rozczarowanie, że tego nie łapię.
– Wpadnij kiedyś na salę, kiedy będę miała WF, to zrozumiesz.
Ach.
– Masz na myśli to, że nie potrafisz pokonać bez potknięcia prostego odcinka o gładkiej,
stabilnej nawierzchni?
– Bingo.
– Żaden kłopot. W tańcu wszystko zależy od tego, jak prowadzi partner.
Przez ułamek sekundy napawałem się wizją Belli w moich ramionach w tańcu – z pewnością
miałaby na sobie coś ładniejszego i bardziej wyszukanego niż ten okropny sweter.
Przypomniałem sobie jej ciało, które trzymałem w objęciach chwilę po tym, jak ocaliłem je
przed zderzeniem z rozpędzonym wozem Tylera. Panika i rozpacz nie umywały się do tego
uczucia. Ciepła, miękka Bella, tak idealnie pasująca do mojej kamiennej, zimnej sylwetki...
Z trudem oderwałem się od wspomnień.
– Nie powiedziałaś mi w końcu, co z tym wyjazdem do Seattle – zacząłem pospiesznie, by
powstrzymać jej nieuchronne protesty. – Musisz tam jechać, czy możemy zrobić coś innego?
Bardzo przebiegle z mojej strony – dałem jej wybór, nie pozwalając jednocześnie na rozłąkę
ze mną. Niezbyt sprawiedliwe, ale poprzedniego wieczoru coś jej obiecałem – zbyt niedbale,
zbyt bezmyślnie, ale jednak... Jeśli zamierzałem zasłużyć sobie na zaufanie, którym i tak mnie
obdarzała, musiałem dotrzymać każdego danego słowa. Nawet jeśli mnie to przerażało.
Sobota zapowiadała się słonecznie. Jeżeli znajdę w sobie odwagę, by zdzierżyć jej strach i
obrzydzenie, mógłbym pokazać jej swoje prawdziwe „ja”. Znałem nawet miejsce, w którym
mógłbym podjąć się takiego ryzyka.
– Jestem otwarta na propozycje – odparła Bella. – Pod jednym warunkiem.
Oczywiście. Czegóż to mogła ode mnie chcieć?
– Jakim?
– Możemy pojechać moim autem?
To miał być żart?
– Dlaczego twoim?
– Głównie przez wzgląd na Charliego. Zapytał, czy jadę do Seattle sama, i potwierdziłam, bo
tak to wtedy wyglądało. Jeżeli zapyta ponownie – choć to mało prawdopodobne – raczej nie
skłamię, jednak jeśli zostawię samochód pod domem, będę musiała się niepotrzebnie
tłumaczyć. A poza tym panicznie boję się twojego stylu jazdy.
Przewróciłem oczami.
– Tyle rzeczy grozi ci z mojej strony, a ty boisz się akurat mojego stylu jazdy. – Jak działa ten
jej mózg? Pokręciłem głową zdegustowany. Dlaczego nie mogła bać się tego, co trzeba?
Dlaczego nie chciałem, żeby tak było?
– Nie powiesz ojcu, że spędzisz ten dzień ze mną? – zapytałem. Mrok wpełznął do mojego
głosu, gdy pomyślałem o wszystkich powodach, dla których było to takie ważne, i jednocześnie
domyśliłem się, jak zabrzmi jej odpowiedź.
– Taki już jest, że lepiej nie mówić mu wszystkiego – odparła zdecydowanie. – A tak w ogóle,
dokąd się wybierzemy?
– Zapowiada się ładny dzień – odpowiedziałem powoli, zwalczając panikę i rozterki. Jak
bardzo pożałuję tej decyzji? – Więc będę trzymał się z dala od ludzi. Możesz potrzymać się z
dala od nich ze mną... jeśli chcesz.
Bella natychmiast wyczuła powagę sytuacji. Popatrzyła na mnie z entuzjazmem.
– I pokażesz mi, co się dzieje z tobą w słońcu?
Być może – jak wiele razy wcześniej – jej reakcja nijak się będzie miała do moich
przypuszczeń. Uśmiechnąłem się na taką możliwość.
– Tak – odparłem, ale się zawahałem. Ostatecznie nie wyraziła oficjalnej zgody. – Jeśli
wolałabyś nie zostawać ze mną... sam na sam, mimo wszystko nie jedź sama do Seattle. Ciarki
mnie przechodzą na myśl, co mogłoby ci się przytrafić w tak dużym mieście.
Zacisnęła wargi.
– Phoenix ma trzy razy więcej mieszkańców – obruszyła się. – A jeśli chodzi o powierzchnię...
– Tyle że w Phoenix śmierć nie była ci jeszcze najwyraźniej pisana – przerwałem jej. –
Wolałbym więc, żebyś była blisko.
Mogłaby zostać blisko na zawsze, a to i tak byłoby dla mnie za mało.
Nie, nie powinienem myśleć w ten sposób. „Na zawsze” nie było nam dane, każda mijająca
sekunda liczyła się bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Każda sekunda zmieniała ją, podczas gdy
ja pozostawałem ciągle taki sam. Przynajmniej fizycznie...
– Tak się składa, że sobota sam na sam z tobą najzupełniej mi odpowiada – powiedziała.
Ponieważ intuicja podpowiadała jej na odwrót.
– Wiem – westchnąłem. – Ale lepiej powiedz Charliemu.
– Po co miałabym to robić? – Sama idea ją przeraziła.
Popatrzyłem na nią z wściekłością, choć moja złość – jak zwykle – była skierowana nie na nią,
ale na siebie samego. Tak bardzo pragnąłem mieć dla niej inną odpowiedź.
– Dzięki temu będę miał trochę większą motywację, żeby pozwolić ci wrócić do domu –
wysyczałem. Choć tyle powinna mi dać – jednego świadka, dzięki któremu zachowam
ostrożność.
 Przełknęła ślinę i wbiła we mnie wzrok na dłuższą chwilę. Co we mnie zobaczyła?
– Chyba jednak zaryzykuję – powiedziała.
Uch! Czyżby czerpała ekscytację z narażania własnego życia? Miała niedosyt adrenaliny?
Przymknij się! – wrzask Rosalie wdarł się do mojego umysłu. Zarejestrowałem jej opinię o
naszej rozmowie i o wiedzy Belli na temat naszej rodziny. Zerknąłem automatycznie i
napotkałem wściekłe spojrzenie Rose. Uświadomiłem sobie, że nic mnie to nie obchodzi. A
niech nawet zniszczy moje auto. To tylko zabawka.
– Może porozmawiamy o czymś innym? – zasugerowała Bella nagle.
Spojrzałem na nią, zastanawiając się, jak to możliwe, że pozostawała ślepa na to, co
najważniejsze. Dlaczego nie widziała we mnie potwora, jakim byłem? Nawet Rosalie to
zauważyła.
– O czym chciałabyś porozmawiać?
Rozejrzała się dookoła, jakby chciała się upewnić, że nikt nas nie podsłuchuje. Najwidoczniej
planowała wprowadzić jakiś temat związany z legendą. Jej spojrzenie zamarło na moment, ciało
zastygło, a oczy świdrowały mnie badawczo.
– Po co pojechaliście w zeszły weekend do Kozich Skał? Polować? Charlie mówił, że to nie
najlepsze miejsce na biwakowanie, bo roi się tam od niedźwiedzi.
Nieświadoma niczego – jakże typowe. Uniosłem jedną brew.
– Niedźwiedzie? – wykrztusiła.
Uśmiechnąłem się posępnie, dając jej czas na to, by dotarł do niej sens moich słów. Czy teraz
zacznie traktować mnie poważnie? Czy kiedykolwiek to nastąpi?
Ależ powiedz jej wszystko. W końcu nie obowiązują nas żadne zasady, wysyczała Rosalie. Z
trudem ignorowałem jej głos.
Bella wzięła się w garść.
– To nie sezon polowań – oznajmiła poważnie, mrużąc oczy.
– Przeczytaj i przekonaj się sama – poradziłem. – Przepisy zakazują tylko polowań z użyciem
broni.
Otworzyła szeroko usta, najwyraźniej jednak zszokowana.
– Niedźwiedzie? – powtórzyła ostrożnie, maskując swoje emocje.
– Emmett gustuje w grizzly.
Przyglądałem się, jak zdumienie na jej twarzy stopniowo ustępuje zwykłemu opanowaniu.
– No, no – szepnęła i nadgryzła pizzę. Żuła ciasto z rozmysłem, po czym napiła się soku. – A
ty? – zapytała po chwili. – W czym ty gustujesz?
Zapewne powinienem był spodziewać się takiego pytania, ale i tak mnie zaskoczyło.
– W pumach – odparłem krótko.
– Ach tak – skomentowała obojętnie tę rewelację. Jej serce biło spokojnie, rytmicznie,
jakbyśmy omawiali naszą ulubioną restaurację.
 Super. Skoro zamierzała zachowywać się tak, jakby wszystko było normalne...
– Ma się rozumieć – ciągnąłem – to, że nie przestrzegamy prawa łowieckiego, nie zwalnia nas
od troski o środowisko naturalne. Staramy się koncentrować na obszarach z nadwyżką
drapieżników. Zawsze też łatwo o sarnę lub łosia. Nadają się, ale to żadna zabawa.
Słuchała mnie z uprzejmym zainteresowaniem, jak gdybym był przewodnikiem w muzeum
opisującym malowidło. Musiałem się uśmiechnąć.
– W istocie, żadna – mruknęła spokojnie znad kolejnego kawałka pizzy.
– Najlepsza pora na niedźwiedzie to zdaniem Em właśnie wczesna wiosna – ciągnąłem takim
samym obojętnym tonem. – Niedźwiedzie dopiero co przebudziły się ze snu zimowego, więc są
bardziej drażliwe.
Minęło siedemdziesiąt lat, a Emmett nadal nie pogodził się z przegranym pierwszym
starciem.
– Tak, nie ma jak rozdrażniony grizzly. Ubaw po pachy – zgodziła się Bella, kiwając głową z
powagą.
Och, ten jej nienaturalny spokój! Czas się z nim rozprawić.
– Proszę, powiedz, co naprawdę o tym wszystkim myślisz.
– Usiłuję to sobie wyobrazić, ale nie potrafię – wyznała, marszcząc czoło. – Jak można
polować na niedźwiedzie bez broni?
– Ależ przecież my mamy broń – odparłem, szczerząc zęby w uśmiechu. Spodziewałem się, że
się wzdrygnie, jednak ona spoglądała na mnie zupełnie spokojnie. – Tyle że prawo łowieckie nie
bierze jej pod uwagę. A jeśli masz kłopoty z wyobrażeniem sobie Emmetta w akcji, przypomnij
sobie, jak wygląda atak niedźwiedzia, jeśli widziałaś coś takiego w telewizji.
Spojrzała w kierunku stołu, gdzie siedzieli pozostali członkowie mojej rodziny, i zadrżała.
No wreszcie. Aż się zaśmiałem pod nosem, wiedząc, że po części wolałbym, by tkwiła w
nieświadomości.
Popatrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami.
– Ty... ty też przypominasz niedźwiedzia w ataku? – wyszeptała.
– Ponoć bardziej pumę – odparłem lekkim tonem. – Być może nasze preferencje smakowe
współgrają z osobowością.
Kąciki jej ust uniosły się nieznacznie.
– Być może – powtórzyła. Przechyliła głowę w bok, w jej oczach pojawiło się zainteresowanie.
– Czy mogłabym to kiedyś zobaczyć?
Ujrzałem w wyobraźni ciało Belli, bezwładne, pozbawione krwi, spoczywające w moich
ramionach. Niepotrzebne mi były przepowiednie Alice, by zrozumieć tragedię, jaka nam groziła.
Wnioski nasuwały się same.
– W żadnym wypadku! – warknąłem.
Odsunęła się ode mnie, zszokowana i przerażona moim nagłym gniewem.
 Ja też oparłem się o krzesło, zwiększając dystans. Nigdy nie powinna tego oglądać, prawda?
Nic nie byłoby w stanie powstrzymać mnie przed zabiciem jej w takim momencie.
– Za duży szok jak dla mnie? – zapytała spokojnie, choć jej serce waliło jak oszalałe.
– Gdyby chodziło tylko o szok, wziąłbym cię do lasu nawet dzisiaj – wycedziłem. –
Najwyraźniej nie dociera do ciebie powaga sytuacji. Powinnaś się wreszcie porządnie
przestraszyć. Wyszłoby ci to na zdrowie.
– Więc czemu? – drążyła.
Spojrzałem na nią tępo, czekając na strach. Bo ja się bałem.
Jednak ona patrzyła na mnie z zainteresowaniem i niecierpliwością, niczym więcej. Nie
poddawała się, jednak nasz czas dobiegał już końca.
– Później – rzuciłem, wstając. – Spóźnimy się.
Rozejrzała się, zdezorientowana, jakby zapomniała, że siedzimy w stołówce. Jakby nie
pamiętała, że znajdujemy się w szkole, a nie w jakimś intymnym, prywatnym miejscu. Dobrze to
rozumiałem. Mnie też w jej towarzystwie z trudem przychodziło pamiętanie o reszcie świata.
Wstała pospiesznie, potykając się, po czym zarzuciła plecak na ramię.
– Niech będzie później – oznajmiła z determinacją. Zamierzała wymóc na mnie dotrzymanie
słowa.
 12 KOMPLIKACJE

Ruszyliśmy z Bellą w milczeniu na biologię. Po drodze minęliśmy Angelę Weber, rozmawiającą o

jakimś zadaniu z chłopakiem, z którym chodziła na trygonometrię. Przejrzałem pobieżnie jej
myśli, spodziewając się kolejnego rozczarowania, ale zaskoczył mnie ich żałosny ton.
Ach, więc jednak istniało coś, o czym Angela marzyła, tyle że nie było to nic, co można kupić i
elegancko zapakować.
Przez moment poczułem swoistą więź z dziewczyną, co przyniosło mi dziwną otuchę. W tej
chwili nie różniłem się niczym od tej istoty ludzkiej.
Było mi zaskakująco lepiej, gdy uświadomiłem sobie, że nie tylko ja jestem bohaterem
tragicznej historii miłosnej. Ze wszystkich stron otaczały mnie złamane serca.
Gdy to do mnie dotarło, poczułem gwałtowny, silny gniew. Ponieważ historia Angeli wcale
nie musiała być tragiczna. I ona, i on należeli do grona śmiertelników, a to, co w jej mniemaniu
pozostawało przeszkodą nie do pokonania, w porównaniu z moją wydawało się doprawdy
błahostką. Angela tak naprawdę nie miała powodu do rozpaczy. Dlaczego ta jedna historia nie
mogła skończyć się happy endem?
Chciałem jej coś podarować... No cóż... Mogłem dać jej to, czego chciała. Na tyle poznałem
ludzką naturę, iż wiedziałem, że to nie powinno okazać się trudnym przedsięwzięciem.
Zajrzałem do myśli stojącego obok niej chłopaka, obiektu jej uczuć, i przekonałem się, że nie jest
niechętny, tylko powstrzymuje go dokładnie to samo co Angelę.
Wystarczyło zasiać w jego umyśle drobną sugestię.
Plan uformował się bardzo szybko, scenariusz napisał się sam, bez większego wysiłku z mojej
strony. Potrzebowałem tylko pomocy Emmetta – jedyną trudnością było nakłonienie go do
współpracy. Natura ludzka znacznie łatwiej poddawała się manipulacjom niż natura istot
nieśmiertelnych.
Byłem zadowolony z takiego prezentu dla Angeli. Stanowił miłą odskocznię od moich
własnych problemów – ach, żeby z moimi dało się uporać tak od ręki!
Nastrój mi się nieco poprawił, gdy zajęliśmy z Bellą nasze miejsca. Może powinienem być
większym optymistą. Może istniało dla nas jakieś rozwiązanie, tyle że pozostawało tak samo
niewidoczne dla naszych oczu jak dla Angeli rozwiązanie jej dylematów. Nie, to raczej mało
prawdopodobne... Po cóż jednak miałem tracić czas, nurzając się w poczuciu beznadziei? Czas
spędzany z Bellą był ograniczony, liczyła się każda sekunda.
Pan Banner ustawił przedpotopowy telewizor i równie stary odtwarzacz wideo. Postanowił
uporać się z niespecjalnie lubianym przez siebie działem biologii – chorobami genetycznymi –
puszczając film na trzech kolejnych lekcjach. „Olej Lorenza” nie zaliczał się co prawda do
szczególnie pogodnych produkcji, ale przez klasę i tak przetoczył się szmer podekscytowania.
Żadnych notatek, materiału, z którego później będą klasówki. Uczniowie nie posiadali się z
radości.
Dla mnie nie miało to żadnego znaczenia – i tak interesowała mnie wyłącznie Bella.
Tym razem nie odsunąłem krzesła jak najdalej od niej i jej zapachu, ale usiadłem normalnie,
jak zrobiłby to człowiek. Bliżej niż siedzieliśmy w samochodzie, na tyle blisko, że lewa strona
mojego ciała została zalana falą ciepła bijącego od jej skóry.
Doświadczenie okazało się dość dziwne, jednocześnie przyjemne i stresujące, ale na pewno
lepsze niż siedzenie daleko od Belli. Nie byłem przyzwyczajony do takiej bliskości, jednak bardzo
szybko uświadomiłem sobie, że i tak jest niewystarczająca. Nie czułem satysfakcji, raczej
pragnąłem znaleźć się jeszcze bliżej.
Zarzuciłem wcześniej Belli, że jest jak magnes przyciągający do siebie wszelkie
niebezpieczeństwa. W tym momencie to się właśnie potwierdzało. Stanowiłem ogromne
ryzyko, a z każdym kolejnym centymetrem, na który sobie pozwalałem, Bella coraz bardziej
mnie do siebie przyciągała.
I wtedy pan Banner zgasił światło.
Niesamowite, jak bardzo zmieniło to sytuację, zważywszy na fakt, że ciemność nie stanowiła
przeszkody dla moich oczu. Nadal widziałem wszystko tak samo jak wcześniej, każdy szczegół
był równie wyraźny.
Skąd więc te nagłe wyładowania elektryczne w powietrzu? Czy dlatego, iż wiedziałem, że jako
jedyny widzę idealnie w mroku? Że pozostajemy z Bellą niewidoczni dla całej reszty? Zupełnie
jakbyśmy byli sami, ukryci w ciemnościach, tak blisko siebie.
Moja ręka powędrowała w kierunku jej dłoni – bez pozwolenia. Żeby jej dotknąć pod osłoną
mroku. Czy to naprawdę byłby tak potworny błąd? Jeśli mój dotyk ją zaniepokoi, zawsze będzie
mogła cofnąć rękę.
Powstrzymałem się w ostatniej chwili, skrzyżowałem ręce na klatce piersiowej i zacisnąłem
dłonie w pięści. Obiecałem sobie, że nie popełnię żadnego błędu. Gdybym chwycił ją za rękę, za
chwilę zapragnąłbym czegoś więcej – kolejnego drobnego dotyku, uścisku. Czułem to, rosło we
mnie zupełnie nowe pragnienie, próbujące pokonać moją samokontrolę.
Żadnych błędów.
Bella skrzyżowała bezpiecznie ręce, tak jak ja, i podobnie zwinęła palce w pięści.
„O czym myślisz?” – tak bardzo chciałem szepnąć jej do ucha to pytanie, jednak w klasie
panowała cisza, więc nawet szeptana rozmowa była wykluczona.
Rozpoczęła się projekcja, ciemność się nieco rozrzedziła. Bella zerknęła w moją stronę,
zauważyła od razu, jak sztywno siedzę – tak samo jak i ona – i się uśmiechnęła. Rozchyliła
nieznacznie wargi, w jej oczach ujrzałem ciepłe zaproszenie.
Być może po prostu widziałem to, co chciałem zobaczyć.
Odpowiedziałem uśmiechem, a wtedy Bella zapowietrzyła się i szybko odwróciła wzrok.
 To tylko pogorszyło sprawę. Nie znałem jej myśli, jednak zyskałem nagłą pewność, że miałem
wcześniej rację – że ona pragnie, bym jej dotknął. Czuła to samo niebezpieczne pożądanie jak ja.
Powietrze pomiędzy naszymi ciałami aż iskrzyło od wyładowań.
Przez całą lekcję Bella nawet nie drgnęła, siedziała tak samo sztywno, bez ruchu jak i ja.
Sporadycznie zerkała na mnie ukradkiem, a wtedy czułem przebiegające między nami iskry.
Godzina minęła – powoli, a jednak za szybko. Byłem gotów siedzieć tak z nią przez kilka dni,
by napawać się tym doświadczeniem i smakować je w pełni.
Sprzeczałem się sam ze sobą, rozsądek walczył z pragnieniem.
W końcu nauczyciel zapalił światło.
W świetle jaskrawych jarzeniówek wróciła normalna atmosfera w klasie. Bella westchnęła,
przeciągnęła się i rozprostowała palce. Najwidoczniej pozostawanie tak długo w jednej pozycji
okazało się dla niej bardzo niewygodne. Mnie przyszło to łatwiej – bezruch był moją drugą
naturą.
Uśmiechnąłem się na widok ulgi malującej się na jej twarzy.
– To było... intrygujące – powiedziałem.
– Uhm – wydusiła z siebie. Wiedziałem, że rozumie, co mam na myśli, jednak nie
skomentowała tego w żaden sposób. Oddałbym wszystko, by się dowiedzieć, o czym myślała w
tym momencie.
Westchnąłem. Niestety, nie miałem na to szans.
– Idziemy? – zapytałem, wstając.
Skrzywiła się i podniosła się chwiejnie, wyciągając ręce przed siebie, jakby chroniąc się przed
potencjalnym upadkiem.
Oczywiście mogłem podać jej rękę. Mogłem też podtrzymać ją za łokieć – lekko – by
odzyskała równowagę. Przecież nie byłoby w tym chyba niczego nagannego?
Żadnych błędów.
Bella milczała w drodze do sali gimnastycznej. Na jej czole dostrzegałem bruzdę – ewidentny
znak głębokiego zamyślenia. Ja też się zadumałem.
Moje egoistyczne „ja” uważało, że jeden dotyk nikomu by nie zaszkodził.
Z łatwością mogłem modyfikować nacisk dłoni, to żadna trudność. Zmysł dotyku miałem
lepiej rozwinięty niż ludzie: potrafiłem żonglować kilkunastoma kryształowymi kielichami tak, by
żadnego z nich nie stłuc; byłem w stanie pogłaskać bańkę mydlaną tak, by nie pękła. O ile
miałem nad sobą stuprocentową kontrolę.
Bella była jak bańka mydlana – delikatna i ulotna. Tymczasowa.
Jak długo jeszcze będę w stanie usprawiedliwiać swoją obecność w jej życiu? Ile jeszcze
miałem czasu? Czy kiedykolwiek będzie mi dana podobna szansa jak teraz, w tym momencie?
Przecież Bella nie zawsze będzie się znajdowała w zasięgu mojej ręki.
 Teraz odwróciła się do mnie i aż poszarzała na widok mojej miny. Nie odezwała się jednak.
Spojrzałem na swoje odbicie w jej oczach i ujrzałem walkę, jaka się we mnie toczyła.
Przyglądałem się, jak moja twarz się zmienia, gdy moja lepsza strona poniosła sromotną klęskę.
Moja ręka uniosła się bez mojego świadomego polecenia. Delikatnie, jakby Bella została
skonstruowana z najcieńszego szkła, jakby była tak krucha jak bańka, o której wcześniej
myślałem, musnąłem palcami jej ciepły policzek. Rozgrzał się jeszcze bardziej pod moim
dotykiem, pod niemal przezroczystą skórą wyczuwałem pulsowanie krwi.
Dość, zakomenderowałem, choć moja dłoń pragnęła ułożyć się w kształt jej twarzy. Dość.
Trudno było mi oderwać rękę, powstrzymać się przed zmniejszeniem odległości, jaka nas
dzieliła. W głowie natychmiast ujrzałem tysiąc rozmaitych możliwości – niezliczone sposoby na
to, by jej dotknąć. Koniuszek mojego palca kreślący kształt jej warg. Moja dłoń ujmująca jej
brodę. Wyciągnięcie spinki z jej włosów, by rozsypały się na moją rękę. Objęcie jej w talii,
przyciągnięcie do mojej piersi.
Dość.
Zmusiłem się do tego, by się odwrócić, by odejść od niej o krok. Moje ciało poruszało się
sztywno – niechętnie. Ruszyłem prędko przed siebie, niemal uciekając przed pokusą, i trafiłem
na myśli Mike’a Newtona – ponieważ brzmiały najgłośniej – który obserwował Bellę wymijającą
go bez cienia zainteresowania. Policzki miała silnie zaróżowione, wzrok zamglony. Mike
popatrzył gniewnie i nagle moje imię pojawiło się w jego głowie w towarzystwie przekleństw i
obelg. Nie mogłem się powstrzymać i uśmiechnąłem się na tę reakcję.
Ręka mnie świerzbiła, czułem w niej mrowienie. Rozprostowałem palce, a potem zwinąłem je
w pięść, jednak silna emocja nie przeminęła.
Nie skrzywdziłem Belli, ale i tak dotknięcie jej było błędem.
Miałem wrażenie, jakby po całym moim ciele rozlało się owo palące pragnienie, nieco może
rozrzedzone.
Czy następnym razem, gdy znajdę się blisko, będę w stanie powstrzymać się przed
ponownym dotykiem? A jeżeli dotknę jej po raz drugi – czy uda mi się na tym poprzestać?
Żadnych dalszych błędów i koniec. Ciesz się wspomnieniem, Edwardzie, pomyślałem
posępnie. I trzymaj łapy przy sobie. W przeciwnym razie będę musiał wyjechać stąd... jakoś. Nie
wolno mi zbliżać się do Belli, skoro ciągle dopuszczam się błędów.
Wziąłem głęboki wdech, próbując uspokoić myśli.
Emmett złapał mnie przed skrzydłem językowym.
– Hej – powiedział.
Wygląda lepiej. Dziwnie, ale lepiej. Chyba jest szczęśliwy.
– Hej – odparłem. Czy wyglądałem na szczęśliwego? Zapewne, mimo chaosu, jaki panował w
mojej głowie.
W każdym razie czułem coś w rodzaju szczęścia.
Pięknie potrafisz trzymać język za zębami, dzieciaku. Rosalie zamierza urwać ci łeb.
 Westchnąłem.
– Przepraszam, że zostawiłem cię z tym samego. Jesteś na mnie zły?
– Nieee. Przejdzie jej. I tak to się musiało skończyć w ten sposób.
Skoro przyszłość, którą widzi Alice, wygląda tak, a nie inaczej...
Jednak to nie o wizjach Alice pragnąłem myśleć w tym momencie. Popatrzyłem przed siebie,
zaciskając zęby.
Rozglądając się w poszukiwaniu czegoś, co odwróci moją uwagę, zauważyłem Bena Cheneya
wchodzącego do sali, gdzie odbywały się lekcje hiszpańskiego. To była moja szansa na
podarowanie Angeli Weber jej prezentu.
Zatrzymałem się i chwyciłem Emmetta za łokieć.
– Poczekaj chwilę.
O co chodzi?
– Wiem, że na to nie zasługuję, ale zrobiłbyś mi przysługę?
– Jaką? – zainteresował się.
Po cichu, a do tego tak szybko, że żadna istota ludzka nie byłaby w stanie zrozumieć ani
jednego słowa, wyjawiłem mu swój pomysł.
Wpatrywał się we mnie w milczeniu, jego myśli były tak samo puste jak wyraz twarzy.
– No i? Pomożesz mi w tym?
Odezwał się dopiero po dłuższej chwili.
– Ale dlaczego?
– A dla czego nie, Emmecie?
Kim jesteś i co zrobiłeś z moim bratem?
– Czy to nie ty wiecznie marudzisz, że szkoła jest ciągle taka sama? No więc mamy okazję
zrobić coś innego. Powiedzmy, że to eksperyment – na ludzkiej naturze.
Patrzył na mnie jeszcze przez moment, ale ostatecznie się poddał.
– Rzeczywiście, to coś innego. No dobrze. – Parsknął, po czym wzruszył ramionami. – Pomogę
ci.
Uśmiechnąłem się szeroko. Teraz, kiedy mogłem na niego liczyć, mój plan wzbudził we mnie
entuzjazm. Rosalie była uciążliwa, ale czułem dozgonną wdzięczność, że wybrała sobie
Emmetta. Nikt nie miał lepszego brata.
Emmett nie potrzebował żadnych prób. Gdy wchodziliśmy do klasy, szepnąłem mu, co ma
mówić.
Ben już siedział w ławce – tuż za moim krzesłem. Wyjmował zadanie domowe, żeby je oddać
nauczycielce. Usiedliśmy z Emmettem i też wyciągnęliśmy swoje zadania. W klasie nie zapadła
jeszcze cisza, przytłumione rozmowy będą trwały tak długo, dopóki pani Goff nie poprosi o
spokój, a ponieważ poprawiała sprawdziany poprzedniej klasy, nie spieszyła się.
 – To jak – odezwał się Emmett głośniej, niż to było potrzebne. – Umówiłeś się już z Angelą
Weber?
Szmer kartek za moimi plecami gwałtownie ucichł. Ben zastygł, zainteresowany tematem
naszej rozmowy.
Angela? Rozmawiają o Angeli?
Doskonale. Udało mi się zwrócić jego uwagę.
– Nie – odparłem i z wolna pokręciłem głową, udając żal.
– Dlaczego nie? – improwizował Emmett. – Komuś zabrakło odwagi?
Skrzywiłem się.
– Nie. Podobno jest zainteresowana kimś innym.
Edward Cullen chciał zaprosić Angelę na randkę? Ale... nie. Wcale mi się to nie podoba. Nie
chcę, żeby się do niej zbliżał. On jest... dla niej... niewłaściwy. Nie jest... bezpieczny.
Nie spodziewałem się takiej rycerskości, opiekuńczości. Celowałem w zazdrość. No, ale skoro
podziałało, nie zamierzałem wybrzydzać.
– I to cię powstrzymuje? – zapytał Emmett z wyrzutem, znów improwizując. – Nie jesteś
gotów na odrobinę rywalizacji?
Rzuciłem mu wściekłe spojrzenie, ale wykorzystałem to, co mi podsunął.
– Słuchaj, wydaje mi się, że jej naprawdę podoba się ten Ben, czy jak mu tam. Nie będę
próbował wybić jej go z głowy. Są przecież inne dziewczyny.
Reakcja za moimi plecami była nie do podrobienia.
– Kto? – Emmett wrócił do oryginalnego scenariusza.
– Mój partner z biologii powiedział, że to jakiś chłopak o nazwisku Cheney. Chyba go nie
znam – dodałem, powstrzymując uśmiech. Tylko aroganckim Cullenom mogło się upiec
udawanie, że nie znają wszystkich uczniów w naszej maleńkiej szkole.
Myśli Bena niemal oszalały na tę wiadomość. Ja? Wybrała mnie zamiast Edwarda Cullena?
Dlaczego miałbym się jej podobać?
– Edward – mruknął Emmett cicho, przewracając oczami w stronę chłopaka. – On siedzi za
tobą – dodał bezgłośnie, ale w tak oczywisty sposób, żeby Ben z łatwością odczytał słowa.
– Och – odparłem.
Odwróciłem się i spojrzałem na siedzącego za mną „rywala”. Przez ułamek sekundy w
czarnych oczach schowanych za szkłami okularów czaił się strach, ale chwilę później Ben
zesztywniał i wyprostował ramiona, oburzony moją pogardliwą inspekcją. Wysunął brodę, a
złocistobrązowa skóra pokryła się rumieńcem złości.
– Hmm – wyburczałem arogancko i odwróciłem się z powrotem.
Uważa się za lepszego ode mnie. Ale Angela tak nie myśli. Ja mu jeszcze pokażę...
Idealnie.
 – Nie wspominałeś czasem, że ona zabiera Yorkiego na tańce? – zapytał Emmett,
wypowiadając lekceważąco imię chłopaka, z którego wiele osób wyśmiewało się z racji jego
niezdarności.
– To podobno była grupowa decyzja – odparłem. Zależało mi na tym, żeby Ben się o tym
dowiedział. – Angela jest nieśmiała. Jeżeli B... jeżeli facet nie ma odwagi jej zaprosić, ona sama
nigdy tego nie zrobi.
– Ty lubisz nieśmiałe dziewczyny – powiedział Emmett, wracając do improwizacji. Ciche
dziewczyny. Dziewczyny takie jak... hmm, nie wiem. Może Bella Swan?
Uśmiechnąłem się do niego szeroko.
– No właśnie – potwierdziłem i wróciłem do naszego przedstawienia. – Może Angela znudzi
się czekaniem. Kto wie, może zaproszę ją na studniówkę.
Nie zrobisz tego, pomyślał Ben, prostując się. No i co z tego, że ona jest ode mnie wyższa?
Skoro jej to nie przeszkadza, to mnie też nie. To najmilsza, najinteligentniejsza i najładniejsza
dziewczyna w całej szkole... a do tego chce mnie.
Podobał mi się ten chłopak. Wydawał się mądry i sympatyczny. Może nawet zasługiwał na
taką dziewczynę jak Angela.
Pokazałem Emmettowi uniesiony kciuk pod ławką, tymczasem pani Goff wstała i przywitała
się z klasą.
No dobra, przyznaję – to było nawet zabawne, pomyślał Emmett.
Uśmiechnąłem się w duchu, zadowolony, że udało mi się popchnąć do przodu choć jedną
historię miłosną. Byłem pewien, że Ben zrealizuje swój plan, a Angela otrzyma ode mnie
anonimowy prezent. Tym samym mogłem uznać, że mój dług został spłacony.
Jaką głupotą cechowały się istoty ludzkie, skoro kilkanaście centymetrów wzrostu stało na
drodze ich szczęścia.
Sukces znacząco poprawił mi humor. Uśmiechnąłem się ponownie, usiadłem wygodnie na
krześle i nastawiłem się na dobrą rozrywkę. W końcu, jak Bella wspomniała w stołówce, nigdy
wcześniej nie widziałem jej w akcji na WF-ie.
Z gwaru myśli przetaczających się przez salę gimnastyczną z łatwością wyłowiłem umysł
Mike’a. W ciągu ostatnich kilku tygodni stał się moim (zbyt) dobrym znajomym. Westchnąłem i
z rezygnacją zacząłem go słuchać. Przynajmniej mogłem być pewien, że będzie zwracał uwagę
na Bellę.
Zdążyłem w samą porę – właśnie zaoferował się, że zostanie jej partnerem w grze w
badmintona. Ledwo zgłosił swoją propozycję, a jego umysł sprokurował inne rodzaje
partnerstwa z Bellą. Uśmiech zamarł mi na twarzy, zacisnąłem zęby i musiałem napomnieć
samego siebie, że zamordowanie Newtona nadal nie wchodzi w grę.
– Dzięki, Mike, ale pamiętaj, nie musisz tego robić.
– Spokojna głowa, będę się trzymał od ciebie z daleka.
Uśmiechnęła się do Mike’a, a przez głowę chłopaka przemknęły obrazy rozlicznych
wypadków, z których każdy wiązał się jakoś z Bellą.
 Początkowo Mike grał samodzielnie, Bella kręciła się z tyłu ich połowy kortu. Rakietkę
trzymała bardzo ostrożnie, jak gdyby obawiała się, iż jeden gwałtowniejszy ruch, a ta eksploduje
jej w rękach. Chwilę później podszedł do nich trener Clapp i kazał Mike’owi włączyć Bellę do gry.
O kurczę, pomyślał Mike, gdy Bella ruszyła z westchnieniem do przodu, dzierżąc rakietkę pod
dziwnym kątem.
Jennifer Ford posłała lotkę prosto na Bellę, w jej myślach od razu pojawiła się nuta wyższości.
Mike zobaczył, jak Bella rzuca się przed siebie, nieudolnie bierze zamach rakietą, więc szybko
podbiegł, by uratować podanie.
Przyglądałem się z niepokojem trajektorii, z jaką podążała jej rakietka: oczywiście uderzyła w
napiętą siatkę, odbiła się od niej, rąbnęła Bellę w czoło, a następnie rykoszetem plasnęła w rękę
Mike’a.
Au. Au. Cholera. Będzie siniak.
Bella trzymała się za czoło – z trudem wysiedziałem w miejscu, wiedząc, że stała jej się
krzywda. Co jednak mogłem zrobić, nawet gdybym znalazł się na sali gimnastycznej? Poza tym
obrażenie nie wydawało się poważne. Ostatecznie zostałem na swoim krześle i obserwowałem
rozwój sytuacji.
Trener wybuchnął śmiechem.
– Przykro mi, Newton – powiedział.
Ta dziewczyna to największy pechowiec, jakiego widziałem. Nie powinienem narażać innych
na jej niezdarność.
Odwrócił się plecami do Belli i celowo zajął się obserwacją innej rozgrywki, żeby Bella mogła
wrócić do podpierania ściany.
Cholera, myślał Mike, rozmasowując sobie rękę.
– Nic ci nie jest? – zwrócił się do Belli.
– Nie. A tobie? – zapytała zawstydzona.
– Przeżyję.
Nie chcę wyjść na beksę, ale – kurde – jak to boli!
Mike wykonał okrężny ruch ramieniem i skrzywił się wyraźnie.
– Ja będę stać tu, z tyłu – odparła Bella. Wydawała się bardziej zakłopotana niż obolała, być
może Mike przyjął na siebie główną siłę uderzenia. Miałem nadzieję, że tak właśnie było.
Najważniejsze, że Bella już nie grała. Stała z rakietą trzymaną za plecami i z wyrzutami sumienia
czytelnymi na twarzy... Musiałem ukryć śmiech za kaszlem.
Co tak cię bawi?, chciał wiedzieć Emmett.
– Później ci powiem – szepnąłem.
Bella nie odważyła się włączyć do gry, a trener ją ignorował i pozwalał Mike’owi grać w
pojedynkę.
 Pod koniec lekcji pani Goff zrobiła kartkówkę. Napisałem ją błyskawicznie, więc pozwoliła mi
wyjść wcześniej z lekcji. Idąc przez boisko, nasłuchiwałem bardzo uważnie myśli Mike’a, który
postanowił skonfrontować się z Bellą. Na mój temat.
Jessica przysięga, że oni ze sobą chodzą. Dlaczego. Dlaczego musiał wybrać akurat ją? Mike
nie rozumiał, jak było naprawdę – że to ona wybrała mnie.
– A więc?
– Co takiego?
– Ty i Cullen, hę? – odparł.
Ty i to dziwadło. Ale skoro liczy się dla ciebie tylko gość z kasą...
Aż zazgrzytałem zębami na to upokarzające założenie.
– Nic ci do tego – odparła Bella.
Broni się. A więc to prawda. Cholera.
– To mi się wcale nie podoba.
– Nie musi! – warknęła.
Dlaczego ona nie widzi, że to cyrkowa atrakcja? Wszyscy są takimi samymi dziwadłami. Jak
on się na nią gapi. Aż mnie dreszcze przechodzą.
– Patrzy na ciebie tak... tak... Jakbyś była czymś do jedzenia.
Aż się wzdrygnąłem na te słowa. Czekałem na jej odpowiedź.
Bella poczerwieniała jak burak, zacisnęła przy tym wargi, jak gdyby wstrzymywała oddech.
Nagle – zupełnie niespodziewanie – z jej ust wydostał się chichot.
A teraz się ze mnie nabija. Super.
Mike odwrócił się, posępny, i ruszył do szatni.
Oparłem się plecami o ścianę sali gimnastycznej i próbowałem się uspokoić.
Jak mogła wybuchnąć śmiechem, słysząc oskarżenia Mike’a – tak bardzo trafione, że
zacząłem się zamartwiać, iż mieszkańcy Forks mogą się już domyślać. Dlaczego miałaby wyśmiać
sugestię, że mógłbym ją zabić, skoro wiedziała, że to prawda?
Co z nią było nie tak?
Czy lubiła czarny humor? Nie pasowało mi to do jej charakteru, ale przecież nie miałem
pewności. A może moja idea idiotycznego anioła stróża miała pokrycie w rzeczywistości
przynajmniej w jednym punkcie: Bella nie była zdolna do odczuwania strachu. Odwaga to jedna
z opcji nazwania tej przypadłości. Inni mogli użyć określenia „głupota”, jednak ja doskonale
zdawałem sobie sprawę z jej inteligencji. Bez względu na przyczyny, czy to właśnie ta dziwna
nieustraszoność wiecznie wystawiała ją na niebezpieczeństwo? Być może zawsze będzie jej
potrzebna moja ochrona.
Na samą myśl dostałem skrzydeł.
Gdybym potrafił się kontrolować, gdybym przestał stanowić zagrożenie, może miałbym
prawo zostać w Forks i trzymać się blisko Belli.
 Chwilę później Bella wyszła z sali gimnastycznej. Miała sztywne ramiona i znów przygryzała
dolną wargę, co było znakiem zdenerwowania. Jednak gdy tylko jej wzrok padł na mnie,
rozluźniła się, a na jej twarzy zakwitł szeroki uśmiech. Dziwnie spokojna mina. Podeszła do mnie
bez wahania, zatrzymała się dopiero wtedy, gdy znalazła się tak blisko, że ciepło bijące od jej
ciała uderzyło we mnie wielką falą.
– Hej – szepnęła.
Szczęście, które poczułem w tym momencie, znów nie miało sobie równych.
– Cześć – odparłem, a ponieważ miałem doskonały nastrój, nie mogłem oprzeć się odrobinie
kpiny. – Jak tam WF?
Uśmiech zamarł jej na ustach.
– W porządku.
Kłamstwo nie było jej mocną stroną.
– Na pewno? – zapytałem, gotów drążyć temat. Byłem zaniepokojony jej urazem, chciałem
wiedzieć, czy czuje ból, ale myśli Mike’a Newtona zaatakowały mnie tak głośno, że wyrwały
mnie z zamyślenia.
Nienawidzę go. Oby umarł. Mam nadzieję, że zjedzie tym swoim wypasionym wozem w
przepaść. Dlaczego nie może zostawić jej w spokoju? Niech się trzyma takich samych dziwaków
jak on sam.
– O co chodzi? – zapytała Bella.
Skupiłem wzrok na jej twarzy. Spojrzała na odchodzącego Mike’a, a potem na mnie.
– Ten Newton działa mi na nerwy – odparłem.
Otworzyła szeroko usta, uśmiech znów zniknął jej z twarzy. Najwyraźniej zapomniała, że
prawdopodobnie przyglądałem się jej katastrofalnej ostatniej lekcji albo po prostu miała
nadzieję, że nie wykorzystałem swojego daru.
– Czytałeś w jego myślach?
– Jak twoja głowa?
– Jesteś niemożliwy! – wycedziła, po czym odwróciła się ode mnie i energicznie ruszyła w
kierunku szkolnego parkingu. Zaczerwieniła się, co było oznaką zakłopotania.
Dotrzymywałem jej kroku z nadzieją, że jej gniew prędko minie. Zwykle szybko mi wybaczała.
– Sama wspominałaś, że powinienem zobaczyć, jak ci idzie na WF-ie – wyjaśniłem. – Byłem
ciekawy.
Nie odpowiedziała, ale zmarszczyła mocno czoło.
Zatrzymała się gwałtownie na parkingu, gdy uświadomiła sobie, że droga do mojego auta jest
zablokowana przez tłum składający się głównie z uczniów płci męskiej.
Ciekawe, jaką prędkość udało im się rozwinąć.
Popatrz na tę skrzynię biegów SMG. Do tej pory oglądałem takie rozwiązania tylko na
zdjęciach.
Niezłe boczne maskownice!
 Też chciałbym mieć sześćdziesiąt tysięcy dolców na zbyciu...
Dlatego właśnie uważałem, że Rosalie powinna wykorzystywać swój wóz wyłącznie poza
miastem.
Meandrowałem pomiędzy rozżalonymi, pełnymi zazdrości chłopakami w kierunku własnego
auta. Po chwili wahania Bella podążyła w ślad za mną.
– Ostentacyjny – mruknąłem, gdy Bella wsiadła do środka.
– Co to w ogóle za auto? – zapytała.
– M3.
– Czyli?
– Bmw. – Przewróciłem oczami i skupiłem się na tym, by wycofać się tak, żeby nikogo przy
tym nie rozjechać. Musiałem popatrzeć prosto w oczy kilku chłopakom, którzy nie mieli
specjalnej ochoty zejść mi z drogi. Wystarczył ułamek sekundy, by ich przekonać do zmiany
zdania.
– Wciąż się gniewasz? – zapytałem ją. Już nie wydawała się taka spięta.
– Oczywiście – odparła krótko.
Westchnąłem. Może niepotrzebnie o to pytałem. Zawsze jednak mogłem spróbować to
naprawić.
– Wybaczysz mi, jeśli przeproszę?
– Może – odparła po chwili zastanowienia. – Pod warunkiem że będą to szczere przeprosiny. I
jeśli obiecasz, że to się nie powtórzy.
Nie zamierzałem kłamać, ale nie było mowy, żebym zgodził się na coś takiego.
Być może mógłbym zaproponować jej inne rozwiązanie.
– A co powiesz na to: przeproszę szczerze, a do tego pozwolę ci prowadzić w sobotę? – Aż się
wzdrygnąłem na samą myśl.
– Umowa stoi – odparła po namyśle.
Przyszła pora na przeprosiny... Nigdy wcześniej nie próbowałem „zamącić” Belli w głowie
celowo, uznałem jednak, że to jest właściwy moment. Ruszyłem spod szkoły, patrząc jej głęboko
w oczy. Nie miałem pojęcia, czy robię to tak, jak trzeba.
– Przepraszam zatem, że sprawiłem ci przykrość – odezwałem się swoim najbardziej
sugestywnym tonem.
Serce zabiło jej głośniej, rytm przerodził się w staccato. Otworzyła szeroko oczy. Wyglądała na
odurzoną.
Uśmiechnąłem się w duchu – najwyraźniej próba się powiodła. Oczywiście, ja też miałem
problem z oderwaniem się od jej spojrzenia, widać ona mąciła mi w głowie tak samo jak ja jej.
Dobrze, że znałem drogę na pamięć.
– A w sobotę rano stawię się pod twoim domem – dodałem.
Zamrugała gwałtownie i potrząsnęła głową.
 – Eee... Będę musiała tłumaczyć się przed Charliem, jeśli zobaczy na podjeździe jakieś volvo.
Jak ona mało o mnie wiedziała.
– Nie mam zamiaru przyjeżdżać samochodem.
– To jak... – zaczęła.
Przerwałem jej, ponieważ to pytanie wywołałoby lawinę kolejnych.
– Tym się nie kłopocz. Będę ja, auta nie będzie.
Przez chwilę wyglądała, jakby zamierzała cisnąć mnie w tej kwestii, ale ostatecznie zmieniła
zdanie.
– Czy już jest później? – zapytała, nawiązując do naszej niedokończonej rozmowy w stołówce.
Trzeba było odpowiedzieć na jej poprzednie pytanie. To wydawało się jeszcze gorsze.
– Sądzę, że tak – odparłem niechętnie.
Zaparkowałem przed jej domem, zastanawiając się, jak mam to wyjaśnić tak, żeby nie
podkreślać mojej natury bestii. Żeby jej nie przestraszyć. A może błędem było łagodzenie moich
mrocznych cech?
Czekała z takim samym uprzejmym zainteresowaniem jak wcześniej przy obiedzie. Gdyby nie
to, że czułem zdenerwowanie, jej niedorzeczny spokój z pewnością wzbudziłby moją wesołość.
– Nadal chcesz wiedzieć, dlaczego nie możesz zobaczyć, jak poluję? – zapytałem.
– Bardziej zaintrygowała mnie twoja reakcja na moją prośbę.
– Przestraszyłem cię? – zapytałem pewien, że zaprzeczy.
– Nie. – Cóż za oczywiste kłamstwo.
Próbowałem powstrzymać uśmiech, ale mi nie wyszło.
– Przepraszam, że cię przestraszyłem – powiedziałem i uśmiech zniknął mi z twarzy. – Sama
myśl, że mogłabyś się znaleźć w pobliżu... kiedy polujemy...
– Groziłoby mi niebezpieczeństwo?
Wizja jawiła się jako koszmar. Bella, taka krucha i bezbronna w ciemności, i ja, pozbawiony
samokontroli... Z trudem przegoniłem te majaki.
– Ogromne – odparłem.
– Bo...?
Wziąłem głęboki wdech, skupiając się na moment na palącym pragnieniu. To, że je czułem i
potrafiłem nad nim zapanować, stanowiło dowód, iż kontroluję sytuację. Och, gdyby tak już
było zawsze. Pragnąłem być bezpieczny dla Belli. Popatrzyłem ku chmurom zwiastującym dobrą
pogodę, choć tak naprawdę wcale ich nie widziałem w swoim zamyśleniu. Chciałem wierzyć, że
moja determinacja okazałaby się wystarczająca, gdybym polując, natrafił na zapach Belli.
– Kiedy polujemy... w pewnym sensie wyłączamy myślenie i dajemy się porwać zmysłom –
odparłem, zastanawiając się nad każdym słowem. – Zwłaszcza zmysłowi powonienia. Gdybym w
tym stanie wyczuł, że jesteś gdzieś w pobliżu...
 Pokręciłem głową, zrozpaczony na myśl, co wtedy by się wydarzyło – nie mogło się stać, ale
co by się stało.
Wsłuchałem się w łomot jej serca i odwróciłem się z niepokojem, by spojrzeć jej w oczy.
Wydawała się spokojna, spoglądała z wielką powagą. Usta lekko zacisnęła, zapewne w
obawie – tylko o co? O własne bezpieczeństwo? Czy istniał choćby cień szansy na to, iż wreszcie
zrozumiała grozę sytuacji? Nie spuszczałem z niej wzroku, próbując wyczytać cokolwiek
pewnego z jej twarzy.
Też na mnie spojrzała, jej oczy otworzyły się szeroko, źrenice rozszerzyły się, choć światło
przecież się nie zmieniło.
Mój oddech przyspieszył, nagle odniosłem wrażenie, że w cichym wnętrzu samochodu
słychać wyładowania tak samo, jak wcześniej w zaciemnionej sali biologicznej. Znowu przeszły
między nami iskry, a chęć dotknięcia jej przez moment stała się silniejsza niż moje pragnienie.
Dzięki tej elektryczności czułem się, jakbym znów miał puls. Jakbym był istotą ludzką. Niczego
tak bardzo nie pragnąłem, jak poczuć na swoich ustach ciepło jej warg. Przez chwilę walczyłem
rozpaczliwie, by znaleźć w sobie siłę i zdolność samokontroli, które pozwolą mi zbliżyć się do jej
twarzy.
Usłyszałem, jak Bella wciąga gwałtownie powietrze, i dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że
kiedy mój oddech przyspieszył, ona przestała w ogóle oddychać.
Zamknąłem oczy, by przerwać to, co się między nami działo.
Żadnych błędów.
Egzystencja Belli wiązała się z tysiącem delikatnych procesów chemicznych, które tak łatwo
było zaburzyć: rytmiczne rozszerzanie się płuc i napływ tlenu pozostawały kwestią życia i
śmierci. Trzepoczący rytm niewielkiego serca mógł zostać z łatwością przerwany przez jakiś
głupi wypadek albo... przeze mnie.
Nie wierzyłem, by ktokolwiek z mojej rodziny – może z wyjątkiem Emmetta – nie wykorzystał
szansy powrotu do ludzkiej skóry, gdyby tylko miał taką szansę. Każdy z nas natychmiast
oddałby swoją nieśmiertelność za ograniczone życie ludzkie. I ja, i Rosalie, i nawet Carlisle.
Bylibyśmy gotowi cierpieć przez lata, byle tylko stało się to możliwe.
Inne wampiry zwykle ceniły nieśmiertelność bardziej niż cokolwiek innego. Co więcej,
niektóre istoty ludzkie szukały tego daru w najmroczniejszych ze wszystkich miejsc.
Ale nie my. Nie moja rodzina. My oddalibyśmy wszystko, żeby znów stać się zwykłymi ludźmi.
Tylko że nikt dotąd, nawet Rosalie, nie czuł aż tak rozpaczliwie pragnienia powrotu do
ludzkiej postaci.
Otworzyłem oczy i wbiłem wzrok w mikroskopijne wgniecenia i rysy na przedniej szybie,
jakby to niedoskonałe szkło kryło w sobie odpowiedź na moje rozterki. Powietrze między nami
nadal było naelektryzowane, musiałem się skoncentrować, by utrzymać dłonie na kierownicy.
W prawej ręce czułem mrowienie w miejscach, które wcześniej dotykały Belli.
– Bello, powinnaś już iść do domu.
 Posłuchała od razu, bez słowa wysiadła z auta i zamknęła za sobą drzwi. Czyżby i ona czuła
wiszące nad głową niebezpieczeństwo?
Czy odejście bolało ją tak samo, jak mnie przyglądanie się, jak odchodzi? Jedyną pociechę
stanowił fakt, że miałem wkrótce znów ją zobaczyć. Szybciej niż ona mnie. Uśmiechnąłem się na
samą myśl, opuściłem szybę i przysunąłem się w jej stronę. Teraz, kiedy znalazła się na
zewnątrz, było mi łatwiej.
Odwróciła się.
Zawsze nurtowała ją ciekawość, choć przecież odpowiedziałem na większość z jej
niezliczonych pytań. Moja własna ciekawość nie została jednak zaspokojona, co uważałem za
niesprawiedliwość.
– Bello?
– Tak?
– Jutro moja kolej.
Zmarszczyła czoło.
– Kolej na co?
– Na zadawanie pytań.
Jutro, gdy znajdziemy się w bezpieczniejszym miejscu, w otoczeniu świadków, uzyskam
upragnione odpowiedzi. Uśmiechnąłem się na samą myśl i zaraz się odwróciłem, ponieważ Bella
nie wykazywała chęci odejścia. Choć znajdowała się już na zewnątrz, w powietrzu nadal
wyczuwałem drobne wyładowania elektryczne. Ja też miałem ochotę wysiąść i odprowadzić ją
do drzwi, traktując to jako wymówkę, by móc jeszcze chwilę pobyć w jej towarzystwie.
Żadnych więcej błędów.
Nacisnąłem pedał gazu i westchnąłem, gdy Bella zniknęła z tyłu. Miałem wrażenie, że zawsze
albo do niej biegnę, albo od niej uciekam, nigdy nie zatrzymuję się w tym pędzie. Będę musiał
znaleźć jakiś sposób na osadzenie się w miejscu, jeśli chciałbym kiedykolwiek osiągnąć spokój
ducha.

***
Mój dom wydawał się cichy i spokojny od zewnątrz, jednak ze środka dobiegała wrzawa –
zarówno realne głosy, jak i niesłyszalne dla innych myśli. Zostawiłem volvo w garażu, zerkając ze
smutkiem na ukochany samochód – nadal jeszcze nieskazitelny – po czym ruszyłem na
spotkanie z pięknym, acz rozjuszonym ogrem. Nie zdążyłem pokonać nawet niewielkiej
odległości między garażem a wejściem do domu, kiedy zostałem zaatakowany.
Rosalie wystrzeliła na zewnątrz, ledwo tylko usłyszała moje kroki. Stanęła u podnóża
schodów, obnażając zęby.
Zatrzymałem się dwadzieścia metrów od niej, w mojej postawie nie było jednak śladu agresji.
Wiedziałem, że zasłużyłem sobie na jej wściekłość.
– Tak mi przykro, Rose – odezwałem się, zanim zdołała zebrać myśli i przystąpić do ataku.
Przypuszczałem, że nic więcej nie uda mi się powiedzieć.
 Wyprostowała ramiona, wysunęła brodę do przodu.
Jak mogłeś być tak głupi?
Emmett zszedł powoli ze schodów i stanął za nią. Wiedziałem, że w razie, gdy Rosalie mnie
zaatakuje, on nas rozdzieli. Jednak nie dlatego, by mnie bronić – po to, by Rose nie
sprowokowała mnie do rewanżu.
– Przepraszam.
Ewidentnie zaskoczył ją brak sarkazmu w moim głosie oraz moja szybka kapitulacja. Była
jednak zbyt rozzłoszczona, żeby przyjąć przeprosiny.
I co, jesteś teraz zadowolony?
– Nie – odparłem, a bolesne tony w moim głosie to potwierdziły.
To dlaczego to zrobiłeś?? Po co jej powiedziałeś? Bo chciała?
Zarzuty nie były sformułowane zbyt ostro, jednak ton jej myśli wydawał się naszpikowany
kolcami. Poza tym twarz Belli w głowie Rose wyglądała jak karykatura twarzy, którą kochałem.
Nienawiść, jaką Rosalie czuła do mnie w tej chwili, była niczym w porównaniu z jej nienawiścią
do Belli. Rosalie chciała wierzyć, że jej nienawistne uczucie jest w pełni usprawiedliwione i
wynika wyłącznie z mojego haniebnego zachowania. Że Bella jest problemem tylko dlatego, że
stała się dla nas niebezpieczna – że za dużo wie.
Ja jednak wyraźnie dostrzegałem, jak bardzo osąd Rose jest uwarunkowany zazdrością o
Bellę. Już nawet nie chodziło o to, że Bella okazała się dla mnie bardziej atrakcyjna i pociągająca
niż ona sama. Zazdrość Rosalie zmieniła swój kierunek. Bella miała wszystko to, czego wampirka
pragnęła – była istotą ludzką, mogła decydować o swoim losie. Rose czuła wściekłość, że
śmiertelniczka ryzykuje tym wszystkim, że flirtuje z mroczną stroną losu, kiedy ma tyle innych
opcji do wyboru.
Rose byłaby nawet gotowa zamienić się na twarze z dziewczyną, którą uważała za brzydką,
gdyby w zamian mogła odzyskać swoje człowieczeństwo.
Co prawda Rose starała się nie myśleć o tym wszystkim, gdy czekała na moją odpowiedź,
jednak nie była w stanie całkowicie się odciąć od tych myśli.
– Dlaczego? – zapytała głośno, gdy milczałem. Nie chciała, żebym czytał w jej umyśle. –
Dlaczego jej powiedziałeś?
– Jestem zdumiony, że dałeś radę – powiedział Emmett, zanim otworzyłem usta. – Rzadko
kiedy się odzywasz, nawet przy nas. Gadanie nie jest twoim ulubionym zajęciem.
Emmett rozmyślał o tym, jak bardzo przypominałem w tym Rose. Oboje nienawidziliśmy
naszego życia i oboje nie lubiliśmy o nim rozmawiać. Emmett nie miał takich obiekcji. Jak by to
było czuć się tak jak on – mieć takie pragmatyczne podejście, wolne od wyrzutów sumienia? Tak
łatwo zaakceptować swój los i przejść nad nim do porządku dziennego?
Bylibyśmy z Rose szczęśliwsi, gdybyśmy potrafili pójść jego śladem. Widząc, jak bardzo
jesteśmy do siebie podobni, łatwiej mi było wybaczyć Rosalie nasączone jadem szpile, które
ciągle wbijała we mnie w myślach.
 – Nie mylisz się – zwróciłem się do Emmetta. – Wątpię, czy byłbym w stanie sam jej to
wyznać.
Emmett przechylił głowę w bok. Zza jego pleców, z domu, uderzyła mnie fala szoku, jaki stał
się udziałem reszty domowników. Tylko Alice pozostała niewzruszona.
– W takim razie jak się dowiedziała? – syknęła Rosalie.
– Tylko bez furii – poprosiłem, nie łudząc się, że mnie posłucha. Uniosła wysoko brwi.
– To nie było celowe pogwałcenie zasad. I pewnie powinnyśmy byli to przewidzieć.
– O czym ty mówisz?
– Bella zna prawnuka Ephraima Blacka.
Rosalie zamarła z zaskoczenia. Emmett także nie posiadał się ze zdumienia. Byli tak samo
nieprzygotowani na tę wiadomość, jak ja wcześniej.
W drzwiach stanął Carlisle, cała ta sytuacja stała się czymś więcej niż tylko kłótnią pomiędzy
mną a Rosalie.
– Edwardzie – zagaił.
– Powinniśmy byli się domyślić. Oczywiście, że starszyzna musiała uprzedzić młodsze
pokolenie, gdy tu wróciliśmy. A młodzi, rzecz jasna, nic sobie z tego nie robili, dla nich to tylko
śmiechu warta legenda. Ten chłopak, który odpowiedział Belli na jej pytania, nie wierzył w ani
jedno wypowiedziane przez siebie słowo.
Nie obawiałem się reakcji Carlisle’a, ponieważ wiedziałem, jaka będzie. Nasłuchiwałem
jednak myśli Jaspera.
– Masz rację – odparł Carlisle. – To naturalne, tak musiało się to potoczyć – dodał i westchnął.
– Pechowo, że potomek Ephraima trafił na tak wnikliwą słuchaczkę.
Jasper autentycznie wystraszył się słów Carlisle’a. Jednak jego myśli dotyczyły bardziej
ucieczki z Alice niż uciszenia Quileutów. Z kolei Alice przyglądała się jego wizjom przyszłości i
przygotowywała się do ich obalenia. Nie miała zamiaru ruszać się z Forks.
– To żaden pech – odparła Rosalie przez zaciśnięte zęby. – Edward jest winien temu, że ta
dziewczyna o nas wie.
– Prawda – zgodziłem się. – To moja wina. Bardzo przepraszam.
Przestań!, Rosalie zwróciła się do mnie w myślach. Dość tego kajania się. Przestań udawać
skruszonego.
– Nie udaję – odparłem. – Wiem, że ponoszę odpowiedzialność za całą tę sytuację. Wszystko
modelowo zepsułem.
– Alice powiedziała ci, że chciałam spalić twój samochód, prawda?
Uśmiechnąłem się – czy coś w tym rodzaju.
– Tak. Ale zasłużyłem sobie na to. Jeśli poczujesz się lepiej, możesz to zrobić.
Patrzyła na mnie przez dłuższą chwilę, myśląc o uskutecznieniu swojej groźby. Sprawdzając,
czy nie blefuję.
Wzruszyłem ramionami.
 – To tylko zabawka, Rose.
– Zmieniłeś się – wycedziła.
Skinąłem głową.
– Wiem.
Okręciła się na pięcie i ruszyła w stronę garażu. Ale to ona blefowała: skoro nie mogła mnie w
ten sposób zranić, nie było sensu wprowadzać zamiarów w czyn. Zresztą, z całej mojej rodziny
tylko ona kochała samochody tak jak ja. Moje auto było zbyt piękne, żeby demolować je bez
powodu.
Emmett spojrzał w ślad za nią.
– Rozumiem, że nie poznam szczegółów całej historii? – zapytał.
– Nie mam pojęcia, o czym mówisz – odparłem niewinnie. Przewrócił oczami i ruszył za Rose.
Popatrzyłem na Carlisle’a i bezgłośnie wypowiedziałem imię Jaspera.
Skinął głową.
Tak, domyślam się. Porozmawiam z nim.
W drzwiach ukazała się Alice.
– Jasper czeka na ciebie – powiedziała.
Carlisle uśmiechnął się do niej – dość cierpko. Co prawda przyzwyczailiśmy się do Alice na
tyle, na ile było to możliwe, jednak często nas zaskakiwała. Carlisle pogłaskał ją po krótkich
czarnych włosach.
Usiadłem na najwyższym stopniu, Alice przycupnęła obok mnie. Oboje nasłuchiwaliśmy
rozmowy na piętrze. Alice była spokojna, wiedziała dobrze, jak to się skończy. Pokazała mi wizję,
a wtedy i moje zdenerwowanie się rozpłynęło. Konflikt skończył się, zanim jeszcze się zaczął.
Jasper podziwiał Carlisle’a tak samo jak my wszyscy, i z radością stosował się do jego rad... jeśli
tylko nie uważał, że Alice grozi jakieś niebezpieczeństwo. Teraz lepiej rozumiałem jego
podejście. Zaskakujące, ile rzeczy mi umykało przed poznaniem Belli. Zmieniła mnie bardziej, niż
sądziłem, że jest to możliwe, a jednocześnie przecież pozostałem sobą.
 13 KOLEJNA KOMPLIKACJA

Gdy w nocy wróciłem do pokoju Belli, nie czułem o dziwo wyrzutów sumienia, choć wiedziałem,
że powinienem je czuć. Tymczasem miałem silne wrażenie, że to właściwy krok – jedyna słuszna
rzecz, jaką mogłem zrobić. Celowo przychodziłem do Belli, by pragnienie wypalało mi gardło tak
bardzo, jak tylko się da. Chciałem nauczyć się ignorować jej zapach. Wiedziałem, że to możliwe,
i zamierzałem zrobić wszystko, by ta przeszkoda już nie utrudniała nam kontaktu.
Łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić, ale i tak uważałem, że postępuję słusznie. Praktyka czyni
mistrza. Należało zaakceptować ból, pozwolić, żeby stanowił moją najsilniejszą reakcję. Żeby
pokonał element pragnienia.
Tej nocy w snach Belli nie było spokoju. Ja też nie potrafiłem siedzieć nieporuszony,
przyglądając się, jak kręci się nerwowo, słysząc, jak co chwilę szepcze moje imię. Fizyczne
przyciąganie, ta potężna chemia, którą czułem w przyciemnionej sali lekcyjnej, tu okazywała się
jeszcze silniejsza, w spowitym nocą pokoju Belli. Bella też chyba ją wyczuwała, choć nie była
świadoma mojej obecności.
Budziła się kilkakrotnie. Za pierwszym razem nawet nie otworzyła oczu, tylko nakryła głowę
poduszką i jęknęła. Miałem szczęście – dostałem szansę, na jaką sobie nie zasłużyłem, ponieważ
nie wykorzystałem jej i nie wyszedłem, co powinienem był zrobić. Usiadłem na podłodze w
najdalszym ciemnym kącie pokoju i ufałem, że jej ludzkie oko mnie nie zdoła zarejestrować.
I rzeczywiście tak było – nie zwróciła na mnie uwagi nawet, gdy wstała i poszła do łazienki,
nalać sobie wody do picia. Poruszała się z wyraźną złością, być może sfrustrowana nocnym
przebudzeniem.
Żałowałem, że nie mogę jej jakoś pomóc, jak wtedy, gdy otuliłem ją ciepłym kocem
znalezionym w szafie w korytarzu. Mogłem jedynie przyglądać się i płonąć z pragnienia,
całkowicie bezużyteczny. Poczułem ulgę, kiedy wreszcie zdołała usnąć.
Czerń nieba rozjaśniona do szarości zastała mnie w lesie. Wstrzymałem oddech – tym razem
nie chciałem, by umknął mi zapach Belli, nie chciałem, by czyste poranne powietrze złagodziło
piekący ból mojego gardła.
Słuchałem jej śniadaniowej pogawędki z Charliem – którego myśli znów nie były obleczone w
słowa. Byłem zafascynowany tym zjawiskiem – mogłem tylko domyślać się rozumowania
stojącego za wypowiadanymi przez niego słowami, niemal czuć jego intencje, które nigdy nie
przekładały się na pełne zdania tak jak myśli wszystkich innych osób. Żałowałem, że jego rodzice
już nie żyją – byłoby szalenie interesująco zbadać tę ewidentnie genetyczną cechę we
wcześniejszym pokoleniu.
 Jednak połączenie niezwerbalizowanych myśli oraz wypowiedzianych słów wystarczyło mi, by
odczytać jego nastrój tego dnia. Martwił się o córkę, i to w wielu aspektach. Czuł podobne
obawy jak ja w kwestii jej samodzielnego wyjazdu do Seattle, choć ja reagowałem tu bardziej
maniakalnie. Nie był tak doskonale jak ja poinformowany o wypadkach przytrafiających się Belli.
Nie miał pojęcia, ile razy w ciągu ostatnich tygodni umknęła śmierci.
Bella odpowiedziała mu w błyskotliwie wymijający sposób, co jednak tylko formalnie nie było
kłamstwem. Najwyraźniej nie zamierzała wspomnieć ani słowem o swojej zmianie planów. Oraz
o mnie.
Charlie martwił się także tym, że Bella nie wybiera się na sobotnie tańce. Czy w związku z tym
czuła się zawiedziona? Odrzucona? Czy chłopcy w szkole byli dla niej niemili? Nie znał
odpowiedzi na te wszystkie pytania, więc dręczyła go własna bezradność. Co prawda uznał, że
Bella nie wygląda na przygnębioną, jednak podejrzewał, że gdyby cokolwiek było nie tak, z
pewnością by to przed nim ukryła. Postanowił, że zadzwoni później do jej matki, żeby się
poradzić.
A przynajmniej wydawało mi się, że to wszystko sobie pomyślał. Mogłem coś źle zrozumieć.
Gdy Charlie zbierał się do wyjścia, pobiegłem do samochodu. Ledwo zniknął za zakrętem,
wyjechałem z ukrycia i stanąłem pod domem. Zauważyłem, jak w oknie pokoju Belli porusza się
firanka, chwilę później na schodach rozległ się dźwięk pospiesznych kroków.
Zostałem na miejscu, zamiast wysiąść i otworzyć jej drzwi do auta, jak zapewne powinienem
był zrobić. Doszedłem jednak do wniosku, że ważniejsza będzie obserwacja. Bella nigdy nie
zachowywała się tak, jak się tego spodziewałem, a musiałem zacząć przewidywać jej ruchy.
Próbować odczytać powody nią kierujące, dowiedzieć się, co robi zdana sama na siebie.
Zawahała się na moment przed samochodem, ale ostatecznie otworzyła drzwi i wsiadła.
Uśmiechała się lekko – chyba nieśmiało.
Tego dnia miała na sobie golf w kolorze kawy. Nie był obcisły, ale na tyle dopasowany do
sylwetki, że nagle zatęskniłem za tamtym okropnym swetrem. Może brzydki, ale przynajmniej
był bezpieczny.
Planowałem skupić się na jej reakcjach, ale nagle zostałem przytłoczony własnymi. Nie
miałem pojęcia, jakim cudem zachowuję taki spokój w obliczu wszystkiego, co wisiało nam nad
głowami, jednak obecność Belli była jak lekarstwo na ból i wszelki niepokój.
Wziąłem głęboki wdech przez nos – no dobrze, nie na każdy ból – i się uśmiechnąłem.
– Cześć – przywitałem się. – Jak się miewasz?
Na jej twarzy widać było oznaki świadczące o niespokojnej nocy. Półprzezroczysta skóra nie
pozwalała niczego ukryć, ja jednak wiedziałem, że Bella nie będzie narzekać.
– Dobrze, dziękuję – odparła z uśmiechem.
– Wyglądasz na zmęczoną.
Pochyliła głowę, potrząsając włosami w geście, który wydawał się machinalny. A który
zasłonił jej lewy policzek.
– Nie mogłam spać – przyznała.
 – Ja też nie. – Parsknąłem śmiechem.
Roześmiała się, a ja chłonąłem dźwięk jej szczęścia.
– Pewnie masz rację – odparła. – Zapewne i tak spałam nieco dłużej od ciebie.
– Założę się, że tak właśnie było.
Zerknęła na mnie zza kurtyny włosów, a jej oczy rozbłysnęły w sposób, który już
rozpoznawałem. To było zainteresowanie.
– I co porabiałeś ubiegłej nocy?
Zaśmiałem się cicho, zadowolony, że mam wymówkę i nie muszę kłamać.
– O, nie, nie. Dzisiaj to ja zadaję pytania.
Zmarszczyła czoło.
– Rzeczywiście. W takim razie, co chciałbyś wiedzieć? – zapytała nieco sceptycznie, jakby nie
mogła uwierzyć, że mogę się naprawdę interesować tym, co ma do powiedzenia. Nawet nie
podejrzewała, jak bardzo byłem zaintrygowany.
O tylu sprawach nie miałem pojęcia. Postanowiłem, że zacznę powoli, od początku.
– Jaki jest twój ulubiony kolor?
Przewróciła oczami, nadal powątpiewając w moje zainteresowanie.
– To się zmienia z dnia na dzień.
– A jak jest dzisiaj?
Zamyśliła się na moment.
– Chyba brązowy.
– Brązowy? – zapytałem sarkastycznie, bo taki sam sarkazm wychwyciłem w jej głosie.
– Czemu nie? – Nagle przeszła do defensywy. Być może mogłem to przewidzieć, w końcu
nigdy nie lubiła być osądzana. – To taki ciepły kolor. Tu w Forks bardzo mi go brakuje. Wszystko,
co powinno być brązowe – pnie drzew, skały, ziemia – jest pokryte takim zielonym wilgotnym
nalotem!
Ton jej głosu przypomniał mi jej narzekanie przez sen którejś nocy. Czy kiedy mówiła „zbyt
zielone”, to właśnie miała na myśli? Patrzyłem na nią, dochodząc do wniosku, że ma absolutną
rację. Tonąc w jej cudnych oczach, uświadomiłem sobie, że brąz to także mój ulubiony kolor.
Nie byłem w stanie wyobrazić sobie piękniejszej barwy.
– Masz rację – powiedziałem. – Brąz jest ciepły.
Zarumieniła się i nieświadomie zasłoniła się jeszcze bardziej włosami. Ostrożnie,
przygotowując się psychicznie na to, że może zareagować w nieprzewidywalny sposób,
odsunąłem jej włosy tak, by dobrze widzieć jej twarz. Jedyną jej reakcją było nagłe
przyspieszenie pulsu.
Wjechałem na parking i zatrzymałem się obok dotychczasowego miejsca, które aktualnie
zabrała mi Rosalie.
 – Jaką płytę masz teraz w odtwarzaczu? – zapytałem, wyjmując kluczyk ze stacyjki. Nie
ufałem sobie na tyle, żeby podejść do niej blisko, gdy spała, i przejrzeć jej kolekcję CD. Nie
dawało mi spokoju, że nie znam jej upodobań muzycznych.
Przechyliła głowę w bok, jakby próbowała sobie przypomnieć.
– „Hybrid Theory” Linkin Park.
Tego się nie spodziewałem.
Wyjąłem identyczną płytę ze schowka, zastanawiając się, ile ten album dla niej znaczy. Raczej
nie pasował do żadnego znanego mi nastroju Belli, ale przecież jeszcze tylu rzeczy o niej nie
wiedziałem.
– To zamiast Debussy’ego? – zdziwiłem się.
Popatrzyła na okładkę, nie potrafiłem niczego wyczytać z jej miny.
– Którą piosenkę lubisz najbardziej?
– Eee... – Nadal gapiła się na okładkę płyty. – Chyba „With You”.
Szybko przypomniałem sobie tekst tego kawałka.
– Dlaczego akurat ta?
Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.
– Nie wiem.
No cóż, niczego mi to nie wyjaśniło.
– Twój ulubiony film?
Pomyślała przez krótką chwilę.
– Nie jestem pewna, czy uda mi się wybrać tylko jeden.
– W takim razie kilka.
Skinęła głową i wysiadając, zaczęła wyliczać:
– Zdecydowanie „Duma i uprzedzenie”, wersja sześciogodzinna z Colinem Firthem. Oraz...
„Monty Python i Święty Graal”. To jeszcze nie wszystko, ale... Mam pustkę w głowie.
– Powiedz mi koniecznie, kiedy sobie przypomnisz, co jeszcze – poprosiłem, gdy ruszyliśmy w
stronę sali do angielskiego. – A jaki jest twój ulubiony zapach?
– Lawenda. Albo może... czyste pranie. – Patrzyła prosto przed siebie, ale nagle, na ułamek
sekundy, jej wzrok powędrował ku mnie i na policzki wstąpił jej blady rumieniec.
– Coś jeszcze? – zapytałem, zastanawiając się, co oznaczało to spojrzenie.
– Nie, tylko te dwa.
Nie byłem pewien, dlaczego unika odpowiedzi na tak proste pytanie.
– Jakie słodycze lubisz najbardziej?
Tutaj nie miała żadnych wątpliwości.
– Czarną lukrecję i kwaśne żelki.
Uśmiechnąłem się w odpowiedzi na jej entuzjazm.
 Doszliśmy do klasy, ale Bella zawahała się pod drzwiami. Mnie też się nie spieszyło do
rozstania.
– Gdzie najbardziej chciałabyś pojechać? – Zakładałem, że nie będzie to Comic Con.
Zmrużyła oczy i przechyliła głowę w bok. Za drzwiami pan Mason odchrząknął, żeby zwrócić
na siebie uwagę klasy. Jeszcze moment i Bella będzie spóźniona.
– Zastanów się, odpowiesz mi w stołówce – zasugerowałem.
Uśmiechnęła się szeroko i sięgnęła do klamki, ale jeszcze się do mnie odwróciła. Uśmiech
zamarł jej na twarzy, na czole pojawiła się bruzda.
Mogłem zapytać, o czym myśli, ale to zabrałoby czas i zapewne groziłoby jej
nieprzyjemnościami na lekcji. Poza tym sądziłem, że wiem. A przynajmniej wiedziałem, co ja
czuję, świadomy, że za chwilę rozdzielą nas drzwi.
Zmusiłem się, by uśmiechnąć się zachęcająco. Bella wpadła do klasy w tej samej chwili, w
której nauczyciel rozpoczął zajęcia.
Ruszyłem szybko na swoją lekcję, wiedząc, że spędzę ten dzień, ignorując cały otaczający
mnie świat. Byłem rozczarowany, ponieważ na porannych lekcjach nikt nie odezwał się do Belli,
więc nie dowiedziałem się niczego nowego. Widziałem jedynie przelotne obrazy Dziewczyny z
roztargnieniem wpatrzonej w przestrzeń. Czas wlókł się niemiłosiernie, gdy czekałem, aż będę
mógł znów ujrzeć ją własnymi oczami.
Gdy wyszła z trygonometrii, czekałem na nią pod salą. Inni uczniowie gapili się na nas, snując
domysły, ale Bella przybiegła do mnie z uśmiechem, zupełnie na nich nie zważając.
– „Piękna i Bestia” – oznajmiła. – A także „Imperium kontratakuje”. Wiem, że wszyscy to
lubią, ale... – Wzruszyła ramionami.
– Nie bez powodu – zapewniłem.
Ruszyliśmy obok siebie. Weszło mi już w krew skracanie kroku i pochylanie głowy, by się do
niej zbliżyć.
– Miałaś czas, żeby zastanowić się nad moim pytaniem o kierunek podróży?
– Tak... Wydaje mi się, że wybrałabym Wyspę Księcia Edwarda. No wiesz, z „Ani z Zielonego
Wzgórza”. Ale chciałabym także zobaczyć Nowy Jork. Nigdy nie byłam w wielkim mieście
rosnącym głównie wzwyż, tylko w miejscach, które rozrastają się wszerz, jak Los Angeles czy
Phoenix. Chciałabym spróbować zatrzymać taksówkę – powiedziała ze śmiechem. – A gdybym
mogła pojechać gdziekolwiek, wybrałabym Anglię. Żeby zobaczyć to wszystko, o czym czytałam.
To naprowadziło mnie na kolejną ścieżkę pytań, jednak zamierzałem nieco podrążyć temat,
zanim przejdę dalej.
– Opowiedz mi o swoich ulubionych miejscach, które odwiedziłaś.
– Hmm. Podobało mi się Santa Monica Pier. Moja mama uważa, że Monterey jest lepsze, ale
nigdy nie dotarłyśmy tak daleko na północ. Głównie mieszkałyśmy w Arizonie, nie miałyśmy
czasu na długie podróże, a mama nie chciała spędzać większości wolnych dni w samochodzie.
Odwiedzałyśmy miejsca, które podobno są nawiedzone: Jerome, the Domes, różne miasta
duchów. Oczywiście nigdy nie zobaczyłyśmy żadnej zjawy, mama twierdziła, że to przeze mnie.
Że jestem nastawiona sceptycznie i je wszystkie odstraszam. – Bella się zaśmiała. – Moja mama
lubi festiwale renesansowe, co roku jeździmy na festyn w Gold Canyon... To znaczy, w tym roku
przeszedł mi koło nosa. Kiedyś udało nam się zobaczyć mustangi nad Salt River. Po prostu super.
– Gdzie najdalej byłaś od domu? – zapytałem, czując lekki niepokój.
– Chyba tutaj, w Forks. W każdym razie to jest najdalej na północ od Phoenix. Najdalej na
wschód – Albuquerque, ale byłam wtedy mała i nic nie pamiętam. Na zachód to zapewne
będzie plaża w La Push.
Nagle zamilkła. Zastanawiałem się, czy myśli o swojej ostatniej wizycie w La Push i wszystkim,
o czym się tam dowiedziała. Stołówkowa kolejka nieco się przesunęła i Bella szybko nałożyła
sobie na tacę to, na co miała ochotę, nie czekając, aż znów kupię wszystkiego po trochu.
Natychmiast też za siebie zapłaciła.
– Nigdy nie byłaś za granicą? – dopytywałem, gdy dotarliśmy do naszego stolika. Oczywiście
był wolny, przeszło mi nawet przez głowę, że być może fakt, iż tu siedziałem, uczynił to miejsce
niedostępnym dla śmiertelników już do końca istnienia tej szkoły.
– Jeszcze nie – odparła pogodnie.
Mimo że miała zaledwie siedemnaście lat na eksplorowanie świata, i tak mnie to zaskoczyło.
A także wzbudziło we mnie poczucie winy. Bella widziała tak mało, doświadczyła zaledwie
mikroskopijnego ułamka tego, co świat miał do zaoferowania. W takiej sytuacji niemożliwe
chyba było, by tak naprawdę wiedziała, czego chce.
– „Szok przyszłości” – rzuciła, nadgryzając jabłko w zamyśleniu. Nie zauważyła mojej zmiany
nastroju. – Ten film był dobry. Widziałeś go?
– Tak. Mnie też się podobał.
– Jaki jest twój ulubiony film?
Pokręciłem głową z uśmiechem.
– To nie twoja kolej.
– Jestem taka nudna, już chyba ci się powoli kończą pytania, co?
– Dzisiaj jest mój dzień – przypomniałem jej. – I wcale nie jestem znudzony.
Wydęła wargi, jak gdyby nadal zamierzała podawać w wątpliwość moje zainteresowanie jej
osobą, ale ostatecznie obdarzyła mnie uśmiechem. Przypuszczałem, że wcale nie wierzy w moje
zapewnienia, tyle że uznała, iż powinna zachować się fair. To naprawdę był mój dzień na
zadawanie pytań.
– Opowiedz mi o książkach – poprosiłem.
– Nie zmusisz mnie do wybrania jednej ulubionej – zaoponowała dość gwałtownie.
– Nie zamierzam. Po prostu powiedz mi, cokolwiek przyjdzie ci na myśl.
– Od czego by tu zacząć? Eee... Może od „Małych kobietek”. Pierwsza poważna książka, jaką
przeczytałam. Wracam do niej chyba co roku. Wszystko Jane Austen, chociaż nie jestem wielką
fanką „Emmy”...
 O Austen wiedziałem, widziałem wszak, jak czytała na kocu sfatygowaną antologię jej dzieł.
Zastanawiał mnie jednak ten wyjątek.
– Dlaczego?
– Ponieważ jest taka zarozumiała.
Uśmiechnąłem się, a ona ciągnęła dalej, bez zachęty z mojej strony.
– „Jane Eyre”. Do tego też ciągle wracam. To dla mnie bohaterka doskonała. Wszystko sióstr
Brontë. Oczywiście „Zabić drozda”. Każdy tom „Opowieści z Narnii”, ale w szczególności „Podróż
Wędrowca do świtu”. „Przeminęło z wiatrem”. A także książki takich autorów, jak: Douglas
Adams, David Eddings, Orson Scott Card oraz Robin McKinley. Czy wspominałam już o L.M.
Montgomery?
– Nie, ale domyśliłem się tego z twoich marzeń podróżniczych.
Skinęła głową, sprawiała wrażenie, jakby biła się z myślami.
– Mam mówić dalej? Chyba za dużo wymieniam.
– Skądże – zapewniłem ją. – Chcę więcej.
– Pamiętaj, że kolejność jest przypadkowa – ostrzegła. – Moja mama miała stos wydań
kieszonkowych Zane’a Greya. Niektóre całkiem dobre. Szekspir, głównie komedie. –
Uśmiechnęła się. – Jak widzisz, zupełnie bez ładu i składu. – Eee... Wszystko Agathy Christie.
Seria ze smokami Anne McCaffrey... A skoro o smokach mowa, Jo Walton „Tooth and Claw”.
„Narzeczona księcia”, znacznie lepsza niż adaptacja filmowa... – Postukała palcem o wargi. – I
mnóstwo innych, ale żaden tytuł więcej nie przychodzi mi w tej chwili do głowy.
Bella wydawała się zestresowana tym faktem.
– Na razie wystarczy. – I tak więcej zdradziła w kwestii fikcji niż rzeczywistości, a ja byłem
zdumiony, że wymieniła autorkę, której nie znałem. Postanowiłem koniecznie przeczytać coś Jo
Walton.
Dostrzegałem w niej samej elementy jej ulubionych powieści – bohaterów, którzy
ukształtowali ją i jej świat. Widziałem w niej odrobinę Jane Eyre, ślady Scout Finch oraz Jo
March, trochę Elinor Dashwood i tyle samo Lucy Pevensie. Byłem pewien, że gdy poznam Bellę
lepiej, znajdę jeszcze więcej powiązań literackich.
To było dla mnie jak układanie puzzli – setki tysięcy elementów i żadnego obrazka na wzór.
Bardzo czasochłonne zajęcie, mnóstwo fałszywych tropów, ale kiedyś w końcu uda mi się
zobaczyć całość.
Bella wytrąciła mnie z zamyślenia.
– „Gdzieś w czasie”. Uwielbiam ten film. Nie mogę uwierzyć, że od razu go nie wymieniłam.
Niezbyt podobała mi się ta produkcja. Pomysł, że dwoje kochanków może być razem dopiero
w niebie, po śmierci, działał mi na nerwy. Dlatego szybko zmieniłem temat.
– Opowiedz mi o muzyce, której słuchasz.
Zamilkła, po czym nagle oblała się rumieńcem.
– Co się stało? – zapytałem.
 – Eee... Nie jestem zbytnio zorientowana w tym temacie. Płyta Linkin Park była prezentem od
Phila, który próbuje rozwijać mój gust muzyczny,
– A czego słuchałaś przed Philem?
Bella westchnęła i uniosła ręce w geście bezradności.
– Tego samego, co moja mama.
– Muzyki klasycznej?
– Czasami.
– A poza tym?
– Simon & Garfunkel. Neil Diamond. Joni Mitchell. John Denver. I tak dalej. Moja mama tak
samo jak ja – też słuchała tego, co jej matka. Podczas naszych podróży samochodem lubiła
wtórować wokaliście. – Bella uśmiechnęła się szeroko, a na policzku pojawił się asymetryczny
dołeczek. – Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o tym, co jest przerażające? – zapytała ze śmiechem.
– Dopóki nie usłyszysz mojej mamy próbującej wydobyć z siebie wysokie tony do ścieżki
dźwiękowej „Upiora w operze”, nie możesz powiedzieć, że zaznałeś prawdziwego strachu.
Śmiałem się wraz z nią, żałując, że nie mogę tego zobaczyć i usłyszeć. Wyobraziłem sobie
Bellę, jak jedzie autem krętą jasną drogą przez pustynię, a słońce wydobywa z jej włosów rudy
odcień. Niestety, nie miałem pojęcia, jak wygląda jej matka, nie znałem nawet marki
samochodu, więc mój obraz był nieprecyzyjny. Chciałem siedzieć wraz z Bellą w tym aucie,
słuchać, jak fałszują, przyglądać się, jak się uśmiecha do słońca.
– Ulubiony program telewizyjny?
– Rzadko cokolwiek oglądam.
Zastanawiałem się, czy te wymijające odpowiedzi nie są wynikiem jej lęku przed nadmiernym
wdawaniem się w szczegóły. Uznałem, że może parę lekkich pytań ją nieco rozluźni.
– Coca-cola czy pepsi?
– Dr Pepper.
– Smak lodów?
– Ciasteczkowe.
– Pizza?
– Z samym serem. Nudne, ale prawdziwe.
– Drużyna piłkarska?
– Eee... Następne, proszę.
– Koszykówka?
Wzruszyła ramionami.
– Niezbyt interesuję się sportem.
– Balet czy opera?
– Chyba balet. Nigdy nie byłam w operze.
 Tworzyłem tę listę nie tylko w celu poznania Belli i jej zrozumienia. Jednocześnie
dowiadywałem się, co może sprawić jej przyjemność. Poznawałem prezenty, którymi mógłbym
ją obdarować. Miejsca, do których mógłbym ją zabrać. Drobiazgi, ale i duże rzeczy. Arogancją
byłoby wyobrażać sobie, że mógłbym to wszystko zrealizować, ale i tak o tym marzyłem...
– Jaki jest twój ulubiony kamień szlachetny?
– Topaz – odparła zdecydowanie, ale nagle zmrużyła oczy i poczerwieniała.
Już wcześniej tak zareagowała, gdy pytałem ją o ulubiony zapach. Wtedy odpuściłem, jednak
teraz zamierzałem wymóc na niej odpowiedź. Byłem pewien, że niezaspokojona ciekawość
okaże się dla mnie prawdziwą torturą.
– Dlaczego to cię... zawstydza? – zapytałem. Nie wiedziałem, czy prawidłowo odczytałem jej
emocje.
Pokręciła zdecydowanie głową, gapiąc się na własne dłonie.
– To nic takiego.
– A jednak chciałbym zrozumieć.
Pokręciła ponownie głową, nadal nie podnosząc na mnie wzroku.
– Bello, proszę.
– Następne pytanie.
Poczułem, że muszę wiedzieć. Ogarnęła mnie frustracja.
– Powiedz – rzuciłem. Ostro. Od razu zrobiło mi się głupio.
Bella nie podniosła głowy. Zaczęła okręcać na palcu kosmyk włosów.
– To kolor twoich oczu dzisiaj – przyznała w końcu. – Gdybyś zadał mi to samo pytanie za dwa
tygodnie, zapewne powiedziałabym, że onyks.
Tak samo jak moim ulubionym kolorem był teraz czekoladowy brąz.
Zwiesiła ramiona, a ja nagle rozpoznałem ten jej odruch. Przypomniało mi się, jak wczoraj
Bella zawahała się przed odpowiedzią na moje pytanie o to, czy naprawdę sądzi, że zależy jej na
mnie bardziej niż mi na niej. Znów postawiłem ją w takiej samej sytuacji, znów zmusiłem do
tego, by potwierdziła swoje zainteresowanie moją osobą, a ja nie dałem jej w zamian takiego
zapewnienia.
Przeklinając własną ciekawość, wróciłem do pytań. Być może ewidentna fascynacja każdym
szczegółem jej osobowości przekona ją o mojej obsesji na jej punkcie.
– Jakie kwiaty lubisz?
– Eee... Dalie. Ze względu na wygląd. Bez i lawendę za zapach.
– Nie lubisz oglądać sportu, a grałaś kiedykolwiek w jakiejś drużynie?
– Tylko w szkole, kiedy zostałam do tego zmuszona.
– Mama nigdy cię nie zapisała na piłkę nożną?
Bella wzruszyła ramionami.
 – Mama wolała, żebym miała weekendy wolne na wszelki wypadek, gdybyśmy miały gdzieś
wyjechać na poszukiwanie przygód. Przez pewien czas należałam do harcerstwa, raz mama
zapisała mnie na zajęcia taneczne, ale to była pomyłka. – Bella uniosła brwi, jak gdyby rzucała
mi wyzwanie, żebym podał jej opinię w wątpliwość. – Uważała, że będzie wygodnie, bo zajęcia
odbywały się blisko domu i mogłam sama tam chodzić, ale żadna wygoda nie rekompensowała
katastrofy, jaką stanowiły dla mnie te lekcje.
– Katastrofy, naprawdę? – zapytałem sceptycznie.
– Gdybym miała numer telefonu do pani Kamenev, na pewno potwierdziłaby moją opowieść.
Bella podniosła nagle głowę. Dookoła nas uczniowie zbierali swoje rzeczy. Jakim cudem czas
minął tak szybko?
Wstała, a ja podniosłem się razem z nią. Kiedy zarzucała plecak na ramię, położyłem na tacy
resztki jej jedzenia. Wyciągnęła rękę, jakby chciała wydrzeć mi tackę.
– Ja to odniosę – powiedziałem.
Fuknęła, zirytowana. Nie lubiła, gdy ktoś się o nią troszczył.
Gdy szliśmy na biologię, nie byłem w stanie skupić się na pytaniach, na które nie otrzymałem
jeszcze odpowiedzi. Pamiętając doskonale poprzedni dzień, zastanawiałem się, czy za moment
też poczuję to samo pragnienie i te same iskry w powietrzu. I rzeczywiście, ledwo zgasło światło,
a wróciły te same przejmujące odczucia. Przesunąłem krzesło nieco dalej od Belli, ale to w
niczym mi nie pomogło.
Jakaś egoistyczna część mnie próbowała argumentować, że trzymanie Belli za rękę nie będzie
przecież przestępstwem. Sugerowała nawet, że to świetny sposób na sprawdzenie jej reakcji i
przygotowanie się na zostanie z Bellą sam na sam. Starałem się ignorować te podszepty i
pokusy.
Widziałem, że Bella ma ten sam problem. Pochyliła się do przodu, oparła brodę o
skrzyżowane ramiona, a jej palce zacisnęły się tak mocno na krawędzi ławki, że aż jej zbielały
kostki. Nawet na mnie nie spojrzała. Ani razu.
Tak wielu rzeczy o niej nie wiedziałem. Nie rozumiałem. I nie mogłem zapytać.
Moje ciało samoistnie przysuwało się w jej stronę. Z trudem wracałem na miejsce.
Gdy nauczyciel włączył oświetlenie, Bella westchnęła. Gdybym miał zgadywać,
powiedziałbym, że z ulgą. Dlaczego?
Odprowadziłem ją na kolejną lekcję, tocząc tę samą wewnętrzną walkę co poprzedniego dnia.
Bella zatrzymała się pod drzwiami i wbiła we mnie spojrzenie swoich głębokich oczu. Czy to
było oczekiwanie, czy raczej dezorientacja? Zaproszenie czy też ostrzeżenie? Co to mogło
oznaczać?
To po prostu pytanie, powiedziałem sobie. Moja ręka powędrowała w jej stronę bez udziału
mojej woli. Kolejne pytanie.
Przestałem oddychać. Moja dłoń pogłaskała jej policzek, od skroni do wąskiej szczęki. Tak jak
poprzedniego dnia skóra Belli rozgrzała się pod moim dotykiem, a jej puls przyspieszył.
Przechyliła nieznacznie głowę, poddając się mojej pieszczocie.
 A więc to była zupełnie inna odpowiedź.
Odszedłem pospiesznie, wiedząc, że znów igrałem z ogniem. Ręka mnie mrowiła tak jak
poprzednio, bezboleśnie, ale dokuczliwie.
Gdy wszedłem na hiszpański, Emmett już siedział w ławce. Ben Cheney także. Jednak nie
tylko oni zauważyli moje wejście. Słyszałem dookoła głosy ciekawości, imię Belli obok mojego,
przypuszczenia i domysły...
Jedyną istotą ludzką, która w ogóle nie myślała o Belli, był Ben. Na mój widok nieco się
najeżył, jednak bez wyraźnej wrogości. Rozmawiał już z Angelą i umówił się z nią na najbliższy
weekend. Przyjęła jego zaproszenie z radością, więc nadal był w euforii. Co prawda nie ufał
moim intencjom, jednak był świadomy, że to pośrednio dzięki mnie jest taki szczęśliwy. Uznał,
że dopóki będę trzymał się od Angeli z daleka, nie stanowię zagrożenia. W jego myślach
znalazłem nawet cień wdzięczności, choć oczywiście nie mógł wiedzieć, że działałem celowo, by
mu pomóc. Wydawał się bystrym chłopakiem – urósł od razu w moich oczach.
Bella miała WF, ale tak samo jak poprzedniego dnia nie brała czynnego udziału w zajęciach.
Za każdym razem, gdy Mike Newton na nią spoglądał, ona patrzyła w inną stronę, zatopiona w
myślach. Mike domyślał się, że zagadywanie Belli nie będzie dobrym pomysłem.
Pewnie nigdy nie miałem u niej szans, pomyślał – częściowo z rezygnacją, częściowo ze
smutkiem. Jak to się w ogóle zaczęło? Niby nic, i nagle są razem. Pewnie kiedy Cullen czegoś
chce, od razu się do tego zabiera. Obrazy, które pojawiły się w jego głowie – wizje tego, do
czego się zabrałem, urągały mojej godności, więc przestałem go słuchać.
Nie podobało mi się podejście tego chłopaka: zupełnie jakby Bella była pozbawiona wolnej
woli. Przecież to ona o wszystkim decydowała, czyż nie? Gdyby tylko powiedziała, że mam
zostawić ją w spokoju, odwróciłbym się i odszedł. Ale ona chciała, bym został. Wtedy i teraz.
Moje myśli wróciły na hiszpański i automatycznie poszybowały ku najbardziej znajomemu
umysłowi. Jednak byłem tak skołowany Bellą, że przez chwilę nie docierało do mnie, co słyszę.
A kiedy wreszcie dotarło, zgrzytałem zębami tak mocno, że usłyszeli to nawet uczniowie
siedzący w pobliżu. Jeden chłopak zaczął się rozglądać w poszukiwaniu źródła dźwięku.
Ups, pomyślał Emmett. Zacisnąłem dłonie w pięści i skupiłem się na tym, by nie zerwać się z
miejsca. Sorry, naprawdę starałem się o tym nie myśleć.
Zerknąłem na zegar. Piętnaście minut, zanim będę mógł rozkwasić mu nos.
Nie miałem złych intencji. Słuchaj, przecież stanąłem po twojej stronie, no nie? Poza tym
Jasper i Rosalie zachowują się idiotycznie, zakładając się o coś, co wykluczyły wizje Alice. To
będzie najłatwiejszy zakład mojego życia.
Zakład o najbliższy weekend. O to, czy Bella zginie, czy przeżyje.
Czternaście i pół minuty.
Emmett zaczął się wiercić nerwowo na krześle, świadomy, co oznacza mój bezruch.
Wyluzuj, Ed. Wiesz, że to nie było na poważnie. Poza tym nie chodzi nawet o dziewczynę.
Lepiej ode mnie zdajesz sobie sprawę, co się dzieje z Rose. Pewnie chodzi o coś, co zaszło między
wami. Rosalie jest wściekła i za żadne skarby nie przyzna się, że cię wspiera.
 Emmett zawsze wierzył w Rosalie i chociaż ja przeciwnie – nigdy w nią nie wierzyłem –
sądziłem, że tym razem Em ma rację. Rosalie z radością przyjęłaby informację o mojej porażce.
Uważałaby też, że Bella dokonała wyjątkowo nierozważnych wyborów, a śmierć jest ich
nieuchronną konsekwencją. I chociaż Belli by już nie było, ona i tak czułaby zazdrość.
A Jazz – sam wiesz. Ma dosyć bycia najsłabszym ogniwem. Jesteś trochę zbyt idealny z tą
swoją samokontrolą i to bywa wkurzające. Carlisle to zupełnie inna para kaloszy. Ty – przyznaj –
jesteś zbyt zadowolony z siebie.
Trzynaście minut.
Emmettowi i Jasperowi cała ta sytuacja przypominała ruchome piaski, w które sam się
wpakowałem. Może mi się uda, a może nie – dla nich to będzie kolejna anegdota do
opowiadania. Bella w tym wszystkim zupełnie się nie liczyła, jej życie było jedynie żetonem w
ruletce.
Nie bierz tego do siebie.
Jak mogłem nie brać? Dwanaście i pół minuty.
Chcesz, żebym się wycofał z zakładu? Zrobię to.
Westchnąłem i rozluźniłem spięte ciało.
Jaki był sens w zatracaniu się w gniewie? Jak mogłem winić ich za to, że nie potrafią tego
zrozumieć? Przecież nie mogli tego rozumieć.
To wszystko było bezsensowne. Denerwujące, owszem, ale... Czy ja zachowywałbym się
inaczej, gdyby to nie moje życie zostało wywrócone do góry nogami? Gdyby nie chodziło o
Bellę?
Tak czy inaczej, nie miałem czasu na walkę z Emmettem. Zamierzałem czekać na Bellę pod
salą gimnastyczną – było jeszcze tyle elementów układanki, które musiałem odkryć.
Usłyszałem ulgę Emmetta, gdy wybiegałem z klasy przy pierwszym dzwonku.
Kiedy Bella wyszła z sali gimnastycznej, obdarzyła mnie szerokim uśmiechem. Ogarnęła mnie
ta sama ulga co rano w samochodzie – jakimś cudem ciężar wątpliwości i udręki spadł mi z
serca. Wiedziałem oczywiście, że nadal istnieją, jednak w obecności Belli nie czułem ich tak
dotkliwie.
– Opowiedz mi o swoim domu – poprosiłem, gdy wyszliśmy na zewnątrz. – Za czym
najbardziej tęsknisz?
– Eee... o domu? O Phoenix? Czy masz na myśli tutejszy?
– Oba.
Spojrzała na mnie pytająco, jakby podejrzewała, że brakuje mi piątej klepki.
– Proszę – nalegałem.
Otworzyłem jej drzwi, wsiadła, unosząc jedną brew. Nadal powątpiewała w moje zdrowie
psychiczne.
Jednak kiedy usiadła, kiedy znów zostaliśmy sami, wyraźnie się rozluźniła.
– Byłeś kiedyś w Phoenix?
 Uśmiechnąłem się.
– Nie.
– Oczywiście. Słońce. – Zamyśliła się na chwilę. – Czy słońce jest dla ciebie jakimś
problemem?
– Tak.
Nawet nie chciałem jej tego wyjaśniać, musiała to zobaczyć na własne oczy, żeby zrozumieć.
Zresztą, Phoenix znajdowało się nieco za blisko terenów zajmowanych przez agresywne
południowe klany, ale także i w tej kwestii wolałem nie wdawać się w szczegóły.
Bella czekała, zastanawiając się, czy powiem cokolwiek więcej.
– Opowiedz mi o tym miejscu, którego nigdy nie widziałem – zasugerowałem.
– Miasto jest w zasadzie płaskie, większość budynków ma jedno, dwa piętra – odparła po
namyśle. – W centrum stoi parę nowiutkich wieżowców, ale to daleko od miejsca, w którym
mieszkałam. Samo miasto jest ogromne. Można jeździć po dzielnicach podmiejskich od rana do
nocy. Mnóstwo stiuku, płytek i żwiru. Nie jest tam tak miękko jak tu, wszystko wydaje się
twarde i kolczaste.
– Ale podoba ci się?
Skinęła głową.
– Tak. Ogrom... przestrzeni. Całe niebo. To, co nazywamy górami, to w rzeczywistości pagórki.
Oczywiście twarde i kolczaste. Ale dolina wygląda jak duża płytka misa i ma się wrażenie, że jest
nieustannie wypełniona słońcem. – Bella zobrazowała kształt miasta za pomocą dłoni. –
Tamtejsza roślinność przypomina nowoczesną sztukę – mnóstwo ostrych kątów i prostych
krawędzi. I kolców. – Uśmiechnęła się szeroko. – Ale też nie zabiera przestrzeni. Nawet jeśli
mają liście, to są one rzadkie i cienkie. Nic tam się nie schowa i nic nie ochroni przed słońcem.
Zatrzymałem samochód pod jej domem.
– Od czasu do czasu pada – uzupełniła swoją opowieść. – Ale deszcz jest tam zupełnie inny.
Bardziej ekscytujący. Grzmoty, błyskawice i krótkie ulewy, a nie ciągła mżawka jak tutaj. I ładniej
pachnie. Kreozotem.
Znałem te wiecznie zielone pustynne krzewy, o których wspominała. Widziałem je przez okno
samochodu, gdy przejeżdżałem przez Południową Karolinę. Oczywiście w nocy. Nie wyglądały
zbyt spektakularnie.
– Nigdy nie poznałem tego zapachu – wyznałem.
– Pachną tylko w deszczu.
– Jaki to zapach?
Zamyśliła się.
– Jednocześnie słodki i gorzki. Przypomina trochę żywicę, a trochę syrop na kaszel. Nie, to
zabrzmiało nieciekawie. Pachnie świeżością, jak czysta pustynia. – Zaśmiała się. – To ci chyba
niewiele mówi, prawda?
– Wręcz przeciwnie. Co jeszcze straciłem, nie odwiedzając nigdy Arizony?
 – Saguaro, ale pewnie widziałeś zdjęcia.
Potwierdziłem skinieniem głowy.
– Na żywo są większe, niż można się tego spodziewać. Ci, którzy oglądają je po raz pierwszy,
nie kryją zaskoczenia. Mieszkałeś kiedykolwiek w miejscu, gdzie żyją cykady?
– Tak – odparłem ze śmiechem. – Przez pewien czas w Nowym Orleanie.
– W takim razie wiesz, o co chodzi. Podczas ubiegłorocznych wakacji pracowałam w szkółce
roślinnej. Te ich dźwięki – jakby ktoś przejeżdżał gwoździem po szkolnej tablicy. Myślałam, że
oszaleję.
– Co jeszcze?
– Hmm. Barwy są inne. Góry – czy wzgórza, jak wolisz – mają w większości pochodzenie
wulkaniczne, więc są różowe. Na tyle ciemne, że wchłaniają mnóstwo ciepła od słońca. Tak
samo jak asfalt. Latem nigdy się nie schładza, smażenie jajka na drodze wcale nie jest miejską
legendą. Ale mamy też sporo zieleni, głównie pola golfowe. Niektórzy ludzie hodują trawniki, co
uważam za idiotyzm. W każdym razie Arizona to cudowne kontrasty kolorystyczne.
– Gdzie najbardziej lubiłaś spędzać czas?
– W bibliotece. – Zaśmiała się. – Jeśli jeszcze nie ujawniłam się jako wielki nerd, to teraz jest
ten moment. Chyba przeczytałam każdą powieść dostępną w naszej małej filii. Pierwsze, co
zrobiłam po odebraniu prawka, to rundka do największej biblioteki w centrum. Mogłabym tam
zamieszkać.
– A inne miejsca?
– Latem bywałyśmy na basenie w Cactus Park. Mama zapisała mnie na lekcje pływania, zanim
jeszcze nauczyłam się chodzić. Ciągle słyszała w wiadomościach o jakimś małym dziecku, które
się utopiło, i bardzo się tym stresowała. Zimą jeździłyśmy do Roadrunner Park. Nie jest wielki,
ale za to znajduje się tam małe jezioro. Puszczałyśmy na nim łódki z papieru. Nic ekscytującego,
ale mówiłam, że moje życie jest...
– Moim zdaniem brzmi cudownie. Niewiele pamiętam ze swojego dzieciństwa.
Uśmiech zamarł jej na twarzy, na czole pojawiła się bruzda.
– To musi być trudne. I dziwne.
Tym razem to ja wzruszyłem ramionami.
– Jestem do tego przyzwyczajony. Nie ma się czym przejmować.
Zamilkła na dłuższą chwilę, rozmyślając nad moimi słowami.
Odczekałem tyle, ile byłem w stanie wytrzymać, po czym zapytałem:
– O czym myślisz?
Jej uśmiech wydawał się przygaszony.
– Mam mnóstwo pytań. Ale wiem, że...
Dokończyliśmy to zdanie równocześnie:
– ...dzisiaj jest mój dzień.
 – ...dzisiaj jest twój dzień.
Nasz śmiech też był zsynchronizowany, a ja od razu pomyślałem, jak zaskakująco łatwo
przychodzi mi przebywanie z Bellą tak jak teraz. Wystarczająco blisko. Z poczuciem, że
niebezpieczeństwo znajduje się daleko. Bawiłem się tak dobrze, że niemal nie zwracałem uwagi
na ból w przełyku, choć wcale nie wydawał się tępy, stłumiony. Po prostu nie był tak
interesujący jak Bella.
– Przekonałam cię już, że Phoenix jest super? – przerwała ciszę.
– Być może potrzebuję jeszcze odrobiny perswazji – odparłem.
– Rośnie tam taki gatunek akacji – nie wiem, jak się nazywa. Wygląda jak wszystkie inne,
półżywe, kolczaste drzewo. – Jej mina przybrała teraz tęskny wyraz. – Ale wiosną pojawiają się
na nim żółte puszyste kwiaty, które przypominają pompony. – Kciukiem i palcem wskazującym
pokazała rozmiar kwiatostanu. – Pachną... obłędnie. Niepowtarzalnie. Delikatnie, subtelnie –
aromat pojawia się nagle, niesiony wiatrem, i tak samo szybko znika. Powinnam zaliczyć go do
swoich ulubionych zapachów. Ktoś powinien zrobić taką świeczkę.
Zamilkła na moment dla nabrania powietrza.
– Zachody słońca są niesamowite – zmieniła gwałtownie temat. – Poważnie, te tutaj im nie
dorównują. Nawet w środku dnia niebo przyćmiewa inne widoki. Ale to błękit inny niż ten w
Forks, o ile w Forks w ogóle widać jakiś błękit. Niebo nad Arizoną jest bledsze, niekiedy prawie
zupełnie białe. I jest go o wiele więcej. Po prostu widać je wszędzie. – Podkreśliła swoje słowa,
zataczając ręką łuk nad głową. – Wystarczy odjechać kawałek od świateł miasta i można ujrzeć
miliony gwiazd. – Uśmiechnęła się tęsknie. – Powinieneś zobaczyć to którejś nocy.
– Piękny widok dla ciebie.
– Tak. Choć zapewne nie dla każdego. – Zamilkła, zamyślona, ale ponieważ widziałem, że chce
powiedzieć coś jeszcze, nie ponaglałem jej.
– Podoba mi się... tamtejszy minimalizm – stwierdziła. – To takie szczere miejsce, niczego nie
ukrywa.
Od razu przyszło mi do głowy wszystko, co tutaj, w naszej okolicy, tkwiło w ukryciu, i
zacząłem się zastanawiać, czy jest tego świadoma – tej niewidocznej ciemności, która nas
otacza. Jednak Bella patrzyła na mnie zwyczajnie, bez wyrzutów.
Nie dodała nic więcej, a po tym, jak spuściła brodę, poznałem, że chyba znów uznała, iż mówi
za dużo.
– Pewnie bardzo tęsknisz za Phoenix. – Zachęciłem ją do kontynuowania opowieści.
Nie zachmurzyła się tak, jak się spodziewałem.
– Początkowo owszem, tęskniłam.
– A teraz?
– Chyba się przyzwyczaiłam do tego miejsca. – Uśmiechnęła się tak, jakby wcale nie
przygnębiały jej tutejsze lasy i deszcze.
– Opowiedz mi o swoim domu w Phoenix.
 Wzruszyła ramionami.
– Nic nadzwyczajnego. Stiuk i płytki, jak wspominałam wcześniej. Jednopiętrowy domek, trzy
sypialnie, dwie łazienki. Najbardziej brakuje mi własnej łazienki, stresuje mnie dzielenie jej z
Charliem. Na zewnątrz żwir i kaktusy. Wnętrze to wystrój z lat siedemdziesiątych – drewniane
boazerie, linoleum, puchaty dywan, blaty z laminatu w kolorze musztardowym, i tak dalej. Moja
mama nie jest fanką remontów. Twierdzi, że stare meble mają charakter.
– A twój pokój? Jak wygląda?
Widząc wyraz jej twarzy, zacząłem się zastanawiać, czy bezwiednie powiedziałem jakiś żart.
– Teraz czy kiedy tam mieszkałam?
– Teraz.
– Pewnie został przekształcony w pokój do jogi czy coś w tym stylu. Moje rzeczy są
wyniesione do garażu.
Zaskoczyła mnie.
– Co zrobisz, kiedy tam wrócisz?
Niespecjalnie się przejęła.
– Upchniemy z powrotem łóżko.
– Nie wspominałaś czasem o trzeciej sypialni?
– To pracownia mojej mamy. – Bella wybuchnęła beztroskim śmiechem. – Potrzeba byłoby
cudu, żeby zrobić tam miejsce do spania.
Sądziłem, że będzie planowała spędzać tyle czasu z matką, ile możliwe, jednak z jej
wypowiedzi wynikało, że pobyt w Phoenix jest dla niej kwestią przeszłości, a nie przyszłości.
Wywołało to we mnie poczucie ulgi, którego starałem się nie okazywać.
– Jak wyglądał twój pokój, kiedy tam mieszkałaś?
Lekki rumieniec.
– Eee... Głównie był w nim bałagan. Raczej nie jestem przesadnie zorganizowana.
– Opisz mi go.
Jej spojrzenie znów mówiło: „Chyba sobie żartujesz”, ale kiedy przekonała się, że nie ustąpię,
dała za wygraną. Opowieść ilustrowała gestami.
– To wąskie pomieszczenie. Pojedyncze łóżko przy jednej ścianie, toaletka pod oknem.
Pomiędzy nimi bardzo wąskie przejście. Miałam niedużą garderobę, co byłoby
superrozwiązaniem, gdybym tylko potrafiła w niej utrzymać porządek na tyle, by dało się tam
wejść. Mój pokój w Forks jest większy i bardziej uporządkowany, ale to dlatego, że jestem tu
krótko i jeszcze nie zdążyłam nabałaganić.
Zachowałem kamienną twarz, ukrywając fakt, że doskonale orientuję się w wyglądzie jej
tutejszego pokoju. Byłem jednak zaskoczony, że w Phoenix miała jeszcze bardziej zagraconą
sypialnię.
– Eee... – Spojrzała na mnie, by się przekonać, czy chcę słuchać dalej, więc skinąłem
zachęcająco głową. – Wiatrak pod sufitem jest zepsuty, działa tylko oświetlenie, wobec czego
miałam duży wentylator na toaletce. Latem hałasował jak tunel aerodynamiczny, ale to i tak
lepsze niż deszcz w Forks. Odgłosy tutejszej ulewy są nie do wytrzymania.
Na wspomnienie deszczu zerknąłem na niebo i zdumiało mnie, jakie jest już ciemne. W
towarzystwie Belli czas jakby się kurczył. Jak to możliwe, że za chwilę będziemy musieli się
rozstać?
Bella opacznie zrozumiała moje zamyślenie.
– Co to, koniec? – spytała z nadzieją w głosie.
– Do końca jeszcze daleko, ale twój ojciec zaraz będzie w domu.
– Charlie! – zawołała, jakby zupełnie zapomniała o jego istnieniu. – Która godzina? – zapytała,
zerkając na deskę rozdzielczą.
Popatrzyłem na chmury. Były gęste i zwarte, ale gdzieś za nimi musiało kryć się słońce.
– Zmierzcha – odparłem. Czas, kiedy wampiry wychodzą, by się bawić. Kiedy nie musimy się
obawiać, że jakiś wędrujący obłok zdradzi nasz największy sekret. Kiedy możemy cieszyć się
resztką światła na niebie, nie bojąc się zdemaskowania.
Gdy spojrzałem na Bellę, dostrzegłem malujące się w jej oczach pytanie. Najwyraźniej
wyczytała z mojego głosu więcej niż tylko słowo, które wypowiedziałem.
– To dla nas najbezpieczniejsza pora dnia – wyjaśniłem. – Najłatwiejsza. A jednocześnie i
najsmutniejsza... Kolejny dzień dobiega końca, nastaje noc. – Tysiące nocy. Zmusiłem się, by
nadać swojemu głosowi lżejszy ton. – Ciemność jest taka przewidywalna, prawda?
– Lubię noc – odparła. Jak zwykle w kontrze. – Gdyby nie ciemność, nigdy nie zobaczylibyśmy
gwiazd. Choć tu akurat chyba zbyt często ich się nie widuje – dodała, marszcząc czoło.
Uśmiechnąłem się na widok tej miny. A więc jeszcze nie do końca pogodziła się z pobytem w
Forks. Pomyślałem o gwiazdach w Phoenix, które opisywała, i zastanawiałem się, czy są
podobne do gwiazd widocznych z Alaski – jasnych, wyraźnych i tak bliskich. Chciałbym móc
zabrać ją tam dzisiaj, żeby mogła je porównać. No ale Bella prowadziła normalne życie, nie
mogłem tego zaburzać.
– Charlie będzie tu za parę minut – oznajmiłem. Słyszałem echo jego umysłu, znajdował się
jakieś półtora kilometra od nas, jechał powoli w kierunku domu. – Więc jeśli nie chcesz
powiedzieć mu, że sobotę spędzimy razem...
Rozumiałem, że istnieje wiele powodów, dla których Bella może nie chcieć, by jej ojciec
wiedział o naszym związku. Wolałbym jednak... Nie tylko dlatego, że potrzebowałem
dodatkowej zachęty do utrzymania Belli przy życiu, nie dlatego, że moim zdaniem zagrożenie
stojące przed moją rodziną mogło pomóc mi zapanować nad tkwiącym we mnie potworem. W
każdym razie wolałbym, żeby Bella chciała, by jej ojciec o nas wiedział. By chciała, żebym stał się
częścią jej normalnego życia.
– Nie chcę – odparła pospiesznie.
Oczywiście, to było życzenie z gatunku niemożliwych do spełnienia. Jak wiele innych.
Bella zaczęła się zbierać do wyjścia.
 – Czy w takim razie jutro moja kolej na zadawanie pytań? – zapytała, patrząc na mnie z
zaintrygowaniem.
– Ależ skąd! Mówiłem ci, jeszcze z tobą nie skończyłem.
Zmarszczyła czoło, zdezorientowana.
– O co tu się jeszcze pytać?
O wszystko.
– Jutro się przekonasz.
Charlie był już coraz bliżej. Wyciągnąłem rękę, by otworzyć jej drzwi, i usłyszałem, jak serce
zaczyna jej łomotać, głośno i nierytmicznie. Napotkałem jej wzrok i znów wyczytałem w nim
zaproszenie. Czy wolno mi było jeszcze raz dotknąć jej twarzy?
W tej samej chwili zamarłem z ręką na klamce.
Nadjeżdżał inny samochód. Charlie wciąż znajdował się dwie ulice od nas, więc nie zwracałem
szczególnej uwagi na cudze myśli. Założyłem, że to mieszkańcy któregoś z domów stojących przy
tej samej ulicy.
Teraz jednak moją uwagę przykuło jedno słowo.
Wampiry.
Chyba chłopak będzie bezpieczny. Nie istnieje powód, dla którego mielibyśmy trafić tu na
jakieś wampiry – rozważał w myślach. – Nawet jeśli to neutralne terytorium. Mam nadzieję, że
nie popełniłem błędu, zabierając go tutaj.
Jakie było prawdopodobieństwo, że coś takiego się może zdarzyć?
– O nie – szepnąłem.
– Co się stało? – zapytała, zdenerwowana wyrazem mojej twarzy. Nic już nie mogłem zrobić.
Co za wstrętny pech.
– Kolejna komplikacja – wyznałem.
Samochód skręcił w krótką uliczkę i podjechał prosto pod dom Charliego. Gdy światło
reflektorów omiotło moje auto, usłyszałem entuzjastyczną reakcję pasażera starego forda.
Łał. Czy to S60 R? Nigdy wcześniej nie widziałem go na żywo. Super! Ciekawe, kto jeździ tym
cackiem. Lakier na zamówienie, dołożony przedni spoiler, opony sportowe... Ta bryka musi
nieźle zasuwać. Muszę koniecznie zajrzeć do rury wydechowej...
Nie skupiałem się na chłopaku, choć w innych okolicznościach z pewnością doceniłbym jego
wiedzę i zainteresowanie. Otworzyłem drzwi dla Belli – szerzej niż to było potrzebne, po czym
odsunąłem się, pochyliłem się do przodu i czekałem.
– Charlie jest tuż za rogiem – ostrzegłem.
Wyskoczyła na deszcz, jednak nie było szansy, żeby weszła do domu, zanim nadjeżdżający
goście zobaczą nas razem. Zatrzasnęła za sobą drzwi samochodu i się zawahała. Stała, patrząc w
reflektory zbliżającego się auta.
To zaś stanęło naprzeciwko mojego i oślepiło mnie swoimi światłami.
 I wtedy myśli starszego mężczyzny, zszokowanego i przerażonego, dosłownie eksplodowały w
jego głowie:
Zimny! Wampir! Cullen!
Popatrzyłem prosto w jego oczy.
Oczywiście nie było mowy, żebym zauważył jakiekolwiek podobieństwo do jego dziadka. W
końcu nigdy nie widziałem Ephraima w ludzkiej postaci. Nie miałem jednak żadnych
wątpliwości, że to Billy Black oraz jego syn Jacob.
Moje przypuszczenia potwierdziły się, gdy chłopak pochylił się do przodu z szerokim
uśmiechem na ustach.
O! Jest Bella!
W całym tym zamieszaniu zdołałem zauważyć, że rzeczywiście Bella dokonała prawdziwego
podboju podczas swojego śledztwa w La Push.
Jednak głównie skupiałem się na starszym mężczyźnie – tym, który wiedział.
Oczywiście, znajdowaliśmy się na neutralnym terenie, a więc miał takie samo prawo do bycia
tu, jak i ja, i doskonale sobie z tego zdawał sprawę. Odczytywałem to w spiętych mięśniach,
przestraszonej, rozgniewanej twarzy i zaciśniętych zębach.
Co to tutaj robi? Co ja mam teraz począć?
Mieszkaliśmy w Forks od dwóch lat i nikt nigdy nie doznał żadnej krzywdy z naszej strony.
Jednak miałem wrażenie, że nawet gdybyśmy mordowali codziennie kogoś innego, nie byłby tak
przerażony jak teraz.
Popatrzyłem na niego wściekle, moje wargi rozchyliły się nieznacznie, ukazując zęby w reakcji
na jego niechęć.
Wiedziałem jednakże, że wzbudzenie w nim wrogości w niczym nam nie pomoże. Carlisle
byłby niezadowolony, gdybym zrobił coś, co zaniepokoiłoby starszego mężczyznę. Mogłem
jedynie mieć nadzieję, że Billy Black sumienniej przestrzega postanowień traktatu niż jego syn.
Odjechałem z piskiem opon – ledwo dopuszczonych do użytku na drogach – na co chłopak
zareagował entuzjazmem. Gdy wyjeżdżałem, odwrócił się, by spojrzeć na rurę wydechową
mojego auta.
Pokonując zakręt, minąłem Charliego. Natychmiast zwolniłem, widząc, że krzywi się na widok
mojej prędkości. Jechał jednak dalej, usłyszałem tylko stłumione zaskoczenie w jego myślach –
pozbawione słów, ale całkiem wyraźne – gdy ujrzał zaparkowany przed domem samochód.
Natychmiast zapomniał o srebrnym volvo, które przekroczyło dozwoloną prędkość.
Zatrzymałem się dwie ulice dalej i zaparkowałem pomiędzy lasem a dwiema oddalonymi od
siebie parcelami. Nie minęła chwila, a przemoczony do suchej nitki chowałem się wśród gęstych
gałęzi świerku rosnącego przy domu Belli. W tym samym miejscu, w którym skryłem się tego
pierwszego słonecznego dnia.
Trudno mi było nadążyć za Charliem. W jego mglistych myślach nie słyszałem niczego
niepokojącego – tylko entuzjazm. Najwidoczniej widok gości go uszczęśliwił. Nic, co zostało
powiedziane, nie wzbudziło jego zdenerwowania... Jeszcze nie.
 Umysł Billy’ego stanowił kipiel pytań i wątpliwości. Charlie zaprosił go do środka. Jak się
zdążyłem zorientować, Billy nie podjął żadnej decyzji. Jego wzburzenie tłumiła pamięć o treści
traktatu. Miałem nadzieję, że to wystarczy, by trzymał język za zębami.
Gdy Bella uciekła do kuchni, chłopak poszedł jej śladem. Cóż, z każdej jego myśli przebijało
zauroczenie Dziewczyną. Na szczęście słuchanie go – w przeciwieństwie do słuchania Mike’a
Newtona czy innych wielbicieli – wcale nie okazało się dla mnie przykre czy trudne. Umysł
Jacoba Blacka wydawał mi się nawet dość... absorbujący. Czysty i otwarty. Potomek Ephraima
przypominał mi nieco Angelę, tyle że nie był taki skromny. Nagle zrobiło mi się przykro, że
akurat ten chłopak urodził się jako mój wróg. Miał umysł, w którym przyjemnie było przebywać.
Relaksujący, można powiedzieć.
Tymczasem Charlie zauważył roztargnienie Billy’ego, ale nie powiedział ani słowa. Wyczuwało
się między nimi jakieś napięcie – coś związanego z konfliktem z przeszłości.
Jacob pytał Bellę o mnie. A kiedy usłyszał, kim jestem, roześmiał się.
– To wszystko wyjaśnia – powiedział. – Zachodziłem w głowę, czemu tata tak dziwnie na
niego reaguje.
– No tak. – Bella udała niewiniątko. – On przecież nie przepada za Cullenami.
– Przesądny jak nie wiem co – mruknął chłopak.
Powinniśmy byli przewidzieć, że tak to się skończy. Oczywiście, że młodzi członkowie
plemienia musieli uznać całą tę historię za legendę – zawstydzającą i zabawną, tym bardziej że
starszyzna brała ją tak bardzo na serio.
Jacob i Bella dołączyli do ojców, przy czym Bella nie spuszczała oka z Billy’ego, gdy ten oglądał
z Charliem telewizję. Zupełnie jakby czekała na złamanie postanowień traktatu – dokładnie tak
jak ja.
Co nie nastąpiło. Billy i jego syn wyjechali, zanim zrobiło się późno – w końcu Jacob musiał iść
do szkoły następnego dnia rano. Goniłem ich na nogach aż do granicy naszych terytoriów, żeby
upewnić się, iż Billy nie każe Jacobowi zawrócić. W myślach mężczyzny panował chaos.
Pojawiały się imiona, których nie znałem – osoby, z którymi zamierzał się natychmiast
skonsultować. Ale nawet ostro spanikowany doskonale wiedział, co powiedzą inni
współplemieńcy. Widok wampira zaniepokoił Billy’ego, ale to wszystko.
Gdy minęli granicę i oddalili się z pola mojego słyszenia, uznałem, że nic nam nie grozi z ich
strony. Billy z pewnością dotrzyma postanowień, bo jaki miał wybór? Gdybyśmy to my naruszyli
obowiązujące zasady, starzy plemieńcy nijak nie mogliby zareagować, dawno stracili swoje
zębiska. A gdyby to oni je naruszyli... No cóż. Byliśmy silniejsi niż wcześniej. Była nas już nie
piątka, ale siódemka. W takiej sytuacji chyba działaliby ostrożnie?
Oczywiście Carlisle nigdy nie pozwoliłby nam egzekwować postanowień w taki sposób.
Zamiast udać się z powrotem do domu Belli, postanowiłem nadłożyć drogi i wpaść do
szpitala. Mój ojciec pracował na nocną zmianę.
Ledwo przekroczyłem drzwi izby przyjęć, a od razu usłyszałem jego myśli. Badał właśnie
kuriera z Olympii, który miał głęboką ranę w dłoni. Wszedłem do poczekalni i zauważyłem Jenny
Austin w rejestracji. Zajęta rozmową ze swoją nastoletnią córką, ledwo zwróciła uwagę na moje
pozdrowienia.
Nie chciałem przeszkadzać, dlatego minąłem parawan, za którym stał Carlisle, i poszedłem
dalej, do jego gabinetu. Wiedziałem, że rozpozna dźwięk moich kroków – którym nie
towarzyszyło bicie serca – oraz mój zapach. Będzie wiedział, że chcę z nim porozmawiać i że to
nic pilnego.
Chwilę później do mnie dołączył.
– Edwardzie, wszystko w porządku?
– Tak. Chciałem tylko, żebyś od razu się dowiedział – Billy Black zobaczył mnie dzisiaj u Belli.
Nie pisnął ani słowa Charliemu, ale...
– Hmm.
Jesteśmy tu tak długo, byłoby przykro, gdyby znów doszło do spięć.
– Zapewne to nic takiego. Ten człowiek nie był po prostu przygotowany na nagłe spotkanie z
Zimnym. Inni przemówią mu do rozumu. W końcu co innego mogą zrobić?
Carlisle zmarszczył czoło.
Nie powinieneś myśleć o tym w ten sposób.
– Chociaż stracili swoich obrońców, nic im nie grozi z naszej strony.
– Oczywiście, że nie – potwierdziłem.
Carlisle pokręcił głową, zastanawiając się nad najlepszym rozwiązaniem. Niestety, takowe nie
istniało. Pozostawało tylko całkowite zbagatelizowanie tego nieszczęsnego spotkania. Sam już
doszedłem do podobnego wniosku.
– Czy... Wrócisz wkrótce do domu? – zapytał nagle.
Poczułem wyrzuty sumienia.
– Czy Esme jest na mnie zła?
– Nie, skąd...
Tylko się martwi. I tęskni.
Westchnąłem i skinąłem głową. Bella przeżyje kilka godzin beze mnie we własnym domu.
Chyba.
– Pójdę teraz do domu.
– Dziękuję, synu.
Wieczór spędziłem z matką, pozwalając się nad sobą porozczulać. Kazała mi się przebrać w
suche ubranie – bardziej, żeby ochronić podłogi, które stanowiły jej oczko w głowie, niż z
jakiegokolwiek innego powodu. Pozostali zniknęli, wiedziałem, że na jej prośbę – Carlisle ją
uprzedził, że przyjdę. Doceniałem ciszę i spokój. Usiedliśmy przy fortepianie, rozmawialiśmy,
podczas gdy ja grałem.
– Jak się czujesz, Edwardzie? – Tak brzmiało jej pierwsze pytanie. Nie było grzecznościowe,
Esme w napięciu wyczekiwała mojej odpowiedzi.
 – Ja... Nie jestem pewien – przyznałem uczciwie. – Różnie bywa.
Przez moment wsłuchiwała się w muzykę, od czasu do czasu muskała jakiś klawisz, który
idealnie współgrał z graną przeze mnie melodią.
Przez nią cierpisz.
Pokręciłem głową.
– Wyłącznie przez siebie. To nie jej wina.
Twoja też nie.
– Jestem, kim jestem.
To także nie twoja wina.
Uśmiechnąłem się smutno.
– Winisz Carlisle’a?
Nie. A ty?
– Nie.
– Więc skąd te wyrzuty sumienia?
Nie miałem gotowej odpowiedzi. Rzeczywiście nie winiłem Carlisle’a za to, co zrobił, ale... czy
ktoś jednak nie ponosił winy? Czy nie byłem to ja?
Nie podoba mi się, że tak cierpisz.
– Nie wszystko to cierpienie. – Jeszcze nie.
Ta dziewczyna... Jesteś z nią szczęśliwy?
Westchnąłem.
– Tak. Kiedy sam sobie nie przeszkadzam. Jestem bardzo szczęśliwy.
– W takim razie jest dobrze – odparła z ulgą.
– Czy na pewno? – Skrzywiłem się.
Zamilkła, w myślach analizowała moje odpowiedzi, wyobrażała sobie minę Alice,
przypominała jej wizje. Była świadoma swoich rozterek i zdawała sobie sprawę, że ja o nich
wiem. Przejmowała się Jasperem i Rose.
Jak to się skończy dla niego, jeśli ona umrze?
Wzdrygnąłem się i gwałtownie oderwałem palce od klawiszy fortepianu.
– Przepraszam – powiedziała natychmiast. – Nie chciałam...
Pokręciłem głową, a wtedy zamilkła. Wbiłem wzrok w swoje dłonie – zimne, kanciaste,
nieludzkie.
– Nie wiem, jak... – szepnąłem. – Jak miałbym sobie z tym poradzić. Nie widzę niczego... co
wybiega dalej.
Objęła mnie rękoma, splatając ciasno palce.
– To się nie zdarzy. Wiem, że nie.
– Chciałbym mieć taką pewność.
 Patrzyłem na jej dłonie – tak podobne do moich, a jednak inne. Nie potrafiłem nienawidzić
ich tak samo jak swoich własnych. Też były kamienne, jednak to nie były ręce potwora. To były
matczyne dłonie, delikatne i czułe.
Ja mam. Wiem, że jej nie skrzywdzisz.
– Widzę, że wzięłaś udział w zakładzie i postawiłaś pieniądze razem z Alice i Emmettem.
Rozplotła palce i uderzyła mnie lekko w ramię.
– To nie jest zabawne.
– Nie jest.
Ale kiedy Jasper i Rosalie przegrają zakład, wcale się nie pogniewam, jeśli Emmett będzie się
pysznił.
– Na pewno cię nie zawiedzie pod tym względem.
I ty też nie sprawiasz mi zawodu, Edwardzie. Synu, tak bardzo cię kocham. Kiedy minie
najgorsze... Będę bardzo szczęśliwa. Wiem, że pokocham tę dziewczynę.
Spojrzałem na nią, unosząc brwi.
Nie będziesz chyba tak okrutny, żeby trzymać ją ode mnie z daleka?
– Mówisz jak Alice.
– Nie wiem, dlaczego musisz jej się przeciwstawiać. Lepiej zaakceptować to, co nieuchronne.
Zmarszczyłem czoło, ale wróciłem do grania.
– Masz rację – powiedziałem po chwili. – Nie wyrządzę jej krzywdy.
Oczywiście, że nie.
Nadal mnie obejmowała, po chwili oparłem czoło o jej głowę. Westchnęła i przytuliła mnie
mocniej do siebie. Poczułem się dziwnie bezpiecznie, jak dziecko. Zwierzyłem się Belli, że nie
miałem żadnych konkretnych wspomnień z dzieciństwa – nie licząc echa wrażenia bycia
obejmowanym. Widocznie moja pierwsza matka też mnie do siebie tuliła. Widocznie dawało mi
to podobną otuchę.
Gdy utwór dobiegł końca, Esme westchnęła i się wyprostowała.
Pójdziesz teraz do niej?
– Tak.
Co tam robisz przez całą noc?, nie potrafiła zrozumieć.
Uśmiechnąłem się.
– Myślę... I płonę. I słucham.
Dotknęła mojego gardła.
– Nie podoba mi się, że to ci sprawia ból.
– To akurat najłatwiejsze z tego wszystkiego. Drobiazg, naprawdę.
A co jest najtrudniejsze?
Zamyśliłem się. Wiele odpowiedzi wydawało się prawdziwych, ale jedna z nich – najbardziej.
– Chyba że... Nie mogę być z nią człowiekiem. Że najlepsze rozwiązanie jest niemożliwe.
 Na jej czole pojawiła się bruzda.
– Wszystko będzie dobrze, Esme. – Tak łatwo było mi kłamać. Tylko ja byłem w stanie
oszukiwać w tym domu.
Oczywiście, że tak. Trafiła w najlepsze ręce.
Zaśmiałem się, znów sucho, bez radości. Ale postanowiłem udowodnić, że ma rację.
 14 BLISKOŚĆ

Bella spała spokojnie tej nocy, nawet przelotne deszcze, które zwykle mąciły jej spokój, tym
razem przeszły niezauważone. Mimo bólu ja też byłem spokojny – o wiele bardziej niż we
własnym domu, w objęciach matki. Bella znów mamrotała moje imię przez sen, uśmiechając się
przy tym.
Rano Charlie zauważył przy śniadaniu jej dobry nastrój i tym razem to ja się uśmiechnąłem.
Przynajmniej i ja ją uszczęśliwiałem. Wsiadła do mojego samochodu szybko, ochoczo i z
radością, tak samo głodna naszego wspólnie spędzanego czasu jak ja.
– Jak się spało? – zapytałem.
– Doskonale. A tobie jak minęła noc?
Uśmiechnąłem się.
– Przyjemnie.
– Czy mogę spytać, co robiłeś?
Wyobrażałem sobie, jak ja byłbym zainteresowany na jej miejscu, gdybym przez osiem godzin
musiał leżeć nieświadomy jej obecności, a także istnienia całego świata. Nie byłem jednak
gotów, by odpowiedzieć na to pytanie w tym momencie... A może nawet nigdy.
– Nie. Dzisiaj nadal moja kolej.
Westchnęła i przewróciła oczami.
– Co jeszcze chciałbyś wiedzieć?
– Powiedz mi coś więcej o swojej matce.
To był jeden z moich ulubionych tematów – ponieważ ona go tak bardzo lubiła.
– Okej. Eee... Mama jest... dzika. Ale nie jak tygrys, wróbel czy sarna. Po prostu... źle się czuje
w klatce. Moja babcia – bardzo typowa i normalna osoba, tak na marginesie, nie miała pojęcia,
skąd mama się wzięła – nazywała ją błędnym ognikiem. Myślę, że wychowanie mojej mamy,
kiedy miała naście lat, musiało być prawdziwym wyzwaniem. W każdym razie – mamie ciężko
jest usiedzieć w jednym miejscu. Wyjazd z Philem, bez żadnego ustalonego celu... Chyba nigdy
wcześniej nie była taka szczęśliwa. Bardzo się starała ze względu na mnie, ograniczyła się do
naszych wspólnych weekendowych przygód, ciągle zmieniała pracę. Robiłam, co mogłam, żeby
uwolnić ją od przyziemnych spraw. Pewnie Phil robi to samo. Ale czuję się... złą córką. Bo trochę
mi ulżyło, wiesz? – Uniosła dłonie i zrobiła przepraszającą minę. – Nie musi już siedzieć w
jednym miejscu, a to oznacza, że kamień spadł mi z serca. No i Charlie... Nigdy nie sądziłam, że
może mnie potrzebować, a tak właśnie jest. Zapełniam pustkę tego samotnego domu.
 Pokiwałem głową z namysłem, przesiewając tę kopalnię wiedzy, którą mi udostępniła.
Żałowałem, że nie miałem okazji spotkać kobiety, która tak silnie ukształtowała charakter Belli.
Po części wolałbym, by Bella miała łatwiejsze, bardziej normalne dzieciństwo, w którym
mogłaby być dzieckiem. Tyle że byłaby teraz kimś innym, a poza tym chyba nie miała do matki
żalu. Lubiła opiekować się innymi, czuć się potrzebną.
Być może dlatego właśnie przyciągnęło ją do mnie. Bo czy był ktokolwiek, kto bardziej jej
potrzebował niż ja?
Zostawiłem ją pod drzwiami jej klasy, a poranek minął tak samo jak poprzedni. Razem z Alice
przeszliśmy jak zombie przez WF. Znów obserwowałem Bellę oczami Jessiki Stanley, zauważając
– tak samo jak Jessica – że Bella była tego dnia wyjątkowo nieobecna duchem.
Ciekawe, dlaczego nie kwapi się o tym rozmawiać?, zastanawiała się Jessica. Pewnie chce go
zatrzymać dla siebie. No chyba że wcześniej mówiła prawdę i rzeczywiście nic między nimi nie
ma.
Jej umysł przeanalizował to, jak Bella wypierała się wszystkiego w środę rano. „To nie tak”,
mówiła, gdy Jessica zapytała ją o to, czy się ze mną całowała. Jessica doszła do wniosku, że Bella
wydawała się rozczarowana.
To byłoby jak tortury, myślała Jessica. Tylko spoglądanie na siebie, żadnego dotyku.
Słowo „tortury” mnie przestraszyło. Oczywiście przesadzała, ale... Czy to możliwe, że coś
takiego mogłoby sprawić Belli ból, nawet niewielki? Byłem pewien, że nie, w końcu znała realia.
Zmarszczyłem czoło i napotkałem pytające spojrzenie Alice. Pokręciłem przecząco głową.
Ale wydaje się szczęśliwa, skonkludowała Jessica, przyglądając się Belli, która wyglądała przez
okno nic niewidzącym wzrokiem. Widocznie mnie okłamywała. Albo sytuacja się rozwinęła.
Och! Nagłe znieruchomienie Alice zwróciło moją uwagę w tym samym momencie, w którym
ona bezgłośnie krzyknęła. Zobaczyłem w jej umyśle stołówkę w jakimś niesprecyzowanym
momencie z bliskiej przyszłości oraz...
Najwyższy czas!, pomyślała, uśmiechając się szeroko.
Wizja rozwinęła się – Alice stojąca za mną w stołówce, naprzeciwko siedzącej po drugiej
stronie stołu Belli. Krótkie przedstawienie obu dziewczyn. Nie wiadomo było, jak to się zacznie,
wszystko zależało od jakiegoś innego czynnika. Ale miało się zdarzyć wkrótce,
najprawdopodobniej dzisiaj.
Westchnąłem i z roztargnieniem posłałem lotkę na drugą stronę siatki. Serw okazał się
świetny – pewnie dlatego, że skupiałem się na grze. Zdobyłem punkt, ale w tej samej chwili
nauczyciel ogłosił gwizdkiem koniec lekcji. Alice już szła ku wyjściu.
Nie bądź takim dzieciakiem. To nic takiego. Poza tym widzę, że mnie nie powstrzymasz.
Zamknąłem oczy i potrząsnąłem głową.
– Tak, to nic takiego – zgodziłem się, wychodząc wraz z nią.
– Będę cierpliwa. Metoda małych kroczków.
Przewróciłem oczami.
 Zawsze czułem ulgę, gdy mogłem porzucić cudze umysły i zobaczyć Bellę własnymi oczami.
Jednak gdy ona we własnej osobie wyszła z klasy, ja nadal rozmyślałem o wnioskach wysnutych
przez jej koleżankę. Bella uśmiechnęła się do mnie szeroko, ciepło i ja też odniosłem wrażenie,
że jest szczęśliwa. Nie powinienem martwić się o to, co niemożliwe, skoro ona się tym nie
przejmowała.
Istniały ważne tematy, których do tej pory wolałem nie poruszać. Jednak mając w głowie
rozważania Jessiki, nagle poczułem ciekawość większą od dotychczasowych zahamowań w tej
materii.
Usiedliśmy przy naszym stoliku i Bella zaczęła grzebać widelcem w potrawach, które jej
zamówiłem – tym razem byłem szybszy.
– Opowiedz mi o swojej pierwszej randce – poprosiłem.
Jej oczy otworzyły się szeroko, policzki oblały się rumieńcem. Zawahała się.
– Nie powiesz mi?
– Nie jestem pewna... co się liczy jako pierwsza randka.
– Ustaw poprzeczkę jak najniżej.
Wbiła wzrok w sufit i zacisnęła wargi zamyślona.
– To chyba będzie Mike, ale nie ten – dodała pospiesznie, widząc moją minę. – Był moim
partnerem do tańca w szóstej klasie. Zostałam zaproszona na jego urodziny. Projekcja drugiej
części „Potężnych Kaczorów”. Jak się okazało, tylko ja przyszłam i wszyscy zaczęli utrzymywać,
że to była randka. Nie wiem, kto rozpuścił te plotki.
Widziałem jej stare zdjęcia w domu Charliego, więc potrafiłem sobie wyobrazić
jedenastoletnią Bellę. Wychodziło na to, że niewiele się zmieniło od tamtego czasu.
– Być może jednak ustawiłaś poprzeczkę zbyt nisko.
Zaśmiała się.
– Kazałeś jak najniżej.
– W takim razie kontynuuj.
– Moje koleżanki wybierały się na lodowisko z chłopakami. Byłam im potrzebna do pary. W
życiu bym nie poszła, gdybym wiedziała, że sparują mnie z Reedem Merchantem. – Zadrżała na
to wspomnienie. – Rzecz jasna, szybko się zorientowałam, że łyżwy to kiepski pomysł.
Odniosłam nieznaczne obrażenia, za to do końca wieczoru mogłam siedzieć przy barze z
przekąskami i czytać do woli. – Uśmiechnęła się niemal... triumfalnie.
– Możemy przejść do prawdziwej randki?
– Masz na myśli sytuację, w której ktoś zaprosił mnie z wyprzedzeniem i razem udaliśmy się w
jakieś miejsce?
– Wydaje mi się, że to w miarę sensowna definicja.
Uśmiechnęła się ponownie z taką samą satysfakcją.
– Przykro mi, w takim razie nie mam ci nic do powiedzenia.
Zmarszczyłem czoło.
 – Nikt nigdy się z tobą nie umówił, zanim tu przyjechałaś? Naprawdę?
– Nie jestem pewna. Czy to jest randka? Czy po prostu przyjaciele spędzają razem chwile? –
Wzruszyła ramionami. – To i tak nie miało większego znaczenia, ponieważ ani na jedno, ani na
drugie nie miałam czasu. Ostatecznie wszyscy się dowiadywali, że z nikim się nie spotykam, i
przestawali mnie zapraszać.
– Naprawdę byłaś taka zajęta czy to tylko wymówki, takie jak tu?
– Naprawdę – odparła, nieco urażona. – Prowadzenie domu to czasochłonne zajęcie, a do
tego zwykle podejmowałam pracę zarobkową na pół etatu, nie wspominając o szkole. Jeśli mam
dostać się na studia, będzie mi potrzebne stypendium, więc...
– Moment, moment – przerwałem jej. – Zanim przejdziemy do kolejnego tematu, chciałbym
dokończyć bieżący. Czy gdyby nie nawał zajęć i obowiązków, byłabyś skłonna zaakceptować
któreś z tamtych zaproszeń?
Przechyliła głowę w bok.
– Raczej nie. Chyba że miałabym ochotę na kino czy coś takiego. Ci chłopcy nie wydawali się
jakoś szczególnie interesujący.
– A inni? Ci, którzy nie próbowali się z tobą umówić?
Pokręciła głową, jej głębokie oczy niczego przede mną nie ukrywały.
– Nie zwracałam na nich uwagi.
– Czyli nigdy nie spotkałaś nikogo, z kim chciałabyś być?
Westchnęła.
– Nie w Phoenix.
Patrzyliśmy przez chwilę na siebie, mój umysł przetwarzał fakt, że tak jak ona była moją
pierwszą miłością, ja najprawdopodobniej byłem jej pierwszym... zauroczeniem. Ten zbieg
okoliczności bardzo mnie ucieszył, ale i zaniepokoił. To chyba bardzo pokręcony i niezdrowy
początek życia uczuciowego. Poza tym miałem świadomość, że ona będzie moją pierwszą i
ostatnią dziewczyną – czego nie da się zagwarantować w przypadku serca śmiertelnika.
– Wiem, że to nie mój dzień, ale...
– Nie, nie twój.
– Nie przesadzaj. Właśnie uraczyłam cię opowieścią o moim zawstydzającym, całkowicie
pozbawionym randek życiu.
Uśmiechnąłem się.
– Moje wyglądało bardzo podobnie – nie licząc lodowiska i podejrzanych imprez
urodzinowych. Ja też nie zwracałem na nikogo specjalnej uwagi.
Popatrzyła na mnie tak, jakby do końca mi nie wierzyła. Tak to jednak wyglądało. Ja również
miałem kilka ofert, które odrzuciłem. W duchu musiałem przyznać, że były to nieco inne oferty
– w tym momencie przypomniałem sobie nadąsaną minę Tanyi.
– Gdzie chciałabyś studiować? – zapytałem.
 – Eee... – Pokręciła głową, jakby musiała oczyścić myśli, by przestawić się na nowy temat. –
Wcześniej sądziłam, że najlepszym rozwiązaniem będzie Arizona State University, ponieważ
mogłabym mieszkać w domu, ale skoro mama wyjechała, mam więcej możliwości. Na pewno
musi to być uczelnia państwowa – coś rozsądnego. Nawet jeśli przyznają mi stypendium. Kiedy
tu przyjechałam, pomyślałam, że... Ucieszyłam się, że Charlie nie mieszka na tyle blisko
uniwersytetu waszyngtońskiego, by mieszkanie tutaj było najpraktyczniejszym wyjściem.
– Masz coś przeciwko naszemu pięknemu Washington State University?
– Nie mam zastrzeżeń do instytucji – wyłącznie do pogody.
– A gdybyś mogła studiować gdziekolwiek – gdyby pieniądze nie były przeszkodą – co byś
wybrała?
Bella zamyśliła się nad moim pytaniem dotyczącym hipotetycznej przyszłości, a ja
próbowałem wyobrazić sobie, jak by to mogło wyglądać dla mnie. Bella w wieku dwudziestu,
dwudziestu dwóch, dwudziestu czterech lat... Ile minęłoby czasu, zanim zaczęłaby wyglądać na
ewidentnie starszą ode mnie, niezmiennego w swoim wyglądzie zewnętrznym? Byłbym gotów
zaakceptować ograniczenie wspólnego czasu, jeśli oznaczałoby to, że Bella pozostanie zdrową,
szczęśliwą istotą ludzką. Gdybym tylko był dla niej bezpieczny, gdybym udowodnił, że jestem
właściwym partnerem i że mogę stać się częścią tego scenariusza tak długo, na ile ona mi
pozwoli.
Nie miałem pojęcia, jak mógłbym to zrobić – być z nią, nie wpływając negatywnie na jej życie.
Pozostać w wiosennej krainie Persefony, bez konieczności wciągania jej do swojego
podziemnego świata.
Zdawałem sobie sprawę, że nie uszczęśliwiłaby ją perspektywa prowadzenia takiego życia. To
oczywiste. Jednak, o ile będzie mnie chciała, zamierzałem podążać jej śladem. To oznaczało
wiele nudnych dni spędzonych w czterech ścianach, co i tak stanowiło niewygórowaną cenę za
to wszystko.
– Musiałabym poczytać na ten temat. Większość świetnych uczelni znajduje się w strefie
śniegu – odparła ze śmiechem. – Ciekawe, jak wyglądają uniwersytety na Hawajach.
– Na pewno są świetne. A co po studiach? – Uświadomiłem sobie, jak istotne dla mnie jest
poznanie jej planów na przyszłość. Żebym ich nie popsuł. Żebym mógł formować tę
nieprawdopodobną rzeczywistość tak, by jak najlepiej pasowała Belli.
– Chciałabym zajmować się książkami. Zawsze wyobrażałam sobie, że będę uczyła tak, jak...
no może niedokładnie tak jak moja mama. Gdybym mogła... prowadzić zajęcia na jakiejś uczelni.
Zapewne państwowej. Na przykład z literatury angielskiej dla tych, którzy są naprawdę
zainteresowani.
– O tym właśnie zawsze marzyłaś?
Wzruszyła ramionami.
– Głównie. Kiedyś brałam też pod uwagę możliwość pracy w wydawnictwie – jako redaktorka
czy coś takiego. – Zmarszczyła nos. – Poczytałam trochę i wyszło na to, że znacznie łatwiej jest
dostać pracę w szkole. No i to wydaje się praktyczniejsze.
 Wszystkie marzenia Belli miały podcięte skrzydła – nic z typowych dla nastolatków pragnień
zdobywania świata. Oczywisty efekt tego, że musiała zmierzyć się z rzeczywistością na długo
wcześniej, niż powinna.
Odgryzła kawałek rogala i zaczęła powoli go przeżuwać. Zastanawiałem się, czy nadal myśli o
przyszłości – a jeśli tak, czy widzi w niej miejsce dla mnie.
Mój umysł powędrował ku nadchodzącemu dniu. Idea spędzenia z Bellą tylu godzin powinna
mnie ekscytować. Tak wiele czasu razem. Jednak byłem w stanie myśleć wyłącznie o tym, co się
stanie, gdy Bella zobaczy, jaki jestem naprawdę. Gdy już dłużej nie będę mógł się ukrywać za
ludzką fasadą. Próbowałem wyobrazić sobie jej reakcję i, choć tak często myliłem się co do jej
emocji, zdawałem sobie sprawę, że tym razem w grę wchodzą jedynie dwie opcje. Obrzydzenie
albo strach.
Chciałem wierzyć, że istnieje trzecia możliwość. Że Bella wybaczy mi to, czym jestem, jak to
robiła już wcześniej. Że mimo wszystko mnie zaakceptuje. Nie potrafiłem sobie tego jednak
wyobrazić.
Czy znajdę odwagę, by dotrzymać obietnicy? Czy będę mógł spojrzeć sobie w oczy, jeśli to
przed nią ukryję?
Przypomniałem sobie, jak po raz pierwszy zobaczyłem Carlisle’a w słońcu. Byłem wtedy
bardzo młody, miałem jeszcze obsesję na punkcie krwi, nic innego mnie nie interesowało, ale
ten widok przykuł moją uwagę. Chociaż ufałem Carlisle’owi bezgranicznie i zaczynałem go
kochać, poczułem strach. Wszystko to wydawało mi się zbyt nieprawdopodobne, zupełnie obce.
Uaktywnił się instynkt obronny i musiała upłynąć dłuższa chwila, zanim spokojne, kojące myśli
Carlisle’a zaczęły mieć na mnie jakikolwiek wpływ. Ostatecznie namówił mnie, żebym zrobił
krok do przodu i przekonał się, że to całkiem niegroźne zjawisko.
Stanąłem wtedy w jasnym porannym świetle i uświadomiłem sobie – bardziej niż
kiedykolwiek wcześniej – że nic mnie już nie wiąże z moim dawnym „ja”. Że już nie jestem istotą
ludzką.
Jednak ukrywanie się przed Bellą nie byłoby fair. Zatajenie prawdy też jest rodzajem
kłamstwa.
Próbowałem wyobrazić sobie nas na łące w innych okolicznościach, gdybym nie był
potworem. Miejsce było cudowne, ciche i spokojne. Tak bardzo chciałem, żeby mogła się
cieszyć nim w mojej obecności.
Edward!, zakrzyknęła w myślach Alice, a panika w jej głosie aż mnie zmroziła.
Nagle znalazłem się w wizji Alice i patrzyłem prosto w krąg światła słonecznego. Poczułem się
zdezorientowany, ponieważ zaledwie przed chwilą wyobrażałem sobie Bellę i siebie na tej małej
łące, na którą nikt oprócz mnie nie zaglądał – początkowo nie byłem pewien, czy to projekcja
umysłu Alice, czy mojego własnego.
Jednak ta wizja różniła się od mojej – dotyczyła przyszłości, a nie moich wyobrażeń. Bella
patrzyła na mnie, kolorowe cienie tańczyły jej na twarzy, jej oczy wydawały się przepastne. A
więc jednak znalazłem w sobie odwagę.
 To jest to samo miejsce, pomyślała Alice. Jej umysł tonął w przerażeniu, które nie współgrało
z pokazywanym mi obrazem. Nerwowe wyczekiwanie, być może, ale strach? Poza tym, co
oznaczało „to samo miejsce”?
I wtedy to zobaczyłem.
Edwardzie!, zaprotestowała natychmiast Alice. Ja ją kocham!
Ale nie kochała jej tak jak ja. Jej wizja była niedorzeczna.
Alice musiała być zaślepiona, dlatego widziała to, co niemożliwe. Kłamstwo.
Nie minęła nawet połowa sekundy, Bella w dalszym ciągu żuła jedzenie i rozmyślała o jakiejś
tajemnicy, której nie dane mi będzie poznać. Nie mogła zobaczyć przelotnej grozy, która
odmalowała się na mojej twarzy.
To była stara wizja, już nieaktualna. Od tamtego czasu wszystko się zmieniło.
Edwardzie, musimy porozmawiać.
Nie było o czym. Pokręciłem głową, delikatnie, nieznacznie. Bella nic nie zauważyła.
Myśli Alice przybrały teraz formę rozkazu. Obraz, na który nie mogłem patrzeć, popchnęła z
powrotem ku mojemu umysłowi.
Kocham ją, Edwardzie, i nie pozwolę, żebyś ignorował moją wizję. Idziemy polować i musimy
to rozpracować. Daję ci czas do końca przerwy... Och!
Wydawane w myślach polecenia przerwała zupełnie niewinna wizja z dzisiejszych porannych
zajęć wychowania fizycznego. Chodziło o przedstawienie Belli Alice. Teraz widziałem dokładnie,
co do sekundy, jak to się wydarzy. A więc ta stara, nieważna, nieaktualna wizja była
katalizatorem, którego mi wcześniej brakowało? Zacisnąłem zęby.
Super. Porozmawiam z Alice. Poświęcę czas, który miałem spędzić z Bellą dzisiaj po południu,
by udowodnić Alice, jak bardzo się myli. Prawdę powiedziawszy, wiedziałem, że nie spocznę,
dopóki tego nie zrozumie, nie potwierdzi, że tym razem zapędziła się w swojej wizji.
Gdy zmieniłem plany, obraz przyszłości się zmienił.
Dziękuję.
Zaskakujące, jak – w obliczu sprawy życia i śmierci, pod których znakiem stanęło dzisiejsze
popołudnie – trudno mi było zaakceptować stratę czasu, z którym wiązałem takie nadzieje. A
przecież spędzilibyśmy ze sobą tak niewiele minut, więc to nie powinno być nic wielkiego.
Postanowiłem strząsnąć z siebie strach, który wzbudziła we mnie Alice, by nie zniszczyć tych
ostatnich wspólnych chwil.
– Powinnaś była przyjechać dzisiaj swoim samochodem – powiedziałem, starając się, by
rozpacz nie przebijała z mojego głosu.
Bella natychmiast spojrzała mi prosto w oczy. Przełknęła ślinę.
– Dlaczego?
– Po obiedzie zabieram się z Alice i już nie wracam.
– Och. – Wydała się rozczarowana. – Nic nie szkodzi, przejdę się, nie mam znowu tak daleko.
 – Nie mam zamiaru zmuszać cię do spaceru. – Czyżby naprawdę sądziła, że zostawię ją na
pastwę losu? – Przywieziemy twoje auto pod szkołę.
– Nie mam przy sobie kluczyków – rzekła z westchnieniem. Dla niej jawiło się to jako
przeszkoda nie do pokonania. – Naprawdę, przejdę się, to żaden problem.
– Twój samochód będzie stał pod szkołą z kluczykami w stacyjce. Chyba że się boisz, że ktoś
go ukradnie. – Na szczęście warkot jej silnika zastępował alarm samochodowy, przypuszczałem,
że był nawet głośniejszy. Zmusiłem się do śmiechu, jednak wypadło to bardzo blado.
Bella wydęła wargi.
– Okej – powiedziała. Czy powątpiewała w moje umiejętności?
Próbowałem uśmiechnąć się z pewnością siebie – wszak byłem pewien, że uda mi się
wykonać tak proste zadanie – jednak moje mięśnie okazały się zbyt napięte. Na szczęście Bella
tego nie zauważyła, miałem wrażenie, że stara się uporać z własnym rozczarowaniem.
– A dokąd się wybieracie? – zapytała po chwili.
Alice pokazała mi odpowiedź na to pytanie.
– Na polowanie. – Mój głos zabrzmiał mroczniej. Tak czy inaczej, zrobiłbym to bez względu na
umowę z Alice. Potrzeba takich ekspedycji budziła moją frustrację oraz wstyd, ale nie
zamierzałem okłamywać Belli. – Skoro mam być z tobą w sobotę długo sam na sam, muszę
zachować wszelkie środki ostrożności. – Popatrzyłem jej w oczy, zastanawiając się, czy ona
dostrzega mój strach. Wizja Alice całkowicie mną owładnęła. – Możesz jeszcze wszystko
odwołać.
Błagam, odejdź. I się nie odwracaj, zaklinałem ją w myślach.
Spuściła wzrok, zbladła jeszcze bardziej. Czy wreszcie mnie posłucha? Wizja Alice rozsypie się
w pył, jeśli Bella oznajmi teraz, że mam ją zostawić w spokoju. Gdyby poprosiła, zrobiłbym to
bez wahania, choć miałem wrażenie, że za moment serce mi pęknie.
– Nie – szepnęła, a moje serce podskoczyło. A więc zanosiło się na to, że pęknie z innego
powodu. Popatrzyła na mnie. – Nie mogę.
– Może i masz rację – szepnąłem. Może jednak była tak samo przywiązana do mnie, jak ja do
niej.
Pochyliła się w moją stronę, w jej oczach dostrzegłem zaniepokojenie.
– O której się jutro spotkamy?
Wziąłem głęboki wdech, próbując się uspokoić, pozbyć się tego poczucia nieuchronności.
Zmusiłem się do przyjęcia bardziej beztroskiego tonu.
– To zależy... W końcu to sobota. Nie wolałabyś pospać trochę dłużej w weekend?
– Nie – odpowiedziała pospiesznie, aż się uśmiechnąłem w duchu.
– W takim razie o tej co zawsze. Czy Charlie będzie w domu?
– Jedzie na ryby – odparła z uśmiechem. Najwidoczniej cieszyło to ją tak samo, jak mnie
denerwowała jej radość. Czy naprawdę zamierzała zdać się na moją łaskę i niełaskę? Wiedząc,
kim jestem?
 – A co sobie pomyśli, jeśli nie wrócisz? – zapytałem przez zaciśnięte zęby.
– Nie mam pojęcia. Wie, że planowałam pranie. Może uzna, że wpadłam do pralki.
Popatrzyłem na nią gniewnie – jej żart wcale mnie nie rozbawił. Skrzywiła się na widok mojej
miny, ale zaraz się rozchmurzyła.
– Na co będziecie polować? – Zmieniła temat.
Było to dla mnie bardzo dziwne. Z jednej strony, nie brała na poważnie ryzyka. Z drugiej, z
takim spokojem przyjmowała informacje o najgorszych aspektach mojego życia.
– Na cokolwiek trafimy. Nie zapuszczamy się daleko.
– Dlaczego akurat z Alice? – zainteresowała się.
Alice słuchała teraz bardzo uważnie.
– Jest bardzo... To ona z rodziny najbardziej mnie wspiera. – Chętnie powiedziałbym coś
więcej na obronę Alice, ale wiedziałem, że to tylko namąciłoby Belli w głowie.
– A pozostali? – szepnęła. Ciekawość w jej głosie ustąpiła zdenerwowaniu. Byłaby przerażona,
gdyby się dowiedziała, że bez problemu słyszą każdy jej szept.
– Przeważnie są pełni sceptycyzmu. – O tak, na pewno. Wzrok Belli natychmiast poszybował
w stronę ciemnego zakątka stołówki, gdzie siedziała moja rodzina.
Alice ich uprzedziła i dlatego patrzyli w innym kierunku.
– Nie lubią mnie – domyśliła się Bella.
– Nie o to chodzi – zaoponowałem.
Ha!, pomyślała Rosalie.
– Nie rozumieją, dlaczego nie potrafię zostawić cię w spokoju – ciągnąłem, starając się nie
zwracać uwagi na Rose.
Fakt, to prawda.
– No to witam w klubie – powiedziała Bella.
Pokręciłem głową, myśląc o jej idiotycznym wniosku, który mi kiedyś wyjawiła – że nie zależy
mi na niej tak bardzo, jak jej na mnie. Wydawało mi się, że jej to wyjaśniłem.
– Mówiłem ci już: nie widzisz siebie. Nie przypominasz mi żadnej znanej mi osoby.
Fascynujesz mnie.
Nie wyglądała na przekonaną. Może powinienem być bardziej konkretny.
Uśmiechnąłem się do niej. Bella powinna to zrozumieć.
– Dzięki moim zdolnościom... – tu dotknąłem dyskretnie swojego czoła – znacznie lepiej niż
inni znam się na ludzkiej naturze. Ludzie są przewidywalni. Ale ty... Nigdy nie robisz tego, czego
oczekuję. Bez przerwy mnie zaskakujesz.
Odwróciła wzrok, w jej minie dostrzegłem element niezadowolenia. Najwidoczniej nie
przekonałem jej ostatnim argumentem.
– To jeszcze łatwo wyjaśnić – dodałem szybko, czekając, aż znów na mnie spojrzy. – Ale
reszta... – Jakże wielka! – Reszta wymyka się opisowi.
 Ależ gap się na mnie, ty upierdliwa nietoperzyco!
Bella zbladła. Miałem wrażenie, że zamarła, jak gdyby nie była w stanie oderwać wzroku od
przeciwległego końca pomieszczenia.
Odwróciłem się pospiesznie i spojrzałem wściekle na Rosalie, obnażając zęby. Syknąłem cicho
w jej stronę. Zerknęła na mnie kątem oka, po czym przechyliła głowę w przeciwną stronę.
Popatrzyłem na Bellę w tym samym momencie, w którym on spojrzała na mnie.
Ona zaczęła, pomyślała Rosalie ponuro.
Bella otworzyła szeroko oczy.
– Bardzo cię przepraszam za jej zachowanie – mruknąłem. – Po prostu się martwi. –
Denerwowało mnie, że muszę bronić Rose, ale nie znajdowałem innego sposobu, by jej to
wyjaśnić. – Widzisz... to nie tylko dla mnie będzie niebezpieczne, jeśli najpierw będę się z tobą
wszędzie pokazywał, a potem...
Nie byłem w stanie dokończyć zdania. Pełen przerażenia i poczucia wstydu spuściłem wzrok
na dłonie – dłonie bestii.
– Co potem? – naciskała.
Jak mogłem jej nie odpowiedzieć?
– A potem... coś ci się stanie. – Schowałem twarz w dłoniach. Nie chciałem patrzeć, jak
dociera do niej prawda. Przez cały czas starałem się zasłużyć sobie na jej zaufanie, a teraz
musiałem powiedzieć jej wprost, że na nie nie zasługuję.
Miała jednak prawo wiedzieć. Nastał moment, w którym Bella odejdzie. I bardzo dobrze.
Moja pierwsza, instynktowna reakcja na wizję Alice już ustąpiła. Nie byłem w stanie szczerze
obiecać Belli, że jej nie skrzywdzę.
– Musisz jechać tak wcześnie?
Podniosłem powoli głowę.
Na twarzy Belli malował się spokój. Dostrzegałem niewielką bruzdę na jej czole, ale żadnego
strachu. Stuprocentowe zaufanie, które widziałem w jej oczach, gdy wskoczyła do mojego
samochodu w Port Angeles, teraz znów było widoczne. Nie zasługiwałem na nie, a jednak je
otrzymałem.
– Tak – odparłem.
Skrzywiła się na te słowa. Powinna czuć ulgę, że znikam, zamiast tego odczuwała smutek.
Żałowałem, że nie mogę wygładzić tej bruzdy koniuszkiem palca. Tak bardzo pragnąłem, by
znów się uśmiechnęła.
Sam zmusiłem się do uśmiechu.
– Tak chyba będzie najlepiej. Na biologii zostało jeszcze piętnaście minut tego nieszczęsnego
filmu. Nie sądzę, żebym zdołał na nim wysiedzieć w spokoju.
Nie kłamałem – nie byłbym w stanie tego wytrzymać. Bałbym się, że popełnię kolejny błąd.
Uśmiechnęła się w odpowiedzi. Widać było, że doskonale rozumie, co mam na myśli,
przynajmniej częściowo.
 Nagle podskoczyła na miejscu, przestraszona.
Usłyszałem stającą za mną Alice. Nie byłem zaskoczony, już to przecież widziałem.
– Alice – przywitałem ją. W oczach Belli odbijał się jej uśmiech pełen podekscytowania.
– Edward – odparła, naśladując mój ton.
Dalej postępowałem zgodnie ze scenariuszem.
– Alice, poznaj Bellę – powiedziałem najbardziej zwięźle, jak się dało. Machnąłem przy tym
ręką, nie spuszczając wzroku z Belli. – Bello, to Alice.
– Cześć, Bello. Miło cię wreszcie poznać. – Nacisk był dyskretny, ale irytujący. Rzuciłem jej
wściekłe spojrzenie.
– Hej – wymamrotała niepewnie Bella.
Nie będę przeciągać struny, obiecała Alice.
– Gotowy? – zapytała na głos. Jak gdyby nie znała mojej odpowiedzi.
– Prawie. Spotkamy się przy samochodzie.
Już schodzę ci z drogi. Dzięki.
Bella patrzyła jej śladem, a gdy Alice zniknęła za drzwiami, odwróciła się do mnie powoli.
– Czy popełnię wielkie faux pas, życząc ci miłej zabawy? – zapytała.
– Nie, może być – zgodziłem się z uśmiechem.
– No to miłej zabawy – powiedziała żałośnie.
– Zrobię, co w mojej mocy – odparłem, wiedząc, że to nieprawda. Że zamiast dobrej zabawy
czeka mnie wyłącznie tęsknota. – A ty uważaj na siebie.
Nieważne, jak często się z nią żegnałem, zawsze czułem taką samą panikę na myśl, że
zostanie bez ochrony.
– W Forks bez obrażeń? – mruknęła. – Cóż za wyzwanie.
– Dla ciebie to jest wyzwanie. Obiecaj.
Westchnęła, ale uśmiechnęła się pogodnie.
– Przyrzekam mieć się na baczności – wyrecytowała posłusznie. – Mam w planach duże
pranie... To rzeczywiście szalenie niebezpieczne przedsięwzięcie.
Tym samym przypomniała mi to, o czym rozmawialiśmy na początku.
– Tylko nie wpadnij do bębna.
Próbowała zachować powagę, ale z mizernym skutkiem.
– Postaram się.
Tak trudno było mi odejść. Zmusiłem się, by wstać, ona zrobiła to samo.
– Do jutra – rzekła, wzdychając.
– Wydaje ci się, że to wieczność? – Dziwne, że i dla mnie jawiło się to jako niesamowicie długi
czas. Bella skinęła głową, wyraźnie przygnębiona.
– Będę czekał na ciebie rano – obiecałem. Alice miała rację przynajmniej co do jednego –
nadal popełniałem błędy.
 Nie mogłem się powstrzymać – znów wyciągnąłem rękę i musnąłem palcami jej policzek.
Zanim jednak zdołałem zrobić cokolwiek więcej, odwróciłem się i wyszedłem ze stołówki.
Alice czekała na mnie w samochodzie.
– Alice...
Po kolei. Mamy chyba zadanie do wykonania, prawda?
Pokazała mi wizję domu Belli. Puste haczyki na klucze na kuchennej ścianie. Ja w pokoju Belli,
przeszukujący biurko i toaletkę. Alice węsząca – dosłownie – w salonie, a potem w małej pralni,
skąd wyłoniła się z kluczykiem w dłoni i uśmiechem na ustach.
Ruszyłem błyskawicznie ku domowi komendanta Swana. Sam też znalazłbym zgubę – zapach
metalu był łatwy do wykrycia, zwłaszcza jeśli znajdowały się na nim ślady jej zapachu – ale
sposób Alice był zdecydowanie szybszy.
Obraz w umyśle Alice się zmienił. Zobaczyłem, jak wchodzi sama do środka. Zajrzała w
kilkanaście różnych miejsc w poszukiwaniu zapasowego klucza do drzwi wejściowych,
ostatecznie zlokalizowała go pod daszkiem nad wejściem.
Gdy dotarliśmy na miejsce, wystarczyło zaledwie kilka sekund, by Alice przeszła ścieżkę, którą
sobie wyznaczyła. Zamknęła z powrotem drzwi i wsiadła do samochodu Belli. Silnik obudził się,
wydając odgłos burzowych grzmotów, na szczęście w domu nie było nikogo, kto mógłby to
usłyszeć.
Droga powrotna do szkoły zajęła nam więcej czasu, ograniczała nas bowiem maksymalna
prędkość starego chevroleta. Zastanawiałem się, jak Bella to znosi, ale zaraz przypomniałem
sobie, że przecież preferuje wolniejszą jazdę. Alice zaparkowała w miejscu, w którym wcześniej
stało moje volvo, i wyłączyła silnik.
Popatrzyłem na rdzewiejącą bestię, wyobrażając sobie Bellę w środku. Samochód przeżył
bliski kontakt z autem Tylera i wyszedł z tego niemal bez szwanku, ale oczywiście nie był
wyposażony w poduszki powietrzne i strefy zgniotu. Zmarszczyłem brwi.
Alice usiadła na fotelu pasażera.
Proszę, pomyślała, podając mi kartkę i długopis.
– Nie przeczę, bywasz przydatna.
Beze mnie byś zginął.
Napisałem krótki liścik i zostawiłem go na fotelu pasażera. Wiedziałem, że nie ma żadnej
mocy, ale miałem nadzieję, że przypomni jej o danej mi obietnicy. Dzięki temu mogłem być
odrobinę spokojniejszy.
 15 MOŻLIWOŚCI

– A teraz, Alice... – zacząłem, zatrzaskując drzwi.

Westchnęła.
Przepraszam. Przykro mi, że muszę...
– To nie jest prawdziwa wizja – przerwałem jej, wyjeżdżając z parkingu. Nie musiałem myśleć
o drodze, znałem ją na pamięć. – To stary obraz. Sprzed wszystkiego. Z czasów, gdy jeszcze nie
wiedziałem, że kocham Bellę.
W umyśle Alice znowu pojawiła się ta najgorsza ze wszystkich przepowiedni – potworna wizja
prześladująca mnie przez tyle tygodni, przyszłość, którą Alice zobaczyła w dniu, gdy
odepchnąłem Bellę sprzed maski rozpędzonego samochodu Tylera.
Ciało Belli w moich ramionach, bezwładne i blade, pozbawione życia... Poszarpana, zasiniona
rana na jej skręconym karku... Jej czerwona krew na moich wargach, moje oczy błyszczące
szkarłatem.
Na ten obraz z mojego gardła wydostał się wściekły warkot – odruchowa reakcja na
przeszywający mnie ból.
Alice zamarła, w jej oczach pojawił się niepokój.
To jest to samo miejsce, uświadomiła sobie dzisiaj w stołówce, a jej myśli były podszyte
strachem, którego początkowo nie rozumiałem.
Nie spojrzałem bowiem poza koszmarną scenę rozgrywającą się na pierwszym tle – i tak
ledwo mogłem na nią patrzeć. Alice analizowała swoje wizje dziesiątki lat dłużej niż ja. Potrafiła
schować swoje emocje, zachować bezstronność, oglądać je bez mrugnięcia okiem.
Umiała chłonąć szczegóły... jak na przykład otaczający krajobraz.
Ta potworna scena rozgrywała się na tej samej łące, na którą planowałem zabrać jutro Bellę.
– To niemożliwe, żeby nadal istniała taka opcja. Nie widziałaś tego ponownie, po prostu sobie
przypomniałaś – powiedziałem.
Alice pokręciła przecząco głową.
To nie wspomnienie, Edwardzie. Widzę to teraz.
– W takim razie wybierzemy się w inne miejsce.
Tło wizji w jej głowie zaczęło się zmieniać jak obrazki w kalejdoskopie, z jasnego stało się
ciemne, a potem ponownie jasne. Jednak pierwszy plan pozostawał niezmieniony. Próbowałem
wyprzeć te obrazy, odepchnąć je od siebie. Niestety, nie dało się ich wygasić.
 – Odwołam jutrzejsze spotkanie – oznajmiłem przez zaciśnięte zęby. – Bella już wcześniej
wybaczała mi złamanie danego słowa.
Wizja Alice zamigotała, zachwiała się, po czym wróciła do swojego poprzedniego kształtu –
ostrego i wyraźnego.
Jej krew tak bardzo cię przyciąga, Edwardzie. A gdy się do niej zbliżasz...
– Znów będę zachowywał dystans.
– Nie sądzę, żeby to zadziałało. Wcześniej okazało się bezskuteczne.
– W takim razie wyjadę z Forks.
Alice aż zadrżała, słysząc cierpienie w moim głosie. Jej wizja zamigotała – zmieniły się pory
roku, jednak scena pozostała taka sama.
– To nic nie da, Edwardzie.
– Jak to możliwe? – warknąłem.
– Ponieważ nawet jeśli wyjedziesz, prędzej czy później tu wrócisz. – Alice była
nieprzejednana.
– Nie. Będę się trzymał z dala od Forks. Wiem, że to mi się uda.
– Nie uda się – odparła spokojnie. – Może... Może, gdyby to był tylko twój ból...
Umysł Alice pokazał mi całą gamę możliwych przyszłych scenariuszy. Twarz Belli pod tysiącem
różnych kątów, zawsze poszarzała, przygaszona. Chudsza, z zapadniętymi policzkami,
podkrążonymi oczami i pustym wzrokiem. Można by powiedzieć, że pozbawiona życia – byłaby
to jednak wyłącznie metafora, czego nie dało się powiedzieć o pozostałych wizjach.
– Co się dzieje? Dlaczego ona tak wygląda?
– Ponieważ wyjechałeś. Jest... załamana. Źle z nią.
Nie znosiłem, kiedy Alice mówiła w ten sposób, posługując się dziwnym ni to przyszłym, ni to
teraźniejszym czasem, przez co brzmiała tak, jakby opisywała aktualną tragedię.
– Lepsze to niż alternatywa – odparłem.
– Naprawdę uważasz, że będziesz mógł ją taką zostawić? Że nie powstrzymasz się przed
powrotem, by sprawdzić, jak ona się ma? Myślisz, że jeśli zobaczysz ją w takim stanie, dasz radę
utrzymać dystans?
Zadając pytania, pokazała mi w myślach odpowiedzi. Ja czający się w mroku, obserwujący.
Zakradający się do pokoju Belli. Przyglądający się, jak dręczy ją koszmar, jak zwija się w kłębek,
obejmuje się ramionami i z trudem łapie powietrze przez sen. Alice też się skurczyła ze
współczucia i siedziała z rękoma oplecionymi wokół kolan.
Oczywiście miała rację. Czułem echo emocji, które by mnie wtedy owładnęły – w tej
pokazanej mi wersji przyszłości – i wiedziałem, że faktycznie wróciłbym do Forks. Żeby
sprawdzić, co z Bellą. A wtedy, gdybym zobaczył ją w takim stanie... Na pewno bym ją obudził,
nie mogąc znieść jej cierpienia.
Wszystkie opcje przyszłości skleiły się w ten sam nieuchronny dramat, tyle że nieco odsunięty
w czasie.
 – Nie powinienem był tu w ogóle wracać – szepnąłem.
A co, gdybym nigdy jej nie pokochał? Gdybym nie wiedział, co tracę?
Alice pokręciła głową.
Kiedy cię nie było, widziałam różne rzeczy...
Czekałem, aż mi je przedstawi, jednak ona postanowiła skupić się wyłącznie na mojej twarzy.
Robiła wszystko, by mi ich nie pokazać.
– Jakie rzeczy? Co zobaczyłaś?
W jej oczach dostrzegłem cierpienie.
To nie było nic przyjemnego. W którymś momencie – gdybyś nie wrócił od razu, gdybyś jej nie
pokochał – i tak byś znalazł się z powrotem w Forks. Żeby... Żeby na nią zapolować.
Nie odsłoniła przede mną żadnych obrazów, ale nie potrzebowałem ich, by zrozumieć.
Odsunąłem się od niej chwiejnie, niemal tracąc panowanie nad kierownicą. Wcisnąłem hamulec
i zjechałem na pobocze. Opony rozdarły zarośla paproci z takim impetem, że kępy mchu
poleciały na asfalt.
Idea prezentowana przez Alice towarzyszyła mi na początku, kiedy tkwiący we mnie potwór
pozostawał jeszcze nieokiełznany. Nie miałem gwarancji, że nie pójdę śladem Belli,
dokądkolwiek by się udała.
– Daj mi coś, co zadziała! – wybuchnąłem. Alice aż się wzdrygnęła pod wpływem siły mojego
głosu. – Pokaż mi inną drogę! Powiedz, jak mogę trzymać się od niej z daleka – dokąd mam się
udać! – W myślach mojej siostry pojawił się nowy obraz, zastępując poprzedni koszmar.
Odetchnąłem z ulgą, jednak nowa wizja wcale nie okazała się lepsza.
Alice i Bella obejmowały się ramionami – alabastrowo białymi i twardymi jak diament. Jedno
ziarenko granatu za dużo i Bella trafi do mojego podziemnego świata. Bez możliwości powrotu.
Straci wiosnę, słońce, rodzinę, przyszłość oraz duszę.
Istnieje spora szansa, że jednak jej nie zabijesz. Jakieś sześćdziesiąt do czterdziestu. Może
nawet sześćdziesiąt pięć do trzydziestu pięciu. Alice próbowała mnie pocieszyć.
– Tak czy inaczej, już po niej – szepnąłem. – Przeze mnie jej serce przestanie bić.
– Niedokładnie to miałam na myśli. Próbuję ci przekazać, że istnieje dla niej przyszłość po tej
łące... Ale najpierw musi przez nią przejść – przez metaforyczną łąkę, o ile rozumiesz, o co mi
chodzi.
Jej myśli... trudno mi było to opisać... rozrosły się, jakby Alice myślała o wszystkim
jednocześnie. Dostrzegałem poplątane nitki, każda z nich stanowiąca długą linię zastygłych
obrazów, każda będąca przyszłością opowiedzianą migawkami, wszystkie razem tworzące jeden
wielki splątany supeł.
– Nie rozumiem.
Wszystkie ścieżki prowadzą do jednego punktu – wszystkie są ze sobą splątane. I gdziekolwiek
znajduje się ten punkt, czy na łące, czy gdzieś indziej, jest uzależniony od tej chwili – twojej i jej
własnej decyzji... Niektóre nitki przechodzą na drugą stronę. Inne...
 – Proszę – wychrypiałem.
Nie unikniesz tego, Edwardzie. Będziesz musiał się z tym zmierzyć. Wiedząc, że wszystko może
się zdarzyć...
– Jak mam ją ocalić? Powiedz mi!
– Nie wiem. Będziesz musiał sam znaleźć odpowiedź, w samym środku supła. Nie widzę, jak
ta chwila będzie wyglądała, wiem tylko, że nastąpi. Próba ogniowa, coś w rodzaju testu. Nie
będę w stanie ci pomóc, tylko wy dwoje możecie brać w niej udział.
Zacisnąłem zęby, aż zazgrzytały.
Wiesz, że cię kocham, więc posłuchaj, co powiem. Odkładanie tego w czasie nic nie zmieni.
Zabierz ją na swoją łąkę, Edwardzie, i – dla mnie, ale przede wszystkim dla siebie samego –
przyprowadź ją z powrotem.
Ukryłem twarz w dłoniach. Poczułem się źle, jak słaba istota ludzka, ofiara jakiejś choroby.
– A co powiesz na dobrą wiadomość? – zapytała cicho Alice. Spojrzałem na nią ponuro, na co
odpowiedziała uśmiechem.
Naprawdę.
– Mów w takim razie.
– Widziałam trzecią drogę, Edwardzie. Jeśli przetrwasz ten kryzys, otworzy się nowa ścieżka.
– Nowa ścieżka? – powtórzyłem tępo.
– Ledwo zarysowana, ale spójrz sam.
Kolejny obraz pojawił się w jej głowie, choć był raczej niewyraźnym majakiem. Trzy osoby w
ciasnym pokoiku Belli. Bella na starej sofie, ja obok niej, obejmujący ją niedbale ramieniem, i
Alice siedząca na podłodze, opierająca się o jej nogę w geście poufałości. Alice i ja wyglądaliśmy
tak samo jak zawsze, jednak miałem przed sobą wersję Belli, jakiej nigdy wcześniej nie
widziałem. Nadal miała miękką półprzezroczystą skórę i zaróżowione policzki. Jej oczy w
dalszym ciągu były brązowe, ludzkie. A jednak była inna. Przyjrzałem się dokładniej zmianom i
zrozumiałem, co widzę.
Bella nie była już dziewczyną, lecz kobietą. Nogi miała dłuższe, jakby urosła parę
centymetrów, jej szczupła sylwetka lekko się zaokrągliła. Kruczoczarne włosy świadczyły o tym,
że niewiele czasu spędzała na słońcu. Minęło niewiele lat, trzy, może cztery, a ona nadal
pozostawała istotą ludzką.
Ogarnęła mnie radość połączona z bólem. Bella była człowiekiem, wyraźnie podlegała
upływowi czasu. Nieprawdopodobna przyszłość, na którą patrzyłem, to jedyna wersja
przyszłości, z jaką mogłem żyć. Ta przyszłość nie zabierała jej życia ani duszy, jednak zdawałem
sobie sprawę, że kiedyś nieuchronnie zabierze mi ją samą.
– Prawdopodobieństwo nie jest duże, ale uznałam, iż wolałbyś wiedzieć, że istnieje.
– Dziękuję, Alice – szepnąłem.
Ruszyłem ponownie, wcinając się przed minivana, który jechał znacznie poniżej dozwolonej
prędkości. Natychmiast przyspieszyłem, ledwo rejestrując całą tę scenę.
 Oczywiście to wszystko wiąże się wyłącznie z tobą. Alice nadal myślała o
nieprawdopodobnym spotkaniu w pokoju Belli. Nie ma tu miejsca na jej życzenia.
– Nie rozumiem. Jak to: jej życzenia?
– Nie przyszło ci do głowy, że Bella może nie chcieć cię stracić? Że krótkie życie śmiertelniczki
może jej nie wystarczać?
– To obłęd. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wybrałby...
– Teraz nie musimy o tym rozmawiać. Najpierw uporaj się z kryzysem.
– Dzięki, Alice – powtórzyłem, tym razem oschle.
Zaśmiała się – nerwowo, przenikliwie. Była tak samo rozstrojona jak ja, tak samo przerażona
tragicznymi wizjami przyszłości.
– Wiem, że ty też ją kochasz – wymamrotałem.
To nie to samo.
– Nie.
W końcu Alice miała Jaspera. Jej ukochany tkwił bezpiecznie u jej boku, co więcej – był
bardziej niezniszczalny niż większość istot na ziemi. Alice nie miała niczyjej duszy na sumieniu, a
jeśli chodzi o Jaspera – dawała mu wyłącznie szczęście i ukojenie.
Kocham cię. Wiem, że dasz radę.
Tak bardzo chciałem jej wierzyć, doskonale jednak poznawałem, kiedy jej słowa opierały się
na solidnym fundamencie, a kiedy jedynie na wątłej nadziei.
Dojechaliśmy w milczeniu do granicy parku narodowego. Zaparkowałem w nierzucającym się
w oczy miejscu, ale Alice nawet nie drgnęła. Widziała, że potrzebuję chwili dla siebie.
Zamknąłem oczy, starałem się nie widzieć jej myśli, nie słyszeć żadnych dźwięków, skupić się
wyłącznie na podjęciu decyzji. Postanowienia. Przycisnąłem palce do skroni.
Alice powiedziała, że będę musiał dokonać wyboru. Miałem ochotę wykrzyczeć na głos, że już
go dokonałem, że nie mam wyboru. Ale chociaż czułem się tak, jakby całe moje jestestwo nie
pragnęło niczego bardziej niż bezpieczeństwa Belli, zdawałem sobie sprawę, że nadal żyje we
mnie potwór.
Jak mogłem go uciszyć raz na zawsze?
Oczywiście, w tym momencie się nie wychylał. Siedział w ukryciu, zapewne zbierał siły na
walkę, która miała wkrótce nastąpić.
Przez moment poważnie brałem pod uwagę samobójstwo. Był to jedyny sposób na pozbycie
się potwora. Tylko jak miałem to zrobić? Carlisle wyczerpał niemal wszystkie możliwości na
początku swojego nowego życia, a jednak – mimo ogromnej determinacji – nie udało mu się
tego dokonać. Wiedziałem, że w pojedynkę niczego nie zdziałam.
Każdy członek mojej rodziny byłby w stanie zrobić to za mnie, jednak mogłem być pewien, że
żaden się tego nie podejmie, choćbym błagał na kolanach. Nawet Rosalie, zażegnująca się, że
jest na mnie tak wściekła, iż z przyjemnością pozbawi mnie życia – nawet ona by tego nie
zrobiła. Choć czasem szczerze mnie nienawidziła, to jednak nigdy nie przestawała mnie przy tym
kochać. A ja, gdybym miał zamienić się z nimi miejscami, postąpiłbym tak samo. Nie mógłbym
skrzywdzić żadnego członka rodziny, nawet jeśli on ogromnie by cierpiał i pragnął śmierci z
całego serca.
Oczywiście byli inni... Nie mogłem liczyć na przyjaciół Carlisle’a. Nigdy by go nie zawiedli.
Przychodziło mi do głowy jedno miejsce, w którym tkwiący we mnie potwór zostałby skutecznie
pozbawiony życia... Jednak udanie się tam wystawiałoby Bellę na niebezpieczeństwo. Chociaż to
nie ja zdradziłem jej prawdę o sobie, Bella weszła w posiadanie tajemnic, których nie wolno jej
było znać. Nikt się o tym nie dowie, dopóki nie zrobię czegoś głupiego – a czymś takim właśnie
byłby wyjazd do Włoch.
Jaka szkoda, że plemię Quileutów nie miało już żadnej mocy. Jeszcze trzy pokolenia wstecz
wystarczyłoby, żebym przeszedł się do La Push. Teraz straciło to sens.
Innymi słowy, wszystkie te sposoby na zabicie potwora nie wchodziły w rachubę.
Alice wydawała się pewna, że muszę stawić temu wszystkiemu czoło. Jak jednak mogłem
uważać to za słuszne posunięcie, skoro nadal istniała możliwość, że pozbawię Bellę życia?
Wzdrygnąłem się na samą – bolesną – myśl. Nie wyobrażałem sobie, jak potwór zdołałby
pokonać moją awersję do jego poczynań. Na razie niczego nie dawał po sobie poznać, czaił się w
ukryciu.
Westchnąłem.
Czy miałem inne wyjście niż przeciwstawić się temu? Czy jeśli czułem przymus, mogłem nadal
uważać, że jestem odważny? Raczej w to wątpiłem.
Jedyne, co mi zostawało, to trzymanie się twardo swoich postanowień. Że okażę się silniejszy
od potwora. Że nie zrobię Belli krzywdy. Że postąpię słusznie i będę tym, kogo ona potrzebuje.
I nagle, gdy tylko o tym pomyślałem, przyszłość przestała się jawić jako coś absolutnie
nieosiągalnego. Oczywiście, że mogę to zrobić. Być Edwardem, którego Bella pragnie i
potrzebuje. Mogłem uchwycić się tej niewyraźnej wizji, jedynej dopuszczalnej, i siłą woli
doprowadzić, by się ziściła. Dla Belli. Oczywiście, że dam radę, jeśli będę robił to dla niej.
Utwierdziłem się w swojej decyzji. Stała się bardziej konkretna i wyrazista. Otworzyłem oczy i
spojrzałem na Alice.
– Ach. Teraz wygląda to lepiej – oznajmiła. W jej umyśle plątanina nitek nadal wydawała mi
się skomplikowanym labiryntem, ale ona widziała więcej niż ja. – Szanse siedemdziesiąt do
trzydziestu. Cokolwiek kombinujesz, kombinuj dalej.
Być może kluczem było zaakceptowanie tego, co miała przynieść najbliższa przyszłość.
Zmierzenie się z tym. Zrozumienie, jak potężne jest tkwiące we mnie zło, i przygotowanie się do
walki.
Mogłem zacząć przygotowania już teraz – dlatego właśnie się tu znaleźliśmy.
Alice zobaczyła mój ruch, zanim jeszcze go wykonałem, i dlatego wyskoczyła z samochodu
chwilę przede mną. Poczułem cień rozbawienia i nawet się uśmiechnąłem. Nie była w stanie
mnie prześcignąć, ale zawsze próbowała oszukiwać.
Chwilę później i ja biegłem.
 Tędy, pomyślała Alice, gdy prawie ją dogoniłem. Jej umysł wybiegał daleko do przodu,
szukając kamieniołomu. Znalazłem w jej myślach obraz znajdujących się w pobliżu miejsc, ale
najwidoczniej nie tego szukała, ponieważ wszystkie odrzucała.
Nie miałem pojęcia, czego tak usilnie wypatruje, jednak biegłem za nią bez wahania.
Zignorowała kilka stad saren, prowadziła mnie głęboko w las, w kierunku południowym.
Rejestrowałem, jak rozgląda się w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca, jak widzi nas w
rozmaitych zakamarkach parku – wszystkie wyglądały znajomo. Odbiła na wschód, ale szybko z
powrotem skręciła na południe. Czego szukała?
Wtem jej myśli skupiły się na skradającym się stworzeniu w zaroślach, na przebłyskach
brązowej sierści.
– Dzięki, Alice, ale...
Ciiii! Poluję.
Przewróciłem oczami, jednak dalej szedłem jej śladem. Chciała zrobić coś miłego dla mnie.
Chociaż przecież musiała zdawać sobie sprawę, jakie to teraz było dla mnie nieistotne.
Ostatnimi czasy zmuszałem się do picia krwi nielubianych zwierząt tak często, że chyba
zapomniałem już, na czym polega różnica smaków między lwem a królikiem.
Teraz, kiedy Alice skoncentrowała się na swojej wizji, łatwo było nam zlokalizować cel. Gdy
tylko zwierzę pojawiło się w zasięgu naszego słuchu, Alice pozwoliła mi przejąć prowadzenie.
– Nie powinienem, populacja pum w parku jest...
Wyluzuj, pomyślała z rozpaczą. Nie było sensu z nią walczyć, wobec czego wzruszyłem
ramionami i puściłem się w pogoń. Złapałem trop, więc z łatwością wszedłem w tryb polowania.
Pozwoliłem, by krew przyciągała mnie do siebie, i zacząłem osaczać zwierzę.
Dobrze było przestać myśleć na moment, stać się jedynym z wielu drapieżników – tym
najpotężniejszym. Słyszałem, jak Alice rusza na wschód, na poszukiwanie własnego posiłku.
Zwierzę mnie jeszcze nie zauważyło. Ono też zmierzało na wschód, tropiąc własną ofiarę –
jakiegoś innego ssaka, którego los odwróci się dzisiaj dzięki mnie.
Rzuciłem się na nie w ułamku sekundy. W przeciwieństwie do Emmetta nie widziałem sensu
w dawaniu bestii szansy na kontratak. To nie miałoby żadnego znaczenia, a do tego szybkie
zabicie ofiary było chyba bardziej humanitarne? Skręciłem pumie kark i szybko wysączyłem jej
ciepłą krew. Ponieważ nie byłem zbyt spragniony, nie przyniosło mi to żadnej ulgi. Kolejny
posiłek z konieczności.
Gdy skończyłem, ruszyłem tropem siostry na północ. Znalazła łanię, śpiącą na legowisku z
gałęzi. Sposób polowania Alice przypominał bardziej mój niż Emmetta – byłem pewien, że łania
nawet nie poczuła, iż umiera.
– Dziękuję – powiedziałem z grzeczności.
Nie ma za co. Na zachodzie widzę większe stado.
Wstała i znów zaczęła prowadzić. Zdusiłem w sobie westchnienie.
 Jeszcze jedno stworzenie i oboje mieliśmy dosyć. Czułem się pełen, moje wnętrzności były
dziwnie płynne, co sprawiało mi dyskomfort. Byłem jednak zaskoczony, że Alice nie chce
kontynuować.
– Możemy iść dalej – powiedziałem, zastanawiając się, czy przewidziała, że tylko z
uprzejmości proponuję jej swoje towarzystwo.
– Jutro pójdę z Jasperem – odparła.
– Ale on przecież dopiero co...
– Uznałam, że konieczne będzie zastosowanie środków ostrożności – powiedziała z
uśmiechem. Nowa możliwość.
Zobaczyłem w jej myślach nasz dom – Carlisle i Esme czekali w salonie. Drzwi się otworzyły,
do środka wszedłem ja, a obok mnie, trzymając mnie za rękę...
Alice zaśmiała się, a ja zrobiłem, co mogłem, by przywrócić swojej twarzy jej zwyczajny wyraz.
– Jak? – zapytałem. – Kiedy?
– Wkrótce. Być może w niedzielę.
– W tę niedzielę?
Owszem. W tę, która nastąpi pojutrze.
W tej wizji Bella była bardzo wyrazista – a do tego ludzka, zdrowa i rumiana. I uśmiechała się
do moich rodziców. Miała na sobie niebieską bluzkę, w której jej skóra aż promieniała.
Jak do tego dojdzie – nie jestem pewna. To jedna z opcji, ale wolałabym, żeby Jasper był
przygotowany.
Widziałem, jak Jasper stoi u podnóża schodów i kiwa uprzejmie głową w stronę Belli. Oczy
miał złociste.
– Czy to... Przez ten supeł?
To jedna z nitek.
Wizje zawirowały, mnóstwo długich ścieżek, mnóstwo różnych możliwości. Tak wiele z nich
prowadzących do następnego dnia... i tak niewiele wyłaniających się po drugiej stronie.
– Jakie mam szanse?
Alice wydęła wargi.
Siedemdziesiąt pięć do dwudziestu pięciu? Sądziła, że zabrzmiało to jak pytanie, ale
widziałem, że nagięła wynik na moją korzyść.
Nie przesadzaj, pomyślała, widząc, jak się zapadam w sobie. Sam dołączyłbyś do zakładu. Ja
to zrobiłam.
Natychmiast – mechanicznie – obnażyłem zęby.
– Proszę! – rzuciła. – Przecież nie mogłam odpuścić sobie takiej okazji. I nie chodzi tu tylko o
Bellę, jestem prawie pewna, że nic jej nie będzie. Ale trzeba nauczyć Rosalie i Jaspera szacunku.
– Nie jesteś wszechwiedząca.
– Nie w stu procentach, ale blisko.
 Nie miałem nastroju, by żartować tak jak ona.
– Gdybyś była wszechwiedząca, mogłabyś mi powiedzieć, co mam robić.
Rozpracujesz to, Edwardzie. Wiem, że tak będzie.
Gdybym tylko i ja mógł mieć taką pewność.
Gdy wróciliśmy do domu, zastaliśmy w nim tylko rodziców. Emmett uprzedził zapewne
pozostałych, a ci się ewakuowali. Nie miałem siły, żeby przejmować się ich idiotyczną grą. Alice
pobiegła szukać Jaspera. Z ulgą przyjąłem fakt, że nie muszę uczestniczyć w dalszym
przekazywaniu myśli, co okazało się nieznacznie pomocne, gdy próbowałem się skupić.
Carlisle czekał na mnie u podnóża schodów, jego myśli od razu mnie zaatakowały.
Przepełniały je te same pytania, które sam sobie zadawałem. Które zadałem Alice. Nie chciałem
przyznawać się przed nim do słabości – to przez nie nie byłem w stanie stąd uciec, by zapobiec
nieszczęściu. Nie chciałem, by poznał tragedię, jaka by się wydarzyła, gdybym nie wrócił do
Forks po tej ucieczce. Wolałem, by nie miał świadomości, do czego był gotów posunąć się
tkwiący we mnie potwór.
Mijając Carlisle’a, kiwnąłem zdawkowo głową. Wiedział, co to oznacza – że jestem świadomy
jego obaw, ale nie mam żadnej dobrej odpowiedzi. Westchnął i odpowiedział podobnym
skinieniem. Ruszył powoli na górę, słyszałem, jak wchodzi do gabinetu Esme. Nie odzywali się
do siebie, a ja starałem się ignorować myśli Esme na widok jego miny: jej przerażenie i ból.
Carlisle najlepiej z całej rodziny rozumiał, co oznacza niekończąca się paplanina i natłok
cudzych myśli w mojej głowie. W końcu znał mnie najdłużej. Dlatego – bez słowa – poprowadził
Esme do wielkiego okna, które często było dla nas drogą wyjścia do lasu. Nie minęło kilka
sekund i oboje znaleźli się na tyle daleko, że nie mogłem ich słyszeć. Wreszcie nastała cisza.
Jedyny chaos, jaki miałem teraz w głowie, pozostawał moim własnym dziełem.
Początkowo poruszałem się powoli, niewiele szybciej niż przeciętna istota ludzka. Wykąpałem
się, spłukując ze skóry i włosów pozostałości po polowaniu. Tak samo jak wcześniej w
samochodzie, także i teraz czułem się słaby, całkowicie pozbawiony energii. Oczywiście tylko w
głowie, utrata siły fizycznej byłaby bowiem prawdziwym cudem. Darem. Och, gdybym tylko
mógł być słabym, bezbronnym człowiekiem, niestanowiącym żadnego niebezpieczeństwa.
Prawie zapomniałem o swoim wcześniejszym lęku – egoistycznym i próżnym – że Bella
poczuje obrzydzenie, gdy ukażę się jej w promieniach słońca. Byłem rozczarowany samym sobą,
że traciłem czas na takie samolubne troski. Teraz jednak, wychodząc z łazienki, żeby się ubrać,
musiałem rozważyć to jeszcze raz – nie dlatego, że bałem się reakcji Belli, ale ponieważ dałem
jej słowo.
Rzadko zwracałem uwagę na to, co na siebie wkładam. Alice zapełniała mi garderobę
ubraniami, które jakimś cudem wszystkie do siebie pasowały. Odzież powinna jedynie pomóc
nam wmieszać się w tłum – przystawać do obecnej mody, kamuflować bladość naszej skóry i
przykrywać jej jak najwięcej, tak by nie budziło to zdziwienia w ciepłe miesiące. Jednak idea
ubierania siebie i nas w niezauważalny, maskujący sposób była dla Alice poniżej jej godności.
Dobieranie elementów stroju stanowiło dla mojej siostry formę artystycznego wyrazu. Owszem,
dzięki jej staraniom nasza skóra była zakryta, jej bladego odcienia nigdy nie podkreślały zbyt
ciemne kolory. Ale trzeba powiedzieć jedno: z całą pewnością nie wtapialiśmy się w tłum i
zawsze prezentowaliśmy najmodniejsze outfity. Stroje były nieszkodliwą słabostką, tak samo jak
nasze samochody.
Jednak artystyczne zapędy Alice zawsze musiały ustąpić praktycznej konieczności – powinny
przede wszystkim zakrywać jak najwięcej skóry. Jeśli miałem spełnić daną Belli obietnicę,
potrzebowałem czegoś innego – czegoś, co odkryje nie tylko dłonie, ale i inne fragmenty
mojego ciała. W przeciwnym wypadku Bella będzie skłonna bagatelizować moją przypadłość.
Ona musiała zobaczyć prawdziwego mnie w całej okazałości.
I wtedy przypomniałem sobie o nigdy nienoszonej koszuli, upchniętej gdzieś w czeluściach
garderoby.
Koszula była prawdziwym wyjątkiem. Alice nie kupowała nam niczego, czego nie chcielibyśmy
włożyć, i zwykle sztywno trzymała się zasad. Pamiętałem jednak, jak któregoś popołudnia, jakieś
dwa lata wcześniej, ujrzałem tę koszulę na samym spodzie stosu przyniesionych przez nią
ubrań.
– A to do czego? – zapytałem.
Wzruszyła ramionami.
Nie wiem. Wyglądała ładnie na modelu.
W jej myślach nie kryły się żadne podteksty. Alice wydawała się tak samo jak ja zdziwiona tym
impulsywnym zakupem. A jednak nie pozwoliła mi wyrzucić koszuli.
Nigdy nie wiadomo, argumentowała. Może kiedyś ci się przyda.
Wyjąłem ją teraz i poczułem nagły respekt dla siostry. Gdybym był w stanie czuć dreszcz na
plecach, z pewnością poczułbym go w tym momencie. Osobliwe wizje Alice sięgnęły aż do tego
dnia, ich macki zatopiły się w tak dalekiej przyszłości, że nawet ona sama nie rozumiała
własnych poczynań. Wyczuła jednak, na kilka lat przed przyjazdem Belli do Forks, że kiedyś
stanę przed niespodziewaną próbą.
Być może jednak Alice była wszechwiedząca.
Włożyłem białą bawełnianą koszulę. Widok nagich przedramion w lustrze wytrącił mnie z
równowagi. Zapiąłem guziki, westchnąłem, po czym odpiąłem je ponownie. Owszem, w tym
wszystkim chodziło o to, żebym pokazał gołą skórę, ale przecież nie musiałem tego robić od
pierwszych chwil. Wyjąłem jasnobeżowy sweter i wciągnąłem go na koszulę. Od razu poczułem
się lepiej, zakryty jak zwykle, tak że tylko biały kołnierzyk wystawał spod dekoltu. Może nawet
nie będę ściągał swetra. Może pokazanie się Belli w pełnym świetle nie było dobrym pomysłem.
Teraz nie poruszałem się już tak powolnie jak wcześniej. Zabawne, że przy wszystkich tych
dramatycznych postanowieniach i ogromnych lękach całkowicie zdominował mnie znajomy już
strach, który od pewnego czasu dyktował niemal wszystkie moje ruchy.
Nie widziałem Belli od wielu godzin. Czy nie groziło jej jakieś niebezpieczeństwo?
Dziwne, że zamartwiałem się milionami zagrożeń, z których żadne nie było mną. Żadne nie
było nawet w połowie tak śmiertelne. A jednak... jednak... co, jeśli?
 Chociaż co noc zamierzałem siedzieć do rana z Bellą i jej zapachem, tego dnia okazało się to o
wiele ważniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Teraz naprawdę się spieszyłem.
Dotarłem na miejsce za wcześnie i rzecz jasna, wszystko zastałem w najlepszym porządku.
Bella nadal robiła pranie – słyszałem chlupanie i łomotanie starego automatu, a z okna
dolatywał ciepły zapach płynu do zmiękczania tkanin. Chociaż miałem ochotę uśmiechnąć się na
wspomnienie jej kpin w stołówce, jednak powierzchowny humor nie wystarczał, by pokonać
narastającą panikę. Z salonu dobiegały dźwięki telewizora – Charlie oglądał powtórkę meczu.
Jego ciche myśli wydawały się na wpół śpiące. Byłem pewien, że Bella nie zmieniła zdania i nie
powiedziała mu o swoich prawdziwych planach na sobotę.
Pomimo wszystkich moich wewnętrznych udręk atmosfera skromności i spokojnego wieczoru
w domu Swanów działały na mnie kojąco. Przysiadłem na drzewie i dałem się wyciszyć.
Nie wiedzieć czemu, pozazdrościłem nagle ojcu Belli. Wiódł takie nieskomplikowane życie, nic
poważnego nie ciążyło mu na sumieniu. Sobota miała być dla niego kolejnym zwyczajnym
dniem, wypełnionym zajęciami, które sprawiały mu radość.
A jednak w sobotę...
Charlie nie miał mocy, by decydować o tym, jaki będzie dla niego kolejny dzień. Czy ja ją
miałem?
Zaskoczył mnie odgłos suszarki dochodzący z łazienki. Bella raczej nie zadawała sobie trudu,
żeby jej użyć. Zwykle zasypiała – co zdołałem zaobserwować podczas wielu godzin mojego
opiekuńczego, choć z pewnością niewybaczalnego nadzoru – z mokrymi włosami, które
wysychały przez noc. Zastanawiałem się, skąd nagle taka zmiana. Jedyne wyjaśnienie, jakie mi
przychodziło do głowy, było takie, że chciała wyglądać ładnie. A skoro następnego dnia miała
spotkać się ze mną, widocznie to dla mnie pragnęła być atrakcyjna.
Być może się myliłem, ale jeśli nie... Jakie to irytujące! I jakie urocze! Nigdy jeszcze nie groziło
jej takie niebezpieczeństwo, a jednak zależało jej na tym, żeby podobać się mnie, największemu
zagrożeniu, z jakim miała kiedykolwiek do czynienia.
Światła w jej pokoju zgasły później niż zwykle, długo po tym, jak wysuszyła sobie włosy. Z
wnętrza dobiegały odgłosy cichej krzątaniny. Zżerała mnie ciekawość. Miałem wrażenie, że
upłynęły długie godziny, zanim zyskałem pewność, iż zasnęła.
Gdy znalazłem się w środku, szybko zrozumiałem, że niepotrzebnie czekałem aż tak długo.
Bella spała głęboko, jej włosy tworzyły gładki wachlarz na poduszce, ręce leżały rozluźnione
wzdłuż ciała. Z jej ust nie wydobywał się nawet najmniejszy szmer.
Natychmiast odkryłem, co było przyczyną przedłużonej krzątaniny. Każdy skrawek pokoju
zajmowały stosy ubrań, kilka sztuk leżało nawet na łóżku, pod jej gołymi stopami. Znów
poczułem radość i ból z faktu, że to dla mnie Bella chciała wyglądać ładnie.
Porównałem te uczucia – pikujące i zwyżkujące – do tego, co czułem przed poznaniem Belli.
Byłem zblazowany i ospały, jakbym poczuł już każdą z możliwych emocji. Cóż za głupiec ze mnie.
Ledwo zasmakowałem życia. Dopiero teraz byłem świadomy wszystkiego, co mi umknęło,
dopiero teraz zdawałem sobie sprawę, ile jeszcze musiałem się nauczyć. Tyle cierpienia przede
mną, z pewnością więcej niż radości. Na szczęście radość była tak słodka i silna, że ceniłem
każdą jej chwilę.
Pomyślałem o pustce życia bez Belli i od razu przypomniała mi się pewna noc, o której nie
myślałem od bardzo dawna.

Grudzień 1919 roku. Minął ponad rok od chwili, w której Carlisle doprowadził do mojej
przemiany. Kolor moich oczu się ochłodził i zamiast czerwienią, mieniły się teraz
bursztynowo, chociaż utrzymanie tej barwy kosztowało mnie sporo stresu.
Podczas tych pierwszych dzikich miesięcy Carlisle trzymał mnie w izolacji na tyle, na ile
było to możliwe. Po blisko roku poczułem wreszcie, że najgorsze mam za sobą, a Carlisle
zaakceptował to bez cienia wątpliwości. Był gotów wprowadzić mnie do świata ludzi.
Zaczęło się od pojedynczych wieczorów: napojeni do syta, po zachodzie słońca
spacerowaliśmy po głównej ulicy miasteczka. Zaskoczyło mnie, że udaje nam się wtopić
w tłum. Ludzkie twarze w niczym nie przypominały naszych, miały matową, pokrytą
dziobami skórę, rysy dalekie od perfekcji, okrągłe grudkowate twarze i plamy na
nieidealnym ciele. Uważałem, że ich kaprawe, zamglone oczy muszą być niemal
całkowicie ślepe, skoro naprawdę nie dostrzegali, że nie należymy do ich gatunku. Minęło
kilka lat, zanim przyzwyczaiłem się do ich wyglądu.
W tamtym okresie tak bardzo skupiałem się na kontrolowaniu swoich morderczych
instynktów, że w kakofonii atakujących mnie myśli nie rozróżniałem żadnych słów. Ot,
zwyczajny hałas. Jednak im lepiej potrafiłem ignorować pragnienie, tym wyrazistsze stały
się dla mnie umysły ludzi. Coraz trudniej przychodziło mi je bagatelizować, a
niebezpieczeństwo pierwszego wyzwania szybko odeszło w niepamięć, zastąpione
irytacją związaną z kolejnym.
Zdałem wszystkie te testy, może nie z łatwością, ale za to z idealnym wynikiem. Kolejnym
wyzwaniem było przeżycie tygodnia wśród ludzi. Carlisle zarezerwował nam noclegi w
niewielkim zajeździe w ruchliwym porcie Saint John w Nowym Brunszwiku. Nie licząc
starego właściciela, otaczali nas wyłącznie marynarze i pracownicy portowi.
Zadanie okazało się wyjątkowo trudne. Dookoła krążyły bezustannie istoty ludzkie,
wszędzie czułem zapach ich krwi. Na znajdujących się w naszym pokoju tkaninach
wyczuwałem dotyk ludzkiej ręki, przez okna docierał do mnie zapach ich potu. Każdy mój
oddech był nimi naznaczony.
I chociaż byłem młody, miałem w sobie upór i determinację. Wiedziałem, że Carlisle
bardzo docenia mój szybki postęp, więc usatysfakcjonowanie go mocno mnie
motywowało. Choć wcześniej większość czasu spędziłem w izolacji, dotarło do mnie
wystarczająco wiele ludzkich myśli, bym wiedział, że mój mentor to wyjątkowa osoba. Z
pewnością warta mojego uwielbienia.
Znałem jego plan ucieczki, gdyby cała ta sytuacja mnie przerosła. Naturalnie miał zamiar
ukryć to przede mną, ale oczywiście nie był w stanie. Ludzka krew była na wyciągnięcie
ręki, jednak istniała prosta i szybka droga ucieczki przez lodowate wody zatoki.
Znajdowaliśmy się zaledwie kilka ulic od szarych, mętnych wód basenu portowego. Jeśli
uległbym pokusie, Carlisle zamierzał nakłonić mnie do ucieczki.
Jednak uważał, że jestem w stanie okiełznać swoje żądze – że jestem zbyt
utalentowanym, zbyt silnym oraz inteligentnym wampirem, by paść ofiarą własnych
prymitywnych instynktów. Miałem wrażenie, że Carlisle doskonale wiedział, jak
zareagowałem na jego niewypowiedziane pochwały. Że zdawał sobie sprawę, iż
podbechtał moją ambicję, ale jednocześnie ukształtował mnie w człowieka, którego
widziałem w jego umyśle – tak bardzo bowiem pragnąłem zasłużyć sobie na akceptację,
którą obdarzał mnie od samego początku.
Carlisle był jednocześnie szalenie przebiegły i szalenie dobry.
To było moje drugie Boże Narodzenie jako istoty nieśmiertelnej, choć po raz pierwszy
zauważyłem zmianę pór roku – rok wcześniej zbyt mocno trawiła mnie jeszcze gorączka
nowo narodzonego wampira, żebym zdawał sobie sprawę z otaczającego świata.
Wiedziałem, że Carlisle martwił się w duchu, iż tyle tracę: przyjaciół i rodzinę z
poprzedniego życia, wszystkie tradycje, które rozświetlały mroczne zimowe dni.
Niepotrzebnie. Wianki, świece, muzyka, spotkania... Nic z tego do mnie nie przemawiało.
Oglądałem to wszystko z dystansu.
Mniej więcej w połowie tygodnia spędzanego w porcie Carlisle wysłał mnie pewnego
wieczoru na samotny spacer. Podjąłem się zadania z wielką powagą, z całych sił starając
się przypominać istotę ludzką. Zatopiłem się w warstwach odzieży, udając, że jest mi
bardzo zimno. Gdy wyszedłem na zewnątrz, napinałem się na widok każdej pokusy,
poruszałem się powoli, z namaszczeniem. Minąłem kilku mężczyzn wracających do
swoich domów ze skutych lodem basenów portowych. Nikt nie odezwał się do mnie
słowem, chociaż wcale nie unikałem kontaktu. Rozmyślałem o przyszłości. Wyobrażałem
sobie siebie na milionach takich spacerów, zachowującego pełną kontrolę i
opanowanego jak Carlisle. Specjalnie dla mnie zrezygnował na jakiś czas za swojego
życia, postanowiłem więc, że stanę się dla niego atutem, a nie ciężarem.
Wróciłem do zajazdu, nie kryjąc dumy z samego siebie. Strząsając śnieg z wełnianej
czapki, wszedłem do naszego pokoju. Carlisle z pewnością czekał na mój raport, nie
mogłem się doczekać, kiedy go zaprezentuję. Ostatecznie samodzielny spacer pośród
istot ludzkich nie okazał się wcale tak trudny, wobec czego przekroczyłem próg, udając
nonszalancję i ledwo zwracając uwagę na żywiczny zapach.
Zamierzałem zaskoczyć Carlisle’a łatwością, z jaką przyszedł mi sukces, ale to on czekał z
niespodzianką dla mnie.
Odsunął łóżka w róg pokoju, rozchwiane biurko upchnął za drzwiami, wszystko po to, by
zrobić miejsce na jodłę, tak wysoką, że jej czubek dotykał sufitu. Igły były jeszcze mokre,
w niektórych miejscach tajały resztki śniegu, Carlisle przykleił woskiem świece do
końcówek gałęzi. Wszystkie się paliły, oświetlając gładki policzek Carlisle’a ciepłym,
żółtym światłem. Uśmiechnął się szeroko.
Wesołych świąt, Edwardzie.
Uwiadomiłem sobie z pewnym zakłopotaniem, że mój wielki wyczyn, moja samodzielna
wyprawa, był jedynie fortelem. Poczułem jednak radość, ponieważ Carlisle ufał mi już na
tyle, że postanowił wysłać mnie na fikcyjny test, by przygotować niespodziankę.
– Dziękuję – powiedziałem szybko. – I wesołych świąt.
Prawdę powiedziawszy, nie byłem pewien, jak mam odebrać ten gest. Wydawał się...
nieco dziecinny, jakby całe moje ludzkie życie było jedynie stadium larwalnym, które już
zostawiłem za sobą, a teraz oczekiwano, że wrócę do pełzania w błocie, choć przecież
urosły mi skrzydła. Miałem wrażenie, że jestem za stary na tego typu rzeczy, ale
wzruszyło mnie, że Carlisle chciał podarować mi chwilę dawnych radości.
– Mam popcorn – poinformował mnie. – Może zechcesz mi pomóc w przycięciu gałęzi?
Zobaczyłem w jego myślach, ile to wszystko dla niego znaczy. Usłyszałem – nie po raz
pierwszy zresztą – jak głębokie jest jego poczucie winy w związku z tym, że wciągnął mnie
do swojego życia. Dlatego właśnie chciał mi podarować każdą dostępną ludzką radość. A
ja nie zamierzałem psuć całej zabawy i odmawiać mu tej drobnej przyjemności.
– Oczywiście – odparłem. – W tym roku zapewne pójdzie szybko.
Zaśmiał się i odwrócił do paleniska, by rozpalić ogień. Z łatwością przyszło mi poddanie
się jego wizji rodzinnych świąt, choć w grę wchodziła bardzo mała i osobliwa rodzina. Bez
trudu wszedłem w swoją rolę, przez cały czas miałem jednak poczucie, że nie należę do
świata, który odgrywam. Zastanawiałem się, czy z czasem odnajdę się w życiu, które
stworzył dla mnie Carlisle, czy też już zawsze będę się czuł jak przybysz z innej planety.
Czy byłem prawdziwszym wampirem od Carlisle’a? Stworzeniem żądnym krwi tak
bardzo, że tłumiło to całą człowieczą wrażliwość?
Czas przyniósł mi odpowiedzi na moje pytania. Tamtej zimy byłem jeszcze bardzo
młodym wampirem, wraz z upływem kolejnych lat wszystko stawało się prostsze. Zbladło
poczucie wyobcowania i jakoś odnalazłem się w świecie Carlisle’a.
Jednak moje troski i niepokoje sprawiły, że stałem się bardziej podatny na myśli obcych
ludzi.
Tej nocy spotkaliśmy się z jego znajomymi i spotkanie to było dla mnie pierwszym
wydarzeniem towarzyskim po przemianie.
Minęła północ. Opuściliśmy miasto, udaliśmy się ku znajdującym się na północy
wzgórzom, szukając miejsca na tyle oddalonego od cywilizacji, bym mógł bezpiecznie
polować. W tamtych czasach musiałem ściśle kontrolować swoje instynkty, które robiły
wszystko, by wyzwolić się spod tej kontroli i zaprowadzić mnie prosto do źródeł mojego
pragnienia. Musieliśmy oddalić się możliwie daleko od osad ludzkich, wiedziałem
bowiem, że gdy tylko ulegnę instynktowi, nie znajdę w sobie siły, by uciec przed
zapachem ludzkiej krwi.
Tu powinno być bezpiecznie, pomyślał Carlisle w którymś momencie i zwolnił, żebym
mógł poprowadzić łowy. Mieliśmy nadzieję trafić na wilki, które też mogły wybrać się na
polowanie, jednak przy grubej warstwie śniegu, jaka pokrywała ziemię, bardziej
prawdopodobne było, że przyjdzie nam wykopywać zwierzynę z kryjówek.
Uwolniłem wszystkie swoje zmysły, co przyniosło mi wyraźną ulgę – jak rozluźnianie
spiętego od dłuższego czasu mięśnia. Początkowo wyczuwałem jedynie zapach czystego
śniegu i ogołoconych z liści gałęzi. Nie było ani cienia zapachu ludzi, nie doskwierały mi
ból ani paląca potrzeba zaspokojenia apetytu. Biegliśmy w milczeniu przez gęsty las.
Wtem złapałem zupełnie nowy trop, obcy, a jednak znajomy. Wydawał się słodszy i
czystszy niż woń śniegu. Jego świeżość można było porównać tylko do dwóch znanych mi
zapachów – Carlisle’a oraz mojego własnego.
Zatrzymałem się gwałtownie. Carlisle wyczuł zapach i zastygł obok mnie. Przez ułamek
sekundy słyszałem jego niepokój, ale zaraz przerodził się w rozpoznanie.
Ach, Siobhan, pomyślał, od razu się uspokajając. Nie miałem pojęcia, że przebywa w tej
części świata.
Spojrzałem na niego pytająco, niepewien, czy mogę się odezwać na głos. Chociaż Carlisle
zachowywał spokój, mnie opanowała nerwowość. Czułem się zdezorientowany.
Starzy przyjaciele, wyjaśnił. Przypuszczam, iż nadszedł czas, byś poznał innych takich jak
my. Znajdźmy ich.
Wydawał się pogodny, jednak wyczuwałem cichą troskę ukrywającą się za myślami, które
dla mnie ubrał w słowa. Po raz pierwszy zacząłem się zastanawiać, dlaczego dotąd nie
spotkałem żadnego wampira. Ze słów Carlisle’a wynikało, że nie stanowili aż takiej
rzadkości. Najwidoczniej celowo trzymał mnie z dala od innych. Dlaczego to robił?
Przecież nie obawiał się fizycznego zagrożenia, jaka więc mogła być inna przyczyna?
Zapach był całkiem świeży, rozpoznawałem dwa różne tropy. Spojrzałem na Carlisle’a
pytająco.
Siobhan i Maggie. Ciekawe, gdzie się podziewa Liam? To ich klan, trzyosobowy. Zwykle
trzymają się razem.
Klan. Znałem to słowo, jednak kojarzyło mi się wyłącznie z lekcjami historii, których
udzielał mi Carlisle, i wielkimi, zmilitaryzowanymi grupami. Klan Volturi, a wcześniej
Rzymianie i Egipcjanie. Skoro jednak niejaka Siobhan mogła mieć trzyosobowy klan, czy
to określenie odnosiło się także i do nas? Czy tworzyłem z Carlisle’em klan? Jakoś mi nie
pasowało to słowo, było zbyt... zimne. Ale może nie rozumiałem tego świata.
Dogonienie wampirów zabrało nam kilka godzin, ponieważ one też biegły. Trop
prowadził nas coraz głębiej w pokryte śniegiem pustkowie, co było sprzyjającym
zrządzeniem losu. Gdybyśmy zbliżyli się do osad ludzkich, Carlisle zostawiłby mnie z tyłu.
Tropiąc inne wampiry, posługiwałem się zmysłem powonienia tak samo jak przy
polowaniach, gdybym więc złapał ludzki trop, nic nie byłoby w stanie mnie powstrzymać.
Gdy zbliżyliśmy się do nich na tyle, że już słyszałem dźwięk ich kroków – nie starały się
poruszać bezszelestnie, zapewne nie obawiały się, że ktokolwiek może je śledzić –
Carlisle zawołał głośno: „Siobhan!”.
Kroki ucichły na moment, po czym ruszyły w naszym kierunku. Wyczułem w nich pewną
nutę asertywności, więc mimowolnie stężałem. Carlisle zatrzymał się, ja stanąłem u jego
boku. Zawsze miał rację, ufałem mu, ale teraz odruchowo przykucnąłem jak zwierzę
szykujące się do ataku.
Spokojnie, Edwardzie. Pierwsze spotkanie z równorzędnym drapieżnikiem bywa trudne,
ale nie ma powodu do niepokoju. Ufam jej.
– Oczywiście – szepnąłem. Wyprostowałem się, chociaż nadal byłem sztywny i spięty.
Może właśnie dlatego nie poznał mnie ze swoimi znajomymi? Może każdy nowo
przeobrażony wampir ma zbyt silnie rozwinięty instynkt obronny? Napiąłem już i tak
naprężone mięśnie, postanawiając, że go nie zawiodę i nie przyjmę pozycji do ataku.
– To ty, Carlisle? – Rozbrzmiał głos, donośny jak kościelne dzwony.
Spośród ośnieżonych drzew wyłoniła się tylko jedna wampirzyca. Największa kobieta,
jaką kiedykolwiek widziałem, wyższa ode mnie i Carlisle’a, szersza w barach, obdarzona
masywniejszymi kończynami. Nie miała jednak męskiej urody, jej sylwetka była
absolutnie, stuprocentowo kobieca. Widać było, że tej nocy nie próbowała udawać istoty
ludzkiej, miała bowiem na sobie tylko lnianą halkę bez rękawów, w talii przepasała się
misternie plecionym srebrnym łańcuchem.
Tego rodzaju zainteresowanie kobietą ostatni raz obudziło się we mnie w poprzednim
życiu, teraz nie wiedziałem, gdzie podziać oczy. Postanowiłem skupić wzrok na jej twarzy,
tak samo intensywnie kobiecej jak reszta ciała. Miała pełne wargi, wielkie szkarłatne oczy
okolone rzęsami grubszymi niż sosnowe igły. Lśniące czarne włosy zwinęła w duży kok na
czubku głowy, przytrzymywały go dwa niedbale wsunięte patyki.
Dziwną ulgę przyniosło mi patrzenie na twarz tak podobną do oblicza Carlisle’a – gładką,
idealną, pozbawioną grudek i nierówności ludzkiej twarzy. Ta symetria działała na mnie
kojąco.
Chwilę później pojawiła się druga wampirzyca, mniej imponująca niż jej partnerka.
Drobna dziewczyna, jeszcze prawie dziecko. Tam, gdzie Siobhan charakteryzował
nadmiar, tam tę mniejszą wampirkę cechowały raczej braki. Jej ciało okryte prostą
ciemną suknią wydawało się składać wyłącznie ze skóry i kości, a ostrożne oczy były zbyt
duże jak na taką drobną twarz – tak samo jednak idealną jak twarz jej towarzyszki.
Jedyne, co dziewczyna miała w nadmiarze, to włosy – bujne rude loki, splątane tak, że
chyba nie było szansy na ich rozczesanie.
Większa wampirzyca skoczyła w stronę Carlisle’a. Kosztowało mnie wiele wysiłku, by nie
rzucić się mu na ratunek. Patrząc jednak na muskulaturę jej masywnych kończyn,
uświadomiłem sobie, że nie miałbym żadnych szans. Ta myśl budziła pokorę. Może
Carlisle, izolując mnie, po prostu chronił moje ego.
Siobhan objęła go nagimi ramionami. Obnażyła białe zęby, ale był to tylko przyjacielski
uśmiech. Carlisle chwycił ją w talii i się roześmiał.
– Witaj, Siobhan. Dawno się nie widzieliśmy.
Kobieta wypuściła go z objęć, ale położyła mu ręce na ramionach.
– Gdzie się ukrywałeś, Carlisle? Martwiłam się, że spotkało cię coś niefortunnego. – Jej
głos był niski, wibrujący alt z cieniem zaśpiewu irlandzkich dokerów, prawdziwie
magiczny i niezwykły.
Myśli Carlisle’a skierowały się ku mnie, zobaczyłem dziesiątki migawek z naszego
ostatniego roku. Siobhan spojrzała przelotnie na moją twarz.
– Byłem zajęty – powiedział Carlisle. Ja jednak skupiałem się na myślach jego znajomej.
Świeżynka. Dopiero co przeobrażony... Ale te oczy. Dziwne, jednak inne niż u Carlisle’a.
Bursztynowe, a nie złote. Ładniutki. Ciekawe, gdzie Carlisle go znalazł.
Siobhan zrobiła krok do tyłu.
– Jestem niewychowana. Nie poznałam jeszcze twojego towarzysza.
– Siobhan, pozwól, że ci przedstawię mojego syna, Edwarda. Edwardzie, to Siobhan, jak
się zapewne domyśliłeś, moja wieloletnia przyjaciółka. A to jej Maggie.
Dziewczyna przechyliła głowę w bok, jednak nie był to gest przywitania. Zmarszczyła
czoło, jak gdyby usilnie koncentrowała się na rozwiązaniu jakiejś zagadki.
Syn?, Siobhan wydawała się poruszona. Ach, a więc po tylu latach postanowił stworzyć
dla siebie towarzysza. Interesujące. Ciekawe, dlaczego akurat teraz. Widocznie jest coś
niezwykłego w tym chłopaku.
On mówi prawdę, pomyślała w tym samym czasie Maggie. Ale nie całą. Carlisle coś
ukrywa. Skinęła raz głową, do siebie, po czym spojrzała na Siobhan, która nadal
przyglądała mi się badawczo.
– Edwardzie, jakże miło cię poznać – powiedziała Siobhan. Podała mi rękę, zatrzymując
wzrok na moich tęczówkach, jak gdyby starała się określić ich dokładny odcień.
Znałem tylko jedną – ludzką – reakcję na takie powitanie. Ująłem więc jej dłoń i
musnąłem ją wargami, wyczuwając marmurową gładkość jej skóry.
– Bardzo mi przyjemnie – odparłem.
Jaki uroczy, pomyślała. Opuściła rękę i uśmiechnęła się do mnie szeroko. I śliczny.
Zastanawiam się, na czym polega jego dar i dlaczego tak przypadł do gustu Carlisle’owi.
Jej myśl zbiła mnie z tropu. Dopiero teraz – gdy wypowiedziała słowo „dar” –
zrozumiałem, co miała na myśli, gdy wcześniej zakładała, że jest we mnie coś
„niezwykłego”. Byłem już na tyle doświadczony, że ukryłem zaskoczenie przed jej
przenikliwym wzrokiem.
Oczywiście, miała rację. Miałem dar. Ale... Carlisle był autentycznie zdumiony, gdy
zrozumiał, co potrafię. Dzięki swoim umiejętnościom wiedziałem, że nie udawał. Gdy
odpowiadał na moje pytania, dlaczego, nie kłamał i nie robił uników. Jego myśli były
czyste. Czuł się taki samotny. Słyszał błagania mojej matki, żeby ocalił mi życie. Moja
twarz nieświadomie obiecywała szlachetność, co do której ja jednak nie miałem
pewności.
Nadal rozmyślałem o tym, jak bardzo myliła się Siobhan, i jednocześnie, jak dobrze mnie
rozpracowała. Tymczasem ona odwróciła się z powrotem do Carlisle’a.
Biedny chłopak, pomyślała jeszcze. Carlisle zmusił go do przyjęcia tych swoich starych
zwyczajów. To dlatego ma taki dziwny kolor oczu. Przykre – został pozbawiony
największej przyjemności w życiu.
W tamtym momencie nie przejąłem się tym spostrzeżeniem, bardziej poruszyło mnie, że
jest świadoma tego, iż zostałem obdarzony szczególnym darem. Później – rozmowa
trwała do białego rana, więc do naszego wynajętego pokoju mogliśmy wrócić dopiero po
zachodzie słońca następnego dnia – gdy znów zostaliśmy sami, zapytałem o to Carlisle’a.
Opowiedział mi historię Siobhan, jej zafascynowanie klanem Volturi, zaciekawienie
mistycznymi umiejętnościami wampirzymi i wreszcie odkrycie dziwnej dziewczynki, która
wiedziała więcej, niż pozwalał na to jej ludzki umysł. Siobhan przeobraziła Maggie nie
dlatego, że pragnęła towarzystwa, ani też nie z troski o dziewczynę, która w innych
okolicznościach mogła stać się jej kolacją. Zrobiła to, ponieważ zależało jej na
wzbogaceniu swojego klanu w dar. Siobhan miała zupełnie inny sposób postrzegania
świata, mniej ludzki niż Carlisle. On sam nie powiedział jej o moich umiejętnościach (co
tłumaczyło dziwne zachowanie Maggie, która dzięki swojemu własnemu talentowi
doskonale wiedziała, że Carlisle coś ukrywa) – nie miał pewności, jak wampirzyca
zareagowałaby na wiadomość, że zupełnie przypadkiem trafił na kogoś obdarzonego tak
rzadkim darem. Musiał jednak przyznać, że fakt, iż okazałem się tak utalentowany, to
wyjątkowy zbieg okoliczności. Umiejętność czytania w myślach była częścią mnie, dlatego
Carlisle nie miał nic przeciwko niej, tak samo, jak akceptował mój kolor włosów czy tembr
głosu. Nigdy jednak nie traktował tego jako potencjalnego źródła własnych korzyści.
Sporadycznie wracałem myślami do tego wszystkiego, czego się dowiedziałem, jednak z
czasem robiłem to coraz rzadziej. Poczułem się dobrze w świecie ludzi, a Carlisle wrócił
do swojej pracy w zawodzie chirurga. Gdy był zajęty, zajmowałem się studiowaniem
wielu dziedzin, w tym także medycyny – zawsze z książek, nigdy w praktyce, w szpitalu.
Po kilku latach Carlisle znalazł Esme i znów na pewien czas staliśmy się odludkami,
czekając, aż ona się zaaklimatyzuje. To był bogaty czas, wypełniony pracą, zdobywaniem
wiedzy i przyjaciół, więc upłynęły kolejne lata, zanim pełne litości słowa Siobhan znów do
mnie wróciły.
Biedny chłopak... Przykre – został pozbawiony największej przyjemności w życiu.
Reszta jej wniosków była łatwa do obalenia, w końcu szczere myśli Carlisle’a były dla
mnie otwartą księgą, jednak zaczęły mnie nurtować różne domysły. Ostatecznie
sformułowanie „największa przyjemność w życiu” sprawiło, że odszedłem od Carlisle’a i
Esme. W poszukiwaniu tej obiecanej radości regularnie odbierałem ludziom życie,
wierząc w swojej arogancji podtrzymywanej wyjątkowym darem, że czynię więcej dobra
niż zła.
Gdy po raz pierwszy posmakowałem ludzkiej krwi, moje ciało zareagowało ekstatycznie.
Czułem się wspaniale nasycony, bardziej żywy niż kiedykolwiek wcześniej. I chociaż krew
 nie miała najlepszej jakości – moja pierwsza ofiara była bowiem przesiąknięta gorzkimi w
smaku narkotykami – poprzednia, zwierzęca dieta jawiła mi się jako pomyje.
Mimo to mój umysł nie do końca zgadzał się z zadowoleniem ciała. Dostrzegałem
ohydztwo własnych czynów, domyślałem się, co Carlisle musi sobie o mnie myśleć.
Sądziłem, że wątpliwości z czasem się rozpłyną. Wyszukiwałem wyjątkowych opryszków,
którzy prowadzili higieniczny tryb życia, i smakowałem lepszej krwi.
W myślach podliczałem każde życie, które zapewne ratowałem dzięki swojej działalności
śledczego, sędziego i kata. Nawet jeśli z każdym zabitym mordercą udawało mi się ocalić
tylko jedną osobę – kolejną ofiarę z jego listy – czy nie było to lepsze niż darowanie życia
tym ludzkim drapieżnikom?
Minęło sporo lat, zanim zrezygnowałem z tego procederu. Nie miałem pojęcia, dlaczego
krew nie przynosi mi ekstazy, w jaką wierzyła Siobhan, dlaczego tęsknota za Carlisle’em i
Esme przewyższa radość z wolności, dlaczego balast każdego odebranego życia przytłacza
mnie coraz bardziej. W końcu upadłem pod ich skumulowanym ciężarem. Przez kolejne
lata po powrocie, gdy z trudem uczyłem się na nowo wszystkich zwyczajów, które
wcześniej porzuciłem, doszedłem do wniosku, że może Siobhan nie znała niczego
wspanialszego od zewu krwi, ale ja zostałem stworzony do lepszych celów.

Teraz jednak słowa, które tak długo mnie prześladowały i przez lata wyznaczały ścieżkę
mojego życia, uderzyły we mnie ze zdwojoną siłą.
„Największa przyjemność w życiu”.
Nie miałem wątpliwości, że dopiero teraz poznałem prawdziwe znaczenie tych słów.
Największą przyjemnością mojego życia była ta krucha, odważna, ciepła, bystra dziewczyna,
która tak spokojnie spała tuż obok. Bella. Największa radość, jaką życie miało mi do
zaoferowania, i największy ból, gdy ją stracę.
W kieszeni koszuli poczułem wibracje komórki. Przesunąłem palcem po ekranie, zobaczyłem
numer i przyłożyłem telefon do ucha.
– Widzę, że nie możesz rozmawiać. – Usłyszałem cichy głos Alice. – Uznałam jednak, że
chciałbyś to wiedzieć. Teraz to osiemdziesiąt do dwudziestu. Nie wiem, co robisz, ale rób to
dalej – dodała i się rozłączyła.
Rzecz jasna, nie mogłem ufać pewności w jej głosie, gdy nie miałem wglądu w jej myśli, i Alice
doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Mogła mnie okłamać przez telefon, ale i tak jej słowa
brzmiały bardzo pokrzepiająco.
Co robiłem? Nurzałem się, tonąłem, brodziłem w miłości do Belli. I wierzyłem mocno, że
robienie tego dalej nie sprawi mi żadnej trudności.
 16 SUPEŁ

Tej nocy Bella spała tak smacznie, że aż mnie to wytrącało z równowagi.

Od bardzo długiego czasu – od pierwszej chwili, w której poczułem jej zapach – nie byłem w
stanie zapanować nad swoimi myślami, które ciągle, bez przerwy, przechodziły z jednego
ekstremum w drugie. Teraz zapętlałem się jeszcze bardziej, ponieważ miałem świadomość tego,
co nastąpi po wschodzie słońca, a to ogromnie mnie stresowało – stres był większy niż
cokolwiek, co czułem w ciągu stu lat mojego życia.
Tymczasem Bella spała dalej, czoło miała gładkie, ciało rozluźnione, kąciki ust uniesione
nieznacznie, a oddech równy jak dźwięki metronomu. Czuwałem przy niej tyle nocy i nigdy nie
była tak spokojna. Co to mogło oznaczać?
Przychodziło mi do głowy tylko jedno: że nie rozumiała powagi sytuacji. Pomimo tylu
ostrzeżeń z mojej strony nadal nie przyjmowała prawdy. Zbytnio mi ufała, co było dużym
błędem.
Nie poruszyła się, kiedy jej ojciec zajrzał do pokoju. Słońce jeszcze nie wstało, więc siedziałem
w bezruchu w ciemnym kącie, pewien, że mnie nie widzi. Myśli komendanta zaciemniało nieco
poczucie winy. Nic poważnego, zwykłe wyrzuty sumienia w związku z tym, że znów zostawiał ją
samą. Przez moment się zawahał, jednak zwyciężyło poczucie obowiązku – plany, umówione
osoby, obiecane podwózki. A przynajmniej tak się domyślałem.
Charlie narobił sporo hałasu, wyjmując swój sprzęt wędkarski z szafy pod schodami, jednak
Bella nie zareagowała na dźwięki. Nawet jej powieka nie drgnęła.
Gdy mężczyzna odjechał, przyszła kolej na mnie. Z żalem i niechęcią opuszczałem pokój Belli,
jej spokojny sen bowiem ukołysał moje myśli i wyciszył nerwy. Nabrałem do płuc haust ognia i
przytrzymałem, żeby mi towarzyszył, dopóki nie będę mógł go uzupełnić.
Ledwo Bella się obudziła, a w domu znów zapanował zgiełk. W świetle dnia ulotnił się gdzieś
spokój nocy. Bella poruszała się szybko, nerwowo, kilka razy wyjrzała przez okno, zapewne
wypatrując mojej osoby. Niecierpliwie czekałem na spotkanie, jednak ustaliliśmy godzinę, nie
chciałem przedwcześnie przeszkadzać jej w przygotowaniach. Ja swoje miałem za sobą, choć
wydawały mi się takie nieadekwatne. Ale czy można było się tak naprawdę przygotować na taki
dzień jak ten?
Żałowałem, że nie czuję radości wywołanej perspektywą spędzenia całego dnia z Bellą,
poznawania odpowiedzi na wszystkie moje pytania, jej ciepła omiatającego moje ciało.
Jednocześnie żałowałem też, że nie mogę się odwrócić i odejść – znaleźć w sobie siły, by uciec
na drugi koniec świata, zostać tam i już nigdy nie narażać jej na niebezpieczeństwo.
Przypomniałem sobie zapadniętą twarz Belli z wizji Alice i wiedziałem, że nigdy nie będę tak
silny.
Zanim nadeszła pora, by wyłonić się spośród drzew, zdołałem wprowadzić się w wyjątkowo
podły nastrój. Idąc przez trawnik, próbowałem zetrzeć z twarzy smutek i napięcie, jednak nie
mogłem sobie przypomnieć, jak odpowiednio ułożyć mięśnie w minę pogodną i niefrasobliwą.
Zapukałem cicho, wiedząc, że Bella nasłuchuje, po czym usłyszałem jej pospieszne kroki na
ostatnich stopniach. Podbiegła do drzwi, przez moment mocowała się z zamkiem, po czym
otworzyła je z takim impetem, że uderzyły w ścianę.
Popatrzyła mi w oczy i nagle zastygła, w jej uśmiechu widziałem spokój minionej nocy.
Mój nastrój od razu się poprawił. Wziąłem wdech, łykając płomienie świeżego bólu.
Cierpienie było jednak mniejsze niż radość z jej obecności.
Ciekawość powiodła moje spojrzenie ku jej ubraniu. Na co się zdecydowała? Od razu
przypomniałem sobie ten zestaw – teraz, gdy o tym pomyślałem, uświadomiłem sobie, że
sweter leżał w najbardziej widocznym miejscu, na starym komputerze, pod nim biała rozpinana
bluzka, a z boku niebieskie dżinsy. Beżowy sweter, biały kołnierzyk, niezbyt ciemny dżins...
Nie musiałem patrzeć na siebie, by wiedzieć, że wyglądaliśmy niemal identycznie pod
względem stylu i kolorystyki.
Zaśmiałem się. A więc jeszcze coś mieliśmy ze sobą wspólnego.
– Dzień dobry.
– Co jest nie tak? – zapytała z niepokojem.
Istniało co najmniej tysiąc odpowiedzi na to pytanie, więc od razu wpadłem w panikę, ale
kiedy zobaczyłem, jak na siebie zerka, domyśliłem się, że szuka powodów mojego szerokiego
uśmiechu.
– Pasujemy do siebie – wyjaśniłem.
Znów się roześmiałem, kiedy przyjrzała się mojemu ubraniu, a potem własnemu i na jej
twarzy zakwitło zdumienie. Zaskoczenie przerodziło się szybko w grymas. Dlaczego? Dla mnie
ten cały zbieg okoliczności wydawał się wyłącznie zabawny. Czy jej decyzja o wyborze stroju
miała jakiś głębszy powód? Czy mój śmiech ją rozgniewał? Jak miałem o to zapytać, nie
wychodząc przy tym na dziwaka? Jedyne, czego mogłem być pewien, to tego, że na pewno
miała inne powody niż ja.
Aż zadrżałem w duchu na myśl o przyczynach, dla których wybrałem akurat tę koszulę. Było
jednak za późno, aby się wycofać. Nie mogłem ukrywać się przed Bellą. Zasługiwała na to, by
wszystko o mnie wiedzieć.
Gdy ruszyliśmy w stronę jej samochodu, znów się uśmiechała. Co więcej – uśmiechem
pełnym zadowolenia. Nie zamierzałem wycofać się z danego słowa, choć nie napawało mnie to
radością. Wiedziałem, że nie zachowuję się racjonalnie, w końcu Bella codziennie jeździła tym
przedpotopowym straszydłem i nic się nie działo. Jednak wszystkie tragedie, które ją spotykały,
zdawały się czekać, aż będę mógł być ich przerażonym świadkiem. Na widok mojej miny musiała
pomyśleć, że nie podobają mi się nasze ustalenia.
 – Zgodziłeś się – warknęła i pochyliła się nad fotelem, żeby otworzyć drzwi od strony
pasażera.
Och, gdyby moje troski rzeczywiście były takie trywialne.
Stary silnik zakaszlał i obudził się do życia. Metalowy szkielet zatrząsł się tak mocno, iż
wystraszyłem się, że coś odpadnie.
– Dokąd jedziemy? – Niemal krzyknęła, żeby jej głos dał się słyszeć na tle kakofonii dźwięków.
Wrzuciła wsteczny i spojrzała do tyłu.
– Najpierw zapnij pasy. Już się denerwuję.
Rzuciła mi gniewne spojrzenie, ale zapięła pas, wzdychając ciężko.
– To dokąd? – powtórzyła.
– Sto jedynką na północ.
Jechała wolno przez miasto, nie spuszczając wzroku z szosy. Zastanawiałem się, czy
przyspieszy, gdy wydostaniemy się na główną drogę, ale ona jechała o pięć kilometrów na
godzinę wolniej, niż wynosiła dopuszczalna prędkość. Słońce wisiało nisko nad horyzontem,
spowite cienką warstwą chmur. Alice twierdziła, że wyjdzie jeszcze przed południem. Tyle że w
tym tempie mogliśmy nie dotrzeć do lasu przed pierwszymi promieniami słońca.
– Zamierzasz wyjechać z Forks przed zapadnięciem zmroku? – zapytałem, wiedząc, że
zaprotestuje przeciwko obrażaniu jej wozu. Zareagowała dokładnie tak, jak przewidywałem.
– Trochę więcej szacunku – odparowała. – Mój samochód mógłby być dziadkiem twojego
volvo.
Jednak odrobinę przyspieszyła i przekroczyła limit prędkości o trzy kilometry na godzinę.
Poczułem ulgę, gdy wreszcie wyjechaliśmy z centrum miasta. Chwilę później za oknem było
coraz mniej oznak cywilizacji. Silnik łomotał jak młot pneumatyczny wbijany w granit. Bella
przez cały czas patrzyła na szosę. Miałem ochotę zapytać ją, o czym myśli, ale nie chciałem jej
rozpraszać. Była niezwykle skupiona.
– Skręć w prawo w sto dziesiątkę i jedź tak długo, aż skończy się asfalt.
Pokiwała głową do siebie i zwolniła maksymalnie, by pokonać zakręt.
– A dalej? – zapytała – Co jest za asfaltem?
Pusty las. Żadnego świadka. Potwór.
– A dalej zaczyna się szlak.
– Będziemy chodzić po lesie? – zapytała wysokim, spiętym głosem, nadal na mnie nie patrząc.
Zaniepokoiło mnie jej zdenerwowanie. Nie wziąłem tego pod uwagę. Odległość była
niewielka, trasa łatwa, podobna do ścieżki, którą miała za domem.
– Czy to dla ciebie problem? – Może powinienem zabrać ją w inne miejsce? Niestety, nie
miałem rezerwowego planu.
– Nie – odparła szybko, choć jej głos nadal brzmiał niepewnie.
 – Nie martw się – uspokoiłem ją. – To tylko jakieś osiem kilometrów i nigdzie nie musimy się
spieszyć. – Gdy sobie uświadomiłem, jak szybko znajdziemy się na łące, ogarnęła mnie panika.
W tym momencie ucieszyłbym się z każdej zwłoki.
Bella zmarszczyła czoło i przygryzła dolną wargę.
– O czym myślisz? – zapytałem.
Czy miała ochotę zawrócić? Może zmieniła zdanie? Żałowała, że wsiadła ze mną do
samochodu?
– Zastanawiam się, dokąd prowadzi ten szlak – odparła. Próbowała brzmieć niefrasobliwie,
ale nie do końca jej się to udało.
– Do pewnego miejsca, które lubię odwiedzać, gdy dopisuje pogoda. – Obydwoje
spojrzeliśmy na niebo. Chmury stopniowo się przerzedzały, wkrótce miało nie być po nich śladu.
– Charlie mówił, że będzie ciepło. – Przypomniało mi się.
Co pomyśli na widok słońca całującego moją skórę? W jaki sposób tłumaczyła przed samą
sobą naszą dzisiejszą wycieczkę? Czego się spodziewała?
– Powiedziałaś mu, jakie masz na dzisiaj plany? – zapytałem, choć wiedziałem, co usłyszę w
odpowiedzi.
Wyobraziłem sobie jej ojca nad rzeką, napawającego się przyjemnym dniem. Nie zdawał
sobie sprawy, że tkwi na rozdrożu, że gdzieś niedaleko czai się koszmar, mogący w jednej chwili
zniszczyć cały jego świat.
Uśmiechnęła się, nadal wpatrzona przed siebie.
– Nie.
Nie musiała się z tego aż tak cieszyć. Na szczęście istniał jeszcze jeden świadek, głos, który w
razie czego powie prawdę – jeśli Bella nie wróci do domu.
– Ale pewnie wspomniałaś coś Jessice, że jedziemy razem do Seattle, prawda?
– Nie – rzuciła, zadowolona z siebie. – Powiedziałam jej, że zmieniłeś zdanie. Co poniekąd jest
prawdą.
Co? Nie słyszałem tego. Widocznie rozmawiała z Jess, kiedy byłem na polowaniu z Alice. Bella
zatarła wszystkie ślady, jakby chciała, żeby upiekło mi się morderstwo.
– Więc nikt nie wie, że jesteś teraz ze mną?
Wzdrygnęła się nieco, słysząc mój ton, ale szybko uniosła brodę i zmusiła się do uśmiechu.
– Czy ja wiem... Zakładam, że powiedziałeś Alice?
Musiałem wziąć głęboki wdech, by zachować spokój.
– Naprawdę, bardzo mnie wspierasz, Bello.
Uśmiech zniknął jej z twarzy, ale poza tym puściła moją uwagę mimo uszu.
– Czy Forks działa na ciebie aż tak depresyjnie, że postanowiłaś targnąć się na własne życie?
– Sam mówiłeś, że możesz mieć kłopoty, jeśli będziemy często pokazywać się razem –
odparła cicho, ze smutkiem.
 Doskonale pamiętałem tamtą rozmowę, ale nie miałem pojęcia, dlaczego zrozumiała
wszystko na opak. Mówiąc to, nie chciałem, aby otaczała mnie opieką, ale żeby ode mnie
uciekła.
– Ach, więc boisz się, że to mi będzie coś groziło po tym, jak ty znikniesz w tajemniczych
okolicznościach? – zapytałem przez zaciśnięte zęby, starannie dobierając słowa, żeby dotarł do
niej cały absurd przyjętego przez nią stanowiska.
Skinęła głową, oczy nadal wbijała w szosę.
– Czy ty nie dostrzegasz, że ja jestem złem? – wysyczałem, zbyt wściekły, żeby mówić wolno,
zrozumiale dla Belli. I tak moje słowa na nią nie działały. Musiałbym to jej pokazać.
Wydawała się zdenerwowana, ale jakoś inaczej. Miałem wrażenie, że jej wzrok wędruje ku
mojej osobie, a jednocześnie nigdy nie traci z pola widzenia szosy. Bella była przerażona moim
wybuchem, choć nie tak, jak powinna. Martwiła się, że jestem przez nią zły. Niepotrzebne było
mi czytanie w jej głowie, by się tego domyślić.
Jak zwykle nie złościłem się na nią, tylko na siebie. Owszem, zawsze wszystko opacznie
odbierała i reagowała niewłaściwie, ale to dlatego, że – rozumując inaczej – miała najlepsze
intencje. Była miła. Dawała mi wiarę, na którą nie zasługiwałem, martwiła się o moje odczucia,
jakby miały jakiekolwiek znaczenie. To jej dobroć wystawiała ją na niebezpieczeństwo. Jej
zalety, moje wady – przeciwieństwa, które nas do siebie zbliżały.
Dotarliśmy do końca szosy. Bella zjechała na piaszczyste pobocze i wyłączyła silnik. Nagła
cisza poraziła nam uszy. Bella odpięła pasy i nie patrząc na mnie, wysiadła. Odwrócona plecami,
zdjęła sweter przez głowę – męczyła się przez chwilę, a kiedy jej się udało, przewiązała go wokół
talii. Byłem zaskoczony, że jej koszula jest podobna do mojej nie tylko pod względem koloru:
obnażała także ramiona. Tym samym widziałem więcej jej ciała niż kiedykolwiek wcześniej i,
obok natychmiastowej fascynacji, od razu poczułem niepokój. Wszystko, co mogło mnie
zdekoncentrować, stanowiło ryzyko.
Westchnąłem. Nie chciałem przez to przechodzić. Miałem mnóstwo powodów, spraw życia i
śmierci, jednak w tym momencie najważniejszym z nich była jej mina i obrzydzenie na twarzy,
gdy wreszcie zobaczy mnie takim, jakim byłem.
Postanowiłem jednak, że się z tym zmierzę. Udam odwagę, wzniosę się ponad swój
egoistyczny strach.
Zdjąłem sweter i poczułem się okropnie obnażony. Nigdy wcześniej nie odkryłem takiej połaci
skóry przed kimś innym niż członkowie mojej rodziny.
Zacisnąłem zęby i wysiadłem, zamykając za sobą drzwi. Sweter zostawiłem w samochodzie,
żeby nie czuć pokusy. Spojrzałem w las. Może jeśli zejdę z drogi i zagłębię się w zarośla, nie będę
czuł się taki nagi.
Poczułem na sobie jej spojrzenie, ale zabrakło mi odwagi, by się odwrócić. Dlatego zerknąłem
tylko przez ramię.
– Tędy – powiedziałem, co zabrzmiało ostro i gwałtownie. Musiałem koniecznie zapanować
nad zdenerwowaniem i dlatego z wolna ruszyłem przed siebie.
 – A co ze szlakiem? – Jej głos brzmiał o oktawę wyżej niż zwykle. Zerknąłem na nią ponownie
– wydawała się zdenerwowana, gdy obchodziła auto dookoła, by wyjść mi naprzeciw. Tyle
rzeczy mogło ją przerażać, nie miałem pojęcia, o które jej chodzi.
– Powiedziałem tylko, że zaparkujemy tam, gdzie zaczyna się ścieżka, a nie, że to właśnie nią
pójdziemy.
Próbowałem brzmieć jak normalna istota ludzka. Zabawna, rozluźniona. Może udałoby mi się
złagodzić chociaż jej zdenerwowanie, jeśli nie moje własne.
– Tak bez żadnych oznaczeń? – Można by pomyśleć, że przez „oznaczenia” rozumiała ostatnią
kamizelkę ratunkową na tonącym statku.
– Ze mną nie zginiesz – obiecałem.
Jej reakcja okazała się jeszcze gorsza, niż to sobie wizualizowałem. Otworzyła szeroko usta,
jak postać z sitcomu, w którym puszczana jest ścieżka dźwiękowa ze śmiechem. Spojrzała na
mnie raz, a potem drugi, upewniając się, czy na pewno widzi moje gołe ramiona.
A przecież to było nic. Ot, naga skóra. Owszem, nieludzko blada i nienaturalnie kanciasto
pokrywająca moją wampirzą muskulaturę. Jeśli tak reagowała na widok mojej skóry w cieniu...
Posmutniała. Jakby udzieliło się jej moje przygnębienie, jakby osiadło jej na barkach ciężarem
mojego stuletniego życia. Być może to wystarczyło. Może nie musiała widzieć niczego więcej.
– Chcesz wrócić do domu?
Jeżeli pragnęła mnie zostawić, odejść ode mnie, zamierzałem jej na to pozwolić. Wiedziałem,
że będę patrzył, jak znika, cierpiąc w duchu. Nie miałem pojęcia, jak to zniosę, ale byłem
pewien, że znajdę sposób.
W jej oczach pojawił się błysk, który niczego mi nie powiedział.
– Nie – rzuciła szybko. Podeszła do mnie błyskawicznie tak blisko, że gdyby tylko się
przysunęła, musnęłaby ręką moją skórę.
Co to oznaczało?
– Coś nie tak? – zapytałem. W jej oczach nadal czaił się ból, który w połączeniu z jej
działaniem nie miał dla mnie najmniejszego sensu. To chciała odejść czy nie?
– Nie jestem zbyt dobrym piechurem – wyznała cicho. – Będziesz musiał uzbroić się w
cierpliwość.
Nie wierzyłem jej do końca, to musiało być białe kłamstwo. Zapewne martwiła się brakiem
typowej ścieżki, ale przecież coś takiego nie wywołałoby u niej prawdziwego przygnębienia.
Przybliżyłem się i uśmiechnąłem najłagodniej, jak potrafiłem, próbując wymusić na niej
uśmiech. Nie cierpiałem, gdy jej usta i oczy tonęły w smutku.
– Potrafię być cierpliwy – zapewniłem ją lekkim tonem. – Jeśli się bardzo postaram.
Uśmiechnęła się półgębkiem, jakby jej twarz odmawiała współpracy.
– Odwiozę cię do domu – obiecałem. Być może czuła, że nie ma wyboru, że jest mi winna to,
co miało nastąpić. Ale tak naprawdę niczego mi nie była winna. Mogła odejść w każdej chwili.
 Jej reakcja zbiła mnie z tropu. Zamiast przyjąć moją propozycję z pocałowaniem ręki, ona
spojrzała na mnie z wściekłością. Odezwała się bardzo suchym tonem:
– Radziłabym ci się pospieszyć, jeśli chcesz, żebym pokonała tych osiem kilometrów przed
zachodem słońca.
Wpatrywałem się w nią zdumiony, oczekując kontynuacji – wyjaśnienia, czym konkretnie ją
uraziłem. Ale ona uniosła brodę i zmrużyła oczy, jakby przyjmowała wyzwanie.
Nie miałem pojęcia, co powinienem zrobić, więc wyciągnąłem rękę, by pokazać jej drogę, po
czym drugą ręką odsunąłem wystającą gałąź. Bella przeszła pod nią, odtrącając mniejsze gałązki,
blokujące jej przejście.

W lesie rzeczywiście było łatwiej. A może po prostu potrzebowałem chwili, żeby uporać się z jej
pierwszą reakcją. W każdym razie prowadziłem, usuwając z jej drogi zagradzające ścieżkę
rośliny. Bella szła z wzrokiem wbitym w ziemię, jednak miałem wrażenie, że nie dlatego, iż mnie
unika, ale ponieważ nie ufa nierównemu terenowi. Widziałem, jak zerka na wystające korzenie,
i domyśliłem się, że taka niezdarna osoba jak ona musi czuć się bardzo niepewnie na wyboistej
drodze. To jednak nie tłumaczyło jej wcześniejszego przygnębienia i następującego po nim
gniewu. Nie wiedziałem, co o tym myśleć.
Las ułatwiał więcej, niż mogłem się spodziewać. Byliśmy tu całkiem sami, a mimo to nie
czułem niebezpieczeństwa. Kilkakrotnie napotkaliśmy przeszkody na ścieżce – powaloną kłodę
albo głaz zbyt wysoki, by można go było przekroczyć – a wtedy instynktownie wyciągałem rękę,
by pomóc Belli. Dotykanie jej nie było wcale trudniejsze niż w szkole. Nietrudne nie oddawało
jednak wiernie istoty problemu – było tak samo ekscytujące i przyjemne jak wcześniej. Gdy
podtrzymałem ją delikatnie, poczułem, jak jej puls przyspiesza. Wyobrażałem sobie, że gdyby
moje serce nadal biło, też załomotałoby szybciej.
Zapewne czułem się bezpiecznie, ponieważ wiedziałem, że to nie jest to miejsce. Alice nigdy
nie widziała w swojej wizji mnie zabijającego Bellę w środku lasu. Ach, gdybym tylko mógł się
pozbyć obrazów ujrzanych w umyśle mojej siostry... Rzecz jasna, nieznajomość przyszłości,
niemożliwość przygotowania się na nieuchronne mogły być katalizatorem prowadzącym do
śmierci Belli. To wszystko było jednym wielkim błędnym kołem.
Nie po raz pierwszy w życiu żałowałem, że mój umysł nie może pracować na wolniejszych
obrotach. Gdybym zmusił trybiki do obracania się z ludzką prędkością, choćby na jeden dzień
albo nawet na godzinę, nie musiałbym obsesyjnie rozmyślać na okrągło o tych samych
nierozwiązywalnych problemach.
– Twoje ulubione urodziny? – zapytałem. Na gwałt potrzebowałem czegoś, co zajmie mój
umysł.
Jej usta wykrzywiły się w czymś, co było w połowie cierpkim uśmiechem, a w połowie
grymasem.
– Co? Czy to nie mój dzień na zadawanie pytań?
Zaśmiała się i machnęła ręką.
 – Nie, w porządku. Po prostu nie znam odpowiedzi. Nie jestem wielką fanką świętowania
urodzin.
– To... nietypowe. – Nie znałem nastolatka, który wykazywałby podobne podejście.
– Za dużo presji – odparła, wzruszając ramionami. – Prezenty i te sprawy. A co, jeśli ci się nie
podobają? Musisz zachować pokerową twarz, żeby nie sprawić darczyńcy przykrości. No i
wszyscy na ciebie patrzą.
– Twoja mama nie ma najlepszego wyczucia w kwestii prezentów?
Uśmiechnęła się tajemniczo. Zapewne nie chciała mówić źle o mamie, ale widać było, że ma
złe wspomnienia.
Kolejny kilometr pokonaliśmy w milczeniu. Miałem nadzieję, że powie coś sama z siebie albo
chociaż zada jakieś pytanie, które naprowadzi mnie na tok jej myślenia, jednak ona szła
skupiona, z wzrokiem wbitym w ziemię.
– Kto był twoim ulubionym nauczycielem w szkole podstawowej? – Podjąłem kolejną próbę.
– Pani Hepmanik – odparła bez wahania. – Pozwalała mi czytać na lekcjach, ile tylko chciałam.
Uśmiechnąłem się szeroko.
– Idealna postać.
– A twój ulubiony nauczyciel z podstawówki?
– Nie pamiętam.
– Och. Przepraszam. Nie pomyślałam...
– Nie przepraszaj...
Dopiero po kolejnych czterystu metrach przyszło mi do głowy pytanie, którego nie mogła
odbić jak piłeczki w moją stronę.
– Psy czy koty?
– Nie jestem pewna... Może koty? Puszyste i urocze, ale niezależne.
– Miałaś kiedyś psa?
– Ani psa, ani kota. Mama twierdzi, że ma alergię na sierść. – Jej odpowiedź brzmiała
zaskakująco sceptycznie.
– Nie wierzysz jej?
Zamilkła, jakby nie chciała okazać się nielojalną córką.
– Cóż... – zaczęła powoli. – Przyłapałam ją wielokrotnie, jak głaskała cudze psiaki.
– Ciekawe, dlaczego...
Zaśmiała się – lekko, beztrosko, bez cienia goryczy.
– Wieki zajęło mi przekonanie jej, żeby pozwoliła mi hodować rybkę. Ostatecznie domyśliłam
się, że mama boi się, iż zwierzę uwięzi nas w domu. Mówiłam ci, jak w każdy wolny weekend
zabierała mnie na wycieczkę – zwiedzałyśmy wszystko to, czego ona jeszcze nie widziała.
Pokazałam jej pokarm dla rybek w tabletkach, które się stopniowo uwalniają, dzięki czemu dają
pożywienie na tydzień, i w końcu ustąpiła. Po prostu nie znosi niczego, co może trzymać ją siłą
w miejscu. Już i tak miała mnie, prawda? Jedna wielka kotwica jej wystarczała, nie zamierzała z
własnej woli sprowadzać sobie na głowę kolejnych.
Nie dawałem niczego po sobie poznać. Jej przemyślenia – bez wątpienia słuszne, wnioskując z
tego, jak zwykle potrafiła przejrzeć mnie na wylot – nadawały mroczny cień mojej interpretacji
jej przeszłości. Czyżby jej instynkt opiekuńczy wynikał nie z bezradności jej matki, ale z poczucia,
że musi sobie zapracować na swoje miejsce w domu? Ogarnęła mnie złość, gdy pomyślałem, że
Bella mogła czuć się niechciana, że starała się udowodnić swoją wartość. Miałem ochotę zacząć
jej usługiwać w jakiś powszechnie akceptowalny sposób, by jej pokazać, że samym swoim
istnieniem zasługuje na to, co najlepsze.
Bella zdawała się nie dostrzegać moich dylematów, bo zaśmiała się i mówiła dalej:
– Chyba dobrze, że nie postarałyśmy się o nic większego od złotej rybki. Nie miałam ręki do
zwierząt. Uznałam, że pierwszą rybkę przekarmiłam, więc kolejnej ograniczałam pokarm, co
okazało się błędem. A trzecia... – Bella spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. – Szczerze
mówiąc, nie wiem, o co chodziło, ale ciągle wyskakiwała z akwarium. Któregoś dnia wróciłam do
domu zbyt późno. Trzy z rzędu, chyba można uznać, że jestem seryjnym mordercą, prawda?
Nie sposób było się nie roześmiać, jednak nie miała mi tego za złe. Śmiała się razem ze mną.
Chwilę później światło w lesie się zmieniło. Obiecane przez Alice słońce pojawiło się nad
gęstym baldachimem liści, a ja poczułem się znów podekscytowany i zdenerwowany.
Zdawałem sobie sprawę, że to uczucie – najbliższym adekwatnym określeniem była chyba
trema – jest idiotyczne.
Co z tego, że Bella uzna mnie za odrażającego? Że odrzuci mnie z obrzydzeniem? Tak będzie
lepiej. To najmniejsza przykrość, jaka mogła mnie spotkać tego dnia. Chyba moja próżność i
moje zranione ego nie miały nade mną takiej mocy? Zawsze sądziłem, że nie, ale teraz nie
byłem tego taki pewien. Obsesja związana z pokazaniem się Belli tonowała moje inne obsesje –
na przykład na punkcie reakcji Belli na mój widok. Hamowała strach, że Bella odwróci się i
odejdzie, wiedząc, że jej nie powstrzymam. Czy będzie tak przerażona, że nie pozwoli się
odprowadzić do samochodu? Przecież musiałem dopilnować, żeby do niego bezpiecznie
wróciła, a potem może wracać sama, jeśli taka będzie jej wola.
I choć mało nie osunąłem się na kolana przytłoczony taką wizją, istniało coś znacznie
gorszego – przyszłość, którą widziała Alice. Jeśli nie przejdę próby... Nie, nawet nie byłem sobie
w stanie tego wyobrazić. Jak miałbym żyć z czymś takim? Jak miałbym znaleźć sposób, by
zakończyć to życie?
Byliśmy tak blisko.
Bella zauważyła zmianę światła, gdy las się nieco przerzedził. Uniosła kpiąco brwi.
– Daleko jeszcze?
Udałem podobną beztroskę.
– Zaraz będziemy na miejscu. Widzisz to przejaśnienie wśród drzew?
Wytężyła wzrok.
– A powinnam? – zapytała.
 – Faktycznie, może to nieco za wcześnie jak na twoje oczy – przyznałem.
Wzruszyła ramionami.
– Czas na wizytę u okulisty.
Z każdym kolejnym krokiem milczenie coraz bardziej mi ciążyło. Domyśliłem się od razu, kiedy
Bella zauważyła jasną łąkę przed nami, ponieważ uśmiechnęła się nieświadomie i wydłużyła
krok. Teraz nie patrzyła już pod nogi, wbiła wzrok w promienie słońca. Jej radość pogłębiała
moją niechęć. Więcej czasu, jeszcze godzina albo dwie... Czy możemy się zatrzymać? Czy
wybaczyłaby mi, gdybym zdezerterował?
Wiedziałem jednak, że zwlekanie mija się z celem. Alice widziała, że i tak prędzej czy później
do tego dojdzie, uniki niczego nie ułatwią.
Teraz to Bella prowadziła, przedzierała się przez paprocie bez ociągania.
Żałowałem, że nie widzę jej twarzy. Mogłem sobie wyobrazić, jak cudownie musiało jawić jej
się to miejsce. Czułem zapach kwiatów, słodszy w ciepłym powietrzu, słyszałem cichy szum
strumyka. Nad łąką bzyczały owady, w oddali śpiewały ptaki. W najbliższej okolicy nie było
jednak żadnego – moja obecność płoszyła wszystkie większe formy życia.
Bella weszła z namaszczeniem w plamę złocistego światła. Od razu rozjaśniło jej włosy i
nadało skórze pobłysk. Palcami musnęła wysokie kwiaty, a mnie od razu przyszła na myśl
Persefona. Ucieleśnienie wiosny.
Mógłbym patrzeć tak na nią bez końca, ale nie mogłem łudzić się, że piękno tego miejsca
pozwoli jej na długo zapomnieć o czającym się w cieniu potworze. Odwróciła się z wyrazem
zdumienia na twarzy, z uśmiechem na ustach. Spojrzała na mnie wyczekująco, a gdy nie
drgnąłem, ruszyła powoli w moją stronę. Wyciągnęła rękę zachęcająco.
Pragnienie bycia istotą ludzką, które poczułem w tym momencie, było tak wszechpotężne, że
o mało mnie nie przygniotło. Uniosłem dłoń w geście ostrzeżenia. Zrozumiała, ale się nie
wystraszyła. Opuściła rękę i zatrzymała się w miejscu. Czekała zaintrygowana.
Wziąłem głęboki wdech świeżego leśnego powietrza, po raz pierwszy od kilku godzin
rejestrując świadomie palący zapach Belli.
I chociaż ufałem bezgranicznie wizjom Alice, nie byłem pewien, jak nasze losy mogły mieć
jakikolwiek ciąg dalszy. To musiał być koniec. Bella mnie zobaczy i zareaguje tak, jak powinna
reagować od samego początku: przerażeniem, obrzydzeniem, zniesmaczeniem, niechęcią... I ze
mną skończy.
Miałem wrażenie, że nigdy w życiu nie stanąłem przed trudniejszym zadaniem, ale zmusiłem
się, by przenieść stopę do przodu.
Musiałem się z tym zmierzyć.
Ale... Nie byłem w stanie nawet myśleć o jej pierwszej reakcji. Na pewno będzie wobec mnie
miła, jednak nie zdoła ukryć początkowego szoku i grozy. To było niemożliwe. Dlatego
postanowiłem dać jej chwilę na zebranie myśli.
Zamknąłem oczy i wkroczyłem w plamę światła.
 17 WYZNANIA

Poczułem na skórze ciepło słońca i cieszyłem się, że i tego nie mogę widzieć. Nie chciałem teraz
patrzeć na siebie. Przez najdłuższe pół sekundy mojego życia panowała kompletna cisza. A
potem Bella krzyknęła:
– Edward!
Otworzyłem gwałtownie oczy, spodziewając się, iż ujrzę, jak ucieka na mój widok.
Jednak ona biegła prosto na mnie. Ręce wyciągnęła ku mnie, po drodze potknęła się w
wysokiej trawie. Nie była przestraszona, na jej twarzy dostrzegałem desperację. Nie
rozumiałem, co robi.
Nie mogłem pozwolić, by się ze mną zderzyła – cokolwiek planowała. Musiała trzymać się ode
mnie z daleka. Ponownie powstrzymałem ją uniesioną dłonią.
Zatrzymała się chwiejnie, z wyraźnym niepokojem.
Spojrzałem jej w oczy. Ujrzałem swoje odbicie i pomyślałem, że być może rozumiem.
Zobaczyłem bowiem kogoś, kto przypominał płonącego mężczyznę. Co prawda wcześniej
rozprawiłem się z mitami dotyczącymi wampirów, o które pytała, ale najwidoczniej
podświadomie nadal w nie wierzyła.
To, co ujrzałem w oczach Belli, było zmartwieniem. Ona bała się nie mnie, ale o mnie.
Zrobiła krok w moją stronę, jednak zawahała się, gdy się odsunąłem.
– Czy to cię boli? – zapytała szeptem.
Miałem rację. Nawet w takim momencie nie obawiała się o swoje bezpieczeństwo.
– Nie – odpowiedziałem cicho.
Zrobiła kolejny krok, tym razem ostrożny. Opuściłem rękę. Bella w dalszym ciągu chciała
znaleźć się blisko mnie.
Gdy się przysunęła, zmienił się wyraz jej twarzy. Przechyliła głowę w bok, oczy najpierw
zmrużyła, a potem otworzyła je szeroko. Chociaż nadal dzielił nas dystans, widziałem, jak
migające światło odbija się od mojej skóry i rozświetla jej ramiona. Podeszła jeszcze jeden krok,
a potem zrobiła następny i, nie zmniejszając odległości, obeszła mnie dookoła. Stałem bez
ruchu, czując na sobie jej wzrok. Słyszałem jej przyspieszony oddech, serce pompujące szybciej
krew.
Po chwili wyłoniła się z prawej strony, kąciki jej ust zaczęły się unosić nieznacznie w
delikatnym uśmiechu. Zrobiła pełne kółko i stanęła naprzeciwko.
Jak mogła się uśmiechać?
 Podeszła bliżej, znajdowała się jakieś dwadzieścia, może trzydzieści centymetrów ode mnie.
Dłoń położyła sobie na klatce piersiowej – jakby chciała wyciągnąć rękę i mnie dotknąć, ale się
bała. Błyszczące iskry odbiły się od mojego ramienia i zamigotały jej na twarzy.
– Edward... – szepnęła. W jej głosie słychać było zdumienie.
– Boisz się mnie teraz? – zapytałem cicho.
Miałem wrażenie, że moje pytanie spadło na nią jak grom z jasnego nieba, że ją zszokowało.
– Nie.
Popatrzyłem jej w oczy, podejmując kolejną – bezskuteczną – próbę zajrzenia jej w myśli.
Wyciągnęła rękę, nie spuszczając wzroku z mojej twarzy. Być może czekała, aż ją
powstrzymam. Nie zrobiłem tego. Jej ciepłe palce musnęły mój nadgarstek. Wpatrywała się
intensywnie w światło tańczące na mojej i swojej własnej skórze.
– O czym myślisz? – zapytałem cicho. W tym momencie tajemniczość jej umysłu sprawiała mi
wyraźny ból.
Pokręciła lekko głową, z trudem znajdowała właściwe słowa.
– Jestem... – Popatrzyła mi w oczy. – Nie wiedziałam... – Wzięła głęboki wdech. – Nigdy w
życiu nie widziałam niczego piękniejszego. Nie wyobrażałam sobie nawet, że coś tak cudownego
może istnieć.
Nie kryłem szoku.
Moja skóra płonęła najbardziej widocznym przejawem mojej nienaturalności. W słońcu
byłem jeszcze mniej ludzki niż w jakichkolwiek innych okolicznościach, a ona uważała, że
jestem... piękny.
Uniosłem rękę, żeby chwycić jej dłoń, ale siłą woli się powstrzymałem przed tym ruchem. By
nie dotykać Belli.
– A jednak to bardzo dziwne – szepnąłem. Chyba rozumie, że to wszystko stanowi część
składową horroru?
– Niesamowite – poprawiła mnie.
– Nie czujesz obrzydzenia na widok czegoś tak nieczłowieczego?
Spodziewałem się, jak zabrzmi jej odpowiedź, ale dzięki temu i tak nie była wcale mniej
szokująca.
– Nie. – Bella uśmiechnęła się półgębkiem.
– A powinnaś.
Uśmiech objął teraz całą jej twarz.
– Mam wrażenie, że człowieczeństwo jest trochę przereklamowane – odparła.
Delikatnie wyjąłem dłoń z jej ciepłych palców i schowałem za plecami. Bella tak nisko ceniła
sobie człowieczeństwo, nie miała pojęcia, jak rozpaczliwa byłaby jego utrata.
Zrobiła krok do przodu, znajdowała się tak blisko, że ciepło bijące od jej ciała było
wyraźniejsze niż to od promieni słonecznych. Uniosła twarz ku mojej, iskry zatańczyły na jej szyi,
a gra świateł i cieni podkreśliła tylko krew płynącą tętnicą znajdującą się tuż pod jej policzkiem.
 Mój organizm zareagował instynktownie – w ustach wezbrał jad, mięśnie się napięły, myśli
rozproszyły.
Jak szybko to nastąpiło! W ciągu kilku krótkich sekund.
Wstrzymałem oddech, odsunąłem się od niej, unosząc rękę w geście ostrzeżenia.
Bella została na miejscu.
– Przepraszam – szepnęła. Dźwięki narastały, przeradzając przeprosiny w pytanie. Chyba nie
wiedziała, za co przeprasza.
Wypuściłem ostrożnie powietrze i wziąłem płytki wdech. Jej zapach nie był bardziej palący niż
zwykle – nie przytłoczył mnie tak, jak się tego obawiałem.
– Wszystko w porządku? – zapytała.
Skinąłem głową.
– Potrzebuję... chwili – wyjaśniłem.
– Okej – powiedziała. Nadal szeptała.
Obszedłem ją ostrożnie i dotarłem do centralnej części łąki. Usiadłem na trawie i zastygłem w
bezruchu. Oddychałem równomiernie, nasłuchując jej niepewnych kroków, gdy szła moim
śladem, wyczuwając jej aromat, kiedy zajęła miejsce obok.
– Tak może być? – zapytała z wahaniem.
Skinąłem głową.
– Muszę się... skupić.
Była zdezorientowana i zaniepokojona, ale ja nie miałem ochoty niczego wyjaśniać.
Przymknąłem powieki. To nie tchórzostwo, tłumaczyłem sam sobie. Czy raczej – nie tylko
tchórzostwo. Faktycznie potrzebowałem skupienia.
Skoncentrowałem się na jej zapachu, na dźwięku krwi przetaczającej się przez komory jej
serca. Jedynie płucom pozwoliłem na ruch, cała reszta mojego ciała została uwięziona w
absolutnym bezruchu.
To serce Belli, napomniałem samego siebie, gdy mój organizm zareagował mechanicznie na
bodźce. Życie Belli.
Do tej pory starałem się nie myśleć o jej krwi. Oczywiście, nie mogłem uniknąć zapachu, ale
kwestia płynu, jego przepływu, pulsu, bijącego ciepła – o tym wszystkim próbowałem
zapomnieć. Teraz jednak poddałem się tym myślom, pozwoliłem, żeby wypełniły mi umysł,
przeniknęły cały organizm, zaatakowały mechanizmy kontrolne.
Pulsowanie i przepływanie, chlupanie i łomotanie – fala pędząca przez największe arterie,
strumyk sączący się przez najmniejsze żyły. Gorąca fala uderzająca w moją nagą skórę, mimo
dzielącej nas odległości. Jej smak na moim języku, piekący ból w gardle.
Trzymałem się na uwięzi, obserwując. Jakiś nieznaczny procent mojego umysłu był w stanie
odseparować się od tego wszystkiego, zmusić się do myślenia, niezależnie od ataku
przypuszczanego na zmysły. Dzięki tym okruchom rozsądku dałem radę przeanalizować
drobiazgowo każdą swoją reakcję. Obliczyłem dokładnie siłę potrzebną do powstrzymania
każdego odruchu, zastanowiłem się, czy dysponuję takim potencjałem. Wynik był przybliżony,
jednakowoż wierzyłem, że moja silna wola pokona naturę bestii. Nieznacznie, ale jednak...
Czy to był właśnie supeł Alice? Wydawał się... niekompletny.
Tymczasem Bella siedziała niemal tak samo nieruchomo jak ja i myślała nie wiadomo o czym.
Czy wyobrażała sobie choćby po części chaos, jaki panował w mojej głowie? W jaki sposób
tłumaczyła sobie moje dziwne milczenie? Cokolwiek myślała, zachowywała absolutny spokój.
Czas wydawał się zwalniać razem z jej pulsem. Świergot ptaków w oddali nabrał charakteru
kołysanki. Strumyk zaczął płynąć leniwiej. Moje ciało rozluźniło się, w końcu jad przestał
napływać mi do ust.
Dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt cztery uderzenia serca później poczułem, że panuję nad
sobą lepiej niż w ostatnim czasie. Tak jak to przewidziała Alice, zmierzenie się z problemem
stało się kluczem do sukcesu. Czy byłem gotów? Jak miałem zyskać pewność? Czy kiedykolwiek
mi się to uda?
Nie wiedziałem też, jak mam przerwać tę długą ciszę, którą nam narzuciłem. Zaczynałem
odczuwać dyskomfort, domyślałem się, że Bella musi zmagać się z nim już od dłuższego czasu.
Rozluźniłem mięśnie i położyłem się na trawie z ręką za plecami. Symulowanie emocji było
moim nawykiem. Być może, jeśli udam, że jestem zrelaksowany, Bella w to uwierzy.
Ale ona tylko westchnęła cicho.
Czekałem, czy się odezwie, jednak siedziała w milczeniu, rozmyślając o tym, czego nie dane
mi było zobaczyć – sama w odludnym miejscu z bestią, która odbijała światło niczym milion
pryzm. Czułem na sobie jej wzrok, ale wiedziałem już, że nie ma w nim obrzydzenia.
Wyimaginowany ciężar jej spojrzenia – zapewne pełnego podziwu, ponieważ mimo wszystko
uważała, że jestem piękny – przyniósł ze sobą te same wyładowania, które czułem w ciemnej
sali biologicznej. Namiastka życia płynącego w żyłach.
Pozwoliłem zatopić się w rytmie jej ciała. Dźwięk, zapach i ciepło wymieszały się ze sobą, a ja
zrozumiałem, że nadal potrafię kontrolować swoje nieczłowiecze pragnienia, nawet z tym
fantomowym prądem biegnącym pod moją skórą.
To wszystko bardzo mnie pochłaniało. Wiedziałem jednak, że cisza nieuchronnie dobiegnie
końca. Bella będzie miała mnóstwo pytań – zapewne całkiem konkretnych. Byłem jej winien
tysiące odpowiedzi. Czy dam radę uporać się ze wszystkim naraz?
Postanowiłem spróbować zająć się kilkoma sprawami, jednocześnie dostrajając się do rytmu
jej krwiobiegu. Chciałem sprawdzić, czy to zniosę.
Najpierw zacząłem gromadzić informacje. Wyznaczyłem dokładną lokalizację wszystkich
śpiewających ptaków, a po wydawanych przez nie odgłosach zidentyfikowałem ich
przynależność gatunkową. Przeanalizowałem nieregularne chlupnięcia, które świadczyły o tym,
że w wodach strumienia toczy się życie. Ilość wzburzonej wody przyrównałem do wielkości
potencjalnych ryb i wydedukowałem, jakie to mogą być gatunki. Zabrałem się także do
kategoryzowania zamieszkujących łąkę owadów – w przeciwieństwie do bardziej
zaawansowanych form życia insekty ignorowały moją obecność, jakbym był kamieniem.
Określiłem prędkość ruchu ich skrzydeł, wysokość wznoszenia się oraz delikatny dźwięk odnóży
dotykających gleby.
Dołożyłem sobie zadanie z dziedziny matematyki. Skoro 4913 owadów przebywało obecnie
na polanie liczącej mniej więcej trzy przecinek cztery kilometra kwadratowego, ile insektów
mogło zamieszkiwać cały park narodowy o powierzchni 3734 kilometrów kwadratowych? I co,
jeśli populacja owadów zmniejszała się o jeden procent z każdym wzniesieniem terenu o trzy
metry? Wyobraziłem sobie mapę topograficzną parku i zacząłem obliczenia.
Równocześnie analizowałem piosenki, które słyszałem najrzadziej w stuleciu mojej
egzystencji, nic popularnego, na co trafiłem więcej niż jeden raz. Melodie dochodzące z
otwartego baru, gdy przechodziłem ulicą, dziwne rodzinne kołysanki seplenione przez dzieci w
kołyskach, dobiegające z mijanych przeze mnie domów. Porzucone wysiłki studentów akademii
muzycznych, komponujących, podczas gdy ja studiowałem w sąsiednim budynku. Odtwarzałem
te melodie w przyspieszonym tempie, przy każdej zauważałem powód, dla którego była skazana
na porażkę.
Krew nadal pulsowała w żyłach Belli, ciepło od jej ciała mnie ogrzewało, a ja płonąłem. Ale
byłem w stanie nad sobą panować. Miałem kontrolę nad sytuacją. Nikłą, ale miałem.
– Czy... coś mówiłeś? – szepnęła Bella.
– Nucę sobie – odparłem. Nie wiedziałem, jak miałbym wytłumaczyć jej to, co robię, na
szczęście nie drążyła tematu. Wyczuwałem, że nasze milczenie dobiega końca, jednak wcale
mnie to nie przerażało. Czułem się niemal komfortowo, byłem silny i panowałem nad sobą.
Może nawet udało mi się przebrnąć przez supeł. Może już znaleźliśmy się po drugiej stronie i
wszystkie pozytywne wizje Alice miały szansę się ziścić.
Gdy zmiana oddechu Belli zasygnalizowała nowy kierunek, w jakim podążały jej myśli,
ogarnęło mnie zaintrygowanie, a nie strach. Spodziewałem się pytania, ale zamiast tego
usłyszałem szelest trawy, gdy Bella obróciła się w moją stronę, a jej ręka oraz dźwięk jej pulsu
zbliżyły się do mnie.
Ciepły, miękki koniuszek palca musnął moją dłoń. Dotyk był bardzo delikatny, lecz moja skóra
zareagowała tak, jakby została porażona prądem, poczułem inny piekący ból, jeszcze bardziej
przejmujący niż palenie w gardle. Moje obliczenia matematyczne i analiza utworów muzycznych
legły w gruzach – Bella, której serce uderzało zaledwie trzydzieści centymetrów od mojego
ucha, zyskała całą moją uwagę.
Otworzyłem oczy, pragnąc zobaczyć jej minę i spróbować odgadnąć myśli. Nie zawiodłem się.
W jej oczach znów czaił się zachwyt, kąciki jej ust uniosły się nieznacznie. Napotkała mój wzrok i
uśmiechnęła się szerzej. Odpowiedziałem tym samym.
– Nadal się mnie nie boisz? – Nie wystraszyłem jej. Chciała tu być, ze mną.
– Nie bardziej niż zwykle – odpowiedziała kpiąco.
Przysunęła się bliżej, położyła całą dłoń na moim przedramieniu i powoli przesunęła ją w
stronę nadgarstka. Jej skóra była taka gorąca! Palce jej zadrżały, jednak nie cofnęła ręki.
Przymknąłem oczy, próbując opanować swoją reakcję. Prąd, który mnie przechodził, był jak
trzęsienie ziemi wstrząsające całym moim jestestwem.
– Mam przestać? – zapytała, a jej ręka zamarła w miejscu.
– Nie – odparłem pospiesznie, po czym – ponieważ chciałem, żeby poznała mnie lepiej,
dodałem: – Nawet nie masz pojęcia, co czuję, gdy tak robisz. – Sam wcześniej nie byłbym w
stanie sobie tego wyobrazić. Nigdy wcześniej nie odczuwałem takiej przyjemności.
Przesunęła palce ku wewnętrznej stronie mojego łokcia, kreśląc nimi kółka. Przeniosła ciężar
ciała i chwilę później wyciągnęła drugą rękę ku mojej. Poczułem, jak lekko nią pociąga,
domyśliłem się, że chce, żebym odwrócił dłoń. Zrobiłem to, a ona zamarła i wstrzymała oddech.
Podniosłem wzrok i natychmiast zdałem sobie sprawę z popełnionego błędu – poruszyłem się
z prędkością wampira, a nie człowieka.
– Przepraszam – wymamrotałem, ale gdy napotkałem jej wzrok, widziałem, że w gruncie
rzeczy nic się nie stało. Bella otrząsnęła się z zaskoczenia, a uśmiech nawet na moment nie
zniknął jej z twarzy. – W twoim towarzystwie zbyt łatwo jest mi być sobą – wyjaśniłem i znów
przymknąłem powieki, żeby móc skupić się całkowicie na dotyku jej skóry.
Poczułem, że zaczyna podnosić moją rękę. Pomogłem jej w tym, wiedząc, że uniesienie mojej
dłoni bez pomocy wymagałoby ogromnego wysiłki. Była cięższa, niż mogłoby się wydawać.
Uniosła moją dłoń do swojej twarzy, a jej ciepły oddech wypalał mi dziurę w skórze.
Ustawiłem rękę tak, jak chciała, wnioskując ze sposobu, w jaki ją podnosiła. Otworzyłem oczy i
przekonałem się, że wpatruje się we mnie intensywnie, a migoczące na mojej dłoni światło
tańczy tęczowymi iskrami na jej policzkach. Czoło miała zmarszczone – co ją dręczyło?
– Zdradź mi, o czym myślisz – powiedziałem łagodnie. Czy wyczuła błaganie w moim głosie? –
Wciąż nie potrafię przywyknąć do tego, że nie wiem.
Uniosła nieznacznie lewą brew i zacisnęła usta.
– My, szaraczki, mamy tak cały czas.
My. Cały gatunek ludzki, do którego nie należałem. Jej gatunek.
– Musi być wam ciężko. – Nie zabrzmiało to wcale tak jak żart, choć Bella próbowała
ironizować. – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie.
– Żałowałam właśnie, że nie wiem, o czym ty myślisz. I jeszcze... – wyznała powoli.
– Co takiego?
Odpowiedziała tak cicho, że istota ludzka mogłaby jej nie usłyszeć.
– Myślałam o tym, że chciałabym uwierzyć, iż jesteś prawdziwy. Boję się...
Poczułem ukłucie bólu. Myliłem się – jednak ją przestraszyłem. Oczywiście, że tak.
– Nie chcę, żebyś się bała. – To były jednocześnie przeprosiny i skarga.
Nie kryłem zaskoczenia, gdy uśmiechnęła się niemal psotnie.
– Nie o taki strach mi chodziło – odparła. – Chociaż kto wie, może powinnam przemyśleć
sprawę.
 Jakim cudem mogła zdobyć się na żarty? I co miała na myśli? Podniosłem się, za bardzo
zależało mi na uzyskaniu odpowiedzi, żebym mógł dłużej udawać nonszalancję.
– W takim razie czego się boisz? – szepnąłem.
Uświadomiłem sobie, jak niewielka odległość dzieli nasze twarze. Jej wargi jeszcze nigdy nie
były tak blisko moich. Już się nie uśmiechały, tylko rozchyliły się delikatnie. Bella oddychała
przez nos, miała wpół przymknięte powieki. Wyciągnęła się w moją stronę, jakby chciała złapać
mój zapach. Uniosła brodę o dwa centymetry, jej szyja wygięła się w łuk, obnażając gardło.
Mój organizm natychmiast na to zareagował.
Jad zalał mi usta, moja wolna ręka poszybowała bezwolnie, by chwycić Bellę. Moje szczęki się
rozwarły.
Wyrwałem się jej. Szaleństwo nie sięgnęło na szczęście nóg, mogły więc wyrzucić mnie na
drugi koniec łąki. Poruszałem się tak szybko, że nie miałem czasu łagodnie uwolnić się spod jej
dotyku. Wyrwałem dłoń, a pierwsze, co zrobiłem, gdy wylądowałem w kucki w cieniu drzew, to
spojrzałem na jej ręce. Poczułem wielką ulgę, gdy zobaczyłem, że nadal są przymocowane do
ramion.
Ulga ustąpiła miejsca nienawiści. Zohydzeniu. Wszystkim tym uczuciom, których tak bałem
się ujrzeć w jej oczach, zwielokrotnionym stuletnim doświadczeniem i wiedzą, że w całej mierze
na nie zasługuję. Potwór, koszmar, morderca, niszczyciel marzeń – tak jej, jak i własnych.
Gdybym był kimś lepszym, silniejszym, gdybym tak brutalnie nie dążył do unicestwienia Belli,
to mógł być nasz pierwszy pocałunek.
Czy więc oblałem test? Nie było już nadziei?
Oczy Belli zaszkliły się, podkreślając biel twardówki wokół ciemnych tęczówek. Przyglądałem
się, jak mruga, a potem skupia na miejscu, w którym teraz się znajdowałem. Patrzyliśmy na
siebie przez dłuższą chwilę.
Zadrżała jej dolna warga. Bella otworzyła usta. Czekałem spięty na to, co nastąpi. Na wrzask,
żebym się już nigdy więcej do niej nie zbliżał.
– Edwardzie... wybacz mi... – Jej głos był niemal bezgłośny.
Oczywiście.
Musiałem wziąć głęboki wdech, zanim mogłem jej odpowiedzieć.
Skalibrowałem głośność tak, żeby mnie usłyszała, a jednocześnie aby mój głos zabrzmiał
łagodnie.
– Daj mi chwilkę – poprosiłem.
Usiadła na trawie.
Wziąłem jeszcze jeden wdech. Nadal czułem jej zapach, mimo odległości. Podsycał palący się
we mnie ogień, ale nic więcej. Czułem się... tak samo jak zazwyczaj w jej obecności. Nic – ani w
moim ciele, ani w umyśle – nie wskazywało teraz na to, że pod powierzchnią czai się bestia. Że
tak łatwo mogłem stracić nad sobą kontrolę. Byłem tak zły na siebie, że chciałem krzyczeć i
wyrywać drzewa z korzeniami. Skoro nie mogłem przewidzieć, kiedy nastąpi atak, jak miałbym
ochronić Bellę przed sobą?
Wyobraziłem sobie reakcję Alice. Przecież ochroniłem Bellę. Przecież nic się nie stało. Ale
choć Alice mogła to wszystko zobaczyć, zanim się jeszcze wydarzyło, nie była w stanie zrozumieć
moich odczuć. Jak to jest, gdy się traci nad sobą kontrolę. Gdy jest się słabym i podatnym na
najgorsze instynkty. Gdy nie można się powstrzymać.
„Ale się powstrzymałeś”, powiedziałaby zapewne. Nie miała pojęcia, że to nie wystarczało.
Bella cały czas się we mnie wpatrywała. Serce waliło jej dwukrotnie szybciej niż normalnie – o
wiele za szybko. To nie mógł być zdrowy odruch. Miałem ochotę chwycić ją za rękę i
powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, że nic jej nie grozi i nie ma powodu do obaw. To jednak
byłyby ewidentne kłamstwa.
Ale i tak czułem się... normalnie. A przynajmniej na tyle, na ile pozwalała mi na to moja
definicja normalności z ostatnich miesięcy. Opanowany. Jak wcześniej, zanim moja pewność
siebie o mały włos nie przyniosła Belli zguby.
Ruszyłem z wolna przed siebie, zastanawiając się, czy nie powinienem zostać jednak tam,
gdzie byłem. Ostatecznie uznałem, że nie wypada krzyczeć przeprosin przez całą łąkę, ale nie
ufałem sobie na tyle, by zbliżyć się do Belli tak bardzo, jak wcześniej. Zatrzymałem się kilka
kroków od niej, w odległości pozwalającej na swobodną rozmowę, i usiadłem.
Próbowałem ubrać w słowa to wszystko, co czułem.
– Bardzo cię przepraszam.
Zamrugała i znów jej oczy otworzyły się zbyt szeroko, a serce załomotało zbyt mocno. Miała
jednak kamienną twarz, jakby moje słowa nic dla niej nie znaczyły, jakby w ogóle ich nie
zarejestrowała.
Chociaż wiedziałem, że to zły pomysł, przybrałem niefrasobliwy ton. Tak bardzo pragnąłem,
by z jej twarzy zniknął wyraz szoku.
– Czy zrozumiałabyś, co mam na myśli, gdybym powiedział, że jestem tylko człowiekiem?
Sekundę za późno, ale skinęła głową. Raz. Próbowała się uśmiechnąć na moją niesmaczną
próbę zbagatelizowania sytuacji, jednak to tylko pogorszyło sprawę. Wyglądała, jakby cierpiała.
Jakby – wreszcie – się bała.
Owszem, widziałem wcześniej strach na jej twarzy, ale szybko z niej znikał. Za każdym razem,
gdy już sądziłem, iż uświadomiła sobie, że nie jestem wart narażania się na tak ogromne
niebezpieczeństwo, ona wyprowadzała mnie z błędu. Strach w jej oczach nigdy nie był strachem
przede mną.
Aż do teraz.
Zapach jej przerażenia omiótł mnie metaliczną, cierpką falą.
Dokładnie na to czekałem. Od początku wmawiałem sobie, że tego właśnie chcę. Żeby się ode
mnie odwróciła. Żeby ocaliła samą siebie, a mnie zostawiła samego z palącym bólem.
Serce jej waliło jak oszalałe, a ja miałem ochotę śmiać się i płakać jednocześnie. Dostałem to,
na co zasłużyłem.
 Tylko dlatego, że przysunęła się do mnie zbyt blisko. Na tyle blisko, iż mogła wyczuć mój
zapach i przekonać się, że jest przyjemny, tak samo jak moja twarz była piękna, a inne moje
wabiki równie pociągające. Wszystko, co się ze mną wiązało, przyciągało ją do mnie – dokładnie
tak, jak miało być.
– Czyż nie jestem najdoskonalszym drapieżnikiem na świecie? – Nawet nie próbowałem ukryć
goryczy. – Wszystko we mnie cię przyciąga, pociąga, kusi – mój głos, moja twarz, nawet mój
zapach! – Nie potrzebowałem tego. Jaki miał być cel działania tych moich wdzięków i wabików?
Nie byłem wrośniętą w podłoże muchołówką, czekającą, aż ofiara wejdzie do mojej paszczy.
Dlaczego nie mogłem być tak samo ohydny na zewnątrz jak w środku? – I po co to wszystko?
Znów czułem się tak, jakbym stracił nad sobą kontrolę – ale w zupełnie inny sposób. Moja
miłość, nadzieja, moje tęsknoty – wszystko to obracało się w popiół, widziałem przed sobą
tysiąc stuleci rozpaczy i nie chciałem już więcej udawać. Uznałem, że skoro mnie – jako
potworowi – szczęście nie jest pisane, mogę zachowywać się jak potwór.
Zerwałem się na równe nogi i w zawrotnym tempie okrążyłem dwukrotnie polanę,
zastanawiając się, czy Bella w ogóle jest w stanie to dostrzec.
Zatrzymałem się w miejscu, w którym stałem wcześniej.
– Przecież i tak nie mogłabyś mi uciec – powiedziałem, śmiejąc się gorzko na myśl o tym, jak
groteskowo wyglądałaby ta scena. Dźwięk mojego śmiechu odbił się nieprzyjemnym echem od
drzew.
Po pościgu nastąpiłaby walka.
Najniższy konar rosnącego nieopodal prastarego świerka znajdował się w zasięgu moich rąk.
Oderwałem go od pnia bez żadnego wysiłku. Drewno zaskrzypiało w proteście, posypały się
kora i drzazgi. Przez chwilę ważyłem konar w dłoniach. Jakieś czterysta kilogramów. Za mało,
żeby wygrać starcie ze znajdującą się po drugiej stronie polany choiną, ale uznałem, że i tak
zdołam narobić solidnych szkód.
Cisnąłem konarem w stronę drzewa, celując mniej więcej w miejsce znajdujące się około
dziewięciu metrów nad ziemią. Mój pocisk trafił dokładnie tam, gdzie chciałem, grubszy jego
koniec uderzył w pień z potężnym łoskotem i rozpadł się na tysiąc drobnych odłamków, które
opadły na rosnące poniżej paprocie. W pniu pojawiła się szczelina, która powiększyła się o jakiś
metr w każdym kierunku. Drzewo zachwiało się, wstrząs przeszedł przez korzenie w głąb ziemi.
Zacząłem się zastanawiać, czy je zabiłem. Wiedziałem, że dowiem się tego dopiero za kilka
miesięcy. Miałem jednak nadzieję, że choina dojdzie do siebie, ta łąka była idealnym miejscem
na rekonwalescencję.
Tak niewiele wysiłku z mojej strony. Wystarczyło, że użyłem ułamka swojej siły, a dokonałem
ogromnych zniszczeń.
Dwa susy i znalazłem się przy Belli. Stałem nad nią, oddalony o długość ręki.
– Przecież i tak nie mogłabyś mnie pokonać.
Z mojego głosu zniknęła gorycz. Co prawda pojedynek z drzewem nic mnie nie kosztował pod
względem utraty energii, ale wyssał ze mnie część gniewu.
 Przez cały czas trwania mojego przedstawienia Bella nawet nie drgnęła. Stała jak
sparaliżowana, z szeroko otwartymi oczami. Patrzyliśmy na siebie przez bardzo długą chwilę.
Nadal czułem wściekłość do samego siebie, ale była to złość pozbawiona ognia. To wszystko
wydawało się takie bezsensowne. Byłem, jaki byłem, i nic nie mogło tego zmienić.
Bella ruszyła się jako pierwsza. Kiedy się od niej oderwałem, ręce opadły jej bezwładnie na
kolana, teraz jedna z dłoni się otworzyła. Palce wyciągnęły się nieznacznie w moim kierunku.
Zapewne był to nieświadomy ruch, jednak tak bardzo przypominał mi jej błagalne „Wróć”
połączone z otwarciem dłoni. Wtedy miałem tak wielką nadzieję, że Bella śni o mnie.
To działo się w noc przed wydarzeniami z Port Angeles, zanim jeszcze dowiedziałem się, że
Bella wie. Gdybym był wtedy świadomy tego, co Jacob Black jej wyjawił, w życiu bym nie
przypuszczał, że mogę pojawić się w jej śnie innym niż koszmar. Jak się jednak okazało, to
wszystko nie miało dla niej żadnego znaczenia.
W jej oczach dostrzegałem przerażenie. Oczywiście, że tak. Ale widziałem też błaganie. Czy
istniał choćby cień szansy na to, że chciała, bym do niej wrócił? A jeśli nawet chciała, czy
powinienem to zrobić?
Jej ból, moja największa słabość – dokładnie tak, jak pokazała mi to Alice. Nie chciałem
widzieć przerażenia Belli. Przygniatała mnie świadomość, jak bardzo zasługuję na to, by się mnie
bać. Jednak przede wszystkim nie byłem w stanie znieść rozpaczy w jej oczach. Pozbawiała mnie
bowiem zdolności do podjęcia jakiejkolwiek sensownej decyzji.
– Nie bój się – szepnąłem błagalnie. – Obiecuję... – Nie, to zabrzmiało zbyt zdawkowo. –
Przysięgam, że cię nie skrzywdzę. Nie musisz się bać.
Przybliżyłem się do niej powoli, tak by mogła przewidzieć każdy mój ruch. Pomału, z teatralną
przesadą, usiadłem w miejscu, w którym siedziałem, zanim zerwałem się na równe nogi.
Skurczyłem się nieco, by moja twarz znalazła się na poziomie jej twarzy.
Jej serce zwolniło swój rytm. Powieki lekko opadły. Zupełnie jakby moja bliskość ją
uspokajała.
– Wybacz mi, proszę – powiedziałem. – Naprawdę potrafię się kontrolować. Po prostu mnie
zaskoczyłaś. Teraz będę już przygotowany. – Cóż za żałosne przeprosiny!
O dziwo, kąciki jej ust uniosły się w cieniu uśmiechu. A ja, jak kompletny głupiec, wróciłem do
swoich niedojrzałych prób bycia zabawnym.
– Zaręczam ci, nie czuję dziś pragnienia.
Co gorsza, mrugnąłem do niej jednym okiem. Można by pomyśleć, że mam trzynaście lat, a
nie sto cztery.
A jednak Bella się roześmiała. Nieco chrapliwie, nieco urywanie, ale był to prawdziwy śmiech
– z poczuciem ulgi i radości. W jej oczach pojawiły się ciepłe ogniki, ramiona się rozluźniły,
dłonie znów się otworzyły.
Wsunięcie moich palców w jej dłoń wydawało się takie naturalne. Nie powinienem tak się
czuć – a jednak...
– Nic ci nie jest?
 Popatrzyła na nasze dłonie, przeniosła wzrok na moje oczy, ale ostatecznie znów go opuściła.
Koniuszkiem palca zaczęła kreślić kółka na mojej skórze – tak samo jak przed moim atakiem.
Popatrzyła mi w oczy i na jej usta zaczął wypływać uśmiech – aż na policzku ukazał się dołeczek.
W wyrazie jej twarzy nie dostrzegałem ani krytyki, ani żalu.
Odpowiedziałem uśmiechem, czułem się tak, jakbym właśnie zauważył piękno tego miejsca.
Słońce, kwiaty, złociste powietrze, wszystko to nagle jawiło się przede mną radosne i pełne
łaski. Czułem na sobie jej łaskę, moje kamienne serce napęczniało od wdzięczności.
Ulga, połączenie radości i poczucia winy, to wszystko przypomniało mi dzień, w którym
wróciłem do domu kilkadziesiąt lat wcześniej.

Wtedy też nie czułem się gotowy. Planowałem odczekać, chciałem, żeby moje oczy znów
stały się złociste, zanim Carlisle mnie zobaczy. Jednak one przyjęły dziwnie
pomarańczowy kolor, bursztynowy odcień zbliżający się do czerwieni. Z trudem
przystosowywałem się do dawnej diety. Nigdy wcześniej nie było to dla mnie takie
trudne. Bałem się, że nie dam rady bez pomocy Carlisle’a, że wrócę do dawnych
zwyczajów.
Oczywiście obawiałem się też jego reakcji na widok tak oczywistych dowodów
mieniących się w moich oczach. Zastanawiałem się, jak mnie przywita. Czy będzie w
stanie na mnie patrzeć, rozczarowany tym, czym się stałem? Czy zażąda jakiegoś
odkupienia win? Wiedziałem, że zrobię, cokolwiek mi każe. Tylko czy mój wysiłek wywrze
na nim jakiekolwiek wrażenie, czy raczej dostrzeże wyłącznie moją końcową porażkę?
Łatwo mi było znaleźć Carlisle’a i Esme – nadal znajdowali się tam, gdzie ich zostawiłem.
Może po to, żeby ułatwić mi powrót do domu?
Ich dom stał samotnie na dzikim, bezludnym wzgórzu. Promienie zimowego słońca
odbijały się od szyb, nie pozwalając dostrzec niczego w środku. Zamiast wybrać skrót
przez las, zdecydowałem się pokonać opustoszałe zaśnieżone pole, na którym – mimo
oślepiającego słońca – łatwo mnie było zauważyć. Poruszałem się wolno. Nie chciałem
biec, żeby ich nie przestraszyć.
Esme zauważyła mnie jako pierwsza.
– Edward! – Usłyszałem jej krzyk, chociaż znajdowałem się jakieś półtora kilometra od
domu.
W ułamku sekundy wyskoczyła na zewnątrz, przebiegła przez skały otaczające góry,
zostawiając za sobą gęstą chmurę śniegu.
Edward! Wrócił do domu!
Nie takiej reakcji się spodziewałem. Ale przecież Esme nie mogła widzieć moich oczu.
Edward? Naprawdę?
Mój ojciec kilkoma dłuższymi susami szybko się z nią zrównał.
W jego myślach wyczuwałem wyłącznie rozpaczliwą nadzieję. Żadnych krytyk i ocen.
– Edward! – zawołała Esme z wyraźną radością w głosie.
 Chwilę później rzuciła się na mnie, objęła mnie za szyję, zasypując pocałunkami moje
policzki.
Proszę, już nigdy więcej nie odchodź.
Minęła sekunda i Carlisle objął nas oboje.
Dziękuję, pomyślał z żarliwą szczerością. Dziękuję, że do nas wróciłeś.
– Carlisle... Esme... Tak mi przykro. Przepraszam, że...
– Ciii... – szepnęła Esme, wtulając się w moją szyję. Mój synek.
Spojrzałem na twarz Carlisle’a, otwierając szeroko oczy. Niczego nie ukrywając.
Jesteś tu, pomyślał, wpatrując się we mnie z wszechogarniającą radością. Chociaż widział,
co oznaczał kolor moich oczu, jego szczęście nie miało granic. Nie ma za co przepraszać.
Z wolna, ledwo wierząc, że to wszystko może być aż tak proste, uniosłem ręce i
odwzajemniłem uścisk.

Podobną niezasłużoną akceptację czułem także i teraz, i równie trudno przychodziło mi

uwierzyć, że wszystko – moje zachowanie, zarówno świadome, jak i nieświadome – zostało już
za nami. Jednak przebaczenie ze strony Belli rozmywało otaczający mnie mrok.
– To na czym skończyliśmy, zanim ci tak brutalnie przerwałem? – zapytałem. Doskonale
pamiętałem, na czym ja skończyłem – na zbliżeniu się do jej ust; na tkwieniu w oczarowaniu jej
tajemniczym umysłem.
Zamrugała dwukrotnie.
– Szczerze? Nie pamiętam.
Co było zrozumiałe. Wciągnąłem haust ognia do płuc i wypuściłem go z powrotem, żałując, że
nie może mnie tak naprawdę wypalić.
– Wydaje mi się, że o tym, czego się boisz, oprócz oczywistego. – Ten oczywisty strach
zapewne doprowadził ją przed chwilą na skraj załamania nerwowego. Byłem tego niemal
pewien.
A jednak Bella uśmiechnęła się i spojrzała ponownie na moją rękę.
– A, tak – powiedziała tylko. Dwa słowa, nic więcej.
– No i?
Zamiast popatrzeć mi w oczy, zaczęła kreślić jakieś wzory na skórze mojej dłoni.
Próbowałem rozszyfrować znaki, miałem nadzieję, że będzie to rysunek albo wręcz litery – E-
D-W-A-R-D-Z-I-E-D-A-J-M-I-S-P-O-K-Ó-J – jednak nie udało mi się niczego wyczytać. Kolejna
tajemnica, kolejne pytanie, na które Bella mi nie odpowie. Nie zasługiwałem na odpowiedzi.
Westchnąłem.
– Jak ja się łatwo niecierpliwię – rzuciłem.
Spojrzała na mnie badawczo. Patrzyliśmy na siebie przez chwilę, zdumiewała mnie
intensywność jej wzroku. Miałem wrażenie, że ona lepiej we mnie czyta niż ja w niej.
 – Bałam się... – zaczęła, a ja zrozumiałem z wdzięcznością, że jednak odpowiada na moje
pytanie. – Ponieważ, cóż, z oczywistych względów zapewne nie powinnam być z tobą. –
Wypowiadając słowo „być”, opuściła wzrok, a ja choć raz doskonale rozumiałem, co ma na
myśli. Wiedziałem, że nie chodzi jej o bycie ze mną w słońcu na polanie ani o wspólne spędzenie
tego popołudnia, ani nawet o cały ten tydzień. Mówiła to, co od początku powinna była
powiedzieć. O byciu razem. Na zawsze. – A tego właśnie pragnę i to znacznie bardziej, niż
wskazywałby na to rozsądek.
Pomyślałem o wszystkim, co by to za sobą pociągało – gdybym zmusił ją do pozostania ze
mną do końca życia. O każdym poświęceniu, jakiego musiałaby dokonać, każdej stracie, jaką by
opłakiwała, każdym piekącym żalu, każdym spojrzeniu pełnym bólu, choć pozbawionym łez.
– Rozumiem. – Ta zgoda nie przyszła mi łatwo, bo choć zdawałem sobie sprawę, ile cierpienia
by to wywołało, pragnąłem tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. – Rzeczywiście, bycie ze
mną nie leży w twoim interesie.
Skrzywiła się, jakby jej też się to nie podobało.
To byłaby bardzo niebezpieczna ścieżka. Hades i granaty. Ile trujących nasion zdołałem już
zasiać w jej umyśle? Na tyle dużo, że Alice ujrzała w swojej wizji bladą zrozpaczoną twarz Belli.
Ale i ja zostałem otruty, skażony uzależnieniem, z którego nie było drogi ucieczki. Nawet nie
potrafiłem wyobrazić sobie tej chwili: momentu, w którym od niej odchodzę. Jak miałbym
przeżyć? Alice pokazała mi rozpacz Belli po moim odejściu, ale nie wiedziałem, co zobaczyłaby,
gdyby spojrzała na mnie w tej wersji przyszłości. Przypuszczałem, że jej oczom ukazałaby się
pusta, mroczna skorupa człowieka, bezużyteczna i rozbita na kawałki.
Odezwałem się na głos, chociaż mówiłem bardziej do siebie niż do Belli.
– Powinienem był odejść pierwszego dnia i już nie wrócić. Wtedy jeszcze zapewne byłbym w
stanie to zrobić. Teraz tego nie potrafię.
Bella wpatrywała się w nasze dłonie, ale policzki nabiegły jej rumieńcem.
– Nie chcę, żebyś odszedł – szepnęła.
Chciała, żebym został. Próbowałem zdusić radość, przestać walczyć z poczuciem tego, co
słuszne. Czy decyzja w ogóle jeszcze należała do mnie, czy teraz wybór leżał wyłącznie po jej
stronie? Czy zostanę tak długo, jak mi pozwoli? Miałem wrażenie, że wiatr unosi echo jej słów.
„Nie chcę, żebyś odszedł”.
– I dlatego właśnie powinienem to zrobić. – Z pewnością im dłużej będziemy razem, tym
trudniej będzie się rozstać. – Ale nie martw się. Z natury jestem samolubną istotą. Pragnę twego
towarzystwa zbyt mocno, by słuchać głosu rozsądku.
– To bardzo dobrze – odparła tak, jakby to było coś oczywistego. Jakby każda dziewczyna
czuła radość, że jej ulubiony potwór jest zbyt egoistyczny, by stawiać jej dobro przed swoim
własnym.
Poczułem gniew, choć wyłącznie na siebie samego. Zmusiłem się do tego, by cofnąć rękę.
– Wcale nie jest dobrze! Nie zapominaj, że nie tylko twojego towarzystwa pragnę! Pamiętaj,
że dla nikogo innego prócz ciebie nie stanowię tak ogromnego zagrożenia.
 Spojrzała na mnie pytająco, przechylając głowę w bok. W jej oczach nie było już strachu.
– Obawiam się, że nie do końca rozumiem, co miałeś na myśli w tym ostatnim zdaniu –
powiedziała rzeczowo, co przypomniało mi naszą rozmowę w stołówce szkolnej, kiedy
wypytywała mnie o nasze polowania. Brzmiała tak, jakby zbierała dane do projektu, czegoś, co
ją bardzo interesowało, ale wyłącznie w ramach pracy naukowej.
Uśmiechnąłem się na widok jej miny, a mój gniew zniknął tak samo szybko, jak się pojawił. Po
cóż tracić czas na złość, kiedy istnieje tyle przyjemniejszych emocji?
– Hmm, jak by ci to wyjaśnić... – To naturalne, że Bella nie miała pojęcia, o czym mówię. Do
tej pory starałem się zbytnio nie wdawać w szczegóły, gdy rozmawialiśmy o mojej reakcji na jej
zapach. Oczywiście, że tego nie robiłem, przecież było to coś wyjątkowo odrażającego, czego się
bardzo wstydziłem. Nie wspominając już, jakim przerażeniem mogłaby na to zareagować. No
właśnie, jak miałem jej to wyjaśnić? – ...Tak, żeby cię nie wystraszyć...
Rozprostowała palce i wyciągnęła je w moją stronę. Nie byłem w stanie się oprzeć i
położyłem delikatnie dłoń na jej dłoni. Ta jej chęć dotykania mnie, ochoczość, z jaką zacisnęła
palce na moich, to wszystko pomogło mi uspokoić skołatane nerwy. Wiedziałem, że wyznam jej
wszystko, czułem bowiem, jak prawda kotłuje się we mnie, gotowa w każdej chwili wydostać się
na powierzchnię. Nie miałem jednak pojęcia, jak ona to przyjmie. Chociaż ciągle mi wybaczała,
to mogło przeważyć w końcu szalę. Dlatego przez chwilę napawałem się tym, co tu i teraz,
wiedząc, że za moment wszystko może się skończyć.
Westchnąłem.
– Zadziwiająco przyjemne to ciepło – powiedziałem.
Uśmiechnęła się i spojrzała zafascynowana na nasze dłonie. Nie miałem wyjścia, musiałem
przekazać jej to w paskudnie obrazowy sposób.
Owijanie w bawełnę tylko ją skonfunduje. Bella powinna wiedzieć. Wziąłem głęboki wdech.
– Ludzie gustują w różnych smakach, prawda? Jedni lubią lody czekoladowe, inni
truskawkowe.
Uff, wypowiedziane na głos zabrzmiało to gorzej niż w myślach. Bella kiwnęła uprzejmie
głową, jej mina niczego nie zdradzała. Może potrzebowała czasu, by dotarł do niej sens moich
słów.
– Przepraszam za to kulinarne porównanie, ale nie wpadłem na nic lepszego.
Uśmiechnęła się – ale nie zdawkowo, lecz szczerze i szeroko, aż pojawił się dołeczek w jej
policzku. Dzięki temu uśmiechowi poczułem się tak, jakbyśmy razem tkwili w tej idiotycznej
sytuacji – nie jako przeciwnicy, ale partnerzy próbujący wspólnymi siłami znaleźć sensowne
rozwiązanie. O niczym nie mógłbym bardziej marzyć – nie licząc oczywistego, rzecz jasna: by
znów stać się istotą ludzką. Odpowiedziałem uśmiechem, choć mój, nie do końca szczery, był
podszyty wyrzutami sumienia.
Zacisnęła palce na mojej dłoni, zachęcając mnie, bym kontynuował.
Odezwałem się po chwili, starając się znaleźć jak najlepszą analogię, ale już od pierwszych
słów uświadamiając sobie, że mi się to nie udało.
 – Widzisz, każda osoba pachnie w inny sposób, każda ma swój specyficzny... aromat. Teraz
wyobraź sobie, że zamykamy alkoholika w pomieszczeniu pełnym zwietrzałego piwa. Zapewne
wszystko chętnie by wypił. Ale gdyby był zdrowiejącym alkoholikiem, być może potrafiłby się
powstrzymać. Zostawmy więc takiemu szklankę stuletniej brandy albo, powiedzmy, rzadki
wykwintny koniak, i wypełnijmy pokój ich aromatem. Jak sądzisz, jak się teraz zachowa?
Czy kreśliłem zbyt łagodny obraz samego siebie? Opisywałem siebie jako tragiczną ofiarę, a
nie prawdziwego nikczemnika?
Bella spojrzała mi w oczy, a ja automatycznie podjąłem próbę odczytania jej wewnętrznej
reakcji. Miałem wrażenie, że ona też próbuje czytać mi w myślach, więc od razu
przeanalizowałem wypowiedziane słowa, zastanawiając się, czy moja analogia nie okazała się
zbyt słaba.
– Może to nie najlepsze porównanie – powiedziałem. – Może łatwo byłoby zrezygnować z
brandy. Weźmy zamiast alkoholika człowieka uzależnionego od heroiny.
Uśmiechnęła się – nie tak szeroko jak wcześniej, ale za to psotnie.
– Usiłujesz powiedzieć, że jestem twoim ulubionym gatunkiem heroiny?
Zaskoczony, niemal się zaśmiałem. Bella robiła dokładnie to, co ja zawsze starałem się robić –
zażartować, rozluźnić atmosferę, zmniejszyć napięcie – tyle że jej się to udawało.
– Tak, trafiłaś w dziesiątkę. Jesteś moim absolutnie ulubionym gatunkiem heroiny.
Moje wyznanie było straszne, ale jakimś cudem poczułem ulgę. To dzięki Belli, dzięki jej
wsparciu i zrozumieniu. Aż mi się w głowie kręciło na myśl, że ona jest w stanie wybaczyć mi
takie rzeczy. Jak to było możliwe?
– Często tak się zdarza? – zapytała. Wrócił jej rzeczowy ton reporterki.
Mimo mojego wyjątkowego daru czytania w cudzych umysłach trudno mi było znaleźć
wiążącą odpowiedź. Nie czułem emocji osób, których myśli słyszałem, znałem jedynie ich
przemyślenia na ten temat.
Moja interpretacja pragnienia różniła się od opinii pozostałych członków mojej rodziny. Dla
mnie było to jak palący ogień. Jasper również postrzegał pragnienie jako piekący ból, ale
porównywał go nie tyle do płomieni, ile do działania kwasu, chemicznego i żrącego. Dla Rosalie
była to potworna suchość, bardziej dramatyczny brak czegoś niż jakaś zewnętrzna siła. Emmett
odczuwał to podobnie – co zapewne było naturalne, zważywszy na to, że Rosalie miała na niego
największy wpływ w drugim życiu.
Dlatego więc wiedziałem o wszystkich sytuacjach, w których moi bliscy z trudem opierali się
pragnieniu, znałem ich wspomnienia z chwil, w których nie byli w stanie nad sobą zapanować,
jednak nie miałem pojęcia, jak silną czuli pokusę. Mogłem najwyżej domyślać się prawdy,
bazując na ich zwyczajowym poziomie samokontroli. Pewnie to niewystarczające, ale uznałem,
że powinno zaspokoić ciekawość Belli.
Tyle że moje wyjaśnienia fundowały jej kolejny koszmar. Nie potrafiłem spojrzeć jej w oczy,
dlatego wbiłem wzrok w słońce opadające coraz niżej nad koronami drzew. Każda upływająca
sekunda sprawiała mi coraz większy ból, wiedziałem bowiem, że przybliża mnie do końca.
Żałowałem, że ostatnie wspólne – jakże cenne – chwile musimy spędzić na rozmowie o czymś
tak obrzydliwym.
– Rozmawiałem o tym z braćmi... Dla Jaspera każdy z was jest tak samo pociągający. Jest
zmuszony bezustannie walczyć ze sobą. Widzisz, on dołączył do nas jako ostatni i nie miał dość
czasu, żeby wyrobić sobie wrażliwość na różnice w smaku i zapachu... – Przerwałem,
uświadamiając sobie odrobinę za późno, jak bardzo się zagalopowałem. – Przepraszam, że tak
wprost... – dodałem szybko.
Westchnęła z frustracją.
– Nie szkodzi. Nie przejmuj się, że mnie obrazisz, przestraszysz, czy co tam jeszcze. Chętnie
dowiem się, co myślisz. Postaram się to zrozumieć. Po prostu wyjaśnij mi wszystko, jak umiesz
najlepiej.
Jakimś cudem Bella poznawała moje najmroczniejsze sekrety i wcale nie była przerażona.
Potrafiła mnie za to nie nienawidzić. Skoro była na tyle silna, by tego wysłuchać, ja musiałem
znaleźć w sobie siłę, by to powiedzieć. Spojrzałem ponownie w słońce, wyczuwając pewną
ostateczność w jego powolnym zachodzeniu.
– Więc... – zacząłem powoli – Jasper nie ma pewności, czy kiedykolwiek spotkał na swojej
drodze kogoś, kto byłby dla niego równie... równie apetyczny jak ty dla mnie. I dlatego myślę, że
nie spotkał. Emmett, że tak to ujmę, ma większe doświadczenie w abstynencji. Powiedział, że
zdarzyło się to dwukrotnie, przy czym w jednym wypadku uczucie było silniejsze.
Spojrzałem jej wreszcie w oczy. Patrzyła na mnie w skupieniu.
– A tobie ile razy się to zdarzyło?
Tutaj odpowiedź była prosta, nie musiałem zgadywać.
– Nigdy.
Bella zastanawiała się przez chwilę nad tym, co powiedziałem. Och, żebym wiedział, co to dla
niej znaczy!
– I co zrobił Emmett? – zapytała w końcu gawędziarskim tonem.
Zupełnie jakbym opowiadał jej bajkę dla dzieci, w której dobro zawsze zwycięża, a nawet jeśli
przydarza się cokolwiek złego, żadne prawdziwe okrucieństwa, żaden trwały koszmar nie mają
racji bytu.
Jak miałem jej opowiedzieć o tych dwóch niewinnych ofiarach? O istotach ludzkich pełnych
marzeń i nadziei, kochanych przez rodzinę i przyjaciół. Niedoskonałych stworzeniach, które
jednak zasługiwały na życie. O kobiecie i mężczyźnie, których nazwiska spoczęły na prostych
nagrobkach na zapomnianych, zniszczonych cmentarzach.
Czy opinia Belli na nasz temat zmieniłaby się w jakikolwiek sposób, gdyby dowiedziała się, że
Carlisle wymagał naszego uczestnictwa w ich pogrzebach? Nie tylko tej dwójki – każdej ofiary
naszych błędów i słabości. Czy zasługiwaliśmy na odrobinę mniejsze potępienie, ponieważ
słuchaliśmy, jak ci, którzy znali ich najlepiej, opowiadali o ich krótkich żywotach? Ponieważ
byliśmy świadkami cierpienia i łez rozpaczy? Nawet anonimowa pomoc finansowa, którą
zapewnialiśmy rodzinom, by choć trochę im ulżyć, nie umniejszała ciężaru naszych przewin.
Wyjątkowo kiepska rekompensata.
Bella przestała się łudzić, że jej odpowiem.
– Chyba wiem, co zrobił – powiedziała.
Miała posępną minę – czy potępiała Emmetta, jednocześnie wybaczając mi wszystko? Jego
zbrodnie, choć oczywiście było ich więcej niż pozbawienie życia tej dwójki, nijak się miały do
moich. Cierpiałem na myśl, że Bella mogłaby źle myśleć o moim bracie. Czy to właśnie – te dwie
konkretne ofiary – będzie kropla, która przepełni kielich, i Bella odejdzie?
– Nawet najsilniejsi z nas czasem ulegają pokusom, nieprawdaż? – zapytałem słabym głosem.
Czy to też mi wybaczy?
Zapewne nie.
Wzdrygnęła się i odsunęła ode mnie. Może ze dwa centymetry, ale dla mnie był to ogromny
dystans. Zacisnęła wargi.
– Czego ode mnie oczekujesz... Przyzwolenia? – Ostry ton nadawał jej głosowi cień sarkazmu.
A więc w tym miejscu kończyła się jej cierpliwość. Sądziłem, że Bella jest niezwykle szlachetna,
miłosierna i łatwo wszystko wybacza, ale ona po prostu nie zdawała sobie sprawy z ogromu
mojego zdeprawowania. Najwyraźniej – mimo moich ostrzeżeń – sądziła, że mój problem
polega wyłącznie na walce z pokusą. Że zawsze podejmowałem słuszną decyzję – tak jak w Port
Angeles, gdy powstrzymałem się przed rozlewem krwi.
Tamtego wieczoru powiedziałem jej, że czasem nasze wysiłki spełzają na niczym i popełniamy
błędy. Najwidoczniej nie dotarło do niej, że tym samym przyznaję się do morderstwa. Nic
dziwnego więc, że tak łatwo wszystko akceptowała – musiała tkwić w przekonaniu, że jestem
bardzo silny wewnętrznie, a moje sumienie obciąża tylko silna pokusa. No cóż, nie mogłem jej
za to winić, w końcu nigdy otwarcie nie przyznałem się do zabicia drugiego człowieka. Nigdy nie
powiedziałem jej, ile osób pozbawiłem życia.
Jej mina łagodniała, podczas gdy ja pogrążałem się coraz bardziej w rozpaczy. Starałem się
znaleźć sposób na takie pożegnanie, by wiedziała, jak bardzo ją kocham, a jednocześnie nie
czuła się zagrożona moim uczuciem.
– Ale twierdzisz, że nie ma nadziei, tak? – zapytała nagle, łagodnym głosem.
Błyskawicznie odtworzyłem w myślach naszą ostatnią rozmowę i uświadomiłem sobie, jak
niewłaściwie zinterpretowałem jej reakcję. Podczas gdy ja błagałem o wybaczenie dawnych
grzechów, ona sądziła, że tłumaczę się z tego, który wkrótce popełnię. Że zamierzam...
– Oczywiście, że jest nadzieja! – Zmusiłem się, żeby zwolnić do prędkości, przy której moje
słowa będą dla niej zrozumiałe, choć spieszyłem się ogromnie, by je wypowiedzieć. – Przecież ja
bym nigdy cię...
...nie zabił. Nie byłem w stanie dokończyć zdania, bo na samą myśl o tym, że mogłoby jej nie
być, ból rozrywał mnie od środka. Wbiłem w nią przenikliwy wzrok, starając się przekazać jej
spojrzeniem wszystko, czego nie mogłem powiedzieć.
 – Nasza sytuacja jest inna – zapewniłem. – Kiedy Emmett... To byli dla niego obcy ludzie.
Zresztą to się zdarzyło bardzo dawno temu, gdy nie był jeszcze tak... wprawiony, tak ostrożny
jak teraz.
Przesiała moje słowa, usłyszała w nich to, co znalazło się między wierszami.
– Więc gdybyśmy wpadli na siebie... – zamilkła, szukając właściwego scenariusza. – W
ciemnym zaułku...
Ach, czas na gorzką prawdę.
– Przeszedłem samego siebie, żeby nie rzucić się na ciebie wtedy na biologii, w klasie pełnej
dzieciaków, i cię nie...
...zabić. Odwróciłem wzrok. Czułem ogromny wstyd.
Ale nie mogłem pozwolić na jakiekolwiek pochlebne iluzje na mój temat.
– Kiedy mnie minęłaś, w jednej chwili mogłam zniweczyć wieloletnie starania Carlisle’a.
Gdybym nie doskonalił umiejętności ignorowania pragnienia przez ostatnie... przez wiele lat, nie
byłbym w stanie się wówczas powstrzymać.
Miałem przed oczami obraz owej lekcji. Doskonała pamięć była dla mnie bardziej
przekleństwem niż darem. Czy naprawdę musiałem pamiętać tak dokładnie każdą sekundę
tamtych zajęć? Strach, rozszerzający jej źrenice, odbicie mojej twarzy bestii. To, jak jej zapach
zniszczył we mnie wszystko, co dobre.
Bella wydawała się nieobecna duchem, być może i ona przypominała sobie tamtą scenę.
– Musiałaś chyba dojść do wniosku, że coś mnie opętało.
Nie zaprzeczyła.
– Nie rozumiałam, co takiego się stało – wyjaśniła kruchym głosem. – Jak mogłeś tak szybko
mnie znienawidzić...
Intuicyjnie wyczuła wtedy prawdę. Zrozumiała, że jej nienawidzę. A nienawidziłem jej
wówczas niemal tak bardzo, jak jej pragnąłem.
– Byłaś dla mnie jak demon zesłany z piekieł na moją zgubę. – Niełatwo mi było wyznać swoje
uczucia, pamiętać o tym, że była wtedy dla mnie ofiarą. – Zapach twojej skóry... Byłem bliski
szaleństwa. Przez tę godzinę lekcyjną, kiedy siedziałem z tobą w ławce, wymyśliłem ze sto
różnych sposobów na to, jak cię wywabić z klasy. Zwalczyłem każdą pokusę, myśląc o swojej
rodzinie, o tym, że przecież nie mógłbym zrobić im czegoś takiego. A potem uciekłem, musiałem
się stamtąd wynieść, zanim wypowiem słowo, które cię do mnie przyciągnie... A poszłabyś za
mną.
Nie wiedziałem, jak odbierze moje wyznanie. Jak pogodzi ze sobą wzajemnie wykluczające się
fakty? Edward, potencjalny morderca, Edward – potencjalny kochanek. Co pomyśli sobie o
mojej pewności siebie, o niezbitym przekonaniu, że poszłaby za mordercą jak owca na rzeź?
– Bez wątpienia – odparła, unosząc głowę.
Nasze dłonie nadal były splecione. Ręce Belli wydawały się niemal tak samo nieruchome jak
moje, tyle że płynęła przez nie krew. Zastanawiałem się, czy Bella czuje ten sam strach co ja – że
będziemy musieli rozdzielić dłonie, a ona nie znajdzie w sobie odwagi i wybaczenia na tyle,
byśmy mogli znów je złączyć.
Wyznawanie prawdy było odrobinę łatwiejsze, gdy nie patrzyłem jej w oczy.
– Potem próbowałem zmienić plan zajęć, podejmując bezcelową próbę uniknięcia twojego
towarzystwa, i w tym samym momencie pojawiłaś się w tym ciepłym niedużym pomieszczeniu.
Od twojego zapachu mało nie postradałem zmysłów. Świadkiem byłaby tylko jedna krucha
istota ludzka – jakże szybko mógłbym się z nią później uporać.
Poczułem dreszcz biegnący od jej ramion ku nadgarstkom. Przy każdej próbie wyjaśnienia
sytuacji używałem coraz mocniejszych, coraz bardziej stresujących słów. Były bardzo
prawdziwe, nie miałem co do tego żadnych wątpliwości – ale jednocześnie okropne.
Teraz jednak nie było już odwrotu. Bella siedziała cicho i nieruchomo, podczas gdy zdania
płynęły potokiem z moich ust, wyznania pomieszane z wyjaśnieniami. Opowiedziałem jej o
nieudanej próbie ucieczki z Forks, o arogancji, która przyniosła mnie tu z powrotem i
ukształtowała naszą relację. O tym, jak jej zamknięty umysł budził moją frustrację, jak jej zapach
od początku był dla mnie torturą i pokusą. Co jakiś czas wplatałem do opowieści kogoś z
rodziny, zastanawiając się, czy Bella widzi, w jaki sposób wpływali na mnie przy każdym kryzysie.
Wyjaśniłem to, że wypadek z samochodem Tylera zmienił moją perspektywę i zmusił mnie do
zrozumienia, że Bella jest dla mnie kimś więcej niż tylko niebezpieczeństwem oraz powodem do
irytacji.
– A w szpitalu? – zapytała, gdy zamilkłem. Przyglądała mi się ze współczuciem, z czystym,
bezstronnym pragnieniem poznania kolejnego rozdziału. Jej dobroć mnie już nie szokowała, ale
w dalszym ciągu wydawała mi się cudem.
Wytłumaczyłem obawy związane nie z uratowaniem jej życia, ale możliwym
zdemaskowaniem mnie i całej mojej rodziny – żeby zrozumiała, dlaczego byłem taki
nieprzyjemny na pustym korytarzu szpitalnym. Od tego przeszedłem do opisania rozmaitych
reakcji moich bliskich, zastanawiając się, co sobie pomyśli, gdy się dowie, że niektórzy chcieli ją
uciszyć na zawsze. Jednak Bella nie zadrżała, nie pokazała po sobie strachu. Zapewne dziwnie
się czuła, poznając całą historię – przekonując się, że znana jej jasna strona w rzeczywistości
przeplata się z mroczną.
Opowiedziałem, jak starałem się udawać kompletną obojętność, by chronić nas wszystkich, i
jaką klęskę poniosłem na tym polu.
Zastanawiałem się w duchu, nie po raz pierwszy zresztą, jak wyglądałaby teraz sytuacja,
gdybym w tamten mroźny dzień na parkingu nie zareagował intuicyjnie. Gdybym – co właśnie
opisałem jej w sposób dość groteskowy – został na miejscu i pozwolił jej zginąć pod maską
samochodu, a potem ujawnił się przed całą społecznością szkolną jako potworna bestia. Moja
rodzina musiałaby natychmiast uciekać z Forks. Wyobrażałem sobie, że ich reakcje byłyby...
zupełnie przeciwne. Rosalie i Jasper nie czuliby złości, raczej zadowolenie z siebie, ale przede
wszystkim zrozumienie. Carlisle byłby bardzo rozczarowany, ale i tak by mi wybaczył. Czy Alice
opłakiwałaby przyjaciółkę, której nie dane jej było poznać? Jedynie Esme i Emmett
zareagowaliby dokładnie tak samo, jak to zrobili: Esme – troską o mnie, a Emmett –
wzruszeniem ramion.
Jeśli chodzi o mnie, na pewno przeczuwałbym w duchu, że tragedia, która mnie spotkała, jest
większa niż mogłoby się to wydawać. Już od samego początku, po zaledwie kilku zdawkowych
słowach, jakie ze sobą wymieniliśmy, byłem wprost zafascynowany Bellą. Ale czy byłbym w
stanie domyślić się ogromu dramatu? Raczej nie. Cierpiałbym, nie miałem co do tego
wątpliwości, ale żyłbym tym swoim pustym życiem, nieświadomy, ile straciłem. Nigdy nie
zaznawszy prawdziwego szczęścia.
Wtedy byłoby mi łatwiej pogodzić się ze stratą Belli – nie zaznając autentycznej radości, nie
przeżywałbym bólu w rozmiarze, o jakim nie miałem pojęcia.
Patrzyłem teraz na Bellę, na jej uroczą twarz, tak mi drogą, będącą dla mnie wszystkim.
Jedyne, na co pragnąłem spoglądać do końca życia.
Odwzajemniła spojrzenie, w jej oczach też widziałem podobne emocje.
– I właśnie dlatego – zakończyłem swoje długie wyznanie – byłoby lepiej, gdybym jednak
zdemaskował nas wszystkich owego pierwszego dnia, niż gdybym miał rzucić się na ciebie tu i
teraz, w leśnym zaciszu, bez żadnych świadków.
Otworzyła szeroko oczy, ale nie ze strachu czy z szoku. Z fascynacji.
– Dlaczego? – zapytała.
Wyjaśnienie było tak samo trudne jak wszystkie pozostałe i zawierało słowa, których tak
bardzo nie chciałem używać. Ale także inne słowa, które pragnąłem koniecznie jej powiedzieć.
– Izabello... Bello. – Wypowiedzenie jej imienia było dla mnie czystą przyjemnością. Czymś w
rodzaju deklaracji: „Oto imię, które wyznacza moje miejsce na świecie”.
Zabrałem delikatnie jedną rękę i pogłaskałem ją po włosach, ciepłych od promieni słońca. Ten
prosty dotyk sprawiał mi niewyobrażalną radość – radość, że mogę to robić. Ująłem jej obie
dłonie.
– Nie potrafiłbym żyć z myślą, że cię skrzywdziłem. Nawet nie wiesz, jak mnie ta wizja
prześladuje. – Nie chciałem odwracać wzroku od jej współczującej miny, ale nie mogłem patrzeć
na twarz Belli, kiedy oczami wyobraźni widziałem inny jej obraz, przekazany mi przez Alice. –
Twoje ciało, blade, zimne, nieruchome... Miałbym już nigdy nie zobaczyć twoich rumieńców i
tego błysku intuicji w oczach za każdym razem, gdy mnie przejrzałeś na wylot? Nie zniósłbym
tego. – Słowa nie oddawały głębi moich uczuć. Jednak skoro miałem już za sobą wyznanie tego,
co okropne i potworne, mogłem wyznać jej to, co od tak dawna pragnąłem powiedzieć. – Jesteś
teraz dla mnie najważniejsza. Jesteś najważniejszą rzeczą w całym moim życiu.
Tak jak określenie „nie zniósłbym tego” nie oddawało głębi moich uczuć, tak te ostatnie
zdania były zaledwie echem emocji, które próbowałem oddać słowami. Miałem nadzieję, że
Bella wyczyta z moich oczu ich nieadekwatność, w końcu lepiej odgadywała moje myśli niż ja jej.
Przez chwilę patrzyła na moją rozanieloną twarz, jej policzki się przy tym zaróżowiły, po czym
jej wzrok padł na nasze ręce. Podziwiałem jej cudowny rumieniec, widząc w nim wyłącznie
piękno i nic więcej.
 – Wiesz dobrze, co ja czuję – odezwała się cicho. – Jestem tu z tobą, ponieważ wolałabym
umrzeć, niż żyć bez ciebie.
Nie sądziłem, że jestem w stanie czuć euforię i rozpacz jednocześnie. Bella mnie chciała –
cudownie. Ryzykowała dla mnie swoim życiem – tego już nie mogłem zaakceptować.
Skrzywiła się.
– Przepraszam, jestem kretynką.
Zaśmiałem się. Z jednej strony miała rację – żadne stworzenie, które pakowało się prosto w
łapy największego drapieżnika na świecie, nie miało szansy na przetrwanie. Z drugiej strony
cieszyłem się, że Bella jest wyjątkiem.
– Bez wątpienia – zgodziłem się. Wiedziałem, że będę jej za to wdzięczny po wieki.
Popatrzyła na mnie szelmowsko i oboje się roześmialiśmy. Czułem ogromną ulgę, mogąc
śmiać się po tych wszystkich trudnych wyznaniach, tak wielką, że mój śmiech z reakcji na
zabawną sytuację przerodził się w czystą radość. Byłem pewien, że Bella czuje to samo. W tej
idealnej chwili stanowiliśmy harmonijną całość.
Choć wydawało się to nieprawdopodobne, byliśmy jak jin i jang. Choć nic w tym obrazie nie
było takie, jak powinno – morderca i niewinna istota, jedno przy drugim, napawając się swoją
obecnością, emanując spokojem. Zupełnie jakbyśmy nagle znaleźli się w innym świecie, w
którym niemożliwe stawało się możliwe.

Nagle przypomniał mi się obraz, który widziałem wiele lat wcześniej.

Zawsze gdy przeczesywaliśmy mało zaludnione tereny, szukając miasteczek, w których
moglibyśmy się osiedlić, Carlisle zaglądał do starych kościółków. Nie potrafił sobie tego
odmówić. Coś w prostych drewnianych budowlach, zwykle ciemnych, niedoświetlonych,
w wydeptanych deskach na podłodze i zdezelowanych ławach, noszących na sobie
zapach niezliczonych ludzkich rąk, przynosiło mu dziwny spokój. Zwykle wspominał
wtedy swoje dzieciństwo i ojca, jednak były to tylko dobre i ciepłe wspomnienia,
rugujące z pamięci wszystko, co złe i brutalne. Pamiętał jedynie pozytywy.
Kiedyś trafiliśmy na stary dom spotkań kwakrów jakieś pięćdziesiąt kilometrów na północ
od Filadelfii. Niewielki budynek, nieco tylko większy od domu mieszkalnego. Miał
kamienne mury i spartańskie wyposażenie wnętrz. Sękate deski podłogowe i drewniane
ławki były tak proste, że ze zdumieniem zauważyłem dekorację na ścianie. A ponieważ
Carlisle też się nią zainteresował, podeszliśmy bliżej.
Niewielki obraz miał może z czterdzieści centymetrów kwadratowych powierzchni.
Domyśliłem się, że jest starszy niż kościół, w którym się znajdował. Artysta musiał być
amatorem o niezbyt wprawnej ręce, co dało się wywnioskować ze stylu. Ale mimo to coś
w tym prostym, dalekim od ideału obrazie potrafiło oddać emocje. Przedstawione
uroczo, bezbronne budziły wzruszenie swoją delikatnością. Dziwnie poruszyła mnie ta
przyjazna rzeczywistość, którą wyobraził sobie malarz.
Lepszy świat, pomyślał wtedy Carlisle.
 To był świat, w którym mogłaby istnieć ta chwila z Bellą. Na samą myśl znów poczułem
wzruszenie.
– A więc lew zakochał się w jagnięciu – szepnąłem.
Przez ułamek sekundy oczy Belli wysyłały mi jawne zaproszenie, ale zaraz pojawił się
rumieniec i powieki się przymknęły. Gdy Bella zapanowała nad oddechem, na jej twarz wrócił
psotny uśmiech.
– Biedne, głupie jagnię – powiedziała, ciągnąc mój żart.
– Chory na umyśle lew masochista – dodałem.
Nie byłem pewien, czy to adekwatne stwierdzenie. Owszem, celowo wzbudzałem w sobie
niepotrzebny ból i jeszcze się nim napawałem, co stanowiło podręcznikową wręcz definicję
masochizmu. Jednakże ból był ceną... a nagroda znacznie go przewyższała. Tak naprawdę cena
nie miała znaczenia, byłem gotów zapłacić dziesięć razy więcej.
– Dlaczego... – zaczęła z wahaniem.
Uśmiechnąłem się do niej.
– Tak?
Na jej czole zaczęła rysować się bruzda.
– Powiedz mi, proszę, dlaczego wtedy ode mnie odskoczyłeś?
Jej pytanie było jak cios w splot słoneczny. Nie rozumiałem, dlaczego Bella zamierza wracać
do tej okropnej chwili.
– Dobrze wiesz, dlaczego.
Pokręciła głową.
– Nie, nie. Chodzi mi o to, co dokładnie zrobiłam nie tak – wyjaśniła z powagą. – Chciałabym
ci wszystko ułatwić, muszę wiedzieć, co mogę robić, a czego nie. To na przykład – przesunęła
pomału kciuk wzdłuż mojego nadgarstka, znacząc nim drogę dla bezbolesnego ognia –
najwyraźniej ci nie przeszkadza.
Jakie to do niej podobne – przerzucanie na siebie odpowiedzialności.
– To nie była twoja wina, Bello, tylko i wyłącznie moja.
Uniosła brodę, co odebrałbym jako oznakę uporu, gdybym nie dostrzegał błagania w jej
oczach.
– Mimo wszystko, chciałabym ci pomóc.
Już miałem zaprotestować, że to mój problem, że nie powinna się tym zamartwiać, lecz ona
rzeczywiście próbowała mnie zrozumieć, poznać moje straszne dziwactwa. Na pewno
uszczęśliwi ją, jeśli odpowiem jasno na jej pytanie.
– Hmm... To dlatego, że byłaś tak blisko. Większość ludzi instynktownie nas unika, nasza
odmienność ich odrzuca... Nie spodziewałem się, że się do mnie przysuniesz. I ten zapach twojej
szyi...
Zamilkłem z nadzieją, że jej nie przeraziłem.
 Zaciskała wargi, jakby powstrzymywała uśmiech.
– Nie ma sprawy. – Ostentacyjnie wcisnęła głowę w ramiona. – Zakaz eksponowania szyi.
Wyraźnie próbowała złagodzić mój stres i rzeczywiście jej się to udało. Zaśmiałem się z jej
miny.
– Nie, nie musisz – zapewniłem ją. – Wierz mi, chodziło o element zaskoczenia.
Uniosłem rękę i położyłem ją delikatnie na jej szyi, wyczuwając jej niezwykłą miękkość i
ciepłotę. Kciukiem obrysowałem jej szczękę. Przeszedł mnie prąd, który tylko ona była w stanie
we mnie wywołać.
– Sama widzisz – szepnąłem. – Wszystko w porządku.
Jej puls przyspieszył. Czułem go pod palcami, słyszałem jej galopujące serce. Rumieniec
zakwitł na jej twarzy, od brody aż po linię włosów.
Jednak to wszystko zamiast obudzić we mnie pragnienie krwi, tylko przyspieszyło ludzkie
reakcje. Nie pamiętałem, kiedy ostatnio czułem tak bardzo, że żyję. Przypuszczałem, że nigdy,
nawet wtedy, gdy żyłem naprawdę.
– Uwielbiam twoje rumieńce – szepnąłem.
Ostrożnie wyswobodziłem lewą rękę i ująłem jej twarz w dłonie. Serce jej załomotało, źrenice
się rozszerzyły.
Tak bardzo pragnąłem ją pocałować. Jej miękkie, delikatnie rozchylone wargi działały na mnie
hipnotyzująco i przyciągały mnie do siebie. Ale chociaż te nowe, bardzo człowiecze emocje
wydawały się teraz silniejsze niż cokolwiek innego, nie miałem do siebie pełnego zaufania.
Potrzebny mi był jeszcze jeden test.
Wydawało mi się, że supeł, o którym wspominała Alice, został już daleko za mną, ale jeszcze
czegoś mi brakowało. Wiedziałem nawet czego.
Tego, czego zawsze unikałem, o czym nie pozwoliłem sobie nawet pomyśleć.
– Nie ruszaj się – ostrzegłem. Oddech utknął Belli w krtani.
Powoli się do niej przysunąłem, przez cały czas bacznie jej się przyglądając, by stwierdzić, czy
nie zdradza oznak niechęci. Niczego takiego nie zauważyłem.
Dlatego pozwoliłem sobie opuścić głowę i oprzeć się policzkiem o podstawę jej szyi. Gorąca
fala życia pulsowała pod jej delikatną skórą, ogrzewając moje lodowate, kamienne ciało. Czułem
pod sobą jej puls. Oddychałem równomiernie jak automat, wdech, wydech, wdech, wydech.
Pełna kontrola. Czekałem w napięciu, analizując każdą, choćby najmniejszą, zmianę w swoim
organizmie. Być może trwało to dłużej, niż było potrzebne, ale sprawiało mi to przyjemność.
Kiedy zyskałem pewność, że nie wpadnę w żadną pułapkę, ostrożnie, bardzo powoli, żeby nie
zaskoczyć ani nie wystraszyć Belli, przesunąłem dłonie od jej twarzy ku ramionom. Bella
zadrżała, a ja na moment straciłem kontrolę nad rytmicznym oddechem. Szybko się jednak
opanowałem, po czym przesunąłem głowę tak, że znalazła się dokładnie nad sercem
dziewczyny.
 Jego bicie, już wcześniej głośne, otoczyło mnie teraz jak dźwięki stereo. Miałem wrażenie, że
ziemia pod naszymi stopami nie jest tak stabilna jak wcześniej – że się kołysze delikatnie w rytm
pulsu Belli.
Z moich ust, zupełnie wbrew mojej woli, wydostało się westchnienie.
Pragnąłem zostać w tej pozycji na zawsze, zatopiony w rytmicznym biciu jej serca, ogrzewany
przez jej ciepłą skórę. Nadszedł jednak czas na ostateczną próbę, chciałem mieć ją już za sobą.
Po raz pierwszy, wdychając jej palący zapach, pozwoliłem sobie popuścić wodze fantazji. Nie
blokowałem własnych myśli, nie spychałem ich w zakamarki umysłu, poza świadomość, dałem
im swobodę. Wcześniej tak silnie poskramiane, wcale nie chciały pójść na całość, jednak
zmusiłem się, by zapuścić się w najbardziej mroczne zakamarki własnej wyobraźni.
Wyświetliłem sobie przed oczami obraz, jak ją gryzę... Jak piję jej krew.
Miałem wystarczające doświadczenie, by wiedzieć, że całkowite zaspokojenie mojej
najbardziej prymitywnej potrzeby przyniosłoby mi niewyobrażalną ulgę. Krew Belli pociągała
mnie o wiele bardziej niż krew jakiejkolwiek innej istoty ludzkiej, którą miałem okazję spotkać.
Mogłem więc jedynie domyślać się, że ulga i przyjemności byłyby spotęgowane.
Jej krew złagodziłaby palący ból mojego gardła, zgasiłaby tlący się w nim od miesięcy ogień.
Czułbym się tak, jakbym nigdy go nie doznał, ulga byłaby stuprocentowa.
Wyobrażenie sobie słodyczy krwi Belli przyszło mi z większym trudem. Zdawałem sobie
sprawę, że nigdy nie smakowałem niczego tak idealnie wpasowującego się w moje pragnienie,
jednak miałem pewność, że ta krew zaspokoiłaby każdą moją potrzebę i każdy apetyt.
Po raz pierwszy od siedemdziesięciu pięciu lat, bo tyle przeżyłem, żywiąc się krwią zwierzęcą,
byłbym całkowicie nasycony. Czułbym się silny i zdrowy, nie musiałbym wyruszać na polowanie
przez długie tygodnie.
Odtworzyłem sobie w głowie całą sekwencję działań i z zaskoczeniem przyjąłem fakt, że
chociaż właśnie uwolniłem zakazane myśli, wcale mnie one nie pociągały. Nawet abstrahując od
tego, jakie byłyby konsekwencje moich działań – prędzej czy później wróciłoby moje pragnienie,
a świat bez Belli byłby pusty i pozbawiony sensu – nie miałem zamiaru ich realizować.
Uświadomiłem sobie jednocześnie, że nie istnieje i nigdy nie istniał we mnie osobny potwór.
Pragnąc rozdzielić umysł i pragnienia, wypreparowałem znienawidzoną część mojego „ja”, by
odseparować ją od tego, co uważałem za prawdziwego Edwarda. Tak samo jak wyobrażałem
sobie przeznaczenie pod postacią harpii, ponieważ dzięki temu miałem z kim walczyć. Tak
właśnie wyglądał mój mechanizm radzenia sobie z sytuacją – przyznaję, nie był najlepszy. Żeby
móc nad sobą pracować, trzeba przecież widzieć siebie jako jedną całość – dobro połączone ze
złem.
Nadal oddychałem rytmicznie, piekący zapach Belli był mile widzianą przeciwwagą dla
wszystkich innych fizycznych doznań, które teraz zalały mnie wielką falą.
Doszedłem do wniosku, że chyba lepiej rozumiem to, co się wydarzyło wcześniej na polanie,
gdy zareagowałem w gwałtowny sposób, który przestraszył nie tylko Bellę, ale i mnie samego.
Tkwiłem w głębokim przekonaniu, że mogę stracić nad sobą kontrolę, więc kiedy rzeczywiście ją
straciłem, było to jak samospełniająca się przepowiednia. Moje zdenerwowanie, dramatyczne
wizje, na punkcie których miałem obsesję, a do tego miesiące zwątpienia, nadwątlające moją
pewność siebie – to wszystko osłabiło moją determinację. Determinację, która – teraz byłem
tego pewien – absolutnie wystarczała, by chronić Bellę.
Nawet wizje Alice straciły nagle swoją wyrazistość, jakby odpłynęły z nich kolory. Ich moc, ich
wpływ na mnie, zaczęły słabnąć i stało się oczywiste, że przedstawiona w nich przyszłość się nie
ziści. Wyjdę z tej polany, trzymając Bellę za rękę, a moje życie wreszcie się zacznie na dobre.
Mieliśmy za sobą ten supeł.
Alice z pewnością już to zobaczyła i niezmiernie się cieszyła. Dlatego, choć mógłbym tak trwać
całą wieczność, chciałem jednak przejść do kolejnego etapu. Wyprostowałem się, przesunąłem
dłońmi po ramionach i rękach Belli, uszczęśliwiony, że znów widzę jej twarz.
Popatrzyła na mnie zaintrygowana, nieświadoma tego, jak ważne wnioski przetoczyły się
właśnie przez moją głowę.
– Następnym razem nie będzie to już takie trudne – obiecałem i od razu zdałem sobie
sprawę, że moje słowa nie mają dla niej sensu.
– Bardzo musiałeś ze sobą walczyć? – zapytała ze współczuciem. Jej troska wzruszała mnie do
granic możliwości.
– Myślałem, że będzie gorzej. A jak ty się czułaś?
Spojrzała na mnie z niedowierzaniem.
– Dla mnie nie było w tym nic... złego.
Reagowała tak, jakby znalezienie się w objęciach wampira nie było niczym szczególnym.
Sądziłem jednak, że musiało to kosztować ją więcej odwagi, niż dawała po sobie poznać.
– Wiesz, o czym mówię.
Uśmiechnęła się szeroko, niesymetrycznie, z dołeczkiem tworzącym się w jednym policzku.
Zrozumiałem, że nawet jeśli zaakceptowanie mojej bliskości było dla niej trudne, nie zamierza
się do tego przyznawać. Euforia – to jedyne słowo, które oddawało moją radość. Nigdy nie
używałem go w odniesieniu do siebie samego, jednak teraz miałem wrażenie, że każda myśl w
mojej głowie chce się wydostać na zewnątrz, i tak samo pragnąłem poznać wszystkie jej myśli.
W tym akurat nie było nic nowego, ale cała reszta? Cała reszta była nowością. Wszystko się
zmieniło. Chwyciłem Bellę za rękę – bez wcześniejszego rozważania za i przeciw – po prostu
dlatego, że chciałem rozkoszować się jej dotykiem. Po raz pierwszy doświadczona wolność
pozwoliła mi zachować się spontanicznie. Te nowe impulsy nijak się miały do starych.
– Zobacz. – Chwyciłem jej dłoń i przyłożyłem sobie do policzka. – Czujesz, jaki jest ciepły
dzięki tobie?
Reakcja Belli przeszła moje oczekiwania. Jej palce zadrżały na moim policzku, oczy otworzyły
się szeroko, uśmiech zniknął jej z twarzy. Poczułem, jak przyspieszają jej puls i oddech.
Ale zanim zdążyłem pożałować tego, co zrobiłem, Bella przysunęła się bliżej.
– Nie ruszaj się – szepnęła.
 Przeszedł mnie dreszcz.
Zastygłem w absolutnym bezruchu, jakiego żadna istota ludzka nie była w stanie osiągnąć.
Nie miałem pojęcia, co Bella zamierza – raczej nieprawdopodobne, by chciała przyzwyczajać się
do mojego braku krążenia – ale pragnąłem się tego dowiedzieć. Zamknąłem oczy. Nie byłem
pewien, czy dlatego, by uwolnić ją od swojego badawczego spojrzenia, czy po to, aby nic nie
odwracało mojej uwagi.
Jej ręka łagodnie pogładziła mnie po policzku. Koniuszki palców dotknęły moich zamkniętych
powiek, a potem musnęły mnie pod oczami. Każdy dotyk zostawiał na mojej skórze ciepłe
mrowienie. Przesunęła palcem wzdłuż mojego nosa, a potem – z większym drżeniem niż
wcześniej – po moich ustach.
Moje znieruchomienie rozpłynęło się. Poczułem, jak moje wargi się rozchylają, bym mógł
napawać się zapachem jej obecności.
Jednym palcem musnęła ponownie moją dolną wargę i opuściła rękę. Odsunęła się, chłodne
powietrze wsunęło się pomiędzy nasze ciała.
Otworzyłem oczy i napotkałem jej spojrzenie. Była zarumieniona, serce jej nadal waliło. W
mojej własnej pustej klatce piersiowej czułem echo tego rytmu.
Chciałem... tak wiele. Pojawiły się potrzeby, których nie poznałem przez całe swoje
dotychczasowe nieśmiertelne życie. Potrzeby, które nie dotyczyły mnie także w życiu
śmiertelnika. Poczułem, że niektóre z nich – choć zawsze uważałem je za nierealne – mogą
jednak zostać spełnione.
Ale choć czułem, że moje pragnienia nie stanowią już dla Belli niebezpieczeństwa, nadal
byłem zbyt silny. O wiele silniejszy od niej – moje ciało było jak z żelaza. Wiedziałem, że zawsze
będę musiał pamiętać o tym, jaka ona jest krucha. Potrzebowałem czasu, by nauczyć się z nią
być.
Patrzyła na mnie wyczekująco, zastanawiała się zapewne, co sobie myślę o jej dotyku.
– Żałuję – szepnąłem – żałuję, że nie możesz poczuć tego... tej złożoności targających mną
emocji, tego zamętu, jaki mam w głowie.
Wiatr podniósł kosmyk jej włosów, który zatańczył w słonecznych promieniach i rozbłysnął
rudym połyskiem. Ująłem ten zabłąkany pukiel w palce, by poczuć jego teksturę, a ponieważ jej
twarz znajdowała się tak blisko, nie mogłem się powstrzymać i ją pogłaskałem. Jej policzek był
jak aksamit pozostawiony na słońcu.
Poddała się mojemu dotykowi, ale cały czas patrzyła mi w oczy.
– Opowiedz mi o tym – szepnęła.
Nie miałem pojęcia, od czego zacząć.
– Nie wiem... czy potrafię. Jak wiesz, z jednej strony jest głód, pragnienie, które czuję, bo
jestem tym, kim jestem. – Uśmiechnąłem się przepraszająco. – Sądzę, że to akurat jesteś w
stanie zrozumieć, przynajmniej do pewnego stopnia. Oczywiście, ponieważ nie jesteś
uzależniona od żadnych nielegalnych substancji, nie wczujesz się do końca w moją sytuację.
Ale... – Moje palce, bez udziału mojej woli, odnalazły jej wargi i musnęły je delikatnie. Wreszcie.
Były bardziej miękkie, niż się spodziewałem. Cieplejsze. – Do tego dochodzą jeszcze inne
pragnienia. Pragnienia, których ja sam nie rozumiem.
Spojrzała na mnie sceptycznie.
– Może ja rozumiem je lepiej, niż ci się wydaje.
– Nie jestem przyzwyczajony, żeby czuć się tak... człowieczo – przyznałem. Szalony prąd,
który przeszywał mój organizm. Magnetyczne przyciąganie. Poczucie, że żadna bliskość nie
będzie wystarczająco bliska. – Czy to zawsze tak jest?
– Dla mnie? – Zamyśliła się. – Nie. Nigdy. Nigdy wcześniej.
Ująłem jej obie dłonie.
– Nie wiem, czy potrafię być tak blisko – ostrzegłem ją. – Nie wiem, jak to się robi.
Gdzie postawić granice, by zapewnić jej bezpieczeństwo? Jak utrzymać na wodzy egoistyczne
pragnienia, żeby nie przekroczyły tych granic?
Bella przysunęła się bliżej. Siedziałem nieruchomo, a ona oparła policzek o nagą skórę na
mojej klatce piersiowej. Nigdy wcześniej nie byłem tak wdzięczny Alice za dobór mojej
garderoby.
Przymknęła powieki i westchnęła z zadowoleniem.
– To mi wystarczy – powiedziała.
Nie mogłem się oprzeć jej zaproszeniu. Wiedziałem, że dam radę. Niezwykle ostrożnie
objąłem ją ramionami, po raz pierwszy naprawdę trzymałem ją w objęciach. Dotknąłem ustami
czubka jej głowy, wdychając jej ciepły zapach. Pierwszy pocałunek, ukradkowy –
nieodwzajemniony.
Bella zaśmiała się cicho.
– Dajesz sobie radę o wiele lepiej, niż sądzisz – powiedziała.
– Przyszedłem na świat z ludzkimi instynktami – szepnąłem w jej włosy. – Są schowane
głęboko, ale gdzieś tam tkwią.
Upływ czasu nie miał żadnego znaczenia, gdy siedziałem z Bellą w ramionach, z wargami
przyciśniętymi do jej włosów. Jej serce biło teraz leniwie, oddech zwolnił, uspokoił się. To, że
cokolwiek się zmieniło, uświadomiłem sobie, gdy padł na nas cień drzew. Bez mojej błyszczącej
w słońcu skóry łąka wydała się nagle ciemniejsza – bardziej wieczorna niż popołudniowa.
Bella westchnęła ciężko. Tym razem nie z zadowoleniem, ale z żalem.
– Musisz iść – domyśliłem się.
– A myślałam, że nie potrafisz czytać w moich myślach.
Uśmiechnąłem się i złożyłem ostatni pocałunek na czubku jej głowy.
– Stają się coraz bardziej czytelne.
Spędziliśmy sporo czasu na łące, ale miałem wrażenie, że upłynęło zaledwie kilka sekund.
Z pewnością miała swoje ludzkie potrzeby, które ignorowała. Pomyślałem o długiej drodze
powrotnej i wpadłem na pewien pomysł.
 Odsunąłem się – niechętnie wypuszczając Bellę z objęć – i położyłem jej ręce na ramionach.
– Mogę ci coś pokazać?
– Co takiego? – zapytała z nutą podejrzliwości. Uświadomiłem sobie, że jestem zbyt
podekscytowany.
– Chcesz zobaczyć, jak przemieszczam się po lesie?
Wydęła wargi, na jej czole pojawiła się bruzda, głębsza niż wcześniej, kiedy prawie się na nią
rzuciłem. Poczułem zaskoczenie, Bella zwykle była taka odważna i zaintrygowana.
– Obiecuję, że to całkowicie bezpieczne, a poza tym szybciej dotrzemy do samochodu.
Uśmiechnąłem się przy tym uspokajająco.
Zastanowiła się na moment, a potem zapytała szeptem:
– Czy... zamienisz się w nietoperza?
Nawet nie próbowałem powstrzymać śmiechu. Nie pamiętałem już, kiedy ostatnio czułem się
tak cudownie wolny. Oczywiście, nie było to do końca prawdziwe, mogłem być sobą przy
rodzinie, ale z rodziną nigdy nie czułem się tak jak teraz – ekstatycznie, jakby każda komórka
mojego ciała ożyła w zupełnie nowy sposób. Bycie z Bellą intensyfikowało wszystkie doznania.
– Jakbym już tego wcześniej nie słyszał! – zażartowałem. Bella się zaśmiała.
– Tak się pytam. Skąd mam wiedzieć?
Natychmiast zerwałem się na równe nogi i wyciągnąłem do niej rękę. Popatrzyła na mnie z
powątpiewaniem.
– Nie bądź tchórzem, Bello. Wskakuj mi na plecy.
Wpatrywała się we mnie przez chwilę z wahaniem. Nie byłem pewien, czy nie spodobał jej się
mój pomysł, czy nie wie, jak wykonać polecenie. Fizyczna bliskość była dla nas nowością, wciąż
jeszcze się jej wzajemnie uczyliśmy.
Uznałem, że chodzi o to drugie, i postanowiłem ułatwić jej zadanie.
Podniosłem ją delikatnie i oplotłem sobie plecy jej nogami. Puls jej przyspieszył, oddech
utkwił jej w krtani, ale kiedy znalazła się na moich plecach, objęła mnie mocno rękoma i nogami.
Otoczyło mnie ciepło jej ciała.
– Ważę trochę więcej niż przeciętny plecak.
Wydawała się zaniepokojona – czyżby obawiała się, że nie utrzymam jej ciężaru?
– Ha! – prychnąłem.
Byłem zaskoczony, z jaką łatwością przyszło mi to znieść – nie utrzymanie jej nieistotnej
masy, ale ta wyjątkowa bliskość. Moje pragnienie zostało całkowicie przyćmione przez szczęście
– tak bardzo, że ledwo czułem palenie w gardle.
Chwyciłem jej dłoń oplatającą moją szyję i przyłożyłem ją sobie do nosa. Wciągnąłem jej
zapach najgłębiej, jak się dało. Owszem, doświadczałem piekącego bólu, ale nie wywierał już na
mnie większego wpływu. Czymże był ten drobny płomień w porównaniu ze światłem i
lekkością?
– Coraz łatwiej – powiedziałem.
 Ruszyłem swobodnym tempem, wybierając najłatwiejszą trasę. Co prawda miała być o kilka
sekund dłuższa, ale i tak dotarlibyśmy do parkingu w ciągu kilku minut, a nie godzin. Uznałem,
że w ten sposób Bella przeżyje mniej wstrząsów, niż gdybym zdecydował się na bieg w linii
prostej.
Kolejne nowe, radosne doświadczenie. Zawsze lubiłem biegać – przez niemal sto lat
sprawiało mi to najczystszą fizyczną przyjemność. Jednak teraz, gdy mogłem dzielić to z Bellą,
gdy nie separowało nas nic, ani fizycznie, ani psychicznie, uświadomiłem sobie, że zwykłe
bieganie może wywoływać większe szczęście, niż mogłem przypuszczać. Zastanawiałem się, czy
ona jest podobnie podekscytowana.
Jedno mnie tylko dręczyło: spieszyłem się bardzo, by odstawić Bellę do domu, ponieważ
uznałem, że takie jest jej życzenie. Ale może powinniśmy przypieczętować doniosłą chwilę na
łące właściwym finałem? Ceremoniałem. Niestety, dopiero gdy puściłem się biegiem,
uświadomiłem sobie, czego mi brakowało.
Na szczęście nie było jeszcze za późno. Przeszedł mnie dreszcz, gdy sobie o tym pomyślałem:
o prawdziwym pocałunku. Kiedyś uważałem, że to absolutnie nierealne. Cierpiałem,
przypuszczając, że dla niej jest to tak samo bolesne jak dla mnie. Teraz jednak byłem pewien, że
nie dość, iż niemożliwe stało się możliwe, to jeszcze... wyjątkowo bliskie i realne. Prąd
wstrząsnął moimi trzewiami, zastanawiałem się, dlaczego istoty ludzkie o czymś tak dzikim i
nieokiełznanym mówią „motylki w brzuchu”.
Zatrzymałem się kilka kroków od pozostawionego samochodu.
– Porywające, prawda? – zapytałem, nie mogąc doczekać się potwierdzenia z jej strony.
Nie odpowiedziała, jej kończyny nadal obejmowały mnie z całej siły. Minęło kilka sekund
milczenia, a ja się zaniepokoiłem. Co się stało?
– Bello?
Gwałtowny oddech wyrwał jej się z ust, domyśliłem się, że wstrzymywała powietrze. A
przecież powinienem był to zauważyć.
– Chyba muszę się położyć – oznajmiła słabo.
– Och. – Brakowało mi ludzkiego doświadczenia. Nawet nie przyszło mi do głowy, że mogłem
wywołać w niej chorobę lokomocyjną. – Przepraszam.
Czekałem, aż rozluźni stężałe mięśnie, ale na próżno.
– Raczej sama nie dam rady – szepnęła.
Pomału, delikatnie, uwolniłem najpierw jej nogi, a potem ręce, po czym okręciłem ją tak, by
przytulić ją do siebie.
Przeraził mnie widok jej twarzy, tę samą kredową zieleń widziałem już wcześniej. Wtedy
także trzymałem ją w ramionach, jednak sytuacja była diametralnie inna.
Uklęknąłem i posadziłem Bellę na miękkiej kępie paproci.
– Jak się czujesz?
– Mam zawroty głowy.
 – Włóż głowę między kolana – poradziłem.
Automatycznie wypełniła polecenie.
Usiadłem obok niej i wsłuchałem się w jej rytmiczny oddech. Uznałem, że denerwuję się
bardziej, niż wymagałyby tego okoliczności. Wiedziałem, że nie stało się nic poważnego, ot
zakręciło jej się w głowie... A jednak widok jej bladej twarzy zmartwił mnie ponad wszelki
rozsądek.
Chwilę później Bella ostrożnie podniosła głowę. Nadal była blada, ale z jej cery zniknął
zielonkawy odcień. Na jej czoło wstąpił pot.
– To chyba nie był najlepszy pomysł – szepnąłem, czując się jak kretyn. Bella uśmiechnęła się
słabo.
– Skąd, bardzo ciekawe doświadczenie – skłamała.
– Akurat – prychnąłem. – Jesteś blada jak ściana. Gorzej – jesteś blada jak ja!
Wzięła powolny wdech.
– Coś mi się wydaje, że powinnam była jednak zamknąć oczy.
Gdy to powiedziała, jej powieki same się przymknęły.
– Następnym razem już nie zapomnisz.
Kolor wracał jej na twarz, a im więcej różu pokrywało jej policzki, tym ja stawałem się
spokojniejszy.
– Następnym razem?! – jęknęła teatralnie.
Roześmiałem się.
– Popisujesz się – mruknęła, wydęła przy tym dolną wargę, która wydała mi się niesłychanie
miękka. Wyobraziłem sobie, jakby to było, gdybym ją pocałował.
Przysiadłem na kolanach, twarzą do Belli. Czułem się podenerwowany, niespokojny,
niecierpliwy i niepewny. Tęsknota za bliskością przypominała mi pragnienie, które wcześniej
przejęło nade mną kontrolę. Jej także nie dało się zignorować.
Oddech Belli omiatał mi twarz kojącym ciepłem. Pochyliłem się nad nią.
– Popatrz na mnie, Bello.
Z wolna spełniła moją prośbę. Spojrzała na mnie spod gęstej firany rzęs, a potem uniosła
podbródek tak, że nasze twarze znalazły się naprzeciwko siebie.
– Biegnąc, pomyślałem sobie, że chciałbym... – zawiesiłem głos. To nie był romantyczny
początek zdania.
Bella zmrużyła oczy.
– ...że chciałbyś nie uderzyć w żadne drzewo? – podsunęła.
Zaśmiałem się.
– Nie wygłupiaj się. Bieganie to moja druga natura. Nie muszę przy tym myśleć.
– Znowu się popisujesz – powtórzyła.
 Temat rozmowy uległ zmianie. Byłem zaskoczony, że istniała w ogóle taka możliwość, skoro
nasze twarze znajdowały się tak blisko siebie. Uśmiechnąłem się i nakierowałem rozmowę na
właściwe tory.
– Pomyślałem sobie, że chciałbym spróbować czegoś jeszcze.
Położyłem dłonie na jej policzkach, na tyle delikatnie, że w każdej chwili mogła się odsunąć,
jeśli nie życzyłaby sobie mojego dotyku.
Oddech utkwił jej w krtani, automatycznie przechyliła ku mnie głowę.
Wystarczył mi ułamek sekundy, by sprawdzić każdy układ swojego organizmu i zyskać
całkowitą pewność, że nic nie zwiedzie mnie na manowce. Moje pragnienie znajdowało się pod
kontrolą, zepchnięte na sam dół moich fizycznych potrzeb. Byłem w stanie regulować nacisk
dłoni, ramion, kąt pochylenia tułowia – tak by mój dotyk był lżejszy od podmuchu wiatru. I
chociaż byłem pewien, że nie ma takiej potrzeby, wstrzymałem oddech. Ostrożności nigdy za
wiele.
Bella przymknęła powieki.
Zbliżyłem się do niej i złożyłem na jej wargach delikatny pocałunek.
Sądziłem, że jestem na to przygotowany, a jednak zaskoczyła mnie eksplozja doznań.
Cóż to była za dziwna alchemia, zgodnie z którą dotyk warg wywierał o wiele większe
wrażenie niż muśnięcie palców? Przeczyło to logice, by prosty kontakt tych konkretnych miejsc
na ciele był potężniejszy niż cokolwiek, czego do tej pory doświadczyłem. Doznawałem
wrażenia, jakby nowe słońce pojawiało się w miejscu zetknięcia naszych ust, a moje ciało
wypełniało się po brzegi jego jaskrawym światłem.
Miałem jedynie ułamek sekundy na uświadomienie sobie potężnej siły tego pocałunku, zanim
jego moc uderzyła w Bellę.
Bella jęknęła, jej usta rozchyliły się, a gorączkowy oddech oparzył mi skórę. Oplotła rękoma
moją szyję, palce wsunęła w moje włosy. A potem przywarła do mnie wargami.
Jej usta wydawały się jeszcze cieplejsze niż wcześniej, napłynęła do nich bowiem świeża krew.
Otworzyły się szerzej, zapraszając mnie...
Przyjęcie tego zaproszenia było jednak ryzykowne.
Ostrożnie, starając się nie używać siły, oderwałem się od jej twarzy, zostawiając jednak palce
na jej skórze. Teraz siedziałem nieruchomo, próbując – jeśli nie zignorować całkowicie pokusy –
to przynajmniej się od niej odseparować. Zauważyłem powrót nieprzyjemnych reakcji
drapieżnika – jadu w ustach, napięcia mięśni, na szczęście były to jedynie powierzchowne
następstwa tego, co się zdarzyło. Nie mogłem co prawda powiedzieć, że rozsądek zwyciężał we
mnie stuprocentowo, ale przynajmniej to nie apetyt na krew mu w tym przeszkadzał. Ulegałem
bowiem znacznie przyjemniejszemu popędowi – co nie oznaczało, że nie musiałem go
hamować.
Bella popatrzyła na mnie jednocześnie przepraszająco i ekstatycznie.
– Ups – powiedziała.
– „Ups” to mało powiedziane – zgodziłem się.
 Bella nie była świadoma postępów, jakie poczyniłem tego dnia, ale i tak zawsze zachowywała
się tak, jakbym potrafił zachować pełną kontrolę nad sobą – nawet jeśli nie było w tym ani
grama prawdy. Poczułem ulgę, że wreszcie mogę choć częściowo zasługiwać na jej zaufanie.
Próbowała się odsunąć, ale nadal ujmowałem jej twarz w dłonie.
– Może lepiej będzie...
– Nie musisz – zapewniłem ją. – To jest do wytrzymania. Poczekaj chwilę.
Chciałem mieć pewność, że nic mi nie umyka. Moje mięśnie już się rozluźniły, jad przestał
napływać mi do ust. Pragnienie wzięcia Belli w objęcia i poddania się magii pocałunku było
trudniejsze do pokonania, ale wykorzystałem dziesiątki lat ćwiczeń nad samokontrolą, by się z
nim uporać.
– No i proszę – powiedziałem, odzyskawszy pełne opanowanie.
Uśmiechnęła się.
– Do wytrzymania? – zapytała.
Nie powstrzymałem śmiechu.
– Mam silniejszą wolę, niż przypuszczałem. – Nigdy bym nie uwierzył, że potrafię zdobyć się
na taką samokontrolę. Niesamowity postęp. – To miło.
– Szkoda, że o mnie tego nie można powiedzieć. Przepraszam za to, co się stało.
– No cóż, w końcu jesteś tylko człowiekiem.
Na mój kiepski żart przewróciła oczami.
– Dzięki – powiedziała.
Nadal wypełniało mnie to same światło, które poczułem przy naszym pocałunku. Byłem tak
szczęśliwy, że nie wiedziałem, jak mam okiełznać swoją radość. Odnosiłem wrażenie, iż
zatraciłem swój rozsądek we wszechogarniającym błogostanie i szczęściu. Powinienem odwieźć
Bellę do domu. A jednak nie oznaczało to definitywnego końca tej cudownej utopii, ponieważ
mieliśmy odjechać stąd razem.
Wstałem i podałem jej rękę. Tym razem przyjęła ją bez wahania i pozwoliła się podnieść.
Stała chwiejnie, niepewnie.
– To nadal reakcja po biegu czy tak doskonale całuję? – zapytałem i zaśmiałem się głośno.
Objęła mnie za nadgarstek, by zachować równowagę.
– Sama nie wiem. I to, i to. Nadal kręci mi się w głowie.
Przechyliła się w moją stronę, jednak miałem wrażenie, że to celowe działanie, a nie efekt
zawrotów głowy.
– Może to ja powinienem poprowadzić?
Natychmiast się wyprostowała.
– Oszalałeś?
 Gdyby to ona prowadziła, musiałaby trzymać obie ręce na kierownicy i nie mógłbym w żaden
sposób jej przeszkadzać. Gdybym jednak to ja zasiadł na fotelu kierowcy, miałbym większe pole
działania.
– Jestem lepszym kierowcą od ciebie. Nawet w najbardziej sprzyjających warunkach masz
gorszy refleks.
Uśmiechnąłem się, by zrozumiała, że nie mówię prawdy. Nie do końca.
Nawet nie próbowała opierać się faktom.
– Zgadzam się w zupełności, nie wiem tylko, czy mój samochód wytrzymałby twój styl jazdy.
Spróbowałem zamącić jej w głowie, co mi wcześniej zarzucała, choć nie byłem pewien, jak to
robię.
– Okaż mi trochę zaufania, Bello.
Nie zadziałało, być może dlatego, że opuściła wzrok. Poklepała się po kieszeni dżinsów, wyjęła
kluczyki i zacisnęła je w dłoni. Pokręciła głową.
– Nie ma mowy.
Ruszyła w kierunku samochodu, obchodząc mnie dookoła. Nie miałem pojęcia, czy
rzeczywiście miała zawroty głowy, czy była to kwestia jej niezdarności, w każdym razie
zachwiała się, a ja chwyciłem ją, zanim zdążyła upaść. Przycisnąłem ją do siebie.
– Bello – szepnąłem. Z jej oczu zniknęły iskierki rozbawienia, przytuliła się do mnie, unosząc
twarz. Pocałowanie jej wydało mi się jednocześnie cudownym i okropnym pomysłem, dlatego
postanowiłem zachować ostrożność. – Nie po to przechodziłem samego siebie, ratując ci życie,
żeby pozwolić ci usiąść za kierownicą, kiedy ledwo trzymasz się na nogach. Kto pozwala
przyjacielowi na jazdę po pijanemu? – powiedziałem kpiąco.
– Po pijanemu? – obruszyła się.
Uśmiechnąłem się do niej.
– Jesteś upojona samą moją obecnością.
Westchnęła, poddając się.
– Nie zaprzeczam – oświadczyła, po czym uniosła rękę, rozwarła palce i upuściła kluczyki na
moją dłoń. – Tylko spokojnie – upomniała mnie. – Mój samochód to bardzo stateczny i wiekowy
obywatel.
– Oczywiście – zapewniłem.
Wydęła wargi.
– A na ciebie moja obecność nie ma żadnego wpływu? – zapytała.
Żadnego wpływu? Przecież ona przenicowała mnie na wylot. Ledwo się poznawałem. Po raz
pierwszy od niemal stu lat byłem wdzięczny za to, kim jestem.
Każdy aspekt bycia wampirem – wszystkie równie niebezpieczne dla Belli – stał się nagle dla
mnie czymś możliwym do zaakceptowania – to dzięki nim żyłem na tyle długo, by spotkać Bellę.
Dziesiątki minionych lat byłyby łatwiejsze do zniesienia, gdybym wiedział, co na mnie czeka.
Gdybym miał świadomość, że zmierzam ku czemuś o wiele lepszemu, niż mogłem to sobie
wyobrażać. Wbrew temu, co sądziłem, te lata mnie nie zabijały – one mnie kształtowały.
Przygotowywałem się przez cały ten czas, by móc osiągnąć to co teraz.
Nie byłem jeszcze do końca pewien tego swojego nowego „ja”. Każdą komórkę mojego ciała
wypełniała euforia, która na dłuższą metę wydawała się niemożliwa do zniesienia. Edward,
którym byłem, jawił mi się jako niepełna, nieskończona forma. Jakby brakowało mu drugiej
połowy.
Tamten Edward nie byłby w stanie zrobić tego, co właśnie robiłem: pochyliłem się i złożyłem
pocałunek na jej szyi, tuż nad pulsującą arterią. Przesunąłem wargi delikatnie wzdłuż linii jej
szczęki, ku podbródkowi, a potem aż do ucha. Wyczuwałem pod dotykiem aksamitną miękkość
ciepłej skóry. A potem wróciłem ku jej brodzie i znalazłem się bardzo blisko jej warg. Zadrżała w
moich ramionach, uświadamiając mi, że to, co dla mnie było niesłychanym ciepłem, ona
odczuwała jako lodowaty stempel. Wypuściłem ją z objęć.
– Mniejsza o to – szepnąłem jej do ucha. – I tak mam lepszy refleks.
 18 WYŻSZOŚĆ ROZUMU

Miałem bardzo dobry pomysł, aby uprzeć się, że to ja usiądę za kierownicą.

Gdyby to Bella prowadziła, wykluczone byłoby to wszystko, co przeszkadzałoby jej w
skupieniu ludzkich zmysłów na drodze – a więc trzymanie się za rękę, wpatrywanie się sobie w
oczy i ogólnie promieniowanie radością. Nadal aż po brzegi przepełniało mnie jasne, czyste
światło – nie byłem pewien, w jaki sposób tego rodzaju odczucia mogą wpływać na organizm
ludzki. W każdym razie lepiej, żeby to moje nadprzyrodzone zmysły były odpowiedzialne za
nasze bezpieczeństwo podczas jazdy.
Chmury przesuwały się po niebie, co rusz któraś z nich odsłaniała promienie czerwonego
zachodzącego słońca, a te rozświetlały mi twarz. Wyobrażałem sobie, jakie przerażenie czułbym
jeszcze dzień wcześniej przy takiej ekspozycji, teraz jednak chciało mi się śmiać. Byłem
przesycony śmiechem – zupełnie, jak gdyby to wewnętrzne światło szukało drogi emanacji.
Włączyłem radio, ale usłyszałem jedynie szumy. Sądząc po hałasie, jaki robił silnik jej
samochodu, zapewne Bella rzadko umilała sobie jazdę muzyką. Zacząłem przesuwać pokrętło,
aż trafiłem na stację, której od biedy dało się słuchać. Leciał właśnie utwór Johnny’ego Ace’a.
Uśmiechnąłem się. „Pledging My Love” – cóż za adekwatny tytuł.
Zaśpiewałem do wtóru – czułem się nieco obciachowo, ale cóż z tego, jeśli dawało mi to
okazję zwrócić się do Belli słowami piosenki: Always and forever, I’ll love only you.
Przez cały czas patrzyła na mnie, uśmiechając się przy tym, co, jak już teraz wiedziałem, było
zachwytem.
– Lubisz muzykę lat pięćdziesiątych? – zapytała, gdy utwór dobiegł końca.
– Była świetna. Zdecydowanie lepsza niż w latach sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych. –
Co prawda trafiali się wyśmienici twórcy, jednak artyści puszczani najczęściej w nielicznych
stacjach radiowych, jakie wówczas istniały, nie należeli do grona moich faworytów. Nigdy nie
przepadałem za muzyką disco. – Potem dopiero lata osiemdziesiąte były znośne.
Bella zacisnęła usta, twarz jej stężała, jakby coś ją martwiło.
– Powiesz mi kiedyś, ile masz lat? – zapytała cicho.
Ach, znów bała się, że popsuje mi nastrój. Uśmiechnąłem się do niej ciepło.
– Czy to ma jakieś znaczenie?
Moją odpowiedź przyjęła chyba z ulgą.
– Nie, po prostu jestem ciekawa. Wiesz, jak człowieka coś nurtuje, to nie śpi po nocach.
Teraz to ja się zestresowałem.
 – To może cię zaniepokoić – oznajmiłem.
Moja nieludzkość nie odrzuciła jej ode mnie, ale nie miałem pojęcia, jak zareaguje na wieść,
że dzieli nas aż taka różnica wieku. Na swój sposób nadal byłem siedemnastolatkiem, tylko czy
ona tak to będzie widziała?
Ciekawe, co sobie wyobrażała. Tysiące lat, gotyckie zamki, akcenty rodem z Transylwanii?
Carlisle znał takie wampiry.
– Wypróbuj mnie – zachęciła.
Spojrzałem jej w oczy, w ich przepastnej głębi szukałem odpowiedzi na swoje pytania.
Westchnąłem. Czy na tym etapie nie powinienem wykazywać się większą odwagą? A jednak
znów czułem przerażenie, znów bałem się, że ją przestraszę. Rzecz jasna miałem tylko jedno
wyjście: absolutną szczerość.
– Urodziłem się w Chicago w tysiąc dziewięćset pierwszym roku – wyznałem. Skierowałem
wzrok na drogę, by Bella nie czuła na sobie presji mojego spojrzenia, gdy dokonywała
pospiesznych obliczeń. Nie mogłem się jednak powstrzymać i zerknąłem na nią kątem oka. Była
nienaturalnie spokojna, widziałem, że starannie modyfikuje swoje reakcje. Tak samo nie chciała
się wydać przestraszona, jak ja nie chciałem jej przestraszyć. Im lepiej się poznawaliśmy, tym
bardziej harmonizowały się nasze odczucia. – Carlisle znalazł mnie w szpitalu latem tysiąc
dziewięćset osiemnastego. Miałem siedemnaście lat i umierałem na grypę hiszpankę.
Przez moment Bella nie była w stanie udawać opanowania. Oddech jej uwiązł w krtani, oczy
gwałtownie się rozszerzyły.
– Nie pamiętam tego zbyt dobrze – zapewniłem ją. – Minęło tyle lat, ludzkie wspomnienia
blakną.
Bella nie wydawała się do końca przekonana, ale skinęła głową. Milczała, czekając na ciąg
dalszy.
Chwilę wcześniej obiecałem sobie całkowitą szczerość, ale uświadomiłem sobie, że to
niemożliwe. Owszem, Bella powinna poznać niektóre informacje... Istniały jednak szczegóły,
których nie mogła się dowiedzieć. Być może Alice miała rację. Może jeśli Bella podziela choćby
ułamek moich uczuć, będzie starała się za wszelką cenę przedłużyć ich trwanie – być ze mną, jak
powiedziała. Z trudem przychodziło mi odmówić jej czegokolwiek, a przecież tego nie mogłem
jej dać. Dlatego starannie dobierałem słowa.
– Pamiętam, jak się czułem, gdy Carlisle mnie... ratował. To nie było proste, czegoś takiego się
nie zapomina.
– Co z twoimi rodzicami? – zapytała nieśmiało, a ja ucieszyłem się, że nie zafiksowała się na
ostatniej części mojej wypowiedzi.
– Zmarli na grypę przede mną. Byłem sam na świecie. – Wypowiedzenie tych słów nie
sprawiało mi trudności. Czułem się, jakbym relacjonował czyjąś historię, a nie wyjawiał własne
wspomnienia. – Dlatego mnie wybrał. W chaosie szalejącej epidemii nikt nie zwrócił uwagi na
to, że zniknąłem.
– Jak cię... uratował?
 I to by było wszystko, jeśli chodziło o unikanie niełatwych pytań. Zacząłem się zastanawiać, co
przede wszystkim powinienem przed nią ukryć.
Ostatecznie postanowiłem oscylować wokół krawędzi tematu.
– To trudne. Niewielu z nas potrafi się dostatecznie kontrolować. Ale Carlisle zawsze miał w
sobie tyle szlachetnego człowieczeństwa, tyle współczucia... Chyba nie było w historii świata
drugiej takiej osoby. – Przerwałem, rozmyślając o swoim ojcu, zastanawiając się, czy moje słowa
są adekwatnym komplementem. A potem mówiłem dalej, zdradzając Belli to, co moim zdaniem
było bezpieczne. – Dla mnie to było po prostu ogromnie bolesne.
Inne bolesne wspomnienia – zwłaszcza utrata matki – wydawały się wyblakłe i niejasne, ale
pamięć o tym bólu pozostawała niezwykle żywa. Wzdrygnąłem się. Jeśli kiedykolwiek nadejdzie
chwila, w której Bella mnie o to poprosi – już świadoma, z czym wiąże się pozostanie ze mną na
zawsze – wspomnienie tamtego cierpienia powinno mi pomóc znaleźć w sobie siłę, by jej
odmówić. Nie byłem w stanie znieść myśli, że Bella mogłaby aż tak cierpieć.
Przyjęła moją odpowiedź, mrużąc oczy w zamyśleniu. Chciałem wiedzieć, co jej chodzi po
głowie, byłem jednak świadomy, że moje pytanie pociągnęłoby za sobą kolejne pytania z jej
strony. Dlatego kontynuowałem opowieść z nadzieją, że odwrócę jej uwagę od tematu.
– Kierowała nim samotność. Zwykle to właśnie ona jest powodem, dla którego postanawia
się kogoś uratować. Byłem pierwszym członkiem rodziny Carlisle’a, chociaż zaraz potem
dołączyła do nas Esme. Spadła z klifu. Trafiła prosto do szpitalnej kostnicy, ale jakimś cudem jej
serce nadal biło.
– Więc trzeba być umierającym, żeby zostać...
A jednak nie udało mi się odwrócić jej uwagi. Nadal próbowała zrozumieć mechanizm.
Pospiesznie skierowałem rozmowę na inne tory.
– Nie, nie. To tylko Carlisle tak postępuje. Nie zrobiłby tego komuś, kto miałby inny wybór –
jakikolwiek inny. Ale Carlisle twierdzi, że jest łatwiej, kiedy serce już słabnie.
Przeniosłem wzrok na szosę. Być może tak lawirowałem wokół odpowiedzi, której Bella
oczekiwała, ponieważ w głębi duszy chciałem, by ją poznała – by wiedziała, że istnieje sposób,
byśmy mogli zostać ze sobą na zawsze. Musiałem bardziej się pilnować, trzymać swój egoizm na
uwięzi.
– A Emmett i Rosalie?
– Carlisle sprowadził Rosalie w następnej kolejności. Długo nie zdawałem sobie sprawy, że
liczył na to, iż stanie się ona dla mnie tym, kim Esme stała się dla niego. Dbał o to, by nie
rozmyślać przy mnie o swoich planach.
Przypomniałem sobie niesmak, jaki poczułem, gdy wreszcie mu się to wymknęło. Początkowo
Rosalie nie była mile widzianym członkiem naszej rodziny – co więcej, odkąd do nas dołączyła,
życie nas wszystkich znacznie się skomplikowało. Myśl o tym, że Carlisle wyobrażał sobie bliższe
relacje między nią a mną, budziła moje przerażenie. Czułem tak silną awersję, że aż wstyd było
się do niej przyznawać.
 – Ale Rosalie była dla mnie zawsze jak siostra. – To chyba najlepszy sposób na podsumowanie
tego rozdziału. – To ona dwa lata później znalazła Emmetta – mieszkaliśmy wtedy w
Appalachach. Pewnego dnia podczas polowania natrafiła na chłopaka, którego zaatakował
niedźwiedź. Natychmiast zaniosła go na rękach do Carlisle’a, choć to było ponad sto mil, bo bała
się, że sama nie da rady.
Uśmiechnąłem się do Belli. Zapewne domyśliła się, że robię uniki, ale była gotowa odpuścić,
żebym czuł się bardziej komfortowo.

Mieszkaliśmy wtedy pod Knoxville, w miejscu o niezbyt korzystnym dla nas klimacie.
Większość czasu spędzaliśmy zamknięci w czterech ścianach. Na szczęście nasz pobyt
tutaj miał być krótki – Carlisle analizował badania patologiczne w akademii medycznej
Tennessee. Kilka tygodni, może miesięcy – nic trudnego. Mieliśmy dostęp do kilku
bibliotek, a przy prędkościach, jakie rozwijaliśmy, bez problemu mogliśmy korzystać z
uroków nocnego życia Nowego Orleanu. Jednak Rosalie, która już nie była świeżynką, ale
nadal czuła się niepewnie w towarzystwie istot ludzkich, odmówiła jakichkolwiek form
rozrywki. Marudziła i snuła się nadąsana z kąta w kąt, odrzucając każdą naszą propozycję.
Prawdopodobnie nie robiła tego na głos, ponieważ Esme nie była aż tak nią poirytowana
jak ja.
Rosalie wolała samotne polowania, więc – chociaż powinienem był jej pilnować – nawet
specjalnie nie protestowałem, gdy odmawiała mojego towarzystwa. Potrafiła zachować
ostrożność. A chwile rozłąki oboje przyjmowaliśmy z ulgą. Wszyscy mieliśmy
doświadczenie w powściąganiu zmysłów do czasu, aż znajdziemy się z dala od cywilizacji.
I chociaż niezbyt skłonny byłem chwalić intruza, który wszedł do naszej rodziny, to
musiałem przyznać, że Rosalie miała niesamowitą zdolność do samokontroli. Jak
sądziłem, wynikało to z jej zawziętości oraz pragnienia okazania się lepszą ode mnie.
Dlatego gdy spokój pewnego letniego świtu został zaburzony jej krokami, cięższymi i
szybszymi niż zwykle, jej znajomy zapach łączył się z silną wonią ludzkiej krwi, a jej myśli –
dzikie i niezrozumiałe – kotłowały się bezładnie, ani przez chwilę nie pomyślałem, że
popełniła jakiś błąd.
W pierwszym roku swojego nowego życia Rosalie kilkakrotnie znikała, udając się na
swoją mścicielską misję, ale zawsze zdradzały ją myśli. Wiedziałem, co planuje, i
informowałem o tym Carlisle’a. Za pierwszym razem wziął ją na rozmowę, delikatnie
sugerując, że powinna zrezygnować ze swoich zwyczajów. Przekonywał, że jeśli go
posłucha, z czasem zapomni o wszystkim, a jej ból zelżeje. Sama zemsta bowiem nie
zwróci jej niczego, co straciła. Jednak gdy jego sugestie odbiły się o mur wściekłości
dziewczyny, poradził jej, jak dyskretnie przeprowadzać ataki. Żaden z nas nie negował jej
prawa do zemsty, obaj wierzyliśmy też, że świat byłby znacznie przyjemniejszym
miejscem bez gwałcicieli morderców, którzy pozbawili Rosalie życia.
Byłem pewien, że ostatecznie wszystkich ich dopadła. Po pewnym czasie jej myśli
wyciszyły się, przestały krążyć obsesyjnie wokół mordowania, rozszarpywania, kaleczenia
i kastrowania.
Tamtego dnia, gdy zapach świeżej ludzkiej krwi uderzył w nasz dom jak tsunami,
natychmiast założyłem, że Rosalie znalazła jeszcze jednego bandytę odpowiedzialnego za
jej śmierć. Chociaż nie miałem o niej dobrego zdania, święcie wierzyłem, że nie byłaby
zdolna do skrzywdzenia niewinnej istoty.
Moje przypuszczenia rozsypały się w pył wraz z jej panicznym krzykiem. Rosalie wołała
Carlisle’a. Pod jej przenikliwym wrzaskiem usłyszałem bardzo słabe bicie serca.
Wypadłem ze swojego pokoju i dopadłem do niej, zanim jeszcze jej krzyk wybrzmiał do
końca. Carlisle jednak mnie uprzedził. Rosalie, potargana, w sukience zaplamionej krwią
tak bardzo, że zmieniła kolor na głęboką czerwień, trzymała w ramionach olbrzymią
istotę ludzką. Chłopak był na wpół przytomny, miał rozbiegane gałki oczne, skórę w wielu
miejscach pociętą, a kości połamane.
– Uratuj go! – błagała Rosalie Carlisle’a. – Proszę!
Proszę, proszę, proszę.
Widziałem, ile kosztowały ją te słowa. Gdy wzięła wdech, by je wypowiedzieć, nabrała
powietrza i zatchnęła się zapachem świeżej krwi. Odsunęła mężczyznę od siebie i
odwróciła twarz.
Carlisle zrozumiał jej udręczenie. Natychmiast przejął chłopaka i delikatnie położył go na
dywanie. Ranny był już w takim stanie, że nawet nie jęczał.
Przyglądałem się tej dziwnej scenie, instynktownie wstrzymując oddech. Powinienem był
opuścić dom, słyszałem oddalające się myśli Esme – ledwo poczuła woń krwi, uciekła,
choć była tak samo zdezorientowana jak ja.
Za późno, uświadomił sobie Carlisle z żalem, badając chłopaka. Tak bardzo nie chciał
sprawić zawodu Rosalie – dziewczyna była wyraźnie nieszczęśliwa w życiu, które jej
podarował, ale rzadko o cokolwiek prosiła. A już na pewno nie z taką żarliwością i bólem.
To chyba jej rodzina, pomyślał Carlisle. Jak mógłbym znowu ją skrzywdzić?
Olbrzym – po bliższych oględzinach okazało się, że jest niewiele starszy ode mnie –
zamknął oczy. Oddychał z coraz większym trudem.
– Na co czekasz? – wrzasnęła Rosalie.
On umiera! On umiera!
– Rosalie... – Carlisle rozłożył bezradnie zakrwawione ręce.
W głowie Rose pojawił się obraz, a ja zrozumiałem, o co prosi.
– Ona nie chce, żebyś go wyleczył – wyjaśniłem pospiesznie. – Masz go uratować.
Rosalie przeniosła na mnie wzrok, w jej oczach zobaczyłem taką wdzięczność, jakiej nigdy
nikomu nie okazała. Nagle dostrzegłem oszałamiające piękno tej dziewczyny.
Nie musieliśmy długo czekać na decyzję Carlisle’a.
 Och!, pomyślał mój ojciec, a ja mogłem się przekonać, jak wiele jest w stanie zrobić dla
Rosalie, jak wielkim czuje się dłużnikiem. Nawet się bowiem nie zawahał.
Już klęczał obok umierającego chłopaka, ale jeszcze zdążył nas przegonić.
– Nie możecie tu zostać, to zbyt niebezpieczne – powiedział, pokazując na szyję chłopaka.
Chwyciłem Rosalie za rękę i popędziłem do drzwi. Nie opierała się. Uciekliśmy z domu,
zatrzymaliśmy się dopiero nad rzeką Tennessee, w której się zanurzyliśmy.
Gdy leżeliśmy w zimnym błocie na brzegu rzeki, a krew ściekała ze skóry i sukienki
Rosalie, odbyliśmy naszą pierwszą prawdziwą rozmowę.
Rosalie niewiele się odzywała, pokazała mi za to w myślach, jak znalazła tego chłopaka –
zupełnie obcego człowieka – na krawędzi śmierci i jak zobaczyła w jego twarzy coś, co
sprawiło, że przyszłość bez niego wydała jej się niemożliwa do zniesienia. Nie potrafiła
powiedzieć dlaczego. Nie umiała wyjaśnić, jakim cudem udało jej się pokonać tak długą
drogę, zachowując go przy życiu. Widziałem, jak biegła kilometr za kilometrem, szybciej
niż kiedykolwiek w życiu, starając się zaspokoić swoje przemożne pragnienie. Pokazywała
mi to wszystko bez cenzury. Próbując to zrozumieć, była niemal tak samo
skonfundowana jak ja.
Nie oczekiwałem dalszego powiększania się naszej rodziny. Nigdy nie interesowały mnie
potrzeby i pragnienia Rosalie. Jednak w tamtym momencie, gdy ujrzałem wszystko jej
oczami, mogłem jedynie trzymać kciuki za ziszczenie się jej marzeń o szczęściu. Po raz
pierwszy znajdowaliśmy się po tej samej stronie barykady.
Przez pewien czas nie mogliśmy wrócić do domu, choć Rosalie szalała z rozpaczy, nie
wiedząc, co się dzieje. Zapewniłem ją, że Carlisle z pewnością przyszedłby po nas, gdyby
jego misja się nie powiodła. Zostawało nam tylko czekanie na moment, kiedy będziemy
mogli bezpiecznie udać się w drogę powrotną.
Te wspólne godziny zmieniły nas oboje. Gdy Carlisle w końcu nas przywołał, byliśmy
bratem i siostrą.

Milczenie, podczas którego przypominałem sobie, jak pokochałem Rosalie, nie trwało długo i
Bella nie zdążyła się jeszcze zniecierpliwić. Moją opowieść skończyłem na tym, jak ociekająca
krwią Rosalie trzyma Emmetta w wyciągniętych jak najdalej ramionach. Ten obraz przypomniał
mi całkiem świeżą scenę: gdy zmagając się sam ze sobą, niosłem Bellę do gabinetu szkolnej
pielęgniarki. Bardzo ciekawe porównanie.
– Dopiero teraz zaczynam powoli rozumieć, jaką ciężką próbą musiała być dla niej ta podróż –
zakończyłem. Uniosłem nasze splecione dłonie i pogłaskałem wierzchem dłoni policzek Belli.
Resztki czerwieni na niebie ustąpiły głębokiej purpurze.
– Ale udało jej się – powiedziała Bella po krótkim milczeniu.
– Tak. Zobaczyła coś takiego w jego twarzy, co dało jej siłę. – Zadziwiające, jak bardzo miała
rację. Okazali się dwiema połówkami tej samej całości, idealnie do siebie dopasowanymi. Czy to
przeznaczenie czy zwykłe szczęście? Nie miałem pojęcia. – I od tamtego czasu są parą. Czasem
mieszkają osobno, jako młode małżeństwo, ale im młodszych udajemy, tym dłużej możemy
zostać w danym miejscu. Forks wydało nam się idealne, dlatego cała nasza piątka poszła tu do
szkoły. – Zaśmiałem się. – Za parę lat wyprawimy im zapewne wesele. Kolejne.
Rosalie uwielbiała wychodzić za mąż. Fakt, że mogła to robić wielokrotnie, należał z
pewnością do jej ulubionych elementów naszego nieśmiertelnego życia.
– A Alice i Jasper? – zapytała Bella.
– Alice i Jasper to dwa bardzo rzadkie przypadki. Oboje „nawrócili się”, jak to określamy, bez
żadnej ingerencji z zewnątrz. Jasper należał do innej... rodziny. – Celowo unikałem właściwego
określenia, nadal przechodził mnie dreszcz, gdy pomyślałem o jego początkach. – Hmm, bardzo
odmiennej od naszej. Wpadł w depresję, odłączył się od grupy. Wtedy znalazła go Alice.
Podobnie jak ja obdarzona jest pewnymi zdolnościami.
Zaskoczyłem Bellę na tyle, że zniknęła jej spokojna fasada.
– Naprawdę? Ale przecież mówiłeś, że tylko ty potrafisz czytać ludziom w myślach.
– Zgadza się. Jej zdolności są inne. Widzi... to, co może zdarzyć się w przyszłości. – To, co już
się nie wydarzy, najgorsze bowiem miałem za sobą. Chociaż... Niepokoiło mnie, jak nieostra była
ta jedyna wizja, którą byłem w stanie zaakceptować. Jej alternatywa – Alice i Bella, alabastrowo
białe i lodowato zimne – była znacznie bardziej wyrazista. Uznałem, że to nie ma znaczenia. Nie
mogło mieć. Udało mi się pokonać jedną straszną opcję przyszłości, także i nad tą miałem
zamiar zatriumfować. – Ale tylko może. Przyszłość nie jest pewna. Wszystko może się zmienić –
wyjaśniłem. Mój głos przyjął twardy ton.
Zerknąłem na brzoskwiniową cerę Belli, jakbym chciał się upewnić, że nadal jest taka, jaka
powinna być, a gdy przyłapała mnie na tym spojrzeniu, szybko odwróciłem wzrok. Nigdy nie
byłem pewien, ile potrafi wyczytać z moich oczu.
– Co na przykład widzi? – dopytywała.
Wybrałem bezpieczną odpowiedź – przepowiednie, które się sprawdziły.
– Zobaczyła Jaspera i wiedziała, że on jej szuka, zanim jeszcze sam Jasper zdał sobie z tego
sprawę. – To, co łączyło tych dwoje, było prawdziwą magią. Ledwo Jasper o tym pomyślał, a
cała rodzina zatapiała się w pełnym szczęścia rozmarzeniu – tak potężny był wpływ na emocje
innych. – Zobaczyła Carlisle’a i naszą rodzinę i postanowili nas odnaleźć.

Nie było mnie podczas tego pierwszego spotkania, kiedy Alice i Jasper przedstawili się
niezwykle nieufnemu Carlisle’owi, przerażonej Esme i wrogo nastawionej Rosalie. To
żołnierski wygląd Jaspera tak ich przestraszył, jednak Alice doskonale wiedziała, co
powinna powiedzieć, by złagodzić ich niepokój – oczywiście, że tak. W końcu ujrzała
każdą możliwą wersję tego przełomowego spotkania i wybrała najlepszą z nich. To nie
przypadek, że Emmett i ja znajdowaliśmy się wówczas poza domem. Wolała, by wszystko
przebiegło łagodnie bez obecności dwóch najważniejszych obrońców rodzinnych.
Aż trudno było uwierzyć, jak zdołali się mocno zakorzenić do czasu, kiedy kilka dni później
wróciliśmy z Emmettem na łono rodziny. Ich widok wywołał w nas szok, a Emmett od
 razu gotował się do ataku, ledwo jego wzrok padł na Jaspera. Alice podbiegła jednak do
mnie i objęła mnie ramionami, zanim ktokolwiek zdołał powiedzieć choć słowo.
Nie wystraszyło mnie wcale to, co teoretycznie mogłem odebrać jako napaść. Jej myśli
były tak pełne mnie i miłości do mnie, że przez chwilę sądziłem, iż doznałem amnezji i
zapomniałem, kim ona dla mnie jest. Ta drobna dziewczyna znała mnie bowiem
doskonale, lepiej niż ktokolwiek inny, czy to w mojej obecnej, czy w poprzedniej rodzinie.
Kim ona była?
Och, Edward! Wreszcie! Bracie mój, w końcu jesteśmy razem!
A potem, obejmując mnie mocno w pasie – podczas gdy ja niechętnie położyłem ręce na
jej ramionach – pokazała mi całe swoje życie w telegraficznym skrócie, od pierwszego
wspomnienia aż do tej właśnie chwili, po czym przewinęła obrazy w przód, ukazując mi
najważniejsze wydarzenia kilku następnych lat. Ze zdumieniem uświadomiłem sobie, że
teraz i ja ją znam.
– Emmett, to jest Alice – przedstawiłem swoją nową siostrę, nadal ją obejmując.
Agresywna poza Emmetta ustąpiła zdezorientowaniu. – Alice jest członkiem naszej
rodziny. A to Jasper, wkrótce go pokochasz.

Miałem tyle historii do opowiedzenia o Alice, tyle cudów i zjawisk, paradoksów i zagadek, że
zrelacjonowanie tego Belli punkt po punkcie zajęłoby mi resztę tygodnia. Postanowiłem więc
przekazać jej tylko proste, bardziej techniczne szczegóły.
– Jest szczególnie wyczulona na istoty nieludzkie, na przykład wie zawsze, kiedy inna grupa
pojawia się w okolicy. I czy tamci stanowią jakieś zagrożenie. – Alice także dołączyła do
obrońców naszej rodziny.
– Czy dużo jest takich... jak wy? – Bella wydawała się nieco wstrząśnięta informacją.
– Nie, niezbyt dużo – zapewniłem ją. – Większość nie osiedla się nigdzie na stałe. Tylko ci,
którzy, tak jak my, zrezygnowali z polowania na ludzi – uniosłem brew i ścisnąłem jej dłoń –
potrafią mieszkać wraz z ludźmi przez dłuższy czas. Natrafiliśmy tylko na jedną rodzinę podobną
do naszej, w małej wiosce na Alasce. Mieszkaliśmy nawet przez jakiś czas razem, ale tylu nas
było, że za bardzo rzucaliśmy się w oczy. – Poza tym Tanya, przywódczyni klanu, zachowywała
się bardzo natarczywie, co graniczyło wręcz z molestowaniem. – Ci z nas, którzy zarzucili...
pewne obyczaje, trzymają się zazwyczaj razem.
– A pozostali?
Dotarliśmy pod dom Belli. Był pusty, w żadnym z okien nie paliło się światło. Zaparkowałem
na jej miejscu i wyłączyłem silnik. Nagła cisza w połączeniu z ciemnością wprowadziła intymny
nastrój.
– Najczęściej to nomadowie – powiedziałem. – Swego czasu wszyscy nimi byliśmy, ale na
dłuższą metę to nużące. Chcąc nie chcąc, czasem na siebie wpadamy, bo większość preferuje
północ.
– Dlaczego akurat północ?
 Zaśmiałem się i trąciłem ją delikatnie łokciem.
– Gdzie miałaś oczy na łące? Czy sądzisz, że mógłbym wyjść na ulicę przy słonecznej pogodzie,
nie powodując wypadków drogowych? Wybraliśmy ten półwysep, bo to jedno z najbardziej
pochmurnych miejsc na świecie. Miło jest móc wyjść z domu w dzień. Nawet nie wiesz, jak
bardzo można mieć dość nocy po niemal dziewięćdziesięciu latach.
– To stąd wzięły się legendy? – Bella pokiwała głową.
– Prawdopodobnie.
Tak się składało, że legendy miały bardzo konkretne źródło, ale nie chciałem o tym
dyskutować. Volturi znajdowali się daleko i byli pochłonięci misją pilnowania świata wampirów.
Stworzyli całą legendę, by chronić prywatność nieśmiertelników.
– Czy Alice, tak jak Jasper, była kiedyś członkiem innej rodziny?
– Nie, co więcej, to dla nas zagadka. Alice nie pamięta w ogóle, żeby była wcześniej
człowiekiem.
Widziałem jej pierwsze wspomnienie. Jasne poranne światło, delikatna mgła wisząca w
powietrzu. Wokół wygnieciona trawa, potężne dęby rzucające cień na zapadlisko, w którym
leżała. Poza tym pustka, żadnego poczucia celu i tożsamości. Popatrzyła na swoją bladą skórę
migoczącą w promieniach słońca, nie mając pojęcia, kim – albo czym – jest. I wtedy pojawiła się
pierwsza wizja.
Męska twarz, wściekła, ale także złamana, pokryta bliznami, lecz piękna. Oczy w kolorze
głębokiej czerwieni i czupryna złocistych włosów. Wraz z widokiem twarzy przyszło poczucie
wielkiej przynależności. A potem zobaczyła, jak mężczyzna wypowiada jej imię.
Alice.
Uświadomiła sobie, że to jej imię.
To wizje powiedziały jej, kim jest, czy raczej ukształtowały ją w osobę, którą miała się stać.
Były jedyną wskazówką, na jaką mogła liczyć.
– Nie wie też, kto ją stworzył – wyjaśniłem Belli. – Gdy się ocknęła, nikogo przy niej nie było.
Ktokolwiek jej to zrobił, odszedł w siną dal. Żadne z nas nie rozumie dlaczego, jak mógł. Gdyby
nie jej wyjątkowe zdolności, gdyby nie przewidziała, że spotka Jaspera, a potem dołączy do nas,
być może skończyłaby jako dzika bestia.
Bella zamyśliła się nad moimi słowami. Byłem pewien, że trudno jest jej to zrozumieć, nawet
mojej rodzinie zabrało trochę czasu, zanim przyjęła wszystko do wiadomości. Zacząłem się
zastanawiać, jakie będzie kolejne pytanie, ale wtedy usłyszałem, jak burczy jej w żołądku, i
uświadomiłem sobie, że w ciągu całego dnia, jaki razem spędziliśmy, Bella nie miała niczego w
ustach. Ach, koniecznie muszę zwracać większą uwagę na jej ludzkie potrzeby.
– Przepraszam. Przeze mnie niczego nie jadłaś.
– To nic takiego, nie przejmuj się – odparła. Zbyt szybko, by nie wydało mi się to podejrzane.
– Rzadko kiedy spędzam tyle czasu z kimś, kto odżywia się w tradycyjny sposób. Wyleciało mi
to z głowy – przeprosiłem, zdając sobie sprawę, że to kiepska wymówka.
 – Nie chcę się z tobą rozstawać – powiedziała szczerze, bezbronnie.
Słowo „rozstawać” niosło ze sobą większy ciężar niż powinno.
– Może zaprosisz mnie do środka? – zapytałem łagodnie.
Zamrugała dwukrotnie, zaskoczona sugestią.
– A chciałbyś?
– Jeśli nie masz nic przeciwko temu.
Zastanawiałem się, czy Bella uważa, że potrzebne mi oficjalne zaproszenie, żebym przestąpił
próg jej domu. Uśmiechnąłem się na samą myśl, ale zaraz poczułem ukłucie wyrzutów sumienia.
Będę musiał jej się przyznać do wszystkiego. Nie po raz pierwszy, ale tym razem miało to być
bardzo wstydliwe wyznanie.
Rozmyślałem, jak do tego podejść, wysiadając z samochodu i otwierając jej drzwi.
– Cóż za ludzkie odruchy – skomentowała.
– Wraca to i owo.
Poruszając się z ludzką prędkością, przeszliśmy przez ciemny, pusty trawnik, jakby to była
najnormalniejsza rzecz pod słońcem. Bella zerknęła na mnie z ukosa i uśmiechnęła się do siebie.
Gdy mijaliśmy kryjówkę, wyciągnąłem rękę i sięgnąłem po schowany klucz. Otworzyłem drzwi.
Bella zawahała się i spojrzała w nieoświetlony korytarz.
– Drzwi były otwarte? – zapytała.
– Nie, użyłem klucza spod okapu.
Odłożyłem klucz na miejsce, podczas gdy ona odwróciła się, by zapalić lampę. Gdy znów na
mnie spojrzała, unosząc brwi, żółte światło naznaczyło jej twarz ostrymi cieniami. Widziałem, że
próbuje wyglądać surowo, jednak kąciki jej ust wyginały się ku górze, jak gdyby
powstrzymywała uśmiech.
– Byłem ciebie ciekawy. – Musiałem się jakoś usprawiedliwić.
– Podglądałeś mnie?
To wcale nie było śmieszne, a jednak ona wydawała się rozbawiona. Powinienem był iść za
ciosem i wszystko jej wyznać, jednak wolałem dalej sobie żartować.
– Co innego można robić w nocy?
To była niewłaściwa decyzja – tchórzowska. Bella usłyszała jedynie żart, a nie wyznanie. Ze
zdumieniem uświadomiłem sobie, że chociaż największy potencjalny koszmar jakoś się rozwiał,
nadal bałem się tylu rzeczy. Oczywiście w tym akurat przypadku wszystko było konsekwencją
mojego własnego niezbyt poprawnego zachowania.
Bella pokręciła głową i gestem zaprosiła mnie do środka. Wyminąłem ją na korytarzu, po
drodze zapalając światła, by nie potykała się w ciemności. Usiadłem przy niewielkim kuchennym
stoliku i rozejrzałem się dookoła, przyglądając się kątom niewidocznym z zewnątrz. W kuchni
panował porządek, pomieszczenie było ciepłe i jasne, a jaskrawożółta farba na ścianach uroczo
– choć nieskutecznie – imitowała promienie słoneczne. Wszystko pachniało tu Bellą –
teoretycznie powinno mi to sprawiać ból, w rzeczywistości okazało się, że – o dziwo – bardzo mi
się to podoba. Rzeczywiście, masochizm.
Bella wpatrywała się we mnie z miną sfinksa. Jak się domyślałem, była w tym dezorientacja
połączona z zachwytem. Jakby nie miała pewności, czy jestem prawdziwy. Uśmiechnąłem się i
wskazałem ręką na lodówkę. Okręciła się na pięcie z uśmiechem na twarzy. Miałem nadzieję, że
znajdzie coś, co będzie mogła szybko zjeść. Może powinienem był zabrać ją gdzieś na kolację?
Jednak wystawianie się na widok tłumowi obcych ludzi wydawało mi się niewłaściwym
posunięciem. Nasza nowa więź była zbyt świeża i wyjątkowa, a każda przeszkoda, która
wymuszałaby na nas milczenie, jawiła mi się jako coś nie do wytrzymania. Pragnąłem Belli tylko
dla siebie.
Bardzo szybko się zdecydowała: odcięła kawałek zapiekanki i włożyła ją do mikrofalówki.
Wyczuwałem zapach oregano, czosnku, cebuli i sosu pomidorowego, coś włoskiego w każdym
razie. Bella wbiła wzrok w obracający się talerz.
Może powinienem nauczyć się gotować. Niewrażliwość na smaki z pewnością stanowiłaby
pewien problem, ale miałem wrażenie, że całe to kucharzenie to czysta matematyka, a
rozpoznawania zapachów mógłbym się nauczyć.
Nagle poczułem bowiem, że to pierwszy z wielu takich spokojnych wieczorów, na które
będziemy mieć długie lata. Ona i ja, napawający się swoim towarzystwem. Tyle wspólnych
godzin... Na samą myśl o tym światło rozogniło się we mnie tak bardzo, iż ponownie ogarnęły
mnie obawy, że nim eksploduję.
– Jak często? – zapytała, nie patrząc w moją stronę.
Pochłonięty wizją tej wspaniałej przyszłości, nie od razu zorientowałem się, o co pyta.
– Hę?
– Jak często tu przychodzisz? – dopytywała, nadal odwrócona do mnie plecami.
No tak. Czas zebrać się na odwagę. Wybrać szczerość, bez względu na konsekwencje. Po
wydarzeniach dzisiejszego dnia byłem pewien, że Bella mi prędzej czy później wybaczy. A
przynajmniej miałem taką nadzieję.
– Niemal każdej nocy.
Okręciła się na pięcie z przestrachem w oczach.
– Dlaczego?
Szczerość.
– Jesteś interesującym obiektem obserwacji, kiedy śpisz. Mówisz przez sen.
– Nie! – jęknęła. Krew napłynęła jej na policzki, ale na tym nie skończyła, zabarwiła na różowo
całą jej twarz, aż po nasadę włosów. Rumieniec ogrzał powietrze dookoła Belli, temperatura w
całej kuchni wzrosła o jeden stopień. Dziewczyna oparła się o blat za plecami i złapała go tak
mocno, że aż jej kostki zbielały.
Na jej twarzy odbijał się wyłącznie szok, byłem jednak pewien, że wkrótce pojawią się inne
emocje.
 – Bardzo się gniewasz?
– To zależy! – wyrzuciła z siebie.
„To zależy”? Byłem ciekaw, co mogłoby umniejszyć wagę mojego postępku. Czułem niesmak
na myśl, że Bella bada rozmiar i charakter mojej deprawacji, zanim wyda osąd o sprawie. Czy
wyobrażała mnie sobie jako zboczonego podglądacza? Patrzącego na nią lubieżnie z ukrycia, z
nadzieją, że się obnaży? Gdybym był istotą ludzką, z pewnością żołądek wywracałby mi się teraz
na drugą stronę.
Czy uwierzy mi, jeśli spróbuję wyjaśnić, jak cierpię z powodu rozłąki? Czy ktokolwiek byłby w
stanie uwierzyć, jakie katastrofy sobie wyobrażam, obawiając się o jej bezpieczeństwo?
Owszem, były mało prawdopodobne, ale wiedziałem, że gdybyśmy teraz się rozstali, dręczyłyby
mój umysł nieprzerwanym ciągiem.
Minęły długie sekundy, mikrofalówka ogłosiła przenikliwym piskiem, że wykonała zadanie, ale
Bella nadal milczała.
– Od czego? – zapytałem w końcu.
– Od tego, co podsłuchałeś! – wymamrotała.
Zalała mnie fala ulgi na wieść, że Bella nie widzi we mnie materiału na zboczeńca. Jej jedynym
zmartwieniem był wstyd związany z tym, co mogłem usłyszeć? No cóż, z łatwością ją uspokoję.
Nie miała bowiem żadnego powodu do zakłopotania. Zerwałem się z miejsca, podskoczyłem do
niej i ująłem jej dłonie, w głębi duszy czując euforię, że mogę to zrobić.
– Nie gniewaj się, proszę!
Miała opuszczony wzrok, pochyliłem się tak, by nasze twarze znalazły się na tym samym
poziomie, i odczekałem, aż spojrzy mi w oczy.
– Tęsknisz za mamą. Kiedy pada deszcz, śpisz bardzo niespokojnie. Dawniej wspominałaś
często o domu, ale ostatnio robisz to coraz rzadziej. A raz powiedziałaś: „Tu jest za zielono!”.
Zaśmiałem się cicho, próbując wywołać uśmiech na jej twarzy. Zniwelować jej stres.
– Co jeszcze? – zażądała, unosząc brew. To, w jaki sposób mierzyła mnie spojrzeniem,
pozwoliło mi zrozumieć, o co się zamartwia.
– Usłyszałem swoje imię – przyznałem.
Wzięła wdech i westchnęła przeciągle.
– Ile razy? Często?
– Co masz dokładnie na myśli, mówiąc „często”?
Opuściła wzrok.
– O nie!
Objąłem ją ostrożnie, a wtedy przytuliła się do mnie, chowając twarz.
Jak mogła sądzić, że moje imię na jej wargach wywoła we mnie cokolwiek prócz ogromnej
radości? Był to jeden z moich ulubionych dźwięków, na równi z jej oddechem i biciem serca...
Odpowiedź szepnąłem jej do ucha:
– Nie przejmuj się. Gdybym mógł śnić, śniłbym tylko o tobie. I nie wstydziłbym się tego.
 Jakże kiedyś żałowałem, że nie mogę o niej śnić! Jak tego pragnąłem. A teraz rzeczywistość
znacznie przerosła marzenia senne. Nie chciałbym stracić ani jednej sekundy na jakąkolwiek
nieświadomość.
Rozluźniła się. Z jej ust wydostało się coś przypominającego radosny pomruk.
Naprawdę tak właśnie to będzie wyglądać? Żadnej kary za moje karygodne zachowanie?
Czułem się, jakbym otrzymał nagrodę – naprawdę byłem jej winien znacznie większą pokutę.
Wtem, ponad biciem jej serca, do moich uszu dobiegł jeszcze jeden dźwięk. W naszą stronę
jechał samochód, a myśli kierowcy spowijała mgła. Zmęczenie po całym dniu. Wypatrywanie
kolacji i odpoczynku, jaki gwarantowało ciepłe światło w oknach. Niczego więcej nie byłem
pewien.
Nie chciałem się ruszać. Przycisnąłem policzek do włosów Belli i czekałem, aż i ona usłyszy
warkot silnika. Gdy to się stało, stężała.
– Chcesz, żeby twój ojciec wiedział, że tu jestem? – zapytałem.
– Eee... – zawahała się.
– To może innym razem.
Musnąłem wargami czubek jej głowy i z westchnieniem wypuściłem Bellę z objęć.
Wyszedłem z kuchni i popędziłem schodami do góry, w ciemny, wąski korytarzyk pomiędzy
sypialniami. Już tam kiedyś byłem, szukając koca dla Belli.
– Edward! – zawołała teatralnym szeptem z dołu.
Zaśmiałem się na tyle głośno, by wiedziała, iż jestem blisko.
Komendant Swan podszedł do drzwi frontowych i dwukrotnie wytarł buty o wycieraczkę.
Wsunął klucz do zamka i sapnął, gdy drzwi się otworzyły.
– Bella? – zawołał, otwierając je szeroko. Jego umysł zarejestrował zapach potrawy
odgrzewanej w mikrofalówce i od razu zaburczało mu w żołądku.
Wtedy uświadomiłem sobie, że Bella nadal nic nie zjadła. Chyba dobrze, że jej ojciec nam
przeszkodził, w tym tempie byłem gotów zagłodzić dziewczynę na śmierć.
Gdzieś w głębi duszy pojawił się jednak... smutek. Kiedy zapytałem, czy Bella chce, by jej
ojciec dowiedział się o mojej obecności, zrozumiał, że jesteśmy razem, liczyłem po cichu na inną
odpowiedź. Oczywiście nie miałem wątpliwości, że Bella musi rozważyć mnóstwo czynników,
zanim przedstawi mnie ojcu. A może nawet wolała, by komendant nigdy się nie dowiedział, że
jego córka zakochała się w kimś takim jak ja. Byłoby to całkowicie zrozumiałe.
Poza tym oficjalne poznanie jej ojca w moim obecnym ubraniu – czy raczej rozebraniu –
byłoby kontrowersyjne. Powinienem więc czuć wdzięczność, że się na to nie zdecydowała.
– Tu jestem! – zawołała teraz w odpowiedzi. Usłyszałem jego mruknięcie, a potem odgłosy
ryglowania drzwi i kroki do kuchni.
– Dla mnie też odgrzejesz? – zapytał. – Padam z nóg.
Nie miałem problemów ze zidentyfikowaniem dźwięków produkowanych przez krzątającą się
po kuchni Bellę, choć nie miałem do dyspozycji otwartego umysłu, przez który mógłbym ją
obserwować. Przeżuwanie – Bella wreszcie coś jadła. Otwieranie i zamykanie lodówki. Praca
mikrofalówki. Płyn nalewany do szklanek, zbyt gęsty jak na wodę – zgadywałem, że to mleko.
Talerz stawiany cicho na drewnianym stole. Szuranie krzesła, na którym sadowiła się Bella.
– Dzięki – powiedział Charlie i przez dłuższą chwilę oboje zajmowali się tylko jedzeniem.
Bella przerwała w końcu ciszę.
– Jak minął dzień? – zapytała, ale wydawała się przy tym nieobecna myślami. Uśmiechnąłem
się do siebie.
– Fajnie. Ryby brały. A ty co porabiałaś? Załatwiłaś wszystko to, co miałaś w planach?
– Niezupełnie. Było... Trudno było przy takiej pogodzie usiedzieć w domu. – Nonszalancki ton
jej głosu brzmiał jednak dość sztucznie. Bella nie potrafiła kłamać przed ojcem.
– Przyjemny dzień – zgodził się, nieświadomy jej zmagań.
Zaskrzypiało krzesło.
– Spieszysz się? – zapytał komendant.
Bella przełknęła głośno ślinę.
– Tak, jestem jakaś zmęczona. Chcę się dzisiaj wcześniej położyć.
Podeszła do zlewu, usłyszałem dźwięk cieknącej wody.
– Wyglądasz na podekscytowaną – zauważył jej ojciec. A więc jednak nie był tak zupełnie
ślepy. Oczywiście wiedziałbym o wszystkim, gdybym miał pełen dostęp do jego myśli.
Próbowałem zrozumieć cokolwiek z tego, co byłem w stanie wyczytać z jego umysłu. Wzrok
Belli kierujący się w stronę przedpokoju. Nagły rumieniec na jej policzkach. Chyba tylko tyle
zauważył. A potem pojawiła się plątanina obrazów, zamglonych i pozbawionych kontekstu.
Musztardowa impala z 1971 roku. Sala gimnastyczna miejscowego liceum udekorowana krepą.
Huśtawka na werandzie i dziewczyna z jaskrawozielonymi spinkami w jasnych włosach. Dwa
winylowe stoliki przy błyszczącym, chromowanym barze w jakiejś tandetnej knajpce.
Dziewczyna o długich czarnych lokach spacerująca po plaży w świetle księżyca.
– Naprawdę? – Bella zrobiła minę niewiniątka. Woda nadal leciała z kranu, słyszałem dźwięk
pocierania szczotką melaminy.
Charlie w dalszym ciągu myślał o księżycu.
– Jest sobota – oznajmił znienacka.
Bella nie wiedziała chyba, co odpowiedzieć. Ja też nie miałem pojęcia, co ma na myśli.
Wreszcie przeszedł do rzeczy.
– Masz jakieś plany na wieczór?
Miałem wrażenie, że rozumiem teraz obrazy z jego myśli. Czy to były sobotnie wieczory z jego
młodości? Całkiem możliwe.
– Już mówiłam, że chcę iść wcześniej spać – odparła, jednak tembr jej głosu wcale nie
wskazywał na to, że jest choć trochę zmęczona.
– Hmm. Żaden miejscowy chłopak nie przypadł ci do gustu, co? – zapytał Charlie.
Czyżby obawiał się, że jego córka nie zachowuje się jak nastolatka? Że coś jej umyka w życiu?
 Ogarnęły mnie wątpliwości. Może ja też powinienem się tym przejmować? Co przeze mnie
traciła?
Zaraz jednak przypomniałem sobie poczucie pewności i słuszności, jakie ogarnęło mnie na
łące. Nie, byliśmy sobie przeznaczeni.
– Nie, żaden jakoś nie wpadł mi w oko – odparła z wyższością.
– Miałem nadzieję, że może ten Mike Newton... Mówiłaś, że jest bardzo miły.
Tego się nie spodziewałem. Wściekłość skręciła mi wnętrzności. Nie... To nie był gniew, ale
zazdrość. Chyba nigdy nikogo tak nie cierpiałem jak tego nic nieznaczącego chłopaczka.
– To tylko kolega.
Nie potrafiłem powiedzieć, czy Charlie poczuł ulgę, słysząc jej odpowiedź, czy raczej się
zmartwił. Być może po części i to, i to.
– Ech, i tak nikt tu nie dorasta ci do pięt – powiedział. – Może lepiej poczekaj, aż pójdziesz na
studia.
– Popieram – zgodziła się pospiesznie i ruszyła po schodach na górę.
Szła powoli, zapewne chciała podkreślić, jak bardzo jest wykończona, dzięki czemu miałem
czas i mogłem pierwszy znaleźć się w jej pokoju. Na wszelki wypadek, gdyby Charlie poszedł za
nią. Z pewnością nie chciałaby, żeby znalazł mnie tu na wpół rozebranego, podsłuchującego ich
rozmowę.
– Dobranoc, skarbie! – zawołał za nią.
– Do jutra, tato – odpowiedziała głosem, który miał wydać się zmęczony, ale zupełnie tak nie
brzmiał.
Nie zdecydowałem się na zajęcie miejsca w bujanym fotelu, schowanym w ciemnym rogu. To
była moja kryjówka wtedy, gdy nie chciałem, by Bella wiedziała o mojej obecności – gdy
zachowywałem się nieuczciwie.
Dlatego teraz położyłem się na jej łóżku, w najbardziej oczywistym miejscu w całym pokoju,
gdzie nikt nie mógł mnie podejrzewać o podstępne ukrywanie się.
Zdawałem sobie sprawę, że zapach Belli otoczy mnie tu z wyjątkową siłą. Co prawda silna
woń proszku do prania świadczyła o tym, że niedawno zmieniano pościel, jednak to wcale nie
zagłuszyło aromatu dziewczyny. I choć kompletnie mnie przytłoczył, czułem bolesną radość, że
mogę tkwić w samym środku dowodów na jej istnienie.
Bella weszła do sypialni i od razu przestała udawać zmęczoną. Zatrzasnęła za sobą drzwi i
podbiegła na palcach do okna – wymijając mnie bez słowa. Nawet na mnie nie patrząc.
Otworzyła szeroko okno, wychyliła się i szepnęła teatralnie:
– Edward?
Najwyraźniej moje oczywiste miejsce wcale nie było aż tak oczywiste. Zaśmiałem się w duchu
z mojego planu pozostania na widoku.
– Tak?
 Okręciła się na pięcie tak szybko, że niemal straciła równowagę. Jedną ręką przytrzymała się
parapetu, drugą chwyciła się za gardło.
– Och! – wydusiła, z wolna osuwając się wzdłuż ściany i siadając na podłodze.
Znów wyszło na to, że wszystko robię nie tak. Tym razem na szczęście sytuacja nie była
przerażająca, ale zabawna.
– Przepraszam.
Kiwnęła głową.
– Daj mi sekundę, zaraz znów zacznie mi bić serce.
W rzeczywistości serce jej łomotało z zaskoczenia.
Wstałem, poruszając się spokojnie, powoli, jak istota ludzka. Bella wpatrywała się we mnie
jak urzeczona, kąciki jej ust zaczynały się unosić w uśmiechu.
Z miejsca odczułem, że dzieląca nas odległość jest zbyt duża. Pochyliłem się do przodu,
pomogłem jej wstać, po czym posadziłem obok siebie, tak by dzieliło nas nie więcej niż kilka
centymetrów. O tak, o wiele lepiej.
Położyłem dłoń na jej ręce, bijące od niej gorąco niosło mi ukojenie.
– Posiedźmy tak sobie – zaproponowałem.
Uśmiechnęła się szeroko.
– Jak twoje serce? – zapytałem, chociaż biło tak mocno, że aż powietrze wibrowało dookoła
jej sylwetki.
– Sam mi powiedz. Jestem pewna, że słyszysz je sto razy lepiej ode mnie.
To prawda. Zaśmiałem się cicho.
Pogoda jeszcze się nie popsuła, chmury rozsunęły się, a wtedy srebrzysta księżycowa
poświata spowiła skórę Belli, nadając jej niebiański wygląd. Zastanawiałem się, jak ja wyglądam
w tym świetle, w każdym razie z oczu Belli bił podziw – z moich zapewne tak samo.
Gdzieś pod nami rozległ się dźwięk otwieranych, a zaraz potem zamykanych drzwi
frontowych. Ponieważ w okolicach domu nie pojawiły się żadne nowe myśli, nie licząc
stłumionej wewnętrznej narracji Charliego, nie mógł to być żaden gość. Zastanawiałem się,
dokąd Charlie się udaje. Raczej nigdzie daleko... Zabrzmiał szczęk metalu, wygłuszony brzęk.
Miałem wrażenie, że przez głowę komendanta przemyka jakiś schemat.
Ach, samochód Belli. Zaskoczyło mnie nieco, że jej ojciec posuwał się aż do takich działań, by
zdusić w zarodku budzące zastrzeżenia pomysły swej córki.
Już miałem wspomnieć o jego dziwnym zachowaniu, kiedy Bella nagle spoważniała. Zerknęła
na drzwi, po czym przeniosła wzrok na mnie.
– Pozwolisz, że poświęcę chwilę prozaicznym ludzkim czynnościom? – zapytała.
– Proszę bardzo – odparłem.
Zmarszczyła czoło.
– Zostań tu – zakomenderowała surowo.
 To akurat bardzo mi pasowało – nic na świecie nie zmusiłoby mnie teraz do opuszczenia tego
pokoju.
– Tak jest – odparłem bardzo poważnym tonem, a potem wyprostowałem się i zastygłem w
bezruchu. Bella uśmiechnęła się zadowolona.
Przez minutę krzątała się, zabierając swoje rzeczy, a potem wyszła z sypialni. Ostentacyjnie
zamknęła za sobą drzwi, chwilę później rozległ się kolejny trzask. Drzwi łazienki. Jak się
domyślałem, chciała dać ojcu dowód, że nie planuje niczego podejrzanego. I rzeczywiście, kiedy
po kilku chwilach Charlie wrócił do domu, odgłosy kąpieli pod prysznicem wyraźnie go
zaskoczyły.
Czekając na Bellę, wykorzystałem wreszcie okazję, by przejrzeć stertę jej książek. Co prawda
po moim gruntownym wywiadzie czytelniczym nie znalazłem tu zbyt wielu niespodzianek, ale
trafiłem na jeden tom w sztywnej okładce – książka była całkiem nowa i nie doczekała się
jeszcze wydania w miękkiej oprawie. To był egzemplarz „Tooth and Claw” Jo Walton – jedna z
ulubionych pozycji Belli, której nigdy nie czytałem. Nie miałem dotąd czasu, by nadrobić tę
zaległość, zajęty łażeniem za Bellą jak jakiś zbzikowany bodyguard, więc otworzyłem książkę i
zacząłem czytać.
Szybko uświadomiłem sobie, że kąpiel zajmuje Belli więcej czasu niż zwykle. Oczywiście od
razu pojawił się lęk o to, że w ostatniej chwili zauważyła we mnie coś, co sprawiło, że nie chce
tu wracać. Próbowałem zignorować swoje obawy, w końcu istniało tysiąc powodów, dla których
jej pobyt w łazience mógł się przedłużyć. Postanowiłem skupić się na lekturze. Od razu
zrozumiałem, dlaczego jej się spodobała – powieść była jednocześnie dziwna i urokliwa, ale
rzecz jasna w takiej chwili jak ta każda historia o szczęśliwej miłości pasowała do mojego
nastroju.
Drzwi łazienki otworzyły się – odłożyłem książkę na miejsce, zapamiętując numer strony, 166,
żebym mógł do niej później wrócić – i przyjąłem ponownie nieruchomą pozę. Czekało mnie
jednak rozczarowanie, Bella nie wróciła do pokoju, tylko zeszła na dół. Jej kroki zatrzymały się
na ostatnim stopniu.
– Dobranoc, tato! – zawołała.
Charlie wydawał się wyraźnie skonfundowany, ale nic konkretnego nie potrafiłem wyczytać z
jego myśli.
– Dobranoc, Bello – wymamrotał.
Bella puściła się biegiem po schodach, przeskakując po dwa stopnie. Otworzyła szeroko drzwi
– zanim jeszcze znalazła się w środku, jej wzrok już lustrował pomieszczenie – i zaraz je za sobą
zamknęła.
Gdy zobaczyła mnie dokładnie tam, gdzie się spodziewała mnie ujrzeć, na jej twarzy zakwitł
szeroki uśmiech.
Odpowiedziałem na niego, w jednej chwili odpuszczając sobie rolę posągu.
Zawahała się na ułamek sekundy, opuszczając wzrok na znoszoną piżamę, a potem
skrzyżowała ręce na piersi i uśmiechnęła się przepraszająco.
 Chyba lepiej rozumiałem jej wcześniejsze zachowanie. Nie bała się potworów, ale ulegała
bardziej prozaicznemu lękowi – nieśmiałości. Łatwo było mi sobie wyobrazić, że czuła się
niepewnie z dala od magii i słońca leśnej polany. Ja też stąpałem po zupełnie dziewiczym lądzie.
Postanowiłem wrócić do dawnego zwyczaju i wzbudzić w Belli poczucie bezpieczeństwa za
pomocą żartów. Zlustrowałem jej nowy strój z uśmiechem na twarzy.
– Ładnie ci tak – oceniłem.
Zmarszczyła czoło, ale się rozluźniła.
– Naprawdę. Dobrze w tym wyglądasz.
Był to zaiste mało adekwatny opis. Z mokrymi włosami opadającymi na ramiona jak długie
wodorosty, z twarzą rozświetloną księżycową poświatą Bella wyglądała znaczniej lepiej niż
„dobrze”. Brakowało słowa, które oznaczałoby coś pośredniego pomiędzy boginią a najadą.
– Dzięki – szepnęła i podeszła do łóżka. Usiadła tak samo blisko jak wcześniej, tym razem po
turecku. Jej kolano zetknęło się z moją nogą, punkt gorąca na moim ciele.
Wskazałem ręką na drzwi i na to, co pod nami, gdzie myśli jej ojca kłębiły się w nieczytelnym
porządku.
– Po co to całe przedstawienie? – zapytałem.
Uśmiechnęła się z wyższością.
– Charlie myśli, że mam zamiar wymknąć się na randkę.
– Ach tak. – Byłem ciekaw, ile moich podejrzeń co do reakcji Charliego tego wieczoru
pokrywało się z jej przypuszczeniami. – Skąd ten pomysł?
Otworzyła szeroko oczy, udając niewiniątko.
– Najwyraźniej wydałam mu się nieco zbyt podekscytowana.
Postanowiłem kontynuować jej żart. Ująłem ją pod brodę i delikatnie uniosłem jej twarz w
stronę światła księżyca, jakbym chciał jej się lepiej przyjrzeć. Wystarczył lekki dotyk, by
wszystkie żarty uleciały mi z głowy.
– Rzeczywiście wydajesz się rozgrzana – szepnąłem i bez cienia myśli o ewentualnych
konsekwencjach pochyliłem się i dotknąłem policzkiem jej policzka. Moje oczy odruchowo się
przymknęły.
Nabrałem powietrza wraz z jej zapachem. Skóra Belli paliła moją, lodowato zimną.
– Mam wrażenie... – zaczęła ochryple. Na moment straciła głos, odchrząknęła i mówiła dalej:
– ...że coraz łatwiej ci ze mną przebywać. Być blisko.
– Tak sądzisz?
Zastanowiłem się nad jej komentarzem, przesuwając nos wzdłuż linii jej szczęki. Palący ból w
gardle nie ustępował ani na chwilę, jednak nie odbierał mi w żaden sposób przyjemności z
dotykania Belli. Choć w zasadzie zatapiałem się w magii chwili, mój umysł gdzieś tam na tyłach
dokonywał nieustannej analizy skurczu każdego mięśnia i monitorował wszystkie moje reakcje.
Pochłaniało to sporo mojej niezwykłej, jak to u nieśmiertelnika, wydolności umysłowej, ale w
żaden sposób nie psuło mi to atmosfery.
 Uniosłem wilgotne włosy Belli i dotknąłem wargami niemożliwie miękkiej skóry pod jej
uchem.
Oddychała z trudem.
– O wiele łatwiej – powiedziała.
– Hmm – mruknąłem. Tylko tyle, byłem bowiem bardzo zajęty eksplorowaniem jej
oświetlonego księżycową poświatą ciała.
– Jak sądzisz...? – zaczęła i zamilkła, gdy moje palce nakreśliły delikatny kształt jej obojczyka.
Znów zadrżał jej głos.
– Tak? – zachęciłem, wkładając koniuszki palców w zagłębienie pod kością.
– Dlaczego tak jest? – zapytała wyższym, drżącym głosem.
Zaśmiałem się.
– To wyższość rozumu – szepnąłem.
Odsunęła się ode mnie, a ja zamarłem przestraszony. Czyżbym przekroczył jakąś granicę?
Zachowałem się nieodpowiednio? Bella wpatrywała się we mnie z podobnym zaskoczeniem.
Czekałem, aż coś powie, jednak ona patrzyła tylko na mnie tymi swoimi przepastnymi oczami.
Przez cały czas serce trzepotało jej tak szybko, jakby właśnie przebiegła maraton. Albo nie
posiadała się z przerażenia.
– Zrobiłem coś nie tak? – zapytałem.
– Nie, wręcz przeciwnie. – Uśmiechnęła się. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa.
– Naprawdę? – Nie kryłem zdumienia.
Jej serce nadal łomotało... ale nie ze strachu, z pożądania. Gdy to zrozumiałem, prąd przeszył
moje ciało.
Mój uśmiech był zapewne zbyt szeroki.
Ale ona uśmiechnęła się podobnie.
– Czekasz teraz na oklaski? – zapytała.
Czyżby uważała, że jestem zbyt pewien siebie? Czy nie zdawała sobie sprawy, jakie to
wszystko było dla mnie nowe i nieznane? Owszem, istniało wiele dziedzin, w których byłem
świetny, głównie dzięki ponadludzkim umiejętnościom. Wiedziałem, kiedy mogę sobie pozwolić
na pewność siebie. To nie był ten moment.
– Jestem po prostu... mile zaskoczony. Nigdy, w ciągu ostatnich stu lat życia... – Zamilkłem i
niemal wybuchnąłem śmiechem na widok dumy malującej się na jej twarzy. A więc ceniła moją
szczerość. – ...Nigdy nie wyobrażałem sobie, że coś takiego może mi się przytrafić. – Nawet mi
się to nie śniło. – Nie wierzyłem, że kiedykolwiek spotkam kogoś, z kim będę chciał być, a nie
tylko przebywać, jak z moim rodzeństwem. – Być może miłość każdemu wydawała się czymś
głupim, dopóki nie zakochał się po raz pierwszy. – A potem jeszcze okazało się, że choć wszystko
to jest dla mnie nowe, radzę sobie z tym... z byciem z tobą... całkiem dobrze.
Rzadko brakowało mi słów, ale teraz pojawiło się uczucie, którego nigdy wcześniej nie
doświadczyłem, dla którego nie miałem nazwy.
 – Jesteś dobry we wszystkim – stwierdziła Bella. Ton jej głosu sugerował, że to taka oczywista
oczywistość, iż w ogóle nie powinna wypowiadać jej na głos.
Wzruszyłem ramionami, udając, że się zgadzam, i zaśmiałem się razem z Bellą – z radości i
zdumienia.
Śmiech zamarł jej na ustach, na czoło wystąpiła bruzda świadcząca o zaniepokojeniu.
– Ale dlaczego teraz jest ci łatwiej? Dziś po południu...
Chociaż byliśmy bardzo zsynchronizowani myślowo, zdawałem sobie sprawę, że jej
popołudnie na łące i moje to były dwa zupełnie różne doświadczenia. Jak mogła zrozumieć
zmianę, jaką przeszedłem podczas tych godzin, które spędziliśmy razem na słońcu? Pomimo
tego, co nas łączyło, nie byłem w stanie dokładnie jej wszystkiego wyjaśnić. Bella nigdy nie
miała się dowiedzieć, co sobie wówczas wyobrażałem.
Westchnąłem, a gdy się odezwałem, starannie ważyłem słowa – chciałem, by zrozumiała
wszystko, czym mogłem się z nią podzielić.
– To wcale nie jest takie łatwe. – I nigdy nie będzie. Zawsze będę odczuwał ból. Nie, że miał
jakiekolwiek znaczenie. „Możliwe” było tu lepszym przymiotnikiem, o tyle mogłem prosić. – A
dziś po południu byłem jeszcze... niezdecydowany. – Czy to na pewno najlepsze słowo do
opisania mojego nagłego ataku? Nic innego nie przychodziło mi do głowy. – Wybacz, to
karygodne, że się tak zachowałem.
– Wybaczam – powiedziała, uśmiechając się łagodnie.
– Dziękuję – szepnąłem. – Widzisz... nie miałem pewności, czy jestem w stanie dostatecznie
się kontrolować... – Podniosłem jej dłoń i przyłożyłem sobie do policzka, żar w zetknięciu z
lodem. Gest był intuicyjny, ale zaskoczyło mnie, jak bardzo ułatwił mi dalsze wyjaśnienia. – Cały
czas istniała możliwość, że dam się porwać... pragnieniu. – Wciągnąłem zapach z najbardziej
aromatycznego miejsca na jej nadgarstku, napawając się potężnym ogniem, który mnie ogarnął.
– Cały czas byłem... podatny. Póki nie zdałem sobie sprawy, że mam w sobie jednak dość siły, że
nie ma możliwości, żebym... żebym kiedykolwiek...
Zawiesiłem głos, zdanie pozostało niedokończone, a ja wreszcie spojrzałem jej w oczy. Ująłem
obie jej dłonie.
– Czyli nie ma takiej możliwości. – Nie wiedziałem, czy to było stwierdzenie faktu, czy pytanie.
Jeśli to drugie, Bella wydawała się bardzo pewna odpowiedzi. Miałem ochotę śpiewać z radości,
że ma rację.
– Wyższość rozumu – powtórzyłem.
– Wydaje się całkiem proste. – Zaśmiała się.
Ja również wybuchnąłem śmiechem, z łatwością wpadając w euforyczny nastrój.
– Dla ciebie! – rzuciłem. Wyswobodziłem jedną rękę i dotknąłem palcem wskazującym
koniuszka jej nosa. Natychmiast wyparowała ze mnie radosna beztroska. Wszystkie moje lęki i
obawy wysunęły się na czoło. Zanim się spostrzegłem, już udzielałem jej kolejnego ostrzeżenia.
– Staram się. Gdyby... gdyby zrobiło się zbyt niebezpiecznie, jestem pewien, że dałbym radę
uciec. – Bruzda na czole Belli zwiastowała jej rodzące się oburzenie. Ja jednak jeszcze nie
skończyłem. – Jutro będzie mi znowu trudniej. Dziś, po całym dniu przebywania z tobą,
uodporniłem się na twój zapach w zadziwiającym stopniu, ale po kilku godzinach rozłąki będę
musiał zaczynać wszystko od początku. No, może niezupełnie od zera.
Przysunęła się do mnie, a potem oddaliła się ponownie, jakby przyłapała się na czymś, czego
nie powinna robić. Od razu przypomniało mi się, jak opuściła głowę. „Zakaz eksponowania szyi”.
– W takim razie nigdy nie odchodź – zasugerowała.
Wziąłem wdech dla uspokojenia się – kojący, palący wdech – i zmusiłem się do zduszenia
paniki. Czy Bella była w stanie zrozumieć, że zaproszenie w jej głosie uderzało w moje
największe pragnienie?
Uśmiechnąłem się do niej, żałując, że nie potrafię przybrać podobnie dobrotliwej miny. Belli
przychodziło to z taką łatwością.
– Chętnie zostanę. Przynieś kajdany, o pani. Jam więźniem twego serca.
Mówiąc to, objąłem palcami jej delikatne nadgarstki i zaśmiałem się z obrazu, który
zobaczyłem w myślach. Mogli mnie zakuć w żelazo, stal albo jeszcze mocniejszy stop, który nie
został jeszcze odkryty, a i tak nic nie trzymałoby mnie w miejscu tak, jak jedno spojrzenie tej
kruchej istoty ludzkiej, jaką była Bella.
– Wydajesz się dzisiaj bardziej pogodny niż zwykle – zauważyła. – Nigdy cię jeszcze takim nie
widziałam.
„Pogodny” – cóż za przenikliwość. Rzeczywiście, moje dawne, cyniczne „ja” wydawało się
zupełnie obcym bytem.
Przysunąłem się do Belli, nadal trzymając jej nadgarstki.
– Czy to nie tak powinno wyglądać? Pierwsza miłość, która upaja, i tak dalej? Niesamowite,
jak wielka jest różnica pomiędzy czytaniem o czymś, oglądaniem o tym filmów a
doświadczaniem tego w prawdziwym życiu, nie uważasz?
Pokiwała głową z namysłem.
– Różnica potrafi być ogromna – przyznała. – O wiele... potężniejsza niż sądziłam.
Przypomniałem sobie pierwszy raz, kiedy doświadczyłem różnicy pomiędzy uczuciami
pośrednimi i bezpośrednimi.
– Na przykład zazdrość – powiedziałem. – Myślałem, że doskonale rozumiem jej mechanizm.
Czytałem o niej setki razy, widziałem odgrywających ją aktorów na scenie i na ekranie, sądziłem,
że mniej więcej wiem, jak to jest. A jednak byłem wstrząśnięty... Pamiętasz ten dzień, w którym
Mike zaprosił cię na bal?
– To wtedy znów zacząłeś ze mną rozmawiać. – Powiedziała to tak, jakby chciała sprostować
moje słowa, jak gdyby zwracała szczególną uwagę na ten aspekt wspomnienia, który był
nieistotny.
Ja jednak zatraciłem się w tym, co miało miejsce tuż wcześniej i przypomniałem sobie z
najdrobniejszymi szczegółami, co wówczas czułem.
 – Zaskoczył mnie ogrom niechęci, niemal wściekłości, jaką czułem. Początkowo nie
wiedziałem, co się ze mną dzieje. Nie miałem pojęcia, że zazdrość może być tak potężnym
uczuciem... i tak bolesnym. A potem mu odmówiłaś, a ja nie wiedziałem dlaczego. Czy to ze
względu na Jess? Czy miałaś chłopaka? Zdawałem sobie sprawę, że nie powinno mnie to
obchodzić. Próbowałem się tym nie przejmować... – Nastrój mi się zmienił wraz z rozwojem tej
historii. – A potem ustawiła się do ciebie kolejka.
Jak mogłem się spodziewać, na widok jej miny zachciało mi się śmiać.
– Czekałem – ciągnąłem. – Z wielkim niepokojem – na to, co im powiesz. Starałem się
rozszyfrować twoje miny. Czułem wielką ulgę, kiedy widziałem na twojej twarzy rozdrażnienie.
Ale nadal nie miałem pewności... Tamtej nocy przyszedłem do ciebie po raz pierwszy.
Na policzki Belli wypłynął powoli rumieniec, ale przysunęła się bliżej, zainteresowana raczej
niż zakłopotana. Atmosfera znów się zmieniła, po raz nie wiadomo który tego dnia odkryłem, że
zwierzam jej się z najgłębszych sekretów.
– Przyglądając się, jak śpisz, walczyłem z myślami, z przepaścią dzielącą to, co jak uważałem,
było etyczne, uczciwe i właściwe, a tym, czego pragnąłem. Mógłbym cię ignorować, mógłbym
zniknąć na kilka lat i wrócić po twoim wyjeździe, ale wówczas, któregoś dnia, przyjęłabyś w
końcu zaproszenie Mike’a albo jakiegoś innego chłopaka. Ta myśl doprowadzała mnie do szału.
Szału i rozpaczy, jakby życie straciło cały swój kolor i sens.
Bella pokręciła przecząco głową – wydawało się, że to całkowicie nieświadomy gest – jakby
zaprzeczała tej wizji przedstawiającej jej przyszłość.
– A potem wypowiedziałaś przez sen moje imię.
Gdy sięgałem w przeszłość, miałem wrażenie, że te krótkie chwile były punktem zwrotnym w
moim życiu.
I chociaż po drodze wątpiłem w siebie jakieś milion razy, wystarczyło, że mnie do siebie
przywołała, a wszystkie inne opcje znikały w okamgnieniu.
– Tak wyraźnie, że pomyślałem najpierw, iż się obudziłaś – ciągnąłem szeptem. – Przewróciłaś
się jednak tylko na drugi bok, wymamrotałaś moje imię jeszcze raz i westchnęłaś. Zalała mnie
fala niezwykle intensywnych emocji. Wiedziałem, że odtąd nie będę mógł cię ignorować.
Serce Belli zabiło szybciej.
– Ale zazdrość... To takie irracjonalne. I o wiele potężniejsze, niż sądziłem. Choćby przed
chwilą, kiedy Charlie zapytał cię o tego okropnego Mike’a...
Nie dokończyłem zdania, uświadamiając sobie, że chyba jednak nie powinienem zdradzać, jak
silne są moje negatywne uczucia wobec tego nieszczęsnego chłopaka.
– Powinnam była się domyślić, że będziesz podsłuchiwał – mruknęła.
Trudno było nie słyszeć, skoro znajdowałem się tak blisko.
– Oczywiście, że słuchałem.
– To wzbudziło twoją zazdrość? Poważnie? – Ton jej głosu przeszedł od złości do
niedowierzania.
 – Dopiero przy tobie zaczęły się we mnie odzywać człowiecze odruchy. To dla mnie zupełna
nowość, więc wszystko odczuwam bardziej intensywnie.
Niespodziewanie jej usta wydęły się w uśmiechu wyższości.
– Że też przejąłeś się czymś takim. A co ja mam powiedzieć? Mieszkasz pod jednym dachem z
Rosalie, uosobieniem najczystszego piękna. Rosalie, która była ci przeznaczona. Jak mam z nią
konkurować?
Wypowiedziała te słowa tak, jakby zagrywała kartę atutową. Jakby zazdrość była na tyle
racjonalnym uczuciem, by stanowić przeciwwagę dla fizycznej atrakcyjności osób trzecich, jakby
można było ją czuć w odwróconych proporcjach.
– Nie ma żadnej konkurencji – zapewniłem ją.
Pomału, delikatnie przyciągnąłem ją za nadgarstki, aż jej głowa znalazła się pod moją brodą.
Jej policzek palił moją skórę.
– Tego się właśnie obawiałam – oznajmiła.
– Oczywiście Rosalie jest na swój sposób śliczna... – Nie mogłem zaprzeczyć jej wyjątkowości,
jednak było w niej coś nienaturalnego, przesadzonego – czasami bardziej niepokojącego niż
atrakcyjnego. – Ale nawet gdybym nie traktował jej od lat jak siostry, nawet gdyby nie znalazła
Emmetta, nigdy nie byłaby dla mnie choćby w jednej dziesiątej, ba, w jednej setnej, równie
atrakcyjna jak ty. Przez niemal dziewięćdziesiąt lat napotykałem na swej drodze i ludzi, i takie
istoty jak my... cały ten czas uważając, że dobrze mi samemu, nie zdając sobie sprawy, że kogoś
szukam. I nie znajdując nikogo, bo ciebie jeszcze nie było na świecie.
Poczułem jej oddech na skórze, gdy wyszeptała odpowiedź:
– To nie fair. Ja wcale nie musiałam czekać. Skąd takie fory?
Nikt nigdy nie miał tyle współczucia i zrozumienia dla diabła. Nie rozumiałem, jak ona może
tak bagatelizować własne poświęcenie.
– Rzeczywiście. Powinienem coś wymyślić, żeby ci wszystko utrudnić. – Ująłem obie jej dłonie
w lewą rękę, a prawą pogłaskałem ją delikatnie po włosach. Ich struktura i śliskość nie różniły
się zbytnio od wodorostów, do których je wcześniej porównywałem. Okręcałem kosmyk w
palcach, wymieniając to, co traci przeze mnie.
– Przebywając ze mną, w każdej sekundzie ryzykujesz życie, ale to przecież drobnostka. No i
do tego jesteś zmuszona wyrzec się własnej natury, unikać ludzi... Czy to nie wysoka cena?
– Nie – szepnęła. – Nie mam wrażenia, że coś mnie omija.
Może nie powinno mnie dziwić, że ujrzałem przed oczami twarz Rosalie. W ciągu ostatnich
siedemdziesięciu lat pokazała mi setki aspektów życia ludzkiego, za którymi warto rozpaczać.
– Jeszcze nie.
Coś w moim głosie sprawiło, że odsunęła się ode mnie, próbując zajrzeć mi w oczy. Już
miałem wypuścić ją z objęć, kiedy coś z zewnątrz wdarło się pomiędzy nas dwoje.
Powątpiewanie. Zakłopotanie. Zmartwienie. Myśli były tak samo niewyraźne jak zawsze, nie
miałem jednak czasu na snucie domysłów.
 – Co... – zaczęła, ale zanim zdołała zwerbalizować swoje pytanie, już się poderwałem i
popędziłem w kąt, w którym zwykle spędzałem noce.
– Kładź się! – szepnąłem na tyle głośno, by dotarła do niej powaga sytuacji. Byłem
zaskoczony, że nie usłyszała kroków Charliego na schodach, ale trzeba przyznać, że skradał się
naprawdę cicho.
Zareagowała błyskawicznie, schowała się pod kołdrą i zwinęła w kłębek. Charlie już położył
rękę na klamce. Gdy drzwi się uchyliły, Bella wzięła głęboki wdech i powoli wypuściła powietrze
z płuc. Przesadny gest, nieco teatralny nawet.
Hmm – to jedyne, co byłem w stanie wyczytać z umysłu Charliego. Bella udała swój kolejny
śpiący oddech, a Charlie zamknął drzwi. Odczekałem, aż wszedł do swojej sypialni, i dopiero gdy
usłyszałem skrzypienie sprężyn jego materaca, wróciłem do Belli.
Najwyraźniej czekała, aż dam jej znak, nadal bowiem leżała skulona, skupiona na tym, by
oddychać powoli i rytmicznie. Gdyby ojciec przyjrzał jej się dokładniej, zapewne domyśliłby się,
że udaje – Bella nie potrafiła oszukiwać.
Kierując się nową intuicją – która jeszcze mnie nie zawiodła, ale wszystko przede mną –
położyłem się na łóżku obok Belli, wsunąłem pod jej kołdrę i objąłem ją ramieniem.
– Kiepska z ciebie aktorka – oświadczyłem gawędziarsko, jakby leżenie obok niej było dla
mnie typowym sposobem spędzania wolnego czasu. – Radziłbym ci zapomnieć o karierze
filmowej.
Serce zabiło jej mocniej, ale głos brzmiał tak samo spokojnie jak mój.
– No i moje plany wzięły w łeb – powiedziała.
Przytuliła się do mnie, mocniej niż wcześniej, a potem znieruchomiała i westchnęła z
zadowoleniem. Byłem ciekaw, czy zaśnie w moich ramionach. Wydawało się to mało
prawdopodobne, zważywszy na to, jak łomotało jej serce. Tak czy inaczej, pogrążyła się w
milczeniu.
Nagle w głowie pojawiła mi się nieproszona melodia piosenki, którą dla niej
skomponowałem. Automatycznie zacząłem ją nucić, miałem wrażenie, że tu właśnie jest jej
miejsce – przy Belli, która była jej inspiracją. Bella nie skomentowała tego w żaden sposób, ale
wyczułem, że tężeje, jakby się wsłuchiwała uważnie.
Przerwałem nucenie.
– Ukołysać cię do snu? – zapytałem.
Jej cichy śmiech mnie zaskoczył.
– Świetny dowcip. Myślisz, że zasnęłabym tu z tobą?
– Do tej pory ci się to udawało.
– Bo nie wiedziałam o twojej obecności – rzuciła ostrzejszym tonem.
Cieszyłem się, że moje przewinienia nadal ją złościły – zdawałem sobie sprawę, że należy mi
się kara, że powinienem zostać pociągnięty do odpowiedzialności. Jednak Bella nie odsunęła się
ode mnie, a ja wiedziałem, że żadna kara nie będzie miała dla mnie znaczenia, dopóki będę
mógł trzymać ją w ramionach.
– To skoro nie chce ci się spać... – zacząłem. Czyżbym znów, podobnie jak w kwestii jedzenia,
zamierzał egoistycznie odwodzić ją od niezbędnych w przypadku śmiertelników aktywności
życiowych? Jak jednak miałem odejść, jeśli ona chciała, żebym został?
– Skoro nie chce mi się spać...? – powtórzyła.
– To na co miałabyś ochotę?
Czy powiedziałaby mi, gdyby była wykończona, czy raczej udawałaby, że wszystko jest w
porządku?
Odpowiedziała po dłuższej chwili.
– Czy ja wiem...
Od razu zacząłem się zastanawiać, jakie opcje rozważyła w myślach. Dość bezceremonialnie
dołączyłem do niej w łóżku, ale wydawało mi się to dziwnie naturalne. Czy ona odebrała to
podobnie? Czy może jednak uznała, że jestem bezczelny? A może tak samo jak ja wyobraziła
sobie coś więcej? Czy to dlatego tak długo deliberowała nad odpowiedzią?
– Daj znać, gdy się na coś zdecydujesz. – Nie zamierzałem niczego sugerować, chciałem, by to
ona miała głos.
Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Podczas, gdy milczała, przysunąłem się bliżej, musnąłem
nosem jej brodę, wdychając ciepło i zapach. Płomienie w gardle stały się częścią mnie i dzięki
temu łatwiej mi było zwracać uwagę na inne rzeczy. Zapach Belli kojarzył mi się zawsze ze
strachem i pragnieniem, a przecież miał tyle innych wspaniałych aspektów, których wcześniej
nie byłem w stanie docenić.
– Myślałam, że po całym dniu zobojętniałeś – wymruczała.
Użyłem tej samej metafory co kiedyś.
– To, że nie piję wina, nie znaczy jeszcze, że nie mogę upajać się jego bukietem. Pachniesz tak
kwiatowo, lawendą... albo frezją. – Zaśmiałem się. – Aż ślinka cieknie.
Bella zawahała się, po czym odezwała się z pozorowaną nonszalancją.
– Tak, wiem, ludzie ciągle mówią mi, że apetycznie pachnę.
Zaśmiałem się, a potem westchnąłem. Wiedziałem, że będę żałował tej odpowiedzi, ale już
mi tak bardzo nie ciążyła na sumieniu – jeden drobny kolec, nieistotny w obliczu oszałamiającej
urody róży.
– Już wiem, co chcę robić – oznajmiła.
Czekałem niecierpliwie na jej dalsze słowa.
– Chciałabym dowiedzieć się czegoś więcej o tobie.
No cóż, nie było to aż tak interesujące dla mnie, ale oczywiście zamierzałem spełnić jej
prośbę.
– Możesz pytać o wszystko.
 – Dlaczego to robisz? – zapytała cicho, ciszej niż wcześniej. – Nadal nie pojmuję, po co tak
bardzo walczysz ze swoją naturą. Proszę, nie zrozum mnie źle, bardzo się z tego cieszę. Nie
wiem po prostu, dlaczego zadajesz sobie aż tyle trudu.
Cieszyło mnie, że o to zapytała. To było ważne pytanie. Starałem się odpowiedzieć na nie
najlepiej, jak potrafiłem, jednak parę razy zabrakło mi słów.
– To dobre pytanie i nie jesteś pierwszą osobą, która mi je zadała. Inni – większość z nas,
zadowolonych ze swojego trybu życia – też zachodzą w głowę, dlaczego żyjemy w taki sposób.
Ale widzisz, to, że... mamy pewne zdolności... nie znaczy, że nie możemy wynieść się ponad to,
że nie wolno nam próbować zmierzyć się z przeznaczeniem, które zostało nam narzucone.
Zachować w sobie choćby minimum człowieczeństwa.
Czy wyraziłem się jasno? Czy zrozumiała mój przekaz?
Nie odezwała się, nie drgnęła nawet.
– Śpisz? – wyszeptałem na tyle cicho, by jej nie obudzić, gdyby rzeczywiście zasnęła.
– Nie – odparła szybko, ale nic więcej nie dodała.
Zmieniło się wszystko, a jednocześnie nie zmieniło się nic, co było tak samo zabawne, jak
frustrujące. Jej niesłyszalne myśli chyba zawsze będą mnie doprowadzać do szaleństwa.
– Czy to już wszystko? – zapytałem.
– Skądże! – Nie widziałem jej twarzy, ale wyczuwałem uśmiech w jej głosie.
– Co jeszcze chciałabyś wiedzieć?
– Dlaczego potrafisz czytać w myślach? Dlaczego tylko ty? Albo jakim cudem Alice widzi
przyszłość... Skąd to się bierze?
Żałując, że nie mam dla niej bardziej satysfakcjonującej odpowiedzi, wzruszyłem ramionami i
przyznałem:
– Nie wiemy dokładnie. Carlisle ma pewną teorię... Wierzy, że do tego życia wnosimy
najsilniejsze cechy naszej ludzkiej osobowości, tyle że wzmocnione, na tej samej zasadzie, na
jakiej wyostrzają nam się zmysły i poprawia zdolność myślenia. Uważa, że już wcześniej
musiałem być wyczulony na to, co myślą ludzie znajdujący się wokół mnie. A Alice, kimkolwiek
była wcześniej, miała wyjątkowo dobrze wykształconą intuicję.
– A co Carlisle wniósł ze sobą do nowego życia? I pozostali?
Tym razem łatwiej mi było odpowiedzieć, ponieważ wielokrotnie się nad tym zastanawiałem.
– Carlisle współczucie, Esme wielkie serce, Emmett siłę, a Rosalie... – Rosalie miała swoją
urodę, ale w świetle naszej wcześniejszej rozmowy wspomnienie o tym wydawało się
nietaktowne. Jeśli zazdrość Belli choć nieznacznie przypominała moją, nie chciałem dawać jej
powodów do jej odczuwania. – ...nieustępliwość, choć w jej przypadku to raczej ośli upór. – To
także było prawdą. Zaśmiałem się cicho, wyobrażając sobie, jaka musiała być jako istota ludzka.
– Jasper to bardzo ciekawa postać. W poprzednim życiu był dość charyzmatyczny, potrafił
wywierać duży wpływ na otoczenie, tak by wszystko szło po jego myśli. Teraz umie
manipulować emocjami innych, na przykład uspokoić gniewny tłum i odwrotnie – pobudzić
tych, którzy tkwią w letargu. To bardzo subtelna umiejętność.
 Bella zamilkła, ale wcale mnie to nie zdziwiło. Dałem jej sporo do myślenia.
– To jak... jak się to wszystko zaczęło? – zapytała w końcu. – No wiesz, Carlisle zmienił ciebie,
ktoś musiał zmienić go wcześniej, i tak dalej...
Moja odpowiedź była jedynie domysłem.
– A ty, skąd się wzięłaś? W wyniku ewolucji? Bóg cię stworzył? Powstaliście wy, powstaliśmy i
my, jak w całym świecie zwierząt – jest drapieżnik, jest i ofiara. – Chociaż nie zawsze zgadzałem
się z niezachwianą wiarą Carlisle’a, musiałem przyznać, że jego teorie były tak samo
prawdopodobne jak inne. A może dlatego, iż był tak mądry, wydawały się najbardziej
prawdopodobne ze wszystkich. – Jeśli nie wierzysz, że wszystko to powstało samo z siebie, co i
mnie trudno przyjąć do wiadomości, czy tak trudno pogodzić się z faktem, że ta sama siła, dzięki
której istnieją zarówno rekin, jak i delikatny skalar, drapieżna orka, jak i mała słodka foczka, że
ta sama siła stworzyła oba nasze gatunki?
– Czyli, o ile dobrze rozumiem... – Bella próbowała brzmieć poważnie, ale wyczuwałem, że
szykuje się jakiś żart z jej strony. – ...jestem małą słodką foczką, tak?
– Zgadza się. – Zaśmiałem się, a potem zamknąłem oczy i pocałowałem ją w czubek głowy.
Przesunęła się, czyżby było jej niewygodnie? Już chciałem ją wypuścić z objęć, ale ona znów
się do mnie przytuliła. Jej oddech wydawał się głębszy niż wcześniej, a serce biło rytmicznie, bez
pośpiechu.
– Nie jesteś zmęczona? Czy masz więcej pytań?
– Jeszcze tylko parę milionów.
– Będzie jeszcze jutro i pojutrze, i popojutrze... – To, co uświadomiłem sobie w kuchni, to, że
czeka nas wiele wspólnych wieczorów, było niesamowitym wnioskiem, ale teraz, gdy leżeliśmy
razem w ciemnym pokoju, wydawało się jeszcze bardziej niesamowite. Jeśli tylko Bella zechce,
nie będziemy musieli rozłączać się na długo – więcej czasu będziemy spędzać razem niż osobno.
Czy ją to też tak bardzo radowało jak mnie?
– Jesteś pewien, że nie znikniesz o świcie, gdy kur zapieje? W końcu jesteś mitycznym
stworzeniem – zapytała bez cienia humoru. Chyba rzeczywiście się tego obawiała.
– Nie opuszczę cię – obiecałem. To było jak przysięga, miałem nadzieję, że Bella o tym wie.
– W takim razie jeszcze tylko jedno...
Czekałem na pytanie, jednak ona zamilkła. Zaskoczyło mnie, gdy jej serce znów zaczęło walić
jak oszalałe. Powietrze wokół mnie ogrzało się od jej pulsu.
– Co takiego?
– Nie, nie, zmieniłam zdanie. Zapomnijmy o tym.
– Bello, możesz pytać mnie o wszystko.
Nie odpowiedziała. Nie miałem pojęcia, jakie pytanie mogło ją przerażać na tym etapie. Gdy
jej serce jeszcze bardziej przyspieszyło, jęknąłem głośno.
– Ciągle się łudzę, że z czasem przywyknę do tego, że nie słyszę twoich myśli, a tymczasem
coraz trudniej mi to znieść – wyznałem.
 – Bardzo dobrze, że tego nie potrafisz – odparła. – Wystarczy, że podsłuchujesz, co wygaduję
przez sen.
Dziwne, że to była jej jedyna obiekcja co do mojego nachodzenia ją w nocy. Byłem jednak
zbyt zaintrygowany jej niezadanym pytaniem – tym, od którego przyspieszył jej puls – żeby
teraz się tym zamartwiać.
– Proszę – powiedziałem.
Pokręciła głową, a jej włosy omiotły moją klatkę piersiową.
– Jeśli mi nie powiesz, uznam niesłusznie, że masz na myśli coś wyjątkowo paskudnego –
postraszyłem ją. Nie dała się jednak nabrać, więc postanowiłem ponowić błaganie. – Proszę.
– Eee... – zawahała się, ale przynajmniej zaczęła mówić. Albo i nie, bo znowu zamilkła.
– Tak?
– Wspominałeś, że Rosalie i Emmett niedługo się pobiorą... – zawiesiła głos, zostawiając mnie
znowu w niepewności co do toku jej myślenia. Czyżby oczekiwała zaproszenia? – Czy...
małżeństwo... polega u was na tym samym co u ludzi?
Mimo całej mojej błyskotliwości i inteligencji zrozumienie, o co jej chodzi, zajęło mi dłuższą
chwilę. Postanowiłem zapamiętać sobie, że w dziewięciu przypadkach na dziesięć, gdy serce
Belli zaczyna przyspieszać, nie ma to nic wspólnego ze strachem. Zwykle wiązało się to z
pożądaniem. Poza tym chyba nie powinienem być zszokowany pytaniem, skoro przed chwilą
wpakowałem się jej do łóżka?
Zaśmiałem się z własnej tępoty.
– Do tego pijesz!
Odezwałem się żartobliwie, ale na samą myśl o treść jej pytania moje ciało przeszył prąd.
Musiałem zwalczyć pragnienie odnalezienia jej warg. To nie byłaby właściwa odpowiedź. Po
pierwszym pytaniu musiało niewątpliwie paść drugie.
– Tak, w dużej mierze tak – odparłem. – Mówiłem ci, że nasze podstawowe ludzkie potrzeby
nadal gdzieś w nas tkwią, tyle że przesłonięte silniejszymi pragnieniami.
– Och.
Nic więcej nie dodała. Może jednak się myliłem.
– Czy za twoją ciekawością stoją jakieś konkretne plany?
Westchnęła.
– No wiesz, nie powiem, zastanawiałam się, czy ty i ja... może kiedyś...
A więc się nie myliłem. Nagły żal przybrał postać kamienia przygniatającego mi klatkę
piersiową. Żałowałem, że nie mam dla niej innej odpowiedzi.
– Nie sądzę... żeby... żeby to było w naszym wypadku możliwe. – Unikałem słowa „seks”, tak
samo jak ona.
– Ponieważ byłoby to dla ciebie zbyt trudne... taka bliskość? – szepnęła.
Trudno mi było oprzeć się wyobraźni... Skupiłem się na odpowiedzi.
 – Z pewnością byłby to problem, ale to nie wszystko – odparłem powoli. – Bello, nawet nie
wiesz, jaka jesteś... delikatna. Cały czas muszę się mieć na baczności, żeby cię nie skrzywdzić.
Przecież ja mógłbym cię nawet niechcący zabić! – Położyłem jej rękę na policzku. – Gdybym
działał zbyt pospiesznie, gdybym choć na sekundę stracił koncentrację... mógłbym przy próbie
pogłaskania cię po twarzy zmiażdżyć ci przypadkowo czaszkę. Nie zdajesz sobie sprawy, jaka
jesteś krucha. Nigdy nie będę mógł sobie pozwolić na to, by w twojej obecności się zapomnieć.
Przyznanie się do tego wszystkiego okazało się mniej krępujące niż wyznanie prawdy o moim
pragnieniu. W końcu siła stanowiła część tego, kim byłem. To znaczy – moje pragnienie również,
jednak jego nasilenie w obecności Belli było nienaturalne i dlatego uważałem je za coś
haniebnego. Nawet teraz, gdy miałem nad nim kontrolę, jego istnienie wywoływało we mnie
niesmak.
Bella zamyśliła się nad moją odpowiedzią, być może użyłem zbyt przerażających słów. Jak
jednak mogłaby zrozumieć to wszystko, gdybym pudrował prawdę?
– Przestraszyłem cię? – zapytałem.
Chwila ciszy.
– Nie, wszystko w porządku.
Milczeliśmy w zamyśleniu. Wcale mi się nie podobał kierunek, w jakim podążyły w tym czasie
moje myśli. Chociaż zdradziła mi tyle ze swojej przeszłości, że nie powinienem mieć
wątpliwości... choć podeszła do tematu z takim wstydem... Ja i tak byłem zaintrygowany.
Wiedziałem też, że jeśli zignoruję swoją wstrętną ciekawość, zacznie tylko we mnie jątrzyć.
Próbowałem przyjąć obojętny ton.
– Skoro już jesteśmy przy temacie... Nasunęło mi się jedno pytanie. Czy ty kiedykolwiek...
– Oczywiście, że nie – rzuciła, ale nie ze złością, lecz niedowierzaniem. – Już ci mówiłam, że
do nikogo nigdy niczego takiego nie czułam, nawet odrobinę.
Sądziła, że jej nie słucham?
– Pamiętam – zapewniłem ją. – Ale słyszę, o czym ludzie myślą, i zdaję sobie sprawę, że
miłość i pożądanie nie zawsze idą w parze.
– U mnie idą. A przynajmniej teraz, gdy wreszcie je poznałam.
To, że użyła liczby mnogiej, było jak przyznanie się do pożądania. O tym, że mnie kocha, już
wiedziałem. Fakt, że czuje do mnie pociąg fizyczny, stanowił dodatkową komplikację.
Postanowiłem odpowiedzieć na jej następne pytanie, zanim je jeszcze zadała.
– To miło. Przynajmniej to jedno mamy wspólne.
Westchnęła, co jednak zabrzmiało jak oznaka zadowolenia.
– Co do twoich ludzkich odruchów... – zaczęła z wahaniem. – Czy ja cię w ogóle pociągam, tak
normalnie?
Wybuchnąłem śmiechem. Czy istniał jakikolwiek sposób, w jaki ona mnie nie pociągała?
Pragnąłem jej umysłu, duszy, ciała – ciała nie mniej niż pozostałych. Pogłaskałem ją po głowie.
– Może nie jestem człowiekiem, ale wciąż jestem mężczyzną.
 Bella ziewnęła, a ja powstrzymałem kolejny śmiech.
– Odpowiedziałem na twoje pytania, teraz czas na sen.
– Nie jestem pewna, czy uda mi się zasnąć.
– Mam sobie iść? – zapytałem, chociaż zrobiłbym to z wielką niechęcią.
– Nie, nie! – odpowiedziała tak gwałtownie, że jej głos zabrzmiał znacznie głośniej niż szept,
do którego się zniżaliśmy do tej pory. Na szczęście nic się nie stało, Charlie chrapał w najlepsze.
Znowu się zaśmiałem i przyciągnąłem ją do siebie. Przyłożyłem usta do jej ucha i zacząłem
nucić tę samą melodię co wcześniej – tak cicho jak powiew wiatru.
Od razu wyczułem, kiedy zapadła w nieświadomość. Mięśnie jej się rozluźniły, oddech
zwolnił, ręce przyłożyła do klatki piersiowej, niemal jak w modlitwie.
Nie zamierzałem się ruszać. Najchętniej zostałbym w tej pozycji na zawsze, wiedziałem
jednak, że wkrótce Bella zacznie się wiercić i będę musiał się odsunąć tak, by jej nie obudzić.
Chwilowo jednak odczuwałem szczęście wprost idealne. Było dla mnie absolutną nowością.
Miałem wrażenie, że nikt nie jest w stanie przyzwyczaić się do czegoś tak wspaniałego.
Zamierzałem napawać się nim, jak najdłużej się dało – cokolwiek miało się wydarzyć w
przyszłości, ten jeden niebiański dzień był wart każdego mojego cierpienia.
– Edward – szepnęła Bella przez sen. – Edward... Kocham cię.
 19 DOM

Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek mógłbym spędzić noc szczęśliwszą niż ta. Doszedłem do
wniosku, że nie.
Śpiąca Bella raz po raz wyznawała mi miłość. Pobrzmiewający w jej tonie dźwięk absolutnej
błogości bardziej niż same słowa był spełnieniem moich największych marzeń. Sprawił, że
poczułem się naprawdę szczęśliwy. Czy to nie usprawiedliwiało całej reszty?
W końcu bardzo wczesnym rankiem zapadła w głębszy sen. Wiedziałem, że więcej nie
przemówi. Skończywszy czytać książkę – teraz była to też jedna z moich ulubionych powieści –
myślałem przede wszystkim o czekającym mnie dniu, o wizji Alice dotyczącej odwiedzin Belli w
naszym domu. Choć widziałem ją wyraźnie w głowie Alice, trudno mi było w nią uwierzyć. Czy
Bella by tego chciała? Czy ja bym chciał?
Zastanowiłem się nad dość mocno zaawansowaną przyjaźnią Alice z Bellą, o której ta druga
na razie nie miała bladego pojęcia. Teraz, gdy już byłem pewny przyszłości, do jakiej dążyłem –
oraz prawdopodobieństwa, że ta przyszłość się wydarzy – trzymanie Alice z dala od Belli
rzeczywiście wydawało się trochę okrutne. Co Bella pomyślałaby o Emmetcie? Nie miałem
stuprocentowej pewności co do poprawności jego zachowania. Pewnie doskonale by się bawił,
mówiąc coś odpychającego albo przerażającego. Może gdybym obiecał mu coś, na czym mu
zależało... Walkę zapaśniczą? Mecz? Na pewno coś by go skusiło. Już sobie wyobrażałem
Jaspera zachowującego dystans, ale czy Alice przyszło do głowy, żeby mu o tym powiedzieć? Czy
jej wizja zależała od mojego działania? Bella oczywiście poznała już Carlisle’a, ale to byłoby coś
innego. Myśl o Belli spędzającej czas z Carlisle’em wydała mi się kusząca. Miał najwięcej zalet i
atutów z nas wszystkich. Gdyby go bliżej poznała, na pewno miałaby o nas wszystkich lepsze
zdanie. A Esme byłaby zachwycona, mogąc poznać Bellę. Na myśl o radości Esme prawie
podjąłem decyzję.
W zasadzie widziałem tylko jedną przeszkodę.
Rosalie.
Uświadomiłem sobie, że zanim w ogóle zacznę myśleć o przyprowadzeniu Belli do domu,
muszę przygotować grunt. A to oznaczało konieczność opuszczenia jej na jakiś czas.
Spojrzałem na nią. Była pogrążona w głębokim śnie. Gdy zaczęła swoje nocne kręcenie się po
łóżku, przeniosłem się na podłogę. Oparłem się o krawędź materaca i siedziałem z wyciągniętą
ręką, owijając sobie pukiel jej włosów wokół palca. Westchnąłem i odwinąłem go. Musiałem
wykonać pewne zadania. Nawet nie zauważy mojego zniknięcia. Ale ja będę tęsknić za nią
również podczas tak krótkiej rozłąki.
 Szybko ruszyłem z powrotem do domu, mając nadzieję, że uporam się z tym jak najszybciej.
Alice jak zwykle już zrobiła swoje. Mnie pozostały tylko szczegóły. Alice wiedziała, które z nich
są najważniejsze, więc gdy podbiegłem do domu, Rosalie oczywiście czekała na werandzie,
siedząc na najwyższym stopniu schodów.
Alice powiedziała jej niewiele. Z oddali Rosalie wydawała się nieco zdezorientowana, jakby
nie miała pojęcia, na co czeka. Na mój widok jej dezorientacja ustąpiła miejsca grymasowi
niezadowolenia.
Och, co znowu!
– Rose, proszę – zawołałem do niej. – Możemy porozmawiać?
Powinnam była się domyślić, że Alice po prostu ci pomaga.
– I przy okazji trochę sobie.
Rosalie wstała, otrzepując dżinsy.
– Rose, proszę.
Dobrze! Dobrze. Mów, co masz do powiedzenia.
Wyciągnąłem do niej rękę w zapraszającym geście.
– Pójdziesz ze mną na spacer?
Zacisnęła usta, ale kiwnęła głową. Poprowadziłem ją wokół domu ku czarnej nocnej rzece.
Początkowo milczeliśmy, idąc wzdłuż brzegu na północ. Oprócz szumu wody nie dochodziły
żadne odgłosy.
Specjalnie wybrałem tę trasę. Miałem nadzieję, że przypomni jej się dzień, o którym
wcześniej myślałem – ten, kiedy przyprowadziła do domu Emmetta. Wtedy pierwszy raz
znaleźliśmy wspólny język.
– Możemy mieć to już za sobą? – spytała z pretensją w głosie.
W jej głosie pobrzmiewały nuty irytacji, lecz usłyszałem też coś więcej. Denerwowała się. Czy
wciąż obawiała się mojej złości z powodu jej zakładu? Chyba trochę się tego wstydziła.
– Chcę cię prosić o przysługę – powiedziałem. – Wiem, że to nie będzie dla ciebie łatwe.
Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Mój łagodny ton rozzłościł ją jednak jeszcze
bardziej.
Chcesz, żebym była miła dla tej śmiertelniczki, domyśliła się.
– Tak. Nie musisz jej lubić, jeśli nie chcesz. Ale ona jest częścią mojego życia, a to sprawia, że
staje się też częścią twojego. Wiem, że się o to nie prosiłaś i że wcale tego nie chcesz.
Rzeczywiście, nie chcę, przyznała.
– Ale nie prosiłaś mnie o pozwolenie, kiedy zapragnęłaś przyprowadzić Emmetta –
przypomniałem jej.
Prychnęła drwiąco.
To co innego.
– Na pewno coś trwalszego.
 Rosalie się zatrzymała, a ja przystanąłem razem z nią. Wpatrywała się we mnie zaskoczona i
podejrzliwa.
Co chcesz przez to powiedzieć? A tobie nie zależy na trwałości?
Jej myśli obracały się wokół tych kwestii, więc poczułem się zaskoczony, kiedy poruszyła
głośno inny temat.
– Czułeś się skrzywdzony, kiedy wybrałam Emmetta? Czy to cię w jakiś sposób zraniło?
– Oczywiście, że nie. Wybrałaś bardzo dobrze.
Znowu prychnęła, nieporuszona moim pochlebstwem.
– Czy mogłabyś pozwolić mi udowodnić, że ja też dobrze wybrałem?
Rosalie gwałtownie się ode mnie odwróciła i znowu ruszyła na północ, wchodząc w dziewiczy
las.
Nie mogę na nią patrzeć. Kiedy na nią patrzę, nie potrafię w niej zobaczyć osoby. Widzę tylko
marnotrawstwo.
Poczułem, jak mimowolnie wzbiera we mnie złość. Stłumiłem warknięcie i spróbowałem nad
sobą zapanować. Rosalie obejrzała się przez ramię i zobaczyła zmianę w moim wyrazie twarzy.
Znowu się zatrzymała i odwróciła do mnie. Jej rysy złagodniały.
Naprawdę jest mi przykro. Nie chcę, żeby to brzmiało tak okrutnie. Po prostu nie mogę... nie
mogę patrzeć, jak ona to robi.
– Edwardzie, ona ma szansę na wszystko – szepnęła Rosalie, a całe jej ciało zesztywniało z
przejęcia. – Ma przed sobą całe życie pełne możliwości i zamierza je zmarnować. To wszystko,
co ja straciłam. Nie mogę na to patrzeć.
Wpatrywałem się w nią wstrząśnięty.
Drażniła mnie dziwna zazdrość Rosalie – małostkowa, wynikająca z tego, że wolałem Bellę.
Tym razem jednak Rosalie mówiła o czymś innym, o wiele głębszym. Poczułem, że ją rozumiem
– pierwszy raz, odkąd uratowałem Belli życie.
Ostrożnie wyciągnąłem rękę i położyłem dłoń na jej ramieniu, spodziewając się, że ją strąci.
Ona jednak tylko stała bez ruchu.
– Nie dopuszczę do tego – obiecałem, równie poruszony jak ona.
Długo przyglądała się mojej twarzy. Potem wyobraziła sobie Bellę. Nie było to doskonałe
przedstawienie właściwe wizjom Alice, w zasadzie bardziej przypominało karykaturę. Nie
pozostawiało jednak wątpliwości. Bella miała białą skórę, jaskrawoczerwone oczy. Obrazowi
towarzyszyło głębokie obrzydzenie.
Nie taki jest twój cel?
Pokręciłem głową, równie zniesmaczony jak ona.
– Nie. Nie, chcę, żeby miała wszystko. Niczego nie zamierzam jej odbierać, Rose. Rozumiesz?
Nie skrzywdzę jej w ten sposób.
Do jej emocji dołączyła niepewność.
Ale... myślisz, że to jest... możliwe?
 Wzruszyłem ramionami, pozorując nonszalancję, której nie czułem.
– Ile minie czasu, zanim znudzi jej się siedemnastolatek? Myślisz, że będę umiał ją sobą
zainteresować, kiedy będzie miała dwadzieścia trzy lata? Może dwadzieścia pięć? W końcu...
przestanie jej na mnie zależeć. – Starałem się panować nad mimiką, ukryć to, ile mnie kosztują
te słowa, lecz Rosalie mnie przejrzała.
Edwardzie, grasz w niebezpieczną grę.
– Znajdę jakiś sposób, żeby przetrwać. Po tym, jak ona ode mnie odejdzie... – Wzdrygnąłem
się i opuściłem rękę.
– Nie to miałam na myśli – powiedziała.
Słuchaj, moich wymogów nie spełniasz, ale na świecie nie ma takiego człowieka, który mógłby
się z tobą równać, i dobrze o tym wiesz.
Pokręciłem głową.
– Któregoś dnia zapragnie czegoś więcej, niż mogę jej dać. – Było tyle rzeczy, których nie
mógłbym jej zaoferować. – Ty też chciałabyś czegoś więcej, prawda? Gdybyś była na jej miejscu,
a Emmett był na moim?
Rosalie potraktowała moje pytanie poważnie. Wyobraziła sobie Emmetta takiego, jaki teraz
był: skorego do uśmiechu, wyciągającego do niej ręce. Ujrzała siebie znowu jako śmiertelniczkę,
wciąż uroczą, lecz nie aż tak wyjątkową, odpowiadającą mu takim samym gestem. Potem
wyobraziła sobie, jak jej ludzkie wcielenie odwraca się od niego. Chyba żaden z tych obrazów jej
nie zadowolił.
Ale ja wiem, co straciłam, pomyślała przygaszonym tonem. Wątpię, żeby ona spojrzała na to
w ten sposób.
– Zabrzmię jak osiemdziesięciolatka – ciągnęła, a w jej głosie nagle pojawiła się lekko
żartobliwa nutka – ale... wiesz, jaka jest dzisiejsza młodzież. – Uśmiechnęła się słabo. – Liczy się
dla niej tylko tu i teraz, w ogóle nie myśli o tym, co będzie za pięć lat, a co dopiero za
pięćdziesiąt. Co zrobisz, kiedy Bella cię poprosi, żebyś ją przemienił?
– Wytłumaczę jej, dlaczego to zły pomysł. Powiem jej o wszystkim, co straci.
A jeśli zacznie cię błagać?
Zawahałem się, przypominając sobie wizję Alice o zrozpaczonej Belli, o jej zapadniętych
policzkach i ciele skulonym w agonii. A jeśli przyczyną jej cierpienia będzie nie nasze rozstanie,
lecz moja obecność? Wyobraziłem sobie Bellę równie zgorzkniałą jak Rosalie.
– Odmówię.
Rose zwróciła uwagę na mój nieugięty ton i chyba wreszcie zrozumiała moją determinację.
Pokiwała głową.
Mimo wszystko myślę, że to zbyt niebezpieczne. Nie jestem pewna, czy masz tyle siły.
Odwróciła się i powoli ruszyła z powrotem w stronę domu. Dotrzymywałem jej kroku.
 – Twoje życie nie wygląda tak, jak byś chciała – zacząłem cicho. – Ale czy mogłabyś
powiedzieć, że w ciągu ostatnich mniej więcej siedemdziesięciu lat nie zaznałaś co najmniej
pięciu lat niezmąconego szczęścia?
W głowie Rose błysnęły obrazy z najlepszych chwil w jej życiu. Wszystkie wiązały się z
Emmettem, lecz czułem, że – jak zwykle uparta – nie chce przyznać mi racji.
Uśmiechnąłem się nieprzekonująco.
– Albo nawet dziesięciu?
Nie odpowiedziała.
– Rosalie, pozwól mi zaznać moich pięciu lat – szepnąłem. – Wiem, że to nie może trwać
wiecznie. Pozwól mi doświadczyć szczęścia, dopóki szczęście jest możliwe. Bądź jego częścią.
Bądź moją siostrą, a jeśli nie potrafisz pokochać wybranej przeze mnie osoby tak, jak ja kocham
tę wybraną przez ciebie, czy możesz przynajmniej udawać, że ją tolerujesz?
Moje łagodne i ciche słowa zdawały się uderzać w nią jak cegły. Jej ramiona nagle
zesztywniały, zdradzając jej kruchość.
Nie jestem pewna, czy dam radę. Patrzeć na wszystko, czego pragnę... i co jest poza moim
zasięgiem... To zbyt bolesne.
Wiedziałem, że sprawiłoby jej to ból. Wiedziałem też jednak, że jej żal i smutek nie dorównają
nawet ułamkowi cierpienia, które czekało na mnie. Życie Rosalie znów byłoby takie jak teraz.
Cały czas miałaby przy sobie Emmetta, który by ją pocieszał. A ja... straciłbym wszystko.
– Spróbujesz? – spytałem surowszym tonem niż dotąd.
Na chwilę zwolniła kroku i spuściła wzrok na stopy. W końcu zwiesiła ramiona i kiwnęła
głową.
Mogę spróbować.
– Być może... Alice widziała, jak Bella przychodzi rano do naszego domu.
W jej oczach pojawił się błysk, znowu była zła.
Potrzebuję więcej czasu.
Podniosłem ręce w uspokajającym geście.
– Nie ponaglam.
Błysk podejrzliwości w jej oczach zasmucił mnie i zmęczył. Może nie była wystarczająco silna.
Chyba zauważyła, że ją osądzam. Odwróciła wzrok i nagle pobiegła do domu. Nie
zatrzymywałem jej.
Reszta spraw, które chciałem załatwić, nie zajęła mi dużo czasu i nie była aż tak trudna. Jasper
bez trudu przystał na moją prośbę. Matka promieniała radością i nie mogła się doczekać wizyty
Belli. Co do Emmetta – teraz wydawało się jasne, że zostanie razem z Rosalie, a ona będzie
gdzieś daleko stąd.
Na początek musiało mi to wystarczyć. Przynajmniej dostałem od Rose obietnicę, że
podejmie próbę.
 Poświęciłem chwilę, żeby się przebrać. Choć koszulka bez rękawów, którą dawno temu
dostałem od Alice, nie sprowadziła na mnie żadnych spodziewanych nieszczęść – za to
sprowadziła pewne niespodziewane przyjemności – wciąż wydawała mi się dziwnie obrzydliwa.
Lepiej się czułem w zwyczajnym ubraniu.
Wychodząc, minąłem Alice, która stała oparta o filar na krawędzi schodów werandy,
niedaleko miejsca, gdzie wcześniej czekała Rosalie. Uśmiechała się zadowolona z siebie.
Wszystko wydaje się doskonale przygotowane na wizytę Belli. Tak jak przewidziałam.
Miałem ochotę zwrócić jej uwagę, że na razie to, co widziała, wciąż pozostawało tylko wizją,
równie podatną na zmianę jak poprzednia, lecz po co strzępić sobie język?
– Nie uwzględniasz pragnień Belli – przypomniałem jej.
Przewróciła oczami.
Czy Bella kiedykolwiek ci odmówiła?
Interesujące spostrzeżenie.
– Alice...
Weszła mi w słowo, już wiedząc, o co chcę poprosić.
Sam zobacz.
Pokazała mi splatające się nitki przyszłości Belli. Niektóre były wyraźne, inne słabo widoczne,
jeszcze inne rozpływały się we mgle. Teraz jednak, bardziej uporządkowane, nie przypominały
już wcześniejszego supła. Poczułem ulgę, widząc, że najkoszmarniejsze wersje przyszłości
zupełnie zniknęły. W najsilniejszym wątku wciąż jednak dominowała Bella z krwiście
czerwonymi oczami i diamentową skórą. Natomiast wizja, której szukałem, znajdowała się
wśród bardziej zamglonych, pobocznych nitek. Bella w wieku dwudziestu lat, Bella w wieku
dwudziestu pięciu. Te wizje wydawały się słabe, miały rozmazane krawędzie.
Alice mocno oplotła kolana rękami. Nie musiała czytać myśli ani przyszłości, by dojrzeć
frustrację w moich oczach.
– To się nigdy nie zdarzy.
Czy kiedykolwiek odmówiłeś Belli?
Spojrzałem na nią gniewnie, po czym zszedłem po schodach i pobiegłem.
Już po chwili znajdowałem się z powrotem w pokoju Belli. Wypchnąłem Alice ze swojego
umysłu i pozwoliłem, by obmył mnie spokojny sen Belli. Wyglądała, jakby w ogóle się nie
poruszyła. A jednak moja nieobecność – nawet tak krótka – wywołała pewne zmiany. Znowu
czułem... niepewność. Zamiast jak wcześniej usiąść obok łóżka, wybrałem stary fotel na
biegunach. Nie chciałem być bezceremonialny.
Charlie obudził się niedługo po moim powrocie, jeszcze zanim pierwsza zapowiedź poranka
zaczęła rozświetlać niebo. Znając jego zwyczaje, a także jego mętne, lecz pogodne myśli, byłem
pewny, że znów wybiera się na ryby. I rzeczywiście, zajrzawszy na chwilę do pokoju Belli, w
której zastał ją śpiącą w bardziej przekonujący sposób niż poprzedniej nocy, zszedł na palcach
po schodach i zaczął grzebać w swoim sprzęcie do wędkowania, który trzymał pod schodami.
Wyszedł z domu, gdy chmury na niebie nabrały lekkiej, szarawej świetlistości. Znowu usłyszałem
skrzypienie zardzewiałej maski furgonetki Belli. Przemknąłem w stronę okna, żeby spojrzeć.
Charlie podparł maskę na drążku, a następnie podłączył kable akumulatora, które wcześniej
zostawił dyndające po bokach. Nie był to szczególnie trudny problem do rozwiązania, lecz może
Charlie zakładał, że w ciemności Bella w ogóle nie podejmie próby naprawy. Zastanawiałem się,
dokąd jego zdaniem mogła chcieć pojechać.
Charlie przez chwilę ładował wędki i resztę sprzętu na tył radiowozu, a potem odjechał.
Wróciłem na swoje miejsce i czekałem, aż Bella się obudzi.
Ponad godzinę później, gdy słońce stało już wysoko na niebie, schowane za grubą zasłoną z
chmur, Bella nareszcie się poruszyła. Zarzuciła jedną rękę na oczy, jakby chciała je osłonić przed
światłem, po czym cicho jęknęła i przewróciła się na bok, naciągając poduszkę na głowę.
Nagle wydała z siebie zduszony okrzyk i oszołomiona usiadła na łóżku. Rozglądała się, usiłując
zyskać ostrość widzenia. Najwyraźniej czegoś szukała.
Nigdy nie widziałem jej w takim wydaniu, zaraz po przebudzeniu. Zastanawiałem się, czy jej
włosy zawsze są tak potargane po nocy, czy może to ja ponoszę za to odpowiedzialność.
– Twoja fryzura przypomina stóg siana, ale i tak mi się podoba – poinformowałem ją, a wtedy
nagle spojrzała w moją stronę. Na jej twarzy odmalowała się ulga.
– Edward! Zostałeś! – Trochę zdrętwiała po tak długim leżeniu bez ruchu, wstała z łóżka, a
potem pobiegła przez pokój prosto do mnie i padła mi w ramiona. Nagle moje skrupuły
dotyczące bezceremonialności wydały mi się zupełnie nie na miejscu.
Posadziłem ją sobie na kolanach. Wydawała się zszokowana swoją impulsywnością.
Roześmiałem się na widok jej skruszonej miny.
– Oczywiście, że zostałem – odrzekłem.
Jej serce łomotało, jakby zdezorientowane. Nie dała mu dużo czasu, by po przebudzeniu
przygotowało się do biegu. Pomasowałem ją po ramionach, mając nadzieję, że uspokoję jego
rytm.
Położyła głowę na moim ramieniu.
– Myślałam, że to wszystko mi się tylko śniło – szepnęła.
– Nie masz tak bogatej wyobraźni – zażartowałem. Sam nie pamiętałem, jak to jest śnić, ale z
tego, co słyszałem w umysłach innych ludzi, wynikało, że sny nie odznaczają się wielką
spójnością ani szczegółowością.
Nagle Bella zerwała się na nogi. Cofnąłem ręce.
– Charlie! – wykrztusiła.
– Wyjechał godzinę temu. Mogę też poświadczyć, że wpierw podłączył ci na powrót
akumulator. Muszę przyznać, że się rozczarowałem. Czy naprawdę powstrzymałaby cię drobna
awaria samochodu?
Niezdecydowana kołysała się na stopach, wodząc wzrokiem między moją twarzą a drzwiami.
Minęło kilka sekund, podczas których chyba próbowała podjąć jakąś decyzję.
 – Zazwyczaj nie jesteś rano taka skołowana – powiedziałem, choć przecież nie mogłem tego
wiedzieć. Widywałem ją dopiero, gdy miała mnóstwo czasu, żeby się dobudzić. Żywiłem jednak
nadzieję, że tym razem zaprzeczy moim słowom, a potem wyjaśni, co ją gryzie. Wyciągnąłem
ręce, chcąc jej pokazać, że jeśli chce, wciąż jest mile widziana – niezwykle mile widziana – na
moich kolanach.
Ruszyła ku mnie, lecz nagle zmarszczyła brwi.
– Ludzkie potrzeby wzywają mnie do łazienki.
Oczywiście. Byłem pewny, że z czasem się tego nauczę.
– Idź, idź. Zaczekam – obiecałem. Prosiła, żebym został, więc zamierzałem pozostać na
miejscu dopóty, dopóki mi nie powie, żebym sobie poszedł.
Tym razem nie zabrało jej to dużo czasu. Słyszałem, jak stuka drzwiczkami szafek i trzaska
drzwiami. Tego dnia się spieszyła. Dobiegł mnie odgłos szczotki przedzierającej się przez jej
włosy i aż się wzdrygnąłem.
Już po chwili znowu była ze mną. Zarumieniły jej się policzki, oczy miała jasne i pełne
entuzjazmu. Jednakże tym razem podeszła do mnie z większą ostrożnością i przystanęła
niepewnie, gdy nasze kolana dzieliło od siebie kilka centymetrów. Chyba nie zdawała sobie
sprawy, że nerwowo wykręca sobie ręce.
Mogłem się jedynie domyślać, że znowu ogarnęło ją onieśmielenie, że po krótkiej rozłące
czuje takie samo skrępowanie jak ja, gdy rano wróciłem do jej pokoju. Lecz wszystkie te
skrupuły były przecież absolutnie niepotrzebne.
Delikatnie wziąłem ją w ramiona. Chętnie przytuliła się do mnie, przewieszając nogi przez
moje kolana.
– Witaj – zamruczałem.
Westchnęła z zadowoleniem. Jej palce przesuwały się po moim prawym ramieniu, powoli i
badawczo, a potem ruszyły w przeciwną stronę, podczas gdy ja leniwie kołysałem się w przód i
w tył, poruszając się w rytm jej oddechu.
Błądziła opuszkami po moim ramieniu, a po chwili zatrzymała się na kołnierzyku. Odchyliła się
do tyłu i zaniepokojona spojrzała mi w twarz.
– Wychodziłeś gdzieś?
Uśmiechnąłem się.
– Nie mogłem przecież wyjść w tym samym ubraniu, w którym tu przyszedłem. Co by sąsiedzi
powiedzieli?
Niezadowolenie Belli tylko się spotęgowało. Nie chciałem jej opowiadać o sprawach, które
musiałem załatwić, więc powiedziałem coś, żeby odwrócić jej uwagę.
– Spałaś mocno, nic nie przegapiłem. Rozmowna byłaś wcześniej.
Jęknęła, tak jak przewidziałem.
– O nie! Co znowu wygadywałam? – spytała.
 Trudno mi było utrzymać żartobliwy ton. Gdy odpowiadałem jej zgodnie z prawdą, czułem,
jakby moje wnętrzności przetapiały się w ciekłą radość.
– Powiedziałaś, że mnie kochasz.
Spuściła oczy i schowała twarz w moim ramieniu.
– To już wiesz – szepnęła. Ciepło jej oddechu przeniknęło przez bawełniany materiał mojej
koszuli.
– Ale zupełnie inaczej jest to usłyszeć – mruknąłem w jej włosy.
– Kocham cię.
Te słowa nie straciły mocy przyprawiania mnie o dreszcz emocji. Przeciwnie, stały się jeszcze
bardziej obezwładniające. Wiele dla mnie znaczyło, że postanowiła wypowiedzieć je na głos,
wiedząc, że słucham.
Pragnąłem nawet mocniejszych słów, słów mogących trafnie opisać to, kim dla mnie teraz
była. Nie zostało we mnie nic, co nie było bez reszty związane z nią. Przypomniałem sobie naszą
pierwszą rozmowę, przypomniałem sobie, jak wtedy pomyślałem, że tak naprawdę nie mam
życia. Już się tak nie czułem.
– Jesteś całym moim życiem – szepnąłem.
Choć niebo wciąż zasnuwały gęste chmury, a słońce było zakopane gdzieś głęboko wśród
nich, pokój Belli jakimś cudem wypełnił się złotym światłem. Powietrze stało się czystsze,
bardziej przejrzyste niż zwykle. Kołysaliśmy się powoli. Obejmowałem ją, rozkoszując się
doskonałym pięknem tej chwili.
Pomyślałem – co często mi się zdarzało w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin – że
gdybym miał na zawsze pozostać w tej pozycji, cieszyłby mnie i zachwycał każdy element
wszechświata. Sądząc po tym, jak się do mnie przytuliła, Bella czuła to samo.
Ach, tylko że miałem pewne obowiązki. Musiałem trzymać swoją niesforną radość w ryzach i
skupić się na kwestiach praktycznych.
Na sekundę przytuliłem ją jeszcze mocniej, a potem zmusiłem swoje ramiona, by poluźniły
uścisk.
– Czas na śniadanie? – zaproponowałem.
Zawahała się. Być może podobnie jak ja nie chciała, by rozdzieliła nas jakakolwiek przestrzeń.
Potem odsunęła się ode mnie i przechyliła tak, żebym widział jej twarz.
Oczy miała wytrzeszczone z przerażenia. Rozchyliła usta i złapała się za szyję, by zasłonić
gardło.
Jej wyraźna rozpacz tak mnie wystraszyła, że nie potrafiłem pojąć, co się dzieje. Moje zmysły
wirowały bezładnie wokół nas niczym macki, wypatrując zagrażającego nam niebezpieczeństwa.
A potem, zanim postanowiłem wyskoczyć przez okno z Bellą w ramionach i uciec w
bezpieczne miejsce, jej twarz rozluźniła się i wykwitł na niej chytry uśmieszek. Wreszcie
zrozumiałem związek między moimi słowami a jej reakcją – pojąłem jej cały dowcip.
Zachichotała.
 – Żartuję! A twierdziłeś, że raczej kiepska ze mnie aktorka!
Minęło pół sekundy, zanim odzyskałem panowanie nad sobą. Poczucie ulgi mnie osłabiło, lecz
poza tym szok wywołał zdenerwowanie.
– To nie było zabawne.
– To było bardzo zabawne – upierała się – i dobrze o tym wiesz.
Nie mogłem się powstrzymać i uśmiechnąłem się do niej. Uznałem, że nawet jeśli dowcipy o
wampirach miały na stałe wejść do naszego repertuaru, jakoś to zniosę. Dla niej.
– Mam to sformułować inaczej? Proszę bardzo. Czas, żebyś zjadła śniadanie.
Uśmiechnęła się beztrosko.
– Okej.
Choć byłem skłonny pogodzić się z przyszłością wypełnioną kiepskimi żartami, nie byłem do
końca gotów puścić jej tego płazem.
Poruszałem się niezwykle ostrożnie, ale nie powoli. Miałem nadzieję, że zszokuję ją równie
mocno jak ona mnie – choć na pewno nie mogłem jej aż tak przestraszyć – gdy zarzuciłem ją
sobie na plecy i wypadłem z pokoju.
– Ej! – zaprotestowała, podskakując na moim ramieniu, więc na schodach nieznacznie
zwolniłem.
– O rany – wydyszała, gdy zdjąłem ją i delikatnie posadziłem na krześle w kuchni.
Spojrzała na mnie i obdarzyła uśmiechem. Najwyraźniej w ogóle nie była przerażona.
– Co jest na śniadanie?
Zmarszczyłem brwi. Nie miałem czasu, żeby ogarnąć temat odżywiania się ludzi. Wiedziałem
jednak przynajmniej, jak to powinno mniej więcej wyglądać, więc chyba mogłem
improwizować.
– Nie jestem pewny... – Zawahałem się. – A na co masz ochotę? – Miałem nadzieję, że na coś
prostego.
Bella, rozbawiona moją nieporadnością, wstała i się przeciągnęła.
– Nie przejmuj się – uspokoiła mnie. – Potrafię o siebie zadbać. – Uniosła jedną brew i dodała
z figlarnym uśmiechem: – Ale pozwalam ci patrzeć, jak ja poluję.
Bella w swoim żywiole wydała mi się olśniewająca i urzekająca. Nigdy dotąd nie widziałem, by
poruszała się z taką pewnością i swobodą. Wydawało się jasne, że mogłaby znaleźć wszystkie
potrzebne rzeczy, nawet gdyby miała opaskę na oczach. Najpierw miseczka, a potem – wspięła
się na palce – pudełko podrabianych cheeriosów stojące na najwyższej półce. Odwróciła się, by
otworzyć lodówkę i jednocześnie wyjęła łyżkę z szuflady, którą potem zamknęła biodrem.
Dopiero gdy postawiła wszystko na stole, spytała z wahaniem w głosie:
– Może coś ci podać?
Przewróciłem oczami.
– Jedz, Bella.
 Nabrała łyżkę brei, na pierwszy rzut oka niezdatnej do jedzenia, i zaczęła pospiesznie
przeżuwać, zerkając na mnie. Przełknęła i spytała:
– Mamy jakieś plany na dzisiaj?
– Hmm... – Zamierzałem ją do tego przygotować, ale okłamałbym ją, gdybym powiedział, że
nie mam żadnego pomysłu. – Co powiesz na spotkanie z moją rodziną?
Zbladła. No cóż, jeśli jej odpowiedź brzmiała „nie”, to trudno. Zastanawiałem się, czy Alice
mogła się pomylić.
– Boisz się? – Moje pytanie zabrzmiało prawie tak, jakbym chciał usłyszeć odpowiedź
twierdzącą. Chyba od początku czekałem na coś, co okaże się ponad jej siły.
Odpowiedź można już było wyczytać z jej oczu, lecz i tak powiedziała to na głos.
– Tak.
Zaskoczyło mnie drżenie w jej głosie. Nigdy nie przyznawała się do strachu. A przynajmniej
nigdy się nie przyznawała, że boi się mnie.
– Nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię skrzywdził – zapewniłem ją z nieprzekonującym
uśmiechem. Nie próbowałem na nią naciskać. Istniało milion innych rzeczy, które mogliśmy
razem robić tego dnia i które nie wywołałyby w niej poczucia zagrożenia życia. Chciałem jednak,
żeby wiedziała, że zawsze będę ją chronił przed niebezpieczeństwem, bez względu na to, czy
stwarzałby je meteor, czy potwór.
Pokręciła głową.
– Nie ich się boję – wyjaśniła – tylko tego, że nie przypadnę im do gustu. Będą chyba, hmm,
zaskoczeni, jeśli przyprowadzisz – zmarszczyła brwi – kogoś takiego jak ja. Czy oni wiedzą, że ja
wiem?
Nagle poczułem pulsowanie niespodziewanej złości. Być może dlatego, że miała rację,
przynajmniej w wypadku Rosalie. Wydało mi się okropne, że Bella mówi o sobie w ten sposób,
jakby to z nią było coś nie tak, a nie odwrotnie.
– Wiedzą o wszystkim – powiedziałem, a w moim głosie wyraźnie zabrzmiał gniew.
Próbowałem się uśmiechnąć, ale czułem, że wcale nie wpłynęło to łagodząco na mój ton. –
Wczoraj nawet zakładali się o to, czy mi się uda, chociaż nie mam pojęcia, jak ktokolwiek z nich
mógł obstawiać inaczej niż Alice. – Uświadomiłem sobie, że mogę ją w ten sposób do nich
uprzedzić, ale wydawało mi się, że powinna wiedzieć. Starałem się powściągnąć irytację. – Tak
czy siak, w rodzinie nie mamy przed sobą tajemnic. Trudno, aby było inaczej, skoro ja czytam w
myślach, a Alice przewiduje przyszłość.
Uśmiechnęła się słabo.
– Tak, a Jasper owija cię sobie wokół palca tak, że nawet nie wiesz, kiedy zacząłeś się
zwierzać.
– Pamiętasz.
– Od czasu do czasu coś mi zostaje w głowie. – Zmarszczyła brwi, jakby próbowała się skupić,
a potem kiwnęła głową. Prawie jakby przyjmowała zaproszenie.
 – Więc Alice miała wizję, z której wynikało, że jednak złożę wam dzisiaj wizytę?
Bella mówiła rzeczowym tonem, jakbyśmy rozmawiali o przyziemnych sprawach. Ja jednak
byłem zaskoczony, ponieważ zabrzmiało to całkiem jak zgoda na spotkanie z moją rodziną.
Jakby wizja Alice oznaczała, że nie ma innego wyjścia.
Całkowite podporządkowanie się Belli słowom Alice dotknęło mnie do żywego. Przerażała
mnie myśl, że już teraz mogę rujnować Belli życie.
– Coś w tym rodzaju – przyznałem i odwróciłem twarz, jakbym chciał wyjrzeć przez okno na
podwórze za domem. Nie chciałem, żeby zauważyła, jak mnie to zasmuciło. Czułem jednak na
sobie jej spojrzenie i wątpiłem, by udało mi się cokolwiek przed nią ukryć.
Zmuszając się do poprawienia atmosfery, spojrzałem na Bellę i uśmiechnąłem się
najnaturalniej, jak umiałem.
– Dobre to chociaż? – spytałem, wskazując gestem płatki zbożowe. – Nie wygląda
zachęcająco.
– Cóż, nie jest to rozdrażniony grizzly... – Zamilkła, ujrzawszy moją reakcję, a potem skupiła
się na śniadaniu.
Połykając w pośpiechu i patrząc przed siebie, też intensywnie o czymś myślała, lecz wątpiłem,
by w tym momencie nasze myśli były zsynchronizowane.
Znowu wyjrzałem przez okno, pozwalając jej jeść w spokoju. Spojrzałem na małe podwórze i
przypomniałem sobie słoneczny dzień, gdy ją tam obserwowałem, spowitą w ciemność chmur.
Zbyt łatwo było ponownie pogrążyć się w tej rozpaczy, zakwestionować wszystkie moje dobre
intencje i ujrzeć w nich jedynie egoizm.
Odwróciłem się do niej poruszony i zobaczyłem, że obserwuje mnie oczami, w których nie
czai się już strach. Ufała mi, jak zawsze.
Postanowiłem pokazać, że zasługuję na jej zaufanie. Wiedziałem, że sprostam zadaniu. Gdy
patrzyła na mnie w ten sposób, nie było dla mnie rzeczy niemożliwych.
No cóż, zatem Alice miała rację w kwestii tego małego, prostego proroctwa. Nic dziwnego.
Zastanawiałem się, w jakim stopniu zgoda Belli wynika jedynie z chęci zrobienia mi
przyjemności. Chyba w dużym. Bardzo pragnąłem czegoś jeszcze, ściśle z tym związanego, lecz
obawiałem się, że Bella znowu zgodzi się tylko ze względu na mnie. Mogłem jednak
przynajmniej podzielić się z nią swoją opinią i zobaczyć, jak zareaguje.
– Sądzę, że ty też powinnaś przedstawić mnie swojemu ojcu – wypaliłem, jak gdyby nigdy nic.
Zdziwiła się.
– Już cię zna.
– Chodzi mi o to, że powinnaś uświadomić go, że jestem twoim chłopakiem.
Zmrużyła oczy.
– Dlaczego?
– Tak się chyba robi, nieprawdaż? – Mówiłem zwyczajnym tonem, ale jej opór zbił mnie z
tropu.
 – Nie mam pojęcia – przyznała. Później mówiła już ciszej, z mniejszym przekonaniem. –
Można by się bez tego obejść. Nie oczekuję... To znaczy, nie musisz dla mnie udawać.
Czy uważała to za przykry obowiązek, który zamierzałem spełnić wyłącznie ze względu na nią?
– Niczego nie udaję – zapewniłem.
Wbiła wzrok w miseczkę i niemrawo zamieszała resztkę płatków.
Chyba lepiej byłoby po prostu usłyszeć odmowę.
– Zamierzasz powiedzieć Charliemu, że jestem twoim chłopakiem, czy nie?
– A jesteś? – spytała cicho, nie podnosząc głowy.
Nie takiej reakcji się obawiałem. Najwyraźniej opacznie coś zrozumiałem. Czy uważała, że
Charlie nie powinien się o mnie dowiedzieć, ponieważ nie jestem człowiekiem? A może chodziło
o coś innego?
– Cóż, w moim wypadku to określenie jest nieco naciągane.
– Odniosłam wrażenie, że jesteś kimś więcej – szepnęła, wciąż ze spuszczoną głową, jakby
mówiła do stołu.
Jej mina znowu przypomniała mi tamtą trudną rozmowę w stołówce, przekonanie Belli, że
nasze uczucia nie są sobie równe, że moje są słabsze. Nie rozumiałem, jak moja chęć spotkania z
jej ojcem doprowadziła ją do takich wniosków. Chyba że... Czyżby chodziło o brak stałości w
słowie „chłopak”? Było to bardzo ludzkie, ulotne określenie stopnia zażyłości. Rzeczywiście, nie
obejmowało nawet najmniejszej cząstki tego, czym chciałem dla niej być, ale przecież Charlie by
je zrozumiał.
– Myślę, że możemy zataić przed twoim ojcem krwawe szczegóły – odrzekłem cicho.
Wyciągnąłem rękę i uniosłem palcem brodę Belli, żeby widzieć jej oczy. – Ale powinien poznać
przyczynę, dlaczego tak często się tu kręcę. Jeszcze komendant Swan nałoży na mnie sądowy
zakaz zbliżania się do swojej córki.
– A będziesz tu przychodził? – spytała zaniepokojona, ignorując mój żarcik. – Będziesz przy
mnie?
– Jak długo tylko będziesz tego chciała. – Zamierzałem przy niej być, dopóki nie każe mi
odejść.
Wpatrywała się we mnie tak intensywnie, że wyglądało to prawie, jakby była zła.
– Zawsze będę chciała. I nigdy nie przestanę.
Znowu usłyszałem pewność w słowach Alice: Czy kiedykolwiek odmówiłeś Belli?
Usłyszałem pytania Rosalie: Co zrobisz, kiedy Bella cię poprosi, żebyś ją przemienił? A jeśli
zacznie cię błagać?
W jednej sprawie Rosalie miała jednak rację. Gdy Bella mówiła „zawsze”, dla niej znaczyło to
coś innego niż dla mnie. Dla niej było to tyle co bardzo długo. Tak długo, że na razie nie widziała
jeszcze końca. Jak ktoś, kto żył zaledwie siedemnaście lat, mógł pojąć, co znaczy lat pięćdziesiąt,
a tym bardziej cała wieczność? Bella nie była nieśmiertelna, była człowiekiem. W ciągu zaledwie
kilku lat stworzy się na nowo wiele razy. Poszerzy horyzonty i zmienią się jej priorytety. Nie
będzie wtedy pragnęła tego co teraz.
Podszedłem do niej powoli, wiedząc, że kończy mi się czas. Przesunąłem palcami po jej
twarzy.
Spojrzała na mnie, próbując zrozumieć.
– Czy to cię... smuci? – spytała.
Nie wiedziałem, jak jej odpowiedzieć. Tylko patrzyłem na jej twarz, czując się tak, jakbym
widział ledwie dostrzegalne zmiany zachodzące w niej z każdym kolejnym uderzeniem jej serca.
Nawet na chwilę nie odwróciła wzroku. Zastanawiałem się, co widzi w mojej twarzy. Czy w
ogóle pomyślała o tym, że moja twarz nigdy się nie zmieni.
Westchnąłem. Nie było czasu do stracenia.
Spojrzałem na jej prawie pustą miseczkę.
– Skończyłaś już?
Wstała.
– Tak.
– No to biegnij się ubrać. Poczekam tu na ciebie.
Bez słowa zrobiła to, o co prosiłem.
Potrzebowałem tej chwili samotności. Dlaczego pogrążyłem się bez reszty w ponurych
myślach? Musiałem nad sobą zapanować. Musiałem chwycić każdą chwilę szczęścia, którą tylko
mogłem, tym bardziej że liczyła się każda sekunda. Wiedziałem, że mam wielki talent do psucia
nawet najlepszych momentów swoimi przeklętymi wątpliwościami i niekończącym się
roztrząsaniem wszystkiego. Jakie to byłoby marnotrawstwo, gdybym mając tylko kilka takich
wspaniałych lat, poświęcił ich część na babranie się w negatywnych emocjach.
Słyszałem, jak na górze Bella szamocze się ze swoją garderobą. Nie robiła aż tyle hałasu co
dwa dni temu w nocy, gdy szykowała się do naszej wyprawy na łąkę, ale niewiele brakowało.
Miałem nadzieję, że nie przejmowała się za bardzo tym, jak wypadnie przed moją rodziną. Alice
i Esme już teraz kochały ją bezwarunkowo. Pozostali w ogóle nie zauważyliby, w co jest ubrana
– widzieliby tylko śmiertelniczkę na tyle odważną, by wejść do domu pełnego wampirów. Nawet
Jasper byłby pod wrażeniem.
Zanim zeszła na dół, zdołałem wziąć się w garść. Skupiłem się na czekającym mnie dniu. Na
kolejnych dwunastu godzinach u boku Belli. Chyba to wystarczyło, żebym znowu zaczął się
uśmiechać.
– Jest dobrze. Nic zbytnio uwodzicielskiego – zawołała, zbiegając po schodach. Brała po dwa
stopnie naraz. O mało mnie nie staranowała, ale w porę ją złapałem. Spojrzała na mnie z
szerokim uśmiechem i wszystkie moje wątpliwości się rozwiały.
Tak jak przewidziałem, włożyła tę niebieską bluzkę, którą miała na sobie w Port Angeles.
Chyba moją ulubioną. Wyglądała bardzo ładnie. I spodobało mi się, jak związała włosy. Teraz już
nie mogła się za nimi schować.
 Pod wpływem impulsu objąłem ją i przytuliłem. Wciągnąłem jej zapach i od razu się
uśmiechnąłem.
– Mylisz się – zażartowałem. – Wyglądasz bardzo uwodzicielsko. Tak kusząco... Nie, to nie
fair.
Spróbowała się odsunąć i poluzowałem uścisk. Odchyliła głowę, by spojrzeć mi w twarz.
– Jak bardzo kusząco? – spytała ostrożnie. – Mogę się przebrać.
Poprzedniej nocy spytała, czy podoba mi się jako kobieta. Chociaż dla mnie to pytanie
wydawało się wręcz niedorzeczne, ona z jakiegoś powodu wciąż nie przyjmowała do
wiadomości swojej atrakcyjności.
– Nie bądź niemądra. – Roześmiałem się, a potem pocałowałem ją w czoło, pozwalając, by
dotyk jej skóry pod moimi ustami przeszył mnie niczym prąd. – Czy mam wyjaśnić, jak bardzo
jesteś kusząca?
Powoli przesunąłem palcami po jej kręgosłupie, odkrywając zagłębienie u dołu pleców, a
potem zatrzymałem je na krągłości jej biodra. Chciałem się z nią podroczyć, lecz sam też szybko
dałem się porwać tej chwili. Musnąłem ustami jej skroń i usłyszałem, jak mój oddech
przyspiesza, zrównując rytm z jej sercem. Jej palce zadrżały na mojej piersi.
Musiałem tylko pochylić głowę, by jej usta, tak miękkie i ciepłe, znalazły się zaledwie o włos
od moich. Ostrożnie, uważając na moc alchemii, dotknąłem ustami jej ust.
Całe moje ciało znowu zalały światło i elektryczność, ale czekałem na jej reakcję, gotów się
odsunąć, jeśli sytuacja wymknie się spod kontroli. Tym razem była ostrożniejsza, prawie w ogóle
się nie ruszała. Nawet jej drżenie ustało.
Z największą ostrożnością, na jaką zdołałem się zdobyć w obliczu tego, co czułem, mocniej
przycisnąłem usta do jej ust, rozkoszując się ich miękką ustępliwością. Nie panowałem nad sobą
tak dobrze, jak powinienem. Rozchyliłem wargi, chcąc poczuć jej oddech w swoich ustach.
W tej chwili nogi jakby się pod nią ugięły i zaczęła wyślizgiwać mi się z rąk, osuwając się na
podłogę.
Natychmiast ją złapałem i przytrzymałem. Lewą ręką uniosłem jej głowę. Kołysała się
bezwładnie na szyi. Dostrzegłem zamknięte oczy i pobielałe usta.
– Bello! – zawołałem przerażony.
Gwałtownie chwyciła powietrze i zatrzepotała powiekami. Uświadomiłem sobie, że od
jakiegoś czasu nie słyszałem, jak oddycha. Dłużej, niż to wydawało mi się normalne.
Jeszcze raz łapczywie zaczerpnęła powietrza, usiłując dosięgnąć stopami podłogi.
– Zemdlałam... – Westchnęła z wciąż przymkniętymi oczami. – Przez ciebie.
Naprawdę przestała oddychać, żeby mnie pocałować. Prawdopodobnie była to chybiona
próba ułatwienia mi zadania.
– I co ja mam z tobą począć? – Prawie warknąłem. – Kiedy pocałowałem cię wczoraj, rzuciłaś
się na mnie, a dziś straciłaś przytomność!
 Zachichotała, krztusząc się własnym śmiechem, ponieważ jej płuca wciąż próbowały pozyskać
niezbędny tlen. Nadal ją podtrzymywałem.
– A niby jestem we wszystkim dobry – mruknąłem.
– W tym cały problem. Jesteś za dobry. – Wzięła głęboki oddech. – O wiele za dobry.
– Mdli cię? – Przynajmniej nie zzieleniała na twarzy. Obserwowałem, jak jej usta nabierają
lekko różowego odcienia.
– Nie – odpowiedziała silniejszym głosem. – To było coś zupełnie innego. Nie wiem, co się
stało... Wydaje mi się, że zapomniałam o oddychaniu.
Zauważyłem.
– Lepiej będzie, jeśli zostaniesz jednak w domu – powiedziałem zawiedziony.
Jeszcze raz nabrała powietrza, a potem wyprężyła się w moich ramionach. Zamrugała szybko
pięć razy i uniosła głowę, robiąc najbardziej upartą ze swoich min.
– Nic mi nie jest. – Musiałem przyznać, że jej głos odzyskał siłę. A jej twarz kolory. – Twoja
rodzina i tak pomyśli, że jestem stuknięta, więc co za różnica?
Przyjrzałem się jej uważnie. Oddychała już równo. Jej serce biło mocniej niż przed chwilą.
Wyglądało na to, że bez trudu trzyma się na nogach. Rumieńce na jej policzkach z każdą chwilą
stawały się intensywniejsze, a niebieski kolor bluzki podkreślał ich barwę.
– Mam wielką słabość do tego koloru twojej skóry – wyznałem jej. To sprawiło, że
zarumieniła się jeszcze bardziej.
– Słuchaj, próbuję nie myśleć o tym, co mnie czeka, więc może moglibyśmy już jechać?
Jej głos też odzyskał normalne brzmienie.
– Zamartwiasz się nie dlatego, że jedziemy do domu pełnego wampirów, tylko dlatego, że
mogą cię nie zaakceptować, tak?
Zareagowała na to uśmiechem.
– Zgadza się.
Pokręciłem głową.
– Jesteś niesamowita.
Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Wzięła mnie za rękę i pociągnęła w stronę drzwi.
Uznałem, że lepiej będzie udawać, że z góry wiadomo, kto usiądzie za kierownicą.
Pozwoliłem, by Bella zaprowadziła mnie do swojej furgonetki, a tam zręcznym ruchem
otworzyłem przed nią drzwi po stronie pasażera. Nie protestowała, nawet nie spojrzała na mnie
ze złością. Czułem, że to obiecujący znak.
Gdy prowadziłem, siedziała czujna i patrzyła przez okno na przemykające za szybą domy.
Widziałem, że się denerwuje, lecz poza tym domyślałem się, że rośnie w niej ciekawość. Gdy
stawało się jasne, że nie zatrzymamy się przy danym domostwie, traciła nim zainteresowanie i
skupiała się na następnym. Zastanawiałem się, jak sobie wyobraża mój dom.
Gdy wyjechaliśmy z miasta, poczułem, że jej niepokój wzrasta. Kilka razy spojrzała w moją
stronę, jakby chciała o coś spytać, lecz napotykając mój wzrok, szybko odwracała się z
powrotem, kołysząc kucykiem. Zaczęła rytmicznie postukiwać czubkiem buta w podłogę, mimo
że nie włączyłem radia.
Kiedy skręciłem na podjazd, usiadła prosto, a jej kolano zaczęło podskakiwać razem z
czubkiem buta. Tak mocno przycisnęła palce do ramy okna, że pobielały jej opuszki.
Podjazd wił się w nieskończoność, a ona coraz bardziej marszczyła brwi. I rzeczywiście
wyglądało to tak, jakbyśmy zmierzali do miejsca równie odległego i niezamieszkanego jak łąka.
Między jej brwiami pojawiła się zmarszczka oznaczająca napięcie.
Wyciągnąłem rękę, pogłaskałem ją po ramieniu, a ona uśmiechnęła się z trudem, po czym
znowu odwróciła się w stronę okna.
Wreszcie wynurzyliśmy się z lasu i podjechaliśmy pod główne wejście. Na ziemi wciąż
rozciągały się cienie wielkich cedrów.
Dziwnie było patrzeć na znajomy dom, próbując sobie wyobrazić, jak wygląda w jej oczach.
Esme miała wyśmienity gust, więc wiedziałem, że dom jest obiektywnie piękny. Może jednak
Bella ujrzała konstrukcję uwięzioną w czasie, należącą do innej epoki, choć jednocześnie
niezaprzeczalnie nową i solidną? Jakbyśmy cofnęli się w czasie, żeby ją znaleźć, a nie jakby
zestarzała się przed nami?
– No, no – szepnęła.
Zgasiłem silnik i cisza, która zapadła, zwiększyła wrażenie, że znaleźliśmy się na innym etapie
historii.
– Podoba ci się? – spytałem.
Spojrzała na mnie kątem oka, a potem znowu popatrzyła na dom.
– Hmm... Ma pewien specyficzny urok.
Roześmiałem się i żartobliwie pociągnąłem ją za kucyk, a potem wyślizgnąłem się z
samochodu. Niespełna sekundę później otwierałem dla niej drzwi.
– Gotowa?
– Ani trochę. – Prychnęła śmiechem, z trudem łapiąc oddech. – Ale chodźmy.
Przygładziła włosy, sprawdzając, czy się nie poplątały.
– Wyglądasz ślicznie – zapewniłem ją, po czym wziąłem ją za rękę.
Miała wilgotną dłoń, nie tak ciepłą jak zwykle. Pogłaskałem kciukiem grzbiet jej dłoni,
próbując powiedzieć Belli bez słów, że jest całkowicie bezpieczna i wszystko będzie dobrze.
Idąc po schodach na werandę, zwolniła kroku. Trzęsła jej się ręka.
Wahanie tylko przedłużyłoby jej niepewność. Otworzyłem drzwi, doskonale wiedząc, co czeka
po drugiej stronie.
Rodzice znajdowali się dokładnie tam, gdzie mój umysł zlokalizował ich myśli, i tam, gdzie
widziałem ich w wizji Alice. Stali kilka kroków od drzwi, chcąc zostawić Belli trochę przestrzeni.
Esme była równie zdenerwowana jak Bella, co w jej wypadku oznaczało poruszenie, zaś u mojej
matki – zupełny bezruch. Carlisle uspokajająco oparł dłoń u dołu jej pleców. Przywykł do
interakcji z ludźmi, lecz Esme czuła się onieśmielona. Rzadko wypuszczała się z domu sama, by
obracać się w świecie śmiertelników. Była prawdziwą domatorką i w razie potrzeby chętnie
pozwalała, by reszta z nas przyprowadzała świat do niej.
Bella wodziła wzrokiem dokoła. Stała nieco za mną, jakby traktowała moje ciało jak tarczę.
Chcąc nie chcąc, w swoim domu poczułem się odprężony, choć wiedziałem, że ona czuje się
wręcz odwrotnie. Ścisnąłem jej rękę.
Carlisle uśmiechnął się życzliwie do Belli, a Esme szybko poszła za jego przykładem.
– Carlisle, Esme, oto Bella. – Zastanawiałem się, czy Bella dosłyszała nutę dumy w moim
głosie, gdy ją przedstawiałem.
Carlisle podszedł, specjalnie robiąc to powoli. Nieśmiało wyciągnął rękę.
– Serdecznie witamy, Bello.
Być może dlatego, że już znała Carlisle’a, Bella trochę się uspokoiła. Nabierając pewności
siebie, zrobiła krok w jego stronę – nie wyplatając jednak palców spomiędzy moich – i uścisnęła
wyciągniętą dłoń, nawet nie wzdrygając się z powodu jej zimna. Na pewno już do tego
przywykła.
– Miło znowu pana widzieć, panie doktorze – powiedziała i zabrzmiało to szczerze.
Jaka odważna dziewczyna, pomyślała Esme. Och, jest urocza.
– Proszę, mów mi Carlisle.
Bella się rozpromieniła.
– Carlisle – powtórzyła.
Esme dołączyła do Carlisle’a, poruszając się w ten sam powolny, ostrożny sposób. Jedną rękę
położyła na ramieniu Carlisle’a, a drugą wyciągnęła do Belli. Ta uścisnęła ją bez wahania, znów
uśmiechając się serdecznie.
– Miło cię poznać, Bello – powiedziała Esme. Jej uśmiech emanował czułością.
– Dziękuję – odrzekła Bella. – Ja również się cieszę.
Choć wszystkie te słowa były dość konwencjonalne, obie wypowiedziały je z taką szczerością,
że ta wymiana zdań miała głębsze znaczenie.
Edwardzie, ona jest wspaniała! Dziękuję, że ją do nas przyprowadziłeś!
Mogłem się tylko uśmiechnąć w odpowiedzi na entuzjazm Esme.
– Gdzie są Alice i Jasper? – spytałem, co było rodzajem sygnału dla tej pary. Słyszałem, że są
na szczycie schodów, a Alice czeka na najlepszy moment.
Najbardziej zastanawiało mnie to, czego tak wyczekuje.
– Hej, Edward przyszedł! – zawołała, pędząc do nas. Potem zbiegła – naprawdę zbiegła, nie
po ludzku – po schodach i zatrzymała się gwałtownie zaledwie kilka centymetrów od Belli.
Carlisle, Esme i ja zamarliśmy zaskoczeni, lecz Bella ani drgnęła, nawet gdy Alice pocałowała ją
w policzek.
Rzuciłem Alice ostrzegawcze spojrzenie, ale ona nie zwracała na mnie uwagi. Żyła w połowie
drogi między tą chwilą a tysiącem przyszłych chwil, uradowana, że wreszcie może rozpocząć się
jej przyjaźń z Bellą. To było urocze, ale nie potrafiłem się tym cieszyć. W ponad połowie jej
przyszłych wspomnień występowała biała, pozbawiona życia Bella, nieskazitelna i zimna.
Alice nie zdawała sobie sprawy z mojej reakcji, ponieważ skupiła się na Belli.
– Rzeczywiście ładnie pachniesz – powiedziała. – Nigdy wcześniej nie zwróciłam na to uwagi.
Bella się zarumieniła i wszyscy troje odwrócili wzrok.
Starałem się znaleźć jakiś sposób, żeby rozładować napięcie, lecz nagle, jak za sprawą czarów,
całe to napięcie zniknęło. Poczułem się zupełnie swobodnie i wiedziałem, że Bella też się
odstresowała.
Jasper zszedł po schodach za Alice. Nie biegł, lecz nie poruszał się tak ostrożnie jak Carlisle i
Esme. Nie musiał robić przedstawienia. Jego zachowanie wydawało się naturalne i
odpowiednie.
Prawdę mówiąc, trochę przesadzał z tą naturalnością.
Posłałem mu sarkastyczne spojrzenie, a on odpowiedział mi uśmiechem, po czym zatrzymał
się obok słupka poręczy schodów, zachowując dość dziwną odległość, która oczywiście nie
wydawałaby się dziwna, gdyby on tego nie akcentował.
– Cześć, Bella.
– Cześć, Jasper. – Uśmiechnęła się bez trudu, po czym spojrzała na Esme i Carlisle’a. – Miło
was wszystkich poznać. Macie piękny dom.
– Dziękujemy – odpowiedziała Esme. – Cieszymy się bardzo, że przyszłaś.
Jest doskonała.
Bella znowu spojrzała na schody, jakby na coś czekała. Wiedziałem jednak, że tego ranka nie
pozna nikogo więcej.
Esme też zrozumiała to spojrzenie.
Przykro mi. Nie była gotowa. Emmett próbuje ją uspokoić.
Czy powinienem usprawiedliwić Rosalie? Zanim zdążyłem zdecydować, co powiedzieć,
Carlisle skupił na sobie moją uwagę.
Edwardzie.
Spojrzałem na niego odruchowo. Jego naglący ton kontrastował ze swobodną atmosferą,
którą stworzył Jasper.
Alice widziała jakichś gości. Obcych. Przemieszczają się w takim tempie, że znajdą nas jutro w
nocy. Pomyślałem, że natychmiast powinieneś się o tym dowiedzieć.
Kiwnąłem głową i zacisnąłem usta. Co za fatalna pora. Cóż, przypuszczałem, że dobrą stroną
tego wszystkiego była możliwość spokojnego wyjaśnienia Belli, dlaczego ją porywam.
Zrozumiałaby. W przeciwieństwie do Charliego. Musiałbym opracować najbezpieczniejszy,
najmniej rewolucyjny plan. Albo raczej musielibyśmy opracować go razem. Na pewno miałaby
w tej sprawie coś do powiedzenia.
Spojrzałem na Alice w nadziei na jakieś wyjaśnienie wizualne, lecz ona myślała o pogodzie.
 – Grasz? – spytała Esme, a gdy spojrzałem w jej stronę, zobaczyłem, że Bella przygląda się
mojemu fortepianowi.
Bella pokręciła głową.
– Nie, ale jest piękny. To twój?
Esme się roześmiała.
– Nie. Edward nie wspominał, że jest umuzykalniony?
Bella spojrzała na mnie w przedziwny sposób, jakby ta wiadomość ją rozdrażniła.
Zastanawiałem się dlaczego. Czyżby miała nieujawnione dotąd uprzedzenia do pianistów?
– Jakoś nie – odpowiedziała na pytanie Esme. – Ale pewnie powinnam była się domyślić.
O co jej chodzi, Edwardzie?, zastanawiała się Esme, jakbym mógł to wiedzieć. Na szczęście
zrobiła tak zdezorientowaną minę, że Bella poczuła się w obowiązku wyjaśnić.
– Chyba nie ma takiej rzeczy, w której Edward nie byłby dobry, prawda?
Carlisle ukrył rozbawienie, lecz Jasper roześmiał się głośno. Alice przysłuchiwała się rozmowie
mającej nastąpić za dwadzieścia sekund; to, co mówiliśmy teraz, to były dla niej stare dzieje.
Esme rzuciła mi swoje najlepsze spojrzenie wyrażające matczyną dezaprobatę.
– Mam nadzieję, że się zbytnio nie popisywałeś. To niegrzeczne.
– Tylko odrobinę – przyznałem, również się śmiejąc.
Wydaje się taki szczęśliwy, pomyślała Esme. Nigdy go takim nie widziałam. Jak dobrze, że
wreszcie ją znalazł.
– Edward jest raczej zbyt skromny. – Nie zgodziła się Bella. Jej spojrzenie znowu pobiegło w
stronę fortepianu.
– No to zagraj dla niej – zachęciła mnie Esme.
Rzuciłem matce spojrzenie osoby zdradzonej.
– Przed chwilą powiedziałaś, że popisywanie się jest niegrzeczne.
Esme też próbowała powstrzymać się od śmiechu.
– Od każdej reguły są wyjątki.
Jeśli jeszcze nie jest zakochana po uszy, to fortepian powinien załatwić sprawę.
Patrzyłem na nią ze śmiertelną powagą.
– Z chęcią posłucham, jak grasz – odezwała się Bella.
– No to załatwione. – Esme położyła dłoń na moim ramieniu i popchnęła mnie lekko w stronę
fortepianu.
Dobrze, skoro właśnie tego chcieli. Cały czas trzymałem Bellę za rękę, więc musiała pójść
razem ze mną. W końcu przyklasnęła temu pomysłowi.
Nigdy dotąd nie miałem tremy – zawsze słuchali mnie tylko członkowie rodziny albo bliscy
przyjaciele, a oprócz Esme mało kto w ogóle zauważał, że gram. Było to dla mnie zatem nowe
uczucie. Może gdyby Esme nie wspomniała o popisywaniu się, nie wydawałoby się to takie
wymuszone.
 Usiadłem z boku ławki, pociągając Bellę na miejsce obok. Uśmiechnęła się wyczekująco.
Spojrzałem na nią i zmarszczyłem brwi, mając nadzieję, że wie, iż robię to wyłącznie na jej
prośbę.
Wybrałem piosenkę Esme – była wesoła, zwycięska, pasowała do atmosfery tego dnia.
Zacząłem grać i kątem oka śledziłem reakcję Belli. Nie musiałem patrzeć na nuty, ale nie
chciałem, by czuła się obserwowana.
Już po kilku pierwszych taktach otworzyła usta.
Jasper znowu się roześmiał i tym razem dołączyła do niego Alice. Bella zesztywniała, lecz się
nie odwróciła. Zmrużyła oczy, nie odrywając spojrzenia od moich palców, i wodziła za nimi
wzrokiem, gdy poruszały się na klawiszach.
Usłyszałem, jak Alice przemyka w stronę schodów i w tej samej chwili Carlisle pomyślał:
Na razie chyba ma nas dosyć. Nie chcemy jej przytłaczać.
Esme była zawiedziona, lecz poszła za Alice na górę. Wszyscy zamierzali udawać, że to
zwyczajny dzień, że obecność śmiertelniczki w naszym domu nie jest niczym niezwykłym. Jedno
po drugim wracali do zadań, które wykonywaliby, gdybym nie przyprowadził do domu
człowieka.
Bella wciąż była całkowicie skupiona na ruchu moich dłoni, lecz odniosłem wrażenie, że nie
jest tak... podekscytowana jak wcześniej. Marszczyła brwi. Nie rozumiałem, co znaczy ta mina.
Próbowałem ją rozweselić, odwracając się, by spojrzeć jej w oczy i puścić do niej oko.
Zazwyczaj się wtedy uśmiechała.
– Podoba ci się? – spytałem.
Przechyliła głowę i po chwili chyba zaświtała jej jakaś myśl. Wytrzeszczyła oczy.
– Sam to skomponowałeś? – spytała dziwnie oskarżycielskim tonem.
Potaknąłem.
– To ulubiony utwór Esme – dodałem jakby przepraszająco, choć nie byłem pewny, za co
próbuję przeprosić.
Bella wpatrywała się we mnie i wydawała się dziwnie zasmucona. Zamknęła oczy i lekko
pokręciła głową.
– Coś nie tak? – spytałem.
Otworzyła oczy i w końcu się uśmiechnęła, lecz nie był to radosny uśmiech.
– Czuję się... nikim – wyznała.
Na chwilę odebrało mi mowę. Przypuszczałem, że wszystkiemu winne są wcześniejsze słowa
Esme o popisywaniu się. Najwyraźniej się pomyliła, sądząc, że moja muzyka zdoła zjednać mi te
wszystkie cząstki serca Belli, które wciąż się wahały.
Jak miałem jej wytłumaczyć, że te umiejętności, wszystko, co przychodziło mi z tak
niedorzeczną łatwością z powodu tego, kim byłem, nie miało najmniejszego znaczenia? Nie
czyniło ze mnie nikogo wyjątkowego ani lepszego? Jak miałem jej pokazać, że wszystko, czym
kiedykolwiek byłem, to za mało, bym stał się jej godzien? Że to ona była tym wzniosłym celem,
do którego tak długo dążyłem?
Zdołałem wymyślić tylko jeden sposób. Zrobiłem proste przejście i zacząłem grać inną
piosenkę. Bella wpatrywała się w moją twarz, czekając na wyjaśnienie. Zwlekałem, rozwijając
linię melodyczną i mając nadzieję, że ją rozpozna.
– Napisałem ją specjalnie dla ciebie – szepnąłem.
Czy czuła, że ta muzyka pochodzi z samego rdzenia mojej istoty? I że ten rdzeń, razem ze
wszystkim, czym byłem, skupiał się wyłącznie na niej?
Przez chwilę pozwalałem, by przestrzenie, których nigdy nie były w stanie do końca zapełnić
moje słowa, wypełniały się dźwiękami muzyki. Grałem, a melodia oddalała się od początkowej
tonacji molowej i podążała ku weselszemu rozwiązaniu.
Pomyślałem, że powinienem rozwiać wcześniejsze obawy Belli.
– Zauważyłaś? Polubili cię. Zwłaszcza Esme. – Zapewne sama to zauważyła.
Odwróciła się i spojrzała przez ramię.
– Gdzie się wszyscy podziali?
– Ulotnili się dyskretnie, żeby zapewnić nam nieco prywatności. Subtelnie z ich strony,
prawda?
– To miło, że mnie polubili. – Jęknęła. – Jednak Rosalie i Emmett...
Niecierpliwie pokręciłem głową.
– Rosalie się nie przejmuj. Jeszcze zmieni zdanie.
Zacisnęła usta. Nie była przekonana.
– A Emmett?
– Emmett uważa, że postradałem zmysły, to prawda. – Roześmiałem się. – Ale do ciebie nic
nie ma. W tej chwili próbuje przemówić Rosalie do rozumu.
Posmutniała.
– Co ja takiego zrobiłam?
Wziąłem oddech, powoli wypuszczając powietrze. Chciałem zyskać na czasie. Zamierzałem
powiedzieć tylko tyle, ile było konieczne, a do tego zrobić to w jak najmniej obciążający sposób.
– Nic nie zrobiłaś, Bello. Z całej naszej rodziny to właśnie Rosalie nie może pogodzić się z tym,
kim jesteśmy. Trudno jej zaakceptować, że ktoś z zewnątrz zna nasz sekret. No i czuje się trochę
zazdrosna.
– Co takiego? – Wyglądała, jakby nie była pewna, czy mówię poważnie.
Wzruszyłem ramionami.
– Jesteś człowiekiem. Ona też by tak chciała.
– Och! – Ta rewelacja na chwilę odebrała jej mowę. Potem jednak Bella znowu zmarszczyła
brwi. – Jest jeszcze Jasper. On też raczej nie...
 Wrażenie, że wszystko dzieje się zupełnie naturalnie i z łatwością, osłabło, gdy tylko Jasper
przestał się na nas koncentrować. Domyśliłem się, że Bella wspomina sam początek wizyty, i
teraz wyobraża sobie jej przebieg bez szczególnego wpływu Jaspera, który trzymał się od
wszystkich w pewnej odległości.
– To akurat moja wina – przyznałem. – Jak ci mówiłem, dołączył do nas jako ostatni.
Poradziłem mu, że lepiej będzie, jeśli zachowa dystans.
Powiedziałem to lekkim tonem, lecz po chwili Bella zadrżała.
– A co sądzą o całej tej sytuacji Esme i Carlisle? – spytała szybko, jakby chciała czym prędzej
zmienić temat.
– Cieszą się z mojego szczęścia. Poniekąd Esme zaakceptowałaby cię nawet, gdyby okazało
się, że masz trzecie oko i błonę między palcami. Martwiła się o mnie od wielu lat. Bała się, że
coś jest ze mną nie tak, że zbyt wcześnie zostałem przemieniony. Odetchnęła z ulgą. Za każdym
razem, gdy cię dotykam, niemal zachłystuje się z ekscytacji.
Bella zacisnęła usta.
– Alice też wydaje się pełna entuzjazmu.
Starałem się zachować spokój, lecz moja odpowiedź zabrzmiała trochę lodowato.
– Alice postrzega świat po swojemu.
Bella wydawała się spięta przez większość tej rozmowy, lecz nagle się uśmiechnęła.
– Ale nic więcej mi na ten temat nie powiesz, prawda?
Oczywiście zauważyła, że dziwnie reaguję na każdą wzmiankę o Alice, nie robiłem tego zbyt
subtelnie. Przynajmniej teraz się uśmiechała, zadowolona, że mnie na tym przyłapała. Jednak
nie miała pojęcia, dlaczego Alice działa mi na nerwy. Chyba na razie Bella zadowoliła się
zasygnalizowaniem swojej wiedzy o tym, że coś przed nią ukrywam. Nie odpowiedziałem, ale
chyba nie oczekiwała odpowiedzi.
– A skoro już o tym pomyślałam, co takiego przekazał ci wcześniej Carlisle? – spytała.
Zmarszczyłem brwi.
– Zauważyłaś? – No cóż, wiedziałem, że muszę jej o tym powiedzieć.
– Oczywiście.
Pomyślałem o tym, jak zadrżała, kiedy wyjaśniłem jej zachowanie Jaspera... Czułem się
okropnie, że znowu muszę ją niepokoić, ale wiedziałem, że powinna się bać.
– Przekazał mi pewne informacje – przyznałem. – Nie był pewny, czy chciałbym, żebyś się o
tym dowiedziała.
Usiadła prosto, zamieniając się w słuch.
– A chciałbyś?
– Powinienem. W ciągu następnych paru dni – może nawet tygodni – mogę zachowywać się
trochę... dziwnie. Nie chcę, żebyś pomyślała, iż jestem urodzonym tyranem.
Mój trywializujący ton bynajmniej jej nie uspokoił.
– Co się stało? – spytała.
 – Nic takiego. Alice zobaczyła, że wkrótce będziemy mieli gości. Wiedzą, że tu mieszkamy, i są
nas ciekawi.
Powtórzyła moje słowo szeptem.
– Gości?
– Tak... takich jak my, ale nie do końca. Mają inne zwyczaje łowieckie. Pewnie nawet nie
pojawią się w mieście, ale do ich wyjazdu z pewnością ani na minutę nie spuszczę cię z oka.
Zadrżała mocno, a wraz z nią ławka, na której siedzieliśmy.
– Nareszcie jakieś normalne zachowanie! – mruknąłem. Pomyślałem o wszystkich związanych
ze mną okropnych rzeczach, które przyjmowała bez mrugnięcia okiem. Najwyraźniej przerażały
ją tylko inne wampiry. – Zaczynałem się już zastanawiać, gdzie się podział twój instynkt
samozachowawczy.
Zignorowała te słowa i znowu zaczęła obserwować moje dłonie poruszające się na
klawiszach. Po kilku sekundach wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze. Czyżby tak
łatwo przełknęła kolejny koszmar?
Wszystko na to wskazywało. Zaczęła rozglądać się na boki i przypatrywać całemu domowi.
Próbowałem sobie zwizualizować, co dzieje się teraz w jej głowie.
– Nie tego się spodziewałaś, prawda? – domyśliłem się.
Nadal obserwowała wnętrza.
– Nie.
Zastanawiałem się, co zaskoczyło ją najbardziej: jasne kolory, otwarta przestrzeń, ściana z
okien? Wszystko zostało bardzo starannie zaprojektowane – przez Esme – by nie przypominało
fortecy ani domu wariatów.
Potrafiłem sobie wyobrazić, czego spodziewałby się normalny człowiek.
– Żadnych trumien, żadnych stosów czaszek w kątach. Chyba nie uświadczysz tu nawet
pajęczyny. Musiało cię spotkać wielkie rozczarowanie.
Nie zareagowała na mój żart.
– Nie spodziewałam się, że będzie tak jasno i tak... przestronnie.
– To jedyne miejsce, w którym nie musimy się ukrywać.
Gdy byłem skupiony na Belli, utwór, który grałem, zawrócił ku swoim korzeniom. Nagle
znalazłem się w samym środku najbardziej ponurego momentu – tego, w którym nie dało się
uniknąć oczywistej prawdy: Bella była doskonała sama w sobie, mój świat mógł ją co najwyżej
zniszczyć.
Było już za późno, żeby uratować tę melodię. Pozwoliłem, by skończyła się tak jak wcześniej –
złamanym sercem.
Czasem bardzo łatwo było wierzyć, że ja i Bella do siebie pasujemy. W chwili, w której emocje
brały górę i wszystko przychodziło tak naturalnie... Wtedy dawałem temu wiarę. Jednak ilekroć
patrzyłem na to racjonalnie, nie pozwalając, by uczucia zagłuszyły rozsądek, było jasne, że mogę
ją jedynie skrzywdzić.
 – Dziękuję – szepnęła.
Miała oczy pełne łez. Dostrzegłem, że ukradkiem wyciera je palcami z dolnych powiek.
Drugi raz widziałem, jak Bella płacze. Za pierwszym razem sam dałem jej powód do łez. Nie
zrobiłem tego umyślnie, lecz mimo wszystko ją skrzywdziłem: dając do zrozumienia, że nie
możemy być razem, sprawiłem jej ból.
Teraz płakała, ponieważ poruszyła ją muzyka, którą dla niej stworzyłem. To były łzy szczęścia.
Zastanawiałem się, jak dużo zrozumiała z tego języka bez słów.
Jedna łza wciąż pobłyskiwała w kąciku jej lewego oka. Maleńka, przejrzysta cząstka Belli,
efemeryczny diament. Powodowany jakimś dziwnym instynktem, wyciągnąłem rękę i
pochwyciłem tę łzę opuszkiem palca. Okrągła kropelka na mojej skórze migotała, gdy
poruszałem dłonią. Szybko przysunąłem palec do języka, by poczuć smak jej łzy, wchłonąć tę
maleńką cząstkę Belli.
Carlisle poświęcił wiele lat na zgłębianie naszej nieśmiertelnej anatomii. Było to trudne
zadanie, bazujące przede wszystkim na przypuszczeniach i obserwacji. Nie miał do dyspozycji
wampirzych zwłok, które mógłby poddawać badaniom.
Doszedł do wniosku, że funkcjonowanie naszych organizmów umożliwiają mikroskopijne
pory. Choć możemy połknąć dowolną substancję, nasze ciała przyjmują jedynie krew. Ta krew
jest wchłaniana do naszych mięśni i dostarcza paliwa. Gdy zasoby paliwa zostają uszczuplone,
nasze pragnienie się wzmaga, by skłonić nas do ich uzupełnienia. Wyglądało na to, że nic oprócz
krwi w nas nie krąży.
Połknąłem łzę Belli. Możliwe, że nigdy nie opuści mojego ciała. Gdy Bella ode mnie odejdzie,
gdy miną wszystkie samotne lata, być może wciąż będę w sobie nosił tę cząstkę jej.
Przyglądała mi się z zaciekawieniem, lecz nie znajdowałem żadnego rozsądnego wyjaśnienia,
które mógłbym jej przedstawić. Zamiast tego wróciłem do czegoś, co zainteresowało ją
wcześniej.
– Chcesz zobaczyć resztę domu? – zaproponowałem.
– I nie będzie żadnych trumien? – upewniła się.
Roześmiałem się i wstałem, podnosząc ją z ławki przy fortepianie.
– Żadnych trumien.
Poprowadziłem ją na piętro. Większość parteru już widziała, wszystko oprócz nieużywanej
kuchni i jadalni było widoczne już po wejściu do środka. Gdy szliśmy po schodach, była wyraźnie
zaintrygowana. Wszystkiemu się przyglądała – poręczy, jasnej drewnianej podłodze, boazerii
angielskiej w korytarzu na górze. Jakby przygotowywała się do egzaminu. Mówiłem jej, kto
mieszka w kolejnych mijanych przez nas pokojach, a ona po każdej takiej informacji kiwała
głową, gotowa do udziału w quizie.
Już miałem skręcić za róg i ruszyć po schodach na następne piętro, lecz Bella nagle się
zatrzymała. Odwróciłem głowę, by zobaczyć, co ją tak zdezorientowało. Aha.
– Bez obaw, możesz parsknąć śmiechem – powiedziałem. – Wiem, że to ironia.
 Nie roześmiała się. Wyciągnęła rękę, jakby chciała dotknąć grubego dębowego krzyża, który
tam wisiał, ciemny i surowy na tle jaśniejszego drewna, lecz opuszki jej palców zatrzymały się w
pewnej odległości od niego.
– Jest chyba bardzo stary – mruknęła.
Wzruszyłem ramionami.
– Lata trzydzieste siedemnastego wieku, tak mniej więcej.
Spojrzała na mnie, przechylając głowę.
– Czemu to tu trzymacie?
– To pamiątka rodzinna. Należał do ojca Carlisle’a.
– Zbierał antyki? – zapytała, lecz takim tonem, jakby już wiedziała, że nie zgadła.
– Nie – odpowiedziałem. – Sam go wyrzeźbił. Był wikarym. Ten krzyż wisiał na ścianie nad
pulpitem, zza którego głosił kazania.
Bella w skupieniu przyglądała się krzyżowi. Tak długo stała nieruchomo, że znowu zacząłem
się niepokoić.
– Wszystko w porządku? – zapytałem cicho.
– Ile lat ma Carlisle? – Chciała wiedzieć.
Westchnąłem, starając się stłumić dobrze mi znaną panikę. Czy to będzie ta historia, która
okaże się ponad jej siły? Odpowiadając, obserwowałem każde najmniejsze drgnienie mięśni w
jej twarzy.
– Niedawno obchodził trzysta sześćdziesiąte drugie urodziny. – Albo coś koło tego. Carlisle
wybrał ten dzień ze względu na Esme, lecz nie mógł mieć pewności. – Urodził się w Londynie w
latach czterdziestych siedemnastego wieku, a przynajmniej tak przypuszcza, ponieważ ludzie w
owych czasach nie zaprzątali sobie zbytnio głowy datami urodzin. W każdym razie było to tuż
przed rządami Cromwella. Był jedynym synem anglikańskiego pastora, jego matka zmarła przy
porodzie, a ojciec był człowiekiem wielce nietolerancyjnym. Gdy do władzy doszli protestanci, z
entuzjazmem włączył się do prześladowania katolików oraz wyznawców innych religii. Wierzył
także głęboko w realną obecność szatana na ziemi. Przewodził polowaniom na czarownice,
wilkołaki... i wampiry.
Przez większość czasu dobrze przyjmowała te rewelacje, prawie jakby rozpatrywała to
wszystko w oderwaniu od faktów. Gdy jednak wspomniałem o wampirach, jej ramiona
zesztywniały i na chwilę wstrzymała oddech.
– Spalili na stosie wielu niewinnych ludzi, bo rzecz jasna ci, których z taką pasją szukał, nie
dawali się tak łatwo złapać.
Carlisle’a nadal to prześladowało – niewinne istoty zamordowane przez jego ojca. A jeszcze
bardziej te morderstwa, w których sam uczestniczył wbrew swojej woli. Cieszyłem się, że jego
wspomnienia były niewyraźne i coraz bardziej blakły.
Znałem historię człowieczych lat Carlisle’a prawie tak dobrze jak własną. Gdy opowiadałem o
jego niefortunnym odkryciu starej londyńskiej grupy wampirów, zastanawiałem się, czy w jej
uszach zabrzmi to choć trochę prawdopodobnie. Ta historia w żaden sposób jej nie dotyczyła.
Rozegrała się w kraju, którego Bella nigdy nie widziała, i w tak odległych czasach, że brakowało
jej kontekstu, w którym mogłaby ją umieścić.
Słuchała jednak jak urzeczona, gdy opowiadałem o ataku, wskutek którego Carlisle został
zainfekowany, a jego towarzysze zginęli. Starannie pomijałem te szczegóły, o których wolałem,
żeby nie rozmyślała. Gdy wampir, powodowany pragnieniem, odwrócił się i zaatakował
ścigających go ludzi, drasnął Carlisle’a tylko dwa razy zębami pokrytymi jadem: raz w
wyciągniętą dłoń i raz w biceps. Podczas bijatyki wampir usiłował szybko podporządkować sobie
czterech mężczyzn, zanim dopadnie go reszta tłumu. Po fakcie Carlisle teoretyzował, że wampir
miał nadzieję osuszyć ich wszystkich, lecz zamiast bardziej obfitego posiłku wybrał przetrwanie:
złapał tych, których mógł unieść, po czym uciekł. Rzecz jasna, nie chodziło mu o to, by przetrwać
atak tłumu. Tych pięćdziesięciu prymitywnie uzbrojonych mężczyzn zagrażało mu nie bardziej
niż dziecięcy kalejdoskop z tektury. Niespełna tysiąc mil od niego byli jednak Volturi. Wtedy ich
prawa obowiązywały już od tysiąca lat i powszechnie akceptowano ustanowioną przez nich
zasadę, że każdy nieśmiertelny zachowuje dyskrecję dla dobra całej reszty. Volterra nie
przyjęłaby dobrze historii o wampirze widzianym w Londynie przez pięćdziesięciu świadków,
mających na potwierdzenie swoich słów dowód w postaci osuszonych zwłok.
Rany Carlisle’a były niefortunnie umiejscowione. Ta na dłoni znajdowała się daleko od
najważniejszych naczyń krwionośnych, a ta na ramieniu nie stykała się ani z tętnicą ramienną,
ani z żyłą odłokciową. Oznaczało to o wiele powolniejsze rozprzestrzenianie się jadu i dłuższy
okres przejściowy. Ponieważ przemiana ze śmiertelnika w wampira była najboleśniejszym
doświadczeniem, jakie przeżyło każde z nas, jego wydłużona wersja nie wydawała się niczym
przyjemnym, delikatnie mówiąc.
Ja również zaznałem bólu tej wydłużonej wersji. Carlisle... nie był do końca pewny swojej
decyzji o przemienieniu mnie w swojego pierwszego towarzysza. Spędził mnóstwo czasu z
innymi, bardziej doświadczonymi wampirami – w tym także z Volturi – i wiedział, że ugryzienie
w lepszym miejscu gwarantuje szybszą przemianę. Nigdy jednak nie spotkał takiego wampira
jak on sam. Wszyscy pozostali mieli obsesję na punkcie krwi i władzy. W przeciwieństwie do
niego nikt nie pragnął milszego, bardziej rodzinnego życia. Zastanawiał się, czy za tę różnicę nie
odpowiadają przypadkiem ta powolna przemiana i słabe miejsca zainfekowania. Gdy zatem
tworzył swojego pierwszego syna, postanowił zadać mu takie same rany, jakie zadano jemu.
Zawsze go to potem gnębiło, zwłaszcza gdy już odkrył, że metoda przemiany tak naprawdę nie
ma żadnego wpływu na osobowość i pragnienia nowego nieśmiertelnego.
Po znalezieniu Esme nie miał czasu na eksperymenty. Była znacznie bliższa śmierci niż ja.
Chcąc ją uratować, musiał jej przekazać jak najwięcej jadu jak najbliżej serca. Działał o wiele
pośpieszniej niż w moim przypadku – a mimo to Esme była najłagodniejsza z nas wszystkich.
Carlisle zaś był z nas najsilniejszy. Opowiedziałem Belli wszystko, co mogłem, o jego
niezwykle zdyscyplinowanej przemianie. Przyłapałem się na tym, że redaguję te szczegóły,
których być może nie powinienem był zmieniać, lecz nie chciałem się rozwodzić nad
potwornymi katuszami, jakie przeżywał Carlisle. Zważywszy na wyraźne zainteresowanie Belli
tym procesem, być może powinienem był opisać ten ból, aby zniechęcić ją do dalszych pytań.
– A potem było już po wszystkim i zrozumiał, w co się zmienił.
Opowiadając tę doskonale mi znaną historię, cały czas obserwowałem jej reakcje. Przez
większość czasu na jej twarzy malowała się ta sama mina. Chyba miała wyrażać uważne
zainteresowanie, zupełnie pozbawione niepotrzebnych gwałtownych emocji. Była jednak zbyt
spięta, by jej fortel się udał. Nie wątpiłem w jej ciekawość, lecz chciałem wiedzieć, co naprawdę
myśli, a nie jakie wrażenie chce na mnie wywrzeć.
– Jak się czujesz? – spytałem.
– Dobrze – odpowiedziała machinalnie. Jej maska lekko się jednak zsunęła. Mimo to jedyne,
co potrafiłem wyczytać z jej twarzy, to pragnienie dowiedzenia się jeszcze więcej. Zatem ta
historia nie wystarczyła, by ją przestraszyć.
– Spodziewam się, że masz do mnie parę pytań.
Uśmiechnęła się, zupełnie opanowana i z pozoru nieustraszona.
– Kilka się znajdzie.
Też się do niej uśmiechnąłem.
– No to chodź – powiedziałem. – Coś ci pokażę.
 20 CARLISLE

Ruszyliśmy korytarzem do gabinetu Carlisle’a. Zatrzymałem się przed drzwiami, czekając, aż

zaprosi nas do środka.
– Wejdźcie, proszę – powiedział.
Wprowadziłem Bellę i obserwowałem, jak z ożywieniem rozgląda się po nowym
pomieszczeniu. Było w nim ciemniej niż w reszcie budynku; mahoniowe drewno przypominało
Carlisle’owi jego pierwszy dom. Bella wodziła wzrokiem po długich rzędach książek. Znałem ją
wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że nagromadzenie tylu tytułów w jednym pomieszczeniu
było spełnieniem jej marzeń.
Carlisle zaznaczył stronę książki, którą czytał, a potem wstał, by nas powitać.
– Czym mogę wam służyć? – spytał.
Oczywiście słyszał całą rozmowę, którą prowadziliśmy w korytarzu, i wiedział, że przyszliśmy
po kolejny odcinek jego historii. Nie przeszkadzało mu, że opowiedziałem ją Belli. I nie wydawał
się zaskoczony tym, że byłem gotów wyjawić Belli wszystko.
– Chciałem przybliżyć Belli naszą historię. Tak właściwie to twoją historię.
– Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy – dodała szybko Bella.
– Nie, skąd – zapewnił ją Carlisle. – Od czego chcielibyście zacząć?
– Od obrazu Waggonera – powiedziałem.
Położyłem rękę na ramieniu Belli i odwróciłem ją delikatnie ku ścianie za naszymi plecami.
Usłyszałem, jak jej serce reaguje na mój dotyk, a potem dobiegł mnie prawie bezgłośny śmiech
Carlisle’a wywołany tą reakcją.
Interesujące, pomyślał.
Patrzyłem, jak Bella coraz szerzej otwiera oczy, patrząc na ścianę z obrazami w gabinecie
Carlisle’a. Domyślałem się, że taki widok mógł zdezorientować kogoś, kto widział tę ścianę
pierwszy raz. Wisiały na niej siedemdziesiąt trzy dzieła przeróżnej wielkości, wykonane z
zastosowaniem rozmaitych technik i kolorów, ściśnięte niczym olbrzymie puzzle złożone z
samych prostokątnych elementów. Nie wiedziała, na czym zatrzymać wzrok.
Wziąłem ją za rękę i podprowadziłem na początek galerii. Carlisle poszedł za nami. Tak jak w
książkach cała historia zaczynała się przy lewej krawędzi. Obraz nie był efektowny, przypominał
raczej monochromatyczną mapę. W zasadzie był fragmentem mapy namalowanej ręcznie przez
kartografa amatora – jednej z bardzo nielicznych oryginalnych map, które przetrwały wieki.
Bella zmarszczyła brwi.
 – Londyn w połowie siedemnastego wieku – wyjaśniłem.
– Londyn z czasów mojej młodości – dodał stojący kilka kroków za nami Carlisle. Bella
drgnęła, zaskoczona jego bliskością. Oczywiście nie słyszała, jak się zbliża. Ścisnąłem jej dłoń,
próbując ją uspokoić. Ten dom na pewno wydawał jej się dziwnym miejscem, lecz nic jej w nim
nie groziło.
– Chcesz sam jej wszystko powiedzieć? – spytałem go, a Bella odwróciła się, by wysłuchać, co
ma do powiedzenia.
Przykro mi, ale nie mogę.
Uśmiechnął się do Belli i wyjaśnił:
– Z chęcią bym się wami zajął, ale zrobiło się już późno, muszę się zbierać. Rano dzwonili ze
szpitala – doktor Snow się rozchorował. Ale – spojrzał na mnie – znasz te historie równie dobrze
jak ja.
Zanim wyszedł, uśmiechnął się serdecznie do Belli. Gdy zniknął, odwróciła się, by znów
przyjrzeć się małemu obrazowi.
– Co było dalej? – spytała po chwili. – Kiedy już zrozumiał, co się z nim stało?
Odruchowo spojrzałem na większy obraz, kolumnę dalej i jeden rząd niżej. Ponury,
opustoszały pejzaż, gruba warstwa przytłaczających chmur na niebie, kolory zdające się
sugerować, że słońce nigdy nie wróci. Carlisle zobaczył ten obraz przez okno niewielkiego zamku
w Szkocji. Tak doskonale przypominał mu jego życie w najmroczniejszych momentach, że
zapragnął go zatrzymać, choć te dawne wspomnienia sprawiały mu ból. Dla niego oddany na
płótnie wizerunek tego zniszczonego krajobrazu oznaczał, że ktoś inny cierpiał kiedyś podobnie
jak on.
– Kiedy Carlisle zorientował się, czym się stał, rozpaczał... a potem się buntował. Próbował ze
sobą skończyć, ale to nie jest takie proste.
– Jak? – wykrztusiła.
– Rzucał się z wielkich wysokości, próbował się utopić w oceanie... lecz od przemiany
upłynęło za mało czasu, więc był zbyt silny. To niesamowite, że miał dość samokontroli, by
powstrzymać się przed... polowaniem. – Zerknąłem na nią badawczo, lecz wciąż wpatrywała się
w obraz. – Na samym początku pragnienie przesłania dosłownie wszystko. Jednak Carlisle czuł
do siebie tak wielkie obrzydzenie, że wolał umrzeć z głodu, niż zniżyć się do mordu.
– Czy możecie zagłodzić się na śmierć? – szepnęła.
– Nie. Istnieje bardzo niewiele sposobów, w jakie można nas zabić.
Otworzyła usta, by zadać nasuwające się pytanie, lecz szybko dodałem, by odwrócić jej
uwagę:
– Robił się coraz bardziej głodny, a w rezultacie coraz słabszy. Zdawał sobie sprawę, że
słabnie też siła jego woli, dlatego trzymał się jak najdalej od siedzib ludzkich. Długie miesiące
wędrował nocami w poszukiwaniu odludnych miejsc, nienawidząc samego siebie... – Opisałem
noc, w której odkrył inny sposób życia, inny sposób odżywiania – kompromis w postaci
zwierzęcej krwi. Opowiedziałem, jak ponownie zwrócił się ku racjonalizmowi, a potem przeniósł
się na kontynent.
– Przepłynął kanał La Manche? – przerwała mi z niedowierzaniem.
– Nie on jeden tego dokonał, Bello – zauważyłem.
– No tak. Po prostu w tym kontekście zabrzmiało to jakoś tak zabawnie. Mów dalej.
– Pływanie przychodzi nam bez trudu...
– Wszystko przychodzi wam bez trudu – zauważyła z pretensją w głosie.
Uśmiechnąłem się do niej, czekając, aż się uspokoi.
Zmarszczyła brwi.
– Przepraszam. Więcej nie będę przerywać, obiecuję.
Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej, wiedząc, jak zareaguje na dalszą część.
– Bo, technicznie rzecz biorąc, nie musimy oddychać.
– Nie...
Roześmiałem się i przyłożyłem palec do jej ust.
– Obiecałaś! Chcesz w końcu usłyszeć tę historię czy nie?
Poruszyła ustami, na których wciąż spoczywał mój palec.
– Nie możesz wyskakiwać co chwila z czymś takim i spodziewać się, że będę siedzieć jak mysz
pod miotłą.
Zsunąłem dłoń w stronę jej szyi.
– Nie musicie oddychać?
Wzruszyłem ramionami.
– Nie jest to niezbędne. To po prostu kwestia przyzwyczajenia.
– I jak długo tak możecie wytrzymać?
– Przypuszczam, że nieskończenie długo... Nie wiem, nie próbowałem. – Najdłużej
wytrzymałem kilka dni, cały czas pod wodą. – Czuję się trochę nieswojo, bo nie działa wtedy
zmysł powonienia.
– Trochę nieswojo – powtórzyła słabym głosem, niewiele donośniejszym od szeptu.
Zmarszczyła brwi i zmrużyła oczy, jej ramiona zesztywniały. Ta wymiana zdań, choć jeszcze
przed chwilą wydawała mi się zabawna, nagle przestała taka być.
Tak bardzo się różniliśmy. Choć kiedyś należeliśmy do tego samego gatunku, teraz łączyło nas
ze sobą tylko kilka powierzchownych cech. W końcu będzie musiała poczuć ciężar tych różnic,
dzielący nas dystans. Odsunąłem dłoń od jej skóry i opuściłem rękę. Dotyk mojej lodowatej ręki
mógł tylko urealnić tę przepaść.
Wpatrywałem się w zaniepokojoną twarz Belli, chcąc się przekonać, czy ta prawda okaże się
właśnie tą jedną ponad jej siły. Po kilku długich sekundach napięcie z jej twarzy zniknęło.
Odmalował się na niej niepokój innego rodzaju, gdy jej spojrzenie skupiło się na mnie.
Bez wahania wyciągnęła rękę, by przycisnąć palce do mojego policzka.
 – O co chodzi?
Znowu się o mnie martwiła. Więc najwyraźniej wbrew temu, czego się obawiałem, to
wszystko nie było ponad jej siły.
– Wciąż czekam, kiedy to nastąpi.
Wydawała się zdezorientowana.
– Co takiego?
Zrobiłem krótką pauzę.
– Jestem pewny, że w którymś momencie powiem coś takiego lub będziesz świadkiem
czegoś, co zupełnie wytrąci cię z równowagi i uciekniesz ode mnie z krzykiem. – Próbowałem się
do niej uśmiechnąć, ale marnie mi szło. – Nie będę wtedy próbował cię zatrzymać. Nawet
chciałbym, żeby do tego doszło, bo zależy mi na twoim bezpieczeństwie. Zależy, ale
jednocześnie pragnę być z tobą. Tych dwóch rzeczy nigdy nie da się pogodzić...
Wyprostowała się i uniosła głowę.
– Nie mam zamiaru uciekać – oświadczyła.
Musiałem się uśmiechnąć, widząc tę jej flagową odwagę.
– Zobaczymy.
– A wracając do opowieści – powiedziała, krzywiąc się lekko na moją niezbyt entuzjastyczną
reakcję. – Carlisle popłynął do Francji i...
Jeszcze przez chwilę śledziłem jej nastrój, a potem ponownie spojrzałem na galerię. Tym
razem pokazałem jej najbardziej wyrazisty ze wszystkich obrazów, najjaskrawszy i
najkrzykliwszy. Miał przedstawiać Sąd Ostateczny, lecz połowa kotłujących się na nim postaci
uczestniczyła w jakiegoś rodzaju orgii, a druga połowa w brutalnej, krwawej walce. Tylko
sędziowie, zawieszeni nad tym pandemonium na marmurowych balustradach, zachowywali
spokój.
Ten obraz był prezentem. Carlisle nigdy nie wybrałby dla siebie czegoś takiego. Gdy jednak
Volturi wcisnęli mu go na pamiątkę wspólnie spędzonego czasu, nie mógł przecież odmówić.
Miał pewien sentyment do tego krzykliwego dzieła – i do przedstawionych na nim
zaprzeszłych wampirzych władców – toteż trzymał go razem z innymi ulubionymi obrazami. W
końcu pod wieloma względami Volturi byli dla niego bardzo dobrzy. A Esme podobał się mały
portret Carlisle’a ukryty pośród tego galimatiasu postaci.
Gdy opowiadałem o kilku pierwszych latach Carlisle’a w Europie, Bella wpatrywała się w
obraz, próbując połączyć w sensowną całość wszystkie postacie i wirujące kolory. Poczułem, że
zaczynam mówić mniej beztroskim tonem. Myśląc o dążeniu Carlisle’a do stłumienia swojej
natury i jego chęci stania się dla ludzkości pożytecznym jej członkiem, a nie drapieżnym
pasożytem, na nowo doświadczałem podszytego trwogą podziwu.
Zawsze zazdrościłem Carlisle’owi doskonałej samokontroli, lecz jednocześnie uważałem, że
nie jestem w stanie jej osiągnąć. Teraz uświadomiłem sobie, że wybrałem drogę dla leniwych,
idąc po linii najmniejszego oporu: bardzo go podziwiałem, lecz nigdy nawet nie próbowałem mu
dorównać. Ten intensywny kurs powściągliwości, który fundowała mi Bella, mógłby być mniej
stresujący, gdybym w ostatnich siedmiu dekadach bardziej nad sobą pracował.
Bella z uwagą mi się przyglądała. Wskazałem jedną z widocznych przed nami scen, by
ponownie skupiła uwagę na opowieści.
– Kiedy studiował we Włoszech, spotkał podobnych sobie. Byli jednak o wiele lepiej
wykształceni i mieli zdecydowanie lepsze maniery od włóczęgów z londyńskich kanałów.
Skoncentrowała się na obrazku, który wskazałem, a potem nagle się roześmiała, lekko
zszokowana. W osobniku odzianym w przypominający togę kostium rozpoznała bowiem
Carlisle’a.
– To obraz Solimeny. Nowi znajomi Carlisle’a często byli dla niego inspiracją. Wielokrotnie
przedstawiał ich jako bogów. Aro, Marcus i Caius. – Wskazałem po kolei, wymawiając ich
imiona. – Nocni mecenasi sztuki.
Jej palec zatrzymał się niepewnie tuż obok płótna.
– Ciekawe, co się z nimi później stało.
– Nadal tam są. Nikt nie wie, ile to już tysiącleci. Carlisle towarzyszył im zaledwie przez
kilkadziesiąt lat, podziwiał ich obycie, wyrafinowanie. Niestety, uporczywie usiłowali go
wyleczyć z awersji do, jak to określali, „przyrodzonego źródła strawy”. Oni starali się przekonać
jego, on ich – bez skutku. W końcu Carlisle postanowił sprawdzić, jak żyje się w Nowym Świecie.
Czuł się bardzo samotny.
Nie zagłębiałem się za bardzo w późniejsze dekady, w których Carlisle zmagał się ze swoim
wyalienowaniem i w końcu zaczął opracowywać plan działania. Opowieść stawała się bardziej
osobista i jednocześnie bardziej monotonna. Bella częściowo już ją znała: Carlisle znalazł mnie
na łożu śmierci i podjął decyzję, która zmieniła mój los. Teraz ta decyzja wpłynęła także na los
Belli.
– I tak oto wróciliśmy do punktu wyjścia – podsumowałem.
– Już nigdy więcej się nie rozstawaliście? – spytała.
Bezbłędnie wytypowała pytanie, na które najmniej chciałem odpowiadać.
– Prawie nigdy – odrzekłem.
Położyłem dłoń na jej talii, by wyprowadzić ją z gabinetu Carlisle’a, pragnąc jednocześnie
poprowadzić ją jak najdalej od tego wątku. Wiedziałem jednak, że Bella tak tego nie zostawi.
Miałem rację.
– Prawie nigdy?
Westchnąłem, zwlekając z wyjaśnieniami. Uczciwość musiała jednak wziąć górę nad
wstydem.
– Przeszedłem typowy nastoletni bunt – wyznałem. – Jakieś dziesięć lat po moich
narodzinach... kolejnym stworzeniu – jakkolwiek to nazwać. Nie byłem przekonany do
abstynencji, złościłem się na Carlisle’a, że mnie ogranicza. Więc odszedłem, żeby żyć samotnie.
 – Naprawdę? – Powiedziała to innym tonem, niż się spodziewałem. Zamiast obrzydzenia
usłyszałem w nim pragnienie dowiedzenia się czegoś więcej. Nie pasowało to do jej reakcji na
łące, gdzie wydawała się taka zaskoczona tym, że popełniłem morderstwo, jakby w ogóle nie
dopuszczała takiej możliwości. Może już przywykła do tej myśli.
Ruszyliśmy po schodach na górę. Tym razem Bella, obojętna na otoczenie, skupiła się na
mnie.
– Nie czujesz odrazy? – spytałem.
Zastanawiała się tylko pół sekundy.
– Nie.
Jej odpowiedź mnie zasmuciła.
– Dlaczego? – Prawie podniosłem głos.
– Czy ja wiem... Wydaje mi się, że była to całkiem sensowna decyzja. – Jej wyjaśnienie
zakończyło się wyższą nutą i zabrzmiało jak pytanie.
Sensowna. Roześmiałem się. Zabrzmiało to zbyt szorstko.
Jednak zamiast przedstawić jej wszystkie powody, dla których nie było to ani sensowne, ani
wybaczalne, odruchowo zacząłem się bronić.
– Z początkiem nowego życia zyskałem dar czytania w myślach zarówno ludzi, jak i innych
istot. To dlatego dopiero po dziesięciu latach przeciwstawiłem się Carlisle’owi – potrafiłem
wyczytać jego absolutną szczerość, zrozumieć dokładnie, dlaczego wybrał taki styl życia.
Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek bym zbłądził, gdybym nie poznał Siobhan i innych jej
podobnych. Gdybym nie wiedział, że wszystkie inne istoty takie jak ja – nie natknęliśmy się
jeszcze na Tanyę i jej siostry – uważały styl życia Carlisle’a za niedorzeczny. Gdybym znał tylko
Carlisle’a i nigdy nie odkrył innego sposobu postępowania, chybabym przy nim pozostał.
Wstydziłem się, że uległem wpływowi innych, którzy nigdy nie dorównywali memu ojcu.
Zazdrościłem im jednak wolności. A poza tym myślałem, że będę mógł się wznieść nad moralną
otchłań, w którą wpadli. Ponieważ byłem wyjątkowy. Pokręciłem głową na wspomnienie tej
arogancji.
– Wystarczyło kilka lat, żebym wrócił, zupełnie nawrócony. Sądziłem, że uniknę... depresji...
która bierze się z wyrzutów sumienia. Ponieważ znałem myśli swoich potencjalnych ofiar,
pomijałem niewinne osoby i atakowałem wyłącznie zwyrodnialców. Uważałem, że jeśli mogę w
ciemnym zaułku zajść drogę niedoszłemu mordercy, który śledzi właśnie jakąś młodą
dziewczynę, skoro ratuję w ten sposób jej życie, nie jestem chyba taki zły.
Ocaliłem w ten sposób mnóstwo ludzi, a jednak rachunek nigdy nie wydawał się wyrównany.
Przez moje wspomnienia przewijało się tyle twarzy: winnych, których poddałem egzekucji, i
niewinnych, których ocaliłem.
Jedna z nich wyjątkowo mocno zapisała się w mojej pamięci. Była zarówno winna, jak i
niewinna.
Działo się to we wrześniu 1930 roku. To był bardzo zły rok. Wszędzie ludzie usiłowali
przetrwać mimo upadków banków, susz i burz piaskowych. Wysiedlani rolnicy i ich
rodziny masowo napływali do miast, gdzie z czasem zaczęło dla nich brakować miejsca.
Zastanawiałem się wtedy, czy wszechogarniająca rozpacz i strach w umysłach
otaczających mnie ludzi nie są źródłem nękającej mnie od jakiegoś czasu melancholii, lecz
chyba już wtedy wiedziałem, że jest ona skutkiem wyłącznie dokonywanych przeze mnie
wyborów.
Przejeżdżałem przez Milwaukee, jak również przez Chicago, Filadelfię, Detroit, Columbus,
Indianapolis, Minneapolis, Montreal, Toronto, miasto po mieście, a potem zawsze
wracałem, pierwszy raz w życiu będąc prawdziwym nomadem. Nigdy nie zapuszczałem
się dalej na południe – wiedziałem, że lepiej nie polować w pobliżu tego gniazda nowo
narodzonych koszmarnych armii – ani dalej na wschód, ponieważ unikałem także
Carlisle’a – tu kierował mną nie tyle instynkt samozachowawczy, ile raczej wstyd. W
żadnym miejscu nie przebywałem dłużej niż kilka dni, nigdy nie wchodziłem w interakcje
z ludźmi, na których nie polowałem. Po ponad czterech latach z łatwością znajdowałem
umysły, na których mi zależało. Wiedziałem, gdzie można je spotkać i kiedy zazwyczaj są
aktywne. Z niepokojącą łatwością wyszukiwałem idealne ofiary – było ich tak wiele.
Być może także to wpędzało mnie w depresję.
Śmiertelnicy, na których polowałem, byli zazwyczaj impregnowani na wszelkie ludzkie
odruchy serca, takie jak litość czy współczucie. W ich umysłach, poza chciwością i żądzą,
odnajdowałem przeraźliwy chłód oraz szczególne skupienie, wyróżniające je spośród
normalnych, mniej niebezpiecznych istot ludzkich. Oczywiście musiało minąć trochę
czasu, nim większość z nich zaczęła postrzegać siebie przede wszystkim jako drapieżców,
a dopiero potem jako cokolwiek innego. Zawsze pozostawała zatem grupa ofiar, których
nie zdążyłem ocalić. Mogłem jednak uratować jakąś inną.
Szukając takich umysłów, przeważnie potrafiłem wyciszyć w sobie wszystkie bardziej
ludzkie cechy. Jednak tego wieczoru w Milwaukee, gdy cicho poruszałem się w ciemności
– idąc, gdy byłem obserwowany, a w pozostałych wypadkach biegnąc – moją uwagę
zwrócił inny rodzaj umysłu.
Młody ubogi mężczyzna mieszkający w slumsach na peryferiach dzielnicy przemysłowej.
Znajdował się w stanie mentalnego cierpienia, które wdarło się do mojej świadomości,
choć w tamtych czasach cierpienie wcale nie było rzadkością. W przeciwieństwie do
innych, którzy bali się głodu, braku dachu nad głową, zimna, choroby – niedostatku w
rozmaitych jego formach – ten człowiek bał się samego siebie.
Nie mogę. Nie mogę. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę. Nie mogę – brzmiało to w jego
głowie jak bez końca powtarzana mantra. Nigdy nie przybrało mocniejszej formy, nigdy
nie zmieniło się w: Nie zrobię tego. Powtarzał to sobie, lecz jednocześnie układał plan.
Ten mężczyzna nie zrobił nic złego... na razie. Jedynie marzył o tym, czego chciał.
Obserwował dziewczynkę mieszkającą w czynszówce przy alei, lecz nigdy z nią nie
rozmawiał.
Czułem się trochę skołowany. Nigdy dotąd nie pozbawiłem życia kogoś, kto nie miał
niczego na sumieniu. Wydawało się jednak prawdopodobne, że wkrótce sumienie tego
mężczyzny przestanie być czyste. A dziewczynka, o której ciągle myślał, była jeszcze
dzieckiem.
Nie wiedziałem, co robić, więc postanowiłem czekać. Może zdoła przezwyciężyć pokusę.
Wątpiłem w to jednak. Zgłębiwszy wnikliwie podstawy ludzkiej natury, optymizmu co do
niej zachowałem niewiele.
W alei, przy której mieszkał – pośród budynków niebezpiecznie przechylających się ku
sobie – stał wąski dom z zapadniętym dachem. Nikt nie mógł bezpiecznie wejść na piętro,
więc właśnie tam się ukryłem i trwając w bezruchu, nasłuchiwałem przez następnych
kilka dni. Badając myśli ludzi stłoczonych w ruinach budynków, szybko znalazłem chudą
dziecięcą twarzyczkę w innym, zdrowszym zestawie myśli. Zlokalizowałem
pomieszczenie, w którym dziewczynka mieszkała z matką oraz dwoma starszymi braćmi, i
odtąd obserwowałem ją w ciągu dnia. Nie było to trudne: miała dopiero pięć albo sześć
lat i nie oddalała się za bardzo od domu. Gdy znikała z zasięgu wzroku, matka
natychmiast wołała ją z powrotem. Dziewczynka nosiła imię Betty.
Ten mężczyzna też ją obserwował, gdy tylko przestawał krążyć po ulicach w
poszukiwaniu jakiejś pracy. Za dnia zachowywał pewien dystans. W nocy przystawał obok
jej okna, ukrywając się w mroku, gdy w pokoju należącym do jej rodziny płonęła samotna
świeczka. Notował, o jakiej porze gaszą światło. Ustalił, że łóżko tego dziecka – nędzny,
wypchany gazetami siennik – stoi pod oknem. Nocą robiło się chłodno, lecz w
przeludnionym budynku unosiły się nieprzyjemne zapachy. Wszyscy więc spali przy
otwartych oknach.
Nie mogę tego zrobić. Nie mogę. Nie mogę. Mantra rozbrzmiewała dalej, lecz mężczyzna
zaczął przygotowania. W rynsztoku znalazł kawałek sznurka. W czasie nocnej obserwacji
zerwał ze sznura z bielizną jakieś szmaty, które miały posłużyć za knebel. Jak na ironię,
postanowił przechować te zdobycze w tym samym zrujnowanym domu, w którym się
ukryłem. Pod zapadniętymi schodami mężczyzna odkrył niewielką ciemną wnękę – to
tam zamierzał ukryć dziecko.
Ciągle wstrzymywałem się z wymierzeniem kary, dopóki nie będę pewny, że dojdzie do
zbrodni.
Tymczasem mężczyzna z trudem oswajał się z tym, że po wszystkim będzie musiał zabić
Betty. Nie lubił myśleć o tym, jak to zrobi. Te skrupuły również w końcu przezwyciężył.
Zajęło mu to kolejny tydzień.
Wtedy byłem już bardzo spragniony i znudzony monotonią jego umysłu. Wiedziałem
jednak, że nie mógłbym usprawiedliwić swoich morderstw, gdybym przestał działać
zgodnie z zasadami, jakie sam dla siebie stworzyłem. Karać tylko winnych, tylko tych,
którzy wyrządziliby okropną krzywdę innym, gdybym darował im życie.
W noc, gdy przyszedł po swój sznurek i knebel, poczułem dziwne rozczarowanie. Wbrew
rozsądkowi miałem nadzieję, że pozostanie niewinny.
 Ruszyłem w ślad za nim, kiedy skradał się do otwartego okna, za którym spało dziecko.
Nie słyszał mnie, a nawet gdyby się odwrócił, nie zauważyłby mnie w mroku. Mantra w
jego głowie ucichła. Uświadomił sobie, że jednak może. Może to zrobić.
Zaczekałem, aż sięgnie ręką przez okno, aż jego palce musną ramię dziewczynki, szukając
dobrego punktu zaczepienia...
Chwyciłem go za szyję i skoczyłem na dach trzy kondygnacje wyżej, gdzie wylądowaliśmy
ze stłumionym hukiem.
Oczywiście przeraziły go lodowate palce owinięte wokół jego gardła, oszołomiło go nagłe
wzbicie się w górę. Nie rozumiał, co się dzieje. Gdy jednak odwróciłem go twarzą do
siebie, jakimś cudem zrozumiał. Patrząc na mnie, nie widział człowieka. Ujrzał moje puste
czarne oczy, moją trupiobladą skórę, i zobaczył swój wyrok. Rzecz jasna nie zgadł, kim
naprawdę jestem, lecz doskonale wiedział, co go czeka.
Uświadomił sobie, że uratowałem przed nim to dziecko, i poczuł ulgę. Nie był taki
zatwardziały jak inni, nie był zimny ani pewny siebie.
Nie zrobiłem tego, pomyślał, gdy się na niego rzuciłem. Nie powiedział tego w swojej
obronie. Cieszył się, że go powstrzymałem.
Był moją jedyną teoretycznie niewinną ofiarą, tą, która nie dożyła chwili, w której stała
się potworem. Stając mu na drodze ku złu, postąpiłem słusznie, nie było innego wyjścia.

Myśląc o wszystkich tych, których poddałem egzekucji, nie żałowałem żadnej z ich
śmierci z osobna. Dzięki nieobecności każdego z tych ludzi świat był lepszym miejscem. Z
jakiegoś powodu nie miało to jednak znaczenia.
W ostatecznym rozrachunku krew była tylko krwią. Zaspokajała moje pragnienie na kilka
dni albo tygodni, nic więcej. Choć towarzyszyła temu fizyczna przyjemność, skażał ją ból
mojego umysłu. Zapierałem się przed przyjęciem tej prawdy, jednak czułem się
szczęśliwszy bez ludzkiej krwi.
Tym, co mnie przerosło, okazała się ostatecznie suma tych wszystkich śmierci. Kilka
miesięcy później porzuciłem swoją samolubną krucjatę, zrezygnowałem z poszukiwania
sensu w zabijaniu upostaciowanego zła.
– Z upływem czasu – podjąłem, zastanawiając się, jak wiele odgadła z tego, czego nie
powiedziałem – zacząłem jednak coraz bardziej widzieć w sobie potwora. Nie mogłem sobie
wybaczyć, że odebrałem życie aż tylu ludziom, niezależnie od tego, jak bardzo na to zasługiwali.
Wreszcie wróciłem do Carlisle’a i Esme. Powitali mnie jak syna marnotrawnego. Nie
zasługiwałem na takie przyjęcie. – Przypomniałem sobie ich gorące uściski, przypomniałem
sobie radość w ich umysłach.
Nie zasługiwałem też na sposób, w jaki Bella teraz na mnie patrzyła. Przypuszczałem, że
zastosowana obrona podziałała, bez względu na to, jak słabo brzmiała w moich własnych
uszach. Bella chyba już jednak przywykła do usprawiedliwiania mnie. Nie wiedziałem, jak w
przeciwnym razie mogłaby znosić moje towarzystwo.
 Dotarliśmy do ostatnich drzwi w korytarzu. Otwierając je, obwieściłem:
– Mój pokój.
Przewidziałem jej reakcję. Znów zaczęła się wszystkiemu przyglądać. Analizowała widok na
rzekę, mnogość półek z moimi płytami, sprzęt stereo, brak tradycyjnych mebli – wodziła
wzrokiem od jednego szczegółu do drugiego. Zastanawiałem się, czy mój pokój wydaje jej się
równie interesujący, jak jej pokój wydał się mnie.
Spojrzenie Belli zatrzymało się na tkaninie rozwieszonej na ścianie.
– Dla lepszej akustyki?
Roześmiałem się, potakując, a później odwróciłem się do wieży stereo. Mimo że
przyciszyłem, dzięki głośnikom schowanym w ścianach i suficie dźwięk zabrzmiał, jakbyśmy byli
w sali koncertowej i słuchali muzyki na żywo. Bella się uśmiechnęła, po czym podeszła do
najbliższej półki z płytami CD.
Jej obecność w samym środku mojej samotni wydawała mi się wręcz surrealistyczna.
Większość wspólnie spędzanego czasu upływała nam w świecie ludzi – w szkole, w miasteczku,
u niej w domu – i zawsze czułem się wtedy jak intruz, jak ktoś niepasujący do tych miejsc.
Niespełna tydzień temu nie uwierzyłbym, że Bella kiedykolwiek poczuje się taka odprężona i
swobodna w moim świecie. Nie była intruzką, doskonale tu pasowała. Jakby mój pokój dopiero
dzięki niej stał się kompletną całością.
Poza tym nie zwabiłem jej tu pod żadnym pretekstem. Nie okłamałem jej, wyjawiłem
wszystkie swoje grzechy. Znała je, a mimo to chciała tu być, sam na sam ze mną.
– Masz je poukładane w jakiś specjalny sposób? – zapytała, próbując się doszukać jakiejś
zasady porządkującej moją kolekcję.
Bez reszty pochłonięty przyjemnością jej towarzystwa tu i teraz, odpowiedziałem dopiero po
chwili.
– Eee... według roku wydania, a potem od najbardziej ulubionych.
Bella wyczuła, że jestem trochę nieobecny. Spojrzała na mnie, próbując zrozumieć, dlaczego
tak intensywnie się w nią wpatruję.
– Co jest? – spytała, odruchowo dotykając włosów.
– Myślałem, że poczuję ulgę. Wiesz już wszystko, nie muszę nic przed tobą ukrywać. Ale nie
sądziłem, że to będzie coś więcej. Podoba mi się to. Jestem taki... szczęśliwy.
Uśmiechnęliśmy się obydwoje.
– Cieszę się – powiedziała.
Od razu było widać, że mówi szczerze. Jej oczu nie zasnuwał żaden cień. Przebywanie w moim
świecie sprawiało jej równie wielką przyjemność, jak mnie – przebywanie w jej świecie.
Po mojej twarzy przemknął niepokój. Pierwszy raz od dłuższego czasu pomyślałem o pestkach
granatu. Zaproszenie jej tutaj wydawało się zasadne, ale czy nie zaślepiał mnie mój egoizm? Nic
nie zdołało jej do mnie zniechęcić, lecz to wcale nie oznaczało, że nie powinna się bać. Zawsze
była zbyt odważna, a to mogło jej kiedyś zaszkodzić.
 Bella obserwowała grę emocji na mojej twarzy.
– Wciąż się spodziewasz, że lada chwila rzucę się do ucieczki?
W zasadzie – dobrze odgadła. Kiwnąłem głową.
– Przykro mi, że sprowadzam cię z chmur na ziemię – powiedziała z udawanym znużeniem –
ale wcale nie jesteś taki straszny, jak ci się wydaje. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym się
ciebie przerazić.
Było to udane kłamstwo, zwłaszcza że zazwyczaj nie potrafiła udawać, lecz wiedziałem, że ten
żart miał przede wszystkim uchronić mnie przed przygnębieniem albo zamartwianiem się.
Wprawdzie czasami wolałbym, żeby nie była dla mnie aż tak pobłażliwa, ale rzeczywiście
poprawił mi się humor. Żart był zabawny i nie mogąc się powstrzymać, podchwyciłem go.
Uśmiechnąłem się, odsłaniając zbyt dużo zębów.
– Prawdopodobnie pożałujesz, że to powiedziałaś.
Przecież prosiła, żebym jej pokazał, jak poluję.
Skuliłem się, przesadnie parodiując swoją prawdziwą pozę łowiecką. Odsłoniłem jeszcze
więcej zębów i warknąłem cicho. Zabrzmiało to prawie jak kocie mruczenie.
Zaczęła się cofać, choć na jej twarzy nie malował się prawdziwy strach. W każdym razie nie
strach przed obrażeniami fizycznymi. Ale chyba trochę się obawiała, że padnie ofiarą własnego
dowcipu.
Głośno przełknęła ślinę.
– Chyba żartujesz...
Skoczyłem.
Nie mogła widzieć zbyt wiele z tego, co się działo, poruszałem się z prędkością
nieśmiertelnych.
Dopadłem do niej i porwałem ją w ramiona. Objąłem ją, tworząc wokół niej coś w rodzaju
tarczy ochronnej, więc gdy runęliśmy na kanapę, nawet nie poczuła.
Specjalnie wylądowałem na plecach. Tuliłem ją do piersi, wciąż trzymając w ramionach.
Wydawała się trochę zdezorientowana, jakby nie była pewna, gdzie jest góra, a gdzie dół.
Próbowała usiąść, lecz ja nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa.
Usiłowała obrzucić mnie wściekłym spojrzeniem, ale wychodziło jej to wyjątkowo słabo i
nieskutecznie.
– To jeszcze raz, co mówiłaś? – spytałem z żartobliwą drwiną.
Przez chwilę nie mogła złapać tchu.
– Tylko to, że jesteś bardzo, bardzo strasznym potworem.
Uśmiechnąłem się do niej.
– Tak lepiej.
Alice i Jasper biegli po schodach na górę. Usłyszałem, że Alice bardzo pragnie gdzieś nas
zaprosić. Poza tym zaciekawiły ją odgłosy walki wydobywające się z mojego pokoju. Nie
obserwowała mnie, więc teraz widziała tylko to, co miała zobaczyć po otwarciu drzwi do
mojego pokoju. To, co działo się między nami wcześniej, pozostawało naszą słodką tajemnicą.
Bella wciąż usiłowała się wyswobodzić.
– Czy mogę już usiąść normalnie?
Roześmiałem się, widząc, że nadal z trudem łapie oddech. Tym razem wreszcie udało mi się
naprawdę ją zaskoczyć.
– Można? – spytała Alice w korytarzu, mówiąc na głos ze względu na Bellę.
Usiadłem, trzymając Bellę na kolanach. Nie było sensu niczego tu udawać, choć
przypuszczałem, że w obecności Charliego konieczne będzie zachowanie pozorów.
Alice weszła, zanim zdążyłem powiedzieć: „Proszę”.
Jasper zawahał się w drzwiach, lecz ona usiadła na środku mojego dywanu i szeroko się
uśmiechnęła.
– Brzmiało to tak, jakbyś zrobił sobie obiad z Belli. Postanowiliśmy przyjść sprawdzić, czy nas
też poczęstujesz – zażartowała.
Bella zastygła, a jej spojrzenie niepewnie pobiegło w moją stronę. Uśmiechnąłem się i
mocniej przytuliłem ją do piersi.
– Przykro mi, ale nie mam zamiaru się dzielić.
Jasper wszedł za Alice do pokoju, nie mogąc się powstrzymać. Kłębiące się w środku emocje
działały na niego prawie odurzająco. W tym momencie wiedziałem, że Bella czuje to samo co ja,
ponieważ nie było żadnej przeciwwagi dla błogiej atmosfery, którą upajał się teraz Jasper.
Wiedziałem, że chce panować nad tym, co czuje, regulować te doznania.
– Tak naprawdę – zaczął, zmieniając temat – to Alice twierdzi, że wieczorem zapowiada się
wielka burza, więc Emmett rzucił hasło „mecz”. Chcesz zagrać?
Milczałem, patrząc na Alice.
Szybko wyświetliła kilkaset obrazów z tej możliwej przyszłości. Rosalie nie było, lecz Emmett
nie przepuściłby meczu. Czasem wygrywała jego drużyna, czasem moja. Bella się temu
przyglądała, a na jej twarzy malował się zachwyt nad tym nieziemskim spektaklem.
– Oczywiście możesz przyprowadzić Bellę – zachęciła mnie, ponieważ znaliśmy się na tyle
dobrze, że odgadła powód mojego wahania.
Co? Jasper wydawał się zbity z tropu. Musiał zmienić swoje wyobrażenie na temat tego, co
miało się wydarzyć. Nie mógł się odprężyć, tak jak zamierzał. Ale doświadczanie emocji, które ja
i Bella wywoływaliśmy w sobie nawzajem... Był skłonny przystać na taką wymianę.
– Co ty na to? – spytałem Bellę.
– Pewnie – odrzekła szybko. Po chwili dodała: – A dokąd idziemy?
– Najpierw czekamy na pioruny – wyjaśniłem. – Zobaczysz dlaczego.
Trochę się zaniepokoiła.
– Będzie mi potrzebny parasol?
Roześmiałem się, że martwi się czymś takim, a Alice i Jasper mi zawtórowali.
 – Będzie? – spytał Jasper, zwracając się do Alice.
Kolejny błysk obrazów, tym razem śledzących przebieg burzy.
– Nie. Burza rozpęta się nad miasteczkiem. U nas na polanie nikt nie zmoknie.
– To dobrze – ucieszył się Jasper. Poczuł podekscytowanie na myśl, że spędzi więcej czasu z
Bellą i ze mną. Entuzjazm promieniował z jego ciała, działając na nas zaraźliwie. Ostrożność w
wyrazie twarzy Belli zmieniła się w ożywienie.
Fajnie, pomyślała Alice, zadowolona, że jej plan się ziści. Też chciała się trochę rozerwać w
towarzystwie Belli. Szczegóły zostawiam wam.
– Zadzwonię do Carlisle’a, może da się namówić – powiedziała, podrywając się na równe
nogi.
Jasper dał jej kuksańca w żebra.
– Jakbyś już tego nie wiedziała.
W okamgnieniu znalazła się na korytarzu. Jasper ruszył za nią wolniej, delektując się każdą
spędzoną z nami sekundą. Przystanął, by zamknąć za sobą drzwi oraz mieć pretekst, by jeszcze
trochę opóźnić.
– W co będziemy grać? – zapytała Bella, gdy tylko drzwi się zamknęły.
– Ty będziesz tylko widzem. A my pogramy w bejsbol.
Spojrzała na mnie sceptycznie.
– To wampiry lubią bejsbol?
Odpowiedziałem z udawaną powagą.
– To w końcu amerykański sport narodowy.
 21 MECZ

Czas zawsze upływał tak szybko. Wkrótce Bella będzie potrzebowała kolejnego posiłku, a w
moim domu nie było nic do jedzenia. Dopiero planowałem zająć się tym w najbliższym czasie.
Pora wrócić do świata ludzi. Dopóki byliśmy razem, to nie było brzemię, tylko przyjemność.
A więc posiłek – krótka chwila dla mnie, by napawać się jej bliskością, a potem będę musiał ją
opuścić. Przypuszczałem, że będzie chciała porozmawiać z Charliem na osobności, zanim zechce
mnie przedstawić. Kiedy tylko skręciłem w jej ulicę, stało się jednak jasne, że moje oczekiwania
wobec tego popołudnia się nie spełnią.
Miejsce, w którym zwykle parkował Charlie, zajął ford tempo z 1987 roku – grat, który
najlepsze lata miał już dawno za sobą. Pod daszkiem na ganku, z trudem kryjąc się przed
deszczem, stał chłopak. Przed nim dostrzegłem wózek inwalidzki, na którym siedział starszy
mężczyzna.
Bella przyjechała do domu pierwsza, pomyślał. To niedobrze.
Hej, to Bella! Myśli chłopaka były bardziej entuzjastyczne.
Przychodził mi do głowy tylko jeden powód, dla którego Billy Black zmartwił się, że Bella
wróciła do domu przed swoim ojcem. A tym powodem był zerwany pakt. Wkrótce zyskam
pewność. Billy jeszcze mnie nie dostrzegł.
– Czy on zapomniał, kogo w rzeczywistości chroni pakt? – syknąłem.
Bella zerknęła na mnie, zmieszana, chociaż wątpię, czy wypowiedziałem te słowa na tyle
wolno, by je zrozumiała.
Jacob dostrzegł mnie za kierownicą sekundę przed Billym.
Znowu on. A więc muszą być parą. Jego entuzjazm ulotnił się.
NIE! Myśl Billy’ego była krzykiem, który przeszedł w mentalny jęk. Tylko nie to.
Słyszałem jego na wpół wyrażone lęki. Czy powinien powiedzieć synowi, żeby uciekał? Czy
było już za późno? Potem wybrzmiewało jego poczucie winy.
Skąd on wiedział?
Miałem więc rację, że nie chodziło tu tylko o zwykłą wizytę towarzyską. Parkując przy
krawężniku, spojrzałem przestraszonemu mężczyźnie prosto w oczy.
– To już przesada – oświadczyłem, tym razem wyraźnie. Miałem nadzieję, że potrafił czytać z
ruchu moich ust.
Bella od razu pojęła, co miałem na myśli.
– Przyjechał ostrzec Charliego? – Sądząc po głosie, była przerażona tą perspektywą.
 Skinąłem głową, nie odrywając oczu od wpatrującego się we mnie Billy’ego. Po chwili opuścił
wzrok.
– Pozwól, że ja się tym zajmę – zaproponowała Bella.
Miałem przemożną ochotę wysiąść z samochodu i podejść do tych dwóch bezradnych w
gruncie rzeczy facetów. Stanąć nad nimi, na tyle blisko, by wszystkie moje wampirze atrybuty,
doskonale widoczne, były niczym dziki ryk prosto w twarz tego starca. Obnażyć kły i warknąć
ostrzeżenie, które w niczym nie przypominałoby ludzkiego głosu. Zobaczyć, jak jego włosy stają
dęba, i usłyszeć jego kołaczące się w panice serce. Wiedziałem jednak, że to zły pomysł. Po
pierwsze, Carlisle by tego nie pochwalał. Po drugie, chociaż ten chłopak dobrze znał legendy,
nigdy nie dałby im wiary. Chyba że stanąłbym z nimi twarzą w twarz i pokazał swoją mniej
ludzką stronę.
– Tak chyba będzie najlepiej – zgodziłem się. – Tylko ostrożnie. Ten dzieciak o niczym nie wie.
Na jej twarzy pojawił się nagle wyraz irytacji. Byłem zmieszany, dopóki się nie odezwała.
– Jacob jest tylko trochę młodszy ode mnie.
A więc to słowo dzieciak tak ją ubodło.
– Wiem o tym doskonale. – Droczyłem się z nią.
Bella westchnęła i sięgnęła do klamki. Też nie chciała znowu się ze mną rozstawać.
– Wpuść ich do środka, żebym mógł odbiec. Wrócę o zmierzchu – obiecałem.
– Możesz wziąć mój samochód.
– Wierz mi, pieszo dojdę do domu szybciej.
Uśmiechnęła się na moment, ale od razu zmarkotniała.
– Nie musisz wcale iść – mruknęła.
– Tak się składa, że muszę. – Spojrzałem na Billy’ego Blacka. Znowu wpatrywał się we mnie,
ale kiedy tylko poczuł na sobie mój wzrok, odwrócił głowę. – Kiedy już się ich pozbędziesz –
obdarzyłem ją szerokim uśmiechem, nieco zbyt szerokim – musisz przygotować Charliego. Nie
co dzień poznaje się chłopaka swojej córki.
– Wielkie dzięki – jęknęła.
Chociaż ewidentnie martwiła się, jak zareaguje Charlie, wiedziałem, że da sobie radę. Znajdzie
dla mnie jakąś szufladkę w jej ludzkim świecie, coś, co pozwoli mi do niego przynależeć.
Mój uśmiech złagodniał.
– Niedługo wrócę.
Jeszcze raz zmierzyłem wzrokiem gości na ganku. Jacob Black był zażenowany, wściekając się
w myślach na swojego ojca za to, że zmusił go do szpiegowania Belli i jej chłopaka. Billy Black
wciąż truchlał ze strachu, spodziewając się, że zaraz zacznę szlachtować wszystkich w zasięgu
wzroku. Myślałby kto!
Świadom tego wszystkiego, nachyliłem się, by pocałować Bellę na pożegnanie. Chcąc
podręczyć trochę starca, przywarłem wargami do jej szyi. Rozpaczliwy krzyk w jego głowie
prawie zagłuszyło przyspieszone bicie serca Belli. Marzyłem o tym, żeby ci dwaj po prostu
zniknęli.
Ona zatrzymała wzrok na Billym, pojmując jego udrękę.
– Wróć szybko – zakomenderowała. Rzuciła mi jeszcze jedno krótkie, tęskne spojrzenie, po
czym otworzyła drzwi i wysiadła.
Siedziałem nieruchomo, patrząc, jak ucieka przed siąpiącym deszczem na ganek.
– Dzień dobry. Cześć, Jacob – powiedziała, siląc się na serdeczny ton. – Charlie wyjechał na
cały dzień. Mam nadzieję, że nie czekacie zbyt długo.
– Nie – powiedział cicho starzec. Co jakiś czas zerkał na mnie. Potem uniósł brązową,
papierową torbę. – Chciałem tylko wam to podrzucić.
– Dzięki. Zapraszam do środka, wysuszycie się.
Zachowywała się, jakby nie zauważyła jego przeszywającego spojrzenia. Otworzyła drzwi
kluczem i z uśmiechem przyklejonym do twarzy zaprosiła ich gestem do środka, przepuszczając
przodem.
– Czy mogę? – Zwróciła się do Billy’ego, sięgając po pakunek i odwracając się do drzwi. Zanim
je zatrzasnęła, nasze spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy.
Szybko przemieściłem się z samochodu Belli na swoje upatrzone drzewo, zanim którekolwiek
z nich zdążyłoby podejść do okna wychodzącego na tę stronę domu. Nie zamierzałem stąd
odejść, dopóki nie zrobią tego ci dwaj. Jeśli znowu miało dojść do konfrontacji z plemieniem,
musiałem dokładnie wiedzieć, jak daleko Billy zamierza się dzisiaj posunąć.
– Znów na rybach? Tam gdzie zawsze? Może odwiedzimy go w drodze do domu.
Teraz to jeszcze pilniejsze. Nie wiedziałem, że jest aż tak źle. Biedna Bella, nie zdaje sobie
sprawy...
– Nie, nie. – Bella zaprotestowała stanowczo, a ja zacisnąłem kurczowo zęby. – To jakieś
nowe miejsce, ale nie mam pojęcia gdzie.
Nawet przez ścianę mogłem usłyszeć fałszywe nuty w jej głosie. Billy też je wychwycił.
O co chodzi? Chyba nie chce, żebym zobaczył się z Charliem. Przecież nie może wiedzieć,
dlaczego muszę go ostrzec.
Analizował wyraz twarzy Belli... Błysk w oku, podbródek uniesiony w geście oporu. To
przypomniało mu o jednej z jego córek; tej, która nigdy go nie odwiedzała.
Muszę z nią porozmawiać w cztery oczy.
– Jake – powiedział powoli. – Skocz, proszę, do auta i przynieś to najnowsze zdjęcie Rebeki.
Zostawimy je dla Charliego.
– A gdzie jest? – mruknął nieprzytomnie Jacob. W jego proste, czyste myśli wkradł się mrok.
Wciąż odtwarzał w głowie scenę pocałunku w samochodzie. Ten widok poruszył go w zupełnie
inny sposób niż jego ojca. Wiedział, że jego i Bellę dzieli zbyt duża różnica wieku, by ona myślała
o nim w sposób, o którym marzył, jednak nasz pocałunek odebrał jak cios. Pociągnął nosem i
bezwiednie się skrzywił.
 Coś tu śmierdzi, pomyślał, a ja zastanawiałem się, czy miał na myśli zawiniątko w papierowej
torbie, które przyniósł jego ojciec. Rano nie wyczytałem w tym chłopaku nic niepokojącego.
– Wydaje mi się, że poniewierało się w bagażniku. – Billy skłamał bez zająknięcia. – Mogło się
gdzieś zaplątać.
Ani Billy, ani Bella nie odezwali się aż do chwili, gdy Jacob, przygarbiony i ze zwieszoną głową,
zniknął za drzwiami. Poczłapał do samochodu, nie zwracając uwagi na deszcz. Z westchnieniem
zaczął szperać w stercie starych ubrań i walających się w bagażniku gratów. Nadal analizował
podejrzaną scenę w aucie, próbując dociec, jak bardzo Bella się zaangażowała.
Billy i Bella zostali w przedpokoju, naprzeciw siebie.
Jak mam zacząć...?
Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Bella ruszyła w stronę kuchni. Odprowadził ją wzrokiem i
po krótkiej chwili podążył za nią.
Skrzypnęły drzwi lodówki, zaszeleścił papier.
Mężczyzna obserwował, jak Bella zatrzaskuje drzwi lodówki i obraca się na pięcie, stając z
nim twarzą w twarz. Zauważył, że usta ma zaciśnięte, jakby szykowała się do obrony.
Bella pierwsza zabrała głos. Zabrzmiał mało przyjaźnie. Najwyraźniej uznała, że nie ma sensu
udawać niewiniątka.
– Charlie wróci dopiero za ładnych parę godzin – oświadczyła.
Musi trzymać to w tajemnicy w swoim własnym interesie. Ona też powinna wiedzieć. Może
mógłbym jej powiedzieć na tyle dużo, by ją ostrzec, nie łamiąc przy tym paktu.
– Jeszcze raz dziękuję za panierkę. – Bella usilnie próbowała skierować rozmowę na inne tory,
ale nie wyglądała na zaskoczoną, kiedy Billy nie dał się zbić z tropu. Westchnęła i skrzyżowała
ręce na piersi.
– Bello... – zagadnął Billy, a jego głos już nie brzmiał swobodnie. Był teraz głębszy,
poważniejszy.
Stała tak niewzruszenie, jak to tylko możliwe u istoty ludzkiej, czekając na ciąg dalszy.
– Bello – powtórzył. – Charlie jest jednym z moich najlepszych przyjaciół.
– Wiem.
Artykułował słowa bardzo powoli.
– Zauważyłem, że ostatnio spędzasz dużo czasu z jednym z Cullenów.
– Tak – powtórzyła, już nie próbując tuszować swojego wrogiego nastawienia.
Nie zareagował na jej nieprzyjazny ton.
– Może wpycham nos w nie swoje sprawy, ale uważam, że to nie najlepszy pomysł.
– Masz rację. To wpychanie nosa w nie swoje sprawy.
Jakaż ona zła.
W jego głosie znowu pojawił się ton niepewności. Z rozwagą dobierał słowa.
– Pewnie nie wiesz, że rodzina Cullenów ma u nas w rezerwacie bardzo złą reputację.
 Bardzo ostrożnie powiedziane. Nie przekroczył granicy, ale był o włos.
– Tak się składa, że wiem. – Słowa Belli, w przeciwieństwie do jego słów, padały gwałtownie,
rozpalone emocjami. – Nie sądzę jednak, by sobie na nią zasłużyli. Przecież żadne z nich nigdy
się tam nie zapuszcza, nieprawdaż?
To go osadziło w miejscu.
Ona wie! Naprawdę? Ale jak? Skąd? To niemożliwe, żeby znała całą prawdę.
Odraza, z jaką o tym myślał, sprawiła, że znowu zazgrzytałem zębami.
– To prawda – przyznał w końcu. – Wydajesz się bardzo dobrze poinformowana. Lepiej, niż
się spodziewałem.
– Może nawet lepiej od ciebie.
Co oni jej takiego powiedzieli, że tak ich broni? Przecież nie prawdę. Pewnie sprzedali jej jakąś
romantyczną bajeczkę. Cóż, cokolwiek powiedziałbym, z pewnością jej nie przekonam.
– Możliwe. – Był poirytowany, że musiał jej przyznać rację. – Pytanie tylko, czy Charlie jest
równie dobrze poinformowany jak ty.
Zauważył, że nieco zrzedła jej mina.
– Charlie bardzo lubi Cullenów.
Charlie nic nie wie.
– Może to i nie mój interes – powiedział Billy – ale Charliego – owszem.
Bella przez dłuższą chwilę mierzyła go wzrokiem.
Ta dziewczyna wygląda jak rasowy prawnik.
– Ale to chyba leży w moim interesie, czy uznam, że Charlie ma w tym jakiś interes, czy nie,
prawda? – To nawet nie brzmiało jak pytanie.
Znowu zmierzyli się wzrokiem.
W końcu Billy westchnął.
Charlie i tak by mi nie uwierzył. Nie mogę go znowu zrażać. Muszę zachować możliwość
monitorowania tej sytuacji.
– Masz rację. To twoja sprawa.
Bella odetchnęła z ulgą i trochę się odprężyła.
– Dzięki, Billy – rzuciła polubownym tonem.
– Ale przemyśl to sobie jeszcze, Bello – doradził.
Jej odpowiedź padła za szybko, bez cienia wątpliwości.
– Jasne.
W tej samej chwili wychwyciłem inną myśl. Zajęty konfrontacją Billy’ego i Belli, nie zwracałem
uwagi na Jacoba, który bez powodzenia szperał w bagażniku. Teraz do niego dotarło.
O rany, ależ ze mnie głupiec. Spławił mnie, żeby mogli zostać sami. Zdumiony tym, jak
zawstydza go własny ojciec, dręczony poczuciem winy, że złamał pakt, i strachem, że teraz Billy
dowie się o tym od Belli, Jacob zatrzasnął bagażnik i ruszył długimi susami w kierunku drzwi
frontowych. Billy usłyszał trzaśnięcie i zrozumiał, że wyczerpał swój czas. Zaapelował jeszcze raz.
– Chciałem tym samym powiedzieć, żebyś dała sobie z tym spokój.
Bella nie odpowiedziała, ale miała teraz łagodniejszy wyraz twarzy. Billy jeszcze przez chwilę
łudził się, że może przemówił jej do rozsądku.
Jacob załomotał do drzwi. Billy spojrzał przez ramię, dlatego nie mogłem dojrzeć reakcji Belli.
– Wszędzie szukałem. W aucie nie ma żadnego zdjęcia – zrzędliwie oświadczył Jacob.
– Hmm. Pewnie zostawiłem je jednak w domu – wytłumaczył Billy.
– Super – skwitował sarkastycznie jego syn.
– No dobrze, Bello, proszę, powiedz Charliemu... – Billy na moment zawiesił głos. – Że
wpadliśmy przejazdem.
– Okej – odpowiedziała, a jej głos znowu zabrzmiał cierpko.
Jacob był zaskoczony.
– Już się zbieramy?
– Charlie wróci dopiero wieczorem – wyjaśnił Billy, tocząc już swój wózek w stronę drzwi.
To po co tu w ogóle przyjechaliśmy?, mruknął do siebie w myślach Jacob. Stary dziwaczeje.
– Och. No to do zobaczenia, Bello.
– Na razie – odpowiedziała.
– Uważaj na siebie – dodał Billy tonem, który miał zabrzmieć jak ostrzeżenie.
Bella nie odpowiedziała.
Jacob pomógł ojcu pokonać próg i stopień przed gankiem. Bella odprowadziła ich do drzwi.
Zerknęła w stronę pustego samochodu, którym przyjechała ze mną, następnie pomachała do
Jacoba i zamknęła drzwi, jeszcze zanim usadowił Billy’ego w ich aucie.
Chociaż bardzo chciałbym teraz dołączyć do Belli i porozmawiać z nią o tym, co się właśnie
wydarzyło, miałem jeszcze coś do zrobienia. Kiedy zeskakiwałem z drzewa, słyszałem, jak Bella
stąpa w górę schodów. Pomknąłem przez las na tyłach jej domu.
Za dnia było mi dużo trudniej nadążyć za Blackami na piechotę. Nie mogłem biec za nimi
szosą. Przemykałem od jednej leśnej gęstwiny do następnej, nasłuchując myśli każdego, kto
znalazłby się na tyle blisko, by mnie zobaczyć. Wyprzedziłem ich, zanim dotarli do zjazdu na La
Push. Zaryzykowałem sprint na drugą stronę skąpanej w deszczu szosy, kiedy jedyny samochód
w zasięgu wzroku oddalał się w przeciwnym kierunku. Po zachodniej stronie drogi było już gdzie
się skryć. Poczekałem, aż nadjedzie stary ford, i ruszyłem biegiem równolegle do szosy, pędząc
przez mroczny las.
Blackowie podróżowali w milczeniu. Zastanawiałem się, czy coś mi przypadkiem nie umknęło.
Chłopak wciąż przeżywał mój pocałunek z Bellą, posępnie dochodząc do wniosku, że ona bardzo
się zaangażowała.
Billy natomiast pogrążył się we wspomnieniach. Zdziwiłem się, że ja też to pamiętam. Chociaż
z innej perspektywy.
 ***
To było ponad dwa i pół roku temu. Moja rodzina przebywała w tym czasie w Denali, na
krótkiej, kurtuazyjnej wizycie, w drodze z jednego tymczasowego domu do następnego.
Przeprowadzka z powrotem do Waszyngtonu wymagała przedsięwzięcia pewnych kroków.
Carlisle załatwił już sobie nową pracę, a Esme kupiła w ciemno dom do remontu. Podrobione
odpisy ocen, moje i mojego rodzeństwa, zostały już przeniesione do szkoły w Forks. Ostatni
etap przygotowań był najważniejszy i najbardziej nietypowy. Chociaż w przeszłości zdarzało się
nam wracać na stare śmieci – gdy już upłynęło odpowiednio wiele czasu – nigdy wcześniej nie
musieliśmy uprzedzać o naszym przybyciu.
Carlisle zaczął od Internetu. Znalazł genealożkę amatorkę, niejaką Almę Young, która
pracowała w rezerwacie Makah. Podając się za jednego z entuzjastów rodzinnej historii, zapytał
ją, czy w okolicy zamieszkują jeszcze jacyś potomkowie Ephraima Blacka. Pani Young z radością
przekazała mu dobre wieści – wnuk i prawnuki Ephraima mieszkają w pobliskim rezerwacie La
Push na wybrzeżu. Nie robiła trudności z przekazaniem numeru ich telefonu. Była przekonana,
że Billy Black ucieszy się, gdy odezwie się do niego daleki krewny.
Kiedy Carlisle wykonał następny telefon, zarejestrowałem każde wypowiedziane słowo.
Billy wspominał teraz ten moment z własnej perspektywy.

Ten dzień mijał całkiem zwyczajnie. Bliźniaki wyszły z przyjaciółmi, więc w domu zostali
tylko Billy i Jacob. Billy właśnie uczył syna, jak wystrugać lwa morskiego z kawałka drzewa
poziomkowego, kiedy zadzwonił telefon. Podjechał na wózku do kuchni, zostawiając
chłopca tak pochłoniętego rzeźbieniem, że ledwie zauważył zniknięcie ojca.
Billy spodziewał się, że dzwoni Harry albo Charlie. Rzucił więc radośnie do słuchawki:
– Halo!
– Halo, czy to Billy Black?
Billy nie rozpoznał głosu rozmówcy, ale usłyszał w nim nieprzyjemnie ostre i przenikliwe
nuty.
– Tak, tu Billy. Kto mówi?
– Nazywam się Carlisle Cullen.
Billy odniósł wrażenie, jakby ziemia pod nim zadrżała. Przez sekundę pomyślał, że to
jakieś koszmarne majaki.
To nazwisko i ten gładki niczym brzytwa głos stanowiły część legendy, historii rodem z
horroru. Chociaż dawno temu ostrzegano go i przygotowywano na ten moment, to nigdy
do końca nie wierzył, że pewnego dnia przyjdzie mu żyć w tym samym świecie, w którym
rozgrywał się tamten horror.
– Czy moje nazwisko coś ci mówi? – zapytał nieznajomy, a Billy zwrócił uwagę, jak młodo
brzmiał jego głos. Nie jak u kogoś, kto ma setki lat.
– Tak – powiedział ochryple, kiedy w końcu udało mu się wydobyć z siebie głos. Odniósł
wrażenie, że po drugiej stronie usłyszał lekkie westchnienie.
– Znakomicie – odpowiedział potwór. – To ułatwi nam wypełnienie naszego obowiązku.
Black czuł, że jego umysł popada w stan otępienia. Zdał sobie sprawę, o czym mówi
potwór. Powoływał się na pakt. Billy wysilał pamięć, by przypomnieć sobie zasady tego
tajnego układu, których niegdyś tak sumiennie się wyuczył. Skoro potwór oznajmił, że ma
obowiązek do spełnienia, mogło to oznaczać tylko jedno.
Cała krew odpłynęła z twarzy mężczyzny, a ściany wokół zdawały się kołysać, chociaż
wiedział, że siedzi bezpiecznie w swoim wózku.
– Wracacie – wydusił.
– Tak – przyznał potwór. – Wiem, że to musi być dla was... niemiła wiadomość.
Zapewniam cię jednak, że twoje plemię nie jest zagrożone, podobnie jak inni mieszkańcy
Forks. Nie zmieniliśmy naszych obyczajów.
Billy nie wiedział, co powiedzieć. Ten pakt obowiązywał na długo, zanim on się urodził.
Chciał zaprotestować, pogrozić... ale pakt czy nie, był bezradny.
– Będziemy mieszkać poza Forks. – Potwór wyrecytował szereg liczb. Billy dopiero po
chwili zdał sobie sprawę, że to współrzędne – długość i szerokość geograficzna. Rozejrzał
się gorączkowo za czymś do pisania. Znalazł czarny flamaster, ale żadnego papieru.
– Jeszcze raz – zażądał chrapliwym głosem.
Jego rozmówca ponownie podyktował liczby, tym razem wolniej. Billy zapisał je na
przedramieniu.
– Nie jestem pewien, czy znasz zasady...
– Znam – przerwał mu Billy. Członkowie plemienia nie mogli wchodzić na teren w
promieniu ośmiu kilometrów od legowiska krwiopijców. To był niewielki obszar w
porównaniu z tym, który należał do plemienia, ale w tamtej chwili wydawało się, że to o
wiele za dużo.
Jak miał przekonać dzieci, żeby przestrzegały tej zasady? Pomyślał o swoich własnych
upartych córkach i beztroskim synu. Żadne z nich nie wierzyło w te stare, plemienne
klechdy. A jednak, gdyby któreś z tych dzieciaków popełniło głupi błąd... dla tamtych
momentalnie stałoby się łupem, łowną zwierzyną.
– Oczywiście – powiedział potwór uprzejmie. – O tym też dobrze wiemy. Nie masz się
czego obawiać. Przepraszam za troski, których mogłem przysporzyć, ale zapewniam, że
twój lud w żaden sposób nie ucierpi z powodu naszej obecności.
Billy tylko słuchał, ponownie odrętwiały.
– Na razie planujemy pomieszkać w Forks przez około dekadę.
Serce Billy’ego zamarło. Dziesięć lat.
– Moje dzieci będą chodziły do miejscowego liceum. Nie wiem, czy dzieci z waszego
plemienia uczęszczają do tej samej szkoły...
 – Nie – wyszeptał Billy.
– Cóż, tak czy inaczej, nie widzę przeciwwskazań. Nic im tam nie grozi.
W głowie Billy’ego mignęły twarze dzieci z Forks. Czy naprawdę nie mógł zrobić niczego,
by je ochronić?
– Dam ci swój numer. Z przyjemnością spotkamy się na bardziej towarzyskim...
– Nie – przerwał mu Billy, tym razem bardziej stanowczo.
– Oczywiście, rozumiem. Zrób tak, jak uznasz, że będzie dla was najlepiej.
Wtedy w głowie Billy’ego zaświtała przerażająca myśl. Ten potwór mówił o jego
dzieciach.
– Ilu? – zapytał. Jego głos brzmiał, jakby ktoś go dusił.
– Słucham?
– Ilu was jest?
Po raz pierwszy ten gładki, pewny siebie głos zawahał się.
– Jeszcze dwoje znalazło naszą rodzinę wiele lat temu. Jest nas teraz siedmioro.
Billy powoli, niemal z namaszczeniem odłożył słuchawkę.

W tym momencie musiałem przerwać bieg. Jeszcze nie dotarłem do wyznaczonej przez pakt
granicy, ale to wspomnienie sprawiło, że nie miałem ochoty choćby się do niej zbliżać. Skręciłem
na północ i podążyłem w stronę domu.
A więc myśli Billy’ego nie dostarczyły mi żadnych użytecznych informacji. Byłem jednak
niemal pewien, że wszystko potoczy się według utartego schematu. Billy wróci do swojej strefy
bezpieczeństwa i porozmawia z ziomkami. Obgadają całą tę sytuację, następnie dojdą do tego
samego wniosku – że nic nie mogą zrobić. Pakt był ich jedynym gwarantem bezpieczeństwa.
Mogłem sobie wyobrazić, że głównym punktem zapalnym będzie wieloletnia przyjaźń
Billy’ego z Charliem. Billy nie spocznie, dopóki go nie ostrzeże, ujawniając wszystko, co wie.
Jeden z Zimnych wybrał sobie jego córkę na... ofiarę, cel, posiłek. Domyślałem się, jakich słów
użyje Billy na określenie moich relacji z Bellą.
Z pewnością inni, bardziej obiektywni niż Billy, będą nalegać, by zachował milczenie. Tak czy
inaczej, jego wcześniejsza próba ostrzeżenia Charliego, że Carlisle zatrudnił się w szpitalu,
spełzła na niczym. Dodanie teraz szczypty fantasmagorii z pewnością w niczym by nie pomogło.
Billy miał tego świadomość.
Byłem już prawie w domu. Zdam relację Carlisle’owi z tego, co się wydarzyło, i przekażę
własną ocenę sytuacji. W zasadzie nie musieliśmy podejmować żadnych działań. Byłem
przekonany, że podzieli moją opinię. Podobnie jak Quileutowie, nie mieliśmy innego wyjścia, jak
przestrzegać co do joty postanowień paktu.
Ponownie przemknąłem przez szosę, wyczekawszy chwili, kiedy nie przejeżdżał żaden
samochód. Kiedy tylko zbliżyłem się do podjazdu, usłyszałem znajomy dźwięk silnika
dochodzący z garażu. Zatrzymałem się na środku wąskiej drogi dojazdowej i czekałem. Zza
zakrętu wypadło czerwone bmw, którym jeździła Rosalie. Zahamowało z piskiem opon.
Pomachałem jej od niechcenia.
Wiesz, że potrąciłabym cię, gdyby nie szkoda mi było mojego samochodu?
Skinąłem głową.
– Pewnie słyszałaś już o meczu?
Rosalie ponownie ryknęła silnikiem, po czym westchnęła.
Edwardzie, po prostu zejdź mi z drogi. Widziałem w jej umyśle, że nie wybiera się w żadne
konkretne miejsce. Chciała tylko oddalić się stąd. Emmett zostanie. To nie wystarczy?
– Proszę...
Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Nie rozumiem, dlaczego to dla ciebie takie ważne.
– Ty jesteś dla mnie ważna, Rosie – powiedziałem po prostu.
Wszyscy będą się lepiej bawić beze mnie.
Wzruszyłem ramionami. Pewnie miała rację.
Nie będę miła.
Uśmiechnąłem się.
– Nie oczekuję, że będziesz miła. Prosiłem tylko o tolerancję.
Zawahała się.
– Nie będzie tak źle – obiecałem. – Może uda ci się wygrać i mi dokopać.
Kącik jej ust drgnął, gdy próbowała powstrzymać uśmiech. Biorę Emmetta i Jaspera.
Zawsze wybierała sobie najsilniejszych.
– Zgoda.
Wzięła jeszcze jeden głęboki oddech, momentalnie żałując, że uległa. Wyobraziła sobie, że
jest w tym samym miejscu co Bella, i... walczyła ze sobą.
– Nic się dzisiaj nie wydarzy, Rose. Ona nie będzie podejmowała żadnych decyzji. Popatrzy
tylko, jak gramy, to wszystko. Pomyśl o tym jak o eksperymencie.
W sensie, że... może nie wypalić?
Rzuciłem jej znużone spojrzenie, a ona przewróciła oczami.
– Jeśli się nie sprawdzi, przegrupujemy się i znajdziemy inne rozwiązanie.
Rosalie miała w zanadrzu całą gamę innych rozwiązań, w większości obscenicznych, ale była
gotowa skapitulować. Planowała spróbować... ale widziałem już, że nie zamierzała się silić na
szczególną uprzejmość. To był początek.
Może to ja powinnam się zmienić.
W tej samej chwili wrzuciła wsteczny bieg i ruszyła z impetem z powrotem w kierunku domu,
przyspieszając od zera do setki, zanim całkiem zniknęła z pola widzenia. Pobiegłem na skróty,
prosto przez las.
 W środku zastałem Emmetta oglądającego na dużym ekranie cztery mecze bejsbola
jednocześnie. Jednocześnie nasłuchiwał odgłosów samochodu Rosalie, który właśnie wjechał z
piskiem do garażu.
Skinąłem w stronę telewizora.
– Nic, co tu zobaczysz, nie pomoże ci dzisiaj wygrać.
Namówiłeś Rose na grę?
Skinąłem głową, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
Jestem twoim dłużnikiem.
Wydąłem usta.
– Doprawdy?
Był zaintrygowany tym, że ewidentnie chciałem coś w zamian.
No pewnie. Czego chcesz?
– Żebyś przy Belli okazał najlepsze maniery, na jakie cię stać.
Rose mignęła przez pokój i w górę schodów, ostentacyjnie ignorując nas obu.
Emmett rozważał moje życzenie.
Jak konkretnie mam się zachowywać?
– Nie strasz jej z premedytacją.
Wzruszył ramionami.
– Nie ma sprawy.
– Super.
Cieszę się, że wróciłeś.
Ostatnie miesiące bardzo się dłużyły Emmettowi, najpierw z powodu moich nastrojów, a
potem z powodu mojej nieobecności.
Zamierzałem go przepraszać, ale wiedziałem, że już nie jest na mnie zły. Emmett żył
teraźniejszością.
– Gdzie są Alice i Jasper?
Emmett wrócił do oglądania meczów.
Polują. Jasper chce być gotowy. Zabawne – wydał mi się podekscytowany perspektywą
dzisiejszego wieczoru, bardziej, niżbym się tego po nim spodziewał.
– Zabawne – przyznałem, chociaż miałem nieco więcej informacji na ten temat.
Edward, kochanie, słyszę, jak kapiesz wodą na moją podłogę. Proszę, przebierz się w coś
suchego i powycieraj zacieki.
– Przepraszam, Esme!
Tym razem wystroiłem się dla Charliego. Sięgnąłem po porządny płaszcz przeciwdeszczowy,
który rzadko nosiłem. Chciałem wyglądać jak ktoś, kto traktuje pogodę poważnie i troszczy się,
by nie zmarznąć ani nie przemoknąć.
 Właśnie takie drobne szczegóły sprawiały, że istoty ludzkie stawały się spokojniejsze i mniej
spięte.
Machinalnie wsunąłem nakrętkę do kieszeni moich nowych dżinsów. Wycierając mopem
podłogę, myślałem o tym, w jaki sposób dotrzeć na polanę, gdzie planowaliśmy rozegrać mecz.
To nie było daleko, ale zdałem sobie sprawę, że – po wczorajszym – Bella może już nie być taka
skora do podróżowania na moich plecach. Wiedziałem, że i tak będziemy musieli trochę
podbiec, ale uznałem, że im krócej, tym lepiej.
– Mogę pożyczyć twojego jeepa? – zapytałem Emmetta.
Ładny płaszczyk. Zarechotał. Widzę, że dbasz o siebie.
Czekałem z wyrazem anielskiej cierpliwości na twarzy.
– Pewnie, nie ma sprawy – rzucił. – Ale teraz ty jesteś moim dłużnikiem.
– Cała przyjemność po mojej stronie.
Szybko wróciłem na piętro, odprowadzany dźwiękiem jego śmiechu.
Carlisle, z którym odbyłem krótką naradę, podobnie jak ja nie widział potrzeby
podejmowania jakichkolwiek dodatkowych działań. Krótko mówiąc, robiliśmy swoje. A potem
pospieszyłem z powrotem do Belli.
Jeep Emmetta był pod wieloma względami najbardziej rzucającym się w oczy autem z całej
naszej floty, choćby ze względu na gabaryty. Ulewa przegoniła jednak miejscowych do domów,
poza tym w deszczu trudno byłoby im dojrzeć, kto siedzi za kierownicą. Pewnie uznaliby, że ten
wielki pojazd należy do kogoś zamiejscowego. Nie byłem pewien, ile czasu potrzebuje Bella, by
przygotować grunt na moje przybycie, dlatego skręciłem o jedną przecznicę wcześniej.
Jeszcze zanim dojechałem do końca ulicy, wyczułem, że Charlie przeżywa burzę myśli.
Musiała już zacząć rozmowę. Dostrzegłem, że w jego głowie mignęła twarz Emmetta. Co się tam
działo?
Zjechałem z ulicy i zatrzymałem samochód pośród kępy drzew między domami, nie
wyłączając silnika. Byłem dość blisko, żeby móc usłyszeć, co mówią. We wnętrzach pobliskich
domów też nie było cicho, ale te inne głosy, zarówno mentalne, jak i fizyczne, mogłem z
łatwością spychać na dalszy plan. Stałem się tak wyczulony na dźwięk głosu Belli, że
wychwyciłbym go nawet pośród wrzawy tłumu na stadionie.
– Edward, tato – powiedziała właśnie.
– To twój chłopak, tak? – odpowiedział jej ojciec podniesionym tonem. Próbowałem
zrozumieć sens ich rozmowy na mój temat.
– Można tak powiedzieć – przyznała.
– Wczoraj mówiłaś, że żaden miejscowy chłopak nie przypadł ci do gustu – wytknął.
– Edward mieszka poza Forks, tato. Poza tym, zrozum, dopiero zaczęliśmy się spotykać, więc
błagam, nie wyskakuj czasem z tym „chłopakiem”, dobrze?
Pojąłem wtedy, jak rozwijała się ta rozmowa. Próbowałem zrozumieć z emocji Charliego, jak
bardzo zaniepokoił się tym, co usłyszał od córki, ale wydawał się zaskakująco opanowany.
 – Kiedy ma po ciebie przyjechać?
– Lada chwila.
Odniosłem wrażenie, że ta perspektywa budziła w niej większe emocje niż rozmowa z ojcem.
– Dokąd cię zabiera?
Bella jęknęła teatralnym tonem.
– Mam nadzieję, że to już koniec przesłuchania, panie inkwizytorze. Będziemy grać w bejsbol
z jego rodziną.
Na sekundę zapadła cisza, po czym Charlie się roześmiał.
– Ty i bejsbol?
Wnioskując z tonu jego głosu, Bella nie dała się do tej pory poznać jako szczególnie zagorzała
fanka tego sportu.
– Sądzę, że będę głównie kibicem.
– Musi ci naprawdę zależeć na tym chłopaku.
W głos Charliego wkradł się ton podejrzliwości. Z obrazów migających w jego głowie widać
było, że próbuje dociec, od jak dawna trwa ten związek Belli. Najwyraźniej poczuł się
utwierdzony w podejrzeniach, których nabrał poprzedniego wieczoru.
Dodałem gazu i wykręciłem spomiędzy drzew. Bella przygotowała grunt, a ja nie mogłem się
doczekać, by znowu być przy niej.
Zaparkowałem za jej samochodem i pospieszyłem do drzwi. Charlie właśnie powiedział:
– Zostaw to, ja się tym zajmę. Za bardzo mnie rozpieszczasz.
Nacisnąłem dzwonek do drzwi i narzuciłem kaptur na głowę. Byłem dobry w udawaniu
człowieka, ale teraz było to dla mnie znacznie ważniejsze niż zwykle.
Usłyszałem kroki zbliżające się do drzwi – Charlie, a tuż za nim Bella. Jego umysł emanował na
zmianę lekką obawą i zadowoleniem. Być może mimo wszystko cieszył się, że Bella z własnej
woli weźmie udział w meczu bejsbolowym. Byłem prawie pewien, że właściwie odgadłem jego
emocje.
Charlie otworzył drzwi, kierując wzrok na wysokość mniej więcej moich ramion – spodziewał
się zobaczyć kogoś niższego. Uniósł głowę i cofnął się o pół kroku.
W przeszłości byłem świadkiem takiej reakcji na tyle często, że od razu ją rozpoznałem.
Charlie, jak każda istota ludzka, znalazłszy się nagle oko w oko z wampirem, poczuł nagły wyrzut
adrenaliny. Strach ścisnął jego żołądek na ułamek sekundy, zanim doszły do głosu racjonalne
przesłanki. Jego mózg zmuszał go do ignorowania tych wszystkich drobnych szczegółów, które
świadczyły o mojej odmienności. Spojrzał na mnie jeszcze raz i zobaczył we mnie jedynie
zwykłego nastolatka.
Patrzyłem, jak dochodzi do wniosku, że jestem normalnym chłopakiem. Wiedziałem, że
będzie się jeszcze zastanawiał, skąd się wzięła ta dziwna reakcja jego organizmu.
 W jego głowie mignął wizerunek Carlisle’a. Pomyślałem, że właśnie porównuje nasze twarze.
Tak naprawdę nie byliśmy do siebie podobni, ale mieliśmy tę samą karnację, co większości ludzi
wystarczało. Może nie Charliemu. Ewidentnie coś mu nie pasowało.
Bella zerkała nerwowo znad ramienia Charliego.
– Ach, to Edward. Zapraszamy do środka. – Cofnął się i skinął do mnie, bym szedł za nim.
Bella tanecznym krokiem zeszła ojcu z drogi.
– Dzień dobry, panie komendancie.
Uśmiechnął się pod nosem, niemal bezwiednie.
– Wchodź, wchodź. Możesz mi mówić po imieniu. Daj no ten płaszcz, powieszę go.
Zręcznie zsunąłem z siebie płaszcz.
– Proszę. Dziękuję.
Charlie wskazał ręką salonik.
– Siadaj, Edwardzie.
Bella zrobiła nadąsaną minę. Chciała już ruszać w drogę.
Wybrałem fotel. Uznałem, że zajęcie miejsca na kanapie, gdzie któreś z nich, Bella albo
Charlie, musiałoby się dosiąść, nie byłoby dobrym pomysłem. Na pierwszej oficjalnej randce
wypadało, by to rodzina trzymała się razem.
Belli nie spodobał się mój wybór. Mrugnąłem do niej porozumiewawczo, kiedy Charlie
sadowił się na kanapie.
– Jeśli dobrze zrozumiałem, udało ci się przekonać moją córkę do bejsbolu – zagadnął, a
uczucie rozbawienia brało górę nad jego obawami.
– Tak, proszę pana. Taki jest plan.
Charlie roześmiał się na głos.
– Brawo, tak trzymaj.
Uprzejmie zawtórowałem mu śmiechem.
Bella zerwała się na równe nogi.
– Okej, dość już tych żartów moim kosztem. Chodźmy – oświadczyła. Wyszła żwawym
krokiem na korytarz i włożyła kurtkę.
Charlie i ja podążyliśmy za nią. Sięgnąłem po swój płaszcz.
– Tylko nie wróć za późno, Bello – rzucił za nią.
– Nie martw się, Charlie, odstawię ją do domu o przyzwoitej porze.
Zmierzył mnie szybkim spojrzeniem.
– Zaopiekujesz się moją dziewczynką jak należy, tak?
Bella wydała z siebie melodramatyczny jęk.
– Tak jest. Przyrzekam, że będzie przy mnie bezpieczna. – Czułem prawdziwą satysfakcję,
wypowiadając te słowa. Byłem pewny, że nie rzucam ich na wiatr.
 Bella wyszła na zewnątrz. Charlie i ja znowu się roześmialiśmy, ja tym razem bardziej
szczerze. Pożegnałem się i podążyłem w ślad za Bellą.
Nie uszliśmy daleko. Bella znieruchomiała na małym ganku przed domem, wpatrując się w
terenówkę Emmetta. Charlie wyszedł za mną zobaczyć, co tak nagle odebrało Belli chęć ucieczki
spod jego kurateli.
Zagwizdał ze zdumienia.
– Zapnijcie pasy – powiedział stanowczo.
Głos Charliego pobudził Bellę do działania. Wyskoczyła spod daszku prosto na deszcz.
Poruszałem się w ludzkim tempie, ale na tyle szybko, by pierwszy doskoczyć do drzwi od strony
pasażera i otworzyć je dla niej. Zawahała się na moment, spoglądając na fotel, na ziemię i
ponownie na fotel. Potem wzięła głęboki oddech i ugięła nogi, jakby szykowała się do skoku.
Charlie nie widział za wiele przez strugi deszczu, dlatego złapałem ją i podsadziłem na fotel.
Westchnęła zaskoczona.
Obszedłem samochód i gdy stanąłem przy drzwiach od strony kierowcy, pomachałem do
Charliego. Odmachał od niechcenia.
Tymczasem Bella miotała się z pasami bezpieczeństwa. Trzymając w obu rękach części
zapięcia, podniosła na mnie wzrok i zapytała:
– Co to jest? Eee... jak mam...
– Pasy rajdowe.
– Uhm – mruknęła, marszcząc czoło.
Po chwili znalazła klamrę, ale ta nie pasowała do żadnego z dwóch zatrzasków, do których
próbowała ją wetknąć. Na widok jej zdezorientowanej miny parsknąłem śmiechem i szybko
wpiąłem wszystkie klamry na miejsce. Jej serce zadudniło głośniej niż deszcz o szyby, gdy moje
dłonie dotknęły skóry na jej szyi. Musnąłem palcami jej obojczyki, usadowiłem się w fotelu
kierowcy i odpaliłem silnik.
– Eee... Duży ten jeep.
– To auto Emmetta. Pożyczył mi, żebyśmy nie musieli biec całą drogę.
– Gdzie go trzymacie?
– Przerobiliśmy jeden z budynków gospodarczych na garaż.
Zerknęła na szelki za moimi plecami.
– A ty nie zapniesz pasów?
Tylko spojrzałem na nią wymownie.
Nastroszyła się i już chciała przewrócić oczami, ale przerwała w pół gestu.
– Moment. Żebyśmy nie musieli biec całą drogę? – zapytała tonem wyższym o całą oktawę. –
Czy to oznacza, że jakąś jej część pokonamy jednak biegiem?
– Ty nie będziesz biegła – zauważyłem. Jęknęła.
– Zwymiotuję.
– Zamkniesz oczy i wszystko będzie dobrze.
 Wpiła przednie zęby w dolną wargę.
Chciałem tchnąć w nią trochę wiary, że ze mną będzie bezpieczna. Nachyliłem się i
pocałowałem ją w czubek głowy. I wtedy się wzdrygnąłem.
Deszcz w jej włosach zintensyfikował jej zapach w sposób, którego się nie spodziewałem.
Ogień w moim gardle, który wydawał się tak miarowo żarzyć, nagle buchnął ze zdwojoną siłą. Z
moich ust wymsknął się jęk bólu, którego nie zdążyłem zdławić.
Natychmiast wyprostowałem się i odsunąłem od niej. Wpatrywała się we mnie, zmieszana.
Usiłowałem się wytłumaczyć.
– W deszczu pachniesz jeszcze intensywniej.
– Lepiej czy gorzej? – zapytała, przyglądając mi się badawczo.
Westchnąłem.
– I tak, i tak. Jak zawsze.
Krople deszczu dudniły o przednią szybę niczym grad. Te ostre, donośne trzaski bardziej
przypominały uderzenia jakiegoś ciała stałego niż cieczy. Skręciłem w szutrową drogę,
prowadzącą w głąb lasu aż do miejsca, w którym nawet samochód terenowy nie był w stanie
dalej się przebić. W ten sposób oszczędzaliśmy kilka kilometrów biegu.
Bella spoglądała przez okno, zatopiona w swoich myślach. Zastanawiałem się, czy moja
odpowiedź ją zasmuciła. Wtedy jednak zauważyłem, że jedną ręką zapiera się o framugę okna, a
drugą trzyma się kurczowo krawędzi fotela. Zwolniłem, starając się w miarę możliwości omijać
kamienie i wyboje.
Wydawało się, że każda inna metoda podróży poza ślimaczeniem się jej własnym
samochodem była dla niej nieprzyjemna. Może ta wyboista droga sprawi, że nie będzie się tak
opierać przed najwygodniejszym sposobem przemieszczania się na moich plecach.
Droga urywała się na małej, otwartej przestrzeni, otoczonej gęsto rosnącymi jodłami. Było
tam tylko tyle miejsca, by zawrócić i zjechać z powrotem w dół stoku. Zgasiłem silnik i nagle
zapadła cisza. Zostawiliśmy burzę za sobą. W powietrzu jedynie unosiła się wilgotna mgła.
– Przykro mi, Bello – powiedziałem – ale od tego miejsca trzeba już iść pieszo.
– Wiesz co? Chyba sobie tu poczekam.
Miała płytki oddech. Próbowałem odczytać z jej twarzy, na ile poważnie to mówi. Naprawdę
aż tak się bała czy po prostu upierała się przy swoim?
W kącikach jej ust zamajaczył cień uśmiechu.
– Nie zapomniałam jeszcze, jak było ostatnim razem.
Śmignąłem wokół samochodu do drzwi od strony pasażera, zastanawiając się nad tym
uśmiechem. Czyżby droczyła się ze mną?
Otworzyłem jej drzwi, ale nie ruszyła się z miejsca. Pewnie nie potrafiła wypiąć się z szelek.
Szybko ją z nich uwolniłem.
– Sama sobie poradzę – zaprotestowała, ale skończyłem, zanim zdążyła dodać: – Idź już, idź.
 Przeanalizowałem jej zachowanie. Wyglądała na trochę podenerwowaną, ale nie przerażoną.
Nie chciałem, żeby zrezygnowała z jazdy na moich plecach. Po pierwsze, to był najprostszy
sposób przemieszczania się. Poza tym... Zanim ją poznałem, bieganie było moim ulubionym
zajęciem. Chciałem, żeby dzieliła ze mną tę pasję.
Najpierw jednak musiałem ją nakłonić, by się odważyła jeszcze raz.
Może powinienem spróbować bardziej dynamicznej formy mącenia w głowie.
Przejrzałem w pamięci wszystkie nasze dotychczasowe interakcje. W początkach znajomości
często mylnie interpretowałem jej reakcje na mnie, ale teraz patrzyłem na wszystko przez inny
filtr. Wiedziałem, że jeśli spojrzę jej w oczy z odpowiednią intensywnością, zaburzę jej tok
myślenia. A kiedy ją pocałuję, całkiem straci głowę – zapomni o zdrowym rozsądku, instynkcie
samozachowawczym, a nawet o takich niezbędnych czynnościach życiowych jak oddychanie.
– Hmm... – mruknąłem, rozważając, jak się do tego zabrać. – Coś mi się zdaje, że będę musiał
popracować nad twoimi wspomnieniami.
Wyjąłem ją z samochodu i ostrożnie postawiłem na nogi. Wpatrywała się we mnie, trochę
podenerwowana, trochę podekscytowana.
Uniosła pytająco brwi.
– Popracować nad moimi wspomnieniami?
– Zaraz zobaczysz.
Do tej pory miałem na nią największy wpływ, kiedy wytężałem umysł, by odczytać jej
najskrytsze myśli. Niezrażony dotychczasowym niepowodzeniem, spróbowałem jeszcze raz.
Spojrzałem głęboko w jej klarowne, ciemne oczy. Swoje zmrużyłem, próbując przebić się przez
tę ciszę spowijającą jej umysł. Oczywiście nie było tam nic do usłyszenia.
Bella mrugnęła czterokrotnie, raz za razem. Na jej twarzy lekka nerwowość przechodziła w...
oszołomienie.
Czułem, że jestem na dobrej drodze.
Pochylając się nad nią, oparłem ręce o dach samochodu, po jednej z każdej strony jej głowy.
Cofnęła się o pół kroku, napierając plecami o drzwi. Potrzebowała więcej przestrzeni? Uniosła
podbródek, ustawiając twarz pod idealnym kątem do pocałunku. A więc chyba nie...
Przysunąłem się jeszcze parę centymetrów. Przymknęła oczy i rozchyliła usta.
– A więc czego konkretnie się boisz? – wymruczałem.
Zatrzepotała rzęsami i głęboko odetchnęła. Nie bardzo wiedziałem, co robić z jej częstym
bezdechem. Przypominać jej co chwila, żeby nabrała powietrza w płuca?
– Umm... – Przełknęła ślinę i znowu zachłysnęła się własnym oddechem. – Tego, że uderzę w
drzewo i zginę na miejscu. A potem jeszcze zwymiotuję.
Uśmiechnąłem się szeroko, mimowolnie wyobrażając sobie tę sekwencję zdarzeń, ale zaraz
przywróciłem poprzedni wyraz intensywnego skupienia. Powoli nachyliłem się i przywarłem
ustami do małego wgłębienia między jej obojczykami. Serce Belli zakołatało.
Przesuwałem ustami po skórze jej szyi.
 – Nadal się boisz?
Przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie głosu.
– Tak...? – wyszeptała niepewnie. – Że uderzę w drzewo... I że zrobi mi się niedobrze.
Powoli unosiłem twarz, sunąc nosem i ustami w górę jej szyi. Następne pytanie tchnąłem w
zagłębienie pod krawędzią jej żuchwy. Zamknęła oczy.
– A teraz?
Teraz bardziej dyszała, niż oddychała.
– Drzewa? – wysapała. – Wymioty?
Potarłem ustami jej policzek, następnie pocałowałem jedną powiekę, a potem drugą.
– Bello, chyba nie myślisz, że mógłbym uderzyć w drzewo? – mruknąłem lekko strofującym
tonem. Ostatecznie to ona oświadczyła, że jestem we wszystkim dobry.
– Ty nie – szepnęła – ale ja tak.
Może powinienem był zapytać, czy we mnie wierzy.
Powoli, miarowo, wędrowałem pocałunkami po jej policzku, przystając na samej krawędzi jej
ust.
– Czy pozwoliłbym, żeby drzewo zrobiło ci krzywdę?
Dotknąłem, najdelikatniej, jak to możliwe, górną wargą jej dolnej wargi.
– Nie... – westchnęła miękko.
– Sama widzisz, że nie ma się czego bać, prawda? – wyszeptałem, muskając ustami jej usta.
– Nie – przyznała drżącym głosem.
I wtedy, chociaż mój plan zakładał, że to Bella zostanie zdominowana, sam dałem się ponieść.
Już nie czułem, że mój umysł kontroluje sytuację. Władzę nade mną przejęło ciało, zupełnie jak
podczas polowania – instynkt i głód brały górę nad rozsądkiem. Tylko że teraz przemówiła we
mnie chęć zaspokojenia innych potrzeb niż te, z którymi już dawno bez trudu sobie radziłem.
Teraz buzowały we mnie nowe żądze, których jeszcze nie potrafiłem okiełznać.
Przywarłem ustami do jej ust, nieco zbyt gwałtownie, przyciągając dłońmi jej twarz do mojej.
Chciałem czuć dotyk jej skóry na całym ciele, trzymać ją tak blisko siebie, żeby już nikt i nic nas
nie rozdzieliło.
Ten nowy płomień, niepowodujący bólu, jedynie niweczący moją zdolność klarownego
myślenia, buchnął jeszcze gwałtowniej, kiedy zarzuciła mi ramiona na szyję i przylgnęła do mnie
całą sobą. Buzująca w niej krew tętniła, emanując ciepłem, które zalewało mnie od piersi aż po
uda. Zatracałem się w tym doznaniu, jakbym w nim tonął.
Rozchyliła usta, wpijając się w moje. Myślałem już tylko o tym, by ten pocałunek stawał się
coraz głębszy.
Jak na ironię, ocalił ją mój najbardziej pierwotny odruch.
Kiedy tylko jej ciepły oddech wniknął do moich ust, reszta mnie zareagowała spontanicznie –
napłynął jad, mięśnie napięły się samoistnie. To był szok, który mną wstrząsnął i pozwolił się
ocknąć.
 Zatoczyłem się do tyłu, uwalniając się z jej rąk, które zsunęły się bezwładnie po mojej szyi i
piersi.
Ogarnęło mnie przerażenie.
Jak blisko byłem tego, by zrobić jej krzywdę? By ją zabić?
Zobaczyłem to równie wyraziście, jak widziałem jej wystraszoną twarz tuż przed sobą – świat
bez niej. Ta wizja nachodziła mnie wcześniej tyle razy, że teraz nie musiałem na nowo
wyobrażać sobie bezkresnej pustki ani agonalnego bólu, jakie ta nicość niosłaby ze sobą.
Wiedziałem, że to był świat, w którym nie mógłbym przetrwać.
Albo... świat, w którym ona by cierpiała. Gdyby tylko, w swej niewinności, dotknęła językiem
jednej z ostrych jak brzytwa krawędzi moich zębów...
– A niech cię, dziewczyno! – wydyszałem, ledwie słysząc słowa, które z siebie wydobyłem. –
Ty mi naprawdę przyniesiesz zgubę, przysięgam. – Wzdrygnąłem się, czując obrzydzenie do
samego siebie.
Nie przeżyłbym jej śmierci. Jej życie było moim jedynym życiem – moim kruchym, nietrwałym
bytem.
Bella oparła się rękami o kolana, próbując złapać oddech.
– Przecież ty jesteś... niezniszczalny – wymamrotała.
Miała rację co do mojej fizycznej trwałości, tak obcej jej śmiertelnej kondycji. Nie wiedziała
jednak, jak bardzo jej życie i moje są splecione nierozerwalnym węzłem. Ani tego, że właśnie
otarła się o śmierć.
– Może i sam w to wierzyłem, dopóki nie poznałem ciebie – mruknąłem. Przebywanie z nią
sam na sam już nie wydawało się bezpieczne. – Chodźmy stąd, zanim zrobię coś naprawdę
głupiego.
Wyciągnąłem do niej rękę. Już rozumiała, dlaczego musimy się spieszyć. Nie protestowała,
kiedy wziąłem ją sobie na plecy. Ręce i nogi owinęła mi wokół tułowia. Przez moment musiałem
znowu stoczyć wewnętrzną walkę, by mój umysł mógł zapanować nad resztą ciała.
– Tylko nie zapomnij zamknąć oczu – podkreśliłem.
Skryła twarz, przyciskając ją mocno do moich pleców.
Nie biegliśmy długo, ale na tyle długo, bym odzyskał wewnętrzną równowagę. Najwyraźniej
moja zdolność samokontroli miała swoje ograniczenia – kiedy odzywały się we mnie instynkty,
nie mogłem sobie w pełni ufać. Należało wziąć to pod uwagę i wyznaczyć sobie wyraźną
granicę, by więcej nie igrać z ogniem. Musiałem ograniczyć nasz kontakt fizyczny do takiej
formy, by jej nie odbierało oddechu, a mnie rozumu. Czułem się zażenowany tym, że ta druga
kwestia była ważniejsza od tej pierwszej.
Podczas naszego biegu nawet nie drgnęła. Słyszałem jej miarowy oddech i bicie serca – też
wydawało się równe, chociaż trochę przyspieszone. Pozostała nieporuszona także wtedy, kiedy
się zatrzymaliśmy.
Sięgnąłem za siebie i pogładziłem ją po włosach.
 – Jesteśmy na miejscu, Bello.
Najpierw rozluźniła ramiona, wzięła głęboki oddech, następnie zaczęła rozprostowywać
zdrętwiałe nogi. Nagle ciepło jej ciała znikło.
– Au! – jęknęła.
Obróciłem się na pięcie i zobaczyłem ją leżącą niezdarnie na ziemi, jak lalka upuszczona przez
dziecko na podłogę. Przez krótką chwilę tkwiła w szoku, ale szok ten szybko ustąpił miejsca
oburzeniu, jakby nie miała pojęcia, jak się znalazła w takim położeniu, ale wiedziała, że na
pewno ktoś ponosi za to winę.
Trudno powiedzieć, dlaczego tak mnie to ubawiło. Może to z nerwów i potrzeby
rozładowania napięcia. A może po prostu poczułem wielką ulgę, że nie doszło do nieszczęścia.
W każdym razie roześmiałem się i nie mogłem przestać. Gdy Bella to zobaczyła, przewróciła
oczami, westchnęła i dźwignęła się z ziemi. Próbowała otrzepać kurtkę z błota, mając przy tym
tak cierpiętniczą minę, że zacząłem się śmiać jeszcze bardziej.
Rzuciła mi nienawistne spojrzenie i pomaszerowała przed siebie.
Zdusiłem w sobie rechot, dogoniłem ją i delikatnie objąłem wpół.
– Dokąd idziesz, Bello? – zapytałem, starając się, by mój głos zabrzmiał w miarę poważnie.
Nawet na mnie nie spojrzała.
– Czy nie miał się tu gdzieś odbyć mecz baseballowy? – odparła pytaniem na pytanie. – Ty
chyba już straciłeś ochotę na granie, ale jestem pewna, że inni będą się dobrze bawili bez ciebie.
– To w przeciwnym kierunku – oświadczyłem.
Gniewnie sapnęła, zadarła podbródek jeszcze wyżej, po czym wykonała zwrot w tył i
skierowała się żwawym krokiem prosto przed siebie.
Ponownie ją dogoniłem. Teraz też szła w złą stronę.
– Nie wściekaj się – poprosiłem. – Nie mogłem się powstrzymać. Szkoda, że nie widziałaś
swojej miny. – Znowu mimowolnie prychnąłem śmiechem, chociaż hamowałem się, jak
mogłem.
W końcu podniosła na mnie wzrok, patrząc na mnie z taką złością, że prawie sypała iskrami z
oczu.
– Ach, tak? To tylko tobie wolno się wściekać?
Pamiętałem, jak bardzo jest wyczulona na punkcie podwójnych standardów.
– Wcale nie byłem na ciebie zły – zapewniłem ją.
Jej głos niemal ociekał jadem, kiedy mnie zacytowała:
– „Ty mi naprawdę przyniesiesz zgubę, przysięgam”.
Mój humor zmienił się w wisielczy, ale nie zniknął całkiem. Wtedy, mówiąc o przynoszeniu
zguby, po prostu pod wpływem silnych emocji powiedziałem za dużo.
– To było tylko stwierdzenie faktu.
Próbowała się oswobodzić z moich objęć. Przyłożyłem dłoń do jej policzka, żeby nie mogła
ukryć przede mną twarzy.
 – Byłeś wściekły! – palnęła, zanim zdążyłem powiedzieć coś więcej.
– Owszem – przyznałem.
– A dopiero co powiedziałeś...
– Że nie byłem zły na ciebie. – Już mi nie było do śmiechu. Wzięła całą winę na siebie. – Nie
widzisz tego, Bello? Naprawdę nie rozumiesz?
Zmarszczyła brwi, zmieszana i sfrustrowana.
– Nie widzę czego?
– Nigdy nie złoszczę się na ciebie – wyjaśniłem. – Jak bym mógł? Jesteś taka dzielna, ufna...
ciepła. – Wyrozumiała, życzliwa, szczera, dobra... Ważna, niezbędna, życiodajna... mógłbym tak
wymieniać jeszcze długo, ale mi przerwała.
– Więc dlaczego...? – wyszeptała.
Pomyślałem, że ta niedokończona myśl brzmiała: Więc dlaczego warknąłeś na mnie w tak
okrutny sposób?
Ująłem jej twarz w dłonie, usiłując wyrazić swoje emocje, bardziej wzrokiem niż słowami,
próbując wyartykułować każde z nich z większą mocą.
– Wściekam się na siebie – powiedziałem. – Za to, że najwyraźniej nie potrafię przestać cię
narażać na niebezpieczeństwo. Samo moje istnienie jest dla ciebie zagrożeniem. Czasem...
szczerze się nienawidzę. Powinienem być silniejszy, powinienem być w stanie... – Zaskoczyła
mnie, przykładając palce do moich ust i uciszając mnie w pół zdania.
– Przestań – mruknęła.
Wyraz konsternacji na jej twarzy zniknął, ustępując miejsca dobroduszności.
Dłoń, którą zasłoniła mi usta, przycisnąłem do swojego policzka.
– Kocham cię – wyznałem. – To marna wymówka wobec tego, co robię, ale i szczera prawda.
Wpatrywała się we mnie z taką serdecznością, z takim... uwielbieniem. Odpowiedź na takie
spojrzenie mogła być tylko jedna, ale musiała być powściągliwa. Nie mogłem sobie więcej
pozwolić na uleganie instynktom.
– A teraz, proszę, zachowuj się, jak należy – mruknąłem, bardziej do siebie niż do niej.
Delikatnie, na krótki, ulotny moment, przytknąłem usta do jej ust.
Stała nieruchomo, nawet wstrzymała oddech. Szybko się wyprostowałem, żeby znowu
zaczęła swobodnie oddychać.
Westchnęła.
– Przyrzekłeś komendantowi Swanowi odstawić mnie o przyzwoitej porze, pamiętasz? Lepiej
już chodźmy.
Znowu mi pomagała. Och, jakże pragnąłbym, żeby moja słabość nie zmuszała jej do bycia taką
silną.
– Tak jest.
 Wypuściłem ją z objęć, wziąłem za rękę i poprowadziłem we właściwym kierunku. Mieliśmy
do przejścia tylko niecałe dziesięć metrów, zanim minęliśmy skraj lasu i weszliśmy na wielką,
otwartą przestrzeń, którą moja rodzina nazywała po prostu „polaną”. Drzewa w tym miejscu
zostały zmiecione dawno temu przez lodowiec i teraz jedynie cienka warstwa gleby pokrywała
skaliste podłoże. Rosły tu jedynie nieujarzmione paprocie i trawy. Dla nas było to dogodne
miejsce do gry.
Carlisle właśnie zaznaczał bazy, podczas gdy Alice i Jasper ćwiczyli jakieś nowe zagrania, które
ona chciała opanować do perfekcji. Jeśli Jasper postanowił biec w danym kierunku, Alice mogła
dostrzec to wcześniej i rzucić piłkę w stronę jego nowej pozycji, zanim on zdradził swój zamiar.
Nie dawało im to wielkiej przewagi, ale przy tak wyrównanych szansach między nami liczył się
każdy szczegół.
Esme czekała na mnie i na Bellę. Emmett i Rosalie siedzieli obok. Kiedy weszliśmy w ich pole
widzenia, zobaczyłem, że Rosalie wyrwała rękę z dłoni Esme, odwróciła się do nas plecami i
odeszła. Cóż, nie obiecywała, że będzie miła. Wiedziałem, że sam fakt bycia tutaj z nami był z jej
strony wielkim ustępstwem.
To zupełnie idiotyczne. Esme nie podzielała mojego zdania. Całe popołudnie próbowała, bez
efektu, otrząsnąć Rose z jej humorów i była zdesperowana.
Będzie dobrze, kiedy zaczniemy grać, pomyślał Emmett. Podobnie jak ja, czuł ulgę, że Rose w
ogóle przyszła.
Esme i Emmett podeszli bliżej, by się przywitać. Rzuciłem Emmettowi ostrzegawcze
spojrzenie, a on uśmiechnął się do mnie szeroko.
Nie obawiaj się, obiecałem.
Przyjrzał się Belli z zaciekawieniem. Czym innym było przebywać wśród ludzi, wizytując ich
świat, a czymś zupełnie innym podejmować jednego z nich w naszym świecie. To było
ekscytujące. Tym bardziej że w jego przekonaniu ta istota ludzka w pewnym sensie przyłączyła
się do nas. Emmett miał same pozytywne doświadczenia z powiększaniem się rodziny. Byłby
zachwycony, gdyby Bella stała się częścią tej naszej.
Może ucieszyłbym się z jego entuzjazmu, ale zauważyłem, że przy całej swojej ekscytacji tą
sytuacją nie powątpiewał w prawdziwość wersji Alice.
Musiałem uzbroić się w cierpliwość. Czekać, aż z czasem wszyscy zrozumieją.
– Czy to ciebie słyszeliśmy przed chwilą, Edwardzie? – zapytała Esme. Mówiła głośniej, niż to
było konieczne, żeby Bella nie poczuła się wykluczona.
– Myśleliśmy już, że to jakaś hiena się dławi – dodał Emmett.
Bella uśmiechnęła się nieśmiało.
– Tak, to był on.
Emmett uśmiechnął się do niej radośnie, zadowolony, że Bella nie boi się podejmować
rozmowy.
– Belli przypadkowo udało się mnie rozbawić – wyjaśniłem.
 Alice pędziła w naszą stronę jak rakieta. O jej komfort bycia sobą w tej sytuacji nie musiałem
się martwić. Orientowała się lepiej ode mnie, co mogłoby wystraszyć Bellę, a co nie.
Wyhamowała tuż przed nami.
– Już czas – oznajmiła tonem wyroczni. W tej samej chwili, jak na komendę, rozległ się grzmot
pioruna. Pokręciłem głową.
– Aż ciarki przebiegają po plecach, prawda? – Emmett zwrócił się do Belli, mrugając do niej
porozumiewawczo, kiedy spojrzała na niego zaskoczona jego zainteresowaniem. Odpowiedziała
uśmiechem, jeszcze trochę nieśmiałym.
– Chodźmy! – popędzała Alice, łapiąc Emmetta za rękę. Wiedziała dokładnie, jak długo
będziemy mogli grać bez ograniczeń, i nie chciała marnować ani chwili. Emmett też się rwał do
gry. Razem pobiegli w stronę Carlisle’a.
Mogę zamienić z nią parę słów? Chciałabym, żeby czuła się przy mnie swobodnie, poprosiła
Esme. Widziałem, jak wielkie znaczenie ma dla niej to, żeby Bella zobaczyła w niej osobę i
przyjaciela, a nie źródło potencjalnego zagrożenia. Skinąłem głową.
– Gotowa na mecz? – zagadnąłem do Belli z uśmiechem. Z tego, co powiedział Charlie,
mogłem wnioskować, że ten wieczór zapowiadał się dla niej bardzo nietypowo. Cóż, mogłem
mieć tylko nadzieję, że będzie się dobrze bawiła.
– Do dzieła, drużyno!
Parsknąłem śmiechem na ten udawany entuzjazm, a potem, spełniając prośbę Esme,
zostawiłem je same i pognałem za Emmettem i Alice.
Dołączając do pozostałych, słuchałem wymiany zdań między Esme a Bellą. Moja matka nie
planowała jakichś specjalnych tematów do tej rozmowy, chciała jedynie zabawić Bellę miłą
konwersacją. Mimo to natężałem słuch, by nie uronić ani słowa. Dzieliłem uwagę między ich
dialog a wymianę zdań prowadzoną tuż obok mnie.
– Edward i ja już wybraliśmy skład drużyn – oświadczyła Rosalie. – Jasper i Emmett są ze mną.
Alice nie czuła się zaskoczona. Emmett lubił wyzwania. Jasper nie wydawał się uszczęśliwiony
– wolał grać z Alice niż przeciwko niej. Carlisle był, podobnie jak ja, zadowolony, że Rosalie dała
się namówić na grę.
Esme właśnie piętnowała naszego wątpliwej jakości ducha sportowego, ewidentnie
przygotowując Bellę na najgorsze.
Carlisle wyciągnął ćwierćdolarówkę.
– Awers czy rewers? – zapytał, zwracając się do Rose.
– Ona wybierała drużyny – zaprotestowałem.
Carlisle zerknął na mnie, a potem spojrzał znacząco na Alice, która już dostrzegła, że moneta
spadnie awersem do góry.
– Rose – powiedział jeszcze raz i podrzucił monetę.
– Awers.
 Westchnąłem, a ona rozpłynęła się w uśmiechu. Carlisle zręcznie złapał monetę i położył ją
sobie na przedramieniu.
– Awers – rozstrzygnął.
– My zagrywamy – oznajmiła Rosalie.
Carlisle skinął głową, po czym on, Alice i ja zajęliśmy nasze pozycje na boisku.
Esme właśnie opowiadała Belli o swoim pierwszym synu. Poczułem się zaskoczony tym, jak
bardzo osobiste sprawy poruszały. To była najboleśniejsza, niezabliźniona rana Esme, ale kiedy
o tym opowiadała, emanowała spokojem i pogodą ducha. Zastanawiałem się, dlaczego
postanowiła podzielić się z Bellą tą właśnie historią.
A może Esme wcale niczego nie postanawiała? Było coś wyjątkowego w tym, jak Bella
potrafiła słuchać innych. Czyż ja sam nie byłem gotów wyznać jej wszystkich swoich mrocznych
sekretów? Czy młody Jacob Black nie zdradził jej tajemnicy odwiecznego paktu tylko po to, by
zdobyć jej uwagę? Musiała mieć taki przemożny wpływ na wszystkich.
Przeszedłem na lewą stronę boiska. Także stamtąd nadal słyszałem wyraźnie głos Belli.
– Więc nie masz nic przeciwko temu? Że jestem... dla niego nieodpowiednia? – zapytała
Bella.
Biedne dziecko, pomyślała Esme. To wszystko musi być dla niej takie przytłaczające.
– Nie, skądże – odpowiedziała Belli i słyszałem, że naprawdę tak uważa. Esme chciała tylko,
żebym był szczęśliwy. – To ciebie pragnie. Wszystko jakoś się ułoży.
Niestety, podobnie jak Emmett, widziała tylko jedną stronę. Dobrze, że odszedłem od nich na
tyle daleko, że Bella nie mogła widzieć grymasu, jaki odmalował się na mojej twarzy.
Alice poczekała, aż Esme zajmie miejsce arbitra, mając przy sobie Bellę, następnie weszła na
prowizoryczną górkę miotacza.
– No dobra, zagrywaj – zakomenderowała Esme.
Alice cisnęła pierwszą piłkę. Emmett zapalczywie machnął kijem, który świsnął tak blisko piłki,
że podmuch zakłócił prosty tor jej lotu. Jasper zwinnie złapał szybującą w powietrzu piłkę i
odrzucił ją do Alice.
– Czy to był strajk? – usłyszałem, jak Bella pyta Esme.
– Jeśli pałkarz nie trafi w piłkę, to tak – odpowiedziała Esme.
Alice wykonała drugi rzut. Emmett wziął poprawkę. Rzuciłem się do biegu, jeszcze zanim
usłyszałem huk zderzenia kija z piłką.
Alice przewidziała, w którą stronę zostanie odbita piłka, i dobrze wiedziała, że jestem dość
szybki. Trochę psuliśmy pozostałym zabawę – naprawdę, Rose nie powinna była pozwolić,
żebyśmy z Alice grali w jednej drużynie – ale dzisiaj zamierzałem wygrać.
Biegnąc z piłką i przekraczając skraj boiska, usłyszałem, jak Esme zawołała do Emmetta,
przyznając punkt mojej drużynie.
– Emmett uderza najmocniej, ale Edward biega najszybciej – wyjaśniła Esme Belli.
 Uśmiechnąłem się do nich szeroko, ciesząc się, że Bella najwyraźniej dobrze się bawi.
Spoglądała wokół z niedowierzaniem, ale uśmiech miała od ucha do ucha.
Emmett stanął za bazą domową, zastępując Jaspera, który chwycił za kij, chociaż teraz miała
łapać Rosalie. To było takie irytujące... No chyba nie cierpiała katuszy, skoro stała w promieniu
trzech metrów od Belli. Zaczynałem żałować, że tak nalegałem, by zagrała dzisiaj z nami.
Jasper nie zamierzał sprawdzać, jak szybko potrafię biegać. Wiedział, że nie jest w stanie
uderzyć tak mocno jak Emmett. I dlatego wycelował tak, że trafił samym końcem kija. Odbita
piłka przeleciała tuż obok Carlisle’a, zmuszając go do biegu za nią. Carlisle przechwycił piłkę i
rzucił się za Jasperem pędzącym do ostatniej bazy. Prawie go dogonił, ale Jasper zdążył lewą
stopą dotknąć bazy, zanim wpadł na niego Carlisle.
– Safe![4] – orzekła Esme.
Bella bezwiednie stawała na palcach, zakrywając sobie uszy dłońmi i marszcząc brwi, ale gdy
zobaczyła, że Carlisle i Jasper nie odnieśli żadnych obrażeń, odetchnęła z ulgą. Spojrzała na mnie
i znowu się rozpromieniła.
Kiedy przyszła kolej Rosalie na uderzenie kijem, wyczułem prawie namacalne napięcie.
Zwróciła się twarzą do Alice, która stała na górce miotacza. Chociaż Bella nie znajdowała się na
jej linii wzroku, ramiona Rosalie wydawały się kulić, jakby chciała się odsunąć jeszcze dalej.
Wyraźnie podminowana przybrała zawistny wyraz twarzy.
Spojrzałem na nią wymownie, a ona wydęła usta w moją stronę.
Sam chciałeś, żebym tu była.
Rose była na tyle rozproszona, że chybiła przy pierwszym rzucie Alice i piłka wpadła w ręce
Emmetta. Nastroszyła się jeszcze bardziej i próbowała się skupić.
Alice ponownie cisnęła piłką w kierunku Rose. Tym razem Rose trafiła, wybijając piłkę poza
trzecią bazę. Ruszyłem biegiem, ale Alice mnie uprzedziła. Zamiast wyeliminować Rose, na co
był jeszcze czas, obróciła się na pięcie i pognała w kierunku bazy domowej. Jasper znajdował się
już w połowie odległości między trzecią bazą a domową. Nachylił ramię, jakby zamierzał
zablokować Alice przed bazą w ten sam sposób, jak wcześniej Carlisle’a. Alice nie czekała
jednak, aż na siebie wpadną. Zgrabnym półobrotem i ślizgiem minęła go, następnie klepnęła od
tyłu. Esme zawołała do Jaspera, że nie zaliczył bazy, ale w tym czasie Rosalie, wykorzystując
zamieszanie, dotarła do drugiej.
Domyśliłem się, jaki będzie ich następny ruch, jeszcze zanim Emmett i Jasper ponownie
zamienili się miejscami. Emmett zamierzał wybić piłkę na tyle daleko, by Rosalie dobiegła do
bazy domowej. Alice też to zauważyła, ale wyglądało na to, że dopną swego. Cofnąłem się na
skraj polany. Gdybym jednak od razu ruszył biegiem do miejsca, gdzie miała spaść piłka (Alice
zobaczyła je zawczasu), jeszcze zanim Emmett uderzył kijem, Esme ukarałaby nas za
oszukiwanie. Napiąłem mięśnie, gotów biec – nie za piłką, ale w miejsce, które zwizualizowała
Alice.
Emmett odbił piłkę raczej wysoko niż daleko, wiedząc, że grawitacja jest wolniejsza ode mnie.
Ich plan wypalił i mogłem tylko zgrzytnąć zębami, kiedy Rosalie dobiegła do bazy domowej.
 Bella wszelako wydawała się zachwycona. Klaskała, uśmiechając się radośnie, zafascynowana
naszą grą. Rosalie ignorowała spontaniczny aplauz Belli – nawet nie patrzyła w jej stronę, tylko
przewracała oczami, spoglądając przy tym na mnie. Byłem jednak zaskoczony, kiedy zdałem
sobie sprawę, że Rosalie... mięknie. W sumie może nie powinno mnie to aż tak bardzo dziwić.
Wiedziałem przecież, jak bardzo lubi być podziwiana.
Może należało jej powiedzieć, jak pochlebnie Bella wyrażała się o jej urodzie... ale pewnie by
mi nie uwierzyła. Gdyby teraz spojrzała na Bellę, zobaczyłaby jej niekłamany zachwyt. To być
może zmiękczyłoby Rose jeszcze bardziej, ale nie chciała nawet spojrzeć w kierunku Belli.
Trochę czasu i dużo komplementów... Mogliśmy wspólnymi siłami wkraść się w łaski Rose i
zdobyć jej względy.
Emmett też się cieszył na widok radosnego podniecenia Belli. Od początku polubił ją bardziej,
niż się spodziewałem, a gra przy żywiołowo reagującej publice bardzo mu przypadła do gustu.
Tak jak Rose uwielbiała wzbudzać podziw, tak Emmett nie mógł się obejść bez dobrej zabawy.
Carlisle, Alice i ja zamieniliśmy się miejscami z drużyną Rosalie. Bella powitała mnie
błyszczącymi oczami i radosnym uśmiechem.
– I jak ci się podoba? – zapytałem.
Roześmiała się.
– Jedno wiem na pewno. Już nigdy nie będę potrafiła wysiedzieć na zwykłym meczu ligowym.
Umarłabym z nudów.
– Akurat uwierzę, że wcześniej oglądałaś je z przyjemnością.
Wydęła usta w moją stronę.
– Muszę jednak przyznać, że jestem odrobinę rozczarowana – oświadczyła, chociaż wcale na
taką nie wyglądała.
– Czym?
– Miło byłoby się przekonać, że istnieje chociaż jedna dziedzina, w której nie jesteś najlepszy
na świecie.
Uch!
Rosalie nie była jedyną, która jęknęła z zażenowania, ale ona zrobiła to najgłośniej.
Jak długo jeszcze będziecie się mizdrzyć? Niecierpliwiła się. Ta burza nie będzie trwała
wiecznie.
– Czas na mnie – rzuciłem do Belli. Sięgnąłem po kij, który Emmett rzucił w trawę, i
podszedłem do bazy.
Carlisle przykucnął za mną. Alice wskazała mi, w którym kierunku rzuci Jasper.
Wykonałem skrót[5].
– Tchórz – warknął Emmett i pogonił za piłką, która odbijała się w nieprzewidywalny sposób.
Rose poczekała na mnie sekundę, ale zdążyłem z dużym zapasem. Rzuciła mi gniewne
spojrzenie, a ja odwzajemniłem się szerokim uśmiechem.
 Carlisle podszedł do bazy, ugiął nogi i pochylił się, przybierając pozycję do uderzenia.
Słyszałem, co zamierza; Alice przewidziała, że mu się uda. Spiąłem się w sobie, gotów w ułamku
sekundy wyrwać do przodu. Jasper rzucił szybką, podkręconą piłkę – Carlisle ustawił kij idealnie.
Szkoda, że nie mogłem ostrzec Belli, by ponownie zasłoniła sobie uszy.
Łoskot, który się rozległ, kiedy Carlisle trafił w piłkę, nawet nie przypominał grzmotu pioruna.
Całe szczęście, że ludzie byli tak niefrasobliwie naiwni, jakby nie chcieli wierzyć, że tuż obok nich
dzieje się coś nadprzyrodzonego.
Biegłem co sił wokół baz, nasłuchując odgłosów Rosalie przedzierającej się pędem przez las,
podczas gdy w górze przetaczał się jeszcze, zwielokrotniony echem, huk odbicia. Gdyby biegła
dość szybko... ale nie, Alice przewidziała, że piłka spadnie na ziemię.
Zaliczyłem bazę domową, zanim piłka znalazła się w połowie drogi do swojego miejsca
docelowego. Carlisle właśnie mijał pierwszą bazę. Bella zamrugała oczami, kiedy zatrzymałem
się tuż obok niej, jakby nie nadążała ze śledzeniem wzrokiem mojego biegu.
– Jasper! – krzyknęła Rosalie gdzieś z głębi lasu. Carlisle właśnie zaliczył trzecią bazę. W
powietrzu rozległ się świst piłki lecącej między drzewami w naszą stronę. Jasper skoczył w
kierunku bazy, ale Carlisle zrobił wślizg pod niego na moment przed tym, jak piłka wylądowała z
głośnym plaskiem w dłoni Jaspera.
– Safe – ogłosiła Esme.
– Pięknie – pogratulowała nam Alice, wystawiając dłoń do przybicia piątki, co obaj zrobiliśmy.
Wszyscy słyszeliśmy, jak Rosalie zgrzyta zębami.
Stanąłem obok Belli, splatając palce z jej palcami. Uśmiechnęła się do mnie. Miała policzki i
nos zaróżowione od chłodu, ale jej oczy błyszczały z emocji.
Alice, sięgając po kij, rozważała sto różnych sposobów odbicia piłki, ale nie miała pomysłu, jak
wyminąć Jaspera i Emmetta. Ten drugi czyhał przy trzeciej bazie, wiedząc, że Alice nie ma dość
siły, by zdystansować Rosalie.
Jasper rzucił szybką piłkę. Gdy Alice odbiła ją w kierunku prawego pola, przechwycił piłkę i
zaliczył pierwszą bazę, zanim dotarła tam Alice.
– Aut.
Ścisnąłem palce Belli i zająłem swoje miejsce, ponieważ teraz nadeszła moja kolej.
Tym razem próbowałem wymanewrować Rosalie, ale Jasper rzucił tak lekko, że pozbawił
piłkę energii potrzebnej do dalekiego wybicia. Uderzyłem taki sposób, aby potoczyła się po
ziemi, lecz udało mi się jedynie dotrzeć do pierwszej bazy, zanim zablokowała mnie Rosalie.
Carlisle odbił piłkę z dużą siłą o skaliste podłoże, mając nadzieję, że poszybuje na tyle wysoko,
bym miał szansę obiec bazy, ale Jasper chwycił ją w locie i zbyt szybko przywrócił do gry.
Emmett osaczył mnie przy trzeciej bazie.
Alice rozważała w głowie swoje możliwości, ale nie miała ich zbyt wiele. Zrobiła, co mogła,
odbijając piłkę z całej siły wzdłuż prawej linii bocznej. Jasper nie dał się sprowokować, tylko
cisnął piłkę do Emmetta, który zagradzał mi drogę do bazy domowej, stojąc przed nią niczym
ceglany mur. Nie miałem wielu możliwości.
 Nie było najmniejszych szans, że zdołam go wyminąć, ale gdyby cała nasza drużyna utknęła w
bazach, to – zgodnie z zasadami, które przyjęliśmy w rodzinie – automatycznie oznaczałoby to
koniec rundy.
Zaszarżowałem na Emmetta, który wyglądał na zachwyconego moją decyzją, ale jeszcze
zanim podjąłem próbę wyminięcia go w drodze do bazy, Rosalie zaprotestowała.
– Esme, on wymusza aut. – To też było wbrew rodzinnym zasadom.
Oczywiście Emmett bez trudu klepnął mnie piłką. Wymanewrowanie go nie wchodziło więc w
grę.
– Oszust – syknęła Rosalie.
Esme spojrzała na mnie z dezaprobatą.
– Rose ma rację. Gramy dalej.
Wzruszyłem ramionami i poszedłem na zapole.
Tym razem drużynie Rose poszło lepiej. Po jednym z potężnych uderzeń Emmetta ona i
Jasper obiegli wszystkie bazy, chociaż byłem przekonany, że oszukiwała. Tor piłki zmienił się,
jakby zderzyła się w locie z czymś mniejszym, ale z racji olbrzymich odległości nie dało się
stwierdzić, skąd nadleciał ten drugi obiekt. Przynajmniej zdążyłem wyautować Emmetta.
Następna długa piłka Rosalie była za niska; Alice zdołała wyskoczyć do niej i złapać. Jasper
znowu zaliczył bazę, ale udało mi się zatrzymać mocną, niską piłkę Emmetta, zanim wleciała w
las; Jaspera Carlisle i ja złapaliśmy między siebie, gdy biegł do trzeciej bazy.
W miarę trwania meczu wypatrywałem u Belli pierwszych oznak znudzenia, ale za każdym
razem, kiedy spoglądałem w jej stronę, wydawała się całkowicie zaabsorbowana grą. Na pewno
było to dla niej nowe doświadczenie. Wiedziałem, że nawet nie przypominamy ludzi grających
w bejsbol. Burza zanosiła się na jeszcze parę godzin i wiedziałem, że Emmett ani Jasper nie
odpuszczą, dopóki będzie można grać. Gdyby jednak Bella znużyła się grą albo zmarzła, miałem
zamiar wycofać się i odwieźć ją do domu. Aż się wzdrygnąłem na samą myśl, jak to przyjmie
Rosalie. Trudno, będzie musiała jakoś to przeżyć.
Gra była wyrównana – prowadziła raz jedna drużyna, raz druga – i w walce o wygraną, mimo
upomnień Esme, zaczynaliśmy zapominać o dobrych manierach. Zastanawiałem się, co Bella
sobie o nas pomyśli. Kiedy jednak Rosalie krzyknęła, że jestem „żałosnym kanciarzem”
(ponieważ wiedziałem dokładnie, na które drzewa się wspinać, by przechwytywać jej wysokie
piłki), a potem nazwała mnie „trędowatą świnią” (gdy ją uprzedziłem na trzeciej bazie), Bella
jedynie śmiała się razem z Esme. Nie tylko Rosalie ciskała obelgi podczas gry, tym razem robił to
nawet Carlisle, który do tej pory był pod tym względem szlachetnym wyjątkiem. Ja
zachowywałem się grzecznie i uprzejmie, co denerwowało Rosalie jeszcze bardziej, niż gdybym
się zniżył do jej poziomu.
Tak więc wilk był syty i owca cała.
Rozgrywaliśmy jedenastą rundę – nasze rundy nigdy nie trwały dłużej niż po kilka minut; nie
kończyliśmy meczu po żadnej określonej z góry liczbie rund, tylko wtedy, gdy kończyła się burza
– i Carlisle uderzał pierwszy. Alice przewidziała, że to będzie kolejne mocne wybicie. Na górce
miotacza akurat wypadła kolej na Emmetta, który oczywiście nie mógł się oprzeć pokusie
niezwykle silnego rzutu. Cisnął piłką tak mocno, że kiedy Carlisle trafił w nią kijem, wystrzeliła
jak z procy i Rosalie nie miała żadnych szans, by ją zatrzymać. Huk uderzenia przetoczył się
echem po okolicznych górach, bardziej jak wybuch niż grzmot pioruna. Zanim ucichł, inny
dźwięk przykuł moją uwagę.
– Och! – jęknęła Alice, jakby nagle czymś uderzona.
Obrazy mknęły w jej umyśle wartkim strumieniem. Lawina nowych wizji przyszłości, na
pierwszy rzut oka niepowiązanych ze sobą w żaden sposób, kotłowała się bezładnie. Niektóre
były oślepiająco jaskrawe, inne tak ciemne, że nie mogłem niczego dojrzeć. Tysiące nowych
miejsc, w większości mi nieznanych.
Nic nie zostało z wizji przyszłości, którą przewidziała i której była pewna. Cokolwiek się
zmieniło, okazało się na tyle doniosłe, że całkowicie odmieniło nasz los. Alice i ja poczuliśmy
dreszcz strachu.
Skupiła myśli. Natężając umysł, odnalazła początek tych kłębiących się wizji. Wszystkie brały
swój początek w punkcie bardzo bliskim obecnej chwili, niemal tu i teraz.
Twarze trzech nieznajomych. Zobaczyła trzy biegnące w naszym kierunku wampiry.
Podbiegłem do Belli. W pierwszym odruchu chciałem natychmiast z nią uciec. Gdybyśmy
jednak zostali sami, osaczeni przez tamtych...
– Alice? – zapytała Esme.
Jasper zjawił się u boku Alice równie szybko, co ja przy Belli.
– Nie widziałam... – wyszeptała Alice. – Nie byłam w stanie przewidzieć.
Właśnie porównywała wizje. W tych starszych wizjach trzech nieznajomych przyszło pod nasz
dom. To miało nastąpić nazajutrz wieczorem i na tę przyszłość byłem przygotowany – do tego
czasu Bella i ja mieliśmy być już daleko. Coś sprawiło, że tamci zmienili plany. Teraz Alice
oglądała wizję tego, co miało nastąpić za kilka minut. Mogło to równie dobrze być przyjazne
spotkanie. Mnie jednak nie dawał spokoju fakt, że w tej wizji majaczyła postać Belli, stojącej
dyskretnie w tle.
Ustawiliśmy się wszyscy w ciasnym kręgu, z Alice w środku. Carlisle nachylił się nad nią,
kładąc rękę na jej ramieniu.
– O co chodzi, Alice?
Pokręciła energicznie głową, jakby chciała rejestrowane obrazy ustawić we właściwej
kolejności.
– Przemieszczają się znacznie szybciej, niż myślałam. Teraz wiem, że oglądałam to z
niewłaściwej perspektywy.
– Co się zmieniło? – Jasper był z Alice od tak dawna, że rozumiał lepiej niż ktokolwiek inny,
oprócz mnie, jak działa jej dar.
– Zwabiły ich odgłosy naszej gry – odparła; w przyjaznej wersji mających nastąpić wydarzeń
nieznajomi tak właśnie tłumaczyli swoje najście.
 Wszyscy przenieśli wzrok na Bellę.
– Ile mamy czasu? – zapytał Carlisle, zwracając się do mnie.
Niełatwo mi było usłyszeć cokolwiek na taką odległość. Pomogło mi to, że ze względu na
późną porę i burzową pogodę w okolicznych górach nie było prawie nikogo, ani śmiertelników,
ani nawet innych nieśmiertelników.
Umysły wampirów są nieco bardziej donośne. Słyszałem je z większej odległości i łatwiej mi
było je zlokalizować. Z pomocą charakterystycznych punktów terenowych z wizji Alice udało mi
się określić, w którym miejscu aktualnie się znajdują, ale odczytywałem tylko ich najbardziej
dominujące myśli.
– Niecałe pięć minut – odpowiedziałem. – Biegną. Chcą się przyłączyć do gry.
Carlisle ponownie omiótł wzrokiem Bellę.
Musisz ją stąd zabrać.
– Zdążysz? – zapytał.
Alice skoncentrowała się na jednej z możliwości, jakie miałem. Próbie ucieczki z Bellą na
plecach.
Bella nie spowalniała mnie aż tak bardzo. To nie ciężar jej ciała, ale konieczność poruszania
się ostrożniej, by nie zrobić jej krzywdy, powodowała, że z nią na plecach biegałem wolniej. W
tym przypadku biegłbym zbyt powoli. Poza tym ta opcja wiązała się z zarejestrowaną przez Alice
niepokojącą wizją – my dwoje, sami, osaczeni przez tamtych troje.
Obcy nie byli aż tak podekscytowani perspektywą gry w bejsbol, by zatracić czujność. Alice
zwizualizowała, że zbliżą się do polany jednocześnie z trzech stron, żeby rozeznać sytuację,
zanim się przegrupują i wyjdą na otwartą przestrzeń razem. Gdyby usłyszeli, że oddalam się
biegiem, mogliby się zainteresować uciekinierem.
Pokręciłem głową.
– Nie, nie z... obciążeniem.
Carlisle myślał gorączkowo.
– Poza tym – syknąłem – ostatnia rzecz, której nam trzeba, to to, żeby wyczuli zapach i
postanowili zapolować.
– Ilu ich jest? – zapytał Emmett stanowczym tonem.
– Trójka – warknęła Alice.
Emmett prychnął pogardliwie. Ten dźwięk tak bardzo nie przystawał do napięcia, które
zapanowało wokół, że tylko spojrzałem na niego pustym wzrokiem.
– Trójka? – powtórzył szyderczo. – Damy im radę.
Carlisle rozważał różne możliwości, ale widziałem już, że mamy tylko jedno wyjście. Emmett
miał rację – było nas tylu, że nieznajomi musieliby postradać zmysły, by chcieć z nami walczyć.
– Grajmy dalej – zgodził się Carlisle, chociaż nawet bez umiejętności czytania myśli słyszałem,
jak bardzo jest zaniepokojony rozwojem sytuacji. – Alice twierdzi, że są tylko nas ciekawi.
 Alice zaczęła analizować wszystkie możliwe wersje mającego nastąpić spotkania. Teraz, kiedy
zapadła decyzja, co robimy, wizje w jej głowie nieco się ustabilizowały. Zdecydowana większość
miała spokojny przebieg, chociaż wszystkie zaczynały się nerwowo. W kilku wyjątkach coś
prowokowało konfrontację, ale te obrazy były mniej klarowne. Alice nie mogła dojrzeć, co
powodowało konflikt – jakaś decyzja, która jeszcze nie zapadła. Nie dostrzegła jednak żadnej
skonkretyzowanej wizji, w której dochodziło do fizycznej walki.
Ale wciąż pozostawało tak wiele elementów, których nie potrafiła jeszcze zinterpretować.
Znowu dostrzegłem oślepiający blask słońca i żadne z nas nie mogło się zorientować, gdzie
znajdowało się miejsce, w którym realizowała się ta wizja.
Wiedziałem, że Carlisle podjął słuszną decyzję, ale w środku aż mnie skręcało. Jak mogłem
dopuścić do tej sytuacji?
– Edwardzie – szepnęła Esme. Czy tamci są głodni? Polują?
Czytając ich myśli, stwierdziłem, że nie kieruje nimi głód, a w wizji Alice, z każdą sekundą
coraz wyraźniejszej, ich oczy miały nasyconą, czerwoną barwę.
Patrząc na Esme, pokręciłem głową.
Przynajmniej tyle...
Tak jak mnie przerażała ją świadomość, że Bella znalazła się w niebezpieczeństwie. Esme nie
była typem wojowniczki, ale słyszałem, z jaką furią myśli o ewentualnej konfrontacji. Broniłaby
Belli jak własnego dziecka.
– Zastąp mnie, dobrze? – zwróciłem się do Esme. – Teraz ja trochę posędziuję.
Esme szybko zajęła moje miejsce, ale całą uwagę skupiała na Belli.
Nikt nie chciał się teraz zapuszczać w głąb polany. Wszyscy trzymali się blisko, nadstawiając
uszu w kierunku lasu. Alice, podobnie jak Esme, trzymała się blisko Belli. Jej opiekuńczy
stosunek do niej był inny niż w przypadku Esme, nie tak macierzyński, ale widziałem, że również
ona broniłaby Belli za wszelką cenę.
Mimo podłego nastroju poczułem przypływ wdzięczności za ich postawę.
– Rozpuść włosy – mruknąłem do Belli. Niewiele to mogło dać, ale tym, co w najbardziej
ewidentny sposób identyfikowało ją jako istotę ludzką, była – oprócz zapachu i tętna – jej skóra.
Im więcej można było ukryć...
Natychmiast zsunęła frotkę z kucyka i potrząsnęła głową tak, by włosy opadły jej na twarz.
Widać było, że rozumie powagę sytuacji.
– Oni zaraz tu będą. – Mówiła cicho, ale bez drżenia głosu.
– Tak – przytaknąłem. – Tak, więc bardzo cię proszę, stój spokojnie, nie odzywaj się, nie
hałasuj i trzymaj się blisko mnie.
Przesunąłem kilka kosmyków jej włosów tak, by lepiej zasłaniały twarz.
– To nic nie da – mruknęła Alice. – Czułam ją nawet z drugiego końca boiska.
– Wiem – warknąłem.
– O co pytała cię Esme? – szepnęła Bella.
 W pierwszym odruchu chciałem skłamać. I tak już musiała być przerażona. Ostatecznie
jednak powiedziałem jej prawdę.
– Czy są głodni.
Jej serce zakołatało, a potem zaczęło bić przyspieszonym rytmem.
Nie zwracałem uwagi na pozostałych, którzy udawali, że grają dalej. Byłem tak skupiony na
tym, co miało się wkrótce wydarzyć, że nawet nie próbowałem śledzić tej parodii meczu.
Wizje Alice zaczęły się krystalizować. Zobaczyłem, jak tamci rozdzielili się, którędy poszli i
gdzie zamierzali się znowu spotkać, by stanąć przed nami w pełnym składzie. Z ulgą
stwierdziłem, że żaden z nich przed wejściem na polanę nie trafił na wcześniejszy ślad Belli.
Może dlatego wizja dyplomatycznego, nawet jeśli ostrożnego, spotkania wydawała się
najbardziej realna. Oczywiście, istniały setki możliwości rozwoju sytuacji, kiedy tamci już się tu
zjawią. Wiele razy widziałem siebie broniącego Bellę i wtedy pozostali zawsze stali przy mnie.
Przy czym Rosalie bardziej u boku Emmetta – ona zawsze sprawiała wrażenie, jakby zależało jej
tylko na nim. Martwiło mnie tych kilka wizji, w których dochodziło do walki, ale były niewyraźne
i nie mogłem dostrzec ich zakończeń.
Słyszałem ich myśli coraz wyraźniej. Znajdowali się jeszcze w pewnej odległości, ale się
zbliżali. Żadne z nich nie przejawiało wobec nas wrogich zamiarów, chociaż idąca z tyłu
rudowłosa samica, którą widziała Alice, wydawała się bardzo spięta – gotowa uciekać, gdyby
tylko wyczuła w nas agresję. Oba samce były raczej podekscytowane perspektywą jakiejś
rozrywki. Żaden z nich nie miał oporów, by podejść do grupy nieznajomych, dlatego założyłem,
że to banda włóczęgów obeznanych ze zwyczajami panującymi tu, na północy.
Teraz właśnie się rozdzielali, by rozpoznać teren, zanim się ujawnią.
Gdybym nie przywiózł tu Belli, gdyby odmówiła propozycji spędzenia wieczoru w roli
publiczności na naszym meczu... Cóż, pewnie byłbym teraz z nią, ale gdzieś indziej. Carlisle
zadzwoniłby do mnie, by mi przekazać, że nieznajomi pojawili się wcześniej, niż się tego
spodziewaliśmy. Oczywiście byłbym trochę niespokojny. Nie miałbym jednak sobie niczego do
zarzucenia.
A teraz miałem – powinienem był przewidzieć taką ewentualność. Odgłosy towarzyszące grze
wampirów są bardzo charakterystyczne. Gdybym tylko poświęcił dość czasu na przemyślenie
wszystkich możliwych scenariuszy... Gdybym nie przyjął za pewnik wizji Alice, według której
tamci mieli się pojawić dopiero dzień później – gdybym nie dostroił się do tej wersji wydarzeń –
i gdybym był, zamiast optymistą, bardziej realistą...
Próbowałem sobie wyobrazić, jak bym się czuł, gdyby to spotkanie nastąpiło pół roku
wcześniej, jeszcze zanim nawet ujrzałem twarz Belli. Pomyślałem, że pewnie byłbym... spokojny.
Odczytałbym myśli tamtych i uznał, że nie ma się czym niepokoić. Pewnie czułbym nawet
podekscytowanie perspektywą nowych znajomości i urozmaicenia rutyny naszych meczów.
Teraz czułem tylko strach i miałem olbrzymie poczucie winy.
 – Przepraszam, Bello – wyszeptałem. Tamci byli już zbyt blisko, bym mógł bez ryzyka mówić
głośniej. – To kompletna głupota i brak odpowiedzialności z mojej strony, że tak cię narażam.
Bardzo mi przykro.
Bella tylko wpatrywała się we mnie, błyskając białkami, wyraźnie odcinającymi się na tle
tęczówek. Zastanawiałem się, czy milczy z powodu mojego ostrzeżenia, czy po prostu nie ma mi
nic do powiedzenia.
Tamci zeszli się ponownie w południowo-zachodnim rogu polany. Teraz było już słychać
każdy ich ruch. Przesunąłem się tak, by zasłonić sobą Bellę, i zacząłem miarowo uderzać stopą o
ziemię, w rytm jej tętna, mając nadzieję zatuszować odgłos bicia jej serca innym, niebudzącym
podejrzeń dźwiękiem.
Carlisle obrócił się twarzą w stronę, z której dochodził szelest ich kroków. Pozostali uczynili
tak samo. Nie zamierzaliśmy ujawniać naszych atutów, ale udawać, że kierujemy się jedynie
naszymi wyczulonymi zmysłami wampirów.
Stojąc nieruchomo, jakbyśmy byli wykuci z otaczających nas skał, czekaliśmy.
 22 POLOWANIE

Jeszcze zanim tamci weszli na polanę, ich twarze wydawały mi się już tak dobrze znane, jakbym
ich rozpoznawał, a nie widział po raz pierwszy na własne oczy.
Niższy, szpetny samiec, który do tej pory szedł na przedzie szybkim, wyćwiczonym krokiem,
zajął miejsce z tyłu. Omiótł wzrokiem naszą grupę, identyfikując potencjalne zagrożenia. Uznał,
że jesteśmy dwiema, może trzema zaprzyjaźnionymi grupami, które umówiły się na mecz. Jego
szczególną uwagę zwrócił, z racji masywnej postury, stojący obok Carlisle’a Emmett. A także ja,
mocno pobudzony – niepokój, od którego aż mną trzęsło, u wampira był czymś nietypowym.
Żadne z nich nie wiedziało, jak rozumieć moje rytmiczne postukiwanie stopą.
Przemknęło mi przez myśl, że czegoś brakuje w tym zestawieniu, ale musiałem się
koncentrować jednocześnie na zbyt wielu rzeczach, by móc jeszcze analizować to wrażenie.
Idący na czele samiec był wysoki i ponadprzeciętnie przystojny, nawet jak na wampira. Jego
myśli emanowały pewnością siebie. Nie szykował żadnego podstępu. Chociaż spodziewał się, że
potraktujemy ich z pewną rezerwą, żywił przekonanie, że się dogadamy. On też zwrócił uwagę
na imponującą posturę Emmetta i moje podenerwowanie, ale rozpraszał go widok Rosalie.
Ciekawe, czy jest już zajęta? Hmm, wyglądają na sparowanych.
Omiótł wzrokiem resztę grupy i znowu zatrzymał się na Rose.
Samica z płomiennie rudymi włosami była najbardziej spięta z nas wszystkich; prawie
dygotała. Nie mogła oderwać wzroku od Emmetta.
Jest ich za dużo. Laurent to głupiec.
W głowie ułożyła już sobie tysiące dróg ucieczki. Teraz właśnie kalkulowała, że największe
szanse da jej sprint prosto na północ, do Salish Sea, gdzie nie moglibyśmy jej zwęszyć.
Zastanowiło mnie, dlaczego nie pomyślała, by uciekać na znacznie bliżej położone wybrzeże
Pacyfiku. Miałem nadzieję, że może spanikuje i pędem zawróci, a wtedy tamci dwaj podążą za
nią, jednak w wizjach Alice nie było takiej wersji wydarzeń.
Ruda obserwowała mniej atrakcyjnego samca, jakby oczekując, że to on da sygnał do
ucieczki. Znowu zerknęła na Emmetta, po czym z wyraźną niechęcią podążyła za swoimi
kompanami.
Oba samce również zerkały raz po raz na Emmetta. Odruchowo też spojrzałem w stronę
brata. Tego wieczoru wydawał się jeszcze masywniejszy niż zwykle; jego pełen napięcia bezruch
onieśmielał i budził respekt.
Ich przywódca, Laurent, był jednak pewny swojego planu. Uznał, że skoro nasze grupy
dogadują się między sobą, to z nimi będzie podobnie. Spodziewał się, że gdy już wszyscy
ochłoniemy, będziemy mogli razem zagrać. A on wykorzysta okazję, by zapoznać się z
blondynką, która tak go zainteresowała...
Uśmiechnął się przyjaźnie, zwalniając kroku i zatrzymując się kilka metrów przed nami.
Zerknął na Rosalie, Emmetta, na mnie i znowu na Carlisle’a.
– Tak się nam zdawało, że słyszymy odgłosy meczu – zagadnął. Miał lekki francuski akcent, ale
jego wewnętrzny głos mówił po angielsku. – Jestem Laurent, a to Victoria i James.
Wydawało się, że tych troje nie ma ze sobą wiele wspólnego – mieszczuch ze Starego
Kontynentu i jego bardziej prowincjonalne towarzystwo. Samica była rozdrażniona tym, że ich
przedstawił; jej myśli wciąż przyćmiewała chęć ucieczki. Drugi samiec, James, wydawał się nieco
rozbawiony ufnością Laurenta. On sam z ciekawością obserwował, jak zareagujemy i co
wyniknie z tego spotkania, podekscytowany jego nieprzewidywalną naturą.
Vic jeszcze nie zwiała, właśnie myślał, więc pewnie do niczego nie dojdzie.
Carlisle uśmiechnął się do Laurenta, swoją łagodną, przyjazną fizjonomią momentalnie
zjednując sobie nawet wystraszoną Victorię. Przybysze na sekundę przenieśli całą uwagę z
Emmetta na niego.
– Jestem Carlisle – przedstawił się. – A to moja rodzina: Emmett i Jasper; Rosalie, Esme i
Alice; Edward i Bella. – Mówiąc, skinął ręką ogólnie w naszą stronę, by nie kierować szczególnej
uwagi na mnie ani na stojącą za mną Bellę. Laurent i James właśnie przetwarzali w myślach
informację, że nie jesteśmy odrębnymi grupami, ale nie zaprzątało mi to uwagi. W chwili, gdy
Carlisle wypowiedział imię Jaspera, zrozumiałem, czego mi brakowało w tym zestawieniu.
Jasper – pokryty bliznami na każdym widocznym fragmencie skóry, wysoki i szczupły,
waleczny niczym młody lew, o butnym spojrzeniu, jak przystało na kogoś, kto zwyciężał tyle
razy, powinien był teraz stać w pierwszym szeregu. Jego wojownicza postawa byłaby ważkim
atutem w tej pierwszej próbie sił.
Zerknąłem na niego kątem oka i moją pierwszą reakcją była... przemożna nuda. Wydawało
się, że nie ma na tym świecie nic bardziej nieciekawego od tego bezbarwnego, nijakiego
wampira, stojącego potulnie z boku naszej grupy.
Bezbarwny? Potulny? Jasper?
Tymczasem Jasper koncentrował się tak bardzo, że gdyby był człowiekiem, stałby się
purpurowy z wysiłku. Nigdy wcześniej nie widziałem go w takim stanie ani nawet nie sądziłem,
że to możliwe. Czy tego właśnie nauczył się na południu? Kamuflażu?
Usilnie rozładowywał napięcie wokół przybyszów, jednocześnie sprawiając, że nikt nie
zwracał na niego uwagi. Stojąc na tyłach naszej grupy, wydawał się taki mało ważny...
Ale nie tylko on... Taką samą mgiełką nijakości osłaniał Alice, Esme i Bellę.
To dlatego nikt z nowo przybyłych jeszcze się nie zorientował. Nie z powodu rozpuszczonych
włosów Belli czy mojego głupawego postukiwania stopą. Tamci patrzyli na resztę naszej grupy
jak na jednolite tło, zwiedzeni wrażeniem jego prozaiczności. Bella była tylko częścią tego
niegodnego uwagi drugiego planu.
 Jasper naprawdę przechodził samego siebie, by ochronić słabszych członków naszej rodziny.
Słyszałem, jak bardzo się na tym koncentruje. Chronił Bellę w bardziej przemyślny sposób, niż
mogłem to sobie wyobrazić. Znowu poczułem przypływ wdzięczności.
Zamrugałem mocno i ponownie skupiłem się na trojgu nieznajomych. Osobisty urok Carlisle’a
działał na nich, ale nie zapomnieli o budzącej respekt posturze Emmetta ani o mojej
nerwowości.
Usiłowałem przyswoić sobie trochę kojącego spokoju, którym emanował Jasper, ale chociaż
widziałem, jak działa na innych, mnie się jednak nie udzielał. Zdałem sobie sprawę, że tak chciał
Jasper – w jego inscenizacji miałem odwracać uwagę tamtych od nijakiego tła, stanowiąc
osobne, potencjalne zagrożenie.
Cóż, ta rola nawet mi odpowiadała.
– Znajdzie się miejsce dla kilku nowych zawodników? – zapytał Laurent, równie przyjazny jak
Carlisle.
– Właściwie już kończyliśmy – odpowiedział Carlisle ciepłym, budzącym zaufanie tonem – ale
możemy umówić się na inny termin. Planujecie zatrzymać się na dłużej w tej okolicy?
– Kierujemy się na północ. Byliśmy tylko ciekawi, kogo zastaniemy w tym rejonie. Od bardzo
dawna nie spotkaliśmy nikogo z naszych.
– To fakt, w tym rejonie oprócz nas bywają tylko tacy wędrowcy jak wy.
Ujmująca osobowość Carlisle’a i wpływ Jaspera zaczynały przechylać szalę na naszą korzyść.
Nawet ta nerwowa samica zaczynała się uspokajać. Analizowała to poczucie bezpieczeństwa w
sposób, który był mi obcy. Zastanawiałem się, czy jest świadoma inscenizacji Jaspera, ale nie
sprawiała wrażenia podejrzliwej. Wyglądało to bardziej, jakby kwestionowała własne
przeczucia.
James był trochę zawiedziony, że odłożyliśmy wspólne granie na bliżej nieokreślony czas – ale
również tym, że... opadło napięcie. Bardziej go pociągało to, co ryzykowne i nieprzewidywalne.
Laurent chłonął spokój i opanowanie Carlisle’a. Chciał wiedzieć o nas więcej. Zastanawiał się,
jaki fortel stosowaliśmy, by ukryć nasze oczy, i dlaczego.
– Jak duży jest wasz rewir łowiecki? – zapytał. To było zwyczajowe pytanie, którego należało
się spodziewać po tego rodzaju włóczęgach, ale martwiłem się, że Bella spanikuje. Ona jednak,
cokolwiek przeżywała w środku, stała za mną tak nieruchomo i bezgłośnie, jak to tylko możliwe
u istoty ludzkiej. Jej tętno, a tym samym rytm, który wybijałem stopą, się nie zmieniły.
– Pasmo Olympic tutaj, czasem rejon Gór Nadbrzeżnych – odpowiedział Carlisle. Nie skłamał,
ale też nie wyprowadził Laurenta z błędu co do naszych obyczajów. – Osiedliliśmy się na stałe tu
niedaleko. Znamy jeszcze jedną rodzinę, mieszkają na północ stąd, niedaleko Denali.
To ich zaskoczyło. Laurent był jedynie zmieszany, ale w umyśle rudowłosej wszystko, co
niespodziewane, budziło strach. Kojący wpływ Jaspera na nią natychmiast się ulotnił. Z kolei
James poczuł się zaintrygowany. Dla niego było w tej sytuacji coś nowego, innego. Nie tylko
tworzyliśmy zaskakująco duże stado, ale najwyraźniej porzuciliśmy koczowniczy tryb życia.
Pomyślał, że może jednak opłaciło się nadłożyć drogi.
 – Na stałe? – dopytywał Laurent, szczerze zdumiony. – Jak wam się to udało?
James przyjął z zadowoleniem dociekania Laurenta – mógł zaspokoić swoją ciekawość,
samemu nie wdając się w rozmowę. W pewnym sensie jego niechęć do zwracania na siebie
uwagi bardzo przypominała taktykę Jaspera, zdecydowanie jednak skuteczniejszą.
Zastanawiałem się, dlaczego James tak się maskował. To nie pasowało do jego chęci zabawienia
się.
A może miał coś do ukrycia?
– To długa historia – odparł Carlisle. – Zapraszam do nas, do domu, tam będziemy mogli
swobodnie porozmawiać.
Victoria wzdrygnęła się. Widać było, że z trudem powstrzymuje chęć ucieczki. Domyśliła się,
jaka będzie odpowiedź Laurenta. James spojrzał na nią, jakby chciał ją uspokoić, ale to nie
obniżyło poziomu jej stresu. Mimo to nie odstąpiła od niego ani na krok.
A więc poszło tak łatwo? Gdyby przyjęli zaproszenie, wystarczyło rozdzielić się i wtedy Carlisle
z Emmettem odwiedliby tamtych od reszty naszej grupy.
Dzięki Jasperowi nawet by się nie zorientowali, co przed nimi ukrywaliśmy.
Spojrzałem na wizję przyszłości w głowie Alice. Było to o tyle trudne, że teraz sam musiałem
się przebić przez otaczający ją niezwykle skuteczny kamuflaż nijakości.
Alice koncentrowała się na wizjach najbliższej przyszłości. Zaskoczyło mnie, że wszystkie
kończą się otwartą konfrontacją. Perspektywa walki rysowała się wyraźniej niż przedtem.
A więc wcale nie będzie tak łatwo.
W umyśle Laurenta słyszałem tylko ciekawość i wolę przyjęcia zaproszenia. James popierał
lidera. Victoria wietrzyła podstęp i sztywniała ze strachu.
Jak dotąd żadne z nich nie przejawiało żadnej agresji ani chęci przyjrzenia się bliżej naszej
grupie. Co zatem mogło tak radykalnie zmienić ich nastawienie?
Przychodził mi do głowy tylko jeden czynnik, tak niezależny od słów i czynów wszystkich tu
obecnych.
Pogoda.
Przygotowywałem się na najgorsze, wiedząc, że nie mogę nic zrobić. Jasper zerknął na mnie.
Wyczuł we mnie nowe źródło udręki.
– Brzmi to zachęcająco – powiedział Laurent. – Pięknie dziękujemy za zaproszenie.
Polowaliśmy całą drogę z Ontario i od dłuższego czasu nie mieliśmy okazji doprowadzić się do
porządku.
Victoria drżała, próbując w ten subtelny sposób zwrócić na siebie uwagę Jamesa, ale on ją
ignorował.
– Mam nadzieję, że się nie oburzycie, jeśli poprosimy was, abyście powstrzymali się od
polowań w najbliższej okolicy – uprzedził ich Carlisle. – Sami rozumiecie, nie możemy
manifestować swej obecności.
 Jego głos emanował spokojem, jakby mówił rzeczy oczywiste. Zazdrościłem mu jego
optymizmu.
– Ależ oczywiście – przytaknął Laurent. – Nie mamy zamiaru naruszać waszego terytorium.
Poza tym najedliśmy się do syta pod Seattle.
Laurent roześmiał się, a serce Belli po raz pierwszy zakołatało. Błyskawicznie zmieniłem
tempo postukiwania stopą, próbując zamaskować ten skok tętna. Żaden z przybyszów chyba
niczego nie zauważył.
– Jeśli chcecie podbiec z nami, wskażemy wam drogę – zaproponował Carlisle. Tylko Alice i ja
wiedzieliśmy, że jest już za późno, by ten plan się powiódł. Jej wizje przyszłości miały za moment
zderzyć się z teraźniejszością.
– Emmett i Alice, zabierzcie się jeepem z Edwardem i Bellą.
To stało się dokładnie w tej samej chwili, w której wypowiedział imię Belli. Łagodny powiew
wiatru z innego kierunku, aberracja wywołana końcówką burzy, przesuwającej się na zachód.
Tak delikatny, jednakże tak niezaprzeczalny.
Zapach Belli, świeży i upojny, owionął twarze tamtych.
Zareagowali wszyscy troje, ale o ile Laurent i Victoria byli głównie zdezorientowani
smakowitą wonią, która pojawiła się jakby znikąd, James momentalnie przeszedł na tryb
polowania. Ochronna tarcza Jaspera już nie wystarczała.
Nie było sensu dłużej udawać. Jakby czytając mi w myślach, Jasper cofnął roztoczoną przez
siebie zasłonę, zostawiając ją tylko sobie i Alice. Uświadomiłem sobie, że tak jest lepiej – gdyby
dalej kamuflował Bellę, jedynie ujawniłby przed tamtymi, że posiada ukryte moce. Mimo to
poczułem lekkie ukłucie, jakby to był akt zdrady.
Tym jednak przejmowałem się teraz najmniej. Niemal bez reszty owładnęła mną furia.
James przysiadł do skoku. W jego umyśle buzowały jedynie popęd łowiecki i żądza jego
natychmiastowego zaspokojenia.
Zadbałem o to, by zaczął myśleć o czymś jeszcze.
Zasłaniając Bellę własnym ciałem, spiąłem się do skoku, gotów rzucić się na niego, zanim
zdołałby się do niej zbliżyć. Natężałem umysł, odczytując jego zamiary. Jednocześnie wydałem z
siebie ostrzegawczy ryk, zdając sobie sprawę, że na tym etapie tylko instynkt samozachowawczy
jest w stanie go powstrzymać przed atakiem.
W szale, jaki mnie ogarnął, zapragnąłem nawet, by zignorował to ostrzeżenie. Momentalnie
przeniósł uwagę z Belli na mnie, szacując zagrożenie. Był wręcz zdumiony, że stanąłem mu na
drodze. Mogłem tylko podejrzewać, że zwykle nie napotykał oporu. Zawahał się między
rozwagą a popędem, to nie była wszakże rozgrywka tylko między nim a mną. Jednak
najwyraźniej odczuwał przemożną pokusę podjęcia wyzwania.
– Co to ma być? – zawołał Laurent. Nie zwracałem jednak na niego uwagi.
Przejrzałem zamiary Jamesa, jeszcze zanim się ruszył z miejsca. Obaj zmieniliśmy pozycje, on
do ataku pod innym kątem, ja do obrony, ale ja zrobiłem to pierwszy. Zmrużył oczy, weryfikując
w myślach swoją pierwotną ocenę tego, jak wielkie stanowię zagrożenie.
 Szybszy niż myślałem. Za szybki?
Nabrał podejrzeń wobec mnie; wobec nas wszystkich. Dlaczego nie zauważył tej dziewczyny
wcześniej? Tak bardzo się przecież wyróżniała na tle innych swoją morelową cerą, delikatną i
matową w porównaniu z połyskującą skórą pozostałych.
– Ona jest z nami – oświadczył Carlisle bez cienia wcześniejszej serdeczności w głosie.
James rzucił mu szybkie spojrzenie, ponownie uświadamiając sobie, że u boku Carlisle’a stoi
muskularny i chętny do konfrontacji Emmett.
Zaskoczył mnie poziom jego determinacji. James nie chciał być ostrożny. Rwał się do walki.
Jednak, chociaż nadal gotowy do skoku, część uwagi poświęcił Victorii, oczekując od niej jakiejś
inicjatywy. Ona jednak wciąż stała obezwładniona strachem.
Tymczasem musiałem zareagować na słowa Laurenta, który zapytał z niedowierzaniem:
– Zabraliście ze sobą przekąskę?
Podobnie jak James, zrobił krok w stronę Belli, chociaż w jego przypadku było to raczej
instynktowne niż podszyte agresją.
To nie miało jednak dla mnie znaczenia. Obróciłem się nieznacznie, nie spuszczając z oczu
większego zagrożenia, i warknąłem dziko w kierunku Laurenta przez obnażone zęby.
Zareagował natychmiast – defensywnie.
James znowu się przesunął, testując moją koncentrację. Skontrowałem ten manewr, jeszcze
zanim zmienił pozycję. Uniósł wargi, odsłaniając zęby.
– Powiedziałem już, że ona jest z nami – powtórzył Carlisle tonem, który bardziej przypominał
warknięcie. Nigdy wcześniej nie słyszałem u niego takiego tembru głosu.
– Ale przecież to człowiek – żachnął się Laurent. W jego umyśle nadal nie zarejestrowałem
cienia wrogości. Jedynie konsternację podszytą lękiem. Nie rozumiał zaistniałej sytuacji, ale zdał
sobie sprawę, że z powodu nieprzemyślanej postawy Jamesa wszyscy troje mogą tu zaraz
zginąć. Zerknął na Victorię, sprawdzając jej reakcję, podobnie jak wcześniej zrobił to James;
jakby była dla nich czymś w rodzaju wiatrowskazu.
Laurent doczekał się odpowiedzi, ale od kogoś innego – Emmett zrobił krok naprzód i
odniosłem wrażenie, jakby ziemia pod nami zadrżała. Nie wiem, czy to była robota Jaspera, czy
sprawił to sam Emmett.
– Zgadza się – stwierdził głębokim, pozbawionym emocji głosem, który zadziałał jak stalowa
kurtyna, która opadła przez środek tej konfrontacji. Wszystkich wokół zmroziło. Byłem prawie
pewien, że to sprawka Jaspera, ale nie chciałem się teraz rozpraszać. W każdym razie pożądany
skutek został osiągnięty. Agresywny wampir wyprostował się z półprzysiadu.
Uważnie śledziłem jego reakcje, utrzymując obronną postawę na wypadek, gdyby coś knuł.
Spodziewałem się po nim wybuchu złości, oznak frustracji. Zauważyłem wcześniej, że jest
arogancki, nienawykły do rezygnowania z obranych celów. Fakt, że musiał ustąpić przed większą
siłą, z pewnością go rozwścieczył.
Tymczasem w jego myślach pojawił się nieoczekiwany zapał. W tym nagłym ferworze, nie
odrywając wzroku ode mnie ani od Belli, kątem oka przeglądał i zapamiętywał wszystkie inne
potencjalne przeszkody na swojej drodze. Nie ze strachem czy złością, ale z dziwną, dziką
przyjemnością. Prześlizgnął się wzrokiem po Jasperze i Alice, widząc w nich tylko nieistotne
pionki. Z kolei postawny, niewzruszony Emmett w okamgnieniu stał się dla niego ekscytującym
wyzwaniem.
– Cóż, widzę, że musimy się jeszcze sporo o sobie dowiedzieć – odezwał się Laurent, starając
się rozładować atmosferę wrogości.
James nadal milczał. Nagła ekscytacja w jego umyśle ustąpiła miejsca chłodnej kalkulacji.
Obmyślał strategię. Przywoływał w pamięci swoje wcześniejsze sukcesy i zwycięstwa. Wtedy po
raz pierwszy uświadomiłem sobie, z przerażeniem graniczącym z paniką, że to nie jest zwykły
łowca.
– W rzeczy samej – przyznał Carlisle chłodno.
Na gwałt musiałem poznać wizje Alice, ale nie mogłem sobie pozwolić na rozpraszanie się, by
nie uronić nic z tego, co się działo w głowie mojego przeciwnika.
Wsłuchiwałem się w jego myśli, podczas gdy on wspominał, jak osaczał swoje kolejne ofiary,
jak niektóre z nich ścigał zapamiętale, jak pokonywał wszelkie przeszkody, by dopiąć swego.
Żadne z tych wcześniejszych wyzwań nie równało się z tym, przed którym stanął teraz.
Ośmioro... Nie, siedmioro, poprawił się.
Stado siedmiorga wampirów – niektóre ewidentnie posiadające specjalne moce – i jedna
istota ludzka, bezradna dziewczyna, która roztaczała wokół siebie woń bardziej smakowitą niż
którykolwiek jego posiłek w ostatnim stuleciu.
Ekscytujące.
Tutaj nie mógł się do niej dobrać; miała zbyt liczną obstawę.
Poczekam, aż się rozdzielą. Wykorzystam ten czas na rozpoznanie.
– Ale nadal jesteśmy gotowi przyjąć wasze zaproszenie – powiedział Laurent, patrząc na
Carlisle’a.
James nie zwracał większej uwagi na tę wymianę zdań. Pochłaniało go snucie własnych
planów – aż do chwili, gdy Laurent dodał:
– Oczywiście, waszej przyjaciółce włos z głowy nie spadnie. Jak już mówiłem, nie mamy
zamiaru polować na waszym terytorium.
Te słowa raptownie zakłóciły tok myśli Jamesa i jego czujną obserwację. Odwrócił ode mnie
wzrok i spojrzał ze zdumieniem na Laurenta. Ten, zajęty rozmową z Carlisle’em, nie zauważył,
jak zaskoczenie na twarzy Jamesa zmieniło się w nienawistną pogardę.
Śmiesz zabierać głos w moim imieniu?
Zapalczywość jego reakcji uświadomiła mi, że ich stado nie pozostanie długo razem. Pośród
myśli Jamesa wyłowiłem decyzję, by wykorzystać Laurenta, dopóki był przydatny, a potem go
zabić. Wydawało się, że jego chęć zniszczenia towarzysza wzięła się wyłącznie z tej jednej uwagi
– nie dostrzegłem żadnego innego wcześniejszego źródła konfliktu między nimi. Odnotowałem
w pamięci, że Jamesa łatwo sprowokować i że jest pamiętliwy. Mogłem to wykorzystać
przeciwko niemu.
 James nawet nie pomyślał, że Victoria mogłaby stanąć po stronie Laurenta. Zastanawiałem
się, czy tych dwoje to para, ale nic nie wskazywało, by ją darzył jakimś szczególnym uczuciem.
Musieli jednak znać się dłużej, niż trwał ich sojusz z Laurentem. To oni byli zalążkiem ich stada, a
on elementem dodanym. To pasowało do tego, z jaką łatwością James podjął decyzję, by w
dogodnym momencie go zgładzić.
– Wskażemy wam drogę – oznajmił Carlisle tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Jasper, Rosalie,
Esme!
Jasper nie był zadowolony, że musi rozdzielić się z Alice, zwłaszcza w takich niebezpiecznych
okolicznościach. Nie chciał jednak zwracać na siebie uwagi, nie mógł także spierać się z
Carlisle’em – musieliśmy prezentować wobec tamtych wspólny front. Carlisle nie miał pojęcia o
zasłonie, którą generował Jasper. Ostatecznie więc Jasper postanowił kamuflować się tak długo,
jak to będzie konieczne. Gdyby doszło do walki, zamierzał uderzyć z zaskoczenia.
Spojrzał na Alice, a ona skinęła do niego głową. Była pewna, że nic jej nie grozi. Pogodził się z
tym, chociaż niechętnie. Alice jednym szybkim ruchem stanęła u boku Belli.
Jasper, Esme i Rose, rozumiejąc się bez słów, ruszyli razem. Dołączając do Carlisle’a,
jednocześnie zasłonili Jamesowi widok na Bellę.
Ten wyglądał na niewzruszonego. Jego żądza natychmiastowego ataku przeminęła. Teraz
knuł.
Emmett wycofał się ostatni. Nie spuszczając oka z Jamesa, kroczył do tyłu, aż zrównał się ze
mną.
Carlisle skinął na przybyszów, wyprowadzając ich z polany. Laurent skwapliwie podążył za
nim. Victoria trzymała się blisko niego, a w głowie wciąż kłębiły jej się plany i trasy ucieczki.
James zawahał się na ułamek sekundy. Znowu zlustrował naszą grupkę. Wiedziałem, że Bella,
zasłonięta przez Emmetta, jest teraz dla niego niewidoczna, ale on tym razem nie za nią wodził
wzrokiem. Spojrzał mi prosto w oczy i się uśmiechnął.
Coś zwróciło jego uwagę – Alice, która wyszła spod zasłony Jaspera, gdy ten się oddalił z
drugą grupą. Na twarzy Jamesa mignął wyraz zaskoczenia. Przyglądając się jej po raz pierwszy,
dziwił się, dlaczego zauważył ją dopiero teraz. To zdziwienie nie wywołało jednak w jego głowie
żadnych konkretów, które mógłbym odczytać, zanim obrócił się i pospieszył w ślad za
pozostałymi. Carlisle i Jasper puścili go przodem; Rose i Esme biegły tuż za nimi.
Musiałem bardzo się pilnować, by mój głos nie wydobył się w postaci warknięcia albo
skowytu.
– Chodźmy, Bello.
Sprawiała wrażenie sparaliżowanej. Miała szeroko rozwarte oczy i tak puste spojrzenie, że
zastanawiałem się, czy w ogóle rozumiała, co do niej mówiłem. Nie miałem jednak czasu na
żadne uspokajające gesty. W tej chwili priorytetem była ucieczka.
Wziąłem ją pod rękę i pociągnąłem w przeciwnym kierunku do tego, w którym właśnie
zniknęli pozostali. Po pierwszym chwiejnym kroku odzyskała równowagę i pospieszyła
truchtem, by za mną nadążyć. Emmett i Alice osłaniali nas od tyłu, na wszelki wypadek.
 Byłem pewny, że James nie pójdzie z Laurentem do naszego domu. Przy pierwszej okazji
odłączy się i zawróci, by złapać trop Belli. Nie wiedziałem, ile czasu na to potrzebuje, ale
postanowiłem działać tak, jakby już teraz nas śledził. Najlepiej byłoby, gdyby sądził, że
poruszamy się z prędkością Belli. Raczej nie zdziwiłby się bardzo, gdyby jej zapach nagle rozwiał
się wśród drzew, ale jeśli zdołalibyśmy przed nim ukryć sposób naszego przemieszczania,
straciłby dłuższą chwilę na zorientowanie się w sytuacji.
Jego myśli były teraz za daleko ode mnie, żebym mógł go zlokalizować, chociaż orientowałem
się, gdzie znajdują się pozostali. Nie miałem jednak pewności, czy on jest wśród nich. Gdyby
wbiegł po stoku na szczyt którejś z okolicznych gór, mógłby śledzić nasze ruchy. Irytowałem się
naszym własnym ślamazarnym tempem.
Emmett i Alice się nie odzywali. Oboje zdawali sobie sprawę, że możemy mieć niechciane
towarzystwo, chociaż Alice nie widziała wyraźnie poczynań Jamesa. W jej wizjach jego i nasze
drogi nie krzyżowały się ani tutaj, ani w najbliższej przyszłości. Alice przedtem dostrzegła troje
nieznajomych tylko dlatego, że ci postanowili wejść z nami w interakcję. Nie było jej łatwo
zobaczyć kogoś spoza kręgu naszej rodziny, jeśli ten nie towarzyszył jednemu z jej członków.
James najprawdopodobniej miał pozostać dla niej niewidoczny, dopóki nie postanowi wejść w
kontakt z którymś z nas.
Miałem wrażenie, że minęły całe wieki, zanim dotarliśmy na skraj polany, chociaż wiedziałem,
że trwało to zaledwie parę minut. Kiedy tylko weszliśmy między drzewa na tyle daleko, by
zniknąć z zasięgu wzroku ewentualnego obserwatora, uniosłem Bellę i posadziłem ją sobie na
plecach. Chociaż nadal tkwiła w szoku, zrozumiała bez słów, czego od niej oczekuję. Owinęła
nogi wokół mojego tułowia, a ramiona wokół szyi. Twarzą znowu przywarła do mojej łopatki.
Miałem nadzieję, że kiedy tylko zacznę biec, oddalając się od niebezpieczeństwa, odzyskam
wewnętrzną równowagę. Nic to jednak nie dało, dalej czułem w sobie paraliżujący strach.
Chociaż wiedziałem, że to złudzenie – pędziłem między drzewami najszybciej jak potrafiłem bez
narażania Belli na kontuzję – nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że nadal wleczemy się noga za
nogą.
Nawet kiedy dotarliśmy do jeepa i w ułamku sekundy posadziłem Bellę na tylnym siedzeniu,
wydawało mi się, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie.
– Przypnij ją – syknąłem do Emmetta, który zajął miejsce z tyłu, obok Belli, biorąc na siebie
rolę jej bodyguarda, dopóki ja byłem zajęty prowadzeniem samochodu.
Zrobił to chętnie, wręcz z zapałem.
Chociaż raz pohamował w sobie zwyczaj obracania wszystkiego w żart – całe szczęście, gdyż
teraz nie zniósłbym tego. Był pobudzony, a wszystkie jego myśli krążyły wokół aktów przemocy.
Alice usiadła obok mnie i bez słowa z mojej strony zaczęła pospiesznie przeglądać wszystkie
potencjalne warianty naszej przyszłości. Motyw przewodni tych wizji stanowiła zaciemniona
droga przed nami, migająca pod kołami samochodu, ale bez żadnego konkretnego punktu
docelowego. W innych wizjach jechaliśmy w złym kierunku, z powrotem do Forks; migało
wnętrze domu Belli i naszego, chociaż nie byłem w stanie wyobrazić sobie, co mogłoby mnie
zmusić do zawrócenia.
 Jechaliśmy, kołysząc się i podskakując na wybojach, tak szybko, jak tylko się dało bez ryzyka
wywrócenia samochodu, ale wciąż miałem poczucie, że przegrywamy ten wyścig.
Alice szukała dalej – znowu pojawiło się jaskrawe światło słoneczne, ale dlaczego mielibyśmy
wybrać miejsce, w którym nie moglibyśmy swobodnie przebywać na zewnątrz? – podczas gdy ja
koncentrowałem się na drodze przed nami. W końcu wjechaliśmy z powrotem na szosę.
Żałowałem, że nie jedziemy innym samochodem, którymkolwiek z naszych – moim, Carlisle’a
albo tym należącym do Rose. Ten jeep nie był przystosowany do szybkiej jazdy. Teraz jednak nic
nie mogłem na to poradzić.
Jak przez mgłę słyszałem własny, jakby obcy, głos. Mamrotałem pod nosem, bezwiednie
ciskając na wpół wyartykułowane przekleństwa. Były to jedyne dźwięki w samochodzie, nie
licząc ryku silnika, szumu opon sunących po mokrym asfalcie, nierównego oddechu Belli na
tylnym siedzeniu i dudnienia jej serca.
Alice widziała teraz pokój hotelowy, który jednak mógł się znajdować gdziekolwiek.
Zaciągnięte w oknach zasłony.
– Dokąd jedziemy?
Słowa Belli też brzmiały jak wypowiedziane gdzieś z oddali. Byłem zbyt pochłonięty wizjami
Alice i owładnięty strachem, żeby sklecić sensowną odpowiedź. Milczałem, jakby to pytanie nie
było skierowane do mnie.
Jej głos w pierwszych słowach drżał i był ledwie głośniejszy od szeptu. Teraz jednak zabrzmiał
mocno i stanowczo.
– Edward, do cholery! Dokąd mnie wieziecie?
Oderwałem się myślami od mętnego wiru wizji Alice, wracając do rzeczywistości. Bella
musiała być przerażona.
– Musimy cię stąd wywieźć. Daleko. Natychmiast – wyjaśniłem. Łudziłem się, że perspektywa
bycia daleko stąd znajdzie jej uznanie. Tymczasem ona zaczęła nagle krzyczeć i szarpać pasy,
usiłując się z nich oswobodzić.
– Zawracaj! Odwieź mnie do domu!
Jak miałem jej powiedzieć, że na jakiś czas straciła swój dom i że ten odrażający łowca
odebrał jej dzisiaj znacznie więcej niż to?
W tej chwili jednak najważniejsze było powstrzymać ją przed wyskoczeniem z jeepa.
Emmett już zastanawiał się, czy nie powinien jej obezwładnić. Wypowiedziałem jego imię,
niskim, twardym głosem, by zrozumiał, że właśnie tego od niego oczekuję. Złapał ją za
nadgarstki, możliwie delikatnie, swoimi wielkimi łapskami, unieruchamiając jej ręce.
– Nie, Edward! Nie! – wrzeszczała na mnie. – Nie możesz mi tego zrobić!
Nie wiem, co ona sobie wyobrażała. Naprawdę sądziła, że mam jakikolwiek wybór?
Wściekłość i desperacja w jej głosie sprawiały, że nie mogłem się skoncentrować. Zachowywała
się, jakbym robił jej krzywdę, a nie próbował uchronić przed śmiertelnym niebezpieczeństwem.
– Nie mam wyboru, Bello – syknąłem. – A teraz ucisz się, proszę. – Musiałem się skupić nad
tym, co wizualizowała Alice.
 – Nie mam zamiaru! – wykrzyczała. – Musisz mnie odwieźć. Charlie wezwie FBI! Prześwietlą
całą waszą rodzinę, Carlisle’a i Esme! Będą musieli wyjechać, ukrywać się bez końca!
A więc to ją dręczyło? W sumie nie powinno mnie to dziwić, że martwi się o wszystkich
innych, tylko nie o siebie.
– Uspokój się, Bello. Już to przerabialiśmy. – Dalsza dyskusja wydała mi się jałowa.
– Ale nie z mojego powodu! – zaskowytała. – Nie pozwolę ci zrujnować wszystkiego z mojego
powodu!
Szarpała się i wierzgała, usiłując wyzwolić się z uchwytu Emmetta. Jedyną nieruchomą częścią
jej ciała były jej skrępowane ręce. Emmett wpatrywał się w nią zdezorientowany.
Co mam robić?
Zanim zdążyłem odpowiedzieć Belli albo przekazać Emmettowi, że świetnie sobie radzi, Alice
postanowiła wrócić do teraźniejszości.
– Edwardzie, zatrzymaj się.
Spokój w jej głosie zirytował mnie. Myślała o tym, co powiedziała Bella, chociaż – ewidentnie
– żadna z tych trosk nie miała teraz najmniejszego znaczenia. Alice powinna była to wiedzieć.
Bella nie ogarniała tego, co się stało, bo niby jak? Tak wielu rzeczy jeszcze nie rozumiała.
Odruchowo przyspieszyłem, nagle zdając sobie sprawę, że Alice też nie ze wszystkiego zdaje
sobie sprawę. Niezależnie od swoich zdolności przewidywania istniały rzeczy, których nie mogła
zobaczyć.
– Edwardzie... – Alice nie traciła zimnej krwi i zdrowego rozsądku. – Przedyskutujmy to na
spokojnie.
– Nic nie rozumiesz! – wybuchłem. – On jest tropicielem, Alice, to też zobaczyłaś?
Tropicielem!
Emmett był bardziej poruszony od Alice, która oczywiście zobaczyła to, jeszcze zanim
wydarłem się na nią.
Nie mieliśmy wielu własnych doświadczeń z tropicielami, ale słyszeliśmy różne historie.
Najpotężniejsi z nich przebywali daleko stąd, we Włoszech. Carlisle znał jednego osobiście –
niejakiego Alistaira – ale był to osobnik tak nietowarzyski, że żadne z nas nigdy go nie poznało.
Emmett i Alice wiedzieli o tropicielach tylko tyle, że mają talent do wyszukiwania obiektów:
rzeczy, ludzi... Nie rozumieli prawdziwej natury tego fenomenu.
Tymczasem dla Jamesa tropienie było nałogiem.
– Zatrzymaj się, Edwardzie – powtórzyła Alice, jakby zupełnie ignorując wszystko to, co przed
chwilą wykrzyczałem.
Spojrzałem na nią spode łba i docisnąłem pedał gazu.
To nie jest scenariusz na dzisiejszy wieczór, pomyślała z niezachwianą pewnością.
– Edwardzie, zrób to.
– Posłuchaj mnie, Alice – wydusiłem z siebie, kipiąc ze złości. Żałowałem, że nie mogę chociaż
raz przekazać jej wszystkiego prosto do głowy, zamiast na odwrót. Wciąż do niej nie docierało. –
Czytałem w jego myślach. Tropienie to jego pasja, obsesja. On chce ją, Alice, konkretnie ją.
Polowanie już się rozpoczęło.
Mój wybuch nie zrobił na niej żadnego wrażenia.
– Przecież nie wie, gdzie ona...
Nie dałem jej dokończyć zdania, poirytowany tym, że wciąż nie widzi tego, co ja.
– Jak sądzisz, ile czasu zabierze mu złapanie tropu, gdy już dotrze do miasteczka? Zaplanował
to sobie, jeszcze zanim Laurent zdążył się odezwać.
Bella wzięła gwałtownie oddech i znowu zaczęła wrzeszczeć:
– Charlie! Nie możesz go tam zostawić! Słyszysz mnie? Nie możesz go tak zostawić!
– Ona ma rację – stwierdziła Alice, nadal spokojna – aż za bardzo jak na moje nerwy.
Bezwiednie zmniejszyłem nacisk stopą na pedał gazu. Jasne, że Charliego też nie mogłem
zostawić w niebezpieczeństwie. Ale przecież nie rozdwoję się, by móc działać w dwóch
miejscach jednocześnie!
– Rozważmy przez chwilę, jakie mamy opcje – zachęcała Alice.
Obraz, który nagle zobaczyłem w jej głowie, zaszokował mnie w jednej chwili. Tej wizji nie
zauważyłem wcześniej; inaczej od razu bym ją wyparł. Alice jakimś sposobem przemyciła
wersję, która miała swój początek i koniec. Wszystko. Zwizualizowała przyszłość, w której
tropiciel traci zainteresowanie pościgiem i się wycofuje.
Bez czekającej na końcu zdobyczy dalszy pościg straci dla niego sens, argumentowała.
To z pozoru wyglądało na starą wizję, ale zorientowałem się, że jest nowa; dopiero co
powstała. Bella, jej oczy gorejące na czerwono tak intensywnie, że prawie świeciły, rysy twarzy
ostre, jakby wyrzeźbione z diamentu, jej skóra bielsza od lodu.
Rzeczywiście w tej wersji przyszłości nie było widać tropiciela.
Tylko lśniące oczy Belli wpatrywały się we mnie zimno... oskarżycielsko.
Raptownie skręciłem na pobocze i wdusiłem hamulec w podłogę. Szarpnęło nami do przodu i
jeep osadził się w miejscu.
– Nie ma żadnych opcji – warknąłem do Alice.
– Nie zostawię Charliego! – wrzasnęła Bella do mnie.
– Musimy ją odwieźć do domu – wtrącił Emmett.
– Nie ma mowy.
Emmett spojrzał na mnie we wstecznym lusterku.
– Nie da nam rady, Edwardzie. Nie będzie miał szans jej tknąć.
– Przyczai się. – Lubił tropić nie spieszył się.
Emmett uśmiechnął się chłodno.
– Ja też mogę się przyczaić.
Byłem tak sfrustrowany, że miałem ochotę rwać włosy z głowy.
 – Nie widziałeś tego, co ja. Nie rozumiesz! Wybrał już ofiarę, teraz nic go nie powstrzyma.
Musielibyśmy go zabić.
Emmett spojrzał na mnie jak na jakiegoś przygłupa.
To oczywiste, że musimy go zabić, pomyślał, ale słowami wyraził to delikatniej. Był,
nietypowo dla niego, wrażliwy i taktowny, aż nadto świadom obecności kruchej istoty ludzkiej,
której właśnie krępował ręce.
– To jest opcja – stwierdził.
– Jest jeszcze ta Ruda. Są parą – przypomniałem im. To nie zrobiło na moim bracie żadnego
wrażenia, dlatego dodałem: – Jeśli dojdzie do walki, ich przywódca też się zwróci przeciwko
nam. – Chociaż akurat w to wątpiłem.
– Mamy przewagę.
Czy do tego bilansu wliczył Rose i Esme? Oczywiście, że nie. Myślał, że sam go pokona, tak
jakby miał się z nim zmierzyć bezpośrednio, twarzą w twarz, bez podstępu.
– Jest inne wyjście – powtórzyła Alice.
To i tak się wydarzy. Dlaczego nie chcesz się z tym pogodzić i sprawić, żeby była bezpieczna?
Furia, która mną zawładnęła, przybierała na sile. Chociaż kochałem Alice, zacząłem się
obawiać, że zaraz zrobię jej krzywdę. Usiłowałem nad sobą zapanować, dając upust wściekłości
tylko słowami.
– Nie ma żadnego innego wyjścia! – ryknąłem jej prosto w twarz.
Alice nawet nie drgnęła.
Nie bądź głupi. Istnieje zbyt wiele wersji przyszłości, zbyt wiele niewiadomych, których nie
jesteś w stanie przewidzieć. Masz rację, że on nie odpuści... Chyba że straci motywację, by
kontynuować pościg.
W głowie Alice widziałem trwające całe dziesięciolecia polowanie Jamesa na Bellę, podczas
gdy ja próbowałem ją przed nim ukryć. Tysiące podstępów i zasadzek. Zabicie go byłoby
znaczniej trudniejsze, niż to sobie wyobrażał Emmett.
Cóż, nie miałem problemu z tym, żeby ją przed nim chronić przez dekady. Nie oddałbym jej
życia w zamian za łatwiejszą przyszłość.
Przerwał nam drżący głosik, dobiegający z tyłu jeepa.
– Czy nikt nie chce poznać mojego planu?
– Nie! – warknąłem, nie odrywając oczu od Alice. Spojrzała na mnie gniewnie.
– Wysłuchaj mnie – kontynuowała Bella. – Zabierzcie mnie do domu...
– Nie!
– Tak! – nalegała, a jej głos był teraz bardziej stanowczy i rozeźlony. – Zawieźcie mnie do
domu, powiem tacie, że chcę wracać do Phoenix. Spakuję się. Poczekamy, aż ten cały tropiciel
namierzy mój dom, i wtedy wyjedziemy. On ruszy za nami w pogoń i zostawi Charliego w
spokoju. A potem możecie mnie wywieźć, gdzie wam się żywnie podoba.
 A więc nie myślała całkiem irracjonalnie, składając siebie w ofierze w zamian za życie
Charliego albo bezpieczeństwo mojej rodziny. Miała plan.
– To całkiem niezły pomysł – zauważył Emmett. Nie wierzył przesadnie w umiejętności
Jamesa. Wolałby zostawić dla niego wyraźny trop niż nie wiedzieć, z której strony zjawi się
wróg. Poza tym uważał, że w ten sposób zakończymy sprawę szybciej, a Emmett, wbrew temu,
co sam twierdził, nie należał do cierpliwych.
Alice wizualizowała, obserwując, jak plan Belli wpłynął na wizje przyszłości. Dostrzegła, jak
James podejmuje trop.
– Może się udać – oświadczyła. Nowe wizje szybko się piętrzyły, wypierając te starsze.
Mieliśmy się rozdzielić i udać w trzech różnych kierunkach, zostawiając za sobą tylko trop, który
chcieliśmy zostawić. Alice zobaczyła Emmetta i Carlisle’a polujących w lesie. Czasem migała tam
również Rosalie, czasem widać było Emmetta z Jasperem; żadna z tych grup nie miała stałego
składu.
– Wiesz dobrze, że nie mamy prawa zostawiać jej ojca na pastwę losu – dodała Alice, wciąż
obserwując kalejdoskop obrazów w swojej głowie. Tej części była pewna. Mieliśmy wrócić do
Forks i podsunąć tropicielowi coś, co odciągnie jego uwagę od Charliego.
Ale w tych bardzo klarownych wizjach tropiciel był zbyt blisko Belli. Ta perspektywa
wystawiała na ciężką próbę moje i tak już zszargane nerwy.
– To zbyt niebezpieczne – wymamrotałem. – Nie chcę, żeby zbliżył się do niej na mniej niż sto
pięćdziesiąt kilometrów.
– Edwardzie, powstrzymamy go. – Emmett był sfrustrowany moją postawą, którą odbierał
jako próbę uniknięcia walki. Jakby zupełnie nie rozumiał, jak ryzykowną grę podejmowaliśmy.
Alice obserwowała, jakie bezpośrednie następstwa niosła ze sobą ta decyzja – decyzja, którą
podejmowała teraz ona sama, widząc, że mnie paraliżuje niepewność. Żadna wersja przyszłości
nie kończyła się walką w domu Charliego. Tropiciel tylko czekał w pobliżu i obserwował.
– Nie widzę, żeby miał zaatakować – potwierdziła. – Będzie czekał, aż zostawimy ją samą.
– Szybko przekona się, że nie ma na co czekać.
– Żądam, żebyś mnie odwiózł do domu – powiedziała Bella, starając się, by jej głos brzmiał
stanowczo.
Usiłowałem myśleć klarownie w tej mgle paniki, desperacji i poczucia winy. Czy rzeczywiście
lepiej było zorganizować własną zasadzkę niż czekać, aż zrobi to tropiciel? Brzmiało to
sensownie, ale kiedy próbowałem wyobrazić sobie, że pozwalam, by znalazła się w jego pobliżu,
odgrywając rolę żywej przynęty, napotykałem olbrzymi wewnętrzny opór.
– Proszę – wyszeptała. W jej głosie pobrzmiewał ból.
Pomyślałem o tym, że w domu Belli tropiciel zastanie tylko Charliego. Wiedziałem, że właśnie
to dręczyło ją najbardziej. Mogłem sobie jedynie wyobrazić, jaka czuje się z tego powodu
spanikowana i zdesperowana. Nikt z mojej rodziny nie był w ten sposób zagrożony. Ja
martwiłem się tylko o Bellę.
 Musieliśmy odciągnąć tropiciela od Charliego. To nie podlegało dyskusji. To była jedyna część
jej planu, która miała znaczenie. Gdyby jednak nie wypalił za pierwszym razem, gdyby tropiciel
przejrzał naszą intrygę, nie zamierzałem więcej ryzykować. Emmett mógł ochraniać Charliego
tak długo, jak to było konieczne. Wiedziałem, że najchętniej rozprawiłby się z tropicielem
własnoręcznie. Byłem też pewien, że tropiciel będzie się starał, dla własnego dobra, unikać
Emmetta.
– Wyjedziesz jeszcze dzisiaj, niezależnie od tego, czy tropiciel to zauważy, czy nie – nakazałem
Belli, czując się zbyt pokonany, by podnieść wzrok i spojrzeć jej w oczy. – Powiedz Charliemu, że
nie wytrzymasz w Forks ani minuty dłużej. Powiedz mu cokolwiek, byleby w to uwierzył. Spakuj,
co będziesz miała pod ręką, i wsiądź do swojego samochodu. Nie obchodzi mnie, co ci powie.
Masz piętnaście minut. – Spojrzałem w lusterko. Patrzyła na mnie. – Słyszysz? Piętnaście minut
od momentu, kiedy przekroczysz próg.
Wdepnąłem pedał gazu i zawróciłem z piskiem opon. Teraz mój pośpiech był inny. Chciałem
jak najszybciej mieć za sobą tę część planu, w której Bella grała rolę przynęty.
– Emmett? – zagadnęła.
Widziałem w umyśle Emmetta, że patrzy na swoje skrępowane dłonie.
– Ach, przepraszam – mruknął Emmett, zwalniając uścisk.
Czekał, czy się sprzeciwię, a kiedy tego nie zrobiłem, odetchnął z ulgą.
Teraz, gdy zapadła decyzja, ponownie skoncentrowałem się na wizjach Alice. Zamiast bezliku
różnych wersji przewijało się tam może trzydzieści takich stabilnych. W większości z nich
tropiciel pojawiał się około dwóch minut po nas, trzymając się na dystans. W kilku zjawiał się
dopiero po naszym wyjeździe. Jednak nawet w tych ignorował Charliego i podążał naszym
tropem.
Od tego momentu wariantów było jeszcze mniej. Jechaliśmy do domu. Tropiciel trzymał się
jeszcze dalej z tyłu, nie chcąc ryzykować konfrontacji. Ruda czekała tam na niego. Moja rodzina
się rozdzielała. W żadnej z tych wersji Laurent nie pomagał Jamesowi i Victorii. A więc
musieliśmy jedynie rozdzielić się na trzy grupy.
Nie rozumiałem tylko, dlaczego skład tych trzech grup się zmieniał. To nie miało sensu.
Tak czy inaczej, następna część wydawała się bardzo klarowna.
– Zrobimy to tak – powiedziałem do Emmetta. – Staniemy pod domem. Jeśli tropiciela tam
nie będzie, odprowadzę Bellę do drzwi. Będzie miała piętnaście minut. – Spojrzałem w lusterko
wsteczne, by złapać z nią kontakt wzrokowy. – Emmett, zajmiesz się otoczeniem domu. A ty,
Alice, samochodem Belli. Będę w środku, dopóki nie skończy. Gdy wyjdziemy, możecie zabrać
jeepa do domu i poinformować o wszystkim Carlisle’a.
– Nie ma mowy – zaprotestował Emmett. – Zostaję z tobą.
Jesteś mi winny przysługę, pamiętasz?
Mogłem się tego po nim spodziewać. To pewnie dlatego przyszły skład grup był tak ruchomy.
– Emmett, zastanów się. Nie wiem, jak długo to potrwa.
– Dopóki się tego nie dowiemy, zostaję z tobą.
 Był zdeterminowany. Może i lepiej. Nie spierałem się z nim dłużej. Teraz w wizjach Alice w
lesie polowali Carlisle i Jasper.
– Jeśli tropiciel już czeka – kontynuowałem – nawet się nie zatrzymamy.
– Zdążymy przed nim – upierała się Alice.
To było pewne na dziewięćdziesiąt dziewięć procent, ale wolałem nie ryzykować; niektóre
wizje Alice były zbyt niewyraźne, żeby wykluczyć taką ewentualność w stu procentach.
– Co zrobimy z jeepem? – zapytała Alice.
– Odstawisz go do naszego domu.
– To wykluczone – powiedziała z absolutną pewnością.
Wizje tego, jak się podzielimy na grupy, znowu zawirowały.
Wymamrotałem pod jej adresem ciąg archaicznych przekleństw.
– Nie zmieścimy się wszyscy w moim aucie – wtrąciła Bella niskim głosem.
Naprawdę myślała, że będziemy uciekać tym jej geriatrycznym leniwcem? Nie
skomentowałem jednak tego ani słowem, wiedząc, jak jest drażliwa na punkcie swojego
samochodu. Nie miałem siły na jałową sprzeczkę.
Kiedy nie odpowiedziałem, wyszeptała:
– Myślę, że powinniście pozwolić mi wyjechać samej.
Znowu nie zrozumiałem, o czym mówi. Oczywiście uznała, że to ona powinna się poświęcić,
byle tylko Charlie mógł mieć wokół siebie szczelny kordon ochrony.
– Bella, proszę, zróbmy to po mojemu, ten jeden raz – błagałem, chociaż nie brzmiało to jak
prośba, kiedy cedziłem słowa przez zaciśnięte zęby.
– Posłuchaj, Charlie nie jest kretynem. Jeśli i ty znikniesz, zacznie coś podejrzewać.
W jej rozumowaniu przewijało się tyle wątków, które mi umykały. Czy to był faktyczny powód
jej gotowości do narażania siebie? Żeby stworzyć wiarygodne alibi dla mnie?
– To bez znaczenia – oświadczyłem tonem, który miał zabrzmieć, jakbym ostatecznie kończył
tę dyskusję. – Dopilnujemy, żeby nic mu się nie stało. Tylko to się liczy.
– A co z tym tropicielem? – odparła. – Widział, jak się dziś zachowałeś. Domyśli się, że
jesteśmy razem.
Cała nasza trójka zamarła, zaskoczona tym spostrzeżeniem. Nawet Alice, która bardziej
koncentrowała się na własnych wizjach niż na tej rozmowie.
Emmett natychmiast pojął logikę słów Belli.
– Edwardzie, wysłuchaj jej. Myślę, że ona ma rację.
– Też tak uważam – przyznała Alice.
Ona również dostrzegła, że Bella trafiła w samo sedno; tropiciel zawsze podążał za tą grupą,
w której byłem ja. To podkopywało nasz plan i praktycznie uniemożliwiało nam przejęcie
inicjatywy. Najgorsze jednak, że Bella znowu robiła za przynętę, a nieskończenie wiele
niewiadomych nie dawało żadnej pewności, że pozostanie bezpieczna.
 Ale jaki miałem inny wybór? Zostawić Bellę?
– Nie ma mowy.
Bella znowu zabrała głos. Była teraz spokojniejsza, jakby jej pierwsza deklaracja została już
zaakceptowana.
– Emmett też powinien zostać. Ten cały James dobrze mu się przyjrzał.
– Że co? – obruszył się Emmett.
Alice wiedziała jednak od razu, przeciwko czemu tak naprawdę się buntował.
– Będziesz miał więcej okazji, żeby mu dokopać, jeśli zostaniesz – zauważyła.
Podział na grupy, który do tej pory zmieniał się co chwilę, zaczął się stabilizować. Alice
zobaczyła mnie w towarzystwie Emmetta i Carlisle’a, najpierw pędzących przez las, potem
polujących.
Gdzie w tej wizji była Bella?
Wbiłem wzrok w Alice.
– Naprawdę myślisz, że powinienem puścić ją samą?
Zobaczyłem odpowiedź w jej wizjach, jeszcze zanim wypowiedziała ją na głos. Zwykły pokój w
podrzędnym hotelu, Bella zwinięta w kłębek, pogrążona we śnie, Alice i Jasper na warcie w
pokoju obok.
– Oczywiście, że nie. Jasper i ja będziemy ją ochraniać.
– Nie ma mowy – powtórzyłem, ale bez przekonania. Nie widziałem innej możliwości. Jeśli
tropiciel wybierze mnie na cel, wtedy to ja powinienem trzymać się od Belli jak najdalej.
Kontrolować swój strach i udrękę, być myśliwym. Próbowałem nie ekscytować się wizją
zniszczenia wampira, który rozpętał ten koszmar. Liczyło się tylko jej bezpieczeństwo.
Bella miała jeszcze inne sugestie.
– Odczekaj tydzień – powiedziała cicho. Zerknąłem na nią w lusterku. Jak niewiele rozumiała z
tego, co się dzisiaj wydarzyło. – Kilka dni? – rzuciła, najwyraźniej myśląc, że nie spodobał mi się
jej grafik. Mogłem się tylko modlić, żeby to wszystko skończyło się w tydzień. – Pokaż się
Charliemu, żeby nie pomyślał, że mnie porwałeś – kontynuowała – a następnie odciągnij tego
Jamesa ode mnie, aż całkiem zgubi mój trop. Potem przyjedź do mnie, byle okrężną drogą.
Wtedy Jasper i Alice będą mogli wrócić do domu.
Spojrzałem, jak w wizjach Alice sprawdza się ten plan, i gdy ustaliłem, że jest wykonalny, po
raz pierwszy tego wieczoru poczułem ulgę. Pojawiały się obrazy, w których odnajduję Bellę w
towarzystwie Alice i Jaspera. Zobaczyłem, że ukrywamy się jeszcze długo, ale tropiciel nie
wpada na nasz ślad. W umyśle Alice migało jednak jeszcze wiele innych wątków. W niektórych z
nich przyjeżdżałem po Bellę, by ją zabrać do domu. Znowu pojawiał się ten jaskrawy
dezorientujący mnie blask słońca. Gdzie to się działo?
– Przyjechać do ciebie, czyli dokąd? – zapytałem. Teraz to decyzje Belli były siłą napędową
naszej przyszłości. Musiała już znać odpowiedź.
– Do Phoenix – odparła bez wahania.
 Zobaczyłem jednak w wizjach Alice, co się wydarzy w następnym etapie. Bella opowie
Charliemu, że musi natychmiast wyjechać do Phoenix, a tropiciel to usłyszy.
– Nie – zaprotestowałem. – Przecież właśnie to masz zamiar powiedzieć ojcu. Tropiciel jak nic
będzie podsłuchiwał.
– A ty zrobisz wszystko, by go przekonać, że chcemy go wykiwać. Dowie się, że zdawaliśmy
sobie sprawę z tego, że podsłuchuje, i nigdy nie uwierzy w to, że naprawdę pojadę tam, dokąd
obiecałam – wyjaśniła z pewną irytacją w głosie.
– Diabeł, nie dziewczyna – zachichotał Emmett.
Nie byłem przekonany.
– A jeśli nie da się nabrać?
– W Phoenix mieszka kilka milionów ludzi – powiedziała Bella. W jej głosie nadal
pobrzmiewała irytacja. Zastanawiałem się, czy to strach sprawiał, że traciła cierpliwość.
Wiedziałem, że ja wyczerpałem swoją.
– Ale nietrudno zaopatrzyć się w książkę telefoniczną – warknąłem.
Bella przewróciła oczami.
– Przecież nie pojadę do domu.
– Nie?
– Jestem wystarczająco dorosła, żeby zamieszkać osobno.
Alice postanowiła przerwać tę bezsensowną sprzeczkę.
– Edward, przecież będziemy przy niej.
– A co wy będziecie robili w Phoenix?
– Trzymali się czterech ścian.
Emmett nie miał dostępu do wizji Alice, ale obraz w jego głowie był bliski temu, czego się
spodziewałem w najbliższej przyszłości. Emmett i ja w lesie, ścigający tropiciela.
– Podoba mi się ten plan – oświadczył.
– Zamknij się, Emmett.
– Tylko pomyśl... Jeśli spróbujemy go unieszkodliwić, kiedy nadal będzie tu Bella, istnieje
spore prawdopodobieństwo, że ktoś na tym ucierpi, ona albo ty, stając w jej obronie. Ale jeśli
dorwiemy go, gdy będzie sam... – W głowie Emmetta pojawił się obraz osaczonego tropiciela,
który zaraz wpadnie w jego wielkie łapska.
Gdyby się to nam udało, gdybyśmy zdołali rozprawić się z tropicielem szybko, to byłaby
właściwa decyzja. Dlaczego więc tak trudno było ją podjąć?
Czułbym się lepiej, gdybym zauważył, że Bella chociaż odrobinę troszczy się o własne
bezpieczeństwo. Że rozumie, jak wiele ryzykuje.
Że nie tylko jej własne życie jest na szali.
 Może to był klucz. Nigdy nie troszczyła się o siebie, tylko zawsze o mnie. Gdybym uderzył w
inny ton – zaakcentował, jakie katusze przeżywam, zamiast ją przekonywać, że jest w
śmiertelnym niebezpieczeństwie – może byłaby ostrożniejsza.
Ledwo panowałem nad sobą. Mówiłem prawie szeptem, obawiając się, że w przeciwnym
wypadku zacznę krzyczeć.
– Bello...
Podniosłem wzrok na lusterko i nasze spojrzenia się spotkały. W jej oczach widziałem więcej
determinacji niż strachu.
– Jeśli dopuścisz do tego, że coś ci się stanie, cokolwiek, będziesz za to osobiście
odpowiedzialna – powiedziałem łagodnie. – Rozumiesz?
Jej usta drżały. Czy w końcu dotarło do niej, jak wysoka jest stawka? Przełknęła głośno ślinę i
mruknęła:
– Tak.
Tyle musiało mi wystarczyć.
Alice myślami krążyła w tysiącach miejsc naraz. Często przewijał się obraz skąpanej w słońcu
szosy widzianej zza przyciemnionej szyby samochodu. Bella zawsze siedziała z tyłu, Alice obok,
obejmując ją ramieniem i patrząc niewidzącym wzrokiem przed siebie. Jasper obserwował zza
kierownicy. Pomyślałem o swoim bracie, uwięzionym w małym samochodzie z zapachem Belli
przez tyle godzin.
– Czy Jasper sobie poradzi?
– Okaż mu choć odrobinę zaufania, Edwardzie – fuknęła Alice. – Na razie, mimo wszystko,
spisuje się świetnie.
Na wszelki wypadek jednak przejrzała tuzin scen z przyszłości. W żadnej z nich Jasper nie
tracił panowania nad sobą.
Zmierzyłem Alice wzrokiem. Jej drobna postura sprawiała, że wyglądała na wątłą i delikatną.
Wiedziałem jednak, że potrafi być groźnym przeciwnikiem. Tropiciel, czy ktokolwiek inny, dałby
się zwieść jej niepozornym wyglądem, a to był atut. Mimo to czułem niepokój na myśl, że
musiałaby fizycznie bronić Belli.
– A ty, poradzisz sobie? – mruknąłem.
Zmrużyła oczy ze złości. Przewidziała to pytanie.
Dałabym ci radę z zawiązanymi oczami.
Warknęła na mnie, głośno i przeciągle, wydobywając z siebie zatrważająco dziki dźwięk, który
odbił się echem od szyb jeepa, a Bellę przyprawił o palpitację serca.
Uśmiechnąłem się pod nosem na ten idiotyczny popis Alice, ale dobry humor momentalnie
mnie opuścił. Jak do tego wszystkiego doszło? Dlaczego dopuściłem do sytuacji, w której muszę
się z Bellą rozdzielić, nawet jeśli będzie miała znakomitą ochronę?
 Jeszcze jedna nieprzyjemna myśl zaświtała mi w głowie. Wyobraziłem sobie Bellę i Alice, tylko
we dwie, rozwijające swoją łatwą do przewidzenia przyjaźń. Czy Alice powie Belli, jakie ona
widzi wyjście z tego koszmaru?
Skinąłem głową, krótko i stanowczo, by dać jej do zrozumienia, że zaakceptowałem ją w roli
bodyguarda Belli.
– Ale swoje opinie zachowaj dla siebie – mruknąłem ostrzegawczo.
 23 POŻEGNANIA

To były ostatnie wypowiedziane słowa, chwilę później pędziliśmy już z powrotem do Forks.
Oczywiście tym razem, kiedy tak bardzo bałem się dotarcia do celu, droga wydawała się
krótsza niż zwykle. Nie minęło wiele czasu – zbyt mało – i znaleźliśmy się pod domem Belli. W
każdym oknie – na dole i na piętrze – świeciło się światło. Z salonu dobiegały odgłosy meczu
bejsbolowego. Wytężyłem słuch, by zarejestrować jakiekolwiek dźwięki pochodzenia
nieczłowieczego, ale wychodziło na to, że tropiciel się jeszcze nie pojawił. Alice nadal nie
widziała przyszłości, w której jego wizyta w naszym miasteczku przerodziłaby się w atak.
Może jednak powinniśmy tu zostać? Bella wróciłaby do normalnego życia, a my wszyscy
stalibyśmy się jej dożywotnimi strażnikami. Mogłem liczyć na Emmetta, Alice, Carlisle’a, Esme –
przypuszczałem, że także i na Jaspera – z pewnością pomogliby mi w pilnowaniu Belli. Tropiciel
nie byłby w stanie jej dorwać przy tylu parach pilnujących jej oczu – i umysłów. Czy połączenie
sił byłoby bezpieczniejsze niż podział na podgrupy?
Gdy zacząłem o tym rozmyślać, Alice ujrzała w swojej wizji, jak tropiciel się przyczaja, jak
przystosowuje się do nowych okoliczności. Jak, gdy w jego życie wkroczy nuda, rozpoczyna
wojnę na wyniszczenie. Nocą zaczną znikać koleżanki Belli. Potem jej ulubieni nauczyciele.
Współpracownicy Charliego. Przypadkowe istoty ludzkie, niemające z nią nic wspólnego. Liczba
ofiar będzie rosła, aż osiągnie taką wartość, że wnikliwe śledztwo zmusi nas do opuszczenia
Forks. Mogłem się tylko domyślać, jak Bella poczułaby się na wieść, że tyle niewinnych osób
zapłaciło życiem za jej bezpieczeństwo.
Musiał nam więc wystarczyć pierwotny plan.
Gdy sobie to uświadomiłem, doświadczyłem dziwnego fizycznego stanu. Zdawałem sobie
sprawę, że przecież w środku mojego tułowia nie otworzyła się nagle otchłań, jednak wrażenie
było niepokojąco realistyczne. Zastanawiałem się, czy to jakaś dawno zapomniana ludzka
reakcja, której nigdy nie zaznałem w swoim śmiertelnym życiu, ponieważ nigdy nie miałem
powodów do takiej paniki.
Czas było ruszać. I chociaż w tym wszystkim chodziło o to, żeby zostawić trop dla łowcy,
niczego tak bardzo nie pragnąłem, jak ukrycia Belli, zanim on się zjawi.
– Nie ma go – powiedziałem do Emmetta. Alice już to wiedziała. – Chodźmy.
Wysiedliśmy bezszelestnie z jeepa, przeczesując naszymi umysłami wszystkie
czasoprzestrzenie. Alice ujrzała, jak tropiciel zjawia się podczas naszego pobytu w domu Belli. W
nocnej ciszy dźwięk moich zgrzytających zębów zabrzmiał nadzwyczaj donośnie.
 – Nie martw się, Bello – usłyszałem sztucznie pogodny głos Emmetta, który właśnie wypinał
Bellę z pasów. – Wszystkim się tu zajmiemy.
– Alice – syknąłem.
Popędziła do vana Belli, opadła na ziemię i wsunęła się pod stopień. W ułamku sekundy
przylgnęła do auta od spodu, niezauważalna nawet dla wampira.
– Emmett.
On już wspinał się na sosnę przed domem. Pod jego ciężarem ugięła się wyraźnie, ale szybko
przeniósł się na sąsiednie drzewo. Miał tak się przemieszczać, dopóki nie wyjdziemy z domu
Belli. Oczywiście, był w ten sposób o wiele bardziej widoczny niż Alice, ale wiedziałem, że
zauważy każdy, najmniejszy nawet ruch i w najgorszym wypadku posłuży jako środek
odstraszający.
Bella czekała, aż otworzę jej drzwi. Dosłownie zastygła z przerażenia, a jedynym zauważalnym
ruchem były łzy spływające powoli po jej policzkach. Ożyła dopiero wtedy, gdy wyciągnąłem
rękę, i pozwoliła pomóc sobie wysiąść. Zaskoczyło mnie, z jakim trudem przyszło mi dotykanie
swojej dziewczyny teraz, gdy wiedziałem, że będę musiał ją opuścić. Pod dotykiem jej gorącej
skóry przeszywał mnie zupełnie nowy, bolesny prąd. Ignorując to nieznane mi pieczenie,
objąłem ją ramieniem z nadzieją, że osłonię ją własnym ciałem, i popędziliśmy razem do jej
domu.
– Piętnaście minut – przypomniałem jej. Zbyt wiele czasu. Nie mogłem się doczekać, kiedy
znajdziemy się daleko od celu tropiciela.
– Dam radę – oznajmiła głosem silniejszym, niż mogłem się spodziewać. Zacisnęła mocno
zęby.
Gdy doszliśmy do werandy, Bella przystopowała, ciągnąc mnie do tyłu. Zatrzymałem się
automatycznie, chociaż moje mięśnie opierały się przed opóźnieniem.
Ciemne oczy Belli wpatrywały się we mnie intensywnie.
– Kocham cię – szepnęła zduszonym głosem i przyłożyła dłonie do moich policzków. – Zawsze
będę cię kochać, niezależnie od tego, co się stanie.
Otchłań w moim żołądku otworzyła się tak, jakby miała mnie za chwilę pochłonąć.
– Tobie nic się nie stanie, Bello – warknąłem.
– Postępuj według planu! – powiedziała. – Opiekuj się Charliem. Po tym wszystkim będzie
miał do mnie ogromny żal, chciałabym mieć szansę kiedyś go za to przeprosić.
Nie miałem pojęcia, o czym mówiła. W moim owładniętym paniką umyśle panował taki
chaos, że nawet nie próbowałem rozszyfrować jej niejasnej wypowiedzi.
– Wchodź już – popędziłem ją. – Mamy mało czasu.
– Jeszcze tylko jedna rzecz. Nie wierz w ani jedno słowo, które teraz powiem!
Zanim udało mi się zastanowić nad jej zagadkową prośbą, Bella stanęła na palcach i
pocałowała mnie w usta z siłą, która mnie zdumiała. W każdym razie, ja sam nigdy się nie
odważyłem pocałować jej równie mocno.
 Rumieniec wpełzł jej na policzki i czoło, gdy się ode mnie oderwała. Łzy, które zatrzymały się
na czas naszej krótkiej i kompletnie niezrozumiałej konwersacji, teraz płynęły nieprzerwanym
strumieniem. Zauważyłem, że Bella unosi jedną nogę – chwilę później kopnęła z całej siły drzwi
frontowe, a te otworzyły się z hukiem.
– Spadaj, Edward! – wrzasnęła, ile sił w płucach. Wiedziałem, że mimo włączonej telewizji
Charlie usłyszy każde słowo.
Zatrzasnęła mi drzwi przed nosem.
– Bella? – Charlie był wyraźnie zaniepokojony.
– Daj mi spokój! – krzyknęła. Usłyszałem jej pospieszne kroki na schodach i trzaśnięcie
kolejnych drzwi.
No tak, a więc w samochodzie milczała nie z powodu przerażenia – przygotowywała się do
swojej roli. Miała gotowy scenariusz. Domyślałem się, że ja miałem nie pokazywać się jej ojcu na
oczy.
Charlie wbiegł za nią na górę, jego kroki wydawały się niepewne, chwiejne – zapewne właśnie
się obudził.
Wspiąłem się po ścianie i czekałem po drugiej stronie okna na to, czy Charlie wejdzie za nią
do pokoju. Początkowo nie zauważyłem Belli i ogarnęła mnie kolejna fala paniki, ale zaraz
potem moim oczom ukazała się cała i zdrowa. Wyłaniała się właśnie zza łóżka, trzymając w ręku
dużą torbę i niewielki dzianinowy worek.
Jej ojciec zaczął łomotać w drzwi. Poruszyła się klamka, ale Bella zdążyła przekręcić wcześniej
klucz w zamku, a potem rozległ się dalszy łomot.
– Bello, nic ci nie jest? O co chodzi?
Otworzyłem okno i wsunąłem się do środka, tymczasem Bella wykrzyczała swoją odpowiedź:
– Wracam do domu!
– Czy on cię skrzywdził? – zapytał Charlie przez drzwi, a ja aż się wzdrygnąłem, biegnąc do
toaletki, by pomóc jej się spakować. Niewiele się mylił.
– Nie! – wrzasnęła Bella. Mimo wszystko. Dołączyła do mnie, spokojnie skonstatowawszy
moją obecność, jakby się jej właśnie spodziewała. Otworzyła torbę, a ja wrzuciłem do niej
ubrania, starając się wybierać różne elementy garderoby. W samych T-shirtach nie zdoła się
wtopić w tłum.
Na toaletce leżały kluczyki do jej auta – schowałem je do kieszeni.
– Zerwał z tobą? – zapytał Charlie delikatnie. To pytanie mnie nie ubodło.
Odpowiedź Belli była dla mnie zaskoczeniem.
– Nie! – wydarła się, chociaż moim zdaniem zerwanie byłoby najłatwiejszą wymówką.
Zastanawiałem się, dokąd poprowadzi ją jej scenariusz.
Charlie znowu załomotał do drzwi, tym razem wyczuwałem zniecierpliwienie.
– Co się stało, Bello?
Pociągnęła nerwowo za suwak, próbując bezskutecznie zamknąć torbę.
 – To ja zerwałam z nim!
Odsunąłem jej palce i zasunąłem zamek. Sprawdziłem ciężar torby. Czy Bella da radę ją
ponieść? Wyjęła mi ją z rąk i przewiesiła sobie przez ramię.
Oparłem czoło o jej głowę na cenny ułamek sekundy.
– Będę czekał w samochodzie – szepnąłem. Niestety, nie udało mi się ukryć zdesperowanego
tonu. – Do dzieła!
Popchnąłem ją w stronę drzwi, a sam wyszedłem przez okno, by zająć miejsce w
samochodzie.
Emmett czekał na mnie na dole. Brodą wskazał na wschód.
Skierowałem myśli w tamtą stronę i rzeczywiście – tropiciel znajdował się niecały kilometr od
nas.
Duży dzisiaj pilnuje. Cierpliwości.
A więc zauważył Emmetta wśród drzew, ale teraz nas nie dostrzegał. Czy zakładał moją tu
obecność, czy planował zasadzkę? Żałowałem, że nie ma z nami Jaspera, moglibyśmy otoczyć
łowcę z trzech stron...
Edward, ostrzegła mnie Alice ze swojej kryjówki i pokazała wachlarz możliwości wynikających
z mojego toku myślenia. Tropiciel z pewnością by nam umknął, narazilibyśmy Bellę na większe
niebezpieczeństwo.
– Dlaczego? – zapytał Charlie, który już zszedł na dół. – Myślałem, że go lubisz.
Podjąłem stanowczą decyzję co do naszych dalszych kroków.
Dobra, odpowiedziała Alice. Wysunęła się spod samochodu Belli i wsadziła głowę do jeepa.
Wrzuciła luz i po cichu wypchnęła auto na ulicę. Jedną ręką trzymała karoserię, dwoma palcami
drugiej – wyciągniętej do granic możliwości – poruszała kierownicą. Nie chciałem, żeby nagłe
uruchomienie silnika odwróciło uwagę Charliego od wystąpienia Belli. Lepiej, by myślał, że już
dawno odjechałem.
Emmett spojrzał na Alice, a potem na mnie i uniósł brwi.
Mam jej pomóc?
Pokręciłem głową.
– Charlie – szepnąłem bezgłośnie. – Idź za nim.
Potwierdził skinieniem i wskoczył na drzewo, żeby tropiciel mógł znów go widzieć.
Miałem nadzieję, że dzięki temu łowca będzie trzymał się na dystans. On jednak się nie cofnął
na widok Emmetta. Był zafascynowany rozgrywającą się sceną, i pewien, że w razie nagłego
pościgu bez problemu nam umknie. Chciałem pokazać mu, w jak wielkim jest błędzie, ale nie
mogłem ryzykować, że wpadnę w pułapkę i narażę Bellę.
– Nawet za bardzo – wyjaśniła Bella ojcu, zduszonym, łamiącym się głosem. Teraz płakała
otwarcie, a ja wiedziałem, że nie jest dobrą aktorką i to nie są udawane łzy. Słyszałem cierpienie
w jej głosie – tak wyraźne, że otchłań w moim tułowiu skręciła się z bólu. Bella nie powinna być
zmuszona do czegoś takiego, a jednak płaciła za mój błąd. Za moją głupotę.
 – W tym cały problem! – tłumaczyła. – Nie mogę tego dłużej ciągnąć! Nie mogę zapuszczać tu
korzeni! Nie chcę spędzić swoich najlepszych lat na tym beznadziejnym wygwizdowie! Nie
zamierzam popełniać błędów mamy! Nienawidzę tej brudnej dziury! Nie wytrzymam tu ani
minuty dłużej!
Jej słowa ubodły Charliego mocniej, niż się spodziewałem.
Bella ruszyła do wyjścia. Wsiadłem do jej samochodu, wsunąłem kluczyk do stacyjki i się
schowałem. Emmett krył się teraz nieopodal domostwa Swanów, ale i tak miałem wrażenie, że
odległość od drzwi do auta jest ogromna. Skupiłem się na tropicielu, jednak on tkwił w miejscu,
wsłuchując się intensywnie w dramat rozgrywający się w tym domu.
Co usłyszał? Zapewne to, że Bella szykuje się do ucieczki. I że nie ma zamiaru tu wrócić w
najbliższej przyszłości.
Musiał zdawać sobie sprawę, że Emmett go zobaczył, a więc chyba założył, iż Bella wie o jego
obecności. O tym, że wszystko słyszy.
– Bello, nie możesz teraz wyjechać – szepnął Charlie gorączkowo. – Już ciemno.
– Prześpię się w samochodzie, jeśli będę zmęczona.
Charlie wyobraził sobie córkę nieprzytomną w ciemnym wnętrzu samochodu stojącego na
poboczu szosy gdzieś na zupełnym pustkowiu, i czarne, bezkształtne cienie przybliżające się do
niej coraz szybciej. Był to mało realistyczny koszmar, ale jakimś cudem współgrał z moją
irracjonalną paniką.
– Wytrzymaj jeszcze do końca tygodnia, aż Renée wróci – błagał.
Kroki Belli zatrzymały się gwałtownie i rozległo się skrzypienie butów. Czyżby odwracała się
na pięcie?
– Aż Renée wróci? – powtórzyła.
Wysiadłem z auta i się zawahałem. A co, jeśli jego słowa zbiją ją z tropu i opóźnią jej wyjazd?
Czy zdawała sobie sprawę, że tropiciel podszedł już bardzo blisko?
– Dzwoniła, kiedy cię nie było. – Charlie mówił pospiesznie, jakby chciał jak najszybciej
wyrzucić z siebie te słowa. – Nie układa im się na tej Florydzie. Jeśli Phil nie dostanie miejsca w
drużynie do końca tygodnia, oboje wracają do Arizony. Drugi trener Sidewinders twierdzi, że
być może będzie im potrzebny nowy łącznik.
I on, i ja wstrzymaliśmy oddech, czekając na odpowiedź Belli.
– Mam klucz – mruknęła, podchodząc do drzwi. Klamka poruszyła się, więc popędziłem z
powrotem do samochodu.
Jej słowa brzmiały jak kiepska wymówka. Tropiciel na pewno założy, że to historia
spreparowana dla ojca, niemająca nic wspólnego z prawdą.
Drzwi nadal były zamknięte.
– Puść mnie, Charlie – rzuciła. Domyślałem się, że chciała nadać swoim słowom ostry ton,
jednak w jej głosie przede wszystkim dominował ból.
 Drzwi wreszcie się otworzyły. Bella wyszła na zewnątrz, Charlie tuż za nią, wyciągając rękę.
Bella celowo się odsuwała.
Przykucnąłem, kryjąc się przed ich wzrokiem, ale i tak nie mogłem się powstrzymać i
zerkałem przez okno.
– Nie zagrało, tak? – powiedziała, nie odwracając się. Zeskoczyła ze stopni, Charlie stał bez
ruchu pod drzwiami. – Nienawidzę Forks, naprawdę nienawidzę!
Słowa brzmiały całkiem zwyczajnie, ale wzbudziły w Charliem rozpacz. Jego myśli zawirowały,
jakby zakręciło mu się w głowie, i pojawiła się w nich inna twarz, także zalana łzami i podobna
do twarzy Belli. Tylko oczy miała błękitne.
Wychodziło na to, że Bella bardzo starannie dobrała swój tekst. Charlie stał w miejscu,
zdumiony i załamany, a tymczasem jego córka popędziła chwiejnie przez trawnik, niemal tracąc
równowagę przez ciężką torbę.
– Jutro zadzwonię! – zawołała i wrzuciła swój bagaż do samochodu.
Charlie był zbyt zrozpaczony, żeby wydusić jakąkolwiek odpowiedź.
Już nie miałem żadnych wątpliwości co do tego, że Bella rozumie powagę sytuacji.
Wiedziałem, że nigdy nie zraniłaby nikogo w taki sposób – a już na pewno nie własnego ojca –
gdyby istniało jakiekolwiek inne rozwiązanie.
To ja wpakowałem ją w tę piekielną sytuację.
Teraz obiegła samochód, a pospieszne, nerwowe spojrzenia, które rzucała przez ramię, nie
były adresowane do Charliego. Otworzyła gwałtownie drzwi i wskoczyła za kierownicę. Od razu
sięgnęła do stacyjki, jak gdyby miała pewność, że kluczyk już tam będzie na nią czekał. Silnik
zaryczał, przerywając nocny spokój. Tropiciel z pewnością nie będzie miał problemów ze
zlokalizowaniem jej auta.
Pogłaskałem ją po dłoni, żałując, że nie mogę jej jakoś pocieszyć. Po prostu nie było takiej
możliwości.
Gdy tylko wyjechała na szosę, opuściła prawą rękę, żebym mógł ją chwycić. Samochód pędził
z największą prędkością, jaką był w stanie rozwinąć. Charlie w dalszym ciągu stał jak skamieniały
pod drzwiami, ale minęliśmy zakręt i zniknęliśmy mu z pola widzenia. Od razu usiadłem na
miejscu pasażera.
– Zatrzymaj się na poboczu – poprosiłem.
Bella zamrugała gwałtownie, próbując powstrzymać łzy płynące jej po twarzy i rozpryskujące
się o kurtkę przeciwdeszczową, którą nadal miała na sobie. Minęła Alice i nawet nie zauważyła
jej jeepa. Zastanawiałem się, czy w ogóle cokolwiek widzi.
Alice, która nadal pchała swój wóz, żeby dźwięk silnika nie zaalarmował Charliego, z łatwością
dotrzymała nam tempa.
– Poradzę sobie, mogę prowadzić – odparła Bella, ale głos jej się łamał. Była wyczerpana.
Nawet specjalnie nie protestowała, gdy przyciągnąłem ją delikatnie do siebie, posadziłem na
swoim miejscu, a sam wsunąłem się za kierownicę. Tuliłem ją do siebie, a ona skuliła się i
zwiesiła ramiona.
 – Nie trafiłabyś do nas do domu – wyjaśniłem w ramach wymówki, ale w tej rozpaczy nie
interesowały ją żadne wytłumaczenia.
Znajdowaliśmy się już wystarczająco daleko od jej domu (choć nadal słyszałem zastygłe myśli
Charliego stojącego bez ruchu na progu), więc Alice wskoczyła do jeepa i uruchomiła silnik. Gdy
z tyłu omiotły nas reflektory, Bella zesztywniała, a potem odwróciła się, by spojrzeć przez szybę.
Serce waliło jej jak oszalałe.
– To tylko Alice – powiedziałem i ścisnąłem jej dłoń.
– Co z tropicielem? – wyszeptała.
Goni nas. Alice bez problemu usłyszała szept Belli, mimo ryku silnika. Emmett czeka, aż oddali
się od jej domu.
– Podsłuchał końcówkę twojego popisu – powiedziałem.
– A Charlie? – zapytała głosem pełnym napięcia.
Alice pospieszyła z informacjami.
Tropiciel minął już jej dom. Nie widzę, żeby miał wrócić. Em zaraz go dogoni.
– Tropiciel ruszył za nami – zapewniłem Bellę. – Biegnie naszym śladem.
To jej wcale nie pocieszyło. Oddech uwiązł jej w krtani.
– Jesteśmy w stanie go zgubić? – szepnęła po chwili.
– Nie – przyznałem. Nie w tym idiotycznym samochodzie.
Bella odwróciła się, by patrzeć przez okno, choć z pewnością oślepiały ją reflektory jeepa i nic
nie widziała. Alice przyglądała się wszystkim nitkom przyszłości związanej z Charliem. Istota
ludzka, której nigdy nie poznała, nie była najłatwiejszym obiektem wiwisekcji, ale wychodziło na
to, że ani tropiciel, ani jego towarzyszka nie zamierzają wracać do domu komendanta.
Tymczasem Emmett biegł szosą tuż za nami. Zaskoczyło mnie jego zachowanie, sądziłem
bowiem, że będzie chciał złapać tropiciela i brutalnie zakończyć jego życie. On jednak skupiał się
całkowicie na Belli. Ten krótki czas, w którym jej pilnował, wycisnął na nim głębokie piętno i
teraz bezpieczeństwo mojej dziewczyny było jego najwyższym priorytetem.
Bella we wszystkich wzbudzała instynkt opiekuńczy.
Emmett wyobrażał sobie, że tropiciel nie spuszcza z nas oka, tylko ja i Alice wiedzieliśmy, że w
rzeczywistości trzyma się na dystans i pędzi w ciemności za dźwiękiem silnika. Nie zamierzał tej
nocy się do nas zbliżać, ale Emmett i tak wyraźnie dawał mu do zrozumienia, że zanim dotrze do
Belli, będzie musiał stanąć z nim oko w oko. W którymś momencie dał wielkiego susa,
przeskoczył przez jeepa i wylądował na pace samochodu Belli. Z trudem utrzymałem panowanie
nad kierownicą, tak nami wstrząsnęło.
Bella wrzasnęła ochryple.
– E...!
Zakryłem jej usta dłonią, żeby usłyszała moją odpowiedź.
– To Emmett.
 Wzięła oddech przez nos i opadła na fotel. Zabrałem rękę i przytuliłem ją mocno do siebie.
Miałem wrażenie, że drży jej każdy mięsień.
– Będzie dobrze, Bello – szepnąłem. – Nic ci nie grozi.
Nie wiem, czy mnie usłyszała. Cały czas się trzęsła, oddychała płytko, pospiesznie.
Postanowiłem odwrócić jej uwagę i odezwałem się normalnym głosem, jakby nie wisiało nad
nami żadne niebezpieczeństwo.
– Nie zdawałem sobie sprawy, że aż tak bardzo nudzi cię życie na prowincji. Wydawało mi się,
że czujesz się tu coraz lepiej – zwłaszcza ostatnio. Cóż, może zbytnio sobie schlebiałem, myśląc,
że dzięki mnie twoje życie jest odrobinę bardziej interesujące.
Być może było to mało delikatne spostrzeżenie, zważywszy na to, jak zestresowała ją ucieczka
z domu, ale przynajmniej wyrwało ją to z marazmu. Poruszyła się na siedzeniu i wyprostowała.
– To był cios poniżej pasa – szepnęła, ignorując moją próbę żartu. Wzrok wbiła w podłogę,
jakby wstydziła się spojrzeć mi w oczy. – Powtórzyłam słowo w słowo to, co powiedziała moja
mama, kiedy go rzucała.
Domyśliłem się tego po reakcji Charliego i obrazie kobiety w jego myślach.
– Nie przejmuj się, wybaczy ci.
Popatrzyła na mnie żarliwie, rozpaczliwie pragnąc wierzyć w moje słowa. Próbowałem się
uśmiechnąć, jednak twarz odmawiała mi posłuszeństwa.
– Bello, wszystko będzie dobrze.
Zadrżała.
– Bez ciebie nie – wyszeptała ledwo słyszalnie.
Przez rękę, którą ją obejmowałem, przeszedł dreszcz, a otchłań w mojej klatce piersiowej
znów się pogłębiła. Bella miała rację. Gdy się rozstaniemy, nic nie będzie takie jak trzeba. Nie
miałem pojęcia, czy będę w stanie funkcjonować.
Zmusiłem się, by przyjąć pogodną minę i lekki ton.
– To tylko kilka dni – powiedziałem, marząc, by rzeczywiście była to prawda. Niestety, w
moich słowach brzmiały fałszywe nuty. Alice widziała tyle różnych wariantów przyszłości... – Nie
zapominaj, że sama to wymyśliłaś – dodałem.
Pociągnęła nosem.
– Oczywiście, że ja. W końcu to najlepszy plan z możliwych.
Próbowałem się uśmiechnąć, ostatecznie jednak dałem za wygraną.
– Jak do tego doszło? Dlaczego ja? – wyszeptała bez emocji, jakby to były pytania retoryczne.
Tak czy inaczej, jej odpowiedziałem. Mój głos zabrzmiał ostro.
– To wszystko moja wina. Byłem głupi, że tak cię naraziłem.
Popatrzyła na mnie zaskoczona.
– Nie o to mi chodzi.
A o co? Kogo jeszcze można było za to winić?
 – Okej, byłam tam, i co z tego? – ciągnęła. – Przecież tamci dwoje też mnie zobaczyli i jakoś to
po nich spłynęło. Dlaczego wybrał akurat mnie? – Znów pociągnęła nosem. – Mało to ludzi
dookoła?
Bardzo przenikliwe pytanie, na które istniało kilka odpowiedzi. Belli należało się pełne
wyjaśnienie.
– Przeczesałem starannie jego myśli i nie jestem pewien, czy mieliśmy jakąkolwiek szansę
zaradzić temu, co się stało, po tym, jak złapał twój zapach. Wina leży częściowo po twojej
stronie. – Głos mi się załamał, miałem nadzieję, że Bella wyczuje ironię i czarny humor. –
Gdybyś nie pachniała tak wyjątkowo kusząco, może nie zawracałby sobie tobą głowy. Ale potem
stanąłem w twojej obronie... – Przypomniałem sobie niedowierzanie i oburzenie, jakie poczuł,
uświadamiając sobie, że zamierzam stanąć mu na drodze. Ta arogancja, ta wściekłość. – ...To
tylko pogorszyło sprawę. On nie jest przyzwyczajony, że coś hamuje mu plany, nawet jeśli
dotyczą błahostek. Uważa siebie za myśliwego, tropienie to całe jego życie, a tropienie z
przeszkodami to dla niego największy prezent od losu. Nagle zapewniliśmy mu cudowną
sposobność – klan silnych przeciwników staje w obronie słabego człowieka. Co za wyzwanie!
Nie uwierzyłabyś, w jakiej jest teraz euforii. To jego ulubiona rozrywka, a dzięki nam nigdy nie
bawił się lepiej.
Jakkolwiek na to patrzyłem, nie widziałem innego rozwiązania. W momencie, w którym
zabrałem ją na polanę, to był jedyny prawdopodobny scenariusz. Gdybym mu się nie sprzeciwił,
być może nie wzbudziłbym w nim chęci zabawienia się w kotka i myszkę, ale co z tego?
– Z drugiej strony – mruknąłem pod nosem – gdybym wtedy nie zareagował, zabiłby cię od
razu, bez mrugnięcia okiem!
– Myślałam... – szepnęła z wahaniem. – Myślałam, że mój zapach nie działa na innych tak jak
na ciebie.
– I nie działa. – To, co ja odczuwałem, moja fizyczna reakcja, było znacznie potężniejsze niż
pragnienie, jakie widziałem w głowach innych napotkanych nieśmiertelnych. – Ale nadal
stanowisz dla wszystkich pokusę. Gdybyś wywarła na niego taki wpływ, jaki wywierasz na mnie,
musielibyśmy stoczyć tam na polanie prawdziwą bitwę.
Bella zadrżała.
Uświadomiłem sobie nagle, że bitwa byłaby łatwiejszym rozwiązaniem. Przeczuwałem, że
Ruda by uciekła, wątpiłem, by Laurent zdecydował się wesprzeć tropiciela, skoro ten był z góry
skazany na porażkę. Nawet gdyby wszyscy stanęli przeciwko nam, i tak nie mieliby szansy na
przeżycie. Zwłaszcza gdyby Jasper przypuścił atak z zaskoczenia, wcześniej wpływając na ich
umysły skupione wyłącznie na Emmetcie. Widziałem wystarczająco wiele wspomnień Jaspera,
by sądzić, że prawdopodobnie w pojedynkę uporałby się z całą trójką. Oczywiście Emmett by
mu na to nie pozwolił.
Gdybyśmy byli normalnym klanem (co nie wchodziło w grę przy naszej liczebności), zapewne
rzucilibyśmy się na nich wyłącznie w reakcji na zniewagę.
 My jednak nie byliśmy normalni, za to byliśmy cywilizowani. Kierowaliśmy się w życiu
wyższymi standardami – łagodniejszymi, pokojowymi. Ze względu na naszego ojca.
I to ze względu na Carlisle’a zawahaliśmy się tego wieczoru. Wybraliśmy bardziej
humanitarne rozwiązanie, ponieważ takie mieliśmy zwyczaje. Tak żyliśmy.
Czy przez to staliśmy się słabsi?
Aż się wzdrygnąłem na tę myśl, ale natychmiast uznałem, że dokonaliśmy właściwego
wyboru, nawet jeśli to nadawało nam znamiona słabości. Czułem słuszność naszej decyzji,
odbijała się echem głęboko w moim umyśle, moim jestestwie... czy duszy, jeśli owa istniała. W
czymkolwiek, co kierowało naszą cielesną formą.
Tyle że w tym momencie nie miało to znaczenia. Alice dawała nam częściową władzę nad
przyszłością, jednak przeszłość była zamknięta dla nas tak samo, jak dla każdego innego
człowieka. Nie dokonaliśmy ataku, mieliśmy przed sobą znacznie bardziej skomplikowany
wariant przyszłości. Nie dało się uniknąć walki.
– Chyba nie mam wyboru – mruknąłem. – Trzeba będzie go zabić. Carlisle’owi się to nie
spodoba.
Byłem jednak pewien, że zrozumie. Dał tropicielowi szansę odejścia i zostawienia nas w
spokoju. Teraz istniały jedynie dwie możliwości: albo my zabijemy, albo sami zostaniemy zabici.
– Jak można zabić wampira? – zapytała Bella cichutko. W jej głosie słyszałem
powstrzymywane łzy.
Powinienem był przewidzieć, że takie pytanie padnie.
Patrzyła na mnie z innym przestrachem niż wcześniej, jakby obawiała się, że to na nią spadnie
to zadanie. Bo jak wiadomo, z Bellą wszystko było możliwe.
Nawet nie próbowałem łagodzić rzeczywistości.
– Jedynym sprawdzonym sposobem jest rozszarpanie ofiary na strzępy, a następnie ich
spalenie.
– Czy tamci dwoje przyjdą mu z pomocą?
– Kobieta bez dwóch zdań – oczywiście, o ile zwalczy swoje przerażenie – ale co do Laurenta,
nie jestem pewny. Nie łączy ich żadna silna więź – trzyma się z nimi wyłącznie z wygody. Był
zażenowany tym, jak James zachował się na polanie. – Nie wspominając o tym, że James
postanowił go zabić. Może powinienem o tym wspomnieć Laurentowi, żeby zastanowił się, po
której chce stanąć stronie.
– A ci... James i kobieta – będą próbowali cię zabić? – wyszeptała z bólem w głosie.
I wtedy zrozumiałem. Bella jak zwykle stresowała się nie tym, co trzeba.
– Bello, proszę, nie marnuj czasu na martwienie się o mnie – wysyczałem. – Myśl tylko o
własnym bezpieczeństwie i – błagam! – spróbuj choć raz nie postępować zbyt pochopnie.
Zignorowała moją prośbę.
– Nadal jest za nami? – zapytała.
– Tak, ale nie zaatakuje domu. Przynajmniej nie dziś.
 Dopóki byliśmy razem. Czy nasze rozdzielenie się było dokładnie tym, na co liczył tropiciel?
Przypomniałem sobie wizję przyszłości, w której zostalibyśmy tu, by chronić Bellę. Nie żywiłem
żadnych ciepłych uczuć do Mike’a Newtona, ale ani on, ani nikt inny w Forks nie powinien stać
się niewinną ofiarą.
Skręciłem z głównej szosy, zauważając, że wcale nie czuję ulgi na widok domu. Dopóki
tropiciel pozostawał na tym świecie, żadne miejsce nie gwarantowało nam bezpieczeństwa.
Emmett nadal siedział jak na szpilkach. Żałowałem, że nie mogę mu pomóc, zdradzając
aktualną lokalizację Jamesa, ale nie mogłem ryzykować, że nas podsłucha. Tropiciel odgadł, że
dysponujemy wyjątkowymi zdolnościami, ale nie chciałem ułatwiać mu zadania, wyjawiając, na
czym one polegają.
Zauważyłem, że jego myśli się oddalają ode mnie, w tym samym momencie usłyszałem
mentalny głos Alice.
Spotyka się teraz z kobietą, są po drugiej stronie rzeki. Rozdzielają się i obserwują. Ona na
zboczu, on w lesie.
Fakt, że zwiększyli dystans, wcale nie poprawił mi nastroju.
W tym momencie nadgorliwa opiekuńczość Emmetta sięgnęła zenitu. Ledwo podjechaliśmy
pod dom, a on zeskoczył z paki i podbiegł do drzwi samochodu. Otworzył je gwałtownie i
wyciągnął ręce do Belli.
– Delikatnie – napomniałem go niemal niesłyszalnie.
Wiem.
Mogłem go powstrzymać, w końcu to, co robił, nie było konieczne. Tylko czy jakiekolwiek
środki ostrożności można było uznać za zbędne w tym momencie? Gdybym ja był ostrożniejszy,
nie znajdowalibyśmy się teraz w takich tarapatach.
Jednak poczułem się dziwnie bezpieczniej, gdy Emmett, masywny, niezniszczalny, niósł Bellę
w swoich potężnych ramionach – prawie w nich zniknęła. W ułamku sekundy wszedł do środka,
a ja i Alice natychmiast znaleźliśmy się u jego boku.
Reszta rodziny zgromadziła się w salonie. Stali w kółku, a w środku nich – Laurent.
Myśli miał przerażone, przepraszające. Jego strach wzmógł się, gdy Emmett postawił Bellę
obok mnie i zrobił krok w jego stronę. Z piersi mojego brata dobył się niski ryk. Laurent wycofał
się pospiesznie.
Carlisle rzucił Emmettowi ostrzegawcze spojrzenie, a ten się zatrzymał. Esme stała obok
swojego męża, jej wzrok padał to na mnie, to na Bellę. Rosalie też patrzyła na Bellę – z
wściekłością – ale starałem się ją ignorować. Miałem ważniejsze sprawy na głowie.
Odczekałem, aż Laurent na mnie spojrzy.
– Śledzi nas – oznajmiłem, starając się wymusić na nim myśli, które chciałem usłyszeć.
Oczywiście, że śledzi tę istotę ludzką. I ją znajdzie.
– Tego się obawiałem – powiedział na głos.
 Muszę się stąd ewakuować, myślał dalej. James nie powinien myśleć, że stanąłem po
przeciwnej stronie. Ostatnie, czego potrzebuję, to żeby potem poszedł moim tropem. Laurent aż
się wzdrygnął. Może powiem mu, że gromadzę informacje. Ale ta jego twarz, kiedy nas
zostawiał w lesie... Lepiej zniknąć, póki jest pochłonięty polowaniem.
Znów zazgrzytałem zębami. Laurent zerknął na mnie nerwowo.
Znał Jamesa na tyle dobrze, by zrozumieć rozłam w ich klanie spowodowany wydarzeniami
na polanie. Nie miałem ochoty wyświadczać mu żadnej przysługi, ale zdawałem sobie sprawę,
że śmierć Jamesa przywita z ulgą.
– Chodź, kochany – usłyszałem, jak Alice szepcze do ucha Jasperowi. Gdy weszliśmy do domu,
nawet nie zwróciłem na niego uwagi, najwidoczniej nadal się kamuflował. Jasper nie
kwestionował prośby Alice – choćby i w myślach. Oboje ruszyli szybko po schodach, a Laurent
nie zaszczycił ich spojrzeniem – tak skuteczna była strategia Jaspera. Wiedziałem, że Alice
napisze na kartce niezbędne informacje, żeby Laurent nie mógł jej podsłuchać. I na pewno
szybko spakuje wszystko, co będzie im potrzebne.
– Jak teraz postąpi? – zapytał Carlisle Laurenta, choć równie dobrze ja mogłem odpowiedzieć
mu na to pytanie.
– Tak mi przykro – odparł Laurent całkiem szczerze.
Przykro mi, że w ogóle trafiłem na te diabelskie wampiry. Powinienem być mądrzejszy i nie
igrać z ogniem.
– Gdy wasz chłopak stanął w jej obronie, pomyślałem sobie, że teraz James już nie odpuści.
Oczywiście, że nie. Przez to, co zrobił ten chłopak, James nie da za wygraną, dopóki oboje nie
zginą. Ci obcy sprawiają wrażenie, jakby byli nie z tego świata. No cóż, prawdziwy świat za
chwilę zburzy im tę idyllę.
– Czy możesz go powstrzymać? – cisnął Carlisle.
Dobre sobie!
– Nic nie powstrzyma Jamesa, kiedy zacznie tropić.
– My to zrobimy – warknął Emmett.
Laurent spojrzał na niego z nadzieją.
Gdyby to tylko było możliwe. Z pewnością ułatwiłoby mi życie.
– Nie dacie rady – ostrzegł nas. Uważał, że wyświadcza nam przysługę, udzielając tych
informacji. – Żyję już trzysta lat i nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak on. Pokona każdego.
Dlatego właśnie dołączyłem do jego stada.
Przez jego umysł przewinęły się rozproszone wspomnienia przygód z Jamesem i Victorią.
Kobieta zawsze trzymała się z tyłu, w tle. James dodawał kolorytu życiu Laurenta, to pewne, ale
w ciągu ostatnich lat wampir zaczął mieć dosyć sadyzmu swojego przywódcy. Tyle że na tym
etapie ucieczka byłaby samobójstwem.
Oczywiście wolałby móc patrzeć na sprawę z optymizmem, jednak widział, jak James
triumfował nawet wtedy, gdy wszystko wskazywało na to, iż poniesie sromotną klęskę. Spojrzał
teraz na Bellę, zobaczył jedynie ludzką istotę, jedną z kilku miliardów, niczym się
niewyróżniającą na tle innych.
Słowa popłynęły z jego ust, zanim zdążył o tym pomyśleć:
– Czy jesteście pewni, że w ogóle warto?
Wściekły warkot, który wydobył się przez moje zaciśnięte zęby, zabrzmiał jak detonacja.
Laurent natychmiast przybrał pozę poddańczą, a Carlisle uniósł rękę.
Spokojnie, Edwardzie. Ten tu nie jest naszym wrogiem.
Postarałem się zapanować nad gniewem. Oczywiście Carlisle miał rację, ale Laurent nie był
także naszym przyjacielem.
– Obawiam się, że musisz teraz dokonać wyboru – powiedział Carlisle.
Nie mam dużego wyboru, pomyślał Laurent. Mogę jedynie zniknąć i mieć nadzieję, iż James
uzna, że nie warto mnie gonić. Wrócił wspomnieniami do rozmowy, jaką odbyli przed
przybyciem do nas, i skupił się na jednej informacji. W tym towarzystwie spaliłem już wszystkie
mosty, ale może znajdę sobie innych przyjaciół. Obdarzonych talentami.
– Intryguje mnie wasz styl życia – oznajmił, starannie dobierając słowa. Starał się przy tym
nawiązać kontakt wzrokowy z każdym z nas. J a jednak nie miałem podstaw, żeby uwierzyć w
jego prawdomówność. – Ale nie zostanę, by go zasmakować. Nie żywię do nikogo z was złych
uczuć – po prostu nie mam zamiaru zmierzyć się z Jamesem. Sądzę, że udam się na północ, do
tej rodziny mieszkającej koło Denali.
Wyobraził sobie pięcioro obcych wampirów, niechętnych do ataku, za to silnych i
posiadających rozmaite umiejętności. Być może to powstrzymałoby Jamesa. Poczuł wdzięczność
do losu, że nie wszystko stracone, i zwrócił się do Carlisle’a całkiem przyjacielsko.
– Nie lekceważcie możliwości Jamesa. Ma błyskotliwy umysł, niezwykle wyczulone zmysły, a
wśród ludzi czuje się równie swobodnie jak wy. Z pewnością nie będzie dążył do bezpośredniej
konfrontacji... – Ujrzałem w jego myślach kilka zawiłych intryg, które przedsięwziął. Tropiciel
potrafił być cierpliwy... Miał też poczucie humoru – bardzo mroczne. – Jest mi niezmiernie
przykro z tego powodu, co się tu wydarzyło – ciągnął Laurent. – Mówię to szczerze.
Pochylił głowę, znów pokorny i poddańczy, ale jego wzrok szybował ku Belli, a w jego myślach
dominowało zdumienie, że jesteśmy gotowi podjąć się takiego ryzyka dla kogoś tak
nieistotnego.
Oni nie rozumieją, do czego jest zdolny James, uznał. I nie wierzą mi. Ciekawe, ilu z nich
przeżyje to starcie.
Laurent uważał, że jesteśmy słabi. Nasze domatorstwo traktował jako upośledzenie.
Wcześniej też mogłem żywić tego rodzaju obawy, ale teraz nie miały już racji bytu. Wiedziałem,
że po kontakcie ze mną ostatnie, co James będzie mógł mi przypisać, to słabość. Ale
zamierzałem pozwolić, by Laurent wierzył w zwycięstwo swojego przywódcy. Niech się kryje
przerażony przez następne sto lat, nie będę płakał nad niewygodami jego życia.
– Odejdź w pokoju – powiedział Carlisle. Była to sugestia, ale i rozkaz.
 Laurent omiótł wzrokiem salon, zauważając z pewnym żalem życie, które porzucił wieki temu.
Co prawda nie był to pałac, a jemu zdarzało się w takich mieszkać, ale panowała tu atmosfera
trwałości i spokoju, czegoś, czego nie czuł od wielu, wielu lat.
Skinął głową i przez ułamek sekundy wyczułem jego tęsknotę adresowaną do Carlisle’a. Był w
niej szacunek i pragnienie przynależności. Szybko jednak zdusił te emocje w zarodku i wypadł na
zewnątrz. Zamierzał tak biec aż do oceanu, gdzie będzie mógł się zanurzyć i zgubić trop.
Esme natychmiast popędziła do wielkiego okna stanowiącego tylną ścianę naszego domu i
zaczęła spuszczać stalowe rolety.
– Jak daleko? – zapytał mnie Carlisle.
Laurent już znalazł się poza zasięgiem mojego talentu i nie zwalniał ani na pół sekundy. Nie
miał zamiaru wpaść na Jamesa podczas swojej ucieczki. Byłem pewien, że nie usłyszy ani słowa,
które wypowiemy. Postanowiłem sprawdzić Jamesa – Alice podała mi okolicę, w której się
znajdował. Był na tyle oddalony od nas, że i on nie mógł niczego podsłuchać.
– Niecałe pięć kilometrów od rzeki. Krąży, czekając na swoją towarzyszkę.
Dołączy do niej gdzieś wyżej, żeby widzieć dobrze, w którym kierunku pobiegniemy.

– Jaki jest plan?

Chociaż wiedziałem, że tropiciel mnie nie usłyszy, a do tego zamykane rolety nadal skrzypiały,
odezwałem się bardzo cicho:
– Odwrócimy jego uwagę, a wtedy Alice i Jasper odeskortują Bellę na południe.
– A potem?
Wiedziałem, o co pyta. Spojrzałem mu prosto w oczy.
– Gdy tylko Bella znajdzie się w bezpiecznej odległości, zapolujemy na niego – oświadczyłem.
Carlisle musiał się tego spodziewać, ale i tak odczułem jego ból.
– Chyba nie mamy innego wyboru – przyznał.
Od trzystu lat Carlisle z zapałem bronił ludzkiego życia. Zawsze potrafił znaleźć nić
porozumienia z innymi wampirami. To nie będzie dla niego łatwe, ale przecież nawykł do
różnego rodzaju trudności.
Musieliśmy się pospieszyć, nie chciałem dawać tropicielowi zbyt wiele czasu, zanim
podsuniemy mu pod nos trop. Przed ucieczką musieliśmy jednak załatwić kilka spraw.
Spojrzałem na Rosalie.
– Weź ją na górę – poleciłem. – Zamieńcie się ubraniami.
Zmylenie śladu było pierwszym krokiem. Z kolei ja zabiorę ze sobą coś należącego do Belli,
żeby pozostawić trop przyciągający do mnie tropiciela.
Rosalie doskonale o tym wiedziała, ale i tak wytrzeszczyła oczy z niedowierzaniem.
Nie widzisz, co ona nam zrobiła? Wszystko zniszczyła! A ty chcesz, żebym ją chroniła?
Resztę odpowiedzi wypluła z siebie na głos, chcąc, by Bella to usłyszała.
 – Dlaczego ja? A kim ona jest dla mnie? To ty ją sprowadziłeś tu na naszą zgubę!
Bella wzdrygnęła się, jakby została spoliczkowana.
– Rose... – wymruczał Emmett, kładąc jej rękę na ramieniu. Natychmiast ją strąciła. Emmett
spojrzał na mnie, zapewne bał się, że się na nią rzucę.
To jednak nie miało znaczenia. Fochy rozpieszczonej Rosalie zawsze mnie irytowały, ten
akurat był wyjątkowo źle wymierzony w czasie, a tak się składało, że właśnie czasu mi teraz
bardzo brakowało.
Skoro postanowiła, że przestaje być moją siostrą, proszę bardzo. To był jej wybór.
– Esme? – zapytałem. Wiedziałem, jaka będzie odpowiedź.
– Jasne.
Esme doskonale rozumiała, że musimy się pospieszyć. Chwyciła ją delikatnie w objęcia,
podobnie jak wcześniej Emmett, choć z zupełnie innym skutkiem, i popędziła na górę.
– Po co to? – usłyszałem głos Belli z gabinetu mojej matki.
Zostawiłem Esme, żeby jej to wytłumaczyła, i skupiłem się na swoim zadaniu. Tropiciel i jego
dzika towarzyszka przemieścili się poza zasięg mojego umysłu. Nie słyszeli nas, ale byłem
pewien, że nas widzą. Zobaczą też nasze samochody i puszczą się w pogoń.
Czego potrzebujemy?, zapytał Carlisle.
– Telefonów satelitarnych. Dwóch dużych toreb sportowych. Czy baki są pełne?
Ja to zrobię. Emmett popędził do garażu. Zawsze trzymał na podorędziu kanistry z benzyną na
wszelki wypadek.
– Jeep, mercedes i jej samochód – szepnąłem.
Dobra.
Rozdzielamy się na trzy grupki? Carlisle też niechętnie podchodził do tego pomysłu.
– Alice uważa, że to najlepszy sposób.
Carlisle przyjął to bez dalszych protestów.
To się dla niego źle skończy! On w ogóle nie myśli. Działa pochopnie. To wszystko jej wina!
Rosalie zalała mnie potokiem zarzutów. Z łatwością ją wygasiłem, nawet mogłem udawać, że jej
tu nie ma.
Na czym polega moja rola?, zapytał Carlisle.
Zawahałem się.
– Alice widziała ciebie ze mną i Emmettem. Ale nie możemy zostawić Esme samej, żeby
pilnowała Charliego...
Carlisle odwrócił się do Rosalie z bardzo poważną miną.
– Rosalie. Czy zrobisz, co należy dla naszej rodziny?
– Dla Belli? – wypluła z siebie to imię.
– Tak. Dla naszej rodziny.
 Popatrzyła na niego wściekle, ale słyszałem, jak rozważa różne opcje. Jeśli zdecyduje się trwać
w swoim fochu, jeśli odwróci się do nas plecami, wtedy Carlisle zostanie z Esme i nie stanie na
froncie, nie będzie pilnował, by Emmett nie narażał się na zbytnie niebezpieczeństwo. Rosalie
widziała wyłącznie to, co groziło Emmettowi, ale w głębi duszy bolał ją mój dystans. W końcu
przewróciła oczami.
– Oczywiście, że nie puszczę Esme samej. W przeciwieństwie do was, ja troszczę się o tę
rodzinę.
– Dziękuję – odparł Carlisle, o wiele przyjaźniej niż ja bym to zrobił na jego miejscu, po czym
wypadł z pokoju.
Tymczasem Emmett wrócił z wielką torbą, w której trzymaliśmy nasze zabawki sportowe.
Była na tyle duża, że zmieściłby się w niej drobny człowiek. Teraz, wyładowana po brzegi,
sprawiała wrażenie, jakby faktycznie ktoś został do niej zapakowany.
Alice pojawiła się na górze schodów w tym samym momencie, w którym Bella i Esme wyłoniły
się z gabinetu. Obie chwyciły Bellę za łokcie i skoczyły na dół. Jasper ruszył ich śladem.
Widziałem, że jest bardzo spięty, jego wzrok obiegał niespokojnie okna frontowe.
Kontemplowałem jego dziki wygląd, próbując znaleźć w nim ukojenie. Jasper był o wiele
bardziej niebezpieczny niż tysiące wampirów, które próbowały go zniszczyć. Dzisiaj wykazał się
zupełnie nową umiejętnością, o której istnienie go nie podejrzewałem, a byłem pewien, że ma
jeszcze inne asy w rękawie. Tropiciel nie miał pojęcia, z kim przyjdzie mu się zmierzyć.
Wiedziałem, że Bella będzie bezpieczniejsza pod jego opieką niż pod skrzydłami kogokolwiek
innego. A z Alice u boku nie dadzą tropicielowi szansy, aby wziął ich z zaskoczenia. A
przynajmniej starałem się w to wierzyć.
Carlisle wrócił z telefonami, jeden wręczył Esme, muskając jej policzek. Popatrzyła na niego z
całkowitym oddaniem. Ufała, że postępujemy właściwie i że nam się uda. Żałowałem, że nie
potrafię podzielać jej wiary.
Podała mi coś zwiniętego w kłębek. Skarpetki. Zapach Belli był świeży i silny. Wsunąłem je do
kieszeni.
Alice wzięła drugi telefon.
– Esme i Rosalie pojadą twoim samochodem, Bello – powiedział Carlisle, jakby prosił ją o
zgodę. Jakie to dla niego typowe.
Bella skinęła głową.
– Alice, Jasper – weźcie mercedesa. Na południu Stanów przydadzą wam się przyciemniane
szyby.
Jasper przytaknął. Alice już to wiedziała.
– My pojedziemy jeepem. Alice, złapią haczyk?
Alice skupiła się, zaciskając dłonie w pięści. Wypatrywanie ruchów, z którymi żadne z nas nie
miało nic wspólnego, było niełatwym zadaniem, ale powoli zaczynała dostrajać się do umysłów
naszych nowych wrogów. Z czasem zapewne będzie szło jej to coraz lepiej. Miałem jednak
nadzieję, że nie będziemy potrzebowali jej postępów. Że wszystko to skończy się następnego
dnia.
Zobaczyłem tropiciela skaczącego po dachach, skoncentrowanego na uciekającym jeepie.
Ruda śledziła wóz Belli, ale trzymała się z dala. Wariacje tej przyszłości były drobne i nic
nieznaczące.
Kiedy Alice skończyła z wizjami, wiedzieliśmy już, czego mamy się spodziewać.
– James pójdzie waszym tropem. Jej partnerka będzie śledzić samochód Beli. Powinniśmy
zdążyć im się wymknąć.
Charlie pokiwał głową.
– Chodźmy.
Sądziłem, że jestem przygotowany na to, co nastąpi. Każda sekunda pulsowała mi w uchu jak
echo uderzeń perkusji. A jednak nie byłem gotowy.
Bella stała u boku Esme i wydawała się taka zrozpaczona, jakby nie rozumiała, jakim cudem
wszystko przybrało nagle taki fatalny obrót. Zaledwie godzinę wcześniej byliśmy bardzo
szczęśliwi, a teraz stała się ofiarą polowania, zostawioną pod opieką wampirów, których ledwo
znała. Gdy stała samotnie w pokoju pełnym obcych, nieludzkich istot, wyglądała na zupełnie
bezbronną.
Czy martwe serce może pęknąć?
Podbiegłem do niej, objąłem ją ramionami i uniosłem. Ciepło bijące od jej ciała było jak
ruchome piaski, w których miałem ochotę utonąć i nigdy się nie wydostać. Pocałowałem ją raz,
wiedząc, że jeśli nie zmuszę się do rozstania, wszystkie nasze plany legną w gruzach. Gdzieś w
głębi duszy nie obchodziło mnie zupełnie, czy zginą wszyscy mieszkańcy Forks, La Push i Seattle,
byle tylko Bella została przy mnie.
Nie, musiałem być silniejszy. Musiałem doprowadzić plan do końca i zapewnić Belli
bezpieczeństwo.
Gdy postawiłem ją z powrotem na ziemi, miałem wrażenie, że wszystkie komórki mojego
ciała umierają po kolei z rozpaczy. Moje palce zatrzymały się na jej twarzy i zapiekły, gdy je z
trudem od niej oderwałem.
Musisz być silniejszy, napomniałem sam siebie. Trzeba było zamknąć się na smutek i wykonać
zadanie. Zniszczyć źródło niebezpieczeństwa.
Odwróciłem się.
Przez całe życie sądziłem, że wiem, jak to jest, gdy czuje się palący ból. Jakże się myliłem!
Carlisle i Emmett stanęli obok mnie. Wziąłem od brata torbę. Wiedziałem, czego spodziewa
się tropiciel – że okażę się zbyt słaby, by spuścić Bellę z oka. Przycisnąłem torbę do siebie, jakby
zawierała coś znacznie cenniejszego niż piłki i kije do hokeja, i wybiegłem na dwór z ojcem i
Emmettem u boku.
Emmett wsiadł z tyłu jeepa, postawiłem torbę pionowo obok niego i szybko zamknąłem
drzwi, starając się pozorować ukradkowe działanie. W mgnieniu oka usiadłem za kierownicą,
Carlisle już zajął fotel pasażera. Ruszyliśmy z prędkością, która przeraziłaby Bellę, gdybyśmy
rzeczywiście wieźli ją ze sobą.
Nie mogłem o tym myśleć. Musiałem zaufać Alice i Jasperowi, by móc skupić się na swojej
roli.
Tropiciel znajdował się zbyt daleko, żebym mógł usłyszeć jego myśli, ale wiedziałem, że nas
obserwuje. Tropi. Zobaczyłem to w głowie Alice.
Wyjeżdżając na autostradę, przyspieszyłem. Jeep był znacznie szybszy niż samochód Belli, ale
za wolny, żebym mógł zyskać przewagę nad Jamesem, nawet gdybym przycisnął gaz do dechy.
Tyle że ja nie chciałem wcale prześcignąć tropiciela. Miał widzieć, że pędzę jak szalony, jakbym
w popłochu uciekał. Sądzić, że dlatego właśnie jadę jeepem. Miałem nadzieję, że nie zorientuje
się, jakie inne cacka stoją u nas w garażu.
Przez ułamek sekundy znalazł się na tyle blisko, że go usłyszałem.
...może promem? Naokoło to daleka droga. Mógłbym skrócić...
– Zadzwoń – poleciłem, ledwo otwierając usta. Tropiciel był daleko za nami, nie mógł
zobaczyć moich ust.
Carlisle nie podniósł telefonu do ucha. Trzymał go przy nodze, z dala od czyjegokolwiek
wzroku. Numer wybrał jedną ręką. Usłyszeliśmy kliknięcie, gdy Esme odebrała. Milczała.
– W porządku – szepnął Carlisle i się rozłączył.
Ja też straciłem połączenie. Nie miałem pojęcia, co Bella teraz robi. Nie miałem szansy, by
usłyszeć jej głos. Spróbowałem raz jeszcze odsunąć od siebie rozpacz, zanim mnie całkowicie
pochłonęła.
 24 ZASADZKA

Tropiciel postanowił biec za nami, żeby monitorować trasę naszego przejazdu. Co jakiś czas
łapałem strzępki jego myśli, lecz zawsze tylko najwyżej kilka słów albo sam obraz jeepa.
Poruszał się po wyżej położonym, górzystym terenie, nie przejmując się tym, że czasami
zmuszało go to do oddalania się od drogi o wiele kilometrów. I tak nas widział.
Wolałem nie myśleć o tym, gdzie jest teraz Bella, co robi albo mówi. Za bardzo by mnie to
rozpraszało. Musiałem jednak dopilnować kilku spraw.
Powiedziałem Carlisle’owi szeptem, co ma napisać, a on przesłał wiadomość na komórkę
Alice. Prawdopodobnie nie było to konieczne, lecz i tak poczułem się dzięki temu lepiej.
– Bella musi jeść co najmniej trzy razy w ciągu dwudziestu czterech godzin. Ważne jest też
nawadnianie. Powinna mieć wodę pod ręką. Byłoby najlepiej, gdyby spała osiem godzin.
Carlisle, wciąż trzymając nisko komórkę, szybko wstukiwał dyktowany tekst.
– A poza tym... – Zawahałem się. – Niech Alice nie wspomina o naszej wcześniejszej
rozmowie w jeepie. Jeśli Bella będzie zadawała pytania, niech ją jakoś zbędzie. Przekaż jej, że to
dla mnie bardzo ważne.
Carlisle spojrzał na mnie z zaciekawieniem, lecz napisał to, o co prosiłem.
Wyobraziłem sobie, jak Alice czyta wiadomość i przewraca oczami.
W odpowiedzi przesłała tylko: ok. Domyśliłem się, że Bella jeszcze nie śpi i Alice zamierza
zachować moje dyspozycje dla siebie. Widocznie wiedziała, że jeśli zignoruje moje prośby,
czekają ją nieprzyjemne konsekwencje.
Emmett myślał przede wszystkim o tym, co zrobi, gdy już dopadnie tropiciela. Przyjemnie
było patrzeć na te jego wyobrażenia.
Gdy musieliśmy zatankować, skorzystałem z jednego z olbrzymich kanistrów, które Emmett
załadował na tylne siedzenie. Skarpetki Belli w mojej kieszeni zostawiały w powietrzu leciutki
ślad jej zapachu. Poruszałem się w zawrotnym tempie, jakby moim jedynym celem było znów
ruszyć w drogę, i poczułem zadowolenie, gdy tropiciel się zbliżył, żeby nas obserwować. Przez
chwilę był nie dalej niż dwa kilometry od nas. Chciałem to wykorzystać, zmienić tę ucieczkę w
zasadzkę, lecz było na to jeszcze za wcześnie. Wciąż znajdowaliśmy się zbyt blisko wody.
Nie starałem się kluczyć i zmierzałem do celu najprostszą drogą, jaką umożliwiały kręte
autostrady. Miałem nadzieję, że tropiciel zinterpretuje to tak, jak chciałem – że jadę w
konkretne miejsce, gdzie łatwo jest się obronić i gdzie czuję się bezpiecznie. Niewiele o nas
wiedział, ale jedno na pewno: dysponowaliśmy o wiele większymi możliwościami fizycznymi niż
przeciętni nomadzi. Poza tym było nas wielu. Może przypuszczał, że w lasach na północy czeka
na nas jeszcze więcej sojuszników.
Rzeczywiście, przyszło mi do głowy, by jechać ku rodzinie Tanyi. Na pewno by nam pomogli.
Zwłaszcza Kate byłaby doskonałym dopełnieniem naszej drużyny łowieckiej. Mieszkali jednak
zbyt blisko oceanu. Tropiciel mógłby rzucić na tę piątkę jedno spojrzenie i zbiec do wody. Żeby
zniknąć, musiałby się jedynie zanurzyć – pod wodą nie da się nikogo namierzyć. Potem mógłby
wypłynąć gdziekolwiek – dziesięć kilometrów od plaży albo i w Japonii. Nie moglibyśmy go
ścigać. Musielibyśmy się przegrupować i zacząć wszystko od początku.
Kierowałem się w stronę parków narodowych niedaleko Calgary, prawie tysiąc kilometrów od
najbliższego otwartego akwenu.
Gdy zawrócimy i ruszymy na tropiciela, zrozumie, że został wywiedziony w pole, a Belli z nami
nie ma. Zacznie uciekać, a my rzucimy się w pogoń. Byłem pewny, że jestem szybszy niż on, lecz
potrzebowałem wystarczająco długiej trasy. Tysiąc kilometrów dawało mi możliwość wykazania
się.
Chciałem to jak najszybciej zakończyć.
Jechaliśmy przez noc, zwalniając tylko sporadycznie, gdy słyszałem zainstalowane na trasie
kontrole radarowe. Zastanawiałem się, co na to tropiciel. Już się domyślił, że mam szczególne
umiejętności. Z pewnością zdradziłem mu więcej, niżbym chciał, lecz nie było czasu, aby
opracowywać jakieś nowe strategie. Niech potraktuje tę moją otwartość jako kolejny sygnał
świadczący o tym, że zmierzamy do konkretnego celu. Może do jakiegoś bezpiecznego miejsca?
Na pewno budziło to jego ciekawość.
Żałowałem, że nie słyszę planów, które rozpatrywał w głowie, lecz trzymał się w takiej
odległości, że jego myśli migały mi tylko sporadycznie. Najwidoczniej miał już pewne
wyobrażenie o moich talentach i prawdopodobnie było ono dość bliskie prawdy.
Tropiciel biegł dalej, niestrudzenie, i z tego, co zdołałem usłyszeć, doskonale się przy tym
bawił.
Jego frajda działała mi na nerwy, lecz była dobrym znakiem. Jego zadowolenie z
dotychczasowego rozwoju wypadków dawało mi czas, by dotrzeć do miejsca, które wybrałem
na zasadzkę.
Po jakimś czasie zacząłem się jednak denerwować. Słońce stało na niebie bliżej zachodniego
horyzontu niż wschodniego. Nie robiliśmy nic ciekawego, zatrzymywaliśmy się tylko kilka razy,
żeby dolać paliwa – zawsze zostawiając odrobinę zapachu Belli. Ale czy ten długi pościg go nie
nudził? Czy był gotów za nami biec przez wiele dni, przez północne terytoria aż na koło
podbiegunowe? Czy mógł zaniechać pościgu, zanim nabierze całkowitej pewności, że Belli nie
ma w jeepie?
– Spytaj Alice, czy widzi, jak tropiciel rezygnuje przed końcem trasy.
Carlisle szybko napisał wiadomość.
Kilka minut później odpisała: n.
To mnie uspokoiło.
 Gdy zbliżaliśmy się do celu, słońce powoli przesuwało się ku górom na zachodzie. Chciałem,
żeby tropiciel podbiegł wystarczająco blisko, bym mógł go usłyszeć. Musiałem jakoś wzbudzić
jego zainteresowanie.
Znajdowaliśmy się na drodze ekspresowej prowadzącej do Calgary. Mogliśmy jechać aż do
Edmonton, zaczekać, aż zupełnie się ściemni, lecz byłem coraz bardziej niespokojny. Chciałem
już zakończyć ucieczkę i zacząć polowanie.
Skręciłem w małą boczną odnogę prowadzącą ku najdalej wysuniętemu na południe
krańcowi Parku Narodowego Banff. Wiodła ku Calgary, lecz nie była to najszybsza trasa, by się
gdziekolwiek dostać. Oznaczała, że zmieniamy dotychczasowy sposób działania. Na pewno
wzbudziło to jego ciekawość.
Carlisle i Emmett wiedzieli, co znaczy ta zmiana. Nagle obydwaj zastygli. Emmett był więcej
niż tylko skupiony – był podekscytowany, chciał jak najszybciej ruszyć do walki.
Boczna droga oddalała nas szybko od otaczających trasę do Calgary pustych wiejskich pól,
typowych dla początku wiosny. Natychmiast zaczęła piąć się w górę i znowu otoczyły nas
drzewa. Przypominały trochę nasze rodzime, lecz wydawały się suchsze. Nigdzie w pobliżu nie
słyszałem innego umysłu. Słońce zostało po drugiej stronie góry, na którą wjeżdżaliśmy.
– Emmett – szepnąłem. – Kupię ci nowego jeepa.
Roześmiał się.
Spoko.
Mogliśmy udać, że znowu zatrzymujemy się na tankowanie – już prawie przyszła na to pora –
lecz ta zmiana tempa na pewno wzbudziłaby czujność tropiciela. Musieliśmy działać szybko.
– Na mój znak – powiedziałem do nich, czekając na pierwsze zetknięcie z umysłem tropiciela.
Emmett trzymał rękę na klamce.
Ta droga była znacznie bardziej wyboista niż poprzednia. Wpadłem w koleinę i jeep wyskoczył
z naszego pasa ruchu. Gdy starałem się odzyskać panowanie nad pojazdem, nagle dotarł do
mnie głos Jamesa.
...widocznie mają niedaleko jakieś miejsce...
– Teraz! – warknąłem.
Wszyscy trzej wyskoczyliśmy z rozpędzonego jeepa.
Wylądowałem na palcach i pognałem w stronę dźwięku myśli tropiciela, zanim reszta zdołała
złapać równowagę.
Oho! A jednak pułapka!
Tropiciel nie wydawał się ani zmartwiony, ani wystraszony nagłym odwróceniem ról. Wciąż
dobrze się bawił.
Pędziłem, patrząc, jak z boku migają drzewa, które przed chwilą mijaliśmy. Słyszałem za sobą
Carlisle’a i Emmetta, który przedzierał się przez zarośla niczym nosorożec. Jego szarża chyba
częściowo zagłuszała moją. Tropiciel mógł pomyśleć, że jestem dalej, niż rzeczywiście byłem.
 Po długiej jeździe jeepem odczułem ogromną ulgę, mogąc biec, zdany tylko na własne siły.
Ulżyło mi, że nie muszę trzymać się wytyczonych szos i mogę po prostu obrać najkrótszą drogę
do celu.
Tropiciel też był szybki. Ucieszyłem się, że aby go schwytać, zapewniłem sobie trasę liczącą
prawie tysiąc kilometrów.
Wspinając się na wschodni kraniec Gór Skalistych, zatoczył łuk w stronę odległego Pacyfiku.
Carlisle i Emmett zostawali coraz bardziej w tyle. Czy właśnie na to liczył tropiciel? Chciał nas
rozdzielić i zająć się nami po kolei? Miałem się na baczności, czekając na kolejny nagły zwrot
akcji. Podobała mi się myśl, że może zaatakować. Z jednej strony przepełniała mnie furia, z
drugiej chciałem to jak najszybciej zakończyć.
Nie słyszałem jego umysłu – znajdował się tuż poza moim zasięgiem – ale z łatwością mogłem
podążać jego tropem.
Skręcił na północ.
Biegłem i biegłem. Mijały minuty, potem godziny.
Kierowaliśmy się na północny wschód.
Zastanawiałem się, czy ma jakiś plan, czy tylko biegnie przed siebie, żeby mnie zgubić.
Już prawie nie słyszałem Emmetta przedzierającego się przez las. Musiał zostać kilka
kilometrów w tyle. Wydało mi się jednak, że słyszę coś przed sobą. Tropiciel poruszał się cicho,
ale nie bezgłośnie. Doganiałem go.
Nagle wydawane przez niego dźwięki zupełnie ucichły.
Czyżby się zatrzymał? Czy czekał, żeby zaatakować?
Przyspieszyłem, pragnąc się przekonać, jaką zastawił na mnie pułapkę.
I wtedy, w chwili gdy wbiegłem na przyprószoną śniegiem grań kończącą się stromym
urwiskiem, z oddali dobiegł plusk.
Daleko w dole ujrzałem głębokie jezioro polodowcowe, podłużne i wąskie, wyglądające
prawie jak rzeka.
Woda. Oczywiście.
Chciałem skoczyć za nim, lecz wiedziałem, że wówczas zyskałby przewagę. Mógł wypłynąć w
dowolnym miejscu ciągnącego się kilometrami brzegu. Musiałbym działać metodycznie, a to
wymagałoby czasu. On nie musiał się liczyć z takimi utrudnieniami.
Powolniejszy sposób polegał na biegnięciu wzdłuż jeziora i wypatrywaniu go. Musiałbym
uważać, żeby go nie przeoczyć. Na pewno nie wyszedłby z jeziora spacerkiem i nie zaczął
ponownie biec. Raczej próbowałby z niego wyskoczyć, by dystans oddzielił wodę od jego
zapachu.
Trochę szybszy sposób polegał na podzieleniu się zadaniem z Emmettem i Carlisle’em. Każdy
z nas mógł patrolować jedną trzecią jeziora.
Istniał jednak jeszcze trzeci sposób, najszybszy.
 Emmett i Carlisle już się zbliżali. Zawróciłem w stronę Carlisle’a. Potrzebował tylko sekundy,
by zrozumieć, o co mi chodzi. Rzucił mi komórkę. Złapałem ją i pobiegłem razem z nimi, pisząc
wiadomość do Alice.
Napisz mi, który z nas znajdzie trop.
Dotarliśmy do punktu, z którego rozpościerał się widok na podłużne jezioro.
– Emmett – szepnąłem prawie bezgłośnie. – Dalej pobiegniesz wzdłuż południowego brzegu,
a potem na wschód. Carlisle, patrolujesz teren na północ wzdłuż tego brzegu. Ja skupię się na
drugim końcu.
Wyobraziłem sobie, jak wskakuję do ciemnoniebieskiej wody, płynę szybko w stronę
przeciwległego brzegu, a potem biegnę na północ na spotkanie z Carlisle’em w najdalszym
punkcie jeziora.
Komórka cicho zawibrowała.
Em. Południowy kraniec, napisała Alice.
Pokazałem im wiadomość, a potem oddałem komórkę Carlisle’owi. Mieliśmy specjalną
torebkę, by ochronić ją przed wodą. Zanurkowałem i usłyszałem, jak tuż za mną Emmett odbija
się od ziemi. Wyprężyłem się, by przeciąć taflę wody najciszej jak to możliwe.
Woda była bardzo przejrzysta i miała tylko parę stopni. Przepłynąłem kilka metrów pod
powierzchnią, niewidoczny pod osłoną nocy. Docierały do mnie słabo słyszalne dźwięki
wydawane przez Emmetta. Carlisle poruszał się niemal bezgłośnie.
Wynurzyłem się gładko z jeziora na jego południowym krańcu. Z tyłu dobiegało jedynie
cichutkie stukanie kropel spadających z Emmetta na kamienny brzeg.
Ruszyłem w prawo, a Emmett w lewo.
Tafla jeziora lekko się zmarszczyła, gdy wynurzał się z niego Carlisle. Obejrzałem się. Znów
trzymał w ręce komórkę i skinął na Emmetta. Wybrałem dobrą drogę. Tak jak się spodziewałem,
już kilka metrów dalej pochwyciłem trop. Był nad nami – tropiciel wskoczył na gałęzie wysokiej
sosny wydmowej. Wspiąłem się na drzewo i wyczułem jego ślad wśród gałęzi otaczających mnie
drzew.
Znowu ruszyłem w pogoń.
Skakałem po gałęziach, przeżuwając złość. W jeziorze zmarnowaliśmy tyle czasu, że teraz
tropiciel miał nad nami wielokilometrową przewagę.
Wracał tą samą drogą, którą przyjechaliśmy. Czy wybierze południe? Pobiegnie do Forks, by
szukać tropu Belli? Gdyby biegł w linii prostej, zajęłoby mu to co najmniej siedem godzin. Czy
dałby mi aż tyle czasu, żebym spróbował go dogonić?
W ciągu tej niekończącej się nocy zmieniał jednak kierunek kilkanaście razy. Przeważnie
zmierzał na zachód, zapewne w stronę Pacyfiku. I ciągle znajdował sposoby, by zwiększyć swoją
przewagę, a nas spowolnić.
Raz było to szerokie urwisko. Stojąc u jego stóp, każdy z nas wybrał kierunek, w którym
zamierzał szukać, lecz Alice ciągle pisała: n, n, n, n, n. Miała ograniczony widok na tropiciela i
rejestrowała jedynie nasze reakcje na jego trop. Minęło dużo czasu, zanim zauważyłem wyrwę
w ścianie urwiska, gdzie w połowie drogi na dół zatrzymał się, by odbić w bok po skałach.
Innym razem znalazł rzekę. Znowu wyobrażaliśmy sobie wszystkie możliwe trasy poszukiwań.
Bardzo długo ukrywał się pod wodą. Straciliśmy prawie piętnaście minut, zanim Alice zobaczyła,
że Carlisle złapie trop sześćdziesiąt kilometrów na południowy zachód.
Doprowadzało mnie to do szału. Biegliśmy, płynęliśmy i przedzieraliśmy się przez las
najszybciej, jak umieliśmy, lecz James grał nam na nosie, cały czas zwiększając swoją przewagę.
Miał wielką wprawę i bez wątpienia był pewny sukcesu. To on rozdawał teraz karty. My
zostawaliśmy coraz bardziej w tyle i w końcu mógł nas całkiem zgubić.
Ciągle czułem niepokój związany z tysiącami kilometrów, które dzieliły mnie od Belli. Okazało
się, że ten plan, polegający na odciągnięciu go jak najdalej od niej, tylko nieznacznie opóźni jego
poszukiwania.
Ale co innego mielibyśmy zrobić? Musieliśmy gonić go dalej i mieć nadzieję, że jakimś cudem
zdołamy go dopaść. To miała być nasza wielka szansa na powstrzymanie go bez narażania Belli
na niebezpieczeństwo. Tymczasem, co tu mówić – szło nam fatalnie.
Znowu zmylił pościg w kolejnym ciągnącym się kilometrami jeziorze polodowcowym. W tym
rejonie występowały dziesiątki takich jezior, wszystkie przecinały kanadyjskie doliny, rozciągając
się z północy na południe, jakby jakaś olbrzymia dłoń zryła palcami środek kontynentu. Tropiciel
często wykorzystywał te akweny, my zaś za każdym razem musieliśmy uruchamiać wyobraźnię,
decydować, a potem czekać, aż Alice napisze: C, Em albo Ed, t albo n. Praca umysłowa szła nam
już nieco sprawniej, lecz każda taka przerwa zwiększała przewagę Jamesa.
Wzeszło słońce, ale niebo zasnuwała gruba warstwa chmur i tropiciel nie zwalniał tempa.
Zastanawiałem się, co by zrobił, gdyby świeciło słońce. Byliśmy już po zachodniej stronie gór i
znowu wbiegaliśmy na zaludnione obszary. Pewnie w razie konieczności po prostu szybko
zabiłby świadków.
Byłem pewny, że zmierza w stronę oceanu i czystej drogi ucieczki. Byliśmy teraz znacznie
bliżej Vancouver niż Calgary. Nie wydawał się zainteresowany powrotem na południe, do Forks.
Kierował się lekko na północ.
Szczerze mówiąc, nie musiał już stosować żadnych forteli. Miał wystarczająco dużą przewagę,
by móc po prostu pędzić w stronę wybrzeża – i tak nie mieliśmy szansy go dogonić.
Wtedy jednak trop zaprowadził nas do kolejnego jeziora. Byłem pewny na dziewięćdziesiąt
procent, że tropiciel droczy się z nami wyłącznie dla zabawy. Mógł uciec, lecz zmuszanie nas do
pokonywania wynajdywanych przez niego przeszkód sprawiało mu większą frajdę.
Mogłem jedynie mieć nadzieję, że ta arogancja wyjdzie mu bokiem, że podejmie złą decyzję,
wskutek której znajdzie się w naszym zasięgu. Nadzieja ta była jednak bardzo nikła. James zbyt
dobrze grał w tę grę.
A my ścigaliśmy go dalej. Poddanie się nie wchodziło w rachubę.
Przed południem napisała Esme. Możesz rozmawiać?
Jest niebezpieczeństwo, że mnie usłyszy?, spytał Carlisle.
 – Chciałbym, żeby był tak blisko. – Westchnąłem.
Carlisle zadzwonił do Esme i rozmawiali w biegu. W zasadzie nie miała żadnych wieści, przede
wszystkim się o nas martwiła. Ruda wampirzyca dalej kręciła się w okolicy, lecz nie podchodziła
do Esme ani Rosalie bliżej niż na osiem kilometrów. Rosalie poszła na zwiady i wyglądało na to,
że Ruda była w nocy w liceum oraz w większości miejskich budynków użyteczności publicznej.
Nie wybrała się ponownie na północ do naszego domu, oddalając się na południe, dotarła tylko
do miejskiego pasa startowego, ale prawdopodobnie ukrywała się gdzieś na wschodzie, być
może trzymając się w pobliżu Seattle, by mieć do dyspozycji większe tereny łowieckie. Raz
spróbowała zajrzeć do domu Charliego, ale dopiero gdy pojechał do pracy. Esme nie oddalała
się od Charliego bardziej niż na kilka kroków, co było prawdziwym wyczynem, ponieważ
komendant nie miał zielonego pojęcia o jej obecności.
I nic więcej, żadnych wskazówek. Zaniepokojeni wymienili z Carlisle’em czułe słowa, a potem
wróciliśmy do otępiającej pogoni. Tropiciel znowu kierował się na północ. Zbyt dobrze się bawił,
by wybrać krótszą drogę ucieczki.
Wczesnym popołudniem dotarliśmy do kolejnego jeziora. Miało kształt półksiężyca i nie było
tak wielkie jak inne, które wykorzystywał, żeby nas spowolnić. Nie naradzając się, każdy z nas
postanowił szukać po tej stronie co zawsze. Alice szybko odpisała: Em. Zatem musieliśmy cofnąć
się na południe.
Gdy ponownie złapaliśmy trop, poprowadził nas przez miasteczko usadowione w górskiej
przełęczy. Było wystarczająco duże, by na wąskich ulicach panował niewielki ruch. Musieliśmy
zwolnić – byłem wściekły, choć zdawałem sobie sprawę, że to i tak bez znaczenia. Zostaliśmy
zbyt daleko w tyle, by nasze tempo mogło cokolwiek zmienić. Ucieszyłem się jednak na myśl, że
prawdopodobnie on też musi się teraz poruszać w ludzkim tempie. Zastanawiałem się, czy mu
to doskwiera. Może był spragniony. Na pewno nie miał czasu zatrzymać się na posiłek.
Pędziliśmy od budynku do budynku, ufając moim zmysłom, które ostrzegały mnie, jeśli ktoś
nas widział. Gdy tylko mogliśmy, biegliśmy. Rzucało się w oczy, że jesteśmy zbyt lekko ubrani na
tamtejszą pogodę – a gdyby ktoś nam się przyjrzał, zauważyłby też, że ociekamy wodą – więc
próbowałem omijać punkty obserwacyjne ludzi, by nie zwracać na nas uwagi.
Dotarliśmy na przedmieścia, nie natrafiając na świeże zwłoki, więc jednak nie zależało mu na
zaspokojeniu głodu. Czego zatem szukał?
Ruszyliśmy na południe.
Podążając jego tropem, dotarliśmy do olbrzymiej, byle jakiej szopy na środku pola gęsto
porośniętego kolczastymi jeżynami, wciąż nagiego po zimie. Szerokie drzwi do szopy stały
otwarte. W środku było prawie pusto, pod ścianami leżały tylko sterty gratów do różnych
maszyn i pojazdów. Trop zaprowadził nas właśnie do tej szopy i był tu bardziej wtopiony w
ziemię, jakby tropiciel na chwilę się zatrzymał. Tylko jeden powód przychodził mi do głowy.
Rozejrzałem się za wonią krwi. Nie wyczułem jej. W środku unosił się tylko zapach spalin...
benzyny...
 Zdrętwiałem, uświadomiwszy sobie, co przeoczyłem. Klnąc pod nosem, wybiegłem z szopy i
przeskoczyłem wysokie jeżyny. Emmett i Carlisle pobiegli za mną, znów czujni po otępiających
godzinach porażek.
Za szopą zobaczyliśmy długi pas równej ziemi, starannie wygładzonej. Miał jakieś
siedemdziesiąt metrów szerokości i ciągnął się co najmniej półtora kilometra na zachód.
Prywatny pas startowy.
Znowu zakląłem.
Za bardzo skupiłem się na ucieczce drogą wodną. A przecież mógł też uciekać drogą
powietrzną.
Samolot na pewno był maleńki i powolny, niewiele szybszy od samochodu. Najwyżej dwieście
dwadzieścia kilometrów na godzinę, jeśli był w dobrym stanie. Mały podniszczony hangar
sugerował, że prawdopodobnie nie był. Jeśli tropiciel zamierzał daleko nim podróżować, musiał
się liczyć z częstym lądowaniem w celu uzupełnienia zapasów paliwa.
Mógł jednak polecieć w dowolnym kierunku, a my nie mieliśmy czym go ścigać.
Spojrzałem na Carlisle’a. W jego oczach malowało się równie wielkie rozczarowanie i
rezygnacja jak w moich.
Myślisz, że wróci do Forks i będzie próbował znowu ją wytropić?
Zmarszczyłem brwi.
– Miałoby to sens, ale wydaje się trochę zbyt oczywiste. Nie do końca w jego stylu.
Dokąd jeszcze moglibyśmy się skierować?
Westchnąłem.
Mam to zrobić?
Kiwnąłem głową.
– Dzwoń.
Wcisnął przycisk ponownego wybierania. Rozległ się tylko jeden sygnał.
– Alice?
– Carlisle. – Usłyszałem jej oddech.
Przysunąłem się zaniepokojony, choć i tak dobrze ją słyszałem.
– Jesteście całkowicie bezpieczne? – spytał.
– Tak.
– Zgubiliśmy go jakieś dwieście siedemdziesiąt kilometrów na północny wschód od
Vancouver. Odleciał małym samolotem. Nie mamy pojęcia dokąd.
W ogóle nie wydawała się zaskoczona naszą porażką. Za to od razu poinformowała:
– Właśnie go widziałam. Kieruje się do jakiegoś pokoju, nie mam pojęcia, gdzie i co to za
pomieszczenie, ale wyglądało nietypowo. Lustra na ścianach, złoty pas biegnący wokół, coś jak
listwa odbojowa. Było tam prawie pusto, jeśli nie liczyć starego odtwarzacza wideo w kącie.
Widziałam też inne pomieszczenie, ciemne, właśnie tam oglądał coś na wideo. Nie mam pojęcia,
co to znaczy. Jednak cokolwiek go skłoniło do lotu tym samolotem... prowadzi go właśnie do
tych pokoi.
Informacji było za mało, by zdołały nam pomóc. Równie dobrze tropiciel mógł planować
odpoczynek. Może chciał zagrać nam na nerwach. Zmusić do czekania. Pogłębić nasz niepokój.
Było to chyba w jego stylu. Wyobraziłem go sobie w pustym domu w jakimś przypadkowym
miejscu, oglądającego filmy, podczas gdy my wyłaziliśmy ze skóry, czekając na jego powrót.
Właśnie takiego scenariusza chcieliśmy uniknąć.
Dobra wiadomość była taka, że Alice widziała go teraz niezależnie od nas. Mogłem mieć
jedynie nadzieję, że gdy lepiej go pozna, nawiąże z nim lepszą łączność. Zastanawiałem się, czy
istniał jakiś związek między nami a pokojami, które opisała. Może znaczyło to tyle, że w końcu
dopadniemy go w którymś z tych miejsc. Gdyby Alice udało się dokładniej zobaczyć otoczenie,
byłaby to całkiem prawdopodobna opcja. Pocieszająca myśl.
Wyciągnąłem rękę po komórkę. Carlisle podał mi ją.
– Czy mogę rozmawiać z Bellą?
– Tak. – Odsunęła głowę od aparatu. – Bella?
Usłyszałem tupot nóg Belli biegnącej przez pokój i gdyby nie to, że byłem tak zrezygnowany,
pewnie bym się uśmiechnął.
– Och, Edward. – Westchnęła. – Tak się martwiłam!
Oczywiście.
– Przecież ci mówiłem, że masz się o nic nie martwić prócz własnego bezpieczeństwa.
– Gdzie jesteś?
– Pod Vancouver. Wymknął się nam, wybacz. – Nie chciałem jej opowiadać, jak z nami
pogrywał. Zaczęłaby się denerwować, słysząc, że tak łatwo zyskał nad nami przewagę. Sam się
denerwowałem z tego powodu. – Musiał coś wyczuć – trzyma się na tyle daleko, żebym nie
mógł czytać w jego myślach. Wszystko wskazuje na to, że ukradł niewielki samolot. Sądzimy, że
wróci do Forks wznowić poszukiwania. – W każdym razie nie mieliśmy innych teorii.
– Wiem. Alice widziała, że uciekł – odrzekła zupełnie opanowana.
– Tylko się nie zamartwiaj – poprosiłem, choć wcale nie wydawała się zmartwiona. – Nie ma
szans wpaść na twój trop. Siedź spokojnie w ukryciu, dopóki go nie namierzymy.
– Nic mi nie będzie. Czy Esme pilnuje Charliego?
– Tak. Wróciła wampirzyca. Poszła do waszego domu, ale Charlie był akurat w pracy. Nie
przejmuj się, nawet się do niego nie zbliżyła. Z Esme i Rosalie pod bokiem twojemu ojcu nic nie
grozi.
– Jak sądzisz, co ona knuje?
– Najprawdopodobniej próbuje złapać trop. W nocy obeszła całe miasteczko. Rosalie ją
śledziła, była na lotnisku w Port Angeles. – Na pasie startowym na południe od miasta. Może
jednak wcale się nie pomyliliśmy w kwestii jego zamiarów. Ciągnąłem dalej, zanim Bella zdołała
zauważyć, że coś rozproszyło moją uwagę. – Sprawdziła drogi wylotowe, szkołę... Stara się, jak
może, ale wierz mi, nic nie znajdzie.
– Czy na pewno Charlie jest bezpieczny? – spytała.
– Esme nie spuszcza go z oka, no i my niedługo wrócimy. – Bo z całą pewnością mieliśmy taki
zamiar. – Jeśli tropiciel pojawi się w Forks, na pewno go dopadniemy.
Ruszyłem na południe. Carlisle i Emmett podążyli za mną.
– Tęsknię za tobą – wyszeptała.
– Wiem, Bello, i dobrze rozumiem, co czujesz. – Nie mogłem uwierzyć, jak mało ważny
czułem się z dala od niej. – Mam wrażenie, że wyjeżdżając, zabrałaś ze sobą połowę mnie.
– To przyjedź po nią – zaproponowała.
– Przyjadę, gdy tylko będę mógł. Ale najpierw muszę zadbać o twoje bezpieczeństwo –
powiedziałem.
– Kocham cię – szepnęła.
– Czy wierzysz, że mimo wszystkich tych rzeczy, na które cię naraziłem, też cię kocham?
– Jasne, że wierzę. – Zabrzmiało to, jakby się uśmiechała.
– Wkrótce się zobaczymy.
– Będę na ciebie czekała – obiecała.
Z wielkim bólem zakończyłem połączenie, znowu przerywając nasz kontakt. Spieszyłem się
jednak. Oddałem komórkę Carlisle’owi, nawet na niego nie patrząc, a potem przeszedłem do
sprintu. W zależności od tego, z jaką łatwością tropicielowi będzie przychodziło zdobywanie
paliwa, mogliśmy nawet prześcignąć go w drodze powrotnej do Forks – o ile rzeczywiście tam
zmierzał.
Carlisle i Emmett starali się dotrzymać mi kroku.

***
Wróciliśmy do Forks w trzy i pół godziny, obierając najszybszą drogę przez Salish Sea.
Skierowaliśmy się prosto do domu Charliego, gdzie Esme i Rosalie stały na warcie: Esme na
tyłach domu, a Rosalie z przodu, na drzewie. Emmett natychmiast poszedł do Rosalie, a Carlisle i
ja ruszyliśmy do Esme.
Teraz, gdy już mogłem słuchać myśli Rosalie, wypominała mi z goryczą, że przez swój egoizm
narażam ich wszystkich na śmiertelne niebezpieczeństwo. Nie zwracałem na nią uwagi.
W domu Belli panowała złowieszcza cisza, mimo że na dole paliło się kilka świateł. Po chwili
już wiedziałem, czego brakuje – odgłosów meczu w telewizorze w salonie. Umysł Charliego
znalazłem tam, gdzie zwykle: ojciec Belli siedział na kanapie i wpatrywał się w czarny ekran.
Jego myśli były zupełnie bezgłośne, jakby popadł w otępienie. Skrzywiłem się, zadowolony
jednak, że Bella nie musi na to patrzeć.
 Po kilkusekundowej rozmowie rozdzieliliśmy się. Carlisle został z Esme, a ja poczułem się o
wiele spokojniejszy, że będą razem. Emmett i Rosalie najpierw przeczesali środek miasta, a
potem obszar wokół pasa startowego w poszukiwaniu porzuconego samolotu.
Ja pobiegłem na wschód, za tropem Rudej. Nie miałbym nic przeciwko temu, gdyby udało mi
się ją osaczyć. Jej zapach prowadził jednak tylko do Puget Sound. Nie zamierzała ryzykować.
Wracając do domu Charliego, przeszukałem znajomy Olympic Park, żeby sprawdzić, czy Ruda
zahaczyła po drodze o jakieś ciekawe miejsca, lecz wyglądało na to, że kierowała się prosto do
Sound. Zdecydowanie wolała unikać konfrontacji.
Po powrocie do domu Belli przejąłem wartę, a Esme i Carlisle ruszyli na zwiady na północ, by
sprawdzić, czy wampirka nie wynurzyła się z wody niedaleko Port Angeles i nie próbuje dotrzeć
do Charliego od innej strony. Wątpiłem w to, lecz i tak nie mieliśmy nic lepszego do roboty. Jeśli
tropiciel nie zamierzał wrócić do Forks – a teraz wydawało się to już oczywiste – i Vic wyruszyła
mu na spotkanie, musieliśmy się przegrupować i opracować nowy plan. Liczyłem, że ktoś inny
wpadnie na jakiś pomysł, bo ja miałem pustkę w głowie.
Było prawie wpół do trzeciej rano, gdy moja komórka cicho zawibrowała. Odebrałem
połączenie, nie sprawdzając, kto dzwoni, ponieważ oczekiwałem raportu Carlisle’a.
Z głośnika wystrzelił szybki, wibrujący głos Alice.
– On leci tutaj, zbliża się do Phoenix albo nawet już tu jest... Znowu zobaczyłam ten drugi
pokój i Bella rozpoznała rysunek. Edwardzie, to dom jej matki, on chce dopaść Renée. Na pewno
nie wie, że tu właśnie przebywamy, ale nie podoba mi się, że znajdzie się tak blisko Belli. Jest
zbyt nieuchwytny, nie widzę go za dobrze. Musimy ją stąd zabrać, ale ktoś powinien poszukać
Renée. Przez niego za bardzo się rozdzielimy!
Zakręciło mi się w głowie i poczułem się zamroczony, choć wiedziałem, że to tylko złudzenie.
Mojemu umysłowi ani ciału nic nie dolegało. Tropiciel jednak znowu mi się wymknął, cały czas
znajdował się w moim martwym punkcie. Bez względu na to, czy to zaplanował, czy też po
prostu mu się poszczęściło, niebawem miał się znaleźć tam gdzie Bella, podczas gdy mnie
dzieliło od niej dwa i pół tysiąca kilometrów.
– Ile potrzebuje czasu, żeby się tam dostać? – syknąłem. – Potrafisz to określić?
– Nie dokładnie, ale wiem, że to nastąpi już wkrótce. Najwyżej za kilka godzin.
Czy od razu tam poleciał? Czy celowo nas od niej odciągnął?
– Żadna z was nie zbliżała się do domu Renée?
– Nie. Nie wysunęłyśmy nosa z hotelu. Nie byłyśmy w pobliżu jej domu.
Odległość była zbyt duża, byśmy zdołali na czas pokonać ją biegiem. Musieliśmy polecieć. A
najlepszym rozwiązaniem był duży samolot pasażerski.
– Najbliższy samolot do Phoenix wylatuje z Seattle o szóstej czterdzieści – powiedziała Alice,
wyprzedzając moje myśli. – Będziecie musieli się czymś zasłonić. Potwornie pali tu słońce.
– Tym razem też zostawimy tu Esme i Rosalie. Ruda będzie trzymała się od nich z daleka.
Przygotuj Bellę. Działamy w tych samych grupach. Emmett, Carlisle i ja zabierzemy ją gdzieś
daleko, w jakieś przypadkowe miejsce, i zastanowimy się, co dalej. Ty poszukasz jej matki.
 – Będziemy na was czekali na lotnisku.
Rozłączyła się.
Ruszyłem biegiem w stronę Seattle, wybierając po drodze numer Carlisle’a. Musieli mnie
dogonić.
 25 WYŚCIG

Nawet gdy koła samolotu dotknęły już asfaltu, wciąż się niecierpliwiłem. Powtarzałem sobie, że
Bella znajduje się tylko jakiś kilometr ode mnie i za kilka minut zobaczę jej twarz, lecz to
sprawiało jedynie, że jeszcze bardziej rosła we mnie chęć, by wyrwać drzwi bezpieczeństwa z
zawiasów i rzucić się pędem, zamiast czekać końca przedłużającego się kołowania. Carlisle
wyczuł zdenerwowanie w moim bezruchu i lekko trącił mnie w łokieć, przypominając, że
powinienem się poruszać.
Mimo że w naszym rzędzie osłona na oknie była opuszczona, samolot i tak wypełniało za
dużo światła słonecznego. Splotłem ręce na piersi, żeby schować dłonie, i naciągnąłem kaptur
kupionej na lotnisku bluzy, by moja twarz spowiła się cieniem. W oczach innych pasażerów
przypuszczalnie jawiliśmy się jako dziwacy – zwłaszcza Emmett, na którym napinała się bluza o
kilka rozmiarów za mała – albo jacyś celebryci ukrywający się za kapturami i okularami
przeciwsłonecznymi. Ale najprawdopodobniej brali nas za chłopaków z północy, którzy nie mieli
pojęcia, jakie temperatury panują wiosną na południowym zachodzie. Usłyszałem, jak jakiś facet
myśli, że wszyscy pozdejmujemy jak na komendę te bluzy, jeszcze zanim wyjdziemy z rękawa.
W powietrzu samolot wydawał się nieznośnie powolny, a niekończące się kołowanie
wystawiało moją cierpliwość na ciężką próbę.
Jeszcze tylko chwila, dwie, powtarzałem sobie. Na końcu tego wszystkiego czekała Bella.
Zamierzałem ją stąd zabrać i znaleźć jakąś kryjówkę, w której ułożymy dalszy plan. Ta myśl nieco
mnie uspokoiła.
W rzeczywistości samolot szybko znalazł przydzielone mu wyjście, które już czekało w pełnej
gotowości. A przecież mogło dojść do opóźnień z miliona różnych powodów. Powinienem się
cieszyć.
Mieliśmy fart, tym bardziej że nasze wyjście znajdowało się po północnej stronie lotniska,
spowitej przedpołudniowym cieniem rzucanym przez większy terminal. Dzięki temu mogliśmy
się szybko poruszać.
Palce Carlisle’a dotknęły lekko mojego łokcia, gdy załoga niespiesznie wykonywała procedury
po lądowaniu. Usłyszałem dobiegające z zewnątrz mechaniczne dźwięki manewrującego rękawa
dla wysiadających z samolotu i stuknięcie w kadłub, gdy samolot znalazł się w odpowiednim
położeniu. Załoga nie zwróciła uwagi na ten dźwięk: dwaj stewardzi przeglądali razem listę
pasażerów.
Carlisle znowu trącił mnie w łokieć i udałem, że oddycham.
 W końcu steward podszedł do drzwi i starał się je otworzyć. Rozpaczliwie chciałem mu
pomóc, ale powstrzymałem się, czując na ramieniu opuszki palców Carlisle’a.
Drzwi otworzyły się z sykiem i ciepłe powietrze z zewnątrz zmieszało się z tym stęchłym w
kabinie. Jak głupiec zacząłem szukać jakiegoś śladu zapachu Belli, choć przecież wiedziałem, że
jestem jeszcze za daleko. Na pewno czekała w głębi klimatyzowanego terminalu, za kontrolą
bezpieczeństwa, dokąd dostała się, idąc z jakiegoś dalekiego parkingu. Cierpliwości.
Sygnalizacja świetlna przypominająca o zapięciu pasów wyłączyła się z metalicznym
brzdękiem, a potem wszyscy trzej wstaliśmy. Ominęliśmy ludzi i tak szybko znaleźliśmy się przy
drzwiach, że zaskoczony steward cofnął się o krok. Dzięki temu zszedł nam z drogi, a to było
nam na rękę.
Carlisle pociągnął mnie za tył bluzy i niechętnie pozwoliłem, żeby mnie wyprzedził.
Wiedziałem, że jeśli to on będzie wyznaczał tempo, dotrzemy do celu wprawdzie kilka sekund
później, ale z pewnością zachowamy większą ostrożność. Bez względu na to, co robił tropiciel,
musieliśmy trzymać się zasad.
Zapamiętałem plan terminalu przedstawiony w ulotce na pokładzie samolotu i wiedziałem, że
wypuszczono nas najbliżej wyjścia. Znowu fart. Oczywiście nie słyszałem umysłu Belli, ale
mogłem znaleźć Alice i Jaspera. Na pewno byli wśród innych rodzin czekających na pasażerów
naprzeciwko po prawej stronie.
Znowu zacząłem wyprzedzać Carlisle’a, nie mogąc się doczekać, kiedy wreszcie zobaczę Bellę.
Umysły Alice i Jaspera wyróżniałyby się pośród ludzkich jak reflektory otoczone ogniskami.
Potrafiłbym je usłyszeć w każdym...
Nagle uderzyły we mnie chaos i rozpacz umysłu Alice, jakby ze spokojnego morza wystrzelił
wir i wessał mnie do środka.
Zachwiałem się i zatrzymałem sparaliżowany. Nie słyszałem, co mówi Carlisle, ledwie
zdawałem sobie sprawę, że usiłuje ciągnąć mnie dalej. Miałem niejasne wrażenie, że poczuł na
sobie podejrzliwe spojrzenie pracownika ochrony.
– Nie, nie zgubiłeś komórki, przecież ja ją mam – mówił Emmett zbyt donośnym głosem,
chcąc jakoś usprawiedliwić moje zachowanie.
Chwycił mnie pod łokieć i zaczął popychać. Starałem się trzymać na nogach, gdy mnie tak
prowadził, lecz prawie nie czułem podłogi pod stopami. Otaczające mnie postacie wydawały się
przezroczyste. Widziałem jedynie wspomnienia Alice.
Blada i wycofana Bella, całkiem roztrzęsiona. Zrozpaczona Bella odchodząca z Jasperem.
Wspomnienie wizji: poruszony Jasper wracający biegiem do Alice.
Nie czekała, aż do niej dotrze. Podążyła za jego zapachem i znalazła go zatroskanego przed
drzwiami damskiej toalety.
Alice ruszyła tropem Belli i pędząc z prędkością, która trochę za bardzo rzucała się w oczy,
znalazła drugie wyjście. Korytarze były pełne ludzi, w windzie panował ścisk. Wypadła przez
automatyczne drzwi na ulicę. Przy krawężniku roiło się od taksówek i busów.
Trop się urwał.
 Bella zniknęła.
Emmett poprowadził mnie w stronę olbrzymiej otwartej, przypominającej przedsionek
przestrzeni, gdzie Alice i Jasper czekali w napięciu, chroniąc się w cieniu olbrzymiej kolumny.
Promienie słońca padały na nas ukośnie przez szklany sufit i dłoń Emmetta na moim karku
zmusiła mnie, bym pochylił głowę i ukrył twarz w cieniu.
Alice zobaczyła Bellę za kilka sekund, w taksówce pędzącej autostradą w pełnym słońcu. Bella
miała zamknięte oczy.
A za kilka minut: pokój z lustrami, jarzeniówki nad głową, długie sosnowe deski na podłodze.
Tropiciel.
I potem krew. Mnóstwo krwi.
– Dlaczego za nią nie pobiegliście? – syknąłem.
We dwoje nie daliśmy rady. Ona zginęła.
Wysiłkiem woli poruszałem się dalej mimo bólu, który znów próbował mnie unieruchomić.
– Alice, co się stało? – spytał Carlisle.
Szliśmy w piątkę zwartym szykiem w stronę parkingu, na którym Alice i Jasper zostawili
samochód. Na szczęście szklany sufit ustąpił miejsca prostszej architekturze i słońce przestało
nam zagrażać. Poruszaliśmy się szybciej niż grupki ludzi, nawet tych spóźnionych i biegnących na
samolot, lecz i tak nie mogłem znieść tego żółwiego tempa. Marnowaliśmy za dużo czasu. Po co
udawać? Jakie to miało teraz znaczenie?
Edward, zostań z nami, rzuciła ostrzegawczo Alice. Będziesz potrzebował nas wszystkich.
W jej umyśle: krew.
Odpowiadając na pytanie Carlisle’a, wcisnęła mu do ręki kartkę. Była trzykrotnie złożona.
Carlisle spojrzał na nią i się wzdrygnął.
Zobaczyłem ją w głowie.
Pismo Belli. Wyjaśnienie. Zakładniczka. Przeprosiny. Prośba.
Podał mi liścik. Zmiąłem go w dłoni i wepchnąłem do kieszeni.
– Jej matka? – warknąłem cicho.
– Nie widziałam jej. Nie będzie jej w pokoju. Może już zdążył...
Alice nie dokończyła.
Przypomniała sobie głos matki Belli w telefonie, pobrzmiewającą w nim panikę.
Bella poszła do drugiego pokoju, by uspokoić matkę. A potem Alice miała wizję. Nie skojarzyła
czasu. Nie zauważyła.
Alice nurzała się w poczuciu winy. Syknąłem cicho, ale gwałtownie.
– Alice, nie ma na to czasu.
Carlisle prawie niedosłyszalnie przekazywał najważniejsze informacje Emmettowi, który
zaczął się niecierpliwić. Gdy zrozumiał, co się dzieje, zobaczyłem jego przerażenie, jego poczucie
klęski. Było niczym w porównaniu z moim.
 Na razie nie mogłem jednak pogrążyć się w rozpaczy. Alice zobaczyła bardzo wąskie okienko
możliwości. Graniczące z niemożliwością. Na pewno nie mogliśmy już dogonić Belli, zanim
popłynie jej krew. Jakaś cząstka mnie wiedziała, co to oznacza: że znajdzie się luka w czasie
między chwilą, w której tropiciel ją znajdzie, a jej śmiercią. Okienko możliwości. Nie mogłem
sobie pozwolić na zastanowienie.
Musiałem działać szybko.
– Wiemy, dokąd iść?
Alice pokazała mi mapę w swojej głowie. Poczułem jej ulgę związaną z tym, że w porę zdobyła
najważniejsze informacje. Po pierwszej wizji, lecz przed telefonem od Renée, Bella podała jej
skrzyżowanie niedaleko miejsca, w którym czekał tropiciel. Dzieliło nas od niego jakieś
trzydzieści kilometrów, prawie cały czas autostradą. Potrzebowaliśmy zaledwie kilku minut.
Jednak Bella nie miała nawet tyle czasu.
Przeszliśmy przez halę bagażową i w stronę windy. Kilka grupek z walizkami władowanymi na
wózki czekało, aż otworzą się drzwi. Płynnie przeszliśmy w stronę schodów. Nikogo na nich nie
było. Polecieliśmy w górę i znaleźliśmy się na parkingu w niespełna sekundę. Jasper ruszył w
stronę miejsca, w którym zostawili samochód, lecz Alice złapała go za rękę.
– Bez względu na to, jaki weźmiemy samochód, niedługo policja będzie szukała jego
właścicieli.
W jej umyśle mignęła zalana słońcem autostrada przemierzana w zawrotnym tempie.
Wirujące niebiesko-czerwone światła, blokada drogowa, jakiś wypadek – nie było to jeszcze do
końca jasne.
Wszyscy zamarli. Co to mogło oznaczać?
Nie mieliśmy jednakże czasu do stracenia.
Zbyt szybko przemknąłem wzdłuż rzędu samochodów, a reszta otrząsnęła się i ruszyła za mną
ostrożniejszym krokiem. Na parkingu nie kręciło się zbyt wiele osób, żadna z nich nie widziała
mnie dobrze.
Usłyszałem, jak Alice prosi Carlisle’a, by wyjął swoją torbę lekarską z bagażnika mercedesa.
Carlisle zawsze trzymał ją w bagażniku, w razie jakiegoś nagłego wypadku. Wolałem o tym nie
myśleć.
Nie było czasu na szukanie idealnego pojazdu. Na parkingu stały głównie masywne SUV-y
albo praktyczne sedany, lecz znalazło się też kilka szybszych modeli. Wahałem się między
nowym fordem mustangiem a nissanem 350Z, mając nadzieję, że Alice zobaczy, który bardziej
by nam się przydał, lecz nagle moją uwagę przykuła niespodziewana woń.
Gdy tylko wyczułem nitro, Alice zobaczyła to, czego szukałem.
Pobiegłem na drugi koniec parkingu, w pobliże napastliwego słońca, gdzie ktoś zaparkował
podrasowane subaru wrx sti z dala od wind w nadziei, że nikt nie zajmie miejsca obok i nie
zarysuje lakieru.
 Karoseria była pomalowana w szkaradny wzór: wściekle pomarańczowe bańki wielkości mojej
głowy unosiły się nad czymś przypominającym ciemnofioletową lawę. W ciągu stu lat nie
widziałem samochodu, który bardziej rzucałby się w oczy.
Od razu jednak zauważyłem, że jest doskonale utrzymany, był czyimś oczkiem w głowie. Nie
miał w sobie żadnego elementu masowej produkcji, wszystko zaprojektowano z myślą o
ściganiu się – od rozdzielacza po olbrzymi zamiennik spoilera. Szyby zostały tak przyciemnione,
że wątpiłem, by to było legalne, nawet w tej krainie słońca.
Wizja Alice związana z czekającą nas podróżą nabrała wyrazistości.
Ona sama stała już obok mnie, trzymając w dłoni odłamaną antenę jakiegoś samochodu.
Wygięła ją w palcach, tworząc na końcu haczyk. Zanim dogonili nas Jasper, Emmett i Carlisle z
czarną skórzaną torbą w ręce, otworzyła zamek.
Wskakując na miejsce kierowcy, wyrwałem obudowę kolumny kierownicy i złączyłem ze sobą
przewody zapłonowe. Obok drążka skrzyni biegów znajdował się drugi, na którym umieszczono
dwa czerwone przyciski z napisami „Go Go 1” i „Go Go 2” – doceniłem zaangażowanie
właściciela w tuning, nawet jeśli nie przemawiało do mnie jego poczucie humoru. Mogłem
jedynie mieć nadzieję, że zbiorniki z podtlenkiem azotu nie są puste. Bak był pełny w trzech
czwartych, znajdowało się w nim o wiele więcej paliwa, niż potrzebowałem. Pozostali wsiedli do
samochodu: Carlisle na miejsce pasażera, a reszta z tyłu. Silnik ochoczo warczał, gdy
wyjeżdżaliśmy z miejsca parkingowego. Nikt nie blokował mi drogi. Szybko przejechaliśmy przez
cały olbrzymi parking w stronę wyjazdu. Wcisnąłem przycisk ogrzewania w desce rozdzielczej.
Musiało minąć trochę czasu, zanim silnik dobrze się rozgrzał.
– Alice, podaj mi obraz tego, co będzie za trzydzieści sekund.
Patrz.
Wyjazd z parkingu przypominał ciasny korkociąg sunący spiralnie cztery kondygnacje w dół.
Tak jak przewidziała Alice, w połowie drogi natknąłem się na tył opuszczającego go cadillaca
escalade. Było tak wąsko, że nie miałem innego wyjścia, jak tylko trzymać mu się na ogonie i
próbować ponaglić kierowcę głośnym przeciągłym trąbieniem. Alice wiedziała, że to nic nie da,
lecz nie zdołałem się powstrzymać.
Wypadliśmy z ostatniego zakrętu na szeroką, skąpaną w słońcu zatoczkę, gdzie płaciło się za
postój. Dwa z sześciu pasów były puste i cadillac escalade skierował się do bliższego z nich. Ja
byłem już przy ostatniej budce.
Drogę blokował cienki czerwono-biały szlaban. Zanim zdążyłem się zastanowić, czy go po
prostu nie staranować, Alice krzyczała na mnie w swojej głowie.
Jeśli zacznie nas teraz ścigać policja, nie zdążymy!
Moje ręce zbyt mocno zacisnęły się na wściekle pomarańczowej kierownicy. Wysiłkiem woli
rozluźniłem palce, podjeżdżając do zautomatyzowanego okienka. Carlisle złapał bilet wystający
zza osłony przeciwsłonecznej i podał mi go.
 Alice chwyciła go pierwsza. Widziała, że mam ochotę rozwalić czytnik kart pięścią, zamiast
cierpliwie czekać, aż maszyna zadziała. Podjechałem jeszcze pół metra, by Jasper mógł opuścić
szybę i zapłacić jedną z anonimowych kart, których używaliśmy, by pozostać incognito.
Naciągnął ciemny rękaw, by zasłonić opuszki palców. Docierało do niego tylko leciutkie
migotanie słońca, gdy wyciągnął rękę przez okno, by wsunąć bilet do szczeliny.
Ja skupiłem się na szlabanie. Stał się dla mnie czymś w rodzaju chorągiewki startowej na
torze wyścigowym. Gdy tylko się podniesie, rozpocznie się wyścig.
Czytnik kart wydał z siebie zgrzytliwy dźwięk. Jasper uruchomił przycisk.
Szlaban podskoczył, a ja wcisnąłem pedał gazu.
Znałem drogę. Alice widziała całą trasę razem ze wszystkim, co nas na niej czekało. Był środek
dnia i nie tworzyły się jeszcze korki. Widziałem luki w sznurach samochodów.
Już po dwunastu sekundach wrzuciłem szósty bieg. Nie zamierzałem go redukować.
Pierwszy odcinek autostrady był przeważnie pusty, lecz w oddali majaczył wjazd. Nie minęło
wystarczająco dużo czasu, bym mógł w pełni wykorzystać zbiornik nitro. Odbiłem mocno w
lewo, by ominąć strumień pojazdów wjeżdżających na autostradę.
Jedno musiałem przyznać Arizonie: wprawdzie słońce paliło tam niemiłosiernie, ale
autostrady były wyjątkowe. Sześć gładkich pasów ruchu z tak szerokim poboczem z obu stron,
że równie dobrze można by to uznać za ośmiopasmówkę. Skorzystałem z lewego pobocza, by
wyprzedzić dwa pick-upy, których kierowcom się wydawało, że ich miejsce jest na szybkim
pasie.
Tereny wokół autostrady były płaskie i skąpane w słońcu, przed którym na tej otwartej
przestrzeni nie było gdzie się schować. Niebo przypominało olbrzymią błękitną kopułę, w tym
potwornym upale wydawało się niemal białe. Cała dolina wystawiała się do słonecznego źródła
ciepła niczym pieczeń w piekarniku. Nudne żwirowe połacie urozmaicało jedynie kilka
rachitycznych, ledwie żywych drzew. Nie dostrzegałem piękna, które widziała w tym wszystkim
Bella. Nie miałem czasu, żeby spróbować je dostrzec.
Rozpędziłem samochód do stu dziewięćdziesięciu na godzinę. Prawdopodobnie mógłbym
wycisnąć z sti jakieś pięćdziesiąt więcej, ale nie chciałem go jeszcze zbytnio obciążać. Nie było
sposobu, by się dowiedzieć, czy silnik został stuningowany do stage 2 czy stage 3; mógł się
okazać podatny na awarie, niestabilny. Pozostawało mi jedynie obserwować ciśnienie oleju i
temperaturę oraz uważnie słuchać pracy silnika.
Zbliżaliśmy się do olbrzymiej łukowatej estakady, która miała nas poprowadzić ku
autostradzie na północ, lecz oferowała tylko jeden pas ruchu. Z bardzo szerokim prawym
poboczem.
Przeciąłem sześć pasów, by w niego skręcić. Kilkoro zaskoczonych kierowców gwałtownie
przyhamowało, lecz zanim zdążyli zrobić coś więcej, byłem już daleko z przodu.
Alice zobaczyła, że zjazd nie jest wystarczająco szeroki.
– Em, Jazz, zaraz stracę lusterka boczne – warknąłem. – Podajcie mi widok.
 Obydwoje odwrócili się na siedzeniach, by obserwować drogę z lewej, z prawej i z tyłu.
Obrazy w ich umysłach zapewniły mi znacznie większe pole widzenia niż lusterka.
Przemknąłem obok powolniejszych samochodów, zwalniając do stu sześćdziesięciu.
Zacisnąłem zęby i mocno chwyciłem kierownicę, przeciskając się obok szerokiego vana, który
jechał przy prawej linii. Lewe lusterko boczne natrafiło na bok vana i oderwało się z
metalicznym zgrzytem, a prawe eksplodowało w zderzeniu z betonową barierą.
Bella biegła, potykając się, po rozgrzanym do białości chodniku. Albo wkrótce miała biec.
– Tylko trasa, Alice – wycedziłem przez zęby.
Wybacz. Staram się.
Jej paniczny strach przesiąkał przez myśli. Bella wbiegała na parking. Albo wkrótce miała
wbiec.
– Przestań!
Zamknęła oczy i próbowała nie widzieć niczego poza ciągnącym się przed nami asfaltem.
Wiedziałem, że przez te obrazy mogę się stać bezużyteczny. Z wysiłkiem wypchnąłem je z
umysłu.
Nie było to takie trudne, jak się obawiałem.
Droga stała się wszystkim. Miałem na nią widok trzysta sześćdziesiąt stopni i wybiegałem
trzydzieści sekund w przyszłość. Gdy wjechałem na autostradę na północ, znów przecinając
pasy ruchu, by znaleźć się na lewym poboczu, i przyspieszając do dwustu na godzinę, czułem,
jakby nasze umysły splotły się, tworząc jeden całkowicie skoncentrowany organizm, większy i
potężniejszy niż suma jego części. Widziałem wzory tworzone przez sznury pojazdów z przodu,
zmieniające się i zastygające, i znajdowałem wyjście z każdego korka.
Tak szybko przemknęliśmy w cieniu dwóch estakad, że błyski ciemności przypominały światło
stroboskopowe.
Dwieście trzydzieści na godzinę.
Piętnaście sekund przede mną utworzyła się doskonała bańka przestrzeni. Odbiłem w stronę
środkowego pasa i odchyliłem palcem przejrzystą osłonkę z wściekle czerwonego przycisku z
napisem „Go Go 1”.
Wybrałem idealny moment. Gdy tylko znalazłem się na czystej pozycji, wcisnąłem przycisk,
podtlenek azotu zaczął działać i samochód wystrzelił do przodu jak pocisk z armaty.
Dwieście pięćdziesiąt.
Dwieście siedemdziesiąt.
Bella otwierała przeszklone drzwi prowadzące do ciemnego, pustego pokoju. Albo wkrótce
miała je otworzyć.
Alice skupiła się na czymś innym, również zaskoczona łatwością, z jaką jej to przyszło. Jej
myśli pobiegły w stronę Jaspera i zrozumiałem.
W czasach pokoju Jasper się męczył. Ale w czasie wojny stawał się kimś, kogo moce
przechodziły moje najśmielsze wyobrażenia.
 Podobnie jak on, byliśmy w bojowym nastroju, za pomocą którego w czasach walki kierował
nowo przeobrażonymi wampirami. Mimo że znajdowaliśmy się w zupełnie innej sytuacji,
dawało to wspaniały efekt, przemieniając nas w jedną doskonale działającą maszynę.
Przystałem na to z ochotą, pozwalając, by to mój umysł prowadził naszą szarżę.
Zastrzyk podtlenku azotu już przestawał działać.
Dwieście czterdzieści.
Rozglądałem się za następną okazją.
Ustawiają pierwszą blokadę, zasygnalizowała Alice. Żadne z nas się tym nie przejęło.
Budowali ją zbyt blisko, by zdołali nas zatrzymać. Wiedzieliśmy, że ją miniemy, zanim
powstanie.
I drugą. Pokazała mi miejsce na mapie w swojej głowie. Było wystarczająco daleko przed
nami, by druga blokada stanowiła problem, nawet mimo tego, że już za cztery sekundy miało się
otworzyć następne okienko.
Rozważałem dostępne możliwości, a Alice pokazywała mi ich konsekwencje. Było za mało
czasu. Nie mieliśmy innego wyjścia, jak tylko zmienić samochód.
Machinalnie odchyliłem drugą osłonkę i wcisnąłem „Go Go 2”. Sti posłusznie wyrwało do
przodu.
Dwieście siedemdziesiąt.
Dwieście dziewięćdziesiąt.
Alice pokazywała mi konkretne pojazdy dostępne po drodze, a ja dokonywałem selekcji.
W corvetcie byłoby za ciasno, a ciężar nas wszystkich przeszkadzałby bardziej niż w tym
szosowym samochodzie wyścigowym. W myślach odrzuciłem kilka innych pojazdów. I wtedy
Alice je zobaczyła: czarne lśniące bmw S1000 RR. Maksymalna prędkość: trzysta na godzinę.
Edward, to niemożliwe.
Wyobrażenie siebie siedzącego na eleganckim czarnym motocyklu było tak kuszące, że przez
chwilę nie zwracałem na nią uwagi.
Edward, będziesz potrzebował nas wszystkich.
Nagle jej myśli wypełniły się chaosem i krwią, ludzkim i nieludzkim krzykiem, piskiem
rozrywanego metalu. W centrum tej wizji znajdował się Carlisle, jego ręce połyskiwały
czerwienią.
Jasper pilnował, żebym nie zboczył z drogi. Trzymał moje emocje w tak silnym uścisku, że
czułem, jakby na moim gardle zacisnęła się czyjaś dłoń.
Razem zmusiliśmy mój umysł do ponownego skupienia się na trasie. Został nam najkrótszy
odcinek do pokonania, samochód nie miał aż tak wielkiego znaczenia. Alice dokonywała
przeglądu sedanów, minivanów i SUV-ów.
Wreszcie znalazła. Nowiuteńkie porsche cayenne turbo, prędkość maksymalna: trzysta na
godzinę. Było tak nowe, że nie miało jeszcze stałych tablic rejestracyjnych, lecz już ozdobiono
tylną szybę naklejką przedstawiającą rodzinkę. Dwie córki i trzy psy.
 Zamieszanie z całą rodziną by nas spowolniło. Alice już przeglądała ewentualne komplikacje,
do jakich by to doprowadziło. Na szczęście w środku był tylko kierowca. Trzydziestokilkulatka z
ciemnobrązowym kucykiem.
Alice nie widziała już Belli na chodniku. Ten etap minął. Podobnie jak etap parkingu. Bella
była w środku razem z tropicielem.
Pozwoliłem, by Jasper pomógł mi zachować skupienie.
– Pod następną estakadą zmieniamy samochód – zapowiedziałem.
Alice dźwięcznym głosem przydzieliła nam role. Jej słowa młóciły powietrze szybciej niż
skrzydełka kolibra.
Carlisle pogrzebał w torbie lekarskiej.
Emmett nieświadomie napinał mięśnie.
Wyprzedziłem białego SUV-a, wściekły, że będę musiał zwolnić, żeby się z nim zrównać. Bella
miała zapłacić bólem za każdą zmarnowaną sekundę. Wbrew instynktowi zredukowałem bieg
do czwórki.
Motocykl BMW zniknął mi z oczu. Stłumiłem westchnienie.
Do estakady został niespełna kilometr. Rzucany przez nią cień miał tylko dwadzieścia metrów
długości. Słońce wisiało prawie bezpośrednio nad nami.
Zacząłem spychać cayenne w lewą stronę. Kobieta zmieniła pas. Szybko zjechałem w ślad za
nią, a potem sunąłem okrakiem nad linią, tak że byłem w połowie na jej pasie. Zaczęła zwalniać,
a ja zrobiłem to samo.
Alice pomogła mi znaleźć odpowiedni moment. Wysunąłem się lekko naprzód, a potem
znowu zjechałem w lewo, wciskając się na jego pas i gwałtownie zwalniając. Kobieta wcisnęła
hamulec.
Tuż za nami corvetta, nad którą się wcześniej zastanawiałem, gwałtownie odbiła na inny pas,
a kierowca nas otrąbił. Cała ameba z pojazdów na autostradzie przesunęła się w prawo, żeby
nas ominąć.
Zatrzymaliśmy się w ostatnich trzech metrach cienia.
Wszyscy wysiedliśmy jednocześnie. Zaciekawione twarze mijały nas z prędkością stu
dziesięciu kilometrów na godzinę.
Kobieta prowadząca porsche gniewnie trzasnęła drzwiami samochodu. Wykrzywiła twarz, a
jej kucyk zakołysał się ze złością. Carlisle podbiegł do niej. Miała jedną sekundę, by zareagować
na to, że za zepchnięcie jej z jezdni odpowiada najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego
kiedykolwiek widziała. Chwilę później osunęła się w jego ramiona. Pewnie nawet nie poczuła
ukłucia igły.
Carlisle ostrożnie ułożył nieprzytomną kobietę na betonowej półce ciągnącej się wzdłuż
pobocza. Usiadłem w fotelu kierowcy. Jasper i Alice już siedzieli z tyłu. Alice przytrzymała drzwi
dla Emmetta. Wpatrzony w nią, kucał obok sti, czekając na jej sygnał. Alice przyglądała się
mknącym ku nam pojazdom, wypatrując chwili, która niosłaby za sobą najmniej kłopotów.
 – Teraz! – zawołała.
Emmett pchnął pstrokate sti przed nadjeżdżające samochody. Wtoczyło się na drugi i trzeci
pas od prawej. Nastąpiła przedłużająca się seria pisków, gdy kierowcy zaczęli wciskać hamulce,
lecz ostatecznie i tak wjeżdżali z impetem w jadące przed nimi auta. Poduszki powietrzne głośno
wystrzelały z desek rozdzielczych. Alice zobaczyła obrażenia, lecz nie widziała ofiar
śmiertelnych. Ścigająca nas policja była zaledwie kilka sekund drogi stąd.
Dźwięki powoli cichły. Carlisle i Emmett siedzieli już na swoich miejscach, a ja znów pędziłem
przed siebie, rozpaczliwie pragnąc nadrobić stracone sekundy.
Tropiciel pochylał się nad Bellą. Głaskał ją palcami po policzku. Zostało tylko kilka sekund.
Dwieście siedemdziesiąt na godzinę.
Po drugiej stronie przedzielonej autostrady przemknęły z wyciem cztery radiowozy pędzące
w przeciwnym kierunku, zmierzały w stronę spowodowanego przez nas wypadku. Policjanci nie
zwrócili uwagi na rodzinnego SUV-a pędzącego na północ.
Jeszcze tylko dwa zjazdy.
Dwieście dziewięćdziesiąt na godzinę.
Nie wyczuwałem w SUV-ie żadnego napięcia, lecz wiedziałem, że teraz nie zagraża nam
awaria silnika – ten czołg niemieckiej produkcji nie poddałby się tak łatwo – lecz wytrzymałość
opon. Nie stworzono ich do takich prędkości. Nie mogłem ryzykować, że któraś pęknie, lecz
nawet lekkie cofnięcie nogi z pedału gazu sprawiło mi fizyczny ból.
Dwieście pięćdziesiąt na godzinę.
Nasz zjazd zbliżał się w błyskawicznym tempie. Śmignąłem obok półciężarówki i odbiłem w
prawo.
Alice pokazała mi ten odcinek autostrady. Estakada tworzyła jedno wielkie skrzyżowanie.
Światło nad zjazdem właśnie zmieniało się na pomarańczowe. Za sekundę zachodnia strona
skrzyżowania miała ujrzeć zieloną strzałkę i przez środek jezdni dwoma pasami zaczęłyby sunąć
pojazdy.
Prosząc w myślach opony, by to wytrzymały, wdepnąłem gaz do dechy.
Dwieście siedemdziesiąt.
Zjechaliśmy z autostrady wąskim lewym poboczem, mijając o włos samochody stojące na
światłach.
Przemknąłem w lewo pod czerwonym światłem. Tył SUV-a uciekł w prawo, a ja ledwo
wyrobiłem zakręt, o mały włos nie zaczepiając o betonową barierę po północnej stronie
estakady.
Samochody zmierzające w stronę wjazdu na autostradę były już w połowie skrzyżowania. Nie
pozostało mi nic innego, jak tylko utrzymać kurs.
Przemknąłem obok lexusa na czole korowodu, tylko cudem unikając kolizji.
 Cactus Road nie była tak przyjemna jak autostrada – zaledwie dwa pasy z dziesiątkami ulic
mieszkaniowych, a nawet podjazdami po obu stronach. Od pokoju z lustrami dzieliły nas cztery
skrzyżowania ze światłami. Alice zobaczyła, że dwa razy trafimy na czerwone.
Mignął mi znak ograniczenia prędkości – do sześćdziesięciu na godzinę.
Jechałem sto dziewięćdziesiąt.
Ta ulica miała pewną małą zaletę: prawie na całej długości biegł przez środek wewnętrzny
pas oddzielony jaskrawożółtymi liniami.
Bella czołgała się po sosnowej podłodze. Tropiciel uniósł nogę.
Alice skupiła się na czymś innym, lecz mój umysł na chwilę odbił w bok. Przez dziesiątą część
sekundy znowu siedziałem w swoim volvie w Forks i rozmyślałem o sposobach popełnienia
samobójstwa.
Emmett nigdy by nie... ale Jasper może tak. Tylko on jeden mógł poczuć to co ja. Może
zgodziłby się zakończyć moje życie, tylko po to, by oszczędzić mi tego bólu. Ale raczej by się nie
zdecydował. Nie chciałby skrzywdzić Alice. Pozostawała mi zatem dłuższa wyprawa do Włoch.
Jasper wyciągnął rękę, by dotknąć opuszkami mojego karku. Podziałało to na moje cierpienie
jak nowokaina.
Przez jakieś półtora kilometra prułem bez przeszkód środkowym pasem, zjeżdżając na chwilę
z powrotem, by przemknąć pod pierwszym zielonym światłem. Następne skrzyżowanie zbliżało
się z zawrotną prędkością. Wewnętrzny pas zmieniał się w pas dla skręcających w lewo, na
którym już czekały trzy samochody. Pas dla skręcających w prawo był niemal pusty. Mogłem
ominąć stojący na nim motocykl, wskakując na chwilę na chodnik i starając się, by SUV nie
zaczął koziołkować.
Spojrzałem na prędkościomierz: sto trzydzieści. Niedopuszczalne.
Przejechałem pędem przez skrzyżowanie ze światłami – na szczęście kilku kierowców
zobaczyło, jak się zbliżam, i zatrzymało się gwałtownie w połowie skrzyżowania – po czym
wróciłem na wewnętrzny pas.
Sto sześćdziesiąt.
Kolejne skrzyżowanie było większe, szersze i dwa razy bardziej ruchliwe.
– Alice, pokaż mi wszystkie możliwości!
W jej głowie pojazdy na ulicy zastygły. Obróciła je w kierunku przeciwnym do ruchu
wskazówek zegara, a następnie z powrotem. Zobaczyłem je najpierw w pionie, potem w
poziomie. Było ciasno, ale zauważyłem maleńkie luki w tym wzorze. Zapamiętałem je.
Sto dziewięćdziesiąt.
Gdybyśmy przy takiej prędkości zahaczyli o jakiś samochód, oba uległyby zniszczeniu. Nie
mielibyśmy innego wyjścia, jak tylko uciec w oślepiającym słońcu, pędząc w stronę Belli. Ludzie
by coś... zobaczyli. Nikt z pozostałych nie był tak szybki jak ja. Nie wiedziałem, jaka krążyłaby
potem historia – o obcych, demonach czy o tajnej broni rządu – ale wiedziałem, że jakaś by
krążyła. Co byłoby później? Jak uratowałbym Bellę, gdyby zjawiły się władze nieśmiertelnych,
zadając pytania? Nie, nie mogłem w to angażować Volturi – chyba że naprawdę nie byłoby
innego wyjścia.
Ale Bella krzyczała.
Jasper zwiększył mi dawkę nowokainy. Odrętwienie przesiąkło przez moją skórę i dotarło do
mózgu.
Wdepnąłem pedał gazu i zjechałem na pasy dla jadących z naprzeciwka.
Ledwie starczało miejsca, by lawirować między samochodami. Wszystkie poruszały się tak
powoli w porównaniu ze mną, że czułem się, jakbym omijał nieruchome przeszkody.
Dwieście dziesięć na godzinę.
Przeciąłem slalomem zastygłe w bezruchu skrzyżowanie i zjechałem na prawą stronę jezdni,
gdy tylko się zwolniła.
– Ładnie – syknął Emmett.
Dwieście dwadzieścia.
Ostatnie światło miało być zielone.
Alice wpadła jednak na inny pomysł.
– Skręć tutaj w lewo – powiedziała, wskazując wąską ulicę mieszkaniową za budynkiem, w
którym mieściła się szkoła tańca. Wzdłuż ulicy rosły wysokie eukaliptusy. Ich drżące liście
wydawały się bardziej srebrne niż zielone. Rzucany przez nie nieregularny cień prawie
wystarczał, byśmy mogli się poruszać niezauważeni. Na ulicy było pusto. Panował zbyt wielki
upał.
– Teraz zwolnij.
– Nie ma cza...
Jeśli on nas usłyszy, ona zginie!
Niechętnie przeniosłem stopę na pedał hamulca i zacząłem zwalniać. Zakręt był tak ostry, że
gdybym tego nie zrobił, zaczęlibyśmy koziołkować. Pokonałem go z prędkością niespełna stu na
godzinę.
Wolniej.
Zacisnąłem zęby, zwalniając do sześćdziesięciu.
– Jasper – syknęła Alice z najwyższą prędkością, tak że prawie nie było słychać jej słów. –
Okrążysz budynek i wejdziesz od frontu. Reszta z nas podejdzie od tyłu. Carlisle, przygotuj się.
Krew na kawałkach potłuczonych luster, krwawe kałuże na drewnianej podłodze.
Wjechałem w cień jednego z potężnych drzew i niemal bezgłośnie zaparkowałem na
żwirowym chodniku. Dwuipółmetrowy mur oddzielał część mieszkalną od handlowej. Wzdłuż
drugiej strony ulicy ciągnęły się gęsto pobudowane tynkowane domy. Wszystkie miały
opuszczone rolety, by w środku panował chłód.
Doskonale zsynchronizowani dzięki Jasperowi, wyskoczyliśmy z samochodu, zostawiając
drzwi niedomknięte, by nie robić zbędnego hałasu. Zarówno po północnej, jak i po zachodniej
stronie siedziby szkoły tańca sunęły samochody – z pewnością zagłuszały dźwięki, które
mogliśmy wydawać.
Minęło może ćwierć sekundy. Przesadziliśmy mur, skacząc wystarczająco daleko, by uniknąć
żwirowego pasa u jego podstawy i wylądować prawie bezgłośnie na chodniku. Za budynkiem
ciągnęła się uliczka. Kubeł na śmieci, sterta plastikowych skrzynek i wyjście ewakuacyjne.
Nie wahałem się. Już widziałem, co czeka za tymi drzwiami. A raczej co za nimi zastanę za
sekundę. Naprężyłem ciało, żeby nie było pomyłek, żadnego okna, przez które tropiciel mógłby
się wymknąć, a potem dopadłem do drzwi.
 26 KREW

Staranowałem drzwi.
Rozprysły się wokół mnie, odskakując w kawałkach od ściany.
Ryk, który we mnie eksplodował, był całkowicie instynktowny. Tropiciel gwałtownie podniósł
głowę, a potem zanurkował w stronę karmazynowego kształtu na podłodze przed nim.
Zobaczyłem bladą rękę wyciągniętą w daremnej próbie samoobrony.
Przeszkoda w postaci drzwi nie osłabiła mojego rozpędu. Rzuciłem się na tropiciela,
odrywając go od jego celu, i walnąłem wampirem o podłogę z wystarczającą siłą, by zapadły się
deski.
Przeturlałem się, ciągnąc go za sobą, a potem kopnąłem go na środek pokoju. Emmett już
tam czekał.
Przez te ćwierć sekundy, gdy walczyłem z tropicielem, nie widziałem w nim żywej istoty. Był
tylko obiektem stojącym mi na drodze. Wiedziałem, że w pewnym momencie niedalekiej
przyszłości będę zazdrościł Emmettowi i Jasperowi. Będę żałował, że nie miałem szansy
rozszarpywać, rozdzierać i odrywać. Teraz jednak to wszystko było pozbawione znaczenia.
Odwróciłem się błyskawicznie.
Już wiedziałem, że Bella będzie leżała skulona pod ścianą, otoczona odłamkami luster.
Wszystko wokół tonęło w czerwieni.
Całe przerażenie i ból, które tłumiłem, odkąd pierwszy raz usłyszałem strach Alice na lotnisku,
uderzyły we mnie potężną, niepowstrzymaną falą.
Bella miała zamknięte oczy. Jej blada ręka bezwładnie opadła. Serce biło słabo, nierówno.
Nie odważyłem się poruszyć. Po prostu byłem przy niej i klęczałem w jej krwi. Czułem ogień
płonący w mojej piersi i głowie, lecz nie potrafiłem rozdzielić różnych rodzajów bólu. Bałem się
jej dotknąć. Była połamana w tak wielu miejscach. Mogłem jeszcze pogorszyć sprawę.
Słyszałem swój głos bez końca bełkoczący te same słowa. Jej imię. Nie. Proszę. W kółko, jak
zdarta płyta. Nie panowałem nad tym.
Usłyszałem swój głos wykrzykujący imię Carlisle’a, lecz on już tam był, klęczał we krwi po
drugiej stronie Belli.
Słowa wylewające się z moich ust nie były już słowami, lecz tylko poszarpanymi,
nieregularnymi dźwiękami. Spazmatycznym szlochem.
Dłonie Carlisle’a przesunęły się od jej głowy do stóp i z powrotem z taką prędkością, że
rozmazały się w powietrzu. Przyłożył ręce do głowy Belli, szukając pęknięć. Mocno przycisnął
dwa palce do miejsca niespełna dziesięć centymetrów za jej prawym uchem. Nie widziałem, co
robi. Włosy Belli nasiąkły karmazynem.
Z jej ust wyrwał się słaby jęk. Twarz drgnęła z bólu.
– Bello! – zawołałem błagalnie.
Spokojny głos Carlisle’a był przeciwieństwem moich gwałtownych krzyków.
– Straciła trochę krwi, ale rana na głowie nie wydaje się głęboka. Uważaj na nogę, jest
złamana.
Pokój wypełnił się wyciem wyrażającym czystą furię i przez chwilę myślałem, że Emmett i
Jasper mają kłopoty. Dotknąłem ich umysłów – już zbierali ostatnie strzępy – i uświadomiłem
sobie, że ten dźwięk wydobył się ze mnie.
– Myślę, że poszło też parę żeber – dodał Carlisle, wciąż nadnaturalnie spokojny.
Jego myśli były praktyczne, beznamiętne. Wiedział, że słucham. Poza tym przeprowadzone
badanie natchnęło go optymizmem. Przybyliśmy na czas. Obrażenia nie były śmiertelne.
W jego wnioskach wyczułem jednak trochę niepewności. Brakowało gwarancji, że zdoła
powstrzymać krwawienie. Że żebro nie przebije płuca. Że obrażenia wewnętrzne nie okażą się
poważniejsze, niż się wydawało. Wszystko stało pod znakiem zapytania. Po latach
poświęconych próbom utrzymania ludzkich ciał przy życiu Carlisle miał świadomość rozlicznych
komplikacji, które mogły nastąpić.
Krew Belli przesiąkła przez moje dżinsy. Pokryła moje ręce. Byłem nią umazany.
Bella jęknęła z bólu.
– Wyjdziesz z tego, Bello, słyszysz? – Moje słowa brzmiały błagalnie. – Kocham cię.
Znowu jęknęła, ale nie – tym razem próbowała coś powiedzieć.
– Edward – wykrztusiła.
– Jestem, jestem przy tobie.
– Boli – wyszeptała.
– Wiem, Bello, wiem.
Wtedy wezbrała we mnie zazdrość o sile ciosu pięści uderzającej w splot słoneczny. Tak
bardzo pragnąłem połamać tropicielowi kości, rozrywać go powoli na długie strzępy. Tyle bólu,
tyle krwi, a nigdy nie będę mógł go zmusić, żeby za to zapłacił. Nie wystarczało mi, że umiera, że
spłonie. Nigdy by mi to nie wystarczyło.
– Czy nic się nie da z tym zrobić? – warknąłem na Carlisle’a.
– Podajcie mi torbę – zawołał spokojnie.
Alice wydała z siebie zdławiony okrzyk.
Nie mogłem oderwać oczu od posiniaczonej, zakrwawionej twarzy Belli. Pod tą całą jatką jej
skóra była bledsza niż kiedykolwiek dotąd. Powieki nawet nie drżały.
Sięgnąłem jednak do umysłu Alice i zauważyłem komplikacje.
 Sam w zasadzie jeszcze nie zarejestrowałem jeziora krwi, w którym klęczałem. Gdzieś w głębi
siebie miałem jednak świadomość, że moje ciało zapewne na nie reaguje. Gdziekolwiek jednak
zachodziła ta reakcja, była tak blisko bólu, że nie zdołała jeszcze wypłynąć na powierzchnię.
Alice kochała Bellę, lecz nie była na to fizycznie gotowa. Zawahała się, zacisnęła zęby i starała
się połknąć jad.
Emmett i Jasper też toczyli walkę. Wywlekli z pokoju strzępy tropiciela – a ja mogłem jedynie
mieć żarliwą nadzieję, że te strzępy wciąż jakimś cudem odczuwają ból. Emmett miał oko na
Jaspera. Sam wykazywał godną podziwu kontrolę. Jego niepokój o Bellę przysłonił typową dla
niego beztroskę.
– Wstrzymaj oddech, Alice – poradził Carlisle. – To ci pomoże.
Kiwnęła głową, przestała oddychać, a potem szybko wycofała się, zostawiając torbę Carlisle’a
obok jego nogi. Poruszała się tak ostrożnie, że nawet nie ubrudziła sobie butów krwią. Cofnęła
się do roztrzaskanych drzwi ewakuacyjnych, by łapczywie nabrać świeżego powietrza.
Przez dziurę po drzwiach dobiegały dalekie dźwięki syren radiowozów szukających
samochodu, który tak brawurowo pędził ulicami miasta. Wątpiłem, by udało im się znaleźć
kradziony samochód zaparkowany w cieniu na spokojnej bocznej uliczce, ale nawet gdyby tego
dokonali, wcale bym się tym nie przejął.
– Alice? – wykrztusiła Bella.
– Tak, też tu jest – wybąkałem. – To ona wiedziała, gdzie cię szukać.
Bella jęknęła.
– Ten ból w dłoni...
Zaskoczyła mnie jej precyzja. Odniosła przecież tyle obrażeń.
– Wiem, Bello. Za moment minie, Carlisle zaraz ci coś zaaplikuje. Ból ustanie.
Carlisle tak szybko zszywał rany na jej twarzy, że jego dłonie znów stały się niemal
niewidoczne. Żadne krwawienie nie mogło ujść jego uwagi. Umiał naprawić większe naczynia
krwionośne za pomocą maleńkich szwów, których inny chirurg nie zdołałby założyć nawet w
idealnych warunkach i z mechanicznym wsparciem. Żałowałem, że nie może na chwilę przerwać
i podać jej czegoś przeciwbólowego, lecz w jego kontrolowanym spokoju wyczuwałem, że głowa
Belli odniosła naprawdę poważne obrażenia. Dziewczyna straciła mnóstwo krwi...
Nagle Bella gwałtownie drgnęła i poderwała tułów prawie do pozycji siedzącej. Carlisle złapał
jej głowę lewą ręką, by podtrzymać ją swoim żelaznym uściskiem. Otworzyła oczy – białka były
przekrwione od popękanych naczynek – i krzyknęła z większą siłą, niżbym się po niej spodziewał
w tym stanie.
– Ręka mi się pali!
– Bello! – zawołałem. Przez chwilę jak ostatni kretyn potrafiłem myśleć tylko o ogniu
szalejącym w moim własnym ciele. Czy sprawiałem jej ból?
Zatrzepotała powiekami, oślepiona krwią i nasiąkniętymi nią włosami.
 – Ogień! – krzyknęła, a jej plecy wygięły się mimo trzeszczenia w żebrach. – Niech ktoś go
ugasi!
Odgłosy jej agonii wprawiły mnie w osłupienie. Wiedziałem, że rozumiem, co Bella mówi, lecz
panika odbierała moim myślom wszelki sens. Miałem wrażenie, że jakaś obca siła zmusza mnie,
bym oderwał wzrok od twarzy Belli i skupił go na skrwawionej ręce, którą wymachiwała,
zaciskając palce i wijąc się z potwornego bólu.
Na grzbiecie dłoni Belli zauważyłem krótką, płytką ranę. Była niczym w porównaniu z jej
pozostałymi obrażeniami. Krew już spowalniała...
Zrozumiałem.
Jednak nie potrafiłem ubrać tego w słowa.
Zdołałem wykrztusić jedynie:
– Carlisle... prawa ręka!
Niechętnie oderwał wzrok od pracy i jego palce pierwszy raz znieruchomiały. Też był w szoku.
– Ugryzł ją. – Jego głos zabrzmiał głucho.
To były te słowa, których szukałem: „Ugryzł ją”. Tropiciel ugryzł Bellę. Płonącym w niej
ogniem był jego jad.
W zwolnionym tempie zobaczyłem to wszystko jeszcze raz. Staranowałem drzwi. Tropiciel
rzucił się na nią. Bella szybko zasłoniła się ręką. Dopadłem go i oderwałem od niej. Miał jednak
obnażone zęby, już wyciągnął szyję... Byłem o milisekundę zbyt wolny.
Dłonie Carlisle’a pozostawały nieruchome.
Napraw ją!, miałem ochotę zawołać, lecz podobnie jak on wiedziałem, że jego starania są już
zbędne. Że wszystkie obrażenia Belli zagoją się samoistnie. Każda zgruchotana kość, każda rana,
każdy najmniejszy krwawiący uraz pod jej skórą – wkrótce wszystko będzie jak nowe.
Jej serce się zatrzyma i nigdy więcej nie będzie już biło.
Bella krzyczała i rozpaczliwie wiła się z bólu.
Edward.
Wróciła Alice, znalazłszy jakieś nowe rozwiązanie, dzięki któremu zdołała kucnąć obok
Carlisle’a. Krew wsiąkała jej w buty. Delikatnie odsunęła włosy z przekrwionych oczu Belli.
Nie możesz pozwolić, żeby to się stało. Myślała teraz o Carlisle’u.
Carlisle też wspominał. Ślady zębów na jego dłoni, a potem przeciągające się cierpienie
towarzyszące jego przemianie.
Potem pomyślał o mnie.
Palący fantomowy ból przebiegł wzdłuż mojej dłoni, mojej ręki. Też to sobie przypomniałem.
– Edward, musisz to zrobić – nalegała Alice.
Mogłem to Belli ułatwić, mogłem to przyspieszyć. Nie musiałaby cierpieć tak długo jak ja.
Ale i tak by cierpiała. Ból byłby niewyobrażalny. Ogień trawiłby ją przez wiele dni. Po prostu...
nie przez aż tyle dni.
 A potem...
– Nie! – ryknąłem, wiedząc jednak, że moje protesty są na nic.
Wizja Alice była teraz tak silna, że wydawała się nieunikniona. Jak przeszłość, nie przyszłość.
Bella biała jak kamień, jej oczy lśniły sto razy bardziej niż rozlana wokół nas krew.
Do wizji wdarło się moje wspomnienie, wciskając do niej inny obraz: Rosalie. Pełna goryczy,
żalu. Nieustannie rozpaczająca z powodu tego, co straciła. Niemogąca pogodzić się z tym, co jej
zrobiono. Nie daliśmy jej wyboru i nigdy nam tego nie wybaczyła.
Czy mógłbym znieść spojrzenie Belli, gdyby przez następnych tysiąc lat patrzyła na mnie z
takim samym wyrzutem?
Tak!, upierała się najbardziej samolubna część mnie. Lepsze to, niż pozwolić, by teraz
zniknęła, by mi się wyślizgnęła.
Ale czy naprawdę byłoby to lepsze? Czy gdyby sama mogła pojąć wszystkie konsekwencje i
to, co straci, też wybrałaby taką drogę?
Czy ja sam w pełni rozumiałem, jaką zapłaciłaby cenę? Czy miałem świadomość wszystkiego,
co oddałem w zamian za swoją nieśmiertelność? Czy tropiciel właśnie natrafił na tę czarną
ścianę nicości, która była mi kiedyś pisana? A może na nas obu czekał raczej wieczny ogień?
– Alice – jęknęła Bella, powoli zamykając oczy. Zauważyła, że Alice wróciła, czy może po
prostu traciła nadzieję, że jej pomogę? Byłem w rozsypce.
Bella znowu zaczęła krzyczeć, wydając z siebie długie, nieprzerwane agonalne zawodzenie.
Edward!, krzyknęła na mnie Alice. Jej zniecierpliwienie moim wahaniem graniczyło z furią, ale
nie ufała sobie w wystarczającym stopniu, by podjąć jakiekolwiek działania.
Alice widziała, że tonę. Zobaczyła moją przyszłość rozszczepiającą się na tysiące rozmaitych
obrazów rozpaczy. Na obrzeżach widziała nawet, jak robię tę jedną niewyobrażalną rzecz, której
na poziomie świadomości nie brałem jeszcze pod uwagę. Tej, na którą z pewnością brakowało
mi sił. Dopóki nie ujrzałem jej w umyśle Alice, nie zdawałem sobie sprawy, że ten wariant w
ogóle istnieje w mojej głowie.
Teraz go zobaczyłem.
Zobaczyłem, jak zabijam Bellę.
Czy to było słuszne rozwiązanie? Uwolnić ją od bólu? Dać jej, tak całkowicie i doskonale
niewinnej, szansę na inny los niż ten nieunikniony, który, jak wiedziałem, czekał mnie samego?
Na inne życie po śmierci niż to zimne i krwiożercze, ku któremu właśnie mknęła w zawrotnym
tempie?
Ból był zbyt wielki, a ja nie mogłem ufać swoim wymykającym się spod kontroli myślom,
ponieważ Bella krzyczała.
Zwróciłem oczy i umysł w stronę Carlisle’a, licząc na jakieś zapewnienie, na rozgrzeszenie,
napotkałem jednak coś zupełnie innego.
Zobaczyłem w jego umyśle zwiniętą żmiję rogatą. Jej jasnożółte łuski przesuwały się po sobie
nawzajem, wydając suchy, szorstki dźwięk.
 Ten obraz był tak niespodziewany, że znowu zastygłem w szoku.
– Jest szansa, że się uda – powiedział Carlisle.
W jego głowie dostrzegłem słabą iskierkę nadziei. Widział, jak wpływa na mnie cierpienie
Belli. On także obawiał się tego, jak wymuszone przeobrażenie Belli wpłynie na jej i moje
przyszłe życie. A mimo to miał cień nadziei...
– Co takiego? – jęknąłem błagalnie. O jakiej szansie mówił?
Carlisle wrócił do zszywania jej głowy. Pokładał w tym pomyśle wystarczająco dużo wiary, by
uznać, że należy dokończyć opatrywania jej ran.
– Zobacz, może będziesz umiał wyssać jad – powiedział ze spokojem. – Rana jest tylko
odrobinkę zabrudzona.
Każdy mięsień w moim ciele nagle stężał.
– I to starczy? – zaniepokoiła się Alice. Wybiegła myślami w przyszłość, szukając odpowiedzi
na swoje pytanie. Wizja była niewyraźna. Nie podjęto jeszcze żadnej decyzji. Ja nie podjąłem
decyzji.
Carlisle ani na chwilę nie przerywał pracy.
– Nie wiem. Ale musimy się pospieszyć.
Wiedziałem, jak rozprzestrzenia się jad. Pierwszy ogień zapłonął w niej zaledwie przed chwilą.
Potem miał powoli piąć się w stronę ramienia. Coraz szybciej.
Nie było na to czasu.
Przecież jestem wampirem!, miałem ochotę zawołać.
Poczułbym smak krwi i ogarnąłby mnie szał. Zwłaszcza że chodziło o krew Belli. Tylko palący
ból, jaki teraz czuła, był silniejszy niż płomienie w moim gardle, w mojej piersi. Gdybym uległ
choć maleńkiej cząstce tego pragnienia...
– Carlisle, ja chyba... – Wstyd odebrał mi głos. Czy Carlisle w ogóle zdawał sobie sprawę, co
proponuje? – Nie jestem pewien, czy potrafię to zrobić.
Palce Carlisle’a tak szybko operowały igłą, że były niemal niewidoczne. Przeszedł do tylnej
części głowy, potem do lewej strony. Było tyle ran.
Jego głos zabrzmiał spokojnie, lecz dobitnie.
– Decyzja należy do ciebie, Edwardzie.
Życie, śmierć albo połowiczne życie – decyzja należała do mnie. Ale czy życie w ogóle
pozostawało w mojej mocy? Nigdy nie miałem aż tyle siły.
– Nie mogę ci pomóc – dodał przepraszająco Carlisle. – Jeśli masz zamiar wyssać jad, muszę
najpierw powstrzymać krwawienie.
Bella gwałtownie zadrżała, gdy wstrząsnęła nią nowa fala bólu, która na chwilę poderwała w
górę jej wykręconą nogę.
– Edward! – krzyknęła.
Jej przekrwione oczy nagle się otworzyły i tym razem skupiła wzrok, świdrując mnie
spojrzeniem. Błagając, zaklinając mnie.
 Bella płonęła.
– Alice! – warknął Carlisle. – Rozejrzyj się za czymś, czym można by było usztywnić jej nogę.
Alice zniknęła z obrzeży mojego pola widzenia i usłyszałem, jak zdziera deski z podłogi, łamiąc
je na mniejsze kawałki.
– Edward! – Z głosu Carlisle’a zniknęło opanowanie. Przesiąkał przez niego ból. Ból związany
ze mną, z Bellą. – Musisz działać błyskawicznie, inaczej będzie za późno.
Bella patrzyła na mnie błagalnie, rozpaczliwie pragnąc ulgi od bólu.
Płonęła, a ja najmniej nadawałem się do tego, by ją uratować. Absolutnie i dosłownie
nadawałem się do tego zadania najmniej ze wszystkich istot we wszechświecie.
Jednak tylko ja mogłem to zrobić.
Musisz, rozkazałem sobie. Nie ma innego wyjścia. Nie możesz zawieść.
Złapałem dygoczącą rękę Belli, rozprostowałem jej zaciśnięte palce i unieruchomiłem je.
Przestałem oddychać i pochyliłem się, by przycisnąć usta do jej dłoni.
Skóra na brzegach rany była już chłodniejsza niż reszta jej ręki. Zmieniała się. Twardniała.
Przyłożyłem usta do małej rany, zamknąłem oczy i zacząłem ssać.
Wyczułem tylko strużkę krwi – jad już zaczął goić ranę. Na początek było jedynie kilka kropel.
Ledwie zwilżyły mi język.
Uderzyły we mnie jak eksplozja. Bomba wybuchająca w moim ciele i w umyśle. Gdy pierwszy
raz poczułem zapach Belli, pomyślałem, że wyjdę z siebie. A wtedy było to tylko muśnięcie.
Teraz zupełnie się zatraciłem. Mój umysł odłączył się od ciała.
Nie czułem jednak bólu. Krew Belli stanowiła jego przeciwieństwo. Stłumiła cały ogień, który
mnie trawił. Była czymś o wiele więcej niż jedynie brakiem bólu. To była rozkosz, to była
błogość. Poczułem, jak wypełnia mnie dziwny rodzaj radości – radości obejmującej wyłącznie
ciało. Zostałem uleczony i żyłem, wszystkie zakończenia nerwowe ekstatycznie pulsowały.
Ssąc, poczułem, jak cofają się skutki działania jadu. Krew zaczęła płynąć równo, pokrywając
mój język, wypełniając gardło. Ostry, lodowaty smak jadu był tylko słabym kontrapunktem. W
żaden sposób nie osłabił mocy jej krwi.
Zachwyt. Euforia.
Moje ciało dobrze wiedziało, że mogę zdobyć więcej, że mam to tuż przed nosem. Jeszcze,
nuciło moje ciało, jeszcze.
Moje ciało nie mogło się jednak poruszyć. Zmusiłem się do bezruchu i trwałem w nim. Już
nawet nie chciałem wiedzieć dlaczego, ale nie mogłem się odsunąć.
Musiałem myśleć. Musiałem przestać czuć i zacząć myśleć.
Poza błogością było coś jeszcze.
Ból – był ból, do którego przyjemność nie mogła dotrzeć. Ból, który znajdował się zarówno
poza moim umysłem, jak i w nim.
Ten ból był przeszywający i dysharmonijny. Nabrzmiał i przeszedł w crescendo.
Bella krzyczała.
 Sięgnąłem umysłem ku czemuś, czego mógłbym się uchwycić, i zauważyłem dostępne koło
ratunkowe.
Tak, Edwardzie. Potrafisz to zrobić. Widzisz? Uratujesz ją.
Alice pokazywała mi tysiące obrazów z przyszłości. Uśmiechniętą Bellę, roześmianą Bellę,
Bellę wyciągającą do mnie rękę, Bellę rozpościerającą ramiona, żeby mnie objąć, Bellę
wpatrującą się z fascynacją w moje oczy, Bellę idącą obok mnie w szkole, Bellę siedzącą obok
mnie w swojej furgonetce, Bellę trzymającą moją twarz w dłoniach i ostrożnie przykładającą
usta do moich ust. Tysiąc różnych scen z Bellą, całą i zdrową, żywą i szczęśliwą, a do tego
będącą ze mną.
Błogość, fizyczna radość przygasły.
Czułem wyraźny smak jadu. Było jeszcze za wcześnie.
Powiem ci kiedy, obiecała Alice.
Czułem jednak, jak mijam pędem punkt, w którym jeszcze mogłem się zatrzymać. Traciłem
panowanie nad sobą. Czułem, że ją zabiję, moje ciało cały czas drżało z radości.
Krzyki Belli ucichły, osłabiając moją łączność z bólem, który musiałem czuć. Kilka razy jęknęła,
a potem westchnęła.
Czułem, że ją zabiję.
– Edward? – szepnęła.
– Jest tuż obok ciebie, Bello – zapewniła ją Alice kojącym głosem.
Jest tuż obok ciebie i właśnie cię zabija.
Prawie nic poza tym do mnie nie docierało. Dźwięk osłabł, światło za moimi powiekami
wydawało się przytłumione, w zasadzie nie istniało dla mnie teraz nic oprócz krwi. Nawet myśli
Alice, prawie już na mnie krzyczącej, wydawały się cichsze i bardzo dalekie.
Już pora, powiedziała do mnie Alice. Edward, teraz.
Choć byłem niemal bez reszty pochłonięty ssaniem, poczułem to. Lodowata nuta zniknęła. Jej
miejsce zajął nowy chemiczny smak i jakaś cząstka mnie zrozumiała, że Carlisle nie próżnuje.
Edward, przestań! Natychmiast!
Alice widziała jednak, że przepadłem. Słyszałem, jak zastanawia się gorączkowo, czy mogłaby
mnie odciągnąć od Belli, czy wskutek naszej walki Bella ucierpiałaby jeszcze bardziej.
– Edward, zostań – szepnęła Bella, już zupełnie spokojna. – Zostań ze mną, proszę...
Jej cichy głos wślizgnął się do mojej głowy, jakimś cudem silniejszy niż panika Alice,
donośniejszy niż cały chaos we mnie i wokół mnie. Dźwięk jej ufności podziałał jak przekręcenie
klucza, zdawał się na powrót łączyć mój umysł z ciałem. Sprawił, że znowu stałem się całością.
I po prostu pozwoliłem, by jej ręka odsunęła się od moich ust. Podniosłem głowę i spojrzałem
na jej twarz. Wciąż była zakrwawiona, wciąż blada, oczy wciąż były zamknięte, lecz Bella się
uspokoiła. Ból ustąpił.
– Nie ruszę się ani na krok – obiecałem jej zakrwawionymi ustami.
Uśmiechnęła się słabo.
 – Jesteś pewien, że wszystko wyssałeś? – spytał Carlisle. Obawiał się, że zbyt szybko podał
środek znieczulający i że jego działanie mogło zamaskować palący ból wywoływany przez jad.
Alice zobaczyła jednak, że wszystko będzie dobrze.
– Nie wyczuwam już smaku jadu. – Mój głos brzmiał szorstko, ochryple. – Nic prócz morfiny.
– Bello? – odezwał się Carlisle cichym, czystym głosem.
– Mmm? – odpowiedziała.
– Dłoń cię już nie pali?
– Nie. – Westchnęła, trochę dochodząc do siebie. – Dziękuję, Edwardzie.
– Kocham cię.
Westchnęła, nie otwierając oczu.
– Wiem, że mnie kochasz.
Śmiech, który zabulgotał mi w piersi, wprawił mnie w zdumienie. Miałem na języku jej krew.
Pewnie nawet teraz były nią zabarwione krawędzie moich tęczówek. Zasychała na moim
ubraniu i farbowała mi skórę. Lecz Bella wciąż potrafiła mnie rozbawić.
– Bello? – odezwał się ponownie Carlisle.
– Tak? – W jej głosie zabrzmiało niezadowolenie. Wyglądała, jakby właśnie zasypiała i chciała
jak najszybciej pogrążyć się we śnie.
– Gdzie jest twoja matka?
Jej powieki zadrżały, lecz po chwili westchnęła z ulgą.
– Na Florydzie. Oszukał mnie, Edwardzie. Obejrzał nasze domowe filmiki z kamery.
Choć była półprzytomna wskutek odniesionych obrażeń i działania morfiny, zobaczyłem, że
czuje się głęboko urażona tym naruszeniem prywatności. Uśmiechnąłem się.
– Alice. – Bella usiłowała otworzyć oczy. Po chwili się poddała, lecz jej słowa zabrzmiały
najbardziej nagląco, jak to było możliwe w takich warunkach. – Alice, jego nagranie. On ciebie
znał, Alice. Wiedział, skąd się wzięłaś... Czy tu pachnie benzyną?
Emmett i Jasper już podprowadzili potrzebny nam środek przyspieszający proces palenia się i
wrócili. Z oddali wciąż dobiegało wycie syren, lecz już z innej strony. Wiedzieliśmy, że nas nie
znajdą.
Alice z posępną miną przemknęła po zniszczonej podłodze w stronę telewizora obok drzwi.
Podniosła małą ręczną kamerę wideo, która wciąż nagrywała. Wyłączyła ją.
W chwili, w której postanowiła pójść po tę kamerę, w jej głowie rozbłysły setki fragmentów
przyszłości – obrazów przedstawiających ten pokój, Bellę, tropiciela, krew. Wszystko, co by
zobaczyła, przewijając nagranie wstecz, zbyt szybko i chaotycznie, by którekolwiek z nas coś z
tego przyswoiło. Na chwilę spojrzała mi w oczy.
Tym zajmiemy się później. Teraz czeka nas mnóstwo roboty, żeby nadać temu koszmarowi
jakiś sens.
Czułem, że celowo odrywa myśli od kamery, by skupić się na dość zawiłych zadaniach, które
musieliśmy teraz wykonać, lecz nie naciskałem. Później.
 – Czas ją przenieść – powiedział Carlisle. Zapach benzyny, którą Emmett i Jasper oblewali
ściany, stawał się nie do zniesienia.
– Nie – mruknęła Bella. – Chcę spać.
– Śpij, kochanie, śpij – zanuciłem jej do ucha. – Ja cię wyniosę.
Jej noga była mocno przywiązana do szyny, którą Alice zrobiła z desek, a Carlisle znalazł czas,
by zabandażować jej żebra. Poruszając się ostrożniej, niż kiedykolwiek dotąd, podniosłem ją z
zakrwawionej podłogi, starając się podtrzymywać każdą część jej ciała.
– Śpij, Bello – szepnąłem.
 27 OBOWIĄZKI

– Mamy czas, żeby... – zaczęła Alice.

– Nie – uciął Carlisle. – Bella pilnie potrzebuje krwi.
Alice westchnęła. Wiedziała, że jeśli najpierw pojedziemy do szpitala, wszystko bardziej się
skomplikuje.
Carlisle siedział obok mnie na tylnym siedzeniu cayenne, przyciskając lekko palce do tętnicy
szyjnej Belli i podtrzymując jej głowę dłonią. Jej unieruchomiona na prowizorycznej szynie noga
sięgała aż do ud Emmetta siedzącego po mojej drugiej stronie. Nie oddychał. Patrzył przez okno,
starając się nie myśleć o krwi zasychającej na Belli, Carlisle’u i na mnie. Starając się nie myśleć o
tym, co przed chwilą zrobiłem. O tym, jakie to niemożliwe. O sile, której, jak wiedział, sam nie
miał.
Zamiast tego wciąż z niezadowoleniem wspominał walkę. Bo przecież już prawie pokonał
tropiciela. Całkowicie panował nad sytuacją, mimo że wampir walczył, wił się i rzucał, usiłując
wymknąć się z jego miażdżącego uścisku. Nie było najmniejszych szans, by udało mu się
cokolwiek wskórać, lecz akurat gdy Emmett zdobywał nad nim przewagę, do skąpanego we krwi
pokoju wpadł Jasper.
Jasper, wykrzywiony i przerażający, z przenikliwym i jednocześnie pustym spojrzeniem,
wyglądał jak jakiś zapomniany bóg albo uosobienie wojny i roztaczał wokół siebie aurę czystej
przemocy. Wtedy tropiciel przestał się starać. W tym ułamku sekundy, gdy zobaczył Jaspera
(pierwszy raz, lecz Emmett o tym nie wiedział), poddał się swojemu losowi. Nieważne, że jego
los był przesądzony już w chwili, gdy dopadł go Emmett. Właśnie to tak Emmetta przygnębiało.
Doprowadzało go do szału.
Wiedziałem, że pewnego dnia, już niedługo, będę musiał opowiedzieć Emmettowi, jak
wyglądał wtedy tam, na polanie, i jaka była w tym rola Jaspera. Wątpiłem, czy cokolwiek innego
ukoi jego ból.
Jasper prowadził. Lekko opuścił szybę, by do środka wpadło gorące, suche powietrze, choć –
podobnie jak Emmett – nie oddychał. Obok niego siedziała Alice, kierując wszystkim – mówiła,
w którą stronę ma skręcać, którym jechać pasem, jakiej prędkości nie wolno mu przekraczać,
żeby nie wzbudzać niepotrzebnie niczyjego zainteresowania. Właśnie kazała mu zwolnić do stu
dziesięciu na godzinę. Ja bym przyspieszył, ale Alice była pewna, że doprowadzi nas do szpitala
szybciej niż ja. Wymijanie radiowozów tylko by nas spowolniło i wszystko skomplikowało.
 Choć Alice nadzorowała każdy aspekt tej podróży, jej umysł był jednocześnie w dziesięciu
innych miejscach i planował kolejne zadania oraz analizował konsekwencje wszystkich
potencjalnych decyzji.
Kilku rzeczy była już pewna.
Wyjęła komórkę, zadzwoniła do linii lotniczej – wiedziała, że właśnie ten przewoźnik ma w
planie interesujący nas lot – i zarezerwowała jeden bilet na drugą czterdzieści do Seattle. Było
niewiele czasu, ale widziała Emmetta w samolocie.
Ujrzała ten dzień tak wyraźnie, jakby właśnie trwał, i ja też wszystko to zobaczyłem.
Najpierw Jasper miał podrzucić Carlisle’a, Bellę i mnie do szpitala St. Joseph’s. Bliżej były inne,
ale Carlisle nalegał. Znał tam pewnego chirurga, który mógł za niego poręczyć, a poza tym mieli
tam doskonałe centrum urazowe, znane w całym kraju. Jego naglący ton i ziemista cera Belli –
mimo że jej serce wciąż biło miarowo i mocno – sprawiały, że pozostało mi tylko milcząco
pogrążać się w panice i przeklinać ostrożną prędkość, z jaką się poruszaliśmy.
– Nic jej nie będzie – warknęła do mnie cicho Alice, widząc, że znowu zamierzam narzekać.
Wepchnęła do mojej głowy obraz, na którym Bella siedziała na szpitalnym łóżku i uśmiechała
się, mimo że cała była posiniaczona.
Dostrzegłem jednak jej mały fortel.
– A kiedy dokładnie to będzie?
Za parę dni, okej? Góra trzy. Będzie dobrze. Rozluźnij się.
Gdy o tym pomyślałem, poczułem przypływ jeszcze większej paniki. Trzy dni?
Carlisle nie musiał czytać w myślach, by zrozumieć moją minę.
– Edward, ona po prostu potrzebuje czasu – zapewnił mnie. – Jej ciało musi odpocząć,
podobnie jak jej umysł. Wyjdzie z tego.
Próbowałem przyjąć to do wiadomości, lecz znowu poczułem, że wpadam w spiralę strachu.
Skupiłem się na Alice. Jej metodyczne planowanie było lepsze niż moje bezużyteczne nerwy.
Zobaczyła, że w szpitalu mogą być problemy. Jechaliśmy kradzionym samochodem,
powiązanym z innym kradzionym samochodem i karambolem na drodze 101, w którym
uczestniczyło dwadzieścia siedem pojazdów. Przy wejściu do szpitala rozmieszczono liczne
kamery monitoringu. Gdybyśmy mogli się zatrzymać i przesiąść do lepszego auta, podobnego
do tego, które Alice zamierzała później wypożyczyć... Była to kwestia zaledwie piętnastu minut,
wystarczyło lekko zboczyć z trasy, Alice dokładnie wiedziała, gdzie szukać...
Warknąłem i znowu prychnęła, nie patrząc w moją stronę.
Nigdy nie przestanie mnie to wkurzać, mruknął Emmett.
Zatem zmiana samochodu nie wchodziła w rachubę. Alice pogodziła się z tym i przeszła do
dalszych spraw. Musielibyśmy zaparkować poza zasięgiem kamer, czym zwrócilibyśmy na siebie
uwagę. Dlaczego nie podjechali z nieprzytomną dziewczyną bliżej wejścia? Dlaczego nieśli ją
dłużej, niż to było konieczne? Przynajmniej byłoby tam trochę cienia, do którego ja i Carlisle
moglibyśmy wbiec. W przeciwnym razie musielibyśmy stawić czoło kamerom, a potem Alice
dostałaby się jakoś do pomieszczenia dla pracowników ochrony, w którym przechowywano
nagrania. Tylko że zwyczajnie nie było na to czasu. Musiała się zameldować w hotelu i
błyskawicznie wykreować scenę krwawego wypadku. Bo przecież powinien był się wydarzyć
przed naszym przyjazdem do szpitala.
Nie było zatem wątpliwości, że sprawa jest nagląca. Ale najpierw Bella potrzebowała krwi.
Z tym powinno pójść gładko. Gdybym wpadł do szpitala, trzymając w ramionach nieruchome
ciało i wyglądając, jakby ktoś wylał na mnie wiadro karmazynowej farby, na pewno wywołałbym
spore poruszenie. Każdy członek personelu znajdujący się w promieniu stu metrów od wejścia
ruszyłby biegiem w naszą stronę. Alice pozostałoby tylko schować się za Carlisle’em i minąć
zdecydowanym krokiem recepcję. Nikt nie zadawałby jej pytań, widziała to. Para niebieskich
ochraniaczy na buty dostępnych w pudełku przyczepionym do ściany zasłoniłaby plamy na jej
butach, a potem Alice musiałaby tylko wślizgnąć się przez drzwi, zanim zdążą się zamknąć, i
pobiec do magazynu z krwią.
– Em, daj mi swoją bluzę.
Starając się nie potrącić nogi Belli, Emmett szybkim ruchem zdjął bluzę przez głowę i rzucił ją
do Alice. Bluza była wyjątkowo czysta, zwłaszcza w porównaniu z ubraniami Carlisle’a i moimi.
Emmett chciał spytać, po co Alice jej potrzebuje, ale nie odważył się otworzyć ust, ponieważ
wtedy mógłby poczuć smak albo zapach otoczenia.
Alice wślizgnęła się do ogromnej bluzy. Jej drobne ciało zupełnie w niej zginęło, a jednak
jakimś cudem wyglądało to nieco awangardowo. Alice we wszystkim wyglądałaby dobrze.
Znowu zobaczyła siebie w magazynie krwi, napełniającą obszerne kieszenie bluzy.
– Jaką grupę krwi ma Bella? – spytała Carlisle’a.
– Zero Rh plus – odpowiedział.
Więc ostatecznie wypadek Belli z udziałem vana Tylera przyniósł coś dobrego. Przynajmniej
znaliśmy jej grupę krwi.
Alice prawdopodobnie przesadzała z ostrożnością. Czy ktokolwiek zawracałby sobie głowę
badaniem krwi znalezionej w miejscu „wypadku”? Może gdyby za bardzo przypominało miejsce
zbrodni... Po namyśle uznałem, że nie zaszkodzi dopracować każdy szczegół.
– Zostaw trochę dla Belli – ostrzegłem.
Odwróciła się w fotelu, żebym mógł zobaczyć, jak przewraca oczami, a potem usiadła
przodem do kierunku jazdy i wróciła do planowania.
Jasper i Emmett będą czekali w kradzionym samochodzie z włączonym silnikiem.
Potrzebowałaby zaledwie dwóch i pół minuty, żeby wejść do szpitala i z niego wyjść.
Wybrałaby hotel niedaleko szpitala, by kolejność zdarzeń nie wydała się nikomu podejrzana.
Gdy podjęła decyzję, zobaczyła hotel, którego potrzebowała: stał zaledwie kilka przecznic na
południe. Oczywiście nie było to miejsce, w którym naprawdę chciałaby się zatrzymać, lecz
nadawało się na tło makabrycznego obrazka.
Gdy obserwowała w myślach scenę swojego meldowania się w hotelu, czułem, jakbym
oglądał to w czasie rzeczywistym.
 Alice wchodzi energicznie do skromnego holu hotelowego. Ufarbowane na brązowo buty
i długa bluza z kapturem przewiązana w pasie wyglądają na niej jak ekstrawagancki strój.
Recepcjonistka jest sama. Podnosi głowę, początkowo niezbyt zainteresowana, lecz po
chwili zauważa oszałamiającą twarz Alice. Wpatruje się w nią z zachwytem, nie
dostrzegając, że Alice nie ma żadnego bagażu.

Alice to jednak nie zadowala. Wizja zaczyna się od nowa.

Alice znów jest w szpitalu, wychodzi z magazynu krwi z kieszeniami wypełnionymi

czterema zimnymi woreczkami z chlupoczącą cicho zawartością. Wybiera najkrótszą
okrężną drogę, skręcając do odgrodzonej zasłonami sali obserwacyjnej. Jakaś kobieta śpi,
a umieszczony za nią monitor pokazuje jej funkcje życiowe. Leży tam torba z rzeczami tej
kobiety, a obok niebieski worek marynarski. Alice bierze go i wraca na korytarz. Jej
wyprawa wydłuża się zaledwie o dwie sekundy.
Alice jest z powrotem w recepcji hotelowej. Nie ma na sobie bluzy i trzyma worek
marynarski przewieszony przez ramię. Kobieta za kontuarem przygląda jej się podobnie
jak poprzednim razem. Teraz jednak obrazkowi niczego nie brakuje. Alice prosi o dwa
pokoje: dwuosobowy i jedynkę. Kładzie swoje prawo jazdy – nie fałszywe – razem z kartą
kredytową wystawioną na jej prawdziwe nazwisko. Wspomina o tym, że będą jej
towarzyszyli ojciec i brat, którzy właśnie szukają strzeżonego parkingu. Kobieta zaczyna
pisać na komputerze. Alice spogląda na swój nadgarstek. Nic na nim nie ma.

Wizja się zatrzymuje.

– Jasper, potrzebny mi twój zegarek.
Wyciągnął rękę, a ona zsunęła z niej wykonanego na zamówienie bregueta, którego sama mu
podarowała. Nie zawracał sobie głowy zastanawianiem się, po co jest jej potrzebny, już dawno
przywykł do takich sytuacji. Zegarek spoczął luźno na jej przegubie. Przypominał na nim
bransoletkę i wyglądał doskonale. Mogłaby zapoczątkować taki trend.
Ukazał się dalszy ciąg wizji.

Alice patrzy na zegarek, tak szykownie dyndający na jej nadgarstku.

– Jest dopiero za dziesięć jedenasta – mówi do kobiety. – Ten zegar się spieszy.
Kobieta z rozkojarzeniem kiwa głową, wpisując do rezerwacji godzinę, którą właśnie
podała jej Alice.
Alice trochę za bardzo nieruchomieje, czekając, aż recepcjonistka skończy. Trwa to o
wiele dłużej, niż powinno, lecz nie pozostaje jej nic innego, jak tylko czekać.
Wreszcie kobieta podaje jej dwie karty do drzwi i zapisuje numery pokoi. Oba zaczynają
się od jedynki: 106 i 108.
 Wizja się cofa.

Alice wchodzi do recepcji. Kobieta za kontuarem jej się przygląda. Alice prosi o dwa
pokoje: dwuosobowy i jedynkę.
– Jeśli to nie kłopot, niech będą na pierwszym piętrze.
Kładzie prawo jazdy i kartę kredytową. Wspomina o ojcu i bracie. Kobieta zaczyna pisać
na komputerze. Alice mówi, że zegar się spieszy. Alice czeka.
Kobieta podaje jej dwie karty do drzwi. Zapisuje numery: 209 i 211. Alice uśmiecha się do
niej i bierze karty. Porusza się w ludzkim tempie, dopóki nie dociera do schodów.
Alice zagląda do obu pokoi. W pierwszym rzuca torbę na podłogę, włącza światło, zasuwa
zasłony, zawiesza na klamce tabliczkę z napisem „nie przeszkadzać”. Chwyta woreczki z
krwią i przemyka pustym korytarzem ku drugim schodom. Nikt jej nie widzi. Przystaje na
półpiętrze. Na dole schodów znajduje się wyjście na zewnątrz. Obok drzwi umieszczono
taflę szkła sięgającą od podłogi do sufitu. Na zewnątrz nikogo nie widać.
Alice wybiera numer w komórce.
– Wciśnij klakson na trzy sekundy.
Z parkingu dobiega nieprzyjemnie głośny ton zagłuszający dźwięki ruchliwej autostrady
(innej niż ta, którą przez nas zamknięto).
Alice rzuca się ze schodów, tocząc się jak kula do kręgli. Uderza w sam środek wysokiego
okna. Szkło ląduje na chodniku i żwirze, część dolatuje aż do chodnika na parkingu.
Tworzy to wzór przypominający otoczone promieniami słońce, połyskujący w białym
blasku z nieba. Alice wycofuje się w cień przy drzwiach i rozrywa po kolei woreczki z
krwią, posługując się odłamkami szkła, które wciąż tkwią w ramie okna, ponieważ chce
zostawić krew także na ich krawędziach. Rozlewa zawartość jednego woreczka tak, by
krew się rozprysła, formując wzór wachlarza podobny do tego utworzonego przez
odłamki szkła. Dwa następne opróżnia na krawędzi chodnika, pozwalając, by powstały
niewielkie kałuże, które wsiąkają w beton i spływają na chodnik.
Klakson milknie.
Alice dzwoni jeszcze raz.
– Zabierzcie mnie stąd.
Cayenne podjeżdża niemal natychmiast. Alice przebiega w słońcu i wskakuje na tylne
siedzenie, ściskając w ręku ostatni woreczek z krwią.

A potem znów byłem z nią w teraźniejszości. Alice była zadowolona z przebiegu tego etapu.
Skupiła się na pozostałych. Nie mogły dostarczyć aż takiej frajdy, lecz mimo to były bardzo
ważne.
– Frajdy... – Prychnąłem. Zignorowała mnie.
Z powrotem na lotnisko. Alice wybiera białego suburbana z oferty wypożyczalni
samochodów. Jest niezbyt podobny do cayenne, ale duży i biały, a każdy świadek, który
będzie twierdził, że zauważył pojazd innej marki, zostanie uznany za mało wiarygodnego.
Alice nie widzi takiego świadka, ale nie zapomina o żadnym szczególe.
Alice prowadzi cayenne. Znosi zapach z większą łatwością niż Jasper i Emmett. Choć Belli
nie zagraża już niebezpieczeństwo z ich strony, zapach jej krwi pali ich przy każdym
oddechu. Jadą za nią suburbanem, trzymając się w pewnej odległości. Alice znajduje
myjnię samochodową o nazwie Deluxe Detail. Płaci gotówką i uprzedza chłopaka za
kontuarem – gapiącego się na jej twarz jak urzeczony – że jej siostrzenica zwymiotowała
na tylnym siedzeniu po wypiciu mnóstwa soku pomidorowego. Wskazuje swoje buty.
Oczarowany chłopak obiecuje, że samochód wyjedzie z myjni nieskazitelnie czysty. (Nikt
nie zakwestionuje tej historii. Pracownik myjni, obawiając się, że od smrodu wymiocin
zrobi mu się niedobrze, będzie oddychał tylko przez usta). Alice przedstawia mu się jako
Mary. Zastanawia się, czy nie wyczyścić butów w łazience, lecz widzi, że niewiele to da.
Czeka godzinę, aż umyją samochód. Po pierwszych piętnastu minutach wychodzi tylnymi
drzwiami, staje w cieniu – w miejscu, gdzie dźwięki odkurzaczy oraz wody pod ciśnieniem
gwarantują, że nikt jej nie usłyszy – i dzwoni do hotelu.
Rozmawia z tą samą recepcjonistką, która ją zameldowała, mówi gorączkowym tonem.
Odwiedziny przyjaciółki, potworny wypadek na tylnych schodach. Okno... krew... (Alice
mówi bez ładu i składu). Tak, jest teraz z tą przyjaciółką w szpitalu. Ale okno! Szyba! Ktoś
inny może się skaleczyć. Proszę jakoś odgrodzić to miejsce, zanim ktoś je posprząta.
Przeprasza, musi już kończyć... pozwalają jej zobaczyć, jak czuje się przyjaciółka. Dziękuje.
I najmocniej przeprasza.
Alice widzi, że recepcjonistka nie wezwie policji. Zadzwoni do kierownictwa hotelu.
Polecą jej wszystko uprzątnąć, zanim ktoś inny zrobi sobie krzywdę. Tak będzie brzmiało
oficjalne wyjaśnienie: usunięto dowody, kierując się względami bezpieczeństwa. Będą
czekali w ponurym zawieszeniu na pozew, który nigdy nie przyjdzie. Dopiero ponad rok
później uwierzą, że mieli niebywałe szczęście.
Po wyczyszczeniu wnętrza samochodu Alice uważnie ogląda tylne siedzenie. Nie zostały
na nim żadne ślady. Daje pracownikowi myjni napiwek. Wsiada do cayenne i głęboko
wciąga powietrze przez nos. Cóż, samochód nie przeszedłby badania luminalem, ale Alice
widzi, że nikt takiego badania nie wykona.
Jasper i Emmett jadą za nią do centrum handlowego w śródmieściu Scottsdale. Alice
zostawia cayenne na trzecim piętrze olbrzymiego parkingu. Miną cztery dni, zanim
pracownik ochrony zgłosi porzucony pojazd.
Alice i Jasper idą na zakupy, a Emmett czeka w samochodzie z wypożyczalni. Alice kupuje
tenisówki w Gapie, gdzie roi się od ludzi. Nikt nie zwraca uwagi na jej buty. Płaci
gotówką.
 Kupuje Emmettowi cienką bluzę z kapturem, tym razem w odpowiednim rozmiarze. Do
tego napycha sześć wielkich reklamówek ciuchami w rozmiarach swoim, Carlisle’a,
Emmetta i moim. Posługuje się innym dokumentem tożsamości i inną kartą kredytową
niż te, które okazała w hotelu. Jasper pełni funkcję jej tragarza.
Na koniec kupuje cztery różne walizki. Ciągną je z Jasperem do samochodu z
wypożyczalni, gdzie Alice odrywa metki i wypełnia je nowiuteńkimi ubraniami.
Po drodze wyrzuca zakrwawione buty do śmietnika.

Nie trzeba przewijać wizji ani odtwarzać jej ponownie. Wszystko idzie jak po maśle.

Jasper i Alice podrzucają Emmetta na lotnisko. Zabiera ze sobą jedną z walizek

podręcznych. Wygląda mniej podejrzanie niż podczas porannego lotu.
Znajdują mercedesa Carlisle’a na parkingu obok lotniska, gdzie go zostawili. Jasper całuje
Alice na pożegnanie i rusza w długą drogę do domu.
Gdy chłopaków już nie ma, Alice opróżnia zawartość ostatniego woreczka z krwią na
tylne siedzenie i podłogę samochodu z wypożyczalni. Jedzie do myjni samoobsługowej
obok stacji benzynowej. Uzyskuje efekt daleki od tego, co zdziałał pracownik myjni
ręcznej. Podczas zwracania samochodu doliczą jej za to karę.
Gdy Emmett wyląduje w Seattle, będzie padał deszcz, a do zachodu słońca zostanie tylko
pół godziny. Taksówka dowiezie go na prom. Tam Emmett bez trudu wślizgnie się do
cieśniny, wyrzucając walizkę do wody, a potem – płynąc i biegnąc – już po trzydziestu
minutach dotrze do domu. Weźmie furgonetkę Belli i natychmiast ruszy z powrotem do
Phoenix.

Alice zmarszczyła brwi i pokręciła głową. Ten plan wymagał za dużo czasu. Furgonetka była
zbyt powolna.
Byliśmy już tylko cztery minuty od szpitala. Bella wciąż oddychała powoli i równo w moich
ramionach, wszyscy byliśmy wymazani krwią. Emmett i Jasper wstrzymywali oddech.
Zamrugałem, usiłując wrócić do rzeczywistości. Gdy wizje Alice były tak szczegółowe, łatwo było
stracić z oczu to, co działo się tu i teraz. Błyskawiczna aklimatyzacja szła jej lepiej niż mnie.
Alice znowu otworzyła komórkę i wybrała numer. Tonęła w bluzie Emmetta, a zegarek
Jaspera dyndał na jej nadgarstku.
– Rose?
W ciasnej, cichej przestrzeni wszyscy usłyszeliśmy panikę w głosie Rosalie.
– Co się dzieje? Czy Emmett...
– Emmettowi nic się nie stało. Chcę, żebyś...
– Gdzie jest tropiciel?
– Tropiciel odpadł z gry.
 Rosalie wydała z siebie zduszony okrzyk.
– Chcę, żebyś wynajęła autolawetę – oznajmiła Alice. – Albo ją kup, jeśli to zajmie mniej
czasu. Tylko żeby miała moc. Załaduj na nią furgonetkę Belli i czekaj na Emmetta w Seattle. Jego
samolot ląduje o wpół do szóstej.
– Emmett leci do domu? Co się stało? Dlaczego mam wieźć tę głupią furgonetkę?
Przez chwilę zastanawiałem się, po co w ogóle Alice wysyła Emmetta do domu. Czy nie lepiej
poprosić Rosalie, żeby przyprowadziła furgonetkę? Takie rozwiązanie wydawało mi się
oczywiste. Po chwili jednak uświadomiłem sobie, że Alice nie widziała Rosalie pomagającej nam
w ten sposób, i poczułem przypływ lodowatej goryczy. Rosalie już podjęła decyzję.
Emmett chciał sięgnąć po telefon, żeby uspokoić Rose, lecz wciąż nie mógł otworzyć ust.
Zadziwiało mnie, jak doskonale radzą sobie Emmett i Jasper. Pomyślałem, że dodatkowe
bodźce związane z niedawną walką wciąż na nich oddziałują, ułatwiając ignorowanie krwi.
– Spokojna głowa – odrzekła krótko Alice. – Po prostu dogrywam ostatnie szczegóły. Emmett
ci wszystko wyjaśni. Daj znać Esme, że już jest po sprawie, ale powiedz, że jeszcze trochę nam tu
zejdzie. Powinna dalej pilnować ojca Belli, w razie gdyby Ruda...
– Idzie po Charliego? – Głos Rosalie zabrzmiał beznamiętnie.
– Nie, nie widzę niczego takiego – zapewniła ją Alice. – Ale lepiej dmuchać na zimne, prawda?
Carlisle zadzwoni do niej, gdy tylko będzie mógł. Pospiesz się, Rose, musisz zdążyć na czas.
– Jesteś niemożliwa.
Alice się rozłączyła.
Przynajmniej Emmett nie musi wyrzucać ubrań. Wspaniale. Będzie w nich świetnie wyglądał.
Emmett był zadowolony z tej rozmowy telefonicznej. Cieszył się, wiedząc, że już za kilka
godzin spotka się z Rose i że przedstawi jej swoją wersję wydarzeń. Nie było żadnego powodu,
by wspominać o tej niedorzecznej historii z Jasperem. Skoro Alice nie widziała problemów ze
strony Rudej, Rose mogła jechać razem z nim do Phoenix. Chyba że nie będzie chciała... Spojrzał
na bladą twarz Belli, na jej złamaną nogę. Wezbrała w nim wielka braterska czułość połączona z
zatroskaniem.
To taka dobra dziewczyna. Rose będzie musiała to jakoś przeboleć, pomyślał. I to szybko.
Alice zmarszczyła brwi. Analizowała wszystkie zadania i spoglądała na konsekwencje setek
podjętych przez siebie decyzji. Zobaczyła siebie w szpitalu, podającą nam ubrania z walizek,
żebyśmy mogli przebrać się z tych zakrwawionych. Czy pomyślała o wszystkim? Czy nie umknął
jej żaden szczegół?
Wszystko było w porządku. Albo miało być.
– Dobra robota, Alice – szepnąłem z uznaniem.
Uśmiechnęła się.
Jasper podjechał pod drzwi szpitala, trzymając się z dala od kamery obok wejścia i rozglądając
się za cieniem.
 Złapałem Bellę trochę mocniej i przygotowałem się na przejście przez to wszystko ponownie
– pierwszy raz na żywo.
 28 TRZY ROZMOWY

Doktor Sadarangani, znajomy Carlisle’a, bardzo nam pomógł.

Carlisle skontaktował się z nim, podczas gdy czekaliśmy na wózek szpitalny dla Belli.
Wystarczyło kilka minut i lekarz zorganizował pierwszą transfuzję krwi. Gdy tylko Bella została
podłączona do kroplówki, mój ojciec wyraźnie się rozluźnił. Zyskał względną pewność, że
wszystko jest tak, jak trzeba.
Mnie jednak uspokojenie się nie przyszło z taką łatwością. Oczywiście ufałem Carlisle’owi, a
doktor Sadarangani wydawał się kompetentnym specjalistą, z ich umysłów potrafiłem zaś
wyczytać szczerą ocenę stanu Belli – wiedziałem więc, że nie kłamią.
Usłyszałem okrzyki zdumienia doktora Sadaranganiego i jego ekipy, gdy przyglądali się
perfekcyjnym szwom założonym na rany Belli oraz nienagannemu opatrzeniu złamanej nogi w
warunkach polowych. Słyszałem też lekarza prowadzącego, jak za zamkniętymi drzwiami
wychwalał pod niebiosa osiągnięcia doktora Cullena w szpitalu miejskim w Baltimore, gdzie
pracowali razem czternaście lat wcześniej. Był zdziwiony niezmienionym wyglądem Carlisle’a i
mimo jego zapewnień o fenomenalnie odmładzających właściwościach chłodnego wilgotnego
powietrza oceanicznego podejrzewał w duszy, że w rzeczywistości Carlisle eksperymentował z
chirurgią plastyczną. Niezależnie od tego wybłagał, by dawny kolega zerknął na przypadki
niezdiagnozowanych jeszcze pacjentów, tłumacząc swoim rezydentom, że nie ma lepszego
diagnosty nad doktora Cullena. A mój ojciec, przekonany, że Belli już nic nie grozi, zgodził się ją
zostawić, aby pomóc innym.
Tyle że dla nich to nie była sprawa życia i śmierci. Na szpitalnym łóżku leżał ktoś, kto był dla
mnie absolutnie wszystkim. Sens mojego życia, blady, nieprzytomny, pokryty opatrunkami i
opleciony siatką rurek. Starałem się nie rozkleić.
Jako lekarz prowadzący to doktor Sadarangani zadzwonił do Charliego, by poinformować go o
stanie Belli. Przysłuchiwanie się tej rozmowie było dla mnie bardzo bolesne. Carlisle szybko
przejął słuchawkę i opisał fikcyjną wersję wydarzeń, tłumacząc zwięźle, dlaczego jesteśmy tu
razem z Bellą. Zapewnił też jej ojca, że wszystko idzie dobrze, i obiecał zadzwonić ponownie, gdy
będzie wiedział coś więcej. Słyszałem panikę w głosie komendanta, wiedziałem, że jest tak samo
wystraszony i nieprzekonany jak ja.
Wkrótce uznano, że stan Belli jest stabilny, i przeniesiono ją do innej sali. Nadal nie było śladu
po Alice.
Obca krew pulsująca w żyłach Belli zmieniła jej zapach – powinienem był to przewidzieć, a
jednak zareagowałem zaskoczeniem. Od razu zmniejszyło się moje palące pragnienie, ale wcale
nie czułem zadowolenia z tego powodu. Ta obca krew była intruzem w ciele Belli. Dawny zapach
powinien zacząć wracać w ciągu doby, zanim Bella się wybudzi, jednak całkowite uzupełnienie
utraconej krwi wymagało wielu tygodni. Tak czy inaczej, ta zmiana uświadomiła mi dobitnie, że
kiedyś, w przyszłości, zapach, który tak mnie pociągał, zniknie na zawsze z tego świata.
Wszystko, co można było zrobić, zostało zrobione, pozostawało mi wyłącznie czekanie.
Siedziałem w stuporze i mało co zwracało moją uwagę. Dałem znać Esme, jak wygląda
sytuacja. Wróciła Alice, lecz szybko wyszła, widząc, że wolę zostać sam. Wpatrywałem się przez
okno w ruchliwą ulicę i skromne drapacze chmur. Żeby nie oszaleć, wsłuchiwałem się w
rytmiczne bicie serca Belli.
W tym całym marazmie odbyło się jednak kilka całkiem ważnych rozmów.
Po pierwsze, z Charliem. Carlisle zadzwonił do niego z sali, w której leżała Bella, wiedział
bowiem, że będę zainteresowany jej przebiegiem.
– Witaj, Charlie.
– Carlisle? Co się dzieje?
– Przetoczono jej krew i zrobiono tomografię. Wszystko wygląda dobrze. Wychodzi na to, że
nie ma żadnych obrażeń wewnętrznych, które by nam umknęły.
– Czy mogę z nią porozmawiać?
– Jest w śpiączce farmakologicznej, co jest całkiem normalną procedurą. W ten sposób nie
cierpi. – Aż się skrzywiłem na te słowa. – Potrzebuje kilku dni, żeby minął najgorszy ból.
– Jesteś pewien, że będzie dobrze?
– Przysięgam, Charlie. Jeśli pojawi się cokolwiek niepokojącego, natychmiast dam ci znać. Ale
nic jej nie będzie. Przez jakiś czas będzie musiała chodzić o kulach, ale potem wróci do pełni sił.
– Dziękuję, Carlisle. Bardzo się cieszę, że tam jesteś.
– Ja także.
– Zdaję sobie sprawę, że przez to musiałeś...
– Nie ma o czym mówić. – Carlisle wszedł mu w słowo. – Z radością zostanę z Bellą tak długo,
aż będzie mogła wrócić do domu.
– Nie ukrywam, że to dla mnie bardzo ważne. A... Edward też zostanie? Znaczy, szkoła i tak
dalej...
– Już rozmawiał z nauczycielami – odparł Carlisle, choć w rzeczywistości to Alice miała
wszystko załatwić. – Zgodzili się na pracę zdalną. Edward trzyma też rękę na pulsie, jeśli chodzi o
zadania Belli, ale jestem pewien, że szkoła potraktuje ją ulgowo. – Zniżył odrobinę głos, dodając:
– Wiesz, on jest załamany tym wszystkim.
– Nie jestem pewien, czy rozumiem, co się w ogóle wydarzyło. On – Edward – nakłonił cię do
wyjazdu aż do Phoenix?
– Tak. Bardzo się niepokoił, kiedy Bella wyjechała. Czuł się odpowiedzialny i uważał, że
powinien to wszystko naprawić.
– A co tak naprawdę się stało? – Charlie wydawał się skonfundowany. – W jednej chwili
wszystko grało, a potem nagle Bella zaczęła krzyczeć, że bardzo lubi twojego syna i że to jest
problem, po czym uciekła w środku nocy. Czy udało ci się wydobyć z chłopaka jakieś sensowne
wyjaśnienia?
– Mieliśmy okazję porozmawiać podczas lotu. Jak rozumiem, Edward powiedział Belli, jak
bardzo mu na niej zależy. Początkowo wydawała się uszczęśliwiona, ale później coś zaczęło ją
trapić. Zdenerwowała się i oświadczyła, że chce wracać do domu. Gdy dotarli na miejsce, kazała
mu zniknąć.
– A tak, byłem przy tym.
– Edward nadal nie ma pojęcia, o co chodziło. Nie mieli szansy porozmawiać, zanim...
Charlie westchnął.
– To akurat rozumiem. Kwestia skomplikowanych relacji z matką. Bella trochę przesadziła.
– Na pewno miała swoje powody.
Charlie mruknął coś pod nosem, skrępowany.
– Co ty o tym wszystkim myślisz, Carlisle? No wiesz, to są nastolatki, czy to nie jest zbyt...
intensywne?
Carlisle zaśmiał się lekko.
– Nie pamiętasz, jak miałeś siedemnaście lat?
– Nie bardzo.
Carlisle znów się roześmiał.
– A pamiętasz, jak się zakochałeś po raz pierwszy?
Komendant zamilkł na chwilę.
– Taaa. Trudno zapomnieć.
– No właśnie. – Mój ojciec westchnął. – Przykro mi, Charlie, gdybyśmy tutaj nie przyjechali,
Bella nie znalazłaby się w ogóle w tym korytarzu.
– Nie, nie, nawet nie zaczynaj! Gdyby nie wy, mogłaby wypaść przez okno w każdym innym
miejscu. A bez ciebie pod ręką nie miałaby takiego szczęścia.
– Cieszę się, że nic wielkiego jej się nie stało.
– Tak bardzo chciałbym być przy niej.
– Z radością zarezerwuję bilet na samolot...
– Nie, to nie o to chodzi – westchnął Charlie. – Jak wiesz, nie mamy zbyt wiele przypadków
poważnego łamania prawa w Forks, ale do sądu trafia właśnie sprawa paskudnego napadu z
ubiegłego lata i jeśli nie złożę zeznań, obrona będzie miała ułatwione zadanie.
– Ależ oczywiście. Nie masz powodu do niepokoju. Rób, co do ciebie należy, wsadź
przestępcę za kratki, a ja dopilnuję, żeby Bella wkrótce wróciła do ciebie w dobrym stanie.
– Oszalałbym z nerwów, gdyby ciebie tam przy niej nie było. Dlatego dziękuję raz jeszcze. I
wysyłam René do szpitala, Bella powinna się ucieszyć.
– Wspaniały pomysł. Z radością poznam jej matkę.
– Ostrzegam, zrobi zamieszanie.
 – Taka już rola matek – odparł Carlisle.
– Jeszcze raz ci dziękuję. Za opiekę nad moją córką.
– Nie ma sprawy.
Carlisle nie dotrzymał mi długo towarzystwa po tej rozmowie. Trudno było mu usiedzieć na
miejscu w szpitalu pełnym cierpiących istot ludzkich. Fakt, że z taką niefrasobliwością odszedł
od łóżka Belli, powinno napawać mnie otuchą – niestety, w tych okolicznościach wcale jej nie
czułem.
Kolejnym istotnym wydarzeniem stało się pojawienie się matki Belli. Dochodziła północ, kiedy
Alice dała mi znać, że René przyjdzie za jakieś piętnaście minut.
Próbowałem obmyć się w niewielkiej łazience szpitalnej. Alice przyniosła nam nowe ubrania,
więc przynajmniej nie wyglądałem makabrycznie. Na szczęście, kiedy zerknąłem w lustro,
zobaczyłem, że moje oczy wróciły do normalnego, ciemnego koloru. Co prawda dało się jeszcze
zauważyć czerwoną obwódkę, ale w tych okolicznościach nikt by jej nie dostrzegł.
Gdy doprowadziłem się do porządku, usiadłem i znów pogrążyłem się w zadumie.
Zastanawiałem się, czy matka Belli będzie mnie winiła za to, co się stało. Gdyby rodzice Belli
znali prawdę...
Rozmyślania przerwało mi gwałtownie coś zupełnie niespodziewanego: coś, z czym nigdy się
nie spotkałem. A mianowicie głos tak mocny i wyraźny, że przez moment sądziłem, iż nie
zauważyłem, jak ktoś wszedł do salki.
Moja córka. Błagam. Którędy mam iść? Moje dziecko...
Chwilę później pomyślałem, że ktoś krzyczy w poczekalni na dole – bo stamtąd dochodził głos
– ale oprócz mnie nikt nie zwracał na te krzyki uwagi.
Za to zauważyli coś innego.
Kobietę, trzydziestoletnią, może nieco starszą. Ładną, ale bardzo zestresowaną. Jej
zdenerwowanie przyciągało wzrok, rzucało się w oczy, chociaż kobieta stała cicho w kącie, jakby
niepewna. Kilka salowych i zajętych pielęgniarek zatrzymało się, by zapytać, czy można jej jakoś
pomóc.
Oczywiście, to była matka Belli. Widziałem ją w myślach Charliego, była zresztą bardzo
podobna do córki. Sądziłem, że Charlie wspomina René z młodości, ale równie dobrze mógł
myśleć o jej współczesnej wersji. Kobieta niespecjalnie się postarzała, zapewne brano ją i Bellę
za siostry.
– Szukam córki. Przywieźli ją tu dzisiaj po południu. Wypadła przez okno...
Fizyczny głos René był całkiem normalny, przypominał głos Belli, był tylko odrobinę wyższy.
Za to jej myśli krzyczały przenikliwie.
Byłem zafascynowany tym, jak reagowały na niego umysły innych osób. Nikt nie słyszał tego
mentalnego zgiełku, a jednak wszyscy czuli się w obowiązku odpowiedzieć. Jakimś cudem
wyczuwali, że kobieta czegoś potrzebuje, i nie byli w stanie przejść obok niej obojętnie.
Wsłuchiwałem się jak urzeczony w to, jak te wszystkie umysły wpływają na siebie nawzajem.
Salowa i pielęgniarka poprowadziły matkę Belli przez szpitalne korytarze, niosąc jej niewielką
walizkę, pragnąc za wszelką cenę służyć jej pomocą.
Przypomniałem sobie swoje wcześniejsze domysły na jej temat – moją ciekawość, jaki umysł
w połączeniu z umysłem Charliego dał w efekcie kogoś tak wyjątkowego i niezwykłego jak Bella.
René była całkowitym przeciwieństwem swojego byłego męża. Czy to właśnie przyciągnęło
ich do siebie na samym początku?
Przy takiej liczbie zaangażowanych przewodników kobieta bardzo szybko odszukała właściwą
salę. Po drodze znalazła kolejnego pomocnika: przydzieloną Belli pielęgniarkę, która od razu
ruszyła René w sukurs.
Wyobraziłem sobie przez moment René jako wampirkę. Czy krzyczałaby myślami do
wszystkich, nie dając im możliwości ucieczki przed wytworami swojego umysłu? Z pewnością
nie przydałoby jej to popularności. Aż się uśmiechnąłem na tę wizję – coś wreszcie odwróciło
moją uwagę od bieżących rozterek.
René wpadła do sali, porzucając torbę pod drzwiami. Nawet nie zauważyła, że opieram się o
okno, skupiona wyłącznie na córce. Bella leżała nieruchomo, na jej twarzy już zaczęły zakwitać
sińce. Głowę miała zabandażowaną – Carlisle’owi udało się przekonać personel, by nie golił jej
włosów – otaczały ją rurki i monitory. Złamana noga została zagipsowana od palców aż po udo i
spoczywała na piankowej podpórce.
Bello, och, skarbie. Jak ty wyglądasz. O nie.
Zauważyłem jeszcze jedno podobieństwo René i Belli – obie pachniały słodko. Co prawda
woń krwi matki nie była tak wspaniała jak córki, wydawała się zbyt cukierkowa, wręcz
zapychająca. Z pewnością był to jednak ciekawy aromat. Nigdy wcześniej nie zwracałem
szczególnej uwagi na całkiem typowy zapach Charliego, jednak w połączeniu z wonią krwi René
dał początek czemuś niezwykle potężnemu.
– Jest w śpiączce farmakologicznej – wyjaśniła pospiesznie pielęgniarka, gdy kobieta podeszła
do łóżka, wyciągając ręce. – Za parę dni będzie mogła pani z nią porozmawiać.
– Mogę ją dotknąć? – Pytanie było szeptem i krzykiem jednocześnie.
– Oczywiście. Może ją pani pogłaskać po ręce, tylko proszę delikatnie.
René stanęła obok łóżka i przyłożyła lekko dwa palce do przedramienia Belli. Łzy pociekły jej
po twarzy, pielęgniarka objęła ją matczynym gestem. Trudno mi było tak tkwić pod oknem, też
miałem ochotę ją pocieszyć.
Przepraszam, skarbie. Tak bardzo mi przykro.
– Już dobrze, dobrze. Nic jej nie będzie. Ten przystojny doktor zeszył ją tak pięknie jak nikt.
Niech pani nie płacze. Może usiądzie sobie pani tutaj i odpocznie? Pewnie ma pani długi lot za
sobą. Skąd pani leciała, z Georgii?
Matka Belli pociągnęła nosem.
– Z Florydy.
– To na pewno jest pani wykończona. Córka nigdzie się nie wybiera i nic się nie będzie działo,
więc powinna się pani zdrzemnąć, kochaniutka.
 René pozwoliła się poprowadzić do niebieskiego rozkładanego fotela, który stał w kącie.
– Będzie pani czegoś potrzebowała? Mamy w recepcji środki higieniczne, żeby się odświeżyć
– powiedziała pielęgniarka. Była to kobieta w typie babci, długie siwe włosy miała upięte w kok
na czubku głowy. Na służbowej plakietce przypiętej do fartucha widniało imię Gloria. Spotkałem
ją już wcześniej, ale nie zwracałem na nią szczególnej uwagi, za to teraz poczułem do niej
sympatię. Czy to ze względu na dobroć tej kobiety, czy tak reagowałem na pozytywne odczucia
René? Dziwnie było znaleźć się obok kogoś, kto – całkowicie nieświadomie – przesyłał innym
swoje myśli. Przypominało mi to nieco Jaspera, tyle że była to jego uproszczona i toporna
wersja, no i matka Belli nie otaczała innych emocjami, ale wysyłała swoje projekcje umysłowe.
Tylko ja jeden byłem świadomy, że je słyszę.
Moje odkrycie pozwalało mi spojrzeć zupełnie inaczej na to, jak musiało wyglądać życie Belli z
matką. Nic dziwnego, że była taka opiekuńcza, że zrezygnowała z dzieciństwa, by troszczyć się o
René.
– Mam wszystko ze sobą. – René wskazała głową na niewielką walizkę stojącą przy drzwiach.
Czułem się jak mebel w tej szpitalnej sali. Żadna z kobiet jeszcze mnie nie zauważyła, chociaż
przecież zazwyczaj rzucałem się w oczy. Światła zostały przygaszone na noc, ale było na tyle
jasno, żeby pielęgniarki mogły wykonywać swoją pracę przy chorych.
Postanowiłem ogłosić swoją obecność.
– Ja przyniosę – powiedziałem i szybko przemieściłem się do drzwi. Walizeczkę położyłem na
półce stojącej przy fotelu. Podobnie jak niegdyś Charlie, także i René zareagowała nagłym
strachem i napływem adrenaliny. Szybko się jednak otrząsnęła, zakładając, że po prostu jest
zmęczona, a mój nagły ruch wybił ją z rytmu.
Coś jestem dziwnie nerwowa. Kto to może być? Hmm... To ten przystojny doktor? Wydaje się
za młody.
– Ach, synku – odezwała się Gloria karcącym tonem. Już się zdołała przyzwyczaić do mnie i do
Carlisle’a. – Myślałam, że poszedłeś do domu.
– Ojciec poprosił, żebym miał Bellę na oku, podczas gdy on będzie pomagał doktorowi
Sadaranganiemu. Zostawił mi ścisłe instrukcje, na co mam zwracać uwagę. – Już kilkakrotnie
tego dnia stosowałem tę samą wymówkę. Mówiłem pewnym siebie głosem, pielęgniarki
natychmiast zapominały o swoich wątpliwościach.
– Nadal pracują? Przecież zasną na stojąco!
Oczywiście Sadarangani dawno już pojechał do domu. Wcześniej przedstawił Carlisle’a
hematologowi na nocnej zmianie i ten konsultował z nim teraz trudniejsze przypadki.
Z umysłu matki Belli popłynęła konsternacja, więc Gloria pospieszyła z wyjaśnieniami.
– To syn doktora Cullena. Doktor Cullen uratował pani córce życie.
– A więc to ty jesteś Edward – uświadomiła sobie René.
To jest jej chłopak? O matko. Bella nie ma szans.
– Mam tylko jeden rozkładany fotel, skarbie – zwróciła się do mnie pielęgniarka. – Chyba pani
Dwyer będzie bardziej potrzebny niż tobie.
 – Ależ oczywiście. Ja się wyspałem, mogę postać, nie ma problemu.
– Jest już bardzo późno.
Chcę z nim porozmawiać.
– Nie szkodzi – powiedziała René na głos. – Jeśli nie sprawi to problemu, chciałabym
dowiedzieć się czegoś więcej o wypadku. Będziemy bardzo cicho.
Miałem ochotę wybuchnąć śmiechem na te słowa.
– Oczywiście. Zrobię obchód i zajrzę tu później. Ale niech pani koniecznie odpocznie.
Uśmiechnąłem się do pielęgniarki najcieplej, jak potrafiłem, a ona od razu nieco zmiękła.
Biedny dzieciak. Naprawdę się martwi. Nic się nie stanie, jeśli posiedzi do rana, zwłaszcza że
jest tu jej matka.
Podszedłem do René i wyciągnąłem rękę. Potrząsnęła nią słabo, nie wstając, ewidentnie
wyczerpana. Wzdrygnęła się nieco przed chłodem mojej dłoni, a jej ciało znów doświadczyło
wyrzutu adrenaliny.
– Przepraszam, klimatyzacja mocno tu działa. Nazywam się Edward Cullen. Bardzo miło mi
panią poznać. Szkoda tylko, że w takich okolicznościach.
Brzmi bardzo dojrzale.
Przez salę przetoczyło się echo jej aprobaty.
– Mów mi po imieniu. René – odparła automatycznie. – Przepraszam, nie jestem sobą.
Jej, ale on przystojny.
– To naturalne. Powinnaś się zdrzemnąć, jak sugerowała pielęgniarka.
– Nie – zaprotestowała cicho kobieta. To znaczy, przynajmniej na głos. – Porozmawiasz ze
mną przez chwilę?
– Ależ oczywiście. Na pewno masz mnóstwo pytań.
Chwyciłem za plastikowe krzesełko stojące obok łóżka Belli i przysunąłem je bliżej jej matki.
– Bella mi o tobie nie wspominała – oznajmiła René. W jej głosie pobrzmiewała uraza.
– Ja... Przykro mi... Spotykamy się od niedawna.
Kobieta pokiwała głową i westchnęła.
– To chyba moja wina. Moje życie było ostatnio stresujące ze względu na pracę Phila. Nie
interesowałam się Bellą tak, jak powinnam.
– Na pewno wkrótce by ci powiedziała – oznajmiłem, a widząc jej powątpiewanie,
skłamałem: – Ja też nie od razu powiedziałem moim rodzicom. Chyba żadne z nas nie chciało
zapeszyć. Wiem, to głupie.
Kobieta uśmiechnęła się ze zrozumieniem.
Raczej urocze.
– Wcale nie – powiedziała.
Odpowiedziałem uśmiechem.
Jaki oszałamiający uśmiech. Och, mam nadzieję, że on z nią nie pogrywa.
 Poczułem, że muszę wyprowadzić ją natychmiast z błędu.
– Przykro mi w związku z tym, co się stało. Czuję się odpowiedzialny za wypadek i zrobiłbym
wszystko, żeby do niego nie dopuścić. Gdybym mógł zamienić się z Bellą miejscami, od razu bym
to zrobił.
Czysta prawda.
Matka Belli poklepała mnie po ręce. Na szczęście gruby rękaw swetra ukrywał moją lodowatą
skórę.
– To nie twoja wina, Edwardzie.
Niestety, było wręcz przeciwnie.
– Charlie opowiedział mi, co się wydarzyło, ale dość chaotycznie, był skołowany – powiedziała
René.
– Chyba wszyscy byliśmy. Łącznie z Bellą.
Pomyślałem o wieczorze, który zaczął się tak niewinnie. Radość i przyjemność ze wspólnie
spędzanego czasu. Jak szybko dokonał się zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. Miałem wrażenie, że
mój umysł nadal za tym nie nadążał.
– To moja wina – oznajmiła nagle René, bliska łez. – Namąciłam mojej córce w głowie. To, że
uciekła, ponieważ jej na tobie zależy – to ja jestem za to odpowiedzialna.
– Nie wydaje mi się, żeby tak było. – Wiedziałem, jak bardzo Bella cierpiała, rzucając
Charliemu w twarz te wszystkie słowa. Byłaby zdruzgotana, gdyby dowiedziała się, że jej matka
bierze na siebie całą winę. – Bella to silna dziewczyna, która robi to, co chce. Poza tym może po
prostu brakowało jej słońca.
Jej matka uśmiechnęła się nieznacznie.
– Być może.
– Mam opowiedzieć o wypadku?
– Nie, już rozmawiałam z pielęgniarką. Bella spadła ze schodów, to do niej podobne. –
Zaskakujące, z jaką łatwością jej rodzice zaakceptowali te wyjaśnienia. – Strasznie pechowo
wyszło z tym oknem.
– Bardzo pechowo.
– Chciałam cię poznać. Bella nie zachowywałaby się w ten sposób, gdyby nie miała wobec
ciebie poważnych zamiarów. Nigdy wcześniej nie była tak naprawdę zakochana, nie jestem
pewna, czy wie, co robi.
Znów się uśmiechnąłem.
– To jest nas dwoje.
Przystojny i bardzo wygadany, pomyślała René z powątpiewaniem.
– Bądź dobry dla mojej córki – poleciła mi stanowczo. – Bella jest bardzo wrażliwa.
– Obiecuję, że nigdy nie zrobię nic, co mogłoby ją skrzywdzić – przysiągłem najszczerzej, jak
potrafiłem. Oddałbym przecież wszystko, żeby Bella była bezpieczna i szczęśliwa. Tylko czy moje
słowa niosły w sobie prawdę? Bo co było dla Belli największą katastrofą?
 Nasiona granatu i mój podziemny świat. Czyż nie byłem właśnie świadkiem brutalnego
przykładu tego, co mogło pójść nie tak? To przeze mnie Bella leżała tu poraniona i połamana.
To bycie ze mną było dla Belli największą krzywdą.
Hmm, wydaje mi się, że mówi szczerze. No cóż, złamane serca mają to do siebie, że prędzej
czy później się goją. To element składowy życia. Zaraz jednak pomyślała o minie Charliego i
straciła całą pewność. Jestem taka zmęczona, że mózg odmawia mi posłuszeństwa. Może rano
to wszystko będzie wyglądało sensowniej.
– Powinnaś się przespać. Na Florydzie jest w tym momencie znacznie później.
Kiwnęła głową, powieki jej się same zamykały.
– Obudzisz mnie, jeśli cokolwiek się wydarzy?
– Oczywiście.
Opadła na niewygodny fotel i szybko zasnęła. Przysunąłem krzesło do łóżka Belli. Dziwnie
wyglądała taka nieruchoma. Marzyłem o tym, by zaczęła mamrotać coś we śnie. Zastanawiałem
się, czy tam, gdzie teraz jest, w próżni albo ciemności, ja też jej towarzyszę. Nie wiedziałem, czy
wolno mi było tego pragnąć.
Wsłuchując się w oddech śpiącej matki i córki, po raz pierwszy od czasu pobytu w szpitalu
pomyślałem o Alice. Dała mi tyle przestrzeni osobistej mimo rozpaczliwego stanu mojego
umysłu – to było całkiem do niej niepodobne. Uświadomiłem sobie, że czekam, aż zajrzy do
mnie i do Belli. Istniał tylko jeden powód, dla którego mogła mnie unikać.
Miałem mnóstwo czasu, by przeanalizować wszystko, co się zdarzyło, a jednak tego nie
zrobiłem. Wpatrywałem się tylko w Bellę, żałując, że nie byłem kimś lepszym. Że nie znalazłem
dobrego rozwiązania i nie wprowadziłem go w życie, zanim wydarzył się ten dzisiejszy koszmar.
Teraz zrozumiałem, że jest coś, co powinienem zrobić. Zdawałem sobie sprawę, jakie to
będzie bolesne, a jednocześnie wiedziałem, że należało mi się znacznie większe cierpienie. Nie
chciałem odchodzić od Belli, jednak to nie było właściwe miejsce. Musiałem ściągnąć Alice, nie
mając pojęcia, gdzie się przede mną ukryła.
Wyszedłem na korytarz, natychmiast wzbudzając zainteresowanie dwóch dyżurujących
pielęgniarek, które zastanawiały się, czy w ogóle ruszę się z sali. Ale zanim zdołałem sięgnąć po
komórkę, usłyszałem myśli Alice wchodzącej po schodach na piętro. Ruszyłem w jej stronę.
Niosła coś w rękach, coś małego i czarnego, owiniętego cienkim sznurkiem. Trzymała to tak,
jakby z całego serca pragnęła to po prostu zmiażdżyć w dłoniach. Po części byłem zdumiony, że
tego nie zrobiła.
Sprzeczałam się z tobą o to chyba z trzysta razy, ale nie udało mi się ciebie przekonać.
– Nie, to niemożliwe. Muszę to zobaczyć.
Nie podoba mi się to. Ale proszę.
Wepchnęła mi kamerę do rąk, jakby z radością się jej pozbywała. Wziąłem ją niechętnie,
wydawała się złowroga i toksyczna.
Idź w jakieś ustronne miejsce.
 Skinąłem głową. Słuszna rada.
Popilnuję Belli. To zbyteczne, ale wiem, że poczujesz się lepiej.
– Dziękuję.
Ruszyła przed siebie, a ja zacząłem nerwowo przechadzać się po korytarzach – cichych o tej
porze, ale wcale nie pustych. Chciałem schować się w pustej salce szpitalnej, jednak uznałem, że
to nie będzie odpowiednio odosobnione miejsce. Ostatecznie wyszedłem na zewnątrz. Tu już
było lepiej, chociaż dostrzegłem ochroniarza patrolującego teren. Dopóki poruszałem się tak,
jakbym miał konkretny cel przed sobą, nie zwracał na mnie uwagi, ale wystarczyłoby, żebym
zaczął się kręcić bez wyraźnego planu, a podszedłby, by mnie wypytać, co robię.
Zacząłem rozglądać się w poszukiwaniu ustronnego zacisza i z ulgą trafiłem naprzeciwko
wjazdu na miejsce wolne od ludzkich myśli.
Cóż za ironia, że tym opuszczonym budynkiem była przyszpitalna kaplica, oświetlona i
otwarta mimo późnych godzin nocnych. Takie miejsce jak to z pewnością przyniosłoby ukojenie
Carlisle’owi, mnie jednak nic nie mogło pomóc.
Ponieważ nie dało się zamknąć drzwi od środka, przeszedłem do samego ołtarza, jak najdalej
od wejścia. Zamiast ławek w kaplicy stały rzędy składanych drewnianych krzeseł. Przysunąłem
jedno pod ścianę i ukryłem się w cieniu organów.
Alice zostawiła mi słuchawki, włożyłem je do uszu.
Zamknąłem powieki i wziąłem głęboki wdech. Wiedziałem, że to, co miałem za chwilę
obejrzeć, zostanie ze mną już na zawsze. Nigdy od tego nie ucieknę. Uznałem jednak, że to
sprawiedliwe. Bella to przeżyła na własnej skórze, ja miałem to tylko oglądać.
Otworzyłem oczy i włączyłem kamerę. Przekątna ekranu wynosiła zaledwie dwa cale, nie
miałem pojęcia, czy powinienem być za to wdzięczny, czy jednak zasłużyłem, by obejrzeć to w
powiększeniu.
Nagranie rozpoczęło się zbliżeniem na twarz tropiciela, Jamesa – ale to było zbyt łagodne
imię jak na takiego potwora. Uśmiechnął się, a ja zrozumiałem, że tego właśnie pragnął, by się
do mnie uśmiechnąć. To nagranie było przeznaczone dla mnie. To miała być rozmowa między
nami dwoma. Jednostronna, ale bez względu na wszystko to nie Bella była obiektem jego
zemsty. Byłem nim ja.

***
– Witaj – odezwał się przyjacielsko. – Zapraszam na przedstawienie. Mam nadzieję, że spodoba
ci się to, co dla ciebie przygotowałem. Przepraszam, że trochę to wszystko jest robione na
chybcika, po amatorsku. Ale kto by pomyślał, że wygram z tobą już po paru dniach? Zanim
kurtyna się podniesie, że się tak wyrażę, chciałem ci przypomnieć, że to wszystko to twoja wina.
Gdybyś nie stanął mi na drodze, uporałbym się z nią szybko. Ale tak czeka nas przynajmniej
dobra zabawa. Miłego oglądania!
Obraz zniknął, po czym pojawiła się nowa „scena”. Z kąta ustawienia kamery domyśliłem się,
że postawił ją na telewizorze, naprzeciwko ściany wyłożonej lustrami. Rzucił się w prawą stronę
ujęcia, niemal niedostrzegalny dla obiektywu, który zarejestrował jedynie mignięcie, i ustawił
się przy drzwiach. Zastygł w miejscu z wyciągniętą ręką, w której trzymał płaski czarny
przedmiot. Pilota. Głowę przechylił w bok, nasłuchiwał. Usłyszał coś zbyt cichego, żeby kamera
mogła to nagrać, i uśmiechnął się prosto do obiektywu. Do mnie.
Ja też ją usłyszałem. Pospieszne kroki, przerywane potknięciami. Zdyszany oddech. Drzwi się
otworzyły i nastała cisza.
Tropiciel uniósł rękę i wcisnął przycisk.
Ze znajdujących się bezpośrednio pod kamerą głośników rozległ się niezwykle głośny
histeryczny krzyk René.
– Bella? Bella?
Kroki przyspieszyły.
– Ale mi napędziłaś strachu, Bello!
Bella wpadła do pomieszczenia i zaczęła rozglądać się przerażona.
– Nigdy więcej mi tego nie rób! – zaśmiała się René. Bella okręciła się ku miejscu, z którego
dobiegał głos matki – ku mojej osobie – i popatrzyła na coś znajdującego się pod kamerą.
Widziałem, jak dociera do niej prawda. Jeszcze nie rozumiała do końca, co się dzieje, ale
ogarnęła ją ulga. Jej matka była bezpieczna.
Głośniki ucichły. Bella poruszyła się niechętnie. Wcale nie chciała zobaczyć tropiciela, chociaż
wiedziała, że on tu jest. Zesztywniała, gdy jej wzrok w końcu na niego padł. James czekał na nią
nieruchomo. Widziałem jedynie profil Belli, za to jego twarz ukazała mi się w całej okazałości.
Uśmiechał się szeroko.
Ruszył w stronę Belli, a ja zmusiłem się do rozpostarcia palców. Jeszcze nie mogłem
zmiażdżyć kamery. Tropiciel wyminął Bellę, podszedł do telewizora i odłożył pilota. Robiąc to,
spojrzał prosto w obiektyw i mrugnął do mnie jednym okiem. Odwrócił się do dziewczyny w taki
sposób, żebym doskonale ją widział. Kamerę ustawił tak, że jego postać nie odbijała się w
lustrach. Z pewnością był to błąd z jego strony, przypuszczałem, że chciał, bym zobaczył cały
jego występ.
– Przykro mi, Bello, ale chyba dobrze się złożyło, że nie trzeba było mieszać w to twojej matki,
prawda?
Bella spojrzała na niego z dziwnym spokojem.
– Tak.
– Jakoś nie masz mi za złe tego, że wystrychnąłem cię na dudka.
– Nie mam – odparła szczerze.
Tropiciel zawahał się na moment.
– Dziwne, nie kłamiesz. Cóż za niezwykła postawa.
Przechylił głowę w bok, mogłem jedynie domyślać się jego miny.
 – W jednym muszę przyznać rację twojej wampirzej rodzince: wy, ludzie, potraficie jednak
zaintrygować. Chyba rozumiem teraz potrzebę obserwowania was z bliska. To doprawdy
zadziwiające, że można do tego stopnia nie dbać o własne dobro.
Pochylił się ku Belli, jakby oczekiwał odpowiedzi, ale ona milczała. Jej wzrok niczego nie
zdradzał.
– Pewnie teraz mi powiesz, że twój chłopak pomści twoją śmierć? – zapytał szyderczo. Ale
Bella nie dała się na to złapać.
– Nie sądzę – odparła cicho. – A przynajmniej prosiłam go, żeby tego nie robił.
– I co na to twój ukochany?
– Nie wiem. Zostawiłam dla niego list.
Nie próbuj szukać Jamesa, napisała w liście. Kocham cię. Wybacz mi.
Odpowiadała na pytania niemal swobodnie, co widocznie nie podobało się tropicielowi, bo
przybrał ostrzejszy ton, bardziej złowrogi.
– List pożegnalny, jakie to romantyczne. – Z jego głosu przebijał sarkazm. – I co, myślisz, że
ciebie posłucha?
Z oczu Belli nadal nie dało się nic wyczytać, jednak na jej twarzy przez cały czas gościł spokój.
– Mam nadzieję – odparła.
Błagam, zrób to dla mnie. To wszystko, co możesz teraz dla mnie zrobić, napisała.
– Cóż, ja mam nadzieję, że stanie się inaczej – powiedział tropiciel kwaśno. – Widzisz, trochę
za szybko się z tym wszystkim uwinąłem i szczerze mówiąc, jestem rozczarowany.
Spodziewałem się znacznie większego wyzwania. Tymczasem starczyło mieć odrobinę szczęścia.
Bella czekała cierpliwie, jak rodzic, który wie, że opowieść małego dziecka będzie długa i nie
na temat, ale postanawia mu dogodzić.
W odpowiedzi na jej reakcję tropiciel odezwał się ostrzej.
– Kiedy Victoria zorientowała się, że nie zdoła osaczyć twojego ojca, kazałem jej dowiedzieć
się czegoś więcej o tobie. Tropienie cię z kontynentu na kontynent nie miało większego sensu,
skoro mogłem zaczekać na ciebie w komfortowych warunkach w wybranym przez siebie
miejscu...
Tropiciel mówił dalej, powoli, z wyższością, ale wyczuwałem w nim rosnącą frustrację. Zaczął
opowiadać szybciej, ale nie doczekał się żadnej reakcji ze strony Belli, która słuchała cierpliwie i
uprzejmie. To go ewidentnie zbiło z tropu.
Wcześniej nie zastanawiałem się, w jaki sposób namierzył Bellę – nie było czasu na żadne
przemyślenia, trzeba było działać – ale to, co mówił, miało sens. I wcale mnie nie zaskoczyło.
Skrzywiłem się tylko na wieść, że nasz lot do Phoenix sprowokował jego ostatni ruch, jednak to
był jeden z tysięcy błędów, które miałem na sumieniu.
Tropiciel kończył już swój monolog – czyżby sądził, że mi nim zaimponuje? – a ja próbowałem
przygotować się psychicznie na to, co miało za chwilę nastąpić.
 – Jak wiesz, wszystko poszło jak z płatka – powiedział. – Co za rozczarowanie. Teraz mogę
tylko mieć nadzieję, że mylisz się jednak co do planów swojego przyjaciela. Edward, tak ma na
imię, prawda?
Mógł sobie darować udawanie, że zapomniał mojego imienia. Pamiętał je doskonale, tak
samo jak ja na zawsze zapamiętam jego imię.
Bella milczała, chociaż wydawała się nieco zdezorientowana, jakby nie rozumiała, o co mu
chodzi. Nie dotarło do niej, że to nie ona jest adresatką tego przedstawienia.
– Mam nadzieję, że nie pogniewasz się na mnie bardzo, jeśli i ja zostawię dla Edwarda coś w
rodzaju listu?
Ruszył tyłem i zniknął z kadru, a obraz przybliżył mi twarz Belli.
Bella zaczynała rozumieć. Od początku wiedziała, że zginie, ale nigdy nie brała pod uwagę, że
najpierw zostanie poddana torturom. Po raz pierwszy, odkąd przekonała się, że jej matce nic nie
grozi, w jej oczach pojawiła się panika.
Mój własny strach rósł wraz z jej przerażeniem. Jak ja miałem przeżyć to, co zaraz zobaczę?
Nie miałem pojęcia, ale skoro Bella to przeżyła, to i ja musiałem.
Kiedy tropiciel zyskał pewność, że nagrała się narastająca panika Belli, znów oddalił obraz i
zmienił kąt tak, żebym widział jego odbicie w lustrze za plecami dziewczyny.
– Myślę, że gdy to obejrzy, nie będzie w stanie zrezygnować z zemsty – rzucił z satysfakcją.
Doczekał się wreszcie przerażenia Belli. – Nie chcę, żeby cokolwiek przegapił. W końcu cały ten
show jest właśnie dla niego. Ty jesteś tylko istotą ludzką, która miała nieszczęście znaleźć się w
złym czasie w złym miejscu i do tego z pewnością w złym towarzystwie.
Wszedł ponownie w kadr i zbliżył się do Belli. W lustrach ujrzałem zdeformowane odbicie
jego uśmiechu.
– Zanim zaczniemy...
Wargi Belli były teraz zupełnie białe.
– Chciałbym najpierw o czymś wspomnieć, nie zajmie to zbyt wiele czasu. – Popatrzył mi w
oczy w lustrze. – Bałem się, że Edward się domyśli i zepsuje mi tym samym całą zabawę. Otóż
jeden jedyny raz, lata temu, wymknęła mi się upatrzona przeze mnie ofiara.
Alice pokazała mi sposób, w jaki tropiciel mógłby stracić zainteresowanie Bellą, ale on nie
wiedział, że odrzuciłem jej pomysł. I tak nigdy by nie zrozumiał, dlaczego to zrobiłem.
Rozpoczął swój kolejny monolog. Jego potrzeba przechwalania się była jedynym powodem,
dla którego Bella przeżyła na tyle długo, że zdołaliśmy dotrzeć na miejsce, zanim straciła życie.
Nadal zgrzytałem zębami z frustracji, ale wtem usłyszałem słowa „twoja przyjaciółka” i już
wiedziałem, że ta historia ma drugie dno. To właśnie Bella próbowała nam przekazać. „Alice,
jego nagranie. On ciebie znał. Wiedział, skąd się wzięłaś”.
– Biedulka była tak otępiała, że chyba nawet nie czuła bólu – tak długo przebywała samotnie
w celi. Sto lat wcześniej za jej wizje spalono by ją na stosie, w latach dwudziestych
dwudziestego wieku zostawał dom wariatów i elektrowstrząsy. Kiedy w końcu otworzyła oczy,
czuła się tak, jakby nigdy wcześniej nie widziała słońca. Stara wampirzyca zrobiła z niej silnego
młodego wampira i nie miałem już powodów, by ją ścigać. W gniewie zgładziłem więc starą.
– Alice – szepnęła Bella. To odkrycie nie poprawiło kolorytu jej twarzy. Usta miała zzieleniałe,
zastanawiałem się, czy nie zemdleje. Miałem nadzieję, że tak, że ucieknie na chwilę od jego
tortur, choć zdawałem sobie sprawę, że jeśli nawet, to nie potrwa to długo.
Miałem mnóstwo materiału do przemyśleń, w którym momencie z pewnością będę chciał
poznać reakcję Alice. Ale nie teraz. To nie był właściwy moment.
– Tak jest, twoja przyjaciółka. Muszę przyznać, że byłem zaskoczony, widząc ją wśród was na
polanie. – Tropiciel znów spojrzał mi w oczy. – No cóż, być może twoją rodzinkę nieco to
pocieszy – wprawdzie dostałem ciebie, ale to oni dostali ją, jedyną ofiarę, jaka kiedykolwiek mi
się wymknęła. Poniekąd to zaszczyt. Pachniała cudownie. Nadal żałuję, że nie dane mi było ją
skosztować...Pachniała nawet lepiej od ciebie. Bez obrazy, masz bardzo ładny zapach, taki
kwiatowy...
Podszedł bliżej i stanął nad nią. Wyciągnął rękę, a ja niemal zmiażdżyłem kamerę w dłoniach.
Jeszcze jej nie skrzywdził. Na razie bawił się kosmykiem jej włosów, napawając się jej
przerażeniem.
Osunąłem się z krzesła na ziemię i położyłem kamerę na podłodze. Zacisnąłem mocno pięści,
tak mocno, że kiedy tropiciel pogłaskał Bellę po policzku, zastanawiałem się, czy nie połamię
sobie palców.
– Nie, nie rozumiem – oznajmił. – No ale nic. – Spojrzał w obiektyw i uśmiechnął się lekko. –
Najpierw się zabawimy, a po wszystkim zadzwonię do twoich przyjaciół, żeby wiedzieli, gdzie
znaleźć ciebie i moją wiadomość.
Bella zadrżała. Twarz miała spopielałą, aż dziw, że jeszcze trzymała się na nogach. Tropiciel
zaczął ją okrążać, uśmiechając się do mnie w lustrze. Przykucnął, przeniósł wzrok na jej twarz, a
uśmiech przerodził się w prezentację obnażonych zębów.
Owładnięta falą strachu Bella rzuciła się do wyjścia. Chyba na to czekał, od początku
próbował pobudzić ją do działania. Obnażone zębiska znów przerodziły się w uśmiech
zadowolenia, tropiciel jednym susem znalazł się tuż przed nią i lekceważącym ruchem ręki cisnął
nią w stronę ściany luster.
Przez niekończący się ułamek sekundy znajdowała się w powietrzu, po czym z metalicznym
szczękiem, trzaskiem łamanych kości i brzękiem rozbijanego szkła uderzyła w miedziany drążek i
znajdujące się za nim lustro. Siła wyrwała drążek z uchwytów, opadł z hukiem na deski
podłogowe, a za nim ciało Belli, kompletnie bezwładnie wylądowało pośród odłamków szkła,
które otaczały je jak brokat. Miałem nadzieję, że straciła przytomność, ale zobaczyłem jej oczy.
Zdumienie, bezradność, absolutne przerażenie.
Ręce mnie bolały od zaciskania, jednak nie byłem w stanie ich rozluźnić.
Tropiciel ruszył na Bellę, wzrok wbił w obiektyw kamery w lustrze, żeby spojrzeć mi w oczy.
 – Ładny efekt, nie powiem – skwitował, zapewne z nadzieją, że jak dotąd nie doceniłem jego
drobiazgowego planowania. – Właśnie dlatego wybrałem tę salę na miejsce naszego spotkania.
Doszedłem do wniosku, że doda mojemu filmikowi nieco dramaturgii. Idealnie, prawda?
Nie miałem pojęcia, czy Bella zdała sobie sprawę z odwróconej uwagi swojego prześladowcy,
czy też działała instynktownie, w każdym razie okręciła się z bólem, podparła rękoma i zaczęła
pełznąć w stronę wyjścia.
Tropiciel zaśmiał się na tę żałosną próbę ucieczki i w ułamku sekundy stanął nad Bellą.
Alice mi to już wcześniej pokazała. Żałowałem, że nie mogę odwrócić wzroku, ale musiałem
patrzeć, jak James staje z całej siły na łydce Belli, miażdżąc kości. Usłyszałem trzask piszczeli i
strzałki.
Ciałem Belli wstrząsnął potężny dreszcz, jej krzyk wypełnił niewielką salkę, odbijając się
echem od luster i polerowanego drewna. Miałem wrażenie, że ten dźwięk wrzyna mi się w
mózg. Twarz dziewczyny wykrzywiła się z potwornego bólu, w oczach popękały jej drobne żyłki.
– Nie chciałabyś może zmienić swojej ostatniej prośby? – Tropiciel skupił teraz całą swoją
uwagę na Belli. Dźgnął jej złamania czubkiem stopy.
Bella wrzasnęła.
– Nie wolałabyś teraz, żeby Edward próbował mnie odnaleźć? – zapytał ją.
A więc zamierzał ją torturować tak długo, aż zacznie mnie błagać, żebym ruszył w pościg za
tropicielem. Chyba zdawała sobie sprawę, że zrozumiem, iż to była wymuszona prośba, i szybko
spełni jego oczekiwania?
– Powiedz mu to, co on chciałby usłyszeć – szepnął do niej.
– Nie! – wycharczała i po raz pierwszy spojrzała przekrwionymi oczami bezpośrednio w
obiektyw, zwracając się do mnie. – Edwardzie, nie...
Tropiciel kopnął ją w twarz.
Już teraz, w szpitalu, na lewym policzku zakwitł jej siniec po tym ciosie, miała też dwa drobne
pęknięcia w kościach policzkowych. Mężczyzna działał ostrożnie, zdając sobie sprawę, że gdyby
użył choć ułamka siły więcej, zabiłby ją na miejscu, a przecież jeszcze z nią nie skończył. Tak więc
było to właściwie zaledwie muśnięcie.
Ale Bella poszybowała w powietrze.
Widząc trajektorię jej lotu, od razu uświadomiłem sobie, jaki popełnił błąd.
Na podłodze leżało rozbite szkło, trójkątne odłamki wystawały niczym ostre srebrne zębiska.
Bella spadła niemal w tym samym miejscu, co poprzednio, a szklane zęby wbiły jej się w
czaszkę. Trudno było nie usłyszeć dźwięku rozdzieranej skóry.
Tropiciel odwrócił się, ujrzałem w lustrze jego tężejącą minę, gdy uświadomił sobie, co zrobił.
Czerwona strużka sączyła się spomiędzy włosów Belli, ściekała po jej skroniach, wzdłuż szyi i
zbierała się we wgłębieniach nad obojczykiem. Sam widok wywołał palący ból w moim gardle i
wspomnienie jej smaku.
W końcu krew dotarła do podłogi, kapała głośno, tworząc kałuże wokół łokci dziewczyny.
 Tyle krwi i tak szybko płynącej. Przytłaczający widok, patrzyłem jak sparaliżowany, nie mogąc
uwierzyć, że to przeżyła. Tropiciel też się przyglądał scenie, jego plany i spiski obracały się
właśnie wniwecz. Jego twarz przybrała dziki, nieludzki wygląd. Gdzieś w głębi duszy pragnął
zwalczyć pragnienie – widziałem to w jego oczach – ale nie był w stanie nad sobą zapanować.
Właściwie już zapomniał, na czym polegało jego przedstawienie i kto był widzem.
Spomiędzy jego zębów wydobył się ryk łowcy. Bella uniosła instynktownie rękę, żeby się
zasłonić. Oczy miała zamknięte, życie odpływało z jej twarzy.
Rozległ się donośny chrzęst, a po nim głuchy warkot. Blady cień przemknął tak szybko przed
obiektywem, że nie sposób było go rozpoznać. Tropiciel zniknął z pola widzenia, a ja ujrzałem
purpurowy ślad na dłoni Belli, po czym jej ręka opadła bezwładnie z cichym plaśnięciem prosto
w kałużę krwi.
Przyglądałem się w odrętwieniu, jak moja postać szlocha w kamerze, a Carlisle z całych sił
próbuje uratować Bellę. Mój wzrok wędrował co chwila do prawego dolnego rogu kadru, gdzie
w regularnych odstępach czasu migała jakaś część ciała tropiciela. Czasem pojawiał się łokieć
Emmetta albo tył głowy Jaspera. Z tych migawek nie dało się wyczytać prawdziwego obrazu
bitwy, wiedziałem, że któregoś dnia będę musiał poprosić Emmeta bądź Jaspera, żeby mi to
przypomnieli. Nie sądziłem jednak, by szczegóły mogły w najmniejszym stopniu złagodzić moją
nieogarnioną wściekłość. Nawet gdybym to ja rozerwał tropiciela na kawałki i spalił go na
popiół, nie czułbym satysfakcji. Nic nie mogło mi zrekompensować tego, co się stało.
W końcu pojawiła się Alice. Podeszła do obiektywu, przez jej twarz przemknął cień bólu.
Wiedziałem, że zobaczyła wizję tego, co znajdowało się na nagraniu, a także – byłem pewien –
wizję mnie oglądającego zapis wydarzeń. Wzięła kamerę do ręki i ekran zgasł.
Podniosłem sprzęt i powoli, metodycznie, zmiażdżyłem go tak, że została z niego kupka
metalowych opiłków i drobinek plastiku.
A potem wyjąłem z kieszeni nakrętkę od butelki, którą nosiłem od tygodni – mój talizman,
głupi, ale kojący symbol związku z Bellą.
Przez chwilę leżała na mojej dłoni, zaraz potem zgniotłem ją między palcem wskazującym a
kciukiem, a szczątki rozsypałem na drobinkach kamery.
Nie zasługiwałem na jakiekolwiek powiązanie z Bellą, nie miałem prawa niczego sobie rościć.
Siedziałem długo w pustej kaplicy. W którymś momencie z głośników popłynęła cicha
muzyka, choć nikt nie wszedł do środka i nic nie wskazywało na to, żebym został zauważony.
Zapewne był ustawiony automatyczny timer. To było Adagio sostenuto z drugiego koncertu
fortepianowego Rachmaninowa.
Słuchałem, zimny i odrętwiały, próbując myśleć o tym, że Bella dojdzie do siebie. Że mogę
wstać i do niej wrócić. Bella otworzy oczy za trzydzieści sześć godzin – Alice widziała to w swojej
wizji. Dzień, noc i jeszcze jeden dzień.
Nic z tego nie miało jednak znaczenia. Liczyło się tylko to, że wszystko, co się stało, było moją
winą.
 Spojrzałem przez wysokie okno znajdujące się na przeciwległej ścianie i przyglądałem się, jak
czerń nocy ustępuje pomału jasnej szarości świtu.
Wtedy zrobiłem coś, czego nie robiłem od stu lat.
Zwinięty w kłębek na posadzce, sparaliżowany rozpaczą... zacząłem się modlić.
Nie do mojego boga, bo od dawna czułem, że tacy jak my nie mają swoich bóstw. Jaki sens
miałby bóg dla kogoś obdarzonego nieśmiertelnością? Sami dysponowaliśmy boską siłą. Sami
dawaliśmy sobie życie i tylko tacy jak my mogli je nam odebrać. Żadne trzęsienie ziemi nie
mogło nas zmiażdżyć, żadna powódź nigdy nas nie topiła, a płomienie za nami nie nadążały. Nie
istniały dla nas także siarka i ogień piekielny. Byliśmy bogami naszego alternatywnego świata,
znajdującego się w samym środku świata śmiertelników, a jednocześnie ponad nim. Nie byliśmy
niewolnikami żadnego systemu, nie licząc naszego własnego.
Nie miałem żadnego boga, nie miałem do kogo zanosić moich błagań. Carlisle wychodził z
innego założenia i może rzeczywiście ktoś taki jak on mógł liczyć na wyjątkowe traktowanie. Ale
ja nie byłem moim ojcem. Byłem brudny, splamiony, jak reszta moich pobratymców.
I dlatego modliłem się do jej Boga. Ponieważ jeśli istniała jakaś dobra siła w świecie Belli, to z
pewnością musiała otaczać opieką swoją najdzielniejszą i najbardziej dobroduszną córkę. Jeśli
tego nie robiła, jej istnienie nie miało sensu. Musiałem wierzyć, że Bella liczyła się dla tego
odległego, nieobecnego Boga, o ile istniał.
Więc modliłem się do niego o potrzebną mi siłę, zdając sobie sprawę, że jestem zbyt słaby w
środku, że potrzeba mi wsparcia z zewnątrz. Przypomniałem sobie w najdrobniejszych
szczegółach wizje porzuconej Belli, które pokazała mi Alice – bladą, wychudzoną, pustą twarz.
Ból i koszmary nocne. Nie wyobrażałem sobie, jak można nie ugiąć się przed świadomością, że
Bella tak bardzo cierpi, ale wiedziałem, że będę musiał to zrobić. Będę musiał znaleźć siłę.
Modliłem się do Boga Belli z całą żarliwością mojej zatraconej, przeklętej duszy – o to, by
pomógł mi ochronić Bellę przede mną samym.
 29 NIEUCHRONNE

Alice dokładnie przewidziała moment, w którym Bella wreszcie otworzy oczy. Istniał szereg
powodów, dla których musiałem być wtedy z nią sam. Po pierwsze, nie miała pojęcia, co
zrobiliśmy, żeby zatrzeć ślady, więc chciałem uzgodnić z nią szczegóły, zanim z kimś
porozmawia. Oczywiście, Alice albo Carlisle mogli zrobić to za mnie, a Bella była na tyle
inteligentna, że z łatwością pozorowałaby amnezję przed rozmową z nami, jednak Alice
doskonale zdawała sobie sprawę, że dla mnie będzie to coś więcej niż tylko zgranie narracji.
Podczas długich godzin oczekiwania na wyjście Belli ze śpiączki Alice przedstawiła się René,
po czym zaczęła rzucać na nią swój czar tak, że wkrótce były już bliskimi przyjaciółkami –
przynajmniej według matki Belli. To Alice przekonała ją do udania się na obiad o stosownej
porze.
Minęła właśnie trzynasta. Okna były zasłonięte roletami, ale ponieważ słońce przechodziło na
drugą stronę budynku, wiedziałem, że wkrótce będę mógł je nieco podnieść.
Ledwie René zniknęła, przysunąłem krzesło do łóżka Belli i oparłem się łokciami o krawędź
materaca tuż przy jej ramieniu. Nie miałem pojęcia, czy Bella zda sobie sprawę z upływu czasu,
czy w myślach nadal będzie znajdowała się w tym przeklętym pomieszczeniu pełnym luster, w
każdym razie, jeśli przyda jej się jakaś otucha, pewnie poczuje ją na widok mojej twarzy. Bella
przy mnie się uspokajała, co oczywiście miało swoje plusy, ale i minusy.
Dokładnie o przewidzianej godzinie zaczęła się wiercić. Owszem, już wcześniej zdarzyło jej się
poruszyć, ale teraz był to skoncentrowany wysiłek. Czoło jej się zmarszczyło, gdy ruch wywołał
ból, i od razu pomiędzy brwiami zarysowała się bruzda w kształcie litery „v”. Zawsze chciałem ją
wygładzić, teraz więc delikatnie przesunąłem po niej wskazującym palcem. Bruzda spłyciła się, a
powieki zatrzepotały. Pikanie urządzenia monitorującego pracę serca nieznacznie przyspieszyło.
Bella otworzyła oczy i zaraz je zamknęła. Spróbowała raz jeszcze, mrużąc je pod wpływem
jaskrawych lamp. Odwróciła głowę do okna, czekając, aż jej wzrok przyzwyczai się do światła.
Serce biło jej mocniej, dłonie oplątane niezliczonymi kablami uniosła do nosa, zapewne
zamierzając wyrwać rurkę. Złapałem ją za rękę.
– Ani mi się waż – powiedziałem cicho.
Gdy tylko usłyszała mój głos, jej puls zwolnił.
– Edward? – Nie mogła odwrócić głowy tak, jak by chciała, dlatego przysunąłem się bliżej.
Nasze spojrzenia spotkały się, a wtedy jej oczy, nadal upstrzone czerwonymi plamkami,
wypełniły się łzami. – Och, Edwardzie. Tak mi przykro!
Zakłuło mnie boleśnie, gdy zaczęła mnie przepraszać.
 – Ciii. – Położyłem sobie palce na ustach. – Wszystko jest w porządku.
– Co się wydarzyło? – zapytała, marszcząc czoło tak, jakby próbowała rozwiązać
skomplikowaną zagadkę.
Zaplanowałem sobie tę odpowiedź bardzo starannie. Chciałem przedstawić jej to, jak
najdelikatniej się dało, ale gdy zadała pytanie, z ust popłynęły mi moje własne lęki i wyrzuty
sumienia.
– Cudem zdążyłem. Jeszcze chwila, a byłoby za późno.
Wpatrywała się we mnie przez dłuższy moment, widziałem, że wracają jej wspomnienia.
Skrzywiła się, jej oddech przyspieszył.
– Byłam taka głupia, Edwardzie. Myślałam, że złapał mamę.
– Wszystkich nas przechytrzył.
Zmarszczyła czoło w popłochu.
– Muszę zadzwonić do niej i do Charliego.
– Alice już to zrobiła. – Przejęła zadanie od Carlisle’a i rozmawiała z Charliem kilka razy
dziennie. Podobnie jak Renée, także i on pozostawał pod jej całkowitym urokiem. Wiedziałem,
że Alice planuje zadzwonić do niego, gdy tylko Bella się obudzi, co więcej, była podekscytowana,
że ma to nastąpić już dzisiaj.
– Renée jest tutaj, to znaczy tu, w szpitalu. Poszła tylko coś zjeść.
Bella zaczęła się podnosić, jakby chciała wyskoczyć z łóżka.
– Przyjechała?
Powstrzymałem ją delikatnie. Zamrugała kilkakrotnie i rozejrzała się oszołomiona po
szpitalnej salce.
– Niedługo wróci – zapewniłem ją. – A tymczasem leż spokojnie.
Wcale jej to nie uspokoiło. W oczach miała panikę.
– Ale jak jej wytłumaczyliście to wszystko? Co jej powiedzieliście?
Uśmiechnąłem się.
– Że spadłaś z bardzo długich schodów, a potem z rozpędu wybiłaś szybę i wyleciałaś przez
okno.
Zważywszy na to, że oboje jej rodzice przyjęli naszą opowieść, i to nie jako coś względnie
prawdopodobnego, lecz wręcz typowego, poczułem się usprawiedliwiony, dodając:
– Musisz przyznać, że takie rzeczy czasem ci się zdarzają.
Westchnęła, ale teraz, kiedy znała alibi, wydawała się spokojniejsza. Przez chwilę wpatrywała
się w swoje przykryte cienką kołdrą ciało.
– Co mi jest? – zapytała.
Wymieniłem najpoważniejsze obrażenia.
 – Masz złamaną nogę, cztery złamane żebra, kilka pęknięć w czaszce, siniaki na całym ciele, a
do tego straciłaś mnóstwo krwi. Przeszłaś kilka transfuzji. Nie byłem tym zbytnio zachwycony –
przez pewien czas pachniałaś zupełnie nie tak.
Uśmiechnęła się, ale zaraz się skrzywiła.
– Musiała to być dla ciebie miła odmiana.
– Skąd. Lubię twój zapach.
Spojrzała na mnie badawczo i przyglądała mi się tak w milczeniu.
– Jakim cudem ci się udało?
Nie miałem pojęcia, dlaczego był to dla mnie taki nieprzyjemny temat. Rzeczywiście, udało mi
się. Alice, Emmett i Jasper byli pod wrażeniem mojego dokonania, jednak ja patrzyłem na to
zupełnie inaczej. Naprawdę niewiele brakowało. Pamiętałem z nieznośną dokładnością, jak
bardzo mój organizm pragnął pozostać na zawsze w tej błogości.
Nie byłem w stanie dłużej patrzeć jej w oczy. Spojrzałem na jej dłoń, ująłem ją delikatnie.
Rurki opadły na bok.
– Nie jestem pewien – szepnąłem.
Nie odezwała się, jednak wyczuwałem na sobie jej spojrzenie, wyczekujące lepszej
odpowiedzi. Westchnąłem.
– Nie mogłem... nie mogłem się powstrzymać. Ale dałem radę – szepnąłem ledwo słyszalnie.
Próbowałem się do niej uśmiechnąć, pochwyciłem jej wzrok. – Chyba naprawdę cię kocham.
– Czy smakuję równie dobrze, jak pachnę? – Zaśmiała się z własnego dowcipu, po czym
skrzywiła się – zabolał ją zraniony policzek.
Nie dałem się wciągnąć w jej żarty. W tym stanie nie powinna się nawet uśmiechać.
– Jeszcze lepiej – odparłem szczerze, choć z pewną goryczą w głosie. – Lepiej, niż
przypuszczałem.
– Przepraszam.
Przewróciłem oczami.
– Naprawdę, nie masz już za co przepraszać!
Popatrzyła na moją minę, wydawała się nieusatysfakcjonowana tym, co zobaczyła.
– Za co w takim razie powinnam cię przeprosić?
„Za nic”, chciałem powiedzieć, ale widziałem, że w tym nastroju nie zechce tego przyjąć, więc
postanowiłem dać jej do myślenia.
– Za to, że mało brakowało, a już nigdy więcej bym cię nie zobaczył.
Pokiwała głową z roztargnieniem, przyjmując mój argument.
– Przepraszam – powtórzyła.
Pogłaskałem ją po ręce, zastanawiając się, czy w ogóle czuje mój dotyk przez te wszystkie
warstwy opatrunku.
 – Rozumiem, dlaczego tak postąpiłaś, choć oczywiście nie zmienia to faktu, że nie miało to
większego sensu. Trzeba było zaczekać na mnie, trzeba było mi powiedzieć!
Moje argumenty jej nie przekonały.
– Nie puściłbyś mnie.
– Nie – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – Nie puściłbym.
Wzrok utkwiła gdzieś daleko, puls jej przyspieszył. W pewnym momencie przeszedł przez nią
dreszcz, aż syknęła z bólu.
– Co ci jest, Bello?
– Co się stało z Jamesem?
Przynajmniej w tej kwestii mogłem ją uspokoić.
– Po tym, jak go od ciebie odciągnąłem, zajęli się nim Emmett i Jasper.
Skrzywiła się, syknęła z bólu, ale zaraz się opanowała.
– Nie widziałam ich z tobą.
– Musieli wyjść... Polało się sporo krwi.
Przez moment miałem wrażenie, że nadal jestem w niej skąpany.
– Ale ty zostałeś – szepnęła.
– Tak, zostałem.
– I Alice, i Carlisle... – W jej głosie słychać było niedowierzanie. Uśmiechnąłem się
nieznacznie.
– Widzisz, oni też cię kochają.
Bella nagle się zaniepokoiła.
– Czy Alice obejrzała jego nagranie?
– Tak.
Tego tematu staraliśmy się unikać. Wiedziałem, że Bella doszła do własnych wniosków,
jednak nie byłem gotów ich z nią omawiać.
– Zawsze trzymano ją w odosobnieniu, w ciemnościach – powiedziała naprędce. – To dlatego
nic o sobie nie wiedziała.
Jakież to było typowe dla Belli, że nawet w takim momencie skupiała się na innych.
– Tak. Teraz już wie.
Coś w wyrazie mojej twarzy musiało zaniepokoić Bellę, bo próbowała wyciągnąć rękę i
dotknąć mojego policzka, jednak powstrzymał ją ucisk wenflonu od kroplówki.
– Fuj – jęknęła.
Czyżby zerwała rurkę? Co prawda nie wykonała żadnego gwałtownego ruchu, ale...
– Wszystko w porządku? – zapytałem.
– Igły – wyjaśniła. Wpatrywała się w sufit, jak gdyby skupiała się na czymś o wiele bardziej
ekscytującym niż wygłuszające panele nad głową. Wzięła głęboki wdech, a ja ze zdumieniem
zauważyłem jej zieleniejące wargi.
 – Boi się igły – mruknąłem sarkastycznie. – Kiedy sadystyczny wampir, który chce ją zamęczyć
na śmierć, prosi o spotkanie – nie ma sprawy, już leci, już jej nie ma. Ale gdy podłączyć ją do
kroplówki...
Przewróciła oczami, na szczęście zieleń zaczynała już blednąć.
Spojrzała na mnie i zapytała z niepokojem:
– Co tutaj właściwie robisz?
Pomyślałem... Nie, to nie miało znaczenia.
– Mam sobie iść?
Może to, co musiałem zrobić, okaże się łatwiejsze, niż sądziłem. Ból przeszył miejsce, w
którym niegdyś biło mojej serce.
– Nie! – zaprotestowała, niemal krzycząc, po czym zniżyła głos. – Nie o to mi chodziło. Jak
wytłumaczyłeś mojej mamie swoją obecność? Muszę poznać twoją wersję, zanim się tu zjawi.
– Och. – Oczywiście, nie mogło być łatwo. Tyle razy sądziłem, że ma mnie dosyć, a ona zawsze
nadal mnie chciała.
– Przyjechałem do Phoenix, żeby przemówić ci do rozsądku i skłonić do powrotu do Forks –
oznajmiłem, używając tego samego głosu, którym przekonywałem pielęgniarki, że mogę zostać
w jej sali. – Zgodziłaś się ze mną spotkać i przyjechałaś do hotelu, w którym zatrzymałem się z
Carlisle’em i Alice. – Otworzyłem szeroko oczy, udając niewinność. – Przyleciałem rzecz jasna
pod opieką rodzica... Tyle że, idąc do mojego pokoju, potknęłaś się na schodach. Resztę już
znasz. Na szczęście nie musisz pamiętać żadnych szczegółów, masz świetne usprawiedliwienie.
Zastanowiła się na moment.
– W twojej historyjce nie wszystko trzyma się kupy. Nie ma na przykład żadnego rozbitego
okna.
Nie mogłem powstrzymać uśmiechu.
– Ależ jest, jest. Alice miała niezłą frajdę, fabrykując dowody. Nawet się trochę zagalopowała.
Wszystko wyglądało bardzo przekonująco – mogłabyś się pewnie procesować z hotelem o
odszkodowanie, gdybyś chciała.
Sama idea wzbudziła w niej zgorszenie.
Pogłaskałem ją czule po policzku.
– Nie martw się, zadbaliśmy o wszystko. Twoim jedynym zadaniem jest teraz powrót do
zdrowia.
Wtem jej serce rozpoczęło swój galop. Szukałem oznak bólu, zastanawiałem się, które moje
słowa mogły ją zestresować, ale zauważyłem jej rozszerzone źrenice i zrozumiałem, że Bella
reaguje w ten sposób na mój dotyk.
Jej wzrok skupił się na urządzeniu ogłaszającym pikaniem wytężoną pracę serca i natychmiast
zmrużyła oczy.
– Boże, chyba zapadnę się pod ziemię.
Zaśmiałem się. Delikatny rumieniec wstępujący na jej policzki był dobrym znakiem.
 – Hmm, sprawdźmy...
Znajdowałem się tak blisko jej twarzy. Powoli zmniejszyłem dystans. Puls Belli przyspieszył, a
kiedy pocałowałem ją, kiedy moje usta ledwo musnęły jej warg, jej serce zamigotało. Niemal
przestało bić na chwilę.
Oderwałem się od niej, czekając, aż jej serce wznowi swoją rytmiczną pracę.
– Coś mi się wydaje, że będę musiał przy tobie uważać jeszcze bardziej niż do tej pory.
Zmarszczyła czoło i się skrzywiła.
– Jeszcze nie skończyłam z całowaniem! – zaprotestowała. – Nie zmuszaj mnie do tego,
żebym spróbowała usiąść.
Uśmiechnąłem się na tę groźbę, pocałowałem ją delikatnie i odsunąłem się, kiedy tylko jej
serce przyspieszyło. To był bardzo krótki pocałunek.
Już miała oponować, jednak trzeba było to wszystko odłożyć na później.
Odsunąłem krzesło od jej łóżka.
– Chyba słyszę twoją mamę – powiedziałem.
René wchodziła właśnie po schodach, żeby wyjąć coś z walizki, i zamartwiała się śmieciowym
jedzeniem, którym żywiła się przez ostatnie dni. Żałowała, że nie ma czasu na wizytę na siłowni,
jednak uznała, że chwilowo musi jej wystarczyć chodzenie po schodach.
Bella skrzywiła się, co wziąłem za oznakę bólu. Przysunąłem się do niej, szukając jakiegoś
punktu zaczepienia.
– Tylko mnie nie zostawiaj! – powiedziała. W jej głosie słychać było tłumione łzy, a w oczach
czaił się strach.
Nie chciałem myśleć, co to oznacza.
W myślach odtwarzałem wizję Alice. Bella, ciężko dysząca, w straszliwym cierpieniu zwijająca
się w kłębek...
Wziąłem się w garść i odpowiedziałem lekkim tonem:
– Nie zostawię cię... Zdrzemnę się.
Uśmiechnąłem się do Belli, po czym przemknąłem do niebieskiego fotela i rozłożyłem go
poziomo. W końcu René kazała mi go zająć, kiedy będę chciał odpocząć. Zamknąłem oczy.
– Tylko nie zapomnij oddychać – szepnęła. Przywołałem obraz, jak sama udawała sen przed
ojcem, i musiałem powstrzymać cisnący się na usta uśmiech. Wziąłem przesadnie głęboki
wdech.
René właśnie mijała stanowisko pielęgniarek.
– Coś się zmieniło? – zapytała dyżurującą pielęgniarkę, korpulentną młodą kobietę o imieniu
Bea. Po jej roztargnionym głosie można było poznać, że oczekuje negatywnej odpowiedzi.
Nawet nie przystanęła.
– Przed chwilą coś zapikało, miałam właśnie tam iść – padła pospieszna odpowiedź z dyżurki.
O nie, nie powinnam była ruszać się z sali.
 Matka Belli przyspieszyła, wyraźnie zdenerwowana.
– Zajrzę do niej i dam pani znać...
Kobieta zerwała się z krzesła, ale zaraz z powrotem usiadła, poddając się sugestii René.
Bella drgnęła, aż zaskrzypiało pod nią łóżko. Widać było, że udziela jej się stres matki.
René otworzyła cicho drzwi. Oczywiście marzyła o tym, żeby jej córka się obudziła, ale z
drugiej strony hałasowanie w szpitalu uważała za objaw grubiaństwa.
– Mama! – szepnęła Bella radośnie.
Udawałem, że śpię, więc nie widziałem miny jej matki, jednak zalały mnie jej głośne myśli.
Usłyszałem zatrzymujące się kroki, chwilę później René zauważyła mnie na fotelu.
– Ten to zawsze na stanowisku – mruknęła do siebie, jednocześnie krzycząc w myślach.
Powoli przyzwyczajałem się do głośności jej umysłu, już mnie tak nie szokował. René wydawała
się nieco ułagodzona moim widokiem, zaczynała już bowiem podejrzewać, że ja nigdy nie
sypiam.
– Mamo, tak się cieszę, że cię widzę!
Przekrwione oczy Belli przeraziły ją – uświadomiły jej rozmiar cierpienia córki i spowodowały
napływ łez do jej własnych oczu.
Zerknąłem spod na wpół przymkniętych powiek, jak René ostrożnie obejmuje Bellę. Teraz po
jej policzkach płynęły już otwarcie grube łzy.
– Bello, tak się bałam!
– Przepraszam za wszystko. Ale nic się nie martw, szybko wyzdrowieję.
Niełatwo było mi słuchać, jak ciężko ranna Bella pociesza swoją zdrową matkę, jednak
przypuszczałem, że na tym właśnie polega ich relacja. Być może wyjątkowy umysł René
wchodził w interakcję z umysłami innych i nadawał jej narcystyczny charakter. Trudno było
chyba tego uniknąć, kiedy wszyscy dookoła spełniali jej niewypowiedziane życzenia.
– Dzięki Bogu, że wreszcie się ocknęłaś – powiedziała teraz, wzdragając się w duchu na widok
obrażeń córki.
Nastała chwila ciszy, po czym Bella zapytała niepewnie:
– Jak długo byłam nieprzytomna?
Uświadomiłem sobie, że tego nie zdążyliśmy przedyskutować.
– Już piątek, skarbie. Trochę to trwało.
– Piątek? – Bella nie kryła zszokowania.
– Przetrzymali cię w takim stanie celowo. Masz sporo obrażeń, kochanie.
– Wiem – oświadczyła Bella dobitnie. Zastanawiałem się, jak bardzo musi cierpieć.
– Miałaś szczęście, że pod ręką był doktor Cullen. To taki miły człowiek... tylko taki młody. I
wygląda bardziej jak model niż lekarz.
– Poznałaś Carlisle’a?
– Tak. I siostrę Edwarda, Alice. Urocza dziewczyna.
 – Jest fantastyczna – przyznała Bella.
Intensywne myśli René zwróciły się znów ku mnie.
– Nic mi nie wspominałaś o tym, że masz w Forks tylu dobrych znajomych.
Bardzo dobrych znajomych.
Nagle Bella jęknęła.
Otworzyłem bezwiednie oczy, ale nie zdradziły, że nie śpię, ponieważ René też wpatrywała
się w Bellę.
– Co boli? – zapytała.
– Nic, nic – zapewniła ją Bella. Wiedziałem, że mówi także do mnie. Nasze spojrzenia spotkały
się na ułamek sekundy, zanim przymknąłem powieki. – Zapominam, że nie mogę się tyle ruszać.
Przez chwilę René miotała się bezsensownie obok unieruchomionej córki.
– A gdzie Phil? – zapytała ją Bella pogodnie.
To odwróciło uwagę jej matki, jak uznałem, o to właśnie Belli chodziło.
Ach, nie przekazałam jej jeszcze dobrych wieści. Ale się ucieszy!
– Został na Florydzie. Ach, Bello, nie uwierzysz! Już mieliśmy pakować manatki, a tu taka
niespodzianka!
– Zaproponowano mu kontrakt? – W głosie Belli słychać było uśmiech.
– Tak! Skąd wiedziałaś? The Suns go przyjęli! Niesamowite, prawda?
– Rewelacja – zgodziła się Bella, choć po jej tonie domyśliłem się, że nie ma pojęcia, kim są
The Suns.
– Oj, spodoba ci się w Jacksonville, zobaczysz. – René wręcz rozsadzał entuzjazm. Jej myśli
dudniły tak samo jak słowa, byłem pewien, że podziałają na Bellę identycznie, jak działały na
innych ludzi. Jej matka zaczęła rozpływać się nad pogodą, oceanem, cudownym żółtym
domkiem z białymi okiennicami, nie wątpiąc ani przez moment, że Bella podzieli jej radość.
Znałem każdy aspekt przyszłości, jaką René planowała dla swojej córki, ponieważ czekając, aż
ta się obudzi, ekscytowała się w myślach najdrobniejszymi szczegółami. Jej plany były na swój
sposób odpowiedzią, jakiej szukałem.
– Moment – przerwała jej Bella, skonfundowana. – O czym ty mówisz? Nie mam zamiaru
przeprowadzać się na Florydę. Mieszkam w Forks.
– Już nie musisz, głuptasie – zapewniła matka z szerokim uśmiechem. – Phil będzie teraz o
wiele częściej w domu... W ogóle to dużo na ten temat rozmawialiśmy i zdecydowałam, że aby
być więcej z tobą, będę z nim jeździć tylko na co drugi mecz.
To powiedziawszy, René czekała, aż do Belli dotrze ta cudowna prawda.
– Mamo... – odezwała się Bella powoli. – Chcę zostać w Forks. Przyzwyczaiłam się już do
nowej szkoły, mam kilka dobrych koleżanek... – W tym momencie jej matka spojrzała gniewnie
w moją stronę. – ...a Charlie mnie potrzebuje. Siedzi tam zupełnie sam i w ogóle nie potrafi
gotować.
 – Chcesz mieszkać w Forks? – René sprawiała wrażenie, jakby nie mieściło jej się to w głowie.
– Dlaczego?
To na pewno z powodu tego chłopaka.
– Mówiłam – jest szkoła, jest Charlie – au!
Spojrzałem w jej stronę. René wisiała nad Bellą, wyciągała do niej ręce, ale nie miała pojęcia,
czy i gdzie może ją dotknąć. Ostatecznie położyła dłoń na czole córki.
– Ależ, Bello, skarbie, ty nie cierpisz tej dziury. – Kobieta najwyraźniej łudziła się, że córka z
powodu doznanych obrażeń zapomniała o swoich odczuciach, i postanowiła jej o tym
przypomnieć.
– Nie jest taka zła. – W głosie Belli pojawiła się nuta obronna.
René zdecydowała nie owijać w bawełnę.
– To o niego chodzi? – szepnęła. Zabrzmiało to bardziej jak oskarżenie niż pytanie. Bella
zawahała się.
– Częściowo – przyznała. – Miałaś w ogóle okazję zamienić z Edwardem kilka słów?
– Tak. I chciałabym z tobą o nim porozmawiać.
– O czym dokładnie? – Bella udawała niewiniątko.
– Sądzę, że ten chłopiec jest w tobie zakochany – powiedziała jej matka konspiracyjnym
szeptem.
– Też tak sądzę.
Czyżby Bella się zakochała? Ile mnie ominęło? Jak mogła mi o tym nie powiedzieć? I co
powinnam teraz zrobić?
– A... co ty czujesz do niego?
Bella westchnęła, a gdy się odezwała, w tonie jej głosu pobrzmiewały nutki nonszalancji.
– Zwariowałam na jego punkcie.
– No cóż, wydaje się bardzo sympatyczny i muszę przyznać, że jest szalenie przystojny, ale
jesteś jeszcze taka młoda, Bello...
I zachowujesz się zupełnie jak Charlie. Jest za wcześnie na takie rzeczy.
– Wiem o tym, mamo – zgodziła się z nią Bella. – Nie przejmuj się, to tylko młodzieńcze
zauroczenie.
– O właśnie.
Bardzo dobrze. Czyli nie angażuje się przesadnie jak jej ojciec. Ojej, która godzina? Jestem
spóźniona!
Bella wyczuła jej nagłe roztargnienie.
– Musisz już iść?
– Lada chwila powinien zadzwonić Phil, tak się umówiliśmy... Nie wiedziałam, że odzyskasz
przytomność...
 W domu pewnie właśnie dzwoni telefon. Powinnam była sprawdzić numer na ten oddział,
żeby mógł mnie tu złapać.
– Idź, idź. Nie ma sprawy. – Bella nie kryła ulgi. – Nie będę tu sama.
– Wrócę raz-dwa. Wiesz, teraz nocuję w szpitalu – dodała René, dumna z tego, jaką jest
wspaniałą matką.
– Och, mamo, nie musiałaś tego robić. – Bella zdenerwowała się na samą myśl, że jej
rodzicielka się dla niej poświęca. Nie tak wyglądała zwykle ich relacja. – Możesz spać w domu,
mnie to bez różnicy.
– Za bardzo bym się denerwowała – przyznała jej matka nieśmiało. – Po tym, co się stało
ostatnio w naszej okolicy, wolę nie siedzieć tam sama.
– A co się wydarzyło? – Bella natychmiast się zaniepokoiła.
– Jacyś bandyci włamali się do tej szkoły tańca za rogiem i podpalili budynek. Nic z niego nie
zostało! A przed wejściem porzucili kradziony samochód. Pamiętasz, skarbie, jak chodziłaś tam
na lekcje?
Nie tylko my przyjechaliśmy kradzionymi autami. Tropiciel także, i zaparkował po
południowej stronie budynku. Nie potrafił tak doskonale jak my zacierać po sobie śladów, co
pomogło nam w konstruowaniu naszego alibi, ponieważ wóz, który zostawił, został skradziony
na dzień przed naszym przylotem do Phoenix.
– Pamiętam. – Głos Belli zadrżał.
Z trudem utrzymałem się na fotelu, René też wydawała się poruszona.
– Mogę z tobą zostać, skarbie, jeśli mnie potrzebujesz.
– Nie trzeba, mamo. Nic mi nie będzie. Edward będzie mi towarzyszył.
Nie spodziewałam się niczego innego. No cóż, mam pranie do zrobienia, powinnam też chyba
przejrzeć lodówkę. To mleko stoi tam od kilku miesięcy.
– Wrócę wieczorem.
– Kocham cię, mamo.
– Ja też cię kocham, Bello. Uważaj na siebie, kochanie, patrz pod nogi. Nie chcę cię stracić.
Z trudem powstrzymałem uśmiech, który groził mi dekonspiracją.
Bea przyszła zajrzeć do Belli i z zawodową wprawą meandrowała między René i sprzętami,
żeby sprawdzić odczyty monitorów.
René pocałowała córkę w czoło, pogłaskała ją po ręce i wyszła, żeby przekazać Philowi dobre
wieści.
– Denerwowałaś się czymś, złotko? – zapytała pielęgniarka. – Serce ci tu coś ostro
przyspieszyło.
– Czuję się dobrze – zapewniła ją Bella.
– Zaraz powiadomię siostrę oddziałową, że się obudziłaś. Za chwilkę przyjdzie cię obejrzeć.
Zanim drzwi się za nią zamknęły, już stałem przy Belli.
 Popatrzyła na mnie, unosząc brwi – z podziwu albo niepokoju.
– Ukradliście samochód?
Przypuszczała, że z parkingu, i w gruncie rzeczy się nie myliła. Tyle że ukradliśmy dwa auta.
– Był świetny, naprawdę szybki.
– Jak tam drzemka? – zapytała.
Lekki ton naszej konwersacji rozpłynął się w powietrzu.
– Bardzo interesująca – odparłem.
Zaskoczyła ją ta zmiana nastroju.
– To znaczy?
Wbiłem wzrok w jej zagipsowaną mogę, niepewny, co ujrzałaby w moich oczach.
– Zaskoczyłaś mnie – powiedziałem powoli. – Ten dom na Florydzie... mieszkanie z matką...
Myślałem, że właśnie o tym zawsze marzyłaś.
– Przecież na Florydzie musiałbyś cały dzień siedzieć w domu – zauważyła. – Wychodziłbyś na
dwór tylko w nocy, jak jakiś prawdziwy wampir. – Powiedziała to specjalnie, żebym się
uśmiechnął, ale ja wcale nie chciałem się uśmiechać.
– Gdybyś się wyprowadziła, zostałbym w Forks, Bello. Albo przeniósłbym się do innego
miasteczka na północy. Jak najdalej od ciebie, byle cię dłużej nie narażać na niebezpieczeństwo.
Wpatrywała się we mnie bez emocji, jakbym powiedział coś po łacinie. Czekałem, aż
przetrawi moje słowa. Kiedy to się stało, serce zaczęło jej walić, a oddech przyspieszył tak, jakby
wpadła w histerię. Wzdrygała się przy każdym wdechu, rozszerzające się płuca napierały
bowiem na złamane żebra.
Przez jej twarz przemknął cień tego, co widziałem w wizji Alice. Zrozpaczonej, załamanej Belli.
Patrzenie na to było ponad moje siły. Chciałem powiedzieć coś, co zmniejszyłoby jej ból, jej
przerażenie, ale nie mogłem. Nie ufałem moim własnym – egoistycznym – emocjom.
Do sali weszła Gloria, rozpoczynająca właśnie popołudniową zmianę. Obrzuciła Bellę
fachowym okiem.
Dałabym jej sześć na dziesięć. Ale dobrze, że odzyskała świadomość.
– Podać ci coś przeciwbólowego, skarbie? – zapytała ciepło, sprawdzając działanie kroplówki.
– Nie, nie. Wszystko w porządku – zaprotestowała Bella, oddychając z trudem.
– Nie musisz być taka dzielna, skarbie. Lepiej nie nadwerężać organizmu. Musisz odpoczywać.
Czekała, aż Bella zmieni zdanie, jednak ta pokręciła ostrożnie głową, z miną pełną cierpienia i
buntu.
Pielęgniarka westchnęła.
– Niech ci będzie. Ale przywołaj mnie przyciskiem, jeżeli się zdecydujesz.
Spojrzała na mnie, nie wiedząc, jak zareagować na to, że cały czas czuwam, a zanim wyszła z
sali, zerknęła jeszcze na monitory.
 W oczach Belli czaił się nieludzki strach. Ująłem jej twarz w dłonie, muskając zaledwie ranny
policzek.
– Spokojnie, Bello, tylko spokojnie.
– Nie zostawiaj mnie – poprosiła łamiącym się głosem.
I dlatego właśnie nie byłem dostatecznie silny. Bo jak mógłbym przysporzyć jej dodatkowego
cierpienia? Leżała połamana, zmagając się z wielkim bólem, i prosiła tylko o jedno: żebym z nią
został.
– Nie zostawię – obiecałem, w myślach korygując odpowiedź: Dopóki nie wyzdrowiejesz.
Dopóki nie będziesz gotowa. Dopóki nie znajdę w sobie siły. – A teraz leż, bo zawołam
pielęgniarkę i każę cię czymś nafaszerować.
Zupełnie jakby słyszała moje wewnętrzne obostrzenia. Kiedyś – przed spotkaniem z
tropicielem i wszystkim, co wydarzyło się potem – tyle razy obiecywałem jej, że zostanę. Zawsze
mówiłem prawdę, a ona zawsze w nią wierzyła. Teraz jednak czytała we mnie jak w otwartej
książce, a jej serce nie chciało się uspokoić.
Pogłaskałem ją po policzku.
– Bello, nigdzie się nie wybieram. Będę tu tak długo, jak będziesz mnie potrzebować.
– Przysięgasz, że nie odejdziesz? – wyszeptała. Jej ręka powędrowała sama ku żebrom,
musiały jej bardzo dokuczać.
Teraz była na to zbyt słaba. Powinienem poczekać na lepszy moment. Nawet jeśli jej matka
dała jej właśnie idealną szansę na życie bez wampirów.
Ponownie ująłem jej twarz, pozwoliłem, by moje oczy wypełniły się ogromną miłością, jaką
do niej czułem, i skłamałem z całym doświadczeniem stu lat codziennych oszustw:
– Przysięgam.
Rozluźniła się nieco. Nie spuszczała ze mnie wzroku, jednak po kilku sekundach wrócił
normalny rytm jej serca.
– Lepiej ci teraz? – zapytałem.
Patrzyła na mnie niepewnie, tak samo niepewnie zabrzmiało jej potwierdzenie:
– Tak.
Najwyraźniej wyczuła, że coś ukrywam. Musiałem zrobić wszystko, aby mi uwierzyła, choćby
na czas rekonwalescencji. Nie mogłem pozwolić, żeby proces leczenia został przeze mnie
zaburzony.
Dlatego postanowiłem zachowywać się tak, jakbym nie miał niczego do ukrycia. Jakby jej
przesadna, choć skrywana, reakcja mnie nieco zirytowała. Skrzywiłem się i mruknąłem pod
nosem:
– Chyba jesteś trochę przewrażliwiona, nie sądzisz? – Wyrzuciłem to z siebie bardzo szybko,
więc chyba nie zrozumiała.
– Po co to powiedziałeś? – szepnęła z drżeniem w głosie. – Zmęczyło cię to, że ciągle musisz
wybawiać mnie z opresji? Chcesz, żebym wyjechała?
 Miałem ochotę śmiać się przez sto najbliższych lat na samą myśl, że mógłbym być nią
zmęczony. Albo płakać przez tysiąc z tego samego powodu.
Jednak przyjdzie pora, kiedy będę musiał odpowiedzieć jej twierdząco, dlatego moja reakcja
była teraz powściągliwa, chłodna, lekko zdystansowana.
– Nie, skąd, co za bzdurne podejrzenie. Chcę być z tobą, Bello. I nie mam nic przeciwko
wybawianiu cię z opresji – tyle że to przeze mnie ciągle się pakujesz w niebezpieczeństwo. To z
mojej winy tu jesteś.
Prawda jednak znalazła sposób, żeby wkraść się do ostatniego zdania.
Bella spojrzała na mnie gniewnie.
– Ach, przez ciebie! Zdajesz sobie sprawę, że to dzięki tobie nadal żyję?
Teraz już nie byłem w stanie zachować ani chłodu, ani dystansu.
– Ledwie – szepnąłem. – Cała jesteś w gipsie i bandażach, praktycznie nie możesz się ruszyć.
– Nie miałam na myśli tego, co się ostatnio wydarzyło – warknęła – tylko te wszystkie historie
z Forks. Mam wyliczać? Gdyby nie ty, już dawno gniłabym na cmentarzu.
Wzdrygnąłem się na samą myśl, ale wróciłem do punktu wyjścia, nie dając się sprowadzić na
manowce.
– Ale to jeszcze nic. Najgorsze nie było wcale to, że widziałem, jak leżysz na podłodze w
kałuży krwi... – Z trudem opanowałem głos. – To, kiedy pomyślałem, że zjawiliśmy się zbyt
późno. Nawet nie twoje przeraźliwe krzyki z bólu. Czyli wszystkie okropne wspomnienia, które
będą mi towarzyszyły przez całą wieczność. Nie, najgorsze było to poczucie... ta świadomość, że
nie będę w stanie się powstrzymać. Pewność, że sam cię zabiję.
Zmarszczyła czoło.
– Ale mnie nie zabiłeś.
– Tak niewiele jednak brakowało.
Jej serce znów zaczęło dziką galopadę.
– Obiecaj mi – syknęła.
– Co?
– Wiesz co. – Popatrzyła na mnie wściekle.
Doskonale wyczuła kierunek, w jakim podążały moje myśli. To, jak przekonywałem sam
siebie, że jestem odpowiednio silny. Musiałem pamiętać, że czytała mi w umyśle sto razy lepiej
niż ja w jej, dlatego musiałem chwilowo odłożyć wszystko na bok i skupić się na tym, co
najważniejsze: na zdrowiu Belli.
Postanowiłem, że będę mówił wyłącznie prawdę, żeby już mnie tak nie przejrzała.
– Na razie wszystko wskazuje na to, że nie mam dość silnej woli, żeby trzymać się od ciebie z
daleka, więc chyba postawisz na swoim... Choćby miało cię to kosztować życie.
– Świetnie – odparła, ale bez przekonania. – Wspominałeś, że udało ci się pohamować...
Chciałabym wiedzieć dlaczego.
– Jak to: dlaczego?
 – Dlaczego nie pozwoliłeś, żeby jad się rozprzestrzenił? Byłabym teraz taka jak ty.
Nigdy jej tego nie wyjaśniłem, zwykle mówiłem ogródkami, starannie omijając temat.
Wiedziałem, że nie mogła tego wyczytać w Internecie. Czerwień przesłoniła mi wzrok, w samym
środku tej czerwieni ujrzałem twarz Alice.
– Nie ukrywam, że nie mam doświadczenia w relacjach damsko-męskich – powiedziała
szybko, obawiając się, że się zdradziła, i starając się odwrócić moją uwagę od tematu. – Ale po
prostu wydaje mi się to całkiem logiczne... W każdym związku konieczna jest pewna
równowaga. Nie może być tak, że tylko jedna strona bez przerwy ratuje drugą. Obie muszą się
ratować.
Jej słowa nie mijały się z prawdą, jednak zapomniała o jednym. O tym, że nigdy nie będę taki
jak ona. Że dla mnie nie było odwrotu.
Oparłem się łokciami o krawędź materaca i położyłem brodę na splecionych dłoniach. Czas
było złagodzić tę dyskusję.
– Ty także mnie uratowałaś – powiedziałem spokojnie. Nie kłamałem.
– Nie mogę zawsze grać roli ukochanej Supermana – ostrzegła mnie. – Też chcę być
Supermanem.
– Nie wiesz, jak to jest. – Mówiłem łagodnym, kojącym tonem, ale musiałem odwrócić wzrok.
– Myślę, że wiem.
– Bello, wierz mi, nie masz pojęcia. – Zniżyłem głos do szeptu. – Miałem prawie
dziewięćdziesiąt lat na rozmyślania i nadal nie wiem, czy warto.
– Wolałbyś, żeby Carlisle cię nie ocalił?
– Nie, nie żałuję, że tak się stało. – W przeciwnym razie nigdy bym nie spotkał Belli. – Ale
moje ludzkie życie dobiegało wówczas końca. Niczego i nikogo nie musiałem się wyrzekać. – Z
wyjątkiem duszy.
– To ty jesteś całym moim życiem. Tylko ciebie nie chciałabym stracić. – Bella opisywała
dokładnie to, co i ja czułem.
A jeśli zacznie cię błagać? Słyszałem w tyle głowy głos Rosalie.
– Nie mogę, Bello. Nie zrobię ci tego.
– Dlaczego nie? – Jej głos podniósł się o dwie oktawy, mówiła gniewnie i ochryple. – Tylko nie
mów, że to cię przerasta! Po tym, czego dokonałeś dzisiaj... czy raczej ileś tam dni temu...
Mniejsza o to. Po tym, czego dokonałeś, pójdzie ci jak z płatka!
Ledwo zachowałem względny spokój.
– A ból? – przypomniałem jej. Nie chciałem o tym myśleć, miałem nadzieję, że ona także.
Zbladła. Z trudem na to patrzyłem. Przez dłuższą chwilę walczyła ze wspomnieniami, po czym
uniosła brodę.
– To moja sprawa – odparła. – Wytrzymam.
– Były już w historii takie przypadki, że odwaga przekraczała granice szaleństwa –
mruknąłem.
 – Ból mnie nie zraża. Trzy dni? Wielkie mi co.
Alice! Chyba dobrze dla niej, że nie miałem pojęcia, gdzie się podziewa. Zapewne zniknęła
celowo i zamierzała mnie unikać, dopóki nie ochłonę. Chciałem do niej zadzwonić i powiedzieć,
co myślę o jej tchórzowskim ukrywaniu się, ale byłem pewien, że nie odbierze.
Skupiłem się na Belli. Skoro zamierzała ciągnąć tę dyskusję, chciałem wskazać jej wszystkie
argumenty, które pomijała.
– A Charlie? – rzuciłem. – Renée?
Z tym trudniej przyszło jej się rozprawić. Minęła długa chwila, podczas której szukała
odpowiedzi. Otworzyła usta, po czym je zamknęła. Nie odwróciła wzroku, jednak wyraz buntu w
jej oczach ustąpił miejsca porażce.
Ostatecznie skłamała. W sposób bardzo widoczny, jak to zwykle bywało w jej przypadku.
– Słuchaj, to też nie jest problemem. Renée zawsze postępowała tak, żeby to jej było
wygodnie. Z pewnością nie miałaby nic przeciwko temu, żebym i ja poszła w jej ślady. A Charlie
jest odporny, szybko dojdzie do siebie, poza tym jest przyzwyczajony do mieszkania w
pojedynkę. Nie mogę robić wszystkiego pod nich, to moje życie.
– Właśnie – rzuciłem ostro. – A ja nie mam zamiaru ci go odbierać.
– Jeśli czekasz, aż znajdę się na łożu śmierci, to chciałam zauważyć, że kilka dni temu się na
nim znajdowałam!
Odczekałem chwilę, żeby się uspokoić.
– Przecież wyzdrowiejesz.
Wzięła głęboki wdech, skrzywiła się z bólu i odezwała się cicho:
– Umrę.
Czyżby sądziła, że ją okłamujemy co do jej stanu?
– Oczywiście, że nie umrzesz – zapewniłem żarliwie. – Może będziesz miała parę blizn, ale...
– Mylisz się. Ja naprawdę umrę.
Z trudem zachowywałem spokój. Z mojego głosu przebijał stres.
– Co ty wygadujesz, Bello? Wypiszą cię ze szpitala już niedługo, góra za dwa tygodnie.
Spojrzała na mnie, przybita.
– Może nie umrę tak od razu... ale kiedyś na pewno. Z każdym dniem jestem bliższa śmierci.
Zestarzeję się! Osiwieję, będę miała zmarszczki...
Moje zdenerwowanie przerodziło się w rozpacz, gdy zrozumiałem, o co jej chodzi. Czyżby
przypuszczała, że nigdy się nad tym nie zastanawiałem? Że ten potężny fakt umknął mojej
uwagi? Że nie widziałem drobnych zmian na jej twarzy, podczas gdy moja pozostawała
całkowicie poza niszczącą siłą czasu? Że choć pozbawiony daru Alice, nie byłem w stanie
przewidzieć przyszłości?
Ukryłem twarz w dłoniach.
– Tak właśnie ma to wyglądać. Tak właśnie powinno być. I tak by się stało, gdybyś mnie nie
spotkała, gdybym nie istniał, a nie powinienem istnieć.
 Prychnęła, a ja podniosłem głowę.
– To głupie. To tak, jakbyś podszedł do kogoś, kto wygrał w totka i właśnie odbierał pieniądze,
i powiedział mu: „Zostaw to, wróć do dawnego życia. Taki jest właściwy porządek rzeczy. Tak
będzie dla ciebie lepiej”. Ja tam tego nie kupuję.
– Trudno mnie porównywać do wygranej w totka.
– Masz rację. Jesteś o niebo lepszy.
Przewróciłem oczami, znów ze wszystkich sił starając się opanować. To wszystko szkodziło
Belli, o czym świadczyło natrętne teraz pikanie monitorów.
– Wystarczy tej dyskusji, Bello. Nie ma mowy. Nie skażę cię na życie w wiecznej nocy, koniec
kropka.
Ledwo to powiedziałem, a zdałem sobie sprawę, jak lekceważąco zabrzmiały moje słowa. Od
razu wiedziałem, jak zareaguje.
– Jeśli myślisz, że sobie odpuszczę, to się grubo mylisz! – ostrzegła. – Nie zapominaj, że nie
jesteś jedynym wampirem, którego znam.
Znów ujrzałem czerwień przed oczami.
– Alice się nie ośmieli.
– Alice miała wizję, prawda? – Bella wydawała się pewna siebie, ale z ulgą przyjąłem fakt, że
Alice jednak nie wszystko jej zdradziła. – Wie, że kiedyś będę taka jak wy. To dlatego denerwują
cię jej komentarze.
– Alice się myli. – Ja także byłem pewny siebie. – Widziała też ciebie martwą, a jednak żyjesz.
– Ja tam wolałabym się nigdy o nic nie zakładać wbrew jej wizjom – oświadczyła, patrząc na
mnie buntowniczo.
Czułem, jak napinają się mięśnie mojej twarzy, natychmiast więc postarałem się je rozluźnić.
Stres byłby stratą czasu, a tego akurat zostało tak niewiele.
– I co dalej? – zapytała z wahaniem.
Westchnąłem i zaśmiałem się ponuro.
– Impas. Tak to się chyba nazywa.
Jej ciężkie westchnienie było jak echo mojego.
– Au!
Spojrzałem na Bellę, a potem na przycisk przywołujący pielęgniarkę.
– Jak się czujesz?
– Dobrze – odparła bez przekonania.
– Nie wierzę ci – powiedziałem, uśmiechając się.
– Nie mam ochoty dalej spać. – Wydęła wargi.
– Musisz dużo odpoczywać. Te zażarte dyskusje tylko ci szkodzą. – Znów wyłącznie moja
wina.
– To mi ustąp – zasugerowała.
 Wcisnąłem przycisk.
– Ach, jakaś ty sprytna.
– Nie!
– Słucham. – Głos Bei zabrzmiał cicho w głośniku.
– Pacjentka prosi o kolejną dawkę środków przeciwbólowych – oznajmiłem. Bella zrobiła
grymas i zaraz się skrzywiła.
– Już przysyłam pielęgniarkę.
– Nie wezmę do ust ani jednej tabletki – zagroziła Bella.
Wskazałem na jej kroplówkę.
– Nie sądzę, żeby kazali ci cokolwiek połykać.
Jej serce znów zaczęło bić szybciej.
– Bello, wszystko cię boli. Żeby wyzdrowieć, musisz odpocząć. Czemu robisz trudności? Nie
będą ci się już wkłuwać.
Straciła swój upór, w jej oczach widziałem tylko strach.
– Nie o igły mi chodzi. Boję się zamknąć oczy.
Ująłem jej twarz i uśmiechnąłem się do niej z absolutną szczerością. Co nie było wcale trudne.
Jedyne, o czym marzyłem, to móc patrzeć w jej oczy do końca mojego żywota.
– Już ci mówiłem, że nigdzie się nie wybieram. Nie masz się czego bać. Tak długo, jak ci to
sprawia przyjemność, będę tu siedział dzień i noc.
Dopóki nie wyzdrowiejesz. Dopóki nie będziesz gotowa. Dopóki nie znajdę w sobie siły.
Uśmiechnęła się mimo bólu.
– Twoja obecność zawsze będzie sprawiać mi przyjemność.
Będzie to jednak ludzkie „zawsze”.
– Och, przejdzie ci – zakpiłem. – To tylko młodzieńcze zauroczenie.
Próbowała pokręcić przecząco głową, ale ból okazał się silniejszy.
– Byłam w szoku, że Renée w to uwierzyła. Ale wiem, że ty znasz prawdę.
– Prawda jest taka, że ludzie mają pewną wspaniałą cechę. Zmieniają się.
– Spotka cię zawód, jeśli będziesz na to czekał.
Zaśmiałem się z jej kwaśnej miny. Wiedziała, że co jak co, ale mam czas na bardzo długie
czekanie.
Do sali wpadła Gloria ze strzykawką w dłoni.
Powinien dać jej wreszcie spokój. Biedactwo, tyle przeszła.
– Przepraszam – rzuciła, ale ja już zdążyłem się odsunąć. Oparłem się o ścianę po drugiej
stronie pomieszczenia, dając pielęgniarce przestrzeń do działania. Nie chciałem jej
denerwować, żeby mnie nie wyrzuciła, zwłaszcza że nie miałem pojęcia, gdzie jest Carlisle.
 Bella patrzyła na mnie z niepokojem, jakby się obawiała, że korzystając z jej nieuwagi, wyjdę z
sali, ze szpitala, i już nie wrócę. Uśmiechnąłem się do niej uspokajająco. Zamierzałem być na
miejscu, gdy się obudzi. Dopóki będę jej potrzebny.
Gloria zaczęła wstrzykiwać lek do wenflonu.
– Proszę bardzo. Zaraz poczujesz się lepiej, złotko.
– Dziękuję – mruknęła Bella. Nie minęła chwila i oczy jej się zaczęły zamykać.
– Tyle chyba starczy – oceniła kobieta.
Popatrzyła na mnie wymownie, ale gapiłem się przez okno, udając, że jej nie widzę. Wyszła,
zamykając cicho drzwi.
Natychmiast wróciłem do Belli, pogłaskałem jej zdrowy policzek.
– Zostań – powiedziała niewyraźnie.
– Będę przy tobie – obiecałem. Zapadała w sen, poczułem, że mogę teraz powiedzieć prawdę.
– Tak długo, jak ci to sprawia przyjemność... Tak długo, jak jest to dla ciebie najlepsze
rozwiązanie...
Westchnęła, na wpół przytomna.
– To nie to samo – wymamrotała.
– Nie myśl teraz o tym, Bello. Podyskutujemy sobie znowu, kiedy się obudzisz.
Próbowała się do mnie uśmiechnąć.
– Okej.
Pochyliłem się i pocałowałem ją w skroń.
– Kocham cię – szepnąłem jej do ucha.
– Ja ciebie też.
Zaśmiałem się ze smutkiem.
– Wiem. – Na tym właśnie polegał problem.
Próbowała walczyć ze snem, szukała czegoś ustami.
Pocałowałem ją delikatnie w sine wargi.
– Dzięki.
– Do usług.
– Edward... – Słowa z trudem wydostawały się z jej gardła.
– Tak?
– Stawiam na Alice – wymamrotała, po czym zapadła w nieświadomość.
Zatopiłem twarz w zgięciu jej szyi i wdychałem jej palący zapach, żałując – jak to robiłem od
początku – że nie mogę śnić wraz z nią.
 EPILOG: WYJĄTKOWA OKAZJA

Trzymali ją w szpitalu jeszcze sześć dni. Wiedziałem, jak bardzo dłuży jej się ten czas. Nie mogła
się doczekać, kiedy wróci do normalnego życia, uwolni się od lekarzy, którzy osłuchiwali ją i
opukiwali, od tych wszystkich igieł wetkniętych w jej ciało.
Mnie czas płynął szybko mimo udręki, jaką były dla mnie jej widok na szpitalnym łóżku i
świadomość, że cierpi, a ja nie mogę nic zrobić, by uśmierzyć ten ból. W końcu jednak mogłem
być przy niej. Marzyłem, by każda spędzona z nią chwila trwała jak najdłużej, nawet jeśli te
chwile były dla mnie bolesne. One jednak mijały błyskawicznie.
Nienawidziłem każdej z tych minut, kiedy musiałem odejść od jej łóżka, gdy lekarze chcieli
skonsultować się z Bellą i Renée, chociaż bez trudu mogłem podsłuchiwać ze szpitalnego
korytarza. Czasem tak było nawet lepiej – nie zawsze potrafiłem zapanować nad wyrazem
twarzy.
Na przykład pierwszego dnia po ocknięciu się Belli, kiedy doktor Sadarangani, oglądając
zdjęcia rentgenowskie, cieszył się, że pęknięcia kości okazały się tak nieskomplikowane – co
oznaczało, że gładko się zrosną – ja w tym momencie widziałem tylko stopę tropiciela
miażdżącą jej nogę i słyszałem w głowie trzask łamanej kości. Dobrze, że nikt wtedy nie widział
mojej miny.
Matka Belli obawiała się, że straci pracę w podstawówce w Jacksonville, jeśli wkrótce tam nie
wróci. Mimo to była zdecydowana trwać przy córce, dopóki ta przebywała w Phoenix. W końcu
jednak Bella przekonała ją, że jest pod dobrą opieką, i namówiła do powrotu na Florydę. Renée
wyjechała dwa dni przed nami.
Bella często rozmawiała przez telefon z Charliem, zwłaszcza po wyjeździe Renée. Teraz, kiedy
minęło niebezpieczeństwo i miał czas przemyśleć wszystko, co się wydarzyło, zaczęła wzbierać
w nim złość. Nie na Bellę, oczywiście. Jego złość była ukierunkowana prawidłowo. Ostatecznie
nie doszłoby do tego wszystkiego, gdybym nie pojawił się w życiu jego córki ja. Jego kiełkująca
przyjaźń z Alice trochę komplikowała sprawę, byłem jednak pewien, co wyczytam w jego
opanowanym umyśle, kiedy tylko wrócę do Forks.
Unikałem poważniejszych rozmów z Bellą. Okazało się to łatwiejsze, niż przypuszczałem.
Rzadko kiedy mieliśmy okazję być sami – nawet po wyjeździe Renée wokół łóżka Belli trwał
nieustanny korowód lekarzy i pielęgniarek – a ona sama, nafaszerowana medykamentami,
często przysypiała. Wydawała się zadowalać faktem, że jestem obok. Nie błagała mnie znowu o
gwarancje. Czasem jednak odnosiłem nieodparte wrażenie, że dostrzegam zwątpienie w jej
oczach. Bardzo chciałem wymazać te wątpliwości, dowieść, że moje obietnice nie są bez
pokrycia, lepiej było jednak nic nie mówić niż znowu kłamać.
 A potem, zanim się obejrzałem, organizowaliśmy transport do domu.
Charlie chciał, żeby Carlisle przetransportował Bellę do domu samolotem, natomiast Alice i ja
mieliśmy wrócić samochodem. Carlisle wziął to na siebie – nie musiał konsultować się ze mną,
żeby znać moje zdanie na ten temat. Przekonał Charliego, że Alice i ja byliśmy już za długo
nieobecni w szkole, i Charlie musiał przyznać mu rację. Stanęło więc na tym, że lecimy do domu
razem, a Carlisle zorganizuje odstawienie samochodu. Powiedział Charliemu, że to łatwa do
załatwienia i niedroga usługa.
Jakże inaczej sytuacja przedstawiała się teraz, gdy wróciliśmy na to samo lotnisko, gdzie
zaczął się mój najgorszy koszmar. Odlecieliśmy po zmroku, dlatego przeszklony dach nie
stanowił już zagrożenia. Zastanawiałem się, co czuła Bella, kiedy patrzyła na te przestronne
hale. Czy myślała o bólu i przerażeniu, które odczuwała przy ostatniej swojej bytności w tym
miejscu? Szliśmy bez pośpiechu. Alice pchała wózek, w którym siedziała Bella, żebym ja mógł iść
obok i trzymać ją za rękę. Jak się spodziewałem, Bella nie chciała się pogodzić z tym, że
potrzebuje wózka, i denerwowały ją ciekawskie spojrzenia rzucane w jej stronę. Od czasu do
czasu zerkała ze złością na gruby biały gips na swojej nodze, jakby chciała go zedrzeć gołymi
rękami, ale nigdy głośno nie narzekała.
Podczas lotu spała, mamrocząc przez sen moje imię.
Gdybym tylko mógł zapomnieć o przeszłości i cieszyć się tym, co tu i teraz – pozostać w czasie
teraźniejszym, kiedy dźwięk mojego imienia na jej ustach nie parzył poczuciem winy. Majaczące
na horyzoncie rozstanie nie pozwalało mi jednak oddać się bez reszty fantazjowaniu.
Charlie czekał na nas w SeaTac, chociaż było już po dwudziestej trzeciej, a do Forks miał
prawie cztery godziny jazdy. Carlisle i Alice próbowali mu to wyperswadować, ale ja go
rozumiałem. Chociaż jego myśli były równie skotłowane, co przedtem, nie myliłem się co do
jednego. Nie krył się z tym, kogo wini za to całe zło.
Nie żeby mnie podejrzewał, że sam ją zepchnąłem ze schodów. Po prostu czuł, że Bella nigdy
nie zachowałaby się tak impulsywnie, gdybym jej nie sprowokował. Chociaż miał mylne
wyobrażenie na temat tego, co sprawiło, że tak nagle wyjechała do Arizony, generalnie miał
rację.
To wszystko była moja wina.
Jazda za radiowozem Charliego, który skrupulatnie przestrzegał ograniczeń prędkości,
powinna była się dłużyć, ale mnie czas wciąż upływał za szybko. Nie zmieniła tego nawet ta
kilkugodzinna rozłąka, kiedy jechaliśmy z Bellą osobnymi samochodami.
Na miejscu od razu wdrożyliśmy nowy porządek dnia. Alice objęła rolę pielęgniarki i pomocy
domowej, za co Charlie był jej bezgranicznie wdzięczny. Bella, chociaż zawstydzona tym, że
potrzebowała kogoś do pomocy w najbardziej podstawowych i intymnych sytuacjach, cieszyła
się, że tym kimś jest właśnie Alice. Wizja Alice, że przez tych parę dni w Phoenix Bella staje się
jej najlepszą przyjaciółką, doczekała się spełnienia. Czuły się tak swobodnie w swoim
towarzystwie, miały już tyle wspólnych sekretów i własnych żarcików, jakby ich znajomość
liczyła się w latach, a nie tygodniach. Charlie obserwował to czasem ze zdumieniem,
zastanawiając się, dlaczego Bella nigdy nie zdradziła się, że ma taką oddaną przyjaciółkę. Był
jednak zbyt wdzięczny Alice i oczarowany nią, by dopytywać. Po prostu cieszył się, że jego
ciężko kontuzjowana córka ma opiekę najlepszą z możliwych. Alice gościła w domu Swanów
niemal równie często, co ja, ale to głównie ją widywał Charlie.
Bella miała bardzo mieszane odczucia odnośnie do chodzenia do szkoły.
– Z jednej strony – powiedziała mi – chciałabym, żeby wszystko wróciło do normalności. I nie
chcę mieć jeszcze więcej zaległości. – Nasza rozmowa toczyła się bardzo wczesnym rankiem
nazajutrz po naszym powrocie. Bella w ciągu dnia spała tak dużo, że przestawiła się na tryb
nocny. – Z drugiej strony, na samą myśl, że wszyscy się gapią na mnie siedzącą w tym... –
Spojrzała nienawistnie w kierunku niewinnego wózka inwalidzkiego, który stał złożony obok jej
łóżka.
– Gdybym mógł cię zanosić do szkoły na rękach, zrobiłbym to, ale...
Westchnęła.
– Wtedy gapiliby się na mnie jeszcze bardziej.
– Pewnie tak. Niemniej, chociaż nigdy nie doceniałaś faktu, że w rzeczywistości jestem
przerażający, obiecuję ci, że mogę coś zrobić w kwestii gapienia się.
– Jak?
– Zobaczysz.
– Teraz dopiero mnie zaciekawiłeś. A więc wracajmy do szkoły, najszybciej, jak to możliwe.
– Kiedy tylko zechcesz.
Wzdrygnąłem się w środku, kiedy tylko wypowiedziałem te słowa. Do tamtej pory bardzo
uważałem, żeby nie powiedzieć niczego, co sprowokowałoby powtórkę rozmowy w szpitalu, ale
Bella tym razem puściła moją uwagę mimo uszu.
W istocie wydawało się, że była równie niechętna rozmowie o przyszłości, co ja. Pomyślałem,
że prawdopodobnie dlatego chce, żeby wszystko „wróciło do normalności”. Może miała
nadzieję, że zapomnimy o tym epizodzie, jakby to był tylko nic nieznaczący incydent, a nie
zapowiedź tego, co pozostawało jedynym możliwym zakończeniem.
Łatwo było dotrzymać tej nieistotnej obietnicy. Pierwszego dnia po jej powrocie do szkoły,
kiedy woziłem ją wózkiem od klasy do klasy, gdy ktoś wydawał się zbyt ciekawski, wystarczyło,
że nawiązałem z nim kontakt wzrokowy. Nieznaczne zmrużenie oczu, lekkie uniesienie górnej
wargi i natręt szybko uciekał wzrokiem. Bella nie była przekonana.
– Nie wydaje mi się, żebyś miał na nich jakiś wpływ. Po prostu mało kogo obchodzę. Nie
powinnam się była martwić.
Kiedy tylko Carlisle wyraził zgodę, zamieniła gips na ortezę i kule ortopedyczne. Osobiście
wolałem, jak jeździła na wózku. Trudno mi było patrzeć, jak męczy się z kulami, nie mogąc jej
pomóc. Bella jednak wydawała się zadowolona, że może znowu poruszać się o własnych siłach.
Po kilku dniach nabrała wprawy.
Historia krążąca po szkole była nieprawdziwa pod każdym względem. Wszyscy słyszeli o
upadku Belli, zakończonym rozbiciem hotelowego okna. Tę historię pierwsi rozpuścili po
mieście zastępcy Charliego. On jednak nie był skory ujawnić, dlaczego w ogóle jego córka
znalazła się w Phoenix. Jessica Stanley dopowiedziała więc resztę – Bella i ja rzekomo
pojechaliśmy tam razem, żebym poznał jej matkę. Nasz związek stawał się bardzo poważny –
Jessica mówiła o tym z wielkim przekonaniem. Wszyscy zaakceptowali jej wersję; większość nie
pamiętała już, jak zaczęła się ta cała historia.
Jessica wymyśliła tę historię sama, jako że teraz Bella rzadko kiedy spędzała z nią czas poza
lekcjami. Bella potrafiła trzymać język za zębami – podobnie jak po incydencie z furgonetką
Tylera. A teraz siedziała z Alice, Jasperem i ze mną przy naszym stoliku. Nawet kiedy Emmett i
Rosalie byli nieobecni – udawali, że jedzą lunch na zewnątrz, ukrywając się w samochodzie,
kiedy wychodziło słońce – żaden z pozostałych uczniów nie odważył się przysiąść do nas. Nie
podobało mi się to, że Bella alienuje się od swoich dawnych przyjaciół, szczególnie Angeli.
Uznałem jednak, że z czasem wszystko wróci do stanu sprzed momentu, w którym wywróciłem
jej życie do góry nogami.
Wtedy, gdy już wyjedziemy.
Chociaż czas nie zwalniał, wszystko zaczęło się toczyć w miarę normalnie. Musiałem się
jednak pilnować. Zdarzały się potknięcia. Bella uśmiechała się do mnie, a mnie przepełniało
poczucie, że jesteśmy dla siebie stworzeni i naszym przeznaczeniem jest być razem. Trudno mi
było pamiętać, że to się żadną miarą nie może ziścić. Trudno, dopóki Bella nie skręciła tułowia
zbyt raptownie, krzywiąc się z powodu wciąż zrastających się żeber, albo gdy stąpnęła zbyt
mocno i jęknęła z bólu, albo gdy odsłoniła nadgarstek i jej nowa blizna u nasady dłoni zaczynała
się mienić w świetle.
Bella zdrowiała, a czas mijał. Trzymałem się kurczowo każdej chwili.
Alice miała nowy pomysł na ożywienie naszej codziennej rutyny – w przyjemny sposób, jak
sama uważała. Wiedząc, że Bella przeciw niemu zaprotestuje, początkowo nie chciałem się
zgodzić. Im dłużej jednak myślałem nad tym, tym bardziej widziałem to z innej perspektywy.
Nie z perspektywy Alice. Jej motywacja była, jak sądzę, przynajmniej w siedemdziesięciu
procentach egoistyczna – Alice uwielbiała przemiany wizerunku. Moją własną motywację
oceniałem na około dziesięć procent. Owszem, chciałem mieć takie wspomnienie. Przyznałem
to sam przed sobą. Moją główną motywacją była jednak chęć odmienienia pewnego
konkretnego rozdziału w przyszłości Belli. To z myślą o nim zgodziłem się na dziwaczny plan
Alice.
Miałem wizję – nie taką, jak Alice, nie w sensie przepowiedni. To był jedynie prawdopodobny
scenariusz. Ta wizja wywoływała we mnie doznanie w równej mierze dotkliwie bolesne, co
przyjemne.
Wizualizowałem sobie Bellę dwadzieścia lat później, z wdziękiem dobijającą wieku średniego.
Podobnie jak jej matka, młodzieńczy wygląd zachowała dłużej niż większość ludzi i nawet
zmarszczki nie ujęły nic z jej urody. Wyobraziłem ją sobie w jakiejś słonecznej okolicy. W
ładnym, prostym domu, który był, zakładając, że nie zmieni diametralnie swoich nawyków,
zagracony po sam dach. Oprócz gratów były dzieci, dwoje albo troje. Może jeden chłopak z
kręconymi włosami i uśmiechem Charliego, oraz dziewczynka, podobnie jak Bella
przypominająca swoją matkę.
 Nie próbowałem wyobrazić sobie ich ojca, ani tego, jakie rysy jego twarzy znalazłyby odbicie
w twarzach jej dzieci; to zdawało się ponad moje siły.
Pewnego dnia, kiedy dzieci byłyby już nastolatkami, młodszymi niż Bella teraz, być może
zainspirowane jakąś komedią romantyczną w telewizji (chociaż Alice powiedziała mi, że w
następnym dziesięcioleciu konsumpcja mediów zmieni się znacząco, i czekała, aż powstaną
pewne firmy, by w nie zainwestować), jedno z nich zapytałoby Bellę, jak wyglądał jej bal
absolwentów.
Wtedy ona uśmiechnęłaby się i powiedziała:
– Nie przepadałam za potańcówkami. Nie poszłam na swój bal.
Dzieci czułyby się rozczarowane. Ich matka nie znała żadnych fajnych historii z lat swojej
młodości. Naprawdę nigdy nie robiła nic interesującego?
Bella nie miałaby do opowiedzenia żadnych zabawnych historii z tego okresu, ponieważ jej
młodość nie była normalna. Pamiętałaby tylko tajemnice, niebezpieczeństwo i wydarzenia tak
niewiarygodne, że pewnego dnia sama zaczęłaby się zastanawiać, czy nie są jedynie wytworem
jej wyobraźni. Albo... w takim momencie, zapytana przez jedno ze swoich dzieci o bal
absolwentów, mogłaby się zaśmiać, a jej oczy przybrałyby taki wyraz, jakby patrzyła gdzieś
daleko.
– To było szalone – powiedziałaby. – Naprawdę nie chciałam iść. Przecież wiesz, że żadna ze
mnie tancerka. Ale moja zwariowana najlepsza przyjaciółka porwała mnie i wystroiła, a mój
chłopak, chociaż protestowałam, zabrał mnie na bal. Ostatecznie nie było wcale tak źle. Cieszę
się, że poszłam. Warto było choćby po to, żeby zobaczyć dekoracje – wyglądały jak tania wersja
scenografii z filmu „Carrie”[6]. Nie, nie możesz obejrzeć „Carrie”. Jesteś na to jeszcze za młoda.
Właśnie dla tego momentu w przyszłości Belli zgodziłem się, by Alice przeforsowała swój
nieco nachalny plan. „Zgodziłem się” to mało powiedziane – pomogłem w jego realizacji i
zabiegałem o jego powodzenie.
I tak znalazłem się w smokingu – wybranym oczywiście przez Alice; przynajmniej nie
musiałem chodzić po sklepach – z gałązką frezji w dłoniach, czekając u dołu schodów na efekt
zabiegów Alice.
Widziałem to wszystko już przedtem w jej głowie, czemu się wcale nie sprzeciwiała. Pragnęła,
żebyśmy odegrali każdą sztampową scenę z tego wielkiego widowiska, jakim dla ludzi jest bal
absolwentów.
Alice uprzedziła Charliego, że Bella wróci późno, dając jasno do zrozumienia, że ona, Alice,
będzie integralną częścią całego wieczoru, od początku do końca. Charlie nigdy nie sprzeciwiał
się niczemu, w co angażowała się moja siostra. Często sprzeciwiał się natomiast akcjom z moim
udziałem, chociaż zwykle tego nie artykułował.
Nasłuchiwałem, jak Bella zmierza niepewnym krokiem w kierunku schodów, wsparta na
ramieniu Alice, która obejmowała ją w talii. Bella radziła sobie już całkiem dobrze z kulami
ortopedycznymi, ale Alice uznała, że dzisiejszego wieczoru obędzie się bez nich. Zastanawiałem
się, czy powodem tego były kwestie estetyczne, czy raczej chęć uniemożliwienia Belli
ewentualnej ucieczki. Kilka kroków przed schodami Alice wywinęła się z jej uchwytu, dopingując
ją, by dalej poszła sama.
– Co? – zaprotestowała Bella. – Nie mogę sama chodzić w tym.
– To tylko parę kroków. Dasz radę. Ja nie wyglądam tak dobrze, popsuję całe ujęcie.
– Jakie znowu ujęcie? – Ton głosu Belli podskoczył o pół oktawy. – Niech nikt nie waży się
robić mi zdjęć!
– Nikt nie robi żadnych zdjęć. Miałam na myśli obraz w pamięci. Uspokój się.
– Obraz w pamięci? Kto mnie będzie oglądał?
– Tylko Edward.
Cóż, to podziałało. Alice zauważyła, że oczy Belli roziskrzyły się na dźwięk mojego imienia i
ruszyła z entuzjazmem, którego nie okazywała przez całą sesję układania włosów i robienia
makijażu. Alice wydawała się tym nawet nieco urażona.
Bella powoli, niepewnie weszła w pole widzenia, szukając mnie wzrokiem.
Widziałem tę suknię wcześniej, w głowie Alice, ale nie w takim wydaniu. Cienki szyfon został
ułożony w plisy, by nadać kreacji pozory skromności, ale wciąż opinał ciało Belli w bardzo
zmysłowy sposób. Krój odsłonił jej alabastrowe ramiona, skąd materiał opadał elegancko i
zwiewnie w dół jej rąk, fałdując się przy nadgarstkach. Suknia była asymetrycznie udrapowana,
nadając dziewczęcej figurze subtelny kształt klepsydry.
Oczywiście suknia miała ciemnoniebieski kolor; Alice znała moje preferencje. Na jednej nodze
Bella miała niebieski satynowy pantofelek na wysokim obcasie, z długimi wstążkami owiniętymi
wokół łydki, by nie zsunął się ze stopy; na drugiej swoją niepiękną, zszarzałą ortezę. Byłem nieco
zaskoczony, że Alice nie pomalowała jej pod kolor, na niebiesko.
Przyglądałem się Belli, podczas gdy ona wpatrywała się, z szeroko otwartymi oczami, we
mnie.
– Łał – powiedziała.
– Rzeczywiście – przyznałem, nie mogąc oderwać od niej wzroku.
Zerknęła w dół na siebie i się zarumieniła. Potem wzruszyła ramionami, jakby chciała
powiedzieć: No cóż, tak wyglądam w sukni wieczorowej.
Wiedziałem, że Alice wyobrażała sobie, jak Bella samodzielnie kroczy z wdziękiem w dół
schodów, ale momentalnie zdaliśmy sobie sprawę, że to mrzonka. Śmignąłem na górę.
Wsunąłem kwiaty w jej włosy – Alice specjalnie zostawiła wolne miejsce pośród kaskady loków
– i wziąłem Bellę na ręce. Była już do tego przyzwyczajona. Często ją nosiłem na rękach,
wszędzie tam, gdzie nie towarzyszyły nam ciekawskie ludzkie spojrzenia. Tak było oczywiście
szybciej, ale też za każdym razem po prostu czułem ulgę, że mogę ją trzymać blisko siebie; czuć,
że w takim momencie jest bezpieczna.
– Bawcie się dobrze – zawołała Alice i pomknęła do swojego pokoju. Miała na sobie swoją
suknię, jeszcze zanim zszedłem z Bellą ze schodów. Słyszałem, że Rosalie i pozostali czekają na
nią – niektórzy cierpliwie, inni mniej – w garażu. Alice przystanęła, by wzmocnić konturówką
swój teatralny makijaż.
 Zaniosłem Bellę do volvo i ułożyłem ją ostrożnie w fotelu pasażera, uważając przy tym, żeby
nie przytrzasnąć drzwiami żadnej części jej powłóczystego stroju. Zaskoczyło mnie jej milczenie.
Teraz i przedtem. Marudziła, kiedy Alice ją malowała, ale nie protestowała w kwestii tańców.
Siadłem za kierownicę i ruszyliśmy z podjazdu.
– Kiedy masz zamiar powiedzieć mi wreszcie, dokąd, u licha, jedziemy? – zapytała. W jej
głosie było więcej irytacji niż na twarzy. Spojrzałem na nią uważnie, sprawdzając, czy się ze mną
nie droczy. Nie licząc zrzędliwego, udawanego tonu, była całkiem poważna. Nie mogłem
uwierzyć, że jeszcze sama się nie zorientowała, jaki jest plan.
– Jestem zdumiony, że jeszcze się nie domyśliłaś – odpowiedziałem, szczerząc się do niej w
uśmiechu. Uznałem, że się zgrywa.
Bella wzięła raptowny oddech, a ja spojrzałem na nią czujnie. Tylko wpatrywała się we mnie.
– Mówiłam ci już, że bardzo fajnie dziś wyglądasz, prawda? – zapytała.
Pomyślałem, że jej wcześniejsze „łał” właśnie to miało wyrażać.
– Mówiłaś.
Znowu zmarszczyła brwi.
– Jeśli twoja siostra ma zamiar jeszcze kiedyś potraktować mnie jak lalkę Barbie, nigdy więcej
nie przyjdę do was w odwiedziny. Nie jestem królikiem doświadczalnym dla kosmetyczek
amatorek.
Zanim zdążyłem potępić albo stanąć w obronie Alice, zadzwonił mi w kieszeni telefon.
Sięgnąłem po niego szybko, zastanawiając się, czy Alice ma dla mnie jeszcze jakieś instrukcje,
ale to był Charlie.
Ojciec Belli z zasady nie dzwonił do mnie. Odebrałem więc z pewnym niepokojem.
– Witaj, Charlie!
– Charlie? – szepnęła Bella, też skonsternowana.
Jej ojciec odchrząknął; czułem, że jest mu niezręcznie.
– Emm, cześć Edwardzie. Wybacz, że zakłócam waszą... wasz wieczór, ale nie byłem pewny...
Chodzi o to, że właśnie przyjechał Tyler Crowley... w smokingu. Jest chyba przekonany, że to on
zabiera Bellę na bal.
– Poważnie? – Parsknąłem śmiechem.
Nieczęsto zdarzało się, że ktoś poza Bellą zdołał mnie zaskoczyć.
Nie zauważyłem, kiedy byliśmy w szkole, żeby Tyler przemyśliwał wcześniej ten desperacki
krok, ale byłem tak pochłonięty celebrowaniem każdej chwili w towarzystwie Belli, że mogłem
nie zwrócić uwagi na wiele tego typu błahostek.
– O co chodzi? – syknęła Bella.
– Nie wiem, co mu powiedzieć – kontynuował Charlie, najwyraźniej nie radząc sobie z tą
sytuacją.
– To może daj mi go do telefonu – zaproponowałem.
– Jasne – odparł, a ja usłyszałem ulgę w jego głosie. – Tyler, ktoś chce z tobą rozmawiać.
 Bella wpatrywała się w moją twarz, próbując z niej wyczytać, co działo się między jej ojcem a
mną. Nie zauważyła jaskrawoczerwonego sportowego samochodu, który gwałtownie nas
wyminął. Zignorowałem satysfakcję Rosalie z tego, że nas wyprzedziła – teraz zawsze ją
ignorowałem – i skoncentrowałem się na rozmowie telefonicznej.
– Halo? – Chłopak odezwał się łamiącym głosem.
– Cześć, Tyler. Tu Edward Cullen – powiedziałem uprzejmie, mimo że nie przyszło mi to łatwo.
Chociaż jeszcze chwilę wcześniej byłem wielce ubawiony tą sytuacją, teraz nagle zrobiłem się
bardzo zaborczy.
To była niedojrzała, ale spontaniczna reakcja.
Bella zachłysnęła się własnym oddechem. Zerknąłem na nią z ukosa i ponownie skierowałem
wzrok na drogę przed nami. Jeśli wcześniej naprawdę nie domyśliła się, dokąd jedziemy, teraz w
końcu przejrzała na oczy.
– Bardzo mi przykro, zaszło tu chyba jakieś nieporozumienie. Jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór,
Bella jest już zajęta – powiedziałem do Tylera.
– Och – jęknął.
Okazałem się większym impertynentem, niż wypadało.
– Szczerze mówiąc, ma już partnera na każdy wieczór w najbliższym czasie, a tym partnerem
jestem ja. Bez urazy. Może jeszcze kogoś znajdziesz.
Chociaż wiedziałem, że zachowałem się nieelegancko, nie mogłem się powstrzymać, by nie
uśmiechnąć się pod nosem na myśl o tym, jak Tyler przyjął moje słowa. I jak się poczuje, kiedy
się zobaczymy w poniedziałek w szkole. Rozłączyłem się i spojrzałem na Bellę, by ocenić jej
reakcję.
Była purpurowa na twarzy; wręcz kipiała z wściekłości.
– Co, przesadziłem z tym ostatnim? – zapytałem zmieszany. – Przepraszam, nie chciałem cię
urazić.
To, co powiedziałem, zabrzmiało bardzo apodyktycznie. Chociaż było dla mnie oczywiste, że
Bella nie jest zainteresowana Tylerem, nie wypadało mi decydować za nią ani wypowiadać się w
jej imieniu.
Moje słowa były nie na miejscu jeszcze z innych powodów, ale przecież nie powiedziałem
niczego, co mogłoby ją urazić.
Chociaż od czasu, kiedy wyszła ze szpitala, nie żądała ode mnie kolejnej obietnicy,
wiedziałem, że nie jest mnie pewna w stu procentach. Musiałem lawirować między jej potrzebą
pewności a swoją nieumiejętnością oszukiwania jej.
Żyłem naszym związkiem z dnia na dzień, z godziny na godzinę. Nie spoglądałem w
przyszłość. I tak wiedziałem, co nadchodzi. Kiedy jej obiecałem, że będę przy niej zawsze,
miałem na myśli, że będę tak długo, jak daleko sięgałem wzrokiem w przyszłość. Tymczasem
nawet nie patrzyłem w tamtym kierunku.
– Zabierasz mnie na bal absolwentów! – wrzasnęła.
 A więc naprawdę się nie zgrywała. Nie wiedziałem, co o tym myśleć. A gdzie indziej
moglibyśmy jechać w tych strojach dzisiejszego wieczoru w Forks?
Teraz miała nawet łzy w oczach, a jedną rękę zacisnęła na klamce drzwi, jakby chciała
wyskoczyć z samochodu, byle tylko nie przeżywać horroru tańczenia na szkolnej imprezie.
Dyskretnie włączyłem blokadę w drzwiach.
Nie wiedziałem, co powiedzieć. Nie przyszło mi nawet do głowy, że tak to wyjdzie.
Odezwałem się w najgłupszy możliwy sposób:
– Bello, nie rób problemów.
Patrzyła przez okno, jakby nadal zastanawiała się, czy nie wyskoczyć.
– Dlaczego mi to robisz? – wyjęczała.
Wskazałem na swój smoking.
– Szczerze, Bello, czego się spodziewałaś, jeśli nie balu?
Otarła łzy ściekające jej po policzkach, ale na jej twarzy nadal malował się wyraz
niewymownej grozy. Wyglądała, jakbym właśnie wyznał, że zamordowałem wszystkich jej
przyjaciół, a ona będzie następna.
– To śmieszne – oświadczyłem. – Dlaczego płaczesz?
– Bo jestem wściekła!
Pomyślałem, czy nie zawrócić. Taniec był bez znaczenia, naprawdę, a ja czułem się fatalnie z
tym, że tak ją wyprowadziłem z równowagi. Pomyślałem jednak o tej rozmowie w jej odległej
przyszłości i nie ustąpiłem.
– Bello... – powiedziałem łagodnie.
Podniosła na mnie wzrok i jakby momentalnie zapomniała o swojej wściekłości. Najwyraźniej
wciąż potrafiłem zamącić jej w głowie.
– Co? – burknęła, zdekoncentrowana.
– Zrobisz to dla mnie? – poprosiłem.
Spojrzała na mnie przeciągle, bardziej z uwielbieniem niż złością, następnie pokręciła głową
na znak kapitulacji.
– Niech ci będzie – odparła, pogodzona z losem. – Ale ostrzegam! Od dłuższego czasu nic mi
się nie przytrafiło. Jak nic złamię drugą nogę. Spójrz tylko na ten pantofelek! To śmiertelna
pułapka!
Jakby na dowód podniosła nogę w moją stronę. Kontrast między szerokimi atłasowymi
wstążkami zawiązanymi wokół jej szczupłej łydki, jak u baletnicy, a jej skórą koloru kości
słoniowej był piękny w sposób, który wymykał się słowom. W tym regionie permanentnie
zimowej garderoby widok Belli w takiej kreacji wprost zapierał dech w piersiach. To było te
dziesięć procent wynikające z mojego egoizmu.
– Hmm – westchnąłem. – Przypomnij mi, żebym podziękował Alice za dzisiejszy wieczór.
– Alice też tam będzie?
Sądząc po jej tonie, bardziej podniosło ją to na duchu niż moja obecność.
 Wiedziałem, że nie mogę dłużej niczego przed nią zatajać.
– Ona, Jasper, Emmett i... Rosalie.
Od razu spochmurniała; między jej brwiami zarysowała się znajoma bruzda w kształcie litery
v.
Emmett próbował, pozostali próbowali... Wszyscy oprócz mnie. Nie rozmawiałem z Rosalie
od czasu, gdy odmówiła pomocy w ratowaniu życia Belli. Teraz po raz kolejny dowodziła, że jej
osobistym darem jest nadprzyrodzony upór. Nigdy nie była jednak otwarcie wroga wobec Belli
w tych rzadkich momentach, kiedy przebywały w jednym pomieszczeniu, chyba że za wrogość
uznać ostentacyjne ignorowanie czyjegoś istnienia.
Bella pokręciła głową, ewidentnie postanawiając nie myśleć o Rosalie.
– Charlie wie o wszystkim?
– Oczywiście – odpowiedziałem, z grzeczności przemilczając fakt, że całe miasto i pewnie
większość hrabstwa wiedziała, że w Forks odbywa się dzisiaj bal absolwentów. Plakaty i banery
reklamujące to „sekretne” wydarzenie wisiały w całej szkole. Potem parsknąłem śmiechem. –
Ale biedny Taylor najwyraźniej nie.
Zgrzytnęła zębami ze złości, ale domyślałem się, że to była reakcja bardziej na zachowanie
Tylera niż moje.
Zajechaliśmy na parking przed szkołą. Tym razem Bella zauważyła samochód Rosalie,
zaparkowany na samym środku. Spojrzała nań nerwowo, podczas gdy ja zatrzymałem się w
następnym rzędzie, wysiadłem i podszedłem – ludzkim tempem – do drzwi od strony pasażera.
Otworzyłem je i wyciągnąłem do niej dłoń.
Siedziała nadąsana, z rękami założonymi na piersi. Zorientowała się, że przy tylu świadkach
nie mogłem po prostu przerzucić jej sobie przez ramię i siłą zatargać do tego koszmarnego
miejsca, jakim dla niej była sala gimnastyczna naszego liceum. Westchnąłem ciężko, ale ani
drgnęła.
– Kiedy ktoś chce cię zabić, twoja odwaga nie zna granic – utyskiwałem. – Ale kiedy w grę
wchodzi wyjście na parkiet... – Pokręciłem głową z rozczarowaniem.
Ona jednak wyglądała na autentycznie przerażoną perspektywą tańców.
– Bello, nie pozwolę, żeby ktokolwiek zrobił ci krzywdę, nawet ty sama sobie. Przyrzekam, nie
wypuszczę cię z objęć ani na sekundę.
Rozważyła to i rzeczywiście jakby trochę się uspokoiła.
– No, chodź – dodałem zachęcająco. – Nie będzie tak źle.
Pochyliłem się i objąłem ją w talii. Jej szyja znalazła się przy moich ustach. Zapach Belli,
chociaż delikatniejszy od woni kwiatów w jej włosach, podziałał na mnie jak iskra, która wznieca
pożar w lesie. Nie opierała się, kiedy pomagałem jej wysiąść z samochodu. Żeby pokazać, jak
poważnie traktuję swoją obietnicę, cały czas podtrzymywałem ją mocno w talii, prawie ją niosąc
w stronę budynku szkoły. To było frustrujące, nie móc po prostu wziąć jej na ręce.
Chwilę później znaleźliśmy się na sali. Drzwi były otwarte na oścież, a stoły ustawiono na
zewnątrz. Górne oświetlenie wyłączono, zastępując je kilometrami wypożyczonych lampek
bożonarodzeniowych, które zwisały ze ścian nierównym wzorem muszelkowym. Było więc dość
mroczno, ale nie na tyle, by zamaskować przaśny wystrój. Girlandy z krepy, spłowiałe i pomięte,
wyglądały na kilkukrotnie już używane. Łuki z powiązanych ze sobą balonów wyglądały jednak
na nowe.
Bella zachichotała.
Uśmiechnąłem się do niej.
– To wygląda jak scena z tandetnego horroru – zauważyła.
– Cóż, na sali jest aż nadto wampirów.
Ustawiliśmy się w kolejce po bilety wstępu, ale jej uwagę przykuwał parkiet.
Moje rodzeństwo dawało tam popis.
Podejrzewam, że oni też musieli odreagować. Zwykle staraliśmy się nie robić z siebie
widowiska. Oczywiście i tak zwracaliśmy na siebie uwagę, choćby naszymi twarzami, które nie
przypominały ludzkich, dlatego z zasady robiliśmy wszystko, by nie dawać szczególnych
powodów do gapienia się na nas.
Tego wieczoru Rosalie, Emmett, Jasper i Alice naprawdę tańczyli, łącząc setkę stylów z
różnych dekad. Oczywiście poruszali się z niedoścignioną dla istot ludzkich gracją. Nie tylko Bella
nie mogła oderwać od nich wzroku.
Niektórzy co śmielsi uczniowie też próbowali tańczyć, ale trzymali się na dystans od
popisujących się wampirów.
– Czy mam zaryglować drzwi, żebyście mogli bez przeszkód zmasakrować nic
niepodejrzewających gości? – szepnęła. Wizja masowego mordu brzmiała dla niej bardziej
atrakcyjnie niż zabawa na balu.
– A ty którą stronę trzymasz, hę?
– Jestem z wampirami, oczywiście.
Uśmiechnąłem się mimowolnie.
– Zrobiłabyś wszystko, żeby nie musieć tańczyć, co?
– Właśnie tak.
Znowu uciekła wzrokiem w stronę moich tańczących braci i sióstr, podczas gdy ja kupiłem
dwie wejściówki. Zaraz potem poprowadziłem ją na parkiet. Uznałem, że lepiej jak najszybciej
mieć z głowy tę część wieczoru, której obawiała się najbardziej. Wiedziałem, że nie odpręży się,
dopóki nie będziemy tego mieli za sobą.
Teraz utykała bardziej niż przedtem, zapierając się.
– Mamy przed sobą cały wieczór – przypomniałem jej.
– Edwardzie, uwierz mi – wyszeptała z przerażeniem w głosie. Także w jej oczach, gdy
podniosła na mnie wzrok, malował się nieopisany strach. – Ja naprawdę nie umiem tańczyć.
Myślała, że spodziewam się jej solowego popisu? Że zostawię ją na środku parkietu i stanę
pod ścianą w roli obserwatora?
– Nie martw się, głuptasku – powiedziałem łagodnie. – Wystarczy, że ja potrafię.
 Uniosłem jej ramiona i zarzuciłem je sobie na szyję. Potem chwyciłem ją w talii i uniosłem
parę centymetrów nad podłogę. Następnie, przyciągając jej ciało do swojego, opuściłem ją z
powrotem tak, że stanęła czubkiem ortezy i swojego satynowego bucika na palcach moich stóp.
Rozpromieniła się w uśmiechu.
Trzymając prawie cały jej ciężar w dłoniach, zakręciłem nami tak, że znaleźliśmy się na środku
parkietu, gdzie brylowało moje rodzeństwo. Nie próbowałem za nimi nadążyć, jedynie
trzymałem Bellę blisko siebie, wirując w takt swobodnego walca.
Ujęła mnie mocniej za szyję, przywierając do mnie całym ciałem.
– Czuję się jak pięciolatka – powiedziała i zaśmiała się.
Uniosłem ją wyżej i wyszeptałem do jej ucha:
– Nie wyglądasz na pięciolatkę.
Znowu się zaśmiała, a ja z powrotem opuściłem ją sobie na stopy. Jej oczy skrzyły się odbitym
światłem świątecznych lampek.
Muzyka zmieniła się na wolniejszą, bardziej refleksyjną. Dostosowałem tempo naszego walca.
Nasze ciała zespoliły się w jedno. Jakże pragnąłem, żeby czas zatrzymał się w tym momencie już
na zawsze.
– Okej, nie jest tak źle – mruknęła.
Miałem nadzieję, że właśnie te słowa przytoczy pewnego dnia, opowiadając swoim dzieciom,
jak się bawiła na parkiecie. To było budujące, że nie potrzebowała dwudziestu lat, by dojść do
tego wniosku.
Nie, nie zrobię tego. Zwrócę pieniądze. Będzie obciach jak cholera. Dlaczego to mój ojciec
musi być tym nawiedzonym? A nie ojciec Quila, na przykład?
Te czyste, klarowne myśli dobiegające mnie od wejścia do sali brzmiały bardzo znajomo.
Nawet teraz, przy całym dyskomforcie i zażenowaniu, jakie odczuwał ten chłopak, był szczery
sam ze sobą bardziej niż większość ludzi.
– O co chodzi? – Bella zauważyła, że coś nagle przykuło moją uwagę.
Nie byłem gotowy odpowiedzieć. Wzbierała we mnie wściekłość, dławiąc w gardle. A więc
Quileutowie nie odpuszczali. Naginali pakt, który sami zawarli – pakt, który tak naprawdę
chronił ich. Jakby nie mogli się doczekać, aż kogoś zabijemy. Chcieli widzieć w nas potwory.
Bella zaczęła się wiercić w moich ramionach, próbując dojrzeć, na co patrzę.
Jacob Black przeszedł nieśmiało przez próg, mrugając oczami, gdy jego wzrok przyzwyczajał
się do panującego w sali półmroku. Nie musiał długo się rozglądać, by dostrzec to, czego szukał.
A niech mnie... Jednak tu jest. Nie mogę uwierzyć, że to robię. Nie mogę uwierzyć, że mój
ojciec ma tego gościa za autentycznego wampira! Przecież to jakaś kosmiczna bzdura.
A jednak, mimo palącego wstydu, nie zawahał się. Ignorując stoisko z wejściówkami,
pomaszerował niczym żołnierz przez krąg tancerzy w naszą stronę. Nawet przy całej swojej
złości byłem pełen podziwu dla jego prostolinijnego charakteru i odwagi.
Może powinienem był wziąć ze sobą warkocz czosnku, pomyślał i parsknął.
 Bezwiednie warknąłem na tyle głośno, że aż upomniała mnie Bella.
– Zachowuj się! – syknęła.
– Chłopak chce z tobą pogadać. – Nie było sposobu, żeby tego uniknąć. Podobnie jak z
pierwszym tańcem, lepiej było mieć to z głowy. Nie należało się aż tak denerwować.
Czy naprawdę miałoby to jakieś znaczenie, gdyby ta garstka bezzębnych staruchów zerwała
pakt? Niewiele by się zmieniło, nawet gdyby zapłacili za ustawienie przy autostradzie billboardu
z napisem: Uwaga! Miejscowy lekarz i jego dzieci są WAMPIRAMI. I tak nikt by w to nie
uwierzył. Nawet jego własny syn nie wierzył.
Stałem nieruchomo i obserwowałem kroczącego ku nam Jacoba. Zerkał głównie na Bellę.
Toczył przy tym wewnętrzną walkę i wyglądał z tym wręcz komicznie.
– Cześć, Bella. Miałem nadzieję, że cię tu zastanę – oświadczył, chociaż nie miałem cienia
wątpliwości, że było dokładnie odwrotnie.
Bella przemówiła ciepłym głosem. Byłem pewien, że dostrzegła jego dyskomfort i, jak to ona,
bardzo się tym przejęła.
– Cześć, Jacob. Co słychać?
Uśmiechnął się do niej i spojrzał na mnie. Już nie musiał zadzierać głowy, żeby to zrobić –
chłopak podrósł parę centymetrów od czasu, kiedy go widziałem ostatnim razem. No i nie
wyglądał już jak dzieciak.
– Mogę ją porwać na chwilkę? – zapytał, a w jego głosie dało się słyszeć respekt. Nie chciał
przeszarżować.
Wiedziałem, że moja złość jest bezcelowa i z pewnością nie była wymierzona w tego Bogu
ducha winnego chłopca, a mimo to nie do końca potrafiłem nad nią zapanować. Nie chcąc, żeby
któreś z nich usłyszało tę złość w moim głosie, po prostu delikatnie postawiłem Bellę na
podłodze i cofnąłem się o krok.
– Dzięki – powiedział Jacob swoim zwykłym, radosnym głosem.
Skinąłem głową, spojrzałem na twarz Belli, by się upewnić, że nie ma nic przeciwko, po czym
oddaliłem się.
Hmm, pomyślał Jacob. Ależ okropnych perfum używa Bella.
Dziwne. Bella nie użyła żadnych perfum, nie licząc woni kwiatów w jej włosach. Może teraz,
kiedy się odsunąłem, jakaś inna para podeszła bliżej i stąd ten dziwny zapach.
– A niech mnie, Jake. Ile masz teraz wzrostu? – zapytała.
– Metr osiemdziesiąt osiem. – Był z tego bardzo dumny.
Wygląda super, nie licząc tej ortezy na nodze. Billy jak zwykle demonizuje.
Doszedłszy do ściany, obróciłem się i oparłem plecami. Lauren Mallory i jej partner kręcili się
sztywno tuż za plecami Jacoba. Zastanawiałem się, czy to ona tak rozsiewała tę fatalną woń.
Jacob i Bella właściwie nie tańczyli. On trzymał ją w talii, a ona wspierała się lekko dłońmi o jego
ramiona. Kołysała się odrobinę w takt muzyki, ale bała się poruszać stopami. Jacob dreptał w
miejscu.
 – Co cię tu sprowadza? – W jej głosie brzmiało tylko uprzejme zainteresowanie, domyśliła się
już bowiem, co miało oznaczać to najście.
Jacob ochoczo zrzucił z siebie winę.
– Ojciec dał mi dwadzieścia dolców, żebym przyszedł do was na bal. Uwierzysz?
– Wierzę ci, wierzę – odpowiedziała wciąż uprzejmym głosem, chociaż musiało to być dla niej
irytujące, że jakaś obca osoba próbuje nadzorować jej życie.
Tak miło zareagowała. Jest najsympatyczniejszą dziewczyną, jaką znam.
– No cóż, mam nadzieję, że przynajmniej będziesz się dobrze bawił. Któraś wpadła ci w oko? –
Skinęła żartobliwie głową w stronę dziewczyn stojących wzdłuż ściany po mojej lewej.
– Tak – odparł Jacob – ale jest już zajęta.
To wyznanie nie było dla mnie zaskoczeniem. Miałem już okazję na własne oczy przekonać
się, że ten chłopak zadurzył się w Belli po uszy. Zdziwiła mnie raczej jego toporna szczerość.
Bella nie wiedziała, co odpowiedzieć. Zerknęła na niego, czy nie żartuje – mówił poważnie – i
opuściła wzrok na swoje nieruchome stopy.
Chyba nie powinienem był tego mówić, ale... Do diabła. Nie mam nic do stracenia.
– Tak w ogóle to ślicznie dziś wyglądasz – dodał.
Bella zmarszczyła brwi.
– Eee, dzięki. – Zmieniła temat, zmierzając do pytania, którego on tak bardzo chciał uniknąć.
Pytania, które go odeśle z powrotem do domu. – Więc dlaczego Billy zapłacił ci, żebyś tutaj
przyszedł?
Jacob nerwowo przestąpił z nogi na nogę.
– Powiedział, że to „bezpieczne” miejsce na rozmowę z tobą. Mówię ci, na starość zupełnie
traci rozum.
Pomyśli, że mi też odbiło.
Bella roześmiała się, ale trochę wymuszonym śmiechem.
– Mniejsza o to – kontynuował Jacob, szczerząc zęby, żeby jakoś rozładować napięcie. –
Obiecał, że jeśli coś ci przekażę w jego imieniu, załatwi mi tę pompę hamulcową, której
potrzebuję.
Tym razem Bella uśmiechnęła się całkiem szczerze.
– No to wal śmiało. Też chciałabym, żebyś wreszcie wykończył to swoje auto.
Jacob westchnął, poruszony jej uśmiechem.
Wolałbym, żeby on naprawdę był wampirem. Wtedy może miałbym u niej jakieś szanse.
– Tylko się nie wściekaj, dobra?
I tak była dla mnie milsza, niż mogłem się spodziewać.
– Cokolwiek powiesz, na pewno nie będę na ciebie zła. Nawet na Billy’ego nie będę zła. Po
prostu wyrzuć to z siebie.
 – Widzisz... Kurczę, to taki idiotyczny tekst. Przepraszam. – Wziął głęboki oddech. – Tata
chciałby, żebyś zerwała ze swoim chłopakiem. Mam ci przekazać, że błaga cię, żebyś go
posłuchała. – Jacob pokręcił głową z zażenowaniem, jakby chciał pokazać, że się dystansuje od
tej dziwacznej wiadomości.
Bella uśmiechnęła się ze współczuciem.
– Nadal wierzy w legendy?
– Tak. Kiedy usłyszał, co się stało w Phoenix... Jak on to przeżywał! Nie uwierzył, no wiesz... Że
to nie oni ci to zrobili. Myślał, że wyssali z ciebie krew, albo coś w tym rodzaju.
– Naprawdę spadłam ze schodów. – Jej głos po raz pierwszy zabrzmiał szorstko.
– Ja to wiem – zareagował szybko.
– Billy sądzi, że to przez Edwarda wróciłam taka pokiereszowana? – To zabrzmiało ostro.
Oboje stali teraz zupełnie nieruchomo, jakby przestała grać muzyka.
Jacob odwrócił wzrok, uciekając przed jej intensywnym spojrzeniem.
Teraz już naprawdę ją wkurzyłem. Powinienem był powiedzieć Billy’emu, żeby pilnował
swoich spraw albo nie mieszał mnie do tego.
Bella zauważyła, że Jacob się speszył, i jej mina złagodniała.
– Posłuchaj mnie uważnie – zaczęła, znowu miła i uprzejma. Słysząc zmianę w jej głosie, Jacob
podniósł na nią wzrok. – Wiem, że Billy i tak pewnie nie uwierzy, ale Edward naprawdę uratował
mi wtedy życie. Gdyby nie on i jego ojciec, nie stałabym tu teraz przed tobą. – Nie sposób było
wątpić w jej szczerość.
– Wiem – przytaknął skwapliwie. Nie chciał myśleć o tym, że Bella mogła wtedy umrzeć. W
jego umyśle zaczęła wzbierać fala wdzięczności. Postanowił sobie, że następnym razem, kiedy
jego ojciec powie coś niepochlebnego na temat Carlisle’a, uda, że w ogóle tego nie słyszał.
Uśmiechnęła się do niego.
O ileż starszy wydawał się tego wieczoru. Teraz, może z racji jego wzrostu, wyglądali z Bellą
na rówieśników. Ona nawet z ortezą na nodze, która krępowała jej ruchy w tym niby-tańcu,
wydawała się czuć przy nim swobodniej niż w towarzystwie wielu innych swoich śmiertelnych
przyjaciół. Może jego czysty, otwarty umysł tak oddziaływał na innych.
Dziwna myśl przyszła mi do głowy, na wpół wytwór wyobraźni, na wpół obawa.
Czyżby ten ładny, zagracony domek miał znajdować się w La Push?
Otrząsnąłem się z tej wizji. Po prostu przemawiała przeze mnie irracjonalna zazdrość. To było
takie ludzkie uczucie – silne, ale bezsensowne, którego źródło stanowiła jedynie scena z
grzeczności udawanego tańca Belli ze znajomym. Przecież nie miałem się czym martwić.
– Nie przejmuj się, już po wszystkim, Jacob – powiedziała. – Spełniłeś prośbę ojca i dostaniesz
brakującą część do samochodu, prawda?
– Tak... – mruknął pod nosem.
Czy gdybym skłamał, dowiedziałby się? Dość już powiedziałem. Tyle wystarczy.
Bella natychmiast wyczytała z twarzy jego rozterki.
 – To jeszcze nie koniec? – zapytała z niedowierzaniem.
– Zapomnijmy o tym – wymamrotał, uciekając wzrokiem. – Znajdę sobie robotę i sam odłożę
pieniądze.
Bella odczekała, aż spojrzy jej w oczy.
– No wyduś to z siebie.
– Ale to taka głupota.
Nie powinienem był tu przychodzić. Bez sensu, że się w ogóle na to zgodziłem.
– Nie szkodzi – nalegała. – Powiedz.
– Okej, ale... O rany, to naprawdę źle zabrzmi. – Jacob wziął głęboki oddech. – Mam ci
przekazać... Nawet nie, mam cię ostrzec, że – i tu zwróć uwagę na liczbę mnogą – „będziemy cię
mieli na oku”. – Jednocześnie uniósł lekko zgięte dwa palce prawej ręki, by pokazać, że te
ostatnie słowa zamyka w cudzysłów.
Czekał na jej reakcję, gotów do ucieczki.
Bella wybuchła perlistym śmiechem, jakby właśnie powiedział jej najzabawniejszy żart, jaki w
życiu słyszała. Nie mogła się opanować. Między kolejnymi paroksyzmami śmiechu wydusiła:
– Boże, Jake, współczuję ci, że musiałeś przez to przejść.
Jacob przyjął jej reakcję z wielką ulgą.
Ona ma rację. To tak głupie, że aż śmieszne.
– Myślałem, że będzie gorzej.
Wygląda tak ślicznie. Gdybym nie przyszedł, nigdy bym jej nie zobaczył w tej sukience. Warto
było, mimo tych paskudnych perfum.
– Więc co, mam przekazać, żeby nie wsadzał nosa w nieswoje sprawy?
Bella westchnęła.
– Nie, skądże. Podziękuj mu. Wiem, że to wszystko z troski o mnie.
Utwór dobiegł końca i Bella opuściła ręce. To był wyraźny sygnał.
Jacob nadal trzymał dłonie na jej talii, niepewny, czy Bella ustanie na własnych nogach, bez
jego pomocy.
– Chcesz zatańczyć jeszcze raz? A może gdzieś cię odprowadzić?
– Dzięki, Jacob. Pozwól, że ja się tym zajmę.
Jacob wzdrygnął się na dźwięk mojego głosu, który zabrzmiał tak nieoczekiwanie blisko.
Cofnął się o krok, a po jego kręgosłupie przebiegł dreszcz strachu.
– Zupełnie nie zauważyłem, kiedy podszedłeś – wymamrotał.
Nie wierzę, że znowu słyszę te bajdy Billy’ego w głowie.
– No to... do zobaczenia, Bello – pożegnał się
– Jasne, trzymaj się – odpowiedziała na tyle pogodnie, że zdobył się na uśmiech. Pomachał,
bąknął: „Przepraszam” i ruszył w stronę drzwi.
 Wziąłem Bellę w ramiona, przyciągając ją do siebie i ponownie stawiając ją sobie na stopach.
Czekałem, aż ciepło jej ciała wyprze chłód, który mnie przenikał. Nie zamierzałem więcej myśleć
o przyszłości. Liczył się tylko ten wieczór, ta chwila.
Przyłożyła policzek do mojej piersi, mrucząc z zadowolenia.
– I jak tam, ulżyło ci? – wymamrotała.
Westchnąłem. Oczywiście wyczuła mój nastrój.
– Nieszczególnie.
– Nie złość się na Billy’ego. Martwi się o mnie, bo jestem córką Charliego.
– Nie złoszczę się na Billy’ego. Ale ten jego synalek działa mi na nerwy.
To nie do końca była prawda. Ten chłopak nie irytował mnie aż tak bardzo. Jego czysty umysł
stanowił wręcz miłą odmianę na tle innych. Bolało mnie to, co sobą ucieleśniał. Kogoś dobrego,
życzliwego i po prostu ludzkiego.
Musiałem wziąć się mentalnie w garść.
Bella odchyliła głowę, wpatrując się we mnie z zaciekawieniem i pewnym niepokojem.
– Dlaczego?
Otrząsnąłem się i odpowiedziałem żartobliwym tonem:
– Po pierwsze, musiałem przez niego złamać daną ci obietnicę.
Nie skojarzyła, o czym mówię. Zmusiłem się do uśmiechu.
– Przyrzekłem, że nie wypuszczę cię dziś wieczór z objęć ani na sekundę.
– Ach, to. Wybaczam ci.
– Dzięki. – Zmarszczyłem czoło, mając nadzieję, że to, co powiem, zabrzmi choć trochę
żartobliwie. – Ale to nie wszystko.
Czekała, aż rozwinę.
– Powiedział, że wyglądasz ładnie. – Ostatnie słowo wypowiedziałem tak, jakby oznaczało coś
negatywnego. – Biorąc pod uwagę, co mam właśnie przed oczami, to wręcz obelga. Nawet
słowo „piękna” nie oddaje twojej urody.
Odprężyła się i roześmiała, przestając się martwić o swojego znajomka.
– Nie jesteś aby trochę uprzedzony do niego?
Tym razem uśmiech wyszedł mi trochę lepiej.
– Nie sądzę, żeby chodziło o to. Poza tym mam świetny wzrok.
Spojrzała na wirujące wokół nas migoczące lampki. Jej tętno było wolniejsze od tempa
melodii, do której tańczyliśmy, dlatego dostosowałem się do rytmu jej serca. Zewsząd dobiegały
mnie dziesiątki głosów, werbalnych i mentalnych, ale nie zwracałem na nie uwagi. Jedynym
dźwiękiem, który miał dla mnie znaczenie, było bicie jej serca.
– No więc – zagadnęła – wytłumaczysz mi, jaki jest powód tego wszystkiego?
Kiedy zauważyła, że nie zaskoczyłem, spojrzała wymownie na girlandy z krepy.
 Zastanowiłem się, co mogłem jej powiedzieć. Na pewno nie o mojej wizji; to by mogło ją
zaboleć. Poza tym to miało się wydarzyć w odległej przyszłości, o której bardzo starałem się
teraz nie myśleć. Może jednak mogłem wyjawić, jaka myśl mną kierowała. Nie było to jednak
coś, o czym chciałbym z nią rozmawiać w obecności innych.
Zmieniłem kierunek naszego tańca tak, że powirowaliśmy w stronę tylnego wyjścia z sali. Po
drodze minęliśmy kilkoro jej przyjaciół. Jessica pomachała do nas, z niezadowoleniem
porównując kreację Belli do swojej własnej. Bella odwzajemniła się uśmiechem. Nikt z jej
szkolnych kolegów i koleżanek nie wydawał się specjalnie dobrze bawić, z wyjątkiem Angeli i
Bena, którzy patrzyli sobie głęboko w oczy, nie zważając na nic. Na ten widok nawet ja się
uśmiechnąłem.
Nie przerywając tańca, otworzyłem drzwi – pchnąłem je plecami. Na zewnątrz panowała
pustka, chociaż wieczór był całkiem pogodny. Chmury na zachodzie wciąż lekko podświetlał
złocisty blask zachodzącego słońca.
Jako że nikt nas nie widział, wziąłem Bellę na ręce. Zaniosłem ją z dala od kafeterii, w cień
drzew poziomkowych, gdzie zalegał już gęsty mrok. Usiedliśmy na tej samej ławce, z której
obserwowałem ją tamtego słonecznego poranka wiele tygodni temu. Teraz siedzieliśmy tu
razem, a ja tuliłem ją do siebie. Na wschodzie blady księżyc prześwitywał przez ażurowe
chmury. To był magiczny moment, już nie wieczór i jeszcze nie noc.
Bella wciąż czekała na wyjaśnienia.
– No więc? – ponagliła mnie.
– Znowu zmierzch – powiedziałem wymijająco. – Kolejny dzień dobiega końca. Choćby nie
wiem, jaki był idealny, jego miejsce zajmie noc.
Te dni tak wiele dla mnie znaczyły i kończyły się tak szybko.
Bella poruszyła się niespokojnie.
– Niektóre rzeczy mogą trwać wiecznie.
I cóż mógłbym na to odpowiedzieć? Miała rację, ale wiedziałem, że nie myślała o tych samych
wiecznych rzeczach co ja. Takich, jak ból, który nie przemija.
Westchnąłem, a potem odpowiedziałem na jej pytanie.
– Zabrałem cię na bal, ponieważ nie chcę, żeby cokolwiek cię w życiu ominęło. Nie chcę, żeby
moja obecność przy tobie cokolwiek ci odbierała, jeśli tylko mogę jakoś temu zaradzić. Chcę,
żebyś pozostała człowiekiem. I żebyś żyła dalej, jakby... moje życie potoczyło się tak, jak
powinno było. Jakbym rzeczywiście zmarł w tysiąc dziewięćset osiemnastym roku.
Wzdrygnęła się i pokręciła stanowczo głową, jakby chciała fizycznie otrząsnąć się z moich
słów. Kiedy jednak się odezwała, jej głos miał kokieteryjną barwę.
– W jakiej dziwnej rzeczywistości alternatywnej poszłabym na bal absolwentów z własnej,
nieprzymuszonej woli? Gdyby nie to, że jesteś tysiąc razy silniejszy ode mnie, taki numer nie
uszedłby ci na sucho.
Uśmiechnąłem się.
– Nie było tak źle, sama mówiłaś.
 – Tylko dlatego, że byłam tam z tobą.
Zapatrzyłem się w blady księżyc. Czułem jej spojrzenie na sobie. Po cóż teraz marnować czas
na zamartwianie się przyszłością. Teraźniejszość była o wiele przyjemniejsza. Pomyślałem o
bardzo niedalekiej przeszłości i dziwnej dezorientacji Belli dzisiejszego wieczoru. Co w jej umyśle
wyparło oczywistą odpowiedź?
Uśmiechnąłem się do niej.
– Odpowiesz mi na pewne pytanie?
– Czy kiedykolwiek ci odmówiłam?
– Obiecaj, że nie będziesz się wymigiwała – nalegałem.
– Obiecuję – przyrzekła niepewnym głosem.
– Wydawałaś się autentycznie zaskoczona, kiedy wreszcie się domyśliłaś, dokąd cię zabieram.
– Bo byłam! – wtrąciła.
– No właśnie – kontynuowałem. – Musiałaś mieć jednak jakąś własną teorię, prawda? Bardzo
mnie to ciekawi... Myślałaś, że dlaczego Alice tak cię wystroiła?
Moje pytanie wydawało się łatwe, lekkie i w żaden sposób nieodnoszące się do przyszłości.
Ona jednak zawahała się i spoważniała. Tego nie przewidziałem.
– Nie chcę o tym mówić.
– Obiecałaś.
Zmarszczyła brwi.
– Wiem.
Niemal uśmiechnąłem się, czując w sobie przypływ dawnej ciekawości i zniecierpliwienia.
Niektóre rzeczy faktycznie nigdy się nie zmieniają.
– W czym problem? – dociekałem.
– Obawiam się, że się wściekniesz – powiedziała poważnym tonem. – Albo że będzie ci
przykro.
Nie mogłem pojąć, jakim cudem to moje nieco głupawe pytanie wywołało u niej taką reakcję.
Teraz zacząłem się bać jej odpowiedzi, bać się tego, że na nowo wywoła ból, którego tak bardzo
starałem się uniknąć. Wiedziałem jednak, że nie zaznam spokoju, jeśli nie zaspokoję swojej
ciekawości.
– Mimo to chcę wiedzieć. Proszę.
Westchnęła i omiotła wzrokiem srebrzące się na niebie chmury.
– Myślałam, że... – wyznała po dłuższej chwili milczenia – że stroimy się tak na jakąś
wyjątkową okazję. Ale nie na coś tak trywialnego, tak człowieczego jak bal absolwentów!
Prychnęła pogardliwie, a ja zaniemówiłem.
– Człowieczego...?
Spojrzała na swoją piękną suknię, bezwiednie miętosząc w palcach luźny kawałek szyfonu. Już
wiedziałem, do czego zmierza. Dałem jej czas, aby zdołała to ubrać w odpowiednie słowa.
 – No dobra – powiedziała wreszcie, spoglądając na mnie buńczucznie. – Liczyłam, że jednak
zmieniłeś zdanie... Że jednak zostanę jedną z was.
Miałem przed sobą całe długie lata na doświadczanie tego bólu. Wolałbym, żeby nie zmuszała
mnie do odczuwania go już teraz. Nie, kiedy wciąż trzymałem ją w ramionach. Nie, kiedy miała
na sobie tę cudną suknię, kiedy światło księżyca muskało jej blade ramiona, a cienie w
zagłębieniach jej obojczyków wyglądały jak czary pełne nocy.
Postanowiłem zignorować ból i lekko zbyć to jej wyznanie. Dotknąłem poły swojego
smokingu.
– Sądziłaś, że to okazja wymagająca strojów wieczorowych?
Zmarszczyła brwi, zawstydzona.
– Nie mam pojęcia, czego wymaga taka okazja. Odniosłam tylko wrażenie, że to wydarzenie
donioślejsze niż jakiś bal.
Próbowałem się uśmiechnąć, ale to tylko ją zirytowało.
– To wcale nie jest zabawne – oświadczyła.
– Masz rację, nie jest. Po prostu wolałbym potraktować to jako żart z twojej strony, niż
dopuścić myśl, że mówisz poważnie.
– Ale ja wcale nie żartuję.
– Wiem. – Westchnąłem.
To był dziwny rodzaj bólu. Ani cienia pokusy.
Chociaż to, czego chciała, dla mnie byłoby przyszłością idealną, wyzwoleniem od dekad
cierpienia, z miejsca odrzuciłem ten pomysł. Nigdy nie zapewniłbym sobie szczęście jej kosztem.
Kiedy otworzyłem swoje serce przed jej odległym Bogiem, błagałem go, by dał mi siłę. Tyle od
niego dostałem – nie odczuwałem chęci uczynienia Belli nieśmiertelną. Pragnąłem jedynie, by
jej życie nie zostało naznaczone mrokiem, i właśnie ta myśl była moją busolą.
Zdawałem sobie sprawę, że czeka mnie inna przyszłość, chociaż nie wiedziałem dokładnie, ile
czasu nam zostało. Planowałem zostać przy Belli, dopóki całkiem nie wydobrzeje, a ona
potrzebowała jeszcze co najmniej kilku tygodni, by pewnie stanąć na własnych nogach. Jakaś
część mnie zastanawiała się, czy nie byłoby lepiej poczekać, aż Bella stanie się ode mnie starsza
– tak jak to pierwotnie zakładałem. Czy wówczas mniej by cierpiała? Chętnie przystałbym na tę
wersję. Obawiałem się jednak, że nie mam tyle czasu. Czułem, że przyszłość, która była mi
pisana, jest coraz bliżej. I da mi znak, że już czas. Nie wiedziałem jaki, ale wiedziałem, że go
rozpoznam.
Tak bardzo próbowałem uniknąć tej rozmowy, ale zrozumiałem, że poczuję się lepiej, jeśli
odbędziemy ją teraz. Przełknąłem cały ból i smutek, zmuszając się do stawienia czoła tej chwili.
Zostanę z Bellą tak długo, jak będę mógł.
– Naprawdę jesteś taka chętna? – zapytałem.
Zagryzła wargę i skinęła głową.
 – Chętna zakończyć swoje życie, nie zaznawszy dorosłości? – Westchnąłem, gładząc palcem
jej policzek. – Chętna uczynić z młodości zmierzch swojego życia? Gotowa wyrzec się
wszystkiego?
– To nie koniec, to dopiero początek – wyszeptała.
– Nie jestem tego wart.
Wiedziałem już, że nie brała pod uwagę strat, jakie by poniosła, żegnając się na zawsze ze
swoim człowieczeństwem. A z pewnością nie liczyła się z tym, co utraciłaby później. Nikt nie był
tego wart.
– Pamiętasz, jak mi powiedziałeś, że nie jestem zbytnio świadoma własnych zalet? – zapytała.
– Najwyraźniej cierpisz na ten sam rodzaj ślepoty.
– Wiem, czym jestem.
Ostentacyjnie przewróciła oczami, rozeźlona, że ciągle upieram się przy swoim. Mimowolnie
się uśmiechnąłem. Była taka chętna i niecierpliwa, by poświęcić wszystko, co miała, byle tylko
być ze mną. Taka miłość poruszyłaby nawet kamień.
Postanowiłem, że trochę się z nią podroczę.
– A więc jesteś gotowa, tu i teraz? – zapytałem, unosząc wymownie jedną brew.
– Taaak? – Przełknęła nerwowo ślinę.
Pochyliłem się nad nią niespiesznie. Wreszcie moje usta musnęły skórę jej szyi.
Znowu nerwowo poruszyła grdyką.
– Choćby zaraz? – szepnąłem.
Zadrżała. Jej ciało napięło się, dłonie zacisnęła w pięści, a jej serce łomotało szybciej niż
dobiegająca z oddali muzyka.
– Tak – wyszeptała.
Mój blef nie wypalił. Wyprostowałem się i spojrzałem Belli w oczy.
– Chyba nie sądziłaś, że uległbym tak łatwo.
Odprężyła się, galopada jej serca z wolna ustała.
– Każda dziewczyna ma prawo do marzeń – mruknęła.
– O tym właśnie marzysz? Żeby zostać potworem?
– Niezupełnie. – Nie spodobało jej się, jak to ująłem. Obniżyła głos. – Marzę głównie o tym,
by się już nigdy z tobą nie rozstawać.
W jej głosie pobrzmiewała udręka. Czy naprawdę nie wiedziała, że marzyłem dokładnie o tym
samym? Z całego serca chciałem uśmierzyć w niej ten ból, ale tego właśnie zrobić nie mogłem.
Przesunąłem palcem po konturze jej warg.
– Bello... – Miałem nadzieję, że usłyszy zaangażowanie w moim głosie. – Tak, zostanę z tobą.
Dopóki będę mógł, dopóki będzie mi wolno, dopóki cię to nie zrani. Do czasu, aż pojawi się
znak, którego nie będę mógł zignorować.
– Czy to ci nie wystarcza?
 Uśmiechnęła się w odpowiedzi, ale daleko jej było do pełni szczęścia.
– Na teraz tak.
Nie zdawała sobie sprawy, że mieliśmy tylko owo „teraz”.
Opuszkami palców przesunęła po krawędzi mojej szczęki, szepcząc:
– Kocham cię bardziej niż wszystko na tym świecie razem wzięte. Czy to ci nie wystarcza?
Uśmiechnąłem się do niej z samej głębi mego jestestwa.
– Tak, wystarcza. Na teraz i na zawsze – obiecałem.
Tym razem miałem na myśli prawdziwe, moje wiekuiste „zawsze”.
I kiedy noc właśnie wysysała ostatnie tchnienie z mijającego dnia, jeszcze raz zbliżyłem usta
do ciepłej skóry na szyi Belli.
 PODZIĘKOWANIA

Ta książka jest moim nemesis od tylu lat, że trudno spamiętać wszystkich, którzy pomagali w jej
powstaniu na przestrzeni tego czasu. Na pewno jednak muszę w tym miejscu wymienić
następujące osoby:
Moich wspaniałych synów, Gabriela, Setha i Eliego (już dorosłych facetów!), którzy w ciągu
ostatnich piętnastu lat zachowywali się tak cudownie, że czas, który teoretycznie powinnam
spędzić na zadręczaniu się fatalnymi decyzjami, których na szczęście nie podjęli, mogłam
poświęcić na zadręczanie się fatalnymi decyzjami, podjętymi przez moich fikcyjnych bohaterów.
Mojego superzdolnego męża, który zajmuje się wszystkimi aspektami mojego życia
związanymi z matematyką i techniką.
Moją mamę, Candy, która nawet nie chciała słyszeć o tym, że mogłabym zrezygnować z
napisania tej książki.
Moją partnerkę biznesową, Meghan Hibbett, która prowadzi Fickle Fish Productions, podczas
gdy ja jestem nieobecna dla całego świata. A także Meghan Hibbett, która jest moją najlepszą
przyjaciółką i pozwala mi wykrzyczeć wszystkie moje żale i złości na nieposłusznych bohaterów
moich książek.
Moją agentkę, Jodi Reamer, która nie popędzała mnie z niniejszą powieścią, ale w chwili, w
której byłam gotowa, natychmiast przeszła do działania.
Moją agentkę filmową, Kassie Evashevski, której spokój i zdrowy rozsądek nie pozwalają mi
zwariować.
Wszystkich wspaniałych pracowników Little, Brown Books for Young Readers, od których
otrzymałam niesamowite wsparcie – a zwłaszcza Megan Tingley, towarzyszącą mi przez
siedemnaście (!) lat mojej kariery pisarskiej oraz Asyę Muchnick, najmilszą i najmądrzejszą ze
wszystkich znanych mi redaktorek.
Rogera Hagadone, fotografa, którego dziełem są niesamowite okładki moich powieści. Nie
wyobrażam sobie, jakby ta saga wyglądała bez Twojego artystycznego wkładu.
Nikki i Bekah, cudowne istoty z Method Agency, zawsze radośnie podchodzące do dziwactw,
o które je proszę.
Wielu uzdolnionych twórców, stojących za powstaniem stron internetowych i grafik
związanych z sagą „Zmierzch”.
Wielu autorów niesłychanych światów, do których mogłam uciec podczas lektury.
Wielu muzyków, którzy stworzyli playlistę towarzyszącą mi w głowie podczas pisania.
 I wreszcie Czytelników, którzy tak cierpliwie czekali na tę powieść. Bez Waszego wsparcia ta
książka nigdy nie zostałaby ukończona. Należy Wam się miejsce na tej stronie, dlatego napiszcie
swoje imię poniżej i koniecznie przybijcie sobie piątkę.
 PRZYPISY

[1] Sukkub – demon pod postacią pięknej kobiety, uwodzący i kuszący mężczyzn [wszystkie przypisy pochodzą od
tłumaczki].

[2] Kryptonit to kosmiczny minerał szkodzący Supermanowi. Z kolei pająk ugryzł Spidermana.

[3] Jane Austen, Rozważna i romantyczna, przekł. Michał Filipczuk, Kraków 2003.

[4] Safe – komenda sędziego oznaczająca, że biegacz ma prawo do bazy, którą próbował zdobyć.

[5] Odbicie piłki bez zamachu – pałkarz jedynie trzyma kij luźno przed sobą, w ten sposób posyłając piłkę na krótką
odległość, aby zaskoczyć miotacza i łapacza, a biegaczom umożliwić zdobycie kolejnych baz.

[6] Horror na podstawie powieści Stephena Kinga pod tym samym tytułem.