Michelangelo Antonioni

Zajmował się teatrem, malował, studiował architekturę; skończył 3-miesięczny kurs reżyserii
w Rzymie; współpracuje z Roberto Rosselinim, przejmuje trochę jego styl; zaczyna od
filmów dokumentalnych pokazujących rzeczywistość, trochę neorealistyczne, np. Film w
szpitalu psychiatrycznym, albo “Ludzie Padu” (1942) o warunkach ubogich rybaków, czy
“Zakład oczyszczania miasta”; dużo planów w głąb i jazd, długie sceny, głęboki pesymizm;
Monica Vitti jego musa i partnerka; w jego filmach ważny jest krajobraz, w sensie
symbolicznym, starał się znajdować przestrzeń, która też coś odpowiada, coś co
symbolizuje, np. Pustkę bohatera.

● Krzyk (1957) – trochę na pograniczu, neorealistyczny obraz bohatera Aldo w

fabryce, ale też dotkniętego wewnętrzną traumą i pustką - stracił sens życia, jego
żona go porzuciła i wali mu się świat, więc zabiera ich córkę w podróż do nikąd i
kończy się to jego samobójstwem; brak słońca, mgła, błoto;

Trylogia samotności

● (1) Przygoda (1960) – niestałość uczuć, zerwanie z kinem gatunkowym, kryminał na

opak; nie dowiadujemy się nic; porzucenie głównej postaci na początku filmu; twarde
skały; Grupa młodych i bogatych Rzymian urządza sobie wycieczkę łodzią na
bezludną, wulkaniczną wyspę blisko wybrzeża Sycylii. Młoda kobieta o imieniu Anna
oddala się od grupy i znika bez śladu - nie zostaje znaleziona do końca filmu, a jej
przyjaciółka Claudia i narzeczony Sandro wdają się w romans;

● (2) Noc (1961) – Jeanne Moreau i Marcello Mastroianni (aktorzy); brak uczucia
między małżonkami, znudzeni, oziębli; Znany pisarz Giovanni odwiedza wraz z żoną
w szpitalu umierającego przyjaciela Tommasiego. Następnie udają się na imprezę
promującą książkę Giovanniego. Tam pisarz zostaje wciągnięty do towarzystwa i
długich rozmów. W tym czasie jego żona opuszcza imprezę i udaje się na
całodniową wycieczkę po Mediolanie. Małżonkowie spotykają się w domu i
postanawiają odwiedzić nocny klub z pokazem tańca erotycznego. Po wizycie w
klubie udają się na przyjęcie milionera, który chce by Giovanni napisał książkę o
historii jego firmy. Zarówno Giovanni, jak i Lidia flirtują z innymi, ale zauważają to.
Lidia dzwoni do szpitala by dowiedzieć się, jaki jest stan Tommasiego. Okazuje się,
że przyjaciel już nie żyje. Nad rankiem opuszczając przyjęcie Lidia wyznaje
Giovanniemu, że już go nie kocha.

● (3) Zaćmienie (1962) – 10 czerwca 1961. Na przedmieściach Rzymu, tłumaczka

Vittoria zrywa ze swoim kochankiem Riccardo. Po tym rozstaniu udaje się na giełdę,
gdzie spotyka się z matką. Kobieta spędza tam większość czasu, zaaferowana
powiększeniem swojego kapitału. Vittoria gubi się w tłumie i prosi o pomoc Piero -
maklera giełdowego. Mężczyzna próbuje nawiązać z Vittorią bliższą znajomość. Ich
pierwsze spotkania są pełne beztroskiej wesołości i całkowitej naturalności. Po paru
dniach zostają kochankami. Niemniej ich szczere uczucie po chwili zmienia się w
żartobliwą zabawę w miłość, dla obojga staje się jasne, że choć nic nie każe im
zrywać, to nic także nie każe im tego związku kontynuować.

● Czerwona pustynia (1964) – pierwszy barwny film Antonioniego; Monica Vitti w

roli głównej; bohaterka nie potrafi odnaleźć się w świecie, miałą załamanie
 psychiczne, a potem próbę samobójczą; symboliczna pustynia, długie ujęcia, jazda,
zaczyna się od jakiejś huty/fabryki - trujący potwór cywilizacji; bohaterka ma
wszystko, jej mąż jest szefem zakładu, ale żre suchą bułkę, bo jest głodna uczuć XD;
będzie próbować otworzyć sklep z ceramiką, ale jej nie wyjdzie; wdaje się w
beznadziejny romans z Corrido; dziecko przestaje chodzić; “ptaszki już tu nie latają”

● Zawód reporter (1975) – współczesne wcielenie Fausta - bohater oddaje duszę

diabłu żeby przeżyć coś nowego; jest zmęczony wszystkim do tej pory i zamienia się
życiem, co prowadzi do katastrofy; ostatnie ujęcie może na planie omegi, trwa ponad
6 min; Brytyjsko-amerykański dziennikarz, David Locke (Jack Nicholson), kręci film
dokumentalny o postkolonialnej Afryce na pustyni w Czadzie. Znudzony swoim
życiem, przybiera tożsamość angielskiego biznesmena Robertsona zmarłego w jego
hotelu. Z czasem okazuje się, że Robertson był handlarzem bronią zaopatrującym
powstańców w toczącej się wojnie domowej. Akcja przenosi się do Hiszpanii, gdzie
Locke wpada w coraz większe problemy, podążając śladem zapisków w notesie
Robertsona. Gdy kradnie zaliczkę pozostawioną w skrytce przez wysłannika
rebeliantów czekających na dostawę broni, wydaje na siebie wyrok śmierci.

● Powiększenie (1966) – Główny bohater, Thomas (David Hemmings) jest

fotografikiem zajmującym się robieniem sesji zdjęciowych do magazynów mody,
prowadzącym puste, egoistyczne życie. Podczas sesji zdjęciowej w parku fotografuje
z ukrycia czułe uściski młodej kobiety i starszego mężczyzny. Kobieta spostrzega
fotografa, podbiega do niego i za wszelką cenę chce odzyskać zdjęcia, próbując mu
nawet wyrwać aparat z ręki. Kiedy kobieta się wreszcie oddala, Thomas robi jej
jeszcze kilka zdjęć, także gdy ta się na chwilę zatrzymuje koło drzewa i krzaków w
oddali. Thomas zaciekawiony robi w ciemni coraz większe powiększenia
wykonanych zdjęć i dostrzega w kadrach najpierw rękę z bronią wycelowaną w parę,
a na zdjęciach zrobionych później zwłoki starszego mężczyzny. W nocy wraca na
miejsce, w którym wykonał zdjęcia i odnajduje ciało. + na początku i na końcu filmu
są mimy, na końcu grają w niewidzialnego tenisa i proszą Thomasa żeby podał
niewidzialną piłkę, która wyleciała za kort, Thomas odrzuca niewidzialną piłkę i sam
znika;

Andriej Tarkowski

Mama aktorka, ojciec poeta, ale porzucił rodzinę. Andriej zaprasza swojego ojca do
“Zwierciadła” gdzie ten czyta swoje wiersze. Był przez rok za Syberii, ale z własnej woli.

● Dziecko wojny (1962) – debiut; dokończył film zaczęty przez Eduarda Abalova, na
podstawie noweli Władimira Bogomołowa. Tarkowski wprowadził do filmu warstwę
snu i duchowości; NIKOŁAJ BURLAJEW w roli Iwana; film zbudowany na
kontrastach, niski klucz, wmontowane zdjęcia dokumentalne, prawdziwe zwłoki
Goebbelsa; koniec filmu: Iwan biegnie przez plaże z siostrą, na końcu wielkie
drzewo; Akcja toczy się podczas II wojny światowej, już po wybuchu wojny
 niemiecko-sowieckiej. 12-letni Iwan utracił na wojnie rodziców, jego wioska została
zniszczona. Służy teraz w armii jako zwiadowca. Powraca z wyprawy za linię frontu,
jednak ginie.

● Andriej Rublow (1966) – podzielony na 2 części, które składają się z nowel; koniec
filmu - freski, fragment w kolorze; film o duchowości i artyście, miał początkowo mieć
tytuł “Pasja Andrieja”; miał duży problem z cenzurą, XV wiek na rusi - okrucieństwo
świata, z którym musi zmierzyć się artysta; 4 żywioły; widzimy postać tyłem, odwraca
się i znajdujemy się w innej przestrzeni; inspiracja malarstwem Bruegela; 2 białe
anioły ukryte w trakcie drogi krzyżowej; mnich; jazda, log shoty; Film opowiada o
życiu mistyka rosyjskiego, mnicha i pisarza ikon, prawosławnego świętego Andrieja
Rublowa[3]. Jednak „realia średniowiecznej Rusi posłużyły Tarkowskiemu jedynie za
osnowę do przedstawienia własnej wizji obecności artysty w otaczającym go świecie”

● Stalker (1979) – pierwsza część w czerni i bieli, a kiedy trafiamy do zony, to są

kolory; bohaterowie poszukują komnaty, która spełnia najbardziej skryte pragnienia;
film był kręcony 2 razy, bo część materiału została “przypadkowo” zniszczona -
podobno sam Tarkowski zepsuł; zdjęcia w Estonii; Pisarz reprezentuje duchowość,
profesor naukę, a Stalker to przewodnik, “typ chrystusowy”, jest taka interpretacja, że
to 1 bohater w 3 postaciach; Akcja rozgrywa się w nieokreślonym europejskim
państwie. Główny protagonista, tytułowy Stalker, zarabia na życie przeprowadzaniem
ludzi przez tzw. Zonę, obszar, na którym prawa fizyki nie funkcjonują tak samo jak w
reszcie świata. Zona powstała w wyniku nieznanego wydarzenia 20 lat przed akcją
filmu i została odgrodzona po tym, jak żołnierze – wysłani, aby ją zbadać – nie
wrócili, co spowodowało, że władze uznały ją za niebezpieczną dla ludzkiego życia.
Mimo zakazu wstępu i niebezpieczeństwa istnieje wielu ludzi, którzy pragną
doświadczyć zjawisk w Zonie osobiście. W tej wyprawie towarzyszą mu dwaj ludzie
znani jako Pisarz i Profesor. Pisarz pragnie znaleźć się w Zonie, aby zdobyć
natchnienie, zaś Profesor zastanawia się nad potencjalnymi konsekwencjami
rzekomego istnienia komnaty, miejsca w Zonie, które ma mieć moc spełniania
życzeń.

● Zwierciadło (1975) – Tarkowski pisał scenariusz na bieżąco na planie; 20 wersji

montażowych; “najważniejsze dzieło życia”; wstępnym tytułem było “Biały, biały
dzień” zainspirowany wierszem ojca; film ma różne kolory: sepia, czarno-biały,
kolor + materiały archiwalne; symbolika religijna, np. płonący krzak; bohater -
słaby, samolubny mężczyzna nie umiejący kochać nawet najbliższych; scena ze
snem matki - literówka “Sralin” zamiast “Stalin”, ale tego w filmie nie ma;wszystko w
filmie wydarzyło się naprawdę oprócz śmierci narratora; inspiracja obrazem “strzelcy
na śniegu” Bruegela. W filmie Zwierciadło reżyser stara się dotrzeć do psychiki i
uczuć człowieka - do źródeł jego postawy moralnej. Zwierciadło jest osobistą i
szczerą spowiedzią artysty. Reżyser swobodnie operuje czasem filmowym,
przenosząc akcję do czasów wojny, gdy bohater był jeszcze dzieckiem, to w lata
współczesne, to znowu w bardziej odległą przeszłość cofając się do lat trzydziestych.
Ideą filmu jest pokazanie, jak kształtuje się wewnętrzny świat człowieka, w jaki
sposób otaczający nas ludzie i wydarzenia wpływają na charakter człowieka.
 Siergiej Paradżanow

Pochodził z zamożnej rodziny kupieckiej, rodzice zadbali o jego edukację, uczył się śpiewu i
tańca, był świadkiem czystek NKWD; skończył szkołę filmową w Moskwie; olśniło go
“Dziecko wojny” i zmienił język filmu - wprowadził podświadomość; motyw wody jak u
Tarkowskiego; był wrogiem systemu; poślubił muzułmankę, którą zabili za to jej bracia; był
bardzo religijny; był w więzieniu, ale “wyszedłem z więzienia jak inni wychodzą z Oksfordu”,
współwięźniowie traktowali go jak guru; w więzieniu pisała do niego tylko żona i Tarkowski;

● Barwy granatu (1968) – pierwszy/inny tytuł Sajat Nowa; cenzura to zablokowała,

ale zachowały się wszystkie materiały; Przedstawiona w formie surrealistycznych
przypowieści historia życia poety Sajata Nowy; Szczególna estetyzacja barwnych
zdjęć, pozbawiona niemal obowiązkowego wówczas elementu ideologicznego,
rozsierdziła komunistyczne władze ZSRR do tego stopnia, że rozpowszechnianie
filmu zostało zakazane aż do 1982 roku (wtedy został pokazany na MFF w Cannes w
ocenzurowanej wersji montażowej Siergieja Jutkiewicza), a sam Paradżanow został
skazany pod zarzutem homoseksualizmu na pięć lat więzienia i wieloletni zakaz
kręcenia filmów fabularnych[1]. Dopiero po upadku ZSRR podjęto starania na rzecz
odnalezienia oryginalnej wersji montażowej, przy wsparciu amerykańskiego reżysera
Martina Scorsese. W 2014 roku udało się odratować pierwotny materiał filmowy, po
czym Barwy granatu w splendorze arcydzieła filmowego zostały wyświetlone na MFF
w Londynie[2].

● Cienie zapomnianych przodków (1964) – historia Romea i Julii na huculszczyźnie;

jest akcja i kamera w ruchu w przeciwieństwie do późniejszych filmów; W niewielkiej
huculskiej wsi w Karpatach młody chłopak Iwan zakochuje się w Mariczce – córce
człowieka, który zabił jego ojca. Iwan i Mariczka znali się już od dzieciństwa, a ich
rodziny żywiły do siebie od zawsze wielką wrogość. Po śmierci ojca Iwan zmuszony
jest opuścić wieś i podjąć pracę jako parobek. Podczas jego nieobecności Mariczka,
próbując uratować zagubioną owcę, wpada do rwącego nurtu rzeki i ginie.

Iwan wraca do wsi i wpada w rozpacz po ujrzeniu ciała Mariczki. W jego życiu nie ma
radości póki nie spotyka innej kobiety, Pałagny. Iwan i Pałagna biorą ślub. Odbywa
się tradycyjne huculskie wesele, podczas którego, zgodnie z pradawną huculską
tradycją, nowożeńcy mają zawiązane oczy i związani są jarzmem. Małżeństwo nie
daje jednak parze radości, gdyż Iwan owładnięty jest wspomnieniami o swej dawnej
ukochanej. Odtrącona przez męża Pałagna angażuje się w romans z molfarem
(czarownikiem) Jurą. Iwan coraz bardziej pogrąża się w świecie swych przeżyć
wewnętrznych.

Odkrycie romansu Jury i Pałagny wzbudza w Iwanie poczucie głębokiego

osamotnienia. Po bójce z kochankiem żony śmiertelnie ugodzony w głowę Iwan
udaje się do lasu, gdzie spotyka zjawę o wyglądzie Mariczki. Podąża za nią i umiera
w chwili, gdy próbuje dotknąć swojej ukochanej. Ostatnią sceną filmu jest tradycyjny
huculski pogrzeb Iwana, w trakcie którego wokół trumny odbywają się radosne
zabawy.
 Federico Fellini

Pierwszy film zrobił razem z innym reżyserem, dlatego potem jest 8 ½; dwa pierwsze filmy to
klapy; wybierał naturszczyków; Alberto Sordi - aktor

● La Strada (1954) – film drogi W rolach głównych wystąpili Anthony Quinn i żona
reżysera, Giulietta Masina. Para głównych bohaterów to wrażliwa i lekko
upośledzona umysłowo dziewczyna Gelsomina, podróżująca z prymitywnym i
brutalnym cyrkowym siłaczem Zampanò, dającym przedstawienia w różnych
miasteczkach. Mimo doznawanych od niego upokorzeń Gelsomina darzy go
uczuciem. Jest jednak mało pomocna w pracy, zamknięta we własnym świecie.
Zampanò porzuca ją. Po latach, usłyszawszy jej ulubioną melodię (którą nuci
kobieta, kojarząca Gelsominę i mówiąca, że tamta zmarła jakiś czas temu), Zampanò
uświadomi sobie, że także ją kochał. W finalnej scenie kamera, zwrócona w dół,
ukazuje go płaczącego nocą nad brzegiem morza.

● Niebieski ptak (1955) – Augusto jest bezwzględnym, cynicznym i sprytnym

oszustem, który wraz z grupą wspólników żyje z wyłudzania pieniędzy od prostych i
naiwnych ludzi. Zagrabione sumy wydaje na rozrywki. Od lat żyje od oszustwa do
oszustwa i nie brakuje mu w tym pomysłowości. Jest samotny, bo jak twierdzi w jego
"zawodzie" nie można być z nikim związanym. Pewnego dnia spotyka jednak
przypadkiem swoją córkę, którą wraz z matką porzucił przed laty. Piękna Patrizia jest
miłą uczennicą, marzącą o studiach, ale nie chcąc być ciężarem dla matki wie, że
raczej ich nie podejmie. Rozwiązaniem byłoby podjęcie pracy i jednoczesne
studiowanie, ale aby otrzymać posadę, dziewczyna musi wpłacić kaucję dla
pracodawcy w wysokości dziesięciokrotności przyszłych zarobków. Augusto, od
dłuższego już czasu wątpiący w sens swojego życia i pragnący na starość mieć
kogoś bliskiego, obiecuje pomóc córce – zdobyć potrzebną sumę. Podczas
kolejnego oszustwa, postanawia wykiwać wspólników i całą wyłudzoną sumę
zatrzymać dla siebie. Kumplom tłumaczy się, że poruszony widokiem i losem
sparaliżowanej kaleki w wieku jego córki, którą widział w oszukiwanej rodzinie,
zwrócił otrzymane pieniądze. Mówi im o sumieniu, które go ruszyło. Jednak kompani
dobrze go znają – nikt nie wierzy w sumienie Augusta – i nie dają wiary jego
wyjaśnieniom. Rzucają się na wspólnika i po kilku ciosach, znajdują ukryte w bucie
pieniądze. Odchodzą pozostawiając na drodze pobitego i daremnie wzywającego
pomocy Augusta.

● Noce Cabirii (1957) – komediodramat; opowiada on historię prostytutki o imieniu

Cabiria. W rolę tę wcieliła się Giulietta Masina, żona Felliniego. Na scenariuszu
Felliniego został oparty amerykański musical Słodka Charity (Sweet Charity) z
Shirley MacLaine.

● Słodkie życie (1960) – opowiada o tygodniu z życia niezbyt aktywnego dziennikarza

w Rzymie i bezskutecznym poszukiwaniu przez niego szczęścia i miłości. Film
uważany jest powszechnie za jedno z największych osiągnięć światowego kina. Dla
Felliniego oznaczał przejście od wcześniejszych obrazów neorealistycznych do
późniejszych artystycznych. Marcello (Marcello Mastroianni) to dziennikarz działający
 w Rzymie w latach 50. Zajmuje się wiadomościami lekkiego kalibru: gwiazdami
filmowymi, religijnymi wizjami, dekadencką arystokracją. Film opowiada o siedmiu
dniach z życia Marcella. Mieszka on z Emmą (Yvonne Furneaux), która go kocha.
Marcello przeciwstawia się jej zaborczej miłości i konwencjonalnym poglądom na
życie, natomiast Emma ignoruje poszukiwanie przez Marcella wyższych wartości i
sensu życia. Spotyka on w trakcie trwania filmu liczne kobiety, w tym Maddalenę
(Anouk Aimée), swoją piękną, bogatą i znudzoną kochankę, oraz Sylvię (Anita
Ekberg), szwedzko-amerykańską gwiazdę filmową, której pożąda (słynna scena jej
kąpieli w fontannie di Trevi). Spędza też czas z dawno niewidzianym przyjacielem
Steinerem (Alain Cuny) i swoim ojcem.

● 8 ½ (1963) – z Marcello Mastroiannim w roli głównej. Film otrzymał dwa Oscary: za

najlepszy film nieanglojęzyczny oraz za najlepsze kostiumy. Tytuł nawiązuje do faktu,
że jest to „ósmy i pół” film Felliniego. Twórca poprzednio wyreżyserował sześć filmów
pełnometrażowych, dwa krótkometrażowe oraz pół filmu we współpracy z Albertem
Lattuadą; Film rozpoczyna scena symboliczna prezentująca sen o nieludzkości
cywilizacji: reżyser Guido uwięziony we własnym samochodzie tkwiącym w
zatłoczonym tunelu, nie może otworzyć drzwi ani uchylić szyby. Ogarnięty paniką i
słabnący, dusi się wobec zupełnej obojętności otoczenia, próbując wydostać się z
pułapki. W ostatniej chwili przebija dach swego wozu, ucieka, wznosi się ponad
wszystko i ulatuje w dal. Fabuły w tym delirycznym obrazie właściwie brak. Bohater
(o widocznych cechach samego Felliniego) zobowiązał się nakręcić kolejny film.
Miałaby to być chłoszcząca krytyka egoistycznego społeczeństwa, kończąca się
ostateczną ucieczką nielicznych sprawiedliwych z miejsca zagłady. Puszczono już w
ruch ogromną machinę wytwórni, zbudowano gigantyczną dekorację, zaangażowano
aktorów, ustalono ostateczny termin rozpoczęcia zdjęć – wszyscy czekają.
Tymczasem reżyser nie ma jeszcze nawet cienia pomysłu. W tym stanie
intelektualnej pustki analizuje swe minione życie, szczególne w nim momenty i
zdarzenia wraz z obecnością i wpływem bliskich mu kobiet. Chciałby wypowiedzieć
wszystko, choć nie ma już nic do powiedzenia; ale prawdziwy artysta zawsze może
jeszcze opowiedzieć, dlaczego nie ma nic do powiedzenia. W tak stworzonym przez
Felliniego obrazie psychicznych rozterek twórcy rzeczywistość przeplata się z
marzeniami, ze wspomnieniami z dzieciństwa, z wizjami fragmentów przyszłego
filmu. Dzieło bowiem też jedynie częściowo opisuje potraktowaną fragmentarycznie
rzeczywistość; resztę fabuły stanowią „uboczne komentarze mędrców i głupców,
wspomnienia z młodości, umyślnie naiwne symbole, koszmary senne, marzenia,
nieuświadomione lęki, wyrzuty sumienia, niewysłowione pożądania”.

● Gulietta i duchy (1965) – Pierwszy pełnometrażowy film barwny Federico

Felliniego. Metaforyczny autorski tytuł filmu Giulietta degli spiriti znaczy po włosku:
Giulietta od duchów. Przypomina to imię zakonne, choć bohaterką jest kobieta
świecka – zamożna mieszczka w średnim wieku. Fellini ujął jednak film (na sposób
malarski wykorzystując barwę) jako wizyjny obraz lęków i rojeń tytułowej bohaterki.
Giuliettę nękają widma z przeszłości i obsesje. Bezradna wobec nich jest jakby
kapłanką „od duchów” i stąd tytuł filmu. Giulietta jest bogatą mieszczanką w średnim
wieku, niezadowoloną ze swojego życia. Czuje się samotna i zaniedbywana przez
swego męża, którego podejrzewa (słusznie) o zdradę. Szukając odpowiedzi na swoje
wątpliwości, zaczyna uczestniczyć w seansach spirytystycznych. Obsesje stają się
 natarczywe[1].Giulietta żyje w nieustannym lęku. Nagle w nocy pojawiają się zjawy z
jej życia... Są to zwłaszcza osoby z czasu dzieciństwa: stateczni mieszczanie, piękna
a surowa matka, czuły dla dziewczynki dziadek, oddany urokom życia (odlatujący
dwupłatowcem z cyrkową tancerką), ale przede wszystkim posępne zakonnice ze
szkoły katolickiej. Jak obsesja powraca obraz szkolnego teatrzyku, który wystawia
hagiograficzną opowieść o męczennicy ginącej w płomieniach – z małą Giuliettą w
roli głównej. Teraz, po latach, Giulietta boi się radości życia, spętana strachem przed
potępieniem. Jej nerwicę pogłębia zdrada męża. Nie może w tym pomóc piękna
sąsiadka Suzy, która życzliwie uczy Giuliettę uroków zmysłowości. Pomoże
natomiast spotkana towarzysko lekarka-psychoanalityk, wskazując potrzebę
wyzwolenia nieświadomości. W ostatniej scenie Giulietta, uwolniona od lęków,
wychodzi przed dom, rozkoszując się słońcem i pięknem przyrody. Fellini,
mając za sobą pierwszy krótki film barwny (nowelę Kuszenie doktora Antoniego,
1962), zaprojektował pełnometrażową historię Giulietty jako pełną rozmachu wizję
kolorystyczną, ujętą na sposób malarski. Film powstał na bardzo czułej taśmie (35
mm) typu Technicolor. Pozwoliło to nasycić kadry intensywną paletą barw. Często
dominuje w obrazie monochromatyczna kolorystyka, np. jasna intensywna czerwień
(bliska cynobru), soczysta zieleń, kremowa biel. Wyrafinowany styl filmu (poza barwą
znaczenie ma tu – rozproszone często lub przyćmione – światło, również odrealnione
kostiumy i scenografia) sięga po tradycję estetyczną baroku i secesji. Różnorodna,
też instrumentalnie, wykorzystująca śpiew, muzyka Nino Roty (stały, taneczny, rytm
taktowy, technika lejtmotywu, wokaliza w zmysłowych scenach w domu Suzy, chór
dziecięcy we wspomnieniach o spektaklu szkolnym) – umacnia oniryczny i wizyjny
charakter filmu. Powstaje efekt syntezy sztuk. Giulietta i duchy to przede wszystkim
artystyczna kreacja świata nadrealnego, z ducha romantyzmu i surrealizmu. Jest to
zarazem studium psychologiczne 40-latki (co uwiarygodnia aktorsko Giulietta Masina
skupioną, powściągliwą techniką gry). Film staje się wreszcie epickim obrazem
transformacji duchowej: osoba stłumiona (przez opresyjne wychowanie katolickie)
odnajduje w sobie moc i metafizyczną pochwałę życia.

● Amarcord (1973) – Film jest nostalgicznym portretem Rimini, rodzinnej

miejscowości reżysera, w latach 30. XX wieku. Nie ma jednolitej fabuły, jest zbiorem
luźnych epizodów. Obraz został nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu
nieanglojęzycznego w 1975 roku.

● Wałkonie (1953) – czyli przerośnięte cielęta, niedojrzali emocjonalnie mężczyźni po

30, tylko jeden z nich wyjeżdża (Moraldo) - alterego Felliniego; Franco
Interlenghi jako Moraldo Rubini; Alberto Sordi jako Alberto; Franco Fabrizi jako
Fausto Moretti;

● Rzym (1972) – Sekwencja mniej lub bardziej realistycznych obrazów, która ukazuje
dziwactwa i niezwykłości Rzymu. Sceny życia codziennego przeplatają się z
obrazami bogactwa przeszłości promieniującymi na współczesność. Tego się za
bardzo nie da opisać, trzeba obejrzeć.

● Ginger i Fred (1986) – W rolach głównych wystąpili aktorzy znani z największych

wcześniejszych dzieł Felliniego – jego żona Giulietta Masina oraz Marcello
Mastroianni. Amelia i Pippo przed wieloma laty byli gwiazdami estrady jako para
tancerzy, powtarzająca wyczyny Freda Astaire'a i Ginger Rogers. Po zakończeniu
 kariery, bardzo długo nie utrzymywali kontaktów. Teraz, oboje mocno już podstarzali,
spotykają się ponownie, skuszeni propozycją pewnej stacji telewizyjnej, która
zaoferowała im pokaźne honorarium za ostatni wspólny występ w wielkim,
rozrywkowym show. Film z jednej strony ukazuje przebieg ich spotkania po latach, a
z drugiej kreśli obraz skrajnie skomercjalizowanej, kiczowatej popkultury.

● Światła variete (1950) – W swoim reżyserskim debiucie, 30-letni wówczas Fellini,

opowiada historię młodej Liliany, dziewczyny marzącej o międzynarodowej karierze
na scenie. Liliana dołącza do prowincjonalnej trupy artystycznej prowadzonej przez
Checco, doświadczonego artystę i życiowego nieudacznika, który dostrzega w
dziewczynie potencjał i poświęca się, aby pomóc jej w realizacji marzeń.

● Biały szejk (1952) – Młodzi małżonkowie Wanda i Ivan spędzają miesiąc miodowy w
Rzymie. On zaplanował go co do minuty, ona pragnie romantycznej przygody.
Kobieta zaczytuje się chętnie w tzw. "fumetti" – popularnych
obrazkowo-fotograficznych romansach, a jej ulubionym jest Biały szejk. Studio, w
którym powstaje "fumetti", mieści się niedaleko, więc Wanda korzysta z okazji, by
zobaczyć swego idola – Fernando Rivoli (Alberto Sordi), który "odtwarza" postać
Białego Szejka. Jej wyobrażenia mijają się jednak z rzeczywistością.
Rozczarowana, włóczy się nocą po Rzymie. Tymczasem Ivan szuka Wandy. Na jego
drodze staje prostytutka Cabiria.

Ważne nazwiska:

● Marcello Mastroianni - znany włoski aktor, grał u Felliniego (“8 ½”, “Słodkie życie”),
i Antonioniego (“Noc”);

● Giulietta Masina, żona Felliniego, grała w jego filmach (“La Strada”, “Niebieski ptak”,
“Noce Cabirii”, “Biały szejk”, “Światła variete”, “Ginger i Fred”, “Giulietta i duchy”)

● Monica Vitti, partnerka Antonioniego, grała w jego filmach: Trylogia samotności +

“Czerwona pustynia”

● NIKOŁAJ BURLAJEW – zagrał Ivana w “Dziecku wojny”

● Pieter Bruegel (starszy) – jego obrazami inspirował się Tarkowski

● Władimir Bogomołow – na podstawie jego powieści powstał scenariusz do

“Dziecka wojny”

● Jeanne Moreau – aktorka, zagrała w “Nocy” Antonioniego