Opisać CMY, CMYK, gdzie się używa, przeliczanie z CMY
Wpływa na powiększenie
na CMYK Model CMY jest modelem opisującym kolory
na nośnikach biernych - czyli takich, które jedynie
odbijają światło - na przykład obrazy, fotografie. Barwy
składowe to: C (ang. Cyan), M (ang. Magneta),
żółty Y (ang. Yellow) padające na farbę światło białe jest
częściowo przez nią pochłaniane. To co nie zostanie
pochłonięte jest natomiast odbijane dając wrażenie
koloru. Zatem mieszając farby - mieszać będziemy
substancje pochłaniające pewne kolory padającego na
nią światła. Dlatego też model ten nazywa się modelem
subtraktywnym. Rozszerzeniem modelu CMY jest CMYK
posiadający dodatkowo kolor czarny.
KONWERSJA: CMY na CMYK zamieniamy w poniższy
sposób:k=min(c ,m , y) CMYK c−k ,m−k , y−k , k)=CMY (c
, m , y) Filtr splotowy, do czego służy i jak działa. Filtry
splotowe są stosowane w przetwarzaniu obrazów do
uzyskiwania różnych informacji o obrazie, do nakładania
efektów takich jak rozmycie, wyostrzenie czy
odnajdowanie krawędzi. Działanie filtrów splotowych
opiera się na wyliczeniu nowej wartości piksela biorąc
pod uwagę sąsiednie piksele czyli wartość wynikowa
powstaje w wyniku obliczenia sumy ważonej (funkcji
splotu). Obliczenie wartości piksela polega na
wymnożeniu wartości pikseli przez ich wagę z maski oraz
zsumowaniu ich a następnie podzielenie wartości przez
współczynnik normalizacyjny
∑(𝑷𝑷𝒊𝒊𝒊𝒊 ∗𝑴𝑴𝒊𝒊𝒊𝒊 )
𝑪𝑪𝒙𝒙,𝒚𝒚 = 𝑵𝑵 =
𝑵𝑵
∑(𝑴𝑴𝒊𝒊,𝒋𝒋 )
Gdzie: Cxy – docelowy kolor piksela Pij – kolory pikseli
źródłowych Mij – współczynniki macierzy filtra N -
współczynnik normalizujący
Opisać rzutowanie równoległe i perspektywiczne, czym
się różnią i gdzie się stosuje.
Rzutowanie równoległe, gdy promienie rzutujące są
prostymi równoległymi. Rzutowanie perspektywiczne,
gdy promienie rzutujące tworzą pęk prostych. Co to jest
cieniowanie, i jak z niego skorzystać. Opisz dwa
dowolne algorytmy cieniowania w paru zdaniach.
Cieniowanie - metoda określania stopnia jasności
kolorów poszczególnych wielokątów na obiektach w
grafice trójwymiarowej służąca nadaniu im naturalnego
wyglądu. CIENIOWANIE PŁASKIE – każdemu wielokątowi
przypisuje się jeden stopień jasności dla całej jego
powierzchni. CIENIOWANIE GOURAUDA – polega na
przypisywaniu punktom cieniowanego wielokąta jasności
obliczonej poprzez interpolację wartości odpowiednich
dla każdego wierzchołka.
Cieniowanie to zapewnia płynną zmianę stopnia jasności
całego obiektu. Normalizacja histogramu. Zwiększa
dynamikę i kontrast obrazu. Polega na takim
„rozciągnięciu” histogramu aby obejmował cały zakres
tonalny np. od poziomu 0 do 255 (dla 8 bitów). Aby to
osiągnąć wyszukujemy minimalną (minPix) oraz
maksymalną (maxPix) wartość piksela. Następnie dla
każdego piksela na obrazie wykonujemy następujące
przekształcenie: Dla pikseli należących do przedziału <0,
255> pixel[x,y]=255*(pixel[x,y]-minPix)/(maxPix-
minPix)
Wyrównanie histogramu.
globalnego kontrastu poprzez rozciągnięcie wartości na
𝒏𝒏
szerszy zakres. 𝑷𝑷(𝒖𝒖) = 𝟐𝟐𝟐𝟐𝟐𝟐 ∙ ∑𝒖𝒖𝒋𝒋=𝟎𝟎 𝒋𝒋 gdzie: P(u) –
𝑵𝑵
wynikowa jasność piksela o jasności początkowej u
nj– liczba punktów w obrazie na poziomie szarości
lub nasycenia jN – liczba punktów obrazu Mapowanie
tekstur. Płaskie, cylindryczne, sferyczne, sześcienne,
kombinacje powyższych, inne Mapy świetlne to
dodatkowe tekstury w odcieniach szarości nakładane na
obiekty, reprezentujące lokalne rozjaśnieniami
przyciemnienia pochodzące od źródeł światła.
Mapy świetlne generowane są na podstawie
uproszczonego algorytmu śledzenia promieni, co
pozwala na symulację: ● cieni rzucanych przez inne
obiekty;● tłumienie światła w funkcji odległości. Proces
generowania map świetlnych jest złożony obliczeniowo:
●mapy świetlne są generowane poza głównym
programem,
przed ich użyciem; ● z reguły nadają się do symulowania
statycznych źródeł światła
i nieruchomych obiektów;
● mapy świetlne przekazywane są do programu jako
zwykłe tekstury.
Teksturowanie wieloprzebiegowe to nakładanie na
wielokąt nie jednej, lecz wielu tekstur jednocześnie.
Zastosowanie teksturowania wieloprzebiegowego to
między innymi: ●Dodawanie rozjaśnień lub przyciemnień
powierzchni wynikających z umieszczenia w scenie
źródeł światła (mapy świetlne). ●Symulacja niewielkich
nierówności na powierzchni
●Symulacja odbijania otoczenia w ścianach obiektu lub
obiektu
w innej powierzchni. ●Generowanie cieni rzucanych
przez inne obiekty. Transformacje przestrzeni. Rolą
transformacji jest przeniesienie trójwymiarowych
definicji obiektów na płaski ekran monitora, a także
umożliwienie programiście obracania, przemieszczania,
oraz skalowania elementów animacji. Każdy
zdefiniowany obiekt zanim pojawi się na ekranie
monitora poddawany jest trzem podstawowym
transformacjom: obserwacji, modelowaniu , projekcji.
Obserwacja definiuje punkt w przestrzeni, w którym
umieszcza się kamerę rejestrującą scenę. Modelowanie
jest transformacją umożliwiającą manipulowanie
tworzonymi obiektami należącymi do sceny.
Projekcja określa fragment w przestrzeni, który
obserwowany jest przez kamerę, oraz sposób
odzwierciedlania przestrzeni na ekranie.