Deklinacja w niemieckim – źródło: https://pl.wikipedia.

org/wiki/Deklinacja_w_j
%C4%99zyku_niemieckim
Deklinacja w języku niemieckim – odmiana rzeczownika, zaimka, rodzajnika, przymiotnika i
liczebnika przez przypadki, liczby i rodzaje w języku niemieckim.

W języku niemieckim występują cztery przypadki: mianownik (Nominativ), dopełniacz (Genitiv),

celownik (Dativ) i biernik (Akkusativ). Wyróżnia się trzy rodzaje: rodzaj męski (Maskulinum), żeński
(Femininum) i nijaki (Neutrum) oraz dwie liczby: pojedynczą (Singular) i mnogą (Plural). W liczbie
mnogiej nie ma podziału na rodzaje gramatyczne.

Język niemiecki należy do języków fleksyjnych. Wyrazy podlegające odmianie składają się z tematu
(zasadniczo niezmiennego) i odpowiedniej końcówki fleksyjnej. Czasami w wyniku odmiany
następuje również pewna zmiana w temacie, np. przegłos (wymiana samogłosek na umlauty).

Deklinacja pozwala na wskazanie funkcji wyrazu w zdaniu (podmiot, dopełnienie bliższe, dopełnienie
dalsze, określenie przynależności), dzięki czemu zadania tego nie musi przejmować ścisły szyk
wyrazów czy odpowiednie przyimki (jak np. w języku angielskim czy francuskim). Części mowy
mogą występować w różnej kolejności odbiegającej od standardowego, neutralnego szyku, aby
położyć nacisk na inny element zdania.