Ginto

NI: SHAPHIRE NICILE GLORY

Sa isang maliit na nayon, may isang magsasakang nagngangalang Caspian. Ang lupain niya ay maliit
lang at ang tanim ay di gaanong malusog. Isang umaga, habang nag-aalok si Caspian ng kanyang palay sa
palengke, may naapakan siya at nakita niya ang isang munting butil na kumikislap na parang ginto sa
kanyang paanan.

"Isang gintong butil!" Napasigaw sa saya si Caspian ng sobra at agad itong itinago sa kanyang bulsa
para hindi ito mawala. Isang araw, napag-isipan niya na itanim ito sa napakaligtas a lugar at nang
pagkalipas ng ilang araw ay bumalik si Caspian upang tingnan ito, napansin niyang ito'y unti-unting
lumalaki. Hindi nagtagal, naging puno ng ginto ang munting butil na iyon.

Dahil sa kakaiba at makintab na puno, maraming tao ang napansin ito. Dumami ang kaibigan ni
Caspian at naging kilala siya sa buong nayon. Ngunit, sa gitna ng kanyang kasikatan, nanatili si Caspian na
mapagkumbaba at hindi nagbago ang ugali.

Isang araw, may dumating na isang taong may tila masamang balak. Sinubukan nitong bilhin ang puno
ng ginto ni Juan. "Magkano ang halaga ng iyong puno?" tanong ng estranghero. Ngunit mariin na
tumanggi si Caspian, "Hindi ko ito ipagbibili. Ito'y biyaya na aking tinatamasa at hindi ito matutumbasan
ng anumang halaga."mabilis na sagot nito.

Dahil sa kanyang kabaitan at tapat na pagsusuri, lumipas ang panahon at napansin ni Caspian na hindi
na ito nagbibigay ng ginto. Ang puno ay nagiging normal na puno na may pangkaraniwang
dahon.Kadalihanan ng pagkawala ng interes ng mga dating kaibigan nito at tila nagbago ang kanilang
pakikitungo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nanatili siyang tapat sa kanyang mga prinsipyo.

Isang araw, habang si Caspian ay dadako sa palengke ay may isag matandang lumapit sa kanya, "Apo,
pwede moba akong tulugan?" pasang awa na sabi ng matanda na may dalang isang sako na palay. Agad
napatingin si Caspian sa dala dala ng matanda na alam niyang pagod na pagod ito kakalakbay at
kakabuat ng mabigat a sako, "Opo, saan po ba kayo patungo" pagtatakang tanong ni Caspian"Sa
palengke apo."sabi ng matanda

At habang sila ay patungo sa palengke ay napag-usapan nilang dalawa ang punong ginto at nagulat si
Caspian nang may alam ang matanda tungkol sa gintong puno at biglang nagsalita ang matanda na"Alam
ko ang kwento ng iyong puno ng ginto. Hindi man ito tulad ng dati, ang halaga nito ay hindi nawawala.
Ang kahalagahan ng puno ay nasa sa mga pagkakataong itinanim mo ito sa lupa ng iyong kabutihan at
pagmamahal sa kapwa."

Pagkalipas ng ilag minuto at nagpasalamat ang matanda at umalis na si Caspian ay napagtanto niti na
tama ang sinabi ng matanda. Bagamat nawala ang yaman ng ginto, ang puno ay nagbigay sa kanya ng
mga aral na hindi kayang tumbasan ng materyal na bagay. Naging inspirasyon ito sa kanya upang
magpatuloy sa pagsusumikap at magtanim ng mga bagay na mas makabuluhan sa buhay.

Sa paglipas ng panahon, bumangon muli ang taniman ni Caspian at naging masagana. Ngunit ang
tunay na kayamanan niya ay matatagpuan sa mga bagay na hindi nakikita ng mata, kundi ng puso. Si
Caspian ay nanatiling mapagkumbaba at mas naging makakalikasan sa kanyang kapaligiran.

Sa pagpapatuloy iya ng kanyang ginagawa ay nakilala nya ang kanyang napangasawa a si Margaret at
biiyayaan sila ng dalawang anak at ipinamana niya ang aral ng puno ng ginto sa kanyang mga anak at sa
buong nayon, na ang totoong kayamanan ay matatagpuan sa pagmamahal, pagkakaroon ng mabuting
kalooban, at sa pagpapahalaga sa mga bagay na hindi nabibili ng ginto.

Ginto
NI: SHAPHIRE NICILE GLORY

Sa isang maliit na nayon, may isang magsasakang nagngangalang Caspian. Ang lupain niya ay maliit
lang at ang tanim ay di gaanong malusog. Isang umaga, habang nag-aalok si Caspian ng kanyang palay sa
palengke, may naapakan siya at nakita niya ang isang munting butil na kumikislap na parang ginto sa
kanyang paanan.

"Isang gintong butil!" Napasigaw sa saya si Caspian ng sobra at agad itong itinago sa kanyang bulsa
para hindi ito mawala. Isang araw, napag-isipan niya na itanim ito sa napakaligtas a lugar at nang
pagkalipas ng ilang araw ay bumalik si Caspian upang tingnan ito, napansin niyang ito'y unti-unting
lumalaki. Hindi nagtagal, naging puno ng ginto ang munting butil na iyon.

Dahil sa kakaiba at makintab na puno, maraming tao ang napansin ito. Dumami ang kaibigan ni
Caspian at naging kilala siya sa buong nayon. Ngunit, sa gitna ng kanyang kasikatan, nanatili si Caspian na
mapagkumbaba at hindi nagbago ang ugali.

Isang araw, may dumating na isang taong may tila masamang balak. Sinubukan nitong bilhin ang puno
ng ginto ni Juan. "Magkano ang halaga ng iyong puno?" tanong ng estranghero. Ngunit mariin na
tumanggi si Caspian, "Hindi ko ito ipagbibili. Ito'y biyaya na aking tinatamasa at hindi ito matutumbasan
ng anumang halaga."mabilis na sagot nito.

Dahil sa kanyang kabaitan at tapat na pagsusuri, lumipas ang panahon at napansin ni Caspian na hindi
na ito nagbibigay ng ginto. Ang puno ay nagiging normal na puno na may pangkaraniwang
dahon.Kadalihanan ng pagkawala ng interes ng mga dating kaibigan nito at tila nagbago ang kanilang
pakikitungo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nanatili siyang tapat sa kanyang mga prinsipyo.

Isang araw, habang si Caspian ay dadako sa palengke ay may isag matandang lumapit sa kanya, "Apo,
pwede moba akong tulugan?" pasang awa na sabi ng matanda na may dalang isang sako na palay. Agad
napatingin si Caspian sa dala dala ng matanda na alam niyang pagod na pagod ito kakalakbay at
kakabuat ng mabigat a sako, "Opo, saan po ba kayo patungo" pagtatakang tanong ni Caspian"Sa
palengke apo."sabi ng matanda

At habang sila ay patungo sa palengke ay napag-usapan nilang dalawa ang punong ginto at nagulat si
Caspian nang may alam ang matanda tungkol sa gintong puno at biglang nagsalita ang matanda na"Alam
ko ang kwento ng iyong puno ng ginto. Hindi man ito tulad ng dati, ang halaga nito ay hindi nawawala.
Ang kahalagahan ng puno ay nasa sa mga pagkakataong itinanim mo ito sa lupa ng iyong kabutihan at
pagmamahal sa kapwa."

Pagkalipas ng ilag minuto at nagpasalamat ang matanda at umalis na si Caspian ay napagtanto niti na
tama ang sinabi ng matanda. Bagamat nawala ang yaman ng ginto, ang puno ay nagbigay sa kanya ng
mga aral na hindi kayang tumbasan ng materyal na bagay. Naging inspirasyon ito sa kanya upang
magpatuloy sa pagsusumikap at magtanim ng mga bagay na mas makabuluhan sa buhay.

Sa paglipas ng panahon, bumangon muli ang taniman ni Caspian at naging masagana. Ngunit ang
tunay na kayamanan niya ay matatagpuan sa mga bagay na hindi nakikita ng mata, kundi ng puso. Si
Caspian ay nanatiling mapagkumbaba at mas naging makakalikasan sa kanyang kapaligiran.

Sa pagpapatuloy iya ng kanyang ginagawa ay nakilala nya ang kanyang napangasawa a si Margaret at
biiyayaan sila ng dalawang anak at ipinamana niya ang aral ng puno ng ginto sa kanyang mga anak at sa
buong nayon, na ang totoong kayamanan ay matatagpuan sa pagmamahal, pagkakaroon ng mabuting
kalooban, at sa pagpapahalaga sa mga bagay na hindi nabibili ng ginto.