Podstawowe Zadania, Pojęcia I Założenia Wytrzymałości Materiałów

Podstawowe zadania, pojęcia
i założenia Wytrzymałości Materiałów

Wytrzymałość materiałów jest nauką o sztywności, wytrzymałości i stateczności
konstrukcji inżynierskich. Efekt działania sił zewnętrznych na ciało materialne
(konstrukcję inżynierską) pozostające w równowadze może przejawiać się w różnej
formie a mianowicie:
 zmianie kształtów i wymiarów ciała bez naruszenia jego spójności,
 zniszczenie ciała przez pękniecie, złamanie,
 naruszenie jego równowagi stałej jako całości.
Zdolność konstrukcji do przeciwstawienia się tym niekorzystnym efektom
nazywamy odpowiednio jej sztywnością, wytrzymałością i statecznością.
Z punktu widzenia inżyniera zadaniem wytrzymałości materiałów jest racjonalny
dobór materiału, kształtu i wymiarów, dowolnie obciążonej i znajdującej się
w dowolnych warunkach fizyko-chemicznych i termodynamicznych konstrukcji, aby
była ona odpowiednio sztywna, wytrzymała, stateczna. Tzn. aby:
 przemieszczenia poszczególnych jej punktów po przyłożeniu obciążeń nie
przekraczały wielkości uznanych za dopuszczalne,
 wartości sił międzycząsteczkowych były mniejsze od pewnych wielkości
charakterystycznych dla danego materiału, przy których traci on swoją
spójność (niszczy się),
 konstrukcja jako całość pracowała w stanie równowagi trwałej.
Można więc powiedzieć, że celem wytrzymałości materiałów jest stworzenie
podstaw wymiarowania zarówno elementów, jak i całych konstrukcji.
Cele te będą różnie dominować w zależności od rodzaju rozważanej konstrukcji,

np. strop w pomieszczeniu musi być wytrzymały i sztywny, ale będą też
konstrukcje, w których dopuszczać będziemy duże deformacje bez utraty
spójności np. w procesach tłoczenia blach karoseryjnych samochodów, albo
zniszczenie przy pewnych wartościach obciążeń np. w zaworach bezpieczeństwa.
Schemat obliczeniowy. Klasyfikacja podpór, konstrukcji,
obciążeń i materiałów
Przystępując do analizy zachowania się konstrukcji rzeczywistej musimy się

zdecydować na odrzucenie pewnych aspektów jej zachowania się, czy też budowy,
które wydają się być mało ważne. Należy wziąć pod uwagę tylko te, które w sposób
istotny będą wpływać na sztywność, wytrzymałość i stateczność. Taka idealizacja
jest konieczna, gdyż każdy obiekt rzeczywisty ma bardzo wiele cech, a naszym
zadaniem jest osiągniecie konkretnych ilościowych i jakościowych rezultatów.
Przybliżony model rzeczywistej konstrukcji, uzyskany drogą odrzucenia jej cech
drugorzędnych, nazywamy schematem obliczeniowym.
Wybór dobrego schematu obliczeniowego jest jednym z najtrudniejszych zadań

praktyki inżynierskiej i podanie jednoznacznych kryteriów jego doboru nie jest
możliwe. Zasadniczą trudność w wyborze schematu obliczeniowego stanowi
wewnętrzna sprzeczność tkwiąca w tym zagadnieniu, polegająca na wybraniu
i rozważaniu jak najmniejszej ilości cech pierwszorzędnych, aby otrzymać
konkretne wyniki, a z drugiej strony dążenie do uwzględnienia jak największej ich
liczby, aby analizować model jak najbliższy rzeczywistości.
Każda konstrukcja związana jest z podłożem, na które przenosi obciążenia.

Połączenia te stanowią dla konstrukcji więzy i nazywamy je podporami. Wymienię
krótko podpory płaskie. Są to:
 podpora przegubowo-przesuwna
 podpora przegubowa
 sztywne utwierdzenie
 utwierdzenie z możliwością poziomego przesuwu (teleskopowe)
 utwierdzenie z możliwością pionowego przesuwu
 wewnętrzny przegub w konstrukcji
Klasyfikację konstrukcji można prowadzić według różnych kryteriów. Konstrukcje
możemy podzielić na: statycznie wyznaczalne i statycznie niewyznaczalne albo
płaskie i przestrzenne lub stalowe, betonowe, żelbetowe, drewniane, zespolone
i inne w zależności od zastosowanych materiałów.
Jednak z punktu widzenia przedmiotu wytrzymałość materiałów jednym
z zasadniczych kryteriów będzie geometria ich elementów i stąd konstrukcje
podzielimy na:
 prętowe: belki, ramy, kraty, łuki, ruszty; niektóre z nich mogą być zarówno
płaskie, jak i przestrzenne,
 powierzchniowe: tarcze, płyty, powłoki,
 masywne: mury oporowe, ławy i stopy fundamentowe.
Profesjonalnie, z uwagi na warunki projektowania klasyfikacja obciążeń podana jest
w odpowiednich Polskich Normach. Na potrzeby wykładanego przedmiotu, który
dotyczy podstaw wymiarowania, obciążenia możemy podzielić ze względu na:
 sposób przyłożenia do konstrukcji
 siły powierzchniowe, tj. obciążenia działające na określoną powierzchnię
zewnętrzną konstrukcji; rozróżniamy obciążenia ciągłe, określone
intensywnością na jednostkę długości [N/m] lub na jednostkę powierzchni
[N/m2] lub siły skupione [N] (będące idealizacją obciążeń ciągłych
działających na bardzo mały obszar powierzchni elementu konstrukcji).
Mogą też być obciążenia modelowane poprzez skupione momenty [N×m]
lub momenty rozłożone w sposób ciągły [N×m/m],
Obciążenia możemy podzielić ze względu na:
 sposób przyłożenia do konstrukcji
 siły masowe (lub objętościowe) tj. obciążenia działające na każdą cząstkę
materiału konstrukcji, np. siły grawitacji czy bezwładności,
 sposób działania na konstrukcję
 obciążenia statyczne, tj. takie, których wielkość i położenie nie zmienia się
w czasie lub zmienia się tak powoli, że nie wywołuje drgań konstrukcji
i w obliczeniach nie uwzględniamy sił bezwładności,
 obciążenia dynamiczne, tj. takie których wielkość lub położenie zmienia
się w czasie w sposób tak gwałtowny, że powoduje drgania konstrukcji
i w obliczeniach musimy uwzględniać siły bezwładności.
W naszych rozważaniach decydującym kryterium podziału materiałów będzie ich

sposób reagowania na przyłożone obciążenia, jak i kierunkowość tego
reagowania. I tak materiały będziemy dzielić na:
 sprężyste, tj. takie, w których deformacje powstałe w wyniku przyłożonych
obciążeń znikają po odciążeniu (np. guma),
 plastyczne tj. takie, w których deformacje powstałe w wyniku przyłożonych
obciążeń nie znikają po odciążeniu (np. plastelina),
 sprężysto-plastyczne, tj. takie które do pewnego poziomu obciążeń są
sprężyste a powyżej są plastyczne (np. stal).
Będziemy też dzielić materiały na:
 izotropowe, tj. takie, których własności w danym punkcie we wszystkich
kierunkach są takie same (np. stal),
 anizotropowe tj. takie, których własności w danym punkcie nie są we
wszystkich kierunkach takie same (np. drewno, kompozyty).
Można też materiały podzielić na:
 izonomiczne, tj. takie, których własności w danym kierunku nie zależą od
wyróżnienia na nim zwrotu (np. stal),
 anizonomiczne, tj. takie, których własności w danym kierunku zależą od
wyróżnienia na nim zwrotu (np. beton czy drewno mają różne własności przy
rozciąganiu i ściskaniu).
I można materiały podzielić na:
 jednorodne, tj. takie których własności we wszystkich punktach pewnej
objętości są takie same (np. stal),
 niejednorodne, tj. takie których własności zależą od wyboru punktu (np. beton,
drewno czy kompozyty).
Wstępnie przyjmiemy, że w naszych rozważaniach będziemy się opierać na
następujących założeniach:
 materiał rozważanych konstrukcji wypełnia ich objętość w sposób ciągły, czyli
stanowi tzw. continuum materialne. Oznacza to, że traktujemy konstrukcje jako
zbiór gęsto upakowanych punktów materialnych, tj. punktów geometrycznych
którym przypisano masę,
 materiał rozważanych konstrukcji jest sprężysty, izotropowy, jednorodny
i izonomiczny,
 przemieszczenia poszczególnych punktów obciążonego ciała są tak małe
w porównaniu z jego wymiarami, że możemy pominąć wpływ przemieszczeń
punktów przyłożenia obciążeń na efekty wywołane tymi obciążeniami. Jest to
tzw. zasada zesztywnienia i pozwala ona m.in. na obliczanie reakcji w ciele
odkształcalnym w konfiguracji początkowej (tzn. przed deformacją konstrukcji
spowodowaną obciążeniem), i tym samym umożliwia stosowanie twierdzeń
i zasad mechaniki ciała sztywnego w mechanice ciał odkształcalnych,
 miedzy obciążeniami i przemieszczeniami istnieje liniowa wzajemnie
jednoznaczna zależność,
 rozważane przez nas ciała znajdują się w równowadze trwałej czyli statecznej.
Istotę tego założenia można zilustrować zachowaniem się ciężkiej kulki
znajdującej się w polu grawitacyjnym na różnych powierzchniach podparcia,

 sposób przyłożenia obciążeń do danego ciała wpływa na rozkład naprężeń
i odkształceń tylko w bliskim sąsiedztwie obszaru przyłożenia obciążeń. Jest to
tzw. zasada de Saint-Venanta.
PODSTAWY MECHANIKI CIAŁ SZTYWNYCH
Czas
W statyce uważamy, że procesy nie zależą od czasu, czyli są stacjonarne.
Ciało
Ciało zajmuje część przestrzeni i jest obdarzone takimi cechami fizycznymi jak
masa. Modelami ciał, stosowanymi w mechanice są: punkt materialny, tarcza
i bryła.
STOPNIE SWOBODY CIAŁA
Stopniami swobody ciała nazywamy liczbę niezależnych od siebie ruchów,

określających położenia ciała w przestrzeni.
Ważny jest tutaj przymiotnik „niezależny”, gdyż ruchów od siebie zależnych może
być znacznie więcej. z
y
Punkt materialny
w
u
v
Na płaszczyźnie W przestrzeni v
u
2 stopnie swobody 3 stopnie swobody
y
x x
Tarcza materialna na płaszczyźnie
3 stopnie swobody
v
u
x
4 stopnie swobody
5 stopni swobody
3 translacje + 3 obroty
6 stopni swobody
z
y
x
x
WIĘZY
Więzami nazywamy ograniczenia ruchów, narzucone na ciało.
Więzy zmniejszają liczbę stopni swobody ciała.
Jeśli liczba więzów od siebie niezależnych jest równa liczbie stopni swobody, ciało
pozostaje nieruchome.
Więzy nie mogą być zakładane dowolnie i muszą spełniać warunki, które
rzeczywiście odbierają stopnie swobody. z
Na płaszczyźnie W przestrzeni
x x
Więzy narzucone na punkt materialny

WIĘZY
nieprawidłowo prawidłowo
Więzy narzucone na tarczę
Podpory
 Podpora przegubowo-przesuwna, odebrany jeden stopień swobody – ruch
prostopadły do linii przesuwu
 Podpora przegubowo-nieprzesuwna, odebrane dwa stopnie swobody – ruchy

translacyjne
 Podpora utwierdzona, odebrane trzy stopnie swobody – ruchy translacyjne

i obrót
Podpory
 Podpora teleskopowa, odbiera dwa stopnie swobody – ruch prostopadły do
linii przesuwu
 Oprócz przedstawionych powyżej typów podpór istnieje jeszcze jeden rodzaj

więzu – przegub. Łączy on dwa pręty między sobą. Pozwala on na obrót obu
prętów wokół punktu przegubu. Przegub odbiera dwa stopnie swobody czyli
nakłada na pręt dwa więzy.
Schematy statyczne elementów prętowych
Schematy statyczne elementów prętowych
Belka swobodnie podparta
WSPORNIK
WSPORNIK
Rama
Rama
Kratownica
Kratownica
Kratownica
Kratownica
Łuk
Schematy statyczne elementów powierzchniowych
Elementy drewnianego domu mieszkalnego o konstrukcji
szkieletowej
Konstrukcja hali żelbetowej z podciągiem opartym na
słupach
Konstrukcja hali żelbetowej ze stropem opartym na
ruszcie
PODSTAWY RACHUNKU WEKTOROWEGO
Skalary i wektory
 Skalarami nazywamy takie wielkości statyczne, które charakteryzuje tylko

jedna liczba. Skalary to na przykład:
 Temperatura [K]
 Masa [kg]
 Praca [J]
 Moc [W]
 Objętość [m3]
Skalary i wektory
 Wektory są to wielkości, do których opisu potrzebnych jest kilka liczb. Często

jest wykorzystywana interpretacja geometryczna wektora. W tej interpretacji
wektor jest symbolizowany przez odcinek opatrzony strzałką.
 Do opisu takiej wielkości potrzeba 3 liczb:

 Moduł (długość) wektora
 Kierunek wektora
 Zwrot wektora
Wektory
 Suma wektorów
C= A+B
C
A
B
C = A+B = B+A
C A
A C
B
Wektory
 Różnica wektorów
-B
B
A C = A − B = A + (−B)
C
A − B ≠ B− A
Wektory
 Iloczyn skalarny wektorów
B
c = A ⋅ B = A ⋅ B ⋅ cos α
•
α
A c = B⋅ A
•
Wektory
 Iloczyn wektorowy wektorów

C = A×B
C C⋅A = 0 C⋅B = 0
B C = A ⋅ B ⋅ sin α
α
A
B
α
A
Wektory
 Rzut wektora na oś na płaszczyźnie
C
Cy
y By B W = A+ B +C
W
Ay
A Ay Wy
A Wx = Ax + Bx + C x
Bx Cx Wy = Ay + B y + C y
x Wx
Ax Ax x
Wektory
 Rzut wektora na oś w przestrzeni
z A
z
B
Az A
W
Ay
Ax y y
C
x x Wx = Ax + Bx + C x
W = A+ B +C Wy = Ay + B y + C y
Wz = Az + Bz + C z
Zbieżny układ sił
Układ sił nazywa się zbieżnym, jeśli kierunki działania wszystkich sił przecinają się
w jednym punkcie.
P2
P3 P
P = P1 + P2 + P3 + ...Pn
P1
P – wypadkowa układu sił zbieżnych
Pn
Równowaga układu sił zbieżnych
Układ sił nazywa się zbieżnym, jeśli kierunki działania wszystkich sił przecinają się
w jednym punkcie.
P2
Pn  P = P + P + P + .... + P
i 1 2 3 n =0
P3 Na płaszczyźnie
Pn −1 P1
P1
Pn
P ix = P1x + P2 x + P3 x + .... + Pnx = 0
P2 P iy = P1 y + P2 y + P3 y + .... + Pny = 0
W przestrzeni
Pn −1 P ix = P1x + P2 x + P3 x + .... + Pnx = 0
P3 P iy = P1 y + P2 y + P3 y + .... + Pny = 0
P iz = P1z + P2 z + P3 z + .... + Pnz = 0

Moment siły względem punktu
z M0
 W przestrzeni F P
0 r
M0 = r × P
y
M0 = F
x
P = P1 + P2 + P3 + ...Pn z 0
r P1
n n
Pn
M 0 = r × P = r  Pi =  M 0i
i =1 i =1 P2
P3 y
x
Siły równoległe
Zgodnie skierowane
R = P1 + P2
a S
= S ⋅ h = a ⋅ P1
R h P1
b S
h = S ⋅ h = b ⋅ P2
h P2
S a b S
a ⋅ P1 = b ⋅ P2
P1
a P2
R1 P2 =
b P1
R2
Siły równoległe
Przeciwnie skierowane
R1
P1 a S b R = P2 − P1
S
a+b S
= S ⋅ h = (a + b) ⋅ P1
P2 h P1
R2 b S
h = S ⋅ h = b ⋅ P2
h P2
(a + b) ⋅ P1 = b ⋅ P2
b P1
=
R a + b P2
Para sił
Dwie siły równe i przeciwnie skierowane
M
P
R=0
a
M 0 = P ⋅ b + P ⋅ ( a − b) = P ⋅ a
Moment pary sił względem dowolnego
punktu jest stały
b 0 a −b
Równoległe przesunięcie siły
P P
M = P⋅a P
a a
A B A B
P
Redukcja płaskiego układu sił
Dwie siły równe i przeciwnie skierowane
P3
P2 M n = Pn ⋅ hn
Pn P3
h3
A
hn M 3 = P3 ⋅ h3
h1 P1
P1 Pn P2
h2 M 1 = P1 ⋅ h1
M 2 = P2 ⋅ h2
P = P1 + P2 + P3 + ... + Pn Px = P1x + P2 x + P3 x + ... + Pnx
M = M 1 + M 2 + M 3 + ... + M n Py = P1 y + P2 y + P3 y + ... + Pny
M = M 1 + M 2 + M 3 + ... + M n
Równowaga płaskiego układu sił
P3
M 1 + M 2 + M 3 + ... + M n = 0
P2
M3
Pn P3
P1 M2
P1 Pn P2
Mn M1
P1x + P2 x + P3 x + ... + Pnx = 0 P1
Pn P2 P3
P1 y + P2 y + P3 y + ... + Pny = 0
Reakcje podporowe
Podstaw owe rodzaje podpór służące do modelowania sposobu
podparcia elementu konstrukcyjnego to:
1. Podpora przegubowa przesuwna
(reakcja podporowa VA )
Reakcje podporowe
2. Podpora przegubowa, nieprzesuwna
(reakcja podporowa H A ; VA )
Reakcje podporowe
3. Utwierdzenie
(reakcja podporowa H A ; VA ; M A )
Reakcje podporowe
4. Podpora teleskopowa
5. Reakcje w przegubie
Reakcje podporowe
Do w yznaczenia reakcji podporowych układów statycznie
w yznaczalnych w ykorzystujemy jeden z trzech możliwych układów
rów nań rów nowagi
1) = 0, = 0, ( ) =0
2) = 0, ( ) = 0, ( ) =0
3)
( ) = 0, ( ) = 0, ( ) =0
Reakcje podporowe
1)
= 0, = 0, ( ) =0
U WAG A: o s i e X i Y n i e m o g ą b yć r ó w n o l e g ł e
K – d o w o l n i e o b r a n y w p ł a s z c z yź n i e u k ł a d u
2)
= 0, ( ) = 0, ( ) =0
U WAG A: o ś X n i e m o ż e b yć p r o s t o p a d ł a d o
prostej AB
3)
( ) = 0, ( ) = 0, ( ) =0 U WAG A: p u n k t y A , B , C n i e m o g ą l e ż e ć n a
jednej prostej
Reakcje podporowe
Warunki analityczne rów nowagi płaskiego zbieżnego układu sił
=0
W przypadku działania na element konstrukcji sił, których proste

działania przecinają się w jednym wspólnym punkcie, warunkiem
koniecznym i wystarczającym równowagi jest, aby wypadkowa czyli
suma wektorowa wszystkich sił układu była równa zero.
Analityczny warunek równowagi ma postać:
= 0, =0
U WAG A: o s i e X i Z n i e m o g ą b yć r ó w n o l e g ł e
Reakcje podporowe
W c e lu wyz n a c z e n ia r e a k c j i p o d p ó r :
1 ) r ys u j e m y s c h e m a t s t a t yc z n y
r o z p a t rywa n e g o u k ła d u p r ę t o we g o wr a z
z d z ia ła j ą c ym i n a ń o b c ią ż e n ia m i,
2 ) u wa ln ia m y u k ła d o d p o łą c z e ń
( z a s t ę p u je my p o d p o r y s k ła d o wym i
r e a k c j i) ,
3 ) s iły o k ie r u n k u u k o ś n ym z a s t ę p u j e m y ic h
s k ła d o wym i r ó wn o le g łym i d o o s i
p r z yj ę t e g o u k ła d u ws p ó łr z ę d n yc h ,
4 ) f o r m u łu je my o d p o wie d n ie r ó wn a n ia
r ó wn o wa g i, z k t ó r yc h wyz n a c z a m y
o d p o wie d n ie wie lk o ś c i s t a t yc z n e .
Deformacje wywołane obciążeniem
Siły wewnętrzne w prętach prostych
Siły wewnętrzne inaczej zwane są siłami przekrojowymi. Wyznaczenie tych sił jest
najważniejszym zadaniem w teorii konstrukcji i stanowi podstawę projektowania
inżynierskiego.
Siły wewnętrzne w belce
Dla lewej lub prawej części wykorzystuje się następujące równania:
∑P x
= 0, ∑Py
= 0, ∑ M( ) = 0,
α
z których wyznacza się nieznane siły Mα, Vα, Nα. Można przeprowadzać obliczenia
z dowolnej strony przekroju belki, gdyż wartości sił wewnętrznych, obliczone w tym
samym przekroju, muszą być sobie równe.
Chcąc przedstawić dokładny przebieg sił wewnętrznych, zapisuje się je w postaci
funkcji. Rozkład sił przedstawia się graficznie w postaci wykresów.
Przykładowe wykresy sił wewnętrznych dla fragmentów układu
Przykładowe wykresy sił wewnętrznych dla fragmentów układu
Na podstawie przebiegu wykresów sił wewnętrznych można stwierdzić następujące
prawidłowości:
 jeżeli wykres sił poprzecznych jest opisany równaniem prostej poziomej, to wykres
momentów zginających będzie opisany równaniem prostej nachylonej,
 jeżeli wykres sił poprzecznych jest opisany równaniem prostej pochyłej, to wykres
momentów będzie opisany parabolą,
 ekstremum momentu zginającego znajduje się w miejscu zerowania się siły
poprzecznej,
 jeżeli na układ działa siła skupiona, to w miejscu jej zaczepienia wystąpi nieciągłość na
wykresie sił poprzecznych,
 jeżeli na układ działa moment skupiony, to w miejscu jego zaczepienia wystąpi
nieciągłość na wykresie momentów zginających.
Belki proste
Płaski układ określa się jako statycznie wyznaczalny, jeżeli do wyznaczenia wszystkich
reakcji i sił wewnętrznych wystarczą tylko równania równowagi.
Belka na trzech podporach przegubowo-przesuwnych (mechanizm – układ chwiejny lub
geometrycznie zmienny)
Typy belek prostych a) swobodnie podparta, b) wspornikowa, c) swobodnie podparta

ze wspornikiem, d) swobodnie podparta ze wspornikami.
Momenty zginające i siły poprzeczne
w belkach
x x,
P M A =V B ⋅ l − P ⋅ 0 , 4 l = 0
A B
V B = 0,4 P
VA VB
0,4l 0,6l V A = 0 ,6 P
M = 0 , 6 Pl ⋅ x 0 ≤ x ≤ 0,4l
M = 0 , 4 Pl ⋅ x 0 ≤ x , ≤ 0 ,6 l
M
0,24 Pl T = 0 ,6 P 0 ≤ x < 0,4l
T = − 0,4 P 0 ≤ x , < 0 ,6 l
T 0,6 P
0,4 P
Jeżeli w przedziale nie działa żadne obciążenie, wykres momentów w tym przedziale jest linią prostą
Momenty zginające i siły poprzeczne
w belkach
x
q
l
A B  M B = VA ⋅ l − ql ⋅ 2
=0
VA VB ql
l VA =
2
ql
VB =
M 2
ql 2 ql x qx
8 M = ⋅ x − qx ⋅ = (l − x)
2 2 2
ql ql
T= − qx
T 2 2
ql
2
Siły wewnętrzne w belkach

Podstawowe Zadania, Pojęcia I Założenia Wytrzymałości Materiałów

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Podstawowe Zadania, Pojęcia I Założenia Wytrzymałości Materiałów

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Podstawowe zadania, pojęcia

i założenia Wytrzymałości Materiałów

Cele te będą różnie dominować w zależności od rodzaju rozważanej konstrukcji,

Przystępując do analizy zachowania się konstrukcji rzeczywistej musimy się

Wybór dobrego schematu obliczeniowego jest jednym z najtrudniejszych zadań

Każda konstrukcja związana jest z podłożem, na które przenosi obciążenia.

W naszych rozważaniach decydującym kryterium podziału materiałów będzie ich

Wstępnie przyjmiemy, że w naszych rozważaniach będziemy się opierać na

Stopniami swobody ciała nazywamy liczbę niezależnych od siebie ruchów,

Tarcza materialna na płaszczyźnie

Więzy narzucone na punkt materialny

 Podpora przegubowo-nieprzesuwna, odebrane dwa stopnie swobody – ruchy

 Podpora utwierdzona, odebrane trzy stopnie swobody – ruchy translacyjne

 Oprócz przedstawionych powyżej typów podpór istnieje jeszcze jeden rodzaj

 Skalarami nazywamy takie wielkości statyczne, które charakteryzuje tylko

 Wektory są to wielkości, do których opisu potrzebnych jest kilka liczb. Często

 Do opisu takiej wielkości potrzeba 3 liczb:

 Iloczyn skalarny wektorów

 Iloczyn wektorowy wektorów

Pn −1 P ix = P1x + P2 x + P3 x + .... + Pnx = 0

P iz = P1z + P2 z + P3 z + .... + Pnz = 0

P1x + P2 x + P3 x + ... + Pnx = 0 P1

W przypadku działania na element konstrukcji sił, których proste

Typy belek prostych a) swobodnie podparta, b) wspornikowa, c) swobodnie podparta

You might also like