პავლემოციქულიღმერთისმიუკერძოებლობაზე

პავლემოციქულის „ეპისტოლერომაელთამიმართ“
მნიშვნელოვანიარელიგიისსფეროში, აქგანხილულიასაკითხები,
რომლებიცნებისმიერმორწმუნეადამიანსდააინტერესებს.
ნაწარმოებშიავტორიაღნიშნავს,
რომღმერთთანმიკერძოებაარარსებობსდაყველასაკუთარიქმედებისშესაბა
მისადგანიკითხებაღვთისწინაშედაარააქვსმნიშვნელობარჯულს,
წარმომავლობასადასქესს, რადგან „ისინი,
ვინცრჯულისგარეშეშესცოდეს,რჯულისგარეშედაიღუპებიან,
ხოლოისინი, ვინცრჯულითშესცოდეს, რჯულითგანიკითხებიან“ (შთა, გვ
80) . აქედანგამომდინარეაშკარაა,
რომპავლემოციქულიღვთისწინაშეყველასთანასწორადაღიქვამს ,
რაცმეტყველებსიმაზე, რომუპირატესობაარცერთერსარენიჭება,
მათშორისიუდეველებსაც. იუდეველებსმიაჩნიათ,
რომყველაზეგამორჩეულნიარიან,
ბევრსტრაბახობენდარჯულისდარღვევითღმერთსშეურაცხყოფენ
„გვაქვსგანაუპირატესობა? არავითარი, რადგანუკვეგანვსაჯეთ,
რომიუდეველებიცდაბერძნებიცცოდვისქვეშარიან.“ (შთაგვ 81).

ავტორიერთმანეთსუპირისპირებსრწმენასადარჯულს,
როგორცპავლემოციქულიამბობს:
რწმენისმეშვეობითხდებარჯულისგანმტკიცება.
მეცვეთანხმებიამმოსაზრებას, რადგან , ჩემიაზრით,
მხოლოდმაშინაქვსსიცოცხლესაზრი, თურაღაცისგწამს,
ამისგარეშეძალიანრთულიდამტკივნეულიიქნებოდაპრობლემებითადად
აბრკოლებებეითაღსავსესამყაროშიცხოვრება.
მათთანგამკლავებაძალზედრთულია,
მაგრამარსებობსიმედისნაპერწკალი, რაცნაყოფიარწმენისა. ჩვენ,
ქრისტიანები, ვლოცულობთეკლესიებშიდავთხოვთუფალსდახმარებას,
რადგანგვჯერა, რომჩვენითხოვნააუცილებლადასრულდება.
ნებსიმიერირჯულისადამიანსაქვსრწმენა,
რადგანამისგარეშევერციარსებებდადედამიწაზევერაფერი.
არააქვსმნიშვნელობაწარმომავლობას, ვინაიდან
„რწმენითმართლდებაკაცი, რჯულისსაქმეთაგანდამოუკიდებლად.“

პავლემოციქულიქრისტესმიერიცხოვრებისთვისაუციებლადმიიჩნე
ვსრწმენასდაესკარგადჩანსმეოთხეთავში.
სწორედრწმენითშეძლოაბრაამმაზიარებოდაჭეშმარიტებასდამასრწმენაჩა
ეთვალასიმართლედ, მიუხედავადიმისა, რომწინადაცვეთილიარიყო.
ამისსაფუძველზეამბობსპავლემოციქული, რომ:
„აბრაამსდამისთესლსარარჯულით,
არამედრწმენისსიმართლითმიეცააღთქმაყოფილიყოწუთისოფლისმემკვი
დრეთურჯულისაგანნიარიანმემკვიდრენი, რწმენაამაოადააღთქმა-
უსარგებლო. ვინაიდანრჯულიწარმოქმნისრისხვას,
რადგანსადაცრჯულიარარის , იქარცდანაშაულია.“(შთა, გვ 83)

რწმენისმეშვეობითგავმართლდითღვთისწინაშე,
გვაქვსჭირთათმენისძალაანუმოთმინება. უნდააღვნიშნოთ,
რომპავლემოციქულირჯულსცოდვადართვლის, მაგრამფაქტია,
რომრწმენასუფროდიდმნიშვნელობასანიჭებს. მეშვიდეთავშიწერია,
„ცოდვარჯულისგარეშემკვდარია“, რწმენაკიპირიქითაა,
ისგვაახლოებსუფალთან. პავლემოციქულისაზრით,
რჯულიდაკავშირებულიახორციელცხოვრებასთან,ვინაიდანისარისხორც
იელიზრახვებისასრულებისწადილი, ხოლორწმენასულიერთან.
ავტორიცდილობსამორიგანსხვავებელისფეროსშეპირისპირებას,
რადგანსურსდაგვანახოსრომელიაქრისტესთანდაახლოებისსაუკეთესოსა
შუალება. მართალია, ისუპირატესობასანიჭებსრწმენას,
მაგრამასევენგანგვიმარტავს, რომრჯულიარუნდაგავიგოთ,
როგორცცუდიანუარყოფითი, რადგან : „მაშ, რაღასვიტყვით?
ნუთურჯულიცოდვაა?
არამცდაარამც;ოღონდსხვანაირადარშემიცვნიაცოდვა,
თუარარჯულისმეოხებით,
ვინაიდანვერცგულისთქმასშევიცნობდი,რჯულსრომარეთქვა:"არისურვო
"."(შთა, გვ 87)

ტექსტიდანგამომდინარეშეიძლებადავასკვნათ,
რომრჯულიადგენსცხოვრებისეულკანონებს,
რომლებიცუნდაშევასრულოთჩვენიმორალისადაზნეობრივითვისებების
შესაბამისად. ყველაზეკარგადესსაკითხიაღწერილიამეშვიდეთავში.
კერძოდკიიმმონაკვეთში, სადაცსაუბარიაცოლ-ქმრისურთიერთობაზე,
თუქმარიგარდაიცვლებადაქალიგათხოვდებამასესმრუშობადარჩაეთვლე
ბა, ხოლოთუქმრისსიცოცხლეშიიზამსამასმასეწოდებამრუში.
აქედანგამომდინარე , რჯულიარისზნეობრივინორმებისდაცვა,
ეთიკისწესები, რომელსაცზოგიპირნათლადდაკარგადასრულებს,
ზოგიკიპირიქით- ცუდად. რწმენასულიერიგრძნობებისნაყოფია.
ისშეიძლებადავაკავშიროთგონებითსაწვდომსამყაროსთნ,
რადგანხშირშემთხვევაში, რაცარგვინახავსიმისგვწამს,
ესმართლაცუმაღლესისაფეხურიაადამიანისაზროვნებაში.

ამრიგად, პავლემოციქულის „ ეპისტოლერომაელთამიმართ“

გვარწმუნებსიმაში, რომღმერთთანარავისაქვსუპირატესობა,
ვინაიდანყველათანასწორიაუფლისწინაშე. მთვარია, მოიქცეისე,
როგორცწერიასახარებაში, აკეთომუდამკეთილისაქმეები,
დაეხმაროსხვებსდაგწამდესჭეშმარიტისარწმუნოების.
სწორედმაშინიქნებინამდვილი„იუდეველი“ „იუდეველიაის,
ვინცდაფარულადარისდაწინადაცვეთილობაის, რაცგულითარის,
სულშიდაარაასოში. ვისიქებაცკაცთაგანკიარა, ღვთისგანაა.“ (შთა, გვ 81)
ესნაწარმოებიგვეხმარება,
კიდევუფროღრმადჩავწვდეთქრისტიანობისარსსდაგანვასხვაოთერთმანე
თისგანრწმენადარჯული.
წმ. პავლე
„იქონიეთ რწმენა კეთილ სინდისში, რადგან ვინც უარყო კეთილი სინდისი, მათი
რწმენის გემიც ჩაიძირა“. პავლე ამ სიტყვებით გვეუბნება, რომ შეიძლება ნებისმიერი
ადამიანი იყოს ქრისტიანი, შეიძლება კი არა, არის კიდეც, ყველა ადამიანში არის
ქრისტიანი. რას ნიშნავს პავლეს თქმით ქრისტიანობა?! როდესაც ადამიანი უსმენს
თავის სინდისის ხმას და ამის მიხედვით განაგებენ არის თუ არა მათი საქციელი
მართალი.მართალი.ალბათ ყველას გაგვჩენია კითხვა: რა პრინციპით უნდ
აგანიკითხებოდნენ სხვა რელიგიის წარმომადგენლები. ასე ვთქვათ, მათი ბრალი ხომ
არ არის, რომ მუსლიმებად ან სხვა რომელიმე კონფესიიის წარმომადგენლებად
დაიბადნენ? თითქოს ამ კითხვაზე ყველას მოგვეპოვება შინაგანი პასუხი, რაც პავლე
მოციქულმა თავის ეპისტოლეში უფრო. ნებისმიერ ადამიანს შეუძლია მოუსმინოს
თავის სინდისის ხმას, მნიშვნელობა არააქვს იმას, თუ რა რელიგიის და რჯულის
იქნება ის, ქრისტე მას რჯულით არ შეაფასებს სამსჯავროზე, არამედ სინდისით.
ნებისმიერი რჯულის ადამიანები არჩევენ კეთილსა და ბოროტს ერთმანეთისგან.

რატომ სურდა პავლე მოციქულს, რომ ნათლობა წინადაცვეთის გარეშე მომხდარიყო?!

იმიტომ, რომ მას სურდა ბარბაროსები ქრისტიანებად დაძალების გარეშე მოენათლა.
სწორედ ეს არის რწმენის უნივერსალურობა, მაგრამ ნუთუ მხოლოდ რწმენაა
საკმარისი? თუ რწმენასთან ერთად კეთილ საქმეებში? პავლე მოციქული ამავეს აბობს
თავის წერილებში. კეთილი ნაყოფი, რომელიც მორწმუნეს უნდა ჰქონდეს
ცხოვრებაში ასახულია წერილში გალატელთა მიმართ. იქვე ამბობს, რომ ჩვენი ხსნა
რწმენაშია და არა კეთილ საქმეებში.პავლე მოციქული ამბობს, რომ ჩვენ კეთილი
საქმეების საკეთებლად შეგვქმნეს. პავლე მოციქული სწორედ იმავეს მოელის
შეცვლილი ცხოვრებიდან, რასაც იოანე მოციქული: „მაშასადამე, ის ვინც ქრისტეშია,
ის ახალი ქმნილებაა; ძველმა განვლო და ახლა ყოველივე ახალია“. იოანე და პავლე
მოციქულები არ უპირისპირდებიან ერთმანეთს, როდესაც ასწავლიან ხსნას. ისინი
ერთსა და იმავე თემას სხვადასხვა პერსპექტივით უდგებიან. პავლე მოციქული
უბრალოდ ხაზს უსვამს, რომ დასაბუთებულია მხოლოდ რწმენა, როდესაც იოანე
მოციქული ხაზს უსვამს ფაქტს, რომ ქრისტეს ჭეშმარიტი რწმენა ჰბადებს კეთილ
საქმეებს.
ღმერთთან არ არის მიკერძოება. ეს პირდაპირი ნათქვამია იმის, რაც ზემოთ ვახსენეთ.
„ისინი, ვინც რჯულის გარეშე შესცოდეს, რჯულის გარეშე დაიღუპებიან. ხოლო
ისინი, ვინც რჯულით შესცოდეს, რჯულით განიკითხებიან“. იმიტომ , რომ
წარმართებს, რომლებსაც რჯული არ გააჩნიათ, ასე რომ ვთქვათ, საკუთარი
„სინდისის ხმით“ აკეთებენ ყველაფერს. მათთვის ღვთის უხილავი ღვთის ხატება არ
არსებობს, ისნი რაღაც ხეშესახებს, მატერიალურს ეთაყვანებიან, თუმცა არა ბოროტი
მიზნებით. რელიგია, ჩემი აზრით სწორედ იმიტომ არსებობს, რომ სიკეთე ჩაგონოს
ადამიანებს. თუნდაც წარმართული იყოს. ვერავინ იტყვის, რომ წარმართებ
ბოროტები იყვნენ, მათ უბრალოდ რაიმეს რწმენა სჭირდებოდათ , რათა ცხოვრება
გაეგრძეკებინათ, სირთულეები გადაელახათ, ტთუმცა ღვთაებრივი ხატების
შექმნამდეჯერ ვერ იყვნენ მისულები. ალბათ სისულელე იქნებოდა იმის მტკიცება,
რომ ყველა არაქრისტიან ჯჯოხეთშა გასტუმრებული. ღმერთთან არ არის მიკერძოება
- სწორედ ეს სიტყვები ასახავს ჭეშმარიტებას. ჩვენივე რწმენით ე სღცთაებრივი
სამყაროა ერთადერთი სამყარო, სადაც სამართლიანობა ზეიმობს.

კიდევ ერთი მტკიცებულება იმისა, რომ ადამიანი რჯულის მიხედვით არ უნდა

განისაჯოს ის არის, რომ ხანდახან ქრისტიანებიც ისევე უტეხენ ღმერთს სახელს,
როგორც იუდეველები. უბრალოდ მასშტაბებშია განსხვავება. ქრისტიანების
უმეტესობას საერთოდ ჩვევია „რჯულით დაკვეხნა“ სხვებში, მაგრამ საქციელებით
ხშირად რჯულის დაგმობა და შეურაცჰყოფა.

ძალიან კარგად არის ახსნილი ყველა ზემოთ ხსენებული პავლეს ეპისტოლეში

„იუდეველთა მიმართ“, მესამე თავში. ნუთუ ღმერთი მხოლოდ იუდეველებისაა და
არა წარმართებისაც?! რა თქმა უნდა, წარმართებისაც. რადგანაც ერთია ღმერთი,
რომელიც რწმენის გამო ამართლებს წინადაცვეთილთ, წინადაუცვეთელთ კი -
რწმენით.

პავლე მოციქული
იმსჯელეთ, პავლე მოციქულის რომაელთა მიმართ ეპისტოლს
მიხედვით რა არის ის უნივერსალური ღირებულებები, რომლებიც
ქრისტიანობას ებრაული რჯულისგან განსხვავებს.
 პავლე მოციქული რომაელთა მიმართ ეპისტოლეში წარმოაჩენს ქრისტიანობის იმ უნივერსალურ
ღირებულებებს,რომლებიც მას ებრაული რჯულისაგან განასხვავებს. პირველ რიგში,ის ამ
ღირებულებებს ქრისტიანობის არსსა და იესო ქრისტეს არსებაში ხედავს. პავლე
მოციქულისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია რწმენა. მისი მტკიცებით,რწმენა არ იყო
შემოფარგლული მხოლოდ იმ ადამიანებით,ვინც იუდეველად დაიბადა.არც იმათთვის იყო
შეზღუდული,ვინც იუდეველთა რჯულზე გადავიდა,არამედ რწმენას შეეძლო ეარსება
ნებისმიერი ეროვნებისა და რჯულის მიმდევრის გულში. პავლე ასევე საუბრობს რჯულის
მსმენელსა და შემსრულებელზე:"რჯულის მსმენელნი კი არ არიან მართალნი ღმერთთან,არამედ
რჯულის შემსრულებლები გამართლდებიან". ამ სიტყვებიდან კარგად ჩანს მისი
დამოკიდებულება ამ საკითხის მიმართ,თუ რაოდენ მნიშვნელოვანია რჯულის შესრულება,რომ
მარტო მისი მოსმენით ღმერთთან ვერ იქნები მართალი,საჭიროა მისი შესრულება.მისთვის
რწმენა ნებისმიერ ტრადიციასა და წეს-ჩვეულებაზე უფრო მნიშვნელოვანია,რაც კარგად ჩანს
წინადაცვეთაზე საუბრისას."წინდაცვეთა სასარგებლოა,თუ რჯულს აღასრულებ,ხოლო თუ
რჯულის დამრღვევი ხარ,შენი წინადაცვეთა წინადაუცვეთელობად იქცა". პავლესთვის მთავარია
შინაგანი რწმენა იმისა,რასაც აკეთებ.შესაძლოა ადამიანს წინადაუცვეთელად დაეცვა რჯულის
წესები და ჰქონოდა უფრო დიდი რწმენა ვიდრე წინადაცვეთილს და ღმერთთანაც ის იქნებოდა
უფრო მართალი:"ბუნებით წინადაუცვეთელი,მაგრამ რჯულის დამცველი განგიკითხავს
შენ,შენი წერილითა და წინადაცვეთით რჯულის დამრღვევს". პავლეს უკავია რადიკალური
პოზიცია,რომ აღარაა საჭირო რაღაც წეს-ჩვეულებების დაცვა,როცა უკვე ქრისტე გვყავს.მოსეს
რჯული ვერ გაცხოვნებს მისი დეტალურად შესრულების შემთხვევაშიც კი,მაინც ვერ მიაღწევ
სულის ცხონებას და განთავისუფლებას სიკვდილისაგან და იესო გათავისუფლებს ცოდვებისაგან
და აქედან გამომდინარე სიკვდილისგანაც,რადგან სიკვდილი შემოვიდა ცოდვის შედეგად და
იესო არის ახალი ადამი.პავლემ ახლებურად,ფილოსოფიურად გაიაზრა ქრისტე და მასში
დაინახა ღრმა-ცოდვებისაგან გამოხსნის განზომილება.

პავლე საუბრობს იმაზეც,აქვს თუ არა უპირატესობა იუდეველებს და ამტკიცებს რომ მათ

არანაირი უპირატესობა არ აქვთ,რადგან იუდეველებიც,ბერძნებიც და ურჯულოებიც ცოდვილნი
არიან.ამით პავლე ხაზს უსვამს იმ ფაქტს,რომ ღმერთი არავის ანიჭებს უპირატესობას,რომ
ყველამ თავისი ცხოვრებით უნდა დაიხსნას თავი ცოდვებისგან და აკეთოს სიკეთე.პავლესთვის
სიკეთისა და ბოროტების პრინციპი ერთ-ერთი უმნიშვნელვანესი თემაა.ეპისტოლეში ის
ამბობს:კეთილი საქმის გამკეთებელს - საუკუნო სიცოცხლე! უსამართლობის მონას - ღვთის
რისხვა და გულისწყრომა! სწორედ ამ საკითხთანაა დაკავშირებული მის მიერ განხილული
ცოდვის თემა.ის ლაპარაკობს ცოდვის ძალაზე ადამიანში,რომ ადამიანში არსებობს და
მოქმედებს ცოდვის ძალა და რჯული.მოსეს რჯული გარკვეულწილად აბრკოლებს
ცოდვას,მაგრამ სამუდამოდ არ აუქმებს მას.ადამიანმა იცის,რომ რასაც აკეთებს ცოდვაა,მაგრამ
მაინც ჩადის მას,რადგან მასში არის ეს იმპულსი.პავლე ხედავს,რომ იმდენად დაცემულია
ადამიანის გონება,რომ რომ ის ხედავს რა არის კეთილი,სურვილიც აქვს მისი კეთების,მაგრამ ვერ
აკეთებს,რადგან მის გულში რაღაც მესამე მოქმედებს - ცოდვა.შემდეგ ამბობს:" უბადრუკი
ადამიანი ვარ,ვინ დამიხსნის ამ სიკვდილის სხეულისაგან? ვმადლობ ღმერთს ჩვენი უფლის
იესო ქრისტეს მიერ, აჰა,მე თავად ჩემი გონებით ღვთის რჯულს ვემონები,ხოლო სხეულით -
ცოდვის რჯულს". ის ამბობს რომ მხოლოდ ქრისტე დაიხსნის ამ დილემისგან.მის გულში
განხეთქილებაა სიკეთესა და სურვილს შორის,რომლის გადაჭრაც მხოლოდ იესოს შეუძლია.ის
პავლესთვის ზეციური ადამია,რომელიც ადამიანს ანიჭებს მარადიულ ცხოვრებას.

პავლე ერთმანეთთან აპირისპირებს მოსესა და ქრისტეს. ქრისტეს დიდება,განსხვავებით

მოსეს დიდებისგან არის სრულყოფილი.მოსეს დიდება კი იყო წარმავალი. პავლეს
აზრით,ქრისტე ჩვენში შინაგანად მოქმედი პრინციპია,რომელსაც ავყავართ
სრულყოფამდე.პავლე ამბობს:"მე აღარ ვარ ცოცხალი,ჩემში ცოცხლობს ქრისტე." თუ იესოს
შევადარებთ ბერძნულ ზევსთან,კიდევ ერთხელ დავრწმუნდებით მის
სრულყოფილებაში.ზევსი,მიუხედავად მისი ძალისა,ბედისწერას ემორჩილებოდა,ანუ ბედისწერა
მასზე მაღლა იდგა. იესო ქრისტე კი არის ღმერთი,რომელიც ბედისწერაზე მაღლა დგას,ის თავად
ბედისწერაა და ის განაგებს ყოველივეს.პავლე ამბობს,რომ ქრისტიანობა აუქმებს ეროვნებების
მიხედვით დაყოფითობას და მთელი ქრისტიანობა ერთ ერად ყალიბდება.იესო ქრისტე არის
ღმერთი და ღმერთის თანასწორი.

პავლეს და ზოგადად ქრისტიანობას შემოაქვს წინააღმდეგობა ამქვეყნიურ და იმქვეყნიურ

სამყაროს შორის.ის ხსნას გვპირდება იმ ცხოვრებაში,მარადიულ სამყაროში. ეს არის
რადიკალური სიახლე,რომელიც შემოაქვს ქრისტიანობას და კიდევ ერთი უნივერსალური
ღირებულება,რაც მას განასხვავებს ებრაული რჯულისაგან.

პავლე მოციქული
წმინდა პავლე მოციქული, ქრისტიანულ რელიაგიაში ქრისტეს ერთ–ერთი მოციქულია. პავლე
ებრაელი იყო, კერძოდ ბენიამინის ტომიდან. იგი დაიბადა ქალაქ ტარსუში, რომელიც ამჟამად
თურქეთის შემადგენლობაში შედის. წმინდა პავლეს მოციქულად წოდებამდე სავლე ერქვა.
სავლეს რელიაგია იყო ებრაული რჯულის ერთ–ერთი განშტოება–ფარისევლობა, რომელიც მისი
იდეოლოგიით ყველაზე ახლოს იდგა ქრისტიანობასთან. პავლე საერო მეცნიერებებს
მშობლიურ ქალაქში დაეუფლა, შემდეგ კი რჯულის უკეთ შესწავლა იერუსალიმში განაგრძო.
ამის შემდეგ, მისი სახით მივიღეთ ჭეშმარიტი მორწმუნე, როგორც ფარისეველი.უნდა
აღინიშნოს, რომ პავლე გაქრისტიანებამდე ქრისტიანბის ერთ–ერთი აქტიური მდევნელი და
მოძულე იყო. ამ ყველაფერს ადასტურებს არაერთი ადგილი ახალი აღთქმიდან. მაგალითად:"
სავლე კი არბევდა ეკლესიას, იჭერდა სახლებში და ძალით გამოჰყავდა დედაკაცები და
მამაკაცები, და საპყრობილეებში ჰყრიდა მათ".

წმინდა პავლეს მიეკუთვნება ახალი აღთქმის თოთხმეტი ეპისტოლე. ჩვენ

განვიხილავთ:"ეპისტოლეს რომაელთა მიმართ". ის პავლეს პირველი ეპისტოლეა. იგი შედგება
თექვსმეტი თავისაგან. ამ ეპისტოლით წმინდა პავლემ რომაელ ხალხს მიმართა. მისი მიმართვის
მიზეზი კი რომის ქრისტიანული მისიის ისეთ ცენტრად გადაქცევა იყო დასავლეთში, როგორიც
აღმოსავლეთში იყო ანტიოქია.

ეპისტოლეს პირველ ნაწილში გადმოცემულია იესოს აზრი, რომ რაც კაცისთვის შეუძლებელია
ის აუცილებლად შესაძლებელია ღმერთისთვის და რომ ის ყველას აძლევს შანსს
განთავისუსლდნენ ცოდვებისაგან. ეპისტოლეს მეორე ნაწილში გაცემულია პასუხი კითხვაზე:
სამუდამოდ უარყო ღმერთმა თავისი რჩეული ისრაელის ერი თუ არა, რაზედაც ეპისტოლე
პასუხობს, რომ ეს იმ დრომდე არ მოხდება, სანამ ღმერთის სასუფეველში არ შევა მთელი
წარმართობა და მხოლოდ მაშინ გადარჩება ისრაელი. ეპისტოლეს მესამე ნაწილში წმინდა პავლე
მოციქული ყველა მორწმუნეს აკისრებს ცხოვრების ისეთ წესს, რომელიც შეესაბამება მათ ღვთის
შვილობას. იგი მოუწოდებს ხალხს, რომ იყვნენ რწმენაში ძლიერნი, მაგრამ მოკრძალებულნი.
ასევე პავლე მოციქული მოუწოდებს ადამინებს, რომ მიბაძონ ქრისტეს სიმდაბლეს, სიკეთესა და
თავგანწირვაში.

სანამ უშუალოდ ეპისტოლეზე საუბარს და მის განხილვას დავიწყებთ, მნიშვნელოვანია

მოვხაზოთ ისტორიული კონტექსტი, იმისთვის, რომ დროსა და სივრცეში უკეთ მოძრაობა
შევძლოთ. პირველ რიგში ვთქვათ, რომ ქრისტიანული რელიგია იყო აბსოლუტურად ახალი იმ
გარემოში, სადაც ის გაჩნდა . თავიდან ის იყო ლოკალური და მის გარშემო იყო ანტიკურ–
ელინური სამყარო. ჩნდება კითხვა თუ ვინ იყვნენ იუდეველები. ისინი ჩაკეტილი საზოგადოების
წევრები იყვნენ და მათში იდო და დღემდე დევს რჩეული ერის იდეა, რომელთაც ღმერთისგან
აქვთ გაცხადებული რჯული.

რჯულში კი იგულისხმება დაწყებული ათი მცნებიდან დამთავრებული ყველა იმ რელიგიური

თექსტით, რომელიც საუკუნეთა განმავლობაში ითვლებოდა და ითვლება საღვთო სამართლად.
რჯული არის წესების სისტემა, რომელიც ჩვენი ცხოვრების სახელმძღვანელოა. პავლე ამბობს,
რომ წარმართებს ვისაც რჯული არ გააჩნიათ, მაგრამ შინაგანად, ბუნებით რჯულისმიერს
აკეთებენ, ისინი თავიანთი თავის რჯულნი თავად არიან და ამას საქმით ამტკიცებენ, რასაც
მოწმობს მათი სინდისი და აზრები. პავლესთვის მიუღებელია ისეთი ადამიანის "რჯულთან
სიახლოვე", რომელმაც იცის, რომ არ უნდა მოიპაროს და იპარავს, ასევე რჯულით იკვეხნის და
მისი დარღვევით ღმერთს შეურაწყოფს. პავლე მოციქული ამბობს, რომ:"წინდაცვეთა
სასარგებლოა, თუ რჯულს აღასრულებ; ხოლო თუ რჯულის დამრღვევი ხარ, შენი წინდაცვეთა
წინდაუცვეთელობად იქცევა". წმინდა პავლეს ამ სიტყვებით იმის თქმა უნდა, რომ მხოლოდ
რჯული და მისთვის დამახასიათებელი ტრადიციები აღასრულო არ კმარა და რომ ეს შენ
შინაგანად უნდა გინდოდეს და ბუნებრივადაც აკეთებდე ამას.

პავლე მოციქული რწმენის შესახებ ამბობს, რომ ღმერთი არავის ანიჭებს უპირატესობას და
რომ "რწმენით მართლდება კაცი, რჯულის საქმეთაგან დამოუკიდებლად". ვფიქრობ, მისი
სიტყვების მიხედვით რწმენა არის ის უმთავრესი საზრუნავი ადამიანისა, რომელიც
განამტკიცებს ადამიანის სწრაფვას ღვთის წინაშე გამართლებისკენ. რათქმაუნდა ეს ყველაფერი
არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ რჯული უნდა უარვყოთ და მას რწმენა დავუპირისპიროთ, არამედ
რჯული რწმენით უნდა განვამტკიცოთ, რადგან პირველი მეორეს, ხოლო მეორე პირველის
გარეშე არაფრის მომცემია. რწმენის მნიშვნელობა უკეთ, რომ გავიაზროთ, უნდა განვიხილოთ
პავლე მოციქულის მიერ მოყვანილი მაგალითი აბრაამზე. "ერწმუნა აბრაამი ღმერთს და ეს
სიმართლედ ჩაეთვალა მას". ამ სიტყვებით პავლე ამბობს, რომ აბრაამი არ იცავდა რჯულის
კანონებს, მაგრამ რწმენით ირწმუნა ღმერთი. ხოლო ის წინდაცვეთილი მაშინ გახდა, როდესაც
მისი რწმენა ღმერთთან გამართლდა.

ზოგადად, რომ შევაჯამოთ პავლე მოციქულმა ერთმანეთისგან გამიჯნა რელიგია,

ტრადიციები და სხვა წეს–ჩვეულებები.
 ჩემი აზრით, პავლე მოციქულის თვით რომაელთა მიმართ ეპისტოლის მნიშვნელობა
მსოფლიო ეკლესიისთვის განუზომელია.