MAGKAPATID (COMPLETED)

MAGKAPATID
Disclaimer: This is a work of fiction. Names characters,businesses, places ,events
and incidents are either the products of the authors imagination or uses in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons ,living or dead ,or actual
events is purely confidential.

Not suitable for a young readers. Read at your own risk. R(18)

©All rights reserved.

Magkapatid-01

Chapter 1
Montenegro

Sa isang probinsya nang Maynila. May isang masagana at mapayapang bayan. Tago
ito at pinakadulo na kung saan makikita ang kalawakan nang karagatan. Kung saan
makikita ang kagandahan nang kabundukan.

Dito ako lumaki at nakita ko ang unti unting paglago nang Hacienda
Montenegro. Isa ako sa mga tumutulong sa pag gawa nang organik na banig,
bayong ,mga upuan na gawa sa matitibay na kahoy galing pa sa kabundukan nang aming
bayan.

Masasabi kong kontento ako sa buhay probinsya dito. Masagana sa pamumuhay at

likas na yaman. Ang lolo at lola ko ang nagpalaki sa akin nang mamatay ang ama at
ina ko sa pagkasunog noon sa kagubatan. Dahil nasa gitna nang gubat ang aming bahay
hindi iyon nakaligtas sa walang awa na apoy.

Onse anyos ako nang maulila at kinupkop nang aking lola at lolo at dinala dito
sa patag mula sa bundok.Wala kasi silang kasama lalo na't nag iisang anak nila si
Ama. Tumutulong ako sa pag ani nang mga palay kay lolo. Tumutulong ako sa pag gawa
minsan nang bayong at banig kay lola. Nakatulong iyon sa aking pag aaral dahil sa
likom na pera galing doon.

Maraming taga dito sa amin ang lumuluwas pa Manila. Hindi ko alam kung bakit
kailangan pa nilang lumuwas kung sagana naman ang bayan na ito. Base sa mga
naririnig ko sa aking ka klase. Matatayog daw ang mga buildings sa Manila. Maraming
oppurtunidad na magkatrabaho , ang ibang kilala ko doon nag kolehiyo.

Minsan na akong nagkaroon nang kuryusidad kung ano ba talaga ang Manila. Ano ba
ang sinasabi nilang building na maraming ilaw at maraming inumin?

Napatingala ako sa matayog na araw. Napapikit ako sa sobrang silaw nun. Yumuko
at pinunasan ang pawis sa aking noo. Sinikop ko ang mga nagawang bayong at tinungo
ang kamalig nila lola at iba pa niyang kaedaran.

"Tapos na ako, lola." Pinagmalaki ko ulit ang gawa ko. Napatingin sila sa akin
at ngumiti.

"Tessa ka'y gandang bata nitong si Kim bakit hindi mo ipadala sa Manila?" Sabi
nang isang kaibigan ni lola.Nilapag ko ang bayong at iba pa sa mesa at nakinig sa
kanila. Hindi na bago ito sa akin. Palagi ako nakakarinig nang papuri.

"Oo nga Tessa, tsaka malaki at dalaga na wala pa ba itong kasintahan? Naku, ang
ganitong dalaga e' iniingatan. Tignan mo naman! matangos ang ilong. Ang pilik mata
ang hahaba! ang mata niya parang manika! ang katawan walang panama ang mga modelo
sa toothpaste! naalala ko tuloy ang kadalagahan ko." dagdag nang isa pa.
Napapangiti nalang ako sa mga naririnig.

Umiiling na tumawa si lola. "Alam niyo, nag iisa nalang itong si Kim sa amin kaya
todo alaga ko ito. Kaya nga ako kayod nang kayod para makapasok siya sa kolehiyo.
Mataas ang matrikula ngayon.Hindi pwedeng high school graduate lang kahit ito
nalang yung tagumpay namin nang lolo niya."

Napahinga ako nang malalim. Sana nga makapag ipon kami para sa pasukan. Gusto
kong ibalik ang lahat na tulong nila lolo at lola sa akin. Ayoko silang biguin.

"Huwag kayong mag alala lola! Mag- papart time job po ako para kahit papano may
idagdag ako sa gastusin sa eskwela."

"Ang bait mo talaga Kim! sana ganyan din yung anak ko pero matigas ang ulo non!
kaya ayon buntis!"

Nagpatuloy ang usapan habang ginagawa nila ang ibang proyekto. Sa kabila nang pag
gawa nang mga organik na bagay ay isa din si lola sa namamahala nang kalupaan nang
Montenegro. Siya iyong leader nang umaani at nag aalaga nang palayan nang mga
Montenegro ganon din si Lolo.

Pagpasok sa aming bahay na gawa sa nipa at kahoy. Nakita ko si lolo na naglilista

at nag bibilang nang babayaran.

"Wow! ang dami nating pera lolo ah!" sabi ko rito at tumabi nakita ko si lola na
naghahanda nang bayong at bracelet na minsan na naming ginawa yari sa mga shells sa
dagat na ako pa ang pumulot.

"Para ito sa iyong pag kokolehiyo itatago natin ito ang iba sa ilaw at pagkain
na natin."

Nawala ang ngiti ko sa labi nang makaramdam nang sobrang awa sa pamilyang meron
ako ngayon. Hindi man kami mayaman pero mayaman kami sa pagmamahalan. Wala man
kaming pera pero walang katumbas ang aming paghahalaga. Sobrang swerte ko sa
kanila.

"Salamat lolo! hayaan niyo! pag nakapagtapos ako nang kolehiyo luluwas tayo nang
Manila! Doon ako magtatrabaho sa kompanya nang mga Montenegro at palagi ko kayong
igagala!"

"Naman! Apo! kaya kayod lang nang kayod! malakas pa kaya kami sa kalabaw!"

Sabay sabay kaming tumawa ni lolo at lola. "Ayan...dadalhin natin iyan!" Nilapag
ni lola sa mesa ang nakasupot na bayong at mga bracelet. "May handaan mamaya para
sa ating mga haciendera at haciendero nila Senyora Patricia at Senyor Juanito.
Ibibigay natin iyon. Sobrang bait pa naman nang mga iyon."

Noon minsan ko nang nakasalamuha ang mag asawang Montenegro sa pagtitipon nila
noon. Tuwing pasko imbetado kaming lahat sa mansyon nila at sabay sabay kami sa
selebrasyon nang pasko. Maalaga ang mga Montenegro sa mga tao nila. Dinig ko rin na
bibigyan daw akong scholarship ni Senyor Juanito pero hindi pa na kumpormi iyon.
Pero sana totoo para libro nalang at ibang gastusin yung babayaran namin.

Hindi na kami naghapunan sa bahay dahil doon na kami kakain sa mansyon. Tingin
ko tulad parin iyon nang dati. Sa likod parin iyon nang mansyon nila kung saan may
malawak na lupa at maraming bulaklak. Naiisip ko palang iyong pagkain nagugutom na
ako.
 Nagsuot ako nang luma kong dress na kulay puti. Nang nasuot ko na...napahinga ako
nang malalim. Hinila ko iyon pababa dahil sa ilang taon na lumipas umiksi na iyon
sakin. Offshoulder iyon at hanggang hita ko nalang..

"Lola! hindi na siya kasya." sabi ko kay lola at napatingin sa akin.

"Ang sexy naman nang apo ko mana talaga sa akin! Okay na iyan! halika ka!
Suklayin ko ang buhok mo!"

Sinuklay nito ang buhok ko at hinayaan na nakalugay at hindi pinuyod. Mas

nadepina ang alon alon nito. Nagsuot rin ako nang sandals na tinatali pa. Si lolo
ang nagregalo sa akin noong isang taon lang kaya kasya pa. Bukod tanging sandal ko
na kasya sa akin.

Tulad nang inaasahan ko doon nga ulit ang salo salo. Mahaba ang mesa na may mga
taong nakaupo na puro rin mga taohan nang mga Montenegro na mga kilala rin namin.
Umiilaw ang mga dahon nang bulaklak dahil sa mga palamuti. Nag iingay na ang mga
tao at may kanya kanya nang pinag uusapan. Tulad din nang dati may inuman rin.

Agad kami nakihalo sa grupo nang mga kaedaran ni lola. Si lolo pumunta na sa mga
kaibigan nito sa kabilang mesa.

"Oh! dinala mo pala si Kim! ka'y gandang dilag talaga!" doon ko na napansin na
marami palang nakatingin sa akin lalo na mga lalaki kabilang na roon si Bryan. Ang
manliligaw ko na hindi ko masuklian ang sinasabi niyang pagtingin sa akin.

"Syempre naman mana sa akin!" pagmamalaki ni lola Tessa sa akin.

Nagkakatuwaan ang lahat nang magsimula ang salo salo. Nakita kong lumabas si
Senyora Patricia kasama ang asawang si Senyor Juanito. Nagasitayuan ang palakpakan
nang lahat. Nagtilian ang mga kadalagahan nang makita ang nagtatangkarang anak nang
mag asawa.

Sobrang seryoso nang dalawang anak nila na mga binata na. May mga lumapit doon na
isang pamilya at nakipag halubilo.

Nakatuon lang ang tingin ko sa magkapatid na minsanan ko lang talaga makita lalo
na't minsan lang sila dito umuwi.

"Diyan kalang muna Kim Aurora ha?! Ibibigay ko lang ito kay senyora!" Sabay
pakita nang bayong at bracelet na nasa supot.

"Opo lola!"

Inabala ko ang sarili ko sa pagkain nang makaramdam ako nang pagka ihi. Magalang
na lumisan ako sa mesa namin at tinungo ang banyo rito banda sa likod nang mansyon
minsan ko na kasi iyong napuntahan.

Malamig man ang gabi pero nakaramdam ako nang init kaya pinuyod ko ang buhok ko
gamit ang ipit ko na palaging nasa aking kamay kahit buhaghag na pag ipit lang iyon
hinayaan ko na.

Isang liko ang ginawa ko patungo sa banyo nang makarinig ako nang ungol na tila
nasasaktan.

Lumaki ang aking mata at natutop ang bibig. Sobrang kaba ko at dahil sa nerbiyos
kinuha ko ang dustpan na nakita sa gilid at inihanda ang sarili. Sa mga pelikula sa
tv na nakita ko ganitong ganito yung ungol nang babaeng nasasaktan eh.
Mas kinabahan ako nang halos sumigaw na ang babae at tila hapong hapo ito.
Nangingilid na ang luha ko lalo na't walang ilaw sa bandang dito.

"Uhh! you like it?" Napatigil ako nang marinig ang boses nang lalaki. Tapos simula
na namang magsusumigaw ang babae.

Nang marating ang pinanggalingan nang boses na iyon hindi na ako nag dalawang isip
na hampasin ang lalaking nasa likod nang babae? huh? babae na naka maid na uniform
at nasa baba ang....ang panty?

"H-Hala..." halos mamula ako nang matanto ng ginagawa nila. Huli na nga pero
pinikit ko ang mata. Lalo nang makilala ko ang lalaki kung sino iyon..

Tumalikod ako. Sa sobrang kaba ko umiinit ang aking mukha. Hindi ko alam kung
bakit. First time ko talagang makakita na ganon. Hala!

Hindi ako nakaalis sa kinatatayuan nang marinig ang boses niya sa likod ko.

"Who are you." Tanong nang lalaking anak nang mag asawang Montenegro.

Hindi ako nag abalang tignan siya. " Ah..isa po s-sa mga haciendera po." nauutal na
sagot ko.

Narinig ko ang yapak niya palapit.

"What are you doing here? trying to peep a look?" Mapanuya ang boses nito at
narinig ko ang kakaibang accent niya sa englis.

"H-Hindi ko talaga sadya.. Papunta akong banyo."

"Show me your face.." mando nito sa akin na tila ba sanay na sanay mag mando.
"Don't make me repeat myself little girl." dagdag pa nito na kinalabog nang dibdib
ko kaya agad akong humarap pero nakayuko.

" P-Pasensya na.." sabi ko rito pero hindi ito nagsalita. Nag angat ako nang tingin
at nakitang seryoso itong nakatingin sa akin. Ako naman parang nahipnotismo sa
taglay nitong kagwapuhan. Wala narin iyong maid na kanina nakatuwad. Naku!

Mas naguilty ako nang makitang may dugo ang kilay nito. Doon ko yata natamaan nang
dustpan.

"Sorry.." Sabi ko agad..

Natigil ang hininga ko nang mabilis itong lumapit sa akin. Agad naman akong umatras
na ikinahilig ko sa malamig na dingding.

Ito ang unang pagkakataon na may nakalapit sa akin na lalaki na ganito ka intimite.
Lalo na itinuko niya ang kamay sa ibabaw nang ulo ko at hinawakan ang aking
baywang..

Mawawalan yata ako nang hininga nang sumayad ang labi niya sa tenga ko
"What's your name?" he whispered.

"K-Kim Aurora.." nauutal na sagot ko.

Nagbigay ito espasyo sa wakas. "Bata kapa nang huling makita ko."

Napalunok ako sa sinabi nito at tumango rin. Naputol ang pag uusap nang may tumawag
sa lalaking to.
" Stop fucking around Ezekiel. Mom's wants you." Napayuko ako nang marinig ang
boses nang nakatatanda nitong kapatid.

Pumikit nang mariin si Ezekiel at nagmura.

"Damn Manuel! ang kj!"

"Leave the girl Ezekiel." Dagdag pa ni Manuel tila nagbabanta.

Magkapatid 2

Chapter 2
Hindi pumapatol sa bata

Nalalasahan ko na ang aking sariling nerbiyos dahil sa nangyari. Unang pagkakataon

ko na makakita ng ganon, at hindi pa nga ako nakahuma, eto na naman. In the past
years, hindi ko kailanman nakausap o hindi ako nakalapit ng ganito sa magkapatid.

"Bakit ako hinahanap ni mama?" Bagot na sagot nito sa nakakatandang kapatid.

" Dahil alam niyang ganito ang gagawin mo?" Patanong na sagot rin ni Manuel without
breaking his stare on me. His brooding eyes and dark expression made my heart
skipped a bit.

Kinagat ni Ezekiel ang labi bago ako tinignan ulit. "Sa susunod wag ka na dito
dumaan." hahawakan sana nito ang pisngi ko. I step back and gasped but...

"Isa...Ezekiel.." Banta ulit ni Manuel rito. Papalit pakit ang tingin ko sa

nagtatangkarang magkapatid sa aking harap.

"Fuck you Manuel!" He raked his hair at agad umalis. Nawala ako sa pagkakakulong
niya sa akin. Nakaginhawa ako ng mabuti na kanin ko pa pinipigilan.

Humalukipkip si Manuel, Hindi ko magawang tapunan siya ng tingin. Hindi ko rin alam
ang sasabihin dahil wala naman akong dapat sabihin.

Huminga ako ng malalim at yumuko. To show him my respect. Sa magkakapatid, rinig ko

siya ang nakatakda sa kanilang kompanya na kasalukuyan niyang pinag aaralan
gamayin. Siya rin ang unang anak ng Montenegro kaya dapat lang na galangin ko siya.
Lahat naman sila, ginagalang namin dito,hindi ko lang talaga makuha kung ano ang
unang gagawin ko kanina dahil sa pagkakagulat sa nakita.

Before I could say a words naunahan na ako nito. "Babanyo ka?" Ang boses nito na
malamig at lalaking lalaki. Nakakaintimida,nakakatakot.

Tumango ako ng agaran hindi makatingin sa kanya. Hindi alam ang sasabihin..

"Come on." Mando nito sa akin na ikinabigla ko.

"Po?"

"Samahan kita." He put his hands inside his pocket. I saw his muscles flexed.
Kitang kita iyon at bakat sa suot niyang polong puti..nakabukas din ang dalawang
butones sa itaas. Nakasilip doon ang balahibo niyang nakalatag sa malapad niyang
dibdib.
Dumapo ang tingin ko sa mukha niya. His eyes glint of darkness. Seryosong seryoso
siya na nakatingin sa akin.
"Your dress is too short. I saw how boys watch you earlier..madilim dito.
Delikado."

"Lalaki rin po kayo a?" Nakagat ko nalang ang labi dahil sa nasabi ko. Naman!
Naman! Bakit ko yun nasabi!

His brows furrowed abit and his lips rose.

"Bakit? Anong naiisip mo na gagawin ko sayo?" Unti unti siyang lumalapit sa akin. I
almost choked out my heart. Inatake ng pabango niya ang ilong ko. Naramdaman ko rin
ang lamig ng dingding sa aking likod.

"W-Wala po." Lumibel ang ulo ko sa dibdib niya. Ganon siya kataas! Nakikita ko ang
malapad niyang dibdib at naamoy ko ang pabango niya. Gusto ko iyong ibulsa at iuwi
sa bahay!

"Hindi ka dapat nagsusuot ng ganyan kung ayaw mong matripan."

Umiling ako. "W-Wala na po akong ibang damit.B-Bibili ako s-sa susunod."

Tumango siya ng marahan. Ramdam ko ang titig niyang mariin sa akin.

"K-Kuya.." Wala sa sarili ko'ng hawakan ang dibdib niya at itulak siya na lumayo.
Nagpatianod ito ng konti pero hindi sapat..

"A-Aalis na ako kuya.." sabi ko rito. Dahil matanda siya sa akin kuya itatawag ko
lalo na sabi ni lola, kuya raw itawag ko sa mga nakakatanda sa akin o ate.

I stiffened when his hands slipped down on my waist and he pinned me on place.
"Ikaw ba yung pumasok sa kwarto ko noon?"

My eyes widened. Naalala yung mga nangyari noon na hindi ko sadyang mapunta sa
kwarto niya. Sa sobrang mangha ko sa mansyon nila nilibot ko lahat. Tsaka bata pa
ako noon.

"Ikaw,diba?" ulit nito.

Pumikit ako ng mariin. "K-Kuya..di ko na kaya." Maiiyak na ako. Nahihiya ako lalo
na ng umagos ang tubig mula sa gitna ng hita ko.

"What the heck.."mura nito ng yumuko siya at makita ang tubig. Naihi na ako!
Nakaihi na ako sa aking panty dahil ayaw nila akong pakawalan!Nakakahiya!

Natulak ko siya bigla. Kasabay ang pagdaan ng mga sosyalerang mga dalawa. Isa ma
doon ang anak ng mayor nang karatig lugar namin.

"Oh my god?! naihi ka bata?!" Sapo nito ang dibdib at natatawa sa akin.

Sinikop ko agad ang palda ng aking dress. Napayuko ako sa kahihiyan. Sobrang init
ng mukha ko. Hindi rin ako makatingin kay Manuel. Sobrang nakakahiya.

Their laughters echoed on the corridors. Nangingilid narin ang luha sa aking mata.

"Ano ba yan! dito kapa nagkalat. So embarassing!"

"Oh Manuel! Pasensya kana sa mga babaeng taga rito a. Meron kasing walang manners.
Tsaka meron rin walang pinag aralan dahil pulubi."
"Haciendera yata to e."

"Yan? Haciendera? Oh god. Ang dami nga nila sa labas . Kaya ayokong
makipaghalubilo."

Sa sobrang sakit ng salita nila pinili ko nalang ang tumakbo. I'll run so I can't
hear their judgements. Tanggap ko na mahirap kami pero ang sakit pala pag ikaw na
mismo nakarinig mula sa bibig ng iba.

Sa aking pagtakbo ang siyang pag dulas ng aking sandal sa basa ng sahig.
"Ahh!" Tili ko kasabay ang pag pikit. Nag aabang na bumagsak ang katawan sa sahig
pero may humawak at humila sa akin.

"Manuel! What the...bitawan mo yan!" saway ng isa na tila matagal na itong kilala.

Marami pa sila ang umungol at tumutol nag ingayan sila. Manuel didn't mind if my
dress is wet. Kinarga ako nito lalo na't nakaramdam ako ng kirot sa aking paa.

"Manuel!-"

"Shut the fuck up and leave.." Malamig na tugon nito habang karga ako . Nagyuko ako
ng ulo sa kahihiyan at binaon ang mukha sa dibdib nito. Hindi ko na nakita ang
reaksyon ng mga babaeng mapanghusga.

"Kaya k-kong, lumakad." My tears started to fall. I cried all the frustrations.
Samu't sari na ang emosyon ko sa mga nangyari. Di ko naman sinadya makaihi. Hindi
ko na talaga kaya ng oras na iyon.

He didn't budge and listen instead,he held me tight. I can smell his expensive musk
freely.

Bawat dingding may nakikita ako'ng antigong mga larawan. Hindi kumpleto sa aking
isipan ang detalye dahil binabaon ko minsam ang mukha sa dibdib lalo na kapag may
nakakita sa amin. Naiisip ko na rin na baka ,hinahanap na ako ni lola.

Bumukas ang kulay itim na pinto. Expensive big jars, flatscreen tv, large red
carpet and the dark cushion of the bed ang unang nakita. Pangalawa,ang mga
nakakristal na koleksyon yata nito sa mga laruan na sasakyan. Bawat style nun ay
kakaiba at halatang mamahalin. May mga nakita akong nakakahon na diploma niya at
nakakahon na mga achievements nito. Ang dami!

"Sit.." Sabi nito sa akin at tinuro ang kama. Nagdalawamg isip ako pero ng makitang
nababasa ang sahig tumakbo ako papunta sa gilid ng dingding at dumikit doon.

"What are you doing?!" sabi nito sakin.

Napakurap kurap ako. "Nababasa yung sahig.B-Baka mabasa rin ang k-kama.."

He closed his eyes and massage his temple. Nilapitan niya ang intercom at may
sinabi doon. Namangha ako dahil hightech talaga ang mansyon nila.

"Ben, kumuha ka ng dress sa kwarto ni mama. Pakidala narin ng pagkain kahit ano.
Make it faster."

Sabi nito dito sinulyapan niya ako bago siya bumukas ng cabinet niya at humila ng t
shirt doon. Halos lumuwa rin ang mata ko ng hinubad niya iyon na walang paalam sa
akin. Nasilayan ko ang perpekto niyang katawan. Sa mga model ng brief kolang ata
nakita ang ganyang mga katawan. Model ng brief talaga huh?
Ilang sandali pa may kumatok sa pinto. Binuksan niya iyon ng konti at kinuha ang
inabot ng kung sinuman ang nasa labas.

May nilapag siyang pagkain sa kama at lumapit siya sa akin. Napalunok ako.

"Get change.."Inabot nito sa akin ang kulay abong dress na mamahalin. Kung hindi
ako basa hindi ko ito tatanggapin ,hindi rin pwede damit niya ang hiramin ko. Baka
mahospital si lola at lolo!

I tried to step pero napangiwi ako sa sakit ng aking paa. Tila nakita rin nito
iyon. Huminga ito ng malalim at lumapit sa akin..

"Take off your clothes.."

"P-po?!" napalakas ng konti ang aking boses.

His forehead creased and he evilly grinned. "Don't worry,hindi ako pumapatol sa
bata.."

Nakaramdam ako ng inis sa sinabi niya. Ibig niyang sabihin hindi ako maganda at
walang kurba ang katawan ko para masabi niyang bata ako?!

Walang sabi ko'ng hinubad ang dress ko sa harap niya. Hindi ko siya tinapunan ng
tingin. Ewan ko kung bakit big deal sakin na hindi manlang niya nakikita ako bilang
babae at dalaga.

Naka panty at bra nalang ako ng hablutin ko yung dress sa kanya. Pero hindi niya
binigay hindi niya binitawan. Nakaramdam ako ng kaba sa walang isip na kilos ko.

''Ang d-dress kuya.." Nilukob ako ng kaba at nanginig ang boses.

His jaw clenched. "Huwag na huwag mo'ng gagawin yan sa harap ng ibang
lalaki,maliwanag?" Diin na sambit nito.

Yumuko at hinila ang dress sinuot ko iyon. Bigla namang bumukas ang pinto nasilawan
kami agad ng ilaw galing sa labas ng pinto.

"Manuel, Can I...What the hell..Manuel!" Mura ni Ezekiel.. Shit! Naku!

Sinubsob ako ni Manuel sa dibdib niya at hinila ang dress ko pababa. Narinig ko ang
mura ng isa.

"Leave us..Ezekiel".

"Anong ginawa mo?" narinig ko ng seryoso sa boses nito.

Tinignan ko si Manuel na yakap ako para hindi makita ng kapatid pero nakita parin
nito ang mukha ko kanina.

Manuel lips glint with smirk. "Ano sa tingin mo?"

Ezekiel eyes darkened more.. Napayuko ako at tinulak si Manuel. Wala na akong
gagawin nakabihis na ako.

"S-Salamat.." sabi ko rito at umalis na.

Tinakbo ko ang pinto ng pigilan ako ng Ezekiel sa braso. He look at me intently.

"Anong nangyari?" diin na tanong nito..

Umiling ako dito. Dahil wala naman. Tila nagalit yata ito at hinila ako.

"Sabihin mo.."

''Naka-i-''

Hindi pa nakompleto yung sasabihin ko ng itulak ni Manuel si Ezekiel sa balikat..

"Hands off..." banta rin nito. Nagpapalit palit ang tingin ko sa kanila..

Ezekiel threw a daggers look to Manuel. "Hindi porket nagdalaga na-"

"Shut up!" Pigil ni Manuel dito at sinenyas ang paglabas ng pinto. Tumango ako at
walang lingong umalis habang sapo ang dibdib.
Magkapatid 3
Chapter 3
Naghalikan

Hindi ko na pinaalam kay lola Tessa yung nangyari sa akin sa mansyon ng mga
Montenegro. Nagsinungaling rin ako at sinabi ko na nanghiram ako ng dress ng kapwa
haciendera dahil naiiksian ako sa aking bestida.

Nandito ako ngayon sa tabing dagat at namumulot ng mga shells. Pwera sa shells
may napulot rin akong iba't ibang kulay na bato. Pinulot ko narin iyon pandagdag
dekorasyon sa gagawin ko na kwintas at bracelet yari sa shells.

Bawat napupulot ko nilalagay ko sa plastik bag. Mainit na ang araw at humahapdi

na ng kaunti ang aking balat. Pero dahil sanay na parang wala nalang iyon sa akin.

Sa hindi kalayuan tanaw na tanaw ko ang mansyon. Pinagpagan ko ang kamay na may
buhangin at itinali na ang hibla ng plastik na may lamang shells at bato. Unti unti
akong lumapit sa hagdang bato ng mansyon nang mga Montenegro.

Ang mansyon nila ay nasa tuktok ng burol. Napapaligiran ang ilalim ng malalaking
bato kung saan ang ilalim ay dalampasigan at napakalawak na dagat. Sa bawat gilid
nito may nakahilerang sun loungers na siguro pinalagay nila.

Dahan dahan akong pumunta sa itaas. Hagikhikan agad ang aking narinig. Tumalas
ang aking pandinig ng marinig ang malanding tinig ng babae. Sa isang halaman na
puno ng bulaklak. Nagtago ako doon at hinanap ang ingay.

Then I saw the youngest Montenegro. Si Ezekiel habang yakap sa babaeng maiksi
ang buhok at morena. May hawak na tuta ang babae at bawat dila ng tuta sa kanyang
mukha ay humahagikhik ito.

Nangunot ang noo ko at pinagmasdan silang mabuti. Sobrang lapit nila sa isa't isa.
Kasing lapit noon'ng nakita ko siyang may kaanuhan. Hay! Ba't koba naalala iyon?!
Kinalimutan ko na yun e!'

Bakit ganon iyong mga lalaking taga Manila? Noong kailan may kaanuhan siya tapos
ngayon..Iba na namang babae? Sa palikula na napapanood ko ganon rin e. Mga lalaki
raw sa syudad e mararahas.

"Alam mo ba yang ginagawa mo?" A voice from my back make me jump. Naapayos ako ng
tayo at pinulot ang nahulog ko na plastick. Hay!

Napakamot ako sa aking ulo at ngumiti. Ang aking ngiti ay hindi umabot sa aking
mata dahil itong lalaking ito nakita ako nitong nakahubad. Hays! bakit ba ng
dumating sila,isa isa nang nawala ang aking kainosentihan! Bakit kasi napadalas
sila dito ngayon?

Nakita ko'ng tinignan niya ang aking likod kung sino ang aking sinisilip at
binalik ang tingin sa akin.
"Uh..napadaan lang ako." iniangat ko ang plastik. "Nagkuha ako ng mga shells sa
dagat ,gagawin kong bracelet."

Tumango siya pero nasa akin ang tingin.

"Marunong ka?"

Napatingin ako sa namimintog niyang muscles ng humalukipkip siya. Nanghina ako

bigla dahil parang di ko ka level ang taong kausap ko ngayon. Nanliliit ako sa
sarili ko.

"Oo, marunong din ako gumawa ng pamaypay at banig." sagot ko na may pagmamalaki.

Nilahad niya ang kamay. "May I see?"

Napaawang ang labi ko at agarang pinakita sa kanya iyon. Binuksan niya ito at isa
isang tinignan ang bato at shells.

"Pwedeng magpagawa?" Kalaunan ay tanong niya. Mas lumapad ang ngiti ko.

"Sige po kuya!"Ngumuso siya at mataimtim akong tinignan.

"Itong lahat na to gawin mo para sakin."

Napawi ang ngiti ko ng maalala na kaya ako kumuha ng shells para mabenta at may
ipangbili ng school supplies.
"Kukuha nalang ako ulit.. Kasi, ibebenta ko yan. Malapit na kasi ang pasukan."
Ngumiti pa ako sa kanya para hindi siya maoffened. "Pero, promise gagawa ako."

Umiling siya.
"Bibilhin ko lahat..Basta gumawa ka."

" Talaga?!" I exclaimed happily then he nodded.

Kahit hindi siya ngumiti ang gwapo gwapo niya parin! "Yes." sagot nito sa akin.

''Sige po, " tatalikod na sana ako ng may maalala. "Ilang taon na po kayo kuya?"
tanong ko rito. Ganon parin ang posisyon niya at nakahalukipkip na nakatingin sa
akin.

"twenty four." maiksing sagot nito. Napakagat ako ng labi at tumango.

"Sige! gagawin ko nato!" Paalam ko rito at tumakbo na ako palayo.

Masaya akong umuwi sa bahay at ginawa ang bracelet. Masaya ako dahil alam ko yung
gagawin ko ay sure na may peperahin ako agad. Hindi kona kelangan ibenta sa mga
dayo sa palengke.

"Ang ganda ng ngiti natin a'!" tukso sa akin ni lola Tessa na may bitbit na kaldero
ng bilo bilo.
"Ay lola kayo pala! Syempre naman po!si lolo?"

"Ayun sa Hacienda. Nag lilista nang magpapasagud ngayon dahil babalik na sa susunod
na linggo ang senyor at senyorita sa Maynila."

" Ah ganon po ba..Para kanino po yang bilo bilo?Pahingi naman po."

"Naku,eto sayo." nilagyan niya ako sa bowl. Nilantakan ko agad yun.

"Ang sarap niyo magluto ,lola."

"Mas masarap sana kung ikaw nagluto.." Marunong kasi akong magluto ng bilo bilo.
Kaya naging isa iyon sa paborito ng mga haciendero at ng mga Montenegro.

"Sige lola,sa susunod ako na magluluto. Dadalhan niyo po ba ang Senyor at senyora
niyan?"

"Yun na nga ang problem ko Kim Aurora.Kasi hindi kasya sa oras ko e gustong gusto
pa naman to ng anak nila na si Ezekiel. Nagpapahatid nga doon."

"Saan ba kayo pupunta?"

"Sa palengke ,bibili ako ng gamot nang lolo mo dahil inuubo."

"Sige lola,tatapusin ko ito. Ako na ang magdadala niyan doon."

"Ang bait mo talaga oh sige siya! Ikaw na ng bahala diyan ilagay mo nalang sa
barong mamaya para hindi ka mahirapan ha?"

"Opo lola!"

"Tsaka mag saing ka bago ka umalis!"

"Opo lola!"

"Tsaka yung bra at panty mo nandito pa sa sampayan sa labas! Mamaya nakawin pa

ito ni Bentong! e' alam mo naman yun!"

" Hala! nakalimutan ko." Naalala ko pala yung bagong labas sa presinto na rapist sa
amin lugar. Panay raw kasi ang tingin sa akin kaya nababahala si lola.

"Ikaw talaga! nadatnan kana! dalaga kana! dapat alam mo na ang dapat gawin!"
Bilang lola na nagpalaki sa akin hindi sila nagkulang sa pagsasabi at pag
papaalala. Kaya ng swerte swerte ko.

"Opo lola! pasensya na!"Sigaw ko rito upang marinig niya dahil andon na siya sa
labas.

Bago ako umalis nang bahay nag ayos muna ako ng sarili. Ewan, ngayon lang ako nag
ayos noon diretso alis naman ako. Iba na talaga pag nagdadalaga na.

Nilagay ko sa barong ni lola ang mga tupperware ng bilo bilo. Nakapuyod ang aking
buhok. Naka pantalon ako at naka sleeveles na kulay puti na minsanan kolang suotin.

Sa bulwagan kuliglig lamang ang aking narinig at ang tahimik ng buong paligid.
"Tao po!" sigaw ko at kinatok ng nakabukas na pinto. Umihip ang hangin galing
dagat. Hinipan nito ang dream catcher na mamahalin sa itaas ng pinto kaya tumunohmg
iyon.
"Tao po! Senyora?!" Nakalipas ang ilang sandali may lumapit na katulong nila.

"O' Ikaw pala Kim! yan na ba ang bilo bilo?" Pamilyar sa akin ang katulong. Tingin
ko isa sa mga haciendero ang kanyang asawa.

Tinignan ko ang bayong na dala. Sa loob nun ay ang nakabox na dalawang bracelet
yari sa shells at bato na gawa ko. Ibibigay ko narin ito kay Kuya Manuel mamaya.

"Opo, ito yun! ako na nagdala dahil nasa palengke si Lola e'".

Magsasalita na sana siya ng."Ay naku! yung niluto ko!pwede ba na ikaw na lang ang
magbigay? Nasa pool side si Senyor Ezekiel. Ibigay mo nalang sa akin ang para kina
Senyora dahil nasa palangke rin ang mga iyon."

"Sige po." Binigay ko dito ng tatlong tupper ware. " Isa po kay kuya Manuel." Agap
ko dito bago ko tinungo ang poolside.

Namamangha ko paring minasdan yung mga antigong paintings nila na nakasabit sa

dingding. Kahit ilang beses mo iyong tignan hindi nakakasawa. Lalo na iyong nasa
pinakagitna. Yung emblem ng kanilang Angkan. Sabi nila lola..matagal na iyon mula
pa sa pinaka ninuno nila at naghahalaga raw iyon ng milyon. Grabe.

Balang araw yayaman rin ako. Magtatapos ako ng pag aaral at mag tatrabaho. Mag
iipon ako para dumami at yumaman rin ako.

Lumiko ako nang nasa pasilyo na ako ng biglang may dumapo sa aking balikat.
Napatigil ako napatingin doon.
"Ahh!"

Napatili ako at napatalon talon nang makitang ahas iyon.

"Lola!" nanginginig ako sa sobrang takot. Nabitawan ko pa yung bayong. May biglang
kumuha nun at nakarinig ako ng tawa.

Nawala ang bigat ng ahas sa aking balikat. " Oh I'm sorry.Pawasay talaga itong
alaga ko." Hinimas himas pa nito ang ahas na lumubid sa kanyang kamay. Hindi man
lang siya natakot.

Tinignan ko ang bilo bilo na nagkalat na sa sahig. Maluha luha ko siyang tinignan
at dinuro. "Sinadya mo yon?!"

My blood boiled when he laughed. "Sorry.. hindi ko talaga sadya na magugulat ka".

"Ayan tignan mo!" tinuro ko ng bilo bilo s sahig. Pinulot ang box ng bracelet doon.
"Sinira mo!" Himutok ko rito.

May kinuha siyang kwadra at nilagay doon ang ahas at pinatong sa upuan.
"Sabi ko pasensya na. Akala ko hindi ka matatakot."

Pero hindi iyon naibsan ang galit ko." Hindi lahat ng akala mo ay totoo! Tignan mo
ngayon! nasayang yung bilo bilo."

"That's just a food for fuck sake.." he hissed mockingly. The smile in his lios
never fade. Tila gustong gusto yung reaksyon na nagmumula sa akin.

Parang sinabuyan ng likido ang aking sistema at bigla uminit ito na kumalat.
Umigkas ang aking kamay at sinampal siya. Tumabingi ang kanyang mukha . Imbes na
magalit..nakitaan kopa ng multo nang ngisi ang kanyang labi.
"Damn.." Mura niya..

"Wala kang modo!" I cried. But I chocked my words ng lumapit siya sa akin. Padarag
niya akong tinulak sa pader at kinulong.

"Anong sabi mo?" Ang mukha niya ngayon ay seryoso na at wala ng halong pilyo. His
jaw clenched. Tila nagalit ko pa siya. Pero pinanindigan ko ang galit na
nararamdaman.

"Sabi ko wala kang modo!" ulit ko.

"Again..please.."

"Wala kang-" Napatigil ako ng kabigin niya ang aking batok at inangkin ang aking
labi. Napamulagat ako at halos lumuwa ang mata ng maramdaman ang kanyang labi na
gumagalaw sa aking labi.

"Huwag'-" naputol ang aking sinabi ng pumasok ang dila niya sa aking bibig.
"Uhmmp.."

Bawat piglas ko ay hinaharangan niya. i tried to kick his balls pero nakulong ng
tuhod niya ang binti ko. Tuluyan na akong napaiyak ng hindi siya tumigil sa
paghalik sa akin.

"T-Tama na.." Umiyak ako ng sa wakas ay pinakawalan niya ang aking labi.

Kapos kami pareho sa hininga. Sobrang lapit ng labi niya sa aking labi.
"Sorry..But I'd climb a fucking mountains just to kiss your sweet lips again." anas
niya. Pero tinulak ko na siya agad. Di ko na pinansin ang pagkain na nasa sahig.
Iniwn ko nalang iyon at walang lingonh tumakbo.

Halos hindi ako makatulog ng gabing iyon. Pinilit kong maging masaya sa harap nila
lola at lolo kahit ang totoo ay lalagnatin na ako. Hindi na birhen yung labi ko.
Ganon pala iyon? Hala..hindi ko talaga matanggap e..

Kinaumagahan..tulad ng dating nakagawian. Sa dalampasigan ang aking unang punta.

Dahil hindi ko nakita kahapon si Kuya Manuel kaya hindi ko naibigay. Hindi rin
pwedeng ibenta ko ito.

Isang linggo nalang pasukan na kailangan ko kumita sa pag bebenta nitong shells
kaya kukuha ako ng marami ngayon. Hindi na tulad ng dati mas malayo sa mansyon ang
aking kinaroroonan ngayon.

Nandito ako sa parte kung saan may magagandang maliliit na kweba at malalaking
korales na bato.

Nang wala na akong mahanap naglakad ako sa direksyon kung saan papunta sa mansyon.
Doon na naman ako huminto at naghanap. Nang makitang maraming batong kulay green sa
bandang malaking korales doon ako pumwesto at nagpulot.

"Ano ba.." napatigil ako ng marinih ang boses ng babae..

Dahan dahan akong lumakad at hinanap ang boses na iyon.

"Huwag diyan.."

"Uh huh.." nanindig ang balahibo ko ng marinig ang pamilyar na boses.

Sobrang kumalabog ang puso ko sa natanto. Nakaramdam ako ng galit.

"Nakakakiliti diyan.."

"Show me.." sabi pa ng lalaking boses.

Kumalat sa sistema ko ang pait at galit hindi ko alam kung bakit. Wala akong pake
sa tunog na nalilikha ng aking paa sa pagmamadali ng aking kilos. Naiinis ako
maisip na katulad siya ng mga lalaking taga Manila.

Sa likod ng malaking batong korales nakaupo ang babaeng naka kulay black na two
piece. Kinukulong ni Manuel ng yakap at pinasadahan ng halik ang labi. Narinig ko
ang pagsinghap ng babae.

Ganito ba sila? Mahilig ba ang mga lalaki sa ganitong intimasyon? Gusto nila ang
katawan ng babae?

"Manuel..please."The girl said.

Halos gumuhit ang kuko ko sa batong mas mataas pa sa akin. Nangingilid ang aking
luha at nilulukumos ng sobra ang aking puso.

Lumamlam ang aking mata nang makitang dumapo ang tingin sa akin ni Manuel.
Nakatalikod ang babae habang siya ay nasa harap nito ,nakaharap siya sa direksyon
ko.

Hindi siya nagulat o ano.Malamig lamang siyang nakatingin sa akin. Unti unti niyang
tinawid ang distansya nila ng babae. Nakita ko kung paano niya kinabig ang batok ng
babae. Nakita ko kung paano naglapat ang labi nila at naghalikan sila sa aking
harapan.

Bumagsak ang aking luha sa hindi malamang dahilan.

Magkapatid 4
Chapter 4
Dilim

Tumatak sa aking isipan ang nakita. Isang linggo na rin ang nakaraan ng hindi
na ako pumupunta sa mansyon ng mga Montenegro. Busy rin naman kami ngayon sa pag-
aani ng mga mangga sa umaga. Kung hapon natutulog ako ng dalawang oras at pagka
alas kwatro ng hapon nagsisimula na naman akong gumawa ng bracelet na beeds. Hindi
na iyon yari sa shell kasi hindi na ako pumupunta sa tabing dagat. Dahil malapit
iyon sa mansyon.

Iniiwasan ko na ang mapalapit doon. Palagi nalang kasing mag nangyayari sa akin.
Una nawala ang first kiss ko,pangalawa,naninikip ang dibdib ko ng makitang may
hinahalikan na iba si Manuel o baka dahil nabigla lang ako kaya ganon.

Naligo ako at nag-ayos. Umupo sa aking sariling kama at kinuha sa ilalim ng kutson
ang naipon kong pera na nakapaloob sa malaking pitaka. Nagsimula akong magbilang at
nalamang 800 pesos iyon.

"550 ang uniform sa Stella Maris Academy sa bayan. Meron pa akong 250 nito. Kasya
na siguro ito sa school supplies." Sabi ko sa sarili at nagsuklay na.

Buong anihan yan lang naipon ko kasi minsan bumibili rin kami ng konting groceries
ni Lola Tessa.

Nagsuot ako ng kulay brown na bestida at hinayaan ang medyong basa pa na buhok na
nakalugay. Kinuha ko ng bayong sa kusina at nagpaalam kay lola.
"Lola,pupunta akong bayan. Bibili ako ng school supplies."

"Maghahapon na Kim pwede mo naman yan ipagbukas na."

Umiling ako kay lola. "Lola, di'ba may kasabihan tayo? Kung pwede mo naman gawin
ngayon bakit hindi? Tsaka tapos na ako sa bracelet lola."

May kinuha ito sa bulsa at binigay sa akin. "May 200 pa ako dito, idagdag mo sa
pera mo."

Kinuha ko iyon. "Sige lola, bibili akong ulam at gamot ni lolo ito."

"Hindi sabi ko idagdag mo."

"Sakto na ito lola. Next week pa naman iyong pasukan. Makakapag ani pa tayo ng
mangga."

"Naku, ikaw na bata ka ang bait mo. Sige maglakad kana at gagabihin kapa."

"Opo lola!"

Tinahak ko ang mabatong lupa na daanan at minsan may mga putik pa. Hindi maiwasan
na malagyan ng putik ang aking tsinelas.

Sa bayan ay hindi na pahirapan dahil semento na ang daanan. Grabe yung pawis ko
dahil sa paglalakad. Sobra akong nasiyahan ng makabili ng notebook na limang
piraso. Pumili rin ako ng dalawang ballpen at isang papel. Dahil nga 250 lang yung
budget ko iyon nalang inuna ko.

Sa isdaan pumili rin ako ng preskong isda.

May nakita akong bangus na preska. "Manong! Magkano po kilo ng bangus?" Tinanong ko
ang nagbabantay na balbasaradong lalaki.

"Libre na! Basta pahinge ng number mo!" kumindat pa ito sa akin.

Hala! Ganon lang ba? "Sige! Number 29! birthday ko yun kuya!"

Napatigil ang lalaki at napakamot sa ulo. "Putek san ba galing na planeta ito.
Maganda sana pero ang slow." bulong bulong nito.

"Po? Ano po kuya?"

"Wala!"

"Asan na isda ko kuya? Nagbigay na ako ng numero ko." napakurapkurap ako dito ng
magalit ito.

"Hindi yun numero!"

"Pero yun sabi niyo e. Tsaka binigay ko na sainyo. Ang daya niyo pala. Baka pati
yang kilohan niyo madaya rin."

"O' siya siya! Ayan! Isang kilo na yan. Huwag ka na ulit dumaan dito a!" Parang
napipilitan pa na nagbigay ito sa akin ng isang kilong bangus.

Siya itong nagsabi e. Binigay ko naman yung numero ko. Bakit nagalit?

Masaya akong umuwi sa baryo namin. Dahil nga natagalan sa palengke ginabi na ako sa
pag-uwi.
Nakalubog na ang araw ng nasa lubak lubak na daan ako. Mabuti nalang may posteng
nakailaw kaya nakikita ko pa ang daan. Sobrang tahimik at kuliglig lang ang aking
naririnig.

May traysikel na biglang huminto sa aking gilid. Si mang Domeng pala! "Uuwi ka Kim?
Sakay na."

Ngumiti ako at tumango. "Salamat Mang Domeng! Nakakapagod maglakad." singhap ko at

pumasok sa traysikel.

Rinig na rinig ko ng kuliglig at ingay ng dahon ng mga puno na nagbabanggaan dahil

sa marahas na hangin tila uulan pa yata. Kinabahan ako ng tinignan ang daan na
walang ilaw. Puro matalahib na punong kahoy sa gilid at naghahabaang damo.

"Manong Domeng, di'ba hindi ito ang daan?" Kinabahan ako ng hindi ito kumibo at
diretso ang tingin sa unahan. Hanggang sa niliko pa nito sa madilim na parte na
tubuhan.

Alam ko ang nararamdaman ko. Kapag kinakabahan at natatakot alam kung hindi maganda
ng sitwasyon. "Manong! Ibaba niyo ko!" Uminit ang aking mata pero nanlamig ang
katawan dahil sa kaba.

"Tumahimik ka! Noon pa ako saiyo nanggigigil e. Mabuti nakita kita mag-Isa." tila
naging demonyo ang boses nito. Malayo na ang mukha sa Mang Domeng na nakilala ko
noon.

Pumikit ako ng mariin at inagaw ang manibela ng trysikel pilit iniabot ang preno
para huminto. "Putek kang bata ka! Mabangga tayo!" sigaw nito ng gumewang ang
traysikel.

"Itigil niyo Manong! Ang sama niyo! Isusumbong ko kayo!" Sigaw ko rito. Pero
nakatikim ako ng sampal. Tumagilid ang aking mukha at naramdaman ang metal na
likido na umagos mula sa aking bibig.

"Magsumbong ka kung mabubuhay kapa!"

Humaguhol ako kahit mabilis ang pagtakbo nh traysikel hindi ako nag dalawang isip
na tumalon para makalabas sa traysikel.

Isang bagsak ng katawan ko sa mabatong daan at maputik. Naramdaman ko agad ng sakit

at pagtama ng siko sa bato. Hinawakan ko iyon at tinignan ng traysikel na huminto.
Bumaba doon si Mang Domeng at tinakbo ako.

"Tulong!" sigaw ko at mabilis na tumakbo. Hindi ko na ramdam na huminga at

tumitibok ang aking puso.

"Bumalik ka! Papatayin kita!"

Napatakip ako sa tenga ng umecho ang boses nito na malademonyo."Tulong! Tulungan

niyo ako!" I cried..

Kahit masakit ang katawan pinilit kong makatakbo ng mabilis. Papaliko na sana ako
sa nilikuan namin kanina ng hinablot nito ang aking buhok at hinila. Bumagsak ako
sa maputok na lupa at agad niya akong dinaganan.

"Huwag Manong Domeng!" pagmamakaawa ko ng walang sabi nitong hinalikan ako sa leeg.

"Ang bango mo!"

"Huwag p-po!"

"Titikman kitang bata ka. Ang sarap-" biglang bumulagta ito sa sahig agad akong
bumangon at inayos ng strap ng king bestida na napigtas na pala.

Punong puno ng putik ang aking katawan at may mga dugo ako sa kabilang tuhod.
Nagtakip ako ng tenga at pumikit ng mariin. Dahil sa sobrang takot hindi ko na alam
ang gagawin kundi ang umiyak sa pighati at sobrang takot. Ramdam na ramdam ang pag
nginig ng kalamnan.

Sa kabila ng pag iyak kita ko na may ilaw na nangagaling sa dalawang kotse. Ang pag
sigaw ng walang hiyang Mang Domeng na tama na. Ang pag impit nito sa sakit.

Isang mura sa isang pamilyar na boses ang aking narinig. Ingay ng mga boses na
tingin ko ay pulis.

Yapak ng sapatos ang aking narinig. May tumabi sa akin at hinawakan ako sa buhok.
"H-Huwag-Pakiusap-" iyak ko at nanatiling nanginginig.

Isang mura pa ang narinig ko. Hindi makaangat ng tingin dahil takot sa lahat.
"Si Manuel to." he growled huskily. Natahimik ako sa iyak at unti unting inangat
ang tingin.

Nanginig ang aking labi at mas dumami ang luha. Lumuwag ang sumisikip na dibdib at
nawala ang takot. Umigting ang panga nito at nakita kong may dugo ang kamao.

Inangat ko ang kamay para hawakan ang kanyang mukha pero sa sakit ng katawan ang
pagnginginig hindi ko magawa. Nanatili iyon sa ere pero siya na ang umabot ng kamay
at dinala sa kanyang mukha.

"Let's go.." Aniya at sinikop ako sa lupa. Hindi ininda ang putik at dugo sa aking
katawan. Naramdaman ko ang kaginahawaan sa kanyang bisig. Binaon kopa ang mukha sa
kanyang dibdib.

"U-uuwi ako,n-nag-aalala s-si lola-"Natigil ang sasabihin ng dumampi ang labi nito
sa aking noo.

"Ako na ang bahala. Matulog ka muna.." ramdam ko ang kontrol na galit sa kanyang
boses at panginhinig ng kamay nito. Tila galit parin sa isang bagay at gustong
magwala.

Magkapatid 5

Chapter 5
Guilty

“Okay na ako.G-Gusto ko ng umuwi.” Ginamot ng doktor ang aking mga sugat.

Ramdam ko ang sakit. Pero mas labis sa akin ang pag-aalala kay Lola. Baka ano ang
mangyari sa kanya kapag nalaman niya ito.

Nakakunot ang noo at nasa akin ang seryoso nitong mata. Hindi nawala ang galit
sa ekspresyon nito.
 “Dito kana muna hija. Pinatawag ko na ang lola Tessa mo. Maya maya nandito na
yun.” Si senyora Patricia na nakaupo sa aking tabi. May pag-aalala sa mukha nito.

Nahiya ako sa kanilang tulong sa akin. Naging abala pa ako sa kanila.“Maraming

salamat t-talaga senyora..” Tinignan ko rin si Manuel. Tipid akong ngumiti sa
kanya. “Salamat rin ,Manuel. Di ko talaga alam na ganon ang mangyayari.
Pinagkatiwalaan ko po kasi si Mang Domeng kasi taga baryo natin siya.” Pumait ang
aking sistema. Nahaluan ng galit at lungkot.

“Hindi na kayo iba sa akin hija. Lalo na ang lolo Berny at Lola Tessa mo. Matagal
na silang magsisilbihan sa angkan. Kaya kahit sa ganito. Makatulong naman kami
kahit paano.” Malambot ang ekspresyon ng mukha ni Senyora. Hindi mo aakalain na may
anak na dahil mukhang bata pa rin at dalaga.

“Manuel? What's wrong?” Isang babae ang dumating galing sa itaas ng hagdan.

Dahan dahan lumipat ang tingin ko sa babaeng iyon. Mestisa at may kulay itim na
itim na buhok. Sobrang straight iyon at mukhang malambot. Naka dress na kulay pink
ang babae. Umangat ang tingin ko sa mukha nito. The epitome of beauty. Yan masasabi
ko. Perpekto ang matang malalam,ang pilik matang malamanika. Malambot ang pulang
labi nitong tignan at may dimple sa kaliwang pisngi.

“Chloe, gabi na. You should rest.” Si senyora. Nakita ko kung paano iakla nito
ang kamay sa braso ni Manuel.

Ito pala siya,ang babaeng kasama ni Manuel sa dalampasigan. Ang nakita kong
kahalikan niya. May kumudlit na sakit sa aking dibdib. Sobrang kabog ang
naramdaman. Umiwas ako ng tingin at hindi na nag angat ng tingin pa. May mga
binigay na gamot ang doktor at may tinanong sa akin kung ok lang ba ako. Kung
walang kahiy anong dinadamdam emosyonal.

Kumalat ang nangyaring iyon na parang apoy. Maraming nag alala sa akin lalo na
mga kaibigan ni lola. Hindi na rin ako lumabas pa at hinintay na lamang ang pag
abre skwela. Kinalimutan ko ang masalimuot na nangyari sa akin. Nagpapasalamat
dahil naligtas ako kahit paano. Kinalimutan ang pag nakaw sa aking ni Ezekiel ng
unang halik. Kinalimutan maging si Manuel.

Alam kong hindi malabo ang pagkikita namin dito lalo na lupain nila ito. Gusto ko
nalang ituon ng husto ng atensyon sa pag-aaral sa college. Tinanggap ko ang
scholarship sa akin ni Senyor Patricio. Kaya nagkapag aral sa Stella Maris Academy.
May ibang katulad ko na mahirap ang nakapag kolehiyo dito dahil sa scholarship.

Ang unang araw ng pasukan ay naging masaya at magaan. Marami akong naging ka kurso
na kakilala ko at kaibigan.
“Grabe yung teacher natin no? Sobrang terror.” si Princes. Isang kaibigan at kapit
bahay namin.

“Mabuti rin maaga nag dismis e. Nakakakunsyume yung busangot niyang mukha e”. Si
Maribel isa sa kaklase ko rin.
 Maaga ang dismisal namin sa unang araw ng pasok. Hapon at maganda ang sikat ng
araw. Nagsusuka ang aming gate ng maraming studyante. Nakakasaya talaga ang college
life. Masaya kapag maraming kaibigan.

“Kim diba nakapasok kana sa mansyon ng Montenegro?”

Tumango ako sa tanong ni Maribel. “Oo, doon nagtatrabaho si Lolo at lola e.”

“Ang swerte mo! Ang gwapo naman kasi ng Magkapatid e. Sayang hindi nagtatrabaho si
mama sa hacienda nila. Nasa Manila e.”

Kumakain kami ng fishball. Naglalakad lang papuntang Masidlak Falls. Nasa tagong
bahagi iyon ng niyugan. Dadaan pa sa manggahan at mga bulaklak.

“Pag nagka pera lang ako ,pupunta akong Manila.” tila pangarap na sambit ni
Princes.

Tahak namin papuntang Masidlak falls. Pumitas ako sa rosas at nilagay sa aking
tenga. Ngumiti ako kina Maribel at Princes na umawang ang bibig.

“Bagay ba?” nangingiti kong tanong.

“Ay ano ba yan. Tanggalin mo nga,nagmumukha kaming panget ni Princes e.” si

Maribel.

Humalakhak si Princes at ako. “Ang ganda mo kasi Kim. Nakakainggit. Bagay sayo sa
Manila ka. Tiyak,pag aagawan ka doon. Mga mayayaman pa.”

“Kontento na ako rito. Masagana dito at malayo sa tukso. Sabi nila, sa mga
naririnig ko. Ang manila raw maraming buildings at mga ilaw. Lalo na raw tukso.”
Sabi ko at bumusangot.

“Pero maraming trabaho doon Kim. Totoo! Halos ipatikim na sayo yung trabaho doon.
Hindi ikaw maghahanap kundi ang trabaho ang hahanap sayo.”

“Kontento na ako rito. Tsaka, plano kong maging guro sa pampublikong skwelahan
dito.”

“Bahala ka, basta ako. Gusto ko mag Manila.” Si Maribel.

Nakakaengganyo ang tubig ng sapa. Kulay asul iyon at kumikinang pa. Kitang kita
ang bato sa ilalim nito. Napangiti ako at halos takbuhin naming tatlo ang lupa at
isa isang tinabi ang sapatos.

“Ang ganda ,sobra!” Manghang sambit ko at mas inakyat ang malaking bato upang
tuluyang maka punta sa sapa.
 Napawi ang ngiti ng may makita. Sa kubo, Maraming nandoon. Sa dami nila isa lang
ang nakanakaw ng aking pansin. Si Manuel na kasama ang dinig kong fiance niyang si
Chloe. Nandoon rin si Ezekiel na nakikipagtawanan kasama ang ibang kalalakihan na
kasing kisig at gwapo nila.

Dinig na dinig ko ng tawanan nila. Tila nag iinuman pa. May kanya kanya silang
kasamang babae. Bigla akong lumamya.

“Ay ang swerte natin. Nandiyan ang mga Montenegro. May bonus pa!” Si maribel at
humagikhik.

Ang Masidlak falls ay dinadayo talaga ng taga Baryo minsan karatig barangay pa.
Kaya natural lang dapat,pero bakit ang bilis bilis nang tibok ng puso ko?

Umiwas ako. Hindi na sinulyapan pa ang kanilang banda. Dahil isa lang ang kubo
rito. Napili nalang namin sa Malaking bato. Hinubad na ni Maribel at Princes ang
kanilang uniform at nag panty at bra. Wala naman silang dapat ikahiya dahil
magaganda ang katawan nila.

Agad silang tumalon sa tubig habang ako nakaupo pa at tumusok sa fishball na dala
namin at uminom sa juice.

“Kim! Dali! Ang ginaw ng tubig! Putek baka maraming ihi na dito!” Si Princes kaya
humagalpak kami sa tawa ni Maribel.

“Ano ka ba! May vitamins sa ihi!”

“Luh? Anong vitamins?”

“Vitamins UTI.” Humagalpak sa tawa si Maribel habang ako ay nabulunan.

Umecho iyong tawa naming tatlo. Napatigil ako at tinignan ang kubo at nalamang
nakatingin na ang iilan sa amin. Mabilisan kong iniwas ang tingin.

“Bilisan niyo! Hapon na o!” Sabi ko sa kanila ng lumangoy langoy pa silang dalawa.
Naaliw sila sa pamumulot ng ibat ibang kulay ng bato.

“Wow! Ang ganda.” Dahil idadagdag ko na naman ito sa mga koleksyon ko para sa
bracelet. Hinubad ko ang aking uniporme at nilapag sa bato. Naasiwa ako dahil kulay
pink na bra at pink rin na panty ang suot. Lumusong ako sa tubig. Naghanapa ako sa
ilalim nito ng iba't ibang bato. Nilagay sa kamay at nilapag sa mga gamit namin sa
malaking bato.

Napangiti ako sa ganda nito. Lumusong pa ako sa tubig at naaliw sa ilalim. Marami
rami na akong nahawakan ng may humawak bigla sa aking paa.

Napasigaw ako sa ilalim ng tubig. Ramdam kong may nainom ako. Agad akong bumalik
sa ibabaw at nangapa habang habol ang hininga. Sa pagkapa ko may kamay na himawak
sa aking baywang.
 Minulat ang mata at nakitang nakangisi si Ezekiel. “Bwesit ka talaga kahit kailan!
Bakit mo yun ginawa?!” bigla akong nairita sa presensya niya.

Nakatopless ito. Kita kong may tattoo ito sa katawan. Medyong batang bersyon ni
Manuel. Kaso,pilyo at playboy to. Alam ko, marami na akong narinig tungkol sa
kanya.

Humalakhak ito at kinagat ang ibabang labi. “Nakita kasi kita. Medyo napapalayo
kana kaya sinundan kita.” Inirapan ko ito at tinulak.

“Kailan kapa nag alala? Kaya ko sarili ko.”

“Kaya mo sarili mo pero muntik kanang magahasa noon. Alam kong galit ka sakin e.
Pero ang unfair mo naman. Maayos ka naman sa kuya ko tapos sakin hindi? It hurts!"
Umaksyon pa ito na tila nasasaktan.

“Nagmamalasakit lang naman ako.”Dagdag pa nito. Hindi naman ako suplada e. Pero
galit talaga ako ng hinalikan niya ako at masyado siyang swabe e!

“Lumayo ka nalang kasi sakin. Nakakairita kasi pag mumukha mo.”

“Oh?! Parang nag lilihi a. Nabuntis ba kita ng halik ko?!" Shit!

Tinulak ko na siya ng malakas. Asar na asar na ako sa mga pasaring niya sakin.
“Pwede bA?! Bakit ba lapit ka ng lapit sa akin?! Kung tingin mo madadala mo ako sa
mabulaklak mo na bibig,pwes hindi! dun ka sa mga babae mo! Please!”

Ramdam ako ang galit at pag init ng aking batok. Nakita kong natahimik ito at
napayuko sabay tango. Shit!

Ngumuso siya at tipid na ngumiti sa akin. “I'm sorry kung galit ka dahil sa halik.
Masyado ka kasing maganda. Pero hindi ako bato, Kim. Tao rin ako. Pasensya.”

Nakaramdam ako ng guilt sa dibdib. Napalunok ako ng seryoso siyang tumalikod.

Bakit ako naguguilty at naghihinayang?

Magkapatid 6

Chapter 6
Halik

Naiinis man ako dahil sa simpatiko nitong ugali. But still, nakokonsensya ako
sa pag giging rude ko minsan kay Ezekiel. Hindi ko lang talaga gusto iyong paghalik
niya sa akin na hanggang ngayon hindi ako maka move on.

“Kim Aurora, Sasama ka ba mamaya? Birthday ni Erik. Invited tayong lahat.

Mamayang gabi ,mga six.” Aniya ni Princes sa akin habang sinisikop ang mga libro
para bitbitin.

Nang mag college, naging busy ako sa school. Syempre para naman hindi sayang
iyong paghihirap ni lolo at lola.
“Saan ba iyon gaganapin?” Tanong ko rito.

“Sa Makipot Resort raw e. ”

Nangunot ang noo ko dahil ang lahat ng resort ay sakop ng lupaing Montenegro. Nag
alinlangan ako sa pag tango lalo na hindi ako sure kung papayagan ako lalo na sa
nangyari sa akin noon.

Ginawan ng paraan nang mga Montenegro na maipakulong si Mang Domeng kahit

nagmakaawa ang asawa nito. Nanatili akong tahimik at nagpapasalamat sa tulong ng
mga ito.

“Magpapaalam ako Ces a.' Kasi alam mo na,masyado nang mahigpit sa akin si lola
ngayon.”

“Anak ng kagawad si Erik ,Aurora! Kaya safe tayo doon. Tsaka,hindi ako pupunta
kung hindi ka pupunta.”

Umirap ako at huminga ng malalim. “Sige, Kita nalang tayo sa shed.”

“Sige, sabihan ko rin si Maribel.”

Alas tres nang hapon ng umuwi ako diretso sa bahay. Naabutan ko si lolo na nag
iigib sa balon ng tubig. Kaliwa't kanan ang hawak nitong baldeng tubig.

“Lolo, ako na!”

Pilit kong inagaw pero nilapag nito at ngumiti sa akin. Iniabot nito ang one
hundred pesos sa aking kamay. "Dagdag mo sa baon mo yan Aurora.” Umubo ubo pa ito.
Nag init ang aking magkabilang mata.

Matagal na gustong patigilin ni lola si lolo sa pagiging haciendero. Sobra sobra

narin ang naitulong niya,ilang taon narin siyang nagsisilbihan doon.

“Lolo, di'ba wala na kayong gamot? Sige,akin na. Bibili ako.”

Umiling ito. “Matanda na ako anak, tsaka ikaw bata pa. Marami ka pang mararanasan
na magagandang bagay dito sa mundong ibabaw. Ako kahit anong gamot.. tatanda at
tatanda parin at mamamatay. Kaya ingatan mo sarili mo. Mag-Aral ng mabuti magiging
masaya na ako para saiyo kung ganon.”

Umalis ito sa aking harap at naiwan akong natulala. Kaya nga ako nagsisikap ng
mabuti. Babayaran ko iyong hirap nila para sa akin. Hindi ako lumaking nakukuha
agad ang gusto tulad ng iba. Kelangan pa naming magtrabaho para may makain araw
araw. Kahit itlog at pritong talong lang ang ulam ang saya na namin sa mesa. Ganon
kami kasimple at masaya sa munting bagay na biyaya.

Alas sais ang oras ng aming hapunan. Habang kumakain ay nag uusap sila lolo at
lola. “Lola,aalis po ako mamaya. Birthday kasi ni Erik.”

“Erik? Iyong ka klase mo? Ang anak ni kagawad Lando?”

“Oo lola,Sa Makipot resort po. Hindi naman po doon delikado.”

“Sinong kasama mo?” Tanong ni lolo.

 “Marami po kami, uuwi naman po agad pagkatapos ang kainan.”

“Berni dapat nating bilhan si Aurora ng cellphone. Iyong eleven hundred.”

“Naku eleven hundred Tessa? Ang mahal!”

Ngumisi si lola at pinalo ng sandok ang ulo ni Lolo. “Ikaw matanda ka. Unit ng
cellphone iyon. Hindi presyo!.”

Napangiti ako sa asaran ng dalawa. This is what we call ,priceless. Money can't
buy our hapiness. Matatagpuan ang kasiyahan sa taong nagbibigay ng saya at
nagmamahal sayo kahit walang mamahaling materyal na bagay. Dahil ang pagmamahal ang
siyang nahihigit na makapangyarihan sa mundong ito.

Maliwanag ang ilaw sa cottage na ukupa nila Erik. May videoke at inuman na
ikinabigla ko. May mga banda na walang ilaw. Marahas na rin ang ihip ng hangin
galing dagat.

Napayakap ako sa sarili ng humaplos ang malamig na hangin sa balat.

“Mabuti nandito kayo.” Si Erik na may dalang inumin.“May pagkain doon. Tsaka
pasensya na kung may umiinom a? Wag niyo nalang pansinin.”

“Happy birthday! Okay lang! Ang foods talaga iyong sadya namin.” Si Maribel na
sinaway ko agad.

“Sige! Kain lang!”

Pansin ko na may mga hindi kami kaklase at baka mga anak ng ibang kagawad.

Siniko ako ni Princes at tinuro ang isang mesang ukupado ng mga lalaki. “Grabe
makatingin saiyo O! Type ka ata.”

Umismid ako at umiling. “Kakain lang tayo at uuwi. Pagalitan ako ni lola at lolo
kapag tumagal ako.”

Tumango silang dalawa. Ang planong pagkain at pag uwi ay nauwi sa wala. Naaliw sa
kantahan at usapan ang aking dalawang kaibigan.

Inabutan kami ni Lora ng isang bote ng The Bar at kulay pink iyon. '“Masarap yan.
Lasang strawberry. Promise hindi yan hard.”

I immediately shooked my head. “Di ako umiinom.”

“Sige na try na natin . Nakainom na ako dati pero tanduay iyon e. ”

“Cheap iyon! Ito maganda. Sige na. College na tayo. Marami pa tayong parties na
mapupuntahan natural lang ang pag inom kaya dapat masanay.”

Napangiwi ako ng binuksan iyon ni Lora at binigyan kami ng shotglass. Shit naman!

Ang iba ay tipsy na at may naliligo na sa dagat. Halos mamutla rin ako ng makitang
may nagka yayaan sa madilim na cottage.

“Come on, it's part of growing up!” Si Lora. Si Lora ay nasa second year college na
at pinsan ni Erik. Bali balitang papalit palit ng boyfriend.

Nakainom na si Princes at Maribel ng ikatlong shot habang ako ay titig na titig s

likidong nasa loob ng shot glass.
“Anong lasa?” Tanong ko kay Princes.

“Tamodkels!” Humalakhak si Lora at iba sa narinig. Pinalo ni Maribel si Princes.

“Ang bibig mo! Kung nakalasap kana ng tamod wag mokong inggitin.”

Nasapo ko nalang ang ulo nang nag cheer sila na uminom ako. “Come on Kim Aurora.
Inumin mo nalang at ito tubig, sundan mo.”

Tumango ako at walang pasubaling ininom. Naghiyawan sila. Hanggang sa lumalim na

ang gabi. Kinontrol ang ang sarili at hindi na nagpadala sa pamimilit nila. Nasa
ika apat lang ako ng shot pero nag iinit na ako. Ramdam ko sa sikmura ang kulo ng
inumin at pagkasakit ng ulo. Mas lalo akong napapikit ng makaramdam ng pagsusuka.

“Maribel,Cr lang ako.”

“Alam mo ba? Nasa bandang kanan iyon, at kaliwa at kanan basta andiyan lang iyan.”

Iba na talaga kapag nalalasing. Pinagbawalan ko narin silang uminom at nanatili

nalang upang mahimasamsan.

Kahit nakajaket ako na nakapatong sa aking dress ramdam ko parin ang init. Kaya ng
nasa pasilyo na hinubad ko ang jacket at naginhawaan ng makaramdam ng haplos ng
hangin.

Sapo sapo ko ang noo habang naglalakad sa pasilyo. Hindi ko talaga mahagilap ang
banyo!

Yumuko ako at natutop ang noo. Ang sakit talaga ng ulo ko. Alam ko rin na hindi
na tama ang lakad ko.

Napasinghap ng may nabangga. “Hala,s-sorry.” Nauutal dahil sa kalasingin ng konti.

Iiwas sana ako at nanatiling nakayuko ng hilahin ako nito sa braso. Umigkas ako
pabalik at nahulog ko pa ang jacket.

Nanlaki ang mga mata ng makitang si Manuel ito. Walang kahit anong bakas ng
emosyon at mukhang galit pa.

Napalunok ako. Ilang buwan korin siyang iniwasan. Ilang buwan na hindi siya nakita.

“Pasensya na Kuya.”

“Uminom ka?” Diin na tanong nito. Natikom ko ang bibig at marahang tumango.

“Sinong kasama mo kung ganon?”

“Ka klase ko. May birthday kasi. P-Puwedeng padaan?”

Umigting ang panga nito at walang sabing hinakot ako na parang ikakasal. Napatili
ako at kumapit sa kanyang leeg.

“Saan ka pupunta? Dadalhin kita.” Sabi nito.

“Sa heaven kuya. Dadalhin moko doon?” Humagikhik ako ng hayaan iwaksi ang tamang
tino at patulan ang pagiging lasing.
Nanliit ang mga mata nito at supladong umiwas ng tingin sa akin.

“Lasing ka.”

Umungol ako at binaon ang mukha sa dibdib nito. “Ang daya mo. Engaged kana pala.”

Natahimik ito. Ramdam kong inilabas niya ako ng resort.

“Ang daya mo talaga,Kuya.”

Naramdaman ko ang pag bukas ng kotse nito at nilagay niya ako sa upuan nito.
Hindi ko pinakawalan ang leeg niya.

“Bitaw na. Hahatid kita.”

“Ang daya mo..”

Unti unting nakain ng dilim ang mga mata ng napapikit.

“Ang daya..Ang sakit.” Humina ng boses.

“Ikaw ng madaya. Bakit siya pa? Siya pa talaga ang nakauna.” Huminga ito ng malalim
at naramdaman ko ang pagkalas nito ng kamay ko sa leeg niya. Pinahiga ang aking
kinauupuan at hinawi ang hibla ng buhok sa aking mukha.

“Hanggang doon nalang iyon.” Sabi nito at naramdaman ang masuyong paghagkan nito sa
aking pisngi at pagpatak ng halik sa noo.
Magkapatid 7
Chapter 7
Magaling

Humihigop ng lugaw na gawa ni lola para maibsan ang sakit ng aking ulo."Lola
pasensya na talaga. Nag-alala pa kayo kagabi."

Huminto ito sa pagwawalis ng sahig sa sala namin at hinarap ako. "Hindi naman
kita pinapagalitan Aurora. Parte iyon ng pagdadalaga. Sa susunod na taon debut mo
na. Alam mo naman ang tama at mali di'ba? Kaya hindi ko hahadlangan ang mga gusto
mong gawin anak."

Mabilis rin itong umupo sa harapan ko. "Kagabi muntik na mag away si Senyor
Ezkiel at Senyor Manuel."

"Po?"

"Dapat kasi si Senyor Ezekiel ang susundo sayo. Pero saktong dumating si Manuel
galing trabaho sa tubuhan. Ang sipag sipag talaga ng batang iyon. Sobrang alala ko
kasi kagabi kaya doon na ako humingi ng tulong."

Naging palaisipan sa akin ang sinabi ni lola. Sobrang nahihiya rin ako kay kuya
Manuel kagabi sa mga pinagsasabi ko. Iba nga ang lakas ng loob na maibibigay ng
alak saiyo. Ano ano na ang nasasabi ko.

Buong araw akong hindi lumabas ng bahay. Hindi pumasok si lola at si lolo lamang
doon. Pareho kaming nagdidilig ng mga bulaklak sa labas ng may tatlong kasamahan ni
lolo ang pawisan at hinihinhal sa pag takbo ang huminto sa aming bakuran.
"Tessa si Berni! Sinugod sa hospital!" Sabi ng isa kay lola. Sa sobrang taranta ni
lola ay nabitawan niya ang tabo.

"Ano?!"

"Andoon na siya sinugod sa hospital. Biglang nahimatay!"

Abot tahip ang kaba ko habang nasa labas kami ng emergency ng hospital. Hinawakan
ko ng mabuti ang kamay ni lola. "Lola, malakas pa sa kalabaw si lolo diba?"

Kumudlit ang sakit sa aking dibdib ng tumakas ang kuha sa mapulang mata nito.
"L-Lola huwag ka nang umiyak."

"M-Matanda na ang l-lolo mo Aurora. M-Matagal na siyang may dinaramdam s-sa dibdib
pero ayaw niyang ipagamot. Gusto korin humingi ng tulong sa Senyora Patricia pero
ayaw rin niya dahil doon matanda na daw siya."

Humagolhol ito. Napatingin ako sa doktor na lumabas sa pinto ng emergency room.May

mga lumapit ditong nurse.

"Time of death. 2:36P.M"

Napapikit ako ng sobra at niyakap si lola na mas humagulhol na.

Maraming tumulong sa amin lola sa pagbayad at pag asikaso sa baul ni lolo. Naalala
ko pa noon na gustong gusto ni lolo ang aking gawang bracelet na yari sa shells.

Nanginginig ang kamay kong pinulot ang mga shells na nakikita sa mapinong buhangin.
Bawat pulot ko ang siyang pag patak ng luha at pagsikip ng dibdib. Hindi na
alintana ang ambon ng mahinang ulan.

Gagawa ako ng napakagandang bracelet lolo. Sana dalhin mo hanggang sa langit.

Tiningala ko ang langit na maitim at hinayaang bagsakan ng ulan ang aking mukha.

Napadilat nang wala ng ulan. Isang kulay dark blue na payong ang nakita ko.
Napakurap kurap at tinignan ang may ari ng kamay na hawak ang payong.

"Magkakasakit ka.'' Si Ezekiel habang basang basa ang kulay puti nitong T-Shirt
kaya nababakat ang makisig nitong katawan.

Umiling ako at yumuko. Nilagay ang mga shells sa supot. "A-Ayoko pa kasing umuwi.
Nalulungkot ako."

"Mag papaulan ka nalang dito kung ganon?" tanong nito na seryoso ang mukha. Alam ko
naman na naging harsh ako noon sa kanya pero wala akong oras ngayon.

Tinignan ko ang malaking bato sa gilid ng dalampasigan. "U-Uupo ako sa batuhan."

Turo ko doon.

Kunot noong tinignan niya iyon at tumango. "Samahan kita."

Umiling ako at umatras para hindi niya mapayungan dahil basang basa na siya.
Hinawakan ako nito sa braso at hinila palapit. Umigkas ako sa dibdib niya ng
yakapin niya ako at dalhin sa batuhan.

Hinimas himas pa nito ang aking buhok na parang bata. "Ikaw talaga, alam kong
kailangan mo ng karamay. Puwede naman ako."
Umupo ito sa batuhan na nakapasilong sa mataas na niyog kaya konting ambon lang
dito. Tinapik niya ang kabila para paupuin ako doon.

Unti unti akong lumapit at umupo sa tabi niya. Nilagay nito sa akin banda ang
payong na nakabukas para harangan ang hangin.

"Nakikiramay pala kami. Kung gusto niyo ng tulong sabihin mo lang."

"Marami na kayong naitulong sa pamilya namin K-Kuya Ezekiel."

Humalakhak ito at kinagat ang ibabang labi na nakatingin sa akin. "Ezekiel nalang.
May plano pa akong ligawan ka tapos kuya itatawag mo sakin."

Umirap ako at ngumisi. Nakakagaan pala siya ng loob kasama. "Ayoko saiyo."

"Aw! That hurts!"

"Matanda kana." Biro kopa dito.

"Mas awkward kapag mas bata ako saiyo Aurora diba? Kaya dapat matanda ako sayo."

Kahit paano gumaan ang loob ko ng ilang minuto hanggang sa may naramdaman akong
kumagat sa aking leeg.

"Aray!" Hinawakan ko iyon at pinalis.

Agad namang hinawakan ni Ezekiel ang aking leeg at tinignan. "Masakit pa?"tanong
nito.

Umiling ako. "Langgam yata iyon."

"Bwesit na langgam. Naunahan ako sa leeg. Tang ina." Ngumisi ito sa akin. Ewan ko
pero biglang binatokan ko siya na mas ikinahalakhak niya.

"Sige batok pa! Hahalikan ulit kita." Pilyo nitong sabi na ikinatigil ko.

"Bwesit ka Ezekiel."

"Yan. Drop the kuya."

Pahapon na ng hinatid ako nito pauwi. Pinahiram niya sa akin ang bagong t shirt
niya. Pero bago kami maka labas sa gate ay ang siyang pag pasok ng itim na kotse.
Lumabas doon si Manuel at si Chloe.

Nakita ko kung paano dumapo ang tingin ni Manuel sa akin at kay Ezekiel. Tinanguan
ni Ezekiel si Manuel pero umiwas lang si Manuel.

Kabado ako ng papalapit sila. Hindi ako makatingin hanggang sa hindi ko kinaya.
Inangat ko ang tingin at nakitang nakatitig siya sa aking leeg. Umigting ang panga
nito at hinawakan si Chloe at ngumiti sa amin.

Parang bumagsak ng pinong pino ang puso ko. Tumatak ang eksenang iyon sa akin
hanggang gumabi. Tumahan narin ang ulan. Maraming tao sa aming bahay.

Tulala si lola kaya halos ako nalang ang umaasikaso. Nilagay ko rin ang gawang
bracelet sa kabaong ni lolo. Halos hindi ko siya matignan na nasa loob. Ayokong
makita ang mukha niyang nandodoon.

Tinabihan ko si lola. "Lola kain muna kayo."

Umiling ito na nakatulala. "Sabag kami ni Berni kakain hija. Kaya mauna kana. "

Umawang ang labi ko at nag init ang mga mata. Nahahabag sa mga nangyayari. Tumayo
ako at hinanap si Nanay Cora ang kaibigan ni nanay na tumulong sa amin.

"N-Nay pakibantayan muna si Lola. M-May kukunin lang ako sa dagat."

"Sige Aurora. Ako na dito,magpahinga karin muna."

Tumango ako at umalis na. Dinala ako ng sariling mga paa sa dalampasigan. Hinahanap
hanap ng aking systema ang simoy ng hangin galing sa dagat. Lalo na nakakaalis ito
ng aking sama ng loob minsan.

Ang hirap. Ang hirap lalo ngayon na parang nawala sa katinuan si lola. Hindi ko
alam kung paano babalansehin ang oras ko sa kanya at sa pag aaral. Kung paano
kikita araw araw na wala na si lolo.

Bumagsak ang luha ko na agad ko namang pinalis. Nakita ko ang kamalig na maliit s
gilid ng dalampasigan. Kamalig ng mga Montenegro. Wala iyong ilaw kaya walang tao
doon.

Unti unti ako doong lumapit at hinawakan ang pinto na nakabukas. "Tao po?"

Pero walang sagot. Binuksan ko iyon at hinanap ang lampara para pailawin. Hinila ko
ang lubid noon at awtomatiko itong umilaw. Kasabay ang pag ilaw nun ang paghila sa
akin ng kamay at pininid ako sa pinto. Lumagapak ang pinto pa sarado kaya napapikit
ako ng sobra.

"Gabing gabi na pero lumalabas ka parin." Si Manuel na naka hubad baro at naka
sweat shorts lamang. Napalunok ako dahil sobrang lapit niya sa akin.

"Nalulungkot kasi ako-"

"Kung nalulungkot ka huwag ka dito!" He hissed on me madly at mas dinikit pa ako sa

pinto.

Natatakot ako sa galit nitong mukha. Nakita kong may alak at gitara sa mesa. Siguro
iyan ang ginawa niya kanina pero inistorbo ko.

"A-Alam kong sainyo ito pero huwag mo akong pagalitan." Sabi ko rito sa piyok na
boses. Nangilid ang aking luha na itinulak siya.

"Alam mo, mas mabuti pang kasama si Ezekiel-"

Napasinghap ako ng hilahin nito ang batok ko. Ramdam ko ang malambot na labi nitong
gumagalaw sa aking labi. Tinulak ko siya pero mas malakas siya. Lasang alak at mint
ang labi niya. Nakaka tuliro ang kanyang halik hanggang sa unti unting bumigay ang
aking kamay at kumapit sa kanyang balikat.

"Uhmmm.." Napaungol ako ng ibuka ng dila niya ang labi ko at sinipsip ang aking
dila. Hindi ako makasabay sa halik niyang nakalulunod lalo na ng sinikop niya ako.
Umupo siya sa upuan habang masa kandungan niya ako.

Hawak niya ang aking batok. Hindi binigyan laya. Halos hindi na ako makahinga.
Pinilit kong iiwas ang labi at tumingala para makahinga pero pinigtas nito ang
strap ng aking dress at madaliang hinanap ng labi niya ang aking dibdib at hayok
iyong sinipsip at dinilaan.
Halos mamilog ang mata ko at hindi makahinga sa sobrang kabog ng dibdib.
"Hmmm Manuel..T-Teka..Ah!"

Nakagat ko ng sobra ang labi ng kagatin niya iyon. Hinawakan ang aking baywang at
diniin niya ang sarili sa akin na ikinaungol niya at itinigil ang ginagawa.

Nakita ko kung paano pumula ang aking nipples sa kanyang ginawa dahil sa tulong ng
liwanag ng lampara. Bigla akong nahimasmasan. Parang apoy na sinabuyan ng malamig
na tubig at natupok.

Hinila ko ang dress ko pataas at aalis sana sa kandungan niya pero hinila niya ulit
ang batok ko at pinatakan ng halik. Umawang ang labi ko at sinipsip niya ang
ibabang labi ko.

Shit! Ang galing galing niyang humalik.

"Ayokong sasama ka sa kapatid ko." Paos na sabi nito. Sobrang lapit ng labi niya sa
labi ko. Hinalikan nito ang aking panga pababa sa aking leeg.

"M-Manuel engaged k-ka." tulak ko sa ulo nito.

"Liligawan kita. Sagutin mo ako. I'll drop our engagement. Fuck. I like you
Aurora...so much."

"H-Huh?"

Hindi ako makapaniwala sa mga narinig. Ilang oras niyang pinagsawaan ang aking
labi. Ang aking dress ay nasa aking baywang na at walang habas niyang pinagsawaan
ang aking magkabilang dibdib. Wala akong nagawa kundi ang umungol sa kakaibang
sensasyong ngayon lang naramdaman.

"Mas magaling akong humalik. Sa akin ka magpahalik." Anito at hinalikan ako ulit.
Tumango ako dahan dahan at umawang na naman ang labi ng bumaba na naman ang labi
nito sa aking dibdib.

Magkapatid 8
Chapter 8
Relasyon

Nanginginig ang aking kamay na nilapag ang bracelet yari sa shells sa itaas ng
kabaong ni Lolo. Pumatak ng paunti unti ang aking luha at namayani sa paligid ang
hikbi ng aking lola.

Maraming nakiramay sa amin. Sa kabilang banda,kaharap namin ang mga Montenegro.

Si Senyor at Senyora habang nasa gilid ang magkapatid na Montenegro.Ang katabi
naman ni Manuel ay si Chloe.

Malaki ang naitulong nila sa amin para mabigyan nang magandang libing ang lolo.

“Berny ,asawa k-ko. S-Sama na ako s-saiyo..” Lumampasay si lola sa lupa habang
unti unting pumapailalim ang kabaong ng lolo.

Nakagat ko ang labi at pinigilan ang hikbi. Hinawakan ko sa braso si lola at

hinila.
 “L-Lola..tama na.”

Ang mga dumalo ay napahikbi narin dala sa pighati ni lola.

“Hindi! sabi ni lolo mo p-pag aaralin kapa niya! Sabi niya magkokoloheyo ka sa
Manila. Sabi niya-”

Lumuhod ako at niyakap si lola ng hindi ko na makayanan. Pinupunit ang puso ko sa

sobrang sakit. Nakatatak pa sa aking alaala ang mga masasayang panahon namin ni
lolo at lola.

Tinulungan ako ng mga kaibigan ni lola na dalhin siya. Inakay siya nang mga
ito. Hinayaan ko siya at hinatid na lamang ng tingin.

Unti unti nang kumunti ang tao ay lumuhod ako sa pwesto ni lolo habang unti
unting tinatabunan ng lupa ito.

“Bigyan niyo po ako ng lakas ng loob lolo. Gabayan niyo kami sa buhay ni lola.
Huwag niyo kaming pababayaan. S-Sana magsilbing anghel ka namin ni lola.”

Pinunasan ang kahuli hulingang luha.

“Aurora? Puwede kaba naming makausap ni Juanito?”

Napatingin ako kay senyora Patricia ng lumapit ito sa akin.

“P-para saan po?”

“Naging mabuti kayo sa amin kaya gusto sana namin na tumulong sainyo. Pwede ba
natin ito pag usapan sa mansyon?”

Tumango ako bilang pag sang ayon.

Nilibot ko ang paningin sa loob ng malaking library ng mansyon. Nalulula ako sa

nagtataasang mga libro.

Biglang bumukas ang pinto at pumasok doon si Senyor at Senyor. Tumayo ako sa pag
kakaupo at yumuko bilang pag galang.

“Magandang araw ho.”

Kinabahan man ako pero isinantabi ko iyon dahil alam kong para sa ikabubuti ko
ito.

“Maupo ka hija.”

Naupo ako at nahihiyang tumingin s mag asawa na nakaupo sa harapan ko.

“Ilang dekada narin ang lolo mo naninilbihan sa amin. Mula pa nang mamatay ang
ama ko sila na kaagad ang namahal sa lupa. Aaminin ko na malaking kawalan ang lolo
mo sa amin.” Si Senyor at ngumiti sa akin.

“Tutustusan namin ang iyong pag-aaral at pangangailangan niyo. Nakita namin ang
kondisyon ng iyong lola at kailangan niyang magpa check up.”

“Salamat po talaga sa tulong Senyor. Hindi ko na rin po alam ang gagawin ko.
Nahihirapan narin po ako lalo na wala sa katinuan si lola.”
 Ngumiti si Senyora. “Bata kapa Aurora. Naawa kami saiyo. Kung gusto mo dito kana
sa mansyon.”

Agad akong umiling at umiwas. “Okay na po kami doon ni lola. Sobrang nakakahiya
na po.”

May kinuha si Senyor sa bulsa at ibinigay sa akin. “Benepisyo yan ni Berny na

naiwan sa amin. Naghuhulog yan sa akin para itago ko.”

Namilog ang mata ko ng makitang makapal na sobre iyon. Sa anyo palang na panlabas
nito alam ko nang pera ang laman nun.

Tahak ko ang pasilyo palabas dala dala ang sobre. Kumakabog ang dibdib ko nang
sobra. Hanggang ngayon sariwa pa isip ko ang mga nangyari sa amin ni Manuel sa
kubo.

Kung paano niya pa ako ulit hinalikan sa labas ng bahay namin ng ihatid niya.

Sa sala na ako ng mansyon ng biglang masalubong ko si Manuel at Chloe. Nang

magtama ang paningin namin ni Manuel ay napaiwas ako.

“Hi! Kim Aurora right?”

Tumango ako ng dahan dahan. “Nakikiramay pala kami sa mga nangyari. Pero alam mo
ba. Magaling ako mag bake. Ang kumain raw ng cake ay nakakawala ng stress.” Ngumiti
ito at hinila ako. “Halika ka!”

Napamulagat ako ng hilahin ako nito papuntang kusina nila. Kahit sa kusina nila
ang gaganda ng pinggan at baso. Mukha talagang mamahalin.

Pinaupo ako nito at may kinuha sa ref nito. Nakita kong humilig si Manuel sa
hamba ng pintuan at tumingin sa akin ng seryoso lang.

Naagaw ni Chloe ang pansin ko nang nilapag niya sa harap ko ang isang hiwa ng
cake.

Mukha palang nito masarap na. Alam kong ilang taon ang agwat ni Chloe sa akin
pero ang jolly niya.

“I baked that. Alam mo kung nalulungkot ako nagbabake ako. Minsan ginagala ako ni
Manuel sa ibang isla rito.”

Kumirot ang puso ko. Una sobrang nagiguilty ako dahil ako pa ang makakasira sa
kanilang dalawa. Nasa kasunduan na silang dalawa na ikasal. Tapos sisirain ko lang
iyon? Ako na walang ipagmamalaki. Hindi ko mapapatayan kung gaano kayaman sila
Chloe. Isa pa ayokong ma disappoint sila ni Senyor at Senyora sa akin.

Kung anoman itong nararamdaman ko. Kailangan nang pigilan. Because I know this is
bad.

Napalunok ako habang unti unting nilalapit sa bibig ang kutsarang may cake.

“Masarap ba?”

Tumango ako rito at ngumiti. “M-Masarap..”

“Ay! teka lang! Manuel paki intindi muna si Aurora ha. May kukunin lang ako. ”
Anito at iniwan kaming dalawa.
Kumalabog ang puso. Lalo na nang marinig ko ang yapak niya at ang pagkulong nang
mga braso niya sa akin. Itinuko niya ang isang kamay sa mesa habang ang isa ay nasa
likod ng aking inuupan.

“Masarap ba?” Bulong nito sa tenga ko. Unti unti akong tumango at umiwas.

Kumuha ako ulit sa cake at kinain. Para unti unting maibsan ang kaba sa dibdib.

Nang ikatlong subo ay ang siyang pagyuko ni Manuel at paghalik sa aking labi.
Namilog ang mata ko nang kinagat at sinipsip nito ang ibabang labi ko.

Itinulak ko siya agad at luminga sa paligid. Baka may makakita sa amin

napakalaking eskandalo nito.

“Ano bang ginagawa mo k-kuya M-Manuel.”

Nakita kong pumasada ang dila niya sa labi at kinagat iyon. Hindi siya nagsalita.

Namuo ang galit sa aking dibdib dahil sa ginawa nito. “Alam mong nandito ang fiance
mo bakit mo ako hinalikan?! Paano kung nakita tayo? Manuel ayokong makasira ng
relasyon." Impit na sabi ko. Pilit pinigilan ang pag alsa ng boses.

His jaw clenched at umiwas nang tingin. "Pinagkasundo lang kami pero hindi ko siya
fiance."

"E bakit siya nandito palagi kung ganon?"

Hay! Ewan! Bakit ko pa iyon natanong.

Huminga ito ng malalim at umiwas. ''I'll tell you this evening. Magkita tayo sa
kubo."

"Ayoko." Agad na tanggi ko rito.

"Magkikita tayo. Papaintindi ko lahat Aurora."

Umiling ako at napalunok sa kaseryosohan ng boses nito. "A-Ayoko-"

"Aurora, hindi ako nakatulog nang maayos kagabi at hindi ako makatulog mamaya kung
hindi kita mahahalikan.."

"H-Hindi lang nga halik yung ginawa m-mo e."

"Pasalamat ka iyon lang..kung ako ang masusunod.." Bitin nito sa sasabihin at

pumasada sa aking kabuuan ang kanyang mata.

Napapikit ako ng mariin at tumango na lamang. Mamaya mag uusap kami. Aayusin ko ang
dapat ayusin. Ayoko makasira nang isang relasyon.

Magkapatid 9
Chapter 9
Nilukob

Tinitignan ang mahimbing na natutulog na lola sa kama. Kinuha ko ang hibla ng kumot
at itinakip sa katawan nito. Inabot ko ang noo at hinalikan.

“Kaya natin to lola.Mag-aaral ako ng mabuti.”

Pumasok ako sa kuwarto ko at tinignan ang sarili sa salamin. Gusto kong makausap
si Manuel ngayon sa kubo. Kung anuman ang namamagitan sa amin hanggang doon nalang
iyon.

Nabahidan na ang aking inosenteng kaisipan ng dahil sa kanya. Hindi ko na hahayaang

lalagpas pa doon. Hindi ko hahayaan ang sarili na umikot ang pag iisip sa ganong
bagay. Kailangan kong pigilan ang nararamdaman lalo na't isang halik lang nito sa
akin napapabigay na ako.

Si Manuel ay para kay Chloe. Si Chloe ay napakabait. Ayoko maging kontrabida sa

buhay nila.

Pinuyod ko ang buhok at hindi na nagbihis ng damit. Sa tingin ko ayos na ang suot
kong lumang bestida.

Napayakap ako sa sarili habang tungo ang kubo. Alam kong madilim pero hindi ako
natatakot dahil may mga bantay sa lupain ng mga Montenegro. Kaya lang ako
nakakapasok dahil umaakyat pa ako sa malaking bato rito.

Kumapit ako sa matulis na bahagi ng bato at hinila ang sariling katawan upang
makaakyat.

Hindi naman ako nahirapan hanggang nasa ituktok na ako.

“Aurora?” Dahil sa biglang pagtawag sa aking pangalan. Nadulas ako sa bato.

Umecho ang aking tili sa dalampasigan at narinig ang pagmumura ni Ezekiel.

Nahila man ako nito pero ang isang tuhod ko ay napatuko sa buhangin na may bato.

“Ah! Ang s-sakit!”

“Shit! Anong ginagawa mo diyan?!”

Galit nito sa akin at inalalayan akong makaupo sa malaking bato para tignan ang
masakit sa aking tuhod.

Sinubukan ko siyang sipain pero nasalo nito ang isang paa ko. “Kahit kelan talaga
pahamak ka Ezekiel!”

Lumuhod ito sa paanan ko at tiningala ako habang kagat ang labi niya.

“Ikaw nagpapahamak sa sarili mo. Gabing gabi na bakit ka nandito?”

Napalunok ako dahil naalala kung bakit nga ba ako nandito.

“W-Wala..n-namamasyal lang!”binawi ko ang paa pero humigpit ang hawak nito sa paa
ko.

“Huwag malikot.Hihilutin ko ito...”

Natahimik ako habang nakikita siyang nakaluhod sa paanan ko. Ngayon ko lang
nakitang naka topless ito at nakashorts lamang. Kahit malamig dito nakashorts lang
siya!

“A-Aw!”
“Tsk,namamaga. Bakit kaba kasi diyan dumaan.” Sermon nito sa akin.

Tumahimik nalang ako habang minamasdan siyang hinihilot iyon. Dumapo ang mata ko
sa nag iigtingan na muscles niya sa likod. Ang muscles niya sa braso ay mukhang
matitigas.

“Masakit pa ba?”

Umawang ang labi ko at umiling. “H-Hindi na..”

Hinilot hilot pa nito iyon at nakaka relax ang pag galaw ng kamay niya doon.
Napapikit ako at napadilat ng may dumamping mainit na bagay sa aking binti.

“E-Ezekiel!” Napamulagat nang hinalikan pala nito ang aking binti sa senswal na
paraa.

“Para hindi na sumakit. Hahalikan ko nalang..” Ngumisi ito at tumaas ang halik nito
sa aking hita.

Pilit kong hinila ang binti pero mas malakas siya. Kumalabog ang puso kong tila
binayo sa lakas ng kabog.

“Aurora..” anas nito at napalunok ako nang tumaas pa ang halik nito sa aking hita
na malapit sa hibla ng aking bestida.

“Gusto kita Aurora.. Gustong -gusto.”

“Eze-Ah!”

Sa bilis ng paghablot nito at pagsuntok halos hindi ko masabayan ang pangyayari.

Sumalampak si Ezekiel sa buhangin dahil sa pagsuntok ni Manuel.

“M-Manuel! Huwag! ano-”

Aawat sana ako at pipigilan siya sa pagsuntol ulit pero napatigil ako sa tingin
niyang nakakamatay. Pulang pula ang dibdib nito at taas baba.

“Shut up!” Sigaw nito sa akin na ikinaatras ko. Namuo ang takot sa aking sistema.

Tumayo si Ezekiel at ngumisi lang na tila hindi apektado. Napatili ulit ako nang
hablutin siya ni Manuel at padarag na hinilig sa puno ng niyog.

“What kuya?” may halong sarkasmo ang boses ni Ezekiel pero umiigting ang panga.

“ Layuan mo siya.” diin na babala ni Manuel.

Isang palis lang ni Ezekiel sa nakasakal na kamay ni Manuel sa kanya ay naalis n

nito at nakipagsukatan ng tingin.

“Baka nakakalimutan mong may fiance ka.” Seryosong anito sa kuya niya.

Natutop ko nalang ang labi at napayuko. Pinalis ang luha gamit ang nanginginig na
kamay.

Tinulak siya ulit ni Manuel sa puno ng niyog. “Hindi to laro Ezekiel. Seryoso ako
dito.. Wag kang makealam dahil alam ko ang dapat gawin.”

“Pwes seryoso rin ako ,kuya.” Diniinan pa nito ang huling kataga.
Napalunok ako nang tinignan ako ni Ezekiel at umalis.

Kumirot ang puso ko. Halo halong emosyon ang nararamdaman at ibinuhos na lamang
sa luha. Basang basa na ang pisngi ko. Hindi tumingin sa akin si Manuel.

Biglang itong sumigaw at sinuntok ang niyog. Napatili ulit ako napaatras.

“M-Manuel..” Sambit ko

May parte sa akin na parang may kasalanan ako. Na mali ang ginawa ni Ezekiel sa
akin.

Tinapunan ako nito ng nanunusok na tingin. “Masarap ba? Gusto mo siya ha?
Aurora?!”

“Manuel h-hindi y-yung tuhod k-ko ho. N-Nahulog ako sa damuhan. M-may sugat
ako.T-tignan mo o-"

Hindi ako magkandaugaga sa pag explain dito. “Gusto mo ba siya o hindi ha?!"

“Manuel hindi!”

“E kung ganon bakit mo hinayaan? Kitang kita ko yung pagpikit mo. Ano yon!"

Mas napaiyak ako dahil wala na akong masagap na sasabihin lalong lalo na nakikita
kong galit siya ngayon. Ngayon kolang nakitang ganito siya ka galit.

“Manuel-”

“Umalis kana Aurora.”

Nanlumo ako sa narinig at pilit na hinakawan ang kamay niya pero halos matumba
ako ng hawiin niya iyon na parang nandidiri.

“Manuel-”

“Umalis ka o baka saktan kita!”

Nasindak ako sa brutal nitong pinakita sa akin. Mabilisan akong tumango ng sunod
sunod dahil sa takot. Tumalikod ako at walang lingong inakyat ang mataas na bato.

Sa nakalipas na dalawang linggo hindi ako lumapit sa dalampasigan. Inabala ang

sarili sa gawain sa bahay at sa eskwelahan. Kung maari ayoko nang masangkot sa
buhay ng magkapatid.

Aaminin ko na may gabing napapaiyak ako pag naaalala ang huling pag uusap namin
ni Manuel. May parte sa puso ko na kumirot. May parte rin na umuudyok na tama na at
umiwas na.

Sa eskwelahan usap usapan ang magkapatid. Kung gaano kahanga sa kanila ang mga
ito. Kung gaano kagaguwapo ang mga ito.

“Di'ba Aurora?! Nakita mo na ang mga yun sa malapitan diba? Naku, ang labi ni
Manuel talaga ang gusto ko e. Tsaka ung panga! tapos minsan nang nakita ng pinsan
kong nagbasket daw iyon sa liga dito noon. Yung gitna ng hita raw sobrang mabukol
at malaki! naku! ang sarap non."
 Humalakhak si Princes at hinampas pa ako sa balikat. Napangiwi ako at umirap.
Kung alam niyo lang na nahalikan na ako ng labi na iyon. Kung alam niyo lang na
natikman na nun ang aking dibdib. Hay naku.

Nagpatuloy pa sila sa pag usap habang ako ay natulala na lamang. Aaminin kong
may puwang sa puso ko na namiss ko siya. Hindi ko sila nakitang dalawa dito sa
Hacienda. Ang huling dinig ko, lumuwas daw ang mga iyon pa Manila.

Umuwi ako sa bahay ng mag alas tres. Dahil iyong perang binigay sa akin ni Senyor
Juanito ay tinatago ko may pang gastos ako sa pang araw araw namin ni lola.

Dala dala ko ang supot ng ulam at bigas. Hinanda ko ang ngiti sa labi para iharap
kay lola.

“Lola!”

Hinubad ko ang sapatos at nilagay sa lalagyanan. “Lola! andito na ako! may dala
na akong bigas at hapunan!”

“lola?!”

Nangunot ang noo ko nang may maamoy na kakaiba . Nilukob ako ng kaba at takot.
Madalian kong binuksan ang kuwarto ni lola.

“lo-” Nabitin sa ere ang aking pag tawag nang nakita ang malamig na katawan ni lola
na nakabitay sa sariling kuwarto nito.

“Lola!” sigaw ko at nakita ang sulat sa kama.

Pasensya apo. Mahal kita. Gagabayan kita. Sobrang miss ko na ang lolo mo. Paalam.

“Lola!!” Umalingawngaw ang aking sigaw sa buong bahay.

Magkapatid 10

Chapter 10
Maangkin

May mas mamalas pa ba sa akin sa mundong ito? Lumaki akong walang

magulang. Tanging si lola at lolo lang ang meron ako. Ngayon, ay pareho nila akong
iniwan.

Inintindi ko ang pagkawala nila. Inintindi ko na siguro ngayon nasa

langit na sila. Inintindi ko rin yung pag mamahal ng lola sa aking lolo.

Namalisbis ang luha sa aking mata habang inaayos ang aking mga damit.
Kahapon nilibing si lola.

Kasabay ng kanyang pag libing ang pag desisyon ni Senyor at Senyora na akuin
ako. Kung meron lang ibang makakatulong sa akin tatanggi sana ako.

Sa ngayon,tanging ako na lamang ang makakatulong sa sarili ko.

Nilingon ko ang aming maliit na tahanan. Nilulukot ang puso ko, sobra. Malapit
lang naman ito dito. Mababalikan koto araw araw at malilinisan.
 Sumakay ako sa SUV na naghihintay sa akin. Driver ng mga Montenegro ang sumundo.
Lungkot ,kaba at panghihinayang ang nararamdaman.

Maraming gustong tumulong sa akin at naaawa. Maraming kaibigan nila lolo at lola
ang nakiramay sa akin lalong lalo na sila Senyor Juanito.

Pagkapasok palang ng sasakyan sa mataas na gate ng mansyon ay tumudo na ang

kabog ng aking dibdib.

"Nandito na tayo, Aurora." Aniya sa akin ng driver at pinagbuksan ako ng pinto.

Kukunin sana nito sa akin ang bayong na laman ang mga damit ko pero iniwas ko iyon.

"Huwag na po ,manong."

Napakamot ito sa ulo at tumawa. "Sige, andon sina Senyora sa loob. Hinihintay
ka."

"Sige po."

Sa bulwagan naghihintay sa akin ang mayordomang kaibigan ni lola. Nakaabang na

ang ngiti sa labi nito.

"Aurora,pasok ka." Ramdam ko sa boses nito ang saya. "Hay, sa wakas dito kana sa
mansyon. Mas maasikaso ka dito."

Nahihiya akong ngumiti. "Magandang araw po, Nanay Vilma. Sila Senyora ho?"

"Ah,halika! Nasa hapag sila,hinihintay ka."

Sobrang kabog ng dibdib ko. Noon,hindi ako kinakabahan kahit na nandito ako sa
loob. Ngayon ako kinakabahan dahil alam kong iba na sa oras na ito.

Nabungaran ko sa hapag ang mahabang mesa na punong puno ng pagkain. Nandoon ng

mag asawa at ang nakatingin sa akin na si Ezekiel. Iniwas nito ang tingin ng dumapo
ang mata ko sa kanya.

Sa isang buwan na hindi ko sila nakita may pagbabago sa itsura niya. Di naman
nabawasan ang kaguwapohang taglay pero ang hikaw nito sa kanan na tainga ang nag
agaw ng aking pansin. Pati yung bagong gupit niya na buhok at ang maninipis na
balbas sa panga nito.

Parang kamukha niya na talaga ang kuya niya.

"Hija, tamang tama. Kumain ka muna." Napaangat ang tingin ko kay Senyora
Patricia.

"Nay Vilma! Pakikuha muna ng gamit niya at dalhin sa kanyang silid."

Napakagat labi ako ng kunin ito ni Nanay Vilma sa aking kamay.

Hindi ako makaangat ng tingin sa kanila ng nakaupo na. Hindi rin ako makatingin
ng diretso sa lalaking nasa harap ko.

"Hija, salamat dahil pinaunlakan mo ang gusto ni Juanito para saiyo. Tutulungan
ka namin sa pag aaral. Huwag kanang mag aalala sa gastos kami na ang bahala."
 "S-Salamat talaga S-Senyora. H-Hindi ko na talaga alam iyong gagawin ko. Pero
gusto ko po sanang maging katulong po dito? Ayoko pong manirahan dito na libre.
Hayaan niyo po akong mag trabaho dito kung wala akong pasok."

Tinignan ko sila ng nagmamakaawa. Narinig ko ang paglapag ni Ezekiel ng kanyang

kubyertos. Napayuko ako ng suminghap ang mag asawa.

"Sigurado kaba diyan ,hija?" Buong boses ang narinig ko mula kay Senyor Juanito
na seryosong nakatingin sa akin.

"Sigurado po ako."

"Kung ako ang masusunod hija, doon kita pag paaralin sa Manila."

"Ma,hindi sanay si Aurora sa Manila. Dito lang siya."

Napatingin kaming lahat kay Ezekiel na tila wala lang sa kanya ang sinabi at
uminom pa ng tubig na hindi winawalay ang tingin sa akin.

Senyora Patricia cleared her throat. "Doon kana muna sa dating kwarto ni Chloe.
Nandoon sila ngayon sa Manila ni Manuel kaya doon kana muna habang pinaayos ko ang
isang kwarto sa itaas. Puwede ba?"

"O-Oo naman po."

Lumipas ang araw na hindi ako kumportable sa mansyon. Hindi nasanay ang katawan
ng magising na nasa malambot na kama.

Gusto ko pa sanang matulala sa kulay puti na kisame ng maalalang linggo ngayon at

kelangan kong maglinis ng garden sa likod.

Mabilis akong bumangon at tinungo ang damitan para mag ukay. Sobrang luwang ng
cabinet ko dahil sa kakuntinh damit na laman.

Sa Vanity mirror may mga gamit na mamahalin. Merong perfumes,face powder,face

foundation at iba't ibang lotions.

Hindi ko iyon hinawakan sa kaba na baka mabasag ko anuman ang magawa ko doon.
Nang kinuha ko ang tuwalya ang siya namang may kumatok sa pinto.

Binuksan ko iyon at bumungad sa akin si Nanay Vilma. "Hija, eto pala ang damit.
Pinabibigay ni Senyora."

Napaawang ang labi ko na kinuha iyon. Nakitang may nakasabit pa na tag. "K-Kanino
ito?"

"Binili niya yan kahapon. Alam mo kasi walang anak na babae si Senyora kaya ayan,
mahilig bumili ng gamit na pang babae. Nang nandito si Ma'am Chloe spoiled niya
iyon e."

"T-Talaga po?"

"Oo, sige alis na ako! mamaya pala ang dating ni Senyorito Manuel."

"H-Ho?"

Nangunot ang noo nito sa aking reaksyon. "Uuwi ngayon si Senyorito. Biglaan nga
e."
 Nag iwan ng kaba iyon sa aking dibdib. Hindi ko alam kung bakit gusto ko siyang
iwasan. Siguro ng dahil sa takot ko sa kanya ng nagalit siya. Gusto ko rin siyang
iwasan dahil ayoko maging dahilan ng away nilang magkapatid.

Sinuot ko ang bestida na binili ni Senyora sa akin. Kasyang kasya iyon sa akin at
hanggang tuhod. Kulay baby pink ito.

Pinuyod ko ang mahabang buhok ng maramdamang hindi na iyon basa. Bago pumunta sa
garden nakisama akong kumain sa mga kapwa ko katulong sa kusina.

Nahawa ako sa pagiging masipag nila at masayahin. Ni hindi nila pinaramdam sa

akin na hindi ako welcome dito sa mansyon.

Naaliw ako sa mga bulaklak habang dinidiligan ko iyon. May nakita akong rosas na
nakaakit sa aking mata.

Kagat labi kong nilingon ang paligid kung may tao. Nang wala akong makitang tao
pinitas ko ang bulaklak at inipit sa aking tainga.

Napahagikhik ako sa dinama ang bulaklak sa tainga. Napalingon ako sa likod ng

mansyon at halos matapilok ng makitang nandoon si Ezekiel.

Napakurap kurap ako ng makitang naninigarilyo ito habang taimtim na nakatingin sa

akin.

Napahawak ako sa dibdib sa sobrang kaba na dumapo dito. Naging malimit ang galaw
ko lalo na't alam kong may nakatingin sa akin. Hindi simpleng tingin kundi
nakakatunaw.

Nang hapon ay ako ang nagpresenta na magluto para sa hapunan.

"Sigurado ka Aurora?" Si Nanay Vilma habang nilalapag ang mga putahe sa mesa.

"Opo, nanay. Ako na dito magpahinga ka muna."

"Oh, sige. Aayusin ko muna ang kwarto ni Senyorito baka mamayang gabi ang dating."

Nawaglit ang ngiti sa aking labi na maalala ma ngayon nga ang uwi nito. Hindi ko
kasi alam kung paano sila patutunguhang magkapatid.

Kung pwedeng burahin ko nalang iyong halikan namin ni Manuel. Iyong halik sa akin
ni Ezekiel. Kung pwede lang sana para hindi na kumplikado ang lahat.

Nilagyan ko ng magic sarap ang nilulutong sinigang na baboy at tinikman ito.

"Hmm, sarap! Ay! Kabayo!"

Nahulog ang sandok ng makita si Ezekiel sa aking likuran at nakahalukipkip.

Uminit ang pisngi ko ng nasa leeg ko ang mata nito.

"Make a coffee for me." Utos nito sa akin at lumapit sa counter top at doon
humilig at humalukipkip ulit.

"H-ha?"

"Bingi ka ba?" Nag taas ito ng kilay sa akin tila iritado.

"Galit ka?" walang ligoy ko na tanong dito.

 Umangat ang gilid ng labi nito at kinalas ang brasong nakahalukipkip.

"Bakit ako magagalit? Nagpapatimpla lang ako ng kape."

Uminit ang pisngi ko sa sinagot nito sa akin.

"Sino ka para magalit ako sayo Aurora?" Dagdag pa nito tila may kimkim na galit
sa akin.

Umiwas ako at nanginginig ang kamay na tinimplahan siya ng kape.

Alam kong tinitignan niya ang kilod ko pero hindi ko makontrol ang panginginig ng
kamay dahil sa emosyong pilit kong tinago.

Alam kong galit siya dahil sa mga oras na ito alam na nitong may namamagitan sa
amin ni Manuel. Alam na nito lalo na ng sinuntok siya ni Manuel noon.

Nilapag ko sa mesa ang kape nito at hindi na siya tinignan pa.

"Papasok ka bukas?" biglang tanong nito sa akin. Kinuha ko ang niluto at binuhos
sa yahong para maihanda na.

"O-Oo.." hindi parin ako makatingin sa kanya.

"Hahatid kita bukas."

Doon na ako tumigil at kunot noong tinignan ito. "H-Ha?"

Marahas nitong sinuklay ang buhok gamit ang daliri at dinilaan ang labi. Kuminang
ang hikaw nito sa tainga.

"Ang ganda ganda mo pero ang bingi mo."

Halos uminit ang pisngi ko sa sinabi nito. Lumuwang ang masikip na puso ko ng
sumilay ang ngiti sa labi nito.

Hinawakan niya ang aking buhok at sinuklay na parang bata. "Shit! Di ko talaga
magawang magalit saiyo."..

Umawang ang labi ko sa sinabi niya. "H-Huwag ka nang magalit."

Umangat ang gilid ng labi niya at huminga ng malalim. "Susubukan kong huwag
maselos. Pero mahirap maging karibal ang kapatid ko. Lalo na't alam kong mukhang
talo na ako."

Nagimbal ako sa binitiwan niyang salita. Baon baon ko iyon sa utak ko buong gabi.
Sa hapag sinabay ako nilang kumain.

Gumaan ang loob ko dahil minsan ng ngumingiti sa akin si Ezekiel.

Nang gabi na nagsimula nang umulan. Dahil sa mabagsik na ulan sabayan ng kulog
hindi ko maiwasang hindi malungkot. Tanaw na tanaw ko sa labas ang ulan at
minsanang pagkidlat.

Namiss ko sila lola at lolo. Napayakap ako sa sarili ng madama ang sobrang lamig.
Napag isipan kong bumaba at magtimpla ng gatas.
 Tahak ko ang madilim na pasilyo at niyakap ang sarili. Hindi nag atubiling mag
jacket laban sa lamig. Nakasuot lamang ako ng maluwang ma t shirt at pajama na
malaki.

Nasa malalim na pag iisip ng biglang bumukas ang pinto sa kaliwa ko. Napatigil
ako nang tumigil sa paglabas ang bumukas nun.

Halos mawala sa akin ang sariling hininga nang makita si Manuel na walang pang
itaas at may towel sa balikat nito. Mamasa masa ang katawan nito tila mula pa sa
pagligo.

Hindi ko alam kung aalis ba sa kinatatayuan o babatiin ko siya.

Kahit nahihiya sa kanya ay nagawa ko itong batiin. "M-Magandang gabi. K-Kuya

Manuel."

Hindi ito sumagot at nanatiling nakatingin. Nagdalawang isip akong ngumiti at aalis
na sana pero hinila ako nito papasok sa kwarto niya.

Naputol ang pagtili nang nilapat nito sa aking bibig ang kamay at binagsak ako sa
likod ng kanyang pinto.

Shit! Awtomatikong umangat ang tingin ko sa kanya at sinaway ang sariling huwag
magpatukso sa mapanuksong abs nito.

"M-Magtitimpla ng g-gatas. B-Bitawan mo na a-ako."

Humigpit lamang ang hawak nito sa aking baywang. Nagwawala ang aking buong
kalamnan.

Hindi pa ako nakahuma nang hawakan nito ang aking panga at inanggulo ang ulo
nito para ako'y halikan.

Buong lakas kong iniwas ang aking labi.

"Aurora." Galit na bigkas sa pangalan ko ang nagmula sa kanya tila nagalit.

Binalotan ako ng init nang maramdaman ang katawan nito. Pilit nitong dinidiin ang
sarili sa akin kaya hindi ko siya makayang itulak.

"Manuel-"

Naputol ang sasabihin nang kabigin niya ang batok ko at tinaymingan ang pagbuka
ng labi para mapasok ang dila.

Ungol ang lumabas sa akin. Hinawi niya ang hibla ng aking t shirt at inangat.
Walang wala ang manipis ko na bra ng pigtasin niya iyon at buong buo na pinasok sa
bibig ang naninigas kong korona.

Wala akong nagawa kundi pagmasdan siyang ginawa iyon ng mabilisan.

Halos lumuhod siya sa aking harap dahil sa taas niya at ako ay maliit.

"Oh,M-Manuel. T-Tama n-na."

 Kagat labing pinagmasdan ko siyang dinidilaan ako doon. Natumbok ng aking isipan
na mahilig itong sumipsip sa dibdib. Shit! lang talaga.

Nawawalan ng lakas akong napakapit sa kwelyo niya nang tumigil ito at pinatakan
ako ng halik sa labi.

"Ihahatid kita bukas."

Umiling ako at mabilisan inayos ang sarili habang sinasamyo niya ang aking
pisngi.

"I-Ihahatid ako n-ni Ezekiel ,K-Kuya-"

"Kailan mo pa titigilan ang kakatawag sa akin na kuya? Kung maangkin na kita? Ha?
Aurora?"

Napaawang ang labi ko sa sinabi nito. Hindi pa nga nakamove on sa ginawa nito sa
akin tapos heto na naman ang maririnig.

"Huwag kang lumapit kay Ezekiel."

Magkapatid 11

Chapter 11
Sasama

Inagahan ko ang aking pag gising para makaiwas sa dapat iwasan. Kagabi
halos hindi ako makatulog sa kuwarto. Hinatid ako doon ni Manuel. Ngayon ang
problema ko kung paano silang dalawa iwasan.

This is so hard. Eto na yung ayoko e. Walang kompirmasyon ang sa amin ni

Manuel. He's engaged...dapat ko siyang iwasan. Ezekiel is playboy, noon pa man
iniiwasan ko na siya dahil ako mismo kita ko kung paano siya maglaro sa feelings ng
mga babae niya.

Natapos na nga ang bakasyon nila sa Manila at eto na sila ulit.

Mamasa masa pa ang buhok ko ng umalis ako ng mansyon. Gusto akong ihatid ng
driver pero hindi ko na iyon pinaunlakan.

"Kung may maitutulong lang sana ako saiyo Aurora e. Baka rin sa second semester
hihinto muna ako dahil pupunta kaming Manila."

"Ha? Bakit naman?" sabi ko dito at nilapag ang librong hawak.

"Magtatrabaho muna kami doon ni Ate. Mahirap dito..Alam mo naman na walang lalaki
sa amin. Wala kaming alam tungkol sa hacienda kaya wala talaga kaming peperahin
dito."

"Mamimiss ka namin Maribel.." Si Princess naman na halata ang lungkot. Ilang taon
na din silang magkaibigan.

Nagpasalamat ako na hindi ako naabutan ng magkapatid kanina. Hindi ko maimagine

na baka sabay sila magising.

Binabad ko ang sarili sa eskwelahan at mga activities. May binigay rin na thesis
sa amin na grupo naming gagawin. Syempre ka miyembro ko sila ni Maribel at Princes.
 Alas kwatro na ako lumabas ng skwelahan. Inabala ko ang sarili ko doon na
magwalis at makipag kwentuhan sa ibang guro. Inabala ko ang sarili ko dahil alam ko
na sa oras na bumalik ako sa mansyon...maaalala ko na naman kung gaano ako ka
ulilang lubos.

Huminga ako ng malalim at palabas na ng gate ng matamaan ang isang kotseng

pamilyar.

Napahinto rin sila ni Maribel at Princes sa gilid ko. Tila nahipnotismo ako ng
kanyang mata. Napalunok ng dahan dahan at umiwas.

"Sinusundo ka?" Hindi makapaniwalang sabi ni Maribel.

Kumurap ako. "O-Oo,kasi may kailangan. O sige na,mauna na ako.Bye!" Bago pa sila
may masabi lumapit na ako kay Manuel na prenteng nakaupo sa nguso ng kanyang
sasakyan.

Habang papalapit ang siyang paghagod nitong tingin sa aking uniporme. May slit
iyon sa gilid na kulay dark blue na palda. Hanggang tuhod iyon.

Tahimik lang siya at mukhang galit pa sakin. Binuksan ang pinto at agad akong
pumasok doon na walang imik.

Nagpapaligsahan ang paru paro ko sa tiyan at ang kalabog ng aking puso.

He locked my seat belt. "Ang aga mo yatang umalis?" tanong nito.

"Hindi mo naman ako kasi dapat ihatid.."

Tinignan ako nito at binalik ang tingin sa harap. Mahina ang pag andar ng kotse
kayan kitang kita ko ang papalubog na araw. Ang mga kahoy at palayan.

"Ihahatid kita walang masama doon."

"Paano hindi masama e may fiance ka? Sige nga sagutin mo.." Walang galit sa boses
ko pero totoo yung sinabi ko.

Natahimik siya at nakita ko kung paano dumilim ang kanyang mukha. "Pinagkasundo
kami pero hindi kami ikakasal.."

"Alam ba niya?" tanong ko.

"Are you jealous,Aurora?" Umangat ang sulok ng labi nito kaya napaiwas ako.

"I'm not jealous. Alam mo kasi hindi ako palaman para maipit sa ganyang bagay. You
kiss me if you want.. Kung maka asta ka parang tayo Manuel..tayo ba?" mapait akong
ngumisi.

"Nawala na sakin ang pamilya ko. Nag-iisa nalang ako. Kung lulugmok ako at
masasaktan walang ibang tutulong sakin kundi ang sarili k-ko.."

Nanubig ang aking mata at gumaralgal ang boses. I blinked my eyes just to push back
my tears.

Hinihinto nito sa gilid ang kotse bigla. Napasinghap ako sa ginawa nito. "Baby,
tumingin ka sakin." Malumanay ang boses nito at paos.
Taas baba ang aking dibdib sa pigil hikbi.
"I am making things alright. Ginagawa ko ang lahat. Dahan dahan ang aking galaw
para wala akong madehado. I know you're smart enough..Kaya ayaw mo sakin dahil nag
iisip ka."

Tumango ako at pinunasan ang takas na luha. "Wait for me.. malapit na maayos. "

I swallowed the lump inside my throat just to ease my emotions. "Maghihintay

ako,Manuel.."

Pagkababa palang sa kanyang sasakyan nasa amin na ang mata ng trabahanteng alam
ko na maghinhintay ng kanilang sasahurin sa bagong pinuno ng Hacienda.

Napayuko ako at humigpit ang hawak sa bag. Bago pa makalapit si Manuel mabilis na
akong umalis at pumasok ng mansyon.

Papasok sa bulwagan til nagkakasiyahan sila. Napamulagat ako ng makita si Chloe

na nakangiti at katabi nito ang kanyang ina. Walang ama si Chloe yun ang alam ko.

"Oh Aurora ,tamang tama. Nagmemeryenda kami. Halika!" magiliw na aniya sa akin ni
Senyora Patricia.

Nakita ko na pababa si Ezekiel sa hagdan.

"Huwag na po.. busog pa naman ako tsaka di pa nakabihis."

"Sige na Aurora..may dala akong cake.." Si Chloe.

"Oh, Ezekiel..pupunta ka ng Hacienda?" tanong ni Senyora Patricia.

"Oo mama..para ayos na lahat pag na deliver natin sa Manila."

"Sige Mag ingat ka."

Natahimik kaming lahat ng dumating si Manuel. Kasabay ang paglabas ni Ezekiel sa

pinto. Nagbanggaan lamang ang kanilang balikat pero ni sulyap wala.

Napakurap kurap si Senyora at napatingin sa akin bago nag bawi ng tingin. "Ah! Sige
na kain na tayo!"

Bago ako umalis hindi ko maligtaan ang pagpawi ng ngiti ni Chloe at napatingin
kay Manuel. May sinabi siya dito na ikinailing ni Manuel bago umalis.

Bago tuluyang mag alas otso nangunot ang noo ko sa mabilis na galaw ng mga
katulong.

"Nanay Vilma anong meron?"

"Ay mabuti lumabas ka. Eto pinabigay ni Senyora. Suotin mo raw,may hapunan kayo
mamaya sa pool area."

"May selebrasyon po ba?"

"Ewan,wala kaming ediya,may pakain raw si Ma'am Chloe e."

Tumango ako at binuksan ang paper bag. Isang kulay baby pink na dress ang nakita ko
sa loob.
Tinulungan ko muna sila sa paghanda. Bago ako nag ayos.

Kanya kanyang kislapan ang palamuti sa pool area. Maganda ang ambiance ng hangin
nakaka relaks. Kitang kita ang bituin sa langit na nagkikislapan.

Kung andito lang sila lolo at lola masaya ang mga iyon,sigurado.

Hiyang hiya ako habang pinupuri ng mga katulong. "Puwede ka mag artista Aurora.
Tsaka makinis ka,maganda ang kurba ng katawan. Parang hindi ka first year college.
Papasa ka bilang model!" si Nanay Vilma na inaayusan ako.

Pinuyod niya ang buhok ko habang hawak ko ang maliit na salamin. Pinagpipiyestahan
nila ako dito sa kusina!

"Ayan,dapat litaw ang leeg at balikat. Baka mainlove sayo niyan ang dalawang
magkapatid!"

Lumawak ang aking mata at napatawa ako. "N-Naku, hindi.."

Sa gilid nang pool naka latag ang mesang mahaba. Punong puno iyon ng pagkain.
Nagtatawanan sina Senyora ,mama ni Chloe at Manuel. Nag uusap naman sa kabila sila
Ezekiel at Senyorito Juanito.

Napatigil sila nang dumating ako. Dahil sa hiya ko nagdala ako ng isang tupper
ware na pagkain galing kusina.

"A-Ah, menudo po ito..luto ko.."

Pumalakpak si Chloe. "Wow! sige tikman ko yan mamaya. I'm starving na kasi!"

Hinawakan nito sa braso si Manuel na wala ang atensyon sa kanya kundi nasa akin.
Iniwas ko ang tingin at dumapo iyon kay Senyora. Nakatingin pala siya ng pa balik
balik sa amin ni Manuel at sa akin. Ngumiti siya sa akin ng makita niyang
nakatingin ako.

Hinila ni Ezekiel ang silya katabi ko at umupo. Hindi siya nagsalita.

"Magkano na ang truck ng tubo Ezekiel?" Si Senyorito Juanito ang nagsimula ng

usapan.

"Tatlo na. Puwede na natin iyong idispatch . Malaking halaga narin yun."

"Sige,mabuti natuto kana. Bigay mo sakin bukas listahan ng driver ng truck nang
masweldohan ko bago ako lumuwas pa Manila."

"Yes,pa.."

"Ikaw Manuel? How's the company?"

"Success ang limang investors ko bago ako bumalik dito. They will invest and put
their stock to our savings. I think this year tataas ang ratings natin. Ngayon may
gusto akong tirahin na kompanya alam ko na mas lalago tayo rito."

Ngumisi si Senyor kay Manuel at tinapik ito sa balikat kahit nasa kabila ito,nasa
harapan namin.

Parang may napansin ako. Kaya tinignan ko si Ezekiel. Kumakain siya at walang
ganang pinakinggan ang pinag usapan.
"Kaya ikaw Ezekiel, magtino ka. Gayahin mo ang kuya mo.."

"I am ,dad.." Diin na sabi ni Ezekiel at umigting ang panga.

Tila natimbre ni Senyora ang iringan kaya iniba nito ang usapan.

"So,Chloe para saam itong pa dinner mo sa amin?"

Ngumisi nang malapad si Chloe at hinilig ang mukha kay Manuel.

"Ang saya saya ko kasi Mama.." Mama na agad ang tawag kay Senyora.

"Ang saya saya ko dahil..isang buwan na po akong buntis.."

Tila huminto ang orasan at hindi maalis ang aking tingin kay Chloe. Tila nakakita
ako ng multo sa aking narinig.

Parang naging baso ang aking puso na isa isang binasag ito. Dinig ko ang bawat
hampas nito. Ramdam ko ang sakit sa bawat pagkabasag. Basag ang puso ko.

"T-Talaga! My God! Hija? Really?!" hindi makapaniwalang sabi ni Senyora.

Hindi ko matignan si Manuel. Alam ko kapag tinignan ko siya papatak na ang luha ko.

"Yes Mama!" Mangiyak ngiyak na sabi ni Chloe. Sa pag iyak niyang iyon nagagalit
ang puso ko. Nasasaktan ako sa iyak ng kasiyahan niyang iyon.

Dinig ko ang tawanan nila at purian. Hindi ko masundan ang sinabi ni Senyor kay
Manuel. Naging manhid ako..

"Wait tita..kunin ko sa mesa ang niluto kong adobo. Paborito iyon ni Manuel. Gusto
ko ako ang kukuha at bibigay sa kanya." Anito at umalis bago tinungo ang mesa nasa
gilid ng pool.

Suminghap ako para hindi umalpas ang luha. Nasa harapan ko si Manuel. Alam ko na
kanina pa nakatingin.

Naramdaman ko ang hawak ni Ezekiel sa aking kamay sa ilalim ng mesa. Gumapang iyon
at unti unting humigpit.

Tila naging karamay ko ang kamay na iyon sa sakit na nararamdaman. Umangat ng

tingin kay Manuel ang siyang pagpatak ng luha ko.

Maraming emosyon ang nakikita ko sa mga mata niya. Umiling ako ng umigting ang
kanyang panga ng makita ang aking luha.

Bago pa makita ng lahat. Tinabig ko ang kamay ni Ezekiel at umalis sa mesa.

Walang kahit anong salita. Walang paalam.

Dahil oras na bumigkas ako. Baka doon ako malugmok.

Umasa ako sa taong hindi para sa akin. Umasa ako sa sinabi niya. Ngayon aasa parin
ba ako?

"Aurora!" Tawag ni Senyora.

Pinunasan ko ang luha na dumami. Tila nagulat si Chloe na malapit sa akin habang
kinukuha ang adobo.

Hinawakan ako sa braso. "Aurora? Napano ka?" Alalang tanong nito..

Pumikit ako ng mariin at umiling. Hinawakan ko siya para itabi pero nagmatigas.

"Dadaan ako Chloe.."

"Bakit ka umiiyak?"

"Basta alis.." buong pigil ko.

"Hindi e! Bakit ka kasi umiiyak?" Tila nagalit ito sa akin at mas hinaran ako.

"Sabi kong umalis ka e!" tumaas ang boses ko at sabay tulak sa kanya. Tila nawalan
siya ng balanse lalo na may hawak na pinggan na may adobo.

Bumagsak sa sahig ang pinggan kasabay ng pag bagsak niya sa sahig.

"Auro-ahh!" Namilipit ito sa tiyan.

Nanlamig ako. Nanlamig ang aking buong katawan.

Tila nagslowmotion ang lahat nang sumigaw sila at inalalayan si Chloe na naging
pula na ang kulay puting bestida.

"Bakit mo tinulak ang anak ko?!" Isang sampal ang ginawad sa akin ng mama nito.
Agad siyang hinawakan ni Senyora na hindi alam ang gagawin.

Napalunok ako ng taas baba ang dibdib ni MAnuel at tila sobrang galit. Binalingan
ako nito ,walang kahit ano kundi galit sa mata.

"What have you done!" diin na sigaw nito sa akin bago kinarga si Chloe na
namimilipit sa sakit.

"Hindi niya sinasadya iyon Kuya.." sumingit si Ezekiel at hinawakan ako.

Todo iyak na ang aking nagawa. Tila hindi makapaniwala sa bilis ng pangyayari.

Sumama sila sa hospital. Wala nang tao sa pool area. Gusto akong kausapin ni
Ezekiel at Nanay Vilma pero natatakot ako. Sobrang takot ako.

Sinubsob ko ang mukha sa unan at umiyak ng umiyak. Halos lugmok ang aking mukha
at kalat kalat ang aking buhok.

"Hindi ko sinadya.. Hindi ko sinadya..Hindi-" Paulit ulit na binigkas hanggang sa

bumukas ang pinto.

Bumungad sa akin si Manuel na nakabukas ang ilang butones ng polo. Tila nawawalan
ng pag asa ang mukha nito.

Ginulo niya ang buhok at tinignan ako ng masama.

"Manuel-" bumangon ako at lalapitan sana siya nang bigla niyang kunin ang vase at
ihampas sa dingding.

Nagkabasag basag iyon. Umecho ang aking tili.

"Masaya kana!? Aurora!" Napasabunot ito sa buhok at marami na siyang pawis. "Sabi
ko ako na ang bahala di ba? bakit mo tinulak? Para makunan siya? Para tayong dalawa
na? Ha ano?! Hindi mo ba inisip yung kilos mo? ganyan ka kadesperada?!''

Pinupunit ang puso ko sa bawat salita,bawat letrang kanyang ibinulwak sa akin.

Hindi ako makapagsalita at nanginginig na yumuko pero hinila niya ang kwelyo ko at
sapilitang pinatayo halos kaladkarin niya ako.

"Nakunan si Chloe! Masaya kana?!"

"Manuel..." I cried.. " Nasasaktan ako.." In pain,physically and emotionally. Fuck.

Biglang may sumuntok kay Manuel kaya nakalas ang pagkaka hawak niya sa kwelyo ng
pantulog ko.

"Ganyan kana ba ka gago Manuel?! Babae siya! Nag iisip ka?!"

Susugurin na sana ni Manuel si Ezekiel pero niyakap ko na si Manuel..

"Patawad..p-patawad.. Hindi ko sinasadya.."

Halos lumuhod na ako.

Dinig ko ang iyak ni Nanay Vilma sa pinto ng kwarto ko na nakabukas.

"Bumitaw kana Aurora.." Mahinang sambit ni Ezekiel.

Umiling ako at mas niyakap pa si Manuel..

"Bitaw ,Aurora.."

"Umalis ka dito pakiusap Aurora." Natigalgal ako sa boses ni Manuel bago ako
tinulak.

"Umalis ka dito.. Hindi kita mapapatawad.."

Napako ako sa kinatatayuan.

"Kasalanan ko..kAsalanan ko.."

Niyakap ako bigla ni Nanay Vilma. "Pasensyahan mo na si S-Senyorito Aurora.. Mahal

na mahal nun kasi si Chloe.."

Tila natusok ako sa narinig.

Umasa ako sa sinabi nito. Sinaktan ko ang kababata niya at mahal niya. Magkaka anak
na sana sila pero ako ang dahilan kung bakit nawala..

"Pack her things Nay Vilma. Yung gamit niya lang. We're leaving this house.."

"P-Po?"

"Aalis kami,pack her things.." Tila pinal na sabi ni Ezekiel.

"Hija..s-sasama ka kay Senyorito?"

Wala na akong pamilya dito. I can pursue my studying anywhere basta huwag dito. I
did my best..pero si Manuel na umayaw. Hindi ko alam na magiging ganito ang
kahihinatnan.
Hindi ko masikmura ang tumira pa dito habang galit sila sa akin lalo na si Senyora
at Senyorito.

"S-Sasama ako sa kanya.."

Magkapatid 12

Chapter 12
Bakit Zeke

Sobrang pighati ,panlulumo ,at iyak wala nang luha ang lumabas sa aking mata.
Ganito ba ang mabuhay sa mundong ito? Ganito ba kasakit iyon?

I killed an angel. Alam ko nang buntis pero nagpadala ako sa galit ko.

Nanginginig ang kamay ko habang binigay kay nanay Vilma ang sulat na iiwan ko
kina senyora.

"N-Nay,pakibigay po."

Maluha luha nitong tinanggap ang aking sulat at niyakap ako. "Hija...mag-iingat
ka ha? Alam kong mabait ka na bata."

Nanginig ang aking labi at nag init ang mata para sa luha. "B-Babalik ako ,nay.
S-Sana huwag sila magalit sa akin.."

Hindi na ito nagsalita at niyakap na ako.

Umalis kami ng mansyon na hindi alam nila Senyor. Habang papaalis hindi ko
maiwasan na magbalik tanaw sa mansyon.

Nalulukot ang puso ko. Sobrang higpit ang pagkayukot na halos hindi na ako
makahinga.

My eyes wattered and I embraced the pain. Damang-dama ko,sobra.

"Ang sama sama ko, Ezekiel.." I whispered and closed my eyes. Hinilig ang ulo sa
backrest ng upuan.

Umigting ang panga niya ng marinig ang sinabi ko.

" Hindi kita huhusgahan Aurora. Alam ko na mabuti kang tao. Ulol lamang si Manuel
para paasahin ka. Pinabayaan kita sa kanya pero pinaasa ka. Tangina niya."

Napatingin ako sa labas. Kita kong lumagpas na kami sa aming lugar. Nagkikislapan
na ang bawat poste. Nag iilawan ang mga bahay na aming madaanan.

"S-Saan ako titira?" Wala sa sariling tanong ko. "Puwede mo akong mahanapan ng
trabaho tapos bed space para mabayaran ko iyon."

"You will study."

"Wala pa akong pantutos sa sarili ko."

"I will give you money.."

 "Ezekiel...alam mong ayoko idepende yung pangangailangan ko sa iba. Kung ikaw ang
gagastos sakin mabuti pa ibalik mo nalang ako sa hacienda."

"Fine! May kaibigan ako. You can make a bracelets and mould right?" he asked na
nakasimangot.

Nabuhayan ako ng loob. "O-Oo naman!"

"Libre kuwarto doon ,pwede ka doon. I'll find you a school. Paayos ko ang record
mo sa Stella Maris."

"Salamat! Pero ako gagastos sa sarili ko maliwanag?"

"Kung iyan ang gusto mo. Pero palagi kitang dadalawin."

"Oo naman! Salamat!"

Sa Manila sobrang nanibago ako sa environment. Sobrang matatayog ang mga

building. Sobrang traffic, maraming tao at mga malls. Ibang iba sa probinsyang
nakagisnan ko.

Inalalayan ako ni Ezekiel sa lahat. He introduced me to his friend named

Joselito, the owner of a shop. Parang hindi iyon simpleng shop lamang. Ang mga
tinitinda nito ay malalaking vase ,jar , mga accecories na yari sa shells at
pamaypay.

Alam ko na bading ito medyo mataray pero alam ko na mabait.

"Hi! I am Josefina. Pag tinawag mo akong Joselito ipapatokhang kita, Maliwanag?!"

Halos mapanganga ako sa sinabi nito.

Napatingin ako kay Ezekiel na napakamot sa ulo. " Damn, Jose, watch your mouth."

Umiling ito at humalukipkip. Pinasadahan ng tingin ang aking katawan.

"Maganda ka,makurba, bakit hindi ka nalang nagmodel."

"Ha? Ah..-"

"She's tired ,jose. Baka kung ayaw mo aalis nalang-"

"Sige, pasok na. Dadalhin kita sa kuwarto mo, Aurora. Tsaka magpahinga ka dahil
bukas ioorient kita ha?"

Tango tango lang ako dito habang nakikinig.

Hawak ko ang maliit ko na bag habang nauuna si Josefina,o Joselito. Habang si

Ezekiel ay nasa likod ko.

Sa likod ng shop e may isang bahay. May pangalawang palapag ito. Ang sala ay may
tv ,sala set at sa gilid ay kusina na. Sa itaas ay may anim na kuwarto.

Binuksan niya ang pinakahuling kuwarto.

"Wala kang kasama dito kundi ako lang. Minsan pumupunta ang tita ko pero aalis rin.
Pinagbigayan ko lang itong si Zeke e."

"S-Salamat.."

"Ito yung susi."

 Bumungad sa akin ang isang maliit na kuwarto. Maliit ang kama at may bintana. May
kisame at may nakadikit doon na ceiling fan. May tokador rin at cabinet. Sa gilid
may pinto na alam ko ay CR.

"I hope you'll fine here..Palagi kitang dadalawin. Kung ako ang masusunod sa
hotel kita ititira."

Umiling ako at nilapag ang bag. " Okay na ako dito Ezekiel. Tsaka malaking tulong
na ito. May trabaho pa ako."

Tulad ng hiling ko pinasok ako ni Ezekiel sa isang di masyadong sikat na

skwelahan. Pinagpatuloy ko ang kurso kong Business Management.

Maganda ang kanilang uniporme. Marami rin akong naging kaibigan. Hatid sundo ako
ni Ezekiel.

"Ayan na naman ang boyfriend mo oh..ang hot." si Cecile na naging kaibigan ko.

"Basta talaga Montenegro e makalaglag panga ,girl." Si Rose naman.

Tulad ng inaasahan ko kilalang kilala rin sila dito.

Malapad ang ngiti ko habang sinalubong si Ezekiel. Sa nakalipas na limang buwan

nakasanayan ko na ang presensya niya.

Napapangiti niya ako at natutulungan malimutan ang aking mahapding nakaraan.

He locked my seatbelt at tinignan ako.

"Bakit?" tatawang tawa komg tanong..

"Kailan ka titigil sa pagiging maganda?"

Umirap ako dito. "Huwag mo akong bolahin! Manyak ka!"

Humalakhak ito at nilapit ang mukha sa akin. Napatigil ako sa pag ngiti at
tinignan ang kanyang mukha.

Napalunok na naman ako ng makita ang pagmumukha niya sa mukha ni Ezekiel.

"Hindi ako magsasawang pasayahin ka.." He whispered..

Tumango ako at inabot ang panga niya. Dahan dahan kong nilapit ang mukha ko sa
kanya at hinalikan siya ng marahan.

"Thank you.." Bulong na sabi ko.

He smiled and bit his lips.

Sa nakalipas na limang buwan namalayan ko nalang na tinutugon ang halik nito.

Hindi man kasing lalim ng halik ni Manuel ramdam ko ang emosyon niya dun.

I think, I will let myself embraced and give him a chance. I saw his
thoughtfullness. Hindi siya nagsawang dalhan ako araw araw ng pagkain at minsan
sinasamahan akong manood ng tv.

Ngayong gabi napagdesisyonan namin ni Ezekiel at Jose na gumala. We will go in a

bar. Hindi ito ang first time ko,dahil narin kay Zek at Jose ay nakasanayan ko na
ang buhay Manila.

"Si Aurora talaga yung lucky charm ko Zek. Dumami yung buyers ng jars at vase ko
dahil sa kanya. And Uh-Uh, di lang yan. May nag papagawa pa mga sampo kaya ito".
Turo nito sa mga inumin sa aming harap. " Ako ang magbabayad. Sky is the limit!"

Humiyaw pa ito na ikinatawa ko na lamang. Umiling iling nalang si Ezekiel at

tinungga ang kanyang margarita.

Kinuha ko na rin ang aking cocktails at tinungga. "Hanggang lima kalang

maliwanag?"

Sabi nito sa aking tenga. Nakapulupot ang kanyang kamay sa aking baywang.

"I-I know.." I giggled at tinulak siya. " Ano ba yan, di na ako makahinga."

I heared Josefina sneered on our front. "Ang tatamis niyo naman. Samantalang
bitter ako dito."

"Pag bagong kilala kasi huwag agad bilhan ng boughatti ayan tuloy kinuha at
iniwanan ka." Pangpipikon pa dito ni Ezekiel..

Umirap ang bakla at tinuro si Zek. "Ikaw! Huwag mo nga akong pakealaman!"

"I'm stating the obvious Jose."

Tinapunan ni Jose ng chicharon si Ezekiel. Pero nasalo iyon ni Zek at kinain.

Binalingan ako nito at hinalikan sa ulo.

Ilang oras ang lumipas ay umalis saglit si Ezekiel. Iniwan niya ako kay Jose na
umalis rin dahil may nakitang biktima.

Umiling nalang ako at tinungga ang pang limang cocktail.

Tumayo ako nang makaramdam ng pagka ihi. Nagkipagsiksikan ako sa mga nagsasayawan
para maka gamit ng CR.

Pagkatapos umihi ay nag retouch ako sa salamin. Tinuruan ako ni Jose, mag ayos ng
sarili.

Inayos ko ang aking tube top na kulay mustard at aking skirt na kulay itim. Pinuyod
ko ang mahabang buhok dahil namamawis na ako sa init.

Pagkalabas ng Cr nagulat ako ng may mabungaran na mukha. Nakahalukipkip at may

galit sa mata. Nakahilig sa kabilang dingding.

Napanganga ako. Sa lumipas na buwan kumalabog ulit ang puso ko ng sobra.

"M-Manuel.."

Before I could speak a words. He crossed our distance and he pushed me on the wall.

"Masaya ka ba?" Malamig na tanong niya. Alam kong nagtitimpi ang kamay nito na
nakahawak sa aking baywang.

Hindi ako makapagsalita. "Sagutin mo ako, Masaya kana? Huh , Aurora?" Amoy alak
ito.
 Walang namutawi sa aking salita. Lumabo ang aking mata sa luha. "Manuel.."

"Masaya ka sa kapatid ko? Masaya ka dahil dalawa kami ang natikman mo?" He said
raspily. He spit every words he said.

Umiling ako at napalunok. Tinulak ko siya. "Alam kong may kasalanan ako sainyo ni
Chloe. I am s-sorry. Handa ko iyong oag sisihan.. Manuel-"

Napatigil ako ng itulak ako nito sa pader ulit. Ramdam ko ang sakit ng aking likod.

"Sino magaling huh? Sino?" napakurap kurap ako hindi ko maintindihan ang ibig
nitong sabihin.

Umiling ako. "Di-Di kita maintindihan-"

Hindi pa nakahuma ng halikan ako nito sa labi. Sari saring emosyon ang lumukob sa
aking dibdib. My hands crumpled his gray shirt and pushed my self to kissed him
more..

Gagalaw palang ulit ang labi ko nang tapusin na nito ang halik.

He smirked delivilishly.. "You're still the same plain Aurora. Akala ko magaling
ka na? Akala ko-"

Hindi na kaya pang makatanggap ng ano pang masasakit na salita mula sa kanya. I
tried my best to pushed him and I was successed.

Nakawala ako sa kanyang hawak. Tumakbo ako dahil sa kahihiyan. I am so devastated

with myself. Akala ko nalimutan ko na ang nararamdaman ko sa kanya. Pero isang
haplos lang ng labi niya bumigay na ako.

Hindi ko sinabi kay Ezekiel ang pangyayaring iyon. Sobrang kaba ko parin kahit
hinatid na ako nito sa bahay ni Jose.

Diretso si Jose pasok sa kuwarto nito sa ibaba habang sinamahan ako ni Ezekiel sa
kuwarto.

He turned on the lights. "Are you okay?"

Tumango ako dito. Ngumiti pero hindi umabot sa aking mata. Like the old times
hanggang hamba lang siya ng pinto.

Nagkatitigan kami ng ilang sandali. He caressed my face softly.

"Goodnight.." He whispered.

I bit my lip. Naalala ang mukha ni Manuel na galit. Lumamlam ang tingin niya sa
akin.

"I know... nakita ko .. kayo kanina.." Unti unti nitong sabi. "Ni Manuel.."

I gasped in surprised. Mas lalong lumabo ang aking mata dahil sa luha.

"Z-Zeke.."

He bit his lips and nod. "Tanggap ko.."

Umiling pa ito at tatalikod na sana. Hinawakan ang seradula para isara pero
hinawakan ko siya sa kamay.

Binuksan ang pinto ng malapad at hinila siya paloob. Isang bagsak ng pinto pasara
ang siya ring pagtulak ko sa kanya sa kama.

Nagulat ito ng una pero kalaunan mas naging aggresibo. He pulled me and pushed me
on bed.

Siya na ang nasa ibabaw ko. He claimed my lips like it's all his. He invaded my
mouth and sipped my tongue. Napaungol ako at sinabunutan ang buhok niya para
halikan siya ng malalim.

He tored apart my top. Humantad kaagad ang aking dibdib at kanya iyong sinunggaban.

"Oh!"

I moaned and close my eyes. I close my eyes tight. So tight..

I felt him sipped my breast and licked it.

"Oh shit.."

"Aurora..Fuck.."

Idiniin nito ang ibabang parte ng katawan sa akin na ikinaungol naming dalawa.

"Oh Manuel!"

Tumigil ito. Tila nabuhusan ako ng napakalamig na tubig. Dahil habang ginagawa
nito ito sakin ay si Manuel ang naaalala ko.

Napasinghap ng suntukin nito ang gilid na unan at bumangon.

Tinakpan ko ng kumot katawan at dumaloy ang luha.

"I'm sorry.."

Marahas na sinuklay nito ang buhok gamit ang daliri.

Namumula ang mata nito at lumunok na nakatingala.

"Mahal kita ,Aurora..Mahal na mahal."

Napapikit ako ng sobra. Sobrang sakit.. Bakit Ezekiel..Bakit..

Magkapatid 13
Chapter 13
Walked Out

Sa murang edad ay umibig agad ang aking murang kaisipan. Masyado akong
naatract sa Magkapatid na Montenegro noon. Hinayaan ang sariling lamunin ng pag-
ibig. Kahit na may itinakda sa iba. Umasa parin ako.

Gusto ko mang iwasan ang magkapatid pero ayokong iwaksi yung mga tulong sakin ni
Ezekiel. Ayokong iwaksi yung aming pinagsamahan.

Lumipas pa ang ilang buwan. Bilang lang ang mga araw na hindi niya ako
napupuntahan sa bahay ni Jose.

Sa eskwelahan marami akong naging kaibigan. May nagtangkang manligaw pero

sinagot ko na kung ano ang gusto ko.

Mas mabuti na iyong hanapin ko muna ng sarili ko. Ayokong magpadalos dalos. Dahil
sa pag dalos dalos marami akong nasaktan.

Nasa isip ko narin yung dalawin ang puntod nila Lola sa nalalapit na summer
break. Malapit na ang bakasyon at hinahanda ko na ang sarili ko sa pagbalik ng
Hacienda Montenegro.

Nasanay man dito sa syudad. Mas iba parin yung simoy ng probinsya. Hahanapin
hanapin mo talaga yung lugar na kung saan ka lumaki.

Yung shop ni Jose mas lumawak ang kinikita araw araw. Sa likod ng Shop sa gilid
lamang ng bahay ay gumagawa kami at nag momolde ng mga jar at plorera. May mga
nagdedesign nito. Kung wala akong pasok o maaga yung uwian namin ito agad ang aking
tinatrabaho.

Hakot hakot ko ang mga nagawang pamaypay at mga bracelets habang tinungo ang
shop. Hindi na ako nag atubiling punasan ang pawis sa aking noo.

"Josefina! Eto tignan mo." Nilapag ko sa harap niya ang mga nagawa.

"Ang galing... neat and fashionist. Ito yung timplang hinahanap ko saiyo ko lang
pala makikita. Tiyak bukas sold na yan!"

Napatawa ako dito. "Tignan mo..oh"

Tumango tango ito sa mga sinabi ko at pinakita. Maya pa ay nag-excuse ito para
mag -CR kaya ako ang pumalit na kahera.

Inayos ko ang mesa at umupo nang marinig ang kalansing ng aming pinto hudyat na ito
ay bumukas.

Nakangiti ko itong inangatan ng tingin. "Good Afternoon-" napawi ang ngiti ko at

napatigil ng makita kung sino ang pumasok.

Kahit ito ay nagulat at umawang ang labi. I saw her throat move and her face
became paper white.

"Ch-Chloe.."

Sa lumipas na mga buwan ay mas naging maganda ito. Naka puting t shirt ito pero
halatang mamahalin at nakapants.

Humigpit ang hawak nito sa bag.

"Why...Why are you here?" Nanginig ang labi nito at nagbadya ang luha. Halos
manginig ang aking kalamnan sa nakitang takot sa mata nito.
Nag-init ang dulo ng aking mata. "Chloe..Patawad..." Umalis ako sa upuan at para
sana abutin ang kamay niya pero natatakot itong umatras..

"Ma-Mama!" She cried.. Habang tinatawag ang mama niya. Nakita kong kakababa lang ng
sasakyan nila ang mama nito.

"Chloe..I'm sorry.." pumatak na ang luha ko.

"Anong nangyayari dito?" Takang tanong ng kakarating lang na si Jose.

Natutop ko ang bibig. Pagkabukas ng pinto ang siyang pagyakap ni Chloe sa mama
nito.

"Mama..L-Lets go..please..."

Shit....halo halong emosyon ang dumukduk sa aking dibdib. Ramdam ko ang sakit na
nararamdaman niya. Hindi ko man mapantayan ang sakit na nararamdaman niya nakikita
ko naman iyon sa kanya.

Inalo ng mama niya ito at nanlilisik ang matang tinignan ako.

"You! You bitch! Nakita mo na kung ano ang ginawa mo?!"

Naramdaman ko ang paghawak ni Jose sa aking siko.

Dinuro duro ako ng mama ni Chloe.

"Ka'y liit nga naman ng mundo at dito kapa namin nakita. Bigla kang nawala
pagkatapos mong gawin iyon sa anak ko? Bagay saiyo ay makulong!"

"Ma'am matawad..handa akong magsisi at tanggapin lahat ng sasabihin niyo sakin.."

"Aurora...tama na.." Si Jose at hinila ako sa pagkakaluhod.

"H-Hindi sapat ang luhod l-lang Aurora." nanginig ang boses ni Chloe.

Mugto ang mata nito.

She step forward. Para makalapit sa akin. "Dilaan mo ang sapatos ko. Kaya kahit
paano ... mabawasan ang g-galit ko saiyo! Dilaan mo!" Hinawakan ako nito sa buhok
at pilit isinubsob ang aking mukha sa sapatos nito.

"Ay pesteng yawa kang kaplog ka!" narinig ko ang boses ni Josefina.

Hinila ako nito sa siko. Halos hindi ako makahinga sa pagdukdok sa akin ni Chloe
at halos malasahan ko ang buhangin doon.

"Fuck!" May humila agad sakin at niyakap ako.

"Anong ginagawa niyo?!" Sigaw ni Ezekiel dito.

Nataohan yata si Chloe at ang mama nito. Pilit binabalik ang huwisyo nila nang
haplusin ni Ezekiel ang mukha ko at pinunasan ng luha.

"Are you okay? May masakit ba?"

Umiling ako.. "I deserve t-this.. Kasalanan ko.." I cried. I saw him closed his
eyes and his jaw clenched.

"Umalis na kayo bago ko kayo kasuhan ng trespassing!" Sigaw ni Jose dito.

"Ginlampaso niyo mani ang itsura sang akon mega nga mas guwapa pani sa inyo! Mga
pesteng yawa ! Mga bighalan!"

"Jose! Enough!"

"So all this time ikaw ang tumutulong sa mamamatay tao na iyan." Diin na sabi ng
mama ni Chloe.

"Hindi siya mamamatay tao tita. Iyong nangyari noon ay hindi niya iyon sinadya.
Hindi ako bingi at bulag. Kung gusto niyong magkaso kaya kong maging witness pero
hindi naman kayo siguro ganon ka babaw diba? Eto yung ginawa niyo sa kanya tingin
niyo makatarungan? You intentionally hurt her!! for fuck sake! "

"Ezekiel..Tama na.." Binalingan ko ang dalawa. "Patawad..Ma'am. Chloe..sorry.."

"Hindi kita mapapatawad! Hayop ka." Nangingilid na naman ang luha nito.

"Let's go. We are waisting our time here. Akala ko mga unique ang binibenta ang
cheap pala." Si mama ni Chloe na halos mandiri.

"Aba..Aba.. Papatulan ko na tong gurang nato!"

"Jose..you're not helping!" Saway ni Ezekiel dito.

Pinikit ko ang mata nang maramdaman ang yakap ni Ezekiel sa akin.

Dinala niya ako sa kuwarto at binigyan ng tubig. Hinawi nito ang mga nagkalat na
buhok sa aking pisngi.

"Okay ka na ba?" Ngumiti ito sa akin.

Gusto ko ipikit ang mga mata ko sa tuwing tinitignan ko siya . Halos nakikita ko
lang si Manuel araw araw sa pagkatao ni Ezekiel. Their body and the way he move
halos si Manuel lang...but ofcourse.. Hindi magiging si Manuel si Ezekiel.

May kinuha ito sa bulsa niya at pagka angat kuminang agad ang bracelet n
kakagaling lang sa bulsa nito.

"Happy birthday , baby.." He said.

Halos mamula ang aking mukha sa sinabi nito.

Tumawa ito at dinilaan ng bahagya ng labi. "Napakagago ko para mang-angkin ng

baby..ng iba.."

"Zeke.."

"Shh...It's your debut. You should be happy.."

Ngumiti ako dito. ''Yeah.."

"Bukas may meeting ako sa Batangas. Kaya mamaya..may pupuntahan tayo. Gusto mo
iyon diba?" He said.. Palagi niya akong spoiled.

"Simpleng birthday lang gusto ko." Sabi ko rito.

He held my hand he looked at me. Napansin kong namumula ang mata nito.

Nangunot ang noo ko. "Ezekiel...may problema ba?"

 Umiling siya at hinagkan ang aking kamay. "I love you..."

Kumirot ang dibdib ko. Walang ibang ingay dito sa loob ng kuwarti kundi ang aming
hininga at salita.

"Mahal kita Ezekiel..Mahalaga ka sakin bilang kaibigan.." Buong buo na sabi ko

dito. Buong puso.

Ngumiti ito at tumango. "Can I kiss you for the last time?" He suddenly asked.

"Huh?"

Kinagat nito ang labi. "Today is your birthday and Today I will l-let y-you g-
go.."

Gumaralgal ang boses nito..

Tumaas baba ang dibdib ko ng makuha ang ibig nitong sabihin.

"Zeke! Matalik na magkaibigan tayo diba?"

Tumango ito.. "Isang halik lang..Tangina isang halik lang talaga.." Namula ang
dibdib nito.

Bago ako tumango hinila na nito ang batok ko at hinalikan ako. Sobrang gaan at
dahan dahan. Tila nilalasap bawat sandali ng aming labing magkadikit.

Napakapit na ako sa braso nito. Nang angguluhin nito ang ulo paraas mahalikan ako.

"Zeke.." I moaned when he let me breath pero hinalikan ako ulit.

Napasinghap ako nang may basang bagay ang pumatak sa aking pisngi.

"Zeke-" bago ko pa iyon nakita ay tumalikod na ito.

"M-Mag ayos kana.. Aalis tayo.." he said then slammed the door.

Fuck...

Sa sasakyan ay sobrang tahimik. Hindi na malungkot si Zeke tulad kanina.

"Saan tayo?"

I am wearing a pink dress at nakasandals lang.

Nilingon niya ako at kinurot sa pisngi.

"Basta..surprise to.."

Napanguso ako at tumango.

"Huwag kang ngumuso diyan baka halikan kita ulit." Tukso nito.

"Bwesit ka talaga."

Humalakhak lamang ito sa aking bulyaw.

Huminto kami sa isang sikat na hotel dito sa Manila.

"Anong gagawin natin dito?"

"Basta.."

He intertwined our hands habang papasok. May nag escort sa amin na isng babae na
halos mamangha kay Ezekiel.

"Kakain ba tayo?" Tanong ko rito.

"Basta.."

Nangunot ang noo ko.

Ayoko man sana pero hindi maiwasan ng aking sariling hindi mangamba.

Habang pinipihit ni Ezekiel ang pinto na bumukas ay siyang pagkabog ng aking

puso.

Halos lumubog ako sa kinatatayuan ng makita si Manuel na nakatingin sa mga

ngakikislapan na mga building sa ilalim.

He's wearing a white shirt and a pants. Nakita ko na may mga pagkain sa mesa.

Alam ko na rinig nito ang pagpasok namin pero hindi ito tumingin.

Humigpit ang hawak ko kay Ezekiel.

"Zeke..Hindi..Bakit?"

Ngumiti ito at hinawakan ako sa pisngi.

"Mag-uusap lang kayo,hihintayin kita sa labas."

"Pero Zeke!"

"Enough...." Napatigil kami ng marinig ang boses sa aming likod. Napatingin ako
agad dun.

Napalunok ng makita ang kaseryosohan sa mukha nito. Ang panga nito na hindi ko
malimutan. Mas naging guwapo ito ngayon dahil sa bagong haircut nito at napalunok
ulit ng makitang namumutok ang muscles nito. Nanatili naman ang moreno nitong
balat.

"Huwag mo siyang sasaktan.." Ezekiel warned.

Nagkatitigan lang sila bago ako tinignan ni Ezekiel. "Hihintayin kita sa labas.."

Napasinghap ako sa kaba at tumango.

Nanatili ako sa kinatatayuan nang isara ni Zeke ang pinto.

"So how's being with my brother?" He suddenly asked. Ni hindi ako nito pinaupo at
inimbita kumain. Ni walang bati.

Niyakap ko ang sarili. "M-Mabait si Ezekiel.."

"Uhuh. Iyon lang? Sa loob ng maraming buwan iyon lang? Mabait? Sinong maniniwala
saiyo? Ni halik wala? Ha?" kita ko na gusto nitong sumigaw pero sobra itong
nagtimpi.
Lumabas ang ugat nito sa kamao.

"Bakit ka ba nagagalit sa akin? Kung tungkol ito sa anak niyo ni Chloe.. Araw
araw ,oras oras akong nagsisisi Manuel!"

Taas baba ang aking dibdib at sa ilang pagkakataon umiyak na naman ako ng sobra.
Mas sobra sa harap ng taong minamahal ko.

"B-Baka nakakalimutan mo na umasa ako sa mga sinabi mo. Umasa ako na magiging okay
tayo pero noong araw na iyon.. pilit kong tinanggap na wala na talaga. Noong nakita
ko kung paano ka nag alala."

"Wala akong laban Manuel. Kung galit ka saktan mo ako! Kung galit ka gawin mo lahat
ng gusto mo sa akin. oo, mamamatay tao ako dahil pinatay ko ang anak niyo dahil sa
pagkagusto ko sa iyo. Kung galit ka-"

Halos mapatili ako nang hilahin ako nito at itapon sa mesa. Naramdaman ko ang sakit
sa aking likod at pagkabasag ng mga pinggan sa sahig.

"Manuel.."

"Oo galit na galit ako! Galit na galit ako dahil ni wala sa akin ang nangyaring
iyon!" Nalanghap ko ang amoy ng alak sa labi niya. Sobrang higpit ng hawak nito sa
aking braso at sa aking batok bahagyang nakasabunot sa aking buhok.

"Manuel!" I cried.

"Galit ako dahil kapatid ko pa ang nauna saiyo! Inggit na inggit ako dahil bakit
siya pa?!"

"Manuel anong pinagsasabi mo?!"

"May nangyari sainyo di ba? Diba?"

Hindi ako makapagsalita dahil oo, may nangyari sa amin ni Ezekiel.

Napahawak ako sa dibdib nito pero humigpit lang ang hawak sa akin ni Manuel.

"Sinubukan ko kayong habulin ng gabing iyon Aurora. Sinubukan kitang hanapin. Alam
mo ang masakit? Ang malaman na kinupkop ka ng kapatid ko. Ang malaman na malaya ka
niyang nahahalikan at nalalasapan sa kuwartong iyon. Hindi ko matanggap e. Hindi!
Putang ina ngayon lang ako nagago!"

Sinuntok nito ang mesa. Umalpas na ang luha sa aking mata. Wala na akong pakealam
sa sakit na pagkakahawak nito sa akin dahil mas lamang ang sakit ng aking puso.

Ang araw sana na espesyal ay naging ganito.

Bago pa ako makahuma tinulak na ako nito pahiga sa mesa.

"Anong ginagawa m-mo.."

Pilit akong bumangon pero tinulak ako nito ulit at binahagi ang aking mga hita.

He pulled down my dress at napigtas ang tali nito sa aking balikat.

Marahas niyang hinatak ang aking panty pababa.

"Manuel.." I said weakly. Wala nang lakas para lumaban ako at nalaman ang gusto
niyang mangyari. I will let him. Should I let him?

Pilit kong inabot ang pisngi niya para hawakan pero tinabig niya ito.

"I will fuck you so shut your mouth.." Marahas na sabi nito habang narinig ko ang
pagkatanggal ng sinturon nito at ang zipper.

Narinig ko siyang nagmura nang ma expose ako sa kanyang harap. I closed my eyes.

Naramdaman ko ito sa aking puwerta.

"M-Manuell.." Ungol ko.

"Fuck.." mura nito. Kasabay ang marahas nitong pagpasok sa akin.

Halos lumuwa ang aking mata at mapasigaw sa sobrang sakit. Pinasok niya ako ng
walang pag-iingat at marahas.

"What the fuck....."

Napamura ito.

"M-Masakit...Masakit..Manuel..." Daing ko na nakahawak ng mahigpit sa kanyang

braso. Ramdam ko na bumaon iyon sa kanyang balat.

Agad siyang umalis sa aking gitna at napasabunot sa buhok.

"Holly fuck!" Pinaghahawi niya ang mga pagkain na natira sa ibabaw ng mesa.

"Sabi mo may nangyari?!" Singhal nito sa akin ng umupo ako sa mesa at napangiwi.

I saw him closed his eyes tight.

"W-We just kissed...h-hindi ko naman a-alam ang ibig mong s-sabihin.."

Bago pa makaalis sa mesa ay kinulong ako nito sa kanyang bisig. Ramdam ko ang init
ng katawan niya. Gusto kong isubsob ang mukha sa dibdib nito.

"Fucking hell..shit.." Mura nito sa aking tainga. "Susuntukin ko talaga si

Ezekiel." He hissed.

So I grabbed the oppurtunity tinulak ko siya at inayos ko ang aking sarili.

"Mag ayos ka." Sabi nito at tumalikod.

Wala siyang sinabi sa akin sa loob kundi umainom lamang siya habang hinayaan niya
akong kumain.

May hinatid ang waiter ng pain reliever at pinainom ni Manuel sa akin iyon.

"We will see each other tomorrow." Anito.

"Bakit..pa?"

"Kukunin ko ang dapat na noon pa."

Hindi ko makuha ang sinabi nito. Pagbibigyan ko ito lalo na may gusto akong itanong
tungkol kay Chloe. I know mahirap ang mawalan. Ramdam ko iyon nang mawala sila lolo
at lola sa akin.
"S-Sige."

Sa elevator ay halos ramdam ko ang gigil nito sa akin. Idinidikit ako nito sa
kanyang katawan at walang humpay na pagtingin sa akin. Bago lumabas ay hinalikan
ako nito sa loob nang sobrang tagal. Sobrang tagal na parang mamamantal na ang
aking labi.

Sobrang ingat ko sa paglakad at iniinda ang sakit sa gitnang hita. Alam ko na ulo
palang iyon pero sobrang sakit.. may dugo rin akong nakita kanina bago ko suotin
ang aking panty.

So akala niya may nangyari sa amin ni Ezekiel kaya ganon nalang ba ang galaw niya?

Sa waiting area malapit sa entrance ng hotel ay napatayo na agad si Ezekiel ng

makita ako.

Umigting ang panga nito at nangunot ang noo. Agad ako nitong hinila na ikinadaing
ko dahil nabigla ang aking paa. Sumakit ang aking pagkababae.

"A-Aray.."

"Fucking slow down Ezekiel!" Saway ni Manuel.

Pero marahas na sinuklay ni Ezekiel ang kanyang buhok at bumuga ng hangin halos
may mga napapatingin na sa amin.

"Sabi ko mag-usap kuya! Bakit mo...bakit mo-" Halos hindi na nito matuloy ang
sasabihin.

Pumikit ng mariin si Manuel at sinuntok si Ezekiel. "Sabi mo may nangyari sa inyo?

She's a virgin! You shit!" Mura ni Manuel dito.

"Fuck?! Ginalaw mo siya?!"

Halos mapakamot ako sa ulo dahil sa gakot atensyon silang dalawa. Dalawang nag
gaguwapuhan na nag aaway.

"Puwede ba? Anong pinaglalaban niyo? Ang daming nakikinig oh! Hay! Bahala nga
kayo!"

Then I walked out.

Magkapatid 14

Chapter 14
Sampalan

"Are you okay Zeke?" Tanong ko kay Ezekiel. Nasa kahera ako ng shop ni Jose.
Kahapon hindi ko sinipot si Manuel.

Maraming rason kung bakit hindi ko siyang kayang harapin. Natatakot ako sa mga
puwedeng mangyari. Natatakot akong isugal ulit ang aking puso.

Nakatulala su Ezekiel at malalim ang iniisip.

"Nothing..."

Umiwas ito.
 Nilagay ko ang baso nang kape sa gilid at tinabihan siya. Masuyo niya akong
tinignan.

"May problema ka yata e."

His forehead creased. Alam ko na busy itong tao e. Lalo na nag papa impress ito
sa ama niya.

He tousled my hair. Ngumiwi ako dahil nagulo ang aking buhok.

"Wala...Ang kulit mo."

"Di'ba hindi ka natuloy sa Batangas. Nag bar ka kagabi e." Pangungulit ko dito.

Ngumiti ito at tinignan ako ng matagal.

"Mas lalo akong naiinlove sayo niyan. Sige ka, aagawin na talaga kita sa kapatid
ko."

I scoffed and rolled my eyes. Diyan siya magaling e. Napapatahimik niya ako agad.

Hindi rin mawaglit sa isipan ko ang hindi

pagsipot kay Manuel. Kinakabahan ako.

Umalis na si Ezekiel at iniwanan ako nang pagkain na gustong gusto ko.

Habang kinakain ko iyon sa counter ang siya namang paghawi ng pinto at pagpasok
ni Jose.

"Oh,kamusta ang adlaw mo guwapa?"

I giggled. I find him cute using his ilonggo accent. Parang ang lambing pakinggan
e.

"Okay lang guwapo! Ay este guwapa pala!"

Umirap ito at kinuha ang bulaklak namin na mamahalin. Nilagay niya iyon sa
lalagyanan.

"Ano yan? May bumili?"

"Uhuh! Ikaw maghahatid nito ha!" Iniabot nito sa akin ang piraso na papel.

"Yan ang address ng hotel. Nasa floor thirty at room two zero nine!"

"Mahal talent fee ko ha. Ang alam ko nag hahabi lang ako ng bracelet dito e at
kahera. Ngayon delivery girl narin.."..

"Tse! Gora kana! Kung ayaw mong palayasin kita dito sa pamamahay ko at pauwiin
kay Ezekiel!."

"Oo na! Sige na! Hindi ka naman ma biro e."

Pinaserbisan ako ni Jose sa kanyang driver papuntang hotel na nasa address.

Hawak hawak ko ang malaking basket na bulaklak. Medyo nahirapan pa ako sa pagdala
nito.
 Sa magarang bulwagan palang nang hotel may pumansin na agad sa akin.

"Miss Aurora right?"

"Ah, opo."

"This way ma'am.."

Umangat ang kilay ko dahil kilala ako nito at hinintay pa ako a. Kinuha pa nito
ang basket na bulaklak at siya ang nagdala.

He escorted me. Hanggang sa tamang floor at sa harap nang room two zero nine.

Nagdadalawang isip pa ako kung kakatukin ko ba o iiwan ko dito sa labas?

"Uh miss.. papasok pa ba ako?".

She smiled and nodded.

"Of course ma'am, my boss wants you.."

Oh?

"A sige po. Thank you!"

Ngumiti ito at umalis. I inhaled deeply at kinatok ang pinto.

Unti unti iyong bumukas. Hinihanda ko ang ngiti na sa pagka tamis tamis.

"Hi po! Delivery! Flowers from-''

I was caught off guard.

Unti unting napawi ang ngiti sa labi at dinagundong nang kaba ang aking dibdib.

Madalian kong inabot dito ang bulaklak at tatalikod na sana pero hinila nito ang
kamay ko papasok.

"Manuel!" I gasped.

Napahawak ako sa dibdib nito.

"Hindi mo ako sinipot.." Paos na sabi nito at mas hinapit pa ako palapit sa kanga.
Mag breast almost squished.

Humahampas sa akin ang hininga nito na mabango. I tried to pushed him but it's
useless.

Gusto ko nang maglumpasay sa sobrang kaba. Damn!

"I-Ikaw nag - order ng bulaklak?"

He nodded and licked his lips.

"Yes, para makita ka.."

Yumuko ako pero hinila ng daliri niya ang aking panga.

"M-Manuel.."
 "Yes... Aurora?"

Napapikit ako ng mariin at napahawak sa kwelyo nito.

"Kamusta ang fiance mo?"

Naging seryoso ang mukha nito.

"Wala akong fiance ,Aurora."

"Di'ba, si Chloe-"

" I know what she did.. -"

Kusa itong natahimik at napapikit ang mata. Hinilig niya ako sa dingding.

"Sobrang..sisi ko noon sa mga ginawa ko.."

He whispered. My heart started to melt. Pa salit salit kong minasdan ang kanyang
mata.

He caressed my face.

"Hindi ko dapat tinakwil ang babaeng tanging minahal ko.."

Napalunok at nag init ang sulok ng aking mata.

He gasped.

"I am here to apologize..I am here because I want you back.."

Fuck.

" I want you back, my Aurora.." tinuko niya ang noo sa aking noo.

Nanginig ang aking labing umiiyak.

"M-Manuel..."

"I love you.. I so fucking love you.."

Umalpas ang galak sa aking dibdib. Tinulak ko siya at itinapon ang sarili sa
kanya. Siniil siya nang halik.

Parang isang higlap lang nakahiga na kami sa sofa nito. Bago kami dito nakapunta
narinig ko ang pag click ng lock nang pinto.

Halos mamantal ang aking labi sa kahahalik nito sa akin. Walang habas niyang
pinunit ang aking manipis na t shirt.

"Manuel!"

Tila wala itong narinig. Dahil marahas niya kang iniangat ang aking palda at
iginilid ang aking panty.

"Spread your legs.." He rasped.

Hindi ko iyon matukoy kung bakit.

 "H-Huh?"

Pumikit ito nang mariin at napatili ako nang ibukaka niya ang aking mga hita at
nilagay sa balikat niya.

"Ibuka mo pa! Aurora!"

Napapikit na lamang nang maramdaman ko ang labi niya sa aking pagkababae.

Napatda ako at lumaki ang mata.

"M-Manuel.."

Mas kinabig pa nito ang aking baywang na ikina ungol ko.

Kakaiba ang init na sumiklab sa aking pagkatao.

He tasted and licked my body. His tongue wandered my skin.

Tila nahihibang na ako sa kakaungol.

Sobrang sakit at hapdi ang aking naramdaman. Walang kasing sakit. Halos nahati
ako sa dalawa.

Nagimbal ako sa nakita kong pumasok sa aking pagkababaE.

Sobrang laki....mas matambok pa sa pulso ko.

"A-Ah! M-Manuel! A-Ayoko na.."

Napapaliyad ako sa sakit pero wala itong narinig. Halos mamilog ang mata ko nang
buong buo niya akong pinasok.

Napakapit sa magkabilang dulo ng sofa ang aking kamay. Dinig na dinig ko ang
lagitnit nang sofa sa sahig.

Taas baba ang aking dibdib at nakikita ko kung paano naglabas masok ang kanya sa
akin.

"Ah! Ah! Manuel!"

He just groaned at sinabunutan ang aking buhok para mahalikan.

Kinagat nito ang aking labi at pinakawalan. My lips bleed.

Sinakal nito ang aking leeg at mas bumilis ang ritmo nang katawan niya sa ibabaw
ko.

"Ah! Manuel! Oh!"

"I like it.. h-huh?" He said.

I nodded..

"Y-Yes..harder..harder Oh!"
 Wala akong pinagsisihan nang araw na iyon. Walang araw na hindi kami magkasama.

Ang araw na magkasama kami ang siya namang pag iwas ni Zeke sa akin.

Nagbabantay ako sa shop ni Jose dahil masama raw pakiramdam nito.

Napangiti ako sa cellphone na binigay niya sa akin. Lalo na yung wallpaper namin.

Hubo't hubad kami sa ilalim ng kumot at ako ay tulog. Walang araw na hindi niya ako
inaangkin.

Napabalik ako sa huwisyo nang bumukas ang pinto ng shop.

Isang naka kulay itim na dress na babae. Mugto ang mata nito.

Buong tapang akong tumayo at hinarap siya. Gusto ko siyang sampalin. Ang kapal ng
mukha niya.

Hindi pa ako nakahuma nang ihagis niya sa aking mukha ang tatlong pictures.
Bumagsak iyon sa counter.

Mga pictures na magkasama kami ni Manuel.

Kinuha ko iyon at tinignan.

"Hm, pwede ka na mag photographer.."

She scoffed at dinuro ako.

"Mula noon hanggang ngayon malandi kapa rin! Ganyan ka na ba ka desperada ha?!"

Kumulo ang dugo ko.

Nagpatakan ang luha nito.

"Akin si Manuel! Magpapakasal kami!"

"Bakit, siya ba tinanong mo kung magpapakasal sayo?"

Hinampas niya ang counter. Nanggagalaiti na ito sa galit.

"I have my ways! Hindi pwedeng iatras ang naplano na nang pamilya namin! Malaking
kahihiyan!"

"Ganyan ka ba ka desperada ha?!" I spat back.

Natahimik siya.

"A-Ako pa ang desperada e ikaw ang nanunulot!" Sabi niya nang nakahuma.

Umiling ako at tumawa.

"Alam mo, hindi ko alam na ganyan ka ka swapang sa lalaki. Takot kang maubusan.
Kung gusto mo saiyo na! Kasi ako hindi ako desperada. Hindi ako kasing desperada
mo. Hindi ako magpapabuntis sa ibang lalaki at ipaako sa iba....Nice try Chloe."

Namutla ito.

"Try again..yung hindi maamoy ang baho mo. Kasi alam mo..ang mga sekret parang
alamang lang yan. Kahit anong tago mo uusbong at uusbong parin ang baho mo-"

Lumagapak ang aking pisngi sa sampal nito pero ginantihan ko siya nang kanan at
kaliwang sampal.

"Para yan sa panloloko mo kag Manuel!"

"I will sue you!!" She screamed. "Hindi siya mapapasaiyo! Makikita mo!" Banta
nito.

I rolled my eyes.

"Good luck! I'm ready!"

She slammed the door so hard.

"Ay grabe..pampelikula ito."

Nabigla ako nang marinig ang boses nang baklang si Joselito sa aking likod.

"Nawala ang lagnat ko." He laughed.

"Pang hollywood ba?" Sakay ko sa biro niya.

"Oo, pang Oscar Award. Sampalan ang nagdala!"

Magkapatid 15
Chapter 15
Malay

"Mawawala ako ng ilang araw. May kailangan lang akong ayusin."

Yan ang huli niyang sinabi sa akin na pinanghahawakan ko. Pero bakit ang ilang araw
ay naging dalawang buwan?

That day I let him devoured my body. Ang araw na sinuko ko ang lahat na mayroon
ako. Hinayaan ko siya dahil gusto ko.

Ni hindi siya tumawag sakin at hindi ko naman alam kung may numero ba ako sa kanya?
Ang hangal ko naman.

Nakatutok sa telebisyon hindi ko alam kung magigimbal ako o matatawa.

Pinatay ni Josefina ang tv at namaywang sa harap ko.

"Kita mo na? Sabi na e. Niloloko kalang ng Manuel na iyan e. Kung ako saiyo kay
Zeke ka nalang!"

Hindi ko pinatulan ang kanyang pagrarant sa harapan ko. Halos mamanhid na ang
pagkatao ko. Kaya pala, kaya pala wala siya ng dalawang buwan? Mababalitaan ko
nalang na ganito?
"Hindi ko a-alam ang gagawin ko Josefina." Mahinang sabi ko.

Huminga ito ng malalim at hinagod ang aking likod. "Papasuntok ko nayan kay Zeke e!
Lakas ng loob niyan ng devirginizer mo e. Kasama pala yung Chloe sa New York at
hindi naman sinabi saiyo." Tuloy parin ang palatak nito na hindi ko na pinatulan.

Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Zeke. Seryoso ang mukha nito na nakatingin
sa akin. He's handsome as ever. Walang tapon at walang paltos. Ang guwapo niya.

Hinalikan ako nito sa noo. "Mag ayos ka may pupuntahan tayo." He whispered.

Josefina rolled his eyes. "Hindi talaga ako diyan boto sa kapatid mo Zeke."

Zeke lazily shooked his head. "Alam ko kung ano ang ginagawa ng kapatid ko. It's
just complicated.."

Hindi ko na siya tinanong pa. Binilhan niya ako ng pink na dress. Dahil kay Jose
medyo nagkaalam ako kung paano mag make up.

Hindi ako nagsuot ng high heels kundi flat sandals lamang.

Pinasadahan ako nito ng tingin pag baba ko ng hagdan. Ngumisi ito at namulsa.

"Damn gorgeous.." He muttered. Uminit naman yata ang pisngi ko. Nakikita ko sa
mukha niya si Manuel. Kung magiging seryoso pa siya ng konti at ikunot ang noo
magkamukha na talaga sila.

"Thanks.." I smiled. "Saan pala tayo?"

"You'll find out later.." He kissed my forehead again. "Suit yourself. "

Kinakabahan ako habang nasa sasakyan niya. Habang nagmamaneho ay may katawagan si
Zeke. Panay rin ang tingin niya sa akin. Napuna ko rin na naka formal suit siya.

Mas lalo akong kinabahan ng bumaba kami sa pamilyar na building. Sa Company nila,
na ang CEO ay si Manuel.

"Anong ginagawa natin dito?"

"We will attend the conference."

May mga umescort sa amin papasok. We even used the VIP lift.

"Conference?"

He held my hand si tight. "Yes, nandoon ang mga taong gusto at ayaw mong makita. I
need you to be strong..."

"Zeke, why are you doing this?" I asked a bit nervous.

"Dahil mahal kita?" Hindi ko alam kung matutuwa ako sa ngisi nito o maawa.

Umiwas nalang ako at huminga ng malalim. "You look fabulous tonight. Just smile ,
please.." He said. Kaya iyon ang ginawa ko.

Sobra na ang kaba ko nang nasa harapan na kami ng malapad na pinto. The door
opened. Hindi ito ang inaasahan ko dahil marami ang tao na nasa loob.

Tila mayayaman pa na kompanya ang mga nandoon sa loob. Halos matuod ako ng makita
ang mama ni Chloe. Katabi niya si Chloe na katabi rin si Manuel. Halos umiwas agad
ako ng tingin sa kanila. Sobrang sakit!

Nakita ko rin si Senyor Juanito at Senyora Patricia sa loob. Agad dumapo ang mata
nila sa amin. I mean nila, lahat sila.

Inayos ni Zeke ang suit niya at hinawakan ako sa baywang. Halos matapilok na ako sa
sobrang kaba.

"Sorry, we are late.."

May mga bumati kay Ezekiel at nakita ko na hindi ako nilubayan ng tingin ng senyora
at senyor.

Kung nakakamatay ang tingin ngayon sana nakaburol na ako. Ang sakit makatingin ni
Chloe sa akin!

Umupo kami mismo sa harapan nila. Kahanay namin ang iba pang CEO siguro ng ibang
kompanya.

"So where are we now?" Seryosong tanong ni Ezekiel sa nagsasalita.

Umubo ito at nagsalita ulit. May pinindot ang lalaki sa laptop sa harap niya at may
lumabas naman sa flatscreen tv ,kaharap namin.

Ni hindi ako makafocus doon dahil nanginginig ako sa takot dahil sa tingin ni
Manuel. Nakita ko kung paano siya kausapin ni Chloe na ikinailing niya lang.

Nang matapos ang conference na iyon ay nauna kami ni Ezekiel na umalis. Lumipat
kami sa isang VIP room kung saan may mga pagkain.

"Z-Zeke, kinakabahan talaga ako.."

Hinimas niya ang kamay ko na kanina niya pa hawak. "Don't be. Hindi kita
papabayaan."

"Anong gagawin natin dito?" Tanong ko nang pinaupo niya ako. May bakante pang mga
upuan.

"We will have a family dinner. Chloe and her mom were invited.."

"Huh? Bakit mo ako dinala dito?" I panicked.

He chuckled kaya hinampas ko siya.

"Para sayo to. Sabihin molang mamaya lahat na gusto mo.."

"S-Si Manuel na ba talaga at C-Chloe?"

"Ikaw lang mahal ni kuya alam mo yan."

"Pero bakit-"

"You will find out later.."

Biglang bumukas ang pinto at niluwa doon si Chloe na sobrang pula sa galit.

"Ang kapal nang mukha mong magpakita pa dito!" Sigaw nito sa akin.

Kasunod nito si Manuel , si Senyor kasama si Sensyora at huli ang mama niya.
Kinakabahan man ako ay nanatili akong tahimik. Napangat nalang ang kilay ni Ezekiel
nang halos suntukin na siya nang kuya niya. Halos mapatayo siya nang hilahin ni
Manuel ang kuwelyo niya.

"Mga anak ano ba?!" Agad nagpagitna si Senyora.

"Sinabihan na kita diba?" Padarag na binaba ni Manuel ang kuwelyo ni Ezekiel na

humalakhak lang.

"Hindi ko kayo pinalaking mga hambog!" Halos sumabog ang boses ni Senyor Juanito.
"Manuel! Umayos ka!"

Napalunok ako sa takot. Hanggang sa umupo na sila sa harapan namin hindi nawala ang
intense na ere sa pagitan namin ni Manuel. Halos umiwas nalang ako sa kanya lalo na
nang uminom siya sa kanyang alak at nasa akin ang tingin.

Parang ako pa yung may kasalanan ,ganon?!

Chloe cleared her throat. "I am here to announce the date of our wedding..." Nang
uuyam ang tingin nito sa akin.

"We already talk about that Chloe." Sabat ni Manuel.

"Kung gusto niyong lumugmok ang kompanya niyo Manuel. Hindi naman siguro iyan ang
gusto niyo Patricia diba?" Chloe's mother butt in.

"I don't care what it takes senyora. Hindi ko dinidepende sa iba ang aking
kakayahan. Alam ko ang dapat gawin at hindi ako bata para manduhan ang aking
gagawin. With all due of respect I will do anything just to get rid of this shit."
Walang galang na sagot ni Manuel. Nasa akin ang nagbabagang tingin.

Napatda sa kinauupuan ang mama ni Chloe. Kahit si Chloe ay naluha sa sinabi ni

Manuel.

"Manuel no! Pinagkasundo na tayo mula nang bata pa diba?!" Halos mag histerya na si
Chloe. Tumingin ito kay Senyor at senyora.

"Di'ba mama ,papa?" Hindi sumagot ang mag asawa kundi napainom pa ni Senyor sa
inumin.

"Naka depende sa anak ko ng desisyon hija. Nagsisisi ako sa pangunguna sa buhay

niya. Malaki na siya at alam niya ang dapat gawin. Malugi man ang kompanya. We can
begin being a scratch."

I heared Zeke says. "Nice one."

"Hindi to maaari!" Pinukol ako nang mama ni Chloe ng galit na tingin. "Nang dahil
ito saiyo! Kriminal ka! Hindi kana nakontento sa pagpatay sa anak ni Chloe at heto
ka na naman ngayon!"

Halos sumabog ako sa kaba. Naghalo ang galit at kaba sa aking dibdib. Ramdam ko ang
pagnginig ng aking kalamnan.

"Hindi niya kasalanan iyon.." Zeke butt in.

" Kasalanan niya iyon!" Sigaw ni Chloe.

"Chloe puwede ba?" Kusa na akong nagsalita. "Talaga bang hindi mo matanggap ang
katotohanang hindi ko iyon sinadya ha? Hindi ako katulad mo Chloe. Hindi ko
magagawa ang ganong bagay. Oo, nagalit ako nang araw na iyon pero hindi ko alam na
buntis ka. Buntis ka na iba ang ama diba?"

I saw her face became red. She's fuming mad. Halos mahiya rin ang ina nito dahil
sinabi ko.

"Hindi ka ba maka move on? Bakit kami ba tinanong mo kung nagalit ba kami na
nagsinungaling ka na si Manuel ang ama? Bakit ipagpipilitan mo ng sarili mo sa
lalaki na una palang ay niloloko mo na pala?" Bawat salitang sinasabi ko ay
nanginginig ako. Kusang bumuhos ang aking luha dahil sa pinaghalong emosyon.

"Wala kang karapatang sabihin sa akin yan!"

Ngumisi ako at pinunasan ang aking luha. Hindi ko tinignan si Manuel mula pa
kanina. Baka humina ako kung titignan ko siya.

"Puwes may karapatan ako.." Huminga ako ng malalim at tinignan sila Senyor at
Senyora na nakatingin sa akin. Ang gaan sa dibdib dahil walang halong kahit anong
galit ang tingin nila sa akin.

"Hindi ako manghihingi nang kahit ano. Sasabihin ko ito dahil may karapatan si
Manuel na malaman. Kaya ko itong buhayin mag-isa.." Nag umpisa na akong umiyak.

"Buntis ako.." at sa huling pagkakataon tinignan ko si Manuel na nakaawang ang labi

at namumula ang mata..

"Buntis ako..Manuel.."

Narinig kong napamura si Ezekiel sa aking tabi.

Nanghihina man ako ay nakuha kong tumayo. Namamanhid ang aking mga tuhod palabas
pero bigla akong nahilo.

Isang bagsak sa isang bisig ang aking naramdaman bago ako nawalan ng malay.
Magkapatid 16
Chapter 16
Demonic Laugh

I am silent the whole time. Pagkatapos akong mahimatay kahapon. Dinala

ako ng pamilyang Montenegro sa kanilang hacienda, sa aking probinsya kung saan ako
lumaki.

Manuel gave me my vitamins na nirekomenda ng aking OB kanina. Ininom ko iyon

at naging tahimik ulit.

Bumuntong hininga si Manuel.

“Kamusta ang pakiramdam mo?” Tanong nito at hinawakan ang aking mukha. Napairap
ako.

“Okay lang, hindi niyo na sana ako dito dinala. May trabaho akong naiwan sa
Manila.”

“Buntis ka Aurora, sabi ng doktor bawal kang mastress..”

 “Nastress na ako ng makita ko kayo ni Chloe na magkasama. Ni hindi mo sinabi sa
akin na kasama mo siyang umalis ng bansa.”

Sobra ang pintig ng aking puso dahil sa galit.

Pumikit siya ng mariin at hinayaan kong kunin niya ang aking kamay at halikan.

“Hindi ko siya kasama dahil sa Cali siya nanggaling. Nagkita kami sa airport,
nagkataon na nan’don ang mama niya at sumama sa akin pauwi.”

Umiwas ako sa inis.

“Aurora..” Anas nito at kinabig ang aking mukha. “Alam mo bang masayang masaya
ako?”

Hindi ako kumibo.

Huminga ito ng malalim. “Punta tayong dalampasigan mamayang hapon?”

“Bukas na..”

“Wala ako bukas, babalik ako mamayang gabi sa Manila. May aayusin lang ako ’don
bago bumalik.”

“Huh?” may panibugho sa aking boses. “Bakit naman?”

Ngumiti siya at pinatakan ako ng halik sa noo. “Kailangan lang ako sa kompanya.
Nandito naman si mama. Si papa kasama kong babalik dito."

“E si Ezekiel?”

Umirap ito sa akin. “Sa Manila..”

Parang nalugi ako kakaisip na ilang araw na naman siyang mawawala.

Hinila ko siya at niyakap. “Mamimiss kita ng sobra..”

Hinagod nito ang likod ko.

“Lahat ng ginagawa ko para sa atin.”

“Nahihiya ako kina mama mo. Kasi yong mga nangyari noon...”

“Wala silang sama ng loob sayo Aurora. Alam nila ang ginawa ni Chloe.”

“Nasaktan kaba noon sa ginawa ni Chloe? Noong malaman mong hindi ikaw ang ama?”

Hinalikan nito ang aking balikat.

“Hindi ako nakaramdam ng sakit. Mas lalo lang kitang minahal.. At nagsisisi ako
dahil sa mga ginawa ko.”

Kinahapunan nasa dalampasigan na kami. Nasa malaking puno kami sumisilong. Kakaiba
ang pakiramdam ko lalo na’t namiss ko ang dagat.

Bukas,pupuntahan ko rin ang puntod nila lolo ,lola, at ng aking magulang.

Umangat ng dalawa kong kilay ng umahom si Manuel mula sa dagat. Lumandas ang tubig
alat sa kanyang walong abs na ikinatuyo ng aking lalamunan.

Nanginginig ang aking kamay na inabot ang juice sa mesa pero dahil nga natabig ng
aking kamay ang baso natapon iyon.

Napasinghap ako at madaliang inayos ang sarili dahil nabasa ang aking bestida.

“Nabasa ka?” Takang tanong ng kalarating lang na Manuel.

Shit!

“Ikaw kasi e!”

Nagtaka ang mukha nito. Nilapitan ako at inayos ang aking bestida.

“Kukuha nalang ako ng pamalit mo..”

“Huwag na,mag huhubad nalang ako.”

Bago pa ito tumutol hinubad ko na ang aking bestida at itinabi ito.

“Malamig Aurora..”

Kinulong agad ako nito sa kaniyang gitna. Bale, nasa likod ko siya.

“Hindi naman..”

Naramdaman ko ang paghalik niya sa aking balikat. “Huwag kang pasaway dito habang
wala ako. Palagi kitang tatawagan..”

“Bakit ba hindi ako ’don puwede?”

“Mas mainam na nandito ka. Malayo sa toxic na mundo at sariwa ang hangin dito.”

Kung sabagay may punto siya.

Umalis si Manuel bago dumilim. Isang mapusok muna na tagpo ang aming natapos bago
siya umalis.

Kakabihis ko lang ng panibagong bestida ng bumukas ang pinto.

“Senyora Patricia, magandang gabi po.”

Ngumiti ito sa akin. “Pinagluto kita ng bilo bilo diba gusto mo ’yon?”

Kumalam ng sikmura ko bigla. “O-Opo..”

“Halika na pinagluto kita..”

Magaan kasama at kausap si Senyora Patricia. Ang bait niya sa akin kahit may
hindi ako magandang nagawa noon tinuring niya parin akong pamilya hanggang ngayon.

Tumawag si Manuel sa akin bago ako natulog.

Iniwan kong nakabukas ang bintana dahil nakakaantok at fresh ang simoy ng hangin.
Parang hinihele ka.

Ilang sandali pa at kinain na ako ng antok. Hindi ko alam kung ilang oras ako
nakatulog ng mahimbing.

Nagising nalang ako ng kumalam na naman ang aking sikmura. Sabi ni senyora kanina
kumuha nalang daw ako ng bilo bilo gatas ref pag nagutom raw ako.
 Hawak ko ang saya ng mahaba kong bestida habang papalabas ng kuwarto. Madilim ang
pasilyo tanging mumunting ilaw lamang na nasa gilid ang umiilaw.

Nadaanan ko pa ang mga litrato ng mga ninuno nila noon. Hindi ko maisip kung
ilang tao at pamilya na ang nanirahan dito noon bago sila ni Manuel.

Sobrang tahimik nang daan papuntang kusina. Hindi ko pa makapa ang switch ng ilaw
dahil nangangapa ako sa dilim.

Nang na-on ko na ang ilaw nagimbal ako s nakita.

“Diyos ko po!”

Nakalumpasay sa sahig ang dalawang katulong at duguan. Nakangisi si Chloe sa

mesa habang hawak ang kutsilyong gamit nito.

“A-Anong...”

Nanayo ang lahat na balahibo ko. Hiniling na sana isang masamang panaginip pero
mukhang malabo.

“Papatayin kita Aurora..”

Ngumisi ito at dahan dahang lumapit sa akin. “Chloe.. ” Naiiyak na ako.

“At ngayon magmamakaawa ka? Ha?! Aurora! Pagkatapos mong sirain ang buhay ko?!”

“Chloe hindi!”

She started to cry. “Si Manuel lang ang pangarap ko mula noon Aurora. Bakit kapa
kasi dumating ha!? Napahiya na ako sa marami dahil pinakalat mo na ibang ama ang
pinagbubuntis ko noon! Pagkatapos akong makunan ng dahil saiyo inagaw mo na naman
siya! Bakit kapa kasi nandito?! Dapat sayo mamatay!”

Sinugod ako nito ng kutsilyo pero umiwas ako at tumakbo sa mesa. Nagpaikot ikot
kaming dalawa sa mesa.

Tinignan ko ang mga katawang walang buhay sa sahig at mas lalo akong umiyak sa
katotohanang puwede rin akong mamatay sa oras na ito.

“Chloe please, huwag. Buntis ako...”

Nanginginig ang buong pagkatao ko lalo na’t ngayon lang ako nakakita at
nakaranas ng ganito.

Ngumisi ito at hinimas ang mahabang kutsilyo.

“Chloe h-hindi mo kailangan p-pumatay! Diyos ko!”

“E, ayaw nila akong papasukin! Ako na dating reyna dito ayaw nilang papasukin!”

“Nababaliw kana Chloe!”

Lumaki ang mata ko ng bigla itong tumakbo papunta sa akin.

“Chloe!-”

Pareho kaming natumba. Sobrang sakit ng likod at ng aking tiyan ang aking
naramdaman.

Sasaksakin sana ako nito ng kutsilyo pero nahawakan ko ang kanyang kamay.

Dumaloy ang aking luha. Natatakot ako...natatakot ako..

Manuel....

“Chloe maawa ka..”

Sumigaw ito ng parang baliw at idiniin ng kutsilyong malapit na sa aking leeg.

“Kung hindi ka mamamatay si Patricia ang mamamatay ngayon!” Humalakhak pa ito na

parang demonyo.

Ngayon ko lang nakita na hindi siya nag iisa. May tatlong lalaki siyang kasama.
Nakagapos si Senyora Patricia at may dugo sa labi.

Tinulak ko ng buong lakas si Chloe.

“Senyora!” tumakbo ako para tulungan siya pero nahila ni Chloe ang aking buhok.
Umikot sa aking leeg ang braso nito sabay tutok sa leeg ko ng kutsilyo.

“Chloe! Maawa ka!”

“Bakit?! Kayo ba naawa kayo sakin?! Ikaw Patricia?! Tinuring kitang ina pero isang
higlap tinalikuran mo ako..”

Umiiyak na umiling si Senyora. Awang awa ako sa sinapit nito na mukhang binugbog.

Diyos ko Manuel! Nasan kana?!

Sana mag miglaro ngayon Diyos ko po. Dinggin niyo ang nais ko panginoon..

“Umpisahan niyo na!”

Utos ni Chloe sa kanyang mga taohan. Kinaladkad nila si Senyora Patricia sa sala
ganon rin ng ginawa sa akin ni Chloe at halos mapunit ang aking anit.

Nagimbal ako ng hubadan nilang tatlo si Senyora..

“Huwag! M-maawa kayo.." Senyora cried..

“Anong ginagawa niyo? A-Ano to Chloe?!"

Mas idiniin nito ang patalim sa aking leeg. Naramdaman ko ang sakit at hapdi.
Naramdaman ko at nakita ang pag agos ng dugo mula sa aking leeg.

Diyos ko, isang milagro po...pakiusap.

Halos mapaos ako kakasigaw wala na akong pake kung ilang sugat na ang aking
natamo.

Nanlulumo, takot, at pagka gimbal ang aking mararamdaman ng makita ko ang lahat.

Lahat lahat..

Binaboy nila si Senyora... binaboy nila..

Her screamed and begged destroyed my heart. Halos ayokong tumingin.

Kahit anong sigaw ko walang nakakarinig. Ang lumang bahay lang namin dito ang
pinaka malapit bukod ’don wala na.

Ang quarters ng kanilang taohan naman ay nasa gitna pa ng kamanggahan at mga

bulaklak.

Isang milagro lamang ang aking hinihiling sa ngayon..

Nandidiri ako sa mga ginagawa nilang kahayupan.

“Tama na! Tama na! -"

Isang malutong na sampal ang natamo ko. Sinabunutan ako nito ng mariin..

“Huwag kang mag alala..Ikaw ang susunod..”

Her demonic laugh echoed.

Magkapatid 17
Chapter 17
Ipararanas

Parang gusto ko nalang na ako ang nasa sitwasyon ni Senyora. Doble 'yong
sakit. Doble 'yong hapdi sa puso ko. Gusto ko nalang hilingin na sana ay isang
panaginip ito.

"Ang sama sama mo! Ang sama niyo!" Nagpumiglas ako sa pagkakasakal sa akin ni
Chloe. Naramdaman kong sumayad ang matalim na kutsilyo sa aking leeg. Sobrang
hapdi.

Nasalampak ako sahig nang itulak niya ako kasabay ang pag sakit ng aking puson.

"A-Ang baby k-ko..Ang b-baby k-ko!" Wala akong nagawa kundi kapain ang aking
puson. Nanlalabo ang aking mata sa sobrang sakit nang ulo at katawan.

Isang halakhak ang narinig ko mula sa kanya. Ungol nang mga walang hiyang lalaki at
mga sigaw ni Senyora.

"Bagay sayo yan! Ngayon, alam mo na ha?!"

Naputol ang mga sasabihin pa nito nang kumalabog ang pinto. Sinubukan kong
gumapang pero wala na akong puwersa. Bawat galaw ramdam ko ang pag agos ng likido
sa aking gitnang hita. Bawat galaw ang siyang pagsakit ng aking mga sugat.

Kumalabog ang puso ko nang marinig ang galit na galit na boses ni Ezekiel. Kahit
malabo ang paningin at nahihilo nakita ko kung paano niya hinampas ng malaking vase
ang isang lalaki. Kalabog at ungol ng sakit ang narinig ko at ang mala demonyong
sigaw ni Ezekiel.

Ramdam ko ang sakit at hinagpis sa boses nito at lalo lang akong naiyak.

Nagsisigaw si Chloe at tingin ko ay nahuli ito. Rinig ko rin ang maraming boses
nang mga lalaki na tingin ko ay mga haciendero.
 "Bitawan niyo ko! Bitawan niyo ko!" Narinig ko ang boses ni Chloe. Naramdaman
kong may tumulong sa akin.

"Si Aurora! Jusko! Dinudugo si Aurora!"

Sa isang maliwanag na lugar. Puno ng bulaklak at paru-paro nakita ko ang aking

sarili.

Kasama ko ang aking lolo at lola.

"Lola...a-ang sama sama nila lola.."

Umiiyak ako sa kandungan ni lola habang hinahagod ni lolo ang aking likod. Iniyak
ko lahat ng hinagpis. Kung puwede ako nalang. Nang dahil sa akin may nadamay pang
iba.

"Hija manatili kang matatag. Nandito kami ng iyong lolo nagbabantay saiyo. Hindi
ka namin pababayaan."

Niyakap ko siya ng mahigpit. Parang ayoko pang umalis.

"Lalo na may sanggol sa iyong sinapupunan. Magpakatibay ka.."

Isang napakaliwanag ang sumilaw sa aking paningin. Napatingin kaming tatlo doon
ni lola at lolo.

"Patricia.." Aniya ni lola.

Lumaki ang mata ko ng makita si senyora Patricia na naka puting bestida. Malayo sa
huli kong nakita.

"Aurora..."

"Senyora?"

Tumango ito sa akin at niyakap ako ng mahigpit. Ramdam ko ang lamig ng katawan
nito.

"Aurora iaasa ko sayo ang aking mga anak. Hindi ko na kaya.."

"P-po?"

Hinaplos nito ang akong pisngi at ngumiti.

"Huwag mo silang pababayaan.."

"Senyora? H-hindi ko maintindihan.."

Parang isang usok nawala lahat iyon. Parang isang panaginip.

Nang dumilat una kong nakita ang puting kisame. Bumaba ang tingin ko sa lalaking
nasa gilid ko.

"Jose.."

Napadilat ito bigla sa pagkakatulog at nabigla.

"Hala gurrrll! Gising na you? Wait! Anong gusto mo? Water , tea or me? De' joke
lang. Maayos lang ba pakiramdam mo?"
 Sinubukan kong umupo pero sumakit ang puson ko.

Nabahala ako. "J-Jose, a-ang baby ko?"

"Maayos ang baby mo.."

"Si Manuel? si Senyora?"

Napawi ang ngiti nito sa labi bigla.Hindi niya ako sinagot.

"Jose! Anong nangyari?"

"Mabuti pang hintayin mo nalang si Manuel Aurora. Dahil wala ako sa posisyong
sabihin e."

Kinakabahan ako. Tandang tanda ko ang aking panaginip. Kung totoo iyon, hinding
hindi ko mapapatawad ang aking sarili.

Dahil siguro sa pagod at sakit ng katawan nakatulog ako ulit pagkatapos akong
pakainin ni Josefina.

Pagkagising ko naramdaman ko ang isang mabigat na bagay sa aking tiyan. Unti unti
kong minulat ang mata at nakitang si Manuel natutulog sa aking tiyan habang hawak
hawak nito ang aking isang kamay.

Napangiti ako at hinaplos ang kanyang mukha. Tila naramdaman nito ang aking haplos
at unti unti itong nagising.

"Manuel.."

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko ng makita ang mukha niya ng buo. Doon ko na
nakita ang pasa nito sa labi at may sugat sa kamao.

"Manuel! Anong nangyari?" Nataranta ako pero hinalikan ako nito sa labi kaya
naputol ang aking sasabihin.

Mahigpit ang pagkakahawak niya sa aking mukha. "I'm sorry baby..I'm sorry.." Bulong
nito sa pagitan ng labi namin. Naramdaman kong nanginginig ang kamay nito.

"Manuel okay kami ni baby.."

Niyakap niya ako at binaon ang mukha sa aking leeg. "Hindi ko alam ang gagawin kung
nawala kayo sa akin. Kasalanan..ko...kasalanan ko.."

Niyakap ko siya pabalik. Napupunit ang puso kong marinig ang bawat sinasabi niya.
Punong puno iyon ng pagsisisi.

"Manuel hindi mo kasalanan. Hindi natin alam yong mga mangyayari."

"Wala akong nagawa Aurora. Wala..."

Pumikit ako ng mariin at niyakap ang isang lugmok na Manuel Montenegro. Hindi ko
man nakitang may luha pero ramdam ko kung gaano siya kababa ngayon. Malayong malayo
sa isang Manuel na seryoso at matibay noon.

Hindi ko nakita si Ezekiel o si Senyor Juanito. Nang makalabas sa hospital hindi na

umalis sa aking tabi si Manuel.

Mag tatatlong buwan na ang aking pagbubuntis at naagapan ang aking pagdurugo.
Hindi sinabi sa akin ni Manuel ang pagkakakaso nila kay Chloe. Naging pribado iyon
mula sa akin dahil ayaw niyang mabahala pa ako. Gusto kong umapila sana pero
ayokong dagdagan ang mga problema nila.

Sumasakit ang puso ko nang masilayan ang mansyon ng mga Montenegro. Parang ayokong
pumasok. Naalala ko lahat ng mga nangyari.

"Manuel.."

"Nandito ako..hindi kita pababayaan."

Pinatakan niya ng halik ang aking noo. Parang lumulutang ako ng pababa kami ng
kanyang sasakyan. Inaalalayan niya ako . Nangunot ang aking noo ng makitang
maraming tao sa labas. May mga bagong katulong rin ang may kanya kanyang
tinatrabaho.

Ramdam kong humigpit ang hawak ni Manuel sa aking kamay at naging malamig ang
kanyang ekspresyon.

"Manuel bakit maraming tao? Nasaan si Senyora? si Senyor Juanito? Gusto ko silang
makausap."

Nagkatinginan kami at sa unang pagkakataon nakita kong may sumayad na sakit sa

kanyang mga mata.

Hindi na ito nagsalita at sabay kaming pumasok. Ang pagpasok ko na ikinagimbal ng

aking pagkatao.

Si Senyor Juanito at si Ezekiel ay nasa harap ng isang puting jar na makintab.

Napapaligiran iyon ng mga bulaklak.

Si Ezekiel nakapamulsa lamang at nakita kong may benda ang kamay. Si Senyor na
hindi rin makapagsalita at nakatulala..

Parang sasabog ako sa kaba at gusto kong isiping isang panaginip na naman ito ulit
pero hindi.

Mabilis kong nilapitan kung totoo ang ekspekyulasyon ko. At nagimbal sa

katotohanan...

Nakasulat sa bulaklak ang pangalan ni Senyora Patricia Montenegro.

''H-Hindi..." Umiling iling ako nang yakapin ako ng mahigpit ni Manuel. Nakita
kong kumuyom ang panga ni Ezekiel.

Galit ito at nararamdaman kong ako ang sinisisi nito.

Nakita kong dumaloy ang luha ni Senyor. Tila ako ang sagot para kumawala ang
kanilang emosyon. Ang pagdating ko ang hudyat para makawala ang kanilang
nararamdaman.

"Manuel! Kasalanan ko..Kasalanan ko." Sumisikip ang aking puso.

Binaon ni Manuel ang aking ulo sa kanyang dibdib at hinagod ang aking likod.

Naririnig ko ang iyak nang mga hacienderang naging trabahador nila Senyora.

"Isa lang ang may kasalanan nito."Humigpit ang hawak sa akin ni Manuel. "Ipaparanas
ko rin sa kanya ang ginawa niyang ito Aurora.."
Magkapatid 18
Chapter 18
Catalena

"Babalik ako kaagad kapag natapos ang trabaho ko doon." Mabining hinaplos nito ang
aking pisngi. "Ang mayordoma ang bahala at mag aalaga saiyo. Tatawag ako araw
araw." Tumango ako at binaon ang mukha sa kanyang leeg. "Mahal kita Aurora. . . "
bulong nito at pinatakan ng halik ang aking buhok.

Nagkaroon ng guwang ang aking dibdib. Alam kong marami siyang gagawin sa Manila at
aayusin. Alam kong gumagawa siya ng hakbang para maparusahan si Chloe. Hindi niya
'yun sinasabi sa akin pero narinig ko silang nag uusap ni Don Juanito nong kailan.

“Babalik ka kaagad?” Tiningala ko siya at nagkatitigan kami. Huminga siya ng

malalim at ngumiti.

Alam kong hindi umabot sa kanyang mga mata ang ngiting 'yun. Simula nang sinaboy sa
dagat ang abo ni Donya Patricia naging tahimik ang mansyon. Gangis ng dagat ,
ingay ng mga katulong na nag uusap , huni ng mga ibon lamang ang naririnig. Tila
pate ang mansyon ay nagdadalamhati.

“Uuwian kita. Wala nang masamang mangyayari dahil natugis na sila. Mas masiguridad
ang paligid ngayon. May iiwan akong taga bantay mo. Pangako mo sakin iingatan mo
ang iyong sarili para sa ating anak Aurora.”

Tumango ako. Unti unting lumapit ang kanyang labi sa aking labi at magaan akong
hinalikan. Ubod ng ingat at pagmamahal.

“Magbabayad sila Aurora. . pangako.”

Niyakap ko ito nang ilang oras. Ginugol ko ang sarili sa kakayakap sa kanya.
Tanging ang bisig niya lang ang aking kanlungan kaya habang nandito pa siya hindi
ko siya papakawalan.

Tiningala ni Manuel ang bintana kung nasaan man ako. Hindi ko maiwasang
makaramdam ng bigat sa dibdib habang minamasdan itong papasok sa kanyang kotse.

Nang tuluyan nang tumirik ang araw napag desisyunan kong puntahan ang puntod nila
lola. Habang naliligo tila isang mabilis na kidlat at biglang dumaan sa aking
isipan ang mga nangyari. Lahat na nangyari.

Kung paano nila pinunit ang damit ni senyora. Kung paano nilang apat babuyin at
hayupin ang katawan ni senyora. Parang sasabog ako sa sakit.

“Tama na! Tama na!” walang humpay ang daloy ng tubig mula sa shower patungo sa
aking katawan.

Tandang tanda ko kung paano nila suntukin sa bibig si senyora at tadyakan.

"Tama na!" sinabunutan ko ang aking buhok. Gusto kong iuntog ang aking ulo baka
sakaling mawala ito sa aking isipan.

Mainit ang luhang dumadaloy sa aking pisngi pero hindi alintana dahil sa tubig.
Naninikip ang aking dibdib at inuusig ng konsensya na sana. . ako nalang. . na sana
h’wag na si senyora. Ang daming nagdadalamhati sa kanyang pagkawala at marami ang
nadamay. Kasalanan ko.

“Ahhh!” Hinawi ko lahat ng gamit sa loob ng shower. Tumama lahat iyon sa sahig.
Gumawa iyon ng ingay at siyang pagkalampag sa labas at pagbukas ng pintuan.

“Shit!” mura ni Ezekiel ang aking narinig. Mula sa kakaupo sa sahig na baldosa
sinikop ako doon ni Ezekiel.Hindi alintana ang aking kahubaran.

Mabilis ang kilos niyang nilapag ako sa kama at binalot ako ng tuwalya.

“Ezekiel p-patawad. . patawad. . ” tiningala ko ito at ang siyang pag iwas niya.

Namalisbis sa aking pisngi ang aking luha. Nakita ko ang mga sugat sa aking kamay.
Hindi ko ito naramdaman kasi mas masakit ang aking puso at ako’y naging manhid.

“ Mag ayos kana.” malamig na turan nito at tatalikod na sana pero hinabol ko siya
at hinawakan sa braso.

He’s my bestfriend. Naging sandigan ko siya sa Manila noong wala kami ni Manuel.
Malaki ang itinulong niya sa akin. Malaking parte siya sa akin. Ayokong ganito siya
kalamig sa akin.

Nahulog pala ang tuwalya na nakabalot sa akin. Napalunok siya at dahan dahang
pinulot iyon at binalot ulit sa akin.

“Ezekiel. . ." nanginginig ang aking boses. “Alam kong sinisisi mo’ko. Alam kong
nasaktan kita at mas lalo kitang nasaktan ngayon.”

Hinawi niya ang kanyang buhok at hindi makatingin sa akin. “Mag ayos ka Aurora.”
umigting ang panga nito.

“Hindi! Alam kong masakit. Alam ko dahil naranasan ko na’to. Ezekiel kaibigan kita.
Kung puwede sanang ako nalang. Kung kaya ko lang pawiin ang sakit na nararamdaman
niyo ngayon. Guilting guity ako dahil ako ang nandoon e! Nandoon ako pero wala
akong nagawa.Kaya alam kong nasasaktan-”

Napatili ako nang itulak ako nito sa kama ang sanhi kung bakit lumuwag ang
pagkakatali ng tuwalya sa aking katawan. Halos lumuwa ang aking mata ng pumatong
ito sa akin at itinukod ang mga kamay sa gilid ng aking ulo. Nakakuyom ang kanyang
mga kamao.

“Oo! Nasasaktan ako! Nasasaktan ako dahil mahal parin kita Aurora! Nasasaktan akong
makita ka sa piling ng kapatid ko! Nasasaktan ako dahil ikaw ang dahilan kung bakit
nawala ang aking ina! Nasasaktan ako dahil saiyo ko lang naramdaman ang ganito pero
dinurog mo’ko. Iniwan ko ang babaeng minahal ako ng sobra sobra para saiyo.
Nasasaktan ako! Maraming dahilan at iisang rason at ikaw iyon! Masakit!Puta ang
sakit!”

Sinuntok nito ang gilid ng aking ulo. Sanhi kung bakit ako umiyak lalo. Nabingi ako
sa mga sinabi niya. Nabingi ako sa lahat na katotohanang nalaman.

Tinitingnan niya lang akong umiiyak habang nakadagan siya sa akin.

“Ezekiel. . .pareho kayong importante sakin ng kuya mo. H’wag ganito , pakiusap.”

Taas baba ang dibdib nito. Kinagat nito ang labi at tumango. Dumaan ang sakit sa
mga mata nito.
“Parehong importante pero siya ang mahal mo.”

Hindi ako makakilos. Tumigil ito sa hamba ng pintuan. “Ang sakit magmahal Aurora.
Ayoko nang magmahal.” bulong nito bago lumabas.

Ilang minuto pa ako bago nakalabas ng kuwarto. Pinakain muna ako ng mayordoma ng
mainit na sopas at gatas.

Pumitas ako ng mga bulaklak hardin sa likod ng mansyon. Dadalhin ko ito sa puntod
nila lola. Nilagay ko iyon sa basket at nilagyan ng ribbon.

Dalawang body guard ang kasama ko at isang driver papuntang sementeryo.

Pagkarating doon ay nilapag ko ang mga bulaklak sa magkatabing puntod ni lola at
lolo. Nagtirik rin ako ng kandila.

Wala na akong mailuluha pa. “Lola, alagaan niyo diyan si senyora sa langit ha.
Sana gabayan niyo ang apo niyo paglaki niya. Tsaka lola sabihin mo kay senyora
Patricia na sorry. Sorry sa lahat. Tutuparin ko ang sinabi niyang alagaan ko ang
magkapatid para sa kanya. Babawi ako.”

Umihip ang mabining hangin at tila bumubulong iyon sa aking tainga. Napangiti ako
dahik ramdam ko ang presensya nila.

“Mahal ko kayo lola. . lolo.”

Hindi ako doon nagtagal at ako’y umuwi na.

Sa labas ng mansyon ay may nakita akong isang kotse. Hindi ko nalang pinagtuonan
pansin dahil minsan may pumupunta ditong bisita.

“Senyora Aurora. . gusto niyo po ng bilo bilo?” tanong ng mayordoma sa akin.

Napangiti ako dahil gustong gusto ko iyon.

“Sige po manang paki akyat nalang po sa kuwarto kasi masakit ang ulo ko.”

“Sige po senyora magpahinga kayo bawal sa inyo ang mapagod.”

“Salamat po.”

Aakyat na sana ako ng hagdan nang makarinig ako ng pag aaway.

Sinubukan kong hanapin iyon at nakitang galing iyon sa study room ni Don Raymundo.

Isang babaeng umiiyak ang tinulak ni Ezekiel sa pader!

“Sinong nagsabi saiyong sumunod ka dito?” halos manggigil si Ezekiel sa bata.

Tantiya ko highschool palang to e.

“M-May sasabihin ako Ez-”

“I’m so done with your drama Catalena.”

“Totoo!” sagot ng bata.

“Anong totoo?” litong sabi ni Zeke.

“Na mahal na mahal kita. . ”

Napahilamos sa mukha si Ezekiel at mukhang problemado. Hinila nito ang bata palayo
at naiwan akong nakatulala sa kanila.

Sino kaya ang magandang dalagang iyon?

Magkapatid 19
Chapter 19
Lumugar

Tuwing umaga nararamdaman ko ang kalungkutan sa mansyon na ito. Madalang kong

makita si Don Juanito. Iniiwasan ko rin magkrus ang landas namin ni Ezekiel. Pero
ngayon mukhang hindi ko sila maiiwasan. Nanatili akong tahimik at hindi umimik.
Parang wala akong karapatan magsalita. Parang hindi ko dapat iparamdam ang
presensya ko sa mansyon na ito.

I am the reason why Donya Patricia died. Nasa harapan ko siya mismo nang patayin
siya at wala akong nagawa. Hanggang ngayon inuusig ako ng konsensya ko. Walang gabi
na hindi ako umiiyak habang katawagan ko si Manuel sa cellphone, 'ramdam ko rin ang
paghihirap sa boses ni Manuel.

"Kung puwede lang buhay niya ang ipalit ko sa buhay ni mama Aurora..kung puwede
lang." Huling narinig ko na sinabi sa akin ni Manuel. Nakatulogan ko na ang aming
pag uusap.

Apat na araw nang wala si Manuel. Naiintindihan ko dahil si Don Juanito ay piniling
magpahinga dito sa mansyon. Alam kong ayaw nito iwan ang presensya ni Donya
Patricia. Kaya si Manuel ang nagpapalakad sa lahat nang kanilang negosyo maging ang
kompanya.

Nasa hapag kainan kami hindi ko magawa silang tingnan. Si Don Juanito nasa aking
gilid at kaharap namin si Ezekiel at ang babaeng nakita kong kausap niya 'nong
kailan. Ilang araw narin dito ang babaeng bata na ito.

Maganda ang batang ito. Bata pa ang mukha pero ang katawan ay dalagang dalaga na.
Tahimik lamang siya at kumikinang ang mata sa tuwing nakatingin kay Ezekiel.

Nang tiningnan ko si Ezekiel nasa akin pala ang mga mata nito.

Umiwas agad ako at napainom sa tubig. Hindi siya dapat ganyan nasa tabi niya ang
kanyang kasintahan.

Unang binasag ni Don Juanito ang katahimikan. "Hijo, kamusta ang pakikipagkasosyo
sa pamilya Condez?"

Tahimik akong kumakain at nakikinig lamang sa kanilang usapan.

I miss Manuel. His kisses and his touch. I've been longing for his embrace and warm
touch.

"Aurora?"

"Aurora. "

Napapitlag ako ng ilang beses kong marinig ang aking pangalan. Hindi ko na pala
napansin ang pagtawag sa akin ni Don Juanito dahil masyado nang okupado ang aking
isipan.
"P-Po?" Napakurapkurap nalang ako at napatingin kay Zeke.

Nasa akin ang tingin nito at nakakunot noo.

"Tinatanong kita kung kailangan mo na ba ulit magpacheck up?"

Oo nga pala. Kailangan ko pala ulit magpa check ngayong buwan. Kung nandito sana si
Manuel siya sana ang kasama ko.

"Bukas po ako magpapacheck up ulit."

"Anong klaseng isip meron si Manuel at hindi ka niya inuwian dito para sa check up
ang magiging asawa niya? If I were him. . ." Umigting ang bagang nito. "Hindi ko
iiwan si Aurora. Saan man ako pupunta dadalhin ko siya."

"Ezekiel.." banta ni Don Juanito.

Ano ang iniisip ni Zeke? Nasa tabi niya ang kasintahan niya! He's so rude!

Napalunok ako nang makita kong yumuko si Catalena at hindi maka angat ng tingin.

Matalim kong tinapunan ng tingin si Zeke. At hindi ako nagkakamali nang biglang
umalis si Catalena at tumakbo.

"Pinaiyak mo ang nobya mo Zeke!"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Huminga ito ng malalim at sumimsim sa tubig.
Tila wala itong pakealam.

"Ezekiel , Catalena is your soon to be wife and she's pregnant for damn sake!"

Tila nabuhusan ako ng malamig na tubig. Naaalala ko pa ang mga panahon nang nakunan
si Chloe nang dahil sakin. Hanggang ngayon nakokonsensya parin ako at nakokonsensya
parin ako sa pagkamatay ni Donya Patricia. Hindi ko na ulit uulitin ito.

"I know dad I'm sorry.."

Natapos ang aming pagkain sa ganong eksena. Hindi ako makatulog nang hindi
makatawag sa akin si Manuel. Nakainom na ako ng gatas pero ginugutom parin ako.
Tumayo ako at lumabas ng kuwarto para tumungo sa kusina. Balak kong uminom ulit
nang gatas.

Malapit sa huling baitang ng hagdan ay ang pinto nang aming libary dito sa bahay.
Nakita kong sumisilip ang konting liwanag mula sa loob. Sumilip ako sa siwang at
nakita si Ezekiel doon. Nakatingala sa malaking litrato nang kanyang ina. Hindi ko
maiwasang masaktan.

Sa aking panaginip bago ko malaman na namatay si Donya Patricia ay binilin niya sa

akin ang dalawang magkapatid. Pakiramdam ko kargo ko silang dalawa dahil sa aking
kasalanan. At ang makita silang nasasaktan doble rin ang sakit sa akin.

Tinulak ko ang pinto kaya gumawa ito ng ingay. Napatingin ito sa akin at nakita
kong may bitbit ito ng kopitang may lamang alak.

"Bakit gising ka pa?" Malamig na tanong nito at umupo sa malapit na sofa kaharap
parin ang litrato nang kanilang ina.

Isang napakagandang babae na nagmistulang reyna dahil sa suot nitong maganda at

kulay abo na gown. Hindi ko alam kung ilang taon dito si Donya Patricia dahil medyo
bata siya sa litratong ito.

"Ang ganda ng mama mo Zeke." Malungkot na sabi ko. Nasa harapan ako ni Zeke at
namamangha sa litrato na sa aking harapan.

"Yes. . .she's beautiful."

Napawi ang munting ngiti ko. Natanto ko na sa akin nakatingin si Zeke at hindi sa
litrato. Pinilig ko ng ulo nang makita ko sa kanyang kaseryosohang mukha ni Manuel
na kinangungulilaan ko.

"Zeke.." Pagsusumamo ko .

Ayoko ang mga nakikita ko sa kanyang mga mata.

"Akala ko maayos na tayo Zeke? Akala ko malinaw na sa atin?"

Tumayo ito at nilapitan ako. Tiningala ko siya dahil sa kanyang taas.

"Akala ko rin malinaw na Aurora.. Kim Aurora.." bulong nito at hinawakan ang
dulo ng aking buhok at sinabit sa aking tenga.

"Anong ibig mong sabihin Z-Zeke?"

Huminga ito ng malalim at tiningnan ako. Ayokong tumingin sa kanyang mga mata.

"Pinilit ko Aurora pero ang hirap." Kinagat nito ang ibabang labi. "I'm trying so
hard...damn hard para kalimutan ka."

Shit. Napapikit na ako ng tuluyan nang maramdaman ang kanyang labi sa aking noo.

"Karma ko na yata to. Sinaktan ko ang babaeng mahal na mahal ako para sayo. At heto
ako...." Pinatakan niya ulit nang halik ang aking noo. "Nasasaktan ako ng todo."

Nasasaktan ako dahil hindi ko kayang pantayan ang nararamdaman niya para sa akin.
He's important like a brother for me. Hindi lumagpas at hanggang doon nalang.

"I'm sorry Zeke-"

Hinarangan ng kanyang daliri ang aking labi. "Ayoko nang masaktan pa nang sorry mo
Aurora..tama na."

"Catalena is beautiful Zeke."

"But she's not you.''

"She's pregnant Zeke." Sabi ko dito at nagbigay distansya sa aming dalawa.

Tumango ito sa akin. "Palagi lang akong nandirito para sayo Zeke. I'm still here
for you tulad nang ginawa mo sakin sa mga panahong nasasaktan rin ako. Nandito
parin ako Zeke."

"Puwede ba kitang samahan bukas Aurora?" Tanong nito sakin.

"Sasama ka sa check up ko?"

"Yes." tumango ito.

"Ako ang sasama sa magiging asawa ko bukas Zeke." biglang bumukas ang pintuan at
nakita kong pumasok si Manuel na nakapolo pa.

Halata sa mukha nito ang pagod. Pagod na nakatingin sa akin na ikinalunok ko.

"Manuel!" tinapon ko ang sarili sa kanya dahil sa sobrang pangungulila.

Naramdaman kong umalalay ang kamay nito sa aking baywang. Sumayad rin ang kanyang
labi sa aking buhok. Pumikit ako ng mariin at dinama ang init ng kanyang katawan.

"Manuel.." Nanginginig ang aking boses dahil sa samu't daring emosyon.

Umiwas nang tingin sa amin si Zeke at namulsa.

"We're going to talk brother." sabi ni Manuel kay Zeke. Kinabahan ako bigla.

"About what kuya?" mapanuya ang boses ni Zeke.

"Pag uusapan natin bukas." pinal na sabi ni Manuel at hinila na ako palabas.

Dahil sa kaba na nararamdaman hindi ko magawang magsalita. Gusto ko nalang idikit

ang aking katawan sa kanyang katawan.

Nilagay ako ni Manuel sa kama. Malamig ang kanyang pakikitungo sa akin habang
kinakalas nito ang butones ng polo niya.

"Manuel.."

Tiningnan ako nito at huminga siya nang malalim. Lumuhod siya sa aking harapan at
hinalikan ang aking mga kamay.

"My brother is so inlove with you baby."

Kinagat ko ang pang ibabang labi ko. Umiling ako sa kanya. "He's a good friend
Manuel."

Tumango ito at binaon niya ang mukha sa aking kandungan. Humigpit ang hawak niya sa
aking kamay.

"Mahirap pakipaglaban sa aking kapatid Aurora. Gusto ko siyang suntokin. Hindi ko

alam kung ano ang hindi niya maintindihan o gusto niya talagang masaktan."

"Manuel..wala kayong dapat pag awayan ni Ezekiel."

"Nagmamahal kami ng iisang babae Aurora. Sa lahat ng lalaki ang kapatid ko pa."
Hinalikan nito ang aking tiyan. Hinaplos ko ang buhok niya.

"Manuel sayo lang ako. Buntis nga ako di'ba? Tanda nang pagmamahalan nating dalawa.
Tsaka buntis ang kasintahan niya."

Napatigil bigla si Manuel at nangunot ang noo.

"First time in the history hindi gumamit ng condom si Ezekiel.."

"What?"
Umiling ito at niyakap ako ulit habang nakaluhod siya sa harapan ko.
Pinaramdam niya sa akin ang kanyang pangungulila.

"Sana ngayon matuto na siyang lumugar."

Magkapatid 20
Chapter 20
Sakit

Nilihis ko ang kurtinang puti na tumatakip sa malawak na dingding ng aming

kuwarto. Dahil kristal ito, pumasok agad ang init na nagmumula sa labas. Binuksan
ko rin ang pintuan papunta sa veranda at lumabas. Kaaya aya ang kislap ng dagat.
Nakakagaan sa loob ang hangin mula doon ,lalo na sa katulad ko na buntis.

Napangiti ako ng may yumakap sa akin mula sa likuran. Manuel hug me tight and
kiss my hair.

"Anong gusto mong break fast?" he asked.

Kahapon, nagpacheck up kami. Nalaman namin yung mga pagkain na mas mainam sa buntis
at mga bawal. Kakaiba sa pakiramdam, yung kasama mo ang taong mahal mo sa buhay at
magkasama kayong dalawa araw araw. Ayoko nang malayo ulit kay Manuel. Hindi ko na
nakikita yung sarili kong nawawalay sa kanya.

"Gusto ko nang gulay na lomi. Yung may karne." ngumuso ako dahil kagabi, kahit
natutulog ako,iyon talaga ang nasa isip ko.

Binaon niya ang kanyang mukha sa aking leeg. "Ano pa?"

"Tsaka, orange juice."

Natahimik siya at ilang minuto kaming nakatunghay sa karagatan.

"Sapat na sakin ang manirahan sa ganito ka payapang lugar kasama ka Aurora."

Sumikdo ang aking puso.

"Ako rin. Sanay ako sa hirap Manuel."

"Hindi kana makakaranas ng hirap Aurora." Bulong nito. "Puro sarap nalang ang
mararanasan mo-"

Humalakhak ito ng tampalin ko ang balikat niya. Uminit ng husto ko ang aking
pisngi.

"Ang bibig mo Manuel!" Sikmat ko dito. Alam ko kung gaano ka simpleng manyak
itong si Manuel.

He barked a laugh. "What? Anong sarap ba iniisip ng baby ko , huh?" hinila ako nito
at niyakap.

"Ewan sayo." nadidistract na ako sa abs niyang naka handa sa aking mga mata. He's
topless and only wearing his cotton pants.

Gusto ko maayos ang lahat. Maayos ang ugnayan ng magkapatid, dahil 'ramdam ko ang
pader sa pagitan nilang dalawa. They cold with each other. Pakiramdam ko kailangan
ko silang paglapiting dalawa.

Kahapon nakita kong pauwi na si Catalena, ang fiance ni Zeke. Hindi ko man lang
nakausap ang bata kahit gusto ko kasi pana'y iwas ito sakin. Alam ko naman dahil
hindi man lang ma filter ni Zeke yung bibig niya. Hindi niya inaalala ang
mararamdaman ng fiance niya na buntis! At bakit hinayaan niyang umuwi ang fiance
niya na mag isa?

Kumakain kami ni Manuel ng umingay ang silya at umupo si Ezekiel sa harapan namin
ni Manuel. Ni hindi tumingin si Manuel si kanya,ganon rin si Ezekiel. Nag serve
agad ang katulong para kay Ezekiel.

"Nasaan si Don Juanito Zeke?" I asked him. Tumigil rin si Manuel sa pagkain at
umangat ng tingin.

"Nasa hacienda."

"Uh ganon ba."

Pinisil naman ni Manuel ang aking kamay. Nangunot ang noo ko ,pero alam ko na ,
nagseselos ito sa 'twing kinakausap ko ang kapatid niya. At ito ang hindi ko gusto.

"What?" Bulong ko.

"Eat." Matigas na sabi ni Manuel.

Umirap ako at kumain na lamang.

Lumipas ang araw na ganun palagi ang eksena sa hapag kainan. Ngayon, nakapiring ang
aking mga mata.

"M-Manuel, saan tayo?"

Naramdaman kong humahakbang kami pataas. Naririnig ko rin' ang gangis ng alon.

"Relax ,baby. You're tense." hinalikan nito ang aking balikat.

Ang aking tatlong buwang tiyan ay medyo halata na ang umbok. Mas naging malaki rin
ang aking dibdib kumpara noon. Hindi nagkulang si Manuel sa pag aalaga sakin. Sanay
ako sa seryoso niyang mukha at tipid magsalita.

Kinalas nito ang panyo sa aking mata at ako'y nasilaw sa liwanag. Kailangan ko pang
kusutin ang mata at nilibot ang aking paningin.

Ang sahig ay napupuno ng petals ng bulaklak. Ang mga kumare noon ni lolo at lola ay
nandito rin at nakakulay puti sila. Si Don Juanito ay nakangiti habang nasa gilid
nito si Ezekiel na tumango lang sa akin. Napalunok ako ng makita ang pare sa
harapan.

Nanginginig ang labi kong kinagat. "M-Manuel."

Nangislap ang mata nitong namumula. "This is our wedding."

Niyakap ko sya ng mahigpit. This is my dream. Ang kasal na nasa yacht at papalubog
ang araw. Humahalik ang araw sa dagat at tila naging saksi ito sa pag iisang dibdib
namin ni Manuel.

Kulay puting dress ang aking suot habang may koronang bulaklak ang aking ulo.
Nagmukha akong diwata sa aking ayos.

"Siguro ngayon, masaya ang lola mo sa langit." Sabi ng kaibigan ni lola na

imbitado.

May ngiti sa aking mga labi habang minamasdan ang singsing sa aking daliri.

"Alam kong masaya sila sa akin lola Lagring. Masaya rin ako dahil alam kong nasa
langit sila dalawa ni lolo."

"Pagpalain ka ng may kapal hija. Napaka bait mong bata. Hindi kami nagkamali noon
na isa sa mga batang Montenegro ang mabibihag mo dahil napaka ganda mong dilag."

"Naku, salamat po lola."

Hindi ko maisalarawan kung gaano ako ka saya.Tinupad ni Manuel ang kasal na gusto
ko. Simple, at malayo sa media. Kung ako ang papipiliin hindi na ako aalis sa lugar
na ito.

"Ohhh. . ." Nanginginig ang aking mga hita habang nakasampay sa mga balikat ni
Manuel. Napuno ng ungol ang kuwarto ng yate sa aming maiinit na tagpo.

Walang awa ang dila nito sa pag lasap sa aking gitnang hita. Bumabangon ang
kakaibang apoy sa tuwing titignan ko ang labi nito at ilong na nandoon. Ang ulo
nito na nasa aking gitnang hita, ang mga bisig at kamay na malakas na pumipigil sa
pamimilipit ng aking mga hita.

"Uhmmp!" Napakagat labi ako at nilukumos ang kutson ng kama ng maramdaman ko ang
pagpasok ng matulis nitong dila.

"Ah! Manuel!" Tinaas baba nito ang dila at hinimod ang aking hiyas na aking
ikinahiyaw. "Ahhh!"

Iniwan nito bigla ang aking gitna at inayos ang pagkakasabit ng aking mga hita sa
balikat nito.

Dapat sanay na ako, walang gabi na walang maiinit na tagpo, pero bakit? Bakit hindi
parin ako nasasanay at nababaliw parin ako?

His tongue driving me crazy!

"Moan as loud as you want Aurora. Walang makakarinig." pilyo nitong sabi saka
walang awang pinasok ang pagkalalaki nito sa akin.

"Ahhh M-Manuel. . Ahh!" Napakapit ako sa balikat niya habang marahas at mabilis ang
paglabas pasok nito sakin.

This is Manuel. . .he's wild in bed. Really...really wild.

Habang walang tigil sa pagsalpok ang aming ibabang bahaging katawan ay hinawakan
nito ang aking baba.

"Mahal na mahal kita.." bulong nito.

Hindi ko namalayan ang luhang namalisbis sa aking pisngi.

Ngumunguso ako habang tinitignan si Manuel na nag eempake.

Tumigil ito at tinignan ako. Nilapitan nito ako at niyakap. Isang buwan pa na
pananatili niya rito at ngayon kailangan niyang mangibang bansa para sa kanilang
kompanya.

"Babalik ako agad baby. May aayusin lang ako doon." Pang aalo nito sa akin.

Umiling ako at umirap.

Ngumisi ito habang pinasadahan ako ng tingin. "You're really pretty baby.."

"I'm beautiful Manuel." Pagtatama ko dito na ikinahalakhak nito.

"Fine, my baby is beautiful."

Napalunok nalang ako at niyakap siya ng mahigpit. Binalot ng pangungulila ang aking
puso.

"Bakit, iba ang pakiramdam ko Manuel?"

"What? Masama ba ang pakiramdam mo?"

Umiling ako.

"Hindi, pakiramdam ko kasi, mawawala ka sakin."

Hinawakan nito ang aking pisngi. "I promise, babalikan kita. Babalikan ko kayo
ng anak ko, pangako yan."

Tatlong katulong ang iniwan sakin ni Manuel at nandito rin si Don Juanito sa
mansyon. Minsan narin ditong nakadalaw si Josefina at tingin ko, iimbitahan ko ulit
ang kaibigan ko na yun.

Buong gabi akong hindi makatulog lalo na't walang tawag mula kay Manuel. Alam ko
namang hindi agad makatawag yun dahil baka nasa eroplano.

Nababahala rin ako dahil gabi ang flight nila at umuulan pa. Hindi ako makatulog.

Ilang oras lang ang aking naitulog dahil hindi ako mapakali. Hindi na ako nag
abalang maligo bago lumabas ng aking silid. Bumungad agad sakin ang ingay ng mga
katulong at trabahador.

"A-Anong nangyayari?"

"Si-Si Don Juanito po kasi..."

"Anong nangyari kay Don Juanito?" nag aalalang tanong ko. Binalot ako ng sobrang
kaba. Kabang ngayon ko lang naramdaman.
"Inatake po sa puso."

"Diyos ko po." Nasapo ko ang aking dibdib. "Saang hospital siya? Pupunta ako,
tatawagan ko muna si Manuel-"

"Ma'am a-ayoko po itong sabihin p-pero k-kailangan po."

"A-Ano yon?"

"Kukunin ka po dito ni Senyor Ezekiel po."

"Huh? B-Bakit?"

"Inatake po si Don sa puso dahil nagcrash po ang eroplanong sinasakyan ni senyor

Manuel..."

Tila nanlabo ang aking paningin at ako'y nabingi.

"Ma'am , h-hindi raw po mahanap ang katawan ni S-Senyor-"

"H-Hindi totoo yan!"

"Ma'am-"

"Hindi!!"

Walang humpay ang aking luha. Katulad ng aking luha ,walang humpay rin ang sakit ng
aking nararamdaman.

Magkapatid 21
Chapter 21
Pagkakataon

Kinuha ko ang medyo kalakihang vase na may bulaklak at hinilera ito malapit
dingding para makita ng mamimili. I wipe the sweat on my face at napahawak sa
malaki kong tiyan.

"Buang kaman oy! Huwag kang magbuhat ng mabibigat baka manganak ka wala sa oras!"

Pinagalitan ako ni Josefina. I like flowers, ito yung pinagtuonan ko ng pansin

ngayon. Dito ako naninirahan sa apartment nila Josefina. Bumalik ako dito at
kinalimutan ang mapapait na alaala na palagi akong ginagambala.

Hanggang ngayon walang balita, isang buwan nalang manganganak na ako, ganun
parin,hindi parin nakikita ang katawan niya.

Walang gabi na hindi ako lumuluha. Walang gabing hindi napupuno ng iyak ang apat na
sulok ng aking kwarto. Mahirap ang mga ito sakin. Gusto akong tulungan ni Ezekiel
pero hindi na ako pumayag. Sapat na sakin ang tumulong kay Josefina.

"Hindi naman..magaan lang naman yan." Binalikan ko ang ibang bulaklak at dinesenyo
ang mga ito bago idisplay.

"Alam mo Aurora, ng bumalik ka dito dumami ulit ang mga bumibili. Lucky charm nga
talaga kita."
Hindi nag kulang si Josefina sakin. Naging maalaga itong kaibigan. Palagi rin
dumadalaw sa akin dito si Zeke. Parang tulad lang ng dati. Noong nawala rin sakin
si Manuel, si Zeke ang andito para sakin.

"Hindi naman! Sadyang swerte lang itong anghel na ito sa atin Jose." hinimas ko
ang aking tiyan na malaki na.

"Ninang ako diyan ha. As in, NINANG. Pag nagkamali si father na bibinyag naku!!
Kukurutin ko ang mga itlog niya!"

Napatawa ako malakas sa sinabi nito. Ang pagtawa ko ang siya ring pagbukas ng
sliding door ng shop ni Josefina at pumasok si Ezekiel.

Sa lumipas na buwan ,maraming nagbago sa kanya. Mas naging seryoso at nabawasan

ang pagkapilyo. Nakita ko noon kung gaano siya naghirap ipahanap si Manuel. Kargado
na ngayon ni Ezekiel lahat lahat, lalo na't patuloy ang pagkakasakit ni Don
Juanito.

Ilang panaginip ang dumadalaw sa akin tuwing gabi at nakikita ko ang sariling
umiiyak sa isang tabi. Hindi mawaglit sa akin isipan ang mukha ng lalaking aking
minahal. Bakit sa dinami daming tao bakit si Manuel pa? Bakit namin ito
nararanasan.Ang hirap sa akin lalo na't buntis ako.

"How's your feeling?" tanong ni Zeke at hinimas ang aking pisngi. Eksayherada
namang bumuntong hininga si Josefina.

"Okay naman. Ikaw?"

"I'm fine. Kumain kana?"

"Oo,"

"May gusto ka pang kainin?" tinignan nito ang pambisig na relo. Alam kong busy na
tao si Zeke ngayon pero pinaglalaanan niya parin ako ng oras.

"Zeke, tell me." hinuli ko ang tingin niya at hinawakan sa pisngi. "Hindi mo parin
ba nakita si Catalena?"

Umigting ang panga nito.

"Nakita." Maikling sagot nito.

"Tapos? Nagkausap na kayo?"

"Bakit pa? She's a god damn liar."

"Zeke, she's still your wife."

"I don't fucking care."

"Zeke-"

"I have to go. May meeting pa ako,take good care yourself please." pinatakan ako
nito ng halik sa noo at umalis ito agad.

Nagkatinginan nalang kami ni Jose ng makaalis na ito.

"He changed a lot." komento ni Jose.

"He is." sagot ko.

Sumapit ang araw ng linggo. Nakaugalian ko ang magsimba at manalangin sa

panginoon na sana, bigyan ako ng isang himala. Na sana ,ibalik ang oras noon. Na
sana, buhay lang si Manuel at magpakita sakin pero ilang buwan na nagdaan wala
paring katawan na nakita. Tuloy ang paghahanap hanggang ngayon. Hindi tumigil si
Ezekiel sa paghahanap sa kuya niya.

Lumuhod ako at pumikit ng mariin. Dumaloy ang panibagong luha. Hindi ko na

pinigilan ang sarili ko, lumuha ako ng lumuha. Wala ng pakealam sa mga nakakarinig
ng hikbi ko. Sa loob ng ilang buwan tanging ang simbahan ang aking naging iyakan.
Naging karamay ko ang diyos sa hirap. Hindi ako nawawalan ng pag-asa.

"Pakiusap, pakinoon. Kahit isang senyales lang na buhay si Manuel. Please, wag niyo
siyang hayaang...magdusa at sana nasa mabuting kamay siya. A-Alam kong b-buhay ang
m-mahal ko."

Ilang oras ang nilaan ko sa loob bago napagpasyahang lumabas. Lutang ako ng
lumabas kaya hindi ko namalayan ang isang sasakyang huminto.

"Miss!" narinig ko ang kalabog ng pintuan ng isang sasakyan.

"Miss!"

Naramdaman kong may humawak sa aking siko.

"H-Ha?"

"Dinudugo ka!" Histeryang sinabi ng babae. Mayaman ito ,base sa pananamit at sa

magarang kotse nito.

Hindi na ako nakaramdam ng kahit anong sakit bigla nalang nandilim ang paningin ko
at nawalan ng malay.

Puting kisame at amoy ng mga gamot ang aking unang namalayan.

May nakasabit sa aking dextrose at oxygen. Ramdam ko rin ang pag gaan ng aking
tiyan na siyang ikinalaki ng aking mata.

"A-Ang anak k-ko?"

"C-Calm down please.." sabi ng babaeng sumagip sakin kanina.

"A-Ang anak ko...s-sino ka?"

"Ako si Empress. Dinugo ka kanina at nawalan ng malay. Ang anak mo nasa infant
room. Dadalhin na siya dito ng nurse. Ako na bahala sa bills mo, walang choice
kanina ang doktor kundi i-CS ka, lalo na't walang malay ka.Nagmamadali kasi ako
ngayon pero di kita maiwan kanina sa daan-"

"S-Salamat.. salamat.."

May ibinigay ito sa akin na calling card. "Visit our island once maka recover ka
ha? Call me, ako ang bahala. Bring your handsome baby boy."
"Salamat talaga Empress."

"Okay lang! Masaya rin na may natulungan ako."

Hindi ito nagtagal at umalis din. Bumukas ang pinto at nakita kong karga karga ng
nurse ang isang sanggol.

Sumikdo ang puso ko nang ilapit niya ito sakin.

"Ang guwapo guwapo ng anak niyo ma'am. Ang tangos ng ilong."puri nito sa anak ko.

"S-Salamat." bumuhos ang luha ko at umawang ang labi ng makitang kahawig na kahawig
ni Manuel. Hinagkan ko ang aking anak, parang babasaging bagay na hinalikan ko ito
sa noo.

"K-Kahawig mo si papa mo a-anak.." walang humpay ang aking luha nang biglang
bumukas ang pintuan at pumasok ang humahangos na si Josefina.

"Oh my god!!!" sigaw nito at umiyak.

Halos mapakagat labi ako dahil nakitang umiiyak si Jose at niyakap ako. Sumunod si
Ezekiel na humahangos rin, agad lumipad ang mata nito sa anak ko.

Umawang ang labi nito nang makalapit at hinalikan ako sa noo.

"I'm sorry Aurora. Wala ako noong nanganak ka. H-hindi namin alam kasi ang tigas ng
ulo mo sabi wag ng umalis baka manganak ka! Yan tuloy,nanganak ka na!" ngawa ni
Josefina habang tinitignan ko si Zeke na nawiwili sa anak ko.

"Pwede ko ba siyang buhatin?" tanong nito sa akin. Tumango naman ako sa kanya.

Unti unting may nabuong ngiti sa labi niya ng makarga ang anak ko.

"What's his name?"

Natigilan ako.

Pumikit ako at tanging mukha lang ni Manuel ang aking nakikita.

"Michael Angelo."

Umawang ang labi ni Ezekiel.

"Manuel's favorite name." Zeke said.

Tumango ako. "Kung h-hindi raw sana nakunan noon si Donya Patricia ,yan raw sana
pangalan ng kapatid niyo."

"Yeah.." binigay sakin ni Zeke ang aking munting anghel. Hinagkan ni Zeke ang aking
buhok.

"Hindi ako susuko sa paghahanap kay kuya Aurora. Hinding hindi ko kayo pababayaan.
Sana bigyan mo ako ng pagkakataong tumulong at bumawi. Sana bigyan mokong
pagkakataon na maging ama ni Michael Angelo , Aurora."

Magkapatid 22
Chapter 22
Manuel

Lumipas ang ilang buwan. Naging matibay akong ina para kay Angelo. Gamit
ang aking naipon, nagpatanim ako ng mga bulaklak sa lupain ng mga Montenegro.
Lupang nakapangalan kay Manuel. Pinaganda at minahal ko ito katulad ng pagmamahal
ko kay Manuel.

Ang mga bulaklak na iyon ay siyang kinukunan namin para sa shop namin ni
Josefina. Naging partnership kaming dalawa. Mga bigatin na ang aming mga custumers
at hindi lamang bulaklak ang aming negosyo. Lahat ng mga natural na pwedeng
pagkakakitaan ay aming sinubukan. Tulad ng perlas na bracelet at necklace. Nililok
na bracelet yari sa matibay na kahoy at puwede rin itong costumize.

"Saan na yung suplado kong inaanak?" tanong ni Josefina pagkatapos niyang

asikasuhin ang isang van ng bulaklak na inorder samin.

Hindi pa ako nakasagot ng may pumarada ng Mercedez Benz sa harapan ng aming

malawak na shop.

Napataas nalang ang kilay ni Jose ng bumaba doon si Zeke at bitbit si Angelo na
anim na buwan pa lamang. Dinig na dinig namin ang hagikhik ng bata.

Napapangisi naman si Zeke na bitbit ang kung ano ano na namang laruan para kay
Angelo.

"Mukha rin silang mag ama , ano?" siniko ako ni Jose.

"Magkamukha si Manuel at Zeke e." bulong ko rito.

"He's so heavy.." reklamo ni Zeke at nilapag si Angelo sa crib nito. Nandito na

kami sa sofa ng bahay na tinitirhan na namin ni Josefina. Bale, yung gilid nito ay
ang apartment na tinitirhan ko noon.

Nakakaafford na ako ng murang condo pero di na ako hinayaan ni Jose na umalis.

Napamahal narin kasi ng sobra si Michael Angelo sa kanila lalo na ka'y Zeke.

"Uhmm..kamusta na yung balita Zeke?" araw araw akong nagtatanong pero mukhang ilang
ito sa aking tanong.

"I'm still working on it Aurora." Seryosong sabi nito habang pinipisil ang pisngi
ni Michael Angelo na nasa crib na nito.

"Wala paring nakakakita?" Nanghihinang tanong ko.

"Wala pa."

Huminga ako ng malalim, naluluha ang mga mata. Napansin iyon ni Zeke kaya mabilis
itong hinapit ang aking pisngi at pinunasan ang aking luha.

"Ginagawa ko ang lahat. Babalik si kuya, babalik siya Aurora." bulong nito at
hinalikan ang aking noo.

"Sana nga Z-Zeke..hirap na hirap na ako."

Binaon nito ang aking ulo sa kanyang dibdib. Tulad ng dati sa dibdib ako nito
umiyak.
 Nang maghapon ay pumunta ako sa mall para bumili ng mga personal na gamit ni
Angelo. May sariling kita na ako kaya nakakabili na ako ng gatas at diapers nito.
Iniwan ko ito kay Josefina dahil marami akong bibilhin.

Hinila ko ang cart ng biglang may makabanggaan akong babae.

"Sorry!" hinging tawad ko dito.

"Aurora?!"

"Empress?"

Dinamba ako nito ng yakap. "Gawd! Ka'y tagal kitang hinanap! Bumalik balik talaga
ako dito sa Manila para makita ka. Hindi ko kasi nahingi yung address mo last
time!"

"A-Ah, nakkahiya sayo. Maraming salamat pala sa mga tulong mo. Sabihin molang kung
paano ako makakabawi."

Ngumuso ito tila nag iisip. "Malapit na kasi yung kasal namin ng fiance ko. Ikaw
lang kasi yung nakagaanan ko ng loob. Mapili ako sa mga friends ko. Basta!, magaan
ang loob ko sayo at...ang ganda mo. Parang barbie ka!"

Awkward akong ngumiti. Talkative siya at mukhang happy go lucky.

"Uh, kasi may flower shop kami ng kaibigan ko. Kung gusto mo ng bulaklak bilang
pasasalamat ko-"

"Oh god! Tyming! Nandito ako kasi kasal ko bukas! Hinanap talaga kita. Iimbitahan
sana kita pero gusto korin ng mga flowers. Puwede ba akong magpa schedule sayo
bukas? Flowers for my wedding? Please, sana dumating ka."

May binigay ito sa aking calling card.

"May address na ako diyan at number. Magbabayad ako ng doble para sa shop mo basta
dumating ka."

Ngumiti ako sa kanya. "Ofcourse! Malaking opportunity rin ito samin ng kaibigan
ko."

"Uuwi ka na ba? Sabay na tayo? Hindi kasi akong puwedeng gabihin kasi magbabangka
pa papuntang isla."

"Oh , hindi na. Magtatagal kasi ako. Tsaka asahan mo ako bukas."

Niyakap ako nito ng mahigpit at nagpaalam na.

Natulala ako bigla sa bilis ng pangyayari. Nakita ko lang naman ang babaeng
tumulong sakin ng muntik na akong manganak sa simbahan.

Binalita ko kay Josefina pagdating ko sa bahay at kahit siya ay natuwa.

"Mukhang sisikat na talaga itong shop natin. Kailangan nating magdala ng bongga at
magandang bulaklak bukas."

Binihisan ko si Michael Angelo at nilagay na sa higaan katabi ko.

"Oo nga."

Huminga ng malalim si Jose ng mapansin ang pagiging matamlay ko.

"Sad ka na naman ulit barbie girl."

Mapait akong ngumiti at napatingin kay Angelo na humahagikhik habang nilalaro ang
daliri ko.

"N-Nahihirapan na kasi ako Jose.."

Pumalatak ito, tinabihan nito ako at hinagod ang aking likod.

"Aurora, ginagawa ko rin ang lahat para huwag kalang maging malungkot. Alam kong
mahirap yan. Lalo na't may anak kayo. Wa'g kang mawalan ng pag-asa. Babalik si
Manuel."

"Pero paano kung-"

"Stop! Good vibes lang tayo. Wag nega may rampa pa tayo bukas di'ba?"

Tumango ako at pinunasan ang luha. Nararamdaman kong babalik si Manuel. Hindi ako
susuko, babalik siya. Babalik si Manuel.

Nakatulugan ko na ang pagtatak sa isipan ko na babalik siya. Hindi ko hinayaang

maapektuhan ang aking pag aalaga kay Angelo.

Maaga palang handa na kami ni Josefina. I wore a white fitted dress at silver na
sandals.

"Jose, napadeliver ba ng maaga ang mga bulaklak sa Puting Isla?" Inaayos ko ang
aking hikaw.

"Oo napadeliver na.Andoon narin ang mga magdedesign doon at pinadagdagan ko ng

ibang kulay na flowers para maganda. Hindi boring! Check mo nalang mamaya pag
dating natin kung okay sa panlasa mo yung gawa nila doon."

Tumango ako at hinabilin ang mga dapat gawin ng magbabantay kay Angelo na si Yaya
Jena.

"Do I look fine Jose?"

"More than fine Aurora." Kumindat ito sakin bago kami pumasok sa van na maghahatid
sa amin papuntang sakayan ng bangka.

"Ilang minutes ang bangka papunta doon?" tanong ni Jose sa akin.

"I think fifteen minutes. Hindi masyadong kalayuan. Sasakay pa tayo sa Van ulit na
nakahintay na doon papuntang Resort nila Empress."

"Hay! Sana maayos ang bulaklak natin at hindi nagkandahulog sa dagat."

Napapailing ako sa mga palatak ni Jose. Malaki naman ang bangka at tatlong bangka
ang ginamit para matawid ang mga bulaklak na kakailnganin.

Dalawang oras ang biyahe namin papuntang sakayan ng bangka. Fifteen minutes naman
sa bangka bago kami dumaong sa Isla.
 Naglalakihang kakahuyan ang aming unang nakita at ang pa liko likong daan nito.
Sa gilid ng daan ay ang kumikinang na karagatan.

"Ang ganda nga dito Aurora!" Singhap ni Jose ng makalabas ng kami ng van.

Nagkausap kami kagabi ni Empress sa cellphone bago ako natulog. Handa na raw ang
aming kuwarto doon.

Sa bulwagan palang ng resort ay may sumalubong na sakin.

"Good morning! You must be miss Aurora?"

Tumango ako. "Ah yes."

"Ang mga tauhan napo ang bahala sa mga gamit niyo na ilagay sa rooms niyo po.
Igaguide ko na po kayo papunta sa dagat. Nagsisimula na po ang kasal."

"God! Sorry we're late." pahinging tawad ko dito.

Sumama kami ni Josefina at ginaya kami ng receptionist sa dagat. So it's a beach

wedding.

Kinakabahan ako habang tinitignan ang mga bulaklak na hinanda ng aming mga
designers.

"They are good." komento ko.

Maraming tao sa kasal at halos hindi kami kita ni Jose. Natatabunan kami ng
nagtatangkarang mga lalaki sa likod. May pulang carpet na nakalatag sa gitna kung
saan dinaanan rin ng aking mata. Hila hila ni Jose ang aking kamah habang
nagsisiksikan kami para makapanood ng kasal na kanina pa pala nag umpisa.

Rinig na rinig ko ang vows ng lalaki. Dumagundong ang kaba sa aking dibdib. Kahit
si Jose ay natigilan at nakaawang ang mata na hinawi ang mga bisita at pilit kaming
sumiksik para makapunta sa unahan.

Bawat bigkas nito ng pagmamahal at pangako ay napupunit ang aking puso.

"I will always love you baby.. till death do us part."

Nasapo ko ang bibig at bumuhos ang aking luha. Nanginginig ang aking buong
katawan. Gusto ko nang masasandalan dahil nawawalan ako ng lakas.

"Empress Silverio my one and only-" halos hindi ko na marinig ang sunod na sinabi
nito dahil nakatuon na ang aking mata sa kamay nitong unti unting pinapasok ang
singsing sa daliri ni Empress.

Gusto kong pigilan sila at yakapin ng mahigpit si Manuel.

Bakit? Bakit ganito? Kasal kami. Bakit?

Halos himatayin na ako at handa nang sumigaw nang-

"ITIGIL ANG KASAL!!!!" sigaw ni Josefina at pumagitna sa pulang carpet.

Nagsilingunan ang mga bisita sa kanya at nagbulong bulongan. Nanlaki ang aking mata
at bumuhos ang luha ng makita si Manuel na nakakunot ang noo habang tinitignan si
Jose.

Magkapatid 23
Chapter 23
Nunal

Hindi ko alintana ang mga taong nagbubulong bulongan. Tanging naka'y Manuel ang
aking tingin. Hinding hindi ako magkakamali, dahil sa tibok ng aking puso at bugso
nito, alam na alam na si Manuel itong lalaking nasa aking harapan, at handang
magpakasal sa iba.

Halos manlumo ako. Tinuro ako ni Josefina. Wala akong nagawa kundi ang umiyak.
Isang bagay lang ang nagpipigil sa akin kundi ang estranghero nitong mga tingin.

"Oh," Jose awkwardly laugh. Tila napuna ang bulong bulongan. "I'm not the legal
wife ,uh," Tinuro ako nito. "Siya, siya si Aurora. At ang lalaking ikakasal ngayon
ay asawa niya.Manuel! Anong kagaguhan ito? Hindi kayo annul puwede kitang kasuhan
ng kalandian dot com!"

Gumuhit ang noo ni Manuel at napatingin sa akin. Lumundag ang puso ko nang magtama
ang aming tingin.

Napalunok ako ng lapitan ako ni Empress. Namumula ang mata nito.

"Aurora, ano to? B-bakit-"

"M-Magpapaliwanag ako."

"You ruin our wedding!"

"Excuse me? Anong ruin? Sino kaya ang naka ruin sa inyo?" Mataray na sagot nito
Jose. Tinapunan naman siya ng masamang tingin ni Empress.

"Sino ka ba?!"

"Ako?" halos mapapikit nalang ako. Wa'g si Jose please. "Ako lang naman ang may ari
ng mga bulaklak dito sa makasalanang kasal niyo. At wag na wag mo'kong tatarayan
hindi mo pa bayad tong mga bulaklak ko!"

Oh god!

Empress face turned pale. Gusto na nitong manakit.

"I will pay it!"

"Wa'g na, kung galing lang naman sa-"

"Jose tama na.." Saway ko sa kanila. Ang tingin ko ay naka'y Manuel na patungo na
samin. Kasama nito ang isang lalaking may edad na at babae. Sa tingin ko ay mga
magulang ito ni Empress.

"Mommy.." umangkla ang kamay ni Empress sa babae, sa ina nito. Tila humihingi ng
tulong.
Hindi ko mawari ang mga tingin sa akin ng mga magulang niya. Malalalim at maraming
kahulugan.

"Hindi ko alam ang buong istorya at kung bakit kayo tumutol sa kasal. Let us talk
about this inside our house ." seryosong sabi ng papa ni Empress na mataman na
nakatingin sa akin.

Hindi ko na tinignan ng lumapit si Manuel kay Empress. Naghihintay ako sa kanyang

mga yakap at haplos pero iba ang kanyang nilapitan. Napupunit ang puso ko kung
bakit siya nagkaganito.

May nagawa ba akong mali? What's wrong with him?

"Pigilan mo'ko Aurora. Nabubuwesit na'ko kay Manuel! Hindi niya ako madadala sa
kaguwapuhan at kakisigan niya! Naiinis parin ako!" himutok ni Jose habang sumusunod
kami sa kanila ni Empress. May sinabi ang emcee sa mic para sa mga bisita na naiwan
doon.

Nasa hapag kainan kami. Namamawis ang aking magkadaup na palad. Hindi ko kaya ang
madilim at mabigat na mga tingin ni Manuel.

Mahinang kumakain si Empress habang ang magulang nito ay hindi maalis ang tingin sa
akin. Mas lalo tuloy akong kinakababan.

"I'm sorry po sa n-nagawa ko..uh.." pilit kong inisip ang mga dapat kong sabihin.
Umiinit ang aking mata at anumang oras bubuhos na naman ang aking mga luha.

Pinakita ko ang aking daliri. "I . . .I am married with Manuel bago siya ma
aksidente."

Kumuyom ang panga ni Manuel ng tapunan ko siya ng tingin.

"N-No.." iyak ni Empress at kumapit sa braso ni Manuel. Umiwas ako ng tingin.

"H-Hindi ko alam k-kung bakit ganito Manuel? O-Our baby is six months old-"

"Oh god!" Nasapo ni Empress ang bibig. Tila nagsisisi at nalukungkot.

Paano kung hindi ako inimbitahan ni Empress? Ibig sabihin matutuloy ang kasal nila
na hindi ko alam.

"Hija, dito na naninirahan sa amin si Wilson,ang tinatawag mong Manuel. Nakita

siya namin sa karagatan dito lamang hindi kalayuan sa amin." pahayag ng papa ni
Empress.

Tumango tango ako.

"Y-Yes po. Nag crash po ang eroplanong sinasakyan niya noon."

Uminom ng tubig ang papa ni Empress. "Meron siyang amnesia hija. Dalawang buwan
siyang nacoma at si Empress ang nag alaga sa kanya."

Umawang ang labi ko sa mga nalaman. Napatingin ako kay Manuel na mabibigat na ang
tingin sa akin. Hindi na alintana si Empress na umiiyak sa gilid niya.

"P-Patawad po sa i-inyo pero iuuwi ko po si Manuel-"

"No! Hindi!"

"Empress stop it! I told you before!" Pigil ng papa nito.

"No! Papakasalan ako ni Wilson papa!"

"Pinipikot mo lang siya Empress, stop being stubborn."

"Let's talk." Natahimik kami sa biglanv pagsalita ni Manuel. Tila walang pakealam
sa mga narinig, nasa akin lang ang titig.

Tumango ako ng magsimula itong tumayo at umalis. Inexcuse ko ang sarili sa mga
naiwan sa hapag kainan. Naririnig ko ang iyak ni Empress pero ipaglalaban ko kung
ano ang akin.

Tinungo nito ang isang kuwarto at binuksan. He left if open, he's waiting for me
to get inside. Huminga muna ako ng malalim bago pumasok.

Nagsimula ng bumalik lahat ng emosyon. Gusto ko siyang yakapin ,dahil wala ako sa
mga panahong nacoma siya. Hindi ko siya naalagaan sa kanyang amnesia.

Niluwagan nito ang kurbata at hinagis ang polo.

"What’s your name?" Malamig na tanong nito. Humilig siya sa mesa at humalukipkip.

"K-Kim Aurora.."

"And you're my wife?"

Tumango ako, desperada. "O-Oo.."

Pumikit ito at tumingala. Halatang sumakit ang ulo nito.

"O-Okay kalang?" Nag aalalang tanong ko.

Tumango ito. "My head is aching a lot of times.."

"A-Alam mong may amnesia ka ngayon?"

"Yes.." Sagot nito.

"I am your wife and our son, Michael Angelo is waiting for us. I-Iintindihin ko
yung mga nangyari kanina. H-Hindi kita susumbatan basta umuwi kalang."

Umiling ito, nanatiling seryoso at humakbang ng ilang beses papunta sakin.

"How can you make me believe that you're my wife? That ring?" turo nito sa aking
singsing. Nakakulong na ako sa kanyang mga bisig. Nakalapat na ang aking likod sa
dingding. Ilang dangkal nalang ang layo naming dalawa.

Napalunok ako ng ilang beses ng maamoy ulit ang nakakaadik na amoy ng labi niya.

"Magkamukha kayo ng kapatid mo Manuel.His name is John Ezekiel Montenegro. You're

a Montenegro."

"I don't believe it."

"T-Totoo!"
Tumango ito. "What's more?"

"Uh, we have a son."

"I still can't remember anything.." Anas nito.

Dumapo na ang aking kamay sa dibdib niya. Kung hindi niya maalala kahit anong
sabihin ko ,puwes' ipapadama ko.

Hinila ko ang manggas ng polo niya para maabot ang kanyang labi. Hindi ito nag
atubiling ilapat ang aming mga labing nakaawang. In fact, umurong ang ulo ko sa pag
atake ng kanyang aggresibong halik.

Halos makagat niya ang aking labi. Nag halo halo na ang aking emosyon. Bumalik
ang aking pakiramdam noon nang una ko siyang makausap sa mansyon. Ganito siya ka
lamig at ganito siya sa mga babae.

Ang halik nitong marahas ay unti unti naging malamyos. Hinayaan ko siya kung
gaano katagal ang gusto niyang halik. Gusto kong ipadama sa kanya na ako ito, ang
babaeng kanyang minahal at pinakasalan.

Wala akong isusumbat dahil wala siyang kasalanan. Hindi ko alam ang kwento nila
kung bakit humantong sa kasalanan silang dalawa.

Hinalugad ng labi nito ang bawat sulok ng aking labi. Kinakagat at sinisipsip
niya ang aking labi. Halik na aking nakasanayan.

Hindi ko na namalayan na nakaupo na ako sa mesa at nasa gitna ng aking hita

nakatayo si Manuel. We're kissing and moaning when we heard the door open.

"Aurora ba't ang tagal-" lumaki ang mata ni Josefina at pumalatak. "Akala ko nag
aaway na kayo ng husto ni Manuel dahil ang tagal niyo e. Ibang pag aaway nga naman.
Labi sa labi."

Naitulak ko si Manuel bigla na ayaw pang pakawalan ang aking labi.

"Damn.." Narinig kong bulong nito.

Namumula ako ng lumabas kami sa kuwartong iyon at magkaharap kami ngayon sa salas.

"My daughter can't take this. Ayaw na niyang lumabas ng kuwarto Wilson." Sabi ng
mama ni Empress.

"Maybe I should go back in my villa , tita."

Villa? So, hindi siya dito natutulog?

"Ikaw ang bahala Wilson. Please talk to my daughter."

"I will tita."

"Ano na ang plano niyo? Wilson?" Tanong ng papa ni Empress.

"Aurora and I ,have to talk a lot of things." Malalim at paos na sabi nito.

Napalunok nalang ako ng tumingin ako sa kanyang labi.

Damn Manuel, you don't know how much I miss that lips.
"So Aurora will stay here?"

Tumango ako sa tanong ni Jose. "Y-Yes,babalik rin ako sa Manila."

"Okay, ako na ang bahala kay Angelo."

Hinatid ko muna si Jose sa labas ng resort,kung nasaan ang mga van na naghihintay.

"Pasuyo nalang ako kay Angelo , Jose ha. Kailangan ko lang ayusin to."

"Naiintindihan ko Aurora. Tawagan mo'ko at itext ha?"

"Oo, salamat Jose."

Hindi puwedeng magtagal dito si Jose dahil walang mag aasikaso ng shop. Kung walang
ganitong kaganapan ako sana ay paauwi narin ngayon.

Tinignan ko ang van na papalayo nang-

"Aurora, puwede ba kitang matanong hija?" biglang may nag salita sa aking likuran
at nakita ko ang mama ni Empress.

"Y-Yes po?" She's so beautiful lalo na sa malapitan.

"Saan mo nakuha ang nunal mo sa likod?" tanong nito na ikinakunot ng noo ko.

"Since birth po tita-"

"Call me Mommy Cora."

"P-Po?"

"Call me mommy Cora." ulit nito.

"S-Sige po, mommy Cora."

"Alam mo bang pamilyar sakin ang nunal mo sa likod hija."

"P-po?" dumagundong ang aking puso ng makita ko ang pamumula ng mga mata nito.

Mga matang napupuno ng mga salitang naikubli at gustong pakawalan.

"G-Ganitong ganito ang nunal ng anak kong n-nawala sa gubat noon h-hija."

Kabanata 24
Chapter 24
May anak

Tumagal ang titig ko sa nunal na nasaking likod. It's a dark heart shape.
Naudlot ang pag uusap namin ni mommy Cora kahapon dahil tinawag siya ng kanyang
asawa. Pansamantala ako dito sa isang Villa. Ang kabilang villa ay kay Manuel.May
urge ako na gusto siyang puntahan pero naiisip ko rin ang kanyang sitwasyon.
 May amnesia sya at di niya ako maalala. Hindi raw dapat itrigger ang
amnesia ,hayaan raw unti unting bumalik ang alaala.

Maaraw na ngayon at naririnig ko ang mga alon. Kaharap ng villa ang berdeng
dagat at may mga niyog. Sa gilid ng niyog ay may nakahilerang sun loungers.

Hindi gaano karami ang dumadayo dito lalo na't pribado ang Isla nila. Pili
lamang ang nakakapunta. Meron naman sigurong spots na pwedeng dayuhin pero sa parte
dito...wala pa akong nakikitang dayo

May kumatok sa pintuan nang binuksan ko ito isa pala ito sa katulong nila
Empress.

"Miss, pinahahatid ni Ma'am Cora." Mga damit ang bitbit nito at ang kasunod niya na
katulong may dalang pagkain.

"Uh, thanks. Kanino yang isang tray?"

"Ah! Kay Wilson po!".

Kinagat ko ang labi, "Pwede ako na ang magbibigay?"

Wala naman nitong alinlangan na binigay sakin. Hindi pa ako ayos ng nilapag ko ang
damit at tray na pagkain sa mesa ng villa. Binitbit ko ang tray ng pagkain para kay
Manuel.

Tinatambol ang puso ko habang papalapit. Napasinghap nalang ng humampas ang

hangin sa akin. Kumatok ako sa pintuan niya. Hindi ako naghintay ng matagal dahil
binuksan niya naman 'yun agad.

Damn...

Lumandas ang mata ko sa hubad baro nitong pang itaas. Nakasabit sa balikat niya ang
isang towel na nakapulupot at naka shorts lang siya.

"A-A-Ah... good morning!"

"Morning."

Halos mapapikit nalang ako sa lamig ng boses nito. Tinaas ko ang tray ng pagkain.

"Break fast mo pala.."

Tumango ito at aalis na sana ako ng, "Saan ka?" Biglang tanong nito.

"Sa k-kwarto ko.."

Nangunot ang noo nito. "Sabay na tayong kumain,"

"Wag na,"

"Asawa kita di'ba? Bakit di ka sasabay sakin na kumain?"

Umawang ang labi ko sa walang preno nitong sabi sakin.

"Kukunin kolang ang pagkain ko.."

"May niluto na ako dito,come in."

Wala pa akong ligo habang siya kakatapos lang yata maligo! Baka may laway pako o
muta!

Pasimple kong pinunasan ang mukha ko ng makapasok. Walang kahit anong arte ang
villa niya. Lahat ng bintana nakabukas at nakakaantok ang hampas ng hangin.

May nakahanda nang pagkain sa maliit na mesa niya. Nakita kong dalawang pinggan
iyon.

"M-May inaasahan kang bisita?" tanong ko. Hinila nito ang upuan para sakin. May
kinuha rin itong t shirt at sinuot.

"Wala, para sa atin to. Tatawagin kita sana.."

Tumango ako at sinupil ang ngiti sa labi. Gusto ko siyang tignan ng matagal
pero hindi ko magawa, kahit dati pa naman hindi ko makuhang tignan siya ng matagal.
Nakakalunod at nakakatakot. His black pitch eyes were so mysterious.

Napuna ko rin ang mga luto niya wala ring pinagbago. Adobong atay ng manok,
fried rice at ham. Isa ito sa mga paborito niyang kainin tuwing breakfast kahit
wala siyang maalala ito parin ang gusto niya.

"Paborito motong kainin.." hindi ko napigilan ang bibig ko.

Tumigil siya sa pagkain at tiningnan ako, "Uh-uh." tumango tango siya bilang
pagsang ayon.

"Namana rin ni Michael Angelo," pagpatuloy ko.

"Sasabay akong umuwi sayo.."

Nagulat ako sa sinabi niya kaya nagkatitigan kami, "Sa ngayon...gusto muna kitang
makasama.."

Dugtong niya na ikinatigil ng hininga ko.

"Eat," mando nito ng tumagal ang titig ko sa kanya. Napakurap kurap ako at
kumain. Parang di ko malunok ang pagkain na ito. Ang lilikot ng paru paro sa loob
ng aking tiyan.

We’re in the middle of our eating when the door swung opened.

"Manuel! Pinagluto kita ng kare kare-"

Natigilan si Empress ng makita kaming dalawa. Pa salit salit kami niyang

tiningnan.

"Anong ibig sabihin nito Aurora?"

Napatayo ako ng lumapit si Empress. Pumagitna agad si Manuel.

"Kahapon kalang dito Aurora pagkatapos ngayon makikita kita dito sa loob ng Villa
ni Wilson?"

"Empress.." Banta ni Manuel.

Napalunok ako ng makita ang kamay ni Manuel sa baywang nito,

"Kahapon man ako dito asawa ko parin si Manuel ,Empress.."

Pumula ang mukha ni Empress.

"No, hindi ako iiwan ni Wilson!"

"Empress.." pigil ni Manuel dito. Nagsimula na itong magwala. Ang pagkain na

dala ay tinapon nito. Ang mesa naman ay kanyang tinihaya.

"Shit! Fuck Empress!" mura ni Manuel.

Napamulagat ako sa kanyang inasal. She's aggressive. Di ko aakalain na may ganito

siyang side. Nagwawala.

"Magpapakamatay ako Wilson! Magapakamatay ako!" sigaw nito at sinasabunutan ang

sarili. Nasapo ko na lamang ang bibig ng makita iyon. Isang salita ang aking
masasabi...

Suicidal. Ganyan siya.

Dahil siguro sa tagal na pananatili dito ni Manuel alam na niya kung paano
patitilahin si Empress. He whispered something to her. Habang hindi ako makahinga
kung gaano sila ka lapit sa isa't isa.

"Babalik ako Aurora.." Bulong ni Manuel nang makatulog si Empress sa bisig niya.
Sa sobrang pagwawala nito siguro.

Napatingin nalang ako sa mga pagkain at lamesa na tumaob.

Naluluha akong inayos ang mga iyon. Bumalik ako sa sariling villa dahil sa tingin
ko ,hindi pa makakabalik si Manuel.

"Kamusta si Michael, Jose?" tanong ko kay Josefina habang nasa duyan ako at
nagpapaantok.

"Tulog na, napadede ko na sa bote."

Napatingin ako sa dibdib ko. May gatas parin ako kahit minsan hindi na ako
nagpapadede kay Michael dahil sa trabaho.

"May nangyari lang kasi pero uuwi ako pag naayos na.."

"Naku, bakit? Inano ka ng Empress na yan?"

Huminga ako ng malalim, "Wala naman, nagwala siya ng makita niya ako sa Villa ni
Manuel.."

"Oh? Sa Villa ka ni Manuel? Nakaraos ba?"

Umirap ako sa kawalan. "Shut up Joselito."

"Fine! Don't call me that! Ew!"

"Basta..pakialagaan si Michael,"

"Maliit na bagay. Parang anak ko narin itong pogi na ito. Hinahanap ka nga rin ni
Ezekiel e."
"Anong sinabi mo?"

"Na nandiyan ka syempre.."

"Shit!" Napamura nalang ako.

"Sosolohin mo na naman ba ang problema mong iyan Aurora? Mamigay ka naman! Wag ka
nang magtaka kung bukas o mamaya nandiyan si Ezekiel. Nag aalala iyon,iniwan na
naman si Catalena."

Pumikit ako ng mariin. Parang gusto ko nalang matulog para kahit saglit..mawala ang
mga problema kong ito.

Kung hindi lang si Manuel ang nakataya dito, hindi ako tatagal pa. Pero siya yung
taong mahal ko at kaya kong maghirap para saming dalawa.

The sun kissed the ocean and the moon touched the clouds.

Saksi ako kung paano humalik ang araw sa dagat at ang paghaplos ng buwan sa ulap.
Ang anino ko sa araw ay napalitan ng anino ko sa gabi.

"Hija, uh, tapos ka nang kumain? Okay kalang ba dito?"

Dinalaw ako ni mommy Cora sa villa. Nasa buhangin ako nakaupo sa labas lamang ng
villa.

"Ayos lang po, nakakain narin ako."

"Mabuti naman...tsaka, pasensya na kay Empress."

Tumango ako, "Naiintindihan ko po."

"Noong nawala kasi ang panganay namin noon lahat ng atensyon at luho ay binigay
namin kay Empress. Dala narin ng pangungulila ko kay Mystica ,ang una kong anak."

Habang sinasabi niya iyon ay nasa buwan lang ang tingin ko, nararamdaman ko ang
lungkot niya sa boses palang.

"Hindi kami nawawalan ng pag-asa na mahanap siya ulit kahit ilang taon na ang
nagdaan."

"Puwede ba kitang mayakap A-Aurora?" Dugtong nito na ikinabigla ko.

I was hesitated first. Pero ng makita ko ang mga mata nito ay hinayaan ko siyang
yakapin ako.

Hindi siya nagtagal at umalis rin habang ako ay natulala sa kawalan. Empress like
Manuel so much. Kung hindi ako dumating dito siguro, nakasal na sila. Isa siguro sa
mga rason kung bakit magpapakasal si Manuel sa kanya dahil suicidal siya.

Sumasakit ang puso ko na maisip na hanggang ngayon magkasama parin silang dalawa.
Naisip rin kaya ako ni Manuel kung ano na ako dito ngayon? O,baka hindi na? Dahil
magkasama na sila ni Empress?

Natatakot akong hindi na bumalik ang nararamdaman ni Manuel sakin. Paano kung
bumalik ang alala niya hindi na niya ako mahal?

Fuck..
Lakas loob akong tumayo. Pinunasan ko ang aking luha at kahit malamig, pinilas ko
ang strap ng aking bestida.

Nahulog sa buhangin ito at lumakad ako palapit sa dagat. Nakakahalina ang ingay ng
alon at hampas ng hangin. Lahat ng emosyon ko at lungkot ay pinaanod ko sa dagat.

Kailangan ko maging matibay. Alang alang sa aming anak. Kailangan kong lumaban.

Ilang minuto rin na pagliligo ng may mapansin akong anino sa niyog kung saan ako
galing.

Si Manuel.Nakahalukipkip ito at hindi ko makita ang mukha dahil sa dilim. Pero alam
ko na siya iyon. Unti unti ako tumakas sa tubig. I shivered when I felt cold.

His eyes roamed around my body immediately.

"Gabi na," seryosong sabi nito.

Nanatili rin akong seryoso ,tinutumbasan ang kaseryosohan niya.

"Kamusta si Empress?"

Umigting ang panga nito. "Asleep."

Tumango ako , hindi nilubayan ng aking mata ang kanyang mata. Ipaparamdam ko sa
kanya kung gaano ko siya ka mahal at gaano ako nangulila sa kanya.

It's enough, ayoko nang maging mahina. I will take what's mine.

Dinukwang ko ang aming distansiya. I kissed him. Tila nabiga ito sa aking ginawa
pero hindi narin umangal. Nahiya ako dahil kahit matagal na kami hindi parin ako
gaano ka eksperto sa paghalik.

I opened my eyes, ang pagbukas ng aking mata ang siyang pagpikit ng mga mata nito
at hinalikan ako pabalik. His hands cupped my cheeks.

Napaungol ako ng idiin ko ang katawan ko sa kanya. Pilit ko siyang tinulak, alam na
alam ang gagawin. Tinulak ko sya hanggang sa mapa higa siya sa sun lounger sa
ilalim ng niyog, sa gilid lamang ng duyan.

Salamat sa anino ng niyog. Hindi kami nakikita at alam kong wala namang tao dito.

"Aurora...What are you doing-" I shut him by my kiss.

"Shhh..." I kissed him again. I sat on his lap. Napasinghap ako ng maramdaman ang
ebisdensya ng aking plano.

He's ready and hard.

"Fuck.." ungol nito ng idiin ko ang aking gitna sa kanya. My flesh between my
thighs were throbbing.

"Manuel..." I cried. Nanginginig ang kamay kong hinubad ang kanyang t shirt.
Pinataas naman niya ang aking bra at walang subaling sinipsip ang aking dibdib.

"Ahh.."

Ang luha ko ay nagsimula nang dumaloy.

"Please...let's go home...you love me alright? Maniwala k-ka.." iyak ko habang
hinahalikan siya sa leeg.

"Fuck Aurora..Yes!" he cursed again loudly.

He lifted me up and sided my panties. Nanginginig akong hinawakan ang kanya at

pumikit.

Sobrang sakit...mas dumaing pa ako at mas umiyak.

"Ahhh...." I moaned.

Unti unting nahulog ang bra ko habang busy na ito kakahalik at samba sa dibdib ko.

"Ah! Manuel!" Idiniin ko pa ang sarili ko lalo at napamura siya.

"Asawa mo'ko Manuel.M-may anak tayo."

"Fuck! I know! Aurora! Fuck!"

"Ahh!"

Mas bumilis ang aking kilos sa kanyang ibabaw habang siya ay nakasuporta sa aking
baywang. Marahas rin akong itinaas baba.

Pakiramdam ko mababali ang paa ng sun lounger dahil sa aking kilos.

Napatili ako ng pagpalit ni Manuel ang aming posisyon.

"I love you.." Bulong nito at hinalikan ako bago ko siya naramdaman ulit. He spread
my legs like a frog. Pumasaere na ang aking hita at kumilos siya sa aking ibabaw ng
mabilis.

Kumapit ako sa gilid nito. "Ah! Manuel!"

Tumingala ito at nakita kong namula ang kanyang leeg. Nakakahindik rin ang ugat sa
kamay nitong nakahawak sa aking hita. Umiigting rin ang walong abs nito bawat bayo
niya sakin.

I saw his big and hard friend pumping inside my flesh.

"Ah! Manuel!"

"Oh, Aurora!"

Isang pagkaputol at ngitngit ang aking narinig at napatili ako ng bumigay ng

tuluyan ang sun lounger.

Naging maagap si Manuel at kinuha ako doon bago iyon nawasak at bumagsak. Akala ko
titigil na at ako'y nasa biglang kalagayan pa nang idikit ako nito sa puno ng niyog
at binayo ulit. Wala siyang pake sa nawasak na sun lounger.

"Ah! Manuel! Sa loob tayo p-please...baka matumba ang n-niyog..." pag aalala ko at
hindi na masyado makafocus dahil sa takot.

He cursed out loud at madalian akong pinasok sa villa.

Kabanata 25
Chapter 25
Empress

Tulala ako sa kama, iniisip ang mga nangyari kagabi. Ang pakiramdam ko na
parang si Manuel na nakakaalala ang nakatalik ko kagabi. The way he murmured his I
love you for me, the way he claimed me...punong puno iyon ng kasabikan lalo na
'yung malalalim na mga titig niya sa tuwing nasa ibabaw ko siya. Damn it!

Biglang bumukas ang pintuan at niluwa doon si Manuel, wearing only a freaking
towel! Hubad baro siya at pagod na kumakapit sa baywang niya ang tuwalya! Bigla
akong napaiwas at pinulupot ng mabuti ang kumot sa dibdib. Ngumiwi ako ng
maramdaman ang hapdi sa aking gitna.

"You're sore.." he commented when he saw my reaction. I nodded.

"I'm okay,maliligo lang ako.."

Tumango siya, hindi ako nilulubayan ng tingin. Hinintay ko pa na umiwas siya pero
hindi na iyon dumating! Wala akong choice kundi ang tumayo na! Pate ang pagpasok ko
sa banyo ay pahirapan narin.

Bakit iba ang nararamdaman ko? Bakit ganon ang mga titig niya saakin? Nakakalunod
at nakakalusaw.

Basa pa ang aking buhok ng nasa mesa kami. We stayed in his villa. Patuloy parin
ang lakas ng ulan sa labas.

Suot ko ang white t shirt niya, at boxershort na malaki. Basa pa ang buhok ko
nang yayain niya akong kumain. Nasa harapan ko ang kape at nilalaro laruan ang usok
'nun. Nanlalamig ako lalo na sa hampas ng hangin sa labas.

Nang iangat ko ang tingin ay naabutan ko siyang nakatitig sa aking labi.

"Bakit?" marahan na tanong ko.

"Your lips, looks cold." diretsong sagot nito sakin. Really, like the old
Manuel..yung dire diretso ang sagot. Siyang siya ito e.

Pinilig ko ang ulo at umiwas. "Yeah,"

Umiwas ito at nagsimulang kumain.

"Aalis na tayo kapag wala nang bagyo bukas."

Napaangat ang tingin ko, "Depende saiyo. Okay lang ba kina tita Cora? Kay E-
Empress?"

Tumango tango siya , "Kakausapin ko sila mamaya. Namiss ko na ang anak ko."

Malabato akong napalunok sa mga naririnig ko ngayon mula sa kanya. Konti nalang
iisipin ko na nakakaalala na siya.

Kasaluluyan kong nililigpit ang mga pinagkainan namin habang siya ay pinupunasan
ang mesa. Naramdaman ko ang paglapit nito sa likod ko. Naramdaman ko ang init ng
kanyang katawan.

"Ako na diyan.." sabi niya at kinuha ang pinggan na hawak ko. Nakita ko ang
pagdaplis ng sabon sa kanyang palad.
"Hindi ako na..." sabi ko at hinila ang pinggan ulit. Mas lalo lang niyang idiniin
ang katawan sa likod ko na ikinapikit ko.

"M-Manuel-"

"Aurora...come on. I know you're tired..especially your legs." he whispered na

ikinatindig ng balahibo ko. Unconciously, I dropped the plate ,just like that!

Humalakhak siya ng sumuko ako. Nang wala akong magawa sa gilid niya ay umupo
nalang ako sa upuan sa gilid ng mesa. Tinitigan ko ang mga ginagawa niya. He really
know the chores! Mga kadalasan na alam ko sa mga lalaki ay walang alam sa trabahong
bahay e.

Pagkatapos niyang punasan ang mga baso at pinggan at nilagay sa lalagyan ay

bumaling na siya sakin. Halos umurong ang ulo ko nang yumukod siya para patakan
ako ng madiin at mainit na halik sa labi. Namumungay ang mata ko matapos niya akong
halikan, and our nose touched. He licked his lips and kissed me once more.

Bawat pag anggulo niya sa kanyang ulo ay parang hihimatayin ako. Bawat pag walay
ng aming labi ay kanyang dinidilaan ang sariling labi bago ako ulit halikan.

Kapwa na kami naghihingalo nang biglang nabasag ang kristal na bintana.

Napasinghap ako at naitulak si Manuel. He muttered a curse when I pushed him.

"A-Ano iyon?"

"Wilson! Lumabas ka Wilson! Mag usap tayo!"

Mula dito sa loob ay rinig na rinig ko ang sigaw ni Empress sa labas.

Nagmamadali akong tumayo para silipin siya.

"Empress!" nasapo ko ang bibig.

Sa gitna ng ulan, sa labas ng villa, si Empress ay basang basa sa ulan at gutay

gutay ang puting damit. She looks like a ghost in some horror movie!!

"Fuck.." mura ni Manuel. Nanlaki ang mata ni Empress ng makita ako sa villa ni
Manuel na lumabas.

"Empress, bakit ka nagpaulan?" Tanong ni Manuel.

Tinuro turo ako ni Empress, namula ang ilong at mata nito.

"Malandi ka! Nakuha mo pang pumasok diyan! Sulutera ka!" Naalarma ako ng lumapit
ito sa akin mula sa labas. She's dripping wet!

Agad pumagitna si Manuel sa amin. "Empress, stop this.." pilit akong inabot ni
Empress! Gusto niya akong sabunutan! Nanlamig ang buong katawan ko sa gilid at
hindi makapagsalita.

"Walang hiya ka! Ikaw ang sumira sa lahat! Hindi mapupunta sayo si Wilson!
Napakawalang hiya mo! Kung hindi kita inimbitahan hindi kayo magkikita ni Wilson!
Mang aagaw ka!" namamaos na sigaw nito sakin.

"Empress stop it!" halos buhatin na siya ni Manuel para maialis at hindi ako
maiabot.

"Malandi ka! Sulotera-'' namaos ang boses nito at biglang nawalan ng malay.

"Oh my god!" tuluyan nang bumuhos ang luha ko. Nakita ko kung paano ang sitwasyon
ni Empress. Mukhang napabayaan at maraming sugat sa katawan.

Sinugod namin siya sa hospital. Hindi natagalan ay dumating na ang papa niya at
si tita Cora. Umiiyak ito at malamlam akong tinignan. Lumapit ako agad sa kanya.

"Patawarin niyo ako tita...Hindi ko alam na pupunta siya. Hindi ko alam-"

Hinalikan ni Manuel ang buhok ko. Nakita kong tinitigan kami ni tita Cora ng
matagal.

"Mula pa noon ganyan na si Empress , Aurora." Nanginginig ang boses nito. "She's a
mental ill. She want our attention. She wanted anything she wants. Kaya lahat
binibigay namin." Tumitig ito kay Manuel at sa akin.

"But I know these one....is imposible."

Bumuntong hininga ako at dinama ang halik ni Manuel sa aking buhok at ang kamay
nito sa aking baywang.

"Ma'am, Gising na po ang pasyente. Kumalma napo siya." singit ng nurse na nagmula
sa loob ng kuwarto.

"Thanks god." pasalamat ko. Inanyayahan kami ni tita Cora sa loob. Dahil narin
gusto kong makita ang ayks ni Empress ay sumama kami ni Manuel.

Ang pagpasok namin na siyang pinagsisihan ko. Nakita ko kung gaano kahirap ang
katawan nito. Maraming benda at pasa. Nangilid ang luha nito ng makita kami ni
Manuel.

I bit my lips.

"Ayos ka na ba anak?" tanong ng ina nito sa kanya. Pero nanatili ang titig ni
Empress sakin. Hindi rin ako umiwas dahil may kung ano sa mata nitong hilam sa
luha.

"Alam k-kong may kakaiba na sayo m-mula noong una tayong magkita. " pa hinto hinto
ang pagsabi nito. Mas tumalim ang titig niya sa akin. Kasalungat sa katawan nitong
parang walang lakas na nasa kama.

"Sana h-hindi nalang kita nakita. Sana hindi kana d-dito pumunta. " matalim na
sinabi nito sakin. Narinig kong sinaway ito ng magulang.

"Simula nang dumating ka...nawala na sakin ang lahat." Hindi parin ito nagpaawat.

"Anak tama n-na,'' awat ng mama niya.

"Totoo namn di'ba?!" sigaw ni Empress. Lumuluha na ang mga mata.

"Sana namatay ka nalang noon sa gubat! Sana tuluyan ka nang nawala! Sana hindi ka
nalang nabuhay! Bakit hindi kapa doon namatay?! Lahat nang akin kinuha mo! Ngayon,
nandito ka para agawin sakin ang mga magulang ko?!"

Sunod sunod na ang pagmumura ni Manuel sa gilid ko. Unti unti ring lumaki ang mata
ko dahil kung bakit niya alam ang mga ito.
"Anong ibig mong sabihin?" Ginulantang ako ng kaba.

"Anak! Empress!" Saway ng magulang niya.

"Wa'g ka nang mag maang maangan!" Sigaw nito. "Nandito ka para agawin sina mama at
papa sakin! Narinig ko lahat! The DNA and it matched! At alam kong alam mo iyon!
Ang pamilya ko inagaw mo at si Wilson! Masaya ka na ha?! Sana namatay ka nalang
noon! Bakit kapa bumalik?!Hinding hindi kita matatanggap bilang kapatid! Hindi kita
ate!"

Nanginginig ang kamay kong umatras at sinapo ang bibig. Naramdaman ko ang pag
hila ni Manuel sa aking ulo at binaon sa kanyang dibdib.

Magkapatid 26
Chapter 26
Thanks for everything

Nag usap si tito Franco ,tita Cora at Manuel. Dahil sa mga nangyari
nakaramdam ako ng pagod. Pag uwi namin sa villa ay agad akong humilata sa kama.
Marami akong inisip. Nagtugma tugma ang mga sinabi ni Empress sa kwento ng lola ko.
Nakita lang nila ako noon sa gubat na nasusunog. Mula pa nang bata ako, alam ko na
wala akong magulang at tinuring parin akong tunay na anak na lolo at lola.

Kahit ang pagtulog ko ay hindi naging mahimbing. Maraming gumagambala saking

isipan. Hindi ako mangmang para hindi makuha ang lahat na ito.

Patuloy sa pagkatok ang katotohanan sa aking isipan na, maaaring ama ko si tito
Franco, ina ko si tita Cora, at kapatid ko si Empress.

Bumukas ang pintuan ng kwarto ilang minuto mula ako'y magising. Dumapo agad ang
mga mata ni Manuel sa akin. His devilish appearance and arrogant face never failed
to make my heart ran wild.

"Kamusta si Empress?" paos na tanong ko at bumangon. He sat beside me and kissed

my temple. Napapikit ako sa init na hatid ng halik niya.

"She's fine," huminga siya ng malalim. "Are you okay? Aalis na ba tayo?" nagulat
ako sa pagyaya niya. Hindi siya nagdadalawang isip na yayain ako umuwi sa kabila ng
nangyari.

Umiling ako, huminga ng malalim at pinaglaruan ang aking daliri. "Manuel, what
if..you'll stay and...-"

Nagulat ako sa biglang paglayo nito. Tiim bagang ako nitong tinignan. "What?!" He
hissed. Nanlilisik ang mga mata.

Napalunok ako at umiwas ulit, he don't get it. "Ganito kasi iyon Manuel, Empress
is sick, mauna na muna ako g umuwi ng Manila. At kung ayos na siya pwede kang
sumunod sakin-"

"What the fuck Aurora?" hindi makapaniwalang sabi niya.

Tumango tango ako, nangingilid ang aking luha. "Manuel, hindi mo naintindihan?
She's fond of you. Pwede ka naman sumunod pag maayos na s-"
"Naiintindihan mo rin ba ang sinasabi mo sakin huh? Aurora? Are you fucking
thinking?" halos isigaw niya iyon sakin. Ang kamao nito ag nakakuyom na.

Nasapo ko nalang ang mukha at umiyak.

Hinagis nito sakin ang isang papel. Nakatalikod na siya sakin at nakatingala.
Nanginginig kong pinunasan ang aking luha. Nanlaki ang mata ko nang makita ang
99.88 percent positive ako sa DNA.

"Ma'am Cora got your hair. That's why....." paliwanag ni Manuel sakin. Siguro dahil
sa mga nalaman ko,hindi na ako umiyak ng todo 'o anuman. As an older sister, mas
nanalig sakin ang sitwasyon ng kapatid ko.

"I'm sorry Manuel, but I am thinking about my sister. Hindi naman kita ibibigay
sa kanya. I love you...." mahinang sabi ko. "Just let her understand...."

"And what about me Aurora? Did you understand me? Dahil kung mahal mo'ko mas mahal
kita! Hindi ko na alam ang gagawin o sasabihin ko Aurora. Gusto ko nang umuwi!
Gusto ko nang makita ang anak natin dahil nakakaalala na ako. Nakakaalala na ako!"
namumula ang dibdib niya. Marahas niyang hinubad ang damit at pumasok sa banyo ng
padarag.

Uminit ang mukha at batok ko dahil sa nalaman! Fuck! It explain it!

Kahit sa pagsapit ng gabi ay malamig ang turing sakin ni Manuel. Nang matapos
kaming kumain, nauna siyang pumasok sa kwarto at iniwan ako sa kusina.

Lumabas ako ng villa, sinalubong agad ako ng malakas na hangin. Sometimes, wind
really helps to wash away your problems. Parang gusto mo nalang damhin ang lamig ng
hangin na nagmumula sa dagat.

Naisip ko na, ang pagkawala ni Manuel at ang pagka amnesia nito ang nagbigay daan
sakin para makilala ko ang aking pamilyang ,ilang taon kong inakala na patay na.
Ang pagkawala ni Manuel ang nagbigay daan sakin na mas makilala pa ang pagkatao ko.
Family Razon owns some ranch and these Island. Hindi man kasing yaman nila Manuel
but it means, mayaman pala ang pamilyang kinagisnan ko.

Tila may sariling pag iisip ang aking mga paa at tinulak ako nito papunta sa
bahay nila mama Cora? Should I call her mom from now on?

Hindi pa ako lubusang nakakatapak sa bakuran ng kanilang bahay nang may makita
akong anino sa tapat ng dagat. Si Mama Cora, nakatayo at tahimik na pinagmamasdan
ang malamyos na alon na nagmumula sa dagat.

Napasinghap ito ng makita akong palapit sa kanyang gilid. Kalaunan, tila

naramdaman nito ang gusto ko, nanatili ito doon.

Suminghap ako at tiningnan siya. Empress really resembled by our mom's face
while me...resembled by our father's face. The feeling of the first time I saw her
was very europhic and different. Lukso ng dugo ba iyon?

"Pasensya kana sa ugali ni Empress ,hija.." Panimula nito. Bakit ganito? Ramdam
na ramdam ko ang bigat ng kanyang pasan kahit na nasa gilid lang niya ako? Bakit
parang kumikirot rin ang puso ko?

"Naintindihan ko po..."

Ngumiti siya. Ngiting hindi umabot sa kanyang mga mata. "Alam mo noong nawala ka.
Ilang taon akong wala sa sarili?"

Fuck.

Nakagat ko ang aking labi. Nanatili ako sa gilid niya at gusto kong marinig lahat
lahat.

"Napabayaan ko si Empress na maliit palang." Nanginig ang labi nito. "Hanggang

lumipas pa ang ilang taon, dahil nga siguro una kang naging bunga ng pagmamahalan
namin ni Franco hindi ko matulungan ang sarili kong kalimutan nalang basta basta
ang pagkawala mo...."

"Na sana hindi nalang kayo namin sinama sa pagmamountain hiking noon. Hindi ka sana
hindi ka nawala."

Kumakalabog ang puso ko sa bawat salita na marinig ko.

"Ginawa lahat ni Franco,lahat ginawa niya at binigay para kay Empress. He was sad
that time too, kaya lahat ng luho at kagustuhan ni Empress ay binigay namin."
Huminga ito ng malalim. "Pero aaminin k-ko, sobrang nagkulang ako sa oras kay
Empress dahil sa kalungkutan ko ng pagkawala mo."

Kinagat ko ang aking labi.

"Tumakbong mayor ng Nueva Ecija si Franco noon. Kung saan ang ating rancho." I saw
her tears touched down her beautiful face. My mom's beautiful face.

"Mainit ang pagtakbo ng politika noon. Maraming naging death threats si Franco.
Pero hindi siya nagpatibag. H-Hanggang sa dumating ang isang hapon." napupunit ang
puso ko na makita siyang nanginginig. I cupped her hands. Naramdaman ko ang lamig
nun. Nakatingin lamang siya sa dagat ng kawalan.

"Minasaker kami." She paused. Ramdam ko kung paano nalaglag ang aking panga. "We
got kidnapped." fuck! Nahulog ang mabigat kong mga luha.

"Sa bakbakan at palitan ng bala ay milagro nang nakahingi ng tulong si Franco sa

mga otoridad . Our five bodyguards got shots and the two were dead."

Namayani ang hikbi naming dalawa ni mama.

"Dinala kami nila sa gitna ng gubat Aurora.." Umiling iling ito at umiyak. "They
raped my fifteen year old Empress. They raped my helplessly Empress...."

Nasapo ko ang aking bibig. Hindi makapaniwala. Mas dumami ang aking luha.

Tumango tango si mama.

"Kahit na nasa rehas na bakal na ang gumawa nun at nanalo man si Franco, hindi
parin mapawi sa aming mata kung paano nila binaboy ang anak ko...ang kapatid m-
mo.."

Dahil sa bugso ng damdamin,niyakap ko ng mahigpit si mama Cora.

"Sa kabila nang panlabas na anyo ni Empress ay isang sugatan na pagkatao niya
Aurora..she got traumatized. She's homeschooled. Hindi siya lumalapit sa mga lalaki
hanggang sa nakilala niya si Manuel. Manuel gave a miracle..."

"Manuel gave a chance for us too..." hinaplos ni mama ang aking mukha at
pinunasan ang aking luha.
"Alam kong mahal na mahal niyo ang isa't isa. Alam kong nakakaalala na si Manuel.
Gusto kong makita ang aking apo.."

Pinalis ni mama ang aking luha. The revelations got me. Hindi ko alam ang iisipin.
Marahil, nawalay ako sa mga magulang ko pero hindi ko naranasan ang mga naranasan
ni Empress. Muntikan rin ako noon marape pero natulungan ako ni Manuel. Hindi ko pa
nakakalimutan ang mga nangyari kay Donya Patricia at ngayon ito naman.

Bakit ang mga taong malalapit sa akin ay napaparusahan ng ganito?

Nang makabalik sa villa namin, nakita ko na si Manuel na nakatayo sa labas.

Natatakpan ng anino ang kanyang mukha ,pero alam kong madilim siyang nakatingin sa
akin.

He's topless with his gray pants on. Tahimik akong huminto sa harapan niya. Hindi
ako makatingin sa kanya.

"I'm sorry.." namamalat parin ang boses ko dahil sa aking pag iyak. Nang tumama ang
tingin namin, nangilid na ang luha ko.

Tumango siya na tila alam ang nasa isipan ko. Tila alam niya ang nalaman ko.

Pinunasan niya ang nahulog kong luha.

"I want a peaceful life with you and my son, baby..." he whispered. He's crouching
so he can see my face clearly. He's really tall.

Tumango ako, "I'm sorry.." sabi ko ulit.

He smiled a bit and kissed me lightly. "Everything's gonna be alright. You're my

wife and we're family. We can't solve things if you'll push me away. That's how
marriage works.." tila pangangaral nito sa akin.

Tumango ako, "Thank you Manuel.Thanks for everything.."

Magkapatid 27
Chapter 27
He's sick

We packed our things, hindi naman masyadong marami. Walang masyadong gamit si
Manuel kaya iisang bag lang ang dala niya at ang shoulder bag ko.

Bago kami umuwi, Mama Cora invited us for lunch. Nahihirapan akong huminga ng
tumapak kami sa kanilang bulwagan. The fresh air blown my hair. Inayos naman ni
Manuel ang aking buhok at kinintalan ako ng halik sa noo.

"Mag commute tayo?" tanong ko.

Umiling siya at tiningnan ang cellphone , "

Yeah,"
 Malungkot ang mga mata ni mama Cora habang si papa naman ay nangungusap.

"Bibisita ka ba ulit anak?" Si mama Cora at hinawakan ang kamay ko.

Tumango ako sa kanila, "Opo, may mga aayusin kami sa Manila at tsaka, maraming
trabaho si Manuel na naiwan at nag aalala na si Don Juanito sa kanya."

Tumango si papa. "Tatawag kami a-anak at dadalaw.." Tiningnan nito si Manuel. May
sinabi si mama at papa kay Manuel habang naagaw naman ang aking pansin ng isang Hi
Ace na sasakyan.

Ezekiel stormed out from the car. Naka gray T shirt lang ito at pantalon.
Hinubad niya ang kanyang shades at ngumisi sakin.

"Ezekiel!" I said excitedly. How I miss the bestfriend of mine.

I'm about to hug him pero humigpit ang hawak ni Manuel sa aking baywang. Suminghap
naman si mama sa nakita at tumikhim, tila alam ang ibig sabihin ng galaw ni Manuel.

"Brother..." Utas ni Ezekiel. Pinasadahan ng tingin si Manuel.

"Good day ma'am and sir..." nagkamayan si mama ,papa at Zeke.

"Why are you here?" tanong ni Manuel agad.

Ngumisi si Zeke and he licked his lips, "Bawal na bang sunduin ang kapatid ko?"

Manuel sneered.

"I took good care of Aurora while-"

"Oh, shut up.." putol ni Manuel sa kanya.

Hindi na yata talaga magkakaintindihan ang dalawang ito. Sumipol lamang si Ezekiel
at kinindatan ako. Napailing nalang ako at kumapit sa braso ni Manuel.

Nagpaalam ako kina mama at papa. Hindi ko nakita si Empress dahil nagkulong raw ito
sa kwarto. Gusto ko man na kausapin ang kapatid ko...alam kong imposible lalo na sa
sitwasyon niya ngayon.

Noong una ko siyang nakita, hindi halata sa kanya ang karahasan na natamasa. Hindi
halata ang mga depresyon at napagdaanan niya. Kahit na sa tingin ninyo ay isa
siyang maganda, at perpekto...hindi natin alam ang mga kahulugan ng kanyang bawat
ngiti. Hindi natin alam ang kwento sa likod ng magandang mukha.

Nang makaalis kami Isla, naghihintay pala ang sasakyan ni Zeke sa Pantalan.
Doon kami sumakay .

"Kamusta si papa?" Seryosong tanong ni Manuel habang nagmamaneho si Ezekiel.

"Fine, may dinner tayo mamayang gabi.."

Tumango si Manuel habang ako ay nakahilig sa dibdib niya at naaantok.

"And your fiancee?" singit pa ni Manuel.

Hindi ko narinigan si Ezekiel ng sagot. Narinig ko lamang ang mumunting halakhak ni

Manuel at naiinis na naman ang kapatid na si Ezekiel.

Hinatid kami ni Ezekiel sa shop namin ni Josefina. Nagmamadali akong lumabas

kahit ang kamay ni Manuel ay nasa baywang ko pa. Nang pumasok ay namataan ko si
Josefina na kinakalong si Michael Angelo. His eyes widened.

"Oh my god Aurora! Oh Manuel?!" gulantang nito at lumapit. May mga custumers na
namimili ng bulaklak habang inaatupag ng mga sales lady. I smiled, kinuha ko si
Michael Angelo na sa kamay ni Josefina.

"Baby...ang bigat bigat mo na.." Bulong ko at hinalikan ito sa leeg. Amoy gatas
ito. Narinig ko ang pagsinghap ni Manuel sa aking likod. Naiiyak ako na pinakita si
Michael Angelo sa kanya.

"That's papa baby..." sabi ko dito. Ang tawa ni Michael Angelo na parang kinikiliti
ay natigil. Kinuha siya ni Manuel at kinalong.

Mahinang nagmura si Manuel at nagpigil ng ngiti at namumula ang mata.

"H-Hey little b-boy.." Manuel stuttered. Umiwas ako ng tingin at kinagat ang labing
nanginginig. Tumama ang tingin namin ni Ezekiel. I saw him looking at his brother
and nephew intently.

Napasinghap ako ng umiyak ng malakas si Michael Angelo. Sumilay ang ngisi sa labi
ni Manuel nang umiyak ang anak.

"You little boy..." he muttered some curses. Hindi makapaniwala sa mukha ngayon ng
anak.

Umuwi kami sa dating condo ni Manuel ,hindi kalayuan sa condo ni Zeke. Halos
hindi ko makuha si' Michael Angelo kay Manuel. Nakuha ko lamang ito ng naligo at
nagbihis si Manuel.

Nakabihis na ako at ang anak namin ng lumabas si Manuel ng banyo. I wear a black
tight dress. Habang nilalagyan ko ng konting pulbo ang likod ni Michael Angelo.

I stiffened when a topless Manuel hugged me from the back. Malamig ang kanyang
dibdib nang yumakap sakin.

"I was thinking if.....our baby like to have a little sister.." Manuel stated
huskily. Halos lumuwa ang mata ko. Tinampal ko ang mamutok mutok sa masel na braso
nito.

"My god Manuel! Ang bata pa ni Angelo!" I chirped unbelievably. Ngumisi si Manuel
at hinalikan ako. Nakakulong ako sa kanyang braso habang hinahaplos ang aming anak.

"And so? Kahit bawat taon mabuntis kapa. Kahit na dalawang dosena ang anak natin
kaya kong buhayin.."

Humagalpak na ako sa tawa habang nanliliit ang mata ni Manuel na tiningnan ako.

"Gagawin mo'kong balyena!" himutok ko.

He smirked arrogantly. God, I miss this moment with him. Really.

"This world were full of flawed people. So I don't care if how you look like after
many years with me Aurora." He sniffed my hair. "Kontento ako sa kung anong mayroon
ako ,Aurora." He whispered the last sentence.

Tumikhim ako at inayos ang pagkakahiga ni Michael Angelo sa crib nito. Umupo ako
at ang braso ni Manuel ay kinulong ako.

"Sa pagsama niyo ba noon ni Empress ay may nangyari ba sainyo Manuel?" halos
hindi ako makatingin sa kanya. Kinakabahan akong hinintay ang kanyang sagot.

"No.." fuck. Huminga ako ng malalim at tiningnan siya sa mata. "But you were
almost...get married-"

"Sa loob ng buwan na iyon Aurora wala akong maalala kundi ang iyong likod at buhok
lamang na tumatakbo sa dagat...I was clueless. Ayokong sisihin ang kapatid mo.
Marami siyang sinabi sakin na kasinungalingan but when I saw you...unti unting
bumalik ang mga alaala ko. Your presence triggered my brain." pumikit siya ng
mariin.. "Thanks god you came.." he uttered.

Nakagat ko ang labi ng maalala ang aking kapatid. Mahirap ang nas ganitong
sitwasyon. Hindi ko masisisi si Manuel sa oras na iyon.

"But you two kiss?" I asked again. Napapikit ako ng marahang tumango si Manuel.
Shit.

Tumango rin ako at tumayo.

"Mag ayos kana..hinihintay na tayo ng ama mo.." umiwas ako at kinuha si Michael
Angelo sa crib nito.

"Aurora.." he warned. Alam niya ang nararamdaman ko. Umiling ako.

"Hindi Manuel..gabi na kasi.."

Hindi na ito nakasunod ng lumabas ako ng kwarto. Nasapo ko nalang ang puso ko sa
biglaang reaksyon ko. God Aurora wala siyang maalala noon!!

Hawak ni yaya Lona si Michael Angelo habang papasok kami sa restaurant na

pagdadausan ngayon ng dinner.

Manuel keep on whispering sweet words and kiss my head. Ngumingiti nalang ako sa
kanya. Maybe, tommorow wala na itong nararamdaman ko.

"Aurora..." sambit ulit nito habang papasok na kami.

"Hmmm?" nilingon ko siya.

"I'm sorry..."

Fuck.

"I'm okay Manuel. Naiintindihan ko."

Tila hindi ito kuntento at nakitaan ko ng takot ang mga mata niya.

"I love you Aurora.."

Huminga ako ng malalim at mabilisan siyang hinalikan sa labi.

"I love you too...Manuel.Sobra."

Unti unti itong ngumiti at binaon ang mukha ko sa dibdib niya.

Nang makapasok kami ay nakita ko ang round table na may nakahanda ng pagkain at
wine. May taga silbi sa gilid na nakaabang.

Don Juanito stand up immediately when he saw Manuel. Namumula ang mata nitong
niyakap ang anak ng mahigpit.

"S-son.." nanginig ang labi nito.

"Pa..." Manuel patted the back of his father. Inaalo niya ito. Dumami ang puting
buhok ni Don Juanito at ang wrinkles nito pero hindi naman mapagkakaila ang
maskulado nitong katawan.

Tumango naman si Manuel sa katabi ni Ezekiel na si Catalena. Ngumiti naman ako sa

kanilang dalawa at nahihiyang ngumiti pabalik si Catalena sa akin.

"Hello,pwede ko ba siyang kargahin?" lumapit si Catalena sa amin. Gustong kunin si

Michael Angelo.

Ngumiti ako, "Sure. Makulit yan.." sabi ko. Pasimple akong tumingin kay Zeke at
napangisi ng makita ang matiim na tingin kay Catalena.

Catalena were combined by soft and bitchy. Matangos ang ilong nito at mataray ang
kilay. Mahaba ang pilik-mata na parang manika at matangkad. Dalagang dalaga ang
katawan.

Nag uusap si Don Juanito at Manuel nang tingnan ko si Catalena at nakitaan ng pasa
ang bandang braso. Kumalabog ang dibdib ko at matalim na tiningnan si Ezekiel na
may kausap na sa cellphone nito.

Nang tingnan ko pabalik si Catalena nasukahan na pala ni Michael Angelo ng tirang

gatas.

Humalakhak si Catalena. "He burped ate!" tumawa ulit ito at kinurot ang pisngi ni
Angelo.

Kinuha ko si Angelo, "Naku, sabi ko na nga ba. Sobra sobra kasi dumide to.."

"Oo nga halata sa katawan. Hmm, banyo lang ako ha. Kargahin ko siya ulit mamaya!"

Tumulak pa banyo si Catalena at tiningnan ko na naman ng masamang tingin si Zeke.

Umangat lang ang kilay nito tila hindi alam ang nakita ko.

Nakaramdam ako ng awa kay Catalena. Minsan ko nang nakita kung ano siya ka salbahe
dito. Hindi ko na alam kung sasabihin ko ba ito kay Manuel.Ayoko rin naman na
mangealam pero sobra na iyong may pasa!

Nang hindi na nakabalik si Catalena agad na umalis rin si Zeke. Hindi iyon halata
ni Manuel at Don Juanito dahil may kausap na silang lalaking kararating lang.

Ilang minuto rin bago natapos ang dinner namin.

"Oh, where's Ezekiel?" Don Juanito asked.

"Uh, lumabas lang po.." ako na sumagot.

Napagpasyahan naming lumabas nalang dahil baka naunang umuwi si Catalena at

Ezekiel. Pero pareho kaming gulat lahat nang makarating sa parking space ng mga
sasakyan.

Si Catalena ay nakahilig sa sasakyan ni Zeke umiiyak, tinatakpan ang mata nito.

"Sino pa ang magtitiwala sayo huh, Catalena!?" Zeke shouted. "Wala na-"

"Son!!" sigaw ni Don Juanito at hinila si Zeke paalis kay Catalena. Marahas na
sinuklay ni Zeke ang buhok niya at tiningnan si Catalena.

"Anong ginagawa mo Zeke!" Gitil ni Manuel dito.

Zeke smirked, "Don't act like a saint here kuya," mapanuya ang boses nito. "Minsan
ka narin naging mapanakit kay Aurora diba-" kinwelyuhan ni Manuel si Zeke pero
maagap ang ama nila.

"Stop! Zeke! Manuel!" halos mamula ang mukha ni Don Juanito.

Si Michael Angelo ay pinasok na ng yaya sa sasakyan. Hinila ko naman si Catalena at

pinunasan ang luha.

"A-Ano bang nangyari?" nag aalalang tanong ko.

"N-Nagbanyo lang a-ako at may nakasalubong na classmate." napalunok ulit si

Catalena at hindi na nagsalita.

Pumikit ako ng mariin. Ezekiel is worst than Manuel. He's sick.

Magkapatid 28
Chapter 28
Umalis

"Manuel, b-baka anong gawin ni Ezekiel kay Catalena..." sabi ko habang

nagdadrive si Manuel. Nangunot lang ang noo nito at bumuntong hininga. Nakatulog na
si Angelo sa mga bisig ko habang ang yaya nito ay nasa likuran.

"Kakausapin siya ni papa bukas.." sagot nito sakin. Huminga ako ng malalim. Sa
nag daang taon, mas naging importante sa akin si Zeke. He helped me when I was so
down nang magkalayo kami ni Manuel. Simula noong, nakunan si Chloe, simula noong
pagpatira niya sakin sa kaibigan na si Josefina, simula nang magka amnesia at
nawala si Manuel noon, ang laki na nang naitulong niya sakin.

Gusto ko siyang tulungan ngayon kung anuman ang kanyang problema. Alam kong ilang
buwan na hindi kami masyadong nagkita dahil may kanya kanya kaming
pinagkakaabalahan. Ngayon ko lang siyang nakitang....ganito.

He's mad but...nakikita ko ang kakaibang emosyon sa kanyang mga mata na minsan ko
nang naramdaman.

"Makitid ang utak ni Zeke. I know my brother. Pwede niyang masaktan si

Catalena." gigil na aniya ni Manuel.

I closed my eyes, nang maalala ang pasa ni Catalena sa braso.

"Paano kung hindi lang pala natin alam na... sinasaktan niya pala si
Catalena?"
 Binalingan niya ako at tila nag iisip. Nataranta ako bigla, "Uh, baka lang
naman." pahabol ko dito.

"Ayokong manghimasok ng buhay niya Aurora." tumalim ang titig nito sa daan tila
may naisip. "Pero oras na pakealaman niya ang akin...magdurusa siya.."

Kinabahan ako sa sinabing iyon ni Manuel. Alam ko noon na minsan na silang nag
away ng dahil sakin. Minsan na silang nasira ng dahil sakin. Minsan ko nang
nasaktan ang isa sa kanila ni Ezekiel.

Pagdating sa unit ni Manuel, nilapag ko na si Angelo sa higaan. Si Manuel naman

ay isa isang kinalas ang butones ng kanyang polo at kinalas ang krabat.

Hinaplos ko ang noo ni Angelo at hinalikan. Napangiti ako ng makitanv antok na

antok ito. Hinubad ko ng dahan dahan ang damit niya at kumuha ng sando at pajama na
kulay puti. Kumuha ako sa banyo ng bimpo at malamlam na tubig para ipahid sa
katawan ni Angelo. Pagkatapos nun ay sinuot ko na sa kanya ang damit at hinalikan
ulit.

"Good night baby.." malambing na sabi ko dito.

Nang bumaling ako sa likod ko nakita ko si Manuel na seryosong nakatitig sakin.

Bigla akong namula at umayos. Tumayo ako at kumuha ng sando sa damitan ni Manuel at
nilapitan siya.

Niyuko niya ako ng nasa harapan na niya ako. Kinagat niya ang labi at hinaplos
ang aking pisngi.

"I love you so much.." bulong nito. Ramdam ko ang sinseridad sa boses niya. Parang
dinaanan ng malamig na hangin ang tiyan ko. Parang nakaramdam ako ng kiliti.
Nakaramdam ako ng init na yakap sa puso ko.

Ngumiti ako, level ng mukha ko ang dibdib at leeg niya. Kailangan ko pang
tumingala para lang makaharap siya.

Ginapang ko ang kamay sa leeg niya patungong panga. Nanunusok ang mga balbas niya
doon sa kamay ko. Kinuha niya ang kamay ko at dinala sa kanyang labi.

"I love you..." bulong nito ulit at kinabig ang aking baywang. Nanatili akong
tahimik. Hindi ako nagsalita.

"Fuck.." bulong na mura nito ulit at hinalikan ang aking balikat.

Hinubad ko ang polo niya. Nilagay ko iyon sa gilid at sinimulang isuot sa kanya
ang sando niya. Ngumiti ako at kumapit sa maskulado niyang braso.

"I said, I love you.." suplado nitong sabi sakin.

Tumango ako, "Alam ko.." Nangunot ang noo nito, "Alam kong nararamdaman mo kung
gaano kita kamahal Manuel. Ayokong sabihin kung gaano kita kamahal dahil gusto ko
yung iparamdam nalang sayo.."

He touched my cheeks softly. Nakita kong umangat ang gilid ng labi nito.

"You were so young the first time I saw you..."

 Uminit ang pisngi ko.

"You peed in your dress-"

I groaned at hinampas siya sa balikat.

"Tumahimik ka nga!" sinuksok ko ang sarili sa balikat niya at pumikit. Nanatili
siyang nakahilig sa dingding at yakap ako.

"Noong sumama ka kay Zeke, akala ko hindi kana babalik sakin.." patuloy nito. "I
thought..." huminga ito ng malalim.

"Alam ko ang limitasyon ko Manuel. I am inlove with you kahit na nasaktan ako ng
pinagtabuyan mo'ko. Nasaktan rin ako dahil muntikan na kayong magpakasal ni Chloe."

"That's all in the past.." he said cooly. "I am now starting to fullfill the new
pages of my life."

Tinitigan ko siya at unti unting tumingkayad para mahalikan siya sa labi. Hindi
ito naging sapat sa kanya dahil kinarga niya talaga ako at nilapag sa kama. I
gasped when he slowly unbuckled his pants and look at me arrogantly.

My old Manuel is really back.

Bumalik ang dating pang araw araw na buhay ko. Mas naging abala si Manuel sa
kanilang kompanya habang si Ezekiel naman ay sa Hacienda at isang pang kompanya
nila.

Iniiwan ko si Angelo sa yaya niya. Minsan maaga nalang akong umuuwi para sa
kanya. Nakakamiss kasing bantayan iyon. Hindi naman raw iyakin. Palagi raw tahimik
at seryosong naglalaro.

Nasa shop ako at nag aarange ng mga bulaklak. Nilinisan ko rin ang labas ng
shop para magandang tingnan. Ito lang ang trabahong pinayagan sakin ni Manuel.
Pilitan pa nga ang pagpayag niya. Gusto niya kasing sa unit lang ako at bantayan si
Angelo. Hindi naman ako sanay na ganon at nag eenjoy naman ako.

"Aurora na maganda. Kukuha lang akong meryenda natin ah." si Josefina.

"Sige Jose ." tumango lang ako at maya maya pa ay dumating na ang sasakyan ng mga
bulaklak na mula pa sa Hacienda Montenegro na pinagtaniman ko ng iba't ibang uri ng
bulaklak.

Napangiti ako dahil ang gaganda ng kulay at tataba. Isa isang kinarga iyon ng
kargador at sila mismo ang nagpasok at dinala sa likuran ng shop para maayos ko.

"Mang Karlitos kamusta po ang farm?" tanong ko sa taga pamahala doon.

"Oks na oks ma'am. Marami nang bulaklak at ang gaganda tignan. Meron doong
nagpupunta at nagpapapicture sa mga sun flowers niyo po! Ang titingkad kasi at
tataba na ma'am."

"Wow! Salamat po! Dadalaw ako doon pag may oras po manong!"

"Sige ma'am! Paghahandaan po namin!"

Nagpameryenda kami para sa mag kargador at nag entertain ako ng mga bumili ng
pots at jars namin.
 Kinahapunan nag aayos na ako para umuwi ng mag ring ang cellphone ko. Napangiti
ako dahil akala ko si Manuel na naman pero unregistered number ang tumawag.

"Hello?" nangunot ang noo ko ng nakarinig ng paghikbi.

"A-Ate A-Aurora?"

Shit.

"Catalena?" I gasped.

"P-Pasensya na kung t-tumawag ako. N-Natatakot kasi ako kay Ezekiel,lasing po-"

"Pupuntahan kita diyan." hindi ko na pinatapos at pinatay ko ang tawag. Dahil sa

awa ko sa boses nito bigla nalang akong kinabahan. Baka sinasaktan ni Ezekiel si
Catalena kung lasing!

Nagpahatid ako sa driver patungong unit ni Ezekiel. Hindi kalayuan iyon sa tower
namin ni Manuel. Tinawagan ko muna ang yaya ni Angelo na pupunta muna ako sa kay
Ezekiel kaya medyo gagabihin ako.

Nang nasa tamang palapag ako , tinungo ko na ang unit ni Zeke. Pumindot ako sa
door bell nito. Ilang sandali lang ay bumungad na sakin ang amoy ng alak. Bumungad
sakin ang mukha ni Zeke at gulo gulo ang buhok.

"Anong ginawa mo kay Catalena?" striktang galit ko sa kanya. Hinawi ko siya at

pumasok sa loob par makita si Catalena pero nabigla ako ng makakita ng iilang basag
na bote at vase.

"Ezekiel! Tinatakot mo si Catalena!" sumunod siya sakin at supladong inikot ang

mga mata.

"That kid! Nagsumbong-"

"Dahil natatakot sayo!"

"Aurora...please. Umuwi ka nalang." mahinang sabi nito sakin at tinalikuran ako.

Nakita ko ang isang pintuan sa sala at nakita kong nakasilip doon si Catalena na
umiiyak. Kumirot ang puso ko.

Sinundan ko siya na patungo sa kusina. Hinablot ko ang braso niya.

"She"s your fiance Ezekiel. Hindi ka ba naawa? Wala kang mapapala!"

"Ano bang alam mo?!" biglang sigaw nito sakin at sinipa ang upuan. Kinabahan ako.

"Wala man akong alam pero hindi tama ang pananakit mo kay Catalena. Wala siyang
laban!"

"Umalis ka nalang pakiusap!"

"Oo! Aalis ako at isasama ko si Catalena!"

Bumagsik ang tingin nito sakin at ngumisi siya. Umiling iling at umiwas.

"Umalis ka na Aurora at hindi siya sasama. This is our problem. I can handle this."
tumungga siya sa alak. Namumula ang katawan at mata niya. He's helpless!
"Hindi mo alam ang sakit na nararamdaman ko." tinuro nito ang puso niya. Unti unti
niya akong nilapitan. "Ganito pala yun no? Sana ikaw nalang Aurora. Sana ikaw
nalang para hindi na ako nasaktan ng ganito. K-Kung alam ko lang na ganito ito ka
sakit...nakipagpatayan na ako kay Manuel noon , makuha kalang.."

Fuck!

Nasasaktan ako bawat salita niya umiling iling ako. Bumagsak ang aking luha.

"Anong p-pinagsasabi m-mo-"

Hindi na ako nakapagsalita ng isandal niya ako sa dingding ng kusina at hinalikan.

Isang lapat. at galaw ng labi niya sa labi ko...tinulak ko agad siya at sinampal.

"Ezekiel!!! Ano kaba!!"

Tumingala siya at marahas na sinuklay ang buhok gamit ang labi. Pumikit siya ng
mariin at kinagat ang labi.

Bigla akong nakarinig ng hikbi sa likuran ko at nakita ko si Catalena na umiiyak.

Mas lalong kumirot ang puso ko nang tumakbo ito pataas sa kwarto nila. Nakita rin
iyon ni Ezekiel.

"Hindi malulunasan ang problema ng isa pang problema Ezekiel. Catalena loves you so
much. Pag siya nawala...."

Hindi ko na tuluyang natapos ang sasabihin ko dahil tumalikod na ito sakin at

sinundan si Catalena.

Umiyak ako pauwi sa unit ni Manuel. Kadalasang uwi ni Manuel ay eight o'clock ng
gabi. Siguro ganitong oras wala pa iyon.

Pero nagkamali ako,dahil pagkabukas ko palang ng pintuan ng unit ay si Manuel na

ang bumungad sakin. Huminto ang pag iyak ko. Kinagat ko ang nanginginig kong labi.

"Anong ginawa ni Ezekiel sayo?" nahimigan ko ang galit sa boses niya. Umiling ako
at yumuko.

"Wala.."

"Doon ka galing di’ba?" madiin na sabi nito. Nanggigigil ang kamao nito. Hinawakan
ko iyon at dinala sa labi ko.

"Sorry.." nautas ko at napapikit dahil nahalikan na naman ako ni Ezekiel.

Pumikit siya ng mariin at sinuntok ang dingding. Matalino si Manuel kaya alam kong
alam niya ang ibig sabihin ng "sorry" at luha ko.

Hindi ko siya nasundan ng umalis siya at ilang oras na nawala. Hindi rin ako
mapakali at hindi rin makatulog.

Nang kinabukasan nalaman ko ang balita na...umalis si Catalena at nangibang

bansa. Mas lalo akong nakonsensiya at umiyak.

Magkapatid 29

Magkapatid 29
 Hindi bumalik si Manuel ng gabing iyon. Mag isa akong umiyak sa kama at
kayakap ang sarili. Akala ko, simula nang magkaanak kami ni Manuel, si Ezekiel ay
nagbago na. Espesyal siya sakin at hindi ko maitanggi na pinaramdam niya sakin kung
gaano ako kahalaga sa kanya.

Nagising rin ako kinaumagahan na nasa tabi ko na si Manuel. He's shirtless and
wearing his pants. Tila pagod na pagod ito. Bumangon ako at tumagilid. Hindi ko
maipaliwanag ang aking nararamdaman...I'm afraid to lose him again. Kung may
ibibigay pa ako para maramdaman niya kung gaano ko siya kamahal gagawin ko. Kung
may ipapadama pa ako sa kanya para maramdaman niya ang pagmamahal ko gagawin ko.

Noong namatay si Senyora Patricia nangako akong aalagaan at hindi papabayaan ang
dalawang magkapatid. Pareho silang mahalaga sakin, isang salita pero dalawa ang
ibig sabihin: mahal ko si Zeke bilang kapatid at tapat na kaibigan, mahal ko si
Manuel bilang babae ,mahal ko siya sa puso't kaluluwa.

Hinaplos ko ang panga niya gamit ang aking daliri,tinalunton nito pababa hanggang
sa dumapo ang aking daliri sa umbok ng pantalon nito. It's big and hard, ang aga!

Gusto ko na sanang ngumisi pero nabigla ako nang may dumakip sa aking kamay! I
gasped in horror!

"M-Manuel,"

Tiningnan lang ako nito at umiwas. Mas nabigla ako ng makita ko ang pasa sa
gilid ng kanyang labi.

"Napano’ ka?" alalang tanong ko.

Hindi ito sumagot, basta basta nalang itong tumayo at tumungo sa banyo. Kumirot ang
puso at napalunok.

Nang matagalan si Manuel sa banyo ay bumaba nalang ako para makapagluto sa

kusina. Nakita ko si Michael na nakaupo at pinakain ng yaya niya.

"Good morning ma'am, ano pong gusto niyong breakfast?"

"H’wag na, ako na magluluto yaya."

Nilapitan ko si Angelo, "Good morning baby! Nauna kapang magising sakon huh,?"
hinalik-halikan ko ito sa pisngi.

Nagsimula akong magtoast ng bread at nilagay ang pan sa stove para makapag simula
nang magsangag. Nilabas ko rin ang cheesedog sa fridge para mabalatan ito at
mahiwa.

Nakita kong bumaba si Manuel mula sa itaas at nagtaka ako kung bakit hindi siya
nakapang opisina.

"Manuel, uh, hindi ka papasok?"

"Hindi," kinarga nito si Angelo at hinalikan. Napanguso ako at halos maiyak dahil
sa kalamigan ng boses niya at pakikitungo sakin.
Huminga ako ng malalim at pinagpatuloy nalang ang pagluluto.Kahit sa pagkain wala
siyang kibo sa akin.

Aminado ako na may kasalanan rin ako pero hindi ko iyon ginusto!

After we eat, nagimbal ako sa sinabi nito. "Pack your things, uuwi tayo ng
Hacienda."

"Ngayon?"

"Yes.." sagot nito sa akin. Kaya pala hindi siya pumasok ngayon. Nagsimula akong
mag ayos at ayusan si Michael Angelo para makaalis na kami.

Tahimik ang naging biyahe namin patungong Hacienda Montenegro. Magandang ideya
narin ito dahil madadalaw ko ang farm na pinaaalagaan ko sa mga trabahador.

Hindi ko narin kinibo si Manuel. Hindi rin mawala sa aking isipan si Ezekiel kung
kamusta naba siya ngayon?

Pinilig ko ang ulo para maalis ang bumabagabag sa akin. Si Michael Angelo ay
pinagkakaguluhan ng katulong dito sa mansyon. Marami siyang bantay dito at naaaliw
ang mga trabahante sa kanya. Si Manuel naman ay may inasikaso sa farm kaya naisipan
kong dumalaw narin sa flower farm ko.

"Yaya, pakibantay po muna si Michael Angelo po, pupuntahan ko lang si Manuel."

"Sige lang ma'am! Aliw na aliw kami sa kanya e." Kinuha niya ang picture frame ni
Manuel noong bata pa at pinakita sakin," Tingnan mo ma'am oh, carbon copy, xerox
copy, at sobrang duplicate ni sir Manuel si Angelo!"

Tumawa ako at tumango,"Oo nga e, wala ako kahit ilong o mata man lang."

"I'm sure ma'am pag babae next baby niyo,kamukhang kamukha mo 'yun!"

Ngumuso ako, "Talaga? Paano mo nasabi?"

"Wala nasabe ko lang ma'am," tumawa ito ng malakas.

"Ikaw talaga yaya."

I decided to wear a vintage dress na abot hanggang tuhod ko. Nagdala rin ko ng
malaking sombrero panlaban sa init. Ang aking buhok ay bahagyang nililipad ng
hangin. Ang lumang boots ko ay nadidikitan ng alikabok sa 'twing nakakaapak sa
lupa.

May bitbit akong isang basket para lagyan ng bulaklak at plano kong idesenyo sa
bawat vase ng mansyon.

Sa malayo palang, nakita ko na si Manuel na naglalagak ng ilang mangga sa malaking

truck. Ibig sabihin hindi na si Zeke ang namamahala dito ngayon? Kaya ba kami
bumalik dito?

Hubad-baro si Manuel at kumikinang ang katawan dahil sa pawis. Nangunot ang noo
nito ng makita ako pero pinagpatuloy ang ginagawa. Pinagpasa pasahan ng ilang
trabahante ang tig dalawang malaking basket na mangga at si Manuel ang naglalagak
at nagbibilang ng mga iyon.

Umupo muna ako sa lilim ng puno na may mahabang mesa at upuan na mahaba na yari sa
narra.

Naamoy ko ang panlalaking bango nito ng makalapit sa gilid ko. Wala akong nagawa
kundi masdan lamang siya at tingalain na parang kuting.

Lumagok ito sa tubig na naroroon. Nang makita ko ang pawis niya kinuha ko ang aking
panyo at pinunasan ang pawis niya sa dibdib pero umiwas siya tila, nairita.

"Manuel...galit kapa rin ba?"

Umigting lang ang panga niya at kinuha ang panyo sa aking kamay. Siya na mismo
nagpunas sa kanyang katawan.

"Manuel-"

Naudlot ang sasabihin ko nang may lumapit na mga dalagang anak ng isa sa mga
trabahante sa amin. Naglagay sila ng mga pagkain na tingin ko'y para sa ama nila o
pamilya.

"Magandang hapon senyor Manuel,senyora.." bati ng mga dalaga pero naka'y Manuel ang
tingin. Tipid namang tumango si Manuel.

"Senyor baka gusto niyo pong tikman ang luto kong suman latik po?" nahihiyang sabi
ng isa.

"Sure.." seryosong sagot ni Manuel at kumuha agad doon. Ewan ko kung bakit
nalungkot ako, bakit ang dali niyang sumagot at kumuha pero sakin naiirita siya.
Anong ibig niyang sabihin?

Huminga ako ng malalim at kinuha ang dalang basket sa mesa at walang lingong umalis
doon.

Kung ayaw niya akong pansinin e'di huwag!!

Paradag ang paglakad ko papuntang farm ng mga bulaklak. Nadaanan ko ang niyugan at
ang mga sun flowers. Ang lupa ay mataba at alagang alaga kaya magaganda ng mga sun
flowers. Kumuha lang ako ng konti at mas dinamihan ko ang red roses dahil maganda
itong ilagay sa sala ng mansyon.

Hindi maiwasang hindi dumaloy ang aking luha dahil sa pinaghalong emosyon. Bakit
hindi niya nalang ako diretsuhin? Hindi ko naman iyon ginusto bakit ganito ang
pakikitungo niya sakin?

Padarag kong nilapag sa lupa ang basket at umiyak.

"Kung ayaw niya sakin sana naman sabihin niya! Ayoko rin sa kanya!" umiiyak kong
palatak at pumitas sa mga rosas.

"Feeling niya naman guwapo siya! Oo nga naman guwapo siya kaya ang feeling niya!"
patuloy ko at pumitas ulit at nilagay sa basket.

"Kung gusto niya akong hiwalayan sabihin niya! Doon siya sa marunong magluto ng
suman na lintik! Aray!"

Natusok ako ng tinik ng rosas! Dumaloy ang dugo mula sa aking daliri. Mas naiyak
ako nang makita iyon. Matamlay kong kinuha ang basket at hayaan lang sana ang sugat
ko nang may mainit na palad ang kumuha nito.

Inagaw ko agad ang kamay nang makita si Manuel sa gilid ko. Nakasuot na nang puting
t shirt.

"Akin na ang kamay mo.."

Umiling ako at tumalikod para makapunta pa sa ibang bulaklak pero hinawakan niya
ang aking baywang at niyakap ako mula likod.
"Let's talk," hinalikan niya ang buhok ko. Napapikit ako.

"Akala ko galit ka? Di'ba hindi mo'ko pinapansin?"

"Nagpapalamig lang ako pero hindi mahal parin kita.."sagot naman nito sakin.

"Talaga ba?" I mocked. "Akala ko hihiwalayan mo na ako e. Kung ganon’ ang gusto mo
e'di sige-"

He tightened his hug, "Walang ‘ganon," Ngayon kalmado na ang boses niya? Hindi na
siya malamig?

Umirap ako ng kunin niya ang daliri kong may dugo at walang sabing dinala iyon sa
kanyang bibig. I gasped, when he sucked my finger!

"Teka, M-Manuel.." halos mapaatras ako pero pumigil ang kanyang kamay sa aking
baywang para mapanatili.

Hindi niya iyon tinigilan ng ilang minuto hanggang sa pumungay ang mga mata ko.

He stop, "I'm sorry, I'm just mad.." he whispered.

"Ang pasa mo, si Ezekiel may gawa niyan di'ba?"

Umigting lang panga niya at umiwas. "Stop mentioning him please, I'm jealous.."
Presko niyang sinabi na may halong iritasyon.

"Pero okay lang ba siya?"

Habang nagsasalita ako kumuha siya ng bulaklak at nilagay sa aking tenga.

"He's still kicking Aurora.."

Naudlot ang aming usapan ng biglang tumunog ang cellphone ni Manuel. Kinuha niya
ito at sinagot. Dahil sa tahimik ng kapaligiran ay rinig ko parin ang sinasabi ng
kabilang linya.

"S-son.." si Don Juanito?

"Yes pa," nangunot ang noo ni Manuel.

"Y-Your brother...he got hit by a car. He's drunk.Manuel...s-son-"

Napamura si Manuel. "Pa, kumalma ka." Napahilamos siya ng mukha at nakita kong
namula ang mata ni Manuel.

Blood is thicker than water. Kaya kahit anuman ang pinagdadaanan nila alam kong
mananaig ang dugo na nananalantay sa kanilang katawan.

"Pupunta ako diyan,'' dagdag ni Manuel.

Halos namanhid rin ang aking buong katawan. Lalo na nang bumalik kami sa mansyon at
ikinabigla ang babaeng kalong si Michael Angelo. She smiled when she saw me.

"Empress?"

___________
Magkapatid 30
Magkapatid WAKAS

Hindi ko alam kung ano ang mga pangyayari sa buhay ni Ezekiel simula nang may
sariling buhay na ako kasama ni Manuel. Naaawa ako sa kanya. I can't blame Catalena
,though. Siguro may rason kung bakit niya iniwan si Ezekiel.

"Ayos lang ba siya?" nag aalalang tanong ko kay Manuel. Hindi na ako nakasama dahil
nandito si Empress. She's silent and shy, humingi siya sakin ng tawad sa mga nagawa
niya. She's my sister, wala akong rason para magtanim ng galit sa kanya.

Huminga nang malalim si Manuel at hinaplos ang aking pisngi.

"Naiinis ako na nag aalala ka sa kanya. It's bullshit Aurora."

Nalaglag ang panga ko sa sinabi ni Manuel at kinurot siya sa braso. Humalukipkip

lang ito at tiningnan ako ng mataman.

"Anong pinagsasabi mo Manuel?! Kapatid mo 'yun! He's my friend,at natural na mag

alala ako sa kanya. He was there when you left me!"

"At hanggang ngayon siya parin?" he fired back. Halos kumulo ang dugo ko. I don't
get him!

"Manuel nag aalala lang ako. My god,may anak na tayo! Sobrang mahal kita!"

He groaned and closed his eyes. Minasahe niya ang kanyang nosebridge.

"He's wasted. I've never seen him before like this. He never been like this. He's
so inlove with Catalena."

Tumango ako bilang pag sang ayon.

"Malalampasan rin ito ni Ezekiel. Tingin ko isa lang to sa mga pagsubok sa buhay
nila. Lahat tayo may kanya kanyang pagsubok sa buhay."
Nagkatinginan kaming dalawa.

"What's your sister doing here ,by the way." hinawakan niya ang baywang ko at
pinaupo ako sa hita niya habang nakaupo siya sa sofa dito sa kuwarto.

"Nasa pool area siya. Nilalaro si Michael Angelo. Humingi siya ng patawad sa lahat
lahat."

"Kung mapapatawad mo siya, wala akong problema. Ikaw ang inaalala ko."

"She's my sister Manuel. And I can't blame her na nahulog ang loob niya sayo."
inayos ko ang kwelyo ni Manuel. Dumausdos pababa ang kamay ko para gusutin iyon at
buksan isa isa ang kanyang butones. Tahimik niya akong tinitigan.

"Masaya ako dahil magpapagaling na siya sa US next month. Sa ka'y tagal naisipan
niya iyon. Nagpapasalamat si mama dahil doon."

Nahubad ko ang polo nito sa kanya at dinama ng aking palad ang kanyang malabatong
dibdib na nalalatagan ng munting balahibo.

"Saan ba patungo itong usapan natin?" sumilay ang ngisi sa labi ni Manuel at
binalibag ako sa sofa. He's now on my top. Marahas niyang binaba ang aking blouse
at nasilayan niya ang aking dibdib.

I gasped at tumingala nang maramdaman ang kanyang dila doon.

"Ahhhhh.." his tongue swirled and sipped my nipples alternately. Inabot ko ang
zipper ng kanyang pantalon gamit ang nanginginig na kamay habang ang isa ay
napasabunot sa kanyang buhok. Hindi ko iyon tuluyang nabuksan dahil bumaba na siya
ng tuluyan at binaba ang aking lacy panties.

Hinayaan ko siyang ibuka ang aking mga hita. Bumaon agad ang kanyang ulo doon at
ako'y napaigtad. Ang kamay niya ay pinipisil ng mariin ang dalawa kong dibdib. Siya
ay nasa ilalim ng sofa habang ako ay nakahiga doon.

Ramdam ko ang kanyang hininga at mamasa masang labi doon. Mas lalo niyang binaon
ang ulo at sinipsip ang parte ko doon na lalo lang nagpalakas ng aking ungol.

"Manuel Ahh!" senyales iyon nang nalalapit kaya mabilisan ni Manuel na hinubad ang
pantalon. Hanggang tuhod lamang iyon. Halos lumuwa ang mata ko dahil wala siyang
brief o kahit ano man lang! He's not wearing anything under his pants! And why he
look so hot habang binubuka lalo ang mga hita ko?

I closed my eyes when I felt the tip of his. Nakayukod ang kamay niyang isa sa
sandalan ng sofa habang ako ay nakahain sa harapan niya. Wasted and ready to
devour.

Isang sagad na pagbaon ang nakapagpasigaw sa akin.

"Manuel!" Fuck.

Ramdam kong umuurong ang sofa sa bawat paghampas niya sakin.

He groaned like a beast habang ako ay parang isang tuta na walang kalaban laban.

Napakagat labi ako nang marinig ang pag ring ng kanyang cellphone. Inabot nya iyon
at pinatay ang tawag pero tumunog ulit.

Nagmumura siya ng malutong at sinagot iyon.

"M-Manuel," ungol ko ng kanya iyong isinagad at halos sumakit ang aking matres
dahil doon. "Ahh! Manuel!"

"Fuck Ezekiel! What do you want! Ugh!Oh shit!" Manuel groaned and went deeper
inside me.

"Oh my-" tinakpan ko ang aking labi dahil sa muling pag alpas ng ungol.

"Alright! Don't call again ,idiot!" Nagmura ulit si Manuel at binalingan ako bago
kinarga papunta sa kama.

Sa kama mas nabaliw pa ako lalo at ito'y nagtagal ng ilang oras! Sobrang pagod ako
at naalalang naiwan pala si Empress sa pool side!

Si Ezekiel raw ay may pinakuha kay Manuel.Hindi naman tumagal si Ezekiel sa

hospital at nagpumilit na umalis kahit may benda ang braso. Umalis si Manuel nang
linisan niya ang katawan ko at halos mahiya ako dahil nasa ibaba parin si Empress
ng datnan ko siya.

Gabi na at nandito parin si Empress at pinapakain si Michael Angelo. Nilapitan ko

agad sila sa kusina.

"Uh, pasensya na Empress. May pi ag usapan lang kami sa taas ni Manuel." Hinaplos
ko ang likod ni Michael Angelo.

"Wala yun, naaliw rin ako kay Michael."

"Dito kana kumain..mamaya tapos na magluto si yaya."

"Uh no, Aurora." Ngumiti siya at umiling. "Alam mo naman sila mama. Hahanapin na
ako ng mga iyon."

Natahimik ako at naalala ang mga magulang namin.

"And, gustong gusto nila na pumunta dito pagkatapos ng renovation ng Isla."

"S-Sure.Walang problema."

Hinawakan niya ang kamay ko kaya napatingin ako doon. "I'm sorry for everything a-
ate.."

Umawang ang labi ko. Ikalawang beses na siyang humingi ng tawad at naluluha na ulit
ako.

"Ano ka ba. Kalimutan na natin iyon Empress."

Naluha ito, "Totoo ate. Noong umalis ka, bigla akong natamaan ng katotohanan.
Nakakahiya 'yung mga ginawa ko. Napatunayan ko na, lahat ay may pag asa kasi sa
ka'y tagal ng panahon nakita ka ulit namin.Nagbigay hudyat iyon sakin para ayusin
ang sarili ko."

Inabot ko siya at niyakap. "Empress," Nanginig ang labi ko. "Isang beses lang
tayong mabubuhay sa mundong ito kaya punan natin iyon nang purong masasayang
alaala. Alam mo nang nawala noon si Manuel, hindi ako nawalan ng pag-asa. At ayon,
itinadhana talaga siguro na sainyo siya mapunta para makita ko kayo ulit. Kayo na
totoong pamilya ko."

"God is good ate."

Tumango ako bilang pag sang ayon sa sinabi niya. It's true.

Nawalan ng bigat ang aking pagkatao. Bumalik na si Manuel sa akin. Bumalik na ang
alaala niya. Naging maayos si Ezekiel mula sa aksidente. Naging maayos kami ni
Empress at muli kong nakita ang aking pamilya.

Lumipas ang araw at naging maayos ang araw namin ni Manuel.

Inaayos ko ang bugkos ng bulaklak at binigay iyon kay mama.

"Dark rose yan ma. Maganda yan ilagay sa gilid ng frames o plorera."

Hinaplos ni mama ang aking kamay at pinisil, "Oo anak. Dumalaw ka sa isla ha?
Dadalaw mamaya si' Empress. Gusto ka niya munang makabonding bago siya aalis
papuntang US."

"Sure ma,"

Masaya ako sa naging araw ko kasama si mama at papa sa flower shop.

Nag aayos na ako para makipag kita kay Empress. Palagi siya sa bahay ng nakaraang
araw at gusto kong sulitin ang mga araw na nandito pa siya sa Pilipinas.

"Blooming na blooming talaga kapag may macho at ubod na guwapong asawa no? Ako kaya
kailan?!" eksayheradang pambibigla sa akin ni Joasefina.

Umirap ako habang ngumingisi. "Maghanap kana kasi Joselito-"

"Che! Josefina!"

Humalakhak ako nang hampasin niya ako ng bulaklak.

"Aray!" birong ingos ko.

"Ay sorry, ikaw pala ang may ari ng mga bulaklak na ito." maarte niyang sabi.

Sinundo ako ni Empress sa shop.

"Ate, gusto kitang bilhan ng damit."

"Marami pa akong damit na hindi nasusuot Empress." lulan kami ngayon ng kanyang
service.

"No, Gusto kong bilhan kita ng bagong damit mula sakin. Please." kumapit pa ito sa
aking braso.

Wala akong nagawa dahil kagustuhan ito ng kapatid kong matagal na nawalay sakin.
Pagbigyan ko.

Huminto ang sasakyan sa mamahaling botique. Hindi ko gusto ang ideya niya pero
hinila na ako nito papasok.

Hinugot nito ang mamahaling v neck shape na dress.

"Hmmm..kulay white. Maganda siya Empress."

Mahigpit iyon sa aking katawan kaya kita ang aking kurba.

"Ayan! Parang hindi ka nanganak ate." Hinila na naman ako nito at lumipat kami sa
isang parlor.

"Empress.." tumatawa ako habanv umiiling. "Kailangan pa ba 'to?"

"Eeehh, hayaan mo na ako ate. Ngayon lang to e."

Suminghap ako at tumango. "Fine Empress."

Sa ilang ulit na pagkakataon ako'y namangha sa aking mukha. Kulot ang aking buhok
at mild lang ang aking make up. Kulay pink ang aking lipstick.

"Ang ganda mo talaga ate."

"Magkapatid tayo Empress kaya' pareho tayong maganda."

Niyakap ako nito ng mahigpita.

"When I'm gone. Gusto kong isipin mo ako palagi ate ha?"

"Empress, ano bang pinagsasabi mo?" nakaramdam ako ng kaba mula sa mga salitang
'yun.

Ngumisi siya, "Wala! Halika na! May kakainan tayong bagong restaurant at tiyak na
mas masasayahan ka doon."

"Ikaw talaga Empress!"

Masaya ako sa kaligayahan ng kapatid ko. She's more energetic today. Ang pakiramdam
na walang iniisip na kahit anong problema kundi kung paano nalang haharapin ang
panibagong araw.

Ang pinagdalhan sakin ni Empress ay kakaiba. I felt hollow in my chest. Naninikip

ito dahil sa kung anong emosyon.

The ceiling were gold with silver chandelier with a little lights around it.
Mamahalin ang kurba ng mesa at maging mga pinggan at kubyertos.

"Wow! Ngayon lang ako nakapunta dito Empress!"

"Because today is special ate."

"H-Huh?"

"Wala! Uh, magreretouch lang ako ate ha? Dito kalang, pupunta na ang waiter."

"Oh sure!"

Umalis si Empress at naiwan akong namamangha. Ang pagkakasettings ng mesa ay pino

at elegante. Bakit kami lang ang tao?

Biglang lumapit ang waiter at binigyan ako ng menu.

"Enjoy Ma'am!" iniwan ako nito bigla kaya binuklat ko nalang ang menu at pipili na
sana pero nagtaka sa nakasulat doon.

Marry me again
-Manuel
Napasinghap ako at sinuri ang paligid. Biglang naging malamlam ang ilaw sa buong
paligid na ikinasinghap ko.

"E-Empress!"nataranta ako at tumayo pero biglang umilaw ang paligid. Mumunting ilaw
na sumasayaw sa paligid at iba't ibang kulay iyon.

Mula sa dilim may biglang lumabas doon.

Not sure if you know this the day we first met

I got so nervous,I could'nt speak

"Ezekiel?" Kinagat ko ang labi ko nang makita itong nakaitim na blazer at pants.
He's so handsome with his clean cut. He's massive like his kuya. Hindi ko alam pero
nakaramdam ako ng kaginahawaan para sa kanya. Lumamlam ang aking mata nang
magkasalubong ang aming titig.

In that very moment ,I found the one and ,my life had found it's missing piece.

Ngumisi si Ezekiel at sumaulodo sakin at kinagat ang labi. Mula sa kanyang likuran
ay lumabas ang lalaking nagpadagundong ng buong pagkatao ko kasama ang anak naming
si Michael Angelo na kinarga agad ni Zeke at hinalikan sa ulo.

So as long as I live I'll love you

Will have and hold you,

Kinagat ko ang labi sa marinig ang kanyang buo at malalim na boses.

You look so beautiful and white.

And from now 'til my very last breath

This day I'll cherish ,
You look so beautiful and white....tonight.

Nagsecond voice si Ezekiel kay Manuel na ikinaiyak ko. Nanginginig ang aking
katawan sa gitna habang nilalapitan ni Manuel.

Oo, kung may lalaking walang sawa akong pagsisibilhan, iyon ay si Manuel. Kung may
lalaking walang sawa akong mamahalin iyon ay si Manuel. Kung may lalaki akong
gustong pakasalan ng pa ulit ulit ,iyon ay si Manuel.

Susumpa ako kahit hindi sa harapan ng altar na mamahalin at magseserbisyo para sa

taong ito at para sa bubuoin naming pamilya. Susumpa ako hindi dahil ito ay
nakasanayan kundi dahil bilang isang babaeng handang haharapin ang bukas at
problema kasama ang lalaking napili ko at minahal ko sa buong buhay ko.

What we have is timeless, my love is endless

Ngayon si Ezekiel naman ang kumanta habang papalapit sakin si Manuel na nakapamulsa
at dahan dahan ang bawat yapak. Tila ka'y bagal ng oras.

Mula sa gilid lumabas ang mga taong hindi ko inaasahan. Si mama at papa kasama si
Empress na umiiyak. Si Don Juanito na tahimik sa gilid. Si Joselito, at si Ezekiel
na tahimik sa tabi ni Michael Angelo.

And with this ring, I say to the world

Si Manuel habang may hawak na bagong singsing.

You're my every reason,You're all that I believe in, with all my heart I mean all
the world.

Hinaplos niya ang aking pisngi habang tinitigan ako ng mataman ngayon.

So as long as I live I'll love you, will have and hold you,

And from now til my very last breath, This day I'll cherish,

You look so beautiful in white....tonight.

Napapikit ako ng pinatakan ako ng halik ni Manuel sa noo, sa ilong, at sa labi.

"You're so beautiful." he whispered.

"Marry me again,with no worries, no lies but pure love and loyalty, Aurora. I am
smittenly inlove with you."

Pumatak ang aking luha sa galak at tumango.

"Y-Yes..."

Nanginginig ang kamay ko habang sinisilid doon ni Manuel ang singsing. Sa likod ni
Manuel, natanaw ko si Ezekiel na yumuko, tumalikod ito samin at lumabas ng venue.

Imbes na malungkot ay nakaramdam ako ng kaginahawaan at saya.

Donya Patricia, these is your sons now. Lumalaban para pag ibig at patuloy na
magmamahal sa kabila ng hirap at hindi ako magsasawang alagaan ang magkapatid tulad
ng iyong habilin.

Tila naramdaman ni Manuel ang aking titig.

"He will chase her now. Don't worry baby."

Ngumiti ako at dinamdam ang halik sa labi ni Manuel.

Pinalibutan kami nilang lahat. Nagkasayahan at walang humpay na tawanan ang

namayani sa amin. Napahawak ako sa aking tiyan habang dinaramdam ang yakap ni
Manuel sa aking likuran.

"Manuel."

"Hmmm," singhap nito at hinalikan ang aking tenga.

"After eight months and one week,you will see our little Michael Angelo."

Natuod ito sa aking likuran.

"W-What did you-F-fuck?"

Tumango ako at ngumisi. "Yes Manuel!"

Tinitigan ko siyang pumikit at kinagat ang kanyang labi. Napasigaw nalang ako ng
binuhat ako nito at inikot.

"Fuck! We're pregnant!" he shouted na ikinahiyaw ng lahat.

The end.
_____________
500 votes for special chapter.