„Дружината на Цветана”

Јас Нина и Алек отидовме во Златната шума, по патот ја сретнавме златната

самовила која се викаше Цветана, таа не однесе во една многу убава
пештера која беше цела направена од злато ние влеговме внатре, таму беше
многу темно Нина силно не викна: Дечки! Дечки!Брзо дојдете до неа имаше
дупка со дијаманти! Алек истрча надвор а ние го прашавме зошто? И он
целиот исплашен почна да викна:ЗМЕЈ! ЗМЕЈ! Ние истрчавме надвор нај брзо
што можевме почнавме да бегаме од Змејот но само Цветана остана во
пештерата ние истрчавме назат во пештерата а кога не викна Цветана
видовме дека таа го гали ние се зачудивме гледајќи како го гали и ја
прашавме зошто го галиш,а таа ни рече дека е нејзиниот змеј Драко.
Ние само ја гледавме додека таа кажа дека змеот бил нејзин и да не се
плашиме, ни рече да се качиме откога, ние се качивме на змејот не однесе
да ја видиме златната река и целата шума од високо реката беше прекриена
со златни листови,рибите кои беа во разни бои скокаа низ брзаците а
водопадите беа многу убави.Летавме со голема брзина Цветана не полеа со
волшебен прав па и ние летавме со Драко низ облаците нагоре надоле.Не
можевме да поверувавме дека ни се случува ова прекрасно доживување
дека мојата самовила Цветана е вистинска и е дел од нашето мало друштво.
Со денови правевме работи за кои само сонувавме играјќи со самовилите,и
змеовите дури им помогнавме да соберат громови бидејки така го прават
волшебниот прав за да може да летаат и да прават се што треба во нивната
чудесна земја.Еден ден Цветана ни рече дека е време да си одиме ни
објасни дека еден ден кај нас трае цела година кај нив затоа беше долго
нашето паешествие а ние не бевме свесни за тоа,не сакав да ја напустам но
Нина и Алек сакаа дома и навистина ни фалеа малку нашите родители.
Цветана не испрати и ми даде волшебен прав за да можам кога сакам да
одам кај неа сама или со другарите мои.Утре дента кога се разбудив во
својот кревет се натажив дека су сонила сон, дека све тоа беше сон но кога
погледнав надоле имаше што да видам имаше оставено мала кутија која
светеше,тоа беше поклон од Цветана внатре имаше златен цвет, за да ме
потсетува на деновите кои ги поминавме со неа набрзо Нина дојде заедно со
Алек исто со мали блескави кутии се погледнавме и се насмеавме не било
сепак сон,било нашето волсебно патување кое набрзо ке го повториме.