1

Podcast youtube 2023-12-20

Nivel 4 - Intermedio alto (B2)

La mejor lección de mi vida

Najbolja lekcija mog života

Hoy quería hablar de un tema que me sorprende y que,

bueno, me ha dejado perplejo en más de una ocasión. A
veces leo comentarios de personas en las redes sociales
que se sienten ofendidas por una simple palabra, por algo
que han leído en un libro, por ejemplo, por algo que han
escuchado en la tele o en la radio, o por algo que han
visto en alguna película.
Danas sam želio razgovarati o temi koja me iznenađuje i koja
me je više nego jednom ostavila zbunjenom. Ponekad čitam
komentare ljudi na društvenim mrežama koji se osjećaju
uvrijeđenim jednostavnom riječju, nečim što su pročitali u
knjizi, na primjer, nečim što su čuli na televiziji ili radiju, ili
nečim što su vidjeli. u nekom filmu .
Yo mismo he sido víctima de este tipo de comentarios.
Hay personas que se quejan de mis libros, de mis
opiniones en el podcast o de algo que he hecho en alguno
de mis vídeos, y me piden que evite ciertas palabras o
ciertos temas, o que, bueno, que no haga bromas sobre
ciertas cosas. En otras palabras, me piden que me
censure a mí mismo, que me autocensure.
 2

I sam sam bio žrtva ovakvih komentara. Postoje ljudi koji se

žale na moje knjige, moje mišljenje o podcastu ili nešto što sam
napravio u jednom od svojih videa, i traže od mene da
izbjegavam određene riječi ili određene teme, ili, dobro, da se
ne šalim s određenim stvarima . Drugim riječima, traže od mene
da se cenzuriram, da se cenzuriram.
Para alguien como yo, que vivió la transición democrática
en España en los años 80, la transición de la dictadura
franquista a la democracia, que haya gente que pida
ahora la vuelta de la censura, es algo muy sorprendente y
me deja bastante perplejo. Yo recuerdo que en España,
tras la muerte de Franco, en la década de los 80, este
debate entre libertad individual y respeto a los
sentimientos de las personas fue un debate muy intenso y
fundamental en nuestra transición hacia la democracia. Y
quizás por eso, quizás por esa razón, yo pensaba que era
un debate ya superado, que todos teníamos claro que la
libertad de expresión era algo básico (es algo básico) en
una democracia.
Za nekoga poput mene, koji je proživio demokratsku tranziciju u
Španjolskoj 80-ih, prijelaz iz Francove diktature u demokraciju,
to što sada postoje ljudi koji traže povratak cenzure je nešto
vrlo iznenađujuće i ostavlja me prilično zbunjenim. Sjećam se
da je u Španjolskoj, nakon Francove smrti, 1980-ih, ova
rasprava između individualne slobode i poštivanja osjećaja
ljudi bila vrlo intenzivna i temeljna rasprava u našoj tranziciji
prema demokraciji. I možda iz tog razloga, možda iz tog
razloga, mislio sam da je to rasprava koja je već završena, da
 3

nam je svima jasno da je sloboda izražavanja nešto osnovno

(jest nešto osnovno) u demokraciji.
Franco, el dictador Francisco Franco, murió en 1975
cuando yo tenía 12 años. Obviamente, yo era muy niño y
no podía entender bien qué significaba vivir en una
dictadura. Yo, bueno, iba a la escuela, jugaba al fútbol en
la calle con los chicos del barrio y veía la tele mientras
merendaba pan con chocolate.
Franco, diktator Francisco Franco, umro je 1975. kada sam
imao 12 godina. Očito sam bio vrlo mlad i nisam mogao sasvim
razumjeti što znači živjeti u diktaturi. Pa, išao sam u školu,
igrao nogomet na ulici s djecom iz susjedstva i gledao TV dok
sam grickao kruh i čokoladu.
(Sonido de un programa de la televisión de los años
setenta: Los payasos de la tele)
(Zvuk televizijskog programa iz sedamdesetih: Klaunovi na TV-
u)
Es decir, era un niño normal de los años 70, pero
obviamente me eduqué en la mentalidad de la sociedad
de la España de aquella época. Había cosas que estaban
bien y otras que estaban mal, por ejemplo, los besos en la
boca, los desnudos o las escenas eróticas, por ejemplo,
estaban censuradas. No se podían ver ni en la tele ni en
el cine. No se podían decir palabrotas, no se podía hacer
burla de la religión. Eran temas tabú, había muchos temas
tabú: la sexualidad, la religión, incluso la historia. No se
podía hablar de ciertos temas históricos, como la muerte
 4

de Federico García Lorca, por ejemplo. Y entonces había

que tener mucho cuidado de lo que se decía.
Odnosno, bio sam normalno dijete 70-ih, ali očito sam bio
školovan u mentalitetu španjolskog društva tog vremena.
Postojale su stvari koje su bile dobre i druge koje su bile loše,
primjerice poljupci u usta, golotinja ili erotske scene,
primjerice, bile su cenzurirane. Nisu se mogli vidjeti na TV-u ni
u filmovima. Nisi smio psovati, smijati se vjeri. Bile su to tabu
teme, bilo je mnogo tabu tema: seksualnost, religija, čak i
povijest. Niste mogli govoriti o određenim povijesnim temama,
poput smrti Federica Garcíe Lorce, na primjer. I tada si morao
biti jako oprezan što ćeš reći.
Lo que yo recuerdo de la dictadura franquista no es un
ambiente de miedo, de campos de concentración, de
torturas, de fusilamientos al amanecer. No, para mí, y
creo que para una buena parte de la gente que vivía en
España en aquella época, el franquismo era más que
nada una sociedad paternalista. Para mucha gente,
Franco era visto más que un dictador, como un padre,
como un abuelo, un patriarca al que había que respetar
porque él sabía mejor que tú lo que te convenía, lo que
era bueno para ti.
Ono čega se sjećam o Francovoj diktaturi nije atmosfera straha,
koncentracijskih logora, mučenja, strijeljanja u zoru. Ne, za
mene, a mislim da je za dobar dio ljudi koji su tada živjeli u
Španjolskoj frankizam bio više od svega paternalističko društvo.
Franco je za mnoge ljude bio viđen više od diktatora, kao oca,
kao djeda, patrijarha kojeg je trebalo poštovati jer je znao bolje
od vas što je dobro za vas, što je dobro za vas.
 5

Franco era ese padre estricto, serio, tradicional, que le

decía a la gente lo que tenía que hacer por su propio bien.
La idea que prevalecía en la sociedad franquista era que
el pueblo era incapaz de pensar por sí mismo, que los
españoles eran unos pobres infelices, unos ignorantes
que no entendían de nada: no entendían de política, ni de
economía, ni de salud, ni de historia, ni de religión, ni de
moral, de nada. Y que, por lo tanto, era necesario que
hubiera un padre que le guiara, que le educase, que le
dijese lo que estaba bien y lo que estaba mal, lo que se
podía hacer y lo que no se podía hacer.
Franco je bio onaj strogi, ozbiljni, tradicionalni otac koji je
ljudima govorio što moraju učiniti za njihovo dobro. Ideja koja
je prevladavala u Francovom društvu bila je da su ljudi
nesposobni razmišljati svojom glavom, da su Španjolci nesretni
jadnici, neuki ljudi koji ne razumiju ništa: ne razumiju politiku,
ni ekonomiju, ni zdravstvo, ni povijest, niti se razumiju u
politiku, niti u ekonomiju, niti u povijest. ni vjere, ni morala,
ničega. I da je, dakle, bilo potrebno da postoji otac da ga vodi,
da ga odgaja, da mu govori što je dobro, a što nije, što se može,
a što ne.
(Sonido de Televisión Española: concentración de apoyo
a Franco en Madrid)
(Zvuk sa španjolske televizije: skup podrške Francu u Madridu)
Así veo yo a una gran parte de la sociedad española
durante el franquismo, una sociedad infantilizada que
pensaba que el gobierno debía controlar lo que hacía la
gente por el propio bien de la gente, porque la gente,
 6

como los niños, no sabía lo que estaba bien y lo que

estaba mal.
Ovako vidim veliki dio španjolskog društva za vrijeme
Francovog režima, infantilizirano društvo koje je mislilo da
vlada treba kontrolirati ono što ljudi čine za dobro naroda, jer
ljudi, poput djece, nisu znali što čine. bio je u pravu a što nije
bilo u redu.
“En las primeras horas de la madrugada del 20 de
noviembre de 1975, en la residencia sanitaria La Paz de
la Seguridad Social en Madrid, dejó de latir el corazón de
Francisco Franco Bahamonde, Caudillo de España,
Generalísimo de los Ejércitos y Jefe del Estado Español.
“U ranim jutarnjim satima 20. studenog 1975., u zdravstvenoj
rezidenciji La Paz Social Security u Madridu, prestalo je kucati
srce Francisca Franca Bahamondea, Caudilla od Španjolske,
generalisimusa armija i šefa države. Španjolac.

Miles y miles de personas de todas las edades, clase y

condición social rindieron así su último homenaje de
admiración y cariño a su excelencia el jefe del Estado. El
dolor era patente en todos los rostros. Muchos no
pudieron contener las lágrimas y los sollozos.

Tisuće i tisuće ljudi svih dobi, staleža i društvenih uvjeta tako su

odali posljednju počast divljenja i naklonosti Njegovoj
 7

Ekselenciji Poglavaru države. Bol se vidjela na svim licima.

Mnogi nisu mogli suzdržati suze i jecaje.
El desfile de los madrileños y de multitud de españoles
venidos de todos los rincones de la patria se prolongó
hasta las primeras horas de la mañana siguiente”.
Parada Madriđana i mnoštva Španjolaca koji su dolazili iz svih
krajeva zemlje trajala je do ranih jutarnjih sati.”
Cuando Franco murió en 1975, se produjo un cambio
brutal en España. Durante los años siguientes a su
muerte, podemos decir que se pasó de un extremo a otro.
Desapareció la censura, se legalizaron todos los partidos
políticos y se promulgó una constitución democrática que
estableció la libertad de expresión como un principio
fundamental.
Kad je Franco umro 1975., u Španjolskoj se dogodila brutalna
promjena. Tijekom godina nakon njegove smrti, može se reći da
je išao iz jedne krajnosti u drugu. Cenzura je nestala, sve
političke stranke su legalizirane i proglašen je demokratski
ustav koji je uspostavio slobodu izražavanja kao temeljno
načelo.
A partir de ahí, las películas, por ejemplo, se llenaron de
desnudos. Era la época de lo que se llamó "el destape" y
cualquier excusa era buena para que los actores y, sobre
todo, las actrices se quitaran la ropa y se quedaran
desnudos delante de la cámara.
Od tada su filmovi, na primjer, postali puni golotinje. Bilo je to
vrijeme takozvanog "razotkrivanja" i svaki izgovor je dobro
 8

došao glumcima, a prije svega glumicama da se skinu i ostanu

goli pred kamerama.

En el mundo de la música, hubo una explosión de grupos

que hacían música rock, punk, y muchas veces las letras
de las canciones iban contra la moral tradicional.
Buscaban la provocación, querían causar escándalo.
U svijetu glazbe dogodila se eksplozija grupa koje su stvarale
rock i punk glazbu, a mnogo puta tekstovi pjesama bili su protiv
tradicionalnog morala. Tražili su provokaciju, htjeli su izazvati
skandal.
Fue una época muy creativa en el cine y en la música y,
en general, en todas las artes: en la fotografía, en la
pintura, en la literatura. Era como si durante el franquismo
toda esa creatividad hubiera estado encerrada y de
pronto, al morir Franco, se hubieran abierto las puertas.
Bilo je to vrlo kreativno vrijeme u kinu i glazbi i, općenito, u
svim umjetnostima: u fotografiji, u slikarstvu, u književnosti.
Bilo je kao da je tijekom Francove ere sva ta kreativnost bila
zaključana i iznenada, kada je Franco umro, vrata su se
otvorila.
“La Movida madrileña fue una explosión brutal cultural,
social, incluso económica, en España en, pues, en los
cambios de los 70 a los 80, más o menos”.
 9

“Madridska Movida bila je brutalna kulturna, društvena, čak i

ekonomska eksplozija u Španjolskoj u, pa, promjenama iz 70-ih
u 80-e, više-manje.”
“Y entonces era como un optimismo, un vitalismo, unas
ganas de vivir, de luchar, de expresarse, de ser cada uno
como era y, bueno, acompañado de, pues, una serie de
cambios sociales y políticos importantes de ese
momento”.
“I tada je to bio neki optimizam, vitalizam, želja za životom, za
borbom, za izražavanjem sebe, da svaka osoba bude onakva
kakva je bila i, eto, praćena, eto, nizom važnih društvenih i
političkih promjena. vrijeme."
“Fueron unos años intensísimos, fascinantes y había tanta
creatividad y que todo el mundo era supercreativo,
trabajador, imaginativo…”
“Bile su to vrlo intenzivne, fascinantne godine i bilo je toliko
kreativnosti i svi su bili super kreativni, vrijedni, maštoviti...”

Cualquier cosa era posible. Se hacían cosas que

buscaban el impacto, se rompieron muchas barreras
morales. Todo lo que antes era visto como inmoral o
pecado, ahora se podía hacer y se hacía, aunque ello
ofendiera a las personas con una moralidad, digamos,
más tradicional.
Sve je bilo moguće. Učinjene su stvari koje su tražile utjecaj,
srušene su mnoge moralne barijere. Sve što se prije smatralo
 10

nemoralnim ili grešnim, sada se moglo činiti i činilo se, čak i

ako je vrijeđalo ljude s, recimo tako, tradicionalnijim moralom.
“De hecho hubo más de más de un incidente con letras,
canciones y músicas que eran absolutamente irreverentes
y claro ocasionaban un caos en la sociedad conservadora
española”.
"Zapravo, bilo je više od jednog incidenta s tekstovima,
pjesmama i glazbom koji su bili apsolutno bez poštovanja i očito
su izazvali kaos u konzervativnom španjolskom društvu."
“Y entonces era como una explosión… Canalizar ahí toda
esa, bueno, pues toda esa inquietud que ellos tenían
dentro, de crear, de ser ellos mismos. Pero lo importante
era vivir el aquí y el ahora y romper con todo”.
“A onda je to bilo kao eksplozija... Kanalizirajući tamo sav taj,
pa, sav taj nemir koji su imali u sebi, da stvaraju, da budu ono
što jesu. Ali važno je bilo živjeti ovdje i sada i prekinuti sa
svime.”
Hoy en día vivimos en un mundo donde predomina la idea
de que está mal ofender los sentimientos de otras
personas, y hay que tener cuidado con lo que se dice para
intentar no herir a otras personas. Pero en los años 80, en
España, durante la época de la movida, lo que sucedía
era todo lo contrario. Se buscaba ofender, escandalizar,
provocar… En contra de la moral tradicional.
Danas živimo u svijetu u kojem prevladava ideja da je pogrešno
vrijeđati tuđe osjećaje i moramo paziti što govorimo kako ne
bismo povrijedili druge ljude. Ali u 80-ima, u Španjolskoj,
 11

tijekom ere pokreta, dogodilo se suprotno. Cilj je bio uvrijediti,

skandalizirati, provocirati... Protiv tradicionalnog morala.
Fue en aquella época que Pedro Almodóvar, por ejemplo,
el famoso director de cine que muchos supongo que
conocéis, hizo sus primeros “films” (filmes), sus primeras
películas.
U to je vrijeme primjerice Pedro Almodóvar, slavni filmski
redatelj kojeg mnogi od vas vjerojatno poznaju, snimio svoje
prve “filmove”, svoje prve filmove.
Las primeras películas de Almodóvar eran un escándalo,
tanto por los temas que trataban (la homosexualidad, el
incesto, la prostitución, las drogas…) como por el lenguaje
vulgar y lleno de palabrotas que usaban los personajes, y
también por las imágenes sexuales explícitas que se
mostraban a veces.
Prvi Almodóvarovi filmovi bili su skandal, kako zbog tema
kojima su se bavili (homoseksualnost, incest, prostitucija,
droga...) tako i zbog vulgarnog i psovki punog jezika kojim su se
likovi služili, ali i zbog eksplicitnih seksualnih slika. ponekad
prikazano.

(Escena de la primera película de Pedro Almodóvar: Pepi,

Luci, Bom y otras chicas del montón)
(Scena iz prvog filma Pedra Almodóvara: Pepi, Luci, Bom i
druge obične djevojke)
 12

Para mí, todo aquello era muy chocante, ¿no? Yo era un

adolescente, me había educado en la escuela y en la
sociedad franquista. Iba, por ejemplo, todos los domingos
a misa y pensaba que había cosas que no se podían
hacer porque eran pecado.
Za mene je sve to bilo jako šokantno, zar ne? Bio sam tinejdžer,
školovao sam se u školi iu Francovom društvu. Išao sam, na
primjer, svake nedjelje na misu i mislio da postoje stvari koje se
ne smiju raditi jer su grijeh.
Todo lo que estaba pasando en España me planteaba un
dilema moral. Después de la muerte de Franco, ¿no
estábamos llegando a extremos un poco exagerados?
¿Había que dejar que la gente hiciera lo que quisiera,
aunque fuera inmoral, aunque fuese indecente, aunque
fuese pecado? ¿Había que permitirlo todo? La droga, la
homosexualidad, las palabrotas, los desnudos en la tele,
el aborto… ¿Cuál era el límite?
Sve što se događalo u Španjolskoj za mene je predstavljalo
moralnu dilemu. Nismo li nakon Francove smrti išli u pomalo
pretjerane krajnosti? Treba li ljudima dopustiti da rade što žele,
makar to bilo nemoralno, makar bilo nepristojno, makar bilo i
grijeh? Treba li sve dopustiti? Droge, homoseksualnost, psovke,
golotinja na TV-u, abortus... Koja je bila granica?
Muchas personas empezaron a pensar que, si no se
ponían límites, se llegaría a la anarquía, al desorden total,
al caos. De hecho, durante aquellos años se puso de
 13

moda una frase: “Con Franco vivíamos mejor”. Es decir,

había personas que sentían nostalgia de la sociedad
franquista en la que ciertas cosas no se podían hacer o no
se podían decir.
Mnogi su ljudi počeli misliti da će, ako se granice ne postave, to
dovesti do anarhije, totalnog nereda, kaosa. Zapravo, tijekom
tih godina fraza je postala moderna: "S Francom smo živjeli
bolje." Odnosno, bilo je ljudi koji su bili nostalgični za
Francovim društvom u kojem se neke stvari nisu mogle učiniti
ili reći.
“Franco encontró una España destruida, deshecha, llena
de piojos, llena de cadáveres, saqueada miserablemente
por el comunismo y la masonería; y nos dejó una España
maravillosa, una España arriba, una patria limpia, llena de
alegría, y nos la han destruido, nos lo han dejado lleno de
terrorismo, de miseria, de anarquía. Nos están
destrozando todo. Los impuestos nos destruyen, nos
deshacen todo. Defendemos España, defendemos
nuestro Caudillo que sacrificó su vida por la patria.”
“Franco je našao Španjolsku uništenu, uništenu, punu ušiju,
punu leševa, jadno opljačkanu od komunizma i masonerije; i
ostavio nam je divnu Španjolsku, vrhunsku Španjolsku, čistu
zemlju, punu radosti, a oni su je uništili, ostavili su je punu
terorizma, bijede, anarhije. Uništavaju nam sve. Porezi nas
uništavaju, poništavaju sve. "Branimo Španjolsku, branimo
našeg vođu koji je žrtvovao svoj život za zemlju."
 14

Para estas personas, era importante que hubiera un

dictador-padre, un dictador-padre que impusiera orden en
el país. Un padre estricto e inflexible que le dijera a la
gente lo que estaba bien y lo que estaba mal, porque,
según ellos, la gente, el pueblo, no sabía lo que estaba
bien y lo que estaba mal. Creían que la gente, el pueblo,
la sociedad, los españoles, eran como un adolescente
malcriado al que había que educar de forma estricta por
su propio bien.
Tim ljudima je bilo bitno da postoji otac-diktator, otac-diktator
koji je uveo red u zemlji. Strog i nepopustljiv otac koji je
ljudima govorio što je dobro, a što ne, jer, po njima, ljudi, grad,
nisu znali što je dobro, a što ne. Vjerovali su da su ljudi, grad,
društvo, Španjolci poput razmaženog tinejdžera koji se mora
školovati isključivo za vlastito dobro.
Hay un refrán muy español que resume muy bien esta
mentalidad: “Quien bien te quiere, te hará llorar”. Es decir,
si alguien te quiere, va a hacer cosas que a ti no te
gustan, pero será por tu bien. Esa era la mentalidad de los
que sentían nostalgia por la dictadura franquista en los
años 80 en España.
Postoji vrlo španjolska izreka koja vrlo dobro sažima ovaj
mentalitet: "Tko te dobro voli, rasplakat će te." Odnosno, ako
vas netko voli, činit će stvari koje vam se ne sviđaju, ali to će
biti za vaše dobro. To je bio mentalitet onih koji su bili
nostalgični za Francovom diktaturom 80-ih u Španjolskoj.
Y yo tengo que reconocer que yo mismo, durante algún
tiempo, fui uno de ellos. Yo era muy joven, pero había
 15

muchas cosas que a mí también me chocaban. Como

digo, me había educado en la escuela y en la sociedad
franquista, y había cosas que me parecía que eran
ofensivas, que eran inmorales, que iban contra los
principios o los sentimientos de otras personas, y creía
que había que prohibirlas.
I moram priznati da sam i sam neko vrijeme bio jedan od njih.
Bio sam jako mlad, ali bilo je mnogo stvari koje su i mene
šokirale. Kao što sam rekao, školovao sam se u školi iu
Francovom društvu, i bilo je stvari za koje sam mislio da su
uvredljive, da su nemoralne, da su bile protiv načela ili osjećaja
drugih ljudi, i vjerovao sam da ih treba zabraniti.
Ese fue un debate que hubo en la sociedad española
durante la transición, durante la transición de la dictadura
a la democracia. ¿Dónde está el límite? ¿Se puede
permitir todo? ¿Hay que dejar que cada uno haga lo que
quiera, diga lo que le dé la gana, aunque ofenda a la
religión, al ejército, a la patria, a la moral, a Dios?
To je bila rasprava koja se vodila u španjolskom društvu
tijekom tranzicije, tijekom prijelaza iz diktature u demokraciju.
Gdje je granica? Može li se sve dopustiti? Treba li dopustiti da
svatko radi što hoće, govori što hoće, pa makar to vrijeđalo
vjeru, vojsku, državu, moral i Boga?
El problema es quién decide. ¿Quién decide lo que se
puede decir o lo que no se puede decir? ¿Quién decide lo
que es ofensivo y lo que no es ofensivo? Este es el
debate que se daba en la sociedad española de la época.
 16

Problem je tko odlučuje. Tko odlučuje što se može reći, a što

ne? Tko odlučuje što je uvredljivo, a što nije? To je rasprava
koja se vodila u španjolskom društvu u to vrijeme.
Y al final, al final lo que pasó fue que los españoles, por lo
menos la mayoría de los españoles, llegamos a la
conclusión de que vivir en democracia, vivir en libertad,
implica aceptar que a veces alguien pueda decir algo que
a nosotros nos molesta o nos ofende porque va en contra
de nuestra concepción del mundo, de nuestra moral, de
nuestros sentimientos.
I na kraju, ono što se na kraju dogodilo je da smo mi Španjolci,
barem većina Španjolaca, došli do zaključka da živjeti u
demokraciji, živjeti u slobodi, podrazumijeva prihvaćanje da
ponekad netko može reći nešto što se nama ne sviđa. Smeta nas
ili vrijeđa jer se protivi našem poimanju svijeta, našem moralu,
našim osjećajima.
Ese es el riesgo de vivir en libertad, pero es un riesgo que
hay que correr porque la alternativa, la alternativa es
mucho peor, la alternativa es la dictadura, la infantilización
de la sociedad. El tratar a la gente como si fueran niños
pequeños a los que hay que educar y proteger.
To je rizik života u slobodi, ali to je rizik koji se mora preuzeti
jer alternativa, alternativa je puno gora, alternativa je
diktatura, infantilizacija društva. Tretirati ljude kao da su mala
djeca koju treba obrazovati i zaštititi.
Es posible que lo que alguien diga nos ofenda, nos dé
asco, nos parezca inmoral, cruel, pero a pesar de ello, la
 17

libertad, la libertad de expresión en particular, es más

importante que el derecho a no ser ofendido.
Moguće je da nas ono što netko kaže vrijeđa, gadi nam se, čini
se nemoralnim, okrutnim, ali unatoč tome sloboda, posebice
sloboda izražavanja, važnija je od prava da ne budemo
uvrijeđeni.
Los sentimientos de las personas no pueden ser nunca el
criterio para decidir lo que se puede o lo que no se puede
decir, lo que se puede o no se puede hacer en una
sociedad.
Osjećaji ljudi nikada ne mogu biti kriterij za odlučivanje što se
može ili ne može reći, što se može ili ne može učiniti u društvu.
Por eso, a veces me quedo muy perplejo cuando veo
comentarios en las redes sociales o en los medios de
comunicación, en general, de gente que pide la censura
de un vídeo, de un libro, una película… porque a ellos les
ofende.
Iz tog razloga ponekad sam jako zbunjen kada na društvenim
mrežama ili općenito u medijima vidim komentare ljudi koji
traže cenzuru videa, knjige, filma... jer ih to vrijeđa.
¿Y? ¿Y qué?
Que algo sea ofensivo para alguien no significa que, por
ese motivo, se deba prohibir ni censurar.
I? I?
 18

Samo zato što je nešto nekome uvredljivo ne znači da treba zbog

toga biti zabranjeno ili cenzurirano.

Vivir en una democracia significa tratar a la gente como

adultos, no como niños pequeños o adolescentes
malcriados a los que hay que educar y proteger de los
peligros del mundo, y a los que hay que decirles
constantemente lo que está bien y lo que está mal porque
ellos no saben decidirlo por su cuenta. Creo que esa fue
la lección más importante que los españoles aprendimos
durante la transición y espero que no la olvidemos nunca.
Živjeti u demokraciji znači postupati s ljudima kao s odraslima,
a ne kao s razmaženom djecom ili tinejdžerima koje treba
obrazovati i zaštititi od opasnosti svijeta i kojima se stalno mora
govoriti što je ispravno, a što loše jer ne znaju kako da sami
odluče. Mislim da je to bila najvažnija lekcija koju smo mi
Španjolci naučili tijekom tranzicije i nadam se da je nikada
nećemo zaboraviti.
¡Nos vemos en el próximo episodio de nuestro podcast!
Vidimo se u sljedećoj epizodi našeg podcasta!