Ligjet e Njutonit janë ligje fizike të cilat japin
marrëdhëniet e forcave që veprojnë mbi një objekt dhe lëvizjes së objektit. Ato u formuluan për herë të parë nga Isak Njutoni në veprën e tij kryesore Parimet Matematikore të Filozofisë Natyrale (Philosophiae Naturalis Principia Mathematica) , e publikuar për here të parë në 5 korrik, 1687.[1] Ligjet përbëjnë bazën e mekanikes klasike dhe Njutoni i përdori ato për të shpjeguar shume fenomene të cilat studiojnë lëvizjen e objekteve fizike.[2] Në volumin e trete të veprës, Njutoni tregoi se si ligjet e lëvizjes, të kombinuara me ligjin e përgjithshëm të gravitacionit, shpien në formulimin e ligjeve të Keplerit për lëvizjen e planeteve.
Ligji i parë dhe i dytë i Njutonit,
në latinisht, nga edicioni origjinal i 1687 i Principia Mathematica.
Ligji i parë i Njutonit
Ligji i dytë i Njutonit
Lex II: Mutationem motus
proportionalem esse vi motrici impressae, et fieri secundum lineam rectam qua vis illa imprimitur.
Nëse një trup me masë m mbi të cilin vepron forca F ,
nxitimi është në përpjestim të drejtë me intensitetin e forcës dhe në përpjestim të zhdrejtë me masën e trupit.
Ndryshimi i lëvizjes së një trupi është i
barabartë me forcën që vepron mbi atë trup, lëvizja ndodh në një vije të drejtë përgjatë së cilës vepron forca.
Ligji i dytë pohon se forca rezultante mbi mbi një
thërrmijë është e barabartë me shpejtësinë e ndryshimit (derivatin kohor) të impulsitnë një kënd reference inercial. Duke përdorur simbolikën moderne, ligji i dytë i Njutonit mund të shkruhet si një ekuacion diferencial vektorial:
ku F është vektori i forcës, m është masa e trupit, v
është vektori i shpejtësisë dhe t është koha. Ky ligj është i vlefshëm për çdo sistem, për sistemet me masë konstante ,[3][4][5] masa mund të nxirret jashtë operatorit të diferencimit si konstante.
ku F është forca rezultante , m është masa e trupit,
dhe a është nxitimi i trupit. Pra forca rezultante e zbatuar mbi trupin prodhon një nxitim në përpjestim të drejtë me masën e trupit.
Impulsi ose vrulli (sasia e lëvizjes)
Termi impuls është i lidhur ngushtë me ligjin e dytë të
Njutonit, dhe nga pikëpamja historike është shumë më afër me formën fillestare të ligjit.[6] Kuptimi i termit impuls jept më poshtë:[7][8]
Një impuls ndodh kur një forcë F vepron mbi një
interval kohor Δt dhe jepet nga .
Fjalet forca lëvizëse u përdor nga Njutoni për të
përshkruar "impulsin" dhe lëvizjen si dhe për përshkrimin e vrullit (sasisë të lëvizjes); Si rrjedhojë, një shqyrtim i ligjit të dytë tregon se ai përshkruan lidhjen midis impulsit dhe ndryshimit të vrullit. Pra po ta frazojmë në terma matematike ligjin shikojmë se ai mund të paraqitet si versioni me diferenca të fundme i ligjit të dytë, i dhënë si
ku I është impulsi, Δp është ndryshimi i vrullit, m është
masa, dhe Δv është ndryshimi i shpejtësisë.
Analiza e përplasjeve dhe fenomenet e impakteve mes
trupave përdorin konceptin e impulsit.[9]
Relativiteti
Po të marrim ne konsideratë relativitetin special, ligji i
forcës rezultante mund të jepet në terma të nxitimit si me poshtë:[10]
ku rezultati i famshëm per energjinë eshte
perdorur (ku c është shpejtësia e dritës në hapësirën e lirë). Vini re se kjo është një formulë e përafërt, ku në shprehjen ekzakte të energjisë relativiste, ,
është përafërsisht një. Relacioni
përshkruan punën e bërë në një njësi kohore. Këtu F·v
është produkti skalar.
Ky ekuacion mund të rregullohet në mënyrë që të japi
ligjin e modifikuar për forcën
i cili tregon se edhe pse ndryshimi tek vrulli është në
drejtimin e forcës, në përgjithësi nxitimi i masës nuk është në drejtimin e forcës. Megjithatë, kur shpejtësia e trupit në lëvizje është shumë më e vogël se ajo e dritës, ekuacioni qe eshte me larte reduktohet në ekuacionin familiar F=ma.
Vazhdim
Sistemet e hapura
Ligji i tretë i Njutonit
Rëndësia dhe fusha e zbatimit
Lidhja me ligjet e ruajtjes
Referime
Shihni historik përpunimesh të kësaj faqeje.
Përmbajtja është në disponim nëpërmjet licencës CC BY-SA