SEMÓNIDES πλούτῳ τε κἀγαθοῖσιν ἴξεσθαι φίλος.

I
Ὠ παῖ, τέλος μὲν Ζεὺς ἔχει βαρύκτυπος Φθάνει δὲ τὸν μὲν γήρας ἄζηλον λαβόν, πρὶν τέρμ’ ἵκηται·

πάντων ὀσ’ ἐστὶ καὶ τίθησ’ ὅκῃ θέλει, τοὺς δὲ δύστηνοι νόσοι

νόος δ’ οὐκ ἐπ’ ἀνθρώποισιν ἀλλ’ ἀφήμεροι φθείρουσι †θνητῶν· τοὺς δ’ Ἄρει δεδμημένουςπέμπει μελαίνης

ἅ δὴ βοτὰ ζώομεν οὐδὲν εἰδότες, Ἀίδης ὑπὸ χθονός.

ὅκως ἕκαστον ἐκτελευτήσει θεός. Οἳ δ’ ἐν θαλάσσῃ λαίλαπι κλονεύμενοικαὶ κύμασιν

πολλοῖσι πορφυρῆς ἁλός

Ἐλπὶς δὲ πάντας κἀπιπειθείη τρέφει

θνῄσκουσιν, εὖτ’ ἂν μη(χα)νήσωνται ζόειν. Οἳ δ’ ἀγχόνην

ἄπρηκτον ὁρμαίνοντας· οἳ μὲν ἡμέρην

ἅψαντο δυστήνῳ μόρῳ κἀυτάγρετοι λείπουσιν ἡλίου φάος.

μένουσιν ἐλθεῖν, οἳ δ’ ἐτέων περιτροπάς. Οὕτω κακῶν ἀπ’ οὐδὲν ἀλλὰ μυρίαι

βροτοῖσι κήρες κἀνεπίφραστοι δύαι καὶ πήματ’ ἐστίν. Εἰ δ’ ἐμοὶ

Νέωτα δ’ οὐδεὶς ὅστις οὐ δοκε βροτῶν πιθοίατο, οὐκ ἂν κακῶν ἐρῷμεν οὐδ’ ἐπ’ ἄλγεσικακοῖσ’ ἔχοντες

θυμὸν αἰκιζοίμεθα.

1
 Τοῦ μὲν θανόντος οὐκ ἂν ἐνθυμοίμεθα,
II εἴ τι φρονοῖμεν, πλεῖον ἡμέρης μιῆς.

2
ΠΡΟΤΟΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΙΑΚΩΒΥ

ΛΟΓΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ

ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

I καὶ ἐμνήσθη τοῦ πατριᾶρχου Ἀβραάμ, ὅτι ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ

1. Ἐν ταῖς ἱστορίας τῶν δώδεκα φυλῶν τοῦ Ἰσραὴλ ἦν Ἰωακεὶμ
ἔδωκεν αύτῷ ὁ θεὸς υἱὸν τὸν Ἰσαάκ.

πλούσιος σφόδρα καὶ προσέφεπε τὰ δῶρα αὐτοῦ διπλᾶ, λέγων‧

4. Καὶ ἐλυπήθη Ἰωακεὶμ σφόδρα, καὶ οὐκ ἐφάνη τῇ γυναικὶ αὐτοῦ‧

«Ἔσται τὸ περιουσίας μου παντὶ τῷ λαῷ, καὶ τὸ τῆς ἀφέσεώς μου

ἀλλ’ ἔδωκεν ἑαυτὸν εἰς τὴν ἔρμον κἀκεῖ ἔπηξε τὴν σκηνὴν αὐτοῦ,
κυρίῳ εἰς ἱλασμὸν ἐμοί».
καὶ ἐνήστευσεν ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα,

2. Ἤγγικεν δὲ ἡ ἡμέρα κυρίου ἡ μεγάλη, καὶ προσέφερον οἱ υἱοὶ

λέγων ἐν ἑαυτῷ‧ «Οὐ καταβήσομαι οὔτε ἐπὶ βρωτὸν οὔτε ἐπὶ
Ἰσραὴλ τὰ δῶρα αὐτῶν. Καὶ ἔστη κατενώπιον αὐτοῦ Ῥουβὶμ
ποτὸν ἕως οὗ ἐπισκέψεταί με κύριος ὁ θεός μου, καὶ ἔσται μου ἡ
λέγον‧ «Οὐκ ἔξεστιν σοι πρῶτον προσενεγκεῖν τὰ δῶρά σου,
εὐχὴ βρῶμα καὶ πόμα».

καθότι σπέρμα οὐκ ἐποίησας ἐν τῷ Ἰσραήλ». II

1. Ἡ δὲ γυνὴ αὐτοῦ Ἄννα δύο θρήνους ἐθρήνει καὶ δύο κοπετοὺς
3. Καὶ ἐλυπήθη Ἰωακεὶμ σφόδρα, καὶ ἀπίει εἰς τὴν δωδεκάφυλον
ἐκόπτετο, λέγουσα‧ «Κόψομαι τὴν χηρίαν μου, κόψομαι καὶ τὴν
τοῦ λαοῦ λέγων‧ «Θεάσομαι τὴν δωδεκάφυλον τοῦ Ἰσραὴλ, εἰ ἐγὼ
ἀτεκνίαν μου».
μόνος οὐκ ἐποίησα σπέρμα ἐν τῷ Ἰσραήλ». Καὶ ἠρεύνησε, καὶ
2. Ἤγγισεν δὲ ἡ ἡμέρα κυρίου ἡ μεγάλη, καὶ εἶπεν Ἰουδίθ, ἡ
εὕρε πάντας τοὺς δικαίους ὅτι σπέρμα ἀνέστεσαν ἐν τῷ Ἰσραήλ‧

3
παιδίσκη αὐτῆς‧ «Ἕως πότε ταπεινοῖς τὴν ψυχήν σου; ἰδοὺ τοῦτο, καὶ ἧλθες κοινωνῆσαί με τῇ ἁμαρτίᾳ σου». Καὶ εἶπεν

ἤγγικεν ἡ ἡμέρα κυρίου ἡ μεγάλη, καί οὐκ ἔξεστίν σοι πενθεῖν, Ἰουδιθ‧ «Τί ἀράσομαί σοι, καθότι κύριος ἀπέκλεισε τὴν μὴτραν

ἀλλὰ λάβε τοῦτο τὸ κεφαλοδέσμιον, ὃ ἔδωκέν μοι ἡ κυρία τοῦ σου τοῦ μὴ δοῦναι σοι καρπὸν ἐν τῷ Ἰσραήλ;».

ἔργου, καὶ οὐκ ἔξεστίν μοι ἀναδήσασθαι αὐτό, καθότι παιδίσκη 4. Καὶ ἐλυπήθη Ἄννα σφόδρα. Καὶ περιείλατο τὰ ἱμάτια αὐτῆς τὰ

εἰμί, καὶ χαρακτῆρα ἔχει βασιλισκόν». πενθικά, καὶ ἀπεσμήξατο τὴν κεφαλὴν αὐτῆς καὶ ἐνεδύσατο τὰ

3. Καὶ εἷπεν Ἄννα‧ «Ἀπόστηθι απ’ ἐμοῦ, καί ταῦτα οὐκ ἐποίησα, ἱμάτια αυτῆς τὰ νυμφικὰ καί περὶ ὥραν ἐνάτην κατέβη εἰς τὸν

καὶ κύριος ἐταπείνωσέν με σφόδρα‧ μήπως πανοῦργος ἔδωκέν σοι παράδεισον τοῦ περιπατῆσαι.