VI საუკუნის ბოლოსა და VII საუკუნის დასაწყისში ეგრისი და ქართლი, როგორც

ბიზანტია-ირანის კონფლიქტის მთავარი მოქმედი პირები. მათმა საგარეო

პოლიტიკამ, კულტურული კავშირების, სტრატეგიული მოსაზრებების და
გადარჩენის აუცილებლობის გავლენით, განსაზღვრა კავკასიაში მოვლენების
მიმდინარეობა. როგორც ომის მემატიანე, ამ ეპოქის სირთულეების
დოკუმენტირება მოითხოვს გეოპოლიტიკური საჭადრაკო დაფის დეტალურ
გაგებას,

ეგრისი, იყო რეგიონი, როგორც კულტურული, ისე ეკონომიკური კავშირებით

ბიზანტიის იმპერიასთან. ამ დროს ბიზანტია სასტიკ და გრძელვადიან
კონფლიქტში იყო ჩართული ირანის სასანურ იმპერიასთან. ამ კონფლიქტის
ფესვები მრავალმხრივი იყო, მოიცავდა ტერიტორიულ დავებს, რელიგიურ
განსხვავებებსა და რეგიონულ ბრძოლას. როდესაც ორივე იმპერია ცდილობდა
თავისი გავლენის გაფართოებას, კავკასია სადავო ასპარეზად იქცა, რომელმაც
ეგრისი და ქართლი რთული გეოპოლიტიკური ბრძოლის წიაღში ჩააგდო.

ეგრისის საგარეო პოლიტიკა მიზნად ისახავდა ბიზანტიური და სასანიების

გავლენის დაბალანსებას, სტრატეგიულად აკავშირებდა ბიზანტიას სამხედრო
მხარდაჭერისთვის, ასახავდა კულტურულ კავშირებს და ეწინააღმდეგებოდა
სასანიურ საფრთხეებს.

ქართლი, სტრატეგიულად ორაზროვანი სახელმწიფო, ინარჩუნებდა

დიპლომატიურ ურთიერთობებს ბიზანტიასთან და ირანთან, იყენებდა თავის,
როგორც ბუფერულ სახელმწიფოს, თავისი თავის დასაცავად.

ქართულმა სახელმწიფოებმა, მათ შორის ეგრისმა, აქტიური როლი ითამაშეს

ბიზანტია-ირანის კონფლიქტის დროს რეგიონული დინამიკის ჩამოყალიბებაში,
აჩვენეს თავიანთი საზღვაო ძალა და სამხედრო ძლევამოსილება.

ეგრისმა და ქართლმა, გეოპოლიტიკურ სირთულეებს გამძლეობით აჩვენეს,

აჩვენეს თავიანთი უნარი შეინარჩუნონ განსხვავებული იდენტობა რეგიონული
პოლიტიკის არეულობის ფონზე.