Pas rrëzimit të komunizmit në vitin 1991 në Shqipëri brenda një dhjetëvjeçari u kryen me

shpejtësi të madhe shumë procese, të cilat në vendet e Evropës Lindore kanë zgjatur më
shumë se një shekull. Regjimi komunist la pas një vend të pazhvilluar agrar. Kishte edhe
mbetje nga industrializimi i sforcuar shtetëror, por impiantet nuk ishin të afta të përballonin
konkurrencën dhe ishin të rrënuara. E gjithë infrastruktura ndodhej në një gjendje të
krahasueshme me Evropën Qëndrore të fundit të shekullit të 19-të.
Carl-Dieter Spranger, atëherë Ministër gjerman për Bashkëpunimin Ekonomik pat
përshkruar me këto fjalë në radion Deutsche Welle përshtypjet e para nga një vizitë në
Shqipëri në vitin 1992: „Situatat katastrofale, me të cilat ne u ndeshëm janë të
pashembullta. Kjo relativizon shumëçka, që mund të hasësh, kur viziton vendet klasike në
zhvillim, Afrikën dhe Amerikën Latine. Unë do t'i rekomandoja secilit qytetar gjerman të një
shoqërie me mirëqënie, që mendon se duhet të kritikojë kushtet e jetesës në Gjermani, të
vijë një herë në Shqipëri.“

Rrëzimi i bustit të Enver Hoxhës në Tiranë.

Elita politike e vendit nuk kishte kurrfarë përvoje demokratike. Kishte mungesë të forcave të
kualifikuara. Mungonte Know-how në të gjithë sektorët e administratës, drejtësisë, botës së
biznesit, teknikës dhe medieve dhe duhej krijuar nga fillimi. Prodhimi agrar kolektiv i vendit
ishte ndërprerë. Vendin e tij e zuri shfrytëzimi i tokës nga familjet dhe fshatarët e vegjël,
shpesh me mjete primitive. Për shkak të kuotës së lartë të papunësisë nisi një emigrim në
masë për në Itali, Greqi dhe shtete të tjera të Evropës Perëndimore, por edhe përtej oqeanit.
Spranger theksonte në atë kohë se kjo nuk mund të jetë zgjidhja për problemet e Shqipërisë.
„Ne duhet t'u japim njerëzve këtu mundësinë që të përmirësojnë strukturat, t'i hapin vetes
mundësi pune. Ata duhet t'i zgjidhin problemet në vendin e tyre dhe nuk mund të fillojnë t'i
zgjidhin problemet në Evropën Perëndimore."
Por më shumë se ndihma për zhvillimin ishin në rradhë të parë transferat financiare të
emigrantëve, që krijuan kushtet. Shumica e njerëzve krijuan vetë një ekzistencë në sektorin
e transportit, në sektorin e shërbimeve dhe në ndërtim. U krijua një industri me kapacitete
të mesme, në rradhë të parë e mbështetur nga investimet direkte italiane dhe greke.
Shqipëria në tetë vjetët e parë të postkomunizmit u bë qendër te veprimtarisë së parregullt
tregtare dhe ndërtuese. Në këtë mënyrë u krijuan hapësira, që u siguruan njerëzve shumë
shpejt të ardhura në rrugë joburokratike. Ana tjetër e medaljes ishin ndërtimet ilegale,
çpopullimi i shumë fshatrave malorë dhe lëvizja e popullsisë në vend.
Si një fenomen i veçantë i shoqërisë postkomuniste të Shqipërisë veçohet krijimi i firmave
piramidale. Të ngritura në qiell nga mediat dhe politikanët e papërvojë si shans i
kapitalizmit, njërëzit u gënjyen dhe futën në to kursimet për të cilat kishin punuar shumë.
Deri në pranverë të vitit 1997 numri i investuesve të kapitalit u rrit papushim, të joshur nga
përqindjet deri mbi 30 përqind në muaj.
Kur flluska plasi shkaktoi një revoltë të armatosur. Vendi ra për disa muaj në gjendje
anarkie. Kryengritësit në Vlorë kërkonin t'u ktheheshin paratë dhe bënin thirrje për
rrëzimin e qeverisë.

Presidenti Sali Berisha iu drejtua në atë kohë me këto fjalë kryengritësve. „Ne do të
përdorim të gjitha mjetet ligjore, për të dënuar rebelimin e kuq dhe për të vepruar me forcë
kundër rebelëve që luftojnë kundër Shqipërisë dhe demokracisë.“
Vetëm dërgimi i misionit stablizues ushtarak të NATO-s së bashku me përpjekjet për
ndërmjetësim të OSBE-së mundën të krijonin kornizën për rivendosjen e rendit shtetëror
dhe zgjedhje të lira, të cilat Berisha pastaj i humbi.
Zhvillimi i vrullshëm i Shqipërisë pësoi kështu vetëm një ndërprerje të shkurtër. Tirana
është sot një metropol, që pulson, disi konfuze, por nga kaosi i viteve të transformacionit
krijohet gjithnjë e më shumë një strukturë urbane. Berisha është kthyer në vitin 2005
përsëri në pushtet, zgjedhësit të zhgënjyer nga korrupsioni