Kondensator tworzą dwa przewodniki zwane okładzinami (elektrodami) rozdzielone

dielektrykiem. Jeżeli do okładzin kondensatora doprowadzimy napięcie elektryczne U, to na

okładzinach zacznie się gromadzić ładunek elektryczny Q; na jednej okładzinie zgromadzi się
ładunek dodatni, a na drugiej ujemny. Ładunek zgromadzony na jednej z okładzin nazywamy
ładunkiem kondensatora. Ładunek jest wprost proporcjonalny do napięcia, czyli; Q = CU.
Pojemnością kondensatora nazywamy stosunek ładunku kondensatora do napięcia
Q
występującego pomiędzy jego okładzinami, czyli: C= U [C] = C/V = F
Jednostką pojemności jest farad F.
Pojemność jest własnością kondensatora określającą jego zdolność do gromadzenia ładunku
elektrycznego. Cechę posiadania pojemności przypisujemy nie tylko kondensatorom, ale
również przewodnikowi odosobnionemu.
Pojemnością przewodnika odosobnionego nazywamy stosunek ładunku nagromadzonego na
przewodniku do jego potencjału względem obranego punktu w polu elektrycznym, któremu
Q
przypisujemy potencjał równy zeru, czyli: C= V [C] = C/V = F
Q
R
Tak więc pojemność kuli o promieniu R wynosi: C = kQ = k
R

Kondensator nazywamy płaskim, jeżeli jego okładzinami są dwie

płaskie płyty równoległe.
W każdym punkcie na zewnątrz płyt wypadkowe pole
elektryczne jest równe zeru, gdyż pola pochodzące od
poszczególnych płyt mają równe natężenia i kierunek działania
przeciwny (na rys. pkt A i pkt C).
W każdym punkcie wewnątrz płyt pola elektryczne dodają się.
Wypadkowe natężenie pola pochodzącego od dwóch płyt jest
σ
więc dwukrotnie większe od natężenia pola jednej płyty: E = ε .
U
Jednocześnie natężenie pola elektrycznego E = d . Porównując
σ U
prawe strony obu równań otrzymujemy: ε = d .
Q Q U Q S
Ponieważ  = S , uzyskujemy: εS = d , a po przekształceniu: U = d , czyli zgodnie z ogólnym
S
wzorem na pojemność kondensatora: C= d