ALAALA

Ni: Liwayway Arceo

Ang mga taon ng aking kawalang-malay ay natigib ngpag-asa, pangarapin at kagandahan. Kung
ikaw aynakauunawa sa kadakilaan ng kagandahangnadarama ay hindi magiging mahirap ilarawan
angkagandahan ng aking kamusmusan. Bagaman angkagandahan yaon ay nag-iwan ng mga
alaalangsumusugat sa sumusunod pang mga taon. Tuwinghapon, pagkagising ko, ay nalalaman
kong daratingna si Ama. Hindi naman magtatagal ang paghihintayko, at sa pasilyong semente,
mula sa tarangkahanhanggang sa nakapinid na pinto ay maririnig ko angmagagaang na bagsa ng
mga paa niya. Titikhim si Ama upang tiyakin sa aming naroon na siya at mag-uunahan naman
kami sa pagsalubong, pagbubukasni Ina ng pinto: si Ate, si Cora, na nakababata sa akinng
dalawang taon, at ako.Kung nakaupo si Ama sa SILYANG nasa tabi ngdurungawan ay gusto kong
uupo sa kaliwa niyanghita. Itataas ko ang kanan kong kamay, sa ilalim ngkanyang baba, at
daramhin ko ang pingol ng kananniyang tainga. Aywan ko, ngunit, gusting-gusto konguupo sa hita
ni ama at hihipuin ang tainga niya. Itay, bakit malamig ang tainga mo? Tatawa si ama; talaga!
Hahaplusin ni ama ang aking likod: sige anak, kuninmoa ng libro at magbasa tayo.Basta may
itatanong ako sa iyo ngunit hindi talaga ang sagot, ha. Ano ‘yon?Bakit mo ako tinuturuang bumasa
titser ka ba?Bakit kung hindi ba marunong bumasa e hindi magiging marunong kahit ako lumaki…
malaking-malaki?Hindi, iha. Kailangan kang mag-aral upang matuto.Ikaw nag-aaral ka ba?Tatawa
uli si Ama.Kunin mo na ang libro, iha. Teka muna ‘tay, ilang taon na ba ako?
Lima. E…. bakit ba ipinanganak ang mga bata?
Kapag mahal ng Diyos ang ama at ina ay binibigyanng anak.E di mahal na mahal ka ng Diyos, ano
itay? Bakit diko iisiping mahal sila ng Diyos ay ikaanim na ako saaming mag-anak ay may
sumunod pa sa akingdalawa?Oo, anak, mahal na mahal tayo ng Diyos.E, nakita mo ba ang Diyos
nang ibigay niya ako sainyo? Aywan ko kung sinagot ako ni Ama, ngunit iginiit niyang kunin ko
ang aklat ay ako’y tuturuan
niyang bumasa.Marami pang mga taon ang nadagdag sa aking balikat at ang pagmamahal ko sa
buwan ay nagbigaysa akin ng ibayong hiwaga.
Maliwanag na maliwanag noon ang malamig na gabi.Bilog at maganda ang buwan. Sapo ng aking
mgapalad ang baba, at nakatingin akong sumasamba sa buwan. Sa aking kanan ay nadarama ko
ang balikatni Ama.Hindi ako tumitingin sa kanya nang sabihin ko: itay,
noong ako’y maliit ay sinabi mo saking may tao sa buwan…
Maliit ka pa hanggang ngayon.Napatingin ako kay Ama.Maliit pa ba ako, itay? Hindi ba
noongmagkumpleanyo ako sampung taon na ako? Limang
grado na ako…
Oo, ngunit bata pa ang iyong isip. Maliit ka pa.Ngunit, sa aking palagay ay hindi yaon ang nais
sabihin ni Ama. Maliit pa ako…
Tumingin akong muli sa buwan: Itay may tao bas a
buwan…
Oo. Makapupunta ba ako sa buwan?Hindi. Ngunit gusto kong Makita ang tao sa buwan.Gusto ka
ring Makita ng tao sa buwan. Ngayon aynakatingin din siya sa ating kinalalagyan atnagnanais kang
Makita. Ngunit hindi siyanakapaparito tulad mo ring hindi makapupunta sakanya.E ano kung
hindi siya makaparito sa akin? Basta bamakapunta lamang sa kanya e?Masiyahan ka na sa
kinalalagyan mo.Hindi ko naibigan ang sinabi ni Ama. Hindi akonagsasawa sa pagtingin sa buwan
at ngayon aynagnanais ako maibalik ang panahong nagbigay saakin ng paniniwalang may tao sa
buwan. Sinasambako rin ang buwan ngayon, isang pagsambang nag-iiwan ng kurot: ang
kaganapan ng kabilugan ng buwan ay sa isang gabi lamang bagaman patuloy ang
kanyang kagandahan…
Sa pagdaraan ng mga araw ay unti-unti kong nadamasa aking puso ay sumusupling ang
pagnanais, pag-aadhika, pangangarap. Lagi kong nasasabi kay Ama,sa mga gabing tapos na ako
sap ag-aaral athinihintay niyang makatulog ako, ang aking gagawin
kung ako’y Malaki na.
Itay, susulat ako paglaki ko, pares si kuya. Iyong
magagandahang kwento… ngunit hindi katulad ng
ikinukwento mo sa akin.Bakit, ayaw mo na baa ng kwento ko? Ang kwento mo ay puro tungkol sa
prinsesa, hari at
prinsepe… bakit hanggang ngayon ay hindi pa ako
nakakikita ng prinsesa?Kakandungin ako ni Ama.Ikaw ang prinsesa, bilog ang magagandang
itimangmga mata, matangos ang ilong, makipot ang
mapupulang mga labi… lalaking isang magandangdalawang iibigin ng maraing prinsipe…
Nakatulog ako sa pagkukwento ni Ama. Kinabukasanay babatiin kong palihim si kuya. Ilag na ilag
ako kaykuya ngunit nang hapon yaon ay kinausap ko siya.Kuya, mahirap bang sumulat?Bakit?
Nahihirapan k aba?Tumingin sa akin na tila nanunumbat at sa akingpalagay ay nag-aalinlangan
siya sa pagkakasulit ko sapaaralan.
Kuya, ang pagsulat ng kwento… mahirap ba?
Ano? Bakit mo naiisipan ang kwento?Bakit, sabi ko sa tatay e magsusulat ako ng kwentopaglaki
ko.E Malaki ka na ba?Labintatlo.
Ngunit bat aka pa… mariin ang pagkasabi ni kuya ng
bata.Basta, magsusulat ako, tuturuan mo ako, ha?Tiningnan ako ni kuya at sa isang nanunuring
titig aysinabi niya: ang manunulat ay ipinanganganak athindi ginagawa. Hindi kita magagawang
manunulat…
Noon ay dinasal-dasal ko sa gabi-gabi, na ako sana,nang ibigay ng Diyos sa aking ama at ina ay
isangmanunulat. At sa pagdating at pagyao pa ng mga araw aynaniwala akong ang buhay ay
katulad ng nadaramako: pahpasok a paaralan, kakain, mag-aaral ngleksyon matutulog at
mangangarap ng magandang
pangarapin…
Hanggang sa pagtalunton ko sa aking ikalabinlimangtaon ay unti-unting ipin adama sa akin ni Ina
na ang buhay ay hindi humahanga sa kamusmusa.Malalaman mo rin, pagdating ng takdang
panahonna ikaw ay hindi mananatiling bata. Madarama moang pagbabagong darating sa iyong
katauhan bago mo lubusang malaman ay nakikiharap ka na sa buhay.Hindi ko naunawaan si Ina.
Ulit-ulit niyang sinasabisa akin ang kahalagahan ng paghahanda ko sa akingsarili upang
makiharap sa buhay. Inabot ako ngpagkabagot. Ngunit, isang umaga ay natuklasan kongmay
pagbabagong dumating sa akin. Yaon daw angsimula ng pakikiharap ko sa buhay, ang sabi ni
Ina.Umiyak ako. Hindi ko pa madamang lubusan angpagbabagong nagaganap sa aking katauhan,
ngunitnabatid kong dumating sa akin ang isang malakingpagbabago.Sa simula ng pakikiharap ko
sa buhay ang wakas ng
aking magandang kamusmusan. Noon, ako’y hindi
lamang umiiyak kundi lumuluha: yaon ang una kong pagluha sa pagharap sa buhay.