Seria

THE ARROWOOD BROTHERS

Wróć do mnie

Zawalcz o mnie

On jest dla mnie

Zostań dla mnie

Tytuł oryginału: Fight for Me
Projekt okładki: Sommer Stein, Perfect Pear Creative
Adaptacja okładki: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN
Redakcja: Dorota Kielczyk
Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz
Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski
Korekta: Beata Kozieł

Fotografia wykorzystana na okładce

© Brian Kaminski

Copyright © 2020. FIGHT FOR ME by Corinne Michaels

All right reserved
© for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2021
© for the Polish translation by Dorota Stadnik

ISBN 978-83-287-1645-2

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA
Wydanie I
Warszawa 2021
Natashy Madison – jesteś nieoceniona, serio
 Spis treści

1 Declan
2 Sydney
3 Sydney
4 Sydney
5 Declan
6 Sydney
7 Declan
8 Sydney
9 Sydney
10 Declan
11 Sydney
12 Sydney
13 Declan
14 Sydney
15 Sydney
16 Sydney
17 Declan
18 Sydney
19 Sydney
20 Declan
21 Sydney
22 Sydney
23 Declan
24 Sydney
25 Declan
26 Sydney
27 Sydney
28 Declan
29 Declan
30 Declan
31 Declan
32 Sydney
33 Sydney
34 Sydney
35 Declan
36 Sydney
Epilog Sydney
Od autorki
Podziękowania
 1

Osiem lat wcześniej

Cholera, i co teraz? – Jacob spogląda na mnie wyczekująco.

– Nie wiem – mówię wpatrzony we wrak.
Serce mi łomocze. Mam wrażenie, że oglądam film, a nie koszmarną
rzeczywistość.
– Musi za to zapłacić – odzywa się Connor. Nie może opanować drżenia
rąk.
Żaden z nas nie przypuszczał, że ten wieczór tak się potoczy.
Zapowiadało się uroczyście i wesoło. Nareszcie we czterech byliśmy
o krok, żeby wyrwać się z tej dziury, uciec daleko od zapijaczonego
i agresywnego ojca.
I w końcu miałem się oświadczyć Sydney.
Oddycham tylko dla niej. Tylko ona się liczy. A teraz muszę pozwolić jej
odejść. Jedna chwila odebrała mi wszystko. Auto wpada do rowu – zgrzyt
metalu, zapach śmierci. Ciągle odtwarzam w pamięci tę scenę.
Nie zostaniemy na poboczu – to nie wchodzi w grę. Moi bracia poniosą
konsekwencje jego win. Nie mogę do tego dopuścić.
– Jedziemy.
Trzy pary oczu spoglądają na mnie pełne niedowierzania.
– I tak ich tu zostawimy? – krzyczy Connor, wskazując rozbite auto.
 – Nie mamy wyjścia. Nie możemy zostać. Nie my prowadziliśmy, ale
tak to wygląda! – wrzeszczę. Łapię najmłodszego brata za ramiona. –
Wrócimy. Zmusimy go, żeby się przyznał. Jutro.
– Nie. – Connor kręci głową. Z nas czterech to on ma największe serce.
– Nie porzucimy tych ludzi. Co z tego, że żaden z nas nie siedział za
kierownicą.
Jacob dotyka jego ramienia.
– Posłuchajmy Declana.
Sean patrzy na mnie. W jego oczach pojawia się błysk. Brat zaczyna
sobie uświadamiać, co to wszystko oznacza.
– To mój samochód…
– Wiem, dlatego musimy się stąd zwijać. Potrącił ich twój samochód.
Wydaje się, że do Connora w końcu dociera sens moich słów. Kiedy
doszło do wypadku, auto Seana prowadził nasz ojciec. Do kogo poprowadzi
trop? Oczywiście, że do Seana.
– Dec… – Głos Seana drży. – Nie zostawiajmy ich.
Kiwam głową.
– Zgoda. Pojedziemy do domu i zagrozimy mu, że go wydamy. On musi
za to zapłacić. Ale nie możemy tu tkwić.
Czuję ucisk w żołądku. Wszystko poszło źle. Ojciec był pijany, wszczął
bójkę z Connorem, a że mój brat nie jest już dzieckiem, to go usadził.
Nawet jeśli ojciec będzie chciał zaatakować synów, nie zrobi tego przy
mnie. Nie żeby Sean i Jacob nie umieli sami się bronić, ale ojciec wie, że
go zajebię, jeśli jeszcze raz tknie któregoś z nas.
W tym momencie jednak czuję się tak jak wtedy, gdy pobił mnie
pierwszy raz. Paraliżuje mnie fakt, że człowiek, który mnie spłodził, jest
potworem.
Spoglądam na auto leżące kołami do góry, smugę dymu wydobywającą
się z podwozia i walczę z atakiem mdłości.
Jedna chwila zmieniła całe moje życie.
– Jedźmy – mówi Jacob i ciągnie Connora do samochodu.
– Tak nie można! – Connor wyrywa mu się i rusza w stronę wraku.
 Czuję to samo, ale muszę chronić braci.
– Nic nie poradzimy, Connor. Oni nie żyją. To było auto Seana. Nie
wiemy, czy ojciec dotarł do domu. Cholera, musimy za nim jechać! A jeśli
jest ranny? Obiecałem mamie. Musimy…
Connor się waha. Mnie dławi poczucie winy. Tego wszystkiego dałoby
się uniknąć, gdybyśmy schowali kluczyki tak jak zawsze, ale minęły prawie
cztery lata od mojego wyjazdu z Sugarloaf. Byłem nieostrożny. Wszyscy
byliśmy nieostrożni.
Powinienem przewidzieć, że ojciec weźmie auto. Jestem najstarszy. To
ja zawsze broniłem braci, a teraz ich zawiodłem.
Nigdy nie pozwolę, żeby którykolwiek z nich cierpiał z powodu mojej
głupoty.
Po kilku sekundach wszyscy wsiadamy do samochodu. Milczymy. Bo co
można powiedzieć? Myślę o tych, których tam zostawiliśmy. Czy mieli
dzieci? Czy byli dobrzy? Jakich ludzi mój ojciec zabrał z tego świata?
Do domu wchodzimy posępni i niepewni. Ojciec śpi kamiennym snem
na kanapie, tak jakby wcale nie zabił dwóch osób. Z wściekłości
wymierzam mu kopniaka i mam w dupie jego reakcję, ale on bełkocze coś
pod nosem i znowu zapada w sen.
– Co teraz?
– Zaczekamy, aż się obudzi, potem wyślemy drania za kratki.
Rano wstaję pierwszy.
Jestem niespokojny. Wychodzę z domu i idę do samochodów. Chcę
sprawdzić, czy zdarzenia ostatniej nocy przypadkiem nie były snem.
Na zderzaku auta Seana widzę wgniecenie i zarysowania. Na
czerwonym lakierze są niebieskie smugi. Zderzak ledwo się trzyma.
Zamykam oczy. To nie sen. Znów wkurzam się, bo nie wiem, czy zdołam
uprzątnąć ten cały syf.
Myślę o mamie i o tym, jakie przeżyłaby rozczarowanie. Była aniołem,
którego los odebrał nam za wcześnie. Z całkowitym oddaniem otaczała nas
ciepłem i bezbrzeżną miłością. Po jej odejściu byliśmy zdani wyłącznie na
siebie, a jestem tu tylko z powodu jej ostatniej woli. Coś obiecałem mamie,
kiedy umierała. Przyrzekłem, że będę chronić braci, dopilnuję, żeby nic
złego im się nie stało. Dałem jej słowo. I co teraz?
Klękam i oglądam zniszczenia z bliska. Modlę się w duchu, żeby
człowiek, który zawsze myślał tylko o sobie, ten jeden raz zrobił to, co
należy.
Wtedy słyszę za sobą szelest.
– Dec? – głos Connora jest cichy, ale w spokoju i bezruchu poranka
brzmi niemal jak krzyk.
Patrzy na mnie pytająco.
– To się wydarzyło naprawdę – mówi Jacob.
– Tak. – Bardzo bym chciał, żeby było inaczej, ale tu mamy dowód.
W drzwiach staje Sean, po chwili robi kilka kroków w naszą stronę.
Z poszarzałą twarzą wygląda tak, jakby w nocy przybyło mu lat.
– Nie mogę patrzeć na ten wóz – cedzi.
Z domu wytacza się ojciec, przeciągając dłonią po twarzy. Wpada na
Seana i prostuje się gwałtownie.
– Co robicie, głupki? – bełkocze.
– Pamiętasz cokolwiek z wczorajszego wieczoru? – pytam. Zmuszam
się, żeby na niego spojrzeć. W niczym nie przypomina człowieka, który
mnie wychował. Jest oszustem, pijakiem, agresywnym fiutem, który na nas
wyładowuje swoją złość. – Musisz się przyznać. – Ton mojego głosu nie
pozostawia miejsca na polemikę. – Zeszłej nocy zabiłeś dwoje ludzi
i naraziłeś swoich synów na niebezpieczeństwo. Znowu. Nie będę cię
więcej krył. Koniec.
Ojciec wychyla się i spogląda na auto, potem na nas. Jesteśmy gotowi
stawić mu czoło, choćby nie wiem co.
– Ani mi się śni.
– Ty parszywa kupo gówna! – wrzeszczy Sean i rusza w stronę ojca.
Łapię brata za ramię, zatrzymuję go w miejscu. – Zniszczyłeś wszystkim
życie! Mnie, im! Dość! Musisz się przyznać!
Sean zawsze był najspokojniejszy z nas, mama nazywała go swoim
„słodkim chłopcem”. Ma czułe serce, więc na widok jego furii odejmuje
nam mowę.
Ojciec robi krok naprzód. Wypina pierś i wyrzuca z siebie:
– Doniesiesz na mnie, szczeniaku? To twój samochód jest poharatany.
To wy czterej urządziliście sobie wczoraj przejażdżkę, nie? W miasteczku
na pewno wszyscy wiedzą, że bracia Arrowoodowie wrócili, a furgonetka
robi mnóstwo hałasu. Myślisz, że nikt was nie słyszał?
Narasta we mnie taki gniew, jakiego wcześniej nie znałem.
– Ty prowadziłeś.
Na jego twarzy pojawia się diabelski uśmieszek.
– O tym nie wie nikt, synu.
– Nie jestem twoim synem.
– Pomyślcie, jak to wygląda. Wróciliście do domu. Auto Seana jest
uszkodzone, a wy mówicie, że dwoje ludzi nie żyje…
Connor zaczyna ciężko dyszeć. Widzę, jak zaciska pięści.
– Jesteś odrażający.
– Może i tak, ale to wy wpakowaliście się w kłopoty. Na twoim miejscu
trzymałbym gębę na kłódkę, żeby nie posłać brata za kratki. Poza tym
przestępcy nie przyjmą do armii. – Odwraca się i patrzy na Seana. – Szkoda
byłoby stracić stypendium, co? – Posyła mi znaczący uśmieszek i wraca do
domu.
Stoimy jak zamurowani.
– Nie może tego zrobić! – krzyczy Jacob. – Nie może zwalić winy na
nas.
Patrzą na mnie pytająco. Wzruszam ramionami. Po ojcu spodziewam się
najgorszego.
– Nie wiem.
– Nie mogę iść do więzienia, Dec – wykrztusza z siebie Sean.
Jasne. Ma przed sobą życie. Wszyscy mamy, i to daleko stąd. Nie mogę
też zrobić tego Sydney. Nie obciążę jej prawdą o zdarzeniach zeszłej nocy
i nie zniszczę jej planów na przyszłość. Jakie miałaby ze mną życie, gdyby
ojciec spełnił swoją groźbę? Jak poszłaby na studia prawnicze jako żona
człowieka, który zostawił dwoje martwych ludzi na poboczu?
A jeśli nie mogę mieć jej, nie będzie żadnej innej.
Jest tylko jedno wyjście: przysięga złożona trzem osobom, których życie
liczy się bardziej niż moje własne.
– Przysięgnijmy coś sobie. – Wyciągam rękę w oczekiwaniu, że bracia
utworzą krąg i splotą dłonie. – Dajmy słowo, że nigdy nie staniemy się tacy
jak on. Będziemy chronić to, co kochamy, nie ożenimy się i nie będziemy
mieć dzieci, zgoda?
To oznacza, że porzucę Syd, że zrujnuję swoje marzenia, ale tylko tak
mogę ją ochronić. Znajdzie sobie innego – lepszego ode mnie – i będzie
szczęśliwa. Musi być szczęśliwa.
Sean skwapliwie kiwa głową.
– Tak. I nigdy się nie zakochamy, bo możemy być tacy jak on.
– I nie podniesiemy pięści w gniewie. Tylko w samoobronie –
dopowiada Jacob.
Connor ściska mi nadgarstek jak w imadle. Oczy płoną mu złością, gdy
mówi:
– Nigdy nie będziemy mieć dzieci i nigdy tu nie wrócimy.
Potrząsamy dłońmi jak na komendę. Bracia Arrowoodowie nie łamią
obietnic.
Kilka godzin później wprowadzamy uszkodzoną furgonetkę do
opuszczonej stodoły w głębi farmy. Jesteśmy załamani. Jacob, Sean i ja
wyjeżdżamy następnego dnia, ale Connor ma obóz dla rekrutów dopiero za
kilka tygodni.
– Dec? – Sean łapie mnie za ramię, gdy go mijam.
– Tak?
– Wiesz, że nie musisz tego robić?
– Czego?
Wzdycha i odgarnia włosy.
 – Łamać jej serca. Wiem, co mówiliśmy, i dla nas trzech to ma sens,
ale… chyba nas pojebało. Ty kochasz Sydney.
Kocham. Najbardziej na świecie. Tak bardzo, żeby pozwolić jej odejść.
Dać szansę na lepsze życie, niż miałaby ze mną. Złamanie jej serca to
największy dar, jaki mogę tej dziewczynie ofiarować.
– Nie pociągnę jej na dno. Ze mną nie ma przyszłości, poza tym ja
dotrzymuję słowa. – Serce mi krwawi na samą myśl, ale muszę być silny. –
Jeśli z nią zostanę, utkniemy w tym mieście na zawsze. Nie zrobię tego.
Muszę wyjechać, zacząć nowe życie i dać jej szansę na to samo.
Sean ściska palcami nasadę nosa.
– Ona nie pozwoli ci odejść.
Kręcę głową i wydaję z siebie ciężkie westchnienie.
– Nie ma wyboru.
Odchodzę, bo już nic więcej nie można powiedzieć. Pozostały mi tylko
ból i udręka – konsekwencje podjętej decyzji. Muszę tego oszczędzić
Sydney. Odtąd będę trzymać się wersji, że postępuję właściwie. Bez
względu na to, ile mnie to kosztuje.
Kiedy wszyscy już śpią, wychodzę z domu i idę przez pola. Trafiłbym
do Sydney nawet z zamkniętymi oczami. To ona sprawiała, że zawsze
szedłem naprzód. Spotkaliśmy się jako dzieci, oboje mieliśmy okropnych
ojców, ale odnaleźliśmy w sobie bliskość, której istnienia nawet nie
podejrzewałem. I teraz muszę z nią zerwać.
Docieram do ich skromnego domu, wspinam się na dąb, skąd mam
blisko do jej okna, i pukam w szybę cztery razy.
Po kilku minutach dolna część framugi unosi się, a ja wreszcie
odzyskuję oddech.
Długie jasne włosy Sydney są splecione w warkocz. Może już spała, ale
oczy ma promienne i pełne życia.
– Co się stało? – pyta.
– Dziś w nocy wracam do Nowego Jorku.
– Myślałam, że zostaniesz na resztę lata. – W każdym jej słowie słyszę
rozczarowanie.
 Muszę pozwolić jej odejść. Za bardzo ją kocham, żeby pociągnąć za
sobą.
– Nie mogę zostać.
Wzdycha.
– Idź do stodoły. Zaraz do ciebie przyjdę. Nie chcę obudzić matki.
Nie czekając na moją odpowiedź, zamyka okno. Nie daje mi wyboru.
Mogę albo zejść z drzewa i odejść bez pożegnania, czym pogrążę się
jeszcze bardziej, albo zrobić co każe i zakomunikować jej, że między nami
koniec.
Kiedy dotykam stopami ziemi, Sydney już tam stoi. W mojej sportowej
kurtce i dresowych spodniach.
Nigdy nie wyglądała piękniej.
Robię krok w jej stronę.
– Czemu wyjeżdżasz, Dec?
Odgarniam niesforny kosmyk, który wysunął się z warkocza. Nigdy
więcej nie dotknę jej twarzy. Nigdy więcej nie zobaczę jej uśmiechu i nie
wezmę jej w ramiona, ale zachowam w pamięci to, co razem przeżyliśmy.
– Muszę.
– Tata?
Przytakuję.
– Chodzi o to, Syd, że nie wrócę.
Otwiera usta i gwałtownie wciąga powietrze.
– Co?
– Mam dość tego miejsca. To całe małomiasteczkowe życie… Nie
zniosę tego dłużej.
Sydney mruga kilka razy i łapie się za brzuch.
– A twoje obietnice? Co z przysięgą, że nigdy mnie nie zostawisz?
Wiesz, że na razie się stąd nie wyrwę. Mama i siostra mnie potrzebują.
Zresztą kocham Sugarloaf.
– A ja kocham Nowy Jork.
– A mnie?
 Bardziej niż kogokolwiek innego. Bardziej, niż umiem to wyrazić.
– Za mało, żeby zostać.
Widzę ból na jej twarzy, gdy odsuwa się ode mnie.
– Za… mało? – Mruży oczy. – Co jest grane, Declan? To nie my. To nie
ty. Ty mnie kochasz. Wiem, że tak jest! – Przysuwa się, łapie mnie za
nadgarstek i kładzie moją dłoń na swojej piersi. – Czuję to tutaj. Znam cię
lepiej niż ktokolwiek inny. Nie kłam.
Trzeba to zakończyć jak najszybciej. Muszę ją chronić przed skutkami
tego, co zrobił mój ojciec. Przysiągłem opiekować się braćmi, a to oznacza
dwa złamane serca – jej i moje.
– Nie znasz mnie! – prawie ryczę. – Ty i ja… dobrze się bawiliśmy, ale
mam już dość. Oszukiwaliśmy samych siebie, myśląc, że uda się utrzymać
związek na odległość. Poza tym nawet nie skończyliśmy jeszcze college’u.
Obietnice czasem się łamie, a ja już nie dam rady tego ciągnąć. Chcesz tu
zostać? W porządku. Ale ja, póki żyję, nie spędzę ani jednej nocy więcej
w tej przeklętej dziurze.
Sydney kiwa głową. To do niej niepodobne. Ona łatwo się nie poddaje.
Kiedy napotykam spojrzenie jej niebieskich oczu, widzę w nich ogień.
– Rozumiem. Czyli do diabła ze mną, tak? Chrzanić to, że kochałam cię
przez siedem lat? Nie liczy się, że na ciebie czekałam? Że byłam tu, kiedy
tylko mnie potrzebowałeś? Tak mało dla ciebie znaczę, Declan?
Ona jest całym moim światem, ale nie mogę jej tego powiedzieć.
– Nie zależy mi na tobie w taki sposób, Syd. Udawałem przez jakiś czas.
Ale nie zamierzam się żenić. Ani mieć dzieci. Nigdy nie będę cię kochać
tak, jak tego oczekujesz.
Otwiera usta i trąca mnie w pierś. Mocno.
– Wal się! Niech cię szlag! Oddałam ci wszystko, a ty tak mi się
odpłacasz? Dobra. Jedź. Jedź i kochaj swoje wielkomiejskie życie. Uciekaj
od wszystkiego, co sobie przyrzekliśmy. Będziesz samotny i smutny.
I wiesz co? Zasługujesz na to. Nienawidzę cię! Jesteś równie podły jak mój
ojciec i tyle samo wart.
Potem odwraca się na pięcie i pędzi przed siebie, a ja stoję jak wryty,
nienawidząc siebie samego bardziej, niż Sydney kiedykolwiek zdołałaby
mnie nienawidzić.
 2

Teraźniejszość

O Boże, Declan tu jest. Chociaż zaklinał się, że nigdy nie wróci. Czuję na
skórze miliony igiełek. Szczycę się swoją odwagą, ale teraz ukrywam się tu
jak tchórz. Nie, nie wyjdę do niego, nie dam rady.
Widziałam go siedem miesięcy temu – już samo to było wystarczająco
trudne. Na pogrzebie jego ojca nie rozmawialiśmy, ale czułam go w swojej
duszy. Stałam tam i obserwowałam wyraz ulgi na twarzach wszystkich
braci. Declan był jeszcze bardziej przystojny, niż go pamiętałam.
Kasztanowe włosy miał zaczesane do tyłu, ale nie przylizane. Garnitur leżał
na nim idealnie. Declan Arrowood – człowiek sukcesu. Śledziłam przebieg
jego kariery, bo jestem cierpiętnicą. Zadziwiał mnie na każdym kroku.
Mimo to ciągle nie umiem mu wybaczyć ani zdobyć się na rozmowę.
Tamtej nocy złamał mi serce, ale każdy dzień jego nieobecności czy
braku kontaktu jeszcze pogarszał mój stan.
Schylam się, zrywam kwiat rosnący na brzegu stawu i trzymam go
w dłoni, wspominając własne uczucia. Declan obiecał, że pod koniec nauki
w college’u znajdziemy jakieś rozwiązanie.
Powiedział: dwa lata po zakończeniu drugiego roku.
Dwa lata!
 Wrzucam kwiat do wody i patrzę, jak unosi się na powierzchni.
Zabawne, że właśnie tak widzę teraz swoje życie. Po prostu… dryfuję,
niesiona podmuchami wiatru. Nie tonę, na to jestem za silna, ale wciąż
donikąd nie płynę.
Ktoś mógłby pomyśleć, że po tylu latach powinnam się z tą stratą
pogodzić. I trochę tak było. Skończyłam prawo, pracuję w straży pożarnej
jako wolontariuszka, w charakterze ratowniczki medycznej, mam
cudownych przyjaciół, ale w mojej piersi ciągle jest rana w miejscu,
z którego ten głupi chłopak wyrwał mi serce i nigdy go nie oddał.
A teraz ten sam głupol wraca do Sugarloaf i wszystko, co zakopałam
głęboko, wychodzi na powierzchnię.
Dzwoni telefon. To Ellie, moja najlepsza przyjaciółka. Na razie jej
unikam, póki Declan znowu stąd nie zniknie.
– Cześć – odzywam się najradośniej, jak umiem.
– Cześć. Nie idziesz na przyjęcie?
Zagryzam wargę i myślę, jak jej to powiedzieć.
– Nie mogę, Ells.
– Bo on tu jest?
Tak.
– Nie.
– No to dlaczego? Hadley o ciebie pyta. Podobno obiecałaś, że zaraz
wrócisz, ale to było dwie godziny temu. Hadley nie pozwoli nam zaśpiewać
Happy Birthday, zjeść tortu, otworzyć prezentów, zrobić czegokolwiek,
póki nie zjawi się ciocia Syd. – Z każdym słowem Ellie mówi coraz
szybciej.
Przeklęty ze mnie cykor. Przywiozłam Hadley, a kiedy ona weszła do
domu, ja uciekłam. Nie jestem gotowa być z nim w tym samym pokoju. To
zbyt krępujące, zbyt… nasze.
Z drugiej strony, nie mogę zawieść Hadley.
– Już idę. Ale jeśli nie dam rady…
– Będę cię kryła – kończy za mnie Ellie.
– Dzięki.
 – Przyjdź, zanim mała doprowadzi nas do szału.
Uśmiecham się, bo to bardzo w stylu Hadley, i opuszczam azyl, by
wkroczyć do piekła.
Idąc w stronę domu, przywołuję złe wspomnienia. Jeśli będę wściekła,
nie poczuję się przy nim jak chora z miłości idiotka. Myślę o nocy, kiedy
oznajmił, że z nami koniec. O następnych tygodniach, kiedy błagałam, żeby
wrócił, żebyśmy znaleźli jakieś rozwiązanie. Wspominałam ból, który
znosiłam, wierząc, że Declan zmieni zdanie.
Nie zmienił.
Rzucił mnie, tak jakbym nic dla niego nie znaczyła, i nigdy nie wyjaśnił
powodu.
Palant.
Idę przez pole, mijając domek na drzewie, który Connor zbudował dla
Hadley. Mała okręciła go sobie nie tylko wokół palca. Ona okręciła go
sobie wokół całej ręki. To było słodkie; przy podobnych okazjach często się
zastanawiałam, czy dobrze zrobiłam, zaniedbując swoje życie uczuciowe.
Zrezygnowałam z miłości. Owszem, zdarzali się jacyś faceci, ale żaden
z nich nie zagościł w moim życiu na dłużej. Strach przed kolejnym
zawodem miłosnym okazywał się zawsze silniejszy niż pragnienie bycia
kochaną. Właściwie Declan nie złamał mi serca. On mi je zabrał.
Wlokę się po schodach, podsycając w sobie złość i urazę, które we mnie
wzbudził osiem lat temu. Otwieram drzwi.
I na kogo trafiam? Oczywiście na niego. Jakżeby inaczej.
– Syd.
– Dupek – odpowiadam, krzyżując ramiona.
Przeczesuje dłonią gęste włosy, odgarniając je z twarzy, i wbija wzrok
w podłogę.
– Zasłużyłem.
– W takim razie w czymś się zgadzamy.
Zerka na mnie spod gęstych rzęs – żaden mężczyzna nie powinien mieć
takich – i się uśmiecha.
– Dobrze wyglądasz.
 Ty też.
Nie, Syd. On wcale dobrze nie wygląda. To diabeł, który cię zostawił
i nawet się za siebie nie obejrzał.
Muszę o tym pamiętać. Jeśli stracę czujność, nie uda mi się zignorować
faktu, że nadal przyprawia mnie o mocniejsze bicie serca i że w niczyich
ramionach nie czułam się tak bezpieczna. Nie żebym spędziła osiem lat na
poszukiwaniach mężczyzny choćby w połowie tak doskonałego jak Declan
Arrowood. Na dodatek muszę zachować dystans, żeby się złamasowi nie
zdawało, że jest choćby cień szansy na pojednanie.
Wystawił mnie raz – powinien się wstydzić. Wystawi mnie drugi raz –
jestem idiotką, którą trzeba walnąć w głowę, żeby się ocknęła.
– Z pewnością zgodzimy się także co do tego, że nie musimy być dla
siebie mili. Czeka nas sześć wspólnych miesięcy, jakoś przez nie
przebrniemy, a potem znów będziemy udawać, że to drugie nie istnieje.
Declan przysuwa się nieco. Owiewa mnie zapach jego wody kolońskiej.
Pierwszą butelkę tej wody kupiłam mu kiedyś na Boże Narodzenie. Była
piżmowa i mocna. Pasowała do niego. Serce mnie boli na myśl, że ciągle
jej używa.
– Ja niczego nie udawałem.
Kręcę głową, nie mam ochoty wysłuchiwać kłamstw.
– Sześć miesięcy, Declan. Proszę, żebyś w tym czasie mnie unikał. Po
prostu wyobraź sobie, że tu nie mieszkam. Albo że wcale mnie nie znasz.
To chyba dla ciebie nie takie trudne. Pół roku…
– Nienawidzę za to swojego ojca.
Wszyscy nienawidzimy tego człowieka. Po jego śmierci czterej synowie
powinni odziedziczyć farmę. Powinni móc ją sprzedać i żyć dalej swoim
życiem. Ale ojciec Declana okazał się okrutnikiem i egoistą nawet
w obliczu śmierci. W testamencie zastrzegł, że każdy z braci musi
zamieszkać na farmie na pół roku. Dopiero jak spełnią ten warunek, mogą
zrobić z posiadłością, co chcą.
Chociaż przysięgli sobie, że nigdy tu nie wrócą, nie mają wyboru, jeśli
zamierzają dostać spadek. A teraz ja muszę patrzeć na faceta, z którego
nigdy się nie wyleczyłam.
 – Nieważne. Chociaż tyle jesteś mi winien.
Widzę w jego oczach, że dotknęły go moje słowa; odwraca wzrok.
– Zawsze byłaś piękna i zniewalająca, kiedy mówiłaś to, co myślisz.
Tak, jasne. Na tyle zniewalająca, że mnie rzucił bez mrugnięcia okiem.
Nie zamierzam doszukiwać się podtekstów. Muszę siebie chronić. Miłość
do Declana nigdy nie była dla mnie czymś problematycznym i trudnym.
Wręcz przeciwnie – wydawała się równie naturalna jak oddychanie.
Prostuję się i gromię go wzrokiem.
– Cóż, mój chłopak na pewno doceni twoje uwagi. A teraz wybacz, ale
czeka na mnie kawałek tortu urodzinowego.
Przechodzę obok niego, modląc się w duchu, żeby nie ugięły się pode
mną kolana.
Kiedy wychodzę z korytarza, rozpętuje się piekło. Już nie muszę się
martwić o kolana, ponieważ nagle odrywam się od podłogi.
– Sydney! – Jacob chwyta mnie w objęcia, a potem wiruje wokół
własnej osi. – Ale z ciebie piękność! Nich ci się przyjrzę.
Uśmiecham się. To kolejny Arrowood, którego mogę lubić.
– A ty! – Żartobliwie klepię go po plecach. – Sławny jak cholera.
Wtedy pojawia się Sean.
– Dawaj mi tę dziewczynę. – Jego niski głos jest pełen ciepła. –
Stęskniłem się za tobą, Syd.
Obejmuję go i ściskam na powitanie.
– Ja też się za wami stęskniłam. Przynamniej za niektórymi z was.
Sean i Jacob wybuchają śmiechem.
– Za tymi lepszymi.
Teraz śmiejemy się chórem. Obejmują mnie obaj, zamykając
w bezpiecznym uścisku. Zapomniałam, jak bardzo kochałam ich
wszystkich. We czterech dbali, żeby nikt nie zrobił mi krzywdy. Byli lojalni
i traktowali mnie jak siostrę, której nigdy nie mieli.
Kiedy mój ojciec odszedł, to oni wzięli na siebie rolę obrońców.
– Wróciłaś! – Hadley biegnie do mnie rozpromieniona.
 – Oczywiście! Musiałam iść po prezent dla ciebie.
– Wiesz, że wujek Declan obiecał mi kucyka? – ostatnie słowo
wykrzykuje z oczami błyszczącymi z ekscytacji.
Chętnie rzuciłabym kąśliwą uwagę o mężczyźnie niedotrzymującym
słowa, ale gryzę się w język. Hadley nie zasługuje na takie teksty, a moja
opinia jest zaprawiona wieloma latami goryczy. Poza tym, jeśli chcę
trzymać się wersji, że mam chłopaka, muszę zachować obojętność.
– To cudownie. Oby był naprawdę drogi. Powinnaś poprosić o dwa.
Konie są towarzyskie, raźniej im z przyjacielem.
Hadley chichocze.
– Marzę o takim białym, z długą grzywą. I żeby uwielbiał przejażdżki,
i zmieścił się w moim domku na drzewie!
Za plecami dziewczynki wyrasta Connor i kładzie jej rękę na ramieniu.
– O kucyku jeszcze porozmawiamy.
Odwraca głowę i spogląda na niego, wydymając usta i wachlując
rzęsami.
– Tatusiu, ja naprawdę chcę kucyka.
Rany, Connor ma przerąbane. A Hadley na dodatek nazwała go tatusiem.
Łzy napływają mi do oczu.
– Daj jej tego cholernego kucyka, Connor – mówię.
Uśmiecha się do mnie. Oboje wiemy, że niczego małej nie odmówi.
Z kuchni wychodzi Ellie z tortem.
– Żadnych kucyków. Przynajmniej nie teraz.
Connor puszcza oczko do Hadley.
– Dobrze, mamusiu. Teraz nie – odpowiada mała jubilatka. Bystrzacha.
– Pomóc ci w czymś? – pytam głośno, robiąc krok w stronę przyjaciółki.
Muszę się czymś zająć i unikać Declana jak zarazy.
Ellie kręci głową.
– Godzinę temu owszem, byś się przydała, ale w tej chwili nie, wielkie
dzięki.
 Piorunuję ją wzrokiem, gdy posyła mi znaczący uśmieszek.
– Twój chłopak przyjdzie, Syd? – Głos Declana przyprawia mnie
o skurcz żołądka.
Connor i Ellie patrzą na mnie, a ja kręcę głową z lekkim uśmiechem.
– Nie, dzisiaj pracuje.
Ellie rzuca mi baczne spojrzenie, mówiące: porozmawiamy sobie o tym.
Na szczęście moje ulubione dziecko na świecie akurat podskakuje na
widok tortu i woła:
– Nareszcie!
Ten okrzyk mnie ratuje, nie muszę brnąć w swoje głupie kłamstwo.
 3

Idiotka! – mruczę pod nosem. Zrywam kolejne polne kwiaty i wrzucam je

do stawu. – Głupie serce. Głupie, głupie, głupie!
Wiedziałam, że to przyjęcie będzie trudne, ale nie sądziłam, że omal
mnie nie zabije.
Przez cały czas próbowałam unikać jego wzroku. Rozmawiałam ze
wszystkimi oprócz niego. A teraz jestem tak sfrustrowana i spięta, że nie
mogę spać. Dlatego znowu znalazłam się nad stawem.
Moja mama wyniosła się z farmy dwa lata temu. Siostra wyszła za mąż,
urodziła dzieci i przeprowadziła się na nową farmę o trzy godziny drogi na
zachód od Sugarloaf. Ta ziemia jest w rodzinie mamy od przeszło stu lat.
Uwielbiam to miejsce, nie pozwoliłam go sprzedać, więc skończyło się na
tym, że je przejęłam. Powiedzmy, że przejęłam.
Odkąd pamiętam, pracują u nas ci sami ludzie. I pewnie zostaną tu do
śmierci. Mimo że na akcie własności figuruje moje nazwisko, to oni
prowadzą farmę.
– Co tu robisz, Fasolko? – pyta Jimmy, nadzorca i mój ojciec chrzestny.
– Rozmyślam.
– Zgaduję, że o Arrowoodzie, bo od dawna nie widziałem u ciebie takiej
miny.
Posyłam mu smutny uśmiech.
– On wrócił.
 – Słyszałem plotki o tym, ale nie myślałem, że to już.
Tak, wszyscy wiedzieliśmy, że się zjawi, i co z tego? To jak
z huraganem, który powstaje daleko od wybrzeża. Każdy śledzi w telewizji,
jak silny wiatr się zbiera, formuje i przemieszcza. Nadchodzą kolejne
prognozy, a ludziom pozostaje czekać i się modlić, żeby nie uderzył w ich
dom. Już, już się wydaje, że wichura ominie ich teren, a potem ona zmienia
kierunek i… bum!
Jestem w oku cyklonu.
– Tak, kilka tygodni temu. Ale to nie problem. I nic mnie to nie
obchodzi, bo nie planuję często go widywać.
Jimmy wydaje z siebie cichy chichot.
– Jasne. Więc teraz się okłamujesz?
Przewracam oczami.
– Lepsze to niż przyznanie prawdy.
– Może i tak, Sydney, ale jesteś na to zbyt inteligentna. Takie kłamstwa
nigdy się dobrze nie kończą. Lepiej od razu ukręcić łeb hydrze.
Obraz, jaki podsuwa mi wyobraźnia, prowokuje mnie do śmiechu.
– Dotąd myślałam, że już się z niego wyleczyłam. I że na jego widok nie
będę chciała rzucić mu się w ramiona i błagać, żeby znowu mnie kochał.
Jimmy kładzie mi rękę na ramieniu i ściska je lekko.
– Żeby coś pokonać, trzeba stawić temu czoło. To jedyny sposób. Idź
spać. Jutro rano łatwiej ci będzie myśleć. Głupek z niego, jeśli nie widzi,
jaki traci skarb.
Ten facet jest dla mnie jak ojciec. Kiedy mój tata odszedł piętnaście lat
temu, to Jimmy udzielał mi życiowych rad. Kiedy tata nie wracał, nie
dzwonił, nie pisał i nie wysyłał sygnałów dymnych, to Jimmy sprawiał, że
nieobecność ojca bolała mniej. Jednak nawet największa dawka jego
miłości nie mogła oszczędzić mi cierpienia po stracie Declana.
– Ech, mężczyźni… zawsze odchodzą.
Jimmy kręci głową.
– Nie wszyscy, Fasolko.
 – Ty dostajesz pensję za miłość do mnie – żartuję.
– Za niską, zważywszy na kłopoty, w jakie się pakujesz. Jeszcze
pamiętam, jak kilka razy zacierałem ślady opon na śniegu, kiedy się
wymykałaś.
Uśmiecham się na wspomnienie tamtej nocy. Nie mogłam sobie
odmówić spotkania z Declanem. Czułam się samotna, tęskniłam za jego
ciepłem. Płakałam z żalu za ojcem, pragnęłam jego powrotu i miłości,
a Dec trzymał mnie mocno w objęciach.
Były też inne przypadki, kiedy po prostu miałam ochotę pobaraszkować
ze swoim seksownym chłopakiem. Jimmy ukrywał to przed moją mamą,
a potem dawał mi ochrzan.
– Ja już dorosłam, a ty ciągle tu jesteś.
Jimmy chichocze.
– Teraz nie umiem sobie wyobrazić innego miejsca do życia. Idź do
domu i się wyśpij.
Nakrywam jego dłoń swoją i przytakuję.
– Niedługo pójdę.
Jimmy wie, że nie należy na mnie naciskać. Odchodzi, a ja znowu
zostaję sama. Może ma rację. Muszę stanąć twarzą w twarz z Declanem
i być z nim szczera. Ze sobą też. Złamał mnie, a ja wcale nie ułatwiam
sobie zadania, udając, że jest inaczej.
Siadam na zimnej trawie. Słońce wyłania się zza linii drzew. Patrzę, jak
czerń ustępuje barwnemu spektaklowi na niebie, na którym malują się
wszystkie odcienie różu i czerwieni. Wstaje nowy dzień. Dam radę.
Ja też wiele dokonałam w życiu. Jak na prawniczkę z małego miasta,
czuję się spełniona. I pomagam ludziom. Ta farma też im pomaga. Radzę
sobie bez niczyjej pomocy.
– Jestem inteligentna, wartościowa, dobra. I ciągle cię kocham. Jeśli tego
nie widzisz, to pieprz się, Declanie Arrowood!
– Możemy to jakoś zorganizować – słyszę za sobą jego głos.
Nie, to się nie dzieje naprawdę.
 Podnoszę się z ziemi. Nie pozwolę, żeby nade mną górował, chociaż na
stojąco i tak jest dużo wyższy ode mnie. Mój Declan. Zawsze wysoki
i silny. Bardzo mi się to podobało. Byłam jego ukochaną, a on robił
wszystko, żeby mnie w tym utwierdzić.
– Niczego nie proponowałam.
– Wiem – uśmiecha się. – Próbuję robić dobrą minę do złej gry.
Pogadamy?
Wcześniejsze postanowienie, że będę z nim szczera, ulatuje.
– Nie mogę. Muszę jechać do pracy.
– Tylko parę minut, Syd. Wiem, że nie zasługuję, ale chciałbym
porozmawiać. Sporo czasu spędzimy w swoim towarzystwie. Zachowujmy
się normalnie.
Tak jakby to było możliwe.
– Nie wiem, czy nam się uda.
– Może nie, ale chociaż spróbujmy.
– Dobra – wzdycham.
– Naprawdę za tobą tęskniłem – mówi, a cząstka mojego zlodowaciałego
serca zaczyna tajać. – Wiem, że jesteś warta wszystkiego i…
– Mimo to mnie zostawiłeś.
Zamyka oczy i zaciska pięść.
– To nie tak….
– Właśnie że tak. Znudziłam ci się, więc mnie rzuciłeś jak zużytą rzecz!
I sobie odszedłeś. Tak jak mój ojciec! Postąpiłeś identycznie jak on,
Declan!
– Nie! W niczym nie przypominam twojego ojca! – Widzę rozpacz
w jego oczach, odwracam wzrok.
Nieprawda. Kiedy miał mnie dość, po prostu zniknął, i już.
– Tak? Ale zrobiłeś dokładnie to, czego obiecywałeś nie zrobić.
Wyjechałeś i już nie wróciłeś.
– Musiałem!
 – Dlaczego musiałeś? – Przysuwam się coraz bliżej niego, w miarę jak
złość we mnie narasta.
– To już nie ma znaczenia.
Boże, serio?
– Dla mnie ma. Dociera do ciebie, że przez całe lata starałam się to
zrozumieć? Nie znalazłam odpowiedzi. Nie widziałam żadnych tropów.
Pewnego dnia przychodzisz i oznajmiasz, że z nami koniec.
Kręci głową, tak jakby się bił z natłokiem myśli.
– Zrobiłem, co musiałem.
– Co takiego musiałeś? Co to znaczy, do cholery? – krzyczę i trącam go
w pierś, ale on robi krok naprzód, jakbyśmy byli dwoma przyciągającymi
się biegunami magnesu.
Łapie mnie za nadgarstek. Kciukiem gładzi miejsce, gdzie czuć
przyspieszony puls. Mówi cicho, ale w każdej sylabie słychać napięcie;
świdruje mnie wzrokiem.
– Nie mogłem cię skrzywdzić. Nie mogłem… musiałem trzymać się
z daleka. Ale teraz… teraz już nie daję rady.
– O, naprawdę? Biedny Declan – szydzę bezlitośnie.
– Powiedz, że nic do mnie nie czujesz, Fasolko.
Zaciskam powieki, bo nie umiem patrzeć mu w oczy i kłamać.
– Nic nie czuję.
– A wiesz, co ja czuję?
Nadal na niego nie patrzę, ale nie opieram się i nie cofam ręki.
Tutaj, nad tym stawem, wszystko się dla nas zaczęło.
– Serce mi tak wali, że za chwilę wyskoczy z piersi – mówi Declan
cicho. – Czuję, jakby budził się we mnie każdy uśpiony przez lata nerw.
Czuję ciepło twojego oddechu. Czuję, jak puls ci przyspiesza i… Boże,
Sydney, wiem, że powinienem trzymać się od ciebie z daleka, ale…
Unoszę powieki i widzę wpatrzone we mnie przenikliwe zielone oczy.
Zaczynam rozumieć, do czego zmierza. Declan składa mi propozycję, ale ja
z niej nie korzystam. Otacza mnie ramionami i całuje.
 Jego pocałunek jest niczym powrót do domu. Jakby wszystkie dawne
chwile znów się pojawiły w naszych oddechach, pełnych nadziei
i wybaczenia.
Moja złość i frustracja ulatują. Nie pamiętam, dlaczego go nienawidzę.
W tej chwili myślę tylko o tym, jak przez osiem długich lat pragnęłam
właśnie tego.
Declan ujmuje dłońmi moją twarz i przechyla mi głowę. Każde
zetknięcie jego języka z moim uwalnia mnie od kolejnej grudy żalu i bólu.
Wiem, że jestem głupia. Wewnętrzny głos podpowiada mi, żebym to
powstrzymała, ale go uciszam.
Potrzebowałam dotyku Declana, potrzebowałam jego samego. Jest
jedynym mężczyzną, z którym kiedykolwiek się kochałam.
Minęło tyle czasu – o wiele za dużo – i w tej chwili moje pragnienie jest
silniejsze niż instynkt samozachowawczy.
Declan przesuwa ręce wzdłuż mojej szyi, a potem kładzie je na
ramionach i przyciąga mnie do siebie. Chwytam go za koszulę i wtulam się
w niego. Tym razem go nie puszczę. Nie mogę.
Nie kłamałam, kiedy mówiłam Ellie o swoim marzeniu i wielkiej
nadziei, że kiedyś Declan i ja znowu będziemy razem. Jeśli nie dostanę
niczego więcej, wezmę przynajmniej tyle. Nie mogę przepuścić tej okazji.
Oddaję mu pocałunek, wkładając w niego wszystkie emocje, jakie
nagromadziły się we mnie od jego odejścia.
– Declan – szepczę, otaczając go ramionami. Tego mi potrzeba. –
Proszę…
– Nie błagaj, Syd. Nie mogę…
Stykamy się czołami, z trudem łapiąc oddech.
– Ja nie błagam. Ja proszę.
Spogląda na mnie badawczo swoimi pięknymi zielonymi oczami.
– O co mnie prosisz?
Wiem, że lepiej nie prosić go o miłość. Zdaję sobie sprawę, że to… to
nigdy się nie spełni. Jesteśmy zbyt pokiereszowani, minęło za dużo czasu.
Będę kochać Declana do końca życia, ale już nigdy mu nie zaufam
z obawy, że znowu mnie zrani.
Myślę o tym, czego pragnę najbardziej. To pożegnanie.
– Kochaj mnie teraz, żebyśmy w końcu mogli zamknąć ten rozdział.

Uważam się za bystrą babkę. Zazwyczaj podejmuję słuszne decyzje.

I przestrzegam norm moralnych, które wpoiła mi mama.
W tej chwili jestem największą idiotką w historii świata. Leżę naga nad
brzegiem tego cholernego stawu, na zrzuconych ciuchach, które służą za
koc – z Declanem.
Istnieje jeszcze drugie możliwe wyjaśnienie: znalazłam się w innym
wymiarze i to nie dzieje się naprawdę.
Tak, właśnie tak, ponieważ nie ma innego powodu, dla którego Declan
leżałby na mnie, próbując złapać oddech po seksie.
Rany, właśnie uprawiałam z Declanem seks.
Co mnie opętało? Co ja sobie myślałam?
W ogóle nie myślałam, to pewne. Przekonałam samą siebie, że to…
właściwie co? Seks na pożegnanie? Jakaś dziwaczna wersja zamknięcia tej
historii, a nie impuls wywołany samotnością i tęsknotą za jego tyłkiem?
Powinnam być mądrzejsza.
A może to sen? Bardzo sugestywny, ale tylko sen? I ja wcale tego nie
zrobiłam…
Unoszę rękę i szczypię Declana.
– Auć! Za co?
Declan jest prawdziwy. I to zdarzyło się na jawie.
– Sprawdzam, czy to nie sen.
Patrzy mi w oczy.
– Kurde, nie sen!
Spycham go z siebie. Kładzie się na boku.
 – Świetnie.
Popełniłam błąd. Muszę jak najszybciej się stąd zmyć. Łapię zimną
bluzkę, wkładam ją i zaczynam szukać spodni.
– Syd. – Głos mu się łamie.
– W porządku. Jest okay. Wszystko dobrze. Muszę tylko znaleźć
spodnie. – Co jest? Rozpłynęły się pod wpływem jego dotyku? Wstaję i się
rozglądam, a oczy pieką mnie od napływających łez.
Jestem wściekła, że wystarczył jeden pocałunek, żebym straciła głowę
i szukała usprawiedliwienia swojej słabości. On nigdy nie zostanie
w Sugarloaf, a ja na pewno stąd nie wyjadę. Nie żeby Declan cokolwiek
proponował.
Jezu, weź się w garść, Syd.
– Przyszedłem tu pogadać… Nie wiem, jak to się stało, że…
Odwracam się szybko, aż włosy fruwają mi dookoła głowy, a potem
opadają na twarz.
– Że co? Że skończyliśmy nadzy i rżnęliśmy się jak nastolatki na łonie
natury?
Declan pociera dłonią twarz. Jest rozczochrany i zniewalający.
– Chciałem powiedzieć: wylądowaliśmy tutaj, ale twoja wersja też brzmi
dobrze.
Piorunuję go wzrokiem i wracam do poszukiwań.
Ręce mi drżą. Nie mam siły dalej roztrząsać tej sytuacji. Muszę jechać
do pracy. Poza tym chciałam zamknąć sprawę, więc potraktuję to jak
symboliczne trzaśnięcie za sobą drzwiami.
– Przecież kiedyś robiliśmy to wiele razy nad stawem. I zawsze było
fajnie.
– Wiesz, co jest niefajne? Brak spodni! – wrzeszczę. Emocje buzują we
mnie na maksa. – Muszę jak najszybciej zadzwonić do psychiatry.
Ewidentnie zwariowałam.
– Bo…?
Odwracam się i posyłam mu wściekłe spojrzenie.
 – Bo ogólnie nie jestem idiotką. Bo tak się nie zachowuję. Bo…
– Masz chłopaka.
Świetnie. Całkiem o tym zapomniałam. Zdradziłam wymyślonego
chłopaka.
– Owszem, i bardzo żałuję tego, co właśnie zaszło.
W oczach Declana widzę ból.
– Musimy o tym porozmawiać.
Kręcę głową.
– Nie, ja muszę iść, a ty musisz mnie puścić.
Declan pochyla się, podnosi coś z ziemi.
– Masz. – Podaje mi zgubione spodnie.
Wyrywam mu je z ręki i wkładam pospiesznie. Milczymy. Co można
jeszcze powiedzieć? Poniosło nas. Niech to diabli.
Declan też się ubiera. Stoimy oboje, patrząc sobie w oczy.
– Wiem, że wolisz ze mną nie rozmawiać, ale przynajmniej mnie
wysłuchaj. Nie szukałem cię po to, żeby… Przyszedłem, bo nie chciałem
między nami wrogości. Miałem nadzieję, że dojdziemy do porozumienia.
Byłem wtedy bardzo młody. Wiem, że cię zraniłem.
– Zniszczyłeś mnie – poprawiam go pospiesznie.
– Zachowałem się okropnie.
Nie będę płakać. Nie dam się ponieść emocjom. Tak, kipi we mnie złość,
ale przede wszystkim czuję ból. Widok, dotyk, głos Declana przywołały
tamte wspomnienia.
Kiedy był we mnie, czułam się kompletna.
Odnalazłam brakujący kawałek mnie, który trafił na swoje miejsce. To
największe kłamstwo, na jakie mogę sobie pozwolić.
Declan tu nie zostanie i nie poskłada mnie w całość. Wyjedzie.
– Zamierzasz zostać w Sugarloaf? – pytam, choć znam odpowiedź.
– Teraz?
Parskam śmiechem i przewracam oczami.
 – Przestań, Dec. Mówię o tym, co będzie po twoim półrocznym zesłaniu
na farmie. Znów się we mnie zakochasz i zostaniesz?
Milczy.
– Nie. Nie zrobisz tego. – Nie czekam, aż coś powie. Odpowiedź ma
wypisaną na twarzy. – Wrócisz do Nowego Jorku, zostawisz mnie tak jak
poprzednio, a ja będę żałować, że nie znaczę dla ciebie więcej.
Kładzie dłoń na karku i robi krok naprzód.
– Czemu to takie skomplikowane?
Czuję, że moje oczy robią się wilgotne, ale udaje mi się powstrzymać
łzy. Muszę to powiedzieć, żeby odejść od niego z podniesioną głową.
– Bo przysięgałeś dziesięcioletniej dziewczynce, że będziesz ją kochał
do końca życia. Kiedy miała trzynaście lat, dałeś jej pierścionek ze
szkiełkiem i obiecałeś, że pewnego dnia zastąpisz go brylantem. A gdy
skończyła szesnaście lat, trzymałeś ją w ramionach i całowałeś tak, jakby
była jedynym powodem, dla którego żyjesz. I wtedy ona oddała ci się cała.
Pamiętasz? Pamiętasz, jak wymknęliśmy się do stodoły ze świecami
i kocami? I jak ślubowaliśmy sobie miłość na zawsze?
Spojrzenie jego zielonych oczu jest intensywne i przenikliwe.
– Pamiętam wszystko.
– Więc musisz też pamiętać, że złamałeś dane słowo, prawda? A może
już zapomniałeś, jak przyszedłeś do tej samej dziewczyny, która nic złego
ci nie zrobiła, i zakomunikowałeś, że nie dasz rady dłużej udawać. I że to
koniec. Chcesz wiedzieć, dlaczego to skomplikowane, Declan? Bo
zniszczyłeś tę dziewczynę.
Po tych słowach, tak jak osiem lat wcześniej, odwracam się na pięcie
i odchodzę, zostawiając resztki mojego krwawiącego serca u jego stóp.
 4

Dwa miesiące później

Oto chwila prawdy. Wchodzę do łazienki, gdzie na blacie leży mój test
ciążowy. Ellie i mnie spóźniała się miesiączka i … sama nie wiem… mam
nadzieję, że nie jestem w ciąży i dziś wieczorem wreszcie dostanę okresu.
Biorę głęboki wdech i podchodzę do testu.
– Bez względu na wszystko, będzie dobrze – szepczę do siebie.
Ręce mi drżą, gdy sięgam po biały niepozorny kawałek plastiku
z szybką. Unoszę go do oczu.
Nie.
Wykluczone.
Nie mogę… być w ciąży.
O Boże, jestem w ciąży.
Powietrze uchodzi mi z płuc. Opadam na zamknięty sedes. To
niemożliwe. Nie, pomyłka. To był tylko ten jeden raz. Jeden raz
z Declanem nad stawem.
Oczy szczypią mnie od napływających łez, gdy spoglądam na dwie
kreski w małym prostokącie.
Może wzięłam nie ten. Może Ellie przypadkowo je przełożyła. Tak, na
pewno.
 Sięgam do drugi test na przeciwległym końcu blatu. Ten też pokazuje
wynik pozytywny.
Ellie spodziewa się dziecka… I ja.
Za drzwiami łazienki słyszę niski głos Connora. Walczę z atakiem
nudności. Tylko nie teraz. Nie mogę stanąć przed Connorem ani przed
żadnym innym Arrowoodem. Muszę wyjść stąd jak najszybciej, pojechać
do domu i pomyśleć.
Będę miała dziecko.
Dziecko Declana.
Nasze dziecko.
Mój umysł nie jest w stanie generować dłuższych fraz.
Wezmę test, schowam go do tylnej kieszeni, policzę do pięciu. Potem
wyjdę z łazienki jakby nigdy nic.
Kiedy otwieram drzwi, Ellie i Connor patrzą na mnie. Próbuję się
uśmiechnąć – w końcu moja przyjaciółka będzie miała dziecko
z mężczyzną, którego kocha. Jest powód do radości, prawda?
Widzę w jej oczach pytanie. Kręcę głową, ale nie mam pewności, czy
zinterpretuje to jako „nie, nie jestem w ciąży”, czy jako „nie, nie mogę
o tym mówić”. Tak czy inaczej, Ellie i Connor potrzebują chwili wyłącznie
dla siebie. Wręczam jej test i całuję ją w policzek.
Napotykam wzrok Connora. Uśmiecham się na widok napięcia w jego
oczach. Jest dobrym człowiekiem i kocha Ellie. Cieszę się, że z nas dwóch
jedna będzie szczęśliwa.
– Widzimy się jutro. Teraz muszę lecieć.
– Syd? – odzywa się Ellie.
Łzy, które dotąd wstrzymywałam, wzbierają już wysoką falą. Jeśli się
odezwę, na pewno stracę panowanie nad sobą. Dlatego tylko dotykam
ramienia Ellie, ściskam je lekko, wychodzę, wsiadam do auta i ruszam.
Gdy docieram na koniec podjazdu, muszę się zatrzymać. Odchylam
głowę na oparcie fotela. Czuję się samotna i totalnie zagubiona. Oddycham
wolno przez nos.
 Dam radę. Wiodę dobre życie, przyzwoicie zarabiam, mam świetną
pracę i zrobię jeszcze jeden test ciążowy, bo ten na pewno jest wadliwy,
a okres spóźnia mi się z powodu jakiegoś guza.
Wydaję z siebie cichy chichot.
Jakie to smutne, że wolę mieć guza, niż być w ciąży. Ale czy na pewno?
Spoglądam prawdzie w oczy. Chcę tego dziecka. Od małego pragnęłam
założyć rodzinę z Declanem. Marzyłam o tym, w wyobraźni widziałam
córkę o jasnych włosach i tych zielonych oczach Arrowoodów. Chłopca
z łobuzerskim uśmiechem taty i moim umysłem.
Przez tyle lat to sobie wyobrażałam.
Nie chciałam jednak, żeby to się potoczyło tak jak teraz.
Kładę dłoń na brzuchu.
– Nie, nic z tego – szepczę. – Mogę cię chcieć, ale nie mogę cię mieć,
skoro Declan nie widzi ze mną i z tobą przyszłości.
On nie zostanie w Sugarloaf. Wróci do swojego wspaniałego życia
w Nowym Jorku najszybciej, jak to możliwe. Jeszcze pomyśli, że
zaplanowałam złapać go na dziecko.
Co prawda nie prosiłam go, żeby przyszedł nad staw i bzykał się ze mną
do utraty tchu, ale też go nie powstrzymałam.
Walę się dłonią w czoło i jęczę.
Potrzebuję planu.
Jadę do domu. Na miejscu Jimmy czeka przy stodole z rękami
skrzyżowanymi na piersi i nieodłącznym kowbojskim kapeluszem na
głowie, który kojarzy mi się z nim od dzieciństwa. Ucinam wszystkie
bzdurne rojenia, ponieważ Jimmy ma niepokojącą zdolność czytania mi
w myślach.
– Cześć, Jimmy.
– Witaj, Fasolko. – Pochyla lekko głowę. – Udany dzień?
Zmuszam się do uśmiechu.
– Bardzo… pouczający. – Nie kłamię, ale nie wdaję się w szczegóły.
– Tutaj to samo. Dzisiaj straciliśmy kolejnego pracownika.
 Jeszcze tego brakowało. To nic nowego, ale i tak irytuje. Między pracą
zawodową a wolontariatem w straży pożarnej nie mam czasu na
prowadzenie farmy. Tym zajmuje się Jimmy.
Kiedy przejęłam całą posiadłość, wiedziałam, że będę musiała
zaangażować się chociaż częściowo. A ponieważ nieźle znam się na
ludziach, moją domeną stało się zatrudnianie i zwalnianie pracowników.
– Który to?
– Ten nowy.
Wybucham śmiechem.
– Dla ciebie wszyscy są nowi.
Pracuje u nas trzynaście osób i chociaż niektóre są tu od dwudziestu lat,
dla Jimmy’ego to nie ma znaczenia. Odnoszę wrażenie, że on zjawił się tu
razem z farmą, która powstała sto lat temu.
– Ten project manager. Zatrudniłaś go do rozbudowy mleczarni.
Mówiłaś, że jest najlepszy w tym fachu, tak jakbym ja nie miał
pięćdziesięciu lat doświadczenia.
Gość przyjechał z innej farmy i miał zwiększyć produkcję mleka
dziesięciokrotnie. Potrzebowaliśmy jego wiedzy. Potrafił o wiele więcej niż
Jimmy. Niech to szlag!
– Dobrze, zajmę się tym – zapewniam. Nie żebym miała jakikolwiek do
tego zapał. Czuję, jakbym rozpadała się na kawałki. Trudno mi się ogarnąć.
Wchodzę do środka, spoglądając na dom swojego dzieciństwa innymi
oczami. Czy mogę tu zostać i wychowywać dziecko? Tyle spraw muszę
przeanalizować, że nie wiem, od czego zacząć. W moim obecnym życiu nie
ma miejsca na dzieci. Pracuję bardzo dużo, a resztę czasu poświęcam na
wolontariat.
Nie mam jednak zbyt dużego wyboru. Spodziewam się dziecka, więc
zrobię to, co należy.
Telefon sygnalizuje nadejście wiadomości. Wiem, kto to. Zostawiłam
Ellie bez odpowiedzi.
Ale ze mnie przyjaciółka. Jej reakcja na ciążę jest odwrotna do mojej,
więc dziewczyna będzie miała poczucie winy z powodu swojej radości albo
zrobi się jej przykro, że nie podzielam ich szczęścia.

Ellie: Cześć, u ciebie wszystko dobrze?

Ja: Świetnie.
Ellie: Umieram z ciekawości. Jesteś w ciąży?
Właśnie w tej chwili okłamię swoją ukochaną Ellie.
Ja: Nie. Jest dobrze.
Ellie: Dzięki Bogu! Wiem, że tego nie chciałaś. To by zniszczyło twój
plan, żeby unikać Declana.
Serio?
Ja: Cieszę się waszym szczęściem! Dziecko! Jak Connor?
Może uda mi się przekierować uwagę na nią i Connora. Zmiana tematu
jest mile widziana.
Ellie: Szaleje z radości. Zadzwonisz jutro?
Ja: Jasne.
Nie mam zielonego pojęcia, co powiem jutro.
 5

Mały dom? Dla ciebie? A to dobre. – Milo Huxley parska śmiechem,

sięgając po szklaneczkę szkockiej.
– Właściwie nie mam wyboru. Nie każdemu dopisuje szczęście i udaje
się znaleźć idealną kobietę, ożenić się z nią, dostać wymarzoną pracę i żyć
w luksusie.
Milo unosi szkło i kiwa głową.
– Może i tak, ale zapomniałeś o tej części historii, w której straciłem
pracę, wróciłem do Londynu bez dziewczyny i dość długo byłem
asystentem pewnego palanta, czyli swojego brata.
– Mnie los zesłał trzech takich palantów – rzucam w odpowiedzi. – Na
dodatek wracam do miasta, gdzie muszę unikać pewnej dziewczyny.
Minęły dwa miesiące, a ja nie mogę o tym zapomnieć. Śni mi się po
nocach, budzę się ze wspomnieniem jej bliskości i przysiągłbym, że czasem
czuję zapach jej perfum. To większa męka niż do tej pory.
Kiedy ją zostawiłem, wiedziałem, że wszystko się zmieni. Nie miałem
pojęcia, że po powrocie będzie gorzej niż osiem lat temu.
– Nie zazdroszczę ci, to na pewno.
Ignoruję tę uwagę i dopijam drinka.
– Po co chciałeś się spotkać? Tylko po to, żeby mi przypomnieć, z czym
będę musiał się zmagać?
 Milo to jeden z pierwszych inwestorów, których zdobyłem po
rozpoczęciu własnej działalności. Współpracuje ze mną już od sześciu lat.
Teraz jest bardziej przyjacielem niż klientem. Obaj przeżywaliśmy wzloty
i upadki, ale zawsze mogliśmy na siebie liczyć.
– Bo siedzę w Nowym Jorku jeszcze tylko kilka dni i pomyślałem sobie,
że za mną tęsknisz. Poza tym wiedziałem, że wracasz do tej ponurej
mieściny, w której stracisz rozum z samotności i nudy.
Przed oczami miga mi twarz Sydney i wiem, że o nudzie nie będzie
mowy. Ale samotność da mi się we znaki.
– Poradzę sobie.
Milo śmieje się pod nosem.
– Cholerny z ciebie głupek.
– Może tak.
– Naprawdę wierzysz, że zdołasz być blisko kobiety, której pragnąłeś
przez całą dekadę, i nie schrzanić tego?
Żałuję, że powiedziałem mu o Sydney.
– Poradzę sobie – powtarzam.
Milo pochyla się w fotelu i szczerzy zęby w szerokim uśmiechu.
– Pamiętasz, co mówiłeś, kiedy spotkałem Danielle?
Milo poznał swoją żonę, kiedy próbował wygryźć ją ze stanowiska. Nie
mógł jej się oprzeć. Już po pierwszej rozmowie z nim wiedziałem, że wpadł
po uszy.
– Mhm.
– Nie ciesz się tak. Każdy facet ma jakąś słabość. I najczęściej jest nią
kobieta. Przysięgam na rodzoną matkę, że ze mną tak było.
Zamykam oczy, odchylam głowę i w myślach policzkuję się za to, że
zgodziłem się na spotkanie. Milo zna mnie zbyt dobrze i nie odpuści sobie
kolejnej porcji swoich nauk.
– Nie wszyscy są tacy jak ty, stary.
– I Bogu dzięki. – Przyjaciel unosi szklaneczkę. – Moja żona ledwo daje
radę z jednym takim egzemplarzem, a wyobraź sobie świat pełen równie
przystojnych, inteligentnych, zabawnych i świetnych kochanków jak ja.
Pewne jest jedno: byłby o wiele ciekawszy.
– Zapomniałeś wspomnieć o swojej skromności.
Uśmiecha się pod nosem.
– Skromności nie ma na liście moich cech. Ale nie rozmawiamy o mnie,
bo ja wiodę stateczne, uporządkowane życie. Twoje za to jest pokręcone.
Gdyby wiedział jak bardzo.
– Kochałem się z nią – wyrzucam z siebie.
Milo krztusi się drinkiem i powoli odstawia szkło.
– Chyba we śnie?
Skoro już zacząłem, muszę z tego jakoś wybrnąć. Mógłbym powiedzieć
braciom, ale oni pewnie staną po jej stronie. Jak zawsze. Wszyscy kochali
Sydney. Rozświetlała nasze najczarniejsze dni. Dawała schronienie, którego
pragnęliśmy.
Po śmierci mojej mamy weszła w jej rolę, ja stałem się głową rodziny.
Ojciec, zbyt zajęty piciem do nieprzytomności, nie zajmował się synami,
więc przejąłem rolę opiekuna. W wieku jedenastu lat nauczyłem się
wszystkiego. Robiłem lunche, pomagałem braciom w lekcjach
i spuszczałem łomot każdemu, kto im dokuczał.
Kiedy podrośliśmy i zostaliśmy prawdziwą parą, Sydney zawsze nam
pomagała. Piekła dla chłopaków torty urodzinowe, przynosiła im zupę, gdy
chorowali.
Była dla mnie całym światem.
Była moim sercem i moją duszą, a ja ją zostawiłem.
Teraz znowu to schrzaniłem.
– Nie, nie we śnie. Wtedy, kiedy przyjechałem na urodziny bratanicy.
Zobaczyłem Syd nad stawem, przy którym się spotykaliśmy, i… sam nie
wiem. Musiałem ją pocałować.
– A potem co? Od razu wyciągnąłeś fiuta?
Wypuszczam powietrze przez nos.
– Daruj sobie ten sarkazm.
 – Niby dlaczego? Przez lata słuchałem twoich opowieści o Sydney.
I o tym, jak odszedłeś od swojej ukochanej, żeby ją ratować przed samym
sobą. Potem twierdziłeś, że już to przebolałeś i poszedłeś dalej, poślubiłeś
swoją pracę i nie myślisz o Sydney. Według mnie kłamca z ciebie albo
drań.
– Jedno i drugie.
Jestem kłamcą, bo nigdy tak naprawdę od niej nie odszedłem. Jak
mógłbym to zrobić? Nie tak to miało wyglądać. Nasza wspólna przyszłość
została mi odebrana. Wyrwana z rąk bez ostrzeżenia.
Teraz znowu posmakowałem Syd i pragnę więcej.
Jestem draniem, bo mimo wszystko wyjadę stamtąd równo po sześciu
miesiącach, nie zostanę ani minuty dłużej.
Milo kiwa głową i kręci szklaneczką.
– Nie oceniam cię, rozumiesz? Nie byłem lepszy od ciebie, kiedy
latałem za kobietą, na którą nie zasługiwałem.
– Teraz też nie zasługujesz?
Wybucha śmiechem, wstaje i klepie mnie po plecach.
– Ani trochę. Moja żona jest milion razy lepsza ode mnie. Tyle że ja nie
zwariowałem i nie pozwolę jej odejść. A skoro o Danielle mowa, muszę
wracać do hotelu. Przemyśl moje słowa i zdecyduj, czy nadal chcesz być
cholernym idiotą, czy w końcu przejrzysz na oczy.
Milo wychodzi z baru i zostawia mnie samego z połową butelki
szkockiej. Mam mętlik w głowie i to od chwili, kiedy się rozstaliśmy z Syd
tamtego ranka. Gdyby Milo wiedział, dlaczego naprawdę opuściłem
Sydney przed laty, zrozumiałby mnie.
Jedyna różnica między przeszłością a teraźniejszością polega na tym, że
sekret przestał być sekretem. Prawda częściowo wyszła na jaw, więc
mógłbym wszystko wyjaśnić Sydney. I tak bym zrobił, gdybym uważał, że
to coś zmieni.
Przez chwilę się zastanawiam, jak taka rozmowa miałaby wyglądać.
Ciągle dręczy mnie poczucie winy. Gdyby jednak poznała powód
mojego zachowania, może udałoby się nam znowu być przyjaciółmi. Może
zrozumiałaby, że odszedłem dla jej dobra.
Dlaczego nie powiedzieć jej tego? A potem niech się dzieje, co chce.
Zanim posunę się za daleko w tych rozważaniach, przypominam sobie,
dlaczego nie mogę zdobyć się na szczere wyznanie. Tu nie chodzi tylko
o mnie. Pozostała jeszcze tajemnica, która wiąże trzy osoby. Czy Sydney
wybaczyłaby mi, gdyby ją znała? Czy zrozumiałaby, że zrobiliśmy to, co
uznaliśmy za słuszne?
Nie, ona nigdy nie zaakceptuje naszej decyzji. Sama zostałaby tamtej
nocy na poboczu, bez względu na konsekwencje. Nie uciekłaby, nie
ukryłaby prawdy i nie przecięłaby więzów z nikim, kto jest dla niej ważny.
To ja dokonałem takiego wyboru i nic tego nie zmieni.

Mijam miasteczka w New Jersey i jadę dalej drogą numer osiemdziesiąt

do Pensylwanii. Niechętnie myślę o czasie, który muszę tam spędzić. Będę
tęsknić za Nowym Jorkiem. To miasto weszło w mój krwiobieg. Z dnia na
dzień stawałem się coraz większym mieszczuchem. W Nowym Jorku
poczułem się jak w domu. Zapach precli i śmieci, odgłosy klaksonów
i syren, pokrzykiwania ludzi, stukot przejeżdżających pociągów stały się
moją codziennością i przepełniły mnie, gdy byłem pusty.
Teraz stąd wyjeżdżam i czuję się… dziwnie.
Muszę przetrwać w Sugarloaf sześć miesięcy. Potem wrócę tu, gdzie jest
mi dobrze.
Słyszę dzwonek telefonu. Przesuwam palcem po ekranie, żeby odebrać
połączenie od Connora.
– Cześć, matołku – odzywam się z uśmiechem.
– Miłe powitanie.
– Nie podoba się? Mówię, co myślę.
Connor prycha.
– O której przyjeżdżasz? Twoja… hm… dziupla już stoi.
 Nie mogę odżałować, że to zaproponowałem. Nie chcę jednak tkwić
w tym przeklętym domu z bratem i jego rodziną. Nie potrzebuję
codziennego przypominania, co sam mogłem mieć. Wystarczy mi
samobiczowanie się w snach. I tak wylądowałem w „luksusowym domku”,
który po tygodniu na pewno będę miał ochotę spalić do gołej ziemi.
– Zaglądałeś do środka?
– Jasne. Teraz Hadley chce taki sam. Wielkie dzięki.
Uśmiecham się szeroko.
– Powinieneś dać tej małej wszystko, czego zapragnie.
– Racja, bo nawet kiedy odmawiam, jej wujkowie nie staną za mną
murem.
– Wszyscy mamy całe lata do nadrobienia, a trzech braci jakoś się nie
spieszy z zakładaniem rodziny.
Connor znowu prycha.
– Taak, musiałbyś znaleźć dziewczynę, która cię zniesie. – Po tych
słowach zniża głos do szeptu. – Albo ci wybaczy, że byłeś złamasem.
– Ej, co powiedziałeś?
– Nic takiego, stary. Po prostu nie mogę się ciebie doczekać.
– A ja nie mogę się doczekać, żeby podkopać twój autorytet.
Córka całkowicie go zawojowała, a ja cieszę się, że brat znalazł wyjście
ze swojego piekła. Jacob trochę ma to Connorowi za złe, ale ja nie. Connor
wycierpiał najwięcej z nas. Jako najmłodszy miał mamę najkrócej. Zawsze
chciałem, żeby jego życie potoczyło się inaczej.
– Nie myśl, że zapomniała o kucyku, którego jej obiecałeś.
– I super. Niech pamięta. Sean działa w tej sprawie z ludźmi
w Tennessee. Jego kumpel Zach prowadzi stadninę koni, a niedługo będzie
miał też kucyki. Nie bój się, Hadley dostanie swojego konika.
Nie złamię słowa danego tej małej.
Córka mojego brata to najbliższe mi dziecko, ponieważ swojego mieć
nie będę.
Connor odchrząkuje.
 – Może wpadniesz wieczorem na kolację? Ellie gotuje. Sprzątnęła pokój
gościnny na wypadek, gdybyś po obejrzeniu swojego… nowego lokum
uznał, że wolisz jednak zamieszkać w domu.
Nie ma takiej możliwości.
– Spokojnie.
– Ja mam to gdzieś, ale Ellie bardzo zależy.
– Dupek – rzucam.
– Nieważne. Po prostu wpadnij na kolację. Uszczęśliwisz Ellie i Hadley.
– Wiedziałem, że za mną tęsknicie. – Patrzę na nawigację i widzę, że
przede mną jeszcze godzina jazdy. – O której będzie kolacja?
– Za jakieś półtorej godziny. Wbijaj. Zaczekamy na ciebie.
Wzdycham, bo wiem, że nie ma sensu się wykręcać. Pewnego dnia Ellie
wyjdzie za mojego brata, co znaczy, że już należy do rodziny. Zawdzięczam
jej tyle, że nigdy nie zdołam jej tego odpłacić, a skoro życzy sobie
obecności swoich irytujących jak diabli przyszłych szwagrów, to czemu jej
tego odmawiać?
– Dobra, do zobaczenia.
Reszta drogi upływa spokojnie. Przez godzinę mijam kolejne miasta.
Pamiętam, jak się czułem, pokonując tę trasę w odwrotnym kierunku po
złamaniu danych obietnic. Jazda do Sugarloaf wywołuje zupełnie inne
emocje.
Mam wrażenie, że jadę do więzienia.
Zatrzymuję samochód na początku podjazdu. Znowu cofam się pamięcią
do czasów, kiedy życie było łatwe, a mroczne tajemnice nie komplikowały
życia.

– Dlaczego Jacob nie musi odpowiadać? – jęczę, waląc brata w ramię.

Mama odwraca się do nas, mrużąc oczy i wydymając wargi.
 – Ponieważ twój brat umie zachować się w miejscu publicznym. Chcesz
tu siedzieć cały dzień?
– Nie, mamo.
– Więc odpowiedz na pytanie, zanim mrożonki całkiem popłyną.
Wiem, co to znaczy. Będę musiał jechać z nią z powrotem do
spożywczaka, a nienawidzę robić zakupów. Nie-na-wi-dzę. Robienie
zakupów jest głupie i denerwujące. A Jacob dostał słodycze, bo mama nie
widziała, że mnie uderzył. Mnie przyłapała i teraz tkwię na tylnym
siedzeniu z tym gnojkiem, a on pałaszuje sobie batona.
Patrzy na mnie i posyła mi uśmieszek. Ma usta wysmarowane czekoladą.
– Jak brzmi powiedzenie o strzale?
Strzała miłości przeszywa serce.
Nie wypowiadam tego na głos.
– Celny drugi strzał wytycza właściwą drogę – recytuję bez namysłu.
Powtarzałem tę frazę milion razy.
Mama uśmiecha się do mnie.
– Tak, a dlaczego to ważne?
Ta sama odpowiedź. Tyle że dzień inny.
– Bo pierwszy raz zwykle się nie udaje i trzeba strzelić znowu.
Mama pochyla się i dotyka mojej dłoni.
– Skarbie, i tego się trzeba trzymać w życiu. Często nie znamy właściwej
ścieżki i wybieramy złą, ale jeśli jesteś mądry i skupiony, zawsze możesz
skorygować drogę, którą idziesz.

Wątpię w prawdziwość tych słów. Zbyt wiele razy obrałem złą drogę
i chyba nie ma na świecie tylu strzał, żebym wytyczył tę właściwą.
Ruszam długim podjazdem. Po chwili widzę świeżo odmalowany biały
dom, z oknami rozjarzonymi ciepłym światłem.
 Parkując samochód, dostrzegam w otwartych drzwiach czyjąś sylwetkę.
To nie jest ani mój brat, ani Ellie.
Cholera. Nie przeżyję tego.
 6

Zamorduję swoją przyjaciółkę. Zwabiła mnie pod pretekstem, że chce

trochę pogadać. Zgodziłam się, choć miałam ochotę zostać w domu, zwinąć
się w kłębek na sofie i płakać nad sobą. Już na miejscu zorientowałam się,
że to rodzinna kolacja, na którą przyjeżdża Declan.
Oczywiście, Ellie nie raczyła mnie o tym poinformować, póki jego
samochód nie skręcił w podjazd i było za późno na ucieczkę.
Parkuje na tyle blisko domu, że widzę go na siedzeniu kierowcy. Ale nie
wysiada, zupełnie jakby na coś czekał.
– Declan już jest? – rozlega się za mną słodki głos Ellie.
– Tak.
– Wyjdziesz do niego?
Odwracam się do niej z zaciśniętymi ustami.
– Cokolwiek kombinujesz, wcale mi się to nie podoba.
Z uśmiechem unosi ręce na znak, że się poddaje.
– Niczego nie kombinuję. Chcę tylko, żebyście zmierzyli się z sytuacją.
On będzie moim szwagrem, a ty jesteś moją najlepszą przyjaciółką.
Znajdźcie jakiś sposób, żeby chociaż zachować pozory uprzejmości.
– Kocham cię, Ells, jednak będę musiała cię zabić.
– Hm, trudno. Tyle że ty nie skrzywdziłabyś nawet muchy.
 – To się okaże. Ale dobra, najpierw się przywitam. – Odpuszczam, bo
nie chcę tego ciągnąć.
Nie jestem gotowa, żeby powiedzieć mu o ciąży. Ciągle nie wiem, co
zrobię, i chociaż to dziecko Declana, to nie jego życie wywróci się do góry
nogami. W pierwszej kolejności pójdę do lekarza, upewnię się, że wszystko
w porządku, a potem zdecyduję.
Na razie nie mam innego planu, wiem jednak, że nie będzie w nim
miejsca dla Declana.
Nie dlatego, że go nie kocham, ale dlatego, że on nie kocha mnie, a ja
nie pozwolę, żeby znowu złamał mi serce.
– To smutne, że tak się denerwujecie perspektywą przebywania w swoim
towarzystwie. Nie rozumiem, skąd ten opór.
Obrzucam ją gniewnym spojrzeniem.
– Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo mnie zranił. Kochał mnie i odszedł.
Miał być tym, kto nigdy mnie nie zostawi. We wspomnieniach z mojego
dzieciństwa nie ma ani jednego dnia bez braci Arrowoodów, a potem…
zniknęli. Ot, tak. – Pstrykam palcami. – Straciłam rodzinę, serce
i przyszłość. Stawiam opór, bo jeśli pozwolę sobie na odrobinę nadziei, ona
uleci, a ja wpadnę w otchłań.
Ellie przygryza dolną wargę i kiwa głową, nerwowo wykręcając sobie
palce.
– Jasne.
Niech to szlag. Nie powinnam na nią burczeć. Chce dobrze, nawet jeśli
mi nie pomaga. Nie wszystko jej powiedziałam, ponieważ to zbyt bolesne.
Pragnę dojść z nim do porozumienia, jakoś ułożyć nasze stosunki,
posprzątać ten bałagan, o ile to w ogóle możliwe. Powinnam być wdzięczna
Ellie, zamiast od razu zmywać jej głowę.
– Przepraszam, jestem zołzą.
Robi krok naprzód.
– Nie jesteś. To ja zachowałam się jak idiotka. Fakt, że Connor i ja
znaleźliśmy do siebie drogę, wcale nie znaczy, że w twoim przypadku
będzie tak samo. Już się nie gniewaj na mnie, Syd.
 Spoglądam w stronę siatkowych drzwi i widzę, że Declan nadal siedzi
w samochodzie.
– Pójdę do niego i zawrę pokój. Wiem, że dziś wieczorem macie ogłosić
radosną nowinę, więc nie powinnaś się martwić moją pochrzanioną relacją
z Declanem.
Nie czekając na odpowiedź, otwieram drzwi i schodzę po schodach
w chwili, kiedy on wysiada z auta.
– Syd.
– Dec.
– Nie wiedziałem, że tu będziesz. – Przesuwa dłonią po włosach.
Posyłam mu lekki uśmiech.
– A ja nie wiedziałam, że ty przyjedziesz. Ktoś to przed nami ukrył.
Rzuca gniewne spojrzenie w stronę okna. Podążam za jego wzrokiem
i widzę Connora z szerokim uśmiechem na twarzy. Palant.
– Co do tego, co zaszło ostatnio… – zaczyna Declan, ale ja od razu kręcę
głową.
– Nie teraz. Nie tu. Mamy sobie wiele do powiedzenia, lecz to
nieodpowiedni moment.
– Dobrze.
Bez względu na uczucia do Declana, urodzę jego dziecko. Mogę go
oskarżać, mogę go przeklinać, ale ono zmienia wszystko. Nie chcę, żeby
miało takie życie jak ja. Dorastałam jako niechciana córka. Patrzyłam, jak
ojciec odchodzi, mówiąc o matce rzeczy, których żadne dziecko nie
powinno usłyszeć. Nienawidził mamy, a że moja siostra i ja byłyśmy jej
cząstkami, nas też nienawidził. Zrobię wszystko, żeby uchronić swoje
maleństwo przed takim bólem, co oznacza, że Declan i ja musimy się jakoś
dogadać.
– Wołałam, żeby pierwsze spotkanie od tamtej nocy nie odbyło się przy
świadkach, dlatego wyszłam z domu.
Declan wzdycha ciężko.
– Cóż, mamy swoją historię. Przykro mi z powodu tego, co zaszło dwa
miesiące temu.
 Spoglądam na niego.
– To znaczy?
– Że znowu cię skrzywdziłem – wyjaśnia szybko. – Nie powinienem cię
nachodzić, skoro nie zamierzam tu zostać po półrocznej zsyłce.
Powinienem… kurwa, sam już nie wiem. Sprawy zaszły za daleko. Przeze
mnie. Przepraszam.
Declan nie ma pojęcia, jak daleko zaszły te sprawy.
– I co teraz?
Milczy. Napinam się, bo przecież znam odpowiedź, więc po co znów
pytam o to samo. Idiotka ze mnie. Ale z drugiej strony – czas mógł coś
zmienić. Moje życie bardzo się zmieniło od zrobienia testu ciążowego.
– Jest jakaś szansa, że zostaniesz w Sugarloaf?
– Nie. Nigdy tu nie zostanę.
– Bez względu na wszystko?
To nie fair wobec niego. Declan nawet nie przypuszcza, co kryje się za
moim pytaniem.
Zaciska zęby. Kręci głową.
– Nic mnie tu nie zatrzyma. W tej dziurze jest pełno rzeczy, od których
chcę się trzymać z daleka.
Takich jak ja.
– Może kiedyś zmienisz zdanie – mówię i odchodzę.
– Syd.
Kręcę głową, odwracam się znowu w jego stronę.
– Nie. Nie proszę, żebyś to zrobił dla mnie. Serio. To, co zaszło dwa
miesiące temu, miało być pożegnaniem. Znam twoje zdanie, a ty znasz
moje.
Wiem też, że sześć nadchodzących miesięcy wiele wyjaśni.
– Rzucicie się zaraz na siebie? – woła Connor z werandy.
– Gadaj tak dalej, a będziesz miał dom pełen kaczek – ostrzegam.
Uśmiech schodzi mu z ust. Gratuluję sobie w myślach. Connora łatwo
zbić z tropu. Jest chyba jedynym – teraz już byłym – komandosem z SEAL,
który boi się tych ptaków, a ja nie waham się wykorzystywać tego
przeciwko niemu.
– Nie zapominaj, że też znam twoje lęki – odpowiada zaczepnie.
Declan i ja wchodzimy po schodach. Bracia się obejmują.
– Dobrze cię widzieć, Kaczorku. – Declan klepie Connora po plecach.
– Żałuję, że to nie koniec twojego pobytu w Sugarloaf.
– Ja też.
– I ja – wtrącam.
Connor wybucha śmiechem.
– Ale z niej pistolet.
– Zawsze taka była – rzuca Declan głosem gładkim jak whisky, nie
odrywając ode mnie wzroku.
Nie pozwolę, żeby to mnie rozgrzało. Wprawdzie mam ochotę przyssać
się do jego warg i pociągnąć powolny, długi łyk, aż poczuję płomień
w żyłach, jednak wiem, co się dzieje, kiedy igram z ogniem – kończę w
ciąży.

Atmosfera przy kolacji jest napięta.

Nieważne, jak bardzo się staram, nie mogę ignorować obecności
ponuraka obok mnie. Ellie i Connor siedzą przy stole, trzymając się za ręce.
Czuję ukłucie w sercu. Kiedyś Declan i ja byliśmy tak szaleńczo zakochani,
że ciągle mieliśmy potrzebę dotyku.
Teraz siedzimy z kijem w tyłku.
Uśmiecham się, kiedy należy, i odpowiadam na pytania, ale czuję,
jakbym trzymała w ręku przewód pod napięciem i czekała na pierwszy
wstrząs elektryczny.
Nie pomogła mi nawet obecność Hadley. Po skończonej kolacji ubłagała
rodziców, żeby pozwolili jej pójść do domku na drzewie. Spoglądam na
zegarek czterdziesty raz i widzę, że od jej zniknięcia upłynęły dopiero dwie
minuty. Byłoby nieuprzejmie wyjść przed siódmą, a zatem czekają mnie
jeszcze dwadzieścia trzy minuty męki.
Ellie wyciera usta. Uśmiech nie schodzi jej z twarzy. Zupełnie jakby
czytała w moich myślach, oznajmia:
– Deser będzie za pół godziny.
– Świetnie. Już nie mogę się doczekać – mówi Declan.
Spoglądam na przyjaciółkę spod zmrużonych powiek.
– Nie wiem, czy mogę zostać.
– Serio? Dlaczego nie? – pyta niewinnie, ale mnie na to nie nabierze.
Bo wyląduję w więzieniu za morderstwo.
– Jutro mam ważną sprawę – kłamię.
– Tak? – Unosi brew.
Powoli wypuszczam powietrze nosem.
– Tak.
Connor spogląda to na mnie, to na nią i postanawia odpłacić mi pięknym
za nadobne.
– A miałaś być w sądzie dopiero w przyszłym tygodniu.
– Dostałam wiadomość, że przyspieszyli termin rozprawy –
odpowiadam uprzejmie. Liczę na to, że w moim głosie słychać
ostrzegawcze tony.
– Ciekawe – dodaje Ellie, unosząc szklankę do ust.
– Wiecie co? Właściwie powinnam już iść. Zdążę do domu przed
korkami i przygotuję się na jutro. Nie mogę zawieść klienta.
Connor łapie mnie za nadgarstek.
– Oj, poczekaj trochę, dobrze? Ellie i ja chcieliśmy wam coś powiedzieć.
Przecież wiem, co chcą nam zakomunikować, więc nie rozumiem,
dlaczego tak się upierają, żebym została. Kiwam jednak głową i rozsiadam
się wygodniej na krześle. Chętnie skopałabym im obojgu tyłki, co wcale nie
przesłania mi radości z ich szczęścia.
– Coś się stało? – W głosie Declana słychać niepokój.
 – Nie, nic takiego – odpowiada Connor.
Wieczny obrońca Declan pochyla się na krześle.
– Na pewno? Coś z Hadley? – dopytuje.
– Wszystko w porządku, mamusiu. – Connor przewraca oczami. – Nic
złego się nie dzieje. Mamy dobre wieści. Bierzemy ślub.
Wzruszona uśmiecham się szeroko.
– Pobieracie się? Serio?
Ellie potwierdza skinieniem, jej oczy szklą się od łez.
– I będziemy mieli drugie dziecko.
– O tym wiedziałam, ale nie miałam pojęcia, że on się oświadczył! –
wołam i rzucam się mocno ją wyściskać. Czy mogło ich spotkać coś
lepszego? Ellie wyjdzie za Connora, co za wspaniała nowina.
– Kiedy? – pytam, uwalniając ją z objęć.
– Za jakieś dwa miesiące. Zanim brzuch stanie się widoczny.
Rozumiesz?
Znowu się uśmiecham i kiwam głową. Przynajmniej nie muszę się
martwić, że na ich ślubie będę wyglądać jak słonica.
– Ale tempo! Tyle wieści naraz – mówi Declan, po czym wstaje
i przyciąga do siebie brata w niezdarnym uścisku.
– Mam nadzieję, że się cieszycie. – Ton Connora jest stanowczy.
– Bardzo się cieszę! Ogromnie! – wołam i posyłam Declanowi
ostrzegawcze spojrzenie. Jeśli popsuje tę chwilę, zarobi cios pięścią.
Dec z uśmiechem poklepuje Connora po ramieniu.
– Ja też się cieszę. Mój braciszek znalazł kobietę, która chce go znosić
do końca życia.
Oddycham z ulgą i znowu ściskam Ellie. Obawiałam się reakcji Declana.
Chociaż między braćmi jest niewielka różnica wieku, Declan zawsze był
starszy duchem, a od czasu wyjazdu z Sugarloaf serce mu stwardniało.
Kiedyś dużo się śmiał i często uśmiechał. Czas odebrał mu cechy
chłopca, którego znałam, i uczynił mężczyzną, którego nie poznaję.
 Zawsze był silny, ale nigdy nie nosił zbroi, teraz nie może przeniknąć
przez nią nikt prócz jego ośmioletniej bratanicy, a zwłaszcza ja.
Declan sprawia wrażenie, jakby cierpiał na sam mój widok.
Ellie uwalnia się z objęć. Connor przyciąga ją do siebie.
– Nie mogłam się doczekać, żeby wam przekazać te nowiny. Chcieliśmy
was prosić, żebyście zostali świadkami na naszym ślubie.
Bez zastanowienia kiwam głową.
– Będę zaszczycona.
Connor i Declan rytualnie klepią się dłońmi. Nadeszła moja kolej, żeby
uścisnąć Connora.
– Gratulacje. Jestem taka szczęśliwa, że to aż nienormalne – mówię mu
cicho.
– Ja też, Syd. Nigdy nie sądziłem, że znajdę kogoś takiego jak Ellie.
Gdzie mi do niej? Ona jest aniołem.
Uśmiecham się wzruszona tym wyznaniem. To dowód, jak bardzo
Connor chce być dla niej dobry.
– Zasługujesz na taką kobietę. Dbałeś o Ellie, chroniłeś ją i okazałeś się
mężczyzną, jakiego zawsze w tobie widziałam. Jesteście dla siebie
stworzeni.
Odsuwa się ode mnie i obrzuca mnie bacznym spojrzeniem.
– Ty też zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Nawet jeśli z Declanem
nigdy nie przejrzycie na oczy, nie powinnaś rezygnować z walki
o szczęście.
– Wiem.
– Tak?
Czuję ukłucie w sercu.
– Myślę, że tak.
Connor przenosi wzrok na starszego brata pogrążonego w rozmowie
z Ellie.
– Wiesz co? Nigdy nie chciałem być sam do końca życia. Miałem inną
wizję. Nie znałem jednak takiej miłości, jaka połączyła ciebie i Deca.
Jacob, Sean i ja zawsze wam tego zazdrościliśmy. Spotkać swoją drugą
połowę już w dzieciństwie. Ale Declan się zmienił po odejściu od ciebie.
Zbudował wokół siebie mur tak wysoki, że nie wiem, czy ktoś da radę się
na niego wspiąć. On nawet nie dopuszcza do siebie myśli, żeby mieć to, co
ja teraz mam. – Wydyma usta, potem kręci głową. – Chcę tylko powiedzieć,
że niektórzy z nas nie potrafią naprawić błędów.
Declan może nie chcieć rodziny, ale za siedem miesięcy nie będzie miał
wyboru.
– Na szczęście nie zamierzam zostać wspinaczem – oznajmiam lekkim
tonem, choć wiem, że mam linę i czekan i szykuję się na drogę w górę
z nadzieją, że nie połamię się przy upadku.
 7

Ślub i dziecko. Jezu, czy mój brat nie mógłby się z tym wstrzymać? Jasne,
kocha Ellie, są świetną parą, ale to wszystko dzieje się za szybko.
– Możesz już nie robić takiej miny – mówi Connor, podając mi piwo. –
Nikt ci nie każe iść w moje ślady.
Biorę od niego butelkę. Stukamy się szkłem.
– Wypijmy za to.
– Za co?
– Żebym nie poszedł w twoje ślady.
Connor śmieje się pod nosem i pociąga długi łyk. Potem milknie na
długą chwilę. Siedzimy na werandzie domu budzącego mnóstwo
wspomnień. I dobrych, i takich, które za wszelką cenę chciałbym wyrzucić
z pamięci.
– Wiesz, że nie jesteśmy tacy jak on, prawda?
To pytanie sprawia, że prostuję się gwałtownie.
– Kto?
– Ojciec. Nie jesteśmy jak on. Okrutni, bez serca… Choć właściwie…
Czy ty masz serce? To muszę jeszcze sprawdzić.
– Bardzo śmieszne.
Connor wzrusza ramionami.
 – Mówię tylko, że złożona przysięga miała chronić nie tylko nas, ale też
kobiety, które pokochamy, i dzieci, które spłodzimy. Nigdy na nikogo nie
podniosłem pięści w gniewie, nawet po pijanemu. W niczym go nie
przypominamy.
Czyżby? Nie byłbym taki pewien. Ja wpadam w złość. Czasem miałem
ochotę rzucić kimś o ścianę i to mnie przeraziło. Chociaż tego nie zrobiłem,
wściekłość nie jest mi obca.
– Nie będę ryzykował – oznajmiam dobitnie.
– Więc zamierzasz spędzić resztę życia sam, wkurwiony na cały świat?
– Nie. Będę bogaty i szczęśliwy. Będę wiódł nieskomplikowane życie,
a także ciągle martwił się o swoich trzech braci i ich gówniane wybory
życiowe – ripostuję.
Zerkam przez okno. Sydney i Ellie śmieją się z czegoś, a ja czuję ucisk
w piersi. Dlaczego jej widok tak mnie boli? Miałem nadzieję, że po tylu
latach już się z niej wyleczyłem, ale jak można przeboleć utratę jedynej
osoby, której pragnęło się całe życie?
Jest piękna, nawet piękniejsza niż kiedyś. Włosy opadają jej falami do
połowy pleców, a niebieskie oczy są jaśniejsze, niż pamiętałem. Oddałbym
wszystko, byle cofnąć czas i mieć ją tak jak wtedy.
Sydney była czystą miłością. Niczego nie skrywała, niczego nie
oczekiwała. Po prostu obdarowywała uczuciem. Nie byłem tego wart, ale
wziąłem wszystko.
– Wybaczyłaby ci, wiesz? – odzywa się Connor, zauważając, dokąd
powędrowałem wzrokiem.
– Nie.
– Mógłbyś też sam sobie wybaczyć, ale obaj wiemy, że tak się nie stanie.
– A ty kiedy zostałeś terapeutą? – rzucam w jego stronę, żeby zakończyć
ten niewygodny wątek.
Connor parska śmiechem i pociąga piwo z butelki.
– Jako starszy powinieneś być mądrzejszy, ale to ty jesteś tym głupszym
bratem.
Zrywam się na równe nogi i piorunuję go wzrokiem.
 – Głupi? Ja jestem głupi? To ja ciągle ratowałem ci tyłek. To ja nie
muszę bać się straty, bo do niczego się nie przywiązałem.
– I dlatego jesteś lepszy? Dec, nie ma w życiu nic lepszego niż druga
osoba u boku i dzieci. Grzechy przeszłości nie mogą odebrać nam
przyszłości.
Fantasta. Odnalazł Ellie i nagle uwierzył, że wszyscy możemy wrócić do
życia, które już nigdy nie będzie nam pisane? Dobre sobie. Osiem lat temu
poświęciłem dla nich wszystko. Zrezygnowałem z miłości, by chronić nie
tylko ich, ale także Sydney.
Wiem, że nie mogę tu zostać. Nie chcę żyć na farmie. Może gdybym nie
spędził tych lat w Nowym Jorku, znalazłbym jakiś sposób, ale w college’u
się zmieniłem. Zobaczyłem inny świat, wolny od harówy przy krowach
i uprawach. Przekonałem się, że jestem bystry i zdołam prowadzić biznes
bez niczyjej pomocy.
Założyłem własną firmę.
Za często pracuję po nocach. Całymi tygodniami gaszę jakieś pożary.
Nie poradziłbym sobie, gdybym był z Syd.
Odejście od niej to najtrudniejsza i najbardziej altruistyczna rzecz, jaką
kiedykolwiek zrobiłem.
I zrobiłbym to ponownie.
Moja miłość do niej przyniosłaby jej tylko ból, a prędzej odrąbałbym
sobie rękę, niż pozwolił, żeby znów przeze mnie cierpiała.
– To nie takie proste, bracie. Ja tamtej nocy podjąłem decyzje, których
już nie można cofnąć.
– Myślę, że Ellie i ja rozumiemy to lepiej niż inni.
Zadzieram głowę i patrzę w wieczorne niebo. Racja. Tamte czasy były
jednym wielkim bałaganem.
– Pamiętasz, kiedy życie było łatwe?
– Pamiętam. Wtedy, kiedy żyła mama, ale potem…
– Potem już nie.
To straszne, jak jedna chwila potrafi zmienić całe życie. W wieku
jedenastu lat pragnąłem być jak nasz tata. Chciałem prowadzić farmę,
mieszkać tutaj, założyć rodzinę. Wieść takie życie, jakie mieli rodzice.
Ale gdy mama umarła, marzenia się rozwiały.
– Pobyt tutaj to koszmar. Myślałem, że po kilku wcześniejszych
przyjazdach będzie łatwiej.
Connor kładzie mi rękę na ramieniu.
– Mnie to mówisz? Nie jest lekko, łatwo i przyjemnie. Czasem ciarki
przechodzą mi po plecach.
– Upływ czasu pomaga? – pytam.
– I tak, i nie. Są dni, kiedy przysiągłbym, że słyszę jego wrzaski, i czuję,
że zaraz oberwę. To miejsce wywołuje okropne wspomnienia i nocne
koszmary.
Odwracam głowę w stronę domu i widzę dziewczyny tańczące z Hadley
w salonie.
– Ale one nigdy nie były koszmarem.
Connor podąża za moim spojrzeniem.
– Nie, one są światłem, które widzisz, kiedy otwierasz oczy
i uświadamiasz sobie, że już wydostałeś się z piekła.
– Kiedy tata uderzył mnie pierwszy raz, pobiegłem do Syd.
Zaprowadziła mnie do siebie do domu, przyłożyła lód do oka, dała mleko
i ciasteczka. Pomyślałem wtedy, że to dziewczyna, z którą się ożenię. –
Parskam śmiechem. – Kochałem ją jak wariat, chociaż nadal uważam, że
odchodząc od niej, postąpiłem właściwie.
– Ale? – drąży Connor.
– Ale widywanie jej tutaj będzie męką.
Odstawia piwo.
– Twój upór jest męką, Dec. Powiedz jej prawdę. Niech się wszystkiego
dowie. Przestań ją okłamywać i udawać, że jej nie chcesz i nie kochasz.
Pragnąć jej, a mieć ją to dwie zupełnie inne sprawy. Chodzi nie tylko
o przysięgę, jaką sobie złożyliśmy, lecz także o świadomość, że to nie jest
życie dla nas. Sydney potrzebuje kogoś o zdrowych emocjach, gotowego
oddać serce bezwarunkowo. Mężczyzny, który z nią zostanie. A to nie ja.
 – Nigdy nie pokocham nikogo na tyle, żeby się ożenić. Nigdy nie będę
miał takiego życia jak twoje i wcale nie jest mi smutno z tego powodu.
Lubię być singlem. Fajnie nie martwić się o nic i o nikogo. Nie chcę być
uwiązany. Na samą myśl o dzieciaku rzuciłbym się w przepaść. Nigdy nie
zostanę ojcem, już tego dopilnuję. Cieszę się, bracie, że to twoje marzenie,
które się spełnia, ale dla mnie to koszmarna wizja.
Ktoś robi gwałtowny wdech. Spoglądam w stronę drzwi, w których stoi
Sydney. Słyszała każde słowo tego przeklętego kłamstwa, które właśnie
wygłosiłem.
 8

Syd, zaczekaj! – woła Declan, gdy ruszam w stronę auta.

– Po co?
Declan wyraził się dostatecznie jasno: żona i dzieci to dla niego
koszmarna perspektywa. Nie jestem głupia. Zrozumiałam.
„Na samą myśl o dzieciaku rzuciłbym się w przepaść”. Nawet nie wiesz,
jak blisko tego jesteś, kolego. Przygotuj się do skoku.
– Bo to, co powiedziałem, wyszło nie tak.
Przystaję gwałtownie. Odwracam się do niego, a on zatrzymuje się
z wyraźnym lękiem w swoich pięknych zielonych oczach.
– Co wyszło nie tak?
– Wszystko.
– Czyli musisz kochać kogoś wystarczająco mocno, żeby się ożenić?
Oczywiście. Mnie nie dość kochałeś, co wprost dałeś mi do zrozumienia.
Pytam tylko z ciekawości.
Declan wzdycha.
– Nigdy się nie ożenię.
– W porządku – mówię rzeczowo. – To może się przesłyszałam i wcale
nie powiedziałeś, że nie chcesz mieć dzieci?
– Nie chcę.
Jedno krótkie zdanie. Wyraźne i konkretne, które wstrząsa mną do głębi.
 – Żadnej żony. Żadnych dzieci. Żadnego Sugarloaf. Dla mnie to jasne.
Declan dotyka karku i zaczyna maszerować w tę i z powrotem.
– Nie chodzi o konkretne słowa, ich znaczenie, ale o sposób, w jaki to
powiedziałem. Wiem, że tego nie rozumiesz, ale piekło, przez które
przeszedłem…
– O nie – przerywam. – Nie wykorzystasz swojej przeszłości przeciwko
mnie. Byłam tu. Widziałam, jak wszystko się rozpada. Przyszedłeś do mnie
dwa miesiące temu… po co? Bo nie mogłeś odmówić sobie wizyty
u dziewczyny, która tyle razy dała ci całą siebie? Bo tym dla ciebie jestem?
Wspomnieniem cierpienia i bólu, jakiego doświadczyłeś w tej nędznej
mieścinie?
– Ty nigdy nie byłaś powodem cierpienia i bólu.
– Nie, to dostałam jako nagrodę pocieszenia. – Uśmiecham się gorzko.
Declan zaciska zęby. Widzę, że analizuje moje słowa. Ciągle prawię mu
kazania, ale koniec z tym. On nigdy się nie zmieni, a ja zawsze będę chciała
więcej. Jak możemy być dla siebie mili? Jak możemy znaleźć wspólny
język, skoro mamy zupełnie inne wizje życia? Związek tylko zrani nas
oboje i dziecko, które przyjdzie na świat.
Boże, dziecko.
Czuję bolesny skurcz serca. Zbiera mi się na płacz.
Kiedy ten dobry i uroczy chłopak, który opowiadał o naszym przyszłym
wspólnym życiu i dzieciach, zmienił się w cynicznego drania?
– Nie chciałem cię zranić ani wtedy, ani teraz.
– To może trzymaj buzię na kłódkę, kiedy jestem w pobliżu. A jeszcze
lepiej, trzymaj się ode mnie z daleka, Declan, bo więcej cierpienia nie
zniosę.
Po tych słowach wsiadam do auta i odjeżdżam. Przez całą drogę do
domu walczę z cisnącymi się do oczu łzami.
 – Dlaczego przyjechałaś, Syd? – pyta moja siostra Sierra. – Mów
prawdę.
Dokoła biegają siostrzeńcy i bawią się w wojnę. Siedzę na tarasie,
spoglądam na wzgórza. Nawet nie pamiętam, jak się tu znalazłam.
– Musiałam stamtąd uciec.
Chciałam zapomnieć o mężczyźnie, który jest w tym mieście – w moim
domu. Minęły trzy dni od pamiętnej kolacji. Od tamtego czasu nie
widziałam Declana, ale ciągle go czuję.
Ciężko mi na sercu, tak jakby kamień przygniatał mi pierś. Mam ochotę
jechać do Declana, wyznać mu wszystko i modlić się, żebyśmy mogli być
chociaż przyjaciółmi, ale opieram się pokusie. On mnie nie chce, a już na
pewno nie chce dziecka.
– Z powodu Declana?
Siostra zna mnie aż za dobrze.
– Trudno być w jego pobliżu.
– Wyobrażam sobie. Gdybym po rozstaniu musiała mieszkać w tym
samym mieście co Alex, nie wiem, jak bym to zniosła.
Sierra i Alex są przykładem idealnego małżeństwa. Poznali się
w college’u. Alex musiał ciężko się napracować, żeby udowodnić swoją
wartość. Pobrali się, kiedy zyskali pewność, że ich związek przetrwa. Ja
wyszłabym za Declana w wieku osiemnastu lat.
– On mnie nie chce… inni faceci zresztą też – zauważam. Sierra jedną
ręką ujmuje moją dłoń, drugą uderza mnie w potylicę. – Auć! Za co? –
wołam.
– Za to, że jesteś idiotką. Jeśli przyjechałaś tutaj, bo liczyłaś, że
pogłaszczę cię po główce i zapewnię, że tata był głupi, ale naprawdę nas
kochał, bla bla bla, to chyba minęłaś się z rozumem. Declan nie jest taki jak
inni. A już na pewno nie należy do klubu dawców spermy. Zresztą faceci są
różni.
Sierra jest ode mnie starsza. Kiedy nasz ojciec odszedł, ona przeżyła to
inaczej. Ja byłam totalnie zdruzgotana, ona się tym specjalnie nie przejęła.
Uważała, że tata nie był dla nas wystarczająco dobry. Mężczyzna, który
postanowił odejść, mógł nie wracać.
 Przez jakiś czas miałam za złe mamie, że go do siebie zniechęciła.
Myślałam, że gdyby ciągle się z nim nie kłóciła, toby został. Byłam młoda,
głupia i naiwna.
Gdy zniknął, Sierra nie uroniła nawet łzy. Ja wypłakałam ich tyle, że
napełniłabym nimi drugi staw.
– Kiedy dołączyłaś do stronnictwa Declana?
– Nigdy. Nie stałam po niczyjej stronie. Super, gdyby wam wyszło, ale
byliście smarkaczami!
– Byliśmy po dwudziestce! Kochałam go, Sierra. I ciągle go, kurwa,
kocham!
– Nie klnij! – syczy siostra, rozglądając się za dziećmi.
– Przepraszam.
Sierra zmienia pozycję na krześle i ściska mi dłoń.
– Zostawił cię, złamał ci serce, ale poradziłaś sobie w życiu. Jesteś
mądra, odniosłaś sukces, prowadzisz dwie firmy w tym cholernym mieście.
Wiem, że ma rację, ale jakaś cząstka mnie ciągle odczuwa pustkę. Jak
stare drzewo na naszej farmie. Pień z zewnątrz wygląda zdrowo i solidnie,
ale w środku jest wydrążony i spróchniały.
Tyle że we mnie rośnie życie.
– Jestem w ciąży – wyrzucam z siebie.
Sierra otwiera usta, przez kilka sekund patrzy na mnie oczami okrągłymi
jak spodki.
– W ciąży? – powtarza.
– Mhm.
– Ale… ty nawet… to znaczy… spotykasz się z kimś?
Kręcę głową i wbijam wzrok we własne stopy.
– Nie. To dziecko Declana.
Słyszę, jak Sierra wypuszcza powietrze z płuc.
– Declana? Rany. Okay. Jak? Kiedy?
Wygląda na to, że może wykrztusić z siebie tylko jedno słowo naraz.
 – Parę miesięcy temu wrócił do domu, pamiętasz? Spotkaliśmy się nad
stawem. I stało się.
– Ten pieprzony staw.
Patrzę siostrze w oczy i kiwam głową.
– Właśnie. Ten staw.
– Powinnyśmy go zasypać.
– Nie jest już potrzebny.
Sierra powoli przytakuje.
– Powiedziałaś mu? – pyta.
W tym tkwi problem.
– Nie. Widziałam go, usłyszałam, co mówi, i wyszłam.
Siostra odchyla się na krześle z miną mniej bojową, nawet łagodniejszą
niż przedtem.
– Co mówił?
Zbiera mi się na płacz, gdy relacjonuję rozmowę, która ciągle brzmi mi
w uszach.
„Nigdy nie zostanę ojcem, już tego dopilnuję”. Za późno. Nie
dopilnował tego, kiedy uprawialiśmy seks. Nie użył prezerwatywy,
a najwyraźniej moja ochrona zawiodła na całej linii.
– Może zmienić zdanie, kiedy się dowie – odzywa się Sierra po kilku
minutach trawienia tej informacji.
– Nie obchodzi mnie, czy zmieni zdanie. Nie pozwolę, żeby moje
dziecko poczuło, co to znaczy być niechcianym i niekochanym.
– Więc mu nie powiesz?
Zadzieram głowę i patrzę w sufit.
– Na razie nie mogę. Co dalej, zobaczymy. Trudno będzie ukryć rosnący
brzuch.
Sierra uśmiecha się ponuro.
– Nie gadaj.
– Ty jedna o tym wiesz.
 Odrzuca długie brązowe włosy do tyłu, potem zbiera je i przekłada przez
ramię. Ten nerwowy gest ma od dzieciństwa. Lekko prostuje ramiona.
– Dobra, jaki jest plan?
Zwykle daje mi najlepsze rady. Zawsze chodziłam do niej, kiedy
z czymś miałam kłopot. Umie wyłożyć kawę na ławę albo skłonić mnie,
żebym sama zobaczyła prawdę, a właśnie tego od niej teraz potrzebuję.
– Pójdę do lekarza, żeby potwierdzić ciążę, upewnić się, że wszystko
w porządku… Potem chyba Declanowi powiem.
– A potem?
Kto wie? Może doznam objawienia, ale teraz nie mam pomysłu.
Wzruszam ramionami.
– A czego chcesz? – odzywa się po chwili siostra.
Znowu pod powiekami pieką mnie łzy. Nie znoszę słabości. Swojej
najbardziej. To, czego chcę, nie jest nawet możliwe. Pragnęłam wyjść za
Declana. Mieć wymarzoną rodzinę.
Zamiast tego spodziewam się nieślubnego dziecka z mężczyzną, który
odwraca się do mnie plecami, a na dodatek sądzi, że spotykam się z kimś
innym.
Nadaję się do jakiegoś łzawego talk-show. Może nie byłabym bohaterką
z najbardziej poruszającą historią, ale dla mnie obecna sytuacja to i tak
dramat.
Siostra cierpliwie czeka na odpowiedź. Widzi, że muszę się pozbierać.
– Chcę, żeby walczył o mnie, a to się nie zdarzy.
Sierra wykrzywia usta, wzdycha.
– Więc w końcu daj sobie z nim spokój.
– Niby jak?
– Może przyszedł czas, żeby sprzedać farmę i wyjechać z Sugarloaf?
Pięć lat temu byłaś już tego bliska.
 9

Siedzę w samochodzie i wpatruję się w coś maleńkiego na zdjęciu, co

podobno jest dzieckiem, chociaż na razie ani trochę go nie przypomina.
Jestem w ciąży. To już pewne. Trzymam w dłoni pierwszą fotkę jej albo
jego.
Nigdy w życiu nie przypuszczałam, że zostanę samotną matką. Uznałam,
że skoro rzadko uprawiam seks i się zabezpieczam, to nie mój problem.
Poza tym nie szukałam nikogo na stałe. Dopiero siostra mi to uświadomiła,
ale teraz widzę wyraźnie, że po prostu czekałam na powrót Declana. Pięć
lat temu duża kancelaria prawnicza złożyła mi ofertę współpracy
z perspektywą zostania partnerem. To nie było nic pewnego, musiałabym
piąć się po szczeblach kariery, ale miałam taką możliwość. Z tym wiązały
się większe pieniądze, poważniejsze sprawy i szanse na znaczącą odmianę
w szarym życiu. Odmówiłam.
Biłam się z myślami o sprzedaży farmy, z którą wiązało się tyle
wspomnień. Nie wyobrażałam sobie wyjazdu z Sugarloaf tam, gdzie Declan
by mnie nie znalazł.
Byłam głupia.
Teraz zmądrzałam. Nie mogę sobie pozwolić na luksus bycia kretynką,
skoro niedługo zostanę matką.
Boże dopomóż.
 Sięgam po telefon i dzwonię do Ellie. Chociaż nie zamierzam nikomu
poza Sierrą zdradzać swojej tajemnicy, tęsknię za przyjaciółką.
Odbiera po pierwszym sygnale.
– Cześć! Co u ciebie?
– Dobrze. A u ciebie?
Po drugiej stronie słyszę jakiś szelest.
– Przeglądam dokumenty i walczę z szaleństwem budowy domu… och,
i do tego planuję ślub.
– Nie zapomnij o ciąży – dodaję.
– Tak, i jeszcze to.
– Dużo osób zapraszacie?
Ellie wzdycha.
– Nie, będzie tylko rodzina i najbliżsi przyjaciele. Najchętniej bym się
od tego wykręciła, ale Connor nalega na ceremonię i chce, żeby Hadley
była jej honorową uczestniczką.
Mała ma bardzo jasną wizję ślubu swoich rodziców. To dziecko jest
czymś najlepszym, co mogło przytrafić się nam wszystkim. Pełna humoru
i miłości dziewczynka hojnie obdarza innych jednym i drugim.
– Parę tygodni temu wyznała mi, że marzy o wielkim weselu w zamku,
który Connor powinien zbudować – mówię. – Oczywiście, to było jeszcze
przed waszymi zaręczynami, ale ona już układała swoje plany.
Ellie chichocze.
– Mnie za to powiedziała, że nie będzie sypać kwiatków, bo nie jest
maluchem.
– No tak, ma już osiem lat.
– A mądrzy się jak trzydziestka. Co robisz wieczorem?
Milknę. Nie dam się znów złapać na haczyk Ellie, która usilnie dąży do
tego, żeby pogodzić mnie z Declanem.
– Nie.
– Co: nie?
 – Nie, nie spotkam się z tobą tam, gdzie będzie twój narzeczony i jego
brat. Nie pozwolę, żebyście nas swatali na siłę. Wykluczone.
Ellie wzdycha teatralnie.
– Ja? Nigdy bym ci tego nie zrobiła.
– Kłamczucha.
– No dobrze, może trochę ściemniam – przyznaje Ellie. – Wspólną
kolację urządziłam także po to, żebyście sobie porozmawiali. Przepraszam,
jeśli odebrałaś to jako presję. Po tym, co usłyszałam z jego ust, nie
powtórzę takiego numeru. Obiecuję.
Wierzę jej. Ellie jest najlepszą i najżyczliwszą osobą, jaką znam. Nie
zraniłaby mnie celowo.
– Dziękuję.
– Syd… – zaczyna z wahaniem w głosie. – Czy on… to znaczy,
wszystko u ciebie w porządku?
Nie, absolutnie nie, świetnie jednak potrafię udawać.
– Było mi trudno, ale już w porządku. Przecież nie usłyszałam nic
nowego, prawda? – Próbuję ją zbyć, ponieważ nie jestem w stanie o tym
rozmawiać.
Milczy przez chwilę.
– Okay. Skoro tak twierdzisz. Wiem, że między wami się spieprzyło, ale
jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Jeśli zechcesz pogadać, nawet o moim
przyszłym szwagrze, to na mnie zawsze możesz liczyć. Nie nadużyję
twojego zaufania. Connorowi nie pisnę ani słowa.
Uśmiecham się, chociaż Ellie tego nie widzi. Pojawiła się w moim życiu
w momencie, kiedy to ona znalazła się w trudnej sytuacji, ale szybko się
okazało, że obie potrzebowałyśmy siebie nawzajem.
Byłam przekonana, że mam poukładane, dobre życie, a okazało się, że
tylko skrzętnie wypieram prawdziwe uczucia i cierpienie. Praca,
wolontariat, różne aktywności były moją metodą ucieczki od problemów,
udawaniem, że wszystko w porządku.
Tyle że nic nie było w porządku. Wystarczyło, że pojawił się jeden
jedyny raz, by moje życie stanęło na głowie. Teraz czas się z tym zmierzyć
i wreszcie zamknąć tę historię, o ile to w ogóle możliwe. Nie będę jednak
wciągać w to Ellie.
– Nigdy nie prosiłabym cię, żebyś okłamywała Connora.
– W jakiej sprawie miałabym kłamać? – wychwytuje podtekst.
Reaguję błyskawicznie, byle zatrzeć swoją gafę.
– O rany, mówię tylko, że nie namawiałabym cię do ukrywania przed
Connorem różnych rzeczy.
– Gdzie jesteś? – Ellie zmienia temat.
Obserwując, jak prowadzi tę rozmowę, można by ją wziąć za adwokata.
– Czy to przesłuchanie? – pytam.
– A powinno być?
– Minęłaś się z powołaniem. Powinnaś zostać prawniczką.
Wybucha śmiechem.
– Mam do czynienia z nastolatkami, specjalistami od bajerowania
w sprawie pracy domowej, powodów nieprzygotowania do lekcji,
esemesów podczas zajęć i tym podobnych rzeczy… więc tak, jestem dobra
w wyłapywaniu kitu. A teraz wal.
Nie chcę jej okłamywać. Wiem też, że nie mogę jej tego powiedzieć. Są
tajemnice, których dotrzymania mamy prawo oczekiwać od innych, i takie,
których nie można dotrzymać. Prośba do Ellie, żeby nie mówiła mężowi
i szwagrowi o mojej ciąży, należy do tej drugiej kategorii.
– Nic się nie dzieje, Ells. Ale dzwonię w konkretnej sprawie. Liczyłam
na wspólny lunch. Albo kolację.
Wzdycha z rezygnacją. Wie, że nie wyduszę z siebie ani słowa więcej na
żaden drażliwy temat.
– Oczywiście.
– Dobrze. Jutro?
– U mnie czy u ciebie?
Za nic nie pojadę do niej.
– U mnie.
Wybucha śmiechem.
 – Rozumiem.
U siebie nie napatoczę się na ciemnowłosego, zielonookiego mężczyznę,
który albo mnie wkurza, albo rozbiera do naga.
Mam jedno wyjście. Muszę go unikać.

Skręcam w podjazd. Myśli kłębią mi się w głowie. Sama nie wiem, co

czuję.
To mój dom. Tu są moje korzenie i tu powinnam być bezpieczna –
a teraz nie jestem. Grunt usunął mi się spod nóg. Sugestia Sierry
o wyjeździe z Sugarloaf nie daje mi spokoju.
Rozważam jej słowa. Moment na taką decyzję wydaje się idealny.
Ciąża zmusiła mnie do zastanowienia, co mnie tu trzyma. Mama
opuściła to miasto, a ta farma należała do jej rodziny. Siostra wyjechała
przy pierwszej sposobności. Dlaczego ja tak zawzięcie walczę o utrzymanie
się w tym miejscu?
Po wyjściu z auta obejmuję się ramionami i szczelniej opatulam
swetrem. Idę w stronę stodoły na tyłach posesji. Nie jest aż tak bardzo
zimno, ale ja przemarzłam do szpiku kości.
– Syd! – Słyszę za sobą wołanie Declana.
Przystaję. Trudno unikać kogoś, kto ciągle staje ci na drodze.
Odwracam się.
– To ma być trzymanie się ode mnie z daleka?
Posyła ten uśmiech, który zawsze tak mi się podobał. Declan ma
niesamowitą mimikę. Pamiętałam wszystkie jego miny, często
przywoływałam je w pamięci.
Ta należała do moich ulubionych. Krzywy uśmieszek i diabelski błysk
w oczach mówiły, że Declan doskonale zdaje sobie sprawę ze swojego
szelmostwa, ale i tak nie może powstrzymać się przed wybrykiem. Wyraz
twarzy zawsze go zdradzał. Przynajmniej ja umiałam go odczytać.
 – Chciałem wyjaśnić to, co zdarzyło się wczoraj wieczorem.
– Powiedziałeś wszystko, Declan.
Przysuwa się bliżej, a ja nieruchomieję. Jeśli mnie dotknie, moja
determinacja może osłabnąć, dlatego przypominam sobie jego słowa.
Sposób, w jaki je wypowiedział, nie pozostawiał wątpliwości. Declan nie
chce ani żony, ani dziecka, ani niczego, co przywiązałoby go do innej
osoby.
– Tak, ale cię zraniłem.
Cofam się o krok.
– Nie pierwszy raz.
W jego zielonych oczach widzę smutek. Serce zaczyna mi krwawić. On
nadal wywołuje we mnie silne emocje, chociaż wiem, że są głupie. Wiele
przez niego wycierpiałam. Powinnam już dawno przeboleć nasze rozstanie.
– Mam nadzieję, że ostatni. – Szczerość w jego głosie sprawia, że mało
brakuje, a rzuciłabym mu się w ramiona.
Stoję jak wrośnięta w ziemię i tylko kiwam głową.
– Ja też, chociaż wątpię.
– A myślałem, że jesteś wielkoduszna.
Wzruszam ramionami.
– Kiedyś byłam.
– Ja ci to odebrałem.
– Nie, zostawiłeś mnie.
Dec przeczesuje palcami ciemne włosy i wydaje z siebie głośny jęk.
– Znowu to samo. Nie możemy chociaż raz porozmawiać tak, żebym nie
czuł się jak ostatni sukinsyn?
Już chcę powiedzieć: „Uderz w stół, a nożyce się odezwą”, ale gryzę się
w język. Nie będę się z nim kłócić, a przynajmniej nie teraz. Dopiero co
zobaczyłam nasze dziecko na zdjęciu, martwię się o przyszłość i nie wiem,
czy podejmę słuszne decyzje.
– Przejdziesz się ze mną? Muszę sprawdzić parę rzeczy.
Widzę, że rozluźnia trochę ramiona.
 – Chętnie – odpowiada.
Ruszamy w stronę wielkiej stodoły na tyłach posiadłości. Jimmy ma tam
biuro. Nie wiem, czy urzęduje w środku, czy jest na polu, ale zwykle o tej
porze dnia zajmuje się papierkową robotą i zlecaniem zadań.
Jimmy to najlepsza część tej farmy i najważniejszy powód, dla którego
jej nie sprzedałam.
– Co u ciebie? – pyta Declan po kilku minutach milczenia.
– W porządku. A u ciebie?
– Jestem w Sugarloaf.
– Prawda – prycham. – Nie zawsze było tak źle.
Patrzy mi w oczy. Pod wpływem tego spojrzenia wracają miliony
wspomnień.
– Na pewno nie jest tak samo.
Próbuję uspokoić bicie serca i pohamować zgryźliwość. Sugarloaf
pozostało takie samo, to on się zmienił.
– Wszystko się zmienia.
– Tak, tylko że na niektóre zmiany możemy się przygotować. – W jego
miękkim głosie pobrzmiewa zrozumienie.
– Zgoda, ale zmiany są dobre, prawda?
Declan unosi bark i przechyla głowę tak mocno, że coś przeskakuje mu
w szyi.
– Są nieuniknione. Zresztą, do diabła z tym. Niektóre rzeczy są
identyczne jak osiem lat temu, inne nie, a może tylko ludzie są inni, niż ich
zapamiętałem.
– Osiem lat to kawał czasu. – Nagle czuję się jak idiotka. Przez osiem lat
żyłam wyłącznie przeszłością.
– Właśnie.
– Declan?
– Słucham?
– Czy ty kiedykolwiek naprawdę mnie kochałeś? Czy to, co między
nami było, to bajka, którą para nieszczęśliwych dzieciaków sobie
wymyśliła?
Kręci głową i wyciąga rękę, by złapać mnie za nadgarstek.
– To wszystko było prawdziwe.
Żołądek przewraca mi się do góry nogami. Mam na końcu języka
pytanie, ale go nie zadaję. Roztrząsanie starych dziejów w nieskończoność
nie ma sensu. Oboje musimy iść naprzód.
Staram się oddychać miarowo, chociaż czuję na skórze jego gorący
dotyk. Przysięgłabym, że dociera nawet do każdej kości. Declan mnie
naznaczył, przeniknął ciało, duszę i serce, jakbyśmy stali się jednością.
Puszcza moją rękę.
– Ja też cię kochałam. Chcę, żebyś to wiedział. Nigdy nie przestałam cię
kochać, chociaż słyszałam, jak jasno i wyraźnie zadeklarowałeś, czego
chcesz w życiu.
– Zawsze będę cię kochał, Syd.
To za mało.
Tego nie zmienię, a dla mnie klamka już zapadła. Teraz liczy się tylko
dziecko. Muszę ułożyć plan.
– Chcę, żebyś był szczęśliwy. Żebyśmy oboje byli szczęśliwi. Skończmy
z odgrzebywaniem przeszłości i próbami ułożenia dawnych spraw na nowo,
jakby to cokolwiek zmieniało. Tylko w ten sposób przetrwamy twój pobyt
w Sugarloaf. Myślisz, że to możliwe?
Declan milczy ze wzrokiem wbitym w ziemię. Wkłada ręce do kieszeni,
gdy znowu ruszamy przed siebie wolnym krokiem.
– Nadal uważam, że trzeba pogadać o tym, co zaszło dwa miesiące temu.
Przełykam ślinę. Po kiego diabła do tego wracać.
– Nie ma o czym mówić, Dec. To był… sama nie wiem… wybuch
tłumionych latami uczuć. Symboliczny koniec?
– Kiedy cię zostawiłem… kiedy się…
– Kiedy co? – cedzę przez zaciśnięte zęby.
– Zanim wszystko się rozsypało.
 – Przestań tak mówić. To mnie obraża i jest niesprawiedliwe.
„Rozsypało się” – prycham. – Samo? Nie, ty odszedłeś. Nie podjęliśmy
wspólnie decyzji o rozstaniu. Czas i odległość nas nie rozdzieliły.
Kochaliśmy się, Declan. Zamierzałeś się ze mną ożenić. Byliśmy bardzo
młodzi, ale na tyle dorośli, że wiedzieliśmy, czego chcemy. Nasz związek
się… nie rozpadł. To kłamstwo i oboje o tym wiemy.
– I kto tu odgrzebuje przeszłość?
– Nie ja poruszyłam ten temat. Ty zacząłeś, a ja tylko proszę, żebyś był
uczciwy w tej kwestii.
– Dobrze. Kiedy od ciebie odszedłem. Kiedy wyrwałem nam serca
i zmiażdżyłem je walcem. Tak lepiej, Fasolko?
Puls mi przyspiesza, gdy słyszę przezwisko, które Declan i Jimmy nadali
mi dawno temu.
– Przynajmniej zgodnie z prawdą.
Tylko dlatego, że umiem panować nad emocjami na sali sądowej
i w kontaktach z ofiarami przestępstw, nie wybucham teraz płaczem.
Ukrywam swoje emocje, popadając w odrętwienie. Kochałam go całą sobą
i w głębi serca ciągle darzę go uczuciem.
– I co teraz? Co zmienią moje słowa? – Declan spogląda na mnie
w oczekiwaniu na odpowiedź.
– Nie wiem.
– Nie chcę tego ciągnąć – przyznaje z rezygnacją w głosie. – Nie ma
sensu tak krążyć wokół tego tematu. Kiedyś wszystko między nami było…
proste i naturalne.
– Tak. Było.
Robi krok w moją stronę.
– Znowu mogłoby tak być.
Cząstka mnie też tego pragnie. Łączyła nas bardzo głęboka przyjacielska
więź. Gdybyśmy się do niej odwołali, znaleźlibyśmy sposób na ułożenie
naszych stosunków dla dobra dziecka. Declan teoretycznie może nie chcieć
dzieci, ale nie wierzę, żeby świadomie porzucił synka czy córeczkę.
Tyle że nie znam tego nowego Declana.
 – Zaprzyjaźnimy się na nowo? Jak to sobie wyobrażasz?
– Zrobimy tak, jak zechcemy. Nie ma reguł. Powrót po tylu latach jest
trudny. Czuję obecność ojca i ciężar przeszłości i nie radzę sobie z tym,
Fasolko. Muszę wiedzieć, że między nami jest okay. Czy możemy znaleźć
sposób, żeby w przyjaźni żyć obok siebie w Sugarloaf?
Tak, tak. Pragnęłabym rzucić mu się w ramiona i uściskać odzyskanego
przyjaciela, ale jego prośba jest odpowiedzią na wszystkie pytania, które
zadawałam sobie od spotkania z siostrą.
Dla mnie ta udręka nigdy się nie skończy. Czeka mnie sześć miesięcy
w pobliżu Declana. Będziemy wpadać na siebie, widywać się z daleka.
W takim mieście jak Sugarloaf nie sposób po prostu zniknąć. A przed
Declanem nie zdołałabym się ukryć nawet, gdybym próbowała.
On niech sobie wierzy, że z naszym bagażem doświadczeń jeszcze
zostaniemy bliskimi kumplami, ale ja nie mam złudzeń. W głębi serca
wiem, czego potrzebuję. Albo wszystko, albo nic. Nie ma mowy
o kompromisie czy półśrodkach. Przyjaźń nie wchodzi w rachubę.
– Nie wiem, czy możemy.
– Dlaczego?
– Bo wyjeżdżam z Sugarloaf.
 10

Co?! – Nagle robi mi się sucho w gardle.

– Sprzedaję farmę. Jest dla mnie za duża. Chcę być bliżej mamy i Sierry.
Nie potrafię wyjaśnić emocji, które we mnie wzbierają, ani dlaczego
decyzja o opuszczeniu Sugarloaf tak na mnie działa. Sydney nie ma
powodu, żeby tu zostawać, a jednak na wieść o jej wyjeździe pęka mi serce.
Tu jest jej miejsce. Tu się urodziła. Tu staliśmy się parą.
Każdy dotyk, każde spojrzenie i każdy pocałunek wydarzyły się w tym
mieście. I ona planuje stąd wyjechać?
Oczywiście, nie mam prawa protestować. Porzuciłem ją i musiałem żyć
z konsekwencjami tego postanowienia, ale umieram na samą myśl o obcych
mieszkańcach tego domu.
– Kiedy? – To jedyne pytanie, które pozwalam sobie zadać.
– Jak najszybciej. Zamierzałam wyruszyć w świat już kilka lat temu, ale
nie wypaliło. Teraz nadeszła odpowiednia chwila. Pogadam z Jimmym,
a potem… – Wzrusza ramionami. – Pewnie zacznę działać.
– A dziedzictwo twojej rodziny?
To zawsze trzymało ją w Sugarloaf. Myśl, że pewnego dnia przekaże
farmę swoim potomkom. To nie tylko ziemia, to także historia tego miejsca,
którą bardzo sobie ceniła. Chciała, żeby jej dzieci wiedziały, gdzie są ich
korzenie.
 Całe życie cierpiała z powodu nieobecności ojca, ta farma była czymś
trwałym, niezniszczalnym, niezawodnym. Gwarantowała pewny grunt pod
stopami.
Widziałem to wtedy, kiedy ona jeszcze tego nie dostrzegała, dlatego
teraz nie rozumiem jej postanowienia.
– Moja rodzina nie mieszka już w Sugarloaf. Niby co porzucam?
– Nie możesz wyjechać. To twój dom.
Sydney wykrzywia usta w lekkim uśmiechu.
– Ty tak zrobiłeś. Bez mrugnięcia okiem zawinąłeś się stąd, chociaż
twoja rodzina uprawiała tu ziemię tak długo jak moja. Chyba nic dziwnego,
że chcę znaleźć się bliżej siostry, która będzie dla mnie wsparciem?
– Dlaczego teraz?
Odwraca wzrok i wzdycha.
– W moim życiu nastąpiły pewne… zmiany. Wierz mi, to rozsądna
decyzja.
Dałbym wszystko, byle cofnąć się w czasie i naprawić swoje błędy.
Przeczesuję włosy palcami, szukając odpowiednich słów.
– Jesteś pewna?
Kiwa głową.
– Najwyższy czas dać sobie spokój, nie sądzisz?
Boję się, że zaraz zacznę krzyczeć, porwę ją w ramiona i będę całował
do utraty tchu. Ale nie, jeśli chce stąd wyjechać, nie mam prawa jej
zatrzymywać. Straciłem ten przywilej lata temu i byłbym sukinsynem,
gdybym ją prosił, żeby nie opuszczała Sugarloaf, skoro sam marzę o tym,
by jak najszybciej to zrobić.
Sydney i ja nie mamy już wspólnej przyszłości.
Mimo to przyszedłem do niej, żeby naprawić sytuację, a przynajmniej
znaleźć drogę przez ból i złość, dojść do jakiegoś porozumienia.
– Pomogę ci – proponuję nieoczekiwanie dla siebie samego.
– Pomożesz? Niby jak?
 Mózg zaczyna mi pracować na najwyższych obrotach. Nie wiem
dokładnie, jak jej pomóc, więc zaczynam chodzić w tę i z powrotem,
usiłując naprędce wymyślić jakiś plan. Pstrykam palcami, gdy świta mi
w głowie pewna myśl.
– Mój przyjaciel inwestuje w nieruchomości. Zadeklarował mi pomoc
przy sprzedaży naszej rodzinnej farmy, kiedy skończy się dwuletni
czyściec. Milo jest geniuszem. Świetnie zna rynek i najlepsze sposoby na
wyciągnięcie najwyższej ceny przy transakcji. Skoro już będziesz się
pozbywać rodzinnej schedy, możesz przynajmniej dostać za nią tak dużo,
jak to tylko możliwe.
– Chcę ją sprzedać jak najszybciej – odpowiada Sydney i przygryza
dolną wargę.
Kusi mnie, żeby musnąć placem jej usta, a potem ją pocałować.
Chowam ręce do kieszeni, żeby nie ulec wewnętrznym podszeptom.
– Mogę pomóc, Syd – powtarzam dobitnie.
Przygląda mi się uważnie.
– To się kłóci z moim planem, żeby cię unikać za wszelką cenę.
Nie kontaktować się z nią, kiedy jest tak blisko, to jak nie oddychać.
Mogę próbować, ale potrzeba zaczerpnięcia powietrza jest silniejsza.
– A ja myślałem, że chcesz być miła – mówię, starając się nadać
swojemu głosowi swobodny ton.
– Cóż, nie za bardzo nam to wychodzi.
– Właśnie, ale od tego moglibyśmy zacząć nowy rozdział.
Sydney kopie kamień, który toczy się daleko w dół nieutwardzonego
podjazdu.
– Smutne, prawda?
– Co?
– Że tyle tylko zostało. Dwoje ludzi, którzy mówili sobie wszystko, teraz
musi się wysilać przy uprzejmej konwersacji. Nie było dla nas tematów
tabu, znałam cię tak dobrze jak siebie samą – mówi Sydney, nie patrząc na
mnie.
 Nie muszę patrzeć jej w twarz, by wiedzieć, jak teraz wygląda. Kiedy
jest smutna, jej niebieskie oczy zawsze trochę matowieją, do tego przygryza
wnętrze policzka. Mimo to czekam, aż odwróci się do mnie.
Po kilku chwilach daremnego oczekiwania przysuwam się do Syd
i dotykam palcem jej podbródka, żeby uniosła głowę.
Krzyżujemy spojrzenia. Przysiągłbym, że cofnąłem się w czasie. Sydney
ciągle ma w sobie uroczą niewinność. Ten widok przypomina mi, jak
zakochałem się w niej bez pamięci, bo nie mogłem oprzeć się jej
dziewczęcemu powabowi.
Mogę nie chcieć żony i dzieci, ale moje serce i moja dusza zawsze
należały do jednej osoby i tak już zostanie.
– Myślę, że nadal możemy być blisko.
Sydney kręci głową.
– Ja już cię nie znam. Nie znam człowieka, który nie chce kochać albo
nie może kochać. Kiedyś taki nie byłeś.
– Musiałem się taki stać.
Chyba zawsze taki powinienem być. Popełniłem błąd, że pokochałem tę
dziewczynę, ponieważ ona zawsze zasługiwała na więcej, niż ja mogłem jej
dać. Tamten wypadek odebrał mi wiele. Konieczność zachowania tajemnicy
i bolesne wspomnienia zżerały mnie od środka, zmuszając do nieczułości.
– Dlaczego?
Spoglądam na Sydney. Serce wali mi jak młotem, gdy próbuję jej to
powiedzieć, nie operując konkretami.
– Jedna krótka chwila potrafi zaważyć na całym życiu. Tego nauczył
mnie ojciec. Nie mogłem tu zostać i cię ranić.
Wtedy zniszczyłem zalążek zupełnie innego życia. Teraz, aby mieć
nadzieję na odzyskanie cząstki Sydney – ledwie cząstki – muszę
powiedzieć jej wszystko o przeszłości.
– A twoja decyzja zaważyła na moim życiu.
– Pozwoliłem ci odejść.
Sydney śmieje się krótko i odsuwa się ode mnie.
– Dobrze mnie znałeś. Wiedziałeś, że moje serce zawsze będzie twoje.
 – Nie zasługiwałem na nie, Syd.
– Może nie, ale… – wzrusza ramionami – należało do ciebie i najgorsze
w tym wszystkim jest to, że… nadal należy.
Patrzę na nią; rozpacz ściska mi gardło. Ja też pragnę wyznać, co czuję.
Gdybym był lepszym człowiekiem, padłbym na kolana, błagał ją
o wybaczenie i obiecał, co tylko zechce. Ale ona wyjeżdża. Sprzeda farmę
i zacznie nowe życie, którego częścią nigdy nie będę. Chociaż to, co
powiedziałem Connorowi, było przykre, mówiłem prawdę. Nie chcę ani
żony, ani dzieci.
A ona chce i męża, i dzieci.
Nie okażę się tak okrutny, żeby jej to odebrać.
Sydney patrzy na mnie uważnie, potem uśmiecha się smutno.
– Dobra, pomóż mi sprzedać farmę. Jak najszybciej.
Po tych słowach odwraca się i rusza szukać Jimmy’ego, a ja pozwalam
jej odejść – jak zawsze.

– Wujku! – Słyszę głos Hadley dobiegający z drugiej strony mojego

domku.
Kamper byłby lepszy niż ta pudełkowa konstrukcja.
Zwlekam się z łóżka, które jest także jedynym miejscem do siedzenia,
i szeroko otwieram drzwi.
Długie brązowe włosy Hadley są związane w koński ogon na czubku
głowy. Mała szczerzy zęby w szerokim uśmiechu, jakby miała do czynienia
z najlepszym wujkiem świata.
– Co jest, potworze?
– Nie jestem potworem.
– Nie? – Zerkam na zegarek. – A kto inny waliłby do drzwi o siódmej
rano?
 – Twoja ukochana bratanica. – Hadley trzepocze rzęsami, splata dłonie
i opiera na nich brodę.
Mój brat ma niezłe utrapienie z tą diablicą.
– Niezłe z ciebie ziółko.
Hadley uśmiecha się szelmowsko.
– Tatuś pyta, czy przyjdziesz do nas. Powiedział, że coś zjesz, a potem
pójdziemy na ryby. Nigdy nie łowiłam ryb. Tatuś mówi, że ty uwielbiasz
łowić ryby i złapałeś kiedyś największą rybę na świecie. Naprawdę? Jesteś
dobrym wędkarzem?
Mała trajkocze tak, że już nie bardzo wiem, o co pyta i na które pytanie
najpierw odpowiedzieć.
– Mhm – mruczę.
– Przywiozłeś swoją wędkę? Ja też bym chciała mieć. Pójdziesz z nami
na ryby, wujku?
Patrzę na tę istotkę z przerażeniem i zachwytem jednocześnie.
– Nie mam wyjścia. Skoro ty jeszcze nie łowiłaś ryb, a twój tata jest
w tym o wiele gorszy ode mnie, to ja muszę cię nauczyć, jak to się robi.
Hadley promienieje.
– Wiedziałam, że się zgodzisz! – Łapie mnie za rękę i zaczyna wyciągać
z miniaturowego domu. – Chodź! Najpierw coś zjesz, potem ja muszę umyć
zęby, a potem możemy iść!
Chwytam sportową bluzę i zarzucam ją na siebie, gdy Hadley ciągnie
mnie do domu. Moje skromne lokum stoi niedaleko. Potrzebuję wifi do
zdalnego prowadzenia firmy. Nie mogę schrzanić swoich interesów.
– Wiedziałem, że Hadley się spisze – wita mnie Connor z kąśliwym
uśmieszkiem.
– Świetnie. Wykorzystujesz dziecko do niecnych celów.
Brat nawet nie udaje skruchy.
– Jej nie można się oprzeć. Używam pewnej broni.
– Wędkowanie?
Connor wzrusza ramionami.
 – Sporo czasu minęło, odkąd byłem w naszym zakątku łowieckim.
Możemy sprawdzić, co się tam dzieje, a ja przy okazji udowodnię swoją
wyższość nad najstarszym i najgłupszym bratem.
– He, he. Założysz się, że mnie nie pokonasz?
– Jasne. Przegrany wsiada jutro na traktor i karczuje pole.
– Zgoda.
Nie muszę się martwić o wynik, ponieważ Connor jest marnym
wędkarzem. Za dużo gada, nie może ustać spokojnie i nie ma pojęcia,
jakich przynęt używać. Po każdym wędkowaniu wracał z pustymi rękami.
Wygrać z nim zakład to jak zabrać dziecku cukierek.
Ściskamy sobie dłonie. Do pokoju wpada Hadley.
– Jemy, a potem ruszamy na ryby!
Connor śmieje się i idzie za córką do kuchni. Podchodzi do Ellie,
stojącej z łopatką przy kuchence, i obejmuje ją w talii. Ellie kładzie dłoń na
jego przedramieniu. On ją lekko całuje w skroń. Ta chwila czułości
przyprawia mnie o bolesny skurcz żołądka.
Odwracam się i patrzę na Hadley, która przygląda mi się podejrzliwie.
– O czym myślisz? – pytam. Wiem, że krew Arrowoodów, która płynie
w jej żyłach, oznacza kłopoty.
– Dlaczego jesteś smutny?
– Smutny?
Kiwa głową i obejmuje mnie za nogę z całej siły.
– Nie smuć się, wujku. Ja cię kocham.
Uśmiecham się. Miód na moje serce. Najcenniejszy skarb. Jak człowiek,
który wychowywał Hadley, zanim Connor odnalazł ją i Ellie, mógł tego nie
widzieć? Hadley jest niespodziewanym darem dla tej rodziny.
– Ja też cię kocham. – Biorę ją na ręce i wiruję z nią wokół własnej osi.
– I tak tobą zakręcę, aż zwymiotujesz!
Hadley śmieje się do rozpuku w moich objęciach. Jej radość mi się
udziela.
 – Żadnego rzygania przed dziesiątą – ostrzega Ellie, kładąc mi dłoń na
ramieniu.
– No i klapa – szepczę konspiracyjnie do Hadley.
Opuszczam ją na ziemię i siadam do stołu.
– O której wrócicie? – pyta pani domu, stawiając na stole jeden talerz
z bekonem, drugi z naleśnikami.
– Późnym popołudniem. Muszę wygrać – oznajmia Connor.
Patrzy na niego pytająco.
– A to czemu?
– Bo chcę dać nauczkę bratu i mieć jutro wolne.
– Błagam – mówię kpiarskim tonem.
– Dobra, zajmijcie się teraz śniadaniem. – Ellie przewraca oczami i siada
do stołu.
Zaczynamy jeść. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz doświadczałem czegoś
tak normalnego i naturalnego. Może za życia mamy? W każdą niedzielę
robiła śniadanie i zmuszała nas do wspólnego siedzenia przy stole całą
rodziną. Jako dziecko nie znosiłem tego niedzielnego rytuału, ale po jej
śmierci od razu za nim zatęskniłem.
– Jakie masz plany na dzisiaj, Ellie? – pytam.
Gryzie kęs bekonu i uśmiecha się serdecznie.
– Spotykam się z Sydney. Musimy kupić sukienki, wpaść do florystyki
i załatwić parę innych drobiazgów. Planowałyśmy jechać z samego rana, ale
przysłała mi wiadomość, że nie czuje się najlepiej. Prosiła, żeby to
przełożyć na później. Dlatego macie dziś podane pod nos śniadanie.
– Wczoraj wyglądała dobrze – mówię, zaniepokojony uwagą o złym
samopoczuciu Sydney. – Zadzwonić do niej? A może ją odwiedzić?
Ellie marszczy brwi.
– Nie, na pewno nic takiego jej nie jest. Nie odwołała spotkania.
Connor uśmiecha się szeroko.
Chyba skopię mu tyłek.
 – Zawsze lepiej się upewnić, czy Ellie nie złapie czegoś od Sydney –
usprawiedliwiam się nieudolnie.
– Jasne.
Pocieram środkowym palcem skrzydełko nosa, a Connor parska
śmiechem.
Resztę śniadania dominuje Hadley. Pogania nas, nie mogąc doczekać się
wyjścia na ryby. Ellie, chodząca bogini, zadbała o nasz lunch. Przygotowała
dla nas pełen kosz piknikowy. Po ucałowaniu Hadley i Connora zatrzymuje
mnie, kiedy ruszam za nimi.
– Tak?
– Wszystko w porządku? – Patrzy na mnie uważnie. – Wiem, że trudno
ci znowu tu być i się martwię.
Uśmiecham się do swojej przyszłej bratowej.
– W porządku. Jest dobrze.
– Serio? Sydney wspomniała, że ty i ona będziecie próbowali być
przyjaciółmi… hm, to szlachetne i miłe, tylko… no cóż, macie za sobą
trudne przejścia.
Kiwam głową.
– Zgadza się, ale w Sugarloaf nie damy rady się unikać. Uznałem, że taki
kompromis jest do przyjęcia.
Nie mówiąc o tym, że walczę z pokusą chodzenia do Syd. Przynajmniej
teraz mam powód. Skoro znów się przyjaźnimy, możemy się widywać.
I właśnie taki mam plan.
– Uważaj, Dec. Oboje chcecie zupełnie innych rzeczy i boję się, że na
koniec jedynie sprawicie sobie ból. – Unosi dłoń, kiedy otwieram usta, żeby
to skomentować. – Nic więcej nie powiem. Obiecuję trzymać się od
waszych spraw z daleka, ale kocham was oboje. Ty jesteś moją rodziną,
a Syd jest dla mnie jak siostra.
– Ej, frajerze! Jedziesz na zakupy czy na ryby? – woła Connor, biorąc
Hadley na ręce.
Ellie głośno wzdycha.
– Idź. Przepraszam, nie gniewaj się za te uwagi. Nie chcę się wtrącać.
 Całuję ją w policzek.
– Mamy fart, że weszłaś do naszej rodziny.
Rumieni się i gestem ręki wygania mnie z domu. Biegnę do stodoły.
– Weźmiemy quady! – woła Connor.
Wybucham chrapliwym śmiechem.
– Nie jeździłem quadem od dzieciństwa.
– Przez osiem lat zapomniałeś, jak to się robi?
– Nie. Jeszcze cię prześcignę.
Connor spogląda na Hadley.
– Gdyby nie córka na kolanach, dałbym ci wycisk.
Dupek chwalipięta.
– Zapominasz, kto bije cię na głowę we wszystkim.
– Proszę cię, bez żartów.
– Wymień jedną rzecz.
– Kobiety.
Zasłaniam oczy Hadley jedną dłonią, a drugą pokazuję mu środkowy
palec.
– Chciałbyś.
– Ja jestem zaręczony, a ty…
– A ja cię zabiję.
Brat śmieje się i rzuca mi kluczyki do quada.
– Najpierw musisz mnie dogonić.
Docieramy nad strumień. Wieje silny wiatr, jest chłodno, ale krew krąży
mi w żyłach szybciej. Od dawna tak się nie czułem. Są na wsi rzeczy, które
zawsze lubiłem. Czyste powietrze, drzewa, nocne niebo i swoboda.
W Nowym Jorku jest inaczej.
Pracuję.
Tyram w biurze, robię przerwę tylko na jedzenie, potem wracam do
mieszkania.
 Byłem zadowolony z takiego życia, więc pozbyłem się wiejskiej cząstki
swojej natury.
Nadchodzące miesiące chyba przypomną mi o wszystkim, co kochałem.
Hadley sadowi się z wędką nad brzegiem, Connor i ja robimy to samo.
– Dzięki tobie będzie miała piękny dzień – mówi brat z nutą
wdzięczności w głosie.
– To moja bratanica. Staram się, żeby zostać jej ulubionym wujkiem.
– Będziesz nim, dopóki nie przyjedzie Sean, zepsuje ją do szczętu i utrze
ci nosa.
– Właśnie – kiwam głową.
Sean jest uroczy. Dzieci go uwielbiają, dziewczyny do niego lgną, a on
umie oczarować każdą kobietę. Nie wątpię, że będzie ulubieńcem Hadley.
– Jak praca? – pyta Connor.
– W porządku. W przyszłym tygodniu jadę do miasta. Mam kilka
ważnych spotkań. I muszę zobaczyć się z jednym gościem w imieniu
Sydney.
Connor marszczy brwi.
– Co z Syd?
– Chyba niedługo ogłosi to oficjalnie. Sprzedaje farmę.
Brat wypuszcza wędkę z rąk. Jest zszokowany tak jak ja.
– Ona nigdy nie sprzeda farmy.
– Właśnie ma taki zamiar.
– Coś ty jej zrobił, Declan? – pyta cicho, cedząc przez zęby.
Jasne, to moja wina. Oni uważają, że ja we wszystkim zawiniłem.
Odsuwam się. Złości mnie i boli, że Connor wysnuł taki wniosek.
– Nie mogła sama tak zdecydować? Ja musiałem coś jej zrobić?
Chwyta wędkę i zarzucą ja daleko.
– Tego nie powiedziałem, ale… to Syd. Jej dom. Nie wyjechałaby stąd
dla kaprysu.
– Powiedziała, że chce być bliżej matki i Sierry.
 Connor kręci głową, potem pociera dłonią czoło.
– To nie ma sensu.
– To samo powiedziałem.
– A teraz jej pomagasz?
– Na to wychodzi – przyznaję. – Nie wiem, czy ona naprawdę tego chce,
ale zaproponowałem jej pomoc, zanim zdążyłem ugryźć się w język.
Connor wybucha śmiechem.
– Jasne, przecież ją kochasz. Zawsze kochałeś, a teraz wróciłeś i na
każdym kroku natykasz się na nią, oczywiście zupełnie przypadkiem.
– Nie bądź taki mądry.
Prycha i patrzy na mnie jak na idiotę.
– Ślepy by zobaczył, że kiedy chodzi o Sydney, tracisz rozsądek. Że
w jej obecności zachowujesz się jak głupek. Przypomnij sobie, co było dwa
miesiące temu. Polazłeś nad staw i ją przeleciałeś. – Nie przerywa, gdy
otwieram usta, żeby coś powiedzieć. – Tak, wiem o tym.
– Ona już nie jest moja.
– Owszem, ale żadne z was tego nie rozumie. Jesteś moim starszym
bratem, niby mądrzejszym, ale idiota z ciebie. Porzuciłeś największy skarb.
– A ty doskonale wiesz, dlaczego musiałem ją zostawić.
Connor zerka w stronę Hadley, która uśmiecha się do nas i kręci
kołowrotkiem.
– Wiem. A teraz chcesz Sydney, a nie chcesz żony i dzieci.
– Obaj doskonale zdajemy sobie sprawę, że w życiu nie zawsze
dostajesz to, czego sobie życzysz.
– Coś jednak można mieć. – Connor zarzuca wędkę i mówi dalej: – Nie
jesteśmy skazani na cierpienie do końca naszych dni. To kwestia wyboru,
jakiego dokonasz.
Może i racja. Przez kilka ostatnich lat podjąłem wiele decyzji, które bym
zmienił, ale może w moim powrocie do Sugarloaf nie chodzi o zmianę, lecz
o naprawę.
– Jak uważasz, powiedzieć Sydney o wypadku? – pytam.
 Connor mruga kilka razy, potem wzrusza ramionami.
– Mówisz o całej historii?
– Tak. Może… to naprawi sytuację. Sydney zrozumie powód mojego
odejścia i zostaniemy przyjaciółmi.
– Nie wiem. To znaczy Ellie na pewno by się ucieszyła. Syd jest jej
najlepszą przyjaciółką, ale to nie ma nic do rzeczy. Jeśli nie chcecie
przyznać się do własnych uczuć, to chociaż w ten sposób zamknęlibyście
swoją historię.
– Nigdy nie zaprzeczałem, że ją kocham.
Connor wzdycha.
– Jasne, tyle że nic za tym nie szło. Kochasz ją, ale nie będziesz znowu
próbował z nią być? Kochasz ją, ale nie zamierzasz o nią walczyć?
Pozwoliłeś jej odejść, ale nie puszczasz?
– Niby jak? – pytam bardziej zły, niż chciałem to okazać.
Parska rozbawiony.
– Zjawiłeś się dwa miesiące temu, poszedłeś pogadać, bzyknąłeś
dziewczynę i wróciłeś w ciuchach zielonych od trawy. Kochaj ją albo nie,
Dec. Musisz dokonać wyboru. Czy chcę, żebyście zostali przyjaciółmi?
A jak! Czy myślę, że to możliwe? Nie. Kochasz Sydney jak wariat.
Gdybym nie mógł być z Ellie, nie dałbym rady się z nią widywać. Ona była
mężatką, a ja nie mogłem tego znieść. Miałem ją jedną noc. Jedną. Ty byłeś
z Sydney przez całe lata. Powiedz, że na myśl o niej i innym facecie nie
dostajesz szału.
Nie umiem sobie tego nawet wyobrazić.
– Czy to coś zmienia?
Connor kręci głową i łapie mnie za ramię.
– Do tego sam musisz dojść, bracie.
 11

W moim biurze panuje totalny chaos. Jak w moim życiu. Jest późne
piątkowe popołudnie. Asystentka Devney wychodzi na randkę, a ja tkwię
nad stosami dokumentów z zeznaniami.
Bardzo rajcujące.
– Na pewno nie chcesz, żebym została? – pyta Devney, stając
w drzwiach gabinetu.
– Idź, dam sobie radę.
Posyła mi znaczące spojrzenie, ale i tak nie proszę jej o pomoc. Nie chcę
jej zmuszać, żeby została. Od dwóch lat jest moją asystentką i darem
niebios. Ta kancelaria funkcjonuje doskonale, ponieważ Dev pilnuje, żeby
nie było zaniedbań i zaległości. Na mnie też ma oko. Dzięki Bogu, po
powrocie z college’u postanowiła zostać tutaj. Okazała się doskonałą
pracownicą.
– Zadzwonię do Olivera i odwołam spotkanie.
Raz w miesiącu jej chłopak zabiera ją na randkę bez względu na
okoliczności. Dzisiaj wypada termin kolejnej.
– Wykluczone! – protestuję. – Pójdziesz i będziesz szczęśliwa jak
cholera.
Przewraca oczami.
– Jesteś w rozsypce.
 – Nie gadaj.
Devney nie ma pojęcia, jak bardzo się nie myli.
Odwraca się, po czym staje.
– Dobrze się czujesz? – dopytuje jeszcze.
– Tak, a co?
– Wyglądasz… nie najlepiej. Z powodu Declana?
Odchylam się na krześle.
– Dlaczego wszyscy zakładają, że to przez niego? – rzucam
nabzdyczona. – Aż tak łatwo mnie rozszyfrować?
Devney jest najlepszą przyjaciółką Seana Arrowooda. A ponieważ Sean
i Declan są najbardziej zbliżeni wiekiem, wiele czasu spędzaliśmy razem
w szkole średniej. Jesteśmy z Devney zupełnie inne, ale zawsze świetnie się
dogadywałyśmy.
– Wcale nie. – Uśmiecha się lekko. – Ale wyobrażam sobie, jakie to dla
ciebie trudne, Syd. Kochałaś go przez tyle lat… a Sean pytał, jak się
trzymasz, kiedy z nim gadałam.
Super. Jestem tematem dyskusji na mieście.
– Declan i ja mamy za sobą pewne trudne sprawy. Ale nie, nie
wyglądam kiepsko przez niego. – Marnie się czuję, bo jestem w ciąży,
dopowiadam w myślach.
Ktoś puka do drzwi biura. Devney marszczy brwi.
– Czekamy na kogoś?
– Nie, ale…
Wstaję z krzesła. Podchodzimy do drzwi. Moja kancelaria adwokacka
jest znana jako bezpieczna przystań dla ludzi. Siostra żartuje, że to bardziej
schronienie niż cokolwiek innego, ponieważ nikomu nie odmawiam
pomocy. Wiele kobiet cierpi w związkach i nie widzi wyjścia. Dla nich ja
jestem wyjściem.
Otwieram drzwi i omal nie wybucham śmiechem. W progu stoi zbłąkany
człowiek, ale nie jest w potrzebie.
– Witaj, Declan.
 Uśmiecha się.
– Cześć, Sydney. – Przenosi wzrok na moją asystentkę i uśmiecha się od
ucha do ucha. – Devney! Pracujesz tu? Czemu o tym nie wiedziałem?
Devney rzuca mu się na szyję, a on porywa ją w objęcia.
– Tak, głupku! Pracuję w tej kancelarii od dwóch lat. Wiedziałbyś o tym,
gdybyś poświęcił trochę czasu na spotkanie ze mną po przyjeździe. –
Devney klepie go w pierś, a Declan stawia ją na ziemi.
– Przepraszam.
– No ja myślę – rzuca, udając obrażoną.
Przyciąga ją do siebie i całuje w czubek głowy.
– Brakowało mi twojej szczerości.
Devney wyrywa się z jego objęć i bierze się pod boki. Declan się
doigrał.
– Serio? Chcesz usłyszeć, jaki jesteś beznadziejny i że masz zabrać stąd
swój zgrabny tyłek?
– Co ja zrobiłem?
Dźga po palcem w pierś.
– Zachowałeś się jak palant.
Dec spogląda na mnie, ale ja unoszę ręce. Zgadzam się ze swoją
popędliwą asystentką. To megapalant.
– Zakładam, że mówisz o tym, jak potraktowałem Syd?
– A zachowałeś się jak złamas wobec innych tutejszych kobiet? Coś mi
umknęło?
Uśmiecham się znacząco, a Declan wydyma usta.
– Nie, ale czy przyznała, że pomagam jej sprzedać farmę? To znaczy, że
nie jestem aż takim fiutem.
Kurde, czy on zamierza dalej rujnować mi życie?
Wypuszczam z płuc powietrze i czekam. Devney odwraca się, by
spojrzeć mi prosto w oczy.
– Co?!
 – Jeszcze nikomu o tym nie wspominałam – mówię do Declana przez
zaciśnięte zęby.
– Nie patrz na niego. Patrz na mnie. Sprzedajesz farmę? – pyta Devney.
– Tak.
– Kupisz inną w Sugarloaf?
Kręcę głową.
– Chciałam pogadać o tym z tobą w tym tygodniu. Najwyższy czas,
Devney. Muszę iść dalej.
Jej brązowe oczy zdradzają, że czuje się dotknięta.
– Rozumiem.
– Ostateczna decyzja jeszcze nie zapadła.
Naprawdę nie mam ochoty dyskutować o tym teraz. Planowałam
powiadomić o tym przyjaciółki. Delikatnie i osobiście. Decyzja
o wyprowadzce nie przyszła mi łatwo. Chciałam, żeby to zrozumiały.
Devney spogląda na Declana, potem znowu na mnie.
– Porozmawiamy później?
– Oczywiście – odpowiadam. Jej telefon pika. Obie wiemy, że to Oliver
daje znać, że już jest. Przy okazji każdej randki dzieje się to samo. – Idź
już. Wpadnij do mnie jutro.
Devney wybucha śmiechem.
– Żebyś wiedziała, że wpadnę.
Ściska mnie na pożegnanie, a Declana całuje w policzek. Po jej wyjściu
wracam do biura, Declana zostawiam w holu. Nie mam mu nic do
powiedzenia prócz inwektyw albo gróźb karalnych.
– Sydney, nie wiedziałem…
Odwracam się do niego oburzona.
– Tak, jeszcze nie mówiłam o tym przyjaciółkom. Muszę najpierw
załatwić mnóstwo spraw przed wyprowadzką. Ty możesz mieć to miasto
gdzieś, ale Sugarloaf było moim światem. Chciałam wszystko
uporządkować i przemyśleć, zanim im powiem.
– Rozumiem. Przykro mi.
 Jestem bardziej zasmucona niż zła. Nie znoszę sprawiać zawodu
komukolwiek, przyjaciółkom zwłaszcza.
– Już dobrze. Co cię sprowadza, Dec?
Otwiera usta, ale zaraz je zamyka i zaczyna chodzić dookoła.
– Właśnie wróciłem z Nowego Jorku. Spotkałem się z paroma osobami.
Chcę ci przekazać, czego się dowiedziałem.
– W porządku.
Wskazuję mu fotel po drugiej stronie biurka, a sama zajmuję swoje
miejsce. Dzielący nas mebel daje mi odrobinę komfortu psychicznego.
Declan nie może mnie dotknąć, więc mnie nie osłabi. Tutaj ja trzymam
wszystko pod kontrolą.
– Milo Huxley to mój przyjaciel. Inwestuje w nieruchomości. Jest
gotowy przyjechać i obejrzeć twoją farmę. Uważa, że mógłby pomóc.
Niewykluczone, że sam kupi całą tę posiadłość, jeśli zobaczy w tym okazję.
Tego chciałam. W zeszłym tygodniu powtarzałam sobie dziesiątki razy,
że jestem gotowa opuścić Sugarloaf i iść dalej. Dużo rozmawiałam
z Jimmym, który z ulgą przyjął informację, że rozważam sprzedaż farmy.
Tyle że w tej chwili nie jestem już pewna, czy to dobre posunięcie.
Na myśl, że miałby tam mieszkać ktoś inny, siadać na huśtawce za
domem czy chodzić nad staw, z którym wiąże się tyle wspomnień, ogarnia
mnie smutek.
– Kiedy? – pytam ze ściśniętym gardłem.
– On na stałe mieszka w Londynie, ale spędzi w Nowym Jorku jeszcze
kilka dni, bo odwiedza córkę. Zajrzałby tu pojutrze.
Żołądek podchodzi mi do gardła.
– Za dwa dni?
– Jeśli nie będziesz zajęta.
Będę zajęta tylko normalnym życiem na farmie i szukaniem sposobu na
wyjaśnienie swoich planów przyjaciółkom.
Mam do rozważenia poważniejsze sprawy niż swój żal. Życie już nie
będzie takie samo. Nie mogę udawać, że pozostając tutaj, dokonuję
właściwego wyboru.
 Potrzebuję wsparcia, a dostanę je od mamy i siostry.
Declan jasno dał mi do zrozumienia, że razem nigdy nie założymy
rodziny.
Jeśli więc jego przyjaciel może mi pomóc, nie będę głupia i nie
odmówię.
– W porządku. Termin mi odpowiada.
Declan uśmiecha się i kiwa głową.
– Dobra. Załatwię to.
Wstaje. Ja robię to samo. Wygląda tak, jakby chciał coś powiedzieć, ale
milczy.
Kiedy jest już przy drzwiach, wołam za nim:
– Dec?
– Tak?
Spodziewam się twojego dziecka.
Chcę, żeby było między nami lepiej.
Nadal cię kocham.
Wolałabym cię nie kochać.
Tego nie mogę mu powiedzieć.
– Dziękuję.
Patrzy mi w oczy.
– Zrobiłbym dla ciebie prawie wszystko, Sydney.
Prawie wszystko oprócz jedynej rzeczy, której pragnę najbardziej.

– A więc sprzedajesz farmę? – zagaduje Devney, gdy siadamy przy

stole.
– Tak.
Do pokoju wchodzi Ellie. Obrzuca nas uważnym spojrzeniem.
 – Co straciłam?
Devney podnosi na nią wzrok.
– Syd się wyprowadza.
– Co?! – krzyczy Ellie i opada na krzesło. – Jak to „się wyprowadza”?
Spodziewałam się maglowania, przygotowałam więc dwie paczki
ciasteczek. Stawiam przed każdą z nich kubek, a talerz ze smakołykami
pośrodku. Mam jeszcze zapas, gdybym potrzebowała wzmocnienia.
– Najwyższy czas iść dalej – oznajmiam rzeczowym tonem. Żadna
z nich nie zdoła mi wyperswadować tego pomysłu. – Chcę sprzedać farmę
i przenieść się bliżej Sierry i mamy.
Ellie wyciąga do mnie rękę.
– Chodzi o to, co zaszło parę miesięcy temu?
– A co zaszło? – Devney prostuje się na krześle.
Nie mówiłam o tym nikomu prócz Ellie, bo to było zawstydzające. Jeśli
Devney się dowie, nie uniknę miliona pytań i dociekań o prawdziwy powód
wyjazdu. Devney za dobrze mnie zna.
Pewnie już zakłada, że to przez Declana, ale kiedy usłyszy, co się
wydarzyło, pozbędzie się wątpliwości.
Tak czy siak, lepiej mieć to już za sobą.
– Kochałam się z Declanem, myślałam, że jestem w ciąży, a teraz on
wrócił. Nie mogę uwolnić się od niego. Uczestniczy nawet w sprzedaży
farmy. Po prostu… jest. Dłużej tego nie zniosę.
– Ale on będzie tutaj przez kilka miesięcy – zaczyna Ellie. – Jasno dał
do zrozumienia, że nie zostanie, a ty chcesz zostawić dom i kancelarię
z powodu jego krótkiego pobytu?
Devney przytakuje.
– Syd, weź urlop, odpocznij, na litość boską. Nie sprzedawaj farmy. Tak
ciężko walczyłaś o jej utrzymanie.
Moje przyjaciółki nie znają całej prawdy.
– Nic nie rozumiecie. Ellie, kiedy się dowiedziałaś, kim jest Connor, co
chciałaś zrobić? Uciec, prawda? Walczyłaś z nim na każdym kroku.
Czemu? Bo bracia Arrowoodowie nie chybiają celu. Nigdy. Przeszywają ci
serce, a ty nie możesz się po tym pozbierać. Ja to przeżyłam
w dzieciństwie. Ta strzała ciągle tkwi w moim sercu. Muszę zniknąć z jego
życia, usunąć strzałę, pojechać tam, gdzie nie będzie miał okazji znowu
strzelić. A tak w ogóle, to on wcale mnie nie chce!
– Syd… – odzywa się Ellie ze współczuciem, które mnie aż boli.
– On mnie nie chce – powtarzam. – Może mnie kocha. Może pragnie,
żebyśmy zostali przyjaciółmi, ale ja nie dam rady się z nim przyjaźnić,
Ellie. Za każdym razem, gdy z nim rozmawiam, gdy patrzę na niego, ciągle
mam ochotę go pocałować albo rzucić mu się w objęcia. Kiedy
uprawialiśmy seks, czułam, jakby pękła tama. Popłynęła fala emocji.
Wszystko wróciło i zaraz utonę – tłumaczę ze łzami w oczach. – To nie do
wytrzymania. Muszę wyjechać i zacząć od nowa.
Ellie przysuwa się i otacza mnie ramionami. Zaczynam płakać.
Hormony szaleją.
– To do ciebie niepodobne – odzywa się Devney. – Ty nie uciekasz przed
walką.
Odwracam się do niej i kręcę głową.
– Czasem walka nie jest właściwą reakcją.
– Ta sprawa wymaga walki. Declan, farma… są dla ciebie całym
życiem. Nie dawaj za wygraną.
Devney jest stuknięta. Powinna siedzieć cicho.
– Uważaj, żebym nie powiedziała czegoś o tobie.
Sean kocha ją od dzieciństwa, ona kocha Seana, i jedynymi ludźmi,
którzy nie mają o tym pojęcia, są oni sami.
– O mnie? Że niby co? – piszczy.
– Nic. Przepraszam, zdenerwowałam się.
Nie będę jej tego wytykać. Może lepiej kochać Arrowooda i nie zdawać
sobie z tego sprawy, niż mieć świadomość nieodwzajemnionej miłości.
Ellie i Devney sięgają po ciasteczka, zyskując na czasie.
– Nie zamierzam udawać, że wiem, co czujesz – odzywa się w końcu
Ellie. – Ja i Connor to nie ty i Declan, ale kocham cię i chcę, żebyś została.
Taka ze mnie egoistka.
Uśmiecham się i biorę ją za rękę.
– Ja też cię kocham, Ells. Naprawdę. Niełatwo mi wyjeżdżać. Mieszkam
tu od urodzenia. Znam tylko to miasto i… – Staram się zapanować nad
kłębiącymi się we mnie emocjami. Myśl o opuszczeniu domu sprawia mi
ból, ale o pozostaniu jeszcze większy. – Cóż, po prostu pora na kolejny
krok.
– Poczekasz chociaż do naszego ślubu? Tylko parę tygodni.
– Za nic nie przepuszczę takiej okazji.
Devney łapie mnie za drugą rękę i ściska ją mocno.
– Przykro mi patrzeć, jak cierpisz. Ukatrupiłabym Declana.
– To nie jego wina. Tu chodzi o mnie. Całe życie czekałam na
mężczyznę, który wróci i będzie walczył o coś, o co nigdy nie chciał
walczyć. Declan jasno wyraził swoje intencje. Nie kocha mnie tak, jak tego
pragnę. Nie założy rodziny, bo to nie jego bajka. Chce żyć jak dotąd, a ja
pragnę czegoś więcej. Potrzebowałam czasu, żeby to zobaczyć.
Źle mi z tym, że ukrywam przed nimi ważniejszy powód, ale najpierw
muszę wyjawić go Declanowi. Zasługuje, by dowiedzieć się o dziecku
pierwszy, przed moimi przyjaciółkami.
– Nie podoba mi się to, ale rozumiem twoją decyzję. Kiedy wyjeżdżasz?
– pyta Ellie.
Wzruszam ramionami.
– To zależy, kiedy uda mi się sprzedać dom.
 12

Zadumałaś się, Fasolko – zauważa Jimmy, gdy trzeci raz wycieram blat
kuchenny.
– Nie wiem, czego oni szukają.
– Ziemi, a ty ją masz. Mnóstwo ziemi.
Fakt, ale mam też dom, który jest coś wart. To tutaj zeszłam po schodach
do Declana, który czekał na mnie na dole, żeby zabrać mnie na szkolny bal.
Ten dom jest pełen bożonarodzeniowych wspomnień. Do dzisiaj w ścianie
pozostało małe wgniecenie, które zrobiła Sierra, gdy demonstrowała stanie
na rękach.
Nawet złe wspomnienia mają swoje miejsce.
– Tak, ale nie chcę, żeby ktoś zaniżył wartość domu.
Jimmy chwyta kubek i pociąga łyk kawy, nie spuszczając ze mnie oczu.
Widać, że się szykuje, żeby coś powiedzieć.
– Wyrzuć to z siebie, Jimmy.
Odstawia kubek i krzyżuje ręce na piersi.
– Myślisz, że oszukasz świat, Fasolko, ale takiego starego wyjadacza jak
ja nie wyprowadzisz w pole. Masz jakąś tajemnicę.
O matko. Nie dzisiaj. Błagam.
– Mam wiele tajemnic.
– Nie przede mną.
 Tu Jimmy się myli, ale nie będę się z nim kłócić. Problem w tym, że on
potrafi czytać mi w myślach. Zawsze umiał przejrzeć mnie na wylot. Nie
mogłam mu zamydlić oczu. Ale to nie ten moment, żeby wyznać mu
prawdę.
– Jest coś, o czym nie mogę teraz mówić, ale zapewniam cię, że
wszystko ze mną w porządku. Powiem ci, kiedy przyjdzie czas.
Jimmy opiera się o blat, obserwując mnie bacznie.
– Doceniam szczerość, ale to nie wyjaśnia, dlaczego zdecydowałaś się
wyjechać z miasta. To twój dom, skarbie.
– Ludzie się przeprowadzają.
– Owszem, ale czy naprawdę tego chcesz?
Czy zostałabym tutaj, gdyby nie ciąża? Tak. Problem w tym, że
wychowywanie dziecka w pojedynkę nie będzie łatwe. Potrzebuję
wsparcia. Dlatego robię, co muszę.
– Zależy mi tylko na twoim szczęściu. A jeśli to oznacza wyjazd, niech
tak będzie.
Podchodzę do niego i całuję go w policzek.
– Zawsze żałowałam, że nie jesteś moim tatą.
Przytula mnie i opiera brodę na czubku mojej głowy.
– Ja też, Fasolko, ale Bóg wiedział, że potrzebujemy siebie nawzajem
i dlatego nas ze sobą zetknął. Twój ojciec na ciebie nie zasługiwał. Porzucić
własne dziecko… W głowie mi się nie mieści. Kocham cię nad życie,
chociaż nie jesteś moja.
Rzadko rozmawiamy o Halu Hastingsie. Niewiele można o nim
powiedzieć oprócz tego, że okazał się marną kreaturą.
Odsuwam się od Jimmy’ego. Potrzebuję trochę przestrzeni.
– Myślisz, że żałuje swojej decyzji?
– Powinien. Jeśli nie, to większy z niego głupiec, niż sądziliśmy. Ukarał
ciebie i Sierrę, chociaż nie zrobiłyście nic złego. Nie rozumiem, czemu nie
szuka kontaktu, nie dąży do tego, żeby poznać swoje wnuki. To
niewybaczalne.
 Ogarnia mnie panika. Zastanawiam się, czy Jimmy jednak wie o ciąży,
ale zaraz mi się przypomina, że przecież moja siostra ma dwóch synów.
– Wmawiam sobie, że to nieważne, czy ojciec był, czy go nie było, ale
tylko się oszukuję.
– Żadnemu dziecku nie jest obojętne, że rodzic go nie kocha. Straciłem
matkę we wczesnym dzieciństwie i jej brak mnie zmienił. Ty i Sierra
miałyście Hala dość długo, zanim odszedł. Ale tak czy inaczej was
zostawił. I to cię zmieniło.
– Ale czy na lepsze?
Jimmy uśmiecha się i dotyka mojego policzka.
– Stałaś się silniejsza.
– Na tyle silna, żeby sprzedać farmę.
– Przyłapałaś mnie. – Śmieje się pod nosem Jimmy.
Nagle dobiega nas skrzypnięcie tylnych drzwi siatkowych. Wzdrygam
się. Ku mojemu zaskoczeniu widzę brązowe włosy i zielone oczy, które
poznałabym na końcu świata.
– Przepraszam, pukałem do drzwi od frontu, ale nikt nie otwierał.
Declan uśmiecha się szeroko na widok Jimmy’ego. Łączyła ich silna
więź. Myślę, że Jimmy był zrozpaczony, kiedy Dec odszedł. On też wtedy
go stracił.
– Declan Arrowood we własnej osobie. – Jimmy robi krok naprzód
i rozpościera ramiona.
– Tak mi przykro, Jimmy – wypala Declan bez żadnego wstępu, biorąc
go w objęcia.
– Byłeś już mężczyzną. – Głos Jimmy’ego przepełniają emocje. – Nie
przepraszaj za dokonanie wyboru, nawet jeśli wybrałeś źle.
– Nie wszyscy są tacy mądrzy jak ty.
Gardłowy śmiech Jimmy’ego wypełnia kuchnię.
– Co prawda to prawda.
Declan klepie starego druha po plecach.
– Jak się czujesz?
 Zaczynają serdeczną rozmowę, a ja wycofuję się, by dać im trochę
prywatności. Idę do swojego pokoju, wkładam bluzę i zaczynam ogarniać
nieład.
Łóżko stoi w tym samym miejscu, w którym stało, gdy miałam
czternaście lat. Naprzeciwko okna. Wypatrywałam Declana, kiedy
przychodził w nocy. Przekonałam Jimmy’ego, że każda dziewczyna
powinna mieć zakątek do czytania, więc zmieniliśmy okno wykuszowe we
wnękę z szafeczkami i wyściełaną ławką, która potem ułatwiała Declanowi
wchodzenie do środka.
Czy wspomina noce, kiedy zakradał się do mojej sypialni i zapłakaną
trzymał w objęciach? Zerkam na stary dąb. Nie ma już długiego konaru, po
którym wspinał się na piętro. Ucięłam tę gałąź dwa miesiące po jego
odejściu, gdy zrozumiałam, że on nie wróci.
Odwracam się od okna i wzdycham.
Dziwne uczucie znowu mieć Declana w domu. Próbuję o tym nie
myśleć, ale im bardziej się staram, tym mniej mi wychodzi.
Jego obecność ożywia tamten czas. Ból i miłość nie minęły, ale
mogłabym z tym żyć. Tak myślałam. Teraz w to nie wątpię.
Kładę dłoń na brzuchu. Rośnie we mnie życie. Powiem Declanowi
o ciąży zaraz po sprzedaniu domu. Wtedy będę już wolna od wspomnień
i gotowa na nowy etap życia. Nie ma sensu zostawać w Sugarloaf, jeśli nie
mogę żyć tutaj z nim.
Przede mną wiele lat, na pewno jeszcze spotkam innych mężczyzn.
Dręczące mnie wspomnienia są w tym domu, w tym mieście, w tym
pokoju. Muszę się od nich uwolnić. Tylko wtedy pójdę dalej.
– Dobrze się czujesz?
Podskakuję na głos Declana.
– Przestraszyłeś mnie.
– Przepraszam. Rany, ten pokój… niesamowite.
Część wystroju pozostała taka jak przed laty, część zmieniłam. Zniknęły
stare zasłony, okrycie łóżka, brzydka pasiasta tapeta. Teraz jest bardziej
stylowo, w moim guście… trochę rustykalnie, trochę glamour. Ścianę
pomalowałam na antracytowo, do tego dałam żółte i turkusowe akcenty
kolorystyczne – ożywiają przestrzeń. Nad łóżkiem zawiesiłam żyrandol
z kryształkami rozpraszającymi światło. Kiedy w kominku pali się ogień,
efekt jest wręcz magiczny. Regał na książki, zrobiony z rur i drewna
rozbiórkowego, podkreśla wiejski charakter domu.
– Dzięki.
– Bardzo dużo tu zrobiłaś.
– Kiedy farma przeszła na mnie, chciałam urządzić wszystko po
swojemu.
Rozgląda się dookoła.
– Pięknie.
Ciepło mi się robi na sercu od jego pochwał. Kocham ten dom. Zależało
mi, żeby odzwierciedlał mnie, a jednocześnie zachował pierwotny urok. No
i powstała taka unowocześniona wersja starej farmy.
– Pogadałeś sobie z Jimmym.
– Tak. Chyba cieszy go perspektywa emerytury.
– Od dawna się szykuje.
Declan wybucha śmiechem.
– Myślisz, że zostawiłby cię samą? Prędzej by sobie w łeb strzelił.
Potrzebowałaś go przecież.
Czuję dławiącą gulę w gardle. Moja miłość do Jimmy’ego wzbiera jak
fala. Dotychczas nie myślałam, że został tu dla mnie. Nie jestem jego córką,
nawet jeśli mnie kocha jak własne dziecko. Uważałam, że po prostu lubi
farmę i taką robotę. Sądziłam, że to ja wyświadczam mu przysługę, a nie on
mnie.
– Czuję się jak kretynka.
– Dlaczego?
– Bo trzymałam farmę dla niego.
Jego leniwy uśmieszek przyprawia mnie o skurcz żołądka. Uwielbiam
ten uśmiech. Declan leciutko mruży oczy, a jego tęczówki jakby ciemniały.
Nie sposób mu się wtedy oprzeć. Nie żebym umiała w ogóle mu się oprzeć,
ale to utrudnia zachowanie zimnej krwi.
– Może czas, żebyście oboje odpuścili.
Kiwam głową. Wszyscy tego potrzebujemy.
– Tak, i chyba właśnie nadeszła ta chwila.
Declan potakuje.
– Mam nadzieję, że pomogę ci sprzedać farmę.
– Ja też na to liczę. – W końcu oboje mamy zbyt wiele do stracenia.
 13

Zrobiłbym wszystko, żeby ułatwić jej życie. I nie chodzi tylko o sprzedaż
farmy, ale też o zachowanie dystansu między nami, chociaż to piekielnie
trudne.
Kocham Sydney Hastings od pierwszego spotkania, i to uczucie nigdy
nie minęło.
Unoszę dłoń, pocieram kłykciami policzek. Sydney mruga. Długie
ciemne rzęsy rzucają na kości policzkowe cień w kształcie wachlarza.
Ujmuję jej twarz dłonią. Gładki policzek wpasowuje się w nią idealnie.
Boże, jak ja jej pragnę.
Moje serce leży u jej stóp. Sydney nie ma pojęcia, jak bardzo ją kocham.
Przysuwa się do mnie.
Bez namysłu obejmuję ją drugą ręką i pochylam się, pragnąc poczuć
więcej.
W tym samym momencie ona unosi głowę. Wtedy nasze wargi się
stykają.
Najpierw delikatnie, jakby mimochodem, potem coś we mnie pęka.
Przyciągam ją do siebie mocniej. Przywiera do mnie i obejmuje dłońmi
moją twarz. Wciskam język w jej usta. Oboje wydajemy z siebie cichy jęk.
W ten pocałunek wkładam całego siebie. Mam nadzieję, że ona czuje
moją złość, miłość i frustrację, że to za mało, by coś zmienić tak, jak bym
tego pragnął. Smakuje niczym nektar.
– Declan – szepcze, gdy popycham ją na ścianę.
– Jesteś piękna. – Znowu przywieram wargami do jej ust.
Wsuwa mi palce we włosy i przytrzymuje, dając znak, że chce tego
zbliżenia. Nie puściłbym jej, nawet gdyby do domu wpadła cała armia.
Potrzebuję tej kobiety.
Ona daje mi energię. Nasze wargi poruszają się w zgodnym rytmie, tak
jakby dwie dusze stopiły się w jedną. Ona ożywia moje serce, bo przez tyle
lat było jak martwe.
I wtedy odwraca głowę.
– Przestań – mówi. Ból w jej głosie działa na mnie jak kubeł zimnej
wody.
Odsuwam się. Próbuję odzyskać kontrolę nad sobą. Ja pierdzielę,
przygwoździłem ją do ściany i… ale ze mnie sukinsyn.
– Syd…
– Nie, proszę. – Ma w oczach błaganie. Poprawia bluzkę. – To było…
Nic nie szkodzi. Poniosło mnie.
– Co?
– To był powrót wspomnień albo sen na jawie o nas. Przepraszam.
Teraz górę bierze we mnie złość.
– Pocałowałem cię.
Otwiera szeroko oczy.
– Nie, to ja cię pocałowałam.
– Syd, ja zacząłem i nie przestałbym, gdybyś mnie nie powstrzymała.
Wypuszcza głośno powietrze i pociera palcami wargi. Podnosi wzrok,
patrzy mi prosto w oczy. W jej spojrzeniu jest determinacja i siła.
– Czy to coś dla nas zmienia?
Mrugam kilka razy.
– Dla nas?
– Jesteśmy przyjaciółmi?
 – Oczywiście – odpowiadam ostrożnie.
– Chcesz ożenić się ze mną i założyć rodzinę?
Szczypce ściskają moją pierś. Zasycha mi w gardle.
– Syd…
– Odpowiedz, Dec.
– Nie, nie chcę…
Sydney unosi rękę.
– Więc dajmy już sobie spokój. Jesteśmy przyjaciółmi, którzy wymienili
namiętny pocałunek. Zwal to na pełnię księżyca albo co innego, według
uznania. Jeśli mamy się przyjaźnić, to się nie może powtórzyć. Ja nie mogę
tego ciągnąć. Moje uczucia nie zmieniły się ani trochę. Kocham cię, chcę
dzielić z tobą życie, ale nie zamierzam żyć nadzieją, skoro ty jasno dajesz
do zrozumienia, że jest złudna. Kochaj mnie albo daj mi odejść, bo moje
serce dłużej tego nie zniesie.
Po tych słowach wychodzi, a ja stoję tam jak ostatni kretyn.
Po chwili zbieram się w sobie i idę po schodach na dół do salonu.
Sydney stoi przy oknie. Wygląda na zagubioną. Nienawidzę sam siebie.
– Milo pojawi się niedługo – informuję. Pragnę zobaczyć oczy Syd, żeby
odczytać, co dzieje się w jej głowie.
Ale nie odwraca się do mnie. Zamiast tego zakłada włosy za ucho.
– Czego mam się spodziewać po jego wizycie?
Robię krok w jej stronę, ale odsuwa się na bok.
– Obejrzy posiadłość i przekaże ci swoje uwagi. On kupuje
i modernizuje nieruchomości, inwestuje głównie w okolicach Londynu, ale
w Stanach też. Polubisz go, to zarozumiały skurczybyk, ale wspaniały facet.
Sydney powoli kiwa głową i w końcu patrzy na mnie z lekkim
uśmiechem.
– Czyli taki jak ty?
– Nie wiem, czy jestem aż tak świetny.
– Po prostu walczysz w niesłusznej sprawie.
– A o co powinienem walczyć?
 – Domyśl się.
Tylko ona potrafi dotknąć mnie kilkoma słowami czy nawet jednym
spojrzeniem. Nigdy nie będę facetem, jakiego chce, a byłbym łajdakiem,
gdybym takiego udawał.
– Zostawmy to, Syd. Milo da ci parę rad, jeśli ciągle obstajesz przy
sprzedaży farmy.
– Oczywiście. Podjęłam już decyzję. – Znowu odwraca się w stronę
okna. – Przedstawisz nas sobie i pójdziesz?
– Nie, idę z wami obejrzeć teren.
– Po co?
Bo chcę spędzić z tobą jak najwięcej czasu.
– Bo Milo jest moim kumplem i mi pomaga.
Sydney mruży oczy.
– Boisz się, że rzucę się na niego?
– Milo jest szczęśliwie żonaty. – Uśmiecham się półgębkiem.
– Tym bardziej nie musisz tu zostawać.
Kiedyś przestanie mi dogryzać przy każdej okazji. Trzeba uzbroić się
w cierpliwość.
– Ani ty.
Zaciska usta.
– Nieważne.
Wiele się zmieniło, ale ona pozostała taka sama. Jej pasja i serce są dla
mnie niczym wołanie syreny, na które chcę odpowiedzieć.
Dwa miesiące temu trzymałem ją w ramionach i się z nią kochałem.
Zresztą przed chwilą, na piętrze zrobiłbym to znowu, bo ciągle jej pragnę.
Tęsknię za nią. Marzę o niej – o nas, o wspólnym życiu – chociaż wiem, że
nie powinienem.
Zastanawiam się, czy mogłaby ze mną być podczas mojego pobytu
w Sugarloaf. Zaraz jednak przypominam sobie, że Sydney nie kocha w taki
sposób. Ona skacze na głęboką wodę bez asekuracji. Musiałbym skoczyć
razem z nią, wiedząc, że nie potrzebuję powietrza, ponieważ ona będzie
moim oddechem.
Tyle że to się nie wydarzy.
Nie mogę jej mieć, ale postaram się jej pomóc wypłynąć na
powierzchnię i nie obciążać swoimi problemami.
– Już jest – oznajmia Sydney.
Nagle ogarnia mnie strach. Zastanawiam się, czy nie popełniam błędu.
Może jeszcze przekonałbym Milo, żeby wyperswadował jej tę sprzedaż?
Nie, za późno.
Sydney otwiera drzwi.
Milo odzywa się pierwszy.
– Hm, nikt mnie nie uprzedził, że zobaczę tu najbardziej czarującą istotę
na świecie. – Jego brytyjski akcent brzmi jeszcze bardziej brytyjsko, gdy
Milo ujmuje dłoń Sydney i unosi ją do ust. – Jestem zachwycony, moja
droga.
Sydney uśmiecha się i lekko rumieni.
– Milo, jak sądzę.
– We własnej osobie. A ty musisz być tą czarodziejką, która rzuciła tego
brutala na kolana.
– Chyba przesadzasz – kwituje z uśmiechem.
Mój przyjaciel wzrusza ramionami.
– Nigdy – mówi, szczerząc się od ucha do ucha.
– Teraz rozumiem, dlaczego nie chciałeś, żeby został ze mną sam na
sam. To czaruś i przystojniak – rzuca Sydney w moją stronę.
Milo obejmuje ją i przyciąga do siebie.
– Lubię tę dziewczynę.
– Nie wątpię. Ręce precz od niej albo zadzwonię do twojej żony.
Milo pochyla głowę i mówi do Sydney, nie ściszając głosu:
– Czy prowokowanie tego skubańca nie jest superzajebiste? Wie, że
kocham żonę do szaleństwa, mimo to chce mi wyrwać ręce. Mam rację,
stary?
 Zabiję drania. Przyjaźnimy się od lat, ale w tej chwili chętnie zrobiłbym
dokładnie to, o co mnie posądza.
Nie dam mu satysfakcji.
– Ani trochę. Z radością popatrzę, jak Danielle okalecza cię w moim
imieniu.
Milo uśmiecha się od ucha do ucha i wypuszcza Sydney z objęć.
– Daj spokój, przecież wiesz, że Danielle nie może się oprzeć mojemu
urokowi.
Sydney kręci głową. Jest wyraźnie rozbawiona.
– Ale z was numeranci.
– Nawet nie masz pojęcia jacy – odpowiada Milo.
Sydney faktycznie nie ma o tym pojęcia. Milo był kawalerem pełną
gębą, żył jak chciał i brał co chciał, aż dostał kopa w tyłek od swojej
obecnej żony. Patrzyłem na to z przyjemnością.
– Dobra, Casanovo, teraz pokażemy ci nieruchomość, żebyś mógł się
podzielić z nami swoją ekspercką opinią w tej kwestii. Bo akurat na tym się
znasz.
– Nie daj mu się zwieść, moja droga. Znam się na wielu rzeczach. –
Puszcza do niej oczko, potem zwraca się do mnie. – Do niczego nam nie
jesteś potrzebny, Dec. Sydney i ja się przejdziemy, a tym w tym czasie
zajmij się czymś… pożytecznym.
Sydney bierze go pod ramię i posyła mi zawadiacki uśmieszek.
– Właśnie, zajmij się czymś pożytecznym.
Wychodzą frontowymi drzwiami. Zaciskam dłonie tak mocno, że jeszcze
trochę, a popęka mi napięta do granic wytrzymałości skóra. Już mam
zajęcie. Kiedy oni będą robić obchód posiadłości, ja będę tracić rozum.

Dwie godziny.
 Łażą już od dwóch godzin, a ja świruję. Nie mam powodu – ani prawa –
do zazdrości. Milo nigdy nie zrobiłby nic Sydney ani nie naraził na szwank
swojego małżeństwa. Wiem o tym, on wie, że ja wiem, ale wie też, że mimo
wszystko ta sytuacja mnie wkurza. Ba, dostaję szału na myśl o Sydney
z innym mężczyzną.
Chodzę w kółko, wypatrując ich powrotu.
– Trudno tak czekać i się zastanawiać, czy wszystko w porządku, nie? –
odzywa się Jimmy za moimi plecami.
– Też tak miałeś?
– Zawsze.
– Dlatego wolę nie mieć dzieci. – Spoglądam przez okno.
Jimmy odchrząkuje.
– Ja nie miałem, a i tak przez to przechodziłem. Postawiłbym
oszczędności życia, że będziesz to samo czuł wobec Hadley.
Krzywię się, gdy sobie wyobrażam, jak jakiś chłopak będzie startował
do mojej bratanicy albo robił z nią to, co ja wyprawiałem z Sydney.
– I pewnie byś wygrał.
Jimmy parska śmiechem.
– Sądząc po twojej minie, na samą myśl o potencjalnym absztyfikancie
robi ci się niedobrze, co?
– Trochę.
– Tak się czułem, kiedy wyjechałeś. Byłem dumny i szalałem
z niepokoju.
Jimmy jest drugą osobą, której mi najbardziej brakowało po opuszczeniu
Sugarloaf. Otaczał mnie ojcowską troską, jakiej nigdy nie doświadczyłem
od własnego taty. Wiedziałem, że kiedy porzucę Sydney, stracę też jego.
– Chciałem do ciebie przyjść…
– Ale bałeś się, że trzymam jej stronę?
Przytakuję.
– Traktowałeś jak córkę, ja należałem do niej, a kiedy ją rzuciłem… –
nie mogę dokończyć zdania. Pieprzony idiota ze mnie.
 Jimmy nie posłałby mnie do diabła. Wysłuchałby, może przemówiłby do
rozsądku. I pewnie właśnie dlatego nie przyszedłem. Nie potrzebowałem
głosu zdrowego rozsądku ani racjonalnych argumentów. Po prostu
musiałem uratować ludzi, których kochałem. Musiałem więc zniknąć, bo
nie widziałem innego sposobu.
Jimmy siada przy stole i sięga po kubek.
– Spocznij sobie, synu.
Robię, co mówi.
– Mężczyzna tak łatwo nie porzuca tego, co kocha. Ojciec poharatał
serce Sydney, gdy od nich odszedł. Ona wie, że gdyby kochał ją tak, jak
powinien, walczyłby o nią do końca. Dlatego zupełnie się rozsypała po
twoim wyjeździe, bo wiedziała, że ją kochasz. Siadywała przy tym oknie
i wypatrywała ciebie.
– Nie mogłem wrócić.
Jimmy unosi dłoń.
– Mogłeś, ale postanowiłeś nie wracać.
– Na jedno wychodzi.
– Niech ci będzie. Nieważne. Ale jesteś już dorosły. Możesz wciskać kit
komu chcesz, ale nie mnie. Nie kupuję tej ściemy.
Uśmiecham się i kiwam głową.
– Rozumiem. Porzuciłem Sydney z ciężkim sercem. Zrobiłem to jednak
nie z powodu jakiegoś swojego widzimisię, ale żeby chronić najbliższe mi
osoby.
– Twój ojciec też wykręcił wam numer, Declan. Skrzywdził was,
zniszczył wiarę w siebie, a ciebie zmusił, żebyś wszedł w nie swoją rolę.
Nie byłeś ojcem tych chłopaków, tylko bratem, a on ci to odebrał.
Fakt, choć nigdy nie czułem, żeby coś mi zabrał. Mogłem zrobić dla
swoich braci to, czego nikt inny nie zrobił dla mnie. Chroniłem ich. Dałem
szansę wyrwania się z tego miasta.
Tamten wypadek wielu rzeczy nas pozbawił, ale także wiele dał. Ja
prowadzę firmę, Sean jest zawodowym baseballistą, Jacob aktorem,
a Connor po odejściu z wojska odnalazł wszystko, czego pragnął.
 – Zrobiłem to, o co mama prosiła mnie przed śmiercią.
– Na pewno byłaby z ciebie dumna.
Chciałbym, ale wątpię. Jeśli już, to byłaby raczej smutna, widząc, jak
potoczyło się nasze życie. Pragnęła naszego szczęścia w otoczeniu bliskich,
kochanych ludzi. Wierzyła, że rodzina jest najważniejsza. Pielęgnowaliśmy
pamięć o niej, podtrzymując braterską więź, ale nie żyliśmy zgodnie z jej
oczekiwaniami.

– Całowanie dziewczyn to poważna sprawa, Declanie Arrowood. –

Mama patrzy na mnie gniewnie. – Nie zapędzaj się za daleko z Sydney,
póki nie będziesz dużo starszy.
– Dobrze, mamo.
Wszystko przez głupiego młodszego brata, który mnie zakapował.
Sydney płakała dzisiaj w szkole, a ja jej powiedziałem, że jeśli nie
przestanie, to ją pocałuję. Już jej wyznałem miłość do końca życia, więc
trochę się uspokoiła, ale tylko na chwilę, potem znowu zaczęła ryczeć.
Dziewczyny wiecznie się mazgają.
To nie do zniesienia.
– Mówię poważnie. Możesz wierzyć, że ją kochasz, ale ja nie zaznam
spokoju, wiedząc, że nie traktujesz jej jak należy. Musisz zaczekać, aż
będziecie starsi i zrozumiecie, na czym polega podejmowanie dorosłych
decyzji.
Wzdycham, planując zemstę na Seanie. Mama nigdy by się o tym nie
dowiedziała, ale on ma długi jęzor i krzyknął, że pocałowałem dziewczynę.
Czego wcale nie zrobiłem… Jeszcze nie.
– Ile muszę czekać?
Mama otwiera szeroko oczy.
– Przynajmniej do trzydziestki!
– Do trzydziestki? Przecież będę wtedy… strasznie stary.
 – Wystarczająco dojrzały, żeby zdawać sobie sprawę, że najważniejsza
jest miłość. Tylko ona się liczy. Nie chodzi o pocałunki i całą resztę. Musisz
oddać tej osobie serce i robić wszystko dla jej dobra. Pragnę, abyś to
przeżył, Declan. Miłość tak prawdziwą i czystą, że będziesz gotów dać tej
dziewczynie wszystko. Na razie jesteś za młody, by wiedzieć, czy Sydney
jest tą właściwą.
I tu mama się myli.
– Ja to wiem. Właśnie ją będę kochał do końca życia.
Mama uśmiecha się lekko i dotyka mojej twarzy.
– Więc trzymaj się tego. – Kładzie mi dłoń na sercu. – Podaruj jej to,
a osiągniesz wszystko, co najważniejsze. Życie bez miłości to nie życie. To
tylko egzystencja, a ty urodziłeś się, by żyć.

Kręcę głową.
– Nie jestem pewien, czy byłaby szczęśliwa.
– Powiedziałem „dumna”, nie „szczęśliwa” – poprawia mnie Jimmy. –
Znałem twoją matkę. Najbardziej ceniła sobie rodzinę. Dla was pragnęła
tego samego.
Z tym ostatnim akurat trudno mi się zgodzić.
– Co takiego miała, Jimmy? Mój ojciec nie był ideałem.
– Nikt nim nie jest, ale głupiec z ciebie, jeśli sądzisz, że Michael
Arrowood nie kochał Elizabeth z całej duszy. Kiedy umarła, jakaś jego
część została pochowana razem z nią. Pozostało mu tylko picie.
Jimmy ma trochę racji, ale ojciec mógł obrać inną drogę.
– Wybrał chlanie. Miał czterech synów, którzy stracili matkę i próbowali
się pozbierać. Umarł z żalu za mamą, bo na nas mu nie zależało.
Jimmy powoli kiwa głową.
– A ty zdecydowałeś, że porzucisz Sydney. Takiego dokonałeś wyboru.
 – Mylisz się, Jimmy. Zostawiłem Syd z miłości. Kochałem ją tak bardzo,
że chciałem ją ocalić. Dlatego nie mogę teraz wrócić do jej życia. Kocham
ją najbardziej na świecie, bez względu na to, co wygaduję. Dałbym
wszystko, byle okazać się facetem, jakiego ona potrzebuje, ale taki nie
jestem. Wmawianie jej czegoś innego byłoby nie fair.
– To chyba zależy od niej, nie uważasz?
– Nie, jeśli wiem, że ostatecznie i tak złamałbym jej serce. Lepiej ją
przed tym chronić.
Jimmy parska śmiechem.
– Myślę, że chronisz sam siebie.
Może i tak, ale jedno wiem na pewno: nie jestem dla niej wystarczająco
dobry. Już nie.
 14

Bardzo przyjemnie spędziłam czas z Milo. Skrupulatnie zaglądał w każdy

zakątek farmy. Wyjaśnił, co powinnam naprawić z myślą o potencjalnym
kupcu, o co mogą pytać zainteresowani, przedstawił minusy
niedoszacowania wartości, plusy zawyżenia ceny ofertowej i wytłumaczył,
czego się spodziewać. Omówiliśmy moje oczekiwania co do ceny
i ewentualnego pola do negocjacji. To była trudna rozmowa, ale teraz
wreszcie wiem, na czym stoję i co dalej robić.
Weszliśmy do starej stodoły. Z tym miejscem wiąże się tyle wspomnień,
że aż brakuje mi tchu. Ciągle wraca do mnie myśl o niedawnym pocałunku
i dotyku Declana.
Z trudem ją odsuwam i przypominam sobie, dlaczego nawet cień nadziei
mnie zniszczy.
– Długo go kochałaś? – pyta Milo, gdy stajemy w drzwiach.
Napotykam jego wzrok. Mam wrażenie, że nawet gdybym skłamała,
i tak przejrzy mnie na wylot.
– Za długo.
– Jest moim przyjacielem, wiele się o nim dowiedziałem, ale ty zawsze
byłaś tajemnicą, której nie mogłem rozgryźć.
– Ja?
Posyła mi uśmiech.
 – W kwestii uczuć Declan nie da sobie niczego przetłumaczyć. Ciągle
powtarza, że ma obowiązek chronić bliskich mu ludzi. O ile w interesach
doceniam tę jego rozwagę, ponieważ zarządza moim majątkiem, to
w stosunkach z ludźmi cholerny z niego idiota.
Wybucham śmiechem, ale zaraz zasłaniam dłonią usta.
– Ja nazwałam go idiotą, a nawet gorzej.
– Zasłużył sobie.
Nie spodziewałam się, że obchód rodzinnych włości zakończymy
rozmową o Declanie.
– Powiedział ci, czemu mnie zostawił?
– Nie. Nawet gdyby tak było, nie pisnąłbym ani słowa, bo nie chcę
nadużyć jego zaufania, ale przyznałbym się chociaż, że znam powód.
– Ma szczęście, że jesteś jego przyjacielem.
Milo uśmiecha się diabolicznie.
– Żebyś wiedziała. Fajnie, gdybyśmy też zostali przyjaciółmi. Zgadzasz
się?
– Jasne.
– Dobra. Jako przyjaciel lubię doradzać innym w potrzebie, choć jeśli
spytać moją żonę, to w sprawach innych niż biznes zwykle się mylę. Ale
znam Declana i nie wierzę, że na serio chce tego, co mówi.
– To znaczy?
– Że chce być sam.
Przygląda mi się uważnie. Zupełnie zbił mnie z pantałyku. Najchętniej
bym go ochrzaniła, że się wtrąca w nie swoje sprawy, ale przypominam
sobie słowa
Deca i wypalam:
– Mylisz się, Milo. Declan nie jest sam. Ma braci.
Milo parska śmiechem – wyraźnie nie kupuje tego argumentu.
– Braci rozrzuconych po całym kraju? Tak, ma i kocha ich, ale to co
innego. Nie usycha z tęsknoty za nimi, nie musi walczyć ze sobą, żeby ich
unikać, a potem wzywać przyjaciela, żeby ten zobaczył ich posiadłość.
Cholera, on nawet nie poprosił, żebym obejrzał jego ziemię, chociaż
wszyscy wiemy, że ją w końcu sprzeda.
– Zadzwonił do ciebie, bo mu zależy, żebym zniknęła mu z oczu.
A skoro on nie może opuścić Sugarloaf, to ja powinnam się stąd wynieść.
Milo zakłada ręce za plecy i rozgląda się, analizując moje słowa. Po
chwili rozplata dłonie i zwiesza je luźno wzdłuż tułowia. W końcu zaczyna
mówić:
– Mężczyźni to nieskomplikowane stworzenia. On cię pragnie, ja to
wiem, a odpycha cię od siebie wyłącznie ze strachu. Przeraża go myśl, że
runie mur, który budował wokół siebie przez tyle lat. Jesteś piękną kobietą,
którą kochał przez większość życia, a teraz nie ma już wymówek, żeby
dłużej ci się opierać.
Żałuję, że nasza rozmowa potoczyła się w tym kierunku. Nie chcę
myśleć ani o Declanie, ani o stawianiu oporu. W tej chwili działam pod
wpływem instynktu samozachowawczego, a i ten może mnie zawieść.
– Doceniam twoje uwagi, ale moje życie biegnie ścieżką, którą Declan
nie zamierza iść. To nie takie proste. Ciągnie się za nami trudna przeszłość.
Smutne, że Dec boi się kogoś pokochać i nawet ja nie potrafię tego zmienić.
Milo uśmiecha się ponuro.
– Mam nadzieję, że w tej kwestii się mylisz, skarbie. A zmieniając
temat: chodzimy od paru godzin, a ja umieram z głodu. Declan na pewno
wyłazi ze skóry. Wracamy i podręczymy trochę tego palanta?
Biorę go pod rękę.
– O niczym innym nie marzę.
Docieramy do domu. Declan wypada ze środka, obrzuca badawczym
wzrokiem przyjaciela, potem mnie. Milo nachyla się do mnie i szepcze:
– Miałem rację.
Chichoczę i potakuję.
– Jak obchód, Fasolko? – pyta Jimmy.
– Myślę, że dobrze. Milo podpowiedział, co zrobić, żeby przyciągnąć
takich kupców, o jakich mi chodzi. Był niezwykle miły i … – odwracam się
do Milo – bardzo to doceniam. Twoje uwagi wezmę sobie do serca.
 Kłania się lekko.
– Cała przyjemność po mojej stronie.
– Nie lecisz jutro do Londynu? – pyta Declan, unosząc brew.
– Nie bądź taki obcesowy dla przyjaciela – karcę Deca. – Milo
przejechał kawał drogi z Nowego Jorku, a ja nie pozwolę, żebyś
zachowywał się w moim domu jak troglodyta.
Kątem oka widzę, że Milo uśmiecha się szeroko, ale kiedy odwracam się
do niego, uśmiech znika.
– Zasługuje na karę.
Declan burczy coś pod nosem.
– Myślałam, że jesteście kumplami.
Milo pochyla się i całuje mnie w czubek głowy.
– Tak było, ale niestety przez trzy godziny podsycałem w nim zazdrość,
więc… sama rozumiesz, moja droga. – Odsuwa się o krok. – Spokojnie,
Dec. Ja tylko miło spędzałem czas z twoją czarującą kobietą.
– Nie jestem jego kobietą – zauważam.
– Niech ci będzie. To tylko semantyka. Muszę znaleźć swoją żonę,
zanim wyda wszystkie pieniądze w Nowym Jorku. Pamiętaj, co ci radziłem,
skarbie: mów, czego chcesz, i się nie cofaj. Jeśli zjawi się deweloper,
dzwoń do mnie, a ja zrobię to, w czym jestem najlepszy.
– Wkurzysz ludzi? – podsuwa Declan.
Milo pokazuje mu środkowy palce i wychodzi, a ja tkwię w miejscu,
lekko oszołomiona.
– Cudowny – mówię z szerokim uśmiechem, gdy już udaje mi się
otrząsnąć.
– No, fajny gość.
– Dzięki, Dec. Nie masz pojęcia, jak mi pomógł. Naprawdę doceniam,
że poprosiłeś go o obejrzenie farmy.
Declan przeczesuje palcami włosy. Złość powoli z niego uchodzi.
– Siadaj i zdawaj relację, co powiedział.
 Stawiam na stole mleko i ciasteczka. Nic nie działa na mnie równie
uspokajająco, jak to. Kiedy płakałam, byłam smutna, urażona czy
kompletnie rozbita, mama dawała mi mleko i ciasteczka. Pojawiały się
magicznie, kiedy ich najbardziej potrzebowałam.
Maczam ciastko w mleku, czekam, aż rozmięknie, i referuję Declanowi
sugestie Milo.
Dec je spisuje i podsuwa swoje pomysły.
Paczkę słodyczy później jestem już tym wykończona.
– Uważasz, że to wykonalne? – pytam.
– Myślę, że powinniśmy zrobić większe naprawy, a drobiazgi dla
farmera nie będą miały znaczenia.
Przygryzam opuszkę kciuka.
– Pewnie tak, ale co jeśli pojawi się deweloper?
– Myślisz, że powstanie tu osiedle? Co deweloper zrobi z tą ziemią?
Sugarloaf to miasteczko rolnicze, nie na takie inwestycje. – Declan odchyla
się na krześle i popija łyk mleka. Kiedy opuszcza kubek, ma nad ustami
białe wąsy, a ja staram się zachować powagę.
Ale mi się nie udaje.
– Sama nie wiem.
– Czemu się śmiejesz?
– Wcale się nie śmieję.
– Przecież widzę. – Declan mruży oczy.
Robi mi się go żal, więc podaję mu serwetkę.
– Lubisz swoje mleczne wąsy?
Zamiast je wytrzeć, pochyla się ku mnie.
– A ty lubisz?
– Nie wiem. Jak cię obliżę, to się przekonam.
Robi mi się ciepło na sercu, bo nagle wracamy do tamtych chwil sprzed
lat, gdy jako dzieci śmialiśmy się z siebie na każdym kroku. Niczego się nie
wstydziliśmy i uwielbialiśmy niewybredne żarty.
Cieszę się, że to jedno się nie zmieniło.
 Declan wyciera mleko i przysuwa się bliżej.
– Zastanów się dobrze, czy chcesz sprzedać to miejsce deweloperowi.
– Milo uważa, że z takiej transakcji wyciągnę najwięcej.
Declan drapie się po głowie i wzrusza ramionami.
– Pieniądze to nie wszystko. Rozumiem, że już masz dość tej farmy, ale
tutaj się wychowałaś.
Co za ironia, że teraz martwi się o moją spuściznę. A przecież to on
odszedł z domu i koniec końców sprzeda ich farmę bez wahania.
– Declan, nie uważasz, że z twojej strony to… hipokryzja?
– Ja nie kochałem swojego domu.
– Dobrze, ale dom jest tam, gdzie są ludzie, których kochasz. Ta farma
była dla mnie całym światem z powodu rodziny, ale ich już nie ma
w Sugarloaf. Co mnie tu trzyma?
„Ja”. Błagam, powiedz to, powiedz cokolwiek, żebym została.
Przenikliwie patrzy mi w oczy, kiedy ja daję mu odpowiedź w myślach.
Powtarzam ją jak mantrę w oczekiwaniu, że on wypowie choć to jedno
słowo.
– Nic, jak sądzę.
– Naprawdę? – Daję mu drugą szansę.
Wzdycha ciężko, ale kiedy się odzywa, jego głos jest zimny i pewny.
– Nic, co byłoby warte pozostania.
Kocham go. Tak będzie zawsze, ale on nawet nie spróbuje walczyć.
Pragnie mnie, to widać, kiedy jesteśmy razem, ale to za mało. Musi chcieć
więcej.
Musi chcieć wszystkiego.
– W porządku. Cieszę się, że to sobie wyjaśniliśmy.
Tyle że ja wcale się nie cieszę. Jestem smutna. Zupełnie jakby ktoś
skradł mi cząstkę duszy.
 15

Uhh, to rzyganie jest okropne. Myślałam, że fazę porannych mdłości mam

już za sobą, ale najwyraźniej nic z tego.
Podnoszę się znad sedesu, płuczę usta i myję zęby. W Sugarloaf odbywa
się coroczny targ rolniczy. To jedno z moich ulubionych wydarzeń, ale
dzisiaj nie mam nastroju. Poza tym czeka mnie jeszcze połączony wieczór
kawalerski i panieński Connora i Ellie. Nie mogę przepuścić tej okazji. Jeśli
poleżę i uspokoję żołądek, może do wieczora poczuję się lepiej.
Nie rozumiem tylko, skąd akurat taki pomysł na pożegnanie stanu
wolnego. Kameralny koncert muzyki country to nie jest mój przepis na
dobrą zabawę. Już nie.
Kiedyś uwielbiałam koncerty na koniec targów. Słuchaliśmy, jak
miejscowy zespół czy solista znaleziony w jakimś barze karaoke udaje
zwycięzcę kolejnej serii „Idola”, tańczyliśmy i hulaliśmy do upadłego.
Uwielbiałam tańczyć z Declanem, śmiać się z fatalnych piosenkarzy
i rozmawiać o naszej przyszłości.
Od jego wyjazdu ani razu nie byłam na takim koncercie. To już nie to
samo, ale dla przyjaciół zacisnę zęby i wytrzymam.
Słyszę pukanie do drzwi. Nie mam pojęcia, kto dobija się o tej porze.
Kiedy otwieram, wita mnie promienny uśmiech słodkiej małej damy,
którą trzyma w ramionach mężczyzna grający główną rolę w moich snach
zeszłej nocy.
 – Dzień dobry, ciociu Syd!
– Dzień dobry, panno Hadley!
– Przyprowadziłam wujka Declana – oznajmia rozpromieniona.
– Widzę.
– Witaj, Fasolko.
Czy on wreszcie przestanie mnie tak nazywać? Nie jestem już jego
Fasolką.
– Cześć, Dec.
– Idziemy dzisiaj na festyn! – wtrąca Hadley.
– Serio?
Mała energicznie kiwa głową.
– Wujek Declan powiedział, że mamy randkę.
Parskam śmiechem i opieram się o drzwi.
– Szczęściara z ciebie. Twój wujek uwielbia kupować różne rzeczy.
Podejdź z nim do każdego stoiska i proś o wszystko, co zechcesz.
– Naprawdę? – Słodziak nie posiada się z radości.
Declan patrzy na mnie z zaciśniętymi ustami, do bratanicy jednak
zwraca się z uśmiechem:
– Nie przy każdym stoisku, ale…
– Nie daj się zwieść, księżniczko. On kocha psuć dziewczyny swojego
życia – zapewniam.
Declan odchrząkuje.
– Wiesz co, Syd? Masz rację. Dlatego tak się cieszę, że z nami idziesz.
Otwieram usta i szukam właściwych słów, żeby się z tego wykręcić, ale
Hadley piszczy pierwsza.
– Idziesz! Wiedziałam! Dlatego do ciebie przyszliśmy. Wujek Declan
powiedział, że musi tu coś zrobić, a ja od początku chciałam, żebyśmy cię
zabrali. Ciociu Sydney, będzie super! Pójdziemy zobaczyć zwierzęta,
pojemy sobie, tam będą traktory, różne zabawki i gry. Ubieraj się,
szybciutko!
 Spoglądam na swój strój i szybko obejmuję się rękami. Mam na sobie
czarny top bez rękawów i spodenki od piżamy. Nic więcej, nawet stanika.
Świetnie.
– Myślę, że ciocia Syd mogłaby iść tak.
Posyłam mu mordercze spojrzenie.
– Bardzo śmieszne.
– Co ty na to? Zabierasz się z nami czy nie?
– Jasne, że tak! – odpowiada za mnie Hadley.
Chyba nie mam wyboru.
– Dziecko przemówiło – mówię z uśmiechem.
– Robi to bez przerwy.
Chichoczę i kiwam głową.
– Nie wątpię. Co was tak naprawdę przygnało? Spotykamy się później
na imprezie, ale nie spodziewałam się nikogo o tej porze.
– Pomyślałem, że wpadnę, postawię w ogrodzie tabliczkę „Na sprzedaż”
i dam ci papiery. Twoja farma jest już oficjalnie na rynku nieruchomości
w kategorii: do kupienia bezpośrednio. – Declan bierze tabliczkę, którą
postawił obok drzwi.
– O rany. To znaczy super.
Declan patrzy na moje piersi, potem odwraca wzrok.
– Ubierz się, a my z Hadley wbijemy znak, dobrze?
– Okay.
Idę na górę do sypialni. Kręci mi się w głowie. Moje plany na ten dzień
zmieniły się błyskawicznie. Dziesięć minut temu chciałam coś zjeść,
postarać się nie zwymiotować, a potem zalec w łóżku z książką i nigdzie się
nie ruszać do czasu wyjścia na koncert. Teraz wszystko bierze w łeb, ale nie
mam serca odmówić Hadley.
Wkładam legginsy i obszerny sweter – ciuchy niezbyt eleganckie, ale
wygodne. Idę do salonu.
– Gotowa? – Hadley skacze w moją stronę.
– Ej, potworze, daj jej spokojnie zejść po schodach.
 Uśmiecham się do niej i odgarniam jej jasnobrązowe włosy.
– Gotowa.
– Zjem wszystko, co mają. Trzy lata nie byłam na jarmarku. Tata… ee…
Kevin – poprawia się – nie pozwalał nam chodzić, a mamusia nie chciała
go złościć, a ja aż w domu czułam zapach tamtego jedzenia. Przy tylnym
ogrodzeniu słyszałam muzykę i to było super.
Ta mała zawsze topi mi serce. Spośród znanych mi dzieci ma
najcudowniejszy charakter. Wzdrygam się na myśl, jak wyglądałoby życie
tej dziewczynki, gdyby Connor jej nie znalazł.
– Dobrze – mówi Declan z napięciem w głosie – możemy przystanąć
przy każdym stoisku z jedzeniem i innymi rzeczami, żeby zobaczyć, co tam
oferują.
Widzę jego ból i miłość do bratanicy. Trudno myśleć o tym, że ktoś
skrzywdził Hadley, ale jest jasne, że Declanowi na niej zależy i nie cofnie
się przed niczym, byle ją chronić. Ma to we krwi.
Obrońca.
Ktoś, kto wyrzeknie się wszystkiego, jeśli to według niego służy
wyższemu dobru.
Idiota.
Dzisiaj nie mam ochoty na kłótnie. Chcę przyjemnie spędzić czas z tą
słodką istotką i dać jej szczęśliwe wspomnienia z jarmarku, na który ja
zawsze chodziłam. Powinna śmiać się jak najwięcej i być rozpieszczana
przez tych, którzy ją kochają.
– Gdzie Connor i Ellie?
Declan się rozgląda i wzrusza ramionami.
– Mieli coś załatwić. Spotkają się z nami później.
Aha, są zajęci. W porządku.
– Chcieli być trochę sam na sam, co?
– Ja też bym to podejrzewał, ale nie. Connor wziął furgonetkę i gdzieś
pojechał.
Dobra, w sumie nieważne.
 – To dla nas lepiej, prawda? – zagaduję Hadley, gdy Declan otwiera
tylne drzwi jeepa.
– Co?
– Że nie musimy przejmować się twoimi rodzicami, którzy by nam
czegoś zabronili. – Puszczam do niej oko, a ona obdarza mnie szerokim
uśmiechem.
– A wujek Declan nam niczego nie zabroni?
Zniżam głos do szeptu, ale wiem, że Dec i tak nas słyszy.
– Znam różne sztuczki, żeby dostać od niego wszystko, co zechcemy.
Zostaw to mnie.
Hadley zapina pas i sadowi się wygodnie na foteliku.
– Kocham cię, ciociu Syd.
– Ja kocham cię mocniej.
– A ja mam kłopot. – W niskim głosie Declana słychać rezygnację.
– I to jaki! – odpowiadam. Od dawna nie było mi tak wesoło.
 16

Mogę jeszcze lody albo watę cukrową? – pyta Hadley, gdy kończymy
zwiedzać małe zoo.
Nazwa jest mocno na wyrost, bo ogólnie są tu: dwie kozy, świnia
z farmy przy drodze i krowy zabrane z pobliskiego pastwiska. Takich
okazów zwykle nie widuje się w ogrodach zoologicznych.
– Lepiej nie, bo zaraz brzuch ci pęknie – ostrzegam.
Nie chcę jej odmawiać, ale jeszcze bardziej nie chcę, żeby się
rozchorowała. Po drodze zdążyła już pochłonąć kawałek pizzy, precel,
smażone oreo w cieście i pączka.
– Noo doobra, to pójdziemy zobaczyć zabawki?
– Jakie zabawki? – pyta Declan.
– Nie wiem.
– Chcesz ją uświadomić, że to szajs?
Za żadne skarby. Nie złamię jej serca.
– Nie.
Declan podnosi się z ławki przy stole piknikowym i podaje mi dłoń.
– Dziękuję.
– Może i jestem złamasem, ale nie przestałem być dżentelmenem.
Dżentelmen… Koń by się uśmiał.
 – Skoro tak mówisz.
– Chodź, ciociu Sydney! – Hadley łapie mnie za rękę.
Po chwili jesteśmy już w tłumie mieszkańców Sugarloaf. Ludzie
przystają i machają mi na powitanie. To miasteczko jest częścią mojej
tożsamości i będę za nim tęsknić.
– Sydney! – woła pani Symonds, dyrektorka liceum. – Lepiej już?
Zmartwiłam się na wieść, że coś ci dolega.
– Byłaś chora? – dziwi się Declan.
Zasycha mi w gardle. Ignoruję go i szybko odpowiadam pani Symonds.
– Nie, byłam tylko zmęczona po nocnym dyżurze.
Dyrektorka klepie mnie po ramieniu.
– Och, kamień z serca, kochana. Ja też ostatnio ledwo żyłam,
przygotowywanie tego jarmarku i praca w szkole to zbyt wiele nawet jak na
mnie. Słyszałam, że pan Grisham upadł i złamał nogę.
– Tak, podobno. Ale na pewno szybko wróci do zdrowia.
Niektórym mieszkańcom miasta trzeba znaleźć jakieś hobby. Pani
Symonds jest bardzo zajęta, ale ma czas na słuchanie policyjnego radia.
Wie o wszystkim, co się dzieje w mieście. I zna każdego stąd, bo albo sama
go uczyła, albo była dyrektorką, kiedy chodził do szkoły.
– A ty? – Pani Symonds kieruje uwagę ku wysokiemu, seksownemu
i władczemu mężczyźnie u mojego boku. – Wyrosłeś na bardzo
przystojnego i wysokiego faceta, Declanie Arrowood.
Dec uśmiecha się, ujmuje dłoń kobiety i dotyka wargami jej kłykci.
– Pani natomiast nie zmieniła się ani trochę.
– I jak zwykle złotousty.
Na wzmiankę o jego ustach robi mi się gorąco. Czuję jego wargi,
miętowy smak oddechu i tęsknię do tego.
Dyrektorka parska śmiechem i klaszcze w dłonie.
– To cudowne widzieć was razem. Zupełnie jak piętnaście lat temu,
kiedy schowaliście się za namiotami przekonani, że nikt was nie widzi.
 Czuję, że policzki mi płoną. Declan zawsze wymykał się ze mną, kiedy
mógł. I mnie całował. Wtedy nie mogłam mu się oprzeć i nadal cierpię na
tę nieuleczalną skłonność.
– Stare dzieje. – Wolę nie brnąć we wspomnienia, boję się zapędzić
w ślepy zaułek.
– Tak – potwierdza Declan. – Wiele się zmieniło.
Pani Symonds cmoka z dezaprobatą.
– Oczywiście. Wszyscy dorastamy, zmieniamy się, ale niewiele
widziałam w życiu takich par jak wy.
O łzy, które napływają mi do oczu, obwiniam wszystkie przeklęte
hormony, krążące w moim brzemiennym ciele. Nigdy nie zachowywałam
się jak beksa. Byłam silna, zbuntowana, gotowa na każdym kroku
udowadniać ludziom, że się mylą. Czy płaczę? Oczywiście, ale
w samotności. Odwracam głowę, żeby ukryć łzy, ale jestem pewna, że je
dostrzegł.
– Nie ma na świecie drugiej takiej jak Sydney.
– Święta racja – zgadza się kobieta. – A to kto? To ty, panno Hadley
Arrowood?
Mała kiwa głową.
– Dzień dobry pani.
Symonds oczywiście wie, kim jest ta panienka.
– Dobrze się bawisz?
– Wujek Declan kupi mi kucyka!
– Dwa kucyki – poprawiam ją natychmiast.
Dec wznosi oczy do nieba. Uśmiecham się szelmowsko.
– Nie składaj dziecku obietnic – strofuję go.
– Ja? Ty to obiecałaś.
– Ona uważa inaczej – ripostuję.
Pani Symonds obserwuje nas z rozczuleniem.
– Zawsze miałam nadzieję, że znowu zobaczę, jak uśmiechacie się do
siebie. Nawet zanim zostaliście parą, byliście przyjaciółmi, jakich mało.
Nigdy nie spotkałam dwojga ludzi, którzy tak dobrze się rozumieją.
Odwracam wzrok, żeby nie zdradzić kłębiących się we mnie uczuć. Ja
też miałam nadzieję, że znowu staniemy się jednością. Czekałam bardzo
długo, a teraz jesteśmy tu razem i to wydaje się… naturalne.
Declan i ja cieszymy się wspólnym dniem, brakiem presji, nie
rozmawiamy o przeszłości ani zadawnionych urazach. Nie przypuszczałam,
że pozwolę sobie na taki luz. Przyjaźń, coś znacznie mniej intensywnego
niż pełnia miłości, wydawała się dla nas niemożliwa.
Teraz widzę, że się myliłam. U podstaw mojej miłości leżała głęboka
przyjaźń.
Zabawa z Hadley, śmiech i żarty sprawiały, że czułam się jak dawniej,
jak w domu.
Tam, gdzie wszystko ma sens i toczy się normalnie.
Declan odzywa się pierwszy:
– Tak, taka przyjaźń to dar od losu.
– Możemy iść do namiotów? – przerywa nam zniecierpliwiona Hadley.
Dzięki ci, dziecko, za tę niezamierzoną interwencję.
– Jasne. Pójdziemy też do kucyków!
– Świetnie, a ja skoczę po książeczkę czekową – rzuca żartem Declan.
– Bawcie się dobrze. Odwiedzę jeszcze paru sprzedawców. – Pani
Symonds robi kilka kroków i się odwraca. – Słyszeliście, kto śpiewa dziś
wieczorem?
– Ja nie wiem. – Kręcę głową.
Dyrektorka cała promienieje. Klaszcze w dłonie.
– Emily Young! Piosenkarka country z Tennessee. Niedawno dostała
nagrodę CMA[1]. Co za szczęście. Kiedy do niej pisałam, szczerze
wątpiłam, czy się zgodzi. Odpowiedziała mi dwa dni temu. Ciągle nie mogę
uwierzyć, że zaśpiewa u nas prawdziwy talent.
– Cudownie! – Super, że nie czeka nas totalna chała i Connor z Ellie
będą mieli wyjątkowy wieczór.
 – Muszę już lecieć. Miłej zabawy– mówi pani Symonds z ekscytacją
w głosie.
– Dziękujemy! – odpowiada Hadley. – Chodź, wujku. Najpierw po
zakupy, potem do kucyków!
Declan bierze ją na ręce i całuje w nos.
– Dobrze, potworze, a jeszcze potem poszukamy czegoś, czym
doprowadzimy ciocię Syd do szału.
Psotnica wybucha śmiechem, a ja przewracam oczami. Jedyne, co mnie
totalnie wpienia, to ten facet obok, którego nie mogę mieć.
Kiedy sprzedam dom, wreszcie pójdę dalej, dając nam obojgu szansę na
ułożenie sobie życia od nowa.

Ellie i Connor poszli po przekąski, a na mnie i Declana spadło

poszukanie wolnego miejsca na trawniku.
Wygląda na to, że wszyscy w okolicy wiedzieli o występie Emily Young.
Zwykle ludzie przychodzą na koncert nieźle wstawieni. To lepsze dla uszu.
– Tu może być? – pyta Declan.
– Chyba tak.
Pomagam mu rozłożyć dwa koce.
– Dobrze się bawiłaś? – pyta, kiedy sadowimy się wygodnie.
– Tak. Miło się spędzało dzień z tobą i Hadley. To cudowne dziecko.
Declan uśmiecha się lekko.
– Racja. Udało się nam zachowywać jak przyjaciele.
– Mhm.
– Było jak… – zaczyna i milknie.
Patrzę na niego pytająco. Przysuwamy się do siebie, bo to przecież
najbardziej naturalna rzecz na świecie.
 Declan przywiera wzrokiem do moich ust. Zastanawiam się, czy znowu
mnie pocałuje. Chcę tego, chociaż nie powinnam, ale część mnie zawsze
pragnie więcej. Lepiej mieć trochę niż nic. Tak przynajmniej podpowiada
mi serce.
Głowa mówi, że nigdy nie będę zadowolona, jeśli nie dostanę go całego.
– Jak za starych czasów – kończy.
Znowu skracamy dystans między sobą.
– I co czułeś?
– Wybaczenie.
Serce mi łomocze. Nie wiem, co to znaczy, ale modlę się w duchu, żeby
znaczyło coś dobrego.
– No tak. – Głos Connora sprawia, że nieruchomiejemy. – Niektóre
rzeczy nigdy się nie zmieniają.
– Chyba tak – przyznaję. Odsuwam się od Declana, ale nie spuszczam
z niego oczu.
Mogłabym przysiąc, że chciał powiedzieć więcej, ale co? Może w końcu
zrozumiał, że warto walczyć o nasze uczucie albo wreszcie wybaczył sobie,
że mnie porzucił, i zamknął ten temat.
Declan wstaje.
– Komu piwo?
Wiele bym dała za jeden kufel, ale nie mogę pić.
– Ja dziękuję. Dziś wieczorem muszę unikać alkoholu.
– Pójdę z tobą – proponuje Connor i spogląda to na mnie, to na Ellie. –
Na pewno chcecie sobie pogadać.
– Dzięki, skarbie. – Ellie macha mu, potem wbija we mnie wzrok. – Co
to było, do cholery?
– Ciszej – upominam ją szorstko. – Nic takiego. My… po prostu dobrze
się dziś bawiliśmy. Było fajnie, nie kłóciliśmy się, nie gadaliśmy
o przeszłości ani o mojej wyprowadzce. Wspaniale spędzaliśmy czas
z Hadley i… nie wiem, może doszliśmy do porozumienia.
– Aha, rozumiem. W porządku.
 Jęczę w duchu i zerkam w stronę namiotu z piwem. Declan stoi
w kolejce i przygląda mi się uważnie.
Czuję się jak jo-jo. Kompletne wariactwo. Do powrotu Declana do
Sugarloaf pewnie stałam na nogach. Teraz lecę w jedną stronę, uciekając od
niego, potem w drugą, bo coś znowu ciągnie mnie z powrotem ku niemu.
Wszystko sprowadza się do niego, dlatego próbowałam stworzyć
barierę, ale on z łatwością ją pokonał.
Może dlatego, że to nie była bariera, a raczej barierka. Tak czy inaczej,
chciałam, żeby on pokonał tę przeszkodę i przyszedł do mnie. Żebyśmy coś
razem… stworzyli, bo go kocham.
Może się zmienił, ale moje uczucia pozostały takie same.
Dlatego nie powinnam być jego przyjaciółką.
Zawsze będę pragnęła czegoś więcej.
Czuję się samotna, potrzebuję swojej najlepszej przyjaciółki.
– Ellie, tyle mam ci do powiedzenia… ale… nie mogę…
Dotyka mojej dłoni.
– Nie musisz mi nic tłumaczyć, Syd. Nie jestem głupia. Wiem, że go
kochasz i że on kocha ciebie. To jasne dla każdego, kto ma oczy, ale ty
wyjeżdżasz, a on jest uparty.
Na dodatek za kilka miesięcy urodzę jego dziecko.
Odwracam się znowu. Declan stoi bokiem, więc widzę tylko jego profil.
Rozmawia z Connorem, a ja się zastanawiam, czy o mnie.
Znowu przenoszę wzrok na Ellie, która przygląda mi się badawczo.
– Wiem, ale kiedyś moje serce zacznie słuchać głowy.
 17

Ciało mam napięte jak łuk. Koncert jest świetny. Po ochrzanie od

Connora, że źle traktuję Sydney, wycofałem się i teraz czuję się tak, jakbym
tonął.
Stoję obok brata i Ellie. Próbuję skupić się na głosie Emily Young,
zamiast myśleć, jak bardzo urodą nie dorównuje Sydney.
Wszystko na próżno.
Nie słucham piosenki o jakichś nieszczęściach. Patrzę na Syd – łagodnie
kołysze się w rytm muzyki. Jej blond włosy spływają na plecy
i przypominają mi falujące na wietrze zboże.
Mam ochotę dotknąć jedwabistych kosmyków i poczuć ją blisko,
chociaż nie wolno mi tego zrobić.
Wbrew rozsądkowi przysuwam się do niej nieznacznie.
– Nie rób tego, stary – mówi cicho Connor, który stoi za Ellie,
obejmując ją opiekuńczo.
Serce mi zamiera. Nieruchomieję. Connor ma rację. Zmarnowałabym
postęp, jaki się dzisiaj między nami dokonał.
Światła gasną. Pozostał włączony tylko jeden reflektor, skierowany na
Emily.
– Zaśpiewam teraz piosenkę, którą może już słyszeliście. Napisałam ją,
kiedy byłam po uszy zakochana w pewnym facecie, a on nie mógł się
zdecydować. Znacie to? – rzuca w przestrzeń. Tłum gwiżdże i klaszcze. –
 Tak myślałam. Kochałam go i wiedziałam, że on mnie kocha, ale nie
mogłam znieść bólu odrzucenia za każdym razem, gdy się do siebie
zbliżyliśmy.
Ja pierdzielę! Serio?
Chcę stąd wiać, ale tkwię w miejscu, jakby mi nogi wrosły w ziemię.
Emily śmieje się lekko.
– Cooper i ja pobraliśmy się dwa lata temu, jakby ktoś pytał. Więc nie
rezygnujcie ze swojej drugiej połówki. Ale nie pozwalajcie mówić do siebie
„kochanie”, jeśli ta osoba nie chce zostać.
Emily zaczyna brzdąkać na gitarze. Sydney odwraca się i staje przede
mną. Pytanie w jej oczach sprawia, że mam ochotę wyrwać sobie serce
z piersi, bo ból jest nie do zniesienia. Syd nie patrzy na nikogo innego. Na
nic moje postanowienie. Determinacja uleciała.
– Zatańczysz? – pytam.
Odpowiada skinieniem.
Mój brat wydaje ostrzegawcze odgłosy, ale udaję, że tego nie słyszę. Jej
„tak” jest ważniejsze.
To może być chwila, w której ostatni raz będę ją trzymać w ramionach.
Nie mogę zmarnować tej okazji.
– Kocham tę piosenkę.
A ja kocham ciebie.
– Dlaczego? – pytam.
Kładzie mi dłoń na piersi. Ciekawe, czy czuje bicie mojego serca. Nerwy
mam napięte jak cięciwa łuku tuż przed wypuszczeniem strzały. Cały
jestem zesztywniały, ale się trzymam.
Poruszamy się razem, świat gdzieś odpływa – tak jak zawsze, gdy z nią
jestem. Znika bolesna przeszłość, niepewność teraźniejszości, żal
przyszłości. Tu i teraz jest tylko ona.
Trzymam ją w objęciach, gdzie jej miejsce.
Nieważne, co się stanie potem. Widzę tylko swoją ukochaną.
 – Posłuchaj jej, Dec. – Głos Sydney brzmi cicho i melancholijnie. –
Posłuchaj, jak opowiada o tym, który zrywa, i o tej, która prosi, żeby
został.
Wsłuchuję się w słowa i przysiągłbym, że Emily śpiewa dla nas.
„Nie mów, że jest za późno,
Tak łatwo nie odpuszczę.
Nie mów do mnie „kochanie”, i nie mów, że odchodzisz.
Nie odchodź.
Nie odpychaj, skoro chcesz mnie zatrzymać.
Wszystko mogło być takie proste, skarbie.
Byłam tu, ale mnie nie widziałeś.
Nie pozwól mi odejść, jeśli nie jesteś gotowy na moje odejście”.
Głos Emily cichnie, a na pierwszy plan wysuwa się gitara akustyczna.
– Syd – wymawiam jej imię błagalnie.
Zaciska palce na mojej koszuli.
– Nie odpuszczaj. Nie odpychaj mnie.
Widzę łzy w jej oczach. Nie chcę, żeby mnie opuściła. Pragnę ją trzymać
blisko siebie, całować do utraty tchu, kochać tak, aż poczuje całą sobą, że
jest wszystkim, czego potrzebuję i na czym mi zależy.
Czuję ją w każdym zakamarku ciała, ale nie stanę się jej idealnym
mężczyzną.
Bez względu na to, jak bardzo tego żałuję, nie dam jej upragnionego
życia z mężem i dziećmi. Mogę zaofiarować tylko przyjaźń i to z terminem
ważności, bo kiedy minie moje pół roku w Sugarloaf, a ona się
wyprowadzi, więcej nie pozwolę sobie na to, żeby się z nią spotkać.
Piosenka się kończy. Nieruchomiejemy oboje i patrzymy na siebie.
Magia chwili mija. W oczach Syd widzę, że wraca do rzeczywistości.
Puszcza moją koszulę i cofa się o krok.
Czuję, że ją tracę. Serce bije słabiej, chłód przenika pierś, utrudnia
oddychanie, a pustka po Sydney odbiera mi siły.
 Przez kilka minut, kiedy trzymałem ją w objęciach, świat miał sens.
A teraz… muszę stąd iść.
 18

Dokąd poszedł Declan? – pytam Connora. Powiedział, że idzie do toalety,

ale minęło już dwadzieścia minut i zaczynam się zastanawiać, czy w ogóle
sobie nie poszedł do domu.
Opatulam się kocem. Przenika mnie wieczorny chłód. Tak się czułam,
gdy skończył się taniec, ale wolę winić pogodę.
– Nie wiem, pewnie chce ochłonąć.
Staram się rozszyfrować ukryte znaczenie tych słów. Connor jest zły,
a może tylko zawiedziony.
– Co cię tak zdenerwowało?
– On. Mówiłem mu wyraźnie, żeby się od ciebie odczepił, jeśli nie chce
dać ci tego, na co zasługujesz.
– A na co zasługuję, Connor? – Teraz ja jestem wkurzona. – Nie masz
prawa.
– Jasne, że nie mam, do cholery. – Macha rękami. – Ale kocham cię jak
siostrę. Twoja przyjaźń z Ellie i relacja z Hadley wiele dla nas znaczą. Dec
obiecał, że niczego nie popsuje, a tydzień po jego przyjeździe ty
postanawiasz się wyprowadzić. Przypadek? Nie wierzę. Nie jestem idiotą.
Rozkładam na części zdanie po zdaniu. Connor zachowuje się jak
starszy brat – słodkie, ale trochę spóźnione. Poza tym nie wie wszystkiego.
Musi przestać. Jeśli razem z jego bratem chcemy popełnić milion błędów,
on temu nie zapobiegnie.
 – Podeszłam do Declana, kiedy leciała ta piosenka. Potrzebowałam go,
Connor. Wiem, że masz serce we właściwym miejscu, i uwielbiam cię za to,
Kaczorku, ale kocham Deca. Zawsze kochałam. Jesteśmy dorośli i sami
musimy dojść do porozumienia, ustalić, co zrobić, żeby nie rzucać się sobie
do gardeł.
Dołącza do nas Ellie.
– Po prostu nam żal patrzeć, jak cierpicie. Trudno Decowi być tu znowu
i mierzyć się z przeszłością.
Taką jak jego rodzina i ja. Wiem o tym.
Connor przyciąga Ellie do siebie i bierze drinka.
– Pokłóciliście się? – zwracam się do Connora, przecież poszli razem po
piwo.
– Nie, ale pogadaliśmy… ostro.
Ellie wzdycha.
– Może przestaniesz go tak naciskać?
– Nikogo nie naciskam – wypala Kaczorek z irytacją. – Ale nie będę go
okłamywać. Jeśli zapyta mnie o zdanie, powiem, co myślę.
Declan nie ucieka przed konfliktem, ale wyobrażam sobie, że trudno mu
znieść wymówki młodszego brata. Spoglądam w kierunku swojej farmy
i widzę sylwetkę zmierzającą w tamtą stronę. Nie wiem czemu, ale jestem
pewna, że to on.
– Sprawdzę, czy wszystko z nim w porządku.
Connor kładzie mi rękę na ramieniu, żeby mnie powstrzymać.
– Syd.
– Znam go lepiej niż ty. Będzie dobrze.
– Ja tylko…
Ellie łapie go za nadgarstek.
– Niech idzie. Już późno. Jesteśmy zmęczeni. – Potem mówi do mnie: –
Zadzwonisz jutro? Albo dzwoń, kiedy będziesz mnie potrzebowała.
– Oczywiście. – Całuję w policzek najpierw ją, potem Connora. –
Kocham was oboje, ale to problem mój i Declana. Jeśli się nie dogadamy,
to znaczy, że mamy większy problem niż Kaczorek, który lubi się wtrącać.
Po tych słowach ruszam tam, gdzie przed chwilą dostrzegłam Deca.
Okolicę spowija gęsta ciemność, choć księżyc dość mocno lśni, a niebo jest
usiane gwiazdami. Uwielbiam nocne niebo, jego bezkres i tajemniczość.
Wybieram sobie jedną gwiazdę – robiłam to wiele razy – i mam nadzieję,
że teraz moje życzenie się spełni.
Zaczynam od dziecięcej rymowanki: „Gwiazdko jasna, gwiazdko
lśniąca, pierwsza dziś na niebie, proszę spełnij me życzenie, zwracam się
do ciebie”. I dopowiadam: pragnę, żebyśmy znaleźli z Declanem drogę
w przyszłość. Pragnę, byś uleczyła go na tyle, żeby pokochał nasze dziecko
i był wspaniałym ojcem… jeśli tylko sobie na to pozwoli.
Idę przez pole, wiejskie odgłosy wypełniają mi uszy. Dookoła cykają
świerszcze, w oddali pohukuje sowa. Kiedy zbliżam się do strumienia
płynącego na granicy dwóch posiadłości, do orkiestry dołączają kumkające
żaby.
Lubię to, że w przyrodzie nigdy nie panuje cisza. Na łonie natury nie
czuję się samotna.
Muzyka, która ryczała w tle, przeszła w tłumione buczenie. Nie wiem,
dokąd poszedł Dec, więc może być wszędzie, ale niezrażona kroczę dalej.
Biorę głęboki wdech i staram się bardziej czuć, niż myśleć.
Po piętnastu minutach słuchania podpowiedzi serca widzę Declana.
Stoi zwrócony plecami do mnie, ze spuszczoną głową. Wygląda tak,
jakby się modlił. Idę w jego stronę. Wiem, że to może obrócić się
przeciwko mnie, ale Declan nie może być teraz sam.
Nagle zastyga w całkowitym bezruchu.
– Nie powinnaś za mną iść – mówi cicho, ale nie odwraca się do mnie.
– Nie powinieneś odchodzić.
Słyszę jego ciężkie westchnienie. Jestem tuż za nim.
To miejsce wiele znaczy dla wszystkich braci. Tutaj spoczywa ich
matka.
– Dbałaś o grób?
 Kręcę głową. Starałam się przychodzić regularnie, ale nigdy nie
porządkowałam grobu.
– Nie musiałam. Twój ojciec zajął się nim po waszym wyjeździe.
Milkniemy. Wiele razy spotykałam tu Declana, gdy mierzył się ze swoją
stratą. Przychodził szukać pociechy w bliskości matki, która kochała go
całym sercem. To dla niej walczył o braci. Obietnica, którą złożył jej przed
śmiercią, pomagała znosić ciosy od ojca.
Chociaż cierpiałam z powodu odejścia swojego taty, nie umiałam sobie
nawet wyobrazić, przez co przeszedł Declan.
Myśl o okrucieństwie starego Arrowooda łamała mi serce
w dzieciństwie i rani teraz.
Ile ja bym dała, żeby cofnąć czas i ocalić Declana. Trzymałam wszystko
w tajemnicy, bo mnie o to błagał. Był pewien, że opieka społeczna zabierze
ich stąd i rozdzieli, a on tego nie zniesie. Nie wiedziałam, czy dobrze robię,
ale myśl o tym, że mogłabym go stracić, kazała mi milczeć. I po co?
To doświadczenie go złamało, a nas zniszczyło.
Zawiodłam. Straciłam jego i szansę na wspólne życie.
Unosi głowę i spogląda w niebo. W końcu przerywa milczenie.
– Kochał ją.
– Tak.
Jego ojciec, mimo wszelkich swoich wad, zatroszczył się o miejsce
spoczynku Elizabeth Arrowood. Nagrobek jest czarny, a wyryty napis biały.
Kiedy tu przychodziłam, spodziewałam się zobaczyć chwasty, a widziałam
zadbany grób. Trawa zawsze była skoszona, a kwiaty zmieniały się
w zależności od pory roku.
Przez osiem lat nieobecności braci to jedyny skrawek ziemi
Arrowoodów, o który senior rodu naprawdę dbał.
– Często tu przychodziłaś?
– Tak. Wiedziałam, że to dla ciebie ważne.
Zamykam oczy. Przypominam sobie, jak ciągnął tutaj kosiarkę ode mnie
z domu. Trzymał ją w naszej stodole, bo bał się, że ojciec ją sprzeda,
a pieniądze przepije.
 Przychodziliśmy tutaj, a Dec krzątał się tak długo, aż poletko wokół
wyglądało jak należy.
– Ona też go kochała – dodaje po chwili.
Elizabeth Arrowood kochała wszystkich. W każdym potrafiła dostrzec
coś dobrego. Miała wielkie serce i cudowny charakter.
Nic jednak nie mogło się równać z jej miłością do synów. Oni zajmowali
w jej życiu pierwsze miejsce. Z całych sił starała się zapewnić im
bezpieczeństwo, każdy ją za to podziwiał.
Kiedy zachorowała, świat stanął w miejscu.
– Chciałaby, żebyś się uwolnił, Dec.
– Jak?
Jedno słowo, a tyle się za nim kryje. Lata nienawiści, zwątpienia
w siebie, smutku z powodu tego, co wycierpiał. Gdybym nie znała jego
bólu tak dobrze jak własnego, łatwo byłoby mi go znienawidzić.
Przez lata próbowałam winić tylko jego za to, że odszedł. Skupiłam się
na własnym bólu, a przecież Declan też cierpiał. Nie mogło być inaczej.
Bez względu na słowa, jakie padły tamtego dnia, zdawałam sobie sprawę,
że nie rani mnie celowo. Znałam go i w głębi serca wiedziałam, że
cokolwiek robi, wierzy w słuszność swojego postępowania.
Ta świadomość nie uleczyła mojego złamanego serca, ale pomogła dalej
żyć.
Wyciągam do niego rękę.
Splata swoje palce z moimi. Jest tak, jak powinno być zawsze. Dwie
zranione dusze, szukające u siebie nawzajem ukojenia. Tu i teraz,
w naszych splecionych dłoniach, znajduję spokój, którego nie zaznałam od
lat.
Mogłabym mu powiedzieć to, co chce usłyszeć, ale nie będę go
oszukiwać. Takie pocieszanie nie uśmierzy bólu.
– On umarł, Dec. A ty żyjesz. Na twoje pytanie nie ma odpowiedzi, bo
jedyny człowiek, który ją znał, już nie może ci jej dać. Poza tym… –
urywam, szukając właściwych słów – nic go nie tłumaczy. To, co zrobił
tobie, Seanowi, Jacobowi i Connorowi było potworne i niewybaczalne. Ale
ona nie chciałaby, żebyś tak żył.
W końcu patrzy na mnie i chociaż w ciemnościach nie widzę wyrazu
jego oczu, czuję, że jego spojrzenie przenika mnie do głębi.
Dlatego powinnam trzymać się od niego z daleka. Przy nim czuję się jak
obnażona.
Ściska mi rękę i pochyla głowę. Stykamy się czołami.
– Dlaczego, Syd? Po tylu latach?
Unoszę dłoń, kładę mu ją na piersi. Chcę poczuć bicie jego serca. Czuję
zawrót głowy.
Nie wiem, co kryje się za tym pytaniem.
– Dlaczego co?
– Dlaczego tak się przy tobie czuję? – Łapie mnie za biodra i przyciąga
do siebie. – Dlaczego jest tak, jakbym się zgubił i odnalazł jednocześnie?
Może to wpływ ciemności i nasz wspólny taniec.
Może to moje szalejące hormony.
Może dlatego, że go pragnę najbardziej na świecie, ale z czystego
egoizmu nie ułatwię mu zadania.
– Bo ciągle szukamy tego, co straciliśmy. Bardzo długo byłam samotna
i zagubiona. Czekałam i miałam nadzieję, że wrócisz, bo cię
potrzebowałam. A kiedy przyjechałeś, pogubiłam się jeszcze bardziej.
Byłeś moim najlepszym przyjacielem. Moim wybranym. Sercem i drugą
połową mojej duszy. – Drżą mi wargi, trudno mi to wypowiadać na głos,
chociaż nigdy nie skrywałam przed nim swoich uczuć. – Ale ty nie
zwrócisz mi siebie, prawda?
Ciężki oddech Declana wypełnia przestrzeń między nami. Jego
milczenie jest potwierdzeniem.
– Nie dlatego, że cię nie chcę – odzywa się w końcu. – Jesteś
powietrzem, którym oddycham. Jesteś wszystkim, ale ja będę już tylko
pustą skorupą.
Mocniej przyciskam dłoń do jego piersi. Tym razem muszę do niego
trafić.
 – Tu się mylisz – mówię zdecydowanie, chociaż przepełnia mnie
niepewność. – Ty po prostu boisz się o mnie walczyć.
Opuszkami palców muska moje wargi.
– Tak o ciebie walczę. Idź, Sydney. Idź, zanim popełnimy błąd, którego
już nie naprawimy.
Łzy stają mi w oczach, a potem spływają strumieniem. Ból odrzucenia
jest nieznośny.
– My nigdy nie byliśmy błędem.
Declan wyciera mi policzki i odsuwa się ode mnie.
– Oboje znamy przyszłość. Ja wrócę do Nowego Jorku, a ty przeniesiesz
się bliżej siostry. Idź, Syd.
Wtedy robię to, co powinnam zrobić, kiedy zobaczyłam go tutaj.
Odchodzę. Ponieważ nie mogę skłonić go do zmiany zdania, nie ma już
nadziei na miłość między nami, a moje serce nie zniesie kolejnej rany
zadanej strzałą Arrowooda.
 19

Telefon do ciebie – mówi Devney, zaglądając do gabinetu.

– Kto? – pytam.
– Jakiś Brytyjczyk z seksownym akcentem.
Milo.
Tydzień temu mój dom został wystawiony na sprzedaż. Dostałam ofertę
i przesłałam mu ją z zapytaniem, co o niej sądzi. Zgłosił się deweloper,
który oferuje wyższą cenę, ale chce podzielić teren na czterdzieści dziesię-
cioakrowych działek i zbudować na nich wielkie domy za milion dolarów,
które – jak zapewnia – wpasują się w krajobraz.
Nie bardzo wiem, co myśleć. Większość tutejszej zabudowy to stare
domy, niektóre nawet sprzed stu lat. W pobliżu nie ma dużego miasta,
dlatego przeprowadzka tutaj nie wydaje się dobrym pomysłem dla kogoś,
kto musiałby dojeżdżać do pracy. Ale co ja wiem o rynku nieruchomości?
– Odbiorę. Zamknij drzwi – proszę, a Devney kiwa głową i wychodzi. –
Milo? – mówię do słuchawki.
– Wiedziałem, że trudno mnie zapomnieć. Jak leci? Chcesz mi
opowiedzieć coś pikantnego i nowego o Declanie?
– Nie, ale nawet gdyby coś było, to milczałabym jak grób.
– Mądra dziewczynka.
Wybucham śmiechem.
 – Dostałeś mojego maila?
– Tak. Obok mnie siedzi moja cudowna i za dobra dla mnie żona, która
przyjrzała się tej ofercie i ma swoje zdanie na ten temat.
– Och! – rzucam podekscytowana. – Witaj, Danielle.
– Cześć, Sydney. Miło cię poznać chociaż w taki sposób. Przepraszam,
że nie przyjechałam na farmę z Milo, ale odwiedzaliśmy naszą córkę
w Nowym Jorku i nie mogłam uniknąć matczynych zobowiązań. Ale wiele
o tobie słyszałam od męża. Poza tym Declan nieraz cię wspominał.
Z nią też o mnie rozmawiał?
– Kochanie, Sydney może źle cię zrozumieć – upomina ją Milo. – Ona
na pewno wie, że Declan to udręczona dusza, żałosny dupek, który skarży
się na kobiety. – Zniża głos do szeptu i resztę dopowiada półgębkiem: –
Musimy przedstawić go w złym świetle, żeby bardziej go zapragnęła.
Danielle prycha.
– Ale z ciebie idiota. Powinna wiedzieć, że myślał o niej i czasem coś
napomknął.
– Już jej to powiedziałem.
Uśmiecham się, słuchając ich wymiany zdań.
– Widocznie niezbyt wyraźnie.
– Ja ci dam: niewyraźnie. – Milo nieznacznie podnosi głos.
– Przepraszam. – Danielle wraca do rozmowy ze mną. – Jesteśmy trochę
uparci i kłótliwi.
Śmieję się lekko.
– Rozumiem. Nie chciałabym was popędzać, ale za godzinę mam być
w sądzie i…
– Oczywiście – odzywa się Milo. – Przejrzeliśmy tę ofertę. Rozumiem
twoje wahanie, ale po sprzedaży to już nie będzie twój problem. Wiem, że
nie to chcesz usłyszeć. Pamiętaj tylko, że kiedy złożysz podpis pod umową,
tracisz prawo do narzucania warunków wykorzystania tej ziemi.
Odchylam się w fotelu i analizuję słowa Milo. Oczywiście, że to wiem.
Liczyłam jednak, że zgłosi się jakaś urocza rodzina z Chicago, która
zmęczona miastem chce po prostu hodować krowy i nie zbijać na nich
kokosów. Sielskie życie. Przynajmniej pod pewnymi względami.
– Uważasz, że powinnam przyjąć tę ofertę? – pytam.
– Nie.
– Tak.
Milo i Danielle odpowiadają jednocześnie.
– Sydney – uprzedza mnie Danielle – pochodzę ze Stanów i uważam, że
mam większe prawo zabrać głos w tej sprawie niż Milo. Jeśli sprzedasz
farmę deweloperowi, twoje dziedzictwo, o którym tyle słyszałam, zostanie
rozparcelowane. Możesz przyjąć tę ofertę, która jest bardzo dobra, i zarobić
kupę kasy…
– Co warto zrobić – wtrąca Milo. – Zapewniam cię, że żadna rodzina nie
kupi twojej ziemi w tej cenie. Deweloper taki jak Dovetail zobaczył w tym
duży zysk i zapłaci tyle, ile chcesz.
To ma sens, ale nie czuję się z tym dobrze.
Na drugim końcu linii rozlega się współczujące westchnienie.
– Rozumiem twoje wahanie. – Głos Danielle jest miękki i łagodny. –
Wiem, że chcesz szybko się wyprowadzić.
– Muszę. Urządzam się na nowo. Nie mogę tu zostać.
Najlepiej sprzedać dom, wyprowadzić się i poinformować Declana
o dziecku.
– Daj mi kilka dni – sugeruje Milo. – Przyjrzę się tej firmie bliżej.
Zobaczę, czy da się wszystkim pokierować zgodnie z twoimi
oczekiwaniami.
– Bardzo to doceniam. Farma należy do mojej rodziny od prawie stu lat.
To… trudne.
Próbuję wyobrazić sobie życie poza Sugarloaf i wcale mi się nie udaje.
Siostra wyjechała, nie oglądając się za siebie. Mama po swojej
wyprowadzce bez wahania przeniosła prawo własności na mnie i nie
protestuje przeciwko sprzedaży.
Milo chrząka.
 – Daj nam trochę czasu. Nauczyłem się w życiu jednego: zawsze jest
inny sposób. A na razie będę dręczył Declana za to, że pozwolił ci odejść.
My, głupki, nie umiemy oprzeć się kobiecie, która nas nie chce.
Danielle parska śmiechem.
– On wie, o czym mówi. Wierz mi, moja droga.

– Znowu uciekasz? – pyta Sierra, sięgając po kawę.

Cały ranek spędziłam na oglądaniu domów. Kiedy wylądowałam
w kawiarni w jej mieście, zadzwoniłam do niej z nadzieją na siostrzaną
poradę. Teraz żałuję.
– Nie. Chciałam się upewnić, że robię dobrze, i poszukać dachu nad
głową.
Sierra odstawia filiżankę i wzrusza ramionami.
– I co, już wiesz, czy robisz dobrze? Declan wie o dziecku?
Kręcę głową.
– Powiem mu, jak tylko sprzedam dom i będę pewna, że wyjeżdżam.
Jeśli zrobię to wcześniej, a on pod presją zaproponuje mi wspólne życie,
wycofam się z tego planu.
– To dobry plan. Szlachetność Declana weźmie górę.
O to chodzi.
– Oświadczy mi się, bo tak nakaże mu honor, a nie miłość.
Sierra dotyka mojej dłoni.
– Przykro mi, kochanie.
Pociągam nosem i odsuwam rękę.
– A najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, Sierro, że on mnie kocha.
Wiem, że tak jest. Uważa tylko, że się na męża i ojca nie nadaje.
– Naprawdę?
 – Sam powiedział, że mnie pragnie, całuje mnie desperacko, ale jest
uparty i nie ustąpi. Nie rozumiem. Czemu myśli, że lepiej mnie odepchnąć,
niż kochać i być razem?
Sierra odchyla się na krześle i pociera dolną wargę.
– Zawsze wydawaliście się tacy stali w uczuciach względem siebie…
Bardziej zaskoczyło mnie odejście Declana niż taty. To nie miało sensu.
– No co ty, nie gadaj.
– Pytałaś go o powody?
– Jasne.
Sierra uśmiecha się lekko.
– Chodzi mi o to, czy zapytałaś wprost: dlaczego to zakończyłeś?
– Myślę, że tak. To znaczy… może. – Zastanawiam się nad tym przez
chwilę i powoli dociera do mnie, że nie doszliśmy do żadnej konkluzji.
Kiedy ja pytałam, on lawirował, a kiedy on chciał rozmawiać, ja uciekałam.
– Kiedy ze mną zrywał, oznajmił, że mnie nie kocha.
– Wszyscy wiemy, że to bzdura.
– Okay. – Z tym mogę się zgodzić. Ja też w to nie wierzę. – Powiedział,
że robi, co musi, żeby mnie chronić.
Widzę, że Sierra stara się poskładać wszystko w sensowną całość. Jako
prawniczka umiem logicznie rozumować i wyciągać wnioski, ale siostra
bije mnie w tym na głowę. Byłaby świetnym detektywem.
– Przed czym?
– Przed nim, jak sądzę. On chyba uważa, że ma w sobie wiele z ojca.
Siostra przewraca oczami.
– W żadnym z tych chłopaków nie ma ani krztyny tego sukinsyna.
– Zgadzam się.
– Tu chodzi o coś innego. Nie wiem o co ani dlaczego on ci tego nie
mówi, ale ja nie kupuję tej ściemy. Po tylu latach razem, kiedy już
planowaliście wspólne życie, on się nagle budzi i uznaje, że to koniec. To
się kupy nie trzyma.
 Staram się spojrzeć na tę historię z innego punktu widzenia. Dotąd tego
nie robiłam. Może zdarzyło się coś konkretnego, co go skłoniło do odejścia.
Inna kobieta? Nie, zdrada nie leży w jego naturze. Żaden powód nie
przychodzi mi do głowy.
Cokolwiek to było – o ile w ogóle coś takiego przełomowego się
zadziało – nie rozumiem, dlaczego mi tego nie wyjaśnił. Nie mieliśmy
przed sobą tajemnic. Moje myśli, serce, mój świat były dla niego otwarte.
Uważałam, że z nim jest tak samo. Nic, co by powiedział czy zrobił, nie
zmieniłoby moich uczuć.
– To ma jakieś znaczenie? – pytam.
– Nie wiem, dla mnie miałoby.
– Chyba w tym rzecz. Jeśli mnie rzeczywiście kochał, czemu nie
przyszedł do mnie z problemem, jeśli taki w ogóle istniał? Czemu mi nie
zaufał i nie poprosił o pomoc?
Sierra unosi ręce w geście bezradności.
– Mnie nie pytaj. Ty lepiej niż ja znasz jego sposób myślenia.
Tak było kiedyś, ale dziś prawie nie poznaję dawnego Declana. Bardzo
się zmienił, nie śmieje się swobodnie i nie okazuje uczuć tak otwarcie jak
wtedy. Zupełnie jakby utracił część swojej wcześniejszej natury.
– Ostatecznie to i tak bez znaczenia. Sprzedaję farmę, przeprowadzam
się tutaj, urodzę dziecko.
– Jeszcze nie sprzedałaś farmy, nie przeprowadziłaś się i nie
powiedziałaś mu o dziecku – zauważa Sierra i uśmiecha się znacząco.
Mam ochotę ją udusić.
– Przecież to ty sugerowałaś, żebym wreszcie uwolniła się od Sugarloaf!
– A czy ty kiedykolwiek mnie posłuchałaś?
Założę się, że Bóg stworzył siostry po to, by pokarać Ewę za zjedzenie
tego idiotycznego jabłka. Nigdy nie wystawiłabym farmy na sprzedaż,
gdyby Sierra nie zasugerowała wyjazdu z miasta.
– Czemu to mówisz?
Siostra wierci się na krześle.
 – Bo nie zamierzam patrzeć, jak żałujesz swojej decyzji. Zgoda,
najwyższy czas iść naprzód, ale ty kochasz Sugarloaf, farmę, swoje życie
tam, na wsi.
– Tak, ale zostanę sama z dzieckiem, bez pomocy, z farmą na głowie,
z kancelarią, z milionem innych powodów, żeby stamtąd wyjechać.
– Jimmy mógłby prowadzić farmę – podsuwa Sierra.
– On już marzy o emeryturze. Pracował wiele lat. Nie mogę być egoistką
i prosić go, żeby został. Musiałabym zatrudnić kogoś innego i liczyć, że zna
się na rzeczy. Nawet wtedy nie wiem, czy sobie poradzę. Potrzebuję
rodziny.
– Tak naprawdę potrzebujesz Declana.
Odchylam głowę i jęczę. Co za zołza, a to przecież ja jestem
rozkapryszoną i nieznośną kobietą w ciąży, nabuzowaną hormonami.
Declan nie da mi tego, czego chcę, więc ta rozmowa traci sens.
– Mieszkając obok ciebie, pewnie dostałabym szału.
Wybucha śmiechem.
– Oszalałaś już dawno temu. Posłuchaj, siostrzyczko. Kocham cię, ale
nikt nie kazał ci wystawiać farmy na sprzedaż dzień po naszej rozmowie.
Nie sądziłam, że się jej pozbędziesz. Planowałaś wychować tam dzieci
i zestarzeć się przy krowach. Mnie takie życie nigdy nie pociągało. Na myśl
o powrocie do Sugarloaf dostaję gęsiej skórki. – Sierra się wzdryga. –
Zasugerowałam sprzedaż, bo byłam ciekawa, co zrobisz. – Otwieram usta,
ale ona unosi dłoń. – Nie żebym nie chciała mieć cię bliżej. We dwie na
pewno łatwiej radziłybyśmy sobie z mamą. Ale zaskoczyłaś mnie decyzją
o sprzedaży. Mogłaś grozić, że to zrobisz. Mogłaś rozmawiać z agentem,
a nie od razu wystawiać na sprzedaż.
Piorunuję ją wzrokiem, ale nagle dopada mnie smutek. Szklą mi się
oczy. Mam ochotę wtulić się w siostrę i porządnie wypłakać.
– Syd?
– Czemu to takie trudne?
Bez zastanowienia obejmuje mnie, a ja opieram głowę na jej ramieniu.
 – Oj, Syd. Życie jest ciężkie, a ludzie dają nam w kość. Rzeczy nie idą
po naszej myśli, ale brniemy dalej.
Unoszę głowę. Głupio mi, że straciłam panowanie nad sobą.
– Ludzie odchodzą, Sierro. Mężczyźni odchodzą. Pomyśl, ile razy to się
stało. Nie mogę tam zostać i mieć nadziei, że on okaże się inny.
– Alex nie odszedł. Testuję jego wytrzymałość, nawet nieświadomie,
a on ciągle ze mną jest. Kiedy wydaje mi się, że to już koniec, udowadnia,
że się mylę.
– Rzadki okaz.
– Może. – Uśmiecha się ciepło. – A nawet jeśli to prawda, przynajmniej
wiemy, że tacy faceci istnieją. Masz prawo czuć się zraniona, ale osądzasz
Declana na podstawie przeszłości, a to tylko połowa informacji. Nie mówię
ci, co robić, ale chociaż pogadaj z nim całkiem szczerze. Powiedz, że
spodziewasz się jego dziecka, i zobacz, jak zareaguje.
– A jeśli złamie mi serce?
Sierra przechyla głowę.
– Wtedy urwę mu jaja.
 20

Siedzę w swoim pomieszczeniu mieszkalnym, jeśli mogę to tak nazwać,

i przeglądam maile. Klienci przyjęli do wiadomości mój nowy rozkład
zajęć. Miło zwolnić tempo pracy. Dwaj pozostali doradcy finansowi
w mojej firmie wykonują dla mnie poboczne zadania.
Cztery lata temu to byłoby niemożliwe. Nie mógłbym wziąć wolnego
ani ustalić własnych godzin pracy. I na pewno nie zaufałbym nikomu na
tyle, żeby zlecić mu to, co sam mogłem zrobić. Teraz przekonuję się, że
byłem idiotą.
Widzę nową wiadomość od Milo i natychmiast ją otwieram.

Declan,
zrobiłem rozpoznanie. Przyjrzałem się deweloperowi, który
złożył ofertę kupna farmy Sydney. Interes wydaje się uczciwy,
ale czuję, że Syd się waha.
Masz jakiś sygnał od niej, ku czemu się skłania?
Najlepszy człowiek na świecie
Milo

Przewracam oczami na widok podpisu i natychmiast odpowiadam.

Dupku,
Syd o niczym nie wspominała. Dlaczego się obawia?
 Gość z największym fiutem w dziejach
Declan

Nie czekam długo. Kilka sekund później dostaję powiadomienie

o nowym mailu.

Palancie w iluzji,
nawet nie próbuj się ze mną porównywać. Co do uroczej Syd,
to wiem tylko, że nie jest przekonana. Proponują nawet więcej
niż cena wywoławcza, więc radziłem przyjąć ofertę, ale Syd
potrzebowała czasu do namysłu. Najwyraźniej chce uciec
i wszyscy wiemy przed czym. Przed kim. Przed TOBĄ.
Danielle i ja sądzimy, że najchętniej sprzedałaby farmę
rodzinie, która tam zamieszka i pokocha to miejsce jak ona,
a nie komuś, kto podzieli ziemię na parcele i opyli po kawałku.
Niekwestionowany Bóg Wśród Facetów

Ignoruję zakończenie maila. Chętnie kontynuowałbym słowną potyczkę

z Milo, ale muszę skupić się na Sydney. Nigdy nie wspominała, jakiego
kupca preferuje. Zdecydowała się opuścić Sugarloaf, więc założyłem, że
jeśli dostanie atrakcyjną propozycję, to z niej skorzysta.
Sprzedanie farmy rodzinie to świetny pomysł, ale ogólna sytuacja
ekonomiczna nie zachęca do kupienia farmy mlecznej w środkowej
Pensylwanii. Tutaj ludzie żyją od pokoleń. Nowi raczej nie przyjeżdżają.
Bardziej prawdopodobne było to, że jej ziemię kupi jeden z sąsiadów, by
powiększyć własny areał.
Czuję, że muszę działać.
Wiem, że Syd wyjeżdża przeze mnie, bez względu na to, ile mówi o tym,
że musi być bliżej siostry i matki. Bo to nieprawda. Pożałuje swojej decyzji
za kilka miesięcy, a ja nie mogę na to pozwolić.
Zawsze pragnąłem jej szczęścia. Wywieranie na niej presji, żeby
wyjechała z rodzinnych stron, to ostatnia rzecz, na jaką bym się zdobył.
Zresztą wtedy moje poświęcenie sprzed ośmiu lat byłoby czymś kompletnie
bezsensownym.
 Mogę to naprawić.
Piszę trzy maile.
Pierwszy do swojego księgowego, któremu polecam założyć spółkę
z ograniczoną odpowiedzialnością. On zostanie jej prezesem. W ten sposób
ukryję własną tożsamość.
Drugi mail kieruję do firmy inwestycyjnej z prośbą o przelanie pieniędzy
z mojej linii kredytowej na konto nowej spółki zaraz po jej utworzeniu.
Potrzebuję kilku dni na tę operację.
Trzeci jest do Milo.

Ja kupię jej farmę. Bądź moim pośrednikiem. Tylko nie

wyjawiaj moich danych. Proszę, zrób to dla mnie.
Declan

Odpowiedź przychodzi od razu.

To najwspanialszy gest, jaki widziałem. Nadal zamierzasz

kłamać, że jej nie kochasz, nie chcesz się z nią ożenić i być
szczęśliwy?
Nie martw się, zrobię to dla ciebie.
Milo

Cóż, najwyraźniej zapuszczę korzenie w Sugarloaf bez względu na

swoje wcześniejsze plany.
Tym razem nie czuję, że zostałem skazany na karę więzienia. To słuszny
wybór i coś, co mogę jej dać, ponieważ nie mam niczego innego. W głębi
serca wiem, że Sydney wcale nie chce stąd wyjeżdżać. Kocha to zapyziałe
miasteczko, swój dom i rodzinną farmę. Ja jestem tu tymczasowo, a kiedy
wyjadę, ona będzie miała to, co liczy się dla niej najbardziej.
 – Jak długo będziesz leczył kontuzję? – pytam Seana. Dzisiaj uszkodził
sobie kolano, gdy próbował zdobyć drugą bazę.
Zwykle nie oglądam jego meczów, ale Connor i ja spędzaliśmy razem
czas, bo Ellie z Hadley, w towarzystwie Devney i Sydney, urządziły sobie
dziewczyński dzień. Dlatego mogliśmy obejrzeć całość.
Od razu zadzwoniłem do Seana, chociaż wiem, że w trakcie rozgrywki
nie ma przy sobie telefonu, ale w telewizji cała sytuacja wyglądała
okropnie. A słuchanie komentatorów jeszcze pogorszyło sprawę.
Długie godziny czekaliśmy z Connorem, aż Sean oddzwoni.
– Jeszcze nie wiadomo. Jutro mam drugi rezonans magnetyczny. Na
razie nie widzą niczego niepokojącego, więc jest nadzieja.
– Przykro mi, stary.
Baseball to całe życie Seana. Dzięki niemu nie oszalał. Żyje od meczu
do meczu, więc wymuszona kontuzją przerwa pewnie go zabije.
– Dzięki. Jeśli będę musiał mieć operację, to przynajmniej zbiegnie się
z terminem mojego powrotu… tam.
Sean już ustalił, że przyjedzie do Sugarloaf w przerwie między
sezonami, dlatego można by tę sytuację uznać za jakieś pokrętne zrządzenie
losu.
– Tu nie jest tak źle, jak się spodziewałem – przyznaję.
– Masz tam Sydney.
– Tak, ale nie dlatego.
Sean wybucha śmiechem.
– Kocham cię, Dec, ale straszny z ciebie idiota. Oddałbym wszystko za
taką kobietę.
Sean mógłby mieć taką kobietę jak ona. Devney była jego najlepszą
przyjaciółką od chwili, gdy jakiś palant go popchnął, a ona zdzieliła
agresora pięścią. Chodzili do drugiej klasy. Wtedy Sean zakochał się w niej,
ale nigdy nie miał jaj, żeby jej to wyznać. Zamiast tego udają, że nic
między nimi nie ma, oczywiście poza przyjaźnią. Kompletne szaleństwo.
– Już to widzę.
 – Daruj sobie teksty o Devney. Kumplujemy się, i tyle. Gdyby mi na niej
zależało, nie dawałbym jej rad w sercowych sprawach.
Brednie. Żadne z nich nie było w poważnym związku, który mógłby
zagrozić ich relacji. Oboje randkują, czasem nawet dłużej, niż mnie się
udawało, ale na koniec zawsze coś im nie pasuje w tej drugiej osobie
i zrywają.
To podtrzymuje ich iluzję. Pozostają wolni, na wypadek gdyby drugie
zebrało się na odwagę i wyznało, co czuje.
– Też dałbym Syd miłosne rady, gdybym wiedział, że to nie ma
znaczenia.
– Dobra, mądralo, zobaczymy – odpowiada twardym głosem. Wiem, że
go wkurzam. – Pomyśl o Sydney z facetem, obojętnie z jakim, i przekonaj
mnie, że dałbyś jej wskazówki, jak ma go uszczęśliwić.
Na myśl o każdym potencjalnym adoratorze Syd gotuję się
z wściekłości. Dłonie mi się pocą, czuję gulę w gardle. Dlatego nigdy o tym
nie myślę. Syd jest moja, zrobiłbym dla niej wszystko, nawet wydał
miliony na potajemny zakup jej farmy. Coraz trudniej mi oddychać.
Nienawidzę brata, że zatruł mnie taką myślą.
– Okay, wygrałeś.
– No, ja myślę. – Sean parska śmiechem. – Wyobrażam sobie, że
kocham ją tak jak ty i pomagam rozwinąć związek z jakimś kretynem.
Niewykonalne. Bez względu na to, jak bardzo byś sobie wmawiał, że jest
inaczej.
– Nigdy nie wypierałem się tego uczucia. Wiem, jak to jest: mieć ją,
patrzeć jej w oczy i wiedzieć, że ona też mnie kocha. To co innego, Sean.
Nie mówię, że nie umiesz odłożyć swoich uczuć na bok. Jesteś w tym
mistrzem.
– Nieprawda. Ja tylko nie zamierzam cały czas walczyć. Dosyć tego
miałem w dzieciństwie. Teraz chcę wreszcie trochę spokoju.
– Piękne marzenie, ale nie do zrealizowania – mówię i uciskam grzbiet
nosa.
– Wręcz przeciwnie, Dec. Twoja wewnętrzna walka nie ma nic
wspólnego z Sugarloaf. To żal po straconej szansie. Myśleliśmy, że
będziemy tacy jak tata, więc celowo robiliśmy wszystko odwrotnie. Nie
ożeniliśmy się, nie zdecydowaliśmy się na dzieci, nie zapuściliśmy nigdzie
korzeni. I co? On podobno umarł szczęśliwy. A spójrz na nas.
Tak, nie da się ukryć, ja cierpię za każdym razem, gdy widzę Sydney.
– Czujesz się nieszczęśliwy? – pytam.
– Nie wiem. Kocham baseball i wiodę świetne życie, ale… jest w nim
miejsce na coś więcej. Odeszliśmy od tematu. – Sean nie zostawia miejsca
na dalszą rozmowę. – Przyjadę w przyszłym tygodniu na ślub. Wtedy
powinienem już znać konkrety, co z kolanem. Na razie wydaje się, że to nic
poważnego i wrócę do gry w następnej rundzie.
– Super, ale wyglądało groźnie.
– No, farciarz ze mnie.
W głowie mam mętlik. Martwię się, że brat może być nieszczęśliwy.
– Powiem ci jeszcze jedno. Dla mnie może już być za późno, ale ty nie
trać szansy. Znajdź sobie kogoś. Porządny z ciebie gość. Zawsze chciałeś
założyć własną rodzinę.
Sean milczy przez długą chwilę.
– Dlaczego dla ciebie jest już za późno? – pyta w końcu.
Spoglądam na pole dzielące mnie od tej, której pragnę najbardziej na
świecie, i kurczowo chwytam się parapetu.
– Bo ja swoją ukochaną straciłem. Nie spełniam jej oczekiwań. Ona stąd
wyjeżdża, a ja muszę pozwolić jej odejść.
– Mylisz się, durniu. Dla niej jesteś wszystkim. Musisz wreszcie
uwierzyć w siebie.
 21

To świetna oferta, prawda? – Spoglądam na Devney, która czyta mi przez

ramię wiadomość od Milo.
– Dokładnie to, czego chciałaś.
Klient zgadza się zapłacić cenę wywoławczą. To mniej, niż dostałabym
od dewelopera, ale Milo osobiście zna kupca. Zapoznałam się z ofertą,
normalnie szok. Potencjalny nabywca chce pozostać anonimowy – podobno
to jakaś szycha – ale kimkolwiek jest, szuka oryginalnego domu
w wiejskiej okolicy na lata. Widocznie potrzebuje wytchnienia od życia
w mieście, naturalnego otoczenia i możliwości zdalnej pracy.
– Myślisz, że to ktoś sławny? – pyta Devney.
– Nie mam pojęcia.
Moja asystentka uśmiecha się szeroko.
– A jeśli to Emily Young z mężem? Była tu, nie? Mogła zakochać się
w naszym miasteczku i teraz chce nagrać następny przebój u nas.
Brzmi prawdopodobnie. Nie wiem tylko, czy Milo zna ją osobiście, ale
to ma sens.
– W sumie czy to ważne? Właśnie na takiego kupca liczyłam. Nie na
dewelopera, który poszatkuje ziemię, a potem zbuduje kompleks handlowy
albo osiedle.
Devney drapie się po głowie i porusza ustami na boki.
 Wiem, że nie przestanie, póki nie powie, co jej leży na sercu.
– Wyrzuć to z siebie.
– No dobra. Mogłabyś zostać. Nie musisz sprzedawać farmy. Już to
mówiłam i powtórzę: Declan wyjedzie za parę miesięcy. Po co się
wyprowadzać?
– Bo to za trudne!
– Przecież zachowuje się w porządku. Nie kłócicie się, nie chowasz się
w domu, żeby go unikać. Jeśli nie chcesz go widzieć, wystarczy, że
będziesz go omijać szerokim łukiem. Czuję, że chodzi o coś więcej. Nie
mówisz mi o tym, a to do ciebie niepodobne.
Kolejny detektyw się znalazł i wierci mi dziurę w brzuchu. Sierra mi nie
pomogła, teraz jeszcze Devney… Dźwigam ciężar, który coraz bardziej
mnie przygniata. Rozpadam się na kawałki i nikt tego nie rozumie.
– To dla mnie za wiele! Kocham go, Dev. Kocham! Nie mogę chodzić
sama w miejsca, gdzie powinniśmy być razem, rozumiesz? Widzę stodołę
i przypominam sobie, jak się tam kochaliśmy. Nie mogę nawet patrzeć na
ten cholerny staw. Wszystko mi go przypomina.
– Czemu teraz jest gorzej? – Głos Devney złagodniał. Słyszę w nim
nawet odrobinę zrozumienia.
– Zawsze czułam tu jego obecność, ale teraz, kiedy znowu jest blisko
i wiem, że wyjedzie, czeka mnie przeżywanie tej samej straty. Wszystko, co
mogło być, a co się nie spełniło, wróci ze zdwojoną siłą, a ja już tego nie
zniosę. Nie dam rady dłużej udawać, że wszystko jest okay.
Devney kładzie sobie dłoń na piersi i potakuje.
– Rozumiem. Przykro mi, że wyjeżdżasz. Chciałabym coś zrobić, żeby
ci to ułatwić. Na przykład wyjechać z tobą, Syd, ale… nie mogę.
Podskakuję na tę myśl.
– Czemu? Obie zaczęłybyśmy od nowa.
– Jest coś, czego nie zostawię.
– Co takiego?
Dev uśmiecha się lekko.
– Moja rodzina tu mieszka.
 Kręcę głową. Nie jest tajemnicą, że Devney nie znosi swojej rodziny.
Wiecznie kłóci się z matką. Wybrała college daleko stąd i ciężko przeżyła
powrót. Byłam pewna, że nigdy na stałe nie osiądzie w Sugarloaf.
– Dev…
– Nie. Tu są różne ważne dla mnie rzeczy. Dla ciebie też, Sydney.
Obawiam się, że będziesz żałowała.
Ja też się tego boję. Przypuszczam, że to nie nastąpi od razu.
Zamieszkam bliżej siostry i mamy. Pomogą mi się zaaklimatyzować,
wychować dziecko. Nie zostanę sama. Tylko że kiedy ono podrośnie
i zechce dowiedzieć się czegoś o farmie albo swoim tacie, wtedy się
załamię.
Zresztą kto wie, co się stanie, kiedy powiem Declanowi o ciąży. Może
wtedy się ucieszy, że będę daleko. Wróci do swojego nowojorskiego życia,
ja natomiast zostanę samotną matką.
A może zechce być częścią mojego życia. Nie wiem, co robić, ale muszę
podjąć decyzję, a potem wziąć na siebie wszelkie konsekwencje. Jeśli
Declan nie wystraszy się ojcostwa, będę go wspierać w staraniach, żeby
uczestniczył w życiu dziecka. To wcale nie oznacza, że muszę tu zostać.
W nowym miejscu przeszłość nie będzie mnie prześladować na każdym
kroku.
– Sydney? – Głos Devney wyrywa mnie z zamyślenia.
– Przepraszam, ja też wolałabym tego uniknąć, ale niestety tak, mogę
żałować, że nie zrobiłam wszystkiego, by ocalić resztki swojej miłości.
Devney uśmiecha się smutno.
– Stoisz na rozstaju dróg. Życzę ci szczęścia bez względu na to, co
postanowisz. Wiem, jak trudno ponosić konsekwencje własnych decyzji.
Dev wychodzi z gabinetu, a ja odchylam się na krześle i odsuwam od
biurka. Kładę rękę na brzuchu. Myślę o rosnącym we mnie życiu.
Jest tyle niewiadomych. Wiele zależy od tego, co się wydarzy, kiedy
wreszcie wyjawię Declanowi największą tajemnicę. Za niecały tydzień
mam USG. Najwyższy czas spojrzeć w przyszłość, jakkolwiek się ona
rysuje.
To wszystko mnie przytłacza. Jestem zmęczona.
 Nie wiem, jak długo uda mi się ukrywać ciążę. Kończy się pierwszy
trymestr, najbardziej niebezpieczny i niepewny okres ciąży. Nie ma powodu
dłużej zwlekać.
– Powinniśmy sprzedać farmę i nie wracać tu więcej – przemawiam do
brzucha. – Będzie ciężko, ale twoja ciocia i babcia nam pomogą. Nie mogę
tu zostać, chociaż bardzo bym chciała. – Pojedyncza łza spływa mi po
policzku. – Bardzo kocham twojego tatę, maleństwo. Dałabym wszystko,
żeby wybrał nas, ale raczej tego nie zrobi.
Z tą myślą piszę do Milo, że przyjmuję ofertę.
 22

Wyglądasz olśniewająco – szczerze komplementuję Ellie, od której wręcz

bije światło.
Słońce powoli skrywa się za linią drzew, a Connor czeka na nią na
zewnątrz.
– Nie mogę uwierzyć, że wychodzę za mąż. Czuję, jakbym była z nim
od zawsze, a teraz naprawdę zostaniemy mężem i żoną.
Uśmiecham się do niej, wstrzymując łzy.
– Tak się cieszę, Ells.
– Nie byłoby tego, gdyby nie ty. Twoja przyjaźń wiele dla mnie znaczy.
Teraz pozwalam łzom popłynąć. Ostrożnie przytulam Ellie.
– Kocham was oboje. Zasługujecie na szczęście.
Śmieje się i wachluje dłońmi oczy.
– Nie chcę płakać.
Wiem, że nie powstrzyma się od płaczu, gdy zobaczy Connora i stodołę.
Czterej bracia Arrowoodowie są w mieście i ciężko pracowali, by
przygotować dla niej kilka niespodzianek.
– Gotowa? – pytam.
– Tak. – Kiwa głową.
 Wychodzimy z domu. Niebo jarzy się na czerwono i pomarańczowo.
Wszystko wygląda przepięknie. Radość przepełnia moje serce. Najlepsza
przyjaciółka zasługuje na to, żeby poślubić idealnego mężczyznę w taki
idealny dzień.
Podbiega do nas Hadley.
– Rozsypałam płatki i przyszłam, tak jak kazałaś.
Ellie kuca i ujmuje twarz córki w dłonie.
– Kocham cię, dziecinko.
– Ja też cię kocham, mamusiu.
– Jesteś szczęśliwa?
Mała kiwa energicznie głową.
– A ty? Ślicznie wyglądasz.
Szeroki uśmiech na twarzy Ellie wyraża miłość i nadzieję na przyszłość.
– Jestem ogromnie szczęśliwa. Bardzo kocham twojego tatusia.
– Tak, jest najlepszy. Mam najlepszą mamę, najlepszego tatę, najlepszą
przyjaciółkę, a teraz będę miała braciszka albo siostrzyczkę. Możemy już
iść?
Łzy kapią mi z oczu jak grochy. Zasłaniam dłonią usta. Na ślubach
zawsze się wzruszam, a ceremonia w stodole chwyta mnie za serce
szczególnie.
Ellie ogląda się na mnie i kiwa głową. Już czas.
– Dobrze, Hadley. Poprowadzisz mamę, ale ja wchodzę pierwsza,
rozumiesz?
Rezolutna ośmiolatka prostuje się dumnie.
– Jestem gotowa.
Obie są gotowe rozpocząć nowy rozdział życia. Ja też.
Brzmią pierwsze takty muzyki. Wkraczam do stodoły.
Tylne wrota są otwarte, dając malownicze tło dla ceremonii. Wnętrze
rozświetlają snopy światła. Wszędzie są kwiaty. Białe z odcieniem żółtego
i różowe. Róż to ulubiony kolor Ellie. Bracia zawiesili mnóstwo
papierowych lampionów. Wystrój zapiera dech w piersiach. Sunę
przejściem obsypanym płatkami kwiatów i uśmiecham się do gości. Są
przyjaciele Connora z wojska, nauczyciele ze szkoły Ellie, Devney
z chłopakiem. Potem moje spojrzenie wędruje ku Arrowoodom.
Connor stoi z rękami splecionymi przed sobą, zdenerwowany i przejęty,
jakim go nigdy nie widziałam. Kiedy przenoszę wzrok na tego, który stoi za
nim, reszta znika z pola widzenia.
Jest tylko Declan. W czarnym garniturze. Z ostrzyżonymi włosami.
Przygląda mi się, gdy zmierzam w ich stronę, i zastanawiam się, czy myśli
o tym samym co ja.
To mogliśmy być my.
Powinniśmy być my.
Czuję ucisk w żołądku. Szkoda, że to nie ja mam na sobie białą suknię
i że to nie Declan stoi przed Connorem. Kochałabym go z całego serca. Tak
jak teraz, ale to za mało. Mamy za sobą tragiczną historię miłosną.
Łzy znowu cisną mi się do oczu, ale jakimś cudem je powstrzymuję. Nie
będę płakać. Teraz nie ma miejsca na smutek.
Teraz jest czas radości. To dzień Ellie. Dzień pożegnań.

– Mogę prosić do tańca? – pyta Jacob.

– Słucham?
– Zatańcz ze mną, Syd. – Wstaje i podchodzi do mnie z wyciągniętą
dłonią.
Connor i Ellie właśnie skończyli swój pierwszy walc. Teraz Declan
porwał pannę młodą do tańca. Jacob czeka na mnie z szelmowskim
uśmiechem.
– Dobrze. – Pozwalam się poprowadzić na parkiet.
Kiedy ostatni raz widziałam Jacoba, był ogolony na łyso do roli. Dzięki
Bogu, włosy już mu odrosły.
– Świetnie wyglądasz.
 – Ty też.
– Dziękuję za komplement.
Jacob pochyla się i przyciska skroń do mojej skroni.
– Zawsze zazdrościłem Declanowi.
– Serio? Czego?
– Ciebie. – Prowadzi mnie tak, by oddalić się od tańczącego brata.
– Aha. – Nie bardzo wiem, o co mu chodzi.
Wybucha śmiechem i okręca mnie wokół mojej osi.
– Spoko, nie mówię, że się w tobie podkochiwałem. Tylko że miał
ciebie. Miał… kogoś. Connor i ja byliśmy samotnymi owieczkami w tym
stadzie. Sean trzymał się z Devney, Declan z tobą. Było mu dobrze.
– Aż przestało.
Jacob spogląda w kierunku braci, potem znowu na mnie.
– Może. Ale ciężko przeżył tę stratę, Syd. Zresztą tak jak my wszyscy.
– Nie musiało tak być, Jacob. Mogłeś wrócić w każdej chwili, a ja
łkałabym w twoich ramionach.
Przez te lata modliłam się o to, by chociaż jeden z nich znowu pojawił
się w moim życiu. Postanowili zniknąć na zawsze i to bardzo mnie bolało.
– Gdyby to było takie proste… – mówi Jacob, swobodnie sunąc ze mną
po parkiecie.
– Dlaczego wyjechaliście?
Przełyka ślinę i kręci głową.
– Nie ja powinienem o tym mówić, skarbie. Chciałbym, ale to zależy od
Declana.
Nie liczyłam, że mi powie. Zależało mi na potwierdzeniu, że coś się za
tym kryje, i właśnie je dostałam.
– Mogę przeszkodzić? – Za nami rozlega się niski głos Declana.
Jacob patrzy na mnie z uśmiechem pełnym zrozumienia i przytakuje.
– Jasne. I tak zawsze była twoja.
 Otwieram usta, ale Declan nie daje mi czasu na reakcję, bo prowadzi
mnie ze stodoły prosto w noc.
Tutaj jesteśmy tylko my dwoje.
Jaki on przystojny. Piekielnie przystojny.
Eleganckie ubranie leży na nim jak ulał. Otacza go aura prestiżu
i autorytetu. Miękną mi kolana. Linię wyrazistej szczęki podkreśla lekki
zarost, przez co Declan wygląda jeszcze seksowniej. Ma łagodne, ale nieco
posępne spojrzenie. Wiem, że cieszy się ze szczęścia brata. Connor wyzbył
się strachu i kocha Ellie z siłą równą miłości z najgłośniejszych romansów.
Declan przyciąga mnie do siebie i kładzie mi dłoń na plecach, a drugą
ujmuje moją rękę i przytula ją do piersi. Porusza się lekko, czuję jego
przyspieszone tętno.
Wygląda na to, że taniec na koncercie country był dopiero początkiem
i już wkrótce stworzymy własną piosenkę. W tej chwili coś się między
nami rodzi. To mnie przeraża.
Patrzymy sobie w oczy, zadając bezgłośne pytania i szukając w naszych
spojrzeniach odpowiedzi.
– Zupełnie jak szkolny bal – mówię, żeby przerwać tę ciszę.
Declan uśmiecha się i kręci głową.
– Wolę myśleć, że trochę dojrzeliśmy.
– Pamiętam, jak się wtedy denerwowałam.
Tamtego wieczoru wiedziałam, że oddam się Declanowi. Wszystko
miałam zaplanowane. Zdobył już moje serce, a chciałam podarować mu
ciało.
Kochaliśmy się wtedy. To nie był tylko seks. To była miłość.
– Chciałem przerzucić cię przez ramię i zabrać do stodoły.
Przygotowałem posłanie z siana i strasznie byłem napalony.
– W takim razie to nie przypomina naszego balu – usiłuję żartować.
– Nie. Wręcz przeciwnie. Tyle że teraz wiem, jak to jest: kochać cię,
całować, trzymać w objęciach i wiedzieć, że nic nie dorówna tym
przeżyciom.
Odwracam głowę. Nie chcę tego słuchać.
 – Declan…
– Wiem, że cię zraniłem. Nie zasługuję, żeby oddychać tym samym
powietrzem co ty, ale dziś wieczorem nie mogę się opanować, Sydney.
Wyglądasz przepięknie. Cały dzień spoglądałem na ciebie i żałowałem, że
nie jestem lepszym człowiekiem, że to jednak nie ja żenię się z tobą. –
Zamykam oczy, wstrzymując łzy. – Nie masz pojęcia…
– Nie mam pojęcia? – pytam ze śmiechem. – Myślisz, że nie
wyobrażałam sobie tego samego? Serce mi pęka, kiedy patrzę na ciebie
i wiem, że gdybyś mi zaufał, moglibyśmy znaleźć jakieś wyjście. Razem.
– Syd, nie rozu…
– Nie, to ty nie rozumiesz, Declan. Moja dusza tęskni za tobą. Pragnę cię
aż do bólu, ale nigdy nie będę mogła cię mieć.
Kręci głową i nadal mocno trzyma mnie przy sobie.
– Jesteś jedyną osobą, która kiedykolwiek mnie miała.
– „Miała”. Nie chcę czasu przeszłego. Chcę ciebie. Całego. Tych
zranionych części ciebie i tych kochających; tych, które się mnie boją,
i tych, które będą o mnie walczyć.
– Chcesz ich? – pyta z rozpaczą w oczach. – One nie są tego warte.
– Dobrze, w porządku – mówię zrezygnowana.
– W porządku?
– Tak.
Ramiona Declana napinają się lekko.
– Sydney? O co chodzi?
Serce wali mi szybko, żołądek podchodzi do gardła. Odpuszczam dalszą
walkę.
– Nie będę cię dłużej naciskać. Już nie mam siły. Nie starasz się nawet
spróbować ani zobaczyć w tym sensu. Stoimy tu oboje, pragniemy siebie
i potrzebujemy, a ty…
– Sydney, to…
– Nie, to koniec. – W każdym słowie słychać rezygnację i smutek. Może
on jeszcze ze sobą walczy, ale ja już przegrałam. Macham białą flagą.
Poddaję się. Przyjmuję do wiadomości porażkę. – Liczyłam na to, że
podejmiesz wyzwanie, Dec. Błagałam, żebyś walczył. O mnie. O nas.
O naszą miłość i wspólną przyszłość. Nie zrobiłeś tego, a ja nie umiem cię
do tego skłonić. Kocham cię, ale w końcu muszę zaakceptować, że nie
będziemy razem. – Dotykam dłońmi jego twarzy. Zawsze mam ją pod
powiekami, gdy zamykam oczy. Gładzę kciukiem jego policzek. – Muszę ci
coś ważnego powiedzieć, ale nie tutaj i nie teraz. Dzisiaj najważniejszy jest
twój brat.
– Co ty mówisz?
Patrzę na niego ze ściśniętym gardłem.
– Kapituluję, Dec. Teraz widzę wszystko wyraźnie i przepraszam, że tak
cię cisnęłam przez ostatnie miesiące. Przepraszam, że nie słuchałam.
Myślałam, że jeśli skłonię cię do walki…
Wypuszcza mnie z objęć i cofa się o kilka kroków. Ma w oczach gniew,
ból i frustrację. Oddycha ciężko.
– Przecież walczę o ciebie! – woła. Przyskakuje do mnie i ujmuje moją
twarz w dłonie. – Zmagam się ze wszystkimi swoimi demonami, bo cię
kocham. – Zniża głos do szeptu. – Wolałbym wyrwać sobie serce, niż
znowu cię skrzywdzić. Nie widzisz tego? Nie rozumiesz, że nie padam na
kolana i nie błagam, żebyś kochała takiego popieprzonego mnie, tylko
dlatego, że chcę cię ocalić? To nieprawda, że cię nie pragnę, Sydney. Ja na
ciebie, kurwa, nie zasługuję! A potrzebuję cię jak nikogo innego!
Tu się myli. Łapię go za nadgarstki i przyciągam jeszcze bliżej do siebie.
Oddziela nas tylko oddech. Dec przywiera ustami do moich warg. Całuje
mnie tak, jakby zaraz świat miał się skończyć. Odwzajemniam ten
pocałunek. Nawet zderzenie planet nie mogłoby się równać z jego siłą.
Znikają rozsądek i rozum, jesteśmy tylko my.
Trzymam się swojego ukochanego. Boję się, że mnie puści, ale tego nie
robi.
Przesuwa dłońmi wzdłuż mojej szyi ku plecom.
Nasze języki poruszają się w zgodnym rytmie. Spijam jego siłę i energię
i oddaję mu swoje życie.
Razem się uzupełniamy, wzmacniamy.
 Chwyta moje pośladki. Jęczę. Potrzebuję go. Znowu doprowadza mnie
do obłędu, ale tym razem nie chodzi o pożegnanie, lecz o nadzieję na coś
więcej. To nakręca szaleństwo.
Tak, przeprowadzam się.
Tak, on wyjeżdża.
A co, gdybyśmy… stali się czymś więcej?
Gdyby Dec poczuł, że moglibyśmy być rodziną?
Znaleźlibyśmy jakiś sposób, a wtedy ja nie sprzedam farmy i nie
ucieknę.
Oboje to robimy. Oboje uciekamy. Jestem zbyt zmęczona, żeby sama się
zmagać z przeciwnościami losu. Declan musi podjąć decyzję, czy iść dalej
ramię w ramię, czy się rozstać.
– Potrzebuję cię, Dec. Nie odtrącaj mnie, proszę. – Znowu go całuję.
Dopóki nasze wargi się nie rozdzielą, nie może mi odmówić.
Na chwilę przerywa. Mam ochotę krzyczeć. Po chwili pochyla się
i porywa mnie w objęcia.
Kładę dłoń na jego karku. Dec patrzy mi w oczy.
– To ja ciebie potrzebuję.
 23

Do tej pory walczyłem, ale padło mi na głowę, kiedy ją objąłem,

pocałowałem, zobaczyłem jej uśmiech.
Sydney miała być moja na zawsze. Gdy Connor wypowiadał przysięgę
małżeńską, a ja widziałem jej oczy szkliste od łez, coś we mnie pękło.
To mogłem być ja. Z nią.
Teraz Syd jest tutaj, prosi mnie o wspólne życie, a ja nie umiem
odmówić.
Trzymam w ramionach wszystko, co się liczy. Boję się odwrócić wzrok,
żeby nie okazało się, że to tylko złudzenie. A co jeśli ją puszczę, a ona
zniknie? Jednak nie, Sydney jest prawdziwa. Patrzy mi w oczy, gdy
wchodzimy do mojego domku.
– Nie tak to sobie wyobrażałam. – Jej głos brzmi jak najpiękniejsza
muzyka.
– Nie? – Włączam kominek, potem do niej podchodzę.
Tym razem, kiedy usłyszałem, że ma dość i rezygnuje, to mną
wstrząsnęło. Wszystkie moje obawy zniknęły. Bez względu na to, co
próbowałem sobie wmówić, ponowna strata Syd oznaczałaby dla mnie
koniec.
– Nie pozwól mi odejść – błaga znowu.
Sadzam ją na łóżku. Patrzę na ukochaną kobietę. Wyznam jej całą
prawdę. Powinna wiedzieć, że to ja kupuję farmę i dom. Opowiem jej
o zdarzeniach poprzedzających mój wyjazd osiem lat temu i wszystkich
schrzanionych marzeniach o przyszłości.
Z jakiegoś powodu ona we mnie wierzy.
Widzi człowieka, którym mogę być, a nie obecnego nieudacznika
przetrąconego przez życie.
– Nie masz pojęcia, jaka jesteś piękna. I jak bardzo cię pragnę.
Wyciąga rękę i dotyka moich warg.
– Uważaj, bo słów już nie cofniesz.
Gładzę kciukiem jej policzek.
– Nie czas na gadanie. Wyrażę wszystko w inny sposób.
Przysięgam tu i teraz kochać ją całym sobą, żeby jutro nienawidziła
mnie trochę mniej.
– Declan, powinnam ci coś…
Teraz moja kolej, by jej przerwać. Przywieram wargami do jej ust. Kiedy
się rozluźnia, mruczę, nadal trzymając ją w objęciach:
– Nic nie mów, Sydney. Pozwól mi się kochać.
Z jej ust wydobywa się ciche westchnienie. Opuszkami palców przesuwa
po moich policzkach. Całuję ją, tym razem niemal z nabożną czcią. Nie
żebym chciał ją uciszyć. Tyle lat żyłem bez poczucia tej jedności, że teraz
pragnę stopić się z Sydney, cieszyć się jej miłością i zostać tu, chociaż to
nie moje miejsce.
Odrzuca głowę. Wilgotnymi pocałunkami znaczę drogę w dół jej szyi.
Nasz ostatni raz był szalony i szybki. Rzuciłem się na nią jak napalony
nastolatek.
Teraz robię wszystko bez pośpiechu.
Opuszczam cienkie ramiączka sukienki. Wargami wędruję wzdłuż
obojczyka.
– Declan… – Syd wypowiada moje imię z westchnieniem i zanurza mi
palce we włosach. – Potrzebuję cię.
– Masz mnie – odpowiadam bez żadnej przesady. Należę do niej. Nie
zostawię jej, póki słońce nie rozproszy ciemności skrywających wszystko
co złe, a my nie znajdziemy drogi powrotu ku światłu.
Rozsuwam zamek i zdejmuję jej sukienkę. Syd rozpina mi guzik po
guziku. Patrzy na mnie, przygryzając dolną wargę. Ściąga ze mnie koszulę,
a na jej ustach igra wstydliwy uśmiech.
Jest olśniewająca. Na widok jej koronkowego stanika zasycha mi
w gardle.
Unosi rękę i wyjmuje z upiętych loków kilka szpilek. Włosy rozsypują
się i okalają jej twarz. Zamieram z zachwytu. Brakuje mi tchu. Czuję magię
tej chwili. Powiedziałem Sydney, że pozwolę jej odejść, ale chyba nie dam
rady dotrzymać tego słowa.
Ona jest odpowiedzią, której szukam, i nie mam siły pytać dalej.
Koniec z wymuszoną rozłąką.
Postąpiłem wbrew zdrowemu rozsądkowi. Moje serce zawsze należało
do Sydney. Jeśli przetrwamy tę noc, gdy wyznam wszystko, wtedy może
przestanę się miotać.
– Jesteś… – Głos więźnie mi w gardle.
Patrzy na mnie zarumieniona.
– No co? – mruczę zdezorientowany.
– Zupełnie jak na balu.
Może, ale ja wolę, żeby było inaczej. Chcę dać jej przyjemność,
udowodnić, jak cholernie ją kocham. Niech wspomnienie tej nocy zostanie
na zawsze. I chociaż to Ellie znajdowała się dzisiaj w centrum uwagi
wszystkich, ja widziałem tylko Sydney.
Śmieję się cicho i opuszką palca wędruję po jej piersi.
– Ale ja nie jestem już chłopcem.
– Racja.
– I nie będę się zastanawiał, co w tej sytuacji robić – zapewniam.
– Nie wątpię. Ale tak jak wtedy jesteśmy na farmie, wystrojeni i gotowi
na miłosne spełnienie.
Drży lekko, gdy pocieram jej brodawkę. Pochylam się, językiem
muskam skrawek jedwabiu.
 – Czy zrobiłem to po balu? – drażnię się z nią.
– Nie – szepcze.
Pociągam ją gwałtownie, aż pada na łóżko ze śmiechem.
Jej wzrok wędruje w stronę okna zajmującego całą ścianę, za którym
rozciąga się piękny widok. Budzę się z pierwszymi promieniami słońca,
a zasypiam przy gwiazdach.
– Zupełnie jakbyśmy byli na zewnątrz – mówi.
– Ale nikt nie widzi nas w środku. – Zadbałem o szkło weneckie, żeby
zapewnić sobie prywatność. Nie chciałem, żeby Hadley niechcący
podejrzała mnie w jakiejś… intymnej sytuacji.
– Więc nikt nie zobaczy, co robimy. – Sydney wsuwa rękę w moje
spodnie, zaciska palce na penisie i kilka razy przesuwa dłonią w górę
i w dół.
– Nie, i dzięki Bogu tego też nie zobaczą.
Całujemy się, dla mnie to trwa całą wieczność. Syd głaszcze mnie po
plecach, ramionach, piersi. Dotyka wszędzie, gdzie dosięgnie…
Zbliżam wargi do jej ucha.
– Zrobię o wiele więcej, Fasolko. Dam ci tyle rozkoszy, że totalnie
odlecisz. Będę się z tobą kochać do ostatniego tchu, a potem znowu…
i znowu.
Unosi się i podpiera na łokciach. Przechyla lekko głowę i posyła mi
kpiące spojrzenie.
– Strasznie dużo gadasz jak na faceta, który stwierdził, że nie czas na
gadanie.
Matko jedyna, jak ja ją kocham.
Wracam ku tym kuszącym wargom. Oddech jej przyspiesza, a w oczach
pojawia się pożądanie. Wykonuję powolne ruchy. Centymetr po
centymetrze przesuwam wargi ku jej ustom.
Kiedy nasze wargi niemal się stykają, a ja czuję na twarzy ciepło jej
oddechu, nieruchomieję i czekam. Syd dyszy ciężko, a mnie upaja myśl, że
to ja tak ją rozpalam.
Widzę, że jest bliska ekstazy. Wtedy ją całuję.
 Nasze języki staczają pojedynek o dominację, ale ja ani na chwilę nie
odpuszczam. Sydney zawsze chciała mieć przewagę, tym razem jednak się
nie cofnę. Nie kiedy tak jej pragnę. Chcę ją posiąść w każdy możliwy
sposób.
Unosimy się, żebym mógł zdjąć jej stanik.
– Uwielbiam cię w koronkach.
– A ja ciebie nago – odpowiada.
Uśmiecham się, podziwiając jej doskonałą skórę, rozświetloną poświatą
z kominka.
Schylam się i biorę jej sutek w usta. Ssę go i zataczam kółka językiem.
Sydney jęczy, a ja ujmuję jej piersi, by pieścić obie jednocześnie.
Potem łapię ją za ręce i układam je nad głową.
– Nie ruszaj nimi – rozkazuję.
Posuwam się w dół jej ciała, znacząc drogę pocałunkami. Wciąga
gwałtownie powietrze, gdy docieram do brzucha. Wie, dokąd zmierzam.
Zdejmuję jej koronkowe majtki. Tracę dech. Mam ją przed sobą w całej
krasie. Upajam się tym widokiem. Wiem, że wryje się w moją pamięć na
zawsze. Wędruję ustami do wnętrza jej kobiecości. Syd oplata mnie
nogami.
Poruszam językiem, a ona wydobywa z siebie odgłosy najwyższego
uniesienia. Kiedy liżę łechtaczkę, Sydney kurczowo ściska poduszki, ale
ciągle trzyma ręce nad głową. Doprowadzam ją do szaleństwa. Czuję
nacisk jej pięt na plecach.
– Zaraz dojdę. – Z trudem wydobywa z siebie szept.
Mocniej naciskam językiem. Czuję jej naprężone ciało. Ssę i lżę na
przemian, aż wydobywa z siebie donośny jęk.
Nie przestaję. Daję jej tyle rozkoszy, ile mogę.
Jej ciało się rozluźnia. Wstaję. Ściągam spodnie i patrzę, jak Sydney
unosi ciężkie powieki.
– Tego po balu nie było.
– Bo jeszcze nie wiedziałem, jak to robić. Dopiero za czwartym razem
trochę się w tym połapałem – odpowiadam ze śmiechem i posyłam jej
całusa.
Sydney wyciąga rękę i zsuwa mi bokserki z bioder.
Teraz nic nas już nie dzieli. Jest tak, jak tego chcę.
– Nam obojgu brakowało wprawy. To miało swój urok.
– Tak?
Kiwa głową i odsuwa mi włosy z czoła.
– Uczyliśmy się razem. Dojrzewaliśmy jako para. My… piękni i młodzi.
– Nadal jesteś piękna.
Kręci głową i kładzie mi ręce na piersi.
– Nie o to mi chodziło. Chociaż dobrze wiedzieć, że ciągle uważasz
mnie za bóstwo. Mówiłam o tym, jak się odnaleźliśmy i nawzajem
odkrywaliśmy. Wspaniałe czasy.
– A teraz jak jest? – pytam i zaraz tego żałuję.
– Inaczej. My jesteśmy inni.
Niestety Syd ma rację. Tych ośmiu lat nie da się wymazać. Nie naprawię
przeszłości, ale mogę ofiarować Sydney to, czego oboje pragniemy –
przyszłość.
– Może tak, ale bardzo cię potrzebuję. Przy tobie staję się… lepszy.
Wyciąga szyję, by nasze usta się zetknęły.
– Kochaj się ze mną.
– Potrzebujemy…? – Rozglądam się za prezerwatywą, ale Syd
przytrzymuje mnie w miejscu.
– Dzisiaj nie.
– Na pewno?
W jej oczach pojawia się dziwny błysk.
– Na pewno. Nie martw się.
Dobrze, bo nic nie będzie nas oddzielać. Wchodzę w gładkie, śliskie
wnętrze i czuję jej ciepło. Oplata mnie nogami.
Nigdy przedtem nie doznałem takiej przyjemności. Pewnie to efekt
dzisiejszych wydarzeń, ale po prostu znalazłem się w niebie.
 Sydney nie spuszcza ze mnie wzroku. Zagłębiam się w niej cały. Mam
wrażenie, jakbym osiągnął nirwanę.
Nie poruszam się, by zatrzymać to doznanie na dłużej.
Sydney zaciska się wokół mnie. Dłużej nie wyrobię. Przyspieszam.
Oboje dyszymy z wysiłku. Nie umiem powiedzieć, gdzie kończę się ja,
a zaczyna ona. Teraz stanowimy jedność. Dwoje ludzi, którzy idealnie do
siebie pasują.
Kocham ją. Potrzebuję tej istoty bardziej, niż umiem opisać.
Myśl o jej wyjeździe sprawia mi ból. Zrobię wszystko, by ją zatrzymać.
– Declan. – Syd chwyta mnie mocniej. – Ja już…
– Nie wstrzymuj się, Fasolko. Jestem przy tobie. Jak zawsze.
Odrzuca głowę, wygina szyję, wbija mi paznokcie w ramiona. Wsuwam
dłoń między nas i pocieram jej łechtaczkę. Sydney już traci oddech.
– Spójrz na mnie, Syd.
Kiedy to robi, widzę w jej oczach tyle miłości, że serce mi niemal staje
z wrażenia. Oddaje mi siebie całą, a ja biorę wszystko jak zachłanny drań.
Kiedy byłem zdołowany, ona zawsze mnie pocieszała, przytulała,
wyciągała pomocną dłoń. Dotąd nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo mi
tego brakowało.
Zamyka oczy, gdy przepływa przez nią kolejna fala orgazmu. Po chwili
ja podążam za nią na sam szczyt.
Nasycony i zdyszany przetaczam się na bok, ciągle trzymając ją
w objęciach. Wszystko inne staje się nieważne. Muszę mieć ją tuż przy
sobie, wdychać woń lawendy i wanilii, która sprawia, że czuję się jak
w domu za najlepszych czasów, gdy żyła mama.
Leżymy odprężeni. Sydney trzyma dłonie na mojej piersi, ja przyciskam
wargi do jej czoła.
Kiedy spoglądam na jej twarz, widzę pojedynczą łzę płynącą po
policzku. Czuję nagły przypływ strachu. Kurwa… Zraniłem ją. Może już
tego żałuje.
– Syd?
– Przepraszam – mówi szybko.
 – Czemu płaczesz? Zrobiłem coś złego? Sprawiłem ci ból?
Podnosi się i wkłada na siebie moją koszulę.
– Nie, tylko chodzi o to, że… Wybacz, że nie powiedziałam ci
wcześniej.
– O czym?
Kolejna łza toczy się po jej policzku, gdy Syd szczelniej okrywa się
koszulą.
– Jestem w ciąży.
 24

Czekam na jego reakcję. Declan patrzy na mnie oniemiały.

– Już? My dopiero co… jakim…?
– Nie po tym razie. Po poprzednim. Nad stawem.
– Jesteś w ciąży od paru miesięcy?
Dopadają mnie wyrzuty sumienia. Kiwam głową.
– To czwarty miesiąc. Prawie piąty.
– Ej, tego nawet…
– Nie widać? – kończę za niego. – Wiem. Ale czuć. O, tutaj. – Kładę
dłoń na brzuchu, który wygląda na lekko wzdęty.
Declan otwiera i zamyka usta.
– Tam jest… dziecko?
– Tak.
Kiedy kilka tygodni temu pytałam o to lekarkę, powiedziała, że przy
szczupłej sylwetce i pierwszej ciąży to zupełnie normalne, że ciąża staje się
widoczna dopiero w połowie drugiego trymestru.
Declan pociera brodę i mruga nadal skołowany.
– Dlaczego dopiero teraz mi o tym powiedziałaś? – W jego głosie
narasta złość.
– Nie wiem. Chciałam najpierw wszystko sobie poukładać.
 – Poukładać?
Drżą mi wargi. Powstrzymuję łzy napływające do oczu. Nie
spodziewałam się takiego obrotu spraw. Myślałam, że będziemy uprawiać
seks, a potem Dec mnie odtrąci. Wtedy każde z nas poszłoby w swoją
stronę.
Ale on mnie zatrzymał.
Kochał się ze mną.
Dał mi więcej, niż chciałam.
Kiedy pocałował mój brzuch, pomyślałam, że wybuchnę płaczem.
Potem, gdy trzymał mnie mocno w objęciach, nie mogłam dłużej
milczeć.
Będziemy mieli dziecko, a skoro zdarzyło się to, co przed chwilą, może
zdarzyć się więcej.
Teraz Declan ma taką minę, jakbym właśnie go zdradziła.
– Zgadza się. Zamierzałam sprzedać dom. Przygotowałam sobie plan, na
wypadek gdybyś nas odrzucił.
– Stąd pomysł z wyprowadzką?
Zamykam oczy i czuję pod powiekami żar łez.
– Mhm.
– A co ze mną?
Otwieram oczy, żeby na niego spojrzeć.
– Jak to: co z tobą, Dec? Wyraziłeś się dostatecznie jasno, że nie chcesz
mnie ani dziecka. Prawie to wykrzyczałeś. I nabijałeś się z brata. Słyszałam
na własne uszy. Byłam już w ciąży. Przeraziłam się. Powiedziałeś, że
wolałbyś skoczyć w przepaść, niż założyć rodzinę. Co miałam o tym
myśleć?
Przeciąga palcami po włosach.
– Nie wiedziałem.
– Oczywiście. Rzucałam więc luźne uwagi i aluzje, żeby cię wyczuć,
a ty wyraźnie dawałeś do zrozumienia, że nie w głowie ci wspólne życie.
Przyciśnięty do muru powtarzałeś, że nas już nigdy nie będzie.
 Jest mi głupio, ale robiłam to, co wydawało mi się słuszne.
– I myślałaś, że odetnę się od dziecka?
– Nigdy sama bym cię od niego nie odseparowała. Chcę, żebyś je
kochał, był częścią jego życia, ale takiego życia nie chcesz. Wyraziłeś się
jasno.
– Kurwa, Sydney, to nasze dziecko! Nie zostawiłbym cię bez pomocy.
Bez pomocy. Tych dwóch słów się bałam.
– Wyjaśnij, co rozumiesz przez „pomoc” – żądam. Wierzę w tę
deklarację, że Declan nie zostawi mnie samej z dzieckiem, ale teraz
oczekuję znacznie więcej.
– Nie wiem – mówi i wyślizguje się z łóżka. Wkłada dresowe spodnie
i zaczyna chodzić od ściany do ściany na tej niewielkiej przestrzeni. –
Muszę się zastanowić.
– Przepraszam, że ci wcześniej nie powiedziałam.
Kręci głową.
– Czego ty chcesz, skoro tak to zaplanowałaś?
Gorycz w jego głosie budzi moją irytację. Nie ma już czułego,
troskliwego kochanka, który przed chwilą trzymał mnie w ramionach.
– Ciąży nie planowałam. A kiedy już stanęłam przed faktem
dokonanym, wiedziałam, że muszę jakoś sobie urządzić życie.
– Wyjeżdżając.
– Tak – przyznaję. – Chciałam być bliżej matki i Sierry.
– A jaka rola mi przypadłaby w udziale?
Zagryzam wargi i walczę z napływającymi łzami.
– Nie byłam pewna, jak zareagujesz. Wiem, że nie porzuciłbyś nas i nie
uciekł przed zobowiązaniami.
– Jasne, przecież wsparłbym cię finansowo – mówi kpiąco.
Jest wściekły i ma prawo czuć złość, ale to boli. Muszę pamiętać, że ja
już jakiś czas oswajałam się z myślą o macierzyństwie, a on… Cóż, teraz
zaskoczyłam go tą wiadomością. Poza tym przed chwilą przeżyliśmy
szczególny moment.
 Robię krok w jego stronę. Staram się mówić spokojnie.
– Tak przypuszczałam. A miłość, Declan? Bycie ojcem? Wspólne
spędzanie czasu? Rodzina?
– Co ja, kurwa, wiem o rodzinie? – woła i odwraca się, sapiąc gniewnie.
– Nie jestem facetem, za jakiego mnie uważasz.
– Czyli?
Odwraca się do mnie. W jego oczach nie ma już furii. Jest strach. Declan
wygląda na cholernie przerażonego.
– Nie potrafię być ojcem. Nikt mnie tego nie nauczył, nie dał przykładu.
Znam tylko agresję i poczucie zagrożenia.
– Na litość boską, wychowałeś braci! Brałeś na siebie ciosy, żeby ich
chronić.
– Tego chcesz dla dziecka? Opiekuna, który ciągle obrywa?
Boże, Declan nic nie rozumie. To nie do zniesienia.
– Jesteś dobrym człowiekiem – mówię, podchodząc do niego. –
Kochającym, troskliwym, uczciwym. Zrobiłbyś wszystko dla kogoś, kogo
kochasz.
– Czyli co? Nawet zostawiłbym? Porzucił? Tak postąpiłem z tobą.
Serce mi wali, emocje we mnie kipią, ale staram się skupić na Declanie,
nie na sobie. Miałam ponad cztery miesiące, żeby oswoić się z myślą
o dziecku, a na niego ta wiadomość spadła jak grom z jasnego nieba.
Ale nie wytrzymam, zaraz w niego czymś rzucę, nawrzeszczę na niego
i przemówię mu do rozsądku.
Jego słowa brzmią jak kolejna wymówka. Tak, zostawił mnie. Tak,
chciał mnie przed czymś chronić. Przed czym? Cholera wie. Tego nigdy nie
wyjaśnił. Na pewno miał jakiś powód.
– Czemu mnie zostawiłeś osiem lat temu? – Postanawiam kuć żelazo,
póki gorące.
– Co?
– Czemu odszedłeś? Co wydarzyło się tamtej nocy, że postanowiłeś
zniknąć z mojego życia?
 Osłaniam serce tarczą, by nie dać się zranić. Przynajmniej dopóki nie
zdobędzie się na szczere wyznanie.
– Wiesz czemu.
Odsuwam się od niego.
– Powiedz to jeszcze raz.
– Bo cię nie kochałem!
– Kłamca.
– Nie nazywaj mnie tak.
– To mnie nie okłamuj! – wrzeszczę. – Nie kochałeś mnie? Gówno
prawda! Gdyby tak było, zachowałbyś obojętność parę miesięcy temu. Nie
szukałbyś mnie nad stawem. Nie próbowałbyś naprawić naszych relacji. I…
– targana emocjami nie mogę złapać tchu – nie łaziłbyś i nie mówił innym,
że mnie kochasz! Wiem, że mnie kochasz, tchórzu! Czuję to!
– Miłość tu niczego nie zmienia! – Ręce mu się trzęsą, gdy wyciąga je
do mnie, a potem cofa w ostatniej chwili. – To bez znaczenia, że cię wtedy
kochałem. Musiałem wyjechać. Nie miałem wyjścia. Zrobiłem to, co było
dla nas najlepsze. Kto wie, czy nie mam w sobie więcej z mojego ojca, niż
chciałbym.
– Nigdy byś mnie nie skrzywdził.
– Skąd ta pewność?
– Nieważne. Dlaczego odszedłeś? – powtarzam naglącym tonem.
To może być moja jedyna szansa. W murze, którym się Declan otoczył,
znalazłam wyłom i dostrzegłam szansę, żeby się wedrzeć do środka.
– Ile razy mam ci to powtarzać?
– Mów prawdę, Declan – nie odpuszczam.
Kręci głową i próbuje się odsunąć, ale ma na to za mało miejsca.
– Już daj spokój.
– Nic z tego. Myślę, że coś się stało i dlatego wyjechaliście. Ta decyzja
chyba jakoś się wiąże z waszym ojcem. I to musi być coś strasznego, skoro
postanowiłeś odejść. Czy tak?
Spogląda mi w oczy, mocno zaciskając szczęki.
 – Syd…
– O czymś mi nie mówisz, a ja nie spocznę, póki się nie dowiem. Co się
stało z twoimi braćmi? Przed czym ich osłaniasz?
Jedyny powód, który skłoniłby Declana do tego, żeby mnie porzucić,
musi dotyczyć jego braci. Nie wiem, jakim cudem dotąd nie wpadłam na
ten pomysł, ale teraz to dla mnie jasne jak słońce.
Declan robi krok naprzód. Ręce ciągle mu drżą.
Ja też się do niego przybliżam. Zdaję sobie sprawę, że toczy wewnętrzną
walkę. Chce się przede mną otworzyć, ale boi się, że zdradzi i narazi na
niebezpieczeństwo tych, których kocha.
– Wybierz mnie, Dec – proszę łagodnie. – Ocal nas i powiedz, co kazało
ci odejść osiem lat temu.
– Odpuść, Syd.
– Czemu mnie zostawiłeś? Czemu zrezygnowałeś ze wszystkiego, co nas
łączyło? Z nas?
– Cholera, Sydney! Nie mogę!
Widzę jego udrękę, ale się nie cofnę. Nigdy bym sobie tego nie
darowała. Przysuwam się jeszcze bardziej, niemal zamykając przestrzeń
między nami.
– Czemu? Czemu próbowałeś zniszczyć naszą miłość? Czemu mnie
okłamałeś?
– Bo mój ojciec zabił kogoś, a my tam wtedy byliśmy! – wyrzuca
z siebie jednym tchem.
Cofam się gwałtownie.
– Co?! – Łapię się za brzuch. Zbiera mi się na wymioty.
– Dlatego cię zostawiłem. Ojciec zabrał samochód Seana i pojechał do
miasta po pijaku. Walnął w inne auto. Zepchnął je z drogi. Jechało nim
dwoje ludzi. Zginęli na miejscu. My we czterech akurat widzieliśmy, co się
stało. Oni dachowali, a ojciec odjechał.
Kręcę głową; nie wierzę w to, co słyszę.
– To nie ma sensu.
 Declan śmieje się półgębkiem, potem ściska sobie nasadę nosa.
– Byliśmy świadkami tego wypadku, Fasolko. Ale to nie koniec.
Głos mu się załamuje, a mnie pęka serce. Siadam na łóżku, gotowa
poznać całą prawdę.
– Mów.
Declan opiera się o blat. Wygląda na zmęczonego.
– Zażądaliśmy od ojca, żeby zgłosił się na policję. Wyśmiał nas
i zagroził, że zezna, że spędził w domu całą noc, a prowadził któryś z nas.
Syd, ojciec jechał autem Seana. Nie byliśmy pewni, czy ktoś widział go za
kierownicą. Nie mieliśmy wyboru.
– Declan…
– Daj mi skończyć. Chcesz wiedzieć wszystko? Proszę bardzo. Ci ludzie
w aucie… to byli rodzice Ellie.
Zakrywam ręką usta i wydaję z siebie stłumiony okrzyk.
– Nie!
– Tak. Mój ojciec zabił rodziców Ellie. Dlaczego cię zostawiłem?
Właśnie dlatego. Bo ojciec był winny, ale na nas spadłaby kara. Nie
chciałem ciebie w to wszystko wplątywać, kochałem cię zbyt mocno. Co mi
pozostało? Mogłem tylko odejść.
Declan trzęsie się jak w gorączce. Pierwszy raz, odkąd go znam,
zupełnie nie wiem, jak się wobec niego zachować.
Widziałam go w chwili załamania, ale teraz to coś gorszego.
Boję się o Declana.
Przez osiem lat trzymał tę straszną prawdę w sekrecie i odpychał mnie
od siebie, a wszystko z powodu nie swoich grzechów.
Serce mi pęka, gdy sobie wyobrażam jego cierpienie.
A potem myślę o Ellie. Co przeżyła na wieść o tym, kto przyczynił się
do śmierci jej rodziców. Tamtego wieczoru, gdy zjawiła się u mnie
załamana i zapłakana, mówiła rzeczy, których nie mogłam pojąć. Teraz
poszczególne elementy zaczynają się układać w sensowną całość. Ellie
jednak wybaczyła Connorowi.
 A przed chwilą nawet wyszła za niego za mąż.
Spoglądam na Declana i zadaję sobie pytanie, dlaczego ciągle karze
siebie.
– Nie zabiłeś tych ludzi, Dec. Sean, Jacob i Connor też nie są winni.
Wasz ojciec to zrobił, a ty przez osiem lat chroniłeś swoich bliskich. Ale już
po wszystkim – mówię łagodnie jak do zranionego chłopca, którym po
części jest. – Nie musisz mnie dłużej ratować. Nic mi nie jest.
– Bo po ciebie nie wróciłem. Nie widzisz tego? Gdybym postąpił
inaczej, co by się stało?
– Nic. Bylibyśmy razem – szepczę.
– Nie, to niczego nie zmienia. Teraz już wiesz, do czego jest zdolna ta
rodzina. Ellie wybaczyła Connorowi, Arrowoodom, ale ja nie mam tyle
miłosierdzia.
Tutaj leży sedno problemu. Rzeczywiście – nic się nie zmieniło.
Paradoksalnie tkwimy w tym samym punkcie, chociaż nasze życie
potoczyło się dalej. Spodziewamy się dziecka, Dec wyspowiadał się przede
mną, ale nadal nie daje sobie szansy na szczęście.
Zawsze będzie ojcem tego maleństwa, które w sobie noszę. Zawsze
będzie mi na nim zależało i mam nadzieję, że nawiąże dobrą relację
z synem czy córką, ale teraz moje serce musi się uwolnić. Dla dobra
naszego dziecka.
Wstaję, zdejmuję jego koszulę i sięgam po sukienkę. Nie mogę tu zostać
ani chwili dłużej. Potrzebuję czasu, żeby to przemyśleć, przetrawić
i zrozumieć, co zaszło.
– Dokąd idziesz? – pyta Declan.
– Do domu.
– Najpierw wyduszasz ze mnie prawdę, a teraz sobie idziesz? A to, co
powiedziałem?
– Bardzo mi przykro, że tyle wycierpiałeś. Osiem lat temu dałabym ci
wsparcie, ale rozumiem, że wybrałeś według siebie najlepsze wyjście. Teraz
ja muszę zrobić to samo. Potrzebuję czasu, żeby pomyśleć. Jesteśmy zbyt
rozstrojeni, żeby decydować teraz, co dalej. Wbij sobie do głowy, że
niedługo urodzi się nasze dziecko. Nie jestem ze szkła, nie potrzebuję
ochrony. Chcę tylko, żebyś mnie wybrał. – Spoglądam na łóżko, gdzie
znowu stanowiliśmy jedność. – Kochałeś się ze mną. Czułam całą twoją
miłość. Było pięknie. Nie wmówisz mi teraz, że to tylko chwilowe
uniesienie albo że mnie nie chcesz. Jeśli spróbujesz okłamywać samego
siebie, to już twój problem.
Zagryza wargi, potem wzdycha.
– Nie przeczę, że cię kocham. Dzisiaj wieczorem miało być inaczej!
Niech to szlag, Sydney! Przyprowadziłem cię tutaj i teraz mam za swoje.
Nie dam ci tego, czego pragniesz, i nie przetrawię myśli o ojcostwie
w jedną noc.
– Wiem, że mnie kochasz. Mówisz, że nie możesz być tym, kim ja chcę,
żebyś był, ale ja zawsze chciałam tylko ciebie, z tym co w tobie dobre
i z tym co złe. Tyle że teraz, Declan – robię krok w jego stronę, kompletnie
obnażona z powodu łez cieknących mi po policzkach – zostaniemy
rodzicami. A dziecko będzie potrzebowało całej twojej miłości.
Declan rusza w moim kierunku, ale odsuwam się od niego. Nie jest
odporny na moje łzy, mój płacz go osłabia.
– Nie wiem, czego chcesz. A właściwie wiem, ale nie mogę wymazać
przeszłości.
Podchodzę do niego i kładę mu otwartą dłoń na sercu, które wali jak
szalone.
– Nie proszę cię o nic, ale musisz dokonać wyboru. Niesiesz ze sobą
ciężki bagaż przeszłości, ale przed tobą przyszłość. Wspaniałe szanse
i kobieta, która bez względu na wszystko kocha cię z całego serca. Za dwa
dni mam USG w Conyngham. Przyślę ci szczegóły. Liczę, że przyjedziesz,
zobaczysz nasze dziecko i wybierzesz przyszłość.
Unoszę lekko głowę i przyciskam wargi do jego ust. Declan stoi sztywno
jakby kij połknął. Odzywa się dopiero, gdy łapię za klamkę.
– Mówisz, żebym nie żył przeszłością, a sama uciekasz. Sprzedajesz
farmę i przeprowadzasz się mimo ciąży. Ukrywałaś to przede mną. I co
mam teraz zrobić?
Zaciskam palce na chłodnym metalu i biorę głęboki wdech. Potem
odwracam się, patrzę na Declana, zbieram się w sobie i wypowiadam
jedyne dwa słowa, które przychodzą mi do głowy.
– Goń mnie.
 25

Gdzieś ty się podziewał, do cholery? – pyta Connor, gdy staję w drzwiach

stodoły, rozważając, czy wrócić na przyjęcie.
– Zgubiłem się.
– Co znowu? – Przechyla głowę i patrzy na mnie jak na idiotę.
Ma rację. Idiota ze mnie.
Kretyn, totalny palant.
Lepiej było nie prosić Sydney do tańca. Wystarczyło, że dotknąłem jej
skóry, i odpłynąłem. Ledwo się od niej oderwałem na koncercie, a dziś
wieczorem poległem. Tyle razy walczyłem ze sobą, dziś jednak nie mogłem
już wytrzymać.
I wszystko schrzaniłem.
– Byłem z Sydney.
– Domyśliłem się. Wszyscy obstawialiśmy, że to nastąpi.
Patrzę na swojego najmłodszego brata i bierze mnie złość.
– Wiedziałeś?
– O czym?
– O Syd.
Marszczy brwi i taksuje mnie wzrokiem.
– Upadłeś na głowę? Gdzie ty łaziłeś? Coś ci jest?
 Podchodzę do niego.
– Powiedz, czy wiedziałeś i ukryłeś to przede mną – mówię z napięciem.
Cofa się o krok.
– Skopałbym ci tyłek, ale dzisiaj mój ślub i pannie młodej to by się nie
spodobało. Nie mam pojęcia, co się dzieje między tobą a Sydney, ale ona
wpadła tutaj, ucałowała Ellie i mnie, powiedziała, że nie czuje się najlepiej,
przeprosiła nas i zniknęła. Wyszedłem rozejrzeć się za tobą, bo myślałem,
że coś spieprzyłeś. A ty się wałęsasz i wracasz jakiś nabuzowany. Co się
stało?
Czyli Connor nie wie o dziecku. A Ellie i Devney? Czy z nimi Syd już
zdążyła się podzielić nowiną? W tej chwili nie mogę o tym mówić.
Ukrywała to przede mną bardzo długo. Przez kilka miesięcy planowała
wyjazd i co jeszcze? Zamierzała udawać? Myślała, że się nie zorientuję? Jej
brzuch zaczyna być widoczny, a przede mną jeszcze ponad dwa miesiące
pobytu na farmie.
– Nic, przepraszam.
Connor chwyta mnie za ramię, gdy próbuję go wyminąć.
– O nie, Dec, sorry, ale nie kupuję tego. Jestem twoim bratem, nie
synem. Dzięki za czek na pokaźną sumkę. Świetny prezent ślubny. Proszę
o drugi prezent. Wyjaśnij w końcu, od czego oboje uciekacie.
– Kocham ją.
– To już wiadomo od dawna.
– Kocham ją i powiedziałem jej o rodzicach Ellie.
Connor kładzie dłoń na karku i kiwa głową.
– Powiedziałeś wszystko?
– Po tym… jak my… dziś wieczorem… nie dała się zbyć. Tak mnie
naciskała, aż pękłem, i tyle.
Wzrusza ramionami.
– Dobrze, że to zrobiłeś. Chociaż, jak cię znam, nie byłeś zbyt taktowny.
– Nie byłem. Trudno. Gorzej, że nie wiem, czy postąpiłem słusznie.
 – Skończmy zachowywać się jak winowajcy. Dawno temu podjęliśmy
złe decyzje, ale to wina taty. Spójrz na nią. – Connor wskazuje głową Ellie
stojącą w stodole. – Nie zasługuję na nią. Ni chuja nie zasługuję. Jest
piękna, dobra i dała mi więcej, niż śmiałbym oczekiwać. Ale mnie kocha.
I ciebie, i Seana, nawet Jacoba. Bóg raczy wiedzieć dlaczego. Tamtej nocy
straciła wszystko, a jednak wyszła za mnie. Skoro ona mogła wybaczyć,
Syd też może, i reszta tych, których odtrąciliśmy.
To nie takie proste, ale w jego słowach jest wiele mądrości. Żałuję, że
sprawy nie idą wolniej. Nie jestem gotowy na ojcostwo. Dopiero co
postanowiłem, że pójdę dalej w relacji z Sydney.
Instynkt mi podpowiada, żeby za nią biec, ale mam taki mętlik w głowie,
że na pewno powiem albo zrobię coś nieodpowiedniego, i po raz kolejny
udowodnię, że nie jestem wart jej łez. Najpierw muszę naprawić to, co
schrzaniłem.
Mam dwa dni.
Tylko jej zawsze pragnąłem, a teraz ona obdarza mnie dzieckiem.
Szkoda, że nie powiedziała mi wcześniej. Wtedy… sam nie wiem. Może po
prostu byłbym przy niej cały czas. I dzisiejszy wieczór potoczyłby się
inaczej. Kiedy wyznałem jej miłość i zaproponowałem, żeby spróbować
być razem, ona zastrzeliła mnie informacją o ciąży.
Wyszedłem i… dupa. Kolejny raz nawaliłem.
– A jeśli mi nie wybaczy dzisiejszego zachowania? – pytam, chociaż
Connor nie ma pojęcia, że chodzi o coś więcej niż przyznanie się do winy.
– To znaczy, że wcale jej nie znasz, bracie.
Ma rację. Już mi wybaczyła. Potrzebuję tylko czasu, żeby wszystko
sobie ułożyć. Wtedy udowodnię jej, co czuję, zamiast składać słowne
deklaracje. Sydney przyjmie mnie z powrotem, a ja stanę na głowie, żeby
już nigdy jej nie zawieść.
– Kiedy tak zmądrzałeś, Kaczorku?
Connor wybucha śmiechem i klepie mnie po plecach.
– Kiedy zrozumiałem, że o pewne rzeczy trzeba walczyć.
– O co trzeba walczyć? – pyta Sean, dołączając do nas.
 – O Sydney – odpowiada Connor.
– Co z nią? – pyta Jacob, który wyrasta jak spod ziemi.
– Nic. Wszystko w porządku. Co to za zmasowany atak? Trzech na
jednego? – rzucam sarkastycznie. Kocham braci, ale kiedy jesteśmy razem,
zwykle kończy się na krwi albo siniakach.
Jacob trąca mnie w ramię i rozgląda się dookoła.
– Ktoś mnie wtajemniczy?
– Dopiero przyszedłem – wyjaśnia Sean. – Słyszałem, jak ten palant –
wskazuje kciukiem Connora – mówi, że czasem trzeba o coś walczyć.
Zgadnij, o czym gadali?
Małolat parska śmiechem, jakby usłyszał dobry dowcip.
– Pouczałem naszego starszego brata idiotę, żeby przejrzał na oczy.
Problem w tym, że Connor nie zna całej prawdy.
– Łatwo wam mówić, bo patrzycie na to z zewnątrz – próbuję się bronić.
Sean wzrusza ramionami.
– Może, ale już siedzisz tu od jakiegoś czasu, powinieneś wreszcie coś
zrobić…
– Coś już zrobił – wtrąca Connor, czym wcale mi nie pomaga.
– Zaaraz, zaaraz – wcina się Jacob, przeciągając słowa. – Gdzieś ty był?
Rzucam Kaczorkowi mordercze spojrzenie. On i jego długi jęzor…
– Tutaj.
– Gdzie? Nie widziałem ciebie ani Sydney, odkąd mi ją odbiłeś w tańcu.
Jacob właśnie stał się moim najmniej lubianym bratem.
Sean zerka na Connora, a ten unosi ręce.
– Mnie nie pytaj. To zależy od Declana, czy wam powie, że poszli
z Sydney do jego kurzej chatki, pieprzyli się bez opamiętania, a potem on
pozwolił jej odejść. Byłbym sukinsynem, gdybym wam to wypaplał.
– Nienawidzę was. Gdyby nie ta ceremonia, tobym cię sprał.
Jacob wybucha śmiechem i kręci głową.
– Stary, ale z ciebie głupi kutas.
 – Wiem – przyznaję. Patrzą na mnie wyczekująco. – No co?
Connor pociera brodę.
– Z nas czterech to ty byłeś zawsze pewien swoich decyzji.
Jeśli chodzi o Sydney, to nie do końca. Ona przewyższa mnie pod
każdym względem. A teraz wszystko się skomplikowało. Nigdy nie
myślałem, że będę miał dziecko.
Jeśli ulegnę, pozwolę sobie ją kochać, a później nam nie wyjdzie… Nie
pozbieram się po tym. Przez osiem lat nakazywałem sobie myśleć
o przyszłości wyłącznie w kategoriach pracy. Teraz mój świat wywrócił się
do góry nogami.
– To nie tak, Connor. Po prostu dokonałem wyboru i żyłem z jego
konsekwencjami.
Sean prycha.
– Nie jesteśmy już dzieciakami. Każdy z nas mierzył się z przeszłością.
– Dlaczego sobie poszła po waszym numerku? – dopytuje Jacob,
przypatrując mi się uważnie.
– Powiedziałem jej o wszystkim.
– O wszystkim? – Seana aż zatyka.
Connor kładzie mu rękę na ramieniu.
– Tak, o wypadku. Jak do tego doszło. Dlaczego wyjechaliśmy. Dobrze
zrobił. Ta sprawa wpłynęła na całą naszą rodzinę. Na Sydney też.
Patrzę na brata, dziękując losowi, że go mam.
– Źle to przyjęła? – zgaduje zaaferowany Jacob.
– To raczej ja źle to przyjąłem – prostuję.
Rechoczą jak na komendę.
– Coś takiego, ale szok – rzuca Sean złośliwie.
– Jest coś jeszcze, ale teraz nie chcę o tym gadać. – Ten dzień należy do
Connora. Już i tak odciągnąłem od niego uwagę. – Poza tym Ellie właśnie
gromi nas wzrokiem.
– Już nie żyję – mruczy pod nosem Connor, posyłając jej uśmiech.
– Żebyś wiedział – droczy się z nim Sean.
 – Wyglądamy jak głupki – dodaję. Machamy i uśmiechamy się do niej
jak na paradzie.
Ellie kręci głową i podchodzi do jednego z gości. Bracia odwracają się
do mnie. Connor odzywa się pierwszy:
– A ty w dodatku zachowujesz się jak głupek. Idź jutro do Syd i napraw
to, co spierdoliłeś.
Po tych słowach wraca do żony, całuje ją w skroń, a ja czuję ukłucie
zazdrości tak mocne, że omal nie zwala mnie z nóg.
Chcę tego samego. Tutaj. Zaraz.

Łóżko pachnie Sydney. Cały domek jest przesycony jej zapachem.

Obracam się na brzuch, przyciskam twarz do poduszki i wciągam
w płuca wonne powietrze. Tkanina przeszła aromatem lawendy i wanilii.
Nie mogę tego znieść. Siadam.
Dzisiaj pójdę do niej i powiem, że chcę z nią być. Zwalczę demony
strachu przed ojcostwem i wszystko sobie poukładam.
Kładę się na boku i dziesiąty raz sięgam po telefon. Sprawdzam, czy
dzwoniła albo napisała.
Nic.
Nie ma sensu leżeć bezczynnie, skoro muszę uporządkować swoje życie.
Odpalam laptop i znajduję wiadomość od Milo.

Declan,
Syd przyjęła propozycję w zeszłym tygodniu i zgodziła się na
termin podpisania umowy, ale w nocy dostałem od niej maila
z informacją, że chce przyspieszyć sprzedaż i zamknąć sprawę
do końca tygodnia. Jeśli to niemożliwe, przyjmie drugą ofertę.
Wysłałem kurierem dokumenty do twojego biura. Musisz je
podpisać do jutra.
Coś ty jej zrobił?!
 Milo

O w mordę!
Syd ucieka. Schrzaniłem sprawę zeszłej nocy, ukrywając swoje
prawdziwe uczucia. A teraz ona myśli, że ją sobie odpuściłem. Mam dla
niej wieści. Nie dam jej zwiać z moim dzieckiem. Nie pozwolę
podejmować takich decyzji beze mnie, skoro ją kocham.
Kiedy kurz opadnie, ułożymy sobie wszystko. Razem.
Ostatnia noc to nie był przypadek. To bardzo spóźnione przebudzenie.
Wreszcie przejrzałem na oczy.
Robię sobie kawę i wrzucam kilka rzeczy do torby. Muszę jechać do
miasta, podpisać papiery, żeby Sydney nie opchnęła farmy jakiejś
przypadkowej firmie, i wrócić.
Dzwonię do Milo. Odbiera po pierwszym sygnale.
– Coś ty jej, kurwa, zrobił? – rzuca od razu.
– Powiedziałem, że nadal ją kocham.
Wybucha śmiechem.
– Najwyższy czas.
– A potem ona zakomunikowała, że jest w ciąży.
Przyjaciel milczy przez długą chwilę.
– Wiesz, że wolałbym nie zadać tego pytania – odzywa się w końcu.
Teraz ja parskam śmiechem. Jasne, na pewno nie chce o to zapytać.
– Jest moje. Przespaliśmy się parę miesięcy temu. Teraz wiadomo,
dlaczego potem mnie unikała. Byłem durniem, kiedy zjawiłem się u niej
i znowu ją zraniłem. Miałem wyrzuty sumienia, że ona wyjeżdża, bo znowu
pojawiłem się w jej życiu.
– Dlatego postanowiłeś kupić tę farmę?
– Syd tak naprawdę nie chce sprzedać ani ziemi, ani domu, a ja ją
kocham. Chcę, żeby wychowała nasze dziecko gdziekolwiek sobie życzy,
a jeśli to znaczy, że muszę dokonać cudu, to niech tak będzie. Kiedy
papiery dotrą do biura?
 – Jutro. Zadzwonię do niej zaraz po naszej rozmowie i przekażę, że
zgodziłeś się przesunąć termin zawarcia umowy.
– Doskonale.
– Na pewno, Declan? Wiem, że masz dobre intencje, ale nie jestem
pewien, czy ona też tak na to spojrzy. Poza tym… to kupa kasy.
Rozumiem jego zastrzeżenia, ale ja widzę całą tę sytuację inaczej. Robię
dokładnie to, o co mnie prosiła. Gonię ją.
Tyle że tym razem złapię i już nie puszczę.
– Na pewno. Będę w biurze za kilka godzin. Podpiszę co trzeba
i wracam do Sugarloaf.
– Masz już pieniądze?
– Tak, zaciągnąłem pożyczkę na firmę.
Milo chrząka.
– Cholerny dureń z ciebie, że w ogóle zostawiłeś Syd.
Śmieję się głośno i wrzucam torbę do auta.
– Wiem, ale już zmądrzałem.
Rozłączam się i słyszę sygnał nowej wiadomości. Od Sydney.

USG jutro o drugiej. Podałam twoje nazwisko jako ojca

i powiadomiłam, że możesz być obecny przy badaniu, żeby nie było
problemów z twoim wejściem do gabinetu. O dziecku mówiłam tylko
siostrze.
Nikogo nie okłamałam, ale uznałam, że powinieneś dowiedzieć się
pierwszy. Co do ostatniej nocy – mam nadzieję, że zobaczyłeś, jak
bardzo cię kocham. Nie wiem, co jeszcze mogłabym zrobić, jeśli
jednak nie przyjedziesz, potraktuję to jako odpowiedź.

O tak, dostanie odpowiedź i wtedy będzie musiała zdecydować.

 26

Siedzę w poczekalni i macham nogą założoną na nogę. Nie czekam tylko

na wizytę. Czekam na Declana.
Nie odzywał się przez dwa dni; serce podchodzi mi do gardła na myśl,
że nie przyjedzie.
Znowu sprawdzam w telefonie: nieodebranych połączeń brak. Wysyłam
wiadomość do Ellie.
Ja: Cześć, widziałaś Declana?
Ellie: Wczoraj wyjechał do Nowego Jorku.
Czuję, jakbym dostała cios w splot słoneczny. Wyjechał?
Ja: Na pewno?
Ellie: Tak. Wpadł do nas i zakomunikował, że go nie będzie.
Zostawił mnie. Wrócił do Nowego Jorku. Rozbudziłam w sobie
nadzieje. Głupio zrobiłam. Myślałam, że da nam szansę. Ale ze mnie
idiotka.
Raz po raz powtarzał, jaki ma plan na życie, a ja wierzyłam, że jest
inaczej. Czemu niczego się nie uczę?
– Pani Hastings? – pielęgniarka wywołuje moje nazwisko.
– Tak. – Wstaję i chowam telefon do torebki.
Mam ochotę rzucić się na podłogę i wybuchnąć płaczem, ale się
powstrzymuję. Zaraz zobaczę swoje dziecko. Usłyszę bicie jego serca,
może poznam płeć. Jestem sama, ale silna. Poradzę sobie.
– Tędy. – Lekarka wskazuje mi drogę i wyciąga do mnie rękę. – Mam na
imię Jenna. Proszę się przebrać. Kiedy będzie pani gotowa, zapraszam do
gabinetu przez te drzwi. – Przenosi wzrok w prawo.
Kiwam głową. Ściska mnie w gardle. Nie mogę mówić. Jestem
zdeterminowana i zdruzgotana jednocześnie. To nie Declan, którego znam.
On by mi tego nie zrobił. I nie zostawiłby dziecka.
Zaczynam gotować się z wściekłości. Nigdy mu nie wybaczę, że mnie
tak wystawił.
Nabieram powietrza i powoli wypuszczam je ustami. Zamykam oczy,
próbuję oczyścić serce z tych negatywnych emocji.
To boli.
Boli tak bardzo, że trudno mi oddychać.
Jak mogę go kochać, skoro łamie mi serce? Czemu go sobie nie
odpuszczę, tak jak on odpuścił sobie mnie?
Łza spływa mi po twarzy, gdy stoję w pustym pokoju i się rozbieram.
Usiłuję się skupić na prostych czynnościach. Starannie wieszam ubranie.
Wkładam szlafrok. Przechodzi mnie dreszcz. Robi mi się zimno, jestem
odrętwiała, zła i rozczarowana.
Dałam mu ostatnią szansę, żeby mógł wybrać mnie. Nie ma jaśniejszej
odpowiedzi niż jego dzisiejsza nieobecność.
Staję w drzwiach i zmuszam się do uśmiechu.
– Możemy już pooglądać dziecko? – pyta pogodnie Jenna, gdy układam
się na leżance.
– Tak. Określi pani płeć?
– Jeśli pani tego chce, spróbuję. Bywa, że maluchy nie ułatwiają nam
zadania.
Uśmiecham się. Korci mnie, by powiedzieć, że w takim razie to
maleństwo byłoby podobne do swojego taty, ale zamiast tego mówię tylko:
– Rozumiem.
Jenna szczegółowo wyjaśnia mi przebieg badania.
 – Ma pani jeszcze jakieś pytanie?
– Raczej nie. Jestem gotowa zobaczyć ją albo jego.
Jenna dotyka mojego ramienia.
– Czeka pani na kogoś?
Spoglądam w stronę drzwi i kręcę głową.
– Nie. Będę sama.
– W porządku. – Głos lekarki jest miękki i pełen zrozumienia.
Okrywam nogi kocem i kładę się na plecach. Jenna przygasza światła.
Po chwili siada na taborecie na kółkach obok leżanki i delikatnie podciąga
mi koszulę, żeby odsłonić mój brzuch.
– Widać, że już się zaokrąglił – mówi.
– Chyba miałam szczęście, że dopiero teraz.
– U mnie przy pierwszym dziecku widać było ciążę dopiero
w dwudziestym trzecim tygodniu. Ludzie podejrzewali, że za dużo jem. –
Śmieje się lekko i sięga po głowicę ultrasonografu. – Zaczynam. Jeśli
zechce pani, żebym coś wyjaśniła, proszę mówić.
– Dziękuję.
Jenna nakłada mi na skórę przezroczystą maź, rozsmarowuje głowicą,
potem przyciska czubek urządzenia do dolnej części brzucha.
W pokoju rozlega się syczący pulsujący dźwięk. Odwracam głowę
i patrzę na maszynę, ciekawa źródła tego odgłosu.
– To bicie serca dziecka.
– Ojej, jakie tempo.
– Bije znacznie szybciej niż serce dorosłego. Brzmi zdrowo. – Przechyla
głowicę i wodzi nią dookoła. – Tu jest serce. Jeśli przyjrzeć się z bliska,
widać dwie komory.
Szklą mi się oczy. Serduszko mojego dziecka… Wpatruję się w ekran,
nie bardzo wiedząc, co dokładnie widzę, ale uśmiech Jenny poprawia mi
nastrój.
Potem dostrzegam twarz. Maleńką, ale wyraźną. Oczka, nos, buzia.
Dziecko porusza się nieco. Teraz widać profil. Zaczerpuję haust powietrza
i zasłaniam dłonią usta. Łzy lecą mi ciurkiem.
– Jak to możliwe, że już je kocham? – pytam.
Jenna uśmiecha się i znowu zatacza kółka głowicą.
– Bo jest pani mamą – odpowiada. – A teraz przyjrzę się bliżej i zrobię
pomiary. – Jenna zaczyna wciskać klawisze i kiwać głową.
Wydaje mi się, że widzę ramię, ale dziecko musiałoby być ośmiornicą,
bo na ekranie mnóstwo się dzieje. Jenna fachowym okiem ocenia obraz.
Klika jeszcze kilka razy, przechyla głowę i przysuwa się do monitora,
przyglądając się czemuś z uwagą.
– Wszystko w porządku? – pytam zaniepokojona.
– To tylko pomiary. – Uśmiecha się i wraca do obserwacji. – Dwudziesty
tydzień, tak?
– Zgadza się. Miałam skurcze przez ostatnie dwa tygodnie, ale doktor
Madison powiedziała, że to zupełnie naturalne.
– Tak, skurcze mogą występować, kiedy macica się rozciąga.
Jenna jest skupiona, więc staram się już jej nie rozpraszać i zachować
spokój. Jeśli będzie działo się coś złego, na pewno mi o tym powie. Nie
mogę świrować tylko dlatego, że kobieta zrobiła inną minę.
A jednak czuję ściskanie w gardle i żołądku, tyle że to nie ma nic
wspólnego z dzieckiem.
– Pani doktor – szepczę, bo głos odmawia mi posłuszeństwa – czy
wszystko w porządku?
– Poproszę tu jeszcze koleżankę radiolog, żeby ona spojrzała. Niech się
pani postara nie denerwować, choć pewnie to niewykonalne. Po prostu
czegoś nie widzę i chcę, żeby druga osoba na to zerknęła, rozumiesz?
Przytakuję, bo co innego mi zostało? Leżę na tej leżance – sama.
Z głową na poduszce. Zaczynam liczyć w myślach, bo to nie wymaga
wysiłku, a rozprasza złe myśli. Kiedy dochodzę do tysiąca trzydziestu
pięciu, do pokoju wraca Jenna z dwiema innymi kobietami.
Jedna z nich to doktor Madison.
– Coś jest nie tak, prawda?
Ginekolog podchodzi i dotyka mojego ramienia.
 – Popatrzymy, zobaczymy… zaraz się wszystko wyjaśni – przemawia do
mnie uspokajająco.
Skoro ona uważa, że całe konsylium musi obejrzeć USG, to nie może
być dobrze.
– Coś złego z dzieckiem? – pytam, nie wstrzymując łez.
– Z dzieckiem wszystko dobrze. Widzimy coś… o, tutaj – mówi druga
lekarka i wskazuje jakiś cień na monitorze. – To pani łożysko. A tu mamy
cień, którego nie powinno być. Dziecko jest trochę za małe jak na piąty
miesiąc. Zlecę inne badanie, da mi lepszy ogląd.
– Nie rozumiem… – mamroczę spanikowana.
Natasha Madison ściska mi rękę.
– Wyślę cię do kliniki w Lehigh Valley – oznajmia. – Zadzwonię do
tamtejszych lekarzy.
– Powinnam się martwić?
– W tej chwili nie. Dziecko ma się dobrze. Serce, płuca i cała reszta są
w porządku. Lepiej jednak dmuchać na zimne, kiedy na USG widzimy
jakąś nieprawidłowość. Chyba się ze mną zgodzisz? – Uśmiecha się
łagodnie.
Z pewnością chciała mnie pocieszyć, ale ja słyszę tylko jedno:
nieprawidłowość.
A zapowiadał się taki cudowny dzień. Razem z Declanem mieliśmy
zobaczyć nasze dziecko, poznać jego płeć i może nawet zmienić
dotychczasowe plany.
Tymczasem dostałam od Milo powiadomienie, że kupiec zgodził się na
przyspieszony termin zawarcia umowy, Declan jest w Nowym Jorku,
zamiast być tutaj, a teraz jeszcze to. Pomagają mi usiąść, bo trzęsę się tak
bardzo, że aż trudno mi się samej podnieść. Nigdy nie czułam się tak
bezbronna jak w tej chwili.
– Czy ktoś z bliskich cię zawiezie?
– Sama pojadę – odpowiadam.
– Lepiej nie. Jesteś zdenerwowana, zadzwonimy po kogoś, dobrze?
 Chcę protestować, ale nie mam wyboru. O ciąży wiedzą tylko Sierra
i Declan. Nie, Ellie nie powiem i nie będę jej nigdzie ciągać. Ona też jest
w ciąży. Mogłabym poprosić Devney, ale nie rozumuję logicznie.
– Skontaktuję się z siostrą. Poczeka pod kliniką i potem mnie odwiezie
z powrotem do domu – mówię doktor Madison, która kiwa głową.
– Będę tam za jakąś godzinę.
Sześćdziesiąt minut czekania, przeszukiwania internetu i zastanawiania
się, na ile to poważna sprawa. Nie, nie mogę stracić dziecka.
Tylko ono może mi na zawsze pozostać po jego ojcu.

Już po badaniu. Od przyjazdu do Lehigh Valley wymiotowałam tylko

raz. Teraz odpoczywam. Jedyne, co mnie uspokaja, to bicie serca mojego
maleństwa, rozbrzmiewające echem w pokoju, i myśl, że Sierra jest
w drodze.
Nadal nie wiem, czego szukają, ale dwie osoby zobaczyły coś, co
wzbudziło niepokój mojej lekarki.
Słyszę delikatne pukanie do drzwi. Do pomieszczenia zagląda Natasha
Madison.
– Mogę wejść?
– Tylko niczego przede mną nie ukrywaj – wypalam od razu. –
Cokolwiek to jest, chcę wiedzieć, bo zaraz zwariuję.
Natasha Madison przysiada na łóżku i bierze mnie za rękę.
– Tylko mi tu nie wariuj – próbuje żartować. – W trakcie pierwszego
USG wyszło, że dziecko jest nieco mniejsze niż zwykle na tym etapie ciąży.
To nic niepokojącego, bo maluchy rosną i rozwijają się w różnym tempie,
ale kiedy między jednym badaniem a drugim nie widać znaczącego
przyrostu, szukamy innych przyczyn takiego stanu rzeczy.
Kiwam głową. Czuję, że znów zbiera mi się na wymioty. Trzęsę się jak
galareta. Przestaję nad sobą panować.
– Mów.
 – To się nazywa chorioangioma. Naczyniak łożyska. Czasem się zdarza.
Takie guzy są zazwyczaj małe i nie stanowią zagrożenia, ale twój urósł
całkiem spory i… to mnie martwi. Przy mniejszych rozmiarach dziecka
i umiejscowieniu w pobliżu pępowiny, musimy rozważyć różne
możliwości.
Czuję, jakby rozstępowała się pode mną ziemia. Za chwilę zemdleję.
Mam guza. Jak to wpłynie na ciążę?
– Co z dzieckiem? – pytam gorączkowo.
Chociaż nieplanowane, liczy się teraz najbardziej. Muszą mu pomóc.
Ono musi dalej rosnąć. Wszystko idzie źle.
– Uspokój się, Sydney. Wiem, że to szok, ale znam paru specjalistów,
którzy się na tym bardzo dobrze znają. Jeden z nich pracuje w szpitalu
dziecięcym w Filadelfii. Są różne opcje. Kiedy lekarze ocenią twój stan,
wybiorą optymalne rozwiązanie. Najlepiej udaj się tam od razu. Chcesz
kogoś powiadomić?
– Nie, Sierra zaraz tu będzie.
Zadzwoniłam do niej zapłakana po pierwszym badaniu. Powiedziała, że
zaraz wskakuje do auta i jedzie. Droga powinna zająć około trzech godzin.
Siedzę tu prawie od dwóch. Modlę się w duchu, żeby Sierra jak najszybciej
się zjawiła. Potrzebuję kogoś, kto potrzyma mnie za rękę i powie, że
wszystko się ułoży.
– Dobrze. A co z Declanem? Przypuszczam, że to on jest…
– Tak, ale poczekam, aż będę wiedziała więcej. – Kładę dłoń na brzuchu.
– W porządku. Masz inne pytania?
Tylko jedno.
– Chłopiec czy dziewczynka?
Spojrzenie doktor Madison łagodnieje.
– Chłopiec.
Siłą woli panuję nad sobą, ale kiedy za lekarką zamykają się drzwi,
rozklejam się i zaczynam szlochać, aż zmęczona zasypiam.
 27

Dzisiaj? Chcecie mnie operować dzisiaj? – pytam lekarza, którego

poznałam kilka godzin wcześniej.
– Przy takim umiejscowieniu guza lepiej nie czekać. Istnieje ryzyko
wystąpienia zaburzeń krążenia płodowego, co może wywołać dalsze
komplikacje. To rzadki przypadek, pani Hastings. Tu chodzi o rozmiar
guza. Jest duży, nie powinniśmy pozwolić, żeby urósł bardziej. Proszę mi
wierzyć, nie spieszyłbym się z tym, gdybym widział inną możliwość.
– Dobrze. Nie. To znaczy… rozumiem.
– Syd – odzywa się Sierra zduszonym głosem. – Skoro uważają, że…
Wiem. Ma rację. Gdyby to nie było nic poważnego, nie przewieźliby
mnie na cito do Filadelfii.
W życiu tyle nie płakałam. W szpitalu, w karetce, teraz tutaj. Łzy lecą
mi ciurkiem. Płakałam nad dzieckiem, nad sobą, z powodu nieobecności
Declana. Potrzebuję go przy sobie. To także jego dziecko, a on jest
w Nowym Jorku.
Ogarnia mnie złość.
– Może pan wyjaśnić wszystko jeszcze raz? – proszę.
Ginekolog kiwa głową i powtarza, jak postawili diagnozę, co ona
oznacza dla dziecka i dla mnie, a potem przedstawia najbezpieczniejszy
według lekarzy wariant leczenia. Jestem z natury uporządkowana. Lubię
mieć plan. Muszę być przygotowana na różne ewentualności. I mimo
zapewnień lekarza, że to względnie bezpieczna procedura, boję się, bo
operacja to jednak operacja. Może być zagrożeniem nie tylko dla mnie, ale
też dla dziecka. Wszystko dzieje się za szybko.
Lekarz kończy i czeka na moją reakcję.
Milczę.
Nie wiem, czy dotarło do mnie choćby słowo z tego, co powiedział.
Miałam wrażenie, że przyglądam się tej scenie z pewnej odległości.
– Sydney? – ponagla mnie Sierra.
– Ja… po prostu się boję – przyznaję. – Nie mogę stracić dziecka. Jest za
wcześnie… nie czuję się gotowa. Na dzisiaj miałam wyznaczone USG. Nie
spodziewałam się niczego innego. – Znowu wybucham płaczem. – Chcę
wrócić do domu i zacząć od nowa.
Sierra obejmuje mnie i przytula.
– Wiem, że się boisz, ale jesteś silna. Dasz radę. Mają tu świetnych
specjalistów.
Oczywiście. To jedno z najlepszych miejsc, do których mogłam trafić.
Doktor Natasha Madison powtarzała mi z dziesięć razy, że jadę do
doskonałego szpitala.
Cały mój świat rozpada się na kawałki.
Ale potem myślę o synku. Ta istotka czeka na moją decyzję. To on
poniesie konsekwencje tego, że paraliżuje mnie strach.
– Kiedy dokładnie planujecie mnie operować? – pytam, ocierając mokre
policzki.
– W ciągu kilku najbliższych godzin. Zwykle wykonujemy ten zabieg
w znieczuleniu miejscowym, po wprowadzeniu pacjentki w stan półsnu, ale
widzę w dokumentacji, że wystąpiły u pani jakieś kłopoty.
– Tak, dwa razy. Płytkie uśpienie nie zadziałało wystarczająco dobrze
i za wcześnie się obudziłam.
Lekarz notuje coś na kartce.
– Skonsultuję się z naszym anestezjologiem. Jestem za pełną narkozą.
Wtedy możemy działać szybko, bez presji nieoczekiwanego wybudzenia.
Jednak decyzja należy do pani. Pełna narkoza nieco zwiększa ryzyko, ale
moim zdaniem to lepsze wyjście.
– Dobrze. Ja też wolę pełną narkozę. Moje nerwy… mogę nie
wytrzymać – kończę niemal szeptem. Słowa ledwo przechodzą mi przez
ściśnięte gardło.
– Proszę się nie martwić. Omówię to z kolegami i wrócę z propozycją,
zgoda?
– Dziękuję, doktorze.
Sierra gładzi mnie po plecach. Lekarz wychodzi z pokoju.
– Potrzebny mi telefon – mówię rozgorączkowana. Mam dwie godziny.
Muszę skontaktować się z prawnikiem i sprowadzić go tutaj, żeby coś dla
mnie napisał.
Siostra podnosi się i wyciąga z kieszeni mojego żakietu komórkę.
– Dzwonisz do Declana? – pyta.
– Nie, ale dasz mi parę minut?
Sierra wygląda na rozdartą, po chwili jednak kiwa głową i wychodzi.
Wystukuję numer do koleżanki ze studiów, która ma kancelarię w Filadelfii.
Słyszę sygnał. Cała się trzęsę; mam wrażenie, że ściany zaraz mnie
zmiażdżą.
Muszę chronić dziecko. Muszę działać jak najszybciej.
Telefon ciągle dzwoni, ale po drugiej stronie nikt się nie zgłasza.
Przychodzi mi do głowy inna osoba. Jeśli coś się stanie…
Wyszukuję kolejny numer, też nie odpowiada.
Cholera. Co robić?
Grzebię w pamięci, próbując odświeżyć wiedzę o testamentach. Sierra
puka i zagląda do pokoju.
– Już? Mogę wejść?
Kiwam głową. Teraz trzeba się skupić i modlić, żeby nikt nie zgłosił
sprzeciwu. Wierzę, że Sierra wypełni moją ostatnią wolę, ale nie jestem
pewna, czy mama to zrobi.
Spoglądam na starszą siostrę. Drżą jej wargi.
 – Tak mi przykro, Sydney. Postanowiłaś zadzwonić do Declana?
– Nie, nie wiem, czy powinnam. Jestem kompletnie załamana. Chyba nie
dam rady z nim rozmawiać.
Odgarnia mi włosy z twarzy, tak jak robiła, kiedy byłam mała.
– Dasz radę.
Ciężar w piersi utrudnia mi oddychanie.
– Declan wie o dziecku. Powiedziałam, że go kocham i że musi wybrać.
Nie wybrał mnie. Zamiast zjawić się na badaniu, wyjechał wczoraj.
– Wyjechał?
– Wrócił do Nowego Jorku. Nawet się ze mną nie pożegnał! – drę się na
całe gardło, dając ujście emocjom. – Zostawił mnie i dziecko, a teraz…
Boże, nie mogę. – Kulę się w sobie na myśl o wszystkim, co mnie czeka.
Powinnam lepiej się przygotować. – Gdyby coś mi się stało, dajcie mu na
imię…
– Sydney, nie.
– Nic nie mów. Proszę… Chcę, żeby mój synek wiedział, że kochałam
go bezgranicznie. Muszę nadać mu imię.
Sierra chyba zaczyna rozumieć. Czeka. Zastanawiam się, co
powiedziałby Declan na wieść, że będzie miał syna. Wiele lat temu
bawiliśmy się tak, że wymyślaliśmy imiona dla naszych potomków. Dla
tego dziecka jest tylko jedno imię. Zamykam oczy. Wyobrażam sobie, jak
będzie wyglądał. Ma oczy Arrowoodów: zielone ze złotawymi punkcikami
i ciemną obwódką, uwypuklającą tę zieleń. Oczyma wyobraźni widzę też
pucołowate policzki. To odziedziczy po mnie – sama takie miałam
w dzieciństwie. Uśmiecham się do niego, a zaraz potem zaczynam łkać.
Zależy mi, żeby imię mojego syna coś znaczyło i przypominało mu, kim
jest.
– Masz jakąś kartkę?
Sierra wyjmuje z torebki notatnik.
– Noszę to na wypadek, gdybym akurat potrzebowała, żeby moje urwisy
się czymś zajęły.
 Otwieram notatnik i znajduję w nim rysunek – chłopcy trzymają za rękę
swoją mamę. Na niebie świeci jaskrawożółte słońce, wiszą pierzaste
chmury. Malcy uśmiechają się od ucha do ucha. Ściska mnie w piersi
jeszcze mocniej.
Ja mogę nigdy nie mieć obrazka namalowanego przez mojego syna.
Mogę nigdy nie poznać radości macierzyństwa. Ale jeśli coś mi się stanie,
wiem, że siostra pokocha go jak własne dziecko.
Ze słów lekarza wynikało, że to mnie grozi większe ryzyko. Muszę jasno
wyrazić swoje życzenie, żeby zostało spełnione.

Ja, Sydney Hastings, będąc w pełni władz umysłowych, piszę

te słowa jako swoją ostatnią wolę. W przypadku mojej
niezdolności do podjęcia świadomej decyzji, zobowiązuję
Sierrę Cassi do wyrażenia jej w moim imieniu. Oto moja wola:
Jeśli umrę, chcę, by mój syn nazywał się Deacon Hastings-
Arrowood. Jego ojcem jest Declan Arrowood. Mam nadzieję, że
przejmie obowiązki rodzicielskie, ale jeśli się ich nie podejmie,
opiekę nad synem powierzam Sierrze i Alexandrowi Cassim.
Jeśli będę musiała zostać podłączona do aparatury
podtrzymującej życie, ma to trwać tylko do momentu, w którym
moje dziecko będzie mogło bezpiecznie przyjść na świat. Po
jego narodzinach chcę zostać odłączona od aparatury
i spokojnie umrzeć.
Jeśli trzeba będzie wybierać między moim nienarodzonym
dzieckiem a mną, należy ratować dziecko.

Spoglądam na siostrę.
– Możesz przyprowadzić tu lekarza i pielęgniarkę?
– Jasne, ale po co?
– Zrób to, proszę.
Ona nigdy tego nie zrozumie, a ja muszę zagwarantować wykonanie
swojej woli.
 Po chwili do pokoju wchodzi nieznany mi lekarz i pielęgniarka, która
została wyznaczona do opieki nade mną.
– Wszystko w porządku? – pyta kobieta.
– Tak. Spisałam swoją ostatnią wolę i potrzebuję dwóch świadków.
Proszę to najpierw przeczytać, potem ja przeczytam na głos i podpiszę.
Państwa podpis też jest wymagany.
Moja siostra wydaje z siebie zduszony okrzyk.
– Co? Nie! Nawet o tym nie myśl.
Najpierw podaję kartkę lekarzowi. Kiedy ten zaczyna czytać, zwracam
się do Sierry:
– Myślę jak matka. Doskonale wiem, czego chcę. Zanim zabiorą mnie na
salę operacyjną, musisz poznać moją wolę. Podejmuję decyzję, bo ty sama
nie chciałabyś dokonywać takiego wyboru. Kocham cię, dlatego to robię.
Sierra opada na krzesło przy łóżku, opiera czoło o materac i zanosi się
płaczem. Moje postanowienie jest dla niej trudne do zaakceptowania.
Wiem, że ratowałaby mnie zamiast dziecka.
Muszę jednak wiedzieć, że ono przeżyje. Tylko to się liczy.
Lekarz kiwa głową i podaje kartkę pielęgniarce.
Na końcu ja czytam na głos to, co napisałam.
Sierra szlocha coraz rozpaczliwiej z każdym kolejnym słowem. Zawsze
była silniejsza ode mnie, teraz jednak nawet ona nie potrafi tego znieść.
Obie boimy się najgorszego, ale ja jestem gotowa na każdą możliwość.
Żyłam. Kochałam. Załamałam się i odrodziłam. Chcę być pamiętana
w osobie swojego syna.
– Proszę o długopis – mówię.
– Wie pani, że najpewniej wszystko skończy się dobrze, prawda? – pyta
lekarz, podając mi swój długopis.
– Tak, ale moja prawnicza natura każe mi zadbać o należyte procedury.
Sierra podnosi głowę i patrzy na mnie przekrwionymi oczami.
– Błagam, nie umieraj.
Uśmiecham się do niej. Nawet w cierpieniu daje mi nadzieję.
 – Nie umrę.
– W takim razie niech ci będzie, skoro to tylko formalność. – Podpisuje
papier.
Świadkowie robią to samo, potem ruszają ku drzwiom. Pielęgniarce
szklą się oczy. Próbuje się uśmiechnąć, ale jej to nie wychodzi.
Sierra siada przy mnie na łóżku. Zawsze tak robiła, gdy dopadał nas
jakiś smutek. Kiedy czułam się beznadziejna, była jedyną osobą prócz
Declana, która umiała podnieść mnie na duchu.
– Wszystko pójdzie dobrze – mówi.
– Wiem.
– To była tylko… konieczna formalność.
– Mhm.
– Dziecku nic złego się nie stanie.
– Oczywiście. – Bez względu na okoliczności wierzę, że mój syn
wyjdzie z tego cało. Declan ma w sobie wielki potencjał miłości, a ja
w głębi serca liczę na to, że postąpi jak należy. Ale jeśli nie, moja siostra
zaopiekuje się małym; ona jest najlepszym człowiekiem, jakiego znam.
Chcę ją prosić o różne rzeczy. Żeby mu o mnie opowiedziała. Żeby
wiedział, jak bardzo go kochałam. Tak, że byłam gotowa umrzeć, byle tylko
żył. Że postawiłam go na pierwszym miejscu. Zamykam oczy, kładę dłoń
na brzuchu i mówię, co podpowiada mi serce.
Jesteś owocem miłości. Twój ojciec nie podejmuje najlepszych decyzji,
kiedy się boi, ale kochałam go, kiedy cię poczęliśmy. Zawsze był dobry,
robi, co może, ale czasem zachowuje się głupio, więc mu wybacz. Nie miał
łatwego życia. Teraz karze sam siebie, kiedy czuje się chociaż trochę
szczęśliwy. Nawet jeśli mnie nie wybrał, ciebie nigdy nie odtrąci. Na
pewno, bo będziesz jego najlepszą cząstką.
Byłeś dla mnie niespodzianką, ale stałeś się spełnieniem moich modlitw.
Nigdy nie żałowałam ani jednej chwili z tobą. Jesteś dowodem na istnienie
prawdziwej miłości. Jesteś cudem, chociaż nie zdawałam sobie sprawy, że
go potrzebuję. Mam nadzieję, że mówię to niepotrzebnie. Za parę godzin
obudzę się po operacji i powiem ci, że mamusia dała radę. Ale jeśli mi się
nie uda, musisz wiedzieć, jak bardzo jesteś kochany, Deacon.
 Do sali wchodzi anestezjolog. Wyjaśnia przebieg operacji i oznajmia, że
będę miała znieczulenie ogólne.
Ocieram łzy. Sierra patrzy na mnie zatroskana.
– Walcz, Sydney. Dla niego. Dla Declana. Dla mnie, dla mamy
i wszystkich, którzy cię kochają. Obiecaj, że będziesz walczyć.
Siostra nie musi się o to martwić. Nie poddam się. Nigdy.
– Obiecuję.
 28

Znowu dzwonię do Sydney, ale nie odbiera. Nie winię jej. Wszystko, co
mogło pójść źle w ciągu dwóch ostatnich dni, poszło źle. Dokumenty
dotarły do biura dopiero dzisiaj rano. Na autostradzie był wypadek, więc
zrobił się totalny korek. Przez to nie wróciłem do Sugarloaf na czas.
Mój cholerny telefon padł, nie miałem przy sobie ładowarki, bo nie
przewidywałem nocowania w Nowym Jorku. Teraz jadę do niej, gotowy
błagać na kolanach o przebaczenie.
Kiedy docieram na miejsce, nie widzę jej auta na podjeździe.
Niech to szlag.
Dzwonię do Ellie. Liczę, że ona coś wie.
– Cześć, miałaś kontakt z Sydney?
– Jakiś czas temu. Pytała, czy wiem, gdzie jesteś.
Ogarnia mnie strach. Stoję nieruchomo z ręką na klamce.
– Co jej powiedziałaś?
– Że wyjechałeś.
O kurwa. Zamykam oczy i walę dłonią w maskę samochodu.
– Wiesz, gdzie teraz jest?
– Nie. Wszystko w porządku?
– Jeśli się odezwie, daj mi znać – rzucam tylko i się rozłączam.
 Niemożliwe, żeby ciągle była na badaniu, a może jednak…
Wskakuję do auta. Gabinet jest dwadzieścia minut jazdy stąd. W drodze
mam nadzieję, że Syd się odezwie. Co za koszmar. Schrzaniłem wszystko
koncertowo. Mogłem poprosić Mila o przesunięcie terminu sfinalizowania
umowy. Mogłem zatrzymać się po drodze i kupić tę przeklętą ładowarkę.
Mogłem, ale nie chciałem tracić czasu. A teraz pluję sobie w brodę. Idiota.
Nie ma nic ważniejszego niż powiadomienie Sydney, że już tu jestem.
Wjeżdżam na parking.
Widzę jej samochód. Uff. Wchodzę do środka. W rejestracji siedzi
pielęgniarka.
– Dzień dobry, nazywam się Declan Arrowood, miałem towarzyszyć
Sydney Hastings. Spóźniłem się, ale przed budynkiem widzę jej samochód–
mówię na jednym wydechu. – Jestem… ojcem.
Kobieta uśmiecha się do mnie lekko i zakłada włosy za ucho.
– Przykro mi, panie Arrowood. Pana nazwisko, owszem, jest na liście
osób upoważnionych do wejścia, ale pani Hastings niestety nie ma
w gabinecie.
– Ale… jej samochód… – wskazuję przez duże okno – stoi tam. Miała
wizytę? Przyjechał z nią ktoś inny?
Sydney nie zostawiłaby auta.
– Nie mogę powiedzieć nic więcej oprócz tego, że jej tu nie ma.
– A gdzie jest?
– Tego też nie mogę powiedzieć.
– Chciałbym rozmawiać z lekarzem, zaczynam tracić cierpliwość.
Pielęgniarka odwraca wzrok i wybiera numer.
– Doktor Madison, pan Declan Arrowood pyta o panią Hastings. Może
pani z nim porozmawiać? – Czeka. – Tak, dobrze. – Posyła mi spojrzenie,
w którym irytacja miesza się z rozczarowaniem, ale potem wskazuje mi
drzwi. – Proszę ze mną.
– Tak, już idę. – Może wreszcie dowiem się czegoś konkretnego.
 Kiedy w otwartych drzwiach widzę znajomą twarz, dziękuję Bogu za
cuda.
– Natasha…
Podchodzi do mnie starsza wersja dziewczyny, którą znam od bardzo
dawna. Ciągle jest niska, ma długie brązowe włosy i figlarny uśmiech
mimo swojej poważnej profesji.
– Declan, miło cię widzieć. – Obejmuje mnie na powitanie.
– Gdzie Syd? Jej auto tu stoi. Wydzwaniam do niej bez przerwy.
Unosi rękę.
– Dała zgodę na twoją obecność przy USG, ale nie mogę ujawnić
informacji medycznych.
– O to nie proszę. Chcę tylko wiedzieć, gdzie ona jest.
Natasha wydaje z siebie westchnienie i pomruk niezadowolenia.
– Wiem. Jako twoja koleżanka bardzo chciałabym ci odpowiedzieć, ale
ponieważ Sydney jest moją pacjentką, naprawdę nie mogę.
Kręcę głową, zirytowany tymi wymijającymi tekstami.
– Miałem straszny dzień. Muszę jej wszystko wyjaśnić i prosić ją
o wybaczenie. Chciałem tu być. Robiłem, co w mojej mocy, ale autostrada
była zablokowana po wypadku, telefon mi padł, a ja nie kupowałem po
drodze ładowarki, żeby nie tracić więcej czasu. Proszę cię jako przyjaciel:
powiedz, gdzie jest twoja koleżanka?
Serce mi łomocze. Nigdy nie czułem takiej nienawiści do siebie jak
teraz. Powinienem siedzieć na dupie w Sugarloaf, zamiast wyjeżdżać do
Nowego Jorku.
Natasha przygryza wargę.
– Powiem tylko tyle: zadzwoń do Sierry.
– Dziękuję! – Zrywam się z krzesła i wybiegam na zewnątrz.
Nie mam pojęcia, jak skontaktować się z Sierrą, ale Jimmy na pewno
wie. Będę błagał każdego o namiary.
Wracam do Sugarloaf. Łeb mi pęka ze stresu. Usiłuję dociec, dlaczego
Sierra ma wiedzieć, gdzie jest jej siostra, i czemu auto Syd stoi na parkingu.
Wtedy dzwoni komórka.
Sydney.
Dzięki Bogu.
– Syd? – rzucam bez tchu. Odpowiada mi cisza, więc mówię dalej, by
wyrzucić z siebie wszystko. – Tak mi przykro. Byłem w drodze. Coś się
stało na osiemdziesiątce. Potem padł mi telefon. Przysięgam, że spieszyłem
się na to USG. Właśnie stamtąd jadę. Jestem… Boże, mogę tylko
powtórzyć, że bardzo mi przykro. To już ostatni raz. Więcej cię nie
zawiodę. Kocham cię, Fasolko. Cholernie cię kocham. Wybacz mi.
Wpadam w panikę, gdy po drugiej stronie ciągle panuje cisza. Jezu,
naprawdę schrzaniłem sprawę.
Potem słyszę pociągnięcie nosem.
– Syd?
– Declan, tu Sierra.
Serce mi wali jak młotem, czuję suchość w ustach.
– Sierra, gdzie Sydney?
Oddycha ciężko.
– Jesteśmy w Filadelfii. Miałam do ciebie nie dzwonić, ale…
– Mów, gdzie jesteście. – Zjeżdżam na pobocze. – Muszę się przed nią
wytłumaczyć.
– Pojawił się problem. Powinieneś przyjechać.
– Jaki problem?
– Z Sydney. Zabrali ją na salę operacyjną…
Serce we mnie zamiera. Czas spowalnia.
– Operacja? Straciła dziecko? – Łzy stają mi w oczach. W jednej chwili
ulatuje wizja życia, które chciałem jej dać. – Co z dzieckiem? – dławię się
z emocji.
– O Boże, z dzieckiem nic się nie dzieje – sapie Sierra. – Chodzi
o Sydney. Coś znaleźli i… Przyjedź tu. Wyjaśnię ci całą sytuację. Kiedy
dotrzesz, powinna być już po operacji.
Podaje mi adres szpitala i tłumaczy, jak tam trafić.
 – Jadę. Odezwę się, kiedy będę na miejscu.
Kończę rozmowę i modlę się w duchu o szczęśliwe zakończenie
operacji, a potem ruszam przed siebie w poczuciu, że właśnie straciłem
wszystko.

– Sierra… – Wchodzę do małej poczekalni.

– Declan!
Zrywa się z miejsca i podbiega do mnie. Chwytam ją w objęcia. Sierra
zaczyna płakać. Znam ją praktycznie całe życie i chyba nigdy nie
widziałem jej w takiej rozsypce.
Trzyma mnie kurczowo za koszulę i szlocha rozpaczliwie.
– Już dobrze. Mów, co się dzieje. – Sadzam ją na krześle i zajmuję
miejsce obok.
Robi głęboki wdech i zaczyna mówić.
– Zadzwoniła do mnie, że coś złego zobaczyli podczas badania USG.
Była w histerii, a Sydney przecież potrafi zachować zimną krew, prawda?
Przyjechałam z nią do szpitala, gdzie zrobili inne badanie. Potwierdzili, że
nie jest dobrze. Postanowili operować ją jak najszybciej.
– Przecież jest w ciąży.
– Tak, ale mówią, że można to zrobić. Syd była przerażona. A ja
odchodzę od zmysłów. Dała mi to… – Sierra wyjmuje z torebki jakiś
złożony na pół papier. – Nie wiem, czy zdołam wypełnić jej ostatnią wolę.
– Co takiego?
Zaczynam czytać. Ręce mi się trzęsą. Staram się nad nimi zapanować.
– Nie – wykrztuszam z siebie po chwili. Syd nie może prosić, żeby
ratować dziecko zamiast niej. – Ono się jeszcze nie urodziło. Nie.
Wykluczone. Będzie inne dziecko, ale innej Sydney nie będzie.
Czuję strach. Dlaczego to zrobiła? Tak nie wolno.
Sierra kładzie mi rękę na ramieniu.
 – Powiedziała, że spisuje swoją wolę, żebym ja nie musiała decydować.
Aż mnie mdli. Powtarzam sobie, że to tylko jej potrzeba planowania.
Zawsze lubiła mieć wszystko poukładane.
Ona nie może umrzeć. Dopiero co ją odzyskałem. Postanowiłem, że
spróbujemy od nowa. Będzie żyła. Nie musi niczego planować.
– Lekarz informował o ryzyku? – pytam.
– Tak. Istnieje pewne ryzyko dla niej lub dla dziecka. To operacja
w trakcie ciąży, ale podobno nie można było czekać. Guz rozwija się
w takim miejscu, że zagraża dziecku. Syd była zdruzgotana, Dec. Nigdy nie
widziałam jej w takim stanie. To znaczy wyglądała podobnie, kiedy…
Kiedy złamałem jej serce. Sierra nie musi kończyć. Wiem o tym dobrze.
Teraz znowu całe życie nam się rozpada. Mam ochotę wrzeszczeć
i zdemolować poczekalnię.
– Czemu do mnie nie zadzwoniła?
Sierra spuszcza głowę, po chwili ją podnosi.
– Zraniłeś ją, Declan.
– Gnałem na to cholerne badanie.
– Ona o tym nie miała pojęcia. Usłyszała od Ellie, że wyjechałeś i…
– Wszyscy uznaliście, że spieprzyłem z Sugarloaf na dobre. – Moje
dotychczasowe działania zdecydowanie by na to wskazywały. Teraz mogę
stracić ją albo ich oboje. Znów czytam ten odręcznie spisany akt ostatniej
woli. Widzę imię.
– To chłopiec?
Sierra kiwa głową.
– Postanowiła dać mu na imię Deacon. Przypuszczam, że ona ciągle
w ciebie wierzy, chociaż tak bardzo ją zraniłeś.
Pocieram twarz dłonią, potem opieram łokcie na kolanach i spoglądam
na Sierrę.
– To wiara, na którą nie zasługuję.
– Może, ale czy nie na tym właśnie polega wiara? Na bezgranicznej
nadziei?
 Ogarnia mnie żal.
– Zraniłem ją w chwili, kiedy pragnąłem dać jej szczęście.
Przechyla głowę.
– Jak to?
– Kupiłem waszą rodzinną farmę.
Otwiera szeroko oczy i usta.
– Naszą farmę?
– Tak. Wiedziałem, że Syd wcale nie chce jej sprzedać, więc
wymyśliłem, że kupię tę nieruchomość. Kiedy Syd już zrozumie, że
popełniła błąd, będzie mogła ją odzyskać.
Sierra odchyla się na krześle i uśmiecha się do mnie.
– Kupiłeś naszą farmę – powtarza, wciąż niedowierzając.
– I co mi z tego przyszło? Spóźniłem się na dzisiejszą wizytę, bo… –
Urywam, nie chcąc przyznać tego głośno. Byłem głupi, a teraz muszę
czekać, żeby powiedzieć jej, co czuję.
– Bo? – naciska Sierra.
– Bo o nią nie walczyłem. Pozwoliłem jej odejść tamtej nocy i przez
następne dwa dni finalizowałem kupno terenu, zamiast ją zapewnić, że
oboje są dla mnie całym światem.
Sierra gładzi mnie po plecach.
– Moja siostra kochała cię, odkąd pamiętam. Po twoim wyjeździe była
załamana, ale nigdy do końca się z ciebie nie wyleczyła, chociaż ją
namawiałam. Taka miłość nie umiera.
Mam nadzieję, że to prawda.
– Nigdy nie przestałem jej kochać.
– W głębi serca ona chyba to wie.
Szkoda, że nie okazałem jej tego. Zawiodłem ją na wiele sposobów.
Mnóstwo rzeczy powinienem zrobić inaczej. Kiedy się obudzi, powiem jej
to wszystko.
Myślę o dziecku i o tym, jakim okażę się ojcem.
Spoglądam na Sierrę.
 – Będziemy mieli syna.
– Tak. – Uśmiecha się do mnie łagodnie.
– Nic złego się jej nie stanie. – Nie ma innej możliwości. Oboje z tego
wyjdą, a ja znajdę sposób, żeby wyprostować to, co schrzaniłem.
Dojdziemy do porozumienia. Zostaniemy rodziną.
– Sydney łatwo się nie poddaje.
– Właśnie.
Do poczekalni wchodzi lekarz. Sierra wstaje. Patrzymy na niego
w oczekiwaniu na jakiś znak, a kiedy spuszcza wzrok, serce mi zamiera.
 29

Były takie momenty w moim życiu, kiedy czułem całkowitą bezradność,

ale ta sytuacja nadaje temu słowu nowe znaczenie. Po śmierci mamy
myślałem, że mój świat się skończył. Kiedy ojciec spowodował wypadek,
wiedziałem, że nic już nie będzie takie samo.
Słuchając wyjaśnień lekarza na temat stanu Sydney, kompletnie się
załamałem.
– Nie rozumiem – mówi zapłakana Sierra, trzymając się kurczowo
mojego ramienia.
– Operacja się udała, guz został usunięty, ale nie możemy wybudzić jej
z narkozy. Nie wiem, co się dzieje. Robimy badania, szukamy przyczyny.
Robię długie wdechy, starając się zachować panowanie nad sobą i pojąć
to, co się dzieje.
– Żyje, tak? – pytam.
– Żyje i oddycha samodzielnie, ale nie budzi się ani nie reaguje na
bodźce.
– Były jakieś komplikacje podczas operacji? – dopytuję. – Nie może się
po prostu obudzić? To normalne?
Lekarz kręci głową.
– Nie, to nie jest normalne. Nie zdarzyło się nic nieprzewidzianego.
Straciła nieco więcej krwi, niż można się było spodziewać, ale nie aż tyle,
żeby się niepokoić.
 – Co z dzieckiem? – W tonie mojego głosu jest napięcie, które sam
wyraźnie słyszę.
– Cały czas monitorowaliśmy jego stan. Wszystko w porządku. Serce
bije równo i mocno. Proszę się uspokoić – dodaje szybko lekarz. – Może to
nic takiego. Mamy ją pod obserwacją. Jak powiedziałem, zleciliśmy
dodatkowe badania, żeby się upewnić, skąd taka reakcja organizmu na
narkozę. Robimy, co w naszej mocy. Zatrzymamy ją na OIOM-ie.
– Możemy zobaczyć Sydney? – pyta Sierra łamiącym się głosem.
– Tak, ale proszę wchodzić pojedynczo.
Odwracam się do Sierry, która ociera łzy.
– Ty pierwszy. Ja zadzwonię do rodziny i… Zobacz ją, Dec.
To się nie dzieje naprawdę. Nie mogę znowu jej stracić. Dopiero ją
odzyskałem. Obudzi się. Potrzebuje tylko powodu. Idę za lekarzem
w milczeniu. Mam nadzieję, że kiedy wejdę do sali, Sydney zgromi mnie
wzrokiem, a wtedy padnę na kolana, błagając o wybaczenie.
Udowodnię, że ją kocham. Wytłumaczę, że nie wyjechałem przez nią,
ale dla niej, bo chciałem jej podarować coś, co tak kocha.
Wszystko się wyjaśni. Będzie dobrze, bo żaden bóg nie jest tak okrutny,
żeby odebrać mi miłość życia.
Oczywiście, mam braci, ale Sydney to co innego.
Ona trzyma mnie przy życiu.
Szklane drzwi automatycznie przesuwają się w lewo. Czas staje
w miejscu.
Na nic wypieranie rzeczywistości.
Widzę ją.
Leży nieruchomo z zamkniętymi oczami, otoczona pikającym sprzętem
medycznym.
Moja Sydney, dziewczyna mająca w swoim drobnym ciele więcej życia
niż tysiąc osób, ani drgnie. Jej śmiech nie wypełnia przestrzeni.
Milczy.
Chcę umrzeć.
 Chcę ją odzyskać. Obiecam, że będę ją kochać i że uwierzę w naszą
szczęśliwą wspólną przyszłość.
Potem robię coś, czego nie robiłem od śmierci mamy. Płaczę. Ogarnia
mnie obezwładniająca rozpacz.
Boże, proszę, nie rób tego. Daj mi jeszcze jedną szansę. Nie odbieraj mi
tego, czego potrzebuję, chociaż dotąd o tym nie wiedziałem. Błagam…
Powoli podchodzę do łóżka. Nogi mam jak z ołowiu. Serce wali jak
szalone.
Nie ocieram łez. Swobodnie płyną po twarzy. Serce też łka.
– Czy ona…? – próbuję sformułować pytanie, ale słowa więzną mi
w gardle.
– Żyje i oddycha samodzielnie, ale nie wiemy, czy nas słyszy. W tej
chwili nie reaguje. Dam panu trochę czasu, zanim zabierzemy ją na kolejne
badanie. Może dźwięk pańskiego głosu pomoże – mówi lekarz i wychodzi
z sali.
Nie wiem, co robić. Wszystko jest nie tak. Czuję pustkę.
Odgarniam jej jasne włosy z twarzy.
– Syd, musisz się obudzić. Nie dam rady żyć w świecie bez ciebie. Nie
mogę cię stracić. Chociaż tylko na chwilę otwórz oczy. To egoistyczne, ale
potrzebuję cię, Fasolko. – Siadam na krześle i biorę ją za ręce. –
Powinienem pójść za tobą tamtej nocy. Pobiec do ciebie i błagać, żebyś mi
wybaczyła tchórzostwo. Gdybym powiedział ci o wszystkim, o moich
planach, obawach, uczuciach, może już byś się obudziła. Kocham cię,
Sydney. Kocham cię bardziej, niż umiem wyrazić. Musisz się ocknąć,
żebym ci o tym powiedział. Chcę wynagrodzić każdą złą minutę tobie
i naszemu synowi. – Gardło mi się zaciska, głos się załamuje, wstrząsa mną
szloch.
Nasz syn…
Jest w brzuchu uśpionej Sydney. Czy wie, że jego matka kocha go
bardziej niż siebie samą? Szczęściarz z ciebie, maluchu, że ją masz. Czy to
dzięki niemu Syd będzie walczyć?
Dotykam kciukiem czubka jej głowy i gładzę ją w oczekiwaniu na jakąś
reakcję.
 – Kupiłem twoją farmę. Kupiłbym sto takich farm, gdyby to cię
uszczęśliwiło. Wiele razy postąpiłem parszywie. Proszę, Fasolko, otwórz
oczy i pozwól mi wszystko naprawić.
Słyszę pukanie w szklane drzwi, które po chwili się otwierają. Do środka
wchodzi lekarz.
– Siostra pani Hastings chciałaby do niej wejść, ale nie możecie tu być
w trakcie badania.
Zaciskam dłonie na rękach Sydney. Tłumię gniew wywołany
niesprawiedliwością tej sytuacji.
– Dobrze.
– Przyjdę do poczekalni i powiem, kiedy skończymy.
Wstaję, ale nie puszczam jej rąk. Pojawiają się dwie pielęgniarki
i zaczynają poprawiać przewody, rurki, kable. Nie ruszam się. Nie mogę jej
puścić.
Nie jestem w stanie poruszyć rękami.
Patrzę na nią, pragnąc, żeby otworzyła oczy i żeby ten koszmar się
skończył.
– Proszę. – Mój szept brzmi w tej sali jak krzyk.
Wszyscy nieruchomieją. Potem pielęgniarka kładzie swoją dłoń na
mojej. Spoglądam na tę kobietę. Ma miłą, życzliwą twarz. Jest dobrze po
pięćdziesiątce. Trochę przypomina moją mamę. Daje mi pociechę i coś
nieuchwytnego.
– Nie mogę jej zostawić – przyznaję.
Kobieta ściska mi dłoń.
– Będziemy z nią cały czas. Nie zostanie bez opieki.
– Ona jest całym moim światem. – Tyle że tego nie wie.
Pielęgniarka uśmiecha się łagodnie i kiwa głową.
– Rozumiem. Zajmiemy się nią, proszę pana.
Odrywa moją rękę od dłoni Sydney. Serce mi pęka. Muszę ją puścić.
Modlę się w duchu, żeby jeszcze do mnie wróciła.
 – Declan.
Na dźwięk głosu Connora zrywam się z krzesła.
– Co wy tu robicie?
Kręci głową, jakby nie wierzył, że zadaję tak idiotyczne pytanie.
– Wyjechaliśmy zaraz po telefonie od Sierry.
Zrobili sześć badań mających ustalić, dlaczego Sydney nie reaguje na
bodźce. I nic. Nadal nie wiedzą, co się dzieje. Pewne jest tylko, że Syd się
nie budzi.
Jej mózg pracuje, poziom cukru we krwi jest w normie, objawów udaru
brak, a ona ciągle śpi.
– Jasne. Przepraszam. Na razie…
– Bez zmian.
– Tak. – Biorę kilka głębokich oddechów, starając się uspokoić. Nie
mogę się teraz rozkleić. Muszę być silny i wierzyć, że ona z tego wyjdzie.
Wszystko inne da się naprawić.
– Syd się wybudzi.
Kiwam głową, bo to prawda.
– Ludzie nie zapadają w śpiączkę ot tak, prawda? Budzą się, kiedy są
gotowi. Ona mnie chyba karze w ten sposób. – Śmieję się gorzko. – To
działa, więc Syd pewnie zaraz poczuje się lepiej.
– Ona nie jest tak okrutna.
– Nie? Dowiedziałem się o dziecku dopiero dwa dni temu. Potem słyszę,
że coś jest nie tak, ma jakiegoś cholernego guza, ale o tym też mi nie mówi.
– Złość i frustracja dochodzą do głosu. – Nie wiedziała nawet, dlaczego nie
dotarłem na badanie.
– Dlaczego? – pyta Connor.
– Byłem zajęty kupnem jej przeklętej farmy, którą wystawiła na
sprzedaż. Gdybym nie podpisał papierów teraz, oferta wróciłaby na rynek.
 Connor uśmiecha się z przekąsem.
– I za to wkurzasz się na nią?
– Wkurzam się… nie, jestem wściekły. Nie mogę jej stracić! Ona musi
się obudzić. Musi żyć. Napisała tę pieprzoną ostatnią wolę. Kiedy trzeba
będzie decydować: ona czy dziecko, mamy ratować dziecko. Nie mogę…
Connor obejmuje mnie. Mój najmłodszy brat, któremu zastępowałem
ojca, dodaje mi otuchy. Klepię go po plecach. Odwzajemnia gest. Potem
łapie mnie za ramiona, odsuwa od siebie i zaciska zęby.
– Uspokój się, będzie dobrze.
– Straciłem tyle czasu. – Podchodzę do okna. – Przez tyle lat byłem
pewien, że najlepiej trzymać się od niej z daleka. Myślałem, że daję Sydney
szansę na życie, jakiego sam nie mogę jej zapewnić. Teraz chciałbym to
cofnąć. Oddałbym wszystko za czas spędzony z Syd. Chcę dostać drugą
szansę, żeby naprawić to, co zepsułem.
– Celny drugi strzał wytyczy właściwy kierunek – mówi Connor.
– Od razu mi lepiej – prycham. – Wiem, którą drogą powinienem iść, ale
ona może się zaraz skończyć.
Brat śmieje się gorzko.
– Czuję się tak jak wtedy, kiedy mama mówiła nam ważne rzeczy, a my
byliśmy za głupi, żeby jej słuchać.
– Boję się, że nie dostanę drugiej szansy – przyznaję.
Connor ściska mi ramię.
– Nie trać nadziei, Declan. Sydney musi wiedzieć, że ma o co walczyć.
Daj jej to.
Będę dla niej wszystkim, czego potrzebuje.
 30

To już doba. Obudź się, Fasolko. Otwórz te swoje niebieskie oczy. Chcę
je zobaczyć. – Znowu ją mobilizuję. Nie mogę spać. Nie mogę jeść. Siedzę
przy niej na zmianę z Sierrą i Ellie. Właściwie to ledwo daję się stąd
wyciągnąć.
– Declan – mówi Ellie cicho, stając w przeszklonych drzwiach. –
Odpocznij trochę.
– Odpocznę, kiedy się obudzi.
Ellie wchodzi do środka.
– Musimy jechać z Connorem do domu. Jutro przywiozę ci czyste
ubranie.
– Dobrze.
Spogląda na mnie, potem pochyla się nad Sydney.
– Doprowadzasz go do szaleństwa – szepcze do niej, ale słyszę wyraźnie
każde słowo. – Nie ogolił się, nie umył, nie robi nic, tylko dręczy cię swoją
obecnością. Oszczędź mu tego. On cię kocha, Syd. Obiecuję, że będziesz
mogła go zabić, jeśli znowu cię zrani. Mamy tyle ziemi, że jest gdzie ukryć
ciało.
Uśmiecham się na myśl, że Syd zrobiłaby to z chęcią.
Teraz Ellie zwraca się do mnie.
– Jakby co, daj znać, dobrze?
 – Jasne.
Podchodzi i całuje mnie w policzek.
– Spróbuj chociaż coś zjeść. Taki padnięty wymoczek na nic się jej nie
przyda.
Milczę. Jedzenie to ostatnia rzecz, o którą teraz dbam.
Mijają godziny, ale stan Sydney się nie zmienia. Mogę tylko siedzieć
i czekać na najmniejszy ruch. Obserwuję ją, wypatrując choćby delikatnego
mrugnięcia. Może drgną jej palce. Błagam, proszę, zaklinam na wszystkie
świętości, ale Sydney pozostaje nieruchoma.
Rano lekarz powiedział, że wykonają kolejne badania, ponieważ taka
reakcja na narkozę jest absolutnie nietypowa.
Dzieje się coś złego, a oni nie potrafią znaleźć przyczyny.
Cała ta sytuacja – od mojego wyjazdu do Nowego Jorku aż do teraz –
wydaje się surrealistyczna. Wszechświat musi to jakoś wyprostować,
zanim stracę rozum, bo więcej ciosów nie zniosę.
Dzwonią moi bracia, ale nie odbieram. Nic nowego nie wiem i nie mam
siły powtarzać tego, co już słyszeli.
Zamykam na chwilę oczy. Ledwo żyję, ale nie mogę się poddać.

– Będziesz mnie zawsze kochać?

– Zawsze i na zawsze – odpowiadam, gdy Sydney posyła mi chytry
uśmieszek i zanurza palce stóp w stawie.
– Dobra odpowiedź.
Za kilka tygodni wyjeżdżamy do college’u. To dla nas niezapomniane
lato. Po tym, co wycierpiałem, każda chwila w Sydney jest moim rajem na
ziemi.
– A ty? – pytam.
Wzrusza ramionami z błyskiem w oku.
– Zależy, czy sobie zasłużysz.
 Łapię się za serce i padam na wznak.
– Zraniłaś mnie.
Podbiega do mnie, kładzie dłonie na mojej fałszywej ranie i daje mi
całusa.
– Nigdy bym tego nie zrobiła. Zresztą, uratowałabym cię.
– Teraz mnie ratujesz.
– Tak?
Nawet nie zdaje sobie sprawy, jak na mnie działa. Sam jej uśmiech
sprawia, że łatwiej mi się oddycha. Dotyk Syd łagodzi ból po ciosach ojca,
a jej miłość przypomina, że na świecie istnieje dobro.
– Codziennie.
Syd kładzie się przy mnie, wpatrujemy się w niebo. Ona splata swoje
palce z moimi. To prosty gest, ale dla mnie jest wszystkim.
– Myślisz, że się pobierzemy?
Odwracam się do niej.
– Wiem, że tak.
– Będziemy mieć dzieci?
– Jeśli tego pragniesz…
Niebieskie oczy wpatrują się we mnie uważnie.
– Chcę mieć z tobą dzieci. Dwóch synów i córkę.
– Składasz zamówienie? – Parskam śmiechem.
– Nie, uprzedzam cię tylko, żebyś wiedział, czego się spodziewać.
Naszemu najstarszemu synowi dam na imię Deacon.
Przewracam oczami.
– Jeśli już, to czemu nie Declan?
– Bo jesteś jedynym Declanem, którego moje serce może kochać. Imię
naszego syna musi brzmieć podobnie do twojego, bo on będzie silny
i przystojny jak jego ojciec. Drugiemu synowi ty możesz wybrać imię.
– Rany. Dzięki. A jeśli druga urodzi się dziewczynka?
Syd opiera głowę o moje ramię.
 – Bean.
Zaczynam się bać, czy nie doznała udaru słonecznego.
– Chcesz nazwać naszą córkę Bean? Nie znosisz, kiedy nazywam cię
Fasolką.
To przezwisko rozwijało się i zmieniało wraz z nami. W dzieciństwie
Sydney cały czas podskakiwała, więc Jimmy nazwał ją Skoczną Fasolką.
To denerwowało Syd, więc ja drażniłem się z nią i dręczyłem ją tym
przezwiskiem, jak to zwykle robią ośmioletni chłopcy. Kiedy Syd miała
dwanaście lat, była wyższa od rówieśniczek i zupełnie płaska. Głupek Sean
powiedział jej, że przypomina fasolkę szparagową. W końcu została moją
Fasolką. Dojrzała, rozkwitła, wypiękniała i przestała przypominać fasolkę,
ale przezwisko do niej przylgnęło.
Choć Syd nadal go nie cierpi.
– Ale ty to kochasz.
– Kocham ciebie.
Unosi lekko głowę, a na jej wargach igra figlarny uśmiech.
– I pokochasz naszą fasolkę.

Budzę się gwałtownie, gdy dobiega mnie jakiś dźwięk. Do sali wchodzi
pielęgniarka; uśmiecha się łagodnie, gdy widzi, że nie śpię. Ta sama co
poprzedniej nocy. Ma na imię Sophie.
– Jak nasza pacjentka?
– Bez zmian. Zasnąłem?
– Tak. Byłam tu dwie godziny temu. Zdrzemnął się pan. Musi pan być
wyczerpany.
Cholera. A jeśli Syd się poruszyła? Jeśli coś przegapiłem? Przysuwam
się do niej, dotykam jej twarzy, ale nic – zero reakcji.
– Jestem zmęczony, ale jeszcze bardziej zmartwiony.
– Rozumiem. Robimy, co w naszej mocy.
 I nadal nie potraficie ustalić, czemu Sydney się nie budzi. Ja robię, co
w mojej mocy, żeby nie stracić cierpliwości, ale z każdą godziną moja
nadzieja gaśnie. Gdybyśmy znali przyczynę… gdyby można było to
naprawić… Ta bezradność mnie dobija.
– Gdyby się obudziła…
– Od dawna pracuję jako pielęgniarka i takie sytuacje zawsze są dla
mnie tajemnicą. – Sophie sprawdza kroplówki i monitory. – Ciało czasem
nie odpowiada, choć serce i umysł pracują. Niech pan do niej mówi –
zachęca mnie. – Niech jej dusza usłyszy wszystko, co ma jej pan do
powiedzenia. Zobaczymy, czy ciało zareaguje. Wrócę za godzinę. – Sophie
klepie mnie po ramieniu i zostawia nas samych.
Mówiłem już do Sydney całą wieczność, ale ciągle zostało wiele
niewypowiedzianych słów, więc przysuwam się do krawędzi łóżka. Syd jest
piękna. Nawet teraz jej uroda zapiera mi dech w piersiach. Gładzę palcami
policzek. Przeciągam kciukiem po wargach i walczę z napływającymi
łzami.
– Minęło prawie dwadzieścia lat od momentu, kiedy ostatni raz płakałem
– zaczynam. – Potem nic nie było aż tak ważne, żeby przez to uronić
choćby łzę. Nie pozwoliłem sobie kochać na tyle mocno, a teraz siedzę przy
tobie i jestem na skraju załamania nerwowego. Sama myśl o tym, że mogę
cię stracić, doprowadza mnie do szaleństwa. Chcę być wart ciebie
i Deacona. – Przypominam sobie swój sen, jej uśmiech, głos, szczęście na
myśl o założeniu rodziny. – Śniłem, że znowu jesteśmy dziećmi, leżymy
w trawie i rozmawiamy o przyszłości. Zasługujemy na drugą szansę, Syd.
Nawet jeśli mnie odepchniesz, będę wracał. Zrobię wszystko, żeby ci
udowodnić, ile dla mnie znaczysz. Tylko ciebie pragnę. Tylko na tobie mi
zależy. Powiedziałaś, żebym cię gonił, a ja pójdę za tobą na koniec świata,
jeśli trzeba.
Serce mi łomocze, gdy obnażam swoją duszę w nadziei, że Syd mnie
słyszy i walczy, żeby się ze mną znów połączyć.
 – Musisz wziąć prysznic. – Connor rzuca mi torbę z ubraniami
i wskazuje hotel. – Nic dobrego z tego nie przyjdzie, że nie jesz, nie myjesz
się i godzinami tkwisz przy jej łóżku.
Stoimy przed szpitalem, z którego wywlókł mnie siłą, żebym zaczerpnął
świeżego powietrza, chociaż ani tego nie potrzebowałem, ani nie chciałem.
– Wal się – warczę na niego. – Nie musiałeś przez trzy dni patrzeć, jak
Ellie leży bez ruchu i nie odpowiada na twoje błagania, żeby otworzyła
oczy!
– Jasne, ale nie poprawisz sytuacji, dręcząc samego siebie. Kiedy
ostatnio spałeś?
– Nie wiem. – Rzucam mu gniewne spojrzenie.
– Jadłeś?
Odsuwam się od niego. Muszę odreagować złość.
– Daj spokój, Connor.
– Tak myślałem. Sydney się obudzi. Lepiej, żeby nie puściła pawia,
kiedy poczuje twój zapach. Weź prysznic, kurwa, zjedz coś i wróć, kiedy
będziesz do siebie podobny. Wyglądasz jak – pokazuje moją twarz – nie
wiadomo kto.
– Łatwo ci mnie oceniać! – wołam wściekły.
– Nie oceniam, tylko pomagam!
– Pomagasz? Jak? Każąc mi od niej odejść? A jeśli się obudzi? Jeśli
zobaczy, że mnie nie ma, tak jak nie było mnie przy niej przez osiem lat?
Liczy się tylko ona!
Connor unosi ręce i ściąga usta.
– Świetnie. Cieszę się, że w końcu to zrozumiałeś. A teraz wynocha do
hotelu, doprowadź się do porządku.
Zaciskam pięści.
– Nie zostawię jej.
– Nie wpuścimy cię do niej.
Ruszam na niego, Connor prostuje się i spina.
 – Wściekasz się? Doskonale. Musisz przez to przejść, Dec. Bezradność
to bardzo nieprzyjemne uczucie, ale nie uderzysz mnie, nawet jeśli cię
sprowokuję. Wiesz dlaczego?
Cofam się o krok, gdy wraca mi zdrowy rozsądek.
– Bo nie jestem taki jak on.
– Właśnie. Jeśli chcesz się wyładować, chętnie się z tobą poboksuję.
Dawno nie miałem okazji skopać ci tyłka.
Nigdy nie skopał mi tyłka, ale go nie poprawiam. Jestem zbyt
wykończony, żeby się kłócić. Ostatnie dni trwały najdłużej w moim życiu.
Dziecko ma się dobrze, ale u Sydney brak poprawy. Lekarze zmieniają
jej leki i robią kolejny rezonans. Badanie wykazuje normalną aktywność
mózgu, co wprawia medyków w zdumienie. Ja powoli tracę kontrolę nad
sobą.
– Nie mogę, Connor.
Kładzie mi rękę na ramieniu i ściska mocno.
– Chodźmy.
Ruszamy do hotelu naprzeciwko szpitala. Zarezerwowaliśmy dwa
pokoje, gdyby ktoś chciał przenocować. Dziś wieczorem Sierra wraca do
domu. Ellie zostaje. Obie wymieniają się przy Sydney, a Connor wozi je
codziennie. Tylko ja się stąd nie ruszam.
Nie mogę. Muszę tu być.
Idziemy wolnym krokiem. Connor milczy, ja układam sobie w głowie,
co powiedzieć.
– Zawsze wszystkim się zajmowałem.
– Tak.
– A temu nie mogę zaradzić.
Kiwa głową.
– Chcesz ją uszczęśliwić, zapewnić jej bezpieczeństwo, ale to nie zależy
od ciebie. Znam to uczucie. Zrobiłbyś wszystko, prawda?
Oddałbym jej ostatni oddech, gdyby to miało pomóc.
– Wszystko.
 – Więc bądź takim gościem, za jakiego zawsze cię uważała. Takim,
którego my znamy. Zostaw przeszłość za sobą.
Częściowo już to zrobiłem. Za pewne grzechy trzeba jednak
odpokutować. Po pierwsze i najważniejsze: za porzucenie Sydney. Nigdy
więcej nie zaryzykuję jej utraty. Kiedy się obudzi – co w końcu nastąpi –
udowodnię jej to.
– Connor… – zaczynam ostrożnie, ale muszę to powiedzieć. – Jeśli coś
pójdzie źle…
– Nie pójdzie źle.
– Ale jeśli tak się stanie…
– To twoi trzej bracia nie dadzą ci się załamać – kończy Connor.
Mam nadzieję, że to wystarczy, bo wiem, że gdy się stanie najgorsze,
wtedy kompletnie się rozpadnę.
 31

Zaczyna nas martwić jej płytki oddech – mówi doktor Voigt.

Sydney leży w śpiączce od sześciu dni.
Nawet nie pamiętam, kiedy minęły. Siedzę tutaj, ściskam ją za rękę,
opowiadam różne historie i udaję, że się trzymam.
Dzisiaj przyjechała jej matka.
– Co to znaczy? – pyta zapłakana.
– To znaczy, że musimy panią Hastings zaintubować. Cały czas jest pod
obserwacją. Mówimy o tym na wypadek, gdyby pojawiły się jakieś sygnały
alarmowe.
Jane chwieje się na nogach. Obejmuję ją ramieniem. Zamykam oczy.
Muszę być silny.
Podtrzymuję Jane, która moczy mi koszulę łzami. Boi się tego samego,
co ja.
Stan Sydney nie ulega poprawie.
Raczej się pogarsza.
– A dziecko? – odzywam się słabym głosem. Deacon był obiektem jej
największej troski, i jeśli… kiedy Syd się obudzi, chcę przekazać jej
najnowsze informacje.
Lekarz odchrząkuje.
 – Podajemy pacjentce substancje odżywcze i witaminy, żeby dziecko
otrzymywało potrzebne składniki. Prowadzimy stały monitoring. Wygląda
na to, że usunięcie guza było właściwą decyzją przez wzgląd na ciążę.
Zrobimy kolejne USG, sprawdzimy, czy maleństwo urosło od ostatniego
badania. Wiem, że to trudna sytuacja, bo ciągle nie znamy przyczyny tego
stanu, ale robimy, co możemy.
Jane odrywa się ode mnie, wyciera twarz i pociąga nosem.
– Dziękuję, doktorze.
Lekarz odpowiada jej lekkim skinieniem głowy i odchodzi.
Matka podchodzi do łóżka Sydney i zakłada jej włosy za ucho.
– Nie mogę patrzeć, jak znika w ten sposób. To silna dziewczyna, która
nigdy nie odpuszcza. Jestem kompletnie bezradna.
Staję po drugiej stronie łóżka.
– Wiem, ja też nie potrafię sobie z tym poradzić.
Jane spogląda mi w oczy.
– Kiedy ją porzuciłeś, myślałam, że się załamie i umrze. Byłeś…
Kochała cię bezwarunkowo. Bez względu na wszystko wierzyła w ciebie,
chociaż ja uważałam, że na to nie zasłużyłeś.
– Nie zasłużyłem. Nie zjawiłem się, gdy mnie potrzebowała – przyznaję
ze wstydem.
– Teraz jesteś przy niej cały czas, Dec. Nie zostawiłeś jej. – Milknie na
dłuższą chwilę, potem dodaje: – Podobno kupiłeś farmę.
– Tak.
– Dobry z ciebie człowiek.
Przenoszę wzrok na Sydney, gładzę ją po policzku i znowu patrzę na jej
matkę.
– Popełniłem wiele błędów, ale zawsze ją kochałem. W swoim czasie
poproszę cię o błogosławieństwo. Chcę się z nią ożenić.
Jane posyła mi uśmiech.
– Już je kiedyś dałam. Czemu mam znowu to robić?
– Bo tym razem naprawdę złożę jej przysięgę przed Bogiem.
 – Dobrze. Zrób to. Jeśli to jej nie obudzi, to już sama nie wiem, co
mogłoby pomóc.
Niestety, Sydney nie reaguje. Na dodatek jej oddech staje się coraz
słabszy.

– Rozważamy intubację – informuje nas doktor Voigt. – Są chwile, kiedy

oddech się stabilizuje, ale przeważnie jest płytki i szybki. Poziom tlenu we
krwi spada, co budzi nasz niepokój.
– Tracimy ją? – pytam.
– W tej chwili musimy usprawnić oddychanie. Im trudniej oddycha, tym
niższy poziom saturacji, czyli wysycenia krwi tlenem. Chcemy uniknąć
negatywnych skutków niedotlenienia.
– Nadal nie wiadomo, czemu jest w śpiączce?
– Nie. Wyniki badań w żaden sposób nie tłumaczą, dlaczego nie
wybudziła się po operacji.
Chwytam palcami nasadę nosa. Patrzę na leżącą Sydney. Tracę ją.
– Dacie mi kilka minut? – pytam lekarza i Jane.
Jane kiwa głową.
– Muszę zadzwonić do Sierry.
Oboje opuszczają salę, a ja podchodzę do łóżka. Mam dość bycia
cierpliwym, o ile to w ogóle można tak nazwać. Ona musi się teraz obudzić.
– Wystarczy, Syd – mówię stanowczo. – Nasz syn cię potrzebuje. Zbierz
się w sobie i otwórz oczy. – Przybliżam twarz do jej twarzy. Szukam
jakichś oznak, że mnie słyszy. – Deacon musi mieć matkę. Nie możesz go
zostawić mnie ani siostrze. Nie wolno ci… się poddać. Nie rób nam tego.
Kochamy cię i potrzebujemy.
Łzy ciurkiem lecą mi z oczu. Jestem na skraju załamania. Czuję, jak Syd
odpływa. Zupełnie jakby gasła na moich oczach. To jak zły sen, ale niestety
ten koszmar dzieje się naprawdę.
 Sydney nie wróci, a ja tego nie zniosę.
Łapię ją za ręce i splatam palce z jej palcami.
– Nie opuszczaj mnie, Syd. Nie zostawiaj mnie samego, do cholery.
Muszę ci wszystko wynagrodzić. Potrzebuję lat, żeby udowodnić swoją
miłość i że mogę być takim facetem, jakiego oczekujesz. Chcę tylko ciebie.
Nie możesz się poddać. – Opieram głowę na jej dłoniach. – Nie poddawaj
się. Walcz dla mnie, proszę. – Podnoszę głowę, ujmuję jej twarz w dłonie
i pochylam się, żeby ją pocałować. Jest ciepła, miękka i daleka. Nie czuję
jej obecności. – Kocham cię, Sydney.
Puszczam ją z ciężkim sercem. Cofam się. Muszę stąd wyjść.
Nie dam rady patrzeć, jak osuwa się w otchłań.
Jestem bezsilny, zdruzgotany i kurewsko samotny.
Posuwam się ku drzwiom, nie spuszczając z niej wzroku. Chcę być przy
niej, ale każą mi odejść.
Z trudem oddycham, każdy haust powietrza pali mi duszę.
Nie przeżyję utraty tej kobiety. Nie wiem, jak mogłem pozwolić jej
odejść. To mnie dobija. Emocje we mnie szaleją, mam wrażenie, że coś
rozrywa mi pierś pazurami.
Otwieram drzwi. Napotykam wzrok Jane. Potem się odwracam.
Nie mogę tu być.
Muszę… iść przed siebie.
Serce wali mi tak mocno, że słyszę tylko własne tętno. Nie wiem, jak
żyć w świecie bez Sydney. Nawet kiedy skazałem się na wygnanie,
wiedziałem, że ona jest w Sugarloaf. Samą swoją obecnością czyniła świat
lepszym miejscem.
Mechanicznie kroczę przed siebie, nie widząc ludzi, nie słysząc ich, nie
zwracając uwagi na otoczenie. Jestem zagubiony, ponieważ ją tracę.
Widzę nasze przyszłe farmerskie życie. Ja wyjeżdżam do miasta kilka
razy w miesiącu, ale większość czasu pracuję u jej boku. Dzieci biegają po
domu, bawią się z przyjaciółmi, roześmiane i radosne. Sydney ze swoimi
promiennymi blond włosami. Jej pieszczoty i uśmiechy.
Wymykalibyśmy się nad staw, żeby pobyć sam na sam.
 Ta przyszłość rozwiewa się na moich oczach.
Stoję w szpitalnej kaplicy.
Nawet nie wiem, jak się tu znalazłem…
– To ma być moja kara? – zwracam się w pustym pomieszczeniu do
Boga. – Muszę odkupić winy ojca? To moja pokuta? Życie bez niej? Za
mało wycierpiałem? – Mój głos jest pełen wściekłości. – Nie wystarczą
lata, kiedy patrzyłem na ból moich bliskich? – Krążę po kaplicy coraz
bardziej nabuzowany. Potrzebuję
odpowiedzi. – Odszedłem, żeby była bezpieczna! Żeby przeze mnie nie
spotkało jej nic złego. A teraz robisz jej to! – Ręce mi się trzęsą, więc
zaciskam je w pięść. – Kocham Sydney, a ty mi ją odbierasz? Nie byłem
wystarczająco dobry. Wiem o tym, ale chciałem dać jej wszystko! Ja…
Osuwam się na kolana, spoglądam na krzyż podobny do tego, jaki nosiła
mama.
Jestem zły na Boga, na rodzinę, na farmę, na Sydney, na cały świat, ale
przede wszystkim na siebie. Syd zasnęła z myślą, że ją porzuciłem.
Rozczarowałem. Muszę żyć z tą świadomością i poczuciem winy.
– Boję się – wyznaję.
Zamykam oczy i postanawiam porozmawiać z jedyną osobą, która może
mnie w tej chwili wysłuchać.
– Mamo, jeśli tam jesteś, nie pozwól, żebym ją stracił. Znam swoją
drogę. Jestem gotów oddać drugi strzał, ale mi pomóż. Potrzebuję Syd i nie
zrobię tego sam. Proszę, wyjednaj mi w niebie ostatnią szansę. Jeśli ci się
uda, przysięgam, że… znowu będziesz ze mnie dumna. Przestanę się
miotać i będę takim człowiekiem, jakim pragnęłaś mnie widzieć.
Klęczę w kaplicy przez długi czas. Daję upust rozpaczy, potem zbieram
się w sobie. Muszę być silny dla Sydney.
W końcu wstaję i wychodzę na korytarz. Jeśli ona przeżyje, będę przy
niej cały czas. Kiedy otworzy oczy, zobaczy mnie. Jeśli coś się stanie,
zobaczę to pierwszy.
Tak będzie.
Idę na OIOM, widzę ludzi biegnących do sali Sydney. Lekarze
i pielęgniarki to wchodzą, to wychodzą. Przyspieszam kroku. Serce mi wali
jak młotem, w gardle robi się sucho.
Boże, nie!
Potem widzę matkę Syd. Zalana łzami kręci głową i zasłania dłonią usta.
Mój świat się kończy. Łapię Jane w objęcia. Liczę na cud, ale wiem, że
właśnie straciłem Sydney.
 32

Ludzie kręcą się wszędzie, biegają dookoła, a ja na niczym nie mogę się
skupić. Zupełnie jakbym nadal śniła; nie mam pojęcia, jak długo spałam.
Znowu zamykam oczy i próbuję sobie cokolwiek przypomnieć. Wiem,
że jestem w szpitalu. Słyszę pikanie aparatury, pielęgniarki krzątają się
wokół mnie, mam założone dreny. W powietrzu wisi charakterystyczna
woń. Mieszanina zapachu płynu antyseptycznego i gumy.
– Sydney? – Słyszę niski męski głos.
Spoglądam w jego kierunku. Mężczyzna uśmiecha się do mnie łagodnie.
– Tak.
Facet w białym kitlu unosi latarkę i świeci mi prosto w oczy.
– Wie pani, gdzie jest? – pyta.
– W szpitalu – chrypię. Mam podrażnione, podrapane i bardzo suche
gardło. Boli mnie, jakbym połknęła noże.
– Zgadza się. – Lekarz kontynuuje badanie, dotyka różnych części
mojego ciała, bierze mnie za ręce. – Proszę uścisnąć moje dłonie.
Wykonuję polecenie, a on z aprobatą kiwa głową.
– Dobrze. Pamięta mnie pani?
Czy pamiętam? Wygląda znajomo, ale konkretów nie kojarzę; jestem
potwornie zmęczona i przymulona. Jakby spowita mgłą. Widzę bardzo
niewyraźnie. Wszystko wydaje się odległe i zamazane.
 – Chyba nie pamiętam.
– To normalne.
Normalne? W jakiej sytuacji? Nie wiem, co się dzieje ze mną…
z dzieckiem.
Dziecko.
Boże!
Kładę rękę na brzuchu i staram się skupić.
– Z dzieckiem wszystko w porządku. – Lekarz ujmuje moją dłoń. –
Monitorowaliśmy jego stan, odkąd zapadła pani w śpiączkę.
Byłam w śpiączce?
– Co? Jak długo? Gdzie moja siostra? – Z trudem wydobywam słowa
z gardła.
Pamiętam, że wieźli mnie na operację. Nic więcej. Nie rozumiem, co się
dzieje. Nie kojarzę, ile minęło czasu ani jaki dziś dzień.
Pielęgniarka podaje mi kubek z kruszonym lodem.
– Proszę ssać, tylko powoli – instruuje mnie.
– Jestem doktor Voigt. Operowałem panią. Proszę zachować spokój,
żeby serce biło równomiernie. To dla dobra dziecka. Pamięta pani, że miała
operację?
Kiwam głową. Na dźwięk nazwiska lekarza coś mi zaczyna świtać.
Wkładam kostkę lodu do ust i oddycham powoli przez nos. Nie mogę
narażać dziecka.
– Dobrze. Operacja się udała, guz został usunięty, pani synek jest
zdrowy, ale była pani nieprzytomna przez tydzień. Nie wiemy dlaczego, ale
bardzo się cieszymy, że odzyskała pani przytomność. Rodzina czeka na
zewnątrz. Czuwali przez cały czas. Na pewno ma pani wiele pytań, ale
może najpierw ich tu wpuszczę. Dobrze?
– Tak, proszę. – Bardzo chcę zobaczyć więcej znajomych twarzy.
Doktor Voigt uśmiecha się i wychodzi z sali. Kiedy szklane drzwi
otwierają się ponownie, do środka wchodzi zapłakana mama.
 – Och, Sydney! – Podbiega do mnie i bierze moją twarz w dłonie. – Tak
się bałam. Wszyscy umieraliśmy ze strachu. – Puszcza mnie i ogląda się
przez ramię.
Wtedy widzę jego.
Declan stoi w drzwiach. Ma spuchnięte oczy i potargane włosy. Bóg
jeden wie, kiedy ostatni raz się golił.
Wygląda na wyczerpanego.
Wygląda pięknie.
Wygląda na śmiertelnie przerażonego.
Odwracam od niego wzrok i znowu patrzę na mamę. Składam w całość
strzępy wspomnień. Przypominam sobie, że nie było go tu wcześniej.
Wyjechał do Nowego Jorku. Zostawił mnie po tym, jak powiedziałam mu
o ciąży i błagałam, żeby mnie kochał.
Co z tego, że teraz jest wstrząśnięty. Trochę za późno.
– Dziecko jest zdrowe, tak?
Mama uśmiecha się przez łzy.
– Tak, skarbie. Ty i on jesteście zdrowi. Już wszystko dobrze. Operacja
się udała. To było… bardzo trudne, ale w końcu się obudziłaś i… Tak
cudownie cię widzieć.
Słyszę w jej głosie ulgę. Straszne, co musiała przeżywać.
– Wybacz, że tak cię przeraziłam.
Declan przestępuje z nogi na nogę. Próbuję skupić się wyłącznie na
mamie, ale nie mogę ignorować jego obecności. Mama odwraca się do
niego, potem do mnie, i odsuwa się od łóżka.
– Zadzwonię do Sierry i Ellie. Potrzebujecie chwili dla siebie.
Nie spuszczam z niego wzroku, gdy wchodzi do sali. Szklane drzwi
zamykają się za nim. Wraca mgła, która mnie dotąd spowijała, tyle że teraz
wszystko inne rozpływa się w niej, a wyraźnie widzę tylko jego.
Stoi tutaj. Nie wiem, na co liczy, ale się pojawił i wygląda tak, jakby
wrócił z wojny.
Patrzy mi w oczy, z wahaniem podchodzi bliżej.
 – Powiedz coś – chrypi.
– Dlaczego tu jesteś?
Zamyka oczy na moment.
– Bo cię kocham. Jechałem do ciebie. Tamtego dnia wszystko poszło nie
tak. Dlatego się spóźniłem. A potem… Boże, potem cię goniłem. Tak jak
prosiłaś. Byłem tutaj bez przerwy i więcej cię nie zostawię, Sydney.
Tęskniłam za tymi słowami, ale nie mogę myśleć. Jestem zagubiona
i oszołomiona. Kładę rękę na brzuchu, odchylam głowę. W tej chwili
muszę przetrawić informację, że leżałam w śpiączce.
– Opowiedz mi o zeszłym tygodniu.
Kiedy otwieram oczy, widzę jego zbolałą twarz, ale szybko podnosi
gardę.
– Nie obudziłaś się po operacji. Szukali przyczyny, bezskutecznie, więc
siedzieliśmy tu, czekaliśmy i mieliśmy nadzieję, ale ty nie reagowałaś na
bodźce. Przemawiałem do ciebie godzinami. Wszyscy po kolei mówiliśmy.
Sierra, twoja mama, Ellie i Connor… Byliśmy tu na okrągło.
Myślałam, że to właśnie chcę usłyszeć, ale nie. Dlaczego wcześniej się
nie pojawił? O to mi chodziło. Co było ważniejszego niż USG?
– Declan, nie mogę… – Słowa więzną mi w gardle, gdy mama otwiera
drzwi, ale on nawet się nie odwraca.
Przysiada na łóżku.
– Jechałem do ciebie, Syd. Byłem tu. Musimy to wszystko ułożyć. –
W końcu spogląda w stronę mamy, potem znowu na mnie. – Pójdę
zadzwonić i się przebrać, ale wrócę.
Kiwam głową. Nie mam siły na więcej. Pochyla się i całuje mnie
w czoło. Wstrzymuję oddech. To słodka i intymna chwila. Mam mętlik
w głowie. Tyle się wydarzyło, a ja jestem wykończona.
Mama dotyka ramienia Declana, kiedy mijają się przy drzwiach.
– Dobrze znowu widzieć twoje oczy. Po tylu dniach… – Jej głos jest
łagodny, ale słyszę w nim strach.
– Dniach?
 – Tak. Siedział przy tobie cały czas. Był kompletnie rozbity
i wykończony, ale nie dawał się namówić na przerwę.
Nie o to pytałam, ale ta informacja jest nowa.
– Nie wychodził stąd?
Mama uśmiecha się lekko i siada na krześle przy łóżku.
– Czuwał tu dzień i noc. Wychodził wziąć prysznic, kiedy Connor go do
tego zmuszał, może wtedy coś jadł, ale poza tym nie odstępował cię na
krok.
Oblizuję wargi i przez chwilę przyswajam tę nowinę.
– Czemu?
– Bo cię kocha – odpowiada mama z niedowierzaniem, że zadaję takie
pytanie. – Był wstrząśnięty twoim stanem. Ciągle do ciebie coś szeptał,
błagał o wybaczenie, opowiadał o swoich uczuciach.
Co mi z tego, skoro niczego nie pamiętam.
– Tydzień blednie w porównaniu z latami, kiedy musiałam radzić sobie
bez niego.
– Pewnie tak, a teraz porzucasz farmę, którą kochasz, przyjaciół i życie
w Sugarloaf. I znowu z powodu tego faceta na korytarzu.
Przez matowe szkło widzę zarys jego sylwetki. Dec chodzi w tę
i z powrotem, ani na chwilę nie znika mi z oczu. Poznałabym go nawet
w ciemności.
– Znów zawiódł. Pozwolił mi odejść. Odepchnął mnie. Porzucił.
– Rozumiem, ale to nie fair z twojej strony. Znam smak prawdziwego
porzucenia. Gdyby Declan cię nie kochał, nie tkwiłby cały tydzień tutaj,
przy łóżku.
– Dla niego obowiązek i odpowiedzialność są bardzo ważne. Noszę jego
syna, na nim mu zależało.
Mama parska śmiechem.
– Głuptas z ciebie, jeśli w to wierzysz. Miałam do czynienia
z mężczyzną unikającym zobowiązań. Declan nie siedział tu z obowiązku.
Był zdruzgotany. Nie z powodu dziecka. Sierra i on szczerze o tym
rozmawiali. Declan pozwoliłby, żeby cały świat stanął w płomieniach,
gdyby to miało ocalić ciebie. Nie musisz mu wybaczać już teraz, ale
wysłuchaj go chociaż, zanim podejmiesz decyzję, której pożałujesz.
Przygryzam dolną wargę. Nie wierzę w to do końca. Po tak długim
czasie w śpiączce jestem zbyt skołowana, żeby racjonalnie myśleć
o Declanie i powodach jego zachowania.
Jeśli mnie kocha, musi zrobić o wiele więcej, niż siedzieć przy moim
łóżku przez siedem dni.
– Mamo… – mamroczę, czując, jak ogarnia mnie zmęczenie i zamykają
mi się powieki. – Chce mi się spać.
– Odpoczywaj, skarbie. Jestem przy tobie – mówi mama i gładzi mnie
po policzku.
Zamykam oczy, ale nie zasypiam. Pogrążam się w stanie odrętwienia na
pograniczu snu i jawy. Dociera do mnie jakieś szuranie – otwieram oczy,
nie mogę jednak na niczym się skupić.
Kiedy powoli zaczyna spowijać mnie ciemność, resztką świadomości
rejestruję obecność Declana. Dociera do mnie jego ciepło, zapach wody
kolońskiej, a potem słyszę niski tembr głosu:
– Dziękuję, mamo. Nie przeżyłbym, gdybym ją stracił.

Minęły cztery dni odpoczynku i prób powrotu do normalności. Declan

ciągle przy mnie jest. Nie kłóci się ze mną, nie wychodzi, po prostu jest.
Kiedy lekarz zachęca do ćwiczeń pozwalających odzyskać siły, Dec mnie
mobilizuje.
Mam ochotę walnąć go czymś w głowę.
– Jedź do domu, zajmij się czymś pożytecznym. – Ciężko opadam na
krzesło i wymieniam, co jest do zrobienia.
Siadanie na krześle.
Nie chodzenie, nie ćwiczenia wymagające większego wysiłku, tylko
przesiadanie się z łóżka na to przeklęte krzesło na więcej niż czterdzieści
minut – to główne zalecenie dla mnie.
 Co się robi, kiedy okoliczności zmuszają do siedzenia na krześle?
Rozmawia się z facetem, który nie chce wyjść.
– Tu mi dobrze.
– Już to słyszałam, ale powinieneś się trochę przewietrzyć, rozprostować
nogi.
Wzrusza ramionami.
– Tu mi dobrze – powtarza.
Odchylam głowę i wydaję z siebie głośny jęk.
– Jeśli nasz syn odziedziczy upór po tobie, to chyba się powieszę.
– I kto to mówi? Najbardziej bezkompromisowa istota na świecie.
– To ty tkwisz tu jak kołek.
– Bo cię kocham i nie odpuszczę, póki nie wyjaśnimy sobie
wszystkiego.
Już mi to wczoraj komunikował. W odpowiedzi udałam, że jestem
bardzo śpiąca, żeby uniknąć drążenia tematu. Mam gdzieś wyjaśnienia.
Chcę jechać do domu i ukryć się wreszcie przed Declanem.
Niestety, to niewykonalne.
Tak zachowałby się tchórz, a ja nie jestem tchórzem.
– Już dokonałeś wyboru.
– Wytłumaczyłem ci, co się stało. Wiem, że mi nie wybaczysz i, szczerze
mówiąc, nie powinnaś, ale ja wynagrodzę ci każdą krzywdę.
Staram się zapanować nad oddechem, żeby spowolnić bicie serca. Dec
nie ma pojęcia, jak bardzo pragnę, żeby to była prawda. Przypuszczam
jednak, że jego obietnica bierze się ze strachu, a kiedy już wyjdę ze
szpitala, słowa stracą ważność i Dec znowu zniknie z mojego życia.
– Nie musisz tego robić.
– Czego? – pyta.
Otwieram oczy.
– Siedzieć tu z obowiązku.
Wzdryga się i przysuwa bliżej, nie spuszczając ze mnie wzroku.
 – Tak to odbierasz? Według ciebie jestem tutaj z poczucia obowiązku? –
mówi cicho. – Mylisz się, i to bardzo.
Tętno mi przyspiesza z powodu bliskości Declana. Zapach jego wody
kolońskiej wypełnia mi nozdrza.
– Nie znam prawdy.
– Jesteś gotowa na tę rozmowę? Nie chcę cię naciskać i przysparzać ci
dodatkowego stresu. Masz zdrowieć.
Problem w tym, że bez tej rozmowy mój poziom stresu wcale się nie
obniża. Właściwie nie myślę o niczym innym. Czemu tu jest? Czego
oczekuje? Kiedy wyjedzie? I jak ja to wszystko zniosę?
Odpowiedzi nie zależą ode mnie.
– Chyba trzeba w końcu poważnie porozmawiać.
Declan kuca. Jego twarz znajduje się teraz na wysokości mojej twarzy.
– Jechałem do ciebie, Sydney. Spóźniłem się, wiem, i bardzo mi przykro
z tego powodu, ale już jestem.
– Na jak długo, Dec?
– Na zawsze.
Wpatruję się w niego intensywnie. Czekam na śmiech, parsknięcie,
cokolwiek. Niczego takiego jednak nie robi.
– Na zawsze? – pytam, bo a nuż się przesłyszałam. Może omamy
słuchowe to skutek uboczny śpiączki.
– Nie wracam do Nowego Jorku. Nie wyjadę, póki jesteś ze mną. Jeśli
będę musiał zostać w Sugarloaf albo tam, dokąd się wybierzesz, zrobię to,
Syd. Przez osiem lat żyłem z dala od ciebie. Myślałem, że jesteś
szczęśliwsza beze mnie. Dłużej tak nie mogę.
– Serio?
Kładzie mi dłoń na policzku.
– Serio, serio.
Próbuję przełknąć ślinę i wziąć głęboki wdech.
– Zmieniłeś zdanie?
– Wiesz, czemu nie dotarłem na USG? Co musiałem zrobić w mieście?
 Kręcę głową.
– Finalizowałem kupno czegoś i nagle wszystko się skomplikowało.
Miałem czas, a raczej myślałem, że mam, a tu ni stąd, ni zowąd kontrahent
przyspieszył termin.
Bierze mnie złość. Declanowi nie przeszkodziło nic ważnego czy
nagłego. Nie dojechał na badanie, bo coś kupował. Nie wiem, czemu sądził,
że to mnie nie zdenerwuje.
– Czyli zostawiłeś mnie i olałeś szansę zobaczenia naszego syna
z powodu jakiejś transakcji?
– Sprzedający postawił warunek, musiałem działać natychmiast.
Przewracam oczami.
– I co mam zrobić z tą informacją? Powinnam się nad tobą użalać?
– Zadajesz złe pytania, Syd.
Krzyżuję ramiona na piersi. Zaraz mu pokażę środkowy palec.
– Więc proszę, powiedz, o co mam zapytać.
Uśmiecha się szeroko.
– Zapytaj, co kupowałem.
Ta rozmowa mnie wykańcza i prowadzi donikąd, ale podejmuję tę grę.
– Niech ci będzie. Co kupowałeś?
– Twoją farmę.
 33

Czy Dec właśnie powiedział, że kupił moją farmę?

– Co? – wyduszam z siebie słabym głosem.
– To ja kupiłem twoją ziemię.
Mrugam kilka razy i czekam na sprostowanie, na próżno. Coraz bardziej
mąci mi się w głowie.
– Nie rozumiem.
Wstępna umowa sprzedaży została zawarta, zanim Dec dowiedział się
o dziecku i zanim przespaliśmy się ze sobą drugi raz. Nic tu się nie klei.
Declan nakrywa dłońmi moje dłonie. Niepokój ściska mi pierś.
– Milo zadzwonił do mnie, kiedy chciałaś przyjąć ofertę dewelopera.
Zupełnie nie mogłem się pogodzić z twoją decyzją. Nie wyobrażałem sobie,
że mieszkasz poza Sugarloaf. Nie wyobrażałem sobie, żeby farma, staw,
stodoła, miejsca naszych spotkań przestały należeć do ciebie. Wiedziałem,
że wyjeżdżasz przeze mnie. Nie pozwoliłbym, żebyś to straciła z mojego
powodu.
Wargi mi drżą. Czuję, że mówi szczerze.
– To wszystko działo się jeszcze przed…
– Przed dzieckiem. Przez tamtą nocą. Przed tym wszystkim…
Powinien mi powiedzieć. Nie pozwoliłabym mu na żadne pochopne
decyzje.
 – Declan… – zaczynam, walcząc z napływającymi łzami.
– Nie, Syd, moja kolej. Powtarzałem ci to z dziesięć razy, kiedy leżałaś
w śpiączce, i chcę, żebyś wysłuchała tego teraz. Kocham cię. Kocham cię
za wspomnienia, które już stworzyliśmy, i te, które wspólnie stworzymy.
Nie uciekałem od ciebie. Goniłem cię. Kupiłem farmę, bo byłem pewien, że
to cię uszczęśliwi. Zostawiłem cię osiem lat temu, ponieważ inaczej
obciążyłbym cię własnymi problemami. Wszystko, co robiłem, robiłem
z myślą o tobie. A teraz… – milknie na chwilę. – Nie mogę cię zostawić.
Nie z powodu dziecka, tylko dlatego, że nie umiem bez ciebie żyć. Chcę cię
adorować każdego dnia. Chcę chodzić nad staw i kochać się z tobą. Chcę
cię całować dlatego, że mogę. Pragnę wychować z tobą nasze dziecko
i prosić cię o to, o co powinienem prosić osiem lat temu, zamiast brać nogi
za pas. Wyjdziesz za mnie, Sydney?
Zapiera mi dech w piersiach.
Declan kupił moją farmę.
Wiedział, że w głębi serca wcale nie chcę jej sprzedać. Kryję twarz
w dłoniach i zaczynam szlochać. Jak może mówić to wszystko teraz? Nie
wie, że moje serce zawsze należało do niego? Nie widzi, że moje życie było
czekaniem na tę chwilę i że teraz to mnie… przytłacza?
– Sydney. – Declan zaciska dłoń na moim nadgarstku.
Powoli podnoszę głowę i spoglądam mu w oczy.
– Kupiłeś moją farmę.
– Tak.
– Z miłości.
– Tak.
– I teraz prosisz mnie o rękę?
Declan potakuje.
– Tak, chcę założyć z tobą rodzinę, wychowywać dziecko. Chcę tego
wszystkiego, Syd.
Część mnie szaleje z radości i każe mi rzucić się Declanowi w objęcia.
O tym właśnie marzyłam. Druga część mnie, ta zraniona, nieufna,
podpowiada, żeby zachować ostrożność. Kupił farmę jeszcze przed tamtą
nocą, ale potem pozwolił mi odejść, kiedy powiedziałam mu o dziecku.
I nie poszedł za mną.
– Dlaczego tak długo zwlekałeś?
Declan splata swoje palce z moimi. W jego oczach widzę błysk żalu.
– Bo jestem idiotą. Wiadomość o dziecku kompletnie mnie zaskoczyła.
Piekielnie się boję, że mam w sobie cechy ojca. Wolałbym usunąć się
z życia innych, niż zrobić komukolwiek krzywdę, a już tym bardziej
dziecku. Nie jestem z tego dumny, ale na drugi dzień rano, kiedy
odzyskałem rozum, zbierałem się do ciebie i akurat dostałem wiadomość od
Milo o nowych warunkach kupna.
– Rozumiem – przyznaję. – Tylko boję się tego, że znowu ktoś mnie
porzuci.
Declan gładzi mnie po głowie.
– Nigdy więcej cię nie zostawię, Sydney. Gdy patrzyłem, jak tyle czasu
leżysz bez ruchu, przeżywałem najgorsze chwile w życiu.
To mnie właśnie przeraża. Strach Declana.
– A jeśli zrobi się trudniej? I znowu ogarnie cię strach? Ubzdurasz sobie,
że wiesz, co dla nas najlepsze, i odtrącisz mnie, dziecko?
Declan nie odpowiada od razu. Patrzymy na siebie bez słowa. Może
zaprzeczać, ale jego instynktowna chęć chronienia tych, których kocha,
zawsze wygrywa, chociaż nie zawsze słusznie.
Nie będę udawała, że tego nie ma.
– Nie postanowiłem tak ze strachu, że umrzesz.
– Rozumiesz, dlaczego nie wierzę ci do końca?
Kiwa głową. Wstaje i ujmuje moją twarz w dłonie.
– Nie proszę, żebyś od razu całkiem mi zaufała. Zrobiłem wiele, żeby
stracić twoje zaufanie. – Całuje mnie delikatnie. – Ale kocham cię, Sydney,
i ożenię się z tobą. Nie dzisiaj. Nie jutro. Nie za tydzień czy za miesiąc, ale
pewnego dnia zostaniesz moją żoną, nawet jeśli to oznacza, że będę musiał
gnać za tobą na koniec świata.
Serce mi wali jak szalone, gdy patrzę Declanowi w oczy.
 – A jeśli nie przestanę uciekać?
Uśmiecha się, jakby naprawdę liczył na taki scenariusz.
– Spróbuj, jestem gotowy na maraton.
Lepiej więc, żebym odpoczęła i zebrała siły.

– Kiedy wyjdziesz do domu? – pyta Ellie.

Mija kolejny dzień fizjoterapii. Teraz masują mi nogi. Boli jak cholera,
bo mam mocno spięte mięśnie. To był ciężki tydzień. Podkręcają
intensywność ćwiczeń, zmuszają moje ciało do coraz większego wysiłku,
co w połączeniu z bólem pooperacyjnym daje mi nieźle w kość.
– Może pod koniec tego tygodnia.
– Co zrobisz? Nie możesz zostać w domu sama. Pomieszkaj przez jakiś
czas ze mną i Connorem – prosi.
Kocham Ellie, ale nie skorzystam z jej propozycji. U nich panuje totalny
chaos. Nowy dom jest na ukończeniu, dopiero co wzięli ślub i mają na
głowie małego szatana – uroczą ośmiolatkę. Uwielbiam Hadley, ale
rozpierająca ją energia nie pomoże mi w rekonwalescencji.
– Dzięki, Ells, w razie czego pojadę do Sierry.
– Wybij to sobie z głowy!
– Dlaczego?
– Bo mi szwagier umrze. A ja nie życzę sobie żadnych martwych
Arrowoodów w moim życiu. – Ellie uśmiecha się szeroko.
– Nic mu się nie stanie.
Parska śmiechem, potem wzdycha.
– Istnieje jeszcze opcja, że Connor go zabije.
Przechylam głowę i czekam na wyjaśnienie.
– Kiedy… spałaś, Declan wyłaził ze skóry. Nigdy nie widziałam takiej
determinacji. Robił wszystko, żebyś się obudziła. Bez przerwy do ciebie
mówił i nie odpuszczał.
 Słyszałam o tym wiele razy i wierzę w to, problem w tym, że do końca
mu nie ufam. Declan zawiódł mnie, kiedy najbardziej go potrzebowałam,
i ma zwyczaj wycofywania się, kiedy uważa, że tak będzie najlepiej.
Nie wątpię, że ma dobre intencje, ale nagła decyzja o naprawieniu naszej
relacji budzi moje obawy.
– Nie chodzi o to, że go nie kocham. Moje uczucie do niego nigdy nie
wygasło. Boję się tylko, bo nie wiem, jakiej przyszłości się spodziewać.
– Pewnego razu bliska przyjaciółka nazwała mnie idiotką, bo
pozwoliłam Connorowi odejść. Powiedziała, że oddałaby wszystko, żeby
odzyskać drugą połowę serca.
– Ellie, to nie takie proste.
– Zawsze jest trudne.
– A jeśli on znowu postanowi mnie opuścić? Wiedziałaś, że kupił moją
farmę?
– Nie. Nikomu nie powiedział aż do dnia twojej operacji.
Czyli nie ja jedna skrywałam tajemnicę.
– Nawet gdyby ci powiedział, nie oczekiwałabym, że piśniesz słówko.
Ellie delikatnie ściska mi dłoń.
– A ja bym się tego spodziewała. – Puszcza do mnie oczko.
Ellie i Devney – najlepsze przyjaciółki na świecie. Z nimi nie muszę się
o nic martwić. Były tutaj, chociaż mają swoje życie i swoje sprawy. Dały
mi bezwarunkowe wsparcie.
– Dobrze się czujesz? – pytam.
– Świetnie. Dziecko jest zdrowe. Postanowiliśmy nie pytać o płeć.
Będzie niespodzianka.
Otwieram szeroko oczy ze zdumienia.
– Serio?
– Przy Hadley nie wiedziałam i było z tym trochę zabawy. Connor
twierdzi, że nie musi teraz znać płci. Martwi się o dom, Hadley, ciebie,
braci… Po prostu jakoś nie zawracaliśmy sobie tym głowy. Najważniejsze,
że nasze dziecko jest zdrowe i rośnie.
 – Czułaś już ruchy? – pytam, podnosząc się lekko. Sama czekałam na to,
ale nic takiego się nie zadziało.
– Tak, zaczęły się ze dwa tygodnie temu.
– Och… – Słyszę we własnym głosie żal.
– Syd, ja już byłam w ciąży i potrafię je rozpoznawać. Masz takie
motyle w brzuchu? Jakby coś ci tam w środku bulgotało albo przypominało
niestrawność czy gazy?
– Ciągle – potwierdzam.
– To on!
– Naprawdę? Myślałam, że to bardziej wyczuwalne. – Jestem trochę
rozczarowana.
Ellie parska śmiechem.
– Będzie, będzie. Ja już czuję coraz więcej ruchów. Teraz, kiedy wiesz,
czego się spodziewać, wyłapiesz to szybciej i wyraźniej. Moje najbardziej
fika w nocy, kiedy leżę w łóżku, a dookoła panuje cisza.
Ja leżę od dawna i nie czuję niczego równie niezwykłego.
– Cieszę się, Ells – odzywam się dość ponurym tonem, dlatego
przyjaciółka patrzy na mnie z lekkim zdziwieniem – Cudownie, że jesteś
szczęśliwa z Connorem. Macie Hadley, dom, oczekujecie dziecka. Na takie
życie zasłużyłaś.
– Kocham cię, Syd, ale głuptas z ciebie. Declan chce dać ci to samo.
Kupił farmę, bo bał się, że pożałujesz decyzji o sprzedaży. Wiedział, że
wtedy jej nie stracisz. Siedział przy tobie nie z konieczności, ale z potrzeby
serca. Wszystko, czego pragnęłaś, masz przed oczami. On tam jest.
Wyciąga do ciebie rękę. Chwyć ją, Syd.
W głębi serca jestem przekonana, że Ellie ma rację.
To moja głowa pielęgnuje strach i podpowiada mi, że Declan już tę rękę
kiedyś opuścił.
 34

Dzień dobry, piękna – mówi Declan, wchodząc do sali. Uśmiecha się

promiennie, a w ręku trzyma kwiaty.
Tym razem przyniósł hortensje. Moje ulubione.
– To raczej pora na „dobry wieczór”.
Pochyla się i całuje mnie w czoło. Potem kładzie piękne rośliny obok
wazonu z wczorajszym bukietem.
– Razem z farmą kupiłeś kwiaciarnię?
– Nie, czemu?
Spoglądam na rząd kolorowych pęków na parapecie. Jeden bukiet od
Connora i Ellie, jeden od Jacoba, dwanaście pozostałych od Declana.
Wybucha śmiechem.
– Po prostu pamiętam, że lubisz kwiaty.
– Tak, ale między nami już jest dobrze.
– Rozumiem.
Wyrzuca trzy zwiędłe wiechcie, potem siada na krześle. Pojechał na
kilka godzin do domu po czyste ubrania i dokumenty, których potrzebował
do pracy. Kiedy mu powiedziałam, że nie musi wracać, skwitował moje
słowa pobłażliwym śmiechem i oznajmił, że niedługo się zobaczymy.
Niedługo właśnie nadeszło, a ja jestem w podłym nastroju.
Problem w tym, że tęskniłam za Declanem.
 Choć ciągle się tu kręci i doprowadza mnie do szału, nie czuję się
samotna, gdy tu jest. Sierra nadgania teraz sprawy, które zaniedbała, gdy
mnie groziło niebezpieczeństwo. Mama musiała wrócić do pracy. Reszta
ma swoje codzienne obowiązki. Nieobecność Declana odczuwam jednak
boleśnie.
Ta tęsknota ma słodko-gorzki smak.
Znowu zaczęłam nienawidzić nas oboje za powtórkę z przeszłości.
Próbuję zwolnić, odnaleźć się w zaistniałej sytuacji, żeby się nie potknąć
i nie upaść na twarz, a gdy Dec znika mi z horyzontu, rozpadam się na
kawałki.
Jestem żałosna i tak zakochana, że to nienormalne.
Lekarz puka do drzwi i uśmiecha się na nasz widok.
– Dobrze, że jesteście państwo oboje. Planuję drugie USG. Upewnimy
się, czy z dzieckiem wszystko w porządku, a jeśli tak, pomyślimy nad
wypisaniem pani do domu.
Słońce zaświeciło mi pierwszy raz od wybudzenia ze śpiączki. Zobaczę
swojego synka, potem wrócę do Sugarloaf.
– Naprawdę? – Declan jest podekscytowany. – Możemy go zobaczyć?
– Tak – odpowiada doktor Voigt. – Wydam dyspozycje. Niedługo ktoś
po państwa przyjdzie.
Declan splata swoje palce z moimi. Po wyjściu lekarza wstaje.
– Straciłem to.
– Co?
Patrzy na mnie z żalem i wstydem w zielonych oczach.
– Pierwsze badanie, które było takie ważne.
Zawsze zmagaliśmy się z przeciwnościami losu. Nic w naszej relacji
i naszym życiu nie przychodziło łatwo. Przeszłości nie da się odwrócić.
Najważniejsze, że Dec jest tu teraz. Kocha mnie, a ja muszę znaleźć
sposób, by odzyskać pełne zaufanie do niego.
Albo będziemy rozpamiętywać straty, albo wydepczemy nową ścieżkę.
To motto Declana.
 Recytowaliśmy je za każdym razem, gdy szliśmy do jego domu.
Lubię myślęć, że Elizabeth Arrowood miała czarodziejskie moce.
Dokładnie wiedziała, czego potrzebuje każdy z jej synów. Do dzisiaj nie
mogę wyjść z podziwu. Zupełnie jakby zajrzała do ich dusz, zobaczyła
wady i próbowała pomóc synom wyprostować życiowe ścieżki.
Connor musiał nauczyć się wykorzystywać szanse. Sean musi pojąć, że
liczy się sam strzał. Jacob – opanować sztukę dostosowywania się do
okoliczności. Matka czuła, że Declan musi najpierw wszystko zepsuć, żeby
przy drugiej próbie to naprawić.
I właśnie tak się dzieje.
– To druga szansa, żeby zobaczyć naszego syna… razem.
Declan przysiada na łóżku. Już się szykuje, żeby powiedzieć coś więcej,
gdy ja nagle czuję coś tak dziwnego, że wydaję z siebie zduszony okrzyk.
Kładę ręce na brzuchu i czekam w napięciu na powtórkę. To nie lekki
trzepot motylich skrzydeł czy bulgotanie, o których wspominała Ellie. To
doznanie o wiele silniejsze.
Declan zrywa się na równe nogi.
– Co się dzieje? – niemal wykrzykuje.
Od dawna nie było mi tak lekko na sercu. W tej chwili jest pełne radości,
nadziei i szczęścia.
– Właśnie… poczułam ruchy dziecka.
Declan ostrożnie kładzie mi dłoń na brzuchu. Zamieramy, patrząc sobie
w oczy. Przesuwam dłoń Declana w miejsce, gdzie to poczułam,
i przytrzymuję go za nadgarstek. Czekam, aż nasz syn da znak swojemu
ojcu, że wszystko z nim dobrze.
Po chwili znowu – nieznaczne, ale wyraźne drgnienie.
– Czułeś to? – pytam.
Twarz Declana się rozpromienia.
– Nasze dziecko. Takie delikatne szturchnięcie?
– To on.
– Silny jest.
 Łzy zbierają mi się pod powiekami.
– Tak.
W tej szpitalnej sali, gdzie tyle się wydarzyło, dzielę z Declanem chwilę
tak wzruszającą i piękną, że zapamiętam ją na zawsze.
– Kocham cię, Sydney.
– Ja ciebie też.
Nie kłamię. Zaprzeczanie czy przemilczanie byłoby nie fair. Chociaż nie
wiem, czy przetrwamy burzę, nie chcę mierzyć się z nią sama. Declan jest
moim schronieniem. Innego nie potrzebuję.
Dec ujmuje moją twarz w dłonie, a ja kładę mu rękę na piersi. Czuję
mocne bicie jego serca, gdy zaczyna mnie całować. W tym pocałunku jest
namiętność, której nigdy między nami nie brakowało, ale tym razem
pojawia się coś więcej. Miłość, zrozumienie i akceptacja.
Tyle przeszliśmy, a jednak jesteśmy tu razem. Byłabym głupia, gdybym
tego nie widziała.
Wcześniej otworzył przede mną serce i chociaż nadużył mojego
zaufania, wiem, że mówił prawdę.
Pogłębia pocałunek, a ja mu się poddaję. Nie mam ani siły, ani ochoty na
walkę ze sobą. Kocham go i tylko to się liczy.
– Hm, widok, którego nigdy więcej nie chciałem oglądać. – Głos Seana
psuje magię chwili.
Rumienię się i odwracam wzrok.
– A ja żałuję, że muszę oglądać ciebie – ripostuje Declan.
– Łatwiej obłapiać Sydney bez świadków, co?
Przewracam oczami.
– Cześć, Sean – odzywam się, żeby przerwać tę braterską wymianę
złośliwości.
Sean posyła mi uśmiech i wchodzi do środka.
– Syd, jak dobrze cię widzieć. Martwiłem się, co z tobą.
Declan wstaje i bierze brata w objęcia.
– Co ty tu robisz? Nie grasz? Przecież twój uraz okazał się niegroźny?
 – Gram. W Filadelfii. – Sean puszcza do mnie oko. – Kiepski fan z tego
mojego brata, nie? Nawet nie kojarzy, że jestem w mieście. Matoł.
– Byłem trochę zajęty – broni się Declan.
– Musiał się upewnić, że nie umrę i nie zabiorę ze sobą jego
nienarodzonego dziecka – dorzucam z uśmieszkiem. – Baseball wyleciał
mu z głowy.
Sean wzrusza ramionami.
– To wystarczający powód.
– Dzięki za wizytę.
– Syd, błagam… Dowiaduję się, że urodzisz mi bratanka, i myślałaś, że
do ciebie nie zajrzę? Jak mogłaś? A swoją drogą, muszę pogadać z braćmi
o bezpiecznym seksie.
Wybucham śmiechem i tonę w jego objęciach. Sean zajmuje krzesło
Declana i bierze mnie za rękę.
– Jak się czujesz? – pyta.
Declan i ja przekazujemy mu najnowsze informacje o kolejnym badaniu
i spodziewanym wyjściu ze szpitala. Uśmiecha się, kiedy mówię, że już ze
mną lepiej. Po przebudzeniu ledwo utrzymywałam oczy otwarte, a teraz nie
zasypiam przez całe godziny. Mogę chodzić, ale jeszcze trzęsą mi się nogi.
Kiedy zamierzam wstać, muszę prosić kogoś o pomoc.
To potwornie irytujące. Nigdy nie byłam od nikogo zależna.
Prowadziłam farmę, kancelarię i pracowałam jako wolontariuszka. Nie
potrzebowałam niczyjej opieki. Teraz nawet się nie wysikam bez
alarmowania innych.
Nie mogę się doczekać końca fizjoterapii, żeby już wrócić do normalnej
aktywności.
– Zostawiłeś mnie na parkingu? – burczy Devney, stając w drzwiach.
– Dev – witam ją z uśmiechem.
Patrzy na mnie i grymas niezadowolenia znika z jej twarzy.
– Ty też będziesz musiała się wytłumaczyć, ale na razie – jej głos
łagodnieje – cieszę się jak diabli, że cię widzę.
 Rozpościeram ramiona, a ona rzuca się w moją stronę, odsuwając po
drodze Seana.
– Przepraszam, że nic ci nie powiedziałam.
– Bardziej mnie wkurza, że sama się nie domyśliłam. A niech mnie,
jesteś w ciąży. Z Declanem Arrowoodem. Ale gdybym wcześniej się
dowiedziała…
– Wiem. Chciałam, uznałam jednak, że ojciec dziecka powinien usłyszeć
o tym pierwszy.
Devney spogląda na Declana, potem znowu na mnie.
– Rozumiem. Wszyscy mamy jakieś sekrety. Dobrze się czujesz?
– Jasne, że tak. Przed chwilą miała język Declana w gardle.
Devney odwraca się do Seana.
– Dupek z ciebie – rzuca zniesmaczona.
– Uwielbiasz moją dupkę.
Dev przewraca oczami.
– Taka spotyka mnie nagroda za to, że go do ciebie przywiozłam.
Pewnego dnia tych dwoje zrozumie, że są dla siebie stworzeni i wtedy
nas wszystkich czekają kłopoty.
– Przykro mi, że dowiedzieliście się w ten sposób. Wszystko potoczyło
się tak szybko i niespodziewanie.
Declan staje przy mnie i kładzie mi dłoń na ramieniu.
– Teraz już będzie dobrze.
Oczy Devney błyszczą, a na twarzy pojawia się szeroki uśmiech.
– Czy to znaczy, że w końcu odzyskaliście rozum i znowu jesteście
razem?
Jesteśmy? Wiem, że Dec mnie kocha, chce wspólnej przyszłości, czego
ja też pragnęłam, ale to takie… przerażające.
Mężczyzna, którego posądzałam, że mnie porzucił, stoi u mojego boku.
Dziecko, które mogłam stracić, jest bezpieczne.
 Nie wiem, czy to się dzieje na jawie, czy to sen albo tylko wytwór mojej
wyobraźni.
Otwieram usta, żeby potwierdzić, ale Declan mnie uprzedza.
– To znaczy, że Syd i ja mamy wiele do obgadania, ale kocham ją całym
sercem i ona o tym wie. Reszta pozostaje między nami.
Czy Declan nie jest moim rycerzem w lśniącej zbroi?
– To było naprawdę godne prawnika. – Posyłam mu promienny uśmiech.
– Co?
– To, jak sobie z nimi poradziłeś.
– Umiem zarządzać ludźmi.
– Dzieciak będzie miał z takimi rodzicami przerąbane – prycha Sean.
Może, ale z nikim innym nie chciałabym wychowywać dzieci. Ciekawe,
czy Declan czuje to samo.
Nasze oczy się spotykają. Pochyla się i daje mi całusa.
– Nasza trójka znajdzie sposób, żeby wszystko sobie poukładać.
– Tak?
Dec kiwa głową.
Sean obejmuje Devney ramieniem i śmieje się pod nosem.
– Wisisz mi pięćdziesiąt dolców.
Declan i ja spoglądamy na nich jednocześnie.
– Za co?
– Założyłem się z Devney, że Dec w końcu zrozumie, jak cię kocha,
i przestanie żyć przeszłością. – Sean podchodzi do brata. – Fajnie, że tak się
stało.
Declan daje mu kuksańca w ramię.
– Tak… Pora, żeby każdy zmierzył się z problemami, które zamiatał pod
dywan.
Wychwytuję ten delikatny przytyk do Seana i jego udawania, że nic nie
czuje do Devney. Opadam na poduszkę. W ciągu tygodnia w śpiączce
zyskałam bardzo wiele. Rodzinę, za którą tęskniłam.
 35

Zostanę, póki nie będę pewny, że możesz zejść po schodach i nie złamać
sobie przy tym karku – oznajmiam, gdy Sydney znowu próbuje mnie
wygonić z domu.
W tej chwili to jej ulubione zajęcie. Wypycha mnie za drzwi, a potem
ustępuje, kiedy stanowczo odmawiam opuszczenia terenu.
– Już nieźle się czuję.
Wcale tak nie jest. Na razie jeszcze daleko Syd do dobrego
samopoczucia, ale przypominanie jej o tym tylko ją wkurza.
– Tak, oczywiście, kochanie.
Mruży oczy.
– Wiesz, że ci nie wierzę.
– Wiem. – Posyłam jej promienny uśmiech.
Wyszła ze szpitala dwa dni temu, ale ciągle trudno jej zachować
równowagę i bardzo szybko się męczy. Rano natknąłem się na nią na
schodach. Była blada, z trudem łapała oddech. Próbowała wejść do swojego
pokoju na piętrze, ale po drodze opadła z sił. Miarka się przebrała. Na moją
prośbę Ellie przyszła dotrzymać Syd towarzystwa, a ja pojechałem
spakować swoje rzeczy i przywiozłem je tutaj.
Nie tak planowałem namówić Sydney na wspólne zamieszkanie, ale
w tej chwili każdy sposób jest dobry.
 – Nie możesz się tu wprowadzić, Dec. – Znowu próbuje mi to
wyperswadować.
Leży wygodnie w łóżku, a ja trzymam laptop na kolanach i pracuję,
mając ją na oku.
– Za dwa dni już oficjalnie zostanę właścicielem tego domu, więc mogę.
Otwiera usta. Chyba o tym zapomniała.
– A dokąd ja mam pójść po transakcji?
– Donikąd.
Gdyby to ode mnie zależało, żadne z nas nigdzie nie musiałoby nigdzie
iść. Ta farma byłaby miejscem naszego stałego zamieszkania.
– Jestem twoją zakładniczką?
– Wolałbym słowo „żona”.
Sydney robi kwadratowe oczy i ciska we mnie poduszką.
– Wiesz, że kiedy gadasz podobne rzeczy, zapominam być na ciebie
wściekła!
Liczyłem na taką reakcję, ale z moją ukochaną nigdy nie wiadomo.
Odkładam laptop i podchodzę do łóżka.
– A kiedy mówię, jak cię kocham? Jaka jesteś piękna? Jak bardzo chcę
cię pocałować?
– Przestań. – Kręci głową.
– Teraz mogę?
– Co? – pyta lekko drżącym głosem.
– Pocałować cię.
Wzrok jej łagodnieje. Uśmiecha się.
– Tego chcesz?
Gdyby wiedziała…
– Bardziej niż czegokolwiek.
Zwlekam nie dlatego, że się waham, czy ją pocałować. Po prostu niech
zobaczy, że chociaż jestem tym samym facetem, który zjawił się tutaj parę
miesięcy temu, zaszła we mnie zmiana. Może dlatego, że znalazłem sposób
na uwolnienie się od przeszłości.
Mój ojciec był draniem, nic tego nie zmieni, ale ja nie muszę być taki jak
on.
Jestem panem samego siebie. Mężczyzną wartym swojej kobiety. Noszę
w sobie rany, które powinny się zagoić. Skłamałbym, gdybym twierdził, że
już nigdy w siebie nie zwątpię, ale dla niej się postaram.
Stoczę każdą walkę, żeby być takim człowiekiem, jakiego chce we mnie
widzieć.
– Sydney – mówię, muskając wargami jej usta.
Czuję na sobie jej gorący oddech.
– Tak?
– Powiedz, że mi wybaczasz.
Dotyka dłonią mojego policzka i wodzi kciukiem po kilkudniowym
zaroście.
– Kochałam cię przez całe życie, Declanie Arrowood. Nigdy nie
przestałam i wątpię, że kiedykolwiek przestanę.
Całuję ją czule, potem się odsuwam.
– Ale czy mi wybaczysz?
Jej bezbronne spojrzenie ścięłoby mnie z nóg, gdybym już nie siedział.
Widzę strach czający się w niebieskich oczach.
– Zostawisz mnie znowu? – pyta.
– Nie.
Wzdycha.
Nie mogę jej się oprzeć.
Całuję ją, nie dbając o to, czy świat wokół nas zaraz się nie rozpadnie.
Tutaj mam wszystko, czego mi trzeba. Sydney jest tą, dla której
przeszedłem przez piekło. Jest garncem złota na drugim końcu tęczy.
Oplata mi ramionami szyję i mocniej przyciąga mnie do siebie. Gładzę
kciukiem jej miękką skórę i dziękuję w duchu temu, kto wysłuchał moich
modlitw.
 – Wujku Declanie! Ciociu Syd!
Zamieram, a Sydney niemal odskakuje ode mnie gwałtownie.
– Moja rodzina i ich wyczucie czasu – szepczę.
Sydney parska śmiechem.
– Cześć, Hadley! – Wychyla się zza mnie, żeby spojrzeć na pannę
szczebiotkę.
– Mamusia i tatuś parkują auto. Poprosili, żebym do was przyszła
i sprawdziła, czy wszystko u was okay. Jest okay? Czy ty i wujek Declan
się całowaliście?
Odwracam się do niej i kręcę głową.
– Co ty wiesz o całowaniu?
– Mam osiem lat. Jestem prawie nastolatką i… oglądam YouTube.
Świetnie.
– Powinnaś bawić się lalkami.
– Mogłaby też jeździć na kucyku, ale wujek jeszcze nie kupił – dodaje
Syd.
Posyłam jej żartobliwie mordercze spojrzenie.
– Tak! Muszę mieć kucyka, wujku.
Kobiety mojego życia próbują mnie zabić. Obiecałem bratanicy kucyka
i wiem, że jeśli dotrzymam słowa, wkurzę swojego braciaka, co jest
dodatkową korzyścią.
– Może pojedziemy w weekend do rodziców Devney i zobaczymy, jakie
mają tak koniki? – proponuję.
Rodzice Dev prowadzą farmę z końmi i innymi zwierzętami
potrzebującymi nowego domu. Zawsze mają kuce i konie dla
początkujących jeźdźców. Wierzchowiec, którego oglądałem na farmie
w Hennington, jeszcze nie został dostatecznie dobrze ułożony. Może
skończy się na tym, że Hadley będzie miała dwa zwariowane konie.
– Serio? – Mała diablica patrzy na mnie pełna nadziei.
– Serio.
– O czym mówisz? – pyta Connor, wchodząc do pokoju.
 – O kucyku dla Hadley! – odpowiada Sydney, psując mi sposobność do
wkurzenia brata.
– Będę miała braciszka albo siostrzyczkę i kucyka! To najlepszy dzień
w moim życiu! – woła ośmiolatka i rzuca się na mnie.
Roześmiany chwytam ją w objęcia.
To rzeczywiście najlepszy dzień. Wszystko idzie dobrze.

– Declan? – W ciemności rozbrzmiewa cichy głos Sydney, która

szturcha mnie w pierś.
Zaniepokojony siadam gwałtownie w rozkładanym fotelu.
– Coś się stało?
– Nie, wszystko w porządku. Spałeś?
Spoglądam na zegarek. Druga w nocy.
– Mhm.
– Sorry. Chciałam porozmawiać.
Pocieram dłońmi twarz, żeby strząsnąć z siebie resztki snu.
– Teraz?
– Na ważną rozmowę każda pora dobra. – Sydney stoi przede mną
z rękami na biodrach.
Jasne. Bardzo logiczne wyjaśnienie.
– W porządku.
– Dlaczego teraz zależy ci na związku? Co się zmieniło? Dlaczego nie
chciałeś być ze mną wcześniej, zanim śmierć zajrzała mi w oczy? I czemu,
kurwa, kupiłeś moją farmę?
To dużo pytań, a mój mózg nie pracuje na pełnych obrotach, ale nawet
w stanie półsnu wiem, że muszę odpowiedzieć jednym tchem.
– Bo uświadomiłem sobie, że bez ciebie moje życie jest totalnie
beznadziejne. Co się we mnie zmieniło? Przestałem myśleć, że wiem lepiej
od ciebie. Powiedziałaś, że mnie kochasz i chcesz iść dalej ze mną, a ja
jestem wykończony i nie mam siły udawać, że czuję inaczej. – Sydney
milczy, więc ciągnę ten wywód z nadzieją, że niczego nie schrzanię. –
Czemu tyle czasu mi to zajęło? Bo długo nie mogłem zaakceptować tej
prawdy. Wtedy nad stawem od razu zrozumiałem, że się z ciebie nie
wyleczyłem. Dotarło do mnie, że ciągle jestem w tobie zakochany po uszy,
ale bałem się, że cię zranię. Co do farmy, kupiłem, bo chciałaś ją mieć.
Ciągle milczy, a ja zaczynam się obawiać, że jednak coś poszło nie tak.
– To miliony dolarów – odzywa się w końcu.
– Na szczęście mam świetną pracę.
– Declan.
– Sydney.
– Nie wiem, jak to zrobiłeś.
– Dostałem pieniądze z linii kredytowej firmy i sprzedałem mieszkanie
w Nowym Jorku. To znaczy sprzedaję w tym tygodniu. Przyjmę ofertę,
którą dostałem wczoraj.
– Co?! – woła Sydney.
Teraz muszę zachować szczególną ostrożność.
– Nie wracam do Nowego Jorku. Pozbywam się swojego mieszkania,
więc mam dwa wyjścia: albo zamieszkać z tobą, albo w tej przeklętej
budzie na mojej farmie. A musisz wiedzieć, że nienawidzę tej dziupli. –
Wstaję i ujmuję jej twarz w dłonie. – Wolałbym mieszkać z tobą.
– Sprzedałeś mieszkanie i zaryzykowałeś własną firmą, żeby… kupić
farmę?
Przyciskam wargi do jej warg.
– Zrobiłbym wszystko, Sydney, żeby tylko z tobą być. Popełniłem
idiotyczny błąd. Teraz dostałem drugą szansę i ją wykorzystam. Jesteśmy
dla siebie stworzeni. Wiesz to. Ja też to wiem. Będziemy mieli dziecko.
Przysięgam, że dam ci szczęście. – Czuję na palcach jej łzy. Wycieram je
kciukiem. – Czemu płaczesz, Fasolko?
Pociąga nosem i łapie mnie za nadgarstki, potem dotyka czołem mojego
czoła.
 – Bo cię kocham i bardzo cię potrzebowałam.
– Jestem tutaj.
– Chcę ci zaufać, ale…
Odsuwam się nieco. Nie widzę jej twarzy, czuję jednak wszystko. Jej
napięcie i strach wypełniają przestrzeń między nami.
– Moje serce należy do ciebie, Fasolko. Zawsze tak było.
– A moje do ciebie.
– Więc mnie nie odtrącaj. Pozwól mi okazać ci miłość.
Czekam na jej odpowiedź, słysząc bicie naszych serc.
– Goniłeś za mną.
– Nie przestałem ani na chwilę. Bez względu na to, co myślisz, zawsze
podążałem za tobą, choć nie pozwalałem sobie zbliżyć się do ciebie. Dużo
czasu minęło, zanim zrozumiałem, że walczę w złej sprawie.
Całuję ją delikatnie. Nigdy nie zapomniałem jej smaku. Jest moim
życiem, powietrzem i wszystkim, co dobre na tym świecie. Wędruje
palcami po mojej piersi ku szyi, kładzie mi dłonie na karku i delikatnie
gładzi moją skórę.
Nasz pocałunek jest niespieszny i czuły. Przerywam go na chwilę, by
porwać ją na ręce. Sydney piszczy i obejmuje mnie z całej siły. Podchodzę
do jej łóżka, opuszczam ją ostrożnie, potem kładę się obok. Nie oczekuję
niczego. Nawet nie wiem, czy ona może uprawiać seks, ale chcę ją trzymać
w objęciach. Czuć, że śpi przy mnie. Wiedzieć, że jest moja i że mnie
wybrała.
Przywiera do mnie, przechyla mi twarz i całuje po swojemu. Daję jej to,
czego chce. Wkładam w ten pocałunek absolutnie całego siebie. Sydney
coraz bardziej do mnie lgnie. Całuje głębiej, dłużej, zachłanniej.
– Syd – chrypię. Chcę, żeby przestała i nie przestawała.
– Potrzebuję cię, Dec.
– Nie możemy.
– Ja mogę.
 Matko, ona mnie zabije. Próbuję jeszcze raz zrobić, co należy…
powstrzymać ją, póki nie zadzwonię do lekarki i nie upewnię się, że to
bezpieczne.
– Lepiej zaczekajmy. Wystarczy, że cię obejmuję.
Sydney unosi się na łokciu, w księżycowej poświacie sączącej się przez
okna widzę tylko jej profil.
– Dla mnie to za mało.
Jednym ruchem zdejmuje koszulkę przez głowę. Bierze moją rękę
i kładzie sobie na miękkim brzuchu. Tam rośnie nasze dziecko. Istota, która
nas połączyła po tylu latach.
– Jesteś piękna – wyznaję w zachwycie.
– Dotykaj mnie, Declan. Kochaj się ze mną.
Nie mogę jej odmówić. Pragnę, żeby poczuła moc mojej miłości.
Nakrywam dłonią jej pierś. Delikatnie pieszczę brodawkę. Twardnieje
pod wpływem mojego dotyku. Syd wydaje z siebie jęk. Ujmuję brodawkę
kciukiem i palcem wskazującym, pocieram lekko, a potem otaczam Syd
drugim ramieniem i przyciągam do siebie.
Zaczynam ssać jej sutek. Gładzę drugą pierś; Sydney odrzuca głowę do
tyłu. Przysięgam, mógłbym teraz umrzeć, byle ją zobaczyć w pełnej krasie.
– Połóż się – mówię.
Spełnia moją prośbę. Zdejmuję koszulę. Jest za ciemno, żeby widzieć ją
wyraźnie. A ja chcę ją obserwować, chłonąć widok jej twarzy, zanurzyć się
w niebieskich oczach pełnych pożądania. Przypominam sobie, że połowa
jej domu jest zdalnie sterowana. Sięgam po małego pilota, odpalam
kominek, potem włączam kinkiety.
Teraz jest idealnie.
Obserwuję grę świateł na skórze Sydney.
Gładzi opuszkami palców mój nieogolony policzek.
Potrzebuję jej bardziej niż powietrza. Nachylam się i znów ją całuję tak,
żeby wyrazić wszystkie swoje uczucia.
Jest moja.
 Zawsze była moja, ale dużo się zmieniło. Nie jesteśmy już dzieciakami
składającymi obietnice, których nie potrafimy dotrzymać. Nasza miłość
stała się silna, przeszła przez piekło i odnalazła drogę powrotną do nieba.
Stoczyliśmy walkę i wygraliśmy. Sydney to moja nagroda. To mój cały
świat.
Przyciągam ją do siebie tak, że leżymy twarzą w twarz. Nie chcę
obciążać jej brzucha. Powoli zsuwam jej spodenki. Wstrząsa nią dreszcz.
Od ostatniego razu, kiedy się kochaliśmy, wiele się zdarzyło.
Tym razem jednak zamiast zostawić swoją najdroższą, będę ją mocno
trzymał.
Zamiast łez chcę widzieć uśmiech.
Nic mnie już nie wstrzymuje. Cokolwiek mogę podarować, będzie
należało do niej.
Odrywam wargi od jej warg i okrywam pocałunkami jej całe ciało,
wędrując coraz niżej. Rozchylam jej nogi, sunę ustami po wnętrzu jej ud,
intensyfikując napięcie i wydłużając oczekiwanie.
– Dec, proszę…
– Czego pragniesz, Sydney?
– Więcej.
Unoszę jej nogi i przebiegam językiem wzdłuż krawędzi cipki.
– Więcej tego?
– Tak – jęczy.
Powtarzam tę pieszczotę i tym razem koniuszkiem języka drażnię też
łechtaczkę.
– Jeszcze więcej tego?
Zanurza dłonie w moich włosach i zaciska palce.
– Tylko ty, Dec. Proszę.
To doprowadza mnie na skraj wytrzymałości. Liżę i ssę jeszcze
intensywniej, aż do zatracenia. Syd porusza biodrami, coraz bardziej
nienasycona. Przytrzymuję ją, chcąc kontrolować tempo. Odczuwam
przyjemność, słysząc jej pojękiwanie. Przedłużam pieszczotę, by dać
więcej.
 Sydney zawsze była w łóżku ognista. Nie bała się prosić czy wyrażać
swoich pragnień wprost. Znam jej ciało równie dobrze jak własne, a kiedy
czuję coraz mocniejsze napięcie jej ud, wiem, że dochodzi.
Pragnę w nią wejść, ale wolę najpierw ją doprowadzić do orgazmu. Ssę
jej łechtaczkę, stymuluję szybkimi ruchami czubka języka, pocieram,
zataczając kółka, aż czuję, jak całe jej ciało się napręża. Wsuwam w nią
palec, zaginając go lekko. Odpowiada mi jej ekstatyczny krótki krzyk.
Ciało Syd sztywnieje, gdy daję jej rozkosz. Patrzę, jak szczytuje, i wiem,
że nie ma na świecie nic piękniejszego niż jej widok w tej chwili.
Przesuwam się wyżej, zdejmuję spodenki i czekam, aż otworzy oczy.
Kiedy to robi, moje serce wraca na swoje miejsce.
Przy niej.
Sydney uśmiecha się i dotyka mojego policzka.
– Cześć.
– Cześć?
– Wróciłeś. – Łza spływa z kącika jej oka, ale usta układają się
w uśmiech. – Tęskniłam za tobą.
To zbyt wiele. Mam wrażenie, że emocje zaraz rozsadzą mi pierś.
Sydney przejrzała mnie na wylot, wiedziała, co czuję, zanim zdołałem
cokolwiek powiedzieć.
Rozchyla nogi. Przysuwam się, zamykając dzielącą nas przestrzeń.
Rozpadłem się i pozbierałem na nowo.
Wszystko z jej powodu.
Jedynej kobiety, której zawsze potrzebowałem.
Przeciąga kciukiem po moich wargach.
– A teraz weź mnie, Declan.
Wchodzę w nią i to nie ona jest moja… To ja należę do niej.
 36

Nie rozumiesz, Jimmy! On mnie doprowadza do szału! – mówię,

maczając kolejne oreo w mleku.
– Troszczy się o ciebie. Nie widziałaś, co wyprawiał, kiedy myślał, że
umrzesz.
Wzdycham. Próbuję pamiętać, że to było traumatyczne przeżycie dla
wszystkich. Bezskutecznie.
– To go nie usprawiedliwia. Nie może robić ze mnie zakładniczki we
własnym domu!
Jimmy z uśmiechem podnosi kubek kawy do ust.
– Chyba mówisz o waszym domu.
– Zdrajca. – Posyłam mu gniewne spojrzenie.
Dobra, sprzedałam farmę, ale kilka tygodni temu Declan dopisał mnie do
aktu własności. Mamy więc ten dom oboje… za jego pieniądze.
– Czy ty przypadkiem nie tęskniłeś za emeryturą? – pytam kąśliwie.
– Trudno zostawić zwierzęta i tę ziemię, żeby leżała odłogiem, skoro ty
nie możesz za wiele robić, twój chłopak nigdy się tym nie zajmował, a ja
dotąd nie znalazłem swojego godnego następcy – skarży się mój stary
zarządca.
Uważam, że on wcale nie chce odejść na emeryturę i lubi nasze
towarzystwo. Mnie to nie przeszkadza. Prawdę mówiąc, cieszyłabym się,
mając go przy sobie cały czas, ale to wynika z mojego egoizmu.
Wiem, że Jimmy’emu ze stresu przybyło dziesięć lat, kiedy leżałam
w śpiączce, ale od mojego powrotu jest równie troskliwy jak Declan.
Uśmiecham się i biorę następne ciasteczko.
– Chyba chcesz mi coś powiedzieć.
Podaje mi kubek.
– Po narodzinach dziecka trudno ci będzie trzymać mnie z daleka. Na
farmie jest mnóstwo roboty, a was pochłonie opieka nad niemowlakiem.
– Na pewno.
– No i ciągle trzeba doglądać różnych rzeczy.
Powstrzymuję się od uśmiechu, widząc, jaki jest spięty.
– Oczywiście.
Declan otwiera tylne drzwi.
– Cześć, staruszku. Myślałem, że już cieszysz się emeryturą.
Jimmy z hukiem odstawia kubek. Gryzę się w język tak mocno, że czuję
smak krwi. Teraz na pewno jest gotowy na emeryturę.
– Dzieciaki, wyobrażają sobie, że mogę tak po prostu odejść – mruczy
pod nosem, wychodząc z pokoju. – Myślą, że wszystko wiedzą. A jasne,
póki coś się nie zepsuje. Wtedy stary przyjdzie i naprawi za darmo,
przecież jest na emeryturze.
Declan wpatruje się w drzwi, za którymi zniknął Jimmy, potem patrzy na
mnie.
– Co się…
– Właśnie wdepnąłeś w gówno, mój drogi.
– Tylko się przywitałem.
– A potem dałeś do zrozumienia, żeby poszedł do domu.
– Ty go wkurzyłaś, a na mnie lecą ciosy? – pyta Dec.
– Świetnie ci poszło.
Przewraca oczami.
– Mam niespodziankę – oznajmia.
 – Dla mnie?
– Tak, kochanie, dla ciebie. Chodź. – Wyciąga do mnie rękę.
Chwytam jego dłoń i drepczę za nim na zewnątrz. Zamykam oczy i biorę
głęboki wdech. Jak dobrze być na świeżym powietrzu. Słońce ogrzewa mi
twarz, wilgotność jest niska, a niebo cudownie niebieskie.
– Nie wyobrażasz sobie, jak nie znoszę siedzenia w zamknięciu.
– Chyba wiem. – Przystaje i odwraca się do mnie. – Załóż to i nie
marudź.
Spoglądam na czarny krawat, unoszę brew.
– To? Dec, Jimmy może nas zobaczyć przez okno. Wszędzie są
pracownicy.
Wznosi oczy do nieba, potem znowu patrzy na mnie.
– Chociaż kusi mnie, żeby zobaczyć cię nago w samym krawacie, nie to
miałem na myśli. Zasłoń sobie oczy.
– Och! – Teraz to ma sens. – Przepaska.
– Tak, skarbie.
– Następnym razem mów od razu, gdzie zawiązać ci krawat. – Klepię go
w pierś.
Declan wybucha śmiechem i przewiązuje mi oczy.
– Widzisz coś?
Unoszę lekko głowę, sprawdzając, czy mogę zobaczyć cokolwiek
dołem, ale wszystko spowija czerń.
– Nic a nic.
Okręca mnie dwa razy.
– Mam potem przypiąć ogon osiołkowi albo cię złapać. Bawimy się
w ciuciubabkę, tak? – pytam.
– Nie, ale ciebie bardzo trudno zaskoczyć, bo obserwujesz i zauważasz
wiele rzeczy, więc się asekuruję.
Racja. Trudno mnie zaskoczyć. Za kilka tygodni będzie baby shower.
Próbowali je przygotować w tajemnicy przede mną, ale Declan
zachowywał się dziwnie, więc powęszyłam trochę i wszystko się wydało.
Urocze z jego strony, że chociaż próbował. Robiłam, co mogłam, żeby się
nie zdradzić, kilka dni temu jednak wypsnęło mi się, że dekoracje w pociągi
to kiepski pomysł, no i popsułam niespodziankę.
Jestem pewna, że Declan chętnie by mnie wtedy udusił.
Teraz motywem przewodnim jest zoo i tak dekoruję pokój Deacona.
– Już? – dopytuję, bo czerń przed oczami jest nie do zniesienia.
– Jeszcze nie. – Declan trzyma mnie za rękę i prowadzi.
Nie mam pojęcia, o co chodzi, ale samo wyjście z domu wprowadza
mnie w stan euforii.
Przez ostatnie tygodnie czułam się doskonale, lecz mój apodyktyczny
pielęgniarz trzęsie się nade mną jak kwoka. Nie mogę pracować, prowadzić
samochodu, za dużo chodzić ani się denerwować, bo to szkodzi dziecku.
Czasem mam ochotę go stłuc.
Żeby coś zrobić, muszę stosować rozmaite wybiegi.
Zatrzymujemy się.
– Już – oznajmia Declan.
Wciągam powietrze. Czuję zapach ciętego drewna, świeżej farby i słabą
woń siana. Dec powoli zdejmuje mi krawat.
Otwieram szeroko oczy. Jestem w szoku. Miesiąc temu to była moja
stodoła. Mieściła nieduże biuro, sprzęt rolniczy i boksy, które
wykorzystywaliśmy jako magazyn.
Teraz jest pięknie.
Ściany pokrywa jasnoszara farba, na wymienionej podłodze leży kilka
dywaników. Po prawej, gdzie były boksy, rozpościera się otwarta przestrzeń
z kanapą i dwoma dużymi fotelami.
Po starej stodole nie ma śladu.
– Dec, to niesamowite – mamroczę oszołomiona.
– Chodź tędy. – Podaje mi ramię.
Prowadzi mnie w głąb.
– Łazienka jest zupełnie nowa. Czysta i nadaje się do użytku.
 Kiedyś wolałam zsikać się w majtki, niż załatwić się w stodole. Brr,
ohyda.
– Dobrze to słyszeć.
– Zapowiedziałem pracownikom, że jeśli któryś z niej skorzysta, wyleci
z roboty.
– No nie wiem, czy zrobimy z tego regułę, ale na razie mogę się z tobą
zgodzić.
– Teraz pokażę ci najlepszą część.
– Jest coś jeszcze?
Wchodzę dalej i serce mi topnieje. Jak tu cudownie. Pośrodku stoi
wielkie, szare drewniane biurko, a za nim są białe wbudowane regały,
częściowo już wypełnione moimi prawniczymi książkami, które miałam
u siebie w kancelarii.
Przy biurku stoi pikowany fotel uszak z białej skóry. Elegancki,
nowoczesny i bardzo w moim stylu.
– Wiem, że cierpisz, pracując w domu. Oboje potrzebujemy przestrzeni
do tego, co kochamy. Może jestem apodyktyczny i śmieszny, ale tutaj
będzie ci dobrze, wygodnie.
– Och, Declan… – Zaraz się popłaczę.
– Teraz możemy pracować oboje, ty wyjdziesz sobie z domu, ale nie
musisz jeździć do kancelarii.
Nie ma mowy, żebym nie pojechała do kancelarii, ale na razie posyłam
Declanowi szeroki uśmiech.
– To słodkie. I idealnie urządzone.
Niczego bym tu nie zmieniła.
– Cieszę się. Bardzo cię kocham.
Dotykam dłonią jego policzka.
– Ja też cię kocham.
– Chciałbym dać ci wszystko.
– Już to zrobiłeś.
 Ofiarował mi więcej, niż to sobie wyobraża. Mam farmę, dziecko
w drodze i ukochanego mężczyznę.
Obdarował mnie swoim sercem, którego nigdy mu nie oddam.
 Epilog

Co ty tu, do diabła, robisz? – pyta Devney, gdy pojawiam się w kancelarii.

– Z tego, co wiem, to tutaj pracuję.
Dev przewraca oczami.
– Tak, ale mówiłaś, że przez jakiś czas nie będziesz przychodzić.
– Skłamałam. I zwiałam.
– Naprawdę potrzebujesz psychiatry.
To był najlepszy miesiąc w moim życiu, ale nie mogę już wysiedzieć
w domu. Świetnie, że Dec zmienił stodołę w biuro, tylko on ciągle tam się
kręci.
Przynosi mi wodę, sok, jedzenie i nawet nie kłóci się ze mną, gdy
wszczynam awanturę.
Jest najcudowniejszym i najbardziej kochającym mężczyzną. Takiego
chciałaby każda kobieta. Każda przy zdrowych zmysłach.
Ale moje zmysły szaleją.
Na dodatek rządzą mną hormony. Według Ellie i Devney zachowuję się
jak kompletna wariatka, bo uciekam z raju. Sama.
– Możliwe.
Devney idzie za mną do gabinetu.
– Potrzebujesz czegoś?
 – Nie. Chciałam tylko wyrwać się z zamknięcia, rozprostować nogi,
zaczerpnąć świeżego powietrza.
Moja lekarka i chirurg pozwolili mi wrócić do pracy w ograniczonym
zakresie. Mam się nie przemęczać i jak najwięcej odpoczywać. Radzili
unikać stresu. W przypadku prawnika to właściwie niewykonalne.
Mimo to spróbowałam zastosować się do ich wskazówek.
Nie biorę wielu spraw, zatrudniłam drugiego prawnika, który pomoże mi
po narodzinach dziecka, ale pewnych rzeczy nie zrobię z domu.
– Zachowujesz się tak, jakby obecność twojego kochającego chłopaka
była najgorszym, co cię spotkało.
– Nie, ale on trzęsie się nade mną jak kura nad jajem. Od wybudzenia ze
śpiączki nie miałam najmniejszych problemów ze zdrowiem. Wyniki USG
są dobre, Deacon rośnie jak na drożdżach. A jego ojciec uważa, że nie
mogę przejść paru metrów, jeśli on nie sprawdzi mi tętna.
– Kocha cię – śmieje się Devney.
– Kocha.
– Szczęściara z ciebie.
– Devney, czy Oliver nie ma fioła na twoim punkcie? A tak przy okazji,
będzie tu za godzinę, żeby zabrać cię na randkę?
Jest pierwszy piątek miesiąca. A te dni należą do Devney i jej
cudownego chłopaka. Fajnie, że ma kogoś, kto kocha ją jak szalony. On
zawsze starannie planuje randki i na każdym kroku udowadnia swoją
miłość.
Devney ucieka wzrokiem i milczy.
Tego sygnału nie mogę zignorować.
– Co się dzieje?
– Z czym? – Wreszcie spogląda na mnie.
– Dlaczego odwróciłaś głowę, kiedy zapytałam o Olivera?
– Nic takiego. Porozmawiajmy o tobie.
Opadam plecami na oparcie krzesła, wyglądam tak, jakbym połknęła
sterowiec. Długo nie było widać u mnie brzucha, ale nadrobiłam to
z nawiązką w ostatnich dwóch miesiącach. Zrobiłam się wielgachna.
Codziennie mała istota wypycha mi brzuch coraz bardziej.
– Za nic nie odpuszczę. Wiesz, jak wyglądały moje ostatnie miesiące?
Nuda. Zero plotek, zero rozrywek. Jasne, Declan mnie… zabawia, ale
ponieważ Ellie musi leżeć do końca ciąży, sama niewiele wie. To straszne.
Dec nie sprawdza się jako przekaźnik plotek.
– Nic nowego się nie dzieje. Ostatnio nikt o nikim nie gada w tym
mieście.
Mrużę oczy.
– Chodzi o Seana?
Devney otwiera lekko usta. Uśmiecham się w duszy. Wiedziałam. Wpadł
do nas w zeszłym tygodniu. Przywiózł rzeczy, których będzie potrzebować
w trakcie swojego półrocznego pobytu w Sugarloaf. Widziałam go przez
chwilę. Potem zeszli z Declanem do salonu, żeby pogadać. Nie wiem, o co
chodziło, ale Sean wydawał się nie w sosie.
– O niego?
– Tak, o twojego najlepszego przyjaciela. Brata mojego narzeczonego.
Devney chowa twarz w dłoniach.
– Syd…
Czuję nagły niepokój. Wstaję, obchodzę biurko, zrzucając po drodze
jakieś papiery, i siadam na krześle obok Devney.
– Co się stało? – pytam.
Patrzy na mnie ze łzami w oczach.
– Nie wiem.
– Pokłóciliście się?
– Chciałabym. To znaczy tak… potem… ale teraz? Co ja mam robić?
Ściska mnie w brzuchu, gdy słyszę ból w jej głosie.
– Nie rozumiem, o czym mówisz, Dev. Co znaczy „potem”?
Mam nadzieję, że to nie to, co myślę. A jeśli, to nastąpiło ze sporym
opóźnieniem. Wtedy ich przyjaźń już nigdy nie będzie taka sama. Sean
potrzebuje tej dziewczyny równie mocno jak ona jego. Są najlepszymi
przyjaciółmi od zawsze.
– Pocałował mnie.
Znowu powstrzymuję się od uśmiechu. W końcu zrobił coś, co skłoniło
ją do myślenia o emocjach w ich relacji.
– Po przyjacielsku?
Energicznie kręci głową.
– Nie. Piliśmy i… – wzrusza ramionami – powiedziałam, że świetnie
wygląda, a on przyznał, że zawsze podobały mu się takie dziewczyny jak
ja. Zaśmialiśmy się, a potem on mówi: „Musi być dziwnie całować
najlepszego przyjaciela, nie?”.
Myślę, że dla Seana to nie byłby problem. Devney jest niesamowicie
piękna.
– I co dalej?
– Ujął moją twarz jedną dłonią i było jak w filmie, kiedy wiesz, że
bohaterowie zaraz się pocałują. Powiedział: „Chcę się przekonać, jak to
jest”. – Devney skubie rąbek spódnicy. Toczy ze sobą wewnętrzną walkę,
co słychać w jej głosie. – Spojrzałam na niego i w tym momencie chciałam,
żeby to zrobił. Boże… kiedy mnie pocałował, myślałam, że umrę. Jak
mężczyzna może tak całować? Jak kobieta może pozostać taka sama po
takim pocałunku? Przestałam oddychać, myśleć, zwracać uwagę na
cokolwiek innego. Kompletnie odleciałam. Wszystko inne przestało się
liczyć.
Biorę ją ze rękę.
– Tak działają na dziewczyny bracia Arrowoodowie – mówię.
– Mam Olivera, Syd. Jest cudowny i bardzo mnie kocha. Dobry chłopak
z niego. Nie gra w baseball całymi dniami, nie jeździ po kraju i nie pieprzy
nie wiadomo ilu dziewczyn. A Sean tak. Jest moim najlepszym
przyjacielem, przy którym psioczę na Olivera. To bez sensu, ale…
Biedna dziewczyna. Nie ma pojęcia, co jej grozi. Wiem jednak lepiej niż
ktokolwiek, że czasem trzeba o tym pogadać.
– Ale?
 – Od tego pocałunku ciągle myślę tylko o tym, żeby go zobaczyć. Chcę
go znowu pocałować i przekonać się, czy to był wpływ alkoholu, czy… coś
więcej. Dzwonił do mnie… a ja nie mogę z nim rozmawiać. Kocham
innego. Oliver nie zasługuje na takie traktowanie. Daje mi szczęście.
Nigdy nie kochałam nikogo prócz Declana, więc nie bardzo umiem się
wczuć w tę sytuację, Oliver jednak naprawdę oddał Devney swoje serce
i wiem, że ona też się zaangażowała w ten związek.
– Co zrobisz? – pytam.
– Będę musiała powiedzieć o tym Oliverowi. Jestem mu to winna, poza
tym… parę dni temu wspominał o małżeństwie. Mówiłam Seanowi, że
niedługo spodziewam się oświadczyn Olivera.
Jezu. Czy ta wiadomość sprowokowała Seana? Bo przecież chłopak
musi zdawać sobie sprawę, że jeśli Dev wyjdzie za mąż, to przekreśli jego
szanse na zawsze.
– Co odpowiesz, jak Oliver poprosi cię o rękę?
– Nie wiem.
Tydzień temu założyłabym się o wszystko, że znam odpowiedź.
– W takim razie się nie spiesz – sugeruję.
– To nie koniec, Syd. Nie chodzi o Seana, ale jest coś, co muszę
powiedzieć i jemu, i wam, tylko na razie nie mogę.
– Czemu?
– Poczekasz jeszcze trochę?
Oczywiście, że poczekam, chociaż już mnie skręca z ciekawości, co
takiego Devney trzyma w zanadrzu.
– Dajesz słowo, że wszystko w porządku?
– Tak, ale… trudno mi o tym mówić. Nie jestem jeszcze gotowa.
– Nie mam prawa cię naciskać. – Kładę dłoń na brzuchu, ja też długo
skrywałam swój sekret.
– Dzięki. Najpierw muszę ustalić, co czuję do Seana, później zajmę się
resztą.
 Wyciągam do niej rękę, chcę coś powiedzieć, ale nagle słyszę rumor
w korytarzu.
– Sydney! – krzyk Declana dobiega zza drzwi mojego gabinetu.
Super. Wrócił do domu wcześniej. Niech to szlag.
– Będziesz mnie kryć? – proszę nieśmiało.
Devney wstaje i wychodzi do poczekalni.
– Witaj, Dec. Kopę lat, co tam? Nie miałeś być przypadkiem w Nowym
Jorku?
Declan milczy przez chwilę.
– Cześć, Dev. Owszem, ale wygląda na to, że muszę komuś podrzucić
lokalizator.
– To do ciebie pasuje.
Ani drgnę. Może Dec się nie zorientuje, że tu siedzę.
– Gdzie ona jest? – pyta już łagodniej.
– Tam – słyszę odpowiedź Devney i zaraz drzwi otwierają się z hukiem.
A potem rozlega się jej śmiech. – Następnym razem nie kłam.
– W czym cię okłamałam? – wołam oburzona.
– Powiedziałaś, że nie wiedziałaś o ciąży, a już wiedziałaś.
Powinnam ją zwolnić, ale wtedy naprawdę będę miała przechlapane.
Declan stoi w progu. Unosi brew, a jego zielone oczy wyrażają irytację
i ulgę jednocześnie. No i dupa w kwieciu.
Posyłam mu uśmiech.
Nie odwzajemnia go.
– Serio, Syd?
– O co ci chodzi? – pytam niewinnie.
– Nie mogłaś się powstrzymać? Nie usiedzisz chwili w domu? –
Podchodzi do biurka i rzuca na blat teczkę.
Wzruszam ramionami.
– Chwili? Tkwię tam od miesięcy. Poza tym musiałam coś tu zrobić. Nie
unoś się tak.
 – Mam się nie unosić? Ciekawe. Obiecałaś, że zostaniesz w domu
i popracujesz w stodole, żebym pojechał do Nowego Jorku ze spokojną
głową.
Uśmiecham się na widok poluzowanego krawata Declana – który
wczorajszej nocy wykorzystaliśmy jako interesujący gadżet– i jego
zaczesanych do tyłu włosów, jakby przejechał po nich dłonią setki razy.
– Tak, ale mi się znudziło, a ty mówiłeś, że wrócisz do domu po kolacji.
Wznosi oczy do sufitu i wydaje z siebie donośny ryk.
Kładę ręce na wydatnym brzuchu, czując ruchy syna.
– Denerwujesz Deacona.
Podchodzi do mnie i kuca.
– Przepraszam, synku, ale twoja mama jest irytująca i zamierzam
przywiązać ją do łóżka.
– I to może jej się spodobać… – zawieszam znacząco głos.
Podnosi wzrok. Na jego ustach igra łobuzerski uśmiech.
– Nie dla przyjemności.
– Jaka szkoda. Możemy znowu użyć tego. – Biorę w palce jedwabny
krawat i pociągam ku sobie. – Zeszłej nocy się sprawdził.
– Kobieto…
Declan i ja mamy wiele rzeczy do przepracowania, ale razem jesteśmy
szczęśliwi. Doprowadza mnie do szału swoją nadopiekuńczością, mimo to
lubię go mieć przy sobie.
– Przywiozłeś dokumenty? – pytam, chcąc go rozbroić.
Wstaje z kucek i bierze mnie w ramiona.
– Tak. Milo wysłał kuriera za miasto, żebym nie musiał wjeżdżać do
centrum. Dlatego uwinąłem się szybciej i twój chytry plan, żeby mnie
mylić, się nie powiódł.
Przewracam oczami.
– Jaki tam chytry plan? Po prostu nie wspomniałam o wycieczce.
– W porządku. Tego się trzymajmy. Kiedy podpiszesz papiery, będziemy
o krok bliżej.
 Całuje mnie przelotnie i chwyta teczkę, którą ze sobą przywiózł. Siadam
i wyjmuję dokumenty. Czytam je uważnie i uśmiecham się, gdy docieram
do końca.
– Jesteś pewien?
Znowu kuca przede mną.
– Sam nie wiem. Lepiej chyba podpisać inny dokument…
– Co?
Ma jakieś wątpliwości? Nie rozumiem. To on chciał przekazać swoją
część rodzinnej farmy po spełnieniu warunków zawartych w testamencie
ojca. To dałoby nam więcej ziemi oraz uchroniło Connora i Ellie przed
sąsiedztwem obcych ludzi. Ponieważ Connor postanowił zostać
w Sugarloaf, uznaliśmy taką umowę za idealne wyjście.
Czy Declan tego żałuje? Znów zakochał się w Nowym Jorku godzinę
temu?
– Umowa jest bardzo dobra, ale wolałbym podpisać…
– Proszę cię…
– Akt ślubu.
Zatyka mnie z wrażenia.
Declan wyjmuje z kieszeni spodni czarne aksamitne pudełeczko i klęka
na kolano.
– Chciałem oświadczyć się w domu, ale ta… osoba pojechała sobie
i pokrzyżowała mi plany. Musiałem ją gonić. Sydney Hastings, pokochałem
cię od pierwszego wejrzenia. Wiedziałem nawet w dzieciństwie, że nigdy
nie będę dla ciebie wystarczająco dobry, ale musiałem chociaż próbować.
Zawiodłem. Załamałem się, moje serce jednak zawsze należało do ciebie.
Chcę budzić się przy tobie co rano i zasypiać u twojego boku, razem
wychować nasze dzieci. Czy zostaniesz moją żoną?? Uczynisz mi ten
zaszczyt i dasz mi drugą szansę?? Moja droga jest prosta. To zawsze ta,
która prowadzi do ciebie.
Łzy lecą mi z oczu, serce zaraz wyskoczy z piersi.
– Tak, tak, tak! Milion razy tak!
 Declan chwyta mnie w objęcia i zaczyna całować. Zachłystuję się
oddechem tego cudownego mężczyzny, którego kocham nad życie, który
jest mój i będzie ze mną już na zawsze.
 Od autorki

Dziękuję za przeczytanie historii Declana i Sydney. Mam nadzieję, że

tak jak ja pokochaliście ich wraz z resztą braci Arrowoodów. W następnej
części poznacie historię Seana i Devney. Tych dwoje zafunduje wam niezłą
jazdę!
 Podziękowania

Dziękuję mężowi i dzieciom. Tyle dla mnie poświęcacie, żebym mogła

spełniać swoje marzenia. Tolerujecie moją nieobecność dniami i nocami,
nawet jeśli jestem obok was. Pracuję nad tym. Poprawię się. Obiecuję.
Kocham was nad życie.

Dziękuję czytelnikom. Żadne słowa nie są w stanie wyrazić mojej

wdzięczności. Ciągle nie mogę uwierzyć, że chcecie czytać to, co
napisałam. Staliście się cząstką mojego serca i mojej duszy.

Dziękuję blogerom. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, ile dobrego robicie
dla świata książek. To nie jest praca dla zarobku. To coś, co kochacie
i czym się zajmujecie z powodu tej miłości. Dziękuję wam za to z całego
serca.

Dziękuję swojej pierwszej czytelniczce Melissie Saneholtz. Kochana,

nie wiem, jakim cudem jeszcze chcesz ze mną rozmawiać po tym piekle,
jakie ci urządzam. Twój wkład w moją pracę i zrozumienie mojego umysłu,
kiedy nawet ja go nie ogarniam, powala mnie na kolana. Gdyby nie nasze
rozmowy telefoniczne, nie wiem, co stałoby się z tą książką. Dziękuję za
pomoc w rozplataniu pajęczyn własnego umysłu.

Dziękuję swojej asystentce Christy Peckham. Ile razy człowiek może

być zwalniany i ciągle wracać? Myślę, że kończy nam się czas. A tak na
poważnie, to nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Jesteś strasznie
upierdliwa, ale tylko dzięki tobie jeszcze się trzymam.

Dziękuję Sommer Stein za piękne okładki i sympatię do mnie mimo

kłótni z tego powodu, że wiecznie marudzę i zmieniam zdanie.
 Dziękuję Michele Ficht i Janice Owen za czujność w znajdowaniu
literówek i innych głupich pomyłek.

Dziękuję Melanie Harlow – to dobra wróżka w naszym duecie. Nasza

przyjaźń jest dla mnie bardzo ważna i uwielbiam wspólne pisanie. Twoja
obecność w moim życiu jest błogosławieństwem.

Dziękuję Bait, Stabby i Corinne Michaels Books – kocham was bardziej,

niż możecie sobie wyobrazić.

Dziękuję swojej agentce Kimberly Brower. Co za szczęście, że mam cię

w swoim zespole. Dziękuję za wskazówki i wsparcie.

Dziękuję Melissie Erickson. Jesteś cudowna. Uwielbiam widzieć twoją

twarz. Dziękuję ci za to, że potrafisz ściągnąć mnie na ziemię, gdy fruwam
za wysoko.
Dziękuję swoim lektorom – Andi Arndt i Sebastianowi Yorkowi.
Przysięgam, że wasze głosy słyszałam w trakcie pisania tej książki.
Umiecie tchnąć życie w moich bohaterów i zawsze tworzycie magiczne
audiobooki. Andi, twoja przyjaźń i twoje serce w ostatnich latach są dla
mnie bezcennym darem. Dziękuję za twoje bezwarunkowe wsparcie. Liczę
na kolejne koncerty i zabawy w śniegu.

Vi, Claire, Mandi, Amy, Kristy, Penelope, Kyla, Rachel, Tijan,

Alessandra, Meghan, Laurelin, Kristen, Devney, Jessica, Carrie Ann,
Kennedy, Lauren, Susan, Sarina, Beth, Julia i Natasha – dziękuję wam
wszystkim za mobilizowanie mnie do bycia coraz lepszą i za waszą
bezwarunkową miłość. Nie ma lepszych sióstr po piórze od was.
[1] CMA [Country Music Association] – Stowarzyszenie Muzyki
Country z siedzibą w Nashville, promujące ten gatunek muzyki
(przyp. tłum.).
Warszawskie Wydawnictwo Literackie
MUZA SA
ul. Sienna 73
00-833 Warszawa

tel. +4822 6211775

e-mail: info@muza.com.pl
Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl
Wersja elektroniczna: MAGRAF s.c., Bydgoszcz