ALEATORYZM KONRTOLOWANY - TECHNIKA

AD LIBITUM
ALEATORYZM KONRTOLOWANY - PRZYPADEK OGRANICZONY
TECHNIKA AD LIBITUM - KSZTAŁTOWANIE MATERIAŁU
MUZYCZNEGO, GDZIE W WYZNACZONYCH ODCINKACH MUZYCY
MIELI WYKONYWAĆ SWOJE PARTIE ZE SWOBODĄ I TAK JAKBY GRALI
SAMI
1. Koncert na wiolonczelę i orkiestrę
DONEC QUIS NUNC

Konfrontacja instrumentu solowego z orkiestrą

Kompozycje rozpoczyna długi monolog wiolonczeli

1. II symfonia
Swobodna rytmika

Elastyczna, „plastyczna” faktura, rytmika

 OKRES STURM UND DRANG -
DWUCZĘŚCIOWOŚĆ
Dzieje się w trakcie okresu aleatorycznego

Gęste brzmienie - język muzyczny staje się awangardowy

Pierwsza cześć utworu - przygotowanie, nie ma specjalnie energii

Cześć druga ma spełniać oczekiwania wywołane w części I - kulminacja

Kwartet smyczkowy
Lutosławski zrezygnował z wydania partytury
DONEC QUIS NUNC i wydał 4 głosy osobno
Wyraźny podział zewnętrzny,
Składa się z 2 głównych części - eksperyment kompozytora z formą
(dwuczęściowość)
1 cześć wstępna, lżejsza
2 czesc główna, zasadnicza z kulminacją
Tytuły nawiązują do charakteru części (1-wahając się, 2-dążąc)
 CYKL UTWORÓW ŁAŃCUCH
DONEC QUIS NUNC

Forma/technika łańcuchowa (zazębianie odcinków muzycznych)

Formalne poszukiwania kompozytora

Synteza dokonań kompozytorskich Lutosławskiego

Łańcuch II Dialog na skrzypce i orkiestrę

Koncert fortepianowy