Professional Documents
Culture Documents
Voluntario Gallego
Voluntario Gallego
3
Declaracións do autor sobre a súa obra
“Eu creo que a orde á hora de crear non é sempre a mesma. Así como para un canteiro ou para un arquitecto ás veces
está primeiro o edificio enteiro e ás veces está primeiro o material en si, e son unhas pedras ou uns tixolos os que te levan a
saber que facer con eles, dependendo do que necesites; a min, aquí, o que me pasou foi que primeiro atopei a anécdota,
que sucedeu nunha comunidade de veciños onde un propietario protestaba pola presenza dunha piragua nunha praza de
garaxe, polo tanto, protestaba pola ruptura dunha norma non escrita, pero que el consideraba importante, e desta anéc-
dota, a propia realidade me convidou a facer algo que falase da violencia de xénero, da violencia doméstica, creando un
personaxe que non quere que as normas eternas, que veñen da noite dos tempos, se rompan porque está afeito a vivir con
esas regras de xogo. Así, podía tratar un tema grave dunha maneira dinámica, de xeito que a xente que viñese ao teatro
tivese o gozo que sempre hai que ter contemplando unha peza e, ao mesmo tempo, o estímulo para pensar sobre o que
se está contando; resumindo, tocar un tema central como é a violencia de xénero dunha maneira periférica, botando man
do humor que a vida sempre nos presenta incluso arredor das situacións máis dramáticas. Tanto a anécdota da piragua
como a súa paixón pola lectura do dicionario, como libro morto, permitíronme caracterizar a Delio. O dicionario, falo del
con todo respecto, eu son filólogo, e tamén o leo, pode ser unha ferramenta dinámica ou todo o contrario, coma neste
caso. Delio entende o dicionario coma unha especie de código civil onde se di que nome teñen as cousas e, en xeral, o seu
comportamento cara á lectura é do mesmo tipo; el le prospectos onde se di como se usa isto, le catálogos onde se di que
é isto; Delio entende a esencia das cousas como algo fixo, establecido e escrito.
A transición entre momentos violentos e calmados é indisimuladamente brechtiano. A miña querencia por Bertolh Brecht
está presente dun xeito máis que evidente: os actores falan co público en todo momento. O que pretendo coa represen-
tación destas escenas é transmitir a idea de que non sempre coñecemos a realidade, senón que a interpretamos, a supo-
ñemos, especulamos sobre ela sempre dende unha convención social, conxuntural e non dende o coñecemento real dos
feitos. Tamén me interesa que o público respire e poida retomar o discurso e divertirse coa peza. Brecht dicía que hai que ir
ao teatro para pasalo ben. Non quero só unha clave emocional senón tamén racional, atrás, adiante, volver, retomar; é un
pouco coma a técnica de pescar troitas, se estás tirando sempre do fío ao final tronza, por iso solto de vez en cando. Se as
escenas fosen máis efectistas, no sentido de que forxasen as emocións, non axudarían a pensar senón a sentir, e non estou
en contra en absoluto de sentir, pero o que necesito e combinar os dous sentimentos: pensar-sentir, pensar-sentir”.
Cándido Pazó
4
Personaxes
.
Barreiro
: R ic ardo de ”.
GUZMÁ
N a “Pico
M a n u el Olveir
Xosé
DELIO: ans.
usana D
ROSA: S Muíños
.
C ÍA : Y olanda
LU rsi.
arcos O
SUSO: M Bañobre
.
E N A : Marián
AN i.
sar Gold
R A N D ÁN: Cé
B
´arte
dia dell
Comme
oldi.
César G
FELISO: íños.
A : Yo la nda Mu
FELIS i.
rcos Ors
A P IT A NO: Ma
C
ión rsi
Lapidac arcos O
s a r G oldi e M
TURISTA
S: C é Muíños
D A : Y olanda
LAPIDA
MULLER
5
ÍNDICE
3. O autor..................................................................................................................13
3.1. Cándido Pazó: vida
3.2. Cándido Pazó: obra
3.2.1. Recepción crítica
5. Conclusións...........................................................................................................28
8. Mans á obra..........................................................................................................35
7.1. Textos seleccionados
7.2. Investiga pola túa conta
9. Bibliografía consultada........................................................................................44
6
1. FICHA ARTÍSTICA E TÉCNICA
Deseño gráfico Alberto Gende Auxiliar de imaxe e son Juan Carlos Pacios
Martínez
Signum Deseño
Encargado de talleres Pablo Seoane
Intérpretes na gravación musical Nikolay Stoyanov
Xastra Concha Abad
Carlos García
Prensa Ana Rosales
Alfonso Morán
Simón Couceiro
Manuel Riveiro
Realización da escenografía Talleres IGAEM
Realización vestiario Concha Abad
Asistente vestiario Clotilde Vaello
7
2. OBXECTIVOS DESTE CADERNO
Este caderno pretende ofrecer, por unha mente, ofrecerei unha batería de activida-
parte, un achegamento ao propio concep- des que desexo que abran vías de traballo á
to de teatro como actividade pedagóxica e, hora de afrontar a análise da obra.
pola outra, unhas pautas de análise temá-
tico-formais da obra A piragua de Cándido
Pazó.
Como podemos integrar o
Entendo o teatro como unha forma de xogo
teatro no sistema educativo
que crea importantes plataformas de so- • O teatro permítenos aprender diver-
cialización e de construción do coñece- tíndonos
mento. Xa que logo, neste sentido, o que
Se ben é verdade que o teatro é visto moi-
resulta verdadeiramente pedagóxico en si é
tas veces nas aulas como unha práctica
a propia experiencia individual e colectiva
lúdica e entretida que vén solucionar para
cando se afronta a lectura dunha obra de
moitos pais, inspectores, profesores, ani-
teatro, cando se asiste a un espectáculo ou,
madores, directores e, en xeral, para todo
dun xeito moito máis significativo e inten-
aquel persoal implicado na docencia, actos
so, cando se leva a escena unha obra.
como festas de fin de curso, eventos con-
Os profesores/as que intentan achegar o memorativos da escola, horas que curricu-
teatro, tanto dende un punto de vista teó- larmente se deben ocupar con formación
rico como práctico, aos rapaces, atópanse extraescolar –ou, no mellor dos casos, a
con dificultades que van dende o desafío ruptura da monotonía das aulas, ofrecén-
de espertar neles a paixón e o entusiasmo dolles aos rapaces propostas que precisan
pola actividade dramática ata o reto de ti- da súa participación activa–, o certo é que
rar, mediante esta disciplina, aprendizaxes esta actividade encerra en si mesma múlti-
significativas para a súa vida académica e ples posibilidades disciplinares pois amplía
persoal. Dito isto, cómpre formulare tres a vivencia de pracer propia das produ-
cuestións: cións dramáticas, contribuíndo a superar
· ¿Cales son as achegas reais que lles ofre- os modelos de aprendizaxe meramen-
ce o xénero dramático aos profesores/as te informativos, explicativos, librescos ou
na construción de saberes e aprendi- teóricos, disfrazados de contidos enlatados
zaxes para os alumnos/as dende o punto nuns apuntamentos de maior ou menor ca-
de vista disciplinar e que vantaxes impli- lidade os cales, en moitas ocasións, se des-
can estas achegas? vinculan da realidade tanxible do alumno/a.
· ¿Cales son os supostos epistemolóxicos Dende o punto de vista académico, a pre-
que encerra a obra A piragua de Cándi- sente obra, por exemplo, pódenos permitir
do Pazó? explicarlle ao alumno/a:
· ¿Que actividades escolares poden ser • Os procesos económicos e políticos que
elaboradas a partir da contemplación viviu España dende o Franquismo ata a De-
deste espectáculo? mocracia tomando como referencia os per-
Ao longo deste estudo tratarei de respon- sonaxes Delio-Rosa, Guzmán-Lucía-Brandán-
der a estas tres cuestións, ofrecendo unha Suso, así como afondar nas estruturas so-
serie de premisas relativas á importancia do ciais e ideolóxicas que sustentaron os réxi-
fenómeno teatral como fonte de valor pe- mes totalitarios de Italia, Portugal e España
dagóxico. Formularei tamén unhas pautas e que se basearon no triángulo: Deus-pa-
para a reflexión respecto de argumentos, tria-familia. (Véxase o caderno de actividades).
temas, personaxes e hipóteses teatrais que
aparecen presentadas en A Piragua e, final-
8
• O teatro permítenos comprender, ex- • Comprender e expresarse con propie-
presar e utilizar as propias capacidades dade na lingua
cognitivas e sociabilizadoras, ensinán- A lingua constitúe un elemento central da
donos a ler máis aló da linguaxe expresada cultura da comunidade. O grao de aten-
e a manexar os códigos do non pronun- ción que concita e a maneira en como
ciado, conducíndonos así a extrapolar esta unha lingua é contemplada (isto é, percibi-
aprendizaxe a moitas situacións da vida co- da, conceptualizada e avaliada) pola propia
tiá dos rapaces/as. comunidade e por outras comunidades,
Peter Brook di que para el o subtexto é o tanto en si mesma (as calidades que se lle
“espazo que hai entre dúas palabras”, é di- atribúen), como en relación cos seus usos e
cir, ese mundo do que non se di, ou expre- usuarios. Neste sentido, a lingua expresada
sado noutras palabras, un mundo interior non só serve para nomear conceptos repre-
que dá como resultado o xeito de expresión sentando cousas do mundo exterior, senón
do texto que consegue o actor. En tal río que, ao mesmo tempo, serve como ele-
subterráneo polo que navegan as palabras mento fundamental para a conformación
dormen as intencións do non pronunciado, de identidades persoais e colectivas e para
do nunca explícito. Daquela, é cara a ese a constitución de comunidades humanas.
mundo que se apoia no xestual, no rítmico Arredor da noción de cultura lingüística
e que, moitas veces é máis profundo, rico e xiran unha serie de conceptos que reflicten
suxestivo que a propia linguaxe verbal, cara enfoques tales como ideas sobre a lingua,
a onde debemos dirixir as nosas pescudas. ideoloxías lingüísticas, actitudes lingüísti-
Se tal e como expresou outro teórico teatral, cas, prestixio, lealdade, auto-odio, diglosia,
Joseph Chaikin, “a lingua non é máis que etc. Esta obra de teatro pode enfocarse
unha roupaxe, unha máscara”, o teatro –e tanto cara á aprendizaxe instrumental
principalmente a práctica teatral– iniciaranos do idioma galego como cara á compren-
no desenvolvemento da propia intui- sión da realidade lingüística de Galicia,
ción, amosándonos como descodificar esa tanto nos seus eidos socioculturais, empre-
roupaxe, como tirar esa máscara, entenden- go dunha lingua que ata hai ben pouco
do así, en primeiro lugar, o que o personaxe era considerada de segunda categoría nun
di, pero tamén o que quere dicir, o que non ámbito como é o dramático, como nos
di e mesmo por que non o di. Esta apren- eidos propiamente lingüísticos, dignifican-
dizaxe axuda a desenvolver nos mozos/as a do o seu uso e estendendo o seu cultivo
capacidade de aprender a escoitar. Sta- nunha comunidade lingüística, entendida
nislavsky preguntoulles nunha ocasión aos como un agrupamento social que recoñece
seus alumnos que tiña máis importancia, como propios un repertorio de formas, un-
se os momentos nos que se falaba ou as has pautas de uso e unha cultura lingüística
reaccións interiores provocadas polas pala- que lle son basicamente comúns. A partir
bras pronunciadas por outros. Para este piar da fala dos distintos personaxes podemos
indiscutible da teoría dramática, o máis im- analizar distintos rexistros lingüísticos, a
portante eran evidentemente esas reaccións fraseoloxía popular, o argot urbano, as can-
interiores. Deste xeito, o xogo teatral abrira- tigas tradicionais, etc.
lle ao alumno/a a posibilidade de achegarse
a mundos ocultos, adiviñando por medio da • O teatro permítelle ao alumno ache-
intuición o que non é nunca pronunciado, garse e entender o medio cultural, so-
ou mesmo o que dorme no inconsciente, ao cial e económico no que se desenvolve
tempo que lle permitirá afondar en si mes- É imprescindible tomar como punto de par-
mo e na súa propia personalidade. tida a interacción social, xa que o desen-
Dende esta premisa podemos analizar as volvemento dos suxeitos está sempre me-
condutas dos distintos personaxes e os va- diatizado por importantes determinacións
lores éticos e morais que as sustentan. culturais. A elaboración e construción per-
10
• O desenvolvemento da capacidade críti- de obras, dende os comezos do teatro en ga-
ca, independencia de criterio e posibili- lego ata a actualidade, e xa que logo, a con-
dade de se achegar ao feito inevitable- seguinte explicación das razóns polas cales o
mente colectivo do teatro. teatro foi un xénero minoritario e de como
• A análise da adquisición de saberes na se pode contribuír á saída da invisibilidade.
aprendizaxe. O panorama do teatro de fin de século XX
desenvolve un bo número de experiencias
particulares, onde os límites das distintas lin-
2. O alumno como actor:
guaxes artísticas, delimitadas claramente na
• Un corpo narrador que intenta a cons- Antigüidade, hoxe se confunden. A capaci-
trución dun relato de ficción, a partir do tación en teatro debe necesariamente orien-
cal se organizan todos os demais signos
tar o docente tanto na revisión das prácticas
teatrais nun discurso. Dende o alumno/a
pedagóxicas no marco real da súa actuación,
como actor deberá aprender o xogo de
como prever unha reflexión continua nos
busca do encontro co seu propio corpo e
procedementos vinculados á produción artís-
o seu potencial expresivo como un espa-
tica contemporánea.
zo de creatividade e identidade persoal.
• Toma de conciencia dunha realidade
• A utilización da fisioloxía segundo técni-
brutal como é a violencia de xénero.
cas do corpo non cotiás ou extracotiás,
técnicas onde se atopan os principios re- Aceptación e toma de conciencia dunha
correntes e transculturais e que definen realidade social tan negativa como é a vio-
o campo da expresividade teatral. lencia de xénero e posicionamento crítico
• O transitar o camiño que vai dende a ex- e reflexivo respecto das causas que a xe-
presión persoal á comunicación. Dende ran. A montaxe de A piragua sitúase dende
a produción espontánea á produción di- un primeiro momento nun punto de difícil
rixida. equilibrio pois resulta moi de agradecer a
seriedade e a absoluta falta de maniqueís-
• A incorporación de técnicas específicas
de improvisación e abordaxe da situa- mo que demostra Cándido Pazó á hora de
ción dramática. afrontar a historia, xa que non obriga ao
espectador a solidarizarse coa vítima e es-
Dende ambas premisas, o alumno/a de-
quecer calquera outra consideración, senón
berá entender e valorar toda a sintaxe da
que pretende que faga un maior esforzo
linguaxe teatral, a articulación dos ele-
intelectual, intentando comprender como
mentos na produción que acompañan e
foron ou como puideron ser os feitos, para
complementan o xogo do actor, como, por
presentar variantes dunha mesma peza que
exemplo, a dicción, o ritmo, a iluminación,
a escenografía, a música, etc. así como a culmina nunha traxedia final. A través da
articulación dos elementos na produción, a relación Rosa-Delio / Guzmán-Lucía / Guz-
interpretación do produto e as vinculacións mán-Delio / Rosa-Lucía / Guzmán-Lucía /
co contexto sociocultural. Delio-Rosa / Rosa-Brandán-Suso podemos
abordar temas como:
• Análise histórica dos xéneros dramá-
ticos e das correntes históricas da pro- • A autoestima, a dignidade e o respecto.
dución teatral galega
• O patriarcado e a ruptura de certos este-
Informar os alumnos/as da importancia da reotipos para adquirir unha actitude crítica
existencia na actualidade dun teatro en ga- ante as estruturas sociais creadas por unhas
lego que pon de manifesto a crecente im-
ideoloxías caducas que fomentaron a vio-
portancia dun xénero literario, que dunha
lencia de xénero.
forma ou doutra, gozou ben pouco da con-
sideración da crítica e da sociedade en xeral • As diversas formas que pode adoptar a
a partir da análise contextualizada do corpus masculinidade e a feminidade.
11
• Evitar a confusión da idea do amor con
cuestións como o poder, a dependencia e
a falta de autonomía que se producen en
determinadas relacións amorosas.
12
3. O AUTOR
Dende 1983 ata 1989: Tranvía Teatro: O 3.2. Cándido Pazó: Obra
merlo branco
PEZAS ESCRITAS, ESTREADAS E/OU PUBLI-
Complementou o seu autodidactismo cunha
CADAS
formación por medio de pequenos cursos e
seminarios. Nesta etapa de apendizaxe cóm- • Arroutadas: 1983. (En colaboración con
pre salientar o seu paso pola École de Philippe Carlos Cermeño. Estreada en Vigo en 1984
Gaulier de París, que deixará fonda pegada pola compañía A Farándula. Dirección de
na súa obra. Logo dunha etapa de actor en Eduardo Fernández).
diversas compañías e no CDG e de axudante • O melro branco: 1989. (Estreada en Vigo
de dirección (Eduardo Alonso en teatro; Oc- en 1989 pola compañía Tranvía Teatro. Pu-
tavio Gómez, Manuel Gómez Pereira, García blicada na editorial Bruño en 1991).
Sánchez ou Miguel Gato en cine), debutou • Raíñas de pedra: 1991. (Estreada en Vigo
como autor e director de escena con compa- en 1994 pola compañía Ollomoltranvía. Di-
ñía propia, chamada Tranvía Teatro en 1989 rección de Hélder Costa. Publicada en Edi-
coa peza O melro branco. cións Xerais de Galicia en 1994)
16
do teatro, o senso do ritmo e unha forte Por outra parte, a evolución destes escritores
preocupación pola elaboración lingüística, non depende tanto da súa idade como da
que leva a Pazó en tódolos seus textos a súa peculiar traxectoria dentro do panorama
procurar rexistros propios, a cabalo entre escénico. (...) Cándido Pazó que publica O
a verosemellanza histórica e a fidelidade á merlo branco en 1991 pertence, por tanto,
lingua actual, sempre coa teima de acadar á promoción dos noventa.”
un alto nivel de comunicación co público Iolanda Ogando
sen renunciar por iso á dimensión estética Teatro histórico: construción dramática
do texto. O recurso ó metateatro tan ex- e construción nacional
plotado pola xeración anterior, vai perden-
do protagonismo no teatro de Pazó, quen
aínda que empeza empregándoo como Teatro histórico
mecanismo xerador dunha estrutura-marco “Tamén en Raíñas de pedra, Cándido
da acción dramática, irao paseniñamente Pazó mostra unha perspectiva humana e
relegando ó papel de recurso puntual e un máis realista de Inés de Castro e da súa
tanto anecdótico”. irmá Xoana. Como ocorría en Xoana ou
Dolores Vilavedra Agasallo de sombras, esta obra presenta
“As novas promocións” unha nova relectura da historia feita por
(En Do novo teatro á nova dramaturxia un home, mais que incide no esquecido
[1965-1995]) papel das mulleres nese pasado. Igual que
nos outros casos, este texto utiliza esta
perspectiva para denunciar os silencios do
As novas promocións discurso histórico, as súas inxustizas e o
“É obvio que non se pode establecer unha esquecemento de moitos outros aspectos
periodización definitiva da produción teatral que non foron recollidos nos tratados feitos
posterior a 1980 cun traballo transversal por homes, obviamente.”
coma este, mais a división máis estendida Iolanda Ogando
nos traballos actuais que tratan este tema – Teatro histórico: construción dramática
“promoción dos oitenta” e “promoción dos e construción nacional
noventa”- non acaba de parecernos axei-
tada. Esta periodización aséntase principal-
mente en criterios cronolóxicos: a idade e a
data de aparición de cada autor na literatura Vocación intertextual e metateatral
dramática galega. Non negamos que resulta “A de Cándido Pazó é unha literatura dra-
unha sistematización atraente na medida en mática que afonda nas entreteas do ser hu-
que permite utilizar un criterio doadamente mano, coas súas contradicións, carencias,
obxectivábel, ademais de que axuda a man- medos e paixóns, sen evitar as reflexións
ter certa coherencia coas clasificacións cro- sobre o propio teatro cunha vocación inter-
nolóxicas e xeracionais que se foron utilizan- textual e metateatral que converte os seus
do nos anteriores períodos. Mais este non textos, se cadra, en máis interesantes”.
resulta un instrumento operativo no teatro
Inma López Silva
posterior a 1980, pois que o criterio de ida-
de ou de primeira publicación non dá conta
da evolución real dos autores e autoras de
teatro. Para alén diso, esquece un dos trazos
definitorios deste período, a convivencia en-
tre escritores e teatreiros de moi diversas ida-
des e procedencias, simultaneidade que non
só non é conflitiva senón que leva en moitos
casos a unha estreita colaboración, polo que
as influencias se establecen reciprocamente.
17
ENTREVISTA A CÁNDIDO PAZÓ Detrás das túas pezas intúense moi-
Falemos deses comezos, de ti díxose tas lecturas, moitas reflexións, moitas
que eras o benxamín da Mostra de Ri- obras observadas dende a posición do
badavia. espectador que mira cun sentido críti-
co. Fálame dos teus “mestres”.
A ver, comecemos por aclarar algúns pun-
tos. Eu comecei nunha escola con catorce- Unha cousa é o alimento do pensador, do
quince anos, despois fixen teatro na pa- espectador, do lector e outra ben distinta
rroquia de San Pedro de Navia, e participei son os mestres. Mestres, se cadra nun sen-
arredor das Mostras de Teatro en Vigo e na- tido amplo, foron todos eses teóricos tea-
turalmente asistiamos a Ribadavia. O que trais, Kantor, Piscator, Stanislavsky, Brecht, e
acontece é que, como Ribadavia é o marco non foi ningún deles en sentido estrito. Ex-
histórico que aglutinou dalgún xeito a ac- perimentei con Brecht, co seu teatro épico,
tividade teatral daqueles anos, á hora de con Chejov e con outros moitos, pero non
establecer periodizacións académicas, dise sei se chamarlles exactamente “mestres”.
que eu son o benxamín daquela xeración. Ah, si, mira, rabuñando na memoria, lem-
bro un home ao que lle concedo a honra de
chamarlle mestre porque me marcou fon-
A túa etapa en París na escola de Phili- damente. Foi José Mon León, aló polo ano
ppe Gaulier? 76-77, ano arriba, ano abaixo; este home
Debo comezar dicindo que, antes ca nin- deu un curso teórico-práctico en Vigo. Tiña
gunha cousa, eu son autodidacta, o que eu dezaseis, dezasete anos e el “armou”
quere dicir que non teño unha formación a miña cabeza. Aprendín a distinguir en-
regrada. Por iso, nalgún momento, cando tre commedia dell´arte, teatro do absurdo,
sentín a necesidade de aprender cun pro- Artaud, Grotowski, etc., e tanto é así que,
fesor como alumno e non necesariamente logo de “formatear” o meu disco duro, de
dende o traballo, entre algúns outros, en- montar o meu mapa conceptual da historia
contrei a Philippe Gaulier, e como para el do teatro, aprendín a miralo. (Fíxate tanto
o teatro se baseaba no espírito do xogo, é así, e reitéroo, que logo en COU eu ex-
conectou de inmediato comigo, porque esa puxen un traballo tremendo tomando esa
idea, se cadra sen eu sabelo consciente- estrutura da historia do teatro e a profesora
mente, xa estaba en min. Estamos no tea- flipou comigo).
tro, tanto se facemos teatro como se somos
espectadores, para pasalo ben, para encher
¿Adivíñanse influencias de Peter Brook
o tempo de lecer, -esa palabra que non ten
na túa obra, penso, por exemplo, na
tradución ao castelán, pois lecer non é ne-
sinxeleza cruelísima desa subpeza da
cesariamente ocio, é outra cousa-, e este
lapidación que representan, nese xogo
home, Gaulier, armou o meu discurso que
de teatro dentro do teatro, a compañía
na praxe xa eu intuía enfocado pero, ás ve-
de actores?
ces, necesitas que alguén con autoridade,
-ou a quen ti lle concedes autoridade-, che Brook tocoume fondamente, -fíxate, ía dicir
diga “vai por aí, ese é o camiño”. Tamén “m´a etonné”, porque eu a primeira vez que
é certo que eu tomei os meus profesores vin a Brook foi en Francia-; del gustáronme
de maneira crítica, no sentido de aproveitar especialmente as súas lecturas dos clásicos,
o que me conviña de cada un, pois a arte Shakespeare, sobre todo, A Tempestade, e
dramática é unha arte de difícil “partituri- outras pezas que tiven ocasión de ver no
zación”, é dicir, de difícil partitura, suxeita teatro de París de Le Bout du Nord. O Brook
ao momento histórico, ao contexto, á in- que fala do concepto de sinxeleza do tea-
terpretación, etc. tro, do espazo baleiro. Devorei a Brook e fun
consciente de que sempre sería para min un
referente e seguramente, para os que mira-
des as miñas pezas dende a posición de es-
18
pectadores, Brook está aí, supoño que polo acontece é que a min me interesa a historia
uso dos signos, -eu son filólogo e refírome como metáfora da vida, como signo, que
ao signo no sentido de don Ferdinand de permite que as imaxes funcionen e conse-
Saussure-, sen dúbida, Brook fixo que eu guen que o espectador acepte a importan-
mirase corporeamente a teoría dos signos cia da historia. Raíñas de pedra é a historia
do estruturalismo aplicada ao teatro. dunha muller que chegou a raíña. García é
unha metáfora do medo á liberdade, parti-
cular ou colectiva, non queremos ser libres
¿E na escrita?
porque estamos afeitos a non selo. Seguín
Antes de que o digas ti, por suposto véxo- moi de preto ao director portugués Helder
me influenciado por José Sanchis Siniste- Costa e o seu tratamento de temas históri-
rra. Traducín a obra Marsal, Marsal, peza cos. Helder, que codirixiu Raíñas de pedra,
na cal o espectador non ten máis remedio concibe o teatro coma unha arte que debe
que atar cabos e establecer nexos, fabricar promover a reflexión e servir para educar,
respostas provisionais e elaborar hipóteses, sen deixar a compoñente lúdica.
o que require unha boa dose de imaxina-
ción e sentido lúdico, con perfís de delirio e
utopía. Despois eu escribín unha peza que Cándido Pazó dignifica o teatro infantil.
era, dalgún xeito, coma unha homenaxe ao Alguén dixo que “As laranxas máis la-
que aprendín con Sanchis; pretendín que ranxas de todas as laranxas” marcou un
todo o que eu lin del estivese alí, foi o meu antes e un despois e eu atrévome a dicir
Ñiquiñaque, estreada en marzo de 2000 que “O merlo branco” tamén inaugurou
en Santiago de Compostela pola compa- unha nova maneira de entender o teatro
ñía Ollomoltranvía. A obra enfronta a dous infantil.
únicos personaxes, Cosme e Damián, có- Non sei se O merlo branco fai ou non unha
micos de legua duns trinta e tantos anos, fronteira, seguramente ofrece unha nova
que non se renden na procura do triunfo maneira de traballar co público, porque se
na escena. Ao longo de seis xornadas os traballa dende a comunicación. Nese senti-
cómicos tirarán derreados do seu motoca- do eu síntoo próximo ao Tarará Chis Pum.
rro e preparan un clásico “ñiqui-ñaque”, As laranxas... é un espectáculo moi distin-
unha nova versión de Montescos e Capu- to, concibido dunha maneira compacta,
letos, unha función para dous actores que pechada, moi bonitiña e que un home da
pretenden estrear diante dos responsables dimensión de Casares se achegase ao tea-
do Gran Ducado. tro infantil, obviamente marca un impulso,
unha dignificación, naturalmente.
Algúns críticos dixeron que Cándido Pazó
retoma o teatro histórico, continuando
en boa medida unha liña inaugurada por
Manuel Lourenzo á que incorpora ele-
mentos de humor e deconstrución.
Creo que non, en absoluto, para retomar
hai que ter vontade de retomar. Adoro a
Manuel Lourenzo e pasamos boas tardes
xuntos falando de teatro pero non me con-
sidero continuador da súa obra. El parte do
teatro como rito, nunha concepción que
xa viña dos gregos, traballa a densidade.
Para min o teatro é ritmo, lixeireza, xogo.
Quizais se dixo iso porque ambos os dous
temos abordado os temas históricos. O que
19
4. ANÁLISE DO TEXTO
20
a morte mentres Brandán e Suso son turis- niencia ou non de ter unha piragua nunha
tas accidentais ou reporteiros nun Afganis- praza de garaxe.
tán extremista. ESCENA 3: Ano e medio máis tarde. Na ve-
O ALCOHOL E AS SÚAS CONSECUENCIAS: O lla carpintaría, Lucía lembra o acontecido
alcohol é visto na obra como unha maneira naquela reunión e preséntase como actriz
de calar as propias frustracións. A Delio re- dentro dunha compañía.
tiráronlle o carné e nos momentos de maior ESCENA 4: Segue a discusión sobre o xeito
violencia estaba bébedo, o pai de Guzmán de contar o espectáculo.
morreu de cirrose; ambos personaxes foron
ESCENA 5: É unha continuación da escena
vítimas de si mesmos e sementaron a infeli-
anterior na que os distintos actores inten-
cidade ao seu redor.
tan chegar a unha das múltiples posibilida-
A VIDA IMITA Á ARTE /A ARTE IMITA Á des de reconstrución dos feitos.
VIDA: as reflexións que fan os personaxes
ESCENA 6: Delio e Rosa regresan á casa.
da compañía de actores nas súas buscas
Discusión entre eles porque Rosa lle leva a
artísticas.
contraria.
ESCENA 7: Monólogo de Delio no que se
dirixe ao público para desculparse.
4.3. Estrutura e situacións ESCENA 8: Conversa entre Lucía e Guzmán
dramáticas sobre as súas dificultades e pequenas con-
troversias como parella.
A obra está composta de trinta e unha es-
ESCENA 9: Guzmán diríxese ao público e
cenas desorganizadas cronoloxicamente,
cumpre a petición de Lucía de falar con
mediante un xogo dramático de reconstru-
Rosa.
ción e deconstrución dos acontecementos
no que converxen en perfecta harmonía a ESCENA 10: Un ano e medio atrás, ten
traxedia, o naturalismo, o humor, o simbo- lugar a escena da que Guzmán falaba. O
lismo e a influencia brechtiana. A superpo- encontro con Rosa na escaleira.
sición de planos da realidade e a lembranza ESCENA 11: Na carpintaría asistimos a un
non son un fin en si mesmo, senón o medio novo plano teatral dentro dese segundo
para revelar a esencia dos caracteres e as plano teatral que é a compañía de actores
relacións sociais entre eles. O teatro dentro pois esta representa unha típica escena de
do teatro é un subterfuxio que lle permite commedia dell´arte. Os personaxes de Feli-
ao autor un despezamento polo miúdo de so, Felisa e o capitano Botaporfora poñen
actitudes e modos de comportamento dun en escena un xogo de maltrato.
conxunto de seres, a profundidade tal que ESCENA 12: Rosa diríxese ao público bus-
o converte na disección de dúas xeracións cando xustificación das razóns que a leva-
ben distintas e afastadas no tempo e nas ron a entrar aquel día na carpintaría.
referencias ideolóxicas. A historia está na- ESCENA 13: Delio e Brandán atópanse na
rrada e representada aos pinchos, adián- rúa e conversan.
tase un indicio, interrómpese, recúase,
ESCENA 14: Rosa asiste a unha discusión
especúlase para irse compoñendo os elos
entre Lucía e Guzmán.
dunha cadea perfectamente engrenada
pero esnaquizada en mil fragmentos. Vexá- ESCENA 15: Continuación da conversa en-
molo: tre Brandán, que leva un saco de pedras ao
lombo, e Delio dende a parada de autobús
ata a carpintaría.
ESCENA 1: Ruído dunha motoserra. Espazo
ESCENA 16: Na carpintaría Brandán coloca
baleiro.
as pedras mentres se prepara unha escena
ESCENA 2: Carpintaría do edificio. Reunión de lapidación.
de propietarios nos que se discute a conve-
21
ESCENA 17: Delio entra na carpintaría e ESCENA 29: Delio chega do traballo e non
sorprende a Rosa contemplando a escena atopa a Rosa na casa.
da lapidación. Ten lugar unha discusión en- ESCENA 30: Na carpintaría están a limpar os
tre eles. cristais con vinagre e o poder evocador de
ESCENA 18: Lucía, dirixíndose ao público, tal líquido acedo fai que Suso conte o seu
reflexiona co resto dos actores da compa- drama infantil de espectador dos hemato-
ñía respecto da violencia de xénero. mas da nai desinfectados con vinagre.
ESCENA 19: Continúa a discusión, agora xa ESCENA 31: Delio, no seu afán desespe-
con manifestacións de violencia. Nela Rosa rado por buscar a Rosa, á que non atopa
acepta as amoestacións de Delio. por ningures, bate con Guzmán e mátao
ESCENA 20: Os actores recúan e avanzan ao tempo que os actores de teatro contem-
xogando co tempo e imaxinando que tería plan a escena abraiados e impotentes.
pasado se Rosa se tivese rebelado.
ESCENA 21: Na compañía de teatro seguen 4.4. Os distintos planos tea-
as discrepancias buscando algo máis forte, trais.
máis abraiante.
ESCENA 22: Lucía, soa ante o público, non Na obra aparecen tres planos teatrais cla-
atopa respostas. De repente, por primeira ramente delimitados espacial e temporal-
vez no espectáculo, deixa de ter as cousas mente:
claras. PRIMEIRO PLANO DRAMÁTICO: O vivir co-
ESCENA 23: Rosa pídelle desculpas a Lucía tiá no edificio. As relacións Delio-Rosa, as
e, ao mesmo tempo, fala con ela sobre o relacións Lucía-Guzmán, Delio-Guzmán e
que é a vida e as relacións amorosas. Rosa-Lucía.
ESCENA 24: Delio chega da rúa e, entrando SEGUNDO PLANO DRAMÁTICO: Na vella
no garaxe, pretende mexar na piragua pero carpintaría do pai de Guzmán teñen lugar
é sorprendido por Guzmán. Logo dunha os ensaios da compañía de actores Lucía,
breve conversa, Delio queda durmido. Suso e Brandán, as súas buscas, as súas
discusións, as súas diferenzas e puntos de
ESCENA 25: Delio esperta e atopa a Rosa
encontro.
gardando os utensilios no cuarto da lim-
peza. Ten lugar unha afervoada discusión TERCEIRO PLANO DRAMÁTICO: Dentro
na que Rosa reproduce as palabras que lle da convención anterior estarían as pezas
escoitou a Lucía respecto do amor. Entón breves de commedia dell´arte e a peza da
Rosa decide abandonar a Delio. lapidación.
ESCENA 26: Limpeza na carpintaría das
desfeitas da escena anterior ao tempo que EXERCICIOS:
os actores buscan a verdade do acontecido, • Localízaos no texto e sinala como están
saber como Rosa acabou nunha cadeira de feitas as transicións.
rodas.
• Nas escenas 5-6 vemos o intento por par-
ESCENA 27: Continúa a discusión respec- te dos actores da compañía de reconstruír
to de cal é o modo como debe contarse a a personalidade de Delio, de levar a escena
historia. uns feitos tal e como pasaron ou como pui-
ESCENA 28: Rosa está soa en silencio e, deron pasar. Delio é o punto de partida para
abaneándose na fantasía, aparece a súa o personaxe.
filla morta, a Nena, á que se fai alusión en
moitas escenas, que, con xogos balbucien-
tes de palabras reveladoras, a convida a
marchar, a salvarse.
22
(Así que se vai LUCÍA, SUSO achégase ao pú- BRANDÁN. Porque me dá a min a gana! Ou,
blico para lle facer unha confidencia. Entre- que sei eu, veñen dunha xunta de propietarios
mentres BRANDÁN saca un cigarro e teno na do edificio e...
boca sen o prender).
SUSO. Agora que se foi... eu voulles dicir a 6
verdade: a min facer algo sobre este... tema,
ROSA. Non berres, anda.
non me apetece nada. Que queren...? A min...
(Fai acenos de arrepío). Ademais está tan... DELIO. (Baixando a voz). Non berro, hostia. É
que non hai nada que máis me rebente que
BRANDÁN. Manido?
que me leves a contraria diante da xente. E ti
SUSO. Efectivamente. Pero é unha teima de xa o sabes.
Lucía e... Tentámolo un monte de veces, proba
Mentres fala, ROSA saca os zapatos, pon as
por aquí, proba por alá, eu propúxenlle incluso
zapatillas, unha bata de andar por casa e, coa
algunha que outra fórmula, non sei, máis...
axuda teatral de SUSO E BRANDÁN, comeza a
BRANDÁN. Distanciada. arrombalo todo: retira a motoserra, a póla...
SUSO. Iso. Inda que potente, eh. Pero nada, Despois, armada de vasoira e recolledor, limpa
non acabamos de pórnos de acordo. Eu dicía a serradura.
de pasar. Pero agora, como tivemos aquí no
edificio un...
EXERCICIOS:
BRANDÁN. Episodio.
• Analiza o xogo de planos que se nos pre-
(...) senta cando entran Delio e Rosa en escena
SUSO. Pois iso, que eu creo na acción. O que e ten lugar un flash back no que recuamos
conta é o que se fai, non o que se pensa. E ao día en que aconteceron os feitos que os
moito menos o que se di, que pode ser menti- actores intentan reconstruír. ¿En que pla-
ra... Este home, por exemplo, que sei eu o que no dramático debería ser situada a escena?
lle andaba pola cabeza... Razoa a resposta.
BRANDÁN. A Delio?
SUSO. A Delio, si.
BRANDÁN. Pero non quedamos en que non 4.5. O recurso da ruptura da
tiña que ser el.
cuarta parede.
SUSO. Pero inspirámonos nel. E eu non o co-
ñezo de nada. Ti aínda...” A cuarta parede é a parede invisible imaxi-
naria que está á fronte do escenario nun
(...)
teatro, a través da cal a audiencia ve a ac-
SUSO. Hostiá, que idea! Podiamos enchelo
tuación. Xeralmente dise que este concep-
todo de dicionarios. Unha morea inmensa de
to foi empregado no teatro do século XIX
dicionarios ocupando toda a escena, e no me-
coa chegada do realismo teatral, pois, ata
dio Delio...
entón considerábase que as accións acon-
BRANDÁN. Ou quen sexa... tecían dentro de tres paredes, unha á es-
(...) querda, unha á dereita e unha ao fondo.
SUSO. Pois a ver, inventa, inventa...
Daquela, se de pronto un actor se dirixe ao
público para pedir a súa participación ou se
BRANDÁN. O tipo chega de noite, a muller
o guión exixe interactuar cos espectadores,
está a esperar por el...
entón dise que se está a romper a cuarta
SUSO. Vale, o de sempre... parede.
BRANDÁN. Pois vén con el, tanto dá. Veñen...
do cine, ou de visitar un primo que acaban de
operar dunha hernia...
SUSO. Por que dunha hernia?
23
EXERCICIOS: EXERCICIOS:
• Localiza as escenas en que se bota man • Busca as influencias do teatro de Bertolh
deste recurso. Brecht en A piragua.
• Analiza a súa función. • Busca información sobre Bertolh Brecht:
biografía, obras, teorías teatrais, etc.
• Escribe unha breve peza dramática em-
4.6. Influencias de Bertolh
pregando estes recursos.
Brecht
Mentres o teatro nacido das concepcións 4.7. Análise dos símbolos
aristotélicas propón a ilusión de que o
actuado no escenario é un anaco de vida SÍMBOLOS AUDITIVOS
real, no que o público participa coas súas Os elementos acústicos teñen unha impor-
emocións, o alemán Bertolh Brecht pos- tancia fundamental na obra, tanto para
tula que o espectador debe implicarse no caracterizar os personaxes como para pro-
espectáculo. Polo tanto, a intención final ducir sensacións no espectador.
dunha obra para Brecht non é a catarse
• A motoserra.
aristotélica –método para que o público
purificase os seus sentimentos– senón o es- • As cancións que, como ecos con fun-
pertar dunha actitude crítica racional fronte ción repetitivo-evocativa, entoan varias
ao mostrado. Non obstante, para o autor dos personaxes.
de Galileo Galilei (peza, por outra banda, • As palabras que, coma ecos oníricos
que Pazó traduciu), a deleitación artística con función liberadora, pronuncia A
era tamén desexable, aínda que sempre Nena dende a súa inocencia pero tamén
ao servizo do coñecemento. “O noso tea- dende a lucidez da loucura.
tro debe suscitar o desexo de coñecer e • Os sons da cidade fronte ao silencio da
organizar o pracer que se experimenta ao casa.
cambiar a realidade, –di Brecht–, os nosos
• O son do disparo final.
espectadores non só deben aprender como
se libera a Prometeo encadeado, senón ta-
mén prepararse para o pracer que se sente SÍMBOLOS OLFACTIVOS
liberándoo”. Para poñer en práctica os seus Os elementos olfactivos contribúen a pro-
postulados teóricos, Brecht válese de certas vocar unha sensación no espectador que
técnicas que xerarán unha ruptura profun- serven de correlatos das vivencias que es-
da coa tradición teatral vixente ata ese mo- tán sentindo os personaxes.
mento, co fin de arrancar o público da súa
actitude pasiva. • O fedor a ouriños que Delio arroxa so-
- Efecto de distanciamento, que tende a bre a piragua.
provocar no espectador unha sensación • O cheiro a vinagre: correlato do baleiro
de estrañamento fronte ao que se lle re- que está a vivir Rosa, o agre, o acedo da
presenta. súa vida simbolizado no cheiro do “cris-
- Escenas nas que se narra, en forma de tasol”.
cadros fragmentados, cunha sorte de • O olor a lixivia das escaleiras.
montaxe que impide unha totalidade or- • O recendo a primavera do personaxe
gánica. da Nena.
- Actores que representan o personaxe
sen identificarse con el. SÍMBOLOS VISUAIS
- Ruptura da cuarta parede. Vermello: A predominancia da cor verme-
lla, coa súa simboloxía de violencia, de evo-
24
cación do sangue derramado: as cadeiras, humano. Do concepto que el entende por
a piragua etc. matrimonio enténdese o control que exerce
Branco: A inocencia da Nena co seu traxe sobre Rosa como persoa, e fai constante-
floreado que lembra as paisaxes ofélicas e mente referencias aos anos que levan xun-
a eterna primavera. tos como un triunfo. Non está disposto nin
preparado para enfrontarse a unha Rosa
Negro: Os espazos baleiros no escenario de
distinta pois esa lenta pero progresiva evo-
cor completamente negra.
lución da súa muller descompénsao emo-
cionalmente. Dalgún xeito culpa a xente da
4.8. Análise dos personaxes compañía de teatro destes cambios, e cada
día vese máis baleiro, sen o contrapunto da
4.8.1. Personaxes masculinos outra Rosa, a indefensa, pois só unha rela-
DELIO ción posesiva con ela lle aseguraba unha
Delio é un home covarde, egoísta, con co- imaxe de home capaz, que no estereotipo
hibicións de seu e incapaz de enfrontarse machista é aquel que é dono da “súa”
a si mesmo. Busca superarse continuamen- muller. Delio non ama a Rosa, simplemen-
te, de aí a necesidade de atopar unha orde te ten medos e neses medos está a propia
para cada cousa. A obsesión polas palabras necesidade que ten dela; por outra banda,
sepultadas nun dicionario, nun prospecto están as fortes convencións sociais que sos-
ou nun catálogo –é dicir, por saberes mor- teñen o seu xeito de enxergar o mundo: “a
tos, desposuídos da súa capacidade para miña muller non traballa”, “a miña muller
transmitir contidos reais–, afogan ao seu está na casa”, “eu son o que trae os car-
buscador porque non lle permiten enten- tos”, “eu son o que manda”, etc. Os celos
der o fondo das cousas, só a súa forma, ba- que sente teñen que ver coa súa inseguri-
leira dentro deses significados virtuais. No dade e vese acosado por múltiples inimigos
seu afán de hiperproteción confunde amor virtuais que o aterrorizan e o descontrolan.
con posesión e isto lévao a non deixar que É un terror que non pode controlar e que
Rosa poida desenvolver a súa vida como ser inxecta en Rosa, como se pon de manifes-
to na mirada de carraxe que xa lle dirixe
nesa escena inicial cando, na reunión de
propietarios, Rosa non asente ao que el di,
ou na mañá en que a atopa fregando as
escaleiras, pois sabe que, con ese novo tra-
ballo, xa non dependerá economicamente
del. A violencia final que exerce empuñan-
do a arma e matando a Guzmán, ao que
non respecta porque é coma o seu reverso
no espello, é a culminación dun narcisismo
brutal de home frustrado.
GUZMÁN
Nunha actitude diametralmente oposta es-
taría Guzmán, desprezado por Delio polo
seu comportamento “brando e bo” coas
mulleres ao non aceptar o rol social de do-
minador na súa relación de parella, pola súa
renuncia a un modelo capitalista do mundo
e, sobre todo, por non saber “cal é o lugar
preciso que deben ter as cousas”. Guzmán
é un home feliz a pesar de que a vida non
25
SUSO
A primeira explicación que dá Suso, cando
fala de seu pai, sobre o concepto de violen-
cia de xénero está centrada nun machismo
exento de violencia, pois susténtase máis
na construción tradicional do que sempre
se supuxo que era ser home, sen por iso
xustificalo ou desculpalo pero entendendo
que é difícil cambiar actitudes tan enraiza-
das e lexitimadas socialmente dentro do
patriarcado, de acordo cun certo modelo
de masculinidade. No entanto, hai nel un
rexeitamento continuado a tratar o tema
e busca escusas de continuo, propoñendo
novos modos, procedementos que teñen
moito máis que ver cun discurso onde pri-
sempre o tratou ben –hai referencias a un
me a acción que a formulación ética. Suso
pai posesivo, despótico e quizais alcohó-
apologa pola necesidade de busca dun es-
lico–, no entanto, sabe dar e apreciar os
pazo escénico distinto do tradicional que
seus amigos, a súa parella, a xente que o
teña como base unha gamma de recursos
rodea, mesmo recibe e, incluso cando se ve
que inclúan ruídos abouxadores, no canto
derrotado, impotente ante o abandono de
da música, movemento, acción, metáforas
Lucía, á que ama profundamente, continúa
enerxéticas que non impliquen o especta-
axudándolle, permitíndolle que viva na súa
dor directamente no espectáculo para leva-
casa, pois entende que o respecto comeza
lo así por vieiros insospeitados. Esa revira-
no dereito a exercer todas as liberdades po-
volta de torniqueta ao final cando, sentado
sibles: a liberdade de xuntarse, a de sepa-
na escaleira e rodeado dun acedo cheiro
rarse, etc. e que ese dereito non debe xerar
a vinagre, lembra a infancia, achégao ao
nunca rancores.
espectador que, finalmente, comprende o
peso da dor e as súas máscaras.
BRANDÁN
Brandán é tímido, inseguro, calado pero ob- 4.8.2. Personaxes femininos
servador, simpático, mesmo sarcástico e so-
ROSA
bre todo lúcido, capaz de ver no interior das
persoas e adiviñar os seus comportamentos. Rosa é un personaxe que evoluciona ao
A medida que avanza a obra afianza a súa longo da obra, dende a súa invisibilidade
autoestima ao sentir que é capaz de ofre- inicial, na que se oculta a si mesma o que
cer elementos de interese na construción do ocorre, negando a evidencia e sen apenas
seu personaxe pois, pouco a pouco, vaise atreversese a tomar consciencia da súa
achegando ao resto dos compañeiros de insatisfación. Cando comeza a escoitar a
elenco, intentando fuxir do seu mutismo e Lucía falar da súa propia vida e da súa pro-
buscando entender e expresar con palabras pia relación, Rosa decátase de que non é
esa realidade que capta sempre dende a in- necesario vivir sometida, de que hai outras
tuición. maneiras de amor. Daquela, decide dirixir a
súa propia vida, non depender de ninguén,
desenvolver as súas capacidades.
26
LUCÍA 4.9. O humor
A actitude de Lucía defínese en contrapun- O humor é un dos recursos máis emprega-
to coa actitude de Rosa. Négase a facer o dos na peza e vai dende a lucidez á locuaci-
que lle di o mozo Guzmán e deixa moi claro dade cómica, pasando polo humor irónico.
as súas actitudes ante os roles domésticos,
tradicionalmente considerados como femi-
EXERCICIOS:
ninos: as tarefas da casa, a aparencia física
coidada, o sacrificio ante a moda. É unha • Localiza os seguintes tipos de humor no
muller que reivindica a súa independen- texto e xustifica a túa resposta:
cia en todo momento, mesmo ten unhas
pequenas fendas de agresividade, similar Comicidade de situación: caracterízase polo
a certas actitudes masculinas de domina- ritmo rápido da acción, enredos malenten-
ción aínda que é consciente dela e sabe didos e confusións na peripecia escénica.
controlala. Lucía asume a perda do amor,
Comicidade verbal: baseada en repeticións
o desgaste das palabras e dos xestos e,
e omisións de palabras e frases feitas, do-
rastrexando na propia identidade, non ten
bres sentidos, xogos de palabras, a fala do
medo á soidade e ao baleiro. É culta, for-
personaxe.
mada, cunha autoestima alta e que se rebe-
la contra todo instinto masculino de pose- Comicidade de carácter: describe caracte-
sión. As relacións amorosas que establece a res, formas de ser esaxeradas ou ridículas,
sociedade tradicional, “definitivas, sólidas, teimas, defectos, etc.
estables”, parécenlle absurdas e foxe delas. Comicidade de valores: ridiculiza falsos va-
Nese sentido amósase coma unha persona lores establecidos ou dignifica os que están
inmadura que está intentando encontrarse marxinados.
a si mesma, malia pretender en todo mo- Comicidade de distorsión ou parodia: ba-
mento intentar entender, chegar ao fondo séase en burlas, equívocos e emprega a
das cousas pola vía da racionalidade. Ao esaxeración e o contraste co modelo orixi-
final descubrimos que a súa prepotencia nal, buscando a ridiculización.
inicial non é máis que unha máscara coa
que protexer o seu espazo e a súa sensi-
bilidade.
A NENA
A Nena é a filla de Delio e Rosa á que se
fai referencia constante en todo momen-
to como unha razón de vivir e estar xun-
tos para ambos. A súa morte desencadea
o conflito. Ten moito peso dramático ao
final da peza pois dende a súa inocencia
clarividente –case ofélica– convida a Rosa a
buscar a súa liberdade.
27
5. CONCLUSIÓNS
28
7. PROPOSTA ARTÍSTICA SOBRE A POSTA EN ESCENA
29
DECLARACIÓNS DE RICARDO DE con bo rollo pola vida, por iso, cando mete
BARREIRO: GUZMÁN a piragua na praza de garaxe faino non por-
“Guzmán é un personaxe cunha infancia que sexa un friqui, ou por molestar, senón
difícil, porque seu pai era alcohólico e el porque pensa que non ten importancia. Con
sempre se sentiu moito máis próximo da respecto á relación con Lucía sente que ela
nai, pero non adoptou unha actitude violen- o quere pero que non alcanzou a madurez
ta ante a vida, aínda que o mundo tivese suficiente para ser consciente diso, porque
sido cruel con el. Guzmán é un home tole- non está ben consigo mesma e perdóalle
rante, entrañable, bo, xeneroso –déixálles a todo, trata de entendela tal e como é. A Lu-
carpintaría, mércalle regalos á moza, etc.–, cía pásalle un pouco o que a nós mesmos
moi amigo dos seus amigos, pois, a pesar de moitas veces como persoas que estamos
que se ve metido nunha serie de conflitos, neste mundo do teatro que as nosas pare-
non se mantén á marxe senón que se amosa llas non nos comprenden, hai desencontros,
comprometido con todas as cousas nas que os ensaios, o tempo de concentración, os
cre. Nos ensaios, para chegar ao personaxe, horarios, etc.”.
foi complicado porque requiría unha certa
naturalidade. Traballei moito co sorriso: se DECLARACIÓNS DE SUSANA DANS:
a vida é marabillosa para que andar compli- ROSA
cándose, por iso, sempre que saía a escena
“Dende esa invisibilidade inicial, a medi-
debía dar esa sensación de que estaba fe-
da que vai avanzando a obra, vai collendo
liz. Ao comezo, as miñas escenas con Lucía
moita forza o meu personaxe. O traballo
non estaban claras así que mantiven o meu
non foi tanto definir psicoloxicamente a
contrapunto con Delio para poder irme de-
Rosa, que está moi ben debuxada polo au-
finindo mellor como personaxe pois Delio,
tor, senón as idas e vindas nesa deconstru-
dalgún xeito, encarna a figura paterna aín-
ción espazo-tempo, polo escenario. Rosa
da que, coma con seu pai, non se entenden
é unha muller típica e tópica galega, unha
en absoluto. Guzmán non ten complexos,
muller que intenta acomodarse, que non
nin conflitos sociais, e en xustaposición con
se rebela, que adopta a actitude de calar
Delio, é un triunfador, ten un bo traballo,
para ter a festa en paz. Unha muller que
unha moza á que ama, amigos e sempre vai
intenta que as cousas estean ben aínda que
perda dos seus dereitos e que se amolda
a esa relación para non andar de bronca
en bronca. Creo que Cándido quixo xogar
coa violencia no máis estrIto sentido do
doméstico. Non vemos un ollo morado ou
un brazo escaiolado, senón que a palabra
é violenta. Rosa cala porque ten temor de
que se fala, a violencia chegue ás mans. É
tamén difícil demostrar na sociedade este
tipo de violencia de xénero no que se trata
de invisibilizar as mulleres, humillalas. Can-
di quixo ir por aí máis que polo explícito.
A escena das patacas ten que ver máis co
dominio que coa violencia: “Recolle iso
porque che mando eu que son o que man-
da”. Baseamos toda a historia de amor na
desigualdade de dereitos. Rosa é un per-
sonaxe tenra que se sente feliz e canta
cando está fregando as escaleiras porque
sabe que está facendo algo por ela mesma
30
ternacional tamén, pero moi noso. Alguén
dixo que cando falas do teu, serás univer-
sal. A min Candi chamoume para facer de
Rosa e encargoume o papel. Dixen que
si sen ler o texto. Foi moi bonita a forma
como me chamou porque me dixo: “Estou
escribindo un personaxe e estoute ven-
do a ti.” Como actriz é moi fermoso que
che digan iso, así que xa non puiden dicir
que non. Xa fixen máis papeis dramáticos
pero levaba un tempo facendo comedia e
gustoume tocar de novo este xénero. Nós,
como actores, facemos sociedade dende
o teatro. Lanzamos mensaxes. Hai que di-
vertir pero tamén hai que contar cousas
que movan. Os actores temos unha mi-
sión, se cadra non épica, pero si asumimos
responsabilidades”.
31
tomar consciencia dela, traela ao presen- ao que di o director, os outros personaxes,
te. Farao na escena do vinagre na que ese a música, a luz, etc. Eu mudo de crítico a
cheiro acedo o achega á infancia e a lem- maltratador nesa micropeza de commedia
branzas moi tristes. En Suso hai un actor dell´arte é abordo o tema dende outra ópti-
de escola dramática que quere xogar con ca. Iso é moi enriquecedor para min.”
todos os conceptos aprendidos, levando ao
público a onde el quere, impactándoo para
que camiñe polas pautas que el lle marca,
e pretende que, a partir desa forma exte-
rior, desa distancia, coñeza a verdade, sen
falar de si mesmo e dos seus sentimentos.
A relación Suso-Brandán é complexa por-
que Suso pretende arroialo, tapar buratiños
para que as cousas saian como el quere e
Brandán sempre o está cuestionando, ra-
zoando todos os presupostos que el defen-
de. A maneira que eu teño, como actor, de
afrontar o teatro é dende o texto, é el o
que me dá a medida do personaxe e me co-
loca aí. Xogo coas máscaras pero facendo
de min mesmo, claro, nun momento dado,
son eu, Marcos Orsi, o que está sufrindo,
e tamén e a miña alegría e a miña vitalida-
de cando estou facendo de Capitano, por
exemplo. O máis curioso nos ensaios foi
que o personaxe de Suso foi evolucionando
coa obra, foise definindo escena a escena e
foime dada ao final. Iso supuxo unha expe-
riencia moi rica para min como actor por-
que tiven que manexar moitos rexistros”. DECLARACIÓNS DE YOLANDA MUÍ-
ÑOS: LUCÍA
DECLARACIÓNS DE GOLDI: BRANDÁN “Lucía é unha muller do século XXI, segura
“O personaxe de Brandán foi construída a de si mesma que viviu unha vida moi distin-
partir de explicacións de dirección, do sig- ta á de Rosa, con outras referencias cultu-
nificado que podía ter o personaxe e logo rais, outra formación. A construción deste
a partir do ritmo da propia obra. Brandán personaxe foi difícil porque é tan parecida
é tímido, introvertido, pero observa a reali- a min que temín confundirme con ela, no
dade, é, se queres, un tipo precavido, que sentido de que somos da mesma xeración,
busca pequenos ocos para dicir o que quere somos actrices, etc. Claro que eu non estou
dicir, seguramente é algo pesimista porque tan preocupada por min mesma nin son
nada lle é indiferente. Sabe ver no interior tan caótica coma ela. Apoieime moito para
dos outros e pon palabras para colabo- chegar ao personaxe no contraste xeracio-
rar ata que nun momento dado, estoupa nal que hai entre ambas mulleres porque
e defende que hai que vivir dunha forma aínda que Lucía é máis libre ca Rosa, segue
lúdica pero ao mesmo tempo crítica. Bran- estando sen saber onde está. Entendo per-
dán non acepta falsas esperanzas. Defende fectamente o que lle pasa a Lucía, ela ten
que a violencia de xénero non é contra a parella, sabe o que quere, pero non sabe cal
muller senón sempre contra o máis débil. é o seu espazo, porque as súas referencias
Para chegar o meu personaxe hai que es- da infancia non lle serven. Lucía está bus-
tar predisposto sentimentalmente, aberto cando un sitio na vida e decátase de que os
32
mantén unha relación especial, non se sabe
moi ben, unha especie de tensión amoro-
so-sexual, pero, en todo caso, ela necesita
defenderse. É triste ter que chegar a esa
agresividade pero eu enténdoa porque, na
miña vida persoal, tamén traballei nunha
compañía con cinco homes e eu era a úni-
ca muller e hai puntos de vista que eles non
entenden. No mundo do teatro acontece
o mesmo que nos outros mundos, hai que
marcar o teu propio espazo, porque se ca-
dra podes pensar que os actores son moi
abertos, pero uns si e outros non, como na
vida mesma”.
DECLARACIÓNS DE MARIÁN
BAÑOBRE: A NENA
“O personaxe da Nena é complicado por-
que, aínda que ten poucos momentos en es-
cena, todos están falando dela e definíndoa.
Por iso o público desexa dalgún xeito que
apareza. Apoieime moito en personaxes que
homes non saben tratar as mulleres. Lucía tratan o tema da loucura dende a inocencia,
é tenra con Rosa, dálle consellos, dedícalle personaxes ofélicos que ven o lado bo da
o seu tempo aínda que se sente incapaz vida pero que se senten indefensos, incapa-
de facer nada por ela. Ninguén pode facer ces de afrontar as verdades. O meu dicurso
nada por outra persoa máis que axudarlle tiña que servir para impulsar a Rosa cara á
fisicamente se llo pide, pero eu, como Lu- liberdade e tempo e nese sentido debía ser
cía, síntome avergonzada de que, fronte a esclareedor e tenro a mesmo tempo”
Rosa que non ten nada, e eu que o teño
todo, tampouco son capaz de ser feliz. En
realidade, o que fai Lucía é unha especie de
solidariedade feminina, de apoio ás do seu
sexo, nada máis. A súa relación con Guz-
mán é positiva pero non é capaz de valora-
la. Lucía non é capaz de darlle nada, non o
ama, non está suficientemente namorada
del, ou non o está ata o final. Como non
sabe exactamente o que quere, non sabe
se quere estar aí, e déixase levar sen pensar.
Ás veces para marcar o seu propio espa-
zo Lucía é un pouco violenta verbalmente.
Aínda que Candi di que eu son un pouco
así, eu non estou de acordo para nada.
Finalmente é unha defensa persoal. Lucía
ten medo a que lle usurpen o seu poder,
traballa con dous homes e ás mulleres se
te despistas deseguida nos pisan o terreo.
Un dos seus compañeiros de traballo é moi
acaparador e o outro vive noutro planeta e
33
6. ESCENOGRAFÍA, VESTIARIO, ESPAZO SONORO
E ILUMINACIÓN
34
7. MANS Á OBRA
35
Actividades para traballar esta escena: ESCENA 11:
1. Analizar o que din os personaxes sobre Carpintaría. Entra en escena un Capitano
a violencia de xénero. ¿Cres que hai máis (é Suso ensaiando esa figura da commedia
violencia de xénero na época actual ou dell’arte). Trae canda el unha cadeira de rodas.
simplemente ten máis eco nos medios de Chega onda Rosa (que se antes non entendía
comunicación? nada, agora aínda entende menos), faille as
2. Analiza os seguintes puntos e intenta debidas reverencias e convídaa a sentar na
lembrar como entenden a violencia de xé- cadeira de rodas. Logo entra en escena Feliso
nero varios dos personaxes da obra: (BRANDÁN ensaiando unha figura de comme-
dia).
Personalidade perversa.
Necesidade de entender por que pasan FELISO.- Felisa! Felisa! Onde se metería esa
certas cousas. muller? Hai polo menos... tres minutos que foi
Xente trallada. facer a compra! E eu teño unha fame! Pero
Machismo. unha fame! A fame máis famosa e máis fa-
menta da familia das fames! Felisa! (Topa o
3. O personaxe de Suso. Presupostos es-
carriño da compra que deixou abandonado
téticos como actor: o ruído, o elemento
Rosa.) Eh?! Este é o seu carriño da compra!
rompedor, abraiar o público. Analiza a sim-
Seguro que el sabe algo. Voulle preguntar.
boloxía da motoserra. ¿Cres que son unha
Onde vai a miña muller, carriño da compra da
escusa para non abordar directamente o
miña muller? Non respondes, eh. Preguntarei-
tema que Lucía quere tratar? ¿Por que?
cho por segunda vez: Onde vai a miña muller,
4. O personaxe de Lucía. A necesidade carriño da compra da miña muller? Por tercei-
dunha lóxica, de atopar respostas a todas ra vez: onde vai a miña muller, carriño da com-
as preguntas. A necesidade de pensar, de pra da miña muller? Por que non respondes?
utilizar o cerebro e ordenar con palabras os
CAPITANO.- Desculpe, señor civil...
pensamentos e entender o mundo no que
vive. ¿Por que? FELISO.- Hmm, quen é vostede?
5. Os actores da compañía de teatro Lu- CAPITANO.- Pero, como, Feliso, non me reco-
cía, Brandán e Suso intentan reconstruír a ñeces?
psicoloxía dun maltratador e toman como Feliso.- Pois non.
modelo a Delio, nun habilísimo xogo de es- CAPITANO.- Como non?
pellos onde se trata de ficcionalizar dentro
FELISO.- A min pásame o contrario. Non
da propia ficción o que puido pasar, no en-
como!
tanto, tratan de definir a figura do machis-
ta e a do maltratador. CAPITANO.- É que acaso nunca ouviches falar
da gravitación universal?
• ¿Que adxectivos utilizan?
FELISO.- Non.
• ¿Cres que hai diferenzas entre un ma-
chista e un maltratador? ¿Cales? CAPITANO.- E da inmensísima enerxía almace-
nada no núcleo do Sol?
• ¿Cres que un pensamento machista
leva aparellado o maltrato? FELISO.- Tampouco.
• ¿Cres que existen estruturas sociais que Capitano.- E da forza destrutiva resultante de
propician a violencia de xénero? bombardear o núcleo dun átomo?
36
za que tes ante ti: eu, o capitán Botaporfora! FELISO.- Seguro que en lugar de ir facer a
Vencedor en vinte e sete mil duascentas deza- compra estabas por aí de pendanga! Con
sete guerras, en trinta e nove mil cento vinte e quen? Con quen? Con quen?
unha batallas, en dous millóns trescentas vin- FELISA.- Con ninguén.
te e catro mil escaramuzas... e nunha disputa
FELISO.- Con ninguén! Así que o recoñeces,
que tiven o outro día nunha discoteca porque
estabas con ninguén! É quen é ese tal nin-
me tiraron o gintonic.
guén?
FELISO.- Vale, e?
FELISA.- Ninguén.
CAPITANO.- E se me deixas dirixir a min o in-
FELISO.- Co único ninguén co que ti podes
terrogatorio ao que estabas sometendo a ese
estar é comigo, Felisa! Comigo e con máis
carriño da compra... Xa verás como canta de
ninguén!
plano. Bo son eu! Cos meus métodos este
acaba confesando... o que, ho, que no seu FELISA.- Pero Feliso...
interior se transportou ácido bórico. Escoita, FELISO.- Cala adúltera! Vouche ensinar eu a ti
carriño, vas falar polas boas ou polas... a non me enganares con ninguén!
Capitano ergue o carriño como para ilo es- Feliso comeza a bater en Felisa. Suso pon de
parrar contra o chan... pero Suso suspende a novo a máscara de Capitano, desenfunda a
acción, saca a máscara de Capitano e... espada e...
SUSO.- Nese momento podía entrar o dottore CAPITANO.- Até aquí podiamos chegar! (Pa-
e dicir algo así como... (Facendo de Dottore.) rando a Feliso.) Detente, canalla, a ver se es
Desculpen, señores, mellor será aplicar a lóxica tan valente enfrontándote cun home?! Veña,
antes que a forza. Estudemos o caso. Este é o báteme a min!
carriño da compra da muller de Feliso, non é? O Capitano xa ten a Feliso inmobilizado e
FELISO.- É. arrepiado co medo pero, por atrás e, como
SUSO.- Ergo, se este é o carriño da compra da gata enrabechada, sáltalle ao lombo FELISA e
muller de Feliso, unida ao carriño da compra comeza a baterlle. Feliso zafa e foxe medoño
da muller de Feliso debería estar a muller de para unha esquina.
Feliso, non é? CAPITANO.- Pero, señora, que fai?.
FELISO.- É. FELISA.- Por que te metes co meu home, eh?
SUSO.- Mais é manifesto e notable que unida Por que, eh, a ver, por que?
ao carriño da compra da muller de Feliso non CAPITANO.- Porque son o capitán Botaporfo-
está a muller de Feliso, non é. ra, é para min é unha cuestión de honor de-
FELISO.- É. fender a unha dama.
SUSO.- Ergo, o carriño da muller de Feliso foi FELISA.- (Deixando de baterlle.) E onde hai por
abandonado pola muller de Feliso. aquí unha dama?
FELISO.- Desde logo, non hai como ter estu- CAPITANO.- Enriba miña.
dos! FELISA.- Ah. Dilo por min. (Sácalle o chapeo
SUSO.- Agora cómpre saber por que a muller e dálle un bico na cabeza...) Que galante. (...
de Feliso abandonou o carriño da muller de pero deseguido comeza a turrarlle dos pelos.)
Feliso, ergo o seu propio carriño. E de que tes que defenderme ti a min se se
pode saber, eh, a ver, de que?
FELISO.- (A Felisa.) Ahá. Aí é onde quería che-
gar eu. Que tes que contestar a iso, Felisa? CAPITANO.- Dese animal...
37
CAPITANO.- Vale, señora, vale... SUSO.- A ti nunca che convence nada! Entrá-
Felisa sae de enriba do Capitano e tranquilí- moslle por un lado, entrámoslle por outro, e
zase. ti...
FELISA.- Era o que faltaba. Quen es ti para me- LUCÍA.- Que lle queres?
téreste onde non te chaman, eh, quen es ti? BRANDÁN.- Pois fai un esforzo, tía, que tamén
CAPITANO.- (Derrotado.) Ninguén, señora, o fixen eu traendo as putas pedras estas.
ninguén. LUCÍA.- É que eu prefería algo menos...
FELISO.- (Reaccionando. Ao público.) Ah, é SUSO.- Menos nunca, tía, sempre máis. Xa ve-
ninguén! O que estaba coa miña muller! Vo- rás, vas alucinar. Bótame unha man, Bran.
uche ensinar eu a ti, roubador de mulleres..! Suso, axudado por Brandán, vai buscar unha
Acabada a improvisación, os cómicos vanse, tea coa que cobre a Lucía e simula unha mu-
levando canda eles o carriño da compra. ller que vai ser lapidada.
BRANDÁN.- Hostiá...
Actividades para traballar esta escena: SUSO.- E aquí era onde a xente, que tería as
• Busca información sobre a commedia pedras na man...
dell´arte. Brandán fai un aceno á xente que ten pedras.
• Define os distintos personaxes que Pero nese momento, cortando o ambiente,
acostuman a aparecer neste tipo de xé- entra Delio e...
nero.
• ¿Que características específicas presen- Actividades para traballar esta escena:
ta a peza inserida? ¿Cal é a súa función • Busca información sobre a lapidación.
dentro do conxunto da obra?
• ¿En que consiste?
• ¿Cal é a opinión que ten de si mesma
• ¿En que países se practica?
Felisa?
• ¿Cal é a situación dalgunhas mulleres
que van morrer por lapidación?
ESCENA 16:
• Se o consideras oportuno, ponte en
Carpintaría. Brandán vai colocando no prosce- contacto con organizacións a favor dos
nio as pedras que traía no saco. Entran Suso e dereitos desas mulleres, expresa a túa
Lucía cun fato de folios na man. opinión e ofrece o teu apoio.
LUCÍA.- “Uns turistas occidentais chegan a • Escribe un monólogo que teña como
unha aldea de Afganistán”. Que pouca luz tema os últimos momentos dunha muller
hai aquí, non? que sabe que vai ser lapidada.
BRANDÁN.- Polos cristais, están cheos de mer-
da. Había que limpalos.
ESCENA 20
LUCÍA.- “Ao seguinte día hai unha lapidación.
Un ano e medio despois... e un ano e medio
Os turistas están no conflito de ficaren no ho-
antes.
tel ou deixárense arrastrar pola curiosidade”
SUSO.- E que pasaría se ela non achantase se
SUSO.- Ou polo morbo. E ademais un deles é
intentase arreporse..?
afeccionado á fotografía, así ten unha tenta-
ción máis forte e mesmo... Polo mesmo sitio que antes entran de novo
Delio e Rosa.
BRANDÁN.- Ben intencionada.
DELIO.- Pasa, hostia, pasa! Que se che perdeu
SUSO.- Iso.
a ti alí? A ver, que se che perdeu?
LUCÍA.- Está ben. É potente, si... pero... non
ROSA.- É que fun un momento abaixo para
me acaba de convencer.
gardar... (Deixa de falar.)
DELIO.- Gardar que, ho, gardar que?
38
ROSA.- Nada. Baixei e xa está. Non terei que ROSA.- (Máis aborrecida que desafiante.) Se
andar dándoche explicacións por cada paso non, se non, qué se non..?
que dou ou deixo de dar, digo eu. DELIO.- Se non haberá que... (Fai o aceno de
DELIO.- Ah, non? cortarlla.)
ROSA.- Non. Nin era necesario que me rifaras ROSA.- Ao contrario, Delio, o que temos é
alí diante de todos! que falar dunha vez e...
DELIO.- Aí tes razón, non era necesario. Se es- DELIO.- Ala, carallo, xa saíu a leria. Ti o que
tiveses onde tiñas que estar non era necesario. pasa é que miras moita televisión e...
Que se che perdeu a ti alí, a ver? ROSA.- Pois si, iso tamén é verdade...
ROSA.- Nada. Simplemente que me chamou a DELIO.- Claro, muller, claro. Anda, imos cear,
curiosidade saber o que fan aí... que coa fame que traio igual me sae o lobo
DELIO.- E que han de facer? A súa vida. E ti que levo dentro e en vez de falar ouveo. Ou
a túa. mordo.
ROSA.- A miña? ROSA.- (Indo buscar a comida.) Quéntoche a
DELIO.- Pois si. cea nun momento e comes ti, que eu xa...
39
DELIO.- Eh, eh, eh, se empezamos a faltarnos • Marca cunha cruz os adxectivos que
ao respecto... consideres que caracterizan a súa perso-
ROSA.- Tes razón, desculpa. (Dándolle a co- nalidade e os seus estados de ánimo e
mida e índose.) Toma, se queres espera a que sinala en que momentos:
arrefríe para que se lle vaian as microondas... Orgulloso Culpable Farto
DELIO.- Peixe outra vez! Xa che dixen que eu Avergonzado Eufórico Melancólico
ultimamente o peixe... (En vista de que Rosa Humillado Impotente Deprimido
rompe a rir.) De que ris?
Desilusionado Optimista Entusiasta
ROSA.- De nada, é que me acabo de acordar...
Desgustado Agradecido Poderoso
“De peixe, peixeiro, e de carne...” De nada,
de nada. Superior Admirado Vingativo
40
7.2. Investiga pola túa conta paso en España de Ditadura á Democracia:
inquedanzas culturais, artísticas, políticas,
HISTORIA novas linguaxes, novas formas de vestir,
J. A. Valente cualificou a época franquista novos códigos visuais, sonoros, etc.
de “Tempo de miseria”. Economicamente,
socialmente e mentalmente tiña razón. A CINE
represión e a censura coutaban calque-
Visualiza algunhas películas do cine espa-
ra manifestación ideolóxico-artística que
ñol durante o franquismo e intenta expli-
fose en contra do Réxime. Busca na rede,
car nunhas liñas cal é a mensaxe subliminal
en enciclopedias ou en libros de historia
respecto dos roles da muller honesta e do
documentación sobre a Ditatura Militar e
home honesto.
responde ás seguintes preguntas, tratando
de relacionalas co momento histórico que • ¿Cres que dalgunha maneira influíu na
viviron os personaxes de Rosa-Delio: perduración de certos comportamentos e
no comportamento de submisión de certas
1. ¿En que ano tivo lugar en España a II
mulleres?
República?
• ¿Como?
2. ¿En que ano tivo lugar a aprobación por
primeira vez do sufraxio feminino? Tamén podes analizar os contidos violentos
de películas como:
3. ¿En que ano tivo lugar a Guerra Civil?
• Un tranvía chamado desexo de Elia Kazan,
4. ¿Que consecuencias tivo a ditadura de
baseada na obra de teatro de Tennessee
Franco no papel das liberdades da muller?
Williams A streetcar named desir.
5. ¿En que ano se aprobou a Lei do divorcio
• Xilda, dirixida por Charles Vidor.
en España?
Agora visualiza algunhas películas realiza-
6. ¿Cales eran as obrigas fundamentais
das na Democracia. Suxerímosche as se-
dunha “señorita solteira” e dunha “per-
guintes por extraeren da realidade do día
fecta casada” na España da ditadura fran-
a día e da atención aos pequenos, detalles
quista?
unha actitude vital e un forte compromiso
7. ¿En que ano se aproba a lei pola cal a moral que non avoga tanto polos grandes
muller pode dispor dos seus bens sen o e inalcanzables ideais como por poñer a
consentimento do seu home? mirada ben asentada na terra e, con humil-
dade, retratar certamente a dificultade do
Agora fai o mesmo cos personaxes de Lu- vivir diario. Fíxate sobre todo no tratamen-
cía, Brandán e Marcos: to que reciben as mulleres.
1. ¿En que ano morre Franco? • Te doy mis ojos de Iciar Bollaín.
2. ¿En que ano comeza a Democracia en • Solas de Benito Zambrano.
España? • Los lunes al sol de Fernando León de Ara-
3. ¿En que consiste o período político de- noa.
nominado Transición? • Que he hecho yo para merecer esto de Pe-
4. A perda da importancia do compromiso dro Almodóvar.
político, a vivencia hedonista do presente,
o nacemento dunha cultura xuvenil basea- MÚSICA
da no estético e conectada cos seus coetá-
A música foi outros dos medios dos que
neos noutros países occidentais, ¿cres que
se valeu o réxime franquista para manter
tiveron moito que ver nun cambio de men-
as estruturas dunha sociedade nas cales a
talidades?
muller debía cumprir o rol de boa esposa
5. Analiza como foi, dende o punto de vista e boa nai.
xurídico, económico, social, relixioso, etc, o
41
• Pregúntalles a teu avó e a túa avoa que ¿A quién le importa lo que yo haga?
cancións escoitaban eles e compáraas coas ¿A quién le importa lo que yo diga?
cancións que escoitas ti. Yo soy así, y así seguiré, nunca cambiaré (bis).
• Trata de buscar ti cancións dunha e outra
época e subliñar as mensaxes subliminais Héctor Ochoa. EL CAMINO DE LA VIDA
que agochan destinadas a crear un deter- (vals)
minado estereotipo de muller e de home.
De prisa como el viento van pasando
• Agora analiza o contido das dúas can- Los días y las noches de la infancia
cións seguintes, fixándote nos modelos de Un ángel nos depara sus cuidados
muller que se propoñen: Mientras sus manos tejen las distancias.
Después llegan los años juveniles,
Alaska y Dinarama. A QUIÉN LE IMPORTA Los juegos, los amigos, el colegio
El alma ya define sus perfiles
La gente me señala
Y empieza el corazón
Me apuntan con el dedo
De pronto a cultivar un sueño
Susurra a mis espaldas
Y brota como un manantial
Y a mí me importa un bledo
Las mieles del primer amor
Que más me da El alma ya quiere volar
Si soy distinta a ellos Y vuela tras una ilusión
No soy de nadie, Y aprendemos que el dolor y la alegría
No tengo dueño Son la esencia permanente de la vida.
Yo sé que me critican Y luego cuando somos dos
Me consta que me odian En busca del mismo ideal,
La envidia les corroe Formamos un nido de amor,
Refugio que se llama hogar,
Mi vida les agobia
Y empezamos otra etapa del camino:
¿Por qué será? Un hombre, una mujer,
Yo no tengo la culpa Unidos por la fe y la esperanza.
Mi circunstancia les insulta Los frutos de la unión que Dios bendijo
Mi destino es el que yo decido Alegran el hogar con su presencia.
El que yo elijo para mí ¿A quién se quiere más sino a los hijos?
¿A quién le importa lo que yo haga? Son la prolongación de la existencia.
¿A quién le importa lo que yo diga? Después, cuántos esfuerzos y desvelos
Yo soy así, y así seguiré, nunca cambiaré. Para que no les falta nunca nada.
¿A quién le importa lo que yo haga? Para cuando crezcan lleguen lejos
¿A quién le importa lo que yo diga? Y puedan alcanzar esa felicidad tan anhelada.
Yo soy así, y así seguiré, nunca cambiaré Y luego cuando ellos se van,
Algunos sin decir adiós,
Quizá la culpa es mía
El frío de la soledad, golpea nuestro corazón,
Por no seguir la norma,
Es por eso amor mío que te pido:
Ya es demasiado tarde
Por una y otra vez si llego a la vejez
Para cambiar ahora
Que estés conmigo.
Me mantendré
Firme en mis convicciones,
Reforzaré mis posiciones
Mi destino es el que yo decido
El que yo elijo para mí
¿A quién le importa lo que yo haga?
¿A quién le importa lo que yo diga?
Yo soy así, y así seguiré, nunca cambiaré
42
MEDIOS DE COMUNICACIÓN AVALIACIÓN CONXUNTA
Logo de visualizar A piragua, podedes po-
PRENSA
ñer en común o que sentistes ao longo da
• Busca nos principais xornais nacionais e obra de teatro. Intentade analizar os vosos
locais durante un trimestre todas as noti- sentimentos, pensamentos e razoamentos
cias relacionadas coa violencia de xénero e poñédeos en tres columnas. Logo pegá-
e intenta tirar as túas propias conclusións, deos nun panel grande e colgádeo nunha
avaliando as circunstancias, o estrato so- parede ben visible para que os lean todos
cial, o perfil psicolóxico dos maltratadores os alumnos/as do centro.
e das vítimas, idades, etc.
TELEVISIÓN
• Sinala dentro dos anuncios da TV aqueles
que levan un compoñente sexual machista.
INVESTIGACIÓNS DE CAMPO
• Vai á comisaría da túa vila ou cidade e
infórmate se se denuncian casos de malos
tratos. ¿De que tipo son (mulleres, nenos,
homes, que idades son máis frecuentes, es-
trato social, etc.)?
• Podes ir tamén a un centro de mulleres
maltratadas e analizar os estados de ánimo
polo que pasan estas mulleres, así como é o
proceso de perda de personalidade e como
o de posesión e que recursos dispoñen as
vítimas.
43
9. BIBLIOGRAFÍA CONSULTADA
44