May mag-inang naninirahan sa isang nayon sa

Katagalugan.Ang ina na isang biyuda ay si Aling

Simaat. Ang kanyang anak ay si Masung.Malaki ang
pangangatawan ni Masung ngunit sobra itong
tamad.Palaasa ito sa ina at basagulero pa.Sa halip
makatulong kay Aling Simaat ay nagiging pabigat
pa ito sa ina.
“Ano ka ba naman,anak?Sana man lang ay
linangin mo ang lupang iniwan ng iyong
ama.Sayang lang ang pagpapalaki ko sa iyo.Inuubos
mo ang pera sa pag-iinom ng alak,” ang wika ni
Aling Simaat.
Pwede ba,tigilan ninyo ako?Pagod ako!At
huwag ninyong isusumbat sa akin ang ibinibigay na
pera!Tungkulin ninyong bigyan ako ng
pera!”pabalang na sagot ni Masung.
Walang nagawa si Aling Simaat kundi ang
tumahimik.Alam niyang walang patutunguhan ang
pag-uusap nilang mag-ina dahil sa maling katwiran
ng anak.Hindi lang ubod ng tamad si Masung,ubod
pa siya ng tamad.Hirap na hirap na ang kanyang ina
sa bukid samantalang lagi lang siyang tulog.Tamad
na siya ay basagulero pa.
 Isang araw,natulog si Aling Simaat nang
gulantangin ng ingay ang pinto.Nakita niya ang
humahangos na si Masung.Hinahanap nito ang gulok
dahil may kaaway raw.Walang nagawa si Aling
Simaat kundi ang sumigaw at humingi ng tulong sa
kapitbahay.Anim na lalaki ang nagtulung-tulong
para mapigil sa pakikipag-away si
Masung.Maraming tao na ang nasaktan ni Masung
kapag nagwawala kaya kinakatakutan.
Minsan ay umuwing gutom si Masung.Wala
siyang inabutang pagkain.Galit niyang pinuntahan
ang ina at pabulyaw na tinanong.”Bakit walang
pagkain?!”
“Anak,maysakit ako,”paliwanag ni Aling
Simaat.
“Maysakit?O nagsasakit-sakitan?Arte lang iyan.
Sige,bumangon kayo riyan at ipaghanda ninyo ako
ng pagkain!”
“Anak parang awa mo na.Ikaw muna ang
maghanda ng pagkain mo at hindi ko talaga
kaya,”naiiyak na sabi ng matanda.
“Ako ang magluluto?Ano ako babae?Hindi
maaari!Bumangon kayo at magluto!” bulyaw ni
Masung saka sinipa ang ina.
 Sa kawalanghiyaang inasal ng anak ay hindi na
nakapagtimpi si Aling Simaat.”Walang utang na
loob!Lapastangang anak!Isinusumpa kong ikaw na
ubod ng tapang ay gagapang sa lupa at kailanman ay
hindi na makakatayo sapagkat habang buhay kang
gagapang!Mananatili ang iyong kabagsikan at lalo
kang katatakutan ng tao!”
Tinawanan lamang ni Masung ang sinabi ni
Aling Simaat.Tinalikuran niya ito at nagtungo sa
bukid.Naglalakad siya nang biglang
malugmok.Hindi niya maitayo ang mga
paa.Naramdaman niyang unti-unting humahaba at
pumapayat ang kanyang katawan hanggang sa
tuluyang mawala ang mga paa’t kamay.
Lingid sa kanya ay palihim siyang sinusundan
ng isang nakaaway.Nasaksihan nito ang pagbabago
sa katawan ni Masung.Nagdatingan pa ang ibang
tao.Nakita nila ang mahabang hayop na gumagapang
sa damuhan.Nang makita niya ang mga tao ay
umakma siyang manunuklaw.Sa takot ay nagpulusan
ng takbo ang mga tao.Magmula noon ay nilayuan na
ng mga tao ang damuhang iyon sa takot na
matuklaw ni Masung,ang taong naging unang ahas.