Czy przyroda jest współczującym partnerem, uprzedmiotowionym obrazem wnętrza ludzkiego, czy

jednym i drugim? Odnieś się do poznanych tekstów literatury Młodej Polski.

Młodą polską zawładnęła filozofia dekadencka. Ludzi dręczył wewnętrzny smutek i uczucie
bezsensu życia, które od momentu narodzin skazuje człowieka na cierpienie i niemożność osiągnięcia
szczęścia. Fascynowano się również naturą, którą opisywano z wykorzystaniem symbolizmu i
impresjonizmu, który wówczas pojawił się w sztuce. Przyroda stanowi w młodej Polsce
współczującego partnera, a także uprzedmiotowiony obraz wnętrza ludzkiego.

To od natury człowiek jest zależny, reguluje ona rytm życia i towarzyszy człowiekowi przez
całe życie. „Chłopi” Władysława Reymonta są powieścią podzielona na tomy o nazwach pór roku, co
wskazuje na ważną rolę przyrody. Mieszkańcy Lipców żyją w zgodzie z porami roku, które
determinują ich działania, wyznacza czas świąt, zabaw i prac. Cykl przyrody jest wręcz sakralny.
Wiosną wszystko rozkwita, jesienią obumiera by dać miejsce nowemu – zupełnie jak w życiu
człowieka od narodzin do śmierci. Przyroda jest partnerem, który odpłaca się plonami za dbanie o
nią, który reguluje cały cykl. Dla gospodarza Boryny ziemia i natura były tak ważne, że Maciej zmarł
na polu, na świeżym powietrzu, na swojej ziemi, której poświecił całe życie.

Przyroda odzwierciedlać może wewnętrzne przeżycia bohatera. Stefan Żeromski w „Ludziach

bezdomnych” czyni naturę obrazem duszy i uczuć. W „Smutku” zawarty został opis ciemnego,
przygnębiającego, jesiennego parku, który Judym przemierza po nieudanej rozmowie z doktorami u
Czernisza. Gdy bohater przeżywa wewnętrzny żal przez niepowodzenie, obraz parku oddaje ciężar
jego przykrych uczuć. W rozdziale „Rozdarta sosna”, kończącym losy bohatera, rezygnuje on z miłości
do Joasi Przyborskiej i szczęścia prywatnego na rzecz ogółu – to dla ludzi Tomasz chce się poświęcić.
Po odejściu Joasi pada przed rozdartym na pół przez obsunięcie gruntu drzewem – sosną. Jest ona
symbolem jego cierpienia i wewnętrznego podziału między miłością a powołaniem.

Natura oddaje obraz uczuć, które dręczą człowieka wewnętrznie. Dekadenckie nastroje, jakie
wówczas panowały, sprowadzały człowieka do poczucia bólu i żalu, który zadręczał duszę. Leopold
Staff w wierszu „Deszcz jesienny”, stosując psychizację krajobrazu, za pomocą szarugi dnia,
monotonnie padającego deszczu autor wprowadza w nastrój smutku i melancholii. Podmiot
przeżywa trzy fazy, zapada jakby w sen, dręczą go mary, później widzi obraz pożaru, na koniec
smutnego szatana, którego martwi spustoszenie, jakiego dokonał w ogrodzie. Utwór jest dekadencki,
w którym deszcz oddaje cierpiące wnętrze podmiotu.

Przyroda stanowi dla człowieka wielką zagadkę, nigdy nie zostanie do końca odkryta i
opanowana, ponieważ jest nieprzewidywalna. Tak jak ludzkie życie i to, co człowiek nosi wewnątrz
duszy. Przyroda to partner, który codziennie nam towarzyszy, który otacza człowieka przez całe życie,
potrafi oddawać nastrój. Literatura młodopolska ukazuje ten znaczący związek egzystencji z naturą,
łącząc ich w swoich utworach.