ลิขิตหวนคืน

คำโปรย

หลังจำกจมน้ ำในงำนเลี้ยงที่สระไท่เยครัง้ ก่อน ดูเหมือน

'สนมจ้ ำ ว' สนมคนโปรดขององค์จ กั รพรรดิ จ ะดูผิ ด แปลกไป
นิ สัย ก็ไม่เ หมือนดัง เก่ ำก่ อน วัน ทัง้ วัน เอำแต่ ต ำมติ ด ยัวยวน
่
องค์จกั รพรรดิ ทำให้สนมนำงอื่นต่ำงพำกันอิจฉำตำร้อน นี่ เป็ น
เสียงที่ต่ำงเล่ำลือกันไปทัวทั่ ง้ วังหลวง แต่ใครไหนเลยจะรู้ควำม
จริงที่ซ่อนอยู่ภำยใน...

ใครกันแน่ ที่เอำแต่ ตำมติดนำงทัง้ วี่ วนั คอยกลันแกล้

่ ง
นำงสำรพัด ทำให้นำงไม่อำจมีชีวิตที่ สงบสุขได้ต้องมำคอยรับ
ควำมเกลียดชังจำกสนมนำงอื่นอยู่แบบนี้ นี่ มนั ครัง้ ที่ สำมแล้ว
นะ ครัง้ ที่สำมแล้ว ให้นำงมำเกิดใหม่ทงั ้ ที เหตุใดถึงไม่ให้นำงได้
อยู่อย่ำงมีควำมสุขเหมือนคนอื่นเขำบ้ำง สวรรค์ยงั รังแกนำงไม่
พอหรืออย่ำงไรกัน!

2
 1 ศพปลอม

เดือนห้ำ อำกำศอบอุ่น บุปผำเบ่งบำน

เวลำนี้ เป็ นยำมบ่ ำ ยที่ แ สงอำทิ ตย์ ร้ อ นแรงที่ สุ ด ใน

อุทยำนหลวงที่ มีผ้คู นเดิน ขวักไขว่ ไปมำเมื่อครู่กลับ ไร้ ซึ่ง ซุ่ ม
เสียงในฉับพลัน สนมนำงกำนัลทัง้ ในและนอกเก๋งจีนล้วนเงียบ
กริบเพียงหมอหลวงเอ่ยมำหนึ่ งคำ

“ตำย..ตำยแล้วจริงหรือ?” เสี ยงสตรีท่ำทำงเงอะงะนำง

หนึ่ งดังขึน้ คล้ำยจะร้องไห้เสียให้ได้

“เช่ น นี้ จะท ำอย่ ำงไร? หำกจักรพรรดิ ท รงตรัส ถำม.....

หมอหลวง ลองตรวจดูอีกสักครัง้ บำงทีท่ำนอำจจะดูผิด…

ยังมิทนั กล่ำวจบ สตรีอีกนำงกล่ำวตัดบทนำงอย่ำงเย็น

ชำ

“พอแล้ว หยุดโวยวำยเสี ยที มี หรือที่ หมอหลวงจะดูไม่

ออกว่ำคนตำยหรือไม่? ตอนนี้ มำร้องไห้ครำ่ ครวญ เมื่อครู่หำก
ไม่ใช่เจ้ำผลักไปมำ นำงจะพลัดตกน้ำตำยได้อย่ำงไร?”

3
 “ข้ำไม่ได้ทำ ไม่ใช่ข้ำ” เสียงทัง้ เล็กทัง้ แหลมคล้ำยถูกคน
บีบคอของสตรีท่ำทำงเงอะงะดังเค้นออกมำ เสี ยงอันแหลมสูง
พำให้ผคู้ นใบหูสนจนเก
ั่ ิ ดเสียงวิ้งๆ

“คนข้ ำ งหลัง เบีย ดมำข้ำ งหน้ ำ ทำให้ ส นมจ้ ำ วตกลงไป

ชัดๆ....สนมลู่ ท่ำน..ท่ำน...ท่ำนอย่ำได้พดู เหลวไหลตำมใจชอบ
ทุกคนล้วนฟังอยู่”

กล่ำวจบเพียงครู่ เสียงร้องโหยหวนอันน่ ำเวทนำนัน้ พลัน

แปรเปลี่ยนเป็ นเสียงบ่นพึมพำ แต่คนทัง้ ในและนอกเก๋งจีนล้วน
ได้ยินกันทัง้ สิ้น

“เมื่อครู่ข้ำไม่ทนั ระวังเผลอไปชนเจ้ำเข้ำ หำกไม่ใช่ เจ้ำ

ผลักข้ ำ ข้ ำคงไม่ถอยไปชนผู้ใดเข้ ำก็มิอำจทรำบ” แล้ วกล่ำว
เสริมต่อว่ำ “สนมจ้ำวอยู่ไกลจำกข้ำมำก ที่ข้ำชนมิใช่นำงแน่

“ตอนมิเกิดเรื่องก็เรียกพี่สำวน้ องสำวเสียสนิทปำก ยังมิ

ทันไร.. เจ้ำนี่ หกั หลังคนได้ไวปำนพลิกฝ่ ำมือ ข้ำดูถกู เจ้ำจริงๆ”

สนมลู่ ผ้ถู กู เอ่ ย นำมยิ้ ม เย็น “สนมหนิ วฝี มื อ ฉกำจ เจ้ ำ

ผลักหรือไม่ เหล่ ำสนม นำงกำนั ล ขัน ที ที่ อยู่ที่ นี่ ล้ว นมิได้ ต ำ

4
บอด แม้อยู่ต่อหน้ ำกุ้ยเฟย* หรือองค์จกั รพรรดิ ข้ำก็ไม่มีอนั ใด
ให้ละอำยแก่ใจ”

“เจ้ำ...ใส่ ร้ำยข้ำ” สนมหนิวแผดเสี ยงตะโกนก้ องโดยมิ

สนใจบรรดำศักด์ ิ แห่งตนอีกแล้ว

งำนเลี้ ย งสุข สัน ต์ใ นอุท ยำนหลวงครัง้ นี้ เป็ นควำมคิ ด

ของสนมลู่ แขกที่ มำล้ ว นมี ไมตรี ที่ดีต่อนำงทัง้ สิ้ น นำงกำนั ล
ขันที ที่อยู่โดยรอบ ล้วนเป็ นคนของสนมลู่ สนมคนอื่ นๆ ก็นำ
นำงกำนัลติดตำมมำเพียงเล็กน้ อย อีกทัง้ นำงสนมเหล่ำนี้ ล้วน
เคำรพเชื่อฟั งนำง นำงพูดออกมำเช่นนี้ แปดถึงเก้ำส่วนคือแจ้ง
ให้ทุกคนทรำบว่ำ ให้ผลักควำมรับผิดชอบทัง้ หมดมำที่ตวั นำง

สนมหนิวชอบประจบประแจงนั น้ ไม่เท็จ แต่ นำงเป็ นที่

โปรดปรำนของจักรพรรดิจำงเหอ หำกเป็ นสนมธรรมดำทำให้
คนตำยโดยไม่ทรำบสำเหตุเช่ นนี้ แม้เป็ นเพียงผู้เกี่ ยวข้องก็มิ
อำจมี จุดจบที่ดีได้

โดยเฉพำะในสถำนกำรณ์ ที่ผ้คู นจอแจ สนมลู่โยนควำม

ผิดสำดอุจำระถังใหญ่รำดรดบนศีรษะของนำงไม่เหลือแม้สกั
หยด ต่อให้ศีรษะนำงใหญ่เท่ำฟักทองก็ไม่อำจทนได้ ถูกคนแว้ง
กัดเช่นนี้ หวังตำยทัง้ ที่ศพครบถ้วนล้วนเป็ นเพียงฝัน
5
 สนมหนิ วแม้ขี้ ข ลำดตำขำว แต่ รู้ว่ ำสิ่ ง ใดอำจน ำภัย ถึ ง
ชี วิ ต นำงสู้ มิ ย อมถอย นำงตะโกนก้ อ ง จ้ อ งมองทุ ก คนแล้ ว
ตะโกนเรียกชื่อผูท้ ี่ผลักอยู่ข้ำงหลังนำงออกมำทีละคนทีละคน

ผู้ที่ถกู เอ่ยนำมล้วนมีอำกำรคล้ำยไก่ถกู ฝั งเข็ม ทะเลำะ

กับสนมหนิวอย่ำงสุดกำลัง

ทัง้ หมดล้ ว นมำจำกตระกูล ผู้ดี หลำยคนเป็ น

ตระกูลบัณฑิตที่ได้รบั กำรโปรดปรำน แต่ยำมวิวำท คำผรุสวำท
ผุดพ่นออกมำไม่ขำดสำย หลำกหลำยสำเนี ยงสำดใส่กนั ไปมำ
จน หมอหลวงที่ ยืนอยู่นอกเก๋งจีนตกตะลึงตำค้ำงพูดอะไร
ไม่ออก ดวงตำที่ หย่ อนยำนเป็ นรูปสำมเหลี่ ยมมำหลำยสิบปี
เปลี่ ยนเป็ นกลมดิกภำยในพริบตำ สองตำหมุนคว้ ำงนั ยน์ ตำ
หมุนเคว้งรูส้ ึกมองไม่ทนั

เหล่ำสนมหรี่ตำจ้องกันพลำงถกชำยแขนเสื้อขึ้น ตะลุม
บอนกันยกใหญ่ นำงกำนัล ขันที ล้วนเงียบเป็ นเป่ ำสำก มิกล้ำ
เข้ำห้ำม

ไม่มีผ้ใู ดสนใจคิ้วงำมดังกิ่งหลิวที่ขมวดขึ้น ใบหน้ ำที่โดน

ลมพัดจนแห้ งของสนมจ้ำวค่อยๆ ลืมตำขึ้น ผู้อื่นหน้ ำแดงกำ่
คอผึ่งขยำยคล้ำยไก่ ชน แต่ นำงกลับกอดอำภรณ์ เปี ยกชื้ น อยู่
6
บนพื้นอย่ำงเงียบๆ ดูโศกเศร้ำ แม้นผู้ใดพบเห็นอำจเข้ำใจว่ำ
นำงอยำกจะตำยอีกครังเสี
้ ยให้ได้

.....อีกแล้วหรือ

เฉิ นหรู อี้ ก ั ด ฟั น อยำกจะลุ ก ขึ้ น ไปคว้ ำ เอำสนมที่

พละก ำลัง แข็ง แรงมำกที่ สุ ด ในสงครำมย่ อ ยกลุ่ ม นั ้น ออกมำ
แล้วจัดกำรนำงให้อยู่หมัดเหลือเกิน

สงครำมด่ำทอภำยในเก๋งจีนประทุถึงขีดสุด นำงที่เพิ่งเข้ำ
มำอยู่ในร่ำงอันเปี ยกชื้นนี้ กระทังใบหน้
่ ำงดงำมของบรรดำนำง
สนมที่ ก ำลัง เอะอะโวยวำยอยู่นี้ ย งั ไม่ อ ำจมองให้ ช ัด แต่ ก ลับ
ทรำบสำเหตุของเรือ่ งเกือบทัง้ หมด

สรุปคือ เหล่ำสนมทัง้ หลำยไม่พอใจต่อสนมจ้ำว จึงอำศัย

งำนฉลองวันคล้ำยวันเกิดของสนมลู่กล่ำวสังสอนนำงสั
่ กครำ
ในขณะที่ เดินมำถึงสระไท่เยในอุทยำนหลวง จึงอำศัยโอกำสนี้
ร้องเอะอะโวยวำย ผลักกันไปมำ สนมจ้ำวจึงถูกเบียดตกน้ ำไป
“โดยไม่ได้ตงั ้ ใจ”

ส่วนที่ว่ำ ไม่ได้ตงั ้ ใจจริงๆ หรือไม่ เฉินหรูอี้มิกล้ำยืนยัน

แต่ที่แน่ ๆ เจ้ำของร่ำงนี้ กไ็ ด้จมน้ำตำยไปแล้วจริงๆ

7
 ถ้ำไม่เช่นนัน้ นำงจะมำอยู่ในร่ำงนี้ ได้อย่ำงไร

บรรดำสนมล้วนร้อนใจจนตำแดงกำ่ เกรงจะติดร่ำงแห
จึงร่วมมือกันต่ อกรกับสนมหนิวผู้แว้งกัดไม่เลือก ทุ่มสุดชี วิต
เพื่อพิสูจน์ ควำมบริสุทธ์ ิ ของตน ในควำมคิดอันไร้รปู ทรงนี้ กลับ
เกี่ยวพันถึงผูค้ นมำกมำย ต่ำงฝ่ ำยต่ำงหันกระบอกปื นเข้ำใส่กนั
โจมตีซึ่งกันและกัน พริบตำจึงกลำยเป็ นสงครำมวงล้อม

ไม่ทรำบว่ำผู้ใดที่ จดุ ชนวนด้วยกำรถกชำยแขนเสื้อชิงลง

มือก่อนอย่ำงมุทะลุ

ทันใดนัน้ สงครำมด่ำทอก็ยกระดับขึน้ บรรดำนำงสนมจึง

ได้ลงไม้ลงมือต่อกัน

เฉินหรูอี้แยกเขี้ยวยิงฟั น พลันลังเลว่ำควรจะออกปำก
เตือนสักครำหรือไม่ ทัง้ กลัวว่ำบรรดำนำงสนมที่กำลังหำ้ หันกั ่ น
จนแทบเสี ย สติ ไ ปแล้ ว เหล่ ำ นี้ จ ะพุ่ง ควำมแค้ น มำที่ น ำงทัน ที
เพี ย งนำงเปล่ ง เสี ย ง หำกเป็ นเช่ น นั น้ คงเป็ นเรื่องที่ หนั กหนำ
เกินกว่ำจะหำวิธีรบั มือได้

นำงกำลังลังเลว่ำจะออกจำกสถำนกำรณ์ นี้อย่ำงไร เลือก

เวลำและวิธีที่เหมำะสมส่งเสียงแห่งกำรคืนชี พอี กครัง้ แต่ กลับ

8
พบว่ำสงครำมเพลิงกำลังเคลื่อนเข้ำมำใกล้เบื้องหน้ ำของนำง
แล้ ว ไม่ ท รำบว่ ำ ผู้ใ ดที่ โ หดเหี้ ย มทรงพลัง ผลัก ไปที ห นึ่ ง ก้ น
ใหญ่ๆ เรียบๆ แบนๆ ก็พ่งุ มำที่ใบหน้ ำของนำง

หำกก้นนี้ กระทุ้งลงใบหน้ ำนำง แม้ไม่อำจถึงตำย แต่หน้ ำ

นำงคงพังยับเยิน

ไวเท่ำควำมคิด เฉินหรูอี้ยกสองมือขึน้ ตำมสัญชำตญำณ

แล้วผลักออกไปโดยแรง ทำให้เจ้ำของก้นที่ มีท่ำทำงคล้ำยสุนัข
กำลังถ่ำยอุจจำระ ล้มคลุกไปกับพืน้ อย่ำงทุลกั ทุเล

สนมหนิวมีรอยขีดข่วนบนหน้ ำสี่ห้ำรอย ถูกดึงทึ้งผมจน

ยุ่ง เหยิ ง นำงกระดกก้ น ขึ้น มึ น งงเหนื อ ใต้ ไ ม่ อ ำจแยกชัด คิ ด
ไม่ถึงว่ำหน้ ำหลังล้วนมีศตั รู แม้แต่บนพืน้ ดินยังมีคนซุ่มโจมตี

นั ยน์ ตำจ้องเขม็งอย่ำงแค้นเคือง หันหน้ ำมำด้วยแรงที่

ทำให้ ค อแทบหัก กลับพบตัวกำรที่ ทำให้ บรรดำสนมทำเรื่ อ ง
โง่เขลำค่อยๆ ลุกขึน้ นัง่ เส้นผมยุ่งเหยิงติดตำมใบหน้ ำอันหมอง
คลำ้ คิ้วขมวดแน่ น สำยตำจ้องมองมำที่นำง

9
 สนมหนิวร่ำงสันเท
่ ิ้ ม กรีดร้องเสียงแหลม กอดร่ำงตนตัว
สัน่ แม้แรงจะดิ้นรนหนี ยงั ไม่มี เพียงเปล่งเสียงแหลมสูงที่ขำดๆ
หำยๆ ของนำงตะโกนว่ำ

่ จ้ำวโดนวิญญำณเข้ำ
“*ศพปลอม ศพปลอม ร่ำงคนชัวแซ่
สิงแล้ว”

*****กุ้ยเฟย(พระอัครเทวี) เป็ นชื่อตำแหน่ งของพระชำยำ

ในองค์จกั รพรรดิเป็ นตำแหน่ งรองจำกหวงโฮ่ว (พระอัครมเหสี )
ซึ่งเป็ นจักรพรรดินีขององค์จกั รพรรดิ

*****ศพปลอม เป็ นชื่อที่เรียกกันในหมู่ชำวบ้ำน ว่ำกันว่ำ

เมื่อคนเรำตำยนั น้ ที่ หน้ ำอกจะยังเหลงเหลื อลมหำยใจเฮื อ ก
สุดท้ ำยอยู่ แต่ หำกโดน แมว หมำ หนู หรือสัตว์ต่ำงๆ ชนร่ำง
เข้ำวิญญำณของสัตว์นัน้ ๆ จะเข้ำไปสิงในร่ำงของศพ และนัน่
เรียกว่ำ “ศพปลอม” ร่ำงของศพที่ ฟื้นขึ้นมำไม่ใช่ กำรเกิดใหม่
และไม่ได้อยู่ในประเภทกำรยืมศพคืนชี พ เพรำะศปลอมที่ ฟื้น
ขึ้นมำนัน้ จะมีลกั ษณะเหมือนสัตว์ป่ำที่ ไล่กดั คนไปทัว่ จนเมื่อ
ลมหำยใจเฮือกสุดท้ ำยของร่ำงนัน้ หมดลง สุดท้ ำยศพนัน้ ก็จะ
ล้มลง จึงจะถือว่ำตำยแล้วจริงๆ
10
 2 สถำนกำรณ์ไม่อำนวย

เหล่ำนำงสนมที่โรมรันพันตูหยุดมือลงอย่ำงพร้อมเพรียง
กันคล้ำยถูกอำกำศสกัดจุดก็ไม่ปำน แล้วเบนสำยตำไปยัง “จุด
วำงศพ”ของสนมจ้ำวอย่ำงไม่อำจควบคุมตนเองได้

หลังจำกนัน้ ทุกคนต่ำงเงียบกริบ

เฉินหรูอี้สำบำนว่ำแม้นำงตำยมำแล้วสองครัง้ สองครำก็
ยังไม่เคยพบเจอสถำนกำรณ์ที่น่ำกระอักกระอ่วนเช่นนี้ มำก่อน

ฟื้ นคื น จำกควำมตำยภำยใต้ ส ำยตำจับ จ้ อ งของผู้ค น

จำนวนมำกเช่นนี้ หำกพูดให้ไพเรำะคือดวงชะตำแข็ง หำกพูด
ให้ เข้ำใจง่ำยหน่ อยก็คงเป็ นเช่ นสตรีเสี ยงแหลมสูงผู้นัน้ กล่ำว
นัน่ คือ ศพปลอม เรื่องที่ตำยไปแล้วแต่กลับฟื้ นคืน ถ้ำอยู่ในหมู่
ชำวบ้ำนทัวไป ่ คงโดนจับใส่กรงหมูแล้วเอำไปถ่วงน้ ำแล้ว เรื่อง
แบบนี้ เองก็ไม่ใช่ไม่เคยเกิดขึน้ มำก่อน

“สนมจ้ ำ วเล่ น ลู ก ไม้ อ ัน ใดหรื อ ? ในเมื่ อ มิ ไ ด้ เ ป็ นอะไร

เหตุใดไม่ส่งเสี ยง? เจ้ำสบำยดี ทุกประกำรกลับทำให้ บรรดำพี่
น้ องต้องกังวลใจ สนมจ้ำวช่ำงมีควำมคิดลำ้ ลึกพำให้ผ้คู นคำด

11
เดำมิได้โดยแท้ ” สนมลู่น้ ำเสี ยงเย็นชำแฝงแววประชดประชัน
พูดพลำงเดินเข้ำไปใกล้เฉินหรูอี้

หำกเป็ นสนมนำงอื่นคงมีบำดแผลเต็มตัวจนผูค้ นไม่อำจ

ทนมอง แต่ทว่ำสนมลู่นำงนี้ กลับหลบอยู่หลังองครักษ์ไปตัง้ แต่
แรก กำรวิ ว ำททัง้ ในและนอกเก๋ ง จี น นำงไม่ แ ม้ แ ต่ ข ยับ กำย
สงครำมย่อมๆ นี้ ไม่มีผลกระทบต่อนำงแม้แต่น้อย ผิวพรรณยัง
ผ่องใส ผมแม้สกั เส้นก็ไม่ระคำย

“สนมจ้ำวไม่เพียงแต่ ร้องเพลงได้ไพเรำะเท่ ำนั น้ แม้แต่

ควำมสำมำรถในกำรหลอกตบตำคนก็ไม่อำจดูแคลน” สนมลู่ผู้
มีคิ้วเรียวยำว เวลำไม่ยิ้มสี หน้ ำดูอึมครึมแต่ เวลำนี้ นำงยกมุม
ปำกขึน้ ยิ้มเย็นชำครำหนึ่ งกลับยิ่งแสดงให้เห็นท่ำทำงหยิ่งผยอง
ทัง้ วำงอำนำจบำตรใหญ่ได้อย่ำงชัดเจน

เฉินหรูอี้เพิ่งมำถึง ไม่แน่ ชดั ในสถำนกำรณ์ จึงมิกล้ำเอ่ย

ปำก เกรงว่ำหำกพูดไปจะเผยพิรธุ พำลให้ผคู้ นเข้ำใจว่ำตนเป็ น
ปี ศำจร้ำยที่มำสิงสู่แล้วสังหำรนำงทิ้งเสียมำกกว่ำ

่ เห็นใบหน้ ำอันหยิ่งผยองของสนมลู่ เฉินหรู

จนกระทังได้
อี้ จึงได้ ค ลำยใจ นั บ ว่ ำพบคนคุ้น เคยยัง มิถึง ขัน้ มืด มนเสี ยจน
คลำทำงไม่ได้
12
 ยังคงเป็ นรัชสมัยในรำชวงศ์จิ้นของจักรพรรดิจำงเหอ

เฉินหรูอี้ไม่ทรำบควรปิติหรือทอดถอนใจดี เพรำะไม่ว่ำ
ตำยไปกี่ครำก็ไม่อำจหลีกหนี จำกเมืองหลวงแห่งต้ำจิ้นได้

หนึ่ งเดียวที่ พอปลอบประโลมจิตใจได้คืออย่ำงน้ อยก็ยงั

เป็ นสภำพแวดล้ อ มที่ น ำงคุ้น เคย ผู้ค นก็ไ ม่ นั บ ว่ ำ แปลกหน้ ำ
เกินไปนัก

หำกแต่เดิมที นำงเป็ นถึงหวงโฮ่วผู้สูงศักด์ ิ แต่สตรีสกุลลู่

เป็ นเพี ย งพระสนมชัน้ สู ง ขัน้ สี่ (เหม่ ย เหริ น *) บัด นี้ ทุ ก อย่ ำ ง
เปลี่ยนไปแล้ว สตรีสกุลลู่ได้ให้กำเนิดองค์หญิงหย่งเจียแก่องค์
จักรพรรดิจึงถูกแต่งตัง้ ให้เป็ นพระสนมเอกขัน้ สอง(ซิวเยวี่ยน*)
แต่ นำงกลับมำอยู่ในร่ำงของพระสนมชัน้ สูงขัน้ สำม(เจี๋ยอวี๋*)
ดัง ที่ ก ล่ ำ วว่ ำ บรรดำศัก ด์ ิ ใหญ่ ใ ช้ ค นไปตำยได้ วัง หลัง ก็เ ป็ น
เช่นนัน้

“สนมจ้ำว พี่ล่พู ดู กับท่ำนอยู่นะ เหตุใดไม่ตอบคำ”

หนึ่ งคื อสนมจ้ำว อี กหนึ่ งคือพี่ ลู่ ควำมสนิทชิดเชื้อแบ่ง

แยกอย่ำงชัดเจน

13
 เฉินหรูอี้ยิ้มเย็นในอก คำพูดช่ำงดูดี สนมลู่พดู คุยกับนำง
เสียเมื่อไหร่เห็นชัดว่ำกำลังเย้ยหยันนำงอยู่ ด้วยฐำนะที่ สูงกว่ำ
วำจำใดไม่น่ำฟังล้วนกล้ำเอื้อนเอ่ย

หำกรู้แต่แรกว่ำสตรีสกุลลู่เป็ นพวกเลือกที่รกั มักที่ ชงั ใน

อดีตนำงไม่ควรปฏิบตั ิ ต่อสตรีสกุลลู่ด้วยควำมใจกว้ำงหำกแต่
ควรสัง่ โบยสตรี สู ง ศัก ด์ ิ ที่ รู้จ กั เพี ย งใช้ อ ำนำจรัง แกผู้ค นด้ ว ย
ควำมริษยำหึงหวงวันละแปดรอบเพื่อสังสอนให้ ่ รสู้ ำนึ ก

ได้แต่คิดเช่นนี้ อยู่ในใจ ยำมนี้ สถำนกำรณ์ไม่อำนวย นำง

ไม่กล้ำบันดำลโทสะใดๆ ออกไป

ไม่ว่ำอย่ำงไรสนมลู่กเ็ ป็ นสตรีที่มีผ้คู ำ้ ชู จักรพรรดิ จำง

เหอไม่ อ ำจมองข้ ำ ม แต่ ร่ ำ งนี้ ของนำงอำศัย เพี ย งรูป โฉมที่
งดงำมเท่ ำนั น้ แม้ผ้คู นจะกล่ำวขวัญว่ำเป็ นสนมคนโปรดของ
จักรพรรดิแต่ ชำติตระกูลของร่ำงนี้ เป็ นเพียงรำษฎรทัวไปไม่ ่ มี
บำรมีใดให้พึ่งพิง

“ไม่ใช่ ...” เฉินหรูอี้กล่ำวแย้งออกไป ผู้ใดจะรู้นำงเพี ยง

เอ่ยปำก แม้แต่ตนเองยังตกตะลึง

14
 อำจกล่ำวได้ว่ำที่ เวียนว่ำยตำยเกิดไม่ว่ำชำติที่แล้วหรือ
ชำตินี้รวมเพิ่มไปอีกยี่สิบปี ที่นำงเกิดมำยังมิเคยได้สดับฟั งเสียง
ผูใ้ ดไพเรำะเช่นนี้ มำก่อน

เสียงของร่ำงนี้ ใช่เคลือบน้ำตำลมำกเกินไปหรือไม่?

ซ้ำ ยัง เป็ นหลัง จำกจมน้ ำ มำแล้ ว เสี ย งย่ อ มต้ อ งมี จุ ด
บกพร่องอยู่บำ้ ง...

ไม่ต้องเอ่ ยถึงจักรพรรดิจำงเหอที่ ทงั ้ สง่ำงำมและเปี่ ยม

ด้ ว ยพลัง แห่ ง วัย เยำว์ แม้ แ ต่ น ำงซึ่ ง เป็ นหญิ ง ได้ ส ดับ ฟั ง ยัง
กระดูกอ่อนเปลี้ย ตัวชำโดยไม่รตู้ วั

ในควำมเป็ นจริงเฉินหรูอี้ไม่เพี ย งแต่ ท ำให้ ต นแตกตื่ น

ตกใจถึงขี ดสุดเท่ ำนั น้ หำกยังทำให้ บรรดำสนมซึ่ งพร้อมใจมี
ศัตรูค นเดี ย วกัน พุ่ง เป้ ำมำที่ น ำง ก่ อเป็ นรัง สี อำมหิต จนผู้ค น
แทบจะทำนทนมิได้

“องค์จกั รพรรดิไม่ได้อยู่ที่นี้ สนมจ้ำวอย่ำได้ดดั เสี ยงให้

เปลืองแรงเลย”

“จักรพรรดิ ไม่ ได้ ท รงประทับ อยู่ที่ นี่ เก็บ ลูกไม้ ท ำเสี ย ง

ออดอ้อนของสนมจ้ำวไปเสียเถอะ”
15
 ผู้ที่ เ อ่ ย เป็ นสนมที่ มี ใ บหน้ ำ เรี ย วยำวสวมใส่ อ ำภรณ์ สี
มรกต บนศี รษะมี ปิ่นทองสองเล่ มประดับอยู่ แต่ มีเ ล่ มหนึ่ งที่
แทบจะร่วงหลุดลงมำอยู่รอมร่อ ดูจำกกำรแต่ งกำยไม่ใช่ สนม
ยศสูงอันใดแต่กลับกล้ำพูดกับสนมที่มีบรรดำศักด์ ิ สูงกว่ำเช่นนี้
ไม่ทรำบแน่ ว่ำเหตุเพรำะอำศัยร่มไม้ใหญ่เช่นสนมลู่หรือเพรำะ
ถูกควำมริษยำบังตำจนไม่อำจแยกแยะฟ้ ำสูงแผ่นดินตำ่

เฉินหรูอี้เปี ยกชุ่มไปทัวสรรพำงค์
่ เมื่อถูกวำงไว้บนพื้น
โดนลมพัด อยู่ค่ อนวัน แต่ กลับ แห้ ง ไปเพี ยงครึ่ง หนึ่ ง นำงรู้สึก
เหมือนถูกอำภรณ์ ที่ เ ปี ยกชื้ น รัด แน่ น ไปทัง้ ร่ำง ทรมำนเหลื อ
คณำ นำงลูบผมที่เหนี ยวติดตำมใบหน้ ำ กล่ำวเสียงเบำว่ำ

“เสี ยงนี้ เป็ นมำรดำมอบให้ มิใช่ข้ำประดิษฐ์ขึ้นแต่ อย่ำง

ใด”

เหล่ำสนมถูกกล่ำวย้อนคืน วำจำนำงสมเหตุสมผล แต่

ไม่ว่ำอย่ำงไรก็รสู้ ึกเกลียดอยู่นัน่ เอง

“เจ้ำ เจ้ำ เจ้ำไม่ใช่ ศพปลอมหรือ ?” สนมหนิวตะเกี ยก

ตะกำยขึน้ นัง่ คุกเข่ำเอ่ยถำมด้วยน้ำเสียงสันเทำ
่

16
 “เจ้ ำ ยัง ไม่ ต ำย? เหตุ ใ ดไม่ รี บ บอก? เจ้ ำ เจตนำให้ เ รำ
วิวำทกันรึ?” กล่ำวจบจึงเริ่มมีสติกลับคืนมำ

“ที่ แท้ ก็เป็ นเช่ นสนมลู่ว่ำไว้ไม่มีผิด เจ้ำช่ ำงมี ควำมคิด

ซับซ้ อน เหตุใดถึงได้ชวช้ ั ่ ำเช่ นนี้ ขู่ให้ คนกลัวแทบสิ้นใจ องค์
จักรพรรดิไม่ปล่อยเจ้ำไว้แน่ ”

เฉินหรูอี้ตกตะลึงจนมิอำจเอื้อนเอ่ย คนผูน้ ี้ พดู จำ

วกวน แต่ควำมสำมำรถในกำรพลิกแพลงนัน้ นับว่ำลำ้ เลิศ

เมื่อครู่ยงั แตกหักกับสนมลู่อยู่แต่พอเห็นสนมจ้ำวฟื้ นคืน

มำ ไม่มีผ้ใู ดต้ องรับผิดชอบชี วิตที่ เสี ยไปแล้วนั น้ พลันเปลี่ ยน
ทิศทำงกระบอกปื นในทันใด จำกคำพูดเพียงประโยคเดียวเมื่อ
ครูเ่ ห็นชัดว่ำกำลังโยนควำมผิดทัง้ หมดมำที่นำง

สำยตำดูแคลนของเฉินหรูอี้คงชัดแจ้งเกินไปทำให้สนม
หนิวผูม้ ีใบหน้ ำแสนหนำยังมิอำจทำนไหวจึงค่อยๆ หลบสำยตำ
ไปในที่สดุ

เฉิ นหรูอี้ นั ง่ อยู่ บ นพื้ น มำครึ่ ง ค่ อ นวัน กลับ ไม่ พ บนำง

กำนัลที่ติดตำมมำช่วยพยุงนำงขึน้ สักคนจึงใช้มือคำ้ พืน้ ยืนหยัด
ลุ ก ขึ้ น ด้ ว ยตนเอง ร่ ำ งกึ่ ง เปี ยกกึ่ ง แห้ ง ของนำงไม่ ห ลงเหลื อ

17
สภำพคล้ำยภูตวำรีเช่นตอนถูกคว้ำขึ้นมำจำกน้ ำอี กแล้ว บัดนี้
สภำพของนำงไม่ได้อเนจอนำถปำนนัน้

ผู้ใดจะล่วงรู้นำงเพิ่งยืนตัวตรงขึ้นก็ได้ยินเสียงดังแว่วมำ
จำกด้ำนนอกเก๋งจีน

“กุ้ยเฟยเสด็จแล้ว”

ฝูง ชนย่ อกำยลงโดยพลัน ทัง้ หมดล้ ว นทำควำมเคำรพ

ต่อกุ้ยเฟย

เฉินหรูอี้ร้จู กั คล้อยตำมฝูงชนย่อกำยลงทำควำมเคำรพ
กุ้ยเฟยเช่นกัน สำยตำชำเลืองมองใบหน้ ำเย็นชำของต่งกุ้ยเฟย*
ผู้ซึ่ ง ควบคุ ม ดู แ ลกิ จกำรภำยในฝ่ ำยในทั ง้ หมดเสมื อ นดัง่
จักรพรรดินีขำดก็แต่เพียงนำมเรียกขำนว่ำหวงโฮ่ว*เท่ำนัน้

ต่ ง กุ้ย เฟยค่ อ ยๆ เดิ น อย่ ำ งช้ ำ ๆ ไปสู่ เ ก๋ ง จี น ในที่ สุด ก็

หยุดฝี เท้ำในตำแหน่ งที่ห่ำงจำกเก๋งจีนเพียงไม่กี่ก้ำว

“ผู้ใดสำมำรถอธิบำยแก่เปิ่นกง*ได้ว่ำเกิดเรื่องรำวใดขึ้น
กันแน่ ?”

18
 ต่ งกุ้ยเฟยสวมกระโปรงยำวสี ทองอร่ำมปั กลำยหงส์ชม
มู่ตำน* ดูสูงศักด์ ิ หำใดเปรียบ บนมวยผมประดับไว้ด้วยปิ่นเก้ำ
หงส์* คิ้วเรียวยำว นั ยน์ ตำหงส์ เมื่ออยู่ภำยใต้ แสงสุริยำคล้ำย
หงส์ฟ้ ำมำเยื อนวสุธ ำอยู่หลำยส่ ว น สี หน้ ำมิบ่ง บอกโทสะแต่
คล้ำยมีโทสะ

สำยตำของกุ้ยเฟยกวำดมองใบหน้ ำบรรดำนำงสนมทุกผู้
ทุกนำม หลังจำกเสี ยงอึกทึกเมื่อครู่ผ่ำนพ้นไปกลับแทนที่ ด้วย
ควำมวิเวกดังส
่ ิ้ นชีพก็มิปำน

เพียงได้ยินเสี ยงเย็นเยียบของต่ งกุ้ยเฟยเอ่ยว่ำ “ชุมนุม

ดื่มสุรำก่อเหตุวิวำท หำกไม่ใช่เปิ่นกงชัดแจ้งว่ำที่ นี่คืออุทยำน
หลวง อำจเข้ำใจว่ำนี่ เป็ นโรงเตี๊ยมชำนเมืองที่ ป่ำเถื่อนหยำบช้ำ
เปิ่ นกงคงเมตตำพวกเจ้ ำ เกิ น ไปจนคิ ด ว่ ำ วัง หลัง แห่ ง นี้ ไ ม่ มี
กฎเกณฑ์ จะทำเรือ่ งเลวร้ำยอันใดก็ได้เช่นนัน้ หรือไม่?”

*****เหม่ยเหริน เป็ นชื่อเรียกตำแหน่ งของพระสนมชัน้ สูง

ซึ่งตำแหน่ งนี้ มีทงั ้ หมด 9 คน ลำดับชัน้ ยศขัน้ ที่ 4

19
 *****ซิวเยวี่ยน เป็ นชื่อเรียกตำแหน่ งของพระสนมเอก ซึ่ง
ตำแหน่ งพระสนมเอกมีได้ 9 คน คนละหนึ่ งตำแหน่ ง ลำดับชัน้
ยศขัน้ ที่ 2

* เจี๋ ย อวี๋ เ ป็ นชื่ อ เรี ย กต ำแหน่ งของพระสนมชัน้ สู ง ซึ่ ง

ตำแหน่ งนี้ มีทงั ้ หมด 9 คน ลำดับชัน้ ยศขัน้ ที่ 3

*ต่งกุ้ยเฟยกุ้ยเฟยแซ่ ต่งหรือพระอัครเทวีแซ่ ต่ง*****หวง

โฮ่ว หรือฮองเฮำ จักรพรรดินีผมู้ ีบรรดำศักด์ ิ สงู สุดในวังหลัง

*****เปิ่นกง เป็ นชื่ อเรียกแทนตัวของนำงในชัน้ สูง เช่ น

พระชำยำในองค์จกั รพรรดิเป็ นต้น

*****มู่ตำน หรือดอกโบตั ๋นเป็ นดอกไม้ชนิดหนึ่ งของจีน

*****ปิ่นเก้ำหงส์ คือลำยของปิ่นปักผมที่มีหงส์อยู่ทงั ้ หมด

เก้ำตัว

20
 3 แสดงละคร

ตอนที่ เฉินหรูอี้ดำรงตำแหน่ งหวงโฮ่วนัน้ ต่งกุ้ยเฟยเป็ น

เพี ยงเหม่ยเหรินเท่ ำนั น้ นำงมีควำมงำมเฉิดฉำยโดดเด่นกว่ำ
ผู้ใ ดไม่ เ งี ย บเฉยเหมื อ นสนมนำงอื่ น จึ ง ไม่ แ ปลกอัน ใดหำก
จักรพรรดิจำงเหอจะต้องพระทัยในตัวนำง

นำงและสตรีสกุลต่งผ่ำนกำรคัดเลือกเข้ำวังมำพร้อมกัน
ต่ ำ งคนต่ ำ งมี ช ะตำของตน นำงเป็ นที่ ต้ อ งพระทัย ขององค์
ไท่ โฮ่ ว* จึงถูกเลือกให้ เป็ นหวงโฮ่ ว แต่ สตรีสกุลต่ งกลับเป็ นที่
ต้ องพระทัยของฝ่ ำบำท เพี ยงครึ่งปี ก็ถกู แต่ งตัง้ ให้ เป็ นเจี๋ยยวี๋
ผ่ำนไปอี กครึ่งปี ก็ถกู แต่ งตัง้ ให้ เป็ นเจำอี๋ *หนึ่ งในเก้ ำพระสนม
เอกลำดับที่หนึ่ ง

หลังจำกเฉินหรูอี้ตำยไปไม่นำนสตรีสกุลต่งได้ให้กำเนิด
ทำยำทแก่จกั รพรรดิจำงเหอ ทัง้ ยังเป็ นพระโอรสเพียงพระองค์
เดี ย วขององค์จ กั รพรรดิ อี ก ด้ ว ย พระองค์จึ ง มี พ ระบรมรำช
โองกำรแต่ งตัง้ สตรีสกุลต่งเป็ นกุ้ยเฟย ดูแลกิจกำรภำยในฝ่ ำย
ในทัง้ หมด แม้นไม่มีนำมเรียกขำนว่ำหวงโฮ่ว แต่ โดยพฤตินัย
นัน้ ไม่ต่ำงอันใดจำกหวงโฮ่วทัง้ สิ้น

21
 เมื่อเฉินหรูอี้สิ้ น ไป ต่ ง กุ้ย เฟยก็คื อเจ้ ำนำยแห่ ง วัง หลัง
อย่ำงแท้จริงโดยไม่มีผใู้ ดสันคลอนได้
่

เฉินหรูอี้แจ้งแก่ใจดีว่ำที่สตรีสกุลต่งได้เลื่อนบรรดำศักด์ ิ
นัน้ เกี่ยวข้องกับกำรที่นำงให้กำเนิดองค์ชำย แต่สตรีแซ่ต่งนัน้ ก็
ไม่ได้อำศัยแค่บำรมีลูกเท่ ำนัน้ แต่ เป็ นเพรำะจักรพรรดิจำงเห
อเองก็ทรงรักใคร่ในตัวนำงอย่ำงที่สดุ ด้วยเช่นกัน

ต่งกุ้ยเฟยเข้ำวังมำเมื่ออำยุสิบสี่ปี ตอนนี้ กม็ ีอำยุเพียงสิบ

แปดสิ บ เก้ ำปี เท่ ำนั น้ ช่ ว งเวลำเพี ย งห้ ำปี นำงกลับ มี ฐ ำนั น ดร
สูงส่ งอย่ำงที่ สุด สตรีสกุลต่ งอยู่ในวังไม่เพียงเรียกลมเรียกฝน
ได้แม้แต่ บรรดำพี่ น้องที่ อยู่นอกวังหลวง องค์จกั รพรรดิกม็ ิ ได้
หลงลืม

บิดำของต่ งกุ้ยเฟยเป็ นองค์รกั ษ์ เสื้อแพรระดับผู้บงั คับ

กองร้อยเพียงไม่กี่ปีก็เลื่อนขัน้ เป็ นระดับผูบ้ งั คับกองพันปัจจุบนั
ได้รบั พระรำชทำนบรรดำศักด์ ิ เป็ นจิ้งหย่วนป๋อ*

ไม่เพียงแต่ บิดำของกุ้ยเฟยเท่ ำนั น้ ที่ ได้รบั พระรำชทำน

บรรดำศักด์ ิ เป็ นป๋อ บรรดำญำติพี่น้องก็ได้รบั ยศถำพร้อมทัง้ ปูน
บำเหน็ จเช่ นกัน อำจกล่ำวได้ว่ำสกุลต่ งก้ ำวเท้ ำขึ้นฟ้ ำได้ ด้วย
อำศัยบำรมีของบุตรี
22
 ส่ วนบิดำของเฉินหรูอี้ชวดี
ั ่ อย่ำงไรก็เป็ นถึงพระสัสสุระ*
บิ ด ำของหวงโฮ่ ว แต่ จนกระทัง่ ตอนนี้ ย งั ด ำรงเพี ย งต ำแหน่ ง
องครักษ์เสื้อแพรระดับรองผูบ้ งั คับกองพันเท่ำนัน้

สำหรับตำแหน่ งชัน้ ยศของบรรดำขุนนำงนั น้ เมื่อมี คน

เก่ำย่อมมีคนใหม่ที่เด่นสง่ำขึ้นมำแทนที่ อยู่เสมอ รองผู้บงั คับ
กองพันเฉินจึงถูกทอดทิ้งอยู่ในซอกหลืบมุมลึกที่ไกลแสนไกล

หำกกล่ำวว่ำเฉินหรูอี้สำมำรถปฏิบตั ิ ต่อต่งกุ้ยเฟยดังเช่น
กำรณ์ ก่ อ นได้ นั ้น คงเป็ นค ำโป้ ปด ยิ่ ง ไม่ ต้ อ งกล่ ำ วถึ ง ฐำนะ
ในตอนนี้ ที่เป็ นเพียงพระสนมชัน้ สูงขัน้ สำม(เจี๋ยยวี๋)เท่ำนัน้ ยังดี
ที่ ได้รบั ควำมโปรดปรำนจำกององค์จกั รพรรดิ ไม่เป็ นเช่นครำ
ก่อน....

นั น่ เป็ นกำรคื น ชี พ ครัง้ แรกที่ แ สนล ำเค็ญ จนไม่ อ ยำก

ระลึกถึง แม้เพี ยงฝั นถึง ยังไม่ต้องกำร หนึ่ งปี ที่ นำงมี ชีวิตเฉก
เช่นผงธุลี ยังไม่แม้แต่สมั ผัสชำยกระโปรงของต่งกุ้ยเฟยก็มอด
ม้วยไปในบัดดล

หำกนำงตกจำกตำแหน่ งหวงโฮ่วลงมำอยู่ภำยใต้ อำณัติ

ของต่งกุ้ยเฟยในทันที เฉินหรูอี้คงไม่อำจทำใจรับได้ แต่เมื่อเคย
ผ่ ำ นกำรคื น ชี พ มำแล้ ว ครัง้ หนึ่ ง ครำนี้ เ พี ย งให้ เ วลำนำงพัก
23
หำยใจสักเฮือก เฉินหรูอี้คิดว่ำต่อให้ต้องคุกเข่ำปฏิบตั ิ ตนเป็ น
นำงกำนัลคอยปรนนิบัติรบั ใช้ข้ำงกำยต่งกุ้ยเฟยนำงก็สำมำรถ
ทำได้อย่ำงดีเยี่ยม

ด้ำนนอกเก๋งจีนตกเข้ำสู่ภำวะเงียบงันอันน่ ำอึดอัดเพียง
เพรำะวจีของต่งกุ้ยเฟย

ต่ ง กุ้ย เฟยกลับ เสพสุข ในควำมเงี ย บงัน นั น้ อย่ ำงปรี ดำ

สำยตำกวำดมองทัวท ่ ิ ศ สุดท้ ำยทอดมองไปยังร่ำงของสนมลู่
ผูเ้ ป็ นต้นเรือ่ งในครังนี
้ ้

“สนมลู่จดั งำนฉลองวันคล้ำยเกิด เปิ่นกงถึงกับเดินทำง

มำอวยพรด้ ว ยตนเอง แต่ เ จ้ำตอนที่ เ จ้ำส่ ง คนไปรับ บรรดำพี่
น้ องมำร่ว มงำน กลับ พลัง้ เผลอจนมี ผ้สู ละชี พ ” กล่ ำวจบก็ส่ ง
เสียง “ฮึ” อย่ำงเย็นชำมำคำหนึ่ ง

“กล่ำวตำมจริงมำว่ำเกิดเหตุกำรณ์ใดขึน้ กันแน่ ”

สนมลู่เผยอเปลือกตำขึน้ มุมปำกปรำกฏรอยยิ้มเย็นพำด
ผ่ำน ยื่นมือมำกระชำกเฉินหรูอี้ที่อยู่ข้ำงกำย

เฉินหรูอี้เป็ นสนมขัน้ สำม (เจี๋ยยวี๋) นอกจำกสนมลู่แล้ว

บรรดำสนมทัง้ หลำยในวัน นี้ มี เ พี ย งนำงที่ มี บ รรดำศัก ด์ ิ ใกล้
24
เคียงกับสนมลู่ที่สุด เมื่อทำควำมเคำรพกุ้ยเฟยก็ต้องยืนเคี ยง
ข้ำงกันเป็ นธรรมดำ แต่นำงไม่คำดคิดว่ำจะโดนสนมลู่กระชำก
เช่นนี้ ด้วยไม่ทนั ตัง้ ตัวร่ำงจึงเซไปเหยียบลงบนเท้ำน้ อยๆ ของ
สนมหนิวซึ่งยืนอยู่ด้ำนข้ำง เพียงยินเสี ยงร้องตำ่ ๆ ของสนมห
นิว แต่ไม่อำจเอ่ยวำจำใดเพียงเก็บงำควำมเจ็บปวดเอำไว้

“ไม่ทรำบเป็ นผู้ใดกล่ำวเลื่อนเปื้ อนว่ำมีคนตำย แค่สนม

จ้ำวไม่ระวังพลัดตกน้ำไป แต่กย็ งั มีชีวิตดีอยู่มิใช่หรือ?”

สตรีสกุลลู่และสตรี สกุลต่ งเข้ำวังมำพร้อมกันทัง้ ยังถูก

แต่ งตัง้ ให้ เป็ นเหม่ยเหรินเช่ นเดี ยวกัน แต่ สตรี สกุลลู่ปีนป่ ำย
ขึ้น มำอย่ ำงยำกลำบำก หำกมิใช่ ได้ บ ำรมี ข องพระธิ ด ำจนได้
เลื่อนขัน้ เป็ นพระสนมเอก (ซิวเยวี่ยน) ก็คงทำได้เพียงเบิกตำดู
สตรีสกุลต่งเดินสู่ฐำนันดรอันสูงส่งเสียจนดวงตำแทบบอด ต่อ
ให้นำงควบม้ำจนขำหักก็ไม่อำจไล่ทนั สตรีสกุลต่งได้

เฉินหรูอี้ทรำบดี ว่ำสตรีสองนำงไม่ต้องชะตำกันมำแต่
ไหนแต่ไร แต่ไม่คำดคิดว่ำแม้นบัดนี้ สตรีสกุลต่งเป็ นถึงกุ้ยเฟย
มียศศักด์ ิ สูงส่งแต่ สนมลู่มียศเพียงพระสนมเอกกลับอำจหำญ
กล่ำวว่ำจำประชดประชันกุ้ยเฟย

25
 ปัญญำยังมิต้องเอ่ยถึงแต่ควำมกล้ำหำญกลับน่ ำยกย่อง
ยิ่งนัก

ต่ ง กุ้ย เฟยขมวดคิ้ว ขึ้น อย่ำงพบเห็น ได้ น้ อยยิ่ง สำยตำ

เหลือบมองด้ำนหลังตน นำงกำนัล ขันทีด้ำนหลังพลันคุกเข่ำลง
อย่ำงพร้อมเพรียง

“เป็ นผู้ใดพูดจำกเลอะเลือน? เจ้ำนำยเป็ นใคร? เหตุใด

จึงได้อบรมผูไ้ ร้ซึ่งประโยชน์ เช่นนี้ ออกมำได้?”

เหตุเกิดในเขตฉลองวันคล้ำยวันเกิดของสนมลู่ เมื่อมี
คนตำย สนมลู่มิได้อะลุ่มอล่วยเช็ดก้นแทนผู้อื่น กลับรีบส่งคน
ไปเชิญหมอหลวงมำทันที แต่กำรเชิญหมอหลวงไม่ใช่เรื่องง่ำย
จ ำต้ อ งได้ ร ับ ควำมเห็ น ชอบน ำป้ ำยอนุ ญ ำตจำกกุ้ย เฟยจึ ง
สำมำรถเชิญหมอหลวงมำได้

เดิมที สนมลู่กม็ ีใจเป็ นปฏิปักษ์ต่อต่งกุ้ยเฟยอยู่แล้ว ยำม

นี้ ได้ฟังวำจำที่แสนเย็นชำอีกทัง้ ท่ำทำงไม่เห็นผูอ้ ื่นอยู่ในสำยตำ
รำวอยู่บนสวรรค์เช่นนัน้ ทำให้สนมลู่ยิ่งเดือดดำลจึงได้ประชด
ประชันออกไป

26
 กระทัง่ ขันที น้อยแห่ งตำหนั กฝูโหร่วของตนคุกเข่ำโขก
ศีรษะยอมรับเอำควำมผิดทัง้ หมดไว้กบั ตัว สนมลู่จึงไม่อำจเอ่ย
ปกป้ องคนของตนได้อีกต่ อไป เพียงส่งสำยตำอันเย็นเยียบพุ่ง
ตรงไปยังต่งกุ้ยเฟย

“ลำกออกไป โบยยี่สิบไม้ แล้วส่งไปอยู่แผนกซักผ้ำ”

ต่งกุ้ยเฟยโบกมือเบำๆ หนึ่ งครำก็จดั กำรได้สะอำดหมด

จด แม้แต่คำขอบคุณยังไม่ได้เอ่ยขันที น้อยก็ถกู ขันที แห่ งหนั ก
หย่งโซ่วปิดปำกแล้วลำกออกไปทันที

“หำกมี ผู้ส ร้ ำ งข่ ำ วลื อ เช่ น นี้ อี ก ให้ ล งทัณ ฑ์ส ถำนเดี ย ว
กัน”

เฉิ นหรูอี้ เ หงื่ อ กำฬผุด พรำยเต็ม แผ่น หลัง สตรี ส กุลต่ ง

ช่ ำงปกปิดได้ แนบเนี ยนนั ก ในกำลก่ อนนำงกลับดูไม่ออกว่ ำ
สตรีสกุลต่งจะเป็ นผูล้ งมือฉับไวเฉี ยบขำดเช่นนี้

คิดย้อนไปเมื่อปี ที่นำงเพิ่งขึน้ เป็ นหวงโฮ่วจะกระทำสิ่งใด

ล้วนหวำดผวำ เป็ นไท่โฮ่วที่คอยชี้แนะนำง แต่ทุกครัง้ ที่นำงต้อง
จัดกำรเรื่องรำวในวังหลัง ในใจมักระลึกอยู่เสมอว่ำทุกคนล้วน
มีบิดำมำรดรฟูมฟั กจึงกลัวว่ำตนจะตัดสินผิดจนคร่ำชี วิตผู้คน

27
ดังนัน้ จึงยัง้ มืออยู่เสมอ ถึงแม้จะได้รบั คำชมจำกไท่โฮ่วแต่กลับ
ขำดท่ำที อนั เฉี ยบขำด คิดไม่ถึงสตรีสกุลต่งกลับคมนอกฝักพำ
ให้คนอกสันขวั ่ ญแขวนเสียจริง

กำลังระลึกถึงอดีตพลันรู้สึกมีสำยตำอันทรงพลำนุภำพ
ทอดมองมำยังตน คล้ำยดำบเล่มใหญ่พลิกกลับไปมำเกิดเป็ น
กระแสเย็นเยียบสำยหนึ่ งพุ่งใส่หน้ ำนำง

ทัง้ ที่ เคยดำรงตำแหน่ งหวงโฮ่วมำก่อนแท้ๆ แต่เพียงถูก

สตรีสกุลต่งจ้องมองนำงกลับขนลุกชันเหงื่อกำฬผุดพรำยพำล
ให้เกิดควำมละอำยอย่ำงยำกจะพรรณนำ

“สนมจ้ำว เจ้ำใช่ไหมที่พลัดตกน้ำ?”

เห็นชัดว่ำเป็ นเพี ยงประโยคคำถำมธรรมดำเท่ ำนั น้ แต่

เฉินหรูอี้กลับเข้ำใจถึงควำมหมำยอีกนัยหนึ่ ง——เหตุใดเจ้ำจึง
ไม่ตำย?

“เหตุใดจึงได้พลัดตกไป ไหนลองเล่ำมำซิ”ต่งกุ้ยเฟย ยก
คิ้วขึน้ เล็กน้ อยพร้อมทัง้ ใช้สำยตำประเมินสนมจ้ำว

นำงไม่ ใ ช่ ไ ม่ เ คยพบสนมคนโปรดคนใหม่ ผู้ นี้ ของ

จัก รพรรดิ จ ำงเหอ เพี ย งแต่ ไ ม่ ว่ ำ จะพบเจอกี่ ค รัง้ กลับ ยิ่ ง ไม่
28
เข้ ำใจว่ ำเหตุ ใดนิ ยำมควำมงำมของจัก รพรรดิ จ ำงเหอถึ ง ได้
ผิดเพี้ยนไปเช่นนี้

หำกกล่ำวถึงรูปโฉมก็มิได้โดดเด่นเท่ำใดนัก ใบหน้ ำผ่อง

ใส ฟันขำวสะอำด ดวงตำกลมโตแฝงด้วยแววล่อลวงผูค้ นอยู่ใน
ที หญิงงำมเช่นนี้ มีอยู่เกลื่อนกลำดเต็มวังหลัง

แต่กลับทำให้จกั รพรรดิจำงเหอลุ่มหลงมำเกือบครึง่ ปี พำ
ให้ผอู้ ื่นขัดเคืองนัยน์ ตำยิ่งนัก

ต่ ง กุ้ย เฟยรู้จ กั จัก รพรรดิ จ ำงเหอเป็ นอย่ ำ งดี หำกต้ อ ง

พระทัยผู้ใดต่อให้เป็ นสุดฟ้ ำล้วนไม่ติว่ำไกล แต่เมื่อผ่ำนไปช่วง
ระยะเวลำหนึ่ งกลับลืมทิ้งไปเสียสิ้น แม้นนึ กยังนึ กไม่ออก

แม้นรู้แจ้งเช่นนัน้ แต่ครำใดได้ยินนำมของสนมจ้ำว นำง

กลับเกิดควำมรูส้ ึกเกลียดชังอย่ำงยำกจะควบคุมได้ทุกครังไป
้

วัน นี้ ไ ด้ ส ดับ ข่ ำ วสนมคนโปรดคนใหม่ ข องจัก รพรรดิ

จมน้ ำ ตำยในงำนฉลองวันคล้ ำ ยวัน เกิ ด ของสนมลู่ นำงรู้สึ ก
เปรมปรี เบำสบำยแม้เดินยังคล้ำยมีเมฆอยู่ใต้ฝ่ำเท้ำ แต่ใครจะ
ล่ ว งรู้เ มื่ อ นำงมำถึ ง ที่ เ กิ ด เหตุก ลับ เห็น คนยัง อยู่ สุ ข สบำยต่ อ

29
หน้ ำนำง ถึงแม้สภำพจะอเนจอนำถอยู่บ้ำงแต่ ไม่ใช่ศพที่ ถกู ดึง
ขึน้ จำกน้ำอย่ำงที่นำงจินตนำกำรไว้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตำจึงปรำกฏแววเสี ยดำยอย่ำง สุด

ซึ้งขึน้

*******ไท่ โ ฮ่ ว หรื อ พระพัน ปี หลวง เป็ นมำรดำขององค์

จักรพรรดิ

***เจำอี๋ เป็ นชื่อเรียกตำแหน่ งของพระสนมเอกลำดับที่ 1

ซึ่ ง มี ท ัง้ หมด 9 ต ำแหน่ ง โดยเจำอี๋ มี ศ ัก ด์ ิ สู ง สุ ด ในทัง้ หมด 9
ตำแหน่ ง

*******ป๋ อ เป็ นชื่ อ เรี ย กของบรรดำศัก ด์ ิ ของจี น โดย

แ บ่ ง เ ป็ น ก ง ( เ จ้ ำ พ ร ะ ย ำ ) โ ห ว ( พ ร ะ ย ำ ) ป๋ อ ( พ ร ะ )
ตำมลำดับ

***พระสัสสุระ เป็ นคำรำชำศัพท์หมำยถึงพ่อตำ

30
 4 ข้ำคือกฎ

เฉิ นหรูอี้ พ ลัน รู้สึ ก ได้ ถึ ง เจตนำร้ ำ ยอัน เต็ม เปี่ ยมที่ แ ผ่
ออกมำจำกร่ำงของต่งกุ้ยเฟย

เมื่อสนมจ้ำวสิ้นใจนำงจึงได้มำอยู่ในร่ำงนี้ ทำให้คนตำย
ฟื้ นคื น อี ก ครัง้ พลัน เกิ ด ควำมรู้สึ ก ว่ ำ คนดี ม กั อำยุ ส ัน้ แต่ ถึ ง
กระนัน้ สำยตำทุกคู่ที่จ้องมองมำเหมือนอยำกบีบคอนำงให้ตำย
ตกไปอีกครำก็มิจำเป็ นต้องโจ่งแจ้งถึงเพียงนี้ กระมัง?

จำเป็ นต้องเปิดเผยปำนนี้ เชียวหรือ?

ต่งกุ้ยเฟยล้วนแจ้งแก่ใจดีว่ำนอกจำกนำงแล้วก็ไม่มีสนม
ใดที่ พ ระองค์ท รงโปรดปรำนจนพระรำชทำนบรรดำศัก ด์ ิ ให้
แม้แต่บรรดำพระสนมเอกที่ให้กำเนิดพระธิดำแก่พระองค์กท็ รง
มอบตำแหน่ งลอยๆ ให้ เท่ ำนั น้ บำงคนเที ยบไม่ได้ แม้กระทัง่
ตำแหน่ งที่ อำจกล่ำวได้ว่ำไม่มีอนั ใดให้กระทำของเฉินเชี ยนหู้*
เลยด้วยซำ้ ผลประโยชน์ อนั ใดล้วนตกอยู่ที่ต่งกุ้ยเฟยทัง้ สิ้น

แต่ นำงเพี ยงเห็นผู้มำใหม่ได้รบั กำรโปรดปรำนก็ทนไม่

ไหวแทบจะยัดใส่ปำกเคี้ยวจนแหลกเหลวในทันที จิตใจไยต้อง
คับแคบถึงเพียงนี้ ?

31
 เฉินหรูอี้ได้เพียงแต่คิดในใจไม่กล้ำแสดงออกทำงสี หน้ ำ
แม้เพียงครึ่ง รีบปรับเปลี่ยนสี หน้ ำเป็ นนอบน้ อมโอนอ่ อนเอ่ ย
ตอบว่ำ：

“เรียนกุ้ยเฟย เชี่ยเซิน*มิได้เป็ นอะไรแล้ว ก่อนหน้ ำนี้ คือ

...”

“เจ้ำ ” คิ้ ว เรี ย วยำวที่ ถ กู เสริมแต่ ง มำอย่ ำ งดี ข องต่ ง กุ้ย

เฟยขมวดแน่ นขึ้น ใบหน้ ำเต็มไปด้วยควำมรำคำญใจ “เจ้ำพูด
ให้ดีๆ”

เฉินหรูอี้ตกตะลึงไปชัวขณะ
่ ควำมจริงไม่เพียงแต่ต่งกุ้ย
เฟยเท่ ำ นั ้น สนมนำงในแต่ ล ะคนที่ อ ยู่ โ ดยรอบล้ ว นมี สี ห น้ ำ
กระอักกระอ่วน แม้กระทังตั่ วนำงเองก็ขนลุกขนชันทุกครำที่ได้
ยินเสียงเล็กใสดุจเคลือบน้ำตำลนี้ เอื้อนเอ่ยฉอเลำะ

มี เ พี ย งนำงที่ แ จ้ ง ใจดี ว่ ำ นี้ เ ป็ นเสี ย งโดยธรรมชำติ ข อง

สนมจ้ำวผูน้ ี้ จริงๆ ไม่ได้ดดั เส้นแต่งเสียงแต่อย่ำงใด

จะทำเช่นไรได้เมื่อธรรมชำติสรรค์สร้ำงเสียงอันยัวยวน
่
นี้ ขึน้ มำ พำให้ผทู้ ี่ได้ฟังอยำกตบสักฉำดเสียจริง

32
 “เชี่ยเซิน...” เฉินหรูอี้กระแอมทีหนึ่ ง ลองดัดเสียงให้ใหญ่
ขึ้นแต่ผลลัพธ์กลับไม่ต่ำงจำกเดิมมำกนัก ใบหน้ ำจึงแข็งชำอยู่
หลำยส่วน

“เมื่อครู่เชี่ยเซินเดินชมอุทยำนหลวงมำพร้อมกับบรรดำ
พี่สำวแต่ พอถึงริมสระกลับถูกชนไปที หนึ่ งจึงพลัดตกน้ ำไปเพ
คะ”

นำงฟื้ นคืนมำไม่ใช่เพียงครัง้ เดียว ครัง้ ที่แล้วก็ไม่มีควำม

ทรงจ ำของร่ ำ งเดิ ม เช่ น กัน นำงล้ ว นอำศัย กำรคำดเดำของ
ตนเองทัง้ สิ้น สำหรับคำถำมของต่งกุ้ยเฟย นำงเพียงอำศัยเขม่ำ
ควันจำกสงครำมเมื่อครูจ่ ึงพอมีข้อมูลให้เอำตัวรอดไปได้

สนมจ้ำวผู้นี้เป็ นสนมคนโปรดคนใหม่ของจักรพรรดิจำง
เหอ เมื่อควำมชอบรวมอยู่ที่ใดควำมเกลียดก็ยอมพุ่งไปที่นัน้

หำกเฉินหรูอี้พดู จำใส่ไคล้ให้เรื่องบำนปลำยทำลำยชี วิต

ผู้อื่น สุดท้ำยผู้โชคร้ำยก็คือนำง อย่ำงไรเสียนำงก็ยงั ไม่ตำย ยัง
มีชีวิตอยู่ แม้พวกเขำจะหำแพะรับบำปไปแล้วแต่ นำงกลับได้
ล่วงเกินคนเป็ นจำนวนมำก ยำมนี้ ที่รอนำงอยู่มีเพียงธนูลบั นับ
ไม่ถ้วนที่ยำกป้ องกัน

33
 โดยเฉพำะต่งกุ้ยเฟยที่มีท่ำทีไม่พอใจนำงอย่ำงเห็นได้ชดั
เฉินหรูอี้ไม่แม้แต่ จะหวังให้นำงออกหน้ ำแทนตน เพียงแค่นำง
ไม่รว่ มมือกับเหล่ำสนมคร่ำชีวิตตนก็นับว่ำนำงประเสริฐยิ่งแล้ว

เพียงเห็นต่งกุ้ยเฟยขมวดคิ้วเป็ นปมแน่ นฝื นทนฟั งเสี ยง

อันเสแสร้งของสนมจ้ำวจนจบควำมจึงได้ผ่อนลมหำยใจยำว
ออกมำ แล้ ว ผิ น หน้ ำ เรี ย กขัน ที ข้ ำ งกำยที่ ไ ด้ ร่ ว มชมสงครำม
วิวำทในครัง้ นี้ กล่ำวเล่ำเหตุกำรณ์ อย่ำงละเอี ยดให้ ฟังอี กครัง้
หนึ่ ง

บรรดำสนม นำงกำนั ลได้แต่ กลัน้ หำยใจแม้แต่ ผ่อนลม

หำยใจยังไม่กล้ำ ทัง้ อุทยำนหลวงเงียบสงบลงโดยพลันได้ยิน
เพียงเสียงนกเรียกจักจันร้
่ องเท่ำนัน้

ในจุดนี้ ก็พอจะเห็นถึงอำนำจบำรมี ที่กว้ำงใหญ่ ไพศำล

ของต่งกุ้ยเฟยแล้ว

เฉินหรูอี้อดไม่ได้ที่จะคำดเดำในใจ นำงตำยไปเมื่อครำ
ก่อนยังไม่เคยได้ยินนำมของสนมจ้ำวเลย นำงตำยไปเพียงครัง้
เดี ยวแต่ บดั นี้ ทวทั
ั ่ ง้ วังหลังกลับไม่มีผ้ใู ดไม่รู้จกั สนมคนโปรด
ขององค์จกั รพรรดิผนู้ ี้

34
 หรือว่ำกำรฟื้ นคืนครัง้ นี้ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับช่วงเวลำ? คง
ตำมแต่ควำมพอใจของเบือ้ งบนกำหนดกระมัง?

นำงคงพูดได้เพียงว่ำ ครำวก่อนเบื้องบนคงยังเล่นตลก
กับนำงไม่พอ

“รำ่ สุรำรวมพลก่อเหตุ พวกเจ้ำทำให้เปิ่นกงได้เปิดหูเปิด

ตำเสียจริง”

เฉินหรูอี้เหม่อลอยไปเพียงครู่ ต่งกุ้ยเฟยฟังคำขันทีกล่ำว
จบก็ ส วมหมวกใบใหญ่ * บนศี ร ษะของสนมทุ ก คนที่ อ ยู่ ใ น
เหตุกำรณ์ โดยไม่แบ่งพรรคแบ่งพวก ไม่ว่ำถูกหรือผิด ล้วนไม่มี
ผูใ้ ดหนี รอด

“ทุกคนต้องถูกกักบริเวณเป็ นระยะเวลำหนึ่ งเดือน ปรับ

เบีย้ สำมเดือน คัดกฎวังห้ำจบ” น้ำเสียงเย็นชำของต่งกุ้ยเฟยยัง
ไม่ทนั กล่ำวจบ พลันยินเสียงสนมลู่กล่ำวสอดขึน้ เป็ นคนแรก

"กุ้ยเฟยตัดสินเช่นนี้ ออกจะไม่ยุติธรรมเกินไปหรือ สนม

จ้ำวผลัดตกน้ ำเป็ นเพียงเหตุไม่คำดฝัน ยำมนี้ ปลอดภัยแล้วจะ
กล่ำวว่ำรวมพลก่อเหตุได้อย่ำงไร?”

35
 ด้วยในรัชสมัยก่อนจักรพรรดิรวบอำนำจไว้แต่ เพี ยง ผู้
เดียวทำให้สวรรค์ทรงพิโรจผู้คนเดือดดำลจนรำชวงศ์ล่มสลำย
เพื่อไม่ให้เกิดเหตุเช่นกำลก่อนขึ้นเมื่อก่อตัง้ รำชวงศ์ต้ำจิ้นจึงมี
ข้ อ บัญ ญัติ ว่ ำ พระบรมวงศำนุ ว งศ์จ ะไม่ อ ภิ เ ษกกับ ผู้มี ย ศถำ
บรรดำศักด์ ิ ในรำชสำนั ก จะเลือกเพียงสตรีจำกครอบครัวที่ มี
ภูมิหลังสะอำดบริสทุ ธ์ ิ ขึน้ เป็ นจักรพรรดินีและชำยำสนม

หำกเป็ นรัชสมัยก่อนกำรปรับเบีย้ หวัดเพียงไม่กี่เดือนนัน้

ผู้คนล้วนไม่เห็นอยู่ในสำยตำ แต่ในยุครำชวงศ์จิ้นกลับไม่เป็ น
เช่นนัน้

แน่ นอนว่ำหำกมีบำเหน็ จจำกองค์จกั รพรรดิกย็ งั พออยู่

ได้ เ ป็ นปี แต่ ปั ญ หำคื อ ยำมนี้ จ กั รพรรดิ ถ ูก สนมจ้ ำ วกัก ไว้ ใ น
กำมือ พวกนำงแม้นเข้ำเฝ้ ำยังยำกลำบำก หำกต้องถูกปรับเบีย้
ถึงสำมเดือน นัน่ ก็ไม่ใช่จำนวนที่น้อยเลย เหล่ำสนมขุ่นเคืองใจ
แต่มิกล้ำปริปำกจึงยินดียิ่งที่เห็นสนมลู่ออกหน้ ำให้ สำยตำทุกคู่
จึงรวมอยู่ที่สนมลู่ในทันใด

ต่งกุ้ยเฟยยกคิ้วขึน้ เล็กน้ อย มุมปำกแต้มรอยยิ้มอย่ำงไม่

ยี่หระ กล่ำววำจำไม่ไว้ไมตรีแม้เพียงนิด

36
 “สนมลู่สำยตำไม่ดีไปตัง้ แต่ เมื่อไหร่หรือ? ใบหน้ ำของ
เจ้ำก็มิได้บำดเจ็บอันใด หรือมองไม่เห็นว่ำเนื้ อตัวใบหน้ ำของ
ผูอ้ ื่นมีสภำพเช่นไร?” กุ้ยเฟยยิ้มเย็น

“บำดแผลเต็มใบหน้ ำ ผูใ้ ดมีตำล้วนดูออกว่ำเพิ่งผ่ำนกำร

วิวำทมำ เป็ นถึงชำยำพระสนมแห่งวังหลัง แต่กลับให้นำงกำนัล
ขันที ดูแคลน เปิ่นกงไม่เข้ำใจจริงๆ ว่ำเหตุใดพวกเจ้ำยังหน้ ำ
หนำยืนอยู่ตรงนี้ ได้อย่ำงไม่ละอำยใจ โดยเฉพำะสนมลู่ เจ้ำเป็ น
ถึงพระสนมเอก เป็ นผู้มีศกั ด์ ิ สูงสุดในที่ นี้ คิดไม่ถึงว่ำนอกจำก
จะไม่ไกล่เกลี่ยเรื่องรำวกลับยังนัง่ ชมดูอยู่ด้ำนข้ำง...บัดนี้ เปิ่น
กงตัดสินตำมกฎวัง เจ้ำยังมีข้อกังขำ”

ต่งกุ้ยเฟยหยุดไปครู่หนึ่ ง สำยตำงำมจ้องมองสนมลู่ค่อย
เอ่ยวำจำชัดถ้อยชัดคำ：

“สนมลู่มีฐำนะเป็ นถึงพระสนมเอก แต่ไม่อำจทำตัวเป็ น

แบบอย่ำงแก่ผ้อู ื่นทัง้ ยังสนับสนุนให้ก่อเหตุ จำต้ องกักบริเวณ
เป็ นระยะเวลำสองเดือนและปรับเบีย้ ครึง่ ปี ”

“ท่ำนมีสิทธ์ ิ อันใด?”สนมลู่โลหิตขึ้นหน้ ำในทันใด ถึงกับ

นำโทสะที่ เมื่อครู่ที่ถกู สนมจ้ำวทำลำยควำมเบิกบำนใจของตน
รวมเข้ำด้วยพลันแผดเสียงร้องแหลมสูงกระโจนเข้ำใส่ต่งกุ้ยเฟย
37
คล้ำยวำนรที่ถกู เหยียบหำงก็มิปำน แต่ก้ำวไปเพียงก้ำวกลับถูก
ขันทีสองคนที่ติดตำมข้ำงกำยกุ้ยเฟยสกัดกัน้ ไว้

“พวกนำงทะเลำะกันก็เป็ นเรื่องของพวกนำง เกี่ยวอันใด

กับข้ำ? ท่ำนไม่พอใจพวกเรำสองแม่ลกู จึงอ้ำงกฎวังเพื่อแก้แค้น
ส่วนตัว”

ต่งกุ้ยเฟยเพียงใช้สำยตำ นำงกำนัลที่ติดตำมมำก็รีบเอำ
มือปิดปำกสนมลู่ไว้ มือนัน้ ช่ำงมีพละกำลังมำกเหลือเกินสนมลู่
ดิ้นรนจนใบหน้ ำแดงกำ่ แต่อย่ำงไรก็มิอำจเอื้อยเอ่ยได้เพียงสัก
คำ

“สิ ท ธ์ ิ ที่ ฝ่ ำบำทรับ สัง่ ให้ ข้ ำ ก ำกับ ดู แ ลวัง หลัง อย่ ำ งไร
เล่ำ” ต่งกุ้ยเฟยค้อมกำยลงเล็กน้ อยแล้วกระซิบแผ่วเบำที่ ข้ำงหู
สนมลู่

“วัง หลัง แห่ ง นี้ เปิ่ นกงก็คื อ กฎ” กล่ ำ วจบก็ยื ด กำยขึ้ น
อย่ำงช้ำๆ สำยตำกวำดมองไปที่เฉินหรูอี้ครู่หนึ่ ง ที่ควรรนหำที่
กลับไม่ออกมำ ที่ไม่ควรออกมำกลับกระโจนเข้ำใส่

คำพูดนี้ ของต่งกุ้ยเฟยหำกกล่ำวว่ำเอ่ยให้สนมลู่ฟัง ไม่สู้

กล่ำวว่ำเอ่ยให้เฉินหรูอี้ฟังเสียดีกว่ำ

38
 ต่งกุ้ยเฟยมีเจตนำอันใด เฉินหรูอี้เข้ำใจอย่ำงแจ่มชัด มี
เพี ย งสนมลู่ที่ เ ดื อดดำลจนหน้ ำแดงก่ำลำคอผึ่ง พอง หน้ ำอก
กระเพื่ อ มไหวหำยใจฟึ ดฟั ด อยู่ ผู้เ ดี ย ว หำกสำยตำฆ่ ำ คนได้
คะเนว่ำต่งกุ้ยเฟยคงตำยไปสิบยี่สิบหนแล้ว

“ลวี่เฉี ยว เจ้ำจงบันทึกนำมของสนมนำงกำนัลทัง้ หมดที่

อยู่ในเหตุกำรณ์ อย่ำให้ตกหล่นแม้เพียงสักคนและเริ่มปรับเบีย้
ตัง้ แต่เดือนนี้ ”

กล่ำวจบต่ งกุ้ยเฟยก็สะบัดชำยเสื้อเดินจำกไปไม่แม้แต่
จะหันหลังมอง บรรดำนำงกำนัลขันทีเร่งรีบติดตำมไปทำให้ฝงู
ชนที่อยู่บริเวณเก๋งจีนลดลงกว่ำครึง่

“ต่งกุ้ยเฟย ท่ำนรังแกกันเกินไปแล้ว”

คนของตำหนักหย่งโซ่วจำกไปแล้วแน่ นอนว่ำขันที ที่จบั

ตัวสนมลู่ไว้กต็ ้ องติดตำมไปด้วยเช่ นกัน เมื่อสนมลู่เป็ นอิสระ
แล้วก็อดไม่ได้ที่จะโก่งคอด่ำทอ “ต่อให้ท่ำนมีอำนำจมำกกว่ำนี้
แต่ท่ำนก็ไม่ใช่หวงโฮ่วอยู่วนั ยังคำ่ ”

เฉินหรูอี้นับถือในตัวสนมลู่อย่ำงแท้จริง นำงคือนักรบผู้
ไม่เกรงต่ อผู้ที่แข็งแกร่งกว่ำและที่ ทำให้ เฉินหรูอี้ร้สู ึ กยำกที่ จะ

39
เชื่อคือเมื่อสนมลู่หมุนตัวกลับมำฝ่ ำมือกลมกลึงของนำงก็ฟำด
ลงไปที่ใบหน้ ำตนโดยแรง

“เพี ย ะ” เสี ย งฝ่ ำมื อ ดัง ก้ อ งกัง วำนข่ ม เสี ย งพึ ม พ ำด้ ว ย
ควำมหวำดกลัวของเหล่ำสนมให้เงียบหำยไปในทันที

“ล้วนเป็ นเพรำะหญิงแพศยำเช่นเจ้ำ”

*****เฉินเชี ยนหู้ องครักษ์เสื้อแพรระดับผู้บงั คับกองพัน

แซ่เฉิน (บิดำของเฉินหรูอี้)

******เชี่ ยเซิน เป็ นคำเรียกแทนตนเมื่อสนทนำกับผู้ที่มี

ลำดับยศสูงกว่ำตนของสนม

*****สวมหมวกใบใหญ่ เป็ นค ำเปรี ย บเปรยว่ ำ ได้ ม อบ

ยี่ห้อหรือป้ ำยที่มีควำมหมำยไม่ดี (ควำมผิด) ให้แก่ผอู้ ื่น

40
 5 ฟันต่อฟัน

บรรดำสนมล้วนทรำบถึงนิสัยแข็งกร้ำว ไม่ฟังผู้ใดของ
สนมลู่แต่กลับคิดไม่ถึงว่ำจะมีพลังพุ่งรบที่แข็งแกร่งปำนนี้

เมื่อครู่เพิ่งยัวยุ
่ ต่อกุ้ยเฟยพอพลิกตัวกลับก็ตบตี สนมคน
โปรดคนใหม่ของจักรพรรดิ ผู้คนล้วนกลัน้ หำยใจในทันที ไม่มี
ผู้ใ ดกล้ ำ ส่ ง เสี ย งรบกวนอำรมณ์ สุ น ทรี ย์ข องสนมลู่ มี เ พี ย ง
สำยตำหลำยคู่ที่ชมชอบเห็นผู้อื่นประสบเครำะห์กรรมกลอก
กลิ้งไปมำ

เฉินหรูอี้ยำมนี้ ล้วนมิได้ใส่ใจต่อควำมอับอำยอันเกิดแก่
ตน เพี ย งรู้เ จ็บ ปวดแสบปวดร้ อ นบนใบหน้ ำ ข้ ำ งหูเ กิ ด เสี ย ง
ดังวิ้งๆ

มำรดำเจ้ำเถอะ สนมลู่คือสุนัขบ้ำชัดๆ

หำกกล่ำวว่ำนำงคือนักรบก็ออกจะไม่ให้เกียรติ “นักรบ”
เกินไป

ต่ งกุ้ยเฟยใช้อำนำจบำตรใหญ่ไม่ไว้หน้ ำสนมลู่สกั เพี ยง

นิด แล้วเกี่ยวอันใดกับนำงเล่ำ?

41
 เหตุที่เกิดกับสนมจ้ำวแท้จริงเป็ นอุบตั ิ เหตุหรือแผนกำร
ก็ยงั ไม่อำจทรำบแน่ ชดั

สนมลู่ผ้นู ี้ กลับดียิ่ง ไม่เพียงผลักควำมรับผิดชอบให้ ไกล

ตัวหำกพอต่ อกรกับต่ งกุ้ยเฟยไม่ได้กเ็ อำโทสะมำลงที่ นำง จะ
ระบำยโทสะอย่ำงไรก็ต้องมีขอบเขตบ้ำง ผูท้ ี่ต้องมีโทสะสมควร
เป็ นนำงสิจึงจะถูก

เฉิ นหรู อี้ ซ่ อ นฝ่ ำมื อ ที่ ก ำแน่ นไว้ ใ ต้ แ ขนเสื้ อ ใช้ พ ลัง
ทัง้ หมดในกำยจึงสำมำรถสกัดฝ่ ำมือที่ อยำกตอบโต้ ออกไปไว้
ได้

วังย่อมมีกฎวัง แม้แต่นำงกำนัลที่ กระทำผิดก็ไม่อำจตบ

หน้ ำ ต้องส่งตัวไปรับโทษที่ฝ่ำยพระรำชวังเท่ำนัน้ ยิ่งไม่ต้องพูด
ถึงพวกนำงที่เป็ นถึงชำยำสนมขององค์จกั รพรรดิ อย่ำงไรก็มิใช่
ทุ ก คนที่ มี นิ สัย เช่ น สนมลู่ผ้เู พี ย งอำศัย ควำมเขลำที่ มี อยู่เ ต็ม
ท้องกระทำกำรตำมใจตน

โดยเฉพำะต่งกุ้ยเฟยที่มองนำงด้วยสำยตำอันแฝงเจตนำ
ร้ำยก่อนจำกไป หำกล่วงรู้จุดอ่อนของนำงแล้วไม่ทรมำนนำง
ให้เจ็บปวดหวำดกลัวแล้วล่ะก็ นำงยินยอมเปลี่ยนแซ่ตำมต่งกุ้ย
เฟย！
42
 ข้ำงหน้ ำคือหมำป่ ำข้ำงหลังคือพยัคฆ์ ไม่ควรตอแยเลย
สักอย่ำง

“หำกสนมลู่กงั ขำต่อกำรตัดสินของต่งกุ้ยเฟยไม่ส้พ ู ดู คุย

กันให้เข้ำใจ เชี่ยเซินพลัดตกน้ำด้วยเป็ นอุบตั ิ เหตุ เรื่องนี้ ..ไม่ว่ำ
อย่ำงไรก็ไม่อำจตำหนิเชี่ ยเซินกระมัง” เฉินหรูอี้ค่อยๆ ปรับ
อำรมณ์กล่ำววำจำด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

นำงค่ อ ยๆ ช้ อ นตำขึ้ น ดวงตำสกำวดุจ สำยน้ ำ ในฤดู

ใบไม้ร่วง แววตำเช่ นนี้ ของนำงในสำยตำของสนมลู่นัน้ กลับ
เป็ นสำยตำท้ำทำย อี กทัง้ น้ ำเสียงหวำนลำ้ ที่ แสร้งทำนัน่ อี ก ยิ่ง
ทำให้เพลิงโทสะของสนมลู่ลกุ โหม พลันเงือ้ แขนขึน้ อีก

เฉินหรูอี้คำดไม่ถึงว่ำสนมลู่จะลงมืออี กครัง้ มือคว้ำจับ

ฝ่ ำมือที่ ยื่นออกมำต่ อหน้ ำตนด้วยสัญชำตญำณ จำกนัน้ ก็โน้ ม
ตัวไปด้ำนหลัง สนมลู่ถกู ดึงก็เลยรังเท้
้ ำไว้ไม่อยู่จึงล้มตำมลงไป

“อ๊ำ” ไม่ทรำบเป็ นผู้ใดร้องขึ้น ทำให้ผ้คู นแตกกระเจิงไป

คนละทิศละทำง

43
 เฉินหรูอี้กลับกุมมือสนมลู่ไว้แน่ น แล้วย่อขำลงเล็กน้ อย
ร่ ำ งจึ ง ตะแคงล้ ม ลงไปกับ พื้ น และชัว่ ขณะเดี ย วกัน นั ้น ก็บิ ด
ข้อมือของสนมลู่โดยแรงแล้วกระแทกลงบนพืน้ หิน

ในช่ ว งชุ ล มุ น นั น้ เหล่ ำ สนมก็ไ ด้ ยิ น เสี ย งร้ อ งอย่ ำ งเจ็บ

ปวดสองเสี ย งดัง ขึ้น พร้ อ มกัน สนมลู่ ก รี ด ร้ อ งเสี ย งแหลมสู ง
ยิ่งกว่ำเฉินหรูอี้ที่ถกู นำงทับอยู่ใต้รำ่ งเสียอีก ฟังดูน่ำเวทนำยิ่ง

“โอ๊ย โอ๊ย เจ็บเหลือเกิน” เฉินหรูอี้กลิ้งตัวกลมอยู่บนพื้น

เนื้ อตัวคลุกฝุ่ น ร้องโอดโอยไม่หยุดปำก แต่สำยตำกลับเหลือบ
มองไปยังร่ำงสนมลู่อย่ำงอดไม่ได้

จึงเห็นใบหน้ ำอันซี ดเผือดของสนมลู่ดงั คำด นำงกุมมือ

ขวำของตนแผดเสี ยงร้องดัง เม็ดเหงื่อผุด พรำยกระจำยเต็ม
หน้ ำผำก

“หญิงแพศยำสกุลจ้ำว ข้ำจักต้องหักสองมือของเจ้ำให้จง
ได้” นัยน์ ตำสี น้ ำตำลหม่นของนำงเบิกกว้ำง กัดฟั นกรอดด้วย
แค้นเคือง “เจ้ำมันหน้ ำเนื้ อใจเสือ ถึงกลับกล้ำลอบทำร้ำยข้ำ”

บรรดำสนมล้ ว นมำเพื่ อ กล่ ำ วอวยพรในงำนฉลองวัน

คล้ำยวันเกิดของสนมลู่จึงย่อมต้ องสนิทกับนำงเป็ นธรรมดำ

44
ถึงแม้เมื่อครู่จะเกิดศึกภำยในจนเกือบเลือดตกยำงออกก็ตำม
กอปรกับสนมลู่ฐำนะสูงส่ง เมื่อสถำนกำรณ์ เป็ นเช่นนี้ ทุกผู้ทุก
นำมจึงโยกย้ำยไปฝัง่ ของนำง ส่วนอีกฝัง่ นัน้ เหลือเฉินหรูอี้เพียง
ผูเ้ ดียว ช่ำงแบ่งฝักแบ่งฝ่ ำยกันอย่ำงชัดเจน

เฉินหรูอี้คลี่ยิ้มบำง กะพริบนัยน์ ตำดำขลับของนำงเอ่ ย

วำจำด้ ว ยสี ห น้ ำ หม่ น หมอง “สนมลู่ ใ ช่ เ ข้ ำ ใจผิ ด ต่ อ เชี่ ย เซิ น
หรือไม่? เหตุใดจึงกล่ำวเช่นนี้ ?”

ตบหน้ ำนำงภำยใต้สำยตำทุกคู่ที่จบั จ้องได้คงคิดว่ำนำง

จะเป็ นลูกพลับอ่อนให้ผใู้ ดบีบเล่นอย่ำงไรก็ได้หรือ?

วันนี้ นำงจะทำให้ ฝูงกำฝูงนี้ ได้ถ่องแท้ ว่ำ ภำยหน้ ำหำก

คิ ด จะลงมื อ ต่ อ นำง คงต้ อ งไตร่ ต รองก่ อ นว่ ำ ข้ อ มื อ แข็ง พอ
หรือไม่ กระดูกแกร่งเท่ำใด

แต่ทว่ำนำงอำศัยช่วงชุลมุนลอบลงมือ ซ้ำยขวำล้วนไม่มี
ผู้พบเห็น แม้สนมลู่จะลำกนำงไปพบกุ้ยเฟย นำงก็ยินยอมแต่
โดยดี ต่ อ ให้ ต่ ง กุ้ย เฟยจะเกลี ย ดชัง นำงเพี ย งใดแต่ ใ นสถำน
กำรณ์ ที่ไม่มีทงั ้ พยำนและหลักฐำน นำงไม่เชื่อว่ำต่งกุ้ยเฟย จะ
กล้ำลงโทษดวงใจของจักรพรรดิจำงเหอได้

45
 สนมลู่เจ็บปวดทรมำนที่ ข้อมืออย่ำงที่ สุด สำยตำหรี่จ้อง
เฉินหรูอี้ผ้ไู ร้คุณธรรมแสร้งเป็ นสุกรหลอกกินพยัคฆ์* โกรธจน
ปอดแทบระเบิ ด หำกมิ ใ ช่ บ รรดำสนมที่ ช อบสอพลอเหล่ ำ นี้
ขวำงไว้ สนมลู่คงพุ่งเข้ำไปตะกุยหน้ ำนำงไปนำนแล้ว

“หญิงแพศยำ หำกข้ำไม่ทำลำยใบหน้ ำเจ้ำ......”

“พระสนมเอก โปรดระงับโทสะก่อน เรือ่ งที่ก้ยุ เฟยเหนี ยง

เหนี ยง*มอบหมำยนัน้ หนูปี้*มิกล้ำกระทำกำรล่ำช้ ำ” ลวี่เฉี ยว
เป็ นถงสื่ อ*ข้ำงกำยของต่งกุ้ยเฟย อำยุรำวยี่สิบปี รูปหน้ ำกลม
กลึ ง สวมใส่ ชุด คลุ ม คอกลมสี ม่ ว ง บนศี ร ษะสวมไว้ ซึ่ง หมวก
วูซำ*ประดับมุก

ลวี่ เฉี ยวเป็ นคนของต่ งกุ้ยเฟยย่ อมทรำบดี ว่ำต่ งกุ้ยเฟย

เกลียดชังสนมจ้ำวผูน้ ี้ เพียงใด แต่บดั นี้ ก้ยุ เฟยจำกไปแล้ว เหลือ
เพี ย งสนมลู่ผ้เู ปรี ย บดังประทั
่ ด พวงใหญ่ พ วงหนึ่ ง หำกปล่ อ ย
ปละจนสนมลู่ก่อเหตุวุ่นวำยขึ้น แม้แต่ นำงเองก็อำจหนี ไม่พ้น
โทษทัณฑ์

กำรเอ่ ย ปำกต่ อสนมลู่ข องนำงเมื่ อครู่ท ำให้ น ำงก ำนั ล

ทัง้ หลำยได้ ส ติ คื น มำ จึ ง รี บ เข้ ำ ไปขวำงสนมลู่ไ ว้ เ พื่ อ หยุ ด ยัง้
คลื่นมรสุมที่จะก่อตัวขึน้
46
 “มือของเหนี ยงเหนี ยงได้รบั บำดเจ็บ ถ้ำอย่ำงไรเชิญหมอ
หลวงมำรักษำดีหรือไม่?”

สนมลู่รอ้ ง “ฮึ” ออกมำคำหนึ่ ง สำยตำถลึงจ้องเฉินหรูอี้ด้วย

ควำมอำฆำต “เรื่องนี้ ไม่จบแน่ ！” นำงสะบัดแขนข้ำงที่ ไม่ได้
รับบำดเจ็บโดยแรงแล้วหมุนตัวเดินนำคนของตำหนักหย่งโซ่ว
ให้ทยอยออกจำกอุทยำนหลวงไป

เมื่อคนของตำหนักหย่งโซ่วจำกไป พืน้ ที่ในอุทยำนหลวง

จึงว่ำงเปล่ำไปถึงครึง่

ลวี่เฉี ยวไม่พดู ให้มำกควำมเพียงกำชับนำงกำนัลเตรียม

พู่กนั กระดำษหมึกจดบันทึ กนำมและตำแหน่ งของสนมแต่ ละ
คน

ยำมนี้ เฉินหรูอี้นับว่ำเป็ นผูท้ ี่มีตำแหน่ งสูงสุดในที่นี้แต่ลวี่

เฉี ย วกลับ มิได้ เ ห็น แก่ ต่ ง กุ้ย เฟยจนท ำให้ น ำงตกที่ นั ง่ ล ำบำก
ยังคงบันทึกชื่อของนำงไว้หลังชื่อของสนมลู่

่ กอย่ำงเสร็จสิ้น เฉินหรูอี้จึงคิดจะหำใครสัก
จนกระทังทุ
คนนำนำงออกจำกอุทยำนหลวงมุ่งกลับสู่ตำหนักตน ที่ สุดแล้ว
นำงจึงได้พบกับนำงกำนัลทัง้ สองของนำง

47
 พวกนำงสองคนติดตำมสนมจ้ำวมำเพื่อร่วมอวยพรแก่
สนมลู่ พอก้ำวเท้ำเข้ำอุทยำนหลวงก็ถกู คนเรียกใช้มือเป็ นระวิง
ไม่มีเวลำแม้หยุดพัก หำกไม่ใช่ยกน้ำรินสุรำก็วิ่งวุ่นเป็ นธุระช่วย
ผู้อื่น จนกระทัง่ ได้ ยิ น ว่ ำสนมจ้ำวของพวกนำงสองคนจมน้ ำ
สิ้นใจแล้ว น้ ำตำยังมิทนั หยดถึงพื้น ก็ได้ยินว่ำสนมจ้ำวฟื้ นคืน
มำเสียแล้ว เพิ่งถอนหำยใจโล่งอกได้เพียงครู่กลับได้ยินว่ำสนม
จ้ำวทะเลำะตบตี กบั สนมลู่ ทำเอำพวกนำงหวำดหวันเสี ่ ยจนถุง
น้ำดีแทบพัง

ผู้ค นล้ ว นกล่ ำ วว่ ำ สนมจ้ ำ วหยิ่ ง ผยอง ทัง้ เย็น ชำชอบ
กล่ำววำจำเหน็ บแนม ควำมจริงมีเพียงพวกนำงสองคนที่ คอย
รับใช้อยู่ข้ำงกำยเท่ำนัน้ ที่กระจ่ำงใจดีว่ำสนมจ้ำวเป็ นเพียงแค่ผู้
ไม่รจู้ กั พำที

แม้ น นำงมิมีเ จตนำแต่ ค ำพูด ไร้แ ก่ น สำรเพี ย งประโยค

เดียวของนำงถึงกลับแทงทะลุอวัยวะภำยในทัง้ ห้ำของผู้คนได้
เช่นนี้ จะให้ผ้อู ื่นชอบใจได้อย่ำงไร แต่ หำกกล่ำวถึงเจตนำร้ำย
นัน้ นำงกลับไม่มีแม้แต่น้อยซำ้ ยังปฏิบตั ิ ต่อบ่ำวไพร่ด้วยควำม
ใจกว้ำง

สมองน้ อยๆ ของนำงใช้เพียงครุ่นคิดถึงวิธียวยวนองค์

ั่
จักรพรรดิเท่ำนัน้ ไม่เคยขบคิดหนทำงรังแกผูค้ นแต่อย่ำงใด
48
 นำงกำนัลสองคนนี้ เข้ำวังมำแต่เยำว์วยั พวกนำงเข้ำวัง
มำตัง้ แต่จกั รพรรดิจำงเหอยังไม่ทนั ขึ้นครองรำชย์ด้วยซำ้ ด้วย
เหตุนี้จึงกระจ่ำงแจ้งถึงนิสัยของบรรดำสนมชำยำในวังอยู่ถึง
เจ็ดแปดส่วน เข้ำใจดีกว่ำสนมจ้ำวเสียอีก

สนมลู่นิสัยแข็งกระด้ำงมำแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยยอมอ่อน
ข้อให้ผ้ใู ด หำกเปรียบเที ยบสนมจ้ำวกับสนมลู่มองอย่ำงไรก็มี
เพียงสนมจ้ำวของพวกนำงเท่ำนัน้ ที่เสียเปรียบ

สองนำงกำนั ลเข้ ำปลอบประโลมผู้ที่ พวกนำงเข้ ำใจว่ ำ

เป็ นสนมจ้ำวทันที เมื่อขึ้นเกี้ยวอ่อนที่ ด้ำนนอกอุทยำนหลวงก็
มุ่งตรงกลับตำหนักหมิงกวำงในทันที

*****แสร้ ง เป็ นสุ ก รหลอกกิ นพยั ค ฆ์ เป็ นส ำนวน

หมำยถึง แกล้งเป็ นผูอ้ ่อนแอเพื่อรอจังหวะทำร้ำยผูอ้ ื่น

*****เหนี ยงเหนี ยง เป็ นค ำที่ น ำงก ำนั ล ขัน ที ใช้ เ รี ย ก

เจ้ำนำย ซึ่ งมีตำแหน่ งเป็ นหวงโฮ่วไปลงมำถึงตำแหน่ ง 9 พระ
สนมเอก

49
 *****หนูปี้ เป็ นคำใช้แทนตัวของบ่ำวไพร่ ขันที นำงกำนัล
เมื่ อ พู ด กับ เจ้ ำ นำยอำจแปลได้ ว่ ำ หม่ อ มฉั น ข้ ำ น้ อย บ่ ำ ว
ตำมแต่ว่ำพูดคุยกับผูใ้ ด

*****ถงสื่ อ เป็ นชื่ อต ำแหน่ งซึ่ งมี หน้ ำที่ จดบั น ทึ ก

รำยละเอี ยดของสนมทุกพระองค์และวันเวลำที่ พระชำยำพระ
สนมถวำยงำนรับใช้องค์จกั รพรรดิ

*****หมวกวูซำ หรือหมวกแพรสี นิล ใช้ผ้ำสี นิลประดิษฐ์

เป็ นหมวกยอดกลม มี ป ลำยห้ อ ยสองข้ ำ งยำวประมำณ 40
เซนติเมตร

50
 6 หวำดกลัวฝังใจ

ต ำหนั กหมิง กวำงมี ประตูสองชัน้ ทัง้ ส่ วนหน้ ำและส่ วน

หลัง ตำหนักหน้ ำมีหลังคำเป็ นกระเบือ้ งสีเหลืองอร่ำม ลำนส่วน
หน้ ำมีตำหนักหลักหนึ่ งหลังแบ่งเป็ นห้ำห้อง ด้ำนหน้ ำห้องใหญ่
สำมห้ องในตำหนั กหลักจะจัดวำงสิ่งของประดับไว้ อย่ ำงสวย
งำม ในลำนส่วนหลังยังมีอีกหนึ่ งตำหนั กหลัก รูปแบบเหมือน
กับ ต ำหนั ก ส่ ว นหน้ ำทุ ก ประกำร และสร้ ำ งบ่ อ น้ ำ ไว้ ท ำงทิ ศ
ตะวันตกเฉี ยงใต้ของตำหนักส่วนหลัง

จักรพรรดิจำงเหอครองรำชบัลลังก์มำเป็ นระยะเวลำห้ำปี
แล้ว แต่ มีพิธีคดั เลือกชำยำสนมในปี แรกที่ ทรงขึ้นครองรำชย์
เพียงครัง้ เดียวเท่ำนัน้ ชำยำสนมที่คดั เลือกมำในครัง้ นัน้ มีเพียง
ห้ำสิบกว่ำคน วังหลังกว้ำงใหญ่นักแม้นมีบรรดำชำยำสนมเข้ำ
อำศัยอยู่กย็ งั เหลือที่ว่ำงอีกมำก

จักรพรรดิจำงเหอไม่โปรดกำรแต่งตัง้ ตำแหน่ งชำยำสนม

ด้วยเหตุนี้ในวังหลังจึงมีเพียงกุ้ยเฟยผู้ให้กำเนิดองค์รชั ทำยำท
แก่จกั รพรรดิและพระสนมเอกขัน้ สองเพียงไม่กี่คนเท่ำนัน้

สนมคนอื่นๆ มิได้มีบรรดำศักด์ ิ สูงส่ งอันใด สนมจ้ำวมี

ตำแหน่ งเป็ นพระสนมสูงสุดขัน้ สำม นำงจึงถือว่ำเป็ นเจ้ำนำย
51
ของตำหนั กหมิงกวำงอย่ำงแท้ จริง ตำหนั กแห่ งนี้ ยงั มีอีกหนึ่ ง
เหม่ยเหริน*และอี กสองเป่ ำหลิน*อำศัยอยู่ปีกห้ องสองฝั ง่ ของ
ตำหนักหลักส่วนหลัง

เมื่อเฉินหรูอี้กลับถึงตำหนักก็อำบน้ำเปลี่ยนอำภรณ์ นำง
แช่ อ ยู่ ใ นถัง อำบน้ ำ ทั ง้ สนทนำกับ นำงก ำนั ล จนพอเข้ ำ ใจ
เรือ่ งรำวต่ำงๆ อย่ำงคร่ำวๆ แล้ว

นำงก ำนั ล สองคนที่ น ำงให้ ติ ด ตำมไปด้ ว ยในวัน นี้ นั ้น

เป็ นคนสนิทของสนมจ้ำว ดังนัน้ นำงไม่จำเป็ นต้องกังวลอันใด

เฉินหรูอี้นัน้ มิได้มีควำมทรงจำของเจ้ำของร่ำงเดิมอยู่แม้
เพี ย งสัก นิ ด ไม่ ว่ ำ ช้ ำ หรื อ เร็ว นำงจัก ต้ อ งเผยพิ รุธ ออกมำใน
ที่ สุด ด้วยเหตุนี้ระหว่ำงทำงที่ นำงนั ง่ อยู่บนเกี้ยวอ่ อนก็ได้ คิด
แผนกำรไว้แล้ว นำงกวักน้ำในถังอำบน้ำด้วยท่ำทำงเหม่อลอย
นำงมีอำกำรเช่ นนี้ มำตัง้ แต่ถกู ดึงขึ้นมำจำกสระน้ ำแล้ว คล้ำย
กับว่ำมีหลำยเรือ่ งที่นำงคิดไม่ออก

“ไม่ รู้ว่ ำ เพรำะสมองได้ ร บั กำรกระทบกระเทื อ นอัน ใด

หรือไม่” เฉินหรูอี้ทอดถอนใจออกมำเบำๆ

52
 นำงกำนัลสองคนนี้ ผู้หนึ่ งสูงคนหนึ่ งเตี้ย ผู้ที่สูงมีใบหน้ ำ
เรียวยำว ปำกเป็ นรูปหยวนเป่ ำ* บำงครัง้ มุมปำกก็จะกระดกชี้
ขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงถูกตัง้ ชื่อว่ำหยวนเป่ ำ อี กผู้หนึ่ งอำยุน้อยกว่ำ
ใบหน้ ำกลมเกลี้ยง อุปนิสยั ร่ำเริง มีนำมว่ำหยวนสี่

เมื่ อ พวกนำงได้ ยิ น เช่ น นั ้น ก็ส บตำกัน พลัน เกิ ด ควำม

หวำดกลัวขึ้น สนมจ้ำวของพวกนำงเดิมที กม็ ิ ได้มีสมองที่ เฉี ยบ
แหลมอันใด มันจึงไม่อำจทนรับกำรกระทบกระเทือนใดๆ ได้!

“แล้วพระสนมจำอะไรได้บำ้ งเพคะ” หยวนสี่เอ่ยถำมด้วย

ควำมหวำดหวัน่

เฉินหรูอี้ครุ่นคิดอยู่นำน กะพริบตำตอบอย่ำงไร้เดียงสำ
ว่ ำ “ข้ ำ จ ำได้ เ พี ย งว่ ำ ....ข้ ำ เป็ นสนมขององค์จ กั รพรรดิ องค์
จักรพรรดิทรงดีต่อข้ำมำก”

หยวนเป่ ำอดกลัน้ อยู่น ำน สุด ท้ ำ ยไม่ อ ำจทนต่ อ ไปได้

“เรื่องนี้ ยงั มีผ้ใู ดไม่ทรำบบ้ำง? พระสนมเหตุใดท่ำนจึงจำได้แต่
เพียงเรือ่ งไร้ประโยชน์ เช่นนี้ ”

53
 ดวงตำที่ ห รี่ ม องเฉิ นหรูอี้ พ ลัน เปลี่ ย นเป็ นเข้ ม ขึ้ น ใน
ทันใด แล้วเอ่ยต่ อว่ำ “องค์จกั รพรรดิโปรดสิ่งใด มิโปรดสิ่งใด
พระสนมยังจำได้หรือไม่เพคะ”

เฉินหรูอี้ครุ่นคิดอย่ำงละเอียดถึงตอนที่ นำงเป็ นหวงโฮ่ว

เวลำนั น้ จักรพรรดิจำงเหอทรงขึ้นครองรำชย์ได้ไม่นำน เหล่ำ
ขุนนำงล้วนเป็ นคนในรัชสมัยของจักรพรรดิองค์ก่อน ทุกวันจึง
ผลัดเปลี่ยนกันมำชี้แนะจักรพรรดิเกี่ยวกับกำรบริหำรบ้ำนเมือง
หรื อ ไม่ ก็ห ำรื อ รำชกิ จ ส่ ว นนำงก็ค อยดู แ ลเรื่ อ งในวัง หลัง
ช่ วงเวลำที่ อยู่ด้วยกันนอกเวลำอำหำรแล้ว ก็เป็ นเรื่องในห้ อง
บรรทม

เวลำนัน้ จักรพรรดิจำงเหอทรงเพิ่งได้ลิ้มลองเรื่องเหล่ำนี้
ได้ ไ ม่ น ำน จึ ง คล้ ำ ยกับ ทรงลุ่ ม หลงอยู่ เ ป็ นอัน มำก ควำมคิ ด
มำกมำยท่วงท่ำหลำกหลำย....

“พระสนม?” หยวนเป่ ำมองใบหน้ ำคล้ำยระลึกถึงอดี ต

อันแสนเจ็บปวด จึงไม่แน่ ใจว่ำที่แท้แล้วนำงจำได้หรือจำไม่ได้

“จำ…ไม่ค่อยได้ ” เฉินหรูอี้กดั ริมฝี ปำก

54
 หยวนเป่ ำมุ ม ปำกกระตุกโดยพลัน เช่ น นี้ ไ ม่ สู้เ อ่ ย ตำม
ตรงว่ำจำไม่ได้ยงั ดีเสียกว่ำ

แต่เมื่อเห็นใบหน้ ำอันเศร้ำสลดของพระสนมเช่นนัน้ แล้ว

นำงจึงข่มคำบริภำษไว้ ได้แต่เอ่ยคำปลอบโยนว่ำ

“พระสนมเพียงแค่ตกใจเท่ำนัน้ เอง เมื่อผ่ำนไปสักระยะ

หนึ่ งท่ ำนก็จะจำได้เอง ทัง้ ยังมีหนู ปี้และหยวนสี่ คอยดูแลท่ ำน
อยู่ ท่ำนวำงใจได้”

ทัง้ พูดทัง้ ประคองเฉินหรูอี้ที่อำบน้ำเสร็จแล้วให้ลกุ ยืนขึน้

แล้วช่วยผลัดเปลี่ยนอำภรณ์ชดุ ใหม่ให้นำง

เฉินหรูอี้ตงั ้ ใจฟั งคำแนะนำที่หยวนเป่ ำชี้แนะแต่นำงกลับ

ถูกใบหน้ ำสว่ำงจ้ำดังพระโพธ
่ ิ สตั ว์ของหยวนเป่ ำทำให้อึ้งงันไป
จึงได้แต่ ข่มกลัน้ ไว้มิให้เกิดอำกำรขนลุกขนชันขึ้นมำแล้วสงบ
ใจฟังเรือ่ งรำวในอดีตที่หยวนเป่ ำบอกเล่ำ...

ผ่ ำ นไปไม่ น ำนก็ไ ด้ ยิ น เสี ย งขัน ที ด ัง มำจำกด้ ำ นนอก

เนื่ อ งด้ ว ยพระสนมพลัด ตกน้ ำ ต่ ง กุ้ย เฟยจึ ง ส่ ง หมอหลวงมำ
ตรวจดูอำกำรโดยเฉพำะ

55
 เฉินหรูอี้คลี่ยิ้มบำงเบำ นำงเข้ำใจอุปนิสัยของต่งกุ้ยเฟย
ดี คนผูน้ ี้ ถือศักด์ ิ ศรีเป็ นสำคัญ ไม่ว่ำกระทำกำรใดล้วนไม่มีช่อง
โหว่ นำงมิยอมให้เกิดข้อผิดพลำดจนทำให้ผ้คู นรังเกียจนำงขึน้
ไปอีกอย่ำงเด็ดขำด

เฉินหรูอี้หวี ผมล้ ำงหน้ ำง่ำยๆ แล้ ว กำชับ ให้ คนไปเชิญ

หมอหลวงเข้ำมำ ผู้ที่ติดตำมมำกับหมอหลวงนัน้ มีแพทย์หญิง
สองคนและขันทีฝ่ำยในอีกสองคน

เมื่อตรวจว่ำเฉินหรูอี้ไม่ได้รบั บำดเจ็บใดๆ แล้วนัน้ หมอ

หลวงจึงจัดยำต้มเพื่อขจัดไอเย็นในร่ำงกำยให้หลำยขนำน

หลังจำกตรวจเสร็จ หยวนเป่ ำจึงเดินไปส่งหมอหลวง ขำ

ข้ำงหนึ่ งก้ำวเข้ำตำหนักแล้วแต่ขำอีกข้ำงยังมิทนั ก้ำวพ้นประตู
ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังก้องอยู่ด้ำนนอกตำหนัก

“ฮ่องเต้เสด็จแล้ว”

เฉินหรูอี้ใจเต้นแรงอย่ำงบ้ำคลัง่ นำงไม่ทนั แม้แต่จะปรับ

จิ ต ใจให้ ส งบพลัน ได้ ยิ น เสี ย งฝี เท้ ำ วิ่ ง วุ่น ดัง ขึ้น คนมำกมำย
ทยอยเดิ น เข้ ำ มำในต ำหนั ก หมิ ง กวำง ด้ ำ นหน้ ำสุ ด คื อ องค์
จักรพรรดิ จำงเหอพระนำมเซี ย วเหยี่ ย น* พระองค์ท รงมี พ ระ

56
เนตรเรี ย วยำวดุ จ หงส์ บนเกศำสวมรัด เกล้ ำ สี เ หลื อ งทอง
พระองค์ทรงสวมภูษำสีเขียวเข้มอันเป็ นฉลองพระองค์ประจำ

ครัง้ แรกที่นำงพบเขำ เขำอำยุเพียงสิบสี่ปี บนร่ำงสวมใส่

เสื้อคลุมมังกรอันหนักอึ้งแต่ใบหน้ ำกลับเยำว์วยั ยิ่งนัก

บัดนี้ เขำก็อำยุเพียงสิบเก้ำปี แต่กลับมีบุคลิกที่ ทำให้ผคู้ น

รูส้ ึกหวำดกลัว

เฉินหรูอี้ไม่สำมำรถครุ่นคิดอะไรได้ในตอนนี้ รีบร้อนทำ
ควำมเคำรพองค์จ กั รพรรดิ แต่ เ ข่ ำ นำงยัง ไม่ ท ัน ถึ ง พื้ น ก็ถ กู
จักรพรรดิจำงเหอประครองเอำไว้เสียก่อน

“อ้ ำ ยเฟย*เหตุ ใ ดจึ ง มำกพิ ธี เ ช่ น นี้ ” เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย

น้ ำเสี ยงใสกังวำน ใบหน้ ำแต้ มยิ้มเบำบำง “หรือเป็ นด้วยพลัด
ตกน้ำ?”

จักรพรรดิจำงเหอเก่งกำจวิชำต่อสู้แต่ที่ทรงชำนำญที่ สุด
คือขี่ม้ำยิงธนู พระองค์มีพระวรกำยสูงโปร่ง พระอังศำ กว้ำง แม้
เฉินหรูอี้ยืนเต็มควำมสูงก็ถึงเพี ยงใต้ พระกรรณของพระองค์
เท่ ำนัน้ แต่ ที่เด่นชัดในครรลองสำยตำคือพระกัณฐมณี * ที่ นูน
ออกมำของพระองค์

57
 “เหตุใดจึงไม่เอ่ ยวำจำ?” พระองค์ค่อยๆ เชยคำงของ
เฉินหรูอี้ขึน้ แล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่ำ “หรือถูกปลำในน้ำกัดลิ้นขำดเสีย
แล้ว”

เฉินหรูอี้ร่ำงกำยแข็งค้ำง แม้นในอดี ตเคยเป็ นหวงโฮ่ ว

ของเขำ แต่ตอนนัน้ ทัง้ สองล้วนยังเยำว์วยั นำงแม้เคำรพเขำแต่
ก็ไม่ได้กลัวเขำ

หำกพูดถึงกำรฟื้ นคืนชี พในครำที่ แล้วของนำง ช่ำงเป็ น

อดีตที่นำงไม่อยำกไปนึ กถึง ครำนัน้ นำงอยู่ในร่ำงของขันทีน้อย
ที่ คอยรับใช้ ข้ำงกำยจักรพรรดิจำงเหอ ช่ วงเวลำนั น้ นำงแทบ
เสี ยสติเลยที เดียว วันๆ คิดแต่ จะฆ่ ำตัวตำย แม้กระจกนำงยัง
ไม่กล้ำส่อง น้ำก็มิกล้ำอำบ

แต่ กฎพระรำชสำนักบัญญัติไว้ว่ำหำกมีนำงกำนั ล ขันที

แม้แต่ ชำยำพระสนมฆ่ ำตัวตำยครอบครัวก็ล้วนต้ องตำยตก
ตำมกัน เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ ท รำบว่ ำ ขัน ที น้ อยผู้นี้ มี ญ ำติ อ ยู่ น อกวัง
หรือไม่ แต่ กลับไม่อยำกให้ควำมคิดชัววู ่ บของนำงทำให้เดือด
ร้อนถึงชีวิตผูอ้ ื่นจึงทำได้เพียงกัดฟันทนต่อไป

58
 ผู้ใดเลยจะรู้ครึ่งเดือนที่ นำงไม่ได้อำบน้ ำไม่ได้ทำให้นำง
รู้สึกเหม็นอับแต่กลับเป็ นจักรพรรดิจำงเหอที่ร้สู ึกเหม็นจนแทบ
หงำยหลังล้ม

ตอนนัน้ จักรพรรดิจำงเหอว่ำรำชกำรด้วยองค์เองมำสอง
ปี แล้ว ควำมขัดแย้งระหว่ำงจักรพรรดิและเหล่ำเสนำอำมำตย์
ยิ่ ง มำยิ่ ง มำก ทุ ก วัน ล้ ว นโต้ แ ย้ ง กัน ไปมำ แน่ น อนว่ ำ ขุน นำง
ส่วนมำกจำต้องยอมอ่อนข้อให้กบั องค์จกั รพรรดิในที่สดุ

จักรพรรดิจำงเหอเริ่มแสดงกำรต่ อต้ ำน โดยงดว่ำ รำช

กิจ ทัง้ ใช้ขนั ทีฝ่ำยในมำถ่วงดุลอำนำจเหล่ำขุนนำง

ยำมนัน้ ขันที ที่มีควำมสำมำรถข้ำงกำยพระองค์ล้วนถูก

ใช้งำนและเลื่อนขัน้ ทัง้ สิ้น เมื่อมีตำแหน่ งใดว่ำงคนรุ่นหลังย่อม
เข้ำมำแทนที่เป็ นธรรมดำ

เวลำนั น้ เฉินหรูอี้มีรวบรวมขุมกำลัง ไว้ มำกมำย จึงถูก

เสนอชื่ อให้ ติดตำมใกล้ชิดองค์จกั รพรรดิ วันแรกรำบรื่นไม่มี
เหตุอนั ใด แต่วนั ที่ สองนำงได้รบั ใช้ใกล้ชิดองค์จกั รพรรดิ เวลำ
นัน้ เองที่ พระองค์ทรงถูกกลิ่นเหม็นเน่ ำจำกร่ำงนำงยัวยุ่ ให้เกิด
โทสะ พระองค์ทรงกริ้ว มำกจึงสังให้ ่ โบยนำงสิบ ไม้โ ทษฐำนที่

59
แต่ งกำยไม่สะอำดเรียบร้อยแล้วสังย้
่ ำยออกจำกตำหนั กฉำง
เล่อ *

หลังจำกที่นำงรักษำตัวหำยแล้ว นำงเองก็ถกู ควำมเหม็น

อับของตัวเองก่อกวนจนเกือบจะอำเจียนออกมำ ในที่ สุดนำง
ไม่อำจทนได้อีกต่อไปจึงฝื นใจอำบน้ำเสีย

หลัง ผ่ำนกำรฟื้ นคื น ชี พ ในครัง้ แรกมำแล้ ว นำงรู้สึ กว่ ำ

ชี วิตนี้ ของนำงไม่มีเรื่องใดที่ ยำกเกินกว่ำที่ นำงจะรับมือได้ อีก
แล้ว

หลังจำกหำยดี นำงใช้เงินหำลู่ทำงเข้ำไปรับตำแหน่ งใน

อำรำมต้ำเกำเสวียน*ในวัง ไม่ค่อยมีผ้ใู ดไปที่ นัน่ นำงจึงแค่ทำ
ควำมสะอำดตำมสมควรก็ใช้ ได้แล้ว ชี วิตช่ ำงเรียบง่ำยผำสุก
เพียงแต่นำงจะไม่มีโอกำสได้เลื่อนตำแหน่ งเท่ำนัน้ เอง

แต่ทว่ำเรื่องดีๆ มักมีไม่นำน เมื่อถึงวันที่ หนึ่ งเดือนหนึ่ ง

ซึ่งเป็ นวันบูชำเทพยดำฟ้ ำดิน นำงวุ่นวำยกับกำรจัดเตรียมพิธี
แต่ ผ้ใู ดเลยจะรู้ว่ำนำงจะถูกระถำงทองบนโต๊ะเซ่ น ไหว้ ตกใส่
ศีรษะจนสลบไป

60
 พอรูส้ ึกตัวนำงขึน้ มำนำงก็อยู่ในร่ำงของสนมจ้ำวที่จมน้ำ
ตำยผู้นี้เสี ยแล้ว ควำมรู้สึกที่ ถกู โบยในครัง้ นัน้ ฝั งแน่ นในใจไม่
จำงหำย บัด นี้ ได้ ม ำพบกั บ องค์ จ ั ก รพรรดิ อี กครั ง้ ควำม
หวำดกลัวในใจนำงจึงถูกปลุกขึน้ มำอีกครัง้

“อ้ำยเฟย”

เซียวเหยี่ยนยกคิ้วขึน้ เป็ นนำนไม่เห็นนำงตอบคำ จึงยื่น

นิ้วชี้ออกไปจิ้มหน้ ำผำกเฉินหรูอี้ แล้วจิ้มออกไปอีกครัง้ และอีก
ครัง้ ต่อเนื่ องกัน

“มีคนอยู่ไหม”

เหล่ำข้ำรำชบริพำรรีบเบนสำยตำไปยังทิศทำงอื่นเพรำะ
ทนไม่ได้ที่เห็นภำพอเนจอนำถนี้ อยู่ในครรลองสำยตำ

พระสนมเขลำ จัก รพรรดิ เบำปั ญ ญำ อนำคตของ

รำชวงศ์จิ้นคงอยู่ได้เพียงแค่ใต้เข็มขัดของขุนนำงเท่ำนัน้ สินะ?

*เหม่ยเหริน แปลว่ำผู้มีควำมงดงำม เป็ นชื่ อตำแหน่ ง

พระสนมชัน้ สูง ขัน้ 4 ตำแหน่ งนี้ มีได้ทงั ้ หมด 9 คน
61
 *เป่ ำหลิน แปลว่ำสิ่งที่ สูงค่ำยิ่ง เป็ นชื่อตำแหน่ งพระสนม
ชัน้ ล่ำง ขัน้ 6 ตำแหน่ งนี้ มีได้ทงั ้ หมด 27 คน

*เซียวเหยี่ยน เป็ นพระนำมจริงของจักรพรรดิจำงเหอ

*อ้ำยเฟย คำเรียกที่จกั รพรรดิใช้เรียกพระสนมชำยำของ

พระองค์ แปลว่ำสนมรัก

*พระกัณฐมณี คำรำชำศัพท์แปลว่ำลูกกระเดือก

*ตำหนักฉำงเล่อ เป็ นชื่อตำหนักที่ประทับของจักรพรรดิ

จำงเหอ

62
 7 สะเทือนใจ

เฉินหรูอี้ทรำบดี ว่ำจักพรรดิจำงเหอไม่มีทำงรอจนนำง
พร้ อ ม หลัง จำกที่ เ ข้ ำ ใจอะไรบ้ำ งแล้ ว จึ ง ท ำควำมเคำรพต่ อ
พระองค์อย่ำงสนิทชิดเชื้อ

จักรพรรดิมกั เป็ นเช่นนี้ ไม่ว่ำเมื่อครู่จะชิงไหวชิงพริบอยู่

ในท้องพระโรงดังสนำมรบอั
่ นไร้ซึ่งควันอย่ำงไร เมื่ออยู่วงั หลัง
พระองค์ก็เ ป็ นเช่ น เทพสวรรค์ ทรงตรัส สิ่ ง ใดย่ อ มต้ อ งเป็ น
เช่นนัน้ ผูใ้ ดทำให้พระองค์ข่นุ เคืองพระทัย ชัวชี ่ วิตนี้ อย่ำหวังว่ำ
จะหำดีได้

เฉินหรูอี้รีบปรับอำรมณ์ ให้สมกับฐำนะของสนมอันเป็ น
ที่ โ ปรดปรำนของจัก รพรรดิ อ ย่ ำ งรวดเร็ว นำงบิ ด กำยไปมำ
เลียนอย่ำงสำวน้ อยผู้น่ำรักในควำมทรงจำของนำง เอ่ยตัดพ้อ
ว่ำ

“ฝ่ ำบำท ทรงเอำแต่หวั เรำะผูอ้ ื่น”

คลื่นไส้！

แม้เสี ยงหวำนใสดุจน้ ำตำลเคลือบนี้ จะมำจำกร่ำงของ

นำง แต่เฉินหรูอี้กย็ งั สันสะท้
่ กำยอย่ำงมิอำจ
ำนไปทัวสรรพำงค์
่
63
ต้ ำนทำนได้ โชคดี เพียงใดที่ ไม่ได้อำเจียนเอำอำหำรว่ำงที่ กิน
เข้ำไปเมื่อครูอ่ อกมำ

เฉินหรูอี้ยิ้มยิงฟั นแล้วมองไปยังจักรพรรดิจำงเหอ ตำม

สัญชำตญำณ กลับพบพระพักตร์แข็งค้ำง มือขวำจึงเคลื่อนไป
จับที่ แขนซ้ ำยอย่ ำงไม่รู้ตวั คล้ ำยอยำกดึ งเอำขนที่ คอยแต่ จะ
ชี้ชนั ขึน้ มำทิ้งไปให้หมด

ที่แท้แล้วหญิงงำมที่ พระองค์ทรงถูกพระทัย ก็มีช่วงเวลำ

ที่ทำให้พระองค์รสู้ ึกทนไม่ได้เช่นกันอย่ำงนัน้ หรือ?

เซียวเหยี่ยนกระแอมไอเบำๆ ครัง้ หนึ่ ง ใช้มือขวำปัดฝุ่ น

บนแขนเสื้ อ รำวกับ ไม่ มี เ รื่อ งรำวอัน ใด แล้ ว เดิ น ไปนั ง่ ลงบน
เก้ำอี้ลำ้ ค่ำ* อันเป็ นตำแหน่ งสูงสุด คล้ำยเมื่อครู่ไม่มีเรื่องรำว
อันใดเกิดขึน้ กระนัน้

เฉินหรูอี้เห็นเช่นนัน้ จึงรีบร้อนเข้ำไปนัง่ บนเก้ำอี้กหุ ลำบ*

ที่ อยู่ด้ำนขวำ นำงยังมิทนั นัง่ ให้ดีกย็ ิ นเสียงเอ่ยเย้ำของเซี ยวเห
ยี่ยนเอ่ยขึน้

“อำยโย่ว เหตุใดอ้ำยเฟยของเจิ้น*ตกน้ำไปเพียงครังกลั
้ บ
เคร่งครัดในกฎขึน้ มำโดยพลัน?”

64
 เฉินหรูอี้ได้ยินเช่นนั น้ กลับยิ่งมึนงง นำงเป็ นของปลอม
โดยแท้ จึงไม่อำจทรำบได้ว่ำยำมปกติองค์จกั รพรรดิและเหล่ำ
สนมนัน้ ปฏิบตั ิ ต่อกันเช่นไร

ระหว่ ำงตกในภวังค์ควำมคิ ดนำงเห็นเพี ยงเซี ยวเหยี่ ยน

กวักมือเรียกแล้วใช้มือตบลงข้ำงตัวเป็ นสัญญำณว่ำให้นำงเข้ำ
ไปนัง่

เก้ำอี้ลำ้ ค่ำนัน้ มีขนำดพอๆ กับเก้ำอี้คนงำม* นัง่ สองถึง

สำมคนก็มิเป็ นปั ญหำ ตัวเก้ำอี้แกะหงส์สลักมังกร ขำเก้ำอี้ทงั ้ สี่
งุ้มเข้ำด้ำนในเหนื อขึ้นไปคือฐำนรองนัง่ ส่วนด้ำนล่ำงมีไม้คำน
่ ทุกด้ำน ดูหรูหรำลำ้ ค่ำอย่ำงยิ่ง
คันไว้

เฉินหรูอี้ใช้ สำยตำลอบสังเกตภำยในตำหนัก พบว่ำทุก

สำมถึงห้ ำก้ำวล้วนมี ข้ำรับใช้ ยืนอยู่ แต่ กลับไร้ซึ่งสุ้มเสี ยง ก้ม
หน้ ำลงตำ่ คล้ำยตำมองไม่เห็นหูไม่ได้ยินก็มิปำน มีเพียงหยวน
เป่ ำซึ่ งเป็ นบ่ำวรับใช้ ของนำงเท่ ำนัน้ ที่ กำลังยักคิ้วหลิ่วตำบอก
ใบ้ให้นำงรีบเข้ำไปนัง่ โดยเร็วด้วยรู้ว่ำสมองของเจ้ำนำยตนยำม
นี้ มิได้แจ่มใสเช่นกำรก่อน จึงเกรงว่ำจะทำให้องค์จกั รพรรดิไม่
พอพระทัย

65
 นำงเดินเข้ำไปอย่ำงช้ำๆ แต่กม็ ิ กล้ำนัง่ ตำมสบำยนักจึง
นัง่ เพียงครึง่ ตัวเท่ำนัน้

“เจ้ำเป็ นอันใด หรือว่ำเลอะเลือนไปแล้วจริงๆ?” ดวงตำ

หงส์ของเซียวเหยี่ยนมีแววยิ้มขัน กลอกตำมองนำงไปมำ คล้ำย
พบสิ่งแปลกใหม่ พลันยิ้มยิงฟั นยื่นมือมำหยิกใบหน้ ำของเฉิน
หรูอี้โดยแรง

นัน่ เป็ นบริเวณที่ ถกู ฝ่ ำมืออันกลมกลึงของสนมลู่ฟำดใส่

ยำมนี้ น ำงยัง รู้สึ ก เจ็บ แสบที่ ใ บหน้ ำ อยู่ ไ ม่ รู้ค ลำย แล้ ว ยัง ถูก
จักรพรรดิจำงเหอทัง้ บีบทัง้ หยิกอย่ำงไม่ไว้ไมตรีแม้แต่น้อยทำ
ให้นำงเจ็บจนร้องออกมำ

“ฝ่ ำบำท เจ็บเพคะ”

เอำเถอะ นำงยอมรับแล้วจริงๆ ว่ำเสี ยงเล็กใสอันหวำน

ลำ้ นี้ มิอำจพูดจำเหมือนคนปกติได้ ไปชัวชี
่ วิต ไม่ว่ำเอื้อนเอ่ ย
วำจำใดฟังแล้วล้วนรูส้ ึกว่ำนำงกำลังยัวยวนผู
่ ค้ นอยู่เสมอ

ตัง้ แต่นำงเข้ำมำอยู่ในร่ำงนี้ ไม่เคยมียำมใดเลยที่ นำงจะ

ไม่รสู้ ึกขนลุกชี้ชนั เพรำะเรือ่ งตื่นเต้นมีมำกเหลือเกินแล้ว

66
 เฉินหรูอี้ยงั พูดมิทนั จบคำดีกร็ ้สู ึกว่ำใบหน้ ำของตนยิ่งถูก
หยิกแรงกว่ำเดิม นำงกรีดร้องเสี ยงแหลม เอนตัวไปด้ำนหลัง
จนติดพนักหลัง สองมือผลักออกไปข้ำงหน้ ำอย่ำงไม่ร้ตู วั ทำเอำ
จักรพรรดิที่นัง่ อยู่บนเก้ำอี้เซไปเล็กน้ อย

“ฝ่ ำบำท....”

เฉินหรูอี้พลันรู้สึกเกิดเสียงอึงอลขึ้นในหัว ภำพที่ นำงถูก

จักรพรรดิสงโบยอย่
ั่ ำงทำรุณกลับมำทำร้ำยนำงอีกครัง้ นำงรีบ
ขึ้นหน้ ำเข้ำไปประคองพระพำหุสองข้ำงของพระองค์ไว้ สำยตำ
ปรำกฎแววมุ่งมัน่ ในใจคิดว่ำเมื่อช่วยประคองพระองค์แล้วต้อง
รีบคุกเข่ำโขกศีรษะขอรับโทษทันที

แต่ น ำงยัง ไม่ ทนั ได้ ทำอันใด เซี ย วเหยี่ ย นพลันหัว เรำะ
แห้งสองครำ ใบหน้ ำปรำกฎรอยยิ้มประหม่ำแล้วยกมือขึ้นลูบ
จมูกนำงเบำๆ กล่ำวว่ำ

“ผิวหน้ ำของเจ้ำช่ ำงเนี ยนลื่นนั ก มือของเจิ้น...เพี ยงไล้

เบำๆ ก็ทำให้เจ้ำเจ็บเสียแล้ว เจ้ำอย่ำได้ถือสำ เจิ้นมิได้มีเจตนำ
เช่นนัน้ ”

67
 เฉินหรูอี้ตกตะลึงไปชัวขณะ
่ ที่ องค์จกั รพรรดิพดู คือสิ่งที่
คนทัวไปพู
่ ดกันหรือ?

ผิวหน้ ำนุ่มลื่นเกินไปจนเนื้ อบนใบหน้ ำนำงลื่นไถลไปใส่

พระหัตถ์ให้พระองค์บีบเล่นงัน้ หรือ?

เหตุ ใ นนำงจึ ง รู้สึ ก เหมือ นเห็น ภำพลวงตำ เมื่ อ ครู่องค์

จักรพรรดิทรงถูกเสี ยงหวำนใสของร่ำงนี้ ทำให้ชะงักงันไป เลย
อดที่จะลงมือต่อนำงไม่ได้?

หรื อ ว่ ำ แม้ อ งค์จ กั รพรรดิ จ ะโปรดปรำนร่ ำ งนี้ ข องนำง

เพี ยงใด ทัง้ รักและหลงใหลในเสี ยงอันหวำนใสนี้ ของนำงแต่
บำงครำก็รสู้ ึกทนไม่ไหวเช่นกัน?

ในขณะที่ เซี ยวเหยี่ยนเห็นควำมสงสัยอันไร้ที่มำปรำกฏ

ในแววตำของเฉินหรูอี้ พลันยื่นมือออกไปหวังลูบไล้ใบหน้ ำนำง
อีกครัง้ แต่ครัง้ นี้ เฉินหรูอี้นับว่ำมีประสบกำรณ์ แล้วจึงเอนตัวไป
ทำงด้ำนหลังด้วยควำมรวดเร็วแล้วก้มหน้ ำลงเล็กน้ อย แสร้ง
ทำสีหน้ ำอ่อนแอไร้ทำงสู้ออกมำ

เซี ยวเหยี่ ยนหัวเรำะเสี ยงดัง ยกฝ่ ำมือตบลงไปบนไหล่

ของนำง

68
 “ดูท่ำคงจะตกใจไม่น้อยจริงๆ แต่ก่อนไม่เคยรู้เลยว่ำเจ้ำ
แสนงอนปำนนี้ ”

ในใจของเฉินหรูอี้เกิดคำถำมขึน้ มำกมำย

หรือเป็ นเพรำะนำงเพิ่งมำอยู่ในร่ำงนี้ ได้ไม่นำนจึงยังไม่

อำจควบคุมเสี ยงหวำนใสนี้ ได้อย่ำงเบ็ดเสร็จ ทำให้ผลของมัน
ผิดเพี้ยนไปอย่ำงนัน้ หรือ?

เซี ย วเหยี่ ย นช ำเลื อ งมองเฉิ นหรู อี้ ที่ มี อ ำกำรคล้ ำ ย

สะเทื อ นใจอย่ ำ งรุ น แรง เพี ย งรู้ สึ ก ว่ ำ ใบหน้ ำที่ ป กติ สดใส
สวยงำมเหตุใดดูเหม่อลอยเช่นนี้ จึงอดยิ้มออกมำมิได้ พลันยื่น
นิ้วมือเรียวยำวออกไปจับมือน้ อยๆ ที่บิดผ้ำเช็ดหน้ ำของนำงไว้

“ยำมนั น้ เจิ้นอยู่ที่ตำหนั กฉำงเล่อได้ ยินว่ำเจ้ำพลัด ตก

น้ ำสิ้นใจแล้ว ไม่นำนกลับได้ยินว่ำเจ้ำฟื้ นคืนมำแล้ว เจิ้นยังคิด
ว่ ำ มี ผู้ไ ม่ ป ระสงค์ดี ส ร้ ำ งเรื่ อ งเท็จ สุ ด ท้ ำ ยจึ ง ให้ เ ฉิ นฮวำยไป
ตรวจสอบ คิดไม่ถึงว่ำกลับเป็ นเรื่องจริง” เอ่ยพลำงบีบมือเฉิน
หรูอี้เบำๆ คิ้วคมยกขึน้ ยิ้มบำงเบำแล้วเอ่ยว่ำ

69
 “เจิ้ น ดี ต่ อ เจ้ ำ ออกปำนนี้ เจ้ ำ จัก ใจด ำทิ้ ง เจิ้ น ลงคอได้
อย่ำงไร คล้ำยสองเรำมี ใจที่ สื่ อถึง กัน ได้ เจ้ำถึงได้ กลับมำอยู่
ตรงหน้ ำเจิ้นอย่ำงปลอดภัย เจ้ำช่ำงเป็ นเด็กดีของเจิ้นจริงๆ”

กำรฟื้ นคืนครัง้ นี้ ของนำงต้ องมีบำงอย่ำงผิดพลำดเป็ น

แน่ แท้

่ ิ นหรูอี้ร้สู ึกว่ำกำรฟื้ นคืนครัง้ นี้ น่ำสะเทือนใจยิ่ง

กระทังเฉ
กว่ำครำที่นำงไปอยู่ในร่ำงของขันทีเสียอีก

มำรดำมันเถอะ ผู้ใดสำมำรถบอกนำงได้ว่ำแท้ จริงแล้ว

เกิดเรือ่ งอันใดขึน้ กันแน่ ?

บุ รุษ ปำกหวำนท่ ำ ทำงเกี ย จคร้ ำ นที่ อ ยู่ ต รงหน้ ำนี้ คื อ

จักรพรรดิจำงเหอจริงหรือ?

ถึ ง แม้ ก ำรปฏิ บ ตั ิ ต นขององค์จ กั รพรรดิ ที่ มี ต่ อ หวงโฮ่ ว

และสนมชำยำจะมิ ไ ด้ เ หมื อ นกัน ไปเสี ย ที เ ดี ย ว แต่ ก็ไ ม่ ไ ด้
ต่ำงกันรำวฟ้ ำกับดินเช่นนี้ กระมัง?

ครุ่นคิดย้อนไปไกลถึงยำมที่นำงเป็ นหวงโฮ่ว จักรพรรดิ

จำงเหอเมื่อครำนัน้ ยังเป็ นเพียงหนุ่มน้ อยแต่วำจำท่ ำทำงกลับ
สุขมุ รอบคอบ ถึงแม้ในห้องบรรทมจะร้อนแรงเพียงใด แต่กม็ ิ ได้
70
เป็ นคนพูดจำไร้สำระแม้แต่วลีชวนคลื่นไส้อย่ำงเด็กดีของเจิ้นก็
พูดออกมำได้อย่ำงหน้ ำไม่แดงใจมิเต้นรัวแรงเช่นนี้

หลำยปี มำนี้ จกั รพรรดิจำงเหอประสบเรื่องอันใดกันแน่

ถึ ง ท ำให้ พ ระองค์ เ ปลี่ ย นไปจนแม้ แ ต่ อุ ป นิ สัย ก็บิ ด เบี้ ย วไป
เสียแล้ว

คงไม่ใช่.. มีผอู้ ื่นเข้ำมำอยู่ในร่ำงหรอกนะ?

เฉินหรูอี้ตกตะลึ งอยู่ชวครู ั ่ ่ แม้นว่ ำนำงคิดเพ้อเจ้อ แต่

กลับไม่ใช่สิ่งที่ เป็ นไปไม่ได้ เรื่องของนำงก็มิใช่เป็ นเช่นนัน้ หรือ
หำกเรื่องนี้ เกิดขึน้ กับองค์จกั รพรรดิอีกก็มิใช่เรื่องแปลกใหม่อนั
ใด

หรือเหตุที่สวรรค์ให้นำงฟื้ นคืนมำถึงสองครัง้ สองครำก็

เพื่อเปิดเผยควำมจริงอันพลิกฟ้ ำควำ่ แผ่นดินนี้

ผู้หนึ่ งสิ้นแล้วไปอยู่ในร่ำงผู้อื่น อี กผู้หนึ่ งถูกผู้อื่นใช้ ร่ำง

รำชวงศ์ต้ำจิ้นของเรำอย่ำได้อเนจอนำถถึงเพียงนัน้ เลย

71
 *****เก้ ำ อี้ ล ้ำ ค่ ำ หรื อ ****宝椅 เป็ นเก้ ำ อี้ ต ัว ยำวที่ มี
ขนำดใหญ่ แกะสลักวิจิตรสวยงำม จัดวำงไว้ทงั ้ ในตำหนักของ
จั ก พรรดิ และชำยำสนมใช้ ส ำหรั บ พระบรมวงศำนุ ว งศ์
โดยเฉพำะ

*****เก้ำอี้กหุ ลำบ หรือ 玫瑰椅 เป็ นเก้ำอี้โบรำณที่ มี

ขนำดค่ อ นข้ ำ งเล็ก มี ที่ พ ัก แขน พนั ก พิ ง หลัง และที่ ว ำงเท้ ำ
รูปแบบละเอียดสวยงำม

*เจิ้นเป็ นคำใช้แทนตัวขององค์จกั รพรรดิ

*เก้ำอี้คนงำม หรือ美人椅 คือเก้ำอี้ตวั ยำวมีที่เท้ำแขน

ข้ำงหนึ่ งให้เอนนอนได้ ใช้เอนกำยพักผ่อนสำหรับสตรีสูงศักด์ ิ
ในวัง

72
 8 เดำมิออกคำดมิได้

หลังจำกที่เฉินหรูอี้เกิดข้อสันนิฐำนเช่นนัน้ แล้ว นำงก็ยิ่ง

พินิจพิเครำะห์ทุกอิริยำบถของจักรพรรดิจำงเหอ

หรือนำงอำจจะคำดเดำส่งเดชไปเอง นำงยิ่งมองเขำยิ่ง
รูส้ ึกว่ำควำมคิดนี้ ของตนช่ำงแปลกพิสดำรเกินไปแล้ว

ไม่ อ ย่ ำ งนั น้ เหตุใ ดถึ ง ให้ น ำงตำยแล้ ว ฟื้ น ตำยแล้ ว คื น

ปำนอบขนมเช่ นนี้ ด้ำนหนึ่ งอบสุกก็พลิกอี กด้ำนขึ้น ไม่จบไม่
สิ้นเสียที

หำกเป็ นเพรำะเพื่อช่วยให้อนำคตของรำชวงศ์จิ้นยัง คง
อยู่สืบไปจึงให้นำงเปลี่ยนร่ำงไปมำดังผู ่ ้คนผลัดเปลี่ยนอำภรณ์
นำงยังสำมำรถเข้ำใจในเจตนำของสวรรค์ที่หยอกล้อนำงได้
แต่ทว่ำหำกเรื่องมิได้เป็ นดังคำด
่ นำงจะน่ ำสงสำรปำนใดที่ ถกู
สวรรค์ก ลันแกล้
่ ง ครัง้ แล้ ว ครัง้ เล่ ำ และยัง ไม่ อ ำจทรำบว่ ำ ใน
อนำคตจะยังมีอีกสักกี่ครัง้

คงมิใช่ส่องสว่ำงดังพระจั
่ ั ่ จฟ้ ำดิน
นทร์ อำยุมนดุ

73
 “อ้ำยเฟย....มีวำจำจะเอ่ยกับเจิ้นหรือ?” เซียวเหยี่ยนเอียง
ศี รษะเล็กน้ อย ริมฝี ปำกคลี่ ยิ้มบำงเบำ รอยยิ้มชุ่มฉ่ ำดุจพิรุณ
ยำมวสันต์

เฉินหรูอี้ต กตะลึ ง ยำมนี้ เ พิ่ ง สำนึ กว่ ำตนหวำดกลัวจน

ขำดสติทงั ้ ที่ อยู่ต่อหน้ ำพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ ครำก่อนทำให้
องค์จกั รพรรดิหน้ ำมืดเพรำะกลิ่นเหม็น เครำะห์ดีที่ไม่ถึงชี วิต
ยำมนี้ กลับจะรนหำที่ตำยอีกครัง้

“เชี่ ยเซิน.....” นำงกะพริบตำพลันได้สติคืนมำจึงรีบเอำ

คำว่ำ “ไม่มี” กลืนลงท้องไปได้ทนั ท่วงที

ครำที่ น ำงยัง เป็ นหวงโฮ่ ว ภรรยำที่ ถ ูก ต้ อ งขององค์

จักรพรรดินัน้ ไท่โฮ่วอบรมสอนสังนำงเสมอว่
่ ำต้องเป็ นภรรยำที่
งดงำมทัง้ ภำยในและภำยนอก ใจกว้ำง แม้นเห็นองค์จกั รพรรดิ
ชิดใกล้กบั สนมคนใดก็ให้ถือว่ำมิได้เห็น นำงไม่เคยเล่นบทแง่
งอน หรือเอ่ยคำหวำนสักครัง้ แต่ถึงแม้นำงจะไม่เคยเป็ นสนมที่
พระองค์ทรงโปรดปรำน มิเคยเอ่ยวำจำพลอดรักกับจักรพรรดิ
จำงเหอมำก่อน นำงล้วนแจ้งแก่ใจดีว่ำมิใช่เรื่องที่ จะพูดออกไป
ตำมแต่ใจได้

74
 เฉินหรูอี้ย้อนควำมทรงจำด้วยควำมเร็วดุจสำยฟ้ ำฟำด
พลัน นึ ก ถึ ง หัว ข้ อ ที่ จ กั รพรรดิ จ ำงเหอได้ ส นทนำกับ นำงก่ อน
หน้ ำนี้

ที่ แท้ เมื่อครู่องค์จกั รพรรดิได้เอ่ยคำสำรภำพรักต่ อนำง

ยำมนี้ รอนำงเอ่ยตอบกลับ

“ที่เชี่ยเซินอยำกพูดคือ....ฝ่ ำบำทดีต่อเชี่ยเซินเช่นนี้ เชี่ย

เซิ นจะตัด ใจทิ้ ง พระองค์ ไ ปได้ อ ย่ ำ งไรเล่ ำ เพคะ” เฉิ นหรู อี้
หัวเรำะน้ อยๆ ตำจ้องมองที่องค์จกั รพรรดิ เม้มริมฝี ปำกเบำๆ
แสดงถึงควำมพอใจในคำตอบของตนอย่ำงยิ่ง

เซี ย วเหยี่ ย นมุ ม ปำกกระตุ ก ใบหน้ ำแข็ง เกร็ง อย่ ำ ง

ควบคุมไว้ไม่อยู่

ช่ำงเป็ นคำพูดที่ ไร้แก่นสำรไม่มีหวั ไม่มีหำงเสียจริง นำง

ไยต้ อ งช ำเลื อ งมองใบหน้ ำเขำอยู่ ต ลอดจนเขำรู้สึ ก ขนลุ ก
ขนพองไปหมดด้วย

ยังหลงเข้ำใจว่ำคำพูดที่นำงประดิษฐ์อยู่นำนสองนำนนัน้
จะเป็ นเรือ่ งที่สำคัญเหลือคณำ

“ยังมีเรือ่ งอื่นอีกหรือไม่” พระองค์ตรัสถำม

75
 เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วเบำๆ ดวงตำกลมโตมองมำดุจไร้ซึ่ง
ควำมผิด แล้วเอ่ยลองใจออกมำทีละคำ “เชี่ยเซิน......คิดว่ำคำ่ นี้
ฝ่ ำบำทจะทรงอยู่เสวยพระกระยำหำรคำ่ ที่นี่หรือไม่”

โปรดอภัย ที่ น ำงมิ ใ ช่ ฆ้ อ งปำกแตก ยิ่ ง เรื่ อ งรำวยัง ไม่

กระจ่ำงชัดนำงก็มิกล้ำเอ่ ยวำจำส่ งเดช ยิ่งครัง้ นี้ สถำนกำรณ์
มิเหมือนครำก่อน ขันทีในวังมีมำกมำยย่อมไม่มีผใู้ ดใส่ใจอย่ำง
แท้จริง

ยำมนี้ ฐำนะของนำงกลับเป็ นถึงสนมที่องค์จกั รพรรดิทรง

โปรดปรำน ควำมสัมพันธ์ของทัง้ สองย่อมมิใช่ระยะเวลำเพียง
สัน้ ๆ หำกวำจำก่อนหลังของนำงมิสอดคล้องกันทำให้ข่นุ เคือง
พระทัยนัน้ ยังเรือ่ งเล็ก แต่หำกองค์จกั รพรรดิทรงเชื่อมโยงไปถึง
เรื่องตำยแล้ ว ฟื้ นคื น ยื มศพคื น วิ ญญำณประเภทนั น้ เช่ น นั น้
แม้นองค์จกั รพรรดิจะบดกระดูกนำงจนเป็ นเถ้ำยังนับว่ำน้ อยไป

เซี ย วเหยี่ ย นคำดไม่ ถึ ง เป็ นค ำรบที่ ส องว่ ำ สิ่ ง ที่ น ำงฝื น

กลัน้ ไว้อยู่นำนจะเป็ นเรื่องนี้ นัยน์ ตำหงส์เรียวยำวเต็มไปด้วย
รอยยิ้ม

“เจิ้น คงมิอำจอยู่ เจ้ำทำนให้ มำก ตอนที่ เ จิ้น มำพบกับ

หมอหลวงโจวเข้ ำ เขำบอกว่ำเจ้ำมิเป็ นไรมำก แม้ยำมนี้ เป็ น
76
เดือนห้ำ น้ำก็มิได้หนำวเย็นปำนนัน้ แล้วแต่ยงั คงต้องดูแลบำรุง
ร่ำงกำยให้ดี” กล่ำวจบ ก็ตบมือนำงเบำๆ ผุดลุกขึน้ เดินออกไป
ด้ำนนอก

เฉินหรูอี้ลุกขึ้นเตรี ยมส่ งเสด็จ แต่ กลับเห็นเซี ยวเหยี่ ยน

โบกมือไปมำจำกด้ำนหลังโดยไม่แม้แต่จะหยุดฝี เท้ำ

“ไม่ต้องส่ง เจ้ำพักผ่อนเถอะ”

แม้ น วำจำจะกล่ ำ วเช่ น นี้ แต่ เ ฉิ นหรูอี้ ก็มิ ก ล้ ำ ท ำตำม

ยังคงเดินไปที่ประตูใช้สำยตำส่งองค์จกั รพรรดิเสด็จจำกไปแล้ว
ลอบถอนใจยำวออกมำด้วยโล่งใจ

เวลำนี้ ท้องฟ้ ำเริ่มมืดแล้ว ภำยในตำหนักหมิงกวำงแขวน

ห้ อยไปด้ ว ยโคมไฟท ำให้ ต ำหนั ก อัน โอ่ อ่ำ แห่ ง นี้ ส ว่ ำงดุจ ทิ ว ำ
กำล

เซี ยวเหยี่ยนก้ำวลงบันไดไปได้ไม่กี่ขนั ้ กลับขมวดคิ้วขึ้น

เล็กน้ อย ใบหน้ ำมิได้ดูเจ้ำสำรำญดังยำมอยู
่ ่ในตำหนั กหมิงก
วำงอย่ำงเมื่อครู่

“เฉินฮวำย”พระองค์ผินพระพักตร์ไปด้ำนข้ำงเล็กน้ อย
ด้ำนหลังมีขนั ทีใบหน้ ำคล้ำยอักษร “กั ๋ว”* เร่งฝี เท้ำตำมติดมำ
77
 ขันทีผนู้ ัน้ อำยุรำวสำมสิบปี คิ้วบำง รูปลักษณ์ธรรมดำยิ่ง
นัก ธรรมดำจนกระทังว่ ่ ำแม้ปะปนเข้ำไปในฝูงชนก็มิอำจควำน
หำออกมำได้

แต่ทว่ำในรำชสำนักหรือแม้แต่วงั หลังเองก็มิอำจดูแคลน
ใบหน้ ำที่ไม่มีอนั ใดน่ ำจดจำของคนผูน้ ี้ ได้

เฉินฮวำย เป็ นขันที ที่ดำรงตำแหน่ งผู้ตรวจฎี กำ ในรำช

สำนักเขำนับได้ว่ำเป็ นหนึ่ งไม่เป็ นสองรองใครเลยก็ว่ำได้

เมื่ อ เหล่ ำ ขุ น นำงในรำชส ำนั กถวำยฎี กำต่ อองค์

จักรพรรดินัน้ รำชเลขำธิกำรต้องเป็ นผู้จดั กำรและลงควำมเห็น
ก่ อ นเป็ นอัน ดับ แรกค่ อ ยถวำยต่ อ องค์อ งค์จ กั รพรรดิ ใ ห้ ท รง
ตรวจอ่ำน

หำกแม้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงเกี ย จคร้ ำ นหรื อ ไม่ ส ะดวก

ตรวจอ่ ำ นก็ จ ะเป็ นขัน ที ผู้ ต รวจฎี ก ำลงนำมแทน และใน
ขณะเดี ยวกันขันที ผ้ตู รวจฎี กำนี้ ก็ยงั ทำหน้ ำที่ บนั ทึ กพระรำช
ดำรัสขององค์จกั รพรรดิแล้วค่อยส่ งต่ อให้ สภำขุนนำงยกร่ำง
ต่อไป

78
 ตัง้ แต่เข้ำมำอยู่ในวังเฉินฮวำยก็ติดตำมข้ำงกำยเซี ยวเห
ยี่ ย นมำตลอดจนกระทั ง่ เซี ย วเหยี่ ย นขึ้ น ครองรำชย์ เ ป็ น
จักรพรรดิ อำนำจบำรมีของเฉินฮวำยก็เพิ่มขึน้ ตำมลำดับ

เฉิ นฮวำยติ ด ตำมอยู่ ข้ ำ งกำยจัก รพรรดิ จ ำงเหออย่ ำ ง

เงียบๆ เป็ นระยะเวลำยี่ สิบปี แล้วจึงแจ้งแก่ ใจดี ว่ำเวลำนี้ องค์
จักรพรรดิเพียงต้องกำรให้เขำรับฟังเท่ำนัน้

จริงดังคำดเซี ยวเหยี่ยนก็มิได้สนใจเขำ เพียงบ่นพึมพำ

กับตนเองเท่ำนัน้ “เหตุใดเจิ้นถึงรู้สึกว่ำสนมจ้ำวไม่เหมือนกำล
ก่ อนสักเท่ ำใดนั ก วัน นี้ ค่ อนข้ ำงเหม่อลอย ดูเ หมื อนตัวโง่งม
แม้แต่ วำจำยังเอ่ ยไม่กระจ่ำง หรือสมองจะเลอะเลือนไปแล้ ว
จริงๆ”

“หรือว่ำสติฟัน่ เฟื อนไปแล้ว...”

เฉินฮวำยมีท่ำทีคล้ำยมิได้ยิน

เมื่อเกี้ยวหยุดที่ นอกตำหนั กหมิงกวำง เซี ยวเหยี่ ยนจึง

เดิ นหน้ ำพร้ อ มเอ่ ย ถำมออกมำเป็ นครัง้ แรก “เจ้ ำ เห็ น ว่ ำ
อย่ำงไร?”

79
 เฉิ นฮวำยยิ้ ม บำงเบำ น้ ำ เสี ย งอ่ อ นโยนแผ่ ว เบำมิ ไ ด้ ดู
ดุดนั ดังขั
่ นที ในวังส่ วนใหญ่ “กระหม่อมเห็นว่ำ พระสนมดูพูด
น้ อยอยู่บำ้ ง”

เซี ยวเหยี่ ยนเหลือบมองเขำครำหนึ่ ง พูดเสี ยงสะบัดว่ำ

“เจิ้นว่ำเจ้ำอยู่กบั พวกจิ้งจองเฒ่ ำเจ้ำเล่ห์เหล่ำนั น้ มำกเกินไป
แล้วถึงได้ติดเอำนิสัยของพวกนัน้ มำด้วย พูดจำอันใดล้วนไม่มี
มูลควำมจริง” กล่ำวจบก็มิฟังเขำตอบกลับ เดินขึน้ เกี้ยวไปทันที

นัน่ เรียกว่ำพูดน้ อย?

นัน่ เรียกว่ำพูดจำคนละเรือ่ งมำกกว่ำกระมัง?

เหม่อลอยเลอะเลือนแม้คำพูดสักประโยคก็มิอำจพูดให้
ชัดแจ้ง แม้ยำมปกตินำงจะสมองมิได้หลักแหลมนั กซำ้ ยังหยิ่ง
ยโสออกปำนนัน้ แต่กลับรูส้ ึกมีชีวิตชีวำกว่ำนี้ มำกนัก

เฉินฮวำยคุ้นชินกับกำรที่ องค์จกั รพรรดิมกั ตรัสกับองค์

เอง จึงมิได้ถือเป็ นจริงจังอันใด เพียงเม้มปำกระบำยยิ้มบำงเบำ
แล้วเดิมตำมพระองค์ไป

หำกจะกล่ำวว่ำสนมจ้ำวถูกทำให้ ตกใจกลัวจนสติเลอะ
เลือน ก็มิใช่ เรื่องที่ เป็ นไปไม่ได้ อย่ำงไรก็เป็ นเพียงสตรีวยั สิบ
80
หกสิบเจ็ดเท่ำนัน้ นำงมิใช่เพียงเพรำะพลัดตกน้ำจนเกิดอำกำร
หวำดกลัว แต่ คงเป็ นถูกพระสนมลู่ออกหน้ ำพำผู้อื่นรังแกนำง
หนักเกินไปเสียมำกกว่ำ

ในพระรำชวังแห่งนี้ ผ้คู นมำกมำย ไหนเลยจะมีกำแพงที่

ลมไม่ ท ะลุ ผ่ำ น ยิ่ ง สนมจ้ ำ วมี ฐ ำนะเป็ นถึ ง สนมที่ ฝ่ ำบำททรง
โปรดปรำน ทุ ก กำรกระท ำล้ ว นถูก จับ จ้ อ งจำกหูต ำที่ อ ยู่ ท ัว่
สำรทิศ

เหตุวิวำทที่ เกิดในอุทยำนหลวงล้วนเป็ นสนมลู่เป็ นผู้ ยุ

ยงจนบรรดำสนมวิวำทตบตี และเป้ ำหมำยในกำรโจมตี ครัง้ นี้
แน่ นอนว่ำต้องเป็ นสนมจ้ำว

แต่องค์จกั รพรรดิแต่ไหนแต่ไรก็มิได้ใส่พระทัยเรื่องของ
วังหลังล้วนมอบให้ต่งกุ้ยเฟยเป็ นผูจ้ ดั กำรไม่แม้แต่จะถำมสิ่งใด
เฉินฮวำยแม้นรู้นอกรู้ในก็มิยินยอมสอดมือเข้ำยุ่งเกี่ยว หำกมิ
ทรงตรัสถำมก็จะมิยอมพูดมำกแม้สกั ประโยค

แต่สนมจ้ำวผูน้ ัน้ .....

เฉิ นฮวำยหัน หลัง กลับ ไปมองต ำหนั ก หมิ ง กวำงที่ อ ยู่

ด้ำนหลังตน รูแ้ ปลกพิกลในใจอยู่หลำยส่วน

81
 เขำมิกล่ำวทูลออกไปนั น้ กลับสำมำรถอภัยให้ ได้เพรำะ
ไม่เกี่ยวข้องกับเขำแม้เพียงนิด แต่สนมจ้ำวซึ่งเป็ นสนมที่ ได้รบั
กำรโปรดปรำนจำกองค์จ ัก รพรรดิ อ ยู่ ห ลำยส่ ว นผู้นั ้น กลับ
มิเอ่ยอันใดถึงเรือ่ งนี้ เลย มิทรำบแน่ ว่ำมีควำมคิดเช่นใดอยู่

หรือมีแผนลับซ่ อนไว้รอเวลำสุกงอมแล้วจึงลงมือจู่โจม
สนมลู่และคนอื่นๆ ให้มอดม้วย

แต่ด้วยสติปัญญำของสนมจ้ำว.....คล้ำยว่ำมีแค่ใจแต่ไร้
ซึ่ ง ก ำลัง หรื อ ถูก สนมลู่ ท ำให้ ห วำดกลัว จนยอมจ ำนนกระทัง่
ข้อมูลอันใดล้วนมิกล้ำแพร่งพรำยต่อองค์จกั รพรรดิ

แต่กลับไม่คล้ำยสนมจ้ำวผู้มีท่ำที หยิ่งยโสไม่เห็นผู้ใดใน
สำยตำดังกำลก่
่ อน

เฉินฮวำยกุมขมับ ผู้คนในวังไม่ว่ำผู้ใดก็มิสำมำรถไปดู
แคลน แม้กระทังตั
่ วโง่เขลำยังมีวนั ที่ ทำให้ร้สู ึกเดำไม่ออกคำด
มิได้

่ ิ นไปแล้ว
โลกใบนี้ ช่ำงบ้ำคลังเก

82
 *****“กั ๋ว” หรือ 国 ใบหน้ ำคล้ำยอักษรกั ๋วหมำยถึงคนผู้
นัน้ มีรปู หน้ ำเหลี่ยมเหมือนตัวอักษรจีน****国 นัน่ เอง

83
 9 รนหำที่ตำย

ครัน้ เฉินหรูอี้ส่งเสด็จจักรพรรดิจำงเหอแล้วนั น้ ทัง้ ร่ำง

คล้ำยสูญสิ้นพละกำลัง ในที่สดุ ก็สำมำรถผ่อนหำยใจยำวได้แล้ว

ตัง้ แต่ ลืมตำขึ้นมำในร่ำงนี้ กส็ ู้รบมิหยุดหย่อน ต่ งกุ้ยเฟย

สนมลู่ กระโดดออกมำตบหน้ ำนำงทีละคนๆ แม้เวลำพักหำยใจ
ยังไม่มี หนำซำ้ องค์จกั รพรรดิยงั ตำมมำติดๆ คล้ำยอยำกให้ รู้
ว่ำยังมีพระองค์อยู่

เกรงว่ำนำงจะไม่ทรำบถึงควำมลำบำกที่ รออยู่ข้ำงหน้ ำ
จึงได้ทยอยกันกระโดดออกมำแสดงให้ดงู นั ้ หรือ?

“สนมลู่อำศัยบำรมีองค์หญิงหย่งเจียจึงได้กล้ำทำให้พระ
สนมล ำบำกหลำยครัง้ หลำยครำ แต่ ว นั นี้ อ อกจะเกิ น ไปเสี ย
หน่ อย ถึงกลับใช้คนหมู่มำกมำรังแกพระสนม เหตุใดพระองค์
ไม่ทรงกรำบทูลฝ่ ำบำท ให้ทรงออกหน้ ำแทนเล่ำเพคะ?”

เมื่อกลับถึงห้องฝัง่ ตะวันตก* หยวนสี่ กเ็ อ่ยถำมโดยมิใส่

ใจต่อนำงกำนัลที่กำลังรินชำอยู่ด้ำนข้ำง

ดูสี หน้ ำอัน เป็ นธรรมชำติ ก็ท รำบได้ ทนั ที ว่ำคงพบเห็น

กำรสนทนำเช่นนี้ อยู่บอ่ ยครังจนเป็
้ นเรือ่ งธรรมดำอย่ำงยิ่ง
84
 กำรทูลฟ้ ององค์จกั รพรรดิคงเป็ นชีวิตประจำวันของสนม
จ้ำว นำงทำมำแล้วกี่ครัง้ กัน เหตุใดเมื่อไม่กระทำเพียงครังเดี
้ ยว
เหล่ำนำงกำนัลจึงล้วนรูส้ ึกแปลกใจ

แม้เฉินหรูอี้จะมีชีวิตมำถึงสำมชำติแต่กเ็ ป็ นเวลำไม่นำน
นัก จึงไม่สำมำรถปรับตัวกับสถำนกำรณ์ อนั แปลกประหลำดนี้
ได้ในเวลำอันสัน้

เรือ่ งนี้ มนั น่ ำกลัวเสียยิ่งกว่ำต่งกุ้ยเฟย สนมลู่ และบรรดำ

นำงสนมที่ หมำยปองชี วิตนำงเสี ยอี ก คนเหล่ำนั น้ อย่ำงมำกก็
ท ำได้ เ พี ย งคิ ดแผนลอบกัด ท ำร้ ำ ยได้ เ พี ย งภำยนอก แต่
สถำนกำรณ์ ตอนนี้ กลับเป็ นว่ำคนในตำหนักหมิงกวำงเองที่ วิ่ง
พล่ำนรนหำที่ตำยไปทัว่

เฉินหรูอี้ถอนหำยใจอย่ำงเหนื่ อยอ่ อน “ภำยในวังผู้คน

มำกมำย ไม่ใช่เรือ่ งอันใดก็ป่ำวประกำศไปทัว”
่

หำกสนมจ้ำวในกำลก่อนถูกข่มเหงเช่นนี้ พระสนมคงไม่
เพียงระบำยโทสะที่มีออกมำ แต่จะไปร้องห่มร้องไห้ต่อหน้ ำพระ
พักตร์ให้พระองค์ช่วยระบำยโทสะแทนพระสนม

85
 “พระสนมวำงใจเถอะเพคะ พวกหน้ ำซื่อใจคดเอำควำม
ในไปไขที่ แ จ้ ง นั ้น หำกบ่ ำ วสื บ รู้จ ะต้ อ งให้ ม นั มี จุด จบที่ แ สน
อเนจอนำถอย่ำงแน่ นอน” ครัน้ หยวนเป่ ำเอ่ยจบก็ถลึงตำสองคู่
มองไปโดยรอบ ทำเอำนำงกำนัลขันทีล้ว นก้มหน้ ำตำ่ จนศีรษะ
แทบจะมุดลงไปใต้เข็มขัดเสียให้ได้

“ดวงหทัยขององค์จกั รพรรดิอยู่ที่พระสนม หำกมีผใู้ ดใน

ต ำหนั ก หมิ ง กวำงกล้ ำ ท ำตัว ดัง่ แมงเม่ ำ มิ ใ ช่ เ พี ย งพระสนม
่ จกั รพรรดิกไ็ ม่มีทำงปล่อยพวกมันไปแน่ ”
กระทังองค์

หยวนสี่ เ ชิ ด หน้ ำอัน กลมเกลี้ ย งของตนขึ้ น เอ่ ย อย่ ำ ง

ภำคภูมิ ว่ ำ “หำกมิ รู้ค วำมปำนนั ้น ก็ใ ห้ ฝ่ ำบำทขับ ออกจำก
ตำหนักหมิงกวำงเช่นอู๋เหม่ยเหรินเสียเลย”

เฉินหรูอี้ร้สู ึกทนรับไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นปิดใบหน้ ำ นี่

ไหนเลยเป็ นตำหนักหมิงกวำงที่ ได้รบั ควำมโปรดปรำน นี่ เป็ น
กลุ่มคนผูร้ นหำที่ตำยต่ำงหำกเล่ำ

สำเหตุที่อ๋เู หม่ยเหรินถูกขับออกจำกตำหนักนัน้ ยังมิต้อง

เอ่ยถึง แต่ผทู้ ี่ไม่ว่ำเรือ่ งอันใดล้วนทูลฟ้ องต่อองค์จกั รพรรดิเช่น
สนมจ้ำวนัน้ นำงเพิ่งเคยพบเห็นเป็ นครังแรก ้

86
 นำงเคยเป็ นหวงโฮ่ว กำรดูแลวังหลังของนำงแม้ไม่นับว่ำ
รำบรื่นไปเสียทัง้ หมดแต่กพ็ ยำยำมทำอย่ำงสุดกำลัง นำงรู้ดีถึง
กำรแข่งขันระหว่ำงกันของบรรดำสนม

เมื่อสตรีมีมำก ปั ญหำย่อมมำก ยิ่งไม่ต้องเอ่ ยถึงสตรีที่

ต้องปรนนิบตั ิ สำมีคนเดียวกันมำรวมอยู่ด้วยกัน

ผู้ใดได้รบั ปูนบำเหน็ จมำก อำหำรของผู้ใดสดใหม่แปลก

ตำ ปิ่นดอกไม้ของผูใ้ ดสวยกว่ำ แม้กระทังว่
่ ำนำงซึ่งมีฐำนะเป็ น
หวงโฮ่ วเอ่ยปำกกับผู้ใดเพียงสองคำ ยิ้มให้ ผ้ใู ดสักหนึ่ งครัง้ ก็
ล้วนนำมำแข่งขันกันได้

เรื่องเหล่ำนี้ แม้นเป็ นเรื่องเล็กน้ อยทำให้ ผ้คู นรำคำญใจ

แต่นำงมีตำแหน่ งเป็ นหวงโฮ่วผู้เป็ นใหญ่ในวังหลัง หำกแม้นมี
คนมองข้ำมนำงนำเรื่องไปกรำบทูลองค์จกั รพรรดิโดยตรง นำง
เองยังรูส้ ึกไม่ยินยอม

ยำมนี้ ผ้ทู ี่ เ ป็ นหนึ่ ง ในวัง หลัง คื อ ต่ ง กุ้ย เฟยผู้มี ท่ ำ ที แ ข็ง

กร้ำว แต่สนมจ้ำวกลับทำเช่นนี้ หำเรือ่ งใส่ตวั แท้ๆ ที่ก้ยุ เฟยเย็น
ชำต่อนำงในวันนี้ นับว่ำสมควรแล้ว

87
 นำงพูดได้ เลยว่ ำ ด้ วยวิธีกำรเช่ นนี้ ของสนมจ้ำวหำกมี
ควำมสัมพันธ์อนั ดีกบั ผูอ้ ื่นได้กป็ ระหลำดแล้ว

ดูเอำเถิดชะตำชี วิตของนำงนั น้ ฟื้ นคื นครัง้ แรกต้ องไป

อยู่ในร่ำงขันที ครัง้ ที่สองยังมำอยู่ในร่ำงสนมที่ชอบรนหำที่ตำย

สวรรค์ยงั เล่นตลกกับชีวิตนำงไม่พอใช่หรือไม่

เกรงว่ำนำงตำยเพียงครัง้ คงเป็ นกำรดูแคลนนำงเกินไป

จึงได้ มอบชี วิตที่ แสนยำกชนิดนี้ แก่ นำงโดยเฉพำะ ให้ นำงได้
ตำยหลำกหลำยรูปแบบเช่นนัน้ หรือ?

เฉินหรูอี้ร้สู ึกท้อแท้ โบกมือไล่บำ่ วไพร่ด้วยสีหน้ ำอ่อนล้ำ

แม้กระทังอำหำรค
่ ำ่ ก็ยงั มิอยำกรับประทำน กลับถึงห้องนอนก็
ล้มตัวลงบนเตียง นำงเบ้ปำกลงตำ่ สีหน้ ำเบือ่ หน่ ำย

“พระสนม อย่ำเพิ่งมีโทสะจะกระเทือนถึงสุขภำพได้นะเพ
คะ วัน หน้ ำ ค่ อ ยพูด จำกับ องค์จ กั รพรรดิ อี ก สัก ครำก็ย่ อ มได้
พระองค์ทรงโปรดปรำนพระสนมถึงเพียงนี้ ไม่มีทำงยอมให้ทรง
ถูกเอำเปรียบแน่ เพคะ” หยวนสี่ กล่ำวปลอบออกไปเนื่ องจำก
เข้ำใจไปว่ำเฉินหรูอี้ร้สู ึกอัดอัน้ ใจที่ มิได้เอ่ยเรื่องที่ ถกู ผูอ้ ื่นรังแก
ในอุทยำนหลวงต่อองค์จกั รพรรดิ

88
 เฉินหรูอี้ค่อยๆ ยกผ้ำห่มขึ้นปิดบังหน้ ำตน....ให้นำงตำย
เถอะ

แม้แต่คนสนิทข้ำงกำยยังไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสำยตำ แม้น
วันนี้ นำงมิจมน้ำตำย ไม่แน่ ว่ำอำจสำลักน้ำลำยตำยเข้ำสักวัน

หยวนเป่ ำและหยวนสี่ หนั สบตำกัน เห็นเจ้ำนำยตนเป็ น

เช่นนัน้ ก็เกิดระอำ จึงมิได้กล่ำวตักเตือนอันใดอี ก เพียงพึมพำ
ในใจว่ำแม้นสติยงั มิแจ่มชัดหำกนิสัยเอำแต่ใจกลับมิเปลี่ยนสัก
นิด แต่ ถึงกระนั น้ ก็ไปไวมำไว ให้ พกั สักคืนตื่ นมำก็ไม่มีอนั ใด
แล้ว

จริงดังคำด เมื่อถึงวันพรุ่งสนมจ้ำวเจ้ำนำยตนก็มีท่ำทีดงั ่
มิเคยมีเรื่องรำวใดเกิดขึ้น ทัง้ มีสีหน้ ำเรียบเฉย ทำให้หยวนเป่ ำ
ผ่อนลมหำยใจได้อย่ำงโล่งอก

เฉิ นหรูอี้ ผ่ำ นกำรคิ ด ทบทวนมำทัง้ คื น ท ำให้ คิ ด ตกใน

ที่สดุ เมื่อเรือ่ งรำวเป็ นเช่นนี้ กไ็ ด้แต่ยอมรับเท่ำนัน้

อย่ำงน้ อยถ้ำเทียบกับขันทีผเู้ หม็นอับนัน้ ครัง้ นี้ กน็ ับว่ำดี

มีอำนำจมำกว่ำมิใช่หรือ?

89
 ตัง้ แต่ที่นำงเคยมีชีวิตเป็ นขันที มำแล้วหนึ่ งครัง้ มันทำให้
ใจของนำงกว้ำงขึ้นไม่ร้กู ี่เท่ำ ไม่ว่ำยำมนี้ จะมีขวำกหนำมรออยู่
ข้ ำ งหน้ ำ มำกมำยเพี ย งใด นำงล้ ว นรู้สึ ก ว่ ำ มัน มิ ใ ช่ เ รื่ อ งรำว
ใหญ่โตอันใดเลย

กำรลงทัณ ฑ์ ข องต่ ง กุ้ย เฟยเริ่ ม ขึ้ น ในวัน นี้ เอง ฝ่ ำย

พระรำชส ำนั กได้ น ำกฎวัง มำส่ ง มอบเพื่ อให้ ส นมจ้ ำวคัด ลอก
ตัง้ แต่เช้ำตรู่

กำรถูกกักบริเวณหนึ่ งเดือนนัน้ หำกเป็ นสนมจ้ำวตัวจริง

คงร้องห่มร้องไห้ทูลฟ้ องต่อองค์จกั รพรรดิไปแล้ว

แต่ สำหรับเฉินหรูอี้กลับดี อย่ำงยิ่งนำงจะได้มีเวลำปรับ

ตัวมำกขึ้น ทุกวันนำงจึงคัดกฎวังอยู่ในตำหนักพลำงฟั งหยวน
เป่ ำกับหยวนสี่ผลัดเปลี่ยนกันเล่ำเรือ่ งรำวในอดีต

จักรพรรดิจ้ำงเหอคล้ำยลืมว่ำมีนำงอยู่กระนัน้ พระองค์
ไม่ได้เสด็จมำที่ ตำหนักหมิงกวำงอีก กระทังเวลำล่
่ วงเลยไปห้ำ
หกวันจึงได้ส่งขันทีมำเชิญเฉินหรูอี้ไปเข้ำเฝ้ ำยังตำหนักฉำงเล่อ

เฉินหรูอี้พลันตกเข้ำสู่ที่นัง่ ลำบำก

90
 ในอดี ตหำกนำงลงทัณฑ์ผ้ใู ดล้วนสังให้ ่ กรมวังยึ ดแผ่น
ป้ ำยไว้ไม่อนุญำตให้เข้ำเฝ้ ำจักรพรรดิ ยำมนี้ กลับไม่เหมือนกำล
ก่อน จักรพรรดิจำงเหอนัน้ ทำอะไรตำมพระรำชหฤทัยยิ่ง อยำก
พบผู้ใดก็ทรงให้ขนั ที มำเชิญ ป้ ำยดังกล่ำวจึงไม่มีประโยชน์ อนั
ใด คำดว่ ำแม้น ต่ ง กุ้ย เฟยจะเลี ย นอย่ ำงนำง ก็มิอำจขัด ขวำง
องค์จกั รพรรดิได้

แต่ยำมนี้ นำงอยู่ระหว่ำงกำรถูกกักบริเวณหำกไปเข้ำเฝ้ ำ
แล้วองค์จกั รพรรดิทรงช่ วยไกล่เกลี่ยก็ดีไปแต่ ในทำงกลับกัน
หำกตำหนิว่ำนำงไม่ร้จู กั หนักเบำ รู้ว่ำตนถูกโทษทัณฑ์ยงั มำเข้ำ
เฝ้ ำ นำงก็ก ลำยเป็ นผู้ผิ ด ทัง้ ขึ้น ทัง้ ร่อ ง เช่ น นี้ ไ ม่ เ พี ย งเติ ม ไฟ
โทสะแก่ต่งกุ้ยเฟย หำกยังมิใช่เรื่องดีในสำยพระเนตรขององค์
จักรพรรดิอีกด้วย

“หำกว่ ำตำมพระรำชประสงค์ข ององค์จ กั รพรรดิ ข้ ำก็

ควรไป แต่ ยำมนี้ ข้ำถูกกุ้ยเฟยลงทัณฑ์ให้ คดั กฎวังอยู่ภำยใน
ตำหนั ก ไม่อำจไปเข้ำเฝ้ ำ....” เฉินหรูอี้เอ่ ยออกมำด้ วยควำม
ลังเล

“ไม่ทรำบองค์จกั รพรรดิทรงทรำบหรือไม่ว่ำข้ำอยู่ในช่วง
ถูกกักบริเวณ ? ”

91
 ขัน ที ที่ ม ำล้ ว นล ำบำกใจ เรื่ อ งที่ บ รรดำสนมดื่ ม สุ ร ำ
ทะเลำะวิ ว ำทในอุท ยำนหลวงนั ้น ผู้ค นทัง้ วัง หลัง ล้ ว นทรำบ
ดี กระทังกลำยเป็
่ นหัวข้อยอดนิยมในรอบปี ของเหล่ำนำงกำนัล
ขันที ด้วยซำ้ แต่นอกจำกผู้มีฐำนะเฉกเช่นเฉินฮวำยแล้วก็ไม่มี
ผูใ้ ดกล้ำเอ่ยต่อหน้ ำพระพักตร์แม้สกั คนเดียว

เพียงแต่เฉินฮวำยมีอปุ นิสัยไม่เล่ำกล่ำวอันใดที่มิใช่เรื่อง
ของตน ผู้นัน้ จะนำควำมทูลต่อองค์จกั รพรรดิหรือไม่ล้วนไม่มี
ผูใ้ ดแน่ ชดั

ขันที น้อยเพี ยงหวังให้ สนมจ้ำวผู้ห้ำวหำญดังค่ ำเล่ ำลือ

แสดงควำมกล้ำออกมำ ขอแค่ นำงเดินทำงไปถึงตำหนั กฉำง
เล่ อ แม้น กล่ ำวทูลฟ้ องต่ อหน้ ำพระพักตร์เ ขำก็มิหวันด้
่ วยไม่
เกี่ยวอันใดกับตนสักนิด เชิญคนไปได้นับว่ำภำรกิจตนนัน้ ลุล่วง
แล้ว

แต่กลับคิดไม่ถึงว่ำสนมจ้ำวผู้นี้มิทรำบคิดอ่ำนกำรใดถึง
่ ง กุ้ยเฟยจนมิย อมออก
แสร้ง ท ำตำมกฎเกณฑ์ เชื่ อฟั ง ค ำสังต่
จำกตำหนักแม้เพียงครึ่งก้ำว

ทัง้ สองได้แต่ตกตะลึงเบิกตำกว้ำงอยู่นำนเป็ นเวลำครึ่ง

ก้ำนธูป
92
*****ห้องฝัง่ ตะวันตก คือห้องส่วนของสนมจ้ำว

93
 10 เป็ นสนมรักไม่ง่ำยเลย

ขันที ผ้นู ั น้ ลุกยืนขึ้น เห็นเฉินหรูอี้ไม่ตื่นเต้ นดี ใจทัง้ ไม่มี

ท่ ำที โห่ร้องบทเพลงแห่ งชัยชนะกระโจนเข้ำสู่พระอุระขององค์
จักรพรรดิแม้แต่น้อย จึงได้ถอยกลับตำหนักฉำงเล่อ ด้วยควำม
ล ำบำกใจแล้ ว น ำเรื่ อ งรำยงำนต่ อ เฉิ นฮวำยด้ ว ยควำม
ระมัดระวังอย่ำงยิ่ง

เมื่ อ เฉิ นฮวำยฟั ง จบ มุ ม ปำกค่ อ ยๆ ขยับ ต่ำ ลงคล้ ำ ย

กำลังยิ้ม

ท่ำนผู้นัน้ แห่งตำหนักหมิงกวำงในที่ สุดก็มิใช้วิธีทูลฟ้ อง

อันสำมัญเช่นเดิมอี กแล้ว บัดนี้ กลับมีวิธีที่เหนื อชัน้ ยิ่งกว่ำ เขำ
ยังคิดว่ำนำงจะทำเป็ นอยู่เพียงสองวิธี หำกไม่ดดั เสียงเอ่ยวำจำ
แง่งอนก็บีบน้ำตำร้องไห้ครำ่ ครวญ

มิน่ำเล่ำหลำยวันก่อนถึงมิยอมเอ่ยถึงเรื่องของต่งกุ้ยเฟย
และพระสนมลู่ ที่ แท้ กร็ อให้ ฝ่ำบำทเดินเข้ำไปติดกับด้วยองค์
เอง อำศัยเรื่องกำรถูกกักบริเวณมำทำลำยควำมสำรำญของ
ฝ่ ำบำท ยืมพระหัตถ์ฝ่ำบำทเพื่อให้บรรลุเป้ ำหมำยแห่งตน

94
 ั นำกำรนัน้ จริงแท้แต่กลับ
ครำนี้ อำจกล่ำวได้ว่ำ นำงมีพฒ
ไม่เข้ำใจในตัวองค์จกั รพรรดิอย่ำงแท้จริง

เฉินฮวำยเดินเนิบนำบเข้ำไปในพระตำหนัก ภำยในมีกำ
สุรำเปล่ำวำงอยู่บนโต๊ะทรงงำนสี่ห้ำกำ มีนำงกำนัลสองคน แต่
ละคนต่ำงถือลูกธนูคนละดอก สำยพระเนตรของจักรพรรดิจำง
เหอจับจองไปด้ำนหน้ ำ ทรงรวบรวมสมำธิแล้วยิงธนูเข้ำใส่ กำ
สุรำ

“ซวบ” ลู ก ธนู พุ่ง ใส่ ก ำสุร ำที่ อ ยู่ข้ ำ งเท้ ำ ของเฉิ นฮวำย
อย่ำงแม่นยำ

พลันใบหน้ ำของจักรพรรดิจำงเหอก็ปรำกฏรอยยิ้มอัน
พึงใจ

เฉิ นฮวำยค่ อ ยๆ เม้ ม ปำกตน องค์จ กั รพรรดิ ท รงเบื่ อ

หน่ ำยจนถึงขีดสุดเสี ยแล้ว กำรละเล่นชนิดนี้ ทรงเล่นมำตัง้ แต่
ครัง้ ยังทรงพระเยำว์แล้ว หำกกล่ำวว่ำต่ อให้ ปิดพระเนตรยิงก็
ทำได้นัน้ อำจฟั งเกินจริงไปสักหน่ อยแต่กห็ ่ ำงจำกควำมจริงไม่
มำกนัก สำหรับจักรพรรดิจ้ำงเหอที่ เก่งกล้ำด้ำนกำรรบแล้ว จะ
ทรงพอพระทัยกับเรือ่ งแค่นี้หรือ?

95
 “ฝ่ ำบำท” เขำขจัดควำมคิดอันฟุ้งซ่ำนแล้วเอ่ยเสี ยงเบำ
ว่ำ

“ขัน ที ที่ ไ ปเชิ ญสนมจ้ ำ วจำกต ำหนั ก หมิ ง กวำงกลับ

มำแล้ ว พะยะค่ ะ แต่ เ นื่ องจำกสนมจ้ ำ วถูก ต่ ง กุ้ย เฟยสัง่ กัก
บริเวณด้วยดื่มสุรำก่อเหตุวิวำทในอุทยำนหลวง จึงไม่อำจมำ
เข้ำเฝ้ ำได้พะยะค่ะ”

เซี ย วเหยี่ ย นตกตะลึ ง ไปเล็ก น้ อย ใช้ มื อ แคะหูอ ย่ ำ ง

ไม่แน่ ใจ

“อะไรนะ.....ดื่มสุรำทะเลำะวิวำท?” พระองค์กะพริบดวง
เนตร ในหัวนึ กภำพสนมจ้ำวผู้มีร่ำงบอบบำงแสนอ้อนแอ้นเมำ
สุ ร ำจนเกิ ด อำกำรคุ้ ม คลัง่ แยกเขี้ ย วกำงกรงเล็บ พลัน เกิ ด
อำกำรหนำวสะท้ำน

เฉิ นฮวำยกล่ ำ วทู ล ถึ ง เรื่ อ งที่ เ กิ ด ขึ้ น ในอุ ท ยำนหลวง

ตำมที่ ได้ฟังมำต่อองค์จกั รพรรดิโดยไม่มีกำรปรุงแต่ งเพิ่มเติม
แม้แต่ น้อย แต่ ถึงกระนั น้ ก็ทำเอำจักรพรรดิจำงเหอตกตะลึ ง
อ้ำปำกค้ำงเอ่ยสิ่งใดไม่ออกแล้ว

96
 ผ่ ำ นไปครู่ใ หญ่ เซี ย วเหยี่ ย นจึ ง มี ส ติ ก ลับ คื น มำ พลัน
ปรบมืออย่ำงอดใจไว้ไม่อยู่ ใบหน้ ำปรำกฎแววเสี ยดำยอย่ำง
ลึกซึ้งคล้ำยคนโชคร้ำยที่ไม่เคยประสบเรือ่ งดีอนั ใดเลย

“มิรจู้ ริงๆ ว่ำวังหลังของเจิ้นจะสนุกสนำนปำนนี้ เสียดำย

ที่เจิ้นไร้วำสนำมิได้ชมด้วยตำตน”

เฉินฮวำยมิเอ่ยวำจำใด ปรำรถนำให้ คนในวังทัง้ หมดหู

หนวกไปเสียสิ้น

หำกควำมคิ ดแสนพิ ลึ กนี้ ขององค์จ กั รพรรดิ แพร่ งพรำย

ออกไป ผู้มีจิตคิดไม่ซื่อทรำบถึงรสนิยมขององค์จกั รพรรดิเข้ำ
ไม่แน่ ว่ำต่อไปตำหนักฉำงเล่อแห่งนี้ อำจมีเหล่ำสนมนำงกำนัล
มำทะเลำะวิวำทกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็เป็ นได้

เซียวเหยี่ยนเดินไปเตะกำสุรำที่มีลูกธนูปักอยู่ล้มไป แล้ว
ก้ำวเท้ำยำวออกจำกตำหนักไป

“กำรละเล่ น นี้ ท ำให้ เ จิ้ น คัน ไม้ ค นั มื อ เหลื อ เกิ น ไป ไป

สนำมฝึ กกัน”

เฉินฮวำยติดตำมอยู่ด้ำนหลังองค์จกั รพรรดิอย่ำงเงียบๆ
ดังคำดไว้ไม่มีผิดองค์จกั รพรรดิทรงคร้ำนจะสนพระทัยต่อเรื่อง
97
วุ่ น วำยในวัง หลัง แม้ พ ระสนมที่ ท รงโปรดปรำนผู้ เ ป็ นที่
เลื่องลือยังทิ้งไปจำกห้วงคะนึ งในพริบตำ

สนมรัก！

เขำยกริมฝี ปำกขึน้ น้ อยๆ ฉำยแววยิ้มเยำะออกมำ

ณ ตำหนักหมิงกวำง เฉินหรูอี้นัง่ ถือถ้วยน้ ำชำอยู่กระทัง่

ถึงยำมเที่ ยง พำยุโหมกระหน่ ำ ทันใดนัน้ ฝนห่ำใหญ่กต็ กลงมำ
นอกหน้ ำต่ำงขมุกขมัวปกคลุมไปด้วยสำยฝน

นำงถอนหำยใจออกมำเบำๆ องค์จกั รพรรดิมิได้ให้ คน

มำเชิญนำงอีก เช่นนี้ นำงกลับคิดว่ำดียิ่ง

แม้ น ปำกบอกว่ ำ เกรงกลัว ต่ อ บำรมี ข องต่ ง กุ้ย เฟย แต่

นำงกลับกลัวกำรเข้ำเฝ้ ำจักรพรรดิจำงเหอยิ่งกว่ำ นำงเคยชิน
กับกำรเป็ นหวงโฮ่ว มิเคยต้องใช้กลยุทธ์เพื่อให้พระองค์ทรงพอ
พระทัย หำกให้ นำงเป็ นขันที ผ้ตู ่ำต้ อ ยนำงยังพอมีวิธีรบั มือ มี
เพียงกำรทำตนเป็ นสนมรักเท่ำนัน้ ที่ ไม่ร้คู วรปฏิบตั ิ ตนอย่ำงไร
นำงไม่รจู้ ริงๆ ว่ำควรทำเช่นไร

หรือจะต้ องเล่นหูเล่นตำเช่นเหล่ำสนมที่ นำงเคยพบเจอ

ในกำลก่อน เอ่ยวำจำเช่นปกติกบั องค์จกั รพรรดิกม็ ิ ได้ จักต้อง
98
ดัดเสี ยงคล้ำยซึ่ งคนไร้เรี่ยวแรงหรือไม่กห็ น้ ำแดงอยู่รำ่ ไปทัง้
เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดดั แหลมกล่ำวว่ำ “อย่ำเพคะ ฝ่ ำบำท”

นำงสันสะท้
่ ำนไปทัง้ ตัว เฉินหรูอี้ใช้มือทัง้ สองลูบแขนตน
คล้ำยจะช่วยปัดให้ขนที่ลกุ ชูชนั ของนำงหลุดหำยไปได้

หยวนเป่ ำเข้ำใจว่ำสนมจ้ำวรู้สึกหนำว จึงรีบปิดหน้ ำต่ำง

ในทันใดแล้วเดินกลับมำยืนในตำแหน่ งเดิม กล่ำวอย่ำงลังเลว่ำ
“พระสนมมิส้ไู ปตำหนักฉำงเล่อกับขันทีที่มำเมื่อครู่....ยำมนี้ ฝน
ตกหนัก ฝ่ ำบำทคงมิส่งคนมำอีกแล้ว”

“ใช่” หยวนสี่ พยักหน้ ำเอ่ยเสี ยงตำ่ “ต่ อให้พระสนมจะมี

โทสะเพี ย งใด ก็ค วรรอให้ พ บกับ ฝ่ ำบำทก่ อ นค่ อ ยทู ล เรื่ อ ง
พระสนมลู่กบั ....ท่ำนผูน้ ัน้ แห่งตำหนักหย่งโซ่ว พระสนมกลับทิ้ง
โอกำสไป เช่ นนี้ ฝ่ำบำทจะทรงเข้ำพระทัยผิดคิดว่ ำท่ ำนโกรธ
เคืองต่อพระองค์หรือไม่เพคะ?”

เฉินหรูอี้พลันรู้สึกว่ำมีอีกำสองตัวบินวนรอบหูตน คล้ำย
กลัวนำงจะอำยุยืนเกินไป จึงอยำกให้นำงรีบขี่ม้ำเฆี่ ยนแส้ไปสู่
ทำงตำย

99
 นำงกระแอมไอเบำๆ ครำหนึ่ ง “เรำมำเล่ น อะไร
บำงอย่ำงกันเถอะ”

หยุด ไปเพี ยงครู่ก็เอ่ ยต่ อ “ระหว่ ำงเจ้ ำทัง้ สองหำกผู้ใด

เอ่ ย ค ำว่ ำ “ฝ่ ำบำท” “จักรพรรดิ ” ข้ำจะยึ ด เบี้ย เจ้ำหนึ่ งตำลึง
เงิน”

หยวนเป่ ำเบิ ก ตำกว้ ำ ง หยวนสี่ ย กสองมื อ ขึ้ น ปิ ดปำก

แน่ นโดยพลัน

นี่ คือกำรละเล่นงัน้ หรือ?

นี่ เป็ นกำรดูดโลหิตพวกนำงโดยแท้ คล้ำยต้ องกำรชี วิต

พวกนำงอย่ำงไรอย่ำงนัน้

เบี้ยประจำเดือนของพวกนำงแค่สี่ตำลึงเงินเท่ำนัน้ หำก
วันใดพลัง้ ปำกพูดผิดไป เบีย้ ที่เป็ นดังแขนขำก็
่ คงหมดสิ้นกัน

“พระสนม.....” พวกนำงทัง้ สองรำ่ ไห้ไร้ซึ่งน้ำตำ หำกพระ

สนมทรงเดือดดำลครำใดมักทำเรื่องใจร้ำยรำ่ ไปทัง้ ที่ พวกนำง
จงรักภักดีถึงเพียงนี้ ดวงแขแลสุริยนั ล้วนเป็ นพยำน

“กำรละเล่นนี้ ” เฉินหรูอี้เอ่ยเสียงเบำ “เริ่ม ณ บัดนี้ ”

100
 กำรละเล่นครัง้ นี้ เฉินหรูอี้เคร่งครัดปฏิบตั ิ จริงดังวำจำ ไม่
ถึงสี่ วนั หยวนสี่ หยวนเป่ ำล้วนเสี ยเบี้ยหวัดทัง้ เดือนแก่นำง ซำ้
ยังค้ำงในบัญชีของตำหนักหมิงกวำงอีกสองตำลึงเงิน

กระทังผ่่ ำนไปครึ่งเดือน อุปนิสัยชมชอบกล่ำววำจำอัน

หำสำระมิ ไ ด้ ข องพวกนำงได้ เ ปลี่ ย นไป ไม่ ก ล้ ำ กล่ ำ ววำจำ
พล่ อ ยๆ ถึ ง เรื่ อ งในต ำหนั ก อื่ น ๆ อี ก เนื่ องด้ ว ยเจ้ ำ นำยทุ ก
พระองค์ตำหนักทุกหลังล้วนเป็ นสตรีของจักรพรรดิ หำกเอ่ยถึง
ก็ยำกจะหลบเลี่ยงคำว่ำ “จักรพรรดิ” แล้วพวกนำงก็จะต้องเป็ น
ติดค้ำงหนี้ ก้อนโตอีก

รำชวงศ์นี้มีผีดดู เลือดอยู่จริงๆ

ครึ่งเดือนนี้ ตำหนักหมิงกวำงคล้ำยถูกหลงลืมไว้ในซอก
ลึ ก ไม่ มีผ้คู นไปมำ นอกจำกสนมไม่กี่ค นที่ เ ดิ น ผ่ำนครรลอง
สำยตำบ้ำงเนื่ องด้วยอำศัยในตำหนักเดียวกันแล้วนัน้ เฉินหรูอี้
ก็มิพบเจอผูอ้ ื่นอีก

กระทัง่ คื น หนึ่ ง อัน เงี ย บสงบ สำยลมพัด หวิ ว เฉิ นหรูอี้

หมอบอยู่ข้ำงหน้ ำต่ ำงเงยแหงนมองจันทร์ ตำหนั กฉำงเล่อได้
ส่งขันทีมำ

101
 เป็ นขัน ที ผู้ นั ้ น อี ก แล้ ว ดวงตำกลมเกลี้ ย งแฝงแวว
ปรำดเปรือ่ งยิ่งนัก

แต่ครำนี้ นำงไม่อำจเอ่ยอันใดได้อีก ทำได้เพียงขึ้นเกี้ยว

ไปยัง หอจิ น เจำอวี้ ชุ่ ย (หอหยกงำม) ทำงทิ ศ ตะวัน ออกข้ ำ ง
ตำหนั กเป่ ำหัว เฉินหรูอื้ทรำบดี ว่ำนี่ เป็ นสถำนที่ พกั ผ่อนยำม
ว่ำงขององค์จกั รพรรดิ

เฉินฮวำยมำรออยู่ด้ำนนอกนำนแล้ว เมื่อพบเฉินหรูอี้จึง
รีบเดินขึน้ หน้ ำยกมือขึน้ ประกบกันแสดงควำมเคำรพ

“ฝ่ ำบำททรงรอพระสนมอยู่นำนแล้ว” พูดพลำงหมุนตัว

ยกมื อ ผำยออกไปด้ ำ นหน้ ำ เปิ ดทำงให้ น ำงเดิ นแล้ ว เอ่ ย
เนิบนำบว่ำ “วันนี้ ฝ่ำบำททรงอำรมณ์ มิใคร่ดี ทรงไล่ข้ำรับใช้
ออกมำจนหมด หวังว่ำพระสนมจะช่วยปลอบประโลมพระองค์
ได้”

เฉินหรูอี้หวันใจขึ
่ น้ มำโดยพลัน

102
 11 มิอำจทนรับได้

เฉินฮวำยปรนนิบัติดแู ลข้ำงกำยจักรพรรดิจำงเหอมำแต่
ทรงพระเยำว์ เป็ นผู้ที่ได้ รบั ควำมไว้วำงใจจำกจักรพรรดิ จำง
เหอมำกที่สดุ

เรื่องนี้ เฉินหรูอี้ไม่แคลงใจสักนิด เพรำะแม้กระทัง่ องค์

จักรพรรดิทรงดำริเช่ นใดพระมำรดำแท้ ๆ ยังไม่ทรงทรำบแต่
เฉินฮวำยผูน้ ัน้ ดุจพยำธิในอุทรไม่มีอนั ใดที่ปิดเขำได้

หำกมิ ใช่ องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงดื่ ม มำกเกิ นไปจริ งๆ

เฉินฮวำยผู้มีนิสัยถูกโบยสำมที ก็มิมีแม้เสี ยงผำยลม พูดมำก
เพียงประโยคล้วนติว่ำเปลืองน้ำลำยผูน้ ี้ คงมิยอมเอ่ยปำก

เฉินหรูอี้คำดคะเนถึงสำเหตุที่ทำให้เฉินฮวำยยอม เปิด
ปำกได้อย่ำงไม่น่ำเชื่อ ทัง้ แจ้งถึงพระอำรมณ์ขององค์จกั รพรรดิ
ทัง้ บอกเล่ำว่ำพระองค์ทรงดื่มจนเมำมำย นี่ เป็ นข้อห้ำมสำหรับ
บุคคลที่ต้องคอยปรนนิบตั ิ ข้ำงกำยขององค์จกั รพรรดิ เชียวนะ

ในกำลก่อนที่นำงเป็ นหวงโฮ่วอยู่นัน้ หำกเอ่ยปำกถำมถึง

ที่ ป ระทับ ขององค์จ กั รพรรดิ ค รำใดล้ ว นไม่ มี ผู้ใ ดในต ำหนั ก
ฉำงเล่อปริปำกบอกนำงแม้แต่คนเดียว

103
 ที่แท้กร็ อนำงอยู่ที่นี่เองหรือ

่ ่หลังรำชสี ห์มิอำจลง
ในเมื่อเรื่องมำถึงขัน้ นี้ แล้วนำงดังขี
จึงทำได้แค่กดั ฟั นสู้ไป นำงเห็นเพียงขันที หกคนและนำงกำนัล
สี่คนยืนตัวตรงอยู่หน้ ำประตู ท่วงท่ำดังทหำรขององค์
่ จกั รพรรดิ
ก็มิปำน

เฉิ นหรูอี้ ม องดูอ ย่ ำ งละเอี ย ดกลับ พบว่ ำ แต่ ล ะคนนั ้น

มีใบหน้ ำซีดเผือดแม้แต่ผอ่ นลมหำยใจยังมิกล้ำ

เฉินฮวำยกวำดตำมองครู่หนึ่ ง ยังมิทนั เอ่ ยอันใด ขันที

ใบหน้ ำดัง่ อัก ษรกัว๋ ที่ ยื น อยู่ ห น้ ำประตู ก็ รี บ ขึ้ น หน้ ำเข้ ำ มำ
รำยงำนว่ำ

“เมื่อครู่ฝ่ำบำททรงกริ้วขึ้นมำอีก ทรงไล่ข้ำรับใช้ออกมำ
จนหมดไม่เหลือแม้แต่คนเดียวขอรับ”

เสี ยงนั น้ สันเครื

่ อคล้ำยมีคล้ำยไม่มี หยุดไปเพี ยงครู่ จึง
กล่ำวต่ อว่ำ “หยำงเฉิงเชื่ องช้ ำรัง้ อยู่ด้ำนหลังหลบมิทนั จึงถูก
ถ้วยสุรำที่ฝ่ำบำทขว้ำงมำโดนเข้ำที่ศีรษะด้ำนหลัง”

เฉินหรูอี้มิคิดอันใดให้มำกควำม เพียงใช้สำยตำชำเลือง
หำองค์จ กั รพรรดิ แต่ ย ำมนี้ น ำงหลบอยู่ ห ลัง ประตู หำกเดิ น
104
ออกไปจัก ได้ ร บั โทษทัณ ฑ์ เ ช่ น ใดนำงสุ ด จะรู้ไ ด้ จึ ง หัน หลัง
เตรียมวิ่งกลับตำมสัญชำตญำณด้วยไม่อยำกทำตัวเป็ นหยำง
เฉิงคนที่สอง

ผู้ใดจะคำดคิดว่ ำเฉินฮวำยกลับว่องไวกว่ำนำงเสี ยอี ก

คว้ำแขนนำงดึงไว้เสียมัน่

พลันยินเสียงประตูเปิดดัง “ครืด” อย่ำงชัดเจน

“ฝ่ ำบำท พระสนมจำกตำหนักหมิงกวำงมำถึงแล้ว พะยะ

ค่ะ” เฉินฮวำยเอ่ยเสียงสูงเล็กน้ อย

เฉินหรูอี้หำยใจติดขัด ขันที ที่ยืนขนำบอยู่สองฝัง่ ค่อยๆ

เปิดประตูห้องอย่ำงเบำมือ นำงรู้สึกถึงฝ่ ำมือใหญ่ที่วำงอยู่บน
แผ่นหลัง ฝ่ ำมือนั น้ ผลักเบำๆ นำงก็เดินซวนเซเข้ำไปในห้ อง
ตำมแรงผลักนัน้ เสียแล้ว

อย่ ำ ให้ น ำงได้ มี โ อกำสฟื้ นคื น ในร่ ำ งไท่ โ ฮ่ ว แล้ ว กัน มิ

เช่นนัน้ เฉินฮวำยต้องได้เห็นดีกนั แน่ เฉินหรูอี้กำหมัดแน่ น หำก
นำงมีควำมกล้ำพอคงออกหมัดชกฟั นหน้ ำสองซี กของเขำให้
ร่วงจำกปำกไปแล้ว

ปัญหำคือ นำงมีหรือไม่? มีงนั ้ หรือ?

105
 คำตอบคือไม่มี....

นำงพลันสูดลมหำยใจเข้ำลึก ย่อกำยลงทำควำมเคำรพ
เอ่ ย เสี ย งนุ่ มนวล “ถวำยพระพรฝ่ ำบำท ขอพระองค์ท รงพระ
เจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี ”

นำงอยู่ในท่ำถวำยพระพรเช่นนี้ เป็ นนำนแต่กลับมิได้ยิน

พระสุรเสียงตอบกลับของจักรพรรดิจำงเหอแม้แต่น้อย

สุดท้ ำยร่ำงกำยมิอำจทนไหวจึงรวบรวมควำมกล้ำ เงย

หน้ ำขึ้ น มองกลับ พบเพี ย งถ้ ว ยจำนที่ แ ตกกระจุ ย กระจำย
เต็มพืน้ บนพระที่นัง่ ว่ำงเปล่ำแม้แต่เงำภูตพรำยยังไม่มี

เฉินหรูอี้ยืดคอยำวสำรวจไปทัวสำรท
่ ิ ศ ทันใดนั น้ หัวใจ
ของนำงแทบหยุดเต้นในบัดดล

หน้ ำต่ำงด้ำนทิศตะวันตกนัน้ เปิดโล่งกว้ำง จักรพรรดิจำง

เหอพำดอยู่ บ นขอบหน้ ำต่ ำ ง พระวรกำยยื่ น ออกไปนอก
หน้ ำต่ำงแล้วครึง่ หนึ่ ง

เฉินหรูอี้ตื่นตระหนกตกใจเป็ นอย่ำงยิ่ง ในหัวขำวโพลน

พลันกระโดดหวืดไปยังหน้ ำต่ำงอย่ำงไม่สนธรรมเนี ยมใดๆ อีก

106
นำงกอดเกี่ ยวพระกฤษฎี ของจักรพรรดิจำงเหอไว้แล้วใช้ แรง
ทัง้ หมดที่มีดึงพระองค์กลับเข้ำมำยังด้ำนใน

เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก ปิ ติ ใ นไหวพริ บ ของตนยิ่ ง นั ก ที่ ใ นสถำน

กำรณ์ อนั น่ ำหวำดหวันเช่ ่ นนี้ นำงกลับไม่ลืมเบี่ยงร่ำงตนออก
เล็กน้ อยเพื่อให้ มีพื้นที่ สำหรับจักรพรรดิจำงเหอ มิฉะนั น้ ด้วย
พระวรกำยอัน ใหญ่ โ ตของพระองค์ หำกไม่ ท ับ นำงตำยก็ค ง
พิ ก ำรเป็ นแน่ แ ท้ แต่ ถึ ง กระนั ้น ก็ท ำเอำกระดูก ของนำงแทบ
แตกหักเช่นกัน

ทว่ำยำมนี้ นำงกลับมิได้ใส่ใจว่ำตนเจ็บหรือไม่ รีบผุดลุก

ขึ้ น ไปดู จ ัก รพรรดิ จ ำงเหอ จึ ง เห็น พระองค์น อนรำบบนพื้ น
พระพักตร์แดงกำ่ กลิ่นสุรำคละคลุ้งอยู่ทวพระวรกำย
ั่ พระพักตร์
บิดเบี้ยว ทรงเบิกพระเนตรขึ้น ขมวดพระขนงแน่ นคล้ำยทรง
เจ็บที่ล้มลง

“ฝ่ ำบำท ทรงเป็ นอย่ ำ งไรบ้ำ งเพคะ?” เฉิ นหรูอี้ ยื่ น มื อ

หวังช่ วยพยุงองค์จกั รพรรดิขึ้นด้วยจิตใจอันว้ำวุ่นแต่ มือที่ ยื่น
ออกไปนัน้ กลับถูกพระองค์ปัดออกไปอีกทำง

107
 “เจ้ำเป็ นใครเหตุใดจึงเหิมเกริมเยี่ ยงนี้ บังอำจรบกวน
กำรรับ ลมของเจิ้ น ” เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย น้ ำ เสี ย งเกรี้ ย วกรำด
นัยน์ ตำหงส์เรียวยำวคู่นัน้ วำวโรจน์

แต่น่ำเสี ยดำยที่ พระองค์ทรงตรัสทัง้ ที่ นอนนิ่งอยู่บนพื้น

ทำให้ พระหนุ ปรำกฏริ้วเป็ นสองชัน้ ทำลำยควำมน่ ำเกรงขำม
ที่มีทงั ้ หมดไปจนสิ้น

หำกมิเช่นนัน้ ทรงด่ำว่ำพระสุรเสียงดังลันเช่
่ นนี้ เฉินหรูอี้
มีหรือจะกล้ำเบิกตำจ้องมองพระองค์ที่ทรงเมำสุรำอำละวำดได้
แม้แต่ควำมกล้ำที่จะนัง่ ข้ำงพระวรกำยนำงยังไม่มี

นัน่ เรียกว่ำรับลมงัน้ หรือ?

เฉินหรูอยำกจะตบพระพักตร์องค์จกั รพรรดิสกั ครำเสี ย

จริง พระองค์ไม่ เ พี ย งเอำพระวรกำยครึ่ง หนึ่ ง วำงพำดทับบน
ขอบหน้ ำต่ ำงเท่ ำนั น้ ซ้ำยังขยับซ้ ำยที ขวำที จนพระที่ นัง่ ชี้ โด่ ง
ขึ้นฟ้ ำ นำงรับรองได้ว่ำหำกขยับอีกสองสำมครำพระองค์ได้ดิ่ง
พสุธำตกลงพืน้ หมดสภำพเป็ นแน่ แท้

จักรพรรดิเสด็จสวรรคตด้วยทรงดื่มสุรำเมำมำยจนผลัด
ตกจำกหอสู ง เรื่ อ งเช่ น นี้ ในประวัติ ศำสตร์ ร ำชวงศ์ ต้ ำ จิ้ น

108
ไม่เคยมีมำก่ อน จักรพรรดิจำงเหอคงเป็ นจักรพรรดิพระองค์
เดียวที่จะถูกปลำยพู่กนั จรดไว้ในหน้ ำประวัติศำสตร์

พระองค์ทรงดียิ่งนัก กลิ่นสุรำที่ ทรงดื่มเหม็นคลุ้งไปทัว่

ไม่เพียงไม่ขอบคุณนำงซำ้ ยังด่ำว่ำยกใหญ่

โชคดีที่นำงยังมีสติสมั ปชัญญะ หำไม่แล้วคงฉวยโอกำส

ยำมไร้ผคู้ นฟำดให้สกั ฝ่ ำมือเพื่อระบำยโทสะก่อนค่อยว่ำ

“พืน้ เย็นมำก ฝ่ ำบำททรงลุกขึน้ ก่อนเถอะเพคะ ประเดี๋ยว

จะประชวรเอำได้ ” เฉินหรูอี้ขยับไปตรงหน้ ำพระพักตร์อย่ ำง
ยอมรับชะตำกรรม เอ่ยด้วยเสียงอันอ่อนโยน

เซี ยวเหยี่ยนถลึงตำจ้องนำงอยู่เป็ นนำน แววตำค่อยๆ

แปรเปลี่ยนไปดังนั
่ ยน์ ตำไก่ชน

“เจ้ำเป็ นใคร ยังมิตอบเจิ้นมำอีก”

เฉินหรูอี้เกือบพ่นเสี ยงหัวเรำะออกมำจึงหยิกขำตนโดย
แรงเพื่ อ ข่ ม กลัน้ อำกำรขบขัน ไว้ “เชี่ ย เซิ นสกุ ล จ้ ำ วแห่ ง
ตำหนักหมิงกวำง...”

“อ้อ” เซียวเหยี่ยนลำกเสียงยำวคล้ำยจดจำได้แล้ว
109
 “เจิ้นจำได้แล้ว เป็ นเสียงเจ้ำจริงๆ” ครัน้ เหลือบสำยพระ
เนตรขึ้นลงไปมำอย่ำงพิจำรณำจนเฉินหรูอี้ร้สู ึกขนลุกขนพอง
พลันได้ยินพระสุรเสี ยงตรัสถำมอย่ำงใคร่ร้วู ่ำ “เจ้ำมำด้วยเหตุ
อันใด? หรือจะมำฟ้ องเรื่องของผูใ้ ดอีก?”

เฉินหรูอี้รสู้ ึกดังถู
่ กอัสนี ผำ่ ฟำดในทันใด

แท้ จริงแล้วในพระทัยของจักรพรรดิจำงเหอแจ่มชัดดัง่
คันฉ่ อง ทรงเห็นธำตุแท้ ของร่ำงเดิมนำงได้อย่ำงทะลุปรุโปร่ง
ปั ญ หำคื อ ยำมนี้ ไ ด้ เ ปลี่ ย นเป็ นผู้อื่ น แล้ ว แต่ อ งค์จ กั รพรรดิ มี
ควำมทรงจำเช่ นนี้ ต่อนำงเช่ นนี้ นำงยังจะมีอะไรดี เหลืออยู่อีก
หรือ?

ผู้ใดว่ ำมี ผู้นั น้ คงเป็ นคู่เ วรคู่กรรมในภพก่ อนหรื อ เป็ น

ศัตรูค่แู ค้นในภพนี้ ของนำงแน่ จึงได้กล่ำวลวงนำงเช่นนัน้

“ไม่ มี เ พคะ เชี่ ย เซิ น มิ ไ ด้ จ ะทู ล ฟ้ องเรื่ อ งของผู้ใ ดเลย”

เฉินหรูอี้ร้สู ึ กปวดศีรษะขึ้นมำโดยพลันคล้ำยมองเห็นอนำคต
อันมืดมนซึ่งอยู่ไม่ไกลจำกเบือ้ งหน้ ำตน

“เอ่อ พืน้ เย็นมำก ทรง...”

110
 “แล้วเจ้ำมำทำอันใด?” พระองค์เมำมำยสำยพระเนตร
พร่ำ มัว คล้ ำ ยมิ ไ ด้ ฟั ง นำงพูด แม้ แ ต่ น้ อ ย พลัน แย้ ม พระสรวล
นัยน์ ตำหงส์ปรำกฏแววเยำะหยันสำยหนึ่ งพำดผ่ำน

“มำปรนนิบตั ิ เจิ้นหรือ?”

ไม่ ท รำบว่ ำ พระองค์ท รงนึ กถึ ง สิ่ ง ใดจึ ง ทรงพระสรวล

ออกมำ หยัดพระวรกำยโงนเงนขึ้นประทับนัง่ พลันยกพระดัชนี
ชี้ไปยังส่วนล่ำงของพระวรกำย

“เจ้ำนี่ มนั เอำใจยำกกว่ำเจิ้นนัก หำกมิอยำกก็มิยอม เจิ้น

เองก็มิทรำบจะจัดกำรเช่นไร ดูท่ำคงต้องทำให้อ้ำยเฟยผิดหวัง
เสียแล้ว”

แม้อสนี บำตผ่ำฟำดยังมิอำจบรรยำยถึงควำมรู้สึกของ
เฉินหรูอี้ในยำมนี้ ได้

นี่ หรือคือจักรพรรดิจำงเหอ?

นี่ เป็ นจักรพรรดิจำงเหอจริงหรือ?

เมื่อได้สดับฟั งเช่ นนัน้ ใบหน้ ำของเฉินหรูอี้กร็ ้อนฉ่ ำ ดัง่

ถูก ไฟลน นำงมี โ อกำสใกล้ ชิ ด คลอเคลี ย กับ พระองค์นั ้น มิ ใ ช่
111
เพียงครัง้ สองครัง้ แต่วำจำที่หยำบคำยเช่นนี้ นำงกลับเพิ่งได้ฟัง
เป็ นครัง้ แรกทำเอำดวงใจอันบอบบำงของนำงดวงนั น้ แหลก
สลำยเป็ นเถ้ำถ่ำน

เพรำะพระองค์ทรงคลุกคลีในวังหลังมำนำนปี จึงค่อยๆ
เปลี่ยนเป็ นเช่นนี้

หรือนี่ คือธำตุแท้ ของพระองค์เพียงแต่ นำงยังไม่เคยได้

พบพำน?

นี่ คือสำเหตุที่เฉินฮวำยกล่ำวเตือนนำงว่ำหำกได้สดับฟั ง
สิ่งใดให้แสร้งทำเป็ นว่ำมิได้ยินงัน้ หรือ?

นำงก็ยินยอมให้เป็ นเช่นนัน้

สวรรค์！ขออัสนี บำตฟำดให้นำงหูหนวกเสี ยเถิด นำง

ไม่อยำกพบพำนจักรพรรดิที่ไร้ซึ่งเกียรติศกั ด์ ิ ทงั ้ ขำดกำรยับยัง้
เช่นนี้ นำงมิอำจทนรับได้...

เฉิ นหรูอี้ น้ ำ ตำคลอเบ้ ำ นำงสำมำรถพูด ได้ ห รื อ ไม่ ว่ ำ

ภำพลักษณ์ อนั องอำจเกรียงไกรของจักรพรรดิจำงเหอที่ มีมำ
นำนหลำยปี บัดนี้ ได้พงั ทลำยลงไปในพริบตำ

112
 12 ยัวยวน
่

เฉินหรูอี้สะเทือนใจจนนิ่งอึ้งไป ในขณะที่ นำง ตกตะลึง

อยู่นัน้ เซี ยวเหยี่ ยนก็ลุกยืนขึ้นอย่ำงทุลกั ทุเล สองขำยำวเกิด
อำกำรอ่อนปวกเปี ยกเซไปเซมำยำมก้ำวเดิน

โคมไฟในห้องส่องสว่ำงดุจทิวำกร

แต่ บนพื้นกลับมีเศษถ้วยชำมแตกกระจุยกระจำยไปทัว่
เฉินหรูอี้เกรงว่ำจักรพรรดิจำงเหอจะหกล้มด้วยฝี พระบำทอัน
ไม่มนคงของพระองค์
ั่ เองจึงผุดลุกเข้ำไปโอบพระกฤษฎี ไว้ ร่ำง
ครึง่ หนึ่ งของนำงบดเบียดชิดติดกับพระกรข้ำงซ้ำยของพระองค์

“ฝ่ ำบำท ระวังเพคะ”

เฉินหรูอี้ยงั ไม่ทนั แม้แต่หอบหำยใจพลันยินเสียง “ฮึ” อัน

เย็นชำเสียงหนึ่ งดังขึน้ เหนื อศีรษะ

เซี ย วเหยี่ ย นทิ้ ง น้ ำ หนั ก ทัง้ หมดลงไปบนตัว นำง ตรัส

วำจำเย็น ชำว่ ำ “พวกเจ้ำเหล่ ำอิส ตรี วัน ๆ เอำแต่ ย วยวนหำ
ั่
โอกำสปี นป่ ำยขึ้นมำอยู่บนตัวเจิ้น แต่ รูปร่ำงของเจ้ำ หำกไม่
มองหน้ ำเจิ้นคงแยกมิออกว่ำเป็ นด้ำนหน้ ำหรือด้ำนหลัง แล้ว
เจ้ำคิดว่ำเจ้ำจะใช้สิ่งใดปี นขึน้ มำเล่ำ?”
113
 เฉินหรูอี้แทบจะกระอักเลือดออกมำ

วำจำนี้ แม้ฟังแล้วร้ำยกำจอยู่บำ้ งแต่กม็ ิ ใช่เรื่องไม่มีมูลไป

เสียทัง้ หมด ร่ำงนี้ ของนำงแม้น้ำเสียงไพเรำะ รูปลักษณ์งดงำมมี
กลิ่นอำยเปรำะบำงดุจกิ่งหลิวลู่ลม ให้ ควำมรู้สึ กน่ ำรักผ่องใส
อย่ำงยำกจะต้ำนทำนได้ แต่มีเพียงสิ่งเดียวนัน่ คือหน้ ำอกเล็ก..

นำงไม่อำจไม่ยอมรับว่ำเมื่อจักรพรรดิจำงเหอทรงเมำ
สุรำแล้วจะตรัสกล่ำวแต่ควำมจริงอย่ำงไม่เก็บงำแม้สกั นิด

่ กดูหมิ่นกลับประทุขึน้ ในใจ
แต่ทว่ำควำมรูส้ ึกที่คล้ำยดังถู
นำงไม่หยุดหย่อน ควำมเดือดดำลพุ่งขึน้ เหนื อศีรษะ อำจเพรำะ
ยำมนี้ ร่ำงนี้ ก็คือนำง นำงจึงบังเกิดควำมรู้สึกที่ ว่ำ “มี ควำมดี
ร่วมรับมีควำมทุกข์รว่ มแบก” ชนิดนี้ ขึน้

แต่ละก้ำวย่ำงของจักรพรรดิจำงเหอล้วนเซไปซวนมำดุล
ล่องลอย ยำมนี้ เฉินหรูอี้กอดพระองค์ไว้กลับไม่ต่ำงอันใดกับ
กอดกระต่ำยตัวโตที่กระโดดไปมำ นำงเดินไปเพียงไม่กี่ก้ำวเม็ด
เหงื่อมำกมำยก็ผดุ พรำยเต็มหน้ ำผำก หำกพระองค์ยงั ให้ นำง
พยุงอยู่เช่ นนี้ คงได้ ล้มควำ่ ลงไปก่ อนถึงเก้ ำอี้ เป็ นแน่ แต่ ด้วย
อุป นิ สัย ดื้ อ รัน้ ไม่ ฟั ง ใครเช่ น นี้ ข องพระองค์ จ ำต้ อ งแล้ ว แต่

114
 ่ ำงอยู่ไม่ถึงหนึ่ งจัง้ * จักรพรรดิจำง
พระองค์จะนำพำ จนกระทังห่
เหอกลับก้ำวพระบำทถลำไปอีกทำงทำให้ยิ่งเดินยิ่งไกล

“มิใช่ยวยวนเพคะ
ั่ เชี่ ยเซินเพียงกังวลว่ำพระองค์จะทรง
หกล้มถูกเศษกระเบือ้ งบนพื้นจนได้รบั บำดเจ็บ ” เฉินหรูอี้หอบ
หำยใจไปพลำงเอ่ยอธิบำยไปพลำง

หำกมิใช่กลัวว่ำเมื่อจักรพรรดิจำงเหอทรงสร่ำงเมำแล้ว
จะแก้แค้นนำง นำงคงผลักพระองค์ล้มกลิ้งใส่เศษกระเบือ้ งพวก
นี้ ไปเสียนำนแล้ว

“โอ๊ย”

จักรพรรดิจำงเหอพลันเปล่งพระสุรเสียงคำรำมอยู่เหนื อ
ศี รษะนำงท ำเอำเฉินหรูอี้สนสะท้
ั่ ำนขึ้นมำในบัด ดลจนเกื อบ
เผลอผลักพระองค์ล้มไป

“เจ้ำกินใจหมีดีเสือมำงัน้ หรือ ถึงบังอำจหยิกเจิ้น” เซี ยว

เหยี่ยนพลันเอ่ยขึน้ เสียงสูง

เฉินหรูอี้หน้ ำซีดขำวปล่อยมือตนในทันที

“แย่แล้ว”
115
 เฉิ นหรูอี้ ก ดั ลิ้ น ตนไว้ ด้ ว ยนำงเกิ ด หวำดหวันจึ
่ ง เผลอ
หยิกพระกฤษฎี ของจักรพรรดิจำงเหอเข้ำโดยแรงครำหนึ่ ง แต่
ไหนแต่ไรนำงจะสงวนท่ำทีอยู่เสมอ ทัง้ ยังฉลำดหลักแหลม แต่
ในยำมที่ คบั ขันเช่ นนี้ กลับ ได้ รบั อิทธิพลจำกร่ำงเดิมมำอย่ ำง
คำดไม่ถึง

“มิ บ งั อำจเพคะ เมื่ อ ครู่เ ชี่ ย เซิ น เห็น ฝ่ ำบำทเซถลำไป

ด้ำนข้ำงอย่ำงมิอำจทรงพระวรกำย หม่อมฉันเกรงว่ำจะทรงล้ม
ลงไปถึงได้โอบแน่ นไปหน่ อยจนทำให้พระองค์ทรงเจ็บ”

คำอ่ อนคำหวำนใดๆ เฉินหรูอี้ล้วนโปรยออกมำจนสิ้น

เสี ยงเล็กกังวำนใสเอื้อนเอ่ ย “ล้ วนเป็ นควำมผิดของเชี่ ยเซิน
ฝ่ ำบำทอย่ำได้ทรงถือสำผูน้ ้ อยเลยนะเพคะ”

“หุบปำก” เซี ยวเหยี่ยวเพียงรู้สึกขนลุกชูชนั หนำวสันไป

่
ทัวสรรพำงค์
่ กำย ทัง้ หนำวทัง้ เวียนหัว

เฉินหรูอี้กดั ฟั นข่มกลัน้ เงียบเสี ยงไปในทันใด เมื่อผ่ำน

ควำมทุลกั ทุเลไปครู่ใหญ่จึงสำมำรถประคองจักรพรรดิจำงเหอ
ประทับนัง่ บนเก้ำอี้ได้สำเร็จ นำงถอนหำยใจเฮือกหนึ่ งแล้วหยัด
กำยขึน้ พลันรูส้ ึกเจ็บหนังศีรษะเมื่อถูกดึง

116
 นำงก้ ม หน้ ำ มองจึ ง พบว่ ำ เส้ น ผมที่ ห ลุ ด ลุ่ย ลงมำยัง อก
ปอยหนึ่ ง เกี่ ย วเข้ ำ กับ ป้ ำยหยกที่ ห้ อ ยอยู่ต รงพระกฤษฎี ข อง
จัก รพรรดิ จ ำงเหอเข้ ำ โชคไม่ ดี เ หลื อ เกิ น ที่ ป้ ำยหยกนั น้ กลับ
เลื่อนไปอยู่ตรงกลำงพระเพลำของพระองค์อย่ำงพอดิบพอดี

“เจ้ ำ มองสิ่ งใด?” ไม่ ท รำบด้ ว ยนำงมองนำนเกิ นไป

หรือไม่จึงทำให้ จกั รพรรดิจำงเหอสังเกตเห็น พระสุรเสี ยงเย็น
ชำจึงดังขึน้ อีกครำ

นำงเงยหน้ ำขึน้ อย่ำงลืมตัวจึงเห็นพระพักตร์เย็นยะเยือก

ปำนธำรน้ ำแข็ง นัยน์ ตำหงส์ค่นู ัน้ เบิกกว้ำงดุจดังระฆั
่ งเงินถลึง
จ้อง พระพักตร์แดงซ่ ำนมิทรำบเป็ นเพรำะดื่มมำกเกินไปหรือ
ด้วยเดือดดำลกันแน่

เฉินหรูอี้อยำกให้อสั นี บำตฟำดลงมำที่นำงเหลือเกิน เหตุ

ใดนำงจึงต้องมำพบกับสถำนกำรณ์ที่แสนกระอักกระอ่วนเช่นนี้
ด้วย

ชีวิตคนเรำช่ำงเลวร้ำยอย่ำงมิรวู้ นั สิ้นสุด

ยำมเจ้ำเข้ำใจว่ำนี่ คือช่วงที่ยำ่ แย่ที่สุดแล้วนัน้ กลับพบว่ำ

ยังมีเรือ่ งที่แย่ยิ่งกว่ำรอเจ้ำอยู่ไม่ไกลนัก

117
 เขม็ ง มองจ้ อ งส่ ว นนั ้ น ขององค์ จ ั ก รพรรดิ งั น้ หรื อ
เฉินหรูอี้ไม่เคยคิดฝันว่ำตนจะมีวนั ที่อเนจอนำถเยี่ยงนี้ ได้

จะถูกองค์จกั รพรรดิลงโทษอย่ำงหนักหรือไม่?

“เส้ น เส้ น เส้ น เส้ น ผมเพคะ” นำงยื่ น นิ้ วอัน สัน่ เทำ
ออกมำสองนิ้ วเพื่ อ ดึ ง เส้ น ผมที่ พ ัน ติ ดอยู่ ก ับ ป้ ำยหยกของ
องค์จกั รพรรดิโดยไม่สนแม้ควำมเจ็บปวด นำงออกแรงเสี ยจน
เซี ยวเหยี่ ยนรู้สึกได้ ว่ำป้ ำยหยกกระเด้งไปกระโดดมำอยู่ตรง
หว่ำงขำตน

“พันแน่ นเข้ำด้วยกันแล้ว” นำงรำ่ ไห้อย่ำงไร้น้ำตำ

“ไม่อนุญำตให้ดึง” เซียวเหยี่ยนกัดฟันกรอดคล้ำยดวงใจ
จะระเบิดออกมำก็มิปำน “หำกเจ้ำยังดึงอีกเจิ้นจะเด็ดศีรษะเจ้ำ
ให้ด”ู

เฉินหรูอี้หน้ ำซี ดเผือดปล่อยมือตนลงในทันใด เสี ยงดัง

“ฟึ บ” ป้ ำยหยกที่ ถกู ดึ งให้ กระดกขึ้นร่วงหล่นลงบนพระเพลำ
ของจักรพรรดิจำงเหอ

118
 พระองค์ใช้พระหัตถ์รบั ป้ ำยหยกไว้แล้วออกแรงดึงอย่ำง
ไม่มีแม้สกั เศษเสี้ยวแห่งควำมเห็นใจ จนเส้นผมอันยุ่งเหยิงปอย
นัน้ ของเฉินหรูอี้แยกออกจำกป้ ำยหยกในที่สดุ

“กระทัง่ กำรปรนนิ บัติ ยัง ท ำมิ ไ ด้ เจิ้ น เก็บ เจ้ ำ ไว้ จ ะมี
ประโยชน์ อนั ใด ไสหัวไป”

ยำมนี้ เ ฉิ นหรูอี้ ไ ม่ แ ม้ แ ต่ จ ะสนว่ ำ จัก รพรรดิ จ ำงเหอจะ

ปฏิบตั ิ ต่อตนเช่นข้ำรับใช้หรือสนมรักที่พระองค์ทรงโปรดปรำน
นำงขอเพียงออกห่ำงจำกปี ศำจสุรำที่เกรีย้ วกรำดผิดมนุษย์มนำ
ตนนี้ ได้ ก็นับว่ำรอดพ้นจำกควำมตำยแล้ว

ไม่ทรำบแน่ ว่ำอำกำรถอดหำยใจโล่งอกของนำงชัดเจน
เกินไปใช่หรือไม่จึงทิ่มแทงพระหทัยอันเปรำะบำงของพระองค์
เข้ำ ในวินำที ที่นำงหมุนตัวจำกมำนัน้ พระสุรเสียงเย็นเยียบดุจ
เคลือบเกล็ดน้ำแข็งก็ดงั ขึน้ ในทันใด

“หยุด！” เซียวเหยี่ยนเพียงรู้สึกภำยในใจร้อนรุ่มดังไฟ
่
สุม

“เจ้ ำ อยำกไปจำกที่ นี่ มำกงัน้ หรื อ ?” เจ้ ำ ก็ดูแ คลนเจิ้ น

ด้ ว ยใช่ ห รื อ ไม่ ? เจ้ ำ คอยหัว เรำะเยำะหยัน ลับ หลัง เจิ้ น ใช่

119
หรือไม่? สนมเล็กๆ เช่นเจ้ำกลับบังอำจชักสีหน้ ำใส่เจิ้น เจ้ำคิด
ว่ำเจิ้นโปรดปรำนเจ้ำเสียจนไม่กล้ำลงทัณฑ์ต่อเจ้ำงัน้ หรือ?”

เหงื่อกำฬผุดพรำยท่วมแผ่นหลังของเฉินหรูอี้ ไม่แน่ ชดั

ว่ำองค์จกั รพรรดิทรงโกธรกริ้วมำจำกที่ใด แต่พอทรงดื่มมำกไป
กลับมำระบำยโทสะกับนำง

ดูแคลนพระองค์? เยำะหยันพระองค์?

รำชวงศ์ต้ำจิ้นในยำมนี้ มีแต่ ควำมสงบผำสุก จักรพรรดิ

พระองค์ก่อนและไท่ โ ฮ่ ว ทรงมี รกั ที่ ลึกซึ้ ง งดงำมต่ อกัน จึ ง ให้
ก ำเนิ ดพระโอรสเพี ย งพระองค์ เ ดี ย วคื อ เซี ย วเหยี่ ย นและ
พระรำชธิดำอีกสำมพระองค์ แม้แต่พระโอรสพระธิดำที่เกิดจำก
สนมใดๆ ล้ ว นไม่ มี เซี ย วเหยี่ ย นยัง มิท ัน ครบสำมเดื อ นก็ถ กู
แต่งตัง้ ให้เป็ นรัชทำยำทแล้ว เขำเป็ นผู้สืบทอดรำชบัลลังก์โดย
ไม่มีกำรแย่งชิงตำแหน่ งจักรพรรดิใดๆ ทัง้ สิ้น

เสนำอ ำมำตย์ ใ นยำมนี้ ล้ ว นเป็ นขุ น นำงเก่ ำ แก่ ที่

จงรักภักดีมำตัง้ แต่ในรัชสมัยของจักรพรรดิพระองค์ก่อน

120
 เฉินหรูอี้คิดไม่ออกจริงๆ ว่ำจะมี ผ้ใู ดหัวเรำะเยำะหยัน
พระองค์ลบั หลัง แล้วพระองค์ทรงมีเรื่องอันใดให้ผคู้ นเยำะหยัน
เล่ำ

แต่ น ำงมิ อ ำจคิ ด สิ่ ง ใดให้ ม ำกควำม ยำมนี้ ก ำรปลอบ

ประโลมองค์ จ ัก รพรรดิ นั ้น ส ำคัญ ยิ่ ง กว่ ำ อะไรทัง้ สิ้ น เกรง
เหลือเกินว่ำปี ศำจสุรำตนนี้ จะเอำควำมผิดโยนใส่ศีรษะนำงโดย
ส่งเดช หำกเป็ นเช่นนัน้ นำงจะเก็บลงมำก็มิใช่เรือ่ งง่ำยนัก

่ เปล่งเสียงวิงวอน
นำงคุกเข่ำลงเสียงดัง “พลัก”

“ฝ่ ำบำทโปรดอย่ำได้ทรงกริ้ว เชี่ยเซินมิได้มีเจตนำให้ขดั

เคืองพระทัย...เชี่ยเซินมือเท้ำเงอะงะ ปรนนิบตั ิ รบั ใช้พระองค์ได้
มิครบถ้วนจนทำให้ทรงกริ้ว”

เซียวเหยี่ยนนัยน์ ตำแดงกำ่ ลุกขึ้นยืนอย่ำงทุลกั ทุเลแล้ว

พุ่งมำทำงเฉินหรูอี้ “หุบปำกของเจ้ำซะ เจิ้นมิชอบฟั งเสี ยงของ
เจ้ำ”

เฉินหรูอี้กำหมัดแน่ น หำกมิชอบฟั งนำงพูดจำก็ป ล่ อย

นำงไปเหมือนผำยลมเสียก็สิ้นเรื่อง รัง้ นำงไว้เช่นนี้ หมำยควำม
ว่ำอย่ำงไร?

121
 คนข้ำงกำยมีออกมำกมำย ขำดคนให้ทรงด่ำหรือไร?

เสี ยงฝี เท้ ำยิ่งมำยิ่งสับสน เฉินหรูอี้ลอบชำเลืองมอง จึง

เห็น จัก รพรรดิ จ ำงเหอเดิ น ซวนเซตรงมำยัง ตน พระวรกำย
โงนเงน โยกซ้ ำยย้ำยขวำจนเกือบล้มคะมำ นำงเห็นเช่นนัน้ จึง
รีบร้อนหยัดกำยเข้ำไปประคองพระองค์ไว้

“ฝ่ ำบำท ทรงระวัง เพคะ” นำงเอ่ ย เตื อ นขึ้ น ก่ อ นเพื่ อ

มิให้ทรงเข้ำพระทัยผิดคิดว่ำตนยัวยวนพระองค์
่ อีก

กล่ำวยังมิทนั จบก็ถกู จักรพรรดิจำงเหอบีบคำงนำงบังคับ

ให้เงยหน้ ำขึน้

ภำพสะท้อนในม่ำนตำนำงกลับเป็ นนัยน์ ตำหงส์เรียวยำว

อัน เจิ ด จรัส ดุ จ ดวงดำรำเสี ย จนน่ ำตกใจ นำงหำยใจติ ด ขัด
หวำดหวัน่ ว่ ำ จะถูก พระองค์บี บ คอส่ ง นำงไปยัง ปรโลกด้ ว ย
บันดำลโทสะ

แต่ พระพักตร์อนั หล่อเหลำคมคำยนัน้ กลับขยับเข้ำใกล้

ใบหน้ ำนำง ทันใดนัน้ ริมฝี ปำกของเซียวเหยี่ยนก็ประทับลงมำ

122
 *จัง้ คื อ หน่ ว ยวัด ควำมยำวของจี น ประมำณสำมเมตร
ครึง่

123
 13 ทรมำน

เซียวเหยี่ยนบดขยี้ริมฝี ปำกลงมำโดยแรง อำศัยจังหวะที่

เฉินหรูอี้ย งั มิท ัน ตัง้ ตัว สอดลิ้น เข้ ำมำ แรงขบเม้ มหนั ก หน่ ว ง
คล้ำยจะสูบเอำวิญญำณนำงลงท้องก็มิปำน

พิ ธี ม งคลสมรสของทัง้ สองนั น้ จัด ขึ้น ในรัช ศกจำงเหอ

เรือ่ งน่ ำไม่อำยอันใดล้วนกระทำร่วมกันมำมิร้กู ี่ครังแล้
้ ว แต่นำง
ไม่อำจไม่ยอมรับว่ำชัน้ เชิงกำรจุมพิตของจักรพรรดิจำงเหอนัน้
ชำ่ ชองเชี่ ยวชำญขึ้นมำก คงฝึ กมำจำกเหล่ำสตรีทงั ้ หลำยเป็ น
แน่ เฉินหรูอี้สติเลอะเลื อนเพี ย งรู้สึ กแข้ งขำไร้เ รี่ยวแรง อ่ อน
ระทวยไปทังร่ ่ ำง

พระองค์ใช้พระกรโอบรัดรอบเอวบำงแน่ น พระหัตถ์อีก
ข้ำงลูบไล้สมั ผัสไปตำมลำคอระหงระเรื่อยไปยังหลังใบหู

ใบหูคล้ำยจะเป็ นจุดอ่ อนไหวของสนมจ้ำว เฉินหรูอี้ ใจ

สันสะท้
่ ำนส่งเสี ยงครำงออกมำอย่ำงไม่ร้ตู วั ร่ำงระทวยดังธำร
่
น้ำสำยหนึ่ ง

ทันใดนัน้ เฉินหรูอี้กร็ ้สู ึกถึงแรงผลักสำยหนึ่ งผลักเอำนำง

ล้มควำ่ ลงไปกับพืน้

124
 สตินำงยังมิทนั คืนมำครบถ้วนแต่สมั ผัสได้ถึงไอเย็นที่แผ่
ออกมำรอบพระวรกำยของพระองค์ พระเนตรแดงก ่ำ หมุ น
พระวรกำยเดินไปด้ำนหน้ ำเพียงไม่กี่ก้ำวแล้วปั ดเอำถ้วยชำม
ที่ เหลืออยู่บนโต๊ะตกพื้นแตกกระจุยกระจำยจนหมด คล้ำยว่ำ
เมื่อครู่นี้นัน้ ยังไม่เพียงพอ พระองค์จึงยกพระบำทกระทื บโต๊ะ
ไม้จนั ทน์ ที่อยู่ห่ำงไปหนึ่ งจัง้ เกิดเสี ยงดังโครม โต๊ะหักออกเป็ น
สองท่อน

“ฝ่ ำบำท ฝ่ ำบำทพะยะค่ะ”

ข้ำรำชบริพำรด้ำนนอกล้วนกระวนกระวำยใจ แม้นยำม
องค์จกั รพรรดิทรงพิโรธล้วนไม่มีผใู้ ดยินยอมเผชิญหน้ ำ แต่ครำ
นี้ พระองค์ทรงเมำมำกเหลื อเกิน ข้ ำงในเละเทะวุ่นวำย แม้น
อยำกแสร้ ง ว่ ำ มิ ไ ด้ ยิ น เสี ย งใดก็ไ ม่ อ ำจท ำได้ หำกเกิ ด ควำม
ผิดพลำดประกำรใดขึ้น ข้ำรำชบริพำรที่ ติดตำมพระองค์เช่ น
พวกเขำคงได้หวั หลุดจำกบ่ำเรียงคนเป็ นแน่

เฉิ นฮวำยอำศั ย ฐำนะคนเก่ ำ คนแก่ ที่ ติ ดตำมองค์

จักรพรรดิมำนำนกัดฟั นผลักประตูเข้ำไป ยังมิทนั มองด้ำนใน
ให้ ชดั ก็ถกู เสี ยงคำรำมดุจฟ้ ำลันขององค์
่ จกั รพรรดิขู่จนขวัญ
หนี ดีฝ่อ ยังดีที่มิได้ปัสสำวะรำดออกมำด้วย

125
 “ไสหัวออกไป”

เฉินฮวำยหดหัว ค่อยๆ เก็บเท้ ำที่ ก้ำวออกไปเพี ยงครึ่ง

ของตนกลับคืนมำ ปิดประตูลงด้วยควำมเร็วปำนฟ้ ำแลบ

ที่ขมขื่นกลับเป็ นเฉินหรูอี้

พระสุรเสี ยงที่ ทำเอำเฉินฮวำยวิญญำณกระเจิดกระเจิง

นั น้ สำหรับเฉินหรูอี้กลับเป็ นดังพระรำชโองกำร
่ นำงจึงไม่กล้ำ
่ กยืนขึ้นยังมิทนั
อยู่ในห้องนี้ นำนแม้เพียงหนึ่ งเค่อ* แม้กระทังลุ
จึงเพียงพลิกตัวตะเกียกตะกำยออกไปด้ำนนอก

กระเสือกกระสนไปไม่ถึงแม้เพียงสองก้ำว เฉินฮวำยกลับ
ปิดประตูอย่ำงรวดเร็วคล้ำยถูกสุนัขงับก้นก็ไม่ปำน

ช่วยด้วย！ จักรพรรดิทรงวิปลำสไปแล้ว..แขนของเฉิน
หรูอี้ที่ยื่นออกไปแข็งค้ำงอยู่กลำงอำกำศอย่ำงฉับพลัน

อำจไม่มีผ้ใู ดเข้ำใจควำมรู้สึกนี้ ของนำงได้ มันคล้ำยดัง่

หุ่นฟำงช่ วยชี วิตได้ถกู คนหยิบฉกไปต่ อหน้ ำต่ อตำ ควำมหวัง
ทัง้ หมดทัง้ มวลได้มลำยหำยไปสิ้น

126
 นำงสำบำนได้ว่ำ เฉินฮวำยผูน้ ัน้ ได้เห็นสำยตำวิงวอนขอ
ควำมช่วยเหลือของนำงเป็ นแน่ แท้ ซำ้ ยังสบตำกับนำงอี กด้วย
แต่กย็ งั ปิดประตูทิ้งนำง

ไม่ว่ำผู้ใดล้วนอำศัยภำยใต้ ร่มพระโพธิสมภำรทัง้ สิ้นแต่

เหตุใดกลับไร้น้ำใจต่อกันเช่นนี้ ไม่มีซึ่งศักด์ ิ ศรีและศีลธรรม

เฉินหรูอี้กดั ฟั นพลำงหยัดตัวลุกขึ้นอย่ำงไร้สุ้มเสี ยง หด
คอลง ค้อมเอวเดินย่องไปที่ประตูอย่ำงแผ่วเบำ

นำงคิดไม่ถึงจริงๆ ว่ำคนเรำเมื่อครำวเครำะห์นัน้ กลืน

น้ำลำยยังติดไรฟั น ทัง้ ที่นำงระมัดระวังอย่ำงที่ สุด แต่เพียงก้ำว
เท้ำออกไปกลับเหยียบเข้ำกับเศษกระเบือ้ ง เดิมที เสี ยงมิได้ดงั
มำกนักแต่ภำยใต้บรรยำกำศที่วงั เวงดุจถูกแช่แข็งนัน้ กลับเกิด
เสียงกร๊อบแกร๊บดังขึน้ อย่ำงคำดไม่ถึง

เฉินหรูอี้ใจเต้นไม่เป็ นสำ่ จนแทบจะทะลุออกมำนอกอก

นำงกลืนน้ ำลำยอย่ำงยำกลำบำก ค่อยๆ หันหลังเหลียว

กลับไปมอง จึงเห็นเซียวเหยี่ยนค่อยๆ เงยหน้ ำขึน้ นัยน์ ตำหงส์
แผ่รงั สี อำมหิตจับจ้องมำที่ นำง มุมปำกค่อยๆ ปรำกฏรอยยิ้ม
อย่ำงไม่ยี่หระสำยหนึ่ ง

127
 “เชี่ ย เชี่ ย เชี่ ย เซิ นก ำลัง จะออกไปเพคะ” เฉิ นหรู อี้
ใจเย็นเยียบ ถ้ำมิใช่ ถกู ควำมอหังกำรของจักรพรรดิจำงเหอขู่
ขวัญให้กลัวจนแข้งขำอ่อน นำงก็คงเดินออกจำกหอจินเจำอวี้ซุ่
ยแห่ งนี้ แล้วตรงดิ่งกลับตำหนั กหมิงกวำงของนำงไปเสี ยนำน
แล้ว

เซียวเหยี่ยนสำดสำยตำเย็นชำ “ไปไหนหรือ?”

เฉินหรูอี้สูดหำยใจเล็กน้ อย ตวัดนิ้วชี้ ชี้ไปทำงด้ำนหลัง

ตนเอ่ยเสียงเบำหวิวด้วยควำมระมัดระวัง “ฝ่ ำบำททรงรับสังให้ ่
เชี่ยเซิน....ไสหัวออกไปมิใช่หรือเพคะ?”

“เชี่ยเซินกำลังจะ*ไสหัวออกไปเพคะ”

กล่ำวจบ นำงคล้ำยสำนึ กขึ้นได้ว่ำตนพูดอันใดออกไป

ใบหน้ ำรูปไข่จึงแดงเถือกดังไฟลนขึ
่ ้นในทันใด อำยจนอยำก
แทรกแผ่นดินหนี

เฉินหรูอี้ ดีชวอย่
ั ่ ำงไรก็เคยเป็ นหวงโฮ่วมำก่อน เป็ นพระ
มำรดำเมืองที่ นัง่ เคี ยงคู่รำชบัลลังก์ขององค์จกั รพรรดิภำยใต้
สำยตำผู้คนมำกมำย แต่มำบัดนี้ กลับเป็ นเพียงคนตัวเล็กแสน

128
ต้อยตำ่ ปรำศจำกเค้ำร่ำงเดิมโดยสิ้นเชิง แล้วสตรีหน้ ำบำงเช่น
นำงจะทนรับควำมรูส้ ึกนี้ ได้เช่นไร?

นำงกัด ฟั น ตน รู้สึ ก เสี ย ใจในสิ่ ง ที่ ไ ด้ เ อ่ ย ออกไป เซี ย ว

เหยี่ยนค่อยๆ ขยับใกล้เข้ำมำ

“เจ้ำอยำกไปที่ ใด? เจ้ำก็อยำกไปให้ไกลจำกเจิ้นเช่นกัน

งัน้ หรือ?”

แม้ก่อนหน้ ำนี้ เฉินหรูอี้จะไม่อยำกยอมรับว่ำจักรพรรดิ

จำงเหอทรงมีบุคลิกอันทรงพลังมำกล้น แต่ยำมนี้ นำงรู้สึกกลัว
จนปัสสำวะแทบจะรำด

แต่ ส ภำพกำรณ์ นี้ ก็มิ ไ ด้ ด ำรงอยู่น ำน ในยำมที่ น ำงคิ ด

หลบหนี ออกไปทำงประตูอย่ำงไม่สนต่อสิ่งใดแล้วนัน้ กลับเห็น
เงำร่ำงโยกเอนไปมำของจักรพรรดิจำงเหอ ไม่ทรำบว่ำพระบำท
ไปเกี่ยวสิ่งใดเข้ำพระองค์ทรงเซถลำล้มลงไปกองกับพืน้

โลกทัง้ ใบพลันเงียบงันไปลงไปทันใด

ในอดีตมิใช่ว่ำไม่เคยเห็นจักรพรรดิจำงเหอทรงเมำสุรำ
แต่เมื่อทรงเมำจะบรรทมหลับไปโดยไม่แม้จะตรัสกล่ำววำจำใด
สักคำ
129
 แต่ บ ัด นี้ นั ้น ไม่ ท รำบแน่ ว่ ำ เป็ นเพรำะทรงกลัด กลุ้ ม
พระทัยเกินไปหรือเป็ นเพรำะฤทธ์ ิ สุรำที่ ต่ำงไปทำให้ พระองค์
เปลี่ยนไปจนน่ ำตกใจเช่นนี้

จำกกิริยำเมื่อครู่ที่มองนำงด้วยสำยพระเนตรเย็นชำดุจ
เคลื อบชัน้ น้ ำแข็งไว้นัน้ หำกพระองค์จะพุ่งเข้ำมำฉี กร่ำงนำง
เป็ นชิ้นๆ ก็มิใช่เรือ่ งที่เป็ นไปไม่ได้

รออยู่นำนก็มิเห็นจักรพรรดิจำงเหอลุกขึ้น ทรงนอนรำบ
ไปกับพืน้ อย่ำงไร้ส้มุ เสียง เฉินหรูอี้จึงเกิดควำมหวำดกลัวขึน้ ใน
ใจวูบหนึ่ ง

นำงค่ อยๆ ก้ ำวเท้ ำขึ้นหน้ ำเข้ำไปดูจึงเห็นพระองค์ลืม

พระเนตรที่ เหม่อลอยจับจ้องบนเพดำนคล้ำยต้ องมนต์สะกด
กระนัน้

มิรู้ว่ำเกิดเหตุอนั ใดขึ้นจึงทำให้ องค์จกั รพรรดิสะเทื อน

พระทัยจนมีสภำพเช่นนี้

เฉินหรูอี้คุกเข่ำลงข้ำงพระวรกำย เอ่ ยเสี ยงสันว่

่ ำ “เชี่ ย
เซินประคองฝ่ ำบำทลุกขึน้ นะเพ.....”

130
 “หุบ ปำก เจิ้ น ไม่ อ ยำกฟั ง เสี ย งของเจ้ ำ ” เซี ย วเหยี่ ย น
กล่ำวเสียงรอดไรฟัน

เฉินหรูอี้กดั ฟั นกรอดทำเอำฟั นซี่เล็กๆ ในปำกแทบแตก

เป็ นผุยผง

มำรดำมัน เถอะ！ ร่ ำ งนี้ ของนำงมิ งดงำมสมส่ ว น

ด้ำนหน้ ำด้ำนหลังแยกกันไม่ออก เสียงหวำนสดใสนี้ พระองค์ก็
มิทรงโปรดที่จะฟัง แล้วพระองค์ทรงโปรดนำงที่ตรงไหนกัน?

ยกนำงขึ้นมำเพื่อให้ บรรดำนำงสนมดุจเสื อดุจหมำป่ ำ

เหล่ำนัน้ ฉี กทึ้ง หรือพระองค์ทรงชอบที่จะทรมำนองค์เอง?

เซี ยวเหยี่ยนคิดไม่ถึงว่ำเฉินหรูอี้จะเชื่อฟั งปำนนี้ บอกมิ

ให้ พูด ก็มิพูด แม้แต่ ผ่อนลมหำยใจยังมิกล้ำเสี ยงดัง หำกมิใช่
เพรำะนำงคุกเข่ำลงบนพื้นแล้วชำยกระโปรงสัมผัสอยู่กบั มือ
ของตนก็คงคิดว่ำนำงแอบหนี ออกไปแล้ว

“วันนี้ เจ้ำดูเชื่อฟังเสียจริง” พระองค์ส่งเสียงขึน้ จมูกอย่ำง

เย็นชำ เอียงพระศอเล็กน้ อย ชำเลืองสำยพระเนตรมองนำง

“อย่ำได้ทำกิริยำปำนว่ำมีคนตำยเยี่ยงนัน้ ผูอ้ ื่น ไม่

ทรำบจะคิดว่ำเจ้ำกำลังไว้อำลัยให้เจิ้นอยู่”
131
 “รู ป ลัก ษณ์ ส ำมัญ รูป ร่ ำ งดัง่ ท่ อ นไม้ มี เ พี ย งเสี ย งที่ ดี
หน่ อย ร้องเพลงให้เจิ้นฟังสิ”

“ร้อง.....เพลง?” เฉินหรูอี้สำยตำแข็งค้ ำงดังถู

่ กสำยฟ้ ำ
ฟำดก็มิปำน

องค์จ กั รพรรดิ เ ปลี่ ย นเรื่อ งเร็ว ไปหรื อ ไม่ ? ก่ อ นหน้ ำ นี้

กล่ำวว่ำนำงเสียไม่มีดี ชัวหั
่ นหน้ ำ*กลับให้นำงร้องเพลง

พระองค์รู้หรือไม่ว่ำเสี ยงของนำงนั น้ หำกได้ เปล่ ง ออก

มำแล้วมันสำมำรถเรียกภูตผีมำได้เลย

สนมจ้ำวคนเดิมนัน้ มีกล่องเสียงอันแสนไพเรำะ แรกเริ่ม

ก็อำศัยบทเพลงอันสูงส่ งดึงดูดควำมสนใจของจักรพรรดิจำง
เหอจนได้ รบั กำรโปรดปรำน แต่ เมื่อครู่พระองค์ทรงกล่ ำวว่ ำ
รูปร่ำงหน้ ำตำนำงอย่ำงไม่ไว้ไมตรีแม้เพียงนิด แต่สุดท้ำยกลับ
พูดเรือ่ งเสียงร้องของนำง นัน่ แสดงว่ำแม้จกั รพรรดิจำงเหอจะมิ
ชอบใจนำงหลำยอย่ำง ดูถกู นำงสำรพัด แต่กย็ งั ยอมรับในเสียง
ที่ไพเรำะของนำงเป็ นอย่ำงมำก

แต่ ปัญหำคื อนำงร้องเพี้ยน ทำนองอำจหำนำงเจอ แต่

นำงกลับหำทำนองไม่เจอ

132
 *เค่อ หน่ วยวัดเวลำ หนึ่ งเค่อเท่ำกับสิบห้ำนำที

*ค ำ ว่ ำ 滚 (กุ่ น ) ที่ แ ป ล ว่ ำ ไ ส หั ว อ อ ก ไ ป นั ้ น ยั ง
หมำยควำมว่ำ กลิ้ง ได้อีกด้วย

*ชัวหั
่ นหน้ ำ คือ กำรเปรียบเปรยว่ำควำมเร็จพอๆ กับ
ช่วงเวลำที่หนั หน้ ำ

133
 14 ศัตรูล้อมหน้ ำล้อมหลัง

หำกกล่ำวถึงสนมจ้ำวผู้นี้นัน้ นำงมีฐำนะสูงส่ งขึ้นมำได้

ด้วยอำศัยเสียงอันไพเรำะนี้ นัน่ เอง

แรกเริ่มนำงเป็ นเพี ยงนำงกำนั ลเล็กๆ ของจงเหม่ยเหริน*

พระสนมในตำหนักหมิงกวำงเท่ ำนัน้ เนื่ องด้วยทัง้ สองมำจำก
หมู่บำ้ นเดียวกัน สนมจงทรำบว่ำนำงขับร้องเพลงได้ไพเรำะยิ่ง
จึงมักเรียกนำงไปร้องเพลงให้ฟังอยู่บอ่ ยครัง้ เพื่อคลำยควำมคิด
ถึงบ้ำน

ผู้ใดเลยจะทรำบว่ำจักรพรรดิจำงเหอร้อยปี ยังมิเหยี ยบ
ย่ำงตำหนั กหมิงกวำงเลยสักครัง้ กลับได้สดับฟั งเสี ยงร้องของ
นำงเข้ ำ วัน ต่ อ มำจึ ง ถูก แต่ ง ตัง้ ให้ เ ป็ นเป่ ำหลิ น ** ไม่ ถึ ง หนึ่ ง
เดือนได้เลื่อนขึน้ เป็ นเจี๋ยอวี๋

พระสนมจงเป็ นพระสนมผู้ทรงศักด์ ิ มำนำนปี จักรพรรดิ

ยังมิใส่พระทัย แต่คนข้ำงกำยนำงกลับมำแทนที่เช่นนี้ ในใจเกิด
โกรธแค้นก็เป็ นเรื่องธรรมดำ ทว่ำสนมจ้ำวผู้นี้มิร้จู กั จำนรรจำ
นำงไปอธิบำยเรื่องรำวต่ำงๆ ด้วยตนเองแต่กลับไม่เป็ นผล เอ่ย
วำจำยังไม่ถึงสองประโยคก็ถกู ผูอ้ ื่นตบหน้ ำเข้ำเสียให้

134
 สนมจ้ำวทำอันใดไม่ถกู ได้แต่ ร้องไห้ กลับไปยังที่ พำนั ก
ของตน พอตกคำ่ จักรพรรดิจำงเหอเสด็จมำหำ กล่ำววำจำเพียง
สองสำมประโยคก็ทำให้พระสนมจงโดนปลดจำกตำแหน่ งทันที
ทัง้ ยังถูกขับออกจำกตำหนักหมิงกวำงอีกด้วย

หยวนเป่ ำหยวนสี่ เ ดิ ม ล้ ว นเป็ นนำงก ำนั ล ของสนมจง

เช่นกันทัง้ สำมจึงมีสมั พันธ์อนั ดีระหว่ำงกัน เมื่อผู้หนึ่ งโบยบินสู่
ยอดสูงก็มิได้ลืมเลือนรำกเหง้ำ จึงให้ทงั ้ สองมำอยู่ข้ำงกำยตน
ปฏิบตั ิ ต่อพวกนำงไม่คล้ำยนำงกำนัลทัวไป ่ หำกองค์จกั รพรรดิ
ปูน บ ำเหน็ จ สิ่ ง ใดแก่ น ำง สนมจ้ ำ วก็มิเ คยลื มที่ จ ะแบ่ง ปั น แก่
พวกนำงทัง้ สองแม้เพียงสักครัง้

เมื่อเข้ำใจเรื่องรำวทัง้ หมดนี้ แล้ว เฉินหรูอี้จึงเข้ ำ ใจว่ ำ

เหตุใดหยวนเป่ ำหยวนสี่ถึงชอบพูดจำเลื่อนเปื้ อนไม่รอู้ นั ใดควร
มิค วรและด้ ว ยเหตุนี้ เองไม่ว่ ำหยวนเป่ ำหยวนสี่ เอ่ ย ควำมใด
ล้วนกล่ำวชมสนมจ้ำวทัง้ สิ้น เรื่องผิดพลำดอันใดล้วนเป็ นผู้อื่น
กระทำ สนมจ้ำวของพวกนำงนัน้ งดงำมพิสุทธ์ ิ ดุจบงกชขำวก็มิ
ปำน...

เป็ นเช่นนัน้ หรือ?

135
 ยำมเฉินหรูอี้ฟังจบทัวสรรพำงค์
่ กำยล้วนเกิดขนลุก ชู
ชันขึ้น มือเท้ ำสันเทำ
่ ควำมน่ ำเชื่ อถือในคำพูดเหล่ำนี้ ล้วนถูก
ตัดทอนไปกว่ำครึง่

ควำมงดงำมพิ สุ ท ธ์ ิ ดุ จ บงกชขำวของสนมจ้ ำ วนั ้ น

นำงมองมิออกเลย ที่ มองออกกลับเป็ นศัตรูที่นำงได้สร้ำงไว้มี
มิน้อยเลย

วังหลังแห่งนี้ เปรียบดังอำรำมที
่ ่ มีสงฆ์มำกแต่ภตั ตำหำร
มีน้อย สนมห้ำสิบกว่ำคนต้องแย่งชิงบุรษุ เพียงผู้เดียว แม้เสด็จ
หำใครในหนึ่ งรำตรี ไม่มีแม้วนั พักผ่อนยังต้ องใช้ เวลำถึ ง สอง
เดือนจึงจะครบทุกนำง

เดิมที กำรแบ่งสรรจัดส่ วนก็มิได้ลงตัวอยู่แล้ว ปี หน้ ำยัง

จะมีพิธีคดั เลือกสำวงำมเกิดขึ้นอีก เช่นนี้ จกั ต้ องมีหญิงงำมพุ่ง
เข้ำใส่องค์จกั รพรรดิอีกมำกมำย ในยำมคับขันเช่นนี้ นำงกำนัล
ยังยื่นขำอ่อนออกมำยัวยวนพระองค์
่ อีกยิ่งทำให้เป็ นที่ ขดั เคือง
ใจแก่บรรดำพระสนมยิ่งขึน้ ไปอีก

ก่ อนหน้ ำนี้ เ ฉินหรูอี้ย งั สงสัยอยู่บ้ำงว่ ำเรื่องที่ สนมจ้ำว

ผลัด ตกน้ ำ อำจเป็ นเพี ย งอุ บ ัติ เหตุ แต่ ค รัน้ ได้ ฟั ง เรื่ อ งรำว
ทัง้ หมดนี้ แล้ว นำงจึงตัดเรือ่ งอุบตั ิ เหตุออกไปได้เลย
136
 ถูกผูค้ นทัง้ วังหลังทิ้งให้โดดเดี่ยว ทัง้ ยังมีคนนิรนำมซ่อน
อยู่ด้ำนหลังรอโอกำสจะฆ่ำนำง ในสถำนกำรณ์ ที่ศตั รูล้อมหน้ ำ
ล้อมหลังอยู่เช่ นนี้ หนึ่ งเดี ยวที่ นำงสำมำรถพึ่งพิงได้ จึงมี เพี ยง
จักรพรรดิจำงเหอ หำกพระองค์ทรงทอดทิ้งนำงอี ก นำงคงถูก
บรรดำพยัคฆ์หมำป่ ำฉี กทึ้งจนม้วยมรณำเป็ นแน่

บัด นี้ ที่ พึ่ ง หนึ่ งเดี ย วของนำงปรำรถนำสดั บ เสี ย ง

ขับร้องของนำง นำงจะปฏิเสธได้อย่ำงไร?

เฉินหรูอี้พลันรู้สึกฮึกเหิมขึ้นในใจ ตัง้ แต่ได้ร้วู ่ำสนมจ้ำว

โดดเด่นขึ้นด้วยอำศัยเสียงอันไพเรำะของนำงนัน้ เฉินหรูอี้มกั
ลำกหยวนเป่ ำและหยวนสี่ มำช่วยฝึ กฝนกำรขับร้องทุกวันเพื่อ
ต่อไปจะได้ไม่เผยพิรธุ ออกมำ

ฝึ กมำได้ ค รึ่ง เดื อ นแต่ ก ลับ ยัง ร้อ งมิ ไ ด้ ค วำมแม้ แ ต่ บ ท

เพลงเดียว

นำงกระแอมหนึ่ งครัง้ ค่ อยๆ เปิดปำกได้ รูปเผยอปำก

ร้องว่ำ “เจียนเจียชำงชำง ไป๋ลู่........”

“ผู้ใดให้ เจ้ำร้องบทเพลงนี้ กนั เล่ำ?” พระองค์ที่ทรงนอน

รำบบนพืน้ ขมวดพระขนงเอ่ยตัดบทนำงขึน้ ทรงให้นำงขับร้อง

137
เพี ยงหนึ่ งบทเพลงแต่ กลับใช้ เวลำไปถึงครึ่งก้ ำนธูป พระองค์
หลงคิดไปว่ำจะมีบทเพลงที่ พิเศษบทใหม่ ผู้ใดเลยจะทรำบนำง
กลับ ร้องเละเทะมิเ ป็ นท่ ำจนพระกรรณของพระองค์จะเกิดมี
หนอนชอนไชออกมำเสียแล้ว

“ร้ อ งบทเพลงในสวนมี ท้ อ เถอะ เมื่ อ หลำยวัน ก่ อ น

เจ้ำเคยร้องเพลงนี้ มิใช่หรือ?”

ในสวนมีท้อ ยังมีผิงกัว*อี
่ ก นำงเพียงฝึ กบทเพลงที่ สนม
จ้ำวเคยขับร้องบ่อยๆ ไว้อย่ำงรีบเร่งแต่องค์จกั รพรรดิกลับเห็น
นำงเป็ นดังนั
่ กขำยเสียงตำมท้องถนน ซำ้ ยังทรงเลือกบทเพลง
ด้วยองค์เองอีก

“ฝ่ ำบำท” เฉินหรูอี้เลียริมฝี ปำกตนอย่ำงประหม่ำ กล่ำว

กระท่ อนกระแท่ นว่ำ “หลำยวันก่อนเชี่ ยเซินพลัดตกน้ ำไป ทำ
ให้ ส ติ ย งั ไม่ แ จ่ ม ชัด นั ก เอ่ อ ...ร้ อ งบทเพลงนี้ ก่ อ น ได้ ห รื อ ไม่
เพคะ?”

“สติยงั มิแจ่มชัด? พูดดังว่

่ ำก่อนหน้ ำนั น้ สติเจ้ำแจ่มชัด
หนักหนำ” เซี ยวเหยี่ยนยิ้มเย็น ใช้ศอกคำ้ ยันพื้นไว้ แล้วยื่นมือ
อีกข้ำงออกมำหยิกแก้มของนำงโดยแรงแล้วดึงใบหน้ ำนุ่ มนิ่ม
เข้ำมำใกล้ตน
138
 “เจ้ำอยำกให้เจิ้นช่ วยจัดกำรผู้ใด? จงขับร้องให้ไพเรำะ
เลิกทำตัวแง่งอนไม่เข้ำเรือ่ งเสียที”

“เจ็บ！ ฝ่ ำบำท ！ เจ็บเพคะ”

เฉินหรูอี้ซูดปำกเสียงเบำแต่กลับมิกล้ำเบี่ยงตัวหลบหลีก
เอ่ยเสี ยงแผ่วรำวแมวร้อง “มิได้เพคะ เชี่ ยเซินลืมจริงๆ เพคะ
ฝ่ ำบำทโปรดอย่ำได้ทรงกริ้ว”

เมื่อได้สดับฟั งเสียงใสเล็กเอ่ยวิงวอนเช่นนัน้ เซี ยวเหยี่ย

นพลันรูส้ ึกหนำวสัน่ มือไม้อ่อนยวบและคลำยมือลง

“เจ้ ำ พู ด ดี ๆ ไม่ เ ป็ นหรื อ อย่ ำ งไร คิ ดจะยัว่ ยวนผู้ใ ด

กัน?”

เฉินหรูอี้นิ่งเงียบอยู่นำน อยำกจะพ่นโลหิตใส่พระพักตร์
ที่ดมู ึนเมำไร้ซึ่งสติของจักรพรรดิจำงเหอเหลือเกิน

เสียงเช่นนี้ เป็ นมำรดำมอบให้ ยำมกล่ำววำจำใดล้วนทำ

ให้ผคู้ นเบือ่ หน่ ำยในน้ำเสียง นำงจะทำเช่นใดได้เล่ำ?

อี กอย่ำงพระองค์เองก็ทรงชื่ นชอบเสี ยงนำงมิใช่ หรือ ?

ยำมนี้ กลับแสร้งเป็ นบุรษุ ผูไ้ ร้รำคี
139
 “มิใช่เพคะ ลืมจริงๆ เพคะ” เฉินหรูอี้น้ ำตำคลอเอ่อ รู้สึก
ว่ำกำรฟื้ นคืนของนำงครำนี้ ช่ำงขำดทุนเหลือเกิน มิส้เู ป็ นขันทีผู้
เหม็นโฉ่ อย่ำงครำก่อน ถูกโบยก็สิ้นเรื่องไปเจ็บปวดก็เพียงกำย
แต่ครำนี้ กลับเหน็ ดเหนื่ อยที่ในใจ ถูกองค์จกั รพรรดิข่ขู วัญอยู่มิ
รูจ้ บ หำกมีอีกเพียงครังหั
้ วใจของนำงคงหยุดเต้นเป็ นแน่ แท้

“ฝ่ ำบำท เชี่ ยเซินจักตัง้ ใจขับร้องให้ ดี...ฝ่ ำบำททรง ละ

เว้นเชี่ยเซินสักครังเถ
้ ิ ดเพคะ”

นำงลอบมององค์จกั รพรรดิครำหนึ่ ง ไม่ทรำบแน่ ชดั ว่ำ

เสียงเล็กใสของนำงนี้ จะทำให้ทรงไม่สำรำญพระทัยอีกหรือไม่

พระพักตร์บิดเบีย้ ว ไม่ตรัสอันใดแม้เพียงหนึ่ งคำ

คล้ำยว่ำช้ำแต่ทว่ำเร็ว นำงโก่งคอเปิดฉำกขับร้องขึน้ ทัง้

ขับร้องไปพลำงลอบมองพระพักตร์ขององค์จกั รพรรดิไปพลำง
แต่กลับเห็นเพียงพระพักตร์ที่ดตู ะลึงงันจับจ้องมำยังนำงคล้ำย
มิอำจตรัสสิ่งใดได้

มุมพระโอษฐ์บิดเบี้ยวคล้ำยทรงเป็ นโรคลมชักอย่ ำงไร

อย่ำงนั น้ ทำให้ เฉินหรูอี้หยุดขับร้องโดยฉั บพลัน ทอดสำยตำ
มององค์จกั รพรรดิด้วยแววตำที่เปี่ ยมด้วยกังวลใจ

140
 “ฝ่ ำบำท พระองค์ทรงเป็ นอันใด ประชวรตรงที่ใดหรือไม่
เพคะ?”

ครัน้ เมื่อเสี ยงขับร้องเงี ยบลงเซี ยวเหยี่ ยนก็มีสติคืนมำ

พลันยกมือขึ้นชี้มำยังจมูกของเฉินหรูอี้แล้วปล่อยเสียงหัวเรำะ
ออกมำอย่ำงบ้ำคลัง่ หัวเรำะไปพลำงตบหน้ ำขำตนเองไปพลำง
เสียงดัง “พับพั
่ บ” ่

“ฝ่ ำบำทเพคะ......” เฉินหรูอี้เบ้ปำก หำกทรงพระสรวล จน

สิ้ น พระชนม์ไ ปต่ อ หน้ ำนำง ไม่ ท รำบว่ ำ นำงต้ อ งรับ ผิ ด ชอบ
หรือไม่?

“ฮ่ำฮ่ำฮ่ำ” เซี ยวเหยี่ยวหัวเรำะพลำงกุมหน้ ำท้ องตนไว้

แล้วล้มตัวลงกับพื้นหัวเรำะกลิ้งไปมำอยู่นำนรำวครึ่งก้ ำนธูป
จนใบหน้ ำบิดเบีย้ ว

ทรงพระสรวลอย่ำงหนักเสี ยจนข้ำรำชบริพำรด้ำนนอก
ขนลุกขนพองกันถ้วนทัว่ พลันบังเกิดเสียงแง้มประตูเบำๆ

“ฝ่ ำบำท มี อนั ใดหรือไม่พ ะยะค่ ะ?” เฉินฮวำยเอ่ ย ถำม

ด้วยสงสัย ยำมพระองค์ทรงเมำเมรัยมักทำลำยสิ่งของ แต่ทรง
พระสรวลอย่ำงเอำเป็ นเอำตำยเช่นนี้ เขำเพิ่งเคยเห็นเป็ นครัง้

141
แรกทำเอำใจเขำแทบแตกกระจำยเหตุใดถึงได้เขย่ำขวัญผู้คน
เช่นนี้

เซี ย วเหยี่ ย นโบกมื อ ไปมำ “เจิ้ น ..ฮ่ ำ ฮ่ ำ ...มิ ได้ เ ป็ น

อันใด” หลังจำกนัน้ ก็ทรงพระสรวลเสียงดังขึน้ อีกคำรบ

มำรดำมันเถอะ！เซียวเหยี่ยนหัวเรำะเสียจนสร่ำงเมำ

นัน่ เรียกว่ำขับร้องเพลงงัน้ หรือ?

ท ำนองล้ ว นโบยบิ น สู่ ส รวงสวรรค์ เลี้ ย วเก้ ำ โค้ ง แปด

ประดุจลูกแกะหลงฝูงวิ่งวุ่นไปมำจนหำมิเจอแม้ขนเพียงเส้น

“ขับร้องได้ดียิ่ง” เซี ยวเหยี่ยนยกมือตบลงไปบนหน้ ำตัก

ของเฉินหรูอี้ มุมปำกยกสูงแทบถึงใบหู

“เฉินฮวำยสอนเจ้ำงัน้ เหรือ?” พระองค์ตรัสถำมสุรเสียง

แผ่วเบำ สำยพระเนตรแวววำว

เฉินหรูอี้ตกใจส่ ำยศี รษะไปมำ “เป็ นหยวนเป่ ำหยวนสี่

สอนเชี่ยเซินเพคะ เชี่ยเซินลืมเลือนเรื่องรำวก่อนหน้ ำไปถึงเจ็ด
แปดส่วน ทรำบมำว่ำฝ่ ำบำททรงโปรดฟั งเชี่ยเซินขับร้องเพลง..

142
เชี่ยเซินจึงฝึ กร้องตำมบทเพลงที่พวกนำงเคยได้ฟัง เชี่ยเซิน..ทำ
ขำยหน้ ำแล้ว” นำงทัง้ พูดทัง้ หน้ ำแดง

แรกเริ่มนำงมิเข้ำใจวำจำขององค์จกั รพรรดิ เมื่อขบคิด

ให้ดีจึงกระจ่ำงแจ้งว่ำบทเพลงที่ ตนขับร้องนัน้ ช่ำงแย่เหลือทน
มิ เ หมื อ นที่ เ คยเป็ นเช่ น กำลก่ อ น องค์จ ัก รพรรดิ จึ ง ทรงเข้ ำ
พระทัยว่ำเฉินฮวำยเสี้ยมนำงไว้ให้ทำเช่นนี้ เพื่อเย้ำให้พระองค์
ทรง เบิกบำนพระทัยจึงทรงตรัสถำมเช่นนัน้ ออกมำ

นำงมิเข้ำใจในตอนแรกจึงตัดเฉินฮวำยออกไปในทันที

เซียวเหยี่ยนมองนำงอย่ำงพิจำรณำ พลันปรำกฏรอยยิ้ม
บำงเบำขึน้ “เจ้ำจมน้ำครำนี้ ดีเหลือเกิน”

*จงเหม่ ย เหริ น พระสนมสกุล จง โดยเหม่ ย เหริ น คื อ

ตำแหน่ งพระสนมชัน้ สูงขัน้ 4 มีทงั ้ หมด 9 คน

**เป่ ำหลิน คือตำแหน่ งพระสนมชัน้ ล่ำงขัน้ 6

*ผิงกัว่ คือ แอปเปิ้ล

143
 15 ฝ่ ำวงล้อม

่ ญแขวนที่มีในคืนนัน้ ของเฉินหรูอี้กถ็ ือว่ำ

ควำมอกสันขวั
ได้ผำ่ นพ้นไปอย่ำงรำบรืน่

จักรพรรดิจำงเหอบรรทมที่ตำหนักเป่ ำหัว ส่วนนำงถูกส่ง

ขึ้นเกี้ยวกลับตำหนักกวำงหมิงในกลำงดึกคืนนัน้ เรื่องนี้ มิได้
กระทำเป็ นควำมลับแต่อย่ำงใดจึงเป็ นที่ ทรำบกันทัววั
่ งหลังใน
วันต่อมำ

หยวนสี่ และหยวนเป่ ำต่ำงรู้สึกยินดียิ่งด้วยพระสนมของ

พวกนำงสำมำรถยัวยวนจนองค์
่ จกั รพรรดิให้ทรงกลับมำอยู่ใน
กำมือได้อีกครำ เช่นนี้ แล้วลำภยศสรรเสริญในวันหน้ ำเสพสุข
อย่ำงไรก็มิมีวนั หมด

เฉินหรูอี้กลับมิได้ใส่ใจอันใด

นำงนับได้ว่ำกระจ่ำงแจ้งแล้วกับคำว่ำ “สนมที่ ทรงโปรด

ปรำน” มันก็เพียงเท่ำนี้ เอง

ข่ำวสำรภำยนอกล้วนแพร่สะพัดไปว่ำนำงเป็ นปี ศำจจอม

ยัวยวนล่
่ อ ลวงองค์จ กั รพรรดิ ใ ห้ ลุ่ม หลง ผู้ค นล้ ว นเกิ ด ควำม
ริษยำในตัวนำง นำงไม่มีข้อดีแม้เพียงสักนิดเลยหรือ?
144
 มีผ้ใู ดเคยพบเห็นสนมรักขององค์จกั รพรรดิที่ไม่แม้แต่
จะได้ประสบพบพักตร์กบั พระองค์เลยเป็ นระยะเวลำเกือบเดือน
พลัด ตกน้ ำ จนแทบสิ้ น ชี ว ำพระองค์ก็ไ ม่ แ ม้ แ ต่ จ ะสื บ สำวรำว
เรือ่ งเช่นนี้ บำ้ ง?

ทัง้ ยังตรัสว่ำ “จมน้ ำครำนี้ ดีเหลือเกิน” หำกดี จริง เหตุ

ใดไม่ทรงลองจมน้ำดูบำ้ งสักครำ

นำงมิเคยดูไม่ออกเลยสักนิดว่ำพระองค์ทรงลุ่มหลงใน
ตัวนำง หำกพระองค์ทรงนึ กขึ้นได้กเ็ สด็จมำหยอกเย้ำนำงบ้ำง
หำกทรงลืม นำงก็คงเป็ นเช่ นสิ่งของเน่ ำเสี ยที่ กองพะเนินอยู่
ท้ำยวังหลังเสียเท่ำนัน้

โชคดีเพียงหนึ่ งเดียวของนำงคือต่งกุ้ยเฟยยังเห็นแก่พระ
พัก ตร์ฝ่ ำบำทจึ ง มิ ไ ด้ เ อำผิ ด นำงเรื่ อ งที่ อ อกจำกต ำหนั ก โดย
พลกำรทัง้ ที่อยู่ระหว่ำงกำรกักบริเวณ

แต่ต่งกุ้ยเฟยผูน้ ี้ ทรมำนผูค้ นกลับทรมำนจนสำมำรถเกิด

เป็ นพรมแดนใหม่ ไ ด้ เ ลยที เ ดี ย ว กรมวัง ล้ ว นต้ อ งท ำตำมค ำ
บัญชำของผู้เป็ นนำย ดังนัน้ อำหำรที่นำมำยังตำหนักหมิงกวำง
ล้วนรสชำติแสนแย่ ผลไม้มิมีมำ ส่ วนเนื้ อมองอย่ำงไรกลับไร้
ร่องรอย นี่ อำจเรียกขำนให้ไพเรำะว่ำ “สอนไว้เป็ นบทเรียน”
145
 สนมทุกนำงล้วนได้รบั โทษเช่นนี้ เสิ้นหรูอี้แม้ภำยในมิได้
พอใจเช่นกันแต่กลับมิกล้ำโวยวำย ถึงอย่ำงไรนำงก็เคยมีชีวิต
หนึ่ งที่เป็ นขันที อำหำรรสชำติแย่เพียงไรนำงล้วนกินมำหมดสิ้น
จึงมิได้ใยดีต่อเรือ่ งนี้ เท่ำใดนัก

แต่ ทว่ำสนมลู่ผ้มู ี บำรมี ขององค์หญิงผู้นัน้ กลับนำเรื่อง

ทู ล ต่ อ ไท่ โ ฮ่ ว ไท่ โ ฮ่ ว มิ ท รงพอพระทัย ที่ ต่ ง กุ้ย เฟยกระท ำกำร
หนั ก ข้ อ เกิ น ไปจึ ง เรี ย กต่ ง กุ้ย เฟยมำกล่ ำ วตัก เตื อ น ทัง้ ยัง
ประทำนผลไม้สดใหม่แก่ สนมลู่เป็ นรำงวัล ด้ วยเหตุนี้อำหำร
กำรกินของสนมลู่ จึงกลับมำเลิศรสเช่นเดิม แต่สนมอื่นๆ กลับ
ยังคงเหมือนเดิมทัง้ ไม่มีผใู้ ดอำจหำญไปทูลฟ้ ององค์ไท่โฮ่วอีก

ช่วงเวลำหนึ่ งเดือนผ่ำนไปเพียงชัวพร ่ ิ บตำ สนมที่ ถกู ลง

ทัณฑ์จึงคล้ำยม้ำป่ ำที่ถกู ถอดบังเหียนวิ่งกระโดดทะยำนข้ำมรัว้
ก็มิปำน มีเพียงสนมลู่ผ้เู ดียวที่ ยงั บำดเจ็บที่มือไม่หำยจึงมิยอม
ออกจำกตำหนัก

เฉินหรูอี้มิสนว่ำสนมลู่เจตนำเป็ นปฏิปักษ์ต่อต่งกุ้ยเฟย จึง

ทำเช่นนี้ หรือเพรำะยังไม่หำยจำกอำกำรบำดเจ็บจริงๆ เพรำะ
ตัง้ แต่ที่นำงทำสนมลู่บำดเจ็บที่มือในอุทยำนหลวงครัง้ นัน้ นำง
และสนมลู่กเ็ ป็ นเช่นน้ำกับไฟ

146
 นำงแจ้งแก่ใจดีว่ำเรื่องนี้ ไม่มีทำง จบลงด้วยดีแน่ แต่นำง
้
กลับคำดหวังให้สนมลู่กล้ำหำญกว่ำนี้ เหี้ยมโหดกว่ ำนี้ อีกสักนิด
แสดงออกให้ ช ัด แจ้ ง กว่ ำ นี้ อี ก สัก หน่ อย เช่ น นั ้น แล้ ว ทัง้ สอง
ยังคงมิได้รบรำกัน ต่งกุ้ยเฟยก็คงทนมิได้จนลงมือจัดกำรสนม
ลู่ไปเสียก่อน เพียงแต่สนมลู่กลับแขวนป้ ำยมิส้รู บเก็บตัวอยู่แต่
ในต ำหนั ก หลำนหลิ นมิ ยอมออกมำ ยำมนี้ เฉิ นหรู อี้ จึ ง
กลำยเป็ นบุคคลที่ถกู จับจ้องยึดครองสำยสำยตำทุกคู่ในวังหลัง
ไว้

ต่ ง กุ้ย เฟยเป็ นผู้กำกับ ดูแลทัง้ หกฝ่ ำยในวัง หลัง ดัง นั น้

พระสนมที่มีบรรดำศักด์ ิ ขนั ้ ห้ำขึ้นไปจักต้องไปเยี่ยมคำรวะต่งกุ้ย
เฟยที่ตำหนักหย่งโซ่วทุกๆ สำมวัน

วังหลังของจักรพรรดิจำงเหอนัน้ มิได้มีพระสนมมำกมำย
เท่ำใด อีกทัง้ พระองค์ไม่ใคร่แต่งตัง้ หรือเลื่อนขัน้ ให้แก่ผ้ใู ด ทำ
ให้พระสนมที่ มีคุณสมบัติเข้ำเฝ้ ำยังตำหนั กหย่งโซ่ วนัน้ ยกมือ
ขึน้ นับกลับมีไม่เกินเก้ำคน

เมื่อเฉินหรูอี้ปรำกฏตัวขึ้นก็เป็ นดังเป้
่ ำให้ สำยตำอันคม
กริบดุจมีดของคนทัง้ หลำยทิ่มแทง ทุกสำยตำกลอกไปซ้ ำยที
ขวำที พลันจ้องเขม็งมำที่ นำงอย่ำงมิได้ ปิดบังคล้ำยจะจ้องให้
อวัยวะภำยในทัง้ ห้ำของนำงเปื่ อยเน่ ำไปเสียให้ได้
147
 สำหรับวังหลังแล้วกำรได้รบั ควำมโปรดปรำนก็เท่ ำกับ
กำรได้รบั ควำมเกลียดชัง

ในควำมคิดของเฉินหรูอี้นัน้ คำว่ ำ “เป็ นที่ โปรดปรำน”

เมื่อแขวนอยู่บนตัวนำงแล้วกลับไม่สอดคล้องกันอย่ำงยิ่ง ด้วย
ในสำยตำของผู้อื่นมัน กลับ ก่ อให้ เ กิดควำมริษยำอำฆำตเสี ย
มำกกว่ำ

ยำมเมื่อมิได้ อยู่ต่อหน้ ำพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ ปำก

ของเหล่ำนำงสนมนัน้ ประหนึ่ งไร้ซึ่งทวำร แต่ละถ้อยคำที่ผดุ พ่น
ล้วนร้ำยกำจฟำดฟันเสียนำงเหวอะหวะไปทัวร่ ่ ำง

แต่ ไม่ทรำบมี ผ้ใู ดกล่ำววำจำหนึ่ งขึ้นกลำงคันว่ำ “ชี วิต

คนมิ ไ ด้ อ ยู่ สุ ข ถึ ง หนึ่ งพัน ทิ วำ ช่ อ บุ ป ผำมิ แ ดงสดได้ ถึ ง ร้ อ ย
รำตรี”

เรื่องรำวจึงเปลี่ ยนไปในฉั บพลันจนกล่ำวโยงไปถึงนำง

ระบำสกุลเฉี ยนแห่งหอสุขสันต์ที่องค์จกั รพรรดิทรงหลงใหลจน
แต่งตัง้ ให้เป็ นฉำยเหริน* และรับสังให้
่ พำนักอยู่ปีกตำหนักเหยำ
หัว เช่ น นี้ พระสนมสกุล เฉี ยนมี บ รรดำศัก ด์ ิ เป็ นสนมขัน้ ห้ ำ
จึ ง ควรมำถวำยพระพรในวัน นี้ แต่ ด้ ว ยองค์ จ ัก รพรรดิ ท รง
ประทับอยู่ตำหนักของนำงติดต่อกันหลำยวัน นำงจึงส่งคนมำ
148
แจ้งว่ำมิสะดวกมำเยี่ยมคำรวะโปรดอย่ำได้ตำหนินำงเลยคล้ำย
ต้องกำรประกำศศักดำว่ำตนเหนื อกว่ำผูอ้ ื่น

ด้วยเหตุนี้เหล่ำสนมที่ กำลังว่ำกล่ำวสนมจ้ำวอยู่นัน้ จึง

เปลี่ ย นไปโยนระเบิ ด ใส่ ส นมเฉี ยนที่ มิ ไ ด้ อ ยู่ใ นสถำนที่ แห่ ง นี้
วำจำที่เอ่ยจึงเสียดสีรนุ แรงไม่ปกปิดแม้เพียงสักนิด เฉินหรูอี้ฟัง
แล้ ว รู้สึ กสะท้ อนในใจอย่ ำงยิ่ ง พลัน ชัด แจ้ ง กระจ่ ำงใจว่ ำ ด้ ว ย
เพรำะตนอยู่ในที่แห่งนี้ ถ้อยคำยำมกล่ำวว่ำจึงไว้ไมตรีอยู่หลำย
ส่วน

เมื่อนึ กย้อนไปถึงสนมจ้ำวที่กว่ำจะมีบรรดำศักด์ ิ ได้เช่นนี้

ล้วนถูกเหล่ำพระสนมดูถกู ดูแคลนมำเท่ ำใด ยำมนี้ นำงระบำ
สกุล เฉี ยนเลื่ อ นขัน้ มี ย ศถำหนึ่ งรำตรี ก ลับ โบยบิ น สู่ น ภำดัง่
กระชำกเอำอวัยวะทัง้ ห้ ำของบรรดำสนมไปก็มิปำน เฉินหรูอี้
ใคร่ร้ยู ิ่ งว่ำหำกปล่อยให้พวกนำงกล่ำวระบำยโทสะอยู่ต่อไป คง
ต้ องมี อย่ำงน้ อยสองคนที่ เส้ นเลือดแตกม้วยมรณำลงไปในที่
แห่งนี้

ใบหน้ ำเปี่ ยมด้ ว ยควำมแค้ น เคื อ งของพวกนำกนั ้น

มิพกั กล่ำวถึงองค์จกั รพรรดิจะทรงรักใคร่ได้ลง แม้แต่ นำงซึ่ ง
ถ่ อ งแท้ แ ล้ ว กับ บรรดำสนมที่ ต่ อ หน้ ำ กล่ ำ วอย่ ำ งลับ หลัง เอ่ ย
อีกอย่ำงเหล่ำนี้ ยังอดรูส้ ึกรังเกียจมิได้
149
 ต่ ง กุ้ย เฟยวิ ธี กำรเฉี ยบขำดแต่ ค วำมคิ ด กลับ มิถ กู ต้ อง
นำงเจตนำสนับสนุนสนมที่ สติปัญญำขลำดเขลำบำงคนให้ ก่อ
เรือ่ งเป็ นเหตุให้พวกนำงหลงระเริงจนลืมกระทังกฎเกณฑ์่ ต่ำงๆ

เฉิ นหรู อี้ ไ ด้ แ ต่ ร้ อ ง “ฮึ ” ในใจไม่ ห ยุ ด หย่ อ น แม้ น ำง

จัดกำรเรื่องใดล้วนผ่อนปรนแต่กลับไม่มีผ้ใู ดกล้ำโวยวำย เอ่ย
น้ำคำไม่อยู่กบั ร่องกับรอยเช่นนี้ ต่อหน้ ำนำงเลย

ไม่ทรำบแน่ ว่ำเหล่ำสนมด่ำทอจนติดงอมแงมหรือต่งกุ้ย
เฟยฟังจนกลำยเป็ นชื่นชอบเสียแล้ว นำงนัง่ อยู่หนึ่ งชัวยำม*
่ จน
ก้นนำงปวดเมื่อยไปหมดถึงได้แยกย้ำยจำกกัน

บรรดำนำงสนมพกพำควำมโกรธเกรี้ยวมำและพกพำ
ควำมเกรีย้ วโกรธกลับไปเช่นเดิม

พวกนำงมิยินยอมเดินทำงกลับพร้อมเฉินหรูอี้ เฉินหรูอี้
ยิ่งไม่อยำกให้ ควำมโกรธเกรี้ยวนั น้ แพร่มำติดตน จึงตัง้ ใจทิ้ง
ระยะห่ำงสักครูค่ ่อยเดินทำงออกจำกตำหนัก

พลันยินเสียงคนเอ่ยขึ้นจำกด้ำนหลังแผ่วเบำ “เสี่ยวเหม
ยจื่อ” เรียกอยู่หลำยครำกลับมิมีผใู้ ดกล่ำวตอบรับ

150
 เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วขึน้ โดยไม่ร้ตู วั นำงเพียงรู้สึกว่ำกฎของ
ตำหนักหย่งโซ่วมิได้เข้มงวดเท่ำใดนักถึงมีคนกล้ำร้องเรียกไป
มำในที่ แห่งนี้ พลันเสียงด้ำนหลังกลับเอ่ยดังขึ้นกว่ำเดิม “สนม
จ้ำว”

เฉินหรูอี้แข็งไปทัง้ ร่ำง สำยลมเย็นเยียบพัดผ่ำนลำคอไป

วูบหนึ่ ง สวรรค์อย่ำได้ กลันแกล้
่ งนำงอี กเลย เสี ยงที่ เอ่ ยเรียก
“เสี่ยวเหมยจื่อ” อยู่หลำยครำนัน้ คือเอ่ยเรียกนำงงัน้ หรือ

“มิได้พบเจอกันนำน เหตุใดพบพำนกลับมิทกั ทำย สักคำ

เล่ำ?” ด้ำนหลังมีคนผู้หนึ่ งสวมชุดสี แดงปั กลำยเมฆำ ใบหน้ ำ
เรียวเล็ก ดวงตำเม็ดซิ่ง**พกพำรอยยิ้มเดินนวยนำดเข้ำหำ

เมื่อหยวนสี่ เห็นเจ้ำนำยตนเดินออกมำจำกตำหนักหย่ง
โซ่วจึงรีบร้อนเข้ำไปพยุง ครันเห็ ้ นผูอ้ ยู่ด้ำนหลังร่ำงพลันสะท้ำน
เฮื อ ก ครัน้ นึ กได้ ว่ ำ เจ้ ำ นำยตนพลัด ตกน้ ำ สติ เลอะเลื อ น
สิ่งใดล้วนจำมิได้จึงเขยิบเข้ำไปกระซิบข้ำงหูเฉินหรูอี้ว่ำ “ท่ำนนี้
คือจงเหม่ยเหริน”

จงเหม่ยเหริน? เฉินหรูอี้เบิกตำกว้ ำงขึ้นโดยพลัน พระ

สนมจงงัน้ หรือ?

151
 เจ้ ำ นำยเดิ ม ของสนมจ้ ำ วที่ ถ ูก นำงท ำให้ ต้ อ งระเห็ จ
ออกไปจำกตำหนักหมิงกวำงผูน้ ัน้

หำกนำงจำมิผิดก็คือผู้ที่กล่ำวคำว่ำ “ช่อบุปผำมิแดงสด
ได้ ถึงร้อยรำตรี ” เพื่อช่ วยนำงสลัดหลุดจำกวงล้ อมของเหล่ำ
สนมก็คือพระสนมอจงผูท้ ี่อยู่ตรงหน้ ำนำงนี้ น่ะหรือ?

“ก่อนหน้ ำนี้ เจ้ำถูกกักบริเวณ ข้ำจึงไม่สะดวกไปเยี่ยมหำ

วันนี้ เรำไปนัง่ สนทนำที่ ตำหนักข้ำดีหรือไม่?” สนมจงจับจูงมือ
เฉินหรูอี้ไว้เอ่ยวำจำใบหน้ ำเปื้ อนยิ้ม

เฉินหรูอี้สีหน้ ำเปลี่ยนในทันควัน มุมปำกยกขึ้นบิดเบ้ไป

มำ

มี ว ำจำพูด ไยมิเอ่ ยกล่ ำว สนมจงกลับ ใช้ มือลูบคลำมือ

นำง ลูบแล้วยังมิพอหนำซำ้ ยังนวดคลึงฝ่ ำมือนำงอีกด้วย เช่นนี้
มีควำมหมำยว่ำอย่ำงไรหรือ?

หรื อ นี่ คื อ วิ ธี ก ำรเชื่ อ มสัม พัน ธ์ ข องนำงสนมในยำม

นี้ ?

152
 *****ฉำยเหริน ตำแหน่ งพระสนมชัน้ สูงขัน้ 5 มีทงั ้ หมด 9
คน

*****ชัวยำม
่ เท่ำกับสองชัวโมง
่

******เม็ดซิ่ง คือเม็ดอัลมอนด์

153
 16 ลุ่มหลงจนไร้สติ

“ข้ำมีเรื่องในตำหนักที่ จดั กำรยังมิเสร็จ มิสู้เป็ นวันหน้ ำ

เถอะ” ใบหน้ ำเฉินหรูอี้ปรำกฏรอยยิ้มเฝื่ อนฝำด ค่อยๆ ดึงมือ
กลับมำ

ผู้ใดเลยจะทรำบนำงเพี ยงขยับมือเท่ ำนั น้ สนมจงกลับ

กุมมือนำงไว้แน่ น นำงดึงมือกลับอี กครำสนมจงกลับกุมแน่ น
กว่ำเดิม

“คำพูดของคนเมื่อครู่ เจ้ำอย่ำได้ใส่ใจเลย พวกนำงเพียง

แค่ริษยำเจ้ำเท่ำนัน้ เอง” สนมจงกล่ำวปลอบประโลมดังไม่ ่ เคย
มี เ รื่ อ งรำวใดต่ อ กัน ใบหน้ ำปกคลุ ม ไปด้ ว ยควำมเสี ย ใจอยู่
ชัน้ หนึ่ ง อำรมณ์ ที่แสดงออกนั น้ ไม่เหมือนผู้ที่กำลังกักกุมมือ
ผูอ้ ื่นเสียแน่ นขนัดผูน้ ัน้ เลยเชียว

นำงหยุดไปครู่หนึ่ งแล้วกดเสียงให้ตำ่ ลงเอ่ยว่ำ “ในอดีต

...เป็ นข้ำเองที่ ไม่ควรบันดำลโทสะต่อเจ้ำ ยำมนี้ องค์จกั รพรรดิ
ทรงโปรดปรำนผู้อื่นแล้ว เจ้ำถูกกักบริเวณพระองค์กม็ ิ ทรงช่วย
ไกล่เกลี่ ย เจ้ำตกน้ ำพระองค์กม็ ิ ทรงสื บสำวรำวเรื่อง เจ้ำดูไม่
ออกหรอกหรือ เรำก็เป็ นเพียงแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ งเท่ ำนัน้ เป็ น
ผูใ้ ดที่ดีต่อเจ้ำด้วยใจจริง เจ้ำยังดูมิออกอีกหรือ?”
154
 เฉินหรูอี้ได้ฟังเช่ นนัน้ รู้สึกดังถู
่ กอัสนี ฟำดผ่ำ ผ่ำแล้วผ่ำ
เล่ ำ เสี ย จนนำงไหม้ เ กรี ย มไปทัง้ นอกและใน น้ ำ เสี ย งของ
พระสนมจงนุ่มนวลอ่อนโยนคล้ำยเมฆที่ล่องลอยอยู่บนนภำแต่
ในหูข องนำงฟั ง แล้ ว กลับ รู้สึ ก ประหนึ่ งถูก สำยฟ้ ำฟำดจนหู
หนวกไปในทันใด

มิใช่ว่ำนำงนัน้ กินบนเรือนขี้รดบนหลังคำ ฉกฉวยโอกำส

จำกสนมจงจนได้เลื่อนขึน้ มีบรรดำศักด์ ิ หรอกหรือ

มิใช่กล่ำวว่ำจะฉี กหน้ ำให้เสี ยโฉม มิอยู่ร่วมใต้ฟ้ำหรอก

หรือ?

แล้วนี่ คืออันใดกัน? ทัง้ อบอุ่นอ่อนโยนแล้วมือน้ อยๆ ที่

คอยลูบคลำมือนำงปำนจะไม่มีพรุ่งนี้ อีกเสียแล้วกระนัน้ ตัง้ แต่
สัมผัสมือนำงก็ลบู คลำอยู่อย่ำงนัน้ มิได้หยุดเลย

เฉินหรูอี้มิใช่ มิเคยได้ฟังถึงเรื่องสนมเกิดอำรมณ์ เปล่ำ

เปลี่ ย วจึ ง ช่ ว ยกัน *นวดคลึ ง แต่ นั น่ มัก เป็ นสนมที่ ถ ูก องค์
จักรพรรดิทอดทิ้ง กี่ภพชำติกม็ ิ อำจได้พบพักตร์องค์จกั รพรรดิ
เสียมำกกว่ำ แต่ฐำนะของสนมจงมิได้เป็ นเช่นนัน้ นำงมีบำ่ วรับ
ใช้ข้ำงกำยมำกมำย มีสำยตำหลำยคู่คอยจับจ้องอยู่ แต่เหตุใด
จึงกล้ำยัวยวนนำงถึ
่ งเพียงนี้ เช่นนัน้ ในช่ วงเวลำที่ สนมจ้ำวยัง
155
เป็ นเพียงนำงกำนัลเล็กๆ ของสนมจง นำงจะมิยิ่งทำมำกกว่ำนี้
หรอกหรือ

คำว่ำ “ลุ่มหลงจนไร้สติ” คำนี้ เมื่อใช้กบั พระสนมด้วยกัน

กลับทำให้ผคู้ นรูส้ ึกหัวเรำะมิออกร้องไห้มิได้ถึงเพียงนี้

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ อ ำจมองข้ ำ มอำกำรขนลุ ก ที่ เ กิ ด ขึ้ น ไปทัว่

สรรพำงค์กำยตน จึงใช้แรงกระชำกมือตนกลับคืนมำจนทำให้
สนมจงเซถลำไปก้ำวหนึ่ ง ด้วยหยวนสี่ผ้ตู ำดีมือไม้คล่องแคล่ว
พุ่งเข้ำมำประคองไว้สนมจงจึงมิได้ตกบันไดลงไป

“เสี่ ยวเหมยจื่อ...” สนมจงเบิกตำผลซิ่งของนำงขึ้นด้วย

ยำกจะเชื่อ “เจ้ำเป็ นอันใดไป? ยังโกธรเคืองข้ำอยู่หรือ?”

เฉินหรูอี้มิอยำกสร้ำงเรื่องอับอำยในตำหนักหย่งโซ่ วจน
ผู้อื่นหัวเรำะเยำะ เมื่อเรื่องสะพัดถึงหูต่งกุ้ยเฟย อำจยกข้อหำนี้
เป็ นข้ออ้ำงลงทัณฑ์นำงได้ซึ่งนัน่ กลับได้ไม่ค้มุ เสีย

“เมื่อครู่ข้ำบอกว่ำ ข้ำมีเรื่องที่ ทำยังมิเสร็จ หรือสนมจง

มิได้ยิน?” เฉินหรูอี้กล่ำวจบก็หมุนตัวเดินลงบันไดไปโดยพลัน
แต่สนมจงกลับเดินตำมหลังนำง สำยตำมองตำมติดนำงไป

156
 “วัน หน้ ำ .....เป็ นวัน พรุ่ง ดี ห รือ ไม่ ? ข้ ำ จะไปเยี่ ย มเจ้ำที่
ตำหนักหมิงกวำงเอง”

สวรรค์ ช่ ำ งดี เ หลื อ เกิ น บุ ค คลที่ บ นนภำยัง หำมิ ได้

ใต้พสุธำยังควำนมิเจอเช่นนี้ กลับเลือกเฟ้ นมำให้นำง เบือ้ งบน
คงสนุ กกับกำรหยอกเย้ำนำงมำกที เดี ยว ครัง้ นี้ คงเป็ นวิธีกำร
หยอกล้อนำงแบบใหม่สินะ

นำมอันกล่ำวขำนว่ำเป็ นสนมที่ทรงได้รบั กำรโปรดปรำน

นัน้ ไม่เป็ นจริงก็ช่ำงเถิด ผู้คนในวังหลังเขม่นนำงนัน้ ก็เป็ นเรื่อง
แสนธรรมดำ ธนูหอกดำบล้วนพุ่งมำยังร่ำงนำงไม่หยุดหย่อน
นำงก็อดทน อย่ำงมำกก็ส้แู ค่ตำย มิใช่นำงมิเคยตำยเสียหน่ อย

แต่ว่ำสนมจงกลับมิร้จู กั ดูสีหน้ ำผูอ้ ื่นเช่นนี้ หมำยควำมว่ำ

อันใด?

เมื่ออยู่นอกตำหนักหย่งโซ่ว ผูค้ นล้วนจับจ้อง หำกตกอยู่

ในสำยตำของผู้มีจิตคิดไม่ดีเพียงลมพัดผ่ำนวูบเดียวก็สำมำรถ
โหมไฟลุกขึ้นกระทังเผำไหม้
่ ร่ำงนำงได้ ถึงเวลำนัน้ แม้นอยำก
ตำยกลับมิใช่เรือ่ งง่ำยแล้ว

157
 หำกพระสนมในวัง หลัง กล้ ำ สวมมำลำเขี ย ว*แก่ อ งค์
จักรพรรดิ พระองค์ทรงมิเอำเรือ่ งอันใดก็แปลกแล้ว

“พระสนมจง” เฉินหรูอี้ทงั ้ อดทัง้ กลัน้ พลันหยุดฝี เท้ ำลง

ในทันใดแล้วหมุนตัวกลับไปเอ่ยเสียงเย็นว่ำ “เจ้ำไม่ทรำบกฎวัง
หรื อ อย่ ำ งไร? ให้ เ จ้ ำ ถอยออกไป เจ้ ำ ก็ถ อยไปเสี ย สิ ท ำตน
ติดตำมเป็ นหำงข้ำเช่นนี้ หมำยควำมเยี่ยงไร?”

เฉินหรูอี้ใบหน้ ำเย็นชำ ดวงตำโตแฝงแววเย็นเยี ยบดุจ

ธำรน้ ำ แข็ ง สำดไอเย็ น ไปโดยรอบท ำให้ ส นมจงที่ อยู่ ใ น
เหตุกำรณ์ ตกใจเสี ยจนประเดี๋ยวหน้ ำเขียวประเดี๋ยวหน้ ำขำว
ไม่อำจเอื้อยเอ่ยวำจำแม้เพียงหนึ่ งคำคล้ำยมีสิ่งใดอุดตันในคอ
หอยอยู่

นี่ คือเสี่ยวเหม่ยจื่อของนำงงัน้ หรือ?

สนมจงกัดริมฝี ปำกล่ำงของตนไว้แน่ น ต่ อให้ ทงั ้ สองจะ

แตกหักกันอย่ำงไร เสี่ ยวเหมยจื่อก็มิเคยเอ่ยวำจำต่ อนำงด้วย
ท่ำทำงที่ดสู ูงศักด์ ิ เช่นนี้ มำก่อน สำยตำคู่นัน้ ดุจใบมีดคมกริบที่
พร้อมจะหันนำงออกเป็
่ นสองท่อน

158
 “ข้ำ ข้ำแค่อยำกบอกเจ้ำว่ำ....สนมเฉี ยนผู้นัน้ อำศัยอยู่
ตำหนักเหยำหัวเช่นเดียวกับข้ำ” สนมจงเอ่ยกล่ำวน้ ำเสียงเบำ
ตำ่ “ข้ำคิดว่ำ เรำควรสนทนำกันเสียหน่ อย”

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วขึ้น หรือควำมจริงจะมิเป็ นเช่ นที่ เห็น

่ ง้ วังหลังต่ ำงทรำบดี ว่ำนำงเคยปรนนิบัติรบั ใช้ สนมจงมำ
ทัวทั
ก่อน ต่อมำนำงได้รบั กำรโปรดปรำนจนเลื่อนขัน้ เป็ นพระสนม
ทำให้ทงั ้ สองต้องหมำงใจกัน

ยำมนี้ พระสนมเฉี ยนที่ เพิ่งได้รบั กำรแต่งตัง้ ได้เพียงไม่กี่

วันผู้นัน้ อำศัยอยู่ตำหนักเดียวกันกับสนมจง ที่ เป็ นเช่นนี้ เพรำะ
เกรงว่ ำ นำงอยู่ ว งั หลัง จะโดดเดี่ ย วไม่ พ อจึ ง ได้ ร วมกลุ่ ม คอย
โจมตีนำงทัง้ ในและนอกใช่หรือไม่?

จักรพรรดิจำงเหอมิเคยใส่ พระทัยเรื่องในวังหลังมำแต่
ไหนแต่ ไร ตอนที่ นำงเป็ นหวงโฮ่วก็ทรงยกให้ นำงดูแลจัดกำร
ตำมใจชอบ บัด นี้ เ ปลี่ ย นเป็ นต่ งกุ้ย เฟยดูแล พระองค์ก็ย งั คง
เป็ นเช่นเดิม

โดยเฉพำะเรื่ อ งเล็ก น้ อ ยเช่ น ที่ อ ยู่ อ ำศัย ของพระสนม

ด้ ว ยอุป นิ สัย ของพระองค์นั น้ ต้ อ งทรงมอบให้ ต่ ง กุ้ย เฟยเป็ น
ผูด้ แู ลเป็ นแน่
159
 ต่งหว่ำน.....เฉินหรูอี้ยิ้มเย็นในใจ แม้นใต้หล้ำไร้ซึ่งควำม
วุ่นวำย แต่ วงั หลังนัน้ ไซร้มีหรือจะสงบได้แม้เพียงวัน เช่ นนี้ จึง
แสดงให้เห็นถึงอำนำจบำรมีของนำง

“สนมจ้ำว ช่ำงเหิมเกริมนัก”

พลันมีเสียงทุ่มตำ่ ของสตรีเอ่ยขึ้นด้ำนหลังนำง เฉินหรูอี้

หันหลังกลับเหลียวมองพลันรูส้ ึกปวดศีรษะแปลบๆ ขึน้ มำทันที

ผูท้ ี่มำสวมใส่ชดุ กระโปรงยำว ใบหน้ ำเรียวเล็ก มีไฝใต้ตำ

ด้ำนขวำ รูปโฉมงดงำมละมุนละไม นำงคือหนึ่ งในเก้ำพระสนม
เอกโหลวเจำหรง* ผูใ้ ห้กำเนิดองค์หญิงเต๋ออัน

คนผู้นี้แม้ตอนที่นำงยังเป็ นหวงโฮ่วอยู่นัน้ ก็มีฐำนะสูงส่ง

เป็ นหนึ่ งในสำม แต่ นำงกลับมิได้อำศัยบำรมีของพระรำชธิดำ
เสพสุขกับอำนำจจนไม่เคำรพต่อหวงโฮ่ว กลับกันนำงนัน้ แสน
ว่ ำ นอนสอนง่ ำ ย หวงโฮ่ ว สอนนำงท ำสิ่ งใดนำงก็ท ำสิ่ งนั ้น
มำรยำทพิธีกำรอันใดไม่มีขำดตกบกพร่องแม้แต่น้อย

บิดำของสนมโหลวผู้นี้เป็ นบัณฑิตแห่งสำนักฮันหล่ ิ น*จึง

อบรมสังสอนบุ
่ ตรตรีในด้ำนดนตรี บทกวี กำรเขียนอักษรและ
ศิลปะกำรเดินหมำกรุกมำตัง้ แต่เยำว์วยั นำงยังมิถึงสิบขวบก็มี

160
ชื่อเสี ยงโด่งดังไปทัว่ ต่ อมำองค์ไท่โฮ่วจึงมีรบั สังให้
่ เข้ำวัง หำก
มิใช่เพรำะนำงมีอปุ นิสัยเย็นชำสูงส่งทัง้ มิชมชอบปกครองดูแล
คน เฉินหรูอี้คิดว่ำตำแหน่ งหวงโฮ่วคงมิตกมำถึงตน

สนมโหลวมิ ไ ด้ ชื่ น ชอบท ำอัน ใดนอกจำกกระหำยใน

กำรศึกษำ นำงอ่ำนตำรำได้ทงั ้ วันจนถึงพลบคำ่ เหลือเพียงมุด
ตัวเข้ำไปในกองตำรำเพียงเท่ำนัน้ ตำรำลำ้ ค่ำที่เก็บซ่อนไว้ของ
องค์จกั รพรรดิล้วนถูกนำงอ่ำนไปครึง่ ค่อนแล้ว

กำรรำ่ เรียนก็คือควำมเงียบเหงำ ยำมสนมโหลว อยำก

ผ่อนคลำยเมื่อใดมักไปต่อบทกลอนกับเฉินหรูอี้ที่ตำหนักเจำห
ยำงเสมอ โต้ ไปตอบมำจนกระทังต้ ่ อนเฉินหรูอี้จนจนมุม จน
นำงต้องยกมือยอมแพ้ เช่นนี้ สนมโหลวจึงเดินทำงกลับตำหนัก
หัวหยำงอย่ำงเบิกบำนใจได้

คนผู้นี้ จิ ต ใจมิ ไ ด้ ช วั ่ ช้ ำ เพี ย งมองตนสู ง ส่ ง กว่ ำ ผู้ใ ด พบ

เห็นใครก็คล้ำยดังฝุ่ ่ นธุลี นำงเคยกล่ำวว่ำทุกผู้ทุกคนในวังแห่ง
นี้ ล้วนไม่เห็นอยู่ในสำยตำ มีเพียงเฉินหวงโฮ่วเท่ำนัน้ ที่มีควำมรู้
กว้ำงขวำงยกให้เป็ นผูร้ ใู้ จ

กำรด่ำทอกันของเหล่ำสนมในตำหนักหย่งโซ่วที่ เกิดขึ้น
เมื่อครู่นี้ สนมโหลวไม่แม้แต่ จะส่งเสี ยงเพียงคิ้วที่ ขมวดเข้ำหำ
161
กันจนแทบผูกปมได้ นำงมิยี่หระต่อกำรแย่งชิงควำม โปรด
ปรำนขององค์จกั รพรรดิกบั สนมเหล่ำนัน้ แม้เพียงสักนิด

แต่ไหนแต่ไรสนมโหลวเพียง*กวำดหิมะหน้ ำประตูตน มิ
เคยสนน้ ำค้ ำงที่ เกำะบนหลังคำของผู้อื่น มิทรำบด้ วยเหตุใด
ครัง้ นี้ จึงได้ออกหน้ ำแทนสนมจง

“คำรวะพระสนมโหลว” เฉิ นหรู อี้ ย่ อ ตัว แสดงควำม

เคำรพ ยำมนี้ ขนั ้ ตอนกลับสลับปรับเปลี่ยน ในกำลก่อนนัน้ เป็ น
สนมโหลวที่ ต้ อ งกล่ ำ วคำรวะนำงทัง้ คุก เข่ ำ โขกศี ร ษะ ยำมนี้
กลับเปลี่ยนกันเสียแล้ว

สนมโหลวกวำดสำยตำมองนำงเพียงครู่แต่มิได้เรียกให้
ลุกขึ้น เพี ยงกล่ำวอย่ำงชื ดๆ ว่ำ “ข้ำไม่สนบุญคุณควำมแค้ น
ของพวกเจ้ำทัง้ สอง ไม่สนว่ำผูใ้ ดถูกผิด เพียงหวังว่ำสนมจ้ำวจะ
รูจ้ กั ให้อภัยผูอ้ ื่น ไม่ว่ำเจ้ำจะเป็ นที่ถกู พระทัยขององค์จกั รพรรดิ
ด้ ว ยวิ ธี ใ ดจึ ง ได้ เ ป็ นถึ ง เจี๋ ย อวี๋ ใ นวัน นี้ ต่ อ ให้ เ จ้ ำ กับ สนมจงมิ
เหลื อ ควำมผูก พัน ฉั น นำยบ่ำว แต่ ก็เ ป็ นคนหมู่บ้ำนเดี ย วกัน
เหตุใดต้องรังแกกันจนถึงขัน้ สิ้นเยื่อขำดใยเช่นนี้ ”

แล้วผินหน้ ำไปยังสนมจงที่ตะลึงลำนพูดไม่ออกว่ำ “หำก

วันหน้ ำมีคนรังแกเจ้ำให้แจ้งต่ อตำหนักหย่งโซ่ ว หำกกุ้ยเฟยมิ
162
จัดกำร ข้ำจะออกหน้ ำแทนเจ้ำเอง เรื่องอื่นข้ำล้วนทนได้แต่ทน
ไม่ได้กบั พวกกินบนเรือนขี้รดบนหลังคำ”

*นวดคลึ ง หรื อ เรี ย กว่ ำ 磨镜 (หมั ว จิ้ ง) 磨(หมัว )

แปลว่ำ บด คลึง ส่ วน 镜 (จิ้ง) แปลว่ำกระจก เป็ นคำใช้ เรียก
ผู้หญิงที่ ชอบผู้หญิงด้วยกันเองในสมัยโบรำณ ที่มำของคำนี้ นัน้
มำจำก เวลำที่ทงั ้ สองฝ่ ำยจะแสดงควำมรักระหว่ำงกันคือจะใช้
กำรลูบคลำร่ำงกำยของอีกฝ่ ำย แต่เป็ นเพรำะว่ำร่ำงกำยของทัง้
สองต่ำงก็เป็ นหญิงเหมือนกันทัง้ คู่ ไม่มีอะไรแตกต่ำงกัน ดังนัน้
จึงเหมือ นกำลัง ส่ องกระจกอยู่ จึ ง กลำยเป็ นที่ มำของค ำค ำนี้
นัน่ เอง

*สวมมำลำเขี ย ว หรื อ ใส่ ห มวกสี เ ขี ย วให้ ก ับ สำมี ห รื อ

ภรรยำ หมำยถึง ว่ำตนกำลังคบชู้ เที ยบกับภำษำไทยคือ “สวม
เขำ”

*เจำหรง คือ ชื่อเรียกบรรดำศักด์ ิ ของพระสนมเอกขัน้ 2

ลำดับที่ 2

163
 ่ ิ นเป็ นส่วนหนึ่ งของกรมรำชเลขำธิกำร ทำ
*สำนักฮันหล
หน้ ำที่ เ ป็ นเหมื อ นเลขำของจัก รพรรดิ โดยมี ห น้ ำที่ ร่ ำ งรำช
โองกำรแก่จกั รพรรดิ จัดกำรเอกสำร ตำรำต่ ำงๆ บัณฑิตที่ อยู่
ในส ำนั ก นี้ ล้ ว นผ่ ำ นกำรสอบเคอจวี่ ห รื อ กำรสอบจอหงวน
มำแล้วทัง้ สิ้น บำงครัง้ ยังทำหน้ ำที่ เป็ นสหำยและที่ ปรึกษำแก่
องค์จกั รพรรดิ ทำให้ได้รบั ควำมไว้วำงใจเป็ นอย่ำงมำก

*กวำดหิ ม ะหน้ ำประตู ต น มิ เ คยสนน้ ำ ค้ ำ งที่ เ กำะบน

หลัง คำของผู้อื่ น ไม่ ยุ่ง เรื่อ งคนอื่ น สนใจแต่ เ รื่ อ งของตัว เอง
เท่ำนัน้

164
 17 ควำมยุติธรรม

วำจำของสนมโหลวกล่ำวอย่ำงเต็มไปด้วยเหตุผลและมี
คุณธรรมยิ่ ง ทัง้ แฝงไปด้ ว ยอำรมณ์ ฮึกเหิมห้ ำวหำญ ควำมมี
คุณธรรมนี้ ทำให้สติของเฉินหรูอี้แจ่มชัดขึน้ ในทันใด

นำงรู้สึกว่ำกำรทำเรื่องที่ ถกู ต้ องนั น้ เหมือนจอมยุทธ์ผู้

ผดุงควำมยุติธรรมดังค ่ ำในตำรำกล่ำวไว้ “ทำงไม่เรียบมี คน
ซ่อม เรือ่ งไม่ถกู ต้องมีคนจัดกำร”*

หำกเป็ นเป็ นเรื่องเล็กน้ อยระหว่ำงบรรดำสนมอย่ำงเรือ่ ง

ชิงดีชิงเด่นอวดเบ่งของที่ ได้รบั พระรำชทำน นำงล้วนคร้ำนจะ
ใส่ใจ แต่เรื่องของสนมจงกลับต่ำงออกไป ทัวทั ่ ง้ วังล้วนทรำบดี
ว่ำสนมจ้ำวเหยียบยำ่ สนมจงจนได้เลื่อนตำแหน่ ง นำงไม่เพียง
ไม่สำนึ กในบุญคุณซำ้ ยังถีบสนมจงกระเด็นออกมำจำกตำหนัก
หมิงกวำงแล้วตัง้ ตนเป็ นผูย้ ึดครองตำหนักแห่งนัน้

สนมโหลวมิต้องชะตำกับสนมจ้ำวมำนำนแล้วแต่เพรำะ
มิเคยกระทำผิดอันใดต่ อนำง นำงจึงได้แต่ เปิดตำข้ำงหนึ่ งปิด
ตำข้ำงหนึ่ ง แต่กลับคำดไม่ถึงว่ำสนมจ้ำวจะกล้ำอวดเบ่งบำรมี
ในตำหนักหย่งโซ่ว ท่ ำทำงวำงมำดประหนึ่ งจะกลืนกินสนมจง
เข้ำไปเสียให้ได้
165
 บรรดำสนมต่ำงเดินกันขวักไขว่กระจัดกระจำยออกจำก
ตำหนักหย่งโซ่ว แต่นำงเป็ นคนเดินเหินเชื่องช้ำมำแต่ไหนแต่ไร
ผู้อื่นก้ ำวเพี ยงหนึ่ งก้ ำวเท่ ำกับนำงย่ำงเท้ ำสองสำมครัง้ ทำให้
นำงรัง้ อยู่เบื้องหลังจึงได้พบเห็นเหตุกำรณ์ อนั น่ ำระทึ กเมื่อครู่
เป็ นผลให้ควำมไม่พอใจที่มีมำแต่ช้ำนำน คล้ำยประทัดที่เจอไฟ
เพียงแตะเบำๆ ก็ระเบิดขึน้ มำก

เฉินหรูอี้เห็นท่ ำทำงของพระสนมโหลวที่ มิได้มีไมตรีต่อ

ตน ในใจพลันกระตุกวูบ

นำงรู้จกั พระสนมโหลวดี มิต้องกล่ำวถึงตำแหน่ งอันสูง

ศัก ด์ ิ ที่ แ ทบทับ คนตำยได้ เพี ย งแค่ ฝี ปำกที่ ม กั เอ่ ย อ้ ำ งข้ อ มู ล
ต่ ำงๆ หลำกหลำย เหตุผลมำกมำยสำรพัดของพระสนมโหลว
นัน้ นำงก็ทนมิได้แล้ว

หำกพูดถึงเรื่องควำมรู้มำกมีฝีปำกเก่งกล้ำแล้วไซร้ในวัง
หลังแห่งนี้ พระสนมโหลวนับว่ำเป็ นหนึ่ ง คำดว่ำสำมำรถพูดให้
คนตำยได้ทงั ้ คันรถเลยเทียว

ด้วยเหตุนี้เฉินหรูอี้จึงอ่ อนลง “พระสนมโหลวเข้ำใจผิด

แล้ ว เชี่ ย เซิ น เพี ย งปรึ ก ษำกับ สนมจงว่ ำ จะนั ด พบที่ ต ำหนั ก
หมิงกวำงหรือตำหนักเหยำหัวจึงเกิดถกเถียงกันเล็กน้ อย”
166
 “ใช่ เ พคะ ใช่ เ พคะ” มิ ร อให้ น ำงกล่ ำ วจบสนมจงก็เ อ่ ย
แทรกต่อท้ำย กล่ำวด้วยใบหน้ ำแต้มยิ้มว่ำ “สนมจ้ำวมิได้รงั แก
เชี่ ย เซิ น เพี ย งอยำกเชิ ญ เชี่ ย เซิ น ไปยัง ต ำหนั ก หมิ ง กวำง แต่
ระยะนี้ เชี่ยเซินกำลังปักลำยผ้ำใหม่ จึงอยำกเชิญสนมจ้ำวไปยัง
ตำหนักเหยำหัว เพียงแค่ปรึกษำกันเท่ำนัน้ มิได้ทะเลำะกันแต่
อย่ำงใด เพคะ”

กล่ำวจบก็พยักหน้ ำยืนยัน ใบหน้ ำเปี่ ยมด้วยควำมจริงใจ

ว่ำมิได้โกหกแม้แต่น้อย

ท่ำทำงดุจทะเลำะกันเมื่อครู่คือกำรปรึกษำว่ำจะไปที่แห่ง
ไหนดี จะหลอกเด็กงัน้ หรือ！？

ครัน้ พระสนมโหลวได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึน้ แต่มิทนั กล่ำวอัน

ใด สนมหนิวที่ อยู่ด้ำนหลังของสนมโหลวมำตลอดพลันเอ่ยขึ้น
“น้ องจงเจ้ำมิต้องกลัวไป ต่ อให้ สนมจ้ำวจะเป็ นที่ โปรดปรำน
ขององค์จกั รพรรดิ ก็มิอำจผิดกฎกระทำกำรตำมใจตนได้”

สนมหนิ วพ ำนั ก อยู่ ปี กต ำหนั ก หัว หยำงอัน มี พ ระสนม

โหลวเป็ นผูม้ ีอำนำจสูงสุด

167
 เมื่ อ ค ำสัง่ กัก บริ เ วณของต่ ง กุ้ย เฟยสิ้ น สุ ด ลง นำงจึ ง
ติดตำมพระสนมโหลวมำยังตำหนั กหย่งโซ่ วเพื่อถวำยพระพร
คิดไม่ถึงว่ำจะได้พบละครสนุกฉำกนี้

น่ ำเสี ยดำยที่ สงครำมกำลังจะเริ่มแต่ สนมจงกลับหดหัว

ทัง้ ที่สนมโหลวมีใจอยำกปกป้ อง

สนมหนิวมิใคร่ยินดีให้สนมจ้ำวจำกไปง่ำยดำยเกินไปจึง
เอ่ยเช่นนัน้ ออกมำ

ผู้ใดเลยจะทรำบนำงเอ่ ยยังมิทนั สุดเสี ยง ศี รษะน้ อยๆ

ของสนมจงจะส่ ำ ยระรัว รำวเสี ย งกลองระทึ ก “มิ มี ไม่ มี เ ลย
จริงๆ！” นำงแม้ตอบคำสนมหนิวแต่ สำยตำกลับมองไปยัง
พระสนมโหลว

นำงเริ่ ม เจรจำก่ อ นด้ ว ยสัน ติ มิ ใ ช่ ม ำเพื่ อ เป็ นปฏิ ปั ก ษ์

สร้ำงควำมแค้นกับสนมจ้ำวขึน้ อีก

“เชี่ ย เซิ นกั บ สนมจ้ ำ วรู้ จ ัก กั น มำตั ง้ แต่ ค รัง้ ยั ง ไม่ มี

บรรดำศัก ด์ ิ ผูก พัน ฉั น ท์ พี่ น้ อง จะทะเลำะกัน ต่ อ หน้ ำผู้ค น
มำกมำยเช่นนี้ ได้อย่ำงไรเพคะ? อีกทัง้ สนมจ้ำวนัน้ เป็ นผูม้ ีจิตใจ
ดี อ่ อนโยน เข้ ำอกเข้ ำใจผู้อื่น ไม่มีท ำงเหย่ อหยิ่ ง ลื มตนมอง

168
ผู้อื่นด้วยควำมดูแคลนเป็ นแน่ แม้จะได้รบั ควำมโปรดปรำนก็
ตำมที”

เฉินหรูอี้อยำกคุกเข่ำให้สนมจงเสียจริงเชียว

อธิบำยก็อธิบำยไปแล้วไยต้องเอ่ยปำกยกยอนำงปำนนี้
สนมจงเอ่ยชื่ นชมนำงอย่ำงภำคภูมิ ประหนึ่ งมีอยู่เพี ยงบนฟ้ ำ
นภำลัยใต้พืน้ พิภพนัน้ ไซร้ล้วนไม่มี

ตัง้ แต่ ที่ น ำงฟื้ นคื น มำในร่ำงนี้ เ ป็ นเวลำหนึ่ ง เดื อนเต็ม

กลับมิเคยมองเห็นข้อดีอนั มีมำกมำยนี้ ของสนมจ้ำวเลย

ไม่ เ พี ย งแต่ เ ฉิ นหรูอี้ เ ท่ ำ นั ้น แม้ แ ต่ พ ระสนมโหลวและ

สนมหนิวล้วนต่ำงตกใจไม่แพ้กนั ใครเลยจะคำดคิดว่ำสนมจง
จะเอ่ยวำจำที่เหนื อควำมคำดหมำยของผูค้ นเช่นนี้

พระสนมโหลวจ้องมองสนมจงด้วยตะลึงลำน บัดนี้ นำง

ไม่มีใจไปคิดว่ำที่ สนมจงกล่ำวเช่นนี้ เพรำะต้องกำรให้สนมจ้ำว
ยอมรับตนหรือเพรำะชมชอบถูกผู้อื่นทรมำนกันแน่ นำงเพียง
รูส้ ึกว่ำ “ข้ำนัน้ เอำดวงใจส่องไปยังแสงแข เหตุไฉนแขไขจึ่งส่อง
ไปในลำคลอง”* นำงพบควำมอยุติธรรมจึงขู่คำรำมเสี ยงหนึ่ ง

169
 ่ นัขจับหนู เที่ ยวยุ่งเรื่องของผู้อื่น
แต่ ผ้อู ื่นกลับมองนำงเป็ นดังสุ
ไปทัว่

ใบหน้ ำเปลี่ ยนสี ประเดี๋ ยวเขี ยวประเดี๋ ยวม่ ว ง อับ อำย

เสี ยจนเกิดโทสะจึงกล่ำวว่ำ “พวกเจ้ำทัง้ สอง ผู้หนึ่ งตี อีกผู้หนึ่ ง
ยินยอมถูกตี เช่นนัน้ ก็มิจำเป็ นต้องลำกๆ ดึงๆ กันหน้ ำตำหนัก
หย่งโซ่ วให้ ผ้พู บเห็นหัวเรำะขบขัน หำกสนมในวังล้วนไม่มีกฎ
ไม่มีระเบี ย บเช่ นพวกเจ้ำ จะนั บ ได้ ว่ ำเป็ นอะไรกัน” กล่ ำวจบ
พระสนมโหลวจึงสำดแววตำเหี้ยมเกรี ้ ยมสำยหนึ่ งไปยังสนมจง
แล้วสะบัดชำยแขนเสื้อจำกไป

สนมหนิวใช้สำยตำมองขึน้ มองลงอย่ำงประเมินเฉินหรูอี้
เอ่ยวำจำคล้ำยยิ้มคล้ำยไม่ยิ้มว่ำ “สนมจ้ำว ฝี มือเหนื อชัน้ เสีย
จริง”

วัง หลัง ทั ง้ บนล่ ำ งล้ ว นต่ ำ งเข้ ำ ใจว่ ำ สองนำยบ่ ำ วนี้

ผิดใจกันเพรำะแย่งชิงองค์จกั รพรรดิ ผู้หนึ่ งคือน้ำอีกหนึ่ งคือไฟ
แต่กลับคิดไม่ถึงว่ำสนมจงจะยังมีควำมคิดเช่นนี้ ต่อสนมจ้ำวอยู่

พระสนมโหลวมิอำจทนอยู่ต่ อไปได้ เ ร่ง รี บ จำกไปดุจ มี

สุนัขไล่ตำม เมื่อนัง่ ลงเกี้ยวได้กจ็ ำกไปอย่ำงไร้ร่องรอย เฉินหรู

170
อี้เกรงกลัวพระสนมโหลว แต่มิได้หมำยควำมว่ำจะยอมให้ผ้ใู ด
รังแกได้โดยง่ำย

สนมหนิวผู้นี้ชมชอบเรื่องสนุกมิหวำดกลัวเรื่องใหญ่ วัน
นั น้ ในอุทยำนหลวงเพื่อสลัดตนให้ หลุดพ้ น จำกควำมผิด นำง
ถึ ง กับ ยอมแตกหัก กับ ต่ ง กุ้ย เฟย ทะเลำะวิ ว ำทกับ เหล่ ำ สนม
ยำมนี้ กลับมำเสแสร้งแกล้งทำ กลัวที่ นี่จะไม่มีเรื่องหรือไร ไม่
ทรำบเพรำะนำงกินดีอยู่ดีไม่มีอนั ใดทำหรือเพรำะอ่อนด้อยใน
สติปัญญำกันแน่

ต่อให้นำงจะถูกผู้คนวิพำกษ์วิจำรณ์ ไปทัววั
่ ง เทพปกปั ก
ตำหนั กล้วนไม่อยำกพบนำง แต่ ถึงอย่ำงไรนำงก็มีย ศมี ศ กั ด์ ิ
สนมหนิวเป็ นเพียงเหม่ยเหรินจะอวดเบ่งศักดำต่ อหน้ ำนำงได้
สักเท่ำใดกันเชียว?

“สนมหนิว”

เฉินหรูอี้ยืนตัวตรงขึน้ แววตำแปรเปลี่ยนไปโดยพลัน ทัว่

ร่ำงมีกลิ่นอำยอย่ำงผูม้ ีฐำนันดรสูงส่งแผ่กระจำยไปโดยรอบ

“เจ้ำมักพูดจำเช่นนี้ กบั ผู้มีศกั ด์ ิ สูงกว่ำงัน้ หรือ? หำกวังมี

กฎเช่ นที่ เจ้ำกล่ ำวจริง ข้ำก็นับว่ำมี ยศสูงกว่ ำเจ้ำหนึ่ งขัน้ เจ้ำ

171
ลองใคร่ครวญดูสกั ที ดีหรือไม่ ว่ำเจ้ำนั น้ ควรมี ท่ำที เช่ น ใดต่ อ
ข้ำ?”

“หรืออำจจะมีสกั วันที่ข้ำได้เล่ำทูลถวำยฝ่ ำบำท”

องค์จกั รพรรดิมีคนโปรดคนใหม่ แต่นำงก็มิใช่จะมิโปรด

ปรำนนำงแล้ ว นำวำผุพ ัง ยัง มี ต ะปู ถึ ง สำมชัง่ * มัน ไม่ เ ป็ น
อุปสรรคต่ อกำรที่ เฉินหรูอี้จะทำตัวเป็ นจิ้งจอกห่ มหนั งพยัคฆ์
ยกเอำบำรมีขององค์จกั รพรรดิมำใช้สงสอนสนมหน
ั่ ิ วให้หลำบ
จำ มิฉะนัน้ ผูอ้ ื่นอำจคิดว่ำนำงโง่เขลำจะรังแกเช่นใดย่อมได้

สนมหนิวสูดลมหำยใจเข้ำลึกครำหนึ่ ง เรื่องชอบทูลฟ้ อง
มีอนั ใดน่ ำอวดเบ่งหรือ หำกไม่ยกเอำองค์จกั รพรรดิมำข่มขวัญ
ผูอ้ ื่นนำงจะตำยหรืออย่ำงไร?

“ข้ำ...ข้ำคิดว่ำข้ำมิได้ทำผิดมำรยำทอันใดเสียหน่ อย”

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วขึน้ ใบหน้ ำคล้ำยยิ้มคล้ำยไม่ยิ้ม ทำเอำ

สนมหนิวมองแล้วขนหัวลุกขึน้ มำอย่ำงไม่รตู้ วั

“ข้ ำ กับ สนมจงก ำลัง ร ำลึ ก ควำมสัม พัน ธ์เ ก่ ำ ๆ แต่ เ จ้ ำ

กลับสอดมือเข้ำมำหวังให้เรำสองคนทะเลำะกัน ที่อทุ ยำนหลวง
ชนข้ำตกสระไท่เยจนข้ำเกือบตำย มิทรำบว่ำเจ้ำมีเจตนำใด? ”
172
 สนมหนิวเบิกตำกว้ำงขึ้นมำโดยพลัน ต่ อให้ นำงโง่เขลำ
กว่ำนี้ เพียงใดก็ร้ไู ด้ในทันที ว่ำสนมจ้ำวกำลังขุดหลุมรอให้ นำง
กระโจนลงไป

“เรื่องนั น้ ไม่เกี่ ยวอันใดกับข้ำ ข้ำมิได้ชนเจ้ำ ข้ำอยู่ห่ำง

จำกเจ้ำไปหลำยคนเลย....เจ้ำ เหตุใดจึงพูดใส่ ร้ำยคนตำมใจ
ปำกเช่นนี้ ?”

“เจ้ ำ อย่ ำ ได้ ก ลับ ขำวเป็ นด ำมี ต ำหลำยคู่ จ ับ จ้ อ งอยู่

ตลอด”

เฉินหรูอี้ยิ้มอ่อน “แต่สนมลู่กลับมิได้กล่ำวเช่นนี้ ”

สนมหนิวหน้ ำเปลี่ยนสี ในทันใด “กุ้ยเฟยตรวจสอบแล้ว

เรือ่ งนี้ ไม่เกี่ยวกับข้ำ ข้ำพูดกับเจ้ำมิรเู้ รือ่ งแล้ว ถึงอย่ำงไรฟ้ ำดิน
ล้วนเป็ นพยำน ตัวข้ำไม่มีสิ่งใดต้องละอำยแก่ใจ”

สนมหนิวกล้ำจำบจ้วงสนมจ้ำวต่อหน้ ำเช่นนี้ เพียงเพรำะ

อำศัยบำรมีของพระสนมโหลว ต่ำงกับสนมลู่ที่มีบำรมีของพระ
รำชธิดำคอยปกป้ องจึงไม่เหมือนกับพระสนมทัวไป
่ ด้วยเหตุนี้
สนมหนิวจึงอ่อนลงในทันใดไม่อำจแข็งข้อต่อไป

173
 สำยตำเหลือบแลสนมหนิวที่รีบร้อนจำกไป แต่เฉินหรูอี้
ยังมิทนั ถอนสำยตำพลันรู้สึกว่ำสองมือของตนถูกดึงรัง้ ไว้ นำง
หันหน้ ำไปปะทะเข้ำกับดวงตำผลซิ่งที่ แต่ งแต้ มยิ้มของสนมจง
แววตำนำงทอประกำย “เสี่ ยวเหมยจื่อ เมื่อครู่นี้เจ้ำเยี่ยมมำก
เลย”

*****“ทำงไม่เรียบมีคนซ่อม เรื่องไม่ถกู ต้องมีคนจัดกำร”

สำนวนนี้ มีควำมหมำยว่ำ หำกมีเรื่องใดไม่ยุติธรรมย่อมมีคน
ยื่นมือเข้ำมำจัดกำร

*****ข้ำนั น้ เอำดวงใจส่ องไปยังแสงแข เหตุไฉนแขไขจึ่ง

ส่ อ งไปในล ำคลอง เป็ นบทกวี ที่ เ กำหมิ ง เป็ นผู้แ ต่ ง ในสมัย
รำชวงศ์หยวน บันทึกไว้ใน “บันทึกผีผำ” บรรยำยตัดพ้อ ทอด
ถอนใจ เมื่อตนมีเจตนำดีคิดช่วยเหลือผู้อื่น แต่ ผ้อู ื่ นกลับมอง
ไม่เห็น ไม่ตอบรับน้ำใจตน

*นำวำผุพงั ยังมีตะปูถึงสำมชัง่ เปรียบว่ำต่ อให้ เป็ นคนที่

แย่ที่สดุ ก็ยงั ต้องมีข้อดีอยู่บำ้ ง

174
 18 พระสนมอย่ำได้กลัว

เฉินหรูอี้มุมปำกยกบิดเบ้ แค่ปะทะกับศัตรูเล็กน้ อยนำง

มี อนั ใดต้ องใส่ ใจ แค่ ทำตนเป็ นจิ้งจอกห่ มหนั งพยัคฆ์ยกภูผำ
มหึมำสำมลูกอย่ำงองค์จกั รพรรดิ กุ้ยเฟย และสนมลู่ออกมำตัง้
ไว้ ยกเรื่องที่ ยงั ไม่อำจพิสูจน์ แน่ ชดั มำขยำให้เข้ำกันเพียงเท่ำนี้
หำกสนมหนิวมิอยำกให้เรือ่ งเลยเถิดบำนปลำยสุดท้ำยนำงก็คง
ทำได้แค่ถอยไป

เป็ นกลยุทธ์ที่เรียบง่ำยปำนนี้ สนมจงไยถึงต้ องแสดงสี

หน้ ำยกย่องนำงปำนนัน้ คล้ำยนำงเก่งกล้ำเหลือประมำณ

ครัน้ เหลือบมองผ่ำนๆ ไปยังหยวนสี่กเ็ ห็นสำยตำอันปิติ

ยินดียิ่งของนำง

เฉินหรูอี้ร้สู ึกคล้ำยกำลังถูกทัง้ สองดูแคลนในสติปัญญำ

ตน สนมจ้ำวผู้เดิมเป็ นเช่นไรหรือ นำงเพียงตอบกลับไปอย่ำง
เบำมือแต่ พวกนำงทัง้ สองกลับตี ฆ้องร้องป่ ำวก้องฟ้ ำประหนึ่ ง
นำงชนะศึกกลับมำก็มิปำน

“สนมจง” เฉินหรูอี้ใช้ เลื่ อนสำยตำลงต่ำ “โปรดปล่ อย

มือ”

175
 แม้เป็ นกำรส่ งสำยตำเพียงแวบเดี ยวแต่ กลับเต็มเปี่ ยม
ด้วยพลังอำนำจ สนมจงจึงคลำยมือออกอย่ำงไม่รตู้ วั

“สนมหนิ วมัก อิ ง แอบบำรมี ผู้อื่ น ดูทิ ศ ทำงลมแล้ ว จึ ง

เดินเรือ ในอดี ตก็มิชอบเจ้ำ บัดนี้ มีสนมใหม่เข้ำมำ นำงยิ่งจะ
ปั น้ เจ้ำให้ กลมทับเจ้ำให้ แบน เจ้ำต้ องระวังให้ มำก อย่ ำได้ ทำ
อะไรตำมใจตนเหมือนเช่นเคยอีก”

สำยตำนำงเหลือบเห็นหน้ ำตำเฉินหรูอี้ค่อยๆ ดีขึ้น มิได้

ดูโกรธเคืองนำง ทำตนดังไม่่ เคยรู้จกั นำงมำก่อนอย่ำงเมื่อครู่
สนมจงจึงรูส้ ึกยินดียิ่ง

“เช่ น นั ้น ก็เ ป็ นอัน ตกลงว่ ำ วัน พรุ่ ง ข้ ำ จะไปพบเจ้ ำ ที่

ตำหนักหมิงกวำง ข้ำ..มีเรือ่ งมำกมำยอยำกสนทนำกับเจ้ำ”

ดีเหลือเกิน ขว้ำงงูมิพ้นคอมันก็รดั คอตนเสียเอง

เฉินหรูอี้แม้มิใคร่เต็มใจนัก แต่ได้เอ่ยปำกเช่นนัน้ ไป
ต่ อ หน้ ำ พระสนมโหลวว่ ำ ทัง้ สองอยำกนั ด พบกัน ต่ อ ให้ น ำง
หน้ ำหนำเพียงไรก็มิอำจสะบัดหน้ ำมิไยดีหกั หน้ ำสนมจงได้

ทัง้ ยังดึงสนมโหลวเข้ำมำเกี่ยวข้องด้วย แม้นต้ นเหตุจะ

เป็ นเพรำะสนมจงยื้อๆ ยุดๆ สะบัดไม่หลุดก็ตำม แต่หำกกลับ
176
คำไม่ทำตำมนำงเท่ำกับนำงได้ล่วงเกินสนมทัง้ สองคนในเวลำ
เดียวกันทำให้สนมโหลวกลำยเป็ นสุนัขที่วิ่งจับหนูดงั ว่ำ

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วดังก
่ ิ่ งหลิวขึ้นพยักหน้ ำรับอย่ำงจนใจ
นำงเองก็มีเรื่องอยำกสนทนำกับสนมจงเช่นกัน จะให้ดีต้องเลิก
พฤติกรรมลูบคลำมือผู้อื่นเสี ย เค้นคลึงจนนำงรู้สึกขนลุกขน
พองไปหมด

นำงเหลือบเห็นสี หน้ ำเบิกบำนใจอันล้นเหลือของ สนม

จงเข้ ำ จึ ง รี บ ปลี ก ตัว ขึ้น เกี้ ย วกลับ ต ำหนั ก หมิ ง กวำงทัน ที แต่
กลับคำดไม่ถึงว่ำกำรใจอ่อนในครำนี้ จะนำพำเรื่องรำวอันน่ ำ
รำคำญใจมำสู่ตนอย่ำงไม่มีวนั สิ้นสุด

สนมจงนั น้ ดูคล้ำยโอนอ่ อนเปรำะบำงแต่ แท้ จริงกลับมิ

เคยยอมอ่อนประดังมี ่ ้ อก็มิปำน
่ ดหันเนื

เฉิ นหรูอี้ เ ดิ ม ที นั ้น คิ ด จะบอกควำมนั ย ต่ อ สนมจง แต่

ั ่ ำงทุกคนก็ล้วนอำศัยอยู่ในวังด้วยกัน หำกกำรเอ่ยวำจำ
ดีชวอย่
ใดแล้วทำให้ผอู้ ื่นลำบำกใจก็มิควรพูดเสียดีกว่ำ

แต่ ส นมจงกลับ ท ำประหนึ่ ง วำจำตนเป็ นเพี ย งผำยลม

เข้ำใจไปว่ำตนยังคงโกรธเคืองนำงอยู่จึงทำตัวคล้ำยคนตำ่ ต้อย

177
อยู่เสมอ ดีเหลือเกินยำมตนแข็งเข้ำว่ำ นำงก็อ่อนปวกเปี ยก
พอตนพูดดีถ้อยที ถ้อยอำศัยสนมจงกลับระบำยยิ้มอย่ำงไม่คิด
ครวญอันใด ไม่ว่ำจะกล่ำวสิ่งใดล้วนแสร้งไม่เข้ำใจ

วันเวลำเช่นนี้ ช่ำงยำกจะข้ำมผ่ำนไปได้

เฉินหรูอี้เริ่มกัดฟั นยำมหลับฝัน ครำที่ นำงเป็ นขันที น้อย

ยังมิได้อดั อัน้ ถึงเพียงนี้

สนมจงนัน้ แม้อสั นี ฟำดผ่ำยังมิเขยือ้ น นอกจำกไปคำรวะ

กุ้ยเฟยแล้ว ทุกสองสำมวันก็จะมำนั ง่ เล่นที่ ตำหนั กหมิงกวำง
เสมอ

เรื่องสนมจ้ำวกับสนมจงผู้เคยเป็ นทัง้ นำยบ่ำวทัง้ พี่ น้อง

ได้กลับมำคบค้ำกันอีกครังล้
้ วนรูก้ นั ไปถ้วนทัววั
่ ง

บัดนี้ สนมจงมักพกพำใบหน้ ำอบอุ่นและก้นอันเย็นเฉี ยบ

วิ่ ง ตรงมำยัง ต ำหนั ก หมิ ง กวำงอยู่ บ่ อ ยครัง้ เฉิ นหรูอี้ เ ห็น แก่
ชื่ อ เสี ย งของทัง้ สองฝ่ ำยจึ ง มิ อ ำจกี ด กัน้ ผู้อื่ น อยู่ น อกต ำหนั ก
ทุกครำไป ฝื นใจรับรอง ทัง้ ยังต้องพูดคำเดิมซำ้ ๆ หำกเฉินหรูอี้
มิเอ่ยปำกว่ำทัง้ สองนัน้ กลับมำเป็ นเช่นวันวำนแล้วสนมจงก็จะ
มิ เ ลิ ก รำ เมื่ อ ควำมสัม พัน ธ์ ด ำเนิ นไปถึ ง จุ ด ที่ ไ ม่ อ ำจพู ด ให้

178
กระจ่ำงได้ เฉินหรูอี้มิอยำกล่วงเกินนำงจนเกินไป จึงทำได้เพียง
หลบเลี่ยงเท่ำนัน้

ปัญหำคือควำมสัมพันธ์กบั คนในวังของสนมจ้ำวนัน้ ไม่สู้

ดีนัก แม้แต่คนที่ยินยอมมำแสดงละครแสร้งเป็ นพี่น้องอันสนิท
ชิดเชื้อยังไม่มี เฉินหรูอี้มิรู้จะทำฉั นท์ใดแล้วจึงทำได้ เพี ยงไป
เดินเล่นในอุทยำนหลวงเท่ ำนั น้ ที่ นัน่ ลมพัดเย็นน้ ำสะอำดใส
ทัศนี ยภำพงดงำม งดงำมเสียจนนำงอยำกยกตำหนักหมิงกวำง
ย้ำยไปตัง้ ไว้ที่นัน่ แล้วปิดประตูไว้ไม่ออกไปไหน

ยำมนี้ คื อ กลำงเดื อ นหก อำกำศอบอ้ ำ วเล็ก น้ อ ย หำก

สนมในวังไม่มีอนั ใดทำก็จะนัดหมำยสนมที่สนิทสนมกันมำเป็ น
กลุ่ ม สำมถึ ง ห้ ำ คนร่ ว มเดิ นเที่ ย วชมอุ ท ยำนด้ ว ยกัน เพื่ อ
หลีกเลี่ยงกำรปะทะกับเหล่ำสนม เฉินหรูอี้จึงให้ ขนั ที น้อยจำง
เต๋อจัดกำรทำชิงช้ำที่มีพนักพิงไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่บริเวณริมน้ำ

จำงเต๋อมือไม้คล่องแคล่วจึงจัดเตรียมหำสิ่งที่ เฉินหรูอี้
ต้ องกำรโดยนำเก้ำอี้คนงำมที่ ไม่ใช้แล้วมำดึงตรงนัน้ ต่ อตรงนี้
จนเรียบร้อยแล้วนำมำผูกไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่สองต้น

ชิ ง ช้ ำ ตัว นั ้น ใหญ่ พ อให้ เ ฉิ นหรูอี้ ยื ด ขำเอนตัว ได้ อ ย่ ำ ง

สบำย งดงำมถูกใจนำงยิ่งจึงตบรำงวัลให้ไปถึงห้ำตำลึงเงิน
179
 วันนี้ อำกำศกลับร้อนอบอ้ ำวยิ่งกว่ำเดิม สนมจงนำน้ ำ
แกงลูกเหมยเปรี้ยวมำส่งให้ตำหนักหมิงกวำง เมื่อเฉินหรูอี้ได้
ฟังเช่นนัน้ จึงรีบชวนหยวนเป่ ำออกไปทำงประตูหลังลดเลี้ยวไป
ยังอุทยำนหลวง

แม้ต้นไม้ในอุทยำนจะบดบังแสงสุรีย์เสี ยแทบมิดจึงไม่
ร้อนสักเท่ำใดแต่มิอำจสกัดกัน้ ฝูงยุงที่กรูเข้ำมำกัดนำงได้

แม้ข้ำงนำงกำยจะมี หยวนสี่ คอยโบกสะบัดพัดอันใหญ่

ยักษ์อยู่ตลอดแต่กลับมิเป็ นผล เฉินหรูอี้ร้สู ึกคล้ำยถูกกัดเข้ำที่
แขนสองทีในใจรูส้ ึกเกิดเบือ่ หน่ ำยรำคำญมำกขึน้ ทุกที

“พอแล้ ว ..” เฉิ นหรู อี้ ลื ม ตำขึ้ น นำงยัง มิ ท ัน กล่ ำ วจบ

ด้ำนหน้ ำกลับมีอนั ใดมิร้ไู ด้พำดผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็วพลันรู้สึก
เย็นๆ ที่ใบหน้ ำ

ลำงสังหรณ์ว่ำมิใช่เรือ่ งดีประทุขึน้ ในทันใด

“มันคือ...อะไร?” เฉินหรูอี้ยกนิ้วขึ้นชี้ใส่ตนเอง เอ่ยถำม

ด้วยเสียงสันเครื
่ อ

180
 หยวนสี่ตกใจกลัวรีบร้อนเผยยิ้มในหน้ ำ หยิบผ้ำออกมำ
จำกอกตนเช็ดเบำๆ บนใบหน้ ำเจ้ำนำยตนเอ่ยเสียงนุ่มนวลว่ำ
“พระสนมอย่ำได้กลัวไป แค่มลู นกเท่ำนัน้ เอง”

“มูลนก！？”

เฉินหรูอี้ลอยวนอยู่ในนภำกำศอย่ำงโดดเดี่ยวคล้ำยถูก
อัสนี ฟำดเก้ำพันเก้ำร้อยแปดสิบเอ็ดครังก็
้ มิปำน

นำงตำยมำแล้วถึงสำมครำ ครัง้ แรกตำยบนแท่นบรรทม

อัน ยุ่ ง เหยิ ง ขององค์จ กั รพรรดิ ครัง้ ที่ ส องเป็ นขัน ที น้ อ ยแสน
ต้ อยต่ำ ลำบำกยำกเข็ญ ครัง้ ที่ สำมคิดว่ำถึงอย่ำงไรก็มีบำรมี
มำกกว่ำขันที น้อย ผู้ใดเลยจะทรำบได้....โชคร้ำยกว่ำนี้ ยงั มีอีก
หรือไม่?！

ถูกสนมที่คล้ำยดังพวกรั
่ กร่วมเพศคอยตำมไปทุกทิศ ถูก
แมลงดูดเลือดนี้ กดั เอำ นี่ ยงั ไม่แย่พออี กหรือไร นำงเอนกำย
นอนใต้รม่ ไม้ใหญ่ยงั ถูกมูลนกตกใส่...

มำรดำมันเถอะ อยำกให้ตำยกันไปข้ำงเลยหรืออย่ำงไร?

ครำนี้ สวรรค์คิดจะทรมำนนำงให้ตำยใช่หรือไม่！？

181
 “อ๊ำย！” เฉินหรูอี้อดทนจนมิอำจกลัน้ ไว้ได้แล้ว นำงกุม
ขมับกรีดร้องเสียงแหลมทำเอำหยวนเป่ ำตกใจถอยไปสำมก้ำว
จำงเต๋อหดคอหลบไปหลังต้นไม้

เสียงแหลมสูงนัน้ ดังก้องไปทัว่ เพียงได้ยินเสียง “พับพั

่ บ”่
ของนกบนต้ นไม้ที่แตกตื่ นบินหนี ไป ทุกแห่งหนล้วนเกิดเสี ยง
นกบินทะลุผำ่ นใบไม้ดงั “สวบ สวบ”

เฉินหรูอี้ยงั มิทนั ได้เงียบเสียงตนลงกลับได้ยินเสียงฝี เท้ำ

วุ่ น วำยอยู่ ไ ม่ ห่ ำ งจำกที่ นี่ ตำมติ ดด้ ว ยเสี ย งแหลมและดัง
ไม่ต่ำงจำกเสียงของเฉินหรูอี้เท่ำใดนักกู่ตะโกนก้อง

“ตรงนัน้ คือผูใ้ ด? ทุกคน ถวำยกำรอำรักขำ！”

เมื่อเสี ยงนั น้ ดังขึ้นเฉินหรูอี้กเ็ ห็นขันที ยี่สิบกว่ำคนโผล่

พรวดมำจำกทุกทิศทุกทำงโอบล้อมนำงไว้ตรงกลำง ผูน้ ำทัพคือ
เฉินฮวำยที่บดั นี้ ใบหน้ ำซีดขำวหมดแล้ว

พอพบว่ำเป็ นนำงสีหน้ ำเฉินฮวำยก็เปลี่ยนเป็ น เขียว

คล ้ำ ประเดี๋ ย วเป็ นซี ด ขำว มองไปเห็ น เก้ ำ อี้ ค นงำมที่ ห้ อ ย
ต่ องแต่ ง อยู่ใต้ ต้ น ไม้พ ลัน บิ ด เบ้ปำกแต่ ก ลับ พ่ น ลมหำยใจโล่
งอกออกมำอย่ำงอดไม่ได้
182
 เฉิ นหรูอี้ ต กตะลึ ง ตำค้ ำ ง นำงคิ ด มิ ถึ ง ว่ ำ เสี ย งกรี ด ร้อง
ของนำงเรียกเฉินฮวำยให้มำที่นี่ได้อย่ำงไร ในขณะที่ นำงตะลึง
ลำนอยู่นัน้ ก็เห็นเงำดำสำยหนึ่ งกระโดดวูบจำกบนต้นไม้ลงมำ
หยัดยืนข้ำงกำยนำงอย่ำงแม่นยำ เป็ นเซียวเหยี่ยนนัน่ เอง

ในมือของเขำกำนกไว้ตวั หนึ่ ง ใบหน้ ำยิ้มระรื่น เขำสะบัด

มือครำหนึ่ งปล่อยนกน้ อยบินไปแล้วเหลือบมองมูลนกบนมือ
ตนครู่หนึ่ ง ไม่สนใจผ้ำเช็ดหน้ ำที่เฉินฮวำยยื่นส่งให้ในครำแรก
แต่ กลับเอำมือวำงลงบนไหล่เฉินหรูอี้อย่ำงไม่ลงั เลครัน้ แล้วก็
ออกแรงถูไปมำ

183
 19 โปรดละเว้นข้ำเถิด

เฉินหรูอี้กดั ฟั น กรอดด้ ว ยสุด จะข่ มกลัน้ เห็น ชัด ว่ ำมิมี

เสียงนกบินผ่ำนข้ำมศีรษะนำงแม้เพียงนิด แต่เหตุใดจึงมีมลู นก
ตกลงตรงหน้ ำนำงอย่ำงน่ ำแปลกประหลำด ครัน้ เมื่อเหลือบแล
ที่ พ ระหัต ถ์ข ององค์จ กั รพรรดิ ใ นยำมนี้ แ ล้ ว นั ้น นำงก็เ ข้ ำ ใจ
อย่ำงแจ่มแจ้งในทันที

เห็นชัดว่ำพระองค์ทรงสุขสบำยมำกเกินไปถึงได้จบั นกที่
ก ำลัง จะถ่ ำ ยมู ล มำจัด วำงไว้ ใ นต ำแหน่ งอัน เหมำะสมซึ่ ง
พระองค์ทรงคิดคำนวณมำอย่ำงแม่นยำแล้วทำให้ นกถ่ำยมูล
ตกลงใส่ใบหน้ ำนำงได้อย่ำงพอดิบพอดี

ปี นี้ พระองค์สิบเก้ำพรรษำ มิใช่เก้ำพรรษำเสียหน่ อย

พระองค์ท รงเข้ ำ พระทัย ว่ ำ องค์ เ องเป็ นเด็ก น้ อยไม่ รู้

ประสำที่ คอยปี นป่ ำยต้นไม้เก็บไข่นกเล่น ใช้ชีวิตอย่ำงไร้กงั วล
อยู่งนั ้ หรือ？！

นำงนั น้ ดังรองเท้
่ ำคู่เก่ ำที่ ถกู องค์จกั รพรรดิโยนทิ้งเป็ น
สตรี ที่ ถ กู ลื ม ไว้ ใ นต ำหนั ก หมิ ง กวำงมำครึ่ ง เดื อ น ให้ ท รงนึ ก
อย่ำงไรก็นึกไม่ออก พระองค์เป็ นถึงจักรพรรดิเหตุใดจึงต้ อง

184
สิ้นเปลืองสติปัญญำเพียงเพื่อต้องกำรกลันแกล้
่ งนำง สนุกมำก
หรือไร?

โปรดละเว้นข้ำเถิด！

“โถ่ อ้ำยเฟยโกรธงัน้ หรือ ?” เซี ยวเหยี่ ยนหยิกแก้มเฉิน

หรูอี้ นัยน์ ตำหงส์เปี่ ยมล้นด้วยรอยยิ้ม

“เจิ้นเพียงล้อเล่นเท่ำนัน้ เจ้ำไม่กลัวใช่หรือไม่?”

เฉินหรูอี้เบิกตำกว้ำงขึ้นทันใด จ้องมององค์จกั รพรรดิ

อย่ำงมิอยำกเชื่อ.....พระหัตถ์ข้ำงนี้ ！

พระองค์ทรงใช้พระหัตถ์ข้ำงที่เปื้ อนมูลนกจับใบหน้ ำนำง

！

“ฝ่ ำบำท！”

เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้วขึน้ คล้ำยยิ้มคล้ำยไม่ยิ้ม “หืม?”

“......ถวำยพระพรฝ่ ำบำท” เพี ย งองค์จกั รพรรดิ ส่ งสำย

พระเนตรมำ เฉินหรูอี้กอ็ ่อนยวบดังมะเขื
่ อต้องเกล็ดน้ ำแข็งรีบ
ร้อนย่อกำยถวำยพระพรในทันใด
185
 นำงคิ ดไม่ ถึ ง จริ งๆ ว่ ำ องค์ จ ัก รพรรดิ จะทรงไร้ ซึ่ ง
คุ ณ ธรรมปำนนี้ มิ ค ำดคิ ด ว่ ำ จะทรงใช้ อ ำนำจของพระองค์
กลันแกล้
่ งนำงอยู่หลำยครังหลำยครำ
้

“อ้ ำ ยเฟยมิ จ ำเป็ นต้ อ งมำกพิ ธี ” เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย ด้ ว ย

รอยยิ้มเต็มหน้ ำทัง้ ใช้มืออีกข้ำงพยุงนำงขึน้ กุมมืออันเย็นเฉี ยบ
ของนำงอย่ำงเบำมือ แสร้งมองไม่เห็นมุมปำกที่ ยิ่งมำยิ่งบิดเบ้
ของเฉินหรูอี้

“เจิ้นแค่ เย้ำพระสนมเล่ นเท่ ำนั น้ พวกเจ้ำมิจำเป็ นต้ อง

ตกใจเกินเหตุ ออกไปเถอะ” พระองค์เพียงโบกพระหัตถ์ ผู้คน
ในสวนพฤกษำก็ท ยอยหลบไปจนไม่ เ หลื อ แม้ เ พี ย งสัก คน มี
เพี ยงหยวนเป่ ำและจำงเต๋อผู้ติดตำมของเฉินหรูอี้ที่มิรู้ว่ำตน
ควรอยู่หรือไปดี จึงถอยห่ำงออกไปเป็ นระยะเกือบหนึ่ งจัง้

พระองค์ ท รงสวมพระมำลำอี้ ซ ำนกวน* ทรงฉลอง

พระองค์สีชำดตัวยำว แขนเสื้อแคบ คอเสื้อทรงกลม พระเนตร
ดุ จ หงส์ พระขนงได้ รู ป พิ ศ ดู แ ล้ ว ช่ ำ งงำมสง่ ำ ยิ่ ง แม้ น โยน
ฐำนั นดรศักด์ ิ ของพระองค์ทิ้งไปแล้วจับพระองค์รวมเข้ำไว้ใน
ฝูงชน พระองค์กย็ งั คงโดดเด่นเป็ นสง่ำจนสำมำรถทำให้ เหล่ำ
สตรีทงั ้ หลำยหวันไหวต่
่ อพระองค์ได้เช่นเดิม

186
 ผู้ใดเลยจะคำดคิดว่ำในพระทัยของพระองค์นัน้ จะเจ้ ำ
่ ้ อแพะที่ คิดจะจับ
เล่ห์เพทุบำยถึงขนำดเห็นสนมตนเป็ นดังเนื
พลิกไปพลิกมำเช่นใดก็ได้

ระลึ ก ไปถึ ง ครำแรกที่ พ ระองค์อ ภิ เ ษกกับ นำง ยำมนั น้

จักรพรรดิ น้ อยช่ ำงสดใสงดงำมดังแสงสุ่ ริย ำ เป็ นเด็กหนุ่ มที่
วิเศษแสนดี เหตุใดยำมนี้ จึงเปลี่ยนเป็ นคนเหลำะแหละ กักเก็บ
น้ำเน่ ำไว้เต็มท้อง*เช่นนี้ ไปได้

แม้ เ ฉินหรูอี้จะเคยคิ ดว่ำองค์จกั รพรรดิ อำจถูกผู้อื่นใช้

ร่ำงจึงได้มีอุปนิสัยที่ เปลี่ยนไปเช่นนี้ แต่ ควำมคิดนี้ กส็ ูญสลำย
ไปทัง้ ที่เพิ่งงอกเงยขึน้ มำ

เพรำะจักรพรรดิน้อยที่ ด้ำนหน้ ำมีคนคอยระวังด้ำนหลัง

มีองค์รกั ษ์คอยดูแลอยู่ตลอดเช่นนี้ แม้เพียงใบหญ้ำปลิวไหวก็
่ ว หำกมีสิ่งใดที่ ผิดปกติจริงก็คง
ล้วนแตกตื่ นกันไปถ้ วนทัวแล้
่ งหลังอย่ำงรวดเร็ว แม้อยำกปิดก็คงปิดไม่มิดเสี ย
ลือกันไปทัววั
แล้ว

“คิ ดอันใดอยู่หรื อ? ดวงตำกลมโตของอ้ ำยเฟยจ้ องเจิ้น

เขม็ง จนเจิ้ น ขนลุ ก ขนพองไปหมดแล้ ว ” แววตำของเซี ย วเห
ยี่ยน พลันเปลี่ยนเป็ นเย็บเยียบในบัดดล
187
 เฉิ นหรูอี้ ต กตะลึ ง โดยพลัน ด้ ว ยคำงของนำงถูก บี บ ไว้
แน่ นแล้วบังคับให้เชยขึน้ ไม่มีแม้ควำมปรำณี เลยสักนิด

เป็ นพระหัตถ์ข้ำงนัน้ อีกแล้วหรือ?

นำงไม่รู้ว่ ำเป็ นสัญ ชำตญำณตนที่ ผิ ด เพี้ย นหรื อมี ก ลิ่ น

เหม็น ของมูลนกอยู่จริงๆ ตัง้ แต่ ต้ นจนถึง เดี๋ ยวนี้ นำงก็มิอำจ
มองข้ำมมันไปได้เลย

เฉินหรูอี้มวั แต่ พะวงถึงเรื่องมูลนกจนลืมสังเกตบรรยำ

กำศอันเย็นยะเยือกที่ลอยวนอยู่รอบพระวรกำยองค์จกั รพรรดิ

แต่ ห ยวนเป่ ำและจำงเต๋ อ ที่ ห ลบซ่ อ นอยู่ ห ลัง ต้ น ไม้

มองเห็นบรรยำกำศมำคุเช่ นนั น้ ถึงกลับเหงื่อซึ มเต็มหน้ ำผำก
ทัง้ ขี ด ข่ ว นเปลื อ กไม้ ไ ปพลำง พวกเขำคิ ด ไม่ ถึ ง เลยว่ ำ ควำม
ฉลำดของสนมจ้ำวจะมีกต็ ่อเมื่ออยู่ในตำหนักหมิงกวำงเท่ำนัน้
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ ำพระพักตร์แล้วนัน้ แม้แต่พระองค์มีสีหน้ ำเช่น
ไรกลับดู มิออก

“ฝ่ ำบำท....มำอยู่ที่นี่ได้อย่ำงไรเพคะ?” ด้วยเฉินหรูอี้ถกู

บีบคำงไว้เสียงที่เปล่งออกไปจึงคล้ำยคนลิ้นโต*

188
 ไม่ รู้ ด้ ว ยเป็ นเพรำะสภำพอั น แสนอเนจอนำถของ
เฉินหรูอี้หรือไม่ที่ทรงทำให้ องค์จกั พรรดิทรงเบิกบำนพระทัย
พระองค์ทรงคลำยพระหัตถ์ สำยพระเนตรจับจ้องที่นำงแล้วทรง
พระสรวลเสียงดัง

ฝ่ ำบำทต้ องทรงประชวรเป็ นแน่ ...เฉินหรูอี้ลอบลูบคำง

ตน รูส้ ึกอยำกร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตำ

“ฝ่ ำบำท” นำงมองดูจกั รพรรดิจำงเหอที่ทรงพระสรวลไม่

หยุดทัง้ เหลือบมองต้ นไม้ใหญ่ที่เขี ยวชอุ่มต้ นนี้ พระองค์ต้อง
ทรงรู้สึกเบือ่ หน่ ำยสักเท่ำใดถึงมำหลบซ่อนบนต้นไม้เพื่อบังคับ
นกให้ถ่ำยมูลใส่หน้ ำนำงได้ “พระหัตถ์...”

“มื อ ?” เซี ย วเหยี่ ย นยกมื อ ขวำขึ้ น แล้ ว ยื่ น ออกไปลู บ

ใบหน้ ำนำงครำหนึ่ ง “มือมีอนั ใดหรือ?”

ใบหน้ ำของเฉินหรูอี้เขียวคลำ้ ไปหมด

รอยยิ้มปรำกฏในนัยน์ ตำหงส์ของเซียวเหยี่ยนเต็มเปี่ ยม
ไปด้ ว ยแววขบขัน “ที่ อ้ ำ ยเฟยจมน้ ำ ไปครำนั ้น ไม่ สู ญ เปล่ ำ
จริงๆ นับวันเจ้ำยิ่งมีอำรมณ์ขนั ขึน้ ไปทุกที”

189
 วัน นี้ พระองค์ ท รงว่ ำ งไม่ มี ร ำชกิ จ ใดๆ จึ ง เสด็จ มำที่
อุทยำนหลวง พระองค์มิอยำกไปข้องเกี่ยวกับเหล่ำสนมที่ เอำ
แต่วิ่งมำเกำะแข้งพันขำทรงรำคำญพระทัยไม่อยำกไปพบพวก
นำงจึ ง เสด็จ ด ำเนิ นมำเรื่ อ ยๆ จนห่ ำ งจำกเหล่ ำ ขัน ที ที่ ค อย
ติดตำมมำออกไปเสียไกล

ผูใ้ ดเลยจะทรำบว่ำจะได้มำพบผูเ้ บือ่ หน่ ำยอันสูงศักด์ ิ ผ้นู ี้

เข้ำ

นำงเอนกำยบนชิงช้ำแกว่งไปมำเบำๆ มีนำงกำนัลคอย
โบกพัด ให้ ด้ ำ นข้ ำ งมี ขนั ที คอยแกะเมล็ด แตงเป็ นของว่ ำ ง ดู
สบำยกว่ ำ จัก รพรรดิ ที่ ว นั ๆ เอำแต่ ห มุ น ไปมำดังลู
่ ก ข่ ำ งเช่ น
พระองค์เสียอีก หำกวันใดมิเห็นตำมควำมคิดของเหล่ำขุนนำง
ก็จะมีฎีกำของเหล่ำขุนนำงมำกมำยดังปุ ่ ยหิมะสำดโครมมำยัง
พระองค์

ด้วยบังเกิดอำรมณ์ อิจฉำริษยำแค้นเคืองจึงกระโดดขึ้น
ไปบนต้นไม้แล้วจับนกมำตัวหนึ่ ง....

“ฝ่ ำบำททรงชอบเย้ำเล่นจริงเชียว” เฉินหรูอี้ร้องไห้อย่ำง

ไร้น้ ำตำ เอ่ ยน้ ำเสี ยงอ่ อนโยนพยำมปรับสี หน้ ำตนพลำงหยิบ
ผ้ำเช็ดหน้ ำขึน้ มำถูกบนใบหน้ ำอย่ำงแรง
190
 พระองค์ต่ำงหำกที่สติเลอะเลือน หำกมิใช่จะมีจกั รพรรดิ
องค์ใดเย้ำสนมตนเล่นเช่นพระองค์บำ้ ง?

เฉินหรูอี้พรำ่ ถำมพระญำติทงั ้ สิบแปดรัชสมัยของ องค์

จักรพรรดิอยู่ในใจแต่ใบหน้ ำกลับไม่แสดงพิรธุ ใดๆ แม้แต่น้อย
พอนำงเงยหน้ ำขึ้ น ก็ พ บว่ ำ พระองค์ ก ำลัง จ้ อ งมองนำงอยู่
นั ย น์ ต ำหงส์เ ปล่ ง ประกำยคล้ ำ ยทรงแย้ ม สรวลทัง้ คล้ ำยมิได้
แย้มสรวล

แววพระเนตรเช่นนี้ ของพระองค์บอกนำงว่ำนำงคงไม่มี
โอกำสอยู่อย่ำงสบำยอีกแล้ว

เฉินหรูอี้ร้สู ึกชำไปทัวหนั
่ งศีรษะ รู้สึกคล้ำยมีไอเย็นสำย
หนึ่ งติดตำมด้ำนหลังของนำงมำ

“อ้ำยเฟย” เซี ยวเหยี่ยนพลันยกมือขึ้นโอบเอวเฉินหรูอี้

ใช้ แ รงสำยหนึ่ งบัง คั บ ให้ น ำงเดิ นตำมไป “เจ้ ำ คล้ ำ ยกั บ
หวำดกลัวเจิ้น? เหตุใดจึงไม่ร่ำเริงเหมือนกำลก่อน พบเจิ้นครำ
ใดก็เอำแต่หลบเลี่ยง? หืม?”

ท้ ำยเสี ย งโหนสูงขึ้นเล็กน้ อย เสี ย งขึ้น จมูกที่ ได้ ยินนั น้

เคลือบแฝงด้วยกระแสเย็นเยือกสำยหนึ่ ง

191
 “เจ้ำเป็ นอันใด พูดให้เจิ้นฟังได้หรือไม่?”

เฉินหรูอี้เดินเท้ำข้ำงหนึ่ งหนักข้ำงหนึ่ งเบำออกจำกสวน

พฤกษำไปพร้อมกับองค์จกั รพรรดิ ไม่นำนนักสำยตำพลันเปิด
โล่ง แลเห็นฟ้ ำกว้ำงเมฆสีจำง พลันควำมกดดันอันน่ ำประหลำด
ที่คอยกดทับพระองค์ไว้กลับคลำยลงไปหลำยส่วน

คล้ำยพระวรกำยของพระองค์มีปมเป ุ่ ิ ดปิด เมื่อครู่ยงั ทรง

พระสรวล เพียงครู่พระพักตร์กลับเปลี่ยนเป็ นอึมครึมแทรกซึม
ด้วยแสงเย็นเยียบสำยหนึ่ ง พระองค์ทรงเปลี่ ยนพระอำรมณ์ ได้
รวดเร็วยิ่ง

ทรงไปเรียนวิชำเปลี่ยนหน้ ำกับผูใ้ ดมำงัน้ หรือ?

“ฝ่ ำบำทเพคะ” นำงเอ่ยเสียงเบำหวิว

“จะว่ ำ กลัว ได้ อ ย่ ำ งไรเพคะ เชี่ ย เซิ น มิ ไ ด้ ก ลัว แต่ เ ป็ น

เคำรพต่ำงหำกเล่ำเพคะ ฝ่ ำบำทเปรียบดังฟ้ ่ ำผูไ้ ด้รบั กำรยกย่อง
จำกประชำชนทัวหล้ ่ ำ เป็ นเพรำะกำลก่อนเชี่ยเซินมิร้คู วำม เอำ
แต่ เกำะติดฝ่ ำบำท ทำให้ ฝ่ำบำททรงลำบำกพระทัย เชี่ ยเซิน
กำลังสำนึ กตนอยู่เพคะ”

192
 เฉิ นหรู อี้ พ ลัน รู้ สึ ก มื อ ใหญ่ ที่ โ อบรัด เอวตนนั ้น กลับ
กระชับแน่ นขึน้

ควำมจริงมิใช่มีเพียงองค์จกั รพรรดิที่มิทรงคุ้นชิน แม้แต่

เฉินหรูอี้เองยำมได้ฟังเสียงเล็กใสนี้ ยำมใดก็ยงั รู้สึกอึดอัดในใจ
กระเพำะอำหำรหลังน ่ ้ำย่อยออกมำไม่ขำดสำยอยู่ทุกครังไป ้ แต่
จะให้ ทำเช่ นใด นำงไม่อำจฝื นน้ ำเสี ยงที่ คล้ำยดุจจะร้องไห้ อยู่
ทุกเมื่อของร่ำงนี้ ได้ ทำได้เพียงคล้อยตำมไปจนถึงที่สดุ ...

“ฝ่ ำบำทโปรดอภัยโทษให้เชี่ ยเซินได้หรือไม่?” เฉินหรูอี้

กะพริบตำกลมโตของนำงแหงนมององค์จกั รพรรดิผ้อู งอำจที่
ยืนแข็งค้ำงอยู่ข้ำงกำยนำงในยำมนี้

*****พระมำลำอี้ซำนกวน เป็ นหมวกที่ ใช้ในวันปกติของ

จักรพรรดิ และพระบรมวงศำนุ ว งศ์ เป็ นหมวกสี ดำมี ลกั ษณะ
คล้ำยหมวกวูซำของขุนนำง แต่ ปีกสองข้ำงจะชี้ขึ้นฟ้ ำมิได้ยื่น
ออกด้ำนข้ำงอย่ำงหมวกวูซำ

*****กักเก็บน้ำเน่ ำไว้เต็มท้อง เป็ นคำเปลี่ยนเปรยว่ำ คน

ที่มีควำมคิดไม่ดีอยู่เต็มสมอง

*****คนลิ้นโต มักหมำยถึงคนที่พดู ติดอ่ำง หรือ พูดไม่ชดั

193
 20 แรงพยำบำท

เซียวเหยี่ยนเพียงรู้สึกว่ำตัง้ แต่เฉินหรูอี้ตกน้ ำครำนัน้ ก็ดู

แปลกไปทำให้เขำคำดเดำนำงมิได้

แต่ก่อนนำงเป็ นดังคั่ นฉ่ อง มองปรำดเดียวก็เห็นทะลุปรุ

โปร่ง ไม่ว่ำจะยินดี หรือซ่ อนควำมคิดที่ จะกล่ ำวฟ้ องเรื่องรำว
ไม่ดีของผูอ้ ื่นไว้ เขำล้วนมองออกอย่ำงชัดแจ้ง

บัด นี้ ริ มฝี ปำกน้ อยๆ กลั บ พู ด เสี ย คล่ อ งปำก รู้ จ ั ก
จำนรรจำมำกกว่ำกำลก่อนมิเพียงแค่หนึ่ งขัน้

“อ้ ำยเฟยเหตุใดจึงกล่ ำวเช่ นนั น้ เจ้ำทำดี มำกอยู่แล้ว”

พระองค์ชำเลืองพระเนตรมองเฉินหรูอี้ ทรงแย้มสรวลซึ่งคิดว่ำ
อ่ อนโยนที่ สุดแล้วตรัสว่ำ “มิต้องสำนึ กตนอันใดทัง้ สิ้น เพี ยง
เป็ นสนมรักของเจิ้นอย่ำงสบำยใจก็เพียงพอแล้ว”

เฉินหรูอี้พลันรูส้ ึกมีลมหนำวพัดผ่ำนในใจนำงไปวูบหนึ่ ง

หรือนำงมองพระองค์ในแง่ร้ำยเกินไป เหตุใดรอยแย้ม
สรวลของพระองค์นั น้ กลับ ให้ ค วำมรู้สึ ก รำวนำงเป็ นไก่ ที่ ถ กู
พังพอนขังไว้ในกรงเช่นนี้

194
 หรื อ ด้ ว ยเพรำะนำงฟื้ นคื น มำครำใดก็ ล้ ว นถูก องค์
จักรพรรดิ ท รมำนทุ กครัง้ ไปจนเกิด ควำมหวำดกลัว ขึ้น ในใจ
นำงคุ้นเคยกับควำมเย็นชำช่ำงเสี ยดสี ของพระองค์มำกกว่ำที่
พระองค์จะทรงเมตตำเอ็นดูรกั ใคร่นำงเช่ นนี้ มันดูแปลกพิกล
จนนำงวิตกจริตไปต่ำงๆ นำๆ

เฉินหรูอี้มิอยำกเชื่อว่ำตนจะตกอยู่ในสถำนกำรณ์ เช่นนี้
ได้ นำงพลันรูส้ ึกสลดใจอย่ำงบอกไม่ถกู

เฉิ นฮวำยและเหล่ ำ ข้ ำ รำชบริ พ ำรเฝ้ ำรออยู่ น อกสวน

พฤกษำแล้ว ครัน้ เห็นองค์จกั รพรรดิโอบสนมจ้ำวดำเนินไปมำ
เพื่ อ อวดโฉมแก่ ผู้ค นบริ เ วณนั ้น จึ ง รี บ ติ ดตำมพระองค์ ไ ป
ในทัน ที กลุ่ ม คนด ำทะมึ น สำยหนึ่ งจึ ง กลำยเป็ นจุ ด เด่ น อัน
งดงำมในอุทยำนหลวงไปในบันดล

เฉินหรูอี้แอบอิงพระอุระขององค์จกั รพรรดิ ผูใ้ ดไม่ทรำบ

ล้วนคิดว่ำนำงคือสนมที่ ได้รบั กำรโปรดปรำนเสี ยจนจองหอง
พองขน กลำงวันแสกๆ ยังกล้ำยัวยวนองค์
่ จกั รพรรดิ

มีเพียงนำงเท่ ำนั น้ ที่ ร้ดู ีว่ำพระหัตถ์ที่วำงบนเอวนำงนัน้

แข็งดังเหล็
่ กกล้ำเพียงใด ร่ำงนำงทัง้ ร่ำงล้วนแข็งเกร็งไปหมด

195
ได้แต่ เดินติดตำมองค์จกั รพรรดิไปอย่ำงมิอำจควบคุมตนเอง
ได้

เหล่ำสนมที่ กำลังเบิกบำนอยู่ในอุทยำนหลวงต่ ำงล้ วน

เคยวำดฝั น ว่ ำ จะบัง เอิ ญ ได้ พ บเข้ ำ กับ องค์จ ัก รพรรดิ ใ นสัก
วัน จำกควำมบังเอิญก่อเกิดเป็ นควำมรักแล้วพระองค์กท็ รง
โปรดปรำนตน เป็ นโชคดีดุจได้ขนมเปี๊ ยะแป้ งบำงไส้แน่ นก้อน
ใหญ่

แต่กลับคำดไม่ถึงว่ำจะได้พบสนมจ้ำวที่ ร่ำงอ่อนระทวย
ดุจไร้กระดูกแนบชิดอยู่ข้ำงพระวรกำยขององค์จกั รพรรดิด้วย

ตัง้ แต่ ครำนั น้ ที่ สนมจ้ำวถูกต่ งกุ้ยเฟยลงทัณฑ์ด้วยกำร

กัก บริ เ วณ ฝ่ ำบำทก็มิ ท รงคัด ค้ ำ นอัน ใด บรรดำสนมก็ล้ ว น
ส่ ง เสี ย งซุ บ ซิ บ กัน แล้ ว และเป็ นดัง คำดเพรำะผ่ำ นไปไม่ น ำน
องค์จกั รพรรดิกท็ รงพึงใจนำงระบำผู้หนึ่ งกระทังว่ ่ ำทรงประทับ
ที่ตำหนักเหยำหัวเสียหลำยรำตรี บทสรุปชัดเจนออกอย่ำงนี้

ู เสียดวงหทัยขององค์จกั รพรรดิไปแล้ว
สนมจ้ำวได้สญ

นี่ เป็ นเรื่องที่ บรรดำสนมต่ ำงเห็นพ้องต้ องกัน แต่ ควำม

จริงดังมี
่ มืองอกออกมำตบหน้ ำคนทุกผู้อย่ำงรุนแรง สนมจ้ำว

196
กลับเกำะติดในอ้อมพระอุระขององค์จกั รพรรดิอย่ำงเชิดหน้ ำชู
ตำต่อหน้ ำผูค้ นทัง้ หลำย

เอวบำงของเฉิ นหรู อี้ ต กอยู่ ใ นอุ้ ง พระหัต ถ์ ข ององค์

จักรพรรดิและด้วยบำรมีขององค์จกั รพรรดินำงจึงพลอยได้รบั
กำรคำรวะจำกบรรดำสนมทัง้ หลำยไปด้วย ในครำที่ นำงเป็ น
หวงโฮ่ว อยู่นัน้ ก็ค้นุ ชินกับกิริยำเช่นนี้ ดี แต่บดั นี้ นำงเป็ นเพียง
เจี๋ยอวี๋ พฤติกำรณ์เช่นนี้ เสี่ยงต่อกำรถูกผูค้ นโกธรแค้นยิ่งนัก

แต่เรือ่ งบำงเรือ่ งเรำมิอำจไปกำหนดได้ มิต้องพูดถึงเรื่อง

ที่ นำงอยำกจะคำรวะตอบเลยแม้แต่ เดินให้ ช้ำลงกว่ำนี้ นำงยัง
ทำไม่ได้เพรำะฝ่ ำมือใหญ่ที่วำงอยู่ตรงเอวนำงนัน้ คอยหยิกนำง
อยู่ตลอด เฉินหรูอี้เดินอยู่อย่ำงนัน้ ภำยใต้สำยตำคมดุจมีดของ
เหล่ำสนมและกำรบีบบังคับขององค์จกั รพรรดิ

เมื่อเกิดเรื่องเช่ นนี้ ขึ้นนำงนั น้ พลันรู้สึกดี ใจเหลือเกินที่

ร่ำงของสนมจ้ำวไม่มีชิ้นเนื้ อส่ วนเกิน หำกเป็ นสตรีที่อวบอั ๋น
แล้วต้ องถูกองค์จกั รพรรดิบีบหยิ กเช่ นนี้ เนื้ อคงหลุดติดพระ
หัตถ์พระองค์ไปเสียนำนแล้ว

197
 นำงไม่ทรำบว่ำองค์จกั รพรรดิเสพติดกำรหยิกคัน้ หรือ
อย่ำงไร นำงมิได้ขยับเขยื้อนตัวเลยแม้แต่ น้อย พระองค์กลับ
หยิกทำงซ้ำยทีคนั ้ ทำงขวำทีอย่ำงนี้ รำ่ ไป

“ฝ่ ำบำท....” เฉิ นหรูอี้ อ ดไม่ ไ ด้ ที่ จ ะใช้ น้ ำ เสี ย งอัน ออด
อ้อนเอ่ยขำนนำม นำงยังมิทนั ได้เอ่ยปำกเตื อนองค์จกั รพรรดิ
ให้เบำมือลงบ้ำงกลับมีเสียงหนึ่ งดังขัดจังหวะขึน้ เสียก่อน

“ฝ่ ำบำทเพคะ”

ผู้ที่ ย่ อ กำยท ำควำมเคำรพขวำงทำงทัง้ สองอยู่ นั ้น คื อ

หญิงสำววัยขบเผำะอำยุรำวสิบห้ำสิบหกปี สวมใส่ชุดกระโปรง
ยำวสีม่วงอ่อน รูปร่ำงเต็มไปด้วยส่วนเว้ำส่วนโค้ง สมส่วนชวน
มองอย่ำงยิ่ง คิ้วเข้ม ปำกแม้นไม่แต้มสีชำดกลับแดงเปล่งปลัง่
ดวงตำสดใสแวววำวดุจ ธำรน้ ำ ใส หำงตำเฉี่ ยวขึ้น เล็ก น้ อย
งดงำมดุจไร้วนั ร่วงโรย

“หลำยวันมำนี้ ข้ำฝึ กซ้อมระบำท่ำใหม่ ฝ่ ำบำททรงอยำก

ทอดพระเนตรหรื อ ไม่ เ พคะ?” เด็ก สำวก้ ม หน้ ำเล็ก น้ อยแต่
สำยตำกลับเหลือบมองขึน้ เหนื อหัว

นี่ คือสนมเฉี ยน！สนมคนใหม่ที่ฝ่ำบำททรงโปรดปรำน

198
 เฉินหรูอี้อยำกจะพ่นลมออกปำกเสียจริง เหล่ำสนมพวก
นัน้ มิเคยเห็นด้วยตำตนสักครัง้ กลับกล่ำวหำนำงว่ำได้รบั ควำม
โปรดปรำนจนหยิ่งผยองตน มำรดำมันเถอะ ที่ เรี ยกว่ำได้ รบั
ควำมโปรดปรำนแล้วหยิ่งผยองตัวจริงนัน้ อยู่ที่นี่แล้ว

คนผู้นี้ ไม่เ พี ย งใช้ ค ำเรี ย กขำน “เจ้ำเจ้ำ ” “ข้ำข้ำ ” ไม่ มี

ควำมเคำรพสัก น้ อ ยนิ ด แม้ แ ต่ ย ำมถวำยพระพรก็ไ ม่ เ ก็บ ง ำ
สำยตำกล้ำเหลือบแลขึน้ สบพระเนตรองค์จกั รพรรดิโดยตรง

หำกเปรียบกับสนมเฉี ยนนำงนับว่ำได้รบั กำรโปรดปรำน

งัน้ หรือ

ตำมที่ฟังหยวนเป่ ำและหยวนสี่เล่ำมำนัน้ สนมจ้ำวแม้ไม่

รู้ สิ่ งใดควรมิ ควรแต่ ก็ มิ บัง อำจกล่ ำ ววำจำเยี่ ย งนี้ ต่ อ องค์
จักรพรรดิ ส่วนมำกมักยัวเย้ ่ ำให้พระองค์เบิกบำนพระทัย ทำแง่
แสนงอนบ้ำง ทูลฟ้ องเรื่องผู้อื่นบ้ำงก็เท่ำนัน้ ไหนเลยจะเหิมเก
ริมปำนสนมเฉี ยนผูน้ ี้ ....

กำลังครุ่นคิดอยู่พลันรู้สึกเจ็บแปลบที่ บนั ้ เอว เฉินหรูอี้

ฝื นกัดฟันไว้ องค์จกั รพรรดิจะทำอันใดอีกหรือ?

199
 สนมเฉี ยนเงยหน้ ำขึ้นเล็กน้ อย เพียงพบรอยยิ้มบำงเบำ
ของเซี ยวเหยี่ยนที่ ส่งมำยังนำง ในดวงตำคล้ำยเคลือบไว้ด้วย
ควำมอ่อนโยนอันหำที่สดุ มิได้

นำงตะลึงลำนคล้ำยถูกอัสนี ผ่ำฟำดไปห้ำครัง้ ห้ำครำ สติ

ล่องลอยยังมิทนั คืนมำ แต่ทว่ำเซี ยวเหยี่ยนกลับหันหน้ ำไปทำง
อื่นเสียแล้ว

“วันหลังเถอะ” พระพักตร์ไร้ซึ่งอำรมณ์ ใดๆ ทรงย่ำงพระ

บำทเสด็จดำเนินไป สนมเฉี ยนที่ย่อกำยในท่ำถวำยพระพรกลับ
คุกเข่ำลงใช้มือน้ อยๆ ดึงฉลองพระองค์ขององค์จกั รพรรดิไว้

“ฝ่ ำบำท ข้ำผิดไปแล้ว.....ต่อไปข้ำจะไม่ก่อเรื่องอี ก...ฝ่ ำ

้ ิ ด....”
บำทอภัยให้ข้ำสักครังเถ

เฉินหรูอี้จึงรู้ได้ในทันที ว่ำ ทัง้ สองมีเรื่องผิดใจกันนัน่ เอง

องค์จกั รพรรดิคงคิดจะใช้นำงเป็ นโล่กำบังสังสอนสนมเฉี
่ ยน

เซี ยวเหยี่ยนมิได้กล่ำวว่ำจำใด เพียงใช้สำยตำกวำดไป

ยังด้ำนหลัง

200
 เฉินฮวำยพลันวิ่งเข้ำมำอย่ำงรีบร้อน สะบัดเอำมือของ
สนมเฉี ยนหลุดออกไปแล้วกล่ำวว่ำ “พระสนมมิอำจไม่ระวัง
กิริยำ เหตุใดถึงได้ลำกดึงฉลองพระองค์ของฝ่ ำบำทเช่นนี้ ได้”

เฉินฮวำยยำมกล่ำววำจำน้ ำเสียงแผ่วเบำ แต่เฉินหรูอี้ดู

ออกว่ำแรงที่สะบัดไปเมื่อครู่กลับมิเบำเลย กระทังว่ ่ ำทำให้สนม
เฉี ยนแยกเขี้ ย วยิ งฟั น ใส่ แต่ ด้ ว ยอยู่ ห น้ ำพระพัก ตร์ อ งค์
จัก รพรรดิ จึ ง ได้ แ ต่ ข่ ม กลัน้ โทสะไว้ จ้ อ งมองเฉิ นฉวำยด้ ว ย
ใบหน้ ำบูดบึง้

“ฝ่ ำบำท...”

“โอ๊ย อ้ำยเฟยหึงงัน้ หรือ? เหตุใดอยู่ดีๆ ถึงได้หยิกเจิ้น”

สนมเฉี ยนยัง ไม่ แ ม้ จ ะเอ่ ย ปำก เซี ย วเหยี่ ย นกลับ ร้ อ ง

เสี ยงดังขึ้น น้ ำเสี ยงและสี หน้ ำสีแสดงออกเป็ นธรรมชำติยิ่งทำ
เอำเฉินหรูอี้ตะลึงตำค้ำงพูดสิ่งใดมิออก

พระองค์ลำกนำงเข้ ำไปในวังวนนี้ อย่ ำงไม่ แม้ แต่ จะส่ ง

สัญญำนใดๆ เช่นนี้ หมำยควำมว่ำอย่ำงไร?

201
 แค่ เ พี ย งผิ ด ใจกับ สนมเล็ก ๆ เท่ ำ นี้ ไม่ กี่ ว ัน หำยแล้ ว
หรือไม่กแ็ ค่ให้ต่งกุ้ยเฟยรับไปอบรมสักหลำยวันก็สิ้นเรื่อง เหตุ
ใดต้องออกโรงจัดฉำกเสียยิ่งใหญ่ปำนนี้

“อ้ ำ ยเฟยวำงใจได้ ไม่ มี ผู้ใ ดแทนที่ เ จ้ ำ ในหัว ใจเจิ้ น ได้

หรอกหนำ” เซี ยวเหยี่ยนจ้องมองเฉินหรูอี้ด้วยใบหน้ ำแต้มยิ้ม
ดุจยำมนี้ มีเพียงเรำสอง

พริบตำนัน้ เฉินหรูอี้กลับเข้ำใจถึงควำมนั ยจำกแววพระ

เนตรที่ส่งมำจำกองค์จกั รพรรดิได้ในทันที

ทรงต้ อ งกำรให้ น ำงแสดงอ ำนำจของสนมที่ ไ ด้ ร บั กำร

โปรดปรำนมำข่มขวัญสนมที่ทรงโปรดคนใหม่นี้ให้สงบลงบ้ำง

กล่ำวได้ว่ำวันนี้ ที่เดินไปวนมำในอุทยำนหลวงนั น้ นำง

มิได้รบั ประโยชน์ อนั ใดเลยมีแต่แรงพยำบำทที่ ลอยคละคลุ้งไป
ทัว่ วันหน้ ำแม้นำงอยำกอยู่อย่ำงสงบในตำหนักหมิงกวำงก็ไม่
แน่ ว่ำจะเป็ นไปได้แล้ว

หลังจำกที่สนมจ้ำวพลัดตกน้ำไปแล้วนัน้ นำงได้เผชิญกับ
สถำนกำรณ์ ที่ คล้ ำ ยว่ ำ ไม่ ไ ด้ เ ป็ นที่ โปรดปรำนขององค์
จักรพรรดิอีกต่ อไปจึงค่อยๆ สูญเสี ยกำรมีตวั ตนในวังหลังไป

202
แต่ บดั นี้ องค์จกั รพรรดิทรงโอบนำงดำเนินไปทัวอุ
่ ทยำนหลวง
ทำให้นำงส่องแสงเจิดจ้ำขึ้นมำปำนเลี่ยมด้วยทองคำจนบรรดำ
สนมแทบตำบอดกันสิ้น

ในเมื่อเป็ นไพ่ที่องค์จกั รพรรดิทรงส่งมำ เฉินหรูอี้ไม่อำจ

ไม่รบั

นำงขมวดคิ้วขึน้ เล็กน้ อยสำยตำพลันเปลี่ยนไปในบัดดล

ริมฝี ปำกแดงเอ่ยขึน้ “พระดำรัสของฝ่ ำบำท เชี่ยเซินมีหรือจะไม่
เชื่อ แต่ว่ำพระสนมเฉี ยน....ในเมื่อกระทำผิดก็ควรจักสำนึ กตน
อยู่ ใ นต ำหนั ก เหตุ ใ ดจึ ง บุ ก มำถึ ง อุท ยำนหลวงได้ ? โชคดี ที่
เมื่อครูฝ่ ่ ำบำททรงประคองเชี่ยเซินไว้ มิเช่นนัน้ เจ้ำโผล่พรวดมำ
กะทันหันเช่นนี้ ข้ำคงตกใจแทบสิ้นสติ”

“ฝ่ ำบำททรงมีน้ำพระทัยยิ่งใหญ่แต่เจ้ำก็มิอำจลำพองจน
ไม่สนว่ำสิ่งใดควรมิควร กฎใดควรพึงรักษำยังคงต้องรักษำ เจ้ำ
ว่ำ...จริงหรือไม่?”

203
 21 ฝึ กฝน

เฉินหรูอี้เอ่ยเสียงหวำนปำนน้ำผึง้ อันแฝงแววเหน็ บแนม

อยู่ในทีทงั ้ ใบหน้ ำที่คล้ำยยิ้มคล้ำยไม่ยิ้มนัน้ อีก ช่ำงเป็ นลักษณะ
ของสนมที่ ได้รบั กำรโปรดปรำนโดยแท้ นำงยังมิทนั กล่ำวจบก็
ได้ รบั สำยตำชื่ นชมจำกองค์จกั รพรรดิที่ อยู่ด้ำนซ้ ำยและเฉิน
ฮวำยที่ด้ำนขวำ

แม้นนำงดังเป็ ่ ดบินขึ้นรัง* แต่ในเมื่อนำงขึ้นรังมำแล้ว ก็

จะเป็ นเป็ ดชัน้ ดีที่รบั ผิดชอบหน้ ำที่ตนอย่ำงเต็มที่

แม้นฝี มือด้ำนกำรร้องรำของนำงจะมิสู้ดีทงั ้ เรื่องกำรเอำ

อกเอำใจองค์จกั รพรรดิกม็ ิ อำจเป็ นคู่แข่งผู้ใดได้ แต่ เรื่องกำร
กำหรำบเหล่ ำสนมในวัง หลัง นั น้ เก่ ง กำจไม่น้ อย สองปี ที่ น ำง
ดำรงตำแหน่ งหวงโฮ่วได้ฝึกให้ นำงมีควำมชำนำญนี้ ติดตัวมำ
ด้วย

บัดนี้ นำงมิได้มีควำมทรงจำของสนมจ้ำวอยู่เลย ทุกครำ

ที่ ต กอยู่ ใ ต้ ฝ่ ำพระหัต ถ์ข ององค์จ กั รพรรดิ น ำงล้ ว นได้ ร บั แต่
ควำมปรำชัย ไม่ง่ำยเลยที่ องค์จกั รพรรดิจะยอมมอบโอกำสให้
นำงได้ฝึกฝนเช่นนี้ นำงจะทำให้พระองค์ทรงผิดหวังได้อย่ำงไร

204
 วำจำเมื่ อ ครู่โ จมตี เ สี ย สนมเฉี ยนมิ อ ำจตอบกลับ นำง
คุกเข่ำอยู่บนพืน้ เหลือบมองเฉินหรูอี้ด้วยสำยตำตะลึงลำนพลัน
เกิดควำมสับสนขึ้นในบัดดลว่ำเฉินหรูอี้คือผู้ใดถึงได้กล้ำเอ่ย
คำกลับดำเป็ นขำวด้ วยน้ ำเสี ยงและท่ ำทำงเช่ นนี้ ต่อหน้ ำพระ
พักตร์องค์จกั รพรรดิ

หำกจะตำหนิก็คงต้องตำหนิองค์จกั รพรรดิที่ทรงพระทัย
โลเลเป็ นที่ สุด สนมนำงใดล้วนเรียกขำนว่ำ “สนมรัก” เช่ นนี้
อย่ำงไรก็มิมีเรียกผิด

แต่ นำงเพิ่งเข้ ำมำวังหลังได้ ไม่นำนจะรู้จกั ทัวทุ

่ กคนได้
อย่ ำ งไร ด้ ว ยนำงก ำนั ล ขัน ที ข้ ำ งกำยนำงนั ้น เป็ นต่ ง กุ้ย เฟย
ประทำนให้ เมื่ อ อยู่ ต่ อ หน้ ำล้ ว นยกยอปอปั ้น นำง แต่ ท ว่ ำ
เรื่องรำวในวังนัน้ ลึกลับซับซ้อนยิ่ง เมื่อเหตุกำรณ์ เกิดขึ้นอย่ำง
กะทันหันเช่ นนี้ นำงยิ่งมิอำจทำควำมเข้ำใจได้ ได้แต่ ทำตนดัง่
ตำบอดคลำช้ำงอำศัยควำมรู้สึกของตนเดำส่งเดชไปซึ่งไม่มีอนั
ใดที่เป็ นประโยชน์ ต่อนำงเลย

สนมเฉี ยนถูกนำงกำนั ลเป่ ำหูเสี ยจนชินจึงเข้ำใจว่ำองค์

จักรพรรดิมิเคยเจอผู้ใดที่ รู้ใจเช่ นตนมำก่ อน บัดนี้ พระพักตร์
ขององค์จกั รพรรดินัน้ เย็นชำยิ่ง แต่ นำงคิดว่ำพระองค์แค่ทรง

205
เย้ำนำงเล่นเท่ ำนัน้ ส่วนเฉินหรูอี้กเ็ ป็ นนำงจิ้งจอกที่ คอยยุแยง
เมื่อสบจังหวะก็เท่ำนัน้

“กฎที่ ข้ ำ เรี ย นรู้ล้ ว นเป็ นคนที่ ก้ ุย เฟยส่ ง มำอบรมด้ ว ย

ตนเอง ฝ่ ำบำทยังเคยเอ่ยชมข้ำด้วยซำ้ แต่ไม่ทรำบว่ำเหตุใด...
ในสำยตำของพี่ ส ำวข้ ำ จึ ง กลำยเป็ นผู้มิ รู้ก ฎไปเสี ย ได้ ” สนม
เฉี ยนยืดอกที่อวบอั ๋นของตนขึ้น คำงน้ อยๆ เชิดขึน้ ด้วยท่ำทำง
ที่มิเกรงกลัวต่ออำนำจใด

เฉินหรูอี้ตะลึงไปเล็กน้ อย บรรดำสนมที่ แสร้งเป็ นตะปู

อ่อน ต่อหน้ ำทำควำมเคำรพ ลับหลังก่นด่ำ นำงเจอมำมิใช่น้อย
แต่ ที่ เ หิ มเกริ ม ดุ จ ตบหน้ ำกัน เสี ย งดัง ฉำดทัง้ ที่ อ ยู่ ต่ อ หน้ ำ
พระพักตร์เช่นนี้ นำงกลับเพิ่งเคยเห็นเป็ นครังแรก ้

องค์จกั รพรรดิช่ำงมีสำยพระเนตรที่ แตกต่ำงจำกปุถชุ น

ทัวไปโดยแท้
่

ผู้หนึ่ งรู้จกั แต่กล่ำวทูลฟ้ องอีกผู้หนึ่ งกลับมีสติปัญญำดุจ

คนสติฟัน่ เฟื อน หลำยปี มำนี้ พระองค์ทรงพบเจอสิ่งใดมำกัน
แน่ ?

206
 นำงกวำดมององค์จกั รพรรดิอย่ำงครุ่นคิดกลับเห็นพระ
พั ก ตร์ ห ล่ อ เหลำมื ด ด ำดุ จ ถู ก อั ส นี ผ่ ำ ฟำดไปถึ ง เจ็ ด แปด
ส่วน เพื่อมิให้องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วแล้วตัดโอกำสกำรมีชีวิต
รอดของนำงไป นำงจึงรีบร้อนกล่ำวสังสอนสนมเฉี ่ ยนอย่ำงไม่
รอช้ำ “ฝ่ ำบำทและกุ้ยเฟยเห็นว่ำเจ้ำยังเยำว์วยั นัก มิอยำกเอ่ย
ตำหนิเจ้ำ เจ้ำควรรู้สิ่งใดควรมิควรจึงจะถูก สนมเฉี ยนอย่ำได้
โกธรเคืองไป ถึงอย่ำงไรพี่สำวก็อำยุมำกกว่ำเจ้ำ จึงอยำกบอก
กล่ำวเจ้ำสักหน่ อย ก่อนหน้ ำนี้ พี่สำวก็ได้กระทำผิดเช่นกัน กุ้ย
เฟยเพียงกักบริเวณข้ำ มิได้กล่ำวโทษอันใดอี ก แต่ ข้ำนัน้ กลับ
สำนึ กในควำมผิดตนด้วยใจจริงจึงตัดสินใจว่ำจะไม่กระทำผิด
เช่นนัน้ อีก ”

วำจำเช่นนี้ ช่ำงมีจงั หวะรุกรับอย่ำงพอเหมำะ ทัง้ แฝงแวว

ประชดประชัน สนมเฉี ยนและในขณะเดี ย วกัน ก็ ก ล่ ำ วชม
กุ้ยเฟยไปพร้อมด้วย แม้แต่ผ้ทู ี่ ช่ำงตำหนิอย่ำงเซี ยวเหยี่ยนยัง
พยักหน้ ำพอใจไม่หยุดหย่อน

เซี ย วเหยี่ ย นบี บ เค้ น เอวบำงของเฉิ นหรูอี้ เ บำๆ ต่ อ ว่ ำ

อย่ำงยิ้มแย้ม “เจ้ำนี่ ปำกหวำนเสียจนทำคนตำยได้เลยนะ เหตุ
ใดเจิ้นฟั งเจ้ำกล่ำวเช่ นนี้ คล้ำยว่ำกำรถูกกุ้ยเฟยลงทัณฑ์มิใช่
เรื่ อ งน่ ำ อับ อำยแต่ เ ป็ นเรื่ อ งน่ ำ ภูมิ ใ จ ถูก ลงโทษแล้ ว ยัง บอก

207
 ่ ำยเป็ นเรื่องอันทรงเกียรติจนต้องอวดอ้ำงไปทัว่
กล่ำวไปทัวคล้
กระนัน้ หรือ?”

“เชี่ ย เซิ น ภูมิ ใ จที่ ใ ดกัน ?” เฉิ นหรูอี้ ส่ ง ยิ้ ม เต็ม หน้ ำแก่
จักรพรรดิจำงเหอ “เชี่ ยเซินสำนึ กในควำมผิดจึงคิดแก้ ไขตน
มิกล้ ำเล่ น ลิ้น เด็ด ขำดเพคะ สนมเฉี ย นยัง เยำว์นัก เชี่ ย เซินมิ
อยำกเห็นนำงทำผิดเช่ นเชี่ ยเซิน จึงบอกกล่ำวนำงด้วยใจจริง
ฝ่ ำบำทมิทรงช่วยเชี่ยเซินยังทรงพระสรวลเย้ยเชี่ยเซินอีก ”

สนมเฉี ยนเห็น ทัง้ สองหยอกล้ อ ต่ อ ว่ ำ กัน ต่ อ หน้ ำนำง

เช่นนี้ หน้ ำจึงแดงด้วยควำมโกรธ เล็บยำวจิกเนื้ อฝ่ ำมือตนเสี ย
แทบพัง

“ฝ่ ำบำท......”

เฉินหรูอี้มิรอให้นำงได้กล่ำวชิงพูดตัดบทขึน้ “สนมเฉี ยน
พี่ ส ำวเพี ย งบอกกล่ ำ วเจ้ ำ ได้ เ ท่ ำ นี้ เจ้ ำ ลองใคร่ ค รวญให้ ดี
ฝ่ ำบำทไปเถอะเพคะ”

เซียวเหยี่ยนยกมุมปำกระบำยยิ้มไม่แม้แต่จะเหลือบมอง
สนมเฉี ยนที่ คุกเข่ำบนพื้นนัน้ สักนิดเพียงเดินโอบเอวเฉินหรูอี้
จำกไป เดินไปพลำงหัวเรำะเบำๆ เอ่ยกระซิบข้ำงหูเฉินหรูอี้ว่ำ

208
 “อ้ำยเฟยจมน้ ำครำนี้ สติปัญญำเฉลี ยวฉลำดขึ้นมำบ้ำง
แล้ว ในที่สดุ ก็พดู คุยกับเจิ้นรูเ้ รือ่ งเสียที”

เฉินหรูอี้นิ่ งเงี ย บ องค์จกั รพรรดิ กำลัง ชมว่ ำนำงฉลำด

เหมือนพระองค์ หรือดูถกู ว่ำตนสติเลอะเลื อนเหมือนนำงไป
แล้วกันแน่ ?

นี่ คือปัญหำ

วำจำเหล่ำนัน้ หำกเป็ นครำที่นำงยังดำรงตำแหน่ ง หวงโฮ่

วอยู่คำดว่ำต่อให้โบยนำงจนตำยนำงก็มิอำจเอื้อนเอ่ยออกมำ
ได้ แต่ เมื่อผ่ำนควำมยำกลำบำกดุจน้ ำลึกไฟร้อนในยำมเป็ น
ขันที น้อยมำได้นำงกลับมิร้จู ริงๆ ว่ำยังมีอนั ใดที่ นำงมิกล้ำเอ่ย
ปำกได้อีก จำกประสบกำรณ์ ที่นำงเคยมีชีวิตเป็ นขันที รวมทัง้
ควำมรู้สติปัญญำเดิมของนำง บัดนี้ หำกนำงอยำกทำเสี ยอย่ำง
ไม่เพียงแค่วำจำยกยอผู้คนเท่ำนัน้ แม้นพบผู้คนก็พดู คุยภำษำ
คน พบภูตผีกพ็ ดู คุยภำษำผี มิใช่คนมิใช่ผีกพ็ ดู มัวไหลลื
่ ่นไปได้

สวนบุปผำในอุทยำนหลวงนัน้ ห่ำงจำกตำหนักหมิงกวำง
ไม่ไกลนัก จักรพรรดิจำงเหอจึงเสด็จดำเนินโอบเอวเฉินหรูอี้อยู่
บนทำงเดินซึ่ งด้ำนหลังติดตำมมำด้วยขันที ยี่สิบกว่ำคนโดยมี
้ ่ท้ำยขบวน
เกี้ยวสีเหลืองทองอันว่ำงเปล่ำถูกหำมรังอยู
209
 กระทังถึ่ งตำหนักหมิงกวำง บัดนี้ ร่ำงครึ่งหนึ่ งของเฉินหรู
อี้แข็งเกร็งจนแทบขยับมิได้แล้ว บริเวณเอวที่ เซี ยวเหยี่ยนโอบ
ไว้แน่ นนัน้ เปี ยกชุ่มไปด้วยเหงื่อจำกฝ่ ำมือใหญ่

สนมจงมำรออยู่นำนแต่ไม่เห็นเฉินหรูอี้กลับมำจึงจำกไป
ตัง้ แต่ยงั ไม่ถึงเที่ยง

หยวนสี่ ค อยอยู่ ต้ อ นรับ สนมจงทัง้ ที่ ไ ม่ เ ต็ ม ใจนั ก ถึ ง

อย่ำงไรสนมจงเป็ นนำยเก่ำตนนำงจะพูดจำสิ่งใดหนักไปก็มิได้
เบำไปก็มิดี ห่ ำงเหินมำกก็มิได้ ชิดใกล้ มำกก็มิง ำม เมื่อต้ อง
รับมือกับสถำนกำรณ์ เช่นนี้ นำงพลันรู้สึกร่ำงกำยและจิตใจช่ำง
อ่อนล้ำ

หำกกล่ำวถึงอดี ต นำงกลับมิได้ รู้สึกชิดใกล้กบั สนมจง

มำกเท่ ำสนมจ้ำวนำยตนเนื่ องด้วยเคยกินนอนอยู่ด้วยกันมำ
ก่ อ น สนมจงแค่ เ ป็ นคนหมู่บ้ำ นเดี ย วกัน กับ สนมจ้ ำ วเท่ ำนั น้
พวกนำงจึงมิได้รสู้ ึกอันใดต่อสนมจงมำกนัก

หยวนสี่อยู่ในวังมำนำนมีหรือจะไม่เข้ำใจต่อกำรกระทำ
ของสนมจงที่ ห น้ ำ ต ำหนั ก หย่ ง โซ่ ว ในวัน นั น้ ยำมเห็น ใจนำง
แทบร่วงตกลงพื้น นำงกำนัลขันที ในวังมีรกั ร่วมเพศเบือ้ งบนรู้

210
แจ้งแก่ ใจแต่ มิได้เอ่ ยปำกออกไปก็เท่ ำกับอนุ ญำตกลำยๆแต่
หำกเป็ นพระสนมที่มีพฤติกรรมเช่นนัน้ ...ก็เท่ำกับรนหำที่ตำย

หยวนสี่ ร้สู ึ กปรีดำยิ่งที่ สนมจ้ำวนำยตนนั น้ กระจ่ำงแจ้ง

่ ้ำขุ่น
ในจุดนี้ รูจ้ กั หลบเลี่ยงไม่คลุกคลีกบั สนมจงผูเ้ ป็ นดังน

เมื่อส่ งสนมจงกลับไปได้ หยวนสี่ ต้องใช้ เวลำฟื้ นตัวอยู่

ครึ่งค่อนวันจึงมีกำลังคืนกลับมำ บัดนี้ เห็นสนมจ้ำวนำยตนไป
เที่ ยวเล่นในอุทยำนหลวงไม่กี่วนั กลับยัวยวนองค์
่ จกั รพรรดิให้
หวนคืนมำได้ในใจพลันรู้สึกปลืม้ ปี ติเป็ นล้นพ้นรำวกับมีช่อผกำ
งอกเงยขึน้ บนหน้ ำ

เฉินหรูอี้นิ่งเงียบอยู่นำน ชำเลืองมององค์จกั รพรรดิวูบ

หนึ่ ง พระองค์คล้ำยทรงแย้มสรวลทัง้ คล้ำยไม่ทรงแย้ มสรวล
คล้ำยทรงมองออกถึงอำกำรดีใจออกนอกหน้ ำของหยวนสี่และ
มองทะลุถึงใจอันพลุ่งพล่ำนของนำง

เซียวเหยี่ยนเข้ำมำดื่มชำในตำหนักหมิงกวำงเพียงถ้วยก็
จำกไป ก่อนออกจำกตำหนักก็ยกมือขึน้ ตบศีรษะเฉินหรูอี้เบำๆ
ที หนึ่ ง มุมปำกปรำกฏรอยยิ้มอันลำ้ ลึก “วันนี้ อ้ำยเฟยทำได้ดี
ยิ่ง”

211
 ยำมนี้ เป็ นเวลำบ่ำยแสงอำทิ ตย์ร้อนแรงยิ่ ง เซี ยวเหยี่ ยน
เดินออกจำกประตูตำหนักหมิงกวำง เดินไปพลำงเอ่ยถำมขึ้น
ว่ำ “คืนนัน้ เจิ้นพูดสิ่งใดที่ไม่ควรพูดออกไปหรือไม่? หรือพูดสิ่ง
ที่สตรีสกุลจ้ำวมิควรได้ฟังออกไป?”

องค์จกั รพรรดิมิต้องเอ่ยแซ่ขำนนำม ข้ำรำชบริพำรล้วน

ทรำบดีว่ำคำถำมนี้ กำลังทรงตรัสถำมเฉินฮวำย ผูท้ ี่มีคณ
ุ สมบัติ
พอที่จะทูลตอบองค์จกั รพรรดิได้กม็ ีเพียงเขำเท่ำนัน้

เฉินฮวำยถวำยกำรรับใช้จกั รรพรรดิจำงเหอมำหลำยปี
จะทำให้ตนตกในภำวะกลืนไม่เข้ำคำยไม่ออกได้อย่ำงไร

กล้ำลอบฟั งองค์จกั รพรรดิสนทนำหรือรังเกี ยจว่ ำส่ วน

นัน้ ถูกตัดไปยังไม่พอจึงอยำกถูกตัดศีรษะเพิ่มกระนัน้ หรือ?

“คื น นั ้น ฝ่ ำบำททรงไล่ ก ระหม่ อ มและข้ ำ รำชบริ พ ำร

ทัง้ หลำยออกมำจนหมดสิ้น กระหม่อมมิอำจทรำบได้พะยะค่ะ
”

เฉินฮวำยถอนหำยใจยำวแล้วกล่ำวต่อ “แต่กระหม่อมดู
จำกวำจำท่ ำทำงของสนมจ้ำวแล้วก็มิคล้ ำยว่ำฝ่ ำบำทจะทรง
ตรัสสิ่งใดที่นำงไม่ควรฟังให้นำงฟัง”

212
 เซียวเหยี่ยนค่อยๆ เดินลงบันไดไปอย่ำงช้ำๆ ใบหน้ ำยิ่ง
มำยิ่งนิ่งขรึม

*****เป็ ดบินขึน้ รัง เป็ นสำนวนเปรียบเปรยว่ำ ได้รบั คำสัง่

ให้ทำงำนที่ ตนมิใคร่ถนัดหรือทำงำนที่ ควำมสำมำรถตนยังไม่
่ ดที่บินขึน้ รัง
ถึงดังเป็

213
 22 สงครำมลิ้นของเหล่ำสนม

วลี “ทำได้ดียิ่ง” ขององค์จกั รพรรดินัน้ เป็ นกำรตรัสชมที่

เฉินหรูอี้สำมำรถเดำพระทัยของพระองค์ได้อย่ำงไม่ต้องสงสัย

แม้หยวนสี่ และหยวนเป่ ำจะรู้สึกเสี ยดำยเป็ นอย่ำงยิ่งที่

ไม่อำจรัง้ องค์จกั รพรรดิไว้ได้ สำยตำที่ จ้องมององค์จกั รพรรดิ
นั น้ คลอไปด้ วยน้ ำตำประหนึ่ งถูกหักเบี้ยประจำเดื อนก็มิปำน
แต่ เฉินหรูอี้กลับรู้สึกว่ำตนเดินมำถึงจุดนี้ ได้นัน้ นำงก็พอใจยิ่ง
แล้ว

จัก รพรรดิ จ ำงเหอทรงพระอำรมณ์ แปรปรวนแต่ บ ำง

กิริยำกลับเคลือบแฝงควำมสิเน่ หำ ไม่มีผ้ใู ดสำมำรถล่วงรู้ว่ำ
ยำมนี้ พระองค์ทรงต้ องกำรเช่ นนี้ แต่ ผ่ำนไปเพียงเค่ออำจทรง
เปลี่ยนพระทัยก็เป็ นได้ พำลลบกลบเอำควำมหนักแน่ นเมื่อครู่
ซึ่งไม่ง่ำยเลยกว่ำนำงจะได้รบั มำให้มลำยหำยไปในพริบตำ

แม้ บ ัด นี้ นำงยัง มิ อำจมองทะลุ ถึ ง พระทั ย ขององค์

จัก รพรรดิ ไ ด้ แต่ ที่ น ำงยื น ยัน ได้ คื อ พระองค์มิ ไ ด้ โ ปรดปรำน
สนมจ้ำวอย่ำงแท้ จริง พระองค์ตรัสชมไม่หยุดว่ำนำงฉลำดขึ้น
มำก นำงเพียงมองพระพักตร์กค็ ำดเดำได้แต่ เมื่อยิ่งใคร่ครวญ
กลับยิ่งแจ้งแก่ใจว่ำพระองค์ทรงรังเกียจสนมจ้ำวที่ มกั ทูลฟ้ อง
214
เรื่องผู้อื่นเพื่ออวดตนว่ำฉลำดอยู่เสมอผู้นัน้ สักเพียงใด ทัง้ ยังดู
แคลนว่ำฝี มือนำงต่ำต้ อยคล้ำยนำงกำลังดูถกู สติปัญญำของ
พระองค์กระนัน้

ในเมื่อเป็ นเช่นนี้ เหตุใดองค์จกั รพรรดิถึงต้องทำให้ผ้คู น

เข้ำใจว่ำพระองค์ทรงโปรดสนมจ้ำวด้วยเล่ำ?

เมื่อเฉินหรูอี้ยงั ไม่แน่ ชดั ในเหตุผลจึงมิกล้ำกระทำกำร

วู่วำมเกรงว่ำหำกก้ำวพลำดไปเหยียบวัตถุอนั ตรำยเข้ำแม้ตน
ต้องตำยเช่นไรก็มิอำจทรำบได้

นั บ ตัง้ แต่ ถ กู ต่ ง กุ้ย เฟยกักบริเ วณเป็ นต้ น มำกำรดูแ ล

ของฝ่ ำยกรมวัง ก็ย ่ำ แย่ ไ ปมำก แม้ น พ้ น โทษทัณ ฑ์ แ ล้ ว กำร
ดำเนินงำนกลับยังล่ำช้ำ บ้ำงว่ำชำรุดผุพงั บ้ำงว่ำขำดแคลนหำ
มิทนั ผลัดวันประกันพรุง่ ไปเรือ่ ยชักช้ำอย่ำงมำก

ครำก่อนฟื้ นคืนในร่ำงขันที นำงมีชีวิตอยู่ประมำณหนึ่ ง

ปี ครำนี้ กลับมิรู้จะอยู่ได้ นำนสักเพี ยงใด เฉินหรูอี้ไม่ขอสูงส่ ง
เที ยมฟ้ ำ ครอบครองวังหลัง อย่ำงน้ อยยำมนี้ ที่นำงมีฐำนะเป็ น
สนมจ้ำวก็สขุ สบำยดีมิต้องกังวลถึงเรือ่ งที่อยู่ที่กิน

215
 หำกตำยไปในครัง้ นี้ ครัง้ หน้ ำจะเป็ นเช่ นไรนำงก็มิอำจ
ทรำบได้

เมื่อตำยแล้วทุกอย่ำงก็จบหรือจะยังถูกสวรรค์หยอกเล่น
ต่อไปโดยไม่อำจรูว้ ่ำหำกฟื้ นคืนมำจะอยู่ในร่ำงของผูใ้ ดอีก

เฉินหรูอี้ไม่อยำกคิดต่ อไปแล้ว เพี ยงมองปั จจุบนั ที่ อยู่

ตรงหน้ ำ

ตัง้ แต่ จกั รพรรดิจำงเหอนำข้ำรำชบริพำรเป็ นแถวเรียง

รำยมำเยือนยังตำหนักหมิงกวำง หยวนเป่ ำและหยวนสี่กค็ ล้ำย
ดังคนฟั
่ น่ เฟื อนเที่ ยวสังให้
่ นำงกำนัลทำควำมสะอำดตำหนักทัง้
นอกและใน แม้ แ ต่ ห น้ ำต่ ำ งยัง สะอำดเสี ย จนส่ อ งประกำย
แวววำว ทัว่ ห้ อ งอบอวลด้ ว ยกลิ่ น หอมพร้ อ มเตรี ย มต้ อ นรับ
เสด็จองค์จกั รพรรดิได้ทุกเมื่อ

ในควำมเป็ นจริ ง นั น้ มิ ไ ด้ มี เ พี ย งแต่ ค นในต ำหนั ก หมิ ง

กวำงเท่ำนัน้ ที่คิด เรื่องที่องค์จกั รพรรดิเสด็จดำเนินจำกอุทยำน
หลวงเพื่อส่งสนมจ้ำวอี กทัง้ ยังแสดงควำมรักใคร่อำทรต่ อนำง
มำตลอดทำงจนกระทังถึ ่ งตำหนักหมิงกวำงนั น้ ชัวเวลำไม่่ ถึ ง
หนึ่ งก้ำนธูปเรื่องนี้ กแ็ พร่สะพัดไปทัววั ่ งหลัง ผู้คนทัง้ วังหลังต่ำง
คิดกันว่ำสนมจ้ำวได้กลับมำเป็ นที่โปรดปรำนอีกครังแล้ ้ ว
216
 แต่ควำมโปรดปรำนนี้ กลับหยุดอยู่แค่เพียงเท่ำนัน้ ...

ผ่ำนมำสำมวันแล้วองค์จกั รพรรดิกลับมิได้ย่ำงกรำยมำที่
ตำหนักหมิงกวำงอีกเลย

เฉิ นหรู อี้ รู้ สึ ก โชคดี เ หลื อ คณำที่ ก ำรไปเยี่ ย มคำรวะ

กุ้ยเฟยนัน้ จะต้ องไปทุกๆ สำมวัน สำมวันมันเพียงพอที่ จะทำ
ให้ควำมอิจฉำริษยำแค้นเคืองกลำยเป็ นแค่คำเยำะหยันยิ้มเย้ย

เฉินหรูอี้ร้ดู ีว่ำตนมิได้มีควำมสำมำรถกำรโต้วำที เช่ น จู

เก่ อ เลี่ ย ง*ผู้ป รำดเปรื่ อ ง โชคดี ที่ เ หล่ ำ สนมยัง มี ค วำมเป็ น
ปรำชญ์อยู่บ้ำงแม้กล่ำวว่ำแต่มิได้มีเจตนำลงไม้ลงมือแต่อย่ำง
ใด

ครัน้ แล้วเรื่องรำวอันโฉ่ งฉ่ ำงในอุทยำนหลวงฉำกนั น้ ก็

ค่ อ ยๆ ผุด พรำยขึ้ น ภำพเหตุ ก ำรณ์ ใ นวัน นั ้น ค่ อ ยๆวิ่ ง แล่ น
กลับมำในหัวของสนมทัง้ หลำย แต่เฉินหรูอี้กเ็ ลือกที่ จะปิดปำก
เงียบอย่ำงรูเ้ ท่ำทัน

นำงอดทนข่มกลัน้ หำยใจเข้ำลึกดุจกำลังฝึ กตน เฉินหรูอี้

เพียงนัง่ ฟังอยู่อย่ำงนัน้ มิได้ขยับเขยือ้ นใดๆ

217
 ครำที่ นำงยังเป็ นขันที น้อยมี สถำนกำรณ์ อนำจอันใดที่
นำงมิเคยพบเจอบ้ำง มี วำจำหยำบคำยใดที่ นำงไม่เคยได้ ฟั ง
บ้ำง เหล่ ำสนมที่ ปำกคอเรำะร้ำยด้ วยเจ็บแค้ น ใจเหล่ ำนี้ มิ ได้
เก่งกำจเหนื อชัน้ อันใดในสำยตำนำง

ต่ งกุ้ยเฟยเพียงมองดูอยู่ห่ำงๆ คล้ำยมิเห็นสงครำมลิ้น
ของเหล่ ำ สนมกระนั ้น แต่ ส นมจงผู้เ ดิ ม ที ย งั พอนั ง่ อยู่ ไ ด้ แ ต่
สุดท้ำยมิอำจทนฟังจึงเอ่ยปำกปกป้ องเฉินหรูอี้ดจุ ปกป้ องลูกโค
ก็มิปำน

สนมจงมิพูด เสี ย ยัง จะดี กว่ ำ คนในวัง มี ผ้ใู ดไม่รู้บ้ำงว่ ำ

นำงแตกหักกับสนมจ้ำวเพรำะถูกขับไล่ออกจำกตำหนักหมิงก
วำง ผูค้ นล้วนคิดว่ำพวกนำงไม่มีทำงญำติดีกนั แล้วแต่คิดไม่ถึง
ว่ำสนมจงจะออกหน้ ำรับแทนสนมจ้ำวผู้ไม่ร้สู ำนึ กบุญคุณคน
ผูน้ ัน้

่ ิ บตำ
วำจำเสียดสีต่ำงๆ จึงเปลี่ยนไปลงที่สนมจงในชัวพร

หำกสนมเหล่ ำ นี้ ก ล่ ำ วว่ ำ ตน เฉิ นหรูอี้ ย งั พอคิ ด เสี ย ว่ ำ

เป็ นเสี ยงสุนัขเห่ ำหอน แต่ สนมจงออกหน้ ำรับแทนตนเช่ นนี้
หำกตนยังทำเป็ นหูหนวกตำบอดต่อไป มิต้องรอให้มีผ้ใู ดกล่ำว

218
ว่ ำ นำง หัว ใจอัน บริ สุ ท ธ์ ิ ดวงนี้ ข องนำงก็มิ อ นุ ญ ำตให้ น ำงท ำ
เรือ่ งอัน ไร้ศีลธรรมเช่นนัน้ ได้

นำงกระแอมเบำๆ เตรียมเอ่ยปำกกลับถูกคนผู้หนึ่ งชิง

พูดขึ้นเสี ยก่อน ครัน้ จะอ้ ำปำกสี ชำดขึ้นเอื้อนเอ่ ยอี กครำก็ถกู
เสียงอันดังของคนผูห้ นึ่ งฝังกลบเสียงนำงไปจนสิ้น

สุดท้ำยเฉินหรูอี้กท็ ำได้เพียงยกถ้วยชำอันเย็นชืดของตน
วำงกระแทกลงบนโต๊ะข้ำงกำยโดยแรงอย่ำงมิอำจข่มกลัน้ ซึ่ ง
สบเข้ำกับจังหวะที่ไม่มีผใู้ ดเอ่ยเสียงขึน้ พอดี เสียงนัน้ จึงดังสนัน่
จนแทบทำคนหูหนวกได้เลยที เดี ยว ส่ งผลให้ ใจดวงน้ อยของ
เฉินหรูอี้เต้นไม่เป็ นสำ่ อย่ำงมิอำจห้ำมได้

ทุกคนคล้ำยมีเจ็ดปำกแปดลิ้น เฉินหรูอี้ร้สู ึ กดังมี ่ แมลง

วันห้ำสิบตัวกำลังบินวึงๆ อยู่ข้ำงหู ฟังมิรมู้ ีผใู้ ดบ้ำง จึงเลือกเอ่ย
ปำกโต้ตอบกับสนมผูก้ ล่ำวเสียงดังกลบตนทัง้ ที่มียศตำ่ กว่ำนำง
ซึ่งนัง่ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจำกนำงเป็ นตัวแทนของเหล่ำสนมแทน

“น้ องสำวท่ำนนัน้ ” เฉินหรูอี้เลื่อนสำยตำไปยังผูท้ ี่นัง่ ตรง

ข้ำมนำง “อำหำรอำจกินส่ งเดชได้ เพรำะคนท้ องเสี ยก็คือตัว
เจ้ำเอง แต่ คำพูดมิอำจกล่ำวส่ งเดช มันอำจกลำยเป็ นกำรใส่
ร้ำยผู้อื่นได้ ข้ ำกับสนมจงมีควำมรู้สึกดุจพี่น้อง ช่ วงเวลำที่ ข้ำ
219
เป็ นนำงกำนัลอยู่นัน้ ข้ำไม่เคยคิดว่ำมันเป็ นเรื่องอดสูแต่ อย่ำง
ใด ยำมนัน้ สนมจงปฏิบตั ิ ต่อข้ำอย่ำงดียิ่ง ข้ำจดจำไว้ในใจเสมอ
มำ”

นำงหยุดไปครู่หนึ่ ง แม้สมั ผัสได้ถึงสำยตำอันร้อนแรงที่

จ้องมองนำงอย่ำงไม่ว ำงตำของสนมจงที่ นัง่ อยู่ด้ำนขวำของ
นำงก็ตำม แต่เมื่อเอ่ยวำจำไปแล้ว นำงก็ทำได้เพียงแค่เอ่ยปำก
ชมถึงมิตรภำพอันงดงำมของคนทัง้ สองต่อไป

“ด้วยพระเมตตำขององค์จกั รพรรดิจึงแต่งตัง้ ให้ ข้ำเป็ น

เจี๋ ย อวี๋ แต่ ข้ ำเคยชินกับ กำรเป็ นนำงกำนั ลไม่ คุ้น ชินกำรเป็ น
ผู้มี ย ศศัก ด์ ิ สนมจงเกรงว่ ำ ข้ ำ จะล ำบำกใจท ำกำรใดล้ ว นแต่
เกรงใจนำงจึงได้ตดั สินใจย้ำยไปอยู่ตำหนักอื่น ข้ำกับสนมจงมิ
เคยผิ ด ใจกั น สั ก ครำ ข้ ำ มิ ได้ ท ำตนดั ง่ คนที่ เ ห็ น ผู้ ใ ดมี ผ ล
ประโยชน์ กล็ ้วนกระโจนเข้ำใส่อย่ำงเจ้ำว่ำมำแต่อย่ำงใด”

นำงยิ้ มเย็ น ครำหนึ่ ง “พี่ น้ องทุ ก ท่ ำ นล้ ว นมี ห น้ ำที่

ปรนนิ บัติ อ งค์จ กั รพรรดิ ก็ค วรท ำตัว เป็ นสนมที่ ดี มี ศี ล ธรรม
ลดเลี่ ยงกำรถกเถียงว่ำผู้ใดดี มิดีลงเสี ยบ้ำง ยำมนี้ ก้ยุ เฟยเป็ น
ผู้ดูแลวัง หลัง พวกเรำมิอำจช่ ว ยเหลื ออัน ใดได้ อย่ ำงน้ อยก็มิ
ควรเพิ่มควำมยุ่งยำกมิใช่หรือ?”

220
 วำจำที่ กล่ำวมิใช่ ไร้ช่องว่ำงเสี ยจนผู้คนสอดแทรกมิได้
แต่สุดท้ำยนำงกลับลำกเอำต่งกุ้ยเฟยเข้ำมำร่วมด้วยทำให้สนม
ทัง้ หลำยเกิดหวำดกลัวไม่กล้ำโต้เถียงส่งเดชจึงทำได้เพียงลอบ
มองสำรวจไปยังตำแหน่ งที่นัง่ ของต่งกุ้ยเฟยเท่ำนัน้

แต่ กลับเห็นว่ำต่ งกุ้ยเฟยเพียงจิบชำอย่ำงไม่รีบไม่ร้อน

มุมปำกยกขึ้นคล้ำยยิ้มคล้ำยไม่ยิ้ม สำยตำค่อยๆ ทอดมองไป
ยังเฉินหรูอี้

แค่สนมที่ ทรงโปรดปรำนเพียงผู้เดี ยวนำงมิเคยเห็นอยู่

ในสำยตำ เพรำะหำกไม่มีเฉินหรูอี้ผ้นู ี้ กย็ งั มีผ้อู ื่น นำงอยู่ในวัง
มำห้ำปี กว่ำต่อให้ไร้เดียงสำกว่ำนี้ กม็ ิ เชื่อว่ำองค์จกั รพรรดิจะมี
ใจปฏิพทั ธ์ต่อสตรีนำงเดียวไปได้ชวชี ั ่ วิต

แต่ นำงไม่คุ้นชินกับน้ ำเสี ยงที่ เล็กใสจงใจดัดให้ ไพเรำะ

ของสนมจ้ำวผูน้ ี้ เอำเสียเลย ทัง้ หน้ ำตำที่ทำดุจนุ่มนวลอ่อนโยน
นัน่ อีก นำงเพียงได้ยินเสียงของคนผูน้ ี้ กป็ วดหัวตุบๆ ขึน้ มำเสีย
จนอยำกอำเจียนเอำอำหำรเย็นของเมื่อวำนออกมำเสียให้ได้

่ ำของสนมจ้ำวไม่มีผิด ทุกคนล้วนเป็ นดังพี

“เป็ นดังค ่ ่น้อง
ที่ คอยปรนนิบัติรบั ใช้ ฝ่ำบำท พึงระลึกในหน้ ำที่ ตน อย่ำได้คิด
แต่จะชิงดีชิงเด่นกันเลย”
221
 ต่งกุ้ยเฟยกล่ำวต่อทัง้ ยิ้มในหน้ ำ “แต่ เมื่อครู่นี้เป็ นเพียง
แค่กำรเย้ำเล่นระหว่ำงพี่น้องเท่ำนัน้ สนมจ้ำวเหตุใดต้องกระทำ
เป็ นเรื่องใหญ่ว่ำร้ำยผู้คนไปในทำงไม่ดี เช่ นนี้ จะกระเทื อนถึง
สัมพันธ์อนั ดีของเหล่ำพี่น้องได้”

เฉิ นหรู อี้ พ ลัน สัม ผัส ได้ ถึ ง เจตนำไม่ ดี ที่ ซ่ อ นอยู่ ลึ ก ๆ
ของต่งกุ้ยเฟย

*****จูเก่อเลี่ยง หรือ จูกดั เหลียง กุนซือผูป้ รำดเปรือ่ งของ

หลิวเป้ ย (เล่ำปี่ ) ในเรือ่ งสำมก๊ก

222
 23 ควำมลับ

กฎมนเฑี ย รบำลในรัช สมัย จิ้ น นั น้ กล่ ำ วถึ ง กำรแต่ ง ตัง้

องค์รชั ทำยำทไว้ว่ำ หำกมีโอรสที่กำเนิดจำกหวงโฮ่วก็ให้แต่งตัง้
เป็ นรัชทำยำทเสี ย แต่หำกมิมีกส็ ำมำรถแต่งตัง้ พระรำชโอรสที่
กำเนิดจำกกุ้ยเฟยหรือสนมอื่นๆ ได้ พระรำชโอรสและพระรำช
ธิ ด ำของจัก รพรรดิ จ ำงเหอนั น้ กลับ มี ไ ม่ ม ำก นอกจำกสองปี
ก่อนที่ ทรงมีพระรำชโอรสพระรำชธิดำประสูติติดๆ กันมำถึงสี่
พระองค์ประหนึ่ งเด็กน้ อยกระโดดเล่น แต่หลังจำกนัน้ ก็มิทรงมี
พระรำชโอรสและพระรำชธิดำอีกเลย

หวงโฮ่ ว ของจัก รพรรดิ จ ำงเหอมิ ท ัน ได้ ป ระสูติ บุ ต รแก่

พระองค์ ก็ ท รงสวรรคตไปเสี ย ก่ อ น บัด นี้ ต่ ง กุ้ย เฟยเป็ นผู้
ควบคุมดูแลกิจกำรภำยในฝ่ ำยในทัง้ หกตำหนัก และยังมีบำรมี
ของพระรำชโอรสให้พึ่งพิง ขำดเพียงนำมเรียกขำนว่ำหวงโฮ่ว
เท่ำนัน้ แต่ในทำงพฤตินัยแล้วกลับไม่ต่ำงอันใดกับหวงโฮ่วเลย
ต่ ง กุ้ย เฟยได้ กลำยเป็ นสตรี หมำยเลขหนึ่ ง แห่ ง วัง หลัง ไปเสี ย
แล้ว

ต่ ง กุ้ย เฟยลงมื อ เฉี ยบขำดชมชอบแสดงอ ำนำจบำตร

ใหญ่ มิได้ใจกว้ำงมีเมตตำเช่ นหวงโฮ่ วพระองค์ก่อน ครัน้ เมื่อ
เหล่ำสนมได้ยินเฉินหรูอี้ลำกเอำต่งกุ้ยเฟยเข้ำมำเกี่ยวพันเพื่อ
223
ข่มขวัญพวกตน เหล่ำสนมจึงเกิดหวำดกลัวว่ำต่งกุ้ยเฟยผูใ้ จคอ
คับแคบได้ฟังเช่นนัน้ แล้วจะลงโทษให้พวกนำงใช้ ชีวิตข้นแค้น
เช่นสนมจ้ำวที่ บดั นี้ ตำหนักหมิงกวำงยังคงขำดสิ่งนัน้ ไม่มีสิ่งนี้
อยู่รำ่ ไป

ครัน้ ได้ฟังวำจำของต่ งกุ้ยเฟยกล่ำวคล้ำยอยู่ฝัง่ พวกตน

ท่ำที จึงเปลี่ยนไปรำวบ้ำคลัง่ ลำคอเชิดชูชนั พร้อมเข้ำชนเต็มที
ริมฝี ปำกเตรียมเปิดอ้ำเพื่อโจมตี แต่ กลับได้ยินเสี ยงต่ งกุ้ยเฟย
กล่ำวอีกคำหนึ่ งว่ำ

“เอำล่ะ อย่ำได้ถกเถียงกันอีกเลย ข้ำรู้สึกเพลียแล้ว แยก

ย้ำยกันเสียเถอะ”

บรรดำสนมได้แต่เก็บโทสะไว้ คำด่ำว่ำพรรณนำที่เตรียม
ผุดพ่นออกมำกลับจุกอยู่ที่คอหอย ต่งกุ้ยเฟยอยำกให้พวกนำง
จุกอกตำยหรือไร? ให้พวกนำงพูดจบเสียก่อนจะสิ้นใจอย่ำงนัน้
หรือ?

ถึงแม้บรรดำสนมจะโกธรเคืองอย่ำงไรก็ทำได้เพียงเก็บ
ไว้ในใจไม่กล้ำเอื้อนเอ่ ย ลำกลับไปด้วยใบหน้ ำแดงกำ่ เพรำะ
ควำมรูส้ ึกที่ข่มกลัน้ ไว้

224
 ต่ งกุ้ยเฟยแสดงอำนำจตนให้ ประจักษ์แก่ผ้คู นด้วยกำร
กล่ ำ วข่ ม ขวัญ ทัง้ สองฝ่ ำยไว้ แ ต่ เ ฉิ นหรู อี้ ก ลับ มิ ไ ด้ ใ ส่ ใ จต่ อ
แผนกำรคำนอำนำจนี้ ของต่ งกุ้ยเฟย ขอเพี ยงแค่ ช่วยหยุดยัง้
วำจำเหน็ บแนมอันไร้ซึ่งควำมหมำยเหล่ำนี้ ลงได้ ให้หขู องนำง
ได้พกั ผ่อนสักหน่ อยนำงก็พอใจแล้ว

หนึ่ งเดี ย วที่ เ ฉิ นหรู อี้ ย ัง ไม่ อ ำจคุ้ น เคยคื อ สำยตำอัน

ร้อนแรงของสนมจงที่ คอยติดตำมตนอยู่ตลอดเวลำ หำกมิใช่
ว่ำหน้ ำนำงหนำอยู่บ้ำงก็คงถูกสำยตำร้อนแรงนั น้ จ้องเสี ยจน
ทะลุไปแล้ว

ตัง้ แต่ เ รื่ อ งที่ อ งค์จ กั รพรรดิ เ สด็จ ด ำเนิ นไปส่ ง นำงยัง
ตำหนักหมิงกวำงแพร่ออกไป สนมจงก็มำหำนำงติดกันถึงสอง
วัน เฉินหรูอี้ได้แต่รีบร้อนหลบเลี่ยงออกไป วันนี้ อย่ำงไรก็ต้อง
มำเยียนตำหนักหย่งโซ่วพร้อมกัน นำงรูด้ ีว่ำมิอำจหลบได้แล้ว

สนมจงผู้อ่อนโยนยกมือเกี่ ย วเอำแขนของเฉินหรูอี้ ไ ว้
แน่ นคล้ำยจะเดินขึน้ เกี้ยวไปด้วยกันก็มิปำน

“หำกสนมจงมีเวลำว่ำงก็มิสู้ไปนัง่ พูดคุยที่ ตำหนักหมิงก

วำงเถอะ” เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วขึน้ รูส้ ึกปวดศีรษะขึน้ มำโดยพลัน

225
 กลำงวันแสกๆ เยี่ยงนี้ ทงั ้ มีสำยตำผู้คนมำกมำยคอยจับ
จ้องแต่สนมจงก็ยงั มิเกรงกลัว นำงกำลังลังเลว่ำเมื่อถึงตำหนัก
จะต้องวำงแผนป้ องกันเสียหน่ อยดีหรือไม่เพื่อมิให้ร่ำงอันแสน
บอบบำงอ่อนแรงนี้ ของสนมจ้ำวถูกสนมจงบังคับฝื นใจเอำได้

รัดรึงอย่ำงออกนอกหน้ ำปำนฉะนี้ สนมจงกลัวนำงจะไม่

ตำยดีหรือไร? หำกมีผ้เู จตนำไม่ดีพบเห็นเข้ำแล้วคอยสืบเสำะ
ติดตำมพวกนำง แม้นอำจไม่มีหลักฐำนมำยืนยันแต่ คำครหำ
เช่ นนี้ เมื่อแพร่ออกไปแล้วพวกนำงทัง้ สองล้ วนมิอำจพ้ นโทษ
ตำย เข้ำใจหรือไม่?

กำรตำยอย่ำงไร้เกียรติเช่นนี้ มิใช่สิ่งที่นำงปรำรถนำเลย

เฉินหรูอี้ต ัด สิ น ใจว่ ำ จะต้ อ งสลัด หลุด จำกสนมจงที่ ม กั

ชอบยื่นหน้ ำยื่นตำมำหำตนอยู่ทุกเวลำรวมทัง้ กลิ่นอำยรักอัน
เข้มข้นจนแสบจมูกของนำงอีก

เมื่อเฉินหรูอี้กล่ำวเช่ นนี้ สนมจงก็มิได้ แสดงออกว่ ำ มิ

เห็นด้วยจึงปล่อยมือหมุนตัวเดินกลับไปยังเกี้ยวตนมุ่งหน้ ำไป
ตำหนักหมิงกวำงด้วยควำมเบิกบำนใจ

226
 เมื่อถึงตำหนักหมิงกวำง เฉินหรูอี้รีบไล่นำงกำนัลขันที ที่
คอยติดตำมให้ออกไปทันที โดยไม่แม้แต่จะใช้ให้ ยกน้ ำชำและ
ของว่ำงมำให้ก่อน

“เสี่ ยวเหมยจื่อ” สนมจงแววตำส่ องประกำยเจิดจ้ำก้ ำว

เท้ำเข้ำมำจะโอบกอดเฉินหรูอี้

“หยุด” เฉินหรูอี้เอ่ยปำกเสี ยงเบำ ปั ดชำยแขนเสื้อแล้ว

นั ง่ ลงในตำแหน่ งสูงสุด ควำมสนิทชิดเชื้ออันมำกล้น กล่ำวมิ
กล่ำวสิ่งใดก็ล้วนแต่จะโอบกอดนำงเช่นนี้ นำงรับมิได้จริงๆ

“พระสนมจง” ผ่ำนไปนำนนำงจึงเอื้อนเอ่ยขึ้น ทอดมอง

สนมจงที่ นัง่ อยู่บนเก้ ำอี้อย่ำงไร้ซึ่งชี วิตชี วำดูห่อเหี่่ ยวรำวกับ
มะเขือยำวต้ องเกล็ดน้ ำแข็ง “ข้ำรู้สึกขอบคุณยิ่งที่ เมื่อครู่ช่วย
พูดแทนข้ำ มีหลำยคำที่ ข้ำเคยกล่ำวไปแล้วแต่ไม่ทรำบว่ำสนม
จงแกล้งทำเป็ นมิเข้ำใจหรือไม่ยินยอมรับฟั ง กันแน่ ” นำงพูด
อย่ ำ งชัด ถ้ อ ยชัด ค ำว่ ำ “แม้ น ในอดี ต จะเกิ ด เรื่ อ งอัน ใดขึ้ น ก็
ตำมแต่ เรื่องมันผ่ำนไปแล้วก็ให้มนั ผ่ำนไป ข้ำหวังว่ำเรำยังคง
เป็ นเช่ นพี่น้อง หำกมีสิ่งใดช่ วยเหลือได้กจ็ กั ช่ วยเหลือกัน ก็ดี
อย่ำงที่สดุ แล้ว สนมจงเข้ำใจที่ข้ำพูดหรือไม่?”

227
 สนมจงก้ ม หน้ ำ มองต่ำ ผ่ำ นไปนำนจึ ง ปรำกฏแววยิ้ ม
เยำะจำงๆ ขึน้ บนใบหน้ ำ

“วัน ก่ อ นองค์ จ ัก รพรรดิ แ ค่ เ พี ย งเสด็จ มำส่ ง เจ้ ำ ด้ ว ย

พระองค์เองเท่ ำนั น้ เจ้ำกลับลุ่มหลง หวันไหวไปกั
่ บพระองค์
อีกแล้วใช่หรือไม่?”

ดี เหลือเกิน นี่ กลับเข้ำไปสู่โลกของตนอี กแล้วหรือ เฉิน

หรู อี้ รู้ สึ ก เอื อ มระอำอย่ ำ งบอกไม่ ถ ูก ทุ ก ครัง้ ที่ พู ด คุ ย กั น
สนมจงมัก ไม่หยุด จะกล่ำวถึงควำมสัมพันธ์อนั ลึกซึ้ งของตน
ทัง้ สองอย่ ำ งไม่ ห ยุ ด หย่ อ น บัด นี้ น ำงนั บ ว่ ำ กระจ่ ำ งแจ้ ง แล้ ว
สนมจงผู้นี้แม้นดำบแทงทะลุร่ำงยังไม่รู้สึกเจ็บ หำกยังพูดจำ
อ้อมค้อมเช่นนี้ ต่อไปไม่ช้ำไม่นำนพวกนำงทัง้ สองคงได้กอดคอ
กันตำยเป็ นแน่

“ข้ ำ เป็ นสนมของพระองค์ จะลุ่ ม หลง หวัน่ ไหวหรื อ

แม้กระทังตำยเพื
่ ่อพระองค์ มันก็เป็ นเรือ่ งธรรมดำมิใช่หรือ?”

เฉิ นหรูอี้ ก ัด ฟั น กรอด นำงอดใจไว้ ไ ม่ อ ยู่ จ นเผลอท ำ

กระดำษปรุต รงหน้ ำต่ ำ งขำดพัง ไปสิ้ น “พี่ น้ องผูก พัน ลึ ก ซึ้ ง
ควำมสัมพันธ์อนั ดีนี้ข้ำล้วนเข้ำใจ แต่ถ้ำมำกเกินไปอำจทำให้
วังนี้ ปัน่ ป่ วนได้ เมื่อเรื่องแพร่งพรำยออกไปไม่เพียงแต่ต้องดื่ม
228
สุรำพิษเท่ำนัน้ หำกองค์จกั รพรรดิทรงกริ้วครอบครัวที่อยู่นอก
วังมิต้องพลอยลำบำกไปด้วยหรอกหรือ สนมจงหรือท่ำนไม่เคย
คิดถึงเรือ่ งพวกนี้ เลย?

สนมจงใบหน้ ำ ซี ด ขำวรำวกระดำษลงไปในทัน ใด ไม่

ทรำบว่ ำ เป็ นเพรำะโทสะหรื อ เพรำะหวำดกลัว สองมื อ ที่ ก ุม
ผ้ำเช็ดหน้ ำไว้นัน้ สันน้
่ อยๆ ไม่หยุด

“สนมจง....” เฉินหรูอี้ถอนหำยใจรูส้ ึกสงสำรนำงยิ่ง

ต่ อให้สนมจงผู้นี้จะมิเข้ำใจอันใดได้โดยง่ำยแต่ กลับนั บ
ได้ว่ำมีควำมจริงใจต่อสนมจ้ำวอย่ำงแท้ จริง ในยำมที่ นำงแทบ
จะถูกทัง้ วังหลังทอดทิ้งสนมจงยังกล้ำที่ จะยืนหยัดอยู่ข้ำงนำง
พู ด แทนนำง อำศัย เพี ย งจุ ด นี้ ต่ อ ให้ เ ฉิ นหรูอี้ มิ อ ำจยอมรับ
ควำมสัมพันธ์อนั ไม่บริสุทธ์ ิ ของทัง้ สองได้ แต่กม็ ิ อำจเห็นสนม
จงเป็ นดังคนแปลกหน้
่ ำตัดขำดไมตรีต่อสนมจงได้

นำงฟื้ นคืนมำในร่ำงของสนมจ้ำว ไม่ว่ำจะด้วยเหตุผลอัน

ใดก็ล้ ว นต้ อ งมี เ หตุ ผ ลของมัน ที่ น ำงมิ อ ำจรู้ไ ด้ ซ่ อ นอยู่ นำง
ไม่อำจลบกลบชีวิตก่อนหน้ ำนี้ ของสนมจ้ำวได้รวมทัง้ ควำมรัก
ควำมควำมสัมพันธ์เดิมของนำงด้วย

229
 “เดิ ม กำรใช้ ชี วิ ต ในวัง ก็ย ำกล ำบำกอยู่ แ ล้ ว ” นำงเอ่ ย
เสี ย งเบำว่ ำ “ข้ำเจ้ำปรองดองแต่ ก็มิ จำเป็ นต้ อ ง.....หำกพี่ จ ง
มิรงั เกียจ วันข้ำงหน้ ำขอให้เรำช่วยเหลือพึ่งพำดูแลซึ่ งกันและ
กันไปจนชัวชี ่ วิต เป็ นรักที่ บริสุทธ์ ิ ระหว่ำงพี่สำวน้ องสำวอย่ำง
แท้จริง”

เฉิ นหรูอี้ ค งพู ด เรื่ อ งควำมรู้สึ ก และเหตุ ผ ลทัง้ หมดให้

ชัดเจนไปกว่ำนี้ มิได้แล้ว นำงได้แต่ หวังว่ำจะไม่ถึงขัน้ แตกหัก
ต่ อกัน ต่ อให้ สนมจงมิอำจยอมรับแต่ ก็คงไม่ถึงกับแค้ นเคื อง
นำง

สนมจงใบหน้ ำซี ดขำวรำวกระดำษ ดวงตำตะลึงค้ำงจน

แดงกำ่ ไปหมด นำงผุดลุกขึ้นในทันใดพลำงจ้องมองเสิ้นหรูอี้
เขม็ง เสี ย จนเสิ้ นหรูอี้ข นลุกเกรี ย วกรำวตื่ นเต้ นเสี ย จนหุบขำ
สองข้ำงไว้แน่ น

“หำกเป็ นเช่นนี้ เหตุใดเมื่อเริ่มแรกเจ้ำถึงได้......” สนมจง

กัดฟันแน่ นน้ำตำพลันไหลรินออกมำในทันใด

“หำกเจ้ำลุ่ม หลงในลำภยศสรรเสริ ญก็บ อกข้ ำ มำตำม

ตรงก็สิ้นเรื่อง เหตุใดต้ องเปลี่ยนไปเปลี่ยนมำหลอกปั น่ หัวข้ำ
เล่นเช่นนี้ ?”
230
 สนมจงยิ้มเย็น “ทำไมหรือ แค่ตอนนี้ ฝ่ำบำททรงนึ กถึง
เจ้ ำ ขึ้ น มำได้ ก็ เ ท่ ำ นั ้ น ก็ แ ค่ เ ดิ นเล่ น เป็ นเพื่ อ นเจ้ ำ เช่ น นี้
ควำมหวังในใจเจ้ำก็ฟื้นคืนมำแล้วงัน้ หรือ? มิใช่เจ้ำหรอกหรือที่
วิ่งรำ่ ไห้ มำหำข้ำตัดพ้อว่ำองค์จกั รพรรดิมิเคยแตะต้ องเจ้ำแม้
เพียง สักนิด ทรงเห็นเจ้ำเป็ นแค่ของเล่นฆ่ำเวลำ”

“บัดนี้ พระองค์ต้องกำรเจ้ำแล้ วงัน้ หรือ ? เจ้ำ....เจ้ำมิใช่

หญิงบริสทุ ธ์ ิ อีกต่อไปแล้วงัน้ หรือ?！”

โลกทัง้ ใบพลันหยุดนิ่งลง

เฉินหรูอี้นัง่ ตะลึงตำค้ำงบือ้ ใบ้อยู่กบั ที่ รู้สึกคล้ำยเมฆดำ

เหนื อหัวกำลังกดทับตน เสียงฟ้ ำคำรำมขู่ขวัญให้หวำดกลัวก็ผำ่
ฟำดใส่นำงไปแปดสิบเอ็ดครังได้ ้

ผ่ำลงมำครังแล้
้ วครัง้ เล่ำ อีกครัง้ อีกครัง้ และอีกครัง้

231
 24 ต่ำงคนต่ำงควำมคิด

ครัน้ สนมจงพูดประโยคนั น้ จบก็ทรุดลงนั ง่ กับพื้นคล้ำย

กับว่ำได้ใช้ แรงในกำยไปจนหมดสิ้น ดวงตำผลซิ่งเหลือบมอง
ดวงหน้ ำตะลึงลำนที่คล้ำยถูกอัสนี ผำ่ ฟำดของเฉินหรูอี้

พวกนำงมีโอกำสได้พดู คุยกันสัน้ ๆ เพียงไม่กี่ครัง้ เท่ำนัน้

เฉิ นหรู อี้ รู้ ดี ว่ ำ สนมจงกับ สนมจ้ ำ วนั ้น มี ค วำมสัม พัน ธ์ ที่ ไ ม่
ธรรมดำ เพื่ อ หลี ก เลี่ ย งกำรเผยพิ รุธ จึ ง รี บ ออกตัว ไว้ ก่ อ นว่ ำ
หลังจำกตนจมน้ ำที่ สระไท่เยมำครำนัน้ ทำเอำควำมทรงจำมิสู้
จะ ดีนัก มิอำจจดจำเรือ่ งรำวก่อนหน้ ำนี้ ได้มำกนัก

แต่ คิดไม่ถึงว่ำคำพูดอันแข็งกร้ำวดุจคมมี ดที่ นำง ฟำด

ฟั นออกไปเพื่อตัดขำดควำมสัมพันธ์อนั ยำกอธิบำยของตนกับ
สนมจงกลับทำให้ควำมลับอันน่ ำแตกตื่นนี้ ได้เผยออกมำ

หำกองค์จกั รพรรดิโปรดปรำนสนมนำงใด ตัวสนมเองก็

มิอำจไปคัดค้ำนได้ พระองค์ทรงเชิดชูสนมจ้ำว ขึ้นสูงจนผู้คน
ทัวหล้
่ ำล้วนทรำบชัดว่ำนี่ เป็ นสนมที่พระองค์ทรงโปรดปรำนแต่
พระองค์กลับทรงมิได้โปรดปรำนจริงๆ เรื่องนี้ ทำให้ นำงรู้สึก
ประหลำดใจยิ่ง

232
 หำกมิ ไ ด้ ต้ อ งพระทัย ในตัว สนมจ้ ำ วก็ แ ค่ เ ปลี่ ย นผู้ที่
พระองค์ทรงโปรดปรำนขึน้ มำเชิดชูกม็ ิ สิ้นเรือ่ งแล้วหรือ?

เฉินหรูอี้พลันนึ กถึงคืนที่ จกั รพรรดิจำงเหอทรงเมำสุรำ

ขึ้น มำได้ พระองค์เ คยตรัส วำจำดูแคลนรูปร่ำงของสนมจ้ ำ ว
อย่ ำงไม่ ไว้ ไมตรี แม้เ พี ย งสักนิ ด ทรงตรัส ว่ ำหำกมิมองหน้ ำก็
แยก มิออกว่ำด้ำนใดคือหน้ ำด้ำนใดคือหลัง

หรือว่ำจักรพรรดิจำงเหอจะทรงอยำกเลี้ยงบำรุงจนขนม
เปี๊ ยะของสนมจ้ำวเปลี่ยนเป็ นหมันโถวลู
่ กโตถึงจะจัดกำรเสวย?

แต่ ที่เฉินหรูอี้ยำกจะทำใจรับได้คือสิ่งที่ สนมจงกล่ำวมำ

นั น้ หมำยควำมว่ำควำมสัมพันธ์อนั ยำกอธิบำยที่ เกิดขึ้นของ
ทัง้ สองเป็ นสนมจ้ำวที่เริ่มก่อน

ยำมนี้ จะให้ เ ข้ ำใจว่ ำอย่ ำงไร นำงเป็ นคนเริ่มก่ อนและ

เป็ นคนจบควำมสัมพันธ์ที่ผิดแผกนี้ ของทัง้ สองด้วยตัวเอง นำง
เป็ นสตรีที่เลวทรำมมำกใช่หรือไม่?

่ ง้ ตำหนั กพลันเงียบกริบ ผู้หนึ่ งนั ง่ ด้ำนบนผู้หนึ่ งนั ง่

ทัวทั
บนพืน้

233
 เวลำนี้ ได้ ล่วงเข้ ำสู่กลำงเดื อนหกแล้ ว อำกำศเริ่มร้อน
ขึน้ มำบ้ำงแต่หำกนัง่ บนพืน้ นำนเกินไปก็ทำให้ก้นเย็นได้เช่นกัน
สนมจงค่อยๆ เช็ดน้ ำตำที่ แห้งไปนำนของตนพลันหยัดตัวลุก
ขึ้นปั ดเศษดินที่ เปื้ อนตำมตัวเบำๆ แล้วค่อยๆ เดินกลับไปนัง่
บนเก้ำอี้ตวั เดิม

เนื่ องด้วยคำพูดแต่ ละคำของเฉินหรูอี้ที่เอ่ยออกมำ บีบ

คัน้ เสี ยจนสนมจงทนไม่ไหวจึงหลุดปำกพูดควำมจริงในที่ สุด
เดิ ม ที น ำงมิ ไ ด้ คิ ด จะบอกควำมจริ ง จนท ำให้ เ หตุ ก ำรณ์ เ ป็ น
เช่นนี้ เลย

หลำยวัน มำนี้ องค์จ กั รพรรดิ มิ ไ ด้ ไ ยดี ต่ อ ต ำหนั ก หมิ ง

กวำงเลย นำงคิดว่ำเสี่ ยวเหมยจื่อจะเข้ำใจได้ในสักวัน นำงจึง
ทำได้เพียงเฝ้ ำรออยู่เงียบๆ ดังนัน้ ทุกครัง้ ที่ถ้อยคำแล่นมำจ่อที่
ริมฝี ปำกนำงก็กลับกลืนลงไปในที่ สุด มิเคยคิดเลยว่ำจะมีวนั นี้
วัน ที่ น ำงมิอำจควบคุมอำรมณ์ ต นได้ จนเผลอบอกควำมจริง
ออกมำทำให้เสี่ยวเหมยจื่อขวัญหำยจนกลำยสภำพเป็ นเช่นนี้

สนมจงใช้สองมือบิดผ้ำเช็ดหน้ ำไปมำ แววตำบ่งบอกถึง

ควำมห่วงใยเหลือบแลไปยังเฉินหรูอี้ที่ขบกัดริมฝี ปำกตนแน่ น
ประเดี๋ ย วหน้ ำขำว ประเดี๋ ย วหน้ ำเขี ย ว ประเดี๋ ย วหน้ ำแดง

234
ประเดี๋ยวหน้ ำม่วงคลำ้ สลับสับเปลี่ยนไปมำ สำยตำเหม่อมอง
ออกไปแสนไกลคล้ำยกับวิญญำณได้ล่องลอยไปสู่สวรรค์แล้ว

“เสี่ ยวเหมยจื่อ...เป็ นอะไรหรือไม่?” สนมจงโน้ มตัวไป

ข้ำงหน้ ำเอ่ยถำมเสี ยงเบำ นำงเพียงมีโทสะไปชัวขณะแต่
่ มิได้
เจตนำจะทำให้เฉินหรูอี้ตกใจเสียจนคล้ำยคนบ้ำเช่นนี้

“สตรีในวังนัน้ มีอยู่มำกอีกทัง้ หำกผ่ำนพิธีคดั เลือกใน ปี

นี้ ไปก็จะมีหญิงงำมเข้ำมำเพิ่มอีกจะมีตำแหน่ งแห่งหนใดให้เจ้ำ
ข้ำได้หยัดยืน? หรือว่ำเจ้ำยังไม่ทรำบพระทัยขององค์จกั รพรรดิ
จึงนำพำควำมหวังและควำมรูส้ ึกทัง้ หมดไปกับ...”

“พระสนมจง”

โชคยัง ดี ที่ เ ฉิ นหรู อี้ ย ัง มิ ได้ ถ ูก อั ส นี ผ่ ำ ตำยไปจริ งๆ

หลังจำกนิ่งงันไปนำนก็ถอนหำยใจยำวเรียกสติตนคืนมำ “ข้ำ
คงต้ องขออภัยต่ อเจ้ำแล้ว แรกเริ่มข้ำคิดอันใดอยู่ ข้ ำจำมิได้
จริงๆ แต่อย่ำงน้ อยบัดนี้ ข้ำสำนึ กผิดแล้ว เรำทัง้ สองไม่ควรทำ
มันต่อไป...ข้ำกับเจ้ำอำจจะไม่สนใจต่อลำภยศสรรเสริญเพรำะ
มันเป็ นเพี ยงหมอกควันที่ ลอยตรงหน้ ำเท่ ำนั น้ แต่ ครอบครัว
ของเรำ เจ้ำข้ำจะมองแต่ตนจนละทิ้งพวกเขำอย่ำงนัน้ หรือ? ”

235
 “คงไม่ ถึ ง ขนำดนั ้น กระมัง ” สองมื อ ของสนมจงยิ่ ง บิ ด
ผ้ำ เช็ด หน้ ำ แน่ น ขึ้ น ท ำเอำผ้ำ เช็ด หน้ ำ ดี ๆ ม้ ว นบิ ด เป็ นขนม
หมำฮวำ*ไปเสี ยได้ “เจ้ำฟั งผู้ใดพูดมำกัน ? หรือว่ำ...เจ้ำกำลัง
หลอกข้ำ?”

เฉินหรูอี้ถอนหำยใจโล่งอก เมื่อฟั งสนมจงกล่ำวเช่ นนี้ ก็

มิใช่ ว่ำนำงจะกัดไม่ปล่อยเสี ยที เดี ยวจึงลอบถอนหำยใจก่ อน
เอ่ยว่ำ

“ข้ำจะหลอกเจ้ำไปไย แม้นข้ำจะจำเรือ่ งรำวได้ไม่มำกนัก

แต่เจ้ำก็ดีต่อข้ำเสมอมำ”

เฉินหรูอี้แม้ตำยก็มิอำจพลำดท่ำในวินำทีสุดท้ำยนี้ ได้ จึง

ใช้ สำยตำที่ เต็มไปด้ วยควำมจริงใจทอดมองไปยังสนมจงใน
ทันใด แววตำนัน้ อ่อนโยนยิ่งกว่ำสำยน้ำ

“กฎวังก็เป็ นเช่นนี้ หำกสนมมีควำมสัมพันธ์ฉันชู้สำวกับ

ผู้ใดไม่ว่ำจะเป็ นขันที หรือนำงกำนัลล้วนต้ องดื่มสุรำพิษทัง้ สิ้น
จักรพรรดิพระองค์ก่อนทรงรักใคร่ไท่โฮ่วเพียงพระองค์เดียวจึง
ทอดทิ้งสนมในวังหลังทำให้ เกิดเหตุจำพวกนี้ ขึ้น ไม่เพี ยงแค่
สนมผู้นัน้ แม้แต่ ญำติของนำงก็ล้วนต้ องรับโทษไปด้ วย ญำติ

236
ของนำงถูกปลดให้เป็ นทำสขับไล่ไปไกลถึงพันลี้เพื่อทำงำนรับ
ใช้ที่ชำยแดน”

“ไมตรีของข้ำและเจ้ำเหตุใดต้ อง......เช่ นนั น้ ภำยหน้ ำ

หำกมิได้รบั ควำมโปรดปรำนจำกฝ่ ำบำทเรำก็อยู่ดแู ลซึ่งกันและ
กันไปจนแก่เฒ่ำมิดีหรือ หำกสนมจงมิรงั เกียจข้ำ แต่นี้ต่อไปให้
เจ้ำเป็ นดังพี
่ ่สำวข้ำได้หรือไม่?”

หลัง จำกที่ เ ฉิ นหรูอี้ ก ล่ ำ วจบควำมเงี ย บงัน ก็ไ ด้ เ ข้ ำ มำ

เยือนภำยในตำหนักอีกครัง้

ต่ อให้ สนมจงจะมีควำมรักมำกกว่ำนี้ เพี ยงไรก็มิอำจให้

เฉินหรูอี้ที่ช่มุ โชกเลือดผูน้ ี้ ต้องแบกรับสิ่งใดได้อีก และนำงเองก็
มิกล้ำไปลิ้มลองโทษทัณฑ์ของจักรพรรดิองค์ปัจจุบนั เช่นกัน

ฝั ง่ หนึ่ งคือญำติมิตร อี กฝั ง่ คือควำมรักที่ แปรเปลี่ ยนมำ

เป็ นมิตรภำพ....สนมจงน้ ำตำนองหน้ ำเหลือบมองดูเฉินหรูอี้
อย่ ำ งน่ ำ สงสำร ค ำพูด ที่ ค วรเอ่ ย ทัง้ สองล้ ว นพูด ไปหมดแล้ ว
มีเพียงบทสรุปที่ยงั รออยู่เบือ้ งหน้ ำ

237
 เฉิ นหรูอี้ เ กรงว่ ำ หำกรี บ ร้ อ นเร่ ง รัด เกิ น ไปจะพำลให้
สถำนกำรณ์ พลิกผันจนไปหยุดยัง้ อำรมณ์ ที่พร้อมจะตัดใจซึ่ ง
แสดงออกมำอย่ำงชัดเจนของสนมจง

สนมจงนั ง่ เช็ด น้ ำตำอยู่บ นเก้ ำอี้ อยู่น ำน เฉินหรูอี้ก็นั ง่

เป็ นเพื่อนนำงอยู่อย่ำงนัน้

สุดท้ำยไม่ทรำบแน่ ว่ำผ่ำนไปนำนเท่ำใด นำนจนเฉินหรู

อี้ รู้สึ ก ว่ ำ ก้ น ตนแทบจะติ ด กับ เก้ ำ อี้ ไ ปแล้ ว เจ็บ หลัง ปวดเอว
ขำชำ นำงจึงใช้ สำยตำอันทรงพลังทอดมองไปยังร่ำงสนมจง
หวังอยำกให้สนมจงแสดงสีหน้ ำอะไรออกมำบ้ำงแล้วรีบลุกจำก
ไปเสีย

สนมจงพลัน รู้สึ กแสบในจมูกและคิ ดว่ำเฉินหรูอี้ก็รู้สึก

เช่นเดี ยวกันกับตน ปำกบอกว่ำจะตัดขำดควำมสัมพันธ์แต่ ใจ
กลับ ไม่ อำจปล่ อยวำงได้ สำยตำเว้ ำวอนจึง ทอดมองกลับ ไป
เช่นกัน

ทัง้ สองต่ำงคนต่ำงควำมคิด เพียงทอดมองกันไม่แม้เอ่ย

วำจำใด

238
 ในขณะที่เฉินหรูอี้ร้สู ึกประหม่ำสุดประมำณเสียจนอยำก
เรียกคนมำเก็บน้ ำชำส่ งแขกให้ รู้แล้วรู้รอดอยู่นัน้ พลันได้ยิน
เสียงเปิดประตูดงั ลอยมำจำกด้ำนนอก หยวนเป่ ำเพียงรำยงำน
ว่ำองค์จกั รพรรดิส่งคนมำรับเฉินหรูอี้ขึน้ เกี้ยวไปยังตำหนักฉำง
เล่อ

เฉิ นหรูอี้ ล อบถอนใจยำวอยู่ ใ นใจ สนมจงเกำะติ ด ไม่

ปล่อยเช่นนี้ นำงมิอำจทนไหวเลยจริงๆ หำกให้นำงนัง่ ต่อไปอีก
เอวของนำงคงหักเป็ นแน่ แท้

องค์จกั รพรรดิส่งเกี้ยวมำรับนำงด้วยองค์เอง เฉินหรูอี้มี

หรือจะกล้ำชักช้ำจึงมิได้ใส่ใจกล่ำวลำสนมจงก็ขึน้ เกี้ยวเดินทำง
ไปยังตำหนักฉำงเล่อเสียแล้ว

เฉิ นหรูอี้ ถ กู น ำไปยัง ห้ อ งซี ห น่ ว น ในห้ อ งมี เ พี ย งโต๊ะ สี

เหลี่ยมยำวซึ่งจัดวำงด้วยอำหำรเลิศรสอยู่เรียงรำย ในพระหัตถ์
ของจักรพรรดิจำงเหอถือไว้ด้วยสุรำจอกหนึ่ ง พระองค์ค่อยๆ
เงยพระพักตร์ขนึ้ สำยพระเนตรทอดมองออกไปแสนไกล

สุดท้ำยกลับพ่นลมถอนพระปัสสำสะยืดยำว

239
 เฉินหรูอี้นิ่งเงียบ ยำมนี้ เป็ นทิวำกำลทัง้ ยังอยู่ในห้องอีก
ด้วย องค์จกั รพรรดิมองทิวทัศน์ กม็ ิ อำจมองได้ไกลนัก มองฟ้ ำก็
มิอำจมองได้ถนัดนัก ในสภำพกำรณ์ เช่นนี้ หำกเป็ นรำตรีกำลก็
ยังเข้ำใจได้ว่ำทรงทอดพระเนตรชมจันทร์อนั งำมลำ้ เสียจนต้อง
ทอดถอนพระปัสสำสะ แต่ยำมนี้ .....นับว่ำเป็ นอันใดกัน?

องค์จกั รพรรดิมิได้คิดว่ำที่พระองค์กระทำเช่นนี้ ออกจะดู

ไม่สมจริงสักเท่ำไหร่ ใช่หรือไม่?

“ถวำยพระพรฝ่ ำบำท” เฉิ นหรู อี้ ย่ อ กำยถวำยควำม

เคำรพอย่ำงระมัดระวังด้วยเกรงว่ำจะมีเสียงหรือกำรกระทำใด
ไปรบกวนควำมสำรำญของจักรพรรดิจำงเหอเข้ำ

“อ้ ำ ยเฟย” เซี ย วเหยี่ ย นยัง มิ ท ัน เอ่ ย จบพลัน สะอึ ก ขึ้ น

เสียก่อน “มิต้องมำกพิธี นัง่ ลงเถิด”

เฉินหรูอี้สะดุ้งเฮือกในใจ หำกพระองค์ไม่ทรงสะอึกนำงก็
คงดูไม่ออกว่ำองค์จกั รพรรดิทรงเมำเพรำะพระพักตร์มิได้แดง
กำ่ หรือขำวซีดเลยสักนิด แค่ครำนัน้ ที่จกั รพรรดิจำงเหอทรงเมำ
สุรำก็ข่ขู วัญนำงเสียแทบสิ้นสติโชคยังดีที่มิได้ปลิดเอำชีวิตนำง
ไปด้วย

240
 นำงเป็ นตัวเรียกควำมกระหำยสุรำหรืออย่ำงไร? เหตุใด
พระองค์ทรงดื่มสุรำครำใดล้วนนึ กถึงนำง

เฉินหรูอี้รอ้ งไห้อย่ำงไร้น้ำตำ

*****ขนมหมำฮวำ เป็ นขนมแท่ ง ยำวมี ลกั ษณะบิ ด เป็ น

เกลียว ลักษณะคล้ำยขนมเกลียวของไทย

241
 25 ทุกข์เพรำะรัก

เฉินหรูอี้นัง่ ลงข้ำงจักรพรรดิจำงเหออย่ำงระมัดระวังโดย
ตำแหน่ งนั น้ ได้ จดั วำงสำรับอำหำรไว้เรียบร้อยแล้ว ป้ ำนสุรำ
ล้วนบรรจุสรุ ำไว้จนเต็ม ครำที่นำงนัง่ ลงได้เผลอขยับไปชนขอบ
โต๊ะเบำๆ ที หนึ่ งทำให้ สุรำที่ บรรจุอยู่เต็มนั น้ กระฉอกออกมำ
จำกป้ ำนสุรำเล็กน้ อย

หำกมิใช่เกรงว่ำเมื่อนำงดื่มสุรำเมำมำยแล้วจะเสียกิริยำ
ให้ จ ัก รพรรดิ จำงเหอต้ อ งมำคิ ดบัญ ชี ก ับ นำงที ห ลัง นำงก็
อยำกจะรำ่ สุรำให้ตนเมำควำ่ ไปเสียก่อนจริงๆ

นำงนั ่ง ก้ น ยั ง มิ ทั น อุ่ น ด้ ว ยซ้ ำ แต่ ก ลั บ เหลื อ บเห็ น

จักรพรรดิจำงเหอทรงดื่มสุรำไปสำมจอกติดกัน แม้นโคดื่มน้ำก็
มิอำจเทียบพระองค์

ไม่ร้ดู ้วยฝั งใจกับวำจำอันสะเทื อนเลื่อนลันของสนมจง

่
มำกเกิ นไปหรื อ ไม่ ท ำให้ ย ำมนี้ นำงเพี ย งเหลื อ บแลไปยัง
องค์จกั รพรรดิจำงเหอกลับเห็นเครื่องหมำยคำถำมแกว่งไกวไป
มำเหนื อมงกุฎทองที่ส่องประกำยแวววำวนัน้

242
 บัด นี้ ในสำยตำนำงนั ้ น จัก รพรรดิ จำงเหอคล้ ำ ยดัง่
เครือ่ งหมำยคำถำมที่มีชีวิต

“อ้ำยเฟย” เซี ยวเหยี่ยนยกจอกสุรำขึ้นพลำงหรี่ตำมอง

เฉินหรูอี้ คิ้วเข้มขมวดแน่ น “เหตุใดนัง่ ลงแล้วจึงไม่พดู จำ? หรือ
มิยินดีอยู่เป็ นเพื่อนเจิ้น? เจิ้นดื่มสุรำมำกมำยเช่นนี้ เจ้ำยังมิใส่
ใจจะถำมเจิ้นเลยหรือว่ำเจิ้นกลุ้มใจเรื่องใด เจ้ำทำหน้ ำที่ สนม
รัก มิเต็มที่เอำเสียเลย”

หำกนำงยอมรับ ไปตำมตรงว่ ำ ไม่ อ ยำกอยู่ ด้ ว ย องค์

จักรพรรดิกจ็ ะปล่อยนำงกลับไปงัน้ หรือ ถ้ำเป็ นเช่นนัน้ จริงนำง
จะสะบัดศีรษะรำวลูกเป็ ดแล้วรีบเผ่นออกไปทันที

เฉินหรูอี้เริ่มร้องบทเพลงโศกศัลย์ที่ไม่เป็ นทำนองเท่ำใด
นักให้แก่ตนเองอย่ำงเงียบๆ ปัน้ หน้ ำแย้มยิ้มดูไร้ซึ่งพิษสงใดๆ
แล้วกล่ำวด้วยเสียงอันอ่อนโยนว่ำ “ฝ่ ำบำททรงกังวลพระทัยใน
เรื่องใดหรือเพคะ? หำกเป็ นกำรบริหำรรำชกิจ เชี่ยเซินเกรงว่ำ
จะมิอำจพูดจำให้ มำกควำม แต่ หำกฝ่ ำบำทมิทรงรังเกี ยจเชี่ ย
เซินยินดีรบั ฟังเพคะ”

เฉิ นหรูอี้ ม องจัก รพรรดิ จ ำงเหอยกจอกสุ ร ำขึ้ น ดื่ ม จน

หมดจอกอีกครำ ควำมรู้สึกกังวลพลันเกิดขึ้น ในใจ หวำดกลัว
243
เหลือเกินว่ำเมื่อสุรำเหล่ำนี้ ตกถึงพระอุทรขององค์จกั รพรรดิ
แล้วนัน้ พระองค์จะทรงกระทำกำรอันแปลกพิกลอี ก หำกเป็ น
เช่ นนั น้ ผู้โชคร้ำยกลับมิใช่ พระองค์แต่ เป็ นนำงที่ อยู่ตรงหน้ ำ
พระพักตร์ที่พระองค์ทรงตัง้ พระทัยเรียกมำเพื่อทรมำนต่ำงหำก
เล่ำ

“ฝ่ ำบำท....สุรำเป็ นพิษต่ อพระพลำนำมัยนะเพคะ” ใบ

หน้ ำเฉินหรูอี้เต็มไปด้วยควำมเศร้ำใจ

เซียวเหยี่ยนส่งเสียงขึน้ จมูกแล้วดื่มสุรำอีกจอก

“มิคำดอ้ำยเฟยยังรูจ้ กั ห่วงใยสุขภำพเจิ้น”

เฉินหรูอี้นิ่งเงียบไป แท้จริงแล้วนำงห่วงสุขภำพของนำง
ต่ ำงหำกเล่ำ นำงมิอำจทนรับกำรทรมำนครัง้ แล้วครัง้ เล่ำของ
องค์จกั รพรรดิได้หรอกนะ

มิทรำบองค์จกั รพรรดิทรงจำได้หรือไม่ว่ำนำงพลัดตกน้ำ
ไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้ ำนี้ ร่ำงกำยนำงก็ยงั ต้องกำรกำรบำรุง
ฟื้ นอยู่มิใช่หรือไร?

“ฝ่ ำบำทเป็ นฟ้ ำที่ คอยปกเกล้ำรำษฎรทัวหล้

่ ำ พระองค์
ต้องทรงถนอมพระวรกำยไว้จึงจะถูก เชี่ ยเซินเป็ นเพียงสตรีมิรู้
244
ควำม แม้ น มิ ไ ด้ ถ่ อ งแท้ ใ นหลัก กำรอัน ยิ่ ง ใหญ่ เ หล่ ำ นั ้น แต่
หลัก กำรที่ ว่ ำ “อยู่ บ้ ำ นเชื่ อ ฟั ง บิ ด ำ เป็ นภรรยำเชื่ อ ฟั ง สำมี ”
เชี่ ยเซินกลับเข้ำใจดี เช่นนี้ จะมิให้ห่วงใยในพระพลำนำมัยของ
ฝ่ ำบำทได้อย่ำงไรเพคะ?”

เฉินหรูอี้บิดนิ้วมือไปมำอยู่ใต้โต๊ะ สำยพระเนตรทอแสง
เปล่ ง ประกำยระยิ บ ระยับ แม้น พระโอษฐ์กำจำยไปด้ ว ยกลิ่ น
เมรัยแต่กลับดูไม่ออกว่ำทรงเมำแล้ว ทำให้นำงงุนงงไปชัวขณะ่
ว่ำแท้จริงแล้วพระองค์ทรงเมำจึงได้เริ่มทรมำนนำงแล้วหรือยัง
ไม่ทรงเมำแต่พระองค์เพียงแค่มิพอพระทัยในตัวนำงก็เท่ำนัน้

มำรดำมันเถอะ！ หำกว่ำพระองค์ทรงเมำหรือไม่เมำก็
ยังทรงไม่พอพระทัยในตัวนำง นำงจะน่ ำสังเวชสักเพียงใด? จะ
ยังคงอยู่สขุ สบำยในวังหลังแห่งนี้ ได้อีกหรือไม่?

“ฝ่ ำบำท...”

นำงกล่ำวมิทนั จบ เซี ยวเหยี่ยนก็ช้อนนัยน์ ตำหงส์ขึ้นหรี่

จ้องเฉินหรูอี้แล้วยกจอกสุรำขึ้นดื่มจนหมดจอกอีกครัง้ พลันใช้
ชิวหำไล่เลียริมฝี ปำกด้วยใบหน้ ำแต้มยิ้ม

เฉินหรูอี้รสู้ ึกสังหรณ์แปลกๆ ขึน้ ในบัดดล

245
 องค์จกั รพรรดิทรงอยำกสื่อควำมหมำยใดกันแน่ ?

พระองค์ทรงเจตนำเป็ นแน่ ！

นำงแน่ ใจว่ำพระองค์ทรงทรำบว่ำนำงกลัวพระองค์ทรง
เมำสุรำแล้วกลันแกล้่ งนำงเป็ นที่ สุดจึงตัง้ ใจเย้ำนำงเล่น แวว
พระเนตรคู่นัน้ บอกออกมำอย่ำงชัดเจน ขำดเพียงพระสุรเสียง
ที่เอ่ยว่ำ “เจิ้นจะแกล้งเจ้ำให้ตำยไปเสีย” เท่ำนัน้

เฉินหรูอี้นิ่งอึ้งพูดมิออก กระทังไม่
่ กล้ำแม้แต่สบมองแวว
ตำอันเปี่ ยมล้นไปด้วยเจตนำร้ำยขององค์จกั รพรรดิโดยตรง

เซี ย วเหยี่ ย นเห็น ใบหน้ ำ เหยเกของเฉิ นหรูอี้ ที่ ข่ มกลัน้

โทสะอันพลุ่งพล่ำนของตนไว้เช่นนัน้ จึงเบนสำยตำจับจ้องจอก
สุรำที่อยู่ในมือตนนิ่ง หำกมือตนขยับยกจอกสุรำขึ้นครำใดร่ำง
เฉินหรูอี้กจ็ ะสันสะท้
่ ำนขึน้ ครำนัน้

คำดว่ ำ ประสบกำรณ์ ค รำก่ อ นที่ น ำงได้ ส มั ผัส คงสำหัส

มิใช่น้อยถึงได้ทำเอำนำงขวัญหนี ดีฝ่อปำนนี้

เซี ยวเหยี่ยนใช้มือคำ้ โต๊ะหัวเรำะออกมำอย่ำงมิอำจ อด

กลัน้ ยิ่งคิดถึงท่ำทำงเช่นนัน้ ของนำงก็ยิ่งรู้สึกขบขัน เซียวเหยี่ยน

246
หัวเรำะไปพลำงตบโต๊ะไปพลำง ยังดีที่มิได้หวั เรำะจนขำดใจไป
เสียก่อน

เฉินหรูอี้คว้ำโต๊ะไว้แน่ นด้วยกลัวว่ำตนจะควบคุมตนเอง
ไว้ไม่อยู่จนหนี ออกนอกประตูไป

“ฝ่ ำบำท พระองค์ทรงเป็ นอะไรไปเพคะ?” นำงเอ่ยถำม

ด้วยเสียงสันเทำ
่

จะมิให้ นำงขวัญหนี ได้อย่ำงไร? องค์จกั รพรรดิทรงพระ

สรวลหรือทรงประชวรเป็ นโรคลมชักกันแน่ ?

นำงควรเฝ้ ำดู เ ช่ น นี้ ต่ อ ไปหรื อ ควรเรี ย กหมอหลวง

กันแน่

เสี ย งเล็ก ใสนี้ ข องเฉิ นหรูอี้ เ ดิ ม ที ก็ห วำนปำนน้ ำ ผึ้ง อยู่

แล้วแต่เมื่อเอ่ยเสียงแผ่วเบำทัง้ สันเทำอย่
่ ำงน่ ำสงสำรเช่นนี้ ฟัง
แล้วดูคล้ำยลูกแพะหลงฝูงก็มิปำน เซี ยวเหยี่ ยนพลันหัวเรำะ
อย่ำงบ้ำคลังขึ ่ ้นมำอี กครัง้ มิทรำบว่ำเป็ นเพรำะดื่ มมำกไปจน
เมำไปจริงๆ หรือเพรำะไม่ระวังถูกนำงจี้จุดขบขันเข้ำให้ ถึงได้
เป็ นเช่นนี้

247
 โดยเฉพำะเมื่อเห็นแววตำดุจนกกระจอกตกใจของเฉิน
หรูอี้ เซียวเหยี่ยนก็หวั เรำะจนเจ็บท้องไปหมด

เลื อ กคนไม่ ผิ ดจริ งๆ เซี ยวเหยี่ ย นคิ ดอย่ ำ งเลอะ

เลือน อย่ำงน้ อยคนผูน้ ี้ กใ็ ห้ควำมสำรำญกับเขำได้ไม่เลว

ผ่ำ นไปเป็ นนำนในที่ สุ ด องค์จ กั รพรรดิ ก็ท รงหยุ ด พระ

สรวล แล้วตรัสด้วยพระสุรเสียงเบือ่ หน่ ำย “เจิ้นอำรมณ์ไม่ดี”

หำกเซี ยวเหยี่ยนมิใช่จกั รพรรดินำงคงเอำป้ ำนสุรำฟำด

หัวเขำไปแล้ว

เฉินหรูอี้กำหมัดแน่ น นี่ เรียกว่ำอำรมณ์ไม่ดีงนั ้ หรือ? เมื่อ

ครู่มิ ใ ช่ ท รงพระสรวลอย่ ำ งบ้ ำ คลัง่ หรอกหรื อ เหตุ ใ ดเพี ย ง
พริบตำกลับตรัสว่ำทรงอำรมณ์ ไม่ดี พระองค์ทรงอำรมณ์ ไม่ดี
ยังเป็ นถึงเพียงนี้ หำกทรงอำรมณ์ ดีมิทรงลอยขึ้นสวรรค์ไปเลย
หรือ?

เซี ยวเหยี่ยนถอนหำยใจแล้วดื่มสุรำไปอีกหนึ่ งจอก แล้ว

หันขวับไปมองเฉินหรูอี้ตำปรือ “อ้ำยเฟยจะไม่ถำมเจิ้นหรือว่ำ
เจิ้นอำรมณ์ไม่ดีด้วยเหตุใด?”

248
 เฉินหรูอี้ตะลึงงัน ควำมจริงนำงอยำกถำมองค์จกั รพรรดิ
เหลือเกินว่ำเหตุใดพระองค์ถึงได้ทรงพระเกษมสำรำญปำนนี้ ?

“ทรงพระอำรมณ์ไม่ส้ดู ีด้วยเหตุใดหรือเพคะ?”

“หำกเจิ้นไม่สอนเจ้ำ เจ้ำก็คงไม่คิดจะถำมเจิ้น ไม่มีผ้ใู ด

ไยดี ต่อเจิ้นเลยสักนิด” เซี ยวเหยี่ยนเงยหน้ ำมองฟ้ ำแล้วถอน
หำยใจยำว ถอนหำยใจไปพลำงส่ำยศีรษะไปพลำง แสดงสีหน้ ำ
เงียบเหงำเดี ยวดำยดังมี่ เพียงข้ำอยู่บนหุบเขำพันลี้นี้แต่ เพี ยง
ผูเ้ ดียว

เฉิ นหรูอี้ อ ดทนข่ ม กลัน้ อำกำรค้ อ นของนำงไว้ ไ ม่ ใ ห้

เปิ ดเผยออกมำ มำรดำมัน เถอะ วำจำใดล้ ว นมี แ ต่ อ งค์
จักรพรรดิตรัสกล่ำว นำงในยำมนี้ นัน้ กล่ำวมิกล่ำวสิ่งใดล้วนผิด
ทัง้ สิ้น แม้เพียงหำยใจเสียงดังยังกลัวว่ำพระองค์จะกล่ำวหำว่ำ
ตนกระท ำผิด มิท รำบว่ ำกระดูกไม่ รกั ดี ท่ อนไหนของนำงไป
ต้องพระเนตรองค์จกั รพรรดิเข้ำ เหตุใดทรงเมำสุรำครำใดล้วน
นึ กถึงแต่นำง

“ฝ่ ำบำทเหตุใดทรงตรัสเช่นนัน้ ...”

249
 ไม่ ร อให้ น ำงกล่ ำ วจบองค์ จ ัก รพรรดิ กลับ ถอดพระ
ปัสสำสะอีกครัง้ “ไม่มีผใู้ ดรูใ้ จข้ำเลย”

“บรรดำพี่สำวน้ องสำวในวังหลัง.....”

“ควำมทุกข์ใจของเจิ้นมิมีผใู้ ดเข้ำใจหรอก”

เมื่อถูกองค์จกั รพรรดิตดั บทไปถึงสองสำมครำ เฉินหรูอี้

จึง นั บ ได้ ว่ ำฉลำดขึ้น แล้ ว มำรดำมัน เถอะ องค์จกั รพรรดิ ที่ มี
วำจำบ่น ว่ ำอยู่เ ต็มพระอุระเช่ น นี้ เ ดิ มที ก็มิได้ ต้ องกำรให้ น ำง
พูดจำให้มำกควำม พระองค์กแ็ ค่ทรงอยำกระบำยก็เท่ำนัน้

ผู้ใดเลยจะล่วงรู้ครำนี้ พ ระองค์กลับ หันมำตรัสถำมต่ อ

นำง “อ้ำยเฟยไม่อยำกรูห้ รือว่ำเจิ้นทุกข์ใจด้วยเรือ่ งใด”

หำกเลือกได้ นำงคงตอบว่ำไม่อยำกทรำบเลยจริงๆ

มอบแนวทำงปฏิ บ ตั ิ ใ ห้ น ำงได้ ห รื อ ไม่ ? ที่ แ ท้ แ ล้ ว องค์

จักรพรรดิทรงต้องกำรให้นำงเอ่ยคำหรือไม่กนั แน่ หำกต้องกำร
ให้นำงตอบคำพระองค์สำมำรถส่งสำยพระเนตรเป็ นสัญญำณ
บอกนำงสักนิดได้ หรือไม่? จะได้ มิต้องเอ่ ยวำจำสอดสวนกัน
รบกวนควำมส ำรำญอัน ยิ่ ง ใหญ่ ใ นกำรถ่ ม พ่ น พระเขฬะของ
พระองค์ไปเสียเปล่ำ
250
 เฉินหรูอี้แสดงควำมจริงใจออกไปในแววตำอย่ำงเปี่ ยม
ล้น “หำกฝ่ ำบำทมิทรงรังเกียจ เชี่ยเซินย่อมยินดีแบ่งเบำควำม
ทุกข์ของพระองค์เพคะ”

มิทรำบว่ำองค์จกั รพรรดิได้สดับรับฟั งหรือไม่ พระองค์

เพียงใช้สำยพระเนตรจับจ้องนำงอยู่เป็ นนำน สุดท้ำยก็ยกจอก
สุ ร ำที่ อ ยู่ ต รงหน้ ำนำงขึ้ น ดื่ ม จนหมดจอก แล้ ว ใช้ พ ระหัต ถ์
คำ้ ยันพระปรำงไว้แล้วทรงถอนพระปัสสำสะยำว พระเนตรปิด
ปรือ กล่ำวตรัสว่ำ “เจิ้นทุกข์เพรำะรัก”

“อุบ๊ ”

เฉิ นหรูอี้ มี ส ติ คื น มำรวดเร็ว ดุจ ประกำยไฟบนถ่ ำ นหิ น

นำงยื่นมือหยิกขำตนอยู่ใต้ โต๊ะโดยแรง เจ็บเสี ยจนแยกเขี้ยว
ยิงฟั นนำงจึงสกัดกัน้ เสียงหัวเรำะที่เกือบจะพุ่งออกมำเมื่อครูใ่ ห้
หดหำยไปได้ เมื่อเห็นพระพักตร์อนั โศกเศร้ำอำดูรทัง้ ที่ทรงเมำ
อยู่ขององค์จกั รพรรดิกท็ ำให้ร้สู ึกขนลุกขนพอง มำรดำมันเถอะ
หำกยัง รัก ชี วิ ต ตน จงอยู่ ใ ห้ ห่ ำ งจำกจัก รพรรดิ จ อมมำรยำ
พระองค์นี้เสีย

251
 26 ภำรกิจ

แน่ น อนว่ ำ เฉิ นหรูอี้ มิ อ ำจละเมอเพ้ อ ว่ ำ ผู้ที่ ท ำให้ อ งค์

จักรพรรดิ ท รงทุ กข์เ พรำะรักนั น้ คื อตัว นำง หำกพระองค์ท รง
ทรมำนนำงปำนนี้ ด้วยเพรำะทรงโปรดปรำนนำงแล้วละก็ นำง
ยอมเอำศีรษะชนกำแพงตำยไปเสียเดี๋ยวนี้ เลยดีกว่ำ

ควำมโปรดปรำนของพระองค์ ช่ ำ งแปลกพิ ก ลยิ่ ง นั ก

ปุถชุ นคนธรรมดำเยี่ยงนำงมิอำจทนรับได้

ที่ แ ท้ เ ป็ นหญิ งสำวผู้ โ ชคร้ ำ ยตระกูล ใดหนอที่ ท ำให้

พระองค์ทรงหลงใหล? เฉินหรูอี้อดทนและข่มกลัน้ เอำไว้เพื่อให้
มิเผลอหลุดปำกถำมออกไป

“ฝ่ ำบำททรงประปรีชำสำมำรถอี กทัง้ รูปโฉมงดงำมไม่

ธรรมดำ ไม่ทรำบว่ำเป็ นพี่สำวน้ องสำวคนไหนที่ พระองค์ทรง
รักใคร่ นำงช่ำงมีวำสนำยิ่งนัก”

เซี ยวเหยี่ยนร้อง “ฮึ” อย่ำงเย็นชำ “เพิ่งจะกล่ำวชมอ้ำย

เฟยไปว่ำหลังจำกตกน้ ำแล้วนัน้ เจ้ำฉลำดขึ้นมำก แต่ เจ้ำกลับ
ท ำตนโง่ ง มใส่ เ จิ้ น หำกนำงอยู่ ใ นวัง หลัง เรี ย กขำนพี่ ส ำว
น้ องสำวกับเจ้ำ เจิ้นจะพูดว่ำ “ทุกข์เพรำะรัก” สำมคำนี้ หรือไม่?

252
 พระองค์ทรงวำงจอกสุรำลงแล้วหันพระวรกำยครึ่งหนึ่ ง
เข้ำหำนำงเพื่ออธิบำยควำมหมำยของสำมคำเมื่อครูน่ ี้

“ควำมหมำยของทุ ก ข์เ พรำะรัก ก็ด้ ว ยนำงอยู่ ไ กลสุ ด

ปลำยฟ้ ำ เจิ้นมิอำจแตะต้องได้ นำงมิได้อยู่กบั เจิ้น หำกนำงอยู่
ในวังหลังของเจิ้น เหตุใดเจิ้นถึงได้ ...ถึงได้...เฮ้อ”

เซียวเหยี่ยนร้อนใจเสียจนต้องดึงหูเกำแก้มคล้ำยกลับว่ำ
มิอำจบรรยำยถึงควำมรักอันพลุ่งพล่ำนมำกล้นอยู่ในอกของ
ตนออกมำได้ในเวลำอันสัน้

“ถึงได้ทุกข์เพรำะรักเช่นนี้ ?” เฉินหรูอี้กล่ำวแทน

เซี ยวเหยี่ ยนตบมือตน สี หน้ ำบ่งบอกว่ ำตนพบคนรู้ใจ

เข้ำแล้ว

“ใช่ เจิ้นจึงได้ทุกข์เพรำะรัก”

เฉินหรูอี้ลอบถอนหำยใจยำว กิริยำท่ำทำงและสำยพระ
เนตรที่ องค์จกั รพรรดิจ้องมองเฉินหรูอี้เขม็งคล้ำยกำลังตรัสว่ำ
“เจ้ำถำมข้ำสิว่ำนำงเป็ นผู้ใด” นำงอยำกแสร้งทำเป็ นไม่ เ ข้ ำ
ใจควำมปรำรถนำขององค์จกั รพรรดิเสี ยจริง ให้พระองค์ทรง
อึดอัดจนสิ้นพระชนม์ไปเสียเลย
253
 “แล้วเป็ นหญิงสำวผูง้ ำมพร้อมตระกูลใดที่ทำฝ่ ำบำททรง
หลงใหลใฝ่ ฝันถึง คะนึ งอยู่มิรวู้ ำย”

“ใช่ จ ริ ง ๆ คะนึ งอยู่ มิ รู้ว ำย...” เซี ย วเหยี่ ย นพยัก หน้ ำ

ติดกันหลำยครัง้ สำยตำที่ เต็มไปด้ วยแววชื่ นชมหันมองไปที่
ใบหน้ ำเฉินหรูอี้

“อ้ำยเฟยเลือกใช้คำได้ถกู ต้องยิ่งนัก เจิ้นคะนึ งถึงนำงอยู่

มิรวู้ ำยจริงๆ” กล่ำวจบก็พยักหน้ ำทีหนึ่ งแล้วเบนสำยตำออกไป
ยังที่ไกลแสนไกล แววตำครุน่ คิดคล้ำยดำดิ่งเข้ำสู่โลกที่มีเขำอยู่
แต่เพียงผูเ้ ดียว

เฉิ นหรูอี้ ฉ วยโอกำสนี้ ก ลอกลู ก ตำเหลื อ บมองขึ้ น บน

อย่ำงเบือ่ หน่ ำยยิ่ง

เฉินหรูอี้มิเข้ำใจ องค์จกั รพรรดิทรงพอพระทัยนำงแล้วมี

อัน ใดเกี่ ย วข้ อ งกับ ตนเล่ ำ ? ทัง้ ยัง ทรงส่ ง คนไปรับ ตนจำก
ตำหนักหมิงกวำงมำเพื่อฟังพระองค์พรำ่ บ่นโดยเฉพำะ พระองค์
และตนมีควำมสัมพันธ์แบบบุรษุ กับหญิงสำวเท่ ำนัน้ มิได้สนิท
ชิดเชื้อถึงขัน้ พูดจำควำมในใจกันได้มิใช่หรือ?

254
 ่ ่ หำกสตรี น ำงนั น้ มิได้ อยู่ในวัง
นำงพลัน ตะลึง ไปชัวครู
หลัง องค์จกั รพรรดิเลยมิอำจกระทำกำรใดได้โดยตรงจึงคิดใช้
นำงไปไปกระทำแทนใช่หรือไม่?

กำรคัดเลือกหญิงงำมเข้ำวังก็มีพระรำชโองกำรออกไป
กรล้วนเริ่มดำเนินกำรคัดสรรเบือ้ งต้น
แล้ว บัดนี้ ทวรำชอำณำจั
ั่
กันแล้ว

ควำมจริงหำกพระองค์พอพระทัยในหญิงใดก็ทรงมีรบั สัง่
ให้เข้ำวังเสี ยก็สิ้นเรื่อง หำกทำให้องค์จกั รพรรดิทรงโทมนัสได้
ถึ ง เพี ย งนี้ ท ัง้ ห่ ว งหน้ ำ พะวงหลัง เสี ย จนมิ ก ล้ ำ ตัด สิ น พระทัย
เช่นนี้ หรือว่ำ....จะเป็ นภรรยำของผูอ้ ื่น? ทรงพอพระทัยในสตรี
ที่มีเจ้ำของแล้วพระองค์จึงมิอำจลงมือด้วยองค์เองได้

เฉินหรูอี้เบ้ปำก หำกผู้ที่ให้ นำงไปล่ อลวงเป็ นหญิงเทื้ อ

หรือดรุณีน้อยนำงใด นำงก็มิขดั ข้อง คิดเสี ยว่ำตนช่วยเป็ นแม่
สื่อให้องค์จกั รพรรดิ แต่หำกเป็ นสตรีที่มีเจ้ำของแล้วนำงยังยื่น
มื อ เข้ ำ สอด เช่ น นั ้น นำงมิ ก ลำยเป็ นพวกที่ ท ำทุ ก อย่ ำ งเพื่ อ
เป้ ำหมำยโดยไม่สนใจคุณธรรมหรอกหรือ?

255
 แม้นนำงจะเปลี่ยนร่ำงไปมำดุจผลัดเปลี่ยนอำภรณ์ มิมี
ผู้ใดล่วงรู้ว่ำภำยในคือผู้ใดแต่เบือ้ งบนนัน้ มองเห็น เรื่องน่ ำอับ
อำยไร้ศีลธรรมจรรยำเช่นนี้ ตีนำงให้ตำยนำงก็มิอำจทำ

“ฝ่ ำบำท ทรงบอกได้หรือไม่ว่ำเป็ นสตรีตระกูลใดเพคะ?”

เฉินหรูอี้เอ่ยถำมด้วยเสียงสันเทำ
่

ในหัวนำงกำลังครุ่นคิดว่ำหำกองค์จกั รพรรดิให้นำงสอด
มือเข้ำช่องกำแพงบ้ำนผูอ้ ื่นล่อลวงภรรยำเขำจริงๆ นำงควรหำ
ข้ออ้ำงใดเพื่อตอบปฏิเสธพระองค์

หรือแสร้งเป็ นตัวโง่งมสติฟัน่ เฟื อนจำอันใดมิได้ ไปเสี ย

เลย

ครัน้ เมื่อเซี ยวเหยี่ยนได้ฟังเช่นนัน้ ก็หนั ศีรษะกลับมำไข

ข้อข้องใจให้นำงโดยพลัน

“บุ ต รตรี ค นที่ ส องของรำชอำลัก ษณ์ ห ลิ น หรูเ หิ ง แห่ ง

่ ิ น”
สำนักฮันหล

เฉินหรูอี้รีบควำนหำนำมนี้ ในหัวตนอย่ำงรวดเร็ว รู้สึก

คุ้นหูอย่ำงประหลำด

256
 โลกพลันหยุดนิ่ง

ในยุครำชวงศ์จิ้นนั น้ ให้ อิสรภำพแก่ ประชำชนและมิได้

เข้ มงวดต่ อสตรี เ ท่ ำยุค ก่ อน ไม่ว่ ำจะเคยหย่ำร้ำงหรือว่ ำเป็ น
หม้ำยก็ไม่มีผใู้ ดดูแคลน หำกกล่ำวถึงแม่นำงหลินผูน้ ัน้ แล้วละก็
เฉินหรูอี้กลับจำได้ อย่ำงแม่นยำเลยที เดี ยว ครำที่ นำงยังเป็ น
หวงโฮ่วอยู่นัน้ แม่นำงหลินผูน้ ี้ กเ็ ป็ นผูม้ ีชื่อเสียงโด่งดังของเมือง
หลวงแห่งนี้ แล้ว

แม่ น ำงหลิน นั น้ มี ควำมสำมำรถมำกล้ น อำยุสิ บ ขวบก็

เป็ นสตรีที่ขึน้ ชื่อเรื่องควำมปรำดเปรื่องเสียแล้ว รูปลักษณ์กลับ
ไม่เหมือนดอกเบญจมำศผลิแย้มเช่ นดรุณีแรกรุ่นทัวๆ ่ ไปแต่
กลับงดงำมฉูดฉำดปำนดอกท้อ ท่ำทำงเย็นชำดุจน้ำค้ำงแข็ง

ไม่ทรำบว่ำด้วยทะนงตนเกินไปหรือเพรำะมีปณิธำนอัน
ยิ่งใหญ่ รอกระทังอำยุ่ สิบแปดจึงได้แต่งกับบุตรชำยอันเกิดจำก
ชำยำเอกของผู้ตรวจกำรสกุลเฉิง ทัง้ สองเหมำะสมกันอย่ำงยิ่ง
ทัง้ เรือ่ งรูปลักษณ์และอำยุ แรกเริ่มนัน้ รักกันกลมเกลียวแต่ผำ่ น
ไปไม่ถึงปี ครึ่งทัง้ สองกลับมีปำกเสียงกันอยู่ทุกเช้ำคำ่ กระทังจบ
่
ลงด้วยกำรหย่ำร้ำง

257
 แม่ น ำงหลิ น มี ท ัง้ สติ ปั ญ ญำอัน เฉี ยบแหลมทัง้ รูป โฉม
งดงำมมิต้องกลัวว่ำจะแต่งไม่ออก เดือนเจ็ดในปี เดียวกันนัน้
นำงก็ได้แต่งให้ กบั บุตรชำยคนที่ สำมของผู้ตรวจกำรสกุลหลิว
แต่ไม่ถึงครึง่ ปี สำมีของแม่นำงหลินได้ออกไปขี่ม้ำเล่นกับสหำย
จึงได้ตกม้ำลงมำคอหักตำย จบชีวิตลงทัง้ อย่ำงนัน้

นี่ เป็ นเรื่องรำวที่ เกิดขึ้นในช่วงสองปี ที่ นำงยังมีชีวิตเป็ น

หวงโฮ่วอยู่ ครัน้ ต่ อมำนำงฟื้ นคืนในร่ำงขันที น้อยก็ทรำบข่ำว
ว่ ำ แม่ น ำงหลิ นได้ แ ต่ ง งำนใหม่ อี ก ครัง้ กั บ บุ ต รชำยของ
ผู้ต รวจกำรอี ก ท่ ำ นหนึ่ ง ไม่ ท รำบแน่ ว่ ำ เป็ นบุ ต รคนที่ เ ท่ ำ ใด
ผู้ ค นจึ ง ขนำนนำมนำงอย่ ำ งขบขัน ว่ ำ เป็ นมื อ เพชฌฆำต
ผูต้ รวจกำร

นำงจำได้ว่ำปี ที่ นำงอภิเษกกับองค์จกั รพรรดินัน้ แม่นำง

หลินก็อำยุสิบเก้ำปี แล้วซึ่ งเท่ ำกับองค์จกั รพรรดิในยำมนี้ นั น่
แสดงว่ำแม่นำงหลินผูน้ ี้ อำยุมำกกว่ำองค์จกั รพรรดิถึงห้ำปี

“เจ้ำรู้จกั นำง?” เซียวเหยี่ยนหรี่นัยน์ ตำหงส์มอง น้ำเสียง

เปลี่ยนเป็ นเย็นชำขึน้ มำทันใด

พระองค์ไ ม่ ท รำบว่ ำ เฉิ นหรูอี้ คิ ด อย่ ำ งไรกับ พระองค์

เพรำะเรื่องควำมรู้สึกมักเปลี่ยนแปลงได้เสมอ แต่ หำกถำมว่ำ
258
ในหัวของนำงคิดอันใดอยู่นัน้ พระองค์ทรงมองหน้ ำปรำดเดียว
ก็ร้ไู ด้ถึงแปดเก้ำส่วนแล้ว ใบหน้ ำอันบิดเบี้ยวไปมำดังทู ่ ่โต้ว*ที่
ถูกลมเป่ ำจนแห้งนัน้ บอกอย่ำงชัดเจนว่ำนำงไม่เพียงแค่เคยฟั ง
เรือ่ งของแม่นำงหลินเท่ำนัน้ ซำ้ ยังรูอ้ ย่ำงละเอียดเสียด้วย

พระองค์ไม่ทรงไต่ถำมให้มำกควำมว่ำนำงทรำบเรื่องได้
อย่ำงไร เพรำะวังหลังล้วนมีแต่ คนปำกมำก เหล่ำสตรีหมกตัว
อยู่ ร วมกั น พู ด คุ ย ว่ ำ ตระกู ล นี้ เป็ นเช่ น นั ้ น ตระกู ล นั ้ น เป็ น
เช่นนี้ ขุดไปเขี่ยมำอย่ำงนัน้ แล้วจะมีควำมลับอันใดได้อีก?

เฉิ นหรู อี้ รู้ สึ ก สับ สน นำงพยำยำมท ำอำรมณ์ ที่ ถ ูก ตี

กระเจิดกระเจิงไปเมื่อครู่ให้ สงบลง เอ่ยด้วยควำมสัตย์จริงว่ำ
“เชี่ยเซินเคยได้ยินมำว่ำแม่นำงหลินคล้ำย....”

“เคยแต่ งงำน? เจิ้นไม่รงั เกียจ” เซี ยวเหยี่ยนชิงตอบขึ้น

ก่อน

ยังคงเป็ นภรรยำของผู้อื่นอยู่งนั ้ หรือ เฉินหรูอี้ส่งเสียงขึน้

จมูกอยู่ในใจไม่หยุดหย่อน

“นำง ฝ่ ำบำทยังทรง.....”

259
 “รู้จกั ดูแลเอำใจใส่ ไม่ เ ป็ นเช่ น พวกเจ้ ำที่ ว นั ๆ เอำแต่
ทะเลำะกันไม่มีท่ำที ว่ำจะหยุดเลยสักนิด เจิ้นเห็นแล้วรำคำญ
อย่ำงยิ่ง”

เฉินหรูอี้กดั ฟั นแน่ นหำกทรงเห็นแล้ วรำคำญพระทัย ก็

อย่ำได้เที่ ยวเรียกนำงมำทรมำนสิ คิดว่ำนำงปรำรถนำเช่นนัน้
หรืออย่ำงไร?

“แต่ ว่ ำ ....” นำงถอนหำยใจโดยแรง สุ ด ท้ ำ ยก็มิ ก ล่ ำ ว

ออกไปอย่ำงอดมิได้ “นำงยังคงเป็ นภรรยำของผูอ้ ื่นมิใช่หรือเพ
คะ?”

องค์จกั รพรรดิคือผูค้ รองใต้หล้ำ สตรีเช่นใดไม่ปรำรถนำ

แต่กลับไปพอพระทัยอิสตรีที่มีเจ้ำของแล้ว ทัง้ ยังรำพึงรำพันถึง
เนื้ อ ในปำกผู้อื่ น ชิ้ น นั ้น กับ นำงอยู่ ที่ นี่ ช่ ำ งหำเรื่ อ งยุ่ ง ยำกให้
พระองค์เองโดยแท้

ทัง้ ยังตรัสว่ำแม่นำงหลินรู้จกั ดูแลเอำใจใส่ ควำมหยิ่ง

ผยองและสำยตำอัน เย็น ชำของนำงคงมิ อ ำจท ำให้ พ ระองค์
หนำวเหน็บจนตำยได้

260
 เซียวเหยี่ยนหัวเรำะออกมำโดยพลัน เพิ่งเข้ำใจว่ำเหตุใด
นำงถึงได้ขมวดคิ้วมุ่นเช่นนัน้ คงเพรำะด้วยเหตุนี้นี่เอง เซียวเห
ยี่ ยนจ้องดวงตำที่ ทอประกำยสดใสแวววำวคู่นัน้ พลันเอ่ ยว่ ำ
“เจ้ำตำมข่ำวมิทนั แล้วกระมัง นำงหย่ำขำดจำกสำมีไปเมื่อปี ที่
แล้ว” “ดังนัน้ เจิ้นเลยนึ กถึงเจ้ำขึน้ มำ”

เฉินหรูอี้ร้สู ึกดังมี
่ ลมเย็นเยียบสำยหนึ่ งพัดวูบเอำเส้นผม
และเส้ น ขนทั ว่ ร่ ำ งลุ ก ชี้ ชู ช ั น ขึ้ น มำ นำงกล่ ำ วเสี ย งสั น่ ว่ ำ
“ฝ่ ำบำท ทรงนึ กถึงเชี่ยเซิน....ทรงคิดจะทำอันใดหรือเพคะ?”

“เจิ้นมีภำรกิจอันยอดเยี่ยมจะมอบหมำยแก่เจ้ำ” เซี ยว
เหยี่ ยนใช้ มือลูบคำงตน มุมปำกค่อยๆ ยกโค้งขึ้นปรำกฎเป็ น
รอยยิ้มอันเย็นเยือกสำยหนึ่ ง

*****ทู่โต้ว คือมันฝรัง่

261
 27 สิ่งแลกเปลี่ยน

ภำรกิจอันยอดเยี่ยมหรือ

เฉินหรูอี้ลอบกัดฟั ดกรอด เห็นพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ

ทรงเต็มไปด้วยรอยพระสรวลแฝงแววเหี้ยมเกรียม ควำมเจ้ำ
เล่ ห์ค ละคลุ้ง ออกมำอย่ ำ งเข้ ม ข้ น หำกนำงเชื่ อ พระองค์ก็ค ง
แปลกแล้ว

หำกเป็ นภำรกิจอันยอดเยี่ยมจริงพระองค์จะทรงนึ กถึง

นำงงัน้ หรือ ทรงคิดว่ำพอนำงขึน้ มำจำกสระไท่เยก็กลำยเป็ นตัว
โง่งมไปแล้วใช่ หรือไม่? พระองค์ไม่พอพระทัยนำงและไม่เคย
แม้ แ ต่ จ ะเก็บ ง ำให้ เ ปลื อ งแรง ที่ ท รงไม่ ท รมำนนำงจนตำยก็
เพรำะผลบุญที่ ตระกูลเฉินและตระกูลจ้ำวได้สะสมมำหลำยชัว่
อำยุแล้ว

“ฝ่ ำบำท” นำงขยับมือไปมำอย่ำงระมัดระวังแล้ว

ยกมือน้ อยๆ ขึน้ เพื่อสื่อควำมหมำยว่ำอยำกเอ่ยวำจำ “เชี่ยเซิน
ขอ...”

“พรืด”

262
 เซี ย วเหยี่ ย นพ่ น สุร ำที่ เ พิ่ ง ดื่ ม เข้ ำ ไปในปำกออกมำไม่
เหลื อ แม้ เ พี ย งหยด อำหำรชัน้ เลิ ศ ที่ ว ำงอยู่ต รงหน้ ำ นั น้ ไม่ มี
จำนใดหลีกพ้นน้ำค้ำงอันพิสทุ ธ์ ิ จำกองค์จกั รพรรดิได้

“เจ้ำว่ำอะไรนะ！？” องค์จกั รพรรดิหนั พระพักตร์กลับ

มำโดยแรง พระพักตร์งดงำมแดงเรื่อ หลังจำกที่ พ ระองค์ขึ้น
ครองรำชย์เ ป็ นจัก รพรรดิ เ มื่ อพระชนมำยุได้ สิ บ สี่ พ รรษำนั น้
แล้วก็มิเคยทำเรือ่ งน่ ำอับอำยขำยหน้ ำเช่นนี้ อีกเลย

เฉินหรูอี้อึ้งงัน หำกทัง้ สองผูกสมัครรักใคร่แล้วยังมีเรื่อง

อันใดให้นำงต้องทำกันเล่ำ?

แต่ ลองตรองดู หำกองค์จกั รพรรดิทรงอยำกเก็บนำงไว้

นอกวัง จริ ง ๆ ก็ค งมิ ไ ด้ เ รี ย กหำตน คิ ด ไปคิ ด มำ หรื อ องค์
จักรพรรดิทรงเกิดพระดำริจะใช้ นำงไปในทำงไม่ดีโดยอำศัย
ชื่อเสียงของนำงเรียกแม่นำงหลินเข้ำวังแล้วกระทำกำรไม่ดีไม่
งำม

ถึ ง ตอนนั ้น พระองค์ ท รงสมปรำรถนำแล้ ว ก็ ท รงยก

ควำมผิดให้นำง ทัง้ ล่อลวงทัง้ ล่วงเกินแล้วค่อยทำดีกลบเกลื่อน
เช่นนัน้ มิเท่ำกับนำงช่วยองค์จกั รพรรดิกระทำผิดหรอกหรือ?

263
 พระองค์ ท รงมี พ ระทัย ให้ เ ช่ น นี้ หำกแม่ น ำงหลิ นคิ ด
เช่นเดียวกัน ทัง้ สองล้วนสุขสมภิรมย์หมำยนัน่ ย่อมเป็ นเรื่องดี
แต่หำกแม่นำงหลินเย่อหยิ่งในตนมิได้ต้องใจในองค์จกั รพรรดิ
อำจเกิ ด วิ ว ำทกัน จนตำยไปข้ ำ งได้ ด้ ว ยแม่ น ำงหลิ น นั ้น มี
อุปนิสยั ห้ำวหำญไม่เกรงกลัวต่อใครหน้ ำไหน เรื่องวิวำทไม่เป็ น
สองรองใคร ตระกูลใดของสำมีนำงนั น้ นำงล้วนผิดใจมำแล้ว
ทัง้ สิ้น ครัน้ ว่ำนำงจะโขกศีรษะตำยด้วยละอำยใจนัน้ เป็ นไปได้
น้ อยมำก นำงเอำชี วิตเข้ำแลกกับองค์จกั รพรรดิให้ตำยตกไป
ตำมกันเช่นนัน้ จะเป็ นไปได้มำกกว่ำ

ไม่ว่ำอย่ำงใดล้วนไม่ส่งผลดีต่อเฉินหรูอี้ทงั ้ สิ้น หำกเป็ น

อย่ำงแรกชื่อเสียงนำงคงป่ นปี้ หำกเป็ นอย่ำงหลังโอกำสที่ นำง
จะถูกองค์จกั รพรรดิสงฆ่
ั ่ ำปิดปำกนัน้ สูงมำก

เพื่อชี วิต เพื่อควำมถูกต้อง เพื่อวิญญำณอันบริสุทธ์ ิ ของ

นำง เรื่ อ งที่ มิ ไ ด้ มี สิ่ ง ดี อ ัน ใดอยู่ เ ลยเช่ น นี้ มิ อ ำจกระท ำโดย
เด็ดขำด

เฉินหรูอี้ตดั สินใจแน่ แล้ว อย่ำงมำกนำงก็แค่ถกู ทอดทิ้ง

ให้แก่ตำยอยู่ในตำหนักหมิงกวำงที่ไม่ต่ำงอันใดกับตำหนักเย็น

264
 เซียวเหยี่ยนเหลือบมองใบหน้ ำเล็กบิดเบ้ไปมำ ประเดี๋ยว
ลัง เล ประเดี๋ ย วสับ สน พลัน เปลี่ ย นเป็ นแววตำอัน เด็ด เดี่ ย ว
คล้ำยตัดสินใจได้แน่ แล้ว ทุกกิริยำล้วนเปิดเปลือยควำมคิดใน
หัวของนำงออกมำจนสิ้น เซี ยวเหยี่ ยนกลับรู้สึกขบขันอย่ ำง
ที่สดุ จึงยื่นมือออกไปหยิกเข้ำที่แก้มนำงโดยแรง

“เจ้ำยังคิดอันใดอี ก?” พระสุรเสี ยงแฝงแววเย็นชำตรัส

ว่ำ “ไม่ใช่เจิ้นว่ำเจ้ำหรอกนะ ในหัวของเจ้ำกำลังคิดอันใดอยู่กนั
แน่ ? เหตุใดจึงมิเหมือนคนปกติทวไป? ั่ หรือเจ้ำสติเลอะเลือน
ไปแล้วจริงๆ?”

“โอ๊ย เจ็บ...ฝ่ ำบำท...เจ็บเพคะ” เฉินหรูอี้ร้องไห้อย่ำงไร้

น้ำตำ กุมใบหน้ ำที่ ร้อนผ่ำวของตนไว้ มองดูองค์จกั รพรรดิด้วย
แววตำตัดพ้อ

องค์จกั รพรรดิอยู่ใกล้เพียงคืบ นำงจึงได้กลิ่นสุรำที่ พวย

พุ่ ง ออกมำจำกพระองค์ไ ด้ อ ย่ ำ งชัด เจน สุ ด ท้ ำ ยนำงก็ย อม
ศิโรรำบให้กบั สำยพระเนตรอันร้อนแรงของพระองค์และกล่ำว
ต่อว่ำ

“ฝ่ ำบำทประสงค์ให้เชี่ ยเซินกระทำสิ่งใดเพคะ? เชี่ ยเซิน

ไร้สำมำรถ โง่เขลำเบำปั ญญำ ฝ่ ำบำทอย่ำได้ทรงกลันแกล้
่ งให้
265
เชี่ยเซินต้องคำดเดำส่งเดช ทรงบอกเชี่ยเซินมำตำมตรงเถิดเพ
คะ”

เซียวเหยี่ยนส่งเสียงขึ้นจมูกอย่ำงเย็นชำ ดึงเอำผ้ำที่ นำง

บิดไปมำในมือมำเช็ดปำกตนทัง้ ยังเช็ดสุรำที่หกรดบนกำยตน

“วำจำแต่ละคำที่ เจ้ำเอื้อยเอ่ยนัน้ ล้วนผูกกันเป็ นสำนวน

ชวนฟั ง ก่ อ นหน้ ำนี้ เจิ้ น ไม่ เ คยรู้ ม ำก่ อ นเลยว่ ำ เจ้ ำ มี ค วำม
สำมำรถถึงเพียงนี้ จึงได้ดูแคลนเจ้ำ เพียงแต่ ควำมสำมำรถใน
กำรปรนนิบัติผ้อู ื่นกลับถดถอยลง แม้สุรำหกรดเจิ้นกลับมิร้จู กั
เช็ดให้?”

เฉินหรูอี้ตะลึงวูบ ในหัวของนำงเต็มไปด้วยแม่นำงหลิน
เพรำะกลัวว่ำองค์จกั รพรรดิจะคิดบัญชี ตนจนถึงตำย ไหนเลย
จะมีเวลำใส่ใจเรือ่ งเล็กน้ อยเช่นนี้

เมื่อองค์จกั รพรรดิ ต รัส ขึ้น เช่ น นี้ นำงจึ ง มี ส ติ คื น มำได้

เหงื่อกำฬผุดขึ้นทัวสรรพำงค์
่ กำยรีบร้อนลุกขึ้นแย่งผ้ำเช็ดหน้ ำ
คืนมำแล้วเช็ดให้องค์จกั รพรรดิ

266
 เซี ย วเหยี่ ย นรู้สึ ก ไร้ ว ำจำจะกล่ ำ วขึ้ น มำโดยพลัน เกิ ด
สงสัยว่ ำตนเลื อกคนผิดมำหรือไม่ หำกใช่ ยังพอมี ทำงให้ หนั
หลังกลับหรือไม่?

“พอแล้ว เจิ้นเช็ดเรี ยบร้อยแล้ว เวลำที่ เจ้ำควรทำ เจ้ำ

้ มีเรือ่ งใดแล้ว เจ้ำกลับวิ่งมำทำท่ำทำง
กลับชักช้ำอืดอำด ครันไม่
ขันแข็ง” องค์จกั รพรรดิยิ่งตรัสยิ่งทรงเบื่อหน่ ำย จึงรินสุรำเงย
พระพักตร์แหงนพระศอดื่มไปจนหมดจอก ไม่ทรำบแน่ ว่ำเป็ น
เพรำะรีบร้อนดื่มเกินไปหรือไม่จึงรูส้ ึกเวียนศีรษะขึน้ มำจริงๆ

พระองค์หนั พระพักตร์ทอดพระเนตรมองดูเฉินหรูอี้แล้ว
ถอดพระปั สสำสะยำว ผ่ำนไปอี กสักพักก็ถอนพระปั สสำสะอี ก
ครัง้

กลิ่นสุรำอันรุนแรงพวยพุ่งปะทะหน้ ำเฉินหรูอี้เข้ำเต็มรัก
นำงกระแอมเบำๆ แล้วเอ่ย “ฝ่ ำบำทอย่ำได้ทรงดื่มแต่สุรำ หำก
ดื่มมำกไปจะทรงเวียนพระเศียรได้ พระองค์ทรงเสวยพระกระยำ
หำรมำกหน่ อยนะเพคะ”

นั ยน์ ตำหงส์ของเซี ยวเหยี่ ยนหรี่ลง แล้ วพ่นลมออกมำ

้ ่ งทำเอำเฉินหรูอี้แทบลืมตำมิขึน้
โดยแรงอีกครังหนึ

267
 “ในบรรดำสนมทัง้ หลำยเจิ้นกลับเลือกอ้ ำยเฟย หวังว่ำ
อ้ำยเฟยจะไม่ทำให้เจิ้นผิดหวัง”

องค์จ กั รพรรดิ ท อดพระเนตรเห็น แววตำอัน ตระหนก

หวำดกลัว ของนำงจึ ง ยกพระหัต ถ์ขึ้น ผลัก ศี ร ษะนำงดัง่ ผลัก
ลูกหนังลูกหนึ่ ง ทรงแย้มสรวลตรัสว่ำ

“เจ้ำมิต้องกลัวจนคิดอันใดส่งเดช ไม่ช้ำก็เร็วเจิ้นต้องรับ
นำงเข้ ำ วัง มำแน่ แต่ อ ดี ต ของนำง เจ้ ำ นั ้น ก็ท รำบดี แม้ เ จิ้ น
มิใส่ใจ แต่ด่ำนของไท่โฮ่วก็มิใช่จะผ่ำนได้โดยง่ำย ทัง้ ยังไม่เคย
มีเรื่องเช่นนี้ ในรำชวงศ์เรำมำก่อน เกรงว่ำคงต้องผ่ำนอุปสรรค
อีกหลำยอย่ำงทีเดียวจึงสำเร็จ” ตรัสมำถึงตรงนี้ องค์จกั รพรรดิ
ก็ท รงกลัด กลุ้ม พระทัย เป็ นอย่ ำ งมำก พระพัก ตร์เ ต็ม ไปด้ ว ย
ควำมโทมนั ส กำรเปลี่ยนสี พระพักตร์อนั รวดเร็วเช่ นนี้ แม้แต่
เฉินหรูอี้ที่อยู่วงั หลังมำนำนยังต้องละอำยใจว่ำตนไม่อำจสู้ได้

ครัน้ ได้ฟังองค์จกั รพรรดิตรัสเช่ นนี้ แล้วคล้ำยกับว่ำ ทัง้

สองล้วนมีใจปฏิพทั ธ์ต่อกัน มิได้เป็ นเช่นที่ นำงคิด นำงจึงรู้สึก
สบำยใจขึ้นมำทันใด ทว่ำเมื่อทัง้ สองต่ ำงมีใจต่ อกันเช่ นนี้ แล้ว
องค์จกั รพรรดิยงั ต้องใช้นำงทำอันใดอีก

268
 ก ำลัง ครุ่น คิ ด อยู่ก็ไ ด้ ยิ น พระสุร เสี ย งทุ้ ม ลึ ก ตรัส ขึ้น อี ก
ครำ

“แม่นำง...แม่นำงหลินมิชอบให้ เจิ้นใกล้ชิดกับหญิง อื่ น

ดังนัน้ ก่อนที่นำงจะเข้ำวังมำเจิ้นล้วนไม่อำจแตะต้องสตรีอื่นได้
เจิ้นดูจำกปฏิกิริยำเจ้ำก็ร้วู ่ำเจ้ำต้องเคยได้ยินเรื่องรำวของนำง
มำก่ อน หำกเจิ้นไม่อำจรักษำกำยไว้เพื่อนำงได้ ด้ วยอุปนิสัย
เช่นนัน้ ของนำง นำงต้องผิดใจกับเจิ้นและไม่ยอมเข้ำวังมำเป็ น
แน่ ส่ วนเจิ้นตัง้ แต่ มีนำงก็มิได้สนใจหญิงใดอี กเลย เจ้ำก็รู้ดี”
เซียวเหยี่ยนพูดไปพลำงจ้องตำเฉินหรูอี้ไปพลำง แม้นปำกบอก
ว่ำ “เจ้ำรูด้ ี” แต่สำยตำกลับบอกชัดว่ำ “เจ้ำรูก้ บั ผีน่ะสิ”

เซี ยวเหยี่ยนเอ่ ยวำจำไม่ตรงกับใจตนเช่ นนี้ เฉินหรูอี้ก็

รูส้ ึกเมำขึน้ มำเช่นกัน

“แม่นำงหลินเย่อหยิ่งรักศักด์ ิ ศรี แม้นนำงเข้ำวังมำแล้วก็

ไม่มีทำงคิดเรื่องชิงดีชิงเด่นกับผู้ใดเป็ นแน่ เจิ้นคิดว่ำควรต้ อง
ทำอะไรบำงอย่ ำงเพื่อนำงและอนำคตของเรำ นี่ คือภำรกิจที่
เจิ้นจะมอบให้เจ้ำ” เซียวเหยี่ยนพลันหันหน้ ำมำจ้องตำเฉินหรูอี้
นัยน์ ตำหงส์ค่นู ัน้ ส่งประกำยแวววำวดุจดวงดำรำ

269
 “เจิ้ น จะให้ ล ำภยศแก่ เ จ้ ำ รับ รองว่ ำ เจ้ ำ จะสุ ข สบำยไป
ตลอดชี วิ ต ขอเพี ย งเจ้ำรักษำต ำแหน่ ง สนมผู้ได้ รบั กำรโปรด
ปรำนจำกองค์จกั รพรรดิไว้ให้มนั ่ เมื่อแม่นำงหลินเข้ำวังมำเจ้ำ
่ กำบังให้นำง คอยดูแลปกป้ องนำงมิให้ผใู้ ดรังแก
ก็ต้องเป็ นดังโล่
นำงได้ เจ้ำทำได้หรือไม่ ตอบคำเจิ้นมำ”

นัน่ หมำยควำมว่ำก่อนที่แม่นำงหลินจะเข้ำวังมำนำงต้อง
ช่ ว ยปกป้ องควำมบริ สุ ท ธ์ ข องพระองค์ มิ ใ ห้ ต้ อ งไปบรรทม
ร่วมกับสนมนำงอื่ น เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงทลำยปรำกำรอัน
ยำกลำบำกนั น้ พังลงได้และรับแม่นำงหลินเข้ำวังมำ นำงก็จะ
กลำยเป็ นโล่กำบังภัยและองค์รกั ษ์ของแม่นำงหลิน

เฉินหรูอี้นิ่งงันไป นี่ กลับมิใช่เรื่องยำกอันใดเพรำะต่อให้

ไม่ต้องเป็ นโล่กำบังให้แม่นำงหลิน สถำนะของนำงในวังตอนนี้
ก็เปรียบเสมือนเป้ ำเดินได้ที่คอยตัง้ รับกับคมดำบในที่ แจ้งและ
เกำทัณฑ์ในที่ลบั อยู่มิรวู้ ำย

เพี ย งแต่ ที่ น ำงฟั ง มำทัง้ หมดนั ้น กลับ รู้สึ ก ว่ ำ มัน แปลก
พิกลอะไรเช่นนี้ นะ?

270
 28 เลื่อนขัน้

จักรพรรดิจำงเหอขึ้นครองรำชย์ตงั ้ แต่ทรงพระเยำว์ ใน
รำชสำนักมีเหล่ำขุนนำงเก่ำแก่มำกมำย วังหลังก็มีไท่ โฮ่วคอย
กำกับดูแล จักรพรรดิน้อยจึงมิกล้ำทำอันใดที่ เกินควร แต่ ถึง
อย่ำงไรก็เป็ นถึงจักรพรรดิผ้คู รองแผ่นดินจึงไม่มีผ้ใู ดสำมำรถ
กดพระเศี ย รควบคุม ให้ พ ระองค์ท ำตำมใจตนได้ โดยเฉพำะ
เรื่องในวังหลัง ขอเพียงมิใช่เรื่องที่เกินกว่ำเหตุ ผู้อื่นก็ไม่มีสิทธ์ ิ
ออกปำกทัดทำน

หลังจำกที่ องค์จกั รพรรดิน้อยขึ้นครองรำชย์เมื่อพระชน

มำยุได้ สิบสี่ พรรษำ พระองค์กท็ รงเริ่มทำตำมพระทัยองค์เอง
มำกยิ่งขึน้

ในควำมเข้ ำ ใจของเฉิ นหรู อี้ นั ้น ควำมชื่ น ชอบของ

พระองค์ที่มีต่อเรื่องรักใคร่มนั มำกมำยเกินกว่ำคำว่ำชื่ นชอบ
ของใครสักคนหลำยเท่ำนัก

แต่ ทว่ำตอนนี้ องค์จกั รพรรดิทรงตรัสกับนำงว่ำจะทรง

รักษำควำมบริสุทธ์ ิ ดุจหยกงำม มิเข้ำใกล้สตรีใดเพื่อสตรีนำง
หนึ่ ง ทัง้ ยังตัง้ ใจเรียกนำงมำเพื่อมอบภำรกิจกำรทำหน้ ำที่ เป็ น
องครักษ์พิทกั ษ์ “บุปผำ” พระองค์ทรงเย้ำนำงเล่นใช่หรือไม่?
271
 แม่นำงหลินแต่งงำนกับบุรษุ มำแล้วถึงสำมคน นอกจำก
สำมีที่ตำยไปแล้วคนนัน้ แล้วกับสำมีอีกสองคนล้วนมีจดุ จบที่ มิ
ใคร่จะดีนัก แต่องค์จกั รพรรดิกท็ รงหลงใหลคลังไคล้
่ ในตัวนำง

นำงควรกล่ำวว่ำ องค์จกั รพรรดิจอมยุ่งหำเรื่องใส่ องค์

เองหรื อ แม่ น ำงหลิ น นั ้น เป็ นผู้มี ค วำมสำมำรถมำกที่ ท ำให้
องค์จกั รพรรดิผ้มู ีพระอำรมณ์ ไม่อยู่กบั ร่องกับรอยมำตกอยู่ใน
กำมือนำงได้กนั แน่

ยิ่งเฉินหรูอี้คิดยิ่งรู้สึกว่ำขนในกำยตนล้วนลุกชันเกรียว
กรำว ฟื้ นคืนชี วิตมำสำมครำบัดนี้ กลับได้มำรับรู้ว่ำจักรพรรดิ
จำงเหอนัน้ เป็ นผู้ยึดมันในควำมรั
่ กแต่ไม่ทรำบด้วยเหตุใดนำง
จึงรูส้ ึกว่ำช่ำงเป็ นเรือ่ งน่ ำเหลือเชื่อเสียจริง

ครำก่อนสนมจงพลัง้ ปำกบอกนำงว่ำสนมจ้ำวแท้ จริงยัง

บริสุทธ์ ิ อยู่ ครำนี้ องค์จกั รพรรดิกท็ รงเล่ำเรื่องรำวในพระทัยกับ
นำงอย่ำงถึงลูกถึงคน เรื่องรำวเหล่ำนี้ ล้วนสะเทือนใจนำงอย่ำง
รุนแรงไม่แพ้ครำที่นำงฟื้ นคืนมำในร่ำงขันทีน้อยเลย

“เจ้ำไม่เชื่อเจิ้น?”

272
 เฉินหรูอี้มีสติกลับคืนมำในทันใด นำงเห็นองค์จกั รพรรดิ
หรี่ พ ระเนตรจับจ้องมองนำง แววพระเนตรเย็น เยื อกดุจธำร
น้ำแข็งทำเอำนำงหนำวไปถึงกระดูก

มำรดำมันเถอะ！เหตุใดนำงคิ ดอัน ใดองค์จกั รพรรดิ

ล้วนทรงล่วงรูเ้ ล่ำ?

ไม่พบกันหลำยปี ทรงฝึ กฝนจนกลำยเป็ นปี ศำจแล้วหรือ

ไร? ไม่ว่ำทำอันใดก็ไม่อำจปิดปังพระองค์ได้

“ไม่ใช่เพคะ ฝ่ ำบำทเข้ำใจเชี่ยเซินผิดไปแล้วเพคะ”

เฉินหรูอี้รีบเรียกสติตนให้ กลับคืนมำอย่ำงเต็มที่ ยืดตัว

ตรงขึ้น ทำหน้ ำขึงขัง จึงสำมำรถหยุดพระหัตถ์ที่เตรียมยื่นมำ
บีบคอนำงขององค์จกั รพรรดิไว้ได้ นำงสงสัยว่ำหำกนำงเอ่ยช้ำ
กว่ำนี้ อีกสักนิด กรงเล็บขององค์จกั รพรรดิกค็ งเข้ำถึงตัวนำงไป
แล้ว

“เชี่ ย เซิ นเพี ย งกัง วลว่ ำ จะท ำผิ ด ต่ อ ควำมเชื่ อ มัน่ ที่
พระองค์ทรงมีต่อเชี่ยเซินเพคะ เชี่ยเซินไหนเลยจะกล้ำสงสัยใน
ตัวฝ่ ำบำท ? พระรำชดำรัสของพระองค์หนั กแน่ นดุจทองคำมี
ค่ำดังหยกงำม
่ ทรงตรัสสิ่งใดล้วนมิคืนคำ เชี่ยเซินอำจแคลงใจ

273
ในฟ้ ำและดิน อำจระแวงต่อโชคชะตำแต่ไม่อำจสงสัยฝ่ ำบำทได้
โดยเด็ดขำดเพคะ ”

“พูด ภำษำคนเถิ ด ” เซี ย วเหยี่ ย นกุม ขมับ ตนรู้สึ ก ปวด

ศี ร ษะอย่ ำ งรุน แรงเริ่ ม สงสัย ว่ ำ คนที่ ต นอุต ส่ ำ ห์เ ลื อ กสรรมำ
อย่ำงดีที่แท้กเ็ ป็ นเพียงตัวโง่งม

หำกบอกว่ำนำงฉลำดก็มกั แสดงควำมเขลำออกมำอยู่ไม่
ขำด หำกบอกว่ำนำงโง่เง่ำแต่ กลับรู้จกั จำนรรจำกว่ำผู้ใด จำก
ประสบกำรณ์ ที่พระองค์ทรงเป็ นจักรพรรดิมำหลำยปี แม้แต่ใน
รำชสำนั กเองยังพบเห็นพวกที่ พูดจำยกยอปอปั น้ คนโดยหน้ ำ
ไม่แม้แต่จะเปลี่ยนสีใจมิเต้นแรงเช่นนำงได้น้อยนัก

พระองค์ทรงถอดพระปั สสำสะโดยแรง สุรำเหล่ำนี้ เดิมที

ไม่เคยมีผลอันใดต่อพระองค์แต่วนั นี้ กลับรู้สึกมึนเมำเล็กน้ อย
คำดว่ ำน่ ำจะเป็ นเพรำะวำจำอันหำสำระมิได้ ของนำงที่ ทำให้
พระองค์เป็ นเช่นนี้

นั ยน์ ตำดำขลับของเฉินหรูอี้กลิ้งกลอกไปมำ “เชี่ ยเซิน

รับรองว่ำภำรกิจที่ ฝ่ำบำททรงมอบหมำย เชี่ ยเซินจะทำอย่ำง
เต็มที่แม้ต้องตำยเป็ นหมื่นครังก็
้ ต้องกระทำให้สำเร็จ”

274
 “.......” เป็ นพระสนมอ้ อนแอ้ น แสนงอนอยู่แท้ ๆ ไปฝึ ก
พูดจำกลิ้งกลอกเยี่ยงนี้ มำจำกที่ใดกัน?

เซี ยวเหยี่ ยนกำหมัดแน่ น “เอำล่ ะ เจิ้นเข้ ำใจในเจตนำ

ของเจ้ำแล้ว เจ้ำรีบกลับตำหนักเถอะ เจิ้นเห็นเจ้ำแล้วรำคำญยิ่ง
นัก”

เห็นนำงแล้วรำคำญก็แค่เปลี่ยนโล่กำบังอันใหม่เสียก็สิ้น
เรื่อง เฉินหรูอี้คิดในใจแต่ฉำกหน้ ำกลับไม่กล้ำแสดงควำมคิด
ใดที่แตกต่ำง นำงถวำยพระพรอย่ำงนบน้ อมแล้วลำจำกไป

กระทัง่ ยิ น เสี ย งประตูปิดลงเซี ย วเหยี่ ย นจึง ยกมื อ ขึ้น ถู

หน้ ำตน เอ่ยเสียงทุ้มตำ่ “เฉินฮวำย”

เฉินฮวำยเอ่ยรับคำแล้วแหวกม่ำนเดินออกมำจำกประตู
ด้ ำ นข้ ำ ง เขำใช้ ส ำยตำกวำดมองไปบนโต๊ะ อัน เละเทะอย่ ำ ง
รวดเร็วในใจพลันเกิดอำกำรเกร็ง เขำฟั งอยู่ด้ำนหลังแน่ นอน
ว่ำต้องได้ยินบทสนทนำอันหำสำระไม่ได้ระหว่ำงองค์จกั รพรรดิ
และพระสนม

องค์จกั รพรรดิทรงมีพระชนมำยุมำกเท่ำใด เขำก็ติดตำม

พระองค์ม ำมำกเท่ ำ นั ้น เพี ย งบัน้ พระองค์บิ ด เบี้ ย วไปเพี ย ง

275
เล็กน้ อยเขำก็รู้แล้วว่ำเป็ นเรื่องใหญ่ หรือเรื่องเล็ก แล้ วจะฟั ง
ไม่ออกได้อย่ำงไรว่ำบัดนี้ องค์จกั รพรรดิทรงสติไม่แจ่มใสเท่ำใด
นักด้วยทรงเริ่มมีอำกำรเมำสุรำแล้ว

“ฝ่ ำบำทมีอนั ใดรับสังพะย่

่ ะค่ะ?” เขำถำมเสียงตำ่

เซียวเหยี่ยนหยิบเล่นจอกสุรำอันว่ำงเปล่ำพลำงเอ่ยถำม
ด้วยท่ำทำงไม่ยี่หระว่ำ “เจ้ำอยู่ด้ำนหลังได้ยินเจิ้นพูดสิ่งใดที่ ไม่
ควรพูดหรือไม่?”

เฉินฮวำยครุ่นคิดอย่ำงละเอียด นอกจำกพระองค์จะตรัส
เกินจริงไปบ้ำงแล้ว ส่วนอื่นล้วนดีหมด ทัง้ มิได้ทรงดื่มเมำมำย
เสียจนไม่มีสติ

“กระหม่อมรูส้ ึกว่ำ ไม่มีพะย่ะค่ะ”

เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้วมุ่น ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ำคนที่ ตนเลือก

มำนัน้ มีข้อบกพร่องอยู่บ้ำง “แต่ก่อนมิเคยรู้สึกว่ำสนมจ้ำวเป็ น
คนกลิ้งกลอกลื่นไหลจับไม่อยู่ เหตุใดบัดนี้ ถึงได้เปลี่ยนไปเป็ น
คนละคน จะว่ำโง่กม็ ิ ใช่จะว่ำเจ้ำเล่หก์ ไ็ ม่เชิง”

เฉินฮวำยนิ่งเงียบ มิใช่ เพรำะพระองค์ทรงเห็นว่ำ สนม

จ้ำวพลัด ตกน้ ำครำนี้ เ ปลี่ ย นไปเป็ นฉลำดยิ่ งหรอกหรือถึ ง ได้
276
ทรงตัด สิ น พระทัย เลื อ กนำง? เหตุ ใ ดจึ ง เปลี่ ย นเป็ นคนกลิ้ ง
กลอกลื่นไหลไปในพริบตำเช่นนี้ ?

วังหลังของพระองค์ พระองค์ยงั ไม่แน่ ชดั อีกหรือ ผู้จะอยู่

เหนื อคนได้ล้วนมิใช่ตะเกียงขำดน้ำมัน บงกชขำวพิสุทธ์ ิ ไร้รำคี
ล้วนถูกฝูงพยัคฆ์สนุ ัขป่ ำขจัดไปสิ้นแล้ว

“มิรู้ว่ำเลื อกถูกหรือเลื อกผิดกันแน่ ....” องค์จกั รพรรดิ

ทรงดำดิ่งสู่โลกของพระองค์เองอี กครัง้ พระองค์ทรงทอดมอง
ไปยังที่ไกลแสนไกลกล่ำวรำพึงรำพันออกมำกับองค์เอง

เฉินหรูอี้ออกจำกตำหนั กฉำงเล่อก็นัง่ เกี้ยวที่ รบั ตนมำ

กลับไปยังตำหนักหมิงกวำง

นำงคิดว่ำเรื่องนี้ คงจบลงเพียงเท่ำนี้ แต่กลับคำดไม่ถึงว่ำ

นำงลิ้ ม รสชำยัง มิ ถึ ง ครึ่ ง ถ้ ว ย ควำมหวำดกลัว ที่ ไ ด้ ร ับ จำก
องค์จกั รพรรดิเมื่อครูนี้กย็ งั มิทนั สลำยไป พระรำชโองกำรเลื่อน
ขัน้ ให้ นำงก็มำเยือน ครัน้ ยินเสี ยงแหลมสูงของขันที เมื่ออ่ำน
ยศตำแหน่ งที่องค์จกั รพรรดิประทำนให้นำงนัน้ ควำมรู้สึกดุจมี
แสงอัสนี แลบแปลบปลำบแล้วผ่ำเปรีย้ งลงบนศีรษะนำงอย่ำงไร
อย่ำงนัน้

277
 เป็ นถึงเจำอี๋ *ตำแหน่ งพระสนมเอกขัน้ สองลำดับที่ หนึ่ ง
เชียวนะ

นั บ ว่ ำ โชคดี ที่ น ำงคุ ก เข่ ำ ลงเพื่ อ รับ รำชโองกำรจึ ง มี

รำกฐำนที่ มนคง ั ่ มิเช่ นนัน้ เรื่องรำวอันน่ ำประหลำดใจดังแผ่ ่ น
ฟ้ ำเบือ้ งบนถล่มลงมำใส่ศีรษะนำงเช่นนี้ นำงคงเวียนหัวเป็ นลม
ไปในทันใด

แค่ทำตัวเป็ นโล่ป้องเกำทัณฑ์เท่ำนัน้ องค์จกั รพรรดิทรง

พระทัยกว้ำงเกินไปแล้ว

เฉิ นหรูอี้ น้ ำ มู ก น้ ำ ตำแทบไหลออกมำ ยิ น ดี ป รี ด ำเสี ย

แทบเป็ นลมล้มพับ ตัง้ แต่ ที่นำงตำยไปครัง้ แล้วครัง้ เล่ำกระทัง่
รู้สึกว่ำตนช่ ำงโชคร้ำยมำกเหลือคณำ ไม่เคยคิดเลยว่ำฟื้ นคืน
อีกครำจะมีเรือ่ งดีเช่นนี้ เกิดขึน้ กับนำงได้ แม้ไม่ต้องร่วมอภิรมย์
กับ องค์จกั รพรรดิแต่กย็ งั ได้รบั กำรปฏิบตั ิ ที่ดีเช่นนี้

ควำมปรีดำโถมเข้ำมำเป็ นระลอกระลอก นอกจำกรำช

ั ชีสิ่งของพระรำชทำนที่ยำว
โองกำรเลื่อนขัน้ ให้นำงแล้วยังมีบญ
เป็ นหำงว่ำวตำมติดมำด้วย

278
 เฉิ นหรู อี้ แ ละบ่ ำ วทัง้ สองเหลื อ บมองเพชรนิ ลจิ น ดำ
สิ่งของลำ้ ค่ำและเครื่องใช้ต่ำงๆ ถูกยกเข้ำมำในตำหนักหมิงก
วำงอย่ ำ งไม่ ข ำดสำย สำยตำกลอกไปมำเสี ย จนแทบบอด
สุดท้ ำยจึงคุกเข่ำลงคำนั บขอบพระทัยในพระมหำกรุณำธิคุณ
ขององค์จกั รพรรดิเป็ นนำนกระทังลุ ่ กขึน้ เดินยังเซถลำ

เฉินหรูอี้ร้วู ่ำคนงำนในตำหนักนี้ ไม่ได้ทำงำนเปล่ำๆ จึง

กำชับให้หยวนสี่และหยวนเป่ ำรวมเอำเงินตำลึงไปตบรำงวัลให้
พวกเขำ

เมื่อเหล่ำสนมที่ พำนั กอยู่ตำหนั กหมิงกวำงทรำบข่ำวนี้

เข้ำก็มำเยี่ยมเพื่อแสดงควำมยินดีถึงหน้ ำประตู เฉินหรูอี้ สังคน ่
ให้รีบปิดประตูสกัดกัน้ ไว้ แล้วทัง้ นำยบ่ำวก็ทำที เป็ นยุ่งวุ่นวำย
กับกำรจัดสรรสิ่งของพระรำชทำนจนกระทังถึ ่ งเวลำจุดโคมไฟ
ขันที จำกตำหนักฉำงเล่อได้กลับมำอีกครัง้ เพื่อถ่ำยทอดกระแส
่ ำให้เฉินหรูอี้ไปปรนนิบตั ิ ที่ตำหนักฉำงเล่อ
รับสัง่ ครำนี้ มีรบั สังว่

ดัง่ ค ำที่ ว่ ำ เอำรับ เงิ น เขำมำล้ ว นต้ อ งตอบแทนองค์

จักรพรรดิทรงมีน้ ำพระทัยที่ กว้ำงใหญ่ถึงเพียงนี้ พระรำชทำน
สิ่งของมีค่ำมำกมำย เฉินหรูอี้ทรำบดี ว่ำนี่ เป็ นเพี ยงกำรแสดง
ละครให้ผ้คู นในวังหลังได้ชม ด้ำนซ้ ำยตนคือหยวนสี่ ด้ำนขวำ

279
คือหยวนเป่ ำทัง้ สองต่ำงรีบเร่งตัวสันงั
่ นงกไปยังตำหนักฉำงเล่อ
แต่ละย่ำงก้ำวทัง้ เร็วและเบำคล้ำยจะบินไปเสียอย่ำงนัน้

*เจำอี๋ เป็ นชื่อเรียกตำแหน่ งพระสนมเอกขัน้ 2 ลำดับที่ 1

ซึ่งมีทงั ้ หมด 9 คน

280
 29 เป็ นสนมรักช่ำงยำกยิ่ง

กฎแห่งวังหลวงของรำชวงศ์จิ้นนัน้ หำกพระสนมถูกเรียก
มำปรนนิบัติองค์จกั รพรรดิที่ตำหนักฉำงเล่อจักต้องพักที่ หอ ซี
หน่ วน

เพื่ อ ควำมสะดวกในกำรพัก ผ่ อ นองค์จ กั รพรรดิ จึ ง ได้

ดัดแปลงส่วนของห้องบรรทมให้เป็ นเก้ำห้อง ทุกห้องจะมีแท่ น
บรรทมสำมแท่น หำกเหล่ำสนมมำปรนนิบัติพระองค์กจ็ ะให้พกั
อยู่ที่แห่งนี้

สำหรับที่แห่งนี้ เฉินหรูอี้ทงั ้ รูส้ ึกแปลกหน้ ำและคุ้นเคย

ในอดีตครำที่ นำงยังเป็ นหวงโฮ่วนั น้ หำกต้ องปรนนิบัติ

องค์จกั รพรรดิพระองค์จะทรงเสด็จไปที่ตำหนักของนำง มีเพียง
วันอภิเษกรำตรีเดียวเท่ ำนัน้ ที่ นำงพำนักอยู่ในตำหนักฉำงเล่อ
หลังจำกนัน้ ก็ไม่มีอีกเลย แน่ นอนว่ำหำกเป็ นหวงโฮ่วและองค์
จักรพรรดิต้องไม่ทรงบรรทมที่ นี่ ดังนัน้ ตลอดทำงที่ เดินเข้ำมำ
ในตำหนักฉำงเล่อ ใจของนำงก็เริ่มเต้นไม่เป็ นสำ่ อยู่ตลอด ยังดี
ที่มิได้ทะลุออกมำนอกอก

281
 ครัง้ สุดท้ำยที่ นำงเข้ำมำในตำหนักฉำงเล่อก็คือครำที่ อยู่
ในร่ำงขันที น้อย ผลสุดท้ ำยถูกองค์จกั รพรรดิสงให้
ั ่ ลำกออกไป
โบยเพรำะกลิ่นเหม็นอบอวลบนร่ำงตน

เพี ย งนึ กถึ ง เหตุ ก ำรณ์ นั ้น และหัน กลับ มำมองฐำนะ

ในตอนนี้ ของตนแล้ว ช่ำงต่ำงกันรำวฟ้ ำกับดิน เมฆำกับโคลน
ตม หำกมิใช่เกรงว่ำนำงกำนัลขันทีข้ำงกำยตนจะคิดว่ำนำงเป็ น
สตรี ค ลุ้ ม คลัง่ นำงคงโก่ ง คอตะโกนก้ อ งว่ ำ “ข้ ำ เฉิ นหรูอี้ ไ ด้
กลับมำอีกครัง้ แล้ว” ออกไปจริงๆ

องค์จกั รพรรดิทรงรับสังให้
่ คนจัดเตรียมห้ องด้ำนในสุด
ไว้ ภำยในห้องเป็ นระเบียบเรียบร้อยงดงำมยิ่งทัง้ มีกลิ่นเครื่อง
หอมชัน้ ดีลอยอบอวลไปทัวห้
่ อง

ตลอดทัง้ บ่ำยนั น้ เฉินหรูอี้มวั แต่ วุ่น วำยกับ กำรจัดเก็บ

ของที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ท รงพระรำชทำนให้ จึ ง รู้สึ ก หิ วเสี ย จน
หน้ ำอกแบนติดไปกับสันหลังแล้ว บัดนี้ กเ็ ลยเวลำรับประทำน
อำหำรเย็นมำแล้วด้วย นี่ เป็ นครัง้ แรกที่นำงมำที่นี่อีกทัง้ นำงยัง
เป็ นเพี ยงสนมรักจอมปลอมจึง มิกล้ ำใช้ ให้ ห้องเครื่องเตรี ยม
อำหำรให้ตน พลันสำยตำเหลือบไปเห็นจำนผลไม้สองจำนวำง
อยู่จึงจัดกำรกินเสียเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่เศษซำกเพื่อแก้ขดั ไป
พลำงก่อน
282
 ขอเพียงคืนนี้ นำงพำนักค้ำงคืนที่ตำหนั กฉำงเล่อก็นับว่ำ
แผนกำรได้สำเร็จลุล่วงแล้ว เหล่ำบรรดำสนมทัวทั ่ ง้ วังหลังจัก
ได้ประจักษ์แก่สำยตำตนว่ำนำงเป็ นสนมที่ องค์จกั รพรรดิทรง
โปรดปรำนเพี ยงใด นำงไหนเลยจะรู้ว่ำองค์จกั รพรรดิกระทำ
กำรใดล้วนทำอย่ำงสมจริง ดึกดื่นคืนนัน้ พระองค์กลับเสด็จมำ
เพื่อบรรทมกับนำง

ยำมนั น้ นำงได้ เ ข้ ำสู่นิ ทรำรมณ์ ไปเสี ย นำนแล้ ว ในฝั น

นำงกำลังแทะขำหมูอย่ำงเอร็ดอร่อย

นำงรู้สึกเหมือนมีดวงตำอันเย็นเยียบคู่หนึ่ งลอยอยู่บน
ฟ้ ำคอยจับจ้องมองนำงคล้ำยรอให้นำงเผลอแล้วค่อยกระโจน
เข้ำมำขยำ้ นำงเหมือนที่นำงแทะขำหมูอย่ำงไรอย่ำงนัน้

นำงรู้สึกหนำวสะท้ ำนไปทัง้ กำยจึงผวำตื่ นขึ้นมำโดยไม่

รู้ตวั แต่ยงั รู้สึกเหมือนอยู่ในฝันไม่เสื่อมคลำยคล้ำยมีคนกำลัง
จ้องมองนำงอยู่ แต่ตำหนักฉำงเล่อมีกำรคุ้มกันอย่ำงแน่ นหนำ
นำงก ำนั ล ที่ ม ำเปลี่ ย นเวรกับ หยวนสี่ ห ยวนเป่ ำก็เ ฝ้ ำ อยู่หน้ ำ
ประตูหำกเข้ำมำในห้องจริงก็เป็ นไปไม่ได้ที่จะไม่มีเสี ยงเลยสัก
นิด

283
 เฉินหรูอี้เ กิด ตำยมำหลำยครำ เรื่องภูต ผี วิ ญญำณนำง
เชื่อสนิทใจ ยิ่งคิดยิ่งผวำขนบนร่ำงนำงค่อยๆลุกชี้ชนั ขึ้นที ละ
ชัน้ ทีละชัน้ แม้แต่เส้นผมยังแทบชี้ตำม

นำงค่ อ ยๆ ดึ ง เอำผ้ ำ ห่ ม ผื น บำงที่ ถ ู ก นำงถี บ ร่ น ไป

ด้ำนข้ำงขึน้ มำคลุมตัง้ แต่หวั จรดปลำยเท้ำ

เวลำนี้ เองจึงได้ยินเสียง “ฮึ” เย็นเยียบดังขึน้ เหนื อศีรษะ

“อ้ำยเฟย ตื่นแล้วยังมิรีบมำต้อนรับเจิ้นอีก”

เฉินหรูอี้แม้ขวัญผวำเสียแทบไม่มีสติแต่พระสุรเสียงของ
องค์จกั รพรรดิ น ำงยัง จำได้ ดี จึง ถอนหำยใจยำวอย่ ำงโล่ ง อก
เลิ ก ผ้ ำ ห่ ม ออกลุ ก ขึ้ น นั ง่ ตัว ตรงแล้ ว คุก เข่ ำ ถวำยพระพรต่ อ
องค์จกั รพรรดิ

“ฝ่ ำบำทมำได้อย่ำงไรเพคะ?”

นำงเบิกตำโตดำขลับของนำงขึ้น ใบหน้ ำที่ ซ่อนไว้ใต้ ผ้ำ

ห่ มเมื่อครู่นี้มีเหงื่อผุดพรำย เส้ นผมยุ่งเหยิงติดตำมหน้ ำผำก
ปรำกฏเป็ นภำพที่ น่ำขันสิ้นดี “ฝ่ ำบำททรงกระหำยหรือไม่เพ
คะ? เชี่ยเซินจะให้คนไปนำน้ ำหยำงเหมย*เย็นๆ จำกตำหนักห

284
มิงกวำงมำถวำย รสชำติหวำนๆ เปรี้ยวๆ ดื่มแล้วชื่ นใจยิ่งนะ
เพคะ”

เห็นท่ำทำงประจบเอำใจเช่นนัน้ ของนำงกลับทำให้ควำม
ไม่พอใจที่มีอยู่เต็มท้องของเซียวเหยี่ยนหำยไปเกือบครึง่

เขำพูด ได้ ห รื อ ไม่ ว่ ำ เป็ นสนมควรจัก ต้ อ งอ่ อ นโยนดัง่

สำยน้ ำ จักต้ องมี ท งั ้ ควำมน่ ำรักเช่ น หญิง สำวและต้ องว่ ำง่ำย
อย่ำงสำวใช้ ถึงยำมแง่งอนก็มิควรเก็บงำแต่เมื่อถึงครำต้องโอน
อ่ อ นก็อ ย่ ำ ได้ ท ำตัว ดังเปลวเพล
่ ิ ง ที่ พ ร้อ มจะปะทุ ต ลอดเวลำ
เพื่ออวดศักดำตน

“เจิ้น ก็ต้องมำนอนน่ ะสิ！”

พระองค์ทรงย่ำงพระบำทไปเพียงไม่กี่ก้ำวก็ประทับนัง่ ลง
บนฝั ง่ ในสุดของแท่ นบรรทม แล้วทรงนอนแผ่หลำเป็ นอักษร
“ต้ำ”**ลงบนแท่นบรรทมคล้ำยไม่มีเฉินหรูอี้อยู่กระนัน้

ยำมนี้ เฉินหรูอี้เพิ่งสังเกตเห็นไฟในห้องที่ ไม่ทรำบว่ำถูก

จุ ด ขึ้ น ตั ้ง แต่ เ มื่ อ ใด แสงไฟสี เหลื อ งนวลสว่ ำ งไปทั ว่ ทั ้ง
ห้ อ ง พระองค์ท รงฉลองพระองค์ตัว ในเป็ นผ้ ำ ฝ้ ำยสี เ หลื อ ง

285
ลักษณะกำรแต่งกำยสำหรับบรรทม พระเกศำเกล้ำไว้เรียบร้อย
แต่มิได้สวมใส่มกุฎทอง

เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงมิได้สวมเสื้อคลุมมังกร มิได้สวม

พระสุวรรณมงกุฎ มิได้ใส่เครื่องประดับหยกทองอันลำ้ ค่ำ ทรง
ฉลองพระองค์แบบเรียบง่ำยเช่ นนี้ จึงดูออกว่ำพระองค์นัน้ ยัง
เป็ นเพี ยงบุรุษที่ อำยุไม่มำกเท่ ำนั น้ แต่ ไม่ทรำบว่ำเป็ นเพรำะ
ทรงตรำกตรำเกินไปหรืออย่ำงไร แววตำแห่งควำมคึกคะนอง
เมื่อหลำยปี ก่อนนัน้ ถึงหำยไปอย่ำงไร้ร่องรอยเปลี่ยนเป็ นควำม
สุขมุ เข้ำมำแทนที่

มิต้องกล่ำวว่ำพระองค์ทรงเสด็จมำเพื่อบรรทม แม้ทรง
ตรัสว่ำมำเพื่อร่วมอภิรมย์กบั นำง เฉินหรูอี้กม็ ิ กล้ำขัดข้องแม้
เพี ย งครึ่ ง ค ำ ผู้ ใ ดก ำหนดให้ น ำงต้ อ งเป็ น สตรี ข ององค์
จักรพรรดิถึงสองครัง้ สองครำกันเล่ำ ยิ่งมิต้องกล่ ำวถึงควำม
ชำ่ ชองของพระองค์ ที่ เรียกว่ำจักรพรรดิผ้ชู ำ่ ชองนัน้ เนื่ องด้วย
ไม่ว่ำท่วงท่ำใดๆ นำงล้วนไม่มีทำงเสียเปรียบเป็ นแน่

แต่ ทว่ำนำงยังจำภำรกิจที่ ตนได้ รบั มอบหมำยได้ อย่ ำง

แม่นยำ เดิมที ให้ นำงคอยเป็ นโล่ป้องเกำทัณฑ์ให้ แม่นำงหลิน
มิใช่หรือ ขอเพียงแต่แม่นำงหลินอย่ำได้เห็นนำงเป็ นศัตรูหวั ใจ
จนสุดท้ำยพุ่งเกำทัณฑ์ใส่นำงเสียเองก็พอ
286
 นำงไม่แม้แต่จะครุ่นคิดว่ำองค์จกั รพรรดิทรงต้องพระทัย
แม่นำงหลินผูน้ ี้ ที่ตรงไหน แต่หำกแม่นำงหลินเห็นนำงเป็ นศัตรู
เพียงแค่อปุ นิสัยอันเย่อหยิ่งทะนงตนมิเกรงกลัวสงครำมปะทะ
อัน ใดของแม่ น ำงหลิ น อี ก ทัง้ เบื้อ งหลัง ยัง มี อ งค์จ กั รพรรดิ ที่
รักษำตนดุจหยกงำมเพื่อแม่นำงหลินคอยหนุนหลังอยู่ คำดว่ำ
นำงยัง มิ ทั น ต่ อ ต้ ำ นก็ ค งถูก สั ง่ ประหำรอย่ ำ งไร้ เ ยื่ อ ไยไป
เสียก่อนแล้ว

“แล้ว แล้วแม่นำงหลินจะ....คิดมำกหรือไม่เพคะ?” เชี่ ย

เซินจงรักภักดี ต่อฝ่ ำบำทดุจจันทร์กระจ่ำงฟ้ ำ แต่ บุรุษสตรีอยู่
ร่วมห้องหอหำกแพร่ออกไปกลับมิใคร่น่ำฟั งนัก แม่นำงหลินอยู่
นอกวังจะ....

“หุบปำก”

เซียวเหยี่ยนหันหน้ ำชำเลืองมองเฉินหรูอี้ที่มกั กล่ำวแย้ง

พระองค์อยู่เสมอ “เจ้ำคิดมำกเกินไปแล้ว หำกเป็ นผู้อื่นเจิ้นมิ
กล้ำพูด แต่สำหรับเจ้ำแม่นำงหลินกลับวำงใจยิ่งนัก...เจ้ำสนใจ
แต่ เพียงเรื่องที่ เจิ้นมอบหมำยให้ ทำก็พอ เรื่องอื่ นมิต้องถำมมิ
ต้องยุ่ง”

287
 นำงเองก็ปรำรถนำงให้ แม่น ำงหลิน มิเ ห็น ตนเป็ นศัต รู
เช่นกัน แต่สำยพระเนตรอันแสนดูแคลนนัน้ ขององค์จกั รพรรดิ
หมำยควำมว่ำกระไร?

เฉิ นหรูอี้ นิ่ งงัน ไป ต่ อ ให้ ห น้ ำอกนำงจะแบนรำบ แต่

อย่ำงไรก็เป็ นสตรี อีกทัง้ งดงำมดุจบุปผำ วำจำก็อ่อนหวำน แต่
เมื่อพระองค์มีแม่นำงหลินแล้วก็ไม่อำจยอมรับควำมจริงที่ คน
ทัว่ ไปล้ ว นประจัก ษ์ ทรงทอดพระเนตรผู้อื่ น เป็ นดัง่ อุจ จำระ
กองหนึ่ งไปเสียสิ้น

“อีกอย่ำง”

เซี ยวเหยี่ยนหลับตำลงเอ่ยเน้ นวำจำที ละคำว่ำ “เจิ้นตื่น

ง่ำย เจ้ำก็ระวังหน่ อยแล้วกัน ดึ กดื่ นมิอนุ ญำตให้ กดั ฟั น กรน
ผำยลม หรือทำเสียงจิ๊จะ๊ ใดๆ มิเช่นนัน้ เจิ้นจะเอำเจ้ำไปโยนสระ
ไท่เยเสีย”

“......” ที่ กล่ำวมำล้วนเป็ นเรื่องธรรมชำติ นำงควบคุมได้

ที่ไหนกัน?

เฉินหรูอี้ร้สู ึกหดหู่ยิ่ง นำงเคยนอนคนเดี ยวมำตลอดจึง

มิได้ใส่ใจว่ำตนมีปฏิกิริยำเช่นไรเมื่อหลับฝัน

288
 นำงยังคงจดจำที่ ถกู องค์จกั รพรรดิรบั สังให้
่ คนลำกนำง
ไปโบยในครำที่ เป็ นขันที ภำพนั น้ ยังฝั งลึกในจิตใจ ดังนั น้ ทุก
ครำที่พบเจอองค์จกั รพรรดินำงมักเกิดควำมรูส้ ึกหวำดกลัวและ
ต้ องประจบสอพลออยู่เ สมอ นำงได้ ลบเลื อนจิต วิ ญญำณอัน
ยิ่งใหญ่ที่มิเกรงกลัวต่ออำนำจใดเมื่อครำที่ นำงเป็ นหวงโฮ่วไป
จนหมดสิ้น

คนเรำนัน้ เมื่อหมัดต่อยถูกตนจึงรูจ้ กั เจ็บ

“เหตุใดจึงมิตอบคำ เจ้ำเป็ นสุกร*หรือไร?” เงียบอยู่นำน

เมื่อมิได้ยินเสียงตอบคำองค์จกั รพรรดิจึงทรงกริ้ว

เฉินหรูอี้ร้สู ึกอดสูเสี ยจนอยำกเอำศีรษะชนกำแพงตำย

ไปเสีย “ฝ่ ำบำทมิใช่ให้เชี่ยเซิน “หุบปำก” หรือเพคะ?” เสียงนัน้
บ่งบอกถึงควำมน้ อยเนื้ อตำ่ ใจเหลือประมำณ

ครำนี้ คล้ำยเป็ นกำรออกหมัดใส่ ดอกฝ้ ำย เซี ยวเหยี่ ยน

เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟั นแต่กลับมิอำจหำควำมผิดใดได้อีกจึงส่งเสี ยง
ขึ้ น จมู ก อย่ ำ งเย็ น ชำครำหนึ่ งแล้ ว หมุ น กำยหัน หลัง ให้ ก ับ
เฉินหรูอี้

“นอน！” องค์จกั รพรรดิทรงตรัสด้วยสุรเสียงกริ้วโกรธ

289
 เฉินหรูอี้ได้แต่ เคืองในใจมิกล้ำเอ่ ยปำกพูดไปจึงค่อยๆ
นอนลงบนเตี ยง เพี ยงแต่ คืนนี้ มิอำจนอนหลับได้ อย่ ำงสบำย
อำรมณ์ ด้วยกลัวว่ำองค์จกั รพรรดิจะเอำนำงไปโยนสระไท่ เย
จริงดังค
่ ำพระองค์ทรงตรัสไว้

แต่ คิ ด ไปวนมำก็เ พี ย งหนึ่ งรำตรี เ ท่ ำ นั ้น ไม่ น อนก็ มิ

เป็ นไร ในครำที่ เ ป็ นขัน ที ค อยปรนนิ บัติ ร บั ใช้ ก็มิ ใ ช่ มิ เ คยท ำ
เช่นนี้ นำงจึงฝื นทนจนถึงฟ้ ำสำง

นำงคิดไม่ถึงจริงๆ ว่ำเมื่อองค์จกั รพรรดิลืมพระเนตรขึ้น

จ้องมองนำงประโยคแรกกลับกล่ำวชมเชยนำง ทรงชมว่ำท่ ำ
นอนของนำงไม่เลวทัง้ ยังนอนหลับอย่ำงเงียบเชี ยบคล้ำยไร้ซึ่ง
ตัวตน เพื่อควำมสมจริงพระองค์จึงทรงจะบรรทมที่นี่ต่อไปอีก

บรร..ทม....ที่....นี่ ...ต่อ....ไป...อีก

ช่วยข้ำด้วย！

เป็ นสนมรักช่ำงยำกยิ่ง！

เฉิ นหรูอี้ แ ทบเสี ย สติ ไ ปโดยพลัน เล่ น ละครวัน เดี ย วก็

เพี ย งพอแล้ ว เหตุใดองค์จกั รพรรดิต้องเล่ นให้ สมบทบำทถึง

290
เพี ย งนี้ ? นำงเพี ย งกลัว ว่ ำ ถึ ง ตอนที่ ล ะครปิ ดฉำกลงอย่ ำ ง
สวยงำมนัน้ ชีวิตของนำงก็คงต้องบอกลำไปก่อนละครจบเป็ น
แน่

*หยำงเหมย เป็ นผลไม้ จี น เรี ย กอี ก อย่ ำ งว่ ำ ยัม เบอร์รี่

หรือเรด เบย์เบอร์รี่ มีรสชำติหวำนอมเปรีย้ ว

*อัก ษรต้ ำ 大 ในภำษำจี น มี ล ัก ษณะคล้ ำ ยคนนอน

แผ่หลำจึงใช้นำมำเปรียบเปรยท่ำนอน

*สุ ก ร คื อ หมู ส ำหรับ คนจี น แล้ ว กำรด่ ำ ว่ ำ เป็ นสุ ก ร

หมำยถึงโง่เขลำ

291
 30 แผ่นป้ ำยหยก

เฉิ นหรูอี้ คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ ำ องค์จ กั รพรรดิ ต รัส เพี ย งประโยค

เดียวแต่นำงกลับต้องพำนักอยู่ที่นัน่ ถึงสำมวัน

เครำะห์ดีที่นำงถำมหยวนเป่ ำจึงรู้ว่ำตนมีวิสยั นอนหลับ

เป็ นเช่นไร ขอเพียงนำงหลับก็มิต่ำงอันใดกับคนตำยไม่แม้แต่
จะขยับตัวเลยสักนิด แม้แต่ เสี ยงงึมงำก็ไม่มี นำงจึงกล้ำหลับ
อย่ำงสบำยใจได้ในสองรำตรีที่เหลือ

วัง หลัง ไม่ เ คยมี ค วำมลับ ยิ่ ง ไม่ ต้ อ งกล่ ำ วถึ ง เรื่ อ งใหญ่
อย่ำงกำรเลื่อนขัน้ ของพระสนม

ด้วยจักรพรรดิจำงเหอทรงเป็ นที่เลื่องลือว่ำเป็ นผู้มิโปรด

เลื่อนขัน้ แก่สนมนำงใด ผูใ้ ดเลยจะทรำบถึงครำออกโรงกลับน้ำ
พระทัยกว้ำงใหญ่ถึงเพียงนี้ ครัน้ ทรงมีรำชโองกำรให้ เลื่อนขัน้
กลับเลื่อนขึน้ เป็ นถึงพระสนมเอกขัน้ 2 แม้แต่พระสนมที่ทรงให้
กำเนิดพระรำชโอรสพระรำชธิดำแก่ พระองค์กย็ งั ถูกเบียดไว้
ด้ำนหลัง ในวังหลังแห่งนี้ นำงเป็ นรองแค่ต่งกุ้ยเฟยเท่ำนัน้

ในวันที่ เฉินหรูอี้ได้รบั พระรำชทำนเลื่อนขัน้ นั น้ ใช้ เวลำ

เพียงไม่ถึงหนึ่ งก้ำนธูปผูค้ นทัง้ วังหลังล้วนทรำบกันถ้วนทัว่

292
 ผู้ค นต่ ำงคิ ด ว่ ำจักรพรรดิ จ ำงเหอทรงโปรดปรำนสนม
เฉี ยนซึ่งเป็ นสนมคนใหม่ แล้วก็จะทรงค่อยๆลืมเลือนสนมที่ อยู่
ตำหนักหมิงกวำงผู้นัน้ ไป ผู้ใดเลยจะคำดคิดเพียงเสด็จดำเนิน
ด้วยกันในอุทยำนหลวงเพียงหน นำงก็สำมำรถรัง้ คืนดวงหทัย
ขององค์จกั รพรรดิกลับมำได้ ทัง้ ยังได้รบั กำรพระรำชทำนเลื่อน
ขัน้ เสียจนหน้ ำบำนใหญ่ถึงเพียงนี้

องค์จกั รพรรดิเป็ นผูป้ ิ ดประตูจดุ ธูปเทียน*เช่นนัน้ เหตุใด

เมื่อเสด็จไปตำหนักหมิงกวำงถึงได้บ้ำคลังถึ ่ งเพียงนี้ แสดงน้ ำ
พระทัยอันล้นเหลืออย่ำงไม่มีเก็บงำ?

่ ิ นหรูอี้พำนักอยู่ตำหนักฉำงเล่อติดต่อกันถึง
จนกระทังเฉ
สำมรำตรี ทัง้ วังหลังจึงเดื อดประทุขึ้น เหล่ ำบรรดำสนมล้ วน
ร้อนใจ มิอำจทนอยู่ได้ โอสถคลำยวิตกของสำนักแพทย์หลวง
กลำยเป็ นที่ ต้ อ งกำรอย่ ำ งมำกจนไม่ เ พี ย งพอต่ อ นำงสนม
ทัง้ หลำย

*ปิดประตูจุดธูปเที ยน เป็ นคำเปรียบเปรยว่ำ งก แม้แต่

ควันจำกกำรจุดธูปเทียนก็มิให้ลอยออกไปนอกประตูได้

ตัง้ แต่ที่เฉินหวงโฮ่วทรงสวรรคตไป องค์จกั รพรรดิกท็ รง

ซึมเศร้ำโทมนัสไม่มีพระทัยไปคิดโปรดปรำนสนมคนใดอีกเลย
293
 จนกระทังผ่
่ ำนไปหนึ่ งปี ด้วยถูกไท่โฮ่วทรงตักเตือนจึงได้
ย่ำงกรำยเข้ำวังหลัง ครำนัน้ ทรงมีรบั สังเรี
่ ยกสนมเพียงไม่กี่คน
ไปรับใช้ปรนนิบัติแต่พระองค์ล้วนมิทรงโปรดปรำน พวกนำงจึง
ถูกองค์จกั รพรรดิลืมทิ้งไปภำยในพริบตำดุจบุปผำร่วงโรยก็มิ
ปำน

ไหนเลยจะคำดเดำได้ ว่ ำ นำงก ำนั ล ที่ เ พี ย งขับ ร้ อ งบท

เพลงเป็ นแห่ งตำหนั กหมิงกวำงผู้นี้จะเป็ นดุจดังอำกำศที ่ ่ คอย
ดึ ง ดูด ให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ลุ่ ม หลงมัว เมำ ทัง้ ที่ ห ลัง จำกพ้ น โทษ
ทัณฑ์ข องต่ ง กุ้ย เฟยนำงต้ องตกในสถำนกำรณ์ อนั กดดัน แต่
กลับพลิกฟื้ นตัวขึ้นมำได้ ไม่เพียงกลับมำเป็ นที่ โปรดปรำนอีก
ครัง้ แต่ช่วงเวลำเพียงหันหน้ ำกลับเหยียบบรรดำสนมให้จมอยู่
ใต้ฝ่ำเท้ำได้

ย้ อ นระลึ ก ไปถึ ง เฉิ นหวงโฮ่ ว แม้ น มิ ใ ช่ ส ตรี ที่ ม ำจำก

ตระกูลใหญ่เลื่องชื่ออันใด แต่อย่ำงไรก็เป็ นลูกหลำนบัณฑิต ซำ้
องค์ไท่โฮ่วยังคัดเลือกด้วยพระองค์เอง

แม้น องค์จกั รพรรดิ ท รงคะนึ ง หำหวงโฮ่ ว ที่ ส วรรคตไป

แล้วมิเสื่อมคลำย บรรดำสนมก็ล้วนไม่มิอนั ใดโต้แย้งเพรำะถึง
อย่ำงไรทัง้ สองพระองค์กเ็ ป็ นสำมีภรรยำกัน ทัง้ ยังเป็ นแค่ คน
ตำยไม่อำจขัดขวำงอันใดผูอ้ ื่นได้
294
 แต่ พวกนำงล้วนมิใคร่กระจ่ำงแจ้งนั กว่ำเหตุใดรสนิยม
ขององค์จกั รพรรดิถึงได้ เปลี่ ยนแปลงรวดเร็วยิ่ง หญิงงำมใน
วัง หลัง มี เ ป็ นร้ อ ยเป็ นพัน หลำกหลำยรูป แบบ เหตุ ใ ดถึ ง ได้
ชมชอบสตรี ที่ ไ ม่ มี ก ระทัง่ หน้ ำ อกทัง้ สะโพกซึ่ ง เป็ นเพี ย งนำง
กำนัลที่พอจะขับร้องเพลงได้บำ้ งก็เท่ำนัน้

หรื อ เมื่ อ เฉิ นหวงโฮ่ ว เสด็จ สวรรคตได้ น ำเอำสุน ทรี ย ะ

ของพระองค์ ไ ปด้ ว ยหรื อ ไร? เหตุ ใ ดถึ ง ได้ ร สนิ ยมลดต่ำ ได้
รวดเร็วถึงเพียงนี้ ...

เหล่ ำ สนมต่ ำ งร้ อ นใจดัง่ ไฟสุ ม ทรวงพำกัน วิ่ ง โร่ ไ ปยัง

ตำหนั กหย่ งโซ่ วเพื่อนำไฟดวงนี้ มอบให้ แด่ ต่งกุ้ยเฟย ในเมื่อ
องค์จกั รพรรดิทรงมีรบั สังเรี่ ยกสนมไปปรนนิบัติแล้วนัน้ เช่นนี้
ควรต้ อ งมี ก ำรเลื อ กแผ่ น ป้ ำยหยกพระองค์จ ะได้ ล องลิ้ ม ชิ ม
หลำกหลำยรส ทุกรูปแบบล้วนได้ชิมลิ้มจึงจะดีที่สดุ

ครำที่ เ ฉินหวงโฮ่ ว ยัง มี พ ระชนม์ชีพ อยู่นั น้ จำนวนครัง้

และจ ำนวนคนของพระสนมที่ ส ำมำรถเข้ ำ รับ ใช้ ป รนนิ บัติ
องค์ จ ัก รพรรดิ ไ ด้ นั ้น ล้ ว นขึ้ น อยู่ ก ับ หวงโฮ่ ว ทรงเคร่ ง ครัด
เข้มงวดในเรื่องนี้ เป็ นอย่ำงมำก แผ่นป้ ำยหยกก็ทรงมอบแด่
กรมวัง โดยตรง องค์จ ัก รพรรดิ มิ ท รงสนพระทัย ต่ อ กิ จ กำร
ภำยในวัง หลัง หำกผู้ใ ดไม่ เ ชื่ อ ฟั ง ถูก หวงโฮ่ ว แขวนชื่ อ นั ้น
295
หมำยควำมว่ ำ คนผู้นั ้น จะไม่ มี โ อกำสได้ พ บพระพัก ตร์อ งค์
จักรพรรดิอีกเลย ด้ วยเหตุนี้หวงโฮ่ วจึงสำมำรถกำรำบเหล่ ำ
สนมให้อยู่ในกำมือตนได้อย่ำงเบ็ดเสร็จเด็ดขำด

ต่ งกุ้ยเฟยคื อผู้รบั หน้ ำที่ ต่อจำกเฉินหวงโฮ่ ว นำงเพี ยง

ร้องหนึ่ งคำ ผูค้ นขำนรับนับร้อย บัดนี้ คนก็ได้จำกไปแล้วอำนำจ
กำรปกครองวังหลังล้วนตกอยู่ในมือของต่ งกุ้ยเฟย เพียงไม่มี
นำมเรียกขำนว่ำหวงโฮ่วเท่ำนัน้ แต่ควำมจริงกลับไม่ต่ำงอันใด
กับหวงโฮ่วเลย

แต่สิ่งที่ ต่งกุ้ยเฟยต้องกำรจริงๆ กลับเป็ นพระนำมเรียก

ขำนว่ำหวงโฮ่วอย่ำงถูกต้องตำมกฎมณเฑียรบำล

นำงเป็ นพระมำรดำของพระโอรสองค์โ ต บรรดำศัก ด์ ิ

สูง ส่ ง เหนื อผู้ใด กิจกำรภำยในวัง หลัง นำงก็ล้ว นดูแลจัด กำร
อย่ำงเรียบร้อย นำงมิได้อยำกหยุดอยู่แค่ตำแหน่ งที่ เป็ นอยู่ใน
ปัจจุบนั นี้

บุปผำมิสวยสดถึงร้อยรำตรี ชีวีมิอยู่สุขถึงพันทิวำ นำงมิ

เชื่อว่ำองค์จกั รพรรดิจะหยุดพระองค์เองไว้เพียงเท่ ำนี้ ได้ ผู้ใด
จะล่วงรู้สกั วันอำจมีนำงจิ้งจอกโผล่มำยัวยวนองค์
่ จกั รพรรดิให้

296
ลุ่มหลงมัวเมำแล้วให้กำเนิดพระรำชโอรสแก่องค์จกั รพรรดิ ถึง
ตอนนัน้ ค่อยป้ องกันก็สำยเกินไปเสียแล้ว

หำกกล่ ำ วถึ ง สตรี ส กุ ล จ้ ำ วแห่ ง ต ำหนั ก หมิ งกวำง

นั น้ ต่ งกุ้ยเฟยมิเคยเห็นอยู่ในสำยตำ นำงคิดเสมอว่ำพระองค์
เพียงเกิดเบือ่ หน่ ำยจึงหำของเล่นแก้เบือ่ ก็เท่ำนัน้

แต่ควำมเร็วในกำรเลื่อนขัน้ ที่มิเคยมีมำก่อนเช่นนี้ แม้น

ตอนนี้ จะยังไม่กระทบอันใดต่ อนำง แต่ นำงก็มิอยำกให้ มีค น
ผูกขำดพระองค์ไว้เพียงผูเ้ ดียว หำกเวลำนำนไปอำจเปลี่ยนเป็ น
โปรดปรำนนำงขึน้ มำจริงๆ ได้

อี กอย่ำงต่งกุ้ยเฟยรับหน้ ำที่ ต่อจำกเฉฉินหวงโฮ่วมีหรือ

จะไม่ เ ข้ ำ ใจว่ ำ หำกสำมำรถมี อ ำนำจในกำรจัด กำรรำยชื่ อ
พระสนมที่ มีคุณสมบัติเข้ำปรนนิบัติรบั ใช้ องค์จกั รพรรดิไว้ใน
มือได้กเ็ ท่ ำกับนำงได้ ยื่นมือไปจ่อที่ คอหอยของเหล่ำสนมทุก
คนแล้ว

ตัง้ แต่เฉินหวงโฮ่วเสด็จสวรรคตไปกำรมีรบั สังเรี

่ ยกสนม
ไปปรนบัติองค์จกั รพรรดินัน้ ล้วนขึน้ อยู่กบั ควำมพอพระทัยของ
พระองค์ กรมวังก็มิได้ส่งแผ่นป้ ำยหยกไปให้พระองค์อีก

297
 แต่กำรไปพำนักที่ ตำหนักฉำงเล่อของเฉินหรูอี้ครำนี้ ได้
ปลุกควำมคิดนี้ ของเหล่ำสนมขึน้ มำอีกครำ

ต่งกุ้ยเฟยเองก็อยำกจะก้ำวหน้ ำขึ้นไปอีกสักก้ำวซึ่งหำก
เรียกขำนให้ไพเรำะก็คืออยำกแบ่งเบำภำระขององค์จกั รพรรดิ
แต่หำกจะพูดให้ชดั มันก็คือวิธีกำรแทรกแซงอำนำจวิธีหนึ่ ง

ต่อให้จะกล่ำวยกยอนำงว่ำสูงส่งเพียงใดแต่ถึงอย่ำงไรก็
มิใช่หวงโฮ่วอย่ำงถูกต้องจนสำมำรถสอดมือเข้ำไปยุ่งเรื่องกำร
เลือกพระสนมที่ จะทำหน้ ำที่ ปรนนิบัติรบั ใช้ องค์จกั รพรรดิ ได้
ตำมใจชอบ

เมื่อนำงเป็ นผู้อยู่ตรงกลำงจึงตัดสินใจเรียกขันที ผ้ดู ูแล

เรื่องห้องบรรทมขององค์จกั รพรรดิมำเลียบเคี ยงถำมไถ่ว่ำได้
เตรี ย มแผ่ น ป้ ำยหยกไว้ ใ ห้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ เลื อ กสนมเข้ ำ
ปรนนิบัติหรือไม่เพรำะหำกพระองค์ทรงต้ องใช้ เมื่อใดจะได้มี
พร้อม

ขันที ผ้ดู แู ลเรื่องห้องบรรทมขององค์จกั รพรรดิเป็ นขันที

เฒ่ำที่ อยู่ในวังมำนำนจึงมิอยำกล่วงเกินต่งกุ้ยเฟยผู้เป็ นมำรดำ
ของพระโอรสทัง้ ยัง อำจได้ เ ลื่ อ นขัน้ เป็ นหวงโฮ่ ว ในอนำคตผู้
นี้ แต่ยำมนี้ ห้องบรรทมขององค์จกั รพรรดิกลับมีพระสนมจ้ำว
298
ซึ่งกำลังเป็ นที่โปรดปรำนครอบครองอยู่ เขำจะบุม่ บ่ำมล่วงเกิน
ผูใ้ ดทัง้ ที่สถำนกำรณ์ยงั ไม่แน่ ชดั เช่นนี้ ได้อย่ำงไร?

ด้ ว ยเหตุ นี้ เ ขำจึ ง ให้ ลู ก ศิ ษ ย์ใ นโอวำทตนออกหน้ ำรับ

แทนโดยให้เขำหำโอกำสเหมำะๆ เลียบเคียงพระรำชประสงค์
ขององค์จกั รพรรดิดู

น่ ำเสียดำยที่คนฉลำดแม้นคิดพันตลบก็ล้วนผิดพลำดได้
เขำไม่ อ ำจคำดคิ ด ว่ ำ ลู ก ศิ ษ ย์ต นจะรี บ ร้ อ นไปในเวลำเสวย
พระกำยำหำรค ่ำ ยำมนั น้ บริว ำรเดิ น ไปมำขวักไขว่ แต่ ด้ ว ยสี
อำภรณ์ ของเขำมิ เหมื อ นผู้ อื่ น เมื่ อ องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรง
ทอดพระเนตรเห็นเขำจึงเรียกให้เข้ำไปหำ

ขันที น้อยเห็นองค์จกั รพรรดิทรงเบิกบำนพระทัยอย่ ำง

พบเห็นได้น้อยยิ่ง ถึงกระทังว่ ่ ำทรงแย้มพระสรวลเสียด้วย พลัน
มิ อ ำจแยกแยะเหนื อใต้ อ อกตกจึ ง ลื ม ค ำสอนของอำจำรย์ที่
กำชับว่ำขณะเอ่ ยถำมควรลงน้ ำหนั กเบำที่ ใดเน้ นส่ วนไหนไป
เสี ย สิ้ น ได้ แ ต่ เ อ่ ย ปำกโพล่ ง ถำมออกไปโต้ ง ๆ ว่ ำ “ฝ่ ำยห้ อ ง
บรรทมควรต้องจัดเตรียมแผ่นป้ ำยหยกให้ฝ่ำบำทหรือไม่พะย่ะ
ค่ะ?”

299
 ทัว่ ทัง้ ตำหนั กตกเข้ ำสู่ควำมเงี ยบในทัน ใดแม้แต่ ฝีเท้ ำ
ของนำงกำนั ลที่ เดินเข้ำมำในขณะนัน้ ก็เปลี่ยนเป็ นเบำลงโดย
พลันไร้ซึ่งสุ้มเสียงประหนึ่ งแมวกำลังจับหนูกม็ ิ ปำน

เครำะห์ดีที่ขนมเจ่ำหนี *ที่ เฉินหรูอี้เพิ่งกัดกินเข้ำไปมิติด

คอนำงตำยไปเสียก่อน

ตอนที่ บรรดำสนมโวยวำยเว้ำวอนให้ ต่งกุ้ยเฟยจัดกำร

เรื่ อ งแผ่น ป้ ำยหยกนี้ น ำงก็นั ง่ ฟั ง อยู่ด้ ว ย นำงเองก็เ ฝ้ ำ รอชม
ละครฉำกสนุ กนี้ อยู่เช่ นกัน ด้วยนำงทรำบดี ว่ำองค์จกั รพรรดิ
ทรงรักษำตนดุจหยกงำมเพื่อแม่นำงหลิน มิยอมแม้ให้ผ้ใู ดแตะ
ต้ อ ง เหตุใ ดบรรดำสนมถึ งได้ กระโดดเต้ น ไปมำทัง้ ที่ มนั เป็ น
เพียงแผนลวงเท่ำนัน้

แต่ คิดไม่ถึงว่ำต่ งกุ้ยเฟยจะลงมือรวดเร็วปำนนี้ ยงั มิทนั

ข้ำมวันก็ส่งคนมำถำมต่อหน้ ำพระพักตร์องค์จกั รพรรดิเสียแล้ว

เพียงแต่คนที่นำงเลือกมำ... ถูกลมตะวันออกเฉี ยงใต้ ใน

เดือนเจ็ดพัดจนเสี ยสติไปแล้วหรือไร? ถึงได้ถำมออกมำโต้งๆ
เช่นนี้

300
 นำงลอบชำเลืองมององค์จกั รพรรดิ พระพักตร์นิ่งขรึมดุจ
วำรี สำยพระเนตรเย็บเยือกดุจธำรน้ ำแข็งพันปี นำงจึงค่อยๆ
กลื น อำหำรที่ เ คี้ ย วอยู่ ใ นปำกลงไปอย่ ำ งเงี ย บเชี ย บด้ ว ย
หวำดกลัวควำมพิโรธขององค์จกั รพรรดิจะทำให้นำงตกใจตำย
ไปอีกครำ

*ขนมเจ่ำหนี หรือ 枣泥糕 เป็ นขนมโบรำณของจีน ซึ่ง

นำเอำพุทรำจีนมำต้มน้ ำแล้วผสมรวมกับแป้ งออกมำเป็ นขนม
เจ่ำหนี

301
 31 สังสอน
่

เมื่อขันที น้อยได้ กล่ ำวออกไปแล้ว จึงทรำบว่ ำวำจำนั น้

กล่ำวไม่ถกู ต้ องโดยเฉพำะบรรยำกำศที่ เปลี่ ยนเป็ นเย็นเยือก
ในทันใด ลมเย็นเยือกสำยหนึ่ งที่ด้ำนหลังเริ่มก่อตัวดังพำยุ
่ หมุน
โหมกระหน่ำใส่ศีรษะตน สองขำเริ่มสันเทำอย่
่ ำงหยุดไม่อยู่

“ฝ่ ำบำท..”

เพี ย งเปิ ดปำกก็รู้สึ ก มี เ งำสำยหนึ่ ง พุ่ง ผ่ำ นหน้ ำ ไปด้ ว ย

ควำมเร็วดุจบินได้ “เพล้ง” ถ้วยหยกขององค์จกั รพรรดิตกลง
แตกละเอียดตรงหน้ ำตน

ขันทีน้อยปัสสำวะแทบรำดหมอบคำนับอยู่บนพืน้ ร่ำงทัง้
ร่ำงหมอบติดไปกับพืน้ โดยมิใส่ใจต่อเศษถ้วยที่แตกละเอียดอยู่
ตรงหน้ ำตนอย่ำงสันสะท้
่ ำนไปทัวทั
่ ง้ ร่ำง

เขำเพียงเอ่ยคำเดียวพระองค์กท็ รงเขวี้ยงถ้วยหยก เกรง

ว่ ำ หำกเอ่ ย ปำกร้ อ งขอชี วิ ต อี ก แม้ เ พี ย งค ำคงยิ่ ง ท ำให้ อ งค์
จักรพรรดิทรงกริ้วและอำจขว้ำงสิ่งใดมำอีกมิร้ไู ด้ ขันทีน้อยจึงมิ
กล้ำพูดจำเหลวไหลอันใดอี ก เพียงหวังว่ำพระองค์จะรับรู้กำร
ขออภัยจำกภำษำกำยที่เขำแสดงออก

302
 “ใครให้ เ จ้ำบัง อำจเช่ น นี้ ถึง กับ กล้ ำมำก ำกับ เรื่อ งห้ อ ง
บรรทมของเจิ้น?” ใบหน้ ำเซี ยวเหยี่ ยนนั น้ เย็นชำยิ่ง น้ ำเสี ยง
กลับเยือกเย็นเสี ยดแทงยิ่งกว่ำ ผู้คนทัง้ ตำหนั กได้ ยินเช่ นนั น้
ล้ ว นเกิ ด อำกำรสัน่ เทำอย่ ำ งไม่ อ ำจห้ ำ มได้ “เป็ นขัน ที ผ้ดู ูแ ล
เรื่องห้ องบรรทมบอกให้ เจ้ำ มำ? หรือเพรำะพวกเจ้ำมิอำจหำ
ประโยชน์ อนั ใดจำกวังหลังได้จึงเอำควำมคิดนี้ มำโยนใส่ศีรษะ
เจิ้น？!”

“ฝ่ ำบำททรงโปรดอภัย ทรงไว้ชีวิตกระหม่อมด้วย คือ..

คือ..คือว่ำกุ้ยเฟยทรงกำชับมำ กระหม่อมมิอำจไม่ทำตำม...”
ขันที น้อยเอ่ยปำกร้องขอชี วิตเพียงสองคำก็ขำยต่ งกุ้ยเฟยเสี ย
หมดสิ้น

เฉิ นหรู อี้ พ ยำยำมท ำตั ว ดุ จ คนไร้ ต ั ว ตนโดยค่ อ ยๆ

หดตัวถอยไปด้ำนหลังอย่ำงเงียบๆ

ขัน ที น้ อยแม้ ไ ม่ รู้ จ ัก กำลเทศะ แต่ เ มื่ อ สถำนกำรณ์

คับขันกลับรู้ว่ำสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร ครัน้ เห็นองค์จกั รพรรดิ
ทรงกริ้วหนั กก็ยกเอำต่ งกุ้ยเฟยออกรับหน้ ำกับพำยุที่โหมซัด
สำดเพื่อปกป้ องอำจำรย์ตน

303
 “ต่ งกุ้ยเฟย?” เซี ยวเหยี่ ยนหน้ ำเขี ยวคลำ้ โมโหเสี ยจน
อำกำศแทบจุก ติ ด คอ พลัน หยัด กำยลุ ก ขึ้ น ตบโต๊ ะ ดัง “ปั ง ”
ครำหนึ่ ง ข้ำรำชบริพำรทัง้ ตำหนักรีบร้อนคุกเข่ำลงทันที

“หำกต่ งกุ้ยเฟยเรียกให้เจ้ำไปตำย เจ้ำก็จะไป? พวกเจ้ำ

ทุกคนจงจำไว้ให้ ดี เบี้ยหวัดที่ พวกเจ้ำได้ล้วนเป็ นของเจิ้น หำก
่ ิ้ น.....รำชสกุลต้ำจิ้นนำมว่ำเซี ยว มิใช่ต่ง！
ฟั งก็ต้องฟั งคำสังเจ
คิดไม่ถึงว่ำจะบังอำจมำยุ่งเรื่องภำยในของเจิ้น นำงคิดว่ำนำง
เป็ นใคร? ให้เกียรติเข้ำหน่ อยกลับมำกำเริบเสิบสำน！”

องค์จ กั รพรรดิ ท รงด่ ำ ว่ ำ อยู่ เ ป็ นนำนกลับ ยัง ไม่ พ อให้

คลำยโทสะ จึงคำรำมอี กหนึ่ งคำรบทำเอำเฉินฮวำยตกใจแทบ
สิ้นสติ

“เฉินฮวำย เจ้ำไปตำหนั กหย่งโซ่ ว สังสอนสตรี

่ สกุลต่ ง
แทนเจิ้น”

เฉินหรูอี้กค็ ุกเข่ำลงกับพื้นตำมผู้อื่นเช่นกัน นำงลอบใช้

สำยตำเหลือบมององค์จกั รพรรดิเห็นพระองค์ทรงกริ้วเสี ยจน
พระปั บ ผำสะแทบระเบิ ด พระนำสิ ก ขยำยขึ้ น คล้ ำ ยโคถึ ก ที่
คลุ้มคลังตั
่ วหนึ่ ง พระโอษฐ์ขยับขึ้นลงไปมำตรัสกำชับออกไป
ทีละคำ
304
 “เจิ้ น ให้ เ จ้ ำ ดู แ ลกิ จ กำรภำยในทัง้ หกต ำหนั ก ด้ ว ยให้
เกี ย รติ เ จ้ ำ จงอย่ ำ หน้ ำ ด้ ำ นหน้ ำ ทน ก ำเริ บ เสิ บ สำนคิ ด สิ่ ง ที่
มิบงั ควร หำกยังยื่นมือมำสอดอีก เจิ้นจะตัดมือเจ้ำเสี ย！ครำ
นี้ เ จิ้ น เห็น แก่ ห น้ ำ พระโอรสจึ ง ละเว้ น เจ้ ำ สักครัง้ หำกมี ค รำว
ต่อไป เจ้ำก็เตรียมโดนถอดยศได้เลย” พระสุรเสียงยังมิทนั ขำด
พระองค์กลับตรัสต่อไปอีกว่ำ “จงนำควำมไปบอกกล่ำวแก่สตรี
สกุลต่ง อย่ำให้ตกหล่นแม้เพียงคำ”

วำจำขององค์จกั รพรรดิช่ำงรุนแรงนัก แม้คำว่ำหน้ ำด้ำน

ยังทรงตรัสออกมำได้ คงทรงกริ้วอย่ำงยิ่ง เฉินหรูอี้ได้แต่กดั ข่ม
ลิ้นตนไว้ด้วยหวำดกลัว

แต่ ไ หนแต่ ไ รกำรจัด กำรเรื่ อ งห้ อ งบรรทมขององค์

จักรพรรดิล้วนมีควำมสัมพันธ์ต่อพระสนมในวังหลังอย่ำงแยก
ไม่ออก ครำที่ นำงเป็ นหวงโฮ่วอยู่นัน้ ล้วนเอื้อเฟื้ อเผื่อแผ่สร้ำง
สัม พัน ธ์อ ัน ดี ก บั เหล่ ำ สนมไปไม่ น้ อ ย ซึ่ ง อำจเรี ย กได้ ว่ ำ เป็ น
ผลประโยชน์ ต่ำงตอบแทน

ยำมนี้ ต่ ง กุ้ ย เฟยเป็ นผู้ ค วบคุ ม กิ จกำรภำยในทัง้ หก

ตำหนักในวังหลัง นำงยื่นมือเข้ำสอดในครำนี้ แม้นออกจะเกิน
เลยไปบ้ำงแต่กม็ ิ ใช่เรื่องที่ ไร้เหตุผล ถึงอย่ำงไรต่งกุ้ยเฟยก็เป็ น

305
ผู้ดู แ ลกิ จ กำรภำยในของวัง หลัง ท ำหน้ ำที่ ดุ จ หวงโฮ่ ว อยู่ ใ น
ขณะนี้

แต่น่ำเสียดำยที่ องค์จกั รพรรดิทรงรักษำตนดุจหยกงำม

เพื่อแม่นำงหลิน หญิงในดวงหทัยของพระองค์ทำให้กำรกระทำ
ของต่งกุ้ยเฟยครำนี้ ดงหั
ั ่ นหน้ ำเข้ำชนปลำยกระบอกปื น

ต่งกุ้ยเฟยทำกำรณ์ใดล้วนรอบคอบ แต่ไม่คิดถึงว่ำครำนี้
นำงกลับถูกขันทีน้อยผูน้ ี้ ควำ่ เรือเสียแล้ว

“น้ อ มรับ ค ำสัง่ ” เฉิ นฮวำยรับ ค ำสัง่ มำอย่ ำ งนอบน้ อม

พร้อมก้ำวเท้ำเร่งรุดออกจำกตำหนักฉำงเล่อ

เพื่อให้ เฉินฮวำยนำควำมของพระองค์ไปแจ้งแก่ ต่งกุ้ย

เฟยได้เร็วยิ่งขึ้น พระองค์ถึงกับมีรบั สังให้
่ นำเกี้ยวไปส่ งเฉินฮ
วำยยังตำหนั กหย่งโซ่ ว องค์จกั รพรรดิท รงพระทัยร้อนเช่ น นี้
เฉินฮวำยเองก็หมดวำจำจะกล่ำว

มิ ใ ช่ ว่ ำ เขำยกยอตนหรอกนะ ยำมนี้ เ ขำนั น้ เป็ นดุจ ดัง่

บุคคลหมำยเลขหนึ่ งในสำยพระเนตรของจักรพรรดิจำงเหอ ทัง้
ยังเป็ นผูต้ รวจฎีกำถวำยแด่องค์จกั รพรรดิอีกด้วย มิต้องเอ่ยถึง
วัง หลัง แม้ ใ นรำชส ำนั ก ล้ ว นให้ เ กี ย รติ เขำถึ ง เจ็ด แปดส่ ว น

306
พระองค์ทรงใช้ให้ไปถ่ำยทอดคำผรุสวำทของพระองค์แก่ต่งกุ้ย
เฟยซึ่ งเป็ นผู้ดูแลกิจกำรทุกอย่ำงในวังหลังเช่ นนี้ เป็ นกำรหัก
หน้ ำนำงอย่ำงถึงที่ สุดซึ่ งเขำไม่เชื่อว่ำองค์จกั รพรรดิจะไม่ทรง
คิดถึงจุดนี้

เมื่อถึงตำหนั กหย่งโซ่ ว ต่ งกุ้ยเฟยก็ออกมำต้ อนรับด้วย

ตนเอง เฉินฮวำยมิรอให้ต่งกุ้ยเฟยเตรียมน้ำชำเพื่อต้อนรับก็รีบ
ไล่ บ่ำ วออกไปด้ ว ยเหตุ ว่ ำ ตนมำเพื่ อ ถ่ ำ ยทอดวำจำขององค์
จักรพรรดิแก่ต่งกุ้ยเฟย

องค์จกั รพรรดิทรงบันดำลโทสะทรงตรัสวำจำโดยมิได้
ไตร่ตรอง แต่เฉินฮวำยมิอำจไม่คำนึ งถึงผลที่จะตำมมำ หำกเรื่อง
นี้ แ พร่ อ อกไปต่ ง กุ้ย เฟยจะยัง ปกครองวัง หลัง ได้ อ ยู่ ห รื อ ถึ ง
อย่ำงไรก็เป็ นถึงพระมำรดำของพระรำชโอรส องค์จกั รพรรดิแม้
ทรงกริ้ว แต่ ก็มิได้ คิ ด จะปลดนำง แม้น มิเ กรงว่ ำต่ ง กุ้ย เฟยจะ
เสื่ อ มเสี ย แต่ ก็มิ อ ำจไม่ ค ำนึ งถึ ง ชื่ อ เสี ย งของพระรำชโอรส
เป็ นไปได้อย่ำงมำกว่ำภำยในสองปี นี้ พระรำชโอรสจะถูกแต่งตัง้
ให้เป็ นองค์รชั ทำยำท

เฉิ นฮวำยพยำยำมใช้ น้ ำ เสี ย งที่ ร ำบเรี ย บที่ สุ ด เพื่ อ

ถ่ำยทอดวำจำขององค์จกั รพรรดิ แต่ถึงอย่ำงไรต่ งกุ้ยเฟยก็ยงั
หน้ ำซีดรำวกระดำษ ใบหน้ ำไร้เลือดฝำด เล็บจิกฝ่ ำมือแน่ น เส้น
307
เลือดโปดปูนขึ้นตำมหลังมือ ร่ำงนั น้ สันสะท้
่ ำนน้ อยๆ คล้ ำย
กลับว่ำอำจเป็ นลมล้มควำ่ ลงไปได้ทุกเมื่อ

เวลำนี้ เป็ นเวลำพลบคำ่ แสงสุริยนั สำดส่องไปยังร่ำงของ

นำงเกิดเป็ นเงำสะท้อนทอดยำวขับเน้ นให้นำงยิ่งดูอ้ำงว้ำงมำก
ขึน้ ไปอีก

เฉินฮวำยรูด้ ีว่ำองค์จกั รพรรดิทรงรอฟังข่ำวอย่ำงร้อนรน

จึงรีบร้อนนัง่ เกี้ยวกลับไปยังตำหนักฉำงเล่อทันที

ขันที น้อยฝ่ ำยดูแลห้องบรรทมผู้นัน้ ถูกส่งไปโบยยี่สิบไม้

เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่ำงในตำหนักล้วนจัดกำรเรียบร้อยสะอำด
หมดจด เมื่อเขำไปถึงก็ถกู บรรยำกำศอันสุขสำรำญนั น้ ทำให้
งงงวยไปเสียสิ้น

ในควำมคิดของเขำนัน้ ยำมนี้ ตำหนักฉำงเล่อควรอยู่ใน

สภำวะตึ ง เครี ย ดจนมิ อำจขยับ เขยื้ อ นไปที่ ใ ดได้ แต่ อ งค์
จักรพรรดิที่อยู่ตรงหน้ ำตนขณะนี้ แม้นมิได้ดอู บอุ่นอ่อนโยนน่ ำ
เข้ำใกล้แต่พระพักตร์เย็นชำดุจธำรน้ำแข็งนัน้ ก็ได้มลำยหำยไป
แล้ว

308
 เพียงเห็นพระสนมจ้ำวที่ เพิ่งได้เลื่อนขัน้ รับตำแหน่ งใหม่
วิ่งวุ่นไปมำล้อมหน้ ำล้อมหลัง ประเดี๋ยวป้ อนอำหำร ประเดี๋ยว
ยกชำริ น น้ ำ ชำ ท่ ำ ทำงเช่ น นั ้น กลับ คล้ ำ ยใส่ ใ จในพระองค์
มำกกว่ ำนำงกำนั ลที่ ค อยปรนนิ บัติ อยู่ในวัง เสี ย อี ก นำงคอย
พูด จำเสี ย งหวำน บ้ำงว่ ำอำหำรจำนนี้ เ ลิ ศรสยิ่ ง เนื้ อจำนนั น้
หอมหวนยิ่ง ทัง้ ป้ อนไปพลำงบรรยำยไปพลำงเสียจนเฉินฮวำย
รูส้ ึกน้ำลำยสอจนต้องกลืนน้ำลำยลงคอ

มิรอให้ตนขึ้นหน้ ำเข้ำไปกล่ำวรำยงำน องค์จกั รพรรดิก็

ทรงโบกพระหัตถ์สกัดห้ำมไว้ “เรื่องน่ ำรำคำญใจเช่นนี้ รอเจิ้น
ทำนอำหำรมื้อ ค ่ำ เสร็จ ค่ อ ยว่ ำ ” กล่ ำ วจบก็ใ ช้ ส ำยพระเนตร
เหลือบแลไปยังเฉินหรูอี้ ทรงกลืนกินกุ้งที่ เฉินหรูอี้ตกั ป้ อนไป
พลำงตรัสกล่ำววำจำกระท่อนกระแท่นว่ำ

“เจ้ำมิต้องทำไขสือ เรื่องนี้ เกี่ยวกับเจ้ำโดยตรง หำกเจ้ำ

กระท ำกำรได้ เ หมำะสม เจิ้ น ก็มิ ต้ อ งมำอำรมณ์ เ สี ย กับ เรื่ อ ง
ไร้สำระพรรค์นี้”

หำกนำงมี สำยเลื อดอันหำญกล้ ำของวี รชน นำงคงยก

ชำมข้ำวในมือฟำดใส่องค์จกั รพรรดิที่เอำแต่ข่นู ำงผูน้ ี้ ไปแล้ว

309
 แต่ เ ฉิ นหรู อี้ รู้ ว่ ำ นำงมิ ใ ช่ วี ร ชนทัง้ ไม่ มี ส ำยเลื อ ดอัน
หำญกล้ำด้วย นำงจึงถือเอำว่ำวำจำขององค์จกั รพรรดิเป็ นดัง่
เสียงผำยลม เพียงลอยผ่ำนไปมิได้ยินเสียงมิได้มีกลิ่น ครัน้ แล้ว
ก็เผยสีหน้ ำสำนึ กผิดพลำงกล่ำว

“เป็ นเชี่ยเซินมิรอบคอบเอง เชี่ยเซินน้ อมรับคำพิพำกษำ

จำกพระองค์เพคะ”

เซี ย วเหยี่ ย นส่ ง เสี ย งขึ้ น จมู ก อย่ ำ งเย็ น ชำครำหนึ่ ง

แต่สำยตำกลับปรำกฏแววยิ้มระบำยขึ้น เคี้ยวอำหำรหนุบหนับ
แล้วกลืนลงท้ องไป ครัน้ แล้วก็กระแอมไอทำที เคร่งขรึมคล้ำย
กำลังจะปำฐกถำสิ่งใดก็มิปำน

310
 32 คิดบัญชี

นี่ เป็ นกำรระบำยควำมแค้นชัดๆ เฉินหรูอี้ล้วนชัดแจ้ง

กว่ำผูใ้ ด

แต่ที่นำงแน่ ใจยิ่งกว่ำนัน่ คือ ไม่ว่ำจะเป็ นผู้ใดก็ล้วนต้ อง

ทนรับกับกำรบันดำลโทสะขององค์จกั รพรรดิให้ได้ แต่บำงทีแม่
นำงหลินอำจจะเป็ นข้อยกเว้น

แค่อำจจะเท่ำนัน้ นะ......

ทุ ก ครั ง้ ที่ นำงต้ อ งทนรับ โทสะขององค์ จ ั ก รพรรดิ

นำงล้วนจิตนำกำรไปถึงควำมดุเดือดรำวฟ้ ำทลำยปฐพีลุกเป็ น
ไฟเมื่อแม่นำงหลินผูไ้ ม่คร้ำมต่อสงครำมใดปะทะองค์จกั รพรรดิ
ผูง้ ่ำยต่อกำรเดือดดำลบ้ำคลัง่ มโนภำพนี้ ช่วยรักษำทุกบำดแผล
ของนำงให้หำยไปได้

เฉินหรูอี้คิดไปพลำงยิ้มไปพลำง กะพริบตำปริบจ้องมอง
องค์จกั รพรรดิ มือน้ อยของนำงนัน้ กลับไม่อยู่ว่ำง นำงหยิบชำ
พุทรำที่เริ่มเย็นแล้วส่งไปตรงหน้ ำพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ

“เจิ้น เลื่ อนขัน้ ให้ เ จ้ ำเป็ นเจำอี๋ มิใช่ เ พื่ อให้ เ จ้ำอยู่สุข กิน
สบำยเสพสุขไม่รคู้ ลำย เจ้ำเข้ำใจหรือไม่?”
311
 ทัง้ ที่ กำลัง ถำมไล่ เบี้ยนำงอยู่ชดั ๆ แต่ เมื่อเซี ยวเหยี่ ยน
เห็น สนมจ้ ำ วที่ อ ยู่ต รงหน้ ำ ตนผู้นี้ แ สดงอำกำรน้ อ มรับ ค ำสัง่
สอนออกมำด้วยใจจริง เมล็ดพันธุแ์ ห่งโทสะที่งอกเงยอยู่ในใจก็
ค่อยๆ มอดดับลง น้ ำเสี ยงก็เปลี่ยนเป็ นอ่อนโยนขึ้นคล้ำยกับ
กำลังพูดคุยเรือ่ ยเปื่ อยกับคนรูใ้ จก็มิปำน

“เจ้ำลองตรองดู เหตุใดเจิ้นถึงให้เจ้ำเป็ นสนมที่เจิ้นโปรด

ปรำน? ก็เ พื่ อเจิ้น และเพื่ อ ให้ เ จ้ ำคอยกัน อยู่ ข้ ำงหน้ ำ แม่ น ำง
หลิน แม้นเจ้ำมิเอ่ยคำพูดใดผูค้ นในวังก็ล้วนต้องยำเกรงต่อเจ้ำ
ขอเพี ยงเจ้ำแข็งแกร่ง ผู้อื่นก็จะไม่กล้ำรังแกเจ้ำ เมื่อพวกเขำ
ไม่กล้ำรังแกเจ้ำถึงครำที่ แม่นำงหลินเข้ำวัง มำก็จะมี เ จ้ำคอย
ปกป้ อง คนพวกนั ้น ก็จ ะมิ ก ล้ ำ คิ ด บัญ ชี แ ค้ น กับ นำงแล้ ว เจ้ ำ
เข้ำใจเหตุผลง่ำยๆ ข้อนี้ หรือไม่? ”

เซียวเหยี่ยนนัง่ อยู่หน้ ำโต๊ะอำหำรรำวขุนเขำลูกหนึ่ งแล้ว

เริ่ ม อธิ บ ำยเหตุผ ลของควำมจริ ง ทัง้ หมดออกมำ “อย่ ำ งเช่ น
วันนี้ หำกเจ้ำมีอำนำจกล้ำแข็งแล้วก็จกั ไม่มีผ้ใู ดกล้ำเป็ นศัตรู
กับเจ้ำและเรือ่ งรำวยุ่งยำกเหล่ำนี้ กจ็ ะไม่ตกมำถึงเจิ้นด้วย”

กล่ำวจบก็ยกถ้วยชำขึ้นดื่มคำหนึ่ ง รสชำติเย็นๆ หวำน

น้ อยๆ อำรมณ์กพ็ ลันดีขนึ้ ทันตำ

312
 “ฝ่ ำบำท เช็ดปำกเพค่ะ” เฉินหรูอี้หยิบผ้ำเช็ดหน้ ำที่ ยงั
ไม่ ไ ด้ ใ ช้ อ อกมำจำกชำยแขนเสื้ อ ยื่ น ส่ ง ไปตรงพระอุร ะของ
พระองค์อย่ำงไรสุ้มเสี ยงหำกทรงยื่นพระหัตถ์มำก็คว้ำได้อย่ำง
ง่ำยดำย

หลำยวั น มำนี้ นำงแอบลอบสั ง เกตจึ ง พบว่ ำ องค์

จักรพรรดิมิได้ เป็ นเช่ นเมื่อหลำยปี ก่ อนแล้ว ในอดี ตพระองค์
ชอบกำรกอดรัดสัมผัสตัว แต่บดั นี้ เปลี่ยนไปอย่ำงตรงกันข้ำม
พระองค์มิทรงโปรดผู้ใดแตะต้องพระวรกำย ดังนัน้ ไม่ว่ำจะทำ
อันใดนำงล้วนต้ องรักษำระยะห่ำงเอำไว้จะได้มิไปแตะต้ องจุด
บันดำลโทสะของพระองค์เข้ำ

เซี ย วเหยี่ ย นรับ ผ้ ำ เช็ด หน้ ำไว้ แ ล้ ว กดซับ ลงไปบนริ ม

ฝี ปำกตน เพียงยกมือขึ้นก็เห็นสองมือของเฉินหรูอี้คอยรอรับ
อยู่แล้ว กริยำนั น้ เป็ นไปอย่ำงธรรมชำติทำให้ ผ้คู นรู้สึกคล้อย
ตำมอย่ำงยิ่ง เซี ยวเหยี่ยนพลันอำรมณ์ ดีขึ้นทันใด แววตำเผย
รอยยิ้มพึงใจออกมำ

“อ้ำยเฟย คงรูแ้ ล้วว่ำต้องทำอย่ำงไรต่อไป?”

เฉิ นหรู อี้ ก ลอกกลิ้ ง ลู ก ตำด ำไปมำคล้ ำ ยกระต่ ำ ยที่

ไร้ซึ่งควำมผิด
313
 “เชี่ยเซินต้องแข็งแกร่งขึน้ มำให้ได้เพคะ”

น้ ำเสี ยงหวำนเลี่ ยนกว่ำชำพุทรำเสี ยอี ก น้ ำเสี ยงนั น้ ฟั ง

อย่ำงไรก็ดูไร้ซึ่งพลังอำนำจ เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังก็อดไม่ได้ที่จะ
หัวเรำะออกมำ “เจ้ำมีวิธีร้ำยกำจอันใด อย่ำได้พูดไปแต่ เพียง
ลมปำก”

เฉินหรูอี้อำ้ อึ้งอยู่ค่อนวัน เดิมที นำงคิดว่ำจะแกล้งตำม

น้ำไป ผู้ใดเลยจะรู้ว่ำองค์จกั รพรรดิจะคำดคัน้ เอำจำกนำง สำย
พระเนตรหรี่ลงเล็กน้ อยจับจ้องมองนำง ทำเอำขนในกำยนำง
ลุกชี้ชนั เกรียวกรำว

นำงรู้ดีว่ำไม่อำจหลบเลี่ยงแล้วจึงเลือกคำตอบที่ รดั กุม

ที่สดุ ตอบอกไปว่ำ “จิ้งจอกแอบอ้ำง...บำรมีพยัคฆ์”

“พรืด”

หำกมิใช่ อยู่ข้ำงกำยองค์จกั รพรรดิมำหลำยปี จนฝึ กฝน

กำรควบคุมตัวเองได้อย่ำงดี เยี่ ยม เฉินฮวำยคงหลุดพ่นเสี ยง
หัวเรำะออกมำแล้ว

สนมจ้ ำ วแห่ งต ำหนั กหมิ งกวำงผู้ นี้ ช่ ำงเป็ นดั ง่ ที่

องค์จกั รพรรดิตรัสไว้ไม่มีผิด จะว่ำโง่เง่ำก็มิใช่ จะว่ำเจ้ำเล่ห์ก็
314
ไม่เชิง ดูแล้วก็เป็ นคนเฉลียวฉลำดคนหนึ่ ง แต่ ไม่ว่ำวำจำหรือ
กำรกระทำมักแฝงแววโง่เขลำที่ ไม่เหมือนใครอยู่เสมอ แต่หำก
กล่ ำ วว่ ำ นำงโง่ นำงกลับ สำมำรถรับ มื อ กับ พระอำรมณ์ ที่
แปรปรวนขององค์ จ ัก รพรรดิ ไ ด้ นั บ ว่ ำ นำงร้ ำ ยกำจไม่ เ บำ
ทีเดียว

นำงปรนนิบตั ิ องค์จกั รพรรดิอย่ำงครบถ้วนสมบูรณ์ ใส่ใจ

แม้ แ ต่ เ รื่ อ งเล็ก น้ อยท ำให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ที่ ก ำลัง โกธรกริ้ ว
ไม่เพียงแต่ไม่บนั ดำลโทสะต่อนำงซำ้ ยังเสวยพระกระยำหำรกับ
นำงอย่ำงเบิกบำนพระทัย

นำงสำมำรถลู บ ขนที่ พ องขู่ข วัญ ขององค์จ กั รพรรดิ ใ ห้

รำบเรียบลื่นมือได้ ควำมสำมำรถเช่นนี้ มิใช่ คนธรรมดำทัวไป
่
จะสำมำรถกระทำ

เครำะห์ดีที่นำงเป็ นสตรีทงั ้ ยังอยู่ในวังหลัง หำกนำงเป็ น

ขันที เช่ นตนแล้วละก็เขำคงถูกช่วงชิงตำแหน่ งจนไม่มีที่ยืนไป
แล้วเป็ นแน่ คิดได้เช่นนัน้ เฉินฮวำยพลันรู้สึกถึงภัยอันตรำยที่
แสนหนักหน่ วงทะลวงเข้ำสู่ใจตนอย่ำงอย่ำงประหลำด

315
 เป็ นเช่ นเขำคำดไว้ไม่มีผิด เฉินฮวำยลอบมองรอยพระ
สรวลที่ยิ่งมำยิ่งไม่อำจปิดให้มิดได้นัน้ ทรงเกษมสำรำญเสียจน
ต้องปรบพระหัตถ์

“อ้ ำ ยเฟยช่ ำ งคิ ด เสี ย จริ ง เจ้ ำ เดิ น มำถูก ทำงแล้ ว ！”

เซี ย วเหยี่ ย นยิ้ มในหน้ ำแล้ ว เขยิ บ กำยเข้ ำใกล้ เ ฉินหรูอี้ พ ลำง
กล่ำวว่ำ

“เจ้ำต้องรู้จกั วิธีกำรใช้มนั ด้วย หำกมิชอบผู้ใดก็ใช้บำรมี

ออกไปอย่ ำ งส่ ง เดช แล้ ว จะต่ ำ งอัน ใดกับ สุ นั ข บ้ ำ ที่ ก ัด คน
ไม่เลือก? ผูอ้ ื่นไม่เพียงไม่กลัวเจ้ำยังจะหัวเรำะเจ้ำอีกด้วย”

“ถูกของฝ่ ำบำทนะเพคะ” เฉินหรูอี้พยักหน้ ำตำมโดยแรง

“วำจำเจิ้นย่อมต้องถูกต้ องอยู่แล้ว”เ เซี ยวเหยี่ยนเขยิบ

กำยอี กข้ ำงของตนหันมำเผชิญหน้ ำกับนำง แววตำปรำกกฎ
ควำมตื่นเต้นอันยำกจะบรรยำย

“ตีงูต้องตี ให้หลังหัก จับโจรต้องจับหัวหน้ ำโจรก่อน หำก

ต้ องกำรแสดงอำนำจ เจ้ำต้ องหำคนที่ มีบำรมีที่สุดในหมู่สนม
ถ้ำเจ้ำสังสอนนำงได้
่ ผ้อู ื่นก็จกั หวำดกลัวไปด้วย ต่อไปก็จะไม่มี
ผู้ใ ดกล้ ำ มำยุ่ ง กับ เจ้ ำ อี ก มองสิ่ ง ใดให้ ม องให้ ไ กลเข้ ำ ไว้ เจ้ ำ

316
อย่ ำ ได้ ห ยิ บ ลู ก พลับ อ่ อ นมำบี บ เล่ น * เช่ น นั ้น แม้ จ ะส ำเร็จ ได้
โดยง่ำยแต่กลับมิได้มีประโยชน์ อนั ใด ”

เซี ย วเหยี่ ย นยกนิ้ วชี้ ขึ้ น แล้ ว กล่ ำ วว่ ำ “เจ้ ำ ลองคิ ด ดู
ผู้ที่อยู่เหนื อสนมทัง้ หลำยแน่ นอนว่ำต้ องเป็ นกุ้ยเฟย แต่ นำง
เป็ นพระมำรดำขององค์ชำยใหญ่ ถึงอย่ำงไรก็ต้องไว้หน้ ำนำง
บ้ำง และบรรดำศักด์ ิ นำงก็สูง กว่ำเจ้ำ อำนำจบำรมี ย่ อมต้ อง
แข็งแกร่งกว่ำเจ้ำ เจ้ำมิอำจขัดขืนต่อนำงได้ แต่ที่เหลือล้วนอยู่
ตำ่ กว่ำเจ้ำ หำกเจ้ำอยำกลงมือก็ต้องกระทำต่อพระสนมเอกขัน้
สองที่ให้กำเนิดพระรำชธิดำแก่ข้ำซึ่งมีบรรดำศักด์ ิ เช่นเดียวกับ
เจ้ำ หรือไม่ก.็ .....สตรีสกุลเฉี ยน สตรีสกุลเฉี ยนแม้ยงั ตำ่ ศักด์ ิ
แต่ ถึ ง อย่ ำ งไรก็เ ป็ นสนมคนโปรดคนใหม่ ข องเจิ้ น นั บ ว่ ำ มี
คุณสมบัติเป็ นคู่แข่งเจ้ำได้”

สนมโปรดคนใหม่อนั ใดกัน เฉินหรูอี้ไร้สิ้นเรี่ยวแรงที่ จะ

ถกเถียงเรื่องนี้

องค์จกั รพรรดิทรงรักษำตนดุจหยกงำมเช่ นนี้ หำกผู้ใด

พลัง้ เผลอแตะต้องพระองค์เข้ำล้วนถูกเตะกระเด็นไปไกลสองลี้
ทัง้ สิ้น คำดว่ำสนมเฉี ยนก็คงมิต่ำงอันใดกับนำง เป็ นเพียงเป้ ำที่
พระองค์ตงั ้ ขึ้น แต่ มิทรำบว่ำพระองค์ทรงทอดพระเนตรเห็น
อะไรในตัวนำง สุดท้ำยจึงได้เลือกนำงแทน
317
 แต่ผ้ใู ดก็ได้โปรดบอกนำงที เถิดว่ำเหตุใดองค์จกั รพรรดิ
ถึงได้ทรงมุ่งมันที
่ ่ จะสอนนำงว่ำจะต้องต่ อกรกับเหล่ำสนมเช่น
ไร?

มันมำถึงจุดนี้ ได้อย่ำงไรกัน?

ที่ แท้ นำงทำผิดพลำดที่ ตรงไหนหรือ ถึงได้ รบั ควำม ไว้

พระทัยจำกองค์จกั รพรรดิ? หำกนำงยอมเปลี่ยนจะทันหรือไม่?

“อ้ำยเฟย อยำกลงมือกับผูใ้ ดก่อน?”

เฉินหรูอี้อยำกพ่นโลหิตใส่พระพักตร์องค์จกั รพรรดิอย่ำง
่ ย จริ ง แค่ ก ลยุ ท ธ์ ก ำรำบเหล่ ำ สนมเท่ ำ นั ้น เหตุ ใ ด
บ้ ำ คลังเสี
พระองค์ต้องทรงสนพระทัยเสี ยจนแววพระเนตรทอประกำย
เช่นนัน้ ด้วย

หรือเป็ นเพรำะแม่นำงหลินเก่งกำจในกำรทะเลำะวิวำท
จึงได้เป็ นที่ ต้องพระทัยองค์จกั รพรรดิผ้ซู ึ่ งมีรสนิยมอันแปลก
ประหลำดอย่ำงที่ สุดผู้นี้ นำงรู้สึกว่ำสิ่งที่ นำงคิดต้ องเป็ นเรื่อง
จริงเป็ นแน่

“เชี่ย...”

318
 “ไม่ว่ำเป็ นผู้ใด” มิรอให้ เฉินหรูอี้ตอบคำ เซี ยวเหยี่ยนก็
รีบชี้นำอย่ำงอดรนทนมิได้

“ต้องเลือกที่ มีชื่อเสี ยง และเจ้ำต้องมีเหตุผลที่ จะเอำผิด

กับนำง ต้ องจับผิดนำงให้แม่นมัน่ แม้เป็ นเพียงเรื่องเล็กน้ อยก็
ตำม แค่ทำเรือ่ งเล็กนัน้ ให้ขยำยใหญ่ให้ได้เป็ นพอ”

“ฟั งผู้รู้เพี ยงหนึ่ งประโยคก็เท่ ำกับอ่ ำนตำรำมำแล้วสิบ

ปี เชี่ยเซิน น้ อมรับคำสังสอนเพคะ”
่

เฉินหรูอี้เผยสี หน้ ำสดใสร่ำเริงพร้อมกล่ำวว่ำ “ทุกถ้อย

คำของฝ่ ำบำทล้วนชี้ทำงสว่ำงให้แก่เชี่ยเซิน พระองค์เปรียบดัง่
อำจำรย์ผชู้ ี้แนะแนวทำงของเชี่ยเซินก็มิปำน”

เซี ยวเหยี่ ยนส่ งเสี ยง “ฮึ ” เบำๆ ครำหนึ่ ง ยกมือขึ้นตบ

ศีรษะนำงทีหนึ่ ง “ปี ศำจยกยอ”

เหลือเกินเลยจริงๆ！

เฉินฮวำยมิอำจทนมองคู่องค์จกั รพรรดิเจ้ำเล่ห์และพระ
สนมตัว ร้ ำ ยได้ ต่ อ ไป พระองค์ท รงรู้ช ัด ๆ ว่ ำ นำงเป็ นปี ศำจ
ยกยอ เหตุใดต้องทำท่ำทำงคล้ำยกับว่ำ “เจ้ำทำได้ดีมำก จงยก
ยอต่อไป” เช่นนัน้ อีกเล่ำ?
319
 เขำอยู่ ใ นวัง มำยี่ สิ บ ปี ก็มิ เ คยได้ เ ห็ น มิ เ คยได้ ยิ น ว่ ำ มี
จักรพรรดิ ที่ ค อยสัง่ สอนพระสนมตนว่ ำต้ องคิ ดบัญชี กบั ผู้อื่น
่ ำหำกวังหลัง มิลุกเป็ นไฟก็จะไม่ รำมื ออย่ ำง
เช่ น ไร คล้ ำยดังว่
เด็ดขำด

แล้วสนมผู้นี้กม็ ิ ใช่ตะเกียงไร้น้ ำมันเสียด้วย หำกนำงก่อ

เรือ่ งขึน้ มำใต้หล้ำคงวุ่นวำยเป็ นแน่ ...

องค์ จ ัก รพรรดิ และสนมที่ ส ำดแสงทอประกำยคู่ นี้

ลืมเลือนเขำไปจนหมดสิ้น เหตุใดเขำถึงเครำะห์ร้ำยจนแผ่นดิน
ต้องสันไหว
่ ภูตพรำยต้องหลังน
่ ้ำตำเช่นนี้

เฉินฮวำยเชื่อว่ำในอนำคตอันใกล้นี้ ละครฉำกใหญ่แห่ง
รำชวงศ์จิ้นกำลังจะเริ่มขึน้ แล้ว

*ลู ก พลับ อ่ อ น หมำยถึ ง คนโง่ เ ขลำ หรื อ คนไร้ ค วำม

สำมำรถ

320
 33 ผูเ้ ครำะห์ร้ำย

เฉินหรูอี้พำนักอยู่ที่ตำหนักฉำงเล่อต่อไปอีกสองคืน องค์
จักรพรรดิทรงคิดว่ำได้ถ่ำยทอดเคล็ดวิชำให้นำงไปพอสมควร
แล้ว จึงถีบนำงกลับไปยังตำหนักหมิงกวำงเช่นเดิม

เพียงแต่ เมื่อนำงกลับมำแล้วนั น้ องค์จกั รพรรดิกลับส่ ง

เฉินฮวำยมำจับ ตำดูค วำมคื บ หน้ ำ ภำรกิ จกวำดล้ ำงวัง หลัง ที่
พระองค์ทรงมอบให้ เฉินหรูอี้จดั กำรอยู่ทุกเมื่อเชื่ อวัน แต่ ทุก
ครัง้ ก็มิได้อนั ใดกลับไป

ผ่ำนไปไม่ถึงสำมวันองค์จกั รพรรดิกท็ รงกริ้วขึน้ มำอีกจึง

ให้ เ ฉินฮวำยมำถ่ ำยทอดวำจำที่ พระองค์มิทรงพอพระทัยต่ อ
นำงอีกรอบ

เฉินหรูอี้กลับไร้วำจำใด

เฉินหรูอี้สำมำรถนึ กภำพพระพักตร์ที่ทรงกริ้วโกรธของ
องค์จกั รพรรดิได้ อย่ำงชัดเจน แต่ จำกที่ นำงเคยได้ ฟังวำจำที่
พระองค์ทรงตรัสสังสอนต่
่ งกุ้ยเฟยกับหูตนเองมำแล้วนัน้ นำง
คิดว่ำองค์จกั รพรรดิทรงรู้สึกว่ำพระองค์สนิทสนมกับนำงแล้ว
จริงๆ เพรำะพระองค์เพียงตำหนิว่ำนำงเป็ นผูท้ ี่ผลักดันอย่ำงไร

321
ก็ไม่มีประโยชน์ เป็ นโคลนเหม็นที่ ไม่อำจเหนี ยวติดกำแพงได้
เท่ำนัน้ เอง แค่นี้นำงทนรับได้

นำงแค่มิเข้ำใจว่ำองค์จกั รพรรดิจะทรงรีบร้อนไปไย?

เพิ่งผ่ำนมำเพียงสำมวันเท่ำนัน้ แม้ใส่เหยื่อตกปลำล้วน
ยังต้ องรอเวลำ เหล่ำสนมในวังหลังยิ่งไม่ต้องพูดถึง แม้มองดู
แล้วคล้ำยไก่ ชนที่ บ้ำคลัง่ แต่ บดั นี้ นำงกำลังเป็ นที่ โปรดปรำน
อย่ำงที่ สุด สนมเหล่ำนั น้ ต้ องถูกลำเตะเข้ำที่ หวั ตัง้ แต่ เด็กไปกี่
ครำกันถึงจะได้ไร้ซึ่งหัวคิดขนำดกล้ำระบำยโทสะกับนำง เป็ น
ปฏิปักษ์ต่อนำง

แม้แต่กรมวังที่ มกั กระทำกำรเชื่องช้ำ สิ่งของอันใดส่งให้

ต ำหนั ก หมิ ง กวำงล้ ว นตกหล่ น นั ้น ยัง เปลี่ ย นท่ ำ ที บัด นี้ ล้ ว น
มิ ก ระท ำกำรล่ ำ ช้ ำ แล้ ว หำกมี สิ่ ง ของใดล้ ว นรี บ เร่ ง ส่ ง มำยัง
ต ำหนั ก หมิ ง กวำง ของกิ น ใดๆ ล้ ว นสะอำดสดใหม่ เสื้ อ ผ้ ำ
อำภรณ์ ล้วนเป็ นชุดใหม่ทงั ้ ที่ ฤดูกำลยังมิทนั เปลี่ยนด้วยซำ้ จะ
ให้นำงหำข้อบกพร่องออกมำนัน้ ช่ำงยำกดุจปี นขึน้ สวรรค์

วัน เวลำในต ำหนั กหมิ ง กวำงในเวลำนี้ นั น้ คื อวัน ฟ้ ำใส

เพรำะแม้เรือ่ งรำวเล็กน้ อยอันใดล้วนไม่มีให้นำงต้องรำคำญใจ

322
 ต่งกุ้ยเฟยถูกองค์จกั รพรรดิตำหนิไปครำนัน้ แม้ไม่มีข่ำว
แพร่สะพัดออกไปแต่คำดว่ำนำงคงเจ็บปวดใจไม่น้อยจึงงดกำร
ไปเยี่ยมคำรวะของเหล่ำสนม เอำแต่เก็บตนมิพบผูใ้ ด

ในวังหลังแห่งนี้ เฉินหรูอี้ไม่มีสหำยเลย หำกมิไปตำหนัก

หย่งโซ่วโอกำสที่นำงจะได้พบกับพระสนมอื่นๆ ล้วนเป็ นศูนย์

อำจกล่ำวได้ว่ำต่งกุ้ยเฟยนัน้ เที่ยวสร้ำงศัตรูส่งเดชจึงตัด
ทำงเดินในวันหน้ ำของตนอย่ำงมิทนั ได้รตู้ วั

เฉินหรูอี้เป็ นผู้ที่องค์จกั รพรรดิเลือกแล้วแม้จะมิใช่ควำม

ต้องของนำงก็ตำม แต่ในเมื่อถูกเลือกมำแล้ว ไม่ว่ำนำงยินยอม
ก็ดี ห รือ ถูก บัง คับ ก็ช่ ำ ง นำงก็ท ำได้ เ พี ย งเดิ น ไปบนเชื อกเส้ น
เดียวกันกับองค์จกั รพรรดิเท่ำนัน้ มิเช่นนัน้ นำงล่วงรู้ควำมลับ
ที่ไม่อำจเปิดเผยขององค์จกั รพรรดิตงั ้ มำกมำย หำกมิถกู ฆ่ำปิด
ปำกก็คงถูกยัดเข้ำไปอยู่ตำหนักเย็นเป็ นแน่

ทัง้ สองทำงนี้ น ำงล้ ว นมิ อ ยำกเดิ น ดัง นั ้น นำงจึ ง ท ำได้

เพียงหยัดยืนอยู่เคียงข้ำงองค์จกั รพรรดิคอยรับใช้พระองค์

.......นำงท ำกรรมอัน ใดไว้ เหตุ ใ ดถึ ง ได้ ฟื้ นคื น มำใน

รำชวงศ์จิ้นถึงสำมครัง้ สำมครำ

323
 เฉินหรูอี้เอนตัวนอนบนเก้ำอี้คนงำมยื่นมือออกไปคว้ำ
เอำผลองุ่นเข้ำปำกด้วยควำมกลัดกลุ้ม

“พระสนม” อยำกจะห้ำมแต่กห็ ยุดไว้ นี่ เป็ นจำนที่สี่แล้ว

หำกนั บดูกเ็ ป็ นครึ่งตะกร้ำแล้ว ไม่ทรำบว่ำพระสนมของนำง
เป็ นอันใดไปแล้วถึงได้ถือจำนคว้ำองุ่นกินไม่หยุดมือ ไม่กลัว
ท้องเสียหรืออย่ำงไร....

“หืม?”

เฉินหรูอี้ยกคิ้วขึ้นด้วยงุนงงทัง้ ใคร่รู้ “เหตุใดถึงได้อำ้ ๆ

อึ้งๆ มีอนั ใดก็พดู มำ เจ้ำสองคนเป็ นอันใดกัน....อย่ำงมำกก็แค่
หักเบีย้ หวัด”

หยวนเป่ ำรู้สึกมืดมนขึ้นในหัวโดยพลัน แค่นี้โดนหักไป

จนถึ ง วัน ตรุษ แล้ ว พระสนมของนำงมิ ต้ อ งเข้ ม งวดกวดขัน
แบ่งแยกควำมสัมพันธ์กบั หน้ ำที่ชดั เจนถึงเพียงนี้ ได้หรือไม่

“พระสนมมี เ รื่ อ งกลัด กลุ้ ม อัน ใดหรื อ เพคะ?” นำงเอ่ ย

ถำม

เฉินหรูอี้ถอนหำยใจยำวเหยี ยด ยังมิทนั เอ่ ยปำกก็เห็น

หยวนสี่ พำขันที น้อยรีบร้อนเดินเข้ำตำหนักมำ ขันที น้อยนัน้ ดู
324
คุ้นตำอยู่หลำยส่ วน ใบหน้ ำสะอำดหมดจด นำงจำได้แล้วเขำ
เป็ นขั น ที ที่ องค์ จ ั ก รพรรดิ มั ก เรี ย กใช้ อ ยู่ ป ระจ ำ จึ ง ทรง
พระรำชทำนนำมเขำว่ำ “เฉินเต๋อฝู”

เฉินเต๋อฝูหน้ ำตำดูร้อนรน เอ่ยเสียงค่อนข้ำงแหลมสูงว่ำ

“กระหม่อมได้ รบั คำสังจำกองค์
่ จกั รพรรดิให้ มำเชิญพระสนม
รีบเร่งรุดไปที่อทุ ยำนหลวงพะย่ะค่ะ ”

หยวนเป่ ำเหลือบมองพระสนมตน ไหนเลยจะมีท่ำทำง

เกียจคร้ำนเช่นเมื่อครู่ นำงผุดลุกขึน้ นัง่ ทันทีแล้วจุ่มมือลงไปใน
อ่ำงน้ ำ แม้แต่ อำภรณ์ กม็ ิ ผลัดเปลี่ยน ลูบผมไปมำเพื่อจัดทรง
แล้วรีบขึน้ เกี้ยวอ่อนตำหนักตนเร่งรุดไปยังอุทยำนหลวง

ควำมเร็ว ขัน้ นี้ ท ำเอำหยวนเป่ ำแทบลมจับ คล้ ำ ยเดิ น

ตำมสุนัขป่ ำไม่มีผิด พระสนมทรงมิใส่ ใจต่ อกิริยำที่ สตรีควรมี
เช่นนี้ ดีแล้วหรือ?

เวลำนี้ เป็ นยำมบ่ำยพอดี พระอำทิตย์แผดแสงแรงกล้ำ

เฉินหรูอี้ที่นัง่ อยู่ในเกี้ยวร้อนเสียจนเหงื่อไหลซึมไปทัวทุ
่ กอณู

เมื่อถึงอุทยำนหลวง นำงมองเห็นนำงกำนัลขันทียืนเป็ น
แถวสองแถวอย่ำงเป็ นระเบียบอยู่ริมสระไท่เยมำแต่ไกล

325
 องค์จกั รพรรดิคล้ำยดังดวงแขท่
่ ำมกลำงหมู่ดำรำทัง้ ซ้ำย
ขวำห้อมล้อมอยู่ด้วยสนมสี่ ห้ำคน ทุกๆ นำงล้วนส่งสำยตำดัง่
คนบ้ำ ทำกิริยำทุกวิธีเพื่อยัวยวนพระองค์
่ ใบหน้ ำพวกนำงไม่
อำจอยู่นิ่งได้ล้วนแต่จะถลำเข้ำใส่องค์จกั รพรรดิ

องค์จกั รพรรดิทรงแย้มพระสรวลด้วยท่ ำทำงพอพระทัย

อย่ำงยิ่งคล้ำยตกอยู่ในภำพฝันอันงดงำม

เฉิ นหรู อี้ ข วัญ หนี ดี ฝ่ อขึ้ น มำโดยพลัน เมื่ อ เห็ น องค์
จักรพรรดิทรงพระสรวลครำใด ใจนำงก็อดหวันไหวหวำดกลั ่ ว
ไม่ได้เสียที นำงคงมิอำจรักษำโรคนี้ ให้หำยได้กระมัง

แต่ภำพควำมจริงตรงหน้ ำบอกนำงว่ำหำกองค์จกั รพรรดิ

ทรงพระสรวลอย่ำงเบิกบำนพระทัยเช่นนี้ จกั ต้องมีคนเครำะห์
ร้ำยอย่ำงแน่ นอน ได้แต่หวังว่ำ คนผูน้ ัน้ จะมิใช่นำง

“ถวำยพระพรฝ่ ำบำท” นำงเร่งฝี เท้ำเร็วรี่ไปยังเก๋งจีน ยัง

มิทนั ย่อกำยถวำยพระพรก็ถกู องค์จกั รพรรดิประคองให้ลุกขึ้น
เสี ยแล้ว หำกแต่จะประคองก็ประคองเถิดไยต้ องลูบไล้มือนำง
ด้วย เช่นนี้ หมำยควำมว่ำกระไร?

326
 เฉินหรูอี้เกิดสับสนขึ้นในใจ เหตุใดรำชวงศ์จิ้นในยำมนี้
ถึงนิยมลูบไล้ฝ่ำมือกัน มีเรือ่ งอันใดพูดออกมำเลยมิได้หรือ?

“เจิ้ น กับ อ้ ำ ยเฟยช่ ำ งมี ว ำสนำต่ อ กัน ยิ่ ง นั ก แค่ อ อกมำ

เดินเล่นเท่ ำนัน้ กลับบังเอิญพบหน้ ำกัน” เซี ยวเหยี่ยนยิ้มกว้ำง
เผยให้เห็นไรฟันขำวสะอำดเรียงเป็ นระเบียบสวยงำม

เรือ่ งมำถึงขนำดนี้ แล้วเฉินหรูอี้ยงั มีจะอันใดไม่เข้ำใจอีก

ลับหลังนัน้ องค์จกั รพรรดิให้คนไปเรียกนำงมำ แต่ เบือ้ ง

หน้ ำกลับทำให้ คนเข้ำใจว่ำเมื่อนำงทรำบข่ำวว่ำพระองค์ทรง
เสด็จ มำที่ นี่ จึ ง รี บ เร่ ง รุ ด มำเพื่ อ แสดงควำมเป็ นเจ้ ำ ของใน
ทันใด เห็นชัดว่ำทรงใช้ องค์เองเป็ นเหยื่อล่อแล้วเฝ้ ำคอยจับ
จ้องมองนำง เพื่อให้นำงแสดงอำนำจบำรมีโดยมีพระองค์คอย
ตรวจสอบอย่ำงชิดใกล้

“อำกำศร้อนยิ่ง เชี่ยเซินจึงออกมำเล่นที่อทุ ยำนหลวงเพ

คะ” เฉินหรูอี้กดั ฟั นพูดไม่แม้นจะไยดีว่ำเหล่ำสนมที่ อยู่ภำยใน
เก๋งจีนนั น้ มีอำรมณ์ เช่ นไร นำงเพียงใช้ สำยตำกลมโตดำขลับ
นั น้ จ้องมององค์จกั รพรรดิ “คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่ ำพระองค์ก็
ทรงคิดเช่นเดียวกัน ใจเรำช่ำงตรงกันเสียจริง”

327
 เสี ยงของสนมจ้ำวเดิมที กห็ วำนปำนน้ ำผึ้งอยู่แล้ว เมื่อ
เฉินหรูอี้เ ติ มจริ ต เข้ ำ ไปเพี ย งนิ ดก็ท ำให้ บ รรดำสนมต่ ำ งเข่ น
เขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยริษยำ เครำะห์ดีที่ไม่มีผใู้ ดอำเจียนออกมำ

ใจตรงกันเสียที่ไหน ทัง้ หน้ ำแดงทัง้ เหงื่อไคลไหลซึมเต็ม

ใบหน้ ำ เห็น ชัด ว่ ำ พอทรำบข่ ำ วว่ ำ องค์จ กั รพรรดิ เ สด็จ มำที่
อุท ยำนหลวงก็รี บ รุด มำที่ นี่ ทัน ที วัน ๆ เอำแต่ ยึ ด ครององค์
จักรพรรดิไว้แต่เพียงผู้เดียว ครัน้ พวกนำงบังเอิญพบพระองค์ที่
ทรงเสด็จมำเดินเล่นเข้ำ กลับทำตนดังสุ ่ นัขหวงก้ำงรีบร้อนมำ
ประกำศสิทธ์ ิ ควำมเป็ นเจ้ำของกระนั น้ ? คิดว่ำองค์จกั รพรรดิ
เป็ นของนำงคนเดียวแต่ผอู้ ื่นโลภอยำกได้ของนำงอย่ำงนัน้ หรือ
ไร ?

“ฝ่ ำบำทกับพี่สำวน้ องสำวทรงเล่นอันใดกันหรือเพคะ?

เชี่ ยเซินเห็นพระองค์ทรงสำรำญพระทัยยิ่งนั ก” เฉินหรูอี้เอ่ ย
ถำมพลำงยิ้ม

เซี ยวเหยี่ยนหยิบผ้ำเช็ดหน้ ำออกมำยิ้มนัยน์ ตำหยีแล้ว

เช็ดหน้ ำนำงอย่ำงเบำมือ แววตำนัน้ เต็มไปด้วยควำมอ่อนโยน
หำกเป็ นผูม้ ิ รคู้ วำมคงคิดว่ำพระองค์ทรงโปรดปรำนนำงจริงๆ

328
 เฉินหรูอี้กลับขนลุกขนพองด้วยควำมตกใจ นำงยืดแผ่น
หลังตรงไม่กล้ำแม้แต่ขยับเขยือ้ น

“เมื่ อ ครู่ชิ ง ชิ ง บอกว่ ำ นำงฝึ กระบ ำท่ ำ ใหม่ ม ำจึ ง อยำก

แสดงให้เจิ้นชม เจิ้นจะบอกอะไรเจ้ำอย่ำงนะ ท่ วงท่ ำกำรร่ำย
รำของชิงชิงนัน้ งดงำมอย่ำบอกใครเชียว”

เฉินหรูอี้ยกคิ้วขึ้น นำงมิร้วู ่ำผู้ใดคือชิงชิง ทว่ำผู้ที่เอำแต่

ร้องเรียกให้องค์จกั รพรรดิชมกำรเต้นระบำของนำงนัน้ ก็น่ำจะ
เป็ นสนมเฉี ยน เพียงแต่นำงมิเคยได้ยินว่ำสนมเฉี ยนร่ำยรำนัน้
มีท่วงท่ำเช่นไรแต่นำงกลับจำได้แม่นว่ำสนมเฉี ยนผู้นี้เป็ นหนึ่ ง
ในคู่แข่งที่องค์จกั รพรรดิเสนอให้นำงลงมือปฏิบตั ิ ภำรกิจ

“ที่ แ ท้ ชิ ง ชิ ง ก็คื อ พระสนมเฉี ยนนั น่ เอง” นำงพยักหน้ ำ

น้ อยๆ พลำงยิ้มระรืน่

ตัง้ แต่ที่เฉินหรูอี้เดินเข้ำมำในเก๋งจีนแห่งนี้ สำยพระเนตร

ขององค์จกั รพรรดิกม็ ิ เคยละไปจำกนำงเลย สนมเฉี ยนเก็บกด
โทสะไว้นำนแล้วจึงเงยหน้ ำขึน้ กล่ำวว่ำ

“ชิงชิงเป็ นนำมที่ฝ่ำบำทประทำนให้ข้ำ ฝ่ ำบำทตรัสว่ำ...”

“ข้ำ?” เฉินหรูอี้หวั เรำะ

329
 นำงกำลังกลัดกลุ้มว่ำจะทำภำรกิจที่ พระองค์มอบหมำย
ให้ลุล่วงไปได้อย่ำงไร โดยเฉพำะยำมนี้ ต่อหน้ ำพระพักตร์องค์
จักรพรรดิ พระสนมทุกคนล้วนกิริยำงดงำมทำตำมประเพณี ทุก
กระเบียด ต่ อให้ เป็ นนำงสิงห์ก็ล้วนเก็บซ่ อนกรงเล็บไว้ อย่ ำง
มิดชิด ไม่ง่ำยเลยที่จะหำข้อตำหนิของพวกนำง แต่มิคำดฝันว่ำ
จะมีคนผู้หนึ่ งวิ่งเข้ำชนร่ำงนำงดังไม่
่ มีตำทัง้ ยังเผยแววท้ำทำย
อยู่เต็มหน้ ำ

“ครำก่ อนที่ ข้ำสังสอนน้

่ องสำวไป น้ องสำวจำมิได้ แล้ว
หรือ? อยู่ในวังต้ องทำตำมกฎระเบียบ จะเรียกขำนกับฝ่ ำบำท
ว่ำ “ข้ำข้ำเจ้ำเจ้ำ” เช่นนี้ สมควรหรือไร?”

“ยำมอ้ำยเฟยโมโหนัน้ ช่ำงงดงำมเสียจริง” เซี ยวเหยี่ยน

ใช้ มื อ ขวำวำงลงบนไหล่ ข องเฉิ นหรู อี้ ยิ้ ม พลำงกล่ ำ วว่ ำ
“อย่ำได้ตำหนิชิงชิงเลย เป็ นเจิ้นเองที่ อนุญำตให้นำงเรียกขำน
ว่ำ “ข้ำ เจ้ำ”ได้ หำกเมื่ออยู่กนั ตำมลำพัง ”

เฉิ นหรูอี้ อึ้ ง ไปในบัด ดล นำงอยำกจะฉี กดวงหทัย ของ

องค์จกั รพรรดิเสียจริง

ไม่ ง่ ำ ยเลยที่ จ ะมี น กโง่ เ ขลำกระโดดออกมำให้ จ ดั กำร

เหตุใดต้องเพิ่มควำมลำบำกให้นำงด้วย
330
 34 สนมโปรดคนใหม่ปะทะสนมโปรดคนเก่ำ

เซี ยวเหยี่ยนคิดว่ำตนต้องตำฝำดไปเองเป็ นแน่ มิเช่นนัน้

พระองค์คงมิเห็นแววดูแคลนฉำยชัดอยู่ในดวงตำของสนมจ้ำว
ที่ว่ำนอนสอนง่ำยทัง้ ยังชอบยกยอผูน้ ัน้ เป็ นแน่

หรือพระองค์จะดูนำงผิดไป?

สนมจ้ำวของพระองค์ไม่มีควำมกล้ำมำกพอที่จะเสี่ยงต่อ
กำรถูกบันคอหรื
่ อศพสลำยหำยไปดังผงธุ่ ลีเช่นนี้ เป็ นแน่ จึงได้
ปกปิดควำมคิดที่มีต่อพระองค์ไว้อย่ำงมิดชิด

เฉินหรูอี้รู้สึ กเพี ย งว่ ำถูกแรงอัน มหำศำลบี บ คำงตนไว้

แล้วบังคับให้นำงหันกลับไปประจันหน้ ำกับองค์จกั รพรรดิ

ยินเสี ยง “ฮึ ” อย่ำงเย็นชำของบรรดำสนมลอยแว่วอยู่

ข้ำงหู

องค์ จ ั ก รพรรดิ ทอดพระเนตรมองนำงคล้ ำ ยแย้ ม

พระสรวลและทรงไม่คล้ำยแย้มพระสรวล สำยพระเนตรเย็นชำ
ยิ่ง แต่ในสำยตำผูอ้ ื่นคงมองว่ำเป็ นกำรแสดงควำมรักวิธีหนึ่ ง มี
เพี ย งเฉิ นหรูอี้ เ ท่ ำ นั ้น ที่ รู้ว่ ำ พลัง ของนิ้ วมื อ ทัง้ สองนั ้น มี ม ำก

331
เพียงใด หำกพลัง้ มือไปกระดูกคำงของนำงคงแตกละเอียดเป็ น
แน่

“ฝ่ ำบำท”

เฉิ นหรูอี้ มิ เ ข้ ำ ใจว่ ำ องค์จ กั รพรรดิ ไ ม่ พ อพระทัย อัน ใด

สำยลมเย็นเยียบสำยหนึ่ งพัดวูบผ่ำนไปพำให้ขนในกำยนำงลุก
ชี้ชนั

ผู้ใดบอกนำงได้บ้ำงว่ำนำงทำอันใดให้พระองค์ทรงกริ้ว
พระองค์ถึงได้พองขนใส่นำงขึน้ มำทัง้ ที่อยู่ต่อหน้ ำสนมทัง้ หลำย

หรือว่ำนำงเข้ำใจผิด พระองค์มิได้ประสงค์ให้นำงลงมือ
จัด กำรวิ ห คโง่ เ ง่ ำ เช่ น สนมเฉี ยน เมื่ อ ครู่เ ป็ นกำรเอ่ ย ปกป้ อง
อย่ำงแท้ จริง ที่ นำงคิดว่ำพระองค์ทรงเจตนำยกยอสนมเฉี ยน
ขึ้ น เพื่ อ ให้ น ำงแสดงอ ำนำจอัน ยิ่ ง ใหญ่ ข องตนนั ้น เป็ นเรื่ อ ง
เข้ำใจผิด

“พี่ ส ำวน้ องสำวอยู่ ก ัน ตัง้ มำก ฝ่ ำบำททรงคิ ดจะท ำ

อันใดเพคะ?” นำงหัวเรำะแห้งผำกพลำงยื่นมือไปสัมผัสข้อพระ
หัตถ์ของพระองค์ ปั ดไปที หนึ่ งกลับไม่เขยื้อน จึงปั ดอี กที องค์

332
จักรพรรดิยงั คงมิได้ขยับแต่ประกำรใด คล้ำยจะบีบจนฟ้ ำถล่ม
ดินทลำยกระนัน้

หำกว่ำนำงเข้ำใจพระรำชประสงค์ของพระองค์ผิดไปแค่
ตรัส มำเพี ย งค ำ หรื อ ส่ ง สำยพระเนตรก็ย่ อ มได้ เหตุ ใ ดจึ ง
ผลีผลำมลงไม้ลงมือเช่ นนี้ ? ถึงอย่ำงไรตอนนี้ นำงก็ถือว่ำเป็ น
คนของพระองค์ จะหักหน้ ำกันให้ได้หรืออย่ำงไร?

“ฝ่ ำบำททรงมี พระทัยเมตตำต่ ออิสตรี จึงตำหนิว่ำเชี่ ย

เซินกล่ำวสังสอนน้
่ องเฉี ยนหนั กเกินไป?” ในน้ ำเสี ยงนุ่ มนวล
ของเฉินหรูอี้แฝงไปด้วยควำมแง่งอนสำยหนึ่ ง

มีเพียงเซี ยวเหยี่ยนที่ อยู่ตรงหน้ ำเท่ ำนั น้ ที่ มองเห็นแวว

หวำดกลัวและสำนึ กผิดในดวงตำนำง คล้ำยลูกแมวที่ รีบร้อน
ออดอ้อนให้เจ้ำของลูบขนมันก็มิปำน

หรือตนเข้ำใจผิดไปเอง?

“อ้ ำยเฟยหึ งงัน้ หรือ ?” เซี ย วเหยี่ ยนค่ อยๆ ถอนนิ้ วมือ
จำกคำงนำง พลิกมื อลงมำกุมมือน้ อยๆ ของนำงไว้ นั ย น์ ตำ
หงส์ยิ้มระรื่น ท่ ำทำงคล้ำยเบิกบำนอย่ำงที่ สุดประหนึ่ งผู้ที่บีบ
คำงนำงจนกระดูกแทบแตกมิใช่เขำอย่ำงไรอย่ำงนัน้

333
 “เจิ้นชอบยำมเจ้ำหึงเป็ นที่สดุ น่ ำรักเสียจริง”

เหล่ ำ สนมล้ ว นรู้สึ ก ขนลุ ก ขนพอง แววตำอิ จ ฉำริ ษ ยำ

แค้นเคืองดุจดำบแหลมคมพุ่งทะลวงเข้ำใส่รำ่ งเฉินหรูอี้

เฉิ นหรูอี้ นั บ ถื อ องค์จ กั รพรรดิ พ ระองค์นี้ จริ ง ๆ ทรงมี

โทสะก็บนั ดำลโทสะ นำงยังมิทนั เข้ำใจว่ำโกรธเคืองด้วยเรื่อง
อันใด พระองค์กท็ รงคลำยโทสะ....พระองค์จะเป็ นปกติกว่ำนี้
มิได้เชียวหรือ?

ประเดี๋ ย วดี ป ระเดี๋ ย วร้ ำ ย คงมี เ พี ย งพยำธิ ใ นพระอุท ร

เท่ำนัน้ ที่ทรำบว่ำข้ำงในบรรจุน้ำเสียไว้มำกเพียงใด ทัง้ ยังกล่ำว
ว่ำนำงหึงได้น่ำรัก นำงอยำกเห็นเหลือเกินว่ำหำกแม่นำงหลิน
เกิดหึงขึน้ มำ พระองค์จะได้รเู้ สียทีว่ำอันใดที่เรียกว่ำ “น่ ำรัก”

โบรำณกล่ำวว่ำ ：คนร้ำยมักถูกคนร้ำยกว่ำทรมำน

นำงจะคอยดูว่ำพระทัยที่ ชมชอบสร้ำงเรื่องปั น่ ป่ วนของ

พระองค์จะดำรงอยู่ไปได้สกั กี่ปี ให้แม่นำงหลินมำช่วยขัดเกลำ
เสียบ้ำงเช่นนี้ จึงจะเรียกว่ำขจัดภัยให้ปวงชน

“เชี่ ยเซินอบรมน้ องเฉี ยนก็เพรำะหวังดีต่อนำง จะว่ำหึ ง

ได้อย่ำงไรเล่ำเพคะ?”
334
 เฉินหรูอี้หวั เรำะไปพลำงหันหน้ ำไปทำงสนมเฉี ยน ด้วย
คิดว่ำว่ำตนอำจเข้ำใจในพระรำชประสงค์ขององค์จกั รพรรดิผิด
ไป จึงได้ตบแต่ งคำพูดใหม่ให้ สวยงำม แต่ กลับพบดวงตำงำม
ของสนมเฉี ยนจ้องถลึงมองตนอยู่ สำยตำนำงคล้ำยจะเขมือบ
นำงเข้ำไปทัง้ ตัว

“แม้ แต่ ฝ่ำบำทยัง ทรงอนุ ญำตข้ ำ แล้ ว เหตุใดสนมจ้ำว

ต้องอวดเบ่งบำรมี เพรำะมิชอบข้ำใช่หรือไม่ ถึงได้หำเรือ่ งข้ำอยู่
รำ่ ไป?”

เฉินหรูอี้ตะลึงงันไป วำจำนี้ หำกพูดด้วยน้ ำเสี ยงน้ อยอก

น้ อยใจและบีบน้ ำตำคล้ำยจะร้องไห้คล้ำยมิร้องไห้ เช่นนัน้ อำจ
ท ำให้ ค นรู้สึ ก น่ ำ สงสำร แต่ ส นมเฉี ยนกลับ เถี ย งค ำหูต ำชูชนั
แสดงอำนำจบำตรใหญ่ดจุ กลืนกินหุบเขำแม่น้ำมำก็มิปำน

ที่ควรเรียกว่ำอวดเบ่งบำรมีคือนำงต่ำงหำก

เนื่ องด้วยมีประสบกำรณ์ จำกเรื่องของแม่นำงหลินทำให้

เฉิ นหรูอี้ มิ อ ำจเข้ ำ ใจในควำมคิ ด ขององค์ จ ัก รพรรดิ บำงที
พระองค์อำจจะสนพระทัยสนมเฉี ยนที่ มีอุปนิสัยคล้ำยแม่นำง
หลินอยู่กเ็ ป็ นได้ นำงจึงไม่กล้ำบุม่ บ่ำมทำอันใด

335
 แต่ เมื่อหันไปสบพระเนตรขององค์จกั รพรรดิเพื่อ หยัง่
เชิ งกลับ เห็ น พระองค์ ค ล้ ำ ยตัง้ ตำรอดู ล ะครฉำกสนุ ก ทรง
เหลื อ บมองนำงคล้ ำ ยทรงแย้ ม พระสรวลคล้ ำ ยไม่ ท รงแย้ ม
พระสรวล ยำมนัน้ นำงจึงเข้ำใจได้ทนั ที

กำรบัน ดำลโทสะอย่ ำ งฉั บ พลั น เมื่ อ ครู่ นี้ ขององค์

จักรพรรดิต้องมิใช่ เพรำะทรงกริ้วที่ นำงกลันแกล้
่ งสนมเฉี ยน
เป็ นแน่

ด้วยฉุกละหุกนำงจึงมิทนั ได้คิดแผนใดมีเพียงสำยตำดุจ
ฝ่ ำมือของสนมเฉี ยนเงือ้ ฟำดลงไปบนหน้ ำนำง หำกแม้แต่ตอบ
โต้ กลับ นำงยัง ไม่ท ำ คำดว่ ำไม่น ำนนำงคงถูก องค์จ กั รพรรดิ
ปลดระวำง

“ฝ่ ำบำททรงอนุ ญ ำตให้ เ รี ย กขำน “ข้ ำ ” กับ “เจ้ ำ ”ก็

ต่ อเมื่ออยู่กนั ตำมลำพัง แล้วยำมนี้ มีพี่สำวน้ องสำวอยู่กนั เต็ม
ไปหมด ทุกคนล้วนรักษำกฎระเบียบอย่ำงเคร่งครัดแต่ เหตุใด
เจ้ำต้ องทำตนให้พิเศษกว่ำผู้อื่น? ” มุมปำกเฉินหรูอี้ยกขึ้นยิ้ม
เย็นครำหนึ่ ง

อำจเห็นว่ำนำงเอำพระทัยองค์จกั พรรดิสำรพัดดูไร้พิษสง
ในอดี ต นำงก็เ ป็ นถึ ง เฉินหวงโฮ่ วผู้ดูแลทัง้ วัง หลัง แค่ ท่ ำทำง
336
และวำจำมิร้คู วำม เช่นนี้ เพียงกะพริบตำนำงก็สำมำรถจัดกำร
ได้

นำงยกคิ้วขึ้นเล็กน้ อย ไม่ให้เวลำสนมเฉี ยนได้ตอบกลับ

ก็กล่ำวว่ำ “ในอดี ตเจ้ำเป็ นนำงระบำของหอสุขสันต์ ไม่ทรำบ
กฎระเบียบก็มิเป็ นไร เมื่อองค์จกั รพรรดิรบั เจ้ำเข้ ำวังมำแล้ว
เจ้ ำ ก็ค วรระมัด ระวัง กำรกระท ำ รัก ถนอมตนให้ ม ำก เจ้ ำ มิ รู้
กฎเกณฑ์ ผู้อื่นสังสอนเจ้
่ ำด้ วยเจตนำดี เจ้ำก็แค่ รบั ไว้ แต่ เจ้ำ
กลับไม่เพียงไม่รบั ซำ้ ยังกล่ำวโทษว่ำข้ำเจตนำกลันแกล้ ่ งเจ้ำ...
เครำะห์ดีที่ยำมนี้ อยู่ต่อหน้ ำพระพักตร์ พระองค์ได้ทรงประจักษ์
ด้วยองค์เอง หำกพระองค์มิได้อยู่ที่นี้แล้วเรื่องรำวแพร่ออกไป
คงได้ลือกันว่ำ ข้ำนัน้ แสดงอำนำจบำตรใหญ่”

ครัน้ นำงกล่ำวจบ ผูค้ นที่อยู่ในเหตุกำรณ์ต่ำงเงียบลง

ใบหน้ ำของสนมเฉี ยนทัง้ ขำวซี ดทัง้ เขียวคลำ้ นิ้วมือจิก

ลงไปในฝ่ ำมือ คล้ำยปอดภำยในจะระเบิดออกสิ้น

ตัง้ แต่ที่นำงถูกแต่งตัง้ ให้เป็ นฉำยเหริน บรรดำสนมล้วน

ไม่มีผ้ใู ดไม่กล่ำวว่ำประวัตินำง ต่ อให้เกินไปอย่ำงไรก็ยงั มี แค่
พวกนำง แต่ น ำงกลับ คิ ด ไม่ถึง ว่ ำพระสนมผู้ดูอ่อนนุ่ ม และมี

337
จริต จะก้ ำนจะฝี ปำกคมกล้ำปำนนี้ ถึงกับกล้ำดูแคลนชำติ
กำเนิดนำงต่อหน้ ำพระพักตร์ นำงจึงหน้ ำเปลี่ยนสีลงโดยพลัน

“ต่อให้ข้ำชำติกำเนิดตำ่ ต้อยกว่ำนี้ ถึงอย่ำงไรก็เป็ นสนม

ที่องค์จกั รพรรดิทรงแต่งตัง้ เหตุใดพระสนมจ้ำวจึงต้องเอำเรือ่ ง
ฐำนะของข้ำมำพูดด้วย?”

สนมเฉี ยนใบหน้ ำแข็งค้ำงดุจศพก็มิปำน มีเพียงตำกลม

โตวำวโรจน์ ดงก
ั ่ ำลังพ่นไฟใส่ผอู้ ื่น

“หำกพูดถึงชำติกำเนิดของพระสนมเองก็มีได้สูงส่ งอัน
ใด? ท่ ำ นเองเริ่ มแรกก็ เ ป็ นเพี ย งนำงก ำนั ล ของต ำหนั ก
หมิงกวำงเท่ำนัน้ ”

“ข้ำมิเคยปฏิเสธว่ำข้ำเคยมีฐำนะเป็ นนำงกำนัลมำก่อน”
เฉินหรูอี้เอ่ยเสียงแผ่วเบำ “น้ องเฉี ยน เจ้ำช่ำงชอบกล่ำวหำผูอ้ ื่น
เป็ นที่ สุด เรำกำลังคุยกันเรื่องชำติกำเนิดหรือ? หรือว่ำเจตนำ
เดิมของข้ำที่ อยำกให้ เจ้ำทำตำมกฎระเบียบ เรียนรู้กฎวัง เจ้ำ
กลับไม่เข้ำใจในจุดนี้ เลย? ”

“เจ้ำฟั งไม่ร้คู วำมหรือแกล้งไม่ร้คู วำมกันแน่ ?” เฉินหรูอี้

เอ่ยถำม

338
 บรรดำนำงพระสนมล้ วนตื่ น เต้ นกัน ใหญ่ แววตำเปล่ ง
ประกำยทอแสงวิบวับจับจ้องกำรถกเถียงอันออกรสออกชำติ
ระหว่ำงสนมใหม่ที่องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรำนและสนมเก่ำที่
พระองค์ทรงรักใคร่จนดวงตำแทบถลนออกมำนอกเบ้ำ

สตรีสนทนำกันนัน้ หำสำระอันใดไม่ได้ บำงที กแ็ ค่เพียง

ลับฝี ปำกกันเท่ำนัน้ ไม่มีผใู้ ดยอมกัน หำกอยู่กนั ตำมลำพังล้วน
ไม่มีผใู้ ดเกรงกลัวผูใ้ ด

มิ ใช่ แ ค่ เ รื่ อ งที่ ต้ อ งรัก ษำกิ ริ ยำเมื่ อ อยู่ ต่ อ หน้ ำพระ

พัก ตร์ แต่ ไ ม่ ว่ ำ สตรี น ำงใดล้ ว นอยำกให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ
ประทับใจในตน หำกเสแสร้งก็ต้องแสร้งเป็ นสตรีผ้เู รียบร้อย
เพียบพร้อม สำเนี ยงภำษำบ้ำนตนล้วนต้องเก็บกลืนไว้ใช้เพียง
ภำษำทำงกำรเท่ำนัน้ เมื่อจำนรรจำ พวกนำงแม้นในฝันก็มิอำจ
คิดว่ำสนมซึ่งเป็ นที่โปรดปรำนทัง้ สองจะเกิดกำรปะทะกันถึงขัน้
แตกหัก ฉี กหน้ ำกันยับเยินแล้วมิพอยังลงมือหำ้ หันกั ่ นต่อไปอีก

คล้ำยกลับว่ำหำกมิสิ้นใจก็จกั ฉี กหน้ ำกันต่อไปไม่จบสิ้น

339
 35 ลักไก่ไม่สำเร็จเสียข้ำวสำรหนึ่ งกำ

กำรทะเลำะตรงหน้ ำค่อยๆ ร้อนแรงขึ้น พลันมีเสี ยงอัน

อ่อนโยนเสียงหนึ่ งเอ่ยสอดขึน้

“สนมเฉี ย นอุป นิ สัย ตรงไปตรงมำ น่ ำ กลัว ว่ ำ คงเข้ ำใจ

เจตนำอันดี ของสนมจ้ำวผิดแล้ว ยำกนั กที่ ฝ่ำบำทจะเสด็จมำ
เหตุ ใ ดต้ อ งถกเถี ย งกัน ให้ พ ระองค์ต้ อ งทรงขุ่น เคื อ งพระทัย
ด้ ว ยเล่ ำ ? พระสนมทัง้ สองมิ สู้เ ห็น แก่ ห น้ ำ ข้ ำ จับ มื อ คื น ดี ก นั
เสียเถอะ”

พระสนมหนิวสวมชุดกระโปรงยำวสี ม่วงอ่ อน แขนเสื้อ

กว้ ำ ง มวยผมเกล้ ำ ขึ้ น เป็ นทรงเมฆเหิ นเผยให้ เ ห็ น ล ำคอ
งำมระหง

วำจำนี้ เป็ นกำรเอ่ยปรำมกำรทะเลำะเบำะแว้งของเฉิน

หรูอี้ แ ละเฉี ย นชิ ง ชิ ง แต่ ส ำยตำอัน ลิ ง โลดนั น้ กลับ เหลื อ บแล
ไปที่องค์จกั รพรรดิ เจตนำของนำงผูใ้ ดมิรบู้ ำ้ ง แม้อำชำยังทรำบ
อย่ำงชัดแจ้ง ปำกห้ำมปรำมแต่กลับจ้ององค์จกั รพรรดิมิวำงตำ

แม้นสนมหนิวมิได้ตกั เตื อนด้วยใจจริงแต่ วำจำที่ กล่ ำว

มำกลับ มิ ใ ช่ ค วำมเท็จ นำงมิ เ ข้ ำ ใจจริ ง ๆ ว่ ำ องค์จ กั รพรรดิ

340
ผูส้ ง่ำงำมหำใดเทียมประทับนัง่ สำดส่องพระบำรมีเจิดจ้ำอยู่ตรง
นี้ แท้ ๆ เหตุใดพระสนมทัง้ สองมิต งั ้ ใจปรนนิ บัติ กลับ ทะเลำะ
เบำะแว้งกันเองต่อหน้ ำพระพักตร์

หำกจะทะเลำะกันให้ตำยไปข้ำงก็ควรหำฤกษ์งำมยำมดี
เปิดสงครำมกันเสี ยเลย แต่ ควรไปทะเลำะกันที่ อื่น เหตุใดจึง
ต้ อ งมำต่ อ ปำกต่ อ ค ำกัน ต่ อ หน้ ำพระพัก ตร์ นี่ นั บ ว่ ำ สมควร
หรือไม่? คิดว่ำผู้อื่นมีโอกำสพบองค์จกั รพรรดิสกั ครัง้ นั น้ เป็ น
เรื่องง่ำยหรืออย่ำงไร โอกำสที่ จะยัวยวนพระองค์
่ มีมำกเสี ยจน
หยิบใช้ตำมใจชอบได้งนั ้ หรือ? นี่ เป็ นควำมในใจของสนมหนิว

แต่ ท ว่ ำสนมคนอื่ น ๆ กลับ ตื่ น เต้ น เสี ย จนมิได้ ใส่ ใจต่ อ

เรื่องนี้ ละครกำลังสนุ กแต่ กลับมี คนกระโดดออกมำขัดขวำง
สำยตำดูแคลนจึงพุ่งไปที่นำงทันที

เห็นแก่หน้ ำนำง?

ในเมื่อรู้ว่ำตนหน้ ำบำงก็ควรเก็บรักษำเอำไว้ยกออกมำ
แกว่งไกวทำไม? ทำตัวเป็ นผูไ้ กล่เกลี่ยที่แท้กอ็ ยำกเด่น

ถุย！

341
 สวรรค์ย่อมรูว้ ่ำพวกนำงอยำกให้พระสนมทัง้ สองทะเลำะ
กันต่ อหน้ ำพระพักตร์เพียงใด หำกให้ ดีต้องได้ลงไม้ลงมือเสี ย
จนหน้ ำลำยหรือเสี ยโฉมไปเลย เมื่อองค์จกั รพรรดิเห็นทัง้ สอง
เมื่ อ ใดต้ อ งนึ กถึ ง กำรวิ ว ำท เช่ น นี้ พ ระองค์ก็จ ะหลี ก หนี จำก
พระสนมทัง้ สองเอง

เฉินหรูอี้ปีนป่ ำยมำจำกกำรแก่งแย่งชิงดี ของเหล่ำสนม

แท้ๆ เหตุใดนำงจะดูไม่ออกว่ำสนมหนิวต้องกำรได้รบั ควำมรัก
ใคร่เชื่อถือจำกองค์จกั รพรรดิ

น่ ำเสี ยดำยที่ พระองค์ไม่เพียงแต่มีนำงในดวงใจแล้ว ซำ้

่ อ นำงคนเดี ย วถึ ง กับ คิ ด บัญ ชี ส นมในวัง หลัง ของ
ยัง ยึ ด มันต่
พระองค์เพื่อแม่นำงหลิน ควำมหวังอันสวยงำมของสนมหนิว
ดังกำรดี
่ ดพิณให้โคฟังเป็ นเพียงกำรเสียแรงเปล่ำ

“เกี ยรติของพระสนมหนิวข้ำต้ องให้ อยู่แล้ว” เฉินหรูอี้

ระบำยยิ้มเย็นชำ

“เพี ยงแต่ อย่ำงไรก็ควรพูดให้ ชดั แจ้งเข้ ำใจกันต่ อหน้ ำ

เช่ น นี้ จึ ง เป็ นกำรดี เพื่ อ หลี ก เลี่ ย งข่ ำ วแพร่ อ อกไป เมื่ อ ผู้ค น
พูดจำส่ งเดชอำจบิดเบือนเจตนำเดิมของข้ำไป ยิ่งอยู่ต่อหน้ ำ

342
พระพักตร์กลับ ต้ องพูด จำไขควำมเข้ ำใจผิด นี้ ให้ กระจ่ ำงแจ้ง
มิใช่หรือ?”

“สนมหนิวเป็ นผูใ้ หญ่เข้ำใจหลักกำรและเหตุผลดี ทัง้ เป็ น

ผู้รกั ษำกฎอย่ำงเคร่งครัด ท่ ำนเข้ำใจในเจตนำดี ของข้ำจึง ได้
ออกปำกพู ด เพื่ อ ข้ ำ มิ เ ช่ น นั ้น น้ องเฉี ยนคงเข้ ำ ใจไปว่ ำ ข้ ำ มี
เจตนำไม่ดีคิดหำเรือ่ งนำง”

บรรดำสนมล้ ว นไม่ ท รำบควรหำค ำใดมำบรรยำย

ควำมรู้สึกในยำมนี้ ของพวกตน สนมจ้ำวผู้นี้มิละอำยแก่ใจเลย
หรือไร?

ผู้ ใ ดล้ ว นดู อ อกว่ ำ พระสนมหนิ วอยำกแสดงตนให้

องค์จกั รพรรดิเห็นควำมดีในตัวนำง แต่ว่ำหุบเขำสูงยังมีหบุ เขำ
ที่สูงกว่ำ มีคนหน้ ำหนำย่อมมีคนหน้ ำหนำกว่ำ สนมจ้ำวผูน้ ี้ ช่ำง
อำจหำญกลับดำให้ เป็ นขำว พูดอย่ำงลื่ นไหลไม่กี่คำก็ยกเอำ
สนมหนิวเป็ นพวกตนพูดรำวกับว่ำที่สนมหนิวลุกขึ้นสอดวำจำ
ด้วยเพรำะมิชอบใจต่อสนมเฉี ยน

จะว่ำอย่ำงไรดีเล่ำ.....ได้แต่สมน้ำหน้ ำสนมหนิวที่รนหำที่
เอง...ลักไก่มิสำเร็จแถมเสียข้ำวสำรไปหนึ่ งกำ

343
 บรรดำสนมกลอกตำไปมำจนแทบหัว หมุ น ประเดี๋ ย ว
เหลื อ บมองเฉิ นหรูอี้ ที่ มี สี ห น้ ำพอใจยิ่ ง ประเดี๋ ย วเหลื อ บแล
สนมหนิวที่ หน้ ำแดงด้ วยเกิดประหม่ำ อี กประเดี๋ ยวก็หนั มอง
สนมเฉี ยนที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเสียฟันแทบแตกหัก

ในสำมคนนี้ ใ บหน้ ำ ของสนมเฉี ยนนั น้ ดู อ ัศ จรรย์ที่ สุด

เพรำะประเดี๋ ย วเขี ย ว ประเดี๋ ย วขำว สุด ท้ ำยกลำยเป็ นสี ม่ว ง
อมแดงประหนึ่ งแท่นผสมสีกม็ ิ ปำน

เซี ย วเหยี่ ย นกุ ม มื อ เฉิ นหรู อี้ ไ ว้ แ ทบปล่ อ ยพ่ น เสี ย ง

หัวเรำะออกมำ

เขำเลือกคนได้ ถกู เสี ยจริง เรื่องสู้รบไร้เที ยมทำน ส่ วน

ควำมสำมำรถกลับดำให้เป็ นขำวนัน้ ช่ำงเหนื อชัน้ ทำเอำสนมห
นิวเป็ นใบ้พดู มิออกหน้ ำเบ้รำวกับกินยำขม

นำงเป็ นดังไข่
่ มุกเปื้ อนฝุ่ น เหตุใดถึงไม่ร้ใู ห้เร็วกว่ำนี้ ทำ
เอำเสียเวลำไปมำกมำย

จำนเล็กๆ กลับตีเสียเสียงดัง ตินัน่ ติงนี่ เพียงไม่ถึงสองคำ

ก็ทำเรื่องเล็กให้เป็ นเรื่องใหญ่ได้ บุคคลที่มีควำมสำมำรถเช่นนี้

344
หำกนำไปไว้กองทัพก็เป็ นแม่ทพั นั กวำงแผน หำกนำไปไว้ ใน
รำชสำนักก็เป็ นขุนนำงตัวร้ำย

ช่ำงเก่งกำจนัก！

เฉินหรูอี้กลับไร้วำจำ ครำนี้ นำงทำอันใดให้พระองค์พอ

พระทัยอีกเล่ำ?

หำกมี อนั ใดเรำสองพูดคุยกันโดยตรงดี หรือไม่ เหตุใด

ต้องลูบไล้มือนำงเช่นนี้ ? บัดนี้ นำงเป็ นโรคหวำดกลัวกำรลูบไล้
ฝ่ ำมือเสียแล้ว หำกถูกลูบมือเมื่อใดมักคิดถึงภำพสนมจงขึ้นมำ
ในหัวจนไม่อำจสลัดหลุด

พอนึ กถึงสนมจงก็นึกถึงสำยตำหยำดเยิ้มของนำง ทุก

ครัง้ ไป พอคิดว่ำหำกเรือ่ งนี้ ล่วงรูไ้ ปถึงองค์จกั รพรรดิครำใดนำง
ก็คงถูกฆ่ำให้ตำยในบัดนัน้

“ในวังแห่ งนี้ มีหญ้ำบนกำแพง*ที่ ชอบเกำะกอดขำอยู่ไม่

น้ อยเลยที เดียว” สนมเฉี ยนโกรธจนหัวเรำะออกมำ ตำกลมโต
นั น้ จ้องเขม็งที่ สนมหนิวด้ วยควำมโกธรแค้ นคล้ ำยจะมองให้
นำงตกตำยไปเดี๋ยวนี้

345
 “หำกข้ ำ จ ำมิ ผิ ด ก็มิ ใ ช่ พ ระสนมหนิ วผู้รู้ จ ัก แยกแยะ
เหตุผลท่ำนนี้ หรอกหรือที่ผลักสนมจ้ำวตกสระไท่เยจนแทบสิ้น
ชี วี? พอเห็นพระสนมจ้ำวมีอำนำจบำรมีเข้ำหน่ อยกลับเปลี่ยน
ฝ่ ำยมำอยู่ข้ำงนำงเสียแล้ว? ”

หำกมิใช่ ต้ องสงวนท่ ำ ที เ ฉิ นหรูอี้ค งตบปำกสนมเฉี ยน

เพื่อสังสอนให้
่ รสู้ ึกนึ กเสียบ้ำง

ริมฝี ปำกน้ อยๆ นัน้ ช่ำงร้ำยกำจ เพียงชัวครู

่ ่กส็ ะกิดจุดที่
อ่ อน ไหว ที่ สุ ด ข อง ส น ม หนิ ว ใ ห้ ฉี ก ข ำด อ อก มำ ท ำ เ อ ำ
สนมหนิ วสิ้ น ลำยหมดแรงต่ อกร ได้ แต่ กลำ้ กลื น ฝื นทนไว้ จน
ใบหน้ ำแดงกำ่ กลัน้ ไว้อยู่นำนจนอดรนทนไม่ได้จึงเอ่ยประโยค
หนึ่ งว่ำ

“เรื่องนัน้ เรื่องนัน้ เป็ นเรื่องเข้ำ ใจผิด” นำงทอดทิ้งสนม

เฉี ยนที่ฟังมิรภู้ ำษำคนเปลี่ยนมำกอดขำเฉินหรูอี้แทน

“สนมจ้ำวแสนปรำดเปรื่อง คงมิเข้ำใจผิดคิดว่ำเป็ นแผน

ของเชี่ ยเซินเป็ นแน่ อี กอย่ำงเชี่ ยเซินก็เคยอธิบำยกับนำงไป
แล้วว่ำเหตุนัน้ เกิดขึ้นอย่ำงรวดเร็วแต่เชี่ ยเซินอยู่ห่ำงจำกสนม
จ้ ำ วหลำยก้ ำ วนั ก เรื่ อ งนี้ จึ ง ไม่ มี อ ัน ใดเกี่ ย วข้ อ งกับ เชี่ ย เซิ น
แม้แต่น้อย”
346
 สนมหนิ วประเดี๋ ย วมองเฉิ นหรู อี้ ป ระเดี๋ ย วมององค์
จักรพรรดิ ปำกก็อธิบำยเหตุผลต่อเฉินหรูอี้แต่ใจนัน้ กลัวว่ำองค์
จักรพรรดิจะเข้ำใจว่ำตนเป็ นคนผลักสนมจ้ำวตกน้ ำไปจริงๆ
นำงมองทัง้ สองไปมำหันหน้ ำไปทำงขวำที ทำงซ้ ำยที อย่ำงลน
ลำนเสียจนเกิดอำกำรเวียนหัว

“ควำมหมำยของสนมหนิวคือหำกสนมจ้ำวไม่เชื่อคำเจ้ำ
ก็แสดงว่ำสนมจ้ำวไม่ปรำดเปรื่องงัน้ สิ?” สนมเฉี ยนพูดพลำง
เชิดคำงขึน้ สูงอย่ำงหยิ่งผยอง

สนมหนิ วคื อ หญ้ ำ บนก ำแพงผู้เ ลื่ อ งชื่ อ ในวัง แห่ ง นี้ ขอ
เพี ย งนำงได้ อยู่ใกล้ พ ระบรมวงศำนุ ว งศ์พ ระองค์ใดนำงล้ ว น
กล่ำวยกยออย่ำงไม่ขำดตกบกพร่องแม้เพี ยงสักนิด นำงมีใจ
แต่ ไ ร้ ก ำลัง นำงมี ใ จที่ อ ยำกกล่ ำ วชื่ น ชมแต่ ส วรรค์ก ลับ มิ ใ ห้
โอกำสนำงได้ทำหน้ ำที่ ไม่ว่ำจะเป็ นฝี ปำกหรือแผนกำรใดล้วน
ไม่อำจสำเร็จ ด้วยเพรำะวิธีกำรของนำงนัน้ ออกจะเกินจริงไป
บ้ำง ไม่เพียงคนรอบข้ำงที่ ร้สู ึกอึดอัดแม้แต่ คนที่ ถกู นำงเอำใจ
ยังรูส้ ึกไม่ค้นุ ชิน

ทัง้ ๆ ที่ เป็ นกำรถกเถียงมีปำกเสียงระหว่ำงสนมจ้ำวและ

สนมเฉี ยนแท้ ๆ แต่ กลับพลิกผันกลำยเป็ นสงครำมด่ำทอของ

347
สนมเฉี ย นกับ สนมหนิ วไปได้ เหล่ ำสนมต่ ำงหมดสิ้ น วำจำจะ
กล่ำว

*****หญ้ ำบนกำแพง ใช้ เปรี ยบเปรยคนที่ ไม่มีค วำมคิด

เป็ นของตัวเอง คล้อยตำมควำมคิดผูอ้ ื่นเสมอ

348
 36 จิ้งจอกแอบอ้ำงบำรมีพยัคฆ์

“เอำล่ะ อย่ำได้ทะเลำะกันเลย ล้วนเป็ นพี่น้องกันทัง้ สิ้น

มีอนั ใดก็ค่อยๆ พูดจำกัน เหตุใดต้องฟำดฟันกันด้วยเล่ำ?”

เฉินหรูอี้กล่ำวด้วยน้ำเสียงสดใสมำเพียงประโยค ทำเอำ
บรรดำเหล่ำสนมแทบถ่มพ่นโลหิตออกมำ

ช่ ำ งหน้ ำไม่ อ ำย ไม่ ล ะอำยเลยเสี ย จริ ง เจ้ ำ นำยแห่ ง

ตำหนักหมิงกวำงมีนำมว่ำ “หน้ ำไม่อำย”

กำรวิวำทครำนี้ มิใช่เพรำะสนมจ้ำวไม่ชอบใจสนมเฉี ยน
ที่มิร้จู กั ที่ตำ่ ที่สงู บังอำจยัวยวนองค์
่ จกั รพรรดิต่อหน้ ำนำงหรอก
หรือ ? สนมหนิ วผู้มิรู้จกั ตำยกลับ ยื่ น เท้ ำเข้ ำไปร่ว มด้ ว ย ทว่ ำ
สนมจ้ำวกลับป่ ำวร้องว่ำผู้อื่นวิวำทฟำดฟั นกัน เสแสร้งแกล้ง
กล่ ำวห้ ำมปรำม ทำตัวดุจบงกชขำวสะอำดบริสุทธ์ ิ สลัด หลุด
มลทินทัง้ ปวง

ถึงจะหน้ ำไม่อำยอย่ำงไรก็ต้องมีขอบเขตบ้ำง！

“สนมเฉี ยน ในวัง หลัง แห่ ง นี้ ไม่ มี ผู้ใ ดเจตนำว่ ำ ร้ ำ ย

เจ้ำหรอก หำกเจ้ำไม่เข้ำใจอันใดก็ถำมไถ่นำงกำนัลข้ำงกำยเจ้ำ
ได้ว่ำเรื่องรำวเป็ นมำอย่ำงไร อย่ำได้คิดไปเองเด็ดขำด ” เฉิน
349
หรูอี้เอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวล สำยตำเต็มไปด้วยควำมอ่อนโยนทอด
มองไปยังสนมเฉี ยน ท่ำทำงคล้ำยห่วงใยเหลือประมำณ หำกมิ
ทรำบควำมคงคิดว่ำนำงทุ่มเทอย่ำงสุดกำลังเพื่อสอนสังสนมที
่ ่
โง่เขลำคล้ำยสมองได้รบั กำรกระทบกระเทือนอย่ำงรุนแรงด้วย
ใจจริง

“สนมหนิ วท ำเพื่ อเจ้ ำ เจ้ ำ ดูไ ม่ อ อกยัง พอว่ ำ หน ำซ้ำยัง

ต ำหนิ นำง ส่ ว นข้ ำก็ส งสอนกฎระเบี
ั่ ย บให้ เ จ้ำด้ ว ยบริสุท ธ์ ิ ใจ
มิอยำกให้ เจ้ำเป็ นที่ ขบขันของผู้อื่นในภำยภำคหน้ ำ ว่ำเจ้ำไม่
รู้จกั แยกแยะสิ่งใดควรมิควร แต่ เจ้ำกลับเอำแต่ คิดว่ ำเรำทัง้
สองจงใจใส่ควำมเจ้ำ ไม่เพียงไม่ฟังคำตักเตื อนกลับพูดจำทิ่ม
แทงผู้อื่น เรื่องนี้ พูดยำกนั ก หำกมีเพียงข้ำกล่ำวว่ำเจ้ำไม่รู้จกั
รักษำธรรมเนี ยม เจ้ำอำจเข้ำใจว่ำข้ ำเจตนำหำควำมเจ้ำ แต่
เมื่อทุกคนล้วนกล่ำวเช่นนี้ เจ้ำกลับคิดว่ำผู้อื่นเจตนำหำควำม
เจ้ำ เจ้ำเป็ นผู้ถกู กระทำไม่แม้แต่ จะมี ควำมผิด ใดเลยเช่ น นั น้
หรือ?”

สนมหนิวกล่ำวเพี ยงประโยคเดี ยวแต่ กลับถูกสนมจ้ ำว

ลำกเข้ำไปเกี่ยวจนบัดนี้ ยงั มิอำจหลุดพ้นออกมำได้ บรรดำสนม
อื่ นๆ ไหนเลยจะกล้ำกล่ำววำจำส่ งเดช? ถึงตอนนั น้ สนมจ้ำว
กล่ำวบิดเบือนเพียงนิดพวกตนจะถูกจัดกำรเช่นไรยังไม่รแู้ น่

350
 อีกทัง้ ยำมนี้ มีองค์จกั รพรรดิประทับอยู่ด้วย พระองค์ทรง
แย้มพระสรวลคลำพระหนุชมละครฉำกสนุกนี้ ไม่มีผ้ดู ูออกว่ำ
พระองค์ทรงอยู่ฝ่ำยใด?

สำยตำของเหล่ำสนมล้วนค่อยๆ หันมำเหลียวมองสนม
เฉี ยน

“บัดนี้ พระสนมจ้ำวอำนำจบำรมีสูงส่ง เมื่อลมพัดไปทำง

ใดคนพวกนี้ กจ็ กั เป่ ำไปทำงนัน้ สนมจ้ำวถำมเช่นนี้ มีประโยชน์
อันใด?” สนมเฉี ยนยิ้มเย็น ใบหน้ ำเปลี่ยนเป็ นเขียวคลำ้ ไปเสีย
แล้ว

นำงสวมชุ ด กระโปรงฉี ซงหรู ฉ วิ น สี เ ขี ย วอ่ อ นขับ ให้

ผิวพรรณขำวผ่องดุจหิมะ ด้วยฝึ กเต้นระบำมำแต่เยำว์วยั รูปร่ำง
จึงปรำกฏส่วนเว้ำส่วนโค้งอย่ำงชัดเจน ดูงดงำมสมส่วนยิ่ง ครัน้
เมื่อนำงหอบหำยใจแรงด้วยเกิดโทสะ หน้ ำอกจึงกระเพื่อมขึ้น
ลงดุจคลื่นซัดสำด ช่ำงน่ ำมองยิ่งนัก

เฉินหรูอี้ค่อยๆ ดึงสำยตำกลับคืนมำจำกสิ่งนั น้ ที่ ดึงดูด

สำยตำนำงไปอย่ำงไม่ร้ตู วั เกรีย้ วโกรธง่ำยปำนนี้ เหตุใดถึงได้มี
ชีวิตอยู่จนได้เป็ นพระสนมได้?

351
 นำงยอมเอำควำมฉลำดครึง่ หนึ่ งของนำงแลกกับหน้ ำอก
เพี ย งครึ่ง หนึ่ ง ของสนมเฉี ยน แต่ มิ ใ ช่ เ พื่ อ แย่ ง ชิ ง ควำมโปรด
ปรำนดึงดูดสำยตำขององค์จกั รพรรดิหรอก แต่เพื่อตัวนำงเอง
อย่ำงน้ อยยำมสวมใส่อำภรณ์ ต้องมีส่วนเว้ำส่วนโค้งบ้ำงจึงจัก
สวยงำม มิเรียบแบนเป็ นไม้กระดำนเช่นนี้ นำงไม่กล้ำแม้แต่จะ
ใส่ อ ำภรณ์ ที่ เ ปิ ดเผยล ำคอ ผู้ใ ดพอทรำบก็รู้ไ ด้ ว่ ำ นำงเพี ย งมี
รูปร่ำงแบนเรียบก็เท่ำนัน้ หำกผู้ใดมิทรำบอำจเข้ำใจผิดว่ำนำง
ใส่อำภรณ์กลับด้ำนก็เป็ นได้

“สนมเฉี ยนมิ จ ำเป็ นต้ อ งท ำตนดัง่ ลู ก ประทัด ผู้ใ ดว่ ำ

กล่ ำวก็วิ่ ง เข้ ำใส่ ผ้นู ั น้ ดุจตนเป็ นดังผู
่ ้ถกู กระทำ” เฉินหรูอี้พูด
พลำงหัว เรำะบำงเบำ ท่ ำ ทำงที่ แ สดงออกแตกต่ ำ งจำกสนม
เฉี ยนผูเ้ กรีย้ วกรำดอย่ำงเห็นได้ชดั

“ไม่ว่ ำจะเป็ นข้ ำ หรือสนมหนิ วล้ ว นเป็ นสนมที่ บรรดำ

ศักด์ ิ สูงกว่ำเจ้ำทัง้ สิ้น เจ้ำกลับกล่ำววำจำเช่ นนี้ กบั พระสนมที่
บรรดำศักด์ ิ สงู กว่ำตนงัน้ หรือ? เจ้ำเห็นหรือไม่ว่ำในวังแห่งนี้ มิมี
ผู้ใดเป็ นเช่ นเจ้ำ ไม่ร้อู นั ใดควรมิควร ไม่มีกฎไม่มีระเบียบเลย
สักนิด”

นำงกล่ำวต่อไปอย่ำงใจเย็น “ฝ่ ำบำททรงอนุญำตให้เจ้ำ

เรียกขำน “ข้ำ”กับ “เจ้ำ” กับพระองค์ได้เมื่ออยู่ตำมลำพัง เจ้ำมิ
352
แยกแยะว่ำอันใดคือ “ตำมลำพัง” ยังมิพอ ผูอ้ ื่นตักเตือนเจ้ำ เจ้ำ
กลับพลิกขำวเป็ นดำใส่ ร้ำยว่ำผู้อื่นมีใจไม่ซื่อตรง กล่ำววำจำ
ยโสโอหังไร้ซึ่งมำรยำท ต่ งกุ้ยเฟยเหนี ยงเหนี ยงเป็ นผู้ควบคุม
ดูแลวังหลังก็จริง แต่ถึงอย่ำงไรที่ แห่งนี้ กเ็ ป็ นที่ที่เหล่ำพี่น้องทุก
คนต้องอยู่ไปจนชีวิตจะหำไม่ เปรียบดังบ้ ่ ำนของพวกเรำ เรำจึง
ต้องช่วยกันดูแลรักษำ สนมเฉี ยนมิแยกแยะสูงตำ่ ล่วงเกินเบือ้ ง
สูง ข้ำมิสนว่ำจะเป็ นกำรล่วงลำ้ อำนำจผู้อื่นหรือไม่ อย่ำงไรก็
ต้องสังสอนเจ้
่ ำเสี ยบ้ำง เพื่อในภำยภำคหน้ ำจะได้มิกำเริบเสิบ
สำนไม่อำจแยกเหนื อใต้ออกตกเช่นนี้ อีก ”

“เจ้ำคุกเข่ำอยู่นอกเก๋งแห่งนี้ คิดทบทวนตนเองให้ ดีสกั

หนึ่ งชัวยำมเป็
่ นไร”

เมื่อเฉินหรูอี้กล่ำวจบจึงหันหน้ ำไปมององค์จกั รพรรดิที่

ประทับดูละครฉำกนี้ อยู่ตลอด บัดนี้ จิ้งจอกล้วนแสดงอิทธิฤทธ์ ิ
จนหมดสิ้นแล้ว คงถึงครำที่พยัคฆ์จะปรำกฏตัวเสียที

“ฝ่ ำบำททรงคิดว่ำเชี่ยเซินจัดกำรเช่นนี้ เหมำะสมหรือไม่

เพคะ?” นำงเอ่ยถำมสุ้มเสียงอ่อนนุ่ม

เรื่องดำเนินมำถึงขัน้ นี้ แล้วนำงเองก็คร้ำนจะต่อปำกกับ

สนมเฉี ยนแล้ว นำงชัดแจ้งแล้วว่ำสนมเฉี ยนผู้นี้เป็ นดังนั
่ กรบก็
353
มิปำน เพียงจุดไฟ เพลิงก็ลุกลำมไปอย่ำงรวดเร็ว มิเช่ นนัน้ คง
ไม่ถกเถียงกันตัง้ แต่เช้ำจนจรดบ่ำยได้ ถึงอย่ำงไรนำงก็เป็ นถึง
เจำอี๋หำกต้องทะเลำะกับสนมเล็กๆ เป็ นเวลำหลำยชัวยำมจร
่ ิง
สนมเฉี ยนหน้ ำอกใหญ่หรือเล็กล้วนไม่มีปัญหำ แต่หน้ ำนำงคง
หำยไปไม่เหลือหลอ มิต้องกล่ำวว่ำองค์จกั รพรรดิจะคิดเช่นใด
แม้แต่ บรรดำสนมเล็กๆ ก็คงจะหยิบยกเรื่องนี้ ขึ้นหัวเรำะเยำะ
นำง

กำรตัดเบี้ยหวัดก็ดี คัดกฎวังก็ดี ล้วนเป็ นวิธีกำรทำโทษ

ของต่ งกุ้ยเฟยผู้อยู่สูงสุดในวังหลัง เพียงสังค
่ ำใดไปผู้คนล้ว น
ต้องทำตำมในทันที แต่หำกเป็ นนำงที่ กล่ำวเช่นนัน้ ออกมำก็ มิ
เท่ ำกับเป็ นกำรกระทำเกินหน้ ำที่ ตนหรอกหรือ เช่ นนัน้ มิเพียง
ไม่อำจสังสอนสนมเฉี
่ ยนทัง้ ยังไปแหย่รงั แตนเช่นต่งกุ้ยเฟยเข้ำ
เสียด้วย

เดิมที กำรทำโทษให้คกุ เข่ำเป็ นวิธีทวไปที

ั่ ่ พระสนมใช้ทำ
โทษผู้ที่ยศศักด์ ิ ตำ่ กว่ำ แต่ที่ผ่ำนมำล้วนกระทำเป็ นกำรภำยใน
เหล่ำสนมมิได้สยำยปี กกำงกรงเล็บต่อหน้ ำองค์จกั รพรรดิเช่นนี้

เหล่ำสนมล้วนตกตะลึงในวิธีกำรอันผิดแปลกของสนม
จ้ำว พวกนำงล้วนหันมองไปยังองค์จกั รพรรดิอย่ำงไม่รตู้ วั

354
 “อ้ ำยเฟยจัดกำรได้ เหมำะสมยิ่ง” เซี ยวเหยี่ ยนหัวเรำะ
พลำงพยักหน้ ำไปพลำง นัยน์ ตำหงส์เป็ นประกำยเห็นได้ชดั ว่ำ
พอใจต่อวิธีกำรนี้ ของเฉินหรูอี้เป็ นอย่ำงยิ่ง

ดึงผูห้ นึ่ งเข้ำมำเกี่ยว ตีผหู้ นึ่ งให้หลำบจำ ทุกขัน้ ตอนล้วน

แม่นยำ ทัง้ ยังรู้จกั เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ ไม่ให้ ผ้อู ื่นจับจุดอ่อน
ของตนได้โดยง่ำย

“ยังไม่ลำกออกไปอีก พวกเจ้ำมิได้ยินที่ พระสนมจ้ำวพูด

หรื อ ไร?” องค์จ ัก รพรรดิ แ สร้ ง ท ำท่ ำ ทำงเคร่ ง ขรึ ม มองจ้ อ ง
เฉินฮวำย

เฉินฮวำยรู้ดีว่ำจักรพรรดิและสนมจ้ำวนั น้ ผู้หนึ่ งร้องผู้

่ ำย เมื่อละครปิดฉำกลงก็เป็ น
หนึ่ งรับช่ วยกันเก็บงำควำมชัวร้
ธรรมดำที่ จะเรียกพวกเขำออกมำช่วยเก็บซ่อนหำง จึงมิได้เห็น
ท่ ำ ทำงอัน เคร่ ง ขรึ ม ขององค์จ กั รพรรดิ เ ป็ นเรื่ อ งใหญ่ อ ัน ใด
เฉินฮวำยส่งสำยตำให้ขนั ทีสองคนเข้ำมำลำกพระสนมเฉี ยนไป
ยังนอกเก๋งจีน

สนมเฉี ยนใช้ ส ำยตำแห่ ง โทสะจ้ อ งมองสนมคนอื่ น ๆ

อย่ ำ งดุด นั แต่ เ มื่ อ องค์จ กั รพรรดิ ก ระโดดไปอยู่ ข้ ำ งเฉิ นหรูอี้

355
ใบหน้ ำของนำงกลับยิ่งเขียวคลำ้ ยิ่งขึ้นด้วยอดกลัน้ ไว้ ยังมิทนั
เอ่ยปำกให้จบคำก็ถกู ปิดปำกแล้วลำกออกไป

เมื่ อ เฉิ นหรูอี้ มี อ งค์จ กั รพรรดิ ค อยหนุ น หลัง อย่ ำ งออก

นอกหน้ ำเช่นนี้ แววตำของนำงจึงเปลี่ยนไปในทันใด นำงยกคิ้ว
ขึ้นสูง ใช้สำยตำกวำดมองไปโดยรอบใบหน้ ำคล้ำยยิ้มคล้ำยไม่
ยิ้ม จึงพบว่ำบรรดำสนมล้วนเบิกตำตะลึงค้ำงอย่ำงไม่รู้จะทำ
อันใดรำวนกกระจอกตกใจก็มิปำน

ดูละครจบแล้ว เฉินหรูอี้กไ็ ด้แสดงอำนำจบำรมีไปจนสิ้น

แล้ว เซียวเหยี่ยนเองก็มิคิดจะอยู่ต่ออีก จึงลุกขึน้ จูงมือเฉินหรูอี้
เดินออกไปอย่ำงมิใส่ใจบรรดำสนมที่กำลังตกตะลึงอยู่ที่นัน่

เฉินหรูอี้เดินตำมหลังองค์จกั รพรรดิไปอย่ำงเงียบๆ ไม่รู้

ว่ำทัง้ สองเดินไปตำมริมสระไท่เยอยู่นำนเท่ำใด องค์จกั รพรรดิ
พลันหยุดฝี เท้ำลง

เพี ยงเห็นพระพักตร์ที่เต็มไปด้วยแววตื่ นเต้ น สำยพระ

เนตรทอประกำยระยิบระยับมองข้ำมสระไท่เยไปยังปลำยขอบ
ฟ้ ำที่อยู่แสนไกล

356
 “เจิ้น คิ ด ดี แล้ ว มัน ต้ องเป็ นสถำนกำรณ์ ที่ เ ป็ นทำงกำร
กว่ ำ นี้ ยิ่ งใหญ่ กว่ ำ นี้ ผู้ ค นทั ้ง หลำยต้ องรู้ จ ั ก เจ้ ำ ผู้ ที่ มี
ควำมสำมำรถเช่นเจ้ำ ไม่ควรถูกลืมเลือนไปเช่นนี้ ”

“........” เฉินหรูอี้ไม่รจู้ ะกล่ำวอันใดดี

“.........” เฉินฮวำยยิ่งรูส้ ึกไร้วำจำจะเอ่ย

หลังจำกนัน้ ผู้หนึ่ งมองฟ้ ำผู้หนึ่ งมองดิน เฉินหรูอี้อยำก

เกิดเป็ นคนหูหนวกมิอำจได้ยินเสี ยงใดๆทัง้ สิ้น นำงคิดไม่ถึง
จริงๆ ว่ำองค์จกั รพรรดิผ้อู งอำจดุจขุนเขำ จะเอ่ ยวำจำสิ้นคิด
เช่นนี้ ออกมำได้

357
 37 ดูแคลนสำรพัด

เฉินหรูอี้จึงมีชื่อมำจำกสงครำมเพียงสนำมเดียว

ในอดี ตนั น้ บรรดำสนมต่ ำงบอกว่ำสนมจ้ำวเป็ นตัวร้ำย

กำจที่ ทำเป็ นเพียง หนึ่ งรำ่ ไห้ สองก่อเรื่อง สำมแง่งอนและชอบ
ทู ล ฟ้ องเรื่ อ งผู้อื่ น แต่ เ รื่ อ งในเก๋ ง จี น ครำนี้ นำงกลับ ลงมื อ
้
เหี้ยมโหดฉั บไว เวลำไม่นำนก็จดั กำรกับสนมคนโปรดคนใหม่
ขององค์จกั รพรรดิเสี ยรำบคำบรำบเรียบ มิอำจบอกได้ ว่ำทุก
คนล้วนยินดีแต่มนั กลับสะเทือนสะท้ำนผูค้ นจำนวนหนึ่ ง

ในอดีตอำจกล่ำวว่ำนำงมีชื่อจำกกำรเป็ นสนมคนโปรด
ขององค์จกั รพรรดิ แต่ บ ดั นี้ น ำงกลับ เป็ นบุค คลที่ ผ้คู นพูด ถึ ง
มำกที่ สุดในวังหลังของรำชวงศ์จิ้นเพรำะควำมเก่งกำจในกำร
วิวำทของนำง

กล้ำลงมือวิวำทนัน้ มิใช่ควำมสำมำรถที่ยิ่งใหญ่อนั ใด ถึง

อย่ำงไรกำรทะเลำะ ถกเถียงก็เป็ นควำมสำมำรถพื้นฐำนของ
พระสนมที่ อยู่ในวังหลังอยู่แล้ว มิเช่นนัน้ ตลอดชี วิตที่ อยู่ในวัง
หลังหำกมิใช่ถกู ผู้อื่นรังแกจนตำยก็คงเบื่อหน่ ำยตนเองจนตำย
ไป

358
 แต่เฉินหรูอี้มิเป็ นเช่นนัน้ นำงกล้ำทะเลำะวิวำทต่อหน้ ำ
องค์จกั รพรรดิ ทัง้ ยังไม่แม้แต่จะออมมือ ไม่ไว้น้ำใจแม้เพียงสัก
นิ ด กลับ ด ำเป็ นขำวได้ อ ย่ ำ งน่ ำ ชัง และยิ่ ง ไปกว่ ำ นั น้ คื อ องค์
จักรพรรดิทรงยืนข้ำงนำง...นี่ ต่ำงหำกที่ทำให้ผคู้ นแค้นเคือง

ด้วยเหตุนี้ผ้คู นทัง้ วังจึงทรำบโดยทัวกั

่ นว่ำสนมจ้ำวแห่ง
ตำหนักหมิงกวำงมิควรไปแหย่เล่น

เฉินหรูอี้ยกกรงเล็บอันคมกริบขึ้นอวดเพียงน้ อยนิดแต่
กลับได้ผลอย่ำงที่ นำงปรำรถนำ ไม่เพียงขู่ขวัญสนมในวังหลัง
ได้ชะงักนักยังถือว่ำสอบผ่ำนบททดสอบแรกขององค์จกั รพรรดิ
ทัง้ ยังได้รบั ผลอันยอดเยี่ยมอีกด้วย

แต่ สิ่ งเดี ย วที่ ท ำให้ น ำงทุ ก ข์ ใ จอยู่ ใ นขณะนี้ คื อ องค์

จัก รพรรดิ ที่ คิ ด แผนหนึ่ ง เสร็จ ก็ต ำมด้ ว ยแผนสองพระองค์นี้
ต่ำงหำก

หลังจำกที่ องค์จกั รพรรดิได้คิดใคร่ครวญมำอย่ำงหนั ก

แล้ ว นั ้น พระองค์ ต ัด สิ นพระทัย ว่ ำ จะเปิ ดตัว นำงอย่ ำ งเป็ น
ทำงกำรในเทศกำลไหว้พระจันทร์ปีนี้

359
 พระองค์ไม่เ พี ย งให้ น ำงกำรำบสนมเล็กๆ แม้แต่ เ หล่ ำ
พระสนมสูงศักด์ ิ ผ้ใู ห้กำเนิดพระรำชโอรสพระรำชธิดำพระองค์
ก็มิทรงปล่อยผ่ำน คล้ำยดังจะประกำศให้
่ ่ ำรู้ว่ำยังมี
คนทัวหล้
บุคคลแข็งแกร่งเป็ นหนึ่ งเช่นนำงอยู่

ยำมนั ้น เฉิ นหรูอี้ ห วำดวิ ต กจนวิ ญ ญำณหลุ ด ลอยออก

จำกร่ำงไปถึงสำมส่วนเจ็ดส่วน

ปกติแล้วงำนยิ่งใหญ่เช่ นนี้ ล้วนเป็ นบุคคลสำคัญอันดับ

หนึ่ งแห่งพระรำชวังมำร่วม ในอดีตก็คือเฉินหรูอี้แต่ บดั นี้ ย่อม
เป็ นเงำของหวงโฮ่วอย่ำงต่งกุ้ยเฟย

นำงเป็ นแค่พระสนมเอกแต่กลับถูกองค์จกั รพรรดิ เชิดชู

ขึ้นเช่นนี้ ดงต้
ั ่ องกำรประกำศท้ำรบแบ่งอำณำเขตกับต่งกุ้ยเฟย
ก็มิปำน

ผู้อื่ น ไม่ มี ท ำงเชื่ อ แน่ ว่ ำ เป็ นเพรำะองค์จ กั รพรรดิ เ บื่ อ

หน่ ำยที่ ว ัง หลัง ของพระองค์เ งี ย บสงบเกิ น ไปจึ ง ก่ อ เรื่ อ งขึ้ น
เสี ย เอง แต่ ผ้คู นคงคิ ด ว่ ำเฉินหรูอี้ มิย อมทนเหงำคนเดี ย วจึ ง
ออดอ้ อนองค์จกั รพรรดิ ถึงตอนนั น้ นำงก็ยำกจะลงจำกหลัง
พยัคฆ์ ได้แต่ควบเข้ำไปในกองเพลิงจนถูกเผำผลำญมอดไหม้

360
 ต่ งกุ้ยเฟยในยำมนี้ ไม่กล้ำแม้เผชิญหน้ ำองค์จกั รพรรดิ
แล้ว นำงล้วนพึ่งพิงบำรมีของพระรำชโอรสทัง้ สิ้น แต่ เฉินหรูอี้
นั น้ แสนต้ อยต่ำ วำจำนำงมิอำจเที ยบได้ กบั เสี ยงผำยลมของ
ผูอ้ ื่นด้วยซำ้

นำงจึงยกแม่นำงหลินขึ้นเป็ นโล่กนั ภัย ด้วยกลัวว่ำกำร

กระท ำครัง้ นี้ จ ะท ำให้ แ ม่ น ำงหลิ น เข้ ำ ใจผิ ด ก่ อ ให้ เ กิ ด ควำม
ร้ำวฉำน นำงนั น้ คิดแทนแม่นำงหลินไปสำรพัดวำงแผนแทน
องค์จกั รพรรดิไปเสียหมด

เฉิ นหรูอี้ ย ัง จ ำได้ ดี ถึ ง มุ ม พระโอษฐ์ ข วำที่ ค่ อ ยๆ ขยับ

ยกขึ้นของพระองค์ รอยแย้มพระโอษฐ์ซึ่งแฝงด้วยแววอันชัว่
ร้ำยนัน้

พระองค์ทรงยื นอยู่ริมฝั ง่ สระไท่ เย ลมพัดโชยมำก่ อให้

เกิดเป็ นระลอกคลื่น สำยลมเย็นเยียบสำยนัน้ ยังเย็นมิสู้รอยยิ้ม
ของพระองค์ นำงพลันรูส้ ึกกระดูกทัวร่ ่ ำงหนำวแข็งไปหมด

พระองค์เพียงกระตุกมือนำงเบำๆ ครำหนึ่ งร่ำงทัง้ ร่ำงก็

สูญ เสี ย กำรควบคุม พุ่ง เข้ ำ ใส่ พ ระองค์ หำกไม่ ใ ช่ พ ระองค์ย ก
พระหัตถ์ขึ้นกัน้ หน้ ำอกอันแบนรำบของนำงเอำไว้ได้ทนั เวลำ
นำงคงตกลงไปในสระไท่เยเป็ นแน่
361
 “เจิ้นเคยบอกเจ้ำแล้ว สิ่งใดไม่ควรถำมอย่ำได้ถำม สิ่งใด
ไม่ควรพูดอย่ำได้เอ่ย เจ้ำฝี ปำกกล้ำถึงเพียงนี้ แต่ควำมจำกลับ
แย่ยิ่งนัก”

เฉินหรูอี้ไหนเลยจะกล้ำพูดจำส่ งเดชอี ก สำยพระเนตร

เย็น เยื อ กดุ จ ธำรน้ ำ แข็ง ปำนนั ้น มิ ต้ อ งว่ ำ นำงจะเอ่ ย ค ำใด
แม้แต่มีท่ำทำงใดคล้ำยแคลงใจแต่เพียงน้ อยนิด พระองค์กอ็ ำจ
เตะนำงตกสระไท่เยโดยไม่แม้แต่จะให้โอกำสนำงได้เอ่ยคำ นำง
กลัวจนปัสสำวะจะรำดอยู่แล้ว

เอำเถอะ ในเมื่อองค์จกั รพรรดิให้นำงหุบปำกนำงก็จะปิด

ปำกให้ ส นิ ท ถึ ง อย่ ำงไรวัน หน้ ำก็มิใช่ เ พี ย งแค่ น ำงคนเดี ย วที่
ต้ อ งทรมำน หำกแม่ น ำงหลิ นเป็ นจอมเกรี้ ย วโกรธ องค์
จักรพรรดิกม็ ิ อำจหลีกหนี กำรทรมำนนี้ ไปได้ พระอัสสุชลที่ ริน
ไหลในวันหน้ ำของพระองค์ล้วนมีสำเหตุจำกพระดำริอนั พิกล
ในวันนี้ ทงั ้ สิ้น

แต่ น ำงคำดไม่ ถึ ง ว่ ำ กำรข่ ม ขวัญ เมื่ อ ครู่ ที่ ท ำให้ น ำง

หวำดกลัวจนต้องรีบรุดกลับตำหนักหมิงกวำงนัน้ ยังมิสิ้นสุดลง
่ ิ บ ตำนั น้ องค์จกั รพรรดิ ได้ ท รงพระรำชทำน
เพรำะเพี ย งชัวพร
กระจกทองแดงห้ ำ ด้ ำ นขนำดเท่ ำ ตัว คน แกะหงส์ส ลัก มัง กร
วิจิตรงดงำมยิ่งให้แก่นำง..แต่นี่ล้วนมิใช่สำระสำคัญ
362
 องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงส่ ง เฉิ นฮวำยขั น ที คู่ พ ระทั ย มำ
โดยเฉพำะ ครำนี้ เ ฉินฮวำยน ำขัน ที ก ลุ่ ม หนึ่ ง ติ ด ตำมมำด้ ว ย
พวกเขำนำกระจกห้ ำบำนมำต่ อกันเป็ นวงกลมโดยเหลือช่ อง
เล็กๆ ไว้ช่องหนึ่ งเพื่อให้นำงเดินเข้ำไปได้ ใบหน้ ำของเฉินฮวำย
บิดเบ้ไปมำ นำงเห็นว่ำเขำกลัน้ อำกำรขบขันเสียจนหน้ ำผิดรูป
ไปหมดแล้ว

“องค์จกั รพรรดิทรงกำชับมำว่ำ” ใบหน้ ำของเฉินฮวำย

กระตุกวูบหนึ่ งอย่ำงมิอำจควบคุม “ให้พระสนม.....ส่องกระจก
บ่อยๆ....เมื่อมี....เวลำว่ำง....อุบ๊ ...”

เฉินหรูอี้โมโหจนปอดแทบระเบิดออกมำ

ใช่ ！องค์จกั รพรรดิทรงมีสำยพระเนตรแหลมคมจึงได้

ชื่ น ชอบในตัว แม่ น ำงหลิ น ผู้ง ดงำมผุด ผำด เปี่ ยมล้ น ไปด้ ว ย
ควำมรูแ้ ละควำมงำม นิสยั ห้ำวหำญไม่เหมือนผูใ้ ด พระองค์ทรง
เน้ นยำ้ เสมอว่ำเฉินหรูอี้รปู ร่ำงดุจกระดำนไม้ แม่นำงหลินย่อม
ไม่เห็นนำงอยู่ในสำยตำ กำรดำรงอยู่ของนำงไม่มีผลอันใดต่ อ
แม่นำงหลิน แต่กม็ ิ จำเป็ นต้องทำให้นำงรูส้ ึกแย่ถึงเพียงนี้

ทรงตรัสว่ำจะประทำนลำภยศสรรเสริญ ทรงสัญญำว่ำจะ
ให้นำงมีชีวิตที่สขุ สงบตลอดไป
363
 แต่อำรมณ์นำงไม่จะสงบเสียแล้ว

เฉินหรูอี้ต้องใช้แรงอันมหำศำลกอดรัดมือเท้ำไว้มิให้พ่งุ
ชนกระจกเหล่ำนี้ ให้แตกพังย่อยยับ

ในควำมเป็ นจริง แล้ วองค์จกั รพรรดินั น้ เป็ นผู้ข ำดมโน

ธรรมอย่ ำ งยิ่ ง พระองค์ไ ม่ เ คยคิ ด แม้ แ ต่ จ ะละเว้ น นำง ทัง้ ยัง
กำชับให้เฉินฮวำยนำคำตอบรับของนำงกลับไปด้วย

นำงจะพูดอะไรได้

นอกจำกคำผรุสวำท คำอื่นใดนำงล้วนมิอยำกเอ่ย

แต่หำกพูดในสิ่งที่ นำงคิดออกมำจริงๆ คำดว่ำชี วิตของ

นำงคงต้องสิ้นสุดลงวันนี้

“เชี่ ย..เซิน...ขอบ...พระ...ทัย....ฝ่ ำ....บำท” เฉินหรูอี้ข่ม

กลัน้ ใจไว้เอื้อยเอ่ ย ที ละค ำด้ วยอำกำรตัวสัน่ นำงไม่แน่ ใ จว่ ำ
หำกพูดมำกกว่ำนี้ แม้เพี ยงคำฟั นสี ขำวผ่องที่ เรียงรำยอยู่เต็ม
ปำกนำงอำจถูกนำงกัดแตกเป็ นผุยผงไปจนสิ้น

364
 เครำะห์ดีที่เฉินฮวำยผูม้ ีมโนธรรมมิได้เอ่ยถำมอันใดนำง
อี ก รี บ รุด กลับ ต ำหนั ก ฉำงเล่ อ ด้ ว ยใบหน้ ำ อยำกหัว เรำะแต่
มิอำจหัวเรำะ

เฉินหรูอี้กม็ ิ ทรำบว่ำนำงไปสะกิดควำมคิดทรมำนผู้คน
ขององค์จกั รพรรดิตอนไหน เย็นวันนัน้ พระองค์ยงั ให้คนนำน้ ำ
แกงพุทรำแดงมำให้นำงเพื่อบำรุงโลหิต

ยำมพระรำชทำนให้ ผ้อู ื่นล้วนเป็ นเพียงถ้วยเล็กๆ แต่ ที่

พระรำชทำนให้ นำงกลับ เป็ นหม้อใบใหญ่ คล้ ำยกับทรงกังวล
พระทัยว่ำควำมสะเทือนใจเมื่อตอนกลำงวันนี้ จะทำให้นำงโมโห
จนกระอักเลือด นำงทรำบดีว่ำพระองค์เพียงแค่ทรงเปลี่ยนวิธี
ในกำรทรมำนนำง

สิ่งของที่ องค์จกั รพรรดิประทำนให้นำงมิอำจแบ่งปั นให้

ผู้อื่ น ด้ ว ยเหตุ นี้ จึ ง งดอำหำรค ่ำ นำงยกหม้ อ ขึ้ น ซดดื่ ม อยู่
ครึ่ ง ค่ อ นคื น จนสะอำดเกลี้ ย งไม่ เ หลื อ เพี ย งหยด แม้ แ ต่ เ ศษ
เล็กๆ ก็ไม่มีเหลือ

ควำมห้ำวหำญของเฉินหรูอี้ได้กระจำยไปทัววั ่ งหลังแห่ง
รำชวงศ์จิ้นแล้ว ไม่มีสนมคนใดกล้ำตอแยนำง ในวังหลังแห่งนี้
นำงมี อ ำนำจมำกล้ น เสี ย จนไม่ มี ผู้ ใ ดอำจหำญเที ย บ แม้
365
แต่ ต่งกุ้ยเฟยที่ มกั แสดงอำนำจบำตรใหญ่กม็ ิ ได้แสดงกริยำไม่
พอใจต่อนำงซำ้ ยังดีต่อนำงกว่ำเมื่อก่อนอีกด้วย

มีเพียงองค์จกั รพรรดิเท่ำนัน้ ที่แสร้งดีต่อนำงให้ผ้อู ื่นเห็น

พระองค์ทรงพระรำชทำนสิ่งของให้นำงอยู่ไม่ขำดจนแทบจะเอำ
แผ่นทองมำติดบนหน้ ำนำงอยู่แล้ว แต่ลบั หลังผูอ้ ื่นกลับดูแคลน
นำงสำรพัด

ในที่ สุดจุดระเบิดของเฉินหรูอี้กถ็ กู จุดขึน้ ด้วยแพะขนปุย

ตัวหนึ่ งที่เฉินฮวำยจูงเข้ำมำในตำหนักหมิงกวำง

“องค์จกั รพรรดิทรงตรัสว่ำ.....พระสนม....ขำดสิ่งใดให้
บำรุงสิ่งนัน้ ”

ตอนที่ เฉินฮวำยมำถึงนัน้ เป็ นเวลำเช้ำตรู่ นำงกำนัลเพิ่ง

หวีผมให้เฉินหรูอี้เสร็จ นำงพอใจกับทรงผมใหม่เป็ นอย่ำงยิ่งจึง
ตัง้ ใจเลือกปิ่นปั กผมที่ นำงชอบ แต่เฉินฮวำยยังมิทนั กล่ำวจบ
คำ เสี ยง “เปรี๊ยะ” ก็ดงั ขึ้น ปิ่นหยกแสนงำมอันนัน้ หักเป็ นสอง
ท่อนอยู่ในมือของนำงเสียแล้ว

366
 38 ตัวโง่งม

สิ่ ง ที่ พ งั ไปพร้ อ มกับ ปิ่ นปั ก ผมก็คื อ สติ ส ัม ปชัญ ญะของ
เฉินหรูอี้นัน่ เอง

องค์จกั รพรรดิทรงทำเกินไปแล้ว！

นำงเพี ยงแค่เตื อนว่ำแม่นำงหลินอำจเข้ำใจผิดต่ อพวก

เขำได้ ถึงอย่ำงไรนำงก็เป็ นตัวปลอมต่อให้เดินเข้ำออกตำหนัก
ตำมพระองค์กไ็ ม่เป็ นไร แต่กำรพำนำงไปเปิดตัวให้ผคู้ นทัวรำช
่
สำนั กได้ รบั รู้กำรมี อยู่ของนำงในงำนใหญ่ โตเช่ นนั น้ หำกแม่
นำงหลินคิดมำกก็เป็ นเรือ่ งธรรมดำ

ในฐำนะที่ น ำงท ำหน้ ำ ที่ เ ป็ นโล่ ป้ องเกำทัณ ฑ์จึ ง ได้ เ อ่ ย

ปำกเตือนพระองค์ซึ่งเป็ นเรื่องธรรมดำที่ แสนจะธรรมดำอย่ำง
ยิ่ง

องค์ทรงเชื่อก็ดี ไม่เชื่อก็ดี เหตุใดต้องบีบคัน้ กันถึงเพียง

นี้ ทรงตรัสว่ำขำดสิ่งใดให้บำรุงสิ่งนัน้ จึงให้เฉินฮวำยนำแพะมำ
ให้นำงรีดคัน้ เอำนมแพะมำดื่ม

มิต้องเอ่ยถึงเหตุผลที่ พระองค์ทรงเลือกนำง ต่อให้สนม

่ กระดำน แต่ ไม่ว่ำอย่ำงไรพระองค์กท็ รง
จ้ำวจะมีรูปร่ำงดังไม้
367
เลื อ กด้ ว ยพระองค์ เ อง ทรงไม่ คิ ด บ้ ำ งหรื อ ว่ ำ กำรกระท ำที่
สำรพัด จะดู แ คลนนำงในช่ ว งหลำยวัน มำนี้ เ ป็ นกำรดูแ คลน
พระองค์เองซึ่งไม่ต่ำงอันใดกับกำรตบหน้ ำพระองค์เองเลย

เรื่องธรรมดำเช่ นนี้ ให้ นำงกำนัลขันที คนใดมำก็ย่อมได้

แต่ พระองค์ทรงเจตนำส่ งเฉินฮวำยมำด้วยตัวเองทุกครัง้ เพื่อ
สัง เกตอำรมณ์ และปฏิกิ ริ ย ำของนำงแล้ ว กลับ ไปรำยงำนต่ อ
องค์จกั รพรรดิ

“ตำยแล้ว อำกำศร้อนเช่ นนี้ กงกงเดินมำตลอดทำงคง

จะกระหำย”

“กงกง ดื่มชำสักหน่ อยเถอะเจ้ำค่ะ”

หยวนเป่ ำหยวนสี่ เ ห็ น หน้ ำสนมจ้ ำ วประเดี๋ ย วเขี ย ว

ประเดี๋ยวม่วงก็ทรำบว่ำเหตุกำรณ์ชกั ไม่ดีเสียแล้ว หำกพำยุโหม
แรงหน่ อยจักต้ องกอดต้นไม้ใหญ่ไว้ด้วยกลัวถูกพัดปลิวขึ้นฟ้ ำ
ไป แต่ถึงกับหักปิ่นปักผมคำมือไปทัง้ อย่ำงนัน้ แสดงว่ำโกรธจน
สูญเสี ยสติสมั ปชัญญะ ทัง้ สองกลัวว่ำตัวโง่งมของพวกนำงจะ
โกรธเสี ยจนพูดวำจำอันมิสมควรออกไปจึงรี บเข้ ำมำประกบ
เฉิ นฮวำย ด้ ว ยอยำกบดบัง สิ่ งที่ ขั น ที คู่ พ ระทั ย ขององค์
จักรพรรดิไม่ควรเห็นเอำไว้
368
 เฉินฮวำยเองก็ถกู นำงกำนัลที่ไม่ร้กู ำลเทศะทัง้ สองทำให้
อึ้ง งัน ไป ในรำชส ำนั กอี กทัง้ วัง หลัง เมื่อ เห็น เขำเข้ ำ แม้ เ ขำมิ
บอกให้ หลบแต่ ทุกคนก็ล้ว นถอยให้ เ ขำไปก้ ำวสองก้ ำว หำก
แม้นเป็ นคนเมื่อพบเขำล้วนต้องให้เกียรติอยู่บ้ำง แต่มิเคยเห็น
นำงกำนัลเช่นนี้ มำก่อน ในขณะที่กำลังมึนงงอยู่นัน้ เขำจึงถูกพำ
ไปนัง่ เก้ำอี้ที่อยู่ด้ำนข้ำง แล้วหยิบยกถ้วยชำที่ เย็นชืดขึ้นมำดื่ม
ไปอึกใหญ่

“ถุย！”

นี่ มนั ชำค้ำงคืนใช่หรือไม่

หำกเฉินฮวำยไม่เห็นแก่ฐำนะอันแสนพิเศษของสนมจ้ำว
แห่งตำหนักหมิงกวำง เขำก็อยำกจะพ่นชำใส่หน้ ำนำงกำนัลทัง้
สองนี้ จริงๆ

“องค์จกั รพรรดิ รบั สัง่ ให้ เ ชิ ญพระสนมไปที่ ต ำหนั ง ฉำง

เล่อทัง้ ยังส่ งเกี้ยวมำรับพระสนมโดยเฉพำะ” เฉินฮวำยลุกขึ้น
สะบัดชำยแขนเสื้อตน พูดพลำงยิ้มระรืน่ “พระสนม เชิญ”

เห็นหยวนเป่ ำและหยวนสี่ก่อเรือ่ งขึน้ มำเช่นนี้ เฉินหรูอี้กม็ ี

สติคืนมำในทันที จึงหยิบปิ่นปั กผมประดับลงไปบนศีรษะแล้ว

369
เดิ นตำมเฉิ นฮวำยออกไป ระหว่ ำ งทำงที่ เ ดิ นออกมำจำก
ตำหนัก หมิงกวำงหูของนำงก็ได้ยินเสียงแพะร้องอยู่ตลอดพลัน
เมล็ดแห่งเพลิงโทสะก็ได้ลุกไหม้ขึน้ มำอีกครัง้ ผ้ำเช็ดหน้ ำในมือ
นำงถูกบิดเสียจนแทบกลำยเป็ นขนมหมำฮวำ

ด้วยมีเฉินฮวำยเดินนำหน้ ำเฉินหรูอี้จึงมำถึงตำหนักฉำง
เล่ออย่ำงไร้อุปสรรคขัดขวำงจนกระทังถึ่ งห้องอันเป็ นส่วนปี ก
ของตำหนักฉำงเล่อ

เมื่อถึงฤดูร้อนจะมีกำรจัดเตรียมน้ ำแข็งไว้สำหรับคลำย
ร้อนให้ทุกๆ ตำหนัก แน่ นอนว่ำตำหนักขององค์จกั รพรรดิต้อง
เย็น สบำยกว่ ำต ำหนั กอื่ น ๆ แม้น เฉินหรูอี้จะนั ง่ เกี้ ย วมำซึ่ ง มี
หลังคำบังแดดแต่กร็ อ้ นเสียจนเหงื่อซึมทัวร่
่ ำง ยำมนี้ แหวกม่ำน
เดินเข้ำประตูไปก็ร้สู ึกเย็นสบำยไปทัวทั
่ ง้ กำย ใจจึงพลอยเย็น
ไปด้วย

ห้ องตงหน่ วนแบ่งเป็ นหน้ ำหนึ่ งห้ องหลังหนึ่ งห้ อง แผ่น

ป้ ำยที่ ติดอยู่ตรงข้ำมประตูเขียนไว้ว่ำ “ห้องดังหฤทั่ ย” ลำยเส้น
งดงำมอ่ อนช้ อยแต่ ทรงพลังยิ่ง ด้ำนหน้ ำยังจัดวำงเก้ำอี้พระที่
นั ง่ เอำไว้ บทโต๊ ะ วำงจตุ ร ตั นะแห่ ง ห้ อ งอัก ษร*ไว้ อ ย่ ำ งเป็ น
ระเบี ย บ ส่ ว นห้ อ งด้ ำ นหลัง นั น้ เปิ ดประตูอ อกให้ โ ล่ ง โปร่ง ทุ ก
ทิศทำงเพียงแขวนห้อยด้วยม่ำนมุกเท่ำนัน้
370
 มิรอให้ เฉินฮวำยแจ้งให้ เข้ำไป นำงก็เห็นแผ่นหลังของ
หญิงสำวผู้หนึ่ งกำลังนั ง่ คุกเข่ ำบนพื้นด้ วยท่ ำทำงอันสง่ ำงำม
ถูกต้ อง พระสุรเสี ยงตำหนิติเตี ยนด้ วยบันดำลโทสะขององค์
จักรพรรดิดงั ขึน้

“......อยู่ ใ นวัง มำนำนเท่ ำ ใดแล้ ว เจิ้ น ไม่ เ ข้ ำ ใจว่ ำ เจ้ ำ

เรียนรู้สิ่งใดบ้ำง วันๆ เอำแต่ทะเลำะวิวำทกัน เจ้ำมิเหนื่ อยแต่
เจิ้นเห็นแล้วเหนื่ อย สิ่งที่ เจิ้นอยำกให้ เจ้ำ เจ้ำไม่รบั กลับ มิได้
หำกเจิ้นไม่อยำกให้เจ้ำ เจ้ำแย่งชิงอย่ำงไรก็ไร้ประโยชน์ อย่ำได้
เห็น ค ำพูด เจิ้น เป็ นเพี ย งลมที่ พ ดั ผ่ำนหู เรื่องที่ มอบให้ เ จ้ ำ ท ำ
หำกทำสำเร็จก็เท่ำกับเจ้ำได้ช่วยเจิ้นแบ่งเบำภำระ เรื่องชิงดีชิง
เด่น ให้งดเลิกไปเสีย ”

องค์จกั รพรรดิส่งเสี ยงขึ้นจมูกอย่ำงเย็นชำพลำงตรัสว่ำ

“ห้ อ งเครื่ อ งของเจิ้ น ขำดแคลนสิ่ งใด ขำดน้ ำ แกงของเจ้ ำ
งัน้ หรือ? เจิ้นสุขภำพยังดีอยู่ บำรุงมำกไปอำจทำลำยสุขภำพได้
ควำมผิดนี้ ก้ยุ เฟยแบกรับได้หรือ?”

เมื่อฟั งถึงตรงนี้ เฉินหรูอี้กไ็ ด้แต่ร้องว่ำ “แย่แล้ว” อยู่ใน

ใจ

371
 วำจำนี้ ขององค์จกั รพรรดิทำให้ทรำบได้ว่ำต่งกุ้ยเฟย คง
เห็นว่ำระยะนี้ ตำหนั กหมิงกวำงเป็ นที่ โปรดปรำนของพระองค์
จึงได้ยกน้ำแกงมำถวำยองค์จกั รพรรดิเพื่อแสดงตน

สุ ด ท้ ำยไม่ เ พี ย งไม่ ไ ด้ ร ั บ ควำมชอบซ้ ำ ยั ง ถู ก องค์

จักรพรรดิที่ทรงเสวยดินปื นเข้ำไปกล่ำวตำหนิเสียอีก

หำกปิดประตูไว้ กิจกำรภำยในของตำหนักฉำงเล่อคงไม่
แพร่ ง พรำย เหตุ ใ ดต้ อ งให้ น ำงมำได้ ยิ น เข้ ำ พอดี ต่ ง กุ้ย เฟย
รูเ้ ข้ำจะเอำหน้ ำไปไว้ที่ใด?

เรื่ อ งรำวช่ ำ งบัง เอิ ญ นั ก นำงคิ ด ถึ ง ตรงนี้ พลัน พระสุ ร

เสี ยงขององค์จกั รพรรดิที่ดงั อยู่ด้ำนในได้หยุดลง เฉินฮวำยจึง
อำศัยจังหวะนี้ กล่ำวรำยงำนต่ อองค์จกั รพรรดิว่ำนำงมำรออยู่
หน้ ำประตูแล้ว

เฉินหรูอี้ลอบน้ ำตำซึ ม ไม่ทรำบว่ำเมื่อใดตนจึงจะทำให้

สองนำยบ่ำวผู้ไร้ซึ่งมโนธรรมคู่นี้ได้รบั ควำมทรมำนอย่ำงแสน
สำหัสบ้ำง

372
 “สนมจ้ำวของเจิ้นมำแล้ว เจิ้นรออยู่นำนแล้ว รีบเข้ำมำ
เถอะ หรือจะให้เจิ้นออกไปรับเจ้ำด้วยตัวเอง?” ประโยคสุดท้ำย
เอ่ยด้วยเสียงสูงเล็กน้ อย เห็นชัดว่ำกำลังทรงตรัสกับเฉินหรูอี้

นำงพู ด ได้ ห รื อ ไม่ ว่ ำ พระสุ ร เสี ย งที่ เ ต็ม ไปด้ ว ยควำม

ส ำรำญเบิ ก บำนพระทัย เมื่ อ เห็น ผู้อื่ น ตกที่ นั ง่ ล ำบำกนั ้น ของ
พระองค์แทบทำให้นำงเหม็นตำย

เฉินหรูอี้สูดลมหำยใจเข้ำลึก ก้ำวเท้ำแหวกม่ำนมุกเดิน
เข้ำไปในห้อง เสียงม่ำนมุกกระทบกันยังมิทนั หยุดลงพลันได้ยิน
เสียงแหลมสูงเสียงหนึ่ งดังขึน้

“ตัวโง่งม！ตัวโง่งม”

เฉินหรูอี้พลันรูส้ ึกไม่สบำยตัวขึน้ มำ

ในพระรำชวังแห่งนี้ นอกจำกจะเลี้ยงสัตว์เดรัจฉำนเช่ น
เสือดำวและสัตว์แปลกๆ ชนิดอื่นๆ แล้วยังมีที่เลี้ยงนกอีกด้วย
สัตว์จำกต่ำงแดนก็มีมำกมำยหลำยชนิด

แต่ จ กั รพรรดิ จ ำงเหอโปรดปรำนที่ สุด ก็คื อ นกแก้ ว ขน

เขียวปำกแดงตัวนี้ ไปที่ ใดล้วนนำไปด้วยประหนึ่ งสมบัติลำ้ ค่ำ

373
นกแก้วตัวนี้ ไม่เพียงท่องบทกลอนได้เท่ำนัน้ ยังพูดคำถวำยพระ
พรหลำยได้หลำยประโยคทีเดียวเช่น

“อำยุยืนหมื่นปี ”

“อำยุวฒ
ั นะ”

“ทรงพระเจริญ”

เป็ นนกที่ฉลำดมำกทีเดียวแต่เพรำะอยู่กบั องค์จกั รพรรดิ

มำกเกินไปถึงได้เรียนเอำคำผรุสวำทที่พระองค์ใช้ด่ำว่ำผู้อื่นไป
ด้ วย ช่ ำงบังเอิญเหลื อเกินเมื่อครำแรกที่ มนั ด่ ำว่ ำ “ตัวโง่งม”
นำงอยู่ตรงนัน้ พอดี

องค์จกั รพรรดิทรงพระสรวลเสียพระโอษฐ์แทบฉี กไปถึง

พระกรรณ เฉินหรูอี้คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่ำสัตว์เดรัจฉำนเช่นนี้
จะจำเรื่องนั น้ ได้ เมื่อเจอนำงครำใดก็ล้วนด่ำสองคำนี้ เพื่อเอำ
พระทัยองค์จกั รพรรดิ

“เจ้ำต่ำงหำกที่เป็ นตัวโง่งมรวมทัง้ นำยของเจ้ำด้วย เลี้ยง

สัตว์เดรัจฉำนเช่ นเจ้ำล้วนเป็ นตัวโง่งม！” เฉินหรูอี้มกั ตอบ
กลับคืนเช่นนี้ อยู่ในใจทุกครัง้

374
 “ถวำยพระพรฝ่ ำบำท”

เซียวเหยี่ยนนัง่ เอนกำยบนเก้ำอี้ตวั ยำว แสงอำทิตย์นอก

หน้ ำต่ ำ งสำดแสงส่ อ งต้ อ งกับ อำภรณ์ สี เ หลื อ งเกิ ด เป็ นแสง
สีทองล้อมรอบร่ำงเขำไว้ชนั ้ หนึ่ ง

ครัน้ เขำเห็นเฉินหรูอี้เดินเข้ำมำน้ำเสียงอันเย็นชำเมื่อครู่
ก็เ ปลี่ ย นเป็ นอ่ อ นโยน รอยยิ้ ม เปื้ อนเต็ม หน้ ำ พลำงตบเก้ ำ อี้
ครำหนึ่ ง “อ้ำยเฟยไม่ต้องมำกพิธี มำ มำนัง่ ข้ำงเจิ้น”

“...........”

เฉินหรูอี้ได้แต่เสไปมองบนพืน้ อย่ำงไม่รตู้ วั เห็นอยู่ว่ำกุ้ย

เฟยพระชำยำขัน้ หนึ่ งคุกเข่ำอยู่กบั พื้น นำงเป็ นแค่สนมเอกขัน้
สองกลับนัง่ บนเก้ำอี้ องค์จกั รพรรดิคิดว่ำกำรวิวำทกับสนมเฉี ย
นครำก่อนมันนำนเกินไปแล้วจึงอยำกให้นำงแตกหักกับกุ้ยเฟย
หรืออย่ำงไร?

องค์จกั รพรรดิอยำกให้นำงตำยนักหรือไร

*****จตุ ร ตั นะแห่ ง ห้ อ งอัก ษร หรื อ สิ่ ง ล ้ำ ค่ ำ ทัง้ สี่ ใ นห้ อ ง

หนังสือ ประกอบไปด้วย พู่กนั หมึก กระดำษ จำนฝนหมึก

375
 39 เจตนำร้ำย

เฉินฮวำยปิดเปลือกตำหนำลงทำทีเป็ นมิเห็นสิ่งใด

องค์จ กั รพรรดิ มิ ไ ด้ เ ผยรอยยิ้ ม ที่ ท ำให้ ผู้ค นหวำดกลัว

สนมจ้ำวก็มิได้ แสดงท่ ำที ว่ ำอยำกกระโจนเข้ ำสู่พ ระอุร ะของ
องค์จ กั รพรรดิ เ สี ย เต็ม ประดำ ทุ ก คนล้ ว นมี สี ห น้ ำ ดังประสบ
่
ควำมพินำศเช่นเดียวกัน

ระยะนี้ เขำเริ่มไม่เข้ำใจควำมคิดอันแปลกประหลำดของ
องค์จกั รพรรดิมำกขึน้ ทุกที ทัง้ ที่นำงเป็ นโล่กนั ภัยที่พระองค์ทรง
เลือกมำ จะเพื่อกันคลื่นแห่งรักที่โหมซัดสำดก็ดีหรือเพื่อมิให้ไท่
โฮ่วและเหล่ำขุนนำงต้องเป็ นกังวลเกี่ยวกับกำรไม่ใส่พระทัยต่อ
วังหลังก็ช่ำง

ทว่ำสนมจ้ำวผู้นี้กเ็ ป็ นคนที่ ทรงเลือกเฟ้ นมำจำกคนนับ

ร้อยจะมิทรงสร้ำงสัมพันธ์ที่ดีกบั นำงก็มิเป็ นไรแต่ กลับทรงคิด
ทุกวิถีทำงเพื่อกลันแกล้
่ งนำง หำกวันใดแผนที่ วำงไว้ไม่สำเร็จ
ลุล่วงล้วนมิอำจบรรทมหลับได้ เขำเองก็มิร้ไู ด้ว่ำสิ่งใดไปสะกิด
ถูกจุดทรมำนผูค้ นของพระองค์เข้ำกันแน่

376
 องค์จกั รพรรดิ ท รงท ำเช่ น นี้ โ ดยมิเ กรงกลัว ว่ ำ จะท ำให้
นำงเสี ยสติไปก่อนแล้วพระองค์จะต้ องค้นหำโล่กนั ภัยอันใหม่
หรืออย่ำงไร?

ส น ม จ้ ำ ว เ ป็ น ค น ที่ พ ร ะ อ ง ค์ เ ฟ้ น ม ำ เ พื่ อ ใ ช้ อ ว ด
แสนยำนุภำพมิใช่ เพื่อให้พระองค์ทรมำน ไม่ทรำบว่ำพระองค์
ยังทรงจำได้หรือไม่?

“อ้ ำยเฟยยังมิเข้ำมำอี ก หรือจะให้ เจิ้นไปรับเจ้ำ?” องค์

จักรพรรดิทรงเริ่มมีโทสะอีกครัง้ พระพักตร์งำมสง่ำคล้ำยแย้ม
สรวลทัง้ คล้ำยไม่แย้มสรวล มองไปยังนำงด้วยสำยพระเนตร
วำวโรจน์ อำจเรียกได้ว่ำเป็ นกำรจ้องเขม็ง

น่ ำเสี ย ดำยที่ เ ป็ นเพี ย งพระสุ ร เสี ย งที่ เ อ่ ย ออกไปแต่

พระองค์ มิ ไ ด้ ท รงขยับ เขยื้ อ น แม้ แ ต่ พ ระกรก็ ไ ม่ แ ม้ แ ต่ จ ะ
เคลื่อนไหว

เฉินหรูอี้ไหนเลยจะกล้ำให้พระองค์ลำบำก กลัวเหลือเกิน
ว่ ำ หำกตนเชื่ อ งช้ ำ อำจท ำให้ พ ระโอษฐ์ อ ัน แสนร้ ำ ยกำจของ
พระองค์ผดุ พ่นคำแค้นเคืองใดๆ ต่ อนำงอี กรีบเร่งก้ ำวเท้ ำไป
เพียงไม่กี่ก้ำวก็มำยืนอยู่ด้ำนข้ำงของเก้ำอี้แล้ว

377
 หำกผู้ใ ดทรำบคงรู้ว่ ำ นำงหวำดกลัว จนวิ ญ ญำณแทบ
หลุดจำกร่ำงจึงมิกล้ำขัดคำสังองค์
่ จกั รพรรดิ หำกผู้ที่ไม่ทรำบ
อำจคิดว่ำนำงเห็นองค์จกั รพรรดิตรัสเช่ นนัน้ จึงทะยำนเข้ำหำ
พระองค์อย่ำงมิอำจอดรนทนได้

“โอ้ วันนี้ อ้ำยเฟยทำทรงผมเหมือนเขำแพะเสียด้วย นี่ .....

แสดงว่ำเจ้ำต้องชอบแพะที่เจิ้นให้เฉินฮวำยเอำไปให้เจ้ำมำกใช่
หรือไม่?”

เฉินหรูอี้เพิ่งจะนัง่ ได้ถนัด เซี ยวเหยี่ยนก็ยื่นมืออันเรียว

ยำวของตนออกมำดึงมวยผมทัง้ สองข้ำงของนำง ใบหน้ ำแต้ม
ยิ้มคล้ำยกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์กม็ ิ ปำน

เฉินหรูอี้พลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอำยอันเต็มไปด้วยเจตนำ
ร้ำยขององค์จกั รพรรดิ

ผ่ ำ นไปครู่ ใ หญ่ น ำงจึ ง นึ กขึ้ น ได้ ว่ ำ มี ต่ ง กุ้ย เฟยก ำลัง

นัง่ คุกเข่ำอยู่ต่อหน้ ำตน ร่ำงอรชรสวมใส่ชุดกระโปรงสีม่วงเข้ม
ขลิบทอง มวยผมเกล้ำสูงประดับด้วยมุกเม็ดงำมทัวทั ่ ง้ ศี รษะ
เมื่อแสงอำทิตย์สำดส่องมำยังใบหน้ ำด้ำนข้ำงของต่งกุ้ยเฟยจึง
ทำให้เห็นสีหน้ ำของนำงมิชดั เจนนัก

378
 เวลำนี้ เฉินหรูอี้ล้วนมิได้สนใจอำกำรปวดหนึ บบนหนั ง
ศี รษะเนื่ องด้ ว ยองค์จกั รพรรดิ ค อยดึ งทึ้ ง มวยผมของนำงอยู่
นำงกระโดดลงจำกเก้ ำอี้ โ ดยพลันคล้ำยบนนั น้ มี เข็มคอยทิ่ม
แทงก้นอยู่ รีบร้อนย่อกำยคำรวะต่อต่งกุ้ยเฟย

“เชี่ยเซินคำรวะกุ้ยเฟย”

ต่ ง กุ้ย เฟยชะงักงัน ไปเพี ยงเล็กน้ อยก็กลับ มำมี ท่ ำที นิ่ง

สงบงำมสง่ำดุจเดิม นำงคลี่ยิ้มบำงเบำแม้ว่ำตนคุกเข่ำอยู่บน
พื้นแต่ เฉินหรูอี้ที่คำรวะนำงนัน้ อยู่สูงกว่ำนำง ทว่ำท่ ำทำงของ
นำงกลับมิได้ดดู ้อยลงเลยแม้แต่น้อยคล้ำยกับตนอยู่บนที่ สูงส่ง
แล้วก้มมองผูต้ ำ่ ต้อยกว่ำกระนัน้

เฉินหรูอี้อดที่จะยกนิ้วโป้ งให้นำงอยู่ในใจมิได้

นึ กย้อนไปถึงปี แรกที่ สตรีสกุลต่ งเข้ำวัง แม้นว่ำจะเป็ น

คนฉลำดแต่ ถึงอย่ำงไรก็ยงั เยำว์นักทัง้ ยังเย่อหยิ่งในตน ไม่ว่ำ
จะเป็ นโกรธเกลียดยินดีซึมเศร้ำล้วนมิได้เก็บงำ

บัดนี้ ต่งกุ้ยเฟยมิได้เป็ นเช่นกำลก่อนแล้วทัง้ ที่ยำมนี้ นำง

มีอำนำจบำรมีมำกกว่ำแต่ก่อนด้วยเพรำะนำงต้องกำรข่มขวัญ
ให้ผอู้ ื่นเกรงกลัว

379
 หำกบรรดำสนมสำมำรถเห็นถึงอำรมณ์ ต่ำงๆ ที่ แสดง
ออกมำของต่ งกุ้ยเฟยได้อย่ำงง่ำยดำยนัน่ ก็เพรำะนำงยินยอม
ให้ผอู้ ื่นได้เห็น

“นี่ เป็ นตำหนักฉำงเล่อของเจิ้น หำใช่สถำนที่ ที่เจ้ำจะมำ

ประจบสอพลอผูค้ นไม่” เซียวเหยี่ยนส่งเสียงขึน้ จมูกครำหนึ่ ง

เฉินฮวำยนิ่ งงัน ทุกครำที่ ส นมจ้ำวมำที่ นี่ ก็มิใช่ เ พื่ อ มำ

ประจบสอพลอหรอกหรื อ ? เพี ย งแค่ บ ดั นี้ เ ปลี่ ย นเป้ ำหมำยก็
เท่ำนัน้ ....

เวลำนี้ เองเฉินหรูอี้จึงได้หยัดกำยยืนขึ้น องค์จกั รพรรดิ

จึงยื่นพระกรยำวของพระองค์ออกไปดึงรัง้ สำยคำดเอวของนำง
ทำงด้ำนหลัง นำงจึงเสียหลักล้มลงไปบนเก้ำอี้ยำว ครัน้ เมื่อก้น
ของนำงกำลังจะแตะบนเก้ ำอี้ ข้อศอกนำงได้ กระทุ้งเข้ำไปที่
พระนำสิกโด่งขององค์จกั รพรรดิเข้ำ

เพียงยินเสี ยง “ฮึ” ขององค์จกั รพรรดิครำหนึ่ ง พลันงอ

พระขนองทัง้ ยกพระหัตถ์ทงั ้ สองกุมพระนำสิกไว้

380
 เฉินหรูอี้ตกใจจนปั สสำวะแทบรำดจึง รูดตัวลื่น ไหลลง
คุกเข่ ำที่ พื้นอยู่ข้ ำงเก้ ำอี้ เหงื่อกำฬผุด พรำยขึ้น เต็มหน้ ำผำก
ใบหน้ ำซีดขำวรำวกระดำษ

ถึงแม้เหตุจะเกิดจำกองค์จกั รพรรดิเป็ นผู้ลงมือดึ งสำย

คำดเอวของนำง ทัง้ หมดคือกรรมตำมสนอง ทว่ำแต่ไหนแต่ไร
องค์จกั รพรรดิกม็ ิ ใช่ผ้ทู ี่ ว่ำกล่ำวด้วยเหตุด้วยผล ทุกอย่ำงล้วน
ขึ้น อยู่ ก บั พระอำรมณ์ ข องพระองค์ หำกแม้ น นำงวำดฝั น ให้
พระองค์รจู้ กั ว่ำกล่ำวด้วยเหตุผลแม้เพียงนิดแสดงว่ำนำงได้เสีย
สติไปแล้วเป็ นแน่

ยำมนี้ องค์จกั รพรรดิใช้นำงเป็ นเครื่องมืออยู่ นำงมิห่วง

ว่ำพระองค์จะบันดำลโทสะด้วยกำรเตะนำงเข้ำไปอยู่ตำหนั ก
เย็นแต่องค์จกั รพรรดิเป็ นผู้ชมชอบกำรแก้แค้น นำงเพียงกลัว
ว่ำพระองค์จะกลันแกล้
่ งทรมำนนำงอย่ำงบ้ำคลัง่

หลำยวัน นี้ นั บ ว่ ำนำงได้ ลึกซึ้ ง ถึง พระปรี ชำสำมำรถใน

กำรทรมำนผูค้ นของพระองค์แล้ว

“ฝ่ ำบำท....” เฉินหรูอี้เบิกตำกลมโตกล่ำววำจำอ้ำอึ้งมิ

กล้ำเข้ำใกล้

381
 ต่งกุ้ยเฟยหยัดกำยลุกยืนย่ำงใกล้เข้ำมำสองก้ำว เหลือบ
ตำมองพลำงกล่ำวตำหนินำง “น้ องจ้ำวเหตุใดจึงมิระวังเยี่ยงนี้ ”
แล้ ว หยิ บ เอำผ้ ำ เช็ด หน้ ำที่ มี ก ลิ่ น หอมอัน เข้ ม ข้ น ส่ ง ให้ อ งค์
จัก รพรรดิ ด้ ว ยใบหน้ ำ ที่ เ ต็ม ไปด้ ว ยควำมห่ ว งใยพลำงกล่ ำ ว
เสี ย งอ่ อ นนุ่ ม ว่ ำ “ฝ่ ำบำทเป็ นอย่ ำ งไรบ้ ำ งเพคะ? ต้ อ งเรี ย ก
หมอหลวงหรือไม่?” ประโยคสุดท้ำยคล้ำยเอ่ยกับเฉินฮวำย

เฉินฮวำยคือผูท้ ี่ฝึกฝนจนกลำยเป็ นภูตพรำยไปแล้ว ยำม

นี้ จึงมิกล้ำออกควำมคิดเห็นแทนองค์จกั รพรรดิจึงก้ำวขึ้นหน้ ำ
ไปหนึ่ งก้ำวค้อมตัวลงเล็กน้ อย ใช้ ภำษำกำยแสดงออกว่ำตน
ห่ วงใยต่ อองค์จกั รพรรดิ เฝ้ ำรอรับสังของพระองค์
่ ด้วยควำม
เคำรพนบน้ อม นอกเหนื อจำกนี้ ล้วนแสร้งมิได้ยิน

เซียวเหยี่ยนถูกข้อศอกนัน้ กระทุ้งเสียจนสันจมูกแทบหัก
หำกมิใช่ว่ำมีผ้อู ื่นอยู่ด้วย เขำคงคำรำมร้องลันไปเสี
่ ยนำนแล้ว
เขำรู้สึกเจ็บหนุบหนับที่ จมูกอยู่ตลอดแต่ทนข่มกลัน้ ไว้ สำยตำ
เหลือบมองยังผ้ำเช็ดหน้ ำอันคละคลุ้งด้วยกลิ่นหอมที่ต่งกุ้ยเฟย
ยื่นส่งให้ เขำรับมำแล้วสังน ่ ้ ำมูกออกมำโดยแรงพลันกลิ่นหอม
อันเข้มข้นนั น้ จึงพุ่งเข้ำจมูกเต็มรักทำให้ เขำจำมติดต่ อกันไม่
หยุดถึง สี่ห้ำครำ

382
 “กุ้ย เฟยเอำน้ ำปรุง เทใส่ ผ้ำเช็ด หน้ ำเสี ย หมดขวดหรื อ
ไร?”

เซี ยวเหยี่ยนทิ้งผ้ำเช็ดหน้ ำของต่ งกุ้ยเฟยลงกับพื้นแล้ว

หยิบเอำผ้ำเช็ดหน้ ำปั กลำยมังกรคู่ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ จำกมือ
ของเฉิ นฮวำยขึ้ น เช็ด จมู ก ตน ใช้ อ ำกัป กิ ริ ย ำทุ ก อย่ ำ งบอก
กล่ำวถึงควำมไม่พอใจในยำมนี้ ของตน

่ ่ แค้นใจที่เหตุใดสนมจ้ำว
กุ้ยเฟยใบหน้ ำแข็งค้ำงไปชัวครู
จึงมิกระทุ้งให้พระนำสิกของพระองค์หกั ไปเสียให้สิ้นเรือ่ ง

พระองค์ ท รงกระชำกอำภรณ์ ผู้อื่ น แต่ ผ ลลัพ ธ์ คื อ ถูก

ข้ อศอกผู้อื่น กระทุ้ ง เข้ ำ ที่ พ ระพักตร์ ทุกอย่ ำงล้ ว นไม่ มี อ นั ใด
เกี่ยวข้องกับนำงสักน้ อยนิด?

นำงส่ งผ้ำเช็ดหน้ ำให้ ด้วยเจตนำดี พระองค์ไม่รบั น้ ำ ใจ

นำงก็มิเป็ นไร แต่เหตุใดต้องตบหน้ ำนำงต่อหน้ ำสนมโปรดคน
ใหม่ผ้นู ี้ ด้วยเล่ำ? อย่ำงไรนำงก็เป็ นถึงกุ้ยเฟยทัง้ ยังเป็ นผู้ดูแล
วังหลัง หำกทรงไว้หน้ ำนำงสักนิดพระองค์จะทรงสิ้นพระชนม์
หรือไร?

จะทรงสิ้นพระชนม์งนั ้ หรือ？！

383
 “เอำล่ะ แต่ละคนล้วนมิอยำกให้เจิ้นได้อยู่อย่ำงสงบต่ำง
ทำทุกวิธีให้เจิ้นมิอำจอยู่สุขได้...เจ้ำกลับไปเถอะ ต่ อไปอย่ำได้
ทำเช่นนี้ อีก วันๆ เอำแต่ส่งสำรพัดน้ำแกงมำยังตำหนักเจิ้น คิด
ว่ำที่นี่เป็ นถังปฏิกลู หรือไร มีอนั ใดก็เอำมำทิ้งที่นี่”

เซี ย วเหยี่ ย นขมวดคิ้ ว แน่ น เชิ ด จมู ก แดงช้ำ ขึ้ น พลำง

กล่ำวว่ำ “ดูแลวังหลังให้ ดี สนมโหลว สนมลู่กล็ ้วนเป็ นมำรดำ
แล้วทัง้ สิ้น ให้พวกนำงสงวนท่ำที รกั ษำไว้ซึ่งควำมสง่ำงำมเสี ย
บ้ำง วันๆ มิรจู้ กั ดูแลอบรมพระรำชธิดำ รูจ้ กั แต่ทำตนเป็ นผีเสื้อ
รำตรีคอยยัวยวนเจ
่ ิ้ น กุ้ยเฟยกล้ำทำให้ เจิ้นเห็นหรือไม่ว่ำเจ้ำ
สำมำรถดูแลควบคุมวังหลังให้เรียบร้อยได้?”

ต่ ง กุ้ย เฟยได้ แต่ สูด ลมหำยใจเข้ ำปอดอยู่ภำยในใจคิ ด

เสี ยว่ำวำจำตำหนิต่ อว่ำเหล่ำนี้ เป็ นเพียงเสี ยงผำยลม เมื่อคิด
เช่นนัน้ อำรมณ์พลันดีขึน้ ในทันใด

“เป็ นเพรำะเฉินเชี่ ยอบรมไม่เข้มงวด ล้วนเป็ นควำมผิด

ของเฉินเชี่ ย ต่ อไปเฉินเชี่ ยจะดูแลควบคุมวังหลังให้ ดีเ พคะ”
นำงกล่ำวต่อว่ำ

384
 “ฝ่ ำบำททรงมี ร ับ สัง่ ให้ น้ องจ้ ำ วมำเข้ ำ เฝ้ ำคงมี เ รื่ อ ง
ปรึกษำหำรือ เฉินเชี่ ยมิกวนพระทัยแล้ว เชิญฝ่ ำบำทและน้ อง
จ้ำว..ตำมสบำย”

ต่ งกุ้ยเฟยล้วนรับผิดทุกอย่ำงด้วยท่ ำทำงที่ จริงใจยิ่งทัง้

เคำรพนบน้ อมยิ่ง แล้วสวมเสื้อคลุมจำกไปอย่ำงเงียบๆ

เฉินหรูอี้ชำเลืองมองต่ งกุ้ยเฟยย่ำงเท้ำรวดเร็วออกจำก
ห้ องตงหน่ วนคล้ำยดังถู่ กสุนัขบ้ำไล่กดั ก็มิปำน พลันรู้สึกดังมี
่
อี กำฝูงหนึ่ งบินวนบนศีรษะ ส่ งเสี ยงร้องโหยหวน “กำ กำ กำ”
ใส่นำง

385
 40 ถลำลึก

เฉิ นหรู อี้ รู้ สึ ก ว่ ำ สำยตำเย็น เยี ย บได้ ท อดมองมำยัง

ใบหน้ ำนำงคล้ำยดังพยั ่ คฆ์กำลังจ้องเขมือบเหยื่ อของมัน ก็มิ
ปำน เนื้ อตัวนำงสันเทำแม้
่ แต่เรี่ยวแรงต่อสู้กไ็ ม่มี

“ฝ่ ำบำท เชี่ย...เซิน....เชี่ย...เซิน......” นำงอธิบำยรำวคน

ติดอ่ำง ยังมิทนั ได้เปิดปำกก็ถกู องค์จกั รพรรดิตดั บทขึ้น “มือ
เจิ้นไร้ดำบ มิอำจฟำดฟัน”

เซี ยวเหยี่ยนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟั น หน้ ำตำดูเกรี้ยวกรำดดุ

ร้ ำ ย ยิ่ ง มองนำงยิ่ ง มี โ ทสะรู้สึ ก ว่ ำ จมู ก ตนปวดหนึ บหนั บ อยู่
ตลอดเวลำ

“สตรีเช่นพวกเจ้ำช่ำงเจ้ำเล่หแ์ สนกล กุ้ยเฟยก็ลื่นไหลยิ่ง

นักเพียงเห็นสถำนกำรณ์ ไม่ดีกก็ ระโดดหลบหนี รวดเร็วยิ่งกว่ำ
กระต่ำยเสียอีก เจ้ำ...หำกมิใช่กระทำผิดต่อเจิ้นไว้ ก็ไม่แน่ ว่ำจะ
ทะยำนออกจำกตำหนั กฉำงเล่อเร็วประดุจอำชำป่ ำสลัดหลุด
บัง เหี ย น เจ้ ำ บอกมำสิ ว่ ำ เมื่ อ ครู่เ จ้ ำ ตัง้ ใจจะแก้ แ ค้ น ที่ เ จิ้น ให้
เฉินฮวำยนำแพะไปมอบแก่ เจ้ำ เจ้ำคิดจะเอำคื นเจิ้นมำนำน
แล้วใช่หรือไม่?”

386
 เฉินหรูอี้อดกลัน้ ไว้เสี ยจนหน้ ำแดง ไม่แม้แต่ จะหำยใจ
จนแทบจะขำดใจสิ้นชีพไปบัดเดี๋ยวนัน้

องค์ จ ัก รพรรดิ ขอทรงมี พ ระเกี ย รติ บ้ ำ ง ถูก โรคช่ ำ ง

จินตนำกำรนี้ กดั กินจนพระอำกำรหนักแล้วใช่หรือไม่?

เห็ น อยู่ ว่ ำ พระองค์ ท รงดึ ง นำง นำงมิ อำจทำนแรง

พระองค์ไหวด้วยไม่ทนั ระวังข้อศอกจึงกระทุ้งเข้ำที่ พระพักตร์
ของพระองค์ นี่ เป็ นอุ บ ตั ิ เ หตุ เป็ นเรื่ อ งบัง เอิ ญ อย่ ำ งแท้ จ ริ ง
เช่นเดียวกับกำรเกิดฟ้ ำผ่ำที่มิมีอนั ใดเกี่ยวข้องกับนำงทัง้ สิ้น

ด้ ว ยเพรำะพระองค์ มี ฐ ำนะเป็ นถึ ง องค์ จ ัก รพรรดิ

นำงจึงไม่กล้ำทำอันใด มิเช่ นนั น้ หมื่นคำผรุสวำทคงถ่มพ่นใส่
หน้ ำพระพักตร์ไปเสียนำนแล้ว

“เหตุใดถึงหน้ ำแดงเล่ำ เป็ นเพรำะเจิ้นพูดควำมจริงในใจ

ของเจ้ำออกมำ เจ้ำเลยกลัวงัน้ หรือ”

เฉินหรูอี้ตกตะลึงอย่ ำงยิ่ง องค์จกั รพรรดิทรงคิดไปได้

อย่ำงไม่ละอำยเอำเสียเลย

“ฝ่ ำบำทอย่ำได้ทรงกริ้ว เชี่ยเซินซุ่มซ่ำมไม่ระวังจนทำให้

พระองค์ได้รบั บำดเจ็บ เชี่ยเซินรู้สึกผิดยิ่งนัก หำกเป็ นไปได้เชี่ย
387
เซิ นก็อ ยำกเจ็บ แทนพระองค์ . ..หรื อ ว่ ำ พระองค์ จ ะกระท ำ
เชี่ ย เซิ น คื น ดี ห รื อ ไม่ ?” นำงพูด อย่ ำ งไม่ ย อมหยุ ด พัก แม้ แ ต่
โอกำสที่ อ งค์จ กั รพรรดิ จ ะตรัส แทรกก็ย งั ไม่ มี สุ ด ท้ ำ ยนำงก็
กล่ำวปฏิเสธด้วยตนเองอีกว่ำ

“ฝ่ ำบำททรงเป็ นถึงโอรสสวรรค์ ต้ องมิลงมือต่ ออิสตรี

เป็ นแน่ ฝ่ ำบำททรงดี ต่อเชี่ ยเซินถึงเพียงนี้ ทัง้ เลื่อนขัน้ ทัง้ ปูน
บ ำเหน็ จ สิ่ ง ของมำกมำยไม่ เ คยขำด เชี่ ย เซิ นจะคิ ด ท ำร้ ำ ย
พระวรกำยอันสูงส่งของพระองค์ได้อย่ำงไรเพคะ?ไม่ว่ำเรื่องอัน
ใดเชี่ ยเซินก็มิเคยผูกใจเจ็บแม้แต่น้อย มีเพียงแต่ใจที่ คิดจะทำ
ภำรกิจที่ พระองค์ทรงมอบหมำยให้ สำเร็จลุล่วง แม้ร่ำงสลำย
กระดูกมลำยก็มิเสี ยดำย” กล่ำวจบก็เผยสี หน้ ำซื่ อสัตย์จริงใจ
อย่ำงยิ่ง

ท่ำทำงอันขึงขังทัง้ ยังจริงใจเช่นนัน้ ของนำงคล้ำยกับว่ำ

หำกผู้ใดไม่เชื่อถือในวำจำนำงผู้นัน้ ก็เป็ นดังคนชั
่ วช้
่ ำที่ มองผู้มี
ศีลธรรมด้วยสำยตำที่ตำ่ ทรำม

เซี ยวเหยี่ ยนโมโหเสี ยจนหัวเรำะออกมำ คำพูดโต้ ตอบ

ใดๆ ล้วนถูกนำงพูดจนหมดสิ้นไม่เหลือหนทำงให้เขำได้หำข้อ
ตำหนิสกั นิด

388
 ่ ำตนทำเรื่องร้ำยแรงไม่น่ำให้ อภัยแต่ กม็ ิ ได้
นำงพูดดังว่
พูดถึงบทลงโทษที่ เด็ดขำดอันใดทัง้ ยังแสดงถึงควำมซื่ อสัตย์
จริงใจออกมำอย่ำงล้ นเหลือเพื่อเตื อนให้ เขำรู้ว่ำนำงเป็ นคน
ของเขำ คำดว่ำนำงคงอยำกยำ้ ว่ำนำงเป็ นผูท้ ี่ ยืนอยู่ฝัง่ เดียวกับ
เขำ เขำอย่ำได้หลงลืมจนไม่แยกแยะว่ำผู้ใดคือคนในผู้ใดคือ
คนนอก

“ริมฝี ปำกน้ อยๆ ของเจ้ำช่ำงเจรจำนัก” เขำยกแขนอัน

เรียวยำวยื่นไปยังใบหน้ ำอันขำวผ่องกลมกลึงของเฉินหรูอี้แล้ว
หยิกเข้ำไปเต็มแรง

เพี ย งยิ น เสี ย ง “โอ๊ย โอ๊ย ” ร้อ งขึ้น ไม่ ห ยุ ด แต่ ก ลับ มิ ไ ด้
หลบหลีกไปไหนคล้ำยกับกลัวว่ำจะยิ่งได้รบั กำรแก้แค้นที่สำหัส
ยิ่งกว่ำนี้ จึงกะพริบตำที่ รื้นด้วยน้ ำตำมองดูเขำอย่ำงน่ ำสงสำร
คล้ ำ ยโกรธเคื อ งอยู่ แ ต่ ก็มิ ก ล้ ำ เอ่ ย ปำกอัน ใด เขำพลัน รู้สึ ก
สบำยใจขึน้ มำเหลือแสน

“หำกให้เจิ้นกล่ำวว่ำเจ้ำไม่ผิดเลยสักนิด เจ้ำก็จงดูว่ำเจ้ำ
ก่อเรื่องอันใดไว้บ้ำง? ทุกวันจะมีคนส่งน้ ำแกงมำที่ นี่ หำกมิใช่
ว่ำตำหนักฉำงเล่อคุ้มกันแน่ นหนำ สนมพวกนัน้ คงได้เอำตัวเอง
มำส่งถึงที่ นี่เป็ นแน่ พวกนำงมิได้ไปก่อกวนเจ้ำแต่ กลับเปลี่ยน
เป้ ำหมำยมำที่ เ จิ้ น แทน หำกเจิ้ น ออกไปเดิ น ชมทัศ นี ยภำพ
389
เมื่อใดล้วนต้องพบสนมไม่ตำ่ กว่ำสิบเจ็ดสิบแปดคนทุกครำไป
แม้บปุ ผำร่วงโรย พำยุโหมกระหน่ำรุนแรงเสียจนแทบล้มควำ่ ไป
กับพื้นแต่ กย็ งั ตำมติดไม่ห่ำง ลมฝนซัดสำดเปี ยกชุ่มประหนึ่ ง
ลูกไก่ตกหม้อน้ ำแกงก็มิปำนแต่ยงั แสร้งยืนชมพระพิรณ ุ ดุจตน
นัน้ งำมสง่ำสูงส่งยิ่ง...เจ้ำคิดว่ำเจิ้นควรต้ องอ่อนโยนต่อเจ้ำอี ก
หรือ? สิ่งดี อนั ใดเจ้ำล้วนได้รบั จำกเจิ้น แต่ เจ้ำทำอันใดให้เจิ้น
บ้ำง?”

เป็ นจักรพรรดินัน้ มิง่ำยเลย....

เฉินหรูอี้เองได้ซำบซึ้งถึงเรื่องรำวนี้ แล้ว ด้วยรูปโฉมอัน

หล่ อ เหลำสง่ ำ งำมของบุ รุ ษ ผู้ นี้ ก็ เ พี ย งพอที่ จ ะท ำให้ ส นม
ทัง้ หลำยทุ่ ม เทจิ ต ใจเพื่ อ จะปี นป่ ำยขึ้ น มำบนแท่ น บรรทม
พระองค์แล้ว

แต่ ยำมนี้ พระองค์อยู่ในช่วงที่ ต้องรักษำตนดุจหยกงำม

หำกยัง ถูก เหล่ ำ สนมที่ ท ำตนเป็ นดังหมำป่่ ำคอยจ้ อ งเขมื อ บ
เยี่ยงนี้ คำดว่ำมิเพียงมิค้นุ ชินเท่ำนัน้ แต่ยงั ทรงหวันไหวต่
่ อสิ่งยัว่
ยุเหล่ำนัน้ อยู่บำ้ งเช่นกัน

องค์จกั รพรรดิกย็ ำกนั กที่ จะเอื้อนเอ่ ยสิ่งใดทัง้ ยังมิอำจ

แสร้ ง ท ำเป็ นชื่ น บุ ป ผำชมทัศ นี ยภำพต่ อ ไปได้ จึ ง ท ำได้ เ พี ย ง
390
หลีกเลี่ยงเหล่ำสนมที่ ทำทุกวิธีที่จะได้ครอบครองพระองค์ด้วย
กำรหลบอยู่แต่ในตำหนัก ดังนัน้ หลำยวันมำนี้ จึงได้กลันแกล้
่ ง
นำงเพื่อระบำยโทสะที่มีเช่นนัน้ หรือ?

นำงเริ่มจะเข้ำใจในควำมจริงข้อนี้ แล้ว

“เชี่ ยเซินมิได้แบ่งเบำภำระของพระองค์ได้อย่ำงถึงที่ สุด

เชี่ยเซินรูส้ ึกผิดยิ่งนัก”

เฉิ นหรูอี้ ก ล่ ำ วอย่ ำ งเจ็บ ปวดใจว่ ำ “เชี่ ย เซิ น รับ รองว่ ำ

ต่อไปจะปกป้ องพระองค์อย่ำงสุดกำลังแม้ตำยก็มิหวัน่ เชี่ยเซิน
จะมิ ย อมให้ ผ้ใู ดมี โ อกำสปี นป่ ำยขึ้น สู่แ ท่ น บรรทมมัง กรของ
พระองค์ได้ เชี่ยเซินจะดับเมล็ดพันธุแ์ ห่งควำมหวังที่งอกเงยใน
ใจของพวกนำงเอง ให้ พ วกนำงได้ รู้ ซึ้ ง ว่ ำ อัน ใดที่ เ รี ย กว่ ำ
“เสบียงที่มีเจ้ำของมิอำจแตะต้อง””

“.........” เซี ยวเหยี่ยนมิร้จู ะกล่ำววำจำใด ทุกคำพูดของ

นำงล้วนตรงกับใจของเขำทุกประกำร แต่ เมื่อเอ่ยออกมำจำก
ปำกนำงเขำกลับรูส้ ึกแปลกๆ พิกล

ครู่ก่อนนัน้ ต่งกุ้ยเฟยได้คกุ เข่ำบนพื้นด้วยท่ำทำงอันสง่ำ

งำมและถูกต้อง เฉินหรูอี้เป็ นผู้มำทีหลังไหนเลยจะกล้ำเลินเล่อ

391
แผ่นหลังของนำงเหยียดตรงแสดงควำมเคำรพอย่ำงนอบน้ อม
เลี ย นอย่ ำ งท่ ำ ทำงของต่ ง กุ้ย เฟยที่ น ำงจดจ ำไว้ ใ นหัว อย่ ำ ง
แม่นยำ

เซี ย วเหยี่ ย นขยับ ตัว ไปมำบนเก้ ำ อี้ ย ำว สำยตำจึ ง ไป

สะดุ ด อยู่ ที่ ส่ ว นบนของร่ ำ งกำยนำงเข้ ำ พอดี ครัน้ มองเห็ น
หน้ ำอกอั น ดู ว่ ำ งเปล่ ำ นั ้ น ได้ อ ย่ ำ งชั ด ถนั ด ตำพลัน เข้ ำ ใจ
บำงอย่ำงขึน้ มำจึงถอนหำยใจยำวอย่ำงอดไม่ได้

ยำมเหมันต์นัน้ อำภรณ์ ที่สวมใส่ย่อมหนำแน่ นจนปิดบัง

อะไรต่ ำงๆ ได้ มำกมำยแต่ เมื่อคิมหันต์มำเยื อนสิ่งใดก็มิอำจ
ปิดบังได้ โดยเฉพำะหลำยปี มำนี้ ในวังกำลังนิยมชุดกระโปรง
ยำวคำดอก ไม่ว่ำรูปร่ำงจะเป็ นเช่ นใดแต่ หน้ ำอกก็ล้วนดูอวบ
อิ่ ม ด้ ว ยเหล่ ำ สนมต่ ำ งหำวิ ธี ร ัด รึ ง จนสำมำรถบิ ด เบื อ นว่ ำ
แท้จริงแล้วรูปร่ำงตนเป็ นเช่นใด ไม่ว่ำจะดูอย่ำงไรก็ช่ำงอวบอิ่ม
ยิ่งนัก

น่ ำเสี ยดำยที่ ตนได้เลือกนำงมำเป็ นสนมนัน้ เป็ นช่ วงเห

มันตฤดู จึงไม่ทรำบแน่ ว่ำตอนนัน้ นำงยัดอันใดใส่ ไว้ถึงดูอวบ
อิ่มยิ่ง ไม่คล้ำยยำมนี้ ที่รำบเรียบดุจอำนม้ำกระทังเขำม
่ ิ อำจทน
มองได้

392
 “อ้ำยเฟย เจ้ำต้องดื่มนมแพะทุกวันนะ” เซียวเหยี่ยนเอ่ย
เตือนคล้ำยกับว่ำเดิมที ที่ให้เฉินฮวำยนำแพะไปมอบให้นำงนัน้
มิใช่เพื่อกำรกลันแกล้
่ งนำงแต่เป็ นเพรำะห่วงใยนำงด้วยใจจริง

“เจ้ำอำยุสิบเจ็ดสิบแปด..ใช่ หรือไม่? ยังต้ องเติบโต อี ก

มำก เจ้ ำ อย่ ำ ได้ ล ะทิ้ ง ตนเอง ต้ อ งดื่ ม นมทุ ก วัน นะ ผ่ ำ นไป
นำนวัน สวรรค์ ต้ อ งซำบซึ้ ง ในควำมพยำยำมของเจ้ ำ แน่ มิ
เช่นนัน้ จะให้เจ้ำที่ เป็ นถึงสนมคนโปรดใส่แต่อำภรณ์ ที่คล้ำยจะ
ไปร้องละคร*อยู่รำ่ ไปได้อย่ำงไร ทัง้ มิน่ำมอง.... ”

กล่ำวถึงตรงนี้ องค์จกั พรรดิกค็ ล้ำยคิดอันใดได้ จึงหยัด

พระวรกำยยื ด ตรง “เจิ้ น เห็น เจ้ ำ สวมใส่ อ ำภรณ์ ดุจ จะไปร้อง
ละครอยู่หลำยหน มิใช่ ว่ ำเจ้ำมี แต่ อ ำภรณ์ เ ช่ น นั น้ หรอกนะ?
หำกเป็ นเช่นนัน้ เมื่อถึงเทศกำลไหว้พระจันทร์เจ้ำจะงดงำมชวน
มองจนทำให้ ทวรำชสั่ ำนั กอี กทัง้ วังหลังยอมสยบได้ อย่ำงไร?
มิได้เด็ดขำด！เฉินฮวำยไปเรียกคนของฝ่ ำยภูษำมำวัดตัวให้
นำง ตัดเย็บอำภรณ์ที่งำมลำ้ ที่สดุ แก่นำง”

เฉินฮวำยยอมรับนับถือเลยจริงเชียว

องค์จกั รพรรดิยงั ทรงจำได้หรือไม่ว่ำที่ เรียกสนมจ้ำวมำ

เพรำะอยำกตรัสเรื่องเลื่อนตำแหน่ งให้ บิดำนำงเป็ นองครักษ์
393
เสื้อแพรระดับผู้บงั คับกองร้อยเพื่อซื้อใจนำงให้นำงทำตำมพระ
บัญชำด้วยควำมจงรักภักดีมิใช่หรือ?

เหตุ ใ ดเรื่ อ งส ำคัญ นั ้น มิ เ อ่ ย ถึ ง แต่ ก ลับ สำละวนอยู่ ก ับ

ควำมแบนเรียบของหน้ ำอกนำงเล่ำ

หน้ ำอกรำบเรียบแล้วมีอนั ใด ถึงอย่ำงไรพระองค์กม็ ิ ได้

ใช้กำร หรือว่ำจะทรงถลำลึกไปเสียแล้ว

.......

เฉินฮวำยใช้ สำยตำพินิจ เหลือบแลองค์จกั รพรรดิที่เอำ

แต่ หมกมุ่นกับอำภรณ์ ในเทศกำลไหว้พระจันทร์พลำงชำเลือง
มองเฉินหรูอี้ที่เปลี่ยนสีหน้ ำไปมำหลำกหลำยคล้ำยแท่นผสมสี
อย่ำงคนจิตใจไม่อยู่กบั เนื้ อกับตัว เพื่อคอยจับตำดูว่ำนำงแอบ
แฝงควำมคิดใดไว้หรือไม่

แต่ มิทนั ที่ เขำจะจับผิดนำงได้พลันยินเสี ยงนกแก้วปำก

แดงขนเขียวที่ อยู่ในกรงโก่งคอขึ้นร้องเสี ยงแหลมว่ำ “ตัวโง่งม
ตัวโง่งม”

ทัง้ สำมพลันถลึงตำด้วยโทสะ ครำนี้ ด่ำว่ำผูใ้ ดกัน？

394
 *****ใส่อำภรณ์คล้ำยจะไปร้องละคร กำรแต่งตัวของพวก
นักแสดงร้องละครนัน้ อำภรณ์จะค่อนข้ำงมิดชิดปิดหลำยชัน้

395
 41 กระจำยอำนำจ

เมื่อต่ งกุ้ยเฟยออกมำจำกตำหนักฉำงเล่อแล้วนัน้ โจวห

นิงนำงกำนัลข้ำงกำยต่ งกุ้ยเฟยเห็นใบหน้ ำแต้ มยิ้มบำงเบำแต่
แววตำกลับมิได้ยิ้มไปด้วยของนำงจึงสัมผัสได้ ว่ำเจ้ำนำยตน
นั น้ อำรมณ์ ไม่ ดีเป็ นอย่ำงยิ่ง หำกกุ้ย เฟยแสดงอำรมณ์ เช่ นนี้
แสดงว่ ำ ภำยในใจนั ้น เคี ย ดแค้ น เหลื อ แสนแต่ ด้ ว ยมี ผู้ค น
มำกมำยจึงไม่อำจแสดงออกมำ

ต ำหนั ก ฉำงเล่ อ กำรคุ้ ม กัน แน่ นหนำ ผู้ค นเดิ น ไปมำ

ขวักไขว่ หำกมี สิ่งใดผิดปกติก็อำจตกเป็ นที่ ติฉินของผู้คนได้
เช่ นนั น้ ไม่นำนก็จะแพร่สะพัดไปทัววั ่ งหลัง เพื่อมิให้ เรื่องใดๆ
แพร่งพรำยออกไปทุกครำที่ มำยังตำหนั งฉำงเล่อต่ งกุ้ยเฟยจึง
มัก จะน ำโจวหนิ งมำด้ ว ยเพรำะนำงนั ้น มี อุป นิ สัย สุ ขุม และมี
ใบหน้ ำยิ้มน้ อยๆ อยู่ตลอดเวลำไม่ว่ำจะพบเจอเรื่องใดใบหน้ ำ
ของนำงล้วนไม่มีกำรเปลี่ยนแปลง

โจวหนิงเข้ำใจสถำนกำรณ์ ได้ดีจึงส่งสำยตำให้นำงกำนัล
และขัน ที ข้ ำ งกำยตนแล้ ว รี บ เข้ ำ ไปประคองต่ ง กุ้ย เฟย วัน นี้
อำกำศร้อนเป็ นอย่ำงยิ่ง แสงอำทิตย์เจิดจ้ำเสี ยจนแสบตำไป
หมดแต่มือของต่งกุ้ยเฟยกลับเย็นเฉี ยบ

396
 ต่งกุ้ยเฟยสะบัดมือจำกกำรประคองแล้วขึน้ นัง่ เกี้ยวกลับ
ตำหนั กหย่งโซ่ ว ยิ่งเกี้ยวออกห่ ำงจำกตำหนักฉำงเล่อมำกขึ้น
เท่ำไหร่ใบหน้ ำของต่งกุ้ยเฟยก็ยิ่งนิ่งขรึมมำกขึน้ เท่ำนัน้

หลังจำกที่เฉินหวงโฮ่วสวรรคต องค์จกั พรรดิทรงโทมนัส

อย่ ำ งยิ่ ง พระองค์ ไ ม่ แ ม้ แ ต่ จ ะย่ ำ งกรำยไปวัง หลัง อี ก ทั ว่
พระรำชวังล้ ว นโจษจันถึงควำมรักของทัง้ สองพระองค์ไปทัว่
กำรสวรรคตของหวงโฮ่วในครำนี้ ทำให้องค์จกั รพรรดิถกู กล่ำว
ขำนว่ำเป็ นบุรษุ ที่ทุ่มเทในรักอย่ำงยำกจะค้นพบในหนึ่ งร้อยปี นี้
ตำนำนรักต่ ำงๆมำกมำยขององค์จกั รพรรดิและพระมเหสี ได้
ผุดพรำยออกมำมำกมำยดุจหน่ ออ่อนของหน่ อไม้หลังผ่ำนสำย
ฝนอันชุ่มฉ่ำ

นำงอยำกจะหัวร่อเสียจริง

แม้นยำมนั น้ องค์จกั รพรรดิจะปฏิบตั ิ ต่อหวงโฮ่วอย่ำงดี

แต่กลับมิได้ถึงขัน้ รักใคร่สดุ ซึ้ง ตรำตรึงมิลืมเลือนปำนนัน้

นำงมิ ไ ด้ เ กิ ด ออกมำจำกก้ อ นหิ น จึ ง ไม่ ใ ช่ มิ เ คยเห็น ว่ ำ

องค์จกั รพรรดิปฏิบตั ิ เช่นไรต่อหวงโฮ่วบ้ำง มิใช่ว่ำนำงยกยอตน
องค์จกั รพรรดิ นั น้ รักใคร่ชิด เชื้ อนำงมำกกว่ ำหวงโฮ่ ว เสี ย อี ก

397
พระองค์เ สด็จ มำยัง ต ำหนั ก หย่ ง โซ่ ว อยู่ บ่อ ยครัง้ ซึ่ ง มำกกว่ ำ
เสด็จไปหำหวงโฮ่วและสนมคนอื่นๆ อย่ำงแน่ นอน

แต่สถำนกำรณ์ กเ็ ปลี่ยนไปอย่ำงสิ้นเชิงเมื่อเฉินหวงโฮ่วได้

เสด็จสวรรคต

จนกระทัง่ ถึงตอนนี้ พระองค์ทรงเสด็จมำเยือนตำหนั ก

หย่งโซ่วน้ อยมำก หำกฝ่ ำบำทเสด็จมำก็เพียงเพื่อเยี่ยมพระรำช
โอรสองค์เดียวของพระองค์เท่ำนัน้ และทรงประทับอยู่เพียงครู่
ก็จำกไป

หำกมิใช่ว่ำพระองค์ทรงดีต่อตระกูลของนำงเป็ นอย่ำงยิ่ง
ทัง้ ประทำนบรรดำศักด์ ิ อัน สูง ส่ ง และมอบอำนำจกำรดูแลวัง
หลังให้แก่นำง นำงคงคิดว่ำตนได้สูญเสียควำมโปรดปรำนจำก
พระองค์ไปเสียแล้ว

หลังจำกนั น้ พระองค์กท็ รงโปรดปรำนสนมผู้มำใหม่อยู่

หลำยคน แต่ผ่ำนไปไม่นำนก็ทรงลืมเลือนพวกนำงเหล่ำนัน้ ไป
จนหมดสิ้น

ต่ งกุ้ยเฟยยังทรำบมำอี กว่ำมีสนมบำงคนที่ มีโอกำสไป

ปรนนิบตั ิ ที่ตำหนักฉำงเล่อนัน้ ถูกพระองค์ปล่อยทิ้งให้เดียวดำย

398
ตลอดค ่ำคื น มิ ท รงแตะต้ องนำงแม้แต่ น้ อยก็ส่ ง กลับ ต ำหนั ก
เช่นเดิม

เรื่ อ งเช่ น นี้ ต่ อ ให้ ฆ่ ำ ให้ ต ำยเหล่ ำ สนมก็ ล้ ว นมิ ยอม

ปริปำกด้วยเห็นเป็ นเรื่องน่ ำอับอำยยิ่ง แม้นผู้คนทรำบเข้ำไม่มี
ผูใ้ ดตำหนิว่ำเหตุใดองค์จกั รพรรดิจึงไม่รว่ มอภิรมย์กบั เจ้ำ มีแต่
จะขบขันว่ำเจ้ำได้ปีนป่ ำยขึ้นไปยังแท่ นบรรทมมังกรแล้วแท้ ๆ
แต่ กลับมิอำจทำให้ องค์จกั รพรรดิเสพสุขกับเจ้ำได้ แต่ เพรำะ
สนมผู้นัน้ นำงยังไร้เดียงสำเกินไปเมื่อถูกสนมที่ พำนักตำหนัก
เดียวกันสอบถำมหนักเข้ำจึงเปิดปำกพูดจนหมดเปลือก

แม้ น สนมทัง้ สองจะรัก ใคร่ ป รองดองมิ ย อมเผยเรื่ อ ง

เช่นนี้ ให้ ผ้ใู ดทรำบแต่ กม็ ิ อำจรอดพ้นนำงกำนัลที่ ต่งกุ้ยเฟยส่ง
ไปรับ ใช้ ที่ ต ำหนั ก แห่ ง นั ้น ได้ เมื่ อ แอบได้ ยิ น ทัง้ สองพู ด คุ ย
เช่นนัน้ จึงรีบรุดมำรำยงำนต่งกุ้ยเฟยทันที

ต่ ง กุ้ ย เฟยยอมรับ ว่ ำ ตนนั ้ น แสนเย็ น ชำไม่ ว่ ำ องค์

จักรพรรดิจะโปรดปรำนสนมคนใดนำงล้วนมิเคยหึ งหวง บำง
ครำยังแสร้งเอำใจให้องค์จกั รพรรดิพอพระทัยด้วยซำ้

399
 ต่ อมำพระองค์ทรงทอดทิ้งตำหนั กหย่งโซ่ วนำงก็มิเคย
แสดงออกอันใด ทว่ำควำมเยือกเย็นเช่นนัน้ กลับถูกทำลำยลง
ในวันนี้

แต่ที่นำงไปยังตำหนักฉำงเล่อมิใช่เพรำะหึงหวงแต่ เป็ น
เพรำะนำงทรำบมำว่ำองค์จกั รพรรดิจะทรงประทำนตำแหน่ ง
องครักษ์ เสื้อแพรระดับผู้บงั คับกองร้อ ยให้ กบั คนสกุลจ้ ำวซึ่ ง
เป็ นบิดำของพระสนมแห่งตำหนักหมิงกวำงผูน้ ัน้

คนสกุลจ้ำวผูน้ ัน้ เดิมทีเป็ นเพียงนำยพรำนล่ำสัตว์ประทัง

ชีวิต ทัง้ กักขฬะไม่ร้จู กั ธรรมเนี ยมใดๆ แต่อำศัยว่ำบุตรสำวตน
เป็ นที่โปรดปรำนจึงได้รบั ตำแหน่ งขุนนำงไปงัน้ หรือ?

แต่ไหนแต่ไรแม้องค์จกั รพรรดิจะโปรดปรำนสนมนำงใด
ก็มิเคยจะประทำนบรรดำศักด์ ิ ใดๆ นอกจำกตระกูลนำงและ
ตระกูลเฉินหวงโฮ่ ว แม้แต่ ตระกูลของเฉินหวงโฮ่ วยังมิเป็ นที่
โปรดปรำนเท่ำกับตระกูลของนำงเสียด้วยซำ้

นำงสำมำรถยิ้มมององค์จกั รพรรดิโปรดปรำนสนมใดๆ
ก็ย่ อ มได้ แ ต่ ไ ม่ อ ำจมองข้ ำ มกำรกระท ำที่ ผิ ด วิ ส ัย ขององค์
จักรพรรดิในครำนี้ ได้

400
 บัดนี้ มีเพียงตำหนักหมิงกวำงเท่ ำนัน้ ที่ ได้รบั กำร โปรด
ปรำนอย่ำงแท้ จริง แต่ ก่อนพระองค์กท็ รงโปรดปรำนสนมอื่ น
อยู่บำ้ ง บำงครำยังเสด็จไปหำสนมเฉี ยนที่ตำหนักเหยำฮว๋ำ

ทว่ำตัง้ แต่พระสนมที่ พำนักอยู่ตำหนักหมิงกวำงผู้นัน้ ได้

เลื่อนขัน้ เป็ นเจำอี๋พระองค์กม็ ิ เคยย่ำงกรำยมำที่ วงั หลังอี กเลย
่ ยกให้สนมจ้ำวไปปรนนิบัติยงั ตำหนั งฉำงเล่อทุก
เพียงรับสังเรี
สำมวันห้ำวัน ทุกครัง้ ก็พำนักอยู่อย่ำงน้ อยหนึ่ งวัน มำกที่ สุดก็
สำมวันหรือห้ ำวัน ตำหนั กฉำงเล่อจึงถูกสนมจ้ำวยึดครองไป
ด้วยประกำรฉะนี้

นำงนัน้ ยกน้ำแกงชัน้ เลิศไปถวำยแต่คิดไม่ถึงว่ำพระองค์

จะตรัสควำมในใจของนำงออกมำอย่ำงไม่ไว้ไมตรีสกั นิดทัง้ ยัง
ตำหนินำงอย่ำงรุนแรงต่อหน้ ำสนมคนโปรดผูน้ ัน้ อีกด้วย

หลำยปี มำนี้ ที่ น ำงสำมำรถรอดพ้ น จำกโทสะขององค์

จักรพรรดิมำได้ตลอดเนื่ องเพรำะนำงรู้ดีว่ำต้ องปฏิบตั ิ ตนเช่ น
ไร ไม่ว่ำองค์จกั รพรรดิจะโกธรกริ้วสักเพี ยงใดกำรยอมรับผิด
ออกไปตรงๆ เช่ น นั ้น เป็ นวิ ธี ก ำรแก้ ไ ขปั ญ หำที่ ดี ที่ สุ ด ยิ่ ง
แสดงออกว่ำสำนึ กเสี ยใจอย่ำงยิ่งได้สมจริงเท่ำใด ผลลัพธ์กจ็ ะ
ยิ่งดีมำกเท่ำนัน้

401
 ต่ อให้ ต้องเผชิญหน้ ำกับองค์จกั รพรรดิเพี ยงลำพังหรือ
แม้ แ ต่ ข้ ำ ทำสบริ ว ำรแห่ ง ต ำหนั ก ฉำงเล่ อ ทัง้ ต ำหนั ก นำงก็
ไม่แม้แต่ จะหน้ ำเปลี่ยนสี ใจเต้ นแรงอันใด ทว่ำเมื่ออยู่ต่อหน้ ำ
สนมจ้ำวผู้นี้แล้วนำงกลับรู้สึกว่ำไม่ร้จู ะเอำหน้ ำไปไว้ที่ใดคล้ำย
ไม่มีแม้แต่ที่ให้ตนยืนกระนัน้

เมื่ อ ถึ ง ต ำหนั ก หย่ ง โซ่ ว ต่ ง กุ้ย เฟยจึ ง รู้สึ ก ถึ ง ใบหน้ ำอัน

ร้อนผ่ำวของตน

นำงกำลังรอ.. รอคอยว่ำสนมจ้ำวจะมีจดุ จบเช่นไร

หำกสนมจ้ำวได้รบั กำรลงโทษเนื่ องด้วยล่วงเกิน เบือ้ งสูง

เช่นนัน้ นำงก็สบำยใจยิ่ง แต่เรื่องรำวกลับมิได้เป็ นดังใจค
่ ิ ด เมื่อ
ถึ ง ยำมบ่ำ ยได้ มี ข่ ำ วแพร่อ อกมำจำกต ำหนั ก ฉำงเล่ อ ว่ ำ องค์
จัก รพรรดิ ท รงรับ สัง่ ให้ ฝ่ ำยภูษ ำเข้ ำ ไปวัด ตัว สนมจ้ ำ วเพื่ อ
ตระเตรียมอำภรณ์สำหรับเทศกำลไหว้พระจันทร์ในปี นี้

ต่งกุ้ยเฟยพลันรู้สึกว่ำมีน้ ำเย็นเฉี ยบถังหนึ่ งรำดรดลงไป

บนศีรษะนำง กระทังใจของนำงก็
่ ยงั หนำวสัน่

ก่ อนที่ นำงจะจำกมำนั น้ เห็นอยู่ชดั ๆ ว่ำพระพักตร์ของ

องค์จกั รพรรดินัน้ มืดดำดุจก้นหม้อ ท่ำทำงประหนึ่ งไก่ชนพร้อม

402
ฟำดฟั นจนชีพวำยก็มิปำน นำงยังหลงคิดว่ำแม้แต่นำงยังมิอำจ
มีจุดจบที่ ดีได้นับประสำอะไรกับสนมจ้ำว ผู้ใดเลยจะทรำบว่ำ
ผ่ำนไปเพี ยงพริบตำทัง้ สองก็ทำรำวกับไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น
กระนัน้

นำงควรกล่ำวว่ำสนมจ้ำวมีฝีมือเหนื อชัน้ หรือเพรำะองค์

จัก รพรรดิ ท รงพระอำรมณ์ แ ปรปรวนเกิ น ไปกัน แน่ เมื่ อ อยู่
กับพวกนำงทัง้ เด็ดขำดพร้อมฟำดฟั น อำวุธเช่ นใดล้วนแสดง
ออกมำสิ้นแต่ เหตุใดเมื่ออยู่กบั สกุลจ้ำวผู้นัน้ อำวุธที่ แข็งกร้ำว
กลับอ่อนเปลี้ยเกี่ยวกระหวัดรัดรึงบนฝ่ ำมือได้โดยง่ำยดำยปำน
นัน้ ?

“เหนี ยงเหนี ยง”โจวหนิ งเบิ ก ตำกว้ ำ งจ้ อ งมองดอก

กุหลำบที่ นำงกำนั ลเพิ่งเก็บมำถูกต่ งกุ้ยเฟยบดขยี้เสี ยจนกลี บ
อันเปรำะบำงต่ำงร่วงโรยลงบนพื้น คำว่ำ“น่ ำเกลียด” ยังมิอำจ
บรรยำยใบหน้ ำของต่งกุ้ยเฟยในยำมนี้ ได้

“ฝ่ ำบำทเพียงแค่ล่มุ หลงไปชัวครู

่ .่ ....”

ต่ งกุ้ยเฟยยกมือขึ้นครำหนึ่ ง โจวหนิงพลันปิดปำกเงียบ
สนิท

403
 กุ้ยเฟยอำรมณ์ มิส้ดู ีนักครัน้ กลับถึงตำหนักหย่งโซ่วจึงไล่
ข้ำทำสบริวำรที่ คอยปรนนิบัติรบั ใช้ออกไปจนหมด ทัง้ ตำหนัก
เหลือไว้เพียงโจวหนิงคอยปรนนิบตั ิ ข้ำงกำยคนเดียวเท่ำนัน้

“ลุ่มหลงชัวครู
่ ่หรือไม่นัน้ มีเพียงแค่พระองค์ที่ทรำบดี ...
อ้อ ยังมีเฉินฮวำยผู้กกั เก็บควำมเจ้ำเล่ห์ไว้เต็มท้องผู้นัน้ อีกคน
ข้ ำ ไหนเลยจะบัง อำจคำดเดำส่ ง เดช” ต่ ง กุ้ย เฟยเผยยิ้ ม เย็น
ก้มหน้ ำมองดอกกุหลำบในมือตนพลันกำมือแน่ นเมื่อคลำยมือ
อีกครำกุหลำบนัน้ ก็ป่นปี้ เสียจนมิอำจดูได้แล้ว

“เรือ่ งในตำหนักฉำงเล่อนัน้ มิไปรูย้ งั ดีเสียกว่ำ ถึงอย่ำงไร

ก็ไม่อำจเปลี่ยนแปลงอันใดได้” นำงหลุบตำมองตำ่ พลำงกล่ำว
ว่ำ

“เดือนหน้ ำก็จะถึงเทศกำลไหว้พระจันทร์แล้ว แค่เพียง

กิจกำรภำยในวังข้ำก็ย่งุ เสียจนแข้งขำพันกันแล้ว มิอำจสนใจสิ่ง
ใดได้อีก เจ้ำไปแจ้งแก่สนมโหลวว่ำข้ำให้นำงดูแลเรื่องบริวำรที่
คอยปฏิบตั ิ งำนในงำนเลี้ยงเทศกำลไหว้พระจันทร์ ส่วนสนมลู่
....ให้ น ำงดูแ ลเรื่อ งเครื่องดื่ มและเครื่องใช้ ต่ ำงๆภำยในงำน
ทัง้ หมดนี้ ต้ อ งตระเตรี ย มล่ ว งหน้ ำก่ อ นถึ ง วัน งำนครึ่ ง เดื อ น
รบกวนให้พวกนำงช่วยข้ำแบ่งเบำสักเล็กน้ อยเถิด”

404
 โจวหนิ งติ ด ตำมต่ ง กุ้ย เฟยมำตัง้ แต่ ก้ ุย เฟยเพิ่ ง เข้ ำ วัง
ผู้อื่นอำจไม่ทรำบ แต่ โจวหนิงทรำบดี ว่ำต่ งกุ้ยเฟยชื่ นชอบใน
อำนำจเป็ นที่สดุ อำจเรียกได้ว่ำจดจ้องในอำนำจอย่ำงไม่วำงตำ
่ ิ้งจ้องที่ยึดกระดูกไว้มนไม่
ดังจ ั ่ แม้แต่จะปล่อยวำง

“ควำมหมำยของเหนี ยงเหนี ยงคือ?”

ต่ ง กุ้ย เฟยสะบัด กลี บ กุห ลำบในมื อ ทิ้ ง ไปหลงเหลื อ ไว้

เพียงรอยสี แดงเข้มที่ เปื้ อนเต็มฝ่ ำมือ นำงรับเอำผ้ำเช็ดหน้ ำที่
โจวหนิงส่งให้อย่ำงเชื่องช้ำค่อยๆ เช็ดอย่ำงเบำมือ

“บอกพวกนำงว่ำ ยำมนี้ องค์จกั รพรรดิล่มุ หลงในตัวสนม

จ้ ำ วยิ่ ง นั ก ขอให้ พ วกนำงหลบเลี่ ย งให้ ไ กล อย่ ำ ได้ แ ข็ง ข้ อ
ไม่เ ลื อก สนมจ้ำวเป็ นผู้ชมชอบกำรทูลฟ้ องยิ่ ง นั ก อย่ ำได้ หำ
เรือ่ งลำบำกแก่ตน”

หำกเอ่ยถึงพระสนมทัง้ สองที่ต่งกุ้ยเฟยเลือกมำช่วยแบ่ง
เบำกิ จ กำรภำยในวัง นั ้น ถ้ ำ เป็ นสนมโหลวก็ไ ม่ มี เ รื่ อ งอัน ใด
ยุ่ ง ยำกแม้ แ ต่ น้ อ ย ด้ ว ยปกติ น ำงก็เ ป็ นผู้ช่ ว ยที่ ดี ข องกุ้ย เฟย
มำตลอดอยู่แล้ว

405
 ่ ิ่ งกว่ำผูใ้ ด แม้นองค์จกั รพรรดิ
แต่สนมลู่ผนู้ ัน้ นำงบ้ำคลังย
แย้มสรวลให้ นำงกำนั ลนำงใด สนมลู่กจ็ กั โกธรกริ้วไปถึงครึ่ง
เดื อนทัง้ ยังจัดกำรนำงกำนั ลผู้นัน้ เสี ยจนไม่มีชิ้นดี จึงเกรงว่ำ
วำจำเมื่อครู่ของต่งกุ้ยเฟยมิเอ่ยออกมำอำจจะดีกว่ำ ด้วยไม่ว่ำ
เรื่องใดก็ตำมหำกเกี่ยวข้องกับองค์จกั รพรรดิสนมลู่จะคล้ำยดัง่
ไก่ชนที่สยำยแผงคอพร้อมต่อสู้อยู่เสมอ

แววตำเยือกเย็นดุจธำรน้ำแข็งของต่งกุ้ยเฟยนัน้ สบมอง
ไปยังโจวหนิง ทัง้ สองสื่อสำรกันทำงสำยตำโดยมิกล่ำววำจำใด

“ข้ำน้ อยทรำบแล้วว่ำควรทำเช่นไรเจ้ำค่ะ” โจวหนิงเผย

ยิ้มบำงเบำออกมำในที่สดุ

406
 42 ยืมกำลังเข้ำทำลำย

ครัน้ เมื่อคำสังของต่
่ งกุ้ยเฟยถ่ำยทอดไปถึงพระสนมทัง้
สอง สนมโหลวก็รีบร้อนมำที่ตำหนักหย่งโซ่วเพื่อรับมอบภำรกิจ
ในคืนนัน้ ทันทีแต่สนมลู่กลับปล่อยไว้จนถึงวันที่สองจึงได้มำยัง
ตำหนักหยงโซ่วในยำมสำย

สนมลู่นัน้ มิเคยมีชีวิตที่ กระทำอันใดก็มิสมดังใจเท่

่ ำกับ
ช่ วงระยะสำมสี่ เดื อนนี้ มำก่ อน ทัง้ วิวำทกับตำหนั กหมิง กวำง
และยังตัดขำดกับตำหนักหย่งโซ่ว

เรื่องที่ ถกู กักบริเวณนั น้ ก็ขำยหน้ ำเหลือทนแล้ว ต่ งกุ้ย

เฟยยัง อำศัย โอกำสนี้ ซ้ำ เติ ม นำงด้ ว ยกำรส่ ง อำหำรแสนแย่
มำยังตำหนักโหรวฝู นำงโกรธเคืองอย่ำงยิ่งจึงดิ่งไปขอเข้ำพบ
ไท่โฮ่ว ไม่นำนอำหำรกำรกินของตำหนักนำงก็ฟื้นคืนมำดังเด ่ ิม

แต่ ไท่ โฮ่ วก็มิใช่ ทรงโปรดกำรกระทำของนำง พระองค์

ทรงเรียกนำงไปอบรมสังสอนอยู ่ ่หลำยคำ ครำนี้ นำงไม่ต่ำงอัน
ใดกับตือโป๊ ยก่ำยส่องคันฉ่ องมองอย่ำงไรก็มิใช่คน*

แม้นในใจนำงจะเคี ยดแค้นเหลือแสน แต่ ยงั คงต้ องคิด

บัญชีไปทีละคน อันดับแรกต้องลงมือที่ต่งกุ้ยเฟยเสียก่อน นำง

407
ขัดเคืองกับท่ำทำงหยิ่งผยองในอำนำจไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสำยตำ
ประหนึ่ งตนสูงส่งหนักหนำของต่งกุ้ยเฟยเหลือเกิน

สนมลู่ เ ห็ น ว่ ำ ต่ ง กุ้ ย เฟยเองก็ มิ ได้ ช มชอบนำงเช่ น

เดียวกับที่นำงมิใคร่ชอบต่งกุ้ยเฟย จึงคิดไม่ถึงว่ำต่งกุ้ยเฟย จะ
ออกปำกให้นำงช่วยจัดกำรกิจกำรภำยในวังหลังเช่นนี้

พวกนำงเข้ำวังมำพร้อมกัน แม้นมิอำจพูดได้ ว่ำแค่ ยก

ก้นก็เห็นอุจจำระ**ของอี กฝ่ ำยว่ำเป็ นเช่ นไร แต่ หำกกล่ำวถึง
นิสยั ใจคอกลับรูด้ ีอยู่มำกพอควร

ต่ งกุ้ยเฟยผู้นี้รกั หวงแหนในอำนำจศักด์ ิ ศรียิ่งนั ก ทัง้ ยัง

ชอบสร้ำงพรรคพวกเพื่อเสริมสร้ำงบำรมีให้แก่ตน

เหล่ำสนมเองก็ยินดีที่จะอยู่ใต้บำรมีของต่งกุ้ยเฟย อย่ำง
สนมโหลวนัน่ ประไร ที่สตรีสกุลโหลวสำมำรถเป็ นที่โปรดปรำน
จนให้ ก ำเนิ ดองค์ ห ญิ ง น้ อยและเลื่ อ นขัน้ เป็ นพระสนมเอก
ขัน้ สองลำดับที่ สองก็เพรำะอำศัยบำรมีของต่ งกุ้ยเฟยที่ พำนั ก
ตำหนั กเดี ยวกันช่ วยเหลือ มิเช่นนัน้ สนมโหลวที่ รปู โฉมจืดชืด
ปำนนัน้ จะต้องพระเนตรองค์จกั รพรรดิได้อย่ำงไร

408
 เมื่ อ ผู้อื่ น ส่ ง ลู ก ท้ อ ให้ ส นมโหลวจึ ง ต้ อ งส่ ง ลู ก หลี่ * **คื น
ด้วยเหตุนี้สนมโหลวจึงคอยติดตำมต่งกุ้ยเฟยอยู่ไม่ห่ำงทำทุก
อย่ำงที่นำงสังซึ่ ่งนับว่ำทัง้ สองฝ่ ำยต่ำงได้รบั ผลประโยชน์

หำกต่งกุ้ยเฟยต้ องกำรหำคนมำช่วยดูแลจัดกำรกิจกำร
ภำยในวัง แต่ ไ หนแต่ ไ รก็ ต้ อ งเป็ นสนมโหลวอย่ ำ งมิ ต้ อ ง
สงสัย แต่ ค รำนี้ กลับ นั บ นำงเข้ ำไปด้ ว ย ท ำให้ น ำงรู้สึ กมึ น งง
ไปหมด

สนมลู่มีอุปนิสัยตรงไปตรงมำเมื่อนำงพบหน้ ำกับต่ งกุ้ย

เฟยจึงเอ่ยปำกถำมถึงสิ่งที่ ติดอยู่ในใจออกไปทันที อย่ำงลืมสิ้น
ถึงวำจำที่ ได้ปรึกษำหำรือกับนำงกำนั ลตนก่ อนที่ จะมำที่ นี่ ไป
เสียสิ้น

แต่ทว่ำต่งกุ้ยเฟยกลับมิได้มีท่ำทีหยิ่งยโสอย่ำงที่เคยเป็ น
นำงโบกมือไล่ น ำงก ำนั ลที่ ค อยรับ ใช้ ใ ห้ ออกไปเหลื อ ไว้ เ พี ย ง
โจวหนิงนำงกำนั ลคนสนิทเท่ ำนั น้ ถึงตอนนี้ จึงได้ ยกมือนวด
ขมับตนแสดงสีหน้ ำเหนื่ อยล้ำเหลือแสนออกมำ

“เจ้ำมิต้องกังวลอันใดไป ข้ำเพียงแค่เหนื่ อยแล้วเท่ ำนัน้

จึงได้หำคนช่วยแบ่งเบำ...งำนเทศกำลไหว้พระจันทร์ครำนี้ องค์

409
จักรพรรดิให้ ควำมสำคัญยิ่งนัก หำกมีเพียงน้ องโหลวคงมิไหว
แน่ จึงได้เรียกเจ้ำมำช่วยอีกแรง” แล้วกล่ำวต่อว่ำ

“เรำวิวำทกันมำตลอดก็จริงแต่ควำมผูกพันหลำยปี เหล่ำ
นี้ มนั จักทำให้ เรำเป็ นศัตรูกนั ไปจริงๆ งัน้ เหรือ?” พูดจบก็เผย
ยิ้มเยำะออกมำแล้วถอนหำยใจ

“ยำมนี้ ตำหนักหมิงกวำงโดดเด่นดังสุ ่ ริยำกลำงเวหำ เรำ

ยังจะวิวำทกันเองให้ผอู้ ื่นเห็นเป็ นเรือ่ งสนุกงัน้ หรือ?”

เมื่ อ เอ่ ย ถึ ง ต ำหนั ก หมิ งกวำงครำใดสนมลู่ ม ัก รู้ สึ ก

เจ็บแปลบขึน้ มำที่ข้อมือครำนัน้

ตั ว บัด ซบเช่ น สตรี ส กุ ล จ้ ำ วชมชอบแสดงสี ห น้ ำอัน

น่ ำสงสำรเป็ นที่ สุด ควำมจริงแล้วลำไส้ ของนำงนัน้ ดำ*เสี ยยิ่ง
กว่ำสิ่งใด ข้อมือของตนนัน้ ก็ถกู สตรีสกุลจ้ำวลอบลงมืออย่ำง
้
เหี้ ยมโหดทว่ ำเครำะห์ดีที่มิได้หกั ไปจริงๆ แต่ ต้องรักษำไปถึง
สองเดือน นำงเพิ่งจะกล้ำใช้แรงบ้ำงก็เมื่อไม่นำนมำนี้ เอง

เดิ ม นำงคิ ดว่ ำ เมื่ อ ค ำสัง่ กัก บริ เ วณสิ้ น สุ ด ลงจัก ต้ อ ง

สังสอนสตรี
่ สกุลจ้ำวเสี ยบ้ำงแต่ กลับคำดไม่ถึงว่ ำเรื่องรำวจะ
พลิกผันไปมำกขนำดนี้

410
 เพี ย งชัว่ พริ บ ตำสตรี ส กุล จ้ ำ วกลับกลำยเป็ นเจำอี๋ ซึ่งมี
ต ำแหน่ ง สู ง ส่ ง กว่ ำ นำงยิ่ ง นั ก ควำมคิ ด อัน ชัว่ ร้ ำ ยที่ มิ อ ำจน ำ
ออกมำใช้ได้ทำให้นำงอัดอัน้ แทบเสียสติ

“กุ้ยเฟยเป็ นถึงผู้ดูแลควบคุมทัง้ หกฝ่ ำยภำยในวัง หรือ

ยังต้องไยดีสตรีบดั ซบที่เคยเป็ นเพียงนำงกำนัล? หำกมิเชื่อฟั ง
ก็จดั กำรนำงเสีย” สนมลู่กระชำกผ้ำเช็ดหน้ ำปักลำยภมรชม บุป
ผำในมือตนแล้วกล่ำวด้วยน้ำเสียงแปลกพิกลว่ำ

“ก็เหมือนกับที่ ทำกับเหล่ำพี่สำวน้ องสำวเรำอย่ำงไรเล่ำ

มิใช่ว่ำท่ำนนัน้ มีแผนกำรมำกมำยหรอกหรือ?”

ต่ งกุ้ยเฟยแทบจะถอนหำยใจออกมำแต่ ยบั ยัง้ กลำ้ กลืน

เอำไว้

หำกมิใช่ว่ำยำมนี้ จกั ต้องใช้สนมลู่ นำงคงจัดกำรอย่ำงที่

เคยชินไปแล้วจริงๆ

สนมลู่ยำกนั กจะได้มีโอกำสสำแดงบำรมีต่อหน้ ำต่ งกุ้ย

เฟย สี หน้ ำจึงภำคภูมิใจยิ่ง ไม่ว่ำจะเป็ นต่งกุ้ยเฟยหรือสนมจ้ำว
ล้วนมิใช่สิ่งประเสริฐอันใด หำกให้ดีต้องดับแดดิ้นไปทัง้ สองคน
นำงจึงจะเบิกบำนใจได้

411
 “ในวัง นี้ ผู้ ใ ดเล่ ำ จะได้ ร ับ กำรโปรดปรำนเที ย บเท่ ำ
กับต่งกุ้ยเฟย ข้ำงกำยมีทงั ้ พระโอรสอีกทัง้ บิดำและพี่น้องล้วนมี
บรรดำศัก ด์ ิ ช่ ำ งดี เ หลื อ แสน แม้ น พวกเรำอยำกเอำตัว ไป
เปรียบก็มิอำจเทียบได้”

นำงกำนัลคนสนิทที่ติดตำมสนมลู่มำก็ล้วนหมดสิ้นวำจำ
จะกล่ำว มิใช่ตกลงกันว่ำจะโอนอ่อนต่อต่งกุ้ยเฟยหรอกหรือ?
หรือถูกสุนัขกินไปหมดเสียแล้ว? ที่มำในวันนี้ กเ็ พื่อสำนสัมพันธ์
มิใช่ทำลำยสัมพันธ์ แต่สนมลู่กลับลืมเสียสิ้น

“ยำมนี้ ก ลับ ไม่ เ หมื อ นกำลก่ อ นแล้ ว ” ต่ ง กุ้ย เฟยถอน

หำยใจยำว

“หรือน้ องสำวไม่ทรำบว่ำองค์จกั รพรรดิได้แต่ งตัง้ บิดำ

ของสตรีสกุลจ้ำวจำกนำยพรำนสำมัญเป็ นองครักษ์ เสื้ อ แพร
ระดับผู้บงั คับกองร้อยแล้วเมื่อวำนนี้ กล่ำวตำมตรงโดยมิเกรง
จะถูก เจ้ำขันเอำ เมื่อวำนองค์จกั รพรรดิทรงมีรบั สังให้ ่ ข้ำเข้ำ
เฝ้ ำเพื่อกล่ำวตำหนิที่ เหล่ำพี่สำวน้ องสำวต่ ำงพำกันส่ งน้ ำแกง
ไปยังตำหนักฉำงเล่อทัง้ ยังทรงตำหนิต่อหน้ ำสนมจ้ำวอีกด้วย...
เป็ นที่ น่ำอับอำยขำยหน้ ำเสี ยจนอยำกจะแทรกธรณี หนี ไปเสี ย
จำกที่ ข้ำเห็น พระองค์นัน้ ปฏิบตั ิ ต่อนำงดี เสี ยยิ่งกว่ำปฏิบตั ิ ต่อ

412
เฉินหวงโฮ่ว ด้วยซำ้ สำยพระเนตรที่ทอดมองนำงนัน้ อ่อนโยน
ยิ่งนัก”

ครัน้ สนมลู่ได้ฟังดังนัน้ ก็ระเบิดโทสะทันใด “มิใช่ว่ำ มิใช่

ว่ำองค์จกั รพรรดิทรงรักเฉินหวงโฮ่วลึกซึ้งยิ่งหรอกหรือ?！”

ต่งกุ้ยเฟยยิ้มเย็น “น้ องสำว เฉินหวงโฮ่วทรงสวรรคตไป

สำมปี แล้ ว คนตำยดุจเถ้ำถ่ำนอี กทัง้ สตรี ส กุล จ้ ำวก็อ่ อนโยน
น่ ำรักออกปำนนัน้ ดวงหทัยของพระองค์กค็ งถูกนำงปลุกปลอบ
ให้กลับมำมีชีวิตชีวำอีกครัง” ้

ข้ำก็ทำได้เช่นกัน！

สนมลู่ รู้ ดี ว่ ำ หำกกล่ ำ วค ำนี้ ออกมำคงน่ ำขัน เสี ย จน

ฟันร่วงจึงได้แต่เก็บกักคำนี้ เอำไว้ในริมฝี ปำกตน

นำงกลับ ยิ่ ง มิ เ ข้ ำ ใจเหตุ ใ ดองค์ จ ัก รพรรดิ ถึ ง ได้ ต้ อ ง

พระทัยในตัวสตรีสกุลจ้ำว หน้ ำอกก็มิมี รู้จกั เพี ยงกล่ำวอู้อี้ไป
่ ำววำจำให้ชดั แจ้งยังมิอำจทำได้....
เท่ำนัน้ แม้กระทังกล่

นำงมีอนั ใดให้ผคู้ นชมชอบกัน?

413
 กำรสวรรคตของเฉินหวงโฮ่วส่ งผลอย่ำงหนั กหน่ วงแก่
องค์จกั รพรรดิเพียงนัน้ เชี ยวหรือ กระทังกำรเสพสุ
่ นทรียะของ
พระองค์กบ็ ิดเบีย้ วไม่เหมือนผูค้ นปกติไปเสียแล้ว

ครัน้ สำยตำเหลือบแลเห็นสนมลู่โกรธเคืองเสียจนมิอำจ
กล่ำววำจำก็ทำให้ต่งกุ้ยเฟยเบิกบำนใจขึน้ มำโดยพลัน

“องค์จกั รพรรดินัน้ หำกโปรดปรำนผู้ใดก็จกั ฝั กใฝ่ แค่ ผู้

นัน้ สำยพระเนตรจะมีเพียงนำง ข้ำเองก็เข้ำใจในเรื่องนี้ ดี จึงทำ
เพี ยงช่ วยเหลือพระองค์จดั กำรดูแลวังหลังให้ สงบเรียบร้อยก็
นับว่ำเพียงพอแล้ว...หำกมิใช่ของข้ำ แย่งชิงไปก็มิอำจได้มำ ข้ำ
เพียงห่วงใยน้ องสำวเท่ ำนัน้ เจ้ำเป็ นคนอุปนิสัยตรงไปตรงมำ
หำกเม็ดทรำยเข้ำตำก็อย่ำได้ไปขยี้เลย สตรีสกุลจ้ำวเองก็มิใช่ผู้
ที่ จะยุติอนั ใดโดยง่ำย เจ้ำมิเห็นหรอกหรือนำงกล้ำกระทังว ่ ิ วำท
กับสนมเฉี ยนต่อหน้ ำพระพักตร์”

“สตรี ส กุล จ้ ำ วเห็น ว่ ำ ตนเป็ นที่ โ ปรดปรำนจึ ง ได้ แ สดง

อำนำจบำตรใหญ่ เรำเองก็นับว่ำเป็ นคนเก่ำแก่แห่งวังหลังหำก
หลบเลี่ ยงได้กจ็ งเลี่ยงเถิด หำกเอำหน้ ำกลองชนกัน*แล้วองค์
จัก รพรรดิ ท รงเข้ ำ ข้ ำ งนำง เช่ น นั ้น หน้ ำของเรำสองจะห้ อ ย
แขวนไว้ที่ใดกัน?”

414
 กล่ำวจบจึงยกถ้วยชำขึ้นดื่มสองคำด้วยท่ำทำงดุจคล้ำย
จะส่งแขก สนมลู่จึงได้แต่เก็บกลืนวำจำอันมำกมำยของตนไว้
ในลำคอเสียแทบจะสำลักตำย

กับพวกนำงนัน้ ต่งกุ้ยเฟยตัวร้ำยกลับมีกลวิธีเล่หเ์ หลี่ยม

มำกมำยมำจัดกำรเสี ยจนแทบเขี ยนเป็ นตำรำได้ แต่ กบั สตรี
สกุลจ้ำวแสนบัดซบนัน้ กลับไม่มีพิษสงอันใด ขี้ขลำดเสียจน น่ ำ
ตกใจ แม้แต่ควำมกล้ำที่จะเผชิญหน้ ำยังไม่มี?

ขี้ขลำดปำนนี้ ยงั กล้ำเป็ นกุ้ยเฟยอยู่หรือ รีบคืนตำแหน่ ง

ไปเสียให้สิ้นเรือ่ งไป

สนมลู่ โ กรธเสี ย จนมื อ เท้ ำ เย็น ไปหมด ครัน้ ถึ ง ต ำหนั ก

โหรวฝูยงั มิทนั ได้ดื่มชำร้อนดับโทสะกลับยินเสี ยงรำ่ ไห้ ดงั เข้ำ
มำ จำกนอกตำหนั ก จึงให้ นำงกำนั ลข้ำงกำยเรี ย กตัว เข้ำมำ
ถำมไถ่

ได้ควำมว่ำสนมหลี่ (ยศเป่ ำหลิน)ที่ พำนั กอยู่ปีกตำหนั ก

ตนทรำบว่ำองค์จกั รพรรดิจะเสด็จไปที่อทุ ยำนหลวงจึงได้ไปรอ
เข้ำเฝ้ ำ แต่ผลสุดท้ำยกลับถูกสนมจ้ำวที่ ติดตำมองค์จกั รพรรดิ
ไปกีดกันไว้ ซำ้ ยังตบหน้ ำนำงอีกด้วย และในครำวเดียวกันนัน้

415
ก็มีพระสนมที่ ไปดักรอองค์จกั รพรรดิถกู กี ดกันไว้อีกถึงห้ ำหก
คน

มิทนั รอให้ นำงกล่ำวจบสนมลู่กโ็ ยนถ้วยชำในมือตกลง

พืน้ แตกออกเป็ นเสี่ยงๆ ด้วยใบหน้ ำแดงกำ่ ลำมไปถึงลำคอ

“สตรี ส กุลเจ้ำแสนบัด ซบนั น้ คิ ด ว่ ำตนส ำคัญหนั ก หนำ

หรือไร นำงเลื่อนตำแหน่ งขึน้ มำได้ด้วยเหตุใดยังไม่รตู้ วั อีกหรือ
บัดนี้ กลับแสร้งทำตนเหนื อผู้คน คิดว่ำองค์จกั รพรรดิเป็ นของ
นำงแต่ เพี ยงผู้เดี ยวหรืออย่ำงไรถึงได้ ใช้ เชื อกจับมัดมิให้ ผ้ใู ด
แตะต้องเช่นนี้ ！”

หำกวันนี้ นำงกำนัลมิกล่ำวเตือนให้ตนไปพบต่งกุ้ยเฟยที่
ตำหนักหย่งโซ่ว นำงก็คงเตรียมตัวไปที่อทุ ยำนหลวงเพื่อดักพบ
องค์จกั รพรรดิเช่นกัน

“นำงคนชัน้ ต่ำที่ สมควรตำย” สนมลู่กล่ำวออกมำด้ วย

ควำมแค้นเคือง

416
 *****ตื อโป๊ ยก่ ำยส่ องคันฉ่ องมองอย่ำงไรก็มิใช่ คน เป็ น
สำนวนจีนมีควำมหมำยว่ำ กระทำกำรบำงอย่ำงที่ ผิดใจคนทัง้
สองฝ่ ำย ทำให้ทงั ้ สองฝ่ ำยล้วนมองว่ำตนเป็ นคนไม่ดี

*****แค่ยกก้นก็เห็นอุจจำระ คล้ำยสำนวนไทยที่ว่ำ แค่อ้ำ

ปำกก็เห็นลิ้นไก่

*****ส่ ง ลู ก ท้ อ ใ ห้ ส่ ง ลู ก ห ลี่ คื น เ ป็ น ส ำ น ว น มี
ควำมหมำยว่ำ เมื่อผูอ้ ื่นดีต่อเรำ เรำก็ต้องตอบแทนเขำเช่นกัน

*****ลำไส้ ดำ เป็ นกำรเปรี ยบเปรยถึงคนที่ จิตใจชัวร้

่ ำย
เป็ นคนไม่ดี

*****เอำหน้ ำ กลองชนกัน เป็ นส ำนวนเปรี ย บเปรยว่ ำ

ทะเลำะกัน ประจันหน้ ำกัน แบบไม่มีใครยอมใคร

417
 43 สัญญำ

ชื่อเสี ยงเรื่องควำมริษยำอันแกร่งกล้ำของสนมจ้ำวแห่ ง
ตำหนักหมิงกวำงได้ขจรขจำยไปทัวด้ ่ วยประกำรฉะนี้

นำงจับจูงพระหัตถ์องค์จกั รพรรดิเดินเล่นอยู่เพี ยงครู่ก็

สกัดกัน้ และขับไล่พระสนมไปได้ถึงเจ็ดแปดคน แต่ ละคนสวย
สดงดงำม ใบหน้ ำเล็กประแป้ งขำวลออรำวกับใช้แป้ งที่ ต้องทำ
ถึงครึ่งเดือนมำผัดหน้ ำกระนัน้ เดินไปเพียงไม่กี่ก้ำวแป้ งก็ร่วง
กรำวเสียแล้ว

ถือชำมข้ำวของใคร กระทำภำรกิจของผู้ใด เฉินหรูอี้มิ

เคยลืมเลือน

แต่นำงก็มิปรำรถนำกระทำกำรเกินเลยไปเสียทุกเรื่องถึง
อย่ ำ งไรนำงก็ย งั ต้ อ งอำศัย อยู่ ใ นวัง หลัง หำกไม่ ร ะวัง ก็อ ำจ
ล่วงเกินผู้คนมำกมำย และยังมีคนอีกผู้หนึ่ งที่ เพียงขยับเหยียด
เท้ ำก็สำมำรถทำให้ นำงตำยได้ น้ ำลำยของพวกเขำเหล่ำนั น้
ล้วนทำให้นำงเหม็นตำยได้ทงั ้ สิ้น

เดิมที นำงเพียงคิดใช้ วำจำอันเสี ยดแทงและกำรแสดงสี

หน้ ำของตนโจมตี คนเหล่ำนัน้ ก็เพียงพอแล้ว ทว่ำผู้ใดจะล่วงรู้

418
กำรติดตำมองค์จกั รพรรดินัน้ มักมีเรื่องเหนื อควำมคำดหมำย
เกิดขึน้ เสมอ

ไม่ มี ผู้ ใ ดคำดคิ ดว่ ำ จะมี ส นมนำงหนึ่ งดิ้ นรนขัด ขื น

ทุกวิถีทำงทัง้ ยังส่ งสำยตำประหนึ่ งตนถูกใส่ ร้ำยมิได้รบั ควำม
เป็ นธรรม เมื่ อ นำงถูก ลำกออกไปจึ ง คิ ด ดึ ง ชำยอำภรณ์ ข อง
องค์จกั รพรรดิไว้

ในควำมวุ่นวำยนัน้ จึงเกิดควำมผิดพลำดขึ้น นำงได้คว้ำ

เอำป้ ำยหยกที่ ห้อยบนสำยคำดพระกฤษฎี เข้ำโดยแรงจึงทำให้
สำยคำดพระกฤษฎีหลุดร่วงออกจำกฉลองพระองค์

ทัวทั
่ ง้ อุทยำนหลวงเงียบลงโดยพลัน มีเพี ยงนกแก้วน่ ำ
ตำยที่องค์จกั รพรรดิทรงโปรดนำมำด้วยคอยส่งเสียงร้องแหลม
เลียนอย่ำงคำถวำยพระพรที่เหล่ำสนมเอื้อยเอ่ยอย่ำงมีจริตเมื่อ
ครู่

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญ！”

“ทรงพระเจริญ！ทรงพระเจริญ！”

419
 พระพักตร์ขององค์จกั รพรรดิดำคลำ้ ดังก้
่ นหม้อที่ ใช้ มำ
นำนปี ทัว่ พระวรกำยแผ่ ก ระแสเย็น เยี ย บแต่ มิ ไ ด้ ต รัส สิ่ ง ใด
ออกมำเพียงโอบรอบเอวเฉินหรูอี้ไว้แน่ นคล้ำยกับหำกพบเรื่อง
มิสมพระรำชหฤทัยก็สำมำรถหักเอวนำงเป็ นสองท่อนทันที

เฉินหรูอี้เข้ำใจในพระรำชดำริขององค์จกั รพรรดิดี

พระองค์ทรงต้องกำรให้นำงออกหน้ ำจัดกำรเรื่องนี้

เอวนำงและชะตำชีวิตนำงล้วนอยู่ภำยใต้พระหัตถ์นี้ นำง
หรือจะกล้ำลังเลใจอันใดจึงสังให้
่ หยวนสี่จดั กำรคนบัดเดี๋ยวนัน้

หยวนสี่นัน้ แสนซื่อจึงเงือ้ มือซ้ำยขวำดุจง้ำงเกำทัณฑ์ขึน้

แม้แต่ สนมที่ อยู่ด้ำนข้ำงก็พลอยรับเครำะห์ไปด้วย ลงมือครำ
เดียวโดนฝ่ ำมือไปถึงสองคน

่ ง้ อุทยำนได้ยินเพียงเสียงตบตีว่นุ วำยไม่รจู้ บสิ้น เฉิน

ทัวทั
หรูอี้สวมสำยคำดพระกฤษฎีให้องค์จกั รพรรดิอย่ำงตัง้ ใจอยู่เป็ น
นำนแต่ทว่ำพระสนมผู้นัน้ ก็ยงั ร้องไห้โหยหวนอยู่ไม่หยุดหย่อน
เสียจนหูของนำงแทบหนวก

420
 องค์จ กั รพรรดิ ไ ม่ มี ท ำงอภัย ให้ น ำง ทรงให้ ค นปิ ดปำก
นำงไว้แล้วลำกออกไป ทรงลดตำแหน่ งนำงจำกสนมชัน้ ล่ำงขัน้
หกเป็ นเพียงสนมชัน้ ล่ำงขัน้ แปด

ครำนี้ มิต้องให้ขนั ทีปิดปำกนำงไว้ นำงก็มิได้โหยหวนอัน

ใดอีก นัยน์ ตำสองดวงตะลึงค้ำงไป

มิ ต้ อ งเอ่ ย ปำกถำม เฉิ นหรู อี้ ก็ท รำบดี ว่ ำ เรื่ อ งครำนี้

เครำะห์กรรมคงตกลงที่ นำงเป็ นแน่ เพี ยงนำงเห็นแววตำอัน
หวำดกลัวของเหล่ำสนม ก็ทรำบในทันทีว่ำในสำยตำของเหล่ำ
สนมนัน้ นำงก็เป็ นตัวร้ำยกำจที่ คอยมอมเมำองค์จกั รพรรดิให้
ลุ่มหลงมัวเมำ ทุกอย่ำงล้วนเป็ นเพรำะนำง ส่วนองค์จกั รพรรดิ
นัน้ ยังคงสะอำดบริสทุ ธ์ ิ ดจุ บงกชขำว

เฉิ นหรู อี้ ห มดวำจำจะกล่ ำ วทัง้ คร้ ำ นเสวนำกับ คนที่

สำยตำมืดบอดเหล่ำนี้ เพี ยงแสดงท่ ำที ปัน้ ปึ่ งเย็นชำต่ อเหล่ำ
สนมที่ ไ ม่ ก ล้ ำ แม้ แ ต่ จ ะพ่ น ลมหำยใจเหล่ ำ นี้ ครำหนึ่ งแล้ ว
ตระกองกอด พระกรองค์จกั รพรรดิเดินนวยนำดขึ้นไปนั ง่ บน
เกี้ยวเพื่อกลับตำหนักหมิงกวำง

421
 เมื่อถึง หน้ ำต ำหนั กหมิง กวำง เฉินหรูอี้กลับ ไม่ ย อมลง
จำกเกี้ยว นำงเกำะกอดพระอูรขุ ององค์จกั รพรรดิไว้กล่ำววำจำ
สอพลอมำกมำย

“เชี่ ย เซิ นยิ น ดี พ ลี ชี พ เพื่ อ พระองค์ แ ละจงรัก ภัก ดี ต่ อ

พระองค์แม้นตำยก็มิเสี ยดำย...บัดนี้ เชี่ ยเซินได้ล่วงเกินพี่สำว
น้ องสำวไปทัววั ่ งหลังแล้ว ขอฝ่ ำบำทอย่ำได้ทอดทิ้งเชี่ ยเซินนะ
เพคะ เชี่ยเซินจะไม่ทำให้ฝ่ำบำทผิดหวัง จะตัง้ ใจทำหน้ ำที่อย่ำง
สุดควำมสำมำรถ เชี่ยเซินจะพยำยำมให้มำกขึ้นเพื่อพระองค์...
ดีหรือไม่เพคะ?”

ในหัวของเซียวเหยี่ยนนัน้ ขำวโพลน มุมปำกบิดเบ้ขึน้

พระสนมผู้หนึ่ งกอดขำเขำไว้ต่อหน้ ำผู้คนมำกมำย แวว

ตำเต็มไปด้วยควำมรู้สึกหลำกหลำย เสียงเล็กใสเอ่ยวำจำอย่ำง
น่ ำเวทนำ ผู้ใดพบเห็นคงเข้ำใจว่ำนำงเตรียมกระโจนขึ้นคร่อม
ร่ำงเขำอยู่เป็ นแน่

หำกมิใช่ เห็นแก่ควำมดี เมื่อครู่ของนำง เห็นแก่ สำยตำ

อันแหลมคมของเขำและกำรร่วมมือที่ แสนรำบรื่นของเรำ เขำ
คงเตะนำงลงไปจำกเกี้ยวนำนแล้ว

422
 ยำมนี้ มีสำยตำของฝูงชนจับจ้องจึงมิอำจกล่ำวโจ่งแจ้ง
เกินไปนักเพื่อมิให้ผคู้ นเกิดข้อสงสัย

เซี่ยวเหยี่ยนรู้ดีว่ำกำรแสดงอำนำจบำตรใหญ่ในอุทยำน
หลวงเมื่อครู่ ทำให้นำงหวำดหวันว่
่ ำเหล่ำสนมจะมำแก้แค้นตน
และเขำเองก็จะทอดทิ้งนำง

กระทำกำรเช่นเสร็จงำนโม่แป้ งแล้วฆ่ำลำ* สนมจ้ำวผู้นี้

จึ ง เกิ ด หวำดกลัว เสี ย จนอวัย วะภำยในแทบปริ แ ตก หำกเขำ
มิให้คำมันแก่
่ นำง นำงคงต้องกอดขำเขำไม่ปล่อยอยู่เช่นนี้ เป็ น
แน่

เขำจึง ตบศี รษะนำงเบำๆ เชิด หน้ ำขึ้น อย่ ำงหยิ่ ง ผยอง

แล้วกล่ ำวปลอบใจนำงว่ำ “อ้ ำยเฟยวำงใจได้ ขอเพี ยงเจ้ำไม่
ทรยศเจิ้น เจิ้นก็ไม่มีทำงทอดทิ้งเจ้ำ”

เมื่ อ ได้ ร บั ค ำมันจำกองค์

่ จ กั รพรรดิ แ ล้ ว เฉิ นหรูอี้ จึ ง ได้
กลับตำหนักตนด้วยควำมเบิกบำนใจ เหลือไว้เพียงแผ่นหลังที่
ไม่มีอนั ใดต่ำงจำกด้ำนหน้ ำไว้ให้แก่ฝงู ชน

423
 รอบพระวรกำยขององค์จ ัก รพรรดิ มี ผู้ติ ดตำมทัง้ สิ้ น
สำมสิบถึงห้ำสิบคน นอกจำกเฉินฮวำยที่ร้วู ่ำเฉินหรูอี้เป็ นเพียง
โล่ป้องดำบธนูแล้วนัน้ ผูอ้ ื่นกลับมิทรำบอันใดเลย

ผู้ที่อยู่ไกลมองเห็นเพียงตำแหน่ งสถำนที่จึงทรำบว่ำพระ
สนมยังมิลงจำกเกี้ยวและยินเสียงวำจำอ่อนหวำนระหว่ำงองค์
จักรพรรดิและพระสนมอยู่รำไร ส่ วนผู้ที่อยู่ใกล้กร็ ู้สึกคลื่นไส้
มำกกว่ำผูอ้ ยู่ไกลเมื่อยินเสียงสนทนำนัน้

คิดไม่ถึงเลยว่ำองค์จกั รพรรดิที่แลดูองอำจกล้ำหำญ เมื่อ

กล่ ำ วค ำหวำนนั ้น แม้ ส นั ้ แต่ ก ลับ กิ น ใจ สะท้ ำ นสะเทื อ นผู้ฟั ง
ยิ่งนัก

“ขอเพียงเจ้ำไม่ทรยศเจิ้น เจิ้นก็ไม่มีทำงทอดทิ้งเจ้ำ”

มำรดำมันเถอะ！นี่ คือกำรให้คำมันไปตลอดชี
่ วิต?

สนมจ้ำวแห่งตำหนักหมิงกวำงไม่เหมือนผู้ใดเลยจริงๆ
องค์จกั รพรรดิทรงประคองนำงไว้ในฝ่ ำพระหัตถ์ สำยพระเนตร
ทรงมีนำงเพียงผูเ้ ดียว

424
 เฉิ นฮวำยเหลื อ บมองคนกลุ่ ม หนึ่ งที่ มี ท่ ำ ทำงล ำพอง
ขึ้นมำอย่ำงไร้สำเหตุ เขำอยำกจะหัวเรำะให้ ไส้เคลื่อนเสี ยจริง
เรือ่ งนี้ มีอนั ใดเกี่ยวข้องกับพวกเขำแม้แต่น้อยนิดหรือไม่?

แต่ด้วยพระอำรมณ์ อนั แปรปรวนขององค์จกั รพรรดิเขำ

จึงตัดสินใจว่ำจะเก็บเรื่องอันน่ ำหัวร่อนี้ ไว้ให้ร้เู พียงแค่ตน หำก
กล่ ำ วออกไม่ แ น่ ว่ ำ อำจมี ค ำใดไปกระแทกพระกรรณอั น
อ่อนไหวของพระองค์เข้ำ ถึงครำนัน้ ก็มิทรำบได้ว่ำผู้ใดกันแน่ ที่
ต้องประสบเครำะห์กรรม....

แต่นำมของเฉินฮวำยจะต้องอยู่อนั ดับแรกเป็ นแน่ ผู้ใด

ใช้ให้เขำเป็ นคนสนิทใกล้ชิดองค์จกั รพรรดิกนั เล่ำ

มิอำจหลีก
ควำมชอบเขำนัน้ รับไว้ไม่น้อย ควำมชัวเขำก็
่
หนี

เรื่องรำวเป็ นดังเฉ ่ ิ นหรูอี้คำดกำรณ์ ไว้ทงั ้ หมด หลังจำกที่

นำงได้แสดงอิทธิฤทธ์ ิ ในอุทยำนหลวงครัง้ นัน้ นำงได้กลำยเป็ น
บุคคลที่ผคู้ นทัง้ วังหลังต้องหลีกลี้หนี หน้ ำเสียแทบไม่ทนั

มีเพียงสนมจงที่ยินดีคบค้ำกับนำง ส่วนสนมคนอื่นๆ นัน้

มิ ต้ อ งเอ่ ย ถึ ง กำรพู ด คุ ย เป็ นกำรส่ ว นตัว แม้ ก ระทัง่ ยำมไป

425
รวมตัวเพื่อเยี่ยมคำรวะต่ งกุ้ยเฟยที่ ตำหนั กหย่งโซ่ ว พวกนำง
นัน้ ไม่แม้แต่จะเหลือบแลตน

ข้อหนึ่ งคือไม่กล้ำ ข้อสองนัน้ คำดว่ำคงเกลียดชังนำงเสีย

จนต้องเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันแต่กลับมิอำจทำอันใดได้

่ ง้ วังหลังล้วนเห็นตำหนักหมิงกวำงเป็ นมูลสุนัข ที่ส่ง

ทัวทั
กลิ่นเหม็นไปทัว่ แต่ เฉินหรูอี้กลับยินดีให้เป็ นเช่นนี้ ซึ่ งช่วยลด
กำรสมำคมอย่ำงมีพิธีรีตองลงไปไม่น้อย

วัน ๆ ก็ อ่ ำ นต ำรำ รดน้ ำ ดอกไม้ บำงครำหำกองค์

จักรพรรดิมีเวลำก็จะพำนำงออกไปเดินเล่นบ้ำง เพียงแต่มิได้มี
ผูใ้ ดมำดักรอเข้ำเฝ้ ำองค์จกั รพรรดิอีกแล้วเท่ำนัน้

ค ำร ำ่ ลื อ เพี ย งครัง้ เดี ย วก็ส ำมำรถตัด ทิ้ ง ควำมคิ ด ของ

สนมเหล่ำนัน้ ให้อยู่ในกฎระเบียบขึน้ มำในทันใด

ทุ ก สำมวัน ห้ ำ วัน นำงก็จ ะไปพ ำนั ก ที่ ต ำหนั ก หย่ ง เล่ อ

นอนห่มผ้ำสนทนำกับองค์จกั รพรรดิอย่ำงมิได้มีอนั ใดเกินเลย
วันเวลำผ่ำนไปอย่ำงสุขสำรำญใจเหลือคณำ

426
 เฉินหรูอี้คิดว่ำกำรใช้ชีวิตรอควำมตำยไปวันๆ เช่นนี้ นัน้
มีควำมสุขกว่ำครำที่ นำงยังเป็ นหวงโฮ่ วเป็ นร้อยเท่ ำ ยำมนั น้
นำงวิ่งหน้ ำวุ่นหลัง ตื่นเช้ำกว่ำไก่นอนดึกกว่ำสุนัขเสียอีก

นอกจำกระวังมิให้ผ้ใู ดก่อเหตุว่นุ วำยภำยในตำหนักตน

และรักษำระยะห่ำงมิเข้ำไปใกล้ชิดกับตำหนักอื่นๆ มำกเกินไป
ก็ไม่มีเรือ่ งอันใดให้ย่งุ ยำกใจเลย

วัน เวลำเช่ น นี้ ก็ไ ด้ ผ่ ำ นไป ชัว่ พริ บ ตำเทศกำลวัน ไหว้

พระจันทร์ในวันที่สิบห้ำเดือนแปดก็มำถึง ทัวทั ่ ง้ พระรำชวังล้วน
ประดับประดำโคมไฟหลำกสี คึกคักอย่ำงยิ่ง

*****เสร็จงำนโม่แป้ งแล้วฆ่ำลำ เป็ นสำนวนเปรียบเปรย

คล้ ำ ยส ำนวนไทยที่ ว่ ำ เสร็จ นำฆ่ ำ โคถึ ก เสร็จ ศึ ก ฆ่ ำ ขุน พล
หมำยถึ ง เมื่ อ ใช้ ผู้อื่ น กระท ำกำรอย่ ำ งที่ ใ จปรำรถนำแล้ ว ก็
ทอดทิ้งหรือฆ่ำคนผูน้ ัน้ เสีย

427
 44 เมื่อครำหน้ ำกลองชนกัน

จำกเหตุในอุทยำนหลวงครำนั น้ ที่ หยวนสี่ ทำเกินคำสัง่

ตนเพรำะควำมสัตย์ซื่อเกินไปของนำงเป็ นเหตุ หลำยวันมำนี้
เฉินหรูอี้จึงเอำแต่ อบรมสังสอนข้
่ ำรำชบริพำรภำยในตำหนั ก
ตนอย่ำงเข้มงวด

ควำมซื่ อ สัต ย์เ ป็ นสิ่ ง ดี แ ต่ ห ำกมิ ไ ตร่ ต รองเรื่ อ งรำวให้

รอบคอบก็อำจผิดพลำดจนถึงชีวิตได้

ต ำหนั ก หมิ งกวำงบัด นี้ มิ ได้ เ ป็ นเช่ น กำลก่ อ นแล้ ว

แน่ นอนว่ำเมื่อได้รบั พระเมตตำจำกองค์จกั รพรรดิกย็ ่อมได้รบั
อภิสิทธ์ ิ มำกมำย

แต่ ไม่ว่ำเรื่องใดหำกมีคุณอนันต์กย็ ่อมมีโทษมหันต์ ยิ่ง

ไม่ต้องกล่ ำวถึงเรื่องรำวในพระรำชวัง เมื่อควำมโปรดปรำน
อยู่ที่ใดควำมเกลียดชังก็รวมอยู่ที่นัน่ เช่นกัน

ผู้อื่นไม่กล้ำยัวแหย่
่ ตำหนั กหมิงกวำงโดยง่ำยก็จริง แต่
หำกมีคนคิดจะกระทำก็จกั ต้องมิได้กระทำอย่ำงเปิดเผยเช่ นที่
ผ่ำนมำ คงต้ องหำจุดอ่อนของนำงแล้วลอบโจมตี นำงลับหลัง
ให้นำงไม่มีกำลังพอที่จะตอบโต้กลับเป็ นแน่

428
 ทุ ก ๆ สำมวัน ห้ ำ วัน องค์จ กั รพรรดิ จ ะประทำนสิ่ ง ของ
ให้แก่นำงเสมอ ตำหนักฉำงเล่อนัน้ มีเพียงนำงผูเ้ ดียวที่เข้ำออก
ได้ตำมใจเป็ นพระสนมที่ทรงโปรดปรำนไม่เสื่อมคลำย

มีแต่ นำงเท่ ำนั น้ ที่ ทรำบดี ว่ำเรื่องรำวแท้ จริงเป็ นเช่ นไร

นำงส ำนึ กอยู่ เ สมอว่ ำ ตนเป็ นเพี ย งโล่ บ งั ภัย และยิ น ยอมท ำ
หน้ ำที่เป็ นโล่ป้องภัยให้กบั แม่นำงหลินอย่ำงไม่เรียกร้องอันใด

ทว่ำหำกเปลี่ยนเป็ นสตรีที่โง่งมก็คงหลงระเริงกับควำม
โปรดปรำนที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ม อบให้ จ นไม่ ต ระหนั ก ว่ ำ ฟ้ ำสู ง
แผ่นดินตำ่ คืออันใดไปนำนแล้ว

มิต้องเอ่ ยถึงบริวำรเบื้องล่ำง เมื่อเจ้ำนำยตนได้รบั กำร

โปรดปรำนมำกมำยเช่ นนี้ แม้นพวกเขำมิได้ยกหำงตนขึ้นสูง
แต่ ผ้อู ื่นก็จกั ช่ วยยกชูหำงบริวำรเหล่ำนัน้ ให้ ลอยเด่นดังบ
่ ิ นได้
ขึ้น มำและต่ อ ให้ พ วกเขำอยู่ ใ นวัง มำนำนเพี ย งใดก็ย งั มิ อ ำจ
ต้ำนทำนกำรยกยอเยี่ยงนี้ ได้

เพื่อภำยภำคหน้ ำจะมิได้กระทำผิดพลำดเป็ นภัยแก่ ตน

จนเกี่ ย วพัน มำถึ ง นำงต่ อ ไป เฉิ นหรูอี้ จึง ได้ ว ำดวงแส้ ออกมำ
นำงหยิ บ ทัง้ ไม้อ่ อ นไม้ แ ข็ง เพื่ อ เปลี่ ย นแปลงกฎเกณฑ์ที่ แสน
หละหลวมของต ำหนั ก หมิ งกวำงในอดี ต ให้ เ ป็ นระเบี ย บ
429
เรี ย บร้ อ ยเคร่ ง ครัด ยิ่ ง ขึ้ น ทุ ก แววตำทุ ก กำรกระท ำล้ ว นถูก
ปรับเปลี่ยนใหม่ทงั ้ สิ้น

ในวันงำนเทศกำลไหว้พระจันทร์บริวำรในตำหนัก หมิงก
วำงก็ตื่นมำแต่ตงั ้ เช้ำมืด

ธรรมเนี ยมเก่ำแก่นัน้ บรรดำสนมต้องไปถวำยพระพรแด่

หวงโฮ่ ว เสี ย ก่ อ น แล้ ว องค์ห วงโฮ่ ว จึ ง จะน ำเหล่ ำ สนมไปยัง
ตำหนักเหรินโซ่วเพื่อถวำยพระพรแด่องค์ไท่โฮ่ว เสร็จจึงไปเข้ำ
ร่วมงำนเลี้ยงฉลอง ยำมนี้ วงั หลังมิได้มีหวงโฮ่วแล้วทัง้ หมดจึง
เป็ นหน้ ำที่ของต่งกุ้ยเฟย

เฉินหรูอี้มิอยำกตกเป็ นเป้ ำให้ผอู้ ื่นจับจุดอ่อนได้ จึงได้ใส่

เกรำะป้ องกันให้แก่บริวำรในตำหนักตนไว้ตงั ้ แต่ก่อนจะถึงวัน
งำนเทศกำลแล้ว เพื่อให้ทุกคนระมัดระวังตัวอย่ำงที่สดุ

ฝ่ ำยภูษำเร่งมือเย็บอำภรณ์ เสี ยจนช่ ำงเย็บภูษำมือแทบ

หักกันไปถึงห้ำคนจึงเย็บอำภรณ์ของเฉินหรูอี้สำเร็จในที่สดุ แล้ว
เร่ ง รุด น ำอำภรณ์ ม ำส่ ง ยัง ต ำหนั ก หมิ ง กวำงก่ อ นถึ ง วัน งำน
เทศกำลไหว้พระจันทร์เพียงหนึ่ งรำตรี

430
 องค์จกั รพรรดิทรงรับสังต่ ่ อฝ่ ำยภูษำด้วยพระองค์เองว่ำ
ให้เลือกใช้ผำ้ ไหมที่มีชื่อที่สดุ ในรำชวงศ์ก่อนมำตัดเย็บ

อำภรณ์ สีมรกตงดงำมปั กลำยหงส์สีแดงเข้มวิจิตร งำม

ตำ โดยเฉพำะเมื่อประดับด้ วยมงกุฎหงส์ประจำตำแหน่ งพระ
สนมเอกลำดับที่หนึ่ งแล้วนัน้ ยิ่งขับเน้ นให้เฉินหรูอี้ที่งำมสง่ำอยู่
แล้วให้เจิดจรัสเพริศพริ้งขึน้ ไปอีกหลำยเท่ำนัก

เพียงแต่ไม่ทรำบว่ำเดือนนี้ นำงกินอิ่มนอนหลับดีเกินไป
หรื อ อย่ ำ งไร ทั ง้ ยัง ดื่ ม นมที่ รี ด ออกมำจำกแม่ แ พะที่ อ งค์
จักรพรรดิทรงประทำนให้ทุกวันอีกด้วย เมื่อสวมใส่นำงจึงรู้สึก
อึ ดอัดหำยใจลำบำกทัง้ ที่ เป็ นอำภรณ์ ที่วดั และตัดเย็บมำเพื่อ
นำงโดยเฉพำะแท้ๆ

“หนูปี้*ไม่ระวังทำพระสนมเจ็บหรือเพคะ?”

เมื่อหยวนสี่ ได้ ผ่ำนกำรอบรมสังสอนมำเกื

่ อบทัง้ เดื อน
แล้วนัน้ แม้ไม่อำจกล่ำวได้ว่ำฉลำดว่องไวแต่กำรปรนนิบตั ิ ดแู ล
ที่ ควรมีกน็ ับได้ว่ำพัฒนำไปมำก ทุกอย่ำงล้วนเป็ นไปในทำงที่ดี
ขึน้

431
 อย่ำงน้ อยเมื่อเฉินหรูอี้มีสีหน้ ำที่ ผิดไปนำงก็เริ่มดูออก
บ้ำงแล้ว โดยเฉพำะยำมนี้ ที่เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วแน่ นเสี ยจนแทบ
หนี บยุงตำยได้เช่ นนี้ หำกหยวนสี่ ยงั มองมิออกอี กนำงคงต้ อง
ฆ่ำตัวตำยเป็ นแน่ เมื่อหยวนสี่เอ่ยถำมจบก็หยุดมือตนลงทันที
แล้วเบนสำยตำไปจับจ้องใบหน้ ำของเฉินหรูอี้

เฉิ นหรูอี้ สู ด ลมหำยใจเข้ ำ ลึ ก ควำมรู้สึ ก อึ ด อัด ค่ อ ยๆ

สลำยไป

“ไม่ เ ป็ นไร” นำงจัด อำภรณ์ และมงกุฎ ตนให้ เ ข้ ำที่ แล้ ว

เหม่อมองออกไปหน้ ำต่ำง ท้องฟ้ ำอึมครึมเล็กน้ อย แสงอำทิตย์
ที่สำดส่องแฝงไว้ด้วยควำมหนำวเหน็บสำยหนึ่ ง

“งำนเลี้ยงฉลองวันนี้ ยิ่งใหญ่นัก ผูค้ นขวักไขว่ว่นุ วำย ทุก

คนล้วนแต่ มีควำมเกี่ ยวพันอันซับซ้ อนกับผู้คนในวัง พวกเจ้ำ
ต้ องระวังให้ มำก อย่ำได้ก่อเรื่องวุ่นวำยเด็ดขำด....หยวนสี่ ....
เจ้ำกับหยวนเป่ ำติดตำมอยู่ข้ำงกำยข้ำ ต้องตัง้ สติให้ดี หำกพบ
เรือ่ งรำวใดไม่ปกติให้รีบรำยงำนข้ำทันที ”

“หนูปี้มิกล้ำทำให้ พระสนมต้องขำยหน้ ำเด็ดขำดเพคะ”

ดวงตำทัง้ สองของหยวนสี่ส่องประกำยวำววำบ

432
 “ในพระรำชวั ง แห่ ง นี้ มี ผู้ ใ ดไม่ ท รำบบ้ ำ งว่ ำ ที่ องค์
จักรพรรดิทรงจัดงำนฉลองเทศกำลไหว้พระจันทร์ให้ยิ่งใหญ่ถึง
เพียงนี้ กเ็ พื่อพระสนม หำกกล่ำวตำมตรงงำนวันนี้ เป็ นงำนของ
พระสนมโดยแท้ ต่ อ ให้ ห นู ปี้ กิ น ใจหมี ดี เ สื อ มำก็มิ ก ล้ ำ ท ำให้
พระสนมเสี ย หน้ ำสร้ ำ งควำมเสี ย หำยให้ ต ำหนั ก หมิ ง กวำง
เด็ดขำดเพคะ ”

หยวนสี่ ไ ม่ ก ล่ ำ วอัน ใดอำจดี ก ว่ ำ เพรำะเมื่ อ นำงกล่ ำ ว

ออกมำเช่ น นี้ กลับ ท ำให้ ใบหน้ ำ ของเฉินหรูอี้ บูด เบี้ย วยิ่ ง กว่ ำ
ส้มตำกแห้งคล้ำยคนเจ็บปวดไปทัวสรรพำงค์
่ กำย

รำชวงศ์ต้ำจิ้นนั น้ มีเทศกำลอันยิ่งใหญ่ที่องค์จกั รพรรดิ

จะทรงจัดงำนเลี้ยงฉลองร่วมกับเหล่ำขุนนำงและทรงอนุญำต
ให้ผ้มู ีบรรดำศักด์ ิ ที่ อยู่ภำยนอกวังเข้ำมำร่วมงำนภำยในวังได้
นั น้ มี เ พี ยงเทศกำลวันตรุษ เทศกำลฤดูเ หมันต์และวัน เฉลิม
พระชนมพรรษำขององค์จกั รพรรดิเท่ำนัน้ เทศกำลอื่นๆ นัน้ จัด
พอเป็ นพิ ธี เพี ย งร่ว มฉลองกับ เหล่ ำขุนนำงมิได้ จดั เอิกเกริก
ยิ่งใหญ่เช่นสำมเทศกำลที่กล่ำวมำ

ทว่ำเทศกำลไหว้พระจันทร์ครัง้ นี้ กลับจัดเสียยิ่งใหญ่รำว

กับเทศกำลวันตรุษก็มิปำน ต่อให้ใช้เท้ำใคร่ครวญก็ยงั ทรำบว่ำ
องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงพยำยำมอย่ ำ งสุ ด ก ำลัง เพื่ อ ให้ ท ั ว่ ทั ง้
433
รำชอำณำจักรได้ เห็นพระสนมคนโปรดคนใหม่ข องพระองค์
ขำดเพียงแต่จะทรงไปกระซิบข้ำงหูผอู้ ื่นว่ำ “นี่ คือสนมคนโปรด
ของเจิ้น พวกเจ้ำรีบไปป่ ำวประกำศให้ทรำบทัวกั่ นเสีย” เท่ำนัน้

หำกทรงมี พระรำชประสงค์ให้ แม่น ำงหลินเข้ ำวัง จริง ก็

ทรงสำมำรถฝื นท ำได้ อยู่แล้ ว และเมื่อทรงท ำให้ แม่น ำงหลิน
ท้ องโตขึ้นมำได้แล้วนัน้ จะยังมีผ้ใู ดกล้ำขัดแย้งกับพระองค์จน
ถึงกับต้องตีนกยวนยำง*ป่ ำคู่นี้ให้แยกจำกกันให้ได้เชียวหรือ

เฉิ นหรู อี้ คิ ดจนหั ว แทบพัง ก็ ย ัง มิ เข้ ำ ใจในพระรำช

ประสงค์ที่แท้จริงขององค์จกั รพรรดิ แต่ที่แน่ ๆ ทรงลำกนำงเข้ำ
ไปเกี่ ยวกับควำมแค้ นอันมำกมำยเสี ยแล้ว มิต้องเอ่ ยถึงสนม
เก่ำแก่ในวังแม้แต่ สำวงำมที่ เตรียมคัดตัวเข้ำวังก็ไม่แน่ ว่ำอำจ
เกิดควำมคิดจะฆ่ำนำงให้ตำยแล้วก็เป็ นได้

แต่ ไม่ว่ำนำงอำจจะตกอยู่ในสถำนกำรณ์ “เสร็จงำน โม่

แป้ งแล้วฆ่ ำลำ” ก็ตำม แต่เมื่อนำงขึ้นนำวำขององค์จกั รพรรดิ
มำแล้วก็ได้แต่ ทำตัวเป็ นลำอันแสนเชื่องมิเช่ นนัน้ คงถูกเชื อด
ก่อนถึงเวลำอันสมควรเป็ นแน่

นำงได้แต่ส่งควำมหวังไปถึงองค์จกั รพรรดิผทู้ ี่ มิค่อยเป็ น

มิตรพระองค์นี้ นำงหวังให้พระองค์เหลือทำงเดินให้แก่นำงสัก
434
นิดอำจจะทรงเห็นแก่ ที่นำงช่ วยเหลือเชื่ อฟั งและคอยรองรับ
พระรำชอำรมณ์ของพระองค์โดยไม่แม้แต่จะถกเถียง

ถึงอย่ำงไรสำหรับนำงแล้วกำรตำยก็เป็ นเรื่องธรรมดำ
ดุจกำรรับประทำนอำหำรอย่ำงไรอย่ำงนั น้ แต่ ที่นำงกลัวกลับ
เป็ นเรื่องหลังควำมตำยมำกกว่ำ นำงมิรู้ว่ำหำกตำยไปครำนี้
ครำวหน้ ำจะเปลี่ยนไปอยู่ในร่ำงผูใ้ ดอีก

“เจ้ำพูดจำเหลวไหลอันใดกัน！” เมื่อหยวนเป่ ำเห็นพระ

สนมของตนมีสีหน้ ำดุจมิได้ขบั ถ่ำยมำครึ่งค่อนเดือนเช่ นนัน้ ก็
ถลึงตำมองหยวนสี่ทงั ้ กล่ำวตำหนิว่ำ

“ที่ พระสนมสั ง่ สอนไปเจ้ ำ ลื ม แล้ ว หรื อ ? ถ่ อ มตน

รอบคอบ เข้ ำ ใจหรื อ ไม่ ? กำรถ่ อ มตัว ท ำให้ ค นพัฒ นำ ควำม
โอหังทำให้คนพังพินำศ...ไม่ปรับเบี้ยเจ้ำเพียงสำมวัน เจ้ำก็เริ่ม
คันคะเยอเสียแล้วหรือ ปำกไม่มีหรู ดู เสียจริงเห็นหรือไม่ว่ำพระ
สนมเคืองแล้ว”

กล่ำวจบก็หนั หน้ ำไปพูดกับเหล่ำนำงกำนั ลด้วยท่ ำทำง

จริงจัง “พวกเจ้ำต้องระวังให้มำก อย่ำได้เที่ยวไปพูดส่งเดช หำก
เอ่ ย วำจำไร้ ป ระโยชน์ อ อกมำเพี ย งครึ่ ง ค ำ ก็อ ย่ ำ ได้ ห ำว่ ำ ข้ ำ

435
หยวนเป่ ำใจดำ ข้ำจะจัดกำรโดยไม่สนว่ำเป็ นผู้ใดเลยเชี ยว！
” แล้วส่งสำยตำวิงวอนขอคำชมเชยจำกเฉินหรูอี้

เฉินหรูอี้ยกมุมปำกบิดเบ้ขึ้น สนมจ้ำวตัวจริงมิได้เรื่อง
ยังพอว่ำกลับเหลือบริวำรที่ไม่ได้เรือ่ งยิ่งกว่ำไว้ให้นำงอีก

เพียงแต่เวลำกระชัน้ ชิดแล้ว นำงจึงไม่มีเวลำจะกล่ำวอัน

ใดอีก ได้แต่กำชับให้เตรียมเกี้ยวไปยังตำหนักหย่งโซ่ว

เมื่อถึงตำหนักหย่งโซ่ วก็ถกู นำงกำนัลเชิญให้ไปรอที่ ปีก

ต ำหนั ก เนื่ องด้ ว ยยัง เช้ ำ อยู่ ม ำกภำยในต ำหนั ก จึ ง มี เ พี ย ง
พระสนมไม่กี่คนที่ มำคอยท่ำ แต่เมื่อทุกคนเห็นนำงเดินเข้ำมำ
ก็หยุดกำรสนทนำกันโดยพลันคล้ำยดังถู ่ กบีบคอไว้กระนัน้

เฉินหรูอี้ยิ้มบำงเบำแล้วนั ง่ ลงบนเก้ำอี้ด้ำนข้ำงเก้ำอี้ตวั
หลัก นัง่ ลงก้นยังมิทนั จะร้อนก็เห็นเงำร่ำงสีเขียวร่ำงหนึ่ งพุ่งเข้ำ
มำตรงหน้ ำนำง เป็ นพระสนมเฉี ยนนั น่ เอง นำงแต่ งหน้ ำสี สนั
ฉูดฉำดทัง้ ยังพกพำโทสะมำด้วยถึงสำมส่วน

“คนจริงพูดกันต่ อหน้ ำมิกล่ำววำจำโป้ ปด หำกพระสนม

จ้ำวมีอนั ใดไม่พอใจต่อข้ำ ก็มิสู้เอำหน้ ำกลองมำชนกันเสียเลย

436
จะเรียกคนมำตบปำกข้ำจนข้ำตำย ข้ำก็ยินดี แต่ ใช้ วิธีสกปรก
กระทำกำรลับหลังกันเช่นนี้ ข้ำกลับสมเพชท่ำนยิ่งนัก”

วำจำตรงไปตรงมำของสนมเฉี ยนนัน้ กลับทำให้เฉินหรูอี้

งงงวยจับทิศทำงใดไม่ถกู เหล่ำสนมสี่ ห้ำคนที่ อยู่ในเหตุกำรณ์
เงียบเสี ยงลงอย่ำงมิกล้ำรบกวนละครฉำกสนุกที่ หำชมได้ยำก
ยิ่งฉำกนี้

ทัวทั
่ ง้ ตำหนักจึงเงียบสงัดไปโดยพลัน

*หนู ปี้ (奴婢) แปลว่ ำสำวใช้ เ ป็ นค ำเรี ยกแทนตัวของ

นำงกำนัล บ่ำวไพร่เมื่อเรียกขำนกับนำยตน

*นกยวนยำง คือนกเป็ ดน้ ำชนิดหนึ่ ง เป็ นสัญลักษณ์ ของ

รักที่มนคง
ั่

437
 45 ชุลมุนวุ่นวำย

เวลำนี้ ต ำหนั ก หมิ งกวำงแข็ ง แกร่ ง อย่ ำ งยิ่ ง มิ ต้ อ ง

กล่ำวถึงพระสนมชัน้ ยศตำ่ ต้ อยจะกล้ำเอ่ยวำจำอันไร้สำระต่ อ
หน้ ำเฉินหรูอี้เ ลย กระทัง่ พระสนมขัน้ 2 ที่ มีย ศศักด์ ิ เที ย มกัน
รวมไปถึงต่ งกุ้ยเฟยผู้ชมชอบแสดงอำนำจบำตรใหญ่ กล็ ้วนมิ
กล้ำกระทำเช่นนี้

พวกนำงท ำได้ อ ย่ ำ งมำกก็แ ค่ ม องนำงเป็ นดังอุ่ จ จำระ

สุนัขที่ เหม็นโฉ่ ว ไหนเลยจะกล้ำด่ำว่ำนำงต่ อหน้ ำเช่ นนี้ แม้น
มิ ก ล่ ำ วถึ ง สติ ปั ญ ญำของสนมเฉี ยนว่ ำ เป็ นเช่ น ไรแต่ ส ำหรับ
ควำมกล้ ำหำญนั บ ว่ ำนำงมี อยู่มำกมำยโดยแท้ เฉินหรูอี้มอง
นำงผิดไปจริงๆ

ในอุทยำนหลวงครำก่อนนำงได้ลงโทษพระสนมผู้หนึ่ ง
ทำให้ ชื่อเสี ยงด้ำนควำมเกรี้ยวกรำดของนำงขจรขจำยไปทัว่
เฉินหรูอี้คิดไม่ถึงจริงๆ ว่ำสนมเฉี ยนจะเก่งกำจเรื่องกำรวิวำท
ปำนนี้ กระทังกล้
่ ำด่ำว่ำนำงแม้ไม่มีพรรคพวกเพียงสักคน

ที่นำงกระทำไปยังร้ำยกำจไม่พอกระนัน้ หรือ?

438
 หรื อ พระสนมเฉี ย นเห็น ว่ ำ ตนมิ อ ำจปล่ อ ยให้ เ ฉิ นหรูอี้
ลอยนวลไปได้ จึงได้ วิวำทให้ เป็ นเรื่องรำวใหญ่ โตในเทศกำล
ไหว้พระจันทร์อนั ยิ่งใหญ่นี้เสีย

เฉินหรูอี้มองสนมเฉี ยนด้วยแววตำประหลำดใจอย่ำงยิ่ง
คิ้วงำมดุจกิ่งหลิวค่อยๆ ขยับโค้งขึน้ ทัง้ กล่ำวด้วยน้ำเสียงแปลก
ใจว่ำ

“พระสนมเฉี ยนจะสมเพชข้ ำ หรื อ ไม่ นั ้ น กลั บ มิ ได้

สำคัญ ข้ำเองก็มิได้เป็ นผู้สูงส่งอันใด คิดว่ำครำก่อนที่ข้ำอบรม
สนมเฉี ยนนั น้ คงยังไม่ชดั เจนพอ เหตุใดเจ้ำถึงได้ กระทำกำร
มุทะลุมิมีมำรยำทเช่นนี้ หรือเจ้ำไม่ทรำบว่ำหำกพบพระสนมที่
บรรดำศักด์ ิ สงู กว่ำตนเจ้ำต้องทำควำมเคำรพเสียก่อน”

พระสนมเฉี ยนหน้ ำแดงขึ้นมำโดยพลันแต่ ไม่อำจทรำบ

ว่ำด้วยโมโหหรือด้วยอับอำยกันแน่

“หำกเจ้ำอยำกให้ ผ้อู ื่ นเคำรพเจ้ำ เจ้ำก็ต้องทำตัวให้ น่ำ

เคำรพเสียก่อน”

“เอำล่ ะ” เฉินหรูอี้ใช้ นิ้ วมื อปั ด เบำๆ ตรงชำยแขนเสื้อ

ด้วยสีหน้ ำสงบนิ่ง คล้ำยดังไม่
่ เห็นแววตำอันกระหำยใคร่ร้ขู อง

439
บรรดำสนมทัว่ ทัง้ ต ำหนั ก ที่ ก ำลัง จ้ อ งมองละครฉำกสนุ ก
เหล่ำนัน้ อยู่ในสำยตำ

“ข้ำก็มิอยำกกล่ำววำจำกับเจ้ำให้มำกควำม เจ้ำอยำกพูด
อั น ใดก็ เ อ่ ย ออกมำเถิ ด ข้ ำ กระท ำเรื่ อ งชั ว่ ร้ ำ ยอย่ ำ งไร
หรือ? หำกกล่ำวควำมเท็จ เจตนำว่ำร้ำยข้ำตำมใจชอบแล้วล่ะ
ก็ เจ้ำเองก็ต้องมีคำอธิบำยอันดีแก่ข้ำ เพรำะข้ำก็มิใช่คนดี อนั
ใดจึงจะยอมให้ผอู้ ื่นมำรังแกได้โดยง่ำย”

เหล่ำสนมได้ แต่ ลอบอำเจี ยนอย่ำงเงี ยบๆ แน่ นอนว่ ำ

นำงไม่ ใ ช่ ค นดี อ ัน ใด กระทัง่ กล้ ำ ท ำร้ ำ ยผู้ค นต่ อ หน้ ำองค์
จักรพรรดิเช่นนัน้ หำกมีผใู้ ดกล่ำวว่ำนำงอุปนิสัยดีแล้วล่ะก็พวก
นำงคงได้มีเรือ่ งกับคนผูน้ ัน้ เป็ นแน่

พระสนมเฉี ยนสวมใส่ อำภรณ์ สีเขี ยวปั กลำยเมฆมงคล

พร้อมทัง้ ประดับปิ่นมุกทัวศี
่ รษะ แต่งหน้ ำฉูดฉำดสวยสดงดงำม
ยิ่ง

“เจ้ำทำอันใดไว้กย็ ่อมต้องรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่วำงใจเถิด ต่อ

ให้เจ้ำมิต้องกำรให้ข้ำพูด ข้ำก็ต้องเอ่ยออกมำให้ผ้คู นทัง้ หลำย
ได้รบั รู้ หำกเรื่องนี้ ไปถึงพระเนตรพระกรรณขององค์จกั รพรรดิ
ข้อก็ไม่มีอนั ใดต้องสำนึ กเสียใจและเกรงกลัวอันใดด้วย” แก้ม
440
นำงแดงด้วยโทสะ หน้ ำอกกระเพื่อมสันไหวด้ ่ วยแรงอำรมณ์ใน
ใจนั น้ ปรำรถนำให้ เ รื่ องนี้ ไ ปถึ งพระเนตรพระกรรณขององค์
จักรพรรดิเป็ นอย่ำงยิ่ง

ระยะนี้ นำงถูกพระสนมจงทรมำนเสียแทบทนไม่ไหว บ้ำง

ก็ว่ำนำงพูดจำกระด้ำงเกินไป สำยตำที่ มองผู้คนก็ไม่เหมำะสม
ย่ ำ งเท้ ำ แต่ ล ะก้ ำ วก็ว่ ำ ก้ ำ วยำวเกิ น ไป น้ ำ เสี ย งก็แ สบแก้ ว หู
เกิน ไป…. ไม่ว่ ำอัน ใดก็ล้ว นถูกสนมจงน ำมำเป็ นข้ ออ้ ำงเพื่ อ
ทรมำนนำงทัง้ สิ้น

เรื่องรำวต่ำงๆ ที่ มกั เกิดขึ้นระหว่ำงแม่สำมีและลูกสะใภ้

ล้วนค่อยๆ ปรำกฏเกิดขึ้นกับนำงอยู่ไม่หยุดหย่อน นำงสงสัย
เหลือเกินว่ำแม้แต่นำงถอนหำยใจก็นับเป็ นควำมผิดใช่หรือไม่

ที่ ร้ ำ ยกำจที่ สุ ด คื อ นำงทรมำนตนอย่ ำ งแสนสำหัส แต่

กลับ มิ ไ ด้ ทิ้ ง ร่ อ งรอยบำดแผลอัน ใดเหลื อ ไว้ แ ก่ น ำงเพื่ อ เป็ น
หลักฐำนทัง้ สิ้น แม้นำงอยำกบอกผูอ้ ื่นก็ไม่มีหลักฐำน ฝี มือกำร
ทรมำนผูค้ นของสนมจงนัน้ ถือได้ว่ำเป็ นยอดฝี มือเลยเทียว

หำกสนมจงกระทำเช่ นนี้ ในช่ วงเวลำก่อนหน้ ำที่ นำงยัง

ได้ ร บั กำรโปรดปรำนอยู่ นั ้น นำงยัง เข้ ำ ใจได้ ว่ ำ สนมจงอำจ
ริษยำและหึงหวง
441
 แต่ ยำมนี้ นัน้ แม้แต่ ชำยภูษำขององค์จกั รพรรดินำงยังมิ
อำจแตะต้องได้ หำกมิใช่เพรำะสนมจ้ำวแห่งตำหนักหมิงกวำง
่ สนมจงทำ นำงก็คิดไม่ออกถึงเหตุผลอื่นที่จะทำให้สนมจง
สังให้
เปลี่ยนไปอย่ำงรวดเร็วปำนนี้ ได้

่ ง้ วังหลังมีเพียงสนมจงเท่ำนัน้ ที่เป็ นผูจ้ ดจำควำมดีมิ

ทัวทั
จดจำว่ำเคยถูกตี ถูกผู้อื่นอื่นขับไล่ออกจำกตำหนั กหมิงกวำง
แท้ ๆ แต่ ยงั ระลึกถึงควำมสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องกับสนมเจ้ำอยู่มิ
เสื่อมคลำย

สนมเฉี ยนมีสิทธ์ ิ สงสัยว่ำองค์จกั รพรรดิอำจจะยังไม่ลืม

รัก เก่ ำ ระหว่ ำ งตนกับ พระองค์ มิ เ ช่ น นั ้น สนมจ้ ำ วผู้เ ปิ ดเผย
กระทังตบตี
่ ผ้คู นต่ อหน้ ำพระพักตร์จะกล้ำกระทำเรื่องสกปรก
น่ ำอำยลับหลังผูค้ นเช่นนี้ หรือ

เฉินหรูอี้มิได้โกรธเคืองอันใดแต่กลับเผยยิ้มออกมำด้วย
มองทะลุถึงจิตใจของสนมเฉี ยนอย่ำงทะลุปรุโปร่ง

“เจ้ ำ ...เจ้ ำ ยัง ยิ้ ม ....” สนมเฉี ย นรู้สึ ก ว่ ำ ตนได้ ร บั ควำม

เสี ยหำยอย่ำงมำกมำยเหลือแสนจึงมีโทสะจนเสี ยงเปลี่ ยนไป
อย่ำงแปลกพิกล

442
 คนเรำไม่มีควำมละอำยใจถึงเพียงนี้ เชียวหรือ?

ถูก ผู้อื่ น เปิ ดโปงควำมชัว่ ตนแต่ ย งั คงไว้ ซึ่ ง ท่ ำ ทำงอัน

สูงส่งงำมสง่ำ ไม่แม้แต่ หน้ ำเปลี่ยนสี หวั ใจเต้ นรัวเร็ว ทัง้ ยังยิ้ม
เยำะนำงอีก

หำกนำงวิวำทจนเรื่องรำวไปถึงองค์จกั รพรรดิจริง นำง

เองก็มิใช่ว่ำจะได้รบั ผลดีอนั ใด?

“เอ๊ะ เช้ำตรู่ถึงเพียงนี้ แต่เหตุใดถึงได้คึกคักปำนนี้ เล่ำ?”

สนมจงยังไม่ทนั ก้ำวเข้ำมำแต่น้ ำเสี ยงอันอบอุ่นอ่อนโยนกลับ
ลอยมำจำกด้ ำนนอกเสี ย ก่ อนแล้ว พริบตำจึงเห็นนำงค่ อยๆ
เดินเยื้องย่ำงเข้ำมำด้ำนใน นำงสวมอำภรณ์ สีมรกตคล้ำยกับสี
อำภรณ์ ของเฉินหรูอี้แต่ มิได้งดงำมวิจิตรเท่ ำอำภรณ์ ของเฉิน
หรูอี้

่ ง้ ปี กตำหนั กล้วนได้ยินเพียงเสี ยงพระสนมเฉี ยน”

“ทัวทั
นำงระบำยยิ้มแต่ แฝงด้วยแววเย็นชำอย่ำงชัดเจน นำงค่อยๆ
ย่อกำยทำควำมเคำรพต่อเฉินหรูอี้ เมื่อหยัดกำยลุกขึ้นก็ปรำย
ตำไปยังสนมเฉี ยน

443
 “ข้ำมีบรรดำศักด์ ิ สูงสุดในตำหนั กเหยำฮว๋ำ คิดว่ำที่ ข้ำ
อบรมสนมเฉี ยนไปยัง คงยัง ไม่ ม ำกพอเพรำะแม้ แ ต่ ม ำรยำท
พื้นฐำนในวังเจ้ำก็ลืมจนสิ้น ถึงกับตะโกนร้องอยู่ต่อหน้ ำพระ
สนมอันสูงศักด์ ิ หรือเจ้ำต้องกำรให้ตำหนักเหยำฮว๋ำของข้ำต้อง
มัวหมอง?”

อำจกล่ำวได้ว่ำถึงครำเอำหน้ ำกลองชนกันอย่ำงเอำเป็ น
เอำตำย สนมเฉี ย นนั น้ กลับ มิก ลัว ผู้ใด แต่ พ วกใช้ ค วำมอ่ อ น
ซ่อนควำมแข็งเช่นสนมจงนำงหวำดกลัวเสียจริง เพียงยินเสียง
สนมจงเอ่ยปำกใจของนำงก็เต้นรัวดังกลองอย่่ ำงมิอำจห้ำมได้
จนหัวใจแทบจะกระโดดออกมำจำกลำคออยู่แล้ว

ทว่ำเมื่อลูกเกำทัณฑ์ขึ้นสำยแล้วก็มิอำจล้มเลิกไปเช่นนี้
ได้ เช่ น นั ้น เมื่ อ นำงกลับ ต ำหนั ก ไปก็ย ัง ต้ อ งทนรับ กับ กำร
ทรมำนของสนมจงอีกเป็ นแน่

สนมเฉี ยนจึ ง กัด ฟั น สู้ แ ม้ ใ บหน้ ำจะแข็ง ค้ ำ งไปหมด

น้ ำเสี ยงแข็งกร้ำวกล่ำวว่ำ “สนมจงมักหำเหตุผลทรมำนข้ำอยู่
รำ่ ไป มิใช่เพรำะได้รบั คำสังจำกสนมจ้
่ ำวหรอกหรือ?”

444
 สนมเฉี ยนขยับนิ้วมือไปมำ คล้ำยข่มกลัน้ ที่ จะไม่ให้ ตน
ยื่นมือออกไปชี้หน้ ำสนมจงด้วยกลัวว่ำตนจะใช้จงั หวะนี้ ทำร้ำย
ให้นำงตำบอดไปเสีย

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วมุ่น มองไปยังสนมจงอย่ำงตกใจ ที่ แท้

ยังมีเรือ่ งเลวร้ำยที่นำงไม่ทรำบอยู่จริงๆ ใช่หรือไม่?

สนมจงไม่ได้รบั ควำมโปรดปรำนจำกองค์จกั รพรรดิ นำง

จึ ง คิ ดไม่ อ อกว่ ำ สนมเฉี ยนจะใส่ ร้ ำ ยสนมจงด้ ว ยเหตุ ใ ด
นอกจำกว่ำที่สนมเฉี ยนพูดจะเป็ นเรือ่ งจริง

“ข้ำบรรดำศักด์ ิ สูงสุดในตำหนั ก เมื่อเจ้ำมิอำจทำตำม

กฎเกณฑ์ ข้ำจึงอบรมสังสอนเจ้
่ ำแล้วจะมีอนั ใดไม่ถกู ต้ อง? ”
สนมจงยิ้มเย็นพลันหมุนกำยนัง่ ลงด้ำนข้ำงเฉินหรูอี้ แล้วค่อยๆ
เงยหน้ ำขึน้ ปรำยตำมองสนมเฉี ยนอย่ำงไม่ยี่หระ

“ดูท่ำข้ำคงสังสอนเจ้
่ ำได้ไม่ดี...เช่นนี้ มิสู้เจ้ำกลับตำหนัก
ไปเสียดีกว่ำ เพื่อจะได้ไม่เป็ นที่อบั อำยแก่ผคู้ นทัง้ หลำย ถึงตอน
นั ้น อำจมิ ใ ช่ ค วำมผิ ด ของเจ้ ำ แต่ เ พี ย งผู้เ ดี ย ว แม้ แ ต่ ข้ ำ ก็จ ะ
พลอยลำบำกเพรำะเจ้ำไปด้วย”

445
 “สนมจงถึง กับ กล้ ำแสดงอำนำจบำตรใหญ่ ในต ำหนั ก
หย่งโซ่วทำให้ข้ำรูส้ ึกประเมินท่ำนตำ่ เกินไปจริงๆ” สนมหวังผูม้ ี
ใบหน้ ำเรียวยำว สวมใส่อำภรณ์ สีเขียวเมล็ดถัวแบบเรี
่ ยบง่ำย
เอ่ยขึน้

ตัง้ แต่เกิดเรื่องหน้ ำตำหนักหย่งโซ่วที่นำงได้ออกปำกพูด

แทนสนมจงแต่ ก ลับ ถูก สนมจงหัก หน้ ำท ำให้ น ำงกลำยเป็ น
ตื อ โป๊ ยก่ ำ ยส่ อ งคัน ฉ่ อ งมองอย่ ำ งไรก็มิ ใ ช่ ค นครำนั น้ นำงก็
โกรธแค้นชิงชังสนมจงและสนมจ้ำวมำตลอด

นำงอยู่ ด้ ำ นนอกได้ ยิ น เสี ย งสนมจงจ ำนรรจำไม่ ห ยุ ด

ปำก เพลิงโทสะแต่เก่ำก่อนที่ สุมอยู่ในใจจึงค่อยๆ โหมกระพือ
ขึน้ มำ

บรรดำสนมเพียงรู้สึกว่ำละครฉำกนี้ ยิ่งดูยิ่งสนุก แววตำ

ของคนทุกผูล้ ้วนเป็ นประกำยแวววำว คอยจับจ้องทุกกิริยำแวว
ตำระหว่ำงทัง้ สองฝ่ ำยด้วยกลัวว่ำจะพลำดเรือ่ งสำคัญอันใดไป

เดิมทีคิดว่ำเป็ นเพียงกำรแย่งชิงควำมรักกันระหว่ำงสนม
คนโปรดคนเก่ำและสนมคนโปรดคนใหม่ เท่ำนัน้ แต่ คิดไม่ถึง
ว่ ำ จะมี ค นผ่ำ นทำงที่ มิ ช อบใจเข้ ำ มำเพิ่ ม ควำมวุ่น วำยให้ ก บั
สงครำมครัง้ นี้ อีก ทำให้ละครฉำกนี้ สนุกน่ ำชมยิ่งขึน้ ไปอีก
446
 เหล่ ำ สนมล้ ว นกัด ฟั น อัน ขำวใสของตนไว้ ด้ ว ยควำม
ตื่นเต้นระทึกใจ

ผู้ที่ เ ดิ น เข้ ำ มำพร้ อ มกับ สนมหวัง คื อ สนมลู่ ซึ่ ง มิ ไ ด้ มี

ท่ำทำงเรียบง่ำยจืดชืดเช่นสนมหวัง สนมลู่นัน้ แต่งกำยดุจผกำ
ที่ มีสีสนั อันฉู ดฉำดงดงำม ทัวทั ่ ง้ ตัวล้วนมีแสงประกำยสี ท อง
ระยิบระยับเสียแทบจะทำให้ดวงตำของเหล่ำสนมนัน้ บอด

“เป็ นเพียงแค่กำรหยอกล้อของพี่น้องเท่ ำนัน้ พี่หวังเหตุ

ใดต้องถือเป็ นจริงจัง หยอกล้อเล่นไปกับพวกนำงเช่นนัน้ ” สนม
ลู่เ ผยยิ้ มออกมำแล้ ว ประคองแขนของสนมหวัง ให้ เ ดิ น ไปยัง
เก้ำอี้ฝัง่ ขวำแล้วสละที่นัง่ ด้ำนหน้ ำให้กบั สนมหวังจึงค่อยนัง่ ลง

เหล่ำสนมล้วนตะลึงไปโดยพลัน

วำจำเช่ นนี้ เป็ นวำจำของสนมลู่ผ้ชู มชอบกำรวิว ำทกับ

สนมจ้ำวผูน้ ัน้ หรอกหรือ?

หำกกล่ ำ วว่ ำ สนมจ้ ำ วชมชอบวิ ว ำทกับ เหล่ ำ สนมที่ มำ

ลอบดักพบองค์จกั รพรรดิ เช่นนัน้ สนมลู่ผ้นู ี้ กเ็ ปรียบดังสุ
่ นัขบ้ำ
ตัว หนึ่ ง ผู้ใ ดลอบมององค์ จ ัก รพรรดิ นำงก็ จ ะจัด กำรองค์
จักรพรรดิลอบมองผู้ใดนำงก็จะจัดกำร นำงมิชมชอบผู้ใด มอง

447
ผู้ใดแล้วไม่เข้ำตำนำงก็จะจัดกำร วันใดนำงอำรมณ์ ไม่สู้ดีนัก
เห็นผูใ้ ดนำงก็จะจัดกำรผูน้ ัน้

ทัง้ ที่ เ ป็ นคนเช่ น นี้ แต่ กลับ กล่ ำววำจำไกล่ เ กลี่ ย ปลอบ
ประโลมให้ผคู้ นในวังหลังรักใคร่ปรองดองกันออกมำ

ถึงแม้พวกนำงนัน้ จะอ่ำนตำรำมำไม่มำกแต่ กอ็ ย่ำได้มำ

หลอกลวงพวกนำงเลย!

448
 46 ไม่ชอบมำพำกล

มิใช่มีเพียงบรรดำสนมที่ รอชมละครฉำกสนุกเหล่ำนัน้ ที่

ตกตะลึงไป แม้แต่เฉินหรูอี้กอ็ ้ำงปำกค้ำงเสียคำงแทบหลุดร่วง

หำกเป็ นผู้อื่นกล่ำววำจำโอนอ่อนเช่นนี้ นำงล้วนไม่ร้สู ึก

แปลกใจ แต่ เมื่อสนมลู่เป็ นผู้กล่ำวออกมำกลับทำให้ เฉินหรูอี้
อยำกจะหยิกตัวเองแรงๆ เสี ยที นึงเพื่อพิสูจน์ ว่ำนำงมิได้กำลัง
ฝันไป

ด้วยสนมลู่นัน้ มีอุปนิสัยชมชอบกำรวิวำท เห็นผู้ใดล้วน

กัด ไม่ เ ลื อ กประหนึ่ งสุ นั ข บ้ ำ ก็มิ ป ำน เรื่ อ งในเก๋ ง จี น ครำนั ้น
เพรำะเฉินหรูอี้บิดข้อมือนำงเกื อบหักจึงสลัดหลุดนำงได้ จน
นำงต้ อ งพัก รัก ษำอำกำรบำดเจ็บ ถึ ง สองเดื อ น สนมลู่ ถึ ง กับ
อำฆำต ไม่ว่ำจะอย่ำงไรก็จะมิปล่อยตนเองไป เฉินหรูอี้จึงไม่
อยำกเชื่ อ ว่ ำ ผู้ ที่ ช มชอบข่ ม ขู่ ผู้ อื่ น อยู่ เ สมอเช่ น นั ้ น จะ
กลำยเป็ นสตรีผใู้ จกว้ำงกระทังปล่ ่ อยนำงให้อยู่อย่ำงสงบสุขได้

เรื่ อ งแปลกพิ กลไปเช่ น นี้ ต้ อ งมี อ ั น ใดเคลื อ บแฝง

เป็ นแน่

449
 เฉินหรูอี้ในยำมนี้ นั น้ คอยระแวดระวัง ตนไว้ อย่ ำงดี ยิ่ง
แต่เมื่อเงยหน้ ำขึ้นก็พบกับสนมเฉี ยนที่ยืนตกตะลึงตำค้ำงจนมิ
อำจกระทำอันใดได้ยืนอยู่กลำงตำหนัก

ด้ ว ยเป็ นเวลำที่ ผู้ค นต่ ำ งหลังไหลมำเพื

่ ่ อ เยี่ ย มคำรวะ
ต่อต่งกุ้ยเฟย ครัน้ เมื่อพบเข้ำกับสถำนกำรณ์ เช่นนี้ ก็มิกล้ำเข้ำ
ผสมโรง ครัน้ คำรวะทักทำยผู้อื่นเรียบร้อยแล้วก็เลือกนัง่ ที่ นัง่
ที่ห่ำงออกไปจำกตรงนัน้ มีเพียงสนมเฉี ยนที่ยงั ยืนตะลึงตำค้ำง
อยู่ตรงนัน้ ควำมกล้ำที่นำงรวบรวมมำในครำวแรกอย่ำงตัง้ ใจ
นัน้ ก็ค่อยๆ ถูกบรรยำกำศอันเย็นเยือกภำยในตำหนัก ขจัดให้
สลำยไปในที่สดุ

“หำกสนมเฉี ยนกล่ำวจบแล้วก็กลับไปนั ง่ ที่ เดิมของเจ้ำ

ให้ เ รี ย บร้ อ ยเถอะ มี อ ัน ใดเข้ ำ ใจผิ ด กัน ก็ ค่ อ ยว่ ำ กล่ ำ วกัน
ในครำวหน้ ำ วัน นี้ เ ป็ นวัน ชุมนุ มของผู้สูง ศักด์ ิ ทัง้ ภำยในและ
จำกภำยนอกวัง ต่ ง กุ้ย เฟยตรำกตรำเหนื่ อยล้ ำกับงำนนี้ เป็ น
อย่ำงมำกจึงมิควรถูกทำลำยลงด้วยปัญหำของพวกเรำ หำกทำ
ให้ผอู้ ื่นหัวเรำะขบขันพระบรมวงศำนุวงศ์ พวกเรำคงมีควำมผิด
เป็ นแน่ ” เฉินหรูอี้กล่ำววำจำอย่ำงเนิบนำบ

เข้ำใจผิดงัน้ หรือ？

450
 กำรทรมำนจิตใจที่ นำงได้ รบั มำอย่ ำงหนั กหน่ วงลึ กซึ้ ง
นัน้ ถูกคำว่ำ “เข้ำใจผิด” เพียงคำเดียวผลักกระเด็นออกไปจน
ไม่เหลืออันใดเลยงัน้ หรือ

โทสะของสนมเฉี ย นจึ ง โหมกระพื อ ขึ้น มำอี ก ครัง้ “เจ้ ำ

กล่ำวว่ำเข้ำใจผิดก็เป็ นเรื่องเข้ำใจผิดงัน้ หรือ หำกสนมจงมิได้
รับคำสังจำกเจ้
่ ำ เหตุใดจึงจะไม่ชอบใจข้ำจนกระทังรั ่ งแกข้ำอยู่
ทุกเมื่อเชื่อวัน” ทุกวันนี้ ข้ำวสักมือ้ ยังมิอำจทำนได้อย่ำงสงบสุข
เมื่อถึงเวลำรับประทำนอำหำรเมื่อใดย่อมต้ องมี เรื่องใดเรื่อง
หนึ่ งมำถึง ประเดี๋ยวก็เรื่องนั น้ ประเดี๋ยวก็เรื่องนี้ สำมเวลำหลัง
อำหำร หำกนำงมีวำจำหรือแววตำอันใดไม่ถกู ต้องล้วนทำโทษ
ให้นำงคุกเข่ำสำนึ กผิดทัง้ สิ้น

ต่อให้นำงมีรำ่ งกำยเป็ นเหล็กก็มิอำจทนรับได้！

เฉินหรูอี้ต กตะลึ ง ไปชัวครู

่ ่ สตรี ผ้นู ี้ ค งฟั ง ภำษำคนไม่ รู้
ควำมจริ ง ๆ ถึ ง กับ กล้ ำ โต้ เ ถี ย งกับ นำงในต ำหนั ก หย่ ง โซ่ ว
แห่ ง นี้ ทั ง้ ที่ ส นมเฉี ยนเองก็ ท รำบดี ว่ ำ ต่ ง กุ้ ย เฟยและองค์
จักรพรรดิ ล้ว นให้ ควำมส ำคัญกับงำนเลี้ย งฉลองในวันนี้ เป็ น
อย่ำงมำก ทำเช่ นนี้ ด้วยปรำรถนำให้บรรดำผู้สูงศักด์ ิ ทัง้ หลำย
หัวเรำะขบขันนำงใช่หรือไม่?

451
 วำจำของนำงนัน้ ชัดเจนแจ่มแจ้งว่ำถึงอย่ำงไรก็ย่อมต้อง
มี ค ำตอบที่ ดี ใ ห้ แ ก่ น ำงแน่ แต่ ว ำจำของนำงคล้ ำ ยถูก สุ นั ข
กัด กิ น ไปเสี ย สิ้ น สนมเฉี ยนนั ้น ต้ อ งกำรจะตัด สิ น ถูก ผิ ด ให้
ชัดเจนในวันนี้ เสียให้ได้

มิทรำบว่ำเป็ นเพรำะสมองของสนมเฉี ยนมิได้มีมำกพอ

ให้ น ำงน ำมำใช้ ห รื อ เพรำะนำงได้ ยิ นผู้ ค นกล่ ำ วขวั ญ ว่ ำ
องค์จกั รพรรดิจดั งำนเลี้ยงฉลองนี้ ขึ้นเพรำะต้องกำรตี ฆ้องร้อง
ป่ ำวให้ผ้คู นทัวรำชอำณำจั
่ กรได้ร้จู กั สนมคนโปรดของพระองค์
นำงจึงตัง้ ใจทำให้ตนมิอำจมีจดุ จบที่ดีในวันนี้ ได้

นั ย น์ ต ำเฉิ นหรูอี้ ป รำกฎแววเย็น เยื อ ก ครัน้ เมื่ อ นำง

กำลังจะเอ่ยปำกพูดก็ได้ยินเสียงของสนมจงที่อยู่ด้ำนข้ำงกล่ำว
ตัดหน้ ำขึ้นมำก่อนว่ำ “เจ้ำจะไม่ยอมหยุดใช่หรือไม่? ยังมิหลบ
ไปอีก！”

พระสนมเฉี ยนเกิดอำกำรสันเทำอย่
่ ำงประหลำด ควำม
กลัว ที่ มี ต่ อ สนมจงเป็ นควำมกลัว อัน แท้ จ ริ ง โดยปรำศจำก
สิ่งใดเจือปน

“พระสนมจง มี ว ำจำใดมิอำจกล่ ำวต่ อหน้ ำ ? หำกเป็ น

กำรเข้ำใจผิดจริงก็ทำให้กระจ่ำงไปจะไม่ดีกว่ำหรือ?” พระสนม
452
หวังนวดคลึงดวงตำตนด้วยรู้สึกตำพร่ำไปเล็กน้ อยเนื่ องด้ วย
เมื่ อ วำนนี้ อ่ ำ นหนั ง สื อ จนถึ ง ดึ ก ดื่ น น้ ำ เสี ย งที่ เ อ่ ย นั ้น ก็แ ฝง
ควำม ไม่ยี่หระอยู่หลำยส่วน

กำรกระทำอันตำ่ ช้ำเหยียบผู้อื่นให้ตำ่ ลงเพื่อหยัดยืนให้

สูงขึ้นเช่ นนี้ เป็ นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นภำยในวัง แต่ กเ็ ป็ นเรื่องที่
นำงไม่ชอบใจที่สดุ เช่นกัน

“หำกมีเรือ่ งเช่นนี้ จริงก็ให้เอำหลักฐำนมำยืนยัน จะให้ก้ยุ

เฟยเป็ นผู้ตดั สินเพื่อทวงควำมยุติธรรมให้ แก่พระสนมเฉี ยนก็
ย่อมได้” นำงกล่ำวอย่ำงเนิบนำบ

ไม่ว่ำเบือ้ งหลังจะมีอนั ใดแอบแฝงหรือไม่ แต่วำจำที่สนม

หวังกล่ำวออกไปฟั งอย่ำงไรก็เพื่อต้องกำรควำมยุติธรรม มิได้
กล่ำวเอนเอียงไปทำงใดทำงหนึ่ ง

สนมเฉี ยนลอบกัดฟั นตน ด้ วยสนมจงชมชอบทดสอบ

ควำมอดทนของผู้อื่น นำงนั น้ ไม่ แตะต้ องตนแม้ แต่ ป ลำยนิ้ว
เพียงกล่ำวสังสอนนำงด้
่ วยวำจำสุภำพตำมกฎระเบียบแห่ งวัง
หลวงก็สำมำรถทำให้ นำงคุกเข่ำอยู่ตลอดทัง้ บ่ำย กระทังเท้ ่ ำ
ของนำงเปลี่ ย นเป็ นสี เขี ยวช้ำแต่ น ำงก็มีเ หตุผลมำกล่ ำวอ้ ำง

453
หำกมีหลักฐำนตนคงกล่ำวฟ้ องต่อรำชสำนักไปนำนแล้วจะทน
รับโทสะของผูอ้ ื่นในตำหนักเหยำฮว๋ำไปเพื่ออันใดกัน

เฉิ นหรูอี้ คิ ด ว่ ำ สนมหวัง ก็จ ดั อยู่ ใ นกลุ่ ม ของพวกที่ ฟั ง

ภำษำคนไม่ร้คู วำมเช่นกัน แต่กม็ ิ ได้เหมือนกับสนมเฉี ยน เฉิน
หรูอี้มีเหตุผลและหลักฐำนพอที่คิดได้ว่ำสนมหวังนัน้ อ่ำนตำรำ
มำกไปเสี ยจนเสี ยสติ เพรำะกำรแยกแยะผิดถูกอย่ำงชัดเจน
เกินไปในวังหลังนัน้ นับได้ว่ำเป็ นโรคร้ำยชนิดหนึ่ ง

“มิใช่ว่ำไม่ยอมให้นำงพูด เพียงแต่ สถำนกำรณ์ เช่นนี้ ยงั

ไม่เหมำะสม” ไม่รอให้เฉินหรูอี้กล่ำวจบ สนมจงก็ชิงพูดขึ้นมำ
ก่อนด้วยใบหน้ ำยิ้มแย้มว่ำ “งำนเทศกำลวันไหว้พระจันทร์นัน้
มีสำยตำมำกมำยคอยจับจ้อง มีวำจำใดจึงไม่อำจรอถึงวันพรุง่ นี้
ค่ อยพูดกล่ำว จำต้ องพูดออกมำให้ ได้ ในยำมนี้ ? ต้ องกำรให้
องค์จกั รพรรดิทรงมิเบิกบำนพระทัยหรือต้องกำรให้ก้ยุ เฟยเสีย
หน้ ำ กันเล่ำ?”

เมื่อสนมเฉี ยน ได้ฟังเช่นนัน้ ก็รอ้ นรนขึน้ มำโดยพลัน “ข้ำ

ไม่ได้...” นำงเพียงต้องกำรพูดจำให้ชดั เจนในสถำนที่ ที่มีผ้คู น
มำกมำยเท่ำนัน้ เอง

454
 เฉินหรูอี้ยอมแพ้แล้ วจริงๆ เมื่อครำสนมเฉี ยนเห็นตน
กลับคล้ำยดังไก่
่ ชนที่ พร้อมเข้ ำสู้ มี พละกำลังเต็มเปี่ ยม ทว่ำ
เพียงเห็นสนมจงกลับหมอบลงตำ่ อย่ำงจำนนประหนึ่ งหนูเห็น
แมวก็มิปำน หรือเป็ นเพรำะนำงมีท่ำทำงอ่อนโยนและใจดี?

“หำกไม่มีอนั ใดแล้วก็ถอยออกไปเสี ย” ครัน้ สนมจงหัน

ไปพูด กับ สนมเฉี ย นน้ ำ เสี ยงก็เ ปลี่ ย นเป็ นเย็น ชำไปในทัน ใด
“หำกเจ้ำมิอยำกเข้ำร่วมงำนเลี้ยงฉลอง ก็รีบกลับไปเสีย”

สนมหวังผู้มีนิสัยตรงไปตรงมำได้ฟังเช่ นนั น้ ก็ขมวดคิ้ว

มุ่นโดยพลัน “ผู้ใดมีสิทธ์ ิ หรือไม่มีสิทธ์ ิ เข้ำร่วมงำนเลี้ยงฉลอง
นั น้ พระสนมจงมิอำจตัดสิน แม้แต่ วำจำยังไม่ให้ผ้อู ื่นกล่ำวให้
จบ สนมจงมี อ ำนำจใดหรื อ คิ ด จะปิ ดแผ่น ฟ้ ำด้ ว ยฝ่ ำมื อ หรือ
ไร”

ตัง้ แต่ที่เฉินหรูอี้กบั สนมจงพูดคุยกันอย่ำงเปิดเผยจริงใจ

แล้วนัน้ สนมจงก็มิได้ใช้สำยตำดังสุ ่ นัขจับจ้องกระดูกมองนำง
และตำมตอแยนำงจนเกินไปเช่นแต่ ก่อนอี ก แต่ กำรคบหำกัน
ระหว่ำงทัง้ สองภำยใต้ กำรชี้ นำของสนมจงก็ยงั นั บว่ำมี ควำม
ซับซ้อนอยู่บำ้ ง

455
 ถึงอย่ำงไรภำยในวังแห่งนี้ กม็ ีเพียงสนมจงผูเ้ ดียวที่คบหำ
กับนำงด้วยดี เสมอมำ ทัง้ ยังยืนอยู่ข้ำงหน้ ำพูดจำแทนนำงอี ก
ด้วยแล้วนำงจะปล่อยปละละเลยควำมขัดแย้งของสนมจงและ
สนมหวังได้อย่ำงไร

ถึงอย่ำงไรสนมหวังก็มีตำแหน่ งสูงกว่ำสนมจงอยู่มำก ยิ่ง

มีอปุ นิสัยที่ตรงไปตรงมำเท่ำใดยิ่งง่ำยต่อกำรขัดแย้งและนำมำ
ซึ่งชีวิตผูค้ น

เฉินหรูอี้มองสีหน้ ำอันไม่สะทกสะท้ำนของสนมหวัง จำก

สี ห น้ ำของสนมหวัง คล้ ำ ยก ำลัง กล่ ำ วว่ ำ “ข้ ำ เพี ย งเห็ น ว่ ำ
เรื่องรำวไม่ถกู ต้ อง ก็แย้งเพื่อให้ เกิดควำมเป็ นธรรมเท่ ำนั น้ ”
เฉินหรูอี้หมดสิ้น วำจำจะกล่ ำว เพี ย งขยับมุมปำกยิ้มบำงเบำ
แล้วกล่ำวว่ำ “สนมหวังกล่ำวหนักเกินไปแล้ว พวกเรำล้วนเป็ น
เพี ย งแค่ ส นมที่ เ ข้ ำ วัง มำเพื่ อ ปรนนิ บัติ ร บั ใช้ อ งค์จ ัก รพรรดิ
เท่ำนัน้ หำกกล่ำวว่ำ ใช้ฝ่ำมือปิดแผ่นฟ้ ำ คล้ำยว่ำแผ่นฟ้ ำเล็ก
หนั ก หนำและพวกเรำช่ ำ งมี ค วำมสำมำรถเหลื อ ประมำณ
กระนัน้ ”

เฉินหรูอี้เริ่มสัมผัสได้ถึงแววตำอันร้อนแรงของสนมจงที่
ส่งมำจำกด้ำนข้ำง จึงหยุดไปครู่หนึ่ งค่อยกล่ำวต่อว่ำ “ไม่มีผ้ใู ด
ไม่ให้สนมเฉี ยนพูด เพียงแต่ในงำนเทศกำลอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ มิ
456
อำจก่อกวนเรื่องวุ่นวำย ได้ หำกสนมเฉี ยนรู้สึกว่ำตนไม่ได้รบั
ควำมเป็ นธรรม วันหน้ ำก็เชิญต่ งกุ้ยเฟยมำพิจำรณำตัดสินก็
ย่อมได้ ข้ำรับปำกสนมหวังว่ำจะมำแน่ นอน เช่นนี้ ท่ำนว่ำเป็ น
อย่ำงไรบ้ำง”

“พระสนมทุ ก ท่ ำ นเพคะ” สนมหวัง มึ น งงจนท ำเอำ

สิ่ ง ที่ ไ ด้ ยิ น เข้ ำ หูเ มื่ อ ครู่ส ลำยไปจนสิ้ น เมื่ อ เห็น โจวหนิ งนำง
กำนั ลข้ำงกำยของกุ้ยเฟยเดินเข้ำมำอย่ำงไร้สุ้มเสี ยง ใบหน้ ำ
ปรำศจำกอำรมณ์ แล้วกล่ำวว่ำ “กุ้ยเฟยเชิญทุกท่ำนไปสนทนำ
ที่ตำหนักหลักเจ้ำค่ะ”

โจวหนิ งคื อ นำงก ำนั ล คนสนิ ทของต่ ง กุ้ย เฟย เมื่ อ นำง
ปรำกฏตัวขึ้นก็เท่ำกับเป็ นตัวแทนของต่งกุ้ยเฟย แม้นเรื่องรำว
ยังพูดจำไม่กระจ่ำงแต่สนมหวังก็เห็นแก่หน้ ำของต่งกุ้ยเฟยอยู่
หลำยส่ ว น จึ ง ปรำยตำมองเฉิ นหรูอี้ เห็น เฉิ นหรูอี้ มิ ไ ด้ คิ ด จะ
กล่ำวอันใดไม่จบสิ้น นำงจึงกะพริบตำครำหนึ่ งแล้วยอมแขวน
ป้ ำยพักรบในที่สดุ

บรรดำสนมไม่แม้ แต่ จะดื่ มชำและแทะเมล็ดแตง พวก

นำงเดินตำมกันไปยังตำหนักหลักด้วยจิตใจที่เต็มเปี่ ยมไปด้วย
ควำมตื่ นเต้ นระคนสงสัยในละครฉำกสนุ กที่ ได้ชมโดยไม่ต้อง
จ่ำยเบีย้ เมื่อครู่นี้เป็ นอย่ำงยิ่ง มีเพียงสนมเฉี ยนเท่ำนัน้ ที่ รงั ้ ตน
457
ไว้ท้ำยขบวนคล้ำยกับเดินติดตำมไปแต่กค็ ล้ำยดังม
่ ิ ได้ติดตำม
ไป

458
 47 อันตรำยรอบด้ำน

ปกติแล้วจะเป็ นเพียงแค่นำงกำนัลธรรมดำเท่ ำนัน้ ที่ นำ

บรรดำสนมไปยังตำหนักหลักเพื่อเยี่ยมคำรวะต่อต่งกุ้ยเฟย แต่
วัน นี้ สถำนกำรณ์ ก ลับ ต่ ำ งไป กุ้ย เฟยให้ น ำงก ำนั ล คนสนิ ท
มำต้ อนรับด้วยตนเองเช่นนี้ แสดงว่ำเรื่องรำวกำรวิวำทในปี ก
ตำหนักเมื่อครู่ได้ทรำบไปถึงหูของกุ้ยเฟยเป็ นที่ เรียบร้อยแล้ว
ทว่ำเมื่อเหล่ำสนมไปถึงตำหนักหลักแล้วนัน้ กุ้ยเฟยกลับมีท่ำที
ดุจไม่ทรำบเรือ่ งรำวใดมำก่อน แม้แต่กล่ำวถึงสักคำยังมิมี

เหล่ำสนมล้วนถูกควำมใจกว้ำงอันผิดวิสยั ของต่งกุ้ยเฟย
ทำให้งงงวยไปกันหมด

มำรดำมัน เถอะ！ ตัง้ แต่ ส ตรี แ ห่ ง ต ำหนั ก หมิ ง กวำง

่ ง้ วังหลังก็ล้วนแปลกพิกลไปจนสิ้น
ได้รบั ควำมโปรดปรำน ทัวทั

สนมจงผู้ แ สนอ่ อ นโยนกลับ แสดงอิ ทธิ ฤทธ์ ิ สนมลู่

ผู้บ้ำคลังดุ
่ จสุนัขบ้ำกลับเป็ นผู้สร้ำงควำมปรองดอง กระทังพู
่ ด
วำจำเพื่อควำมสมำนฉันท์ออกมำได้ ต่งกุ้ยเฟยที่น่ำกลัวที่สดุ ผู้
ซึ่ งหวงแหนในอำนำจบำรมีผ้นู ัน้ หำกกล้ำวิวำทกันในตำหนั ก
หย่งโซ่ วของนำง ถ้ำมิโดนโบยจนขำหักเนื้ อหนั งก็ต้องมีถลอก

459
กันบ้ำง แต่ผ้ใู ดเลยจะคำดคิดเรื่องรำวเมื่อครู่นี้กลับจบลงอย่ำง
เงียบเชียบไปทัง้ อย่ำงนัน้

ไม่มีผใู้ ดเชื่อว่ำต่งกุ้ยเฟยจะไม่ทรำบเรื่องรำวที่เกิดขึ้นใน
ตำหนั กหย่งโซ่ วเมื่อครู่นี้ และไม่มีผ้ใู ดทรำบว่ำต่ งกุ้ยเฟย กำลัง
คิดอันใดอยู่

ต่ ง กุ้ย เฟยมิได้ พูด คุยสัพเพเหระกับ เหล่ ำสนมดังที

่ ่ เคย
เป็ น แต่ กลับกำชับให้ ทุกคนกระทำตำมกฎวังอย่ ำงเคร่งครัด
อย่ำได้กระทำกำรใดที่ผิดพลำดไม่ดีไม่งำมแม้แต่เพียงน้ อยนิด

ในอดี ตองค์ไท่ โฮ่ ว รำชสกุลหลิวกับ จักรพรรดิพ ระองค์

ก่อนทรงรักใคร่กนั อย่ำงลึกซึ้ง พระองค์เป็ นสตรีหมำยเลขหนึ่ ง
แห่งวังหลัง ไม่เคยมีผ้ใู ดได้รบั กำรโปรดปรำนเท่ ำพระองค์ แม้
พระองค์มิได้มีอุปนิสัยเป็ นผู้ชมชอบอวดเบ่งอำนำจบำรมี แต่
ด้วยทรำบแก่ใจดีว่ำตนเป็ นหนึ่ งเหนื อผูใ้ ด พระองค์เลยทรงเป็ น
ผู้เ ด็ด เดี่ ยวตรงไปตรงมำมิเ กรงกลัว สิ่ง ใด ทัง้ ยัง เคร่ง ครัดใน
กฎเกณฑ์ มีควำมคิดอันเด็ดขำดและกว้ำงไกล ไม่ทรำบว่ำด้วย
เหตุ ใ ดพระองค์นั น้ ทรงมิ ช มชอบสตรี ที่ ไ ม่ ส ำรวมกิ ริ ย ำ ไม่ มี
ควำมเป็ นกุลสตรีเป็ นที่สดุ

460
 น่ ำเสี ย ดำยที่ ย ำมนี้ นั ้น องค์ ไ ท่ โ ฮ่ ว ทรงมี เ รื่ อ งหมำง
พระทัย กับ องค์จ กั รพรรดิ อ ยู่ จึ ง ท ำให้ พ ระพัก ตร์นิ่ งขรึ ม หม่ น
หมองคล้ำยมีผตู้ ิ ดค้ำงเบีย้ พระองค์อยู่หลำยหมื่นตำลึงกระนัน้

หำกมิใช่เพรำะกังวลว่ำตนจะถูกกริ้วไปด้วย ต่งกุ้ยเฟย คง
ให้ อ งค์ไ ท่ โ ฮ่ ว ตัว ร้ ำ ยจัด กำรสนมจ้ ำ วผู้ช ดช้ อ ยบอบบำงผู้นี้
ให้หลำบจำเสียบ้ำง

แม้แววตำอันมำดร้ำยของต่งกุ้ยเฟยจะทอประกำยพำด
ผ่ำนมำเพี ยงครู่แต่ ก็มิอำจรอดพ้น จำกสำยตำของเฉินหรูอี้ที่
คอยระแวดระวังตนอยู่ตลอดเวลำไปได้

เฉินหรูอี้เป็ นหวงโฮ่วที่องค์ไท่โฮ่วคัดสรรมำด้วยพระองค์
เอง ทัง้ ยัง อบรมสัง่ สอนกำรดู แ ลจัด กำรวัง หลัง ให้ น ำงด้ ว ย
พระองค์เ อง ช่ ว งเวลำที่ น ำงอยู่ก บั องค์ไ ท่ โ ฮ่ ว ยัง มำกกว่ ำอยู่
ร่วมกับองค์จกั รพรรดิเสียอีก นำงมีหรือจะไม่ทรำบอุปนิสัยของ
หลิวไท่โฮ่วว่ำเป็ นเช่นไร

แต่ทว่ำยำมนัน้ หลิวไท่โฮ่วทรงโปรดปรำนนำง นำงก็ย่อม

ต้องได้รบั กำรปฏิบตั ิ ที่ดี และที่สำคัญยำมนัน้ นำงเป็ นถึงภรรยำ
ขององค์จกั รพรรดิ เป็ นหวงโฮ่วแห่งวังหลัง

461
 บัด นี้ สถำนกำรณ์ ไ ม่ เ หมื อ นเดิ ม ภำพลัก ษณ์ ที่ อ งค์
จักรพรรดิทรงสร้ำงให้นำงคือเป็ นสนมที่เก่งกล้ำมิกลัวผูใ้ ด หำก
หลิวไท่โฮ่วทรงโปรดปรำนนำงก็แปลกพิกลแล้ว

ต่ งกุ้ยเฟยมิอยำกติดร่ำงแหไปกับเหล่ ำสนมไม่ รู้ค วำม

พวกนี้ จึงกำชับควำมอย่ำงจริงจัง ครัน้ เห็นเหล่ำสนมย่อกำย
นบน้ อมยินดีเชื่อฟั งนำง นำงจึงหยัดกำยลุกขึ้นนำบรรดำเหล่ำ
สนมเดินทำงไปยังตำหนักเหรินโซ่ว

ก่อนที่ เฉินหรูอี้จะก้ำวขึ้นเกี้ยว สนมจงก็ก้ำวติดตำมมำ

อยู่ไม่ห่ำง จำกภำษำกำยที่ แสดงออกก็ทรำบได้ชดั เจนว่ำนำง
ต้องกำรจะนัง่ เกี้ยวด้วยกันกับตน

แม้นเฉินหรูอี้มีใจอยำกหลบเลี่ยงมิอยำกใกล้ชิดกับสนม
จงมำกเกินไป แต่ในตำหนักเมื่อครู่สนมจงแสดงออกชัดเจนว่ำ
อยู่ข้ำงตน หำกนำงปฏิเสธสนมจงออกไปในยำมนี้ ก็จะทำให้
ผู้คนทัง้ หลำยหัวเรำะเยำะเอำได้ ด้วยขบขันว่ำนำงเป็ นผู้ข้ำม
แม่น้ ำสำเร็จทำลำยสะพำน*และขบขันที่สนมจงมิร้จู กั ประมำณ
ตน

เฉินหรูอี้ลงั เลอยู่เพี ยงครู่ แล้วขึ้นเกี้ ยวไปก่อน ภำยใน

เกี้ยวกว้ำงขวำงโอ่อ่ำ แม้นนัง่ สองคนก็ยงั มิได้เบียดเสี ยด และ
462
เพี ยงไม่นำนกลิ่นหอมอ่อนๆ บนร่ำงของสนมจงก็กระจำยไป
่ ้ยวที่ถกู ปิดไว้อย่ำงดีนี้
ทัวเกี

ครัน้ เมื่อเกี้ยวค่อยๆ เคลื่อนย้ำยไป สี หน้ ำของสนมจงก็

พลัน บึ้ง ตึ ง ขึ้ น มำทัน ใดเปลี่ ย นจำกท่ ำ ที ง ดงำมเมื่ อ ครู่นั ้น ไป
อย่ำงรวดเร็วจนน่ ำเหลือเชื่อ “นี่ เป็ นชีวิตที่เจ้ำต้องกำรงัน้ หรือ?
ผู้คนล้วนแค้นเจ้ำจนอยำกจะฆ่ ำให้ตำย ยำมนี้ เจ้ำเป็ นดังคลื ่ ่น
พัดสำดขึ้นสูง ไม่มีผ้ใู ดกล้ำกระทำไม่ดีต่อหน้ ำเจ้ำ แต่มีดธนูใน
ที่ลบั เจ้ำจะหลบพ้นไปได้สกั กี่ครำกัน?”

นำงยิ่งพูดยิ่งมีอำรมณ์ เส้นโลหิตสี เขียวปูดโปนขึ้นตำม

ลำคอท ำให้ เ ฉินหรูอี้รู้สึกเสี ยใจเป็ นอย่ ำงยิ่ง ที่ ย อมให้ นำงขึ้น
เกี้ยวมำกับตน

ยิ่งกล่ำววำจำเสี ยงก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ นำงเกรงเพี ยงว่ำ

สนมจงจะเกิดเสียสติแล้วเผลอลงมือบีบคอตนจนตำย

“เจ้ำใจเย็นก่อน.....”

“คนที่ควรใจเย็นก็คือเจ้ำ！”

463
 เฉินหรูอี้อึ้งไปชัวครู
่ ่ เฮ้อ！สนมจงยำมนี้ กลับฟั งภำษำ
คนไม่รคู้ วำมเสียแล้ว

“เสี่ ยวเหมยจื่อ คนเรำย่อมมี ยำมที่ หลงใหลในลำภยศ

แต่ เ จ้ ำ ย่ อ มรู้ดี สิ่ ง ที่ ซ่ อ นอยู่ ใ นลำภยศคื อ อัน ตรำยรอบด้ ำ น
เพรำะสิ่งที่ เจ้ำปรำรถนำ ผู้อื่นก็ย่อมปรำรถนำ เจ้ำยอมเอำตัว
ไปย่ ำ งบนกองไฟเพรำะควำมโปรดปรำนจอมปลอมนี้ จ ริ ง ๆ
หรือ?”

“คุ้มค่ำแล้วหรือ?” สนมจงเอ่ยถำมนำง หำกจะกล่ำวว่ำ

เอ่ยถำมนำงมิส้กู ล่ำวว่ำกำลังยัดเยียดคำตอบให้นำงว่ำ “มันไม่
คุ้มหรอก！” เสียดีกว่ำ

“ควำมโปรดปรำนขององค์จกั รพรรดิมิใช่ผ้ใู ดปรำรถนำ

แล้วจะได้ ！” เฉินหรูอี้เอ่ ยอย่ำงไร้ควำมรู้สึก แต่ ที่นำงอยำก
พูดจริงๆ ก็คือ...และมิใช่สิ่งที่ผใู้ ดมิปรำรถนำแล้วจะปฏิเสธได้

สนมจงคิดว่ำนำงอยำกจะเป็ นโล่ป้องเกำทัณฑ์ที่พร้อมจะ
ถูกฆ่ำปิดปำกได้ทุกเมื่อเช่นนี้ อย่ำงนัน้ หรือ? ชำติภพก่อนนำงมี
อันใดมิเคยพบเจอบ้ำง นำงยังจะสนกับลำภยศเพี ยงน้ อยนิด
เช่นนี้ หรือ?

464
 หำกนำงเลือกได้ นำงยินดี จะเกิดเป็ นหญิงเลี้ยงแพะใน
ทุ่งหญ้ำเสียมำกกว่ำ

แต่ทุกครำนำงล้วนฟื้ นคืนมำในวังหลังทัง้ สิ้นแล้วนำงจะ

ทำอันใดได้?

องค์จกั รพรรดิคงโปรดปรำนโล่ป้องเกำทัณฑ์ที่มีรูปร่ำง
อ้อนแอ่นอรชรที่ เพียงผลักเบำๆ ก็ล้ม ทัง้ แบนรำบหน้ ำหลังไม่
ต่ ำงกันเช่นนำงกระมัง แล้วนำงจะทำอันใดได้? นำงเป็ นเป็ ดที่
ถูก บัง คับ ให้ บิ น ขึ้ น รัง นำงก็จ ำต้ อ งท ำหน้ ำที่ เ ป็ ดให้ ดี ที่ สุ ด
เพื่ อ ให้ ต นได้ กิ น อิ่ ม นอนหลับ อย่ ำ งสบำย องค์จ ัก รพรรดิ มี
ทำงเลือกให้นำงเพียงหนึ่ งเดียว หำกมิเป็ นเป็ ดที่ต้องโบยบินขึน้
รังก็ต้องเป็ นเป็ ดย่ำงบนโต๊ะอำหำร

“ข้ำให้ เจ้ำมำด้ วย มิใช่ เพื่อมำฟั งวำจำสังสอนของเจ้

่ ำ”
เฉินหรูอี้รีบชิงตัดบทสนมจงทันที แล้วกล่ำวต่อว่ำ “เจ้ำบอกข้ำ
มำดีกว่ำ เรือ่ งของสนมเฉี ยนเป็ นมำอย่ำงไร?”

นำงเองก็สิ้ น แม้ ว ำจำจะเอ่ ย สนมจงผู้นี้ ยำมปกติ นั ้น

กล่ำววำจำใดล้วนเป็ นเหตุเป็ นผล ท่ ำที เหมำะสม แต่ หำกเกิด
โทสะขึน้ มำกลับพูดจำไม่คิด สิ่งใดล้วนกล้ำเอื้อนเอ่ยออกมำ ทัง้
“ควำมโปรดปรำนจอมปลอม ทัง้ กระโดดเข้ำไปในกองเพลิง”
465
วำจำเช่นนี้ เป็ นสิ่งที่ สนมสำมำรถกล่ำวตำมใจชอบได้งนั ้ หรือ?
นำงกลัวอำยุจะยืนยำวไปหรือไร?

“เรื่องสนมเฉี ยนมิได้สำคัญอันใด” สนมจงยังคงไม่ยอม

หยุดสนทนำถึงเรือ่ งรำวก่อนหน้ ำนี้

“กระทังมำว
่ ิ วำทต่ อหน้ ำข้ำ ชี้ หน้ ำด่ำว่ำข้ำกระทำเรื่อง
สกปรกลับหลังผูค้ นแล้ว เจ้ำยังบอกว่ำไม่สำคัญอีกหรือ?” เฉินหรู
อี้ขมวดคิ้วมุ่น “หำกเจ้ำมิอยำกพูดก็ลงจำกเกี้ยวไปประเดี๋ยวนี้ ”

สนมจงเงียบนิ่งไปนำน ทรำบดีว่ำตนมิอำจหลบเลี่ยงได้
อีกจึงเล่ำออกมำอย่ำงหมดเปลือก

นำงมิ ชอบใจอย่ ำ งยิ่ งที่ ส นมเฉี ยนเป็ นปฏิ ปั ก ษ์ ต่ อ

เฉินหรูอี้อย่ำงออกนอกหน้ ำ ทัง้ ลับหลังก็กล่ำวว่ำเฉินหรูอี้อย่ำง
เสี ยๆ หำย จึงได้นำกฎเกณฑ์ในวังมำเป็ นข้ออ้ ำงเพื่อทรมำน
นำง

“เจ้ำวำงใจเถอะเรื่องของสนมเฉี ยน ข้ำจะจัดกำรเอง มิ
ให้ย่งุ ยำกมำถึงเจ้ำ”

“นำงก็ มิ ได้ มี อ ำนำจอั น ใดที่ จะท ำร้ ำ ยข้ ำ ได้ เจ้ ำ มิ

จำเป็ นต้องทำเช่นนี้ เลย”
466
 เฉินหรูอี้ลอบถอนหำยใจยำวอยู่ในใจ แม้นสนมจงพูด
คล้ำยไม่หนักหนำอันใดแต่สนมเฉี ยนเองคงได้รบั ควำมทรมำน
ไม่น้อยเลยถึงกับหมดควำมอดทนจนต้ องมำวิวำทที่ ตำหนั ก
หย่งโซ่ว น่ ำเสียดำยที่ต่งกุ้ยเฟยมิได้ออกหน้ ำแทนนำง

เหตุ ใ ดต่ ง กุ้ย เฟยจึ ง มิ ย อมออกหน้ ำแทนนำง นี่ เป็ น

โอกำสที่หำได้ยำกเชียวนะ

ด้ ว ยบัด นี้ ต่ ง กุ้ย เฟยเป็ นผู้ดูแ ลวัง หลัง ทัง้ หมด เป็ นไป
ไม่ได้ว่ำนำงจะไม่ทรำบควำมเคลื่อนไหวของตำหนักเหยำฮว๋ำ
โดยเฉพำะเรื่ อ งที่ ส นมเฉี ยนได้ ร บั กำรทำรุณ นั ้น เป็ นเรื่ อ งที่
เกิดขึ้นจริง ต่ อให้ ต่งกุ้ยเฟยมิอยำกเจำะหน้ ำต่ ำงกระดำษให้
ขำดด้ ว ยตนเองเพื่ อให้ ควำมไปถึ งองค์จกั รพรรดิ แต่ ท ว่ ำใน
มือต่ งกุ้ยเฟยนัน้ มีบริวำรอันไร้ซึ่งสมองที่ คอยกอดแข้งขำเป็ น
ข้ำรับใช้ นำงอยู่จำนวนมำก ขอเพียงบริวำรเหล่ำนั น้ ยุยงสนม
เฉี ยนเพียงน้ อยนิด นำงเชื่ อว่ำด้วยอุปนิสัยเช่ นสนมเฉี ยนผู้มี
หน้ ำอกใหญ่แต่ไร้ซึ่งสมองผู้นัน้ จะต้ องรีบวิ่งไปทูลฟ้ องนำงต่ อ
องค์จกั รพรรดิเป็ นแน่

ควำมโปรดปรำนขององค์จ กั รพรรดิ เ ป็ นเรื่ อ งที่ มิ อ ำจ

คำดเดำได้ แต่ ใบหน้ ำของสนมจ้ำวแห่งตำหนักหมิงกวำงเช่ น
นำงก็มิอำจหลีกพ้นคำครหำดังถู
่ กตบหน้ ำฉำดใหญ่เช่นนี้ ไปได้
467
ด้วยอุปนิสัยรักกำรซุบซิบนินทำของอิสตรีแล้วนัน้ หำกบรรดำ
ผู้สู ง ศัก ด์ ิ จำกนอกวัง ทรำบว่ ำ สนมอัน เป็ นที่ โ ปรดปรำนของ
องค์จกั รพรรดิก่อเรื่องรำวใหญ่โตอันน่ ำขบขันเช่นนี้ เมื่อปล่อย
ให้ พวกเขำกลับไปก็ดงปล่ ั ่ อยให้ พยัคฆ์เข้ำป่ ำ นำงกล้ำรับรอง
เลยว่ ำ พระอำทิ ต ย์ย งั มิท ัน ลับ ขอบฟ้ ำ ผู้ค นทัว่ ทัง้ เมื อ งหลวง
ล้วนต้องทรำบข่ำวว่ำสนมจ้ำวทำรุณพระสนมเล็กๆ เป็ นแน่

เดิ ม ที ชื่ อ เสี ย งของนำงก็คื อ กล้ ำหำญแข็ง กร้ำ วแล้ ว ยัง

เพิ่มชมชอบทำรุณเข้ำไปอี ก....แม้ถ่ำนยังมิอำจสกปรกได้ เท่ ำ
นำงในตอนนี้ แล้ว

เฉิ นหรู อี้ ไ ม่ เ ชื่ อ ว่ ำ ต่ ง กุ้ย เฟยจะมิ อ ำจคำดเดำได้ ถึ ง

ผลลัพ ธ์ที่ จ ะเกิ ด ขึ้น นี้ แต่ น ำงก็ย งั ปล่ อ ยตนไปคล้ ำ ยผำยลม
เช่นนัน้

เพรำะเหตุใดกัน?

เฉินหรูอี้รู้สึกถึงควำมไม่ชอบมำพำกล จิตใจไม่สงบสุข
หวำดระแวงตลอดเวลำดังแกะน้ ่ อยที่ถกู ทิ้งไว้ในป่ ำลึก อย่ำงไม่
ทรำบว่ำหมำป่ ำจะออกมำขยำ้ ตนเมื่อใด ทำให้ นำงเกิดควำม
ร้อนรนชนิดหนึ่ งขึน้ อย่ำงไม่อำจสลัดออกได้

468
 *****สำนวน ข้ำมแม่น้ำสำเร็จทำลำยสะพำน เปรียบเปรย
ว่ำ เมื่อใช้ประโยชน์ จำกสิ่งนัน้ เสร็จแล้วก็ไม่เห็นคุณค่ำอีกต่อไป

469
 48 รนหำที่ตำย

ต ำหนั กเหริน โซ่ ว ตัง้ อยู่ท ำงทิ ศตะวัน ออกเฉี ย งใต้ ข อง

พระรำชวัง จำกต ำหนั ก ตะวัน ตกเดิ น ทำงไปถึ ง ต้ อ งใช้ เ วลำ
อย่ำงน้ อยครึง่ ชัวยำม
่

ด้ ว ยเกี้ ย วของต ำหนั ก หมิ ง กวำงนั ้น เคลื่ อ นตำมติ ด

อยู่หลังต่ งกุ้ยเฟย เมื่อเฉินหรูอี้และสนมจงสนทนำกันจึงตัง้ ใจ
กดเสี ยงตนให้เบำลง แต่เมื่อยิ่งพูดคุยกลับยิ่งมีอำรมณ์ กระทัง่
ได้ยินเสียงคล้ำยกำลังทะเลำะกันลอยออกมำแต่ไม่ชดั เจนนัก

หยวนเป่ ำที่ ติ ด ตำมอยู่ข้ ำ งเกี้ ย วร้อ นใจเป็ นอย่ ำ งมำก

หลำยครำที่นำงเกือบจะสอดวำจำขึน้ เพื่อเตือนให้สนมจ้ำวของ
ตนเบำเสียงลงสักหน่ อย แต่กถ็ กู เสียงจำกภำยในเกี้ยวกลบมิด
ไปเสียทุกครำ คนหำมเกี้ยวนัน้ เป็ นคนของตำหนักหมิงกวำงจึง
มิ ใ ช่ เ รื่ อ งน่ ำกัง วลแต่ ห ำกพระสนมเกี้ ย วอื่ น ๆ ที่ ติ ด ตำมมำ
ด้ำนหลังได้ยินเข้ำคงไม่ดีแน่

“พระสนม！” นำงเปล่งเสี ยงดังออกไปอย่ำงจำใจทว่ำ

ด้ ำนในกลับเงี ยบเสี ยงไปพอดี ทำให้ เสี ย งของนำงนั น้ ดัง ก้ อ ง
สะท้ ำนไปทัว่ ดึ งดูดสำยตำผู้คนโดยรอบให้ เ หลื อบแลมำทำง
นำงอย่ำงเสียมิได้
470
 ยำมนี้ หยวนเป่ ำจึงมิอำจบอกให้พระสนมตนเบำเสี ยงได้
จึงกัดฟันกล่ำวออกไปว่ำ “ท่ำนเหนื่ อยหรือไม่?”

ผู้คนล้วนอึ้งงัน ไม่ถำมคนหำมเกี้ยวว่ำเหนื่ อยหรือไม่แต่

กลับ ถำมคนที่ นั ง่ อย่ ำ งสบำยอยู่ ใ นเกี้ ย วว่ ำ เหนื่ อยไหม จะ
ประจบสอพลอก็ควรเลือกสถำนกำรณ์ให้ดีกว่ำนี้ ได้หรือไม่? ใช้
ควำมคิดสักเล็กน้ อยก่อนเอ่ยจะตำยหรืออย่ำงไร?

เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ยิ น ดัง นั ้น ก็ท รำบทัน ที ว่ ำ เหตุใ ดหยวนเป่ ำ

ต้องถำมตนเช่นนี้ จึงตอบว่ำ “ข้ำรูแ้ ล้ว”

ผู้ค นต่ ำ งจ ำนนแล้ ว นำยบ่ ำ วคู่ นี้ เหลื อ เกิ นเสี ย จริ ง
ผูห้ นึ่ งถำมว่ำเหนื่ อยหรือไม่ แต่ผหู้ นึ่ งตอบว่ำรู้แล้ว....นี่ เป็ นกำร
พูดคุยคนละเรื่องโดยแท้

ควำมจริงมิอำจตำหนิว่ำเฉินหรูอี้ไม่รอบคอบ หยวนเป่ ำ
เพี ยงระแวงมำกเกิน ไปเท่ ำนั น้ หำกมี สถำนกำรณ์ ใดที่ ไ ม่ น่ ำ
ไว้ใจจริง ด้วยประสบกำรณ์ อนั มำกหลำยของนำงนัน้ ผู้อื่นไม่มี
ทำงลงมือกระทำอันใดต่อนำงได้แน่

471
 ยำมนี้ หยวนเป่ ำโล่งใจแล้วจึงรีบเช็ดเหงื่อที่ ซึมออกมำ
เต็ม ศี ร ษะของนำงออกโดยเร็ว แล้ ว เดิ น ติ ด ตำมอยู่ข้ ำ งเกี้ ย ว
ต่อไป

ภำยในเกี้ยวนัน้ สนมจงกลับนัง่ ไม่ติดเสียแล้ว “เสี่ยวเหม่

ยจื่อ เจ้ำฟังที่ข้ำเตือนบ้ำง..”

“พระสนมจง” เฉินหรูอี้ยกมือขึน้ ห้ำมปรำมนำง “คำพูดที่

ข้ำเคยพูดกับท่ำนจะไม่มีวนั เปลี่ยนแปลง ทำงที่ข้ำเลือก ข้ำก็ยงั
ต้ องเดิ น ต่ อไป ถูกหรือผิด ตัว ข้ ำพร้อมแบกรับ มัน ขอบคุณที่
ห่วงใย แต่...ข้ำไม่ต้องกำร ”

นำงมิใช่ สนมจ้ำวตัวจริงดังนั น้ หำกน้ ำใจของสนมจงที่

นำงมิอำจรับได้ นำงก็จะมิรบั ไว้เด็ดขำด

อำจเป็ นนำงที่ คิ ด ไกลเกิ น ไปหรื อ เป็ นเพรำะประเมิ น

สติปัญญำของสนมจงสูงเกินไป นำงวำดหวังว่ำทัง้ สองจะเป็ น
พวกเดียวกัน คอยช่วยประคับประคองกัน แต่คิดไม่ถึงว่ำสนม
จงจะสนใจเรื่ อ งเพี ย งเล็ก น้ อ ย ไร้ ซึ่ ง สำยตำอัน กว้ ำ งไกล ใช้
อำนำจตนไปในทำงไม่ควร หำกทัง้ สองยังอยู่ด้วยกันเช่นนี้ ไม่
ช้ำก็เร็วล้วนต้องพบจุดจบด้วยควำมตำยเป็ นแน่

472
 “เรื่ อ งสนมเฉี ยน ข้ ำ จะช่ ว ยจัด กำรให้ แต่ จ ะไม่ มี ค รัง้
ต่อไปอีก”

ครัน้ สนมจงฟั งดังนั น้ ก็ร้อนใจขึ้นมำโดยพลัน เข้ำใจว่ำ

เฉินหรูอี้ต ำหนิตนเพรำะถูกสนมเฉี ยนแย่ง ควำมเด่ นไป “ข้ำ
บอกแล้วมิใช่หรือ ว่ำจะจัดกำรให้เรียบร้อยเอง”

“เจ้ำจะจัดกำรอย่ำงไร?” เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วแน่ น “ในเมื่อ

ดึงข้ำเข้ำไปเกี่ยวแล้ว อย่ำงไรข้ำก็มิอำจสลัดพ้นมลทิน เรื่องนี้
เจ้ำมิต้องยุ่ง ฟังข้ำก็พอ”

เฉินหรูอี้ดูออกแล้ ว ว่ ำ หำกตนยัง ปฏิบ ตั ิ ต่ อนำงด้ ว ยดี

สนมจงก็จะพูดวำจำไร้สำระออกมำเป็ นกระบุงโกย ดังนั น้ จึง
เอ่ยปฏิเสธนำงอย่ำงตรงไปตรงมำโดยไม่ไว้หน้ ำ

“นี่ เป็ นสำเหตุที่ข้ำไม่อยำกให้ เข้ำไปแย่งชิงควำมโปรด

ปรำนกับผู้อื่น เจ้ำไม่มีทำงรู้เลยว่ำใครจะใส่ ร้ำยหรือแทงข้ ำง
หลัง เจ้ ำ เมื่ อ ใด แม้ แ ต่ เ จ้ ำ ตำยยัง มิ รู้ว่ ำ ตำยได้ อ ย่ ำ งไรหรื อ
กระทัง่ ผู้ใดเป็ นผู้ลงมือ ” สนมจงเอ่ ย เสี ย งต่ำ นั ย น์ ต ำแดงกำ่
“ข้ำไม่อยำกให้เจ้ำต้องเป็ นเช่นนัน้ ”

473
 เฉิ นหรู อี้ ม องนำงด้ ว ยใบหน้ ำไร้ ซึ่ ง ควำมรู้ สึ ก ใดๆ
“เส้ นทำงมิเหมือนกัน มิอำจวำงแผนร่วมกัน ข้ำและเจ้ำล้ วน
ต้องระวัง”

ในหัวสนมจงพลันว่ำงเปล่ำ นำงมองดูใบหน้ ำที่ ร้สู ึ กทัง้

คุ้นเคยและแปลกหน้ ำตรงหน้ ำตนอย่ำงตะลึงงัน

เมื่อเกี้ยวค่อยๆ สัมผัสกับพื้น เฉินหรูอี้กร็ ้ไู ด้ทนั ที ว่ำถึง

หน้ ำต ำหนั ก เหริ น โซ่ ว แล้ ว พลัน ได้ ยิ น เสี ย งขัน ที ก่ ูร้ อ งเสี ย ง
แหลมว่ำ “หยุดเกี้ยว！”

ม่ำนมุกค่อยๆ ถูกแหวกออกจำกภำยนอก เฉินหรูอี้หยัด

กำยลุกขึน้ ทว่ำสนมจงใช้มือคว้ำชำยแขนเสื้อของนำงไว้ “เสี่ยว
เหม่ยจื่อ...”

เฉินหรูอี้สะบัดชำยแขนเสื้อครำหนึ่ ง แล้วเอ่ ยเสี ยงเบำ

ก่อนที่จะเดินออกมำจำกเกี้ยวว่ำ “เจ้ำไม่ต้องทำเรื่องอันใดเพื่อ
ข้ำอีกแล้ว”

หยวนเป่ ำมองสนมจงที่นัง่ เหม่อลอยตะลึงงันอยู่ในเกี้ยว

ด้วยไม่ทรำบว่ำพระสนมตนกล่ำววำจำใดสนมจงถึงได้ตกใจจน

474
หน้ ำขำวซีดเช่นนัน้ แม้แต่สติกม็ ิ คงเหลือแล้ว ตนไม่ทรำบว่ำจะ
ปิดม่ำนมุกไว้หรือแหวกไว้เช่นนี้ ดี

เมื่อเห็นพระสนมตนเดินตำมฝูงชนไปข้ำงหน้ ำอย่ำงไม่
แม้ แ ต่ จ ะหัน มองมำ หยวนเป่ ำจ ำต้ อ งเลิ ก ใส่ ใ จต่ อ สนมจง
ยกสองเท้ำก้ำวติดตำมนำยตนไป ไม่นำนจึงแลเห็นนำงกำนั ล
จำกตำหนักเหยำฮว๋ำเดินมำประคองสนมจงลงจำกเกี้ยว นำง
จึงละสำยตำจำกตรงนัน้ ได้

ยำมนี้ อำกำศค่ อนข้ ำงเย็น แม้บรรดำสนมจะมำพร้อม

เพรียงกันแล้ว แต่ ก็ยงั ถูกหลิวไท่ โฮ่ วปล่ อยให้ ยืนรอตรงลำน
ั ่ ่จึงส่งคนมำเชิญบรรดำสนมไปยังตำหนัก
หน้ ำตำหนักอยู่ชวครู
หลักเพื่อถวำยพระพร

สนมเหล่ำนี้ ล้วนมิใช่ เพิ่งเข้ำวังมำ พิธีรีตองเช่ นนี้ ล้วน

เกิดขึน้ ทุกๆ ปี พวกนำงคุ้นชินจนเห็นเป็ นเรื่องปกติไปเสียแล้ว
ต่ำงไม่เห็นเป็ นเรือ่ งใหญ่อนั ใด

หลังจำกที่ฟื้นคืนชีพมำ นี่ เป็ นครัง้ แรกที่นำงจะได้เข้ำเฝ้ ำ

ไท่ โฮ่ ว เฉินหรูอี้รู้สึกว่ำหัวใจของนำงแทบจะกระโดดออกมำ
จำกอกอยู่แล้ว เข้ำเฝ้ ำองค์จกั รพรรดินำงยังมิตื่นเต้นถึงเพียงนี้

475
 หลิว ไท่ โ ฮ่ ว มี พ ระชนมำยุสี่ สิ บ พรรษำแล้ ว ใบหน้ ำหงส์
กลมเกลี้ยง หำงตำแทบจะไม่มีรอยเหี่่ยวย่นเลย ฉลองพระองค์
ที่ สวมใส่เป็ นแบบเต็มยศ ศีรษะประดับด้วยมงกุฎหงส์อนั หนัก
อึ้งทัง้ ปิ่นมุกมำกมำยปักอยู่รอบพระเกศำ ดูสง่ำงำมอย่ำงยิ่ง

นอกจำกต่งกุ้ยเฟยที่มีตำแหน่ งสูงที่สดุ แล้วนัน้ รองลงมำ

ก็ คื อ เฉิ นหรู อี้ ครัน้ เมื่ อ ถวำยพระพรต่ อ ไท่ โ ฮ่ ว แล้ ว ก็ เ ป็ น
ธรรมดำที่ เฉินหรูอี้จะได้นัง่ ในตำแหน่ งที่ หนึ่ งทำงฝั ง่ ขวำแต่ ที่
นอกเหนื อควำมคำดหมำยของผู้ค นคื อ หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว เพี ย ง
ทอดพระเนตรมองเฉินหรูอี้ครำหนึ่ ง หลังจำกนัน้ ก็มิได้เหลือบ
แลไปยังร่ำงนำงอีกเลย เพียงตรัสกล่ำวและทรงสรวลกับเหล่ำ
สนมที่อยู่หน้ ำพระพักตร์เท่ำนัน้ คล้ำยกับมิได้มีเก้ำอี้ฝัง่ ขวำแถว
นั น้ จัดวำงอยู่ก็มิปำน ทำให้ เหล่ำสนมที่ รอชมละครฉำกสนุ ก
รูส้ ึกดังโดนน
่ ้ำเย็นสำดใส่ดบั เอำควำมคึกคักที่มีมลำยไปจนสิ้น

เฉินหรูอี้มิได้ร้สู ึ กแย่กบั กำรถูกละเลยในครัง้ นี้ แต่ กลับ

ลอบถอนหำยใจโล่งอกด้วยซำ้ หลิวไท่โฮ่วผูน้ ี้ รกั แรงเกลียดแรง
แบ่งแยกชัดเจน หำกชมชอบแล้วมิว่ำอย่ำงไรก็ดีทงั ้ สิ้น แต่หำก
มิชมชอบแล้วผูใ้ ดก็มิอำจขวำงกัน้ ควำมเกลียดชังที่ออกมำจำก
พระทัยของพระองค์ได้

476
 แม้ ย ำมนี้ หลิ วไท่ โ ฮ่ ว มิ ได้ ดู แ ลก ำกับ อัน ใดแล้ ว แต่
ตำแหน่ งหัวหน้ ำฝ่ ำยต่ำงๆ ในวังหลังที่ จกั รพรรดิพระองค์ก่อน
คัดสรรไว้กม็ ิ ได้มีกำรเปลี่ยนแปลงใดๆ

ในยำมที่ เฉินหรูอี้เป็ นผู้ดแู ลจัดกำรวังหลังนัน้ ก็เป็ นหลิว

ไท่ โ ฮ่ ว ที่ เ พี ย รอบรมสั ง่ สอนนำง พระองค์ ท รงเอ็ น ดู น ำง
เฉินหรูอี้ไม่มีแม้แต่ ควำมคิดที่ จะเปลี่ยนคนทัง้ หมดนัน้ ให้ เป็ น
พรรคพวกของตนแทน ต่อมำเมื่อเฉินหรูอี้สิ้นไปต่งกุ้ยเฟยก็เข้ำ
มำดูแลแทน แม้นมิได้มีตำแหน่ งแต่อำนำจล้วนอยู่กบั นำง นำง
เองก็มิกล้ำเปลี่ยนตำแหน่ งผู้คนอย่ำงโจ่งแจ้งได้แต่ กระทำกำร
ลับๆ ค่อยๆ บ่มเพำะพรรคพวกตนเอำไว้เท่ำนัน้

ดังนัน้ ในวังหลังแห่ งนี้ หลิวไท่ โฮ่วยังคงเป็ นผู้ที่มีอำนำจ

อย่ำงมิอำจสันคลอนได้
่ หำกพระองค์คิดจัดกำรกับผู้ใด แม้น
มิได้ รบั สัง่ เพี ย งส่ ง สำยพระเนตรเล็กน้ อยก็ย่ อมมี ค นจัดกำร
กระทำแทน

ในต ำหนั ก เหริ น โซ่ ว แห่ ง นี้ เฉิ นหรู อี้ ยิ น ดี ท ำตนเป็ น
อุจจำระสุนัขอันเหม็นโฉ่ ไม่แม้แต่ปรำรถนำให้ตนเข้ำไปอยู่ใน
สำยพระเนตรของหลิวไท่โฮ่วสักนิด

477
 บรรยำกำศไม่ ร้ อ นไม่ ห นำวนี้ ก็ ด ำเนิ นไปเรื่ อ ยๆ
่ กรพรรดิจำงเหอเสด็จมำ
จนกระทังจั

หนั งตำด้ ำนขวำของเฉินหรูอี้กระตุกไม่ หยุด นำงพลัน

รู้ สึ ก ถึ ง ลำงร้ ำ ยที่ ก ำลัง จะบัง เกิ ดขึ้ น จริ ง ดัง คำด เมื่ อ องค์
จักรพรรดิเสด็จมำถึงสำยพระเนตรแวววำวก็เอำแต่จบั จ้องมำที่
นำงจนกระทังถวำยพระพรต่
่ อองค์ไท่โฮ่วเรียบร้อยแล้วจึงทรง
ประทับนัง่ ลง พระองค์ทรงแย้มพระสรวลให้นำงอยู่อย่ำงนัน้ ทัง้
ยกนิ้วพระหัตถ์ชี้มำยังนำงพลันหันไปตรัสกับหลิวไท่ โฮ่ วด้วย
พระพักตร์แย้ มยิ้ ม “นำงเป็ นพระสนมแห่ ง ต ำหนั ก หมิง กวำง
เมื่อหลำยวันก่อนเสด็จแม่มิใช่ตรัสถำมถึงหรือพะยะค่ะ?”

พระองค์ทรงเน้ นพระสุรเสียงในทุกถ้อยคำ “นำงว่ำนอน

สอนง่ำยยิ่ง เจิ้นชอบนำงอย่ำงมำก”

ต ำหนั ก ทัง้ ต ำหนั ก พลัน ตกอยู่ ใ นควำมเงี ย บ ผู้อื่ น มี

อำรมณ์ เ ช่ น ไรเฉิ นหรูอี้ มิ อ ำจคำดเดำ แต่ น ำงนั ้น แม้ ก ระทัง่
ควำมคิดที่จะฆ่ำองค์จกั รพรรดิให้ตำยก็เกิดขึน้ ในหัวแล้ว

พระองค์เ กรงว่ ำ นำงจะอำยุ ยื น หรื อ ไร? กระท ำเช่ น นี้

ประสงค์จะยืมพระหัตถ์ของไท่ โฮ่วมำกำจัดลำโม่แป้ งเช่ นนำง
ใช่หรือไม่?
478
 นี่ คื อ ท่ ำ ทำงกำรแสดงออกอย่ ำ งควำมจริ งจัง ของ
พระองค์แล้วงัน้ หรือ? ทัง้ อยู่ต่อหน้ ำผูค้ นมำกมำยเช่นนี้ อีก！

หลิวไท่ โฮ่วนั น้ ไม่แม้แต่ จะทอดพระเนตรมองนำง ตรัส

กล่ำวเบำๆ ว่ำ “เจ้ำก็ร้วู ่ำเสด็จพ่อของเจ้ำมีทำยำทน้ อยนั กจึง
่ ำตำหนิต่ อว่ำ บัดนี้ วงั หลังของเจ้ำมี เพี ยงกุ้ยเฟยที่ มี
ถูกทัวหล้
พระรำชโอรสให้เจ้ำ บรรดำพระญำติล้วนกังวลถึงปัญหำกำรมี
รัชทำยำทสืบรำชบัลลังก์ของเจ้ำ จักรพรรดิขำดแคลนผูส้ ืบสันติ
วงศ์นับเป็ นควำมโชคร้ำยของรำชอำณำจักรโดยแท้”

บรรดำสนมได้ฟังองค์ไท่โฮ่วตรัสถึงปัญหำรัชทำยำทของ
องค์จกั รพรรดิต่อหน้ ำธำรกำนัลเช่นนี้ ต่ ำงทรำบดี ว่ำเป็ นกำร
บอกใบ้ให้ทรงเมตตำแก่เหล่ำสนมในวังหลังด้วยกำรปฏิบตั ิ ตน
เป็ นฝนที่ ต กทัว่ ฟ้ ำ ชัว่ ขณะนั ้น เหล่ ำ สนมล้ ว นเบิ ก ตำกว้ ำ ง
นั ยน์ ตำของทุกผู้ทุกนำงล้วนทอประกำยแวววำว ตรงข้ำมกับ
จักรพรรดิจำงเหอที่ประทับอยู่บนพระที่นัง่ ในขณะนี้ พระพักตร์
ของพระองค์นัน้ ทรงเปลี่ยนเป็ นเคร่งขรึมขึน้ มำทันใด

479
 49 ไม้ตำย

เฉิ นฮวำยที่ ห ลบอยู่ ด้ ำ นหลัง องค์ จ ัก รพรรดิ ค่ อ ยๆ

หดศีรษะตน พระองค์ถึงกับทำให้องค์จกั รพรรดินิ่งงันไปได้สม
แล้ ว ที่ เ ป็ นองค์ ไ ท่ โ ฮ่ ว องค์ จ ัก รพรรดิ ไ ม่ พ อพระทัย ในพระ
มำตุ ล ำของพระองค์ เ อง องค์ จ ัก รพรรดิ แ ละพระมำรดำจึ ง
ทะเลำะกันมำตัง้ แต่นัน้ หำกสิ่งใดที่อีกฝ่ ำยมิใคร่สดับฟั งก็ยิ่งจะ
ตรัสถึงสิ่งนัน้ อยู่รำ่ ไป

องค์ จ ัก รพรรดิ ไม่ ท รงชอบฟั ง เรื่ อ งรัช ทำยำท องค์

ไท่ โฮ่วก็ทรงชมชอบเอ่ยถึงอยู่ไม่คลำย หำกพบองค์จกั รพรรดิ
ครัง้ ใดต้ องตรัสถึงเรื่องนี้ ทุกครัง้ หำกผู้ใดไม่ทรำบเรื่องรำวก็
อำจเข้ำใจไปว่ำ “รัชทำยำท” คือพระนำมขององค์จกั รพรรดิ

ทัง้ สองพระองค์ต่ำงยื่นกระบี่ฟำดฟั นกันโดยไม่แม้แต่จะ

พิจำรณำถึงควำมรู้สึกของอีกฝ่ ำย เฉินฮวำยเกรงตนจะถูกลำก
เข้ำไปเกี่ ยวข้องเหลือเกินจึงได้แต่ ส่งประกำยควำมจงรักภักดี
ออกมำในดวงตำเสียจนมันจะถลนออกมำนอกเบ้ำอยู่แล้ว！

ผ่ำนไปนำนพระพักตร์ขององค์จกั รพรรดิจึงค่อยๆ ดีขึ้น

พระองค์ทรงยกชำร้อนขึน้ ดื่มคำหนึ่ ง

480
 “เจิ้นเองก็เรียนรู้มำจำกพระบิดำ” เซี ยวเหยี่ยนหรี่ตำลง
เล็ก น้ อยค่ อ ยๆ ขยับ ยกมุ ม ปำกขึ้ น ยิ้ ม “แต่ ไ หนแต่ ไ ร พระ
มำรดำและเหล่ ำขุน นำงล้ วนสรรเสริญพระบิดำที่ ทรงมี ใจรัก
เดี ยว แก่เฒ่ ำไม่จำกพรำก..พระมำรดำมิใช่ ชอบตรัสเช่ นนี้ ให้
เจิ้นฟังหรือ? เจิ้นจึงเอำอย่ำงบ้ำง ”

ครำนี้ ถึงครำวที่องค์ไท่โฮ่วจะทรงพระพักตร์เปลี่ยนสีบำ้ ง
ทรงมีท่ำทีนิ่งขรึมลงโดยพลันทำให้บรรยำกำศคึกคักในตำหนัก
ค่อยๆ เยือกเย็นจนหนำวเหน็บไป

ตัง้ แต่ เ ด็ก จนโตเซี ย วเหยี่ ย นนั น้ เป็ นผู้อ ยู่ ใ นกฎเกณฑ์
เชื่อฟั งอยู่ในโอวำทมำตลอด ไม่ทรำบว่ำตำแหน่ งจักรพรรดินี้
มันกัดกร่อนคนได้หรือไร เขำดำรงตำแหน่ งจักรพรรดินี้ได้เพียง
ไม่กี่ปี อุปนิสัยก็เปลี่ยนไปอย่ำงสิ้นเชิง ปำกคอก็เรำะร้ำย หำก
พูดสิ่งใดไปย่อมต้องตอบกลับคืนอย่ำงร้ำยกำจ คล้ำยดังจะควั ่ ก
เอำใจของอี กฝ่ ำยออกมำเสี ยให้ ได้ หำกเขำลงมือครำใดจะมี
เพียงสำมคำคือ รวดเร็ว แม่นยำ โหดร้ำย

องค์ ไ ท่ โ ฮ่ ว ทรงได้ แ ต่ อ ดกลัน้ อย่ ำ งที่ สุ ด ด้ ว ยไม่ อ ำจ

โต้ แย้งสิ่งที่ องค์จกั รพรรดิกล่ำวออกมำได้แม้เพียงคำ เพรำะที่
พระองค์ทรงตรัสออกมำนัน้ ล้วนเป็ นควำมจริงทัง้ สิ้น

481
 จัก รพรรดิ พระองค์ ก่ อ นทรงโปรดปรำนรัก ใคร่ อ งค์
ไท่ โฮ่วมำตลอด นอกจำกพระองค์แล้ว วังหลังก็ไม่มีสนมใดๆ
เลย

วำจำมิอำจกล่ำวเช่นนี้ ? ใช้ไม้พำยอันเดี ยวล่มเรือแล้ว

จะให้ผอู้ ื่นกล่ำวอันใดต่อได้อีก?

หลิ วไท่ โ ฮ่ ว ทรงมี โ ทสะอยู่ เ ป็ นนำนในที่ สุ ด จึ ง ยอม

ทอดพระเนตรไปยังเฉินหรูอี้

เฉินหรูอี้เพียงรูส้ ึกหัวใจบีบรัดแน่ น ลมเย็นเยือกสำยหนึ่ ง

พั ด วู บ ผ่ ำ นต้ น คอนำงไป พระโอษฐ์ อ ั น น่ ำตำยขององค์
จักรพรรดิได้ลำกเอำนำงเข้ำสู่หำยนะแล้ว...เช่นนี้ นำงคงตำยตำ
ไม่หลับเป็ นแน่

“อำยเจีย*เคยได้ยินนำมของเจ้ำมำบ้ำงแล้ว” หลิวไท่โฮ่วใช้
สำยพระเนตรประเมินเฉินหรูอี้ครำหนึ่ ง คล้ำยเพิ่งสังเกตว่ำมี
คนนั ง่ อยู่ตรงนี้ ในแววพระเนตรแฝงด้วยควำมรังเกี ยจอย่ ำง
เปิดเผย เพียงชัวครู
่ ก่ ห็ นั พระพักตร์กลับไปตรัสกล่ำวกับเซียวเห
ยี่ยนว่ำ “พระองค์จะทรงโปรดปรำนผู้ใดก็ตำมแต่ พระองค์ ขอ
เพี ย งทรงเปิ ดพระเนตรให้ ก ว้ ำ งสัก หน่ อยก็พ อ อย่ ำ งสนมที่
ชมชอบแสดงอำนำจข่มเหงผูอ้ ื่นนับเป็ นอันใดได้”
482
 “สิ่งที่ เจ้ำต้ องเรี ยนรู้กบั พระบิดำยังมี อีกมำกมำยนั ก ที่
ควรเรียนรูย้ ิ่ งคือ....สำยตำอันเฉี ยบแหลมของพระองค์”

อุบ๊ ！

เฉินฮวำยใช้เล็บจิกฝ่ ำมือตนไว้โดยแรงด้วยเกรงว่ำเสียง
หัวเรำะของตนจะพวยพุ่งออกมำ

วำจำเช่นนี้ ควรเป็ นผู้อื่นเอื้อนเอ่ย หำกอยำกยกยอตนก็

ควรมีขอบเขตบ้ำง แต่ทรงกล่ำวชื่นชมจักรพรรดิพระองค์ก่อน
ขึ้นอ้ำงอย่ำงไม่ละอำยแก้ใจเพื่อยกยอตนให้ขึ้นสูงเช่นนี้ สงสัย
ว่ำมันอำจจะเป็ นโทษทัณฑ์อย่ำงหนึ่ ง

โทษทัณฑ์อย่ำงหนึ่ ง！

เขำยืนอยู่ที่สูงจึงมองได้ไกลเมื่อเหลือบแลไปจึงเห็นแวว
ตำเหม่ อ ลอยของสนมแต่ ล ะคน สี ห น้ ำมิ ท รำบว่ ำ จะแสดง
ควำมรู้สึกเช่ นใด ควรขบขันที่ องค์ไท่ โฮ่วกล่ำวยกยอพระองค์
เอง หรือขบขันที่ สนมจ้ำวไม่เป็ นที่ พอพระทัยขององค์ไท่ โฮ่วดี
ใบหน้ ำพวกนำงบิดเบีย้ วพิกลจนคนไม่กล้ำมองตรงๆ

483
 เซี ยวเหยี่ยนอึ้งไป คิดไม่ถึงว่ำองค์ไท่ โฮ่วจะใช้ ไม้ตำยนี้
ฆ่ ำ ศัต รูไ ปหนึ่ ง พัน คนแต่ ต นกลับ สูญ เสี ย ถึ ง หนึ่ ง พัน สองร้อย
นำย* จึงมองไปยังองค์ไท่โฮ่วด้วยสำยตำตะลึงงัน

หลิวไท่ โฮ่วถูกองค์จกั รพรรดิทอดพระเนตรมองจนพระ

พักตร์แดงกำ่ ด้วยทรงกริ้ว

คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ ำ เซี ย วเหยี่ ย นจะชิ ง เอ่ ย ขึ้ น ก่ อ นที่ ไ ท่ โ ฮ่ ว จะ

กล่ ำ วตรัส อัน ใดว่ ำ “พระมำรดำไม่ ท รงทรำบ สนมจ้ ำ วนั ้น
อ่ อนโยนประดุจสำยน้ ำก็มิปำนทัง้ ยังใส่ ใจในตัวเจิ้นเป็ นที่ สุด
ข่ำวลือที่ แพร่ไปทัววั ่ งหลังนั น้ เจิ้นได้ ฟังมำนำนแล้ว หำกมิใช่
สนมจ้ำวมี ใจเมตตำ ห้ ำมปรำมเจิ้นไว้ เจิ้นคงส่ งคนไปจับผู้ที่
ปล่อยข่ำวเท็จนี้ ไปเสียนำนแล้ว เรื่องรำวที่ถกู ผูไ้ ม่หวังดีปล่อย
ข่ำวออกไปว่ำสนมจ้ำวใช้อำนำจบำตรใหญ่รงั แกเหล่ำสนมนัน้
เจิ้นเองก็อยู่ในเหตุกำรณ์ นัน้ ด้วย สนมจ้ำวเพี ยงสังสอนเหล่ ่ ำ
สนมที่ ไ ม่ ก ระท ำตำมกฎและที่ น ำงกระท ำไปล้ ว นเป็ นควำม
ประสงค์ของเจิ้นทัง้ สิ้น”

กล่ ำ วพลำงค่ อ ยๆ หัน พระพัก ตร์ก วำดมองเหล่ ำ สนม

พระสุรเสียงเปลี่ยนเป็ นเย็นชำโดยพลัน “ที่ เจิ้นไม่เอำควำมกับ
พวกเจ้ำ ไม่ใช่ เพรำะเจิ้นไม่ร้เู รื่องอันใด พวกเจ้ำจงระมัดระวัง

484
วำจำไว้ หำกมี ข่ ำ วเสี ย หำยอัน ใดสะพัด ออกมำอี ก อย่ ำ ได้
กล่ำวโทษว่ำเจิ้นไม่เตือนพวกเจ้ำ ”

ทัว่ ทัง้ ต ำหนั ก เงี ย บกริ บ แม้ น เข็ม ร่ ว งล้ ว นได้ ยิ น เหล่ ำ
สนมล้วนมีท่ำที ตกตะลึงทัง้ หวำดหวันจนแทบจะเอำศี
่ รษะมุด
ลงไปในกระโปรงเสียให้ได้

สนมเฉี ยนค่ อยๆ หดเก็บปลำยเท้ ำตนไว้ วำจำที่ อยำก

กล่ำวฟ้ องออกไปต่อหน้ ำพระพักตร์กจ็ ำต้องเก็บงำไว้ ในใจนัน้
รู้สึกขมขื่นยิ่ง ไม่เข้ำใจจริงๆ ว่ำรูปร่ำงแบนเรียบเช่นสนมจ้ำว
นัน้ มีเสน่ ห์อนั ใดให้องค์จกั รพรรดิหลงใหลกระทังยอมโต้
่ เถียง
กับไท่โฮ่วเพื่อนำง

องค์จกั รพรรดิและไท่โฮ่วล้วนถกเถียงกันเรื่องนำงจนไม่
เหลื อ ที่ ว่ ำ งให้ ก ล่ ำ วสิ่ ง ใดถึ ง ผู้อื่ น แล้ ว ทัง้ หมดล้ ว นกล่ ำ วถึ ง
นำง

เฉิ นหรู อี้ น้ ำ ตำแทบไหลริ น ในที่ สุ ด องค์ จ ัก รพรรดิ

ผู้น่ำตำยก็ตรัสกล่ำวถึงควำมจริงออกมำเสียที ที่ นำงกระทำมำ
ทัง้ หมดล้วนมำจำกพระประสงค์ของพระองค์ทงั ้ สิ้น แม้นกล่ำว
ออกไปก็ไม่มีผ้ใู ดเชื่ อ...สนมเหล่ำนี้ มกั คิดไปว่ำองค์จกั รพรรดิ
นั น้ ทรงปรำศจำกมลทินทัง้ ปวง เรื่องดีอนั ใดล้วนเป็ นขององค์
485
จักรพรรดิ ส่ ว นเรื่องขำดศี ลธรรมนั น้ .....องค์จ กั รพรรดิ โ ปรด
ปรำนผูใ้ ดในยำมนัน้ ก็เป็ นผูน้ ัน้ กระทำไป

องค์จกั รพรรดิแท้จริงต้องกำรสิ่งใดกันแน่ ?

วำจำนี้ แม้นกล่ำวชมเชยนำงแต่ในขณะเดียวกันก็คล้ำย
จะผลักไสให้นำงไปสู่จดุ ที่อนั ตรำยอย่ำงที่สดุ เช่นกัน

นำงฝึ กหัดเป็ นโล่ป้องเกำทัณฑ์ได้ไม่นำนเพิ่งผ่ำนภำรกิจ

ง่ำยๆ ไปเพียงไม่กี่ภำรกิจเท่ำนัน้ อย่ำได้มอบภำรกิจอันเหนื อ
ชัน้ ให้ นำงในงำนเลี้ยงฉลองที่ ยิ่งใหญ่ปำนนี้ เลย สำหรับเหล่ำ
สุนัขป่ ำที่ นัง่ อยู่ด้ำนล่ำงนี้ นำงยังพอรับมือได้แต่ แม่พยัคฆ์ที่นัง่
อยู่ตำแหน่ งสูงสุดนัน้ แค่มองก็ทำเอำใจสันไหวไปหมด
่ มิต้อง
กล่ ำวถึงกำรต่ อสู้ เพี ยงมองผ่ำนๆ นำงก็สนสะท้ ั่ ำนไปทัง้ ร่ำง
แล้ว

องค์จกั รพรรดิช่ำงไร้คณ
ุ ธรรมยิ่งนัก！

เซี ยวเหยี่ ยนกวำดมองโดยรอบด้ วยสำยตำเย็นชำ แต่

เมื่อมองเห็นเฉินหรูอี้ในยำมนัน้ เขำแทบจะระเบิดเสี ยงหัวเรำะ
ออกมำ

486
 ใบหน้ ำงดงำมขมวดคิ้ ว มุ่ น ดวงตำที่ ค ล้ ำ ยจะร้ อ งไห้
ออกมำอยู่ ร อมร่ อ นั ้น กะพริ บ ปริ บ ๆ มองมำยัง เขำอย่ ำ งน่ ำ
เวทนำประหนึ่ ง แมวน้ อยที่ รอคอยให้ผ้คู นไปลูบไล้ขนมันด้วย
ขวัญกระเจิงไปสิ้นแล้ว

เซี ย วเหยี่ ย นได้ แ ต่ อ ดกลัน้ อำกำรขบขัน นั ้น ไว้ ด้ ว ย

ไม่อยำกอับอำย เขำจึงยกมือขึ้นทำที เป็ นกระแอมไอไปสองที
เพื่อปกปิดอำกำรนัน้

“ต่ ง กุ้ย เฟย สนมจ้ ำวเพิ่ ง เคยเข้ ำ ร่ว มงำนเลี้ย งฉลองที่

ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ เป็ นครัง้ แรก น่ ำกลัวว่ำจะยังไม่ค้นุ เคย เจิ้นจึง
ได้ แ ต่ ม อบนำงให้ เ จ้ ำ แล้ ว ” เซี ย วเหยี่ ย นมองต่ ง กุ้ย เฟยแล้ ว
กล่ำวต่อว่ำ “หำกมีอนั ใดผิดพลำด เจิ้นคงต้องไต่ถำมเอำกับเจ้ำ
แล้ว”

ต่ งกุ้ ย เฟยใบหน้ ำแข็ ง ค้ ำงด้ ว ยคำดไม่ ถึ ง ว่ ำ องค์

จักรพรรดิจะปกป้ องสตรีสกุลจ้ำวถึงเพียงนี้

ทว่ำนำงสูญเสี ยกำรควบคุมไปเพียงครู่เท่ำนัน้ พริบตำก็

เผยรอยยิ้มออกมำทัง้ กล่ำวว่ำ “เฉินเชี่ยมิบงั อำจขัดรับสังเพคะ
่
เฉินเชี่ยจะดูแลน้ องจ้ำวอย่ำงดี มำถึงมือเฉินเชี่ยเป็ นเช่นไรเมื่อ

487
ส่งกลับคืนสู่พระหัตถ์ฝ่ำบำทก็ย่อมเป็ นเช่นนัน้ ขอฝ่ ำบำททรง
วำงพระทัย ”

เซียวเหยี่ยนพยักหน้ ำรับอย่ำงพึงพอใจ

แม้ควำมโปรดปรำนที่ สนมจ้ำวได้รบั มิใช่ สิ่งแท้ จริง แต่

กำรได้เป็ นโล่ป้องเกำทัณฑ์ของพระองค์กเ็ ท่ ำกับได้เข้ำไปอยู่
ภำยใต้กำรคุ้มครองของพระองค์แล้ว ในเมื่อทรงตรัสชัดเจนถึง
เพี ย งนี้ หำกมี ผ้ใู ดกล้ ำ แตะต้ องนำงก็ไ ม่ต่ ำงอัน ใดกับ กำรตบ
พระพักตร์องค์จกั รพรรดิเลย

เมื่ อ ได้ ร ับ ค ำมัน่ จำกต่ ง กุ้ย เฟย พระองค์ จึ ง ทรงทอด

พระเนตรมองเฉินหรูอี้อีกครำหนึ่ ง ทรงเห็นนำงลอบถอดใจยำว
ใบหน้ ำแสดงออกถึงควำมโล่งอก พระองค์พลันแย้มสรวลอย่ำง
มิอำจห้ำมได้ ทรงไม่แม้แต่จะสนพระทัยว่ำผู้อื่นจะคิดเห็นเป็ น
เช่นใดที่ทรงมีปฏิกิริยำเช่นนี้

บรรดำสตรี สู ง ศั ก ด์ ิ จะเข้ ำ วั ง เพื่ อ มำถวำยพระพร

องค์ไท่โฮ่วในยำมเฉิน* องค์จกั รพรรดิจึงเลือกมำตำหนักเหริน
โซ่ วก่ อนเวลำเพื่อหลบเลี่ ยงกำรพบปะกับบรรดำสตรีสูง ศักด์ ิ
อีกทัง้ เหล่ำขุนนำงก็จะเดินทำงมำร่วมงำนเลี้ยงฉลองที่ ตำหนัก
ฉำงเล่ อ ในยำมสื้ อ *ด้ ว ยเช่ น กัน องค์ จ ัก รพรรดิ เ องก็มิ อ ำจ
488
สนทนำภำษำเดี ยวกันกับองค์ไท่ โฮ่วได้จึงทรงประทับอยู่เพียง
ครูก่ เ็ สด็จกลับตำหนักฉำงเล่อไป

ครัน้ องค์จกั รพรรดิทรงเสด็จจำกตำหนั กเหรินโซ่ วไปก็

ทำให้บรรยำกำศภำยในตำหนั กเปลี่ ยนเป็ นอึมครึมขึ้นมำโดย
พลัน

สำยตำเย็นชำของสนมทัง้ หลำยล้วนเหล่มองไปยังเฉิน
หรูอี้ทำเอำนำงขนลุกซู่ไปทังสรรพำงค์
่

เช่นนี้ มีควำมหมำยใด พวกนำงคิดจะมองให้นำงตำยไป

อย่ำง “ดูจนฆ่ำเหว่ยเจีย้ ”* หรืออย่ำงไร?

*ฆ่ำศัตรูไปหนึ่ งพันคนแต่ตนกลับสูญเสียถึงหนึ่ งพันสอง

ร้อยนำย สำนวนใช้เปรียบเปรยว่ำได้ไม่ค้มุ เสีย หรือกระทำกำร
ที่ทำให้ฝ่ำยตรงข้ำมเสียหำยได้แต่ตนกลับสูญเสียยิ่งกว่ำ

*ยำมเฉิน ในยุคโบรำณจะแบ่งเวลำเป็ น 12 ช่วง ยำม

เฉินคือช่วงเวลำ 7.00-8.59 นำฬิกำ

*ยำมสื้อ คือช่วงเวลำ 9.00-10.59 นำฬิกำ

489
 *ดูจ นฆ่ ำ เหว่ ย เจี้ ย เหว่ ย เจี้ ย คื อ หนึ่ ง ในสี่ ห นุ่ ม หล่ อ ใน
ประวัติศำสตร์จีน ว่ำกันว่ำเหว่ยเจี้ยมีผิวขำวเนี ยนสวยดุจรูป
ปัน้ หยก ไปไหนมำไหนมีแต่คนรุมล้อม แต่เหว่ยเจี้ยร่ำงกำยไม่
แข็ง แรง วัน หนึ่ ง โดยชำวบ้ำ นเบี ย ดเสี ย ดเพรำะอยำกเข้ ำ ไป
ใกล้ชิด จนป่ วยตำยในที่ สุด จึงเป็ นที่ มำของสำนวน “ดูจนฆ่ ำ
เหว่ยเจี้ย” ซึ่ งใช้ เปรียบเปรยว่ำถูกรักหรือชอบมำกเกินไปจะ
กลำยเป็ นสิ่งที่ย้อนกลับมำทำร้ำยตัวเอง

490
 50 สตรีสกุลจ้ำวสิ้นแล้ว 1

ท่ ำ มกลำงสำยตำที่ แ ฝงไว้ ด้ ว ยเจตนำร้ ำ ยของคน

ทัง้ หลำย สำยพระเนตรของหลิว โท่ โ ฮ่ วที่ ประทับ อยู่ตำแหน่ ง
สูงสุดนัน้ กลับยิ่งฉำยแววชัดแจ้งไม่ปิดบังกว่ำผูใ้ ด

“องค์จกั รพรรดิให้ ควำมสำคัญกับเจ้ำ ก็เป็ นวำสนำเจ้ำ

อำยเจี ยไม่สนว่ำเจ้ำจะแกล้งว่ำมีน้ ำใจหรือแสร้งใจกว้ ำง เจ้ำ
เป็ นสตรี ข ององค์ จ ัก รพรรดิ ก็จ ริ ง แต่ อ ย่ ำ งไรก็ค วรเก็บ ง ำ
ท่ำทำงยโสนัน้ ไว้บ้ำง” หลิวไท่โฮ่วปรำยพระเนตรมองเฉินหรูอี้
อย่ำงไม่ยี่หระครำหนึ่ ง ในสำยพระเนตรนัน้ ไม่มีควำมอำทรแม้
เพียงสักนิด

“อย่ ำ ได้ อ ำศัย ควำมโปรดปรำนขององค์จ กั รพรรดิ จน

กระทำเรือ่ งเลยเถิด”

เฉินหรูอี้พยักหน้ ำรับด้วยควำมนอบน้ อม แม้แต่ฟังธรรม

เทศนำยังมินอบน้ อมถึงเพียงนี้

“เพคะ เชี่ ยเซินจะจดจำคำสอนของพระองค์ไว้ ต่อไปจะ

กระทำตำมกฎทุกอย่ำงอย่ำงเคร่งครัด มิทำให้เสื่อมเสียถึงองค์
จักรพรรดิและองค์ไท่โฮ่วได้” น้ ำเสียงนำงนัน้ นุ่มนวลอ่อนโยน

491
ยิ่ง ใบหน้ ำเคร่งขรึมจริงจัง ขำดเพียงสลักคำว่ำ จงรักภักดี ไว้
บนหน้ ำผำกก็เท่ำนัน้

เทพเซียนรบรำผีสำงประสบเครำะห์กรรม นำงก็คือผีสำง
ที่ยงั มีชีวิตอยู่นัน่ เอง...

ย้ อ นคะนึ งถึ ง ควำมหลั ง ยำมนั ้ น องค์ ไ ท่ โฮ่ วทรง

พระเมตตำต่ อองค์จกั รพรรดิเ ป็ นอย่ ำงมำก องค์จกั รพรรดิก็
ทรงกตัญญูต่อพระมำรดำยิ่งนัก ทรงเป็ นแบบอย่ำงอันประเสริฐ
กว่ำผู้ใดในใต้ หล้ำนี้ ใครเลยจะล่วงรู้ว่ำผ่ำนไปเพียงไม่กี่ปี ทัง้
สองพระองค์กม็ ิ อำจพูดจำด้วยดีต่อกันได้ หำกมิสนทนำก็แล้ว
ไป แต่หำกเอ่ยปำกพูดจำกันครำใดก็ล้วนต้องฟำดฟั นกัน
อยู่รำ่ ไป ไม่ทรำบแน่ ว่ำเรื่องนี้ จะเกี่ยวข้องกับข่ำวลือที่นำงเคย
ได้ยินมำเมื่อครำนัน้ หรือไม่

ตอนที่ นำงฟื้ นคืนมำในร่ำงขันที น้อยนั น้ มีข่ำวลือสะพัด

มำว่ำ องค์จกั รพรรดิมิใช่พระโอรสในอุทรของหลิวไท่โฮ่ว

ปี นัน้ หลิวหวงโฮ่วมีพระชนมำยุได้ยี่สิบกว่ำพรรษำทว่ำยัง
ไม่มีพระโอรส องค์จกั รพรรดิกม็ ิ ได้แต่งตัง้ สนมใดๆ ทำให้เหล่ำ
ขุนนำงไม่พอใจอย่ำงยิ่ง ฎีกำเสนอให้องค์จกั รพรรดิแต่งตัง้ พระ
สนมถูกยื่นมำยังตำหนักฉำงเล่อมำกมำยประดุจบุปผำหิมะเพื่อ
492
กดดันองค์จกั รพรรดิ ต่อมำหลิวหวงโฮ่วจึงทรงเก็บพระองค์อยู่
แต่ ว งั หลัง นำนถึ ง ครึ่ ง ปี ก็ไ ด้ ใ ห้ ก ำเนิ ดพระรำชโอรสอย่ ำ งน่ ำ
แปลกใจ ซึ่งก็คือเซียวเหยี่ยนจักรพรรดิองค์ปัจจุบนั นี้ นัน่ เอง

ข่ำวลือมำกมำยหลำกหลำยสะพัดไปทัว่ แม้แต่ ชื่อสกุล

ของนำงกำนัลผูน้ ัน้ ก็ล้วนเปิดเผยออกมำแล้ว

แต่ ไหนแต่ ไรข่ำวลือเสี ยหำยอันไม่สมเหตุสมผลต่ ำงๆ

ขององค์จกั รพรรดิล้วนแพร่สะพัดมำไม่เคยขำดหำย เฉินหรูอี้
แค่ฟังเข้ำหูกล็ ืมไปเสี ยสิ้น ทว่ำวันนี้ ที่นำงได้เห็นท่ ำที ขององค์
จักรพรรดิและพระมำรดำแล้วนั น้ เศษเสี้ยวควำมทรงจำที่ ถกู
เก็บกักไว้จึงผุดขึน้ มำอย่ำงไม่อำจห้ำมได้

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว อภิ เ ษกเข้ ำ มำในวัง เมื่ อ พระชนมำยุ สิ บ ห้ ำ

พรรษำ พระองค์ อ ยู่ ใ นที่ แ ห่ ง นี้ มำครึ่ ง ชี วิ ต แต่ อ ำจพู ด ได้ ว่ ำ
พระองค์แทบจะไม่เคยผ่ำนประสบกำรณ์ กำรแก่งแย่งชิงดีในวัง
เลย

หลิวไท่โฮ่วช่ำงมีวำสนำยิ่งที่ ได้พบกับจักรพรรดิผ้มู ีใจรัก

เดียวอย่ำงร้อยปี ก็ยำกจะพบได้ พระองค์ทรงละทิ้งสิทธ์ ิ ที่ พึงมี
ในกำรครอบครองสตรีมำกมำยด้วยปรำรถนำครองคู่ฉันท์สำมี
ภรรยำไปจนพระชนชี พจะหำไม่ นอกจำกหลิวไท่ โฮ่วแล้วองค์
493
จัก รพรรดิ ก็มิ ไ ด้ มี พ ระสนมใดๆ เลย องค์จ กั รพรรดิ ท รงปิ ด
ทวำรทัง้ หมดไว้สิ้น หลิวไท่โฮ่วจึงมิจำเป็ นต้องแย่งชิงกับผูใ้ ด

หลิวไท่โฮ่วทรงควบคุมดูแลวังหลังทัง้ หกฝ่ ำย กำรจัดกำร

ดูแลข้ำรำชบริวำรภำยในวังกับกำรวำงแผนชิงดีชิงเด่น ระหว่ำง
เหล่ำสนมด้วยกันนัน้ ย่อมต่ำงกันแน่ นอน

หลิวไท่โฮ่วเหยียดยกพระโอษฐ์เล็กน้ อย ชัวขณะนั
่ น้ ก็ถกู
ท่ำทำงสัตย์ซื่อประหนึ่ งทำสรับใช้ของเฉินหรูอี้ทำให้มึนงงไป

ปำกน้ อ ยๆ นี้ ช่ ำ งหวำนนั ก ช่ ำ งเจรจำยิ่ ง ทัง้ น้ ำ เสี ย งก็

ไพเรำะ หลิวไท่ โฮ่ วพยักพระพักตร์ นั บว่ำสนมโปรดคนนี้ ยงั มี
ข้อดีอยู่บำ้ ง พระองค์ทรงโบกพระหัตถ์ครำหนึ่ งเรื่องรำวนี้ กผ็ ำ่ น
ไป

ต่ งกุ้ยเฟยกลัดกลุ้มมำตลอดที่ องค์จกั รพรรดิ ฝำกสตรี

สกุลจ้ำวไว้ในมือนำง หำกไท่ โฮ่ วทรงกลันแกล้
่ งสตรีสกุลจ้ำว
นำงจะทำอย่ำงไรดี ในงำนเลี้ยงฉลองที่ ยิ่งใหญ่เช่นนี้ กำรแสร้ง
่ มีอนั ใดก็มิใช่ จะทำได้
ขบขันกลบเกลื่ อนให้ เรื่องผ่ำนไปดังไม่
ง่ำยนัก

494
 ไม่คำดคิดว่ำนำงใคร่ครวญอย่ำงหนักต่อวิธีหลบเลี่ยงไป
ยังไม่ทนั ถึงไหน องค์ไท่โฮ่วกลับโบกพระหัตถ์เบำๆ ครำหนึ่ ง ก็
ไม่แม้แต่จะสนใจสตรีสกุลจ้ำวอีก...

ควำมสำมำรถในกำรหำเรื่องที่ พระองค์ชมชอบกระทำ
ต่อนำงล้วนมลำยหำยไปที่ใดแล้ว?

เหตุใดสตรีสกุลจ้ำวจอมวำยร้ำยกล่ำววำจำยกยอเพียง
คำก็ทำให้ พระองค์ไม่เอำควำมเสี ยแล้ว ต่ งกุ้ยเฟยรู้สึกเสี ยใจ
ขึ้ น มำโดยพลัน หำกรู้ ว่ ำ องค์ ไ ท่ โ ฮ่ ว โปรดฟั ง วำจำยกยอ
จอมปลอมชนิดนี้ นำงคงมิต้องทนทรมำนมำนำนหลำยปี เช่นนี้
！

ทว่ำเฉินหรูอี้ทรำบดี องค์ไท่โฮ่วทรงรักในหน้ ำตำศักด์ ิ ศรี

ยิ่ง เหล่ำสตรีสูงศักด์ ิ ล้วนใกล้มำถึงตำหนักเหรินโซ่วแล้ว ไท่โฮ่
วจึงจำต้องฝื นกัดพระทนต์ข่มกลัน้ ไว้ มิอำจกระทำกำรอันใดใน
งำนเลี้ยงฉลองอันยิ่งใหญ่นี้ได้

ในวังแห่ งนี้ ไท่ โฮ่ วคือนำยเหนื อหัว หำกพระองค์คิดจะ

สังสอนผู
่ ใ้ ดไยต้องใส่ใจถึงเวลำด้วยเล่ำ

495
 หลิวไท่ โฮ่วเพียงสนทนำเรื่องทัวไปกั ่ บสนมที่ นัง่ อยู่หน้ ำ
พระพัก ตร์เ พี ย งไม่ กี่ ค น ผ่ำ นไปครู่ห นึ่ ง ก็ยิ น เสี ย งรำยงำนว่ ำ
บรรดำสตรีสงู ศักด์ ิ ล้วนมำถึงแล้ว

พลัน เหล่ ำ สตรี สู ง ศัก ด์ ิ ก็ท ยอยเข้ ำ มำถวำยพระพรต่ อ

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว และท ำควำมเคำรพต่ อ บรรดำสนมที่ นั ง่ เป็ นแถว
เรียงรำยในตำหนักเหรินโซ่ว

ทัว่ ทัง้ พระรำชวัง ล้ ว นมี หูต ำอยู่ ม ำกมำย ไม่ มี ผู้ใ ดไม่
ทรำบว่ำที่จกั รพรรดิจำงเหอทรงจัดงำนเลี้ยงฉลองเทศกำลไหว้
พระจันทร์ให้เอิกเกริกยิ่งใหญ่ปำนนี้ กเ็ พื่อให้ทวรำชอำณำจั
ั่ กร
ได้ รู้ จ ัก กับ พระสนมจ้ ำ วอัน เป็ นที่ โ ปรดปรำนของพระองค์
อย่ำงไรเล่ำ ไม่เช่นนัน้ พวกนำงมีหรือจะได้มำเข้ำเฝ้ ำถวำยพระ
พรนบน้ อมค้ อมศี รษะถึงในวังแห่ งนี้ ได้ ทุกปี ล้วนกัดกินขนม
ไหว้พระจันทร์และพักผ่อนอยู่จวนตนเท่ำนัน้

ในอดี ตก็มิใช่ ว่ำจักรพรรดิจำงเหอจะมิเคยโปรดปรำน

ผู้ใ ดมำก่ อ น ทว่ ำ นอกจำกต่ ง กุ้ย เฟยแล้ ว ก็มี เ พี ย งสตรี แ ห่ ง
ต ำหนั ก หมิ ง กวำงเท่ ำ นั ้น ที่ อ งค์ จ ัก พรรดิ ท รงพระรำชทำน
ตำแหน่ งขุนนำงแก่คนในตระกูลนำง ได้รบั เบี้ยหวัดประจำทุก
เดื อน ครัน้ ข่ำวนี้ ได้ แพร่ออกไป ทุกผู้ทุกนำมจึงบังเกิดควำม

496
ประหลำดใจต่ อสนมจ้ำวแห่ ง ต ำหนั กหมิง กวำงผู้นี้ เป็ นอย่ ำง
มำก

เพี ย งแต่ ใ นพระรำชวัง แห่ ง นี้ ก ฎเกณฑ์ต่ ำ งๆ ช่ ำ งมำก

มำย เหล่ำสตรีสูงศักด์ ิ แม้นอยำกจะยลโฉมสนมจ้ำวด้วยตำตน
เพียงใดก็ไม่กล้ำกวำดตำมองหำอย่ำงใจปรำรถนำได้

เมื่อเหล่ำสตรีสูงศักด์ ิ ได้ถวำยพระพรและทำควำมเคำรพ
จบสิ้นพิธีกถ็ ือว่ำงำนเลี้ยงฉลองได้เริ่มต้นขึน้ แล้ว

บรรดำพระสนมนัง่ ชิดติดกับองค์ไท่โฮ่วเป็ นแถวเรียงรำย

ส่ วนเหล่ำสตรีสูงศักด์ ิ ก็นัง่ เรียงตำมบรรดำศักด์ ิ ไปเป็ นลำดับ
ขัน้ เหล่ำนำงกำนัลทยอยยกอำหำรมำจัดวำง ดนตรีในตำหนัก
ก็เริ่มบรรเลงขึ้นตำมติดด้ วยเสี ยงประกำศก้ องของขันที แห่ ง
ตำหนั กเหรินโซ่ ว งำนเลี้ยงฉลองจึงถือว่ำได้เริ่มขึ้นอย่ำงเป็ น
ทำงกำรแล้ว

เฉินหรูอี้และต่งกุ้ยเฟยนัง่ อยู่หวั แถวของแต่ละฟำกฝัง่

จิ ต ใจอัน ใคร่ ดูล ะครฉำกสนุ ก ของบรรดำสตรี สู ง ศัก ด์ ิ

นับว่ำมีมำกกว่ำเหล่ำสนมภำยในวังเสียอีก ด้วยสนมภำยในวัง
มีโอกำสได้ชมละครฉำกสนุกเหล่ำนี้ อยู่บ่อยครัง้ ทัง้ กำรได้เห็น

497
เหล่ำสตรีที่เพียบพร้อมด้วยรูปโฉมและยศฐำฟำดฟั นกันโดยไม่
ไยดี ต่อภำพลักษณ์ ของตนนัน้ มันช่ำงเร้ำใจทำให้ โลหิตในกำย
พุ่งพล่ำนอย่ำงยำกจะควบคุมตนเองได้

ทว่ ำสิ่ ง ที่ อยู่น อกเหนื อจำกกำรคำดหมำยของคนทุกผู้

คื อ ต่ ง กุ้ย เฟยและเฉิ นหรูอี้ ย กจอกสุ ร ำแกว่ ง ไกวไปมำแสดง
ควำมเคำรพต่อกัน ผูห้ นึ่ งยก ผูห้ นึ่ งดื่ม ช่ำงเป็ นธรรมชำติยิ่งไม่
มีกลิ่นอำยแห่งควำมเกลียดชังต่อกันแม้เพียงน้ อยนิด

คืนตั ๋ว！

เหล่ำสตรีสูงศักด์ ิ ต่ำงสะบัดหน้ ำ ผู้คนล้วนรอชมทัง้ สอง

ฟำดฟั น ใส่ กนั ทว่ ำกลับ ไม่มีแม้ แต่ วี่ แวว หำกให้ ดีต้ องมี ป ำก
เสียงกัน ลงไม้ลงมือจนโลหิตต้องหลังไหล ่ เช่นนี้ จึงคุ้มค่ำกับที่
พวกนำงต้องตื่นแต่เช้ำขึน้ มำอำบน้ำผัดหน้ ำ สวมใส่เสื้อผ้ำและ
เครือ่ งประดับอันหนักอึ้งจนแทบสิ้นใจเข้ำมำในวังแห่งนี้

เฉิ นหรูอี้ ท รำบดี ถึ ง พระประสงค์ข ององค์จ กั รพรรดิ ที่

อยำกให้ผ้คู นได้ร้จู กั นำง นำงต้ องทำตัวเป็ นหญิงสำวผู้งดงำม
เพี ย บพร้ อ มไปด้ ว ยเสน่ ห์ แ ละท่ ำ ทำงอัน สู ง สง่ ำ เพื่ อ ให้ ทุ ก ๆ
สำยตำที่มำในวันนี้ ได้ยลโฉมนำง

498
 หลิวไท่โฮ่วเพียงสนทนำกับผูท้ ี่นัง่ อยู่ฝัง่ ซ้ำยเท่ำนัน้ คล้ำย
เห็นนำงเป็ นเพียงมูลสุนัขอันเหม็นโฉ่ ด้ำนข้ำงของเฉินหรูอี้ก็
คื อสนมลู่ผ้มู ีอุปนิสัยที่ เปลี่ ยนไปผู้นัน้ นั น่ เอง ทัง้ ซ้ ำยและขวำ
ล้วนไม่มีผ้ใู ดเอ่ยวำจำ ดื่มสุรำไปเพียงสองจอกพลันรู้สึกแน่ น
หน้ ำอก ยิ่ ง มองไปยัง สถำนกำรณ์ อ ัน บิ ด เบี้ ย วนี้ ยิ่ ง รู้สึ ก เบื่ อ
หน่ ำยยิ่ง จึงค่อยๆ ลุกขึน้ เดินออกไปด้ำนนอก

สำยตำทุ ก คู่ ใ นต ำหนั ก ล้ ว นเคลื่ อ นย้ ำ ยไปตำมกำร

เคลื่อนไหวของเฉินหรูอี้ นำงเดินออกมำจำกตำหนักอย่ำงช้ำๆ
แสร้งไม่เห็นกิริยำของคนเหล่ำนั น้ เสี ย แล้วเรียกหยวนสี่ และ
หยวนเป่ ำให้ตำมนำงไปยังปี กตำหนักฝัง่ ตะวันออก

ในขณะที่ เ ฉิ นหรู อี้ ก ำลัง ล้ ำ งมื อ ในอ่ ำ งที่ น ำงก ำนั ล

ต ำหนั ก เหริ นโซ่ วยกมำให้ อยู่ นั ้ น เองพลั น ยิ นเสี ยงกำร
เคลื่อนไหวบำงอย่ำงตำมติดมำด้วยเสียงเอะอะโวยวำย นำงยัง
มิทนั ได้เอ่ยถำมอันใดก็เห็นสนมเฉี ยนผู้มีกลิ่นสุรำคละคลุ้งบุก
ทะลวงเข้ำมำพร้อมทัง้ กระโจนเข้ำใส่นำง ปำกก็ตะโกนออกไป
ว่ำ “ข้ำจะฆ่ำเจ้ำ สตรีสกุลจ้ำว！”

499
 51 สตรีสกุลจ้าวสิ้นแล้ว 2

เฉินหรูอี้ก้าวถอยหลังไปหนึ่ ง ก้าวด้วยตกใจจึงคว้ าเอา

อ่ า งล้ า งหน้ าในมื อ นางก านั ล ยกขึ้ น สู ง เหนื อศี ร ษะแล้ ว สาด
ออกไปเต็มแรง

โลกเงียบสงัดลงโดยพลัน

สนมเฉี ยนเปี ยกไปทัวร่

่ างสภาพดังไก่ ่ ตกหม้อแกงก็มิปาน
นางมองเฉินหรูอี้ด้วยสายตาตะลึงงันคล้ายมิเคยรู้จกั เฉินหรูอี้
มาก่ อ น เหล่ า นางก านั ล ที่ วิ่ ง ตามเข้ า มาล้ ว นอึ้ ง งัน ไปตามๆ
กัน หยวนสี่ และหยวนเป่ ารีบก้ าวเท้ าเข้าไปจับสนมเฉี ย นให้
ถอยห่ างออกมา ยามนี้ เองสนมเฉี ยนจึงมีสติฟื้นคืน นางกรีด
ร้องเสียงแหลมแล้วกระโจนเข้าใส่เฉินหรูอี้อีกครา ปากก็ตะโกน
ออกไปว่า

“สตรีสกุลจ้าว เจ้ารังแกคนเกินไปแล้ว เจ้ามันสารเลวยิ่ง

จิตใจเหี้ยมโหด นางอสรพิษร้าย！ ”

สนมเฉี ยนเรียนระบาอยู่ในหอสุขสันต์มาตัง้ แต่ เยาว์วยั

จึงซึมซับวาจาอันไม่น่าฟั งมาด้วย ทัง้ อยู่ในอารมณ์ โกรธเกรี้ยว

2
จึงด่าทอออกไปอย่างไม่ได้ไตร่ตรองอันใด ทว่านางยิ่งด่าว่ายิ่ง
คล่องปาก วาจาที่กล่าวก็หนักหน่ วงขึน้ ไปทุกที

ห้ องนี้ ก็มิได้ ใหญ่ โตอันใด แม้หยวนสี่ และหยวนเป่ าจะ

ค่ อยกอดกันสนมเฉี ยนไว้ไม่ให้ นางก้ าวเข้ าไปใกล้ กว่ านี้ แต่
เฉินหรูอี้กย็ งั ได้กลิ่นสุราที่พ่งุ เข้าใส่หน้ านางอยู่ดี

แม้นเฉินหรูอี้มิได้กาเนิดมาจากตระกูลอันสูงศักด์ ิ แต่
อย่างไรก็เป็ นตระกูลบัณฑิตผู้มีความรู้ หากเฉินหรูอี้ในยามนัน้
ได้มาฟั งวาจาหยาบคายเช่นนี้ คงกลับตาหนักตนไปจุดธูปสวด
มนต์กราบไหว้เพื่อล้างหูเป็ นแน่ ทว่านางเคยมีชีวิตหนึ่ งที่ เป็ น
ขันที มาก่อน วาจาอันหยาบคายไม่น่าฟั งกว่านี้ สิบเท่ าร้อยเท่ า
นางล้วนได้ฟังมาจนสิ้น

สภาพแวดล้อมในการดารงอยู่ของคนเราช่างเป็ นสิ่งที่น่า
กลัวยิ่ง ทาให้คนเคยชินกระทังจ
่ ิ ตใจยังเปลี่ยนแปลงไปได้

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้ามิกลัวขายหน้ าตน แล้วข้ายังต้องกลัว

อันใดอีก！”

3
 เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วมุ่น มองไปยังบรรดานางกานัลที่ยืนอยู่
เต็มประตูด้วยสายตาเย็นชา พวกนางแต่ละคนล้วนนิ่งแข็งเป็ น
หิน ไม่ทราบแน่ ว่าด้วยตกใจหรือเจตนาให้นางต้องอับอาย

“พวกเจ้าคิดจะยืนดูอยู่ตรงนัน้ จนจบเรื่องใช่หรือไม่? ยัง

ไม่ลากนางออกไปอีก ยืนขวางอยู่เต็มประตูเช่นนัน้ ใช้ได้ที่ไหน
กัน！”

เหล่านางกานัลสะท้านเฮือกคราหนึ่ งคล้ายดังตื
่ ่นจากฝัน
จึงพากันกรูเข้ามาจับตัวสนมเฉี ยนลากออกไป

สนมเฉี ย นเคยมี ชีวิต ที่ แสนลาบาก นางต้ องตื่ น เช้ ามา

เพื่อฝึ กเต้ นระบาอยู่ทุกวัน ร่างกายจึงคล่องแคล่วและมี กาลัง
มาก แม้ น ว่ า นางก านั ล เองก็มี ชี วิ ต ที่ ต รากตร า ร่ า งกายต้ อ ง
แข็งแรงกว่าพระสนมในวังเป็ นแน่ แต่สนมเฉี ยนอย่างไรก็เป็ น
พระสนม พวกนางจะลงมือรุนแรงย่อมไม่ได้ จากการดิ้นรนขัด
ขืนของสนมเฉี ยนจึงทาให้ใบหน้ าของนางกานัลแต่ ละคนเต็ม
ไปด้วยรอยขีดข่วน

“สตรีสกุลจ้าว เจ้าต้ องไม่ตายดี ！”สนมเฉี ยนตะโกน

เสียงดังปานระฆังแตกว่า “เจ้าแย่งองค์จกั รพรรดิของข้าไป！

4
เจ้ายังให้สนมจงคอยทรมานข้า เจ้าไม่ให้ ข้าอยู่ดี ข้าก็จะไม่ให้
เจ้าได้ตายดี อย่างมากเราก็แค่ตายไปพร้อมกัน！”

เฉินหรูอี้หอู ื้อไปหมด รูส้ ึกแน่ นอกหายใจไม่ออกขึน้ มา

มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง กลิ่ น สุ ร าที่ ล อยพุ่ง ออกมาจากปากนาง

เพี ยงดูท่าทางก็ทราบว่านางดื่ มมากเกินไปจึงท าให้ ค ลุ้มคลัง่
เช่นนี้ นางยืนหอบหายใจขวางประตูไว้ เฉินหรูอี้เองก็มิอยาก
อธิบายเรือ่ งราวใดแม้เพียงสักคา

่ วว่าเฉินหรูอี้แย่งองค์จกั รพรรดิ
สนมเฉี ยนผู้นี้เชื่อมันแล้
ไปจากนาง ไม่ว่าเฉินหรูอี้จะอธิบายอย่างไร ความแค้นของทัง้
สองก็นับว่าได้เกิดขึ้นแล้ว อี กทัง้ ยังมีสนมจงที่ ค่อยกัน้ กลางก็
ยิ่งทาให้ปมนี้ กลายเป็ นเงื่อนตาย แก้อย่างไรก็ไม่ออก

ในเมื่อเป็ นเงื่อนตาย ก็คงมิจาเป็ นต้องไปแก้

หากกล่ า วถึ ง สนมเฉี ยนนั น้ แม้ ป ากนางจะมิ แ หลมคม

เท่ าไหร่ใดนั ก พูดจาวกไปวนมา แต่ หากเป็ นการลงไม้ ลงมื อ
นางกลับถือได้ว่าเป็ นยอดฝี มือ นางกานัลสี่ ห้าคนล้วนถูกนาง
ตบตี เสียจนจมูกชา้ หน้ าบวมไปหมดก็ยงั มิอาจจับนางให้อยู่มือ
ได้

5
 เฉิ นหรูอี้ ค ร้ า นที่ จ ะอยู่ ใ นห้ อ งนี้ อี ก ต่ อ ไปจึ ง สะบัด ชาย
แขนเสื้อแล้วเดินออกมา ผู้ใดจะคาดคิดนางเพี ยงเดินได้ สอง
ก้ า ว กลับ ยิ น เสี ย งสนมเฉี ยนกู่ร้ อ งเสี ย งดัง ว่ า “เจ้ า กลับ มา
เดี๋ยวนี้ ข้ายังพูดไม่จบ！เจ้ากลัวอันใด！”

นางเพียงรู้สึกถึงแรงกระชากอันทรงพลังจากด้านหลังทา
ให้นางล้มหงายหลังลงไป

นางร้ อ งยัง ไม่ ท ัน สุด เสี ย งก็เ ห็น สนมเฉี ยนกระโดดขึ้น

คร่อมนาง ปิ่นทองร่วงหล่นไปหมด ผมเผ้ารุงรัง ดวงตาแดงกา่
ดังปี ่ มิปาน
่ ศาจที่บา้ คลังก็

เฉินหรูอี้พลันรูส้ ึกเจ็บแปลบดังของมี
่ คมทิ่มเข้ากลางใจ

ข้ า งหูย งั ได้ ยิ น เสี ย งกรี ด ร้ อ งอัน แหลมสู ง อย่ า งเกรี้ ย ว

กราดของสนมเฉี ยนคล้ายต้องการให้ตายตกไปตามกันเสียให้
ได้

เฉิ นหรู อี้ รู้ สึ ก ได้ ถึ ง มื อ ของสนมเฉี ยนที่ อ ยู่ บ นคอตน

ค่อยๆ หลุดออกไปด้วยถูกกระชากให้ล้มลง....หลังจากนัน้ นาง
ก็ไม่ได้ ยินเสี ยงอะไรอี กเลย...ความรู้สึกอึ ดอัดคับแน่ น ในอก
หายใจไม่ออกได้ประเดประดังเข้ามา

6
 ความรู้สึกนี้ เหตุใดจึงคุ้นเคยนัก เป็ นความรู้สึกเดียวกับ
การตายครัง้ แรกของนาง

“มีคนวางยา....”

เฉินหรูอี้แทบจะใช้กาลังทัง้ หมดที่ มี ทว่าแม้แต่นางเองก็

ยังมิได้ยินเสียงของตน แล้วผูใ้ ดจะได้ยินเสียงของนางกันเล่า....

“ลุกขึ้นมาเดี๋ ยวนี้ ！สตรีสกุลจ้าว ข้ายังมิทนั ทาอัน ใด

เจ้าเลย เจ้าแสร้งตายไปไย！” สนมเฉี ยนขัดขื นอยู่นาน แต่
ด้ ว ยถูก นางก านั ล สามคนกดทับ ร่ า งไว้ จึ ง ไม่ อ าจลุ ก ขึ้ น ได้
อีก ทัวทั
่ ง้ ร่างจึงเหลือเพียงปากที่คอยแต่จะกล่าวโวยวาย

นางด่ากราดอยู่นาน ทว่าสนมจ้าวยังคงนอนนิ่งไม่ไหว
ติ งอยู่ บ นพื้ น เมื่ อ เหล่ า นางก านั ล เห็ น เช่ น นั ้ น จึ ง เริ่ มรู้ สึ ก
หวาดหวันขึ ่ น้ มา

หยวนสี่ และหยวนเป่ าสบมองตากัน พลันปล่อยมือจาก

สนมเฉี ยนแล้วพุ่งไปยังร่างสนมจ้าวที่ อยู่หน้ าตน ตรวจดูอย่าง
ละเอียด เห็นสนมจ้าวนอนเหยียดตัวยาวอยู่บนพื้น ดวงตาปิด
สนิท ใบหน้ าขาวซีด ที่ทาให้กลัวยิ่งคือปากสีม่วงคลา้ ซึ่งบ่งบอก
ว่าไม่มีลมหายใจอยู่แล้วนัน้
7
 “พระสนม พระสนม！” ทัง้ สองไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้อง
นาง ต่างขวัญเสียไปสิ้น ชัวครู
่ ่หยวนสี่จึงร้องไห้โฮออกมาอย่าง
มิอาจข่มกลัน้ ได้

“รีบไปเชิญหมอหลวงเร็ว...พระสนมของข้า...สิ้นลมแล้ว
......” หยวนเป่ าใบหน้ าขาวซีดแม้กระทังพู
่ ดจายังไม่เป็ นศัพท์

บรรดานางกานั ลเห็นสถานการณ์ ไม่ดีกเ็ ริ่มหวาดหวัน่

เช่นกัน แต่ละคนต่างสับสนไม่รจู้ ะกระทาอันใดดี

เรื่องที่ สนมเฉี ยนเข้ามาวิวาทสนมจ้าวในห้ องนี้ นัน้ นาง

กานัลขันทีด้านนอกต่างทราบดี แต่ด้วยฐานะตา่ ต้อยอีกทัง้ ห้อง
นัน้ ช่างคับแคบจึงมีนางกานัลเพียงไม่กี่คนที่ เข้าไปขัดขวางใน
ห้องนัน้ ได้

บริว ารที่ รายล้ อมอยู่ท งั ้ ด้ านนอกด้ านในห้ องนั น้ ก็มิใช่

จานวนน้ อยเลย เมื่อยินว่ามีการตายเกิดขึ้น เหล่าบริวารจึงเร่ง
ฝี เท้าไปยังตาหนักหลักเพื่อรายงานต่อหลิวไท่โฮ่ว ระหว่างทาง
ก็พบเข้ากับสนมจงที่กาลังเดินออกมาจากตาหนักพอดี

แต่ไหนแต่ไรตาหนักเหรินโซ่กฎระเบียบเข้มงวดนัก ยาม
ปกติ ไ ม่ มี แ ต่ เ สี ย งพูด คุย แต่ ค รานี้ ก ลับ เห็น ผู้ค นวิ่ ง วุ่น อยู่ ใ น

8
ตาหนั กด้วยสี หน้ าตกใจ สนมจงพลันเกิดความสงสัยขึ้นในใจ
แต่ ด้วยเป็ นคนของไท่ โฮ่ วนางจึงไม่อาจขัดขวางไว้ไต่ ถามได้
ยามนี้ เ ห็น ผู้คนมากมายรายล้ อมอยู่นอกปี กตาหนั ก สนมจง
เห็นสถานการณ์เป็ นเช่นนัน้ พลันเกิดลางสังหรณ์ ไม่ดีขึน้ จึงเร่ง
เท้าฝี เท้าเข้าไปดูอย่างไม่สนแม้กิริยาที่พึงสารวม

นางยังมิทนั ได้เข้าไปด้ านในก็ได้ยินเสี ยงร้องไห้ โฮของ

หยวนสี่และหยวนเป่ าดังออกมา นางเบียดเสียดกลุ่มคนเข้าไป
จึงเห็นสนมจ้าวที่เมื่อครู่ยงั ยิ้มและหัวเราะอยู่ในงานเลี้ยงฉลอง
นัน้ นอนแน่ นิ่งไร้ซึ่งลมหายใจอยู่บนพืน้ อันเย็นเฉี ยบ

หยวนสี่หยวนเป่ ารู้ถึงความสัมพันธ์อนั ดีร ะกว่างสนมจง

และสนมจ้าวของตน เมื่อพบนางจึงคล้ายกับได้พบญาติสนิทก็มิ
ปาน เสียงร้องไห้กย็ ิ่ งดังระงมมากขึน้ ไปอีก

“พระสนม” หยวนเป่ าชี้ไปยังสนมเฉี ยนที่ บดั นี้ ขวัญเสี ย

จนแข็ง ค้ า งไม่ อ าจเอ่ ย วาจาได้ เ พี ย งประโยคเดี ย วผู้นั น้ แล้ ว
กล่าวด้วยความโกธรเคืองว่า

“สนมเฉี ยนฆ่าสนมจ้าวของพวกเรา ท่าน..ท่านต้องทวง

ความยุติธรรมให้พระสนมของเราด้วยนะเพค่ะ”

9
 สนมจงกังวลเหลื อเกิน ว่าสนมเฉี ยนจะก่ อเรื่องในงาน
เลี้ยงฉลองนี้ จึงได้จบั ตาดูนางอยู่ตลอด แต่ด้วยถูกสนมที่นัง่ อยู่
ด้ า นข้ า งคอยยกจอกคารวะ ครัน้ หัน กลับ มาอี ก คราก็มิ เ ห็น
แม้แต่เงาของสนมเฉี ยนแล้ว นางไม่วางใจจึงได้ออกมาตามหา
แต่คาดไม่ถึงว่าจะได้มาเห็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวตรงหน้ านี้

นางทาร้ายเสี่ยวเหมยจื่อจนได้...

สนมจงกัดปากตนจนห้ อเลื อด ในใจทัง้ เสี ยใจทัง้ โกรธ

แค้น นางก้าวไปเพียงไม่กี่ก้าวก็กระโจนฝากรอยเท้าประทับไว้
บนร่างสนมเฉี ยน แล้วคร่อมไปบนร่างนางกระหน่ าตบตี อย่าง
บ้าคลัง่

“นางสารเลว！”

สนมเฉี ยนไม่แม้แต่ จะตอบโต้ ไม่ทราบแน่ ว่าเป็ นเพราะ

ตกใจจนขวัญเสียหรือเพราะพบสนมจงที่ตนแสนหวาดกลัวกัน
แน่ นางทาเพียงยกมือขึน้ ป้ องศีรษะแล้วกรีดร้องสุดเสียง

ห้องนี้ เพิ่งจะมีพระสนมตายไป เหล่านางกานัลขันทีจึงไม่

อาจยืนมองตาปริบๆ ปล่อยให้มีพระสนมอีกคนต้องตายตกไป

10
อีก ถึงตอนนัน้ พวกนางล้วนมิอาจมีจุดจบที่ ดีได้ ไม่ว่าใครก็ไม่
อาจหลีกพ้น

ยามนี้ เหล่านางกานั ลขันที ถึงเจ็ดแปดคนช่ วยกันทัง้ จับ

แขนทัง้ ดึงชายเสื้อเพื่อแยกทัง้ สองออกจากกันอย่าง ไม่สนใจ
ต่อกฎเกณฑ์แห่งวังหลวงอีก จนในที่สดุ ก็ทาสาเร็จ

11
 52 สตรีสกุลจ้าวสิ้นแล้ว 3

ขั น ที รี บร้ อ น เ ข้ า ไ ปยั ง ต า หนั ก ห ลั ก เ พื่ อ ร าย ง า น

สถานการณ์ ข่าวสารถูกถ่ายทอดไปตามลาดับจนสุดท้ ายเป็ น
แม่นมโจวที่เข้ารายงานต่อหลิวไท่โฮ่ว

แม่นมโจวนัน้ มีอายุได้สี่สิบกว่าปี แล้ว รูปร่างผอมบางดัง่

ลาไผ่ นั ยน์ ตาทัง้ สองทอประกายดุจเปลวไฟ เป็ นคนสนิทของ
้ งเป็ นหวงโฮ่ว ยามเกิดเรือ่ งราวใดล้วน
องค์ไท่โฮ่วมาตัง้ แต่ครังยั
ตอบสนองเชื่องช้าทว่าเมื่อลงมือกลับรวดเร็วแม่นยายิ่ง และที่
ควรค่าแก่การสรรเสริญอย่างยิ่งคือความจงรักภักดี

ส าหรับ นางวาจาขององค์ไท่ โ ฮ่ ว นั น้ ศักด์ ิ สิ ท ธ์ ิ กว่ าองค์

จักรพรรดิเสียอีก หากให้นางไปทิศตะวันออก นางก็จะไม่แม้แต่
หันเหลือบมองทิศตะวันตก หากบอกว่าพระอาทิตย์คือลูกหนัง
นางก็เชื่ออย่างไม่มีคาถามใดๆ ว่ามันคือลูกกลมๆ เท่านัน้ นาง
เป็ นผูท้ ี่จงรักต่อหลิวไท่โฮ่วอย่างแท้จริง

แม่นมโจวอายุมากแล้ว เสี ยงจึงเริ่มแหบพร่าอยู่บ้าง แต่

ด้ วยทราบว่าเรื่องนี้ มิใช่ เรื่องเล็กจึงพยายามกดเสี ยงให้ ต่าลง
เอ่ยกระซิบข้างพระกรรณองค์ไท่โฮ่วเพื่อรายงานด้วยท่าทีเรียบ
เฉยดังไม่
่ มีเรือ่ งราวใด
12
 ทว่ากลับเห็นองค์ไท่ โฮ่วที่ กาลังยกจอกสุราขึ้นด้วยพระ
พัก ตร์แ ย้ ม สรวลนั ้น สลดลงทัน ใด พระหัต ถ์ส ัน่ เทาจนสุ ร า
กระฉอกออกมาเกือบหมด

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?” หลิวไท่ โฮ่วหันพระพักตร์ตรัสถาม

โดยพลัน กระทัง่ พระสุรเสี ยงที่ ตรัสถามยังแปลกพิกลไปด้ วย
่ ิ บตาพระพักตร์
ทรงตกพระทัยกับเรือ่ งราวอันไม่คาดฝันนี้ ชัวพร
อันอิ่มเอิบกลับดูเหี่่ยวเฉาลงไป

องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงจัด งานเลี้ ย งฉลองใหญ่ โ ตก็ เ พื่ อ

อวดอ้ างพระสนมรักของพระองค์ผ้นู ี้ แต่ ท ว่ านางกลับ ถูกฆ่ า
ตายเสี ย แล้ ว ? กระท าการตบพระพัก ตร์อ งค์ จ ัก รพรรดิ ได้
รวดเร็วยิ่ง ทัง้ ยังกระทาในตาหนักเหรินโซ่วของพระองค์อีก

หรือมีชีวิตจนเบือ่ แล้ว！？

มิใช่ ว่ าหลิว ไท่ โ ฮ่ ว มิ ได้ ยิ น น้ าเสี ย งอัน แหบพร่ าของแม่

นมโจว แต่เพราะพระองค์ทรงตกพระทัยอย่างมากทัง้ มิกล้าเชื่อ
ว่านี่ คือเรือ่ งจริง ตรัสถามออกไปแล้วก็ทรงเสด็จดาเนินออกมา
อย่างเร่งรีบ

13
 ทุ ก สายตาในต าหนั ก ล้ ว นจับ จ้ อ งไปที่ อ งค์ ไ ท่ โ ฮ่ ว ที่
ประทับอยู่ตาแหน่ งสูงสุดนัน้ แม้แต่พระองค์เช็ดมูลจักษุกระทัง่
ลอบทอดพระเนตรมองผูใ้ ด ทุกการกระทามิอาจรอดพ้นสายตา
อันแหลมคมของผูท้ ี่นัง่ อยู่ด้านล่างได้ เช่นนี้ เมื่อหลิวไท่โฮ่วทรง
ตกพระทัยจนทาสุรากระฉอกมีหรือจะเล็ดรอดสายตาผู้คนไป
ได้

หลิวไท่โฮ่วเป็ นผูม้ ีกิริยาเพียบพร้อมสูงสง่าอยู่เสมอ เรื่อง

ที่ทาให้พระองค์เสียกิริยาได้คาดว่าคงต้องเป็ นเรื่องใหญ่ทีเดียว
กิริยานี้ ดึงดูดทุกสายตาไว้ทาให้ การสนทนาที่ กาลังดาเนินอยู่
ค่อยๆ แผ่วเบาลง

ต่งกุ้ยเฟยวางจอกสุราในมือตนหันมองไปยังสนมลู่

สนมลู่ใช้ มือคา้ คางไว้ จ้องมองจานอาหารที่ วางบนโต๊ะ

ด้ า นหน้ าตนด้ ว ยท่ า ทางเบื่ อ หน่ ายเหลื อ แสน คล้ า ยก าลัง
จาแนกลายบนจานเพื่ อฆ่ าเวลาในงานเลี้ย งฉลองอัน น่ าเบื่อ
นี้ มุมปากค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มบางเบาขึน้

“ทาอย่างไรถึงได้ตาย? พวกเจ้าเห็นชัดเจนหรือไม่ หรือ

นางแค่สลบเท่ านั น้ ใครฆ่ านางกัน เรื่องเช่ นนี้ เกิดขึ้นในวังได้
อย่างไร? ทัง้ ยังเกิดในตาหนักเหรินโซ่วของข้า” เมื่อหลิวไท่โฮ่ว
14
เสด็จออกจากตาหนักหลักมาได้ ก็มิอาจควบคุมพระหทัยที่เต้น
แรงจนแทบจะคลุ้มคลัง่ ลืมแม้กระทังนามเรี
่ ยกขานแทนตนว่า”
อายเจีย” พระพักตร์กลมเกลี้ยงยับย่นประหนึ่ งลูกทู่โต้ ว*ตาก
แห้ง

“สนมพวกนี้ เ สี ย สติ ไ ปแล้ ว หรื อ ไร เพราะข้ า ไม่ ไ ด้ เ ป็ น

ผูด้ แู ลวังหลังจึงเห็นข้าเป็ นลูกพลับอ่อน**ไปเสียแล้วหรือ ถึงกับ
กล้าลงมือฆ่าคนในตาหนักข้า ข้าอยากจะเห็นเหลือเกินว่าผู้ใด
กันที่ กินใจหมีดีเสือมา องค์จกั รพรรดิทะนุถนอมนางดังแก้ ่ วลา้
ค่า พวกนางยังบังอาจไปแตะต้องอีก！”

“ทัง้ ยังเลือกตาหนักเหรินโซ่วของข้า！” พระองค์ทรงอด

ไม่ได้ที่จะเน้ นยา้ ออกมาอีกครัง้

“หนู ปี้ได้ยินว่าผู้ลงมือฆ่ าคือพระสนมสกุลเฉี ยนเพคะ”

แม่นมโจวกล่าวถึงประเด็นสาคัญนี้ อย่างเคร่งขรึม

ครัน้ หลิวไท่ โฮ่ วได้ ฟังเช่ นนั น้ ก็ทรงกริ้วโกธรขึ้นมาโดย

พลัน “เป็ นเพียงสนมเล็กๆ แต่ ถึงกลับกล้าลงมือกับพระสนม
เอกต่ อหน้ านางกานั ลขันที มากมาย เช่นนัน้ บริวารพวกนัน้ ยัง
จะเก็บไว้ไย เอาดูเล่นงัน้ หรือ? ”

15
 แม่นมโจวฟั งพลางพยักหน้ ารับแล้วนาหลิวไท่ โฮ่วไปยัง
สถานที่ เ กิ ด เหตุ. .... ซึ่ ง เป็ นห้ อ งรับ รองเพี ย งห้ อ งเดี ย วในปี ก
ตาหนักทิศตะวันออก

เหล่านางกานัลขันที ที่มาชมความสนุกเห็นเรื่องราวบาน
ปลายใหญ่โตเช่นนี้ กม็ ิ กล้าห้อมล้อมอยู่ดอู ีกต่อไป ครันได้
้ ยินว่า
มีคนไปรายงานเรื่องราวต่ อไท่ โฮ่ วก็รีบสลายตัวทันใดไม่เห็น
แม้เพียงเงา

บัดนี้ ห้องรับรองมี เพี ยงหยวนสี่ หยวนเป่ าและบริวารที่

คอยเข้ า ห้ า มพระสนมเฉี ยนตัง้ แต่ น างเริ่ ม วิ ว าทจนกระทัง่
เรื่องราวจบลง รวมทัง้ สิ้นหกคน พร้อมทัง้ พระสนมจงและนาง
กานัลคนสนิทของนางอีกสองคน เมื่อหลิวไท่โฮ่วนานางกานัล
ที่ ติดตามพระองค์เข้ามาในห้องนี้ ด้วยก็ทาให้ห้องเล็กๆ นี้ แน่ น
ขนัดไปในพริบตา

“ไท่โฮ่ว！”

หลิวไท่โฮ่วเพิ่งหยุดฝี พระบาทลงก็ทอดพระเนตรเห็นร่าง
สนมจ้าวที่ นอนเหยี ยดอยู่บนพื้น พลันถูกเสี ยงโหยหวนเสี ยง
หนึ่ งทาให้ ตกพระทัยจนสันสะท้
่ านไปหมด พระบาทขวาขยับ
ถอยไปหนึ่ งก้ าว แม่นมโจวที่ ยืนอยู่ข้างพระวรกายได้ แต่ ลอบ
16
เหยียดมุมปากสองครา องค์ไท่โฮ่วมีปฏิกิริยาเช่นนี้ ใช่เตรียมวิ่ง
หนี หรือไม่?

“องค์ไท่โฮ่วทรงพระปรีชา ขอพระองค์ทรงให้ความเป็ น
ธรรมแก่พระสนมของเราด้วย！” หยวนเป่ าครา่ ครวญอยู่นาน
จนเสียงแหบแห้งไปหมด แต่ยงั คงส่งเสียงอันแหบพร่าต่อไปว่า

“สนมเฉี ยนบุกเข้ามาบีบคอพระสนมของเราจนเสียชีวิต
ทัง้ ทาร้ายหนูปี้และคนอื่นๆ ด้วยเพคะ และยังบอกว่าพระสนม
เราแย่งองค์จกั รพรรดิไป นางยอมตายไปพร้อมกับสนมจ้าวเพ
คะ”

ไท่โฮ่วยังมิทนั ได้กระจ่างแจ้งในวาจาอันวกวนของหยวน
เป่ า พลันทอดพระเนตรเห็นสนมเฉี ยนที่ใบหน้ าบวมเป่ งด้วยถูก
สนมจงทุบตี นัง่ คุกเข่าอยู่มุมหนึ่ งของห้อง นางโขกศีรษะลงกับ
พื้นอย่างเอาเป็ นเอาตาย “ไท่โฮ่วทรงพระปรีชา หม่อมฉันมิได้
ฆ่านางนะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ฆ่าสนมจ้าว แม้แต่ ตบตี หม่อม
ฉันก็ยงั มิทนั ได้กระทาด้วยซา้ ”

“เจ้ ามิได้ ฆ่า หรือสนมจ้ าวบีบ คอตัว เองจนตายเพื่ อ ใส่

ร้ายเจ้างัน้ หรือ?” สนมจงกล่าวออกมาอย่างแค้นเคือง ถลึงตา
จ้องด้วยโทสะ
17
 เมื่อสนมเฉี ยนได้ยินเสียงสนมจงเนื้ อตัวก็สนเทาอย่
ั่ างไม่
อาจข่ ม กลัน้ หากมิ ใ ช่ เ หล่ า บริ ว ารช่ ว ยกัน แยกนางออกไป
และไท่โฮ่วทรงเสด็จมาพอดี สนมจงคงควักหัวใจนางทัง้ ที่มีชีวิต
อยู่เช่นนี้ เป็ นแน่

“ไม่ใช่ข้าจริงๆ นะ ทุกสายตาล้วนเป็ นพยานได้ ข้ายังมิ

ทันได้แตะต้องสนมจ้าวด้วยซา้ นางก็....”

เหล่านางกานัลหากมิใช่ถกู ข่วนจนหน้ าลายก็ถกู กระชาก

ศี ร ษะ อาภรณ์ ล้ ว นขาดวิ่ น บนหน้ า ของสนมเฉี ยน ยัง มี ร อย
รองเท้ าประทับอยู่ ศี รษะมี เลือดไหลซึ ม แค่ มองก็รู้แล้ วว่าได้
ผ่านการลงไม้ลงมือกันมาอย่างหนักหน่ วงกระทังแทบส่ ิ้ นชีวิต

หลิ วไท่ โ ฮ่ ว พลั น ปวดตุ บ ตั บ ขึ้ น มาที่ พระกรรเจี ย ก

ประหนึ่ งเสียงลันกลองรบก็
่ มิปาน

หากไม่ใช่วงั หลวงคงไม่มีผ้ใู ดเชื่อว่านี่ คือสภาพหลังการ

วิวาทของเหล่าสนม ผูไ้ ม่ทราบความอาจคิดไปว่าอันธพาลข้าง
ถนนวิวาทแย่งพืน้ ที่ทากินกันเป็ นแน่

แม่นมโจวคุกเข่าลงตรวจดู เมื่อลุกขึน้ ก็ถอนหายใจพลาง

กล่าวด้วยเสียงแหบห้าวว่า “สิ้นลมแล้วจริงๆ เพคะ”

18
 ทัง้ ที่ ร้วู ่ามันคือความจริง แต่ เมื่อได้ฟังแม่นมโจว กล่าว
ออกมาเช่ น นี้ หยวนเป่ าและหยวนสี่ ก็ย งั คงรู้สึ กเศร้าโศกจน
ร้องไห้ครา่ ครวญออกมาอย่างไม่อาจควบคุม

หลิวไท่โฮ่วรู้สึกพระกรรณสันสะเทื
่ อนเป็ นเสี ยงวึ่งๆ แต่
เมื่อคิดถึงเจ้านายที่ ตายไปของพวกนางแล้วก็นับว่ าเป็ นการ
แสดงออกถึ ง ความจงรัก ภัก ดี ข องพวกนางทัง้ สอง จึ ง เพี ย ง
ขมวดพระขนงแล้วโบกพระหัตถ์ เอ่ยตรัสไปว่า “เอาออกไปให้
หมด จะมาเบียดเสียดในห้องนี้ อยู่ทาไมกัน ส่วนสตรีสกุลเฉี ยน
ให้นาส่งไปยังกองพิจารณาตัดสินโทษ ”

“ไท่โฮ่ว หม่อมฉันถูกใส่ร้าย หม่อมฉันมิได้ฆ่า หม่อมฉัน

มิได้ ฆ่าจริงๆ เพคะ ” สนมเฉี ยนสันสะท้
่ านไปหมด ตกใจจน
วิญญาณแทบหลุดจากร่าง

สถานที่ แ ห่ ง นั ้น แม้ น างมิ เ คยไปแต่ เ คยได้ ยิ น ว่ า เป็ น

สถานที่อนั แสนทุกข์ทรมาน ผู้ใดไปที่ นัน้ ล้วนไม่มีจดุ จบที่ดี ไท่
โฮ่วมิทรงไต่ถามสิ่งใดก็ส่งนางไปรับโทษ นัน่ ก็แสดงว่าพระองค์
ทรงเชื่ อ ว่ า นางเป็ นคนฆ่ า สนมจ้ า ว ส่ ง นางไปกองพิ จ ารณา
ตัดสินโทษก็เท่ากับส่งนางไปตาย

19
 ไม่ต้องรอให้องค์ไท่โฮ่วส่งสายพระเนตรด้วยซา้ ขันที ผ้รู ู้
หน้ าที่สองคนก็เข้ามาปิดปากนางไว้แล้วลากตัวออกไป

ห้องรับรองนี้ ไม่มีหน้ าต่าง มีเพียงแสงเที ยนที่ ตงั ้ ตามมุก

กาแพงทัง้ สี่ทิศ แสงสีเหลืองวูบไหวไปมาเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง

หลิว ไท่ โ ฮ่ ว ทอดพระเนตรไปยัง ร่างอัน ไร้วิญญาณของ

สนมจ้าวแล้วอดทอดถอนใจมิได้ “ช่างไร้วาสนายิ่ง”

พระองค์ไ ม่ ท รงโปรดสตรี ส กุล จ้ า วแต่ ก็มิ อ าจขัด ขวาง

ความโปรดปรานขององค์จกั รพรรดิได้ จากความโปรดปรานที่
ทรงมอบให้ แก่ นาง หากจะทรงยกนางขึ้นเชิดชูก็มิใช่ เรื่องน่ า
พิศวงอันใด อนาคตอันแสนสวยงามรอนางอยู่ข้างหน้ าแท้ๆ

“ไท่ โฮ่ว” แม่นมโจวเกิดหวาดหวันขึ

่ ้นมา ไท่ โฮ่วเอาแต่
ทอดพระเนตรมองจ้องศพของสนมจ้าวอยู่เช่ นนั น้ ไท่ โฮ่ วยิ่ง
มองนางก็ยิ่งหวาดกลัว จึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไป “แล้วองค์
จักรพรรดิเล่าเพคะ?”

“ส่ ง คนไปแจ้ ง แก่ อ งค์ จ ั ก รพรรดิ เสี ยหน่ อยเถิ ด...

โชคชะตาช่างกลันแกล้
่ งนัก...” หลิวไท่โฮ่วส่ายพระพักตร์พลาง
ถอนพระปัสสาสะอย่างอดไม่ได้

20
 องค์จกั รพรรดิทรงโปรดหวงโฮ่ว หวงโฮ่วกลับสวรรคตไป
ไม่ ง่ า ยเลยที่ จ ะทรงโปรดปรานสตรี ส กุล จ้ า วผู้นี้ ขึ้ น มาอี ก
ครัง้ นางไม่ ท ราบว่ า เป็ นเพราะพระราชโอรสของนางไม่ มี
วาสนาหรือสตรีที่องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานไร้ซึ่งวาสนากัน
แน่

*****ทู่โต้ว คือมันฝรัง่

******ลูกพลับอ่อน เป็ นสานวนเปรียบเปรยว่า เป็ นคนไร้

ซึ่งสติปัญญา อ่อนแอ สู้ใครไม่ได้

21
 53 พิโรธ

งานเลี้ยงฉลองภายในตาหนักเหรินโซ่ วดาเนินมาได้สกั
พักแล้ว ทว่าตาหนักฉางเล่อกลับเพิ่งเริ่มต้นเท่านัน้ ครัน้ บรรดา
ขุน นางโขกศี รษะถวายพระพรแด่ จกั รพรรดิ จ างเหอเสร็จ สิ้ น
แล้ ว นางก านั ล ก็ย กอาหารเลิ ศ รสเข้ า มาจัด วางอย่ า งพร้ อ ม
เพรียง เสียงดนตรีจึงบรรเลงขับขานขึน้

ยามอู่*เพิ่งผ่านพ้นไป เมฆดาบนฟ้ านัน้ ได้สลายหายไป

จนสิ้น แสงสุริยากลับเจิดจ้า กลิ่นกรุน่ บุปผาสกุณาขับขาน องค์
จักรพรรดิทรงพระเกษมสาราญยิ่ง พระพักตร์แย้มพระสรวลจน
พระเนตรหรี่เล็กทาให้เหล่าขุนนางพลอยยิ้มแย้มตามไปด้วย

ช่างหาได้ยากยิ่ง！

คิดย้อนไปเมื่อปี นัน้ องค์จกั รพรรดิทรงเป็ นเด็กน้ อยแสน

น่ ารัก ไม่ ว่ าพวกเขาจะเสนอความเห็น ใดล้ วนเชื่ อฟั ง ฎี กาที่
สภาขุนนางยื่นถวายไปไม่มีอนั ใดไม่ผ่านและไม่เพี ยงแค่ ผ่าน
เท่ านั น้ บางครายังทรงตรัส ชมเชยต่ อหน้ าธารกานั ลอี กด้ ว ย
ต่อมาองค์จกั รพรรดิกลับทรงเสียสติไป พระพักตร์แต่งแต้มรอย
พระสรวลอยู่เ พี ย งครู่ ประเดี๋ ย วก็เ ปลี่ ย นเป็ นเคร่ ง ขรึ ม อย่ าง
ที่สดุ ช่างไม่เหมือนพระบิดาเอาเสียเลย
22
 พระองค์นัน้ ทรงว่าราชการยังท้ องพระโรงในทุกวัน ทุก
ครึ่งเดือนก็จะเสด็จออกไปปรากฏโฉมต่ อผู้คนเพื่อประกาศให้
ใต้ หล้ าทราบถึ งการดารงอยู่ของพระองค์ พระองค์ท รงโปรด
ปรานในกิจกรรมผาดโผนทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็ นขี่ม้า ยิ่งธนู เตะ
ลูกหนั ง ยิ่ ง ไปกว่ านั น้ ยังโปรดปรานการต่ อสู้กบั พยัค ฆ์ที่ทรง
เลี้ยงไว้ในพระราชวังอีกด้วย

ทว่ าจักรพรรดิจางเหอกลับวิ่งทะยานออกไป แสนไกล

่ อยทิ้งเหล่าขุนนางไว้เพียงด้านหลัง
อย่างบ้าคลังปล่

ฎีกาตักเตือนที่ผตู้ รวจการต่างยื่นเสนอต่อองค์จกั รพรรดิ

ถูก ถวายขึ้ น ไปยัง พระองค์อ ยู่ ไ ม่ ข าดสาย ทว่ า อุป นิ สัย ของ
พระองค์นัน้ ช่างดีเหลือแสน เจ้าอยากด่าทอเช่นใดก็ตามแต่ใจ
เจ้า ข้าไม่เพียงไม่คิดบัญชีต่อเจ้าทัง้ ยังปฏิบตั ิ ต่อเจ้าเช่นเดิมโดย
ไม่มีแม้ความคิดที่จะแก้แค้นเอาคืนใดๆ แต่ข้าใคร่ทาเช่นใดข้า
ก็จกั ทาอยู่เช่ นนั น้ ประหนึ่ งวาจาเจ้าเป็ นแค่เสี ยงผายลมที่ พดั
ผ่านหูไปเพียงวูบหนึ่ งเท่านัน้

เมื่อประสบกับองค์จกั รพรรดิที่แสนดื้อด้านเช่ นนี้ เหล่า

ขุนนางก็ล้วนหมดวาจาจะกล่าว

23
 แต่ถึงอย่างไรพระองค์กม็ ิ เคยละเลยต่อพระราชกิจ ทรงมี
่ ยกขุนนางไปหารือราชกิจที่ ตาหนักส่วนพระองค์ทุกๆ
รับสังเรี
วัน ทว่าในจารึกประวัติศาสตร์ราชวงศ์จิ้นนัน้ มีองค์จกั รพรรดิที่
ไม่ เ สด็จ ไปว่ า ราชกิ จ ที่ ท้ อ งพระโรงเป็ นระยะเวลาถึ ง หกปี อยู่
แล้ ว จัก รพรรดิ จ างเหอจึ ง มิ จ าเป็ นต้ อ งไปเข้ า ร่ ว มกระท า
เช่นนัน้ อีก

เช่ น นี้ จะให้ อ าณาจัก รใกล้ เ คี ย งคิ ด เช่ น ไร แล้ ว จัก ให้
ราษฎรของอาณาจักรต้าจิ้นคิดอย่างไรกัน！？

แม้ ขุน นางจะถวายฎี ก าเช่ น ไร องค์จ กั รพรรดิ ก็ย ัง คง

กระทาเช่นเดิม

เหล่าขุนนางจึงทาได้เพียงปฏิบตั ิ ตนเป็ นข้าราชบริพารที่

จงรักภักดีจนกว่าชีวิตจะหาไม่เท่านัน้

ทว่าตัง้ แต่ องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานพระสนมสกุล

จ้าว พระอารมณ์ ที่มกั แปรปรวนเอาแน่ ไม่ได้นัน้ ก็ทรงเปลี่ยน
เป็ นแจ่มใสขึน้ ซึ่งถือเป็ นเรือ่ งที่ดียิ่ง

แม้ น ทราบดี ว่ า องค์จ ัก รพรรดิ ท รงจัด งานเลี้ ย งฉลอง

เทศกาลไหว้พระจันทร์ให้เอิกเกริกปานนี้ กเ็ พื่อเชิดชูพระสนม

24
จ้าว ทว่าเหล่าขุนนางกลับยอมหลับตาข้างลืมตาข้าง คิดเพียง
จะอาศัย โอกาสนี้ เ สพสุ ข กับ งานเลี้ ย งฉลองอัน ยิ่ ง ใหญ่ อ ย่ า ง
สาราญใจ ครัน้ เมื่ออิ่มหนาก็กลับจวนตนเสีย

ผูใ้ ดเลยจะทราบว่าแม้แต่ความปรารถนาอันเล็กน้ อยนี้ ก็

ยังยากจะเป็ นจริง

แม้นองค์จกั รพรรดิจะทรงพระเกษมสาราญดีแต่ สายตา

อันระแวดระวังของเหล่าขุนนางก็มิได้หยุดที่ จะสังเกตพระองค์
แม้ เ พี ย งเค่ อ ทุ ก สายตาล้ ว นจับ จ้ อ งไปยัง เฉิ นฮวายที่ ก าลัง
กระซิบกระซาบบางอย่างข้างพระกรรณอยู่ พระพักตร์พระองค์
พลัน เปลี่ ย นเป็ นเคร่ง ครึม แววพระเนตรเฉยชา กระแสเย็น
เยียบแผ่กระจายอยู่รอบพระวรกาย

เวลานี้ เหล่าขุนนางล้วนอยากจะกระชากหัวใจของเฉินฮ
วายออกมาเสี ย ทว่ า พวกเขาล้ ว นมิ ใ ช่ ท่ อ นไม้ จึ ง คาดเดาได้
อย่างรวดเร็วว่าต้องมีปัญหาใหญ่เกิดขึน้ เป็ นแน่

แน่ น อนว่ าปั ญ หานี้ อาจจะเป็ นเรื่องในวังหลังหรืออาจ

เป็ นเรื่อ งปั ญ หาชายแดนหรือ ยิ่ ง ไปกว่ า นั น้ ก็อ าจจะเป็ นสัต ว์
เลี้ยงที่ พระองค์ทรงเลี้ยงไว้นัน้ เกิดปัญหาบางอย่างขึ้น พวกเขา
รับ ใช้ จ กั รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นมาครึ่ ง ชี วิ ต จึ ง มิ ง่ า ยเลยที่ จ ะรู้
25
พระทัยจักรพรรดิจางเหอและเรื่องที่จะทาให้องค์จกั รพรรดิทรง
กลัดกลุ้มพระทัยได้ นัน้ มีมากมายเหลือเกินจนพวกเขามิอาจ
คาดเดาได้

กระทังพระองค์
่ ทรงประทับนัง่ ลงบนบัลลังก์จึงคล้ายมีสติ
กลับคืนมาบ้างแต่ เพียงครู่พระขนงคู่นัน้ กลับขมวดเป็ นปมยุ่ง
เหยิงครัน้ แล้วก็ทรงสะบัดแขนเสื้อก้าวพระบาทออกไปทันที ...
พระองค์ทรงเสด็จไปเสียแล้ว

ตะเกียบทุกคู่ล้วนหยุดค้างอยู่กลางอากาศ เหล่าขุนนาง
ต่ างหัน มองตามเงาร่างขององค์จกั รพรรดิไปเสี ยจนคอแทบ
เคล็ด นักดนตรีกลับแย่ยิ่งกว่าเหล่าขุนนางเสี ยอี ก พวกเขาไม่
เคยพบสถานการณ์ ที่เปลี่ยนแปลงกะทันหันเช่ นนี้ มาก่อนจึงมิ
ทราบว่าควรจะจัดการอย่างไร กระทังไม่ ่ ร้วู ่าควรจะหยุดหรือ
บรรเลงดนตรีต่อไปดี ด้วยความคลางแคลงใจนี้ เองจึงส่งผลให้
ดนตรีที่บรรเลงอยู่เริ่มไม่สอดประสานกัน บทเพลงอันไพเราะ
จึงพังสิ้นไปในบัดดล

เหล่าขุนนางล้วนต่างกระสับกระส่าย

ทรงปล่อยพวกเขาไว้เช่นนี้ หรือ?

26
 ไม่มีผใู้ ดบอกกล่าวว่าเกิดเรือ่ งอันใดขึน้ เลยหรือ?

พวกเขาควรนั ง่ รับ ประทานอาหารต่ อ ไปหรื อ ต้ อ งยื น

ขึ้น หมอบลง หรือ....จะกลับก็มิอาจกลับได้ พระราชวังแห่งนี้ มี
การคุ้มกันแน่ นหนา หากไม่มีรบั สังจากองค์
่ จกั รพรรดิพวกเขา
่ วิตเป็ นแน่
คงได้นัง่ อยู่ที่นี่ไปชัวชี

เฉินฮวายมิได้เร่งฝี เท้าเช่นองค์จกั รพรรดิแต่อย่างใด เขา

เดิ น ออกไปอย่ างช้ าๆ พลางลอบส ารวจสภาพการณ์ ท งั ้ หมด
ภายในตาหนัก

ยามนี้ เห็น ชัด ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงพิ โ รธดัง่ พายุ โ หม

กระหน่ า พระพักตร์บึง้ ตึงดุจหน้ าอูฐ เขาจึงมิกล้าเอ่ยปากบอก
เล่าเรื่องราวอันใดแก่ใครให้ ตนเองต้ องเดือดร้อน โดยเฉพาะ
ขุนนางใหญ่ทงั ้ หลายที่ไม่ค่อยชอบใจที่พวกตนได้ปฏิบตั ิ ใกล้ชิด
องค์จ กั รพรรดิ ไม่ ว่ า ชามอุจ จาระอัน ใดล้ ว นสาดรดใส่ ศี รษะ
พวกตน คอยซ้ า เติ มเมื่ อ พวกตนพลาดพลัง้ กระท าผิ ด ทัง้
กล่าวหาว่าพวกตนนาพาให้องค์จกั รพรรดิกระทาตนเหลวไหล

ถุย ！จัก รพรรดิ ท รงเหลวไหลด้ ว ยพระองค์เ องแท้ ๆ

พวกตนหรือจะนาพาพระองค์ให้กระทาอันใดได้?

27
 จักรพรรดิจางเหอเสด็จไปยังห้องซี หน่ วน ครัน้ ถึงก็ทรง
หัน พระวรกายกลับ ไปถามเฉิ นฮวายทัง้ ที่ ย ัง มิ ท ัน หายจาก
อาการเหนื่ อยหอบอย่างมิอาจอดรนทนได้ “เรื่องเป็ นอย่างไร
แน่ เล่าให้ เจิ้นฟั งตัง้ แต่ ต้นจนจบอี กครัง้ สิ เหตุใดสนมจ้าวถึง
ตายได้เล่า?！”

เฉินฮวายมิทนั แม้แต่จะสูดลมหายใจ เขาทาได้เพียงเร่ง

เล่าถวายเรือ่ งราวอย่างละเอียดต่อองค์จกั รพรรดิเท่านัน้

สิ่ ง ที่ เ ฉิ นฮวายเล่ า ถวายกลับ มี ร ายละเอี ย ดยิ บ ย่ อ ยที่

มากกว่าวาจาที่บริวารของไท่โฮ่วส่งมาแจ้งข่าวหลายเท่านัก

วาจาที่ ว่า “สนมจ้าวถูกสนมเฉี ยนบีบคอตาย” หากตน

เพียงเล่าถวายไปทื่อๆ ทัง้ อย่างนี้ องค์จกั รพรรดิคงได้บีบคอเขา
ตายตกตามสนมจ้าวไปเป็ นแน่

เมื่ อ ทราบเรื่ อ งเฉิ นฮวายจึ ง ส่ ง คนสนิ ทคู่ ใ จตนไปสื บ

เรื่ อ งราวในต าหนั ก เหริ น โซ่ ว คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า จะพบเบาะแสที่
แตกต่างกับข่าวที่หลิวไท่โฮ่วส่งคนมาแจ้งอย่างสิ้นเชิง

“พระสนมเฉี ยนคิดทาร้ายสนมจ้าวนั น้ ไม่เท็จ ทว่ากอง

พิจารณาตัดสินโทษตรวจดูกลับไม่พบบาดแผลบนร่างของสนม

28
จ้าวแม้แต่ น้อย บนลาคอก็มิได้มีรอยของการถูกบีบคอเลยจึง
ไม่มีทางสิ้นลมจากการถูกบีบคอเป็ นแน่ พะยะค่ะ”

เฉิ นฮวายกล่ า วต่ อ ว่ า “หมอหลวงและกองพิ จ ารณา

ตัดสินโทษมีความเห็นตรงกันว่าเป็ นการสิ้นลมอย่างกะทันหัน
เนื่ องด้วยหัวใจเกิดหดเกร็งอย่างรวดเร็ว ร่างกายจึงมิอาจทาน
ไหวและจากคาให้การของนางกานัลก็สามารถยืนยันได้ว่าสนม
เฉี ยนเพี ยงดึงอาภรณ์ ของสนมจ้าวจนล้มลงไปแต่ มิได้ บีบคอ
พระสนมพะยะค่ะ”

เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้ว ภาพรอยยิ้มแสนประจบของสนม
จ้าวคล้ายปรากฏขึน้ ต่อหน้ าเขา

เมื่อยามเช้ าในตาหนั กเหรินโซ่ วนั น้ นางยังเหลื อบมอง

เขาด้วยใบหน้ าอันน่ าสงสารคล้ายกาลังตัดพ้อที่ เขากลันแกล้
่ ง
นางอยู่แท้ๆ

“เจิ้ น ...ผิ ด เอง” เซี ย วเหยี ย นหลุ บ นั ย น์ ต าต่า แล้ ว ถอน

หายใจยาวคล้ายมีสิ่งของอันหนักอึ้งกดทับอยู่บนหน้ าอกด้วย
ใบหน้ าหม่นหมอง

29
 เฉินฮวายอึ้งงันไป หนังตากระตุกวูบหนึ่ ง องค์จกั รพรรดิ
ทรงไม่เชื่อว่าเป็ นเหตุบงั เอิญ?

“ฝ่ าบาทพะยะค่ ะ มันเป็ นเรื่องที่ มิอาจห้ ามได้ ” เขาเอ่ ย

ปลอบพระทัยออกมาอย่างแผ่วเบา

เซี ยวเหยี่ ย นยิ้มขมขื่นรู้สึกปวดศี รษะจนต้ องยกมือขึ้น

นวดคลึง

“ที่ เจิ้นกล่าวเตื อนอยู่หลายคราก็เพราะอยากให้ วงั หลัง

อยู่กนั อย่างสงบ เหตุใดพวกนางจึงอาจหาญถึงเพียงนี้ ?！”

ยามนี้ พระองค์ ท รงกริ้ ว เหลื อ แสน “เจิ้ น จัด งานเลี้ ย ง

ฉลองยิ่งใหญ่ปานนี้ เพื่อให้ทวหล้
ั ่ าได้รบั รู้การดารงอยู่ของนาง
ทว่านางกลับสิ้นใจไปอย่างกะทันหัน ใต้หล้านี้ มีเรื่องบังเอิญถึง
เพียงนี้ เชียวหรือ? แม้แต่เด็กสามขวบยังไม่เชื่อเลย！”

“ฮึ！เฉินฮวายเจ้าจงไปถ่ายทอดคาสังเจ ่ ิ้ น กองตัดสิน
พิจารณาโทษต้องสืบสวนให้ถึงที่ สุด！” เซี ยวเหยี่ยนขบกราม
แน่ น ใบหน้ าหล่อเหลาเปลี่ยนเป็ นเ**้้ยมเกรียมขึน้ มาโดยพลัน

*****ยามอู่ คือ 11.00-12.59 นาฬิกา

30
 54 ฟื้ นคืนอีกครัง้

เฉินฮวายลอบกลื นน้ าลาย หากผู้ใดมี ตาก็คงดูออกว่ า

องค์จกั รพรรดิทรงกลับมาบ้าคลังดั
่ งเดิมเสียแล้ว

พระองค์ทรงประทับนัง่ นิ่ง สายพระเนตรจ้องเขม็งไปยัง

ด้านนอกอยู่นานถึงครึ่งชัวยาม
่ พระพักตร์มืดดาจนแทบจะเป็ น
สี เดี ยวกับพื้นดินไปแล้ว ทัง้ ที่ อากาศเดือนแปดนั น้ แสนสบาย
แต่เฉินฮวายกลับรูส้ ึกหนาวเหน็บประหนึ่ งอยู่ในฤดูเหมันต์

ยามนี้ ทรงเหม่อลอยจึงไม่มีอนั ใด รอให้ทรงมีสติกลับคืน

มานัน้ จึงจะเป็ นจุดเริ่มต้นของขุมนรกที่แท้จริง

“สนมจ้ า ว....ยัง อยู่ ที่ ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว ?” ครู่ใ หญ่ องค์
จักรพรรดิจึงตรัสถามด้วยพระสุรเสียงทุ้มตา่

เฉินฮวายสะดุ้งเฮือกหนึ่ ง องค์จกั รพรรดิมิรบั สังผู

่ ้ใดจะ
กล้าย้ายศพโดยพลการ ต่อให้เป็ นไท่โฮ่วก็ยงั ต้องใคร่ครวญให้ถี่
ถ้วนเสี ยก่อน แม้นนางสิ้นชี พไปอย่างกะทันหัน แต่ อย่างไรก็
เป็ นพระสนมที่ องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานยิ่งมิอาจกระทา
เสมือนบุคคลทัวไปได้
่

31
 “พะยะค่ะ ยังอยู่ที่....ห้องรับรอง ยังมิได้เคลื่อนย้ายไปที่
ใด” เขากล่าวเสียงเบา

ครัน้ เซียวเหยี่ยนได้ยินว่าอยู่ที่ห้องรับรอง คิ้วพลันขมวด

เป็ นเลขแปดขึน้ มาทันใด

สนมเฉี ยนช่างฉลาดยิ่งถึงกลับเลือกสถานที่แห่งนี้ เขาไม่

รู้มาก่อนเลยจริงๆ ว่านางจะมีรสนิยมดี และกล้าหาญชาญชัย
ปานนี้

“นานางไปไว้ที่ตาหนักหมิงกวางเพื่อทาพิธีเจ็ดวัน ให้คน
ไปจัดการเรื่องนี้ ให้เรียบร้อยเสีย” เขาหยุดครู่หนึ่ งแล้วกล่าวต่อ
“ให้กรมพิธีการและชินเทียนเจียน*ตรวจดูฤกษ์ยามที่เหมาะสม
แล้วฝั งนางไว้ที่สุสานตะวันตกด้วยบรรดาศักด์ ิ ของพระชายา
ขัน้ หนึ่ ง”

กล่าวไปก็อดที่ จะทอดถอนใจไม่ได้ นึ กไปถึงของเล่นที่

สนมจ้าวชอบหยิบเล่น กระทังม่ ่ านมุกที่ ห้อยแขวนอยู่ตาหนั ก
ฉางเล่อที่ นางมักทาที เป็ นชอบเล่นเวลาอยู่ต่อหน้ าเขาทุกครัง้
รวมทัง้ เครื่องประดับแก้วแหวนล้วนให้ฝังพร้อมไปมากมายจน
ล้นเอ่อ

32
 หากกล่าวว่าที่ องค์จกั รพรรดิทรงจัดพิธีฝังศพของพระ
สนมให้สมเกียรติปานนี้ กเ็ พื่อแสดงละครให้ผ้อู ื่นได้ชม เช่นนัน้
สิ่งของต่ างๆ ที่ ทรงพระราชทานให้ นัน้ คงแทนน้ าพระทัยของ
พระองค์ พระองค์คงรู้สึกผิดจริงๆ ที่ กล่าวตรัสเมื่อครู่ก็มิใช่
กล่าวอย่างขอไปทีเท่านัน้

เฉิ นฮวายยัง มิ ท ัน ได้ ใ คร่ ค รวญถึ ง ความรู้สึ ก ขององค์

จักรพรรดิว่ามี ความรักอยู่กี่มากน้ อย พลันได้ยินพระสุรเสี ยง
เย็นชาที่ หนาวเหน็ บไปถึงกระดูกตรัสกล่าวว่า“ส่วนสนมเฉี ยน
นัน้ ให้นาตัวจากกองพิจารณาตัดสินโทษมาที่นี่ เดี๋ยวนี้ ”

นัน่ ไงเล่า ดังเขาว่าไม่ผิด องค์จกั รพรรดิทรงคลุ้มคลังเสี

่ ย
แล้ว

พระพัก ตร์ เ ปลี่ ย นไปอย่ า งกะทั น หั น พระอารมณ์ ก็

เปลี่ ยนไปอย่างฉั บพลัน เพิ่งจะเศร้าโศกเสี ยพระทัยกล่าวโทษ
พระองค์เองอย่างรู้สึกผิดอยู่เมื่อครู่ พริบตาก็ทรงมีพระพักตร์
เกรีย้ วกราดเห็นสิ่งใดก็ขดั พระทัยไปจนสิ้น สักวันตนคงต้องถูก
ขู่ขวัญเสียจนสิ้นใจตายเป็ นแน่

ครัน้ เมื่ อ ขัน ที ที่ ถ ูก ส่ ง ไปจัด การเรื่ อ งราวกลับ มาถึ ง

ตาหนัก เขาก็ยิ่งรูส้ ึกสัมผัสได้ถึงลางร้ายที่กาลังย่างกรายเข้ามา
33
 “ทูลฝ่ าบาท！” เฉินฮวายหน้ าขาวซี ด ดวงตาเบิกกว้าง
จนแทบถล่ น ออกมา “ขณะที่ พ ระสนมเฉี ยนถูกกองพิจารณา
ตัดสินโทษนาตัวไปนัน้ ยังมิทนั ได้ไต่ สวนพระสนมกลับ.....วิ่ง
ชนกาแพงจนสิ้นใจไปเสี ยก่อน ก่อนตายยังตะโกนว่านางมิได้
ฆ่าคน” เซียวเหยี่ยนขบกรามแน่ น โกรธกริ้วเสียแทบขบฟั นอัน
ขาวสะอาดนัน้ ให้แตกหักไป

“เจิ้นต้ องรู้อยู่แล้วว่านางมิได้ฆ่าแน่ ตัวโง่งม！โง่เขลา

！เบาปั ญญายิ่ ง！” เขายิ่ ง กล่ าวเสี ยงก็ยิ่ง ดัง ขึ้น เรื่อยๆ จน
แทบทาเอาฟ้ าถล่มลงมา

“ควรแล้วที่ นางต้องตาย ยังมิทนั ได้สืบสาวอันใด ก็ถอด

ใจฆ่ าตัวตายไปเสี ยแล้ว เดิมที คิดจะฟั งเรื่องราวจากปากนาง
เสียก่อน เพื่อดูว่าจะหาเบาะแสอันใดได้บา้ ง แต่นางกลับมาตาย
ไปเช่นนี้ หากนางตายช้ากว่านี้ สกั วันมันจะทาให้นางมิได้ไปเกิด
หรือไร”

ภายในหนึ่ งวันกลับมีพระสนมตายไปถึงสองคน ผู้หนึ่ ง

เป็ นผู้ถกู กระทา อีกผู้หนึ่ งเป็ นผู้ต้องสงสัยทว่าทัง้ สองกลับไม่มี
ชีวิตอยู่แล้วเหลือไว้เพียงความคลุมเครือเท่านัน้

34
 องค์จกั รพรรดิยิ่งกล่าวตัดยิ่งทรงโกธรกริ้ว พระองค์ทุบ
พระหัตถ์ลงบนโต๊ะเสียงดัง “ปึ ง” เฉินฮวายได้ยินเพียงเสียงดัง
“แคร่ ก ” โต๊ะ ไม้ ป ระดู่ที่ แ กะสลัก อย่ า งประณี ต ก็ห ัก ร้า วทัน ที
หากทุบอีกเพียงครังโต๊ ้ ะคงได้พงั กองลงกับพืน้ เป็ นแน่

เฉินฮวายเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน

องค์จกั รพรรดิ ท อดพระเนตรเห็น เช่ น นั น้ กลับ ยิ่ ง โกธร

กริ้ว “เจิ้นกระทาการใดล้วนไม่ราบรื่น แม้แต่โต๊ะอันผุพงั นี้ กย็ งั
มิเป็ นใจให้เจิ้น กระทังดื
่ ่มน้ายังติดซอกฟัน ออกไปให้หมด เจิ้น
อยากอยู่เงียบๆ！”

เหล่าข้าราชบริพารล้วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทุก
คนต่างรอคอยวาจานี้ อยู่ ทรงบริภาษมามากมายพวกตนกลับ
ได้ยินเพียงประโยคนี้ เท่านัน้

แน่ นอนว่าต้องเป็ นเฉินฮวายที่ต้องเดินนาขบวนออกไป

ด้วยไม่มีผ้ใู ดมีตาแหน่ งสูงไปกว่าเขา มิอาจเดินนาหน้ าเขาได้
และที่ ส าคัญ ไปกว่ า นั ้น คื อ เขาเป็ นผู้เ หมาะสมที่ จ ะช่ ว ยปรับ
จัง หวะการเดิ น ของเหล่ า ข้ า ราชบริ พ ารมิ ใ ห้ เ ห็น ชัด ว่ า ปรี ด า
เพี ย งใดที่ ไ ด้ อ อกไปจากที่ แ ห่ ง นี้ จ นท าให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รง

35
พิโรธอี ก เช่ นนั น้ พวกเขาล้วนต้ องถูกโบยก้ นไม่เว้นแม้แต่ คน
เดียวเป็ นแน่

เหล่ า ขุ น นางมิ ได้ ว าสนาดี เ ท่ า พวกตน พวกเขานั ง่

รับประทานอาหารอยู่ในตาหนักเฟิ่งเทียนอย่างกระอักกระอ่วน
ใจเป็ นเวลาเกือบสองชัวยามแล้่ ว เฉินฮวายจึงมาแจ้งให้ทุกคน
ออกจากวังเดี๋ยวนัน้ ยามนัน้ พวกเขาที่ กินอาหารจนมาถึงจมูก
แล้ ว นั ้น ไม่ มี ใ ครสนใจเฉิ นฮวายไปชัว่ ขณะ ครัน้ เมื่ อ ทราบ
ภายหลังว่าสนมจ้าวสิ้นลมหายใจไปอย่างกะทันหันในตาหนั ก
เหรินโซ่ ว เหล่าขุนนางล้วนให้อภัยที่ จกั รพรรดิจางเหอทรงทา
ให้พวกตนหวาดวิตกในครานี้ ไปในทันที

แม้ แต่ พ วกเขาเองเมื่ อต้ องสูญเสี ย อนุ อนั เป็ นที่ รกั ก็ยงั
เศร้าเสียใจไปครึง่ ค่อนเดือน แล้วองค์จกั รพรรดิทรงโปรดปราน
ยกยอนางให้ทวหล้ ั ่ าได้ประจักษ์แต่ยงั ไม่ทนั ข้ามคืนก็พบจุดจบ
เช่นนี้ การที่พระองค์จะทรงโทมนัสก็เป็ นเรือ่ งธรรมดายิ่ง

่ าที่ ว่ าอวดอ้ างความรักมักตายเร็ว ทว่ านี่ กลับ เร็ว

ดังค
เกินไปแล้ว

ครัน้ เมื่อเหล่าขุนนางอิ่มหนาสาราญแล้วจึงได้ออกจาก
วังหลวงไปอย่างไร้รอยขีดข่วน แต่ เหล่าสตรีสูงศักด์ ิ กลับมิได้
36
เป็ นเช่นนัน้ เนื่ องด้วยเรื่องเกิดที่ตาหนักเหรินโซ่ว ผู้คนที่ อยู่ใน
ที่ เกิดเหตุจึงล้วนต้ องถูกกองพิจารณาตัดสินโทษสอบปากคา
เพื่อจดบันทึกคาให้การ กระทังฟ้ ่ ามืดจึงถูกปล่อยตัวออกจากวัง
หลวงไป

ทัง้ หมดเป็ นเพี ยงแค่ขนั ้ ตอนแรกเท่ านั น้ เมื่อได้รบั พระ

ราชอนุญาตจากองค์จกั รพรรดิ กองตัดสินพิจารณาตัดสินโทษ
จึงตรวจสอบได้อย่างมีอิสระ พวกเขาตรวจสอบตัง้ แต่เครื่องใช้
ถ้วยชามไปจนถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เหล่านางกานัลขันทีได้เห็น
ได้ ยิ น แต่ ล ะขั น้ ตอนล้ ว นตรวจสอบอย่ า งละเอี ยดเมื่ อ
สอบปากคาตาหนักเหรินโซ่วแล้วก็ตามติดด้วยด้วยตาหนักหมิ
งกวาง จากกลางวันกระทังกลางคื ่ นจนฟ้ าสางวิหคขับขานจึง
แล้วเสร็จ ครัน้ ถึงยามสาย เจ้าหน้ าที่กองตัดสินพิจารณาโทษจึง
มาพบเฉินฮวาย เขาพลันรูส้ ึกถึงลางร้ายบางอย่าง

“เจ้าว่าอันใด?” เฉินฮวายเอ่ยถามพัลวัน

“พระสนมเฉี ยน....ฟื้ นแล้วขอรับ....” หลี่ ฮุ่ย เจ้าหน้ าที่ กอง

ตัดสินพิจารณาโทษนัน้ มีอายุราวสามสิบเอ็ดสามสิบสองปี รูปร่าง
ท้วม เพียงแค่เขาขยับตัวเนื้ อแก้มเขาก็ล้วนสันไหวตามไปด้
่ วย

37
 กองตัดสินพิจารณาโทษเป็ นหนึ่ งในกองงานที่ เฉินฮวาย
เป็ นผู้ดแู ลเพื่อตัดสินสืบสวนเรื่องราวต่างๆภายในวัง หากนาง
กานัลขันที คนใดกระทาผิดกฎล้วนต้องถูกกองตัดสินพิจารณา
โทษลงโทษตามระเบี ย บ แม้ แ ต่ เ รื่ อ งขโมย เข็ม เย็บ ผ้ า จนถึ ง
ทะเลาะวิวาทฆ่าคนวางเพลิง ไม่ว่าเรื่องราวใดที่ เกิดขึ้นภายใน
วังพวกเขาล้วนมีหน้ าที่ ต้องจัดการดูแล ไม่กี่ปีมานี้ อานาจที่ มี
จ ากัด นั ้น นั บ วัน ยิ่ ง ขยายวงกว้ า งขึ้ น เรื่ อ ยๆ แม้ แ ต่ พ ระสนม
กระท าผิ ด กฎก็ย ัง ต้ อ งให้ ก องตัด สิ น พิ จ ารณาคดี โ ทษเป็ นผู้
สอบสวน

เครื่องทรมานของกองสาเร็จโทษแห่ งศาลต้ าหลี่ เป็ นที่

เลื่องลือยิ่ง นี่ เองที่ เป็ นสาเหตุให้สนมเฉี ยนหวาดกลัวจะถึงกับ
ยอมปลิดชีพตนเอง

ผู้ใดเลยจะรู้ว่าเมื่อถึงยามรัตติกาลนางกลับ ฟื้ นคื น ขึ้น

่ ง้ กองพิจารณาตัดสินโทษล้วนตกใจจน
มากอี กครัง้ ผู้คนทัวทั
ปัสสาวะแทบราดแล้ว

“ใต้เท้า ท่านว่าเราควรทาเช่นไรดี?” หลี่ฮ่ยุ เอ่ยถามอย่าง

แสนซื่อ

38
 ด้วยเฉินฮวายเป็ นผูบ้ งั คับบัญชาของกองพิจารณาตัดสิน
โทษ หลี่ ฮุ่ ย มาหาเขานั ้น เป็ นเรื่ อ งธรรมดายิ่ ง อี ก ทัง้ ความ
สัมพันธ์ส่วนตัวของทัง้ สองก็นับได้ว่าไม่เลว เฉินฮวายกัดฟั น
กรอดแต่กลับมิได้แสดงโทสะตนออกมา เพียงบอกให้หลี่ฮ่ยุ รอ
สัก ครู่แ ล้ ว ไปเข้ า เฝ้ า องค์จ กั รพรรดิ เ พื่ อ ทู ล ให้ พ ระองค์ท ราบ
เรือ่ ง

เซี่ ยวเหยี่ยนมิได้นอนทัง้ คืน เขาเดินวนไปมาในตาหนัก

บรรทมด้วยดวงตาดาคลา้ เช่นนัน้

ครัน้ ได้ฟังคาบอกกล่าวของเฉินฮวายก็หยุดฝี เท้ าตนลง

โดยพลัน นั ย น์ ตาหงส์จบั จ้องเฉิ นฮวายเขม็ง “เจ้าว่ าใครฟื้ น
แล้ว? สนมจ้าว?”

“....” พระกรรณของพระองค์มี มู ล พระโสตมากเกิ น ไป

หรือไร?

เฉินฮวายยกสองมือขึ้นประกบกันพร้อมกล่ าวทูลด้ วย
เสียงสันน้
่ อยๆ “สนมเฉี ยนพะยะค่ะ สนมเฉี ยนฟื้ นแล้วพะยะค่ะ
พระสนมบอกว่ามีเรือ่ งจะกราบทูลต่อพระองค์พะยะค่ะ”

39
 *ชิน เที ย นเจี ย น เป็ นชื่ อต าแหน่ ง ข้ าราชการ ท าหน้ าที่
คานวณวันเวลา ตรวจดูฤกษ์ยามต่างๆ คล้ายตาแหน่ งราชครู
ของประเทศไทย

40
 55 โลกใบนี้ ช่างบ้าคลังนั
่ ก

หลังจากที่ เซี ยวเหยี่ยนบดขยี้หยกลา้ ค่าจนแหลกคามือ

ตนแล้ ว นั ้น ก็มี ส ติ เ ตรี ย มใจพร้ อ มพบกับ สนมเฉี ยนได้ อ ย่ า ง
รวดเร็ว

เฉินฮวายเกิดความกังวลใจเล็กน้ อย ด้วยองค์จกั รพรรดิ

มิใช่ ไก่ ขี้โรค บ่ามิอาจแบกมือมิอาจจับ แต่ กลับเป็ นบุรุษห้ าว
หาญพลังยุทธ์แข็งแกร่งยิ่ง เมื่อวานทรงทุบโต๊ะหักไปวันนี้ กบ็ ีบ
หยกขาวชัน้ ดีแตก เขากลัวเหลือเกินว่าสนมเฉี ยนวิ่งชนกาแพง
มิตายแต่จะถูกจักรพรรดิที่บา้ คลังกระทื
่ บจนตายแทน

“ทรงให้นาตัวนางมาที่ ห้องตงหน่ วนดีหรือไม่พะยะค่ะ?”

เขากล่าวโน้ มน้ าวด้วยไม่ปรารถนาให้ตาหนักบรรทมต้องเปื้ อน
โลหิต “พระสนมเฉี ยนใช้ศีรษะกระแทกเสาจนตาย ร่างของนาง
ต้ อ งเกรอะกรัง ไปด้ ว ยโลหิ ต ทัง้ ยัง ถูก ทิ้ ง ไว้ ท ัง้ คื น อาจท าให้
ตาหนักนี้ สกปรกได้นะพะยะค่ะ”

เซียวเหยี่ยนพยักหน้ ารับ มือโบกสะบัดเอาเศษหยกทิ้งไป

อย่างไม่ยี่หระแล้วเดินไปยังห้องตงหน่ วน

41
 เวลาผ่านไปราวหนึ่ งก้ านธูป สนมเฉี ยนจึงถูกขันที ของ
กองพิจารณาตัดสินคดีนาตัวเข้ามา

เซี ย วเหยี่ ย นถูก เฉิ นฮวายเกลี้ ย กล่ อ มให้ นั ง่ ลงบนโต๊ะ

ไม้พยูงซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าโต๊ะไม้ประดู่ที่ถกู ทุบไปเมื่อวานนี้ ถึง
ครึ่ง อีกทัง้ เนื้ อไม้แน่ นหนาทนทานกว่ากันยิ่ง บนโต๊ะมีจตุรตั นะ
แห่งห้องอักษรจัดวางอยู่

เฉินฮวายคิดว่าอย่างน้ อยก็ต้องมีเครื่องกี ดขวางกิริยา

อันวู่วามไว้บา้ งนัน้ เป็ นเรื่องดี หากองค์จกั รพรรดิทรงกริ้วขึน้ มา
เขาก็ยงั พอมีเวลาบ้างหรือหากสถานการณ์ ยา่ แย่จริงๆ ก็ให้เขา
มีเวลาพอให้แกล้งตายได้

“ถวายพระพรฝ่ าบาท”

เซี ย วเหยี่ ย นแลเห็น ว่ า สนมเฉี ยนนั ้น มี ผ้ า พัน ไว้ ร อบ

ศีรษะ ขอบตาข้างหนึ่ งเขียวคลา้ หน้ าผากข้างขวาปูดบวมแดง
ขึ้นมา ใต้ คางยังมีรอยขีดข่วนถึงสามรอย ทัวทั ่ ง้ ร่างนัน้ อาจใช้
สามคามาบรรยายได้ว่า “สกปรก” “เละเทะ” “ทุเรศ”

ไม่ร้วู ่านางกลิ้งลงไปกับพื้นมาแล้วกี่ รอบเพราะอาภรณ์

ของนางนั น้ มีทงั ้ คราบโลหิตและดินฝุ่ น ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงผม

42
เผ้าอัน หลุด ลุ่ย ของนาง แม้แต่ ปิ่นมุกประดับ ก็ล้ ว นหล่ น หาย
เหลือเพียงปิ่นไม้หนึ่ งเล่มเท่านัน้ อเนจอนาถจนมิอยากเอ่ยถึง

เพียงเห็นสภาพนางก็ทราบได้ว่าการวิวาทคงหนักหน่ วง
รุนแรงไม่น้อย

เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้วมุ่นยังมิทนั ได้เอ่ยปากไต่ถามก็ยิน

เสียงสนมเฉี ยนคุกเข่าลงบนพืน้ ดัง “พลัก” ่ แม้นได้ยินเพียงแผ่ว
เบาแต่ฟังแล้วคล้ายกับว่ากระดูกหัวเข่าของนางได้ปักลึกลงไป
บนพื้ น ก็ มิ ปาน ท าให้ ผู้ ค นหวาดหวัน่ ยิ่ งถึ ง กั บ ท าให้ อ งค์
จักรพรรดิและเฉินฮวายสองนายบ่าวนิ่งงันไปชัวขณะ ่

“ฝ่ าบาททรงประปรีชา เชี่ ยเซินถูกใส่ ร้ายเพคะ เชี่ ยเซิน

กล้ า สาบานต่ อ สวรรค์ เชี่ ย เซิ น มิ ไ ด้ เ ป็ นคนฆ่ า สนมจ้ า ว นาง
่ ง้ วังเป็ นพยานได้ เชี่ ยเซินดื่มสุรามากไปทาให้ เสี ย
กานั ลทัวทั
มารยาทต่อสนมจ้าว แต่การตายของสนมจ้าวนัน้ มาจากสาเหตุ
อื่นเพคะ”

วาจาของสนมเฉี ยนหลังไหลออกมาดั
่ งท
่ านบพัง ตัง้ หน้ า
ตัง้ หน้ าพูดไปอย่างไม่แม้แต่จะเปิดช่องว่างให้ผ้อู ื่นได้เอ่ยแทรก
“ก่อนที่สนมจ้าวจะสิ้นใจ เชี่ยเซินได้ยินนางพูดว่า “มีคนวางยา”

43
อีกอย่างหากสนมจ้าวถูกเชี่ยเซินบีบคอตายจริง ต้องมีร่องรอย
แน่ แค่เห็นศพก็จะทราบได้ทนั ทีเพคะ”

เซียวเหยี่ยนบีบนวดขมับตน

เหตุใดตายไปเพียงครัง้ พอฟื้ นขึน้ มาวาจากลับดูลึกลับถึง

่ าที่ว่าไม่ตีบนตัวก็มิรจู้ กั เจ็บ?
เพียงนี้ ? หรือเป็ นดังค

เหลือบมองไปยังท่วงท่าการนัง่ ที่ถกู ต้องตามกฎระเบียบ

ทุกประการ ดี งามจนอยากจะวาดเป็ นภาพให้ เหล่านางกานั ล
ขันทีหดั เลียนอย่างบ้าง อีกทัง้ วาจาที่นางกล่าวเมื่อครู่นี้อีก มิได้
เกรี้ ย วกราดดัง่ ปื นใหญ่ เ ช่ น ที่ ผ่ า นมา แต่ ล ะค าที่ ก ล่ า วแม้
ตรงไปตรงมาแต่กลับไม่พดู ถึงจุดสาคัญ

“ผูใ้ ดวางยา?” เซียวเหยี่ยนเอ่ยถาม

“...สนมจ้าวเพี ยงพูดว่ามีคนวางยา แต่ มิได้บอกว่าเป็ น

ผูใ้ ด”

เซียวเหยียนลูบคลาแท่นทับกระดาษตราราชสีหท์ ี่วางอยู่
บนโต๊ะ เฉินฮวายที่ ยืนอยู่ด้านหลังรู้สึกสันสะท้
่ านจึงลอบขยับ
ย้ายออกไปยืนอยู่ด้านข้าง

44
 “ฟั งเจ้าพูดออกมาแต่ ละคาล้วนเต็มไปด้วยเหตุและผล
ทว่าเหตุใดถึงได้คิดปลิดชีพตนเล่า?หรือเจ้าเจตนาทาให้เจิ้นมี
โทสะ” เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึน้ เอ่ยถามเสียงเบา

มารดามันเถอะ！

หากมิใช่เกรงว่าตนวิ่งเอาศีรษะชนกาแพงแล้วจะมีเพียง
โลหิตไหลศี รษะแตกแต่ กลับไม่ตาย เฉินหรูอี้กอ็ ยากจะเลี ยน
อย่างความใจเด็ดของสนมเฉี ยน ปลิดชี พตนอย่างไม่สนสิ่งใด
เช่นกัน

ใช่ แล้ว นางฟื้ นคืนขึ้นมาอี กครัง้ แล้ว ทัง้ ยังฟื้ นขึ้นมาใน

ร่างของสนมเฉี ยน ไปอยู่ในร่างใครก็ไม่อยู่เหตุใดต้องเป็ นพระ
สนมเฉี ยนผูน้ ี้ ด้วยเล่า?

สาวงามหน้ าอกอวบทว่ า ไร้ ปั ญ ญา ไม่ ป ระเมิ น สถาน

การณ์ต่างเห็นรอบด้านเป็ นศัตรู ที่สาคัญนางยังเป็ นผูต้ ้องสงสัย
เพียงคนเดียวอีกด้วย หากมิอาจพิสูจน์ ความบริสุทธ์ ิ ของตนได้
ก็ต้องถูกลากไปสู่เครื่องลงโทษของกองพิจารณาตัดสินโทษที่
แค่ ผ้คู นได้ ฟั ง ชื่ อก็ล้ว นต้ องหลังน่ ้ าตาแล้ ว แม้ น พิ สูจน์ ค วาม
บริ สุท ธ์ ิ ได้ แ ต่ ค วามผิ ด ที่ อ าจหาญไปท าร้ า ยพระสนมถึ ง ห้ อ ง

45
รับรองก็มิใช่ว่าจะหายไป โทษตายอาจละเว้นได้แต่โทษเป็ นนัน้
ยากจะหลีกเลี่ยง

สวรรค์ท รงมี พ ระประสงค์ย กระดับ ความยากขึ้ น หรื อ

เพราะรูส้ ึกว่านางเสพสุขมากเกินไปเมื่อคราเป็ นสนมจ้าว ครังนี
้ ้
จึงให้นางได้ลาบากบ้างเพื่อเป็ นการชดเชย

เหตุใดต้ องกลันแกล้
่ งปานนี้ ！เฉินหรูอี้ร้องไห้ แต่ กลับ
ไร้น้าตา

การตายของนางในครานี้ ทาให้นางเริ่มสงสัยถึงการตาย
ของตนในคราที่ยงั เป็ นหวงโฮ่วขึน้ มา

หัวใจหยุดเต้ นกะทันหันอาจอธิบายได้ว่าเป็ นเรื่องของ

สุขภาพร่างกายทว่าการตายของคนทัง้ สองก็ไม่น่าจะบังเอิญ
ปานนี้ ได้ ผู้หนึ่ งเป็ นหวงโฮ่วพระมารดาแห่งแผ่นดิน อีกผู้หนึ่ ง
เป็ นพระสนมที่ องค์จกั รพรรดิโปรดปรานเชิดชูเป็ นอย่างมาก
เรื่องนี้ ต้องเกี่ ยวกับบุคคลที่ มีอานาจและผลประโยชน์ เป็ นแน่
หากบอกว่าเรื่องราวนี้ ไม่ได้มีเงื่อนงาใดๆ นางก็ไม่เชื่ อว่าการ
ฟื้ นคืนในหลายครานี้ ของนางเป็ นความจริงเช่นกัน

46
 หรือเป็ นเพราะนางนั น้ โง่งมจนสวรรค์มิอาจทนดูได้ จึง
บัน ดาลให้ น างเกิดตายเช่ นนี้ อยู่หลายครัง้ เพื่ อให้ นางได้ เห็น
ความจริงข้อนี้ ?

การตายของนางผู้ใดเป็ นผู้ได้รบั ผลประโยชน์ คนผู้นัน้ ก็

คือผูท้ ี่น่าสงสัยที่สดุ

พระราชวังแห่งนี้ มิได้มีผคู้ นมากมายจนมิอาจคาดเดาได้

ผูท้ ี่มีอานาจบารมีนัน้ น้ อยนัก คาดเดาได้ไม่ยากเลย

เพียงแต่ยามนี้ นางฟื้ นคืนมาในร่างสนมเฉี ยนจึงพยายาม

ทาทุกวิถีทางเพื่ อไม่ให้ ตนต้ องเข้าไปรับโทษในกองพิจารณา
ตั ด สิ นโทษ ไหนเลยจะมี เ วลาคิ ดเรื่ อ งบุ ญ คุ ณ ความแค้ น
เหล่านัน้ ที่ มีชีวิตคืนมาได้กเ็ พราะความดีที่สตรีสกุลเฉี ยนและ
บรรพบุรุษตระกูลเฉินได้สะสมมานับแปดชาติภพทว่าพริบตา
ล้วนถูกนางดึงมาใช้จนสิ้น

นางนั ้น มิ ไ ด้ ต้ อ งการอัน ใดมากมาย แค่ ไ ม่ น านางไป

ส าเร็จโทษที่ กองพิ จารณาตัดสิน โทษจะให้ น างตายอย่ างไรก็
ย่อมได้ นางเพี ยงแต่ ขอตายอย่างสบายสักหน่ อยเท่ านั น้ นาง
เองก็มิใช่ไม่เคยตาย ขอเพียงอย่าให้นางได้รบั โทษอย่างตายทัง้
เป็ นก็พอ จะตายหรือไม่นางล้วนว่าดีทงั ้ สิ้น.....
47
 “ฝ่ าบาท เชี่ ย เซิน กระท าผิด ครานี้ เ พี ย งเพราะวู่ว ามไป
หน่ อยจึงได้กระทาเรื่องโง่เขลาและไร้ความรับผิดชอบเช่นนี้ ลง
ไป” เฉินหรูอี้ล้วนพูดอันใดไม่ออกแล้วได้แต่ น้ าตาคลอ นี่ มนั
เป็ นชีวิตเช่นใดกัน ทัง้ ที่ถกู ผูอ้ ื่นกระทาจนตาย ชัวพร
่ ิ บตานางก็
กลับกลายเป็ นผูต้ ้องสงสัย

ตายแล้วก็ยงั มิจบไม่สิ้นกลับต้องมารับโทษทัณฑ์

โลกใบนี้ ช่างบ้าคลังนั ่ ก สวรรค์จะรู้หรือไม่ว่ากาลังกลัน่

แกล้งหญิงสาวผูบ้ ริสทุ ธ์ ิ ทงั ้ จิตใจงดงามเช่นนางอยู่

นางก้ ม หน้ าต่ า แสดงออกถึ ง ความเสี ย ใจอย่ า งที่ สุ ด

น้ า เสี ย งโกรธเคื อ งทว่ า ท่ า ทางที่ แ สดงออกกลับ นบน้ อมยิ่ ง
เพื่อให้องค์จกั รพรรดิทรงพระทัยอ่อน

“ในวิ น าที ที่ เ ชี่ ย เซิน ปลิด ชี พ ตนนั น้ ก็ส านึ กได้ ว่ าตนได้
กระท าความผิ ด อัน ร้า ยแรงเสี ย แล้ ว องค์จ กั รพรรดิ ท รงพระ
ปรีชายิ่งขอเพียงมีพยานหลักฐาน ผู้ใดเลยจะโยนความผิดให้
เชี่ยเซินได้ เป็ นเพราะเชี่ยเซินไม่รคู้ วาม แม้นตายไปอย่างสบาย
ทว่ากลับเนรคุณต่อฝ่ าบาททัง้ หันหลังให้กบั ความจริง...หากไม่
มีผใู้ ดได้รบั รู้ถึงวาจาสุดท้ายที่สนมจ้าวทิ้งไว้ให้ คนร้ายตัวจริงก็
จะโยนความผิดมาให้เชี่ยเซิน แม้เชี่ยเซินจะถูกใส่ร้ายก็มิเป็ นไร
48
แต่ เช่ นนั น้ กลับจะกลายเป็ นผู้ช่วยของคนร้ายไป ทัง้ เป็ นการ
ปิดบังเบือ้ งสูงด้วย”

นางสู ด หายใจเข้ า เพื่ อ ข่ ม กลัน้ ความขมขื่ น นั ้น ไว้ แ ล้ ว

กล่าวว่า “เคราะห์ดีที่เชี่ ยเซินฟื้ นคืนมาแล้วจึงได้นาวาจาของ
สนมจ้ า วทู ล ถวายต่ อ ฝ่ าบาท มิ เ ช่ น นั น้ ต่ อ ให้ เ ชี่ ย เซิ น ตายไป
หมื่นครัง้ ก็ยงั มิสาสม”

“..........”

เซียวเหยี่ยนนวดคลึงดวงตาตนแล้วมองนางอย่างถี่ถ้วน
อีกครัง้ ปากน้ อยๆ นี้ ช่างเจรจานักทัง้ ยังรู้จกั ประจบสอพลอยิ่ง
แต่ ละคานั น้ แสนลื่นไหล หากมิใช่ หน้ าอกอวบอูมที่ กระเพื่อม
ไหวขึ้นลงไปมานัน้ เขาคงคิดว่าเป็ นสนมจ้าวของเขาต่างหากที่
ฟื้ นคืนมาแต่เป็ นเฉินฮวายที่ตามีปัญหาจึงรายงานชื่อผิดไป

49
 56 โปรดกรุณา

“เจ้ า มี ป ณิ ธานที่ ยิ่ ง ใหญ่ ป านนี้ ” เซี ย วเหยี่ ย นยิ้ ม เย็น

พลางใช้มือลูบแท่นทับกระดาษตราราชสี ห์ “เจิ้นควรตกรางวัล
แก่เจ้าใช่หรือไม่?”

เฉินหรูอี้เนื้ อตัวสันเทา
่ “เป็ น....เรือ่ งที่เชี่ยเซินควรกระทา
ทัง้ สิ้นเพคะ”

เซียวเหยี่ยนข่มกลัน้ ตนไว้เพื่อมิให้ขว้างแท่นทับกระดาษ
ตราราชสี ห์ เ ข้ า ใส่ ใ บหน้ าบวมปู ด แสนอเนจอนาถของนาง
เพราะด้วยแรงที่ เขามีอาจทาให้นางตายได้ แค่นึกว่าแท่ นทับ
กระดาษตราราชสี ห์อนั วับวาวสวยงามนี้ ต้องเปื้ อนโลหิตและ
เนื้ อสมองสีขาว เขาก็พลันเปลี่ยนใจ

“เจ้ า รู้จ กั จ านรรจาปานนี้ เช่ น นั ้น มิ สู้ เ ล่ า ถึ ง ความกล้ า

หาญของเจ้าให้เจิ้นฟั งเถิด คราที่ เจ้าสกัดกัน้ สนมจ้าวของเจิ้น
ในห้องรับรองนัน้ เจ้าได้ตบตีนางกานัลเสียจนเลือดตกยางออก
เจิ้นคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพลังยุทธ์เจ้าจะสูงส่ งปานนี้ ขอเพียงเจ้าใช้
สองมื อ สองเท้ า อัน ทรงพลัง นี้ ผัน ตนไปเป็ นทหารปกป้ อง
ชายแดนเพื่อตอบแทนคุณแผ่นดินต้าจิ้นคงดีไม่น้อย เจ้าจะไป

50
ร้องเพลงเต้นระบาที่ หอสุขสันต์ทาไมกัน ！เช่นนัน้ มิเท่ ากับดู
แคลนบุคคลที่มีความสามารถเช่นเจ้าหรอกหรือ”

ความจริงแล้ววาจาเมื่อครู่กเ็ ป็ นความในใจที่ เฉินหรูอี้

อยากบอกต่อสนมเฉี ยนเมื่อคราตนถูกนางสกัดขวางไว้ในห้อง
รับรองเช่นกัน

ทว่าบัดนี้ นางกลับกลายเป็ นสนมเฉี ยนไปแล้ว

เฉิ นหรูอี้ อ ยากจะบ้า ตาย นางท ากรรมอัน ใดไว้ ก นั แน่

เหตุ ใ ดสนมเฉี ยนปลิ ด ชี พ ตนตายไปแต่ ก ลับ ทิ้ ง เรื่ อ งยุ่ งยาก
เหล่านี้ ให้ นางต้ องแบกรับแทน โลกนี้ ยงั มีเรื่องน่ าเศร้ากว่านี้ อีก
หรือไม่?

“คือเชี่ย...”

นางยัง มิ ท ัน กล่ า วจบค าก็ถ กู เซี ย วเหยี่ ย นกล่ า วตัด บท

ด้วยรอยยิ้มเย็นชา

“ทัง้ ยัง กล่ า วว่ า สนมจ้ า วแย่ ง องค์จ กั รพรรดิ ข องเจ้ าไป
เจิ้นเป็ นของเจ้าตัง้ แต่ เมื่อใดกัน? เจ้านับเป็ นสิ่งใดได้ แต่ กลับ
กล้ าเหิมเกริมต่ อสนมจ้าว? ถึงอย่างไรนางก็เป็ นถึงพระสนม
เอกที่ เจิ้นแต่งตัง้ เจ้ากินใจหมีดีเสือมาหรืออย่างไรถึงได้กล้าลง
51
มือต่ อนาง? เจ้าคิดว่าได้ตบหน้ าสนมจ้าวหรือตบหน้ าเจิ้นกัน
แน่ ? แม้แต่คนของเจิ้นเจ้ายังกล้าแตะต้อง เจ้าคงใช้ชีวิตจนเบือ่
แล้วกระมัง?”

เฉินหรูอี้พลันเกิดความซาบซึ้งขึ้นมาทันใด เป็ นครัง้ แรก

ที่ น างรู้สึ ก ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ก ล่ า วประชดประชัน ได้ อ ย่ า งพอ
เหมาะลงตัวยิ่ง

แม้ น พระองค์จ ะกล่ า วเช่ น นี้ เ พื่ อ นางจริ ง ๆ หรื อ เพี ย ง

เพราะรู้สึกไม่ยินยอมที่ โล่ป้องภัยที่พระองค์ทรงตัง้ บังขึ้นนัน้ ถูก
กระทาจนตาย แต่ ถึงอย่างไรก็ยงั กล่าวปกป้ องนาง นั บว่าดวง
หทัย แห่ ง ความเมตตามิ ไ ด้ ถ กู สุ นั ข กัด กิ น จนสิ้ น เท่ า นี้ น างก็
วางใจแล้ว...ทรงทาเพื่อราษฎรของราชวงศ์ต้าจิ้นและลาที่ ถกู
ผูอ้ ื่นกาจัดไปเสียก่อนที่พระองค์จะทันได้ใช้งานตัวนี้

“ฝ่ าบาท....”

“เจ้ าตายไปครานี้ สติ ปัญญากลับ ผ่องใสยิ่ง พูด จาเป็ น

เหตุเป็ นผลขึน้ ” เซียวเหยี่ยนกล่าวตัดบทอย่างไม่ไว้ไมตรี หรือ
บางที อ าจจะไม่ ไ ด้ ส นใจว่ า นางก าลัง จะเอ่ ย พู ด ด้ ว ยซ้า เขา
กระแทกแท่นทับกระดาษตราราชสี ห์ลงบนโต๊ะคราหนึ่ งทาเอา
เฉินฮวายเจ็บปวดหัวใจยิ่ง
52
 “ความหมายคือต่ อให้ เจ้าจะไม่ตายด้วยเคราะห์ดีหรือ
เพราะสวรรค์คุ้มครองก็ตามแต่ ทว่าเจ้าขอแค่ได้แสดงความ
จงรักภักดีต่อเจิ้นก็พอแล้ว ใช่หรือไม่?”

เฉิ นหรูอี้ แ ทบจะกระโดดเข้ า ไปกอดพระอู รุข ององค์

จักรพรรดิไว้ วอนขอให้พระองค์อย่างทรงเปลี่ยนเรือ่ ง

“เชี่ยเซินมิได้หมายความเช่นนัน้ .....”

“แล้วหมายความว่าเช่นใด”

เฉินหรูอี้ส ะดุ้ง เฮื อก หากฟั ง นางกล่ าวให้ จบจะทรงสิ้ น

พระชนม์หรืออย่างไร?

เห็นชัดว่าทรงตรัสถาม นางเอ่ ยตอบก็เป็ นเรื่องสมเหตุ

สมผลแล้วมิใช่ หรือ? ทว่าอ้ าปากคราใดล้วนถูกตัดบทอยู่รา่ ไป
นางจะบ้าตายแล้วนะ

“ความหมายของเชี่ ยเซินคือมิอาจให้ สนมจ้าวต้ องตาย

ไปอย่างคลุมเครือ” นางพลันเอ่ยเสียงสูงขึน้

“เชี่ ยเซินสมควรตายเป็ นหมื่นครัง้ เชี่ ยเซินน้ อมรับโทษ

ทัณฑ์ทุกอย่ าง ขอเพี ย งฝ่ าบาทสอบสวนถึ งการตายของพระ
53
สนมจ้าว อย่าปล่อยให้ คนร้ายลอยนวลจนพระสนมจ้ าวต้ อง
นอนตายตาไม่หลับเพคะ”

ห้ องตงหน่ วนพลันเงียบกริบ เจ้าหน้ าที่ ทงั ้ สองของกอง

ตัดสินพิจารณาโทษออกไปเสี ยนานแล้ว มีเพียงเฉินฮวายและ
ขันที คนสนิทเพียงไม่กี่คนที่ยืนอยู่ตรงนัน้ ประหนึ่ งเสาไม้ แต่ละ
คนล้วนมีสีหน้ าแตกต่างกันออกไป

วาจานี้ สะท้านสะเทือนเสียจนหูแทบดับสิ้น

หากไม่ทราบว่าพระสนมผูน้ ี้ คือผูท้ ี่สกัดขวางอยู่หน้ าห้อง

รับ รองมาก่ อ นอาจเข้ า ใจไปได้ ว่ า นางเป็ นผู้มี คุ ณ ธรรมอัน
ยิ่งใหญ่ผหู้ นึ่ งเลยเทียว

เซียวเหยี่ยนยิ้มอย่างมีโทสะ “กล่าวเช่นนี้ เจ้าก็มีความดี

ความชอบยิ่ง หากไม่มีเจ้า ความจริงคงต้ องสูญสลายไปสนม
จ้าวคงตายตามิหลับใช่หรือไม่”

เฉินหรูอี้ถกู ทิ้งไว้ในห้องเก็บศพของกองตัดสินพิจารณา
คดีทงั ้ คืน ครัน้ ฟื้ นคืนมานางก็ร้องตะโกนเสียงดังด้วยคิดให้คน
มาช่ วยทัง้ ต้ องการให้ ผ้คู นได้ทราบกันทัว่ เพื่อป้ องกันการฆ่ า
ปิดปาก
54
 นางว่ายวนอยู่ในเส้ นทางมรณะมาทัง้ คืนจึงมิร้วู ่าทัวทั
่ ง้
วังหลังกาลังวุ่นวายกับการตรวจสอบเงื่อนงาการตายอันไม่ชดั
แจ้งของสนมจ้าวอยู่เช่นกัน

“เชี่ยเซินมิได้หมายความเช่นนัน้ แน่ นอนเพคะ”

เฉินหรูอี้ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าองค์จกั รพรรดิทรงวางแผนสิ่ง

ใดอยู่กนั แน่ หากทรงเชื่ อมันว่ ่ านางฆ่ า เหตุใดยัง ทรงเปลื อง
น้ าลายกับ นาง แค่ ส่ ง นางไปยัง กองตัด สิ น พิ จารณาโทษก็สิ้ น
เรื่อง ทว่าหากทรงเชื่อว่านางนัน้ บริสุทธ์ ิ โทษมิอาจถึงตาย เหตุ
ใดต้ องกล่าวตาหนิด่ าว่านางอย่างแค้ นเคื องเสี ยจนนางแทบ
ตายตกไปตรงนี้ ด้วยเล่า

ทว่าองค์จกั รพรรดิมิใช่จเู ก่อเลี่ยง*ที่ ฆ่าคนด้วยคาพูดได้

พระองค์ยงั มิทรงเก่งกาจถึงเพียงนัน้ อีกอย่างนางในตอนนี้ หน้ า
หนาขึ้นมาก แม้แต่นางเองก็ยงั ตกใจและไม่อยากเชื่อ ทว่าครา
ที่นางเป็ นสนมจ้าวคอยรับใช้อยู่ข้างพระวรกายองค์จกั รพรรดิก็
ได้ฟังวาจาเช่ นนี้ มาไม่น้อย ฟั งเสี ยจนหูแทบเน่ า นางจึงชินชา
จนเห็นเป็ นเรือ่ งธรรมดาไปเสียแล้ว

จะให้ตายหรืออยู่กม็ ิ อาจตรัสให้ชดั เจนหรืออย่างไร?

55
 เฉินหรูอี้หวั ใจเต้นระรัว คอยระแวดระวังทุกทาง

“เชี่ ยเซินนั น้ ตายก็มิเสี ยดาย” นางเม้มปาก พยักหน้ าด้ ว ย

รู้สึ ก พอใจกับ วาจาประโยคนี้ ข องตนยิ่ ง “เชี่ ย เซิ น กระท าไม่
ถูกต้ อง ในใจย่ อมรู้สึ กผิด ความผิด ในการตบตี พ ระสนมนั น้
เชี่ ยซินน้ อมรับแต่โดยดี แม้นต้องตายตกตามสนมจ้าวไป เชี่ ย
เซินก็ยินดี ขอเพียงแต่ฝ่าบาท...จะทรงกรุณาเชี่ยเซิน โปรดอย่า
ส่ ง เชี่ ย เซิ น ไปยัง สถานที่ อ ัน ทรมานผู้ค นอย่ า งกองพิ จ ารณา
ตัดสินโทษเลยนะเพคะ”

เฉินหรูอี้กลืนน้าลายอย่างยากเย็น นางเข้าใจดีว่าเหตุใด
สนมเฉี ยนจึงยอมแบกรับมลทินแล้วปลิดชีพตนไป

นางแม้ น ตายมาหลายครา แต่ ก็ มิ เ คยไปยัง นรกใน

ตานานอันน่ าหวาดกลัวแห่งนี้ สกั ครัง้ กองพิจารณาตัดสินโทษ
นั น้ เปรียบดังสถานฝึ
่ กซ้ อมก่อนไปสู่นรกจริง ไม่ว่านางจะพ้ น
จากมลทินได้ หรือไม่ หากไปยังที่ แห่ งนี้ แล้วนางไม่ตายก็อาจ
พิการมิเช่นนัน้ ก็ต้องบาดเจ็บสาหัสเป็ นแน่

ในวังหลังนั น้ แม้นป้ ายของกองตัดสินพิจารณาจะมิได้

น่ าเกรงขามเท่ากับราชโองการ ทว่าสาหรับเหล่านางกานัลขันที
ที่ น้อยนั กจะได้ มีโอกาสรับราชโองการแล้ ว นั น้ ป้ ายของกอง
56
ตัด สิ น พิ จ ารณาคดี ก ลับ ท าให้ พ วกเขาขนหัว ลุ ก ได้ ม ากกว่ า
หลายเท่านัก

“เชี่ ย เซิน พร้อมรับ โทษทัณฑ์ ฝ่ าบาททรงพระราชทาน

สุราพิษแก่เชี่ยเซินเถิดเพคะ....”

เฉินหรูอี้ลอบเห็นพระพักตร์ของพระองค์ดูบูดเบี้ยวจึ ง รี บ
กลับ ค าโดยพลัน “หากเชี่ ย เซิ น ขอมากไป ฝ่ าบาททรงโปรด
มอบผ้าแพรยาวหรือกริชแก่เชี่ ยเซินก็ย่อมได้ เชี่ ยเซินจะปลิด
ชีพด้วยตนเองเพคะ”

เซียวเหยี่ยนรูส้ ึกปวดศีรษะหนึ บหนับอยู่ไม่คลาย

เพราะไปเยือนประตูผีมาหรืออย่างไร ทักษะการเจรจา
และภาษาของนางถึงได้พฒ ั นาไปถึงเพียงนี้ ? ประหนึ่ งได้พบกับ
โลกใหม่กม็ ิ ปาน วาจาช่างลื่นไหล ใช้คาได้ดี เขาจะไม่สงสัยเลย
หากมิ ใ ช่ ว่ า ในอดี ต นั ้น กว่ า เขาจะเข้ า ใจในสิ่ ง ที่ น างอยากจะ
สื่อสารได้นัน้ รอจนฟ้ าสางก็นับว่าเร็วไป

ในอดี ตเขาไม่เคยสงสัยว่ านางจะมี แผนแสร้งเป็ นสุ กร

หลอกกินพยัคฆ์แต่ อย่างใด อี กทัง้ ยังใจกว้างต่ อนางมากด้วย
หากเป็ นผู้อื่นที่ ไร้สติปัญญาและใจคอคับแคบเพียงถูกนางพรา่
57
บ่น ด้ ว ยวาจาอัน หาสาระไม่ได้ สื่ อสารสิ่ ง ใดล้ ว นมิอาจเข้ าใจ
นางคงถูกเตะเข้าตาหนักเย็นอย่างโดดเดี่ยวไปเสียนานแล้ว

เขามิอาจคาดเดาว่าในน้ าเต้าของสนมเฉี ยนมีโอสถอัน

ใดกันแน่ * ร้องขอความตายด้ วยสัตย์จริงหรือเพี ยงใช้ อุบ าย
ถอยเพื่อรุก?

“เงยหน้ าขึน้ ” เขากล่าวเสียงเย็นชา

พลันเห็นเฉินหรูอี้ค่อยๆ เงยหน้ าที่ บวมชา้ ขึ้นมา ในแวว

ตาคล้ายดังบอกว่
่ า “ฆ่าข้าเถอะ”

*จูเก่อเลี่ ยง เป็ นตัวละครในสามก๊ก เป็ นที่ ร้จู กั ในนาม

ขงเบ้ง หรือจูกดั เหลียง

*ในน้ าเต้ามีโอสถอันใด เป็ นสานวนเปรียบเปรยว่าไม่รู้

ว่าฝ่ ายตรงข้ามมีแผนการอะไร หรือจะมาไม้ไหนกันแน่

58
 57 ละเว้นโทษตาย

“เอาล่ะ เจ้าหยุดโยกโย้ได้แล้ว ตอนนัน้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น

กัน แน่ เล่ าให้ เ จิ้น ฟั ง ตัง้ แต่ ต้ น จนจบอย่ า งละเอี ย ดอี กครัง้ สิ ”
เซี ยวเหยี่ยนโบกมืออย่างราคาญใจ คิ้วขมวด สี หน้ ากลัดกลุ้ม
“ส่วนโทษของเจ้า มิใช่เจ้าว่าเช่นไร เจิ้นก็ต้องกระทาเช่นนัน้ ”

“จุดนี้ ” เขาเน้ นยา้ อย่างชัดเจนว่า “เจ้ารูด้ ี”

เฉินหรูอี้แทบกระอักเลือดตาย ผู้ใดกันแน่ ที่โยกโย้ไม่ยอม

เข้าประเด็นสาคัญเสี ยที ? เห็นชัดว่านางพยายามวกกลับเข้าสู่
จุดสาคัญของเรื่องราวอยู่ตลอด แต่ องค์จกั รพรรดิดุจอาชาป่ าที่
สลัด หลุ ด บัง เหี ย นก็มิ ป าน ใคร่ ต รัส สิ่ งใดก็ท รงตรัส สิ่ งนั ้น
สุดท้ายกลับกล่าวว่าเป็ นนางเองที่ คิดโยกโย้เปลี่ยนเรื่องตบตา
ผูค้ น

นางยินดี รบั โทษตาย กระทังค

่ ิ ดวิธีต่างๆ ให้ พระองค์ท รง
เลือก สุดท้ายกลับเข้าพระทัยว่าเป็ นกลอุบายของนาง

เมื่อเจ้าเผลอกระทาผิดแม้แต่ลมหายใจก็ยงั ผิด...

แม้ ค วามผิด นั น้ จะเป็ นสิ่ ง ที่ ส นมเฉี ย นได้ กระท าไว้ แต่
เมื่อเอาสมบัติเขามาก็จาต้ องตอบแทนให้ ถึงที่ สุด เมื่อนางใช้
59
ร่างของสนมเฉี ยนแล้ว ผลประโยชน์ อนั ใดนางล้วนได้รบั ครันมี
้
โทษทัณฑ์นางก็มิอาจหลีกหนี จาต้องทนรับไป

เดิมที เฉินหรูอี้เป็ นผู้คอยมองดูสนมเฉี ยนยกมือวาดเท้า

ก่อเรื่องวิวาทอย่างมิเกรงกลัว แต่ ยามนี้ จาต้องเปลี่ยนสถานะ
มาเป็ นสนมเฉี ยน ต้องใช้มมุ มองของสนมเฉี ยนมาบอกเล่า การ
ช่วยสนมเฉี ยนก็คือการช่วยตัวนางเอง

นางนิ่งคิดถึงเหตุการณ์ เพียงครู่จึงบอกเล่าถึงทุกสิ่งที่ตน
เห็นออกมาอย่างละเอียด วาจาที่เอ่ยเล่านัน้ ทัง้ คล้ายอยู่ฝัง่ สนม
เฉี ยนทัง้ ไม่คล้ายอยู่ฝัง่ สนมเฉี ยน

เมื่อคนเราต้ องเผชิญกับความตายมักเผยพลังอันไร้ขีด
จาที่ ซ่อนอยู่ออกมา เซี ยวเหยี่ยนได้แต่จานนแล้ว หากบรรยาย
รูปลักษณ์ ของสนมเฉี ยนตอนนี้ ว่า สกปรก เละเทะ ทุเรศ เช่ น
นัน้ วาจาที่ เปล่งออกมาจากปากนางก็ย่อมเรียกขานว่า รวดเร็ว
แม่นยา ชัดเจน

ทุกถ้อยคาล้วนมีเหตุมีผล กระจ่างแจ้งชัดเจน นางยอม

รับผิดอย่างเปิดเผย ทุกคาล้วนเต็มไปด้วยความจริงใจ ไม่ทาให้
รู้สึกว่านางกาลังคิดจะปั ดความรับผิดชอบเลย แต่ กลับรับรู้ได้
ถึงจิตใจอันมันคงที
่ ่ มีต่อองค์จกั รพรรดิ อีกทัง้ อานุภาพของสุรา
60
จึงทาให้ นางกระทาการเช่ นนั น้ ออกไป นางกล่าวสรุปว่าเรื่อง
ทัง้ หมดเป็ นเพียงความหึงหวงเท่านัน้

แน่ นอนว่านางมิได้ลืมเล่าว่าตนเข้าใจผิดคิดว่าสนมจ้าว
ให้สนมจงมากลันแกล้
่ งตนด้วย

ใช่แล้ว ล้วนเป็ นเรือ่ งเข้าใจผิด

นางอยากค านั บ ให้ ก บั ความจงรัก ภัก ดี ที่ ผ ุด พ่ น ขึ้ น มา

อย่างน่ าประหลาดนี้ ของตัวเองเสียจริง

การบอกปั ด ความรับ ผิดชอบนางก็สามารถท าได้ อาจ

กล่าวได้ว่ายามที่ นางดารงตาแหน่ งเป็ นหวงโฮ่ วนั น้ สิ่งที่ นาง
ถนัดที่สดุ ก็คือการยืดอกแสดงความรับผิดชอบและการบอกปัด
ความรับผิดชอบนัน้ เอง

หากต้ องการให้นางรับผิดชอบ นางจะแบกรับมันจนถึง

ที่สุด หากเป็ นเรื่องไม่สาคัญ มิจาเป็ น นางก็จะมิยอมเสียเปรียบ
มิยอมแบกรับอยู่อย่างเงียบๆ เป็ นแน่ นางต้องผลักไสมันไปให้
ไกลไม่แม้แต่จะมีความเกี่ยวข้องกับนางอย่างสิ้นเชิง

สนมจงเกาะติดนางอยู่ตลอด ถึงแม้ “นาง” ที่ ว่าจะมิใช่

นางจริงๆ ที่ สนมจงดีต่อนางก็เพราะสนมจ้าวตัวจริง แต่ นาง
61
กลับยอมรับน้ าใจของสนมจงแล้ว ครัน้ จะให้นางกลับคากล่าว
ว่าสนมจงไม่ดีเช่นนัน้ เช่นนี้ นางกลับมิอาจทาได้

อีกทัง้ นางเองก็มิร้จู ะอยู่หรือตาย เหตุใดต้องลากสนมจง

เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเล่า?

ครัน้ เฉิ นหรู อี้ เ ล่ า จบ เซี ย วเหยี่ ย นกลับ เงี ย บงัน อยู่
นาน นั ยน์ ตาหงส์เรียวเล็กจับจ้องมองนางอยู่ไม่วางตา แม้น
นางจะคิดว่าตนเองเป็ นผู้บริสุทธ์ ิ ดุจดวงแก้ ว แต่ กม็ ิ อาจห้ าม
เหงื่ อ กาฬที่ ซึ ม อยู่ ท ัว่ ร่ า งได้ ในใจสัน่ สะท้ า นไปด้ ว ยความ
หวาดกลัว

“ฝ่ าบาท...” นางยกมือพนมขึ้น สายตาเต็มไปด้วยแวว

วิงวอน

ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็ นเช่นใด ขอเพียงโปรดกรุณานางบ้าง

อย่าให้นางต้องจบชีวิตอย่างทรมานนัก ทัง้ ที่องค์จกั รพรรดิยงั มิ
่ ิ่ งใดแต่นางกลับขู่ขวัญตนเองจนแทบจะแดดิ้นไปเสีย
ทันรับสังส
แล้ว

“.............”

62
 เซี ยวเหยี่ยนค่อยๆ เบนสายตาหลบ การแสร้ง ทาตัวน่ า
สงสารนัน้ มิใช่ผใู้ ดก็จกั กระทาได้

โลกใบนี้ เป็ นโลกแห่งความงาม สนมจ้าวของเขานัน้ แม้

รูปร่างดังกระดานไม้
่ แต่ อย่างไรก็มีใบหน้ าสวยสดจิ้มลิ้ม ครัน้
นางท าท่ าทางน่ าสงสารเมื่ อมองดูแล้ วช่ างเบิ กบานใจยิ่ ง ทว่ า
ใบหน้ าบวมชา้ ที่ ส่งสายตาวิงวอนเช่ นนี้ กลับทาให้ คนไม่อยาก
แม้ แต่ จะเหลี ยวมอง หากมิ ใช่ เขาเป็ นผู้มี คุณธรรมคงเตะนาง
กระเด็นไปไกลแล้ว

“เจ้าไม่เคารพกฎระเบียบ ทัง้ ไม่เคารพผู้มีบรรดาศักด์ ิ สูงกว่า

ในอดีตเพราะเจิ้นสงสารที่ เจ้าอายุยงั น้ อย ชี วิตก็ลาบาก จึงไม่
ถือสา แต่เจ้ากลับไม่สานึ ก ไม่ร้จู กั ปรับปรุงตัว ยังตบตีพระสนม
เอก ท าร้ายนางกานั ล ไม่ว่ าเจ้าจะเกี่ ย วข้ องกับ การตายของ
สนมจ้าวหรือไม่ แต่ เจิ้นก็มิอาจอภัยให้ เจ้าได้ อีก” เขาใช้ นิ้วชี้
เคาะโต๊ะคราหนึ่ ง “เจิ้นของปลดเจ้าออกจากตาแหน่ งสนมเป็ น
เพียงนางกานัลทัวไปนั
่ บตัง้ แต่บดั นี้ ”

ละเว้นโทษตายแล้วงัน้ หรือ?

แม้นเฉินหรูอี้จะตกตะลึงแต่กม็ ิ นับได้ว่ายินดี ด้วยรู้ว่าใน

วังแห่ งนี้ ผ้ใู ดดี ล้วนถูกยกยอ ผู้ใดต่าล้วนถูกเหยียบยา่ แม้แต่
63
พระสนมยังมิอาจหลี กหนี กฎเกณฑ์นี้ ยิ่งมิต้องกล่าวถึงนางที่
เคยเป็ นพระสนมกลับตกอับร่วงหล่นมาเป็ นนางกานั ลที่ ต้อง
คอยรับใช้ ผ้อู ื่น เช่ นนั น้ คงหลีกหนี ไม่พ้นการถูกรังแกอย่างถึง
ที่สดุ เป็ นแน่

นางกานั ลทัวไปเพี
่ ยงคอยปรนนิบัติรบั ใช้ ให้ ถกู ใจนาย
ของตนก็เพียงพอแล้ว

ทว่าพระสนมที่ ถกู ปลดเป็ นนางกานัลนัน้ ล้วนเป็ นเพราะ

กระท าความผิ ดร้ า ยแรงท าให้ องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงกริ้ ว ใ น
ประวัติศาสตร์เกือบร้อยปี ของราชวงศ์ต้าจิ้นพระสนมที่ถกู ปลด
เป็ นนางกานัลมีน้อยเสี ยจนยกนิ้วนับได้ นางทาความดี อนั ใด
ถึงได้มีวาสนาเข้ามาอยู่ในร่างนี้ และได้รบั การปฏิบตั ิ ด้วยดีปาน
นี้

“ฝ่ าบาท มิสู้ประทานผ้าแพรยาวสามฉื่ อแก่เชี่ย......หนูปี้

เถิดเพคะ” เฉินหรูอี้กล่าวออกไปอย่างเนิบนาบ

อาจกล่าวได้ว่า เช่ นนี้ โหดเหี้ ยมกว่าการฆ่ านางให้ ตาย

เสียอีก

64
 สตรี ส กุล เฉี ยนอุป นิ สัย มุ ท ะลุ แม้ น จะได้ ร บั การโปรด
ปรานเพี ยงระยะเวลาสัน้ ๆ แต่ ผ้ทู ี่ นางล่ วงเกินอี กทัง้ ผู้ที่ มิ ชม
ชอบในตัวนางนัน้ กลับมีอยู่ไม่น้อยเลย นางตกตา่ ลงถึงเพียงนี้
มีหรือจะมิถกู เหล่าสนมกลันแกล้
่ งจนตาย

เซี ย วเหยี่ ย นได้ ฟั ง ดัง นั น้ กลับ ทุบ แท่ น ทับ กระดาษตรา

ราชสีห์ลงบนโต๊ะโดยแรงด้วยโทสะ ปรายตามองไปยัง เฉินฮวาย
เสียจนเขาทาอันใดไม่ถกู

“เจ้าบังอาจต่อรองกับเจิ้นงัน้ หรือ เจิ้นคงดีต่อเจ้าเกินไป

ทหาร ยังไม่ลากตัวนางออกไปอีก มัวดูอนั ใดกันอยู่หรือ?” องค์
จักรพรรดิ ต รัส กล่ าวเสี ย งดัง กระทัง่ อวัย วะภายในของเหล่ า
ขันทีที่คอยปรนนิบตั ิ รบั ใช้สนสะเทื
ั่ อนไปหมด

“คนเช่ นเจ้าคิดใช้ กลอุบายกับเจิ้นหรือ? เจ้าคิดว่าเพียง

กล่ าววาจาน่ าฟั งมากหน่ อยก็สามารถลบล้ างความผิ ด ที่ เ จ้ า
กระทาได้งนั ้ หรือ? เจ้ามันสตรีปากร้าย เจิ้นตาบอดเองที่เห็นเจ้า
เป็ นสมบัติลา้ ค่า เจ้ามันแค่โคลนเสียไม่อาจปั น้ กาแพง เจิ้นไม่ฆ่า
เจ้าก็นับว่าเจิ้นเมตตาเจ้ามากแล้ว”

เฉินหรูอี้ได้ยินเพียงเสียงเวิ่งๆ ในหูตลอดเวลากระทังถู
่ ก
ขันที สองคนลากจนพ้ น ประตูห้องเดิ นตรงไปยังทางข้ างหน้ า
65
พระสุรเสี ยงดุจคารามของพระองค์นัน้ คล้ายยังลอยวนอยู่บน
ศีรษะนางตลอดเวลา

สนมเฉี ยนชนก าแพงครานี้ รุนแรงยิ่ งนั ก ตลอดทางจาก

กองตัดสินพิจารณาโทษไปยังตาหนักฉางเล่อนัน้ นางแทบไม่มี
สติ เ ลย รู้สึ กปวดศี รษะและใบหน้ าไปหมด นางเดิ น ล่ องลอย
คล้ายกับเหยียบปุยนุ่นอยู่กระนัน้ อีกทัง้ ยามนี้ ถกู องค์จกั รพรรดิ
ตวาดดังปานเสี ยงคารามใส่ ยิ่งทาให้ นางรู้สึ กเลอะเลื อนและ
วิงเวียนกว่าเดิม

ขันที ทงั ้ สองคนนัน้ นับว่าซื่อตรงต่ อหน้ าที่ ยิ่ง ส่งคนต้อง

ส่งให้ถึงที่ แรกเริ่มเพียงประคองนางไว้เท่ านัน้ แต่เมื่อนางเดิน
ช้าขึน้ เรื่อยๆ ร่างกายอ่อนปวกเปี ยกดุจดินโคลน พวกเขาจึงยก
แขนนางขึน้ พาดบ่าแล้วพาไปส่งยังหน้ าประตูตาหนักเหยาฮว๋า

ต าหนั ก เหยาฮว๋ า อยู่ ท างทิ ศ ตะวัน ออก ด้ า นหลัง เป็ น

อุทยานหลวง ซึ่งอยู่คนละฝัง่ กับตาหนักหมิงกวางของสตรีสกุล
จ้าว ทว่าตาแหน่ งการจัดวางต่างๆ ล้วนเหมือนกันยิ่ง

กระทัง่ ก้ าวเข้ าสู่ประตู ใหญ่ ของต าหนั กเหยาฮว๋ า ลมเย็น

เยี ยบสายหนึ่ งพัดวูบมา เฉิ นหรูอี้ จึ งคล้ ายมี สติ แจ่ มชัดขึ้ น มา
ทันใด เนื้ อตัวสะท้านเฮือกอย่างไม่อาจสะกดกลัน้ มิน่าเล่านาง
66
ถึงรู้สึกวุ่นวายใจมาตลอดทางคล้ายกับลืมเรื่องสาคัญบางอย่าง
ไป

นางถูกปลดเป็ นนางกานัลแล้วแต่ กย็ งั ต้ องอยู่ที่ตาหนั ก

เหยาฮว๋าของสนมจงอีกหรือ?

67
 58 วุ่นวาย

ยามนี้ ใ นหัว ของนางปวดหนุ บ หนั บ ดังท ่ านองการลัน่

กลองก็มิปาน เฉินหรูอี้ตะลึงงันพูดจาไม่ออก น้ าตาไหวริกไม่กล้า
แม้แต่ จะให้ มนั ร่ว งหล่น ลงมา ด้ วยกลัวว่ าหากร่ว งลงมาแล้ ว
ภาพในหัวอันน่ าหวาดกลัวเหล่านัน้ จะปรากฏเป็ นจริงขึน้ มา

นางมิควรให้ องค์จกั รพรรดิบริภาษด่าทอเสี ยจนอวัยวะ

ภายในแตกซ่านกระทังสต่ ิ นึกคิดล้วนไม่มี ทัง้ ยังกล่าววิงวอนและ
อธิ บ ายต่ อพระองค์อีก นางควรจะวิ่ ง ชนกาแพงให้ เ ลื อดสาด
กระจายตกตายไปตัง้ แต่ตอนนัน้ เสีย จะได้สิ้นเรือ่ งสิ้นราวไป

สนมเฉี ยนได้กระทาเรื่องที่ ผ้คู นมิอาจเข้าใจได้ ทว่าการ

กระทาเช่นนี้ กลับนับว่าเป็ นทางเลือกที่ดีที่สดุ แล้ว

เพียงวาจาสามหาวของสนมเฉี ยนไม่กี่คาก็ทาให้สนมจง
คอยกลันแกล้
่ งทรมานสนมเฉี ยนโดยที่นางไม่ทราบเรื่องราวใด
เลย สนมจงยอมแก้แค้นแทนนางโดยไม่แม้จะให้นางรับรู้ ช่าง
ลุ่มหลงยิ่งนัก！

ต่ อ ให้ มี ห ลัก ฐานแสดงชัด ว่ าการตายของสนมจ้ าวไม่

เกี่ ยวข้ องอันใดกับนางในตอนนี้ เลย แต่ แค่ กิ ริ ยาที่ สนมเฉี ยน
68
แสดงออกและวาจาขู่ขวัญที่ มีต่อสตรีสกุลจ้าวนัน้ ก็เพียงพอให้
สนมจงถลกหนังนางออกมาแล้ว หากนางในร่างสนมเฉี ยน ยังอยู่
ที่ ตาหนักเหยาฮว๋าก็คงไม่อาจหลบพ้นการแก้แค้นของสนมจง
เป็ นแน่

“กงกงทัง้ สองเหตุใดจึงนาข้ามาส่งที่ นี่เล่า” เฉินหรูอี้ใจสัน่

สะท้ า น มุ ม ปากค่ อ ยยกยิ้ ม ขึ้ น เป็ นยิ้ ม ที่ น่ าเกลี ย ดกว่ า การ
ร้องไห้เสียอีก

“บัดนี้ ข้าถูกปลดเป็ นนางกานัลแล้ว แม้นยังไม่มีพระราช

่ วยวาจาแล้ว ข้าก็มิควรมาที่
โองการถึงวังหลัง แต่ กท็ รงรับสังด้
ตาหนั กเหยาฮว๋าอี ก ควรไปที่ ตาหนั กฝ่ ายพระราชวังเพื่อให้ ซ่าง
กง*เป็ นผู้จดั การดูแลจึงจะถูก ” นางยกมือข้ามผ่านศีรษะตนไป
อย่างรวดเร็ว ดึงเอาปิ่นทองบนศีรษะของนางออกมาผลักไสไป
ในอกของขันทีทงั ้ สอง

เมื่อเจ้าหน้ าที่กองตัดสินพิจารณาโทษทราบว่าต้องนาตัว
นางไปเข้าเฝ้ าก็เกรงว่านางจะพูดจาส่งเดชจึงนาเครื่องประดับที่
กระจัดกระจายของนางมาประดับไว้ให้ นางเช่ นเดิม เช่ นนั น้
แล้วนางคงไม่มีแม้แต่สิ่งของให้ติดสินบน แม้แต่พดู คุยปรึกษา
ก็ยงั มิอาจทาได้
69
 ขันที ทงั ้ สองอายุราวยี่สิบปี ได้ปรนนิบัติรบั ใช้อยู่ในวังมา
ปี กว่าแล้วพบเห็นเรือ่ งราวเช่นนี้ มาก็มากจึงนิ่งสงบคอยดูท่าที

ขัน ที ที่ มี ฟั น กระต่ า ยยิ้ ม ระรื่ น กล่ า วว่ า “เช่ น นี้ คงไม่ ดี
กระมัง?”

ขันทีรปู ร่างสูงผอมข้างกายเขา ค่อยๆ ยัดปิ่นทองสองเล่ม

ที่อยู่ในมือใส่เข้าไปในแขนเสื้อตนโดยไม่กล่าววาจาอันใด

เฉินหรูอี้ร้วู ่ามีทางออกแล้วจึงลอบพ่นลมออกจากปาก
คราหนึ่ ง “รบกวนกงกงทัง้ สองแล้ว พวกท่านมาส่งข้าถึงที่ นี่ ข้า
รู้สึกเกรงใจยิ่งนัก กล่าวเช่นนี้ ออกจะดูห่างเหินไปหน่ อย ข้ายัง
มี อ าภรณ์ เ ครื่ อ งประดับในตาหนั ก เหยาฮว๋า ที่ ต้ อ งไปเก็บ...”
นางพลัน กดเสี ย งให้ ต่า ลง กล่ า วอย่ า งตรงไปตรงมาว่ า “ขอ
เพี ยงนาข้าไปส่ งยังฝ่ ายพระราชวังได้ เราจะแบ่งกันสามส่ วน
ท่านทัง้ สองคิดเห็นเช่นใด?”

นี่ เป็ นข้ อดี อนั น้ อยนิดขององค์จกั รพรรดิก็ว่าได้ ไม่ว่ า

พระองค์จะทรงโปรดปรานอย่างแท้ จริงหรือแค่แสร้งทา ทว่าก็
จะประทานสิ่ ง ของมี ค่ า ให้ อ ยู่ เ สมอ แม้ น สนมเฉี ยนจะเป็ นที่
โปรดปรานเพียงช่วงระยะสัน้ ๆ แต่องค์จกั รพรรดิกลับประทาน
สิ่งของแก่นางไม่น้อย
70
 ยามนั ้น เฉิ นหรู อี้ ถ ูก ต่ ง กุ้ย เฟยลงทั ณ ฑ์ โ ดยการ กัก
บริเวณให้ อยู่แต่ ภายในตาหนั กหมิงกวาง ทุกวันหยวนสี่ และ
หยวนเป่ าจะเล่าให้ฟังว่าองค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานสนมเฉี ย
นอย่างไรบ้าง ทรงประทานสิ่งใดให้นางบ้าง ดังเสี ่ ยงปี ศาจท่อง
มนต์ข้างหู นางจึงจาได้แม่น

ยามนี้ นางไม่ มี อ านาจ ไม่ มี ก ระทัง่ ต าแหน่ ง สิ่ งของ

พระราชทานเหล่านั น้ ล้วนไม่อาจนาไปใช้ ได้ หากมันสามารถ
แลกมาซึ่งโอกาสรอดของนาง นางก็ไม่เสียดายแม้แต่น้อย ถึง
อย่างไรชีวิตของนางก็สาคัญที่สดุ

ขันทีทงั ้ สองสบตากันแล้วยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้

สนมเฉี ยนสกัดขวางสนมจ้าวไว้ในห้ องรับรอง ทัง้ วิวาท

หนั กเสี ยจนไม่อยากกล่าวถึง แต่ ศพของสนมจ้าวกลับไม่พบ
บาดแผลใดๆ แต่สนมเฉี ยนผูอ้ าจหาญกลับถูกสนมจงที่ติดตาม
มาที หลังทุบตี จนศีรษะแตกโลหิตหลังร
่ ิ น ยามนี้ ใบหน้ ายังบวม
ช้าอยู่เลย ไม่ทราบว่ามารดานางจะจานางได้ หรือไม่ แต่ หาก
พวกเขาพบนางระหว่างทางในวังหลวงแห่งนี้ คงจานางมิได้แน่

หากให้เข้าไปยังตาหนักเหยาฮว๋าคนเดียวมือไม้คงสันไป
่
หมด คงเพราะถูกสนมจงตบตีจนเกิดหวาดกลัว เป็ นแน่
71
 พวกเขาก็มิใช่คนแล้งน้ าใจ อี กทัง้ ยังได้ส่วนแบ่งสองใน
สามจากสมบัติของสนมเฉี ยนอีกด้วย การค้านี้ หาก ไม่ตกลงคง
ต้องให้ลาเตะสักหลายทีกระมัง

สมบัติของสนมเฉี ยนเป็ นของพระราชทาน ล้วนมีบนั ทึก

จดไว้ แต่ หากอาศัยจังหวะเหมาะๆ ลอบนาไปขายยังนอกวัง
หลวงก็มิใช่เรื่องยากที่ จะกระทาได้ ส่วนใหญ่ผ้คู นในวังหลวงก็
ทากันเช่นนี้ ทงั ้ สิ้น

ขันทีทงั ้ สองฉลาดหลักแหลมจึงคิดช่วยนาง นานางไปยัง

ปี กตาหนั กเหยาฮว๋าซึ่ งเป็ นที่ พานั กเดิมของนาง ทว่ าเห็นเพี ยง
นางถอนหายใจอย่างโล่ งอกเมื่อได้ รบั คามันจากพวกตน
่ แต่
กลับไม่ขยับเขยือ้ นได้แต่มองทางซ้ายทีทางขวาทีเท่านัน้

เฉิ นหรู อี้ ใ คร่ ค รวญดู อี ก ครัง้ หรื อ นางจะหาก าแพง

แข็งแรงสักแห่งแล้ววิ่งชนมันให้ตายไปเสียให้ร้แู ล้วรูร้ อดไปเลย
ดี

นางทราบดีว่าสนมเฉี ยนพานักที่ ตาหนักเหยาฮว๋า สนม

จงพูดถึงเรื่องนี้ อยู่หลายครัง้ แต่นางกลับไม่ร้วู ่าสนมเฉี ยนพักอ
ยู่ปีกตาหนักตะวันออกหรือปี กตาหนักตะวันตกกันแน่

72
 ปี กตาหนักทัง้ สองตัง้ อยู่คนละทิศแต่ดภู ายนอกนัน้ กลับ
เหมือนกันไม่มีผิด หากนางนาคนไปผิดทิศจะมี จุด จบเช่ น ใด
กัน?

อาจจะพบเข้ ากับสนมคนอื่ นจนเรื่ องไปถึ งหูสนมจง แม่

พยัคฆ์นัน้ คงได้ตะบึงมาฉี กนางเป็ นชิ้นๆ แน่ หรือไม่กถ็ กู ขันที
ทัง้ สองคนนี้ เข้าใจผิดคิดว่านางเสียสติไปแล้ว ครานี้ นางจะถูก
องค์จกั รพรรดินาไปทิ้งไว้ที่ใดก็มิอาจทราบได้

ในขณะที่ กาลังลังเลอยู่นัน้ จึงเหลือบไปเห็นนางกานัลที่

สวมอาภรณ์สีฟ้าชะเง้อคอมองมาทางนี้ พอดี ครัน้ เห็นหน้ าสนม
เฉี ยน นางก านั ล ก็ก รี ด ร้ อ งเสี ย งแหลม ก้ า วเท้ า วิ่ ง เข้ า ไปใน
ตาหนั กอย่างรวดเร็ว วิ่งไปพลางร้องตะโกนว่า “ช่ วยด้วย มีผี
สนมเฉี ยนของเรากลับมาแล้ว ยังไม่ถึงเจ็ดวันวิญญาณก็กลับ
มาแล้ว”

ขัน ที ท งั ้ สองมองสบตากัน ได้ แต่ พ ยักหน้ าอย่ างชื่ นชม

นางคงจงรักภักดีต่อนายตนมาก แม้แต่หน้ าตาปูดบวมเช่นนี้ ยงั
จาได้

เฉินหรูอี้จึงรู้ได้ในที่ สุดว่าสนมเฉี ยนพักอยู่ที่ใด นางยก

เท้าก้าวเดินไปยังปี กตาหนักตะวันออก
73
 ครัน้ เมื่อคนภายในตาหนักได้ยินเสียงตะโกนเช่นนัน้ ทุก
อย่างพลันวุ่นวายไปหมด เหลือเพี ยงแต่ มิได้ กอดคอกัน ร้องไห้
โหยหวนเท่านัน้ เอง

ข่ า วสนมเฉี ยนถูก กัก ตัว ไว้ ที่ ก องตัด สิ น พิ จ ารณาโทษ

กระทัง่ ตัด สิ น ใจปลิ ด ชี พ ตนนั น้ ได้ ก ระจายไปทัว่ ทัง้ หลัง นาง
กานัลข้างกายนางล้วนเป็ นคนที่ ต่งกุ้ยเฟยคัดสรรมา จึงมิได้มี
ใจจงรักต่อนางและไม่ได้โศกเศร้าต่อการตายของนางเท่าใดนัก
ในยามที่ สนมจงกลันแกล้ ่ งนาง เหล่านางกานัลล้วนแต่เหลียว
มองอย่างเย็นชา ไม่มีผใู้ ดออกปากปกป้ องนางแม้แต่คนเดียว

สตรีในวังหลังส่วนมากมักเชื่อถือเรื่องผีสาง ครัน้ ได้ยิน

ว่าวิญญาณสนมเฉี ยนกลับมาตาหนักทัง้ กลางวันแสกๆ ก็คิดว่า
นางกลับมาแก้แค้นพวกตนจึงตกใจกลัวเสี ยจนวิญญาณแทบ
หลุดจากร่าง

่ อบไปเห็นขันที สองคนที่ ยืนอยู่ด้านหลังสนม

กระทังเหลื
เฉี ยน สติสมั ปชัญญะจึงได้คืนกลับมา ภายในตาหนักจึงค่อยๆ
กลับสู่ความสงบอีกครัง้

อาภรณ์ ข องขัน ที ใ นราชส านั ก นั ้น ประณี ตงดงามมิ

เหมือนกับขันที ไร้ยศศักด์ ิ ทัวไป
่ เพียงแค่มองปราดเดียวก็ร้ไู ด้
74
ทันที เมื่อมีขนั ที ทงั ้ สองยืนอยู่ข้างกายทาให้เฉินหรูอี้เกิดความ
กล้าขึ้นมาบ้าง นางมองข้ามเหล่านางกานัลที่ แตกตื่นนี้ ไปแล้ว
เชิดหน้ าอันบวมเป่ งของตนกล่าวด้วยเสี ยงราบเรียบว่า “องค์
จักรพรรดิมีรบั สังให้
่ ข้าย้ายตาหนั ก ข้าจึงมาเก็บข้าวของ เอา
ของในตู้ออกมาให้หมด”

เหล่านางกานัลล้วนมิได้สงสัยอันใดในตัวนาง นางกานัล
ที่ดแู ลกุญแจตู้กม็ อบกุญแจให้นางแต่โดยดี

เฉิ นหรูอี้ บ อกว่ า ตนกลับ มาเก็บ อาภรณ์ ข องมี ค่ า แต่

ความจริงนัน้ นางถูกปลดให้เป็ นเพียงนางกานัลไปเสียแล้ว นาง
มิอาจสวมใส่อาภรณ์ เหล่านี้ ได้ หากเอาไปก็ไร้ประโยชน์ ดังนัน้
นางจึงหวังเพียงเงินทองของมีค่าเท่านัน้

ขันทีฟันกระต่ายเดินตามนางกานัลไปยังตู้เก็บของ เฉินหรู
อี้จึงนาขันที สูงผอมไปยังห้องด้านใน ยามนี้ นางไม่มีแม้กะใจจะ
ชื่ นชมสิ่งของที่ ประดับตกแต่ งในห้ องนั น้ เพี ยงทะยานเข้ าหา
กล่องเก็บเครื่องประดับบนโต๊ะเล็กที่มีอยู่สามกล่องซึ่งแบ่งเป็ น
กล่องกาไลหยก ปิ่นปักทอง กล่องที่สามทาจากไม้จนั ทน์ อนั หา
ยากภายในบรรจุผา้ เช็ดหน้ าปักลายมังกรห้าเล็บ

75
 เฉินหรูอี้มิอยากมากความ มองเพียงปราดเดียวก็เดินไป
ยังเตี ยงนอนแล้วดึ งผ้าปูที่นอนออกมาพับทบไปมาจนกลาย
เป็ นสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ด้วยความคล่องแคล่วว่องไว นางหมุน
ตัวไปหยิบเอากล่องกาไลหยกวางลงไปบนผ้า แต่ยงั มิทนั ได้ห่อ
ให้ เ รี ย บร้อยพลันยินเสี ยงฝี เท้ าอันสบสนดัง มาจากด้ านนอก
ตามด้วยเสียงสนมจงเอ่ยถามว่า “สตรีสกุลเฉี ยนอยู่ที่ใด?” ดัง
แว่วมา

นางมิทนั ได้ห่อผ้านัน้ ให้ดีได้แต่ม้วนลวกๆ ส่งให้ขนั ทีถือ

ไว้ แ นบอก เวลานี้ เ องจึ ง เห็น สนมจงเดิ น นวยนาดเข้ า มายื น
ขวางหน้ าประตูไว้

“สนมเฉี ย นวาสนาดี นั ก แม้ แ ต่ ส ถานที่ ศ กั ด์ ิ สิ ท ธ์ ิ อย่ าง

กองพิจารณาตัดสินโทษไม่เพี ยงฆ่ าเจ้าไม่ได้ ซ้ายังปล่ อยเจ้า
ออกมาลอยนวลอีก เหตุใดกลับมาตาหนักแล้วถึงไม่บอกกล่าว
สักคา นี่ จะไปแล้วหรือ ?” สนมจงยกมุมปากยิ้มเย็นชา สี หน้ า
เศร้าหมอง “เจ้าทาให้พี่สาวเสียใจยิ่งนัก”

*****ซ่ างกง เป็ นชื่อตาแหน่ งซึ่งเปรียบได้กบั หัวหน้ ากอง

ตาแหน่ งนี้ เป็ นหัวหน้ าผูด้ แู ลกองพระราชวัง
76
 59 สถานการณ์พลิกผัน

แต่ ไหนแต่ ไรนั น้ สนมจงมักปฏิบ ตั ิ ต่อสตรีสกุลจ้าวอย่ าง

อ่ อ นโยนประหนึ่ งสายฝนในยามวสัน ต์ ทว่ า ปฏิ บัติ ต่ อ สนม
เฉี ยนประหนึ่ งเหมัน ตฤดู อ ัน ร้ า ยกาจเหน็ บ หนาวเข้ า ไปถึ ง
กระดูก คล้ายมีลมหนาวสายหนึ่ งพัดวูบผ่านตัง้ แต่ปลายเท้ าไล่
ขึน้ ไปสู่ศีรษะ เฉินหรูอี้จึงอดหนาวสะท้านมิได้

นางล้วนเคยได้รบั การปฏิบตั ิ ทงั ้ สองแบบมาอย่างลึกซึ้ง

ทว่าในเวลารวดเร็วเช่นนี้ นางกลับรูส้ ึกปรับตัวไม่ทนั

“ข้า...ข้าเกรงว่าจะเป็ นการรบกวนการพักผ่อนของพระ
สนม..” ครัน้ เมื่อกล่าวออกไปแล้ว เฉินหรูอี้กลับโมโหจนแทบจะ
กัดลิ้นตนเองให้ขาดไปเสี ย ถูกจับได้คาหนั งคาเขาปานนี้ เหตุ
ใดต้องกล่าวโยกโย้ แค่กล่าวว่าหากเก็บสิ่งของเรียบร้อยแล้วจึง
จะไปบอกลาเสียก็สิ้นเรือ่ ง...

นางพบว่าสนมจงกับนางคงมิอาจเป็ นมิตรกันได้ เมื่อใด

ที่ได้พบกับสนมจงนางก็มกั จะนึ กอันใดไม่ออกทุกครัง้ ไม่ว่านาง
จะเป็ นสนมจ้าวหรือสนมเฉี ยน สนมจงก็มกั ข่มขวัญนางได้เสมอ

77
 สนมจงคอตก สี หน้ าดูยา่ แย่มากทว่ าดวงตากลับเปล่ง
ประกายเจิดจ้าอย่างยิ่ง นางมองหน้ าเฉินหรูอี้แล้วค่อยๆ ขยับ
เข้าไปใกล้ ยิ่งใกล้มากเท่าใดเฉินหรูอี้กย็ ิ่ งรู้สึกหนาวสันมากขึ
่ น้
เท่านัน้ คล้ายกับว่าคนที่ตายไปนัน้ มิใช่ สนมจ้าวแต่เป็ นสนมจง
นางเปรียบดังว ่ ิ ญญาณร้ายที่ย่างกรายเข้ามาเพื่อเอาชีวิตเฉินหรู
อี้ หากจ้องมองนางนิ่งๆ ก็จะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของวิญญาณ
ที่กระจายไปทัวนั่ น้

“ในวังมี พี่ น้ องตายไปทัง้ คน ข้ ามิ ได้ ห ัวใจแกร่ งกล้ าเช่ น

น้ องสาวถึงจะพักผ่อนอย่างสบายใจอยู่ได้” สนมจงเดินเข้ามา
จับมือเฉินหรูอี้ เฉินหรูอี้ร้สู ึกถึงมืออันเปี ยกชื้นที่ กาข้อมือของ
ตนไว้แน่ น คล้ายกับแค้นเสียจนอยากจะกระชากแขนของนาง
ให้หลุดไปทัง้ อย่างนัน้

“เมื่อคื น น้ องสาวหลับ สบายดี หรือไม่? มิได้ ฝัน ว่ าสนม

จ้าวมาขอทวงชีวิตคืนกับเจ้าบ้างหรือ? มีชีวิตของคนผูห้ นึ่ งต้อง
ดับสิ้นไป แต่เจ้ากลับยังมีชีวิตดีดงเด
ั ่ ิ ม”

ภายในห้องมีถึงเจ็ดแปดคนทว่าเมื่อสนมจงกล่าววาจานี้
จบในห้องพลันเงียบกริบไม่มีแม้แต่เสียงหายใจประหนึ่ งห้องผี
สิงก็มิปาน
78
 คนทัง้ หลายเหล่ านี้ ล้ วนไม่ มี วาสนาได้ เห็นสนมจงตบตี
สนมเฉี ยนด้วยตาตน ทว่าเมื่อเห็นสภาพของสนมเฉี ยนเช่ นนี้
แล้วก็ท ราบได้ ทนั ที ว่าต้ องเป็ นภาพที่ น่าเศร้าสลดใจอย่างยิ่ง
ทว่าในสถานการณ์ เช่นนี้ พวกนางก็เป็ นเพียงแค่ผ้าฉาก เพราะ
พระสนมจงเป็ นผู้มีบรรดาศักด์ ิ สูงส่ งอานาจมากมี ที่สุดในที่ นี้
ต่อให้สนมจงจะฉี กร่างสนมเฉี ยนให้เป็ นชิ้นๆ อีกครา พวกนาง
ที่ เปรียบดังมดน้
่ อยก็มิกล้ากระทาการอันใด ได้แต่ มองดูนิ่งๆ
เท่ านั น้ มีเพียงขันที จากตาหนั กฉางเล่อสองท่ านนี้ ที่พอจะทัด
ทานได้บา้ ง

ผู้ที่ ไม่ ท ราบถึง เหตุการณ์ ต บตี อนั ดุเ ดื อดที่ เ กิด ขึ้น เมื่ อ
วานนัน้ มีเพียงเฉินหรูอี้คนเดียวเท่านัน้

สนมจงกระชากมือนางสองครัง้ แม้นแขนมิได้หลุดออก
มาแต่กท็ าให้เจ็บที่ ข้อมืออย่างยิ่ง “พระสนมเข้าใจผิดแล้ว องค์
จักรพรรดิทรงไต่สวนแน่ ชดั แล้วว่าการตายของสนมจ้าวมิได้มี
ส่วนเกี่ยวข้องกับข้า....พระสนมปล่อยมือก่อนได้หรือไม่? ขันที
จากต าหนั ก ฉางเล่ อ ก็ร ออยู่ ที่ นี่ หากเก็บ ข้ า วของเสร็จ แล้ ว ก็
จะต้ อ งย้ า ยต าหนั ก ทัน ที ” กล่ า วจบก็ส่ ง สายตาอ้ อ นวอนขอ

79
ความช่ วยเหลือไปยังขันที ร่างสูงผอมผู้นัน้ ครัน้ ต้ องตะลึงงัน
เมื่อพบว่าห่อผ้าที่นางส่งให้มิได้อยู่กบั เขาแล้ว

เมื่อขันทีน้อยรับสิ่งของจากนางแล้วก็ต้องช่วยเหลือนาง
ให้ถึงที่สุด จึงได้ยืดร่างเหยียดตรงเต็มความสูง ยกมือขึ้นแสดง
ความเคารพเอ่ยกล่าวด้วยใบเรียบนิ่งว่า

“หวัง ว่ า พระสนมจงจะช่ ว ยอ านวยความสะดวกให้

ข้าน้ อยด้วย หากมีสิ่งใดต้ องการกาชับ วันหน้ าค่อยพูดจากัน
ทุกคนล้วนพานักในวังหลัง ยังมีเวลาให้พบปะกันอีกมาก ทว่า
ข้ า น้ อยได้ ร ับ ค าสัง่ จากองค์ จ ัก รพรรดิ ยัง ต้ อ งกลับ ไปทู ล
รายงานต่อพระองค์”

หากคนทัวไปได้่ ฟังว่ามีผ้ใู ดยกองค์จกั รพรรดิมาเป็ นโล่

ก าบัง แล้ ว ไซร้ อ ย่ า งไรก็ต้ อ งไว้ ห น้ า อยู่ห ลายส่ ว น มิ อ าจแข็ง
กร้าวต่อคนตรงหน้ าตนต่อไป ทว่าพวกเขาลืมไปแล้วหรือไรว่า
พระสนมจงมิใช่คนทัวไป ่

“ไต่ สวนแน่ ชดั ? ไต่ สวนอย่างไร? แค่ ฟังจากคนที่ ปลิด

ชีพตนมิสาเร็จอย่างเจ้าหรือเพราะความสามารถในการพลิกลิ้น
ของเจ้ากันแน่ ?” สนมจงเผยยิ้มเย็นชา

80
 นางมิอาจข่มตาหลับทัง้ คืน ได้แต่นอนลืมตาอยู่บนเตียง
ในหัวมีแต่ภาพเสี่ยวเหมยจื่อนอนแน่ นิ่งอยู่บนพืน้

นางมิเสียใจเลยที่ ลงมือรุนแรงต่อสนมเฉี ยน หากรู้ว่าจะ

มี วนั นี้ นางควรตี สนมเฉี ยนให้ ตายไปเสี ยตัง้ แต่ คราก่ อนเสี ย
ยามนี้ ส นมเฉี ยนไม่ เ พี ย งฟื้ นคื น มา ทัง้ ยัง สลัด หลุดความผิ ด
ทัง้ หมดประดุจตนเป็ นผู้บริสุทธ์ ิ ยิ่ง เสี่ยวเหมยจื่อนับว่าตายเปล่า
แล้ว

ถึงแม้ไท่ โฮ่ วจะมิได้เอาผิดนางที่ ตบตี สนมเฉี ยนเพราะ

เห็น ว่ านางโศกเศร้ากับ การตายของสนมจ้าว ทว่ าทรงกล่ าว
ตาหนินางด้วยไม่พอพระทัยในวิธีการนี้ ของนาง แต่นางมิได้ใส่
ใจ นางไม่มีอนั ใดให้ต้องไยดีอีกแล้ว นางเพียงคาดไม่ถึงว่าสนม
เฉี ยนที่ ผ้คู นล้ ว นกล่ า วถึง ไปครึ่ง ค่ อ นวัน ว่ า ได้ ป ลิ ด ชี พ ตนไป
แล้วนัน้ จะกลับมามีชีวิตอยู่ต่อหน้ านางอีกครัง้ ทัง้ ยังทาตนเป็ น
จิ้งจองหลอกใช้บารมีเสือมาขู่ขวัญนางอีกด้วย หากมิใช่ว่านาง
ได้ ยิ น เสี ย งร้ อ งไห้ โ หยหวนจากต าหนั ก ฝั ง่ นี้ จึ ง ได้ ส่ ง คนมาดู
สนมเฉี ยนคงลอบหลบหนี ไปแล้วกระมัง?

“สนมจงโปรดระวังคาพูดด้วย”

81
 เฉิ นหรูอี้ พ ลัน กล่ า วเสี ย งสูง ขึ้น อาศัย จัง หวะที่ ส นมจง
เหม่อลอยอยู่นัน้ สลัดมือแข็งดุจคีมนัน้ ให้หลุดจากข้อมือนางไป
โดยแรงจนนางเองถึงกลับถอยหลังไปสองก้ าว สนมจงนั น้ เซ
ถลาไปเล็กน้ อยแต่โชคดีที่มิได้ถลาเข้าใส่รา่ งนาง

“ฝ่ าบาททรงพระปรีชาจะถูกคาพูดกลับกลอกมาทาให้
ทรงสับสนพระทัยได้อย่างไร? ยามนี้ มีเงื่อนงาและจุดที่น่าสงสัย
ในคดี มากมาย กองพิจารณาตัดสินโทษก็กาลังสื บสวนอย่าง
เต็มที่เพื่อให้ความจริงกระจ่างและทวงคืนความเป็ นธรรมให้แก่
สนมจ้าว สนมจงและสนมจ้าวรักใคร่กนั ฉันท์พี่น้อง การเสียใจ
ก็เป็ นเรื่องธรรมดา แต่กไ็ ม่อาจกาเริบ พูดจาไร้มารยาท กล่าว
พาดพิงถึงองค์จกั รพรรดิได้”

กล่าวได้ดี！

ขัน ที ร่ า งสู ง ผอมรู้สึ ก ชอบใจยิ่ ง หากมิ ใ ช่ เ ห็น ว่ า สถาน

การณ์ไม่เหมาะสม เขาคงปรบมือชมเชยนางไปแล้ว

ตัง้ แต่ ที่ เ ขาเริ่มรับ ใช้ ราชส านั กมายัง มิเ คยพบเจอพระ
สนมที่ มิให้เกียรติปานตบหน้ ากันเช่นนี้ มาก่อน แต่ต่อให้เขาจะ

82
โกรธเคืองสักเท่ าใด ผู้อื่นก็เป็ นถึงพระสนม พวกเขาเป็ นเพียง
บริวารเท่านัน้

เขาคิ ด ไม่ ถึ ง จริ ง ๆ ว่ า เฉิ นหรู อี้ ที่ ถ ูก ตบตี จ นมี ส ภาพ
อเนจอนาถปานนัน้ จะกล้าขึ้นเสี ยงต่ อผู้อื่นเช่ นนั น้ อี กทัง้ มิใช่
แค่เพียงกล้าหาญชาญชัย ทว่าวาจาที่ กล่าวออกไปก็คมคายยิ่ง
นั ก นางมิเพี ยงยกองค์จกั รพรรดิขึ้นมาเพื่อข่มขวัญ ทว่ากลับ
กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่าพระสนมจงกาลังลบหลู่เบือ้ งสูง

แม้นเขาเองก็เข้าใจเช่นนัน้ แต่มิได้มีความกล้าพอที่ จะชี้

หน้ ากล่าวว่าสนมจงได้

นางกานัลเฉี ยน ช่ างเป็ นดุจเหล็กกล้าที่ มิยอมจานนต่ อ

ผูใ้ ดจริงๆ

เฉินหรูอี้ไม่ทราบว่าภาพลักษณ์ของนางในใจและสายตา
ของขันมีผนู้ ี้ นัน้ ดูสงู ส่งยิ่งใหญ่ขึน้ มาในทันใด

สนมจงหน้ า ชาขึ้ น มาโดยพลัน เมื่ อ ถูก เฉิ นหรูอี้ โ จมตี

เช่นนี้ กน็ ิ่ งสงบลงทว่าดวงตาเม็ดซิ่งกลับวาวโรจน์ ขึน้ “น้ องสาว
ศีรษะชนกาแพงเพียงครัง้ ทว่าฝี ปากกลับจัดจ้านขึน้ อย่างยิ่ง จน
สามารถกลับดาให้เป็ นขาวได้ แม้คาพูดที่ ข้ามิเคยได้กล่าว เจ้า
83
ก็ส ามารถพลิ ก ลิ้ น แปลงความหมายให้ เ ป็ นอื่ น ได้ มิ รู้ว่ า ชน
กาแพงมาครานี้ เป็ นเรือ่ งดีหรือร้ายกันแน่ ”

สนมจงเผยยิ้มเย็นเยือก มิได้กระโจนเข้าใส่ดงคนบ้
ั่ าเช่น
เมื่อครูนี้อีก

“น้ องสาวมี ว าสนายิ่ ง นั ก ครานี้ ย้ ายไปต าหนั กใดเล่า?

อย่างไรเราก็เคยอยู่ร่วมกัน ต่อไป....ยังคงต้องไปมาหาสู่กนั ใช่
หรือไม่?”

ครัน้ สนมจงเอ่ยถามออกมาเช่นนี้ เฉินหรูอี้และขันที ร่าง

ผอมสูงก็เงียบเสียงไปโดยพลัน

คาถามนี้ ยากจะตอบนัก หากกล่าวเท็จก็เท่ากับแอบอ้าง

เบือ้ งสูง หากกล่าวความจริงไม่แน่ ว่าพระสนมจงอาจจะฉี กพวก
เขาเป็ นชิ้นๆ ทันที

“ทาไม หรือมิยินยอมบอกพี่สาว?” สนมจงขมวดคิ้ว รู้สึก

ลึกๆ ว่ามีบางอย่างไม่ถกู ต้อง เป็ นเวลาเดียวกันกับที่นางกานัล
ของตนรี บ ร้ อ นวิ่ ง เข้ า มาหา ครัน้ เห็น เฉิ นหรูอี้ ก็ต กตะลึ ง ไป
เล็กน้ อย

เฉินหรูอี้พลันรูส้ ึกถึงลางร้ายบางอย่าง
84
 จริงดังคาด นางกานัลผูน้ ัน้ เอ่ยด้วยเสียงกดตา่ ว่า “มีข่าว
แพร่มาจากตาหนักฉางเล่อว่าสนมเฉี ยนถูกปลดเป็ นนางกานัล
แล้วเพคะ” กล่าวจบก็ปรายตาไปยังเฉินหรูอี้คราหนึ่ งแล้วกล่าว
ต่อว่า “คนที่ สนมเฉี ยนส่งไปเก็บของมีค่านัน้ หนูปี้เกรงว่าจะมี
เรือ่ งผิดพลาดจึงได้ให้คนไปจับตาดูไว้แล้วเพคะ”

สนมจงมองดูเฉินหรูอี้ด้วยความตกใจพลันยก
มุมปากยิ้มเยาะว่า “โอ้ น้ องเฉี ยนกาลังเล่นกลอุบายเพื่อพลิก
สถานการณ์ สิ นะ คิ ดจะเอาของมี ค่ า ไปแบบเทพไม่ ท ราบ
วิญญาณไม่รู้งนั ้ หรือ?” นางวางมือประกบกันแล้วกล่าวอย่าง
ทอดถอนใจว่า “กลอุบายช่างแยบยลนัก”

85
 60 จุดตาย

สายตาอันตกตะลึงของผู้คนภายในห้องล้วนหันมามอง
เฉินหรูอี้อย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาไม่อยากจะเชื่อจริงๆ！

ถูก ตบตี เ สี ย จนสภาพย ่า แย่ ถึ ง เพี ย งนี้ คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า จะ

กลับมายังตาหนั กเหยาฮว๋าด้วยท่ าทางเต็มเปี่ ยมด้ วยอานาจ
บารมี ท่ า ทางองอาจนั ้น หากผู้ใ ดไม่ ท ราบล้ ว นคิ ด ไปว่ า องค์
จักรพรรดิทรงโปรดปรานนางยิ่ง ไม่เพี ยงช่ วยนางให้ หลุดพ้น
จากการเป็ นผู้ต้ องสงสัย ฆ่ าคนตายยัง เลื่ อนขัน้ ให้ น าง ช่ างมี
วาสนาสูงส่งยิ่ง

ไหนเลยจะคิดว่านางตกตา่ ถึงขัน้ ถูกปลดเป็ น นางกานัล

นางกานัล！

คนผูน้ ี้ ช่างใจใหญ่นัก ความกล้าก็มีมากมายยิ่ง ถึงกับอาจ

หาญวางก้ามอยู่ในตาหนักเหยาฮว๋า ทัง้ ยังกล้าฉี กหน้ าสนมจงอี ก
นางไม่กลัวว่าครานี้ จะไม่มีชีวิตรอดแล้วหรือ?

เฉินหรูอี้ถกู มองมาด้วยสายตาหลากหลายชนิดทัง้ ตกใจ

ดูถกู กระทังนั
่ บถือ ทว่านางกลับกล่าววาจาออกมาอย่างไม่มี

86
อาการหน้ าแดงหายใจติดขัดใดๆ ทัง้ สิ้นว่า “สนมจงกล่าวผิดไป
แล้ว หนูปี้มิได้ลกั ขโมยแย่งชิงสิ่งใด ทว่าล้วนเป็ นสิ่งของของตน
ทัง้ สิ้นเหตุใดต้องตีฆ้องร้องป่ าวให้รกู้ นั ไปทัวด้
่ วยเล่า”

หนูปี้?

สนมจงใช้ สายตาเย็นชากวาดมองนางตัง้ แต่ ศีรษะจรด

ปลายเท้า “ในยามนี้ น้องสาวกลับรูจ้ กั ธรรมเนี ยม ดียิ่ง รูช้ ดั ดีว่า
ตนอยู่ ใ นสถานภาพใด หากรู้ว่ า จะมี ว นั นี้ เ หตุ ใ ดต้ อ งกระท า
เช่นนัน้ จนต้องตกอยู่ในสภาพนี้ ด้วยเล่า?”

“ฝ่ าบาททรงพระปรี ช า สายพระเนตรแหลมคม ทรง

ทราบดีว่าน้ องสาวเหมาะสมกับสิ่งใด”

นางใช้วาจาที่เฉินหรูอี้กล่าวว่านางเมื่อครู่นี้ส่งคืนแก่เฉิน
หรูอี้ กล่าวจบก็เดินเนิบนาบไปข้างหน้ า เมื่อเห็นนางเดินใกล้
เข้ามาหนึ่ งก้าว เฉินหรูอี้กก็ ลับถอยไปหนึ่ งก้าวกระทังถึ ่ งขอบ
เตียงจึงมิอาจถอยไปได้อีก

“พระสนมโปรดใจเย็นก่อนเถอะ”

เฉิ นหรู อี้ ก ลื น น้ า ลายลงคอ มิ ใ ช่ ว่ า นางขี้ ข ลาด ทว่ า

สายตามืด ด าที่ ส นมจงจ้องเขม็ง มาที่ น างนั น้ ช่ างคล้ ายกับ จะ
87
กลืนกินนางลงไปทัง้ เป็ น แม้แต่ กระดูกก็มิคิดเหลือไว้อย่างไร
อย่างนัน้

ยามนี้ นางเสี ยใจอย่างยิ่งที่ เมื่อครู่ในตาหนักฉางเล่อตน

ได้เกิดความเห็นใจอันไม่ถกู กาลเทศะขึ้น นางควรจะลากสนม
จงลงน้ า ไปด้ ว ยอย่ า งไม่ ล ัง เลเสี ย มากกว่ า แล้ ว ขอให้ อ งค์
จัก รพรรดิ ท รงส่ ง ขัน ที คุ้ม กัน นางมายัง ต าหนั ก เหยาฮว๋ า สัก
สามสิบคน

นางคงเสี ยสติไปแล้วจริงๆ จึงไม่รอบคอบถึงเพี ยงนี้ ....

ทว่าผู้ใดเลยจะคาดคิดว่าสนมจงจะเจ้าคิดเจ้าแค้ นถึงเพี ยงนี้
คล้ายจะต้ องให้ นางชดใช้ ด้วยชี วิตให้ จงได้ประหนึ่ งนางได้ทา
บิดามารดาสนมจงตายไปก็มิปาน

“การตายของสนมจ้าวไม่มีส่วนเกี่ยวของกับหนูปี้แม้แต่
น้ อย กองพิจารณาตัดสินโทษล้วนได้ตรวจสอบอย่างละเอี ยด
แล้ว บนร่างพระสนมจ้าวไม่มีร่องรอยใดๆ ทัง้ สิ้น หนู ปี้..หนู ปี้
มิได้เข้าใกล้สนมจ้าวแม้เพียงนิด....”

สนมจงพยัก หน้ า เบาๆ “ถื อ ว่ า ข้ า เชื่ อ ก็แ ล้ ว กัน ” นาง

หัวเราะแล้วจับข้อมือของเฉินหรูอี้ไว้ “อย่างไรเราก็เคยเป็ นพี่
น้ องกัน ร่วมสุขด้วยกันมาก็มาก เจ้ายังจะไปทนลาบากที่ ฝ่าย
88
พระราชวังทาไม ก็อยู่เสียที่ตาหนักเหยาฮว๋าเถิด ข้าจะปฏิบตั ิ ไม่
ดีต่อเจ้าได้อย่างไร?”

เฉินหรูอี้ไร้วาจาจะกล่าวได้แต่น้ าตาซึมอยู่เงียบๆ ช่วย

ด้วย！

ไหนบอกว่าเชื่ ออย่างไรเล่า ปากบอกว่าเชื่อนางแต่เหตุ

ใดกลับใช้แรงอันมหาศาลจับมือนางไว้ คิดจะบีบกระดูกนางให้
แตกเป็ นผุยผงเลยหรือไร

“ไม่ได้เพคะ” เฉินหรูอี้พดู พลางส่งสายตาให้กบั ขันที ร่าง

ผอมสูงไปพลางเพื่อแสดงเป็ นนัยให้ร้วู ่ามิต้องใส่ใจต่ อท่ าที อนั
ไม่ปกติของสนมจง นางกลัวว่าเขาจะทิ้งนางให้ ตกตายอยู่ที่นี่
เพราะเกรงว่าตนจะติดร่างแหไปด้วย

“สนมจ้าวแม้นมิได้ตายเพราะหนูปี้ แต่อย่างไรหนูปี้ก็ได้
กระทาผิดจริง องค์จกั รพรรดิทรงพระปรีชาลงโทษให้หนูปี้ไปอยู่
ฝ่ ายพระราชวัง มันเป็ นโทษทัณฑ์ที่หนูปี้สมควรได้รบั เพคะ”

“หนู ปี้คงทาได้ เพี ยง.....ขอบคุณความปรารถนาดี ข อง

สนมจงแล้ว...นี่ กส็ มควรแก่เวลาแล้ว หนู ปี้ไม่กล้าชักช้ าจึงขอ
ลาพระสนมตรงนี้ เลยนะเพคะ”
89
 หากมิใช่ บรรยากาศช่ างคุกกรุ่น ขันที ร่างผอมสูงคงได้
ปล่อยเสียงหัวร่อออกมาเป็ นแน่

การแสดงของนางกานัลเฉี ยนช่างอัศจรรย์นัก ทาตนดุจ

ไก่ที่ถกู พังพอนกังขังไว้ในกรงเสียจริง สนุกเหลือเกิน！

“เอ่อ...” เขากาลังจะเอ่ยปากเพื่อช่วยเฉินหรูอี้ สายตาก็

เหลื อ บไปเห็น ขัน ที ฟั น กระต่ า ยยื น กัด ฟั น คิ้ ว ขมวดมุ่ น ดัง่
ราคาญเหลือแสน แล้วแสดงความเคารพต่อสนมจง พลันหันมา
มองเขาด้วยความไม่พอใจ “นี่ นานเพียงใดแล้ว เจ้ายังทาอันใด
อยู่ ที่ นี่ อี ก หากไปรายงานช้ า เจ้ า จะรับ ผิ ด ชอบหรื อ ให้ ข้ า
รับผิดชอบกัน?”

ขันทีร่างผอมสูงแทบจะตบอกโห่ร้อง คู่หเู ขาช่างเข้าผสม

โรงได้เหมาะเจาะยิ่ง เพียงมองปราดเดียวก็ร้สู ถานการณ์ แล้ว
เข้ารับช่วงต่อได้อย่างไร้ที่ติไม่มีพิรจุ ใดๆ ทัง้ สิ้น

เขาตอบกลับ ว่ า “สนมจงกับ นางก านั ล เฉี ยนก าลัง

สนทนากัน...”

90
 ครัน้ ขันทีฟันกระต่ายได้ฟังสีหน้ ากลับเปลี่ยนเป็ นนิ่งขรึม
ทัง้ กล่าวว่า “เจ้ามาปฏิบตั ิ หน้ าที่ ตามรับสังขององค์
่ จกั รพรรดิ
เจ้าก็รดู้ ีมิใช่หรือ?”

ผู้อื่น อาจไม่ท ราบว่ าเรื่องราวเป็ นเช่ น ใด ทว่ าพวกเขา

สองคนมีหรือจะไม่รถู้ ึงเบือ้ งลึกเบือ้ งหลังในครังนี
้ ้

ในเมื่อเก็บของเรียบร้อยแล้วก็ควรรีบนามันออกไปให้
สิ้นเรื่อง ไหนเลยจะมีเวลามียืดยาดอยู่ที่นี่ หรือกลัวว่าคนจะไม่
รูว้ ่าพวกเขาได้ตกลงทาการค้าลับๆ ต่อกัน?

รูปร่างสูงแต่ ไร้ประโยชน์ ไร้ซึ่งสติ ปัญญา แค่ พบกับพระ

สนมที่มิได้เป็ นที่โปรดปรานก็ไม่ทราบว่าจะทาเช่นใดดี

ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็ นคนของราชสานัก แต่ไหนแต่ไร

ก็มีแต่ ผ้คู นเกรงใจ แค่นางตบตี สตรีสกุลเฉี ยน พวกเขาก็ต้อง
กลัวนางมาทุบตีพวกตนงัน้ หรือ?

“ข้าน้ อยมีภารกิจที่ต้องไปปฏิบตั ิ มิอาจรังอยู

้ ่ได้นาน หาก
สนมจงปรารถนาพูดคุยกัน มิส้รู อให้นางกานัลเฉี ยนโยกย้ายให้
เสร็จก่อนก็ไม่สาย” ขันที ฟันกระต่ายเปลี่ยนจากสี หน้ าเป็ นยิ้ม
แย้มเมื่อเอ่ยกล่าวกับสนมจง
91
 สนมจงเห็น ท่ าทางเช่ น นั น้ ก็ท ราบแน่ ว่ าเขาอยู่ฝัง่ สตรี
สกุลเฉี ยน เหตุใดจึงจะไม่เข้าใจเล่า เพียงแต่ขนั ทีทงั ้ สองยกองค์
จักรพรรดิมาอ้าง นางจึงจาต้ องปล่อยคนไป ต่ อให้ นางเสี ยสติ
อย่างไรก็ยงั มิถึงขัน้ ไร้ซึ่งสติปัญญาที่คนทัวไปควรมี
่

“ในเมื่อกงกงเอ่ยถึงเพียงนี้ แล้ว ข้าก็มิอาจรัง้ น้ องสาวไว้

นานได้ ” นางเผยยิ้มบางเบา “แต่ ข้าจาต้ องพูดมากอี กสักนิด
สิ่งของในตู้เก็บของของสตรีสกุลเฉี ยนนั น้ มิอาจแตะต้ องได้
นางถูกปลดเป็ นนางกานัลแล้วก็ไม่มีสิทธ์ ิ ใช้ สิ่งของที่ เป็ นของ
พระสนมได้”

เฉินหรูอี้จาต้ องเอ่ ยปากเพราะที่ ขนั ที สองคนนี้ ยอมหัก

หาญกับ สนมจงก็เ พื่ อ สมบัติ ของนาง หากสนมจงมิ ใ ห้ น าง
นาออกไปแม้แต่ เศษเบี้ย เช่ นนั น้ แม้นพวกเขามิอาจทาอันใด
ต่อสนมจงได้ แต่คงต้องหันมาจัดการกับนางเป็ นแน่

“สิ่ ง ของเหล่ านี้ ล้ว นเป็ นของหนู ปี้ แม้แต่ ฝ่าบาทก็มิ ไ ด้

ทรงยึ ด ไป เหตุใดพระสนมจงต้ องขัด กับองค์จกั รพรรดิให้ ได้
ด้วยเล่า?”

“เหตุใดนางกานัลเฉี ยนต้องกล่าวถึงองค์จกั รพรรดิอยู่รา่

ไป?” พระสนมจงยิ้มเย็นชา กล่าวโต้ตอบอย่างเป็ นปฏิปักษ์
92
 จะให้ น างน าเอามุ ก ทองของมี ค่ า ออกจากต าหนั ก
เหยาฮว๋าไปยังตาหนั กฝ่ ายพระราชวังแล้วทยอยนาไปขายใช้
ชีวิตสุขสบายงัน้ หรือ? นางฝันกลางวันหรือไร？

แม้ว่าการตายของเสี่ยวเหมยจื่อจะมิได้เกี่ยวข้องกับนาง
โดยตรงแต่เรือ่ งที่นางบุกเข้าทาร้ายเสี่ยวเหมยจื่อในห้องรับรอง
ก็เป็ นเรือ่ งที่มิอาจโต้เถียงได้

บัด นี้ เ สี่ ย วเหมยจื่ อ ต้ อ งตายไปแต่ ส ตรี ส กุล เฉี ยนยัง มี

ชีวิตอยู่ดี นัน่ คือสิ่งที่นางเห็นอยู่ในขณะนี้

“ในประวัติศาสตร์ราชวงศ์เราไม่มีสนมนางใดที่ ถกู ปลด

เป็ นนางกานัลแล้วยังจะได้รบั การปฏิบตั ิ ดูแลเสมือนพระสนม
่ ิ มสักคน หากนางกานั ลเฉี ยนข้องใจในข้อนี้ เราก็ไปเข้า
ดังเด
เฝ้ าองค์จกั รพรรดิที่ตาหนักฉางเล่อเพื่อขอความกระจ่างหรือไม่
ก็ขอให้ต่งกุ้ยเฟยผู้ดแู ลกิจการภายในวังหลังช่วยไขข้อข้องใจดี
หรือไม่?”

“ว่าอย่างไรเล่า อยากไปที่ใด?”

เฉินหรูอี้ร้สู ึกดังเส้
่ นเลือดจะแตกกระจายออกมา สนมจง
ผูน้ ี้ ช่างรูจ้ ดุ ตายของนางดียิ่ง จีส้ กัดเพียงครังกลั
้ บแม่นยานัก
93
 นางเพิ่งจะถูกองค์จกั รพรรดิบริภาษอย่างรุนแรงมาจาก
ตาหนักฉางเล่อ หากยามนี้ ไปเข้าเฝ้ าเพื่อถามว่านางสามารถนา
สิ่ ง ของที่ ท รงพระราชทานติ ด ตัว ไปได้ ห รื อ ไม่ แสดงว่ า นาง
รังเกียจว่าตนอายุยืนเกินไปจึงคิดจะฆ่าตัวตายทางอ้อมเช่นนัน้

หากกล่าวถึงต่ งกุ้ยเฟย นางไม่ทราบจริงๆ ว่าในวังหลัง

นัน้ มีผใู้ ดบ้างที่ชมชอบสตรีสกุลเฉี ยน หากต้องโยนหินถามทาง
ก็ควรใช้หินก้อนเล็กกว่านี้ สกั หน่ อย

“หากพระสนมจงยื น ยัน มิ ให้ น าสิ่ งของไป หนู ปี้ ก็ มิ

โต้แย้ง”

สนมจงเผยยิ้มพึงพอใจ “น้ องสาวอย่าได้เข้าใจผิดไป ข้า

มิ ไ ด้ คิ ด จะเก็บ ไว้ ใ ช้ เ องหรอกนะ หากแต่ จ ะน าส่ ง แก่ ก้ ุย เฟย
จัดการดูแล กุ้ยเฟยอาจเห็นควรให้บริจาคแก่สาธารณะหรือใช้
ประโยชน์ อ ย่ า งอื่ น ส่ ว นตัว เจ้ า นั ้น ถึ ง อย่ า งไรเราก็เ คยอยู่
ร่ว มกัน มาก่ อน ข้ าจะยิ น ดี ให้ เ จ้าไปท างานลาบากคอยรับ ใช้
ปรนนิบัติผ้อู ื่นได้อย่างไร? ประเดี๋ยวข้าจะขอร้องต่ อกุ้ยเฟยให้
ส่งเจ้ากลับตาหนักเหยาฮว๋ามาอยู่เป็ นเพื่อนข้าเช่นเดิม มีพี่สาว
อย่างข้าอยู่ทงั ้ คน เจ้ายังต้องกลัวอันใดกัน?”

94
 เหล่านางกานัลทัง้ หลายที่กาลังชมละครฉากนี้ อยู่นัน้ ต่าง
พรา่ ตอบในใจว่า เจ้านัน่ แหละที่น่ากลัว

95
 61 เปิดเผยชัดแจ้ง

ในที่สุดเฉินหรูอี้กเ็ ข้าใจดีแล้ว ไม่ว่านางจะทาให้สนมจ้าว

ตายจริ งหรื อไม่ นั ้น สนมจงก็ก ัดนางไม่ ปล่ อยเช่ น เดิ ม ผู้ อื่ น
ประกาศชัดแจ้งปานนี้ ต่ อให้วนั นี้ นางย้ายออกไปจากตาหนั ก
เหยาฮว๋าก็มิใช่ว่าเรือ่ งนี้ จะจบ

นางยังจะกล่าวอันใดได้?

เอื้อนเอ่ยไปแล้วมีประโยชน์ อนั ใด?ตัง้ แต่คราที่นางอยู่ใน

ร่างสนมจ้าวก็กล่าวตักเตือน สนมจงให้หยุดตามติดนางเสียจน
ริมฝี ปากแทบปริแตกก็ยงั มิเป็ นผล กระทังใช้
่ ชีวิตคนในตระกูล
ของทัง้ สองฝ่ ายมากล่าวเตือนจึงทาให้สนมจงพอจะเก็บอาการ
ตนไว้ได้บา้ ง

ชัวเวลาเพี
่ ยงหมุนกาย นางกลับกลายเป็ นผูต้ ้องสงสัยฆ่า
คนตายที่ ผ้คู นลือกันทัววั
่ ง แค่เห็นสายตาอาฆาตของสนมจงก็
ไร้ซึ่งหนทางที่จะให้สนมจงฟังคาอธิบายของนางแล้ว

จากความรักอันผิดมหันต์สู่ความแค้นเข้ากระดูกดา นี่
เป็ นเวรกรรมหลายภพหลายชาติของพวกนางแท้ๆ

96
 เฉินหรูอี้แจ้งแก่ใจดีว่าพูดอันใดไปก็คงมิเป็ นผล นางจึงไม่
กล่าวให้มากความ ผู้ใดจะคาดว่าขันทีร่างผอมสูง ใบหน้ ายาวดัง่
ลาที่ยืนอยู่ด้านข้างจะชี้ไปยังผ้าปูที่นอนแล้วกล่าวว่า “ถึงอย่างไร
ควรให้นางกานัลเฉี ยนนาผ้าห่มนี้ ไปด้วย”

ทุ ก สายตาล้ ว นสาดมองไปยัง เขาอย่ า งมิ ไ ด้ มี ค วามขี้

เหนี ยวสักน้ อยนิด ไม่มีอนั ใดชัดเจนปานนี้ อีกแล้ว

ขันที ฟันกระต่ายยกมือกุมหน้ าผาก มารดามันเถอะเขา

อยากกระทืบขันที ร่างผอมสูงให้ตายไปเสีย แม้แต่สนมเฉี ยนที่
บาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้ กย็ งั มีสติปัญญารู้จกั กล่าววาจามากกว่า
เสียอีก

ยกมือชี้ชดั ไปยังผ้าห่มบนเตียงเช่นนี้ กลัวคนไม่ร้หู รือไร

ว่ ามี อนั ใดซ่ อนอยู่ในนั น้ กลัว พวกเขาจะมี โ อกาสลอบนามัน
ออกไปหรืออย่างไร?！

“อืม ข้าไม่ทราบจริงๆ ว่ายามนี้ ฝ่ายพระราชวังจะลาบาก

กระทังผ้่ าห่มก็ยงั ต้องนาไปเอง?” สนมจงที่ยืนอยู่ข้างเตียงพลัน
นัง่ ลง ระบายยิ้มทัวหน้
่ าพลางใช้มือลูบไล้ลายปัก สีเข้มบน
ผ้าต่วนผืนนัน้

97
 “เกรงว่าด้วยฐานะของน้ องสาวแม้นนาไปก็มิอาจใช้ ได้
เดิมที ข้าอยากเก็บสิ่งของเหล่านี้ ไว้ให้เจ้า เมื่อเจ้ากลับมาก็ยงั
เป็ นของเจ้ า เช่ น เดิ ม ทว่ า ในเมื่ อ กงกงกล่ า วเช่ น นี้ ข้ า ก็มิ อ าจ
ขวาง น้ องสาวนาไปด้วยเถิด จะใช้ได้หรือไม่นัน้ ก็มิสาคัญอันใด
หรอก” พูดพลางกวาดสายตามองกล่องของมี ค่าสามกล่องที่
เปิดค้างอยู่ ทุกกล่องล้วนว่างเปล่าไร้สิ่งของ

นางกานัลทัง้ หมดล้วนมองตามสายตาของสนมจง ยังมี

อันใดให้สงสัยอีกเล่า

ขันทีฟันกระต่ายไม่มีหน้ าอยู่ต่อไปอีกแล้วจึงแสดงความ
เคารพต่ อ สนมจงอย่ า งขอไปที แ ล้ ว ก้ า วเท้ า ออกไปด้ านนอก
อย่างรวดเร็ว

เฉินหรูอี้แม้มาที่นี่เพราะหวังของมีค่าทว่ายามนี้ กลับเกิด
เป็ นเรือ่ งให้สนมจงต้องหัวเราะเยาะหยัน นางจึงไม่มีกะจิตกะใจ
ไปเก็บแพรผ้าอาภรณ์ ที่นางไม่มีสิทธ์ ิ แม้จะสวมใส่นัน้ ไปด้วยจึง
แยกออกไปโดยไม่นาอันใดไปทัง้ สิ้น

มี เ พี ย งขัน ที ร่ า งผอมสูง ที่ ก อดเอาผ้า ปูที่ ม้ ว นเป็ นก้ อ น

กลมบนเตี ยงก้ าวเท้ าออกจากตาหนั กเหยาฮว๋าอย่ างองอาจ

98
ภาคภูมิประหนึ่ งกาลังติดตามขบวนเสด็จขององค์จกั รพรรดิกม็ ิ
ปาน

เดินไปไม่นาน พวกเขาก็หามุมสงบโยนผ้าห่ มนั น้ ทิ้งไป

แล้วนาห่อผ้าที่ เฉินหรูอี้ยดั ใส่อกเขาไว้ก่อนที่ สนมจงจะเข้ามา
ในห้องนั น้ ออกมา มองซ้ ายมองขวาแล้วนั ง่ ลงบนพื้นเพื่อแบ่ง
ของมีค่า

เฉินหรูอี้บิดเบ้ปากไปมาสองที อย่างอดไม่ได้ ตลอดทาง

ที่ มาขันที ร่างผอมสูงนัน้ ดูนิ่งขรึมไร้วาจา มองแล้วให้ความรู้สึก
สุขุมยิ่ง นางคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะพึ่งพาไม่ได้ถึงเพี ยงนี้ ครัน้
เหลือบไปมองขันที ฟันกระต่ายก็เห็นเขาสี แสดงสี หน้ ารังเกี ยจ
คล้ายพูดว่า “ข้าไม่รจู้ กั มัน”

“รีบนัง่ ลงสิ จะได้รีบแบ่งของกัน เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นเข้า

เสียหรอก” ขันทีรา่ งผอมสูงเอ่ยเสียงตา่

ต าหนั ก ฝ่ ายพระราชวัง อยู่ ทิ ศ ตะวัน ออกของต าหนั ก

เหยาฮว๋าเพียงเดินไปข้างหน้ าเลี้ยวไม่กี่ครัง้ ใช้เวลาไม่นานก็ถึง
แล้ว พวกเขากระทาการอย่างรัดกุมจึงตัง้ ใจลัดเลาะไปจนสุด
ทางบนถนนเล็กแคบสายหนึ่ งแล้วจึงหยุดเดิน แม้นคนสัญจรไป
มาค่ อ นข้ า งน้ อยแต่ ก็มิ ใ ช่ ไ ม่ มี ผู้ค น พวกเขาก็ ย ัง กล้ า แบ่ ง
99
“สมบัติ” กันอย่างเอิกเกริก ช่างเป็ นคนเปิดเผยยิ่ง เฉินหรูอี้นับ
ถือจริงๆ

ขันทีฟันกระต่ายนัน้ แม้นมิค่อยชอบใจต่อวิธีการของคู่หู
แต่เมื่อถึงคราแบ่งสิ่งของกลับมิได้อิดออด เราสองคนเจ้าหนึ่ งข้า
หนึ่ งช่างสุขใจยิ่ง พลันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถกู ต้อง ทัง้ ที่ตกลงกัน
ว่าจะแบ่งกันสามส่ วนทว่านางกลับนิ่งเงี ยบ เหม่อมองลมพัด
ผ่านทางซ้ายทีขวาทีเช่นนี้ หมายความเช่นใดกัน?

ขัน ที ท ัง้ สองต่ า งไม่ ท ราบว่ า เฉิ นหรูอี้ คิ ด เห็น เช่ น ใดจึ ง
หยุดมือลงโดยพลัน

“นางก านั ล เฉี ยน เหตุ ใ ดจึ ง ไม่ เ ลื อ กเล่ า ?” ขัน ที ฟั น

กระต่ ายยิ้มตาหยี กล่าวว่า “หากนางกานั ลเฉี ยนเปลี่ ยนใจไม่
อยากแบ่งให้เราสองพี่น้องก็เอ่ยมาเถิดอย่าได้กงั วล”

“ได้อย่างไรกัน...” ไม่รอให้เฉินหรูอี้เอ่ยปากพูด ขันที ร่าง

ผอมสูงกล่าววาจาอย่างมิยินยอม ทว่าเมื่อเห็นสายตาอันคุกกรุ่น
อย่างมีโทสะของคู่หตู นจึงก้มหน้ าต่ากาสิ่งของในมือตนแน่ น
พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “นางบอกเองแท้ๆ”

100
 เฉินหรูอี้จึงยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ทว่ากลับกล่าวด้วย
น้ า เสี ย งกลัด กลุ้ ม ว่ า “ท่ า นทัง้ สองอย่ า ได้ ก ัง วล ข้ า มิ ไ ด้ มี
ความหมายอื่นใด ในตาหนักเหยาฮว๋านัน้ พวกท่ านก็เห็นแล้ว
ว่าพระสนมจงพยายามเพียงใดที่ จะให้ข้ากลับไปอยู่ที่นัน่ หาก
เป็ นเช่ น นั ้น จริ ง ข้ า เกรงว่ า แม้ แ ต่ ชี วิ ต ข้ า ก็ห าได้ มี ไ ม่ แล้ ว ยัง
ต้ องการของนอกกายเหล่านี้ ไปไยกัน? มิสู้มอบกานั ลแด่ท่าน
ทัง้ สอง ดีเสียกว่าต้องมาอยู่ในมือข้าอย่างไร้ประโยชน์ ”

ครัน้ ได้ฟังว่านางมิต้องการสิ่งของเหล่านี้ ขันที ร่างผอม

สูงก็คลี่ยิ้มอย่างเบาใจ “สนมจงผู้นัน้ ช่างอาจหาญนัก ตบตี เจ้า
จนมีสภาพเช่นนี้ ยงั มิยอมวางมือ เคียดแค้นอันใดหนักหนา?”

หลังจากเฉินหรูอี้ฟื้นคืนมาในร่างสตรีสกุลเฉี ยนนัน้ นาง

ก็มิได้มีโอกาสส่ องกระจกสักครา จึงมิได้เห็นสภาพของตนว่า
เป็ นเช่ น ไร เพี ย งรู้สึ ก ปวดหัว และเจ็บ ปวดตามร่ า งกาย นาง
เข้าใจว่ าเป็ นเพราะผลกระทบจากการวิ่งชนกาแพงก่ อนตาย
ผู้ใดจะคาดคิดว่าเป็ นฝี มือของสนมจง ครัน้ เมื่อได้ ฟังเช่ นนั น้
นางพลันรู้สึกสันสะท้
่ านขึ้นมาโดยพลัน หากมิกลับไปตาหนั ก
เหยาฮว๋านางยังมี โอกาสรอด แต่ หากกลับไป....การตายมิ ใช่
ปัญหา ปัญหาคือนางจะต้องตายเช่นไรต่างหากเล่า

101
 ่ นางทรุดตัวคุกเข่าลงบนพื้นกล่าววิงวอน “ขอก
“พลัก”
งกงทัง้ สองช่วยข้าด้วยเถิด”

การกระทาของเฉินหรูอี้ครานี้ ทาให้ขนั ทีรา่ งผอมสูงตกใจยิ่ง

“เราเป็ นเพี ยงขันที จะช่ วยอันใดเจ้ าได้ ? นางก านั ล เฉี ยนเจ้ า
ยอมรับในโชคชะตาเสียเถอะ”

.......นี่ เป็ นวาจาอย่างใดกัน?

แม้แต่ขนั ทีฟันกระต่ายยังต้องเหลือบตามองขึ้นบน มิใช่

แค่นางที่ทนฟังมิได้ แม้แต่เขาก็ยงั มิอาจทนฟัง

ช่ วยหรือไม่ก็ควรปรึกษากันเสี ยก่ อน สตรี สกุลเฉี ยนพูด

ชัดเจนว่าสนมจงอยากฆ่านางให้ตาย เจ้าทึ่มไร้สมองกลับบอก
ให้ ผู้อื่ น ยอมรับ ชะตากรรม....ความหมายคื อ หากสนมจง
ต้องการให้นางตาย ก็ให้นางยินยอมตายไปอย่างว่าง่ายเช่นนัน้
หรือ?

ใช้สมองไตร่ตรองก่อนพูดจะตายหรืออย่างไร?

“วาจาของกัวโหย่วแม้นไม่น่าฟังนักแต่กเ็ ป็ นความจริง เราเป็ น

เพียงขันที เล็กๆ จะช่วยอันใดเจ้าได้? ข้าคิดว่าแม้นสนมจงจะ
อุปนิสัยห่ ามไปบ้างแต่ ก็มิใช่ พระสนมที่ ได้ รบั การโปรดปราน
102
มากพอจะใช้ ฝ่ามือปิดแผ่นฟ้ าได้ แม้นจะต้ องการชี วิตเจ้าก็มิ
อาจกระทาได้โดยง่ายปานนัน้ ”

เฉิ นหรูอี้ ก ัด ฟั น กรอด เจ้ า สองตัว นี้ ไม่ เ ห็น กระต่ า ยมิ
ปล่อยเหยี่ ยว* แม้นหากเห็นแล้ว ทว่ากระต่ ายมี น้อยก็มิย อม
ปล่อยเหยี่ยวเช่นกัน

ในเมื่อสิ่งของในมือตนล้วนตกถึงท้องสุนัขที่แสนตะกละ
ไปแล้วนัน้ การขอร้องให้พวกเขาช่วยเหลือด้วยใจจริงอาจทาให้
ทรมานจนขาดใจตายได้ ส าหรับ เฉิ นหรูอี้ ที่ เ คยเป็ นหนึ่ ง ใน
สมาชิกของพวกเขาแล้วนัน้ รู้สึกดูแคลนพฤติกรรมเช่นนี้ อย่าง
ยิ่ง

“ขอเรียนทัง้ สองท่ านตามตรงว่า กระต่ ายเจ้าเล่ห์มกั มี

สามรัง ศัตรูของข้าในวังแห่งนี้ กม็ ีไม่น้อย ข้าต้ องเตรียมลู่ทาง
ไว้ให้ตนเองอยู่ก่อนแล้ว ข้าขอพูดอย่างเปิดเผยกับพวกท่านว่า
หากท่ านทัง้ สองมีใจเมตตาช่ วยเหลือข้าอี กสักครา ข้ายังมีต ั ๋ว
เงินอีกหนึ่ งร้อยตาลึงตอบแทนให้”

“เจ้าบอกมาสิว่าเราจะช่วยเจ้าได้อย่างไร?” กัวโหย่วเบิกตา
กว้ า งทอประกายเขี ย วเข้ ม ขึ้ น มาโดยพลัน เอ่ ย ตอบรับ ไป
ในทันที
103
 ขันที ฟันกระต่ ายมิอาจข่มกลัน้ ต่ อไปได้อีกจึงยื่นขาอัน
สัน้ ของตนเตะเขาไปทีหนึ่ ง

*ไม่เห็นกระต่ายมิปล่อยเหยี่ยว เป็ นสานวนที่มีที่มาจาก

นายพรานแสนฉลาดที่ ไม่อยากจับกระต่ ายด้วยตัวเองจึงเอา
เหยี่ ย วมาเลี้ ย ง เมื่ อ เห็ น กระต่ า ยก็ ป ล่ อ ยเหยี่ ย วบิ น ไปจับ
กระต่ายให้ เปรียบเปรยว่า หากไม่มีเป้ าหมายที่ ชดั เจนก็จะไม่
แสดงศักยภาพของตนออกมาอย่างเต็มที่ และมี ความหมาย
แฝงในด้านลบอธิบายว่าเป็ นคนเจ้าเล่หเ์ จ้าแผนการ

104
 62 ขุดหลุมพรางวางกับดัก

ไม่ว่าเรื่องใดเมื่อเกิดขึน้ หลายคราย่อมเกิดความชานาญ
เฉินหรูอี้กม็ ิ ใช่ตายไปเพียงหนึ่ งครัง้ สองครัง้ นางตายมาหลาย
คราเสียจนเชี่ยวชาญแล้ว

หากกล่ า วถึ ง คราแรกที่ ต ายไปนั ้น นางเองยัง มิ ท ัน แม้

เตรียมใจ เมื่อฟื้ นคืนครัง้ แรกในร่างขันทีนัน้ นางก็ยงั จับต้นชน
ปลายมิถกู ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ กต็ กตายไปอี ก
ครัง้ ทัง้ ที่ยงั มึนงงอยู่ด้วยซา้

ครัง้ แรกที่นางฟื้ นขึน้ มา นางไร้ซึ่งอานาจบารมีและของมี

ค่า ครัง้ ที่ สองกลับเป็ นสนมรักจอมปลอม แม้นได้ใกล้ชิดองค์
จักรพรรดิ แต่ ก็เ ป็ นเพี ย งหนึ่ ง ในแผนการ มิได้ ร่วมเรี ยงเคี ยง
หมอนกันแม้เพียงครัง้ หน้ าที่ หลักของพระสนมนางมิได้ทาที่ ทา
กลับเป็ นการชื่ นชมปลอบประโลมองค์จ กั รพรรดิ ป ระหนึ่ งนาง
กานัลขันที กม็ ิ ปาน แต่ผลประโยชน์ กลับได้รบั มาไม่น้อย อาจ
กล่ า วได้ ว่ า มากมายก็ย่ อ มได้ เ พราะเงิ น ทองของมี ค่ า ที่ อ งค์
จักรพรรดิผ้มู งคั ั ่ งโยนมาให้
่ นางอย่างบ้าคลังนั
่ น้ มันมากกว่าทุก
ครัง้ ที่ นางเคยมี ชีวิตมาเสี ย อี ก มากเสี ยจนจะทิ่ มตานางบอด
ด้วยซา้

105
 ยามนี้ นางนั น้ รู้สึกนั บถือสายตาแหลมคมของตนอย่าง
ยิ่ง ที่มิได้ถกู เงินทองของลา้ ค่าขององค์จกั รพรรดิโจมตีจนมึนงง
ลุ่มหลงไป ในยามที่ นางถูกชูขึ้นสูงสุดนั น้ นางได้ให้ หยวนเป่ า
หาขันทีที่ค้นุ เคยกันช่วยนาสิ่งของหลายชิ้นไปแลกเป็ นตั ๋วเงิน

การน าสิ่ งของออกไปขายนอกวัง เป็ นดัง่ ความลับ ที่

เปิดเผยกันมานานแล้วในวัง หากสามารถนาสิ่งของออกไปขาย
นอกวังได้นัน้ จักต้ องมีเส้นสาย เสี ยค่าใช้ จ่ายเล็กน้ อยแต่ กลับ
ได้รบั ผลประโยชน์ กนั ทุกคน

เมื่อต้ องเผชิญหน้ ากับสถานการณ์ จริงในยามนี้ น างจึง

เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าทุกๆ เรือ่ งล้วนมีสองด้านเสมอ เมื่อมี
ด้านดีกต็ ้องมีด้านที่ไม่ดีเช่นกัน

นางฟื้ นคืนมาสามครัง้ แล้ว หากมิใช่ อาศัยความเฉลี ยว

ของตนลอบสะสมเงินทองไว้ในคราวที่ ยงั เป็ นสนมจ้าวอยู่นัน้
เมื่อตกในสถานการณ์ เช่นนี้ กม็ ิ ต้องคิดถึงการพลิกสถานการณ์
เสี ยหรอก พริบตาคงถูกสนมจงลากกลับตาหนั กเหยาฮว๋าไป
ทรมานจนนางตายเป็ นแน่

นางมิได้กลัวตายทัง้ มิได้ยึดติดกับการมีชีวิตอยู่

106
 นางแค่ นั บถื อในจิ ตนาการอันเลิ ศล ้าของสวรรค์ ไม่ ว่ า
สถานการณ์ อนั ยากลาบากเพียงใดเบื้องบนเหนื อหัวนางล้วน
คิดออกมาได้ทงั ้ สิ้น อีกทัง้ ยังบันดาลให้มนั เกิดขึน้ ไม่หยุดหย่อน
อีกด้วย

นางเป็ นผู้ถกู กระทาจนตายและฟื้ นคื นมาในร่างของผู้

ต้ อ งสงสัย ว่ า ฆ่ า คนตาย หากเรื่ อ งนี้ มิ ไ ด้ เ กิ ดขึ้ น กับ นางที่
วนเวี ยนไปมาในเส้ นทางแห่ งความตายอยู่ไม่ จบสิ้นนี้ นางก็
อยากปรบมือชื่นชมในความสร้างสรรค์ของสวรรค์และจุดธูป
กราบคานับด้วยความนับถือยิ่งเป็ นแน่

“ความหมายของนางกานัลเฉี ยนคือ?”

ขันที ฟันกระต่ายมองไปบนใบหน้ าภายใต้ แสงอาทิตย์ที่

ยิ่งมองยิ่งน่ าเวทนาของเฉินหรูอี้ด้วยความสนใจ เมื่อคราแรก
นางใช้ ปิ่นปั กผมติดสินบนพวกตน ต่ อมาใช้ สมบัติลา้ ค่ าของ
นางหลอกล่ อ ให้ พ วกตนติ ด กับ จนต้ อ งปะทะกับ สนมจงด้ ว ย
สถานการณ์ บีบบังคับให้ ผกู ติดไปด้ วยกัน จนสุดท้ ายวาดมือ
ใหญ่ไปบนอากาศสะบัดเอาตั ๋วเงินออกมาเอ่ยถามว่า เจ้าจะเอา
หรือไม่?

107
 ยามนั น้ เขาถูกแสงระยับของสมบัติลา้ ค่าทิ่มตาเสี ย จน
มืดบอดอี กทัง้ กัวโหย่วนั น้ ก็มีตาแต่ ไร้แวว แต่ บดั นี้ มีอนั ใดที่
เขายัง ไม่ เ ข้ าใจอี ก นางกานั ลเฉี ย นผู้นี้ เ ริ่มขุด หลุมเล็กไปจน
ใหญ่ รอให้พวกเขากระโดดลงไปด้วยความเต็มใจอยู่

เป็ นบริวารในวังหลัง นอกจากต้องรักษาชีวิตให้รอดแล้ว

มีผใู้ ดกลัวเงินทองทิ่มมือหรือไม่?

เพี ย งแต่ เ ขาไม่ เ ข้ า ใจว่ า นางเป็ นผู้ฉ ลาดหลัก แหลมมี

แผนการเต็มท้ อง เพี ยงแค่ กะพริบตาก็เกิดแผนการขึ้นมาได้
ทันที เหตุใดจึงร่วงหล่นมาถึงจุดนี้ ได้ ถึงกับวิวาทกับสนมจ้าว
อันเป็ นที่รกั ขององค์จกั รพรรดิจนแทบตายไปข้าง

หากมิ ใ ช่ ไ ด้ ฟั ง วาจาที่ น างกล่ า วต่ อ องค์ จ ัก รพรรดิ ใ น

ตาหนักฉางเล่อนัน้ เขาคงคิดว่านางเสียสติไปแล้วจริงๆ

ขันที ฟันกระต่ ายต้ องเป็ นผู้นาของขันที ร่างผอมสูงเป็ น

้ ่อเฉินหรูอี้เห็นพยักหน้ าอย่างเห็นด้วย ในใจพลันเกิด
แน่ ครันเมื
ความหวัง

“กงกงวางใจเถิด ข้ามิอาจให้ พวกท่ านต้ องกระทาเรื่อง

ลาบากอัน ใดเป็ นแน่ ส าหรับ พวกท่ านมัน เป็ นเรื่องเล็ก น้ อ ย

108
เท่ านั น้ ทว่าสาหรับข้าแล้วนี้ คื อหนี้ บุญคุณอันยิ่ง ใหญ่ ” นาง
ค่อยๆ กดเสี ยงให้ตา่ ลง แล้วศีรษะเล็กๆ ทัง้ สามก็ขยับชิดใกล้
กันโดยพลัน

“ท่านทัง้ สองมิใช่ได้รบั คาสังจากองค์

่ จกั รพรรดิให้นาข้า
ไปส่งยังฝ่ ายพระราชวังหรอกหรือ”

“ใช่น่ะสิ！” กัวโหย่วชิงตอบขึน้

เฉินหรูอี้ยิ้มน้ อยๆ ทว่ากลับเจ็บร้าวไปทัวใบหน้ ่ า พลัน

หน้ าตาจึงเปลี่ยนเป็ นอัปลักษณ์ ยิ่งขึ้น “ท่ านทัง้ สองคิดว่าควร
ไปส่ ง ข้ าให้ ถึง มือซ่ างกงสูง สุด ใช่ หรือไม่ ? มิต้ องเอ่ ย อัน ใดให้
มากความ เช่นนี้ กม็ ิ อาจเผยพิรธุ ให้เป็ นหลักฐานได้”

“อ้อ” กัวโหย่วพยักหน้ าโดยแรง “เป็ นเช่นนี้ นี่เอง”

ขันทีฟันกระต่ายรู้สึกว่า สติปัญญาเช่นกัวโหย่ว สามารถ

มีชีวิตอยู่ในวังหลังอันเต็มไปด้วยกลอุบายต่ างๆ มาได้จนถึง
ทุกวันนี้ นัน้ ช่างเป็ นเรือ่ งอัศจรรย์ยิ่งนัก

เห็นได้ชดั ว่าสนมกานัลเฉี ยนผู้นี้ยืมบารมีพยัคฆ์ข่มขวัญ

ผูค้ น

109
 พวกเขาเป็ นคนของราชสานั กไม่ว่าไปที่ ใดล้วนเป็ นดัง่
ตัวแทนของตาหนั กฉางเล่อ นางคงมีความคิดเช่ นนี้ แน่ ถึงได้
ยินยอมทุกสิ่งพยายามทุกทางเพื่อดึงให้พวกเขาขึ้นเขาลงห้วย
ไปด้วยทุกที่

ทว่ า บางที เ ขาอาจจะลองดู ส ัก ครัง้ เขาเลี ย ริ ม ฝี ปาก

เลือดแห่งความเจ้าเล่หใ์ นกายได้กลับมาวิ่งพล่านอีกครา ที่ เขา
มองเห็นมิใช่ผลประโยชน์ เล็กๆ น้ อยๆ ที่ อยู่ตรงหน้ าในยามนี้
ทว่าเขามองไปไกลกว่านัน้ ยิ่งนัก

สตรี ส กุล เฉี ยนผู้นี้ ฉ ลาดล ้า นั ก ไม่ ก ล่ า วอัน ใดให้ ม าก

กล่าวแต่ กลับขุดหลุมพรางวางแผนการไว้อย่างดี หากนางใช้
สติปัญญาเช่นนี้ กบั องค์จกั รพรรดิ มีหรือจะไม่สาเร็จดังใจหวั ่ ง?

ปั จจุบนั นี้ ตาหนั กฉางเล่อรวมทัง้ วังหลังล้วนอยู่ภายใต้

อานาจเฉินฮวาย ขันทีที่ติดตามข้างกายเฉินฮวายล้วนแล้วแต่
เป็ นคนสนิทใกล้ชิดกับเขาเท่านัน้ พวกเขาล้วนจมหายอยู่ในฝูง
ชน หากรอให้เฉินฮวายนึ กถึงพวกเขาขึ้นมาได้เองก็มิร้วู ่าเป็ น
ปี ไหนเดือนใดแล้ว

แม้ ส ตรี ส กุล เฉี ยนผู้นี้ เสี ย สติ ไปชัว่ ครู่ จ นพลาดพลัง้
กระทาผิดไปทว่าองค์จกั รพรรดิกลับมิได้เอาชี วิตของนาง อี ก
110
ทัง้ นางเองก็มิใช่ไม่เคยได้รบั ความโปรดปรานเสียที่ ไหน เมื่อมี
ครัง้ แรกก็อาจจะมีครัง้ ที่ สองได้เช่นกัน หรือต่ อให้ครัง้ นี้ เขาจะ
มองพลาดไปแต่ กม็ ิ ได้สูญเสี ยอันใดเช่นกัน หากเกิดผิดพลาด
ขึ้นจริงอย่างมากก็เพียงถูกโบยเท่านัน้ แต่สิ่งที่เขาจะได้รบั กลับ
เป็ นประโยชน์ อนั จับต้ องได้ หากสตรีสกุลเฉี ย นมีโอกาสกลับ
มาเป็ นที่ โปรดปรานอีกครัง้ เขาเองก็สามารถใช้ความสัมพันธ์
ส่วนตัวที่มีชตู วั เองขึน้ มาในเวลาไม่นานได้มิใช่หรือ?

“กงกงคิดเห็นเช่นไร?” เฉินหรูอี้เอ่ยขึน้ เสียงเบาเมื่อเห็น

แววตาตื่นเต้นอันยากจะกดข่มไว้ของเขาปรากฏขึน้

“คนกันเองทัง้ สิ้น ข้าจางอี้ นามคล้ายจางเฟยแห่งสามก๊ก

เพียงมิได้เก่งกาจเทียบเท่า” ขันทีฟันกระต่ายระบายยิ้ม ลักยิ้มสอง
ข้างปรากฏขึ้นบนใบหน้ า “รับสังขององค์
่ จกั รพรรดิ เรานั น้ เป็ น
เพียงข้าทาสบริวารจะกล้ามิทาตามได้อย่างไร”

เฉินหรูอี้มองความคิดของคนผู้นี้อย่างทะลุปรุโปร่งออก
นานแล้ว สายตาจึงเหลือบมองไปยังปลาตัวใหญ่ที่ติดเบ็ดแล้ว
ตัว นี้ พลัน รู้สึ ก โล่ ง ใจขึ้ น มาทัน ที “ไม่ ว่ า อย่ า งไรก็ต้ อ งขอบ
พระคุณกงกงทัง้ สองยิ่ง หากวันหน้ ามีโอกาสข้าต้ องตอบแทน
บุญคุณอันยิ่งใหญ่ในครัง้ นี้ แน่ ”

111
 วาจานี้ ที่ เ ขารอคอยอยู่ จางอี้ ค่ อ ยๆ ข่ ม อารมณ์ อ ัน
ตื่นเต้นของตนไว้แล้วโบกมือเบาๆ

“มิกล้าๆ ก็เป็ นเช่นนางกานัลเฉี ยนกล่าวอย่างไรเล่า เรา

แค่เพี ยงทาตามรับสังขององค์
่ จกั รพรรดิด้วยความจงรักภักดี
มิได้มีอนั ใดเคลือบแฝง ทว่าหากภายภาคหน้ านางกานัลเฉี ยนป
ระสบโชควาสนา แล้วยังนึ กถึงไมตรีเล็กน้ อยของเราในครัง้ นี้
ข้าคงซาบซึ้งใจเป็ นอย่างยิ่ง”

เฉิ นหรูอี้ ส บตากับ จางอี้ แ ล้ ว ระบายยิ้ ม ออกมาพร้ อ ม

กัน คนที่ เข้าใจกันไยต้องเอ่ยให้มากความ แค่เพียงส่งสายตา
และวาจาหนึ่ งประโยคก็เข้าใจกันทะลุปรุโปร่งแล้ว

กัวโหย่วนัน้ เชื่อฟังจางอี้จึงมิได้คดั ค้านอันใด ทัง้ สามต่าง

พอใจต่ อเงื่อนไขจึงร้องเพลงคลอกันไปบนเส้ นทางสู่ตาหนั ก
ฝ่ ายพระราชวัง ขาดแต่จบั จูงมือกันเดินก็เท่านัน้

พวกเขาไปถึง ตาหนั กฝ่ ายพระราชวังในยามเที่ ยงพอดี

ซ่ างกงสกุลมู่กาลังจะนานางกานัลจานวนหนึ่ งไปกินข้าวที่ โรง
ครัว แต่เมื่อไปพบเข้ากับบุคคลทัง้ สามที่ ล้วนแตกต่างกันอย่าง
สิ้นเชิงก็ตะลึงอึ้งงันไป

112
 โดยเฉพาะเฉินหรูอี้ที่ไม่ว่าใครดูกร็ ้วู ่าถูกทุบตี มาไม่เบา
่ าเดิมเป็ นเช่นไรยังดูไม่ออก
เลยกระทังเค้

“เป็ น...สนมเฉี ยนที่ ตาหนั กฉางเล่อประกาศว่าถูกปลด

ให้เป็ นนางกานัลผูน้ ัน้ ใช่หรือไม่?”

ซ่างกงสกุลมู่ตกตะลึงไป นางกานัลด้านหลังก้าวขึน้ หน้ า

มาไขข้อข้องใจด้วยเสียงแผ่วเบา

“เหตุใดถึงได้มาที่นี่เล่า?”

“นางฆ่าคนมิใช่หรือ เพียงทุบตีกจ็ บแล้ว?”

“จะให้เราทาอันใด เกี่ยวข้องกับพวกเราอย่างไรเล่า?”

ครัน้ เมื่ อ นางก านั ล ด้ า นหลัง ได้ ยิ น เข้ า ก็เ ริ่ ม พูด คุย กัน
ประหนึ่ งหม้อแตก แรกเริ่มยังรู้จกั กดเสียงแผ่วเบาไว้ทว่ายิ่งพูด
ยิ่งแตกตื่น มือไม้วาดไปมา จึงเกิดความวุ่นวายขึน้ ในบัดดล

113
 63 สัญชาตญาณ

“เงียบเสียง ไม่มีระเบียบเอาเสียเลย” มู่ซ่างกงส่งสายตา

ไปคราหนึ่ ง แม้ น เสี ย งที่ กล่ าวมิด งั มากนั กทว่ าเสี ย งจากด้ าน
หลังกลับเงียบลงไปทันที

นางนั น้ เป็ นซ่ างกงสูงสุดซึ่ งคอยควบคุมดูแลนางกานั ล

ในวังหลังทัง้ หมด อายุประมาณสี่ สิบกว่าปี ได้ ใบหน้ ายาวอวบ
อูม สวมใส่ อาภรณ์ ชุด ยาวคอกลมสี ม่ว ง บนหมวกวูซาปั กไว้
ด้วยบุปผามากมาย ตรงกลางหมวกมีมกุ งามประดับอยู่

เฉินหรูอี้ต าแหน่ ง แสนต้ อยต่า ทว่ ามู่ซ่างกงกลับ ด ารง

ตาแหน่ งซ่างกงสูงสุดมานานมากกว่าสามปี นางกานัลในวังถูก
นางทาโทษมาแล้วนั บไม่ถ้วน ใบหน้ าของนางมักเคร่งขรึมอยู่
เสมอ ครัน้ เมื่อนางชักสีหน้ าขึน้ มิต้องเอ่ยถึงนางกานัลเหล่านัน้
แม้นพระสนมในวังหลังเห็นเข้ายังเกิดอาการหวาดหวัน่

หน้ าที่ ของซ่างกงคือดูแลตาหนักกลาง* อาจกล่าวได้ว่า

เฉินหรูอี้พบมู่ซ่างกงมากกว่าองค์จกั รพรรดิเสียอีก มู่ซ่างกงแม้น
ดูเข้มงวดทว่าจิตใจแสนดีทงั ้ ยังรูจ้ กั ประนี ประนอมยิ่ง

114
 ่ นมู่ซ่างกง
ทัง้ สามคนล้วนไม่มีผ้ใู ดขยับเขยื้อนกระทังเห็
ค่อยๆ หมุนกายเดินต่อไปยังทางเดิน จางอี้จึงก้าวเท้าขึ้นหน้ า
ออกไปแสดงความเคารพ

“คารวะมู่ซ่างกง”

“กงกงเกรงใจเกินไปแล้ว ไม่ทราบว่ามาถึงฝ่ ายพระราช

วังด้วยเรื่องอันใด?” มู่ซ่างกงเพียงเห็นอาภรณ์ กท็ ราบได้ทนั ที
ว่าขันที ทงั ้ สองมาจากตาหนักฉางเล่อส่วนแม่นางที่ ใบหน้ าปูด
โปนเขี ย วช้ า นั ้น ...ทัว่ ทัง้ วัง หลัง ล้ ว นทราบกัน ดี ว่ า คื อ นาง
กานัลเฉี ยนผูเ้ พิ่งหลุดพ้นจากเตาเผาออกมาสดๆ ร้อนๆ

ราตรีก่อนยังมีข่าวแพร่สะพัดว่าสตรีสกุลเฉี ยนฆ่าตัวตาย
กลิ่นข่าวและคาวเลือดยังมิทนั จางหาย ก็ดงมี
ั ่ สายฟ้ าฟาดลงมา
โดยพลันเมื่อมีข่าวแพร่ออกมาจากตาหนักฉางเล่อว่าสนมเฉี ย
นถูกปลดเป็ นนางกานัลเสียแล้ว

อาจด้ ว ยฝ่ ายพระราชวัง ของพวกนางอยู่ ห่ า งไกลจาก

ศูนย์กลางอานาจเกินไป ระยะหลังมานี้ องค์จกั รพรรดิ ทรงให้
ความสาคัญแก่ เหล่ าขุนนางอย่างเห็นได้ ชดั ส่ วนหกฝ่ ายทางนี้
กลับลดจานวนคนลง มิได้โดดเด่นดังเช่ ่ นรัชสมัยของจักรพรรดิ
พระองค์ก่ อ นอี ก แล้ ว กระทัง่ ข่ า วสารใดๆ ก็มิ อ าจทราบได้
115
ทันท่วงที คนส่วนใหญ่เข้าใจไปว่าองค์จกั รพรรดิทรงโกธรกริ้ว
อย่างยิ่งที่สตรีสกุลเฉี ยนทาร้ายพระสนมจ้าว แม้กระทังตายก็
่ มิ
ยินยอมมอบบรรดาศักด์ ิ ใดแก่นาง

นางขอสารภาพว่านางเองก็เคยสงสัยว่าอาจเป็ นเช่นนัน้
จริงๆ

“ก็มิใช่เพราะองค์จกั รพรรดิทรงปลดตาแหน่ งนางกานัล

เฉี ยนหรอกหรือ...” จางอี้กล่าวได้เพียงครึ่งก็เหลือบเห็นสายตา
อันใคร่ร้หู ลายคู่คอยจับจ้องอยู่จึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “ซ่างกงคิดว่า
เราควรไปพูดคุยกันด้านในดีหรือไม่? ตรงนี้ ช่างร้อนนั ก พวก
เราเดินมาถึงครึ่งชัวยาม
่ ลาคอแทบจะไหม้สิ้นแล้ว ซ่ างกง จะ
กรุณาน้าดื่มให้สกั จอกได้หรือไม่?”

มู่ซ่างกงได้ฟังเช่ นนี้ กเ็ ข้าใจได้ในทันที จึงได้เชิญทัง้ สาม

คนไปยังห้องหรงอาน

ครัน้ ประตูใหญ่ ปิ ดลง ทัง้ สี่ คนต่ างเลื อกที่ นั ง่ สู งต่าตาม

ตาแหน่ งตน กัวโหย่วดื่มชาติดต่อกันไปสามถ้วยประหนึ่ งอูฐดื่ม
น้ า ก็มิ ป าน ส่ ว นจางอี้ เ พี ย งวางถ้ ว ยชาลงอย่ า งช้ า ๆ ค่ อ ยๆ
อธิบายถึงเจตนาที่ ตนมาที่ นี่ ด้วยองค์จกั รพรรดิปลดพระสนม
เฉี ยนเป็ นนางกานัล พวกเขาจึงมาส่งคนยังฝ่ ายพระราชวัง
116
 “ซ่างกงไม่จาเป็ นต้องกังวล” เขาระบายยิ้มออกมา

ไม่จาเป็ นต้องกังวล?

แววตาของเขาสับสนวุ่นวายปานนัน้ จะไม่ให้นางกังวล
ได้อย่างไร? คงกลัวว่านางจะคิดน้ อยไปเสียมากกว่ากระมัง

มู่ ซ่ า งกงได้ แ ต่ นิ่ งอึ้ ง ด้ ว ยขัน ที ท ัง้ สองมิ ย อมเอ่ ย วาจา

ออกมาก่อน เพี ยงยิ้มให้ นางเท่ านั น้ ครัน้ เมื่อดื่มชาเสร็จก็ปัด
ก้ นหนี ไป หากมิใช่ นางเห็นกับตาว่าขันที ฟันกระต่ าย ผู้
กล่าวว่าคอแห้งผากเสียไฟแทบลุกไหม้นัน้ จิบชาไปเพียงคาแล้ว
ก็วางลง นางอาจจะเชื่ อไปแล้วว่าเขามาเพราะต้ องการดื่ มชา
จริงๆ

ความคลุมเครือเป็ นสิ่งร้ายกาจ หากเบือ้ งบนจะกล่าวอัน

ใดให้ชดั เจนกระจ่างแจ้งนัน้ อาจสิ้นใจใช่หรือไม่?

.....องค์จกั รพรรดิทรงประสงค์สิ่งใดกันแน่ ?

ทัง้ ที่ ปลดตาแหน่ งสตรีสกุลเฉี ยนแต่ กลับให้คนมาส่ งถึง

ฝ่ ายพระราชวัง ฟังจากวาจาของจางอี้แล้วคล้ายจะบอกว่าโชคดี
ที่ เจอนางเข้าพอดีมิฉะนัน้ คงได้นัง่ รอจนนางกลับมาเป็ นแน่ ซึ่ง
แฝงความนัยว่าต้องส่งนางกานัลเฉี ยนให้ถึงมือตนให้ได้
117
 แม้นพระสนมที่ถกู ปลดเป็ นนางกานัลนัน้ มีน้อยนัก แต่ก็
มิใช่ ไม่เคยมี แค่ให้มาทางานเช่นนางกานัลทัวไปก็
่ เท่ านัน้ จะ
นานางกานั ลเฉี ยนมามอบแก่ผ้ใู ดก็ย่อมได้ มิจาเป็ นต้ องมอบ
ให้นางกับมือเช่นนี้

นางมิใช่ผ้ทู ี่ มีชีวิตอยู่ไปวันๆ เพื่อรอความตายหรอกนะ

มีเรือ่ งมากมายรอให้นางสะสาง

หากบอกว่าเรือ่ งนี้ ไม่มีลบั ลมอันใดนางก็มิอาจเชื่อได้

เฉินหรูอี้ยกถ้วยชาขึ้นจิบที ละคาที ละคา สายตาชาเลือง

มองใบหน้ าอันครุ่นคิดของมู่ซ่างกง เห็นชัดว่ากาลังตกอยู่ใน
ภวังค์แห่งความคิดจนยากจะหลุดพ้นออกมาได้

นี่ เป็ นสิ่งที่นางคาดไว้แล้วว่าจักต้องเกิดขึน้

จางอี้มิได้พูดอันใดให้ มากความแม้แต่ บอกให้ นางช่ วย

ดูแลเฉินหรูอี้ก็มิได้ กล่ าวออกมาสักค า มี เ พี ย งน้ าเสี ย งที่ เ อ่ ย
กล่ า วนั น้ สูง ต่า ผิ ด แปลกไปบ้า ง อี ก ทัง้ แววตาที่ ค ล้ า ยและไม่
คล้ายว่ามีความหมายแฝงซ่อนอยู่ สายตาท่าทางต่างๆ เหล่านี้
ล้วนมิอาจเอ่ยเป็ นคาพูดแต่สามารถเข้าใจได้ด้วยสัญชาตญาณ
ซึ่งเป็ นบรรทัดฐานของคนในวังมาช้านานแล้ว

118
 และที่ เ ฉินหรูอี้ต้ องการก็คื อ ท่ า ทางเช่ น นี้ แ ล ท าให้ ค น
เข้าใจได้โดยไม่ต้องเอ่ยปาก

“มู่ซ่างกง” เฉินหรูอี้วางถ้วยชาลงบนโต๊ะ เอ่ยเสี ยงแผ่ว

เบา “ท่ า นอย่ า ได้ ล าบากใจไป ข้ า บัด นี้ เ ป็ นเพี ย ง นางก านั ล
เท่านัน้ ควรจัดการเช่นไร ก็จดั การเช่นนัน้ เถิด”

มู่ซ่างกงเกิดสับสนขึน้ มาภายในจิตใจ

นางเป็ นซ่างกงสูงสุดของฝ่ ายพระราชวัง เป็ นธรรมดา ที่ นาง

อยากจัดการเช่ นไรก็ย่อมได้ มิต้องให้ พระสนมที่ ถกู ปลดเป็ น
นางกานัลมายกมือวาดเท้าชี้บอก

.....วาจาที่แฝงไปด้วยความเอื้ออาทรนัน้ หมายความเช่น
ไร นางมีสิทธ์ ิ อนั ใดหรือ

“องค์จกั รพรรดิ...” มู่ซ่างกงมองเฉินหรูอี้อย่างพินิจ คิด

จะให้นางเอ่ยต่อวาจาตน

เฉินหรูอี้พบปะกับนางมาหลายครัง้ หลายครา มีหรือจะดู

ไม่ออกว่านางคิดอันใดอยู่

119
 คิดว่ านางอยู่ในร่างสนมเฉี ยนแล้ว จะใช้ สติปัญญาเท่ า
สนมเฉี ยนหรืออย่างไร?

“ยานนั ้ น ข้ า วู่ ว ามเกิ นไปจริ งๆ มิ อาจต าหนิ องค์

จักรพรรดิที่ทรงกริ้วข้า” แล้วเผยอาการคล้ายจะบอกว่า ‘ท่ าน
ทราบดี’ ออกมา

มารดามันเถอะ นางไม่ทราบจริงๆ

พูดให้ชดั เจนกว่านี้ จะตายหรืออย่างไรกัน

มู่ซ่างกงแทบจะบ้าไปแล้ว นางอายุกม็ ากแล้ว ปฏิกิริยา

ตอบสนองนั น้ ช้ ากว่ าอารมณ์ โ กรธเสี ย อี ก ไม่มีค นใจดี ค นใด
เข้าใจนางบ้างหรือไร

ครัน้ เฉินหรูอี้สบโอกาสเหมาะจึงเอ่ยต่อว่า “ในเมื่อข้าถูก

ปลดเป็ นนางก านั ล แล้ ว ซ่ า งกงก็ใ ห้ ข้ า ท างานเช่ น นางกานั ล
ทัว่ ไปเถิ ด ท่ า นเองก็ท ราบดี ว่ า ยามนี้ เรื่ อ งของสนมจ้ า วลื อ
กระฉ่ อนไปทัว่ ข้ามิอาจทาตัวโดดเด่นเกินไป”

มู่ซ่ า งกงขมวดคิ้ ว มุ่น ฐานะของคนผู้นี้ ค ล้ า ยมี สิ่ ง แอบ

แฝง หากให้ นางไปทาความสะอาดยังตาหนั กต่ างๆ เช่ นนาง
กานัลทัวไปคงไม่
่ ดีแน่
120
 คาดว่านางยังมิทนั ทราบแน่ ชดั ว่าองค์จกั รพรรดิทรงมี
พระประสงค์เช่นไรด้วยซา้ สตรีสกุลเฉี ยนผู้นี้กค็ งถูกเหล่าสนม
รังแกจนตายไปเสียก่อนแล้ว

“ทราบมาว่ า เจ้ า เต้ น ระบ าได้ ง ดงามยิ่ ง รู้ จ ัก ทุ ก ท่ ว ง

ทานองเพลง มิส้กู ลับไปอยู่กองสังคีต”

เมื่อเฉินหรูอี้ได้ฟังดังนัน้ ก็ส่ายศีรษะทันที การเต้นระบา

ของสนมเฉี ยนนัน้ เก่งกาจยิ่ง แต่นางกลับมิใช่ กับดนตรียิ่งแล้ว
ใหญ่ แม้นคราเป็ นสนมจ้าวจะเคยฝึ กร้องกับเหล่ านางก านั ล
หลายบทเพลงแต่กย็ งั ร้องไม่เข้าทานองเช่นเดิม

“ข้าพอวาดภาพได้”

ทัง้ สองหารือกันเป็ นเวลาหนึ่ งถ้วยชา* ต่ างแสดงความ

คิดเห็นหลายอย่าง สุดท้ ายเฉินหรูอี้ถกู กาหนดให้ ไปเป็ นนาง
กานัลใกล้ชิดหัวหน้ ากองจัดสรรงานของเหล่านางกานัล

มูซ่ ่างกงปวดศีรษะตุบตับขึน้ มาทันที องค์จกั รพรรดิส่งพระ

สนมที่ถกู ปลดเป็ นนางกานัลมาเสียที่ไหน ที่ส่งมานัน้ เป็ นบรรพ
บุรษุ ต่างหากเล่า

121
 ทัง้ ที่ เป็ นเพียงนางกานัล นางต้องปรนนิบัติผ้อู ื่นมิใช่ให้
ผู้อื่นมารับใช้นาง เหตุใดการเลือกนายถึงได้ยุ่งยากปานนี้ ? ไม่
อาจให้ เดินไปเดินมาในตาหนั กกลางบ่อยเกินไป พบปะผู้คน
มากไปก็มิได้ ปฏิบตั ิ ต่อนางดีหรือแย่เกินไปก็มิได้ ขันที สองคน
นัน้ ช่างเดินเร็วยิ่งนักหากช้ากว่านี้ สกั หน่ อยตนจะให้พวกเขานา
คนกลับไปด้วย

ไม่ว่าอย่างไรเรื่องราวก็นับว่ามีบทสรุปแล้ว มู่ซ่างกง ยังมิ

ทัน ได้ ห ายโล่ ง อก ก็ ม องไปเห็ น เฉิ นหรู อี้ ที่ ร ะบายยิ้ ม แสน
อัปลักษณ์อยู่ตรงหน้ าตน ผ้าเก่าๆ ที่รดั อยู่บนศีรษะนางแทบจะ
ร่วงหลุดลงมาแล้ว

“สนมจงเข้าใจข้าผิดเรื่องสนมจ้าว นางบอกว่าจะต้ องนา

ข้ากลับไปทรมานที่ตาหนักเหยาฮว๋าให้จงได้ ข้าเกรงว่ากุ้ยเฟยจะ
ถูกนางเกลี้ยกล่อมจนสาเร็จ หากกุ้ยเฟยถาม ซ่างกง กรุณาช่วย
อธิบายความเข้าใจผิดนี้ ด้วยเถิด”

“ข้ า ..” เฉิ นหรู อี้ ต ัง้ ใจลากเสี ย งให้ ย าวขึ้ น เพื่ อ แสดง
เจตจานงตนออกมาอย่างชัดเจน “จะมิวนั ลืมซ่างกงเด็ดขาด”

122
*****ตาหนักกลาง คือตาหนักส่วนของหวงโฮ่ว

*****เวลาหนึ่ งถ้วยชา ประมาณ 10 นาที

123
 64 โกลาหล

มู่ซ่างกงกาถ้วยชาไว้แน่ นบอกตนเองว่าให้ใจเย็นไว้

ใจเย็นเข้าไว้

จะต้องใจเย็น

นางมิใช่ ไม่เคยได้ยินชื่ อเสี ยงของสนมเฉี ยนมาก่อน ด้ วย

องค์จกั รพรรดิทรงต้องพระทัยจึงพลิกผันจากนางระบามาเป็ น
พระสนม น่ า เสี ย ดายที่ น กกระจอกอย่ า งไรก็มิ อ าจเป็ นหงส์
ได้ ไม่นานก็ถกู สนมจ้าวแห่งตาหนักหมิงกวางแย่งความโปรด
ปรานไป

ความพ่ า ยแพ้ แ ละการวิ ว าทครัง้ แล้ ว ครัง้ เล่ า ของสนม

เฉี ยนนัน้ ผูค้ นทัววั
่ งหลังล้วนพบเห็นมาตลอด

แต่ไหนแต่ไรมานางล้วนเห็นสตรีสกุลเฉี ยนผู้นี้เป็ นเพียง

แจกันบุปผา*เก่าไร้ซึ่งสติปัญญา วันๆ เอาแต่ กระโดดโลดเต้ นไป
มาในวัง ไร้ซึ่งสาระใดๆ แต่วนั นี้ ได้มาเห็นกับตา สิบคาเล่าลือมิ
สู้พบเพียงเจอเพียงครัง้ ทว่าพบกันมิส้ไู ม่พบ....

124
 ผลประโยชน์ ผอู้ ื่นรับไป ทว่าสงครามอันใดล้วนให้นางไป
เผชิญแทน

่ ค้ นแต่มิได้ข่มขู่ใช้อานาจอย่างคนทัวไป
ออกคาสังผู ่ ทว่า
ช่างหาเหตุผลที่ดียิ่งมากล่าวอ้าง

ผู้ใดกล่าวว่าเรื่องนี้ ไม่มีเงื่อนงาซ่อนอยู่นางคงมิอาจเชื่อ
พระสนมที่ ถกู ปลดเป็ นนางกานั ลกลับชี้ นิ้ววาดเท้ าออกคาสัง่
ต่อหน้ าซ่างกงสูงสุด ตีให้ตายนางก็ไม่เชื่อว่าไม่มี ผูย้ ิ่ งใหญ่คอย
หนุนหลังนางอยู่

การกระทารนหาที่ ตายเช่ นนี้ หากเป็ นคนธรรมดาคงมิ

กล้าทาแน่

มู่ซ่างกงมองใบหน้ าอันลา้ ลึกเกินจะคาดเดานัน้ แต่ด้วย

ความเขี ยวช้าบวมปูดขับให้ ดูอปั ลักษณ์ อย่ างถึง ที่ สุด นางจึ ง
ค่อยๆ เบนสายตาหนี ไป

บัดนี้ พระสนมมีมายมายนัก แต่ละคนแปลกพิสดารอย่าง

ยิ่ ง การแก่ ง แย่ ง ความรัก ก็ซับ ซ้ อ นกว่ า เดิ ม ไม่ รู้ กี่ เ ท่ า ท าให้
ระลึ ก ถึ ง วัง หลัง ในรัช สมัย ของจัก รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นยิ่ ง นั ก
นางเพี ยงแค่ ติดตามหลิวไท่ โฮ่ ว คอยจับตามิให้ ขนั ที และนาง

125
กานัลพลอดรักกัน วันเวลาที่แสนสวยงามและเรียบง่ายผ่านไป
แล้วอย่างมิอาจย้อนกลับคืนมา

มู่ซ่างกงตกเข้าสู่ห้วงคะนึ งของวันวาน ใบหน้ าอวบอูมจึง

ปรากฏแววอ่อนโยนขึ้นมาคล้ายสาวน้ อยที่ กาลังตกอยู่ในห้วง
แห่งรัก

นับว่าเฉินหรูอี้สมปรารถนาแล้ว แผนแอบอ้างบารมี พยัคฆ์

ของนางเป็ นอันว่าสาเร็จ ไม่ว่ามู่ซ่างกงจะเชื่อสักกี่ส่วน แต่นาง
ได้ท่มุ เททัง้ กายใจกับแผนที่นางคิดเองเขียนเองเล่นเองอย่างถึง
ที่ สุ ด แล้ ว แม้ อ าจปิ ดบัง ได้ เ พี ย งระยะหนึ่ งก็ ต าม ขอเพี ย ง
สามารถบังพายุฝนได้สกั ครูก่ ด็ ีเหลือเกินแล้ว

ทัง้ สองถอนหายใจยาวออกมาพร้ อ มกัน โดยมิ ไ ด้ นั ด

หมาย หันสบตากัน เฉินหรูอี้ส่งสายตาคล้ายอยากบอกว่า ‘ข้า
เชื่ อว่าท่ านทาได้แน่ ’ ในที่ สุดมู่ซ่างกงก็พ่ายแพ้ต่อสายตาอัน
ร้อนแรงนัน้ จึงเรียกนางกานัลคนสนิทของตนให้ไปส่งเฉินหรูอี้
ที่กองจัดสรรเบิกจ่าย

เป็ นเช่ นเฉินหรูอี้คาดไว้ไม่มีผิด เมื่อพวกเขาสามคนเดิน

ออกมาจากตาหนักเหยาฮว๋า สนมจงก็ตรงปรี่ไปที่ตาหนักหย่งโซ่ว

126
เพื่ อขอเข้ าพบกุ้ยเฟยด้ วยใบหน้ าทุ กข์ระทม ปรารถนารับ นาง
กานัลเฉี ยนที่เป็ นดังพี
่ ่น้องตนกลับมายังตาหนักเหยาฮว๋า

แม้นต่ งกุ้ยเฟยจะคุ้นเคยกับมิตรภาพจอมปลอมเหล่านี้
ดี ทว่าวาจาอันไร้ซึ่งเหตุและผลของสนมจงก็ทาให้นางทนฟั ง
ข้ออ้างที่ไม่มีน้าหนักเหล่านี้ ต่อไปไม่ได้แล้ว

นางยังมีวาจาที่ไร้เหตุผลกว่านี้ อีกหรือไม่?

ต่ ง กุ้ย เฟยนิ่ งเงี ย บอยู่น าน สุด ท้ ายกลับ ปฏิเ สธออกไป

อย่างลาบากใจ มิใช่ว่านางมิอยากซา้ เติมสุนัขตกน้ า เพราะใน
ยามที่สตรีสกุลเฉี ยนเป็ นที่โปรดปรานนัน้ ก็ทาให้นางลาบากอยู่
หลายครา แต่ปัญหาติดอยู่ที่องค์จกั รพรรดิต่างหาก

ยามนี้ สตรี สารเลวสกุลจ้ าวได้ ตายไปจึงนั บว่ าเรื่องราวได้

คลี่คลายไปบ้างแล้ว ทว่าเรื่องนี้ กลับทาให้องค์จกั รพรรดิทรงโก
ธรกริ้วอย่างมาก เมื่อทัวทั ่ ง้ วังหลังล้วนขึ้นอยู่กบั ตาหนั กฉาง
เล่ อ บรรยากาศตึ ง เครี ย ดจึ ง ขยายวงกว้ า งตามไปด้ ว ย กอง
พิจารณาตัดสินโทษก็เข้ามาตรวจสอบอย่างเข้มงวดและอุกอาจ
ยิ่ง ผู้คนภายในวังต่ างอกสันขวั
่ ญแขวนกันหมดเพราะกลัวถูก
ลากเข้าสู่วงั วนมรสุมนี้ ไปด้วย

127
 แม้นสนมจงจะพูดจาดีอย่างไรก็มิอาจลบเลือนความจริง
ที่ ว่าสนมจงเกือบฆ่าสนมเฉี ยนตายเพราะแค้นเคืองแทนสนมจ้าว
ไปได้ ยามนี้ กลับบอกว่าอยากดูแลน้ องสาว หลอกภูตผีกย็ งั มิ
ง่ายปานนัน้

หากสนมจงทรมานคนจนตายไปจริงๆ เมื่อเรือ่ งลือไปถึง

พระเนตรพระกรรณนางจะเป็ นเช่นไรเล่า?

เมื่อนางทราบดี ว่าทัง้ สองเกลียดชังกันยังจงใจให้ ไปอยู่

ร่วมกัน องค์จกั รพรรดิอาจทรงคิดได้ว่านางเจตนาให้เกิดเรื่อง
ไม่ดีขึ้น ผู้ใดรู้เข้าคงคิดว่านางเป็ นใจ กระทังย
่ ิ นยอมให้สนมจง
้
ลงมือโหดเหี้ยมได้

สตรีสกุลเฉี ยนตกอับถึงกับกลายเป็ นนางกานั ลผู้ไร้ซึ่ง

คุณค่าใดให้ เหลี ยวแล นางกินข้าวอิ่มหนาแล้วค่อยสะบัดเท้ า
เตะไปสักคราก็ย่อมได้

สนมจงคงเห็นว่าพวกนางมีศตั รูคนเดียวกัน ทัง้ สองต่ างมิ

ชอบใจต่อสตรีสกุลเฉี ยน หากนางมาขอร้องต่ งกุ้ยเฟย คงไม่มี
ทางถูกปฏิเสธเป็ นแน่ ไหนเลยจะคาดคิดว่านางเพียงย่างเท้ า
เข้ามาในประตู ต่งกุ้ยเฟยกลับหดศีรษะไปเสียแล้ว

128
 สนมจงได้แต่เบิกตาเม็ดซิ่งค้างไว้เช่นนัน้ เป็ นนานก็มิเอ่ย
วาจา นางมิ อ าจข่ ม ตาหลับ มาตลอดราตรี ดวงตาของนาง
เหม่อมองออกไปด้านนอก

“หรือข้าจักต้องให้สนมจ้าวตายเปล่างัน้ หรือ?”

“สนมจงระวังคาพูดด้วย องค์จกั รพรรดิให้กองพิจารณา

ตัดสินโทษเร่งตรวจสอบอย่างสุดกาลัง สนมจ้าวสิ้นใจไปเพราะ
การกระทาของคนหรือเป็ นอุบตั ิ เหตุกย็ งั มิอาจสรุปได้ ทว่าองค์
จักรพรรดิกลับมิได้เอาชี วิตเพียงปลดตาแหน่ งของสนมเฉี ยน
คาดว่ า เรื่ อ งนี้ อาจจะไม่ เ กี่ ย วข้ อ งกับ นาง” ต่ ง กุ้ย เฟยเอ่ ย
ตักเตือนด้วยความอดทน

“ผู้ใดจะทราบเล่า ไม่แน่ ว่าองค์จกั รพรรดิอาจเห็นสนม

เฉี ยนแล้ ว ทรงพระทัย อ่ อ นถึ ง ไม่ เ อาชี วิ ต นาง ท าเพี ย งปลด
ตาแหน่ งนางเท่านัน้ พระองค์อาจมีพระประสงค์จะปกป้ องนาง
ก็เป็ นได้” สนมจงถลึงตาดาขลับของนางจมดิ่งสู่ความเป็ นไปได้
ร้อยแปดพันเก้าในห้วงความคิดตน

ต่ งกุ้ยเฟยได้ แต่ กมุ หน้ าผาก สนมจงยังจาได้ หรือไม่ว่า

เมื่ อครู่นางยังขอร้องตนเพราะอยากช่ วยสนมเฉี ยนที่ เ ป็ นดังพี
่ ่
น้ องให้กลับมาสู่การดูแลของนาง
129
 ชัวเวลาเพี
่ ยงหันหน้ ากลับลืมไปเสียสิ้นแล้ว?

นางมายังตาหนักหย่งโซ่วเพื่อกล่าวโป้ ปดเช่นนี้ คล้ายไม่

เห็นกุ้ยเฟยอย่างนางอยู่ในสายตาแล้วใช่หรือไม่?

องค์จกั รพรรดิจะทรงวางแผนปกป้ องสตรีสกุลเฉี ยนไปไย

บัดนี้ พระองค์ทรงกระทาต่ อวังหลังอย่างเอาแต่ พระทัยยิ่ง เมื่อ
สตรีสกุลเฉี ยนเป็ นผู้ต้องสงสัยก็ส่งตัวไปให้กองตัดสินพิจารณา
โทษสอบสวน ครัน้ ทรงตรัสว่านางกระทาผิดด้วยไปทาร้ายและ
ขัดขวางสนมจ้าวก็ทรงปลดให้เป็ นนางกานัล หากพระองค์
ทรงเมตตาสงสารจริงยังจะปลดตาแหน่ งเป็ นนางกานัลที่ แสน
ต้อยตา่ คอยรับใช้ผคู้ นหรือ?

ครัน้ องค์จกั รพรรดิตรัสว่าไม่สงสัยนางแล้ว ชัวพร

่ ิ บตาก็
คล้ายกับเรื่องนั น้ มิเคยได้เกิดขึ้น แล้วพวกนางจะทาอันใดได้
นอกจากชาเลืองมองเท่านัน้

หรือจะมีผ้ใู ดที่อาจหาญปี นป่ ายขึน้ ไปรดน้าให้ใบหน้ านิ่ง

จกั รพรรดิผลิบานได้?
ดังศพขององค์
่

สนมจงยังคงมีสติดงเช่
ั ่ นคนปกติอยู่หรือไม่?

130
 ต่ ง กุ้ย เฟยไม่ อ าจทนฟั ง วาจาเลื่ อ นเปื้ อนเรื่ อ งที่ น าง
อยากจะนาสตรีสกุลเฉี ยนกลับไปยังตาหนั กเหยาฮว๋า จึงยก
ถ้วยชาขึ้นเพื่อส่งแขกเป็ นนัย แต่ไม่ทราบว่านางเสียสติไปแล้ว
จึ ง มิ อ าจเข้ า ใจในความหมายนั ้น หรื อ แสร้ ง มองไม่ เ ห็น กัน
แน่ ริมฝี ปากเล็กๆ นัน้ ก็ยงั คงพล่ามอยู่ไม่หยุดเช่นเดิม

ในที่ สุ ด ต่ ง กุ้ย เฟยก็มิ อ าจทานทนไหวจึ ง ได้ เ รี ย กนาง

กานัลสองคนมาลากนางออกไปจากตาหนักหย่งโซ่ว

“น่ าราคาญยิ่ ง ” ต่ ง กุ้ย เฟยหัน หน้ าไปบ่น กับ นางกานั ล

ใหญ่ โ จวหนิ ง “สนมจงเสี ย สติ ไปแล้ ว หรื อ ไร? ปกติ ออกจะ
เรี ย บร้ อ ยอ่ อ นโยน คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า แค่ ส นมจ้ า วตายไป นางกลับ
เป็ นไปได้ถึงเพียงนี้ ”

“เจ้าว่ านี่ จะเป็ นแผนการดึ งดูดความสนใจจากฝ่ าบาท

หรือไม่?”

โจวหนิงเบ้ปาก หากองค์จกั รพรรดิต้องพระทัยในสตรีที่

คล้ายดังคนบ้
่ าทัง้ เสี ยกิริยาและไร้สติเช่นนี้ สายพระเนตรจะต้ อง
บิดเบีย้ วถึงขัน้ ไหนกัน?

131
 ต่งกุ้ยเฟยเพียงเอ่ยถามส่งๆ ไปอย่างนัน้ มิได้หวังให้นาง
ตอบตนแต่ อ ย่ า งใด จึ ง พึ ม พ าออกมาเองว่ า “ฝ่ าบาทคงไม่
อาการหนักถึงเพียงนัน้ หรอก”

เช้าตรู่วนั ถัดมาข่าวที่ เฉินหรูอี้ถกู ย้ายไปยังฝ่ ายพระราช

วังก็ได้แพร่กระจายออกไปทาให้โกลาหลกันไปทัวทั ่ ง้ วัง

“เจ้าแน่ ใจนะว่าอยู่กองจัดสรรเบิกจ่าย?” กุ้ยเฟยนั ง่ พิง

เก้ าอี้ ค นงามอยู่ มือขวาลูบ คลากาไลหยกขาวบนข้อมือด้ าน
ซ้าย คิ้วเรียวบางยกขึน้ นัยน์ ตาฉายแววเย็นเยียบ

โจวหนิงกล่าวเสี ยงเบาว่า “ได้ตรวจมาอย่างแน่ ชดั แล้ว

เพคะว่ า คอยรับ ใช้ ใ กล้ ชิ ดกับ หั ว หน้ าหลี่ แ ห่ ง กองจัด สรร
เบิกจ่าย”

ต่ ง กุ้ย เฟยเป็ นผู้ดูแลทัง้ หกฝ่ ายภายในวัง จึง ติ ด ต่ อกับ

ฝ่ ายพระราชวังมากที่สดุ

สองปี มานี้ เหล่ า ขัน ที ฝ่ ายกรมวัง ช่ า งมื อ ยื ด มื อ ยาวยิ่ ง

นั ก ทั ง้ หกฝ่ ายล้ ว นถูก กดขี่ จ นเหลื อ เพี ย งอ านาจส าหรับ
ต้ านทานเท่ านั น้ ทาให้ นับวันอานาจยิ่งน้ อยลงเรื่อยๆ มิได้ มี
อานาจเสมอกับกรมวังดังเช่ ่ นหลายปี ก่อนอีกต่อไปแล้ว

132
 ไม่ ใ ช่ เ พี ย งต่ ง กุ้ย เฟยเท่ า นั ้น ยัง มี ฝ่ ายพระราชวัง ที่ มิ
ปรารถนาให้กรมวังเป็ นใหญ่แต่เพียงผูเ้ ดียว หัวหน้ ากองจัดสรร
เบิกจ่ายผู้ดแู ลเรื่องภูษา อาหาร ถ่านฟื นเปรียบประดุจคู่แค้นของ
กรมวัง หลายคราที่ ถกู หาความก็ได้ต่งกุ้ยเฟยและมู่ซ่างกงเข้า
ช่วยปกป้ องไว้

ต่งกุ้ยเฟยมิกระจ่างเท่าใดนัก หัวหน้ าหลี่แห่งกองจัดสรร

เบิกจ่ายนัน้ เดิมเคยเป็ นนางกานัลคู่ใจของมู่ซ่างกง เนื่ องด้วย
ฉลาดเฉี ยบแหลมยิ่ง มู่ซ่างกงจึงค่อนข้างให้ความสาคัญกับนาง
อบรมสังสอนนางอยู
่ ่หลายปี กระทังวางใจให้
่ ไปเป็ นหัวหน้ ากอง
จัดสรรเบิกจ่าย เห็นชัดว่าเป็ นคนที่ม่ซู ่างกงไว้วางใจ

สตรีสกุลเฉี ยนถูกปลดเป็ นนางกานั ลแล้ว ทว่ามู่ซ่างกง

ถึงกับโยกย้ายนางไปอยู่ข้างกายหัวหน้ าหลี่เช่นนี้ นางอาศัยสิ่ง
ใดกัน?

“หรือว่าจะเป็ นดังสนมจงกล่าวไว้ องค์จกั รพรรดิยงั มิทรง

ลืมความหลังครัง้ เก่ากับนาง ต่ อหน้ าประกาศปลดนาง แต่ ลบั
หลัง กลับ ปกป้ องนาง?” ต่ ง กุ้ย เฟยหรี่ ต าลงกล่ า วพึ ม พ ากับ
ตนเอง

133
 องค์จ กั รพรรดิ แ ละสนมจงอารมณ์ มิ สู้ ป กติ นั ก เพราะ
เช่นนี้ กระมังที่ ทาให้เข้าใจอีกฝ่ ายได้เป็ นอย่างดี สนมจงจึงคาด
เดาได้อย่างถูกต้อง?

“ให้ คนจับตาดูสตรีสกุลเฉี ยนไว้ ” ต่ งกุ้ยเฟยกล่าวเสี ยง

เย็น “หากมีสิ่งใดผิดปกติให้รีบมารายงานทันที”

*****แจกัน บุ ป ผา หรื อ แจกัน ดอกไม้ ใช้ เ ปรี ย บเปรย

ผูห้ ญิงที่สวยแต่ไร้ซึ่งความสามารถ หรือโง่

134
 65 คาหนังคาเขา

เฉิ นหรูอี้ ค อยจับ ตาความเคลื่ อ นไหวของสนมจงอยู่

ตลอด ด้วยยามนี้ นางกาลังตกที่นัง่ ลาบาก อีกทัง้ สนมจงยังเป็ น
ผู้เอ่ ยปากก่อนเช่ นนี้ อาจทาให้ ต่งกุ้ยเฟยผู้เคยถูกสนมเฉี ยน
ล่วงเกินไปนัน้ พลัง้ ปากอนุญาตให้สนมจงนานางกลับตาหนั ก
เหยาฮว๋าไปในที่สดุ

สิ่งที่ สนมเฉี ยนได้กระทาไว้ ยามนี้ จึงเป็ นนางที่ ต้องทน

รับเอา

นางรออย่ า งทุ ก ข์ท รมานมาถึ ง สองวัน ไม่ ว่ า สนมจง

หรือต่ งกุ้ยเฟยก็มิได้มาหานางทัง้ สิ้น จิตใจอันวุ่นวายของเฉิน
หรูอี้จึงได้กลับมาสงบลงอีกครัง้

องค์จ กั รพรรดิ ส งั ่ ให้ ต รวจสอบหาสาเหตุ ก ารตายของ

สนมจ้าวอย่างเอิกเกริก แต่ไม่ว่าจะเป็ นหมอหลวงหรือผู้พิสูจน์
ศพก็มิ พ บร่ อ งรอยการถูก พิ ษ ของสนมจ้ า วแม้ แ ต่ น้ อย กอง
ตัดสินพิจารณาโทษได้ตรวจหาหลักฐานไปทัววั ่ ง ทว่าสิ่งที่ พบ
กลับเป็ นเรื่องโสมมมากมายภายในวัง แต่การตายของสนมจ้าว
นัน้ มิได้มีความคืบหน้ าใดๆ เลย

135
 ความพิโรธดุจสายฟ้ าฟาดขององค์จกั รพรรดินัน้ ได้มิอาจ
เก็บ ซ่ อนไว้ ได้ ท าให้ ผ้คู นจานวนมากต่ างคิ ดว่าพระองค์ทรง
หลงรักสนมจ้าวผู้นี้อีกครัง้ หลังจากที่ ได้สูญเสี ยเฉินหวงโฮ่วไป
พระองค์ทรงใช้พระหัตถ์โอบอุ้มนาง ถนอมนางยิ่งกว่าสิ่งใด เมื่อ
ต้องสูญเสียความรักไปพระองค์พลันรูส้ ึกว่ายากจะยอมรับได้จึง
พาลโกรธกริ้วไปถึงวังหลัง

คาดว่านอกจากองค์จกั รพรรดิแล้วคงมีเพียงคนร้ายตัว
จริงและเฉินหรูอี้ที่ตายด้วยวิธีเดียวกันถึงสองครัง้ เท่านัน้ ที่ เชื่อ
ว่าสนมจ้าวถูกฆ่าตาย

มารดามันเถอะช่ างไม่มีความคิดสร้างสรรค์อื่นใดแล้ว
หรือ ช่ างน่ าแค้ นเคืองยิ่งนั ก ตายไปสามครา ทว่ากลับถูกฆ่ า
ด้วยวิธีเดียวกันถึงสองครัง้

แท้ จริง แล้ ว นางเองมิได้ เ กรงกลัว ว่าจะต้ องเสี ยเปรียบ

ด้วยเรื่องเดียวกันถึงสองครัง้ หรอก เพียงแต่นางยังมิหายข้องใจ
เท่ านั น้ ด้ วยหากวิเคราะห์จากเรื่องผลประโยชน์ ก็พ อทราบว่ า
เป็ นผู้ใดแต่ กลับ ไม่ มีหลักฐานมาสนั บ สนุ น เลยสักนิ ด เดิ มที
นางฝากความหวังไว้ที่องค์จกั รพรรดิ เพราะนางเองก็โดดเดี่ยว
และไร้ซึ่งอานาจ บ่ามิอาจแบกมือมิอาจจับ ทุกวันดังเด ่ ิ นอยู่บน

136
เส้นทางแห่งความตาย ไม่แน่ ว่าวันใดเดินชนปากกระบอกปื น
ของผูค้ นเข้าก็อาจถูกฆ่าตายได้โดยง่าย

ผู้ใดจะคาดคิดว่ากองพิจารณาตัดสินโทษอันเหี้ยมโหดที่
องค์ จ ัก รพรรดิ ส่ ง ออกไปก็ย ัง มิ ส ามารถสื บ พบเบาะแสใดๆ
ทัง้ สิ้น เป็ นเช่นนี้ ติดต่อกันมาแล้วเจ็ดวัน เฉินหรูอี้ทราบดีว่าเรือ่ ง
นี้ คงจบลงเพี ยงเท่ านี้ แล้ว วางศพไว้ที่ตาหนั ก หมิงกวางเป็ น
เวลาเจ็ดวันต่ อมาก็นาไปยังวัดฉื ออานเพื่อทาพิธี กรมพิธีการ
ได้เลือกวันมงคลที่ เหมาะแก่การทาพิธีฝังศพในอี กหนึ่ งเดือน
ข้างหน้ า

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ แ น่ ใ จว่ า นี่ คื อ การมองดูพิ ธี ศ พของตนเอง

หรือไม่ อาจเพราะนางตายมาหลายครัง้ แล้ว แม้ร้สู ึกอัศจรรย์
อยู่บ้างแต่ กม็ ิ ได้เสี ยใจอันใด ที่ นางควรเศร้าสลดคื ออนาคต
ของนางต่างหากเล่า ด้านหน้ ามีสนมจงดังพยั ่ คฆ์คอยขวางทาง
ไว้โดยไม่ทราบว่าเมื่อใดจะกระโดดเข้ามากัดคน ด้านหลังเป็ น
เหล่าสนมที่ สนมเฉี ยนได้เคยล่วงเกินและที่ สนมเฉี ยนมิเคยได้
ล่วงเกินแต่พวกนางชมชอบโยนหินลงก้นบ่อรอคอยโอกาสอยู่

บารมี เสื อที่ นางใช้แอบอ้างนี้ ไม่ร้วู ่าจะอยู่ได้นานเท่ าใด

หากแม้นเรื่องนี้ ล้มเหลวมิอาจปกปิดได้อีกต่ อไป คาดว่าคนที่
อยากฆ่ า นางที่ สุ ด คงเป็ นมู่ ซ่ า งกงแล้ ว หากกล่ า วว่ า จางอี้
137
และกัวโหย่วรวมทัง้ นางนัน้ ร่วมมือกันสร้างเรื่องนี้ ขึ้น มู่ซ่างกง
่ บ้ ริสทุ ธ์ ิ ที่ถกู ลากขึน้ นาวาโจรสลัดนัน่ เอง
ก็เปรียบดังผู

ถึ ง กับ กล้ า ปั น่ ศี ร ษะมู่ ซ่ า งกงที่ ใ นอดี ต เคยเป็ นผู้ค อย

ควบคุมลงโทษนางกานั ลในกองรักษาระเบีย บ ด้ ว ยอุปนิสัย
ของมู่ซ่างกงแล้ ว นั น้ คงต้ องใช้ วิ ธีร้อยยี่ สิบ กระบวนท่ ามาแก้
แค้นนาง หากแม้นมิตายก็คงพิการเป็ นแน่

เฉินหรูอี้ใคร่ครวญอยู่นานจึงตัดสินใจว่าต้ องรีบเอาตั ๋ว
เงินที่ ซ่อนไว้ออกมาให้เร็วที่สุด หนึ่ ง ตนรับปากกับขันทีทงั ้ สอง
ด้ วยปากเปล่ าไม่มีหลักฐานใดๆ หากนานไปตั ๋วเงินไม่ถึงมือ
พวกเขาเสี ยที พวกเขาทัง้ สองอาจพูดจาอันใดไม่ดีเกี่ยวกับตน
ต่ อหน้ าพระพักตร์องค์จกั รพรรดิแล้วพระองค์ทรงนึ กถึงความ
แค้นเมื่อหนหลังขึ้นมาได้ นางคงได้แต่ รอวันตายเท่ านั น้ สอง
นางก็ได้เวลาที่ ต้องเริ่มใช้ ชีวิตในกองงานของฝ่ ายพระราชวัง
แล้ว จึงมิควรเอาแต่อาศัยบารมีมู่ซ่างกง ของสิ่งใดหากใช้มาก
ไปย่อมหมดสิ้น และนางเชื่อว่าที่ดียิ่งกว่าใบหน้ าอันดุดนั ของมู่
ซ่ า งกงนั ้น กลับ เป็ นผลประโยชน์ ต่ า งตอบแทนที่ มี ใ ห้ ต่ อ กัน
นัน่ เอง

ยามนี้ นางคอยปรนนิบตั ิ รบั ใช้ใกล้ชิดหลี่เฉี ยงหัวหน้ ากอง

จัดสรรเบิกจ่าย หัวหน้ าหลี่เป็ นคนสนิทของมู่ซ่างกง จึงปฏิบตั ิ ต่อ
138
นางอย่างดีอบอุ่นอ่อนโยนดุจแสงอาทิตย์ในยามวสันต์ แม้นว่า
เป็ นสาวใช้ข้างกาย แต่งานที่ให้นางทาก็เพียงแค่ยกชาส่งน้า แม้
พื้ น ที่ เ ปื้ อนสกปรกก็มิ ไ ด้ ใ ช้ น างท า จะมี น างก านั ล คนอื่ น มา
จัดการแทนอยู่เสมอ

แม้นอาจเที ยบไม่ได้กบั คราเป็ นสนมจ้าวที่เมื่อส่งสายตา

ก็มีคนพุ่งเข้ามาดูแลจัดการให้ทนั ที แต่หากเปรียบกับครังที
้ ่เป็ น
ขันทีแล้วนัน้ นี่ เทียบได้กบั เหล่าเซียนบนสวรรค์โดยแท้

หัว หน้ าหลี่ ห ลงใหลในงานของตนถึ ง ขัน้ เรี ย กได้ ว่ า

ผิดปกติ เพื่อตัวเลขจานวนเดียวถึงกับไม่หลับไม่นอนทัง้ วันทัง้
คืน แต่ กลับปฏิบตั ิ ต่อบริวารอย่างมีน้ าใจยิ่ง จะอยู่อย่างไรทา
อย่างไรก็สดุ แต่บริวารจะกระทา

เมื่อถึงตอนกลางวันนางก็แจ้งแก่หวั หน้ าหลี่ว่าจะไปเก็บ

ดอกไม้ แล้ ว หยิ บ เอาพลัวอั
่ น เล็ก ที่ น างก านั ล มัก ใช้ ถ างหญ้ า
ปลูกดอกไม้ไปพร้อมกับกระถางเล็กสาหรับใส่ดอกไม้แล้วตรง
ไปยังอุทยานหลวง

เช่ น นี้ ต่ อ ให้ ถ กู ผู้ค นพบเข้ า นางก็จ กั ตอบว่ า จะไปย้ าย

ดอกไม้ในอุทยานหลวงไปปลูกที่ ฝ่ายพระราชวังสักหลายต้ น
หน่ อย อี กทัง้ หลายวัน มานี้ องค์จกั รพรรดิทรงกริ้ว อย่ างหนั ก
139
ด้วยกองพิจารณาตัดสินโทษหมดหนทางจะสื บข้อเท็จจริงทูล
ต่อองค์จกั รพรรดิได้ จึงทาทุกวิถีทางแม้เป็ นวิธีที่สกปรกก็ตาม
เพื่อจับคนร้ายให้ได้ ทาให้ผ้คู นทัววั
่ งหลังต่างอกสันขวั ่ ญแขวน
อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจึงไม่มีอารมณ์ สุนทรียม์ าเดินเที่ ยวชมบุปผา
ในอุทยานหลวงมาพักหนึ่ งแล้ว

ในอดีตนัน้ วาดฝันจะได้มีโอกาสพบพักตร์องค์จกั รพรรดิ

ด้ ว ยบัง เอิ ญ แต่ ย ามนี้ ก ลับ จุด ธูป เที ย นกราบไว้ สิ่ ง ศัก ด์ ิ สิ ท ธ์
กระทังย่ ิ นยอมอายุสนั ้ หนึ่ งปี ก็มิขอพบพักตร์พระองค์เด็ดขาด

ครัน้ เฉินหรูอี้มาถึงก็เป็ นดังที

่ ่นางคาดไว้ไม่มีผิด อุทยาน
หลวงแสนว่างเปล่าแม้แต่เงาภูตผีกไ็ ม่มี

แม้นจะเป็ นเช่ นนั น้ แต่ นางก็ยงั เหลียวมองไปทุกทิศอย่าง

ระแวดระวังแล้วเดินไปยังสวนพฤกษาริมแม่น้า ชิงช้าจากเก้าอี้
คนงามที่ ขนั ที ช่วยกันทากับมือก็ยงั คงอยู่ แต่ กลับปกคลุมไป
ด้วยฝุ่ นละอองและใบไม้มากมาย

เฉิ นหรูอี้ ถ อนหายใจออกมาแล้ ว เดิ น ผ่า นชิ ง ช้ า เข้ า ไป

ด้านใน นางหยุดลงใต้ ต้นหวงหยางต้ นใหญ่ที่มีก้อนหินหลาย
ก้อนถูกจัดวางไว้เป็ นรูปวงกลม

140
 ตรงนี้ สองร้อยตาลึง

นางก้าวไปทางทิศตะวันตกสองก้าว ก็พบก้อนหินที่ ถกู

จัดวางไว้เป็ นรูปสี่เหลี่ยมตามคาด ตรงนี้ สามร้อย

นางฝังตั ๋วเงินไว้ทงั ้ หมดแปดร้อยตาลึงและยังมี ผ้าแพรที่

ห่อกาไลหยกต่างๆ ไว้อีกห่อหนึ่ ง

เฉินหรูอี้ไม่ทราบว่าตนต้องตายไปอีกกี่ครัง้ ทุกครัง้ ที่ฟื้น

คืนมาก็มิร้วู ่าต้องลาบากเพียงไร นางจึงวางแผนไว้เผื่ออนาคต
นางไตร่ ต รองอยู่ ค รู่ ห นึ่ งจึ ง ตัด สิ นใจขุ ด ตัว๋ สามร้ อ ยต าลึ ง
ขึ้น มา หนึ่ ง ร้ อ ยต าลึ ง สาหรับ ที่ ร บั ปากขัน ที ทงั ้ สองคนนั น้ ไว้
และอี กสองร้อยตาลึงเก็บไว้กบั ตัวซึ่ งเพียงพอแล้วสาหรับนาง
ในตอนนี้

นางมิได้ฝังไว้ลึกเท่าใดนัก ด้วยยามนัน้ นางมิอยากให้เป็ น

ที่ สงั เกตของผู้คน เมื่อยามนางมาพักผ่อนในสวนพฤกษาก็จะ
ลอบหลบนางกานั ลมายัง ที่ แห่ ง นี้ แ ล้ ว ใช้ ก รรไกรส าหรับ งาน
ฝี มือของนางกานัลที่ ตนซ่อนไว้ในแขนเสื้อมาขุดหลุม ทว่าครา
นี้ นางนาพลัวมาด้
่ วยซึ่งง่ายกว่ามากนัก ใช้พลัวขุ
่ ดไปเพียงไม่กี่
คราผ้าที่ห่อไว้อย่างดีนัน้ ก็ค่อยๆ โผล่ขึน้ มาให้เห็นแล้ว

141
 เฉินหรูอี้ปาดเหงื่อตน มุมปากฉี กไปแทบจะถึงใบหู ทิ้งพลัว่
ในมือลง แก้ปมด้านนอกที่ มดั ไว้ทีละชัน้ ที ละชัน้ ออกประหนึ่ ง
ปอกหัวหอมก็มิปาน แล้วตั ๋วเงินก็ค่อยๆ ปรากฏขึน้ ต่อหน้ านาง

“ไม่ได้ถกู ผูใ้ ดพบเห็นจริงๆ ด้วย” นางเอ่ยแย้มยิ้ม

เวลานี้ เองนางก็ร้สู ึกหนักอึ้งที่บ่าตน ฝ่ ามือใหญ่ของบุรษุ

กอบกุมแน่ นบนบ่านาง นางพลันรู้สึกดังตกลงไปในธารน
่ ้าแข็ง
อยากตะโกนร้อง ทว่ามิอาจส่งเสียงออกมาได้

เขามองสารวจไปด้านหน้ า ลมหายใจอันผ่าวร้อนเป่ ารด

บนต้นคอนาง พลันยินเสียงเย็นเยียบของบุรษุ ดังขึ้นข้างหู “ห้า
สิบตาลึง ในมือเจ้าอย่างน้ อยก็มีถึงห้าหกใบ อืม หกใบ ซ่อนตั ๋ว
เงินสามร้อยตาลึงไว้ใต้ต้นไม้ ชิงชิงเจ้ากาลังเล่นซ่อนสมบัติอยู่
งัน้ หรือ?”

ฝ่ ามือใหญ่ของเซี ยวเหยี่ยนเคลื่อนจากบ่าของเฉินหรูอี้
ไปยังลาคอระหงของนาง ออกแรงบีบเค้นเล็กน้ อย

“รูห้ รือไม่ว่าเจิ้นเกลียดสิ่งใดมากที่สดุ ?”

142
 66 ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ขาทัง้ สองของเฉินหรูอี้พลันอ่อนเปลี้ย หากมิใช่พระหัตถ์

ขององค์จกั รพรรดิยงั บีบกุมคอนางไว้ปานนี้ นางคงร่วงลงไป
กองกับพื้นนานแล้ว นางกัดฟั นหยัดยืนไว้ด้วยเกรงว่าหากนาง
ล้มลงไปมือที่ บีบกุมคอนางไว้จะยิ่งออกแรงจนนางคอหักตาย
ไป

นางอยากโค้งคานับให้กบั ความโชคร้ายของตนเองเสี ย
จริง

ขจัดภัยร้ายนั บพันหมื่นจนมาถึงป่ าลึก พฤกษาหนาทึ บ

แม้นแสงอาทิตย์ยงั มิอาจส่องถึง ไม่อาจคาดคิดว่าในที่ ที่ลึกลับ
ซับซ้อนปานนี้ ยงั ถูกองค์จกั รพรรดิค้นพบได้

ตั ว๋ เงิ น ที่ เ พิ่ ง ขุ ด ขึ้ น มาในมื อ นางยัง มิ ท ั น ได้ จ ับ ต้ อ ง

พริ บ ตากลับ ถูก องค์ จ ัก รพรรดิ ที่ ร่ ว งหล่ น ลงมาจากฟ้ าเข้ า
ขัดขวาง ในโลกนี้ ยงั มีเรือ่ งน่ าเศร้ากว่านี้ อีกหรือไม่?

“...ซ่ อนตั ๋วเงินหรือเพคะ?” เฉินหรูอี้เอ่ ยถามด้วยเสี ยง

สันเครื
่ อ

143
 ยัง มิ ท ัน กล่ า วจบก็ รู้ สึ ก ถึ ง แรงบี บ บนล าคอตน องค์
จักรพรรดิทรงเพิ่มแรงบีบบนลาคอของนางทาให้นางตกใจเสี ย
จนกรี ด ร้ อ งออกมาเสี ย งดัง สองมื อ กุม จับ ข้ อ พระหัต ถ์ข อง
พระองค์พลั วันประหนึ่ งมือปลาหมึกก็มิปาน “ฝ่ าบาทโปรดอภัย
หนูปี้สานึ กผิดแล้วเพคะ”

เซี ยวเหยี่ยนโค้งตัวยื่นมือไปบีบคอเฉินหรูอี้ที่คุกเข่าอยู่
จากทางด้านหลัง ระยะห่างของทัง้ สองจึงใกล้กนั มาก เมื่อนาง
กรีดร้องขึน้ ใกล้หตู น จึงคล้ายเสียงของปี ศาจทะลุเข้ามาในหูจน
หูเขาแทบหนวกไป

เขาถอยหลัง ไปหนึ่ งก้ า วหยัด ยื น ตัว ตรง บี บ คลึ ง ใบหู

อย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เฉินหรูอี้เดิมที กเ็ ข่าอ่อนอยู่แล้วเมื่อไม่มีเซี ยวเหยี่ยน คอย

ประคองไว้นางจึงทรุดลงบนพืน้ ทันที ตั ๋วเงินในมือจึงร่วงกระจัด
กระจายลงบนพืน้

ยามนี้ นางกลับมิอาจเอาแต่คานึ งถึงตั ๋วเงินได้ ชีวิตน้ อยๆ

อยู่ ในฝ่ าพระหัตถ์ ขององค์ จ ักรพรรดิ แล้ ว หากมิ อาจ ปลอบ
ประโลมให้องค์จกั รพรรดิสงบลงได้ ก็มิต้องเอ่ยถึงเงินสามร้อย
ตาลึงนัน้ แล้ว ต่อให้ทองกองเป็ นภูเขานางก็มิอาจมีโอกาสได้ใช้
144
 เฉิ นหรู อี้ ส ายตาว่ อ งไว้ มื อ ไม้ ค ล่ อ งแคล่ ว นางเลื อ ก
บริเวณใกล้ตวั ที่ มีหินกรวดไม่มากนั กแล้วคุกเข่าลงใช้ มือวาง
นาบไปกับพื้น หน้ าผากก้มติดกับพื้น ใช้การหมอบคานับลงบน
พืน้ แสดงความจริงใจอย่างถึงที่สดุ ของตนออกมา

“หนูปี้เสียมารยาทแล้ว ทาให้ฝ่าบาทตกพระทัย ความผิด

นี้ สมควรตายนับหมื่นครังเพคะ”
้

เซี ยวเหยี่ยนสวมอาภรณ์ สีน้ าเงินอันเป็ นชุดประจาประ

องค์ เขานวดคลึงใบหูด้วยสีหน้ าถมึงทึง

มารดามันเถอะ หูของเขายังเกิดเสี ยงวึงๆ อยู่ไม่คลาย

หากนางท าให้ เ ขาหูห นวกไปจริ ง ๆ เขาจะท าให้ น างได้ ลิ้ ม
รสชาติของคาว่าตายหมื่นครังที
้ ่แท้จริง

ผู้คนในวังหลังเหล่านี้ ตัง้ แต่ ตาแหน่ งสูงสุดอย่างกุ้ยเฟ

ยกระทังต ่ า่ ศักด์ ิ อย่างนางกานัลขันที กช็ มชอบเอ่ยคาพูดนี้ เสี ย
จนติ ด ปาก ‘สมควรตายหมื่ น ครัง้ ’คล้ า ยกับ ว่ า พวกเขาเห็น
จักรพรรดิเป็ นบุรษุ ผูป้ ่ าเถื่อนที่จ้องแต่จะตัดศีรษะคน หากมิเอ่ย
เช่นนี้ คงมิพอจะแสดงถึงความจริงใจในความสานึ กผิดกระมัง

ไม่ช้าก็เร็ว....

145
 เขาร้อง ‘ฮึ’ในใจ หากกระทาผิดต่ อเขาจริง เขาจะทาให้
้ สิว่าต่อไปยัง
คนพวกนี้ ได้รจู้ กั ว่าอะไรที่เรียกว่า ‘ตายหมื่นครัง’ดู
จะกล้าพูดส่งเดชอีกหรือไม่

“เจ้ าส านึ กผิ ด? แต่ ไหนแต่ ไรเจ้ ามิ ใช่ คิ ดว่ าความผิ ดนั ้น
ล้วนเป็ นสิ่งที่ ผ้อู ื่ นกระทาหรอกหรือ?” เซี ยวเหยี่ ยนเอ่ ยเสี ยง
เย็น “ไหนเจ้าบอกมา ว่าเจ้าผิดอันใด?”

เฉิ นหรูอี้ อึ้ ง งัน ไป เมื่ อ ครู่นี้ นางมิ ใ ช่ เ อ่ ย ไปแล้ ว หรอก

หรือ?

นางถูกขู่ขวัญจนสูญสิ้นความกล้าไปแล้ว เสี ยงกรีดร้อง

เมื่ อ ครู่มิ ใ ช่ เ พี ย งแค่ อ งค์จ กั รพรรดิ เ ท่ า นั ้น ที่ ไ ด้ ร บั ผลกระทบ
เหล่าวิหคบนแมกไม้ล้วนตกใจบินหนี ไปและแม้แต่ตวั นางเอกก็
รู้สึกมีเสี ยงวึงๆ ดังข้างหูอยู่ไม่หยุดเช่นกัน แล้วองค์จกั รพรรดิ
ยัง เอ่ ย ตรัส ถามนางอี ก นั น่ แสดงว่ า ค าตอบของนางต้ อ งผิ ด
อย่างแน่ นอน

น่ าเสียดายที่ไม่มีคาตอบให้นางได้เลือก

“หนู ปี้ ...ซ่ อ นตั ๋วเงิ น ไว้ . .....” นางกล่ า วอย่ า งกระท่ อ น
กระแท่น เมื่อครูน่ ี้ นางก็มิใช่พดู ไปแล้วหรอกหรือ?

146
 เฉินหรูอี้หมอบกราบอยู่บนพืน้ ทว่าประสาทหูกลับว่องไว
ยิ่งนัก นางได้ยินเสี ยงเขาย่างเท้าเข้ามาใกล้แล้วนัง่ ลงข้างกาย
นางใช้นิ้วมือดึงกระจุกผมเล็กๆ บนศีรษะนาง

“เรื่องนี้ มนั เป็ นเพียงแค่การซ่อนตั ๋วเงินธรรมดาๆ อย่าง

ที่เจ้าเอ่ยมาอย่างนัน้ หรือ?”

“โอ๊ย ฝ่ าบาท！ เจ็บ เจ็บเพคะ” เฉินหรูอี้มิอาจหมอบ

กราบต่ อไปได้อีกแล้ว นางยกศีรษะติดตามฝ่ ามือที่ ดึงผมของ
นางไป

เวลานี้ เองจึงได้ยินเสียงอันแหลมสูงดังมาจากด้านนอก
สวนพฤกษา เสี ยดแทงทะลุทะลวงหมู่เมฆไม่แพ้เสี ยงของเฉิน
หรูอี้เลยที เดียวทาเอาเหล่าวิหคแตกตื่ นอี กครา “ฝ่ าบาท ทรง
เป็ นอันใดหรือไม่พะยะค่ะ? ฝ่ าบาท.....”

เซี ยวเหยี่ ยนขมวดคิ้ว ขันที ที่ถกู ตนทิ้งห่ างมาไกลแล้ว

นั น้ คงได้ ยิน เสี ยงกรี ดร้องของนางจากสวนพฤกษานี้ เป็ นแน่
ด้วยไม่แน่ ใจว่าเกิดเหตุอนั ใดจึงรีบติดตามมาคุ้มกัน

เมื่อคาว่า ‘คุ้มกัน’แวบขึน้ มาในหัว เขาก็เริ่มไม่แน่ ใจแล้วว่า

หากมีคนลอบทาร้ายเขาจริง ขันที สิบกว่าคนนัน้ จะทาอันใดได้

147
ในเมื่อวรยุทธ์เขาสูงส่ งปานนี้ แท้ จริงแล้วคือเหล่าขันที คุ้มกัน
เขาหรือเขาคุ้มกันเหล่าขันทีกนั แน่ ?

“เจิ้นมิเป็ นไร ถอยไป” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยออกไปด้วยเสียง

อันทรงพลัง เสียงจึงดังออกไปถึงคนที่อยู่ด้านนอก

แม้นเฉินหรูอี้จะรู้ดีว่าชี วิตกาลังแขวนอยู่บนเส้ นด้าย ก็

อดไม่ ไ ด้ ที่ จ ะชื่ น ชมว่ า น้ า เสี ย งทุ้ ม ต่า ที่ เ อ่ ย ออกไปนั ้น ช่ า งมี
เสน่ หย์ ิ่ งนัก

ด้ ว ยเฉิ นหรูอี้ แ ละองค์จ กั รพรรดิ ล้ ว นคุกเข่ า อยู่บ นพื้น

เหล่าขันที แม้ได้ยินเพียงเสียงแต่มิเห็นคน จึงเกิดแคลงใจแต่ มิ
กล้าบุกเข้ามาทาได้เพียงแค่ยื่นคอยืดยาวชาเลืองมองหา

“ไสหัวไป！” เซี ยวเหยี่ยวเอ่ ยอย่างราคาญใจ น้ าเสี ยง

แฝงโทสะนัน้ ทาให้ เหล่าขันที ต่างหดหัวแล้วหมุนตัววิ่งออกไป
จากสวนพฤกษาอย่างไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ

เฉินหรูอี้กลับรู้สึกอิจฉาเหล่าขันที ที่ถกู ไล่ตะเพิดเหล่านี้

ยิ่งนัก หากตวาดไล่นางเช่นนี้ คงดีไม่น้อย นางจะรีบไสหัวไปให้
ไกล ไกลสุดขอบฟ้ า ไกลจนเขามิอาจไล่ตามได้เลยทีเดียว

148
 “เจ้าเลิกทาไขสือเสียที คิดว่าแสร้งโง่งมแล้วจะรอดไปได้
อย่างนั น้ หรือ” เซี ยวเหยี่ ยนขมวดคิ้วมุ่น แสดงออกถึงความ
ราคาญใจอย่างถึงที่สดุ

แต่ ละคนล้วนฟั งอันใดไม่ร้คู วาม หากไม่ด่าว่าก็มิจดจา

ใส่ ใ จ ขั น ที ที่ คอยติ ดตามก็ เ ป็ นเช่ น นี้ เฉี ยนชิ งชิ งก็ เ ป็ น
เช่นเดียวกัน

บางคราพวกเขาเข้าใจดีแต่กลับแสร้งไม่เข้าใจ บางครา
ไม่ เ ข้ า ใจแสร้ ง เป็ นเข้ า ใจ นานวัน เขาไม่ เ พี ย งแต่ พ วกเขาที่
สับสน แต่ แม้เขาเองก็ไม่แน่ ชดั ว่าผู้ใดเสแสร้งผู้ใดไม่เสแสร้ง
ผู้ใดแสดงออกอย่างจริงใจหรือผู้ใดฝี มือการแสดงยอดเยี่ ยม
เสียแล้ว

ในเมื่อมิอาจแบ่งแยกชัดเจน เขาจึงใช้ ท่อนไม้ฟาดพวก

เขาล้มควา่ ให้หมดเสียทุกคน

“สิ่งนี้ ไงเล่า” เซี ยวเหยี่ยนยกนิ้วมือเรียวยาวชี้ ไปยังตั ๋ว

เงินที่กระจายอยู่บนพืน้ แล้วชี้ไปยังต้นหวงหยางต้นใหญ่ “ตรง
นั ้น ยัง มี . ..” แล้ ว ชี้ ไ ปยัง เศษหิ น ที่ ถ กู จัด วางเป็ นรูป สี่ เ หลี่ ย ม
“ตรงนัน้ ด้วย หากเจิ้นเดาไม่ผิดคงฝังไว้สามร้อยตาลึงเช่นกัน”

149
 “ฝ่ าบาท...ทรงพระปรีชา....” เฉินหรูอี้ร้องไห้แต่ไร้น้ าตา
สมบัติของนางตอนนี้ ล้วนถูกค้นพบจนหมดสิ้นแล้ว

หลายวันก่อนยังเปรมปรีด์ ิ ยิ่ง เมื่อคิดถึงตั ๋วเงินที่ เตรียม

สารองไว้ตงั ้ แต่ ยงั มิทนั ตายไปก็สุขสันต์เสี ยจนบัน้ ท้ ายสันระร ่ ิก
แล้ ว ผลสุ ด ท้ า ยตั ๋วเงิ น ยัง มิ ต กถึ ง มื อ ก็ป ลิ ว ละลิ่ ว ตามลมไป
พร้อมคาบอกลา

ไม่ มี ค าว่ า โชคร้ า ย มี เ พี ย งค าว่ า โชคร้ า ยเป็ นอย่ า งยิ่ ง

โบราณกล่าวไว้ไม่มีผิดจริงๆ

เซี ยวเหยี่ยนก้มมองด้วยแววตาดุดนั “เจิ้นเกลี ยดที่ สุด

คือคนที่หลอกลวงเจิ้น คิดว่าตนฉลาดลา้ เลิศไม่มีผใู้ ดดีเด่นกว่า
ตน เห็นผู้อื่นเป็ นคนโง่เขลา..ดูท่าสิ่งที่ เจิ้นเกลียดชัง เจ้าล้วนมี
ทัง้ สิ้น บอกเจิ้นมา ตั ๋วเงินเหล่านี้ เจ้าเอามาจากที่ ใด? เจ้าดารง
ตาแหน่ งพระสนมแค่เพียงไม่กี่เดือน เบี้ยหวัดของเจ้าไม่มีทาง
มากมายปานนี้ ได้”

คาถามนี้ เฉินหรูอี้ไม่รวู้ ่าจะตอบเช่นไรดี

ในคราที่ นางยังเป็ นสนมจ้าวอยู่นัน้ ได้กาชับให้หยวนเป่ า

หาคนช่ วยลอบนาสิ่งของออกไปขายนอกวังแล้วแลกเป็ นตั ๋ว

150
เงิ น คื น มา สนมเฉี ยนและสนมจ้ า วแห่ ง ต าหนั ก หมิ ง กวาง
เปรียบประดุจน้ าและไฟ แม้แต่ นางกานั ลชราที่ คอยปั ดกวาด
ตาหนักเย็นยังทราบเรื่องนี้ หากนางกล้าบอกออกไปเช่นนี้ ต่อ
ให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงเชื่ อ วาจาของนาง ไม่ ล งโทษนางด้ ว ย
ความผิดนี้ แต่จดุ จบของนางคาดว่าคงน่ าเวทนากว่านัน้ เสียอีก
นางอาจถูกเข้าใจว่าเป็ นปี ศาจร้ายยืมร่างคนเข้ามาสิงสู่จนต้อง
ถูกเผากลายเป็ นเถ้าถ่าน

“ฝ่ าบาททรงโปรดอภัย......”

เซียวเหยี่ยนหยัดกายลุกขึน้ ไม่เหลือซึ่งความอดทนใดๆ
“เจิ้ นไม่ คิ ดว่ าเจ้ าจะปากแข็งเช่ นนี้ ในเมื่ อไม่ อยากบอกเจิ้ น
เช่ นนั น้ ก็ไปสารภาพกับกองพิจารณาตัดสินโทษเถิด เจิ้นไม่มี
เวลามากพอจะคุยกับเจ้าแล้ว”

กองพิจารณาตัดสินโทษเป็ นดังอั
่ สนี ผ่าฟาดที่ ข่ขู วัญนางให้
แตกกระเจิง เฉินหรูอี้หวาดกลัวจนแทบจะตายตกลอยขึน้ ฟ้ าไป
เสี ยเดี๋ยวนี้ นางกระโจนเข้ากอดขาของเซี ยวเหยี่ยนไว้ไม่ยอม
ปล่อย “ฝ่ าบาทโปรดทรงอภัย หม่อมฉันสารภาพแล้วสารภาพ
แล้ว ขอพระองค์อย่าได้ส่งหม่อมฉันไปกองตัดสินพิจารณาโทษ
นะเพคะ”

151
 67 แสร้งเป็ นสุกรหลอกกินพยัคฆ์

เฉินหรูอี้อ้อนวอนอย่างยากลาบาก นางกอดเกี่ยวพระอูรุ
ขององค์จกั รพรรดิไว้ไม่ยอมปล่อย

ในคราที่ น างฟื้ นคื น มาในร่ า งสนมจ้ า วก็ใ ช้ วิ ธี นี้ แสดง

ความอ่อนแออ้อนวอนเพื่อปลอบประโลมองค์จกั รพรรดิให้สงบลง
และหากแสดงความจริงใจเพิ่มเข้าไปด้วยไม่ว่าจะทรงกริ้วโกธร
สักเพียงใดก็มกั สงบลงเสมอ พระองค์อาจทรงบริภาษเพียงสอง
สามคา ทว่าภัยร้ายต่างๆ ก็ล้วนมลายหายไปสิ้น

แต่ น างลื ม ไปแล้ ว ว่ า ยามนี้ นางมิ ใ ช่ ส ตรี ส กุล จ้ า ว ผู้มี

ด้ านหน้ าเรี ย บแบนดุจหลังอาชาเสี ยแล้ ว สนมเฉี ย นฝึ กเต้ น
ระบามาตัง้ แต่เยาว์วยั นางมิร้จู กั อักษรหนังสือแม้เพียงตัว ทว่า
การเต้ นระบากลับเก่ งกาจยิ่ง นางฝึ กซ้ อมอย่างหนั กกระทังมี ่
รูปร่ างบอบบาง ส่ วนเว้ าส่ วนโค้ งล้ วนงามตา เรี ยวขาเสลาดุจ
พู่กนั

ส่ ว นหน้ าอกของนางแนบชิด ติ ด กับ ขาของเขาเช่ น นั น้

หากเทียบกับสนมจ้าวแล้วย่อมให้ความรูส้ ึกที่แตกต่างกันอย่าง
แน่ นอน

152
 พลันสีหน้ าของเซียวเหยี่ยนก็เปลี่ยนสีดจุ มะเขือม่วง

“ถึงขัน้ นี้ แล้ว เจ้ายังกล้ายัวยวนเจ

่ ิ้ นงัน้ หรือ หากมิเห็น
โลงศพก็มิหลังน่ ้ าตาใช่หรือไม่ ” เขากัดฟั นพูดต่อไปว่า “ปล่อย
！ปล่อยเจิ้นเดี๋ยวนี้ ！”

เฉิ นหรูอี้ ก ระจ่ า งแล้ ว นางเองสัม ผัส มากับ ตัว ว่ า องค์

จัก รพรรดิ ร กั ษาตนดุ จ หยกงามไว้ เ พื่ อ แม่ น างหลิ น เพี ย งใด
แม้กระทังเหล่
่ าสนมทัง้ หลายส่งสายตาเย้าแหย่มาให้ พระองค์
ยังทรงโกรธกริ้ว

ทว่านางกลับถูกเข้าใจว่ากาลัง ‘ยัวยวน’
่ ไม่คาดคิดจริงๆ
ว่าจะโชคดีได้รบั ความผิดมหันต์เช่นนี้

เฉินหรูอี้ปล่อยมือจากพระอูรุรวดเร็วปานฟ้ าแลบ นาง

ยกสองมือชูขึ้น เอ่ยอธิบายว่า “ฝ่ าบาททรงเข้าพระทัยผิดแล้ว
หนู ปี้ เพี ย งอยากอธิ บ ายเรื่ อ งราวต่ อ พระองค์เ ท่ า นั ้น มิ ไ ด้ มี
เจตนายัวยวนแต่
่ อย่างใด บัดนี้ หนูปี้ได้สานึ กถึงความผิดที่ ตน
ได้กระทาอยู่ทุกเช้าคา่ ไหนเลยจะกล้าหวัง...” นางกลืนน้ าลาย
กลืนเอาคาว่า ‘ครอบครอง’ลงคอไปด้วย

153
 “ฝ่ าบาท ทรงลงทัณฑ์ความผิดที่หนูปี้เสียมารยาทเถิดเพ
คะ แต่หนูปี้สาบานว่ามิได้คิดยัวยวนพระองค์
่ แต่อย่างใด” นาง
ไม่ลืมยา้ ถึงเรื่องนี้ อีกเป็ นครัง้ ที่ ส าม แล้วกล่ าวต่ อไปว่ า “ฝ่ า
บาททรงพระปรีชาดุจเทพสวรรค์ สาย พระเนตรแหลมคม หนูปี้
ไหนเลยจะกล้ า เอาความคิ ดต่ า ต้ อ ยไปพิ สู จ น์ ใจของผู้ มี
คุณ ธรรมสู ง ส่ ง กระทัง่ คิ ด ไปได้ ว่ า วิ ธี ก ารอัน หยาบช้ า นั ้น จะ
ส่ ง ผลต่ อ ความปราดเปรื่ อ งของฝ่ าบาทได้ แม้ น หนู ปี้ หยาบ
กระด้างกลับมิกล้าคิดเรือ่ งโสมมเช่นนัน้ เพคะ”

หนังตาซ้ายของเซียวเหยี่ยนกระตุกอย่างบ้าคลังไม่
่ ยอม
หยุด

สตรีสกุลเฉี ยนมาจากครอบครัวยากจน นางพลัดพราก

จากครอบครัวเมื่อคราอพยพหนี ความลาบากจนถูกหลอกไป
ขาย นางถูก ขายผลัด เปลี่ ย นไปหลายครัง้ จนกระทัง่ ถูก ขาย
ให้ กบั ฝ่ ายงานเลี้ยงรับรอง ด้วยนางมีฝีไม้ลายมืออันโดดเด่น
ด้านการเต้นระบาจึงถูกส่งมายังหอสุขสันต์แห่งวังหลวง เห็นได้
ชัดว่านางไม่มีทางรู้หนังสือ ทว่าบัดนี้ กลับกล่าวสานวนสุภาษิต
ออกมาอย่ า งคล่ อ งปาก สาดโยนวาจาใส่ ห น้ าเขาอย่ า งมิ
ต้องการเบีย้ หวัดซักกระผีก

เหตุใดเขาจึงรูส้ ึกคุ้นตากับวาจาท่าทางเช่นนี้ นัก

154
 เซียวเหยี่ยนพลันเกิดความรูส้ ึกแปลกพิกลขึน้ ภายในใจ

ความรู้สึกชนิดนี้ เกิดขึ้นหลังจากสตรีสกุลจ้าว ฆ่ า
ตัวตายที่กองพิจารณาตัดสินโทษในครานัน้ แล้ว เมื่อนาตัวนาง
มาสอบสวนที่ ตาหนักฉางเล่อเขาก็เริ่มรู้สึกแปลกไป ทว่ายาม
นั น้ มัวแต่ วุ่นวายกับการสืบหาตัวคนร้ายที่ ฆ่าสนมจ้าว เรื่องนี้
จึ ง ผ่า นเข้ า มาในหัว แล้ ว ปล่ อ ยทิ้ ง ไปอย่ า งรวดเร็ว กระทัง่ ได้
กลับ มาพบหน้ า กัน อี ก ครัง้ ความรู้สึ ก แปลกประหลาดนั น้ จึง
ปรากฏออกมาอีกครัง้

“ฝ่ าบาท...” เฉินหรูอี้ถกู พระเนตรหงส์ขององค์จกั รพรรดิ

จับจ้องไปมาเสี ยจนขนลุกขนพองจึงค่อยๆ หดศีรษะเข้าไป “ที่
หนูปี้ได้กล่าวไปล้วนเป็ นจริงทุกคาเพคะ”

“เจ้าเลิกพูดเรือ่ งจริงใจไม่จริงใจพวกนี้ เสียที ต่อให้เจิ้นจะ

ปราดเปรื่ อ งเพี ย งใดก็มิ อ าจมองทะลุถึ ง หัว ใจใครทุ ก คนได้ ”
เซี ย วเหยี่ ย นกอดอก ก้ ม หน้ ามองดู น าง นั ย น์ ต าหงส์ ห รี่ ล ง
แสงอาทิตย์ส่องแสงเล็ดลอดป่ าไม้อนั หนาทึบตกกระทบลงบน
หน้ าเขา ก่อเกิดเป็ นความเย็นชาสายหนึ่ งที่มิอาจบรรยายได้

“หากเจ้าไม่อยากพูด....”

155
 “หนู ปี้อยากพูดเพคะ หนู ปี้อยากพูด ” เฉินหรูอี้ รีบร้อน
ตัดบท ด้วยกลัวองค์จกั รพรรดิจะทรงเรียกขันทีให้เข้ามาจับตัว
นางไปส่งยังกองพิจารณาตัดสินโทษ นางทาหน้ าขึงขังคล้ายกับ
หากมีผใู้ ดมิให้นางพูด นางจักเอาเรือ่ งกับคนผูน้ ัน้ ให้ถึงที่สดุ

“หนูปี้อยากกล่าวว่าอันใดหรือ....ใช่แล้วเพคะ เรื่องซ่อน
ตั ๋วเงิน.....ความจริง......มิใช่......ของ.....หนูปี้เพคะ ไม่ใช่ของหนู
ปี้ ”

ข้านับถือเจ้าเสียจริง！

เซียวเหยี่ยนเหลือบตาขึ้นมองบนเสียจนนัยน์ ตาดาขลับ
แทบปลิ้ น ออกมา เขาควรจะรู้น านแล้ ว ว่ า นางเป็ นเนื้ อ หนั ง
เหนี ยว หากยังวุ่นวายกับนางต่อไป คาดว่าเขียงของเขาคงต้อง
พังยับเป็ นแน่ “เข้ามา..”

“ฝ่ าบาทไม่นะเพคะ！ ฝ่ าบาท！” เฉินหรูอี้กรีดร้อง เสี ย ง

แหลม น้ าตาคลอเบ้า ดูท่าคงหวาดกลัวจริงๆ “หนูปี้พูดความ
จริง ฝ่ าบาททรงเชื่อหนูปี้สักครัง้ เถิดเพคะ ตั ๋วเงินนัน้ หนูปี้เห็น
สนมจ้าวนามาซ่อนไว้ จึงจดจาได้ บัดนี้ สนมจ้าว สิ้นแล้ว หนูปี้
คิ ด ว่ า...ฝั ง ไว้ ที่ นี่ ต่ อไป หลายปี ไม่มีผ้ใู ดค้ น พบก็ค งสูญสลาย
เปล่า สิ้นเปลืองตั ๋วเงินมากมายปานนัน้ ....”
156
 เซียวเหยี่ยนโกรธเสียจนยิ้มเยาะออกมา “หากมีผอู้ ื่นพูด
กับเจ้าเช่นนี้ เจ้าก็เชื่อหรือ?”

นางใช้ศีรษะพุ่งชนเสาเสียจนเลอะเลือนไปแล้ว จึงคิดว่า
ผูอ้ ื่นจะเลอะเลือนเช่นนางงัน้ หรือ?

เฉินหรูอี้อึ้ง งัน แบกรับ เอาความกดดันอันใหญ่ ยิ่งจาก

องค์จกั รพรรดิแล้วพยักหน้ าเบาๆ

“หนูปี้เชื่อเพคะ” นางกล่าว

“ในยามนั ้น หนู ปี้ ได้ ยิ นว่ า สนมจ้ า วสร้ า งชิ งช้ า ที่ ไม่
เหมือนผู้ใดไว้ในสวนพฤกษา หนูปี้จึงอยากเห็นสักครา ผู้ใดจะ
ทราบว่าหนูปี้เพิ่งเข้ามา สนมจ้าวก็นาคนตามเข้ามาพอดี หนูปี้
....ไม่อยากทักทายนาง จึงเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ทราบว่าผ่าน
ไปนานเท่ าใด ก็ได้ยินเสี ยงสนมจ้าวที่ ปลีกตัวออกมาจากนาง
ก านั ล ค่ อ ยๆ เดิ น ย่ อ งมาตรงนี้ แล้ ว หยิ บ เอากรรไกรตัด เย็บ
ออกมาขุดหลุมพวกนี้ หลายวันผ่านไปหนูปี้จึงลอบเข้ามาที่ นี่
อี ก ครัง้ แล้ ว ขุด หลุ ม เหล่ า นี้ ที่ ส นมจ้ า วได้ ท าสัญ ลัก ษณ์ เ อาไว้
ขึน้ มาดู จึงทราบว่าที่นี่มีต ั ๋วเงินซ่อนอยู่”

157
 “โยนความผิดให้ คนตาย คนตายก็ย่อมไม่มีปากเสี ยง เจิ้ น
ยอมรับว่าแผนนี้ ของเจ้าช่างไร้ที่ติเสียจริง” เซี ยวเหยี่ยนยกมุม
ปากขึ้นยิ้ม แววตาเย็นชาสาดไปทัวท ่ ิ ศ “ทว่า เจ้าเห็นเจิ้นเป็ น
คนโง่เขลาปานนัน้ หรืออย่างไร? คาโป้ ปดเช่นนี้ เจ้าคิดว่า
เจิ้นจะเชื่องัน้ หรือ?”

เฉินหรูอี้ร้อนใจยิ่ง องค์จกั รพรรดิล้วนเอาความผิดโยนใส่

นางสิ้นแล้ว หากนางถูกส่งไปกองตัดสินพิจารณาโทษก็คงมิพ้น
นอนบนพืน้ ตะปูเป็ นแน่

นางยินดีเป็ นคนไร้คณ
ุ ธรรมที่ ขโมยตั ๋วเงินของสนมจ้าว
แต่จะไม่ยอมรับความผิดเรื่องการติดสินบนคนในวังให้ช่วยนา
สิ่ ง ของออกไปขายนอกวัง ทัง้ ที่ ไ ร้ ซึ่ ง พยานหลัก ฐานการให้
ปากค าใดๆ นี้ เ ด็ด ขาด เพราะนั น่ หมายถึ ง นางได้ ก ระท าผิ ด
กฎหมายอาญาเข้าให้แล้ว

หลายวันมานี้ องค์จกั รพรรดิพระอารมณ์ มิสู้ดีนัก ไม่ว่า

เกิ ดเรื่ อ งเล็ก น้ อยใดๆ พระองค์ ก็ ท รงลงทัณ ฑ์ อ ย่ า งหนั ก
ทัง้ สิ้น นางผู้เคยเป็ นถึงพระสนมกลับมีพฤติกรรมที่ ทาให้พระ
บรมวงศานุวงศ์ต้องมัวหมอง พระองค์คงตัดสินโทษตายอย่าง
ไม่ลงั เลแม้แต่น้อย คงต้องถูกประหารเสียบประจานให้ผ้คู นได้
ชื่นชมเป็ นแน่
158
 นางมิอยากถูกประหาร จึงได้แต่หลับตาเผชิญหน้ าอย่างไม่
ลดละเท่านัน้

“ฝ่ าบาททรงพระปรี ชา หนู ปี้ ด ารงต าแหน่ งพระสนมแค่

เพียงไม่กี่เดือน สาวใช้ข้างกายล้วนแล้วแต่เป็ นคนของ กุ้ย
เฟย หนู ปี้ ไม่ มี แ ม้ แ ต่ ส าวใช้ ค นสนิ ทที่ ไ ว้ ใ จได้ ไหนเลยจะ
สามารถหาวิธีแลกตั ๋วเงินเหล่านี้ ได้ หนูปี้....” เฉินหรูอี้หลับตา
กัดฟั นยอมรับออกไปว่า “หนู ปี้ขาดคุณธรรมนัน้ เป็ นเรื่องจริง
เมื่อเห็นเงินจึงเกิดละโมบ อยากได้มาเป็ นของตน แต่ เรื่องอื่น
หนูปี้มิได้กระทาเพคะ”

เซียวเหยี่ยนหรี่นัยน์ ตาหงส์ นางกล่าวได้มีเหตุผล หากนางไม่

ยอมรับแต่ โดยดีอย่างมากก็แค่ส่งกองตัดสินพิจารณาโทษเข้า
ไปตรวจสอบความจริ ง ที่ ต าหนั ก เหยาฮว๋า เช่ น นี้ น างก็มิ อ าจ
ปิดบังความผิดได้อีกต่อไป

เห็นได้ชดั ว่านางหวาดกลัวกองตัดสินพิจารณาโทษอย่าง
ยิ่ง มากเสียยิ่งกว่าเขาซึ่งเป็ นจักรพรรดิเสียอีก ในเมื่อนางกล้า
ปฏิเสธแข็งขันปานนี้ ความน่ าเชื่อถือก็นับว่ามีอยู่มากทีเดียว

ทว่ า แววตาของเขายิ่ งมายิ่ งเย็ น เยื อ ก “เจ้ า ช่ า งมี

ความคิดฉั บไว วาจาเฉี ยบแหลม กล่าวอันใดล้วนมี เหตุผล...
159
หรือในอดี ตเจ้าแสร้งเป็ นสุกรหลอกกินพยัคฆ์ หยอกเย้ าเจิ้น
เล่นหรืออย่างไร?” เขายิ้ม “เจิ้นอยากถามเพี ยงคา สนุ กมาก
หรือไม่?”

160
 68 ความสุขช่างมารวดเร็วยิ่ง

เฉินหรูอี้ได้ฟังดังนัน้ ก็อดสันสะท้
่ านขึน้ มาไม่ได้

กล่าววาจามากไปมักเป็ นภัยแก่ตวั

นางเพียงทุ่มเทแรงกายแรงใจทัง้ หมดเพื่อปกป้ องชีวิตไว้

จึงได้กล่าวอ้างถึงหลักการและเหตุผลต่ างๆ และทาทุกวิถีทาง
ให้ นางได้ พิ สู จน์ ว่ าตนนั ้นบริ สุ ทธ์ ิ ดุจบงกชขาว นางหมดสิ้ น
หนทางแล้ว สิ่งใดกระทาได้ ล้วนต้ องกระทา หากการสาบาน
ช่ ว ยได้ นางก็ยิ น ยอมหลับ ตากล่ า ววาจาเลื่ อ นเปื้ อนสาบาน
ออกมาสักครา ถึงอย่างไรสวรรค์กก็ ลันแกล้ ่ งนางเสียจนเคยชิน
ไปเสียแล้ว นางจะเอาคืนบ้างก็ไม่นับว่าเกินไป

แต่ น างลื มไปว่ าสนมเฉี ย นผู้มีหน้ าอกอวบอูมแต่ ไร้ซึ่ ง

สติปัญญาผู้นัน้ นอกจากอุปนิสัยมุทะลุแล้วยังชอบกล่าววาจา
เลื่อนเปื้ อน แม้นเล่าอยู่ครึ่งวันก็มิอาจเอ่ยถึงจุดสาคัญของเรื่อง
ได้ นางในฐานะที่ เ คยเป็ นสนมจ้ า วผู้ป ะทะกับ สนมเฉี ยนอยู่
หลายครานัน้ เข้าใจในจุดนี้ ดี

161
 “เหตุ ใ ดไม่ ต อบค าเล่ า ?” เซี ย วเหยี่ ย นหรี่ นั ย น์ ต าหงส์
แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ตากลมโตของเจ้าหมุนวนไปมา
เช่นนัน้ กาลังสิ่งใดมาแก้ตวั ต่อเจิ้นอยู่หรือ?”

เฉินหรูอี้พลันกลัน้ หายใจ กะพริบตาปริบๆ มองดูองค์

จักรพรรดิ

ต้องโทษที่ สตรีสกุลเฉี ยนมีดวงตาที่ โตเกินไป ทาให้เห็น

ความนัยได้ง่ายปานนี้ ..

“ฝ่ าบาท หนู ปี้มิได้..” นางใบหน้ าบูดเบี้ยว พลันรู้สึกว่า

ชีวิตคนเรานัน้ แสนลาเข็ญนัก วาจาที่ นางเอ่ยไปนัน้ หากกล่าว
ออกไปก็มิถกู ไม่กล่าวออกไปก็มิได้ “หนูปี้มิกล้าปกปิดฝ่ าบาท
เพคะ หนู ปี้หวาดกลัวจนลืมตัวไปจึงได้พูดจาก้าวล่วง ฝ่ าบาท
ทรงมีพระเมตตาดุจดัง....”
่

“เจิ้นเป็ นดังพระโพธ
่ ิ สตั ว์สินะ” เซียวเหยี่ยน กลอกตาไป
มาแล้วกล่าวตัดบทนางด้วยน้าเสียงเย็นชา

เฉิ นหรู อี้ ยิ้ มแหย เขาช่ า งกล้ า เอาทองปิ ดบนหน้ า

ตน หากเขาเป็ นพระโพธิสตั ว์จริงนางยังต้ องอ้อนวอนขอร้อง

162
เช่นนี้ หรือ นางคงวางดาบแล้วกลายเป็ นพระพุทธเจ้าไปแล้ว จะ
มัวถกเถียงกับเขาไปไยกัน?

“ฝ่ าบาททรงมีพระทัยเมตตายิ่ง”

่ เกิดโทสะ
เซี ยวเหยี่ยนถูกเนื้ อหนั งเหนี ยวเช่ นนางยัวให้
จนต้องยิ้มออกมา ยิ่งโกรธยิ่งยิ้ม ยิ่งยิ้มยิ่งโกรธ

“เจิ้นคิดไม่ถึงว่าปากของเจ้าจะแหลมคมปานนี้ เอ่ยวาจา
ให้คนมีโทสะได้ไม่หยุดหย่อน เจ้าควรยินดีที่เพิ่งเปิดเผยเรื่องนี้
ออกมา หากเป็ นก่อนหน้ านี้ เจิ้นจะมิให้เจ้าเป็ นแค่นางกานัลแต่
จะให้เจ้ากลับไปเต้นระบาที่หอสุขสันต์เช่นเดิม ให้เจ้าได้ฟื้นคืน
วิชาที่รา่ เรียนมา ปากร้ายกาจของเจ้าจะได้พกั ผ่อนเสียบ้าง”

หากกลับ ไปเต้ น ระบ าที่ ห อสุข สัน ต์ คาดว่ าไม่ เ พี ย งแต่

ปากของนางจะได้พกั แม้แต่อาหารก็คงมิได้ตกถึงท้องเป็ นแน่

เฉิ นหรูอี้ เ กิ ด มาก็ข บั ร้ อ งเพลงไม่ เ คยตรงท่ ว งท านอง

ร่างกายไม่เคยเคลื่อนไหวได้ตามบทเพลง นางนัน้ ขับร้องมิได้
เต้นระบาไม่เป็ น ทว่าสวรรค์กลับเลือกให้นางมาอยู่ในร่างของ
สตรีที่เต้ นระบาเก่งกาจ กลันแกล้ ่ งนางเสี ยจนแทบทนไม่ไหว
เห็นได้ชดั ว่าสวรรค์ทรงมีเจตนาร้ายต่อนางอย่างยิ่ง

163
 เบื้องบนคือสวรรค์ เบื้องล่างมีโอรสสวรรค์ ไม่ว่าผู้ใดก็
ล้วนกลันแกล้
่ งนาง นางทาผิดกฎสวรรค์ข้อใดหรือ จึงต้ องรับ
โทษทัณฑ์เช่นนี้ ?

เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก เจ็บ แปลบที่ บ ริ เ วณต้ น คอ เนื้ อ ตัว เปื้ อน

โคลนดินเล็กน้ อย นางกาลังไตร่ตรองอย่างจริงจังว่าควรเลียน
อย่ า งสนมเฉี ยนดี ห รื อ ไม่ หากถูก น าตั ว ไปยัง กองตั ด สิ น
พิจารณาโทษต้องกลายเป็ นกบที่ถกู น้าร้อนลวกตายเช่นนัน้ มิสู้
เอาศีรษะกระแทกชนให้สมองกระจายเลือดสดๆ สาดกระเซ็น
ใส่องค์จกั รพรรดิมิดีกว่าหรือ

เซี ย วเหยี่ ย นเห็น ดวงตากลมโตนั น้ กลอกกลิ้ง ไปมาไม่

หยุด ประเดี๋ ยวมองพื้น ประเดี๋ ยวมองต้ นไม้ ประเดี๋ ยวเหลือบ
มองเขา พลันรูส้ ึกเดือดดาลขึน้ มา

“เจิ้ น ว่ า เจ้ า คงใช้ ศี ร ษะกระแทกจนเคยชิ น ไปเสี ย แล้ ว

หลายวันมานี้ สภาพดูดีขนั ้ ความคิดเดิมๆ ก็กลับมา” เขาไม่
อยากแม้จะมองนางตรงๆ ผ้าพันแผลเก่าๆ นัน้ ถูกเปลี่ยนใหม่
แล้ว แผลที่ มีโลหิตเกรอะกรังก็เริ่มดีขึ้น หน้ าที่ บวมก็เริ่มยุบลง
แต่ ล ะจุด เป็ นสี เ ขี ย วช้า ม่ ว งช้า บ้า ง ท าให้ ดูอ ัป ลัก ษณ์ ยิ่ ง กว่ า
หลายวันก่อนเสียอีก

164
 เขารู้สึกนั บถือในคุณธรรมและน้ าใจอันกว้างใหญ่ ของ
ตนเป็ นอย่างยิ่งที่อดทนไม่ให้ตนถีบนางกระเด็นไปให้ไกลได้

เพียงใบหน้ าเช่นนี้ ของนางก็อาจกล่าวได้ว่านางนัน้ กาลัง

หลบหลู่เบือ้ งสูงอยู่

เขายังมิทนั ได้ไล่เบีย้ ให้นางรับผิดชอบที่ทาให้ดวงตาของ

เขาต้องมัวหมอง ทว่านางกลับกล้าคิดเพ้อเจ้อ ไม่เพียงปากคอ
อันแสนร้ายกาจแม้แต่ความกล้าก็มีมากเกินไปแล้ว

“เจ้ าวิ่ ง ชนต้ น ไม้ ไปก็มิต ายหรอก ศี รษะยัง เจ็บ อยู่มิ ใ ช่

หรือ บนพื้นรึก็มีแต่ หินกรวด เจ้าคงเสี ยโฉมไปก่ อนที่ จะตาย
เป็ นแน่ ” เขากล่าวอย่างยิ้มแย้ม ทว่าพริบตากลับเปลี่ยน เป็ น
นิ่งขรึมดุจฉาบไว้ด้วยธารน้ าแข็งหมื่นปี ก็มิปานทาเอาเฉินหรูอี้
หวาดหวันขึ ่ น้ มาโดยพลัน

“นางกานั ลฆ่ าตัวตาย ครอบครัวล้ วนต้ องตกตายตาม

หากเจ้ากล้าก็ลองดูสกั คราเถิด” เขาเอ่ยเสียงเบา

จะให้ลองได้อย่างไรเล่า

เฉินหรูอี้เพียงคิดถึงการฆ่าตัวตายอย่างมิได้คานึ งอันใด
ทว่ ากลับ ถูกองค์จกั รพรรดิยกเอาความน่ าสะพรึง กลัวนั น้ มา
165
ข่มขู่จนความคิดอยากตายของนางแตกกระเจิงไปสิ้น กระทัง่
แม้ ข ยับ ตัว ยัง มิ ก ล้ า นางตายแล้ ว ตายอี ก ไม่ มี ที่ สิ้ น สุ ด ทว่ า
ครอบครัวของผู้อื่นนัน้ หากแม้นถามหาเบี้ยหวัดยังพอมีให้ แต่
หากเป็ นชีวิตคงมีให้แค่ชีวิตเดียว นางตายไปก็มิเป็ นไร แต่ไม่
อยากพาให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะตนไปด้วย

“ฝ่ าบาทไฉนตรัสเช่ นนั น้ หนู ปี้นั น้ มีบิดามารดา เลี้ยงดู

จนเติบโตมา อยู่ใต้ ร่มพระบารมีของพระองค์ ไหนเลยจะกล้า
คิดสัน้ เช่นนัน้ ” เฉินหรูอี้ยกสองมือพนมแสดงท่าทางอ้อนวอน
เผยยิ้มประจบออกมา

เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึน้ นัยน์ ตาหงส์ส่องประกายเจิดจ้า

ในที่สดุ เขาก็รแู้ ล้วว่าความรูส้ ึกแปลกพิกลนี้ อยู่ที่หนใด

หากอุ ป นิ สัย เปลี่ ย นไปกะทัน หัน อาจกล่ า วได้ ว่ า เกิ ด

เพราะความกดดันบางอย่าง ทว่าความทรงจามิอาจโกหกกันได้

สตรีสกุลเฉี ยนบอกเล่าแก่เขาเมื่อนานมาแล้วว่าตนนัน้
บ้านแตกสาแหรกขาดพลัดพรากจากกัน เพราะความยากไร้
กระทัง่ ไม่ทราบยังมี ญาติมิตรคนใดเหลื อรอดชี วิตอยู่หรือไม่

166
บัดนี้ เขากล่าวว่า ‘ครอบครัวต้ องตกตายตาม’ นางกลับคล้อย
ตามอย่างไม่คิดอันใดแม้แต่น้อย

หากกล่าวว่านางสติเลอะเลือน ความจาไม่ดีกอ็ าจเป็ นไป

ได้ แต่เห็นชัดว่านางสติแจ่มใสอย่างยิ่ง หากเรื่องใดมีประโยชน์
ต่ อนาง นางจดจาได้อย่างแม่นยา แม้แต่ รายละเอี ยดเล็กน้ อย
ในคราที่ เข้าขัดขวางสนมจ้าวอยู่นัน้ นางก็บอกได้ตรงกับที่ กอง
ตั ด สิ น พิ จ า ร ณ า โ ท ษ ค้ น ห า ห ลั ก ฐ า น ม า ไ ด้ อ ย่ า ง ไ ม่ มี
ผิดเพี้ยน มิได้เป็ นเช่นสนมจ้าวที่ พลัดตกน้ าไปทาให้ความจา
เลอะเลือน...

ความคิ ด บางอย่ า งสว่ า งวาบเข้ า มาในหัว ของเซี ย วเห

ยี่ยนรวดเร็วดุจสายฟ้ าฟาด

เขาจับจ้องมองใบหน้ าที่ผ้คู นแสนขยาดนั ้นของเฉินหรูอี้

แววตาเป็ นประกาย

ผ่านไปราวครึ่งถ้วยชา ก็ยงั คงจับจ้องนางอยู่เช่นนัน้ จน

เฉินหรูอี้ส งสัย ว่ า องค์จกั รพรรดิ คิ ด จะจ้ องให้ น างตายไปเลย
หรืออย่างไร

167
 “ฝ่ าบาท...” นางเอ่ยอ้อนวอนเสี ยงแผ่วเบา หากให้ เขา
จ้องนางไปอี กเป็ นเวลาสักครึ่งถ้วยชา นางอาจไม่ตาย แต่ ขา
สองข้างของนางคงพิการเป็ นแน่

เซี ยวเหยี่ยนเผยยิ้มในทันใด นั ยน์ ตาหงส์นัน้ จ้องมอง

นางด้วยรอยยิ้ม ธารน้าแข็งได้หลอมละลายไปสิ้น

นางหันมองแล้วยิ้มอย่างประจบตามไปด้วย นางยิ้มเสีย
จนหน้ าแข็งค้างไปหมด แต่กลับเห็นองค์จกั รพรรดิยงั คงยืนนิ่ง
่ ผา มองนางด้วยแววตาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม เฉินหรูอี้พลัน
ดังภู
ลิงโลดใจดุจอาชาป่ าที่ถกู ปลดบังเหียนก็มิปาน

นางไม่ ทราบว่ าแท้ จริ งเรื่ องราวเป็ นเช่ นไร เหตุ ใดองค์
จักรพรรดิที่ตรัสวาจาเสี ยดแทงกล่าวคารุนแรงต่ อนางผู้นัน้ ถึง
ได้เปลี่ยนมาใช้แววตาอันใสซื่อสื่อสารกับนางได้?

“ลุกขึน้ ” เซียวเหยี่ยนเดินไปถึงข้างตัวนาง ใช้เท้าเตะเขี่ย

เข่าของนางทีหนึ่ ง ยังมิทนั รอให้นางยืนขึน้ อย่างมันคงเสี
่ ยก่อน
ก็เ อ่ ย ออกมาอี ก ว่ า “หยิ บ พลัว่ ของเจ้ า ขึ้ น มา...เจ้ า เตรี ย ม
อุปกรณ์ มาได้ครบครันเสียจริง จงขุดสิ่งของทัง้ หมดนี้ ขึ้นมาให้
เจิ้น อย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว มิเช่นนัน้ เจ้าก็รผู้ ลลัพธ์ดี”

168
 เฉินหรูอี้ถกู องค์จกั รพรรดิทาให้อายเสี ยจนหน้ าแดงไป
หมด นางเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ของเหล่านี้ มิใช่ของหนูปี้เพคะ”

ถึ ง ขนาดนี้ แล้ ว ยัง มิลืมเน้ น ย า้ ถึง ความบริสุท ธ์ ิ ของตน

เซี ยวเหยี่ยนโกรธทว่ากลับยิ้มออกมา “หยุดพูดจาไร้สาระ ขุด
ขึน้ มาเร็วเข้า”

เฉินหรูอี้หยิบพลัวขึ ่ ้นมา องค์จกั รพรรดิชี้ไปที่ ใดนางก็

เคลื่ อ นไปที่ นั น่ ค่ อ ยๆ เดิ น ไปใต้ ต้ น ไม้ ที่ ฝั ง ตั ๋วเงิ น สามร้ อ ย
ตาลึงไว้ ใจเต้นระรัวดุจกลองศึก

เหตุใดจึงเปลี่ ยนจากพายุฝนฟ้ าคะนองมาเป็ น ลมโชย

พลิ้วไหว ทัง้ ยังยิ้มให้นางอีก

นางทราบดี ว่าองค์จกั รพรรดินัน้ พระอารมณ์ ปรวนแปร

ง่าย เมื่ อครู่ย งั ปกติดีแต่ ครู่ต่ อมาจะทรงกริ้วจนแม้ แต่ ไท่ โฮ่ ว
พระมารดาตนยัง จ าไม่ ไ ด้ ทว่ า นางกลับ มิ เ คยเห็น พายุ โ หม
กระหน่ าพัดผ่านไปไวไม่เหลือไว้แม้แต่ ร่องรอยเช่ นนี้ มาก่ อน
คิดจะหยุดก็หยุดไปทันใด....

ความสุขช่างมารวดเร็วยิ่ง เร็วเสียจนนางไม่กล้าเชื่อเลย
ล่ะ！

169
 69 ความแตก

ในยามที่ เฉิ นหรู อี้ ป ระคองตั ว๋ เงิ นกลั บ มาให้ องค์

จักรพรรดินัน้ แววตาอาลัยอาวรณ์ มือไม้สนเทา ั่ ฝี เท้ าที่ ก้าว
เดินก็เฉื่ อยชายิ่งนัก

“ฝ่ าบาท” นางบิดเบ้ปาก กลื นน้ าลายแล้วยื่น สองมือ

ออกไป

มีเพี ยงนางที่ ร้วู ่าใจนางกาลังรา่ ไห้ ชี วิตแสนสุข

สบายของนางพัดปลิวหายไปทัง้ ที่ไม่มีสายลมพัดมาแม้เพียงวูบ
เดียว

เซี ยวเหยี่ยนไม่แม้แต่จะแลมองก็หยิบมันไปจากมือนาง
อย่างรวดเร็ว แล้วใช้ปลายคางชี้ไปยังพื้นเบือ้ งล่าง “เก็บขึ้นมา
ให้หมด”

ครัน้ องค์จกั รพรรดิมีรบั สัง่ เฉินหรูอี้ก็กระทาตามทันที

นางคุกเข่าก้มเก็บตั ๋วเงินบนพืน้ ขึน้ มาถวายแด่พระองค์ สายตา
มองตามตัว๋ เงิ น อย่ า งอาลัย อาวรณ์ นางยัง มิ ท ัน ละสายตา
ออกมาได้กย็ ิ นพระสุรเสียงขององค์จกั รพรรดิดงั ขึ้นว่า “ไปกัน
เถอะ”

170
 เฉินหรูอี้เบิกตากว้างขึ้นโดยพลัน มือคว้าแขนเสื้อเซี ยว
เหยี่ ย นด้ ว ยสัญ ชาตญาณ รี บ ร้ อ นกล่ า วว่ า “ฝ่ าบาท หนู ปี้
สาบานได้ว่าสารภาพไปจนหมดสิ้นแล้ว ตั ๋วเงินพวกนี้ มิใช่ของ
หนูปี้ หนูปี้เพียงคิดตื้นๆ จึงหยิบติดมือไป ความผิดมิถึงขัน้ ต้อง
ส่ ง ไปกองตั ด สิ นพิ จารณาโทษนะเพคะ ฝ่ าบาทโปรดทรง
ประทานอภัยด้วยเพคะ”

เซี ย วเหยี่ ย นหรี่ นั ย น์ ต าหงส์แ ลมองนางอย่ า งครุ่น คิ ด

“เจ้าดูหวาดกลัวกองตัดสินพิจารณาโทษอย่างยิ่ง เพราะเหตุ
ใด?”

ดวงตากลมโตของเฉินหรูอี้ชาเลืองมองเขาครู่หนึ่ ง แววตา
คล้ายกาลังมองคนครา่ ครึที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน มองเสี ยจน
หนังตาเซี ยวเหยี่ยนกระตุก โกรธเสียแทบจะ ยกมือขึ้นตบ
ปากนาง

“เหตุใดจะไม่กลัวกองตัดสินพิจารณาโทษเล่าเพคะ ที่นัน่ มี
เครื่องลงทัณฑ์มากมาย ใช้เพียงหนึ่ งเครื่องก็เพียงพอจะให้คน
ตายไปหลายร้อยรอบแล้ว มิใช่ว่าหนูปี้พูดจาเกินความจริง ดึก
สงัด คื น นั น้ หนู ปี้ รู้สึ ก ได้ ถึ ง สายลมอัน หนาวเหน็ บ จนขนพอง
สยองเกล้าไปหมดแม้เพียงอยู่ในห้องด้านข้างเท่านัน้ ”

171
 เซี ยวเหยี่ ยนหัวเราะเสี ยงขึ้นจมูก ที่ ทาให้ คนขนลุกขน
พองในคืนนัน้ ก็คือศพของนางมากกว่า ทัง้ ที่ตายไปแล้วแต่กลับ
ฟื้ นคืนมาจะมิให้ผคู้ นหวาดกลัวได้อย่างไร?

นางยังกล้าพูดเช่นนัน้ ออกมาอีก

“ที่ เจ้าพูดมันก็เป็ นเพี ยงแค่ข่าวลื อไร้สาระเท่ านั น้ ” เขา

โบกมือไปมาอย่างไม่ยี่หระ “เช่นนัน้ เจิ้นจะพาเจ้าไปรู้จกั มันกับ
ตาตนดีหรือไม่?”

“ไม่เพคะฝ่ าบาท หนูปี้ไม่อยากเพคะ” เฉินหรูอี้ตกใจจน

น้ าตาแทบร่วง ดึ งพระหัตถ์องค์จกั รพรรดิแน่ นไม่ยอมปล่ อย
“พระองค์ทรงฆ่าหนูปี้ให้ตายเสียเลยดีกว่า หนูปี้..มิได้ทาผิดถึง
ขัน้ ต้องไปกองตัดสินพิจารณาโทษ...”

นางช่างเหลือเกินจริงๆ

ผู้อื่นมักกล่าวว่าความผิดนี้ โทษไม่ถึงตาย แต่ นางคล้าย

หวาดกลัวกองตัดสินพิจารณาโทษมากกว่าความตายเสี ยอี ก
หรือว่าสาหรับนางแล้วความตายมิได้น่ากลัวเลย?

172
 เซี ยวเหยี่ ยนขมวดคิ้วแน่ นขึ้น เสี ยงอ้ อนวอนเจือแวว
สะอื้นที่ ดงั อยู่ข้างหูทาให้เขาราคาญอย่างสุดจะทน จนอดที่ จะ
ตะโกนเสียงสูงออกไปนอกสวนพฤกษาว่า “เข้ามา”

ไม่ ถึ งหนึ่ งเค่ อก็เห็นเหล่ าขันที สิ บกว่ าคนวิ่ งทะยานเข้ า

มายังองค์จกั รพรรดิประดุจอาชาป่ าสลัดหลุดบังเหียน

“ฝ่ าบาท...”

เซี ย วเหยี่ ย นมิ อ าจทนฟั ง เสี ย งกรี ด ร้อ งอัน เสี ย ดแทงหู
ของเฉินหรูอี้ได้ อีกต่ อไป จึงยื่นมือไปบีบคางนางไว้ แล้ ว ผลัก
ออกไปให้ห่างจากตัว ยามนี้ นางยังจะมัวขอร้องอ้อนวอนอยู่อีก
หรือ เมื่อทัง้ ถูกบีบและผลักนางก็ได้แต่รอ้ งโอดโอยออกมา

เหล่ า ขัน ที ค อยอยู่ ด้ า นนอกได้ ยิ น เสี ย งสตรี ก รี ด ร้ อ ง

ตลอดเวลา หากมิร้องว่า ‘ฝ่ าบาทโปรดทรงอภัย’ก็เป็ น ‘ฝ่ าบาท
ไม่นะเพคะ’ ‘ไม่นะเพคะฝ่ าบาท’พวกเขาล้วนฟั งจนแทบจะทน
ไม่ไหวแล้ว

ไหนเลยจะคาดคิ ด ว่ า จะเข้ า มาเจอสถานการณ์ ที่ ค น

ธรรมดายากจะคาดเดาได้เช่นนี้ องค์จกั รพรรดิผลักไสพระสนม
ที่ พระองค์ปลดเป็ นนางกานัลด้ วยพระพักตร์รงั เกี ยจ ทว่าสตรี

173
สกุลเฉี ยนที่ถกู บีบผลักเสียจนหน้ าเปลี่ยนรูปนัน้ มีผา้ พันแผลอยู่
บนศี ร ษะ ใบหน้ ามี ก้ อ นสี ม่ ว งก้ อ นสี เ ขี ย วสลับ กัน เป็ นสี ส ัน
งดงามบนใบหน้ า

เหล่าขันทีล้วนนิ่งงัน ด้วยเมื่อครู่พวกเขาได้เอาความนึ ก
คิดของคนถ่อยมาตัดสินผูม้ ีคณุ ธรรมสูงส่งไปเสียแล้ว

หากองค์จกั รพรรดิกระทาเช่นนัน้ กับนางกานัลเฉี ยนที่ มี

สภาพเช่นนี้ ได้ พระองค์จะต้องมีรสนิยมที่เผ็ดร้อนปานใดกัน?

“ฝ่ าบาท.....ทรงไว้ชีวิตด้วย....เพคะ” แม้ใบหน้ าของนาง

จะมิได้ถกู องค์จกั รพรรดิดึงจนร่วงออกมา ทว่าเสียงกลับถูกเค้น
จนเปลี่ยนไป

เซี ยวเหยี่ยนส่งเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชาแล้วยอมปล่อย
มือในที่สุด เขาเช็ดมือนัน้ กับเสื้อตน เปล่งวาจากับเหล่าขันทีที่
อ้าปากค้างตะลึงงันอยู่ตรงนัน้ ว่า “นาสตรีสกุลเฉี ยนไปกักไว้ใน
ตาหนักฉางเล่อ”

ยังมิทนั กล่าวจบ ขันทีสองคนก็ขึ้นหน้ าเข้ามาจับกุมเฉิน

หรูอี้ไว้แน่ น ดึงลากแขนสองข้างนางออกไป

174
 ครัน้ เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ยิ น ว่ า ตนมิ ต้ อ งถูก ส่ ง ไปยัง กองตัด สิ น
พิจารณาโทษก็หยุดกรีดร้องโดยพลันและไม่ขดั ขืนใดๆ กระทัง่
ให้ความร่วมมือกับขันที ทงั ้ สองอย่างดี จากความกระตือรือร้น
ที่ มากมายของนางนั น้ ทาให้ขนั ที ทงั ้ สองรู้สึกไร้ซึ่งความองอาจ
ที่ตนควรมี

เมื่อกลับถึงตาหนักฉางเล่อ องค์จกั รพรรดิให้คนนาเฉิน

หรูอี้ไปกักขังไว้ที่ปีกตาหนักเจาเหริน แล้วสังคนไปตรวจสอบ
่
เรือ่ งราวของสนมเฉี ยนทันที

พระองค์ท รงรับ สังให้

่ สืบ เรื่องตัง้ แต่ วนั ที่ สนมเฉี ยนถูก
ปลดจากตาแหน่ ง หลังจากที่ นางออกไปจากตาหนั กฉางเล่ อ
แล้วนัน้ เกิดเรือ่ งราว พบเจอบุคคลใดบ้าง

ดังคากล่าวที่ ว่าแม่ทพั เข้มแข็งทหารมิอ่อนแอ เมื่อองค์

จักรพรรดิทรงมีพระอารมณ์ แปรปรวน เหล่าข้าราชบริพารจึง
ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา เพื่อมิให้กระทาผิดพลาดต่อองค์จกั รพรรดิ
ด้วยเหตุนี้ขนั ทีแห่งตาหนักฉางเล่อจึงเป็ นผู้มากความสามารถ
รอบด้าน สายตามองได้หกทางใบหูฟังได้แปดทิศ ส่งใครออกไป
ก็ย่อมได้เพราะล้วนมีคณ ุ สมบัตินี้กนั ทัง้ สิ้น

่ งพลบคา่ คนที่ส่งออกไปก็ได้กลับมาจนครบ
กระทังถึ
175
 เซียวเหยี่ยนฟั งคารายงานทัง้ หมดจนจบสิ้น นัยน์ ตาหงส์
หลุบตา่ ไม่เอ่ยวาจาใดอยู่เป็ นนาน

“ให้จางอี้และกัวโหย่วไปรับโทษโบยยี่สิบไม้ แล้วไล่ออก
จากตาหนักฉางเล่อ” เขาเอ่ยเสียงขรึมว่า “ให้ขนั ที ฝ่ายในเป็ น
ผูจ้ ดั การแล้วกัน”

เหล่าบริวารล้วนรอคอยว่าองค์จกั รพรรดิจะจัดการเช่ น
ไรกับนางกานั ลเฉี ยนที่ ติดสินบนขันที และบิดเบือนรับสังของ
่
พระองค์ ครันลอบช
้ าเลืองมองกลับพบว่าพระองค์มิได้ทรงโกรธ
กริ้วแม้เพียงนิด พระพักตร์ผอ่ นคลาย มุมพระโอษฐ์ยกแย้มพระ
สรวล ดูเบิกบานพระทัยยิ่ง

“ไปเถอะ” เซียวเหยี่ยนโบกมือ

เหล่าบริวารตกใจกลัวยิ่งกว่าถูกตวาดด่าเสี ยอี ก ก้าวเท้ า

สองสามก้ า วก็พ้ น ประตูไ ป แม้ น เดิ น ออกห่ า งไปไกลแล้ ว แต่
เหงื่อกาฬก็ยงั มิหยุดซึ มออกมา เขาประจาการที่ ตาหนั กฉาง
เล่อมานานถึงสามปี มิเคยพบเห็นว่าการกระทาผิดใดที่จะทาให้
องค์จกั รพรรดิทรงเบิกบานพระทัยได้ถึงเพียงนี้ องค์จกั รพรรดิ
...ทรงสติฟัน่ เฟื อนไปแล้วหรือไร?

176
 ทั ง้ ที่ ค นในต าหนั ก กระท าผิ ด ร้ า ยแรงถึ ง เพี ย งนี้ องค์
จักรพรรดิกลับแย้มพระสรวลเช่นนัน้ ออกมา เลอะเลือนไปแล้ว
กระนัน้ หรือ?！

บริ ว ารได้ น าพระราชประสงค์ ข ององค์ จ ัก รพรรดิ ไ ป

ถ่ายทอด นาตัวคนผิดไปลงทัณฑ์ และนาตัวเฉินหรูอี้ที่กกั ขังไว้
มาเข้าเฝ้ าองค์จกั รพรรดิ

เฉินหรูอี้ได้พบกับเซี ยวเหยี่ยนอี กครัง้ ก็เป็ นเวลาแขวน

โคมแล้ว ท้องฟ้ าด้านนอกล้วนเปลี่ยนเป็ นสีดา มีเพียงแสงสว่าง
จากโคมไฟภายในตาหนักเท่านัน้ สารับวางอยู่เต็มโต๊ะ มีขนั ที
หน้ าตาสะอาดหมดจดผู้ห นึ่ งก าลัง ปรนนิ บัติ อ งค์จ กั รพรรดิ
ระหว่างเสวยพระกระยาหาร

องค์จกั รพรรดิมิได้ ตรัสวาจาใดแม้แต่ พระพักตร์กม็ ิ ได้

เงยขึน้ มาแม้แต่น้อย พริบตาทรงเสวยหมดไปถึงครึง่ ชาม

ตัง้ แต่เที่ ยงจนถึงตอนนี้ เฉินหรูอี้ยงั ไม่มีแม้แต่น้ าข้าวตก

ถึงท้ อง หากมิได้กลิ่นสารับพระกระยาหารอันหอมกรุ่นที่ ลอย
ฟุ้งอยู่เต็มห้องขององค์จกั รพรรดิ นางก็คงมิรสู้ ึกหิวมากถึงเพียง
นี้

177
 นางคุกเข่าอยู่บนพืน้ ลอบกลืนน้าลายอยู่อย่างเงียบๆ

“เรื่องตั ๋วเงินของเจ้า เจิ้นได้ไตร่ตรองอย่างละเอียดแล้ว

ไม่มีหลักฐานอันใดที่ ชี้ชดั ว่ามันเป็ นของเจ้าจริงๆ ขอให้เรื่องนี้
จบลงแค่นี้พอ” เซี ยวเหยี่ยนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ทว่าในเมื่อ
เจ้าบอกว่ามิใช่ของเจ้า เช่นนัน้ ก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่ ต้องคืนให้
เจ้า เจ้าคิดว่าเป็ นเช่นไร?”

“ฝ่ าบาททรงพระปรีชายิ่ง”

“เจิ้นปรีชาหรือไม่ ให้เจ้าดูของสิ่งหนึ่ งก็คงรู”้

ครัน้ เมื่อกล่าวจบ นางกานัลข้างกายก็ถือจานที่ มีผ้าแดง

คลุมไว้วางลงตรงหน้ าเฉินหรูอี้ แล้วค่อยๆ เปิดออก

เฉินหรูอี้ดวงตาเบิกกว้างตะลึงค้างประหนึ่ งเห็นภูตผีกม็ ิ
ปาน “ฝ่ า ฝ่ า ฝ่ า......”

“หุบปาก” เซียวเหยี่ยนเอ่ยตัดบทนาง “เจ้าคิดว่าเจิ้นควร

ทาเช่นไร?”

ในจานที่ถกู เปิดออกนัน้ ล้วนเป็ นเครื่องประดับลา้ ค่าของ

สนมเฉี ยน เป็ นของที่ นางใช้ติดสินบนขันที จางอี้และกัวโหย่ว
178
นางยังมีอนั ใดไม่กระจ่างแจ้งอีก ความแตกแล้ว องค์จกั รพรรดิ
ทรงทราบเรื่องทัง้ หมดแล้ว！

จะให้นางคิดเห็นเช่นใด หากนางบอกว่าปล่อยนางไปดัง่
ผายลม พระองค์จะฟังหรือไร!

“เช่นนัน้ ..” เฉินหรูอี้กดั ฟั นโก่งคอพูดว่า “ทรงให้หนูปี้กิน

จนท้องแตกตายเถิดเพคะ”

179
 70 ของหายาก

เนื้ อ หนั ง เหนี ยวก้ อ นนี้ หัน่ ไม่ ข าดต้ ม ไม่ สุ ก เคี้ ย วไม่
เปื่ อยจริงๆ เซียวเหยี่ยนนับถือนางเหลือเกิน

ระดับความหนาของหน้ านางนัน้ กริชทัวไปก็

่ มิอาจแทง
ทะลุได้ ให้นางกินจนท้ องแตกตายงัน้ หรือ เหตุใดมิกล่าวว่าให้
เขาประทานลาภยศสรรเสริญให้นางได้เสพสุขจนตายเสี ยเลย
เล่า

ทุกสายตาภายในห้องนัน้ ล้วนพุ่งมาที่ ใบหน้ าเฉินหรูอี้ นางใจ

คอมิอยู่กบั เนื้ อกับตัวแล้วด้วยไม่ทราบจะอยู่หรือตาย ไหนเลย
จะสนใจสายตาที่ ผ้อู ื่นมองตนว่าเป็ นเช่นไร นางหิวเสี ยจนท้ อง
แทบติดกับหลังอยู่แล้ว เมื่อถูกวาจาขององค์จกั รพรรดิข่ขู วัญ
จนจนสติสมั ปชัญญะหดหายไปสิ้นจึงเผลอกล่าวความในใจที่
อดกลัน้ มานานออกมา

ครัน้ กล่าวจบ นางเองก็แค้นเคืองเสี ยจนอยากหยิกปาก

เสียๆ นี้ ของตนเป็ นที่สดุ

“ความจริง” นางระบายยิ้มเต็มหน้ า “หนู ปี้อยากพูดว่า

ขอเพียงไม่ต้องไปกองตัดสินพิจารณาโทษ พระองค์ประสงค์ให้

180
หนูปี้ตายอย่างไร หนูปี้ก็มิปริปากแม้เพียงคา หนูปี้ยินดีขึ้นเขา
้ มิเสียดาย”
ดาบลงหม้อน้ามัน เพื่อฝ่ าบาท แม้นตายหมื่นครังก็

ทัง้ ที่ เ ป็ นการสารภาพผิ ด ทว่ า นางเปลี่ ย นวาจาเพี ย ง

เล็ก น้ อย เรื่ อ งราวกลับ กลายเป็ นภาพของการแสดงความ
จงรักภักดีไปในทันใด

เซี ยวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม กาชับขันที

ให้ยกถ้วยชามเข้ามาเพิ่มอีกสารับ โบกมือให้เฉินหรูอี้คราหนึ่ ง
“ขึน้ มานัง่ เสีย ในเมื่อเจ้ากล้าเสนอเงื่อนไขนี้ เหตุใดเจิ้นจะไม่ให้
เจ้าได้สมปรารถนาเล่า”

“หนู ปี้มิได้ เ สนอเงื่อนไขเพคะ” เฉินหรูอี้กล่ าวได้ เพี ยง

ครึ่ง ก็ถ กู สายพระเนตรแหลมคมดุจกระบี่ ข ององค์จกั รพรรดิ
จ้องมองมา นางค่อยๆ เม้มปากตนไว้ อย่าว่าแต่ฟันเลย แม้แต่
ริมฝี ปากตนนางก็แทบจะกลืนลงท้องไปแล้ว

นางลุกขึ้นค่อยๆ นั ง่ ลงบนเก้าอี้ด้านข้างองค์จกั รพรรดิ

ทว่านัง่ ลงไปเพียงครึง่ ก้นเท่านัน้

“กิน ！” เซี ย วเหยี่ ย นกิน อิ่มแล้ ว จึ ง กอดอก ยกปลาย

คางขึน้ เป็ นการสังนาง
่

181
 เฉินหรูอี้เข้าใจได้ในทันที

องค์จกั รพรรดิทรงฟั งคาขอของนาง ให้ นางกินจนท้ อง

แตกตายงัน้ หรือ?

หากทราบว่าทรงว่าง่ายปานนี้ นางคงบอกว่าให้พระองค์
งกรปล่อยนางไปเฉกเช่นปล่อยผายลมไปจะมิ
ผู้สูงส่งดังพญามั
่
ดีกว่าหรือ?

“เหตุใดจึงมิกิน?” เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึน้ “หรือจะให้เจิ้น

ป้ อนเจ้า?”

“มิได้ มิได้ เพค่ ะ หนู ปี้มิบงั อาจ” เฉินหรูอี้ส่ายศี รษะดัง่

กลองปั ว ล่ า ง* ยกชามขึ้ น เขี่ ย ข้ า วใส่ ป ากคล้ า ยกลัว ว่ า องค์
จักรพรรดิจะทรงมีน้ าพระทัยยกชามข้าวป้ อนใส่ปากนางจริงๆ
กระนัน้

นางได้ปล่อยวางแล้ว ไม่ว่าจะเป็ นหรือตายก็ขอกินให้อิ่ม

สักมื้อก่อน อาหารจานใดบนโต๊ะนี้ ที่ว่าเลิศรสต่ างคี บกินหมด
จานใดส่งกลิ่นหอมนางก็ลงตะเกี ยบที่ จานนัน้ ไม่ว่าจะอยู่ห่าง
จากนางเพียงใด ก็ยื่นแขนออกไปคีบมาจนได้

182
 ท่าทางอันเป็ นอิสระไม่รกั ษากิริยานัน้ ของนาง ทาให้นาง
กานัลในห้องล้วนตะลึงอึ้งงันกันไปหมด

บริวารในตาหนักฉางเล่อจะไม่ทราบเรื่องราวใดก็ย่อมได้
แต่ สิ่ ง เดี ย วที่ ต้ อ งท าความเข้ า ใจคื อ องค์จ กั รพรรดิ และเป็ น
เพียงวิธีเดียวที่จะรักษาชีวิตตนไว้ได้

หากจักรพรรดิจางเหอทรงเบิกบานพระราชหฤทัย ไม่ว่าเรื่อง
เล็กน้ อยใดๆ ล้วนไม่ตาหนิดุด่า ขอเพียงมิใช่ความผิดหนักหนาก็
จะทรงปล่อยผ่านไป ทว่าหากมิทรงเบิกบานพระทัยเมื่อใดแล้ว
ละก็ แม้นเจ้ามิได้กระทาผิดก็หยิบยกความผิดมาให้เจ้ากระทา
จนได้

กล้าฆ่าตัวตายเช่นนี้ ต่อหน้ าพระพักตร์ นางกานัล เฉี ยนช่าง

เป็ นผูก้ ล้ากระดูกเหล็กจริงๆ ไม่เกรงอานาจบารมี ไม่กลัวความ
ตาย กล้าวิวาทกับสนมรักขององค์จกั รพรรดิ กล้าติดสินบนคน
ของพระองค์ ทัง้ ยังกล้าแข็งข้อต่อพระองค์

...บุคคลตัวอย่างโดยแท้！

183
 ในช่วงเวลาที่เทพเซี ยนไม่ทราบภูตผีไม่ร้นู ัน้ ภาพลักษณ์
ของเฉินหรูอี้ในสายตาของเหล่านางกานัลในตาหนักฉางเล่อก็
ได้ถกู ยกสูงขึน้ เกินกว่าจะมีผใู้ ดเทียบเท่า

ฝี มือร้ายกาจอย่างยากจะมีผใู้ ดทัดเทียมได้

เซี ยวเหยี่ยนใช้มือคา้ คางนัง่ มองดูนาง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่า

แปลกใจ

ร้อยปี จะมีของหายากเช่นนี้ สกั ชิ้น นางถูกเลี้ยงด้วยใจหมี

ดีเสือหรืออย่างไร เห็นชัดว่าหวาดกลัวเขาเสียแทบสิ้นใจ เพียง
เขาถลึ งตาจ้องมองก็สนงัั ่ นงกไปทัง้ ตัว ทว่ ากลับกล้ าทาเรื่อง
ต่ างๆ มากมายลับหลังเขา ยามนี้ กาลังยกแขนเลิกเสื้อ เคี้ยว
อาหารจุบ๊ จับต่
๊ อหน้ าเขา แม้แต่หนังตายังไม่ยกขึน้ เหลือบมองดู
เขาสักครา

หากกล่าวว่านางเจ้าเล่ห์ ทว่าผู้ใดกล้ากระทาเรื่องเช่นนี้
อย่างนางบ้าง?

หากกล่าวว่านางโง่เขลา นางกลับใช้แผนแอบอ้างบารมี
พยัคฆ์จนทาให้ขนั ทีแห่งตาหนักฉางเล่อและซ่างกงสูงสุดเข้าไป
ติ ด กับ ได้ จากเรื่องราวทัง้ หมดนี้ แสดงให้ เห็นว่ านางไม่เพี ยง

184
มิได้โง่เขลาแต่ กลับฉลาดวางแผน จับจุดอ่อนคนได้ ต่ อให้ คน
เหล่านั น้ มีแผนการในใจเช่ นกัน แต่ นางยังหาวิธีใช้ ประโยชน์
จากพวกเขาได้ นัน่ นับว่านางเก่งกาจยิ่ง

โง่หรือ มิใช่ แน่ นอน หากกล่าวว่านางเจ้าเล่ห์ เขากลับ

รูส้ ึกว่าไม่ถกู ต้องนัก จึงมิอาจกล่าวเช่นนัน้ ได้

คนผูน้ ี้ ต้องเสียสติไปแล้วเป็ นแน่

“มือนี้ ของเจ้ายื่นมาถึงราชสานักแล้ว แม้แต่เจิ้นก็มิอาจดู

แคลนความกล้าหาญของเจ้าได้” เขากล่าวอย่างทอดถอนใจ

เฉินหรูอี้ที่กาลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ไหนเลยจะคาดคิด
ว่าองค์จกั รพรรดิจะตรัสเช่นนี้ ออกมาอย่างกะทันหัน ทาให้ข้าวติด
คอ นางสาลักเพียงครัง้ ก็พ่นเอาเศษข้าวกระจายไปทัวส ่ ารับพระ
กระยาหาร โดยเฉพาะจานที่ อยู่ใกล้นางล้วนมีเม็ดข้าวกระจาย
เต็มไปหมด

นางยิ่งร้อนใจกลับยิ่งไอสาลักหนักยิ่งขึ้น นางยิ่งไอก็ยิ่ง
ร้อนใจมากกว่าเดิม

185
 เซี ยวเหยี่ยนพลันใบหน้ าบูดเบี้ยวดุจทู่โต้วตากแห้ง จ้อง
มองนางด้วยสายตารังเกียจ ปลายเท้าสันไหว ่ แทบอดใจไม่ไหว
เกือบถีบนางกระเด็นติดกาแพงไปแล้ว

มารดามันเถอะ ตัง้ แต่เติบใหญ่มาปานนี้ มีเพียงนางคน

เดี ยวจริงๆ ที่ กล้าทาเรื่องเสี ยมารยาทเช่ นนี้ ต่อหน้ าเขา นาง
ช่วยให้เขาได้เปิดหูเปิดตาเสียจริง

โลกใบนี้ ยงั มีสตรีเช่นนี้ อยู่จริงๆ ไร้กิริยามารยาท มีแผน

ร้ายกาจอยู่เต็มท้อง ปากน้ อยๆ ที่ คอยกัดขบบนร่างกายตน นาง
ฉลาดกว่าคนทัวไป่ แต่กฟ็ ัน่ เฟื อนกว่าคนทัวไปเช่
่ นกัน

จากประสบการณ์ อนั มากมายของเขาแล้วทาให้ ร้สู ึ กว่า

หากพลาดจากนางไป แม้นอี กร้อยปี แปดสิบปี อยากจะพบอี ก
สักครัง้ ก็ยงั เป็ นเรือ่ งยาก

่ ง้ ห้องล้วนยินเสี ยงสาลักอันดังดุจฟ้ าถล่มดินทลาย

ทัวทั
ของเฉินหรูอี้ กระทังนางก
่ านัลผูห้ นึ่ งยื่นน้าส่งให้นาง นางดื่มไป
หลายอึกจึงดีขนึ้ ใบหน้ าแดงกา่ ไปหมดเลอะทัง้ น้ามูกน้าตา

เฉินหรูอี้หอบหายใจ รีบร้อนเอ่ยอธิบาย “ฝ่ าบาทโปรด

ทรงอภัย หนู ปี้ไร้ซึ่งหนทางแล้วจริงๆ ขบคิดเสี ยจนศีรษะแทบ

186
แตกถึงได้ คิดแผนนี้ ขึ้นมาได้ ด้ วยยามนั น้ หากหนู ปี้ต้ องอยู่ ก บั
สนมจง หนู ปี้กลัวว่า.....จะถูกทรมานจนตาย หนู ปี้เพี ยงอยาก
ปกป้ องตนเอง มิได้มีเจตนาจะแทรกแซงตาหนักฉางเล่อแม้แต่
น้ อยเพคะ”

เฉินหรูอี้คกุ เข่าดัง “พลัก”

่ บนพื้นข้างกายองค์จกั รพรรดิ
ยื่นมือออกไปหวังจะกอดพระอูรวุ ิ งวอน พลันนึ กถึงเหตุการณ์ใน
สวนพฤกษาที่ นางถูกตะคอกด้วยพระสุรเสี ยง อันดังเนื่ องจากไป
กอดพระอูรพุ ระองค์ไว้ ทาให้นางยัง้ ใจไว้ได้ทนั เก็บไม้เก็บมือ
ตนแนบเข่าตนไว้อย่างเป็ นระเบียบ

เซี ยวเหยี่ยนยกขาขึ้นไขว้กนั ไว้แล้วกวัดแกว่งเท้ าไปมา

อยู่ต่อหน้ านาง พยักหน้ าอย่างพอใจยิ่ง

นับว่ามีสติปัญญาบ้างแล้ว หากนางกล้าแตะตัวตัวเขาอีก
เขาคงได้ถีบนางกระเด็นเป็ นแน่

“เจิ้นคิดว่าเจ้าเป็ นบุคคลผู้มีความสามารถ เช่นนัน้ ก็อยู่

เสียที่ตาหนักฉางเล่อเถิด”

บริวารทัวทั
่ ง้ ห้องล้วนตกตะลึงกับวาจานี้ โดยเฉพาะเฉินหรู
อี้ที่ตกใจเสียนัยน์ ตาจะหลุดออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว

187
 เรื่องเหล่านี้ ที่นางทา ผู้ใดมองล้วนคิดว่านางสมควรตาย
ทว่าในสายตาเขากลับมองว่านางเป็ นบุคคลที่ มีความสามารถ
...เขาแน่ ใจว่าตนเองมิได้สติฟัน่ เฟื อนไปแล้วนะ?

เซี ยวเหยี่ยนบิดเบ้ที่มุมปากตน ละเว้นโทษตายแก่นาง

นางมิสานึ กก็ไม่เป็ นไร ทว่าสายตาที่ มองเขานั น้ หมายความ
เช่นไร?

นางคิดว่าเขาเป็ นเด็กไร้สติปัญญาจริงๆ เช่นนัน้ หรือ

“ไม่ยินดีกไ็ สหัวไป.....”

“ยินดี เพคะ หนู ปี้ยินดี ！หนู ปี้ยินดี ขึ้นเขาดาบลงหม้อ

น้ ามันเพื่อฝ่ าบาท แม้นตายหมื่นครัง้ ก็มิเสี ยดาย！” เฉินหรูอี้
ท่ อ งค าขวัญ ประจ าตัว เพื่ อ แสดงถึ ง ความจงรัก ภัก ดี ข องนาง
ออกมาอีกครัง้ อย่างร้อนรน ด้วยกลัวว่าหากนางลังเลแล้วองค์
จักรพรรดิทรงมีสติกลับคืนมาได้ พระองค์อาจเปลี่ยนพระทัยส่ง
นางไปกองตัดสินพิจารณาโทษก็เป็ นได้

นางถูมือไปมาพร้อมเอ่ยถามว่า “แล้วหนูปี้ทาหน้ าที่ อนั

ใด...หรือเพคะ?”

188
 เซี ยวเหยี่ ยนระบายยิ้ม “เจ้าออกจะคล่ องแคล่ วว่ องไว
อีกทัง้ ฉลาดหลักแหลม ช่างจานรรจา ที่ ใดต้องการเจ้า เจ้าก็ไป
ที่ นั น่ เช่ น นั ้น ก็. ..ท าความสะอาดทัว่ ไปแล้ ว กัน เหมาะกับ
ความสามารถของเจ้าดี”

“...........”

เฉิ นหรูอี้ มี สิ ท ธ์ ิ สงสัย ได้ ห รื อ ไม่ ว่ า องค์จ ัก รพรรดิ ก็มี

ความคิ ด ไม่ ต่ า งกับ สนมจงเลย ที่ เ ก็บ นางไว้ ข้ า งกายก็เ พื่ อ
ทรมานนาง แค่ดาบหนึ่ งเล่มเชือกหนึ่ งเส้นนัน้ มันจบชีวิตเร็วไป
พวกเขาไม่ร้สู ึกถึงความสาราญ ดังนัน้ จึงคิดใช้ดาบอ่อนฆ่ าคน
ใช้นาอุ่นค่อยๆ ต้มให้นางตาย

****กลองปั วล่าง คือกล่องป๋องแป๋งใช้ เล่นโดยการหมุน

ด้ามจับให้หนั ซ้ายขวาเพื่อให้เกิดเสียง

189
 71 ดังถู
่ กตบหน้ า

เฉินฮวายคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าในหนึ่ งเดือนเขาหยุดพัก

เพี ยงหนึ่ งวันเท่ านั น้ ครัน้ เมื่อกลับมาปฏิบ ตั ิ หน้ าที่ กลับพบว่ า
ตาหนักฉางเล่อมีบางอย่างเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

ไม่ว่าที่ใดล้วนมีเงาของนางกานัลเฉี ยน

ยกชารินน้ าล้วนต้ องส่งใส่มือนางก่อนที่ นางจะยกถวาย

วางบนโต๊ะทรงพระอักษรขององค์จกั รพรรดิ แม้แต่ ทาความ
สะอาดพื้น เช็ดโต๊ะเก้าอี้ล้วนต้ องเรียกนาง วิ่งไปเอาของก็ยงั
ต้องเรียกนาง

เฉินฮวายอยู่ในตาหนักยังไม่ถึงครึ่งวันก็เห็นสนมเฉี ยน
ผ่านหูผ่านตาไปนั บครัง้ ไม่ถ้วน นางเดินเข้ าออกบ่อยยิ่ ง กว่ า
แมลงวันที่บินเข้ามาในตาหนักเสียอีก

ไม่มีเรื่องราวใดในตาหนักฉางเล่อที่เฉินฮวายไม่ทราบ มี
เพียงเรือ่ งที่เขาไม่อยากรับรูเ้ ท่านัน้

แม้นเขาพักผ่อนหนึ่ งวันแต่หตู าของเขากลับทางานสาม

ร้ อยหกสิ บห้ าวัน สิ บสองชัว่ ยามมิ ได้ พ กั เฉิ นฮวายทราบข่ า ว

190
ตัง้ แต่องค์จกั รพรรดินาตัวนางกานัลเฉี ยนมาจากสวนพฤกษา
แล้ว

ด้ ว ยเพราะรู้ สึ ก ผิ ด ต่ อ การตายของสนมจ้ า ว ทัง้ การ

สื บสวนคดี กไ็ ม่มีความคืบหน้ าทาให้ ทรงกลัดกลุ้มจึงเสด็จไป
สวนพฤกษาที่สนมจ้าวชอบไปเมื่อครังยั ้ งมีชีวิตอยู่

ทุ ก ๆ เรื่ อ งราวเขาล้ ว นใช้ ค วามคิ ด ตนมาตัด สิ นการ

กระทาขององค์จกั รพรรดิ

ทรงปลี กพระองค์จากเหล่าขันที ไปหลบซ่ อนยังต้ นไม้ที่

พระองค์เ คยแกล้ ง ให้ วิ หคถ่ ายมูลใส่ สนมจ้ าว ผู้ใดก็ล้วนต้ อง
เข้าใจว่าองค์จกั รพรรดิทรงยังอาลัยอาวรณ์สนมจ้าว หรือเป็ นเขา
เองที่ อยู่รบั ใช้ องค์จกั รพรรดิมานานเกินไป จึงได้มองพระองค์
แสนดีปานนัน้

ทว่าในชีวิตจริงกลับคล้ายดังถู
่ กตบหน้ าฉาดใหญ่ ทาเอา
เขาแทบหูหนวกไปสิ้น

สนมจ้าวเพิ่งสิ้นไปได้เจ็ดวัน สตรีสกุลเฉี ยนนัน้ ถูกปลด

เป็ นนางกานั ลยังมิทนั ถึงเจ็ดวัน ทว่ากลับถูกส่ งตัวกลับมายัง
ตาหนักฉางเล่อ

191
 หากมิใช่เห็นกับตาตนว่าองค์จกั รพรรดิทรงกริ้วสตรีสกุล
เฉี ยนจนแทบจะขยา้ นางให้ตาย ทัง้ ยังปลดตาแหน่ งให้เป็ นนาง
กานั ลอันแสนต่าต้ อย หากมิใช่ เห็นเหตุการณ์ มาตัง้ แต่ ต้นจน
จบ เขาคงเข้าใจว่าองค์จกั รพรรดิทรงวางแผนเพื่อเอาตัวนาง
กานัลเฉี ยนมาไว้ข้างพระวรกายพระองค์เป็ นแน่

....เขาพลาดตรงจุดใดไปงัน้ หรือ?

สนมจ้าวถูกย้ายออกจากตาหนักหมิงกวางแล้ว กรมพิธี
การได้กาหนดพิธีฝังศพในวันที่ยี่สิบเดือนเก้าที่เขาจินซาน

ส่ ว นกองพิ จารณาตั ด สิ นโทษทุ ก ข์ ท นมาหลายวั น

เนื่ องจากมิอาจหาหลักฐานใดๆ ในคดีนี้ได้ กาลังอันฮึกเหิมจึง
เริ่มเสื่อมถอยไปในที่สุด เรื่องเกิดขึ้นอย่างประหลาดและจบลง
อย่างคลุมเครือเช่นกัน

ทว่ า นางก านั ล เฉี ยนผู้ถ ูก คนทัง้ วัง หลัง เยาะหยัน กลับ
กระโจนเข้าสู่ประตูมงั กร นางได้เข้ามาอยู่ในตาหนักฉางเล่อ

แม้ น ต าแหน่ งต่ า ต้ อ ยทว่ า มี โ อกาสได้ พ บหน้ า องค์

จัก รพรรดิ อ ยู่ ทุ ก วัน หากนางคิ ด จะยัว่ ยวนให้ พ ระองค์ ท รง

192
หลงใหลเพื่อให้ได้ตาแหน่ งคืนมาก็มิใช่ว่าสามารถทาได้ทุกเมื่อ
หรอกหรือ?

“เหตุใดจึงเป็ นเจ้า ? นางกานั ลเฉี ย นเล่ า ไปแอบเกี ย จ

คร้านอยู่ที่ใด?

องค์จกั รพรรดิทรงเรียกหานางกานัลให้มาเปลี่ ยน น้ าชา

ให้ในระหว่างที่พระองค์กาลังทรงตรวจฎีกาอยู่ ครันเมื
้ ่อเห็นว่าผู้
ที่ มามิใช่เฉินหรูอี้ ก็ทรงขมวดพระขนง พระพักตร์แปรเปลี่ยนไป
ในทัน ใด ท าเอานางกานั ล ตกใจจนตัว สัน่ งัน งกไปหมด นาง
ตอบออกไปเพียงว่าไม่ทราบว่านางกานัล

เฉี ยนอยู่ที่ใด จึงถูกองค์จกั รพรรดิไล่ออกมาทัง้ ที่ ชายังมิ

ทันได้วางลงบนโต๊ะทรงพระอักษรเลยด้วยซา้

เวลาผ่ า นไปไม่ ถึ ง ครึ่ ง ก้ า นธู ป เฉิ นฮวายเห็ น องค์

จักรพรรดิมิอาจประทับนัง่ อย่างสงบได้คล้ายดังมี ่ หญ้างอกขึ้น
ใต้พระที่ นัง่ พระองค์ทรงพับเก็บฎี กาแล้วโยนลงไปบนโต๊ะทรง
พระอัก ษรเสี ย งดัง เอ่ ย ตรัส ด้ ว ยพระสุ ร เสี ย งเย็น ชา “นาง
กานัลเฉี ยน เฉี ยนชิงชิง！ ไปตายที่ใดแล้ว！”

193
 เฉินฮวายหรี่ตามองก็ยงั มิอาจมองทะลุถึงพระประสงค์ที่
แท้จริงขององค์จกั รพรรดิได้

ตัง้ แต่ ที่หวงโฮ่ วทรงสวรรคตไป องค์จกั รพรรดิก็ทรงมี

พระอารมณ์ ที่ปรวนแปร นับวันยิ่งแปลกเข้าไปทุกที กระทาอัน
ใดตามแต่ พระทัยพระองค์เอง นั บวันเขาก็เริ่มไม่เข้าใจขึ้นไป
ทุกทีแล้ว

หากอยู่ในตาหนั กฉางเล่ อได้ เกินหนึ่ งปี โดยมิได้ ถกู ถี บ

กระเด็น ออกไปหรื อ มิ ไ ด้ ถ ูก องค์จ กั รพรรดิ ท รงไล่ อ อกไป ก็
เพราะแต่ ละคนล้วนเก่ งกาจ พวกเขารีบเร่งรุดไปตามหานาง
กานัลเฉี ยนตัง้ แต่คราแรกที่องค์จกั รพรรดิทรงเรียกหาพระสุธา
รสแต่กลับมิได้ดื่มแล้ว กระทังผ่ ่ านไปครึ่งชัวยาม
่ จึงพบเฉินหรู
อี้และรีบนาตัวนางกลับมาเข้าเฝ้ าองค์จกั รพรรดิ

ภายในห้ อ งตงหน่ วนนั ้น เงี ย บสงบไร้ เ สี ย งใดๆ องค์

จักรพรรดิทรงตรวจฎีกาที่วางท่วมพระเศียรอยู่อย่างตัง้ พระทัย

เฉินหรูอี้ไม่กล้าแม้แต่ส่งเสียง ค่อยๆ เดินเลียบผนังห้อง

ตามนางกานั ลอื่ นเข้ าไปแล้วหยุดยืนในตาแหน่ งที่ ใกล้ ประตู
ที่ สุด นางยังมิทนั ได้ผ่อนลมหายใจ รวบรวมสมาธิ ก็ได้ยินพระ
สุรเสียงอันนิ่งขรึมอย่างแปลกประหลาดขององค์จกั รพรรดิ
194
 “เจ้าไปซ่อนตัวที่ใดมา? หรือว่าเป็ นพระสนมจนเคยชินมิ
อาจหยิบจับทาอันใดได้ แค่ให้ ทาความสะอาดอยู่ตาหนั กฉาง
เล่อเจ้าก็มิอาจทนได้แล้ว? หากเป็ นเช่นนัน้ เจิ้นก็มิฝืนใจเจ้า เจ้า
ไปฝึ กฝนที่กองตัดสินพิจารณาโทษก่อนเป็ นไร”

เฉินหรูอี้โกรธเคืองเป็ นที่สุด ทาอันใดล้วนยกกองตัดสิน

พิจารณาโทษข่มขู่นาง เป็ นถึงองค์จกั รพรรดิ กลับใช้กองตัดสิน
พิจารณาโทษมาขู่ขวัญคน น่ าภาคภูมินักหรือไร?

“เจ้ าคิ ด ว่ าข้ าให้ เ จ้าอยู่ต าหนั กฉางเล่ อเพื่ อ เสพสุข นั ง่

เกี ยจคร้านไปวันๆ งัน้ หรือ ? หากที่ ใดมีเรื่องก็หลบลี้หนี หาย
จนถึงบัดนี้ น้าสักหยดเจิ้นก็มิได้ดื่ม เจ้าคิดจะให้เจิ้นกระหายน้ า
จนตายใช่หรือไม่? ” เซี ยวเหยี่ยนวางฎี กาในมือตนลง ท่ าทาง
คล้ายต้องพูดคุยกันให้กระจ่าง

เฉิ นหรู อี้ ต าเขี ย ว เบิ ก ตากลมโตกวาดตามองไปทัว่

บริเวณนัน้ บริวารมีอยู่เต็มห้อง เรียกใช้ผใู้ ดก็ย่อมได้มิใช่หรือ?
ผู้ใดจะสามารถ....ไม่ต้องกล่าวถึงความสามารถเลย มีผ้ใู ดบ้าง
ที่บงั อาจทาให้เขากระหายน้าจนตายได้?

195
 ยามนี้ นางเชื่อแน่ แล้วถึงสิ่งที่ นางได้คาดเดาไว้ก่อนหน้ า
นี้ องค์จกั รพรรดิทรงประสงค์จะใช้น้ าอุ่นต้มนางให้ตายทัง้ เป็ น
ค่อยๆ ทรมานนางจนตายในที่สดุ

ในคราที่ นางเป็ นขันที นัน้ ก็มิได้เหนื่ อยล้าถึงเพียงนี้ ลิ้น

นางห้อยจนแทบจะเหมือนสุนัขอยู่แล้ว ทุกคนล้วนเห็นนางเป็ น
สาวใช้ทางานทัวไปจร
่ ิ งๆ ไม่ว่าใครทางานใดล้วนเรียกใช้นาง
สองขาเรียวงามของนางวิ่งเสียจนแทบหักอยู่แล้ว

“มองเช่ น นี้ หมายความว่ าใดกัน เห็น ชัด ว่ านี่ คื อ หน้ าที่

ของเจ้า เจ้ายังคิดปั ดให้ ผ้อู ื่นเช่นนัน้ หรือ?” เซี ยวเหยี่ยนเหลือบ
ตาขึน้ มองบน

เฉิ นหรูอี้ ก าหมัด แน่ น ทว่ า ใบหน้ ากลับ แย้ ม ยิ้ ม “เป็ น
ความผิดของหนูปี้เองเพคะ ที่มิพิจารณาให้ถี่ถ้วน ทาให้ฝ่าบาท
ต้องทรงทนกระหาย หนูปี้จะรินพระสุธารสให้ฝ่าบาทเดี๋ยวนี้ เพ
คะ” กล่าวจบก็แหวกม่านมุกเดินออกไป ไม่นานก็ยกพระสุธา
รสอุ่นๆ ยื่นไปตรงหน้ าพระพักตร์

“พระสุธารสเพคะ” นางระบายยิ้ม

196
 เซี ยวเหยี่ยนยกคิ้วขึ้นเล็กน้ อย “ ไม่ง่ายเลยที่ จะได้ ดื่ม
น้าที่นางกานัลเฉี ยนรินให้กบั มือ”

“เป็ นหนูปี้ที่ มิใคร่ครวญให้รอบคอบ” เฉินหรูอี้กล่าวต่ อ

ว่า “แต่ว่าในวังไม่ว่าที่ใดล้วนต้องการผูช้ ่วย เมื่อครูห่ นูปี้ไปช่วย
เก็บกวาดห้องอักษรที่ ตาหนักเจาเหรินเพคะ ข้างในมีฝนเขรอะ ุ่
ไม่น้อย ถึงตอนนี้ ยงั ทาความสะอาดได้ไม่ถึงครึง่ เลยเพคะ”

ครัน้ เซียวเหยี่ยนได้ฟังดังนัน้ ก็ขมวดคิ้วขึน้ ทันใด ใบหน้ า

บึ้งตึ ง “ผู้ใดให้ เจ้าไปที่ นัน่ กัน ? เจิ้นอยู่ที่นี่ เจ้าไม่รู้จกั ติดตาม
ปรนนิบตั ิ แต่กลับวิ่งไปทาความสะอาดที่นัน่ เจ้าไม่รจู้ กั แยกแยะ
เรือ่ งใดสาคัญหรือเจตนาหลบซ่อนตัวอยู่ที่นัน่ กันแน่ ?”

แน่ นอนว่านางต้ องเจตนาหลบเลี่ยงเขา คิดว่านางชอบ

ทาความสะอาด ชอบงานลาบากอย่างนัน้ หรือ?

“มิใช่เพคะฝ่ าบาท...” นางร้องเสียงแหลมสูงแล้วเปลี่ยน

ผ่อนเสี ยงให้ เบาลงอย่างฉั บพลัน “ฝ่ าบาทมิใช่ มีรบั สังให้
่ หนูปี้
ทางานทัว่ ไปหรือเพคะ ที่ ใดต้ องการใช้ ก็ให้ หนู ปี้ไปที่ นั น่ มิใช่
หรือเพคะ?”

197
 “ความหมายเจิ้นคือให้ เจ้าทางานทัวไปให้ ่ เจิ้น ติดตาม
เจิ้น เจ้าคิดว่าผูใ้ ดก็สามารถเรียกใช้เจ้าได้งนั ้ หรือ?”

เซียวเหยี่ยนวางแก้วน้ากระแทกลงไปบนโต๊ะเอ่ยเสียงสูง
ว่ า “ต่ อ ไปเรื่ อ งของตนก็จ ัด การเอง อย่ า ได้ คิ ด โยนให้ ผู้อื่ น
กระทา นับวันยิ่งเหลวไหลยิ่งไร้กฎระเบียบ”

ผูอ้ ื่นมิทราบ แต่มีหรือที่เฉินฮวายจะมิทราบ หากคนของ

ตาหนักฉางเล่อมิได้รบั การอนุญาตจากองค์จกั รพรรดิ จักไม่มี
ทางเหิมเกริมถึงขัน้ ใช้งานนางกานัลเฉี ยนที่ องค์จกั รพรรดิทรง
มี รบั สังย้
่ ายนางจากฝ่ ายพระราชวังมาไว้ที่ตาหนั กแห่ งนี้ โ ดย
เด็ดขาด

เหล่าบริวารแค่เพียงอยากทาให้องค์จกั รพรรดิเบิกบาน
พระทัย ผู้ใดเลยจะคาดคิดว่าผู้ที่คดั ค้านคนแรกกลับเป็ นองค์
จักรพรรดิเสี ยเอง อี กทัง้ ยังตรัสอย่างเด็ดขาด คล้ายกับว่าผู้ที่
เริ่มเรือ่ งนี้ ตงั ้ แต่แรกมิใช่พระองค์อย่างนัน้

198
 72 จู่โจม

ครัง้ นี้ นับว่าเฉินหรูอี้ลกั ไก่มิสาเร็จเสียข้าวสารหนึ่ งกา

นางเคยเป็ นขันที มาก่อน งานจิปาถะทัวไปล้ ่ วนทามาไม่

น้ อย บริวารในตาหนั กฉางเล่อที่ คอยกลันแกล้ ่ งนางเหล่ านี้ มิ
สามารถทาอันใดนางได้ อี กทัง้ พวกเขาก็ล้วนแล้ วแต่ ทาตาม
พระราชประสงค์ข ององค์จ กั รพรรดิ เ ท่ า นั ้น เพราะเมื่ อ นาง
วุ่นวายจนหัวหมุนคราใด องค์จกั รพรรดิกท็ รงเบิกบานพระทัย
ทุกครัง้ พวกเขาจึงได้กล้ากระทาเช่นนี้ ไม่มีผใู้ ดกล้ากลันแกล้
่ ง
นางทัง้ ที่ยงั ไม่แน่ ชดั ในพระทัยฝ่ าบาทเป็ นแน่

คิ ดไม่ ถึ ง ว่ า จะไปแตะต้ อ งถู ก ส่ ว นอั น ผิ ดปกติ ของ

พระองค์เข้า ถึงกลับตรัสปกป้ องนาง จากคนทาความสะอาด
ทัว่ ไปกลับ ได้ ร ับ ตราประทับ อัน สดใหม่ จ ากองค์ จ ัก รพรรดิ
กลายเป็ นผู้ย กชาริน น้ า แจ้ง และรับ ข่ าวสารของพระองค์แ ต่
เพียงผูเ้ ดียว

นางกล่ า วได้ ห รื อ ไม่ ว่ า หากต้ อ งกลายเป็ นผู้ที่ อ งค์

จักรพรรดิสามารถทรมานได้เพียงผู้เดียว นางยินยอมถูกกลัน่
แกล้งให้วิ่งไปวิ่งมาเสียดีกว่า

199
 ตัง้ แต่ ที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ต รัส วาจาเช่ น นั ้น เฉิ นหรู อี้ จึ ง
กลายเป็ นคนทางานทัวไปของพระองค์ ่ เพียงผูเ้ ดียวอย่างแท้จริง
ไม่มีผ้ใู ดกล้าเรียกใช้ นาง แม้แต่ เฉินฮวายผู้เป็ นคนโปรดของ
องค์จกั รพรรดิ หากเขามีเรื่องอันใดก็กาชับให้ผ้อู ื่นไปทา ต่อให้
นางยืนอยู่ต่อหน้ าต่อตา เขาก็ยงั มองข้ามนางไป ปฏิบตั ิ ต่อนาง
อย่างมีมารยาทยิ่ง

หากผู้ใดมิทราบเรื่องราวมาก่อน แค่เพียงเห็นปฏิกิริยา
ของเฉินฮวายก็เข้าใจได้ทนั ที

เฉินหรูอี้แปรเปลี่ยนเป็ นคนสาคัญของตาหนั กฉางเล่อ

ไปโดยปริยาย

จักรพรรดิจางเหอมิชมชอบใช้ นางกานั ล บริวารรับใช้

ข้างกายพระองค์ล้วนแล้วแต่ เป็ นขันที ข้าหลวงนางกานั ลล้วนมิ
อาจเข้าใกล้ ยิ่งมิต้องกล่าวถึงห้องบรรทมเลย กระทังห้
่ องทรง
อักษรหรือสถานที่พกั ผ่อนต่างๆ นางกานัลแค่ทาหน้ าที่คอยยก
ชารินน้าเท่านัน้

นางกานัลมิอาจเข้าใกล้พระองค์ได้ ธรรมเนี ยมนี้ ที่ปฏิบตั ิ

กันมาได้ถกู เฉินหรูอี้ทาลายไปจนหมดสิ้น

200
 มีองค์จกั รพรรดิที่ใด ข้างพระวรกายย่อมต้ องมีเงาของ
เฉินหรูอี้อยู่ห่างไปไม่เกินหนึ่ งจ้าง แม้ว่าส่วนใหญ่แล้วเฉินหรูอี้
จะต้องถูกสังให้
่ ทานัน่ ทานี่ ถูกขบขันเยาะหยัน ก็ตาม ทว่าเมื่อ
นางเป็ นนางกานัลคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดองค์จกั รพรรดิ เฉินหรูอี้
ก็มิอาจหลีกเลี่ยงการถูกกล่าวขวัญถึงได้

ไม่ เ พี ย งต าหนั ก ฉางเล่ อ เท่ า นั ้น ที่ ก ล่ า วขวัญ ถึ ง ทัว่ ทัง้

พระราชวังไม่มีผ้ใู ดไม่ทราบว่านางกานัลเฉี ยนมักตามติดข้าง
องค์จกั รพรรดิอยู่เสมอ

องค์จกั รพรรดิเพียงมอบตาแหน่ งนางกานัลให้นางไว้บงั

หน้ า ข่ าวลื อต่ างๆ เกี่ ย วกับ เรื่องส่ ว นพระองค์นัน้ แพร่สะพัด
ออกไปไม่จบสิ้น หากมีผรู้ วบรวมเป็ นตารา คงเขียนออกมาเป็ น
เรื่องยาวราวหนึ่ งล้านแปดแสนอักษรได้อย่างไม่เป็ นปัญหาเลย
เชียว

นางก านั ล เฉี ยนเข้ า มาอยู่ ใ นต าหนั ก ฉางเล่ อ นั ้น เป็ น

ช่วงเวลาที่ แสนเปราะบาง เนื่ องด้วยองค์จกั รพรรดิทรงจัดงาน
ฉลองใหญ่โตเพื่อให้คนทัวหล้
่ าได้ร้จู กั สนมจ้าวซึ่งพระองค์แสน
โปรดปราน สุดท้ ายไม่มีผ้ใู ดได้พบนาง การตายของนางเป็ นที่
ทราบกันไปทัวนครหลวงภายในหนึ
่ ่ งวัน

201
 ตามด้วยการสืบสวนอันเข้มงวดของกองพิจารณา ตัดสิน
โทษ ตรวจสอบทุกเรื่องราวที่ เกิดขึ้น เหล่าขุนนางล้วนต้ องให้
ปากคาลงบันทึก ทุกคนได้แต่นัง่ มององค์จกั รพรรดิจดั ละครฉาก
ใหญ่นี้ ผูใ้ ดจะคาดคิดสุดท้ายกลับหัวพยัคฆ์ หางงู* เรือ่ งราวอัน
โสมมภายในวังล้วนถูกขุดขึ้นมา การตายของสนมจ้าวเป็ นดัง่
ละครตลกฉากหนึ่ ง ไม่มีหลักฐานอันใดสนับสนุนข้อสันนิษฐาน
ขององค์จกั รพรรดิได้

สุดท้ายไม่พบอันใด เรือ่ งราวก็จบไปอย่างเงียบๆ

นางก านั ล เฉี ยนคล้ า ยดัง่ บุ ป ผาสี ช าดที่ เ บ่ ง บานอยู่

ท่ามกลางเบญจมาศ ดึงดูดสายตาของผูค้ นไปในทันใด

สตรีสกุลเฉี ยนมีที่มาไม่ธรรมดา จากนางระบาในหอสุข

สันต์มาเป็ นพระสนม ด้วยเพราะวิวาทกับสนมจ้าวจึงถูกปลด
เป็ นนางกานัล

สุด ท้ ายสนมจ้าวสิ้ น ไป สตรี สกุลเฉี ย นกลับกลาย เป็ น

นางกานัลข้างพระวรกายในตาหนักฉางเล่อ การเปลี่ยนฐานะ
ของนางในแต่ละครัง้ นัน้ ช่างหมดจดยิ่ง นางต้ องผ่านอุปสรรค
ต่ า งๆ มาไม่ แ พ้ เ รื่ อ งราวของหญิ ง งามล่ ม เมื อ งในต าราเลย
ทีเดียว
202
 “เจ้าขัดขวางวิวาทตบตี สนมจ้าว แต่เจิ้นยังรับเจ้ามาอยู่
ในต าหนั ก ฉางเล่ อ ทัง้ ยัง ดี ต่ อ เจ้ า ยิ่ ง เช่ น นี้ ส นมจ้ า วที่ อ ยู่ ใ น
ปรโลก จะตาหนิเจิ้นหรือไม่” เซี ยวเหยี่ยนกินผลองุ่นที่ เฉินหรูอี้
ป้ อนให้กบั มือพลางส่ายศีรษะกล่าวอย่างทอดถอนใจไปพลาง

เฉินหรูอี้ชะงักไปครู่หนึ่ ง นางแทบจะบีบเค้นลูกองุ่นใน
มือให้แตกระเบิด

องค์จกั รพรรดิทรงตรากตราตรวจฎีกามาตลอดทัง้ วันทัง้

คื น ยากนั ก ที่ น างจะเกิ ด เห็ น ใจองค์ จ ัก รพรรดิ ด้ ว ย ใจจริ ง
กระทัง่ ล้ างผลองุ่น มาเพื่ อปรนนิ บัติให้ พ ระองค์ได้ ผ่อนคลาย
สงบศึกได้ไม่นาน พระองค์กท็ รงตรัสวาจาเช่นนัน้ ออกมา

พวกเขาเข้าใจในความหมายของคาว่า “ดี ” ไม่ตรงกัน

หรืออย่างไร?

พระองค์ทรงกลันแกล้
่ งทรมานนางทุกวัน สังให้
่ นางต้อง
วิ่งวุ่น ไม่มีเวลาแม้แต่จะหอบหายใจ

คิดไม่ถึงจะตรัสว่ า “ดี ถึงเพี ยงนี้ ” เช่ นนั น้ พระองค์ลอง

ปฏิบตั ิ เช่นนี้ กบั พระองค์เองบ้างจะได้หรือไม่?

203
 มิต้องกล่าวว่านางเองที่เป็ นสนมจ้าว หากแม้เปลี่ยนเป็ น
ผูอ้ ื่น เมื่อเห็นสิ่งที่พระองค์กระทาเพื่อตน ก็จกั มิตาหนิพระองค์
โดยเด็ด ขาด ได้ ม องเห็น พระองค์ท รงเปลี่ ย นวิ ธี ท รมานนาง
มากมายหลายแบบเช่ นนี้ คงมีแต่ ซาบซึ้ง จนมิอาจลืมเลือน ผู้
ไม่ประสายังอาจหลงคิดไปว่าพระองค์คือผู้ยึดมันในรั ่ กมิเสื่ อม
คลาย

เกือบครึ่งเดือนที่ ถกู ทรมานนัน้ เฉินหรูอี้มิอาจกล่าวได้

ว่ารู้พระทัยองค์จกั รพรรดิไปเสียหมด แต่อย่างน้ อยนางก็เข้าใจ
พระองค์ถึงหกเจ็ดส่วนแล้ว

หากนางมิ ก ล่ า วตอบออกไป พระโอษฐ์ นั ้น ขององค์

จักรพรรดิคงได้พ่นคาบริภาษต่างๆ ใส่นางดุจน้าท่วมก็มิปาน

“ฝ่ าบาททรงพระปรี ช า สนมจ้ า วเป็ นผู้มี เ มตตา ทัง้ ยัง

ปฏิบตั ิ ต่อหนูปี้อย่างมีน้ าใจเสมอ พระสนมจะตาหนิฝ่ าบาทได้
อย่างไรเพคะ” เฉินหรูอี้กล่าวเสียงอ่อนโยนทัง้ ระบายรอยยิ้มที่
มีไว้สาหรับต่อกรกับองค์จกั รพรรดิโดยเฉพาะ

เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึน้ คว้าเอามือนางไว้แล้วกลืนกินลูก
องุ่นในมือนางเข้าปากไป

204
 “งัน้ หรือ เจิ้นจาได้ว่าในอดี ตเจ้าเคยกล่าวว่ าสนมจ้ าว
นัน้ ต่อหน้ ากระทาอย่าง ลับหลังกระทาอย่าง?”

เฉินหรูอี้ลูบไล้ขอบจานผลองุ่นไปมา นางอยาก จะง้าง

พระโอษฐ์องค์จกั รพรรดิแล้วยัดจานทัง้ ใบเข้าไปจริงๆ

พระองค์กล้าที่จะไม่พดู ถึงอดีตหรือไม่?

ระยะนี้ มิทราบว่าองค์จกั รพรรดิเสียสติอนั ใดหรือไม่ ทัง้ ที่

มิ ใ ช่ เ ฒ่ า ชราเจ็ด แปดสิ บปี ที่ ช มชอบรื้ อ ฟื้ นความหลัง แท้ ๆ
พระองค์ทรงยังเยาว์วยั ยิ่ง ทว่ากลับตรัสอยู่เพี ยงสามคา ‘ใน
อดี ตเจ้า..’ ในอดี ตอันใดกัน นางทราบเพียงว่าสตรีสกุลเฉี ยน
นัน้ หน้ าอกอวบอั ๋นแต่ไร้สติปัญญา เป็ นนางระบา นอกนัน้ นาง
ไม่ทราบอันใดเลยจริงๆ

“ในตอนนัน้ หนูปี้ยังมิรคู้ วามเท่าใดนัก...”

“เช่นนัน้ ยามนี้ รแู้ ล้ว?”

เฉินหรูอี้สูดหายใจลึก เผยรอยยิ้มออกมา “ดึกแล้ว ฝ่ า

บาททรงพักผ่อนเถิดเพคะ”

205
 “เอ๊ะ?” เซี ยวเหยี่ยนปรบมืออย่างประหลาดใจ แย้มยิ้ม
ดุจบุปผาบานคล้ายไม่อยากเชื่อ “นางกานัลของเจิ้นพูดได้แล้ว
หรือ? พักก็พกั เจิ้นเหนื่ อยแล้วเช่นกัน” ฝ่ ามือใหญ่ของเขาผลัก
ฎีกาบนโต๊ะออก หยัดกายลุกขึน้ พร้อมกล่าวว่า “วันนี้ พอแค่นี้”

ครัน้ องค์จกั รพรรดิตรัสจบ ผู้คนทัง้ นอกและในห้ องตง

หน่ วนก็เริ่มวุ่นวายจัดเตรียมเครือ่ งสรงน้าแก่องค์จกั รพรรดิ

แม้ แต่ การผลัด เปลี่ ย นฉลองพระองค์ก็ล้ว นถูกนางยึ ด

ครองไว้หมดแล้ว นางตื่นตัง้ แต่เช้าเข้านอนเมื่อยามดึก ติดตาม
องค์จกั รพรรดิไปทุกที่ การปรนนิบัติต่างๆของขันที ล้วนถูกส่ง
มาให้นางทัง้ สิ้น

เฉิ นหรู อี้ รู้ สึ ก ตกใจยิ่ ง ที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ว่ า ง่ า ยเช่ น นี้
พระองค์ ท รงสิ้ น เปลื อ งความคิ ดอย่ า งมากเพื่ อ กลัน่ แกล้ ง
นาง เดิมที รดั พระองค์นัน้ เป็ นทองประดับหยก ประณี ตงดงาม
ยิ่ ง แต่ เ พื่ อ เพิ่ ม ความยากล าบากให้ แ ก่ น าง พระองค์จึ ง ทรง
เปลี่ยนรัดพระองค์ที่มีวิธีถอดออกได้โดยง่ายนัน้ เป็ นผ้าไหมที่
รัดไปทางซ้ ายที รดั ไปทางขวาที แล้วค่อยผูกรัดเข้าบริเวณพระ
กฤษฎี อี ก ครัง้ เมื่ อ เสร็จ ผ้า ไหมจะห้ อ ยสองข้ า งไม่ เ ท่ า กัน อยู่
ด้านหน้ า

206
 ทัง้ ที่ เป็ นการทาเรื่องง่ายให้เป็ นเรื่องยาก ทว่าเมื่อมีองค์
จักรพรรดิเป็ นผู้นาพา การแต่งกายเช่นนี้ จึงเป็ นที่ นิยมในกลุ่ม
ชนชัน้ สูงขึ้นมาในทันใด ในยามพักผ่อนหรือออกไปเที่ ยวเล่นก็
มักผูกเอวด้วยผ้ารัดเอวรูปแบบต่างๆ

เฉิ นหรู อี้ ช านาญในการปรนนิ บัติ ผลัด เปลี่ ย นฉลอง

พระองค์แด่องค์จกั รพรรดิไปเสี ยนานแล้ว ด้วยนางต้ องแก้รดั
พระองค์อยู่ทุกวัน วันแล้ววันเล่า ทว่าไม่ทราบว่าวันนี้ เกิดเหตุ
อันใดขึน้ ปกตินางหมุนวนเพียงสามรอบแก้ปมเพียงสองครัง้ ก็
สามารถปลดออกมาได้แล้ว แต่ วนั นี้ คล้ายมี สิ่งใดเกี่ ยวติดไว้
ด้านใน นางขยับดึงเพียงหนึ่ งครัง้ ผ้ารัดพระองค์กข็ าดเป็ นสอง
เส้น

นางรู้ดีแก่ใจว่าองค์จกั รพรรดิทรงกระทาการบางอย่าง
ทว่ า ผ่ า นไปอยู่ น านกลับ ไม่ มี ป ฏิ กิ ริ ย าอัน ใดเกิ ด ขึ้ น นางจึ ง
คุกเข่าลงพืน้ ด้วยความร้อนใจ

เดิมที กเ็ ป็ นท่วงท่าธรรมดาทัวไป

่ ทว่าสาหรับเซียวเหยี่ย
นกลับเป็ นท่าที่ดึงดูดสายตาเป็ นอย่างยิ่ง

ศีรษะของนางอยู่ในระดับหมิ่นเหม่ ท่วงท่าที่ก้มโค้งนัน้ มิ
อาจซ่ อนเร้นหน้ าอกอันอวบอิ่มของนางไปจากสายตาของเขา
207
ได้ กลิ่นหอมจางๆ กาจายมาจากเรือนร่างนาง โดยเฉพาะมือ
นัน้ ที่ยงั ลูบคลาอยู่บริเวณเอวของเขา ทาให้เขาเกิดอาการเสียว
สันหลังวาบ

“ลุกขึน้ ” เขาเอ่ยเสียงพร่า

เฉินหรูอี้อึ้งไปเพียงครู่จึงลุกยืนขึน้ เหลือบมองไปยังองค์
จักรพรรดิอย่างไม่เข้าใจ นางคิดว่าตนคงถูกเหน็ บแหนมด้ วย
ความเย็นชาอีกเช่นเคย ทว่ากลับปะทะเข้ากับนัยน์ ตาหงส์ที่ทอ
ประกายระยิบระยับนัน้

ดวงตาคู่นัน้ ช่างเจิดจ้าเสียจนน่ าตกใจ

“ฝ่ าบาท...” นางเพี ยงปริปาก นิ้วอันเรี ยวยาวของเขา

กลับประกบปิดปากนางไว้ ทาเอานางหวาดหวันเสี ่ ยจนเส้นผม
แทบลุกตัง้ นางไม่กล้าแม้แต่เคลื่อนไหวใดๆ

มือของเขาค่ อยๆ ลูบไล้ริมฝี ปากนาง ในแววตาคล้ าย

ลังเลบางอย่าง

เฉิ นหรู อี้ ส ะกดกลัน้ ลมหายใจไว้ มิ อาจทานรับ กั บ

บรรยากาศอันน่ าอึดอัดเช่นนี้ นางค่อยๆ เบนสายตาไปทางอื่น

208
ทว่ากลับถูกองค์จกั รพรรดิดึงรัง้ ปลายคางนางไว้ แล้ วค่ อยๆ
ช้อนคางนางขึน้ พลันประทับจุมพิตลงบนริมฝี ปากนาง

* หัว พยัค ฆ์ ห างงู เป็ นส านวนมี ค วามหมายในแง่ ล บ

เปรียบเปรยว่าการเปิดเรื่องดี ยิ่งใหญ่เป็ นทางการแต่ ยิ่งทายิ่ง
อ่อนแรง จนถึงตอนจบก็เงียบหายไปเลย

209
 73 ร้อนแรงดุจเปลวไฟ

จุม พิ ต ของเซี ย นเหยี่ ย นนั น้ ช่ า งดุด นั เต็ม เปี่ ยมไปด้ ว ย

พลังประหนึ่ งกาลังสู้ศึกสงครามอยู่กม็ ิ ปาน

เฉินหรูอี้มิอาจต้ านทานได้ เพี ยงครู่ก็พ่ายแพ้ให้ แก่ เขา

อย่างราบคาบ จุมพิตนั น้ ของเขาทาให้ นางอ่ อนระทวยไปทัง้
ร่าง มือเท้าไร้สิ้นเรี่ยวแรง ร่างทัง้ ร่างล้วนอิงแอบแนบชิดไปบน
กายเขาคล้ายดังด ่ ิ นเหนี ยว ฝ่ ามือใหญ่คล้ายเปลวไฟ ไม่ว่าขยับ
ย้ า ยไปที่ ใ ดบนกายนาง ก็ค ล้ า ยมี เ ปลวไฟลุ ก ไหม้ อ ยู่ ต รงนั ้น
แผดเผาจนใจนางแทบมอดไหม้

บริวารที่ ยกอ่างล้างหน้ าและตระเตรียมผ้าเช็ดหน้ าล้วน

แตกตื่นต่อเรือ่ งราวตรงหน้ าอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน

หลายวันมานี้ ทงั ้ สองคล้ายมีบางอย่างแปลกไป บุรษุ หมก

ตัวอยู่ภายในตาหนั ก มิได้ ออกไปเที่ ยวเล่ นอย่างที่ เคยเป็ น...
ผู้อื่นเย้าแมวจูงหมา ทว่าองค์จกั รพรรดิของพวกเขากลับโปรด
ปรานเย้ า นางก านั ล เฉี ยนจูง นางก านั ล เฉี ยน ทรงพระเกษม
ส าราญยิ่ ง สตรี ก ลับ ยิ่ งท าให้ ผู้ค นมิ อ าจมองข้ า มไม่ ว่ า องค์
จักรพรรดิจะตรัสวาจาเสี ยดแทงเยาะหยันดังหนามแหลมคม ่
เพียงใด นางกลับนิ่งสงบไม่แม้แต่หน้ าจะเปลี่ยนสีดจุ ดังภู ่ เขาไท่
210
ซานอันสูงตระหง่าน ยังคงปรนนิบัติรบั ใช้องค์จกั รพรรดิอย่าง
ใส่ ใจถี่ ถ้วน อบอุ่นอ่ อนโยนยิ่ง หากเห็นว่าองค์จกั รพรรดิทรง
โกรธกริ้วก็รีบร้อนปลอบประโลมโดยไว

ผู้หนึ่ งเคยเป็ นถึงอดีตพระสนม เดิมที กม็ ีความ สัมพันธ์

อันมิชดั แจ้งกับองค์จกั รพรรดิอยู่แล้ว ยามนี้ ใบหน้ านางค่อยๆ
ฟื้ นคื น กลับ สู่ ส ภาพเดิ ม นั บ วัน ยิ่ ง เฉิ ดฉาย อี ก ผู้ห นึ่ ง คื อ องค์
จักรพรรดิผ้สู ง่างาม องอาจห้าวหาญ และเพิ่งสูญเสียสนมรักไป
ทุกอย่างล้วนประจวบเหมาะยิ่ง

ผู้ค นล้ ว นรอดู ว่ า ใครจะเป็ นผู้ล ้า เส้ น ก่ อ น ทว่ า ต่ า งมิ

คาดคิดว่าจะร้อนแรงปานนี้ คนทัง้ สองต่างกระโจนเข้าโรมรัน
ั ญาณเตือน ทัง้ ยังดูดดื่มยิ่ง！
กันอย่างไม่มีแม้แต่สญ

บริว ารทัง้ หลายล้ ว นตกตะลึ ง ตาค้ าง พระหัต ถ์นั น้ ของ

องค์จกั รพรรดิทรงบีบเฟ้ นหน้ าอกอวบอิ่มดุจกลองของสนมเฉี ย
นอยู่เป็ นนาน สาบเสื้อนางหลุดลุ่ยออกเกื อบครึ่งซึ่ งสามารถ
แหวกออกได้ ต ลอดเวลา หากพวกเขายัง มองต่ อ ไปคาดว่ า
แม้ แ ต่ ชี วิ ต น้ อ ยๆ ของตนก็มิ อ าจรัก ษาไว้ ไ ด้ จึ ง ถอนสายตา
ออกมาในที่สดุ

211
 บริวารต่ างส่งสายตาให้แก่กนั แล้วเดินออกมาจากห้ อง
อย่างเป็ นระเบียบและเงียบเชียบมีเพียงเสียงปิดประตูลงเบาๆ
จากด้านนอก

เฉินหรูอี้ถกู จุมพิตจนลืมสิ้นตัวตน รู้สึกเพียงว่าริมฝี ปาก

ตนถูก องค์ จ ัก รพรรดิ จุ ม พิ ตเสี ย จนชาไปหมด พระหัต ถ์ ที่
ประคองลาคอนางอยู่ด้านหลังนัน้ ออกแรงเสียจนนางเจ็บ

นางคิดว่ามิอาจใช้เรือนร่างอิงแอบพระวรกายขององค์
จักรพรรดิได้อีกต่ อไป พลันรู้สึกว่าร่างที่ แนบชิดนัน้ กระตุกวูบ
พระวรกายแข็งค้างนิ่งไม่ไหวติงดุจแผ่นศิลา

เฉินหรูอี้คล้ายถูกกรอกน้ าเลอะเลือนเข้าไปในหัว นาง

ถูกองค์จกั รพรรดิผลักออกห่างอย่างมึนงง แม้นฝี เท้ าไม่มนคง
ั่
นักทว่าสติกลับแจ่มชัดขึน้ มาทันใด

ครัน้ เห็น พระพัก ตร์ท ะมึ น ดุจ เหล็ก กล้ า โกรธกริ้ ว เสี ย
แทบจะระเบิดออกมา กระแสเย็นเยี ยบแผ่ปกคลุมอยู่ทวพระ ั่
วรกาย พระขนงขมวดแน่ น ยกพระบาทถีบเข้าที่ ประตูโดยแรง
แล้วเสด็จจากไปอย่างไม่แม้แต่จะเหลือบแลมองนาง

212
 บริว ารที่ เ ฝ้ าอยู่น อกประตูล้ว นเข้ าใจไปว่ าภายในห้ อง
ก าลัง ร้ อ นแรงคุ ก กรุ่น อย่ า งถึ ง ที่ สุ ด ไม่ มี ผู้ค าดคิ ด ว่ า เพี ย ง
พริบ ตา องค์จกั รพรรดิ จะเสด็จ ออกมาด้ ว ยพระพักตร์ดุจ คน
ตาย จึงแตกตื่นตกใจกันไปถ้วนหน้ า

ทัง้ สองกอดเกี่ ยวจุมพิตกันอย่างไร้สญ

ั ญาณเตื อนใดๆ
่ ิ บตากลับบึง้ ตึงต่อกัน หากมิทาให้ผคู้ นหวาดกลัวแตกตื่น
ชัวพร
แล้วนัน้ จะตายหรืออย่างไร！？

เหล่าบริวารล้วนชาเลืองมองกัน เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า

ทัง้ หมดตัดสินใจละทิ้งเฉินหรูอี้ไว้แล้วตามติดองค์จกั รพรรดิไป

“ออกไปให้หมด มิต้องตามมา！”

เพียงองค์จกั รพรรดิตรัสกล่าว ทุกคนล้วนเดินเรียงแถว

ออกจากปี กตาหนักทันที ภายใต้แสงจันทร์นัน้ มีเพียงจักรพรรดิ
พระองค์เดียว

เฉินหรูอี้จดั การอาภรณ์ และผมเผ้าที่หลุดลุ่ยของตน ไม่มี

ผูใ้ ดจะมึนงงไปกว่านางอีกแล้ว

213
 นางเป็ นเหมื อนของเล่ นแก้ เบื่ อขององค์จ กั รพรรดิ ไม่
ทราบด้วยซา้ ว่าส่วนไหนของนางที่ทาให้พระองค์สนพระทัย ถึง
ได้ นานางกลับต าหนั กมาทรมานสารพัดวิธี คล้ ายกับว่ าหาก
นางหมดสิ้นไร้หนทางเมื่อใดพระองค์จะทรงเบิกบานพระทัย
อย่างยิ่ง

จุมพิตนี้ มิใช่แผนการที่ พระองค์ทรงต้ องการกลันแกล้

่ ง
นาง

แม้นพระองค์จะอยากทาให้นางสิ้นไร้หนทาง ปานใดก็มิ
อาจเสียสละพระวรกายถึงเพียงนี้

นางเพี ยงแค่ แปลกใจเท่ านั น้ เห็นชัดว่ าพระวรกายของ

พระองค์ทรงมีปฏิกิริยาบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว ทว่าพระองค์กลับ
....

หรือเป็ นเพราะอดกลัน้ มานานเกินไปแล้ว?

ในอดี ต เมื่อองค์จ กั รพรรดิ ต รัส ถึง แม่น างหลิน นางเอง

กลับมิได้ร้สู ึกอันใด ผู้ใดให้ตระกูลเซี ยวมีแบบอย่างในเรื่องรัก
เดียวกันเล่า องค์จกั รพรรดิถึงได้เลียนอย่างที่พระองค์เห็น การ

214
ที่ พระองค์รกั ษาพระวรกายดุจหยกงามด้วยเห็นแบบอย่างจาก
พระบิดาจึงอยากครองคู่แค่สองเราก็มิใช่เรือ่ งแปลกอันใด

วังหลังมีหวงโฮ่วเพียงพระองค์เดียว แม้แต่สนมเล็กๆ ก็
ไม่ มี เรื่ อ งแสนอัศ จรรย์เ ช่ น นี้ จัก รพรรดิ พ ระองค์ ก่ อ นล้ ว น
กระท ามาหมดสิ้ นแล้ ว นางยัง คิ ดไม่ อ อกด้ ว ยซ้ า ว่ า องค์
จักรพรรดิจะกระทาเรือ่ งอัศจรรย์ไปเกินกว่านี้ อีกได้หรือไม่

ทว่าตัง้ แต่ นางฟื้ นคืนในร่างสนมจ้าว องค์จกั รพรรดิกม็ ิ

เคยร่วมอภิรมย์กบั พระสนมใดมาก่อน กระทังสนมจ้ ่ าวตายไป
นางกลับกลายมาเป็ นพระสนมเฉี ยนและนางกานัลเฉี ยน นาง
ตามติดข้ างพระวรกายองค์จกั รพรรดิตลอดทัง้ วัน ครึ่งเดื อน
กว่ า มาแล้ ว ยัง มิ เ คยเห็น องค์จ กั รพรรดิ เ สด็จ ออกนอกวัง ไป
เยี่ยมแม่นางหลินสักครัง้

นางเป็ นสตรีที่พระองค์ทรงมีใจปฏิพทั ธ์ และรักษาพระ

วรกายดุจหยกงามเพื่อนาง คิดทุกวิถีทางเพื่อให้ นางได้เข้าวัง
กระทังสร้ ่ างสนมรักจอมปลอมเพื่อเป็ นโล่ป้องภัยให้กบั ความรัก
ครัง้ นี้

นางมิ ท ราบว่ า หากองค์จ กั รพรรดิ ท รงโปรดปรานผู้ใ ด

แล้วนั น้ จะมีปฏิกิริยาเช่ นไร เพราะไม่เคยมี แบบอย่างมาก่ อน
215
ทว่าแม้แต่ นกโง่เงาที่ ชอบเรียกผู้อื่นว่าตัวโง่งมตัวนัน้ พระองค์
กลับทรงโปรดปรานนามันไปด้วยทุกที่ พูดคุย กับมันทุกเวลา
เสด็จไปที่ใดล้วนต้องมีมนั ตามติด

หรือว่าการชอบใครสักคนนัน้ สามารถทาให้พระองค์ทน
ต่ อความทรมานต่างๆ ได้ เกือบหนึ่ งเดือนที่ ไม่แม้แต่ จะได้พบ
หน้ ากลับมิทรงกลัดกลุ้มทุรนทุรายเลยหรือ?

เหตุใดนางกลับรู้สึกว่าการคาดเดาของนางนัน้ เชื่อถือได้
ยิ่ง...

เฉินหรูอี้ขบคิดอย่างหนั ก นางเดินกลับที่ พกั ตน โดยไม่

แม้แต่ ใส่ ใจสายตาอันแปลกประหลาดของ นางกานั ลขันที ที่
นอกประตู กระทังโคมไฟน
่ าทางยังลืมถือ

ตาหนักอานชางที่อยู่ทิศตะวันตกเฉี ยงเหนื อของตาหนัก

ฉางเล่อมีห้องแถวหนึ่ ง เหล่านางกานัลล้วนอาศัยอยู่ที่นัน่ แต่
เพราะนางเป็ นนางกานั ลที่ คอยติดตามองค์จกั รพรรดิจึงได้รบั
อภิสิทธ์ ิ ให้พกั ในห้องเดี่ยวได้

216
 นางล้างหน้ าอย่างง่ายๆ แล้วบีบหน้ าอกอันอวบอิ่มของ
ตนเบาๆ ถอนหายใจออกมาไม่หยุด ทัง้ ที่ เป็ นคนคนเดียวกัน
แต่กลับมีชะตาที่ต่างกัน

สตรี ส กุล จ้ า วผู้มี รูป ร่ า งเรี ย บแบนนั น้ ก็มี โ อกาสพูด คุย

สนทนา นอนห่ มผ้าแพรผืนเดี ยวกับองค์จกั รพรรดิมาไม่น้อย
ทว่าพระองค์กลับมิได้มีท่าทีผิดแปลกอันใดต่อนาง

ครัน้ เปลี่ ย นมาเป็ นสตรี ส กุลเฉี ย นผู้มีส่ ว นเว้ าส่ ว นโค้ ง

กลับ มิ อ าจนอนหลับ ไปอย่ า งสงบใจด้ ว ยกัน ได้ อี ก เพราะ
พระองค์มิ ใ ช่ เ พี ย งแค่ มื อ ไม้ ที่ วุ่น วาย แม้ แ ต่ ชิ ว หาก็ย งั เกี่ ย ว
กระหวัดเข้ามาแล้ว！

บางที นางอาจสะเทื อนใจมากเกินไปทาให้ มิอาจข่ มตา

หลับได้ในคืนนี้ นางพลิกตัวไปมาบนเตี ยง กระทังดึ
่ กสงัดจึงได้
ผลอยหลับไป

นางกานัลคนอื่นยังมีการผลัดเปลี่ยนเวรยาม ทุกๆ สี่ชวั ่

ยามสามารถผลัดเปลี่ยนกันไปพักผ่อนได้ แต่ นางต้ องตามติด
องค์จ กั รพรรดิ ต ลอดเวลา มี เ พี ย งพระองค์บ รรทมนางจึ ง ไป
นอนได้ องค์จ กั รพรรดิ ย ัง มิ ท ัน ตื่ น บรรทมนางก็ต้ อ งตื่ น แต่
เช้าตรูไ่ ปเฝ้ ารอปรนนิบตั ิ
217
 ตาแหน่ งที่ เรียกว่านางกานัลผู้ติดตามองค์จกั รพรรดินัน้
ไม่ช้าไม่นานคงทาให้นางต้องเหนื่ อยตาย

ในที่ สุดก็รอกระทังองค์
่ จกั รพรรดิทรงตื่นบรรทม นางยัง
มิทนั ได้ก้าวเท้าเข้าไป ก็ถกู เชิญให้ออกมา หน้ าที่ที่นางต้องคอย
ปรนนิบัติรบั ใช้ผลัดเปลี่ยนฉลองพระองค์ให้ องค์จกั รพรรดิอยู่
ทุกวันนัน้ ได้ถกู เปลี่ยนกลับไปเป็ นของขันทีอีกครัง้

เฉินหรูอี้กม็ ิ อาจบอกได้ว่ายามนี้ นางรู้สึกเช่ นไร หากใน

ยามปกติ ที่ น างสามารถสลัด หลุ ด จากงานเช่ น นี้ ได้ นางคง
คุกเข่าขับร้องบทเพลงสรรเสริญขอบคุณในพระกรุณาขององค์
จักรพรรดิเป็ นแน่ ทว่าเมื่อเกิดเรื่องราวเช่นเมื่อวานขึ้นแล้ว จะ
มิให้นางคิดมากก็คงมิอาจทาได้

นางรออยู่หน้ าห้องบรรทมด้วยใจที่อกสันขวั
่ ญแขวน

แม้แต่พระกระยาหารเช้าองค์จกั รพรรดิกม็ ิ ได้เสวย ทรง

นาบริวารกลุ่มหนึ่ งเสด็จออกจากตาหนั กฉางเล่อไป ครัน้ เมื่อ
เดินผ่านนาง ก็ไม่แม้แต่จะเหลือบแลนางแม้แต่น้อย

ใจของเฉินหรูอี้พลันเหน็บหนาวขึน้ มาโดยพลัน

218
 74 ยิ่งปกปิดยิ่งเด่นชัด

ไม่ว่าอย่างไร จุมพิตก็กระทาไปแล้ว กอดก็กอดแล้ว ลูบ

คลาก็ทาแล้ว ทว่ากลับเผ่นหนี ไปอย่างไร้ร่องรอย มองอย่างไร
คนเสียหายก็คือนางมิใช่หรือ?

เฉิ นหรูอี้ เ ข่ น เคี้ ย วเขี้ ย วฟั น เสี ย จนแทบแหลกละเอี ย ด

พระพักตร์พระองค์เคร่งขรึมยิ่ง ท่ าทางเย็นชาสง่าสูงส่ งนัน้ ไม่
แม้แต่จะเหลือบแลนางแม้แต่น้อย คล้ายว่าเรื่องคืนนัน้ เป็ นนาง
เองที่ บ งั คับ ข่ ม เหงพระองค์ จึ ง ได้ มี ท่ า ที แ ค้ น เคื อ งนางเข้ า
กระดูกถึงเพียงนัน้

พระองค์ไม่ทราบหรือไรว่าสิ่ งใดที่ ยิ่ง ปกปิดมัน กลับ ยิ่ ง

เด่นชัด

หากพระองค์ปฏิบตั ิ อย่างเช่นทุกวันที่แล้วมา ทรงบริภาษ

ตาหนินางด้วยวาจาเสียดแทงแล้วค่อยมีรบั สังให้ ่ นางไปเปลี่ยน
น้ าอ่างล้างหน้ าถึงสามรอบ ฉลองพระองค์ผลัดแล้วผลัดอี กอยู่
สามครา นางยังพอเตื อนตัวเองได้ว่าเรื่องที่ เกิดขึ้นเมื่อคืนนัน้
เป็ นเพียงความบังเอิญ

219
 ทว่าการแสดงออกขององค์จกั รพรรดิในเช้าวันนี้ กลับยิ่ง
ตอกยา้ ถึงข้อสงสัยของนาง

เฉินหรูอี้ยิ่งใคร่ครวญยิ่งแน่ ใจ ยิ่งครุ่นคิดยิ่งหวันใจ
่ เห็น
ได้ชดั ว่าองค์จกั รพรรดิทรงกริ้วนางแต่กลับไม่ทราบว่าพระองค์
ทรงมี ดาริเช่ นใด หากแม้นทรงวิ ปลาสไปชัวขณะ ่ ต่ อให้ มิฆ่า
นางให้ ตายแต่ ส่งตัวนางไปยังตาหนักของสนมจง นางเกรงว่า
นัน่ คงน่ าเวทนากว่าตายเสียอีก

ยามเมื่อองค์จกั รพรรดิประทับอยู่ตาหนั กฉางเล่อ นาง

ล้วนตามติดข้ างพระวรกายเสมอ ครัน้ ไม่ทรงประทับอยู่แล้ว
นางกลับมิทราบว่าควรกระทาสิ่งใด ทัง้ มิอาจกลับไปพักผ่อน
นอนหลับที่ ตาหนั กอานชางได้จึงฝื นตนเฝ้ ารออยู่ตาหนั กพระ
บรรทมขององค์จกั รพรรดิด้วยความมึนงง

อาจเพราะนางแสดงออกชัดเกินไปว่ากาลังว้าวุ่น ครัน้
เมื่อถึงเวลาเที่ยงองค์จกั รพรรดิกย็ งั มิเสด็จกลับมา นางกานัลที่
พักอยู่ตาหนักเดียวกันจึงเข้ามากระซิบกับนางว่า

“ฝ่ าบาททรงเสด็จ ไปที่ ห้ อ งเสื อ ดาว* ทุ ก คราที่ ไ ปมัก

ประทับอยู่ทงั ้ วัน เจ้าอย่าได้รอ้ นใจไป”

220
 แม้แต่นางกานัลน้ อยยังมองออกว่านางร้อนใจ เฉินหรูอี้
ถูมือไปมา พ่นลมหายใจยาว เพื่อบรรเทาอาการร้อนรนของตน
ลง

จะให้ นางตายหรืออยู่พระองค์กลับมิทรงตรัสให้ แน่ ชดั

ทรงกระทาเช่นนี้ จะมิให้นางร้อนใจได้อย่างไร

ต่ อให้ ถ กู คนทัง้ ต าหนั กฉางเล่ อดูออก นางก็ไร้หนทาง

ควบคุมมันได้ ความหวาดกลัวที่ มีต่อองค์จกั รพรรดินัน้ เป็ นดัง่
อุปนิสยั ของนางไปแล้ว ตั ้

งแต่ ที่นางได้ฟื้นคืนชี วิตเป็ นขันที ในครัง้ นัน้ จึงได้ลึกซึ้ง

ถึงอานาจอันยิ่งใหญ่ขององค์จกั รพรรดิ พระองค์เอ่ยตรัสเพียง
คา ไม้พลองท่อนไม่ใหญ่นัก ทว่าอานุภาพดุจมีดปื นก็ฟาดลงมา
บนร่างนาง ทาเอาชี วิตของนางแทบดับสูญ ความกลัวชนิดนัน้
ได้ฝังแน่ นในหัวใจนางไปแล้ว

ในอดีตนางเคยได้ยินคนกล่าวว่า หากแม้นความตายยัง
ไม่ขลาดกลัว ก็ไม่มีอนั ใดที่ต้องหวาดกลัวแล้ว

ทว่ า นางตายมาแล้ ว สามครา ประสบการณ์ ข องนางที่

ผ่านมาบอกนางว่า ทัง้ หมดมันคือเรือ่ งเหลวไหลทัง้ เพ

221
 การตายมิ ใ ช่ สิ่ ง ที่ น่ า กลัว ที่ สุด การรอความตายจึ ง น่ า
กลัว มี ชีวิตอยู่มิสู้ตายจึงน่ ากลัว คนที่ มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้จึง
ตาย

คนที่ มีชีวิตอยู่ต้องการที่สุดคือความกล้า เพราะไม่อาจรู้

ได้ว่าต้องเจอกับอุปสรรคเช่นใดบ้าง ไม่ทราบว่าต้องถูกใครทา
ร้ายบ้าง ไม่ทราบว่าต้ องยืนหยัดไปนานเพี ยงใด เจ้าอาจจะมี
ชีวิตที่ทุกข์ทนเป็ นอย่างยิ่งแต่มนั ก็อาจจะมีรสชาติและ งามสง่า
ผงาดงา้ อย่างยิ่งเช่นกัน

เฉินหรูอี้รอกระทัง่ พลบค ่า แม้น นางจะเคร่ง เครี ยดสัก

เพียงใดก็มิอาจต้านทานอาการง่วงงุนที่ เข้าจู่โจมได้ ในขณะที่
นางกาลังจะผล็อยหลับไปบนเก้ าอี้ อยู่นัน้ บรรยากาศภายใน
ตาหนักฉางเล่อกลับดูอึมครึมขึน้ มา

ต่อให้องค์จกั รพรรดิมิได้ทรงประทับในตาหนัก ทว่าเหล่า

บริ ว ารก็ล้ ว นต่ า งมี ท่ า ทางดังเตรี
่ ย มพร้อ มรับ ข้ า ศึ ก อยู่ เ สมอ
บรรยากาศยามนี้ เปลี่ยนไปโดยพลัน ทุกคนล้วนตื่นตัวแข็งขัน
อย่างเต็มที่

222
 เฉินหรูอี้กถ็ กู สถานการณ์ที่เปลี่ยนไปกะทันหันนี้ ทาให้นิ่ง
งันไป ผ่านไปครู่ใหญ่จึงมีสติกลับคืนมา นางจึงเอ่ยถามกับนาง
กานัลที่มากระซิบบอกข่าวนางเมื่อเที่ยงวันดู

นางก านั ล ผู้นั ้น มี ใ บหน้ าล าบากใจ กระซิ บแผ่ ว เบา

ออกไปว่า “มีข่าวว่าองค์จกั รพรรดิทรงได้รบั บาดเจ็ดที่ ห้องเสือ
ดาว ทาให้ตาหนักหมอหลวงต้องส่งคนไปตรวจดูพระอาการถึง
สี่ห้าคนเลยทีเดียว”

เฉินหรูอี้ฟังจบก็นิ่งอึ้งไปในทันที

จัก รพรรดิ พระองค์ อื่ น ปกครองพระนคร หากมิ ใช่

ตรากตราทางานเพื่อราษฎร ก็เสพสุขในราชสมบัติแห่งพระองค์
ทุกพระองค์ล้วนแล้วแต่ รกั ชี วิต มีเพียงจักรพรรดิจางเหอของ
พวกเขาเท่ านั น้ ที่ ชมชอบกิจกรรมผาดโผนเสี่ ยงชี วิตแทบทุ ก
ชนิด แข่งอาชาทรงประสงค์อาชาที่ดดุ นั ที่สุด ฝึ กวรยุทธ์ล้วนใช้
กระบี่จริงดาบจริงเข้าหา้ หัน่ เพียงเท่านี้ ยงั มิพอ เมื่อสนุกกับคน
มากพอแล้วก็หนั ไปประหัตประหารกับสัตว์เดรัจฉานแทน ไม่
ว่าจะเป็ นสุนัขป่ า เสือดาว พยัคฆ์ ล้วนมิหวัน่

มิรนหาที่ตายก็มิตาย พระมารดามิเคยพรา่ สอนวลีนี้หรือ

อย่างไร?
223
 ทว่าเรื่องที่ ติดตามมานั น้ ต่ างหากที่ ทาให้ หวั เราะมิออก
ร้องไห้ ไม่ได้ เมื่อหมอหลวงรีบเร่งรุดเพื่อไปดูพระอาการองค์
จักรพรรดิระหว่างทางก็พบเข้ากับผู้ตรวจการสองท่ านที่ กาลัง
เดินทางกลับจวนตน ครัน้ ผู้ตรวจการทัง้ สองได้ฟังเรื่องราว จึง
ได้ ติ ดตามเหล่ า หมอหลวงไปเพื่ อ ดู พ ระอาการขององค์
จักรพรรดิด้วยใจที่ซื่อสัตย์และจงรักต่อพระองค์

เหล่าขุนนางในราชสานักล้วนมิเห็นชอบที่องค์จกั รพรรดิ
โปรดปรานการต่อสู้กบั สัตว์เดียรัจฉาน ด้วยเสี่ยงอันตรายเกิน
ไป ฎี กาถวายคาตักเตื อนถูกถวายแก่องค์จกั รพรรดิมากมาย
โดยไม่เคยน้ อยลงแม้เพียงนิด

ครานี้ ผู้ ต รวจการถึ ง กั บ ได้ เ ห็ น ด้ ว ยตาตน ก็ ต กใจ

่ นอย่างยิ่ ง หมอหลวงต่ างช่ วยกัน ทาแผลให้ กบั
หวาดหวันเป็
องค์จกั รพรรดิ ส่ วนผู้ตรวจการทัง้ สองต่ างคุกเข่า รา่ ไห้ กล่าว
ตักเตือนองค์จกั รพรรดิอยู่อีกด้านหนึ่ งปานจะขาดใจ

แม้ น จัก รพรรดิ จ างเหอจะมิ ท รงเชื่ อ ฟั ง เท่ า ใดนั ก ทว่ า

กลั บ ทรงปฏิ บั ติ อย่ า งมี มารยาทต่ อเหล่ า ขุ น นางเสมอ
โดยเฉพาะขุนนางที่พระองค์เห็นว่าจงรักภักดีต่อชาติบ้านเมือง
แม้พวกเขาเหล่านัน้ จะคอยตามติดพระองค์เพื่อตักเตือนต่อว่า
พระองค์กจ็ ะทาเช่นดังว่่ าตัวข้าแข็งแกร่งยิ่งใหญ่ดุจขุนเขา แต่
224
กลับมิเคยกระทาการแก้แค้นลับหลังสักครา ผู้ใดควรได้เลื่อน
ขัน้ ขึน้ เบีย้ หวัดประจาเดือนก็ยงั กระทาเช่นนัน้ ดังเดิม

แน่ น อนว่ า เรื่ อ งราวใดที่ อ งค์จ กั รพรรดิ มิ ป รารถนาจะ

กระทา พระองค์กย็ งั ทรงมิยอมกระทาเช่นเดิม ทรงแสร้งฟั งพระ
กรรณซ้ายผ่านพระกรรณขวาอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ

บริวารในตาหนักฉางเล่อต่ างเฝ้ ารออย่างตึ งเครียด จน

เมื่ อ ถึ ง ยามโหย่ ว *ท้ อ งฟ้ าเป็ นสี ด า องค์จ กั รพรรดิ จึ ง ได้ เ สร็จ
กลับมา

ครัน้ เมื่อถึงตาหนักบรรทม ก็ทรงรับสังให้

่ นางกานัลขันที
ออกไปให้หมด แล้วชาเลืองมองเฉินหรูอี้ “เจ้าอยู่ก่อน”

เฉินหรูอี้ใจเต้ นตึ กตัก หากเป็ นยามนี้ นางยินดี ติดตาม

ผูอ้ ื่นออกไปด้านนอกมากกว่าจะอยู่เกะกะสายพระเนตรเช่นนี้

พระองค์ทรงถูกเสื อดาวทาร้ายมาทัง้ ยังถูกผู้ตรวจการ

กล่าวว่าอีก โดยเฉพาะเรื่องราวเมื่อคืนอันมิน่าหวนคะนึ งถึงนัน้
อี ก ในพระทัยคงเก็บกดเพลิงโทสะเอาไว้ไม่น้อย นางมิอยาก
กระโจนเข้าสู่วงั วนพายุของพระองค์ในครังนี
้ ้

225
 ทว่าองค์จกั รพรรดิทรงมีรบั สังแล้
่ ว นางไหนเลยจะกล้า
หลบเลี่ยง

“ฝ่ าบาท ผลัดเปลี่ยนฉลองพระองค์หรือไม่เพคะ?”

แขนเสื้อข้างขวาของเซี่ ยวเหยี่ยนแทบกลายเป็ นเศษผ้า

ไปแล้ว มีคราบโลหิตติดเป็ นหย่อมๆ จากรอยโลหิตนัน้ คล้าย
มิได้บาดเจ็บอันใดมากนัก ทว่ากลับพันแผลมาตัง้ แต่ท่อนแขน
จนไปถึงหลังฝ่ ามือเลยทีเดียว

ยังจะผลัดเปลี่ยนอาภรณ์อีกหรือ?

เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังดังนั น้ หนั งตาด้านซ้ ายก็กระตุกขึ้ นที

หนึ่ ง

“เจ้ากาลังเยาะหยันเจิ้นงัน้ หรือ?” นั ยน์ ตาหงส์ของเขา

หรี่เล็ก แววตาปรากฏแววเย็นชาอย่างยิ่ง

เฉินหรูอี้คกุ เข่าลงบนพืน้ ส่ายศีรษะไปมาดังกลองปั

่ วล่าง
ก็มิปาน นางรู้สึกคล้ายวาจานัน้ มีความนัยแฝงอยู่ ทว่ากลับทา
เป็ นมิเข้าใจ ได้แต่ยกเรือ่ งที่องค์จกั รพรรดิบาดเจ็บมาบังหน้ า

226
 “หนูปี้มิบงั อาจเพคะ ฝ่ าบาททรงพระปรีชาสามารถ ทรง
ต่ อ สู้ ก ับ พยัค ฆ์ ร้ า ยอย่ า งห้ า วหาญ นั บ ว่ า เป็ นวี ร บุ รุ ษ ผู้ก ล้ า
อัน ดับ หนึ่ ง โดยแท้ หนู ปี้...ไม่ก ล้ า แม้ ก ระทัง่ ฆ่ า ไก่ อย่ าว่ าแต่
พยัค ฆ์ร้ า ยเลย แม้ น เพี ย งหนู ส ัก ตัว หนู ปี้ ก็วิ่ ง หนี ไปไกลแล้ ว
ความกล้ามีเท่ารูเข็ม ไหนเลยจะกล้าขบขันฝ่ าบาทได้ ? มีแต่จะ
นับถือเสียมากกว่าเพคะ”

“เสือดาว” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยแก้ เขาได้รบั บาดเจ็บเพราะ

ประมือกับเสือดาว

“...อ้อ” เฉินหรูอี้พยักหน้ ารับ สะกดกลัน้ รอยยิ้มไว้ “ถึง

กระนัน้ ก็นับว่าร้ายกาจอย่างยิ่งเพคะ”

“เลิ ก แสร้ ง โง่ ง มต่ อ หน้ าเจิ้ น เสี ย ที เราก าลัง พู ด เรื่ อ ง
เดียวกันอยู่งนั ้ หรือ?” เซี ยวเหยี่ยนพลันมีสติกลับคืนมา เขาตบ
โต๊ะดังฉาดด้วยโทสะ ทัง้ ไม่เข้าใจตนเองเหตุใดจึงทนเสี ยเวลา
กับนาง ความจริงแค่เอานางไปโยนทิ้งที่ ห้องเสือดาวก็สิ้นเรื่อง
แล้ว

เฉินหรูอี้พลันเบิกตากลมโตของนางขึ้น กลอกตาไปมา
“มิใช่เรือ่ งนี้ ....แล้วเป็ นเรือ่ งใดกันเพคะ...” นางเอ่ยถาม

227
 *****ห้ อ งเสื อ ดาว คื อ สวนเสื อ และสัต ว์น านาชนิ ดใน
พระราชวัง

*****ยามโหย่ว คือช่วงเวลา 17.00-18.59 น.

228
 75 ลมเปลี่ยนทิศ

หากเฉินหรูอี้มิแสร้งโง่ชีวิตนางก็มีอาจผ่านไปได้ด้วยดี

นางไม่สนว่าตนจะคาดเดาได้ถกู ต้องกี่ส่วน ทว่าเรือ่ งราว

เช่นนัน้ แม้นพูดออกมาต่ อหน้ าบุรษุ อื่นก็ยงั มิแคล้วอาจถูกบีบ
คอตายได้ ยิ่งมิต้องเอ่ ยถึงองค์จกั รพรรดิที่ทรงมี พระอารมณ์
แปรปรวนทัง้ ยังโปรดปรานการต่อสู้กบั พยัคฆ์ผนู้ ี้ อีก

ผลของความจริงใจมิใช่การตายหรือมีชีวิต แต่ เป็ นตาย

อย่างไร ตายอย่างน่ าเวทนาเพียงไหนต่างหาก

“เจ้า...”เซี ยวเหยี่ยนยกแขนข้างที่ บาดเจ็บขึ้นชี้หน้ านาง

เข่ น เขี้ ย วเคี้ ย วฟั น อย่ า งขัด เคื อ ง หูต าชี้ ช ัน แม้ แ ต่ จ มู ก ก็บิ ด
เบีย้ วไปแล้ว

นางช่างเป็ นเนื้ อหนังเหนี ยวโดยแท้ เขากัดเสียจนฟันโยก

นางตอบกลับเขามาโดยไม่แม้แต่ จะกะพริบตาด้วยซา้ ดวงตา
กลมโตนัน้ เป็ นประกาย ดูแล้วช่างไร้เดียงสาอย่างยิ่งทาให้ผคู้ น
รู้สึ ก ไปว่ า การเคลื อ บแคลงในตัว นางนั ้น เป็ นเรื่ อ งโหดร้ า ย
เหลือแสน

229
 แน่ นอนว่าคงเป็ นเพราะมิร้วู ่าในท้ องนางนั น้ มีสิ่งใดขด
ซ่อนอยู่บา้ ง

นางลงมือเพียงเล็กน้ อยก็สามารถทาให้ขนั ทีทงั ้ สองของ

เขาเข้าไปติดกับได้โดยง่าย แม้แต่ซ่างกงสูงสุดยังถูกนางดึงเข้า
มาร่วมแผนการได้ หากเขาเชื่อว่านางเป็ นดังบงกชอั
่ นบริสุทธ์ ิ
ไร้มลทินจริง นั น่ แสดงว่าสติปัญญาของเขาคงถูกลากัดกินไป
แปดร้อยรอบมาก่อนเป็ นแน่

“เจ้าหยุดเสแสร้งต่อหน้ าเจิ้นเสียที ผูอ้ ื่นดูไม่ออก แต่เจิ้น

หรือจะไม่รู้ หากเจ้าจะแสร้งต่ อไปอี ก เชื่ อหรือไม่ว่าเจิ้นจะจับ
เจ้าส่งกองตัดสินพิจารณาโทษ”

้
ตี งูต้องตี ให้ หลังหัก องค์จกั รพรรดิช่างลงมือเหี้ ยมโหด
นัก ถึงคราลงมือก็แทงเข้าตรงจุดอ่อนของนางทันที

ครัน้ เฉินหรูอี้ได้ยินคาว่า กองตัดสินพิจารณาโทษ เนื้ อ

ตัวก็สนเทา
ั่ ร้ายกาจมาก ร้ายกาจเกินไปแล้ว！

“ฝ่ าบาทมิใช่รบั ปาก....จะไม่ข่ขู วัญผู้อื่นเล่นเช่ นนี้ อีก?”

นางร้องไห้แต่ไร้ซึ่งน้ าตา “ฝ่ าบาทประสงค์ให้หนูปี้กล่าวอันใด
หรือเพคะ? ฝ่ าบาทพระปรีชาสามารถ เก่งกาจทัง้ บุน๋ และบู๋ กล้า

230
หาญถึงขนาดต่ อสู้กบั เสือดาว หนู ปี้มิทราบจริงๆ ว่าฝ่ าบาทมี
อันใดให้หนูปี้ขบขันได้”

เซี ยวเหยี่ยนถูกนางยกยอเสี ย จนหน้ าเขียวหน้ าคลา้ ไป

หมด เขาเบี่ยงศีรษะไปเล็กน้ อยเตรียมร้องเรียกให้ คนมาลาก
นางออกไป ทว่าถูกเฉินหรูอี้รทู้ นั เสียก่อน

นางทราบดีถ้าครัง้ นี้ ไม่อาจรอดพ้นไปได้ การรักษาชี วิต

น้ อยๆ นี้ ไว้กเ็ ป็ นเรื่องยากแสนเข็ญแล้ว หากกระทาผิดพลาด
ทุกอย่างย่อมสูญเปล่า ถึงเวลาต้องตาย จะด้วยในฐานะใด ตาย
เช่นไร ล้วนไม่มีผใู้ ดคาดเดาได้ นอกจากสวรรค์เท่านัน้

จางอี้ และกัวโหย่วถูกนางดึงเข้ามาเกี่ ยวพันจนถูกองค์

จักรพรรดิไล่ออกจากตาหนัก ทัง้ ยังโบยอีกยี่สิบไม้ หากครังนี ้ ้ ลง
้
มือเหี้ยมโหดจนถึ งแก่ชีวิต นางกลัวเหลือเกินว่าจะต้องไปอยู่ใน
ร่างของคนที่ เกี่ยวข้องคล้ายเหตุการณ์ หลังจากที่ สนมจ้าวตาย
นั น้ ถ้านางต้ องฟื้ นคื นในร่างขันที สองคนนั น้ ไม่ ว่ าคนใดคน
หนึ่ ง นางคงไม่กล้าแม้แต่จะมองตัวเองแล้ว

“หากจักต้องให้พดู เรื่องใดเรื่องหนึ่ งขึน้ มาให้ได้ ก็มิใช่ว่า

ไม่มี” เฉินหรูอี้ร้องเสียงสูงขึน้ ซึ่งสามารถดึงดูดความสนใจของ
เซียวเหยี่ยนได้สาเร็จ เขาจึงหันหน้ ากลับมาหานางอีกครัง้
231
 นัยน์ ตาหงส์แฝงแววเย็นชา “พูด”

เสียงนัน้ คล้ายเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน

เฉินหรูอี้กลืนน้าลายลงคอ กล่าวอย่างไม่ได้รบั ความเป็ น

ธรรมว่า “ฝ่ าบาทมิทรงทาตามสัญญา ทัง้ ที่รบั ปากหนูปี้แท้ๆ ว่า
หากหนู ปี้ มิ ไ ด้ ก ระท าผิ ด อัน ใด ก็จ ะไม่ ท รงยกกองพิ จ ารณา
ตัดสินโทษมาขู่ขวัญหนู ปี้อี ก ทว่าฝ่ าบาท...กลับยกกองตัดสิน
พิจารณาโทษมาข่มขู่หนูปี้อีกแล้ว...หนูปี้คิดว่านี่ ไม่ใช่....วิถีของ
สุภาพชน ที่หนูปี้อยากจะกล่าวก็มีเพียงเรือ่ งนี้ เพคะ”

เขาคล้ายคนยกเอาหินมาทุบเท้าตนเอง

เซี ยวเหยี่ยนปวดแสบขึ้นมาบนท่อนแขนไม่ทราบว่ามัน
มีผลกระทบต่อกระบวนการความคิดของเขาหรือไม่ เขามิอาจ
แยกแยะได้ว่าเฉินหรูอี้ที่มีสีหน้ าอันน่ าเวทนาตรงหน้ าตนนี้ มี
ความจริงแท้อยู่กี่มากน้ อย

“เจิ้นถามถึงเรื่องเมื่อคื นก่อนต่ างหากเล่า” เขาเอ่ ยขึ้น

แผ่วเบา คล้ายกับว่าหากพูดดังกว่านี้ จะทาให้นางตกใจตายไป

ในที่สดุ ก็เอ่ยออกมา

232
 เฉินหรูอี้ลอบผ่อนลมหายใจ หากองค์จกั รพรรดิมิตรัสถึง
เรื่ อ งนี้ เสี ย ที นางก็ ค งต้ อ งเป็ นผู้ เ ริ่ มกล่ า วก่ อ น หากถ่ ว ง
เวลานานเกินไป พระองค์อาจหมดสิ้นความอดทนกระทัง่ ไม่
แม้แต่จะตรัสถามก็ให้คนลากนางไปฆ่าทิ้งเสีย

“ฝ่ าบาท” นางเงยหน้ าขึ้นอย่างแคลงใจ จึงปะทะเข้ากับ

สายพระเนตรเคลือบธารน้ าแข็งของพระองค์ สายพระเนตร
เย็นชานัน้ จ้องมองนางอยู่ไม่วาง ทาให้หวั ใจอันอ่อนแอของนาง
เต้นไม่เป็ นสา่ ขึน้ มา นางเอ่ยด้วยน้าเสียงหวาดหวัน่

“คืนนัน้ หนูปี้กระทาผิดพลาดที่ใดเพคะ?”

นางค่อยๆ เบิกตาอันกลมโตขึ้น คล้ายคลางแคลงใจใน

บางสิ่ง ทัง้ สับสนระคนไม่สบายใจอยู่หลายส่วน...

นางใช้เวลาฝึ กซ้ อมการแสดงสี หน้ าอันไร้เดี ยงสาเช่นนี้

ทุกวันก่ อนนอน เคราะห์ดีเหลือเกินที่ ยามนี้ แสงไฟส่ องสว่าง
งามตา บรรยากาศก็ช่ า งเหมาะเจาะ ความเย็น ชาขององค์
จักรพรรดิยิ่งขับเน้ นให้เห็นถึงความหวาดหวันของนาง
่

“หนูปี้ไร้ซึ่งประสบการณ์ ไม่ทราบว่าทาผิดพลาดที่ ตรง

ใด หากทาให้ ฝ่าบาทไม่พอพระทัย...” นางยกมือพนมขึ้นอ้อน

233
วอน ในใบหน้ าแฝงไว้ด้วยแววหวาดหวันและเข
่ ิ นอาย “หนูปี้มิ
เคยมาก่อน ฝ่ าบาททรงน้าพระทัยยิ่งใหญ่ อย่าได้ทรงถือสาหนู
ปี้ เลยนะเพคะ”

นับว่าเฉินหรูอี้ได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว

ในคราที่ นางเป็ นสตรีสกุลจ้าว องค์จกั รพรรดิไม่เคยแตะ

นางแม้ปลายนิ้ว ทรงรักษาตนดุจหยกงามเพื่อแม่นางหลิน นาง
คิดว่าสตรีสกุลเฉี ยนที่ ทรงโปรดปรานอยู่ไม่ถึงเดือนก็ถกู นาง
แย่ ง ชิง มา จนนางได้ ท าสัญญาลับ ที่ มิอาจบอกใครได้ กบั องค์
จักรพรรดินัน้ อย่างไรก็มีโอกาสถึงเก้าในสิบที่สตรีสกุลเฉี ยนจะ
ยัง คงเป็ นสตรี บ ริ สุ ท ธ์ ิ ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ มิ เ คยแตะต้ อ งแม้ แ ต่
บัน้ ท้ าย นางไม่สนแล้ วว่าเรื่องราวจะเป็ นอย่างที่ นางคาดคิด
หรือเป็ นเพราะพระองค์ทรงรักษาตนเพื่อแม่นางหลินกันแน่

นางเพียงพูดในสิ่งที่คาดคิดออกมา ปฏิกิริยาของเซียวเห
ยี่ยนไม่ทาให้ นางผิดหวังเลยจริงๆ เขายังไม่เคยแตะต้ องสตรี
สกุลเฉี ยนอย่างที่นางคะเนไว้ไม่มีผิด

ไม่มีประสบการณ์....

234
 เซี ยวเหยี่ยนถูกวาจานี้ ของเฉินหรูอี้จู่โจมไม่เบาที เดี ยว
หากพระสนมของเขาเคยมีประสบการณ์ เช่นนัน้ มาก่อน ก็มิใช่
หลอกลวงเบือ้ งสูงแล้วหรือ?

“ฝ่ าบาทเพคะ?”

เฉินหรูอี้เห็นองค์จกั รพรรดิแม้จะยังขมวดพระขนงแต่
พระพักตร์กลับผ่อนคลายลงมาก สายพระเนตรก็มิใช่คล้ายจะ
กลืนกินคนเช่นนัน้ แล้ว นางจึงขยับเข้าไปใกล้อีกสองก้าว แล้ว
หยุดลงในระยะที่แม้องค์จกั รพรรดิคิดจะถีบนางให้กระเด็นก็ยงั
ห่างไปหนึ่ งก้าว

เซี ย วเหยี่ ย นหลุ บ เปลื อ กตาลง ผ่า นไปครู่ใ หญ่ จึ ง ถอน

หายใจออกมา เขาเกือบติดกับดักนางเสียแล้ว

ไม่ ว่ าจะเป็ นสตรี ส กุลจ้าวหรือสตรี ส กุลเฉี ย นล้ ว นเป็ น

สตรีบริสทุ ธ์ ิ มิเคยผ่านประสบการณ์เช่นนัน้ ทัง้ สิ้น เขามิเคยแตะ
ต้ อ งพวกนาง พวกนางมิ เ ข้ า ใจในเรื่ อ งเหล่ า นี้ ล้ ว นมิ ใ ช่ เ รื่ อ ง
แปลก ต่ อให้ มีนางกานั ลเก่าแก่คอยแนะนาสังสอน ่ ทว่าก็มิใช่
จะเจนจัดเช่นคาสอนได้

235
 แต่ จุม พิ ต ในคื น นั น้ ร้อ นแรงดุจ เปลวเพลิ ง ย่ อ มมิ เ ป็ น
เช่นนางกล่าวว่าตนไม่รอู้ นั ใดเลยโดยเด็ดขาด

ประสบการณ์นัน้ หลอกกันมิได้

“ฝ่ าบาท?” ในใจเฉิ นหรูอี้ พ ลัน รู้สึ ก มี ล างสัง หรณ์ ไ ม่ ดี

บางอย่าง เห็นชัดว่าเมื่อครู่พระองค์ทรงผ่อนคลายลงแล้ว เหตุ
ใดพระพักตร์จึงเปลี่ยนเป็ นเคร่งขรึมขึน้ มาอีกครังเล่้ า?

เซียวเหยี่ยนยิ้มออกมาโดยพลัน “เจิ้นเย้าเจ้าเล่นเท่านัน้
เจ้าเห็นเป็ นจริงไปได้ ดูเจ้าสิตกใจอันใดกัน รีบลุกขึน้ เถิด”

เฉินหรูอี้สนสะท้
ั่ าน เย้านางเล่นอีกแล้วหรือ?

ท่าทางถมึงทึงเมื่อครู่ คล้ายว่าหากนางมิพดู ให้กระจ่างก็

จัก ฆ่ า นางให้ ต ายไปทัน ที นั ้น กลับ บอกนางว่ า เย้ า นางเล่ น ?
เห็นนางเป็ นเด็กสามขวบหรือไร！

“ฝ่ าบาท อย่ า หลอกหนู ปี้ เลยเพคะ แท้ จ ริ ง แล้ ว หนู ปี้
กระทาอันใดผิดไปหรือเพคะ?”

เซี ย วเหยี่ ย นเห็น สี หน้ าของเฉินหรูอี้ที่ คล้ ายจะบอกว่ า

‘หากเจ้าไม่พูดให้ กระจ่างข้าจะกรีดร้องให้ ดู’ เขาก็อดหัวเราะ
236
ออกมามิได้ หัวเราะเสียจนไม่เห็นดวงตาแล้ว ทว่านี่ กลับทาเอา
เฉินหรูอี้ตกตะลึงอึ้งไป

องค์จกั รพรรดิมิใช่บาดเจ็บจนเสียสติไปแล้วหรอกนะ?

“เจ้ามิต้องกลัว ไม่ใช่ความผิดของเจ้า” เซี ยวเหยี่ยนเดินไป

ตรงหน้ าเฉินหรูอี้แล้วนัง่ ลง ใช้มือข้างที่ มิได้บาดเจ็บตบศี รษะ
นางเบาๆ คิ้วรูปดาบค่อยๆ ยกขึน้

“เจิ้ น เพี ย งรู้สึ ก ว่ า ความสัม พัน ธ์ ข องเราตอนนี้ ช่ า งดี

เหลื อ เกิ น ไม่ ไ กลไม่ ใ กล้ ไม่ ส นิ ทไม่ แ ปลกหน้ า เข้ า กั น
เหมาะเจาะ เจิ้นมิปรารถนาให้ความรู้สึกอันบริสุทธ์ ิ นี้ ถกู ทาลาย
ไป”

“ส่วนเรื่องอื่นๆ สิ่งใดควรพูด สิ่งใดไม่ควรพูด เจิ้นเชื่อว่า

เจ้ารูด้ ีว่าควรทาเช่นใด?”

237
 76 ฝี มือทัดเทียมกัน

ผูใ้ ดบอกนางได้บา้ ง ที่แท้แล้วเกิดเรือ่ งใดขึน้ กันแน่ ?

เฉินหรูอี้รสู้ ึกดังโลกนี
่ ้ คือภาพฝันกระนัน้

องค์จ กั รพรรดิ ท รงพิ โ รธโกธรกริ้ ว คล้ า ยกับ จะประหัต

ประหารฆ่ าฟั นนางเสี ย ให้ ได้ พริบตากลับทรงแย้ มพระสรวล
ตรัสว่าทรงเย้านางเล่นเท่านัน้ เรือ่ งราวใดๆ ล้วนไม่มี?

เมื่อวานนางขวัญเสี ยจนแทบนอนไม่หลับหนาซา้ ยังฝั น

ร้ า ยอี ก ด้ ว ย ทรงพระอารมณ์ มิ สู้ ดี ต ัง้ แต่ เ ช้ า ครัน้ ตกบ่ า ยก็
ออกไปปะทะกับเสือดาว พระองค์มิจาเป็ นต้องทรงแสดงละคร
พวกนี้ แม้แต่น้อย ทัง้ หมดนี้ มิได้มีประโยชน์ อนั ใดเลย

จักต้ องมีบางอย่างที่ ทาให้ องค์จกั รพรรดิทรงเปลี่ ยนไป

อย่างกะทันหันเช่นนี้ แน่

ทว่ามันคือสิ่งใดกัน?！

เฉินหรูอี้นิ่งเงียบไป ความรู้สึกดังถู
่ กตบหน้ ายังวนเวียน
อยู่ไม่จางไป พร้อมกับบุปผาไม่พ่าย*ที่เบ่งบานขึน้ ในใจนาง

238
 “มองอัน ใด ยัง ไม่ ลุ ก ขึ้ น อี ก ” เซี ย วเหยี่ ย นลุ ก ยื น ขึ้ น
สะบัดแขนเสื้อแผ่วเบา ดูแล้วช่างแสนผ่อนคลาย

ใช้ ปลายเท้ าขวาสะกิดเฉินหรูอี้เบาๆ สองครา สะบัด แขน

ข้างที่บาดเจ็บคราหนึ่ ง แขนเสื้อนัน้ ขาดรุ่งริ่งแกว่งไกวไปมาดัง่
เศษผ้ า เขาแสดงสี ห น้ า รัง เกี ย จแล้ ว เอ่ ย ว่ า “รี บ ผลัด เปลี่ ย น
อาภรณ์ให้เจิ้นเถิด ช่างอนาถเหลือเกินแล้ว”

เฉินหรูอี้คิดว่าถ้าหากยังปรนนิบัติรบั ใช้ องค์จกั รพรรดิ

อยู่เช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วนางคงต้องสติฟัน่ เฟื อนเป็ นแน่

เมื่อครู่ใบหน้ านัน้ คล้ายอัสนี บาตรที่ พร้อมจะผ่าฟาดลง

มาใส่นางได้ทุกเมื่อ ชัวเวลาเพี
่ ยงหันหน้ าพายุกลับสงบ อากาศ
สดใส เมฆคล้ อ ยลอยสู ง ประหนึ่ งว่ า นางเป็ นคนสนิ ทของ
พระองค์มานานและพระองค์เพี ยงทรงพรา่ บ่นว่ าอาภรณ์ นัน้
ขาดวิ่นไปหมดแล้วกระนัน้

หากแม้นว่าพระองค์ทรงเพียงเจตนากลันแกล้
่ งนางดังว่
่ า
จริง ฝี มือการแสดงละครช่างเป็ นธรรมชาติไร้พิรธุ ใดๆ เกินไป
กระมัง?

239
 พระองค์เป็ นถึงโอรสสวรรค์ ทรงใส่พระทัยต่อราชสานัก
จะมิดีกว่าหรือ? จะกลันแกล้
่ งอันใดกับมด*เช่นนาง...พระองค์
จะทรงถือสามดที่ตายไปไม่ร้กู ี่ครัง้ ได้อย่างนัน้ หรือ? ทรงใช้พระ
ปรีชาทัง้ หมดที่พระองค์มีกบั นางเช่นนี้ มิทรงกลัวว่าจะใช้มีดฆ่า
โคสังหารไก่* ทรงประเมินนางสูงเกินไปแล้วกระมัง

เฉินหรูอี้แทบอยากจะพ่นกระอักโลหิตออกมาใส่ หน้ าที่

เบ่งบานยิ่งกว่าบุปผาในวสันตฤดูของเซี ยวเหยี่ ยน รังแกสตรี
อ่อนแอเป็ นเรือ่ งน่ าภาคภูมิปานนี้ เชียวหรือ

ขบขันอันใดกัน！

ในใจคิ ด เช่ น นี้ ทว่ า กลับ มิ อ าจไม่ เ ร่ ง ร้ อ นผลัด เปลี่ ย น

ฉลองพระองค์แก่องค์จกั รพรรดิ ยามนี้ เองนางจึงเห็นว่ามิใช่แค่
เพี ย งแขนเสื้ อ เท่ า นั น้ ที่ รุ่ง ริ่ ง ดังเศษผ้
่ า ส่ ว นด้ า นหลัง ขาดวิ่ น
ประหนึ่ งแหจับปลาขาดๆ ด้วยเมื่อครู่มีเสื้อคลุมกันลมปกปิด
ไว้มิให้ผใู้ ดเห็น

อาภรณ์ด้านในเปื้ อนซึมไปด้วยโลหิต ผ้าพันแผลพันยาว

มาตัง้ แต่ต้นแขนไปถึงฝ่ ามือ มีโลหิตซึมออกมาเป็ นจุดๆ เพียง
แค่เห็นบาดแผลก็สามารถมโนภาพได้ว่ายามนั น้ มันอันตราย
เพียงใด
240
 เซี ยวเหยี่ยนส่ายศีรษะไปมากล่าวอวดอ้างต่อนางอย่าง
ภาคภูมิยิ่ง “.....เจิ้นเคลื่อนไหวว่องไวนัก เพียงเห็นขุนพลพิฆาต
กระโดดมาทางด้านหลัง เจิ้นใช้เท้ าเตะสวนไปทันที ทาเอาฟั น
มันร่วงไปหนึ่ งซี่ เจ็บจนร้องโหยหวน หากมิใช่เหล่าองครักษ์เข้า
รุมล้อมขุนพลพิฆาตไว้คงยังต้องประมือกันอีกสักยก” กล่าวจบ
ก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างทอดถอนใจ ทาเสียงจิ๊จะ๊ ในปากอย่างไม่
จบสิ้น ประหนึ่ งเหล่ าองครักษ์ ปรากฏตัวขึ้นมาในเวลาอัน ไม่
เหมาะสม พวกเขาควรเรี ย งแถวขนาบข้ า งเฝ้ า รอชมเขากับ
ขุนพลพิฆาตของเขาประมือกันเสียมากกว่า

ถึงกับตัง้ ชื่อให้เสือดาวว่าขุนพลพิฆาต เฉินหรูอี้ มิร้คู วร

เอ่ ยสิ่งใดแล้ ว ไม่ทราบแน่ ว่าเหล่าขุนนางในราชสานั กทราบ
เรือ่ งนี้ หรือไม่ และคิดอย่างไรกับเรือ่ งนี้ บา้ ง

เป็ นองค์จกั รพรรดิดีๆ มิชมชอบ กลับหาเรื่องเสี่ ยงตาย

วิ ว าทกับ เสื อ ดาว...นางนั บ ถื อ จนต้ อ งกราบกรานค านั บ เลย
ทีเดียว

แม้ น เห็ น การตายมาหลากหลายวิ ธี แต่ มิ เคยเห็ น

จักรพรรดิที่รอดพ้นจากความตายมาได้แล้วยังอวดศักดาอย่าง
ทรงพระเกษมสาราญ คล้ายอยากประกาศให้ทวหล้ั ่ าได้รบั รู้

241
 ถูกจักรพรรดิเช่ นนี้ หยอกเย้ากลันแกล้
่ ง นางรู้สึกเหลือ
ทนจริงๆ

“ฝ่ าบาทบาดเจ็บถึงเพียงนี้ คงทาให้หมอหลวงขวัญเสี ย

ยิ่งนักนะเพคะ” เฉินหรูอี้ทงั ้ คอยระวังมิให้กระทบบาดแผลเขา
ทัง้ ลอบสังเกตสีหน้ าเขาพลางเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า “ทัวต
่ าหนัก
ฉางเล่อล้วนทราบว่าใต้ เท้ าผู้ตรวจการตามติดไปด้วยห่ วงใย
พระองค์ พระวรกายประดุจ ทองหมื่ น ชัง่ แม้ น เป็ นเพี ย งเส้ น
โลมาก็ล้วนทาให้ คนทัวหล้
่ าเป็ นกังวล หากเรื่องนี้ แพร่ออกไป
ไม่ทราบว่าจะเป็ นเช่นใดบ้าง ”

เซียวเหยี่ยนร่างกายแข็งค้างไปชัวขณะ
่ ความทรงจาอัน
เลวร้ายได้ย้อนกลับมา

สองคนนัน้ เป็ นผู้ตรวจการที่ ไหนกัน เป็ นบรรพบุรษุ ของ

เขาต่างหากเล่า คิดแต่จะจัดการทุกเรือ่ งราวขององค์จกั รพรรดิ
แค่เห็นโลหิตที่หลังร
่ ิ น ผูต้ รวจการเฒ่าก็กระหืดกระหอบพุ่งเข้า
หาเขาอย่ างไม่แม้จะทัน ได้ หายใจ ตามติ ด ด้ ว ยเสี ย งร้องโหย
หวนอย่างสะท้ านฟ้ าสะเทื อนดิน รา่ ไห้ ประหนึ่ งเขาได้ จากไป
แล้วกระนัน้ พวกเขาร้องไห้ไปพลางบอกกล่าวไปพลาง ให้เขา
รักษาร่างกายและหยุดการกระทาที่เสี่ยงอันตรายเหล่านี้

242
 หากมิใช่เห็นว่าพวกเขาชราภาพร่างกายอ่อนแอแม้เพียง
ก้าวเดินยังไม่มนคง
ั ่ กระทังแม้
่ นมีลมพัดมาเพียงวูบยังต้องกอด
ใครไว้สกั คนจึงมิถกู ลมพัดไปได้ แค่วาจาที่ พวกเขาเอื้อยเอ่ ย
ออกมานั น้ ก็มากพอให้ ถอดกางเกงโบยสักสิบที ค่อยว่ ากล่าว
แล้ว

ทว่าเมื่อเห็นคนอายุหกสิบที่ ใบหน้ าเปื้ อนไปด้วยน้ ามูก

น้ าตาเขาจึงได้แต่กลา้ กลืนโทสะลงท้องไป แม้แต่ผายลมก็มิได้
ปล่อยออกมาสักนิด

เขาอดที่จะยกนิ้วโป้ งให้แก่จิตใจของตนเองอยู่ในใจมิได้

อดกลัน้ ไปเถอะ ถึง อย่ างไรการวิ ว าทระหว่ างเขากับพี่

น้ องเสื อดาว เขาก็เป็ นผู้กาชัยชนะ เท่ านี้ กท็ าให้ เบิกบานใจยิ่ง
แล้ว ผูก้ ล้าล้วนต้องฝึ กฝนท่ามกลางโลหิตมิใช่หรือ

ผู้ใดเลยจะคาดคิดว่านางจะเอ่ยประโยคนี้ ขึ้นมา ถึงกับ

ท าให้ เ ขาเกิ ด ความเบื่ อ หน่ ายเมื่ อ ระลึ ก ถึ ง ความทรงจ าอัน
เลวร้ายนัน้ ขึน้ มาได้

เขาสงสัยว่านางอาจเจตนากระทาเช่นนัน้ เซี ยวเหยี่ยน

ใช้นัยน์ ตาหงส์เหลือบมองนางครูห่ นึ่ ง

243
 ใบหน้ านัน้ ปรากฏรอยยิ้มหวานลา้ ดวงตาสุกใส หน้ าอก
อวบอิ่ ม ....เขาค่ อ ยๆ เบนสายตาออกจากตรงนั ้น สตรี ผู้นี้
ท่าทางอ่อนหวานเชื่อฟั ง ดวงตากลมโตดาขลับดังพวงองุ
่ ่นนัน้
กะพริบปริบๆ ทว่าเล่หก์ ลกลับมากยิ่ง แผนการต่างๆ บรรจุเต็ม
ท้องนาง

เขาแคลงใจเหลื อ เกิ น ว่ า หากตนมิ ไ ด้ อ ยู่ ใ นต าแหน่ ง ที่

สู ง ส่ ง เที ย มฟ้ าปานนี้ ครัน้ เมื่ อ เที ย บกัน แล้ ว ผู้ที่ ถ กู นางกลัน่
แกล้งนัน้ อาจมิทราบด้วยซา้ ว่าตนจะมีจดุ จบเช่นไร

ทว่ า ก็ ด้ ว ยสาเหตุ นี้ นั ้ น เองที่ ท าให้ เ ขาเก็ บ นางไว้

การละเล่นนี้ จึงดูสนุกยิ่งขึน้

หากเป็ นเพียงปุ่ มบนตอไม้ ต่ อให้ นางจะมีความเป็ นมา

อัศจรรย์เช่ นไร เมื่ออยู่ด้วยแล้วมิเบิกบานใจ เขาคงทิ้งนางไป
นานแล้ว

นางนั น้ ฉลาดลา้ หัว คิ ด ว่ องไว ปากน้ อยๆ นั น้ ช่ างรู้จ กั

จานรรจา ทัง้ ยังรูจ้ กั สังเกตสีหน้ าวาจาผูค้ น การเย้านางเล่นเป็ น
สิ่งที่สนุกที่สดุ อาจเรียกได้ว่าเจอคู่ต่อสู้ที่ฝีมือทัดเทียมกันทาให้
เขาดื่มดา่ กับความสุขได้อย่างเต็มที่

244
 นั ย น์ ต าหงส์ข องเขาหรี่ เ ล็ก ลง เฉิ นหรูอี้ นั น้ รี บ เปลี่ ย น
เรื่องไปโดยพลันดังคาด ปากนางนัน้ หากพบสิ่งใดดีต่อตนล้วน
เก็บเกี่ ยวไว้ นางยื่นศีรษะออกไปด้านนอก ชาเลืองมองพลาง
เอ่ยว่า “ฝ่ าบาททรงอยากล้างพระพักตร์ใช่หรือไม่เพคะ? หนูปี้
จะไปเรียกคนยกน้ามา”

เซียวเหยี่ยนส่งเสียงขึน้ จมูกอย่างเย็นชา ใช้มือข้างที่ยงั ดี

อยู่ดึ ง หูเ ฉิ นหรูอี้ มองดูน างแยกเขี้ ย วยิ ง ฟั น ด้ ว ยสภาพย า่ แย่
เช่นนัน้ ในใจจึงสงบลงได้

“แต่ก่อนเจ้ากล้าหาญนัก เหตุใดบัดนี้ ความกล้าถึงได้ลด

น้ อยถอยลง แม้แต่ มองตาข้าก็มิกล้าเสี ยแล้ว?” เขายกคิ้วขึ้น
เผยยิ้มชัวร้
่ ายแล้วกล่าวว่า “เจ้าเคยเล่าว่าเมื่อครัง้ เป็ นเด็กนัน้
มารดาเจ้าหวันใจว่
่ าเจ้าจะขี้ขลาดเหมือนพี่สาว จึงตัง้ ชื่อให้เจ้า
ว่า ‘อาจหาญ’มิใช่หรือ?”

“เช่นนัน้ ต่อไปเจ้าก็ชื่ออาจหาญเถอะ คนเราหากมีความ

กล้าหาญก็ย่อมเป็ นเรื่องดี หลังจากที่ เจ้าเอาศี รษะชนกาแพง
แล้วนัน้ กลับฉลาดรอบคอบขึน้ มาก เจิ้นเอ็นดูเจ้าเหลือเกิน”

245
 เฉินหรูอี้เงียบงัน มารดามันเถอะความอาจหาญ ความ
เอ็นดูอนั ใดกัน เขาขบขันเสี ยจนหน้ าบิดเบี้ยวแล้ว เห็นชัดว่า
เจตนาล้อเลียนนาง กลันแกล้่ งนาง

ทว่านางกลับมิชดั เจนในเรื่องนี้ จึงมิกล้าโต้ แย้งว่านางมิ

เคยมีนามเรียกขานเช่นนี้ ต่อให้ต้องอดกลัน้ กว่านี้ นางก็จาต้อง
ทนยอม

องค์จ กั รพรรดิ ท รงโปรดปรานสถานการณ์ เ ช่ น นี้ ทรง

โปรดเห็น นางมี โทสะแต่ มิอาจกล่ าวบริภาษออกไป ได้ แต่ ทา
หน้ าบิดเบี้ยวดังทู
่ ่โต้วถูกลมพัดจนแห้ง พระองค์ยกพระกรเน่ า
เฟะนัน้ ขึน้ ทรงสรวลออกมาอย่างพอพระทัยยิ่ง ทรงรู้สึกภาคภูมิ
เสียยิ่งกว่าได้เตะเสือดาวตัวนัน้ เสียอีก

*****บุปผาไม่พ่าย คือการเปรียบเปรยถึงความไม่พอใจ
ความกรุน่ โกรธภายในใจ

*****มด เป็ นการเปรียบเปรยว่าตนตา่ ต้อย

*****ใช้ มี ด ฆ่ า โคสัง หารไก่ เป็ นส านวนว่ า ท าอะไรเกิ น

ความจาเป็ น คล้ายสานวนไทยขี่ช้างจับตักแตน ๊
246
 77 มีตวั ตน

ข่าวคราวการได้ รบั บาดเจ็บขององค์จกั รพรรดิ ได้แพร่

ออกไป

เหล่าขุนนางในราชสานั กล้วนแตกตื่ นอย่างยิ่ง เกรงว่า

หากได้รบั บาดเจ็บอาจกระเทือนถึงสติสมั ปชัญญะ กระทังกระทบ่
ต่ อการบริหารบ้านเมือง เหล่าขุนนางล้วนต่ างสะบัดชายเสื้อ
ตระเตรียมกระดาษ หมึก พู่กนั แท่นฝนหมึก เขียนฎีกาตักเตือน
ต่ อว่ารวมทัง้ อ้ อนวอนให้ ทาลายห้ องเสื อดาวทิ้งมายังตาหนั ก
ฉางเล่อมากมายจนแทบจะกองท่วมศีรษะได้แล้ว กระทังมี ่ ผ้ใู ช้
โลหิ ตเขี ย นฎี ก าต าหนิ ตนเองว่ า มิ ได้ ส ั ง่ สอนแนะน าองค์
จักรพรรดิตงั ้ แต่ทรงพระเยาว์ทาให้พระองค์ทรงเอาแต่พระทัย
อย่างไม่คานึ งถึงพระวรกายและกระทาเรื่องที่ ไร้ซึ่งสติปัญญา
เช่นนี้ ได้

และด้วยเหตุนี้เองจึงลุกลามไปถึงบรรดาขันที ข้างพระ
วรกายองค์จกั รพรรดิทุกคน ผู้ที่ต้องถูกกล่าวว่าเป็ นคนแรกคือ
เฉิ นฮวายผู้ที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ เชื่ อ ถื อ มากที่ สุ ด ขุ น นางต่ า ง
รวบรวมชื่อเพื่อเรียกร้องให้มีการลงทัณฑ์ขนั ที เหล่านี้ ที่คอยให้
ท้ายองค์จกั รพรรดิ คล้ายกับว่าหากไม่มีพวกเขาองค์จกั รพรรดิ
ก็จกั มิกระทาการเสี่ ยงอันตรายเช่ นนี้ ทัง้ ยังเสนอมามากกว่ า
247
สามร้อยวิธีเพื่อกาจัดพวกเขาโดยอ้างเหตุผลว่าการบริหารจะ
โปร่งใสและแว่นแคว้นจะสงบมันคงอย่
่ างไรบ้าง

ไม่ว่าพวกเขาจะร้องเรียนเพียงใดทว่าจักรพรรดิจางเหอ
ก็มิได้ มีความเคลื่อนไหวใดๆ ทรงประทับอยู่ตาหนั กฉางเล่อ
อย่างเงียบสงบ

มือเจ็บจึงไม่อาจตรวจฎีกาได้?

ทัง้ ที่มีขนั ทีใหญ่อย่างเฉินฮวายอยู่แท้ๆ

มือเจ็บจึงกระทบต่อชีวิตประจาวัน?

เดิ ม ที อ งค์จ กั รพรรดิ ก็มิ ท รงต้ อ งกระท าอัน ใดอยู่ แ ล้ ว

ผลัดเปลี่ยนฉลองพระองค์กท็ าเพียงยื่นกระกร เสวยพระกระยา
หารก็เพียงเปิดพระโอษฐ์ แม้ทรงพระปินาสะก็ล้วนมีบริวารคอย
เช็ดมูลพระนาสิกให้โดยเฉพาะ เรื่องผลกระทบจากการบาดเจ็บ
ในครัง้ นี้ นัน้ แทบจะไม่ต้องกังวลด้วยซ้า โดยเฉพาะยามนี้ ข้าง
พระวรกายมี ผ้อู าจหาญเฉี ย นที่ ค อยปรนนิ บัติ ทุกเวลา ท าให้
ทรงกระท าตามพระทัย มากยิ่ ง ขึ้ น ไม่ ว่ า จะอยู่ ไ กลแค่ ไ หน
พระองค์ ท รงเรี ย กหาผู้ อ าจหาญเฉี ยนเพี ย งค าเฉิ นหรู อี้ ก็
กระวีกระวาดวิ่งมาประหนึ่ งสุนัขเดินตามนายก็มิปาน

248
 ตัง้ แต่องค์จกั รพรรดิตงั ้ ชื่อนางว่า ‘ผู้อาจหาญเฉี ยน’นาง
คล้ายกับหลุดเข้าไปสู่กาแพงภูตผีที่ทาอย่างไรก็มิอาจออกมา
ได้ ไม่ว่าเรื่องใดล้วนร้องเรียกนาง ทัง้ วันเอาแต่เรียกขานผู้อาจ
หาญเฉี ยนคล้ายปรารถนาให้ทวหล้ ั ่ าได้ทราบว่าตาหนักฉางเล่อ
มีนางกานัลผูห้ นึ่ งที่ชื่อว่าผู้อาจหาญเฉี ยน กระทังนกโง่
่ เง่าที่ เขา
เลี้ยงไว้ยงั ร้องว่า ‘ผูอ้ าจหาญเฉี ยน’อยู่ตลอดเวลา

มี ค รัง้ หนึ่ ง เฉินหรูอี้กาลัง วุ่น วายจนหัวหมุน เมื่ อได้ ยิน

เสี ยงมันร้องเรียกก็เข้าใจผิดคิดว่าเซี ยวเหยี่ยนเรียกนาง ครัน้
นางรีบรุดไปหาก็ทาเอาเขาหัวเราะจนตัวงอแทบหายใจไม่ทนั

ไม่มีผ้ใู ดในตาหนักฉางเล่อไม่ทราบว่าองค์จกั รพรรดิได้

ตัง้ ฉายาให้แก่เฉินหรูอี้ เพียงแต่นอกจากองค์จกั รพรรดิแล้วก็มิ
มีผใู้ ดกล้าเรียกขานนางเช่นนัน้ แม้แต่เฉินฮวาย

แม้นผูค้ นล้วนล่วงรูเ้ รือ่ งในคืนนัน้ แต่องค์จกั รพรรดิกลับ

มิได้โปรดปรานเฉินหรูอี้จริงๆ วันต่ อมายังทรงเฉยชาต่ อนาง
แต่คา่ วันนัน้ ทัง้ สองกลับคืนดีกนั แม้หลังจากนัน้ องค์จกั รพรรดิ
จะกลันแกล้
่ งทรมานนางกานัลเฉี ยนเช่นเดิม แต่ผมู้ ีสติปัญญาก็
ย่อมรูว้ ่ามีบางอย่างที่แปลกไป

249
 แต่ ไ หนแต่ ไ รองค์จ กั รพรรดิ ท รงรัก ษาพระองค์
อย่างดียิ่ง มิทรงโปรดปรานใกล้ชิดกับอิสตรี นางสามารถทาให้
องค์จกั รพรรดิจดจาไว้ในพระทัย แม้จะเป็ นเพียงการกลันแกล้ ่ ง
แต่นัน้ กลับบ่งบบอกถึงการมีตวั ตนชนิดหนึ่ ง ต่อให้เฉินหรูอี้ถกู
ชี้นิ้วสังจนต้
่ องวิ่งวุ่นหัวหมุนต่อหน้ าพระพักตร์ น้ าตาอันขมขื่น
ต้องหลังร ่ ิ นภายในท้องทว่าภายนอกกลับเปล่งประกายอย่างยิ่ง
ผูค้ นต่างทราบกันทัวว่ ่ านางกานัลเฉี ยนแห่งตาหนักฉางเล่อนัน้
พิเศษไม่เหมือนใคร ไปที่ใดล้วนมีผ้นู ับหน้ า ในสายตาผูค้ นนาง
มีตาแหน่ งเทียบเท่าได้กบั เฉินฉวายเลยทีเดียว

“....เจ้ าท าได้ ดี มาก เจิ้น เห็น ด้ ว ย เป็ นขุน นางมิท าเพื่ อ

ประชาชนก็มิ สู้ ก ลับ บ้า นไปขายมัน เจิ้ น จ ามิ ไ ด้ แ ล้ ว ว่ า ได้ ยิ น
ประโยคนี้ มาจากที่ ใด แต่เจิ้นรู้สึกว่ามีเหตุผลยิ่ง เจ้าจาให้ดี ให้
ถือเรือ่ งนี้ เป็ นแบบอย่าง เรือ่ งที่เจ้าทา เจิ้นแจ้งแก่ใจดี เจ้ามิต้อง
กังวลไป ต่ อไปหากผู้ใดกระทาผิดอี ก มิต้องสนว่าจะเป็ นพระ
บรมวงศานุวงศ์หรือผู้มีอานาจสูงส่งที่ ใด ขอเพียงเจ้ามีเหตุผล
และหลักฐาน ก็มิจาต้องเห็นแก่หน้ าใคร ตัดสินเรื่องราวไปตาม
ความถูกต้องได้เลย”

เซียวเหยี่ยนเคี้ยวกล้วยที่เฉินหรูอี้ป้อนเข้าปากไปจึงเอ่ย
กล่าวต่ออย่างไม่ชดั เจนนักว่า “โบยเพียงสิบไม้นัน้ น้ อยเกินไป
หากมีเรือ่ งเช่นนี้ อีก จงโบยให้ขาหักไปเสีย！”
250
 มือที่ถือพู่กนั ของเฉินฉวายนัน้ สันเทา
่ มุมปาก บิดเบ้

ใช่ ว่าในอดี ตจะมิเคยเห็นองค์จกั รพรรดิทรงตรวจฎี กา

แต่ ก็ มิ ไ ด้ ก ล่ า ววาจาอัน ไร้ ป ระโยชน์ ม ากมายเช่ น นี้ ปกติ
พระองค์เ พี ย งทรงตอบกลับ ไปด้ ว ยค ารุน แรงอย่ า งเรี ย บง่ าย
เพี ย งใช้ ถ้ อ ยค าไม่ กี่ ป ระโยคแสดงถึ ง เจตจ านงของพระองค์
เอง เหตุใดเมื่อคนถือพู่กนั มิใช่พระองค์เองแล้วนัน้ พระโอษฐ์
กลับ คล้ า ยดังปุ ่ อ ผู้อื่ น มิ ใ ช่ มื อ
่ ้ ยฝ้ า ย* ตรัส ออกมากมายดังมื
กระนัน้ ?

เขาไร้ ม โนธรรมเพี ย งใด ไท่ โ ฮ่ ว พระมารดาเขารู้บ้ า ง

หรือไม่?

“ฝ่ าบาท การวิวาทบนท้องถนนจวนหย่งชางโหวทาไม่ถกู

ก็จริง ทว่าโบยก็โบยไปแล้ว ปรับก็ปรับแล้ว อย่ างไรก็เป็ นถึง
พระญาติขององค์ไท่ โฮ่ว สองประโยคสุดท้ าย....ละไว้ดีหรือไม่
พะยะค่ะ?”

ครัน้ เซียวเหยี่ยนได้ฟังก็ร้อนใจ ทว่าเมื่อกลืนกล้วยลงไป

แล้วกลับนิ่งเงียบอยู่นาน เฉินฮวายแทบตกใจตาย

251
 เฉินหรูอี้เหลือบตามองบน รีบร้อนยื่นน้ าให้ เขาดื่ม เขา
จึ ง มี ส ติ กลับ คื น มา แล้ ว ยกคิ้ ว ขมวดขึ้ น ใช้ มื อ ข้ า งที่ ไ ม่ ไ ด้
บาดเจ็บตบโต๊ะแล้วกล่าว

“มัน เป็ นเพี ย งการวิ ว าทงัน้ หรื อ ? เขาข่ ม เหงหญิ ง สาว

ชาวบ้าน...ช่ างเป็ นเกี ยรติแก่ ไท่ โฮ่ วยิ่งมี ยศถาบรรดาศักด์ ิ สูง ส่ ง
มากมายเงินทอง ภรรยาสามอนุสี่แต่ไม่ร้จู กั พอ ยังไปวิวาทจน
เลือดตกยางออกกับผู้อื่นเพราะหญิงคณิกา เจิ้นล้วนมิกล้าเอ่ย
ว่าเขาเป็ นญาติเจิ้นแล้ว เจ้ายังจะพูดแทนเขาอีกหรือ? เจ้ารับสิ่ง
ใดจากเขามาเล่า หรือเป็ นพระราชประสงค์ของไท่โฮ่ว?”

ในที่ สุดเฉินฮวายก็ได้โอกาสพักมือเสียบ้าง เขาวางพู่กนั

ลงบนแท่นฝนหมึก แล้วคุกเข่าลงบนพืน้ ดังพลัก่

“ฝ่ าบาททรงประปรี ช า หม่ อ มฉั น ล้ ว นมี ใ จภัก ดี ต่ อ

พระองค์เท่ านั น้ มิกล้ารับสินบนจากผู้ใดเด็ดขาด” เขากล่ าว
“หม่อมฉั นเพี ยงคิดว่ า....ถึง อย่างไรก็ลงทัณฑ์ไปแล้ ว เหตุใด
ต้องทาให้ไท่โฮ่วทรงไม่สบายพระทัยอีก วันคล้ายวันฉลองพระ
ชนมพรรษาก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว ควรเห็นแก่พระองค์บา้ ง...”

เขายอมรับ นั บ ถื อเลยจริง ๆ ไท่ โ ฮ่ ว และองค์จกั รพรรดิ

ทรงผิ ด ใจกัน ไม่ น้ อยเกี่ ย วกับ เรื่ อ งของญาติ ผู้พี่ ท่ า นนี้ ของ
252
พระองค์ เป็ นเพราะองค์จกั รพรรดิทรงได้รบั บาดเจ็บทาให้ความ
เฉยชาขององค์ไท่ โ ฮ่ ว ค่ อยๆ ผ่อนปรนลง แม้ น ทราบว่ าพระ
ภาติยะได้รบั การลงทัณฑ์กม็ ิ ได้เอ่ยตรัสอันใด นี่ กม็ ากพอแล้ว
เหตุใดต้องเขียนเช่นนัน้ ไว้ในฎีกาด้วยเล่า

“เรื่อ งราวใดล้ ว นเห็น แก่ พ ระบรมวงศานุ ว งศ์ เช่ น นั น้

บ้านเมืองจะมีกฎหมายไว้เพื่ออันใด?” เซี ยวเหยี่ยนส่ งสายตา
ไปคราหนึ่ ง เฉินหรูอี้จึงหยิบผ้าชุ่มน้ ายื่นไปเช็ดมุมปากให้เขา
“ผู้อาจหาญเฉี ยน นับวันเจ้ายิ่งรู้จกั อ่านสายตาข้า ทาได้ดีมาก
จงมานะต่อไปเถิด”

โธ่เอ้ย！

เฉิ นหรู อี้ บ ริ ภ าษในใจ เจ้ า คนปากมากที่ แ ม้ แ ต่ ชี วิ ต

ตนเองยังจัดการไม่ได้

เฉินฮวายค่อยๆ ลุกขึ้นไปนั ง่ ลงตาแหน่ งเดิม กาลังจะ

บรรจงวาดพู่กนั ลงไป กลับได้ยินองค์จกั รพรรดิตรัสว่า “เช่นนัน้
ก็ทาตามเจ้าว่า ประโยคสุดท้ายที่ ให้ตีจนขาหักนัน้ มิต้องเขียน
แล้ว ไม่แน่ ว่าจวนหย่งชางโหวอาจจะเข้าวังมาอีกเพราะประโยค
นี้ ประเดี๋ยวตาหนักเหรินโซ่วก็มายังตาหนักฉางเล่ออีกครา เจิ้น
คงทนไม่ไหวเป็ นแน่ ”
253
 ....นี่ คือสิ่งที่เขาเรียกว่ากฎหมายงัน้ หรือ?

เฉินฮวายนับถือจริงๆ

เขาตรวจฎี ก ากระทัง่ ดึ ก ดื่ น จนมื อ หงิ ก งอไปหมดแล้ ว

ดวงตาแทบจะถูก แสงไฟท าให้ มื ด บอด ครัน้ เมื่ อ เห็ น องค์
จักรพรรดิทรงกระปรี้กระเปร่าอย่างนี้ เห็นได้ชดั ว่าหากมิถึงดึก
ดื่นเที่ยงคืนคงมิยอมเลิกราเป็ นแน่

เขาจึงรีบส่งสายตาไปให้เฉินหรูอี้

วัน เวลาของเฉิ นหรูอี้ ล้ ว นคอยติ ด ตามองค์จ กั รพรรดิ

ดังนัน้ ทุกวันนางต้องสรรหาวิธีกล่อมให้องค์จกั รพรรดิทรงตื่ น
บรรทมเช้า เข้าบรรทมเร็ว องค์จกั รพรรดิกท็ รงเชื่อฟั งนาง ทุก
ราตรีจะพานางเดินเล่นนอกตาหนักสักครู่จึงปล่อยนางกลับไป
พักผ่อน

เฉินหรูอี้ร้ตู วั เองดีว่านางนัน้ มีเพียงตาแหน่ งจอมปลอม

ไร้ซึ่งอานาจใด ไม่ว่าจะอยู่ในตาหนักฉางเล่อหรือกระทังในวั ่ ง
หลังเอง นางก็ยงั ต้องการบารมีของเฉินฮวาย ดังนัน้ หากเฉินฮ
วายเอ่ยปาก นางก็มิอาจหักหน้ าเขาได้ โดยเฉพาะเรื่องที่ เป็ น
ประโยชน์ ต่อทัง้ สองฝ่ าย นางยิ่งมิอาจปฏิเสธ

254
 “ฝ่ าบาทเพคะ”นางเอ่ ยเสี ยงออกมาจากลาคอแผ่วเบา
“พรุ่งนี้ เป็ นเทศกาลฉงหยาง* ยังต้ องขึ้นเขาทู่เอ๋อ ฝ่ าบาททรง
บรรทมเร็วหน่ อยเถิดเพคะ ”

“โอ้ ผู้อาจหาญเฉี ยนง่วงแล้วหรือ?” เซี ยวเหยี่ยนคล้าย

ยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ระยะนี้ เข้านอนเร็วยิ่ง เจ้าคิดว่าพออาทิตย์ตก
ก็จะเอนตัวบนเตียงหลับไปเลยงัน้ สินะ? เจ้าอยากจะเกียจคร้าน
จนตายหรือ?”

เฉินหรูอี้กาหมัดแน่ น ผู้ที่กระทังก่ ิ นกล้วยยังต้องให้ผ้อู ื่น

ป้ อนมีสิทธ์ ิ อนั ใดกล่าวว่านางเช่นนี้ ?

นางขยันอดทนคอยรับใช้ บรรพบุรุษที่ ยงั มี ชีวิตอยู่เช่ น

เขาจนมือเท้าเป็ นระวิงเช่นนี้ มิใช่ขยันมากกว่าเขาอีกหรือ?

นางขยับ ปากจะเอ่ ย วาจา ก็ไ ด้ ยิ น พระสุร เสี ย งตรัส ขึ้น

อย่างเบื่อหน่ าย “เฮ้อ นอนเถิด นอนเถิด เจิ้นคร้านจะเถียงกับ
เจ้า กินมากไปทาให้ง่วงจริงๆ....คืนนี้ เจ้านอนกับเจิ้น”

“หา?！”

255
 พระสุ ร เสี ย งอัน แผ่ ว เบาเพี ย งประโยคเดี ย วขององค์
จักรพรรดินัน้ ทาเอาเฉินหรูอี้และเฉินฮวายตกตะลึงจนดวงตา
เบิกกว้าง ร้องเสียงดังขึน้ พร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

*****ปากดังปุ
่ ้ ยฝ้ าย เป็ นสานวนเปรียบเปรยว่า พรา่ บ่น
ไม่จบไม่สิ้น

*****เทศกาลฉงหยาง หรือเทศกาลผูส้ ูงอายุ เป็ นเทศกาล

ที่จดั ขึน้ ในวันที่ 9 เดือน 9 ตามปฏิทินจันทรคติจีน ซึ่งมีกิจกรรม
ที่ สื บ ทอดกัน มายาวนานคื อ การเดิ น ขึ้ น เขาเพื่ อ สู ด อากาศ
บริ สุ ท ธ์ ิ เป็ นการออกก าลัง กาย และเป็ นกุศ โลบายที่ ท าให้
ลู ก หลานสนใจผู้สู ง อายุ พาผู้สู ง อายุ ขึ้ น เขาสานสัม พัน ธ์ ใ น
ครอบครัว

256
 78 โจ่งแจ้ง

เซียวเหยี่ยนค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ทอดมองไปยังร่าง

เฉินฮวาย นั ย น์ ต าหงส์เ ย็น ชาดุจเคลื อบชัน้ น้ าแข็ง เพี ย งเขา
มองมาก็ทาให้คนแทบจะก้มลงกราบกรานแล้ว

เฉินฮวายมืออ่ อนเท้ าอ่ อนร่างกายสิ้นไร้เรี่ยวแรงไปใน

ทันใด เขาคุกเข่าลงบนพื้น ทว่ากลับลืมไปว่าตนนัง่ อยู่บนเก้าอี้
ครัน้ คุกเข่าลงใบหน้ าก็ชนเข้ากับมุมโต๊ะทาเอาจมูกโด่งสูงของ
เขาแทบหัก

เขาร้ อ งโหยหวนเสี ย งแหลมแล้ ว เงี ย บนิ่ งไปอย่ า ง

กะทันหัน แม้นเจ็บจนหน้ าบิดเบี้ยวเป็ นริ้วดุจส้มแห้ งทว่ากลับ
เก็บกดความเจ็บนัน้ เอาไว้ เสียงอู้อี้ในลาคอนัน้ ติดอยู่ที่คอหอย
จะปล่อยออกมาก็มิได้ จะกลืนลงไปก็ยากนัก

เฉินหรูอี้ฟังแล้วเข้าใจความรู้สึกของเขา กระทังอยากถี
่ บ
เขาสักคราให้เขาปล่อยเสียงนัน้ ออกมาให้หมดสิ้น คงดีกว่าอด
กลัน้ ไว้เช่นนี้ ทาให้คนฟังแล้วทรมานยิ่ง

“หม่อมฉั นสมควรตายหมื่นครัง้ ฝ่ าบาทโปรดลงทัณฑ์

หม่อมฉันเถิดพะยะค่ะ”

257
 เฉินฮวายค่อยๆ ขยับร่างตนออกห่างจากโต๊ะทรงอักษร
แล้วก้มศีรษะลงติดพืน้ โดยแรงเสียงดัง ‘ปึ ก’กระทังตั
่ วเขาเองยัง
ได้ยินเสียง ‘วึงวึง’สะท้อนก้องอยู่ในหู

เขาเขี ยนฎี กาจนถึงดึกดื่น ศีรษะมึนงง ตาลาย มืออ่ อน

แรงไปหมด ทว่ายังมิได้เสียสติ เขารับใช้องค์จกั รพรรดิมาเกือบ
ยี่ สิ บ ปี แต่ ก ลับ กระท าเรื่อ งผิ ด พลาดชนิ ดนี้ ไ ด้ เขาเองก็ไ ร้ ซึ่ ง
วาจาจะกล่าวแล้ว ผู้อื่นอาจมิทราบข้อห้ ามขององค์จกั รพรรดิ
แต่เขามีหรือจะไม่ร?ู้

ถึงกับกล้าสงสัยความสามารถในการร่วมอภิรมย์กบั สตรี
ขององค์จกั รพรรดิ...

เขาต้ องติดโรคสติฟัน่ เฟื อนมาจากผู้อาจหาญเฉี ยนป็ น

แน่ ถึ ง ได้ คิ ด ว่ า ผู้ใ ดก็ส ามารถเป็ นอย่ า งผู้อ าจหาญเฉี ยนที่
สามารถปลอบประโลมองค์จกั รพรรดิให้สงบลงได้แม้ทรงโกรธ
กริ้วเพียงใด

“เจ้าข้องใจอันใดในวาจาของเจิ้นหรือ?” เซี ยวเหยี่ยนข

ยับพระวรกายบนพระที่ นัง่ ใช้พระหัตถ์คา้ พระปราง พระพักตร์
คล้ายแย้มสรวลทัง้ คล้ายไม่แย้มพระสรวลมองไปยังร่างที่ แนบ

258
ติดไปกับพื้นของเฉินฮวาย ท่ าทางคล้ายจะเอาหน้ ามุดปั กพื้น
ไปเสียให้ได้

“หม่อมฉั นมิบงั อาจพะยะค่ ะ” เฉินฮวายลังเลเล็กน้ อย

จมูกโด่งแนบติดกับพื้นเสี ยจนเขาแทบหายใจไม่ออก “หม่อม
ฉันเพียงคิดว่า....ด้วยฐานะของนางกานัลเฉี ยนในตอนนี้ ควรมิ
ควรแจ้งแก่ฝ่ายเตรียมการให้บนั ทึกไว้”

มิ เ สี ย ที ที่ เ ป็ นบุ ค คลใกล้ ชิ ด รับ ใช้ ข้ า งพระวรกายองค์

จักรพรรดิ ช่างโป้ ปดได้อย่างแนบเนี ยนสมบูรณ์ คล้ายกับพร้อม
จะมุดศีรษะลงในกางเกงตลอดเวลา เขารู้ว่ายามใดควรกระทา
เช่นไร อีกทัง้ กระทาได้อย่างเป็ นธรรมชาติยิ่ง ไม่ว่าสถานการณ์
ใดล้วนรับมือได้ทงั ้ สิ้น

สาหรับความสามารถนี้ ของเขานางควรเรียนรู้เป็ นอย่าง

ยิ่ง เฉินหรูอี้ได้แต่ปรบมือเกรียวกราวแก่เขาอยู่ภายในใจ รู้สึก
เลื่อมใสขึน้ มาโดยพลัน

นางกาลังจดจ่อเพื่อเรียนรู้การกระทาของเฉินฮวาย ทว่า
กลับ เหลื อ บไปเห็น สายพระเนตรขององค์จ กั รพรรดิ ที่ ท อด
พระเนตรมายังตน

259
 “หนู ปี้มิข้ องใจอัน ใดเพคะ หนู ปี้เดิ มที ก็เ ป็ นคนของฝ่ า
บาท ฝ่ าบาทจะทรงกระทาอันใดก็ย่อมได้ หนูปี้มีแต่จะปัดกวาด
แท่นบรรทมเฝ้ ารอปรนนิบตั ิ เพคะ” เฉินหรูอี้กะพริบดวงตากลม
โตอย่างจริงใจด้วยใบหน้ าไร้เดียงสา

เซี ยวเหยี่ยนตะลึงงันจนมิอาจกล่าววาจาออกมาได้ อยู่

เป็ นนาน

เฉินฮวายก้มหน้ าติดพื้นด้วยยังมิได้รบั อนุญาตจากองค์

จักรพรรดิ ทว่ากลับลอบชื่นชมเฉินหรูอี้อยู่ในใจ

กิริยาท่าทางและคาพูดของนางมิเหมือนกล่าวประจบต่อ
องค์ จ ัก รพรรดิ ทั ง้ มิ ใ ช่ ก ารกล่ า วปฏิ เสธอย่ า งเย็ น ชา องค์
จักรพรรดิทรงปรารถนาร่วมอภิรมย์กย็ ่อมได้ แท่นบรรทมก็อยู่
ที่ นั น่ .....เพี ย งประโยคเดี ย วถึ ง กลับ ท าเอาองค์จ กั รพรรดิ ผู้มี
วาจามากมายนิ่งเงียบไปในทันใด

ภายใต้สถานการณ์ อนั ยากจะคาดเดานี้ คนทัง้ สองพลัน

เกิดความเข้าใจและชื่นชมต่อกันขึน้ อย่างไม่รตู้ วั

260
 “อย่าได้เอาความคับแคบในใจพวกเจ้ามาตัดสินเจิ้น！”
เซี ยวเหยี่ ยนทาเสี ยงขึ้นจมูกอย่างเย็นชา เชิดคางสะบัดแขน
เสื้อเดินออกไป

เฉินหรูอี้มิกล้าชักช้า รีบร้อนตามออกไป

เฉินฮวายนอนพังพาบลงบนพืน้ ผ่อนลมหายใจยาวอย่าง
โล่งอก มิรนหาที่ ตายย่อมไม่ตาย เขาคงติดตามองค์จกั รพรรดิ
นานเกินไปถึงได้ติดอุปนิสัยเช่นนี้ มาอย่างไม่ร้ตู วั ผิดอันใดไม่
กระทา กลับมาล่วงเกินเรือ่ งปัญหาของบุรษุ สตรี

องค์จกั รพรรดิจะทรงร่วมอภิรมย์กบั ผูใ้ ดก็สดุ แต่พระองค์

เถิด เหตุใดเขาต้องกล่าวให้มากความ รนหาที่ตายโดยแท้ เรื่อง
ที่ ฝ่าบาทมิอ าจกล่ าวตรัส โดยง่ายเช่ น นี้ เขายัง กล้ าสงสัย คง
เกรงว่าตนจะอายุยืนเกินไปจริงๆ

เขาฉงนยิ่ง องค์จกั รพรรดิทรงถูกพี่ น้องเสื อดาวทาร้าย

จนได้รบั บาดเจ็บที่พระหัตถ์ ทว่าเขากลับถูกวันเวลาที่ ต้องคอย
รับใช้ปรนนิบตั ิ องค์จกั รพรรดิทาลายสติปัญญา

เฉินหรูอี้เ ดิน ตามติด ด้ านหลังเซี ยวเหยี่ ย นที่ กาลังเดิน

กลับตาหนักบรรทมอย่างมีโทสะไป

261
 เหล่าบริวารล้วนเห็นจนชินตา ภาพองค์จกั รพรรดิทรงพระ
ราชด าเนิ นรอบต าหนั ก โดยมี เ ฉิ นหรู อี้ ค อยติ ดตามนั ้น ได้
กลายเป็ นเรื่ อ งปกติ ข องต าหนั ก ฉางเล่ อ เสี ย แล้ ว แม้ ย ามนี้
ต าแหน่ ง จะสลับ กัน อยู่ ผู้ค นล้ ว นคิ ด ไปว่ าเป็ นเพี ย งการสลับ
สับเปลี่ยนตาแหน่ งกันเท่านัน้ องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานนา
ผู้อื่นออกมาเดินเล่นโดยรอบ อาจทาผู้อื่นมิยินยอมอยู่บ้าง จึง
ได้เปลี่ยนตาแหน่ งกันบ้างใช่หรือไม่?

องค์จกั รพรรดิของเรา ช่างให้อิสระแก่ปวงชนยิ่ง

หากแม้นองค์จกั รพรรดิท รงมี พระประสงค์เช่ นนั น้ จริง

เฉินหรูอี้เองกลับมิได้ติดใจต่อความสัมพันธ์เช่นนี้ แม้แต่น้อย

เดิ มที น างก็เป็ นหวงโฮ่ วของจักรพรรดิจางเหออยู่แล้ ว

มิใช่ มิเคยละเล่นเช่ นนั น้ กับเขา และหากเขาโปรดปรานในตัว
นางขึ้ น มาจริ ง ๆ นางก็มิ อ าจอยู่ ใ นต าหนั ก ฉางเล่ อ ต่ อ ไปได้
อย่างแน่ นอน ต่อให้ไม่อาจคืนสู่ตาแหน่ งฉายเหรินเช่นเดิมได้
อย่ า งน้ อ ยก็ย งั ได้ ชื่ อ ว่ า เป็ นพระสนม แม้ น เป็ นเพี ย งฉายนวี่
ตาแหน่ งสนมชัน้ ล่างขัน้ แปดที่ มีบรรดาศักด์ ิ ต่าที่ สุด แต่ หาก
สามารถเปลี่ยนตาหนักได้นางก็พอใจยิ่งแล้ว

262
 ยามนี้ นางต้ องวนเวียนอยู่ตาหนักฉางเล่อทัง้ วัน มิต้อง
กล่ าวถึงการสื บค้ นเรื่องการตายอย่างมี เงื่อนงาสองคราของ
นางเลย องค์จกั รพรรดิมิใช่ ผ้โู ปรดปรานเสด็จไปยังวังหลังสัก
เท่าใด การเสด็จไปพบเหล่าพระสนมนัน้ ยากเสียยิ่งกว่าการพบ
สัตว์หายาก ทุกวันต้องคอยต่อกรกับเจตนาอันชัวร้ ่ ายขององค์
จักรพรรดิจนนางแทบจะเหนื่ อยตาย ทาให้ลืมเรื่องคนร้ายที่ ฆ่า
นางตายไปจนสิ้นแล้ว

เฉินหรูอี้ปรนนิบัติดูแลให้ พระองค์ชาระพระพักตร์ด้วย
จิตใจอันว้าวุ่น ครัน้ ยามจะเข้าบรรทม องค์จกั รพรรดิกช็ ี้ไปยัง
เก้ าอี้ คนงามที่ วางอยู่ด้านนอกใกล้ๆ ม่านมุก “เจ้านอนที่ นัน่
หากยามดึ กเจิ้น กระหายน้ าก็มิต้ องเรี ยกใช้ ขนั ที ที่ซุ่ มซ่ ามไม่
เป็ นงานพวกนัน้ ”

กล่าวจบก็ไล่ข้าราชบริพารออกไปจากตาหนั ก แล้วหรี่
ตามองมาทางเฉินหรูอี้อย่างดูแคลนในความคิดอันสกปรกของ
นางและเฉินฮวาย แล้วหันหน้ าหมุนตัวกลับเข้าไปนอนด้านใน

องค์จกั รพรรดิทรงตรัสวาจาเลอะเทอะอย่างไม่ละอาย

เห็นชัดว่าเขาคิดแผนใหม่เพื่อมาทรมานนาง กลางวัน
กลันแกล้
่ งนางยังไม่พอ กลางคืนก็ไม่ละเว้นนาง ปัญหาคือเหล่า
263
ขันที น้อยแม้นเยาว์วยั แต่ เฉินฮวายอบรมสังสอนมากั
่ บมือแต่
ละคนล้วนละเอียดรอบคอบ เขากล่าวเช่นนี้ มิสมเหตุสมผลเลย
ยังบอกว่าพวกเขามือเท้ าหยาบกระด้าง ฝี มือในการปรนนิบัติ
คนของพวกเขาเที ย บกัน แล้ ว นางต่ า งหากที่ เ ป็ นหญิ ง ถึ ก ทน
หยาบกระด้างน่ ะ?

เฉินหรูอี้ลอบกัดฟั น คงต้องตาหนิที่นางช่างหลับได้เงียบ
เชียบ หากให้ดีควรจะกัดฟั นและผายลมบ้าง เขานอนไม่หลับก็
คงถีบนางออกจากตาหนักไปเอง

ปกติแสงไฟในตาหนักองค์จกั รพรรดิจะสว่างไสวยิ่ง ครัน้

ยามบรรทมจะดับไปสองในสาม เหลือไว้เพียงแสงสว่างตามมุม
ต่ า งๆ เฉิ นหรูอี้ ท อดมองยัง แสงไฟอัน ขมุ ก ขมัว นั น้ ก าลัง จะ
เคลิ้มหลับไป พลันยินเสียงองค์จกั รพรรดิพลิกพระวรกายไปมา
บนแท่ น บรรทม เสี ย งที่ เ กิ ด ขึ้ น โดยฉั บ พลัน นี้ ขู่ข วัญ ให้ น าง
ตื่นตัวขึน้ มาอีกครัง้

“เจ้า” พระสุรเสี ยงของพระองค์มิได้ เย็นชาเช่ นเมื่ อครู่

แล้ว ในคา่ คืนดึกสงัดเช่นนี้ กลับฟังดูอ่อนโยนขึน้ มาก “เชื่อเรื่อง
เทพเซียนภูตผีหรือไม่?”

264
 “เชื่อเพคะ” มิเช่นนัน้ ที่นางตายแล้วตายอีกจะเกิดขึ้นได้
อย่างไรเล่า?

“เจ้าเคยเห็นผี?”

เฉิ นหรูอี้ ย กคิ้ ว ขึ้น สู ง เขาก าลัง ละเล่ น ดึ ก สงัด ภูต ผี ม า

เคาะประตู คิดจะขู่ขวัญนางหรือ?

“ไม่เคยเพคะ แต่หนูปี้มิกลัวเพคะ”

“ก็จ ริ ง ”อองค์จ กั รพรรดิ แ สดงออกว่ า เห็น ด้ ว ยกับ นาง

“เจ้าน่ ากลัวกว่าผีเสียอีก”

นางต้องห่างจากองค์จกั รพรรดิสกั สิบหมื่นแปดพันลี้ นาง

จึงจะมิเกรงว่าพระองค์จะทรงทอดพระเนตรเห็นนางกลอกตา
ไปมาเช่นนี้

มีสิ่งใดน่ ากลัวกว่าองค์จกั รพรรดิอีกเล่า?

เฉินหรูอี้ค ร้านจะใส่ ใจเขา จึง แสร้ง หลับ ไม่ส่ ง เสี ย งใด

ออกมา ผ่านไปนานก็มิได้ยินองค์จกั รพรรดิทรงตรัสวาจาเรื่อย
เปื่ อยอันใดอีก ในชัวขณะที
่ ่นางคิดว่าไม่มีอนั ใดแล้วนัน้ พลันได้
ยินเสียงถอนพระปัสสาสะของพระองค์ดงั ขึน้
265
 “เจ้าว่า จักรพรรดิกบั ขันทีแตกต่างกันที่ใด?”

เฉินหรูอี้ได้ฟังเช่นนัน้ ในใจพลันรู้สึกดังมี
่ อาชาป่ านับหมื่น
ตัวทะยานวิ่งอยู่ภายในใจ วิ่งกลับไป วิ่งกลับมา เหยียบยา่ เสี ย
จนนางไร้สิ้นหนทางร่วงหล่นสู่พืน้ พสุธา

คาถามนี้ ช่างโจ่งแจ้งยิ่งนัก

มิละเล่นเช่นนี้ ได้หรือไม่

นี่ มิใช่การบอกนางอย่างชัดแจ้งว่า พร้อมฆ่านางปิดปาก

ได้ทุกเมื่อหรอกหรือ? นางถูกองค์จกั รพรรดิกลันแกล้่ งมานาน
ถึงเพียงนี้ แม้นมิได้เป็ นความชอบที่ยิ่งใหญ่อนั ใด แต่อย่างน้ อย
นางก็เป็ นผู้รกั ชาติบ้านเมือง องค์จกั รพรรดิเหตุใดทรงขุดกับ
ดักผลักนางลงไปเช่นนี้ ?

สิ่ ง ส าคัญ ระหว่ า งกัน ของผู้ค นคื อ ความเชื่ อ ใจ ความ

สัมพันธ์ระหว่างพวกเขาคือมิตรภาพอันลึกซึ้งที่มิอาจทาลายได้
ของผูค้ อยกลันแกล้่ งและผูถ้ กู กลันแกล้
่ ง

เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก เคื อ งยิ่ ง เป็ นคนอย่ า ได้ ก ระท าตนเยี่ ย ง
จักรพรรดิจางเหอเด็ดขาด

266
 79 ยัวแหย่
่

ความจริงคาถามขององค์จกั รพรรดินัน้ คาตอบแสนง่าย

ที่ต่างกันคือผูห้ นึ่ งมีส่วนนัน้ อีกผูห้ นึ่ งไม่มีนัน้ นัน่ เอง

วาจานี้ นางกล่าวออกไปได้หรือ?

เฉินหรูอี้ยอมรับว่านางยังไม่รนหาที่ ตายถึงเพียงนัน้ ผล
ของการยัวแหย่
่ องค์จกั รพรรดินัน้ ... นางยินยอมไปสู้ก บั เสื อ
ดาวยังดีกว่า ไม่แน่ ว่าการถูกมันฉี กเนื้ อถลกหนังอาจสาราญใจ
กว่าก็เป็ นได้

“คื อ ว่ า ..” นางลากเสี ย งขึ้น เสี ยงหนึ่ ง พลัน รู้สึ ก ว่ าตน

เปล่งเสียงสูงเกินไปดังคนท ่ าผิดเกรงคนจับได้กม็ ิ ปาน จึงค่อยๆ
ปรับเสี ยงให้ เบาลง “ความแตกต่ างนั น้ มากเหลือเกินเพคะ ผู้
หนึ่ งมี ค นรับ ใช้ ป รนนิ บัติ ผู้ห นึ่ งคอยรับ ใช้ ป รนนิ บัติ ค น จะ
เปรียบกันได้เช่นไรเพคะ”

พลันได้ยินเขาส่ งเสี ยงในคออย่างเย็นชาแว่วมาแต่ ไกล

“เจ้ารูก้ บั ก้นเจ้าน่ ะสิ”

เฉินหรูอี้ยงั ไม่ทนั ได้ส่งสายตาดูแคลนเขาที่ เป็ นถึงองค์

จักรพรรดิแต่ กลับกล่าววาจาหยาบกระด้ างเรื่องก้ น ปั สสาวะ
267
อุจจาระ กับนางอยู่ทุกวัน พลันได้ยินเขากล่าวต่ อว่า “ไม่ถกู สิ
เจ้ารู้เยอะมากต่ างหาก ในท้ องเต็มไปด้ วยแผนการมากมาย
เอ่ยถามเพียงหนึ่ งคากลับส่ายหัวสามครา ในใจซ่อนเล่ห์กลจน
ต้องยิ้มกรุม่ กริ่มทัง้ วันก็คือเจ้านัน่ แหละ”

“แต่ ก่ อ น” เขากล่ า ว “เจิ้ น คิ ด ว่ า เจ้ า เป็ นพวกตรงไป

ตรงมา ไม่มีอนั ใดที่ มิกล้าเอื้อนเอ่ย แต่บดั นี้ ลื่นไหลเก่งนัก ไม่
ยอมเปิดเผยพิรธุ ใดๆ สนมจ้าวก็เช่นกัน หลังจากที่ตกน้าไปนัน้
ก็เปลี่ยนเป็ นฉลาดยิ่ง เจ้าแค่ศีรษะกระแทก คิดไม่ถึงว่าคล้าย
เปลี่ ย นความคิ ด ไปเลยกระนั ้น กระท าการใดล้ ว นคิ ด อย่ า ง
รอบคอบคล้ายสนมจ้าวยิ่ง”

ครัน้ เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ฟั ง เซี ย วเหยี่ ย นพูด ถึ ง อดี ต หนั ง ตาก็

กระตุกขึน้ มาโดยพลัน

ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะนางคิดมากไปหรืออย่างไร ระยะนี้

พระโอษฐ์ อ ัน ชมชอบตรัส กล่ า วเรื่ อ งไร้ ซึ่ ง แก่ น สารขององค์
จักรพรรดินัน้ โปรดปรานตรัสคาว่า ‘แต่ ก่อน’ยิ่ง ทรงตรัสคานี้
วันละสามรอบดังเวลาเสวยพระกระยาหารก็
่ มิปาน ทุกคราที่
เอ่ยเช่ นนี้ กจ็ ะใช้ สายพระเนตรหงส์อนั แหลมคมคู่นัน้ จ้องนาง
ซ้ายทีขวาทีอย่างมีเจตนาร้าย

268
 ภายนอกพระองค์ทรงคล้ายพระอารมณ์ แปรปรวน ไม่ว่า
จะทรงพอพระทัยหรือโกรธกริ้วล้วนแสดงออกทางพระพักตร์
แต่ความจริงนัน้ ซ่อนเพทุบายไว้มากมายนัก

เขาสรรหาวาจาต่ างๆ มากล่าวยัวแหย่ ่ นางทัง้ วัน เพียง

ชัว่ หัน หน้ า กลับ ไปวุ่น วายกับ กิ จ การงานตนประหนึ่ ง มิ เ คยมี
เรื่องอันใดเกิดขึ้น ขู่ขวัญหัวใจอันอ่ อนแอของนางให้ แทบแด
ดิ้นไป ครัน้ ได้ยินคาว่า ‘แต่ก่อน’นางก็เริ่มหวันใจขึ
่ น้ มาอีก หนัง
ตาทัง้ ซ้ายขวาต่างสลับกันกระตุกไปมา

“.....ฝ่ าบาทอย่าได้เย้าหนู ปี้เช่นนั น้ หนู ปี้โง่เขลานัก มัก

กระทาเรื่องผิดพลาดเสมอจึงทาให้พระองค์ทรงกริ้ว หนูปี้มิกล้า
กล่าวว่าตนฉลาดเพคะ”

“เจ้าดูสิ วาจาที่ กล่าวมาเหล่านี้ มิใช่สิ่งที่ ผ้อู ื่นอยากบอก

แต่เจ้ากลับพลิกแพลงขึน้ มาได้ เจ้ามันเลือกฟังแต่สิ่งดี เจิ้นมิได้
กล่าวแค่เพี ยงว่าเจ้าฉลาดเท่ านัน้ คาว่าเจ้าเล่ห์เจ้ากลับฟั งไม่
เข้าหูเสียแล้ว? ”

ไม่ ท ราบจริ ง ๆ ว่ า จุด ใดที่ ท าให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงพอ

พระทัย ยิ่งตรัสกล่าวพระสุรเสียงยิ่งดังขึ้น ทรงเบิกบานพระทัย

269
จนมิอาจเอนพระวรกายอยู่ได้ ทรงลุกขึ้นประทับนัง่ พระวรกาย
เหยียดตรงโดยพลัน

เฉิ นหรูอี้ เ ห็น เช่ น นั ้น ก็ท ราบทัน ที ว่ า ทรงปรารถนาจะ

พูดคุยกันอีกนาน องค์จกั รพรรดิผ้มู ีพระโอษฐ์อนั ร้ายกาจ หาก
ไม่มีผ้ใู ดคอยควบคุม พระองค์สามารถพูดคุยได้ถึงสองชัวยาม ่
ทัง้ ยังโปรดปรานให้ผ้คู นรอบข้างยกยอเสียจนเคยชิน ผู้ถลาลึก
มาอยู่ข้างพระวรกายในยามนี้ เช่ นนาง อย่าได้คิดฝั นว่าจะได้
นอนเลยคืนนี้

“ฝ่ าบาทเพคะ พรุ่งนี้ เช้ายังต้องขึ้นเขาทู่เอ๋อ พระองค์ยงั

มิทรงพักผ่อนหรือเพคะ? ฝ่ าบาท พระวรกายมีค่าดังทองหมื ่ ่น
ชัง่ ต้องทรงรักษาพระวรกายนะเพคะ”

เซี ย วเหยี่ ยนทาเสี ยงขึ้นจมูก “ร่างกายเจิ้น แข็ง แรงยิ่ ง

กล้าต่ อสู้กบั ขุนพลพิฆาตตัวต่อตัว แม้นใส่ เกราะเหล็กวิ่งเป็ น
สิบรอบก็ไม่แม้แต่จะเหนื่ อยหอบ แค่ขึน้ เขาจะนับเป็ นอันใดได้”

เฉิ นหรูอี้ แ ทบจะบ้ า ส าหรับ เขาคงไม่ นั บ เป็ นอัน ใดได้

กลางวันหากเหนื่ อยล้าก็นอนหลับพักผ่อนได้ ทว่านางเป็ นเพียง
ข้าทาสบริวาร ทุกวันต้ องถูกเขาชี้นิ้วให้ วิ่งไปวิ่งมา ทางานจน

270
แทบเหนื่ อยตายแล้ว ！ นางมันใจว่่ าเขาต้ องแอบแฝงเจตนา
ร้าย ด้วยไม่อยากให้นางได้พกั ผ่อนจึงให้นางมานอนด้วยเช่นนี้

โธ่เอ้ย！

หากมีพระปรีชาสามารถก็ทรงร่วมอภิรมย์กบั นางจริงๆ
เสี ย เลย ทรงลับ พระโอษฐ์ใ นยามวิ ก าลเช่ น นี้ นั บ ว่ า เป็ นเรื่อง
เช่นใดกัน！

นางอดทนอดกลัน้ ไว้ แล้วลุกขึ้นนัง่ โก่งคอตะโกนไปว่า

“ฝ่ าบาทเพคะ หม่อมฉันอยาก.....ชูกง*เพคะ”

เซี ยวเหยี่ยนพลันนิ่งเงียบลง คิดว่านางคงมิอาจอดกลัน้

ต่ อไปได้จึงแสดงอาการต่ อต้ านออกมา แค่เพี ยงถ่ายอุจจาระ
ถึงกับต้ องตะโกนเสี ยงดัง ท่ าทางห้ าวหาญประหนึ่ งไปออกรบ
ปานนี้ เชียวหรือ?

อยู่มายี่สิบปี เพิ่งมีคนร้องขอไปชูกงกับเขาเป็ นครัง้ แรก

เขาเองก็ไร้ซึ่งวาจาจะกล่าว

“เจิ้น อนุญาติ” เขากัดฟันพูดออกไปว่า “รีบไปรีบกลับ”

271
 เฉิ นหรูอี้ ก ลอกตาอย่ า งมิ อ าจอดกลัน้ อี ก ต่ อ ไป องค์
จักรพรรดิช่างทรงโปรดปรานบริหารราชกิจยิ่ง แม้นเป็ นเรื่อง
ขับถ่าย ผายลมก็ยงั ทรงจัดแจง หากได้ถอดกางเกงแล้วผู้ใดจะ
สนว่าเขาเป็ นจักรพรรดิกนั อีกเล่า！

นางอยู่ในสุขานานถึงครึ่งชัวยาม
่ ทาให้ นางกานั ลต้ อง
เข้าไปเคาะเรียกตลอดเวลาว่านางยังอยู่ดีหรือไม่ กระทังนาง ่
คะเนว่าองค์จกั รพรรดิคงบรรทมหลับไปแล้ว จึงได้เดินกลับไป
ยังตาหนัก ผู้ใดเลยจะล่วงรู้นางเพียงถอดรองเท้ า บัน้ ท้ ายเพิ่ง
แตะเก้าอี้ พลันยินเสียงถอนพระปัสสาสะขององค์จกั รพรรดิดงั
ขึน้

“ผูอ้ าจหาญเฉี ยน” เสียงเขานัน้ ทุ่มตา่ “เจ้าเชื่อบาปกรรม

หรือไม่?”

เฉินหรูอี้กดั ฟั นตอบ “เชื่ อเพคะ หนู ปี้เชื่ ออย่างสนิทใจ

เลยเพคะ”

ดัง นั ้น นางจึ ง เชื่ อ ว่ า วัน เวลาที่ เ ขาคอยกลันแกล้

่ ง นาง
เหล่านี้ จะต้องมีสกั วันที่นางจะได้ทวงคืน

272
 นางค่อยๆ ขึ้นไปนั ง่ บนเก้าอี้ ตัดสินใจว่าหากแม้นเขา
กล่ าวสิ่ ง ใดต่ อนาง นางก็จกั แสร้ง ไม่ได้ ยิ น นางเปิดปากหาว
พลันยินเสี ยงเขากล่าวออกมาว่า “เช่ นนั น้ เจ้าเคยคิดหรือไม่
เหตุใดเจ้า...ถึงได้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ได้?”

มารดามัน เถอะ！เขาจงใจโจมตี น างใช่ ห รื อ ไม่ ? ดัง่

ฟ้ าผ่าฟาดลงมา ทาเอาวิญญาณที่ ซ่อนอยู่ภายในของนางแตก
ซ่านไม่มีชิ้นดี

นางไม่ทราบเช่นกัน

นางถูกสวรรค์กลันแกล้
่ งครัง้ แล้วครัง้ เล่าอย่างไม่ทราบ
สิ่งใด และต่อไปอาจจะมีอีกสักกี่ครานางก็มิอาจทราบได้...หรือ
นางต้องฟื้ นคืนมาเพื่อให้องค์จกั รพรรดิกลันแกล้ ่ งอยู่รา่ ไป พวก
เขามี ค วามแค้ น ต่ อ กัน มากี่ ภ พกี่ ช าติ ก ัน เหตุ ใ ดนางถึ ง ต้ อ ง
มาทนให้เขาแก้แค้นอยู่เช่นนี้ ?

เขากล่าวเพียงเท่านี้ ก็พลิกตัวแล้วนอนหลับไป เมื่อหลับ

ฝันหวานแล้วยังกรนออกมาอย่างมีความสุข ทว่านางกลับเบิก
ตากว้างอย่างตกตะลึง ขบคิดอยู่ทงั ้ ราตรีนัน้ กระทังใกล้
่ ฟ้าสาง
จึงหลับไป

273
 สุด ท้ ายหลับ ไปเพี ยงไม่นาน ฟ้ าก็ส างเสี ยแล้ ว ครัน้ ฟ้ า
สาง นางก็รี บ ร้อ นลุ ก ขึ้น รอคอยปรนนิ บัติ ร บั ใช้ ผลัด เปลี่ ย น
่ ยบบนปุยนุ่น เท้าเบาแต่
ฉลองพระองค์ ร่างทัง้ ร่างคล้ายดังเหยี
ศีรษะหนัก

เคราะห์ดีที่ ตงั ้ แต่ ตื่นบรรทมกระทังเสวยพระกายาหาร

่
เช้านัน้ องค์จกั รพรรดิยงั มิทนั มีสติแจ่มใสนัก พระอารมณ์ มิสู้ดี
จึงมิโปรดกล่าวตรัสสิ่งใด แม้นจะเป็ นช่ วงเวลาที่ เหล่าบริวาร
หวาดกลัวที่ สุด ทว่าสาหรับนางกลับเป็ นช่วงเวลาที่ แสนอิสระ
ในทุกๆ วันนัน้ นางชอบช่วงเวลานี้ เป็ นที่สดุ

ครัน้ องค์จกั รพรรดิทรงเสวยพระกระยาหารเช้าเรียบร้อย

แล้ว ก็เสด็จนาขบวนรถม้ามากมายของเหล่าบรรดาพระสนม
มุ่งหน้ าไปยังเขาทู่เอ๋อในซีย่วน

ราชรถขององค์จ กั รพรรดิ น าขบวนอยู่ด้ า นหน้ า เหล่ า

ทหารขนาบข้างอยู่ทงั ้ สองฝัง่ ทาง

ราชรถสลักลายหงส์ และมังกร ภายในโอ่ อ่ากว้างขวาง

องค์จกั รพรรดิทรงเหลือไว้เพียงเฉินหรูอี้เพื่อคอยปรนนิบัติข้าง
พระวรกาย เฉินฮวายและบริวารคนอื่นๆ ให้เดินตามราชรถไป

274
 ครัน้ ราชรถเคลื่อนตัว เซี ยวเหยี่ยนก็นาหมอนอิงจัดวาง
ไว้ด้านหลังตน ประเดี๋ยวให้เฉินหรูอี้ยกชามา ประเดี๋ยวให้นาง
นวดขาให้ แรกเริ่มนางระมัดระวังอย่างยิ่งมิกล้าแม้กระทาการ
ชักช้า ครู่ต่อมาเหลือบเห็นองค์จกั รพรรดิปิดพระเนตรบรรทม
ไป จึงได้ผอ่ นคลายลงแต่มิกล้าแสดงท่าทางอันใดนัก ด้วยเกรง
ว่าจะทาให้พระองค์ทรงตื่นบรรทม และการทรมานครัง้ ใหม่จกั
เริ่มขึน้ อีก

ระยะทางจากตาหนักฉางกงไปถึงซีย่วนแม้นไกลแต่ถนน
มิได้ขรุขระ เฉินหรูอี้นัง่ อยู่บนราชรถด้วยสติพร่าเลือน ในหัว
ว่างเปล่า พลันรู้สึกเจ็บที่ ใบหน้ าขึ้นมาโดยพลัน ตามด้วยพระสุ
รเสียงโกรธกริ้วขององค์จกั รพรรดิ “ผูอ้ าจหาญเฉี ยน！”

เฉินหรูอี้สนสะท้
ั่ านเยือก นางพบว่าเบือ้ งหน้ าตนเต็มไป
ด้ ว ยความมื ด มิ ด ใบหน้ า ของนางซุ ก ตรงพระเพลาขององค์
จักรพรรดิ นางยังมิทนั คิดสิ่งใดได้พลันรู้สึกว่าผมส่วนหลังของ
ตนถูกดึงคราหนึ่ ง เมื่อเงยหน้ าขึ้นก็เห็นพระพักตร์ดาทะมึนดุจ
ก้นหม้อขององค์จกั รพรรดิ ทัง้ เสี ยงดังกรอดๆ จากอาการเข่น
เขี้ยวเคี้ยวฟันนัน้ อีก

275
 *****ชูกง ในสมัยโบราณคืออักษรที่เขียนบนป้ ายอนุญาต
ออกจากห้ องสอบ ขณะมี การสอบจอหงวน ซึ่ งทุกครัง้ ที่ ออก
จากห้องสอบต้ องชูป้ายนี้ และการขออนุญาตออกไปจากห้อง
สอบก็เพื่อเข้าห้องน้า ดังนัน้ หากใครเอ่ยว่า ชูกง จึงหมายความ
ว่า ขออนุญาตเข้าห้องน้า

276
 80 ผันแปรอย่างรวดเร็ว

องค์จกั รพรรดิทรงคารามก้อง ไม่เพียงแค่เฉินหรูอี้ที่ตกใจ

จนต้ องหนี บขาสองข้ างไว้ แน่ น เฉินฮวายและเหล่ าบริว ารที่
เดินตามอยู่ด้านนอกยังอดสันสะท้
่ านมิได้ แม้แต่รถม้าสองคัน
หลังที่ ตามติดมายังได้ยินพระสุรเสียงอันโกรธกริ้วของพระองค์
ได้อย่างชัดเจนและต่างพากันแหวกม่านโผล่ศีรษะออกมาดู

เฉินฮวายเหลือบเห็นผู้ที่โผล่ศีรษะออกมาดูแต่ละคนนัน้
ล้วนแสดงสีหน้ าเอือมระอา กลอกตาขึ้นบน ทัง้ ยังส่ายศีรษะไป
ตามๆ กัน

สภาพการณ์ เ ช่ น นี้ ในต าหนั ก ฉางเล่ อ นั บ ว่ า เป็ นเรื่ อ ง

บัน เทิ ง ใจไปแล้ ว ทุ ก วัน หากนางก านั ล เฉี ยนไม่ ย วยุั ่ ใ ห้ อ งค์
จักรพรรดิคารามลันก็ ่ คล้ายดังวั่ นนัน้ มีเรื่องสาคัญเรื่องหนึ่ งที่
ยังกระทามิสาเร็จทาให้ผคู้ นรูส้ ึกทุกข์ใจยิ่ง

แต่ผใู้ ดจะคาดคิดว่าการเดินทางยังมิทนั ถึงที่หมายอีกทัง้

ยัง มี เ หล่ า พระสนมเดิ น ทางตามติ ด อยู่ ด้ า นหลัง พวกเขาเป็ น
ขบวนยาวเหยียดเช่นนี้ ทว่าองค์จกั รพรรดิกลับเริ่มการละเล่น
นี้ ของพระองค์ขึ้น ทรงคารามลัน่ บันดาลโทสะออกมาอย่างมิ
สนพระทัยต่อภาพลักษณ์ของพระองค์เอง
277
 “หากอยากตายเจ้าจงเอ่ยมาตามตรง！”

ภายในราชรถนัน้ เซียวเหยี่ยนลุกขึ้นนัง่ ตัวตรงอย่างเสีย

จริต โทสะปะทุกระทังใบหน้
่ าเปลี่ยนเป็ นม่วงคลา้ ดุจมะเขือยาว
“เจ้ากระแทกตรงไหนกัน หากกระแทกเสียหายไปแล้วเจ้าจะชด
ใช้ได้หรือไม่！?”

เฉินหรูอี้หน้ าแดงกา่ ไปหมด นางไหนเลยจะคาดคิดว่า

นวดขาให้เขาอยู่ดีๆ ตนจะสติพร่าเลือนกระทังเอาศี ่ รษะไปซุก
ไว้ตรงนัน้ .....ของเขา เรื่องบังเอิญใดล้วนเกิดขึ้นได้ในใต้หล้านี้
ต่อให้นางจะคาดคะเนแม่นยาเพียงใดก็มิใช่จะเป็ นเช่นนัน้ เสมอ
ไป

เขากล่าวเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไรกัน?

ประสาทสัมผัสอันว่องไวยิ่งที่ นางฝึ กปรือมาจากตาหนัก

ฉางเล่อชี้ชนั ขึ้นโดยพลัน พระองค์ทรงตรัสประหนึ่ งว่าแต่ก่อน
มิได้ เสี ยหายอันใดกระนั น้ คงมิใช่ คิดโยนความผิดมาให้ น าง
หรอกนะ จะทรงกล่าวโทษว่าที่ ชิ้นส่ วนบางอย่างของพระองค์
เสียหายไปนัน้ เป็ นเพราะนางไปชนกระแทกเข้างัน้ หรือ?

278
 ครัน้ เมื่อนางคิดได้เช่ นนี้ แผนการต่ างๆ มากมายพลัน
ผุดพรายขึน้ มาในหัว

“เจ้า เจ้า เจ้ามองอันใดกัน?！”

เซี ย วเหยี่ ย นเพี ย งรู้ สึ ก โลหิ ตเดื อ ดพุ่ ง กระทัง่ ปิ ดเอา

สติปัญญาต่างๆ ของเขาไว้หมดสิ้น คิดไม่ถึงว่านางจะจ้องมอง
ส่วนล่างของเขาไม่วางตา เขามิควักลูกตานางออกมากระทื บ
เหยียบยา่ ดังฟองน
่ ้าก็นับว่าดียิ่งแล้ว

เขาพับขาเรียวยาวทัง้ สองข้างขึ้นแนบอกแล้วกอดเอาไว้
ใบหน้ าเดือดพล่านดุจเปลวเพลิง นัยน์ ตาเรียวยาวดุจหงส์จ้อง
นางถมึงทึง

“หยุดแสร้งโง่งมทาตื่นตะลึงต่อหน้ าเจิ้นเสียที เจ้าเจตนา

ให้เป็ นเช่นนี้ ใช่หรือไม่? เจ้าเจตนาใช่ไหม?！”

“มิใช่...” เฉินหรูอี้กล่าวตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

มีชีวิตมาหลายภพชาติ เรื่องหน้ าอับอายใดๆ มีหรือยังมิ

เคยได้พบเจอ ทว่าการเอาศีรษะมุดเข้าไป....ช่างน่ าอับอายยิ่ง
นางรูส้ ึกยากจะเผชิญหน้ าตรงๆ กับความจริงนี้ ยิ่งนัก

279
 ในยามนี้ มีหรือที่ เซี ยวเหยี่ยนจะรับฟั งนาง ทัวทั
่ ง้ ร่างดัง่
ถูกย่างอยู่บนกองเพลิงกองใหญ่กม็ ิ ปาน

เขาถลึงดวงตาอันวาวโรจน์ นัน้ กล่าวท่ าทางมาดมันว่ ่ า

“มิใช่กบั ก้นเจ้าน่ ะสิ เจ้าคงมิรพอใจที่เจิ้นให้เจ้านอนกับเจิ้นเมื่อ
คืนนี้ ครัน้ เห็นเจิ้นกาลังหลับสบายจึงได้คิดแก้แค้น เลยจู่โจม
เจิ้นอย่างมิให้ทนั ตัง้ ตัว！เจ้า....พฤติกรรมน่ ารังเกียจ จิตใจชัว่
ร้าย เจ้าคงสาดน้ าเสียในท้อง*ใส่เจิ้นมาแล้วไม่ตา่ กว่าครึ่ง... นี่
เจ้าร้องไห้ด้วยเหตุใด เจ้าสูญเสี ยสิ่งใดหรือ? ผู้ที่ควรเสี ยใจคือ
เจิ้น เจ้ายังมีหน้ ามาครา่ ครวญอีกหรือ”

เขาขมวดคิ้วแน่ น น้ าเสี ยงแปรเปลี่ ยนไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้ า กล่ า วสิ่ ง ใดก็ว่ า มา อย่ า เอาแต่ ร ่า ไห้ ไ ด้ ห รื อ ไม่ ช่ า งน่ า
ราคาญยิ่ง”

เฉิ นหรูอี้ ก็มิ ท ราบว่ า เหตุ ใ ดน้ า ตาจึ ง ไหลออกมา นาง

เพียงรูส้ ึกมิได้รบั ความเป็ นธรรม นางคงอดกลัน้ มานานเกินไป

เป็ นถึงหวงโฮ่วแต่ เมื่อตายกลับฟื้ นคืนมาเป็ นขันที ต้ อง

ตายครัง้ แล้วครัง้ เล่า กระทังตกมาอยู
่ ่ในสถานการณ์ ที่เป็ นเช่น
วานรคอยให้ องค์จกั รพรรดิกลันแกล้ ่ ง ไม่ว่ากระทาสิ่งใดล้วน
ข่ ม ขู่ จ ะให้ น างตาย วัน นี้ กลับ น่ าอัป ยศยิ่ ง ไม่ เ พี ย งแต่ ต้ อ ง
280
ประจันหน้ ากับองค์จกั รพรรดิอย่างชิดใกล้ซา้ ยังถูกพระองค์ใส่
ร้ายอีก

มารดามัน เถอะ！หากนากมี ใ จคิ ดจู่ โ จมเขาอย่ า ง

ฉับพลันจริง นางคงควักลูกตา ดึงจมูก ถีบส่วนล่างมากว่า ผู้ใด
จะเอาหน้ าไปแนบส่ วนนั น้ กัน ? คิดว่าเขาหอมหวนมากมาย
ปานนัน้ หรือ?

ใช้สติปัญญาเสียบ้างจะตายหรือไร?

นางทาผิดบาปมากี่ชาติภพหรือถึงได้ต้องรับการลงทัณฑ์
อันขมขื่นเช่นนี้ จากสวรรค์

นางทาลายล้างโลกไปกี่ ใบถึงได้ลงทัณฑ์นางเช่ นนี้ ตก

ตายไปกี่คราก็มิอาจหลีกพ้นจากองค์จกั รพรรดิได้ ทุกครัง้ ต้ อง
วนเวี ย นอยู่ ใ นวั ง หลั ง ทุ ก คราต้ อ งมี อ งค์ จ ั ก รพรรดิ เป็ น
ศูนย์กลาง

“......เจ้ามีอนั ใดก็พดู มา หยุดร้องไห้ได้หรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ยนกอดเข่าตน สายตาชาเลืองมองเฉินหรูอี้ที่

รา่ ไห้น้ ามูกน้ าตาไหลประหนึ่ งเจ็บปวดทรมานยิ่ง เห็นน้ าตาที่

281
ไหลรินเป็ นสายนัน้ จึงเกิดราคาญใจอย่างเหลือแสน ทว่าท่าทาง
กับอ่อนลงไม่น้อย แววตาแสดงออกถึงความอับจนหนทาง

ผู้ถกู ชนกระแทกคือเขา เจ็บปวดก็คือเขา อับอายก็คือ

เขา ที่ต้องร้องไห้กค็ วรเป็ นเขา นางกลับแย่งบทบาทของเขาไป
สิ้น

“ข้าว่า...ผู้อาจหาญเฉี ยน เจิ้นยังมิได้กล่าวอันใดด้วยซา้
ทัง้ มิได้บอกว่าจะส่งเจ้าให้กองตัดสินพิจารณาโทษ ทัง้ มิได้เอ่ย
ว่าต้องการชีวิตเจ้า แม้แต่โบยก็มิได้โบย ต่อว่าเจ้าเพียงสองคา
เจ้าต้องกระทาถึงเพียงนี้ ?”

“ไม่....ไม่ ใช่ .....” เฉินหรูอี้ท ราบดี ว่ าตนต้ องหาทางลง

ให้แก่ตน องค์จกั รพรรดิทรงตรัสเช่นนี้ ก็นับว่าเรื่องราวได้พลิก
ผันแล้ว ทว่านางกลับรา่ ไห้จนแม้แต่ตวั เองยังมิอาจหยุดยัง้ มัน
นางได้แต่สะอื้นไห้ น้ามูกน้าตาไหลรินเต็มหน้ า

เซี ย วเหยี่ ย นท าหน้ าบิ ด เบ้ รี บ ร้ อ นล้ ว งผ้ า เช็ ด หน้ าสี
เหลื องในแขนเสื้อตนออกมา ยื น มือไปเช็ด หน้ าให้ น างอย่ าง
สะเปะสะปะ ท่ าทางแข็งกระด้างยิ่งจนแทบจะลอกเอาผิวหนั ง
บนหน้ านางออกมาแล้ว

282
 “เจ้านี่ เหลือเกินจริงเชี ยว เจิ้นยังมิเคยเห็นสนม...มิต้อง
กล่าวถึงสนม แม้แต่ นางกานั ลขันที กม็ ิ มีผ้ใู ดรา่ ไห้ จนมี สภาพ
เช่นเจ้าเลย เจ้าทาให้เจิ้นได้เปิดหูเปิดตายิ่ง”

เฉิ นหรูอี้ เ จ็บ เสี ย จนต้ อ งเบี่ ย งตัว หลบ ร้ อ งไห้ เ สี ย จน

ใบหน้ ายับ เยิ น ครู่หนึ่ ง จึง เอ่ ย กล่ าวด้ ว ยเสี ย งขึ้น จมูกว่ า “ฝ่ า
บาท หม่ อ มฉั น ง่ ว ง...หม่ อ มฉั น ง่ ว งมาก....เมื่ อ คื น หม่ อ มฉั น
ไม่ได้นอนเลย...”

เซี ยวเหยี่ยนตะลึงงัน เอาเถอะ ถ้าหากนี่ เป็ นคาอธิบาย

เพียงหนึ่ งเดียวที่ นางตาหนิต่อว่าเขา...เช่นนัน้ เขาก็ต้องทนรับ
ผลที่เขากระทาไว้นัน้ เอง

ทว่าผู้ใดจะคาดคิด ผู้ที่มีอุปนิสัยห้าวหาญแม้นตกอยู่ใน
สถานการณ์ อนั เกี่ ยวพันถึงชี วิตกลับไม่แม้แต่ จะรา่ ไห้ ถูกเขา
กลันแกล้
่ งจนแทบจะขาดใจตายก็ยงั ไม่มีถวทองค ั่ า*ร่วงหล่น
สักเม็ด เพียงแค่นอนไม่พอถึงกลับร้องห่ มร้องไห้ น้ าตาน้ ามูก
ไหลยืดเช่นนี้ ?

“อย่ า งมากต่ อ ไปเจิ้ น จะให้ เ จ้ า นอนให้ เ ป็ นเวลา ไม่

ทรมานเจ้าแล้ว.....เจ้าหยุดร้องไห้ได้หรือไม่ เจิ้นราคาญจะตาย
แล้ว”
283
 เฉินหรูอี้หยิบผ้าเช็ดหน้ าปักลายมังกรขององค์จกั รพรรดิ
มาเช็ดน้ ามูกตน มองเขาด้วยใบหน้ าอันน่ าสงสารยิ่ง “ฝ่ าบาท
เพคะ หนูปี้สาบานว่าหนูปี้มิได้เจตนาจริงๆ นะ เพคะ”

“เอาเถิด！โอ้ย...สกปรกแทบตายแล้ว.....รีบลงจากรถ
เอาผ้าเช็ดหน้ านี้ ไปทิ้งเสีย เจิ้นมิอยากใช้มนั อีกไปชัวชี
่ วิต....”

นับว่านางสามารถผ่านด้านนี้ ไปได้แล้ว?

เฉินฮวายที่อยู่นอกราชรถ ทัง้ คอยติดตามอยู่ด้านข้างทัง้

คอยเงี่ ย หูฟั ง แม้ น มิ ไ ด้ เ ห็น เหตุ ก ารณ์ แต่ เ ขาติ ดตามองค์
จักรพรรดิมานาน ใบหูค่นู ี้ จึงถูกฝึ กเสียจนฉลาดรู้แจ้ง เขาได้ยิน
ตัง้ แต่ องค์จกั รพรรดิทรงโกธรกริ้วดังอั ่ ิ บตา
่ สนี ฟาดผ่า ชัวพร
สถานการณ์ กลับผันแปรไปอย่างรวดเร็ว คิดไม่ถึงว่าจะยอมรับ
ในความผิดตน ท่ าทางเปลี่ยนแปรอย่างฉั บพลัน แม้แต่ เขาที่
ฝึ กฝนจิตใจให้แข็งแกร่งมานานปี ยังคิดตามไม่ทนั

จัก รพรรดิ จางเหอทรงครองราชย์ ม าแล้ ว สี่ ถึ ง ห้ า ปี

อุปนิสัยนั บวันยิ่งยากจะคาดเดา โดยเฉพาะในเรื่องของสตรี
พระองค์ยิ่งมิเคยเห็นใจ

284
 นี่ เรียกว่าผู้อยู่สุขสบายมิเข้าใจความลาบากของผู้ทุกข์
ยาก องค์จกั รพรรดิดจุ ดังจั ่ นทราที่ถกู ดวงดาราแวดล้อม จึงเคย
ชินต่อการบันดาลโทสะตามใจชอบ หากพระองค์ทอดพระเนตร
มอง...ก็มิใช่จะหยุดเพียงแค่นัน้ ไม่ถึงสองวันพระองค์กอ็ าจทน
ไม่ได้แล้ว

ทว่ า ความอดทนที่ อ งค์จ กั รพรรดิ มี ต่ อ นางก านั ล เฉี ย

นนัน้ กลับมากกว่าที่พระองค์เคยมีมา

ภายนอกอาจเห็น ว่ า องค์จ กั รพรรดิ บ ริ ภ าษนางก านั ล

เฉี ยนต่ างๆ นาๆ ทุกวันล้วนเปลี่ยนวิธีทรมานนาง นางเพี ยง
กล่ า ววาจาที่ อ ั ด อั น้ มานานแค่ ห นึ่ งค าถึ ง กลั บ ท าให้ อ งค์
จักรพรรดิล้มคะมาไม่เป็ นท่า กล่าววาจามิออกอยู่เป็ นนาน แต่
กลับมิถกู บริภาษใดๆ ผูท้ ี่พระองค์ทรงคอยกลันแกล้ ่ งอย่างเบิก
บานพระทัย อยู่ทุ ก วัน อย่ า งไม่ เ บื่อ หน่ า ย ก็มี เ พี ย งนางก านั ล
เฉี ยนผูน้ ี้ เท่านัน้

อนาคตภายหน้ าช่างยาวไกลนัก

285
 *****น้าเสียในท้อง คาเปรียบเปรย หมายถึง แผนการร้าย
ความคิดชัวร้
่ าย เจตนาไม่ดี

*****ถัวทองค
่ า คาเปรียบเปรย หมายถึงน้าตา

286
 81 คุ้นเคย

ครัน้ เฉินหรูอี้หยุดร้องไห้กร็ ้สู ึกว่าดวงตาตนคล้ายมีกาว

ติดอยู่ มิต้องส่องคันฉ่ องก็ทราบได้ทนั ที ว่าหน้ าต้ องบวมอย่าง
แน่ นอน หากออกเดินไปต้องกลายเป็ นที่ขบขันของผูอ้ ื่นแน่

พระสนมเหล่านัน้ ไม่ทราบว่านางต้องเผชิญวารีลึกเปลว
ไฟร้อน*ในตาหนักฉางเล่อ คิดเพียงว่านางเป็ นศาลาริมน้ า* มี
ชีวิตสุขสบายดังเทพเซี
่ ยน พระสุรเสียงที่ องค์จกั รพรรดิคาราม
ออกมานัน้ ดังทะลุเมฆหมอก แม้นรถม้าที่อยู่ไกลอาจฟั งไม่ชดั
นั ก ทว่าต่ งกุ้ยเฟยที่ อยู่ใกล้ที่สุดกลับได้ยินชัดเจนยิ่ง หากนาง
ยังต้ องนาใบหน้ าบวมเป่ งของตนออกไป ก็มิต่างอันใดกับการ
โยนหน้ าตนลงบนพืน้ แล้วเหยียบซา้

นางยอมมี ชี วิ ต ที่ ล าบากท่ า มกลางบริ ว ารของต าหนั ก

ฉางเล่อ นางมิขอโดดเด่ น เพี ยงแค่ ไม่เป็ นที่ จบั ตาของผู้คนก็
พอแล้ว ผู้ใดจะทราบว่าในขณะที่ พระองค์ขอร้องให้ นางหยุด
ร้องไห้อยู่นัน้ ความอดทนก็ค่อยๆหมดไป เดิมที กค็ ร้านจะเอ่ย
วาจาอันหาสาระมิได้กบั นางอยู่แล้ว จึงตรัสมาเพียงคาว่า “หาก
ยังชักช้าอีก จะตีขาให้หกั เสีย” หลังจากนัน้ ก็กระโดดลงจากราช
รถ ประหนึ่ งมีสนุ ัขป่ าไล่ตามหลังเขามาก็มิปาน

287
 เมื่อครู่นางควรร้องไห้อย่างสุดกาลังให้สลบไปในราชรถ
เสีย แล้วนอนหลับพักสักงีบ！

เฉินหรูอี้บิดเบ้มุมปาก แขนอย่างไรก็มิอาจงัดข้อต่ อขา

ได้ นางมิสนใจการประทินโฉมแล้ว รีบร้อนกระโดดลงจากราช
รถตามไปทันที นางและเฉินฮวายต่างยืนประกบคนละข้างอยู่
ด้านหลังองค์จกั รพรรดิ

ยังมิทนั รอให้ รถม้าด้านหลังจอดสนิท องค์จกั รพรรดิมิ

ทรงกล่าวทักทายผูใ้ ด แม้แต่ต่งกุ้ยเฟยที่ลงจากรถม้าก่อนใครก็
เห็นเพียงพระขนองขององค์จกั รพรรดิอยู่ไกลลิบ พระองค์มิทรง
ตรัสแม้เพียงคา ทรงนาเหล่าบริวารที่ คอยติดตามอยู่ด้านหลัง
มุ่งหน้ าขึน้ สู่ยอดเขา

วังหลังของจักรพรรดิจางเหอมิได้มีพระสนมมากมายนัก
กระนัน้ ก็มิอาจนาพามาได้ทุกคน เพื่อให้ได้เป็ นหนึ่ งในยี่สิบคน
นั ้น พวกนางต่ า งแย่ ง ชิ ง กัน แทบตาย หวัง เพี ย งได้ มี โ อกาส
ปรากฏโฉมต่อหน้ าองค์จกั รพรรดิสกั ครัง้ ให้พระองค์ได้ร้สู ึกถึง
การมีตวั ตนของพวกนางบ้างก็เพียงพอแล้ว

288
 ผู้ใดล้วนมิอาจคาดคิดว่าตัง้ แต่ เริ่มออกเดินทางจนทุก
อย่างจบลง สิ่งที่ ทาให้คนส่วนใหญ่อึ้งงันคือมิอาจเห็นได้แม้แต่
ชายฉลองพระองค์ด้วยซา้

บรรดาเหล่าสนมล้วนก่นด่า

เมื่ อ ครัง้ สตรี ส กุล จ้ า วเป็ นที่ โ ปรดปรานนั น้ ต่ อ ให้ ช อบ

อวดอ้างวางอานาจ แต่พวกนางก็ยงั ได้เห็นองค์จกั รพรรดิเสด็จ
ดาเนินวังหลังอยู่บอ่ ยครัง้ หากผูใ้ ดมิกลัวตาย อยากเข้าไปสกัด
กัน้ องค์จกั รพรรดิกย็ งั สามารถกระทาได้

ผู้ใ ดเลยจะล่ ว งรู้เ มื่ อ ครัน้ สตรี ส กุล เฉี ยนเข้ า ไปอยู่ ใ น
ต าหนั ก ฉางเล่ อ นั ้น กลับ ตามติ ด องค์จ กั รพรรดิ มิ ย อมปล่ อ ย
พวกนางมิเคยได้เห็นพระองค์ในวังหลังอีกเลย ยามนี้ เป็ นธรรม
เนี ยมขึน้ เขาในเทศกาลฉงหยางก็ยงั มิยอมให้เหล่าพระสนมพบ
พัก ตร์แ ม้ เ พี ย งสัก น้ อยนิ ด นางคอยกี ด กัน ทุ ก วิ ถี ท าง ฝี มื อ
โหดเ**้้ ยมกว่าสตรีสกุลจ้าวมากนั ก มิเพียงไม่ให้ พวกนางได้
เห็นพระองค์ แม้แต่กลิ่นกายก็มิอาจได้ ดอมดม

“ได้ยินว่า เมื่อคืนสตรีสกุลเฉี ยนนอนในตาหนักบรรทม

ขององค์จกั รพรรดิ?” สนมลู่เดินไปยืนข้ างกายต่ งกุ้ยเฟย คิ้ว
ขมวดคิ้วแน่ น สายตามีแววเบือ่ หน่ าย
289
 “เรื่องในตาหนั กฉางเล่อเจ้ายังกล้าไปสื บอี ก” ต่ งกุ้ยเฟ
ยกวาดตาสารวจไปรอบๆ แล้วกล่าวตาหนิเสี ยงเบา ทว่ากลับ
มิ ไ ด้ มี ท่ า ที ดุด นั อัน ใด ดูไ ปคล้ า ยห่ ว งในความปากสว่ า งของ
สนมลู่เสี ยมากกว่า ด้วยกลัวว่าจะมีผ้ไู ม่หวังดี นาเรื่องนี้ ไปเล่า
ลือ

“เรื่อ งของนางก านั ล เฉี ย นมิ จ าเป็ นต้ อ งไปสื บ เสาะก็มี

เสี ย งลมพัด ลอยมาเอง”สนมจงเดิน ตามหลังสนมลู่มา ก็เ อ่ ย
แทนนางขึ้นว่า “เพียงไม่ทราบว่าเป็ นผู้ไม่หวังดีหรือตัวนางเอง
ที่ปล่อยข่าวพวกนี้ ออกมา”

“สตรีสกุลเฉี ยนเดิมทีนัน้ ถูกสตรีสกุลจ้าวกดข่มไว้ ยามนี้

สตรีสกุลจ้าวสิ้นแล้ ว นางกลับฉลาดลา้ ขึ้นมามาก ถึงกับวาง
แผนได้อย่างแยบยล” สนมโหลวนั น้ เป็ นดังคนรู ่ ้ใจของต่ งกุ้ย
เฟย ทัง้ สองนัง่ รถม้าคันเดียวกันซึ่ งแน่ นอนว่าต้ องได้ยินเสี ยง
องค์จกั รพรรดิอย่ างชัดเจน เดิมที คิดว่าสตรี สกุลเฉี ยนไม่ว่ า
อย่ า งไรก็ค งได้ ร บั การลงทัณ ฑ์จ ากองค์จ กั รพรรดิ มิ เ บาเลย
ทีเดียว

ผู้ใดจะคาดคิดว่าเรื่องราวจะเงียบหายไร้ร่องรอยดุจสาย
ลมพัดผ่านสายน้า คล้ายกลับมิเคยมีเรื่องราวใดเกิดขึ้นกระนัน้

290
องค์จกั รพรรดิและสตรีสกุลเฉี ยนเดินเคียงบ่าขึ้นเขากันไปราว
กับไม่เคยมีเรือ่ งเช่นนี้ เกิดขึน้

“กุ้ยเฟยควรจะตื่นตัวระแวดระวังไว้ดีกว่านะเพคะ” สนม
จงกล่ า วอย่ า งเฉยชา น้ า เสี ย งเป็ นปกติ ยิ่ ง กว่ า ครัง้ ที่ ข อร้ อ ง
ต่งกุ้ยเฟยให้ย้ายสตรีสกุลเฉี ยนกลับตาหนักเหยาฮว๋าเสียอีก

ต่ ง กุ้ย เฟยหัว เราะน้ อยๆ คราหนึ่ ง “ก็ แ ค่ น างก านั ล

เล็กๆ”

.........

เขาทู่เอ๋อแม้นทัศนี ยภาพงดงามทว่ากลับมีเส้ นทางคด

เคี้ยวประหนึ่ งงูเลื้อย ยากนักจะขึ้นสู่ยอดเขาได้โดยง่าย บนเขา
มีก้อนหินสลับซ้ อนเป็ นชัน้ พฤกษาหนาทึ บ เซี ยวเหยี่ ยนต้ อง
ขึ้นเขาแห่ งนี้ ในทุกๆ ปี คุ้นเคยเส้ นทางเป็ นอย่ างดี มิได้ รู้สึก
แปลกใหม่อนั ใด

เขาเร่ ง ฝี เท้ า ก้ า วไปอย่ า งรวดเร็ว ตามสัญ ชาตญาณ

่ ้สึกตัวอีกคราจึงรู้ว่าได้ทิ้งบริวารไว้ด้านหลังไปไกลมาก
กระทังรู
แล้ว เขารออยู่นานจึงเห็นเฉินหรูอี้และเฉินฮวายพร้อมเหล่าบริ
วาณเร่งตามติดมาถึงตนด้วยอาการกระหืดกระหอบ

291
 “โธ่เอ๋ย เหตุใดเจ้าจึงได้อปั ลักษณ์ถึงเพียงนี้ ?”

ตัง้ แต่ ลงจากราชรถมา นี่ เป็ นครัง้ แรกที่ องค์จกั รพรรดิ

ทอดพระเนตรมองเฉินหรูอี้อย่ างตัง้ พระทัย แค่ เพี ยงได้ ท อด
พระเนตรเห็นถึงกับทาให้ พระองค์ต้องผงะถอยเลยที เดียว จึง
ตรัสวาจาด้วยพระพักตร์แสนรังเกียจ

เฉินหรูอี้ร้องไห้เสร็จก็มิได้มีเวลาล้างหน้ า แป้ งที่ ผดั มาก็

ล้ ว นถูก น้ า ตาชะล้ า งจนมอมแมมไปหมด ดวงตาบวมเป่ ง
เล็กน้ อย แม้แต่ จมูกก็ถกู นางบีบสังน ่ ้ ามูกเสี ยจนแดงเถือก ทา
ให้ผคู้ นมิกล้าหันมองโดยตรง

ครัน้ เฉินหรูอี้ได้ฟังดังนัน้ ก็รสู้ ึกกระสับกระส่ายยิ่ง

เป็ นผู้ใดกันที่ ทาให้นางต้องร้องไห้จนหมดสภาพเช่นนี้ ?

เป็ นผู้ใดที่ มิสนแม้คาวอนขอของนาง ยืนยันให้นางต้องออกมา
พบผูค้ นในสภาพเช่นนี้ ?

บัดนี้ รงั เกี ยจว่านางอัปลักษณ์ ? ยืดอกรับเถิด นางกลับ

อยากให้ บรรดาพระสนมได้เห็น นางกานั ลเฉี ยน ที่ พวกเขาเล่า
กล่าวว่าองค์จกั รพรรดิทรงลุ่มหลงเสียจนไม่แม้แต่จะย่างกราย

292
ไปเยือนวังหลังนัน้ งดงามปานใด ให้พวกเขาได้เข้าใจถึงความ
สุนทรียข์ ององค์จกั รพรรดิดสู กั ที

“หนูปี้หยาบกระด้าง เดิมทีกม็ ิ ได้โอนอ่อนดุจกิ่งหลิว ยาก

นั ก จะต้ อ งตาผู้ใ ด” นางหรี่ ต าลงเล็ก น้ อ ยคล้ า ยก าลัง ยิ้ ม แต่
ความจริงกลับน่ าเกลียดกว่าร้องไห้เสียอีก

เซี ยวเหยี่ยนถูกความอัปลักษณ์ นัน้ ของนางทาให้ อึ้งงัน

ไป

“การพรรณนาเช่นนี้ ของเจ้าช่างดูแคลนกิ่งหลิวนัก” เขา

ส่ายศีรษะไปมา “เจ้ามิอาจยืนข้างเจิ้นในสภาพอัปลักษณ์ เช่นนี้
ได้ ประเดี๋ ย วถึ ง ยอดเขาแล้ ว เจ้ารี บ ผัด หน้ าเสี ย ใหม่ . ..ต่ อ ไป
อย่าได้รอ้ งไห้เช่นนัน้ อีก ช่างอัปลักษณ์ยิ่ง”

“หน้ าตาบูดเบีย้ วไปหมดแล้ว”

เฉินหรูอี้อึ้งงัน กล่าววาจามิได้อยู่เป็ นนาน

เซี ยวเหยี่ยนคล้ายค้นพบความสาราญชนิดใหม่กระนัน้
เขามิได้ชื่นชมทัศนี ยภาพแล้ว และมิได้เดินจา้ อ้ าวดังจะรี
่ บไป
จุติอีก เขาเดินไปสองก้าวก็หนั กลับมาเหลี ยวมองนางที หนึ่ ง
มุมปากยิ่งยิ้มยิ่งกว้าง ดูท่าอารมณ์คงเบิกบานขึน้ แล้ว
293
 เฉินฮวายลอบโบกสะบัดมือให้บริวารด้านหลังตน เหล่า
บริ ว ารจึ ง เจตนาเดิ น ให้ ช้ า ลง เพื่ อ ทิ้ ง ระยะห่ า งจากด้ า นหน้ า
เล็กน้ อย

“เจ้าเคยมาที่นี่?”

เฉิ นหรูอี้ จ้ อ งมองไปที่ พื้น แสร้ ง มองไม่ เ ห็น ศี ร ษะของ

เซี ยวเหยี่ยนที่คอยแต่จะหันกลับมาอยู่เรื่อย ตลอดทางล้วนคุ้น
ชินกับวาจาประชดประชันของเขา คิดไม่ถึงคาถามที่ ออกจาก
ปากเขาประโยคเดียวนี้ ถึงกับทาให้นางตะลึงงันไป

“...เขาทู่ เ อ๋ อ เป็ นเขาที่ ต ัง้ อยู่ ต รงกลางพระราชวัง แห่ ง

ราชวงศ์จิ้น เป็ นพื้นที่ ของพระบรมวงศานุวงศ์ ปี ที่ แล้วหนูปี้ยัง
อยู่ที่หอสุขสันต์ จะมีสิทธ์ ิ อนั ใดขึน้ มาที่นี้ได้เล่าเพคะ”

ครัน้ เซียวเหยี่ยนได้ฟังก็ขมวดคิ้วมุ่น “เจิ้นถามว่าเจ้าเคย

มาหรือไม่ มิต้องกล่าวเฉไฉไปเรือ่ งอื่น”

ถามว่าเคยมาหรือไม่ ผู้ใดถามว่ามีสิทธ์ ิ หรือไม่มีสิทธ์ ิ งัน้

หรือ?

“มิเคยมาเพคะ” เฉินหรูอี้กะพริบตาปริบๆ

294
 หากกล่าวตามจริง นางต้องเคยมาอย่างแน่ นอนและมิใช่
เพี ย งครัง้ เดี ย วด้ ว ย ในคราที่ น างยัง เป็ นหวงโฮ่ ว นั น้ ก็ได้ น า
เหล่าพระสนมขึน้ เขาแห่งนี้ มาด้วยกันกับองค์จกั รพรรดิ นางยัง
จาได้ถึงครัง้ แรกที่ ขึ้นเขามากับพระองค์ ในคื นนั น้ มิทราบว่า
องค์จ กั รพรรดิ ท รงเสวยสิ่ ง ใดผิ ด ส าแดง ท าให้ ป วดพระนาภี
ขันทีน้อยต้องถือพระสุพรรณราชตามติดตลอดทาง

แน่ นอนว่าเรือ่ งนี้ มิอาจกล่าวออกไปได้

เซี ยวเหยี่ยนหันมองดูนางอย่างฉั บพลัน “เจิ้นเห็นเจ้าดู

คุ้นเคยเส้นทาง กระทาเหมือนมิใช่นี่เป็ นครังแรก”
้

หนังตาบวมเป่ งของเฉินหรูอี้กระตุกวูบ

มารดามัน เถอะ องค์ จ ัก รพรรดิ ต รัส กล่ า วอย่ า งแฝง

ความหมายบางสิ่ง คล้ายเจตนาลองเชิงนาง หรือว่านางระแวง
ไปเอง นี่ อาจเป็ นเพียงวาจาท่ าทางเย้าแหย่ขององค์จกั รพรรดิ
เท่านัน้ นางแค่คิดมากไปเอง?

“เหตุใดฝ่ าบาทจึ ง ตรัส เช่ น นั น้ เล่ าเพคะ หนู ปี้เดิ น ตาม

พระองค์อยู่ด้านหลังตลอด”

295
 เซียวเหยี่ยนกอดอกตน ส่งยิ้มอันลา้ ลึกอย่างยากจะคาด
เดาให้นาง แล้วหันหลังกลับเดินมุ่งไปข้างหน้ า เหลือเพียงเฉิน
หรูอี้และเฉินฮวายที่หนั มองสบตากัน

“กงกงคิดว่า ฝ่ าบาททรงหมายความว่าอันใดหรือ?” เฉิน

หรูอี้อดถามออกมามิได้

เฉินฮวายมองนางคราหนึ่ ง และส่ งยิ้มลา้ ลึ กอันยากจะ

คาดเดาให้ แก่นางแล้วเดินตามองค์จกั รพรรดิไปโดยไม่แม้จะ
กล่าวสิ่งใด

มี ความหมายอันใดเขาล้วนมองไม่ออก เขาคิดว่าองค์
จักรพรรดิเพี ยงหาวาจามากล่าวยัวเย้ ่ านางกานั ลเฉี ยนเล่นก็
เท่ านั ้ น วาจาเช่ นนี้ เขากล่ า วออกไปได้ ห รื อ ? เช่ นนั ้ น
ภาพลักษณ์ อนั ยิ่งใหญ่ องอาจ ของพระองค์จะยังหลงเหลืออยู่
หรือไม่เล่า?

*****วารีลึกเปลวไฟร้อน เป็ นสานวนเปรียบเปรยถึงชีวิต

ที่ทุกข์ยากลาบากอย่างถึงที่สดุ

296
 *****ศาลาริมน้ า เป็ นสานวนเปรียบเปรยว่าได้ เข้ าใกล้
บุคคลหรือเรื่องราวบางอย่าง จึงได้รบั ผลประโยชน์ บางอย่าง
ก่อนผูอ้ ื่น

297
 82 เด็ดขาด

เฉินหรูอี้ถกู รอยยิ้ มอันยากจะคาดเดาของนายบ่าวทัง้

สองทาให้มึนงงยิ่ง

คนเช่ น ใดย่ อ มเลี้ ย งนกเช่ น นั น้ มี น ายเช่ น ใดบ่าวย่ อม

เป็ นเช่นนัน้ องค์จกั รพรรดิความคิดมิปกติ ดาริแปลกพิกล แม้
แต่เฉินฮวายที่ติดตามยังมิอาจกล่าววาจาให้ผคู้ นเข้าใจได้

เขายัง จดจ าว่ า ต้ อ งเงี ย บเสี ย งมิ เ อ่ ย ปาก ดัง่ มี จิ ต ใจ

เชื่อมโยงกันอยู่เช่นนัน้ หรือ?

ก็มิ ใ ช่ ค วามลับ ที่ เ กี่ ย วพัน ถึ ง ความเป็ นความตายของ

ราชวงศ์จิ้ น เสี ย หน่ อ ย บอกใบ้ส ัก หน่ อ ยจะตายหรื อ ไร? ชาติ
บ้านเมืองจะล่มจมงัน้ หรือ?

เฉินหรูอี้มีโทสะยิ่ง พรา่ บ่นก่นด่าเดินติดตามไป

ครัน้ เฉินฮวายเห็น ใบหน้ าที่ เ ต็มไปด้ ว ยความไม่ พ อใจ

ของนางก็ เ กิ ดความกัง วลว่ า อาจไปยัว่ แหย่ ค วามรู้ สึ ก อัน
เปราะบางขององค์จ กั รพรรดิ เ ข้ า ซึ่ ง อาจท าให้ พ ระองค์ก ลัน่
แกล้งนางโดยไม่สนพระทัยว่ากาลังอยู่ต่อหน้ าบริวารนับร้อย

298
 ผู้ใดจะทราบองค์จกั รพรรดิไม่เพียงมิทรงกริ้วทัง้ ยังทรง
เบิกบานพระทัยยิ่ง พระพักตร์แย้มพระสรวลดุจดังบุ ่ ปผา เหนื อ
พระเศียรเกิดเมฆมงคล ใต้พระบาทเกิดวายุ ทรงก้าวพระบาท
ยาวปี นป่ ายขึน้ สู่ยอดเขา ด้วยพระอารมณ์ประหนึ่ งว่า ‘ขอเพียง
เจ้ามิเบิกบาน ข้าจักเบิกบานยิ่ง’

ได้ เป็ นผู้ที่มีความสาคัญต่ อองค์จกั รพรรดิต้ าจิ้น เช่ น นี้

เฉินหรูอี้ร้สู ึกกล่าววาจาใดไม่ออกแล้ว นางมิเคยทราบมาก่อน
ว่าองค์จกั รพรรดิจกั เป็ นผูม้ ีความปรารถนาเช่นนี้

เพราะว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงเพิ่ มความเร็ว ขึ้ น อย่ า ง

ฉับพลัน บริวารของตาหนักฉางเล่อจึงถึงยอดเขาเร็วกว่าที่ คาด
ไว้ถึงครึง่ ชัวยาม
่

ต้ นสนสูงใหญ่เที ยมเมฆ ปกคลุมไปทัวยอดเขา ่ ข้างป่ า

แห่งนี้ มีตาหนักอยู่หลังหนึ่ ง ด้านหน้ าตาหนักมีน้าไหลวนอยู่ใน
สระทองแดง ด้านหน้ าสระมีอ่างหยกขาววางอยู่ ในอ่างหยกมี
มัง กรที่ แ กะสลัก ด้ ว ยหยกตัง้ อยู่ วารี สี เ ขี ย วมรกตพวยพุ่ ง
ออกมาจากปากมังกรตกลงไปในอ่ างหยก มีสายธารเล็กๆ ที่
คดเคี้ ย วเลี้ ย ววนผ่า นรอบต าหนั ก ไปบรรจบในสระทองแดง
กลไกนี้ อศั จรรย์น่าสนใจยิ่ง

299
 ทว่าเฉินหรูอี้กลับมิได้ตื่นเต้นตกใจเช่นครัง้ แรกที่ ได้เห็น
ในใจคิดเพียงอยากผัดแป้ งประทินโฉมใบหน้ าที่แม้แต่เฉินฮวาย
ก็ย งั มิ อาจทนมองได้ โดยตรง นางฉวยโอกาสที่ อ งค์จ กั รพรรดิ
เสด็จดาเนินล่วงหน้ าไปก่อน จึงส่งเสี ยงบอกเฉินฮวายและหา
มุมสงบผัดหน้ าทาแป้ งใหม่

ความจริงนางดูออกนานแล้วว่าองค์จกั รพรรดิมิได้มีใจ
คิดฆ่านางให้ตายจริงๆ ที่ทรงตรัสว่าจะโบยจะประหารนางนัน้ ล้วน
เป็ นเพี ย งแผนการกลันแกล้
่ ง ทรมานนาง ได้ เ ห็น นางตกจน
สภาพอเนจอนาถสีหน้ าสลดเท่านัน้

ส าหรับ นางความเคารพย าเกรงนั ้น ยัง มี อ ยู่ อย่ า งไร

จัก รพรรดิ ก็ท รงเป็ นผู้มี เ กี ย รติ เดิ ม ที พ ระองค์ก็เ ป็ นผู้มี พ ระ
อารมณ์ ผนั แปรได้ง่าย แต่ นางก็มิได้ระแวดระวังเหมือนครัง้ ที่
ตนเพิ่งไปอยู่ตาหนักฉางเล่อ ยามนัน้ แม้นหายใจยังมิกล้าเสี ยง
ดัง ด้ ว ยเกรงว่ า เสี ย งและอาการตกใจใดๆ จะท าให้ อ งค์
จักรพรรดิข่นุ ข้องหมองพระทัย เช่นนัน้ ชีวิตน้ อยๆ ของนางคง
ได้นับถอยหลังลงไปทุกวันแล้ว

รอจนนางปี นป่ ายอย่ างเชื่ องช้ า ไปจนถึง ยอดเขา องค์

จักรพรรดิกท็ รงนัง่ ประทับในศาลาด้านตะวันตกและเริ่มเสวย
แล้ว บนโต๊ะมี เนื้ อกระต่ ายย่างที่ ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทัววางอยู
่ ่
300
พระองค์ทรงใช้พระขรรค์อนั วิจิตรนัน้ จิ้มเนื้ อขึน้ เสวย พระโอษฐ์
มันวาวด้วยน้ามัน

ต่ ง กุ้ย เฟย สนมโหลว สนมหวัง และสนมลู่ นั ง่ อยู่ ก ับ

พระองค์ด้ ว ย สายตาของสตรี ง ดงามทัง้ สี่ ต่ างจ้ องมองที่ อ งค์
จักรพรรดิ แต่ น่าเสี ยดายที่ พระองค์กลับจดจ้องอยู่ที่เนื้ อเสี ย
มากกว่า

เนื้ อหนึ่ งชิ้น สุราหนึ่ งคา ทรงเสวยอย่างสาราญยิ่ง

ทว่ าพวกนางนั น้ ดี หน่ อยที่ ย งั ได้ เ ห็น ได้ นั ง่ ร่ว มโต๊ะกับ

องค์จกั รพรรดิ พระสนมตา่ ศักด์ ิ ต่างถูกนาเข้าไปในตาหนักชิงซ
วี รอจนการตระเตรียมเนื้ อและสุราพรังพร้ ่ อมเสร็จสรรพจึงจัก
เริ่มพิธี พวกนางนัน้ ไม่มีแม้แต่โอกาสจะเดินผ่านสายพระเนตร
องค์จกั รพรรดิเพื่อแสดงถึงการคงอยู่ของตนด้วยซา้

เฉินหรูอี้ฉวยโอกาสที่ เทพเซี ยนมิทราบภูตผีไม่รู้ปะปน

เข้าไปในกลุ่มบริวารของตาหนั กฉางเล่อ ผู้ใดเลยจะล่ วงรู้ว่า
สายพระเนตรขององค์จกั รพรรดิช่างแหลมคมนัก ประหนึ่ งนก
เค้ าแมวในยามราตรี ก็มิปาน พริบ ตาก็ส ามารถคาบเหยื่ อได้
อย่างเร็วไว

301
 “ผู้อ าจหาญเฉี ยน เจ้ า คิ ด จะซ่ อ นตัว งัน้ หรื อ ” เขายิ้ ม
“ใบหน้ านี้ ใช้เวลาไปถึงครึง่ ชัวยามเลยส
่ ิ นะ ผูม้ ิ เคยเห็นคงคิดว่า
เจ้าหน้ ายาวกว่าลาเสียอีก”

เฉิ นหรูอี้ ค าดเดาได้ ว่ า เหล่ า สนมในวัง หลัง ล้ ว นเป็ นผู้

ยินยอมฆ่าผูบ้ ริสุทธ์ ิ สามพันไม่ยอมปล่อยสิ่งที่ตนอยากกระทา*
ทว่านางอยู่ในตาหนักฉางเล่อ พวกนางมิอาจกระทาได้ การขึ้น
เขาทู่ เ อ๋ อ ในครัง้ นี้ เป็ นการหัน หน้ ากลองชนกัน โดยแท้ ถึ ง
อย่างไรก็มิอาจหลีกเลี่ยงวาจาดุจเกาทัณฑ์ไปได้

ตลอดทางนางค่ อยระวัง สนมจงประหนึ่ ง ระวัง โจรร้ า ย

ด้วยกลัวว่าสนมจงผู้เสี ยสติเห็นนางเข้า แม้นมิอาจทาร้ายนาง
ได้แต่กม็ ิ อาจหลีกเลี่ยงการปะทะอันแฝงด้วยเจตนาร้ายได้

แม้แต่ การเดินนางยังต้ องเพิ่มความระวังมากขึ้น คอย

หัน ศี รษะมองตลอดกระทัง่ ท าให้ นางกานั ลที่ ร่วมเดิน ทางมา
ด้วยคาดเดาไปต่างๆ จนเกิดความหวาดกลัวจึงคอยเดินตาม
ติดนางไปไม่ห่าง

แต่มิคาดคิดว่า บนโลกที่เต็มไปด้วยความเลวร้ายนี้ องค์

จักรพรรดิจะเป็ นผูจ้ ดุ ชนวนทุกอย่างด้วยพระองค์เอง....

302
 นางลืมเขาไปได้อย่างไร

เจ้าคนที่เกรงว่าใต้หล้าจะสงบผูน้ ี้

นางถูกองค์จกั รพรรดิเตะศีรษะ*มากี่ครากันเล่า?

สายตาของพระสนมเคลื่อนย้ายตามสายพระเนตรของ
องค์ จ ัก รพรรดิ เฉิ นหรูอี้ ฝื นยิ้ ม แห้ ง ๆ ออกไปแล้ ว กล่ า วว่ า
“พระองค์ทรงตาหนิว่าหนูปี้ไร้มารยาท ทาให้หลงเหยี่ยน*(พระ
เนตรมังกร) ของพระองค์ต้องแปดเปื้ อนมิใช่หรือเพคะ ”

พรืด！

สุราในปากของเซี ยวเหยี่ยนพวยพุ่งออกมาทันใด ทัง้ นี้

มิได้สิ้นเปลืองสุราเลยแม้แต่น้อยเนื่ องด้วยทุกหยาดหยดล้วน
สาดกระเซ็นลงบนเนื้ อกระต่ายที่เหลือเพียงครึง่ บนโต๊ะนัน้

“เจ้า...เจ้า..” เขาสาลักจนหน้ าแดงไปหมด ชี้ไปที่ เฉินหรู

อี้พลางกล่าวบริภาษว่า “เจ้าเจตนาเป็ นแน่ เจ้าคิดจะแก้แค้นใช่
หรือไม่... เจ้าต่างหากที่ เป็ นหลงเหยี่ยน (ลาไย) ดวงตาสองข้าง
นัน้ ของเจ้าจึงเป็ นหลงเหยี่ยน(ลาไย)！”

303
 เฉินหรูอี้รีบร้อนหยิบผ้าเช็ดหน้ าแล้วเดินเข้าไปเช็ดสุราที่
เปื้ อนอยู่บนตัวเขา และถือโอกาสเช็ดริมฝี ปากที่มนั เยิ้มของเขา
ให้สะอาดไปด้วย

แต่ด้วยเขายังเยาว์วยั อีกทัง้ หล่อเหลาองอาจ มิเช่นนัน้

คงมีภาพลักษณ์เป็ นเศรษฐีผไู้ ร้ซึ่งสติปัญญาจอมตะกละเป็ นแน่

“ฝ่ าบาททรงล้อเล่นแล้ว คานัน้ หนูปี้มิอาจรับได้”

เฉินฮวายเพียงโบกมือ เหล่าบริวารก็เก็บทุกอย่างบนโต๊ะ
ไปจนหมด และจัดโต๊ะใหม่หน้ าตาเหมือนครัง้ แรกไม่มีผิดด้วย
เวลาไม่ถึงครึง่ เค่อ

เซี ย วเหยี่ ย นรับ แก้ ว น้ า ที่ เ ฉิ นหรูอี้ ส่ ง ให้ ม าดื่ ม อาการ

สาลักจึงดีขึ้น แล้วคว้ากระโปรงยาวของนางมาเช็ดมือตนด้วย
ท่าทีพิถีพิถนั ชัวชี
่ วิตนี้ ของเขามิเคยเช็ดมือตนด้วยวิธีนี้มาก่อน

ไม่เพียงแค่เฉินหรูอี้ พระสนมในศาลา รวม ถึงเฉินฮวาย

ที่ ปรนนิบัติรบั ใช้ ข้างกายเขายังตื่ นตะลึง เพี ยงเท่ านี้ ยงั ไม่พอ
ครัน้ เช็ดมือเสร็จก็โยนชายกระโปรงอันยับยู่ยี่นัน้ ทิ้งไป แล้วหัน
มาส่งรอยยิ้มอันภาคภูมิให้แก่เฉินหรูอี้

ผูค้ นล้วนงุนงงไปกันหมด
304
 เขาพวกเริ่มมิเข้ าใจโลกใบนี้ เข้ าไปทุกที แล้ ว สตรี สกุล
เฉี ยนแม้นถูกปลดเป็ นนางกานัล ทว่ากลับติดตามอยู่ข้างโอรส
สวรรค์ พบหน้ ากันทุกวัน

ผู้คนล้วนคิดว่านางเป็ นบุคคลผู้ได้รบั ความโปรดปราน

จากองค์จกั รพรรดิคนใหม่ ทว่าภาพที่เห็นอยู่เบือ้ งหน้ านี้ ...มิใช่
แค่ ได้ รบั การโปรดปรานแต่ ผิด จากที่ คิ ด ไว้ มาก หากกล่ าวว่ า
สตรี ส กุล เฉี ยนมิ ไ ด้ มี อ ัน ใดเกี่ ย วข้ อ งกับ องค์ จ ัก รพรรดิ แต่
จักรพรรดิกลับมิใช่จกั รพรรดิ ข้าทาสก็มิใช่ข้าทาส พวกนางเป็ น
เพียงปุถชุ นคนธรรมดาจึงมิอาจเข้าใจเรื่องราวนี้ ในระยะเวลา
อันรวดเร็วได้

ทุ ก คนล้ ว นต่ า งหัน มองกัน มี เ พี ย งสนมลู่ ที่ ก ล้ า แสดง

อารมณ์ นางขมวดคิ้วแน่ น ถลึงตาจ้องมองเฉินหรูอี้อย่ างไม่
พอใจ “นางกานัลเฉี ยนเข้าไปอยู่ในตาหนักฉางเล่อ ไม่มี*หมัวห
มัวที่รบั หน้ าที่ดแู ลสังสอนหรื
่ อว่าการปรนนิบตั ิ รบั ใช้ต้องทาเช่น
ไร? ถึงกับกล่ าววาจาเหลวไหลอย่างมิเกรงจะแปดเปื้ อนพระ
กรรณฝ่ าบาท”

เฉินหรูอี้ยกยิ้มมุมปาก เงยหน้ าขึ้นด้วยระดับไม่สูงไม่ตา่

เกิ น ไป เริ่ ม มี ส ติ ก ลับ คื น มาจากการถูก องค์จ กั รพรรดิ โ จมตี
อย่างหนักเมื่อครู่
305
 “ขอพระสนมลู่โปรดชี้แนะ วาจาใดของหนูปี้ที่ แปดเปื้ อน
พระกรรณฝ่ าบาทหรื อ เพคะ? ค าว่ า หลง(มัง กร) หรือคาว่าเห
ยี่ยน (ดวงตา) หรือ?” นางกล่าวต่อว่า “หนูปี้ฐานะ ต้อยตา่ มิได้มี
อานาจสูงส่ ง วาจาเพี ยงคาก็กาหนดชะตาผู้คนได้ ดงเช่ ั ่ นพระ
สนมลู่ เพียงแต่เวลาที่กล่าววาจาออกมานัน้ ต้องสามารถเข้าใจ
ได้ มิฉะนั น้ วาจาของพระสนมลู่...คงจะเหลวไหลเช่ นเดี ยวกับ
วาจาของหนูปี้แล้วล่ะเพคะ”

ผู้ใ ดเลยจะล่ ว งรู้ เ ฉิ นหรู อี้ ที่ ถ ูก องค์ จ ัก รพรรดิ ปลดสู่

ตาแหน่ งนางกานั ลแสนต่าศักด์ ิ จะกล้าตอบคา แม้แต่ เซี ยวเห
ยี่ยนเองก็มิคิดว่านางจะเด็ดขาดถึงเพียงนี้ นัยน์ เรียวยาวที่ เบิก
กว้างนั น้ คล้ายหลงเหยี่ ยนอยู่หลายส่ วน เขาตะลึงงันอยู่นาน
อย่างมิอาจเอ่ยวาจาออกมาได้

*****ยิ น ยอมฆ่ าผู้บ ริสุท ธ์ ิ สามพัน ไม่ ย อมปล่ อยสิ่ ง ที่ ต น

อยากกระทา เป็ นสานวน หมายถึงผู้ยินยอมกระทาทุกอย่างไม่
ว่าด้วยวิธีใดให้สาเร็จตามใจตนปรารถนา

*****ถูก เตะศี ร ษะ เป็ นค าเปรี ย บเปรยว่ า โง่ ถูก เตะจน

สมองได้รบั การกระทบกระเทือนจนเลอะเลือน
306
 *****หลงเหยี่ยน เป็ นคาพ้องเสียง มีสองความหมาย หนึ่ ง
คือหมายถึงดวงตาของจักรพรรดิหรือจะแปลว่าพระเนตรมังกร
สองแปลว่าลาไย เป็ นผลไม้ชนิดหนึ่ ง

*****หมัว หมัว นางก านั ล รุ่น ใหญ่ ที่ ค อยอบรมแนะน า

มารยาท ส่วนมากมักติดตามข้างกายสตรีสงู ศักด์ ิ

307
 83 ปกป้ อง

เฉินหรูอี้ในใจรังเกียจพระสนมเหล่านี้ ยิ่ง ภายในมิชอบใจ

ภายนอกสะอิดสะเอียน

หากเป็ นพระสนมอื่ นเอ่ยวาจาประชดประชันอย่างเย็น

ชาเช่นนี้ ไม่แน่ ว่านางอาจจะแค่หวั เราะแล้วปล่อยให้มนั ผ่านไป
มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง ความเคยชิ น ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ม กั ตรัส ประชด
ประชันนาง แค่ ความลาบากที่ ต้องพบเจอมาหลายครัง้ หลาย
หนบนเส้ น ทางแห่ ง ความตายที่ นางเวี ย นว่ า ยมาตลอด
สถานการณ์ อนั ยากจะควบคุมใดๆ สิ่งที่ทาให้นางทุกข์ยากเกิน
กว่าที่ พระสนมลู่ได้กระทานั น้ นางมิใช่ ไม่เคยเจอ มิใช่ ไม่เคย
ต้องอดกลัน้ มาก่อน

นางตายด้ ว ยวิ ธี ก ารเดิ ม ๆ ถึ ง สองครัง้ แต่ ก ารเหยี ย ด

หยามชนิดนี้ ห่างไกลจากความเจ็บปวดจากการตายไปมากโข
และมันยิ่งทาให้นางรูส้ ึกยากจะทาใจยอมรับได้

เห็นชัดว่าดูแคลนในสติปัญญาของนางยิ่งนัก！

เห็นชีวิตนางเป็ นดังการละเล่
่ นชนิดหนึ่ งกระนัน้ หรือ！

308
 นางถูกปัน่ หัวด้วยวิธีการเช่นนี้ จนตายมาแล้วถึงสองครัง้
หากมิใช่ ว่านางตายแล้ วตายอี กและตายอี ก นางคงมิอาจลูบ
คลาเส้นขนแห่งความจริงได้แม้เพียงเส้นเดียว

่ ชื่นชมหงส์จนไม่เห็นนกกระจอกอยู่ในสายตา
นางมัวแต่
ภายนอกดูนบน้ อมเชื่อฟัง ในความเป็ นจริงนัน้ กลับมีตางอกอยู่
บนหัว* สุดท้ ายต้ องถูกนกกระจอกจิกตาจนบอด กระทังชี ่ วิต
ดับสูญไปยังมิรวู้ ่าเป็ นด้วยเหตุใด

เฉินหรูอี้จาต้องกอดความเศร้าใจนัน้ ไว้

แน่ นอนว่าที่ ทาให้เศร้าใจที่ สุดคือนางยังมิทราบว่าผู้ใด

คือฆาตกรที่ทาให้นางตาย

ย้อนราลึกถึงอดีต ยามนัน้ นางช่างโง่เขลาและไร้เดียงสา

นัก

บิดานางเป็ นเสมียนศาล*ในอาเภอชิงเหอครอบครัวนาง
เป็ นครอบครัวเล็กๆ ภรรยาหนึ่ งอนุ หนึ่ ง แม้นมิอาจนั บได้ ว่า
ภรรยาเอกคา้ ชูอนุงดงาม* ตลอดเวลาก็มีกระทบ กระทังกั ่ นบ้าง
แต่ กเ็ ป็ นเพี ยงแค่เรื่องบิดาไปราชการที่ ใด ซื้อปิ่นปั กผมมาให้
ของผู้ใดงามกว่า ส่วนนางและพี่น้องต่างมารดาก็มิได้มีความ

309
แตกต่ างกันมากนั ก ที่ แย่งชิงกันก็มีเพียงความรักความเอ็นดู
จากบิดาเท่านัน้ อาหารและเสื้อผ้าอาภรณ์ ล้วนมิได้ด้อยกว่ากัน
แม้แต่น้อย

ชี วิตเช่นนี้ ของนางหากเปรียบกับวังหลังแล้วนับว่านาง
เติบโตในสภาพแวดล้อมอันไร้การแก่งแย่ง วิธีการจัดการเรื่อง
ในวังหลังล้วนเป็ นหลิวไท่ โฮ่ วอบรมสังสอนนางด้
่ วยพระองค์
เอง

ทว่าหลิวไท่โฮ่วทรงครองรักเดียวกับจักรพรรดิพระองค์
ก่อน ไหนเลยจะเคยสัมผัสการแก่งแย่งในวังหลัง ต่อให้เคยเห็น
กับ ตาเมื่ อครัง้ ยัง เป็ นพระชายาเอกในองค์ชายรัชทายาทก็มิ
อาจเทียบได้กบั ประสบการณ์ ที่สมั ผัสด้วยตนเอง ครัน้ เมื่อเฉิน
หรูอี้ได้รบั สืบทอดตาแหน่ งนัน้ มา นางก็ได้เตรียมใจไว้แล้วแต่
คิดไม่ถึงว่าตนต้องมาตายไปเช่นนี้

สาหรับนางแล้ว การมีพระสนมมากสักนิดก็มิเป็ นไรใน

เมื่ อ มี กิ น มี ใ ช้ สุ ข สบายเพี ย งแค่ ร่ว มแบ่ง ปั น บุ รุษ คนเดี ย วกัน
เท่านัน้ บิดานางเป็ นเพียงเสมียนศาลเล็กๆในอาเภอชิงเหอยัง
มี ภรรยาถึ ง สองคนให้ โอบซ้ ายกอดขวา องค์จกั รพรรดิ เป็ นผู้
ยิ่งใหญ่ในใต้หล้า มีพระสนมมากหน่ อยก็มิใช่เรื่องเหลือเชื่ออัน
ใด
310
 นางเป็ นถึงหวงโฮ่วแห่งวังหลังยังใจกว้างได้ถึงเพียงนี้ มิ
เคยตาหนิติติงผู้ใด จึงคิดไม่ถึงว่าจะถูกคนลอบแทงข้ างหลัง
เช่นนี้

การตายของนางนัน้ ผู้ใดได้ผลประโยชน์ มากที่ สุด ผู้นัน้

ย่อมต้องน่ าสงสัยมากที่สดุ

สาหรับนางกานัลชัน้ ตา่ ศักด์ ิ นัน้ นางจะตายหรือไม่กม็ ิ ได้

มี ข้ อ ดี อ นั ใดกับ พวกนาง ผลประโยชน์ ล้ ว นตกที่ พ ระสนมสู ง
ศัก ด์ ิ เหล่ า นี้ และผู้ที่ น่ า สงสัย มากที่ สุ ด ในบรรดาพระสนมก็
คือต่งกุ้ยเฟยผูเ้ รียกลมเรียกฝนในวังหลังผูน้ ี้ นัน้ เอง

ยังมี สนมลู่ผ้คู อยแก่งแย่งกับพระสนมอื่ นๆ อย่างโง่งม

ในขณะที่ ทุ่มเทสุดกาลังเพื่อช่ วงชิงผลประโยชน์ เข้าตนอยู่นัน้
นางกลับ ตกหลุ ม รัก องค์จ กั รพรรดิ ป ระหนึ่ งคนเสี ย สติ ขาด
อาหารเครื่ อ งนุ่ ง ห่ ม นางมิ ไ ยดี แต่ ห ากผู้ใ ดได้ ร บั ความโปรด
ปรานจากองค์จกั รพรรดิ พระสนมลู่จะเกิดโทสะเสี ยจนหนังตา
กระตุก ริมฝี ปากบิดเบีย้ วไปทันที

อี กทัง้ ในวันที่ นางเสี ยชี วิต พระสนมลู่และพระสนมหวัง

ร่วมกันส่งเที ยบเชิญให้ แก่นางในเช้าวันนัน้ ซึ่ งเป็ นช่ วงเวลาที่
หิมะแรกได้โปรยปรายลงมาพอดี พวกนางสามคนรวมทัง้ พระ
311
สนมโหลวต่างมาร่วมดื่มสุราสังสรรค์กนั อย่างสุขใจ แล้วนางก็
เสี ยชี วิตลงในคืนนัน้ หากกล่าวถึงผู้ต้องสงสัย แต่ ละคนในวัน
นัน้ ล้วนน่ าสงสัยทัง้ สิ้น ไม่มีผใู้ ดหลีกหนี พ้นแม้แต่คนเดียว

“เจ้า....เจ้ากล่าวอันใดกัน?”

พระสนมลู่เ บิ ก ตากว้ า งอย่ า งยากจะเชื่ อ คล้ า ยมิ อ ยาก

ยอมรับความจริง “เจ้าเป็ นเพี ยงนางกานั ลเล็กๆ คิดไม่ถึงจะ
กล้ า กล่ า ววาจาเช่ น นี้ กับ เปิ่ นผิ น * เจ้ า ยัง มี ส ัม มาคารวะอยู่
หรือไม่? มิน่าเล่าในยามที่ พระสนมจ้าวยังมีชีวิตถึงได้กล่าวสัง่
สอนเจ้าอยู่หลายครา”

ครัง้ นี้ นางได้ยกก้อนหินทับเท้าตนแล้วใช่หรือไม่?

เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก ไม่ ส มเหตุส มผลและแปลกพิ ก ลอย่ า งถึ ง

ที่ สุด วันนัน้ นางต่อว่าสตรีสกุลเฉี ยนต่างๆ นาๆ วันนี้ ทุกอย่าง
ล้วนย้อนกลับหาตัวนางเอง หรือนี่ อาจจะเป็ นผลกรรมอย่างที่
องค์จกั รพรรดิเคยตรัสไว้ มันได้ย้อนคืนสนองแก่นางแล้ว

เช่นนัน้ กรรมที่จะคืนสนองแก่ฆาตกรอยู่ที่ใดเล่า?！

นางร้ อ งถามสวรรค์จ ากก้ น บึง ของจิ ต ใจ เมื่ อ ใดจะน า

ความรักสาดเทแก่โลกมนุษย์บา้ ง
312
 “หนูปี้กลับมิร้สู ึกว่าเสียมารยาทที่ตรงไหน หากพระสนม
ลู่รสู้ ึกเช่นนัน้ ขอโปรดชี้แนะเสียหน่ อยเถิดเพคะ”

นางโต้แย้งกับพระสนมลู่อย่างถึงที่สุด องค์จกั รพรรดิตก

ตะลึงเสี ยจนมิอาจตรัสกล่าวอันใดได้ นี่ กลับยิ่งทาให้ เฉินหรูอี้
เกิดความเชื่อมันอย่
่ างประหลาด เมื่อกล่าวจบจึงเชิดคางขึน้ คลี่
ยิ้มยัวเย้
่ าพระสนมลู่

่ เกิด
เห็นชัดว่าพระสนมลู่ถกู ท่ าทางเช่ นนี้ ของนางยัวให้
โทสะขึน้ อีก นางตบโต๊ะหินอ่อนคราหนึ่ ง “เหิมเกริมนัก...”

ผู้ใดจะล่วงรู้ นางยังมิทนั กล่าววาจาใด เฉินหรูอี้กก็ ล่าว

สอดแทรกขึ้นมาด้วยท่าทางเป็ นงานเป็ นการ “ที่ เหิมเกริมคือพระ
สนมลู่ต่างหากเล่า พระสนมถึงกับกล้าตบโต๊ะทัง้ กล่าวโวยวาย
ต่ อพระพักตร์ฝ่าบาทได้อย่างไร? พระสนมลู่ ควรกระทาตาม
กฎเกณฑ์ให้ได้เสียก่อนจึงค่อยกล่าวสังสอนผู
่ อ้ ื่นนะเพคะ”

พระสนมหวัง เป็ นผู้ห มกมุ่ น ในการศึ ก ษาและให้ ค วาม

สาคัญกับบรรดาศักด์ ิ นางมิได้ทาตนเป็ นเพียงผูเ้ ฝ้ าดูเหตุการณ์
อย่างต่ งกุ้ยเฟยและพระสนมโหลว เมื่อเห็นสายพระเนตรของ
องค์ จ ัก รพรรดิ แสดงออกชั ด ว่ า จะมิ ยื่ น พระหั ต ถ์ เ ข้ า แทรก
เรือ่ งราวครัง้ นี้ อย่างแน่ นอน นางจึงเอ่ยกล่าวขึน้ อย่างมิอาจทน
313
ดูต่อไปได้ “นางกานัลเฉี ยน แม้นพระสนมลู่จะเสียมารยาทไป
บ้าง แต่เจ้าเป็ นเพียงนางกานัล คิดว่าตนสามารถชี้มือวาดเท้ า
กล่าววาจาบีบคัน้ พระสนมได้เช่นนัน้ หรือ?”

เฉินหรูอี้เห็นว่ามีคนอี กผู้หนึ่ งกระโดดเข้ามาร่วมด้วยก็

อดยิ้ ม ออกมามิ ไ ด้ “หนู ปี้ เป็ นนางก านั ล ส่ ว นพระองค์ ข อง
ตาหนักฉางเล่อดังวาจาของพระสนมจร
่ ิ ง ครัน้ เมื่อพบพระสนม
เสียกิริยาก็ต้องบอกกล่าวออกมาเป็ นธรรมดา หากแม้นเหนี ยง
เหนี ยงทุกท่านเห็นว่าน้ าเสียงและกิริยาที่ หนูปี้ได้กระทามิถกู มิ
ควร ก็สามารถเรียกซ่างกงสูงสุดผูค้ อยจัดการดูแลนางกานัลทัง้
วังหลังให้มาตัดสินลงโทษหนูปี้ ณ ที่แห่งนี้ กย็ ่อมได้เพคะ”

หากกล่าวกันตามกฎระเบียบแล้วนัน้ พระสนมเป็ นเพียง

อนุที่มีอยู่มากมายขององค์จกั รพรรดิเท่านัน้ มิได้มีอานาจใดไป
ตัดสินลงโทษนางกานัลได้ การพิจารณาโทษทัณฑ์ล้วนขึ้นอยู่
กั บ ขุ น นางหญิ งที่ มี ห น้ าที่ ร ับ ผิ ดชอบเรื่ อ งนี้ เท่ า นั ้ น ทว่ า
พฤติ ก รรมที่ ก ระท าจริ ง ก็มิ ไ ด้ เ ป็ นเช่ น ที่ ก ล่ า วมาทัง้ หมด ถึ ง
อย่ า งไรบรรดาศัก ด์ ิ ของพระสนมก็สู ง ส่ ง ไม่ น้ อย ต่ อ ให้ น าง
กานัลถูกพระสนมลงโทษจริงก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านัน้ ที่ กล้าเปิด
ปากพูด

314
 ทว่ า สิ่ ง ที่ เ ฉิ นหรูอี้ ก ล่ า วมาทัง้ หมดนี้ ก็มิ ไ ด้ มี อ ัน ใดไม่
ถูกต้อง

พระสนมลู่เป็ นผูม้ ิ สนใจต่อสิ่งใด เพียงเห็นองค์จกั รพรรดิ

และสตรี ส กุลเฉี ย นสนิ ทชิ ด ใกล้ กนั ก็มิ อ าจข่ ม กลัน้ โทสะแล้ ว
ไหนเลยจะทนรับ ค าต าหนิ ที่ ค ล้ ายมี นัย ยะบางอย่ างเช่ นนี้ ได้
ทว่าหากจะตอบโต้กลับก็มิทราบจะยกเรื่องใดมาทุบหน้ านางให้
ยับได้ จึงกล่าวเพียงว่า “เจ้าก็เป็ นเพียงแค่นางกานัล...”

พระสนมลู่ทึ้งหูดึงแก้ม ขัดเคืองที่ ตรงนี้ มีองค์จกั รพรรดิ

ประทับ อยู่ ด้ ว ย มิ เ ช่ น นั ้น ลุ ย กัน ตัว ต่ อ ตัว นางจะข่ ว นหญิ ง
แพศยานี่ ให้ หน้ าลายไปเลย มานั ง่ ลับ ฝี ปากกัน เช่ น นี้ ถื อ ว่ า มี
ความสามารถใดกัน?

“เพคะ หนู ปี้นั น้ เป็ นเพี ย งนางกานั ล ” เฉินหรูอี้ตอบไป

พลางพยักหน้ าไปพลาง

เซียวเหยี่ยนระบายยิ้มออกมาอย่างอดมิได้ นัยน์ ตาหงส์

ส่องประกายแวววาว มุมปากฉี กไปแทบจะถึงใบหูแล้ว

นั บว่าเขาได้ประจักษ์ ถึงฝี ปากอันคมกล้าของสตรี สกุล

เฉี ยนแล้ว เช่ นนั น้ วาจาของนางที่ กล่าวเมื่ออยู่ในตาหนั กฉาง

315
เล่อก็นับได้ว่าไว้ไมตรีต่อกันอย่างยิ่งยวดแล้ว ทว่าหากพบสิ่ง
ไม่ต้องตาก็มิอาจข่มกลัน้ ได้ การวิจารณ์ อย่างตรงไปตรงมานี้
ถึ ง กับ ท าให้ ส นมลู่ผ้มู กั อ้ า ปากกางกรงเล็บ ไม่ มี แ ม้ แ ต่ แ รงจะ
ตอบโต้

หากมิใช่เกรงจะทาลายภาพลักษณ์ อนั เคร่งขรึมของตน

ต่ อหน้ าพระสนมเหล่ านี้ เขาก็อยากจะตบหน้ าขาโดยแรงสัก
ฉาดอย่างเบิกบานใจเพื่อชมเชยนาง โดยเฉพาะท่าทางที่ กดข่ม
อี กฝ่ ายตลอดการโต้ แย้งนั น้ ช่ างองอาจเหนื อชัน้ ไยนางต้ อง
แสดงสมจริงปานนัน้ ด้วยเล่า

นางกานัลเฉี ยนร้ายกาจนัก！

“อันใดเล่า เจ้าสิ้นคาจะกล่าวแล้ว?” เขามองไปทางพระ

สนมลู่ด้วยรอยยิ้มพราวระยับ

“หากรู้ว่าตนฝี ปากโง่เขลา ก็มิต้องไปรังแกผู้มีฝีปากคม

กล้ า อี ก อย่ า ง เจิ้ น ขอบอกกล่ า วแก่ เ จ้ า สัก หน่ อ ย ผู้อ าจหาญ
เฉี ยน...เจิ้นหมายถึงนางกานั ลเฉี ยนเป็ นคนของตาหนั กฉาง
เล่อ เป็ นคนของเจิ้น ผิดหรือถูกอย่างไร เมื่อเจิ้นยังอยู่ก็คงมิ
ต้ องให้ พ วกเจ้าต้ องยื่นมือเข้าจัดการเรื่องของคนในตาหนั ก

316
ฉางเล่อ เจิ้นจะพูดแค่ครัง้ เดียว หากยังมิเข้าใจ เจิ้นจะถือว่าเจ้า
เจตนาเป็ นศัตรูกบั เจิ้น เข้าใจหรือไม่?”

*****มี ต างอกอยู่ บ นหั ว ใช้ เปรี ย บเปรยบุ ค คลที่ มี

ความสามารถและเก่ ง กาจ แต่ ม ัก ใช้ ใ นความหมายเชิ ง ลบ
โดยมากชี้ ถึงบุคลที่ เก่ งกาจแต่ ไม่เ ห็น อื่ น อยู่ในสายตา คิดว่ า
ตัวเองเก่งที่สดุ

*****เสมียนศาลหรือภาษาจีนคือจู่ป้ ู เป็ นยศขุนนางบุ๋น

โดยทัว่ ไปมี หน้ าที่ บนั ทึ กสานวนคดี ดูแลเอกสาร และลงตรา
ประทับหลักฐานในศาลาว่าการ

*****ภรรยาเอกค้า ชู อ นุ ง ดงาม ในสมัย โบราณมี ค วาม

เชื่ อว่ าภรรยาเอกไม่ต้ องงดงามมากก็ได้ ขอเพี ยงเป็ นคนดี มี
คุณธรรมคอยสนับสนุนคา้ จุนสามี หากอยากมีภรรยาที่ งดงาม
ก็ค่ อยแต่ ง อนุ เ พิ่ ม หากภรรยาเอกเป็ นผู้ค ้าจุน สามี จริง ๆ จัก
ต้องเป็ นผูห้ าอนุที่เพียบพร้อมให้แก่สามี จึงเปรียบเปรย ว่าชีวิต
การแต่งงานราบรืน่ ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้งกันระหว่างภรรยา

* เปิ่นผิน เป็ นคาเรียกแทนตนของพระสนมต่อผูม้ ียศตา่

ศักด์ ิ กว่า

317
 84 ความจริง

เมื่อองค์จกั รพรรดิตรัสออกมาเช่ นนี้ ก็เท่ ากับได้แขวน

ป้ ายละเว้นโทษตายบนศีรษะเฉินหรูอี้แล้วอย่างไม่ต้องสงสัย

อย่ า งน้ อยพระสนมในวัง หลัง ก็ มิ อาจแตะต้ อ งนาง

เห็นชัดว่ามิได้นับรวมพระองค์ผ้คู อยกลันแกล้
่ งนางอยู่ตลอด
เข้าไปด้วย

เฉินหรูอี้มิได้มีความสุขที่ ถกู ปกป้ องแม้แต่ น้อย ใบหน้ า

นางเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ความเก่งกาจทระนงที่เฉินหรูอี้มี
ในยามปะทะกับพระสนมลู่ค่อยๆ มอดดับลง อยากให้พวกเขาผู้
ไม่ร้คู วามจริงเหล่านี้ ได้เห็นว่านางได้รบั ความทรมานทัง้ กายใจ
เพียงใดเมื่ออยู่ในตาหนักฉางเล่อ นางมิอาจใช้แผนการใดตอบ
โต้ได้ กระทังเรื
่ อ่ งไร้แก่นสาร เล็กน้ อยดุจดาวครึง่ ดวงพระองค์ก็
ยังมิละอายที่จะนามากลันแกล้ ่ งนาง

นางอาศัยในตาหนั กฉางเล่อ ติดตามองค์จกั รพรรดิมา

ครึ่งเดื อน บัดนี้ แม้แต่ การขึ้นเขาไปสู้กบั พยัคฆ์ลงทะเลไปจับ
มังกรนางล้วนไม่กลัว！

318
 ทว่าบรรดาพระสนมล้วนมิทราบความจริง พวกนางล้วน
ตะลึ ง งัน มิ อ าจกล่ า ววาจาอยู่ เ ป็ นนานเมื่ อ ได้ ฟั ง สิ่ งที่ อ งค์
จักรพรรดิได้ตรัสออกมา

สตรี ส กุ ล จ้ า วเพิ่ งสิ้ นไปยัง มิ ทั น ถึ ง เดื อ น และได้ ร ับ

บรรดาศัก ด์ ิ เป็ นเสี ย นเฟยก่ อ นจัด พิ ธี ฝั ง ศพ พริ บตาองค์
จักรพรรดิกลับยกสตรีสกุลเฉี ยนขึ้น คิดไม่ถึงจะเป็ นเช่นโบราณ
ได้กล่าวไว้ว่า ‘จักรพรรดิล้วนไร้น้ าใจ’ ยามโปรดปรานเชิดชูสู่ฟ้า
เมื่อคนมิอยู่แล้ว สิ่งใดล้วนดับสิ้น

ต่ งกุ้ยเฟยหลุบตามองตา่ ลอบยินดีแก่ตนที่ มองทะลุถึง

เรื่องนี้ มานานแล้ ว ขอเพี ย งมี พ ระโอรสก็มิต้ องกัง วลสิ่ ง ใด มิ
เช่ นนั น้ เมื่อเห็นพระพักตร์และวาจาเช่ นนี้ ขององค์จกั รพรรดิ
แล้ว หัวใจคงแหลกสลายไม่มีชิ้นดีไปจนสิ้น

องค์จ กั รพรรดิ ก็เ หลื อ เกิ น เสี ย จริ ง ก่ อ นหน้ า นั น้ มี ส ตรี

สกุลจ้าว ต่อมาก็มีสตรีสกุลเฉี ยน แต่ละคนล้วนห้าวหาญ มุทะลุ
มิยอมถอยให้แก่ผ้ใู ด บรรดาพระสนมในวังหลังแม้มิชอบใจต่ อ
พวกนางทัง้ สอง แต่กม็ ิ อาจขัดความโปรดปรานขององค์จกั รพรรดิ
ได้ ทาให้พระสนมในวังหลังหลายคนเลียนอย่างพวกนาง แต่ละ
คนล้วนเปิดเผยตรงไปตรงมา กล้าวิวาทตบตี พูดจาดีได้ไม่นาน
ก็กระโจนเข้าหากัน ฟาดฟัน กันจนใบหน้ าเป็ นรอย
319
 “เหตุใดจึงไม่กล่าววาจา เจ้ามิเห็นด้วย?” เซี ยวเหยี่ยน
หยิบพระขรรค์ขึ้นหันเนื
่ ้ อกระต่ายอย่างชา่ ชอง หยิบใส่ ปากไป
คาใหญ่

เฉิ นฮวายได้ แ ต่ ก ุม หน้ า ตน มารดามัน เถอะช่ า งคล้ า ย

มหาโจรในหุบ เขาลึ กที่ คอยปล้ นสะดมวางเพลิง ไม่มีผิด องค์
จักรพรรดิทรงละทิ้งภาพลักษณ์ของพระองค์ไปแล้วจริงๆ หรือ?
ต่อให้อยากแสดงออกถึงความดิบเถื่อนของบุรษุ เพศ ก็ออกจะ
ดูเลยเถิดเกินไปหน่ อย

ต่งกุ้ยเฟยไหนเลยจะทราบว่าต้องเอ่ยตอบเพื่อแสดงถึง
ความจงรักภักดี ครัน้ รู้สึกตัวขึ้นมาได้จึงกล่าวตอบไปว่า “เฉิน
เชี่ยน้ อมรับพระบรมราโชวาทจากฝ่ าบาทเพคะ”

พระสนมโหลวและพระสนมหวังจึงกล่าวตามอย่างพร้อม
เพรียง มีเพียงพระสนมลู่ที่ก้มศีรษะลงตา่ สลดลงดังมะเขื
่ อยาว
แช่แข็ง

เซี ยวเหยี่ยนก็มิได้ไยดีต่อนาง ทัง้ เคี้ยวเนื้ อไปพลางยก

สุราขึ้น ดื่ มไปพลาง “มา ดื่ มกับ เจิ้น สักจอกเถิ ด เพื่ อฉลองใน
เทศกาลนี้ ”

320
 พระสนมทุกคนต่ างยกจอกสุราขึ้น ริมฝี ปากยังมิทนั ได้
แตะสุรา กลับได้ยินเขากล่าวสาทับอี กว่า “ดื่มหมด แล้วพวก
เจ้าก็กลับตาหนักไปฉลองด้วยกันกับเหล่าพี่สาวน้ องสาวของ
เจ้ า เถิ ด เจิ้ น ไม่ มี ว าจาใดจะเอ่ ย กับ พวกเจ้ า แล้ ว พวกเจ้ า จง
ปฏิบตั ิ ตนให้ดี อย่าได้หาความวุ่นวายมาสู่เจิ้น”

บรรดาพระสนมจะกลืนก็กลืนไม่ลง จะมิกลืนก็มิได้ ดื่ม

หรือไม่ดื่มล้วนอึดอัดใจทัง้ สิ้น

มารดามันเถอะ ผู้อื่นดื่มสุราล้วนกล่าววาจาเฉลิมฉลอง
หรือไม่กล็ ะเล่นสนุกเล็กน้ อยเพื่อกระชับความ สัมพันธ์ระหว่าง
กัน มีเพียงจักรพรรดิพระองค์นี้ของพวกเขาเท่ านัน้ ที่ มองพระ
สนมประหนึ่ งศัตรูค่แู ค้น ยกจอกสุราก็กล่าววาจาผลักไสคน

เซี ยวเหยี่ ยนยกสุราขึ้นดื่ มรวดเดี ยวหมด เมื่อวางจอก

สุราลง นัยน์ ตาหงส์กก็ วาดมองโดยรอบ รอคอยให้พวกนางจาก
ไปดังที
่ ่ได้กล่าวไว้

ภายในใจของเหล่าพระสนมล้วนปรากฏเครื่องหมายเซิ่ง
เลี่ย*ขึน้

321
 พระสนมหวัง เม้ ม ริ ม ฝี ปาก จัด อาภรณ์ แ ล้ ว นั ง่ ตัว ตรง
สองมื อ วางลงบนโต๊ ะ จากท่ า ทางคล้ า ยต้ อ งการหารื อ เรื่ อ ง
สาคัญ

“ฝ่ าบาทเพคะ ไม่ ท ราบว่ า ข้ อ คิ ด เห็น เมื่ อ ครู่ที่ เ ฉิ นเชี่ ย

เสนอไปนั น้ ฝ่ าทรงมี พระดาริเช่ นใดเพคะ?” นางยิ้มน้ อยๆ ดู
สง่างามเคร่งขรึม

“อีกเพียงไม่กี่วนั ก็จะถึงวันครบรอบของเฉินหวงโฮ่วแล้ว
หลายปี มานี้ ฝ่าบาททรงเสี ยพระทัยยิ่ง เฉินเชี่ ยล้วนเห็นทุกสิ่ง
เฉินเชี่ยและเฉินหวงโฮ่ว ล้วนเป็ นผู้ชมชอบบทกวีเช่นเดียวกัน
เปรียบได้ดงผู ั ่ ้ร้ใู จ เช่นนัน้ มิสู้จดั งานเลี้ยงน้ าชาต่อกวี หลังจาก
นั น้ ก็นาบทกวีที่เขียนเผาส่งไปให้เฉินหวงโฮ่วก็นับว่าเป็ นการ
แสดงถึงความอาดูรที่ทรงมีแล้วเพคะ”

ช่างรนหาที่ตายโดยแท้ ต่งกุ้ยเฟยแทบจะข่มกลัน้ มิให้ตน

กลอกตามองขึน้ บนแก่พระสนมหวังต่อหน้ าพระพักตร์ไม่ไหว

สนมหวัง เจ้าตัวโง่เง่า มิทราบว่าด้วยเหตุใดถึงได้โผล่ขึน้

อันดับสตรี ผ้มู ากความสามารถได้ ผู้คนล้ ว นเห็น นางเป็ นดัง่
สตรีฉลาดลา้ เพียบพร้อม ทว่าแม้แต่การดูสีหน้ ายังมิอาจกระทา

322
กล่าวยกมาแล้วครัง้ หนึ่ งองค์จกั รพรรดิมิได้สนพระทัย ก็ควรจะ
ทราบแล้วว่าพระองค์มิได้ทรงเห็นดีเห็นงาม

มี เ พี ย งพระสนมหวัง เท่ า นั น้ ที่ ก ล่ า วถึ ง เฉิ นหวงโฮ่ ว ต่ อ

หน้ าพระพักตร์ครัง้ แล้วครัง้ เล่า ไม่ทราบว่าดวงตาข้างใดที่ เห็น
ความโทมนัสในแววพระเนตรขององค์จกั รพรรดิ เห็นชัดว่าทรง
เล่ น สนุ ก กับ สตรี ส กุล จ้ า วและสตรี ส กุล เฉี ยนอย่ า งส าราญ
พระทัยยิ่ง ล้วนมิใช่เด็กอายุหกเจ็ดขวบแล้ว ข่าวในวังลือเช่นใด
ล้วนเชื่ อเช่ นนั น้ ? คิดว่าองค์จกั รพรรดิทรงเป็ นผู้มีพระทัยรัก
เดียวเช่นพระบิดาจริงๆ กระนัน้ หรือ?

ต่อให้นางอยากตายก็มิควรกระทาต่อหน้ าผู้คนทัง้ หลาย

เช่นนี้ จะทาให้ผอู้ ื่นเดือดร้อนไปด้วยรูห้ รือไม่?

ดังคาด
่ องค์จกั รพรรดิทรงยกสุราขึ้นจิบที ละนิดๆ ทัง้ ที่
พระพักตร์ทรงแย้มพระสรวลอยู่แต่ พระเนตรกลับมิได้ปรากฏ
แววพระสรวล แลดูเย็นชาจนผูค้ นต้องหวาดกลัว

“ในเมื่อเกิดเป็ นคน ก็ยากจะหลีกเลี่ยงความตาย เวียน

ว่ายเป็ นวัฏจักร มิมีผ้ใู ดกาหนดได้ มนุ ษย์อย่ างไรก็ต้องตาย
เจ้าเก็บบทกวีเหล่านัน้ ของเจ้าไว้ชื่นชมผู้เดี ยวก่อนเถิด รอสัก
วัน ที่ เ จ้ า ตายไป เมื่ อ ได้ พ บกั น ในที่ แ ห่ ง นั ้น แล้ ว เจ้ า จงเอ่ ย
323
กับเฉินหวงโฮ่ วด้ วยตนเอง เช่ นนั น้ มิยิ่งแสดงถึงความจริงใจ
กว่าหรือ? จะเป็ นกระดาษก็มิใช่กระดาษ จะเป็ นบทกวีกม็ ิ ใช่บท
กวี ไม่มีผใู้ ดรูว้ ่านางจะได้รบั มันจริงๆ เจ้าว่าใช่หรือไม่?

ภายในศาลาตกเข้าสู่สภาวะเงียบงันในทันใด มีเพียงเฉิน
หรูอี้ผเู้ ดียวที่ตกอยู่ในจิตใจอันว้าวุ่น

นางรู้ม านานแล้ ว ว่ า องค์จ กั รพรรดิ มิ ไ ด้ อ ยากพบนาง

ทว่าการแสดงออกว่าไม่พอใจชัดแจ้งปานนี้ อยากให้เรื่องบาน
ปลายถึงขัน้ ใด แม้หน้ ากากแห่งความอ่อนโยนก็ไม่ยินยอมสวม
ใส่แล้วใช่หรือไม่?

หรือจริงๆ มิใช่เจ็บปวดที่หวั ใจ แต่เจ็บปวดที่รา่ งกาย?

ผู้ อื่ น มิ ทราบว่ า นางตายเช่ น ไร ผู้ ค นในวั ง ก็ ดี อ งค์

จักรพรรดิก็ช่างต่ างปกปิดเรื่องนี้ เป็ นอย่ างดี และปิดบัง อย่ าง
แนบเนี ยนเสี ยยิ่งกว่าสิ่งอันใด แต่ นางรู้ดี นางรู้ดีกว่าผู้ใด.....
นางสิ้นใจในขณะที่กาลังร่วมอภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิ..

นางพลัน รู้สึ ก ดัง่ ร่ ว งหล่ น ลงสู่ ธ ารน้ า แข็ง ร่ า งทัง้ ร่ า ง

ประหนึ่ งแช่อยู่ในน้าแข็งหมื่นปี กระนัน้

324
 เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงตรัสกับพระสนมหวังด้วยวาจาอัน
แปลกพิกลเช่นนี้ ทาให้นางอึ้งงันอยู่เป็ นนานก็ยงั มิมีสติคืนมาก
ครัน้ เงยหน้ าขึ้นกลับเห็นเฉินหรูอี้ยืนตัวสันงั
่ นงกอยู่ด้านหลัง
องค์จกั รพรรดิ ใบหน้ าขาวซีดคล้ายจะสิ้นลมไปได้ตลอดเวลา

เซี ย วเหยี่ ย นเงี่ ย หูฟั ง หกทาง ตามองแปดทิ ศ รอเพี ย ง

สนมหวังเอ่ยปากโต้แย้งเหตุผล เขาจะแสดงให้พวกนางได้หตู า
สว่างเสี ยที รอดูว่าต่ อไปผู้ใดจะกล้าเอ่ยถึงเฉินหวงโฮ่วส่ งเดช
ต่อหน้ าเขา ทาให้เขาไม่พอใจอีก ทว่ากลับเห็นสนมหวังมีสีหน้ า
ตกตะลึง สายตานางหยุดอยู่เหนื อศีรษะเขา ท่ าทางคล้ายเห็น
ภูตผีกม็ ิ ปาน

ครัน้ หันมองไปด้ านหลัง ความเบิกบานใจกลับพวยพุ่ง

ขึ้นมา ผู้อาจหาญเฉี ยนของเขามิทราบเกิดผิดปกติอนั ใด จึงมี
่ ตผีสิงร่างเช่นนี้ แขนและขาสันจนตั
ท่าทางดังภู ่ วโยน

“เจ้าเจ็บป่ วยที่ใดอีกเล่า?”

ยามที่ เฉินหรูอี้ยงั มิได้ยินพระสุรเสียงขององค์จกั รพรรดิ

นั ้น อาการนั บ ว่ า ยัง ไม่ เ ลวร้ า ย ครัน้ ได้ ยิ น ความเศร้ า โศกก็
ประเดประดังเข้ามาทันที หยาดน้าตาล้วนเอ่อไหลออกมาอย่าง
ท่วมท้น
325
 ไม่เพี ยงแค่ องค์จกั รพรรดิที่ทรงตกพระทัย ผู้คนทัง้ ใน
และนอกศาลาล้วนตะลึงลานกันทัง้ สิ้น ไม่มีผใู้ ดทราบว่านางรา่
ไห้ขึ้นมาด้วยเหตุใด หากเป็ นเพราะคิดออดอ้อนองค์จกั รพรรดิ
เพื่อต้องการกาชัยชนะในการโต้แย้งกับพระสนมลู่เมื่อครู่นัน้ ก็
มิใช่ช้าเกินไปหรือไม่?

“เจ้า เจ้าร้องไห้ ด้วยเหตุใด เมื่อครู่เจิ้นมิได้กล่าวว่าเจ้า

แม้แต่น้อย? เจิ้นตาหนิสตรีสกุลลู่ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ยนไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้นจึงรีบร้อนลุกขึ้นดึง
ใบหน้ าเฉิ นหรูอี้ ไ ปที ห นึ่ งด้ ว ยอยากทดสอบว่ า วิ ธี นี้ จะปลุ ก
ปลอบนางได้สาเร็จหรือไม่ มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้ของเล่นอัน
แปลกใหม่เช่ นนี้ มา หากถูกขู่ขวัญจนกลายเป็ นตัวโง่งมไปคง
หมดสนุกเป็ นแน่

ผู้ใ ดจะทราบว่ า นางจะท าดัง่ มิ รู้สึ ก รู้ส าอัน ใดเช่ น นั ้น

ใบหน้ าถูก ดึ ง จนเปลี่ ย นรูป แต่ น างกลับ ทลายแรงต้ า นทาน
ทัง้ หมดลงแล้วกระโจนเข้ากอดเขาไว้ รา่ ไห้ปานจะขาดใจอยู่ใน
อ้อมอกเขา

“เจ้า เจ้าอยากตายหรือ?”

326
 พระพักตร์ของพระองค์ล้วนดาคลา้ รู้สึกถึงหน้ าอกอัน
เต็มไปด้วยเลือดเนื้ อของนางกระเพื่อมขึน้ ลงแนบชิดบนร่างตน
ทาให้ความคิดอันมืดดาที่ มีอยู่เต็มท้ องของเขาค่อยๆ ปรากฏ
ขึน้

*****เครื่องหมายเซิ่งเลี่ย คือเครื่องหมายจุดไข่ปลาหรือ
ไข่ปลาในภาษาไทย

327
 85 สารภาพ

หากในยามปกติ นางได้ยินคาข่มขู่เช่นนี้ ของเขา เฉินหรู

อี้ คงหลบหนี ไปไกลแล้ว ทว่ายามนี้ กลับคล้ายมิได้ ยินกระนั น้
นางรา่ ไห้เศร้าโศกอาดูรแทบขาดใจ ทาให้ผคู้ นงุนงงไปหมด

โทสะในท้ อ งของเซี ย วเหยี่ ย นหยุ ด ลงระหว่ า งทาง จะ

ปลดปล่อยออกมาก็มิได้ จะให้ย้อนกลับไปก็มิได้

เขาสบตากับเฉินฮวาย ทัง้ สองต่ างมิทราบว่าเกิดอันใด

ต่างมิรวู้ ่าควรทาเช่นไร

“นางกานัลเฉี ยน” เฉินฮวายเดินเข้ามาใกล้ อยากกล่าว

เตือนนางด้วยใจจริงว่ามิควรรนหาที่ตายด้วยการ กอดเกี่ยวองค์
จัก รพรรดิ ไว้ เ ช่ น นั ้ น หากมิ ใช่ ว่ า นางกอดกระหวั ด องค์
จักรพรรดิไว้แน่ นประหนึ่ งปลาหมึกตัวหนึ่ งพระองค์คงยกพระ
บาทถีบนางกระเด็นตกเขาไปแล้ว

“เจ้าเศร้าโศกด้วยเรื่องอันใด ก็บอกกล่าวต่อกับฝ่ าบาท

เถิด อย่าเอาแต่รอ้ งไห้เช่นนี้ เลย” เขากล่าว

328
 ร้ อ งไห้ ก็ อ ย่ า ได้ ไ ปเกี่ ย วกอดพระองค์ ไ ว้ หากองค์
จักรพรรดิทรงกริ้ว ทุกคนคนล้วนต้ องรับการทรมานด้ วยกัน
ทัง้ สิ้น นี่ มิใช่เรือ่ งของนางคนเดียวหรอกนะ

โธ่เอ้ย！

ต่ ง กุ้ย เฟยและพระสนมโหลวต่ า งกลอกตามองขึ้น บน

พร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย นางกานัลตา่ ศักด์ ิ เช่ นนางได้ ใช้
คาว่า ‘ส่วนพระองค์’คานี้ ช่างเปรียบดังโถส้
่ วมเลี่ยมทองกระนัน้
เมื่อกลายเป็ นสิ่งที่ องค์จกั รพรรดิทรงใช้ได้เพียงพระองค์เดียว
คุณค่าก็เพิ่มจากเดิมเป็ นร้อยเท่ากระทังกล้
่ ากล่าวสังสอนพระ
่
สนมต่ อ หน้ า คนทัง้ หลาย มิ ก ระท าให้ พ วกนางตายก็นั บ ว่ า มี
ไมตรียิ่งแล้ว

นางได้รบั ความอยุติธรรมใดหรือ อย่าโกหกกันถึงเพียง

นัน้ เลย

เฉินหรูอี้ซุกตัว ในพระอุระขององค์จกั รพรรดิ รา่ ไห้ ไ ป

พลางส่ายศีรษะไปพลาง

นางกระทาผิดต่อเขา

329
 ในอดี ตนางคิดว่านางตายอย่างไม่ยุติธรรม เป็ นเพราะ
สวรรค์ทนเห็นความโง่งมของนางมิได้ จึงให้นางมาค้นหาความ
จริง นางคิ ด แล้ วเชี ยว สวรรค์ไหนเลยจะยอมเสี ย เวลาให้ กบั
สตรีเพียงคนเดียว ความจริงคือนางได้กระทาเรื่องอันเลวร้าย
ที่ สุด นางถึงกับทาให้จกั รพรรดิแห่งราชวงศ์ต้าจิ้นมิอาจกระทา
เช่นนัน้ .....ได้

นี่ นั บ ว่ า เป็ นโชคยิ่ ง แล้ ว ที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ยัง ทรงมี ร ัช

ทายาทสืบราชบัลลังก์ หากไม่มีแม้ผ้สู ืบทอด นางคงถูกอัสนี ผ่า
ฟาดสักเก้าพันเก้าร้อยแปดสิบเอ็ดครัง้ จนไม่มีแม้โอกาสจะเกิด
ใหม่เลยกระมัง

“ฝ่ าบาท...หม่ อ มฉั น ขอประทานอภัย เพคะ.....” นาง

เผลอพูดความจริงออกมา

ครัน้ เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังก็ขมวดคิ้วมุ่น มิอาจขัดขืนจึงจา

ยอมให้นางกอดอยู่อย่างนัน้ “เจ้าไปผุดดอกซิ่งแดงที่กาแพง*ใด
เล่า?” เขาเอ่ยถาม

ทัง้ วันนางล้วนถูกกักขังอยู่ในตาหนักฉางเล่อ ทุกวันพบ

เจอเพียงขันทีและนางกานัลมิได้พบเจอผูใ้ ดเลย มีเพียงวันนี้ ที่มี
ทหารส่ ว นพระองค์ติ ด ตามมาด้ ว ย ผลสุ ด ท้ า ยนางก็เ อ่ ย ขอ
330
ประทานอภัยทัง้ น้ าตานองหน้ า เขาคาดเดาเช่ นนี้ มิใช่ สมเหตุ
สมผลแล้วหรือไร?

ผูค้ นรอบข้างล้วนแทบกระอักเลือด นี่ มนั เรือ่ งอันใดกัน?

การสนทนาระหว่ า งองค์จ กั รพรรดิ แ ละนางก านั ลเป็ น

เช่นนี้ พวกเขามิรสู้ ึกแปลกพิกลบ้างหรือ?

สติฟัน่ เฟื อนกันไปแล้วหรือไร?

เฉิ นฮวายขยิ บ ตาจนตาแทบเสี ย องค์ จ ัก รพรรดิ ก็มิ

เหลือบแลเขาแม้แต่น้อย

เรื่องไม่ งามภายในบ้านอย่ างได้ เที่ ยวป่ าวประกาศ องค์

จัก รพรรดิ ท รงแน่ พระนั ย ว่ า จัก สอบถามเรื่ อ งราวนี้ กับ นาง
กานั ลเฉี ยนต่ อหน้ าผู้คนทัง้ หลาย ทัง้ ยังโอบกอดแนบชิดสนิท
สนมกลมเกลียวด้วยท่าทางพิลึกเช่นนี้ หรือ?

“ฝ่ าบาท?” เขากล่าวเตือนสติออกไปอย่างมิอาจอดกลัน้

ได้ หากพระองค์ทรงต้องอับอายเพราะเรื่องนี้ ก็มิทรงคิดว่าเป็ น
เพราะพระองค์เองกระทาผิดที่ตรงใด เพียงโยนความผิดนัน้ มา
บนศีรษะเขาก็เท่านัน้

331
 เซี ยวเหยี่ ยนถูกเสี ยงของเฉินฮวายปลุกสติขึ้นมาอย่าง
ฉับพลันทันใด จึงถลึงตากลมโตให้เขาคราหนึ่ ง

ทว่ า ด้ ว ยเหตุ นี้ เองเขาจึ ง รู้ ต ัว ว่ า ฝู ง ชนรอบข้ า งต่ า ง

ตื่นเต้นและจ้องมองด้วยแววตาใคร่ร้เู พียงใด เขาโบกสะบัดมือ
คราหนึ่ ง เฉิ นฮวายก็น้ อ มรับ พระบัญ ชาอย่ า งปรี ด าในทัน ที
ใบหน้ าท่ าทางยามสะบัด สยายอาภรณ์ ดูลิง โลดเสี ย จนฝูงชน
ล้วนมิอาจเอ่ยคาได้

ต่ ง กุ้ย เฟยอยากจะจากไปตัง้ แต่ ที่ พ ระสนมหวัง กล่ า ว

วาจารนหาที่ตายแล้ว ทว่าองค์จกั รพรรดิยงั ทรงประทับอยู่ด้วย
จึงฝื นทนอยู่ต่อไปด้วยมิอาจเสียมารยาทได้ บัดนี้ ต่อให้ตาต้อง
บอดไปก็มิอาจทนดูละครฉากนี้ แล้ว จึงได้สะบัดบัน้ ท้ายจากไป
เป็ นคนแรก

พระสนมคนอื่นๆ ก็รีบร้อนติดตามไป มีเพียงพระสนมลู่

ที่ สายตายังคงหยุดอยู่ที่ร่างของสตรีและบุรุษที่ กอดรัดกันอยู่
อย่างมิละอาย เฉินฮวายต้องเร่งรัดกล่าวเชิญอยู่นานจนเกือบ
ต้องเรียกขันทีให้มานาตัวออกไป ท้ายที่สุด ก็เป็ นองค์จกั รพรรดิ
ที่ ทอดพระเนตรมองมายังนาง พระสนมลู่สะท้ านเฮือกประหนึ่ ง
พบเห็น ภูต ผี เท้ า เล็ก ๆ ก้ า วเดิ น ออกไปจากที่ นั ้น อย่ า งเร็ว รี่

332
เพียงครู่กแ็ ซงพระสนมทัง้ สามไปไกลลิบไม่นานก็ทิ้งพระสนม
ทัง้ สามไว้เบือ้ งหลัง

ฝูงชน “.......”

โลกใบนี้ ว่างเปล่าไปในที่สดุ

เซียวเหยี่ยนกวาดตามองไปโดยรอบ บริวารที่อยู่บริเวณ
นัน้ ก็รีบขยับห่างไปอีกหนึ่ งจัง้ แม้แต่เฉินฮวายก็หลบซ่อนตัวอยู่
ไกลลิบ

เขากระซิบแผ่วเบาที่ ริมหูเฉินหรูอี้ว่า “หากเจ้ายังกอด

เจิ้ น ต่ อ ไปเช่ น นี้ เชื่ อ หรื อ ไม่ ว่ า เจิ้ น จะเตะเจ้ า ให้ ต ายในครา
เดียว”

เขากล่าวยังมิทนั จบดี สติของเฉินหรูอี้กค็ ืน กลับมาโดย

พลัน ร่างกายแข็งทื่อ มือผลักเซียวเหยี่ยนกระเด็นไปด้วยความ
รวดเร็วยิ่ง ทาเอาเขายัง้ ฝ่ าเท้ าแทบไม่ทนั จึงถอยหลังไปสอง
ก้าว

เซียวเหยี่ยนมีสีหน้ าตกตะลึงยิ่ง เขาคงต้องขออภัย ต่อพระ

อาจารย์ที่สอนวิชาจาหมาปู้*แก่เขาแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะถูกสตรี
สติฟัน่ เฟื อนผลักจนเซถลาในพริบตาเดียว！
333
 “เฉี ยนชิงชิง หากอยากตายก็จงเอ่ยมาตามตรง เจิ้นจะ
ช่วยเจ้าให้สมปรารถนา” เขาอับอายจนเกิดบันดาลโทสะ สอง
มือกาหมัดแน่ น

ในที่ สุดเฉินหรูอี้กร็ ้แู ล้วว่าตนได้กระทาเรื่องอัน โง่เขลา

ปานใดลงไป สองขาจึงอ่อนเปลี้ยไปโดยพลัน นางยกมือขึน้ ปาด
น้ าตาแล้วยกชายแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ ามูก นางยิ้มแหยๆ อย่าง
ขลาดกลัว ให้ เ ขา “ฝ่ าบาท หนู ปี้ กระท าผิ ด อี ก แล้ ว เพคะ ขอ
พระองค์โปรดลงทัณฑ์ ”

เซี ยวเหยี่ยนสงสัยว่านางมีเจตนาปกปิดบางอย่างจึงได้
เอ่ยเช่นนี้ ออกมาเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่นางรา่ ไห้พลางกล่าวขอ
อภัยตน

มิต้องกล่าวถึงสตรีผ้มู ีสติอนั ปกติ คนธรรมดาทัวไปล้

่ วน
ไม่มีผใู้ ดกล้ากระทาเช่นนี้ ต่อหน้ าจักรพรรดิเป็ นแน่ นางไม่เพียง
ใช้ชายแขนเสื้อเช็ดน้ามูกน้าตา แต่ยงั สังน ่ ้ามูกอีกด้วย

“เรื่องการลงโทษเจ้ามิพูด เจิ้นก็มิลืม” เขากอดอกมอง

นางอย่ า งพิ จ ารณา ใบหน้ า เต็มไปด้ ว ยความแค้ น เคื อ ง “เจ้ า
กล่าวมาให้กระจ่าง เหตุใดต้องขออภัยต่อเจิ้น ? เจ้ากระทาเรือ่ ง
ใดที่ผิดต่อเจิ้น เจ้าไปยัวยวนผู
่ ใ้ ดเข้าหรือ?”
334
 ครัน้ เฉินหรูอี้ได้ฟังน้ าตาก็แทบร่วงหล่นลงอี กครา นาง
นัน้ กระทาบาปหนานัก เห็นชัดว่าทรงเป็ นองค์จกั รพรรดิผ้เู ต็ม
เปี่ ยมด้วยพลังชีวิตแต่กลับถูกนางกระทาจนกลายเป็ นเช่นนี้ ไป
เสียแล้ว กระทังว่ ่ าสามารถเชื่อมโยงทุกเรื่องราวให้เกี่ยวพันกับ
เรื่องพรรค์นัน้ ได้เสมอ เขาต้ องเจ็บปวดสักเพียงใดถึงได้ย้อน
ระลึกถึงแต่ด้านที่อ่อนแอที่สดุ ของตนเองอยู่รา่ ไป

“ห้ามร้องไห้！” ครัน้ เซี ยวเหยี่ยนเห็นใบหน้ าบิดเบ้ของ

นางคล้ายพร้อมจะกระโจนสู่อ้อมอกเขาแล้วรา่ ไห้ขึ้นมาอีกครา
นั ้น เขาก็ตื่ น ตระหนกเนื้ อ เต้ น ไปหมด “เจ้ า อย่ า ได้ คิ ด จะใช้
น้ าตาอาพรางความจริง สารภาพมา มิเช่ นนั น้ วันนี้ เจ้ามิต้อง
กลับตาหนักฉางเล่อกับเจิ้น เจ้าจงกระโดดลงจากเขาทู่เอ๋อลง
ไปเองเถิด”

สารภาพ?

มิต้องคิดถึงเรือ่ งที่ไม่มีผใู้ ดเชื่อแน่ หากเล่าไปว่านางตาย

แล้วฟื้ นมาหลายครัง้ หลายครา แต่หากเขาบอกเชื่อ คาดว่าเมื่อ
ทราบว่านางคือเฉินหรูอี้ เขาคงมิฟังแม้คาอธิบายใดก็จบั นาง
เผาไปทัง้ เป็ นแล้ ว แม้แต่ สถานที่ ที่เผานางก็คงต้ องขุด ดิ น ไป
โยนทิ้งทะเล

335
 เฉินหรูอี้พยายามข่มกลัน้ ไว้ ในที่ สุดก็ม้วนเก็บน้ าตาคืน
กลับไปได้

“หนู ปี้ซึ้งใจเพคะ” นางสูดจมูกคราหนึ่ ง เครื่องประทิน

โฉมเละเทอะเต็มหน้ า ดูแล้วอเนจอนาถยิ่ง สิ่งที่ พอจะรับได้มี
เพี ยงอย่างเดี ยวคื อแววตาอันแสดงถึงความจริงใจใสซื่ อของ
นาง “ฝ่ าบาททรงปกป้ องหนูปี้ต่ อหน้ าพระสนมทัง้ หลาย ทาให้
หนูปี้ซาบซึ้งยิ่งเพคะ หนูปี้แม้ฝันยังมิกล้า ในอดีตคิดว่าฝ่ าบาท
ทรงต้องการทรมานหนูปี้จึงทรงให้หนูปี้อยู่ที่ตาหนักฉางเล่อ ใน
ใจนั น้ ...ยังแอบก่นด่าฝ่ าบาท หนู ปี้รู้สึกผิดต่ อฝ่ าบาทยิ่งนั กเพ
ค่ะ หนูปี้ตอบแทนผู้มีคุณ ด้วยความแค้น มิสมควรอย่างยิ่งเพ
คะ”

เซียวเหยี่ยนนิ่งเงียบอยู่นาน

“เจ้าคิดว่าเจิ้นโง่งมเช่นสุกร?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ าเสี ยง

อ่อนโยน

336
 *****เจ้าไปผุดดอกซิ่งแดงที่ กาแพงใดเล่า เป็ นคาถามที่ มี
ที่ มาจากส านวนดอกซิ่ง แดงโผล่ น อกกาแพง หมายถึ ง สตรี ที่
แอบไปมีความสัมพันธ์กบั คนที่ไม่ใช่สามี

*****จาหมาปู้ โดยทัวไปหมายถึ
่ งกังฟู คาว่าจาหมาเป็ น
ภาษาชาวบ้านแปลว่ามันคงและปู
่ ้ แปลว่าฝี เท้า ในวิชาการต่อสู้
ที่ สืบทอดกันมานี้ จะมีกาหนดรูปแบบการย่างเท้ าขึ้นมาหลาย
กระบวนท่า ซึ่งจะให้ผฝู้ ึ กยืนนิ่งในท่านัน้ ๆ เป็ นเวลานานๆ เพื่อ
ฝึ กกาลังขาและกาลังภายใน

337
 86 ถูกเปิดโปง

องค์จกั รพรรดิผ้มู ีพระวรกายสมส่วน พระเนตรหงส์แฝง

รอยพระสรวล พระสุรเสียงที่ตรัสกล่าวนัน้ อ่อนโยนยิ่ง แสงแดด
อันอบอุ่นส่องกระทบพระพักตร์และพระวรกายของพระองค์ น่ า
แปลกที่มนั มิได้ทาลายความอ่อนโยนนัน้ ของพระองค์ทว่ากลับ
ทาให้เกิดความเย็นชาชนิดหนึ่ งขึน้

แม้นใบหน้ ายิ้มแย้มแต่ ท่าทางนั น้ คล้ายจะกลืนกินนาง

่ ราอันหอมหวนที่วางอยู่บนโต๊ะเมื่อครูน่ ี้ ไม่มีผิด
เข้าไปดังสุ

เฉินหรูอี้ตวั แข็งไม่กล้าขยับไปในทันใด ด้วยกลัวว่าหาก

แม้นมิระวังถูกลมพัดโบกจนผมเผ้ายุ่งเหยิงอาจทาให้ดคู ล้ายว่า
นางได้พยักหน้ าตอบรับเขาก็เป็ นได้

นางเคยเห็นองค์จกั รพรรดิฝึกวิชายุทธ์มากับตาตน พระ

บาทนัน้ สามารถยกสูงได้เทียมศีรษะนางด้วยซา้ หากนางไปยัว่
ให้องค์จกั รพรรดิทรงกริ้ว ครัน้ พระบาทนัน้ เตะมา ชี วิตนางยัง
จะเหลือรอดอยู่หรือไม่?

“ฝ่ าบาทเพคะ หนู ปี้ มิ ไ ด้ ห มายความเช่ น นั ้น แน่ นอน

พระองค์อ ย่ า ได้ เ ข้ า พระทัย ผิ ด นะเพคะ” นางน้ า ตาเอ่ อ คลอ

338
เพียงเห็นเขานางก็อยากจะร้องไห้แล้ว พวกเขาสองสามีภรรยา
ผู้ ห นึ่ งฟื้ นตายอยู่ ส ามครัง้ สามครา อี ก ผู้ ห นึ่ งพลานามัย
บกพร่อง จิตใจเปราะบาง นี่ อาจเรียกได้ว่ามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์
ร่วมต้านกระมัง

นางค่อยๆ คุกเข่าลงบนพื้น ร่างกายเชื่ อมต่ อกับลาคอ

ลาคอเชื่อมต่อกับศีรษะ ทุกส่วนหยัดตรงมิกล้าแม้ขยับตัว

“ต่อให้หนูปี้ดื่มน้าทัง้ สระไท่เยจนเสียสติไปก็มิอาจแคลง
ใจต่ อพระปรี ชาสามารถของพระองค์ได้ ฝ่ าบาท....เหตุใดจึง
ตรัสเช่นนัน้ เล่าเพคะ หนูปี้รู้สึกว่าตนได้กระทาเรื่องมิบงั ควรไป
แล้วจริงๆ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดต่อมิตรไมตรีอนั ลึกซึ้งของพระองค์
จึงได้หลังน
่ ้าตาแห่งความเสียใจออกมา”

เซียวเหยี่ยนเดินมาหยุดที่ด้านหน้ าโต๊ะ ชักพระขรรค์อนั

วิ จิ ต รนั ้น ออกมา แล้ ว โบกสะบัด ไปมาในมื อ เฉิ นหรู อี้ ตื่ น
ตระหนกเสียจนสันเทาอย่
่ างมิอาจควบคุม

“ฝ่ าบาทโปรดทรงอย่าได้ว่วู าม....”

339
 “ก่ อ นอื่ น ” เซี ย วเหยี่ ย นหยุด ฝี เท้ า ลงตรงหน้ า นาง ยก
ชายอาภรณ์ขึน้ แล้วนัง่ ขัดสมาธิลง “เจ้าต้องรูว้ ่า เจิ้นกับเจ้ามิได้
มีมิตรไมตรีที่ลึกซึ้งอันใดต่อกัน”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าดุจไก่จิกข้าวเปลือก “เพคะ เป็ นหนูปี้

เองที่มีเพียงฝ่ ายเดียว”

เซี ยวเหยี่ยนคิ้วขยับไหวเล็กน้ อย “ไม่ว่าเจ้าจะมีหรือไม่

แต่เจิ้นนัน้ ไม่มีอย่างแน่ นอน”

“เพคะ”

“อี กอย่าง นั น่ มิใช่น้ าตาแห่งความเสี ยใจ ท่ าทางดังเป็

่ น
โรคลมชักกระนัน้ ...หากจะแต่งเรื่องก็ควรแต่งให้เข้าที กว่านี้ สกั
หน่ อย”

เฉินหรูอี้มิอาจเอ่ ยวาจาไปชัวขณะ
่ ภายหน้ าหากมี ผ้ใู ด
กล่าวว่าองค์จกั รพรรดิโง่เขลา นางจะกระโดดออกไปฆ่ามันเป็ น
คนแรกเลย！

ด้วยเพราะความจริงนั น้ ถาโถมเข้าใส่ อย่างรุนแรง นาง

สะเทือนใจจนไม่เป็ นตัวของตัวเองแล้วจึงมิอาจควบคุมอาการ
สันเทาที
่ ่ เกิดขึ้นโดยธรรมชาติของร่างกายได้ ทัง้ ต้ องถูกองค์
340
จักรพรรดิไต่สวนอย่างมิยอมรามือ หากรู้ว่าต้องเป็ นเช่นนี้ นาง
ยินยอมจบชีวิตตนไปตัง้ แต่เมื่อครูแ่ ล้ว

“แต่งเสียสิ” เซียวเหยี่ยนยกคิ้วขึน้ ลูบไล้พระขรรค์ในมือ

ตน “หากเจ้าแต่งได้ดี แต่งได้อศั จรรย์ เจิ้นอาจจะละเว้นเจ้า”

เฉินหรูอี้เม้มริมฝี ปากตนคราหนึ่ ง พลันรู้สึกปากแห้งลิ้น

ร้อนวิงเวียนหูอื้อ นางได้แต่กดั ฟั นฝื นใจพุ่งเข้าไปจับข้อมือเขา
ไว้ กล่าวด้วยเสียงสันเทา
่ “ฝ่ าบาทหากมิเชื่อหนูปี้ ก็มิสู้ฆ่าหนูปี้
เสี ยเถิด..ขอฝ่ าบาทลงมืออย่างรวดเร็วแม่นยา ให้หนูปี้ได้ตาย
อย่างไม่ทุกข์ทรมานด้วยเถิด”

ถึ ง อย่ า งไรนี่ ก็มิ ใ ช่ ก ารตายครัง้ แรก หากเขาแทงนาง

ด้วยตนเองก็นับว่านางได้ชดใช้หนี้ ที่ติดค้างเขาแล้ว ถ้าการรับ
มีดจากเขาในครัง้ นี้ จะทาให้ บุญคุณความแค้นของทัง้ สองสูญ
สิ้นไป สวรรค์มิให้นางตายแล้วฟื้ นอย่างไม่มีวนั สิ้นสุดเช่นเดิม
อีก นางเองก็รอไม่ไหวแล้ว นางตายมามากเกินพอแล้ว

การตายแล้วฟื้ นคืนมาได้นัน้ นางไม่ทราบว่าในสายตา

ผู้อื่นนับว่าเป็ นประสบการณ์ อนั น่ าอัศจรรย์ที่หายากยิ่งหรือไม่
แต่สาหรับนางทุกครัง้ ที่เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่ใช่ชีวิตของนางเอง
มันคือการทรมานชนิดหนึ่ ง
341
 เซี ยวเหยี่ยนอึ้งงันไร้วาจาจะกล่าว เพียงกาพระขรรค์ใน
มื อ แน่ น ตามสัญ ชาตญาณ จ้ อ งมองนางอย่ า งมิ อ ยากจะเชื่ อ
“เจ้าเสี ยสติไปอี กแล้วหรือ กระทาการใดล้วนรนหาที่ ตาย ใน
เมื่ อ ไม่ ก ลัว ตาย เช่ น นั น้ ก็ไ ปอยู่ก องตัด สิ น พิ จ ารณาโทษเสี ย
ดีกว่า”

“เหตุใดพระองค์ถึงได้ไม่รกั ษาสัจจะเช่ นนี้ ? ทรงตรัสว่า

จะมิเอ่ยถึงแล้วมิใช่หรือ? พระองค์....” เฉินหรูอี้โอดครวญเสียง
ดัง ทว่ า พลัน คิ ด ได้ ว่ า ตนท าร้ า ยเขาจนต้ อ งกลายเป็ นเช่ น นี้
หัวใจจึงอ่อนยวบลงโดยพลัน ใบหน้ าท่าทางเปลี่ยนจากคุกคาม
ผู้อื่นเป็ นกล่าวแนะนาอย่างหวังดีภายในพริบตา “พระองค์เป็ น
ถึงจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ต้าจิ้นเมื่อตรัสแล้วต้องกระทาได้ เหตุ
ใดถึงได้แปรเปลี่ยนไปมาเล่าเพคะ?”

เซียวเหยี่ยนก็ถกู แววตาอันอ่อนโยนประดุจวารีของนาง
ทาให้หนาวสัน่ ทุกอณูเส้นขนล้วนชี้ชนั เกรียวกราว

เขาทราบดี ว่าที่ นางกลัวกลับมิใช่ จกั รพรรดิเช่ นเขา แต่

เป็ นกองตัด สิ นพิ จ ารณาโทษที่ มี วิ ธี ก ารลงทัณ ฑ์ อ ัน แปลก
พิสดารมากมายหลายวิธี ดังนั น้ เมื่อจู่โจมต้ องตี เข้าที่ จุดอ่ อน
เดิ ม ที ก็มิ ไ ด้ คิ ด อัน ใดให้ ม ากความ ไหนเลยจะนึ กไปถึ ง ค า
สัญญาที่เคยให้ไว้แก่นางได้
342
 “เจิ้นทราบดีว่าเจ้าเป็ นผูร้ จู้ กั จานรรจา”

นัยน์ ตาหงส์ของเขาส่องประกายโชติช่วงจับจ้องที่เฉินหรู
อี้ “สตรี ส กุล เฉี ยนฐานะครอบครัว แสนยากจน มิ รู้อ กั ษรแม้
เพียงคา ไม่ทราบว่าเจ้าเรียนรู้กระทังเก่
่ งกาจเช่นนี้ ตงั ้ แต่เมื่อใด
กล่ าวสิ่งใดล้วนสาบัดสานวน เจ้าน่ าจะเต้ นระบาเพลงที่ สตรี
สกุลเฉี ยนชานาญที่สดุ ให้เจิ้นได้ชมสักครัง้ ”

เฉินหรูอี้หน้ าซีดขาวไปในทันใด เส้นผมทุกเส้นล้วนชี้ชนั

ขึน้ รูส้ ึกถึงกระแสไอเย็นที่ไหลจากฝ่ าเท้าทะยานขึน้ เหนื อศีรษะ
นางต้องฟังผิดไปเป็ นแน่

นางค่อยๆ คลายมือที่เกาะกุมพระหัตถ์องค์จกั รพรรดิไว้

แล้ ว คลานหนี ไป ในใจคิ ด ว่ าต้ องออกจากสถานการณ์ เ ช่ น นี้
แล้ว นางมิต้องการเผชิญหน้ ากับความจริงอันโหดร้ายที่ เต็มไป
ด้วยกลิ่นคาวโลหิต

ผู้ใดจะคาดคิด นางคลานไปไม่ถึงสองคื บก็ถกู เซี ยวเห

ยี่ยนดึงเรียวขางดงามนัน้ ไว้แล้ว

“เจ้าจะไปที่ ใด?” เขายิ้ม “ปากเล็กๆ ของเจ้านี้ มิใช่ ช่าง

เจรจา มักหาเหตุผลต่างๆ ให้ตนได้เสมอมิใช่หรือ? ขับร้องบท

343
เพลงก็มิเข้าท่ วงทานอง เต้ นระบา.....ดูจากท่ าทางเจ้าแล้วคง
มิได้สินะ เจิ้นอยากรู้นักว่าเจ้าเปลี่ ยนไปได้อย่างไร ประเดี๋ ยว
่ ค้ นอยู่ใต้
เป็ นเช่นนี้ ประเดี๋ยวเป็ นเช่นนัน้ เจ้าปัน่ หัวคนเล่นดังผู
ฝ่ ามือเจ้า เจ้าคิดว่าตนฉลาด ผูอ้ ื่นโง่งมงัน้ หรือ?”

มารดามันเถอะ！ เขารับไม่ได้ที่สุดคื อการที่ ผ้อู ื่ นเห็น

เขาเป็ นดังคนโง่
่ ！

“มิใช่เพคะ หนูปี้ต่างหากที่ โง่เขลา” เฉินหรูอี้ร้องไห้ทว่า

ไร้น้าตา สองขาที่ ถกู ดึงไว้กม็ ิ กล้าขัดขืน เกรงองค์จกั รพรรดิจะ
ทรงกริ้วจนพลัง้ มือหักขานางเข้าจึงได้แต่ หมอบลงเอาใบหน้ า
แนบพืน้ ด้วยศิโรราบ

นี่ นับว่าถูกเปิดโปงแล้วใช่หรือไม่?

นางเพี ยงรู้สึกว่าองค์จกั รพรรดิมีท่าที ที่แปลกพิกล ทุก

คราที่ กลันแกล้
่ ่ านาง มักมีรอยยิ้มอันลา้ ลึกยากจะคาด
งยัวเย้
เดาปรากกฎขึ้ น เสมอ ครัน้ ย้ อ นใคร่ ค รวญดู จึ ง เข้ า ใจใน
ทันที หลังจากที่ นางฟื้ นคืนมาในร่างพระสนมเฉี ยนแล้วนัน้ มิ
ทราบว่าได้เผยพิรธุ อันใดออกไปทาให้องค์จกั รพรรดิทรงจับได้
แม้แต่เรื่องที่สตรีสกุลจ้าวผลัดตกน้าไปแล้วอุปนิสยั แปรเปลี่ยน

344
พระองค์ก็ย งั เชื่ อ มโยงเข้ า กัน ได้ ทัง้ สองสบตากัน นางก็เ ริ่ ม
มองเห็นเค้าลางทัง้ หมดได้แล้ว

หากผู้คนทัวไปพบเจอเรื
่ ่องวิญญาณภูตผี ถ้าไม่กาจัดให้
สิ้นซากก็ต้องจับตัวมาไต่สวนเค้นเอาความจริง?

แต่เขากลับให้นางติดตามอยู่ข้างกาย คอยกลันแกล้่ งเย้า

แหย่นางอย่างเบิกบานใจอยู่ทุกวัน นับว่าเป็ นผูแ้ ปลกประหลาด
อย่างยากจะพบเจอเช่นกันแล้ว

“พูด เจ้าเป็ นภูตผีปีศาจมาจากที่ใด?”

เซียวเหยี่ยนยกพระขรรค์ขนึ้ ตบบันท้
้ ายงอนงามของนาง
เบาๆ เรี ยวขางามของเฉินหรูอี้จึงสันสะท้
่ านขึ้นอี กครา นาง
รู้สึกโกรธเคืองทัง้ อับอายต่ อปฏิกิริยาตอบสนองเช่ นนี้ ของตน
ยิ่ง เมื่อความอับอายแปรเปลี่ ยนเป็ นโทสะจึงกล่าวออกมาว่า
“ข้าหาใช่ภตู ผีปีศาจไม่！”

“เช่นนัน้ เจ้าเป็ นอันใดเล่า?”

เฉินหรูอี้โทสะเดือดพล่านยิ่ง นางจึงถีบเท้ าออกไปเพื่อ

สลัดหลุดจากเงือ้ มมือของเขา แล้วพลิกร่างขึน้ นัง่ เผชิญหน้ ากับ

345
เขา กล่าวออกไปด้วยท่ าทางแกร่งกร้าว “หากกล่าวออกมาคง
ทาให้เจ้าตกใจตาย”

เซียวเหยี่ยนอึ้งงันไป ฐานะของนางจะทาให้เขาตกใจตาย
ได้หรือไม่นัน้ เขามิอาจทราบ ทว่าใบหน้ าที่ เลอะเทอะเปรอะเปื้ อน
นี้ ข องนาง แม้น ยามสว่ างยัง ท าให้ ผ้คู นตกใจ หากพบเห็น ใน
ยามวิกาล ไม่แน่ ว่าอาจทาให้ผคู้ นตกใจจนตายได้จริงๆ

ทัง้ สองหันหน้ าเข้าหากัน เซี ยวเหยี่ยนนัน้ คล้ายไม่ยี่หระ

ต่ อสิ่งใด ทว่าความจริงกลับลอบสังเกตเฉินหรูอี้อยู่ไม่วางตา
เห็นนางอ้าปากคล้ายจะเอื้อนเอ่ยวาจา พลันยินเสี ยงแหลมสูง
อันโศกเศร้าดังอยู่ไกลๆ ทัง้ สองล้วนมิได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้ า
จึงรูส้ ึกสะท้านเฮือกพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

346
 87 แปรเปลี่ยนมิทนั คาดหมาย

เฉินหรูอี้คงต้องพูดเสียแล้ว

องค์จกั รพรรดิคงทรงจับพิรธุ นางได้มาตัง้ แต่แรกแล้ว ทัง้

ที่ รู้ว่ า นางมี บ างอย่ า งมิ ช อบมาพากลแต่ ก ลับ ไม่ เ อาชี วิ ต นาง
คาดว่ า อุ ป นิ สัย เช่ น นี้ คงเป็ นผลมาจากความโปรดปรานใน
การละเล่นที่ แสนตื่ นเต้ นเสี่ ยงอันตรายเช่ นการพิชิตงูพิษประ
มือพยัคฆ์ร้ายเป็ นแน่ ครัน้ เห็นว่านางดูแปลกพิกลจึงเก็บนางไว้
ในตาหนักฉางเล่อประหนึ่ งของเล่นหายากเพื่อใช้ฆ่าเวลา

บัดนี้ เมื่อย้อนคิดดู หลายคราที่ทรงตรัสวาจาที่นางมิอาจ

เข้าใจได้นัน้ ล้วนเป็ นการทดสอบนางทัง้ สิ้น ดังเช่ ่ นวันนี้ ระหว่าง
ที่ กาลังขึ้นเขาทู่เอ๋ออยู่นัน้ ก็ทรงตรัสถามนางด้วยพระสุรเสี ยง
เยี ย บเย็น ว่ า เคยมาที่ นี่ ห รื อ ไม่ แต่ ก่ อ นก็ม กั ตรัส ถามนางถึ ง
อักษรที่ สลักอยู่บนแท่ งหมึกทุกครัง้ ที่ นางฝนหมึกให้ พระองค์
กระทังทรงอ่
่ านบทกวีแล้วให้นางเขียนออกมา...เป็ นเช่ นนี้ อยู่
บ่อยครัง้ พระองค์ทรงกลันแกล้ ่ งนางอย่างมีความสุขเหลือแสน

มิน่าเล่านางพบว่าระยะนี้ องค์จกั รพรรดิทรงมิใคร่หยอก

เล่ น กับ นกโง่ ง มตัว นั ้น สัก เท่ า ใด ความจริ ง คื อ มิ เ ย้ า นกเล่ น
เพราะเปลี่ยนมาเย้าคนแทนนัน่ เอง
347
 ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะวันนี้ นางร้องไห้ ออกมา จึงทาให้
องค์จกั รพรรดิทรงตกพระทัยจนปรับเปลี่ ยนท่ วงทานองในการ
กลันแกล้
่ งนางอย่างฉับพลัน หรือเดิมที พระองค์กท็ รงวางแผน
จะยกระดับความยากในการกลันแกล้ ่ งนางอยู่แล้ว จึงได้หงาย
ไพ่ใบสุดท้ายของนางอย่างไม่แยแส โจมตีนางอย่างไม่ทนั ตัง้ ตัว

ทว่ า เมื่ อ ทรงไม่ ส ัง หารนางในครานั น้ แล้ ว โอกาสที่ จ ะ

สังหารนางในยามนี้ กม็ ิ นับว่ามากนัก

เขามิใช่อยากรูเ้ หลือเกินหรือว่านางมีที่มาที่ไปเช่นใด?

เฉิ นหรู อี้ ก ัด ฟั น กระทื บ เท้ า แม้ แ ต่ เ รื่ อ งภู ต ผี ปี ศาจ

พระองค์กท็ รงตรัสออกมาได้ ในเมื่อเรื่องแปลกพิสดารชนิดนี้
ยังยอมรับได้อย่างรวดเร็ว นางยังมีอะไรที่จะพูดไม่ได้อีกหรือ?

นางจะพูดเช่นใดก็ย่อมเป็ นเช่นนัน้ ส่วนจะเชื่อหรือไม่ก็

เป็ นเรือ่ งของพระองค์แล้ว

ดังนัน้ นางจึงคิดเรื่องราวทัง้ หมดในหัวก่อนหนึ่ งรอบ แต่

กลับคิดไม่ถึงว่าการเตรียมทุบหม้อข้าวจมเรือของนางกลับถูก
ผูค้ นขัดจังหวะขึน้ ทัง้ ที่วาจาขึน้ มาจุกอยู่ที่ลาคอแล้วแท้ๆ

348
 เสี ยงนั น้ ช่างสะท้ านฟ้ าสะเทื อนดินยิ่งทัง้ โศกเศร้าเหลือ
คณา ทาเอานางแทบจะปัสสาวะราดอยู่ตรงนัน้ แล้ว นางหันไป
มองทิ ศ ทางที่ เ สี ย งนั ้น ลอยมาด้ ว ยเนื้ อ ตัว สัน่ เทา ด้ า นหลัง
ตาหนักชิงซีว่นุ วายขึน้ มาทันใด

“เฉินฮวาย！”

เซี ยวเหยี่ ยนกาพระขรรค์แน่ น หน้ านิ่วคิ้วขมวด กล่าว

เสียงรอดไรฟั นอันขาวสะอาดว่า “ให้คนไปดูสิว่าเกิดเรื่องอันใด
ขึ้น” กล่าวจบก็เหลือบมองเฉินหรูอี้โดยพลัน จึงเห็นว่านางเอง
ก็มีสีหน้ าตกตะลึงต่อเหตุการณ์ ว่นุ วายที่ เกิดขึ้นตรงหน้ าคล้าย
มิได้ใส่ใจต่ออาการตกใจจนแข้งขาสันอั ่ นน่ าอับอายนัน้ ของเขา
ที่ เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้แม้แต่น้อย เขาจึงกระแอมไอเบาๆ คราหนึ่ ง
แล้วใช้ พระขรรค์ด้านที่ ไม่มีคมตบลงบนศี รษะเฉินหรูอี้เบาๆ
คล้ายไม่มีเรือ่ งราวใดได้เกิดขึน้

“รี บ ฉกฉวยเวลานี้ แต่ ง เรื่ อ งใหม่ เ สี ย สิ หากมิ กล่ า ว

เรื่องราวออกมาให้ กระจ่าง พระขรรค์เล่มนี้ ของเจิ้นเจ้าก็เห็น
แล้วว่าหันเนื
่ ้ อได้ยอดเยี่ยมนัก”

เฉินหรูอี้กดั ฟั นเผชิญหน้ าการข่มขู่นี้อย่างมิขลาดกลัว

“เรื่องมาถึงขัน้ นี้ แล้ว เจ้าก็รู้หมดแล้ว ข้ายังต้ องแต่ งเรื่องไป
349
ไย? สาหรับคนธรรมดาเช่ นพวกเจ้า ข้ามิได้ชมชอบแต่ งเรื่อง
เหลวไหลปานนัน้ ที่ ข้ามิยอมบอกเล่าออกมาด้วยกลัวว่าจะทา
ให้พวกเจ้าตกใจ ในเมื่อเจ้าปราดเปรื่องกระทังคาดเดาเรื
่ ่องราว
ได้เช่นนี้ แล้ว เจตนาดีในการปกปิดของข้าก็มิจาเป็ นต่อไปแล้ว”

คนธรรมดาเช่นพวกเจ้างัน้ หรือ?

เซียวเหยี่ยนบิดเบ้ปากตน นางถูกเขาขู่มากไปจนเสียสติ
ไปแล้วหรือไร?

แม้แต่ ‘ฝ่ าบาท’ ก็มิเรียกขานแล้ว ถึงกลับใช้คา ‘เจ้าเจ้า

ข้าข้า’ กับเขา นางลืมไปแล้วหรือว่าผู้ใดกันที่หวาดกลัวจนต้อง
คลานหลบหนี ไปเมื่อครู่นี้ และผู้ใดที่ เอ่ยกล่าวน้ าเสี ยงนบน้ อม
ตามคาสังของเขา
่ ผูใ้ ดที่ถกู เขากลันแกล้
่ งจนหัวหมุนอยู่ทุกวัน

เขาเพี ย งกล่ า วว่ า นางเป็ นภูต ผี ปี ศาจ ชัว่ หัน หน้ านาง
ถึงกับกล่าวคาว่า ‘คนธรรมดาเช่ นพวกเจ้า’ ดูท่าคงคิดจะปี น
ป่ ายขึน้ ตีเสมอเขาจึงแสร้งเป็ นภูตผีปีศาจเช่นนี้

เซียวเหยี่ยนเกิดโทสะยิ่งทว่ากลับระบายยิ้มออกมา “เจิ้น
คิดว่านามเรียกขานผู้อาจหาญเฉี ยนของเจ้าคงมิได้ เสี ยเปล่า
บัดนี้ อาจหาญเทียมฟ้ า นับวันยิ่งไม่เห็นเจิ้นอยู่ในสายตาแล้ว”

350
 เขายื่นมือไปจับใบหูของเฉินหรูอี้แล้วดึงเข้าหาตน กาลัง
คิดจะสังสอนนางให้
่ นางสานึ กและรู้จกั แยกแยะที่ ตา่ ที่ สูงก็เห็น
เฉินฮวายเดินเข้ามา ดวงตาเบิกกว้าง เพียงเห็นท่าทางการเดิน
ของเขาก็ทราบได้ทนั ทีว่าคงมิใช่เรือ่ งดีเป็ นแน่

“ฝ่ าบาทพะยะค่ ะ พระสนมลู่ต กเขา สิ้ น แล้ ว พะยะค่ ะ”

เฉินฮวายมีสีหน้ าระทมทุกข์ประหนึ่ งมารดาสิ้นใจก็มิปาน

สนมลู่?

เฉินหรูอี้ตากระตุกขึน้ คราหนึ่ ง สนมลู่ผเู้ ก่งกาจการวิวาท

ผู้ก ล้ า ถกเถี ย งกับ นางต่ อ พระพัก ตร์อ งค์จ กั รพรรดิ หากแม้ มี
แมลงวันตัวเมียบินโฉบใกล้พระวรกายเพียงนิดก็คงตบมันจน
ตายอย่างไม่ยงั ้ มือเลยที เดียว สนมลู่ที่ถกู นางจัดให้ เป็ นผู้ต้อง
สงสัยลาดับที่สองนัน้ ตายแล้ว?

“ผู้ใดสิ้นแล้ว?” เซี ยวเหยี่ ยนเงยหน้ าขึ้นมองเฉินฮวาย

เพื่อบ่งบอกว่ายังมิชดั แจ้งต่อสิ่งที่เขาบอกกล่าว

“ทูลฝ่ าบาท พระสนมลู่แห่ ง ต าหนั กโหรวฝู” เฉินฮวาย

ค่อยๆ คุกเข่าลงบนพืน้ ตาก้มมองตา่ กว่าตาแหน่ งที่ประทับนัง่
อยู่บนพืน้ ขององค์จกั รพรรดิ

351
 องค์จกั รพรรดิช่างน่ าสงสารนัก พระองค์ต้องเกี่ยวพันกับ
ความตายอยู่รา่ ไป เพิ่งได้ฤกษ์ยามทาพิธีฝังศพของพระสนม
จ้าวมา ยังทันได้ ทาพิธีด้วยซ้า พระสนมลู่กลับต้ องมาตกเขา
ตายไปอี กคน ภายในหนึ่ งปี นี้ มีพระสนมชัน้ สูงต้ องตายไปถึง
สองคน อีกทัง้ ล้วนเกิดขึ้นในงานเลี้ยงฉลอง ภายหน้ าไม่ว่าจัด
งานเลี้ยงฉลองใดก็ล้วนมีใจหวาดระแวงแล้ว

เรือ่ งเฉินหวงโฮ่วนัน้ เขาไม่กล้าแม้กระทังเอ่

่ ยถึง ผลลัพธ์
ที่อาจเกิดขึน้ นัน้ เกินกว่าจะคาดคิดได้ หายนะนัน้ ยังคงอยู่จนถึง
บัดนี้

เฉินฮวายก้มหน้ าต่าด้วยท่ าทางคล้ายยอมรับในความ

ผิดและนาทูลเรือ่ งราวทัง้ หมดตัง้ แต่ต้นจนจบต่อองค์จกั รพรรดิ

เมื่ อ พระสนมลู่ถ กู เฉิ นหรูอี้ ก ล่ า วว่ า ต่ อ หน้ า พระพัก ตร์

องค์จกั รพรรดิในศาลาแล้วมิอาจตอบโต้ สิ่งใดได้ ครัน้ กลับถึง
ตาหนักชิงซี จึงดื่มสุราไปหลายจอกและรู้สึกปวดศีรษะจึงเรียก
พระสนมจงไปเดินเล่นเป็ นเพื่อนเพื่อสลายความมึนเมา ยาม
นั ้น งานเลี้ ย งฉลองในต าหนั ก ชิ ง ซี ไ ด้ ด าเนิ นมากว่ า ครึ่ ง ทาง
แล้ว พระสนมในงานเลี้ยงจึงเดินออกจากตาหนักไม่น้อยทาให้
ไม่มีผใู้ ดสนใจต่อเหตุการณ์นี้

352
 พระสนมลู่และพระสนมจงเดินเล่นอยู่บนเนินเขา ทันใด
นั น้ ก็มีงูตวั หนึ่ งโผล่ออกมา ทัง้ สองตกใจจนถอยหลังกรู อาจ
เพราะพระสนมลู่นัน้ มีอาการมึนเมามือเท้าอ่อนเปลี้ย เมื่อก้าว
เท้าถอยหลังไปจึงลื่นไถลตกลงสู่ก้นหุบเขา

ยังมิทนั ได้ส่งคนลงไปสอบถาม ทหารองค์รกั ษ์ที่เฝ้ าอยู่

ด้ านล่ างก็ขึ้น มารายงานถึงการตายของพระสนมลู่ นางตาย
ในทันทีและน่ าสยดสยองยิ่ง

พระสนมจงที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนัน้ ก็กรีดร้องและสลบ
่ ิ นฮวายเร่งรุดไปดูสถานการณ์ นางจึงค่อยรู้สึกตัว
ไป กระทังเฉ
นางพูดจาวกไปวนมา เรื่องราวทัง้ หมดล้วนได้มาจากคาบอก
เล่าของนางกานัลทัง้ สี่ที่คอยติดตามหลังอยู่ห่างๆ

ทัง้ ที่ มางานเลี้ยงฉลองเทศกาลฉงหยางอย่างครื้นเครง

แต่ต้องกลับไปด้วยความเศร้าสลด

องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงกริ้ ว เสี ย จนพระพัก ตร์ด าคล ้า ไม่

แม้ แ ต่ จ ะประทั บ นั ง่ ราชรถก็ ท รงควบอาชาน าทหารส่ ว น
พระองค์กลุ่มหนึ่ งลงจากเขาทู่เอ๋อทันที

353
 ทว่าเรื่องราวมิได้จบลงเพียงเท่านี้ เฉินหรูอี้เดินทางกลับ
พระราชวังพร้อมกับบริวารของตาหนั กฉางเล่อและเหล่ าพระ
สนม เพี ยงย่างเท้ าเข้าสู่วงั หลังก็พบเข้ากับคนของกองตัดสิน
พิจารณาโทษที่ รออยู่นานแล้ว พวกเขาก้าวเข้าสกัดรถม้าของ
พระสนมจง รวมทั ง้ นางก านั ล ทั ง้ สี่ ที่ เ ห็ น เหตุ ก ารณ์ ก็ ถ ูก
สอบสวนด้วยเช่นกัน

พระสนมชัน้ สูงผูห้ นึ่ งต้องตายไป ถึงมีพยานบุคคลพร้อม

มู ล แต่ อ ย่ า งไรก็ต้ อ งสอบปากค าเพื่ อ ความกระจ่ า งแจ้ ง และ
ถึ ง แม้ จ ะเป็ นเพี ย งแค่ ก ารสอบปากค าแต่ ก ลับ สร้ า งความ
แตกตื่นแก่พระสนมทัง้ หลายไม่น้อย

พวกนางกลับถึงตาหนั กก็เป็ นเวลาพลบค ่าแล้ ว แสงสี

แดงปกคลุมท้องฟ้ าไปถึงครึ่ง

รถม้าของพระสนมจงควบอยู่ด้านหน้ าเฉินหรูอี้ ตัง้ แต่

ต้ นจนจบก็มิเห็นพระสนมจงลงมาจากรถม้าแต่ อย่างใด ครัน้
เมื่อนางผ่านรถม้าพระสนมจงไปก็มีลมพัดผ่านมุกม่านปลิวไสว
นางจึงเห็นว่ าพระสนมจงก้ มหน้ าอัน ซี ดขาวของตนลงต่า อยู่
ลางๆ จึงมิอาจมองชัดว่าอยู่ในอารมณ์ใด

354
 เฉินหรูอี้อดคิดไม่ได้ว่า เหตุใดผู้ที่อยู่ข้างกายพระสนมลู่
ในยามนั น้ จึงเป็ นสนมจงไปได้ ในเมื่อพระสนมลู่กบั สตรีสกุล
จ้าวครัง้ ที่ ยงั มีชีวิตอยู่นัน้ เปรียบประดุจน้ ากับไฟ พระสนมจง
เองถึงกลับระบายโทสะกับพระสนมเฉี ยนเพราะสตรีสกุลจ้าว
แม้หลังจากที่องค์จกั รพรรดิได้ช่วยนางพิสูจน์ ความบริสุทธ์ ิ แล้ว
สนมจงก็ยงั มิยอมรามือจากนาง

่ นนาง เหตุใดจึงหันมาคบค้ากับสตรีสกุลลู่ใน
ผู้บ้าคลังเช่
ช่วงเวลาที่สตรีสกุลจ้าวตายไปแล้วเช่นนี้ กนั เล่า?

355
 88 อเนจอนาถ

ข่ าวการตายของพระสนมลู่ได้ แพร่สะพัดไปทัววั
่ งหลัง
และราชสานัก

การตายของนางแม้นมิได้สะเทือนเลื่อนลันเที
่ ยบเท่าการ
ตายของพระสนมจ้าวเมื่อหนึ่ งเดือนก่อน ทว่าเป็ นการเติมเชื้อ
ไฟจากการตายของพระสนมจ้ า วอย่ า งไม่ ต้ อ งสงสัย หัว ข้ อ
สนทนาของผู้คนที่ ยงั มิทนั ได้มอดดับไปได้กลับมาโชติช่วงขึ้น
อีกครา

ในเวลาหนึ่ งเดือนนี้ มีพระสนมชัน้ สูงตายไปถึงสองคน

การตายของพระสนมลู่ มิ จ าเป็ นต้ อ งมี เ งื่ อ นง าอัน ใดด้ ว ยซ้า
เท่ านัน้ ก็เพียงพอให้ ขนุ นางที่ เรียกขานตนเองว่าเป็ นขุนนางผู้
จงรักภักดีได้มีโอกาสแสดงตนแล้ว ฎีกาที่คล้ายดังลอกเลี
่ ยนกัน
มาถูกเสนอมายังตาหนักฉางเล่อมากมายไม่ขาดสาย กล่าวมา
ตัง้ แต่การจัดการที่ หละหลวมของวังหลัง งานเทศกาลฉงหยาง
สุดท้ายลุกลามไปถึงการปฏิบตั ิ ตนขององค์จกั รพรรดิ

ขุน นางส่ ว นใหญ่ ล้ ว นเป็ นขุน นางเก่ าแก่ ม าตัง้ แต่ ส มัย
จัก รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ น ทัง้ ที่ พ ระองค์เ ป็ นจัก รพรรดิ ผ้เู พี ย บ
พร้อม เพียงแค่ทรงโปรดปรานชมศิลปะการละคร พวกเขายัง
356
หาเรื่ อ งวิ จ ารณ์ ใ นฎี ก ามาได้ ถึ ง สิ บ สามปี ยิ่ ง ไม่ ต้ อ งกล่ า วถึ ง
จักรพรรดิจางเหอที่ แตกต่ างกับจักรพรรดิพระองค์ก่อนอย่าง
สิ้นเชิงเช่นนี้

หากกล่าวว่าจักรพรรดิพระองค์ก่อนคือสานักผู้รกั สงบที่
โปรดปรานประทับนั ง่ บนบัลลังก์ชมการละคร จักรพรรดิจาง
เหอก็เป็ นดังส
่ านักเสาะหาความตายผู้โปรดปรานถือดาบกระบี่
ทะยานไปมา

ความจริงห้องเสือดาวนัน้ มีมานานแล้ว แต่มีไว้เพื่อเลี้ยง

สัต ว์แ ปลกหายากให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ไ ด้ ชื่ น ชมเท่ า นั น้ ซึ่ ง ไม่ มี
จักรพรรดิพระองค์ใดสติฟัน่ เฟื อนถึงขัน้ เอาชี วิตตนไปล้อเล่น
เช่นนัน้ มีพระราชบัลลังก์อนั ยิ่งใหญ่ไม่ร้จู กั ถนอมรักษากลับ
เสี่ยงชีวิตวิ่งไปต่อสู้ประมือกับเสือพยัคฆ์รา้ ย

เหล่าขุนนางในราชสานักล้วนไม่พอใจในพฤติกรรม เช่นนี้
ขององค์จกั รพรรดิ ทุกสามเดือนห้าเดือนต้องรวมตัวกันถวาย
ฎี กาตักเตื อน เซี ยวเหยี่ ยนล้วนชินชาต่ อการกระท าเช่ น นี้ ไป
นานแล้ว พวกเขาแสดงความจงรักภักดีตน เขาก็กระทาตามสิ่ง
ที่เขาสุขใจ ไม่มีผใู้ ดระรานซึ่งกันและกัน

357
 ครัง้ นี้ พวกเขาจึงอาศัยการตายของพระสนมลู่และพระ
สนมจ้าว ต่างร่วมกันกล่าวตาหนิองค์จกั รพรรดิว่ากระทาตนไม่
เหมาะสมทาให้สวรรค์เบือ้ งบนพิโรธ จึงได้ตกั เตือนเพื่อให้องค์
จักรพรรดิทรงพิจารณาพระองค์เองและอย่าได้กระทาสิ่งใดที่
เป็ นการเสี่ยงอันตรายอีก และตาหนิที่องค์จกั รพรรดิมิให้ความ
ยุติธรรมแก่วงั หลังอย่างเท่ าเที ยม ควรมอบความรักให้ แก่ทุก
คนเท่ าเที ยบกัน มิควรโปรดปรานเพียงผู้ใดผู้หนึ่ ง การกระทา
เช่นนี้ มิใช่เรื่องที่ ผ้ปู ราดเปรื่องกระทาซึ่งมิเป็ นผลดีต่อการมีรชั
ทายาท

จักรพรรดิจางเหอแสดงออกชัดเจนว่า เรื่องอื่นเขาล้วน
อดทนได้ มีเพียงเรื่องที่เกี่ยวกับรัชทายาทเท่านัน้ ที่เขาจะมิยอม
อ่อนข้อให้เด็ดขาด

ไม่นาน องค์จกั รพรรดิและขุนนางก็เริ่มเปิดฉากสงคราม

ที่ ต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับ ทัง้ สองฝ่ ายต่างใช้ทุกวิถีทางมางัด
ข้อกัน

เหล่าขุนนางก็ลากเอาหลิวไท่โฮ่วเข้ามาเป็ นฝ่ ายตน องค์

จักรพรรดินัน้ ไม่เพียงไม่ว่าราชการที่ ท้องพระโรง กระทังพบปะ
่
ขุนนางก็มิยินยอม หากมีราชโองการใดก็ล้วนมอบให้ขนั ทีเป็ น
ผูป้ ระกาศ ทัง้ สองฝ่ ายต่างอเนจอนาถพอกัน
358
 องค์จกั รพรรดิล้วนมีสีหน้ าดาคลา้ ถมึงทึ งอยู่ทุกวันด้วย
ต้ องต่ อกรกับขุนนางในราชสานักและวังหลัง ด้วยทรงวุ่นวาย
ปัน่ ป่ วนจึงไม่มีพระทัยจะบีบเค้นเอาคาตอบจากเฉินหรูอี้

หลังจากที่กองตัดสินพิจารณาโทษได้ไต่สวนเรื่องราวทัง้
หมดแล้วนัน้ พระสนมจงและนางกานัลต่างสามารถเป็ นพยาน
ให้ ก นั และกัน ได้ เมื่ อ ไม่ มี อ ัน ใดน่ า สงสัย ในเหตุ ก ารณ์ ค รัง้ นี้
จักรพรรดิจางเหอจึงให้ฝ่ายพิธีการจัดการเรือ่ งพิธีฝังศพ

ทว่ าพระสนมลู่และพระสนมจ้าวมิได้ เป็ นเช่ นเดี ย วกัน

พระสนมลู่นั น้ มี พ ระราชธิ ด าคื อ องค์ห ญิ ง สี่ ห ย่ ง เจี ย เมื่ อ พระ
สนมลู่สิ้นไป การเลี้ยงดูองค์หญิงหย่งเจียจึงกลายเป็ นปัญหา

ต่ งกุ้ยเฟยมีพระราชโอรสของตนอยู่แล้ว จึงมิอยากเสี ย
เวลาให้กบั หย่งเจีย หากเลี้ยงดูได้ดีกม็ ิ ได้มีอนั ใดดีแต่หากดูแล
ได้ ไ ม่ ดี ท ัง้ หมดล้ ว นเป็ นความผิ ด นางซึ่ ง มิ อ าจมี จุด จบที่ ดี ไ ด้
นางจึงเลือกไม่แสดงตนออกมา หากองค์จกั รพรรดิยงั ทรงโยน
มายัง ต าหนั ก หย่ ง โซ่ ว ของนาง นางก็จ ัก รับ ไว้ มิ ฉ ะนั ้น ก็จ ะ
กระทาดังเรื ่ อ่ งนี้ มิมีอนั ใดเกี่ยวข้องกับตนเช่นนี้ ต่อไป

พระสนมโหลวและพระสนมหวังก็ล้ ว นเป็ นมารดา ทัง้

สองต่างมีพระธิดาของตน พระสนมโหลวนัน้ ไม่ว่าเรื่องใดล้วน
359
ตามแต่ ต่ ง กุ้ย เฟย เรื่ อ งที่ ต่ ง กุ้ย เฟยมิ ยื่ น มื อ เข้ ายุ่ ง นางก็ไม่ มี
เหตุผลใดที่ต้องยุ่งเกี่ยว ส่วนพระสนมหวัง อ่านตารามากไปจน
เลอะเลื อ น พระธิ ด าของตนก็อ บรมเสี ย จนกลายเป็ นหนอน
ตาราไปแล้ว ทัง้ ที่ มีพระชนมายุสี่พรรษาเช่นเดียวกับองค์หญิง
หย่งเจีย ทว่ากลับนิ่งขรึมไร้ซึ่งชีวิตชีวา ต่อให้พระสนมหวังเป็ น
ผูเ้ อ่ยปากขอหย่งเจีย องค์จกั รพรรดิกม็ ิ กล้าอนุญาตเป็ นแน่

พระสนมทัง้ สามต่ างมีแผนการในใจล้วนไม่มีผ้ใู ดยินดี

รับดูแล พระสนมบรรดาศักด์ ิ ตา่ ต้อยทัง้ หลายล้วนหวังว่าตนจะ
ได้กระโดดขึ้นมาเลี้ยงดูองค์หญิงหย่งเจีย ถึงแม้จะมิได้มีโอกาส
ถวายการรับใช้ องค์จกั รพรรดิเพราะเรื่องนี้ ทว่าอย่างน้ อยมีผู้
สามารถค ้า ชู ต นอยู่ ข้ า งกายก็เ ป็ นเรื่ อ งดี มิ ใ ช่ ห รื อ แต่ เ มื่ อ
ฐานันดรตา่ ศักด์ ิ จึงไม่มีสิทธ์ ิ กระทาได้

จนในที่สุดหลิวไท่โฮ่วเอ่ยปากว่าให้ส่งมาที่ ตาหนักเหริน
โซ่ว พระองค์จะเลี้ยงดูอบรมด้วยพระองค์เอง ปั ญหาเรื่ององค์
หญิงหย่งเจียจึงนับว่าได้คลี่คลายลง

สงครามระหว่างองค์จกั รพรรดิและเหล่าขุนนางนัน้ หลิว

ไท่โฮ่วเลือกยืนข้างขุนนาง ทัง้ สองพระองค์จึงบาดหมางกันไม่
น้ อย

360
 การรับองค์หญิงหย่งเจี ยไว้ในพระอุปถัมภ์นัน้ นั บได้ ว่า
เป็ นการโอนอ่ อ นชนิ ดหนึ่ ง องค์ จ ัก รพรรดิ จึ ง อุ้ ม องค์ ห ญิ ง
หย่งเจียไปเข้าเฝ้ าด้วยพระทัยเปรมปรีด์ ิ ยิ่ง ทว่ายังมิทนั ประทับ
นั ง่ ดี หลิวไท่ โฮ่วกลับตรัสประชดประชันออกมาอย่างมิทนั ให้
พระองค์ได้เตรียมพระทัย ความหมายที่ตรัสก็เป็ นเช่นที่ขนุ นาง
ทัง้ หลายได้ กล่าว เพี ยงแค่ วาจาที่ กล่าวกลับตรงไปตรงมายิ่ง
กว่า ทรงตรัสว่าเขาปกครองแผ่นดินมิส้จู กั รพรรดิพระองค์ก่อน
กระทาได้มิดีเท่าจักรพรรดิพระองค์ก่อน การครองใจขุนนางก็มิ
สู้จกั รพรรดิพระองค์ก่อน ทัง้ ไม่มีคณ
ุ ธรรมสู้จกั รพรรดิพระองค์
ก่อน

สรุปคือมิอาจเที ยบเท่ าในทุกๆ ด้าน ผู้หนึ่ งดังอยู

่ ่บนฟ้ า
่ ่ใต้ดิน ทว่าที่กล่าวมาทัง้ หมด หลิวไท่โฮ่วกลับมิยอม
ผูห้ นึ่ งดังอยู
เอ่ยนามตน ทุกประโยคที่ ทรงตรัสล้วนขึ้นต้นด้วยประโยคที่ ว่า
‘ขุนนางของเจ้ากล่าวว่า....’

เซียวเหยี่ยนทนมาพอแล้ว

ฎี กาเหล่านัน้ เขาทิ้งให้ผ้ตู รวจฎี กาเป็ นคนพิจารณาแทน

ทัง้ สิ้น เดิมที กม็ ิ ได้เห็นด้วยแต่ ทาอันใดมิได้จึงได้ แต่ ปลอบใจ
ตนเอง แต่ กลับ คิ ด ไม่ถึง ว่าจะเกิดไฟไหม้ หลัง เรือน*ตน หาก

361
กล่าวว่าไท่โฮ่วถูกขุนนางล้างสมอง มิสู้กล่าวว่าพระองค์ได้เจอ
ผูร้ สู้ าเนี ยง มีคนมาร่วมขับร้องบทเพลงร่วมกันเสียมากกว่า

เขาทราบดี ว่ า จัก รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นทรงเป็ นผู้เ พี ย บ

พร้อมด้ วยคุณความดี ทัง้ มี พระทัยรักลึกซึ้ งต่ อไท่ โฮ่ ว ไท่ โฮ่ ว
ย่อมเห็นว่าพระองค์ล้วนดีไปหมดในทุกด้าน

ทว่าเขาเองก็มิได้ปกครองอย่างบ้าอานาจและมิได้ เอา
แต่พระทัยโดยไม่เห็นแก่สขุ ทุกข์ราษฎรจนทาให้บา้ นเมืองได้รบั
ความเสียงหายเสียหน่ อย เหตุใดต้องจับเขาไม่ปล่อย ประหนึ่ ง
ประมือกับศัตรูอย่างไรอย่างนัน้

ตัง้ แต่ โบราณกาลจนถึงปั จจุบนั มี จกั รพรรดินับร้อยนั บ

พัน เขาก็มิเคยเห็นว่าจะมีผ้ใู ดเหมือนกันไปเสี ยทุกอย่าง แล้ว
เหล่าขุนนางมีสิทธ์ ิ อันใดเรียกร้องให้เขาต้องเป็ นอย่างพระบิดา
ทุกกระเบียดนิ้ว?

เขาเป็ นผูส้ ืบทอดของพระบิดาที่มิได้เหมือนพระบิดา

การมาต าหนั กเหริน โซ่ ว ครานี้ ก็นั บ ว่ าจากกัน อย่ า งไม่

เปรมปรีด์ ิ อี กเช่ นเคย องค์จกั รพรรดิพยามเป็ นอย่างยิ่งที่ จะมิ
ปะทะกันซึ่ งหน้ ากับหลิวไท่โฮ่ว ทว่าประโยค ‘วังหลังไม่จาเป็ น

362
ต้ อ งยุ่ ง เกี่ ย วการบริ ห าร’ ก็ท าให้ เ ส้ น ทางทุ ก สายถูก ปิ ดตาย
ไท่โฮ่วพระพักตร์สลดลงทันใด กริ้วเสียจนอยากเรียกคนให้อ้มุ
หย่งเจียมาโยนคืนให้องค์จกั รพรรดินากลับไป องค์จกั รพรรดิก็
ทรงลุกเสด็จออกไปเช่ นกัน พระพักตร์นัน้ ยืดยาว*ยิ่งกว่าหลิว
ไท่ โฮ่ วเสี ยอี ก หากมิใช่ เพราะมี พระวรกายสูงพระอูรุยาวห่ าง
จากพืน้ ไปไกล พระพักตร์คงทับพระบาทไปเสียนานแล้ว

กลางวันนัน้ องค์จกั รพรรดิทรงเสด็จออกจากตาหนักเห

รินโซ่วด้วยความกริ้ว

เมื่ อ ไม่ มี ที่ ใ ห้ ร ะบาย เขาจึ ง ไปเตะต่ อ ยท่ อ นไม้ ที่ น อก

ต าหนั ก เจาเหริ น นานถึ ง ครึ่ง ชัว่ ยาม เตะท่ อ นไม้ ห ัก ไปถึ ง ห้ า
ท่อน ในที่สุดก็ปรากฏรอยยิ้มอย่างพึงใจออกมา เม็ดเหงื่อที่ผดุ
พรายขึ้นบนใบหน้ าและไรผมต้ องกับแสงอาทิตย์สะท้ อนแวว
แววระยิบระยับ

เมื่อได้เห็นวิธีการรักษาตนเองของเขากับตาเช่นนี้ เฉิน
หรูอี้ถึงกลับไร้วาจาจะกล่าว

ผู้ร้เู รื่องราวทัง้ หมดอย่างเฉินฮวายถึงกับผ่อนลมหายใจ

โล่งอก นี่ เป็ นเพราะพระหัตถ์ของพระองค์ยงั มิทนั หายดี จึงมิ

363
อาจไปประมือกับเสื อดาวได้อีก มิเช่ นนั น้ คงมิหยุดอยู่แค่การ
เตะต่อยท่อนไม้ใต้แสงอาทิตย์อนั ร้อนแรงนี้ แน่ นอน

ทว่าเมื่อฝนผ่านไปมิแน่ ว่าฟ้ าจะสดใส เขาไม่อยากเสี่ ยง

ในยามนี้ จึ ง ส่ ง สายตาให้ เ ฉิ นหรู อี้ เ ข้ า ไปซับ พระพัก ตร์ ใ ห้
พระองค์ ผู้ใ ดจะทราบ เฉิ นหรูอี้ ก ลับ มิ เ ห็น นางนิ่ งไม่ ไ หวติ ง
ประหนึ่ งภูผา

เฉินฮวายขมวดคิ้วมุ่น คิดว่านางมองไม่เห็น จึงขยับยก

คางขึน้ คราหนึ่ ง ใช้สายตาผินมองไปยังองค์จกั รพรรดิ

เฉินหรูอี้หลุบตาตา่ ทาทีเป็ นมองไม่เห็นอย่างสุดกาลัง

หากครัง้ นี้ เฉินฮวายมองไม่ออกว่าเฉินหรูอี้แสร้งโง่งมมิรู้

ความ ก็นับว่าเขามีชีวิตอย่างสูญเปล่าแล้ว เขาลอบด่านางในใจ
แม่นางผูน้ ี้ นับวันยิ่งเก่งกาจปานปี ศาจ หลบซ่อนเรื่องราวใดนัน้
รวดเร็วแม้แต่อาชาแปดตัวยังมิอาจลากดึงกลับได้ทนั นัยน์ ตา
เขาแทบจะเสียหลุดออกมาแล้วจึงคร้านจะส่งสายตาให้นาง มือ
ค่อยๆย้ายไปวางอยู่ด้านหลังแล้วผลักเบาๆ เข้าที่บนท้ ั ้ ายนาง

เฉิ นหรูอี้ ล อบร้ อ งว่ า แย่ แ ล้ ว ในใจ นางจึ ง ก้ า วออกไป

ข้างหน้ าหนึ่ งก้าวอย่างมิอาจหยุดยัง้ ฝ่ าเท้ าตนได้ พลันรู้สึกว่า

364
ทุกสายตาในตาหนั กเจาเหรินได้หนั มองมาที่ นางอย่างพร้อม
เพรียง

*****ไฟไหม้ ห ลัง เรื อ น เป็ นส านวนเปรี ย บเปรยว่ า มี

ปัญหาบางอย่างเกิดขึน้ ภายในครอบครัวของคนนัน้ ๆ

*****พระพักตร์ยืดยาว ใช้เปรียบเปรยว่าโมโหหน้ ายักษ์

365
 89 ฐานะอันลึกลับ

โลกทัง้ ใบล้วนเงียบสงัดลงทันใด

มี เ พี ย งองค์จ กั รพรรดิ ผู้อ ยู่ ใ ต้ แ สงสุ ริ ย าเท่ า นั ้น ที่ แ ค่ น

เสี ยงออกมาคาหนึ่ ง แล้วเหลือบแลนางด้วยสายพระเนตรอัน
อันเย็นชา

“ฝ่ าบาท เช็ดพระพักตร์เสียหน่ อยเถิดเพคะ”

เฉิ นหรูอี้ เ ดิ น เนิ บนาบเข้ า ไป พูด พลางล้ ว งมื อ หยิบเอา

ผ้าเช็ดหน้ าในแขนเสื้อออกมา เดิมทีนางก็มีผิวพรรณขาวผ่องดุจ
หิมะอยู่แล้วเมื่อถูกแสงแดดอันแรงกล้าสาดส่ องเช่ นนี้ กลับยิ่ง
คล้ายเคลือบไว้ด้วยแสงเรืองรองอีกชัน้ หนึ่ ง ดวงตาดาขลับดุจ
ผลองุ่น ขนตาทัง้ ยาวและงอน ดูแล้วงดงามน่ ารักยิ่งนัก

มารดามัน เถอะ จิ้ง จอกเฒ่ าเจ้าเล่ ห์เ ฉินฮวายเล่ น งาน

นางแล้ว

นางระบายยิ้มอ่อน ภายนอกคล้ายไม่มีอนั ใด ในใจกลับ

ถามไปถึงบรรพบุรษุ สิบแปดชัวโคตรของเฉ
่ ิ นฮวายแล้ว

366
 สิ่งที่เรียกว่าอานาจเมื่อมีมากความรับผิดชอบก็ย่อมมาก
ตาม เฉินฮวายจึงถูกหล่อหลอมให้กลายเป็ นปี ศาจเฒ่าจอมเจ้า
เล่ห์ เขาเป็ นขันทีใหญ่ผมู้ ีหน้ าที่คอยตรวจฎีการับใช้ใกล้ชิดโอรส
สวรรค์ เป็ นผู้ได้รบั ประโยชน์ ต่างๆ มากมายแม้แต่ขนุ นางใหญ่ทงั ้
ห้ า ในสภาขุน นางยัง ต้ อ งให้ เ กี ย รติ เขากระทื บ เท้ า คราหนึ่ ง
กาแพงวัง ยัง ต้ องสัน่ สะเทื อน ทว่ าเมื่อถึ ง คราที่ ต นมิท ราบจะ
ปลอบประโลมดวงหทัยอันบอบชา้ ขององค์จกั รพรรดิเช่นไรนัน้
กลับหูฉลาดตาเฉลียวหลบลี้ไปอย่างรวดเร็ว ผูเ้ ฒ่าเต่าดาน้าลึก
มาพันปี ยังมิยอมโผล่หวั ออกมาเผชิญเรื่องราว คิดไม่ถึงว่าใน
ช่วงเวลาอันคับขันนี้ กลับผลักนางออกมาเป็ นโล่กาบัง

ช่างเจ้าเล่หร์ า้ ยกาจ แต่การกระทากลับน่ ารังเกียจยิ่งกว่า

เซี ยวเหยี่ยนมองซ้ายแลขวา มองบนลงล่าง มองจนเฉิน

หรูอี้ขนลุกเกรียวกราวขึ้นในใจ สีหน้ าเปลี่ยนแปรเล็กน้ อย เขา
จึงหยิบผ้าเช็ดหน้ าเช็ดใบหน้ าตนไปมาแล้วโยนลงบนมือนาง

“เจิ้นอารมณ์มิส้ดู ีนัก” เขาเอ่ย

เฉินหรูอี้แสดงออกว่า หากผู้ใดสายตายืดยาวล้วนมอง
ออกทัง้ สิ้น เพียงลมหายใจก็สามารถรับรูไ้ ด้แล้ว

367
 นางกานัลขันทีในวังหลัง มีเพียงไม่กี่คนที่สติปัญญา ทื่อทึ่ม
ส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็ นผู้สามารถสังเกตสีหน้ าท่าทางกระทังว่ ่ า
ลมพัดยอดหญ้าเอนไหว แววตาที่ เปลี่ยนไปเพียงนิดพวกเขาก็
สามารถเข้าใจสถานการณ์ ว่าเป็ นเช่นไรแล้ว ยิ่งไม่ต้องกล่าว
ถึงองค์จกั รพรรดิ ไม่มีผใู้ ดอยู่เหนื อพระองค์เฉกเช่นพระสนมใน
วัง หลัง ไม่ ว่ า ยิ น ดี โ กธรกริ้ ว ล้ ว นแสดงออกทางพระพัก ตร์ มิ
จาเป็ นต้องคาดเดาแม้แต่น้อย เพียงมองก็ทราบได้ทนั ที

ทว่ า ที่ เ ขากล่ า วออกมาเช่ น นี้ ก็เ พราะอยาก...ให้ น าง

ปลอบประโลมสักคางัน้ หรือ?

คงมิใช่จะให้นางกล่าวต่อว่าหลิวไท่โฮ่วหรอกนะ นางคิด

ยังมิทนั ทาความเข้าใจในสถานการณ์ ให้แน่ ชดั ก็ได้ยิน

องค์จกั รพรรดิตรัสกล่าวว่า

“เจ้าตกมาอยู่ในสถานการณ์ เช่นนี้ ได้อย่างไร มีเรื่องไม่

เบิ ก บานใจอัน ใดจงกล่ า วออกมาท าให้ เ จิ้ น เบิ ก บานใจสัก
หน่ อย”

เฉิ นหรู อี้ ไ ด้ ฟั ง เช่ น นั ้น ในใจแทบกระอัก เลื อ ดพุ่ ง พ่ น

ออกมาใส่หน้ าเขา

368
 นี่ คือพระราชดารัสขององค์จกั รพรรดิต้าจิ้นงัน้ หรือ?

เขายังสามารถไม่มีขอบเขตไม่มีความคิดไม่มีความเห็น
อกเห็นใจได้มากกว่านี้ อีกหรือไม่?

หากเขามิใช่จกั รพรรดิแล้วกล่าววาจาเช่นนี้ ออกมา คาด

ว่าคงถูกผูค้ นทุบตีจนตายเป็ นแน่ ต่อให้วรยุทธ์มิอาจประมือกับ
เขาได้โดยตรง ก็คงใช้เล่หก์ ลทาให้เขาตกตายไปในที่สดุ

เซี ยวเหยี่ยนส่ งสายตาไปคราหนึ่ ง เฉินฮวายก็เข้าใจได้

ในทันที จึงนาบริวารออกไปจากบริเวณนั น้ ลานอันกว้างใหญ่
เหลื อ เพี ย งองค์จ กั รพรรดิ แ ละนางเพี ย งสองคน การกระทา
ทัง้ หมดนี้ เป็ นการพิสูจน์ ว่าเขามิได้เพียงกล่าวออกมาเพื่อเย้า
นางเล่นเท่านัน้

เฉินหรูอี้มีความเชื่ ออยู่อย่างหนึ่ งว่า หากเรื่องใดมิอาจ

หลบเลี่ ยงก็ให้ เผชิญหน้ ากับมันอย่างกล้าหาญ ทัง้ ต้ องกระทา
อย่างเชื่อมันและสุ
่ ขมุ อย่างที่สดุ

“ที่ นี่ งัน้ หรื อ ?” นางเปลี่ ยนอารมณ์ ไปในทันใดใบหน้ า

ปรากฏรอยยิ้ มงดงาม มิใช่ น างกานั ลน้ อยๆ ที่ หน้ าเปลี่ ย นสี
ด้วยความตระหนกเช่นเมื่อครูน่ ี้ อีกแล้ว

369
 เซี ยวเหยี่ยนอดยิ้มออกมามิได้ นัยน์ ตาหงส์หรี่ลง “โอ๊ะ
เปลี่ยนสีหน้ าแล้วหรือ? เจ้าจงพูดออกมาให้ละเอียด เจ้าก็ร้ดู ีว่า
ระยะนี้ เจิ้นมีเรื่องราคาญใจมากมาย หากแต่ งเรื่องมิเข้าที เจ้า
ทราบดีว่าผลลัพธ์จะเป็ นเช่นไร”

เฉิ นหรูอี้ ล อบสัน่ สะท้ า นคราหนึ่ ง จึ ง แสร้ ง เชิ ด คางขึ้น

อย่างมาดมัน่

“ในเมื่อเจ้าล้วนคาดเดาได้หมดแล้ว ข้าจะปิดบังเจ้าไป
ไยกัน? หากจะบอกกล่าวก็ต้องเล่าแต่ความจริง ส่วนเจ้าจะเชื่อ
หรื อ ไม่ นั ้น ข้ า ก็มิ ไ ยดี เจ้ า ก็ท ราบว่ า ข้ า เปลี่ ย นร่ า งประหนึ่ ง
ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์”

เซี ย วเหยี่ ย นหัว ใจกระตุ ก วู บ หนึ่ ง นางช่ า งรู้จ ัก เลื อ ก

อาภรณ์เสียจริง อาภรณ์สองชุดนี้ ทงั ้ งดงามและมีชื่อเสียงยิ่ง

“กล่าวต่อไป” เขามิพดู ประโยคใดที่มากไปกว่านี้

เฉินหรูอี้ลงั เลขึ้นมาเล็กน้ อย “เราจะมิไปนั ง่ สนทนากัน

ในสถานที่มิดชิดกว่านี้ จริงๆ หรือ?”

“ทาไมเล่า? เจ้าเกรงว่าพูดปดกลางวันแสกๆ แล้วสวรรค์

จะได้ยิน อัสนี จะผ่าฟาดเจ้างัน้ หรือ?”
370
 “......” ความรู้สึกอัปยศที่ ถกู รู้ทนั ถึงแผนการที่ ซ่อนไว้ใน
ก้นบึง้ ของจิตใจนี้ คืออะไรกัน！?

“ข้ามิจาเป็ นต้ องพูดปด เจ้าต้องเข้าใจไว้ด้วย” เฉินหรูอี้

ถลึงตาดาขลับของนางขึ้น ขนตากระพือขึ้นลง แสดงถึงความ
จริงจัง “หากเจ้ามิเชื่ อข้า ก็ไม่ต้องให้ ข้าเล่ า ข้ าจะได้ มิเปลือง
น้ าลาย ไม่ช้าก็เร็วข้าก็ต้องไปจากที่ นี่ ซึ่งมันมิได้มีผลอันใดกับ
เจ้าสักนิด”

เซียวเหยี่ยนมิได้กล่าวสิ่งใด แววตานิ่งลึก ความ รู้สึกบีบ

คัน้ อันไร้ที่มาทาให้เฉินหรูอี้สนสะท้
ั่ านอยู่ภายในใจ

“ความจริง ข้าคือบริวารรับใช้ข้างกายเจ้าแม่จ้เู ซิง”

“เจ้ า แม่ จู้ เ ซิ ง?” เซี ย วเหยี่ ย นขมวดคิ้ ว แน่ น เป็ นเทพ
เซียนอันใด?

“วัดต่ างๆ ของต้าจิ้นล้วนกราบไหว้นมัสการเจ้าแม่ของ

ข้าเพื่อขอบุตรชาย ธูปเที ยนที่ นามานัน้ มากมาย ” แววตาของ
เฉินหรูอี้แฝงไว้ด้วยแววรังเกียจคล้ายดูแคลนที่ เซี ยวเหยี่ยนมิ
เคยได้ยินชื่อเสียงอันโด่งดังดุจอัสนี บาตฟาดผ่าของเจ้าแม่จ้เู ซิง

371
 มารดามันเถอะ เขามิค้นุ หูนัน้ เป็ นเรื่องถูกต้องแล้ว！ที่
นางเลือกเจ้าแม่องค์นี้เพราะมีชื่อมีแซ่มีคนกราบไหว้ ทว่าการ
เลื อ กเทพเซี ย นที่ ช ัว่ ชี วิ ต นี้ ขององค์ จ ัก รพรรดิ จัก ไม่ มี ท าง
นมัสการกราบไหว้อย่างเด็ดขาดเป็ นเรือ่ งง่ายนักหรือไร?！

นี่ ต้ อ งขอบคุ ณ มารดาที่ ล่ ว งลับ ไปนานแล้ ว ของนาง

หลังจากที่ ให้กาเนิดนางก็อยากจะมีบุตรชายอีกสักคน ในหนึ่ ง
เดือนมารดาจะไปกราบไหว้เจ้าแม่จ้เู ซิงที่วดั ประมาณสามสี่ครัง้
ทุกคราล้วนบริจาคทาบุญไปไม่น้อย ถึงแม้สุดท้ ายมารดานาง
จะมิได้มีบุตรชายดังความปรารถนาก็
่ ลาลับไปก่อน แต่หลายปี
ที่เฉินหรูอี้ได้เห็นได้ฟังมานัน้ ทาให้นางนึ กถึงเจ้าแม่จ้เู ซิงเป็ นสิ่ง
แรกเมื่อคิดจะสร้างฐานะจอมปลอมให้กบั ตน

เจ้ า แม่ จู้ เ ซิ งมี น ามเรี ย กขานอี ก ชื่ อ คื อ เทพผู้ประทาน

บุตรชาย เป็ นเทพเซี ยนที่ ได้รบั การกราบไหว้สกั การะมากที่ สุดใน
ต้าจิ้น แม้วดั ที่สร้างเพื่อให้กราบไหว้เจ้าแม่จ้เู ซิงโดยเฉพาะจะมี
น้ อยนัก แต่วดั ที่สร้างศาลเจ้าแม่จ้เู ซิงขึน้ ในวัดก็มีอยู่มากมาย

มิต้องกล่าวถึงเขาที่ มีฐานะเป็ นถึงจักรพรรดิ แม้นเป็ น

บุรษุ อื่นก็คงมิเคยได้ยินนามอันเลื่องลือของเจ้าแม่จ้เู ซิงและเขา
คงมิสื บ เสาะถึ ง ที่ มาของฐานะนางเป็ นแน่ เฉินหรูอี้จึง คิดปี น
ป่ ายขึน้ ที่สงู ด้วยการแอบอ้างถึงเจ้าแม่จ้เู ซิง
372
 “มีครัง้ หนึ่ งเจ้าแม่จดั งานเลี้ยงฉลองจึงได้เชิญสหายเทพ
เซียนมาร่วมงาน ข้ามือเท้าซุ่มซ่ามจึงทาถ้วยกระเบือ้ งเคลือบที่
เจ้าแม่หวงแหนแตก ข้าจึง....”

เซี ยวเหยี่ยนพ่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างมิอาจอดกลัน้
“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็ นซาเหอซ่าง*หรือไร?” ทัง้ ยังทาถ้วยกระเบือ้ ง
เคลือบตกแตกอี ก นี่ มนั เป็ นเรื่องในตาราภาพที่ ผ้คู นทัง้ ต้ าจิ้น
ล้วนทราบกันทัว่ เจ้าช่างไม่ใช้สติปัญญาบ้างเลยถึงกับคัดลอก
มาทัง้ หมด เจ้ า ช่ ว ยตัง้ ใจใช้ ฝี มื อ และสมองให้ ม ากกว่ า นี้ ได้
หรือไม่?

“เขาคือเขา ข้าคือข้า เจ้ายังอยากจะฟังอยู่หรือไม่?” เฉิน

หรูอี้เริ่มมีโทสะ ผู้ที่บอกว่าอยากฟั งนางเล่าก็คือเขา ผู้ที่กล่าว
ตัดบทนางหลายครัง้ หลายคราก็คือเขา กล่าวหนึ่ งประโยคถูก
เขาตัด บทไปสามประโยค หากเขายังสามารถตัด ให้ ละเอี ยด
กว่านี้ ได้กน็ าไปต้มน้าแกงดื่มเสียเลยดีกว่า

เซี ย วเหยี่ ย นยกคิ้ว ขึ้น ตัง้ แต่ ที่ เ ขาทัง้ สองต่ างหงายไพ่
และหลังจากที่ นางเอ่ ยประโยคที่ ว่า‘คนธรรมดาเช่ นพวกเจ้า’
นัน้ นางไม่เพียงกล้าชักสีหน้ าใส่เขา บัดนี้ ถึงกลับกล้าโต้แย้งกับ
เขา ทว่าความจริงนับว่ามาช้าเกินไปด้วยซา้

373
 “เจ้าหมายความว่ า เพราะเจ้าทาถ้วยกระเบื้องเคลื อบ
แตก ดัง นั ้น เจ้ า จึ ง ต้ อ งมาอยู่ ที่ ว งั หลัง ของเจิ้ น ....เปลี่ ย นร่ า ง
ประหนึ่ งเปลี่ยนอาภรณ์อย่างสนุกสนาน?”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าอย่างลังเล “อืม”

“เจ้ารู้ใช่ หรือไม่?” เขายิ้ม “การลงทัณฑ์ของกองตัดสิน

พิจารณาโทษนัน้ ทาให้คนผูห้ นึ่ งตายได้อย่างง่ายดาย แต่หากจะ
ทาให้คนผูห้ นึ่ งขออยู่มิส้ตู ายก็มิใช่เรือ่ งยากอันใด”

*****ซาเหอซ่ า ง หรื อ พระซา คื อ หนึ่ งในตัว ละครเรื่ อ ง

ไซอิ๋วมีชื่อว่าซัวเจ๋ง และถือเป็ นลูกศิษย์คนที่สามของพระถังซัม
จั ๋งซึ่งในอดีตชาติเคยเป็ นเทวดาบนสวรรค์ แต่ได้พลาดพลัง้ ทา
ตะเกี ยงแห่ งปั ญญาของ เจ้าแม่หวังหมู่ ตกแตก จึงถูกลงโทษ
โดยมีด 9 เล่มแทงหัวใจทุกวันต้องทนทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง

374
 90 ทุ่มสุดกาลัง

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ ท ราบว่ า คนของกองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษรู้

หรือไม่ว่านามของพวกเขามักถูกองค์จกั รพรรดิใช้มาข่มขู่สตรี
ผูอ้ ่อนแอเช่นนี้ หากทราบจะรู้สึกเช่นไร แต่นางนัน้ แสนจะเศร้า
โศก

ทว่ าที่ องค์จกั รพรรดิ ไม่รกั ษาสัจจะนั น้ มิใช่ แค่ ครัง้ สอง
ครัง้ แล้ว ตรัสว่าจะมิใช้กองตัดสินพิจารณาโทษมาขู่ขวัญนาง ก็
เป็ นเพียงแค่เปลี่ยนจากหนึ่ งวันกล่าวถึงสามคราเป็ นสามวันขู่
ขวัญเล็กน้ อยคราหนึ่ ง ห้ าวันขู่ขวัญอย่างหนั กหน่ วงคราหนึ่ ง
การตบพระโอษฐ์พระองค์เองเช่ นนี้ นางคร้านจะไปใคร่ครวญ
เสียแล้ว

อีกทัง้ ด้วยพระอารมณ์ อนั ดุร้ายขององค์จกั รพรรดินัน้ ก็ทา

ให้ น างมิ กล้ า ไปจับ ผิ ด จริ งจัง หากจับ ปอยพระเกศาองค์
จักรพรรดิไม่ปล่อย พระองค์อาจตัดศีรษะที่ มีปอยผมของนาง
ขาดไปก็เป็ นได้ นางเบื่อหน่ ายการตายแล้วตายอีกอย่างไม่จบ
ไม่สิ้นนี้ แต่กม็ ิ ได้ถึงขัน้ ชมชอบรนหาที่ตายเช่นที่องค์จกั รพรรดิ
ทรงโปรดกระทา

375
 “เจ้าคิดว่าข้าอยากงัน้ หรือ เตรียมพร้อมเป็ นเทพเซี ยน
อยู่ดีๆ มิชอบจึงลงมาทนทุกข์ที่โลกมนุษย์? ยามนัน้ เจ้าแม่ทรง
กริ้วมาก ข้ายังคิดว่าแค่ยอมรับผิดก็จบแล้ว แค่ถ้วยกระเบื้อง
เคลือบมิใช่หรือ ผูใ้ ดจะคาดคิดเจ้าแม่จะกริ้วถึงเพียงนัน้ กระทัง้
บัดนี้ ยงั มิยอมเรียกตัวข้ากลับ”

เฉิ นหรูอี้ ห น้ า ตาบิ ด เบี้ย ว คิ้ ว ดกด าค่ อ ยๆ ขยับ ยกขึ้น

แววตาเต็มไปด้วยความเสียใจ

เซี ยวเหยี่ยนสูงกว่าเฉินหรูอี้ รูปร่างสูงโปร่งผึ่งผาย เมื่อ

เขายืนบดบังแสงอาทิตย์ไว้ทาให้เฉินหรูอี้คล้ายถูกกลืนเข้าไป
ในเงาร่างของเขาก่อเกิดเป็ นความรู้สึกกดดันบีบคัน้ ชนิดหนึ่ ง
เขาค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้เฉินหรูอี้อีกหนึ่ งก้าว นางกลืนน้ าลาย
ลงคออย่างตื่นกลัว

แพ้ชนะตัดสินในครานี้

หากองค์จกั รพรรดิทรงเชื่อ ต่อไปนางจะแต่งเรื่องพิสดาร

ลา้ ลึกเพี ยงใดก็ย่อมได้ หากมิทรงเชื่ อก็เกรงว่าจะถูกประหาร
ด้วยข้อหาแสร้งเป็ นภูตผีปีศาจหรือไม่กน็ ักต้มตุ๋มที่ มีวิชาอาคม
แล้ว

376
 ทว่าหากเป็ นองค์จกั รพรรดิที่นบน้ อมถ่อมตนมีคณ ุ ธรรม
เช่นในความทรงจาของนาง ผู้ที่อยู่ในกรอบกฎเกณฑ์ ผู้นัน้ ไม่แน่
ว่าอาจถูกฆ่าตายไปแล้ว

แต่ เมื่อผ่านการตายแล้วฟื้ นมาถึงสองครัง้ นางก็เข้ าใจ

องค์จกั รพรรดิจางเหอผู้อยู่ก้นธารน้ าแข็งลึกผู้นี้อย่างถ่องแท้
พระองค์ทรงโปรดปรานเรื่องเสี่ ยงอันตรายเป็ นที่ สุดนางจึงยัง
พอมีความมันใจอยู
่ ่บ้าง อย่าได้ทรยศต่อความเชื่อมันของนาง
่
โปรดรนหาที่ ตายเสี ยเถอะองค์จกั รพรรดิ เฉินหรูอี้ร้องตะโกน
ในใจ หัวใจแทบเต้นออกมานอกอกแล้ว

ดังคาด องค์จกั รพรรดิทรงแย้มพระสรวลทันใด ทาเอา

นางรู้สึกคล้ายบุปผาเบ่งบานในวสันตฤดูอนั อบอุ่น น้าแข็งหิมะ
ล้วนละลายหายไปสิ้น จิตใจของสาวน้ อยล้วนสันไหว
่

“ดังนัน้ ความหมายของเจ้าคือ เดิมเจ้าเป็ นบริวารรับใช้

เทพเซี ยนบนสวรรค์ เพราะเจ้าเผลอทาถ้วยกระเบื้องเคลือบ
แตกเหมือนซาเหอซ่าง เจ้าจึงถูกลงโทษให้มาอยู่ที่วงั หลังแห่งนี้
ของเจิ้น?”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าประหนึ่ งโขลกกระเที ยม “เช่นนัน้ ไม่มี

ผิด”
377
 “แล้วก็มายึดร่างของสนมเจิ้น?”

“มิใช่ๆ มิใช่เช่ นนัน้ ” เฉินหรูอี้ส่ายศีรษะเร่งเร็ว ใบหน้ า

หวาดกลัว

“เจ้าอย่าได้ใส่รา้ ยข้าเช่นนี้ ข้ามิได้มายึดร่างของสนมเจ้า

หลังจากที่ พวกนางตายแล้วข้าก็จะเข้าไปอยู่ในร่างนางอย่างไม่
ทราบสาเหตุ ข้ามิได้ยึดครอง ข้าเพียง....”

“เก็บ?” เซี ยวเหยี่ยนกล่าวเตื อนนางขึ้นได้อย่างเหมาะ

เจาะพอดี

เฉินหรูอี้ตกตะลึงไป แม้วาจานี้ ไม่น่าฟั งแต่ ความจริงก็

เป็ นเช่นนัน้ แล

“จะกล่าวเช่นนัน้ ก็ได้” นางกล่าวเสียงตา่ ใบหน้ าแฝงแวว

เจ็บปวด

ใกล้เคียงกับสิ่งที่เขาคาดคะเนไว้

นัยน์ ตาหงส์ของเซียวเหยี่ยนเป็ นประกายขึ้นแวบหนึ่ ง ที่

เขาทราบมาคื อ ก่ อ นที่ ส ตรี ส กุล จ้ า วและสตรี ส กุล เฉี ยนจะมี
อุปนิสัยที่ เปลี่ ยนไปอย่างสิ้นเชิงนั น้ ล้วนผ่านการตายมาแล้ว
378
ทัง้ สิ้น หลังจากผ่านการยืนยันว่าสิ้นลมแล้วก็กลับฟื้ นคืนขึน้ มา
อีกครัง้

เรือ่ งแปลกนัน้ ล้วนเกิดขึน้ ทุกปี ทว่าปี นี้ มีมากเป็ นพิเศษ

เขาเริ่มสงสัยว่าตนอาจจะถูกเหล่าขุนนางล้างสมองเข้า
เสี ย แล้ ว คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า เมื่ อ ครู่เ ขาถึ ง กับ มี ค วามคิ ด ว่ า หรื อ ตน
กระทาเรื่องอันไร้ศีลธรรมจริงๆ ทาให้ มีภตู ผีปีศาจปรากฏตัว
ออกมามากมายเช่ นนี้ ภายในวังมีคนตายติดกันจากสองเป็ น
สาม และหนึ่ งในนั ้น ถึ ง กับ เป็ นตัว ประหลาดที่ ไ ม่ มี ว ัน ตาย
เปลี่ยนร่างดุจผลัดเปลี่ยนอาภรณ์

น่ าเสี ย ดายที่ ต่ อ ให้ เ รื่ อ งอัน น่ าเหลื อ เชื่ อ เหล่ า นี้ ที่ เอ่ ย
ออกมาจากปากนางเป็ นความจริงก็มิอาจปิดบังข้อเท็จจริง ที่ ว่า
นางนัน้ เป็ นตัวโง่งม มิเช่นนัน้ เขาคงต้องเรียนรู้วิธีเปลี่ยน อาภรณ์
จากนางเป็ นแน่ ต่ อ ไปไม่ ว่ า จะเป็ นพัน สารทฤดูห มื่ น รัชสมัย
แผ่นดินราชวงศ์จิ้นหมื่นปี นี้ เขาก็สามารถเสพสุขได้ทุกเมื่อ เขา
แค่เปลี่ยนไปใช้ร่างที่ สมบูรณ์ กม็ ิ ใช่ใช้ได้แล้วหรือ... กล่าวมาก
ไปล้วนมีแต่ น้ าตา เซี ยวเหยี่ยนถอนหายใจยืดยาว มารดามัน
เถอะ ตาแหน่ งองค์จกั รพรรดิที่เขาเป็ นอยู่นี้เพียงยุคเดียวก็เกิน
พอแล้ว

379
 ในอดี ต มองว่ า วัง หลัง นั ้น งดงามเฉิ ดฉั น ดัง่ บุ ป ผาแรก
แย้มก็มิปาน ทัง้ สวยงามทัง้ ทาให้ ผ้คู นอยากทะนุ ถนอม บัดนี้
กลับเป็ นดังฝู
่ งสุนัขดุร้ายฝูงหนึ่ ง แววตาที่ มองเขาประหนึ่ งเนื้ อ
ที่ มนั จ้องจะขยา้ ฉี กทึ้งเป็ นชิ้นๆ เขมือบสิ้นไม่เหลือซากอยู่ทุก
นาที

เมื่อเขาประทับที่ วงั หลัง นั น้ ไม่ต่างกับการออกรบ ต้ อง

ป้ องกันเพลิง ป้ องกันโจรร้าย ป้ องกันพระสนมทัง้ หลายที่ คอย
ยัวยวนเขาอยู
่ ่ตลอดเวลา ทัง้ ยังต้องป้ องกันเหล่าขุนนางในราช
สานักอีกด้วย นางกานัลพระสนมในวังหลังจะมองเห็นเรื่องราว
ใดบ้างเล่า

ถึงแม้จะมี ข่าวลื อใดๆ ออกมามากมายก็มิอาจกระทบ

ความมันคงของเขาในแผ่
่ นดินนี้ ได้ เนื่ องเพราะเสด็จพ่อของ
เขาเป็ นผู้มีคุณงามความดี ยิ่ง ชัวชี ่ วิ ต พระองค์มีเ ขาเพี ยงคน
เดียวที่เป็ นผูส้ ืบทอด มิมีผใู้ ดยืนอยู่ข้างคอยช่วงชิง ทว่าเขาต้อง
อดกลัน้ ต่อการถูกผู้อื่นตาหนิติเตี ยนและสายตาดูแคลนต่ างๆ
เพียงแค่นึกถึงเขาก็มีความคิดที่อยากจะฆ่าคนขึน้ มาฉับพลัน

ยิ่ ง มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง ลวดลายของการจรดหมึ ก ด าลงบน

ตาราประวัติศาสตร์อย่างมีสีสนั ไม่ว่าเขาจะมีความดีความชอบ
ใด ต่ อ ให้ เ ป็ นผู้เ ก่ ง กาจกว่ า ผู้ใ ครในใต้ ห ล้ า จนท าให้ แ ผนที่
380
แผ่นดินต้าจิ้นขยายอาณาเขตกว้างไกลอย่างมิเคยเป็ นมาก่อน
ได้ ทว่าผู้คนในยุคสมัยนี้ หรือผู้คนในยุคหลายพันปี ข้างหน้ าก็
คงจะสนใจมองเพียงเรื่อง....ของเขาตลอดไป

แรกเริ่มนัน้ เฉินหรูอี้ยงั คึกคะนองยิ่ง มาดมันจะยื่ นหยัด

ให้ ถึ ง ที่ สุ ด แม้ ต ายก็จ ะมิ ย อมเปิ ดปากกล่ า วสิ่ ง ใด ทว่ า เมื่ อ
สายตาเหลื อ บไปเห็น องค์จ ัก รพรรดิ ที่ มิ รู้คิ ด ไกลไปถึ ง ที่ ใ ด
ใบหน้ านัน้ ดูเกรีย้ วกราดถมึงทึง ความภาคภูมิในใจนางก็ค่อยๆ
มลายหายไปสิ้น

“ฝ่ า..ฝ่ า..ฝ่ าบาท” นางค่อยๆ ถอยหลังไปหนึ่ งก้าว “หาก

มีเรื่องอันใดเราก็สามารถสนทนากันด้วยดีได้ เจ้าอยากให้ ข้า
พูดอันใดข้าก็บอกกล่าวไปตามความจริงทุกอย่างแล้ว เจ้าจะ
เชื่อก็ดี ไม่เชื่อก็ดี แต่ทงั ้ หมดนี้ คือความจริง พันจริงหมื่นจริง ”

สายตาเย็นเยี ยบของเซี ยวเหยี่ ยนเหลือบมองมาที่ นาง

มองเช่นนัน้ อยู่นาน ใบหน้ าจึงค่อยๆ คืนสู่สภาพปกติ

“พันจริงหมื่นจริงก็ดี วาจาเลอะเทอะก็ช่าง ทางที่ ดีเจ้า

อย่าให้เจิ้นหาหลักฐานมาพิสูจน์ คาโป้ ปดของเจ้าได้กแ็ ล้วกัน มิ
เช่นนัน้ ...”

381
 “ผลลัพธ์นัน้ ข้าทราบดี ” เฉินหรูอี้พยักหน้ าอันเต็มเปี่ ยม
ล้นความจริงใจ ในที่สดุ ก็สามารถผ่อนลมหายใจได้เสียที

“ดังนัน้ จึงเป็ นสตรีสกุลจ้าวและสตรีสกุลเฉี ยน?”

“...อืม”

เซียวเหยี่ยนเผยยิ้มออกมา

เพียงเขายิ้ม เฉินหรูอี้กข็ นลุกชันขึ้นในใจเหงื่อซึมตับสัน่

นางยังมิทนั มี ปฏิกิริยาโต้ ตอบใด ก็รู้สึกได้ ถึงพระกรขององค์
จักรพรรดิที่วางอยู่บนบ่าของนาง พระหัตถ์ใหญ่ค่อยๆ ไถลจาก
บ่ า เคลื่ อ นไปยัง ด้ า นหลัง นาง นางตัว แข็ง ค้ า งไปในฉั บ พลัน
คล้ายกลับว่าพระหัตถ์นัน้ มิใช่เพียงพระหัตถ์แต่เป็ นดังดาบคม
่
กล้าที่อ่อนปานดินเหนี ยวซึ่งเตรียมเปิดแหวกร่างกายนาง เปิด
อกล้วงท้องของนาง

“มีเพียงสตรีสกุลจ้าวและสตรีสกุลเฉี ยนเช่นนัน้ หรือ เจิ้น

ว่าเจ้ามิเหมือนผู้ไม่เข้าใจเรื่องทางโลกเช่นคนที่ เพิ่งมาที่ นี่เป็ น
ครัง้ แรกเอาเสี ยเลย เจ้าอยากตายตอนนี้ หรืออยากลิ้มรสฝี มือ
ของกองตัดสินพิจารณาโทษดูสกั คราเล่า?”

382
 องค์จกั รพรรดิมกั มีความสามารถชนิดหนึ่ งที่ ทาให้ นาง
รูส้ ึกประเดี๋ยวสวรรค์ประเดี๋ยวนรกได้เสมอ

เฉินหรูอี้กระแอมไอเบาๆ องค์จกั รพรรดิที่แสนบัดซบทา

เอาเสมหะของนางขวัญเสียจนแทบจะพุ่งออกมาแล้ว

“ความจริ ง ก่ อ นหน้ า นี้ ย งั มี อี ก ครัง้ หนึ่ ง ” นางกะพริ บ

นัยน์ ตาดาขลับ ใบหน้ าแข็งค้างอยู่เล็กน้ อย

นางกล่าวได้เพียงว่า โชคดีที่ศีรษะของนางมิได้มีไว้อย่าง
เปล่าประโยชน์ นางคิดถึงเหตุการณ์ ต่างๆที่ จะสามารถเกิดขึ้น
ได้ นางได้เตรียมใจรับมือกับทุกสิ่งมาแล้ว เรื่องราวทุกอย่างที่
วางไว้กค็ ่อยๆ เผยออกมาทีละขัน้ ทีละขัน้

นางเพี ย งกลัว ว่ า หากบอกแผนทุ ก อย่ า งไปหมดสิ้ น

เรือ่ งราวที่ราบรืน่ มากเกินไปอาจเผยพิรธุ ได้

แน่ น อนว่ า หากสามารถท าให้ อ งค์จ กั รพรรดิ นิ่ งงัน ได้

ตัง้ แต่คราแรก นางเองก็มิต้องสิ้นเปลืองวาจา ทว่าฐานะเช่นนัน้
หากพูดออกมา นางเองก็รสู้ ึกประหม่าไม่น้อย

“เป็ นใคร?” เซียวเหยี่ยนเห็นท่าทางเช่นนัน้ ของเฉินหรูอี้

พลันรูส้ ึกได้ถึงลางสังหรณ์อนั มิเป็ นมงคลสายหนึ่ ง
383
 เฉินหรูอี้หลุบตาตา่ เลียริมฝี ปาก เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก
ว่า “ครัง้ แรกนัน้ ข้า...เป็ นขันที น้อย ไม่ทราบว่าเจ้าจาได้หรือไม่
เพราะว่าสาหรับข้าแล้วการเปลี่ยนไปเป็ น.....เช่นนัน้ มันทาให้
ข้ายากจะรับได้ ข้าจึงไม่กล้าอาบน้ าไปถึงครึ่งเดือน สุดท้ าย....
เมื่อมารับใช้ในราชสานัก จึงถูกโบยสิบไม้เพราะกระทาผิดโทษ
ฐานเสียมารยาท”

ครัน้ วาจานี้ กล่าวออกไป ทุกอย่างพลันเงียบงันลงทันที

แม้แต่แสงแดดอันสว่างงดงามที่ สาดส่องลงมายังคล้าย
คละเคล้าไปด้วยไอเย็น

สายลมโชยพัด อาภรณ์ ข องเซี ย วเหยี่ ย นขยับ พลิ้ ว ไหว

ทว่าร่างสมส่วนสูงสง่าก็ยงั มิขยับใดๆ คล้ายกลับถูกเวลาหยุด
ไว้กระนัน้ มีเพียงใบหน้ าเท่านัน้ ที่ ปริแตกออกเล็กน้ อยและปริ
แตกขึน้ อีก

384
 91 พิสจู น์

จาได้ เขาจะจาไม่ได้ได้อย่างไรเล่า！

เซียวเหยี่ยนหวนระลึกกลับไป นอกจากเฉินฮวายที่อยู่ข้าง
กายเขามาตลอด ก็เป็ นขันที น้อยนัน้ ที่ ประทับในความทรงจา
ของเขาอย่างลึกซึ้ง

เขาเติบใหญ่มาปานนี้ ยังมิเคยพบเจอขันทีน้อย ที่ มีกลิ่น

กายเช่ น นั ้น ดู ท่ า ทางสุ ภ าพ ขี้ ข ลาด แต่ ก ลิ่ น นั ้น กลับ เหม็น
เปรีย้ วโดยแท้ แทบจะทาให้เขาสารอกเอาอาหารกินเมื่อสามวัน
ก่ อ นออกมา นั น่ ท าให้ เ ขาไม่ มี ค วามอยากอาหารไปถึ ง ครึ่ ง
เดือน เพียงนึ กถึงก็อยากจะอาเจียน หากเขามิใช่บุรษุ คงสงสัย
ว่าในท้องตนนัน้ มีก้อนเนื้ ออันใดเกิดขึน้ แล้วเป็ นแน่

หลังจากเรื่องนี้ เกิดขึ้นไม่เพียงแค่ขนั ที น้อยที่ ถกู โบยสิบ

ไม้ แม้แต่ ขนั ที ผ้ดู แู ลซึ่งเรียกใช้คนผิดผู้นัน้ ก็ถกู ขับไล่ออกจาก
ตาหนักฉางเล่อ กระทังเฉ ่ ิ นฮวายที่ เป็ นผู้แนะนาขันที ผ้ดู ูแลซึ่ง
หยุดพักผ่อนในวันนัน้ พอดีกถ็ กู ปรับเบีย้ หวัดถึงหนึ่ งปี

บัดนี้ นางบอกว่า คนผูน้ ัน้ คือ.....นางงัน้ หรือ?

385
 เซี ยวเหยี่ยนคันไม้คนั มือขึ้นมา ชัวขณะหนึ
่ ่ งนัน้ อยากจะ
ต่ อยออกไปสักหมัด มารดามันเถอะความรู้สึก เหม็นเปรี้ยว
นัน้ ได้ย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครังแล้้ ว

“ฝ่ าบาท ทรงจาได้?” เฉินหรูอี้ลูบไล้จอนผมไปมา แก้ม

สองข้างแดงระเรือ่ แววตาอันแฝงไว้ด้วยความเขินอายเป็ นสิ่งที่
นางมิเคยยอมแสดงออกมาให้เขาได้เห็นเลยสักครัง้

เจ้าสิ่งนี้ ประเดี๋ยวประจบประเดี๋ยวเอาใจ บางคราก็แสดง

ท่ าที อวดเบ่งอานาจบารมีต่อเหล่าสนม หลังจากที่ บอกว่าตน
เป็ นแขกมาจากสวรรค์ก็เ ริ่ ม มิ ใ ส่ ใ จต่ อ ค าสัง่ ของเขาซึ่ ง เป็ น
เพี ยงมนุ ษย์ธรรมดา ทัง้ ยังกล้าปรายตามองเขาอย่างเหยี ยด
หยามอีกด้วย แม้นหากเขาถลึงตาจ้อง นางยังมีบ้างที่ ขวัญเสี ย
จนตัวสันระร
่ ิ ก ทว่ากระทังถึ
่ งตอนนี้ เขาจึงเพิ่งนึ กได้ว่า นางมิ
เคยมีอาการหน้ าแดง ใจเต้นแรง ขาอ่อนเปลี้ยอย่างที่ เหล่าสนม
มักเป็ นเมื่ออยู่ต่อหน้ าเขาแม้เพียงสักครัง้

ทว่าจะทาอย่างไรดี เขาเพียงคิดว่าหากท่ าทางเช่ นนี้ ไป

ปรากกฎบนหน้ าขันที น้อยนัน้ เขาก็ร้อนรนเสียจนอยากจะเตะ
ท่อนไม้ขึน้ มาอีกแล้ว

“เจิ้นจาได้”
386
 ทุกถ้อยคาล้วนคล้ายกับเล็ดรอดออกมาจากไรฟั น ทัง้ ที่
มีใบหน้ าหล่อเหลาปานนัน้ แต่กลับบิดเบี้ยวถึงระดับที่ เฉินหรูอี้
ยังมิกล้าแลมอง

ดู ท่ า นางคงประทับ อยู่ ใ นความทรงจ าของเขาอย่ า ง

ลึกซึ้งยิ่งมาตลอด

ขันที น้อยที่ ทาให้เขาแทบล้มคะมา องค์จกั รพรรดิยงั จา

ได้จนถึงบัดนี้ หากนางบอกเขาไปตามตรงว่าตนคือเฉินหรูอี้ที่
ทาให้เขาไม่อาจเสพสุขเล่นสนุกเช่นนัน้ ได้ล่ะก็ เป็ นไปได้อย่าง
มากว่าจักมิยอมให้นางได้เอ่ยประโยคที่ สองออกมา เขาคงเตะ
นางขาดสองท่อนดุจท่อนไม้เป็ นแน่

แม้นกล่าวว่าเรื่องนี้ นางเป็ นผู้ถกู ทาร้าย แต่ กม็ ิ อาจตัด

ความเป็ นไปได้ที่องค์จกั รพรรดิจะทรงพิโรธนาง โดยเฉพาะนาง
เป็ นประเภทที่ ตายแล้วฟื้ นคืนเช่นนี้ ไม่แน่ ว่าพระองค์อาจออก
ล่าตามฆ่านาง นางฟื้ นขึ้นมาหนึ่ งคราก็ฆ่าเสียหนึ่ งครัง้ เช่นนัน้
ก็นับว่านางได้ตามหาความหมายของการดารงอยู่ของตนได้
แล้ว นัน่ ก็คือเพื่อให้องค์จกั รพรรดิได้ระบายแค้นอย่างไรเล่า

387
 เฉินหรูอี้ยืนยันแผนการเดิมที่ ตนวางไว้แต่ แรกอี กครัง้
ต่อให้ตีนางให้ตาย นางก็มิอาจบอกความจริงที่นางคือเฉินหรูอี้
โดยเด็ดขาด

สวรรค์ล้อเล่นกับนาง แต่ นางมิอาจล้อเล่นกับชี วิตของ

ตนเองได้ เท่ านี้ นางก็น่าสังเวชพอแล้วมิอาจให้ องค์จกั รพรรดิ
เติมฟื นเพิ่มเข้าไปเพื่อให้เพลิงนี้ โชติช่วงชัชวาลยิ่งขึน้ อีกแล้ว

“ฝ่ าบาท เจ้าต้องทราบว่าเรื่องนัน้ ...ข้ามิได้เจตนาจริงๆ

ข้ า เป็ นผู้ฝึ กตนเตรี ย มเป็ นเซี ย นจริ ง แต่ ข้ า อยู่ ใ นร่ า งสตรี ม า
หลายร้อยปี มิเคยพบเจอเรื่องเช่นนี้ มาก่อน ดังนัน้ ....” เฉินหรูอี้
เหลือบมองมือเซียวเหยี่ยนที่ไล้ไปตามหางตาของนาง แล้วมอง
ตามมื อ นั ้น ที่ ค่ อ ยๆ เลื่ อ นลงไปที่ พ วงแก้ ม สิ่ ง ที่ เ รี ย กว่ า สติ
ปั ญ ญาซึ่ ง บรรจุ อ ยู่ ใ นสมองนางนั ้น อัน ตรธานหายไปอย่ า ง
รวดเร็ว เสียงนางยิ่งกล่าวยิ่งแผ่วเบา และเงียบลงไปในที่สดุ

นางมิได้ ลุ่มหลงจนขนาดคิดไปว่ าองค์จกั รพรรดิโปรด

ปรานใบหน้ ารูปไข่นี้ โดยเฉพาะเมื่อสบเข้ากับนัยน์ ตาหงส์อนั
มืดดาลา้ ลึกที่ คล้ายจะมองเข้าไปในดวงตาของนางเพื่อดึงเอา
สิ่งที่อยู่ข้างในนัน้ ออกมา คล้ายว่าแม้นเป็ นเถ้าธุลีกย็ งั มองออก
อย่างเด่นชัดแจ่มแจ้งทุกประการกระนัน้

388
 เฉินหรูอี้กลัน้ หายใจอย่างมิอาจควบคุมได้ ขนลุกชูชนั
เกรียวกราวอยู่เต็มแผ่นหลัง

“ฝ่ า.....”

นางเพิ่งจะเปิดปาก ก็ร้สู ึกเพียงว่าเงาดาตรงหน้ าได้ขยับ

ใกล้เข้ามา ริมฝี ปากถูกเขากดประทับเบาๆ ชิวหาสอดแทรก
เข้ามาในปากนางดังมี่ ชีวิต

จุมพิตนางงัน้ หรือ?！

เฉินฮวายที่ ซ่อนอยู่ใต้ เงาไม้มองออกไป ตกใจเสี ยแทบ

จะกระโดดขึน้ ต้นไม้ไป

นี่ มนั เรื่องราวใดกันเล่า ไม่ทราบว่าทัง้ สองพูดคุยเรื่องใด

กันอยู่ เห็นชัดว่าเงาร่างแนบชิดกันไม่ห่าง ทว่ากลับจุมพิตกัน
แล้ว? ทัง้ ยังไม่มีต้นสายปลายเหตุอนั ใดแม้แต่น้อย

่ ิ นไปแล้ว ผู้ใดสามารถเข้ามาต่อย
โลกใบนี้ ช่างบ้าคลังเก
เขาสักหมัดเพื่อบอกเขาว่า นี่ มิใช่ความฝัน

เขาดูออกว่าองค์จกั รพรรดิปฏิบตั ิ ต่อนางกานั ล เฉี ยนมิ

เ หมื อ น ผู้ ใ ด ยิ่ ง มิ ต้ อง กล่ าว ถึ ง หลาย ปี มานี้ ที่ เ ฉิ น ห ว ง
389
โฮ่วสวรรคตไป เขาก็มิเห็นองค์จกั รพรรดิทรงหยอกล้อกับพระ
สนมใดอย่างไร้กงั วลเช่ น นี้ มาก่ อน ครัน้ เมื่อเอ่ ยถึง คนผู้นี้ใน
พระเนตรก็แฝงไปด้วยรอยพระสรวล

ทว่ าองค์จกั รพรรดิทรงปฏิเสธสัมผัสทางกายมาตลอด

ทุกครัง้ ที่ เสด็จยังวังหลังล้วนต้ องให้ พระสนมเหล่านั น้ อยู่ห่าง
จากพระองค์ไปไกลถึงแปดจัง้ มิต้องเอ่ยถึงการใกล้ชิดใดๆ เลย
แม้แต่การส่งสายตาให้พระองค์ล้วนเป็ นความผิด

คิดไม่ถึงว่าบัดนี้ กลับจุมพิตกันภายใต้แสงอาทิตย์อนั เจิด

จ้า

...แม้ แ พทย์เ หล่ า นั ้น ที่ เ ขาปิ ดบัง ชื่ อ แซ่ ต นเพื่ อ ออกไป
ตามหามาล้วนกล่าวว่า องค์จกั รพรรดิข องเขานั น้ มิอาจร่ว ม
ห้ องกับสตรีได้สาเหตุเกิดจากจิตใจของเขาเอง เพียงรักษาให้
ถูกวิธี กระทาเช่นนัน้ บ่อยๆ ก็หายแล้ว ทว่าองค์จกั รพรรดิของ
เขานัน้ พระพักตร์แสนบาง ทดลองเพียงไม่กี่ครัง้ เมื่อยังมิหายก็
ไม่ยินยอมก้าวล่วงวังหลังอีกเลย

เช่นนี้ ...อาการประชวรหายแล้วหรือ?

เร็วปานนี้ เชียว?

390
 เฉิ นฮวายเอามื อ ยัด เข้ า ปากตนแล้ ว ขบกัด ไว้ ด้ ว ยตื่ น
ตระหนก หากเป็ นเช่นนัน้ ก็ดีเหลือเกินแล้ว ทัวแผ่
่ นดินต้าจิ้นคง
ต้องเฉลิมฉลองและงดเว้นภาษี ราษฎรไปอีกสามสิบปี เลยเชียว

หากเป็ นเช่ น นั ้น จริ ง มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง เพี ย งการประทับ

จุมพิตภายใต้ท้องฟ้ าเจิดจ้าสว่างใสนี้ แล้ว การกระทาขัน้ ต่ อไป
นัน้ ขอให้ฟ้าดินเป็ นพยานอีกสักครา ก็ควรค่ายิ่ง

เขากาลังเริงระบาด้วยความยินดี เฝ้ ารอฉากต่ อไปด้วย

อารมณ์ ตื่นเต้น คนทัง้ สองที่กอดรัดกันอย่างยากจะแยกจากได้
นั น้ ก็แยกออกมายืนคนละฝั ง่ เรียบร้อยแล้ว ระยะห่ างระหว่าง
กันนัน้ มากพอจะให้คนอ้วนสองร้อยจิน* ยัดเข้าไปตรงกลางได้
อย่ า งสบาย มิ ไ ด้ อิ ง แอบแนบชิ ด เจ้ า ข้ า อย่ า งมัว เมาอี ก แล้ ว
่ นเพียงฝันกลางวันฉากหนึ่ งของเฉินฮวายเท่านัน้
คล้ายดังเป็

เฉินหรูอี้กะพริบดวงตาดาขลับของนางคราหนึ่ ง นางมิ
อาจตกตะลึงไปกว่านี้ ได้อีกแล้ว

นางคาดการณ์ ผิ ด ไปแล้ ว องค์จ ัก รพรรดิ มิ ใ ช่ ก ระท า

เช่นนัน้ มิได้หรอกหรือ?

391
 หรือเป็ นเพราะด้านหน้ าอวบนูนด้านหลังงอนงาม รูปร่าง
เช่ น นี้ มี พ ลัง เย้ า ยวนทางเพศยิ่ ง จึ ง ท าให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ถ ูก
ยัวยวนกระทั
่ งทนไม่
่ ไหวจึงได้ว่วู าม?

“ขัน ที น้ อยผู้หนึ่ ง จักต้ องมิเ คยจุมพิ ต เป็ นแน่ สตรี ส กุล

จ้าวเจิ้นก็มิเคยแตะต้อง แล้วความคุ้นชินกับรสจูบเช่นนี้ เจ้าไป
ฝึ กจากที่ใดมาเล่า?” เซียวเหยี่ยนมีท่าทางผ่อนคลายดูสบายยิ่ง
หากมิใช่จุมพิตเมื่อครู่ที่ทาให้เฉินหรูอี้ถึงกับเข่าอ่อน ริมฝี ปาก
ชา นางคงสงสัยว่าตนฝันกลางวันเป็ นแน่

เขายิ้ ม “หรือว่ าบนสวรรค์มีผ้สู งั ่ สอนด้ านนี้ ให้ เ จ้าโดย

เฉพาะ?”

เขาช่างเสียสละมากมายนัก！

เฉิ นหรูอี้ โ ทสะพุ่ง ทะยานความกล้ า หาญจึ ง บัง เกิ ด ยก

แขนเสื้อขึ้นเช็ดริมฝี ปากตนด้วยขุ่นเคืองแล้วถ่มพ่นน้ าลายรด
ลงพืน้

“คราที่ เจ้าดื่มสุราจนเมาในหอจินเจาอวี้ชุ่ย เจ้าใช้กาลัง

เข้าจุมพิตข้า เจ้าลืมสิ้นแล้วก็แล้วไปแต่ กลับมากล่าวหาว่าข้า
คุ้นเคยกับเรื่องพรรค์นี้ ” นางเท้ าเอวกล่าววาจาอย่างมีโทสะ

392
“ข้าเพียงมาอยู่ในวังหลังของเจ้าแค่ระยะหนึ่ งเท่ านัน้ ไม่แน่ ว่า
วันใดเจ้าแม่คลายโทสะแล้วก็จะนาข้ากลับไป เจ้ายังสงสัยว่าข้า
จะหลอกเจ้า หากเจ้ามีความสามารถก็ลองเปลี่ ยนร่างดูส กั ที
นัน่ เป็ นความสามารถที่คนธรรมดามีงนั ้ หรือ? เจ้าจะเชื่อหรือไม่
เชื่อ ข้าก็คร้านจะอธิบายกับเจ้าแล้ว! ”

นางยิ่งคิดยิ่งมีโทสะ ถลึงตาจ้องมองเขาอย่างแค้นเคือง

“อันธพาล！”

นางหยุดไปครู่หนึ่ ง รู้สึกว่ายังมิคลายโทสะ นางแทบจะ

เอาความแค้ น เคื อ งที่ ถ ูก องค์จ กั รพรรดิ ก ลันแกล้
่ ง ตลอดทัง้
เดือนระบายออกมาจนสิ้น “อันธพาลเหม็นเน่ า！”

*****สองร้อยจิน จินเป็ นหน่ วยชังของจี

่ น 1 จินประมาณ
500 กรัม 200 จินคือ 100 กิโลกรัมโดยประมาณ

393
 92 ในที่สดุ ก็มาถึง

เฉินฮวายคิดว่าสิ่งที่ ตนได้ยินนัน้ มิถกู ต้ อง คงเป็ น เพราะ

เสี ยงลมพัดบิดเบือนวาจาที่ เปล่งออกมาของนางกานั ลเฉี ยน
เขาจึงได้ยินผิดไป นางกานัลเฉี ยนผูอ้ ่อนแอและช่างประจบไม่มี
ทางอาจหาญต่ อว่าองค์จกั รพรรดิของเขาเป็ นแน่ และที่ สาคัญ
ถึง กับ กล่ าวด่ าถึ ง สองครัง้ ท าเอาองค์จ กั รพรรดิ ข องเขาพระ
พักตร์ดาคลา้ ไปหมด

“หอจินเจาอวี้ช่ยุ ?”

เซี ยวเหยี่ยนคล้ายมิได้ยินกระนัน้ เขาเพียงขมวดคิ้วมุ่น

จาไม่ได้จริงๆ ว่ามีเช่นนี้ เกิดขึน้ ทว่านางถึงกับกล้าตะโกนเวลา
และสถานออกมาดังปานนี้ ก็คงมิผิดกระมัง เพียงแค่ตอนนัน้ ผู้
ที่เขาจุมพิตน่ าจะเป็ นสตรีสกุลจ้าว

“ฮึ” เฉินหรูอี้พ่นลมออกจากจมูกลงเบือ้ งล่าง

“ขันทีน้อย สตรีสกุลจ้าว สตรีสกุลเฉี ยน ใช้เวลามากมาย

เพียงนี้ เจ้าต้องการผลิดอกทัววั
่ งหลังหรืออย่างไร?”

เฉินหรูอี้สะบัดพรืด เขาเห็นนางเป็ นผู่กงอิง* หรือไร ลม

พัดไปทางทิศใดนางก็เกิดอยู่ที่นัน่
394
 “ฮึ”

เซี ยวเหยี่ยนเห็นท่าทางกล้าขัดเคืองทว่ามิกล้าเอ่ยปาก
กระทัง่ เปล่ งเสี ยง‘ฮึ ’ ยังเหลื อบดูสีหน้ าเขา ใบหน้ าหล่อเหลา
กลัน้ หัวเราะเสี ยจนบิดเบี้ยว เขาอดไม่ได้ที่จะก้ าวเข้าไปหยิก
แก้มนางที หนึ่ ง “หากยัง‘ฮึๆ’ไม่หยุดข้าจะย่างเจ้าเป็ นลูกสุกร
เลย”

องค์จกั รพรรดิมิใช่ รกั ษาพระวรกายดุจหยกงามหรอก

หรือ?

มิใช่รงั เกียจผูค้ นสัมผัสร่างเขาหรอกหรือ?

ทว่ ากลับหยิกแก้ มหน้ าอย่างเป็ นธรรมชาติยิ่ง เนื้ อบน

แก้มเฉินหรูอี้ถกู เขาดึง นางจึงได้แต่เคลื่อนไหวไปตามทิศทางที่
เขานาพา มองไกลๆ ช่างดูเข้ากันอย่างไรที่ ติ ดูอย่างไรก็คล้าย
คู่รกั ทะเลาะเย้าแหย่กนั เท่านัน้

เฉินฮวายซาบซึ้งเสี ยจนน้ าตาไหลพราก ยังมิต้องกล่าว

ถึ ง ความสามารถนั ้น ขององค์จ กั รพรรดิ จ ะฟื้ นคื น มาหรื อ ไม่
อย่างน้ อยทรงมี ความสามารถที่ จะรักผู้อื่นได้นัน้ ก็นับว่ าดี ยิ่ง
แล้ว

395
 เขาเฝ้ าดูมาตลอด คงเป็ นเพราะหลายปี มานี้ พระองค์ยงั
มิได้พบผูท้ ี่ถกู พระทัย จึงยิ่งไม่ได้กระทาการใดๆ แต่กลับได้พบ
กับสิ่งที่เรียกว่าหัวใจอย่างไม่น่าเชื่อ

ทว่ามองอย่างไรรูปแบบการแสดงออกความรักนัน้ ก็ผิด
แปลกอยู่บ้าง มิได้ สาดประเคนเงินทองของมี ค่ามากมายดัง่
เช่นกาลก่อน แต่คล้ายเสพติดการรังแกผู้อื่นกระนัน้ ทุกคราที่
เห็นนางกานัลเฉี ยนมีโทสะอย่างถึงที่ สุด ทว่านางนัน้ กล้าโกรธ
เคืองแต่มิกล้าต่อว่า องค์จกั รพรรดิกท็ รงตื่นเต้นประหนึ่ งไก่ชน
รอยพระสรวลนัน้ เรียกได้ว่าทรงสาราญเบิกบานยิ่ง

เขาไม่ ท ราบว่ า การแสดงออกถึ ง ความรัก ขององค์

จักรพรรดินัน้ เดิมทีกผ็ ิ ดแปลกเช่นนี้ อยู่แล้ว หรือเป็ นผลมาจาก
การสวรรคตของเฉินหวงโฮ่วทาให้พระองค์เกิดความบิดเบี้ยว
มาจนถึงบัดนี้

ใบหน้ านัน้ ของนาง หากยังดึงต่อไปอีกคงหย่อนลงถึงพืน้

แล้ว แม้นเฉินฮวายแอบลอบมองจากที่ไกลๆ ก็ยงั รู้สึกเจ็บแทน
นางกานัลเฉี ยน

“เจ็บๆๆ ฝ่ าบาท...” เฉินหรูอี้ยอมแพ้ในที่สดุ

396
 ไม่ ว่ า นางจะยกนามของเทพสวรรค์อ งค์ใ ดก็ต าม แต่
บัด นี้ อยู่ใต้ ชายคาชาวแคระจ าต้ องก้ ม ศี รษะต่า * เพราะองค์
จักรพรรดิมิทรงคิดจะโอนอ่อนต่อนางแม้แต่น้อย

เซี ยวเหยี่ยนค่อยๆ ปล่อยมือจากใบหน้ ารูปไข่ที่เต็มไป

ด้วยเนื้ อหนังนัน้ ของนาง แล้วยื่นมือไปดึงแขนเสื้อนางมาเช็ด
นิ้วมือตน

รังเกี ยจว่ านางสกปรก เช่ นนั น้ กล้ ามิสมั ผัสมิบีบมิหยิก

นางหรือไม่เล่า?

เฉินหรูอี้ค่อยๆ กลืนหยาดน้าตาที่มีอยู่เต็มอกกลับลงไป
ในท้อง เอาเถิด เมื่อทาให้องค์จกั รพรรดิตกอยู่ในธารน้าแข็งลึก
ลา้ อันน่ าสังเวชเช่นนี้ นางก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบอยู่มาก

“คือ..ข้าก็มิทราบว่าต้องอาศัยอยู่ในวังหลังแห่งนี้ ของเจ้า
ไปอีกนานเท่าใด แต่ข้าจะเคารพกฎระเบียบของที่นี่ไม่ทาให้เจ้า
ต้ องวุ่นวาย...อื ม ที่ ข้าอยากจะกล่าวคือ...อื ม ก็มีเพี ยงเท่ านี้ ”
เมื่ออยู่ภายใต้สายตาอันลึกลา้ นัน้ ของเซี ยวเหยี่ยน เฉินหรูอี้จึง
ค่อยๆ กลืนคาแนะนาต่างๆ มากมายที่คิดไว้ในใจลงไปอีกครัง้
หากมิใช่ทราบว่าเขามิชอบให้ผ้ใู ดแตะต้ อง นางคงเข้าไปกอด
เกี่ยวขาเขาไว้ วิงวอนให้เขาปล่อยนางไป
397
 เซี ยวเหยี่ ยนใช้ สายตาประเมินนาง ริมฝี ปากยกยิ้มขึ้น
คล้ายดังมองทะลุ
่ ถึงแผนการของนางทัง้ หมด

“เจ้าเข้าใจเช่นนี้ ได้นัน้ ก็ดียิ่งแล้ว” กล่าวจบก็เงยหน้ าขึน้

มองไปบนท้องนภา หลังจากนัน้ ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปในตาหนัก
เมื่อเฉินฮวายที่ หลบซ่ อนตัวอยู่ในบริเวณนั น้ เห็นเข้ าก็รีบนา
เหล่าบริวารกลุ่มหนึ่ งซึ่ งมิทราบว่าผุดมาจากที่ ไหนติดตามไป
ทันที

เพียงเท่านี้ ?

เฉินหรูอี้นวดคลึงใบหน้ าที่ยงั หลงเหลือความเจ็บบางเบา

อยู่บา้ งนัน้ รูส้ ึกเรือ่ งราวราบรืน่ เสียจนไม่อยากจะเชื่อ

ในหัว ของนางคอยคิ ด ถึ ง วลี ต่ า งๆ ที่ จ ะใช้ โ ต้ ต อบต่ อ

คาถามทุกชนิดที่ องค์จกั รพรรดิจะทรงตรัส นางควรต้องกล่าว
เช่นไรถึงจะไม่มีพิรธุ ต้ องทาน้ าเสี ยงสี หน้ าเช่นไร นางคิดครัง้
แล้วครัง้ เล่าจนเส้นผมบนศีรษะร่วงเสี ยแทบจะกลายเป็ นแม่ชี
ไปแล้ ว นางทุ่ ม เททัง้ หมดของกายใจ แต่ สุ ด ท้ า ยกลับ ถาม
คาถามที่ คล้ายจริงจังทว่ามิคล้ายจริงจังเพี ยงไม่กี่คา ก็ปล่อย
นางแล้วเช่นนี้ หรือ?

398
 เฉินหรูอี้ไม่แน่ ใจว่าองค์จกั รพรรดิยงั คงมีแผนต่ อจากนี้
อีก หรือเพราะถูกหลิวไท่โฮ่วและเหล่าขุนนางปัน่ ป่ วนเสียจนไม่
มีพระอารมณ์ ใส่พระทัยต่อเรื่องเล็กน้ อยเช่นนี้ ของนางไปแล้ว
จริงๆ ทว่านางมิกล้าผ่อนคลายตนลงแม้เพียงครึ่ง รู้สึกอกสัน่
ขวัญแขวนจนถึงบัดนี้

ที่ ทาให้นางยิ่งมึนงงคือองค์จกั รพรรดิคล้ายทรงลืมเรื่อง

นางทิ้ งไว้ ใ นสมองส่ ว นหลัง ไปแล้ ว จริ งๆ หลัง จากที่ อ งค์
จักรพรรดิ เ สด็จออกมาจากตาหนั กเหรินโซ่ ว ของหลิวไท่ โฮ่ ว
อย่างพระอารมณ์ไม่ใคร่จะดีนักในคราวนัน้

เหล่าขุนนางไม่เพี ยงไม่หยุดถวายฎี กากราบทูลเพื่ อให้

องค์จกั รพรรดิได้ทรงมีโอกาสพักหายใจบ้าง ในทางกลับกันมัน
ยิ่งทวี ความดุดนั ขึ้น กระทัง่ เพลิงสงครามนั น้ ลุกลามโลมเลี ย
มาถึงบนร่างของเฉินหรูอี้ เหล่าขุนนางต่างกล่าวตาหนิว่าองค์
จักรพรรดิมิเคารพกฎเกณฑ์ที่บรรพบุรษุ บัญญัติไว้ ทัง้ ที่ เฉินหรู
อี้ เป็ นถึงพระสนมแต่ ด้ วยมี พระประสงค์จ ะเก็บ นางไว้ ข้ า งพระ
วรกายทุกทิวาราตรีจึงใช้ เล่ห์กลเพื่อเติมเต็มความปรารถนา
ส่ วนพระองค์ ด้วยการมอบตาแหน่ งนางกานั ลแก่นางเพื่อตบ
ตาผู้คน ทัง้ หมดนี้ ขาดเพียงการชี้นิ้วกราดด่าว่าองค์จกั รพรรดิ
ทรงโกหกมดเท็จเท่านัน้ เอง

399
 เฉินหรูอี้ได้ แต่ คิ ด ว่ าตนนั น้ ช่ างเคราะห์ร้ายเหลื อแสน
เรื่องเหม็นเน่ าใดๆ ล้วนตกมาบนศีรษะนางเสียจนนางเห็นเป็ น
เรือ่ งธรรมดาเสียแล้ว

ทว่ า แม้ น นางรู้สึ กว่ า ทนได้ แ ต่ อ งค์จ กั รพรรดิ ก ลับ มิอา

จอดกลัน้ ต่ อไปแล้ว พระองค์ทรงลดตาแหน่ งขุนนางผู้เป็ นตัว
ตัง้ ตัวตี และเขียนถ้อยคารุนแรงในฎี กากราบทูลครัง้ นี้ ถึงสี่ คน
โดยลดขัน้ เป็ นขุน นางขัน้ สามและส่ ง ไปเป็ นนายอ าเภอยัง ที่
ห่างไกลแนวเขตหุบเขา จึงนับว่าสามารถสะกดคาครหาต่างๆ
เอาไว้ได้

ทว่ า ความขัด แย้ ง ระหว่ า งขุน นางกลับ มิ ไ ด้ บ รรเทาลง

หน่ วยงานอื่นสามารถรอได้แต่กรมพิธีการกลับมิอาจนัง่ นิ่งอยู่
ได้

กลางเดื อ นสิ บ นี้ จ ะเป็ นวัน พระราชพิ ธี เ ฉลิ ม พระชนม

พรรษาแล้ว แม้นกล่าวว่าผู้ดาเนินการหลักคื อฝ่ ายราชสานั ก
ทว่ า เมื่ อ องค์จ กั รพรรดิ มิ ย อมพบผู้ใ ดเพี ย งให้ เ ฉิ นฮวายเป็ น
ตัวแทนพระองค์จดั การเรื่องต่างๆ ไม่ทรงใส่พระทัยที่ จะรับสัง่
ต่อกรมพิธีการ การตระเตรียมงานพระราชพิธีนัน้ จึงหยุดชะงัก
ไร้ความคืบหน้ าไปโดยสิ้นเชิง องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วอย่างมาก

400
พระองค์ทรงมีท่าทีคล้ายสามารถยกเลิกงานพระราชพิธีนี้ไปได้
ทุกเมื่อกระนัน้

หากเป็ นองค์จกั รพรรดิพระองค์อื่น เหล่าขุนนางฆ่ าให้

ตายก็มิเชื่อว่าพระองค์จะทรงกล้าตบพระโอษฐ์พระองค์เองให้
คนทัง้ หลายขบขัน ตน ปั ญ หาคื อ องค์จ กั รพรรดิ ข องพวกเขา
พระองค์นี้ มิ ใ ช่ ผู้โ ปรดปรานรนหาที่ ต ายธรรมดา ถึ ง กับ กล้ า
วิวาทกับเสือดาว เช่นนัน้ การทะเลาะกับขุนนางนับได้กบั อะไร
กัน หากจะทรงกริ้วจนกระทังยกเล ่ ิ กการจัดพระราชพิธีเฉลิม
พระชนมพรรษา ความจริง...ก็มิใช่เรือ่ งที่ยากจะเชื่ออันใด

ความจริงแล้วไม่ว่าเรื่องราวใดที่ เกิดกับจักรพรรดิจาง
เหอนัน้ พวกเขาล้วนคิดว่าไม่มีเรือ่ งใดที่เป็ นไปไม่ได้

ภายใต้ ก ารไกล่ เ กลี่ ย กับ หลายฝ่ ายของใต้ เ ท้ า เจิ้ ง แห่ ง

กรมพิ ธี ก ารในครัง้ นี้ จึ ง ท าให้ ค วามขัด แย้ ง ระหว่ า งขุน นางที่
เกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาดครานี้ จบลงด้วยทุกฝ่ ายเห็นว่ า
ควรเล็งเห็นแก่ประโยชน์ ส่วนรวมเป็ นที่ตงั ้

เฉินหรูอี้ได้เห็นละครฉากแล้วฉากเล่าเหล่านี้ จึงทราบว่า
แท้จริงแล้วองค์จกั รพรรดิเองก็ต้องใช้สติปัญญาและความกล้า
หาญต่ อ สู้ ก ับ เหล่ า ขุน นางเช่ น กัน บรรดาขุน นางนั ้น ก็มิ ไ ด้
401
จงรั ก ภั ก ดี เ ชื่ อ ฟั งองค์ จ ั ก รพรรดิ แต่ เ พี ย งผู้ เ ดี ย วเช่ น ใน
จินตนาการของนาง ผู้ที่ขดั แย้งโต้ เถี ยงต่ อองค์จกั รพรรดิ ก็มิ
ยอมลดละแม้แต่ น้อย คากล่าวในฎี กาเหล่านั น้ ก็มิใช่ ว่านางมิ
เคยได้ ยิ น เฉิ นฮวายอ่ า น....ล้ ว นกล่ า วโจมตี พ ระองค์ในทุกๆ
ด้าน

องค์จกั รพรรดิเองก็นับว่าพระพักตร์หนาหทัยแกร่ง แม้

เป็ นเพี ยงการด่าว่า แต่ กแ็ ทบจะถูกพวกเขาด่าจนสวรรคตไป
แล้วจริงๆ

ในฐานะที่ เ ป็ นส่ ว นหนึ่ ง ของต าหนั ก ฉางเล่ อ นางย่ อ ม

ปรารถนาให้องค์จกั รพรรดิเป็ นผู้ถือธงแห่งชัยชนะจึงเกิดความ
ปี ติ ได้ อย่ างไรเสี ยการแพ้ ชนะขององค์จกั รพรรดิ นัน้ มี ความ
เป็ นไปได้ว่าจะสามารถตัดสินการอยู่หรือไปของนาง

แน่ นอนว่าตาหนักฉางเล่อนัน้ เป็ นดังถ่ า้ เสือ ทว่าสาหรับ

นางแล้ววังหลังก็เปรียบดังรั่ งสุนัขป่ าเช่นกัน หากนานางไปทิ้ง
ไว้ในวังหลัง เป็ นไปได้ว่านางคงถูกแทะจนไม่เหลือซาก แต่การ
อยู่ข้างพระวรกายองค์จกั รพรรดินัน้ อย่ างมากที่ สุดก็มีเพี ยง
พระองค์เท่านัน้ ที่คอยทรมานนาง

402
 ่ ง้ ตาหนักฉางเล่อเริงระบาตีกลองอย่างสุขสันต์ ขาด
ทัวทั
เพียงแขวนแผ่นป้ ายกล่าวว่า ‘ขอถวายพระพรแสดงความยินดี
ต่อชัยชนะอันอยู่เหนื อเหล่าขุนนางทัง้ ปวง’

วัน นี้ เ ป็ นวัน ที่ เ ฉิ นหรูอี้ ย ากจะมี โ อกาสได้ เ ห็น เมื่ อ พระ
พักตร์ขององค์จกั รพรรดิทรงแย้มพระสรวลตัง้ แต่เช้าตรู่ถึงเย็น
ยา่ เป็ นบรรยากาศอันสุขสันต์ครืน้ เครงอย่างมิเคยมีมาก่อน

กระทัง่ ราตรี ม าเยื อน นางคอยปรนนิ บัติ เ ซี ย วเหยี่ ย น

ล้ า งหน้ า บ้ ว นปากและผลัด เปลี่ ย นอาภรณ์ จ นเสร็จ สิ้ น ครัน้
เตรียมทูลลาก็เห็นเซี ยวเหยี่ยนที่ สวมชุดตัวในอยู่เอ่ ยกับนาง
ด้วยใบหน้ าไร้ซึ่งอารมณ์ว่า “คืนนี้ เจ้าค้างที่นี่เถิด”

ในที่สดุ วันนี้ กม็ าถึง....

เมื่อองค์จกั รพรรดิจดั การเรื่องราวอันเละเทะของเหล่า

ขุ น นางเสร็จ สิ้ น แล้ ว ถึ ง คราจะลงมื อ กับ นางแล้ ว งัน้ หรื อ ?
เส้นประสาทในสมองของเฉินหรูอี้ขมวดแน่ นโดยพลัน

ในที่สดุ ก็มาถึงแล้ว！

403
 สายตาเฉินฮวายกวาดมองไปที่ โคมเขี ยว แสงไฟในคา่
คื นนี้ ช่างสวยงามอี กทัง้ บรรยากาศก็ดียิ่ง องค์จกั รพรรดิท รง
ตัดสินพระทัยที่จะลงมือแล้วงัน้ หรือ?

เขาคลาดูเม็ดโอสถมหัศจรรย์ที่ซ่อนไว้ในอกอยู่ตลอด
เวลาเพื่อเตรียมพร้อมสาหรับการใช้งานได้ทนั ท่วงที ด้วยความ
ตื่นเต้น แล้วจ้องเขม็งไปที่องค์จกั รพรรดิ รอเพียงพระองค์เรียก
หาเขาก็พร้อมยื่นส่งมันให้พระองค์ทนั ที

*ผูก่ งอิง ดอกแดนดิไลออน (dandelion)

*****อยู่ ใ ต้ ช ายคาชาวแคระจ าต้ อ งก้ ม ศี ร ษะต่ า เป็ น

ส านวนเปรี ย บเปรยว่ า ให้ ป รับ ตัว ตามสถานการณ์ คล้ า ย
สานวนเข้าเมื่อตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม

404
 93 สาเร็จ

จักรพรรดิจางเหอได้รบั สังให้
่ ห้องเครื่องหลวงทาอาหาร
มาสี่อย่างน้าแกงหนึ่ งอย่างนามาจัดวางไว้กลางโต๊ะเสวย ส่วนที่
เหลื อ บนโต๊ ะ เสวยล้ ว นจัด วางไปด้ ว ยน้ า จัณ ฑ์ เ ลิ ศ รสสี ส ัน
สวยงาม เพราะเปิดฝาสุราไว้กลิ่นหอมของสุราจึงกาจายออก
มากลบความหอมของอาหารไปสิ้น เฉินหรูอี้คะเนคร่าวๆ ก็
น่ าจะมีอย่างน้ อยสิบสองสิบสามกา ใต้มุมโต๊ะเสวยยังมีจเู๋ ย่ชิง*
อีกครึง่ กา

การกระท าเช่ น นี้ มี ห รื อ นางจะดู ไ ม่ อ อก หากองค์

จักรพรรดิมิคิดจะใช้ สุรามอมนางให้ ง้างปาก ขุดค้นเอาความ
จริงที่ ไม่อาจล้วงออกมาได้ในยามที่ นางยังมีสติดีอยู่กค็ งคิดว่า
ถ้ามิอาจล้วงสิ่งใดออกจากปากนางได้กจ็ ะใช้ สุรานี้ กดนางให้
จมตายไปเสีย

ไม่ ว่ า ทางใดก็ล้ ว นตาย ต้ อ งดูว่ า นางอยากจะเมาตาย

หรืออยากจะจมสุราตาย

หลังจากที่เซียวเหยี่ยนไล่บริวารรับใช้ออกไปจากห้องจน
หมดแล้ว ก็โบกมือไหวๆ ให้เฉินหรูอี้นัง่ ลง เขาสวมใส่ชุดตัวใน

405
สีขาว เอวสอบบ่ากว้าง เส้นผมที่กึ่งแห้งกึ่งเปี ยกปกคลุมถึงช่วง
เอว ดูอารมณ์ดียิ่งนัก

“วันนี้ เจิ้นอารมณ์ ไม่ดีนัก เจ้าดื่มเป็ นเพื่อนเจิ้นสักหน่ อย

เถิด”

เฉินหรูอี้ได้แต่เงียบงัน องค์จกั รพรรดิกล้าที่ จะหาข้ออ้าง

ที่ดเู ข้าทีกว่านี้ หรือไม่?

เขากาชัยชนะเหนื อขุนนางน้ อยใหญ่แล้ว ทัง้ วันที่ผา่ นไป

มุมปากที่ ยกยิ้มนั น้ มิได้หย่อนคล้อยลงเลยแม้แต่ น้อย คนเรา
อย่าได้เปรมปรีด์ ิ มากเกินไปนัก ท่าทางภาคภูมิชนิดนี้ หากเป็ น
คนผู้ใดก็ล้วนดูออก เขายังมิละอายกล่าวว่าตนอารมณ์ ไม่ดีงนั ้
หรือ?

เขาอย่าอารมณ์ดีเกินไปนักต่างหาก

คนอ่อนแอย่อมแพ้ให้กบั สถานการณ์ แม้แต่ข้ออ้างยังดู

เลอะเลือนถึงเพี ยงนี้ เพราะรู้ชดั ว่านางมิกล้าปฏิเสธ อี กทัง้ ใน
ความเป็ นจริงนั น้ เฉินหรูอี้ก็ไม่มีท างปฏิเสธได้ อย่ างเด็ด ขาด
นางปรายตามองค์จกั รพรรดิที่แรกเริ่มยังแสร้งคี บอาหารเข้า

406
ปากไปค าสองค า ต่ อ มาก็ว างตะเกี ย บไปแล้ ว ดื่ ม สุ ร าอย่ า ง
สุดกาลัง

ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะร่างกายนี้ ของสตรีสกุลเฉี ยนนัน้ มี

ความสามารถด้ านการดื่มสูงหรืออย่างไร องค์จกั รพรรดิทรง
ดื่มเสียจนพระพักตร์เห่อร้อน นัยน์ ตาหงส์นัน้ ค่อยๆ พร่าเลือน
ทว่ า เฉิ นหรูอี้ ย งั คงมี ส ติ อ ยู่ อ ย่ า งชัด เจน เพี ย งรู้สึ ก มึ น ศี ร ษะ
เล็กน้ อย สนทนาสิ่งใดล้วนตอบได้อย่างเป็ นเหตุเป็ นผล ไม่ว่า
องค์จ กั รพรรดิ จ ะขุด หลุ ม พรางวางกับ ดัก ไว้ เ ช่ น ไรนางล้ ว น
สามารถหลบหลีกได้ทงั ้ สิ้น

นานเข้าเซียวเหยี่ยนจึงเกิดร้อนใจ คร้านจะเล่นละครกับ
นางต่ อ ไป เขานั บ ว่ า มองออกแล้ ว คนผู้ นี้ เป็ นถุ ง สุ ร าใบ
ใหญ่ หากมิใช้แผนการขัน้ เด็ดขาดเสี ยที ไม่แน่ ว่าเขายัง มิทนั
ได้ความจริงแม้แต่ ประโยคเดี ยวตนก็อาจดื่มเสี ยจนล้มพับไป
ก่อน

เขาพับแขนเสื้อ หยิบกาสุราขึ้นมา เปิดปากเฉินหรูอี้แล้ว

กรอกสุราลงไป สุราที่ เทออกมานัน้ ไหลรินลงไปตามริมฝี ปาก
และลาคอของนาง ดื่มลงไปครึ่งหนึ่ งส่วนอีกครึ่งหกรดไปตาม
หน้ าอกอันแสนอวบอิ่มของนาง

407
 เฉินหรูอี้ได้แต่ตกตะลึงกับวิธีการกรอกสุราอันดิบเถื่อน
นัน้ ขององค์จกั รพรรดิ กระทังสุ
่ ราสองกาได้ตกถึงท้องนาง นาง
รา่ ร้องว่าแย่แล้วอยู่ในใจ บัดนี้ นางเวียนหัวตาลาย ฟ้ าหมุนพืน้
เอียงไปหมดแล้ว

นางดิ้นรนที่ จะผลักเซี ยวเหยี่ยนออกไป แต่น่าเสียดายที่

มือนี้ กลับไร้เรี่ยวแรง เวียนหัวปวดสมองไปหมด ประเดี๋ยวชน
เข้ากับใบหน้ าเขา ประเดี๋ยวชนเข้ากับหน้ าอกเขาทาเอาเซียวเห
ยี่ยนยือ้ ยุดมือไม้พลั วัน

“ฝ่ าบาท เจ้า..เจ้าไร้มโนธรรมสิ้นดี”

เซียวเหยี่ยน ”...........”

เอาล่ะ ครัง้ นี้ คงเมาสุราจริงๆ แล้ว

“มา บอกเจิ้ นเถิ ด เจ้ า กระท าผิ ดอั น ใดต่ อ เจิ้ นกั น
แน่ ?” เซี ยวเหยี่ยนเขยิบเข้าใกล้ กลิ่นสุราอันเข้มข้นสายหนึ่ ง
พวยพุ่งออกมา

ดวงตาสองข้ า งของเฉิ นหรูอี้ ล้ ว นพร่ า เลื อ น “เจ้ า เป็ น

ใคร? ผูใ้ ดทาผิดต่อเจ้ากัน?”

408
 นางผลั ก ใบหน้ านั ้ น ที่ อ ยู่ ต่ อ หน้ านางออกไปอย่ า ง
เหลื อ อด ทว่ า คิ ด ไม่ ถึ ง มื อ ที่ ยื่ น ออกไปกลับ พลาดเป้ า นิ้ วมื อ
เรียวยาวจึงทิ่มเข้ าไปในจมูกของเซี ยวเหยี่ ยน เขาร้องครวญ
ครางด้ ว ยความเจ็บ ปวดแล้ ว ผลัก เฉิ นหรู อี้ ที่ นั ง่ อยู่ ข้ า งตน
ทีหนึ่ ง

เฉิ นหรูอี้ เ ดิ ม ที ก็มึ น งงไร้ ส ติ อยู่ แ ล้ ว เมื่ อ นางถูก ผลัก

ออกไปอย่างมิทนั ตัง้ ตัวเช่นนี้ กล็ ้มก้นจา้ เบ้าลงไปบนพื้นทันที
เคราะห์ดีที่ก่อนจะล้มลงไปนัน้ แขนนางไปชนกับโต๊ะเสวยเข้า
มันจึงช่วยผ่อนแรงกระแทกก่อนล้มได้เป็ นอย่างดี ก้นมิได้เจ็บ
อันใดมากนักทว่าแขนนางนัน้ เจ็บเสียจนต้องกัดฟั นแยกเขี้ยว
เลยทีเดียว

“เจ้าถามว่าเจิ้นเป็ นใคร เจิ้นคือจักรพรรดิอย่างไรเล่า！

” เซียวเหยี่ยนลูบจมูกที่ เจ็บแปลบๆ ของตน เขาถูกนิ้วมือเรียว
นัน้ ของนางทิ่มเสียจนสร่างเมาเลยทีเดียว

เซี ยวเหยี่ยนยืนอยู่ เฉินหรูอี้นัง่ อยู่ การเผชิญหน้ ากันใน

ลักษณะเช่นนี้ ดูไปแล้วช่างยากจะบรรยายเหลือแสน

409
 ทว่าเฉินหรูอี้ไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้ อากาศเดือนเก้าทา
ให้ พื้น เย็น เยี ยบ นางยื่นมื อไปตี คนตรงหน้ าเบาๆ แล้ ว กล่ าว
“รีบพยุงข้าลุกขึน้ เร็วเข้า”

“เจ้าตีเข้าที่ใดเล่า?！” น้าเสียงของเซียวเหยี่ยนถึงกลับ
เปลี่ยนไป หากมิใช่เพราะใกล้กนั เกินกว่าจะยกเท้าได้ล่ะก็ เขา
คงวาดเท้าเตะออกไปแล้ว

เขาพูดพลางถอยร่นไปด้านหลัง ไหนเลยจะคาดคิดว่า
เฉินหรูอี้ดื่มเสี ยจนสติเลอะเลือน นางคิดว่าเขากาลังถามนาง
อยู่จ ริ ง ๆ จึ ง รี บ ย้ า ยติ ด ตามไป ยื่ น ฝ่ ามื อ เข้ า ไปลู บ คล า แล้ ว
ค่อยยื่นหน้ าเข้าไปดูอีกครา

“ตรงนี้ .....คือที่ใดเล่า....”

เฉินหรูอี้คุกเข่าอยู่บนพื้น แก้มสองข้างแดงปลัง่ ดวงตา

ดาขลับพร่าเลือนคล้ายมีหยดน้ ามาบดบังก็มิปาน ส่ วนศี รษะ
ของนางอยู่ตรงส่วนท่ อนล่างของเซี ยวเหยี่ยนพอดี ลมหายใจ
ร้ อ นเป่ ารดไปบนร่ า งเขา เซี ย วเหยี่ ย นรู้ สึ ก เกร็ง ที่ บ ริ เ วณ
ั ่ ิ กและผงาดงา้ ขึน้ มาแล้ว
ท้องน้ อย ส่วนด้านหน้ านัน้ ก็สนระร

410
 นางยื่ น มื อ ออกไปลู บ คล า หูนั ้น ยิ น เสี ย งหอบหายใจ
กระชัน้ อยู่ด้านบน

“จักรพรรดิน้อย” นางเอ่ยขึน้

เซียวเหยี่ยนกลืนน้าลาย ในหัวนัน้ ขาวโพลนไปหมด

“เจ้ากล่าว อันใด?” มิต้องรอให้นางตอบกลับ เขาก็เข้าใจ

ในทันทีว่าที่กล่าวออกมานัน้ มิได้หมายถึงตน

เฉิ นหรู อี้ ลู บ คล าแล้ ว ลู บ คล าอี ก ด้ ว ยความแตกตื่ น

“จักรพรรดิน้อยลุกขึน้ ได้แล้ว.....เจ้า เจ้าก็ทาได้มิใช่หรือ?”

นางรูเ้ รือ่ งนี้ จริงๆ！

เซี ยวเหยี่ยนกัดฟั น ทว่ายามนี้ กลับมิใช่เวลาคิดบัญชีกบั

นาง

“ทาได้หรือ?” เขาลอบสบถกับตัวเองคาหนึ่ งแล้วกล่าว

ว่า “เจ้าลองจับดูสิ ดูสิว่ามันทาได้จริงหรือไม่”

411
 ไม่ อ าจไม่ พูด ว่ า นั ้น นางเป็ นตัว อย่ า งที่ ดี ยิ่ ง ของส านั ก
ปฏิบตั ิ นางมิรอให้เขากล่าวจบด้วยซา้ ก็ยื่นมือไปลูบคลามันอีก
ครัง้

ในอดี ตชี วิ ตบนตัง่ เตี ยงของเฉิ นหรูอี้ ก ับเซี ยวเหยี่ ยนนั ้น

นั บว่าเข้ากันดี ยิ่ง ทว่ายามนั น้ เขาเป็ นจักรพรรดิ ผ้คู ึ กคะนอง
พลังดุจพยัคฆ์ดจุ มังกร แต่ไหนแต่ไรพวกเขามักใช้ร่างกายสอด
ประสานกัน มิเคยใช้ มือเลยสักครัง้ โดยเฉพาะตอนนี้ นางเมา
สุราแล้วจึงยิ่งไม่อาจควบคุมการลูบคลาสะเปะสะปะในครัง้ นี้
ทาให้เพลิงปรารถนาของเซียวเหยี่ยนยิ่งมายิ่งลุกโชติแต่กลับไม่
มีวิธีดบั มัน

เซียวเหยี่ยนกัดฟั น ถอดกางเกงตนออกไปอย่างไม่ใส่ใจ
ต่อความละอายใดๆ แล้ว

เฉินหรูอี้คกุ เข่าบนพื้นเย็นเฉี ยบอยู่นานจนนางต้องหยัด

กายลุกขึ้น ผู้ใดจะคาดคิดนางเพิ่งจะใช้มือดันพืน้ ยกตัวขึน้ ก็ถกู
เซี ยวเหยี่ ยนกดศี รษะให้ กลับไปอยู่ตาแหน่ งเดิม ร่างนางซวน
เซ ริมฝี ปากจึงไปสัมผัสเข้ากับจักรพรรดิน้อยเข้าพอดี การถูก
กระตุ้นครัง้ นี้ ทาให้เขาครางฮือออกมาไม่หยุด

“จุมพิตมัน” เขาพึมพาออกมา
412
 เฉินหรูอี้ถกู เขาหลอกล่อจึงจุมพิตมันอี กครัง้ พลันรู้สึก
กลิ่ น นั ้น มิ สู้ ดี นั ก นางย่ น จมู ก และเตรี ย มจะหยัด กายลุ ก ขึ้ น
เซียวเหยี่ยนกล่าวปลอบทัง้ เกลี้ยกล่อมทัง้ ล่อหลอกอยู่นาน เขา
ไหนเลยจะจาได้ว่าคราแรกนัน้ ต้องการจะล้วงความลับของผู้ที่
เรียกตนว่าเซียนผูน้ ี้

“เจ้ามิอยากจะให้กาลังใจมันเสียหน่ อยหรือ?”

ความรู้สึ ก ผิ ด ในใจที่ เ ฉิ นหรูอี้ มี ต่ อ องค์จ กั รพรรดิ ก็ล้น

ทะลักออกมา แม้นางจะดื่มจนเมามายแต่ครัน้ ได้ยินประโยคนี้
ก็พยักหน้ าทันที นางเขยิบเข้าใกล้เพื่อมอบจุมพิตให้กบั มัน เอ่ย
แผ่วเบากับมันว่า “จักรพรรดิน้อย เจ้าต้องสู้นะ ข้าเชื่อเจ้า เจ้า
เก่งมาก”

องค์จ กั รพรรดิ มิ เ คยวาบหวามและเบาสบายเช่ น นี้ มา

นานแล้ว จึงครางฮื อออกมาไม่หยุด ครัน้ เฉินหรูอี้ได้ยินเสี ยง
นัน้ ของเขาก็ใจสันสะท้
่ านไปหมด ชมชอบเสียงนี้ เหลือเกิน เมื่อ
จุมพิตไปที่ ใดแล้วทาให้เขาเปล่งเสียงอันไพเราะนี้ ออกมานางก็
จะจุมพิตที่นัน้ ทาให้เขาสุขสมเสียจนร่างสันระร
่ ิก

“เร็ว เร็วขึน้ อีกนิด .....อืม...”

413
 เฉินฮวายไล่บริวารออกไปจนหมดนานแล้ว ที่หน้ าประตู
จึงเหลือเพียงเขาคนเดียวเท่านัน้ ที่เฝ้ าอยู่

เรื่อ งด าเนิ นมาถึ ง ตรงนี้ เ ขาเองยัง ต้ อ งนั บ ถื อ ตนเองที่

คาดเดาเหตุการณ์ ได้ปานตาเห็น เสียงครางระงมประเดี๋ยวสูง
ประเดี๋ยวตา่ อยู่ด้านในนัน้ หากให้ผใู้ ดมาได้ยินเข้า ไม่ว่าภารกิจ
จะสาเร็จหรือไม่ ผูท้ ี่องค์จกั รพรรดิจะลงดาบคนแรกก็คือเขา

คิดไว้แล้วเชียวทัง้ สองคนนี้ ต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพา

กล ดูมีลบั ลมคมในต่อกันเหลือเกินแล้ว

เขาตื่นเต้นเสียแทบไม่เป็ นตัวของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียง

ถ้วยชามตกแตกเพล้งพล้างดังมาจากด้านในคราหนึ่ ง ตามติด
ด้วยเสี ยงร้องอันน่ าสงสารประหนึ่ งสุกรถูกเชื อดของเฉินหรูอี้
ลอยออกมา

สาเร็จแล้ว！

เฉินฮวายมองไปยังแสงสี เขียวนั น้ รอยยิ้มเบ่งบานเต็ม

หน้ า ดุจ ดอกเบญจมาศ มื อ เท้ า เริ ง ระบ าเหยี ย บย ่า บนพื้น ดิ น
อย่างบ้าคลัง่

414
 องค์จกั รพรรดิของเขา ในที่สดุ ก็ผงาดงา้ ขึน้ มาแล้ว！

*จู๋เ ย่ ชิ ง แปลว่ า ไผ่เ ขี ย ว เป็ นสุร าโอสถที่ มี ก ลิ่ น ของไผ่

ผสมอยู่ด้วย

415
 94 หน้ าไหว้หลังหลอก

สาหรับความทรงจาเมื่อคืนนัน้ เฉินหรูอี้ร้สู ึกสับสนอย่าง

ยิ่ง

นางเพียงจาได้ถึงความเย็นเยียบของโต๊ะ องค์จกั รพรรดิ

ทรงโอบกอดนางไว้ในพระอุระ ขยับเคลื่อนไหวขึน้ ลงอยู่บนร่าง
นาง ทัง้ ยังพรา่ พูดกับนางไม่หยุด นางจาไม่ได้แล้วว่าตรัสอัน
ใด รูเ้ พียงแต่ตรัสกล่าวอยู่เช่นนัน้ ไม่ยอมหยุด

ครัน้ เมื่อนางมิไยดีวาจามากความของเขา เขาก็กระซิบ

ถามข้างหูนางไม่หยุดว่านางชื่ออะไร นางเป็ นใคร นางเหตุใดจึง
กล่าวขออภัยต่อเขา ในเวลาเช่นนี้ ยงั มิลืมความตัง้ ใจเดิม คิดไม่
ถึงยังเอ่ยถามว่านางคือผู้ใดอย่างไม่ลดละ นางกลับยิ่งมึนเมา
แล้ว เพี ยงรู้สึกว่าทัวทั
่ ง้ ร่างคล้ายถูกกระแทกอย่างแรงจนร่าง
แทบฉี กขาด

นางลื มว่ าตนกล่ าวอันใดออกไปถึงท าให้ เ ขาขบลงบน

ไหล่นางอย่างแรงคาหนึ่ ง

ความจริงคือองค์จกั รพรรดิทรงวาบหวามเกินไปจึงลืม
ผ่อนแรงหนักเบา ครัน้ ทุกอย่างจบลง ร่างกายนัน้ จึงรู้สึกดังถู
่ ก

416
คนผลักตกจากบันไดตาหนักฉางเล่อแล้วอุ้มขึ้นมาและผลักลง
ไปอีก เป็ นเช่นนี้ ซา้ ๆยี่สิบกว่ารอบ จากความทรมานเช่นนี้ นาง
จึงรู้สึกตัวขึ้นมาได้อย่างคาดมิถึง ทว่าร่างกายรู้สึกปวดเมื่อย
อย่างห้ามไม่ได้ นางถูกองค์จกั รพรรดิอ้มุ ไปวางที่เตียงแล้วหลับ
ไปมิได้สนใจเรือ่ งราวใดอีก

องค์จกั รพรรดิมิหยุดรบกวนนาง ทุกคราที่ นางกาลังจะ

ผล็อยหลับไปก็จะถูกเขาบีบจมูกจนตื่ นอี กครัง้ นาง มิอาจทน
ไหวแล้วจึงใช้ มือตี ออกไปที หนึ่ ง สุดท้ ายโลกทัง้ โลกกลับขาว
โพลนอีกครัง้

่ ่นขึน้ อีกครัง้ ในเช้าวันถัดมา เฉินหรูอี้ยงั รู้สึกร้าว

กระทังตื
ระบมไปทัง้ ร่าง โดยเฉพาะบัน้ ท้าย คล้ายกับมันถูกชนกระแทก
เข้ากับโต๊ะอยู่หลายคราจนม่วงชา้ ไปหมด

ท่ อนล่างของนางนั น้ เปลือยเปล่าทว่าเสื้อยังอยู่ดีเพี ยง
เปิดเผยอเล็กน้ อยเท่านัน้ บนร่างคลุมไว้ด้วยผ้าห่มผืนบาง เมื่อ
สารวจดูพบว่าถ้วยชามภายในห้องตกแตกกระจุยกระจาย เมื่อ
คืนนั น้ มิทราบถูกเขากรอกสุราลงไปกี่ กากันแน่ ทัวทั ่ ง้ ห้ องถึง
อบอวลไปด้วยกลิ่นสุรา

417
 นางนอนอยู่ บ นเตี ย งด้ า นนอกเพี ย งคนเดี ย ว องค์
จักรพรรดิทรงบรรทมแผ่หลาอยู่บนแท่นบรรทมมังกรด้านใน มี
เสียงกรนคลอเคล้าเบาๆ

นี่ คือเรื่องอันใดกัน....

เฉินหรูอี้ระบมที่เอวเจ็บที่เรียวขาทัง้ ปวดศีรษะ ทัวทั

่ ง้ ร่าง
ไม่มีที่ใดไม่รา้ วระบม

นางงุนงงไปหมดแล้ว กวาดมองไปทัวครั ่ ง้ แล้วครัง้ เล่า

ทัง้ ที่ นางพิสูจน์ แล้ วว่ าเขาไม่สามารถละเล่นสุขสมเช่ นนั น้ ได้
คาดไม่ถึงว่าเมื่อคืนนัน้ กลับเสพสมอย่างสุขสาราญเสียแทบจะ
กดทับนางให้ตายไป

ร่างนี้ ของนางเพิ่งจะได้รบั การโปรดปรานเช่นนี้ เป็ นครัง้

แรกทาให้สิ่งที่หลงเหลือในความทรงจาของนางจึงมีเพียงอักษร
คาว่าเจ็บเท่านัน้

องค์จกั รพรรดิกระทาเช่นนัน้ มิได้มิใช่หรือ?

ที่นางคาดคะเนไว้นัน้ ล้วนผิดทัง้ สิ้น?

418
 เอาเถิด นางย้ อนคิดอย่างละเอี ยด หากเปรียบกับกาล
ก่ อ นอาจมี ค วามต่ า งกัน ในด้ า นเวลาอยู่ บ้ า ง ทว่ า เห็น ชัด ว่ า
สามารถทะลุทะลวงร่างนางได้ ก็ย่อมเป็ นชายชาตรีผ้แู ข็งแกร่ง
คนหนึ่ ง

ทว่าวาจาท่ าทางขององค์จกั รพรรดิในหลายครัง้ หลาย

ครานั ้น เห็น ได้ ช ัด ว่ า มี บ างอย่ า งที่ แ ปลกไป หรื อ นั น่ จะเป็ น
แผนการใหม่ที่องค์จกั รพรรดิใช้เพื่อกลันแกล้ ่ งนาง?

ทว่ า เขาคงมิ สิ้ นคิ ดขนาดตัด ขาดกับ การละเล่ น อัน

ส าราญเช่ น นั ้น กับ เหล่ า สนมหลายปี เช่ น นี้ เ พี ย งเพื่ อ จะกลัน่
แกล้งนางกระมัง?

แม้เพียงความคิดนี้ วนเวียนอยู่ในหัว เฉินหรูอี้กร็ ้สู ึกเขิน

อายกับความคิดเข้าข้างตัวเองเช่นนี้ ของตน

นี่ มิใช่ ความฝั นอย่างแน่ นอน เจ็บร้าวระบมเสี ยจนนาง

อยากย้อนเวลากลับไปยังคา่ คืนที่ ผ่านมา ฉวยโอกาสที่ ตนเมา
มายตบพระพักตร์องค์จกั รพรรดิแรงๆ สักฝ่ ามือหนึ่ ง เพราะเมื่อ
นางอยู่ ใ นสภาพฟื้ นคื น สติ เช่ น นี้ แล้ ว แม้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ จ ะ
พระราชทานป้ ายทองละเว้นโทษตายแก่นาง คุกเข่าให้นางตบ
พระองค์ นางกลับมิได้มีความกล้าหาญเช่นนัน้ อยู่เลย
419
 เฉินหรูอี้อ่อนระทวยอยู่บนเตี ยง ในหัวมีเพียงความทรง
จาเมื่อคืนนี้ ที่ผดุ ขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อน เวลานี้ เองพลันยิน
เสี ยงเขาดังมาจากด้านในคล้ายฝันร้าย เขาร้อง‘อ๊าก’เสี ยงดัง
แล้วลุกขึ้นวิ่งออกมาด้านนอก กระทังเห็ ่ นเฉินหรูอี้ที่มองมายัง
เขาด้วยแววตาตื่นตะลึงจึงถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก

เฉินหรูอี้อึ้ง งัน ไปเล็กน้ อย พลัน นึ กถึ ง เขาที่ พ รา่ พูด กับ

นางไม่หยุดอยู่ตลอดราตรี คงเป็ นเพราะเช่นนี้ ใช่หรือไม่ เพราะ
ถูกฝันร้ายในอดีตค่อยรังควานทาให้กลัวว่านางจะเป็ นเช่นเฉิน
หรูอี้ ใ นครานั ้น ทัง้ ที่ ก าลัง ร่ า ยรัก กัน อยู่ ก ลับ สิ้ น ใจไปอย่ า ง
ฉับพลัน ครัน้ เขาหลับไปก็กลัวนางจะมลายหายไปเช่นนัน้ หรือ?

ทุกอย่างล้วนเป็ นตราบาปที่ นางสร้างขึ้นเองทาให้ องค์

จักรพรรดิต้องกลายเป็ นเช่นนี้

ในใจนางพลันอ่อนยวบขึน้ โดยพลัน ดึงผ้าห่มผืนบางจาก

ร่างตนแล้วลุกขึ้น มิทนั รอให้นางเอ่ยวาจา เซี ยวเหยี่ยนก็นัง่ ลง
ทันที พิจารณานางขึ้นๆ ลงๆ ลูบไล้ไปมาบนใบหน้ านางแล้ว
หยิกทีหนึ่ ง

“เจ้าปี ศาจร้าย แม้เวลาเช่นนัน้ ก็ยงั มิลืมที่ จะเอาเปรียบ

เจิ้น ถามชื่อของเจ้า เจ้าก็เอาแต่พดู เสิ่นเสิน*....เจิ้นมีเสิ่นเสินสี่
420
ห้าหกเจ็ดแปดที่ทงั ้ มีชีวิตและตายไปแล้ว เจ้าเป็ นเสิ่นเสินคนใด
ของเจิ้น หืม?”

เซี ยวเหยี่ยนนับถือนางจริงๆ เขาเอ่ยถามนางนับครัง้ ไม่

ถ้วน ครัน้ นางเปิดปากพูดกลับเอ่ยเพียง ‘เสิ่นเสิน’เพียงเพราะ
คานี้ กท็ าเอาจักรพรรดิน้อยของเขาขวัญเสี ยจนแทบอ่อนยวบ
ไป

เฉิ นหรูอี้ คิ ด ว่ า ไม่ ช้ า ก็เ ร็ว ใบหน้ า นี้ ข องนางคงถูก องค์

จักรพรรดิดึงหลุดออกมาแน่

“เจ้ากลาวอานดาย?” เมื่อหน้ านางถูกดึงรัง้ อยู่ ปากของ

นางก็ยากจะพูดจาให้ชดั เจนได้

เสิ่นเสิน?

เฉิน....เฉิน....สินะ?

นางพลันรู้สึกตื่นตระหนก เมื่อคืนนางดื่มเสียเมามายจน
เกือบจะถูกองค์จกั รพรรดิล้วงความลับสาเร็จแล้ว

ร้ายกาจ ร้ายกาจยิ่งนัก！

421
 “ข้าพูดว๊า.....” นางทนมิไหวแล้ว นางมิอาจกล่าววาจา
ตะกุกตะกักเช่นนี้ ได้อีกต่อไป จึงดึงพระหัตถ์ขององค์จกั รพรรดิ
ออก แล้วลูบคลาบริเวณที่ถกู ดึงบนใบหน้ ารูปไข่ของตนปรอยๆ
ใบหน้ าอันงดงามนี้ รูปร่างอันเย้ายวนผู้คนนี้ ใบหน้ าแสนพิสุทธ์ ิ นี้
รูปร่างอรชรอันยากจะหาใครเที ยบเคี ยง นางจักต้ องรักษาไว้
อย่างดียิ่ง

“ข้าพูดว่าเทพเซี ยน เสิ่นเสินอันใดกัน” เฉินหรูอี้กลอก

ตาไปมาอย่างยากจะรวบรวมความกล้าได้ “ข้ามิได้ แก่ เฒ่ า
ปานนัน้ ”

เซี ย วเหยี่ ย นหัว เราะโดยมิ ไ ด้ ก ล่ า วอัน ใด ทว่ า ก็มิ อ าจ

ปฏิเสธได้ว่าในใจเขานัน้ รู้สึกโล่งอกอย่างยิ่ง หากนางเป็ นเสิ่น
เสินคนใดคนหนึ่ งที่ ตายไปแล้ว ของเขาจริง ความวุ่นวายอัน
เข้มข้นเมื่อคา่ คืนที่ผา่ นนี้ คงทาให้เขาทุกข์ใจไม่น้อย

ครัน้ เขาเห็นใบหน้ านาง ความทรงจาในคา่ คืนนัน้ ก็ไหล

ผ่านเข้ามาในหัวระลอกแล้วระลอกเล่า เขามองเฉินหรูอี้ซ้ายที
ขวาที มองอย่างไรก็ร้สู ึกว่านางงดงามน่ ารักน่ าหลงใหลอย่างที่
เขาไม่เคยค้ นพบมาก่ อน โดยเฉพาะดวงตาดาขลับคู่นัน้ ช่ าง
น่ ารักยิ่ง！

422
 “หิวหรือไม่? เจิ้นจะเรียกคนให้เข้ามาปรนนิบตั ิ ?”

ท่าทางแสนอ่อนโยน น้ าเสียงดูสนิทชิดใกล้ทาให้เส้นขน
่ กอณูของเฉินหรูอี้พร้อมใจกันลุกชี้ชนั ขึ้น แม้แต่เส้นผมยัง
ทัวทุ
ชี้ชูชนั ขึน้ มาด้วย

ครัน้ ได้มีสมั พันธ์ชิดใกล้กบั องค์จกั รพรรดิแล้วนัน้ แม้แต่

การปฏิบตั ิ ดูแลก็ยกระดับขึ้นไปทันที หากเป็ นเช่นกาลก่อนคง
ให้ น างไสหัว ลงจากเตี ย งแล้ ว รี บ ดูแ ลปรนนิ บัติ ผ ลัด เปลี่ ย น
อาภรณ์สามสี่รอบเช่นปกติอย่างในทุกๆ วัน

“เอ๊ะ ยามนี้ รู้จ กั เขิ น อายแล้ ว ? เมื่ อ คื น เจ้ า ยัง ทัง้ กัด ทัง้
ข่วนเจิ้นมิใช่หรือ? ทัง้ ยังมอบริมฝี ปากนั น้ ให้เจิ้นอี กด้วย” พูด
พลางลงมือต่อนางอีกครัง้ ทว่าครานี้ มิได้รนุ แรงเท่าใดนัก เขา
ลูบไล้ใบหน้ านางแล้วลื่นไถลลงมายังด้านล่าง สอดแทรกฝ่ ามือ
เข้าลูบไล้หน้ าอกอันชูชนั อวบอิ่มภายใต้ ผ้าห่ มผืนบาง ระบาย
ยิ้มน้ อยๆ “ฝี ปากร้ายกาจนัก”

ใบหน้ าเฉินหรูอี้รอ้ นเห่อแดงระเรือ่ เสียแล้ว

มารดามันเถอะ องค์จกั รพรรดิเปลี่ยนไปทันใดในคา่ คืน

เดียว ลงมือเกี้ยวผู้อื่นอย่างมิละอาย ที่ เขาสัมผัสใบหน้ านางก็

423
เป็ นเพี ย งการกระท าจอมปลอม แท้ จ ริ ง คงอย่ า งลงมื อ กับ
หน้ าอกของนางมากกว่าสินะ?！

เซี ยวเหยี่ ยนเสพสุขกับท่ าทางเขินอายเล็กน้ อยๆ ของ

นางเป็ นอย่ างยิ่ง ตบหัวนางเบาๆ แล้วเอ่ ยเรี ยกให้ คนเข้ ามา
ปรนนิบตั ิ รบั ใช้

ผ่านไปนานจึงได้ยินเฉินฮวายกราบทูลเสี ยงตา่ “กราบ

ทูลฝ่ าบาท ไท่ โฮ่วส่งซ่างกงสูงสุดมาเชิญนางกานัลเฉี ยนไปรับ
การตรวจพิสูจน์ บัดนี้ กงเจิ้ง*แห่ งกองรักษาระเบียบ นวี่ สื่อ*
และแม่นมผูด้ แู ลตาหนักเหรินโซ่วรออยู่ด้วยกันที่ด้านนอกแล้ว
พะยะค่ะ”

*****เสินเสิ่น เป็ นคาเรียก ภรรยาของพี่หรือน้ องของพ่อ

* กงเจิ้ง เป็ นชื่อตาแหน่ งของหัวหน้ ากองรักษาระเบียบ

*****นวี่ สื่ อ เป็ นข้ าราชส านั กสตรี ฝึกหัด ไม่มีระดับ ขัน้
ทาหน้ าที่ทางานต่างๆ ตามคาสัง่ และคอยจดบันทึกการทางาน
ในแต่ ละกองงาน หากมี ค วามสามารถก็มีโอกาสเลื่ อนขึ้นสูง
กว่านี้ ได้
424
 95 ตาต่อตา

เฉินฮวายนับถือให้กบั โชคชะตาอันแสนเลวร้ายขององค์
จักรพรรดิแล้ว ชาติกาเนิดสูงส่ งเป็ นถึงโอรสสวรรค์ แต่ กลับ
พลอยเคราะห์ร้ายไปกับเฉินหวงโฮ่ว กระทังบั ่ ดนี้ จึงมีทีท่าว่าจะ
ดี ขึ้ น แล้ ว ทัง้ ที่ ท รงผ่ า นค ่า คื น วสัน ต์ ก ับ นางก านั ล เฉี ยนมา
กระทังอาภรณ์
่ กย็ งั มิทนั ได้ผลัดเปลี่ยนก็ถกู นางกานัลขันที ของ
หลิวไท่โฮ่วเรียงแถวเข้ามายืนขวางอยู่หน้ าประตูเสียแล้ว

ดังตบหน้
่ ากันโดยแท้ แม้แต่เขาเองยังรูส้ ึกเจ็บ

มิทราบว่าหลิวไท่โฮ่วเปลี่ยนแปลงไปได้อย่างไร เมื่อครัง้
ครองคู่อยู่กบั จักรพรรดิพระองค์ก่อนนัน้ ช่างแสนดีมีเมตตายิ่ง
ครัน้ เปลี่ยนเป็ นองค์จกั รพรรดิน้อยขึ้นครองราชย์กลับตาหนิติ
เตี ย นสารพัด กระท าการใดล้ ว นขัด พระเนตรไปหมด ทัง้ ส่ ง
บริวารชัน้ ตา่ เหล่านี้ มาล้อมประตูห้องพระโอรสตน คงต้องเอ่ย
ปากชมว่าพระองค์ยงั ทรงกระทาได้ลง

หากมิใช่ เพราะเขาจงรักภักดี รู้ปฏิบตั ิ หน้ าที่ ตนจึงขวาง

ทุ ก คนไว้ ด้ า นนอกได้ ท ัน ท่ ว งที ท่ า ทางของคนกลุ่ ม นี้ แห่ ง
ตาหนักเหรินโซ่วมิคล้ายจะมาจับนางกานัลเฉี ยนแต่ คล้ายจะ

425
มาจับผู้ที่อยู่บนแท่ นบรรทมเพื่อกวาดล้างตาหนักฉางเล่อเสี ย
มากกว่า

บอกว่าพวกนางเป็ นขุนนางสตรี พวกนางก็คิดว่าตนเป็ น

ขุนนางจริงๆ งัน้ หรือ?

แม้แต่ ขุนนางใหญ่ ในราชสานั กยังมิกล้ าหัน หน้ ากลอง

เข้าชนกับองค์จกั รพรรดิ อย่างมากก็เพียงเจ้าข้าร่วมกันนาคม
หอกคมดาบรวบวางใส่ในฎี กานาถวายต่อหน้ าพระพักตร์องค์
จักรพรรดิ ทว่ าพวกนางกลับมาก่ อกวนโดยตรงต่ อหน้ าพระ
พักตร์องค์จกั รพรรดิ ทาให้เฉินฮวายไม่ทราบว่าควรจะนั บถือ
ในจิตใจอันกล้าหาญของพวกนางหรือกังวลในสติปัญญาอันน่ า
เวทนานัน้ ของพวกนางกันแน่

ปี สองปี มานี้ กรมวังค่อยๆ กลืนกินหกฝ่ ายยี่สิบสี่กองงาน

ไปที ละนิด หรือขุนนางสตรีเหล่ านี้ ยงั มองพระประสงค์ขององค์
จักรพรรดิไม่ออกอีกถึงได้พ่งุ เข้ามารนหาที่ตายเช่นนี้

กลุ่มคนมากมายยื น เรี ย งรายเฝ้ า รออยู่หน้ าประตู เ ป็ น

นานจึงได้ยินพระสุรเสี ยงอันทุ้มต่าขององค์จกั รพรรดิดงั ออก
มาจากด้านใน “ให้พวกนางรออยู่ด้านนอก เจ้าเข้ามาปรนนิบัติ
เจิ้นผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสียก่อน”
426
 ผู้อื่นเฉินฮวายมิทราบ แต่ เขาที่ นับได้ ว่ารับใช้ ข้างพระ
วรกายองค์จกั รพรรดิมานาน พระองค์เพี ยงโยกย้ ายพระโสภี
เพียงเล็กน้ อย เขาก็ทราบแล้วว่าพระองค์จะพระบังคนหนักเช่น
ไร ครัน้ ได้ยินพระสุรเสี ยงอันทุ่มลึกนัน้ ก็ทราบทันที ว่าทรงกริ้ว
หนักแล้ว

เมื่อเข้าไปก็พบองค์จกั รพรรดิทรงประทับนัง่ อยู่บนเก้าอี้

คนงามที่ วางนอกห้ องบรรทม พระเกศาดกดาปล่ อยสยาย สี
พระพักตร์กลับดามืดกว่าพระเกศาเสียอีก พระขนงขมวดมุ่น

เฉิ นฮวายน านางก านั ล ขัน ที เ จ็ด แปดคนเข้ า มา แบ่ ง

ออกเป็ นสองแถวอย่ า งเป็ นระเบี ย บ เงี ย บเชี ย บไร้ สุ้ ม เสี ย ง
ประหนึ่ งมิเห็นถ้วยชามตกแตกกระจัดกระจายเละเทะอย่างยิ่ง
นัน้

“มีเรื่องอันใด?” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยถามด้วยอารมณ์ ไม่สู้ดี

นัก อารมณ์เบิกบานในยามเช้าล้วนถูกทาลายไปสิ้น

เฉินฮวายกวาดตามอง เห็นองค์จกั รพรรดิทรงประทับนัง่

บนเก้าอี้คนงามที่ วางอยู่นอกห้องบรรทม ทว่ากลับได้ยินเสี ยง
ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ ดงั สวบสาบออกมาจากด้านใน เพียงคิดก็
ทราบได้ว่าเป็ นนางกานัลเฉี ยนผูน้ ัน้
427
 เมื่อเข้ามาในห้ องคราแรก เขาก็ลอบสารวจโดยรอบไว้
แล้ว พบรอยโลหิตเป็ นจุดเล็กๆ บนพื้นใกล้ โต๊ะเสวย คาดว่ า
องค์จกั รพรรดิคงมีกาลังคืนมาดังปรารถนาแล้
่ ว บทสรุปเป็ น
อย่างที่ เขาคะเนไว้หลังจากที่ แนบหูฟังตามกาแพงในคา่ คืนที่
ผ่านมานัน้ ไม่มีผิด

เขาสงบจิ ต ใจแล้ ว ทู ล ว่ า “ซ่ า งกงสู ง สุ ด และกองรัก ษา

ระเบียบมาพร้อมกัน เพื่อตรวจพิสูจน์ ว่านางกานัล เฉี ยน....ยัง
บริสุท ธ์ ิ อยู่หรือไม่ หากยัง บริสุท ธ์ ิ ก็จ กั ให้ เ ป็ นนางกานั ล ส่ ว น
พระองค์ในตาหนั กฉางเล่อต่ อไป หากมิใช่ กข็ อพระองค์โปรด
พระราชทานตาแหน่ งแก่นางและย้ายนางคืนสู่วงั หลัง”

ครัน้ เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังก็ระเบิดออกมาทันที เครื่องหน้ า

ล้วนบิดเบี้ยว “เรื่องภายในตาหนั กจักรพรรดิ เป็ นหน้ าที่ ของ
ซ่างกงเล็กๆ ตัง้ แต่เมื่อใดกัน ต้องให้กงเจิ้งมาดูแลรึ? ไม่รคู้ วาม
เสียจริง ไล่กลับไปให้หมด！”

เฉินฮวายได้รบั พระบัญชาเช่ นนั น้ เขาเตรียมจะโก่ งคอ

ตะโกนบอกให้ขนั ที ผ้มู ีร่างกายาสักหลายคนไล่คนกลับไป ก็ได้
ยินเสียงแหบแห้งของสตรีดงั มาจากด้านนอก

428
 “หม่อมฉันเป็ นนางกานัลอาวุโสผู้ดูแลตาหนักเหรินโซ่ว
ได้รบั พระบัญชาจากองค์ไท่ โฮ่วให้มาตรวจพิสูจน์ ร่างกายของ
นางก านั ล เฉี ยนตามกฎวัง ขอฝ่ าบาททรงประทานพระราช
อนุญาตด้วยเถิดเพคะ ”

เซี ยวเหยี่ยนโทสะพลุ่งพล่านทว่ากลับแย้มยิ้ม เป็ นพระ

บัญชาจากองค์ไท่ โฮ่ว เป็ นกฎวัง ทุกวาจาล้วนกดข่มศีรษะเขา
ไว้ คาพูดที่ สามารถสะกดกัน้ เขาไว้ได้เหล่านี้ คงวนเวียนอยู่ใน
หัวคนพวกนี้ มาแล้วมากมายหลายรอบสินะ?

ขอเพี ย งได้ ต่ อ กรกับ องค์จ กั รพรรดิ ไม่ ว่ า จะเป็ นราช

สานักหรือวังหลัง ขุนนางบุรษุ สตรีเหล่านี้ ล้วนฮึกเหิมประหนึ่ ง
ไก่ชนกระนัน้ คล้ายกับว่าขุนนางที่ มิต่อปากกับองค์จกั รพรรดิ
ล้วนมิใช่ขนุ นางดี หากไม่วิวาทกระทังถู ่ กโบยก็มิอาจเรียกว่าขุน
นางใจซื่อผูเ้ ที่ยงธรรม

เขามีน้าใจกว้างขวางมิคิดแค้นต่อพวกเขา พวกเขากลับ
คิดว่าตนสามารถรังแกได้ตามใจชอบงัน้ หรือ?

สตรีสกุลเฉี ยนเดิมเป็ นพระสนมในวังหลัง เพราะกระทา

ความผิ ด จึ ง ถูก ปลดเป็ นนางก านั ล หากเปลี่ ย นเป็ นองค์
จักรพรรดิปกติทวไปั ่ นางก็คงมิใช่สตรีผ้ผู ดุ ผ่องไปนานแล้ว ไท่
429
โฮ่ วให้ คนมาตรวจพิสูจน์ เดิมก็คาดคะเนถึงผลลัพธ์มาตัง้ แต่
แรกแล้ว คิดจะขับไล่สตรีสกุลเฉี ยนออกจากตาหนั กฉางเล่ อ
สินะ

ทว่าหากเมื่อคืนนี้ เขามิได้ฮึดสู้ ลงมือกระทาการเช่นนัน้

ต่ อ สตรี ส กุล เฉี ย น เหตุก ารณ์ ใ นครัง้ นี้ จ ะมี บ ทสรุป เช่ น ไรกัน
เล่า?

พระสนมที่บริสุทธ์ ิ นางกานัลที่แสนผุดผ่องกระนัน้ หรือ?

！หรือรังเกียจว่าข่าวลือเกี่ยวกับตัวเขาที่แพร่สะพัดออกไปนัน้
ยังมิมากพอ จึงช่ วยกันเติมอิฐเติมกระเบื้องเพื่ อเหล่ าราษฎร
อย่างมิเห็นแก่ประโยชน์ ส่วนตนงัน้ หรือ?

เขายิ่งมีโทสะกลับยิ่งแย้มยิ้ม บรรยากาศภายในห้องลด
ตา่ ถึงจุดเยือกแข็ง นางกานัลขันที แต่ละคนเหงื่อซึ มเต็มศี รษะ
เสียแทบอยากจะมุดไปตามรอยแยกบนพืน้

เฉินฮวายคิด อย่ างหวาดหวัน่ หากแย้ มยิ้ มแล้ ว มิดีก็มิ

ต้องยิ้มได้หรือไม่ ช่างน่ าอนาถใจยิ่งนัก！

“เจ้ายังทาอันใดอยู่ที่นี่อีก จะให้เจิ้นออกไปไล่ด้วยตนเอง
หรือไร?” เซียวเหยี่ยนปรายตามองเฉินฮวายคราหนึ่ ง
430
 เฉิ นฮวายสัน่ สะท้ า นไปหมด ก้ า วเท้ า ยาวออกไปด้ า น
นอก เดินพลางตะโกนไปพลาง “เร็วเข้ า รี บเชิญคนออกจาก
ตาหนักฉางเล่อ”

แม้นนางกานัลอาวุโสผู้ดูแลตาหนักเหรินโซ่วจะเป็ นคน
สนิทขององค์ไท่โฮ่วแต่กม็ ิ กล้าระรานองค์จกั รพรรดิโดยตรง มิ
ต้ อ งกล่ า วว่ า เมื่ อ ครามารดาและบุ ต รจับ มื อ สมานฉั น ท์ ก ัน
เมื่อใดก็คงขายนางทิ้ง แต่ ต่อให้ ทรงเย็นชา ต่ อกันดุจน้ าแข็ง
นางก็มิยินดีเป็ นทหารแนวหน้ าเด็ดขาด ดังนัน้ เมื่อเฉินฮวายทา
ที จ ะออกมาไล่ น าง นางจึ ง ท าที มิ ยิ น ยอมอยู่ช วั ่ ครู่ก็เ ผ่น กลับ
ตาหนักเหรินโซ่วไปอย่างรวดเร็ว

นี่ จึงเรียกว่าชี วิตคนดังละคร

่ ล้วนอาศัยฝี มือการแสดง
ทัง้ สิ้น สงครามอันแท้ จริงยังคงต้ องอาศัยผู้เป็ นนายเหนื อหัว
ออกหน้ า จุดนี้ พวกเขาล้วนกระจ่างแจ้งดี

เซี ยวเหยี่ ยนไล่คนไปแล้วแต่ กลับยังมิคลายโทสะ เมื่อ

ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วนัน้ ใบหน้ ายังบูดเบีย้ วเสียแทบจะจมลง
ไปในหน้ าอกแล้ว

431
 ผู้ใดจะคาดคิดว่าขุนนางสตรีแห่งตาหนั กเหรินโซ่ วจาก
ไปได้ไม่นานก็ย้อนกลับมาอีก ทัง้ นาความจากไท่โฮ่วมา กราบ
ทูลว่าไท่โฮ่วเชิญองค์จกั รพรรดิเสด็จไปสนทนาที่ตาหนัก

“เจิ้นมีราชกิจให้สะสางมากมาย วันหลังแล้วกัน” เซี ยว

เหยี่ยนตอบกลับไปเช่นนัน้

ขุนนางสตรีผนู้ ัน้ ก็จากไปอย่างรวดเร็ว มิได้กล่าววาจาไร้

แก่นสารใดอี ก สุดท้ ายเวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่ งถ้วยชาก็กลับมา
อีกครัง้

“ไท่โฮ่วทรงตรัสว่า หากฝ่ าบาทไม่มีเวลา ไท่โฮ่ว จะเสด็จ

มาเยี่ยม...พระโอรสของพระองค์เองเพคะ”

เซี ย วเหยี่ ย นนั บ ว่ า กระจ่ า งแจ้ ง แล้ ว ไท่ โ ฮ่ ว ทรงตัด สิ น

พระทัยเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ หากมิได้ดงปรารถนาก็
ั่ จกั มิยอมเลิกรา
เด็ดขาด

“ในเมื่อไท่โฮ่วอยากพบเจิ้นปานนัน้ เจิ้นก็จะมิสะสางราช
กิจเหล่ านั น้ แล้ ว เจิ้นจะไปเยี่ ยมคารวะไท่ โฮ่ วเอง ไหนเลยจะ
กล้าทาให้พระมารดาต้ องลาบากถึงเพียงนัน้ ” รอยยิ้มบางเบา
ของเขากลับทาให้ขนุ นางสตรีมองแล้วหนาวสะท้านขึ้นภายใน

432
ใจ “เจ้ า กลับ ไปรายงานต่ อ ไท่ โ ฮ่ ว เจิ้ น จะไปเยี่ ย มยามบ่ า ย
ไท่โฮ่วโปรดรอสักครู”่

ขุนนางสตรีวิ่งรอกกลับไปกลับมามากเกินพอแล้ว ครัน้
ได้ฟังคามันจากองค์
่ จกั รพรรดิ ก็จากไปอย่างเบิกบาน

นั บว่าไล่คนไปสาเร็จแล้ว เซี ยวเหยี่ยนก็คร้านจะสะกด

กลัน้ อารมณ์ โกรธเต็มที ยกเท้าเตะแท่นไม้รองอ่างล้างหน้ าล้ม
ควา่ ลงกับพืน้ กระจุยกระจาย

ยามนี้ เองเฉินหรูอี้ที่แสร้งเป็ นไร้ตวั ตนก็อดที่จะยื่นศีรษะ

ออกมาไม่ได้ หากกล่าวว่ านางอยากอยู่ที่ใด แน่ นอนว่าต้ อง
เป็ นตาหนักฉางเล่อ อยู่ที่นี่กเ็ พียงต้ องรับการทรมานจากองค์
จักรพรรดิผ้เู ดี ยวเท่ านั น้ โดยเฉพาะหลังจากที่ ผ่านค ่าคื น นั น้
มาแล้วเช่ นนี้ ต่ อไปไม่แน่ ว่าอาจปฏิบตั ิ ต่อนางดี ขึ้นมาก ทว่า
หากไปอยู่วงั หลังก็ดงอาศั
ั่ ยในปากสุนัขป่ าซึ่งเป็ นสมรภูมิรบที่ มิ
อาจหลีกเลี่ยงได้อีกฉากหนึ่ ง

ทว่าทัง้ หมดนี้ หากเที ยบกับการล่วงเกินไท่ โฮ่วแล้วกลับ

มิ ใ ช่ เ รื่อ งยิ่ ง ใหญ่ ย ากเย็น อัน ใดเลย นางเพี ย งกลัว ว่ า หากยัว่
โทสะของไท่โฮ่ว ไท่โฮ่วเดิมทีมิต้องแม้แต่พยักหน้ า เหล่าบริวาร
ก็คงอดมิได้ที่จะลงมือฆ่านางไปเสียแล้ว
433
 คงมากมายเสียจนมิอาจป้ องกันได้

“ฝ่ าบาท อย่าได้ทาลายความสัมพันธ์ของพระองค์และ

ไท่โฮ่วเพื่อข้าเลย ข้าย้ายออกไปก็สิ้นเรื่องแล้ว” เฉินหรูอี้แสดง
ท่าทางนบน้ อมแสนดีที่มิได้กระทามานานแล้วออกมา

434
 96 ฟ้ าผ่าลงกลางแจ้ง

เฉินหรูอี้ถกู กรอกสุราไปมากเท่าใดไม่ทราบ ครัน้ ตื่นขึ้น

ในยามเช้าก็ยงั รู้สึกตัวลอย ท้องขมวดเกร็งแสนทรมาน ใบหน้ า
น้ อยๆ นัน้ ยังมิทนั ได้ทาชาดผลัดแป้ ง ใต้ดวงตามีรอยคลา้ เป็ น
วงห้อยแขวนอยู่ดรู ะโหยโรยแรงยิ่ง

ที่ นางกล่าวเช่ นนั น้ เพื่อแสดงให้ องค์จกั รพรรดิได้เข้าใจ

นางและหาบันไดลงให้ตน ความหมายคือองค์จกั รพรรดิอย่าได้ทา
เช่นนัน้ ต่อไปเลย หากผิดใจกับไท่โฮ่วจริง แม้นครัง้ นี้ อาจจะมิใช่
ความบาดหมางที่ ลึกลา้ อันใดสาหรับพระมารดาและพระโอรส
ทว่าสาเหตุกลับมาจากนางซึ่งเป็ นมีฐานะมิเหมือนผู้ใดภายใน
วัง ก็ไม่แน่ ว่าไท่ โฮ่ วอาจคิดแค้นเสี ยจนเลือกบีบลูกพลับอ่อน
เช่นนางก็เป็ นได้

เทพเซี ย นทะเลาะวิ ว าทกัน ทว่ าผู้ได้ รบั ผลกระทบกลับ

เป็ นผีน้อยเช่นนาง

ฐานะของนางในตอนนี้ ช่างน่ ากระอักกระอ่วนยิ่ง เดิมมี

ฐานะเป็ นพระสนมทว่ าบัด นี้ กลับเป็ นนางกานั ลส่ วนพระองค์
หากพวกเขาบริสุทธ์ ิ ขาวสะอาดก็ยงั ยากจะหลี กเลี่ ยงปั ญหาที่ จ ะ
เกิดขึ้น ยิ่งไปกว่านัน้ บัดนี้ พวกเขามิได้ผดุ ผ่องเช่นนัน้ แล้ว เรื่อง
435
นี้ พูดง่ายแต่ กลับไม่น่าฟั งยิ่ง หากกล่าวให้ เบาคือจักรพรรดิจาง
เหอทรงพระเยาว์กระทาการตามอาเภอใจ ประพฤติตนไม่น่า
เชื่อถือ หากกล่าวให้หนักคือทรงสร้างความวุ่นวายในราชสานัก
ไม่เห็นกฎเกณฑ์ระเบียบที่ บรรพบุรษุ บัญญัติขึ้นอยู่ในสายพระ
เนตร

ครัง้ นี้ ไท่ โฮ่ วทรงได้ ประโยชน์ จึงยืนในตาแหน่ งที่ เหนื อ

กว่า หากเรื่องนี้ ตกไปตรงหน้ าผู้ใด พวกเขาก็ย่อมต้องกล่าวว่า
องค์จ กั รพรรดิ มิ รู้จ ัก แยกแยะไร้ ซึ่ ง เหตุ แ ละผล ไท่ โ ฮ่ ว คื อ ผู้
เคารพรักษากฎระเบียบ เป็ นไท่โฮ่วที่ดีแห่งราชวงศ์ต้าจิ้น

แม้แต่เฉินหรูอี้ยงั เข้าใจเรื่องนี้ ดี องค์จกั รพรรดิจะมิทรง

เข้าพระทัยได้เช่นไร?

ในใจของเซี ย วเหยี่ ย นนั ้น เข้ า ใจเรื่ อ งราวนี้ กว่ า ผู้ใ ด

ประหนึ่ งคันฉ่ องใสก็มิปาน ทว่าเขามิอาจหักห้ามใจได้

ดัง่ ผื น ดิ น แห้ ง แล้ ง พบหยาดพิ รุณ ในที่ สุ ด เขาก็ไ ด้ พ บ

พิรุณพร่างพรม แม้เป็ นเพี ยงเม็ดเล็กๆ ก็นับว่ ามี ค่ามากมาย
แล้ว

436
 แม้คา่ คื นที่ ผ่านมาจะไม่อาจนั บได้ ว่าเป็ นหงส์ร่อนมังกร
ผงาด* ด้วยเมื่อแข็งขืนขึ้นมาไม่นานเขาก็ไม่อาจควบคุมมันได้
แต่ ย งั ดี ที่ ส ามารถขว้ า งเบ็ด เข้ า ถ ้า ได้ ส าเร็จ นั น่ ก็นั บ ว่ า เป็ น
พัฒ นาการอัน ก้ า วกระโดดแล้ ว เขาตื่ น เต้ น จนตัว สัน่ เทิ้ ม ไป
หมดทัง้ ร่างแล้วรูห้ รือไม่

ทัง้ ที่เขาเพิ่งผ่านคา่ คืนวสันต์มาได้เพียงราตรีเดียวกลับถูก

คนของไท่โฮ่วเข้าโอบล้อมประตูห้องไว้ ที่ เขาบันดาลโทสะมิใช่
แค่เพี ยงแค่เนื้ อในปากถูกคนแย่งไป แต่ เขาสงสัยว่าไท่ โฮ่วจะ
วางหูตาไว้ในตาหนักฉางเล่อ เมื่อเขามีความเคลื่อนไหวใดอยู่
ทางนี้ ทางนัน้ ก็เคลื่อนไหวทันทีเช่นกัน

เขาสามารถอดกลัน้ ต่ อท่ าที ไม่พอพระทัยต่ างๆ ของไท่

โฮ่ว แม้แต่ พระองค์จะทรงฉุดรัง้ ขาเขาก็ยงั ทนได้ แต่เขามิอาจ
อนุญาตให้ผ้ใู ดวางหูตาตอกตะปูภายใต้หนังตาของเขาเป็ นอัน
ขาด

หากแม้ แ ต่ เ รื่อ งราวเหล่ า นี้ ใ นต าหนั ก ฉางเล่ อ เขายัง มิ

อาจรักษาไว้ได้ เช่นนัน้ ความลับและชีวิตของเขาก็อาจจะถูกตี
แผ่ภายใต้ทิวาอันท้องฟ้ ากระจ่างแจ้งนี้ กเ็ ป็ นได้

437
 แน่ นอนว่าเขามิได้ตดั ความเป็ นไปได้ซึ่งอาจเป็ นคราว
เคราะห์ของตนที่ ไท่โฮ่วส่งคนมาล้อมประตูห้องเขาแต่เช้าตรู่นี้
พอดี ทว่าแม้เป็ นเพียงความเป็ นไปได้อนั น้ อยนิด เขาก็มิอาจ
ปล่อยไปได้โดยเด็ดขาด

“เฉิ นฮวาย ไปตรวจสอบดู ว่ า มี ผู้ใ ดปล่ อ ยข่ า วให้ ก ับ

ต าหนั กเหริน โซ่ ว โบยให้ ต าย” ไอสัง หารกาจายทัว่ ร่างเซี ย ว
เหยี่ยน

เฉินฮวาย ：สมควรถูกโบยจนตายยิ่ง

ทาลายบรรยากาศสุขสันต์อนั ยากจะมีของตาหนั กฉาง

เล่อจนมลายสิ้น ไม่ง่ายเลยที่ องค์จกั รพรรดิจะมีชยั เหนื อเหล่า
ขุนนางในสงครามอันยืดเยื้อนี้ มาได้ เท่านัน้ ยังมิพอ ยังทรงได้
หญิงงามมาครอบครองอีก เพิ่งลิ้มรสความหวานไปไม่เท่าใดก็
ถูกกระชากดึงไปโดยไม่แม้จะทักทายก่อนสักคา ดังค ่ าที่ว่าโชค
ดีมิอาจมาเป็ นคู่ เคราะห์รา้ ยมิอาจมาเพียงลาพัง

ไม่ว่าจักรพรรดิของเขาจะโชคร้ายเพียงใดอย่างไรก็เป็ น
ถึงพระประมุข หากทรงกริ้วโกรธผูท้ ี่ได้รบั ผลกระทบก็คือบริวาร
ที่ คอยติดตามข้างพระวรกายตลอดทิวาราตรีอย่างพวกเขา ไม่
ทราบว่ าผู้ใดไม่เบิ กตาถึงกับหาเรื่องให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ต้ อ งขุ่น
438
เคืองพระทัย หรือกลัวว่าตนจะอายุยืนเกินไปทาให้ สิ้นเปลื อง
เสบียงอาหารของชาติบา้ นเมือง?

องค์จ กั รพรรดิ ประทับนั ง่ บนเก้ าอี้ ด้ วยพระอารมณ์ โ กรธ

กริ้ว ผูค้ นในห้องต่างพากันลุกยืนขึน้

กลิ่นสุราคละคลุ้งไปทัวห้
่ อง ทว่าองค์จกั รพรรดิยงั มิเสด็จ
ไป ผูใ้ ดก็มิกล้าเปิดหน้ าต่างปล่อยลมเข้ามากวาดกลิ่นให้ระเหย
ไป หากแม้ น ลมพัด แรงโหมใส่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ พ ัด พาฝุ่ นผง
กระจายทาให้พระองค์ทรงจาม เงาร่างของผู้คนที่ เดินกวักไกว
ไปมาอาจทาให้ขดั เคืองพระเนตร ไม่ว่าความผิดข้อใดพวกเขา
ก็มิอาจแบกรับไหว

เฉิ นหรูอี้ ต ายตกอยู่ ห ลายครา สิ่ ง อื่ น อาจย ่า แย่ แต่ ที่
ช านาญคื อ การวิ่ งตามโชคลาภหลบเลี่ ย งมหั น ตภัย องค์
จักรพรรดิทรงกาลังกริ้ว นางจึงมิกล้าโผล่ศีรษะออกไปแม้เพียง
น้ อยนิด

ไม่เพียงแค่ไม่โผล่ศีรษะเท่านัน้ นางพยายามหดศีรษะให้
สัน้ ที่ สุดดังคนไร้
่ ตวั ตน แต่ กลับมิอาจฝื นทนต่ อธรรมชาติ ได้
นางถูก องค์ จ ัก รพรรดิ ก ดบนเก้ า อี้ ก รอกสุ ร าให้ น างไปไม่ รู้
เท่าไหร่ทงั ้ ที่ท้องของนางนัน้ แสนจะหิวโหย เมื่อถึงยามเช้าเวลา
439
ก็ล่วงเลยไปจนสาย สายตาเหลือบมองแสงอาทิตย์ที่สาดส่ อง
เข้ามา สว่างจ้าแยงตายิ่ง ท้องของนางจึงร้องโครกครากออกมา
อย่างมิอาจอดกลัน้ ได้อีกต่อไป

เซี ย วเหยี่ ย นคลายโทสะไปถึ ง ครึ่ ง แล้ ว เหตุ ใ ดในราช

สานั กและวังหลังจึงมีคนที่ ต้องจัดการมากมายไปหมด ในหัว
กาลังวางแผนระดมพลกาจัดคนพวกนัน้ อย่างดุเดือด พลันยิน
เสียงนี้ ดงั ขึน้ เขาจึงขมวดหัวคิ้วมุ่น “ใคร?”

ความยุ่งยากที่ กระจายอยู่เต็มหน้ านัน้ ทว่าเมื่อมองไปที่

เฉินหรูอี้ทุกอย่างก็พลันมหลายหายไปดุจหมอกควัน เขามอง
นางไปมาอยู่เป็ นนาน แล้วเผยยิ้มร้ายกาจอันยากคาดเดาส่งไป
ให้นาง

“ฝ่ าบาทโปรดทรงอภัย” เฉินหรูอี้คกุ เข่าลงกับพืน้ ดังพลัก่

นางเสี ยมารยาทต่อหน้ าพระพักตร์กลับมิเกรงกลัวทว่าเมื่อเขา
ส่งยิ้มไปให้นางกลับเสียขวัญจนปัสสาวะแทบราด

เซี ยวเหยี่ ยนกลับเบิกบานขึ้นทันใด ใบหน้ าแย้มยิ้มดุจ

บุปผาบานกระนั น้ กวักมือเรียกเฉินฮวาย “ร่างราชโองการให้
เจิ้น นางกานั ลสกุลเฉี ยนนามชิงชิง รูปโฉมงดงามสติ ปัญ ญา
ปราดเปรื่อง สุภาพอ่ อนโยน ประพฤติดีอีกทัง้ กระทาการรอบ
440
คอบ ดูแลเอาใจใส่เจิ้นอย่างดียิ่งจึงเลื่อนขัน้ เป็ นพระชายาขัน้
หนึ่ ง ซูเฟย* จงไปประกาศให้ใต้หล้าได้ทราบทัวกั ่ นเดี๋ยวนี้ ”

่ ง้ ห้ องพลันตกอยู่ในความเงียบ สายตานั บสิบล้วน

ทัวทั
หันไปมองที่เฉินหรูอี้อย่างมิอาจเชื่อ

ในต าหนั ก ฉางเล่ อ นั ้น ผู้ใ ดมี ต าย่ อ มดู อ อกว่ า องค์

จัก รพรรดิ และนางก านั ล เฉี ยนมี ค วามสัม พัน ธ์ อ ัน ยากจะ
บรรยาย และทราบดีว่าไม่ช้าไม่นานท่านผูน้ ี้ ต้องได้โบยบินขึน้ สู่
ยอดไม้สงู หวนคืนบัลลังก์หงส์ แต่ผใู้ ดจะคาดคิดว่าโบยบินเพียง
คราเดียวกลับมิใช่ยอดไม้ธรรมดา นี่ อาจเรียกได้ว่าทะยานขึ้น
ฟ้ าเลยทีเดียว เปลี่ยนจากนางกานัลมาเป็ นซูเฟยผู้งดงามสูงส่ง
มิต้องเจิดจรัสปานนี้ ได้หรือไม่ นัยน์ ตาสุนัขของพวกเขาจะบอด
อยู่แล้ว！

จักรพรรดิจางเหอมิโปรดปรานแต่ งตัง้ พระสนม แม้แต่

พระสนมเอกขัน้ สองไม่กี่พระองค์กล็ ้วนแต่งตัง้ หลังจากทรงให้
กาเนิดพระโอรสพระธิดาเท่านัน้ ตาแหน่ งพระชายาขัน้ หนึ่ ง กุ้ย
ซู เต๋อ เสี ยน นอกจากต่ งกุ้ยเฟยที่ ทรงมีพระโอรสองค์โตแล้ว
สามตาแหน่ งที่เหลือล้วนว่างเปล่า ไม่มีผใู้ ดครอบครอง

441
 ทัวทั
่ ง้ วังล้วนเข้าใจว่าตาแหน่ งพระชายาขัน้ หนึ่ งนัน้ มีไว้
สาหรับพระสนมที่ มีบุตรเท่านัน้ นอกจากจะให้กาเนิดพระโอรส
มิเช่นนัน้ ชัวชี
่ วิตก็เป็ นได้เพียงพระสนมเอกขัน้ สอง จึงไม่มีผ้ใู ด
คาดคิดว่าจะถูกจ้าวเสี ยนเฟย (พระสนมจ้าว) ที่ ตายไปแล้วกด
ตนให้ตา่ ลง ทัง้ นางกานัลเฉี ยนที่ถกู องค์จกั รพรรดิกดขี่ผนู้ ัน้ อีก
คิดไม่ถึงว่าจะได้ ขึ้นเป็ นพระชายาแม้นไร้พระโอรสทัง้ ยังเป็ น
รองอยู่แค่ต่งกุ้ยเฟยเพียงผูเ้ ดียวอีกด้วย

พระราชด ารัส ที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ทรงตรัส ออกมานั ้น

ประหนึ่ งฟ้ าผ่าลงกลางแจ้ง หากพระราชโองการนี้ ถกู ประกาศ
ออกไป วังหลังคงมีสภาพน่ าเวทนา ร้องไห้ครา่ ครวญกันทัวหน้
่ า
เป็ นแน่

“ฝ่ าบาท.....ทรงไว้ชีวิตด้วยเพคะ” เฉินหรูอี้อยาก

รา่ ไห้ แต่ ไร้น้ าตา มารดามันเถอะ ชี วิตนางแต่ ละครัง้ ที่ ฟื้นคืน
นัน้ ไม่ง่ายเลย สวรรค์กลันแกล้ ่ งนางยังไม่พอ องค์จกั รพรรดิก็
ทรงกลันแกล้
่ งนางอีก

สตรีสกุลจ้าวถูกแต่ งตัง้ เป็ นเพียงเจาอี๋ กค็ ล้ายกลับแทง

เข้าหัวใจตับปอดของคนทุกผู้ ทว่าครัง้ นี้ นางถึงกับร่วมอภิรมย์
กับองค์จกั รพรรดิ ทัง้ ยังได้ รบั การแต่ งตัง้ เป็ น พระชายาข้าม

442
หน้ าบรรดาสนม เขารังเกียจว่านางไร้ฝีมือยามเมื่ออยู่บนแท่ น
บรรทมจึงได้คิดยืมมือเหล่าสนมฆ่านางหรือไร?

“นี่ เ ป็ นเรื่ อ งดี เจ้ า กลัว อัน ใด” เซี ย วเหยี่ ย นเดิ น เข้ าไป
พยุงเฉินหรูอี้ลุกขึ้นอย่างแย้มยิ้ม “พวกนางชอบกลันแกล้ ่ งมิใช่
หรือ? เจิ้นจึงให้ เจ้าอยู่ในต าแหน่ ง ที่ สูงที่ สุด พวกนางจะกลัน่
แกล้งเจ้าอย่างไรก็ต้องใคร่ครวญให้ดีเสียก่อนว่าคุ้มค่าหรือไม่
มีโอกาสชนะอยู่กี่ส่วน เจ้าคิดดู เจ้ามีทงั ้ อานาจและยศศักด์ ิ มีผู้
ใดบ้างมีศกั ด์ ิ เที ยบเท่ าเจ้า? อย่างไรก็ดีกว่าเจ้าเป็ นฉายเหริน
เหม่ยเหริน เพียงคว้ามือบีบคอเจ้าก็ตายเสียแล้ว ”

เขาคว้ ามือนางขึ้น มาจ่ อไว้ ที่ ริม ฝี ปากตน แล้ ว ประทับ

จุมพิตลงไป

“ไม่ง่ายเลยกว่าเจิ้นจะตามหาผู้มีความสามารถเช่นเจ้า
เจอ เจ้าต้องมีชีวิตอยู่อย่างดีที่สดุ ล่ะ”

ผู้คนล้วนรู้สึกหนาวสะท้ านขึ้นคารบหนึ่ ง เจ้าสองคนนี้

กล้าปิดประตูพรา่ พรอดกันหรือไม่? ในห้ องที่ เต็มไปด้วยกลิ่น
สุรานี้ กเ็ พียงพอให้คนคลื่นไส้แล้ว หากยังมีคนทาให้เกิดอาการ
เลี่ยนขึน้ อีก พวกเขาคงต้องอาเจียนออกมาอย่างมิอาจอดกลัน้
แล้ว
443
 *****หงส์ร่อนมังกรผงาด ใช้เปรียบเปรยถึงการพลอดรัก
กันของหนุ่มสาว

*****ซู เ ฟย เป็ นหนึ่ งในสี่ พ ระชายา ชัน้ ยศขัน้ 1 มี 4

ตาแหน่ ง ตาแหน่ งละ 1 คน ซูเฟยเป็ นลาดับที่ สองรองจากกุ้ย
เฟย

444
 97 กระทาการใหญ่

อาการหนาวสะท้ านมิใช่เป็ นเพียงแค่บริวารที่ ห้อมล้อม

อยู่เท่ านั น้ เฉินหรูอี้ก็มิอาจรับ ไหวต่ อการเปลี่ ยนแปลงอย่ าง
รวดเร็วเช่นนี้ ขององค์จกั รพรรดิ ทรงเปลี่ยนไปคล้ายกับคนละ
คนกระนัน้ วาจาไร้แก่นสารพวยพุ่งออกมาจากปากไม่หยุด เขา
มิต้องกลัวว่าเหล่าพยัคฆ์สุนัขป่ าในวังหลังฝูงนั น้ ฆ่ านางตาย
หรอก นางน่ าจะตายเพราะวาจาของเขาเสียก่อนแล้ว

ทว่าที่องค์จกั รพรรดิทรงตรัสก็มิใช่ไร้เหตุผลเสียทีเดียว

ความจริ ง ไม่ ว่ า เมื่ อ ค ่า คื น ที่ ผ่า นมาพวกเขาจะมี ค วาม

สัมพันธ์ใดเกิดขึ้นหรือไม่ ผู้คนล้วนเข้าใจว่ามีอย่างแน่ นอน ทัง้
่ ขนุ นางสตรีมากมายมาล้อมปิดห้อง
นางยังทาให้ไท่โฮ่วรับสังให้
บรรทมองค์จกั รพรรดิกระทังถู ่ กขับไล่ออกจากตาหนักฉางเล่อ
หากเปลี่ยนเป็ นเพียงพระสนมยศศักด์ ิ ตา่ ต้อย ไม่ว่าจะเป็ นสุนัข
หรือแมวที่ ใดก็สามารถเหยียบนางกระทังเหลื ่ อเพียงนามเรียก
ขานได้ทงั ้ สิ้น

ทว่าซูเฟยพระชายาขัน้ หนึ่ งกลับต่างออกไป ผู้ที่สามารถ

กดข่ ม อยู่ เ หนื อศี ร ษะนางได้ มี เ พี ย งต่ ง กุ้ย เฟยผู้เ ดี ย ว นอก
จากต่งกุ้ยเฟยจะยินยอมแปดเปื้ อนลงมาเผชิญหน้ าประมือกับ
445
นางด้วยตัวเอง มิเช่นนัน้ ผูท้ ี่มิชมชอบนางทัง้ หลายก็มีน้อยนักที่
จะกล้าปะทะกับนางซึ่งหน้ า สาหรับแผนการลอบทาร้ายต่างๆ
หากนางยังปล่อยให้ คนลอบฆ่ าได้อีก นางคิดว่านางสมควรโง่
ตายแล้ว

“ฝ่ าบาททรงพระปรี ช า ขอบพระทัย ที่ ฝ่ าบาททรงพระ

กรุณาเพคะ”

เฉินหรูอี้ร้สู ึกว่าองค์จกั รพรรดิผ้ไู ด้เสวยเนื้ อแล้วนัน้ ช่าง

น่ ามองยิ่งนั ก มิทรงกลันแกล้่ งนางแล้วทัง้ ยังคิดแทนนางด้วย
การประทานหมวกใบใหญ่สวมใส่ไว้บนศีรษะนาง เป็ นบุคคลที่
น่ ารักที่สดุ ในโลกหล้าเสียจริง

“ข้ามีเพียงฝ่ าบาทผู้เดียวแล้ว ฝ่ าบาทต้ องทรงคุ้มครอง

ข้าให้ดีนะ ข้ายังมิอยากตายเร็วเกินไปนัก”

ดวงตาดับขลับฉ่ าน้ าของนางทอดมองเขา แสดงสี หน้ า

ประจบประแจง ดูแล้วมิคล้ายบริวารเทพเซี ยนผู้เคร่งขรึมเอา
เสียเลย หากเสียบหางเข้าไปก็คงเหมือนสุนัขน่ ารักครางหงิงๆ
ตัวหนึ่ ง

446
 “เห็น แก่ ค วามดี ข องเจ้ า วางใจเถิ ด เจิ้ น จะปกป้ องเจ้ า
เอง”

เซี ย วเหยี่ ย นเปลี่ ย นจากอึ ม ครึ ม เป็ นสดใส ใบหน้ า จึ ง

ปรากฏรอยยิ้มในที่ สุด นึ กถึงเสี ยงท้องร้องโครก ครากที่ ดงั อยู่
ตลอดของนางจึงยกฝ่ ามือใหญ่ขึ้นสะบัดกาชับให้นาอาหารเข้า
มา บริวารทัง้ หลายจึงถอนหายใจโล่งอกได้ คราแรกคิดว่าองค์
จักรพรรดิทรงกริ้วเสี ยจนจะประทับอยู่ในห้ องที่ มีแต่ กลิ่นสุรา
อบอวลนี้ ทงั ้ วันแล้ว

เซี ย วเหยี่ ยนจูง มือเฉินหรูอี้เดิ นไปยัง ห้ องปี กข้ าง ครัน้

เหลือบเห็นเฉินฮวายเดินตามมาจึงกล่าวอย่างมิใคร่สบอารมณ์
นั ก “นั บ วัน ยิ่ ง เลอะเลื อน กระท าการล่ าช้ า ให้ เ จ้าไปร่างราช
โองการ เหตุใดยังเดินล้อมหน้ าล้อมหลังเจิ้นอยู่อีก?”

เฉินฮวายใบหน้ าทุกข์ระทม “ฝ่ าบาทยังมิทนั รับสังจะให้

่
ซูเฟยเหนี ยงเหนี ยงพานักที่ตาหนักใด หม่อมฉันจะร่างพระราช
โองการได้อย่างไรเล่าพะยะค่ะ”

องค์จกั รพรรดิมิได้รบั สังให้

่ ซูเฟยพานักที่ตาหนักใดเช่นนี้
หรือจะให้ ทรงรอจนตัดสินพระทัยได้แล้วค่อยร่างราชโองการ
อีกฉบับประกาศเพิ่มเติมหรือไร? ไม่เพียงราชวงศ์ต้าจิ้นเท่านัน้
447
ประวัติศาสตร์กว่าพันปี ที่ ผ่านมาก็ยงั มิเคยได้ยินเรื่องราวอัน
แปลกพิ ก ลเช่ น นี้ ม าก่ อ น ทว่ า องค์จ กั รพรรดิ ข องเขากลับ มี
ท่าทางไม่ใส่พระทัยแม้แต่น้อย เขาเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

“มิได้กล่าวก็ย่อมมีเหตุผลที่ ไม่กล่าว” เซี ยวเหยี่ยนค่อยๆ

ขยับมุมปากยกยิ้ม เขายอมรับด้วยท่าทางแสนผ่อนคลาย ทว่า
ผู้อื่นมองอย่างไรก็ดูมีเล่ห์กลทาให้ คนรู้สึกขนพองสยองเกล้า
อย่างบอกไม่ถกู

“ซูเฟยก็พานักที่ตาหนักฉางเล่อน่ ะสิ”

มารดามั น เถอะ พั น ใคร่ ห มื่ น ครวญก็ มิ คิ ดว่ า องค์

จักรพรรดิจะทรงกระทาการใหญ่ถึงเพียงนี้ เจตนาเป็ นปฏิปักษ์
กับไท่โฮ่วอย่างชัดเจน

ไท่ โ ฮ่ ว ทรงประสงค์ ข ับ ไล่ น างก านั ล เฉี ยนออกจาก

ตาหนักฉางเล่อ ดังคาที่ ว่าฐานะมิถกู ต้องจะกล่าววาจาอันใดก็
มิอาจราบรื่น องค์จกั รพรรดิจึงผลักเรือตามน้ า แต่ งตัง้ นางให้
เป็ นซูเฟยที่เป็ นรองเพียงต่งกุ้ยเฟย การกระทาเช่นนี้ ดงตบพระ
ั่
พักตร์ไท่ โฮ่ ว ที่ เกินไปกว่านั น้ คือทรงให้ ซูเฟยพานั กที่ ตาหนั ก
ฉางเล่อ

448
 พระราชโองการมิได้รบั สังให้
่ พานักที่ตาหนักใด ซูเฟยอยู่
ที่ ต าหนั ก ฉางเล่ อ จากหนึ่ งวัน ก็ อ าจเป็ นหนึ่ งปี เช่ น นี้ องค์
จักรพรรดิกส็ ามารถพบหน้ านางได้ตลอดเวลา

เขาทราบดีว่ากว่าที่ พระองค์จะพบผู้ที่ทรงพอพระทัยได้
นั น้ มิใช่ เรื่องง่าย พระพักตร์บางศักด์ ิ ศรีมากล้น น่ าเสี ยดายที่
พลานามัยกลับมิสู้ดีนัก เมื่อได้มาไว้ในมือแล้วก็คว้ากาไว้แน่ น
ดุจกอหญ้าที่ช่วยชีวิตเฮือกสุดท้าย

แม้นการกระทาครัง้ นี้ จะทาเพื่อแสดงการต่อต้านไท่ โฮ่ว

แต่ แ ท้ จ ริ ง แล้ ว ก็มิ อ าจตัด พระทัย แยกจาก ทรงปรารถนาได้
ทอดพระเนตรเห็นนางในทุกๆ วัน ปัญหาคือสามารถมาพานัก
เป็ นครัง้ คราวนั น้ ย่อมได้ แต่ หากพานั กที่ ตาหนั กฉางเล่ อเป็ น
เวลานานนั ้น แม้ แ ต่ อ งค์จ ัก รพรรดิ แ ละหวงโฮ่ ว ก็มิ ท รงเคย
ปฏิบตั ิ เช่นนี้ มาก่อน มิต้องรอให้ประกาศพระราชโองการด้วย
ซ้า หากข่ าวนี้ แพร่ออกไปทัง้ วัง หลัง และราชส านั กคงเป็ นดัง่
หม้อระเบิด

คิ ด จะปิดประตูต าหนั กใช้ ชีวิ ต อย่ างสงบล้ ว นเป็ นเรื่อง

เพ้ อ ฝั น เหล่ า ขุ น นางและพระสนมที่ ส ายตาแหลมคมดั ง่
เพชฌฆาตมีหรือจะปล่อยเขาไป

449
 เฉินฮวายคิดอยู่ในใจ เรื่องที่ เขายังนึ กถึง หัวคิดเฉี ยบไว
ดังวานรอย่
่ างนางกานัลเฉี ยนมีหรือจะคิดไม่ถึง เขายังมิทนั ได้
ส่ ง สายตาให้ น างเอ่ ย ปากเตื อ นองค์จ กั รพรรดิ ว่ า อย่ า ได้ ท รง
รนหาที่ ตาย ก็เห็นเฉินหรูอี้เบิกตากลมโต คุกเข่าลงพื้นเสียงดัง
พลัก่ กอดเกี่ ยวพระอูรุองค์จกั รพรรดิไว้ แม้มิได้กรีดร้อง ทว่า
เสียงที่สนเครื
ั ่ อดังลู
่ กแกะหลงฝูงนัน้ ก็ทาให้คนขนลุกขนพองได้

“ฝ่ าบาท....พระองค์มิใช่ ตรัสว่าจะปกป้ องข้าหรอกหรือ

....”

เขาอยากให้นางตายชัดๆ คิดจะยัวให้
่ ไท่โฮ่วเสด็จมาฆ่า
นางด้วยพระหัตถ์พระองค์เองถึงตาหนักฉางเล่อหรือไร?

หน้ าอกของเฉินหรูอี้กระเพื่อมขึน้ ลงแนบชิดอยู่กบั ต้นขา

เขา เขาที่ แสนสุขสาราญในตอนนี้ อดค่อนขอดในใจไม่หยุดว่า
ยากจนหน้ าอกกับหน้ าอกอวบอิ่มนัน้ ช่างต่างกันนัก เคราะห์ดีที่
นางมาอยู่ในร่างสตรีสกุลเฉี ยน หากเป็ นสตรีสกุลจ้าว...คาดว่า
คงรูส้ ึกไม่ต่างอันใดกับถูไถแผ่นหลังกระมัง?

“ลุกขึ้นเถิด คุกเข่ าด้ วยเหตุใดกัน?” แม้นเซี ยวเหยี่ ยนรู้สึ ก

อาลัยอยู่บ้าง ทว่ายามเช้าที่เหล่านางกานัลเดินยกอาหารเข้าๆ

450
ออกๆ เช่นนี้ หากเขาเกิดมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาจริงๆ คง
อับอายผูค้ นเป็ นอย่างยิ่ง

เขายื่นมือออกมาจูงนางไปนั ง่ บนเก้าอี้ไม้หวงหลี* “เจิ้นมี

เหตุ ผ ลของเจิ้ น เจ้ า เพี ย งเชื่ อ ฟั ง ก็พ อแล้ ว เจิ้ น มิ ท าร้ า ยเจ้ า
เด็ดขาด”

องค์จกั รพรรดิทรงตรัสถึงขนาดนี้ แล้ว นางยังจะกล่าวอัน

ใดได้?

นางไหนเลยจะมีความอยากในสารับอาหารเช้าที่ วางอยู่
เต็มโต๊ะนัน้ นางถูกขู่ขวัญเสียจนอิ่มโดย มิต้องกินแล้ว สุดท้าย
ภายใต้ สายพระเนตรขึงขังขององค์จกั รพรรดิ นางจึงฝื นใจกัด
กินหมันโถวไปสองลู
่ ก

องค์จกั รพรรดิทรงเสวยพระกระยาหารเช้าเสร็จก็เสด็จ
ไปยังห้องตงหน่ วนเพื่อพบกับสภาขุนนาง ครันสนทนากั
้ นจนถึง
ยามเที่ ยงจึงเหลือเพี ยงไม่กี่ค นที่ ร่ว มรับประทานอาหารด้ ว ย
ต่างพูดคุยไปพลางกินไปพลางสนทนากันกระทังถึ ่ งยามเว่ย*จึง
แยกย้ายจากกัน

451
 ครัน้ เรียกข้ารับใช้ มาสอบถาม จึงทราบว่าตาหนั กเหริน
โซ่วได้ส่งคนมาถามสองครัง้ แล้ว ในยามนี้ ที่องค์จกั รพรรดิทรง
ตรัส ถาม คนก็เ พิ่ ง จากไป พระองค์ท รงยกถ้ ว ยชาขึ้น ดื่ ม จน
หมดแล้วค่อยๆ หยัดพระวรกายลุกขึ้น ทรงประทับนั ง่ ราชรถ
เสด็จไปยังตาหนักเหรินโซ่ว

พระราชโองการยัง มิ ท ัน ได้ ป ระกาศไท่ โ ฮ่ ว ก็ท รงทราบ

ข่าวเสี ยแล้ว คราแรกที่ ได้ฟังนั น้ ทรงกริ้วเสี ยจนพระปั ปผาสะ
แทบระเบิด ทว่าเมื่อฟั งคนสนิทรอบข้างกล่าวเตื อน จึงถือว่า
การเปลี่ ย นแปลงครัง้ นี้ ข ององค์จ กั รพรรดิ คื อ การผ่ อ นปรน
อย่างหนึ่ ง ไม่ว่าอย่างไรก็ทรงแต่งตัง้ พระสนมตามพระประสงค์
ของพระองค์แล้ว มิได้ปนเปสับสน จักรพรรดิมิใช่จกั รพรรดิ ข้า
รับใช้กม็ ิ ใช่ข้ารับใช้

ต าแหน่ ง พระสนมชัน้ สูง เดิ ม มี น้ อ ยนั ก องค์จ กั รพรรดิ

ยากจะพบเจอผู้ที่ทรงถูกพระทัย ในเมื่อแต่งตัง้ ไปแล้วก็แล้วไป
เถิด

ทว่าเมื่อคิดว่าสตรีสกุลจ้าวสิ้นไปได้เพียงหนึ่ งเดือน องค์

จัก รพรรดิ ไ ม่ แ ม้ แ ต่ ใ ช้ เ วลาในการท าใจก็ท รงให้ ค วามโปรด
ปรานแก่สตรีสกุลเฉี ยนเสียแล้ว จึงอดกล่าวความคิดที่มีอยู่เต็ม
ท้องออกมามิได้ว่าเขามิเหมือนพระบิดา
452
 ครัน้ นึ กถึงครัง้ ที่ พระบิดาของเขายังมี ชีวิตอยู่ ทัง้ สองมี
ความสุขกันมากเท่ าใด ทว่าคนดี มกั อายุสนั ้ เขาจึงทิ้งนางไว้
แล้วจากไป ทาให้บดั นี้ เมื่อนางเห็นหน้ าลูกชายเขาคราใด ความ
เศร้าเสี ยใจก็พลันถาโถมเข้ามาอย่างฉั บพลัน น้ าตาจึงไหลริน
นองหน้ า

เมื่ อ เซี ย วเหยี่ ย นมาถึ ง ไท่ โ ฮ่ ว ก าลัง ร้ อ งไห้ อ ย่ า งหนั ก

ผู้อื่น ยิ่ ง เตื อนกลับ ยิ่งรา่ ไห้ หนั กขึ้น ร้องไห้ เ สี ยจนผ้าเช็ดหน้ า
เปี ยกไปสามสี่ผนื แล้ว

ครัน้ เห็นสภาพการณ์ เช่ นนัน้ เซี ยวเหยี่ยนก็อึ้งงันไป ไม่

แน่ ใ จว่ า ไท่ โ ฮ่ ว เจตนาร า่ ไห้ ใ ห้ เ ขาเห็น หรือ เป็ นเพราะคิ ด ถึ ง
จักรพรรดิพระองค์ก่อนคราใดก็ร้องไห้ ออกมาเช่ นเมื่อสองปี
ก่อน

ไม่ว่าเป็ นเช่ นใด ความคิดที่ จะแสดงจิตใจอันแข็งแกร่ง

กล้าหาญของเขานัน้ คงต้ องพักไว้ก่อน จึงเอ่ยเตื อนด้วยเสี ยง
อบอุ่นอ่อนโยนอยู่นาน ทัง้ อธิบายเรื่องราวเมื่อยามเช้าตรู่ที่ถกู
กลุ่มคนเข้าสกัดกัน้ ถึงในห้อง เขารู้สึก อับอายยิ่ง มิได้มีเจตนา
หักหน้ าไท่โฮ่วแม้แต่น้อย

453
 ครัน้ ไท่โฮ่วได้ฟังก็คิดว่ามีเหตุผลอยู่บา้ ง เพียงรู้สึกว่าขุน
นางสตรีเหล่านัน้ แต่ ละคนช่างไม่ร้จู กั พลิกแพลง นางกล่าวสิ่ง
ใดก็ก ระท าตามอย่ า งว่ า ทัง้ สิ้ น มิ รู้จ กั ปรับ เปลี่ ย นตามสถาน
การณ์เลย ทาให้องค์จกั รพรรดิไม่พอพระทัย

ทัง้ สองต่างยอมรับผิด องค์จกั รพรรดิดื่มชาถ้วยหนึ่ ง มา

จากที่ใดก็กลับไปที่นัน้

ไม่ว่าจะเป็ นบริวารของตาหนักเหรินโซ่วหรือตาหนักฉาง
เล่อล้วนเผยสายตาโง่งม ทุกผู้ทุกนามล้วนคิดว่านี้ เป็ นการเปิด
ฉากสงครามใหญ่อีกครังหนึ ้ ่ ง ผลสุดท้ายเพียงหยาดพระอัสสุชล
ขององค์ไท่ โฮ่วร่วงหล่น ทุกอย่างกลับกลายเป็ นภาพฉากพระ
มารดาแสนกรุณาบุตรชายแสนกตัญญู

ไท่โฮ่วรับผ้าเช็ดหน้ าชุ่มน้ ามาเช็ดพระพักตร์จึงตรัสถาม

อย่างเพิ่งนึ กขึ้นได้ “ซูเฟย....พานักตาหนักใดหรือ อายเจียเหตุ
ใดจึงจามิได้”

นางกานัลอาวุโส “ไม่มีในพระราชโองการเพคะ”

“ไม่ มี?” ไท่ โ ฮ่ ว ทรงตื่ น ตระหนกยิ่ง “เหตุใ ดจึ ง ไม่ มีเล่ า

เช่นนัน้ นางพานักที่ใดกัน?”

454
 มิ ต้ องให้ ผู้ ใ ดตอบ ไท่ โฮ่ วก็ ท ราบได้ ท ั น ที ว่ า องค์
จักรพรรดิทรงประสงค์สิ่งใด ทรงกริ้วขึ้นมาโดยพลันจึงขว้าง
ผ้าเช็ดหน้ าทิ้งลงไปในอ่างล้าง น้าถูกแรงกระทบจึงกระฉอกถูก
ฉลองพระองค์บริเวณชายแขนเปี ยกชื้นไปหมด

ทรงกริ้ ว เสี ย พระพัก ตร์แ ทบบิ ด เบี้ย ว “เขาเจตนาเป็ น

ปฏิ ปั ก ษ์ ต่ อ อายเจี ย ท าให้ อ ายเจี ย อับ อาย คงต้ อ งชมที่ ย ัง
อุตสาห์ฝืนแสร้งเป็ นบุตรกตัญญู อายเจียคิดว่าเขาจะรู้จกั แก้ไข
ในสิ่งผิด มิน่าเล่าผู้ร้จู ึงกล่าวว่า “เนื้ อแพะมิอาจแปะติดบนร่าง
สุนัข*....”

“ไท่ โฮ่ วเหนี ยงเหนี ยง！” ยังมิทนั กล่าวจบ นางกานั ล

อาวุโสผูร้ บั ใช้ใกล้ชิดรีบกล่าวสอดแทรกขึน้ สีหน้ าร้อนรน

่ ่จึงหลุบพระเนตรตา่ ทรงพระสรวล
ไท่โฮ่วอึ้งงันไป ชัวครู
อย่างขมขื่นออกมาเสียงหนึ่ ง

*****ไม้ ห วงหลี มี ชื่ อ วิ ทยาศาสตร์ ว่ า Boniodendron

minus เป็ นไม้คุณภาพดี ราคาสูง ชาวจีนนามาแปรรูปใช้ ปลูก
สร้างพระราชวังและเครือ่ งใช้ลา้ ค่าตัง้ แต่สมัยโบราณ

455
 *****ยามเว่ย 13.00-14.59 น.

*****เนื้ อแพะมิอาจแปะติ ด บนร่างสุนั ข ใช้ เ ปรี ย บเปรย

เรื่องสองเรื่องที่ ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน แม้พยายามทาให้ เป็ น
เรื่ อ งเดี ยวกั น ก็ ไ ม่ มี ทางส าเร็ จ มั ก ใช้ เปรี ยบเปรยกั บ
ความสัมพันธ์ที่ไม่ลงรอยกันระหว่างแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยง

456
 98 คาดคะเนผิดไป

นอกจากความขุ่ น มัว ในยามเช้ า อัน แสนสัน้ นั ้น แล้ ว

จักรพรรดิจางเหอก็ทรงรักษาพระอารมณ์ อนั เบิกบานได้ตลอด
ทัง้ วัน มองฟ้ าสี ค ราม ชมยอดหญ้ า เขี ย ว ผกาส่ ง กลิ่ น หอม
สกุณาขับขานล้วนทาให้ผคู้ นรืน่ รมย์ยิ่ง โลกทัง้ ใบล้วนงดงาม

ครัน้ ไปถึ ง ไปถึ ง ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว ไท่ โ ฮ่ ว ทรงกรรแสง

อย่างน่ าสงสารจึงมิได้ใส่ใจต่อการหาเรื่องราวแก่เขานัก เซี ยว
เหยี่ยนรูส้ ึกอย่างแน่ วแน่ ว่าโชคชะตาของเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อออกจากตาหนักเหรินโซ่ วจึงกลับมายังตาหนักฉาง
เล่อทันที ฎี กาก็มิตรวจอ่ านแล้ว หมัดมวยที่ ทรงฝึ กอยู่ทุกวัน
ยามบ่ายก็ไม่มีความอยากแล้ว เพียงรู้สึกมีหญ้างอกขึ้นในใจ*
ที่ก้นมีเหล็กร้อน จึงกลับตาหนักบรรทมอย่างเร่งรีบ

เฉินหรูอี้แม้นถูกแต่ งตัง้ เป็ นซูเฟยแต่ กลับไม่มีตาหนั ก

ของตนเอง เพราะพระราชโองการประกาศช้า กรมวังจึงยังมิทนั
ส่งนางกานัลและขันทีมา ดังนัน้ ยามนี้ นางจึงแขวนนามว่าซูเฟย
แต่ ย งั ใช้ ชีวิตอย่ างนางกานั ลเฉี ยน ทุกวัน เมื่ อองค์จกั รพรรดิ
เสด็จออกจากตาหนักหรือหากไม่ทรงให้นางคอยติดตาม นาง
จะหาสถานที่งีบหลับหรือไม่กอ็ ่านตาราภาพ
457
 เซี ยวเหยี่ยนเดินเข้าไปในห้องชัน้ ในอย่างกระตื อรือร้น
จึงเห็นเฉินหรูอี้นอนควา่ อยู่บนเก้าอี้คนงาม สองขาเรียวงาม
แกว่งไกวไปมา ทาเอานัยน์ ตาหงส์ของเขากลอกตามไปมาเสี ย
ตาแทบบอด นางพลิกตาราภาพที่ ว างอยู่บนเก้ าอี้ ค นงามไป
พลางปากก็กดั พุทราแดงเสียงดังจุบ๊ จับไปพลาง
๊

เขาทราบดีว่าตนมาที่นี่เพื่ออะไร เขาไม่ได้นาผูใ้ ดมาด้วย

แม้แต่ คนเดียว บริวารที่ อยู่ในห้องเพียงไม่กี่คนก็โบกสะบัดมือ
ไล่ออกไปอย่างไร้ส้มุ เสียงหมดแล้ว

เฉินหรูอี้กาลังตกอยู่ในภวังค์จึงมิทนั รู้ตวั ว่าด้านหลังนัน้

มีคนผู้หนึ่ งนัง่ อยู่ กระทัง้ ฝ่ ามือร้อนผ่าววางนาบลงบนบัน้ ท้ าย
ของนาง ทัง้ บีบทัง้ เคล้น นางทราบดีว่าต้องเป็ นองค์จกั รพรรดิ
อย่างแน่ นอน ทว่าก็ยงั อดตกใจเสียขวัญมิได้ ทาเอาพุทราแทบ
ติดคอตายแล้ว

“แค่ ก ๆ” นางไอเสี ย จนน้ า ตาล้ ว นเอ่ อ ล้ น ออกมาแล้ ว

“ฝ่ าบาท...”

วาจายังมิทนั กล่าวจบ พระหัตถ์องค์จกั รพรรดิกต็ รงเข้าสู่

เป้ าหมายหลัก ทรงเคล้นคลึงหน้ าอกอวบอิ่มของนางในทันที

458
 “เจิ้นเข้ามาเจ้ากลับไม่ร้สู กั นิด สิ่งใดที่ ทาให้ เจ้าลุ่มหลง
ถึงเพียงนัน้ ”

หยาดน้ าตาที่ ผดุ พรายขึ้นมาในดวงตาของเฉินหรูอี้นัน้

ติดอยู่บนแพขนตาเป็ นจุดเล็กๆ คล้ายดังดอกหลี
่ ที่มีหยาดฝน
เกาะพราว ปากเล็กๆ เผยอขึ้นเล็กน้ อย สี ชมพูดูอ่อนนุ่มยิ่งทา
เอาใจของเซียวเหยี่ยนคล้ายดังถู่ กเพลิงลูกใหญ่เผาไหม้เสียจน
ลิ้นปากแห้งผากไปหมด

จริงๆ เขาก็เพียงเอ่ยถามไปตามปากมิได้คาดหวังจะเอา
ค าตอบใดจากนาง เขาบี บ เคล้ น หน้ าอกของนางไปพลาง
ประทับกดปดริมฝี ปากนางไปพลางอย่างอดมิได้ ขบกัดเบาๆ
สอดแทรกลิ้นเข้าเกี่ยวกระหวัด

เมื่ อ จุม พิ ต คลอเคลี ย ไปมา เพลิ ง ที่ ลุ ก ไหม้ นั ้น ของเขา

ค่อยๆ ทุเลาลงจึงถอนริมฝี ปากจากนางได้ในที่สดุ แล้วพลิกร่าง
ของนางให้นอนหงายขึ้น สองมือล้วงเข้าไปในคอเสื้อนางแล้ว
กระตุกคราหนึ่ ง เสื้อตัวนอกรวมถึงเสื้อชัน้ ในก็ถกู เขากระชาก
ออกด้วยแรงอันมหาศาล

เฉิ นหรูอี้ ถ กู ท่ า ทางกระเหี้ ย นกระหื อ รื อ ของเขา ทาให้

ตกใจนิ่งงันไป นางยังมิทนั ได้มีสติกลับคืนมา เซี ยวเหยี่ ยนก็โน้ ม
459
กายลงไปครอบครองยอดปทุมถันของนางเสี ยแล้ว ริมฝี ปาก
เขาอุ่นร้อนดุจเปลวเพลิง ครัน้ เมื่อสัมผัสถูกนาง นางก็คล้ายจะ
ถูกเขาแผดเผาให้ หลอมละลายไปก็มิปาน สติสมั ปชัญญะถูก
เขาทัง้ ดูดทัง้ กลืนกระทังสลายไปดั
่ งหมอกควั
่ น ไม่มีแม้เ วลา
ไตร่ตรองหรือตอบสนองใดๆ ทาได้เพียงคล้อยตามไปเท่านัน้

เซี ยวเหยี่ยนเคลื่อนไหวอย่างไม่เป็ นตัวของตัวเอง เขา

ยกอาวุธพร้อมบุกทะลวง เห็นชัดว่ามันถูกเคล้นคลึงและจุมพิต
กระทังตื
่ ่ นตัวพร้อมรบขึ้นมาแล้วแท้ ๆ ทว่าเมื่อกาลังจะล่วงลา้
เข้าไปในกายของเฉินหรูอี้มนั กลับห่อเหี่่ยว ไปอย่างฉับพลัน

เขาทดลองติดต่อกันถึงสองครัง้ บัดนี้ ใบหน้ าของเซียวเห

ยี่ยนมิอาจใช้ คาว่าเขียวคลา้ มาบรรยายได้อีกแล้ว ใบหน้ านัน้
คล้ายดังถู่ กพิษร้าย เขียวชา้ อมดา มืดคลา้ อมเขียว นัยน์ ตาหงส์
คู่นัน้ เคลือบพิษ ดูลึกลา้ ร้ายกาจเสียจนคนมองต่างเหน็ บหนาว
เข้าไปถึงกระดูกเลยทีเดียว

บนแท่ นเก้าอี้ยุ่งเหยิงจนดูไม่ได้ เสื้อของเฉินหรูอี้ถกู ดึง

กระชากหลุดลุ่ยกึ่ งเปิดกึ่งปิด ส่ วนกางเกงนั น้ ถูกถอดออกไป
นานแล้ว ขาเรียวงามคู่นัน้ แยกออกเล็กน้ อย แก้มนวลแดงปลัง่
ดวงตาดาขลับสุกสกาวดุจลาน้ าใสในสารทฤดู พฤติการณ์ อนั

460
กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ ระหว่างนางและองค์จกั รพรรดิทาให้
นางเองก็รสู้ ึกเจ็บปวดดุจแมวข่วนหัวใจ

หรือจะทาเช่นนัน้ มิได้จริงๆ?

เฉิ นหรู อี้ ผ่ า นค ่ า คื นหงส์ ร่ อ นมั ง กรผงาดกั บ องค์

จักรพรรดิมาแล้ว ยังคิดว่าตนคาดการผิดไป จักรพรรดิน้อย
ของพระองค์ยงั คงคึกคักดุจมังกรดุจพยัคฆ์ ผูใ้ ดจะล่วงรู้ผ่านไป
เพียงหนึ่ งราตรีกก็ ลับคืนสู่สภาพเดิม นอนนิ่งอ่อนปวกเปี ยกผิด
กับ เพลิ ง โทสะที่ ลุ ก กระพื อ อย่ า งถึ ง ขี ด สุ ด ขององค์จ กั รพรรดิ
อย่างสิ้นเชิง

“ฝ่ าบาท...” เฉินหรูอี้หยัดร่างอันอ่ อนเปลี้ยของตนขึ้น

เดิมคิดจะปลอบประโลมองค์จกั รพรรดิ ผูใ้ จจะคาดคิดนางเพียง
หยัดกายขึน้ ลาคองามระหงกลับติดอยู่ในฝ่ าพระหัตถ์ใหญ่ของ
องค์จกั รพรรดิเข้าพอดี ด้วยพลังยุทธ์ที่พระองค์ทรงมี เพียงออก
แรงนิดหน่ อยคอของนางก็หกั ได้ในพริบตา

นี่ เป็ นการฆ่าคนปิดปากงัน้ หรือ?

461
 แม้แต่ เส้นผมของเฉินหรูอี้กล็ ้วนชี้ ชนั ขึ้นหมดแล้ว สอง
ขาหนี บเกร็งเข้าหากันแน่ นตามสัญชาติญาณ หน้ าอกกระเพื่อม
ไหวเล็กน้ อยตามการเคลื่อนไหวของนาง

ยามที่ ลงมือต่ อนางแล้วและยามที่ ยงั มิทนั ลงมือต่ อนาง

ยามลงมื อ ต่ อ นางได้ แ ละยามที่ ล งมื อ ต่ อ นางมิ ไ ด้ ขอองค์
จัก รพรรดิ อ ย่ า ได้ ป ฏิ บัติ ต่ อ นางอย่ า งแตกต่ า งกัน ถึ ง เพี ย งนี้
เลย? เห็นชัดว่าเมื่อยามเช้ายังประคองนางไว้ในหัตถ์ประหนึ่ ง
ดวงแก้ว พริบตากับบีบดวงแก้วนัน้ ให้แตกไปเสียแล้ว ล้วนเป็ น
ผูม้ ีตาแหน่ งฐานะกันทัง้ สิ้นแล้ว รูจ้ กั ผ่อนปรนบ้างได้หรือไม่?

“เจ้ า รู้ห มดแล้ ว ” แววโทสะเคลื อ บยาพิ ษ ของเขาล้ ว น

หายไปจนสิ้น ดวงตาเรียวยาวอันงดงามนั น้ ทอประกายอันรู้
แจ้ง สงบเยือกเย็นจนทาให้คนขนพองสยองเกล้า “เจ้ารู้มาจาก
ที่ใด?”

องค์จ กั รพรรดิ มิ ไ ด้ พูด อย่ า งกระจ่ า ง ทว่ า สภาพการณ์

เช่นนี้ ยงั ต้องอธิบายอันใดอีกเล่า? เขาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา
ด้ วยท่ าทางเกรี้ยวกราดเกินธรรมดาอี กทัง้ มิเหลือพื้นที่ ใดให้
ผูอ้ ื่นสอดแทรกแม้แต่น้อย

462
 ดื่มสุราจนเผลอกระทาเรื่องผิดพลาดไป เมื่อคา่ คืนที่ผา่ น
มานัน้ นางเปิดเผยความลับตนไปมากมายเท่าใดกันแน่ ！?

ทว่าเฉินหรูอี้กย็ งั ดี ใจที่ เขาเอ่ ยปากออกมา เรื่องนี้ หาก

เก็บกดไว้ในใจไม่นานก็คงกลายเป็ นเรื่องใหญ่ มิสู้ระเบิดออกมา
ตัง้ แต่ตอนนี้ นางจะได้กลบเกลื่อนไว้ให้เรียบร้อย มิฉะนัน้ หากเขา
เก็บกดไว้นานเกินไปจนสูญเสี ยความอดทน เกรงว่าเขาจะไม่
แม้แต่จะเอ่ยถามก็ฆ่านางปิดปากไปเสียก่อน

“ข้ าฟั งสหายเล่ ามา” เฉินหรูอี้กลืนน้ า ลายลงคอ สร้าง

สหายในวิมานอากาศมาสอดแทรกเพิ่มขึ้นอี กผู้หนึ่ ง ทัง้ เสริม
เติมว่านางเป็ นบริวารรับใช้ เจ้าแม่จู้เซิงเช่ นเดี ยวกับตนชื่ ออา
หลี เพราะไม่อยากให้พี่น้องต้องลาบากในวังหลังนางจึงส่งข่าว
ให้เฉินหรูอี้อยู่ไม่ขาดเพื่อจะได้หลบเลี่ยงมหัตภัย ภายหลังถูก
เจ้ า แม่ จู้ เ ซิ งทราบเข้ า ทว่ า มิ ไ ด้ โ ดนโทษทัณ ฑ์ เ ช่ น เฉิ นหรูอี้
เพราะนางได้ไปเกิดใหม่ในครรภ์ของมนุษย์ผหู้ นึ่ งโชคดีที่เจ้าแม่
จู้เซิงทรงพระเมตตา ขอเพียงอาหลีผา่ นการมีชีวิตที่ยากลาบาก
เพี ยงชาติเดียวนี้ ไปได้ ภพใหม่กส็ ามารถกลับไปบนสวรรค์ได้
แล้ว

“ตอนที่ อยู่บนเขาทู่เอ๋อนัน้ อาหลีมาบอกลาข้าพอดี ที่ ข้า

บอกว่ า โปรดให้ อ ภัย นั น้ มิ ไ ด้ ก ล่ า วกับ ฝ่ าบาทแต่ เ อ่ ย ต่ อ นาง
463
ต่างหาก เป็ นเพราะข้านางถึงได้พลอยลาบากไปด้วย” เฉินหรูอี้
แสร้งตาหนิตนเองออกไป

นางทราบดี อ งค์ จ ัก รพรรดิ ทรงสงสั ย ในค าว่ า ‘ขอ

ประทานอภัย’ ของนางอยู่ไม่คลาย เคราะห์ดีที่นางคิดออกแล้ว
ว่าจะจบเรื่องอย่ างสมบูรณ์ แบบได้เช่ นไร เชื่ อหรือไม่ นางคง
ต้ องแล้วแต่ฟ้าลิขิต พระปรีชาขององค์จกั รพรรดิจะตัดสินทุก
สิ่งเอง

ทว่ า ยามนี้ อ งค์จ กั รพรรดิ ก ลับ มิ ไ ด้ ไ ตร่ต รองว่ า จะเชื่ อ

หรือไม่เชื่อ ความจริงหรือเรื่องโป้ ปด เขาคิดเพียงคาถามเดียว
ในหัวคือ แม้แต่สวรรค์กล็ ่วงรูเ้ รือ่ งนี้ งนั ้ หรือ?

เรื่องดีงามมิออกจากประตู เรื่องเสื่อมเสียแพร่สะบัดนับ
พันคน เขาอาจปกปิดผู้คนได้ ทว่าเหนื อศีรษะไปสามฉื่ อ*ยังมี
เทพเซียน ไหนเลยจะสามารถปิดกัน้ หูตาเทพเซียนได้

เฉินหรูอี้เห็นจักรพรรดิทรงดูผ่อนคลายลงมิได้มีท่าที ดจุ
จะตี จะฆ่ าอย่างเมื่อครู่ ถึงโล่งอกลงได้ มือน้ อยๆ ที่ เย็นเฉี ยบ
ค่อยๆ สัมผัสกับข้อมือที่กมุ ค้างที่คอนางอยู่

464
 “ฝ่ าบาท ข้าเชื่อว่าจักรพรรดิน้อยต้องทาได้แน่ ” นางเอ่ย
ด้ วยเสี ยงอันอ่ อนโยน “เมื่อคา่ คื นก่ อนยัง...ทาได้ ภายหน้ าก็
ย่ อมได้ เ ช่ น กัน เพี ย งเพราะฝ่ าบาทยัง มิอ าจข้ า มผ่านหลุ ม ใน
พระทัยของพระองค์ได้ ขอเพียงข้ามมันไป ฝ่ าบาทต้องกลับมา
ทรงคึกคักดุจมังกรดุจพยัคฆ์ดงเด ั ่ ิ มแน่ นอน”

นัยน์ ตาเซียวเหยี่ยนทอประกายวูบหนึ่ ง เบ้ปากไปมา ใน

ใจทุกข์ระทมจนยากจะกล่าวสิ่งใด

*****หญ้างอกขึน้ ในใจ โดยทัวไปใช้

่ เปรียบเปรยถึงบางสิ่ง
บางอย่างที่เราหลงชอบ เราอยากได้

*****ฉื่ อ (เชียะ) หน่ วยวัดของจีนสมัยโบราณ มีความยาว

ประมาณ 1 ฟุต

465
 99 รักษา

เจ้ารูท้ ุกสิ่ง ใช่หรือไม่?

เซี ย วเหยี่ ย นเลิ ก คิ้ ว ขึ้ น เล็ก น้ อย ประโยคนี้ แม้ น เป็ น

คาถามแต่สายตาเขากลับแสดงออกชัดว่าเชื่อเช่นนัน้ ไปแล้ว

เฉินหรูอี้ขบคิดว่าวาจานี้ ยงั มีความหมายอื่ นที่ บิดเบี้ยว

แอบแฝงอยู่อี ก หรือ ไม่ จึ ง รี บ ร้อ นยกมื อ ขึ้น ท าท่ า ว่ า นางเป็ น
เพียงข้ารับใช้ชนั ้ ตา่ ที่สุดในโลกแห่งเทพมีหน้ าที่ปรนนิบัติรบั ใช้
เทพเซี ย น มิ เ ก่ ง กาจถึ ง ขัน้ ขับ ไล่ ผี ส างเทวดา หว่ า นถัวเป็
่ น
ขุน พล* ทัง้ มิ อ าจล่ ว งรู้อ นาคตและอดี ต ไปไกลถึ ง ห้ า ร้ อ ยปี
ทานายทายทักใดล้วนกระทามิได้

“เป็ นเพี ย งข้ า รับ ใช้ บ นสวรรค์มีห น้ า ที่ ไ ม่ ต่ า งอัน ใดกับ

บริวารในวังหลัง” นางด้วยน้าเสียงแน่ วแน่ เด็ดขาด

จากท่าทางเช่นนัน้ แล้ว ผู้ใดกล่าวว่านางมีญาณวิเศษดัง่

เทพเซียน นางคงเข้าไปฆ่าคนผูน้ ัน้ ให้ตายเป็ นแน่

เซียวเหยี่ยนกุมหน้ าผากอย่างไร้วาจาจะกล่าว

466
 นางคิดว่าเขาจะให้ นางไปออกรบทัวสี
่ ่ ทิศเพื่ อรวบรวม
จักรวาลนี้ หรือไม่กแ็ สดงตัวเป็ นนักพรตหญิงดูดาวตรวจชะตา
เช่นนัน้ หรือ?

ขุนนางตระกูลเซียวของเขาล้วนมากความ สามารถ วิชา

ยุทธ์ยอดเยี่ยม เรานั น้ มิรงั แกผู้ใด หากผู้ใดรังแกเราก็มิอาจมี
จุด จบที่ ดี แม้ น คนกลุ่ ม นั ้น จะชอบคัด ค้ า นไปบ้ า ง ทัง้ มัก จู้จี้
วันๆ เอาแต่จ้องจับผิดข้อเสียขององค์จกั รพรรดิ และอดไม่ได้ที่
จะลงมือกระชากมันออกมาตีแผ่ให้ผ้คู นได้เห็นกันทัว่ ทว่าล้วน
แต่ เ ป็ นบุคคลผู้มากฝี มือทัง้ สิ้ น หากวัน ใดหมุน วนมาถึงจุดที่
ต้ องถามความเห็นของข้ารับใช้จากสวรรค์จึงสามารถปกป้ อง
อาณาจัก รให้ เ ป็ นปึ กแผ่น ได้ ล ะก็ ความอยู่ร อดของราชวงศ์
ต้าจิ้นของเราคงได้ถึงกาลปาวสานเป็ นแน่

สีหน้ าเขาบ่งบอกว่า ‘สติปัญญาเช่นนี้ ก็คงเป็ นได้เพียงข้า

รับใช้บนสวรรค์เท่านัน้ แล้ว’

“เจิ้นกล่าวว่า” เขาเน้ นยา้ ที ละคา แล้วมองจ้องเข้าไปใน

ดวงตากลมโตดังผลองุ่นนิลของเฉินหรูอี้อย่างจริงจัง “หลุมใน
ใจของเจิ้นนัน้ สาเหตุเกิดจากอันใดเจ้าล้วนรูห้ มดแล้ว”

467
 เฉินหรูอี้อึ้งงันอีกครา เป็ นประโยคยืนยันอีกเช่นเคย องค์
จัก รพรรดิ อย่ า ได้ ก ล่ า วอย่ า งมัน่ ใจชั ด แจ้ ง ปานนั ้น กับ ทุ ก
เรือ่ งราวได้หรือไม่ เหลือพืน้ ที่ให้ตอบกลับบ้างได้หรือไม่?

“เป็ นเทพเซี ยนก็ ย่ อ มต้ อ งรู้ ด้ ว ยญาณอย่ า งมิ อาจ

หลี กเลี่ ยงได้...” นางเอ่ ยอย่างลาบากใจ อดไม่ได้ ที่จะพูดเพื่อ
ตนเองสักประโยค “ความจริงก็มิอาจตาหนิเฉินหวงโฮ่ว นาง
เองก็ตายอย่างไม่เป็ นธรรมนัก”

ผู้ใดจะล่วงรู้ว่าไม่กล่าววาจานี้ ออกมาเสี ยยังดีกว่า ครัน้

่ อระเบิดขึ้นมา
ได้ ฟังนางกล่าวเช่ นนี้ เซี ยวเหยี่ ยนก็เป็ นดังหม้
ทันใด หยัดกายลุกขึ้นยืน โกธรกริ้วเสี ยจนเส้นเลือดเขียวปูด
โปนขึน้ ตามลาคอ “ไม่ตาหนินาง? ถ้ามิใช่เพราะนางเจิ้นจะเป็ น
เช่นนี้ หรือ?！ดูท่าทางฉลาดแล้วมีประโยชน์ อนั ใด นางก็ตาย
อย่างโง่งม ในเมื่อนางเป็ นผู้ร้จู กั วางแผนการ เหตุใดจึงไม่ร้จู กั
ป้ องกันตนเองบ้าง? เจิ้นเตือนแล้วว่าอย่าได้ทาให้สนมเหล่านัน้
ย่ามใจ แต่ ละคนล้วนมิใช้ ตะเกี ยงไร้น้ ามัน นางก็มิเชื่ อ ครานี้
เป็ นเช่นไร นางรนหาที่ ตายแต่กลับทาร้ายเสี ยจนเจิ้นต้ องเป็ น
เช่ นนี้ ！เจิ้นยังนั บว่ามี เมตตา ยังฝั งนางไว้สุสานราชวงศ์ใน
ต าแหน่ ง หวงโฮ่ ว เพราะนางเป็ นเช่ นนี้ เจิ้น แทบจะอยากเผา
ปี ศาจกระดาษสักหลายๆ ตัวส่งไปโบยนางในปรโลกทุกวัน ”

468
 เขาโกธรเสี ยจนแทบจะหงายหลังไปแล้ว “ยังจะได้ รบั
การเซ่นไหว้จากลูกหลานหรือไม่? เคราะห์ดีที่ระยะนัน้ เจิ้นหมัน่
ไปวัง หลัง ร่ว มอภิรมย์กบั พระสนมมากสักหน่ อยกระทัง่ มี รชั
ทายาท เช่นนัน้ ไหนเลยจะมีลูกหลานได้ แม้แต่อาณาจักรแห่งนี้
ตาแหน่ งจักรพรรดิล้วนต้องตกกับสาย เลือดของผูอ้ ื่นแล้ว นาง
ทาให้เจิ้นต้ องลาบาก เจิ้นมีอนั ใดแตกต่างจากขันที กนั เล่า！
？”

เอาเถิด คิดเสียว่านางมิได้เอ่ยแล้วกัน

เฉินหรูอี้ย่นหดคอตนไว้ นั บว่านางมี ไหวพริบยิ่งที่ มิได้

ตัดสินใจบอกความจริงต่ อองค์จกั รพรรดิไปในคราแรก ด้ วย
สภาพการณ์ ขององค์จกั รพรรดิในยามนี้ ไม่มีคาว่าให้อภัยโดย
เด็ดขาด หากใช้มือบีบคอแล้วไม่ตาย คงใช้เท้าเตะจนตาย หาก
เตะแล้วไม่ตาย คาดว่าคงใช้ ทงั ้ สองมือสองเท้ าฉี กทึ้งนางเป็ น
ชิ้นๆ

ในยามที่ เขากระเหี้ยนกระหื อรือต่ อนางอยู่นัน้ อาภรณ์

ต่างหลุดลุ่ยเปิดเผยอเช่นเดียวกับนาง อาภรณ์ ส่วนบนเปิดแบะ
หลุ ด หลวม เผยให้ เ ห็น กล้ า มเนื้ อ ท้ อ งอัน แข็ง แกร่ ง อยู่ ร าไร
ส่ วนล่างนั น้ ปราศจากอาภรณ์ เวลานี้ เขาเหวี่ยงมือเหวี่ ยงเท้ า
ด้วยบันดาลโทสะ หน้ าตาเขม็งเคร่ง ทว่าจักรพรรดิน้อยกลับ
469
นอนนิ่งอย่างสงบ ขยับแกว่งไกวไปมาตามการเคลื่อนไหวของ
เขา

“เจิ้นพูดอยู่กบั เจ้า เจ้ามองที่ใดกัน?” เซียวเหยี่ยนเค้นเขี้ยว

เคี้ยวฟั น ดึงชายอาภรณ์ มาปิดบังหวังให้ พ้นจากสายตาที่ จ้อง
มองอย่างเปิดเผยนัน้ ของเฉินหรูอี้

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ แ ม้ จ ะถูก จับ ได้ ถึ ง ความทุ ก ข์ร ะทมที่ มี อ ยู่

ตอนนี้ เผยยิ้มอย่างใจกว้าง “ข้ากาลังมองจักรพรรดิน้อยอยู่”

“เจ้าเองก็เป็ นหญิงเป็ นสตรี..” เซี ยวเหยี่ยนคว้านหาทัว่

สมองยังมิอาจหาคาใดมาบรรยายนางได้ ทว่าเป็ นเพราะเกิด
เหตุ ก ารณ์ นี้ แ ทรกเข้ า มา จึ ง ท าให้ โ ทสะที่ มี ต่ อ เฉิ นหวงโฮ่ ว ล
ดน้ อยลงไปอย่างมากในทันใด เขาแค่นเสี ยงเย็นแล้วนัง่ ลงบน
เก้ า อี้ ทว่ า มื อ ยัง ดึ ง ชายอาภรณ์ ไ ม่ ใ ห้ เ นื้ อหนั ง ตนเปิ ดเผย
ออกมาต่ อหน้ านางประหนึ่ งว่าหากเฉินหรูอี้มองแล้วมันจะสึก
หรอลงไปกระนัน้

“ทาไมเรียกว่ าจักรพรรดิน้อย?” เขาพลันเบี่ยงหน้ ามา

มองดูนาง “เจ้าคิดว่าเจิ้น.....เล็ก?”

470
 เฉินหรูอี้ไม่สงสัยเลยว่าหากนางพยักหน้ า เขาคงกัดคอ
นางขาดไปในทันใด

นางกลัน้ ยิ้ ม ค่ อ ยๆ เขยิ บ เข้ า ไปข้ า งหน้ า สายตาลอบ

มองส่ วนล่างที่ เขาปกปิดไว้อย่างมิดชิดแล้วเหลือบสายตาขึ้น
มองเขา “เจ้ า เป็ นจัก รพรรดิ ผู้ยิ่ งใหญ่ มัน ก็ ย่ อ มต้ อ งเป็ น
จักรพรรดิน้อย” นางยื่นนิ้วชี้ออกมา เคลื่อนไปจับมือที่ เขาจับ
ชายอาภรณ์ ไว้ ด้วยไม่ระวังมือนางจึงไปสัมผัสบริเวณช่วงเอว
เขาเข้า ร่างกายเขาเขม็งเกร็งขึน้ มาโดยพลัน

นางจาได้ว่าช่วงเอวนัน้ เป็ นจุดอ่อนไหวที่สดุ ของเขา

“จัก รพรรดิ น้ อยมิ ได้ มี ปั ญ หาอั น ใดสั ก นิ ด ข้ า ชอบ

จักรพรรดิ น้ อยมาก ฝ่ าบาทให้ ข้ าดูสกั หน่ อยมิได้ หรือ ?” นาง
เอ่ยเสียงอ่อนโยนอยู่ข้างหูเขา ลมผ่าวร้อนเป่ ารดใบหูเขา เห็น
เขาห่อตัวโดยมิรตู้ วั ครัน้ ดูว่าเขามิได้มีโทสะอันใด นางจึงเขยิบ
เข้าไปขบกัดติ่งหูเขาเบาๆ มือที่อยู่ด้านล่างนัน้ ก็ลื่นไถลไปตาม
แนวต้นขา ค่อยๆ นวดคลึง

“กล้ามเนื้ อหน้ าท้ องฝ่ าบาทช่างแข็งแกร่งนัก ลูบไล้แล้ว

รู้สึกสุขใจยิ่ง ข้าชอบมากเลย” นางเอ่ยเสียงเบา “ฝ่ าบาทก็ชอบ
เหมือนกันหรือไม่ หากข้าจะสัมผัสเจ้าเช่นนี้ ?”
471
 เซียวเหยี่ยนหอบหายใจถี่กระชัน้ ขึน้

“ฝ่ าบาทให้ข้าได้สมั ผัสจักรพรรดิน้อยดูเถิด มัน....” นาง

เอ่ยยัวยวนขึ
่ น้ ริมหู “แข็งขึงขึน้ มาแล้วหรือไม่?”

เซี ย วเหยี่ ย นมิ อ าจแยกได้ ว่ า เป็ นเพราะมื อ น้ อ ยๆ อัน

พลิ้วไหวหรือเป็ นเพราะวาจาอันสามหาวกันแน่ ที่ทาให้เขารู้สึก
จะเป็ นจะตายแม้นอยากจะหยุดก็มิอาจหยุดได้ รู้เช่ นนี้ คงขบ
กัดปากนางไว้เสี ยตัง้ แต่ ตอนนัน้ จะได้มิต้องกล่าววาจาเลื่อน
เปื้ อนออกมาอีก ทว่าเขาก็ชอบให้นางกระทาเช่นนี้ ด้วยเช่นกัน
นางค่ อยๆโยนหิน เล็กๆ ลงในใจเขาที ละน้ อยกระตุ้น ให้ เ กิด
คลื่นมากมายขึน้

หากแม้นเขาเสพสุขกับสัมผัสจากนาง นางเองก็เสพสุข
จากเสี ย งครางแหบต่า ของเขา นางชมชอบเสี ย งที่ เ ขาเปล่ ง
ออกมาอย่างสุขสมในยามที่เขารูส้ ึกหฤหรรษ์

ตอนที่ น างมัน่ ใจแล้ ว ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ มิ อ าจกระท า

เช่นนัน้ กับนางได้ นางก็สงสัยว่าที่ สวรรค์ให้นางฟื้ นคืนมาครัง้
แล้วครัง้ เล่าเพราะนางเป็ นสาเหตุหลักที่ ทาให้ ราชวงศ์ต้ าจิ้ น
ขาดรัช ทายาทสื บ สกุล เป็ นเพราะนางสิ้ น ใจไปในขณะร่ ว ม
อภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิทาให้พระองค์เกิดหวาดกลัวจนมิกล้า
472
ใกล้ชิดสัมผัสสตรีเป็ นผลให้หลายปี มานี้ ไม่มีพระโอรสพระธิดา
ถือกาเนิดเกิดขึน้

จักรพรรดิ พระองค์ก่ อนและไท่ โฮ่ วมี องค์จ กั รพรรดิ เ ป็ น

พระโอรสเพียงพระองค์เดียว แม้น ภายหลังจะประสูติพระธิดา
ติดต่อกันถึงสามพระองค์ แต่มีเพียงองค์หญิงใหญ่ที่ยงั มีพระชน
ชีพอยู่ ส่วนองค์หญิงอีกสองพระองค์นัน้ ทรงมีพระประสูติได้ไม่
นานก็สิ้นพระชนม์ลง

จักรพรรดิ จางเหอแม้ นมี องค์หญิ งถึ งสามพระองค์ แต่

พระโอรสกลับมีเพียงองค์ชายใหญ่พระโอรสในต่งกุ้ยเฟย เพียง
พระองค์เดียว พูดไปมิใคร่น่าฟั งนัก หากอนาคตมีเรื่องมิคาด
ฝั นเกิดขึ้นกับสายโลหิตเพียงหนึ่ งเดียวของจักรพรรดิจางเหอ
เช่นนัน้ ราชสกุลโดยตรงของพระองค์กม็ ิ ใช่ สิ้นสุดแล้วหรือ คง
ได้แต่คดั เลือกจากเชื้อพระวงศ์ที่กาเนิดจากพระเชษฐาหรือพระ
อนุชาของจักรพรรดิพระองค์ก่อนเท่านัน้ แล้ว

บรรพบุรุษสิบแปดรัชสมัยของราชวงศ์ต้าจิ้นคง มิอาจ
ทนดูได้ ทรงพิโรธกระทังรั
่ บรู้ถึงสวรรค์ สวรรค์จึงได้ส่งให้ นาง
กลับมาจัดการเรื่องราวผิดเพี้ยนทัง้ หมดนี้ ซึ่ งก็มิใช่ เรื่องที่ จะ
เป็ นไปไม่ได้

473
 ในด้ า นส่ ว นรวมนั ้น ถื อ ว่ า นางได้ ต อบแทนบรรพบุ รุษ
ตระกูลเซี ยว ในด้ านส่ วนตัวนัน้ ก็เพื่อลดทอนความรู้สึกผิดใน
ใจตน เฉินหรูอี้จึงถือว่าการรักษาองค์จกั รพรรดินัน้ เป็ นหน้ าที่
ตน ท าการใหญ่ อย่ างไรก็ต้ องเสี่ ย งอัน ตราย แม้ น ไม่ ส าเร็จก็
นับว่าได้ทาความดีแล้ว

“ครัง้ นี้ เรามิ ต้ อ งกระท าร่ ว มกัน ให้ ข้ า ได้ ป รนนิ บัติ
จักรพรรดิน้อยเอง”

ดวงตาทัง้ สองของเฉินหรูอี้แฝงไว้ด้วยความปรารถนา
นิ้วมืออันพลิ้วไหวสัมผัสกับจักรพรรดิน้อยอย่างใกล้ ชิดสนิท
แนบแน่ น

เซียวเหยี่ยนไม่ทราบว่าตนเปิดแยกอาภรณ์ออกไปตัง้ แต่
เมื่อใด ความรู้สึกสุขสมที่ ถาโถมเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า
ทาให้เขาไร้แรงต่อต้านได้อีกต่อไป ได้แต่โน้ มตัวไปด้านหลังใช้
ข้อศอกรับน้าหนักทุกส่วนของร่างกายไว้

นั ย น์ ต าหงส์ทอประกายวับวาม มองตามเรี ย วปากอม

ชมพูนัน้ ของเฉินหรูอี้ที่ระเรื่อยไถลไปจุมพิตยอดอกเขาตาไม่
กระพริ บ นางใช้ ฟั น ขบกัด ก้ อ นเนื้ อ ตรงเอวเบาๆ ใช้ ลิ้ น เลี ย

474
วนรอบสะดือเขา ร่างของเขาอดสันสะท้
่ านอย่างเสี ยมิได้ เค้น
เสียงครวญออกมาจากลาคออย่างทรมานทว่าสุขสม

เมื่อมองดูเฉินหรูอี้อีกครัง้ ก็เห็นนางคุกเข่าอยู่ด้านหน้ า
ตน อาภรณ์ กึ่งเปิดกึ่งปิด ท่าทางจดจ่อนัน้ แฝงด้วยความสุขสม
นางทัง้ ลิ้มเลียแผ่วเบาตรงแก่นกายเขาพลางชาเลืองมองสังเกต
ทุ ก ๆ อารมณ์ ที่ เ ขาแสดงออกทางสี ห น้ า ดวงตาคู่ ง ามน่ า
หลงใหลยิ่ง เส้นผมดุจเมฆากระจายอยู่ด้านหน้ า สะบัดพลิ้วไหว
ตามการขยับกายของนางเป็ นความ งดงามที่ ธรรมชาติสร้างขึ้น
โดยแท้ หยาดเหยิ้มหยดย้อยเสี ยจนล่อลวงวิญญาณคนได้เลย
ทีเดียว

นี่ ไหนเลยจะเป็ นข้ า รับ ใช้ บ นสวรรค์ เป็ นปี ศาจที่ ช อบ

ล่อลวงผูค้ นชัดๆ

เซียวเหยี่ยนเอ่ยในใจ

่ นขุนพล เป็ นคาถาเวทมนตร์ชนิดหนึ่ งใน

*****หว่านถัวเป็
ละครโบราณของจีน

475
 100 เรียนมาไม่สญ
ู เปล่า

เฉินหรูอี้เกิดในตระกูลบัณฑิต แม้จะเรียกว่าเป็ นบัณฑิต

ความจริงก็เป็ นเพียงครอบครัวฐานะปานกลางครอบครัวหนึ่ ง
รา่ เรียนตาราอยู่หลายปี พอรู้อกั ษรมากหน่ อยแต่ กเ็ ที ยบมิได้
กับตระกูลสูงศักด์ ิ ที่สืบเชื้อสายกันมาหลายรุ่น ล้วนดูสูงส่งสง่า
บรรจุบทกลอนกวีไว้เต็มท้อง แต่ละคนดุจห้องอักษรเคลื่อนที่ก็
มิปาน

นางยอมรับ ว่ า ตั ง้ แต่ เ ล็ก นั ้น ก็ ค ลุ ก คลี ก ับ สี่ ต าราห้ า

่ ิ บใหญ่ มิกล้าพูดได้ว่ามีความสามารถโดดเด่น
คัมภีร*์ กระทังเต
แต่กน็ ับได้ว่าพอมีความรูแ้ ละรูจ้ กั กาลเทศะอยู่บา้ ง

ครัน้ เมื่อได้ขึ้นเป็ นหวงโฮ่ว นางนัน้ ระมัดระวังรอบคอบ

แม้แต่เรื่องเล็กน้ อย แม้แต่ยามร่วมอภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิก็
ล้วนเป็ นพระองค์ที่เป็ นผู้นาพา นางเพียงตอบ สนองให้ความ
ร่ว มมื อ อย่ า งดี ที่ สุ ด เท่ า นั น้ มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง วิ ธี ย วยวนเหล่
ั่ า นี้
แม้แต่ฟังนางยังมิเคย หากให้นางเปล่งเสียงอ่านตามตารานาง
ยังไม่มีหน้ าจะอ่านได้

ทว่าเมื่อเห็นองค์จกั รพรรดิมิได้ต่อต้ าน กลับกันนางยิ่ง

่ าเขายิ่งตื่ นตัว หน้ าแดงกา่ ครวญครางติดต่ อกันไม่หยุด
ยัวเย้
476
นางรู้ว่าเขาโปรดปรานการกระทาเช่นนี้ ปากเรียวนัน้ ประเดี๋ยว
เผยอออกประเดี๋ยวหุบเข้า ยิ่งมายิ่งมิเกรงกลัวผูใ้ ด

เซี ยวเหยี่ยนนอนแผ่หลาบนเก้าอี้คนงาม เดิมใช้ข้อศอก

ในการพยุ งร่ างไว้ ภายหลังมิ อาจทนรับความหฤหรรษ์ ที่ โ หม
กระหน่ าเข้าใส่ ได้อีกต่ อไป เขาจึงใช้ฝ่ามือข้างหนึ่ งปิดใบหน้ า
ไว้กึ่งหนึ่ ง นั ยน์ ตาหงส์หรี่ปรือพร่ามัว อาภรณ์ ของเขาถูกเปิด
ออกจนหมด เผยให้เห็นทุกสัดส่วนในร่างกาย คงเป็ นเพราะเขา
ฝึ กวิ ช ายุ ท ธ์ รู ป ร่ า งจึ ง แข็ง แกร่ ง ทรงพลัง ดุ จ ดาบสลัก ไม่ มี
ส่ ว นเกิ น แม้ แ ต่ น้ อ ย ทัง้ ร่ า งล้ ว นเต็ม ไปด้ ว ยมัด กล้ า มผิ ด กับ
ใบหน้ าอัน สุ ภ าพหล่ อ เหลาแฝงไว้ ด้ ว ยความอ่ อ นโยนนั ้น
เหลือเกิน

เฉินหรูอี้นัง่ อยู่บนพืน้ เรียวลิ้นตวัดไล้ชิมตรงปลีน่องนัน้

เขาถูกปลุกเร้าเสี ยจนกล้ ามเนื้ อขมวดเกร็งไปทัง้ สรรพางค์
กาย ร้องครางเสียงตา่ ไม่หยุด

เขานอนราบอยู่ บ นเก้ า อี้ ต ัว ยาวคล้ า ยกับ ว่ า นางจะ

กระทาอันใดกับตนก็ย่อมได้

เฉิ นหรูอี้ ช มชอบเสี ย งร้ อ งขององค์จ กั รพรรดิ นางจึ ง

เปลี่ยนหลากหลายวิถีเพื่อเอาใจเขา ตรงใดที่เขาจะส่งเสียงแห่ง
477
ความหฤหรรษ์ออกมานางก็เร้าอารมณ์ เขาที่ จุดนั น้ ทาให้ เขา
ครวญครางเสี ยงสูงต่าออกมา ความสุขสมที่ มีท้วมท้ นทวี คูณ
ชัวขณะนั
่ น้ เขากลับไม่รแู้ ม้วนั เวลา

ขัน ที ส องคนที่ ค อยเฝ้ า หน้ า ประตูไ ด้ ยิ น เข้ า ถึ ง กับ หน้ า

แดงหูแดง รออยู่ครู่หนึ่ งก็มิเห็นว่าเสียงนัน้ จะหยุดลงจึงขยับไป
ไกลอีกสักหลายก้าว

ทว่ า องค์จ กั รพรรดิ ผู้ฝึ กยุ ท ธ์ ม านานปี พลัง ลมปราณ

แข็งแกร่งยิ่ง ผ่านไปเพี ยงครู่ เสี ยงที่ ประเดี๋ ยวดังขึ้นประเดี๋ ยว
เงียบลงนัน้ ก็คล้ายกับกาลังไล่ตามมาร้องอยู่ข้างหูพวกเขา ทา
ให้คนฟังแล้วคันยุบยิบในหัวใจยิ่งนัก

ทัง้ สองมิ อ าจละทิ้ ง หน้ า ที่ ต นเดิ น ไกลออกไปกว่ า นี้ อี ก

แล้วจึงได้แต่กดั ฟั นยืนหยัดไว้ เมื่อเวลาผ่านไปราวครึ่งถ้วยชา
ทุกอย่างจึงนับว่าสงบลง ทัง้ สองต่างถอนหายใจยาว ปาดเหงื่อ
บนหน้ าผากตน

ในอดี ต องค์ จ ัก รพรรดิ ก็ มิ ใช่ มิ เคยรับ สั ง่ ให้ ผู้ อื่ น มา

ปรนนิบัติ จ้าวเสี ยนเฟยที่ ตายไปนัน้ ก็มาพานักอยู่ตงั ้ หลายวัน
แต่กม็ ิ เห็นว่าจะทรงร้องออกมาเช่นนี้ ขันทีทงั ้ สองได้แต่ชื่นชมซู
เฟยผู้เพิ่งได้ รบั ตาแหน่ งมาหมาดๆ ผู้นี้ไม่หยุด มิเสี ยที ที่เป็ น
478
นางระบามาก่อน ฝี มือการปรนนิบัติผคู้ นนับว่ายอดเยี่ยมทาให้
องค์จกั รพรรดิของเราเกษมสาราญยิ่งแล้ว สนมจ้าวสิ้นลมแล้ว
จึงถูกแต่งตัง้ เป็ นเสียนเฟย แต่ท่านผู้นี้ถกู แต่งตัง้ เป็ นซูเฟยพระ
ชายาลาดับที่สองทัง้ ที่ยงั มีชีวิตอยู่

กฎของราชวงศ์ต้ า จิ้ น คื อ จะมิ อ ภิ เ ษกกับ สตรี สู ง ศัก ด์ ิ

เพี ย งคัด เลื อ กสตรี จ ากครอบครัว ที่ สุ จ ริ ต ไร้ ม ลทิ นมาเป็ น
ภรรยา จะอ่านตาราคัดอักษรได้หรือไม่นัน้ ค่อยว่า อย่างน้ อย
ที่ สุ ด ต้ อ งมี รู ป โฉมงดงามสะคราญตา บุ ป ผางามมากมาย
หลากหลายเรี ย งรายรวมกัน แต่ ล ะคนงดงามฉลาดล ้า นี่
ต่างหากที่ตดั สินว่าจะเข้าวังมาได้หรือไม่

ทว่ า ภายใต้ สถานการณ์ เช่ นนี้ ฝี มื อ ตั ด สิ นทุ ก สิ่ ง

ยกตัวอย่างเช่น ซูเฟย ข้อดีอื่นๆ พวกเขายังมิอาจค้นพบได้ใน
เวลากระชัน้ ชิดเช่นนี้ แต่อย่างน้ อยนางก็มีชีวิตความเป็ นอยู่ที่ดี

หลังจากเรื่องราวอันแสนหฤหรรษ์นัน้ ผ่านไป เฉินหรูอี้

รู้สึกขาอ่อนแรงจนต้องใช้แขนประคองให้ตนลุกขึ้นนัง่ บนแท่น
เก้ าอี้ ทว่ ากลับ เห็น เซี ยวเหยี่ ยนนอนอ่ อนระโหยหอบหายใจ
กระชั ้น อยู่ ข้ า งๆ คล้ า ยกลั บ ยั ง มิ ทั น มี ส ติ หลุ ด ออกจาก
เหตุการณ์เมื่อครูน่ ี้

479
 นางก็มิได้คาดหวังให้เซียวเหยี่ยนช่วยให้นางผ่อนคลาย
เช่นนัน้ บ้าง นางรอจนรูส้ ึกว่าสองขามิได้อ่อนเปลี้ยดังสายธารที
่ ่
พร้อมจะล้มพับลงทุกเมื่อ ค่อยเดินไปยังโต๊ะที่อยู่ข้างๆ รินน้าที่
เย็นแล้วยกดื่มจนหมดในคราวเดี ยว น้ าเย็นไหลลงไปในคอ
คล้ายกับว่ามันเย็นลงไปถึงหัวใจ ฉั บพลันร่างกายกลับมิร้อน
เร่าแล้ว

“ฝ่ าบาท ดื่มน้ าหรือไม่?” นางวางถ้วยชาลง จึงเอ่ยถาม

อย่างเพิ่งนึ กขึน้ ได้

องค์จกั รพรรดินิ่งเงียบ ในหัวยังคงขาวโพลนอยู่เช่นนัน้

อยู่เป็ นเวลานาน

หากกล่าวถึงเรื่องเมื่อคา่ คื นที่ ผ่านนั น้ หัวพยัคฆ์หางงู

แม้นจะมีบางอย่างที่ ยงั มิพอใจอยู่บ้าง แต่กท็ ะลวงเข้าไปจนได้
แล้ ว ทว่ าวัน นี้ แม้แต่ ท ะลวงเข้ าไปยังมิอาจทาได้ อาศัย เพี ยง
สองมือและฝี ปากของนางเท่ านั น้ แต่ มนั กลับทาให้ เขาปลอด
โปร่งดังล่
่ องลอยบนสวรรค์

เขารูส้ ึกว่ามันยังไม่พอ

480
 บัดนี้ จึงรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง เขาไม่ควรแต่งตัง้ ซูเฟยเพราะ
โทสะเลยจริงๆ ควรจะหน้ าหนากว่านี้ อีกสักนิด เจ้าปี ศาจน้ อยนี้
จะได้อยู่กบั เขาทุกเมื่อเชื่อวัน เช่นนัน้ จะให้นางสัมผัสเขาวันละ
หนก็ย่อมได้

เฉินหรูอี้เห็นองค์จกั รพรรดิไม่ทรงตอบ ทาเสี ยงจุ๊บจับ๊

คล้ายมีอนั ใดติดอยู่ในคอ นางจึงเดินกลับไปที่ เดิม มิทนั รอให้
ก้นนางหย่อนถึงแท่ นเก้าอี้กไ็ ด้ยินพระสุรเสี ยงอันแหบตา่ ของ
องค์จกั รพรรดิเอ่ยว่า “ดื่ม”

ความปลอดโปร่งดังลองลอยบนสวรรค์
่ นี้ทาให้เสี ยงนัน้
อ้อมวนไปไกลจึงเพิ่งสะท้อนกลับมา หรือเจตนากลันแกล้
่ งนาง
อีกกันแน่ ?

ผู้ใ ดให้ ป ากนางเอ่ ย ถามไปเช่ น นั ้น เล่ า นางจึ ง เดิ น

กลับไปรินน้าอย่างยอมรับในชะตา ส่งยื่นไปถึงปากเขา

เซี ย วเหยี่ ย นยัง คงนอนนิ่ งอยู่ตรงนั น้ นั ย น์ ต าหงส์เ หล่

มองนาง ส่งเสียง‘อ๊ะ’แล้วอ้าปาก

“......” เฉินหรูอี้อยากจะเอาน้าราดใส่หน้ าเขาเสียจริง

481
 คนที่ เ สี ยแรงคื อนาง จนถึงบัดนี้ มือของนางก็คงยังสัน่
เทาอยู่เล็กน้ อย เขาเพียงนอนร้องครวญครางทว่าท่าทางกลับดู
เหนื่ อยล้าสิ้นไร้เรี่ยวแรงอย่างยิ่ง จะก่อกวนอันใดอีกเล่า?

ท่อนแขนมิอาจงัดท่ อนขา นางเพียงกล้าเอ่ยยัวเย้ ่ าองค์

จักรพรรดิ ในช่ ว งเวลาเช่ น นั น้ เท่ านั น้ หากจะให้ กระท าอย่ า ง
จริ งจัง นางก็ ย ัง มี ค วามหวาดกลัว ต่ อ องค์ จ ัก รพรรดิ โดย
สัญชาตญาณอยู่ จึงได้แต่ กลา้ กลืน เขยิบเข้าใกล้เพื่อป้ อนใส่
พระโอษฐ์องค์จกั รพรรดิ คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ พระองค์ดื่มน้ า
แล้ ว นั ้น ก็ ย ัง มิ ยอมปล่ อ ยนาง ทรงใช้ พ ระชิ วหานั ้ น เกี่ ย ว
กระหวัดสอดแทรกเข้ามาในปากนางดังมี ่ ชีวิต ยิ่งจุมพิตยิ่งถลา
ลึก ทรงยื่นพระหัตถ์มาหวังจะกอดนาง ด้วยเหตุนี้น้ าเย็นครึ่ง
ถ้วยในมือเฉินหรูอี้จึงหกใส่พระวรกายองค์จกั รพรรดิอย่างมิได้
สิ้นเปลืองเปล่า

เซียวเหยี่ยนสะท้านเฮือก ผลักนางออกห่างทันที “เจ้าจง

ใจ?”

หากเจตนาคงสาดใส่จกั รพรรดิน้อยไปแล้ว เฉินหรูอี้ร้สู ึก

ปวดศี ร ษะขึ้ น มา บนเตี ย งอี ก อย่ า ง ลงจากเตี ย งเป็ นอี ก
อย่ า ง หัว ใจอัน อ่ อ นแอของนางคงถูก เขาขู่ข วัญ เสี ย จนลอบ
หยุดเต้นไปในไม่ช้าก็เร็วนี้ เป็ นแน่
482
 นางยกแขนเสื้อตนขึ้นซับน้าบนร่างเขา “ฝ่ าบาททรงเย้า
ข้าเล่นอี กแล้ว น้ านี้ เย็นนั ก ข้าจะทาใจสาดรดบนพระวรกาย
พระองค์ได้อย่างไร? หากเป็ นสุราเลิศรส อาจจะลองดูสกั ครา
......ข้าจะช่วยฝ่ าบาทไล้เลียให้สะอาดเลย ดีหรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ยวไร้วาจาจะเอ่ย ใบหน้ าร้อนผ่าว ภาพเหล่านี้

ปรากฏขึน้ มาในหัวอย่างมิทนั รูต้ วั

ช่างเป็ นภาพที่งดงามและน่ าซาบซึ้งใจยิ่ง

วาจาเลื่ อ นเปื้ อนเช่ น นี้ เจ้ า เรี ย นมาจากที่ ใ ดกัน ? บน

สวรรค์มีเรือ่ งเช่นนี้ ?

เขาบุย้ ปาก “เจิ้นว่าเจ้าเป็ นปี ศาจที่ฝึกตนในหุบเขาลึกมา

นานพันปี ไม่มีกลิ่นอายเทพแม้แต่ น้อย เป็ นปี ศาจแปลงกาย
เสียมากกว่า”

“บนสวรรค์ ไ หนเลยจะมี เ รื่ อ งเช่ น นี้ เล่ า ฝ่ าบาททรง

ล้อเล่นอี กแล้ว ข้าดูมาจากตาราภาพวาด ในนัน้ มีทุกสิ่งอย่าง”
นางพูดพลางขยับอิงแอบเขา เอ่ยด้วยความขบขันทัง้ อ่อนโยน
“ฝ่ าบาทชอบหรือไม่?”

นางว่าเขาคงชอบมากเลยเชียวล่ะ
483
 เรื่องนี้ อาศัยตอนที่ นางฟื้ นคืนเป็ นขันที น้อยในครัง้ นั น้
ทาให้นางได้เปิดหูเปิดตา ในอดีตอย่าว่าแต่ดู แม้แต่ฟังยังมิเคย
ฟั ง ทว่าขันที น้อยเหล่านัน้ หรือ ตนเองมิอาจกระทาได้แต่ กลับ
ชมชอบลักลอบดูตาราพวกนี้ ยิ่ง

ครัง้ นัน้ หลังจากที่นางถูกองค์จกั รพรรดิโบยไปสิบไม้ต้อง

รักษาตัวอยู่เดือนกว่า เพราะว่าบาดเจ็บที่ ก้นจึงไม่อาจไปที่ ใด
ได้ นางพักรักษาอยู่ในห้องอันเหม็นอับ ต่อมาเบื่อหน่ ายเสียจน
ต้องถอนเส้นผมแล้ว จึงอ่านตาราพวกนี้ ฆ่าเวลา คิดไม่ถึงว่าจะ
มีวนั นี้ ที่นางได้นามาใช้กบั องค์จกั รพรรดิทงั ้ หมด นับว่า...เรียน
มาไม่สญ ู เปล่า ?

แม้แต่เฉินหรูอี้เองยังถูกวาจานี้ ผ่าฟาดลงไม่เบา

สวรรค์เ ป็ นพยาน ยามนั น้ นางเบื่อหน่ ายอย่ างถึ ง ที่ สุด

จริงๆ จึงหยิบมาอ่าน ผู้ใดจะทราบสิ่งของเหล่านัน้ ไม่เพียงทา
ให้คนดูแล้วตาแดงใจร้อนผะผ่าว แต่มนั กลับฝังรากลึกลงในหัว
อย่างคาดไม่ถึง อยากลืมก็ลืมมิได้ ยิ่งอยากลืมกลับยิ่งประทับ
ลึกซึ้งขึน้ ไปอีก

ความคิดลามกทาร้ายคนยิ่งนัก！

484
 ดังนั น้ นางจึงสนั บสนุ นแผนปฏิบตั ิ การทาลายภาพและ
ตาราลามกต่ างๆ ไม่อาจให้ สิ่งของที่ ไม่ดีต่อสุขภาพกัดกินจิต
อันบริสทุ ธ์ ิ ของประชาชน

*****สี่ ต าราห้ า คัม ภี ร์ เป็ นต าราที่ ร วบรวมแนวคิ ด ลัท ธิ

ขงจื๊อ สี่ตารามี ต้าเสวีย จงย่ง หลุนอวี่ เมิ่งจื่อ

ห้ า คั ม ภี ร์ คื อ ซื อ จิ ง(ว่ า ด้ ว ยเรื่ อ งคั ม ภี ร์ ก วี ) ซ่ า งซู

(ประวัติศาสตร์) หลี่จี(้ ว่าด้วยเรือ่ งพิธีกรรม)

อี้จิง (ว่าด้วยเรื่องโหราศาสตร์) ชุนชิว(ว่าด้วยเรื่องบันทึก

พงศาวดารและปรากฏการณ์ธรรมชาติ)

485
 101 โผล่ศีรษะ

ตัง้ แต่เฉินหรูอี้แสดงฝี มือไปในครัง้ นัน้ ก็คล้ายกับได้เปิด

ประตูส่โู ลกใหม่ให้แก่องค์จกั รพรรดิ

เขานั น้ แห้ งแล้งมานาน ถึงแม้จะช่ วยปลดปล่อยตนเอง

บ้างในบางครัง้ แต่ ไม่เคยมี สกั ครัง้ ที่ เขาจะรู้สึกสุขสมอย่างที่
เฉิ นหรู อี้ ท า เขารู้ สึ ก ต้ อ งการมัน อย่ า งไม่ มี ว ัน สิ้ น สุ ด ท าให้
ต่ อ จากนั ้น อี ก สองสามวัน เขาก็ย งั จับ จูง มื อ นางเข้ า ห้ อ งเพื่ อ
แสดงฝึ กซ้ อมเช่ นนั น้ อยู่ทุกคืน ทุกคราที่ เห็นนางดวงตาก็จะ
ส่องประกายแวววาวประหนึ่ งสุนัขพบเนื้ อติดกระดูก เขาแทบ
จะอยากผูกติดกับนางทัง้ วันสิบสองชัวยามเลยด้่ วยซา้

หากใช้วาจาขององค์จกั รพรรดิกล่าว เขาคงอยากจะพับ

นางให้เล็กลงแล้วใส่ไว้ในชายพกจะได้สะดวกมอบริมฝี ปากให้
เขาตลอดเวลาอย่างไรเล่า เฉินหรูอี้คิดในใจ

แม้ น ถูก แต่ ง ตัง้ เป็ นซู เ ฟยแต่ ก ลับ ไม่ ต่ า งอัน ใดกับ นาง
กานัลส่วนพระองค์ที่มีสถานะมิชดั มิแจ้ง

ครัน้ เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงมีพระอารมณ์ เบิกบาน นางจึง

ลองเอ่ยถามถึงเรื่องการย้ายออกจากตาหนักฉางเล่อ หากนาง

2
ยังอยู่ที่นี่ต่อไป คงมิต้องกล่าวถึงไท่ โฮ่ วผู้เป็ นเจ้านายตัวจริง
แห่งวังหลัง ทว่าเหล่าขุนนางที่บดั นี้ ยุ่งอยู่กบั การเตรียมงานวัน
พระราชพิ ธี เ ฉลิ มพระชนมพรรษาก็ ก าลัง อดกลัน้ ต่ อ องค์
จักรพรรดิอย่างถึงที่ สุดเช่นกัน รอให้งานพระราชพิธีนี้ผ่านพ้น
ไปเสียก่อน เหล่าขุนนางที่เรียกตนว่าเป็ นขุนนางผู้จงรักอาจจะ
มายัง ต าหนั ก ฉางเล่ อ แล้ ว กระชากเรี ย วขางามที่ น างยากจะ
ได้มานี้ โยนออกไป

ก่อนหน้ านี้ องค์จกั รพรรดิยงั ทรงผัดผ่อน ต่อมาภายหลัง

จึงทรงพระราชทานอนุญาตในที่สดุ

หนึ่ งคือเดิมทีเขาก็มิได้คิดจะให้นางพานักอยู่ตาหนักฉาง
เล่อไปตลอด ทว่าหลังจากที่นางได้แสดงฝี มือและฝี ปากในครัง้
นั น้ ทาให้ เขารู้สึกยากจะปล่อยมือนางไปได้ในระยะเวลาสัน้ ๆ
จึงได้ ยืดเยื้อมานานปานนี้ มิเช่ นนั น้ คงให้ นางย้ายกลับ ไปวัง
หลังตัง้ แต่วนั ที่สองแล้ว

สองเพราะไท่โฮ่วนับวันยิ่งแกร่งกล้า หลังจากที่ส่งขุนนาง
สตรีกลุ่มหนึ่ งมาล้อมขวางหน้ าประตูห้องเขา พระองค์เริ่มใช้กล
ยุทธ์โจมตี ด้วยความสัมพันธ์ ทุกวันจะให้คนมาเชิญเขาไปร่วม
ดื่ มชา และให้ น วี่ สื่ อถือสมุดจดบันทึ กเดิ นแกว่ งไกวไปมาต่ อ
หน้ าเขา ทว่าเขาไม่กลัวการข่มขู่นี้อยากจะบันทึ กการเสด็จวัง
3
หลังของเขาก็บนั ทึ กไป แต่ ที่เขาทนรับไม่ไหวคือวาจาอันแฝง
การโจมตี เหล่านั น้ ต่ างหาก ทุกประโยคล้วนอ้อมไปเปลี่ยนมา
เอ่ยไม่ถึงสามประโยคก็เริ่มหวนคะนึ งถึงปี นัน้ .....นี่ ต่างหากจึง
เป็ นความทรมานที่แสนเจ็บปวดที่สดุ

ที่ ไ ร้ท างแก้ ที่ สุ ด คื อ ค าเชื้ อ เชิ ญ ของไท่ โ ฮ่ ว นั น้ เขาอาจ

เลี่ ยงไปได้ หนึ่ งครัง้ สองคราแต่ มิอาจหลบหน้ าไม่พบ เช่ นนี้ มิ
ต้ อ งกล่ า วว่ า เหล่ า ขุน นางจะทนดูต่ อ ไปมิ ไ ด้ ส าหรับ เขาแล้ ว
อย่างไรก็มิใช่สิ่งที่บตุ รที่ดีควรกระทา

ในที่ สุ ด องค์ จ ัก รพรรดิ ก็ มิ อ าจทนได้ อี ก ต่ อ ไป จึ ง ให้

สัญญาว่าจะให้ ซูเฟยย้ายออกจากตาหนั กฉางเล่อ ใบหูเขาจึง
นับได้ว่าสะอาดเกลี้ยงเกลาเสี ยที เพราะไท่โฮ่วทรงปิดตาหนัก
เหรินโซ่วกินเจสวดมนต์ นัยว่าตัดพระทัยปล่อยเขาไปได้แล้ว

วัน ที่ เ ฉิ นหรู อี้ ย้ า ยออกจากต าหนั ก ฉางเล่ อ นั ้น องค์

จักรพรรดิจบั จูงมือนางไปส่งถึงนอกตาหนัก ดูแอบอิงคลอเคลีย
กันยิ่งนัก ทาเอาผูค้ นในวังตาแทบบอด เป็ นเพียงแค่การเปลี่ยน
สถานที่ พานั ก มิใช่ การลาจากที่ มิอาจพบเจอตลอดชี วิตเสี ยที่
ไหน มิจาเป็ นต้ องจับจูงมือเดินส่ งไกลสิบแปดลี้ไม่มีปล่อยมือ
กระมัง?

4
 ทัว่ ทัง้ พระราชวัง นี้ กว้ า งใหญ่ เ ท่ า ใดกัน ? อี ก ทัง้ องค์
จักรพรรดิยงั เลือกสถานที่ที่ใกล้ตาหนักฉางเล่อที่สดุ

ตาหนั กทางทิศตะวันตกที่ อยู่ใกล้ ตาหนั กฉางเล่ อที่ สุด

คื อ ต าหนั ก หย่ ง โซ่ ว ซึ่ ง มี ต่ ง กุ้ย เฟยครอบครองอยู่ แ ล้ ว องค์
จัก รพรรดิ จึ ง เลื อ กต าหนั ก ฉางชุ น ที่ มี ต าแหน่ งใกล้ เ คี ย งกับ
ตาหนักหย่งโซ่วและตาหนักตะวันออก

หากเอ่ ย ถึ ง เรื่อ งนี้ แม้ แ ต่ เ ฉิ นฮวายผู้ย อมรับ ว่ าตนนั น้

แสนเจ้าเล่ห์เพทุบายยังต้ องยกนิ้วโป้ ง ชื่ น ชมในพระอัจ ฉริย ะ
ภาพขององค์จกั รพรรดิ พระองค์มิได้ ทรงเขี ยนไว้ ในพระราช
โองการว่าให้ไปอยู่ตาหนักใดมิใช่หรือ สุดท้ายทรงตรัสออกมา
ว่าฉางชุนคานี้ มิน่าฟั ง จึงตกแต่งภายในใหม่ พระราชทานนาม
ว่า ตาหนักหย่งเล่อ(สุขนิรันดร์) เช่นนี้ กส็ ามารถแก้ปัญหาเรื่อง
ที่พานักอันมิได้ระบุไว้ในพระราชโองการแล้ว

เฉินหรูอี้ “......” นางเดาได้ถึงที่มาของชื่อนี้

เฉินฮวายพยักหน้ า ที่มาของชื่อนี้ เขาเองก็ทราบเช่นกัน

5
 “เจิ้นอาวรณ์ ยิ่ง มิอยากให้เจ้าจากไปเช่นนี้ เลย” เซี ยวเห
ยี่ยนมองดูมือนางที่ ถกู ตนจับไว้ ในใจกล่าวว่าเป็ นมือที่ ดีเยี่ยม
จริงๆ

เฉินหรูอี้อึ้งงันไป อย่าได้พดู คล้ายว่าหากนางออกไปจาก

ตาหนักนี้ แล้วก็เท่ ากับไปตายเช่นนัน้ ได้หรือไม่? นางตายแล้ว
ตายเล่า ในใจย่อมเกิดหวาดระแวงรูห้ รือไม่?

“มิได้ห่างกันสักเท่ าใด ฝ่ าบาท เช่นนัน้ ราตรีนี้กเ็ สด็จไป

หาข้ า ดี ห รื อ ไม่ ?” เฉิ นหรู อี้ ต บแต่ ง ใบหน้ าอ่ อ นๆ ครัน้ นาง
ระบายยิ้มออกมาจึงเป็ นยิ้มอันน่ าหลงใหลยิ่ง

ปลายเดือนเก้า อากาศอึมครึม ปุยหิมะโปรยปรายลงมา

เล็กน้ อย ยืนอยู่หน้ าประตูตาหนักเพียงไม่นานนางก็ร้สู ึกหนาว
เสียจนต้องย่นคอแล้ว หรือองค์จกั รพรรดิมีเทพเซี ยนคุ้มครอง
ทรงสวมฉลองพระองค์เขียวเข้มแสนบางเบา ไม่เหมือนนางทัง้
ที่ สวมเสื้ อกันลมแต่ ลมหนาวและปุย หิมะกลับพัดพาเข้ าปาก
นางอยู่ตลอด

เซียวเหยี่ยนมองดูนางริมฝี ปากที่เหน็ บหนาวเสียจนเป็ น

สีม่วงคลา้ ของนาง ช่างเป็ นเรียวปากที่ดีโดยแท้

6
 หลายมาวันนี้ เฉินหรูอี้เรียนรู้ สายตาทอประกายอันลา้
ลึกนี้ ของเขาในหลายวันมานี้ ได้ดี ในใจอาจกาลังคิดเรื่องมิดีอนั
ใดอีกเป็ นแน่ เขาเหมือนเด็กน้ อยไม่มีผิด ดังน
่ ้าท่วมที่ ไหลบ่ามิ
อาจเก็บงาความรูส้ ึกที่ตนมีได้

หลังจากลา่ ลากับองค์จกั รพรรดิแล้ว เฉินหรูอี้กข็ ึ้นไปนัง่

บนเกี้ยวอย่างเบิกบานเพื่อเดินทางกลับยังตาหนักหย่งเล่อของ
นาง

ต าหนั ก หย่ ง เล่ อ หรื อ ในอดี ต คื อ ต าหนั ก ฉางชุ น มี พ ระ

สนมพานักอยู่สี่คน มีก้ฉู ายเหรินเป็ นผูด้ แู ลและเป่ าหลินอีกสาม
คน พวกนางล้วนมิได้พบองค์จกั รพรรดิมานานปี แล้ว ครัน้ ได้
ยินว่าซูเฟยคนใหม่กลับตาหนั กแล้วจึงรี บเข้าไปเยี่ ยมคารวะ
เฉินหรูอี้เพิ่งมาใหม่จึงมิอาจปัดทิ้งเจตนาดีของพวกนาง นางได้
มอบเบีย้ เล็กน้ อยให้แต่ละคนแล้วก็เรียกให้แยกย้ายกลับไป

เงินเบี้ยเหล่านั น้ ในสายตาผู้มีล้นอาจมินับเป็ นอันใดได้

แต่สาหรับพระสนมตา่ ศักด์ ิ เหล่านี้ กลับมิเคยได้พบเห็น แม้แต่
ขันทีเล็กๆ ไร้ซึ่งอานาจบารมีใดยังไม่เห็นพวกนางอยู่ในสายตา
เบีย้ เงินพวกนี้ มีค่าสาหรับพวกนางยิ่งนัก

7
 นางกานัลขันทีที่กรมวังส่งมาได้ทาความสะอาดตาหนัก
รอท่ าไว้นานแล้ว เมื่อเฉินหรูอี้เข้ามาทุกอย่างจึงพร้อมสรรพ
นางต้ องทาเพี ยงตรวจสิ่งของที่ องค์จกั รพรรดิพระราชทานให้
มาอย่างมากมายเก็บเข้าคลังเก็บของเท่านัน้

มิอาจมิเอ่ยถึงน้าพระทัยที่องค์จกั รพรรดิจางเหอ ทรงมีต่อ

นาง เพราะไม่เพียงเขียนสิ่งของพระราชทานในพระราชโองการ
มามากมาย แต่ยงั ส่งผูด้ แู ลอันดับสองแห่งตาหนักฉางเล่ออย่าง
เกิ่งจิ้นจงพร้อมด้วยนางกานั น้ ขันที อย่างละสี่ คนจากต าหนั ก
ฉางเล่อแก่นางอีกด้วย เห็นชัดว่าต้องการปกป้ องดูแลนางอย่าง
ถึงที่สดุ

องค์จกั รพรรดิและเฉินหรูอี้ต่างพอใจกันทัง้ สองฝ่ าย แค่

เกิ่งจิ้นจงก็ทาให้นางน้าตาไหลเป็ นสายธารอยู่ในใจแล้ว

ผู้ดูแลอันดับสองแห่ งตาหนั กฉางเล่ อนั น้ เป็ นผู้ที่ เ ฉินฮ

วายอบรมบ่มเพาะมากับมือ ความจริงนัน้ เขาเป็ นผู้มีชื่อมีสกุล
เป็ นหนึ่ ง ไม่ มี ส องในต าหนั ก ฉ่ า งเล่ อ อนาคตนั น้ ยาวไกลนั ก
เพี ย งแต่ เ ฉิ นฮวายบดบัง อยู่ ด้ า นหน้ าเพื่ อ ปิ ดบัง เขาจากคน
ทัง้ หลายเท่านั น้ ไม่มีผ้ใู ดทราบว่าที่ เขาถูกถีบกระเด็นออกมา
จากตาหนักฉางเล่อ เป็ นเพราะซูเฟยนัน้ ได้รบั ความโปรดปราน

8
อย่างมากหรือเขาไร้ซึ่งความหมายเป็ นคนไร้ตวั ตนไปแล้วกัน
แน่ …

ครัน้ ซูเฟยเข้าไปพานักอยู่ในตาหนักหย่งเล่อ ผู้คนทัง้ วัง

หลัง ล้ ว นเฝ้ าคอยดู ส ถานการณ์ อ ยู่ ต ลอด และ สนมจงแห่ ง
ตาหนักเหยาฮว๋าคือผูโ้ ผล่ศีรษะเป็ นคนแรก

ทว่าการกล่าวว่าพระสนมจงโผล่ศีรษะนั น้ ก็มิได้ถกู ต้ อง
นัก เพราะผู้ที่ไปตาหนักหย่งเล่อเพื่อขอเข้าพบนัน้ คือหยวนเป่ า
หลังจากสตรีสกุลจ้าวสิ้นไป พระสนมจงจึงไปเอ่ ยปากร้องขอ
ต่ อต่งกุ้ยเฟยให้หยวนเป่ าและหยวนสี่มาอยู่กบั ตน นายเก่าข้า
แก่จึงได้กลับคืนสู่ตาแหน่ งเดิม

เป็ นธรรมดาที่ เฉินหรูอี้จะยังคงรู้สึกหวาดหวันต่

่ อพระ
สนมจง นางมิอยากมีความเกี่ยวข้องอันใดกับตาหนักเหยาฮว๋า
จึงให้เกิ่งจิ้นจงไปพบแทน

ไม่ น าน เกิ่ งจิ้ น จงก็ น ากล่ อ งไม้ จ ัน ทน์ ก ลับ มาถวาย

รายงาน กล่องใบนัน้ แกะหงส์สลักมังกร เฉินหรูอี้เห็นแล้วรู้สึก
คุ้นตาอยู่หลายส่วน

9
 “ผู้ที่มานาความของพระสนมจงแจ้งว่า ทราบว่าหากมา
ด้วยตนเองเหนี ยงเหนี ยงคงมิยอมพบหน้ า นางเป็ นผูก้ ระทาผิด
แท้ๆ ทว่าหากผู้อื่นพบเห็นอาจเข้าใจผิดว่าเหนี ยงเหนี ยงนัน้ ไร้
ซึ่ ง เหตุ ผ ล จึ ง ได้ ต ัด สิ น ใจส่ ง นางก านั ล คนสนิ ทมาแทน” เขา
ค่อยๆ เปิดกล่องนัน้ ออกมา สายตานัน้ ลอบแอบมองปฏิกิริยา
ของซูเฟย

เป็ นมันจริงๆ อย่างที่คาดไว้

เฉินหรูอี้นึกขึ้นมาได้ นี่ เป็ นกล่องเครื่องประดับที่ นางคิด

จะขโมยมาเพื่อติดสินบนแก่ ขนั ที สองคนนั น้ ทว่ าเมื่ อเห็นว่ า
เป็ นผ้าเช็ดหน้ าปั กลายมังกรจึงมิได้นามาด้วย ภายหลังยังถูก
สนมจงขัดขวาง แม้แต่กล่องเงินทองของ ลา้ ค่ายังถูกนาง
ยึดไป

สิ่งที่ นอนแน่ นิ่งอยู่ภายในก็คือผ้าเช็ดหน้ าปั กลายมังกร

ห้าเล็บนัน้ เอง

*ทัง้ วันสิบสองชัวยาม1
่ ชัวยาม
่ = 2 ชัวโมงในปั
่ จจุบนั ใน
สมัยโบราณหนึ่ งวันมีทงั ้ หมด 12 ชัวยาม
่

10
 102 กัดไม่ปล่อย

“สนมจงทราบว่าสิ่งนี้ มีความหมายต่ อเหนี ยงเหนี ยงอย่าง

ไม่ธรรมดา จึงมิกล้าแย่งชิงของรักผู้อื่น ก่อนหน้ านี้ อยากส่งไป
ตาหนักฉางเล่อแต่กม็ ิ อาจเข้าไปได้ วันนี้ ทราบว่าเหนี ยงเหนี ยง
ย้ายมาตาหนักหย่งเล่อ จึงให้คนรีบนามาคืน เรื่องวันนัน้ เพราะ
เจ็บปวดจากการสูญเสี ยมิตรที่ ดี ความเสี ยใจและโทสะทาให้
พลาดพลัง้ ลงมื อหนั กไป นางแสดงออกว่ ายิ น ยอมให้ เ หนี ย ง
เหนี ยงลงโทษเช่นใดก็ได้เพื่อระบายโทสะของเหนี ยงเหนี ยง”

เกิ่งจิ้นจงพูดพลางใช้ สายตาลอบมองเฉินหรูอี้ไปพลาง
เห็น ได้ ช ัด ว่ า เหนี ยงเหนี ยงเดี ย ดฉั น ท์ พ ระสนมจง คิ้ ว เรี ย ว
งดงามนัน้ ล้วนขมวดเป็ นปมอยู่บนหน้ าผาก

เขาอยู่ในตาหนักฉางเล่อมานาน ความลับใดภายในวังมี
หรือที่ เขาจะไม่ทราบ ทว่าเรื่องราวของพระสนมจงกับเจ้านาย
ของเขาในยามนี้ นัน้ ก็มิใช่ความลับอันใด ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้คน
ทัววั
่ งหลังล้วนทราบกันดี ขุนนางใน ราชสานักไม่มีผใู้ ดไม่ทราบ
เรือ่ งที่พระสนมจงเข้าขัดขวางและตบตีสตรีสกุลเฉี ยนที่ยามนัน้
ยังเป็ นเพียงฉายเหริน แต่ตอนนัน้ สตรีสกุลเฉี ยนพัวกันถึงการ
ตายของสตรี ส กุล จ้ าว องค์จกั รพรรดิ ท รงกริ้ว เป็ นอย่ า งมาก

11
ผู้คนจึงเปิดตาข้างปิดตาข้างทาเป็ นมองมิเห็นและมิได้จดั การ
พระสนมจง

บัดนี้ ทุกอย่างเปลี่ ยนไปแล้ว สตรีสกุลเฉี ยนทะยานขึ้น

เหยียบเหล่าสนมที่ ทนทุกข์อยู่ในวังไว้ใต้ฝ่าเท้ า จากนางระบา
กลับกลายมาเป็ นซูเฟยหนึ่ งในสี่ พระชายาอันทรงเกียรติ สนม
จงกลัวซูเฟยแก้แค้นเอาคืนก็เป็ นเรื่องธรรมดา ยามนัน้ เขาเอง
ก็เห็นรูปโฉมอันงดงามของซูเฟยเหนี ยงเหนี ยงกับตาตน ทัวทั ่ ง้
หน้ าล้วนไม่มีที่ใดดี โลหิตเกรอะกรังเป็ นที่น่าเวทนายิ่ง

เขาติดตามองค์จกั รพรรดิมาได้สี่ห้าปี แล้ว ตัง้ แต่ ที่ทรง

ขึน้ ครองราชย์กร็ บั ใช้ปรนนิบัติพระองค์มาตลอด หากกล่าวถึง
รูปแบบที่ พระองค์โปรดปรานเขาเองก็ยงั มิอาจเข้าใจได้ แต่ละ
คราล้วนไม่เป็ นเช่ นเดี ยวกัน คล้ายทรงไม่มีข้อจากัดใด ทรง
โปรดปรานที่ อ่อนโยน เย็นชา ยัวยวนบาดตา
่ ไร้เดียงสา กล่าว
มาก ปนเปกัน ไปหมด ต่ อให้ ตี เ ขาสามไม้ ก็มิ อ าจบรรยายสิ่ ง
เหล่านี้ ออกมาได้

ทว่าเขากลับมิคาดคิดว่าสตรีสกุลเฉี ยนจะได้การโปรด
ปรานถึงเพียงนี้ นางทาให้องค์จกั รพรรดิทรงคลังไคล้่ หลงใหล
หนักหนา ที่ เขาทราบและเห็นนัน้ คือสตรีสกุลเฉี ยนผู้นี้ลุ่มหลง
ต่อองค์จกั รพรรดิของเขายิ่ง เป็ นเพียงสาวน้ อยที่กระโจนเข้าใส่
12
องค์จกั รพรรดิอย่างมัวเมาในรัก ความร้อนแรงดังเพล
่ ิ งนัน้ ของ
นางกลับ ท าให้ องค์จกั รพรรดิ ท รงตื่ น ตระหนกยิ่ง มิต้ องทอด
พระเนตรมองนาง แม้เพียงได้ยินนามเรียกขานก็ทรงรู้สึกปวด
พระเศียร หลบซ่อนด้วยความหวาดหวันแล้ ่ ว

ทว่าสุดท้าย.....กลับยินยอมให้ผอู้ ื่นกระโจนเข้าใส่

เกิ่งจิ้นจงไม่ทราบจริงๆ ว่าซูเฟยกลวิธีสูงส่ง ฝี มือแพรว

พราวหรือจักรพรรดิของเขาไร้ซึ่งคุณความดีมิอาจพึ่งพาอันใด
ได้กนั แน่

ผ้าเช็ดหน้ าในกล่องผืนนัน้ ในตาหนักฉางเล่อมีเก็บไว้ถึง

สองสามร้อยผืน เขาจะดูไม่ออกได้อย่างไรว่านี่ คือผ้าเช็ดหน้ า
ขององค์จกั รพรรดิที่สตรีสกุลเฉี ยนลอบเก็บไว้...องค์จกั รพรรดิ
ทรงเป็ นผู้แปลกพิกลอยู่บ้างเช่ นกัน แต่ ไหนแต่ ไรของใช้ ส่วน
พระองค์นัน้ มิเคยมอบให้ผใู้ ด

“เหนี ยงเหนี ยงคิ ดว่ า ควรส่ ง ไปตรวจพิ สู จ น์ ห รื อ ไม่

ขอรับ?” เขาเอ่ยถามเสียงเบา

เขาเข้ า วัง ตัง้ แต่ สิ บ ขวบ หลายสิ บ ปี มานี้ เ ห็น เรื่ อ งราว
สกปรกมามากมาย วังหลังแห่งนี้ มิได้สะอาดไปกว่าลาคลองที่

13
เน่ าเสี ยเท่ าใดนั ก ผู้อยู่ภายในวังมิมีจิตใจอยากทาร้ายผู้อื่นก็
นับว่าเป็ นพระโพธิสตั ว์แล้ว หากแม้แต่จิตใจที่ จะป้ องกันภัยยัง
ไม่มี ก็คงได้แต่พาตนเองไปตายเท่านัน้

เกิ่งจิ้นจงนามนี้ องค์จกั รพรรดิเป็ นผูป้ ระทานให้ ด้วยหวัง

ว่าเขาจะจงรักภักดี ต่อหน้ าที่ ไม่ทรยศต่ อพระมหากรุณาธิคุณ
ของพระองค์ เขาเองก็ คิ ดเช่ น นั ้น มาตลอด ติ ดตามองค์
จักรพรรดิล้วนทุ่มเทจิตใจเพื่อพระองค์ ติดตามซูเฟยก็ย่อมต้อง
แบ่งจิตใจส่วนหนึ่ งเพื่อซูเฟย หัวใจสีแดงสดนี้ ยงั คงภักดีต่อองค์
จักรพรรดิมิเสื่อมคลาย

เคลือบยาพิษในของใช้ส่วนพระองค์ ทัง้ ยังส่งมาให้ท่ามก

ล่างสายตาผู้คนทัง้ หลาย เชื่อว่าหากยังมีสติปัญญาก็คงมิกล้า
กระทาเช่นนัน้ เด็ดขาด

เฉินหรูอี้เ ชื่ อว่ าสนมจงเป็ นคนฉลาดผู้หนึ่ ง เมื่อยามนี้

นางโบยบินขึ้นที่ สูง สนมจงจึงหวันใจต่ ่ อเรื่องราวในอดี ต จึง
เป็ นฝ่ ายขออภัยก่อน

อย่างไรสตรีสกุลจ้าวก็ตายมาเดือนกว่าแล้ว เมื่อเวลา
ผ่ า นไปความสะเทื อ นใจของสนมจงก็ค่ อ ยๆ จื ด จางไปเป็ น
ธรรมดา ตอนที่ เฉินหรูอี้อยู่ในตาหนั กฉางเล่ อ สนมจงก็ฝาก
14
ความมาถึงว่ามี สิ่งของอยากมอบให้ นางกับมือไม่ใช่ แค่ เพี ยง
หนึ่ งครัง้ ยามนั น้ นางเป็ นเพียงนางกานัลจึงกลัวว่า สนมจงจะ
เจตนางลวงนางออกไปกระทาการอันไม่บริสุทธ์ ิ ใจ เช่นนัน้ นาง
คงมิไม่มีแม้กาลังจะต่อต้าน นางจึงหลีกเลี่ยงมาตลอด

นางย้ายเข้ามาในตาหนักหย่งเล่อเมื่อยามเที่ยง ยามบ่าย
ก็ส่งคนมาหานางแล้ว เรียกได้ว่ากัดไม่ปล่อยเลยจริงๆ

แต่ นางมิอาจเชื่ อใจสนมจง นางเลอะเลือนจนถูกทาให้

ตายมาแล้วไม่ใช่เพียงครังสองครั
้ ง้

“น าไปตรวจพิ สู จ น์ เ ถิ ด ” เฉิ นหรูอี้ เ อ่ ย ก าชับ “ตัง้ แต่ นี้

ต่อไป ไม่ว่าจะเป็ นผูใ้ ดที่มา ข้าล้วนไม่พบทัง้ สิ้น”

นางต้ องจัดการกับสิ่งของพระราชทานที่ องค์จกั รพรรดิ

ประทานให้อย่างตัง้ ใจ ดูสิว่าจะหาโอกาสใดนา ออกไปขายนอก
วัง แลกเป็ นตัว๋ เงิ น จ านวนหนึ่ งได้ บ้ า ง ตัง้ แต่ ที่ น างถูก องค์
จักรพรรดิริบเก็บสิ่งของเหล่านัน้ ไปจนหมด นางก็มกั จะรู้สึกไม่
วางใจเมื่อตนไร้เบีย้ ไว้ข้างกายตน

ผู้ใดจะทราบหากวันใดต้ องตายตกไปอี กครา ครัง้ หน้ า

สภาพการณ์จะเป็ นเช่นใด?

15
 บางที อาจยากจนข้นแค้นเช่ นกู้ฉายเหรินและ เป่ าหลิน
่ ง้ ร่างไม่มีเครือ่ งประดับแม้เพียงชิ้น แค่ตกรางวัลให้
ทัง้ สาม ทัวทั
สิบตาลึงก็สขุ ใจจนไม่ทราบทิศเหนื ออยู่ที่ใดแล้ว

ปั ญหาคือขันที ที่ช่วยนาสิ่งของไปขายนอกวังเป็ นหยวน

เป่ าและหยวนสี่ช่วยหาให้ บัดนี้ หากจะให้หยวนเป่ าและหยวนสี่
ช่วยนั น้ คงเป็ นไปมิได้ เช่ นนัน้ หาผู้ใดเล่า? ข้างกายยังมีขนั ที
ลาดับที่สองขององค์จกั รพรรดิคอยติดตาม....

เกิ่ ง จิ้ น จงรู้สึ ก ขนลุ ก ชี้ ช ัน ขึ้ น ในใจเมื่ อ ถูก แววตาแห่ ง

ความไม่พอใจที่ค่อยๆ เบนมาทางตนของเฉินหรูอี้จ้องมอง เขา
ถึงกับสันสะท้
่ านขึน้ มา

หากกล่าวไปนายของวังหลังก็คือต่งกุ้ยเฟย หลังจากเฉิน
หรูอี้ถกู แต่ งตัง้ เป็ นซูเฟยแล้วนั น้ ตามหลักวันถัดมาก็ควรต้ อง
ไปเยี่ยมคารวะกุ้ยเฟยตัง้ แต่เช้าตรู่ ทว่านางพานักอยู่ในตาหนัก
ฉางเล่อมาตลอด นางกานัลขันทีคอยรับใช้กย็ งั มิทนั ได้คดั เลือก
ให้ดี ข้ออ้างนี้ ขององค์จกั รพรรดิจึงทาให้เรือ่ งนี้ ต้องตกไป

ย้ายมาพานั กที่ ตาหนั กหย่งเล่อได้เป็ นวันที่ สองนั น้ ตรง

กับวันที่ ต้องไปตาหนักหย่งโซ่วเพื่อเยี่ยมคารวะพอดี เฉินหรูอี้
จึงนาเกิ่งจิ้นจงไปตัง้ แต่เช้าตรู่
16
 นางพานักอยู่ในตาหนักฉางเล่อเป็ นเวลาหนึ่ งเดือนกว่า
นอกจากจาเป็ นต้องติดตามองค์จกั รพรรดิไปวังหลังแล้วเวลา
อื่ น ก็มิ เ คยเหยี ย บย่ า งเข้ า วัง หลัง แม้ แ ต่ ก้ า วเดี ย ว ทว่ า นางก็
ทราบดีถึงท่าทีที่วงั หลังนัน้ มีต่อนาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนาง
ถูกแต่งตัง้ ให้เป็ นพระชายา พระราชโองการนี้ ต่างประกาศไปทัว่
่ อที่ระเบิดก็มิปาน ความอิจฉาริษยาแค้นเคือง
หล้า วังหลังดังหม้
ต่างพลุ่กพล่าน

เดิมนางคิดจะไปก่อนเวลาหนึ่ งถ้วยชา เพื่อมิให้อปุ สรรค

ระหว่ า งทางท าให้ ไ ปถึ ง ช้ า กว่ า เวลา ผู้อื่ น จะได้ มิ คิ ด ว่ า นาง
เจตนาเล่นแง่

เรื่องเล่นแง่นัน้ หรือ เวลายังอี กยาวไกล มิรีบร้อนในวัน

ครึง่ วันนี้ หรอก

ผู้ใดจะล่วงรู้เมื่อนางไปถึงตาหนักหย่งโซ่ ว บรรดาเหล่า
สนมกลับมากันพร้อมเพรียงอยู่ที่นัน่ แล้วตัง้ แต่ เช้ าตรู่สายตา
ทุกดวงล้วนส่องประกายพราวระยับ แววตาท่าทางการเคลื่อน
ไหวต่างๆ ของพวกนางคล้ายกาลังจะไปออกรบฆ่ าฟั นศัตรูให้
ตายในคราเดียวก็มิปาน

17
 ความจริง หากกล่ าวถึ งสตรี สกุลเฉี ยนที่ ถกู แต่ งตัง้ เป็ น
ซูเฟยคนใหม่ผ้นู ี้ นัน้ ตาแหน่ งที่ก้มหน้ าไม่เห็นแต่เงยหน้ ากลับ
พบนี้ ยังจะมีผใู้ ดมิเคยเห็นนางบ้างเล่า?

ทว่ าพวกนางก็อดแปลกใจมิได้ สตรี ผ้คู อยระรานจ้าว

เสียนเฟยประหนึ่ งไก่ชนอยู่ถึงสองครัง้ สามครา ทัง้ ยังขวางทาง
สกัดกัน้ จ้าวเสี ยนเฟยในห้ องรับรอง ลงมือวิวาทต่ อหน้ าผู้คน
มากมาย เกือบทาตนเองตายไปเพื่อพิสูจน์ ความบริสุทธ์ ิ ในครัง้
นี้ เหตุใดจึงทาให้ องค์จกั รพรรดิผ้เู ห็นตาแหน่ งเป็ นดังพระชน
่
ชีพนัน้ ยินยอมพระราชทานตาแหน่ งพระชายาให้นางผู้มีพื้นเพ
เป็ นเพียงนางระบาชัน้ ทาสผูน้ ี้ ได้?

นางมีสามเศี ยรหกกร เป็ นสิ่งพิเศษหนึ่ งเดี ยวในวังหรือ

องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานผู้บ้าบิ่นกล้าหาญชอบวิวาทเช่น
นางกระนัน้ หรือ?

ย้อนนึ กถึงคราแรกที่ จ้าวเสียนเฟยให้คนตบเหล่าสนมที่

กล่ า ววาจามากความนั ้น ไปถึ ง สิ บ กว่ า คน นางก็ไ ด้ ร บั ความ
โปรดปรานอย่างมิเสื่ อมคลาย สตรีสกุลเฉี ยนลงมือวิวาทต่ อ
สตรีสกุลจ้าวจนเกือบเข้าไปพัวพันกับคดีการตายนัน้ ก็มิใช่เรื่อง
เท็จ ทว่าบัดนี้ นางกลับอยู่ภายใต้คนผู้เดียวแต่ อยู่เหนื อคนนั บ
หมื่น จากเรื่องราวทัง้ หมดนี้ หากพวกนางรวบรวมความกล้า
18
กาจัด สตรี ส กุล เฉี ย น ก็ส ามารถขึ้น เป็ นพระสนมที่ ท รงโปรด
ปรานได้เช่นกันใช่หรือไม่?

19
 103 อิจฉาริษยาอาฆาต

กฎของต าหนั กหย่ ง โซ่ ว คื อต้ องมาเยี่ ย มคารวะในยาม

เฉิน* บริวารล้วนคุ้นเคยแล้วกับเหตุการณ์ เช่นนี้ แต่เมื่อบรรดา
สนมต่ างมาร่วมตัวรออยู่นอกตาหนั กอย่างพร้อมเพรียงก่อน
เวลาถึงครึ่งชัวยาม
่ จึงทาให้รสู้ ึกไม่ค้นุ ชินอยู่บา้ ง

เคราะห์ดีที่ก้ยุ เฟยมีพระกรุณาอย่างยากจะหาได้สกั ครัง้

หลังจากทราบเรือ่ งก็ให้เชิญคนเข้าไปในตาหนักทันที

บริวารแห่ งตาหนั กหย่งโซ่ วจึงผ่อนลมหายใจออกมาได้

เพราะสายตาที่เหลือบมองซูเฟยดังเป้ ่ าเคลื่อนที่กม็ ิ ปาน นัน้ เอง
เมื่อนางอยู่ที่ใดสายตาดุจคมดาบของเหล่าพระสนมก็พุ่งสวบ
สาบไปที่ตรงนัน้ พวกเขากังวลใจจริงๆ แน่ นอนว่ามิใช่เป็ นห่วง
บรรดาพระสนมที่โกรธเคืองเสียจนนัยน์ ตาแดงกา่ เหล่านี้ จะฉี ก
ทึ้งร่างซูเฟย ทว่าพวกเขากลับกังวลว่าสายตาที่ทาให้ซูเฟยรูส้ ึก
ไม่สบายตัวเหล่านี้ จะถูกซูเฟยวิวาทลงมือเหมือนคราที่ผิดใจกับ
จ้ า วเสี ย นเฟย หากเกิ ด เหตุ ชุ ล มุ น วุ่น วายแล้ ว พวกเขาตอบ
สนองช้าเข้าไปห้ามปรามไม่ทนั ปล่อยให้เหล่าพระสนมก่อเหตุ
ตบตีกนั ขึน้ พวกเขาจะรับผิดชอบอย่างไรไหว

20
 ครัน้ บรรดาสนมเข้าไปในตาหนั กก็แบ่งกันนั ง่ เป็ นสอง
แถว เฉินหรูอี้นัง่ เก้าอี้แรกสุดฝัง่ ด้านซ้าย และพระสนมโหลวผู้
อยู่สานักของต่งกุ้ยเฟยอย่างไม่เปลี่ยนใจไปที่ใดนัน้ นัง่ ตาแหน่ ง
ที่ หนึ่ งอยู่ฝัง่ ด้านขวา ผู้นัง่ ติดจากนางคือพระสนมหวังผู้สองตา
ไร้แวว เห็นชัดว่าสติกาลังเลื่อนลอย เพียงมองก็ร้วู ่าอ่านตารา
มาจนดึกดื่น

ระยะนี้ ความสัมพันธ์ขององค์จกั รพรรดิและเหล่าขุนนาง

ต่างผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ขุนนางหลายคนจึงเอ่ยถึงการแต่งตัง้
ไท่ จื่อ* ต่ งกุ้ยเฟยจึงมีท่าที ภาคภูมิใจยิ่ง ทัวทั
่ ง้ ร่างจึงเปล่งปลัง่
ไปด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล

กฎมณเฑี ย รบาลของราชวงศ์ต้ า จิ้ น ว่ า ด้ ว ยเรื่ อ งการ

แต่ ง ตัง้ ไท่ จื่ อ นั ้น หากมี ตี๋ * ก็แ ต่ ง ตัง้ ตี๋ หากไร้ ตี๋ ก็แ ต่ ง ตัง้ จ่ า ง*
ตาหนักกลาง*ของจักรพรรดิจางเหอนัน้ ว่างเปล่า ทัวทั ่ ง้ วังหลัง
มีเพียงต่งกุ้ยเฟยที่มีหน่ อเนื้ อเพียงหนึ่ งเดียวของตระกูลเซียว

จัก รพรรดิ พระองค์ ก่ อ นทรงมี ร ัก เดี ย วลึ ก ซึ้ ง ทรงมี

พระโอรสหนึ่ งพระองค์และพระธิดาสามพระองค์ ทว่ ากลับมี
พระโอรสหนึ่ งพระองค์และพระธิดาพระหนึ่ งองค์ที่เจริญ เติบโต
ขึน้ มาได้

21
 จักรพรรดิจางเหอมี พระประสูติจากตาหนั กกลาง เป็ น
ทัง้ ตี๋ และจ่าง พระชมมายุไม่ถึงสองพรรษาก็ได้ รบั การแต่ งตัง้
เป็ นไท่ จื่ อ ยามนี้ อ งค์ช ายใหญ่ มี พระชนมายุไ ด้ สี่ พ รรษาแล้ ว
การแต่งตัง้ เป็ นองค์ชายรัชทายาทนัน้ มิใช่เรื่องกะทันหันแม้แต่
น้ อย แม้นจะเข้าใจดีว่าเรื่องราวต้องเป็ นเช่นนี้ แต่ต่งกุ้ยเฟยก็ก
ระวนกระวายอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ เกรงแต่ ว่าเป็ ดที่ ยงั ตก
มาไม่ถึงปากจะกระพือปี กบินหนี ไปเสียก่อน

ในราชสานักยามนี้ มีผ้คู นที่ มิอาจทนต่อพฤติกรรมโปรด

ปรานกระทาเรื่องเสี่ยงอันตรายขององค์จกั รพรรดิได้อีกต่ อไป
การแต่งตัง้ องค์ชายรัชทายาทแต่เนิ่นๆ จะสามารถทาให้ราษฎร
รู้สึกวางใจ เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงเห็นด้ วย ข่าวคราวนี้ จึงได้
แพร่ออกไปเพื่อแสดงถึงพระประสงค์ของพระองค์ หากนางคาด
เดามิผิด หลังจากงานพระราชพิธีเฉลิมพระชนมพรรษาผ่านพ้น
ไปจึงจะกาหนดวันแต่งตัง้ ไท่จื่อ

ระยะหลังนี้ ต่งกุ้ยเฟยอารมณ์ ดีดุจกาลังล่องลอยอยู่บน

ท้ องนภาก็มิปาน รอบตัวล้วนมีแต่ สายรุ้ง สดใสสวยงามเป็ น
ที่สดุ

บัดนี้ ซูเฟยได้รบั ความโปรดปรานจากองค์จกั รพรรดิกว่า

ผู้ใดในวัง หลัง เป็ นหนึ่ ง ไม่มีส อง แน่ น อนว่ า ต่ ง กุ้ย เฟยคงไม่
22
ชอบใจนั ก ทว่างานพระราชพิธีเฉลิมพระชนมพรรษาใกล้ เข้า
มาแล้ว นางไม่มีอารมณ์ จะต่อปากกับซูเฟยในยามนี้ เสี ยหรอก
รอให้บุตรชายนางได้กลายเป็ นรัชทายาทผู้สืบทอดราชบัลลังก์
เสียก่อน ถึงตอนนัน้ นางยังต้องไยดีต่อซูเฟยหรือ จะยังอ่อนข้อ
ให้ซูเฟยหรือ?

น่ าเสียดายที่สนมลู่ตายไปเสียก่อน มิเช่นนัน้ โรคตาแดง*

ของนาง เห็นองค์จกั รพรรดิโปรดปรานผู้ใดก็พร้อมจะฆ่ าคนผู้
นัน้ ช่วยลดความกังวลให้นางไปไม่ร้ตู งั ้ เท่าใด สวรรค์คงอิจฉา
ความเพียบพร้อมของตน ต่งกุ้ยเฟยคิดอย่างเสียดายอยู่ภายใน
ใจ

แต่ ไ หนแต่ ไ รเมื่ อ มี น างอยู่ ทุ ก สายตาจะเล็ง มาที่ น าง

อย่ างแน่ น อน แต่ บ ดั นี้ ต่ ง กุ้ย เฟยเหลื อบเห็น สายตาที่ เ ต็มไป
ด้วยความอิจฉาริษยาอาฆาตของพระสนมทุกคนเพ่งตรงไปที่
ซูเฟยที่ นัง่ อยู่ด้านซ้ายของนาง แต่กลับมิได้มีโทสะแฝงอยู่เลย
แม้แต่น้อย นางอยากจะให้มีใครสักคนอดใจไม่ไหวจนลงมือ ไม่
ว่ามันจะสะเทื อนต่ อตาแหน่ งซูเฟยหรือไม่ อย่างน้ อยก็ทาให้
ผูค้ นได้คลายโทสะลงบ้าง

23
 มิใช่นางดูแคลนคนเหล่านี้ แต่กระทังความกล้
่ าหาญแม้
เพียงสองส่ วนของสนมลู่กย็ งั ไม่มีเลย พวกนางได้แต่ ก่นด่าใน
ใจ ใช้สายตาฉี กทึ้งเพื่อปลุกปลอบใจตนเอง

ทัง้ ห้องมีเพียงของเสีย！

ภายในตาหนักนัน้ ทุกคนจิตใจรุ่มร้อนดุเดือด สายตามุ่ง

มาดอาฆาต แต่ บ รรยากาศโดยรวมภายใต้ การนาของต่ งกุ้ย
เฟยนัน้ การสนทนาถามตอบนับว่าเรียบสงบดียิ่ง

เฉินหรูอี้เดิมมิได้คิดจะวิ่งมาตาหนักหย่งโซ่วเพื่อก่อเรื่อง
ทัง้ ที่เพิ่งถูกแต่งตัง้ ได้เพียงไม่กี่วนั บรรดาพระสนมก็มิโง่เขลาถึง
ขัน้ เอาไข่ ไ ปทุ บ หิ น บัง อาจไปยัวแหย่ ่ ซู เ ฟย ไม่ ต้ อ งกล่ า วว่ า
ฐานะมิอาจเที ยบนาง แม้แต่ ฝีมือการวิวาทประหนึ่ งไก่ชนนั น้
ของนาง พวกตนยังนับว่าตามติดไม่เห็นฝุ่ นด้วยซา้

“ด้วยพระราชพิธีเฉลิมพระชนมพรรษาที่ กาลังจะจัดขึ้น
ทาให้เปิ่นกงยุ่งยากกับการจัดการดูแลวังหลัง น้ องซูเฟยได้รบั
การแต่งตัง้ ในครัง้ นี้ เปิ่นกงยังมิได้ส่งของขวัญแสดงความยินดี
ด้วยซา้ ”

24
 ต่ ง กุ้ย เฟยยิ้ ม พลางกล่ า วว่ า “ไม่ ท ราบน้ องสาวอยาก
ฉลองเช่นไรหรือ? หากน้ องสาวมิรงั เกียจเปิ่นกงขอเสนอเช่นนี้
แล้วกัน ให้เปิ่นกงออกหน้ าช่วยน้ องสาวจัดโต๊ะอาหารสักหลาย
โต๊ะเพื่อฉลองเสี ยหน่ อย นานแล้วที่ วงั ของเราไม่มีการแต่งตัง้
พี่ ส าวน้ องสาวเลย เราเลื อ กสัก วัน มาร่ ว มฉลองกัน ให้ ส นุ ก
สนานเสี ย หน่ อ ยเถิ ด หากน้ อ งสาวไม่ ค ดั ค้ า น ก็ต กลงตามนี้
แล้ว”

ฝูงชนล้วนพุ่งสายตาประหลาดใจแฝงด้วยแววดูแคลน
เหลี ย วมองไปยัง ต่ ง กุ้ย เฟย ยัง มิ ท ัน รบก็ข อสงบศึ ก เสี ย แล้ ว
ความองอาจผึง่ ผายที่มกั ปฏิบตั ิ ต่อพวกนางหายไปไหนเล่า ครัน้
พบกับซูเฟย ท่าทางแข็งกร้าวพูดหนึ่ งไม่มีสองนัน้ ก็ถกู สุนัขกิน
ไปแล้วหรือไร?！

ต่ ง กุ้ย เฟยหัว เราะเยาะอยู่ภ ายในใจ เมื่ อ เห็น พวกนาง

อยากให้ตนลงมือฉี กทึ้งซูเฟย หากนางมิกระทา ก็ถือว่านางนัน้
ขี้ขลาด

ตนเองกัดฟั นด้ วยความแค้ นเคื องจนเจ็บ ไปหมด ทว่ า

กลับหวังให้นางขยา้ ซูเฟย...นางดูเหมือนคนโง่หรืออย่างไร? ถึง
จะได้โผล่ศีรษะออกหน้ าในสถานการณ์ที่ไม่อาจได้รบั ประโยชน์
อันใดเช่นนี้
25
 บุตรชายของนางกาลังจะได้รบั แต่ งตัง้ เป็ นไท่ จื่อ เป็ นผู้
สืบทอดราชบัลลังก์ในอนาคต นางยังต้องมาทะเลาะเบาะแว้ง
เล็กๆ น้ อยๆ เพราะความหึงหวง เข้าร่วมการ ละเล่นของเด็กๆ
เช่นนี้ งนั ้ หรือ?

ผู้อื่นไม่เข้าใจทว่าเฉินหรูอี้มีหรือจะไม่เข้าใจความหมาย
ของต่ งกุ้ยเฟย เมื่อนางได้เลื่อนขัน้ เป็ นซูเฟย การให้นางเลี้ยง
ฉลองในตาหนักหย่งเล่อของตนก็นับว่าเป็ นความใจกว้างเหลือ
คณาแล้ ว ทว่ า ต่ ง กุ้ย เฟยกลับ ออกหน้ าจัด งานเลี้ ย งให้ ด้ ว ย
ตนเองเพื่อจะได้ แสดงให้ องค์จกั รพรรดิได้ เห็นว่ านางมี น้ าใจ
กว้ า งขวาง วัง หลัง รัก ใคร่ ก ลมเกลี ย ว แต่ ค วามเป็ นจริ ง คื อ
ต้องการกดนางให้อยู่ภายใต้อาณัติตน แสดงให้ผ้คู นในวังหลัง
เห็นว่าต่งกุ้ยเฟยยังคงเป็ นหนึ่ งไม่มีสอง

เฉิ นหรูอี้ ก ลับ มิ ต้ อ งการฉี ก ทึ้ ง ดึ ง หน้ า กับ ต่ ง กุ้ย เฟยใน

ยามนี้

พระสนมลู่ผ้ทู ี่ น่าสงสัยว่าอาจจะฆ่านางนัน้ ได้ตกหุบเขา

ตายไปเสียแล้ว อันดับสองก็เหลือเพียงต่งกุ้ยเฟยแล้ว

26
 นางไม่อาจตัดสินใจว่ าใครเป็ นศัตรูอย่ างมักง่ายและมิ
อาจแก้แค้นตามใจชอบ ทว่าหากเป็ นความจริงแม้นเป็ นต่ งกุ้ย
เฟยนางก็มิยอมออมมือให้เด็ดขาด

“จะกล้ าให้ พี่ ส าวสิ้ น เปลื องได้ อย่ างไร” เฉินหรูอี้กล่ าว

อย่างถ่อมตน

เห็นซูเฟยมิได้กล่าวปฏิเสธ รอยยิ้มบนใบหน้ าของต่งกุ้ย

เฟยก็ยิ่งกดลึกขึน้ นับว่านางยังรูจ้ กั กาลเทศะ

“พวกเราล้วนเป็ นพี่น้องยังจะกล่าว นี่ ของเจ้านัน่ ของข้า

อัน ใดกัน เล่ า เช่ น นั น้ ตกลงตามความเห็น ข้ า หากข้ า จัด การ
เรื่องสถานที่ และอื่นๆ เรียบร้อยแล้วสามวันให้หลังจะส่งเที ยบ
เชิญให้ พวกเจ้าทุกคน ตกลงตามนี้ ขอให้ ทุกคนมาร่วมฉลอง
ให้กบั น้ องเฉี ยน ไม่ว่าผูใ้ ดก็ไม่อาจขาดหาย”

“เช่นนัน้ ก็ขอบคุณพี่สาวแล้ว”

เชอะ！

27
 คาสนทนาเจ้าๆ ข้าๆ ระหว่างกุ้ยเฟยและซูเฟยนัน้ แทบ
ทาให้เหล่าพระสนมอาเจียนเอาอาหารของคา่ คืนก่อนออกมา
เสียแล้ว จอมปลอม ช่างดูจอมปลอมยิ่งรูห้ รือไม่！

เมื่อสนทนามาถึงตรงนี้ แล้ว ต่งกุ้ยเฟยก็รสู้ ึกว่าละครฉาก

นี้ ลงตัวอย่างยิ่ง จึงบอกกล่าวให้พระสนมทัง้ หลายแยกย้ายกัน
ได้

เฉิ นหรูอี้ มี ต าแหน่ ง สู ง ที่ สุด จึ ง เดิ น ออกมาเป็ นคนแรก

ครัน้ เมื่อนางเดินออกมาจึงพบว่าด้ านนอกมี หิมะโปรยตัง้ แต่
เมื่อใดไม่ร้ไู ด้ ทว่าก็มิได้หนักไปกว่าหิมะผะแผ่วของเมื่อวานสัก
เท่าใด พวกนางเข้าไปในตาหนักไม่ถึงครึ่งชัวยาม ่ บนพื้นก็ปก
คลุมด้วยหิมะขาวเป็ นชัน้ บางๆ แล้ว

เกิ่ ง จิ้ น จงผูก เสื้ อ คลุ ม กัน ลมให้ น างด้ ว ยตัว เองผู้ห นึ่ ง
น าหน้ า ผู้ห นึ่ ง ตามหลัง เดิ น ออกมาจากต าหนั ก หย่ ง โซ่ ว เพิ่ ง
ย่ า งเท้ า ก้ า วออกไปข้ า งหน้ าก็ไ ด้ ยิ น เสี ย งแหบต่ า ของสตรี
ตะโกนขึ้น “ซูเฟยเหนี ยงเหนี ยง ขอเหนี ยงเหนี ยงหยุดเท้าก่อน
！”

“เหนี ยงเหนี ยง คล้ายว่ามีคนเรียกท่านอยู่ด้านหลังนะพ่ะ

ยะค่ะ” เกิ่งจิ้นจงหันกลับไปมองคราหนึ่ ง พบว่าด้านหลังมีพระ
28
สนมสวมอาภรณ์ สี เ ขี ย วเร่ง รุด ตามมาดัง คาด จึ ง รี บ ร้อนเอ่ ย
ปากเตื อ น ทว่ า กลับ เห็น เฉิ นหรูอี้ เ ม้ ม ปากเป็ นเส้ น ตรง ใช้
สายตาคล้ายก่นด่ามองมาที่เขาคราหนึ่ ง

หากจะเดินต่อไปในเวลานี้ กค็ งมิทนั เพราะเงาร่างสีเขียว

นัน้ ได้เดินมาหยุดตรงหน้ าเสียแล้ว

*****ยามเฉิน เป็ นช่วงเวลา 7.00-8.59 น.

*****ไท่จื่อ องค์ชายรัชทายาทผูส้ ืบทอดราชบัลลังก์

*****ตี๋ คือบุตรชายของภรรยาเอก ในที่นี้คือหวงโฮ่ว

*****จ่าง คือบุตรชายคนโต ไม่ว่าจะเกิดกับภรรยาคนใดก็

ตาม

*****ตาหนักกลาง เป็ นที่ พานักของหวงโฮ่ว เมื่อกล่าวถึง

ตาหนักหลังโดยมากจึงหมายถึงหวงโฮ่ว

*****โรคตาแดง มี ส องความหมาย นอกจากหมายถึ ง

โรคติดต่อชนิดหนึ่ งแล้วยังหมายถึงคนที่ชอบอิจฉาริษยาผูอ้ ื่น
29
 104 สิ้นใจอีกครา

เมื่อคนเดินมาใกล้ตรงหน้ า เกิ่งจิ้นจงก็ได้ร้วู ่าตนทาเรื่อง

ที่โง่เขล่าเพียงใด

ซูเฟยสามารถปรนนิบัติองค์จกั รพรรดิที่ประเดี๋ ยว พยัก

พระพักตร์ ประเดี๋ยวส่งเสียงจิ๊จะ๊ ในพระโอษฐ์ ผู้มีความวิปลาส
ไปถึงครึ่งให้พอพระทัยได้นัน้ จักต้องเป็ นผู้ร้ดู ูสีหน้ า หูไวตาไว
เป็ นแน่ เสียงตะโกนนัน้ ดังเสียจนนึ กว่ามาร้องอยู่ข้างหู นางจะ
มิได้ยินได้อย่างไร?

คาดว่าความทรงจาที่ ถกู ตบตี นัน้ ต้ องฝังรากลึกยิ่ง เสี ยง

ของพระสนมจงคงประทับตราตรึงในหัวมาตลอดครัน้ ได้ยินก็
ทราบทันที ว่าเป็ นนาง ดังนัน้ จึงสาวเท้าก้าวเร็วขึ้นเพื่อรีบไปให้
ถึงเกี้ยว แสร้งทาเป็ นมิได้ยินแล้วจากไปเสีย

เขาคล้ายกับเห็นเงาร่างสีเขียววิ่งผ่านไปท่ามกลางหิมะที่
โปรยปรายลงมาจากท้ องนภา พริบตา พระสนมจงก็มายืนอยู่
หน้ าซูเฟยแล้ว ความเร็วของพระสนมจงนัน้ สามารถเข้าแข่งขัน
การวิ่งได้เลยทีเดียว

30
 เชี่ ย เซิน ขอเสี ย มารยาท ขวางทางเหนี ย งเหนี ย งแล้ ว ”
สนมจงหอบหายใจเล็กน้ อย ย่อกายคารวะนาง “หวังว่าเหนี ยง
เหนี ยงจะมิถือสา”

เฉินหรูอี้สงั เกตเห็นพระสนมจงที่ นัง่ อยู่ฝัง่ ตรงข้ามนาง

ตัง้ แต่ อยู่ในตาหนั กแล้ว ใบหน้ าดูซีดเซี ยวเล็กน้ อย สองแก้ ม
ตอบ นั ยน์ ตาเม็ดซิ่งส่ องประกายจนคนต้ องตกใจ ใบหน้ าไม่
แสดงความรู้สึ ก ใด นั ง่ อยู่ ใ นต าแหน่ งเดิ ม อย่ า งไม่ แ ม้ แ ต่ จ ะ
สอดแทรกวาจา ทว่ า กลับ ให้ ค วามรู้สึ ก ว่ า นางตัง้ ใจฟั ง อย่ า ง
จริงจังยิ่ง ผู้อื่นพูดกล่าวนางก็นัง่ ฟั งทัง้ ยังพยักหน้ ารับได้ อย่าง
เหมาะเจาะ

นางใส่ เสื้อคลุมตัวใหญ่สีเขียวเข้ม ชายอาภรณ์ ปักดอก

เหมยงดงาม เสื้อคลุมตัวใหญ่นัน้ ห่อหุ้มร่างนางไว้มิดชิด มีเพียง
ใบหน้ าเล็กที่ โผล่พ้นออกมาด้านนอก ดูซูบผอมกว่าเมื่อครู่ที่
อยู่ในตาหนั กเสี ยอี ก คล้ายกับว่าด้านในที่ ผืนผ้าห่ อหุ้มไว้เป็ น
เพียงท่อนไผ่ที่ทงั ้ สัน้ และเล็กกระนัน้

หิมะยิ่งตกยิ่งหนัก ทว่าลมกลับมิได้กรรโชกเท่าใดนัก มิ
เช่นนัน้ หากมีลมพายุหมุนพัดผ่านมาก็ไม่แน่ ว่าอาจหอบเอาร่าง
นางลอยไปด้วย

31
 เฉินหรูอี้กล่าวในใจว่า ที่ข้าถือสามีเพียงเรื่องที่เจ้าเข้ามา
ขวางทางข้างัน้ เหรือ?

ในยามที่นางเป็ นสตรีสกุลจ้าว พระสนมจงก็ค่อยตามติด

นางไม่ยอมห่าง หรือแม้ยามนี้ ที่นางตบตีคนแล้วมาตามร้องขอ
คืนดี ในใจเฉินหรูอี้กม็ กั เกิดอาการหวาดหวันต่
่ อพระสนมจง
อย่างมิอาจห้ามได้

ตอนที่ พระสนมจงตบตี สตรีสกุลเฉี ยน นางยังมิได้มาอยู่

ในร่างนี้ ซึ่งนับว่านัน้ เป็ นระบายโทสะแทนนาง นางคงมิไปคิด
แค้น ทว่าสนมจงแห่งตาหนักเหยาฮว๋ากลับมิยอมรามือ คล้าย
กลับจะต้ องโขกศี รษะกล่าวขอขมาต่ อนางให้ ได้ ทัง้ ส่ งคนมา
บอกต่ อวาจา ทัง้ นาผ้าเช็ดหน้ าขององค์จกั รพรรดิที่สตรีสกุล
เฉี ยนซ่อนไว้มาคืนพร้อมขอสมานฉันท์

เรื่องอื่นๆ นัน้ เฉินหรูอี้กค็ ร้านจะไปใส่ใจ กระทังอารมณ์

่
ที่ จะแก้แค้นเอาคืนสนมจงนัน้ นางล้วนไม่มี แค่อยากหลบห่ าง
ให้ไกลจากนางที่สดุ

“หิมะตกหนักเข้าทุกที เราอย่าได้ขวางประตูตาหนักเลย
วันหลัง....ค่อยสนทนากันเถิด” เฉินหรูอี้โบกสะบัดมือ แล้วหมุน
ตัวเดินลงบันไดจากไป
32
 ในวังหลังบัดนี้ นอกจากต่งกุ้ยเฟยแล้วเฉินหรูอี้เป็ นผู้ที่มี
บรรดาศัก ด์ ิ สู ง สุ ด อ านาจบารมี ม ากหลายเมื่ อ นางยื น อยู่
ด้านหน้ าก็ไม่มีผใู้ ดกล้าเดินผ่านนาง ได้แต่รอให้นางเดินลงจาก
บันไดตาหนักหย่งโซ่วไปก่อน มีเพียงพระสนมหวังที่ง่วงงุนเสี ย
จนแทบลืมตาไม่ขึ้นแล้วผู้นัน้ ที่ เดินขึ้นเกี้ยวตาหนักตนกลับไป
แล้ว

พระสนมคนอื่นๆ เห็นพระสนมจงและซูเฟยอยู่ด้วยกันก็
ล้วนผ่อนฝี เท้ าให้ช้าลง จากขัน้ บันไดไปจนถึงเกี้ยวที่ เรียงราย
กันอยู่เป็ นทิวแถวนัน้ ก็มินับว่าไกลนัก ทว่าเท้าเล็กๆ เหล่านัน้
กลับคล้ายถูกเชือกตรึงไว้ให้หยุดนิ่งอยู่บนพื้นที่ปกคลุมไปด้วย
หิมะกระนัน้

พระสนมจงเดิ น ติ ด ตามหลัง เฉิ นหรูอี้ ไ ป เดิ น ไปพลาง

กล่าวไปพลางว่า “เชี่ยเซินทราบดีว่าได้ทาผิดไปแล้ว มิบงั อาจ
ขอให้เหนี ยงเหนี ยงอภัยให้ เพียงแค่อยากกล่าวขออภัยต่อหน้ า
สักครัง้ ให้ จิตใจได้สงบลงบ้าง ไม่ว่าเหนี ยงเหนี ยงจะลงทัณฑ์
เช่นใด เชี่ยเซินล้วนน้ อมรับทุกประการ”

“ไม่ มี ผ้ใู ดกล่ า วว่ า จะลงทัณ ฑ์เ จ้ า เสี ย หน่ อ ย เจ้ า มิ ต้ อง

ร้อนรนจนต้องมาขวางอยู่หน้ าตาหนักหย่งโซ่วเช่นนี้ อย่าได้มา
ทาเป็ นเว้าวอนเปิ่นกงให้ ผ้คู นมากมายมาคอยมุงดู” เฉินหรูอี้
33
หยุดเท้าลงโดยพลัน หมุนกายหันไปมองสนมจงที่ ถกู เกิ่งจิ้นจง
ขวางไว้ ด้ า นหลัง “เปิ่ นกงไม่ ส นว่ า เจ้ า จะมี ค วามจริ ง ใจหรื อ
แกล้งแสร้งทา เรื่องที่ผา่ นไปแล้วก็ให้ผ่านไป เปิ่นกงคร้านจะไป
คิดเล็กคิดน้ อยกับเรือ่ งนี้ อย่างไม่มีวนั จบสิ้น...”

“เหนี ยงเหนี ยงน้ าใจยิ่งใหญ่ดุจมหาสมุทรเชี่ ยเซินกลับ

ละอายใจจนไม่อาจให้อภัยตนเอง”

สนมจงก้มหน้ างุด มิรอให้เฉินหรูอี้กล่าวจบก็เอ่ยตัดบท

นางขึ้นเสี ยก่ อน พลันคุกเข่าลงบนพื้นดังพลัก่ น้ าตาลอบซึ ม
ออกมา “เชี่ยเซินขอกล่าววาจาอาจเอื้อม จ้าวเสียนเฟยกับเชีย
เซินเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาก่อน สัมพันธ์พี่น้องลึกซึ้ง ครัน้
เชี่ ยเซินเห็นจ้าวเสี ยนเฟย...มีสภาพเช่นนั น้ เชี่ ยเซินจึงร้อนใจ
จนเสี ย การควบคุม จึ ง ได้ ล่ ว งเกิ น ต่ อ เหนี ยงเหนี ยง เชี่ ย เซิ น
เสียใจมาจนถึงบัดนี้ ”

เสี ยใจ...ที่ มิได้ลงมือฆ่ าสตรีสกุลเฉี ยนให้ ตายเสี ยตัง้ แต่

ตอนนัน้ สินะ?

เฉินหรูอี้ย่นหน้ าผากเล็กน้ อย นางทราบว่าพระสนมจง

เป็ นผู้มีส ติปัญญาฉลาดเฉี ยบแหลม ยามนั น้ ที่ เข้ าร่วมห้าหัน่
ภายในวังก็ทาเพื่อสตรีสกุลเฉี ยน มิเช่ นนนั น้ พระสนมจงก็ยงั
34
คงไว้ซึ่งชื่อเสี ยงอันดีงาม เป็ นสตรีผ้สู ุภาพอ่อนโยน มิแก่งแย่ง
ชิงดีกบั ผูใ้ ด เข้ากับผูค้ นง่าย

“เปิ่นกงก็มิได้ตาหนิเจ้า เหตุใดเจ้าต้องรา่ ไห้เช่นนี้ คล้าย

กับได้ รบั ความไม่เป็ นธรรมอันใหญ่หลวงก็มิปาน?” เฉินหรูอี้
ขมวดคิ้วมุ่น กวาดสายตาไปยังเกิ่งจิ้นจง

เกิ่งจิ้นจงมีดวงตากลมโตมีชีวิตชี วาเป็ นแบบฉบับของผู้

ฉลาดเฉลียว อี กทัง้ เขาก็มิได้ทาให้ใบหน้ าเช่นนัน้ ของเขาต้ อง
ผิดหวัง เพราะเขาเป็ นคนมีไหวพริบปฏิภาณยิ่ง เพียงเห็นแวว
ตาเหลื อ ทนของเหนี ยงเหนี ยงตนก็รู้ไ ด้ ท ัน ที ว่ า หมายความ
เช่นใด จึงรีบเข้าไปพยุงพระสนมจงให้ลกุ ขึน้

หิ ม ะตกหนั ก ขึ้น เรื่ อ ยๆ เหนี ยงเหนี ยงของเขาต้ อ งรี บ

กลับไปกอดเตาอุ่นมือ*ที่ตาหนักหย่งโซ่ว คิดคานวณเงินเบีย้ ใน
คลังเก็บของอย่างสาราญใจแล้ว

ผู้ใดจะทราบว่ าพระสนมจงจะดื้อดึ งถึ งเพี ย งนี้ ผู้อื่นให้

บันไดแก่นางกลับมิรีบปี นขึ้น หัวเข่าคล้ายปั กยึดลงไปบนพื้น
หิมะแล้วกระนัน้

35
 “เจ้าต้ องการอันใดกันแน่ ?” เฉินหรูอี้กอ็ ดรนทนไม่ไหว
แล้ว แม้บนร่างนางจะมีเสื้อกันลมคลุมไว้ ลมมิอาจทะลุทะลวง
เข้ามาได้ ทว่าใบหน้ าก็ยงั โผล่พ้นอยู่ด้านนอก เมื่อหิมะโปรย
ปรายลงมาก็แสนจะทรมานยิ่ง เข้าใจหรือไม่?

พระสนมที่รอชมความสนุกนัน้ ก็ยงั ปักหลักอยู่ท่ามกลาง

หิมะเช่นกัน หิมะล้วนร่วงโปรยลงบนเสื้อคลุมกันลม และศีรษะ
ของแต่ละคนเป็ นชัน้ ๆ หากรอต่อไปอีกเพียงครู่คงมีตุ๊กตาหิมะ
ตัวสูงยืนเป็ นฝูงอยู่หน้ าตาหนักหย่งโซ่วเป็ นแน่

เพื่อชมละครฉากนี้ เท่านัน้ พวกนางถึงกับทุ่มเทปานนี้

เฉินหรูอี้ถอนหายใจยาว เดินเข้าไปยื่นมือพยุงนางขึน้

“เท่ านี้ กพ็ อแล้ว เปิ่นกงมิได้คิดจะเอาคืนเจ้าเสี ยหน่ อย

แต่หากเจ้ายังเกาะติดไม่ปล่อย.....”

เสี ยงของเฉินหรูอี้พลันเงียบลง เมื่อสนมจงเห็นนางเข้า

มาประคองตนด้วยตนเองก็ยอมลุกขึ้นดังคาด ทว่าหลังจากยืน
ขึน้ แล้วนัน้ กลับไม่ทราบว่าในมือถืออันใดแทงเข้าไปในร่างนาง

นางเพียงรู้สึกเย็นวาบที่ ท้อง คล้ายมีลมเย็นพัดโกรกเข้า

ไปในนัน้ ตามติดมาด้วยเสียงกรีดร้องที่ดงั ขึน้ ติดต่อกัน
36
 ตรงหน้ าคือใบหน้ าที่ เคลือบไว้ด้วยรอยยิ้มบางเบาของ
สนมจง ริมฝี ปากเล็กเรียวนัน้ เผยอขึน้

“เสี่ ยวเหมยจื่อตายแล้ว เจ้ามีสิทธ์ ิ อันใดถึงได้เสพสุขกับ

ทุ กสิ่ ง ที่ ค วรเป็ นของนาง? เจ้า สตรี ส กุลลู่ พวกเราไปอยู่เป็ น
เพื่อนเสี่ ยวเหมยจื่อกันเถอะ มิใช่กล่าวว่าทุกคนเป็ นพี่น้องกัน
หรือ หืม?”

สนมจงพูดไปพลางดึ งสิ่งนั น้ ออกมาแล้วแทงเข้าไปอี ก

ดึงออกมาอีกครังและแทงลงไปอี
้ กครัง้

เวลานี้ เองเกิ่งจิ้นกงที่ มีสติกลับคืนมาจึงรีบเข้าไปถีบนาง

แยกออกไปแต่ กลับสายไปเสี ยแล้ว โลหิตสดๆ สาดรินรดเป็ น
วงใหญ่บนพืน้ หิมะ แดงสดจนผูค้ นต้องตกใจ

บัดนี้ เองเฉินหรูอี้จึงเห็นว่าสิ่งที่ สนมจงถืออยู่นัน้ ในมือ

นัน้ คือกรรไกรที่ ไว้ใช้สอยภายในวัง ยามนี้ โลหิตได้กระจายไป
ทัวทุ
่ กพืน้ ที่แล้ว

มารดามันเถอะ คงกลัวว่านางจะชะตาแข็งมิตายง่าย จึง

ได้ คิ ด จะแทงนางให้ ก ลายเป็ นรวงผึ้ง ล้ ว งเอาโลหิ ต ทุ ก หยาด
หยดออกมาจนหมดสินะ

37
 “เหนี ยงเหนี ยง！”

เฉินหรูอี้ได้ยินเสี ยงคารามปานจะขาดใจของเกิ่งจิ้นจง
ดังสะเทือนเสียแทบจะทาให้หขู องนางเกิดรูใหม่เพิ่มขึน้ อีก นาง
จ้องมองเขาอย่างอ่อนแรง

เฉิ นหรูอี้ เ สี ย ใจอย่ า งไรเล่ า แม้ ฝั น ยัง มิ อ าจคาดคิ ด ว่ า

จะต้องมาถูกแทงเป็ นรวงผึง้ ต่อหน้ าคนทัง้ หลายและตายตกไป
ด้วยสภาพเช่นนี้

นางป้ องกันตัวจากพระสนมจงอยู่ตลอด มิยินยอมคบค้า

อื่ น ใดกับ นาง คิ ดไม่ ถึ ง ว่ า คนผู้นี้ ถึ ง กับ เป็ นปี ศาจแสนบ้ า
คลัง่ กลับใช้กรรไกรแทงคนต่อหน้ าฝูงชนมากมายทัง้ กลางวัน
แสกๆ นี่ นับว่าได้ประสบพบเจอกับตนแล้ว มิเช่ นนัน้ จะให้ คิด
อย่ า งไรก็คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า พระสนมที่ มื อ ไม่ มี แ ม้ แ รงจับ ไก่ จ ะ
สามารถกระทาเรือ่ งอันแสนบ้าคลังเช่ ่ นนี้ ได้

คราต่อไป....

คราต่ อไปหากผู้ใดกล่าวว่าองค์จกั รพรรดิเป็ นผู้เสี ยสติ

นางจะไม่ละเว้นคนผู้นัน้ โดยเด็ดขาด เห็นชัดว่าผู้ที่เสี ยสติคือ

38
สนมจง ตัง้ แต่ศีรษะจรดปลายเท้า เป็ นคนสติฟัน่ เฟื อนผูย้ ิ่ งใหญ่
อย่างยากจะหาผูใ้ ดเทียบเคียงได้

*****เตาอุ่นมือ หรืออีกชื่อคือเตาพก เป็ นเครื่องให้ความ

อบอุ่นที่มีมาตัง้ แต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบนั ลักษณะเป็ นกล่อง
เล็กๆ มีหหู ิ้ ว หรือเป็ นตลับ มีลายฉลุด้านบนเพื่อให้ไอร้อนจาก
ไฟที่จดุ ด้านในส่งความอบอุ่นออกมา

39
 105 เคราะห์ซา้ กรรมซัด

ยามที่ต่งกุ้ยเฟยได้รบั ข่าวว่าสนมจงแทงซูเฟยตายที่หน้ า
ต าหนั กหย่ ง โซ่ ว นั น้ นางกาลัง ดื่ มชาอยู่ สายตาเบิ กจ้ องขัน ที
ที่ มารายงานด้วยใบหน้ า ‘ช่างเต็มไปด้วยคาวโลหิตสยดสยอง
ระทึกใจยิ่ง’จึงไม่อาจเอ่ยสิ่งใดได้ในทันที ได้แต่ค่อยๆ กลืนชาที่
อยู่ในปากลงไปอย่างเงียบๆ

ที่ หน้ าประตู ต าหนั ก หย่ ง โซ่ ว ภายใต้ ส ายตาฝู ง ชน

มากมาย...

ไม่เป็ นมงคลยิ่ง！

สนมจงก็เสี ยสติไปแล้ว ตัง้ แต่ อดี ตถึงปั จจุบนั นางล้วน

ได้ ฟั งได้ เ ห็ น การแย่ ง ชิ งทั ้ง เปิ ดเผยและลอบกระท าใน
พระราชวังมาก็มาก แต่กลับมิเคยเห็นที่ ป่าเถื่อนอย่างการการ
ฆ่าคนซึ่งหน้ าแบบนี้ มาก่อน

ความโกรธความแค้นมากมายเพียงใด แค่ลอบวางสาร
หนู ใ ห้ ต ายก็สิ้ น เรื่ อ ง แต่ ก ับ วิ ธี ก ารเช่ น นี้ แม้ น เหล่ า คนที่ มี
สติปัญญาฉลาดลา้ อย่างพวกนางก็ยงั มิรจู้ ดั การอย่างไรแล้ว

40
 พวกเขาอยู่ในวังหลังแต่ กลับเชื่ อมโยงเกี่ ยวพัน ถึ งเด็ก
เล็กผู้เฒ่าผู้แก่ในตระกูลหลายชัวโคตรที
่ ่ อยู่ด้านนอก หากสตรี
สกุล เฉี ยนมิ ไ ด้ เ ป็ นเพี ย งนางระบ าแต่ เ ป็ นลู ก คุณ หนู ผู้ดี ข อง
ตระกูลใดตระกูลหนึ่ ง ต่ งกุ้ยเฟยคงเข้าใจไปว่าสนมจงถูกสตรี
สกุลเฉี ยนฆ่าล้างโคตรเป็ นแน่

กระทาผิดเพียงผู้เดียวรับผิดชอบทัง้ ตระกูล หากกระทา

ความผิดอันใหญ่หลวง คนทัง้ ตระกูลล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องทัง้ สิ้น
ในหัวของสนมจงบรรจุอจุ จาระไว้หรือไร?

ต่งกุ้ยเฟยคิดวกไปวนมาแต่กย็ งั มิอาจเข้าใจ ครัน้ ได้สติ

จึ ง วางถ้ ว ยชาลงบนโต๊ ะ แล้ ว ก้ า วสองเท้ า ออกไปยัง นอก
ตาหนักอย่างไม่แม้จะสนใจสวมใส่เสื้อคลุม

ครัน้ บริ วารในต าหนั ก ได้ ยิ นเรื่ อ งราวที่ ข ัน ที น ามา

รายงาน ในใจนั น้ คันยุบยิบดังถู่ กแมวข่วนก็มิปาน ทว่าต่ งกุ้ย
เฟยเป็ นนายเหนื อหัว เมื่อนางแสดงสีหน้ าดังครุ ่ ่นคิดอยู่อย่าง
เรือ่ ยเปื่ อย พวกเขาก็มิอาจแสดงสีหน้ าอันอยากรู้อยากเห็นของ
ตนออกมาได้

ครัน้ เห็นต่งกุ้ยเฟยก้าวเท้าออกไปด้านนอก อารมณ์ของ

คนทุกผู้ล้วนกระเพื่อมขึ้นสูง เหล่าบริวารต่างวิ่งติดตามต่ งกุ้ย
41
เฟยออกไปหน้ าประตูตาหนักเป็ นโขยง เดินเรียงรายเป็ นแถว
ยาวเหยียด

หิ ม ะยัง คงร่ ว งโปรยลงมา บรรดาพระสนมและเหล่ า

บริวารต่างล้อมเป็ นครึ่งวงกลมเพื่อมุงดูเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นห่าง
ออกไปหนึ่ งจ้าง บ้างหวาดกลัว บ้างตื่นเต้น แต่ละคนล้วนแสดง
สี หน้ าหลากหลายเสี ยแทบจะไม่อยากเชื่ อว่ าพวกนางจะเผย
อารมณ์ เช่ นนั น้ ออกมาได้ เสี ยงพึมพากับตนเองเจี๊ ยวจ๊าวไป
หมดคล้ายกับเรื่องราวนัน้ ได้เกิดซา้ ขึ้นอีกครัง้ ทุกอย่างจึงดูพ่งุ
พล่านวุ่นวายประหนึ่ งหม้อโจ๊กเดือด

เกี้ยวของตาหนักหย่งเล่อจอดรอท่าอยู่ด้านหน้ าตรงข้าม
ประตูตาหนั กหย่งโซ่ ว ซึ่ งเป็ นตาแหน่ งที่ ใกล้ที่สุด ง่ายต่ อการ
เดินทางจากไปเป็ นคนแรก ซึ่ งนี่ เป็ นสัญลักษณ์ ของตาแหน่ ง
ฐานะที่นางมี

บัดนี้ ซูเฟยนอนไร้ลมหายใจอยู่หน้ าเกี้ยว บนร่างมีรอย

ถูกแทงอย่างเห็นได้ชดั ด้านข้างมีรอยเลือดกระสาดเซ็นอยู่ทงั ้
ซ้ายขวา เพียงเห็นปริมาณเลือดก็ทราบได้ทนั ที ว่าไม่อาจช่ วย
คนไว้ ได้ แล้ ว ยิ่ ง ไปกว่ านั น้ อาภรณ์ บ นร่างก็เ ปี ยกชุ่ม ไปด้ ว ย
โลหิตมากมาย

42
 ศพของพระสนมจงนอนหงายจากตรงนั ้น ไม่ ไ กลนั ก
ลาคอถูกนางแทงเป็ นรูโหว่ เลือดที่ ไหลออกมาเปื้ อนซึ มศีรษะ
และบ่าของนางไปหมด ใบหน้ าขาวซี ดยิ่งกว่าหิมะบนพื้นเสี ย
อีก ริมฝี ปากยกยิ้มด้วยความพอใจอย่างน่ าสยดสยอง

เสียสติไปแล้ว！

แม้นต่ งกุ้ยเฟยจะเป็ นผู้ที่คุ้นเคยกับเรื่องราวอันใหญ่โต

มาทุกอย่างแล้วแต่ กย็ งั อดสันสะท้
่ านมิได้ ช่างเป็ นการลงมือที่
เหี้ยมโหดนัก ทว่าการลงมือกับตนเองกลับเหี้ยมโหดยิ่งกว่า

เดิ ม นางคิ ด ว่ า ซู เ ฟยเพิ่ ง ได้ ร ับ การแต่ ง ตัง้ รอให้ น าง

กระโดดขึ้นที่ สูงเสียจนสวรรค์และผู้คนต้องแค้นเคืองเสีย ก่อน
วันที่ ตาแหน่ งไท่ จื่อตกมาถึงมือของลูกชายนางอย่างแม่นมัน่
นางค่อยลงมือก็มิสาย หากในช่วงเวลานี้ มีผ้ใู ดอยากจะออกมา
รบรากับสตรีสกุลเฉี ยน นางก็พร้อมจะช่วยเติมถ่านเพิ่มเชื้อใน
เวลาที่ เหมาะสม แล้วนัง่ รอรับผล ประโยชน์ อยู่ในตาหนั กหย่ง
โซ่วของนาง

คิ ด อย่ า งไรก็คิ ด ไม่ อ อกว่ า เหตุ ใ ดสนมจงจึ ง ได้ ร ะเบิ ด

ออกมาอย่างกะทันหันปานนี้ ถึงกลับแทงคนตายที่หน้ าตาหนัก
หย่งโซ่ว
43
 ซูเฟยก็น่าสงสารยิ่ง ต้ องมาพบเจอกับผู้บ้าคลังเสี ่ ยสติ
อย่ า งที่ ห นึ่ งพัน แปดร้ อ ยปี จะเจอสัก หนผู้นี้ ต่ ง กุ้ย เฟยได้ แ ต่
พึมพาในใจ เคราะห์ดีที่นางเห็นว่าพระสนมจงมิได้เป็ นที่ โปรด
ปรานอันใด ทาให้นางมิได้ไยดีต่อสนมจงสักเท่าใด ต่ อมาเห็น
ท่าทางนางไม่สู้ปกตินักจึงคร้านจะใส่ใจ มิเช่นนัน้ ไม่แน่ ว่าหาก
มีประโยคใดของนางไปยัวสตรี ่ บ้าคลังผู
่ ้นี้เข้า คนที่ ถกู แทงคง
เป็ นนาง

เรื่องนี้ เป็ นเรื่องที่ ยากจะป้ องกันเหลื อเกิน แล้ว ผู้ใดจะ

คาดคิดว่าบรรดาพระสนมแต่ละคนที่มกั มีพฤติกรรมคล้ายสุนัข
จะมีวิธีการที่โหดเหี้ยมเปี่ ยมคาวโลหิตเช่นนี้ ?

“รีบส่ งคนไปทูลเรื่องราวต่ อฝ่ าบาทที่ ตาหนั ก ฉางเล่อ”

ต่งกุ้ยเฟยออกคาสังพลางกอดอกตนเองไว้
่ ใบหน้ าแดงกา่ ด้วย
ความเหน็ บหนาว ไม่ถึงสองเดือนกลับมีพระสนมสูงศักด์ ิ ตาย
ไปถึงสามคน องค์จกั รพรรดิช่างโชคร้ายหลายเหลือแสน โปรด
ปรานผูใ้ ดผูน้ ัน้ ก็ตาย อะไรจะบังเอิญปานนัน้

ต่ งกุ้ยเฟยได้ ส่งคนไปเรียกกองตัดสินพิจารณาโทษมา
ตรวจสอบเรื่องราว พร้อมกันนี้ จึงควบคุมตัวพระสนมและเหล่า
บริวารไปไว้ที่ปีกตาหนักหย่งโซ่ว เมื่อกองตัดสินพิจารณาโทษ
มาจะได้สะดวกแก่การให้ปากคา
44
 ฝูงชนต่ างแยกย้าย มีเพี ยงศพสองศพที่ นอนขวางหน้ า
ประตูตาหนั กมิได้ขยับเขยื้อน หิมะที่ ตกหนั กหนักโปรยปราย
ลงมาเพียงไม่นานก็ทบั ถมกลบร่างของพวกนางไว้เสียแล้ว

ความจริงก่อนหน้ าที่ต่งกุ้ยเฟยจะส่งคนไปยังตาหนักฉาง
เล่ อ นั ้น เกิ่ ง จิ้ น จงก็รี บ ยกก้ น กลิ้ ง ตัว กลับ ต าหนั ก ฉางเล่ อ
ในทันทีหลังจากที่เฉินหรูอี้ถกู แทงตาย

คิดไม่ถึงว่าแม้นจักรพรรดิจางเหอจะไม่ทรงว่าราชการ
ในท้องพระโรง แต่จะทรงเรียกเหล่าขุนนางใหญ่ทงั ้ หลายให้มา
ปรึกษาราชกิจด้วยความวิริยะอุตสาหะทุกวัน ในช่วงเวลาเช่นนี้
หากมิใช่มีเรือ่ งสาคัญทางการทหารมารายงานก็จะมิทรงให้ผ้ใู ด
รบกวนเด็ดขาด

เกิ่งจิ้นจงมิกล้ารบกวนการทรงงานขององค์จกั รพรรดิ
ทว่าก็มิกล้าปล่อยเรื่องการตายของซูเฟยที่ ใหญ่มิแพ้กนั นี้ ไปได้
จึงให้บริวารส่งสายตาให้แก่เฉินฮวายในขณะที่ เข้าไปถวายน้ า
ชา เพื่อให้เฉินฮวายออกมาแล้วบอกกล่าวต่อเขาก่อน

เหล่ า บริ ว ารได้ ฟั ง เรื่ อ งการตายของซู เ ฟย ก็ท ราบว่ า

เรือ่ งราวหนักหนานัก จะไม่ช่วยเขาได้อย่างไร?

45
 ไม่นาน เฉินฮวายก็ขมวดคิ้วเดินออกมา ครัน้ เห็นสภาพ
อันยา่ แย่ที่คล้ายอยากเข้าไปกอดขาเมื่อพบญาติสนิทของเขา
เช่ นนั น้ เฉินฮวายก็หนั งตากระตุกไม่หยุดเลยที เดี ยว รู้สึกว่ า
ต้ อ งมี เ รื่ อ งไม่ ดี แ น่ รอกระทัง่ ฟั ง ความเป็ นมาของเรื่ อ งราว
ทัง้ หมดแล้ ว หนั ง ตาซ้ า ยของเฉิ นฮวายก็ก ระตุ ก อย่ า งแรง
ประหนึ่ งรัวกลองรบก็มิปาน

“ท าอย่ างไรดี ? ท่ านอาจารย์” เกิ่ง จิ้น จงอายุน้ อยกว่ า

เฉินฮวายสี่ห้าปี จึงสามารถเรียกเขาว่าอาจารย์ได้อย่างไม่ต้อง
สงสัยทัง้ เรียกด้วยความเต็มใจและจริงใจยิ่ง

เขากล่ า วด้ ว ยน้ า เสี ย งสั น่ เครื อ ดัง่ คนร้ อ งไห้ “องค์
จักรพรรดิให้ข้าไปดูแลซูเฟย แต่เพิ่งผ่านไปได้เพียงสองวันนาง
กลับ ตาย องค์ จ ัก รพรรดิ จ ะ.....ให้ ข้ า ติ ดตามซู เ ฟยไปด้ ว ย
หรือไม่?”

เฉิ นฮวายส่ า ยศี ร ษะไปมา หั ว คิ้ วขมวดเป็ นปม “ดู

สถานการณ์ไปก่อนค่อยว่าเถิด”

เรือ่ งนี้ ผใู้ ดจะบอกได้กนั เล่า?

46
 องค์จ กั รพรรดิ ป ระคองไว้ ใ นพระหัต ถ์ป ระดุจ ดวงแก้ ว
ทว่าเพิ่งก้าวออกจากตาหนั กฉางเล่อยังมิทนั ถึงสองวันดี กถ็ กู
คนแทงตายเสี ยแล้ว ไม่รู้ควรกล่าวว่าซู เฟยโชคร้ายหรือองค์
จักรพรรดิเคราะห์ไม่ดีกนั แน่ ทัง้ สองเพิ่งจะมีวนั เวลาที่ดีด้วยกัน
ไม่นาน.....

เฉินฮวายเดินนวยนาดกลับเข้าไปในห้องอีกครัง้ เขาคิด
ว่าตนกระทาอย่างไร้สุ้มเสี ยงที่ สุดแล้ว ความจริงการเข้าออก
ของเขาในครัง้ นี้ ล้วนตกอยู่ในสายตาของเซียวเหยี่ยน ทัง้ สิ้น ครัน้
เหลื อ บเห็น สี ห น้ า อัน ย ่า แย่ ข องเฉิ นฮวายหลัง จากที่ ก ลับ เข้ า
มาแล้วนัน้ ทาให้ในใจเขารูส้ ึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง

“มีอนั ใด? ข้างนอกมีเรือ่ งงัน้ หรือ?”

เฉินฮวายอึ้งงันไป คิดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิจะตรัสถาม

อย่ า งตรงไปตรงมาถึ ง เพี ย งนี้ ทว่ า เขาได้ โ อกาสที่ จ ะพูด แล้ ว
เพียงแต่ผ้คู นมากเกินไป เขาจึงเหลือบซ้ายมองขวาบอกใบ้แก่
องค์จกั รพรรดิ

ทว่ า ขุน นางใหญ่ แ ห่ ง สภาขุน นางผู้ท รงซึ่ ง คุณ วุฒิ แ ละ

ความรู้กว้างขวางทัง้ ห้ าท่ านนัน้ กาลังถกเถียงกันอย่างดุเดือด
เพียงเพราะมีประโยคหนึ่ งของอีกฝ่ ายที่มิเป็ นที่พอใจ ทาให้องค์
47
จักรพรรดิทรงสดับฟังแล้วปวดพระเศียรยิ่ง เมื่อทรงรูส้ ึกราคาญ
เช่ นนี้ อยู่จึงมิใส่ พระทัยสายตาที่ เฉินฮวายส่ งมาให้ จนนั ยน์ ตา
แทบจะโบยบินออกมาแล้วนัน้

“มีวาจาใดก็กล่าวมา ขุนนางเก่าแก่ทุกท่านล้วนมิใช่คน
นอกอันใด” เซียวเหยี่ยนเอ่ยกล่าวอย่างเหลือทน

เฉินฮวายเม้มริมฝี ปาก กระทาตามพระราชประสงค์ของ

องค์จกั รพรรดิ “ซูเฟย....สิ้นแล้ว”

ในห้องพลันเงียบกริบลงไปทันใด ดวงตาสิบสองลูกหัน
พรึบมาทางเขาอย่างรวดเร็ว

สิ้นอีกแล้ว?

“สิ้ น แล้ ว ?” เซี ย วเหยี่ ย นลุ ก ขึ้ น จากเก้ า อี้ ใบหน้ าด า

ทะมึนดุจก้นหม้อก็มิปาน “เจ้ากล่าววาจามาให้ชดั เจน”

“ซูเฟยสิ้นลมแล้วพะยะค่ะ เกิ่งจิ้นจงคอยอยู่ด้านนอก มิสู้

เรียกเขา....”

ไม่ ร อให้ เ ฉิ นฮวายกล่ า วจบ องค์จ กั รพรรดิ ก็ท รงกริ้ ว

ขึ้นมา ทรงปั ดถ้วยชาที่ วางอยู่บนโต๊ะมังกรลงบนพื้นอย่างแรง
48
ตามติดด้วยเสียงแตกเพล้งพล้างอันกังวาน น้ าชาสาดกระจาย
เต็มพืน้

“เป็ นผูใ้ ด? ตัวบัดซบใดที่ทาให้ซูเฟยตายอีกแล้ว?！”

เฉิ นฮวายรู้สึ ก ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ใ ช้ ค ามิ ถ กู ต้ อ ง ไม่ ว่ า

อย่างไรซูเฟยก็ตายเพียงครัง้ นี้ ครัง้ เดียว เหตุใดจึงมีคาว่า ‘อีก’
ด้วยเล่า?

ครัน้ หัน มองเหล่ าขุน นาง ที่ ปีนั น้ เป็ นพระอาจารย์ข อง

ไท่ จื่ อ พระอาจารย์ที่ จ กั รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นทรงเลื อ กให้ แก่
จักรพรรดิจางเหอก็มีใบหน้ าคล้ายได้รบั บาดเจ็บ หากมิใช่เห็น
ว่ าองค์จกั รพรรดิ นัน้ ทรงสะเทื อนพระทัย อยู่เพราะชายาของ
พระองค์ได้ สิ้นไป ขุนนางใหญ่ ผ้เู คร่งครัดในสานวนภาษาคง
ต้องสังสอนค
่ านัน้ ที่ พระองค์กล่าวผิดไปเสียจนพระวรกายเต็ม
ไปด้วยบาดแผลเป็ นแน่

49
 106 พังทลาย

จัก รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นทรงศรัท ธาในลัท ธิ เ ต๋ า ในปี ที่

จักรพรรดิจางเหอมีพระประสูตินัน้ พระองค์จึงได้เชิญผู้มีญาณ
สูงส่ งมาช่ วยทานายให้ ผู้มีญาณกล่าวว่าดวงชะตาเวลาเกิดนี้
นั น้ ชี วิตดังไข่
่ มุกที่ เรียงร้อย มังคั
่ งย่ ิ่ งใหญ่ เก่งบุ๋นเก่งบู๋ ฉลาด
หลักแหลมยิ่ง ทัง้ ยามนั น้ หลิวไท่ โฮ่ วทรงตรัสว่าทรงสุบินเห็น
เป็ นมังกรขาวมาจุติ จึงทาให้ผ้คู นทัง้ ชาติต่างเฝ้ ารอด้วยใจจด
จ่อ

เมื่อมีวาจาของนักบวชลัทธิเต๋ากล่าวส่งเสริม พระโอรสที่
องค์จกั รพรรดิยากจะได้มานัน้ ต้องเป็ นทารกที่ แข็งแรงน่ ารักยิ่ง
เป็ นแน่ จึงให้ขนุ นางฝ่ ายบุน๋ เขียนกวีบรรยาย ประโยคหนึ่ งว่า‘สุก
สกาวกว่าหยกใส ปณิธานยิ่งใหญ่จิตใจกล้ าแกร่ง ’จักรพรรดิ
จางเหอทรงถูกเทพนิยายหล่อหลอมมาตัง้ แต่ยงั ทรงพระเยาว์

ผู้ใดจะคาดคิดว่าหลังจากทรงเจริญวัยแล้วจะมิเอาไหน
ถึงเพียงนี้ เหล่าขุนนางต่างตาดูจมูก จมูกดูใจ*

บัดนี้ มิใช่เพียงแค่มิเอาไหนเท่านัน้ กระทังท่ าให้พวกเขา

สงสัยว่าหากมิใช่ จกั รพรรดิพระองค์ก่อนที่ สวรรคตไปแล้วนัน้
ซื้อตัวนั กพรตผู้มีญาณสูงส่ งท่ านนั น้ ให้ มาเอ่ ยยกยอเขา ก็คง
50
เป็ นกลวิธีสร้างคามดเท็จที่ ใช้ หลอกลวงของนั กพรตเพื่อหวัง
เงินรางวัลและเกียรติยศแห่งตนในต้าจิ้นเป็ นแน่

ทรงครองราชย์มาห้าปี เฉินหวงโฮ่วก็ทรงสวรรคต ไปก่อน

ทัง้ ที่ยงั ทรงพระเยาว์ยิ่ง ต่อมาก็เป็ นจ้าวเสียนเฟยที่ตายอย่างไม่
แน่ ไม่ชดั หลังจากได้รบั การโปรดปรานเพี ยง ไม่นาน ตามติด
ด้ ว ยพระสนมลู่ที่ต กเขาตาย ข่ าวคราวนี้ เพิ่ งเงี ยบไปได้ เพี ยง
ไม่กี่ว นั ซู เ ฟยที่ เ พิ่ ง ได้ รบั การแต่ ง ตัง้ ก็มาสิ้ น ไปอี ก ทัง้ หมดนี้
ล้วนกล่าวได้ว่าเป็ นผู้มีบรรดาศักด์ ิ สูงทัง้ สิ้น เช่นนัน้ พระสนมที่
ตา่ ศักด์ ิ เล่าผูใ้ ดตายผูใ้ ดมิตายผูใ้ ดจะทราบได้?

ชีวิตขององค์จกั รพรรดิล้วนปกคลุมไปด้วยการตาย เป็ น

่ อ่ งประหารที่มีชีวิตโดยแท้
ดังเครื

หากอยู่ ใ นหมู่ป ระชาชนล่ ะ ก็ ต่ อ ให้ เ ป็ นบุ รุษ หนุ่ ม ที่ รูป

งามแกร่งกล้าเพียงใดแต่มีชีวิตที่ อาภัพภรรยา ประเดี๋ยวภรรยา
ป่ วยประเดี๋ยวอนุตายเช่นนี้ แม้นรูปงามกว่านี้ กม็ ิ มีชีวิตได้ดู มี
เงินมากก็มิมีชีวิตอยู่ได้ใช้ แล้วจะมีหญิงสาวบ้านใดยอมแต่ ง
ด้วยกันเล่า

“ฝ่ าบาท หรือต้ องไปกราบไหว้ ฟ้ าดิ น กราบไหว้ บ รรพ

บุรษุ พะยะค่ะ....” รองอัครมหาเสนาบดีเฉิงเค่อฟู่ ที่ นับว่ายังอยู่
51
ในวัย ฉกรรจ์ผู้นั ้น เอ่ ย เตื อ นขึ้ น กลื น น้ า ลายลงหนึ่ งอึ ก คิ ด
ทบทวนอยู่ส ามตลบจึ ง กลื น ค าว่ า องค์จกั รพรรดิ ไ ร้ จรรยาลง
ท้องไป

แม้นวาจากล่าวออกมาเพียงเท่านี้ ทว่าสิ่งที่เขาอยากเอ่ย
ล้วนส่อออกทางแววตาจนสิ้น เซียวเหยี่ยนมีหรือจะดูไม่ออก

เขาเองก็มิ เ ข้ า ใจ เขาท าเรื่ อ งราวชัว่ ร้า ยอัน ใด เหตุ ใด

พระราชวังเกิดเรื่องขึ้นคราใดทุกอย่างล้วนตกลงบนศีรษะเขา
ทัง้ สิ้น? เขาเป็ นบุคคลที่เลวทรามเยี่ยงนัน้ หรือ?

พริ บ ตาเปลวไฟดวงนั ้น ก็พุ่ง ทะยานขึ้ น ไปติ ด ที่ ล าคอ

เซียวเหยี่ยน จะกลืนก็กลืนมิได้ จะพ่นออกมาก็มิได้เช่นกัน

“.....ขุนนางทุกท่ าน เลิกประชุมกันเพียงเท่ านี้ ก่อนแล้ว

กัน เจิ้นมีเรื่องภายในต้องสะสาง” กล่าวจบ ก็ส่งสายตาให้เฉินฮ
วายเป็ นนัยว่าให้พาคนออกไปให้หมด

เหล่าขุนนางล้วนทาเสียงจิ๊จะ๊ องค์จกั รพรรดิทรงกลับคา

อย่างไร้ไมตรียิ่ง เมื่อครูท่ รงตรัสว่าพวกเขามิใช่คนนอก พริบตา
กลับตรัสว่ามีเรือ่ งภายในแล้วกล่าวขับไล่คน ทรงตรัสอย่างหนึ่ ง

52
แฝงความหมายอีกอย่างหนึ่ ง ทรงประสงค์จะให้พวกเขาอึดอัด
ตายหรืออย่างไร?

ทว่ าพวกเขาเองก็มีฐ านะต าแหน่ ง จึง มิอาจแสร้ ง หน้ า

ตายทนอยู่ต่อไปได้ จาต้องเดินออกไปด้วยแววตาแปลกใจใคร่
รู้

พวกเขากล่าวได้ไหมว่า กฎที่ องค์จกั รพรรดิต้าจิ้นมิยอม

อภิเษกสมรสกับลูกหลานเหล่าขุนนางนั น้ เป็ นการมองการณ์
ไกลที่ ดีเยี่ ยมยิ่ง จักรพรรดิจางเหอโปรดปรานผู้ใดผู้นัน้ ก็ต้อง
ตาย หากเป็ นบุตรตรีของตระกูลพวกเขาจริงๆ มิใช่จะต้ องตก
ตายไปที ละคนทีละคนหรอกหรือ เช่นนัน้ มิต้องรอให้ประชาชน
ก่อการจลาจล พวกเขาเหล่าขุนนางบุน๋ คงได้ลุกขึ้นมาก่อกบฏ
เสียเองแล้ว

เฉินฮวายเชิญเหล่าขุนนางออกไปด้านนอกและนาเกิ่งจิ้
นจงมาเข้าเฝ้ าที่ด้านในด้วย

ผู้ใ ดจะทราบว่ า เขารอนานเกิ น ไปจนท าให้ ค วามกล้ า

หาญมลายไปสิ้นแล้วหรือเพราะมันใจว่ ่ าตนต้องตายจริงๆ กัน
แน่ ครัน้ เมื่อเข้าเฝ้ าองค์จกั รพรรดิกเ็ ริ่มโหยหวนสะอึ กสะอื้น

53
หากผูใ้ ดมิรคู้ วามจริงคงเข้าใจว่ามารดาเขาถึงแก่กรรมแล้วเป็ น
แน่ เพราะเขารา่ ไห้อย่างน่ าเวทนายิ่ง

ทว่ า กลับ ร้ อ งไห้ ไ ปพลางกล่ า วเล่ า ไปพลาง อย่ า งไรก็

สามารถบอกกล่ า วเรื่ อ งราวทัง้ หมดออกมาได้ นี่ นั บ ว่ า เป็ น
กลวิธีการเอาตัวรอดอย่างหนึ่ งโดยแท้

เซี ยวเหยี่ ยนปวดศี รษะหนุ บหนั บขึ้นมา อดทนข่มกลัน้

ฟังเรือ่ งราวตัง้ แต่ต้นจนจบ ครันฟั
้ งจบหน้ าก็เขียวคลา้ ไปหมด

“ถูก สนมจงแทงตายงัน้ หรื อ ?” เสี ย งนั ้น ของเขาลอด

ออกมาจากไรฟัน ในวังแห่งนี้ มีคนเสียสติมากมายนัก！

ในสายตาเขา พวกนางเป็ นสตรี ที่ ห น้ า ไหว้ ห ลัง หลอก

ชอบแก่งแย่ง วางแผนเล่นเล่ห์ เจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ กลับมิได้ มี
แรงพอจะหยิบมีดขึ้นมาทาร้ายใครได้ พวกนางชมชอบเช่นไรก็
ปล่อยให้ พวกนางกระทาไป ทว่าเมื่อมองดูในยามนี้ เขากลับ
รู้สึ ก ว่ า ตนนั ้น ไร้ เ ดี ย งสาเหลื อ เกิ น แล้ ว สองตาตนมองโลก
มนุษย์ว่าสวยงาม บริสุทธ์ ิ สะอาดอันใดปานนัน้ เขาไม่เคยคิด
เลยว่ า วัง หลัง จะมี ฆ าตกรที่ น่ า หวาดกลัว ทัง้ ยัง บ้ า คลังอย่
่ าง
บัดซบเช่นนี้ อยู่ด้วย

54
 “เจิ้นให้เจ้าไปดูแลซูเฟย หยุดโขกคานับเสี ยที เจ้าทาให้
เจิ้นผิดหวังจริงๆ เจ้าดูแลนางเช่นนี้ งนั ้ หรือ?” เซียวเหยี่ยนมอง
ซ้ายมองขวา พบว่าไม่มีถ้วยชาให้เขาขว้างได้อีกแล้วจึงคว้ามือ
ไปเขวี้ยงฎี กาที่ กองพะเนินอยู่ตรงนัน้ ใส่เกิ่งจิ้นจงอย่างบ้าคลัง่
ทัง้ ตรัสว่า “เจ้ายังกล้าร้องไห้ อีกหรือ ? ร้องกับก้ นเจ้าน่ ะสิ！
คิดว่าเจิ้นดูไม่ออกหรือไรว่าเจ้าคิดอันใดอยู่.....เข้ามา！”

ครัน้ องค์จกั รพรรดิทรงเรียกบริวารเข้ามา เกิ่งจิ้นจงกลับ

หยุดร้องไห้ สะอึ กสะอื้นไปในทันใด น้ ามูกที่ ไหลย้อยเป็ นทาง
ยาวสองสายถูกสูดขึ้นจนพลิ้วติดไปบนริมฝี ปาก ใบหน้ าอาลัย
อาวรณ์คล้ายยังมิอยากจากโลกนี้ ไป

“ลากออกไปโบยยี่ สิ บ ไม้ ！” เซี ย วเหยี่ ย นกล่ า วด้ ว ย

โทสะ

.........

เฉินฮวายและเกิ่ง จิ้นจงสบตามองกัน สี หน้ าเต็มไปได้

ด้วยความตกใจ พวกเขาเข้าใจว่าอย่างไรครานี้ กค็ งหลีกไม่พ้น
อักษรคาว่าตายเป็ นแน่ โบยยี่สิบไม้ ไม่แน่ ว่าหากมีสกั ไม้ที่ตีไม่
ดีเขาอาจพิการหรือตายได้ ทว่าเขากลับน้ อมรับพระบัญชาด้วย
ความเต็ ม ใจ ไหนเลยจะให้ ผู้ อื่ น น าตั ว ออกไป เกิ่ งจิ้ น จง
55
ตะเกียกตะกายลากขันทีทงั ้ สองออกจากห้องทันใด ด้วยกลัวว่า
องค์จกั รพรรดิจะเพียงตรัสไปด้วย ไม่ทนั ได้ทรงไตร่ตรอง หาก
ทรงมีสติฟื้นคืนเมื่อใดอาจมีรบั สังให้
่ ฆ่าเขาก็ได้

ครัน้ ปิดประตูลง โทสะขององค์จกั รพรรดิยงั มิทนั คลาย

ลง “สนมจงคิดว่าตนตายแล้วทุกอย่างจะจบหรือไร ฝั นเฟื่ อง
เกินไปแล้ว ถ่ายทอดคาสังเจ ่ ิ้น ตระกูลจงอบรม บุตรตรีไม่ดี จึง
ปลดคนทัง้ ตระกูลเป็ นชนชัน้ ทาสส่งไปคอยรับใช้ที่ชายแดนซึ่ง
ห่ างออกไปไกลสามพันลี้ เมื่อเผาศพสตรีสกุลจงจนกลายเป็ น
ผุยผงให้ โยนทิ้งไปที่ ใดก็ได้ ไม่อนุ ญาตให้ จดั การใดๆ กับเถ้า
กระดูกนาง ”

“พะยะค่ะ”

เฉินฮวายเดินไปถึงประตูกถ็ กู องค์จกั รพรรดิตรัสเรียกไว้

“เจ้ารอก่อน” เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้ว ใบหน้ าระทมทุกข์ยิ่ง “ให้
กองตัดสินพิจารณาโทษเก็บศพทัง้ สองคนไว้ก่อน เผื่อว่าอาจมี
สักคนที่ฟื้นคืนมา คาสังใดๆ
่ พรุง่ นี้ ค่อยประกาศก็ยงั มิสาย”

“....น้ อมรับพระบัญชา” ในใจเฉินฮวายแสนยา่ แย่ ผู้หนึ่ ง

ท้องถูกกรรไกรแทงไปหลายแผล อีกผู้หนึ่ งคอถูกแทงจนเป็ นรู
โหว่ องค์จกั รพรรดิกลับตรัสว่า ไม่แน่ อาจฟื้ นคืนมา?
56
 หากแม้นฟื้ นคืนมา จะมีอนั ใดดูได้เล่า ทัวทั
่ ง้ พระราชวัง
คงเป็ นบ้ากันไปจนสิ้นเป็ นแน่ ！ ตายแล้วฟื้ นงัน้ หรือ！

เขาเห็นองค์จกั รพรรดิทรงลงโทษเกิ่งจิ้นจงเพียงเท่ านัน้

จึงคิดว่าพระองค์เพียงทรงกริ้วแต่ มิได้ทรงโทมนัส คาดว่าอาจ
เพราะวัน เวลาที่ มี ร่ ว มกับ ซู เ ฟยนั น้ สัน้ จึ ง ยัง มิ ไ ด้ มี ค วามรู้สึ ก
ลึกซึ้งถึงขัน้ ทาให้ขาดสติกระทังลงมื่ อต่อบริวารตน ไหนเลยจะ
คาดว่าองค์จกั รพรรดิทรงคิดเข้าข้างพระองค์เองถึงเพียงนี้ หาก
เรื่องราวแปรเปลี่ ยนไปอย่างฉั บพลัน พระองค์อาจได้ รบั การ
กระทบเทือนพระทัยกระทังเสี ่ ยสติไปก็เป็ นได้

ทว่าสวรรค์มิเป็ นใจ ไม่ต้องกล่าวถึงวันที่ สองกระทังถึ ่ ง

วันที่สี่ร่างทัง้ สองก็เริ่มส่งกลิ่นและมิพบว่าจะมีศพใดที่ฟื้นคืนมา
เลย

ในที่สดุ องค์จกั รพรรดิกท็ รงตัดพระทัยได้

วันเวลาจัดพิธีฝังพระศพของซูเฟยนัน้ ได้มอบให้กรมพิธี
การจัดการ ส่วนศพสนมจงนัน้ ให้เผาและไม่อนุญาตให้ผ้ใู ดเก็บ
เถ้ากระดูกของนาง คนทัง้ ตระกูลจงต้องพบกับภัยพิบตั ิ ที่ยากจะ
หลีกเลี่ยงได้

57
 ค ่า คื น นี้ องค์ จ ัก รพรรดิ ยื น อยู่ บ นที่ สู ง ทอดพระเนตร
ออกไปไกลแสนไกล ทุกที่ ที่ทรงทอดพระเนตรเห็นล้วนมี แต่
หิมะขาวโพลนทัง้ สิ้น

ใบหน้ าหล่ อ เหลาองอาจขมวดคิ้ ว แน่ น ค าถามที่ ต รัส

ออกมากลับยิ่งทาให้คนรูส้ ึกยา่ แย่ “ระยะนี้ ในวังมีคนที่ตายแล้ว
ฟื้ นคืนมาหรือไม่?”

เฉินฮวายกลืนน้าลาย รู้สึกว่าพระอาการอันไร้ซึ่งสติของ
พระองค์ได้กลับคืนมาอีกแล้ว ตัง้ แต่ที่ซูเฟยสิ้นไป พระองค์มกั
โปรดตรัสถามว่ามีพระสนมที่ตายแล้วฟื้ นคืนมาหรือไม่

อวบอิ่มผอมเพรียวล้วนแล้วแต่พระองค์จะทรงโปรด แต่
พระองค์กลับตรัสถามถึ งพระสนมที่ ตายแล้วฟื้ น นี่ นับว่าเป็ น
รูปแบบใดกัน?

“ทูลฝ่ าบาท ไม่มีพะยะค่ะ” เขาตอบเสียงเบา

เซี ยวเหยี่ยนส่ายศีรษะพลางถอนหายใจ ไม่ทราบว่าเจ้า

ปี ศาจน้ อยนั น่ ไปอยู่ที่ ใดแล้ ว คงมิใช่ เ สร็จสิ้ น การลงโทษ ถูก
เรียกตัวกลับไปยังวัดเจ้าแม่จ้เู ซิงแล้วหรอกนะ?

58
 สตรีสกุลจงช่างน่ าตายนัก คิดว่าการตามหาผูร้ ้ใู จเขานัน้
มันง่ายนักหรือไร แต่นางเพียงใช้กรรไกรแทงไปไม่กี่แผลก็ตาย
แล้ว

.....น่ าเสี ยดายสองมืออันยอดเยี่ยม ทัง้ ริมฝี ปากจิ้มลิ้ม

นัน้ อีก

“เฉินฮวาย”

“พะย่ะค่ะ ฝ่ าบาท”

“ต่อไปหากมีคนตายในวังจักต้องเก็บไว้สามวันขึ้นไปจึง
นาไปฝังได้ หากมีผใู้ ดตายแล้วฟื้ นรีบมารายงานเจิ้นทันที”

“......”

เฉินฮวายอยากรา่ ไห้นัก ทัวราชส

่ านักและวังหลังนัน้ เห็น
แต่เพียงเปลือกนอกขององค์จกั รพรรดิ พระองค์นัน้ ทรงสงบนิ่ง
ขรึมคล้ายไม่มีเรื่องราวใดเกิดขึ้น ถึงเวลาเสวยก็ทรงเสวยถึง
เวลาดื่มก็ดื่ม ผู้คนล้วนกล่าวว่าพระองค์นัน้ แสนเย็นชา พวก
เขามิอาจเห็นความรู้สึกที่แท้จริงของพระองค์ ความทุกข์ระทม
ของพระองค์มีเพียงเขาเท่านัน้ ที่มองเห็นมัน

59
 องค์จกั รพรรดิของเขา....เห็นชัดว่าทรงสะเทื อนพระทัย
ยิ่ง สติสมั ปชัญญะต่างๆ ล้วนไม่ปกติแล้ว

องค์จ กั รพรรดิ ข องเขานั ้น เป็ นผู้ลุ่ ม หลงในรัก โดยแท้

ความคิดเลื่อนเปื้ อนล่องลอยผิดเพี้ยนจากคนปกติทวไปก็ ั่ เพียง
เพราะพระชายาที่เพิ่งแต่งตัง้ ได้ไม่นานผูน้ ัน้ เพียงคนเดียว

*****ตาดูจมูก จมูกดูใจ เป็ นการบรรยายอาการก้มหน้ า

งุด ไม่กล้าสบตากับผูอ้ ื่น

60
 107 รับผิดชอบ

ครัน้ เมื่อเฉินหรูอี้มีสติฟื้นคืนมาอีกครัง้ นางยังมิทนั ได้ดึง

ตนเองมาจากความตระหนกอันรุนแรงที่สนมจงได้มอบให้ นาง
กัดฟั นดังกรอดๆ รู้สึกเจ็บที่ ท้อง แขนก็เจ็บ หลังศี รษะยิ่งเจ็บ
กว่า

มารดามันเถอะ ต่อให้นางคิดเป็ นหมื่นๆ ครัง้ นางก็คาด

ไม่ถึงว่าจักต้องมาตายเช่นนี้ อย่างแน่ นอน

มิใช่ว่าการถูกแทงตายนัน้ เป็ นเรื่องที่ยากจะรับได้ เพราะ

ถึ ง อย่ า งไรความวิ ป ริ ต ต่ า งๆ บนโลกใบนี้ ก็มี นั บ พัน นั บ หมื่ น
อย่าง การตายเช่ นนี้ นางแค่คิดไม่ถึงแต่ มิใช่ มิอาจ ไม่เกิดขึ้น
ปั ญหาคือวังหลังมิเคยใช้ วิธีลงมือจู่โจมที่ คาวด้วยโลหิตเช่ นนี้
มาก่อน ทุกคนล้วนอยู่ในที่สงู ส่งแสร้งเป็ นบงกชขาวพิสทุ ธ์ ิ แม้น
ด่าว่าคนยังมิเอ่ยวาจาสกปรก ทว่าพระสนมจง กลับกระทาอย่าง
ตรงกันข้าม พระสนมจงลงมือฆ่านางโดยที่ นางไม่มีแม้โอกาสจะ
ตอบโต้ ความเสี ยใจที่ นางมีนัน้ มาก มายประหนึ่ งสายน้ าที่ ทวน
ไหลกลับมารวมกันเป็ นแม่น้า*

สตรีสกุลเฉี ยนแค่หาเรื่องกล่าวว่าสตรีสกุลจ้าวไปเพียง
ไม่กี่คา ต่อมาก็เข้าไปขวางนางที่ ยามนัน้ ยังอยู่ในร่างสตรีสกุล
61
จ้าว นางจึงทราบดี ว่านอกจากปลายนิ้วของสตรี สกุลเฉี ยนที่
แตะโดนลาคอของนางแล้ว ก็มิได้ตบตีแตะต้องอวัยวะใดในร่าง
นางเลยแม้แต่น้อย

โกธรแค้นเคืองมากมายเท่าใดกันจึงได้แทงนางเป็ นรูถึง
สี่ห้าแผล?

ครัน้ เมื่อนางเปลี่ยนร่างแล้วนัน้ กลับยังรู้สึกเย็นวูบวาบ

บริเวณท้องทัง้ ที่ มิได้มีบาดแผล ทว่าเหตุใดถึงได้เจ็บที่ ศีรษะถึง
เพียงนี้ ?

เวลานี้ ท้ องฟ้ ามืด แล้ ว ทัว่ ทัง้ ห้ องไม่มีแม้ แสงเที ย นสัก

เล่ม นางจึงมองไม่เห็นสภาพในห้อง นางรู้เพียงว่าตนนอนราบ
อยู่บนพื้น ในห้ องมี กลิ่นเครื่องแป้ งจางๆ น่ าจะเป็ นห้ องของ
สตรี

สิ่งเดียวที่ ทาให้นางยินดียิ่งคือหน้ าอกที่ นูนขึ้น เป็ นสตรี

มิผิดแน่

เฉินหรูอี้กาลังจะหยัดกายลุกขึน้ ก็ได้ยินเสียงฝี เท้าสับสน

ดังขึ้นที่ หน้ าประตูต ามด้ วยเสี ยงผลักประตูและเดิ นเข้ ามา ผู้
หนึ่ งถือโคมไฟของวังหลวง ในห้องจึงพลันสว่างขึน้ ซีกหนึ่ ง นาง

62
ได้ ยิ น แหลมสูง ของสตรี เ อ่ ย ขึ้น ว่ า “ที่ นี่ ไม่มีอนั ใดให้ เ จ้ า ต้ อ ง
ปรนนิ บัติ แล้ ว ข้ า จะพู ด คุ ย กับ น้ องสาวเสี ย หน่ อย พวกเจ้ า
ออกไปเดินเล่นผ่อนคลายเสียบ้างเถิด”

เสียงประตูปิดลง เฉินหรูอี้ร้สู ึกว่าเรื่องราวมีบางอย่างไม่

ถูกต้องจึงนอนแน่ นิ่งมิเคลื่อนไหวต่อไป

ไม่นานก็ได้ยินเสียงของสตรีเมื่อครู่เอ่ยออกมาด้วยเสียง
กดตา่ ว่า “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ เหตุใดจึงไปทะเลาะกับนาง? นาง
เพิ่งเข้ามาในวังผู้คนก็ล้วนจับจ้องมองนาง หากนางไม่ปรากฏ
ตัว ออกมา ประเดี๋ ย วผู้ค นมากมายคงต้ อ งตามหา เจ้ า ช่ า ง...
เรื่องร้ายมากมี เรื่องดี ไม่ปรากฏ ครอบครัวเราทัง้ หมดอาจจะ
ต้องชดใช้ชีวิตให้แก่นาง เจ้ารูห้ รือไม่！？”

“พี่....ข้ามิได้เจตนา...” หญิงสาวอีกคนเอ่ยเสียงตา่ กล่าว

สะอึกสะอื้นต่อไปว่า “เป็ นนาง นางกล่าวว่าข้าขโมยปิ่นปั กผม
ของนาง จึงคิดจะค้ นลิ้นชักข้า...ข้าผลักนางแค่ สองที ผู้ใดจะ
ทราบว่านางจะล้มกระแทกขอบโต๊ะแล้วสิ้นใจไปทัง้ อย่างนัน้ ...
พี่ ท่านอย่าเพิ่งด่าว่าข้าเลย เราควรทาเช่นใดดี? หวงโฮ่วจะ...จะ
ประหารเราทัง้ ตระกูลจริงๆ หรือ?”

63
 “พี่ ท่ า นพูด สิ เราควรต้ อ งท าเช่ น ใด? ท่ า นว่ า ถ้ า ข้ า ไป
สารภาพ หวงโฮ่ ว จะทรงลดโทษให้ ห รือ ไม่ ? ข้ า ข้ าข้ า ข้ า มิ ไ ด้
เจตนาจริงๆ นะ”

ฟั งจากเสี ยงอันหวาดกลัวนั น้ แล้ว เฉินหรูอี้เชื่ อว่ านาง

มิได้เจตนาจริงๆ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็ นเพียงความบังเอิญไหนเลย
จะคาดคิดว่าจะชนขอบโต๊ะตายได้ นางคิด ‘คราก่อนพี่สาวถูก
แทงด้วยกรรไกรถึงสี่ห้าแผลถึงได้ตาย’ ช่างแตกต่างกันยิ่งนัก

ทว่าหวงโฮ่วคือเรือ่ งอันใดกัน?

ยามนี้ คือปี ใด?

นางยัง คงวนเวี ย นในวัง หลัง ขององค์ จ ัก รพรรดิ ห รื อ

สวรรค์ได้เปลี่ยนห้วงเวลาอื่นเพื่อกลันแกล้
่ งนางกันแน่ ?

หากยัง คงเป็ นจัก รพรรดิ จ างเหอ เช่ น นั น้ นางคงมันใจ

่
แล้วว่าที่ นางฟื้ นคืนมาครัง้ แล้วครัง้ เล่า ตายแล้วฟื้ น ตายแล้ว
ฟื้ นทัง้ หมดก็เ ป็ นเพราะองค์จ กั รพรรดิ นางจัก ต้ อ งมี ห น้ าที่
กลับมารักษาพระองค์ เพื่อให้ นางได้แก้ไขเรื่องราวในครานัน้
พระองค์จะได้กลับมาคึกคักดุจมังกรดุจพยัคฆ์เช่นเดิม

64
 เฉินหรูอี้คิดจะนอนอยู่เช่นนี้ เพื่อลอบฟั งข่าวสารที่ น่าจะ
มี ป ระโยชน์ จ ากการสนทนาของสองพี่ น้ องนี้ ผู้ใ ดจะทราบ
น้ องสาวกลับกล่าวขอโทษกลับไปกลับมาทัง้ บอกว่านางมิได้ผิด
ทว่าพี่สาวกลับพูดถึงแผนการบางอย่าง ทิศตะวันตกเฉี ยงเหนื อ
ด้ า นหลัง ต าหนั ก หมิ ง กวางมี บ่ อ น้ า อยู่ รอเวลาดึ ก สงัด ก็ห า
โอกาสนานางไปทิ้งในบ่อนัน้ เสีย

เฉินหรูอี้คิดว่าถึงเวลาอันเหมาะสมแล้ว เพราะหากนาง
รอจนดึกสงัดแล้วค่อยลุกขึ้นมาบอกความจริงว่าตนยังไม่ตาย
คาดว่าอาจทาให้พวกนางตกใจตายได้

นางกระแอมไอเบาๆ คราหนึ่ ง ดังคาด สองพี่น้องที่กาลัง

คิดวางแผนกันก็เงียบเสียงลงโดยพลัน

“พี่ ” เสี ย งน้ องสาวปนสะอื้ น “พี่ ไ ด้ ยิ น เสี ย งผี ก าลัง ไอ

ไหม?”

โธ่เอ๊ย หรือว่าที่กระแอมไอมิใช่คน?

เฉินหรูอี้ค รุ่น คิด หากมิใช่ กลัว ท าให้ พวกนางขวัญเสี ย

ร้องห่มร้องไห้จนทาให้ผคู้ นแห่มาที่นี่ นางก็อยากจะเย้าแหย่เจ้า
ตัวโง่งมน้ อยนี้ สกั หน่ อย

65
 “แค่ก แค่ก” นางไอขึ้นมาอี กสองคราเพื่อเป็ นสัญญาณ
เตือน แล้วค่อยๆ ใช้แขนคา้ ยันหยัดกายลุกขึน้ นัง่ “ข้าเอง...”

เพียงเท่านี้ เจ้าตัวโง่งมน้ อยก็ยงั คงกรีดร้องแล้วกระโจน

เข้าสู่อ้อมอกของพี่ สาวที่ อยู่ด้านข้าง แขนนางยังมิทนั แตะถึง
พี่ สาว ก็ถกู พี่ สาวยื่ นมือไปปิดปากไว้ แล้วเอ่ ยข้ างหูน างอย่ าง
เกรีย้ วกราดว่า “หุบปาก！นางยังมิตาย！”

คิดไม่ถึงว่าแม้นเสียงน้ องสาวจะเงียบลง แต่เสียงกรี๊ดนัน้

กลับทาให้บริวารด้านนอกตกใจ พลันเกิดเสี ยงฝี เท้ าวิ่ง อึงอล
อยู่ ด้ า นนอก และมี ข ัน ที ม าเคาะประตู ด้ ว ยน้ า เสี ย งร้ อ นรน
“อวี้นวี่*(สนม) เกิดเรือ่ งอันใดขึน้ ?”

เฉินหรูอี้ค่อยๆ ลุกขึน้ ปัดๆ ผงฝุ่ นบนตัว ไม่ร้องสักเสียง

คล้ายมิใส่ใจสิ่งใด

พี่ สาวเห็นนางไม่คิดเอ่ ยวาจา จึงกล่าวกับคนที่ อยู่ด้าน

นอกด้วยเสียงแหลมสูง “สนมเจียงล้อพวกเราเล่นเท่านัน้ ไม่มี
อันใด เจ้าไปเถิด” บริวารหยุดรอเพียงครูจ่ ึงได้จากไป

ครั น้ เมื่ อ น้ องสาวได้ ยิ นพี่ ส าวกล่ า วเช่ นนั ้ น สติ ก็

คืนกลับมา คิ้วดุจกิ่งหลิวนั น้ ตึ งแน่ นขึ้น กล่าวอย่างมีโทสะว่า

66
“สนมเจียงเหตุใดต้องขู่ขวัญเราด้วย? มิเป็ นไรทาไมไม่รีบบอก
เจ้าก็น่าจะรูว้ ่าประเดี๋ยว....”

นางกล่าวออกมาอย่างไม่มีขนั ้ มีตอนอันใดทัง้ สิ้น กระทัง่

พี่สาวกระตุกชายแขนอาภรณ์นาง นางจึงปิดปากลงทันทีโดยไม่
แม้จะเอ่ยอันใดอีกเพียงครึง่ คา

แม้นโง่เขลาทว่ากลับเชื่อฟังยิ่ง

เฉินหรูอี้รสู้ ึกปวดหนุบหนับที่ด้านหลังศีรษะ จึงยกมือขึน้

ลูบ โลหิตเหนอะหนะไหลทะลักออกมาไม่น้อย พี่น้องสองคน
ตรงหน้ าช่างเหมือนกันอย่างยิ่ง หากมิใช่ว่าผูห้ นึ่ งสวมอาภรณ์สี
ม่วงอ่อนผู้หนึ่ งสวมสีเขียวอ่อนนางคงคิดว่าตนสมองได้รบั การ
กระทบกระเทือนหนักเสียจนเห็นภาพเบลอไป

“ข้ า ขู่ข วัญ เจ้ า งัน้ หรื อ ? ที่ ข้ า ได้ ยิ น เมื่ อ ครู่ก ลับ เป็ นอี ก
อย่าง”

รวดเร็วดุจฟ้ าแลบ เฉินหรูอี้กค็ ิ ดวิธีอนั ยอดเยี่ยมในการ

แก้ ไขสถานการณ์ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกตรงหน้ านี้ ขึ้นมาได้
นางเดินขึ้นหน้ าไปด้วยรอยยิ้มกริ่ม ทว่าเมื่อนางก้ าวขึ้นหน้ า

67
หนึ่ งก้าว สาวน้ อยที่ สวมอาภรณ์ สีเขียวอ่อนก็ถอยไปหนึ่ งก้าว
สุดท้ายจึงหลบซ่อนอยู่หลังสาวน้ อยอาภรณ์สีม่วง

เฉินหรูอี้คิดว่านัน้ เป็ นรอยยิ้มอันเป็ นมิตร แต่ ในสายตา

ของสาวน้ อยอาภรณ์ เขียวกลับมองว่ามันเป็ นจิ้งจอกคานั บไก่
ในวันตรุษ ไร้ซึ่งเจตนาดี โดยเฉพาะมือที่เปื้ อนโลหิตแดงสดนัน้
ของนาง มองอย่างไรก็น่ากลัวยิ่ง

“สนมเจียง”

พี่ ส าวเพิ่ ง เอ่ ย ปากก็ถ กู เฉิ นหรูอี้ย กมื อ สะบัด ตัด บทไป
“ข้าต้องการให้พวกเจ้ารับผิดชอบ”

“ข้า ข้าข้าข้าข้ารับผิดชอบ ข้าผลักเจ้าเอง” น้ องสาวยืด

อกรับ เชิดลาคอเล็กเสลานัน้ ฝื นกล่าวต่อว่า “อย่างมากเจ้าก็ไป
ทูลต่อหวงโฮ่ว ข้าก็ค่อยกลับหมู่บ้านไป....พระราชวังแห่งนี้ ข้าก็
มิได้ชมชอบที่จะอยู่นักหรอก”

“เฉิงถาวเงียบ” สาวน้ อยอาภรณ์ ม่วงกุมหน้ าผาก บัดนี้

มิใช่เรื่องชมชอบปรนนิบัติองค์จกั รพรรดิหรือไม่แล้ว พวกนาง
นัน้ อาศัยความเป็ นฝาแฝดจึงได้เข้ามาอยู่ในวังแห่งนี้ แม้นอ่าน
ต าราไม่ออกแม้เ พี ย งตัว เดี ย วก็ต าม หากไล่ พ วกนางออกไป

68
เพราะก่อเรื่องนี้ ขึน้ ก็นับเป็ นข่าวดี แต่ด้วยอุปนิสยั มิยอมเลิกรา
อันใดโดยง่ายของเจียงเหมยที่ อยู่ตรงหน้ าผู้นี้ เกรงว่าเรื่องราว
คงมิจบลงง่ายดายปานนัน้

“เจ้าคิดจะทาเช่ นใด? แม้นพวกเราสองพี่ น้องจะรู้เท่ ามิ

ถึงการณ์ แต่มือเท้ากลับมิใช่ไม่สะอาด อย่างไรก็ไม่มีทางขโมย
ปิ่นของเจ้าแน่ ”

“เอาล่ ะ ฟั ง ข้ า พูด ก่ อ นได้ ห รื อ ไม่ ?”เฉิ นหรูอี้ ม องขึ้ น ๆ

ลงๆ วิ เ คราะห์พี่ น้ อ งฝาแฝดคู่นี้ แล้ ว เหลื อ บมองสภาพห้ อ ง
อย่ า งน้ อยสถานที่ แ ห่ ง นี้ ก็ไ ม่ มี อ าวุธ ที่ ใ ช้ ฆ่ า คนซ่ อ นอยู่ บน
ศีรษะของพวกนางก็มิได้มีเครื่องประดับที่สามารถใช้เป็ นอาวุธ
ได้ เช่นนี้ นางจึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจยาวออกมา

นางพบเจอคนเสียสติเช่นสนมจงคนเดียวก็เพียงพอแล้ว
หากมาเป็ นคู่นางก็ยิ่งมิอาจรับมือไหว

“ข้ามิได้คิดจะทาอันใดพวกเจ้า ทว่าในเมื่อทาผิดก็ต้อง
รับผิดชอบมิใช่หรือ? ข้ามิทราบถึงเรื่องขัดแย้งใดๆ ในอดีต แต่
ที่ศีรษะข้าได้รบั บาดเจ็บนัน้ ก็เพราะเจ้าผลักถูกหรือไม่?”

สาวน้ อยอาภรณ์เขียวพยักหน้ าอย่างลังเล

69
 เฉิ นหรูอี้ ยิ้ ม “ดัง นั ้น บัด นี้ ข้ า บาดเจ็บ ที่ ศี ร ษะ จ าอะไร
ไม่ ไ ด้ แ ล้ ว เจ้ า ...พวกเจ้ า ต้ อ งรับ ผิ ดชอบกั บ สิ่ งที่ ควรจะ
รับผิดชอบ”

*****อวี้นวี่ เป็ นสนมชัน้ ล่างขัน้ 7 มีทงั ้ หมด 27 คน

*****สายน้ า ที่ ท วนไหลกลับ มารวมกัน เป็ นแม่ น้ า เป็ น

สานวนเปรียบเปรยถึงความเสียใจว่ามากมาย เพราะกระแสน้ า
ที่ทวนไหลกลับนัน้ ย่อมน้ อย แต่สามารถไหลทวนมารวมกันจน
เกิดเป็ นแม่น้าได้นัน้ แสดงว่าต้องเสียใจมากจริงๆ

70
 108 ในปี นัน้ และคนผูน้ ัน้

สองพี่น้องฝาแฝดใช้สายตาอันเยาะหยัน ทอดมองมายัง
นาง

เฉิ งถาวเห็น พี่ ส าวท าเพี ย งอดทนอดกลัน้ จึ ง เอ่ ย ตอบ

อย่างเกรีย้ วกราดประหนึ่ งอาชาป่ าส่งเสียงแผดร้องเมื่อมันสลัด
หลุดบังเ**ยน ทาให้สติของนางกระเจิดกระเจิงสิ้น

“เจ้าคิดจะเล่นเล่หก์ ลอันใดอีก?”

สาวน้ อยอาภรณ์ ม่วงเชิดคางขึ้นเล็กน้ อย ใบหน้ าเต็มไป

ด้วยความพร้อมในการตัง้ รับ “น้ องสาวข้าผลักเจ้าด้วยความไม่
ระวัง พวกเรายินดีขออภัย แต่หากเจ้าคิดจะทาให้เป็ นเรื่องใหญ่
พวกเราก็ยินยอมรับผิดชอบทัง้ หมด เพียงแต่ เจ้าอย่าได้คิดจะ
รังแกน้ องสาวข้าอีก มิเช่นนัน้ ข้ามิยอมเจ้าแน่ ”

หญิงสาวทัง้ สองรูปโฉมดังภาพวาด
่ ใบหน้ ากลมเกลี้ยง
ดวงตากลมโต เป็ นสตรี รูปโฉมงดงามที่ เ ปล่ งรัศมี แห่ ง ความ
โชคดีประหนึ่ งอยู่ใกล้เทพเซียนก็มิปาน

เฉิ นหรูอี้ ม องสาวน้ อยอาภรณ์ ม่ ว งที่ ป กป้ องน้ องสาว

อย่างสุดกาลังจึงอดหัวเราะออกมามิได้ “ข้ามิได้กล่าวว่าจะทา
71
ให้เป็ นเรื่องใหญ่และมิได้จะคิดบัญชีอนั ใดกับพวกเจ้า เพียงแค่
ข้านั น้ ลืมสิ้นทุกสิ่งแล้ว พวกเจ้าช่ วยบอกเล่าเรื่องราวคร่าวๆ
ให้ข้าฟังได้หรือไม่?”

“ปี นี้ คือปี ใด? องค์จกั รพรรดิคือผู้ใด? หวงโฮ่ วคือใคร?

และ ข้าเป็ นใคร?”

“แม่เจ้า นางถูกพังพอนทาให้ งุนงง*ไปแล้ วหรือ..” เฉิง

ถาวร้องอุทานขึ้นอย่างตกใจ นั ยน์ ตากลมโตคู่นัน้ หมุนติ้วจน
แทบจะโบยบินออกมานอกเบ้าตา พลันยกมือขึ้นปิดปากตน
นางถูกขู่ขวัญจนแน่ นิ่งไปแล้ว

“เฉิงถาว เงียบ” สาวน้ อยอาภรณ์ ม่วงกุมหน้ าผาก บอก

ไม่ถกู ว่าน้ องสาวของตนนัน้ ไร้เดียงสาหรือโง่เขลากันแน่ ผู้ใด
กล่าวอันใดล้วนเชื่อทัง้ สิ้น

เฉิ นหรูอี้ ดู อ อกว่ า ในสองคนนี้ พี่ ส าวเป็ นผู้ที่ มี อ านาจ

ตัดสินอย่างเด็ดขาด จึงเอ่ยต่อนางว่า “ข้าไม่มีความจาเป็ นใด
ต้ อ งหลอกเจ้ า ทัง้ มิ ไ ด้ ต้ อ งการเงิ น ทองจากเจ้ า ทัง้ มิ ไ ด้ ป่ าว
ประกาศให้คนรู้ หลอกเจ้าก็มิได้มีประโยชน์ อนั ใด เจ้าลองตรอง
ดูเถิด”

72
 “ฮึ”

เฉินหรูอี้ยิ่งมายิ่งรู้สึกปวดศีรษะ ดูท่าการกระแทกครานี้
นัน้ มิเบาเลยจริงๆ ทว่านางยังมีเรื่องราวที่ ไม่เข้าใจอยู่อีกมาก
การขู่ขวัญผู้ใดในยามนี้ นัน้ มิใช่ เรื่องง่าย นางจึงค่ อยๆ กล่าว
ออกมาอย่างอดทน “สมองของคนเรานัน้ แปลกยิ่ง พวกเจ้าไม่
เคยได้ ยิ น เรื่องศี รษะถูกกระแทกแล้ ว จะสูญเสี ย ความทรงจา
หรือ? ในตาราแพทย์ล้วนมีบนั ทึกไว้ ในอดีตมีเหตุการณ์ เช่นนี้
เกิดขึน้ มากมาย เอาล่ะ บอกข้ามาก่อนเถิดปี นี้ คือปี ใด?”

“....ปี นี้ คือรัชสมัยจางเหอปี ที่ หก” สาวน้ อยอาภรณ์ ม่วง

ตอบอย่างระมัดระวัง

รัชสมัยจางเหอปี ที่หก?

“อืม....แล้วหวงโฮ่วมาจากที่ใดกัน?！” เฉินหรูอี้
รูส้ ึกถึงลางไม่ดีที่แวบเข้ามาในใจ

ในวัง หลัง นั ้น ผู้ที่ ส ามารถรัง้ ต าแหน่ งนี้ ได้ มี เ พี ย งหนึ่ ง

เดียว นัน่ คือท่านผู้นัน้ จากตาหนักหย่งโซ่ว ก่อนที่ นางจะตายก็
มีข่าวแว่วว่าองค์จกั รพรรดิจะทรงแต่งตัง้ ไท่ จื่อ เพื่อให้สมพระ

73
เกียรติของไท่จื่อ การแต่งตัง้ พระมารดาเป็ นหวงโฮ่วก็เป็ นเรื่อง
ที่สมเหตุสมผล

เฉินหรูอี้สามารถรับได้ ในเรื่องของเหตุผล ทว่าในด้ าน

ความรูส้ ึกนางกลับรับไม่ได้

ต่ งกุ้ยเฟยเป็ นผู้ได้ รบั ผลประโยชน์ ทุกอย่ าง และเป็ นผู้

ต้องสงสัยอันดับต้นๆ ที่อาจจะเป็ นฆาตกรฆ่านาง ในอดีตแม้น
จะเป็ นผู้ดูแ ลวัง หลัง แต่ ก ลับ มิ ไ ด้ มี ย ศมี ศ กั ด์ ิ ที่ ช ัด แจ้ ง เท่ าใด
ครานัน้ ยังมีเรื่องของตาแหน่ งบรรดาศักด์ ิ ยามนี้ นับว่าดียิ่งแล้ว
่ คฆ์ติดปี ก หากจะสันคลอนต
ช่างเป็ นดังพยั ่ าแหน่ งของนางคง
เป็ นเรือ่ งยากเสียยิ่งกว่ายากแล้ว

เอาล่ะ ยามนี้ นางเชื่ อแล้วว่าสตรีผ้นู ี้ จาไม่ได้จริงๆ มิใช่

เพื่อเย้าแหย่พวกนางเล่น สาวน้ อยอาภรณ์ ม่วงถอนหายใจยาว
อย่างจนใจ

ในพิธีคดั หญิงงามก่อนหน้ านี้ เจียงเหมยยังกล่าวประจบ

สอพลอหวงโฮ่วออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง รวบรวมวาจายก
ยอมากมายเป็ นคัน รถ โดยไม่ ส นว่ า สิ่ ง ใดเหมาะสมหรื อ ไม่
เหมาะสม เอ่ยทุกสิ่งออกมาจนสิ้น วาจาเช่นนัน้ เมื่อเอ่ยออกมา

74
จากสตรีที่เฉิดฉั นเช่ นนางแล้วกลับทาให้ผ้ไู ด้ฟังเจ็บปวดผู้พบ
เห็นน้าตาไหล ช่างน่ าเสียดายใบหน้ าอันงดงามนัน้ ของนางยิ่ง

“องค์จกั รพรรดิกย็ ่อมต้ องมีหวงโฮ่ว เพราะนั น่ เป็ นสิ่งคู่

กันมิใช่หรือ?” เฉิงถาวอดขันนางมิได้

เฉินหรูอี้ “.......”

เจ้ า สองคนก็เ ป็ นของคู่ ก ัน มิ ใ ช่ ห รื อ แต่ เ หตุ ใ ดผู้เ ป็ น

น้ องสาวถึงได้โง่เขลาเบาปั ญญายิ่ง ทว่าพี่สาวกลับ หลักแหลม
ประหนึ่ ง จิ้ ง จอกก็มิ ป าน นางแย่ ง อาหารที่ ค วรไปเลี้ ย งสมอง
น้ องสาวแล้วเก็บไว้กินคนเดียวหรือไร?

“เอาล่ะ เช่นนัน้ บัดนี้ กม็ ีไท่จื่อแล้ว?”

“แน่ นอน！”

“....บัดนี้ พระสนมที่ องค์จกั รพรรดิโปรดปรานคื อผู้ใด?

ผู้ใ ดที่ ไ ด้ ร บั ความโปรดปราน” เฉิ นหรูอี้ เ อ่ ย ถามถึ ง ประเด็น
สาคัญทันที

ใบหน้ าที่ ข บขัน ของเฉิ งถาวก็ เ ปลี่ ย นโดยพลัน กลับ

กลายเป็ นใบหน้ าอันซาบซึ้งอย่างถึงที่ สุด “องค์จกั รพรรดิของ
75
เราเป็ นผู้รกั มัน่ ตัง้ แต่ ที่ ซูเ ฟยสิ้ น ไปพระองค์ก็เ สี ย พระทัย ยิ่ ง
กระทังบั่ ดนี้ ยงั มิคลายความโทมนั ส แม้แต่ วงั หลังก็ไม่เหยี ยบ
ย่างไปสักครา ที่ พวกเราได้รบั การแต่ งตัง้ จนมีตาแหน่ งอยู่ทุก
วันนี้ กเ็ พราะหวงโฮ่วทรงช่วยส่งเสริมอย่างสุดกาลัง หลังจากที่
พวกเราเข้ามาแล้วพระองค์ยงั มิเงยพระพักตร์ขนึ้ ทอดพระเนตร
สักครา แม้แต่เจ้าพระองค์กม็ ิ ทอดพระเนตรแม้เพียงนิด”

เฉินหรูอี้สงสัยในวาจาที่คนตรงหน้ าเอ่ยออกมาอย่างยิ่ง

่ น้ หรือ? เขากระทาเช่นนัน้ มิได้ต่างหาก...หาก

เขารักมันงั
กระทาได้ล่ะก็ พระสนมทัง้ วังหลังก็มิพอให้เขาเสพสุขกระมัง

นางสะดุดใจเพียงประโยคสุดท้ายที่ตวั โง่งมน้ อยกล่าวว่า

‘แม้แต่เจ้าพระองค์กม็ ิ ทอดพระเนตรแม้เพียงนิด’เช่นนัน้ แสดง
ว่าในบรรดาหญิงงามนางเป็ นบุคคลที่โดดเด่นที่สดุ นางถึงได้ใช้
ตนมาเปรียบเป็ นดังมาตรฐาน
่

อย่ า งน้ อย ร่ า งกายนี้ ก็เ ป็ นหญิ งอี ก ทัง้ ยัง เป็ นสตรี ที่
งดงามยิ่งจึงช่ วยปลอบประโลมจิตวิญญาณอัน กลัดกลุ้มและ
เปราะบางนี้ ของนางได้

76
 การสนทนาของทัง้ สองสร้ า งความแตกตื่ น ให้ แ ก่ ส าว
น้ อยอาภรณ์ ม่ ว งอย่ า งยิ่ ง ยวด เหตุ ใ ดเจี ย งเหมยศี ร ษะชน
กระแทกไปกลับสามารถสนทนากับน้ องสาวตนได้อย่างออกรส
ออกชาติ คล้ายกับสติปัญญาของพวกนางสองคนอยู่ในระดับ
เดียวกันแล้วกระนัน้

น้ องสาวของนางเอง อาจจะถูกทาลายสติปัญญาเมื่อครา
ยังเด็กที่ปีนต้นไม้ขึน้ ไปจับวิหคแล้วตกลงมากระมัง?

นางอดเหลื อ บมองไม่ ไ ด้ ด้ ว ยเกรงว่ า หากทัง้ สองยัง

สนทนากันมิทนั จบแล้ ว เจี ยงเหมยที่ ศีรษะถูกชนกระแทกแต่
กลับไม่ตายผู้นี้อาจเสียโลหิตจนหมดตัวแล้วตายไปในห้องนาง
เสียก่อน ถึงตอนนัน้ แม้นมีปากงอกทัวร่ ่ างก็ยากจะแก้ตวั นาง
จึงได้รีบตัดบทคนทัง้ สองแล้วดูแลซับโลหิตให้ เฉินหรูอี้

“เช่ นนั น้ เราไปขอร้องเหม่ยเหรินให้ ไปเข้าเฝ้ าหวงโฮ่ ว

เพื่อทูลเรื่องราวและเชิญหมอหลวงมาดูอาการนางเถิด” เฉิง
ถาวเอ่ยขึน้ แผ่วเบา

วาจาเพิ่งเอ่ ยออกมาก็ได้ยินเสี ยงเคาะประตูด้วยความ

รีบร้อนดังขึ้นติดกันสองครัง้ และประตูกถ็ กู ผลักเข้ามาจากด้าน
นอกทันใด นางกานัลขันทีเดินเข้ามาในห้องเจ็ดแปดคน
77
 สตรี ผู้น าคนเข้ า มาสวมใส่ อ าภรณ์ ข องขุ น นางสตรี
ใบหน้ าบานใหญ่ดวงตาโปนโต ใบหูกาง รูปลักษณ์มิได้พิเศษอัน
ใด ทว่ากลับทาให้ผคู้ นจดจาได้ดียิ่ง

เฉินหรูอี้จดจาคนผู้นี้ได้อย่างลึกซึ้ง คนผู้นี้คือสวี๋จิ่งเป็ น
คนสนิทข้างกายของสนมลู่ที่เพิ่งสิ้นไม่นาน ตัง้ แต่ที่นางเข้ามา
ในห้องก็เอาแต่ขมวดคิ้วสีเข้มนัน้ แน่ น หน้ าตาถมึงทึง ริมฝี ปาก
ที่ มกั ยิ้มแย้มเสมอเมื่อคราอยู่รบั ใช้ ข้างกายพระสนมลู่นัน้ เม้ม
สนิทแน่ นประหนึ่ งถูกเย็บติดกันไว้ ช่างมิคล้ายนางเมื่อวันวาน
แม้แต่น้อย

สองพี่น้องรีบแสดงความเคารพ ปากเอ่ยไปว่าคารวะใต้
เท้า

เฉิ นหรู อี้ ที่ ร ัง้ อยู่ ด้ า นหลัง จึ ง ค่ อ ยๆ ย่ อ กายท าความ

เคารพตามพวกนาง

พวกนางถึ ง แม้ เ ป็ นสตรี ข ององค์ จ ั ก รพรรดิ แ ต่ ก็เ ป็ น

เพียงอวี้นวี่สนมชัน้ ล่างขัน้ เจ็ด เมื่อพบขุนนางสตรีบรรดาศักด์ ิ
สูงกว่ายังคงต้องกล่าวคารวะทักทาย โดยเฉพาะตาแหน่ งใต้เท้า
ซื ออี๋ *ซึ่ งเป็ นซื ออี๋ ผ้อู บรม มี หน้ าที่ ดูแลสังสอนนางก
่ านั ลและ

78
สนมชัน้ ล่ า งขัน้ เจ็ด ลงไป ซึ่ ง คื อ การดู แ ลควบคุ ม พวกนาง
นัน่ เอง

ครัง้ ที่ สวี๋จิ่งอยู่รบั ใช้พระสนมลู่นัน้ นางก็เป็ นขุนนางสตรี

ขัน้ สี่ แ ล้ ว คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า เมื่ อ สนมลู่ สิ้ น ไป บุ ค คลผู้นี้ ไ ม่ เ พี ย งไม่
ตกตา่ แต่กลับได้เลื่อนขัน้ ขึ้นอีกหนึ่ งขัน้ เป็ นซื ออี๋ ผ้ดู ูแลบรรดา
ศักด์ ิ ขนั ้ สี่ ชนั ้ เอก แม้นจะต่างกันเพียงขัน้ เดียว ทว่าเปลี่ยนจาก
การปรนนิบัติคนผู้เดียวมาควบคุมดูแลนางกานัลและสนมชัน้
ล่างนับร้อยนัน้ นับว่าก้าวกระโดดไปมาก ฝี มือที่ มีย่อมไม่น้อย
เส้นสายสัมพันธ์ล้วนมิธรรมดา

“สนมเจียง กระทาการใดย่อมต้องมีขอบเขต！” สวี๋จิ่ง

กล่าวด้วยเสียงดุดนั

“เปิ่นกวาน*แนะนาพวกท่านหลายหนแล้ว ไม่ว่าจะไปที่
ใดข้างกายยังต้ องมีนางกานัลขันที เสมอ มิอาจเข้าออกที่ ใดได้
ตามใจชอบ ท่านทราบหรือไม่ว่านางกานัลของท่านต้องถูกโบย
สิบไม้เพราะละเลยการปฏิบตั ิ หน้ าที่ หากมิใช่ทราบเข้าพอดีว่า
ท่านอยู่ที่นี่ เปิ่นกวานคงต้องไปรายงานต่อซ่ างกงสูงสุดให้ ค้น
วังแล้ว ถึงตอนนัน้ ท่ านจะกระทาเช่นใด? และจะให้เปิ่นกวาน
กระทาเช่นใด?！”

79
 ่ ง้ ห้องก็ตกอยู่ในความเงียบไร้
ครัน้ เมื่อนางกล่าวจบ ทัวทั
เสียงสกุณาขับขานไปโดยพลัน

*****ถูกพังพอนทาให้งุนงง ในสมัยโบราณมีความเชื่อว่า
พังพอนมีอานาจบางอย่างสามารถทาให้คนลุ่มหลง หลงลืมได้

*****ซืออี๋ เป็ นชื่อตาแหน่ งขุนนางสตรีมีหน้ าที่ อบรมสัง่

สอนมารยาทแก่นางกานัลและสนมชัน้ ล่างขัน้ เจ็ดลงไป

*****เปิ่ นกวาน เป็ นสรรพนามใช้ เ รี ย กแทนตนของขุน

นาง

80
 109 คนผูน้ ี้ เสียสติไปแล้ว

สวี๋จิ่งรูส้ ึกมีโทสะยิ่ง เพราะผลลัพธ์นัน้ ร้ายแรงนัก

ด้วยเพราะเห็นว่านางมีรปู โฉมงดงามหยาดเยิ้มยิ่งทาให้
ขัน ที ผู้ค ัด หญิ ง งามต้ อ งตาจึ ง ได้ อ าศัย ความสัม พัน ธ์ ส่ ว นตัว
กาชับให้นางดูแลเป็ นพิเศษ บุคคลผู้นี้ไม่แน่ ว่าจะโบยบินขึ้นที่
สูงได้ในสักวัน เช่นนัน้ ความลาบากตรากตราที่ พวกเขาลงแรง
ไปก็นับว่าเลือกหยิบสมบัติถกู ชิ้นแล้ว

เฉินฮวายนั น้ มีบารมีมากล้น คนผู้เดี ยวขวางไว้ คนนั บ

หมื่นก็มิอาจล้วงลา้ * เขาเบียดผู้อื่นกระเด็นเสียจนไม่มีทางเข้า
ถึงพระเนตรองค์จกั รพรรดิได้ หากขันที เหล่ านั น้ ต้ องการยื่ น
หน้ าให้ ป รากฏต่ อ พระพัก ตร์อ งค์ จ ัก รพรรดิ จ าต้ อ งส าแดง
ความสามารถตนดุจแปดเซี ยนข้ามทะเล ต่ างแสดงอิทธิฤทธ์ ิ
ปาฏิหาริย*์

ทว่ า นางกลับ รู้สึ ก ว่ า หญิ ง สาวผู้นี้ ส มองเชื่ อ งช้ า แปลก

พิกลมิใคร่เหมือนคนปกติเท่าใดนัก แต่ด้วยไมตรีที่มีต่อกันจึงมิ
อาจคัด ค้ านเขาได้ ทัง้ อี กอย่ างคราที่ น างรับ ใช้ พระสนมลู่ก็มี
โอกาสพบองค์ จ ัก รพรรดิ อ ยู่ บ่ อ ยครัง้ จัก กล่ า วอย่ า งไรเล่ า
สุนทรีด้านความงามของพระองค์ก็ดูบิดเบี้ยวแปลกแปร่งอยู่
81
เช่ น กัน ไม่ แ น่ พ ระองค์อ าจจะถูก ขัน ที ท าให้ มึ น งงจนลุ่ ม หลง
โปรดปรานสตรีผไู้ ม่ธรรมดานางนี้ กเ็ ป็ นได้

ปกติไม่ว่าเรื่องราวน้ อยใหญ่นางก็หลับตาข้างลืมตาข้าง
อยู่ เ สมอ เพี ย งแต่ เ รื่ อ งที่ เ กิ ด ในวัน นี้ ประหนึ่ งได้ ทิ่ ม แทงจิ ต
วิญญาณอันเปราะบางของนางเข้า

หากเพราะตัวโง่งมเหล่านี้ ทาให้ เกิดเรื่องร้ายแรงอย่าง

การค้นตาหนักขึ้น ไม่ว่านางจะปรากฏตัวปลอดภัยไร้อนั ตราย
ต่อหน้ าผู้คนทัง้ หลายหรือเกิดเหตุร้ายอันไม่คาดคิดกับนางขึ้น
จริงๆ สวี๋จิ่งก็มิอาจสลัดหลุดความรับผิดชอบนี้ ได้

เหล่าหญิงงามทาผิดก็คือความผิดของนาง ความผิดของ
นาง....ยังคงเป็ นความผิดของนาง ถึงอย่างไรก็มีแต่เสี ยกับเสีย
ทว่าเมื่อรุ่งเรืองเจริญไปไกลแล้วนัน้ กลับมิมีความเกี่ยวข้องกับ
นางแม้เพียงกระผีกริ้น

“สนมเจียง เจ้ารูห้ รือไม่ว่าผิด?”

น้ าเสี ย งเคลื อบชัน้ น้ าแข็ง สายตาอาบยาพิ ษ เฉินหรูอี้

รู้สึกปวดศีรษะหนุบหนับขึน้ มา ปิดกัน้ ความคิดทัง้ หมดของนาง
ไปสิ้น จึงมิร้คู วรกล่าวตอบเช่นไรดี เห็นเพียงเฉิงถาวหวาดกลัว

82
จนตัวสัน่ เหงื่อเย็นไหลซึ ม น้ าตาแทบจะเอ่ อล้นออกมา แล้ว
กล่าวตอบด้วยเสียงสันเทา ่ “เรียนเรียนเรียนเรียนซืออี๋.....คือ...
คือข้า.....คือนาง......ศีรษะของเจียงเหมยมีแผล เลือดออก....
พวกเรากาลังจะช่วยนางทาแผล...ข้าผิดไปแล้ว....”

หากนางยังพูดติดๆ ขัดๆ เช่นนี้ คาดว่าพูดจนถึงวันพรุ่ง

ก็มิอาจอธิบายให้เข้าใจได้ เฉินหรูอี้จึงเอ่ยขึ้นต่อจากนางอย่าง
เอือมระอา “เรียนซื ออี๋ ข้าล้มกระแทกศีรษะได้รบั บาดเจ็บ จึง
รู้สึกมึนศีรษะอยู่เป็ นนาน ทาให้มิได้ออกไปพบผู้ใด คิดไม่ถึงว่า
จะทาให้คนมากมายเป็ นห่วง เป็ นความผิดของข้าเอง”

นางตายแล้วฟื้ นคืน ตายแล้วฟื้ นคืนอยู่ในวังมาตัง้ เท่าใด

แล้ว ย่อมทราบดี ว่าการปั ดความรับผิดชอบให้ กบั เฉิงถาวนัน้
เป็ นเรื่องที่ ปลอดภัยที่ สุดและสมจริงที่ สุด ทว่ านางมิทราบว่า
ครานี้ จะมีชีวิตอยู่ได้นานเท่าใด เรือ่ งนี้ กเ็ ป็ นเพียงเรือ่ งเข้าใจผิด
ทัง้ สนมเจียงเองก็ใส่ร้ายผู้อื่นก่อน แม้นจะฟื้ นคืนมาได้ไม่นาน
แต่ น างดูอ อกถึ ง แววตาอัน ไร้เ ดี ย งสาของเฉิ งถาว ทัง้ นิ สัย ที่
ตรงไปตรงมานั น้ อี ก หากผลักความรับผิดชอบให้ กบั เฉิงถาว
ไม่ว่านางจะต้ องเจอกับการลงทัณฑ์เช่นใด หนั กหรือเบา เฉิน
หรูอี้กร็ สู้ ึกว่าตนมิอาจกระทาเช่นนัน้ ได้

83
 ตาหนั ก หมิง กวางนางเคยพ านั กอยู่หลายเดื อน นั บ ว่ า
รู้ จ ัก สถานที่ นี้ มากโขอยู่ จึ ง บอกว่ า ตนไปเดิ นเล่ น ที่ ศ าลา
ด้ านหลัง เท้ าลื่นไถลล้มไปฟาดกับโต๊ะหินเข้าทาให้ รู้สึกเวี ยน
ศีรษะมาจนถึงบัดนี้

หากเป็ นคนปกติ สวี๋ จิ่ ง คงสงสัย ปฏิ กิ ริ ย าแรกนั น้ ควร

เรี ย กนางก านั ล ตนหรื อ ก็ ใ ห้ น างก านั ล มาช่ ว ยเหลื อ หาก
บาดเจ็บสาหัสก็ให้เรียกหมอหญิงมารักษามิใช่หรือ? แต่เพราะ
เป็ นเจียงเหมย คนผู้นี้กระทาเรื่องราวใด สวี๋จิ่งคร้านจะไปคาด
เดา โลกอันแปลกพิสดารนี้ คนธรรมดาเช่นนางไร้ความสามารถ
จะเข้าใจได้จริงๆ

อีกทัง้ ปกติเจียงเหมยก็มกั ชอบชี้นิ้วสังพี

่ ่น้องจากชนบทคู่
นี้ นัก เพียงแต่พี่สาวอุปนิสัยแข็งกร้าวอยู่บ้าง น้ องสาวอุปนิสัย
อ่อนแอจึงมักถูกรังแก หากอิงตามแนวคิดของเจียงเหมยแล้ว
การใช้งานพวกนางก็มิใช่จะเป็ นไปไม่ได้

“ดังนัน้ เปิ่นกวานถึงต้องการให้สนมทุกคนนาข้ารับใช้ไป
ด้ ว ยทุกที่ หากเกิด เรื่องไม่ค าดฝั น ขึ้น กะทัน หัน จักได้ มิมีเ หตุ
วุ่นวาย” สวี๋ จิ่งกล่าวเสี ยงเย็นเยี ยบว่า “ในเมื่อสนมเจี ยงยังมิ
ชัดเจนในกฎวัง เช่นนัน้ ก็ปิดประตูเรียนรู้กฎวังใหม่อีกสักเดือน

84
แล้วกัน เริ่มตัง้ แต่วนั นี้ ข้าจะส่งคนมาคอยแนะนาสนมเจียงตัว
ต่อตัว หวังว่าครานี้ สนมเจียงคงมีพฒ ั นาการขึน้ บ้าง”

ปิดประตูหนึ่ งเดือน นัน่ มิใช่การกักบริเวณหรอกหรือ?

ครัน้ เฉินหรูอี้ได้ฟังก็ปวดศีรษะขึ้นมาทันที รู้สึกว่าโลหิต

ที่ รินไหลตรงด้ านหลังศี รษะนั น้ ไหลออกมาเร็วยิ่งขึ้น นางรี บ
กล่าวว่า “ข้าสานึ กผิดแล้ว ข้าจะปรับปรุง คง...ไม่ต้องถึงหนึ่ ง
เดือนกระมัง? ซื ออี๋ ข้ารับรองว่าจะไม่กระทาผิดเช่นนี้ อีก ซื ออี๋
ยกโทษให้ข้าสักคราเถิด?”

นางยังต้ องไปหาองค์จกั รพรรดิ ต้ องละเล่นเสพสุข กับ

พระองค์นะ！การสิ้นเปลืองเวลาอยู่ที่นี่นับเป็ นเรือ่ งอันใดกัน?

สวี๋จิ่งไม่ตอบโต้อนั ใด เพียงกาชับคนให้ไปเชิญหมอหญิง
มาตรวจดูอาการ ทัง้ กล่าวเสี ยงขรึมต่อว่า “ข้าทราบดี ว่าเหล่า
สนมคงรู้สึกว่าข้าเข้มงวดเกินไป ไร้ซึ่งน้ าใจ แต่ในวังมิเหมือน
กับข้างนอก ย่อมต้องมีกฎเกณฑ์ของมัน หากวันนี้ ไม่มีผ้ใู ดมา
แจ้งแก่เปิ่นกวาน เปิ่นกวานคงต้องรายงานขึ้นไปเป็ นขัน้ ตอน
กระทังคนทั
่ ง้ วังหลวงรับรู้ ไม่เพียง แต่ชื่อเสียงของสนมต้องมัว
หมอง แต่ ยงั ต้ องปรับ เปลี่ ยนบริวารอี กหลายคนหากกระท า
เพียงงานที่ไร้ประโยชน์ ”
85
 “หวังว่าสนมทุกคนจะจาให้ แม่นมันว่ ่ าจักไม่กระท าผิด
เช่ น นี้ อี ก ” กล่ า วจบก็ส ะบัด ชายแขนเสื้ อ แล้ ว เดิ น จากไป ทัง้
นาพาผูค้ นอีกโขยงหนึ่ งติดตามไปด้วย

เฉิ นหรูอี้ เ บิ ก ตากว้ า งลิ้ น จุก ปาก กลัด กลุ้ ม จนต้ อ งกุม
ศี รษะ มิกล้ าเชื่ อว่ าเส้ นทางการพบกับองค์จกั รพรรดินัน้ ต้ อง
พังทลายไปต่อหน้ าแล้ว

คราที่ ฟื้นคืนมาในร่างสตรีสกุลจ้าวก็ถกู กักบริเวณ ฟื้ น

คืนมาครานี้ กถ็ กู กักบริเวณอีก หรือนางเคยทาผิดอันใดกันแน่ ?
ที่ ส วรรค์ ใ ห้ น างฟื้ นคื น หลายครัง้ หลายคราก็ มิ ใ ช่ เ พื่ อ องค์
จักรพรรดิหรอกหรือ?

สวรรค์มิควรก่ อกวนอย่างไร้เหตุผลและไร้ไมตรี เ ช่ นนี้

น่ าจะเข้ า ใจองค์ จ ัก รพรรดิ แ ละให้ น างรี บ ไปปลอบพระทัย
พระองค์มิใช่หรือ?

เฉินหรูอี้เ หนื่ อยล้ าเหลื อเกิน แม้ แต่ หมอหญิง เดิ น ทาง
มาถึงนางยังมิอาจทาตนให้ กลับมาร่าเริง ได้แต่ ปล่อยให้ หมอ
หญิงล้างแผลและพันแผลให้ตามใจชอบ ไม่ทราบว่าหมอหญิงรู้
หรือไม่ว่านางถูกกักบริเวณจึงมิต้องไปพบปะผูค้ นถึงได้พนั แผล
ให้ น างอย่ า งที่ เ รี ย กได้ ว่ า ไร้ ซึ่ ง ความสวยงามโดยสิ้ นเชิ ง
86
ผ้า พัน แผลถูก พัน รอบศี ร ษะประมาณห้ า หกรอบ ผ้า พัน แผล
ด้ านหน้ าล้วนพันปิดทับคิ้วนาง ผู้ที่รู้กท็ ราบว่านางบาดเจ็บที่
ศี ร ษะด้ า นหลัง หากผู้ใ ดไม่ ท ราบคงคิ ด ว่ า นางต้ อ งการพัน
หน้ าผากเพื่อปกปิดตาที่สามของตนเป็ นแน่

สองพี่น้องจากชนบทสบตามองกันคล้ายค้นพบโลกใหม่
ด้วยคิดไม่ถึงว่าเฉินหรูอี้จะรับความผิดทัง้ หมดไว้ที่ตวั อุปนิสัย
ช่างดียิ่ง！

ดังนัน้ เมื่อต้องวิ่งหน้ าวิ่งหลัง ดูแลเอาใจใส่นางนัน้ แม้แต่

สาวน้ อยอาภรณ์ ม่วง....เฉิงผิงยังมิอาจมองข้ามนางไปได้ จาก
การลอบสังเกตมาตัง้ แต่ เริ่มแรกจึงค่อยๆ ยอมรับอย่างไร้ข้อ
สงสัยใดๆ ในตัวเจียงเหมยคนใหม่ผนู้ ี้

สาหรับเฉิงถาวนางคิดว่า หากรู้ว่าศีรษะกระแทกแล้วจะ
เปลี่ ยนเป็ นคนดี ปานนี้ นางคงลอบผลักเจี ยงเหมยสักคราไป
นานแล้ว

เพราะมีสองพี่น้องนัน้ อยู่เป็ นเพื่อนฆ่ าเวลา เฉิงถาวเป็ น

ประเภทโง่งม สนุกสนาน เฉินหรูอี้จึงมิได้ถกู การกักบริเวณระยะ
หนึ่ งเดือนนี้ ทาให้บา้ ไปเสียก่อน

87
 สวี๋จิ่งนัน้ พูดได้ทาได้ เพราะในวันที่ สองที่ เฉินหรูอี้ได้รบั
บาดเจ็บ นางก็ส่งขุนนางสตรีสองคนมาคอยเฝ้ าดูทงั ้ หน้ าทัง้
หลัง เริ่มตัง้ แต่ท่าทางการเดินกระทังการดื
่ ่มการกิน การคารวะ
คานับต่างๆ และคาเรียกขานสตรีสูงศักด์ ิ คาเรียกแทนตน ข้อ
ห้ามของวัง ทุกวันเฉินหรูอี้ต้องท่องกฎวังจาพวกนี้ ทุกวัน วันละ
หกชัวยามไม่
่ ให้ขาดติดต่อกันสามสิบวัน เฉินหรูอี้ไม่เสี ยสติไป
ก็คิดว่าตนเองสติปัญญาแข็งแกร่งมากเหลือเกินแล้ว

เฉินหรูอี้คิดว่าถ้าผ่านช่วงนี้ ไปได้ หนึ่ งเดือนหลังจากนี้ ก็

คงดีขึ้น ทว่าเมื่อผ่านไปหนึ่ งเดือน นางจึงได้ร้วู ่าไม่มีอนั ใดที่ ดี
ขึน้ เลย

รอกระทังนางม
่ ิ ต้องถูกกักบริเวณอีกแล้วก็เป็ นวันที่ สาม
เดื อนห้ าพอดี ซึ่งมี การเฉลิมฉลองวันตวนอู่*ติดต่ อกันถึงสาม
วัน กินบะจ่างแข่งเรือมังกร องค์จกั รพรรดินาฝูงชนเข้าร่วมงาน
เฉลิมฉลองและแข่งขัน เฉินหรูอี้ชนั ้ ยศต่าศักด์ ิ เกินไป จึงไม่มี
สิทธ์ ิ เข้าร่วมงานนี้

วันที่ ห้าเดือนสิบเป็ นวันคล้ายวันพระราชสมภพครบห้า

พรรษาของไท่จื่อ องค์จกั รพรรดิและหวงโฮ่วได้เชิญขุนนางและ
พระสนมร่วมในงานเลี้ยงฉลอง เฉินหรูอี้ชนั ้ ยศตา่ ศักด์ ิ เกินไป
จึงไม่มีสิทธ์ ิ เข้าร่วมงานนี้
88
 วันที่สิบเก้าเดือนห้า เป็ นวันคล้ายวันพระราชสมภพครบห้า
พรรษาขององค์หญิงหย่งเจียที่ตาหนักเหรินโซ่ว ไท่โฮ่วจึงได้จดั
งานเลี้ยงฉลอง เฉินหรูอี้ยงั คงไม่มีสิทธ์ ิ เข้าร่วมเช่นเดิม

นางเป็ นเพี ย งสนมเล็ก ๆ มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง การหยิ บ ยื ม

โอกาสจากการเลี้ยงฉลองเพื่อพบพักตร์องค์จกั รพรรดิ ได้ นัน้
น้ อยแสนน้ อย แม้แต่ประตูเยี่ยฮว๋าของตาหนักหลังซึ่งสามารถ
ทะลุไปยังตาหนั กเฉี ยนชิง*ได้ นางก็ยงั มิอาจข้ามไป หากนาง
กรีดร้องสักคราเพื่อให้องค์จกั รพรรดิได้ร้จู กั นาง องค์จกั รพรรดิ
จะได้สดับฟั งหรือไม่นัน้ ยังมิต้องกล่าว ทว่านางคงถูกจับตัวไป
เพราะถูกเข้าใจว่าเป็ นคนสติฟัน่ เฟื อนไปเสียก่อน

ถ้าหากนางฟื้ นคืนมาอีกครัง้ เพื่อองค์จกั รพรรดิ แต่มิอาจ

พบพักตร์กบั พระองค์ได้ นางสงสัยว่าอาจจะเป็ นอย่างครังที ้ ่ นาง
ฟื้ นคื น เป็ นขัน ที ใ นครานั ้น ที่ มี ก ระถางใบหนึ่ งหล่ น ตกลงใส่
ศีรษะนางอย่างประหลาดกระทังนางตาย ่ ชีวิตมอดไหม้และฟื้ น
คืนกลับมาอีกครัง้

“ที่แท้แล้วต้องทาเช่นใดจึงจะได้พบองค์จกั รพรรดิ” เฉิน

หรูอี้นอนส่งเสี ยงคารามตา่ กัดผ้าห่มอยู่บนเตี ยงอย่างคับแค้น
ใจ

89
 พี่น้องสกุลเฉิงค่อยๆ เก็บมือที่ เตรียมผลักประตูออกไป
ของตนไว้ คนผูน้ ี้ เสียสติไปแล้ว

เช่ นนั น้ รอนางบ้าให้ เสร็จก่อน ค่อยมาเล่นกับนางใหม่

ดีกว่า....

*****คนผู้เดี ยวขวางไว้ คนนั บหมื่นก็มิอาจล้ วงลา้ เป็ น

สานวนเปรียบเปรยว่าคนผูน้ ัน้ มีอานาจ บารมี เก่งกาจยิ่ง

*****แ ป ด เ ซี ย น ข้ า ม ท ะ เ ล ต่ า ง แ ส ด ง อิ ท ธิ ฤ ท ธ์ ิ
ปาฏิหาริย์ เป็ นสานวนเปรียบเปรยว่าแต่ละคนนัน้ กระทาการ
สิ่งใดต่างก็มีวิธีการของตนเอง และยังหมายความถึง แต่ละคน
แสดงความสามารถของตนเองออกมาแข่ ง ขัน กัน เพื่ อ มุ่ ง สู่
ความสาเร็จเดียวกัน

* วันตวนอู่****คือเทศกาลไหว้บะจ่าง เพื่อระลึกถึงนักกวี
รักชาตินาม ชวีหยวน แห่งแคว้นฉู่

*****ตาหนักเฉี ยนชิง เป็ นตาหนักหลังหนึ่ งในตอบเหนื อ

ของพระราชวัง ตาหนักแห่งนี้ เป็ นอาคารมีจวสองชั
ั่ น้ ตัง้ บนฐาน
หินอ่อนชัน้ เดียว ในตาหนักแบ่งออกเป็ น 2 ส่วน มีห้องนอนเก้า
90
ห้ อง มี เตี ยงทัง้ หมด 27 หลัง พระมหากษัตริย์ราชวงศ์หมิงจะ
บรรทมสลับกันไปเพื่อความปลอดภัย ธรรมเนี ยมจึงปฏิบตั ิ ต่อ
กัน มาถึ ง ราชวงศ์ชิ ง แต่ ก็ไ ม่ ใ ช่ ก ษัต ริ ย์ทุ ก พระองค์จ ะปฏิ บ ตั ิ
เช่นนี้

91
 110 ชิดใกล้

ด้วยเฉินหรูอี้ศีรษะกระแทกทาให้ ง่ายต่ อการหาข้ออ้าง

แสร้งความจาเสื่อม ทัง้ สามารถหลีกเลี่ยงการทาให้ผอู้ ื่นจับพิรธุ
ได้แล้วหาเหตุผลจับนางโยนเข้าตาหนักเย็นด้วยการใส่ร้ายว่า
นางเป็ นสตรีสติฟัน่ เฟื อน ผลสุดท้ายแม้นตายมิได้ตายแต่กลับ
ถูกซืออี๋ผ้อู บรมซึ่งเป็ นผู้ดแู ลสนมชัน้ ล่างอย่างสวี๋จิ่งกักบริเวณ
เรื่องจึงลงเอยเช่ นนี้ หากนางจะโป้ ปดต่ อไปอี กก็มิทราบจะอภิ
บายเรื่องที่ เหตุใดตนจึงไปหาสองพี่น้องฝาแฝดแต่ มิยอมเรียก
บริวารคนสนิทให้ไปรายงานเรือ่ งนี้ ได้

เพราะเรื่องเหนื อความคาดหมายเล็กๆ นี้ เอง ทาให้นาง

ได้รจู้ กั สองพี่น้องฝาแฝดมากยิ่งขึน้

น้ องสาวนัน้ ถือได้ว่ารับผิดชอบต่อนางอย่างสุดกาลัง ไม่

ว่าจะเป็ นสถานการณ์ เช่นใด พบเจอผูใ้ ด อย่างน้ อยก็ต้องมีหนึ่ ง
ในสองฝาแฝดที่อยู่เคียงข้างนาง

หญิ งงามที่ เ พิ่ งถูก คัด ตั ว เข้ า มาในวัง และใช้ ชี วิ ตใน

สถานที่ เดี ยวกันเป็ นเวลาหนึ่ งเดือน ผู้ใดไม่ว่าร้ายหรือดี ล้วน
ถ่ อ งแท้ ถึ ง ความงดงามของเจี ย งเหมย ผิ ว พรรณทัง่ ร่ า งดุ จ
เปล่งแสงเองได้ทาให้ผ้คู นมองแล้วอดชื่นชมมิได้ ทว่า....ทาได้
92
แค่ ให้ คนชื่ นชมเท่ านั น้ จริงๆ เพราะปากของนางนั น้ สามารถ
ทาลายความรู้สึกงดงามใดๆ ลงได้ทงั ้ สิ้น ทาให้ผ้คู นรู้สึกว่าคน
ผู้นี้มิได้อยู่ในท่ วงทานองเดี ยวกับตน นางนั น้ ชมชอบสนทนา
กับตัวเอง เจ้าพูดถึงฟ้ า นางจะกล่าวว่าอาภรณ์ข้างดงามหรือไม่
เจ้าพูดถึงดิน นางจักกล่าวว่าเครื่องประดับมีน้อยมิอาจหาที่เข้า
กับอาภรณ์ตน เอาเถิด เมื่อเจ้าพูดคุยเรือ่ งอาภรณ์เครือ่ งประดับ
กับนาง นางก็จะเปลี่ยนเป็ นเรื่องอื่น เช่นบอกเล่าถึงช่วงวัยเด็ก
ที่ ผ่านมาว่ามารดานางมอบเพียงคัมภีรซ์ ื อจิง*กับนาง บอกให้
นางฝึ กฝนจิตใจตน อย่าได้เป็ นคนละโมบในอานาจเกียรติยศ

พิธีคดั เลือกหญิงงามอันยิ่งใหญ่สุดท้ ายเหลือเพียงยี่สิบ

กว่ า คน ทุ ก ๆ ครัง้ กลุ่ ม น้ อยใหญ่ จ กั ต้ อ งมี ก ารเปลี่ ย นแปลง
ยกเว้นเจียงเหมยที่อยู่โดดเดี่ยวคนเดียวมาตลอดเท่านัน้

การอยู่อย่างโดดเดี่ยวก็มีข้อดีของมัน เพราะมิเคยมีปาก
เสี ย งท าให้ ค นจ านวนไม่ น้ อ ยถูก ท่ า ที เ ช่ น นี้ ล วงตา หญิ ง งาม
หลายคนล้ วนเข้าใจไปว่าท่ าที เช่ นนี้ เองที่ เป็ นเหตุผลให้ เจี ย ง
เหมยเป็ นที่ยอมรับของผูค้ นจนถึงบัดนี้

ทว่ า พลัน มี ว นั หนึ่ ง สองพี่ น้ อ งฝาแฝดจากชนบทกลับ

เกาะติ ด อยู่ก บั เจี ย งเหม่ ย อย่ า งมิ อ าจคาดคิ ด ไปไหนมาไหน
ด้ ว ยกัน พฤติ กรรมเช่ น นี้ เองที่ ท าให้ เ หล่ า หญิ ง งามรับ มิ ไ ด้
93
กระทังรู
่ ส้ ึกว่าตนถูกทรยศ จึงได้รวมหัวกันต่อต้านเยาะหยันคน
ทัง้ สาม

พี่น้องฝาแฝดสกุลเฉิงกลับมิได้อินังขังขอบใดๆ

ถึงอย่างไรเจียงเหมยกลับมิได้เปิดเผยความจริงของพวก
นางในครานัน้ มิเช่นนัน้ ก็มิทราบว่าซืออี๋ผอู้ บรมที่แต่ไหนแต่ไร
เข้มงวดยิ่งจะลงทัณฑ์พวกนางเช่นใด การถูกขับไล่ให้กลับบ้าน
นั ้น นั บ ว่ า เป็ นเรื่ อ งดี ทว่ า การกราบทู ล ต่ อ เบื้อ งบนให้ ล ดขัน้
ตาแหน่ งพวกนางก็มิใช่เรือ่ งที่เป็ นไปไม่ได้

เรื่องพวกนี้ มิใช่ มิเคยเกิดขึ้น แม้แต่ ซูเฟยในตานานยัง

เคยถูกองค์จกั รพรรดิปลดเป็ นนางกานั ลผู้ไร้ยศศักด์ ิ ด้วยทรง
กริ้ว ดีที่ในระยะเวลาในการคบค้ากันนี้ เจียงเหมยที่ศีรษะได้รบั
การกระทบกระเทือนนัน้ สามารถพูดคุยสื่อสาร กระทาทุกอย่าง
ในชี วิตประจาวันได้อย่างมิขาดตกบกพร่องทัง้ สง่างามยิ่งอี ก
ด้วย เว้นเสี ยแต่ความคิดที่อยากพบองค์จกั รพรรดิประหนึ่ งถูก
มนต์เท่านัน้ ...

“องค์ จ ัก รพรรดิ มิ ใ ช่ ผู้ที่ พ วกเราจะเฝ้ าฝั น ถึ ง ได้ หาก

ประสงค์ให้พวกเราปรนนิบัติรบั ใช้กย็ ่อมต้องมีรบั สังลงมาแล้่ ว
เจ้ามีสติเสียทีเถิด” เฉิงผิงกล่าวเตือนอย่างใจเย็น
94
 “องค์จกั รพรรดิคือผู้รกั มันคนแรกของโลกหล้
่ า พระองค์
มิเคยทรงลืมความรักที่ มีต่อซูเฟย ต่ อให้ตอนนี้ เจ้าได้เจอองค์
จักรพรรดิจริงๆ พระองค์กค็ งจะไม่แลเจ้าแม้เพียงหางตา” เฉิง
ถาวกล่าวเตือนด้วยความห่วงใย

“หากเจ้ายังเป็ นอย่างนี้ ต่อไปต้องกลายเป็ นที่ ขบขันของ

คนทัง้ วังเป็ นแน่ อย่าทาเช่นนี้ เลย” สองพี่น้องต่างพูดเป็ นเสียง
เดียวกัน

ได้ยินว่าองค์จกั รพรรดิเสด็จไปอุทยานหลวง เจียงเหมย

ก็รีบรุดไปอย่างเร็วรี่ สุดท้ายวิ่งวนอยู่เป็ นรอบจึงพบว่าผู้อื่นนัน้
กลับ ไปนานแล้ ว ได้ ยิ น ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ไ ปคารวะไท่ โ ฮ่ ว ที่
ตาหนักก็ไปดักรอที่ ทางไปตาหนั ก สุ ดท้ ายองค์จกั รพรรดิทรง
ท้องเดินมิอาจเสด็จไปได้

นางไปทุ ก ที่ ที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ จะปรากฏพระองค์ ขึ้ น

สุดท้ ายหากมิใช่ คลาดกันด้วยเวลา ก็เป็ นข่าวสารที่ รบั มานั น้
ผิ ด พลาด เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก นั บ ถื อ บรรดาสนมที่ น างเคยหัว เราะ
เพราะไม่ว่าอย่างไรพวกนางก็สามารถดักพบกับองค์จกั รพรรดิ
ได้ทุกที่ ครัน้ เปลี่ยนเป็ นนางกลับมิเคยมีสกั คราที่ถกู ต้อง

95
 ต่อมาจึงไปปล่อยว่าวรูปเจ้าแม่จ้เู ซิงใกล้ๆ ประตูเยี่ยฮว๋า
ด้วยหวังว่าบางคราที่องค์จกั รพรรดิทอดพระเนตรมองท้องนภา
จักเห็น หรือมี ข นั ที่ ปากมากกราบทูลต่ อพระองค์ หวัง ว่ าองค์
จักรพรรดิจะจาได้ว่านางเคยปดว่าตนเป็ นบริวารของเจ้าแม่จู้
เซิงและนึ กถึงนางขึน้ มาได้

นางปล่อยว่าวตลอดเช้าจนมือปวดเมื่อยไปหมด ไม่มีผล
อัน ใดเกิ ด ขึ้น ก็มิ ว่ า แต่ พ อบ่า ยคล้ อ ยวัน นั ้น หัว หน้ า เวรยาม
รักษาการณ์ กลับไปรายงานต่อกรมวัง กรมวังจึงมอบให้ซืออี๋ผู้
อบรมจัดการ แต่เพราะในกฎวังไม่มีข้อใดห้ามมิให้คนเล่นว่าว
ตามทางเท้ า เป็ นเพียงความเคยชินที่ ปฏิบตั ิ กนั มาเท่ านัน้ เฉิน
หรูอี้อาศัยช่องว่างนี้ กระทาการจึงถูกสังสอนไปหนึ
่ ่ งคารบ ทัง้ ยัง
่ ามิอนุญาตให้เล่นว่าวที่ใดอีก มิฉะนัน้ จักต้องแจ้งแก่กอง
ถูกสังว่
รักษาระเบียบ เมื่อก่อความวุ่นวายต่อการจัดระเบียบภายในวัง
โทษสถานเบาคือกักบริเวณ โทษสถานหนักอาจทูลต่ อหวงโฮ่ว
ให้ปลดตาแหน่ งหรือมากกว่านัน้

ครัน้ เรื่ อ งราวนี้ ถูก แพร่ อ อกไป ทัว่ วัง ทัง้ บนล่ า งล้ ว น
ขบขันเสี ยท้ องแทบแตก ต่างมองนางเป็ นสตรีโง่งม อยากร่วม
อภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิจนสติฟัน่ เฟื อน

96
 สองพี่น้องฝาแฝดก็พลอยติดร่างแหไปกับนาง เพราะการ
กระทาอันบ้าบิ่นของเฉินหรูอี้ในหลายๆ คราจึงมี คนลอบตัง้
ฉายาให้พวกนางว่า สามบุปผาผูบ้ า้ คลัง่

สองพี่น้องได้แต่อดกลัน้ พวกนางเป็ นผูส้ งบเสงี่ยม รักษา

ตนรักษากฎวังอย่างถึงที่สดุ แต่กลับถูกตัง้ ฉายาว่าเป็ นสตรีผบู้ า้
คลังไปด้
่ วย จึงเริ่มกล่าวเตือนเฉินหรูอี้ให้ตาสว่าง ด้วยเกรงว่า
นางอาจเสี ยสติไปจริงๆจนต้ องถูกกักไว้ ในตาหนั กเย็น พวก
ตนเองก็อาจถูกลากไปทิ้งในตาหนักเย็นเพราะฉายาสตรีผ้บู ้า
คลังนี
่ ้ เช่นกัน

เฉินหรูอี้เองก็แทบจะร้องไห้เพราะซาบซึ้งในความมุ่งมัน่
พยายามอย่างไม่ลดละกระทังม ่ ิ ไยดีต่อสายตาแปลกประหลาด
ของฝูงชนของตน

วิ ธี ใดที่ นางพอจะนึ กออก นางล้ ว นลองมาจนสิ้ น

มากมายเสี ย แทบจะรวบรวมเป็ นหนั ง สื อ หนึ่ ง ร้ อ ยกลวิ ธี พ บ
พักตร์องค์จกั รพรรดิได้อยู่แล้ว ทว่ากลับไม่ได้ผลแม้แต่วิธีเดียว
นางเองก็ได้แต่เหม่อมองนภาอย่างจาใจแล้ว

ผิวพรรณขาวผ่อง หน้ าอกอวบอิ่ม รูปโฉมเฉิดฉาย หาก

กล่าวว่าสตรีสกุลเฉี ยนนัน้ น่ ารักน่ าชัง งดงามดุจจันทรา เช่นนัน้
97
 ั นาขึ้นไปอี กขัน้ แล้ว ผิว
เจียงเหมยผู้นี้กค็ ือสตรีสกุลเฉี ยนที่ พฒ
เนี ยนใสมันวาว สัมผัสลูบไล้น่ ุ มลื่นดุจแพรไหมชัน้ ดี เฉินหรูอี้
ว่างเมื่อใดจักต้องลูบไล้ผิวตนเล่นอย่างมิอาจวางมือได้ทุกครา
ไป

บุคคลชัน้ เลิศอันยากจะหาได้เช่นนี้ องค์จกั รพรรดิคงจะ

พอพระทัย ไม่ น้ อ ย แต่ สุด ท้ า ยนางกลับ ต้ อ งมาติ ด อยู่ที่ ประตู
เยี่ยฮว๋า องค์จกั รพรรดิมิเสด็จเข้ามา นางก็มิอาจออกไป

ทว่า เฉินหรูอี้ร้อนใจแต่ยงั มีผ้รู ้อนใจกว่านาง หลิวไท่โฮ่

วร้อนจนแผลร้อนในขึน้ เต็มพระโอษฐ์แล้ว

หลังจากที่ ซูเฟยสิ้นไปองค์จกั รพรรดิกม็ ิ ค่อยเสด็จไปวัง

หลังเลยนอกจากในยามที่ มีงานเลี้ยงเฉลิมฉลองเท่านัน้ ทัง้ วัน
เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องเสือดาวหากมิใช่วิวาทกับเสือพยัคฆ์ ก็
เปลี่ ยนจากที่ เคยหารือราชกิจในตาหนั กฉางเล่อให้ ย้ายมาว่า
ราชกิจที่ ห้องเสือดาวเป็ นประจา แม้นจะกล่าวว่าที่ นัน่ เป็ นที่ อยู่
ของสัตว์ลา้ ค่าหายากต่างๆ แต่ความจริงก็เป็ นตาหนักใหญ่ที่มี
ตาหนั กเล็กๆ กระจายอยู่ สามารถใช้ ชีวิตประจาวันอย่ างสุข
สบายได้ดีหรือจะทรงเลือกประทับสักตาหนักเพื่อสะสางราชกิจ
ก็มิได้เป็ นปัญหาแม้แต่น้อย

98
 ห้องเสือดาวติดกับทิศตะวันตกของสระไท่เย แม้นจะอยู่
ติ ด กับ วัง หลังแต่ ก็มีตาหนั กแยกเดี่ ยวออกอย่ างชัดเจน หาก
ผ่านแม่น้าด้านนอกที่ล้อมวังไว้ไปก็เป็ นถนน เมื่อเดินทะลุถนน
ไปเพียงไม่กี่สายก็ถึงเมืองหลวงแล้ว อาจเพราะเป็ นเช่นนี้ ข่าว
ลือต่ างๆจึงเริ่มโหมกระพือขึ้น บ้างว่าองค์จกั รพรรดิไปเที่ ยว
เตร่ที่ถนนบุปผาตรอกกิ่งหลิว* บ้างว่าพระองค์ไปฉุดคร่าหญิง
สาวชาวบ้าน ที่ ร้ายแรงยิ่งกว่าคือวาจาดุจมีหมู ีตา*เล่าว่าองค์
จักรพรรดิประชวรเป็ นโรคที่ มิอาจบอกใครได้ จึงออกตามหา
แพทย์มารักษา

ทุกข่าวสารเรื่องราวล้วนแพร่มาถึงพระกรรณของไท่โฮ่ว
และกระจายไปทัวทั่ ง้ เมืองหลวง ผู้คนทัง้ หลายล้วนรับรู้ข่าวลือ
เหล่านี้

หลิวไท่โฮ่วคิดไม่ถึงว่าพระสวามีผ้เู พียบพร้อมที่ สวรรคต

ไปแล้วของพระองค์ จะมีบุตรเช่ นนี้ น้ ามันเกลือใส่ เท่ าใดก็มิ
พอ* กล่าวเตือนกล่าวว่าเช่นไรล้วนเห็นเป็ นเพียงผายลม ก่อน
หน้ านี้ พระองค์ ย ั ง พอปลอบพระทั ย พระองค์ เ องว่ า องค์
จัก รพรรดิ ท รงเสี ย พระทัย กับ การจากไปของซู เ ฟย จึ ง ไม่ มี
พระทัยเสด็จยังวังหลัง ทว่าข่าวลือพวกนี้ กลับฟุ้งกระจายเต็ม
นภา ที่ ข ายหน้ ามิใช่ แค่ องค์จกั รพรรดิ พ ระองค์เ ดี ย ว แต่ ขาย
หน้ าไปทัง้ พระบรมวงศานุวงศ์
99
 ยามนั น้ จึง ตบโต๊ะหนึ่ ง คราแล้ ว เรี ย กคนให้ ไปเชิญองค์
จักรพรรดิมายังตาหนักเหรินโซ่ว

“อี กประการ คัดเลือกหญิงงามที่ เพิ่งเข้าวังมาแต่ งองค์

ประทินโฉมให้งดงาม พรุง่ นี้ นามาชมบุปผาที่ตาหนักเหรินโซ่ว ”
หลิวไท่โฮ่วทรงกริ้วอย่างยิ่ง นางมิสนว่าข่าวลือพวกนัน้ จะจริง
สักกี่ส่วนเท็จสักกี่ส่วน ในเมื่อองค์จกั รพรรดิทรงอยู่ในตาแหน่ ง
นี้ เขาก็มีหน้ าที่ ที่ต้องทาให้ข่าวลือสงบลง แสดงท่ าทางองอาจ
เปิดเผย เพื่อเป็ นเกียรติแก่พระบรมวงศานุวงศ์

“อายเจี ยจาได้ หญิงงามที่ ได้รบั การแต่ งตัง้ ใหม่นามว่า

เหมยอันใดสักอย่างนัน้ เลือกนางแล้วกัน”

หลังจากนัน้ ไม่นานหลิวไท่โฮ่วก็ต้องรู้สึกเสียพระทัยยิ่งที่
พระองค์ตรัสวาจานี้ ออกมา ทว่าในยามนัน้ พระองค์จดจาได้
เพี ยงคนผู้นี้ นางทัง้ งดงาม ทัง้ ผุดผ่อง อาจเป็ นเพราะในช่ วง
ขณะคัดเลือกหญิงงามนั น้ ใกล้ถึงยามอู่*แล้ว สาวน้ อยที่ แสน
สวยงามเฉิดฉันภายใต้แสงอาทิตย์นัน้ ช่างเจิดจ้าเสียจนผู้คนมิ
อาจลืมตาได้

100
 *คัมภีรซ์ ื อจิงเป็ นคัมภีรข์ องขงจื๊อ เป็ นตารารวบรวมคา
ร้อยแก้วและบทเพลงเกี่ยวกับเรื่องราวในสมัยราชวงศ์โจว มีทงั ้
บทเพลง เพลงรัก เพลงพื้นเมือง บทกวีเกี่ ยวกับการเมืองและ
พิธีต่างๆ

*ถนนบุปผาตรอกกิ่งหลิวในอดีตหมายถึงสถานเริงรมย์
หอนางโลม

*****วาจาดุจ มี หูมี ต า เปรี ย บเปรยว่ า พูด เรื่ อ งที่ ไ ม่ ใ ช่

ความจริงเสี ยเหมือนจริงจนคนเข้าใจว่าเป็ นความจริง คล้าย
สานวนปัน้ น้าเป็ นตัว

*****น้ามันเกลือใส่เท่าใดก็มิพอ เป็ นสานวนเปรียบเปรย

ว่า ตักเตือนอย่างไรก็ไม่ฟัง

*****ยามอู่ เป็ นช่วงเวลา 11.00-12.59 น.

101
 111 พบเจอ

เฉินหรูอี้คิดไม่ถึงว่ารองเท้าเหล็กพังยังมิเจอ ครัน้ จะเจอ

กลับไม่มิต้องออกแรง* ขนมเปี๊ ยะอันใหญ่ไส้หนาแป้ งบางกลิ่น
หอมหวนได้หล่นร่วงลงจากฟ้ าตกมาใส่ศีรษะนาง แม้นร่างเดิม
ได้ ตายไป แต่ ร่างนี้ กลับทาให้ ไท่ โฮ่ วจานางได้ นางจึงถูกเก็บ
ขึ้นมา หากอาศัยเพียงนาง ร้อยปี ก็ยงั มิอาจปรากฏตัวต่ อพระ
พักตร์องค์จกั รพรรดิได้

สองเดื อ นแล้ วที่ น างล าบากล าบนมา ในที่ สุด ก็ได้ เ ห็น
แสงแห่งชัยชนะเสียที

แม้ แสงนั น้ จะมาช้ า ไปบ้า งและมิ ได้ เ กี่ ย วข้ องอัน ใดกับ
ความพยายามทัง้ หมดของนาง...แต่ไม่เป็ นไร ขอเพียงผลลัพธ์
นัน้ ดี สิ่งใดล้วนคุ้มค่าทัง้ สิ้น

นางคล้ ายกลับ เห็น จักรพรรดิ น้ อยผงกหัวใส่ นางอย่ าง

ตื่นเต้นอยู่ไกลๆ

วันที่ สองเฉินหรูอี้ก็ตื่นนอนมาแต่ เช้ า ประแป้ งประทิน

โฉม เขียนคิ้วทาผม นาอาภรณ์ ที่กรมวังส่งมาให้สวมใส่จดั องค์
อย่างงดงาม ทัง้ ปักปิ่นห้อยระย้าอันดูเข้ากันยิ่งบนมวยผม

102
 ผู้ที่ไปพร้อมกันนั น้ มีสองพี่ น้องฝาแฝดด้วย เพราะห้ อง
อยู่ตรงข้ามกันและเพราะเป็ นคิมหันต์ฤดูจึงเปิดประตูห้องและ
หน้ าต่ างไว้ เมื่อสองพี่ น้องตื่ นขึ้นมาล้างหน้ าก็เห็นเฉินหรูอี้ที่
ส่องสว่างดุจมีแสงในตนเองนัง่ ร้อนรนอยู่ที่โต๊ะในห้องตรงข้าม
นัน้ สองมือเท้าคางอย่างล่องลอยไร้สติ ไม่ทราบว่ากาลังคิดสิ่ง
ใดอยู่

พี่น้องฝาแฝดทัง้ สองเข้าใจนางดี นางผ่านประสบการณ์

อันยากลาบากนั บพันนั บหมื่น สายตาเหยียดหยามเยาะหยัน
มากมาย นางตื่ น เต้ น ยิ่ ง เพราะในที่ สุ ด ก็ จ ะได้ เ ข้ า เฝ้ าองค์
จักรพรรดิแล้ว แต่กม็ ิ ควรร้อนใจจนเป็ นถึงเพียงนี้ งานเลี้ยงชม
บุปผาที่ ตาหนักเหรินโซ่วคือยามซื่อ* ทว่ายังไม่ถึงยามเฉินนาง
ก็ล้างหน้ าแต่งองค์เรียบร้อยแล้ว

ผู้มิทราบคงคิดว่าพวกนางกาลังแข่งขันวิ่งจับเวลา ผู้ใด
ถึงก่อนผูน้ ัน้ ชนะ เก็บองค์จกั รพรรดิใส่กระเป๋ากลับไปได

แม้นจะบอกว่าเป็ นงานเลี้ยงชมบุปผา แต่พระประสงค์ที่

แท้จริงของหลิวไท่โฮ่วคือการตีฆ้องร้องป่ าวให้ผคู้ นได้ทราบทัว่
กันว่าองค์จกั รพรรดิกาลังจะเลือกหญิงงาม

103
 หญิ ง งามที่ เ พิ่ ง เข้ า วัง มาใหม่ นั ้น รู ป โฉมต่ า งเฉิ ดฉาย
ความสามารถโดดเด่น สาหรับเหล่าพระสนมเก่ าแก่ในวังนั น้
กลับเห็นว่ างานครัง้ นี้ เป็ นการดูแคลนพวกนางอย่ างยิ่ง พวก
นางอยู่ในวังมาเนิ่นนาน แต่ยงั คงเป็ นสตรีบุปผาอาพัน* แม้แต่
พระหัตถ์องค์จกั รพรรดิกม็ ิ เคยจูงจับ ไม่ง่ายเลยที่ไท่โฮ่วจะออก
หน้ าจัดงานเลี้ยงชุมนุมรวมตัวที่ ใหญ่ถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมิอาจ
ปฏิบตั ิ อย่างเท่าเทียม นาพวกนางไปปรากกฎต่อหน้ าพระพักตร์
องค์จกั รพรรดิสกั จานวนหนึ่ งบ้างมิได้หรือ?

โดยเฉพาะยามที่ เ หล่ า สนมทัง้ หลายได้ ฟั ง ว่ า มี ร ายชื่ อ

เจียงเหมยผู้ชอบสร้างเรื่องประหลาดนัน้ ด้วย ก็เกิดเสียงรา่ ไห้
ดังระงมไปทัวในทั
่ นใด พวกนางได้แต่ทอดถอนใจ คนเรารู้หน้ า
ไม่ร้ใู จ สตรีเสี ยสติผ้นู ี้ อาศัยรูปโฉมทาให้ ไท่ โฮ่ วเกิดประทับใจ
จนได้มีโอกาสเข้าเฝ้ า ช่างเป็ นวาสนาที่ดียิ่ง

ในยามนี้ หากเอ่ยชื่อเจียงเหมยขึน้ ล้วนต้องมีเสียงกัดฟั น

ติดตามมาเป็ นระลอกคลื่น

เฉินหรูอี้ที่บดั นี้ คือเจียงเหมย กลับปิดหูไม่รบั ฟั ง ไม่มีใจ

คิ ดถึ ง อั น ใดนอกจากภารกิ จกระโจนสู่ พ ระอุ ร ะขององค์
จัก รพรรดิ นางนั ง่ เกี้ ย วสองหลัง ไปกับ พระสนมอี ก ห้ า คน
เดินทางสู่ตาหนักเหรินโซ่วอย่างสาราญใจ
104
 อาจเป็ นตอนที่ ง านเริ่ มหรือ อาจเป็ นยามที่ เ ห็น บรรดา
สนมมากมายดุจกิ่งบุปผาแผ่ขยายพร้อมกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย
ไปทัวของพวกนาง
่ ทาให้ใบหน้ าของเซี ยวเหยี่ยน มืดครึ้มดุจ
ปกคลุมด้วยเมฆหมอกดังฟากฟ้ ่ ่ ยินเสี ยง
าด้านนอก กระทังได้
ใบหน้ าโกธรเกรีย้ วนัน้ ดัง ‘เปรี๊ยะๆ’

อากาศเช่นนี้ ไท่โฮ่วยังคิดหาข้ออ้างให้เขามาชมบุปผาที่
ตาหนักเหรินโซ่ว เพื่อบรรลุเป้ าหมายพระองค์ล้วนกระทาการ
ได้โดยไม่เลือกวิธี เขาคิดว่านัน่ ลาบากไท่โฮ่วเกินไปแล้ว

หลิวไท่ โฮ่วตรัสวาจาครึ่งๆ กลางๆ เพียงเท่ านี้ กช็ ดั เจน

ยิ่งแล้ว ทัง้ วาจาที่ ตรัสต่ อเขาก่อนหน้ าบรรดาสนมจะมาถึงนั น่
อีก เห็นชัดว่าทรงได้ยินข่าวลือนอกวังมาแล้วเป็ นแน่ จึงอาศัย
โอกาสนี้ บอกใบ้ ใ ห้ เ ขาปฏิ บัติ อย่ า งที่ จ ัก รพรรดิ ค วรกระท า
ปกป้ องเกียรติยศของพระบรมวงศานุวงศ์และเกี ยรติขององค์
จักรพรรดิ

เอาเถิ ด เรื่ อ งที่ ค วรปฏิ บัติ เขาก็ต้ อ งกระท า ทว่ า ผู้ใ ด

สามารถบอกเขาได้ บ้างว่ า สตรี ที่ ใบหน้ าประหนึ่ ง อ่ างเงิ น ใบ
ใหญ่ รูป ร่ า งอ้ ว นฉุ ขาวเสี ย จนแทบท าให้ ค นตาบอดผู้นี้ คื อ
เรือ่ งราวใดกัน?

105
 นางนั น้ ตาซ้ ายมองหน้ า ตาขวามองร่างเขาอยู่เช่ นนั น้
ตัง้ แต่ก่อนที่ไท่โฮ่วจะปลีกตัวจากไปด้วยเหตุผลว่าพระองค์ทรง
ปวดพระเศี ยร บัดนี้ ไท่ โฮ่ วเสด็จไปแล้วจึงเปรี ยบดังการปลด
่
พันธนาการให้ นาง หนั งตานางเสี ยหรืออย่างไรถึงได้เหล่มอง
เขาปานนัน้ ?

เซี ยวเหยี่ ยนท้ องไส้ ปัน่ ป่ วน จนแทบจะอาเจี ยนเอาขา

แกะย่างที่กินไปเมื่อวานออกมาแล้ว

จอกสุราถูกวางลงบนโต๊ะอย่างเบามือกระทบเข้ากับจาน
อาหารเกิดเป็ นเสียงอันกังวานสดใส

ภายในห้องเปิดประตูออกกว้างทุกทิศทาง ด้านนอกเมฆ
หมอกตัง้ เค้ า พายุฝนกาลังจะมา ลมพัด ต้ น หญ้ าดังสวบสาบ
ทว่าเพียงการกระทบกันเบาๆ นี้ ขององค์จกั รพรรดิกลับทาให้
คนทัง้ หลายที่ อยู่ด้านในเงียบลงไปได้ทนั ใด หญิงงามที่ ถือผีผา
อยู่นั น้ ถึ ง กับ สัน่ สะท้ า นขึ้น มากระทัง่ ดี ด เส้ น สายผิ ด เพี้ ย นไป
ทีเดียว

“เจ้า...สตรีอ้วนขาว ไม่มีผ้ใู ดอบรมเจ้าหรือว่ามิอาจมอง

เจิ้นโดยตรงได้” เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้วแน่ นเอ่ยออกมาอย่างมิ
ชอบใจ
106
 ครัน้ องค์จกั รพรรดิกล่าวคานี้ ออกมา พาให้ คนทัง้ หมด
ตกตะลึงอึ้งงันไป

เฉินฮวายคือคนขององค์จกั รพรรดิผ้จู งรักภักดีไม่มีสอง

ก็ยงั อดมิได้ที่จะเหยียดหยามความสามารถด้านการตรัสวาจา
เลื่อนเปื้ อนขององค์จกั รพรรดิที่ยกระดับขึน้ อีกหนึ่ งชัน้ แล้ว

แม้นเขาเป็ นขันที สายตายากที่จะเที่ยงตรง แต่ความงาม

ทัว่ ไปก็ยงั สามารถแยกแยะได้ อย่างน้ อยอยู่ในวังมายี่ สิบปี ก็
เคยเห็นนางกานัลและพระสนมมาเป็ นร้อยเป็ นพัน สตรีที่องค์
จักรพรรดิทรงเรียกขานว่า ‘สตรีอ้วนขาว’นัน้ ถือว่าเป็ นสตรีงาม
ลา้ นับหนึ่ งไม่นับสองอย่างแน่ นอน

คิ้วดังท
่ ิ วเขาอันไกลลิบ ดวงตาดังสายธารในสารทฤดู
่
ใบหน้ าขาวลออเสียแทบจะโปร่งแสง นวลผ่องดุจหยกงามชัน้ ดี
ที่ ยากจะพบเจอคือหางตาที่ ยกเชิดขึ้น ทัง้ หูตาจมูกปากนัน้ ช่าง
งดงามอย่ างยากจะหาคามาบรรยายได้ ที่ เ รี ย กว่ าอ้ วนก็เป็ น
เพี ยงเพราะรูปร่างกลมกลึง หน้ าอกอวบอิ่ม เวลาหายใจนั น้ ก็
ดุนดันเสียจนเสื้อของนางแทบจะมิอาจปิดกัน้ ไว้ได้แล้ว

แต่ที่น่าเสียดายคือ สติปัญญาคล้ายจะมิค่อยดีสกั เท่ าใด

นางถึงกลับกล้ายัวยวนองค์
่ จกั รพรรดิอย่างโจ่งแจ้ง ตาทัง้ สอง
107
ดวงแทบจะแปะติดพระวรกายพระองค์ หากกล่าวร้ายแรงอี ก
สักหน่ อยก็คือการจ้องมององค์จกั รพรรดินัน่ เอง

แน่ นอนว่ า ที่ น่ าเสี ย ดายไปกว่ า นั ้ น คื อ ระยะนี้ องค์

จักรพรรดิทรงพระอารมณ์ แปรปรวนมากกว่าที่ เคยเป็ นมาใน
ประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะเมื่อต้องเผชิญกับสตรีที่คอยยัวยวน ่
พระองค์คราใด พระองค์จะแค้นเคืองเสี ยจนอยากเตะที เดี ยว
ตกสระไท่ เยให้ น้ าล้ างสมองจนสะอาด คล้ายมี ความแค้นกับ
ผูอ้ ื่นมาแปดชัวโคตรประหนึ
่ ่ งได้พบกับศัตรูที่เข่นภรรยาฆ่าบุตร
ก็มิปาน

สตรีอ้วนขาวนัน้ เห็นชัดว่าได้ชนเข้ากับดาบอันคมกริบ
ที่ ชกั ออกจากฝั กขององค์จกั รพรรดิ และกาลัง กัง วลว่ า จะลง
ดาบที่ ใดดี พลัน ก็มีผ้ยู ิ น ดี กระโดดออกมารับ ดาบเสี ย เองนั น่
แล้ว

“.........”

เฉินหรูอี้มนใจว่
ั่ าตนได้พบกับองค์จกั รพรรดิผ้รู กั ษาพระ
วรกายดุจหยกงามซึ่ งได้เพิ่มระดับความบ้าคลังขึ ่ ้นแล้ว พระ
โอษฐ์นัน้ ก็รา้ ยกาจดุจเคลือบพิษเสียจนแทบสร้างโลกใหม่ได้

108
 “ฝ่ าบาท เชี่ยเซินนามในวัยเยาว์ชื่อชิงชิงเพคะ”

เมื่ อ อยู่ ต่ อ หน้ าผู้ค นมากมายเช่ น นี้ เ ฉิ นหรูอี้ มิ อ าจพูด

โจ่งแจ้งเกินไป นางนึ กถึงเมื่อครัง้ หงส์ร่อนมังกรผงาดนัน้ องค์
จักรพรรดิพยายามจะถามถึงนามอันแท้ จริงของนาง นางกลับ
ตอบส่งๆ ว่าเป็ นนามเดียวกันกับที่องค์จกั รพรรดิทรงประทาน
ให้แก่สตรีสกุลเฉี ยน ทัง้ บอกว่าบริวารที่ คอยรับใช้เจ้าแม่จ้เู ซิง
ล้วนตัง้ ตามชื่ อมวลผกา ผู้ทาความสะอาดจะตัง้ ชื่ อตามผลไม้
ทว่าพวกนางที่ คอยดูแลบริการเรื่องสุราจะตัง้ ชื่อตามสี นางจึง
บังเอิญมีนามว่าชิงชิง*เช่นเดียวกับสตรีสกุลเฉี ยน นางมิทราบ
ว่าองค์จกั รพรรดิเชื่อนางหรือไม่ แต่หวังว่าพระองค์จะทรงจาได้

มิใช่ว่าเซี ยวหยี่ยนจามิได้ แต่ระยะนี้ สตรีที่นามว่า ชิงชิง

หลานหลาน หงหงนัน้ มีมากมายเสียจนเขามิอาจทนรับได้ และ
ที่ มิอาจทนต่อสตรีผ้ฟู ั งไม่ร้คู วาม ถามอย่างตอบอย่างเช่นนาง
เขาข่มกลัน้ โทสะไว้ไตร่ตรองว่าควรจะลงโทษนางด้วยข้อหาลบ
หลู่เบือ้ งสูงดีหรือไม่ นางช่างดียิ่ง ไม่ร้จู กั ที่ ตา่ ที่ สูงยังพอว่า คิด
ไม่ถึงกลับแสดงกิริยาเขินอายต่อหน้ าเขาอีก

นางจะเป็ นชิงชิง ลวี่ลวี่ จื๋อจื่อเขาก็หาสนไม่！

109
 หากเป็ นยามปกติ เขาเพียงตบโต๊ะก็ให้คนมาลากออกไป
โบยแล้ ว แต่ ใ นระหว่ า งที่ คิ ด ว่ า จะบัน ดาลโทสะดี ห รื อ ไม่ นั ้น
พลัน นึ ก ถึ ง ข้ อ ดี อ ย่ า งหนึ่ ง ขึ้น มาได้ เขาจึ ง อาศัย โอกาสนี้ ห า
ข้ออ้ างหลบจากงานเลี้ยงของไท่ โฮ่ ว เขาส่ งเสี ยงขึ้นจมูกครา
หนึ่ ง สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไปด้านนอก “เจ้าทาให้ข้าสิ้น
ความสาราญแล้วจริงๆ”

เฉินหรูอี้ตกใจจนขนลุกชัน หากปล่อยเขาไป ชีวิตนี้ จะได้

พานพบกั น อี ก หรื อ ไม่ ก็ ไ ม่ ต้ อ งพู ด แล้ ว เพราะเพี ย งองค์
จักรพรรดิใช้นางเป็ นโล่กนั ธนูจากตาหนักเหรินโซ่วเพื่อหลีกหนี
ไปงานเลี้ยงนี้ นางก็กล้าพนั นได้เลยว่าไท่ โฮ่ วคงมิให้ นางได้ มี
ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายต่อไปอีกแน่

“ฝ่ าบาท ฝ่ าบาททรงหยุดก่อน......”

เฉินหรูอี้ร้องเรียก ฝี เท้าของเขาก็ยิ่งเร็วขึน้ เฉินหรู

อี้กดั ฟั น นับว่าครัง้ นี้ นางนัน้ ได้ทุ่มสุดตัวแล้ว นางมิใยดีต่อสาย
เหยี ยดหยามของผู้คนทัง้ หลายที่ พุ่งแทงมาที่ ใบหน้ านางเป็ น
ตาเดียว นางทะยานจากด้านหลังโต๊ะสี่ เหลี่ยมตัวยาวกระโจน
เข้าไปกอดเกี่ยวขาเขาไว้ไม่ยอมปล่อย ร้องเสียงดังว่า “ฝ่ าบาท
หรือท่านลืมชิงชิงที่อยู่วดั เจ้าแม่จ้เู ซิงแล้ว?！”

110
 *รองเท้าเหล็กพังยังมิเจอ ครัน้ จะเจอกลับไม่แม้ต้องออก
แรง เป็ นส านวนเปรี ย บเปรยว่ า เดิ น ตามหาเสี ย จนรองเท้ า
เหล็กยังพังก็ไม่เจอ พอจะเจอก็เ จอโดยไม่ต้ องเปลื องแรงท า
อะไรเลย

* ยามซื่อ คือเวลา 9.00-10.59 น.

*สตรีบุปผาอาพัน หรือสตรีดอกไม้เหลือง หมายถึงสตรี

ที่ยงั ไม่แต่งงาน นัยว่าเป็ นสาวบริสทุ ธ์ ิ

*****ชิงชิง คาว่าชิงแปลว่า สีเขียว

111
 112 กลับตาลปัตร

ผู้คนทัง้ ในและนอกห้องนัน้ ล้วนตะลึงลาน นัยน์ ตาแทบ

ถลนกลิ้งเกลือกไปบนพืน้

สองพี่น้องฝาแฝดมิอาจทนมองต่อไปได้แล้ว ทัง้ สองกุม

มือกันแน่ นภายใต้โต๊ะนัน้ เพื่อมอบพลังให้แก่กนั มิใช่เพียงหนึ่ ง
ครัง้ ที่ พ วกนางเห็น ความมุ่ ง มันอย่
่ า งแรงกล้ า ที่ จ ะร่ ว มเคี ย ง
บรรทมกับองค์จกั รพรรดิของเจียงเหมย แม้นกลายเป็ นที่ขบขัน
ของวังหลังนางก็มิย่อท้อ จิตใจดือ้ แพ่งชนิดนี้ ควรค่าให้ผคู้ นนับ
ถือยิ่ง

ในยามที่ ผ้คู นล้ ว นขบขัน นาง อย่ า งน้ อ ยพวกนางก็หา

ข้อดีข้อนี้ มาปลอบใจตนเองได้

ทว่ า แม้ น ฝั น พวกนางก็ มิ อ าจคาดคิ ดว่ า นางจะกล้ า

กระทาเช่นนี้ ต่อหน้ าพระพักตร์องค์จกั รพรรดิได้ พระองค์ทรง
แสร้ ง มิ ไ ด้ ยิ น พระสรวลเย้ ย หยัน ก็จ บสิ้ น แต่ ต่ า งเห็น ชัด ว่ า
พระองค์ทรงกริ้วจนจะเสด็จจากไปแล้ว คิดไม่ถึงว่านางยังเข้า
ไปกอดพระองค์ ไ ว้ ท่ า มกลางสายตาของคนทัง้ หลาย คิ ด
ล่วงเกินพระองค์งนั ้ หรือ

112
 หลายวัน มานี้ พวกนางพยายามพู ด ตัก เตื อ นนาง ยก
เหตุผลหลักความจริงมาอธิบายมากมาย ปฏิบตั ิ ต่อนางด้ วย
เจตนาหวังช่ วยรักษาคนป่ วยทางใจเช่ นนาง ซึ่ งความจริงคื อ
การนางฟั งมิรู้ความแม้เพียงน้ อยทัง้ ยังพุ่งทะยานไปสู่หนทาง
แห่งความตาย หากมิตายก็มิยอมละเลิก

สองพี่ น้ อ งฝาแฝดทัง้ โมโหทัง้ ร้ อ นใจกระทัง่ ลื ม หายใจ

ดวงตาทัง้ สองคู่เบิกกว้างมองภาพอันสยดสยองตรงหน้ าอย่าง
ตะลึงลาน ความจริงที่ตกตะลึงมิใช่เพียงพวกนางสองคน เฉินฮ
วายผู้คอยปรนนิบัติชิดใกล้องค์จกั รพรรดิมาหลายปี ก็ถกู ความ
อาจหาญของเฉินหรูอี้โจมตี จนพ่ายแพ้ไปชัวขณะ ่ ยืนนิ่งตะลึง
งันมิร้จู ะกระทาอันใด เพียงเห็นพระอูรยุ าวนัน้ สันไหวเล็
่ กน้ อย
อย่างพร้อมจะเตะสตรีขาวอ้วนนัน้ ให้ กระเด็นไป พลันยินนาง
ป่ าวร้องวาจาประโยคนัน้ ขึน้ มาจึงได้ชะงักฝี เท้าไว้

เฉินฮวายพลันรู้สึกว่าโลกใบนี้ ล้วนเป็ นภาพฝัน เจ้าแม่จู้

เซิงมิใช่เทพเซี ยนที่ สตรีมกั ไปขอบุตรหรอกหรือ? ตัง้ แต่ องค์
จักรพรรดิทรงมีพระประสูติเขาก็ถกู ส่งมาคอยปฏิบตั ิ รบั ใช้ข้าง
กายพระองค์เป็ นเวลายี่สิบปี แล้ว วัดวาอารามใดตนก็ติดตาม
องค์จกั รพรรดิไปไม่น้อย แต่ไม่มีบรุ ษุ ใดไปกราบไหว้วดั เจ้าแม่จู้
เซิงเสียหรอก โดยเฉพาะองค์จกั รพรรดิของเขาที่ มีพระวรกาย
เช่นนี้ ด้วยแล้ว เมื่อใดทรงได้สดับฟั งคาว่าสตรีและบุตร สองคา
113
นี้ คล้ายกับแทงทะลุพระหทัยพระองค์กระนัน้ หากทรงเสด็จไป
วัดเจ้าแม่จู้เซิง......คงเพราะคิดจะขอพรให้ พระสนมทัง้ หลาย
หลับฝันแล้วตัง้ ครรภ์คลอดบุตรชายออกมาเองงัน้ หรือ?

“...เจ้า ชิงชิงคนใด” เซี ยวเหยี่ยนฝื นความรู้สึกตนไว้ยื่น

มือออกไปตบศีรษะเฉินหรูอี้เบาๆ “ยืนขึน้ พูดจาดีๆ หากเจ้ายัง
กอดเจิ้ น ไม่ ป ล่ อ ยมื อ เสี ย ที เจิ้ น จะเรี ย กคนมาลากเจ้ า ไป
ประหารเสีย”

มีชิงชิงอย่างที่นางกล่าวจริงงัน้ หรือ?

ผู้คนล้วนเฝ้ ามองดังคนโง่
่ งม ฟั งอย่างนิ่งอึ้ง คิดไม่ถึงว่า
เหตุการณ์ จะกลับตาลปั ตรเช่นนี้ ไปได้ ยังคิดว่าองค์จกั รพรรดิ
จะเป็ นบุรษุ ผู้ตรัสหนึ่ งไม่มีสอง ยกพระบาทเตะนางกระเด็นใน
คราเดียวเสียอีก

“ยังมีชิงชิงใดอีก?”

เมื่อสามารถหยุดองค์จกั รพรรดิได้แล้ว เฉินหรูอี้กผ็ ่อน

หายใจโล่งอกออกมาได้ในที่ สุด นางหยัดกายลุกขึ้นปั ดเศษฝุ่ น
บนขาตน ระบายยิ้มในหน้ า นัยน์ ตางดงามคล้ายแง่งอนคล้าย

114
โกธรเคือง “ฝ่ าบาท ผู้สูงศักด์ ิ มกั ลืมง่ายเช่นนี้ แล พระองค์คงมิ
ลืมข้ารวดเร็วปานนัน้ กระมัง”

เจี ย งเหมยรูป ร่ า งอวบอิ่ ม สมส่ ว น รูป ลัก ษณ์ ง ดงามยิ่ ง

ส่วนสูงก็โดดเด่นกว่าสนมทัง้ หมด ครัน้ เมื่อยืนขึ้นตรงศี รษะก็
อยู่ในตาแหน่ งพระกรรณขององค์จกั รพรรดิพอดี

ครัน้ สิ้ น ค าว่ า ‘กระมัง ’นางก็ก้ า วเท้ า ขึ้น หน้ า หนึ่ ง ก้ า ว

ทันที ค่อยๆ เงยหน้ าขึ้นเอ่ยกระซิบเสียงตา่ ข้างพระกรรณองค์
จัก รพรรดิ ว่ า “ข้ า คื อ บริ ว ารของเจ้ า แม่ จู้ เ ซิ งอย่ า งไรเล่ า
จักรพรรดิน้อย...สบายดีหรือไม่? ผูอ้ ื่นคิดถึงมันยิ่งนัก”

ลมหายใจผ่าวร้อนเป่ ารดผ่านใบหูของเขา เซี ยวเหยี่ยน

รู้สึกขนลุกชี้ ชนั ตัง้ แต่ ใบหูลามไปจนทัวใบหน้
่ า รู้สึกหนาวสัน่
สะท้านขึน้ มาโดยพลัน

ดี ที่ ค รานี้ ส ติ ปัญ ญารับ รู้ร วดเร็ว กว่ า ฝ่ าเท้ า จึ ง สามารถ

หยุดฝี เท้ าได้ทนั เวลา มิเช่นนัน้ คงได้วาดเท้ าออกไปใส่ นางไป
แล้วเป็ นแน่

ในที่สดุ ก็ยอมปรากฏตัวออกมาเสียที?

115
 เซี ยวเหยี่ยนปรายตามองนาง มองซ้ายมองขวา มองขึ้น
มองลง พลันค้นพบว่าครานี้ นางได้ยกตนขึน้ อีกระดับแล้ว

เมื่อครู่เขาคงถูกขี้ตาบดบังดวงตาไว้ ถึงกลับมองว่านาง
เป็ นสตรีอ้วนควรตายที่ขาดบุรษุ เพศชายนอนเคียงข้าง เห็นชัด
ว่าเป็ นสตรีผ้มู ี กิริยางดงาม รูปโฉมเฉิดฉายอย่างยิ่งแล้ ว เขา
ค่อยๆ ยื่นมือเข้าไปลูบไล้ใบหน้ าเฉินหรูอี้อย่างเผลอไผล ครัน้
ต้ อ งจะต้ อ งปล่ อ ยมื อ ก็เ กิ ด ความรู้สึ กอาวรณ์ ช นิ ดหนึ่ ง ขึ้น จึ ง
ออกแรงที่ ปลายนิ้วทัง้ สอง เปลี่ยนจากการลูบไล้เป็ นบีบแทน
บีบไปบีบมา มือก็ลื่นไถลลงมาด้านล่างคว้าจับฝ่ ามือนางแล้ว
บีบเบาๆ กล่าวในใจว่ามือคู่นี้ดียิ่ง ประหนึ่ งไขมันแช่แข็ง นุ่มลื่น
และเย็นสบาย แม้แต่มือยังให้สมั ผัสที่ ดีกว่าของสตรีสกุลเฉี ยน
นั ก ครัน้ ก็จูง มื อ นางเดิ น ออกไปจากห้ อ งนั น้ ทัน ที “ให้ ค นอยู่
รายงานไท่ โฮ่ วด้ วยว่าเจิ้นนาคนกลับตาหนั กฉางเล่ อไปก่ อน
แล้ว”

ฝูงชนที่ จ้องมองคนทัง้ สองจูงมือกันเดินจากไปรวมทัง้

เฉิ นฮวายที่ เ พิ่ ง จะรู้สึ ก ตัว แล้ ว เดิ น ตามไปนั ้น ในใจต่ า งรู้สึ ก
ยา่ แย่ ผูใ้ ดจะคาดคิดว่าเรือ่ งราวจะกลับตาลปัตรเป็ นเช่นนี้ ได้

ภายใต้สถานการณ์ ที่ทุกคนคิดว่าองค์จกั รพรรดิทรงกริ้ว

เสี ยแทบจะฉี กเฉินหรูอี้ทงั ้ เป็ นนั น้ ก็เกิดฟ้ าคารามท่ ามกลาง
116
อากาศอัน แจ่ ม ใส ปรากฏภาพฟ้ าเปลี่ ย นแผ่ น ดิ นแยกขึ้ น
ตรงหน้ า องค์จกั รพรรดิไม่เพียงไม่ทรงกริ้ว พระพักตร์กม็ ิ ได้บงึ้
ตึงประหนึ่ งมีผ้ใู ดติดหนี้ ชีวิตพระองค์ดงกาลก่
ั่ อน พระองค์ทรง
พระสรวลแล้ว ทรงแย้มพระโอษฐ์จนเห็นพระทนต์

พระพักตร์อึมครึมของพระองค์ข่ขู วัญผู้คน ทว่าการเห็น

พระองค์ทรงพระสรวลกลับข่มขวัญผูค้ นยิ่งกว่า

ด้ า นนอกมี พ ายุ โ หมกระหน่ า ทว่ า ด้ า นในนั ้น แต่ ล ะคน

คล้ ายถูกจี้ส กัด จุด ก็มิปาน ล้ ว นมี ใบหน้ าอัน ยากจะเชื่ อ นี่ คื อ
เรื่องอันใดกัน เห็นชัดว่าเมื่อครู่ทรงแสดงท่ าทางว่ามิร้จู กั แท้ ๆ
เพี ย งส่ ง สัญ ญาณแก่ ก นั เล็ก น้ อ ย พริ บ ตากลับ จับ จูง มื อ เกี่ ย ว
กระหวัดประหนึ่ งมีกาวติดไว้แล้วเดินจากไป

หากทราบกว่าการผจญอันตรายถึงชีวิตด้วยการกระโจน
เข้าหาองค์จกั รพรรดิเช่ นนี้ นัน้ ได้ผล พวกนางก็อยากจะลองดู
สักคราเช่นกัน

ผ่านไปเป็ นนาน เฉิงถาวจึง เอ่ ย ถามพี่ สาวตะกุกตะกัก

เสี ยงเบาว่า “พี่ ข้าฝันไปหรือไม่? เจียงเหมยถูกองค์จกั รพรรดิ
พาตัวไปแล้วหรือ?”

117
 เฉิงผิงมี สติคืนมาก่ อนเฉิงถาวนานแล้ว จึงค่อยๆ เพิ่ม
ั ่ น้ ขึ้นอี ก จึงได้ยินเพียงเสี ยงร้อง
แรงมือที่ ทงั ้ สองกุมกันไว้มนนั
อันน่ าเวทนาของเฉิงถาว

“เจ็บหรือไม่?” นางเอ่ยถาม จึงเห็นเฉิงถาวพยักหน้ า เฉิง

ผิงจึงตอบอย่างไร้เยื่อใยว่า “เช่นนัน้ ก็มิใช่ฝัน”

เฉิ งถาวอึ้ ง งัน อยู่ เ ป็ นนาน คอตกอย่ า งผิ ด หวัง กล่ า ว

พึมพาว่า “ข้ายังคิดว่าองค์จกั รพรรดิเป็ นผู้รกั มัน่ พระทัยเฝ้ า
คะนึ งถึงแต่ซูเฟย มิอาจเหลียวแลผูใ้ ดได้ เป็ นบุรษุ แบบอย่างใน
โลกหล้านี้ ผูใ้ ดจะทราบว่า....”

งานเลี้ยงชมบุปผาจึงจบลงเพียงเท่านี้

องค์จกั รพรรดิทรงเสด็จไปแล้ว สนมน้ อยเช่นพวกนางก็

ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อ ไม่นานจึงแยกย้ายกลับตาหนักตน

เฉินหรูอี้ถกู องค์จกั รพรรดิจบั จูงขึ้นราชรถไป ตลอดทาง

เขาเอาแต่ มองนางอย่างพิจารณา มองจนนางขนลุกขึ้นในใจ
แล้ว

“ฝ่ าบาท เจ้าอย่ามองข้าแบบนี้ ได้หรือไม่? มันคล้าย...หิว

กระหายมากมายกระนัน้ ....”
118
 “บัดซบ！”

เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกคันที่ ฝ่าเท้ายิ่งนัก นางเห็นเขาเป็ นพวก

ลุ่มหลงกามาจนไร้สติหรือไร คิดว่าหาร่างที่ งดงามมากหน่ อย
เขาก็จกั มิกล้ากลันแกล้
่ งนาง เพราะเคยตายจึงมิหวาดกลัวอัน
ใดแล้วหรือ? จากที่ เขาทราบนั น้ นางก็มิใช่ ตายคราก่ อนเพี ยง
ครัง้ เดียว แม้นครัง้ นี้ จะอนาถกว่าทุกครังอยู ้ ่บา้ ง

“เหตุใดเจ้าจึงเพิ่งปรากฏตัวเล่า? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจิ้นรอ
เจ้านานเท่าใด? ตามหาเจ้ามานานเพียงใด?” เขาต่อว่า นัยน์ ตา
หงส์นัน้ จ้องมองนางตาเป็ นประกาย คล้ายกับจะมองใบหน้ า
นางให้ เกิดรูใหญ่จนโลหิตไหลออกมากระนั น้ “เจ้าถูกแทงไป
หลายครา เลยคิดว่าตนตายไปหลายครัง้ ดังนั น้ ครานี้ เ จ้ าจึ ง
มิได้กลับมารวดเร็วเหมือนสนมเฉี ยน สตรีสกุลจ้าวสิ้นไปเจ้าก็
ฟื้ นคืนมาทันที”

“คราก่อนตอนที่เจ้าเป็ นขันทีนัน้ ตายไปนานเท่าใดจึงฟื้ น

มาเป็ นสตรีสกุลจ้าว?”

“เจ้ารูส้ ึกว่าที่เจิ้นพูดไม่มีเหตุผลหรือไร?”

119
 สายตาของเฉินหรูอี้ค่อยๆ เบนออกห่างไปยังทิศทางอัน
ไร้น าม องค์จกั รพรรดิ กาลัง ศึ กษาลิ ขิ ต สวรรค์จ ากนาง บัด นี้
คุณค่าของนางได้เปลี่ยนไปแล้วงัน้ หรือ?

นางนั ้น เป็ นจ าพวกไม่ รู้ ทิ ศทาง สติ ปั ญ ญาขาดเขิ น

วัฒนธรรมบกพร่อง ถูกสวรรค์กลันแกล้ ่ งมากี่ครัง้ กี่ คราก็ยงั มิ
อาจหาสาเหตุได้ ว่ าเพราะอัน ใด ข้ อกัง ขาต่ อชะตาฟ้ าลิขิ ต นี้
องค์จกั รพรรดิเปลี่ยนคนที่ใช้ศึกษาได้หรือไม่?

นางโง่งมปานนี้ เกรงกลัวว่าหากองค์จกั รพรรดิทรงทราบ

เรือ่ งแล้วจะฆ่านางปิดปาก

*****ดี ด พิ ณ ให้ โ คฟั ง เป็ นส านวนเปรี ย บเปรยว่ า เตื อน

อย่างไรพูดอย่างไรก็ไม่ฟัง คล้ายสานวนสีซอให้ควายฟัง

120
 113 หญิงงามตรงหน้ า

เซี ย วเหยี่ ย นเริ่ ม ขมวดคิ้ ว อย่ า งร าคาญใจ ต่ อ มากลับ

รู้สึกเบิกบานใจยิ่งด้วยคิดว่าตนค้นหาคาตอบของปริศนานี้ ได้
สีหน้ าจึงเริ่มดีขึน้ เอ่ยถามเสียงขรึม

“ถามเจ้ าเหตุใดมิตอบค า เพราะเจิ้น ล่ ว งรู้ลิขิ ตสวรรค์

เจ้าจึงมิอาจเปิดเผยงัน้ หรือ?”

สหายท่ านนี้ ช่างหลงตนเองยิ่ ง นั ก ครัน้ เห็น แววตาอัน

เต็มไปด้ วยความมันใจของเขา
่ เฉินหรูอี้กม็ ิ อาจตัดใจทาลาย
ใบหน้ าอันงดงามนัน้ ได้

มารดามันเถอะหากนางถูกแทงหลายแผลแล้วต้องตาย
ไปตามจานวนที่ ถกู แทงจริง ถ้ามีคราใดที่ นางตายและถูกเผา
เป็ นเถ้าถ่าน เช่นนัน้ การกลับมาเพื่อรักษาจักรพรรดิน้อย คงมิ
ต้ องรอกระทังเขากลายเป็
่ นเที ยนไขกลางพายุในคา่ คืนที่ ใกล้
มอดดับ* หรอกหรือ?

นางนั น้ อาจรอและทนได้ ทว่าองค์จกั รพรรดิผ้ชู ราภาพ

คงไม่มีความสามารถและเหตุผลที่จะต้องรักษาแล้ว

121
 “เจ้ากลับมาเมื่อใดกันแน่ เหตุใดเจิ้นจึงมิได้ยินข่าวคน
ในวังตายแล้วฟื้ นเลยเล่า?” เขาถามต่อ

หมายความว่ า องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงติ ดตามความ

เคลื่อนไหวของนางอยู่ตลอด?

เฉินหรูอี้ลอบหัว เราะกับ ตน ต้ องเป็ นเพราะจักรพรรดิ

น้ อ ยมิ อ าจแข็ง ขึ ง กับ ผู้อื่ น ได้ เขาจึ ง ได้ ก งั วลปานนี้ ยิ่ ง มิ ต้ อ ง
กล่าวถึงสี หน้ าเชื่ อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่าตนได้เจอญาติสนิทที่ มิได้
พบพานกันมานานในงานเลี้ยงเมื่อครู่นัน้ อี ก หากนางใช้ การ
มิได้ล่ะก็ แม้นมิเผานางทัง้ เป็ นอย่างปี ศาจร้ายก็คาดว่าคงเก็บ
นางไว้กลันแกล้่ งทรมานดังของเล่ ่ น เมื่อตายก็สิ้นเรื่องไป ชัว่
ชีวิตนี้ จะนึ กถึงนางหรือไม่นัน้ ก็มิอาจแน่ ใจได้

“ฝ่ าบาทคิดถึงข้างัน้ หรือ?”

นางพลันยิ้มออกมา รอยยิ้มนัน้ ช่างงดงามมีเสน่ หต์ รึงใจ

ยิ่ง เซี ยวเหยี่ ยนอดเคลิบเคลิ้มไปมิได้ พลันเห็นนางก้ มลงไป
ตรงส่วนล่างของเขา ใบหน้ าห่างจากหน้ าขาเขาไม่ถึงหนึ่ งฝ่ ามือ

“จักรพรรดิน้อยก็คิดถึงเช่นกันใช่หรือไม่?”

122
 เซี ย วเหยี่ ย นใบหน้ า ร้ อ นผ่า ว เช่ น นี้ จึ ง เป็ นนาง กล่ า ว
เกี้ยวพาเขาอย่างโจ่งแจ้งประหนึ่ งสตรีอนั ธพาลก็มิปาน ครัน้
เปลี่ยนเป็ นร่างใหม่ที่โง่งมกว่าเดิมถึงกับกล้าจ้องมองเขา หาก
เตะสักหนึ่ งครานางก็กระเด็นตกราชรถแล้ว

สตรีผมู้ ิ รอู้ นั ใดควรทาอันมิควรทา

“เจ้ากาลังเฉไฉอันใดกัน เจิ้นพูดเรื่องเป็ นการเป็ นงาน

กับ เจ้ า อยู่ เจ้ า มิ ต้ อ งกล่ า วความอัน ไร้ แ ก่ น สาร” เขายื่ น มื อ
ออกไปดึงใบหูนางขึ้นมา เฉินหรูอี้เจ็บจนร้องโอดโอยจึงทาได้
เพียงคล้อยตามแรงมือของเขาไป

การรักษาจักรพรรดิน้อยของนางนัน้ ง่ายนักหรือไร นาง

ถึงต้องมาทนรับการทรมานจากจักรพรรดิผ้ยู ิ่ งใหญ่ตลอดเวลา
เช่ นนี้ เห็นชัดว่าพระองค์ทรงสุขสมยิ่งแต่ กลับแสร้งนิ่งเฉยให้
ตนดูสูงสง่า เฉินหรูอี้นวดคลึงใบหูตน แค่นเสี ยง ‘ฮึ’อย่างแค้น
เคืองอยู่ในใจ

นางยัง จ าได้ ดี ใ นหลายคราที่ เ กี่ ย วกระหวัด กั น นั ้ น

นอกจากสองมือของนางที่ องค์จกั รพรรดิทรงพระราชทานนาม
ว่า ‘หัตถ์เทพประทาน’ นี้ แล้ว คราใดที่ ริมฝี ปากนางเกี้ยวพา

123
หยอกเย้าพระองค์ ครานัน้ พระวรกายล้วนเกร็งขึงอย่างยากจะ
ควบคุม ปฏิกิริยาตอบสนองนัน้ มีมากยิ่ง

ในแท่ น บรรทมกับ นอกแท่ น บรรทมนั ้น เขาช่ า งเป็ น

สิ่งมีชีวิตที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

องค์ จ ัก รพรรดิ นามของพระองค์ นั ้น คื อ ยิ่ ง ปกปิ ดยิ่ ง

เด่นชัด

“มิใช่ เ รื่องไร้ป ระโยชน์ เ สี ย หน่ อย” เฉินหรูอี้นั ง่ ตัว ตรง

แสดงท่าทีจริงจังออกมา “ฝ่ าบาท เจ้าว่าเหตุใดข้าถึงได้วนเวียน
อยู่แต่วงั หลังอยู่รา่ ไป ตายไปคราใดก็ล้วนต้ องกลับมาครานัน้
ข้าเองก็คิดไปต่างๆ นานา...”

“เจ้าจะบอกว่า เจ้าถูกลิขิตให้ต้องมาเป็ นสนมของเจิ้น?”

เฉินหรูอี้กลอกตาคราหนึ่ ง “เจ้าฟังข้า อย่าได้ขดั ”

เซี ยวเหยี่ ยนตะลึ งงัน มารดามันเถอะนี่ ต้ องมิใช่ ปี ศาจ

น้ อยของเขาเป็ นแน่ ปี ศาจน้ อยของเขากิน ใจหมี ดีเสื อมาก็มิ
กล้าถลึงตาใส่เขาอย่างเห็นเป็ นสหายหยอกล้อเช่นนี้ เป็ นแน่ ?

124
 ปี ศาจตนใดมาสวมรอยหัต ถ์เ ทพประทานของเขากัน
แน่ ?！เซี ยวเหยี่ยนโทสะพวยพุ่ง เขาเตรียมวาจาที่ มีมากมาย
เป็ นคันรถเอ่ยปากจะกล่าวว่าเพื่อจะหลบเลี่ยงใบหน้ าอันงดงาม
ดุจบุปผาดุจหยกของนาง ทว่าพลันยินเสียงนางเอ่ยขึ้น “ข้าคิด
ว่า อาจจะเป็ นเพราะจักรพรรดิน้อย”

เพียงวาจาเดี ยวก็สามารถสะกดคาพูดที่ มีมากมายของ

เขาไว้ได้

“ทุกคราที่ ข้าฟื้ นคืนล้วนวนเวี ยนอยู่รอบพระวรกายฝ่ า

บาท เหตุใดบนโลกนี้ จึงมีเรื่องประหลาดเช่นนี้ ได้เล่า? ข้าคิดว่า
ต้ องมี ความเกี่ ยวข้องอันใดสักอย่างเป็ นแน่ เช่ นนั น้ ก็มีเพี ยง
หนึ่ งเดียวคือ....จักรพรรดิน้อย หากข้าตัง้ ใจแน่ วแน่ ที่จะรักษา
อาการประชวรนี้ . ..หากจัก รพรรดิ น้ อยหายดื้อ ข้ าก็นั บ ว่ าได้
กระทาความดี ก็มิต้องตายแล้วตายอีก ฝ่ าบาทก็ทรงมีกาลังดุจ
พยัคฆ์ดจุ มังกรเพื่อแผ่กิ่งก้านสาขาให้แก่ราชวงศ์ต้าจิ้นสืบไป”

“ฝ่ าบาทคิ ด ว่ า ที่ ข้ าพูด มาสมเหตุสมผลหรือไม่ ?” นาง

กอบกุมพระหัตถ์ทงั ้ สองขององค์จกั รพรรดิ บีบกระชับแน่ นขึ้น
ดวงตางดงามแวววาวนัน้ จ้องมององค์จกั รพรรดินิ่ง

“เจิ้นคิดว่าที่เจ้าเอ่ยมานัน้ มีเหตุผลยิ่ง”
125
 เฉินหรูอี้เม้มปากตนเพื่อกลัน้ รอยยิ้มตนไว้

นางเองก็ตอบโต้ องค์จกั รพรรดิด้วยความปากไว คิดไม่

ถึงว่าพระองค์จะทรงกริ้วถึงเพียงนัน้ นางต้องกล่าวเฉไฉอ้อมไป
อยู่นาน ครัน้ ได้ ยินนางกล่าวถึงจักรพรรดิน้อยพระองค์กท็ รง
อ่ อนลงโดยพลัน หรือเพราะกระหายมานานถึงครึ่งปี แม้เป็ น
เพียงสิ่งเล็กน้ อยก็มิอาจละทิ้งได้

“ฝ่ าบาทคิดเช่นเดียวกันเช่นนี้ ช่างดีเหลือเกินแล้ว” นาง

ยิ้ม “มิเช่นนัน้ หากมีเพียงข้าที่กระโดดขึน้ ลงไปมาดังวานร
่ ทว่า
ฝ่ าบาทมิให้ความร่วมมือ ข้าเองก็คงจนปัญญา”

นางพู ด พลางสั ง เกตองค์ จ ัก รพรรดิ ไปพลาง ฉลอง

พระองค์สีเหลืองอร่ามขององค์จกั รพรรดินัน้ จะมีมงั กรห้ าเล็บ
แยกเขี้ยวยิงฟั นอยู่บริเวณอก รูปลักษณ์ ช่างสอดคล้องเข้ากัน
กับองค์จกั รพรรดิยิ่ง พระองค์นัน้ ไม่ว่าจะขยับไปที่ ใดล้วนต้ อง
แยกเขี้ย วใส่ ผ้อู ื่ น เสมอ บนพระเศี ย รสวมมาลา คิ้ ว เรี ย วพระ
เนตรหงส์ แผ่รศั มีอนั น่ าเกรงขามออกมา โดยเฉพาะยามที่พระ
พักตร์นิ่งเฉยมิตรัสวาจาเช่นตอนนี้ เฉินหรูอี้เห็นแล้วก็อยากยื่น
มือไปสัมผัสอย่างอดใจไม่อยู่

126
 “ในเมื่อเป็ นเช่ นนี้ ข้าก็ยินดีช่วยเหลือ เจ้าจะตอบแทน
ข้าเช่นไร?” เซียวเหยี่ยนเอ่ยถาม

ยินดีช่วยเหลือ?

ตอบแทน?

เฉินหรูอี้คิดว่านางต้องฟังผิดไปเป็ นแน่

หรือมิใช่ทงั ้ สองฝ่ ายต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกัน นางช่วย

รักษาจักรพรรดิน้อย เขาเองก็ไม่ควรไร้ยางอายถึงเพียงนี้ เป็ นผู้
ได้รบั ผลประโยชน์ ทงั ้ ยังต้ องการรับความดีความชอบกระนัน้
หรือ?

“ฝ่ าบาทคิดว่าข้าควรจะตอบแทนเช่ นไร?” มือของนาง

ค่อยๆ เลื่อนไปวางทาบตรงท่อนขาแกร่งแล้วเคลื่อนไปแตะถูก
จัก รพรรดิ น้ อ ยท าเอาเซี ย วเหยี่ ย นสะดุ้ง เฮื อ ก ร้ อ งเสี ย งหลง
พลางหยัดตัวนัง่ ตรง ยกขาขวาข้างที่อยู่ใกล้เฉินหรูอี้ขึน้ มาทาบ
ทับขาซ้าย เพื่อหวังว่าจะช่วยบดบังกีดกันเฉินหรูอี้

“เจ้ า เป็ นหญิ ง เป็ นสตรี กระท าการเยี่ ย งอัน ธพาลได้

อย่ างไร? อยู่ในเกี้ ย วแท้ ๆ ยัง กล้ าก่ อความวุ่น วาย นั บ วัน ยิ่ง
กระทาการไม่เข้าเรือ่ งแล้ว！”
127
 เซียวเหยี่ยนไม่อยากจะเชื่อว่า ปี ศาจน้ อยที่ฟื้นมาในครา
นี้ นับวันยิ่งไม่เกรงกลัวเขา ในอดีตเขาเพียงกระแอมไอนางก็ตวั
สัน่ แล้ ว ยามนี้ เ ขานั ง่ สงบท าตนเป็ นบุ รุษ งาม นางกลับ กล้ า
กระโจนเข้าหา ทัง้ ยังพูดเกี้ยวพายัวเย้
่ า ทัง้ ลูบไล้สมั ผัสกายเขา
อี ก กระทัง่ ทาให้ เขาเกิดสงสัยว่านั น้ นางอยากจะครอบครอง
ความงดงามนี้ ของเขา

ถึงอย่างไรวาจาที่ ว่าต้ องรักษาจักรพรรดิน้อยนั น้ ก็ดูไม่

น่ าเชื่อถือนัก หากสิ่งที่ นางพูดนัน้ เป็ นจริง นางคือบริวารรับใช้
ข้างกายเจ้าแม่จู้เซิง แต่ นางเป็ นข้ารับใช้มิใช่ หมอหญิงหรือสิ่ง
อื่นใด เหตุใดจึงจะให้นางแสดงตัวออกมาเพื่อรักษาช่วยเหลือ
อาการป่ วยคนเล่า?

นางชอบเขามากกว่าสิไม่ว่า

ความรักลึกซึ้งถึงขัน้ มิอาจควบคุมตนเองได้เหตุผลนี้ ยงั

เข้าท่ากว่าที่ เจ้าแม่จ้เู ซิงส่งนางไว้ข้างกายเขาเพื่อรักษาอาการ
ป่ วยเสียอีก

เฉินหรูอี้รู้สึ กว่ าสายตาที่ องค์จกั รพรรดิใช้ มองนางนั น้

เปลี่ยนแปลงไปอย่างประหลาด ยิ่งมายิ่งลึกลับทาให้คนรู้สึกขน
พองสยองเกล้า หวาดหวันขวั ่ ญผวา แต่ เพราะอยู่ร่วมกัน มา
128
นาน นางรู้ ว่ า แม้ น องค์ จ ั ก รพรรดิ นั ้ น ทรงมี พ ระอารมณ์
แปรปรวน แต่มิใช่คนที่จะเอาชีวิตคนตามใจชอบ เห็นชีวิตผูอ้ ื่น
ุ ค่า ความกลัวที่นางมีต่อพระองค์จึงลดน้ อยลงไปมาก
ไร้คณ

“ฝ่ าบาท อย่ามองข้าเช่นนี้ ได้หรือไม่ ข้ากลัว” นางยื่นมือ

ข้างที่ มิได้ถกู เขาจับออกไปตรงหน้ าเขา ทาที ปิดบังไว้ไม่ให้เขา
ใช้สายตาดังพญาเหยี
่ ่ยวจ้องเหยื่อมองตน

เซี ย วเหยี่ ย นขมวดคิ้ ว มองปราดเดี ย วก็ท ราบแล้ ว ว่ า

แววตาเช่นนี้ มิใช่กลัวคนเห็นชัดว่ากลัวเขินอายต่างหาก

*****เทียนไขกลางพายุในคา่ คืนที่ใกล้มอดดับ ใช้เปรียบ

เปรยถึงชีวิตที่ใกล้จบสิ้นหรืออาจจบสิ้นได้ทุกเมื่อดังเที
่ ยนกลาง
พายุ

129
 114 บรรดาศักด์ ิ สงู ส่งอานาจยิ่งใหญ่

มิยอมให้ลูบคลาแต่ แววตาหิวกระหายนัน้ กลับจ้องจับ

บนใบหน้ านางอยู่ตลอด จะเอ่ยมาสักคาให้นางเบิกบานใจมิได้
หรือไร?

เฉินหรูอี้เองรู้สึกยาแย่ยิ่งกับท่าทางอันคลุมเครือนัน้ ของ
องค์จกั รพรรดิ

“คากล่าวที่ว่า ยามนี้ มีสุราย่อมต้องรา่ ให้เมามาย* บุปผา

บานปรารถนาเด็ด ดมมิ จ าต้ อ งรัง้ รอ* นั ้น ฝ่ าบาทก็อ ย่ า ทรง
ทรมานพระองค์เองอี กเลย ข้าก็เพียงลูบไล้เท่ านัน้ มิใช่หรือ ฝ่ า
บาทเอ่ ยมาเพี ยงคา ข้าก็พร้อมบุกน้ าลุยไฟอย่างมิปริปากบ่น
แม้แต่น้อย ”

นางกาลังสารภาพรัก?

เซี ยวเหยี่ยนอึ้งงันไป ตัง้ แต่ แรกเริ่มที่ พบหน้ ากันนางก็

กระโจนกอดขาเขาไว้ กุมมือเขา ยิ่งกว่านั น้ ยังคิดจะลงมือต่ อ
น้ องชายของเขา เป็ นเพราะนางเปลี่ยนไปอยู่ร่างที่ นางพอใจยิ่ง
จึงมิอาจปิดกัน้ ความรู้สึกที่พลุ่งพล่านในใจได้อีกต่อไปแล้วหรือ

130
เป็ นเพราะมิได้เจอกันนานเกินไปทาให้นาง ไม่คิดปกปิดความ
จริงในใจไว้อีกแล้ว?

“เจ้า ยินดีบกุ น้าลุยไฟเพื่อเจิ้นจริงงัน้ หรือ?” เขาเอ่ยถาม

เฉินหรูอี้พยักหน้ าแรงๆ ติดต่อกันสองสามสี่ห้าครังอย่

้ าง
ไม่ แ ม้ แ ต่ จ ะหยุ ด คิ ด หากนางมี จ ะงอยปากยาวเหมื อ นนก
หัวขวานคงสามารถจิกจนพระวรกายองค์จกั รพรรดิเกิดเป็ นรู
โหว่ไปทัวเป็
่ นแน่

องค์จกั รพรรดิทรงตรัสถามเช่นนี้ ผู้ใดตอบว่า ‘ฝ่ าบาท

ทรงให้ ข้าใคร่ครวญดูก่อน’ หากมิใช่ รนหาที่ ตายก็คงมีเนื้ อโง่
อยู่ในท้องเป็ นแน่

ไม่ว่าองค์จกั รพรรดิจะตรัสถามอันใด หากเป็ นการแสดง

ถึงความจงรักภักดี ไม่ว่ามีลมฝนเช่นไรก็ต้องพยักหน้ าตอบรับ
และเพิ่มแววตาอันเปี่ ยมด้วยความซื่อสัตย์เสริมเข้าไปด้วย

“อย่าว่าแต่บุกน้ าลุยไฟ หุบเขากระบี่ทะเลอัคคี เปลวไฟ

โชติช่วง สายน้าเชี่ยวกราก ข้าก็ไม่มีทางปฏิเสธเด็ดขาด ฝ่ าบาท
..ในโลกมนุษย์นี้ข้ามีเพียงฝ่ าบาทเท่านัน้ ....” เฉินหรูอี้กระพริบ
ตาโตฉ่ า วาวของนาง ทุ่ ม เทแสดงความจงรัก ภัก ดี ข องนาง

131
ออกมาให้ ไ ด้ ม ากที่ สุ ด ด้ ว ยปรารถนาให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ไ ด้
ใคร่ ค รวญว่ า การตายและและฟื้ นคื น ของนางนั ้น ไม่ ง่ า ยทัง้
เดียวดายยิ่ง พระองค์อย่าได้เอาแต่หาเรื่องทรมานนาง ยามอยู่
บนแท่ นบรรทมนั น้ ทรงยินยอมให้ นางกระทาเช่ นใดก็ย่อมได้
ครัน้ ลงจากแท่นบรรทมกลับเอาคืนนางเป็ นสิบเท่าร้อยเท่า เห็น
การรัง แกนางเป็ นสิ่ งที่ ต้ อ งเกิ ดขึ้ น ในชี วิ ตประจ าวัน ของ
พระองค์

เฉินหรูอี้คิดว่าตี เหล็กต้องตี ตอนร้อน จึงเล่ากล่าวความ

ทรมานต่ า งๆ ในวัง หลัง ว่ า นางต้ อ งผ่ า นประสบการณ์ อ ัน
ยากลาบากเพียงใดจึงพบพักตร์พระองค์สมดังใจปรารถนาได้ ่
ในที่ สุด นางเพิ่ มน้ า มัน เติ ม น้ า ส้ ม ถึง ความยากเข็ญยากเย็น
ภาษาที่ใช้ช่างพลิ้วไหวราบรื่นได้อรรถรสอย่างยิ่ง แม้แต่ตวั นาง
เองได้ฟังยังรูส้ ึกซาบซึ้งใจอย่างลา้ ลึก

ตัวนางจากการบอกเล่าของนางนัน้ เป็ นบุคคลที่จงรักต่อ

ชาติภกั ดีต่อจักรพรรดิ เป็ นต้นแบบของคนที่มีความซื่อสัตย์จง
รักต่อองค์จกั รพรรดิ หากแม้นทรงประทานเหรียญรางวัลหลัง
ความตายแก่นางก็ล้วนเป็ นเรือ่ งที่เหมาะสม

132
 เฉิ นหรูอี้ ไ หนเลยจะคิ ด ว่ า การปะแป้ งปะทิ น โฉม*ของ
นางในครัง้ นี้ กลับเป็ นการสารภาพรักรูปแบบใหม่ที่ยิ่งใหญ่และ
หลายชัน้ หลายขัน้ ตอนในสายพระเนตรขององค์จกั รพรรดิ

หากมิใช่ เพราะนางเอ่ยเล่าการกระทาอันแปลกพิสดาร
ต่างๆ ให้เขาฟังด้วยตนเอง เขาฟังจบคงหัวเราะออกมาแล้ว

ผู้ใดเห็นเช่นนัน้ ล้วนต้ องคิดว่านางคือสตรีโง่งมที่ อยาก

ร่วมเสพสมกับองค์จกั รพรรดิจนเสียสติ นางถึงกับปล่อยว่าวรูป
เจ้าแม่จ้เู ซิงที่ ประตูเยี่ยฮว๋า เหตุใดนางจึงมิปล่อยตนเองขึ้นมา
เลยเล่า เช่นนี้ เป้ าหมายมิใช่จะชัดเจนขึน้ หรือ โอกาสสาเร็จก็ยิ่ง
มากขึน้ อีก

เซียวเหยี่ยนคิดว่าถึงอย่างไรผู้อื่นก็รกั มันต่
่ อเขาถึงเพียง
นี้ ถึงกับทาเรื่องโง่เขลามากมายเพื่อจะได้พบเขา หากอดกลัน้
ได้กก็ ลัน้ ไว้เถิด ทว่าอาการขบขันที่ ว่านี้ เมื่อคิดจะกลัน้ ไว้กลับ
ยิ่งมิอาจข่มกลัน้ ยิ่งเกร็งใบหน้ าไว้มุมปากกลับยิ่งโค้ งขึ้น ใน
ที่สุดเขาก็มิอาจอดกลัน้ ได้อีกต่อไป จึงโน้ มกายไปข้างหน้ ากอด
เข่าตนไว้แล้วระเบิดหัวเราะออกมา ยิ่งขาก็ยิ่งขบขัน แม้นแต่
น้าตาก็เอ่อล้นออกมาแล้ว เขาได้แต่ตบขาตนเอง

“........”
133
 เฉิ นหรูอี้ ล อบน้ า ตาไหลไร้ ว าจาจะเอื้ อ นเอ่ ย เอาเถิ ด
อยากหัวเราะก็หวั เราะเถิด เห็นท่ าทางเขาเช่ นนัน้ แล้วคาดว่า
หากมิหวั เราะออกมาอาจเสียสติได้

มิเสี ยที ที่เป็ นผู้ฝึกยุทธ์ เพราะเสี ยงของเซี ยวเหยี่ยนนัน้

ช่างทรงพลังยิ่ง แม้นเขาก้มลงหัวเราะกับหน้ าขาตน ทว่าพลัง
ลมปราณเขาแข็งแกร่งยิ่ง เสียงที่ส่งออกมาจึงกังวานก้องไปทัว่
สารทิศ สะท้ านสะเทื อนอยู่ในหูนางจนรู้สึกเจ็บ เขาหัวเราะจน
นางแทบจะร้องไห้

“ฝ่ าบาท....”

“ฝ่ าบาท”

“ฝ่ าบาท！” เฉินหรูอี้อบั อายจนเกิดโทสะ เขาหัวเราะ

พอแล้วหรือยัง จะหยุดได้แล้วหรือไม่?

ราชรถนั น้ หยุดไปนานแล้ว เฉินฮวายเพียงส่ งเสี ยง เวิง

เวิงสองคาปานยุงบิน แต่เมื่อเห็นองค์จกั รพรรดิทรงพระสรวล
อย่างหนั กไม่มีแม้เวลาจะใส่ พระทัยต่ อเขา เขาจึงปล่อยไปไม่
กล่าวอันใดแม้เพียงคา

134
 านนอกราชรถมีเสียงลมพัดอื้ออึง ฟ้ าร้องคาราม ข้างหูก็
เป็ นเสียงหัวเราะอันทรงพลังของเซียวเหยี่ยน เสียงหอบหายใจ
นัน้ คล้ายจะหัวเราะจนหน้ ามืดไปได้ตลอดเวลา

เซี ยวเหยี่ยนสะบัดมือคราหนึ่ งแล้วยกฝ่ ามือใหญ่ขึ้นเช็ด

น้าตาที่ไหลออกมาเพราะความขาขันนัน้

“ลาบากเจ้าแล้ว”

ฟั งจากเสี ยงที่ คล้ายหัวเราะคล้ายร้องไห้ นี้ของเขาแล้ว

เฉินหรูอี้คิดว่าเขาเองก็ลาบากไม่น้อยเช่นกัน

ในที่ สุด เซี ยวเหยี่ ยนก็หยุด หัว เราะและผ่อนลมหายใจ

ยาวออกมา แต่พอมองดูนางก็อดหัวเราะออกมามิได้อีก หยาด
น้ าในนัยน์ ตาหงส์เรียวยาวนั น้ เอ่อล้นคลอเบ้า ใบหน้ าแดงกา่
นอกจากอาการหัวเราะจนไร้สภาพแล้วนั น้ สิ่งอื่นมองไปล้วน
ทาให้คนอยากทะนุถนอมยิ่ง

“ฝ่ าบาท ถึงตาหนักฉางเล่อแล้ว ควรลงจากราชรถแล้ว

หรือไม่ เฉินกงกงร้องบอกอยู่ด้านนอกนานแล้ว หากยังมิลงไป
อีกประเดี๋ยวฝนคงตกหนักแน่ คนหนังหนาเช่นข้าถูกฝนสาดซา

135
ก็แล้วไป ทว่าพระวรกายฝ่ าบาทมีค่าหมื่นตาลึงทอง ต้ องทรง
ถนอมพระวรกายนะเพคะ”

เฉินฮวายที่ อยู่ด้านนอกนั น้ มีปากแต่ มิอาจกล่าวความ

ลาบากใดออกมาได้ แต่ กลับ ถูกนางที่ อยู่ตรงหน้ าเขาใช้ เป็ น
บันไดไต่ลง

เซี ย วเหยี่ ย นเช็ด น้ า ตาตน ผ่ อ นลมหายใจ แล้ ว กล่ า ว

ปลอบประโลมนางอย่างจริงใจว่า “ต่อไปก็ไม่มีอนั ใดแล้ว มีเจิ้น
อยู่เคียงข้างปกป้ องเจ้า จักไม่ให้เจ้าต้องได้รบั อันตรายใดอีก”

เฉิ นหรูอี้ นิ่ งเงี ย บเป็ นนาน สภาพการณ์ เ ช่ น นี้ หากผู้มิ

ทราบเรื่องราวพบเห็นเข้า คงคิดว่าเป็ นภาพที่ ซาบซึ้งกินใจคน
ยิ่ง

ยังกล้าพูดกับนางทัง้ น้ าตาคลอเบ้าว่าจะมิให้ นางได้รบั

อัน ตรายใดอี ก ทว่ า เพี ย งฟั ง เรื่ อ งราวอัน โชคร้ า ยของนางก็
หัวเราะจนแทบเสียสติทาให้ลดทอนความน่ าเชื่อถือของเขาไป
ถึงครึง่ อีกอย่างวาจานี้ มิใช่ว่าไม่เคยกล่าว คาพูดนี้ กล่าวออกไป
เพี ยงไม่กี่วนั นางก็ถกู สนมจงแทงตายอย่างมิทนั คาดคิดเสี ย
แล้ว

136
 ครัน้ เซี ย วเหยี่ ย นกล่ าวจบก็เ คาะราชรถคราหนึ่ ง ด้ าน
นอกจึงแหวกม่านออก เขาจูงมือเฉินหรูอี้เดินออกมา

“กุ้ย ซู เต๋อ เสียน บัดนี้ มีเพียงตาแหน่ งเต๋อเฟยที่ มิเคยมี

ผูใ้ ดใช้มนั เช่นนัน้ เจิ้นจะแต่งตัง้ เจ้าเป็ นเต๋อเฟยแล้วกัน”

ในหัวของเขาครุ่นคิดกลับไปกลับมาหลายตลบ พลันคิด
ขึ้นมาได้ “ใช่ แล้ว บัดนี้ ต่งกุ้ยเฟยเป็ นหวงโฮ่ว.....เจ้ารู้แล้วใช่
หรือไม่? เช่นนัน้ เป็ นกุ้ยเฟย?”

อุบ๊ ！

โ ล หิ ต จ า ก ค อ ห อ ย ข อ ง เ ฉิ น ฮ ว า ย แ ท บ พุ่ ง พ่ น ใ ส่
พระปฤษฏางค์ข ององค์จ กั รพรรดิ มารดามัน เถอะพระองค์
สามารถตรัสให้ตาแหน่ งเหล่านี้ ดไู ร้ค่ามากกว่านี้ ได้อีกหรือไม่?

นัน่ มิใช่หมันโถวราคาถู
่ กตามท้องตลาด มิใช่กองฟื นผุพงั
ราคาหนึ่ งอีแปะ แต่เป็ นตาแหน่ งที่เหล่าสนมคิดจนศีรษะระเบิด
ก็มิอาจจับต้องได้ไปจนชีวิตจะหาไม่ เป็ นชัน้ ยศสูงส่งที่ผคู้ นต่าง
ปรารถนา องค์จกั รพรรดิกลับตรัสกล่าวอย่างไม่ใส่พระทัยดุจ
เห็นเกียรติยศนี้ เป็ นดังเศษธุ
่ ลีกระนัน้

137
 มิ ทราบว่ า ผู้ใ ดกัน ที่ ค รองราชย์ ม าหกเจ็ด ปี แต่ ก ลับ
ตระหนี่ ในการเลื่อนตาแหน่ งชัน้ ยศยิ่งนัก บรรดาศักด์ ิ ต่างๆ ใน
รัชสมัยจางเหอนัน้ มีน้อยเสี ยยิ่งกว่าน้ อย ทาให้ วงั หลังวุ่นวาย
หาความสงบมิได้ ทว่าเหตุใดเมื่ออยู่ต่อหน้ าคนผู้นี้กค็ ล้ายจะ
เปลี่ ยนจะประทานให้ ตามแต่ พระทัย ทรงปฏิบตั ิ แตกต่ างกัน
อย่างเห็นได้ชดั

เฉินฮวายคิ ด ไม่ ถึง ว่ าองค์จกั รพรรดิ จะท าให้ ค นรู้สึ ก มิ

ทราบจะกล่าววาจาใดดี ทว่าวาจาของสตรีที่ถกู ประทานนามว่า
‘สตรีอ้วนขาว’ กลับกวนโทสะผู้คนยิ่งกว่าเสี ยอี ก แม้แต่ เขาที่
เป็ นเพียงขุนนางยังแทบจะกระอักโลหิตออกมาแล้ว หากมีพระ
สนมอื่นอยู่ด้วย คงต้องมีสกั คนพุ่งเข้ามาฉี กกระชากนางทัง้ เป็ น
เป็ นแน่ ..

“เอาเถิด ข้าล้วนเชื่อฟังฝ่ าบาททุกสิ่ง”

เฉินหรูอี้เองก็เข้าใจทุกอย่างดี ความโปรดปรานอยู่ที่ใด
ความแค้ น เคื อ งย่ อ มอยู่ ที่ นั ้น นางสู้ ร บปรบมื อ มาหลายครา
สุดท้ ายก็ยงั ตายอยู่ดีมิใช่หรือ? ถึงอย่างไรนางก็มิอาจควบคุม
ทุกอย่างได้ เช่นนัน้ เมื่อยามยังมีชีวิตอยู่กม็ ิ สู้กระทาตามใจตน
ให้ ม าก การมี บ รรดาศัก ด์ ิ สูง ส่ ง อ านาจยิ่ ง ใหญ่ นั น้ ก็นั บ ได้ ว่ า

138
ความเหนื่ อยยากที่ นางทาเพื่อองค์จกั รพรรดิในครัง้ นี้ มิได้สูญ
เปล่า

* ยามนี้ มีสุราย่อมต้ องรา่ ให้ เมามาย ใช้ เปรียบเปรยว่ า

ชี วิ ต คนเรามี สิ่ ง ใดก็ใ ช้ สิ่ ง นั ้น เป็ นเช่ น ไรก็เ ป็ นเช่ น นั ้น จงมี
ความสุขกับเรื่องตรงหน้ า ไม่จาเป็ นต้องไปกังวลถึงเรื่องในวัน
พรุง่ นี้ จนทาให้หมดอารมณ์กบั เรือ่ งสนุกที่เรากาลังเผชิญอยู่

*บุปผาบานปรารถนาเด็ดดมมิจาต้องรัง้ รอ****ใช้เปรียบ
เปรยถึง ชี วิตวัยหนุ่มสาว เมื่อยังสดใสอยู่คิดสิ่งใดอะไรก็ให้รีบ
กระทาอย่างรัง้ รอจนสายเกินไป

*****การปะแป้ งปะทินโฉม ณ ที่ นี้ ใช้เปรียบเปรยถึงการ

ปกปิดข้ อบกพร่องของตนเอง แสร้ง ท าให้ ผ้อู ื่ นเห็นแต่ สิ่งดี ๆ
คล้ายสานวนผักชีโรยหน้ า

139
 115 รักลึกซึ้ง

เฉินฮวายเห็นว่าทัง้ สองนัน้ เปี ยกปอนดังไก่

่ ตก น้าแกงจึง
เรี ย กคนมาช่ ว ยปรนนิ บัติ ผ ลัด เปลี่ ย นอาภรณ์ พ ลางให้ น าง
กานัลดูแลเช็ดเส้นเกศาให้แห้ง ในช่วงเวลานี้ เอง เซี ยวเหยี่ยน
จึงตัดสินใจได้ สุดท้ายจึงเลือกตาแหน่ งกุ้ยเฟยแก่นาง

“เช่ น นั น้ ก็เ ป็ นกุ้ย เฟยแล้ ว ?” องค์จกั รพรรดิ ท รงสะบัด

เม็ดฝนบนพระวรกาย ไม่ทราบว่าอาการประชวรเช่นนี้ นัน้ เลียน
อย่ า งเสื อ ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงเรี ย กขานว่ า ขุน พลพิ ฆ าตหรือ
เลี ยนอย่างสุนัขป่ าตัวใหญ่ ที่พระองค์ทรงเคยเลี้ยงตัง้ แต่ ทรง
พระเยาว์กนั แน่ คนทัง้ สองที่ถกู ความสุขล้อมรอบไว้นัน้ แม้นจะ
เปี ยกปอนจนหนาวสันก็ ่ ไม่มีผ้ใู ดใส่ ใจต่ อหยาดฝนเหล่านี้ สกั
นิด ยกเว้นผูท้ ี่ถกู สะบัดเม็ดฝนเข้าตาเป็ นคนแรกเช่นเฉินฮวาย

“ดี ยิ่ง เช่ นนั น้ ก็ขอบพระทัยฝ่ าบาทแล้ ว” เฉินหรูอี้จาม

คราหนึ่ งแล้วส่ งยิ้มให้ องค์จกั รพรรดิ ยิ้มไปเพียงครึ่งก็ถกู การ
จามครัง้ ที่ สองเข้าขัดขวาง ทาให้วาจาที่ กล่าวมานัน้ ติดๆ ขัดๆ
ท่าทางดูสบายอารมณ์ประหนึ่ งการถามว่าวันนี้ กินหมันโถวหรื่ อ
กินข้าวกระไรเช่นนัน้ ช่างดูผอ่ นคลายเหลือประมาณ

140
 ผู้อื่นอาจมิทราบตื้นลึกหนาบางเกี่ ยวกับองค์จกั รพรรดิ
ทว่าเฉินฮวายกลับเข้าใจลึกซึ้งยิ่ง

พระสนมที่ ทรงโปรดปรานนัน้ คือสตรีสกุลจ้าวผู้เป็ นโล่

บังเกาทัณฑ์อนั วับ วาวและสตรีสกุลเฉี ย นซึ่ งมี ความสัมพัน ธ์
บางอย่างอันมิชดั แจ้งกับองค์จกั รพรรดิกระทังได้
่ อยู่เคียงแท่น
บรรทมกัน ท าให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงหลงใหลจนแทบไม่ รู้ทิ ศ
เหนื ออยู่ทางใดแล้ว

หลังจากที่ทรงใช้เวลาเฝ้ าดูอยู่เป็ นนาน องค์จกั รพรรดิจึง

ตัดใจยื่นกรงเล็บสัมผัสดู เมื่อผ่านการคลุกคลีพอสมควรแล้วจึง
พัฒนาไปอีกขัน้ ด้วยการเลื่อนตาแหน่ งให้โดยมิต้องใส่ใจว่านัน้
เป็ นการโปรดปรานที่แท้จริงหรือจอมปลอม เพราะต่างฝ่ ายต่าง
ได้ประโยชน์

ทว่ า สนมเจี ย งผู้ นี้ เพี ย งกอดกระหวั ด พระอู รุ อ งค์

จักรพรรดิไว้และกล่าวนามชิงชิงอันไร้ที่มานี้ เท่านัน้ กลับโบยบิน
ขึน้ นภาเลื่อนตาแหน่ งเป็ นกุ้ยเฟย

ต่งหวงโฮ่วในยามนี้ นัน้ ทรงให้กาเนิดองค์ชายใหญ่ องค์

จักรพรรดิจึงแต่งตัง้ นางเป็ นกุ้ยเฟยเพราะนางมีพระโอรสผู้สืบ
ทอดราชบัล ลัง ก์ ทว่ า ยามนี้ ....แม้ น ข้ า วของล้ ว นขึ้ น ราคา
141
ตาแหน่ งยศฐาล้วนไม่มีค่าเท่าเงินทอง แต่กม็ ิ ควรตกตา่ ถึงเพียง
นี้

เฉินฮวายคิดจนศี รษะแทบแตกก็นึกไม่ออก แม้นสนม

เจียงจะมีรปู โฉมงดงามพริ้มเพรายิ่ง แต่องค์จกั รพรรดิของเขาก็
มิ ใ ช่ ผ้ทู ี่ ลุ่ม หลงในความงามได้ อ ย่ า งง่ า ยดาย...หากกล่ า วให้
ถูกต้องคือแม้นพระองค์ปรารถนาลุ่มหลงในความงามก็มิอาจ
กระทาอันใดได้

เดิ มที เ ขากับ องค์จกั รพรรดิล้ว นเข้ าใจว่ าหากสามารถ

ผ่านประสบการณ์ เช่นนัน้ กับเฉี ยนซูเฟยมาได้ จักรพรรดิน้อยก็
ย่ อ มแข็ง แรงเติ บ โตจนสามารถปรับ ตัว เข้ า กับ สภาพการณ์
ต่างๆ ได้แล้ว สุดท้ายความจริงได้พิสูจน์ ให้พวกเขาเห็นแล้วว่า
มันเป็ นเพียงมโนภาพอันสวยหรูชนิดหนึ่ งเท่ านัน้ เพราะเหตุนี้
พวกเขากระทังไปหาหญ่ ิ งงามเมืองที่เลื่องชื่อที่สุดในเมืองหลวง
ผลสุ ด ท้ า ยนางเพี ย งเข้ า ใกล้ พ ระวรกาย พระองค์ก็เ ริ่ ม คลื่ น
เหี ย น ครัน้ ปลดรัด พระองค์ อ อก องค์ จ ัก รพรรดิ ก็ท รงพระ
อาเจียนราดรดร่างผู้อื่น ทาให้นางขยะแขยงจนอาเจียนออกมา
เช่นกันจึงเรียกบุรษุ ฉกรรจ์หกเจ็ดคนเข้ามาขับไล่ทาให้เกิดการ
ลงไม้ ลงมื อต่ อ กัน เป็ นเพราะองค์จกั รพรรดิ ทรงมี วรยุทธ์อนั
สูงส่ง สามหมัดสองเท้าก็จดั การทัง้ หมดจนล้มหงาย

142
 มิเช่นนัน้ พวกเขาคงมิเหยียบย่างไปที่เช่นนัน้ ให้เสื่อมเสีย
ถึงพระบรมวงศานุวงศ์ และเพราะเกิดเหตุวิวาทนี้ ขึ้นจึงถูกผู้มี
ตาแหลมฟั นคมพบเห็นเข้า ข่าวลือต่างๆ จึงได้แพร่กระจายไป
ทัว่

ข่ าวลื อเปรียบดังพายุ
่ หมุนก็มิปาน ยิ่งมายิ่งพัดกระพือ
ไม่มีอนั ใดที่ มิพดั กระหน่ ามาบนพระวรกายขององค์จกั รพรรดิ
จากข่ าวลื อเหล่ านั น้ องค์จกั รพรรดิของเขาแทบจะกลายเป็ น
กบฏแผ่นดิน ไม่มีเรือ่ งชัวช้่ าใดที่องค์จกั รพรรดิเขามิเคยกระทา

องค์จกั รพรรดิถกู พระทัยในรูปโฉมอันงดงามของสนม

เจียงจึงเกิดสนพระทัยขึน้ มาอย่างฉับพลันงัน้ หรือ?

ไม่ว่าขบคิดอย่างไรกลับรูส้ ึกว่าไม่สมเหตุสมผลยิ่ง

“เฉินฮวาย”

สายตาเหลือบมองเจียงกุ้ยเฟยที่เพิ่งได้รบั การแต่งตัง้ ถูก

เหล่ า นางก านั ล น าไปยัง บ่ อ น้ า พุร้ อ นที่ ปี กต าหนั ก ตะวัน ตก
ใบหน้ าของเซี ยวเหยี่ ยนจึงค่ อยๆ สงบลงแตกต่ างกับใบหน้ า
แย้มยิ้มดังคนโง่
่ เมื่อครู่นี้ราวคนละคน เขาหลุบนัยน์ ตาหงส์ลง

143
ตา่ ขมวดคิ้วเข้ม “เจ้าจงไปตรวจสอบวันเวลาตกฟากของเจียง
กุ้ยเฟย”

เฉิ นฮวายคิ้ ว กระตุ ก คราหนึ่ ง พลัน รู้สึ ก สัง หรณ์ ไม่ ดี

บางอย่าง

นี่ มิใช่ ครัง้ แรกที่ องค์จกั รพรรดิทรงรับสังเช่

่ นนี้ ตัง้ แต่ ที่
ซู เฟยสิ้นไป องค์จกั รพรรดิเ อาแต่ พระทัยเลื่ อนลอยประหนึ่ ง
ประชวรก็มิ ป าน นอกจากรับ สัง่ ให้ เ ขาจับ ตาดูพ ระสนม นาง
กานั ล ขันที ในวังว่ามีผ้ใู ดตายแล้วฟื้ นหรือไม่ ยังให้ เขาตรวจ
สอบวัน เวลาตกฟากตรวจชะตาปาจื้อ*ของคนสามคน ขัน ที
น้ อยเฉิงอี้ เสียนเฟยสกุลจ้าว ซูเฟยสกุลเฉี ยน....

หากกล่าวถึงสตรีทงั ้ สองนัน้ ยังนับว่าพอมีความเกี่ยวข้อง

กับองค์จกั รพรรดิไม่มากก็น้อย ทว่าเฉิงอี้กลับเป็ นบุคคลที่ ทา
ให้คนรู้สึกเหนื อความคาดหมายยิ่ง เขาเป็ นเพียงขันทีน้อยที่ถกู
ขับไล่ออกจากตาหนักฉางเล่อ ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับฝ่ า
บาทแม้แต่ น้อย ทว่าที่ ประหลาดยิ่งคือเมื่อตรวจสอบวันเวลา
ตกฟากและตรวจชะตาปาจื้อของทัง้ สามคนพบว่ าเป็ น หยิ น
ทัง้ สิ้น

144
 บัดนี้ กลับมีเจียงกุ้ยเฟยเพิ่มเข้ามาอีก สามคนที่ กล่าวมา
ล้วนตายไปสิ้น ทว่าเจียงกุ้ยเฟยยังมีชีวิตอยู่อย่างดี ยิ่ง เหตุใด
ต้องตรวจชะตาปาจือ้ ด้วยเล่า！?

หากเฉิ นฮวายมิ ไ ด้ อ ยู่ ข้ า งพระวรกายองค์ จ ัก รพรรดิ

ตลอดเวลา เขาคงสงสัยว่าพระองค์ต้องถูกบุคคลผู้ไร้คณ ุ ธรรม
แปดชาติภพชักจูงให้เชื่อในลัทธิชวร้ ั ่ าย ทุกวันเอาแต่ครุ่นคิดถึง
เรือ่ งภูตผีปีศาจจนมิอาจทาอันใดได้

“พะย่ะค่ะ หม่อมฉั นน้ อมรับพระบัญชา” เฉินฮวายกล่าว

ด้วยความนบน้ อม ผ่านไปครูห่ นึ่ งกลับพบว่าองค์จกั รพรรดิมิได้
เสด็จจากไป พระองค์ยงั คงประทับยืนอยู่ข้างเขาอย่างครุน่ คิด

“จงนาพระราชโองการแต่ งตัง้ กุ้ยเฟยไปประกาศ

ต่ อกรมพิธีการ ให้ ฝ่ายภูษาเย็บปั กอาภรณ์ พิธีการและอาภรณ์
ประจาวันทัง้ สี่ ฤดู ฤดูละแปดชุด จัดตาหนักหย่งเล่อเป็ นที่ พานั ก
แก่ น าง เกิ่ง จิ้น จงและนางกานั ลขันที มิใช่ ดูแลที่ นั น่ อยู่ตลอด
หรอกหรือ? ให้กรมวังส่งคนไปเพิ่มเติมตามบรรดาศักด์ ิ ก้ยุ เฟย
...หากยังมีอนั ใดที่เจิ้นลืมเจ้าก็จดั การตามเห็นสมควรได้เลย ”

เฉินฮวายเงียบงัน องค์จกั รพรรดิมิได้ลืมอันใดทัง้ สิ้น

145
 ทุ ก คราที่ แ ต่ ง ตัง้ พระสนมกระทัง่ หวงโฮ่ ว พระองค์ท รง
ตรัส วาจาเพี ย งค าก็ ห มดสิ้ นแล้ ว เขาคิ ดมาตลอดว่ า องค์
จัก รพรรดิ เ ป็ นบุ รุ ษ ผู้แ กร่ ง กล้ า จึ ง มิ ท รงใส่ พ ระทัย ต่ อ เรื่ อ ง
เล็กน้ อยในชี วิตประจาวัน ผู้ใดจะทราบว่าเพียงได้พบกับเจียง
กุ้ยเฟย พระองค์กลับแปรเปลี่ยนเป็ นผู้มีวาจามากขึ้นมาอย่าง
ฉับพลัน จัดเตรียมสิ่งใดล้วนละเอียดรอบคอบ ใส่พระทัยกระทัง่
เรือ่ งเล็กน้ อย

เขาดูผิดไปอีกแล้วงัน้ หรือ?

องค์จกั รพรรดิทรงจะใช้ทงั ้ ชี วิตเพื่อบอกกล่าวต่ อเขาว่า

นี่ คือโลกของการสังเกตสีหน้ างัน้ หรือ?！

เซี ยวเหยี่ ยนขมวดคิ้ว ครุ่นคิดเพี ยงครู่ ครัน้ คิดไม่ออก

แล้วจริงๆ ว่ าตนลื มอันใดไปหรือไม่ เขาก็ไปยังห้ องบ่อน้ าพุ
ร้อนที่ปีกตาหนักทัง้ อาภรณ์ตวั ในอันแห้งสบายนัน้

บ่อน้ าพุร้อนนี้ สร้างเลียนแบบมาจากบ่อน้ าพุร้อนฝูหรง

ของตาหนักราชนิเวศน์ ใช้หยกหลานเถียนชัน้ ดีมาสร้างเป็ นบ่อ
และใส่กระวานลงไปทาให้น้าใสระยิบระยับยิ่งนัก

146
 นางกานัลล้วนถูกเฉินหรูอี้ไล่ออกมาเฝ้ าที่ประตูชนั ้ ที่สอง
เมื่อเซียวเหยี่ยนเดินเข้ามาในบ่อน้าพุร้อนก็เห็นนางหมอบอยู่ที่
ขอบบ่อ คิ้วงามดุจทิวเขาอันไกลลิบ แม้มิวาดเขียนก็ยงั เด่นชัด
ริมฝี ปากแดงเป็ นธรรมชาติ แม้ มิ ได้ ท าชาดดังลู
่ กท้ อ อัน หอม
หวาน แขนสองข้ า งวางพาดบนขอบบ่อ ที่ ท าจากหยกหลาน
เถียนนัน้ ยิ่งขับให้ผิวขาวผ่องของนางนวลลออมากยิ่งขึน้

เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้วเรียวอย่างมิค่อยได้พบเห็น แม้น

นางมิ เ คยพู ด แต่ เ ขารับ รู้ ไ ด้ ว่ า นางมี บ างอย่ า งที่ ไ ม่ เ หมื อ น
เดิม ในอดี ตแม้นางจะมีเล่ห์กลมากมายเต็มท้ อง ทว่ากลับใจ
กว้างต่อผู้อื่นเสมอ แต่บดั นี้ นัน้ เขาพบว่าหากมีคนนอกเข้าใกล้
นาง นางจะลอบสัง เกตคนผู้นั ้น อย่ า งรวดเร็ว เป็ นอย่ า งแรก
คล้ายกับต้องการตรวจดูว่าเขาซ่อนอาวุธมีคมอันใดเพื่อทาร้าย
นางหรือไม่

นางระแวดระวังตนอยู่ตลอดเวลา แม้นนางจะพยายาม
ควบคุมแต่ แววตานั น้ โกหกคนมิได้ อย่ างเมื่อครู่ที่น างก านั ล
ช่วยนางผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ นางกลับขมวดแข็งเกร็งไปทัง้ ร่าง
นางคล้ายอยากผ่อนคลายตนลงทว่ากลับมิอาจควบคุมท่าทาง
หวาดระแวงนัน้ ของตนได้

ยกเว้นกับเขาเพียงคนเดียวเท่านัน้
147
 ตัง้ แต่ พบกันที่ งานเลี้ยงก็กระโดดเข้าใส่เขา ระหว่างนั ง่
อยู่ ใ นราชรถก็มิ ไ ด้ แ สดงท่ า ทางหวาดระแวงใดทัง้ มื อ ไม้ ย งั
วุ่นวายอีก เซี ยวเหยี่ยนสงสัยว่าหากตนมิเด็ดเดี่ยวมากพอนาง
คงซบอยู่บนร่างของเขาตัง้ แต่อยู่ในเกี้ยวแล้ว

ท่าทางนางนัน้ คงรักเขาลึกซึ้งยิ่งแล้ว

เซียวเหยี่ยนลอบถอนหายใจ ไม่ว่านางจะเป็ นปี ศาจหรือ

เทพก็ย่อมต้ องพบเจอบุรษุ รูปงามมากมายที่ บินวนอยู่บนนภา
แหวกว่ายอยู่ในธารา วิ่งเล่นอยู่บนภูผา ทว่ากลับมาหลงรักเขา
ร่างกายของเขาในยามนี้ นัน้ แม้นอยากกระทาสิ่งใดก็มิอาจทา
ตามใจปรารถนาได้ ดังนั น้ ที่ ดึงดูดนางได้นอกจากรูปโฉมอัน
หล่อเหลาก็คงเป็ นเสน่ หใ์ นด้านอื่นๆ แล้วล่ะ！

*ปาจื้อ หรื อ แผนผัง พลัง ชี่ เ ป็ นการวิ เ คราะห์ด วงชะตา

โบราณของจี น ปาจื้ อ ในภาษาจี น แปลว่ า แปดอัก ษร หรื อ ที่
หลายคนเรียกว่าสี่เสาซึ่งแต่ละเสาจะมีสองตัวอักษรเมื่อรวมกัน
จึงเป็ นแปดอักษรตามชื่ อเรียกในภาษาจี น การวิเคราะห์ดวง
ชะตาแบบปาจื้อจะมีแผนภูมิปาจื้อและต้ องดูวนั เดือน ปี เวลา
เกิด นามาวิเคราะห์ร่วมกับหลักการ 5 องค์ประกอบ (ดิน โลหะ
148
น้า ไม้ และไฟ) และการพิจารณาหยินหยางมาใช้ในการประเมิน
และวิเคราะห์ถึงศักยภาพของคนนัน้ ๆ

149
 116 ล่วงเกิน

เฉินหรูอี้กระพริบตาปริบๆ มองดูเซียวเหยี่ยนที่เดินดุมๆ
เข้ามาจากด้านนอก ทัวทั่ ง้ ร่างเต็มไปด้วยมัดกล้าม เอวสอบ บ่า
กว้าง ขายาว ดูองอาจผึ่งผายจนไม่คล้ายจะมาแช่น้ าพุร้อนแต่
คล้ายมาลาดตะเวนค่ายทหารเสียมากกว่า

รูปร่างขององค์จกั รพรรดิในอดีตกับตอนนี้ ต่างกันอย่าง

มิอาจบรรยายได้หมดในวันเดียว

รูปร่างเช่ น นี้ มิต้ องกล่ าวถึง ว่ าจะมี เ รื่องราวใดเกิ ด ขึ้น

หรือไม่ แค่เพียงมองก็รสู้ ึกสบายตา อารมณ์ดีอย่างยิ่งแล้ว

รูปร่างอันให้ความรู้สึกดีนี้ประกอบกับเสียงครางแหบตา่
ในยามที่ เขารู้สึกรัญจวนใจจนมิอาจสะกดกลัน้ ไว้ได้ นัน้ แม้น
มิได้เกี้ยวกระหวัดหยอกล้อละเล่นบนแท่นบรรทมด้วยกันอย่าง
สุขสม เป็ นเพียงการปรนนิบัติให้เขาได้รบั ความหฤหรรษ์เพียง
ฝ่ ายเดียว เฉินหรูอี้กย็ งั รู้สึกว่าคุ้มค่ายิ่ง นับว่าความทุ่มเทของ
นางได้รบั การตอบแทนแล้ว

แม้นมิใช่ ความสุขสมที่ เอิบอิ่มทัวร่

่ าง แค่เพี ยงการมอง
และฟังก็ช่วยให้สขุ สันต์ไม่น้อย

150
 โบราณกล่ า วว่ า ความผิ ด หวัง นั ้น มี ม ากมายในชี วิ ต
รูปร่างอันงดงามสมส่วนของเซียวเหยี่ยนก็เป็ นสิ่งหนึ่ งที่ ยากจะ
ได้ยลโฉม สาหรับชี วิตที่ ถกู ทาร้ายมาตลอดของนาง นัน่ นับได้
ว่าเป็ นแสงสว่างที่ยากจะพบเห็น ทาให้สายตาของนางได้ชื่นชม
สิ่งสดใหม่ เติมเต็มความสุขในชีวิตนาง

เฉิ นหรูอี้ ห ัว เราะคิ ก คัก ยิ่ ง มองก็ยิ่ ง รู้สึ ก พอใจเซี่ ย วเห

ยี่ ย นรู้สึ กเพี ยงว่ าใบหน้ าเห่ อร้อน ตัง้ แต่ ที่ น างเห็น เขาเข้ ามา
สายตาก็จบั จ้องบนร่างเขาไม่วางตา ในดวงตาดังมี ่ กองเพลิง
ส่องสว่างโชติช่วงประหนึ่ งดวงดาราที่กาลังลุกไหม้เช่นนัน้

ชี วิตนี้ ของเขาเติบโตมากับการถูกสายตาฝูงชนจับจ้อง
สามารถพูดได้ว่าเขานัน้ ชินชากับแววตาหลากหลายชนิดที่มอง
มาเสี ยแล้ว ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ดูถกู เหยียดหยาม ไม่เว้นแม้แต่
สายตาอันเร่าร้อนของบรรดาสตรีแห่งวังหลังที่ พยายามอย่าง
ยิ่งที่จะปี นขึน้ สู่แท่นบรรทมมังกรของเขา

ทว่าไม่ว่าจะเป็ นผูใ้ ดเขาล้วนมิเคยพบเห็นแววตาโจ่งแจ้ง

ไร้ความกังวลใดๆ เช่นนี้ มาก่อน

ในวันนี้ และเวลานี้ เองที่ ทาให้เขาเข้าใจคาว่าชาเราด้วย

สายตาเป็ นครัง้ แรก
151
 แม้ น มิ ไ ด้ มี ก ารกระท าใดๆ เลยแต่ ค ล้ า ยว่ า เพี ย งใช้
สายตาก็สามารถแกว่งเขาไปมาหนึ่ งครัง้ สองครัง้ และอี กครัง้
เซี ยวเหยี่ยนถูกสายตาเช่นนัน้ ของนางจับจ้องจนถึงกับเดินไป
แทบไม่ตรง ปากคอแห้งผาก กระทังจั ่ กรพรรดิน้อยก็ผงกศีรษะ
ขึน้ ด้วยความเขินอายแล้ว

ในที่ สุดเขาก็ลงไปยังบ่อน้ าพุร้อนได้แล้ว เขาจมร่างทัง้

ร่างลงไปในน้ า ผ่อนลมหายใจยาวประหนึ่ งได้พบกับญาติสนิท
ก็มิปาน พลันเห็นเฉินหรูอี้โผเข้ามาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้ า น้ า
ใสแวววาว ร่างขาวลออดุจหิมะแหวกว่ายเข้ามา นางยังมิเดิน
ถึงตรงหน้ าด้วยซา้ แต่ลาคอของเขากลับแห้งผากดุจไฟเผา

“ฝ่ าบาท...”

นัยน์ ตาหงส์ของเซียวเหยี่ยนกระตุกทีหนึ่ ง

นางค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้น น้ าในบ่อสูงถึงเอวของนาง

ยามนี้ เองเขาจึงค้นพบว่าแม้นร่างนี้ จะดูอวบอิ่มกลมกลึง ทว่า
เอวกับเล็กยิ่ง เขายกมือขึ้นบีบเคล้นคราหนึ่ งแล้วใช้ร่างทัง้ ร่าง
เบียดกดทับนางไว้

152
 ผู้ใดจะทราบริมฝี ปากเขายังมิทนั ประทับจูบเฉินหรูอี้ ก็
ถูกเสี ยงจามของนางขัดจังหวะขึ้นเสี ยก่อน นางจามอย่างเอา
เป็ นเอาตายน้าลายกระซ่านกระเซ็นเต็มหน้ าเขา

เขายัง มิ ท ัน ได้ บ นั ดาลโทสะ นางก็จ ามออกมาอี ก รัว

ติดต่อกันถึงเจ็ดแปดครัง้ ประหนึ่ งจุดประทัดก็มิปาน

แม้นหลังจากนัน้ นางหลบหลีกได้ทนั จึงมิได้จามใส่หน้ า

เขา แต่อารมณ์ ทงั ้ หมดที่มีล้วนวิ่งหนี ไปไกลถึงแคว้นจ้าวแคว้น
หนานแล้ว

เซี ยวเหยี่ยนแสดงท่ าทางให้ ร้วู ่าจักรพรรดิน้อยมิอยาก

เห็นหน้ านางอีกแล้ว

เฉินหรูอี้อบั อายจนมิร้จู ะเอาหน้ าไปไว้ที่ใด แหวกสายน้า

ไปยังขอบบ่อหยิบเอาผ้าเช็ดหน้ ามาเช็ดน้ ามูกตน เช็ดหน้ าเช็ด
ตาจนสะอาดจึงค่อยๆ เดินกลับไป เผยรอยยิ้มประจบเต็มหน้ า

“ฝ่ าบาท...” นางสูด จมู ก สองข้ า งแก้ ม ร้ อ นจนแทบจะ

ทอดไข่ ไ ด้ “ข้ า มิ ไ ด้ เ จตนาล่ ว งเกิ น พระองค์แ ม้ แ ต่ น้ อย...ข้ า
คล้ายจะถูกหยาดฝนเมื่อครูท่ าให้หนาวสันเสี ่ ยแล้ว”

153
 เหตุ ใ ดเขาจึ ง รู้ สึ ก ว่ า หากเที ย บกับ การจามน้ า ลาย
กระเซ็น ใส่ หน้ าเขาแล้ ว สายตาที่ จ้ องเขาอย่ างเปิดเผยเช่ น นี้
กลับเป็ นการล่วงเกินเขามากกว่าเล่า?

ใบหน้ า อัน สดใสของเซี ย วเหยี่ ย นค่ อ ยๆ เปลี่ ย น เป็ น

อึมครึม เขาอดกลัน้ และกลืนกินโทสะที่ ติดอยู่ในคอเข้าไปมิให้
พวยพุ่งออกมา เป็ นเพราะเขาเห็นแก่ความจริงใจที่นางมีต่อเขา
นั น่ เอง มิฉะนั น้ เขาคงให้ น างดื่ มน้ าในบ่อนี้ ส กั หลายอึ กก่ อน
ตามความคิดในหัวตนก่อนค่อยพูดจาเป็ นแน่

“...มิอาจตาหนิเจ้า”

เขายกนิ้วชี้ ขึ้นเกาตรงบริเวณหัวคิ้ว กล่าวด้ วยใบหน้ า

เฉยเมยว่า “บัดนี้ ดีขึ้นบ้างแล้วหรือไม่? ประเดี๋ยวเจิ้นจะให้คน
เตรียมชาน้าขิงให้เจ้า เปี ยกฝนเพียงนิดก็ป่วยเสียแล้ว ร่างกาย
นี้ ข องเจ้ า ช่ า งอ่ อ นแอนั ก ” กล่ า วจบก็เ รี ย กนางก านั ล เข้ า มา
กาชับหนึ่ งคารบ รอจนเขาหันหน้ ากลับมาก็พบว่าเฉินหรูอี้เบิก
ตากว้ างดังเห็่ น ภูตผีปีศาจกระนั น้ นั ยน์ ต านางแทบร่ว งหล่ น
ล่องลอยบนน้าแล้ว

ช่ า งใส่ ใ จรู้ จ ัก ให้ อ ภัย คนถึ ง เพี ย งนี้ คนผู้ นี้ ต้ อ งมิ ใช่
จักรพรรดิของนางเป็ นแน่ ！
154
 “เจ้าเป็ นอันใดไปแล้ว ตกใจอันใดกัน?”

เซี ย วเหยี่ ย นกล่ า วออกมาอย่ า งอดมิ ไ ด้ ทว่ า เมื่ อ ลอง

ใคร่ครวญดูให้ดี หรือนางตกใจที่นางกานัลเดินเข้ามาอย่างกระ
ทันเมื่อครูน่ ี้ ?

ครัน้ คิดถึงประสบการณ์ อนั น่ าหวาดกลัวที่ นางถูกสนม

จงแทงหลายบาดแผล เขาพลันถูกความรู้สึกเจ็บปวดชนิดหนึ่ ง
กดทับอยู่ในใจอย่างประหลาด จึงเดินเข้าไปโอบกอดเฉินหรูอี้
ไว้แล้วใช้ฝ่ามือใหญ่ตบเบาๆที่ด้านหลังศีรษะนาง

“ต่อไปเจิ้นจะปกป้ องเจ้าเอง จะมิให้ผ้ใู ดมาทาร้ายเจ้าได้

อีก อย่าได้หวาดกลัวไปเลย”

เฉิ นหรูอี้ แ ข็ง ค้ า งไปทัง้ ร่า งเมื่ อ ตกอยู่ใ นอ้ อ มกอดของ

เซียวเหยี่ยน เสียขวัญจนแทบจะร้องไห้ออกมาตรงนัน้

มารดามันเถอะ องค์จกั รพรรดิทรงเสวยโอสถผิดขนาน

หรือทรงคิดวิธีกลันแกล้
่ งที่ เหนื อชัน้ กว่าเดิมมาทรมานนางกัน
แน่ ?

155
 วันเวลาเหล่านี้ ที่นางมิได้อยู่เคียงข้างเขา เขาเผชิญอันใด
มากันแน่ ? คิดไม่ถึงว่าจะมิด่าทอนางและกดศีรษะนางลงในบ่อ
ให้ดื่มน้าอาบนี้ สกั หลายอึก

“ฝ่ าบาท... ” เสียงนางสันเครื

่ อ ในใจเตรียมพร้อมรับมือ
กับการโจมตีอย่างกะทันหันขององค์จกั รพรรดิ

เซี ย วเหยี่ ย นได้ ยิ น เสี ย งเช่ น นั ้น ของนางก็ไ ด้ แ ต่ ถ อน

หายใจ จึ ง คิ ด จะปลอบใจนาง นางพลัน เงยหน้ า ขึ้ น และจาม
ออกมาอีกครัง้ น้าลายกระเซ็นทัวบร ่ ิ เวณอกเขา

ครัง้ นี้ เ ฉินหรูอี้แม้น ความคิ ด อยากตายล้ ว นมี แ ล้ ว ไม่

ง่ายเลยที่ จะเอาตัวรอดได้แต่ละครัง้ นางสงสัยว่าเป็ นเพราะตน
อยู่ ข้ า งพระวรกายองค์ จ ัก รพรรดิ ม านานจึ ง ได้ ติ ดอุ ป นิ สัย
รนหาที่ตายของพระองค์มากระนัน้ หรือ องค์จกั รพรรดิทรงเสีย
สติไปชัวขณะไม่
่ แม้จะคิดเอาผิดนาง นางยังกล้ากระทาผิดซา้

สมควรตายยิ่งนัก！

เฉิ นหรูอี้ อ ยากร้อ งไห้ แ ต่ ไ ร้ น้ า ตา รี บ วัก น้ า ใส่ พ ระอุระ

องค์จกั รพรรดิแล้วใช้มือเช็ดๆ ถูๆ ลูบไล้ไปมา

“เจ้า..ลูบตรงใดกัน?”
156
 เซียวเหยี่ยนกัดฟันกรอด สิ่งที่พ่งุ พล่านอยู่ทวร่
ั ่ างของเขา
นัน้ จะกล่าวว่าเป็ นโทสะก็มิใช่จะว่ามิใช่โทสะก็ไม่เชิง “เจ้าหยุด
ก่อนเถิด รีบแช่ให้เหงื่อออกเสียก่อน ทัง้ วัน...คิดแต่เรื่องอันใด
กัน?” เขารีบคว้ามือนางที่เลื่อนลงไปตรงเอวเขาเอาไว้

ครัง้ นี้ เฉินหรูอี้ต้องแปลกใจยิ่ง เพียงมองสายพระเนตร

อันวับวาวขององค์จกั รพรรดิกร็ ้ไู ด้ทนั ที ว่าพระองค์พอพระทัย
ในร่างนี้ ของนางเพียงใด นางเห็นจักรพรรดิน้อยโบกมือให้แก่
นางอยู่ชดั ๆ เหตุใดองค์จกั รพรรดิถึงได้ลดธงถอยทัพ ไม่ละเล่น
กับนางแล้วเล่า?

“ฝ่ าบาท?” นางค่อยๆ ยกคิ้วขึ้น ใช้สายตาพิจารณาองค์

จักรพรรดิ เอ่ ยถามออกไปด้วยสี หน้ าเคร่งขรึม “เจ้าพูดความ
จริ ง มา อาการประชวรนั ้น เลวร้ า ยกว่ า กาลก่ อ นอี ก หรื อ
จักรพรรดิน้อยชมชอบละเล่นกับผูอ้ ื่นแล้ว? ”

เซี ย วเหยี่ ย นใบหน้ า เขี ย วคล ้า ยื่ น มื อ สองข้ า งออกมา

ตรงหน้ านาง

“จับไว้”

เฉินหรูอี้ค่อยๆ กุมมือเขาไว้ มองเขาอย่างมิเข้าใจ

157
 “เจิ้ น กลัว ว่ า ไม่ ช้ า ก็เ ร็ว นี้ จ ะเผลอบี บ คอเจ้ า ตายไป...”
เซียวเหยี่ยนถลึงนัยน์ ตาหงส์อย่างมิอยากจะเชื่อ เขาสาบาน ชัว่
ชี วิตนี้ เขามิเคยเบิกตากว้างเท่านี้ มาก่อน คล้ายกลับมันพร้อม
จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อกระนัน้ “เจ้ากาลังจะทาอะไร?！”

เขารูส้ ึกว่าไม่ช้าเขาต้องเป็ นบ้าอย่างแน่ นอน

เขาบันดาลโทสะได้ยงั ไม่ทนั ถึงครึ่ง กล่าววาจายังมิทนั

จบก็เห็นเฉินหรูอี้ดึงมือขวาเขาไปทาบบนหน้ าอกงดงามทัง้ ขาว
ทัง้ อวบที่ โผล่พ้นน้ าขึ้นมานัน้ ของนาง เอ่ยวาจาด้วยรอยยิ้มดุจ
บุปผาในวสันตฤดู “เป็ นอย่างไรบ้าง ใหญ่ใช่หรือไม่”

“นุ่มละมุนมือใช่หรือไม่?”

“.........”

158
 117 โครงกระดูกสีชมพู

เป็ นครัง้ แรกที่ เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกว่ามีเสี ยง ‘เปรี๊ยะ’ดังขึ้น

ในหัว เขามีชีวิตมาจนถึงบัดนี้ ยี่สิบปี แล้ว ไม่อาจพูดได้ว่ารู้ไป
เสียทุกสิ่ง ทว่าก็พบเจอสตรีมาไม่น้อยแต่ไม่มีผใู้ ดเป็ นเช่นนี้ ต่อ
ให้ ชมชอบเขาเพี ยงใด รักลึกซึ้งลุ่มหลง ก็มิใช่ เริ่มยัวยวนเขา ่
ทันทีอย่างไม่แม้จะปิดบังเมื่อการกระโจนเข้าใส่นัน้ ไม่สาเร็จ

เหตุใดค่ านิยมบนสวรรค์ถึงได้เปิดกว้างเช่ นนี้ มี ความ

กล้าที่จะไล่ตามรักแท้งนั ้ หรือ?

เขามองดูเฉินหรูอี้อย่างตกตะลึงตาค้าง ฝ่ ามือใหญ่ บีบ

คลึงไปตามสัญชาตญาณ ช่างนุ่มลื่นเหมาะมือเสี ยจริง ทัง้ ใหญ่
และนุ่มหยุ่น พลิ้วไหวไปมาอยู่บนมือ หน้ าอกขาวผ่องอวบอิ่ม
ใต้ฝ่ามือเขาที่ แช่อยู่ในน้ าครึ่งหนึ่ งนัน้ ถูกความใสแวววาวของ
น้าขับเน้ นให้สว่างกระจ่างตาจนเขาแทบลืมตาไม่ขึน้ แล้ว

“...ไม่เลว” เขากล่าว

หลังจากนัน้ กลับเกิดความรู้สึกละอายแก่ใจที่ ตนกระทา

การไปโดยไม่คิด

159
 เฉินหรูอี้ระบายยิ้ ม ใบหน้ าอมชมพูแก้ มแดงระ
เรือ่ งดงามจับใจยิ่ง

หัวใจเซี ยวเหยี่ยนเต้ นไม่เป็ นสา่ ขึ้นมาทันที รู้สึก

เหมือนหัวใจจะทะลุออกมานอกอก พลันเห็นใบหน้ างามหยาด
เยิ้มนั น้ ของนางมีน้ ามูกไหลยืดออกมา ใจของเขาในตอนนี้ จึง
ยา่ แย่ยิ่งแล้ว ทว่านางยังคงมิรสู้ ึกตัวจึงยิ้มหนักขึน้ อีก

“นี่ เป็ นร่างที่ ข้าพอใจมากที่ สุดเลยนะ ฝ่ าบาทก็

เช่นกันใช่หรือไม่? ความร้อนแรงที่มิอาจปิดบังไว้ได้จากแววตา
ของเจ้านัน้ ข้าเห็นนะ ในเมื่อฝ่ าบาทโปรดปรานร่างนี้ เช่ นนัน้
เมื่อเราทาการรักษามันต้องสาเร็จอย่างแน่ นอน...ฝ่ าบาท..เจ้า
ว่าจริงไหม?”

ฝ่ ามื อ นั ้น ของเซี ย วเหยี่ ย นยัง คงประทั บ วางอยู่ บ น

หน้ าอกอวบอิ่มนัน้ ของนาง ทว่าเห็นชัดว่าความสนใจทัง้ หมด
ของเขาได้ ถกู น้ ามูกที่ ยืดยาวนั น้ ดึ งดูดไว้ สายตาเหลือบมอง
น้ า มู ก ที่ ยื ด หยดจนแทบจะถึ ง ริ ม ฝี ปากอมชมพู นั ้น ของนาง
แล้ว เขาทาหน้ าเหยเกอย่างมิอาจอดกลัน้ ได้อีกต่อไป “เจ้าเช็ด
น้ามูกของเจ้าก่อนค่อยว่าได้หรือไม่?”

160
 รอยยิ้มของเฉินหรูอี้จึงแข็งค้างขึ้นมาโดยพลัน และรีบ
กระโจนไปยังขอบสระด้ วยความเร็วดุจฟ้ าผ่า น้ าที่ กระเพื่ อม
ไหวนั น้ รุน แรงเสี ยแทบจะกระแทกเขาให้ ก ระเด็น ไปอี ก ด้ า น
แล้ว

เซี ยวเหยี่ ยนลูบน้ าบนหน้ าตน กลอกตาไปมาอย่างอด

ไม่ได้ ทว่าเมื่อเฉินหรูอี้เช็ดน้ามูกเสร็จก็มิยอมกลับมาเอาแต่ก้ม
หน้ าคอตกบ่า มองจากด้านหลังแล้วทาให้เขารู้สึกว่าน่ าสงสาร
อยู่หลายส่วน

เห็นภูตผีจริงๆ แล้วครานี้

เซี ยวเหยี่ยนค่อยๆ เดินเข้าไปวางมือลงบนไหล่นางเพื่อ

ปลอบใจ นางพลัน จามเสี ย งดัง สะเทื อ นฟ้ าสะเทื อ นดิ น ขึ้ น
มาแล้ ว จามติ ด ต่ อ กัน อี ก สามสี่ ค รัง้ มื อ ของเขาจึ ง ถูก แรงสัน่
สะเทือนนัน้ ผลักฝ่ ามือให้ตกลงอย่างประหลาด

เขาเข้าใจว่าการปฏิเสธอย่างไร้ไมตรีของเขาได้ทาร้าย
หัวใจอันเข้มแข็งและห้าวหาญของนางไปแล้วเสียอีก เขาช่างไร้
เดียงสานัก！

161
 แม้ น นางจะชอบและรักเขาจริ ง แต่ น างก็มิใช่ กระต่ า ย
น้ อยอย่างแน่ นอน นางมิใช่สตรีที่เปราะบางเช่นนัน้ ไหนเลยจะ
สิ้นหวังท้อแท้เพียงเพราะเรื่องเล็กๆ น้ อยๆ นี้ จนมิอาจลุกขึ้นสู้
ใหม่อีกครัง้

เขาเองก็ลืมไปชัวขณะว่
่ าในยามที่ นางเป็ นสตรีสกุลจ้าว
นั น้ นางทัง้ กอดกระหวัดขาเขาไว้พลางหาวิธีใช้ ประโยชน์ จาก
บริวาร ยามเป็ นสตรีสกุลเฉี ยนนางใช่เล่หก์ ลคลุมหนังพยัคฆ์ขดุ
หลุมพรางให้ขนั ที น้อยที่ เห็นเงินแล้วตาโตแห่งตาหนักฉางเล่อ
ตกลงไปทั ง้ ยัง ลากดึ ง ซ่ า งกงสู ง สุ ด แห่ ง วัง หลัง มาร่ ว มใน
แผนการได้ น้าเสียนัน้ มีเต็มท้อง ดวงตากะพริบปริบๆ ทว่าเล่ห์
กลมากมีนัก

เขาเองก็ ลุ่ ม หลงสตรี จ นถูก ความงามท าให้ ต าพร่ า

มัว ถึงแม้เป็ นเพียงโครงกระดูกสีชมพู*ทว่าผู้กล้ามิอาจฝ่ าด่าน
หญิงงาม

“ฝ่ าบาท ข้าเสี ยมารยาทอี กแล้ว ” เฉินหรูอี้อยากจะเอา

ศีรษะชนกระดูกเขาตายเสียเหลือเกิน ผู้ที่ลากถ่วงขาตนเองได้
ก็มีแต่นางผูเ้ ดียวเท่านัน้ แล้ว การที่นางใช้ใบหน้ างดงามกระทัง่
จันทรายังหลบซ่อนบุปผายังเอียงอายทว่ามีน้ามูกสองสายย้อย
ยืดมิร่วงหล่นห้อยแขวนอยู่มายัวยวนความปรารถนาขององค์
่
162
จักรพรรดินัน้ มันเป็ นความเจ็บปวดอย่างหนึ่ งในชีวิตเลยเชี ยว
เมื่อเรื่องราวเป็ นเช่นนี้ องค์จกั รพรรดิมิใช้พระบาทเตะนางออก
จากบ่อน้าพุรอ้ น นางก็รสู้ ึกประหลาดใจยิ่งแล้ว

“เมื่อคืนข้านอนเปิดหน้ าต่าง มิทราบว่าอาจจะเป็ นตอน

นั น้ หรือไม่ที่เริ่มไม่สบายทัง้ ยังเปี ยกฝนเมื่อครู่นี้อีก” เฉินหรูอี้
ใช้ ส องมื อ ปิ ดหน้ า เพราะไม่ อ าจทนดูก ารกระท าประหนึ่ ง ตบ
หน้ าตนของนางได้ ทัง้ ที่ เป็ นโอกาสที่ ดีที่สุดที่ นางจะได้ร่วมสุข
สั น ต์ ก ั บ องค์ จ ัก รพรรดิ แสงไฟงดงามบรรยากาศแสนดี
จัก รพรรดิ น้ อยก็ผ งกศี ร ษะขึ้ น มาแล้ ว แท้ ๆ แต่ ก ลับ ถูก นาง
ทาลายทุกอย่างไปจนสิ้น หรือนางควรกดหัวตนให้จมน้ าตาย
ไปในบ่อนี้ เสียเลย ทว่านางกลับมิอาจตัดใจจากใบหน้ านี้ ได้

ในขณะที่ เฉินหรูอี้กาลังท้ อแท้ สิ้นหวังอยู่นัน้ พลันได้ยิน

เสี ย งน้ ากระเพื่ อมไหว แล้ ว นางก็ต กอยู่ในอ้ อมกอดขององค์
จักรพรรดิ ในหัวของนางพลันขาวโพลนขึน้ มาทันใด

“เอาล่ะ เจิ้นรู้แล้วว่าเจ้านัน้ ภักดีต่อเจิ้น แต่กม็ ิ ต้องเร่งรีบ

กระท าการทุ ก อย่ า งในเวลากระชัน้ ชิ ดเช่ น นี้ หรอกหนา”
น้าเสียงของเซี ยวเหยี่ยนนัน้ ออกจะแข็งอยู่บา้ ง เพราะทัง้ ชีวิตนี้
ของเขานั ้น มิ เ คยปลอบใจใครมาก่ อ น โดยเฉพาะกับ สตรี ที่

163
กระทาเรื่องขายหน้ าต่อหน้ าเขา แต่จะให้เขาจ้องมองดูนางอับ
อายจนมิรจู้ ะซ่อนตัวไว้ที่ใดเช่นนี้ เขากลับรูส้ ึกมิอาจทนได้

เห็นแก่ ความจริงใจที่ นางมีให้ แก่เขา ยินยอมทนความ

ลาบากมากมายเพื่อให้ได้พบเขา เขาจึงแหวกท้องล้วงไส้หาคา
ปลอบใจต่ างๆ ที่ พอจะนึ กออกขึ้นมากล่าวต่ อนาง “เวลาของ
เรายัง มี อี ก มาก....ทั ง้ มิ ใช่ เ รื่ อ งที่ มิ กระท ามิ ได้ เ สี ย หน่ อย
โดยเฉพาะยามนี้ เจ้าก็ไม่สบาย ใช้คนป่ วยมาปรนนิบัติตน เจิ้น
เป็ นคนเช่นนัน้ หรือ?”

“เจ้าแช่น้าพุร้อนนี้ อีกสักครู่เถิด ประเดี๋ยวเจ้าออกไปเจิ้น

จะเรียกหมอหลวงมาตรวจรักษา อืม กระทาตามนี้ เถิด”

เฉินหรูอี้อึ้งงัน ไม่ขยับนิ่งอยู่ในอ้อมกอดเซียวเหยี่ยน

องค์จกั รพรรดิเป็ นคนเช่ นนั น้ หรือไม่....แน่ นอนว่าเป็ น

！ในอดี ตไม่ว่านางจะทุกข์ทนเช่ นไร พระองค์ก็มิใช่ ทรมาน
นางอย่างสุดกาลังหรอกหรือ? หากแม้นเรื่องอันหฤหรรษ์นัน้
พระองค์กท็ รงสนพระทัยเพียงความสุขของพระองค์เองโดยไม่
แม้จะใส่พระทัยต่อความต้องการของนางด้วยซา้ ！

164
 อาการประชวรขององค์จกั รพรรดินัน้ ยา่ แย่กว่าเดิมใช่
หรือไม่? ถึงมิกล้าตรัสกล่าวต่อนางตามตรง จึงหาข้ออ้างอันมิ
เข้าทีนี้มาบังหน้ าเพื่อหลีกเลี่ยงนาง?

เฉิ นหรู อี้ ล อบถอนหายใจยาวอยู่ ภ ายในใจ ช่ า งน่ า

เสี ยดายร่างกายอันสมส่วนงดงามเช่นนี้ ยิ่ง นางจึงกอดรัดเอว
เขาไว้ ตบเบาๆ สองคราอย่างปลอบประโลม

คนทัง้ สองพลันเกิดความรู้สึกประหลาดชนิดหนึ่ งขึ้นใน

ใจ ทว่ามันกลับวูบผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เดิมทีเฉินหรูอี้คิดจะเปลี่ยนสถานที่มาเป็ นบ่อน้าพุร้อนที่
มีไอน้ าพวยพุ่งเป็ นควันหมอกเพื่อปลดปล่อยความปรารถนา
ไปกับ องค์ จ ัก รพรรดิ ในสถานที่ ใ ห้ ค วามรู้ สึ ก งดงามเหลื อ
ประมาณชนิ ดนี้ ผลสุ ด ท้ า ยองค์ จ ัก รพรรดิ กลับ แสดงออก
ชัดเจนว่ามิทรงปรารถนาเช่นนัน้ นางจึงไม่มีเหตุจาเป็ นอันใดที่
ต้องแช่น้ านี้ อีกต่อไป โดยเฉพาะน้ ามูกที่ ไหลออกมาไม่หยุดดัง่
ท านบแตกนั น้ ยิ่ ง ท าให้ น างรู้สึ กทนไม่ไหว ต่ อให้ ใบหน้ านี้ จ ะ
งดงามกว่านี้ กม็ ิ อาจทนต่อการทรมานครังนี ้ ้ ได้

165
 นางเองก็มิอยากให้ทุกคราที่องค์จกั รพรรดินึกถึงใบหน้ า
นี้ ได้ ยิ น นามนี้ แ ล้ ว จะเห็น ภาพน้ า มู ก ไหลย้ อ ยปรากฏขึ้ น มา
ทันที

่ ิ งถามออกไปซึ่งตรงกับ
“ไม่สู้พวกเรา....” นางลองหยังเช
ความคิ ด ที่ อยากจะหนี จ ากความอึ ด อัด อัน ยากจะบรรยายนี้
ขององค์จกั รพรรดิเข้าพอดี

เขารีบร้อนพยักหน้ า “ออกไป..”

“...ดื่มชาน้ าขิงกันเถิด” เฉินหรูอี้พยักหน้ าตอบ เมื่อต่ าง

เห็นตรงกัน ทัง้ สองจึงผ่อนลมหายใจออกมาพร้อมกันโดยมิได้
นัดหมาย

รอกระทังฝนซาเซี
่ ยวเหยี่ยนจึงส่งเกี้ยวไปรับหมอหลวง
ซึ่งเป็ นดังคาเฉินหรูอี้กล่าวไว้ นางไม่สบายเนื่ องจากตากลม คัด
จมูก น้ามูกไหลอีกทัง้ ตัวร้อน

วันแรกนัน้ ยังไม่มีอาการอันใด ทว่าต่ อจากนัน้ อี กหลาย

วัน อาการกลับ ตรงข้ ามกัน โดยสิ้ นเชิง บางคราถึ ง กับ ตัว ร้อน
มิได้สติ การป่ วยครัง้ นี้ ของนางดาเนินติดต่อกันไปถึงเกือบครึ่ง
เดือนจึงดีขนึ้

166
 วังหลังนัน้ เกิดความวุ่นวายครัง้ ใหญ่ แม้นเจียงเหมยมิได้
พานักอยู่ในวังหลัง ทว่าวังหลังล้วนเต็มไปด้วยเรือ่ งเล่าของนาง

หลังจากนางได้ รบั การแต่ งตัง้ พระสนมในวังหลังล้ ว น

ปรารถนาให้นางเป็ นคนแรกที่เดินไปแล้วสะดุดล้มตาย ดื่มน้าก็
สาลักตาย กินข้าวก็ติดคอตาย ไม่ว่าจะพิจารณาจากด้านใดก็
ล้ ว นเชื่ อ ถื อ ได้ ว่ า ทัง้ หมดเป็ นความจริ ง ไม่ มี ป รุ ง แต่ ง อย่ า ง
แน่ นอน

*โครงกระดูก สี ช มพู* ***หมายถึ ง การลุ่ ม หลงหรื อ มอง

เพียงความงามภายนอก แท้จริงภายในก็เป็ นเพียงโครงกระดูก
เท่านัน้

167
 118 แก้ต่าง

เฉิ นหรูอี้ รู้ม าตลอดว่ า ตนเป็ นคนโชคไม่ ดี เป็ นผู้ที่ ถ ูก

สวรรค์ทอดทิ้ง แต่ กม็ ิ อาจคาดคิดว่าจะเคราะห์ร้ายถึงเพี ยงนี้
นางเพิ่งถูกกรรไกรแทงตาย ทุ่มเทหมื่นทุกแสนยากกว่าจะได้
กอดกระหวัดพระอูรุข ององค์จกั รพรรดิ แต่ กลับถูกลมหนาว
เพียงวูบเดียวทาให้นอนพังพาบสิ้นไร้เรี่ยวแรงไป

นางควรทราบนานแล้วว่า ไม่มีโชคร้ายที่ สุดมีเพียงโชค

ร้ายยิ่งกว่า

ทุ ก คราที่ น างเข้ า ใจว่ า ตนได้ ผ่า นความยากล าบากมา

อย่ า งปลอดภัย สวรรค์ ก็ ม ัก จะประทานหน้ าไม้ ใ ห้ น าง ใช้
สถานการณ์ความเป็ นจริงตอบปฏิเสธสิ่งที่นางคิด

ตามความคิดแรกของนางนั น้ ร่างนี้ อกอิ่ม ผิวขาว เอว

คอด แม้นอยู่ในวังหลังที่มีสตรีมากมายก็ยงั โดดเด่นงดงาม เมื่อ
ใช้ร่างนี้ รกั ษาองค์จกั รพรรดิจกั ต้ องได้ผลดีอย่างแน่ นอน หาก
ไม่มีสิ่งใดผิดพลาดนางคงได้พดู คุยสัมผัสกับจักรพรรดิน้อยไม่รู้
กี่ ค รัง้ ต่ อ กี่ ค รัง้ แล้ ว แต่ ถึ ง อย่ า งไรคนก าหนดมิ สู้ ฟ้ าลิ ขิ ต
นอกจากการเปลือยกายกอดกระหวัดกับองค์จกั รพรรดิในบ่อ

168
น้ าพุร้อนตัง้ แต่ วนั แรกที่ สองเราได้พบกัน ก็ไม่มีความคืบหน้ า
อันใดเลยในหลายวันที่ผา่ นมานี้

หากมิใช่เพราะองค์จกั รพรรดิทรงรับสังให้่ นางพานักใน

ต าหนั ก ฉางเล่ อ มิ ไ ด้ ใ ห้ ค นโยนนางออกไป นางคงเข้ า ใจว่ า
นางงามลา้ เฉิดฉันเกินไป องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานสตรีที่มิ
งามพร้อมสมบูรณ์ จึงมิชอบพระทัยสตรีที่รปู โฉมงดงามหน้ าอก
อวบอิ่มและพร้อมด้วยสติปัญญาเช่นนางเป็ นแน่ วาจานี้ นางคิด
ว่ามันคงจะอยู่ในหัวตนไปตลอด ผูใ้ ดจะทราบว่านางจะเอ่ยถาม
องค์จกั รพรรดิออกไปต่ อหน้ าในขณะที่ สติเลือนรางเพราะพิษ
ไข้

ยามนั ้น มื อ ซ้ า ยของเซี ย วเหยี่ ย นที่ ก าลัง ถื อ ถ้ ว ยยาอยู่

ถึงกับสันไหว
่ หากมิใช่เห็นว่านางตัวร้อนจนไร้สติเอาแต่จบั มือ
เขาไม่ปล่อย ครัน้ เปลี่ยนให้ผ้อู ื่นมาปรนนิบัติ หากนางมิขดั ขืน
เสียจนถ้วยยาหกควา่ ก็เอาแต่ขดตัวสันอยู ่ ่ใต้ผ้าห่ม แล้วเขายัง
เป็ นเพี ย งคนเดี ย วที่ น างไว้ เ นื้ อ เชื่ อ ใจแล้ ว ล่ ะ ก็ เขาคงเอายา
ร้อนๆ นี้ ราดรดใบหน้ านางสักคราแล้ว

ความจริงแล้วนางเชื่อว่าที่ เขามิยอมมีความสัมพันธ์อนั
ใดกับนาง เป็ นเพราะมิชมชอบนาง? ยามนี้ นางป่ วยไข้ กระทัง่
แม้พูดจายังมิรู้เรื่อง เขาจะไปกระทาอันใดต่ อนางได้ เล่า นั น่
169
มิใช่การชอบนางทว่าเป็ นสัตว์เดียรัจฉานที่ ใช้ แต่ ร่างกายท่ อน
ล่างครุน่ คิดต่างหากเล่า?！

เซียวเหยี่ยนโกรธกรุ่นเสียจนจมูกบิดเบีย้ วไปหมด จึงไม่

มีแก่ใจหยิบช้ อนมาป้ อนยาให้ แก่นาง อย่างไรยาก็เหลือเพี ยง
ก้นถ้วยแล้ว ด้วยความโมโหพลันเกิดความคิดชัวร้ ่ ายจึงบีบใต้
คางนางแล้วยกถ้วยยาขึ้นกรอกปากนาง กระทังเห็ ่ นเฉินหรูอี้
ชักสีหน้ าบูดเบีย้ วคล้ายรูส้ ึกขมปร่า เขาจึงเริ่มคลายโทสะลงได้

หลายวันนี้ ที่เฉินหรูอี้ครึง่ หลับครึง่ ตื่นอยู่นัน้ มักชอบหนุน

ฝ่ ามือเขา บางคราไม่ทราบเป็ นเพราะนางหิวหรือไม่ จึงได้ขบ
่ นขาหมูกม็ ิ ปาน เขาเห็นแก่ที่นางไม่สบายจึงยอมให้
มือเขาดังเป็
อภัยมิได้คิดแค้นเอาคืน

บัด นี้ ก ลับ ถูก นางลากดึ ง ไว้ ท าให้ เ ซี ย วเหยี่ ย นรู้สึ ก ว่ า

เจตนาดี ที่มีกลับกลายเป็ นตับปอดลา*ไปเสี ยแล้ว ราตรี นี้จึง
กลับไปนอนที่ แท่ นบรรทมตนอย่างมิไยดีต่อเศษหญ้าแห้งเช่น
นาง

วัน ต่ อ มาเฉิ นหรูอี้ ก็ฟื้ นคื น สติ นอกจากอาการแข้ ง ขา

อ่อนเมื่อเดินไปมา อาการป่ วยอื่นๆ ก็ดีขึ้นถึงหกเจ็ดส่วน ทว่า
เรื่ อ งต่ า งๆ ที่ เ ขาท าให้ น างนั ้น คล้ า ยมิ ไ ด้ อ ยู่ใ นความทรงจ า
170
แม้แต่ น้อย ในอดี ตนางเคยปฏิบตั ิ เช่นไรต่ อเขา บัดนี้ กย็ งั เป็ น
เช่นนัน้ แม้นมิกล่าวคาขอบคุณก็มิเป็ นไร ทว่าเรื่องที่ เขาคอย
ดูแลนางก็ไม่แม้จะกล่าวถึง ยามนี้ ในใจเซี ยวเหยี่ยนจึงรู้สึกไม่
ยุติธรรมอย่างยิ่ง

เขาเป็ นถึงโอรสสวรรค์ ทุกวันต้องตรวจฎี กา สะสางราช

กิจบ้านเมือง หากว่ างก็ต้ องไปละเล่น หยอกล้ อกับน้ องเสื อพี่
พยัคฆ์ของเขา แต่เพื่อนางเขาเลื่อนงานต่างๆ ที่ สามารถเลื่อน
ออกไปได้ ก็มิใช่เห็นว่านางน่ าสงสารหรอกหรือจึงได้ดีต่อนาง
ถึงเพียงนี้ เขามิได้เรียกร้องเอาข้อดีอนั ใดจากนาง ตัวเขาเป็ น
ถึงองค์จกั รพรรดิ ปรารถนาสิ่งใดย่อมได้ ทว่าก็มิควรไม่กล่าว
อันใดแม้เพียงคาเฉกเช่นว่าไม่เคยมีเรือ่ งราวใดเกิดขึน้ กระนัน้ ?
ความปรารถนาดีทงั ้ หมดของเขาล้วนป้ อนใส่ปากสุนัขหมดแล้ว
หรือไร?

เขาเฝ้ ารอตัง้ แต่ทิวากระทังถึ

่ งราตรี เฉินหรูอี้กลับสนุกร่า
เริงดังไม่
่ เคยมีเรื่องใดเกิดขึ้นกระนัน้ เซี ยวเหยี่ยนเพียงรู้สึกว่า
สุนัขน้ อยแสนสวยตัวนี้ ช่างไร้คณ ุ ธรรมยิ่ง ใบหน้ าหล่อเหลายืด
ยาวจนแทบจะทับฝ่ าเท้าแล้ว

เฉิ นหรูอี้ นั ้น ชิ น ชากับ อารมณ์ อ ัน แปรปรวนขององค์

จักรพรรดิเสี ยแล้ว ประเดี๋ ยวแจ่มใสประเดี๋ ยวฝนตก คิดว่ านี่
171
เป็ นชีวิตประจาวันของพระองค์ นางจึงเก็บมือเก็บเท้าหมกตัว
อยู่บนแท่นบรรทมอ่านตาราภาพต่อไป

เซี ย วเหยี่ ย นโทสะคุก รุ่น พุ่ง ทะลุขึ้น ศี ร ษะ ผลัด เปลี่ ย น

อาภรณ์ ได้ เพี ยงครึ่ง ก็โยนทิ้งไว้ด้านข้ าง ย่ างเท้ าไปเพี ยงไม่กี่
ก้าวก็ถึงข้างแท่นบรรทม เขาเอื้อมมือไปแย่งตาราภาพจากมือ
นางแล้วโยนทิ้งไปด้านข้าง กล่าวออกมาอย่างโกรธเคือง

“หลายวันมานี้ ไท่โฮ่วส่งคนมาที่ นี่ทุกวันเพื่อเตือนให้เจ้า

กลับไปพักฟื้ นที่ตาหนักหย่งเล่อ ด้วยเกรงว่าเจ้าจะส่งต่ออาการ
ป่ วยให้เจิ้น เจ้าคิดเห็นอย่างไรกับเรือ่ งนี้ ?”

เฉินหรูอี้อึ้งไป ไม่ทราบว่าด้วยเหตุใดองค์จกั รพรรดิจึง

ทรงโกรธกริ้วกระทังเปลี่ ่ยนเป็ นโง่งมเช่นนี้ ตาหนักฉางเล่อเป็ น
ที่ ประทับของพระองค์ พระราชวังแห่ งนี้ กระทังใต้่ หล้ า นี้ ล้ว น
เป็ นของพระองค์ พระองค์ให้นางไปอยู่ที่ใดนางก็ต้องไป เหตุใด
ต้องถามนางด้วยเล่า?

“เช่นนัน้ ข้าก็แค่กลับตาหนักหย่งเล่อ...ไป...”

นางกล่ า วได้ เ พี ย งครึ่ ง ก็ถ ูก แววตาอัน เย็น ชาดุ จ ธาร

น้าแข็งของเซียวเหยี่ยนถลึงจ้องมองใส่

172
 เซียวเหยี่ยนกัดฟันไว้ ใบหน้ าเขียวคลา้ “จิตใจส่วนดีงาม
ของเจ้าถูกสุนัขกินไปแล้ว หรือลืมนามาจากวัดเจ้าแม่จ้เู ซิง?”

นี่ มนั เรือ่ งอันใดกัน?

ภายหลัง เฉิ นหรูอี้ จึ ง ฉุ ก คิ ด ขึ้ น มาได้ ว่ า องค์จ กั รพรรดิ

อาจจะก าลัง ทรงกริ้ ว นาง ทว่ า นางสามารถไปท าอัน ใดให้
พระองค์กริ้วได้งนั ้ หรือ? หรือนางนอนไม่มีสติอยู่หลายวันทาให้
เขาได้ โ อกาสจับ ผิ ด ความลับ ที่ มิ อ าจบอกใครได้ ? หรื อ นาง
เปิดเผยความลับของตนไปหมดแล้ว?

นางสูดจมูกตน รู้สึกว่าแม้แต่น้ามูกก็ถกู องค์จกั รพรรดิขู่

ขวัญเสียจนต้องไหลโผล่ออกมา

“ฝ่ าบาท ข้ าท าอัน ใดผิด? เจ้าช่ วยบอกข้ าได้ หรือไม่?”

นางค่อยๆ เคลื่อนลงจากแท่ นบรรทม นั ง่ คุกเข่าลงข้างเขาดัง่
ยอมรับในความผิดทัง้ ปวง

เซี ยวเหยี่ยนแค่นเสี ยง ‘ฮึ’คราหนึ่ ง เลิกแขนเสื้อขึ้นแล้ว

ยื่นแขนตนไปข้างหน้ านาง “เจ้าดูสิ ยามเจ้าหลับจะดึงลากมือ
เจิ้นไปก็มิเป็ นไร เจ้าเป็ นคนป่ วย เจิ้นมิถือสา จะหนุนก็หนุนไป
ทว่าหลับไปได้ไม่นานเจ้ากลับกัดมือเจิ้น”

173
 “เจิ้นให้เจ้าหนุนแขนทุกวันติดต่อกันห้าหกคืน เจ้ากลับ
กัดแขนเจิ้นกระทังเป็ ่ นรอยไปหมด” เขากล่าวเน้ นยา้ ที ละคา
ทว่ า ยัง รู้สึ ก ไม่ พ อใจจึ ง ยื่ น มื อ อี ก ข้ า งชี้ ไ ปยัง จุด ที่ เ ขาเรี ย กว่ า
บาดแผลให้นางดู

ปั ญหาคื อเฉินหรูอี้นัน้ แทบจะเอาหนั งตาแปะไปที่ แขน

ของเขาแล้ว แต่ต้องตกตะลึงเพราะนางมองไม่เห็นรอยใดๆ แม้
เพี ย งนิ ด “เห็น แล้ ว ใช่ ห รื อ ไม่ เจ้ า เกิ ด ปี จอหรื อ ไร ถึ ง ได้ ก ัด
คน?” เซี ยวเหยี่ยนยืดอกตรงอย่างมันใจ ่ ครัน้ ได้กล่าววาจาก็
นับว่าได้อาเจียนเอาโทสะในใจที่เก็บกดไว้ออกมาเสียที

“มิร้วู ่าเจ้าไม่ร้สู ติจริงหรือแสร้งทา ทุกวันมิยอมให้ ผ้อู ื่น

เข้าใกล้ เอาแต่ ลากดึงมือเจิ้น มีเพียงเจิ้นป้ อนเจ้า เจ้าจึงยอม
ดื่ ม ยา โรคนี้ ที่ เ จ้ า เป็ นมิ ใ ช่ ก ารทรมานผู้อื่ น แต่ ท รมานเจิ้ น
โดยเฉพาะ บัด นี้ หายดี แ ล้ ว กลับ หัน หน้ าหนี จ าผู้ใ ดมิ ไ ด้ ไม่
แม้แต่ จะเหลือบมองแผลที่ เจ้ากัดเจิ้นสักนิด เจ้าคิดว่าเจิ้นเกิด
มาเพื่อคอยรับใช้เจ้าหรือไร?”

มารดามันเถอะ ในที่สดุ ก็เอ่ยออกมาแล้ว！

เฉิ นฮวายเองก็ ท นมามากพอแล้ ว วัน นี้ ทั ง้ วัน องค์

จักรพรรดิทรงแผ่กระจายโทสะมิได้หยุด เห็นผูใ้ ดมองดูใครล้วน
174
ไม่พอพระทัยไปเสี ยหมด แม้แต่ขนุ พลพิฆาตของพระองค์กย็ งั
ถูกชี้หน้ าด่าทอไปหนึ่ งคารบ

เขากาลังคิดว่าสองวันมานี้ ไท่โฮ่วล้วนส่งคนมาที่ตาหนัก
ฉางเล่อเพื่อบอกกล่าวถึงเรื่องเจียงกุ้ยเฟย ทาให้องค์จกั รพรรดิ
ทรงยุ่งยากพระทัย ผู้ใดจะทราบว่าเมื่อตกเย็นจะทรงระเบิดทุก
อย่ า งออกมา เขาได้ ฟั ง จึ ง เข้ า ใจได้ ใ นที่ สุด ว่ า องค์จ กั รพรรดิ
ปฏิ บัติ คุ ณ งามความดี ท ว่ า ผู้อื่ น กลับ ไม่ เ ห็น เป็ นเรื่ อ งส าคัญ
พระทัยจึงพลอยไม่สงบ เมื่อมิอาจอดกลัน้ ต่ อไปได้ จึงบันดาล
โทสะออกมา

วาจาที่ ต รัส ออกมานั ้น ล้ ว นต าหนิ ว่ า กุ้ย เฟยทรมาน

พระองค์ดุจการวิวาทของคู่รกั ก็มิปาน แท้ จริงแล้วเป็ นเพราะ
ต้องการแก้ต่างให้ตนเองเท่านัน้

ในฐานะที่ เป็ นขันที ผ้ใู กล้ชิด แต่กลับมิอาจเข้าใจพระทัย

ขององค์จกั รพรรดิได้ตงั ้ แต่คราแรก ทัง้ ยังให้องค์จกั รพรรดิทรง
เป็ นผู้ออกหน้ าจัดการเรื่องราวทุกอย่างด้วยพระองค์โดยไม่มี
ผู้ใดคอยช่ วยเหลืออี ก การทาให้ องค์จกั รพรรดิต้องสิ้นเปลือง
กาลังเช่นนี้ ถือว่าเขาล้มเหลวในการทางานแล้วจริงๆ

175
*ตับปอดลา เห็นเจตนาดีกลายเป็ นเจตนาร้าย

176
 119 เมฆคล้อยหมอกคลุมเขา

ปฏิ กิ ริ ยาแรกของเฉิ นหรู อี้ คื อ นางไม่ ท ราบว่ า องค์

จักรพรรดิทรงกริ้วด้วยเรือ่ งอันใด

องค์จกั รพรรดิผ้นู ี้ นางเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกับกับเขามา

หลายภพหลายชาติ นางอาจมิเข้าใจผู้อื่นแต่ น างมี หรือ จะไม่
เข้าใจเขา?

อย่ า ได้ ม องว่ า เขาเป็ นบุ รุษ ผู้เ ยี่ ย มยุ ท ธ์ หากฝึ กซ้ อ ม
กระบวนท่าต่อยตี ต่อให้ต้องคลุกดินเปื้ อนโคลนเขาล้วนไม่บ่น
ว่า กอดกระหวัดกับน้ องเสือพี่พยัคฆ์เขาก็มิรงั เกี ยจว่าสกปรก
ทว่าหากเมื่อกลับมาสู่ฐานะองค์จกั รพรรดิ เขารูจ้ กั เพียงอาภรณ์
มาข้ายื่นแขน อาหารมาข้าอ้าปาก รองเท้ าวางอยู่ด้านข้างเขา
ยังรอให้คนมาสวมใส่ให้ เขาเคยชินต่อการถูกผูค้ นปรนนิบตั ิ จน
กลายเป็ นอุปนิสยั ซึมเข้าไปในกระดูกเสียแล้ว

เขาป้ อนยานาง?

นางถึงกับกัดมือเขา เขากลับมิได้ต่อยฟันนางแตก?

เหตุใดฟังแล้วกลับคล้ายเป็ นเรื่องเพ้อพกปานนี้ ?

177
 “เหตุใด...ฝ่ าบาทป้ อนยาให้ข้ากิน? ข้ากลับจามิได้แม้แต่
น้ อย ไม่ควรเลยจริงๆ” นางมีสีหน้ ายินดี ที่ได้รบั ความรักใคร่
แล้ ว ใช้ มื อ ลู บ ไล้ แ ผ่ ว เบาตรงบริ เ วณที่ ค ล้ า ยและไม่ ค ล้ า ย
บาดแผลซึ่งองค์จกั รพรรดิชี้ให้ดตู รงข้อพระหัตถ์นัน้

“ข้ า ช่ า งเลอะเลื อ นนั ก ท าให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ต้ อ งมารับ

เคราะห์ไปด้วย เช่นนัน้ ...ฝ่ าบาทก็กดั ข้าคืนดีหรือไม่?”

นางค่ อยๆ ยกมือตนขึ้น หากจักรพรรดิผ้สู ูงส่ งกัดนาง

จริงๆ ก็มิต่างอันใดกับการเอาศีรษะมุดเข้าไปในกางเกงแล้ว

เพียงเซี ยวเหยี่ยนเห็นท่ าทางในคราแรกของนางก็เกิด

ความไม่พอใจ มิใช่ไม่ชอบใจในวาจาของนาง วาจานางนัน้ ไหน
เลยจะทาให้คนมิพอใจได้ ทว่าเป็ นปฏิกิริยาแรกของนางที่คล้าย
มิอยากจะเชื่อนัน้ ต่างหาก

ชัว่ ขณะนั ้น เขารู้สึ ก เสี ย ใจยิ่ ง คล้ า ยดัง่ จิ ต ใจอัน สดใส

คึกคักได้ถกู คนเอาน้าเย็นราดเทเสียจนใจด้านชาไปสิ้น

เขาเป็ นถึงองค์จกั รพรรดิ ตรัสคาไหนคานัน้ วาจาดุจตะปู

ที่ตอกปักลง นางทาราวกับเขาจะโกหกนางกระนัน้

นางมีคณ
ุ ค่าอันใดให้เขาโป้ ปดงัน้ หรือ?
178
 สิ่งที่ นางกิน นางดื่ ม นางใส่ นางอาศัย มีที่ใดที่ มิใช่ เขา
เป็ นผู้ม อบให้ นอกจากร่ า งนี้ ข องนางแล้ ว นางยัง มี สิ่ ง ใดอี ก
หรือ? แม้แต่รา่ งนี้ จะสูญเสียไปเมื่อใดนางยังมิทราบด้วยซา้ ！

“แววตาเช่ นนี้ หมายความว่าอันใด เจ้าคิดว่าเจิ้นหลอก

เจ้า?”

เขาลุกขึน้ จากเตียง ยกมือไม้ขึน้ วาดบนอากาศ “ตาหนัก

ฉางเล่อแห่งนี้ มีสายตาตัง้ มากเท่าใดคอยจดจ้อง แม้นเป็ นเรื่อง
เล็กน้ อยปานนี้ เจิ้นก็มิอาจโป้ ปดต่ อเจ้าได้ หากเจ้ามิเชื่ อ เจ้า
ถามผู้ใดก็ย่อมได้ จักได้ร้วู ่าหลายวันมานี้ เจิ้นปฏิบตั ิ ต่อเจ้าเช่น
ไรบ้าง”

เฉินฮวายอยากจะเอามือปิดหน้ าไว้เหลือเกิน พระองค์

เป็ นถึงจักรพรรดิแต่ กลับเดินมาถึงจุดที่ ต้องให้ ฝงู ชนมากมาย
กล่ า วเป็ นพยานยื น ยั น พระองค์ ท รงกริ้ วจนสู ญ เสี ย สติ
สัมปชัญญะไปแล้วกระมัง? คงต้องบรรทมสักคราให้สติกลับคืน
มา เมื่อหวนนึ กถึงว่าตนได้ลดศักด์ ิ ศรีไปกระทาเรื่องเช่นนัน้ ก็มิ
ทราบจะมีท่าทางเช่นไร เขาคงต้องใช้ทงั ้ โลหิตและน้าตาสังสอน
่
อบรมเพื่อให้คนในตาหนักฉางเล่อลืมเรื่องที่มิควรจดจานี้ ไปให้
สิ้น

179
 น่ าเสี ยดายที่ แม้นบริวารอาจลังเลอยู่บ้าง แต่ กม็ ิ กล้าขัด
องค์จกั รพรรดิ ฝ่ าพระหัตถ์พระองค์วาดไปที่ ใด บริวารที่ นัน้ ก็
ล้วนต้องพยักหน้ าดุจตากระเทียม

“ข้าจะมิเชื่อฝ่ าบาทได้อย่างไรเล่า！”

เฉินหรูอี้มิได้โง่เขลาขนาดมองตามฝ่ าพระหัตถ์ขององค์
จักรพรรดิที่ชี้ออกไปเพื่อให้นางได้พิสูจน์ ความจริงกับตา นาง
คุกเข่ากอดรัดพระอูรอุ งค์จกั รพรรดิไว้ หน้ าอกอันอวบอิ่มเบียด
บดอยู่กบั พระอูรเุ รียวยาวนัน้

นางกล่าวด้วยน้าเสียงอันน่ าฟังว่า “ข้าเพียงมิกล้าเชื่อว่า

ฝ่ าบาทจะปฏิบ ตั ิ ต่ อคนต่าต้ อยเช่ นข้ าอย่างดี ถึ ง เพี ยงนี้ ก่ อน
หน้ านี้ ข้าก็เคยบอกกับฝ่ าบาทแล้วว่า บนโลกใบนี้ ข้ามีเพียงฝ่ า
บาทพระองค์เดี ยวเท่ านั น้ ...ข้าอาจสงสัยผู้อื่นได้ แต่ มิบงั อาจ
สงสัยพระองค์โดยเด็ดขาด！”

โลกนี้ มี เ พี ย งฝ่ าบาทพระองค์เ ดี ย ว วาจาเช่ น นี้ นางก็

สามารถกล่าวออกมาได้ เฉินฮวายเองก็ไร้คาจะกล่าวแล้ว

เขากระท าตามรับ สัง่ ขององค์จ ัก รพรรดิ แ ล้ ว มิ เ พี ย ง

ตรวจสอบวันเวลาตกฟากของเจียงเหมยทัง้ ยังสื บค้ นประวัติ
180
ครอบครัวของนางด้วย แม้นบิดานางจะเป็ นเพียงขุนนางหน่ วย
ตรวจสอบขัน้ เก้ าแห่ งเมืองเจียงชวน ทว่าสมาชิกทัง้ ห้ าคนใน
ครอบครัว ล้ ว นมี ชี วิ ต อย่ า งสุ ข สบาย ส่ ว นการสอพลอองค์
จักรพรรดินัน้ หากประสงค์จะประจบองค์จกั รพรรดิผ้เู ป็ นดังลา ่
พยศนี้ จักต้องเป็ นผูก้ ล้าคิดกล้าทากล้าพูด เห็นชัดว่านางได้รบั
การโปรดปรานจากองค์จกั รพรรดิมาเพียงไม่ถึงสิบวัน ทัง้ นาง
ยังป่ วยไม่ได้สติอยู่หลายวัน ความใกล้ชิดที่ มีนัน้ จากัดยิ่ง ทว่า
กลับกล่าววาจาสาบานรักมันดุ ่ จทะเลดุจภูผา* เมฆคล้อยหมอก
คลุ ม เขา* ประหนึ่ งคู่ร กั ที่ ลุ่ ม หลงซึ่ ง กัน และกัน มาหลายภพ
หลายชาติกม็ ิ ปาน

ครัน้ กล่าวถึงการตรวจชะตาปาจื้อของนางนัน้ พบว่า ปี ห

ยินเดือนหยินวันหยินเวลาหยิน นางมีความเป็ นหยินที่เหนื อชัน้
กว่าสามคนที่ตายไปก่อนหน้ านัน้ เสียอีก เป็ นผูม้ ีอปุ นิสยั กระทา
การใดมักจะมีความแปลกพิกลปรากฎออกมาอยู่หลายส่วน

ผู้ใ ดจะทราบวาจาที่ เ ปรี้ ย วซ่ า นไปทัว่ ปากเช่ น นี้ กลับ

สามารถทาให้องค์จกั รพรรดิทรงเบิกบานได้ เฉินฮวายเหลือบ
เห็นพระพักตร์ยืดยาวขององค์จกั รพรรดิค่อยๆ กลับคืนสู่ภาวะ
ปกติ พระพักตร์อนั อึมครึมก็ค่อยๆ แจ่มใสขึน้

181
 “เจิ้นมิได้ ต้องการฟั งคาสารภาพนี้ ของเจ้า ความรู้สึกที่
เจ้ามี ต่อเจิ้นนั น้ เจ้ากล่าวออกมามิใช่ เพี ยงหนึ่ งครัง้ เจิ้นรู้มา
นานแล้ว ” เซี ยวเหยี่ ยนพลันรู้สึกเบาสบายไปทัวทั ่ ง้ กายใจดัง่
ความสุขที่ได้พบคนเข้าใจ

เขาก้มลงมองเฉินหรูอี้คราหนึ่ งแล้วพยุงร่างนางให้ลุกขึน้
“ต่ อไปเจ้าอย่าได้เอะอะอันใดก็คุกเข่า ทัง้ มิใช่ เรื่องใหญ่โตสัก
นิด เจิ้นเพียงพูดคุยทัวไปกั
่ บเจ้าเท่านัน้ เจ้าต้องกระทาถึงเพียง
นี้ เชียวหรือ?”

ถุย！

เฉินหรูอี้ต้องใช้แรงกายทัง้ หมดเพื่อสะกดกัน้ ตนมิให้ถ่ม

น้าลายกระจายลงบนหน้ าเขาได้

วาจาที่เขากล่าว นับเป็ นภาษาคนหรือ?

เมื่อครู่มิใช่เขาหรือที่ วิ่งเข้ามาสอบถามด้วยโทสะอันคุก
กรุ่น ใบหน้ านิ่งขรึมน่ ากลัวคล้ายกับว่าเขามิยินยอมกระทาแต่
เป็ นนางที่ไปบังคับข่มเหงให้เขาป้ อนยา การยอมให้นางนัน้ เป็ น
สิ่ ง ที่ เ ขามิ อ าจเลื อ กได้ ภ ายใต้ ส ถานการณ์ อ นั กดดัน นั น้ ทว่ า

182
บัดนี้ กลับอยากต่อต้าน ยกดาบควบม้าเข้าใส่คล้ายต้องการให้
นางคืนความเป็ นธรรมให้เขากระนัน้

เอาเถิด ทาความดีกค็ วรได้รบั คาขอบคุณมิใช่ หรือ ทว่า

นางกลับไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเพราะเหตุใดองค์จกั รพรรดิจึงได้ทา
เช่นนัน้ ดังค่ าเขากล่าวไว้ เขาเป็ นจักรพรรดิ วาจาเพียงหนึ่ งคา
ก็สามารถสร้างหรือแก้ไขปั ญหาต่ างๆ ได้มากมาย ยิ่งไปกว่า
นั น้ คื อนางเป็ นคนป่ วย เขาสังเพี
่ ยงคาก็มีค นมากมายพร้ อ ม
กระทาแทน ต่ อให้ นางจะมิยอมให้ผ้คู นเข้าใกล้เพราะจิตใจยัง
หวาดกลัวเรื่องสนมจง เขาก็สามารถสังให้ ่ นางกานัลขันที สกั สี่
ห้าคนจับนางไว้แล้วกรอกยาเข้าปากนางก็ย่อมได้ ครุ่นคิดไป
มากมายก็มิอาจหาสาเหตุได้ เฉินหรูอี้จึงรวบรัดในใจว่านี่ คือ
ข้อดี ของการมีรูปโฉมอันงดงาม ในเมื่อสตรีสกุลจ้าวที่ รูปร่าง
แบนราบดุจแผ่นไม้นัน้ มักถูกองค์จกั รพรรดิทรมาน กลันแกล้ ่ ง
อยู่ในกามือ สตรีสกุลเฉี ยนรูปโฉมได้มาตรฐานจึงยกระดับขึ้น
เล็กน้ อย แต่กเ็ ป็ นเพียงภายนอกเท่านัน้ อย่าว่าแต่ป้อนยายาม
ป่ วยเลย ต่อให้นางกาลังไม่สบายอยู่กย็ งั ต้องคิดแผนประมือกับ
เขาตลอด นางต้ อ งทนรับ การทดสอบทัง้ ร่ า งกายและจิ ต ใจ
มิน่าเล่าเมื่อคืนนัน้ ตอนที่ นางยังมิทนั มีสติดีถึงรู้สึกมีบางอยาก
บี บ ใต้ ค างนางจนเจ็บ ไปหมด แล้ ว กรอกยารสขมลงไปเต็ม
ปาก ที่แท้คือองค์จกั รพรรดินัน่ เอง

183
 “ยามนั น้ ข้าสะลืมละลือมิได้สติจึงมิรู้จกั หนั กเบา ข้าไม่
ทราบว่าได้เผลอกัดพระองค์เข้า” เฉินหรูอี้แสดงสีหน้ าตาหนิต่อ
ว่าตน ค่อยๆ กุมข้อมือเขาไว้แล้วลูบไล้ไปมา

“ต่ อไปข้าจะ...ค่อยๆ ชดใช้ฝ่าบาท” นางกล่าววาจาอัน

แฝงความนัยบางอย่าง

เซี ย วเหยี่ ย นกลับ กลอกตาใส่ น าง และมิ ท ราบว่ า เขา

เข้าใจความหมายที่นางอยากจะบอกออกหรือไม่

“ที่ข้าทาเรือ่ งทัง้ หมดนี้ ทัง้ ยังป้ อนยาให้เจ้า ทัง้ ให้เจ้าแทะ

ประหนึ่ งขาสุกร ก็เพื่อสิ่งที่เจ้าเรียกว่าการชดใช้น่ะหรือ?”

หากมิใช่ ก็รบกวนอย่าได้พดู เรื่องราวทัง้ หมดนี้ ซา้ ไปซา้

มาไม่ จ บไม่ สิ้ น เช่ น นั ้น นางอาจเข้ า ใจไปว่ า เขามี แ ผนการ
บางอย่างที่เหนื อชัน้ ขึน้ อีกขัน้ เข้าใจหรือไม่?！

เฉินหรูอี้กไ็ ร้วาจาจะกล่าวแล้ว

“นอนเถิด！ ฟ้ ามืดแล้ว เจ้ารีบพักผ่อนเถิด อย่าได้คิด

เรื่องที่ คล้ายมีคล้ายไม่มีเหล่านี้ เลย” เซี ยวเหยี่ยนยกมือขึ้นบีบ
แก้มนางคราหนึ่ งก็หนั ร่างเรียกให้นางกานัลเข้ามาผลัดเปลี่ยน

184
ฉลองพระองค์ประหนึ่ งมิเคยมีเรื่องราวใด ทว่าใบหน้ าก็มิได้ดา
่ นหม้อเช่นเมื่อครู่ เมื่อทรงระบายความคับข้องที่กกั เก็บ
มืดดังก้
มาทัง้ วัน ออกไป พระอารมณ์ ก็แจ่มใสผ่อนคลายขึ้น มาทัน ที
ความจริงไม่เพี ยงแค่เฉินหรูอี้แม้แต่ บริวารทัวทั
่ ง้ ตาหนั กฉาง
เล่อก็ตกตะลึงด้วยเช่นกัน ไม่มีผใู้ ดคาดคิดว่าองค์จกั รพรรดิจะ
เลื อ กทางสายนี้ ยกธงตี ก ลองพร้ อ มฟาดฟั น พุ่ง มาตรงหน้ า
นาง ด่าว่าอย่างไม่ลืมหูลืมตา หลังจากนัน้ ...ก็ไม่มีหลังจากนัน้
แล้ว...ผูอ้ ื่นก็ส่งสัญญาณเรียกทัพกลับไป

เฉินหรูอี้คิดได้ในภายหลังว่า เขาอาจเพียงต้องการบอก
กล่าวถึงความดีที่ตนได้กระทาออกมาให้นางได้รบั รูเ้ ท่านัน้ เอง

เขาอยากบอกนางว่ า การท าดี มิ ป ระกาศนามนั ้น มิ ใ ช่

อุปนิสยั ขององค์จกั รพรรดิงนั ้ หรือ?

*สาบานรักมันดุ
่ จทะเลดุจภูผา เป็ นสานวนเปรียบเปรย
การพูดคุยหยอกล้อของคู่รกั ที่ท่าทางรักกันมาก ประหนึ่ งพร้อม
จะกล่าวสาบานรักมันดุ
่ จทะเลดุจภูผากันได้ตลอดเวลา

185
 *เมฆคล้ อยหมอกคลุมเขา เป็ นส านวนเปรี ยบเปรยถึง
ความไม่ชดั เจนเหมือนเมฆที่ ปกคลุมภูเขา ทัง้ สามารถสื่ อถึง
ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือไม่ชดั เจน

186
 120 พิษไข้ยงั มิทนั จาง

องค์จกั รพรรดิทรงบันดาลโทสะสิ้นแล้วก็คล้ายมิเคยมี
เรื่องราวใดเกิดขึ้น สิ่งที่ ทรงตรัสออกมาแล้วก็คืออดีต ทว่าเฉิน
หรูอี้กลับฟังเข้าไปในหู กอดเก็บไว้ในหัวใจ

ตามท าเนี ยมที่ เ คยปฏิ บัติ ก ัน มาในวัง ตัง้ แต่

ประวัติศาสตร์นัน้ องค์จกั รพรรดิคือโอรสสวรรค์ มิต้องกล่าวถึง
การนาพระสนมมารักษาในตาหนัก แม้แต่การจามภายในรัศมี
วงกลมสามจ้างที่องค์จกั รพรรดิประทับอยู่เป็ นศูนย์กลาง ก็ล้วน
ต้องรีบขับไล่ไปให้ห่าง ด้วยกลัวจะนาอาการเจ็บป่ วยพัดพามา
ตกบนพระวรกายของพระองค์

ฟั งจากพระสุรเสียงขององค์จกั รพรรดิ ตาหนัก

เหรินโซ่ วได้ส่งคนมาแจ้งให้ส่งนางออกจากตาหนักฉางเล่อไม่
เพียงแค่ครัง้ เดียว ทว่าทุกครากลับถูกพระองค์ขวางไว้

ก่ อ นหน้ า นางอาจจะกล่ า วได้ ว่ า ตนไม่ รู้เ รื่ อ งราว องค์

จักรพรรดิให้นางอยู่นางก็อยู่ ทว่ายามนี้ องค์จกั รพรรดิทรงตรัส
กล่าวออกมาอย่างเปิดเผย นางก็มิอาจแสร้งทาว่าไม่มีเรื่องราว
ใดเกิดขึน้ ได้อย่างองค์จกั รพรรดิ

187
 นางทราบดี ไท่โฮ่วหากทรงเอ็นดูผ้ใู ดก็รกั เสียสุดพระทัย
หากแค้นผูใ้ ดก็เกลียดกระทังตาย
่

คนที่ อ ยู่ ร อบพระวรกายไท่ โ ฮ่ ว ล้ ว นเป็ นผู้ รู้ พ ระทั ย

พระองค์อย่างยิ่งยวด หากพระองค์ไม่พอพระทัยผู้ใดแล้วไซร้
แม้นงานกวาดถนนนอกตาหนักเหรินโซ่วก็ไม่แม้จะได้แตะ

ในอดี ตมี เหม่ยเหรินสกุลกู่ ไม่ทราบว่ามี ที่ใด ไม่เป็ นที่

โปรดปราน ไท่ โ ฮ่ ว ทอดพระเนตรมองเพี ย งครู่ก ลับ ตรัส ถึ ง
ข้อบกพร่องของนางออกมาแล้วปลดตาแหน่ งลงเป็ นเพียงฉาย
เหริน ผ่านไปไม่กี่วนั ไม่ทราบว่าผู้ใดนาความทูลต่ อไท่ โฮ่ วว่า
สตรี ส กุล กู่ก ล่ า วต าหนิ พระองค์ ล ับ หลัง จึ ง ถูก ไท่ โ ฮ่ ว ปลด
ตาแหน่ งลงเป็ นเพียงเป่ าหลิน

มี ต าแหน่ ง เป็ นถึ งเหม่ ยเหริน องค์จกั รพรรดิ ท รงโปรด

ปรานได้เพียงไม่กี่วนั ก็ถกู เจ้านายแห่งวังหลังลากรัง้ ลงไปเป็ น
เพี ยงเป่ าหลินเล็กๆ ในตาหนั กชิงฮุยที่ อยู่ข้างตาหนั กเย็นเสี ย
แล้ว เป็ นการลงมือที่ เรียกได้ว่ารวดเร็วและแม่นยาอย่างไม่แม้
จะไว้ไมตรีสกั น้ อยนิด ที่สดุ แล้วก็ยงั ไม่มีผใู้ ดทราบว่าสตรีสกุลกู่
กระทาอันใดผิดจึงได้มีสภาพเช่นนัน้

188
 ่ ้มอบสิ่งของในถุงให้ ผ้อู ื่ น*
ไท่ โฮ่ วในยามนั น้ เปรียบดังผู
ทาให้ นางทัง้ ยาเกรงทัง้ หวาดกลัว บัดนี้ ได้ ผ่านประสบการณ์
การสังสอนที
่ ่ อาบชุ่มไปด้วยโลหิตมาแล้ว ทาให้นางมิอยากถูก
ไท่โฮ่วจับจ้องในทุกคราที่นางฟื้ นคืนมา

เช่ น นั ้น มิ ต่ า งอัน ใดกับ การถูก พยัค ฆ์ จ บั จ้ อ ง ไม่ แ น่ ว่ า

เมื่อใดผูอ้ ื่นหิวขึน้ มาก็อาจจับนางฉี กทึ้ง

เช้ าตรู่ว นั ต่ อมา เฉินหรูอี้รู้สึ กว่ าร่างกายดี ขึ้น บ้างแล้ ว

สามารถสนทนากับองค์จกั รพรรดิได้อย่างไม่ร้สู ึกหน้ ามืด และ
สามารถใช้สติปัญญาต่อกรกับพระองค์ได้แล้ว

องค์จกั รพรรดิ ท รงฝึ กวิ ชายุท ธ์เ ป็ นประจ าทุ กเช้ า เมื่ อ
ทรงฝึ กเสร็จจะทรงพระอารมณ์ ปลอดโปร่ง นางจึงถือโอกาสนี้
พูดเรือ่ งย้ายออกจากตาหนักฉางเล่อ

เซียวเหยี่ยนเพิ่งล้างหน้ า ครันฟั
้ งนางกล่าวเช่นนัน้ สีหน้ า
ก็พลันนิ่งขรึมขึ้นมาทันที เขาหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดมือแล้วโยนลง
ในอ่างล้างหน้ าเสียงดัง ‘พลัก’่

189
 “เมื่อวานที่เจิ้นพูดเรื่องนัน้ กับเจ้า มิใช่ให้เจ้าย้ายออกไป
เจ้าก็อย่ าได้ คอยเอาสติ ปัญญาอันแสนสัน้ ของเจ้ ามาทรมาน
เจิ้นเลย”

เขารูด้ ีว่าไท่โฮ่วคิดเช่นไร

เมื่อได้ฟังข่าวลือนอกพระราชวัง จึงมาเลียบเคียงเขาอยู่
หลายครัง้ เห็นเขามิยอมเปิดปากจึงได้จดั งานเลี้ยงชมบุปผาขึน้
เมื่ อ เห็น เขารับ นางมาอยู่ ใ นต าหนั ก ฉางเล่ อ ก็มิ ไ ด้ ท รงกริ้ ว
ขึ้นมาทันใดเหมือนคราสตรีสกุลเฉี ยน เพราะพระองค์อยากให้
เขามีพระสนมที่ โปรดปรานไม่ว่าจะเป็ นใครก็ย่อมได้ การทาให้
ข่าวลือด้านนอกสงบลงนัน้ เป็ นเรือ่ งที่สาคัญที่สดุ

ภายหลังทราบข่าวว่า พระสนมที่ ทรงโปรดปรานคนใหม่

นี้ มิ ไ ด้ อ ยู่ ใ นต าหนั ก ฉ่ า งเล่ อ เพราะได้ ร บั การโปรดปรานแต่
เพราะกาลังรักษาตัวจึงได้กลับมาจับตาดูเขาอีกครัง้ และส่งคน
มาที่ตาหนักเพื่อเตือนให้เขาส่งนางออกไป

ครัง้ นี้ เป็ นความปรารถนาดี ของไท่ โฮ่ วอย่างแท้ จริง แต่

เซี ยวเหยี่ยนเองก็ทนต่ อการควบคุมในทุกสิ่งอย่างของไท่ โฮ่ ว
มามากเกินพอแล้ว พระองค์ทรงควบคุมฟ้ าควบคุมดิน กระทัง่

190
เขาถ่ายหนักผายลมก็ยงั ต้ องคอยควบคุม เขาเองก็ไร้วาจาจะ
กล่าวแล้ว

ไม่ว่าเรื่องราวใดล้วนกล่าวว่าเป็ นเพราะปรารถนาดีต่อ
เขา พระองค์ทรงไว้ซึ่งความดี งามและสูงส่ ง หากเขามิกระทา
ตาม นัน่ คือการทาผิดและมิใส่ใจต่อกฎเกณฑ์ในวัง

ทุกคราพระองค์มกั ร่วมมือกับเหล่าขุนนาง เพื่อต้องการ

กล่ าวเตื อนเขาก็ดี หรือเพื่ อควบคุมเขาก็ช่าง อยู่เ ช่ น นั น้ ครัง้
แล้วครัง้ เล่า เขาเห็นแก่ความสัมพันธ์จึงมิอาจวิวาทให้แตกร้าว
กันเกินไป หากเป็ นพระมารดาผู้ให้กาเนิดเขาแล้วกระทาเช่นนี้
กับ เขา เขาคงให้ พ ระองค์เ ลิ ก ดู แ ลวัง หลัง แล้ ว พัก ผ่ อ นพระ
วรกายไปนานแล้ว

“เจ้าต้ องรู้ก่อนว่า ไม่ว่าจะเป็ นในราชสานั กหรือวังหลัง

เจิ้นใหญ่ที่สุด เจ้ามิจาเป็ นต้ องสนว่ าผู้อื่นจะพูดเช่ นไร ฟั งแค่
เจิ้นคนเดียวเท่านัน้ ก็พอแล้ว ”

เฉินหรูอี้เห็นองค์จกั รพรรดิเปลี่ ยนสี หน้ าดุจพลิกตารา

เมื่อครู่ยงั ทรงแย้มพระสรวล ทว่าเวลาต่อมากลับเปลี่ยนเป็ นดัง่
พายุหมุน เมฆหมอกปกคลุมไปทัว่ พลันนึ กถึงข่าวลือที่ ว่าไท่

191
โฮ่วมิใช่พระมารดาผู้ให้กาเนิดองค์จกั รพรรดิขึน้ มา ไม่ทราบว่า
ด้วยเหตุใดจึงคล้ายมีเรือ่ งขัดเคืองพระทัยกันอีกคราแล้ว

ในเวลานัน้ นางจึงรีบเก็บวาจาไว้อย่างรวดเร็ว ระบายยิ้ม

บางเบาพลางกล่ า วว่ า “ข้ า มิ ไ ด้ ค าดเดาพระประสงค์ ข อง
พระองค์ เพียงแต่มิอยากทาให้ฝ่าบาททรงลาบากเพราะข้า”

“เจ้ าช่ างประเมิน ค่ าตนสูง นั ก” เซี ย วเหยี่ ย นแค่ นเสี ยง

เย็น “เจ้ายังมิได้สาคัญถึงเพียงนัน้ ”

.........

แต่ ก็ย งั สามารถละเล่ น สนุ ก กัน ได้ มิ ใ ช่ ห รื อ ? เฉิ นหรูอี้

แทบจะกระอักพ่นโลหิตออกมาทันที แน่ นอนว่านางทราบดีว่า
ตนมิ ไ ด้ ส าคัญ ถึ ง เพี ย งนั น้ นั น่ เป็ นเพี ย งวาจาถ่ อ มตนเพื่ อ ให้
บรรยากาศผ่อนคลายไม่ตึ งเครี ยดเกิน ไปนั ก องค์จกั รพรรดิ
อย่าได้เห็นเป็ นจริงปานนัน้ ได้หรือไม่? นางสนทนากับพระองค์
เพียงครู่กร็ ้สู ึกวิงเวียนตาลายขาเปลี้ย เคราะห์ดีที่นางเตรียมตัว
มาอย่างดี กายใจทุกอย่างจึงพร้อมสาหรับการตัง้ รับยิ่ง หาก
เป็ นวันสองวันก่ อนหน้ านี้ คาดว่าแค่เพียงการสนทนากับองค์
จัก รพรรดิ ก็ค งท าให้ น างหมอบล้ ม อาเจี ย นออกมาไม่ เ หลื อ
สภาพแล้ว
192
 นางเงยหน้ าขึ้ น องค์จ กั รพรรดิ ท ัง้ บึ้ง ตึ ง ทัง้ ตรัส วาจา
รุนแรง นางจึงมิกล้ากล่าวอันใดอี ก ได้แต่ อยู่ในตาหนั กต่ อไป
อย่างสงบเสงี่ยม

ทว่า เรื่องนี้ จึงเป็ นจุดเริ่มต้นของความน่ ากลัวนางมิร้วู ่า

มันเริ่มขึ้นตัง้ แต่ เมื่อใด องค์จกั รพรรดิมกั จะใช้ สายพระเนตร
เย็นชาจ้องมองนาง คล้ายกาลังจับผิดอะไรนางบางอย่าง หาก
นางมองตอบกลับไป หรือต่อให้ระบายยิ้มให้ ก็ต้องถูกกลอกตา
คืนมาเสมออย่างไม่มีข้อยกเว้น

อาการป่ วยทางกายนี้ หายแล้ ว ทว่ ากลับ มี อาการป่ วย

ทางใจมาแทน เมื่อมิทรงตรัสออกมาตามตรงนางเองก็มิอาจ
เข้าใจได้ว่าเพราะเหตุใด เช่นนัน้ เฉินหรูอี้กไ็ ด้แต่ เตรียมตนให้
พร้อมและเพิ่มความระวังขึน้ ใส่ใจทุกรายละเอียด วิธีปรนนิบตั ิ
ผู้อื่นที่ นางเรียนรู้มาทัง้ ชี วิตนัน้ ล้วนใช้กบั องค์จกั รพรรดิทงั ้ สิ้น
ในที่สดุ ก็นับว่าได้เห็นรอยแย้มพระสรวลขององค์จกั รพรรดิบา้ ง
แล้ว

หากมิใช่ว่าก่อนหน้ านี้ นางเป็ นผูเ้ อ่ยปากขอย้ายออกจาก

ตาหนั กฉางเล่อทาให้ องค์จกั รพรรดิทรงไม่พอพระทัย นางคง
เข้าใจว่าตนเป็ นผูห้ น้ าด้านหน้ าทนให้ตนได้อยู่ที่นี่ต่อไปเป็ นแน่

193
 จากพฤติกรรมที่ แปลกไปในทุกๆ วันขององค์จกั รพรรดิ
เฉินหรูอี้คิดว่านางมีเหตุผลที่ จะสงสัยว่าการกระทาอันแปลก
พิกลในระยะนี้ ของพระองค์นัน้ เป็ นเพราะได้รบั ความยุ่งยากใน
การบริหารราชกิจ เป็ นสภาพรอบพระวรกายพระองค์ที่เลวร้าย
ทาให้พระทัยมิอาจสงบลงได้ ก่อให้เกิดพฤติกรรมอันผิดแปลก
กว่าปกติ

พระองค์เป็ นบุรษุ ที่ ครอบครองแผ่นดินในใต้หล้านี้ ทว่า

กลับต้องเก็บกดความปรารถนาดังขั ่ นที กม็ ิ ปาน เมื่อเวลานาน
ไป ก็ยากที่ จะมิเกิดอารมณ์ แปรปรวน กระสับกระส่ายยากขจัด
ออกไปได้

เฉินหรูอี้คิดว่าช่วงเวลาที่ นางจะได้สาแดงเดช
มาถึงแล้ว

เมื่อฟั งวาจาอันมีนอกมีนัยขององค์จกั รพรรดิ

แล้วนัน้ นางจึงทราบว่าหลังจากที่นางถูกสนมจงใช้กรรไกรแทง
ตายไปนัน้ พระองค์กม็ ิ ยอมให้ผ้ใู ดเข้าใกล้อีกเลย หลายเดือน
มานี้ พระองค์ค งอดกลัน้ มามากพอแล้ ว ควรถึ ง เวลาที่ ต้ อ ง
ปลดปล่อยเสียที

194
 ครัน้ เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ส อบถามถึ ง เวลาเสด็จ กลับ
ขององค์จกั รพรรดิเรียบร้อยแล้ว นางอาบน้าให้หอมฟุ้ง ใบหน้ า
ขาวนวลนุ่มหยุ่นแตะแต้มแก้มให้แดงระเรื่อ รูปร่างอันอวบอิ่ม
สมส่ ว นของนางนั ้น สวมเพี ย งอาภรณ์ ม่ ว งอ่ อ นบางเบา ดู
วับ แวบยิ่ ง ส่ อ งคัน ฉ่ องดู นั ้น ยัง แทบลุ่ ม หลงตนเองไปเสี ย
แล้ว ไม่เพี ยงเท่ านี้ นางยังดับไฟในตาหนั กบรรทมไปถึงครึ่ง
ด้ ว ยเจตนาตัง้ ใจสร้ า งความงามอัน คลุ ม เครื อ เช่ น ในบทกวี
เพียงแค่มองแสงไฟในบรรยากาศอันแสนดีนี้กช็ ่วยปลุกความ
ปรารถนาขององค์จกั รพรรดิให้ลกุ กระพือได้แล้ว

ผู้ใ ดจะทราบเมื่ อ องค์จ กั รพรรดิ ท รงกลับ มา

และทอดพระเนตรเห็นก็ทรงอึ้งงันอยู่เป็ นนานจึงขมวดพระขนง
ใช้สายพระเนตรอันยา่ แย่มองดูนาง “อาการป่ วยเจ้าดีขึ้นแล้ว
จึงเริ่มก่อเรื่องอีกครา? เจิ้นมิเข้าใจจริงๆ วันๆ เจ้านัน้ คิดทาแต่
เรื่องอันใดบ้าง ร่างกายมิแข็งแรงเหตุใดมิดแู ลรักษา ในหัวมีแต่
เรื่องอนาจาร พิษไข้ยงั มิทนั จาง....เจ้ามิกลัวทุกอย่างยังมิจบก็
เกิด หน้ ามืด กลางคัน หรือ อย่ า งไร?” ตรัส เสร็จก็ส ะบัด ฉลอง
พระองค์จากไป

เฉินหรูอี้เงยหน้ าขึ้นผ่อนลมหายใจออกมา ถ้า

นางยังกลัน้ ต่อไปคงต้องใจขาดตายแน่

195
 หน้ า มื ด กลางคัน งัน้ หรื อ องค์จ กั รพรรดิ ท รง
ประเมินความสามารถของตนสูงเกินไปแล้ว ติดทองคาเต็มพระ
พัก ตร์ไ ว้ ม ากเช่ น นี้ พระพัก ตร์มิ เ จ็บ ไปหมดแล้ ว หรื อ ? หาก
พระองค์ทรงอึดทนปานนัน้ ยังจะเก็บนางไว้ให้กระโดดขึน้ ลงจน
เหนื่ อยหอบปานนี้ ไปไย ตาหนักฉางเล่อคงเปลี่ยนเป็ นโรงเตี้ยม
ไปเสียนานแล้ว วันหนึ่ งๆ ต้องมีคนผลัดเปลี่ยนเข้าออกไม่น้อย
กว่าสามคนเป็ นแน่

* ผู้มอบสิ่งของในถุงให้ผ้อู ื่น เป็ นสานวนเปรียบเปรยถึง

การสังสอน
่ ไม่ว่าสิ่งของในห่อจะเป็ นขยะหรือของมีค่าเขาก็จะ
มอบแก่ผอู้ ื่น

196
 121 วสันต์แรกแย้ม

“เจ้าว่ากุ้ยเฟยชอบเจิ้นมากเพียงใดกัน?”

ค ่าคื น ดึ กสงัด สายลมพัดเอื่ อย ไฟในตาหนั กที่ ถกู นาง

กานั ลจุดไว้สองดวงแกว่งไหวไปมา คนคู่หนึ่ งเดินวนตาหนั ก
ฉางเล่อไปมาถึงสองคราแล้ว

บนนภาไร้ซึ่งจันทรา ทว่าดารากลับกระจายเต็มอยู่เต็ม
ฟ้ า

เฉินฮวายเดินตามหลังองค์จกั รพรรดิ กาลังครุ่นคิดว่า

องค์จกั รพรรดิทรงมิใคร่เบิกบานพระทัยด้วยเรื่องอันใดอยู่ทุก
เมื่อเชื่อวัน ประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้ายจนมิร้วู ่ายามใดจักสงบลง
ได้

เขาเห็นองค์จกั รพรรดินิ่งเงียบมาครึ่งค่อนราตรีในที่สดุ ก็
ทรงตรัสกล่าวออกมาทาเอาเขาขวัญหนี ดีฝ่อจนต้องสูดปากไป
คราหนึ่ ง

วาจานี้ มาจากที่ใดกัน?

197
 กุ้ย เฟยพ านั ก ในต าหนั ก ฉางเล่ อ มาครึ่ ง เดื อ นแต่ ก็พ กั
รักษาอาการป่ วยถึงสิบกว่าวัน ยามทิวาองค์จกั รพรรดิทรงยุ่ง
กับการสะสางราชกิจ ราตรีมาเยือนกลับมีเวลาเพียงน้ อยนิดที่
ได้ พ บหน้ ากัน องค์ จ ัก รพรรดิ รู้ ไ ด้ อ ย่ า งไรว่ า กุ้ ย เฟยชอบ
พระองค์ทงั ้ ยังครุ่นคิดปัญหาอย่างลึกซึ้งและไร้เดียงสาถึงเพียง
นี้ ? หรือความหมายที่ แท้ จริงของปั ญหานี้ มิใช่ ก้ ยุ เฟยชมชอบ
พระองค์มากเพียงไร? ทว่าเมื่อองค์จกั รพรรดิทรงตรัสถามออก
มาแล้ว เขาก็มิอาจบอกออกไปตามจริงได้ หากจะกล่าวว่าชอบ
มากเพี ยงใดนั น้ เขาดูไม่ออกจริงๆ ทว่ากุ้ยเฟย สตรี สกุลจ้าว
และสตรีสกุลเฉี ยนแม้นรูปลักษณ์ ต่างกันแต่ ล้วนเป็ นผู้เข้าอก
เข้าใจผู้อื่น รู้จกั ประจบเอาใจ จริงปลอมยากจะแยก ทัง้ หมด
ล้วนเป็ นยอดฝี มือในการปรนนิบตั ิ ผคู้ นโดยแท้

เฉินฮวายกล่าวเสี ยงต่าว่า “หม่อมฉั นพบกุ้ยเฟ

ยเพี ยงไม่กี่ครัง้ มิกล้าวิจารณ์ อนั ใดมาก ทราบแต่ เพี ยงว่ ากุ้ย
เฟยนั ้ น ปฏิ บั ติ ต่ อพระองค์ อ ย่ า งอ่ อนโยนและใส่ ใจทุ ก
รายละเอียดยิ่งพะยะค่ะ”

ดังคาด องค์จกั รพรรดิทรงแค่นเสี ยงเย็นคราหนึ่ ง “เจ้า

ตอบมิตรงคาถาม” เซี ยวเหยี่ยนไหนเลยจะฟั งความหมายของ
เฉินฮวายมิออก? เฉินฮวายอยู่ในวังมาหลายปี ปรนนิบัติรบั ใช้
เขามาตัง้ แต่วยั เยาว์ ตาแหน่ งนับวันยิ่งมีอานาจ คนผู้นี้นับวัน
198
จึงยิ่งเก็บงาความคิดไว้ลึกนั ก กล่าวให้ อย่างไม่น่าฟั งคื อเป็ น
พวกมากเล่ ห์ ห าใครเปรี ย บ แต่ ห ากมองในแง่ ดี คื อ เป็ นผู้
ระมัดระวังรอบคอบ มิกระทาการอันใดให้โฉ่ งฉ่ าง

“เช่ นนั น้ เจ้าคิดว่าสตรีสกุลจ้าวและสตรีสกุลเฉี ยนเป็ น

เช่นไรบ้าง? จริงใจต่อข้าสักกี่ส่วน?” เขาพลันหยุดฝี เท้าลง หรี่
นัยน์ ตาหงส์นัน้ เฉินฮวายถึงกับมีเหงื่อเย็นไหลซึมขึน้ ทันใด

วัน นี้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงเปลี่ ย นเป็ นผู้ช่ า งซัก ถามแล้ ว

หรือ?

คาถามเหล่านี้ เป็ นสิ่งที่ ขนั ที เช่ นเขาสามารถตอบได้ งนั ้

หรือ?

พระสนมชายาในราชวงศ์ก่อนนัน้ มักมาจากตระกูลใหญ่
ทรงอานาจ ทว่าพระสนมชายาแห่ งวังหลังของราชวงศ์ต้าจิ้น
ล้วนมาจากตระกูลธรรมดาที่ มีประวัติอนั ดีงามมิได้สูงส่งอันใด
บัด นี้ ค วามเชื่ อ มโยงระหว่ า งวัง หลัง และราชนั ก จึ ง เปลี่ ย นไป
อย่างมาก ทว่าเมื่ออยู่ในวังนานเข้าพบว่าชีวิตความเป็ นอยู่ของ
แต่ละคนล้วนแตกต่างกันจึงยากที่ จะมิให้เกิดการเปรียบเที ยบ
ดัง นั ้น ทุ ก คนจึ ง ปรารถนาได้ ร ับ ความโปรดปรานจากองค์
จักรพรรดิเป็ นอย่างยิ่งกระทังใช้
่ ทุกกลวิธีที่รนุ แรงเพื่อให้ได้มา
199
 หากกล่ า วถึ ง เจี ย งกุ้ย เฟยผู้โ บยบิ น ขึ้ น นภาสู ง อย่ า ง
ฉั บพลันผู้นี้นัน้ จากการตรวจสอบของเขา นางกลับมิได้ สงบ
เสงี่ยมเจียมตัวเช่นยามนี้ ที่อยู่ในตาหนักฉางเล่อแม้แต่น้อย ใน
วังหลังนั น้ นางแสนบ้าระหา่ เพื่อให้ได้ร่วมเคียงหมอนกับองค์
จักรพรรดินางได้ ท าทุกวิถี ทางเสี ย แทบจะรวบรวมเขี ย นเป็ น
ตารา เปิดห้องเรียนสอนได้เลยด้วยซา้

ส่ วนที่ ว่าเป็ นเพราะชอบหรือไม่ถึงได้เป็ นเช่ นนี้ นั น่ ก็มี

แต่สวรรค์เท่านัน้ ที่ทราบ

“เจ้ า ต้ อ งขบคิ ด กับ ค าถามนี้ นานปานนั ้น เชี ย วหรื อ ?

สติปัญญาเจ้าไม่ดีหรือกาลังใคร่ครวญวาจาเพื่อทาให้เจิ้นเลอะ
เลือนอยู่กนั แน่ ?”

เซี ย วเหยี่ ย นกล่ า วอย่ า งมี โ ทสะ “กับ เจิ้ น เจ้ า ยัง เก็บ ยัง
ซ่อนมากมายปานนี้ เจิ้นว่าเจ้ามิต้องอยู่ในราชสานักแล้ว เรื่อง
มากมายกลับมิอาจพูดได้ทาให้เจ้าเกิดความกลัว เช่นนัน้ เจ้าไป
เฝ้ าเสบียงคลังดีหรือไม่ ชัวชี่ วิตก็ไม่มีวาจาใดให้กล่าว เจ้าจะได้
มิต้องพูดให้มากความ”

เฉินฮวายปากเหือดลิ้นแห้ง เหงื่อผุดพรายเต็มศีรษะ “ฝ่ า

ฝ่ า ฝ่ าบาท หม่อมฉันแต่ไหนแต่ไรก็ระมัดระวังคาพูดตนเสมอ
200
ไม่กล้ากล่าววาจาพกลม ทว่าทุกถ้อยคาที่ ทูลกล่าวต่อพระองค์
ล้วนออกจากใจจริง มิกล้าปิดบังแม้เพียงครึง่ ......”

“เอาเถิด ก็เพราะเป็ นเช่ นนี้ จึงได้ถามเจ้า” เซี ยวเหยี่ยน

แค่นเสียงเย็นพลางกล่าว “หากเจ้ากล่าวคาลวงเช่นผู้อื่น ศีรษะ
นัน้ ของเจ้าจะยังคงอยู่บนบ่าหรือไม่?”

เฉิ นฮวายย่ น คอคราหนึ่ ง เอาเถิ ด องค์จ กั รพรรดิ ท รง

เชื่อถือในตัวเขานัน่ เอง ยื่นศีรษะไปก็ถกู ลงดาบ หดศีรษะไว้ก็
ถูกลงอีกหนึ่ งดาบ

เขาค่อยๆ ยืดตัวตรง แสดงท่ าทางมาดมัน่ “ขอฝ่ าบาท

อย่าได้ทรงกริ้ว หม่อมฉั นรู้สึกว่าจ้าวเสี ยนเฟย...ปฏิบตั ิ คล้าย
ปรนนิ บัติ เ จ้านาย พยายามเอาพระทัย ฝ่ าบาท ทัง้ หวาดกลัว
พระองค์ ด้ ว ย ส่ ว นชอบหรื อ ไม่ นั ้น หม่ อ มฉั น มิ ก ล้ า เอ่ ย ส่ ง
เดช แต่ ไม่ว่าอย่างไรฝ่ าบาทก็เป็ นผู้ทรงด้วยเกี ยรติยศ เปี่ ยม
ล้นด้วยบารมี พระสนมทัง้ หลายในวังหลังล้วนมิอาจไม่เคารพ”
กล่าวจบเขาก็เผยอเปลือกตาขึ้นลอบมององค์จกั รพรรดิ แสง
ไฟตรงหน้ าที่ ประเดี๋ยวสว่างประเดี๋ยวมืดมัวสาดส่องไปยังพระ
พัก ตร์อ งค์จ ัก รพรรดิ พระองค์ท รงขมวดพระขนงคราหนึ่ ง
คล้ายรอให้เขากล่าวต่อ

201
 ..องค์จกั รพรรดิทรงเชื่อเขา

เฉินฮวายรู้สึกรสชาติห้า*อย่างปนกันไปสิ้น ไม่ร้คู วรดีใจ

หรือเสียใจดี นี่ คือความหวานและขมของการเป็ นคนสนิทของ
องค์จกั รพรรดิ

แม้นจะได้ผลประโยชน์ มากมายจากความวางไว้พระทัย
ขององค์จกั รพรรดิ ในขณะเดียวกันก็เป็ นดังก้
่ อนเนื้ อที่ ห้อยอยู่
ข้างพยัคฆ์ทุกวัน ไม่ทราบว่าวันใดจะถูกพยัคฆ์แทะเข้าให้

“เฉี ยนซูเฟยอยู่ในตาหนักฉางเล่อค่อนข้างนาน ฝ่ าบาท

และเหนี ยงเหนี ยงอืม...หยอกล้อด่าท่อดุจคู่รกั ในสายตาหม่อม
ฉันคิดว่าซูเฟยต้องทรงมีใจปฏิพทั ธ์ต่อพระองค์อย่างลึกซึ้งอี ก
ทัง้ เพิ่มมากขึน้ เรือ่ ยๆ”

ครัง้ นี้ ไม่นับว่าเฉินฮวายโกหกแต่ อย่างใด อย่างน้ อยใน

สายตาของบริวารทุกคนในตาหนักฉางเล่อ สตรีสกุลเฉี ยนคือ
บุคคลที่ พิเศษที่ สุด วันๆ ต้ องคอยประลองสติปัญญากับองค์
จักรพรรดิ แม้นมีตาแหน่ งเป็ นนางกานัลส่วนพระองค์แต่ กลับ
กระท าเรื่ อ งที่ พ ระสนมที่ ไ ด้ ร บั ความโปรดปรานต้ อ งปฏิ บัติ
ความสัม พัน ธ์ก บั องค์จ กั รพรรดิ เ ปรี ย บได้ กบั ดอกไม้ ไ ฟที่ จุด
่ กทิศ พร่างพราวรัดรึงติดต่อกันเป็ นสาย
สว่างไปทัวทุ
202
 แต่ ไ หนแต่ ไ รเขาจะรัก ษาท่ า ที ก บั สตรี ใ นวัง หลัง เสมอ
ทว่าองค์จกั รพรรดิตรัสถามมิจบมิสิ้น หากเขาปฏิเสธอยู่รา่ ไป
นัน่ ก็มิเป็ นการดีสกั เท่าใด

อย่ า งน้ อยในหลายคนนี้ สตรี ส กุล เฉี ยนก็เ คยได้ ร่ ว ม

อภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิทงั ้ ยังสิ้นบุญไปก่อนแล้ว มิอาจก่อเหตุ
อันใดที่เป็ นภัยแก่เขาได้ เฉินฮวายจึงได้เอ่ยชมสตรีสกุลเฉี ยนอ
ย่างหนักหน่ วงสักครา คิดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิทรงขมวดพระ
ขนงคราหนึ่ งก็ทรงพระสรวลออกมาทันใด นั ยน์ ตาหงส์เรียว
เล็กนั น้ เปล่งประกายระยิบระยับในราตรีอนั มืดมิดจนแทบจะ
ทาให้ ตาสุนัขของเฉินฮวายบอดแล้ว เช่ นนี้ คือเขาเดาพระทัย
ขององค์จกั รพรรดิได้ถกู ใช่หรือไม่...

เขาลอบปาดเหงื่อ องค์จกั รพรรดิคงเสวยจนอิ่มเกินไป

กระมัง อย่างไรวังหลังก็เป็ นของพระองค์ ขอเพียงพระองค์ทรง
ปรารถนา ขอเพียงพระองค์สามารถกระทาได้ สตรีในใต้หล้านี้
ผู้ใดเล่ามิใช่ของพระองค์ ยังต้องมาขบคิดว่าผู้ใดชอบพระองค์
ด้วยใจจริง ผูใ้ ดแสร้งชมชอบพระองค์ไปไย?

ขอเพียงองค์จกั รพรรดิปรารถนา ผู้ใดจะสามารถโบยบิน

ออกไปจากฝ่ าพระหัตถ์พระองค์ได้?

203
 “เจิ้นรู้แล้ว....” เซี ยวเหยี่ยนถอนหายใจด้วยรอยยิ้ม เอา
มือไพล่หลังแล้วเดินไปข้างหน้ า

เฉิ นฮวายจึ ง นั บ ว่ า โล่ ง อกได้ เ สี ย ที ดึ ก ดื่ น ค่ อ นคื น มิให้

ผู้ ค นพัก ผ่ อ น ต้ อ งมาเดิ นรอบต าหนั ก ฉางเล่ อ เป็ นเพื่ อ น
พระองค์ เช่นนี้ นัน้ ก็นับว่าเขาได้ทุ่มเทกายใจกระทังชี ่ วิตจะหา
ไม่เพื่อแผ่นดินเพื่อราษฎรเพื่อองค์จกั รพรรดิแล้ว

ผู้ ใ ดจะทราบเดิ นไปยัง มิ เท่ า ใด กลั บ ยิ นเสี ย งองค์

จักรพรรดิตรัสด้วยความยุ่งยากพระทัยว่า “ยุ่งยากเสียจริง เหตุ
ใดนางต้องชอบเจิ้นด้วยเล่า！? ”

ถุย！เฉินฮวายมิอาจอดกลัน้ ได้อีกต่อไป ที่ แท้แล้วเป็ น

พระองค์ชอบหรือผู้อื่นชอบกันแน่ ? เหตุใดจึงมิเห็นผู้อื่นกระวน
กระวายจนต้ องมาเดินเล่นรอบตาหนั กในยามวิกาลประหนึ่ ง
แห่ขบวนเทพเช่นนี้ ทว่าผูท้ ี่ถกู ชมชอบเช่นพระองค์กลับนัง่ มิติด
คล้ า ยมี ต้ น หญ้ า งอกขึ้ น ในพระที่ นั ง่ ดวงหทัย มี ส ายลมแห่ ง
วสันต์*พัดผ่านมาหรือ?

องค์จกั รพรรดิเข้าใจภาษาคนหรือไม่ เขากล่าวถึงสตรี

สกุลเฉี ยนอยู่ชดั ๆ ทว่าวาจาที่ เร่งร้อนกล่าวนี้ ถกู สายลมพัดพา
เมื่ อผ่านไปถึ งองค์จกั รพรรดิพระองค์จึง ได้ ยินเป็ นกุ้ยเฟยงัน้
204
หรื อ ? เหตุใ ดจึ ง ฟั ง ดูคล้ า ยกุ้ยเฟยหลงรัก พระองค์เ พี ย งฝ่ าย
เดียว ทาให้องค์จกั รพรรดิลาบากพระทัยเช่นนัน้ เล่า

ทว่า...หากยุ่งยากจริงก็คงเตะนางออกจากตาหนั กฉาง
เล่อไปนานแล้ว ทว่ากลับทรงเก็บนางไว้ส่วนพระองค์กอ็ อกมา
ดาเนินรอบตาหนักอย่างกระวนกระวายเช่นนัน้ หรือ?

หลอกภูตผีหรือไร?

เขาติดตามอยู่เคียงข้างพระวรกายมานาหลายปี ก็ยงั มิ
เคยเห็นองค์จกั รพรรดิจะสนพระทัยในความรู้สึกของพระสนม
คนใดเลย เขากล้าตบอกยืนยันได้ว่า พระวรกายของจักรพรรดิ
เขานัน้ มิได้บริสุทธ์ ิ ผุดผ่องทว่าเรื่องความรู้สึกนัน้ กลับเดียงสา
ยิ่ง เห็นชัดว่าองค์จกั รพรรดิกาลังตกอยู่ในห้วงวสันต์แรกแย้ม*

องค์ จ ัก รพรรดิ พ ลัน หยุ ด ฝี เท้ า ลง หัน พระเศี ย รขวับ

กลับมาจ้องมองเฉินฮวาย “เจ้าว่า.....”

เฉิ นฮวายเกิ ดเกร็ง ขึ้ น ทั น ใด เขาไม่ อ ยากตอบ ได้

หรือไม่? เหตุใดต้องให้เขาพูดด้วยเล่า? เขาเป็ นเพียงเสียงผาย
ลม องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงปล่ อ ยเขาไปได้ ห รื อ ไม่ ? เฉิ นฮวาย
กะพริบตาปริบๆ รอฟั งวาจาขององค์จกั รพรรดิ ทว่ากลับเห็น

205
พระองค์โบกพระหัตถ์ไปมาอย่างราคาญพระทัย พระพักตร์หล่อ
เหล่าบิดเบี้ยวดังลู
่ กทู่โต้ วถูกลมพัดจนแห้ ง ทรงสะบัดอาภรณ์
แล้วดาเนินขึ้นบันไดไป พระองค์ทรงยืดพระวรกายรับสายลม
ที่ โ บกโบยในทุ ก ย่ า งก้ า ว พระพัก ตร์แ ฝงแววกัง วล เกิ ด เป็ น
ลักษณะดังคนที
่ ่กลัดกลุ้มเพราะความรักอย่างไรอย่างนัน้

“.......” หนั ง ตาขวาของเฉิ นฮวายกระตุ ก อย่ า งบ้ า คลัง่

เกิดสังหรณ์ไม่ดีขึน้ ในใจอย่างประหลาด

*รสชาติห้าอย่าง คือรสชาติห้าอย่างนัน้ มี หวาน เปรี้ยว

ขม เผ็ด เค็ม หากกล่ า วว่ า รสชาติ ห้ า อย่ า งปนกัน ไปสิ้ น มัก
หมายถึงรูส้ ึกถึงความซับซ้อนอันยากจะอธิบายในเรือ่ งนัน้ ๆ

*สายลมแห่งวสันต์ วสันต์ในภาษาจีนนอกจากจะแปลว่า
ฤดูใบไม้ผลิแล้ ว ยัง มักใช้ มาเปรี ย บเปรยถึ ง วัย หนุ่ มสาว หรือ
ความรักระหว่างหนุ่ มสาวอี กด้วย อาจกล่าวได้ว่าสายลมแห่ ง
วสันต์คือสายลมแห่งรักในวัยหนุ่มสาวนัน่ เอง

*วสันต์แรกแย้ม วสันต์ในภาษาจีนนอกจากจะแปลกว่า
ฤดูใ บไม้ ผ ลิ แ ล้ ว ยัง มัก ใช้ มาเปรี ย บเปรยถึ ง วัย หนุ่ ม สาว อาจ

206
กล่ าวได้ ว่ าวสัน ต์แรกแย้ มคื อความรักของหนุ่ มสาวกาลัง จะ
เริ่มต้นขึน้

207
 122 ถกเถียง

องค์จกั รพรรดิทรงกลัดกลุ้มตลอดตัง้ แต่ราตรีนัน้ กระทัง่

ถึงวันถัดมา

แม้ น เฉินหรูอี้พ กั ฟื้ นในต าหนั ก ฉางเล่ ออย่ างสุข สบาย

ทว่ากลับมิได้พานักอยู่กบั องค์จกั รพรรดิ ต่ างคนต่ างพักคนละ
ห้องซึ่งอยู่ติดกัน หากมิใช่รบั ประทานอาหารร่วมกันทุกเช้าและ
เย็นหรือก็เป็ นองค์จกั รพรรดิทรงมาเยี่ยมอาการนาง ทัง้ สองก็
ไม่มีแม้โอกาสได้พบหน้ ากัน

เขานั ้น เมื่ อ เห็น นางก็รู้สึ ก ยุ่ ง ยาก หากมิ เ ห็น หน้ า นาง
กลับ....ยิ่งรูส้ ึกยุ่งยาก

....เหตุใดต้ องสารภาพกับเขาด้วย แอบรักเขาก็พอแล้ว

มิใช่หรือ

เซี ยวเหยี่ ยนเพี ยงรู้สึกคล้ายมี ต้นหญ้ าเกิดขึ้นในใจ จึง

อยากกาจัดมันออกไป

หากไม่ทราบว่านางชอบเขา เขาก็ยงั พอจะเห็นนางเป็ น

สนมในวังหลังหรือเป็ นนางสวรรค์เป็ นปี ศาจจากที่ ใดสักแห่ ง

208
ทว่าเมื่อวาจากล่าวออกมาชัดเจนถึงเพียงนี้ กท็ าให้เขานึ กถึงแต่
ว่านางเป็ นเพียงหญิงสาวที่ชอบเขาเท่านัน้ เอง

ในอดี ต เขายัง สามารถให้ น างหยอกล้ อ ละเล่ น อย่ า ง

สาราญกับจักรพรรดิน้อยได้ บัดนี้ ช่วงเวลาที่ ดีเช่นนัน้ เมื่อผ่าน
ไปก็มิอาจหวนคืนมาแล้ว

จิตใต้สานึ กของเขาเอาแต่คิดว่า ปี ศาจน้ อยนี้ จะเป็ นเช่น

ไร?

นางจะเป็ นอย่างไร?

จะมองเขาเช่นไร?

เพี ยงเขาคิดถึงตรงนี้ สิ่งใดๆ ก็ล้วนห่ อเ**่่ ยวลงทันที

ไหนเลยจะมีอารมณ์ เดินหน้ าต่ อ? ทัง้ ที่ อยู่ตรงหน้ า ปรารถนา
กลืนกินก็มิอาจกระทาได้ ทัง้ ที่ สามารถกลืนกินแต่ มิกล้าจับใส่
ปากด้วยกลัวว่าฟั นจะร่วงทัง้ กังวลว่าผู้อื่นจะรังเกียจว่าตนฟั น
แข็ง มารดามัน เถอะ！ผู้ใ ดสามารถเข้ า ใจหัว ใจดวงน้ อยที่
กระสับกระส่ าย เหน็ บหนาวโดดเดี่ ยวเพราะฐานะอันสูง ส่ ง นี้
ของเขาได้บา้ ง?

209
 ทัง้ หมดล้วนต้องตาหนินาง หากนางเก็บกดให้เน่ าเสี ย
ในท้ องนางไม่ยอมให้ เขารับรู้ เขาก็จะมิได้ต้องแปร่งแปลกไป
เช่นนี้ แล้ว?

เซี ย วเหยี่ ย นยิ่ง คิ ดยิ่ง เคื อง ยิ่ ง ถลาลึ กลงไป กระทัง่ สติ
กลับ คื น มาอี กครัง้ ก็ต้ อ งถลึ ง ตาบึ้ง ตึ ง เมื่อ พบว่ า ตนมายื่ น อยู่
หน้ าประตูห้องเฉินหรูอี้ ไฟในใจดวงนี้ พลันยิ่งพัดโหมกระพือ
มากขึน้ ไปอีก

เขาสงสัยว่าปี ศาจน้ อยได้เสกคาถาอันใดใส่ เขาหรือไม่

เช่นนัน้ เหตุใดเขาจึงเอาแต่คิดถึงนาง?

เซี ย วเหยี่ ย นท าเสี ย งจิ๊ จ๊ ะ ในปากสองครา จึ ง สะบัด

อาภรณ์ หมุนกายกลับไป ไหนเลยจะคาดคิดว่าจะพบเฉินหรูอี้
ยืนอยู่ตรงหน้ าเขา เขาร้องเสียงหลงออกมาเสียงหนึ่ งแล้วถอย
หลังไปหนึ่ งก้าวตามสัญชาตญาณ

“เจ้า...เหตุใดจึงเดินไร้ส้มุ เสียงปานนี้ ? มิรหู้ รือไรว่าทาให้

เจิ้นตกใจ?” เซียวเหยี่ยนอับอายจนกลายเป็ นโทสะ

สตรีตรงหน้ ารูปโฉมดุจภาพวาด สวมชุดกระโปรงดอก

ท้ อเมฆาคล้ อยประหนึ่ งบุปผาแรกแย้มในยามเช้ าก็ มิปาน ดู

210
น่ ารักน่ าทะนุถนอมยิ่ง ยามนี้ เป็ นยามเที่ยงวัน อาทิตย์สาดแสง
แรงกล้า นางหรี่ตาลงเล็กน้ อยเพราะแสงอาทิตย์แยงตา เห็นชัด
ว่านางแต่ งหน้ าเพี ยงบางเบา ทว่าดวงตาคู่นัน้ กลับงดงามดุจ
แพรไหมทาให้ คนรู้สึกถึงความงดงามที่ เปล่งประกายออกมา
อย่างมิได้แสร้งทานัน้

เซี ย วเหยี่ ย นใจเต้ น ระส่า จึ ง เพี ย งเอ่ ย ว่ านางท าให้ เ ขา

ตกใจ แล้วถลึงตาจ้องนาง

รอยยิ้ ม ของเฉิ นหรู อี้ นั ้น แข็ง ค้ า งอยู่ บ นใบหน้ า นาง

กระทาการอันใดล่วงเกินองค์จกั รพรรดิงนั ้ หรือ?

ต้ องใช่ อย่างแน่ นอน ตัง้ แต่ ที่นางหายป่ วย เขาก็ไม่เคย

ยิ้มแย้มต่ อนางเลย เขายังกล้าเอ่ ยปากว่านางทาให้ เขาตกใจ
เสี ย งอัน ทรงพลัง นั ้น ของเขาท าเอานางแทบหูห นวกแล้ ว รู้
หรือไม่ “ข้ าเรี ย กฝ่ าบาทอยู่หลายครา เห็น ท่ านหัน กลับ มาก็
เข้าใจว่าท่ านได้ยินแล้วเสี ยอี ก” นางลองก้าวไปข้างหน้ าหนึ่ ง
ก้าวเพื่อลอบสังเกตสีหน้ าเขาอย่างระมัดระวัง

“ฝ่ าบาท พระอาทิตย์ร้อนแรงปานนี้ มิสู้เข้าไปดื่มชาใน

ห้องสักหน่ อยเป็ นไร?”

211
 เซี ยวเหยี่ยนครุ่นคิดครู่หนึ่ งก็ถกู เฉินหรูอี้จบั จูงเข้าไปใน
ห้อง เขาจึงเดินตามนางเข้าไปด้วยท่าทีมิส้เู ต็มใจนัก

ครัน้ องค์จกั รพรรดิเสด็จมาถึง เหล่าบริวารทัง้ หลายต่าง

กระวีกระวาดขึ้นมาทันใด ไม่นานน้ าชาอี กทัง้ ของว่างก็จดั วาง
บนโต๊ะอย่างพร้อมเพรียง เฉินหรูอี้จงู มือเขาไปนัง่ บนเก้าอี้หลัว
่ หมอนอิงก็ล้วนจัดว่าไว้เสร็จสรรพแล้ว
ฮัน*

“หากฝ่ าบาททรงเหนื่ อยก็ทรงพักสักครู่เถิด” ฝี มือการ

ปรนนิบตั ิ ดแู ลของนางนัน้ มิแพ้นางกานัลเลยทีเดียว ถึงกับถอด
ฉลองพระบาทของพระองค์ออกมาอย่างเป็ นธรรมชาติยิ่ง ครัน้
เรี ยบร้อยแล้ ว นางเงยหน้ าขึ้นจึงเห็นพระเนตรหงส์ขององค์
จัก รพรรดิ ห รี่ เ ล็ก ลง ใช้ ส ายพระเนตรอัน เคลื อ บแฝงด้ ว ย
ความคิดบางอย่างจับจ้องนาง หัวใจน้ อยๆ ของนางพลันเต้ น
โครมคราม เหนื อสิ่ ง อื่ น ใดนั น้ การประสานสายตากัน ครานี้
พระองค์กลับมิได้กลอกพระเนตรไปมาเช่นเคย

นางรูส้ ึกว่ามีบางอย่างไม่ถกู ต้อง

“เจ้า เมื่อครู่ไปที่ใดมา?” เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้ว เขาได้กลิ่น

หอมจางๆ ของดอกกุ้ยฮวาจากกายนาง “ตาหนักเจา หยาง?”

212
 สตรีสกุลต่ งชมชอบดอกกุ้ยฮวามาแต่ ไหนแต่ ไร คราที่
พานั กอยู่ตาหนั กหย่งโซ่ วก็ปลูกไว้หลายต้ น เมื่อถึงเดื อนเจ็ด
่ ง้ ตาหนักจะอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกกุ้
เดือนแปดทัวทั
ยฮวา เมื่อถูกแต่ งตัง้ เป็ นหวงโฮ่ วและย้ายมาพานั กที่ ต าหนั ก
เจาหยาง จึงได้ย้ายต้นกุ้ยฮวามาปลูกที่นัน่ ด้วย

เฉินหรูอี้ผงกศีรษะเบาๆ “ฝ่ าบาทพระปรีชา.....”

“เยินยอให้น้อยลง พูดเป็ นงานเป็ นการบ้าง”

“.........”

การเยินยอมิใช่ เป็ นอุปนิสัยของนางมาตัง้ แต่ แรกแล้ ว

หรือ มันเป็ นเส้นทางของนางโดยเฉพาะเลยเชียว

เฉิ นหรูอี้ ใ ช้ ป รายนิ้ วเก็บ ผมที่ ห ลุด ลุ่ ย ของนาง สายตา

ชาเลืองมององค์จกั รพรรดิที่พระอารมณ์มิส้เู บิกบานนัก จึงบอก
เล่าเรื่องราวทัง้ หมดอย่างสัตย์ซื่อ “ทูลฝ่ าบาท ข้าควรไปถวาย
บังคมต่ อหวงโฮ่ วตัง้ แต่ วนั ที่ สองที่ ถกู แต่ งตัง้ บรรดาศักด์ ิ แล้ ว
เพี ยงเพราะข้าสุขภาพไม่ดีจึงล้มป่ วยในคืนนั น้ จึงได้ ล่าช้ ามา
จนถึงบัดนี้ ข้าเห็นว่าสุขภาพดีขึ้นบ้างแล้วจึงไปถวายบังคมต่ อ
หวงโฮ่วที่ตาหนักเจาหยางและน้ อมรับคาตาหนิเพคะ”

213
 เซี ยวเหยี่ ยนพยักหน้ าอย่างเข้าใจ เขาเกื อบลืมไปแล้ว
นางเองก็อยู่ในวังหลังมานานพอสมควรจึงรู้ธรรมเนี ยมวังหลัง
ดี

เขาจาได้ดีว่านางเอาแต่จบั มือเขาไม่กล้าให้ใครเข้าใกล้
นางเชื่อมันในเขาผู
่ เ้ ดียวเท่านัน้

“หวงโฮ่ว ทาอันใดให้เจ้าลาบากหรือไม่?” เขาถาม

เฉินหรูอี้ส่ายศีรษะเบาๆ

ยามนี้ สตรี สกุลต่ งภาคภูมิใจยิ่งเมื่อตนได้ เป็ น หวงโฮ่ ว

พระโอรสก็เ ป็ นถึ ง ไท่ จื่ อ ผู้สื บ ทอดราชบัล ลัง ก์ จึ ง มิ เ ห็น สนม
เล็กๆ เช่นนางอยู่ในสายตา ทว่าหากเป็ นสนมอื่นๆ ที่มองนาง
่ ลสุนัขเหล่านัน้ นางก็ชินจนเห็นเป็ นเรือ่ งปกติไปเสียแล้ว
ดังมู

เพี ย งแต่ เ มื่ อ ได้ ก ลับ ไปยัง ต าหนั ก เจาหยางที่ ต นเคย

พานักอยู่ถึงสองปี อย่างกะทันหัน ที่นัน่ ไม่เหลือร่องรอยใดของ
นางแม้แต่น้อย ตาหนักยังอยู่แต่คนมิอยู่แล้ว ในใจจึงเกิดความ
เสียใจชนิดหนึ่ งจุกอยู่ในอก

หากสตรีสกุลต่งมิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของนาง
แล้ ว นั ง่ แทนต าแหน่ งของนางก็มิเ ป็ นอัน ใด ทว่ าหากมี ส่ ว นรู้
214
เห็นล่ะก็แม้นนางต้องตายก็จะลากสตรีสกุลต่งลงจากตาแหน่ ง
ให้ได้

เมื่อเหลือบเห็นเฉินหรูอี้นิ่งขรึมลงอย่างฉับพลัน คิ้วของ
เซียวเหยี่ยนก็ขมวดขึน้ “มีผอู้ ื่นทาให้เจ้าต้องลาบาก?”

เฉิ นหรู อี้ ไ ด้ ฟั งเช่ น นั ้ น ก็ ยิ้ มออกมา รับ รู้ ไ ด้ ว่ า องค์

จักรพรรดิทรงเป็ นห่วงนาง นางยกชาพุทราที่ เย็นสดชื่นใส่พระ
หัตถ์องค์จกั รพรรดิ “ขอบพระทัยฝ่ าบาทที่ ทรงห่วงใย ข้ารับมือ
ได้เพคะ”

เซี ย วเหยี่ ย นแค่ น เสี ย งเย็น ค่ อยๆ จิบ เอาชาเข้ าไปค า

หนึ่ ง

ตาหนักฉางเล่อนัน้ ยามคิมหันต์กจ็ ะวางน้าแข็งไว้จึงเย็น

สบายผ่อนคลายยิ่ง นอกหน้ าต่ างมีเสี ยงสกุณาขับขาน เมฆา
งามตาท้องนภาสดใส ภายในห้องมีผรู้ ใู้ จเคียงข้างหัวเราะพูดคุย
ขบขัน ทัง้ ความรักที่ มีให้เขาอย่างมากล้นนัน้ อี ก เช่ นนัน้ ....คง
เป็ นภาพฉากที่นางจะมีความสุขปานใดหนอ

เฉินหรูอี้แทบจะรู้สึ ก ได้ ในทัน ที ถึ ง ความกลัด กลุ้ ม ของ

องค์จกั รพรรดิ ที่ เ กิด ขึ้น อย่างฉั บ พลัน นางจึ ง รี บ ร้อนล้ ว งเอา

215
ผ้าเช็ดหน้ าขึ้นมา เขยิบขึ้นหน้ าแล้วยื่นมือออกไปเช็ดตรงมุม
พระโอษฐ์องค์จกั รพรรดิอย่างเบามือ

“ฝ่ าบาท ข้ า มี ว าจาหนึ่ ง .....ไม่ ท ราบควรพูด หรื อ ไม่ ?”

เซี ยวเหยี่ยนจ้องผ้าเช็ดหน้ าปั กลายนกยวนยางละเล่นน้ าของ
นางสายตาพราวระยับ “หากเจ้ า คิ ด ว่ า มิ ค วรพูด ก็มิ ต้ อ งพูด
ออกมา”

............

เฉินหรูอี้แสร้งมิได้ยิน “ข้าอยากถามว่า ข้ากระทาผิดอัน

ใดจนทาให้ฝ่าบาทต้องทรงกริ้วใช่หรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ยนวางถ้วยชาลงบนพนักวางแขนบนเก้าอี้ตวั
ยาวนั น้ นั ยน์ ตาหงส์จ้องมองนางเป็ นประกาย เขาจ้องเสี ยจน
เฉินหรูอี้รสู้ ึกขนอ่อนทุกเส้นบนร่างล้วนลุกชี้ชนั หมดแล้ว

“ฝ่ าบาท....”

“เจ้าทาผิดมากมายเหลือเกินแล้ว！”

“...เช่น?”

216
 เซี ยวเหยี่ยนเกิดโทสะขึ้นมาแล้ว “เช่นคาว่า ‘เช่น’นี้ ของ
เจ้า ！เจ้ายังมีหน้ ามากล่าวคาว่า ‘เช่น’.....เหตุใดเจ้าต้องบอก
เจิ้นว่าเจ้าชอบเจิ้นด้วยเล่า?” “เพราะเหตุใด?”

เฉินหรูอี้เ บิ กตากว้ างเอ่ ย สิ่ ง ใดมิ อ อก นางจาไม่ ได้ ว่ า

เคยบอกชอบองค์จกั รพรรดิไปตัง้ แต่ เมื่อใด ทว่าเหล่าบรรดา
สนมทัง้ หลายก็ล้วนต้องกล่าวชอบองค์จกั รพรรดิทงั ้ สิ้น บอกว่า
เกลียดพระองค์ได้งนั ้ หรือ?

จักรพรรดิจางเหอให้สิทธ์ ิ พวกนางปานนัน้ เชียว?

“ตอบเจิ้นมา！”

เฉินหรูอี้ถกู เสี ยงคารามของเซี ยวเหยี่ยนขู่ให้ ตกใจเสี ย

จนสัน่ งันงกไปสิ้น นางแทบตะโกนออกไปตามสัญชาตญาณ
ว่า “ข้าชอบเจ้าไม่ได้หรือไรเล่า！?”

*****เก้าอี้หลัวฮัน่ เป็ นเก้าอี้ตวั ยาวที่ใหญ่เป็ นพิเศษเกือบ

เท่าเตี ยงและมีพนักหลังและพนักข้าง ใช้ประโยชน์ ได้สองแบบ
คือนัง่ เอนกายและใช้สาหรับนอนพักผ่อนก็ได้

217
 123 หลงทาง

เฉิ นหรูอี้ ค ารามออกมาท าเอาผู้ค นในห้ อ งล้ ว น นิ่ งอึ้ ง

สายตาอันยากจะเชื่อทุกดวงล้วนพุ่งตรงมาที่นางทัง้ สิ้น

เมื่อครูน่ ี้ ช่างองอาจห้าวหาญอย่างยิ่ง！

ผูท้ ี่สามารถทางานรับใช้อยู่ในตาหนักฉางเล่อได้นัน้ ล้วน

ฝี มือสูงส่งประดุจปี ศาจ สายตามองหกทางใบหูฟังแปดทิศ ทัว่
ทัง้ วังหลังล้วนกล่าวถึงตานานความกล้าหาญของกุ้ยเฟย พวก
เขาต่ างรับรู้มาจนสิ้น ทว่าคนทัง้ หลายเพี ยงฟั งเป็ นเรื่องสนุ ก
เท่ านั น้ คิดไม่ถึงว่ าจะมี วาสนาได้ เห็นเหตุการณ์ ที่ทาให้ ผ้คู น
สะท้านสะเทือนยิ่งเช่นนี้

พระสนมในวังหลังไม่ว่าเป็ นเช่นไรพวกเขาล้วนพบเห็น
มาแล้วทัง้ สิ้น อ่อนโยน เหย่อหยิ่งหรืองดงาม สดใส ล้วนมักมิ
หลุดไปจากลักษณะเหล่านี้ ไม่ว่าอยู่ต่อหน้ าพี่สาวน้ องสาวในวัง
หลังนัน้ จะเปิดเผย เกินเลย สนุกสนานเพียงใด เมื่ออยู่ต่อหน้ า
พระพักตร์องค์จกั รพรรดิแต่ ละคนก็ล้วนมีท่าทางดังสุ ่ นัข ต่ าง
อยู่ในกฎในเกณฑ์อย่างยิ่ง

218
 กล้าร้องคารามสารภาพต่อหน้ าพระพักตร์เช่นนี้ คงมีแต่
เจียงกุ้ยเฟยผูเ้ ดียวเท่านัน้

อย่างไรเล่า?

ผูอ้ ื่นชอบเจ้า มิได้หรือไร！

เหล่ า บริ ว ารล้ ว นตกตะลึ ง แต่ ล ะคนล้ ว นรู้สึ ก ตื่ น เต้ น

ระทึกใจประหนึ่ งไก่ชนก็มิปาน

ครัน้ ตะโกนออกมาเช่นนัน้ แล้วเฉินหรูอี้กลับรู้สึกเสี ยใจ

่ ้าที่สาดทิ้ง ยากจะนากลับคืน
ทว่าวาจาที่เปล่งออกไปดังน

วาจานี้ มิอาจเอ่ ยอย่างที่ องค์จกั รพรรดิทรงตรัสถามได้

จะมีพระสนมคนใดอาจหาญตบพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ ด้วย
การกล่ า วต่ อ พระองค์ อ ย่ า งหมดไส้ ห มดพุ ง ว่ า มิ ไ ด้ ช มชอบ
พระองค์งนั ้ หรือ?

นางยิ่งมายิ่งรู้สึกว่าตนคิดอย่างมีเหตุผลยิ่ง จึงเงยหน้ า
อัน แดงก่า ที่ เ กิ ด จากน้ า มื อ ตนจ้ อ งมององค์จ กั รพรรดิ กลับ
พบว่าพระพักตร์พระองค์ก็แดงเช่ นกัน ท่ าทางคล้ ายเขินอาย
เสียจนกลายเป็ นทรงกริ้ว “มิอนุญาตให้พดู ！”

219
 ไม่อนุญาตให้พดู แล้วเขาถามทาบ้าอะไร?

เฉินหรูอี้พะอืดพะอมยิ่งคล้ายดังกลื
่ นแมลงวันทัง้ เป็ นเข้า
ไป ประหนึ่ งนางนั ้น คอยตามติ ด พระองค์อ ย่ า งหน้ าไม่ อ าย
กระนัน้ ความจริงก็เป็ นเพียงหมอกับคนป่ วยเท่านัน้ แค่คนป่ วย
ผูน้ ี้ มีฐานะเป็ นจักรพรรดิ นางที่เป็ นหมอตัวเล็กๆ ก็แค่พยายาม
ทาทุกสิ่งอย่างเต็มที่

“....เอาเถิด ข้าจักไม่พดู แล้ว”

เมื่อต้ องเผชิญหน้ าผู้ที่ยอมทาตามอย่างว่าง่าย เซี ยวเห

ยี่ยนเองก็ไร้วาจาจะกล่าว

โทสะลูกหนึ่ งถูกเก็บกักไว้ในลาคอ จะพ่นออกมาก็มิได้

จะกลืนลงไปก็มิได้ รสชาติเช่นนี้ ช่างขมปร่าดีแท้

นางกล้าจะกระทาการเด็ดขาดกว่านี้ ได้ หรือไม่ หากไม่

พูด ก็มิ ค วรเอ่ ย ปากตัง้ แต่ แ รก หากพูด ออกมาแล้ ว ก็ค วรพูด
ต่อไปให้ถึงที่สดุ

แม้นเขาต้องเผชิญกับเรื่องสะเทือนใจที่เฉินหวงโฮ่วมอบ
ให้กลับมิได้เป็ นบ้าไป ทว่าเมื่อต้องเผชิญกับปี ศาจน้ อยเช่นนาง
เขากลับรูส้ ึกอยู่ทุกนาทีว่าอาจฟัน่ เฟื อนได้ในสักวัน
220
 เซี ย วเหยี่ ย นหยัด กายขึ้น ก้ าวเดิ น ไปอย่ างละล้ า ละลัง
พลันหมุนกายหันมาถามนางว่า “เจ้าชอบเจิ้นที่ตรงใด?”

ใบหน้ าหล่ อ เหลานั ้น ปรากฏความฉงนอย่ า งแท้ จ ริ ง

แน่ นอนว่าเขาเป็ นถึงโอรสสวรรค์ รูปโฉมเฉิดฉายงดงาม ความ
จริงเป็ นเช่ นไรผู้อื่นไม่มีใครทราบ ทว่านางกลับทราบดี อย่ าง
ยิ่ ง เขาเหมื อ นดัง่ หอกเงิ น แต่ แ ท้ จ ริ ง เป็ นเพี ย งขี้ ผึ้ ง มองดู
สวยงามแต่ มิอาจใช้ การได้ จริง นางชอบเขาที่ ตรงใด เขาคิด
อย่างไรก็คิดไม่ตก

หากเป็ นสองปี ก่อน อย่าได้เอ่ยถึงคาถามโง่งมเช่นนี้ เลย

แม้แต่ คิ ด เขายัง มิย อมเสี ย เวลา เขาครอบครองใต้ ห ล้ า สตรี
เหล่านี้ มิชอบสิจึงจะเป็ นเรือ่ งไม่ปกติ ทว่าบัดนี้ ....

เฉินหรูอี้ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิจะตบพระ

พัก ตร์พ ระองค์เ องเช่ น นี้ เมื่ อ ครู่ท รงตรัส ว่ า มิ อ นุ ญ าตให้ พูด
วาจาเพิ่งกล่าวออกไป ประโยคถัดมากลับถามนางขึน้ อีกครัง้

“ที่ ใดข้าล้วนชอบทัง้ สิ้น” วาจามิทนั กล่าวจบก็เห็นแวว

เยาะหยันเย็นชาในสายพระเนตรองค์จกั รพรรดิ นางพลันเจ็บ
แปลบขึน้ ในอก

221
 “ข้ า ชอบที่ ฝ่ าบาทดี ต่ อ ข้ า ” เฉิ นหรูอี้ ก ล่ า วด้ ว ยใบหน้ า
อ่อนโยน เดินขึน้ หน้ าเข้ากุมฝ่ าพระหัตถ์ใหญ่ขององค์จกั รพรรดิ
ไว้ ยุดยื้ออยู่นานจึงกล่าวเหตุผลอันน่ าเชื่ อถือและเข้าใจได้มา
อธิบายเรือ่ งราว

ครานี้ กลับเป็ นองค์จกั รพรรดิที่ต้องตกพระทัย พระพักตร์

มืดครึม้ นัน้ พลันเปลี่ยนไป พระเนตรค่อยๆ เบิกกว้างขึน้

่ ามิได้กล่าวประชดประชันเขา?
นางมันใจว่

เขาเป็ นคนเช่นไรตนย่อมรูด้ ี ช่วงเวลาที่ดีต่อนางนัน้ น้ อย

ยิ่ ง ส่ ว นมากมัก กลันแกล้
่ ง หยอกเย้ า นางเล่ น อย่ า งสนุ ก เขา
ปฏิบตั ิ ต่อนางเช่นนี้ นางกลับบอกว่าดี เช่นนัน้ ในอดีตเมื่อคราที่
นางอยู่บนสวรรค์นางมีชีวิตความเป็ นอยู่เช่นไรกันแน่ ?

องค์จ กั รพรรดิ ท รงแสดงอารมณ์ ท างสี พ ระพัก ตร์เ พื่ อ

บอกกล่าวความรูส้ ึกทัง้ หมดของพระองค์แล้ว

เฉิ นหูอี้ ล อบปาดเหงื่ อ จ าต้ อ งป้ ายสี ส วรรค์ด้ ว ยไร้ ซึ่ ง

วิถีทางแล้ว ถึงอย่างไรนางก็ถกู สวรรค์กลันแกล้ ่ งครัง้ แล้วครัง้
เล่า นางจะขอเอาคืนเล็กน้ อยก็ไม่นับว่าเป็ นอันใด

222
 “ฝ่ าบาทมิเคยปฏิบตั ิ ต่อข้าเช่ นตัวประหลาด สาหรับข้า
ไม่มีสิ่งใดที่ดีกว่าสิ่งนี้ อีกแล้ว”

ความจริงนี้ ไม่นับว่านางนัน้ โป้ ปด

องค์จกั รพรรดิปฏิบตั ิ ต่อนางนั น้ ...ยิ่งกว่าคาว่าไม่ดีเสี ย

อีก แต่ อย่างน้ อยก็มิเคยเห็นนางเป็ นปี ศาจจริงๆ ทัง้ ไม่เคยคิด
จับนางไปเผาให้ตาย หากวันใดกินอิ่มสุขสันต์ ก็เพียงหยิบนาง
ขึน้ มาเย้าแหย่แต่กย็ งั อยู่ในขอบเขตที่นางทนรับได้

เซียวเหยี่ยนกับเฉินหรูอี้ ทัง้ สองต่างรู้ใจเห็น ท้องไส้ของ

กัน ดี ว่ า เรื่ อ งราวแท้ จ ริ ง เป็ นเช่ น ไร ทว่ า บริ ว ารทัง้ หลายที่ อยู่
ด้ า นข้ า งนั ้น มิ อ าจพู ด ได้ ว่ า เข้ า ใจดี แต่ ก ลับ เกิ ด ความรู้ สึ ก
ร่วมกับละครฉากนี้ อย่างคาดไม่ถึง

พวกเขาเพียงรูส้ ึกว่าเจียงกุ้ยเฟยเข้ามาอยู่ในตาหนักได้ก็
นั บ ว่ า เป็ นเรื่ อ งประหลาดยิ่ งแล้ ว ทว่ า เมื่ อ ย้ อ นมององค์
จักรพรรดิ พระองค์ไม่ว่าจะทรงมีราชกิจมากมายเพียงใดล้วน
ต้ อ งหาเวลามาเยี่ ย มนางทุ ก ราตรี ทัง้ ยัง ป้ อนยาแก่ น างด้ ว ย
พระองค์เอง ครัน้ ยาหกเปื้ อนใบหน้ าก็ทรงเช็ดใช้พระหัตถ์เช็ด
ให้นางอย่างไม่รงั เกียจ หากเป็ นคนทัวไปนี ่ ้ อาจมิใช่เรื่องที่ ควร

223
ค่ าพอที่ จะพูด ถึ ง ทว่ าเมื่อเป็ นจักรพรรดิ จางเหอกลับ ควรค่ า
แม้แต่การรวบรวมเป็ นตาราเสียด้วยซา้

พระสนมที่ จกั รพรรดิจ้างเหอทรงโปรดปรานไม่ว่าผู้ใดก็

มิเคยได้รบั การปฏิบตั ิ ชนิดนี้ แม้แต่คนเดียว

เซี ย วเหยี่ ย นหรี่ นั ย น์ ต าหงส์ จ้ อ งมองเฉิ นหรู อี้ ค ล้ า ย

ครุ่นคิดสิ่งใด ครู่ต่อมาจึงพยักหน้ า เอามือไพล่หลังแล้ วหมุน
กายจากไป

ไปแล้ว...

นี่ นับว่าเป็ นเรือ่ งใดกัน?

จิตใจเฉินหรูอี้นัน้ ยา่ แย่อย่างยิ่ง

อาการประชวรขององค์จกั รพรรดิหนักขึน้ ใช่หรือไม่ เหตุ

ใดทุ ก คราที่ น างตายแล้ ว ฟื้ นคื น มาใหม่ ม ัก จะรู้ สึ ก ว่ า องค์
จักรพรรดิทรงมีพระอารมณ์ แปรปรวนมากขึ้นทุกขณะจนยาก
จะคาดเดาได้แล้ว?

ตัง้ ใจมาหานางในเวลากลางวันแสกๆ เช่ นนี้ เพี ยงเพื่อ

จะบอกนางว่ามิอนุญาตให้นางบอกว่าชอบเขา?
224
 มารดามันเถอะ！นางเคยเอ่ยวาจาเช่นนี้ ออกไปเมื่อใด
กัน！

เอาเถิ ด ！นางจ าได้ ว่ า นางเคยเอ่ ย ว่ า ชอบจัก รพรรดิ

น้ อย...ทว่ า จัก รพรรดิ ที่ ว่ า นี้ มิ ใ ช่ จ กั รพรรดิ นางเพี ย งแค่ พูด
เพื่อให้กาลังใจมิตรสหายเท่านัน้ องค์จกั รพรรดิอย่าได้เห็นเป็ น
จริงปานนัน้ ได้หรือไม่เล่า?

สุดท้ายนางก็ยงั ไม่ทราบอยู่ดีว่าองค์จกั รพรรดิทรงกลัด

กลุ้มด้วยสาเหตุอนั ใด?

เฉินหรูอี้กาลังครุน่ คิดอย่างมิเข้าใจไปต่างๆนาๆ ไม่นาน

เฉินฮวายก็กลับมาพบนางอี กครัง้ เพื่อถ่ายทอดรับสังขององค์
่
จักรพรรดิ ทรงตรัสว่าในเมื่อกุ้ยเฟยทรงหายดีแล้วเช่นนัน้ วันนี้
ก็สามารถกลับไปพักผ่อนที่ตาหนักหย่งเล่อเถิด

จะเป็ นวันใดเฉินหรูอี้กม็ ิ คิดมากให้ว่นุ วาย นางพานักอยู่

ตาหนั กฉางเล่อมานานมากเกินไปแล้ว นางเองก็เคยเอ่ยปาก
แล้วทว่ากลับถูกองค์จกั รพรรดิบอกปัดอย่างมีโทสะ

ทว่าวันนี้ องค์จกั รพรรดิทรงบันดาลโทสะอย่างประหลาด

ยิ่ง ครัง้ นี้ นางจึง....ถูกเตะออกจากตาหนักแล้วสินะ?
225
 เฉินหรูอี้ไปส่ งเฉินฮวายถึงประตูด้วยตนเอง นางอยาก
ขอคาแนะนาจากเฉินฮวายจึงหยุดฝี เท้าตนลง

“วันเวลาที่ มีร่วมกันของข้ากับองค์จกั รพรรดิช่างสัน้ นั ก

อาจมีบางเรื่องที่ ข้าทามิถกู ต้อง ไม่ทราบว่าข้ากระทาอันใดให้
องค์จกั รพรรดิไม่พอพระทัย กงกงเป็ นผูใ้ กล้ชิดพระองค์ มิทราบ
จะพอแนะนาสักหน่ อยได้หรือไม่?”

กล่าวถึงผู้ร้พู ระทัยองค์จกั รพรรดินัน้ หากเฉินฮวายบอกว่า

เขาเป็ นที่สองก็ไม่มีผใู้ ดกล้าบอกว่าตนเป็ นที่หนึ่ ง

การถ่ายทอดรับสังขององค์
่ จกั รพรรดินัน้ จะให้ ขนั ที ใด
รับหน้ าที่ นี้กย็ ่อมได้ ทว่าว่าพระองค์กลับให้ เฉินฮวายมาแจ้ง
ด้วยตนเอง หากเฉินฮวายผู้วนเวียนข้างพระวรกายยังมิทราบ
เรื่อง เช่ นนั น้ ก็คงถึงเวลาที่ เขาควรถอยออกไปจากตาแหน่ งนี้
ให้ไกลแล้ว

เฉินฮวายมี สีหน้ ากลัดกลุ้มดุจห่ วงแผ่นดิน ห่ วงราษฎร

แต่งเรื่องเถิด หากมิแต่งเรื่องแล้วจักทาอันใดได้เล่า ให้บอกกุ้ย
เฟยว่ า องค์จ กั รพรรดิ อ ยู่ ใ นช่ ว งวสัน ต์ แ รกแย้ ม ทว่ า ยัง ทรง
สับสนพระทัยเพราะเป็ นครัง้ แรกที่ มีสตรีในพระทัย จึงทรงหลง
ทางไปไกลอยู่บา้ งงัน้ หรือ?
226
 ยัง มิต้ องกล่ าวว่ าหากกุ้ย เฟยทราบแล้ ว อาจหยิ่ ง ผยอง
หลงระเริ ง แสดงอ านาจบาตรใหญ่ ใ นวัง หลัง เพี ย งองค์
จักรพรรดิทราบว่าเขากล้าแพร่งพรายเรื่องราวออกไป ไม่แน่ ว่า
อาจจะตัดศีรษะเขาเหมือนไข่ใบหนึ่ งก็เป็ นได้

เจตนาดี แต่ ส่งผลร้าย การเอาตัวเองเข้าไปพัวพันแต่ มิ

อาจได้ ร ับ ผลดี อ ัน ใดนั ้น ในด้ า นการค้ า แล้ ว มิ อ าจกระท า
เด็ดขาด

227
 124 ท่าที

เมื่อเฉินฮวายหรี่เปลือกตาใหญ่ของเขาให้เล็กลง ผูใ้ ดก็มิ

อาจมองออกว่าด้านในเก็บซ่อนสิ่งใดไว้

เสียงฝัง่ ซ้ายบอกว่ากลัวองค์จกั รพรรดิจะทรงพบกับเรือ่ ง

อันยากลาบาก เสี ยงฝัง่ ขวาก็ร้สู ึกเป็ นห่ วงพระองค์ อย่างน้ อย
ในช่วงเวลาที่ เฉินหรูอี้ป่วยนัน้ องค์จกั รพรรดิทรงมาเยี่ยมไข้ทุก
ราตรีทงั ้ ยังทรงป้ อนยาด้วยพระหัตถ์พระองค์เ องจริงๆ ทว่าเขา
ก็ยงั เก็บงาบางส่วนไว้ มิได้พดู ถึงพระองค์ราวกับองค์จกั รพรรดิ
ทรงเป็ นคู่รกั ที่ พ นั ปี ยากจะได้ พ บหมื่น ปี มิอาจได้ เ จอ แต่ สิ่ ง ที่
พระองค์ ก ระท านั ้น เกิ ด จากพระทัย ที่ บ ริ สุ ท ธ์ ิ ดุ จ บงกชขาว
ล่องลอยในธาราก็มิปาน

แม้ น เขาดู ไ ม่ อ อกว่ า เจี ย งกุ้ย เฟยนั ้น นอกจากรูป โฉม

งดงาม รูป ร่า งอวบอิ่ ม แล้ ว ยัง มี คุณ สมบัติ สูง ส่ ง อัน ใดให้ องค์
จักรพรรดิทรงหลงใหลอีก แต่กย็ งั ดีกว่าให้องค์จกั รพรรดิ ทรงพรา่
เพ้อเฝ้ าคะนึ งถึงซูเฟยที่ ตายไปแล้ว วันๆ ทรงตรัสถามถึงแต่
เรือ่ งในวังมีผใู้ ดตายแล้วฟื้ นบ้าง

คนเรานั น้ กลัวการเปรียบเที ยบ เมื่อเที ยบมักจะพบข้อ

ได้เปรียบเสมอ อย่างน้ อยเจียงกุ้ยเฟยก็ยงั มีชีวิตอยู่มิใช่หรือ?
228
 “ฝ่ าบาททรงมีราชกิจอันยุ่งเหยิง จึงมีบา้ งที่ทรงกลัดกลุ้ม
พระทัย มิได้มีอนั ใดที่เป็ นความผิดของกุ้ยเฟยแม้แต่น้อย”

เฉินฮวายกล่าวเสี ยงตา่ “หลายวันที่ ก้ยุ เฟยไม่สบาย ไม่

ทราบว่าด้านนอกมีข่าวเล่าลือมากมายเพียงใดที่ พระองค์ทรง
ให้กลับตาหนักหย่งเล่อก็เพราะทรงห่วงกุ้ยเฟย ทรงอย่าได้คิด
เป็ นอื่นเลย ตาหนักฉางเล่อนัน้ มีเหล่าขุนนางเข้าออกมากมาย
ราชสานักวังหลังล้วนคอยจับจ้อง มีดวาววับเกาทัณฑ์ลบั ยาก
ป้ องกันนัก”

เฉินฮวายสุนัขจิ้งจองเฒ่าฝึ กตนจนกลายเป็ นปี ศาจแล้ว

ปกตินัน้ หากเรือ่ งใดมิเกี่ยวกับตนเขาจะแขวนไว้สงู ยิ่ง ครันถาม ้
หนึ่ งคากลับส่ายศีรษะถึงสามครัง้ คราที่ เฉินหรูอี้ยงั เป็ งหวงโฮ่
วอยู่ นั ้น ก็ไ ด้ พ บตะปู อ่ อ น*เช่ น นี้ ไม่ น้ อยเลย ทว่ า เมื่ อ ป่ วย
กะทันหันก็ลองสุ่มหาแพทย์ เอ่ยถามไปเช่นนัน้ เอง คาดไม่ถึงว่า
ปี ศาจหอยมุ ก หมื่ น ปี จะยอมเปิ ดปาก คนสนิ ทขององค์
จักรพรรดิ ย อมเอ่ ยออกมาถึง เพี ยงนี้ กระทัง่ บอกนางถึ งท่ าที
ของพระองค์

เฉินหรูอี้เก็บงาความคิดไว้ในท้อง เมื่อส่งเฉินฮวายแล้วก็
นานางกานั ลขันที หกคนไปนั ง่ เกี้ยวที่ เตรียมรอท่ าไว้นานแล้ว

229
เดินทางกลับไปยังตาหนักหย่งเล่ออย่างราบรื่นไร้อุปสรรคใด
ขวางกัน้

เวลานี้ ใกล้มืดแล้ว ขอบฟ้ าเป็ นสี แดงดังกองเพล

่ ิ งกาลัง
แผดเผาก้อนเมฆ เงียบเหงาและไร้ลมพัดโชย

เฉินฮวายกระทาเรื่องใดล้วนรอบคอบเพราะเขาได้ส่งคน
มาแจ้งแก่ตาหนักหย่งเล่อไว้ก่อนแล้ว เมื่อเฉินหรูอี้ไปถึง หน้ า
ต าหนั กก็พ บว่ ามี ค นมารอท่ าอย่ างพร้อมเพรี ย ง ด้ านในสาม
แถว ด้านนอกสามแถว นอกจากนางกานัลขันที ยงั มีนางกานัล
อาวุโสผู้ดแู ลที่ ฝ่ายพระราชวังส่งมาอีกด้วย ตาแหน่ งนางนัน้ ยิ่ง
ดูสูงส่ งมากขึ้นไปอี กเมื่อได้พานั กร่วมกับกู้ฉายเหรินและเป่ า
หลินอีกสามคน

ครัน้ เห็นว่ากุ้ยเฟยมาถึงแล้ว เกิ่งจิ้นจงที่ ยืนอยู่ด้านหน้ า

สุดก็ส่งเสียงเป็ นสัญญาณให้ทุกคนคุกเข่าเพื่อคารวะต่อกุ้ยเฟย

เฉินหรูอี้เพี ยงมองไปก็เห็นแววตาอัน ลุกโชติของเกิ่ง จิ้

นจง หากมิ ใ ช่ จ ะเป็ นการเสี ย มารยาท เขาคงกระโจนเข้ า มา
ตรงหน้ านางแล้ ว เขาดู ตื่ น เต้ น ราวกับ ได้ เ ห็ น ภาพที่ เ คย
จินตนาการได้ ปรากฏขึ้นตรงหน้ าประหนึ่ ง ได้ พบเฉี ยนซู เ ฟย
เจ้านายเก่าก็มิปาน
230
 “คารวะกุ้ย เฟยเหนี ยงเหนี ยง ขอทรงอายุม นั ่ ขวัญยื น
เกษมสันต์นิรนั กาล”

มิ รู้ ว่ า ฝึ กซ้ อ มกัน มาเท่ า ใด ประโยคที่ ย าวเช่ น นี้ ยัง

สามารถพูดให้พร้อมเพียงกันได้

“....เอาเถิด” เฉินหรูอี้พยักหน้ าอย่างประหม่า เกิ่งจิ้นจง

ถูกองค์จกั รพรรดิทิ้งไว้ในตาหนักหย่งเล่อเสี ยจนแทบคุ้มคลัง่
แล้ว เมื่อมีคนเข้ามาพานักจึงได้เตรียมทุกอย่างไว้ให้นางอย่าง
กระตื อรือร้น ยังมีอนั ใดที่ จะประหม่าไปมากกว่านี้ อีกหรือไม่
ยังมีสถานการณ์ใดอีกหรือไม่?

โลหิตในกายเกิ่งจิ้นจงต่ างไหลร้อนไปทัวร่
่ าง วิ่งหน้ าวิ่ง
หลังจัดการทุกอย่างเพื่อให้เจ้านายคนใหม่พอใจ สุขใจ และเห็น
ความจริงใจที่เต็มเปี่ ยมของเขา

เขาถูก โบยไปยี่ สิ บไม้ ค รานั ้น แต่ ย ัง มิ ต ายจึ ง ถูก องค์

จักรพรรดิเตะกระเด็นมาที่ตาหนักหย่งเล่อ ช่วงเวลานัน้ เรียกได้
ว่าตกตา่ ถึงขีดสุด คราก่อนที่เขาถูกย้ายจากตาหนักฉางเล่อมา
ที่ ตาหนั กหย่งเล่อนัน้ เขามีฐานะเป็ นขันที ผ้ดู ูแล ตัง้ แต่ ที่ซูเฟย
สิ้นไปก็ถกู องค์จกั รพรรดิฉุดให้ ต่าจนถึงที่ สุด ทรงปลดเขาให้
เป็ นเพียงหัวหน้ าขันที ทวไปที
ั่ ่ ไม่มีแม้แต่ ชนั ้ ยศในตาหนั กหย่ง
231
เล่อ เป็ นเพราะฉายเหรินและเป่ าหลินในตาหนั กหย่งเล่อมิได้
เป็ นผู้จดั เจนประสบการณ์ ทาให้ เขาสามารถหลอกล่อให้ พวก
นางใช้ จ่ายเบี้ยสักเล็กน้ อยแก่ เขา มิเช่ นนั น้ คงอึ ดอัดเสี ยจน
แทบมุดหัวลงในกางเกง เหน็บหนาวจนตายไปเองเป็ นแน่

เขาคิ ด ไม่ ถึ ง จริ ง ๆ ว่ า องค์จ กั รพรรดิ จ ะพึ่ ง พิ ง ไม่ ไ ด้ ถึ ง

เพี ยงนี้ พระองค์ทรงจัดสรรให้ สนมคนก่ อนที่ ทรงโปรดปราน
เช่ นไร ก็จดั สรรให้ สนมคนปั จจุบนั เช่ นนั น้ คนเรานัน้ เมื่อยังมี
ทางให้ ก้าวเดินก็อย่าได้สิ้นหวัง หุบเขาอันไร้ธาราแห่ งนี้ ได้มี
พระโพธิสตั ว์ช่วยชี วิตมาเยือนแล้ว เขายิ้มเสี ยจนลิ้นแทบหัก
พยายามแสดงออกทุกด้านอย่างสุดกาลัง

คนใหม่ เรือ่ งราวใหม่ ท่าทีใหม่ องค์จกั รพรรดิอาจกระทา

การมิเข้ าที ทว่ าข้ารับใช้ เช่ นเขาก็มิอาจไม่แสดงฝี มือ เมื่อได้
ข่าวว่าทรงมีราชโองการให้ก้ยุ เฟยพานักที่ ตาหนักหย่งเล่อ เขา
กระวีกระวาดเปลี่ยนแปลงภายในตาหนักให้มีเสน่ หโ์ ดยไว เมื่อ
เครื่องเรือนทุกอย่างยังเป็ นชุดเดิม เขาจึงจับทิศเปลี่ยนทางทา
ให้ของทุกชิ้นของซูเฟยในตาหนักนัน้ ถูกปรับเปลี่ยนให้แตกต่าง
ออกไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เฉินหรูอี้เดินไปพลางมองไปพลาง เกิ่งจิ้นจงผู้นี้กลับ มิ
เหมือนคราแรกที่มาคอยรับใช้ปรนนิบตั ิ ข้างกายนาง
232
 ยามนัน้ เขายังเป็ นคนสาคัญอันดับสองของตาหนักฉาง
เล่อ ทว่าบัดนี้ ....

ริมฝี ปากนัน้ ฉี กจนจะถึงใบหูแล้ว ท่าทางประจบเช่ นนัน้

มากกว่าที่ นางปฏิบตั ิ ต่อองค์จกั รพรรดิในยากปกติเสี ยอี กนาง
เดินไปเพี ยงไม่กี่ก้าวก็กลัวนางเหนื่ อย นางสนทนากับสนมกู้
เพียงไม่กี่คาก็กลัวนางกระหาย ท่าทางนัน้ เรียกได้ว่าปรนนิบัติ
อย่างกระตือรือร้นยิ่ง แย่งเอางานของนางกานัลมาทาจนหมด
ทว่ า แม้ น เขาจะประจบเช่ น ไร เกิ่ ง จิ้ น จงก็เ ป็ นคนส าคัญ ของ
ตาหนั กฉางเล่อ บัดนี้ ย้ายมาดูแลตาหนั กหย่งเล่อก็จดั การได้
อย่างดีมีระเบียบ เพราะเขาเป็ นคนขององค์จกั รพรรดิ เฉินหรูอี้
จึงเชื่ อมันในตั
่ วเขายิ่ง อย่างน้ อยในยามที่ ไม่มีองค์จกั รพรรดิ
คนผูน้ ี้ กไ็ ม่มีทางทาร้ายนาง

“ลาบากผู้ดูแลเกิ่งแล้ว” เฉินหรูอี้พานั กอยู่ตาหนั กฉาง

เล่อมาโดยตลอด ในมือไม่มีเบี้ยอันใดพอจะตกเป็ นรางวัลได้
แม้แต่ เห็นนางยังมิเห็นด้วยซ้า “สิ่งของที่ ฝ่าบาทพระราชทาน
นัน้ ล้วนมาถึงตาหนักหย่งเล่อแล้วใช่หรือไม่? หลายวันที่ ข้าไม่
อยู่นี้ ยังดีที่มีผดู้ แู ลเกิ่งคอยจัดการเรือ่ งในตาหนักให้ ผูด้ แู ลเกิ่ง
เจ้าน าเงิ น ออกมาจากบัญชี ส กั ร้อยต าลึ ง เงิ น แล้ ว แจกจ่ ายให้
บริวารในตาหนักสิบตาลึงและห้าตาลึงตามขัน้ ตาแหน่ ง ถือว่า
เป็ นของขวัญแรกพบที่ข้ามอบให้ทุกคน”
233
 “ไอหยา จะได้อย่างไรพะย่ะค่ะ?” เกิ่งจิ้นจงเหงื่อซึมที่ ฝ่า
มือขึ้นมาโดยพลัน ในที่ สุดก็ได้เห็นเบี้ยเงินเสี ยที ราวกับกลัว
เฉินหรูอี้จะเปลี่ยนใจจึงรีบกล่าวต่อว่า “กระหม่อมขอบพระทัย
กุ้ยเฟย”

เหล่าบริวารล้วนคุ้นชินต่ออาการตกตะลึงของผูด้ แู ลของ
พวกเขาเสียแล้วเพราะต่างทราบดีว่าหลังจากที่ ซูเฟยสิ้นไป เขา
ก็ถกู เตะตกลงมาจากก้อนเมฆาร่วงลงสู่ที่ตา่ เมื่อเห็นเขาคานับ
กล่ า วขอบคุณ เหล่ า บริ ว ารก็ล้ ว นกล่ า วขอบคุณ กุ้ย เฟยตาม
อย่างเขาเช่นกัน

“เงินมิใช่ให้อย่างเสียเปล่า” เฉินหรูอี้ยิ้ม “ข้าน่ ะ เป็ นคน

เกียจคร้านมาแต่ ไหนแต่ ไร มิชอบสิ้นเปลืองแรงและความคิด
ต่ อไปตาหนักหย่งเล่อก็มอบให้เจ้าเกิ่งจิ้นจงเป็ นผู้ดูแลแล้ว ไม่
ว่าเกิดเรื่องราวใด ข้าก็จะไปถามเอากับเจ้า เข้าใจความหมาย
ของข้าหรือไม่?”

เกิ่งจิ้นจงมิหรือจะมิเข้าใจ เขาเข้าใจดีจนปัสสาวะแทบจะ
ราดแล้วต่างหาก

มารดามันเถอะ！วาจานี้ ช่างเหมือนที่ ซูเฟยได้กล่าวไว้

ไม่มีผิด แม้แต่จานวนเงินที่มอบให้กเ็ ท่ากัน ทว่ายามนัน้ หัวใจสี
234
แดงดวงนี้ ของเขามีแต่ ฝ่าบาทจึงมิเห็นเงินตราเหล่านัน้ อยู่ใน
สายตา

“กระ กระหม่อมทราบแล้วพะย่ะค่ะ” เกิ่งจิ้นจงปาดเหงื่อ

แล้วกล่าววาจาอย่างที่เคยเอ่ยต่อซูเฟยออกไปตามจิตใต้สานึ ก
“กระหม่อมจะมิทาให้เหนี ยงเหนี ยงผิดหวังเด็ดขาดพะย่ะค่ะ”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าอย่างพอใจ ระบายยิ้มน้ อยๆ เอ่ยเสียง

แผ่วเบากับคนที่ ย่อกายอยู่ด้านข้างว่า “เช่นนัน้ ข้าจักยกความ
ปลอดภัย ทัง้ หมดของข้ า ให้ ผู้ดู แ ลเกิ่ งดู แ ลแล้ ว ขออย่ า ได้
ประมาทอย่างคราวของซูเฟย นางกานั ลขันที มีมากมายกลับ
ปล่อยให้คนแทงเสียจนเป็ นรวงผึง้ ” เกิ่งจิ้นจงขาอ่อนโดยพลัน
่ ใบหน้ ายิ้มนัน้ ยา่ แย่กว่าการ
ทรุดร่างคุกเข่าลงกับพื้นดัง ‘พลัก’
ร้องไห้เสียอีก

นี่ เจียงกุ้ยเฟยมิพอใจเขา จึงคิดจะขู่ขวัญให้เขาตกใจตาย

ใช่หรือไม่?

เหตุการณ์ การตายของซูเฟยนั น้ เรียกได้ว่าอเนจอนาถ

โดยแท้ ผู้เห็นเหตุการณ์ เช่นเขานัน้ หัวใจหวาดหวิวยิ่ง แม้นถูก
โบยไม่ตาย ทว่าเข้าล้วนฝันเห็นซูเฟยที่มีโลหิตโชกชุ่มไปทัวร่
่ าง
นั น้ ยืนจ้องมองมาที่ เขาท่ ามกลางหิมะอันขาวโพลนติดต่ อกัน
235
เป็ นเดือน ยามนัน้ เป็ นช่วงพักฟื้ นร่างกายของเขา เขาทัง้ เจ็บทัง้
หวาดผวาจนแทบจะตามซูเฟยไปแล้ว

*****ตะปูอ่ อ น ใช้ เ ปรี ย บเปรยถึ ง คนที่ ป ฏิ เ สธคนอย่ า ง

นุ่มนวล หรือพูดจาเฉไฉ

236
 125 ตายไปหนึ่ งคน

เกิ่ งจิ้ นจงก้ ม ศี ร ษะลงเหงื่ อ ไหลหยดย้ อ ยเป็ นทาง

เกียรติยศที่ เขาเฝ้ ารอในตาหนักฉางเล่อในอดีตนัน้ เมื่อผ่านไป
ก็ไม่หวนคืน เขาเห็นชัดแจ้งทุกอย่างและเข้าใจในทุกสิ่ง

เมื่อมีเจียงกุ้ยเฟยอยู่เขาจึงสามารถยืดอกเดินในวังหลัง
แห่ งราชวงศ์ต้าจิ้นนี้ ได้ หากเขาเอาแต่ จ้องมองทาให้ เจียงกุ้ย
เฟยตายไปอีกคน ชัวชี ่ วิตนี้ เขาคงไม่มีความหวังและอนาคตอัน
ใดอีกแล้ว เขาไม่เชื่อว่าองค์จกั รพรรดิจะทรงเก็บเขาไว้ ให้คอย
ดูแลพระสนมที่ ทรงโปรดปรานคนต่อไปในตาหนักหย่งเล่ออีก
อาจกล่าวได้ว่าเจียงกุ้ยเฟยคือความหวังเดียวของเขา

ครึ่ ง ปี มานี้ เ ขานั บ ว่ า มองทะลุ ป รุโ ปร่ ง แล้ ว ถึ ง ความผัน

แปรของมนุษย์ ยามที่อยู่ในตาหนักฉางเล่อคนเหล่านัน้ มีสีหน้ า
ต่อเขาเช่นไร กระทังเขาถู ่ กโบยและถูกขับไล่ออกมาพวกเขามีสี
หน้ าเช่ นไร ทุกสิ่งล้วนประทับอยู่ในใจเขาทัง้ สิ้น เรื่องราวการ
ประจบผู้มีอานาจเหยียบยา่ ผู้ตกตา่ ในวังนัน้ ความจริงเขาก็พบ
เห็นมาไม่น้อย ทว่าการที่ มนั เกิดขึ้นกับตนเองนั น้ เป็ นสิ่งที่ น่า
หวาดกลัว ที่ สุ ด รสชาติ มัน ช่ า งเปรี้ ย วปร่ า ไปทัว่ ร่ า งท าเอา
กระดูกเขาป่ นปี้ จนแทบจะกลันออกมาเป็ ่ นน้าส้มได้แล้ว ยามนี้
สวรรค์มีตา บันดาลให้แมวตาบอดได้พบกับหนูตายตัวหนึ่ ง เขา
237
จึงเห็นเจียงกุ้ยเฟยเป็ นดังแสงไฟน
่ าทาง เป็ นท่าเรือแห่งสุดท้าย
ในชีวิต เขาแทบจะควักเอาหัวใจตนออกมาเพื่อยืนยันถึงความ
ภักดีที่มีอยู่แล้ว

“กระหม่อมจะเป็ นม้าเป็ นอานคอยติดตาม ทุ่มเทรับใช้

จนกว่าชีวิตจะหาไม่พะย่ะค่ะ！”

เขาร้องไห้ “ตัง้ แต่ซูเฟยตายกระหม่อมก็ตาหนิตนเองมา

จนถึงบัดนี้ อยากจะเปลี่ยนสลับกับซูเฟยใจแทบขาด เพียงแต่
กระหม่อมมีมารดาอายุเจ็ดสิบ มีหลานอีกสิบเจ็ดสิบแปดคนให้
ต้ อ งเลี้ ย งดู กระหม่ อ มยากจะ....เมื่ อ ได้ ร บั ใช้ ก้ ุย เฟยครานี้
กระหม่อมสาบานด้วยชี วิตว่าจะมิให้เกิดเหตุการณ์ เช่นนัน้ ขึ้น
อี ก หากมี ค นเสี ย สติ จ ากที่ ใ ดพุ่ง เข้ า มา กระหม่ อ มจัก ทุ่ ม เท
สุด กาลัง เข้ าขวางร่างกุ้ย เฟยไว้ จะมิให้ ค นชัวมี ่ โ อกาสแม้ แต่
น้ อย！”

บริวารในตาหนั กล้วนตะลึงตาค้างกล่าวอันใด ไม่ออก

“........”

หรือเขาไม่รสู้ ึกว่าละครฉากนี้ มนั .....เลยเถิดไปมากแล้ว?

238
 เฉินหรูอี้กมุ หน้ าผาก นางคิดไม่ถึงว่าการตายของนางจะ
มีผลกระทบต่อคนรอบข้าง ทว่ามันกลับทาให้ผ้ดู แู ลอันดับสอง
แห่ งตาหนั กฉางเล่อต้ องสะเทื อนใจจนกลายสภาพเป็ นเช่ นนี้
นางเองก็ถกู การกระทาของสนมจงทาให้หวาดกลัวเช่นกัน ทว่า
ครัง้ นี้ น างแค่ อ ยากแสดงอ านาจเล็ก ๆ น้ อ ยๆ เพื่ อ เตื อ นสติ
บริวารเบือ้ งล่างเท่านัน้ ผูใ้ ดจะทราบว่าถึงกับทาให้เขาขวัญเสีย
จนร้องไห้ออกมา

เกิ่งจิ้นจงผู้โด่งดังในวังหลังนัน้ เป็ นคนรู้จกั โอนอ่อนและ

ยืดหยุ่น เป็ นผูม้ ีความสามารถเลิศลา้ เลยทีเดียว

“เจ้าอย่าได้รอ้ งไห้อีกเลย” เฉินหรูอี้พลันไร้วาจาจะกล่าว

เกิ่งจิ้นจงหมอบสะอึกสะอื้นอยู่แทบเท้านาง ใบหน้ าขาว

ผ่องนั น้ หากเที ยบกับขันที ด้วยกันก็นับว่ารูปงามยิ่งแล้ ว ทว่ า
เมื่อรา่ ไห้น้ าตานองหน้ าน้ามูกไหลย้อยแล้วกลับไม่เหลือความ
งดงามไว้ แ ม้ เ พี ย งครึ่ ง นางพยุ ง เขาให้ ลุ ก ขึ้น “ข้ า มิ ไ ด้ คิ ด จะ
ต าหนิ เจ้ า เพี ย งเห็น ว่ า ....มี ต ัว อย่ า งให้ เ รี ย นรู้ เรามิ อ าจไม่
ป้ องกัน จึงได้เตือนเจ้า พวกเจ้าแค่ตงั ้ ใจปฏิบตั ิ หน้ าที่กพ็ อแล้ว”

กล่าวจบก็กวาดตามองนางกานัลขันทีที่คกุ เข่าอยู่บนพืน้
กล่ าวเสี ย งสูง เล็กน้ อย “แต่ ไหนแต่ ไรข้ าล้ ว นเป็ นคนพูด จาก
239
เปิ ดเผย เช่ น นั ้น ข้ า จึ ง ขอเตื อ นพวกเจ้ า ทุ ก คนว่ า หากตัง้ ใจ
ปฏิบตั ิ หน้ าที่ ข้าไม่มีทางให้พวกเจ้าต้องเหนื่ อยเปล่าแน่ ต่อไป
ตาหนักหย่งเล่อข้าขอมอบให้ผดู้ แู ลเกิ่ง” นางระบายยิ้มบางเบา
แล้วเก็บมือที่พยุงเขาคืนมา “หากมีเรื่องอันใดข้าล้วนไปหาเจ้า
ส่วนเจ้านัน้ อยากจัดการเช่นไรก็ตามแต่เจ้าเถิด”

วังหลังมิส้ตู าหนักบรรทมขององค์จกั รพรรดิที่ขนั ทีผดู้ แู ล

ใหญ่ที่สุด นางกานั ลขันที ในวังหลังล้วนกระทาตามใจตน ใน
อดีตที่ เขาสามารถแสดงตนอย่างภาคภูมิในตาหนักหย่งเล่อได้
นั ้น เป็ นเพราะองค์จ กั รพรรดิ เ ป็ นผู้ส่ ง เขามาจึ ง มี บ ารมี ข อง
พระองค์เอิบอาบอยู่ทวร่ ั ่ าง ต่อมาเมื่อซูเฟยสิ้นไป ทุกอย่างล้วน
วุ่นวายไปหมด แต่ กไ็ ม่มีผ้ใู ดแย่งชิงกับเขาเสี ยหรอก หากเขา
อยากดูแลจัดการก็แทบจะโยนทุกอย่างใส่มือเขาด้วยซา้

บัด นี้ ว าจาของกุ้ยเฟยนั บว่ าเป็ นการประกาศตาแหน่ ง

ของเขาอย่างชัดเจน หากเขาจะจัดการดูแลสิ่งใดก็ล้วนเป็ นสิ่งที่
ควรกระทา

เกิ่งจิ้นจงพลันเช็ดน้าตาทิ้ง ความเศร้าโศกเสียใจใดล้วน
ไม่มีแล้ว เขาเข้าใจหมดทุกอย่าง กุ้ยเฟยนัน้ เลือกเขาเป็ นผู้รบั
ใช้คนสนิท เขายังจะร้องห่มร้องไห้อนั ใดอีก

240
 “กุ้ยเฟยโปรดวางใจ กระหม่อมกล้าใช้ชีวิตเป็ นประกันว่า
จะจัด การดูแ ลต าหนั ก หย่ ง เล่ อ ให้ แ น่ นหนาดุจ ก าแพงเหล็ก
แม้แต่แมลงวันก็จกั ไม่ให้บินเข้ามาได้แม้แต่ตวั เดียว！” กล่าว
จบ ก็ยกฝ่ ามือใหญ่ขึ้นมาคว้ากาในอากาศด้วยท่ าทางมาดมัน่
อย่างยิ่ง

เห็นชัดว่านางได้ สงสอนคนสน
ั่ ิ ทตนเรียบร้อยแล้ ว แต่
เหตุใดกลับรูส้ ึกเสียใจจนน้าตาแทบร่วงเช่นนี้ ด้วยเล่า?

เหตุใดคนสนิทของนางถึงได้มีท่าทางเปลี่ยนไปถึงเพียง
นี้ จากผูด้ แู ลแสนองอาจกลับกลายเป็ นผูป้ ่ วยทางจิตใจที่โง่เขลา
เช่นนี้ ?

เฉินหรูอี้ตบมือเกิ่งจิ้นจงคราหนึ่ งอย่างมิทราบจะกล่าว
วาจาใด พลันโบกมือให้เหล่าบริวารสลายตัว เหลือไว้เพียงนาง
กานัลขันทีคนสนิทเท่านัน้

“ผูด้ แู ลเกิ่ง”

“เหนี ยงเหนี ยงเกรงใจเกินไปแล้วพะย่ะค่ะ เช่นนัน้ ท่ าน

เรียกขานกระหม่อมว่าเสี่ยวจงจื่อ*เถิดพะย่ะค่ะ” เกิ่งจิ้นจงกล่าว
ยิ้มๆ อย่างเอาใจ

241
 เฉินหรูอี้นิ่งงัน ร่างนี้ ของนางอายุเพิ่งจะสิบห้าเท่านัน้ เกิ่ง
จิ้นจงอย่างน้ อยก็ต้องสามสิบปี หากแม้นเขามิเข้าวังมาก็คงมี
บุตรที่ อายุพอๆ กับนางแล้ว เหตุใดจึงกล้าเอ่ยปากให้เรียกตน
ว่าเสี่ยวจงจื่อ?

“ผู้ดูแลเกิ่ง อย่าได้ดูแคลนตนเองเลย เจ้าเป็ นถึงผู้ดูแล

ตาหนักหย่งเล่อของข้า นามเรียกขานที่เอ่ยออกมาต้องไพเราะ
จะให้ ผ้คู นเรียกตามใจชอบได้อย่างไร” เฉินหรูอี้ยกมือขึ้นตัด
บทเกิ่งจิ้นจงที่ยิ้มจนแทบปากจะเบีย้ วแล้ว นางมิอาจทนมองตัว
โง่งมนี้ ได้อีกต่อไป

“ตอนที่ข้าเข้าวังมาครัง้ แรกได้พานักที่ ตาหนักหมิงกวาง

อยู่ระยะหนึ่ ง โชคดี ที่มีพี่น้องสกุลเฉิงช่วยดูแล เจ้าส่ งคนไปส่ง
เที ยบเชิญ พรุ่งนี้ ค่อยส่งเกี้ยวไปรับพวกนางมาที่ นี่ ข้าต้ องการ
จะเลี้ยงรับรองพวกนางสองคน”

นางฟื้ นคืนมาในครานี้ นัน้ โชคดี ที่ได้รบั ความช่ วยเหลือ

จากพวกนางสองพี่ น้ อ ง อุป นิ สัย เดิ ม ของร่า งนี้ นั น้ ไม่ มีพี่ ส าว
น้ อ งสาวใดยอมคบค้ า ด้ ว ย ทุ ก วัน ล้ ว นต้ อ งถูก พูด จาประชด
ประชันเป็ นประจาวันละสามมือ้ ประหนึ่ งการรับประทานอาหาร
กระนัน้ แม้นความจริงแล้วสองพี่น้องสกุลเฉิงจะมิได้ช่วยเหลือ
อันใดนางมากนั ก ทว่าการเลือกยืนอยู่ข้างนางก็เป็ นการช่ วย
242
แบกรับ ลู ก ระเบิ ด และข้ อ พิ พ าทนิ รนามแทนนางไม่ น้ อ ยเลย
ทีเดียว

บัด นี้ นั บ ว่ า นางนั ้น ได้ โ บยบิ น ขึ้ น สู่ ย อดไม้ สู ง มี ย ศถา

บรรดาศักด์ ิ หากติดค้างนาง นางมิกล้ากล่าวว่าสามารถเรียก
คืนได้เป็ นสิบเท่ า ทว่าหากเคยช่วยนาง นางจะ ต้ องตอบแทน
เป็ นสิบเท่าอย่างแน่ นอน บุญคุณหนึ่ งหยดน้า ตอบแทนดุจธารา
ระหว่างเฉินหรูอี้และพวกนางนั น้ มิดได้มีเพี ยงบุญคุณแต่ ยงั มี
ความรักฉันท์พี่น้องรวมอยู่ด้วย

“พะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปดาเนินการเดี๋ยวนี้ ” เกิ่งจิ้นจง

ยืดตัวตรง รวบรวมสติแล้วก้าวเท้ าออกไปด้วยท่ าที ดงั พยัคฆ์
ลักษณะท่าทางเช่นนี้ ของเขานัน้ หากพระราชวังไร้องครักษ์เขา
ก็คงสามารถเดินออกไปด้วยท่ าทางเช่นนี้ จนถึงกาแพงโดยไม่
แม้แต่จะหอบหายใจได้เลย

เคราะห์ดีที่การจัดการเรือ่ งราวของเขานัน้ ยังนับว่าพึ่งพา

ได้ ครึ่งปี ที่ ไม่ได้มาตาหนักหย่งเล่อ เกิ่งจิ้นจงกลับจัดการดูแล
อย่ า งมี ร ะเบี ย บยิ่ ง คนผู้นี้ ม าจากต าหนั ก ขององค์จ กั รพรรดิ
พระองค์ทรงมีพระประสงค์ให้ เขามาเพื่อปกป้ องนางตัง้ แต่ครา
แรกนัน้ แล้ว หากเขามีปัญหาด้านจิตใจที่ มิใหญ่เกินไป นางก็มิ
กล้าเอาใครมาแทนที่โดยง่าย
243
 เฉินหรูอี้ผ่อนลมหายใจ เป็ นเพราะเพิ่งหายจากอาการ
ป่ วย เรี่ ย วแรงจึงถดถอย ในใจนั น้ อยากจะเข้าไปตรวจสอบ
คลังเงิน ทว่าเมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จก็ร้สู ึกง่วง กลับถึง
ห้องก็เอนกายหลับไป

นางรู้สึกตัวขึ้นมาอี กครัง้ เมื่อแสงอาทิตย์แยงตาอันเป็ น

รุ่งสว่างของวันถัดมานัน่ เอง นางกานัลซู่อิงเป็ นข้ารับใช้ที่คอย
ปรนนิบัติใกล้ชิดนางตัง้ แต่ครัง้ อยู่ในตาหนักฉางเล่อ อายุราว
ยี่ สิบกว่าปี ได้ อุปนิสัยสุขุมนุ่ มลึกทัง้ จัดการเรื่องราวต่ างๆได้
อย่างเรียบร้อยและเหมาะสม เมื่อเห็นนางตื่นแล้วจึงรีบร้อนส่ง
น้าอุ่นให้

“ยามใดแล้ ว ?” เฉิ นหรูอี้ เ สี ย งแหบพร่ า อยู่ บ้ า ง จึ ง จิ บ

น้าคาหนึ่ งให้ลาคอชุ่มชื่น

“เพิ่งผ่านยามเฉินไปเพคะ”

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วคราหนึ่ ง นางนั ดองพี่ น้องสกุลเฉิงไว้

ยามเฉิ น นั ด ผู้อื่ น แต่ ป ล่ อ ยให้ อี ก ฝ่ ายรอเช่ น นี้ นั บ เป็ นการ
รับรองแขกชนิดใดกัน น้ าเสียงที่ เอ่ยจึงมิใคร่เบิกบานนัก “เหตุ
ใดจึงมิปลุกข้า?”

244
 “ผู้ดูแ ลเกิ่ ง ก าชับ ไว้ เ พคะ เหนี ยงเหนี ยงเพิ่ ง หายจาก
อาการป่ วยร่างกายยังมิแข็งแรง จึงส่ งเกี้ ยวไปรับคนมาก่ อน
ค่อยปลุกเหนี ยงเหนี ยง” ซู่อิงก็มิอาจกล่าวอันใดได้ เกิ่งจิ้นจง
นัน้ เป็ นบุคคลที่ ก้ยุ เฟยเลือกและไว้ใจ พวกเขาที่ อยู่ที่นี่กท็ าได้
เพียงเชื่อฟังเท่านัน้

เฉินหรูอี้เองก็มิอาจตบหน้ าตนเองได้ จึงให้ซู่อิงตัดสินใจ

เองว่าจะทาฉันใด ในใจนัน้ กลับรู้สึกว่าเกิ่งจิ้นจงคงรอดูอาการ
นางเพื่อมิให้เจ็บป่ วยหนักขึน้ ไปอีก

นางรีบร้อนล้างหน้ าแต่งตัว ใช้เวลาไปประมาณหนึ่ งถ้วย

ชาจึงทาทุกอย่างเรียบร้อย ทว่าสองพี่น้องสกุลเฉิงกลับยังไม่มา
นางพลันรูส้ ึกไม่สบายใจโดยพลัน

“ซู่อิง เจ้าไปเรียกคน.....” เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วเล็กน้ อย ยัง

มิทนั กล่าวจบก็ได้ ยินเสี ยงร้องอันโหยหวนของเกิ่งจิ้นจงที่ วิ่ง
ล้มลุกคลุกคลานเข้ามาในห้อง “เหนี ยงเหนี ยง แย่แล้วขอรับ”
ใบหน้ าขาวซี ด ดวงตาเบิกถลน “เสี่ยวเต๋อจื่อที่ กระหม่อมส่งไป
ตาหนั กหมิงกวางได้กลับมาแล้ว บอกว่า...พี่น้องสกุลเฉิงตาย
ไปคนหนึ่ งขอรับ”

245
 *เสี่ยวจงจื่อ****เสี่ยวแปลว่าเล็กหรือน้ อย อาจแปลได้ว่า
จงจื่อน้ อย ซึ่ งเป็ นคาเรียกขานอย่างเอ็นดู หรือไว้ใช้เรียกคนที่
อายุน้อย ยศศักด์ ิ น้อยกว่าตนเอง

246