Abandonadong Bahay

Mga Tauhan:

Kristan – Ang pinuno ng grupo, tiwala at malakas ang loob.

Clarisse – Ang may pag-aalinlangan ngunit mausisa na kaibigan.

Allen – nasasabik na maglibot sa Abandonadong Bahay.

Margareth – Ang balisang miyembro ng grupo, nag-aalangan sa

pagpasok.

Ronie – Ang mapagbiro, sinusubukan mapalakas ang loob.

Elyza – Isang naniniwala sa nilalang, hindi mapakali sa bahay.

Aljohn- Ang tinig ng pag-iingat at pangangatwiran sa

magkakaibigan.

Erick- Isa sa matapang, na nagtutulak na pumasok sa

Abandonadong bahay.

Sa isang malamig na gabi sa isang liblib na bayan, may isang

lumang tahanan na sinasabing haunted. Kahit na may mga
kuwento tungkol sa kababalaghan dito, isang grupo ng mga
kaibigan ang nagpasyang pumasok sa bahay upang subukan ang
kanilang tapang at kuryusidad. Ang grupo ay nasa harap ng
malaking lumang tahanan, pinag-uusapan ang kanilang plano.

Kristan: Tara na, mga kaibigan! Hindi tayo dapat matakot sa mga
kwentong ganyan.

Clarisse: Hindi kasi natural na pumasok sa ganoong klaseng

lugar, Kristan. Baka mayroon talagang masamang nangyari dito.
Allen: Wala tayong mapapala kung hindi natin susubukan,
Clarrise! Exciting ‘to!

Margareth: Pero… ano kung may mangyaring hindi maganda?

Ronie: Ayy, Margareth! Baka gusto mo ng kasamaan, dapat

positive lang tayo!

Elyza: Nararamdaman ko na, may hindi magandang mangyayari

sa loob niyan.

Aljohn: Mag-ingat lang tayo. Siguraduhing may kasamang pag-

iingat.

Erick: Tara na, huwag kayong matakot! (bukas ang pinto ng

bahay)

Habang papalapit ang grupo sa loob ng bahay, ang kanilang takot

at excitement ay lalong lumalim. Maaari pang lumala ang tensyon
habang sila ay pumapasok at nadarama ang mga kababalaghan sa
loob ng lumang tahanan. Pagpasok ng grupo sa loob ng tahanan,
nararamdaman agad nila ang kakaibang atmospera. Maririnig nila
ang mga malalakas na tunog na parang halakhak at nagmumula
sa mga sulok ng bahay.

Allen: Ang cool ng lugar na ‘to! Halos naririnig ko na si Casper na

sumisigaw!

Margareth: Parang may kakaibang nangyayari. Alam niyo, hindi

tayo dapat dito.

Ronie: Margareth, wala kang pakealam! Exciting ‘to!

Elyza: Mayroong iba dito. Hindi tayo dapat magtagal.

Aljohn: Mag-ingat tayo, baka may masamang elemento sa loob.

Erick: Tignan natin kung anong meron! (napatingin sa isang

nakakahilong kwarto)
Habang ang grupo ay nagsisilakad sa bahay, mararamdaman nila
ang kakaibang presensya at maririnig ang mga nakakatakot na
tunog mula sa iba’t ibang sulok.

Clarisse: May naririnig ba kayo? Parang may kumakausap sa

akin.

Kristan: Mga kaibigan, hindi ito nakakatawa. May kakaibang

lakas dito.

Biglang nanlamig ang buong lugar, at narinig nila ang isang

mahinang boses na nagsasabing, “Alis.”

Margareth: Mayroong boses! Sabi, alis tayo dito!

Elyza: Sinabi ko na sa inyo! Hindi tayo dapat dito!

Aljohn: Tama si Elyza. Alis na tayo rito!

Biglang nagbukas ang isang pinto nang mag-isa, nagpakita ng

isang siluetang nakatayo sa kadiliman.

Erick: Ano ‘yan?! (takbo papalabas ng bahay)

Ang grupo ay nagtatakbuhan palabas ng bahay, puno ng takot at

pagkabahala sa kanilang natuklasan sa loob ng haunted na
tahanan. Habang lumalim ang kababalaghan, mukhang may mas
malalim pang lihim na mabubunyag sa mga susunod na
pangyayari. Sa kabila ng takot at pangamba ng grupo, patuloy
silang tumakbo palayo sa lumang tahanan. Subalit, habang sila’y
papalayo, nararamdaman nila na parang may isang malakas na
puwersa na humahatak sa kanilang pag-alis. Habang ang grupo ay
palayo sa lumang tahanan, napapansin nila na parang may isang
di-kapani-paniwalang lakas na humahatak sa kanilang
paglalakad.

Kristan: Ano’ng nangyayari? Bakit parang may humihila sa’tin?

Allen: Hindi ko kayang tumigil! Parang mayroong humahatak sa
akin!

Margareth: Hindi ito normal! Gusto ko nang umalis!

Ronie: Tumulong kayo! Hindi ko kayang labanan ‘to!

Elyza: May masamang espiritu! Kailangan nating gawin ang

kailangan para makalayo tayo!

Aljohn: Alam ko kung ano ‘to! Kailangan nating sabihin ang isang
dasal!

Erick: Dasal? Seryoso ka, Aljohn?

Sa pag-aalinlangan, sinimulan ng grupo ang isang dasal, at unti-

unti, unti-unting nawala ang lakas na humahatak sa kanilang
lahat. Nang makalayo sila sa lumang tahanan, ang hatak ay
biglang nawala.

Clarisse: Tumigil na.

Kristan: Ano’ng ginawa natin?

Aljohn: Dasal ng proteksyon. Kailangan natin ‘yun, lalo na sa

ganung mga lugar.

Margareth: Mabuti na lang at nakalabas tayo.

Elyza: Maraming salamat sa tulong, Diyos.

Allen: ‘Di ko na kaya ‘yon, pare.

Ronie: Parang ‘di ko na ‘to gusto, mga tsong.

Erick: Hindi ko akalaing magiging ganun, pre. Kailangan nating

mag-ingat.

Ang grupo ay nanginginig pa rin sa takot, ngunit lubos na

nagpapasalamat na nakalabas sila ng ligtas sa malupit na lakas
na humahatak sa kanila. Sa kabila ng kanilang takot, natutunan
ng grupo ang halaga ng proteksyon at pangangalaga sa sarili laban
sa mga di-kapani-paniwalang pwersa. Sa kawalan ng kabatiran sa
mga susunod na pangyayari, ang kwento ng grupo sa haunted na
tahanan ay natapos na sa paglabas nila mula sa nakakatakot na
karanasan. Ngunit, ang kanilang paglalakbay ay nag-iwan ng
kanilang mga damdamin na puno ng takot at pangamba. Sa gitna
ng kawalan ng paliwanag at misteryo, hindi nila alam kung ano
ang tunay na naglalakad sa mga dingding ng lumang tahanan.
Baka bukas o sa mga darating na araw ay mabubunyag ang mas
malalim pang lihim ng tahanang iyon, ngunit para sa ngayon, ang
grupo ay lubos na nagpapasalamat na sila’y ligtas na nakalabas at
handang sumabak sa anumang dumating na hamon.