Spis treści

Wstęp

Internet jest najprężniej rozwijającym się medium informacyjnym oferującym możliwość szybkiego i
taniego zaprezentowania oraz transferu danych. W bardzo krótkim czasie rozprzestrzenił się na całym świecie i
objął swoim zasięgiem niemal wszystkie dziedziny życia Służy on nie tylko w pracy lub jako źródło
publikacji naukowych, lecz także jako forum nawiązywania różnorodnych kontaktów międzyludzkich od
zawodowych począwszy na towarzyskich kończąc. Ilość zastosowań Internetu wydaje się być nieskończona.
Do najpopularniejszych usług Internetu należą: WWW (World Wide Web), poczta elektroniczna, komunikatory,
video konferencje, radio internetowe i inne.
Początki Internetu to statyczne strony internetowe, w których komunikacja była jednokierunkowa. Taką
ideę sieci nazwano siecią pierwszej generacji. Jako że preferencje i wymagania użytkowników Internetu
zmieniają się w dosyć szybkim tempie, sieć ta próbuje nadążyć za zmianami. W 2001 roku pojawiło się pojęcie
sieci drugiej generacji Web 2.0, które wzbudziło ogromne zainteresowanie. Serwisy Web 2.0 zmieniają
paradygmat interakcji między właścicielami serwisu i jego użytkownikami, oddając tworzenie większości treści
w ręce użytkowników. Sieć drugiej generacji to sieć, w której każdy może zaistnieć. Użytkownik
przestaje być już jedynie anonimowym odbiorcą treści, ale staje się jej współtwórcą. Serwisy budowane według
tej technologii pozostawiają swoim użytkownikom pole do własnej aktywności. Web 2.0 to także ogromna
szansa dla ludzi biznesu. Na stronach serwisów mogą oni dzielić się swoimi doświadczeniami zawodowymi, a
także nawiązywać nowe perspektywiczne znajomości. Możliwe jest także pozyskiwanie cennych pomysłów na
nowe produkty od tzw. wirtualnej społeczności konsumenckiej czyli grupy konsumentów działających w
świecie wirtualnym. Członkowie tej grupy będąc w ciągłej interakcji komunikują się między sobą w celu
realizowania potrzeb o charakterze indywidualnym i społecznym. Prosument to termin wprowadzony pod
koniec lat 70tych, jednak wraz z nadejściem ery Web 2.0 nabiera on nowego znaczenia. Prosument to ktoś
więcej niż konsument. To osoba, która ma szeroką wiedzę o produktach i usługach związaną z ulubioną marką i
tą wiedzę przekazuje dalej. To ktoś, kto chce mieć udział w aktywnym tworzeniu produktów i usług marki i ma
większą świadomość przy podejmowaniu decyzji zakupowych. Zatem prosument to aktywny konsument, który
nie jest tylko biernym odbiorcą materiałów reklamowych.
Autorka pracy postawiła następujące pytanie badawcze: Czy w związku z rozwojem sieci drugiej
generacji, rozwój ten znajduje swoje odzwierciedlenie w serwisach internetowych? W związku z tym autorka
będzie poszukiwała elementów charakterystycznych dla sieci drugiej generacji w serwisach internetowych
należących do: serwisów społecznościowych o charakterze biznesowym, a nie ogólnym, agregatorów treści,
wybranych serwisów anglojęzycznych i wybranych przez autorkę serwisów biznesowych. Próba badawcza
została wyłoniona metodą eksploracji danych sieci WWW i wynikała z osobistego doświadczenia autorki pracy.
Uzasadnieniem wyboru tych serwisów do badań jest to, że w sieci istnieją miliony serwisów i nie ma
możliwości wyłonienia tych serwisów, w których wykorzystano koncepcję sieci drugiej generacji. Pytanie
badawcze znajduje swoje odzwierciedlenie w układzie i w treści pracy.
Praca składa się ze wstępu, czterech rozdziałów, podsumowania oraz spisu literatury.
We wstępie dokonano wprowadzenia do tematu.
W pierwszym zdefiniowano pojęcie e-biznesu, określono rynek e-biznesowy oraz przedstawiono
klasyfikacje e-biznesu ze względu na podmioty biorące udział w transakcjach. W rozdziale tym zawarte zostały
również zagadnienia dotyczące innych rodzajów e-usług takich jak : e-handel, e-administracja i e-banking.
Rozdział drugi został poświęcony sieci drugiej generacji Web 2.0. Zaprezentowano narzędzia
wykorzystywane przez sieć oraz technologie Web 2.0 w serwisach internetowych przedsiębiorstw. Została
podjęta problematyka odpowiedzialności administratorów serwisów w dobie Web 2.0.
 W rozdziale trzecim przedstawiono problem badawczy i określono hipotezy badawcze. Następnie
ustalono cel badań oraz kryteria selekcji próby badawczej. Opisano przebieg badań oraz narzędzia którymi
posługiwano się w trakcie badań.
Rozdział czwarty szczegółowa analiza serwisów wchodzących w skład próby badawczej w zakresie ich
aspektów technologicznych charakteryzujących sieć drugiej generacji. Rozdział ten zakończony jest
opracowaniem wniosków z przeprowadzonych badań.
Pracę kończy opracowanie wniosków końcowych badań oraz podsumowanie pracy.

Wykorzystanie Internetu w działalności przedsiębiorstwa

Obraz dzisiejszego przedsiębiorstwa na stałe związał się z wykorzystaniem najnowszych osiągnięć techniki.
Idealnym tego przykładem jest Internet, który stał się siłą napędową współczesnej gospodarki. Technologie
internetowe rozwijają się bardzo intensywnie, jakość łączy telekomunikacyjnych jest systematycznie
poprawiana oraz oferowane są coraz to nowsze metody dostępu do sieci Internet. Zaowocowało to stale
narastającą liczbą jej użytkowników. „Internet to już nie jest wirtualny świat, do którego czasami się zagląda –
to świat, w którym coraz większe grupy konsumentów żyją, nawiązują kontakty, komunikują się z innymi, a
nawet tworzą zupełnie nowe społeczności, i to zarówno w sieci, jak i poza nią, w realnym świecie. Dzisiejsza
rzeczywistość internetowa i realna przenika się w stopniu wcześniej nie spotykanym.” Nie jest już uważany
jedynie jako środek reklamy i marketingu, traktowany jest jako medium, za pomocą którego można prowadzić
działalność gospodarczą.
Świat biznesu od lat pozostaje taki sam, a podstawowy model transakcji handlowej jest aktualny do dziś.
„Internet wprowadził na tym polu istotną zmianę. Umożliwił stworzenie nowej elektronicznej gospodarki, o
innych od dotychczasowych modelach operacyjnych, strategiach, strukturach, polityce, kulturze, przepisach,
sukcesach, niepowodzeniach, szansach i problemach.” Rozwój technologii internetowych w znaczący sposób
wpływa na wszystkie obszary działalności człowieka. Zastosowanie sieci Internet przeobraża sposoby
funkcjonowania nowocześnie zarządzanych przedsiębiorstw. Biznes elektroniczny opanował w znacznej mierze
gospodarki wielu krajów umożliwiając osiągnięcie wymiernych zysków.

Rozwiązania e-biznes

Definicja i ogólna charakterystyka e-biznesu

Nie ma dotąd powszechnie akceptowanej definicji e-biznesu. Oto kilka przykładowych:

„(…)obejmuje wszystkie problemy dotyczące zakupu i sprzedaży towarów oraz usług dostępnych za
pośrednictwem sieci.”
„Działalność gospodarcza oparta na szeroko rozumianych rozwiązaniach teleinformatycznych, w szczególności
aplikacjach internetowych”
„Organizacja zasadniczych procesó w związanych z działalnością przedsiębiorstwa z wykorzystaniem
Internetu, m.in. zawieranie kontraktó w, kontakty z kontrahentami, reklama; także ogó ł działalności
prowadzonej w związku z rozwojem i zastosowaniem Internetu”
E-biznes to zmiany we wszystkich sferach działalności gospodarki. Podstawową zaletą biznesu
elektronicznego jest brak granic. Nie ma on fizycznej lokalizacji, zatem nie ma problemu odległości. Nie
ma też ograniczeń czasowych, gdyż portale oferują dostęp do swoich usług na okrągło. Na e-biznesie
przede wszystkim zyskuje klient. Sieć likwiduje bowiem pośrednikó w, dzięki czemu sprzedawca i kupujący
mają możliwość bezpośredniego kontaktu oraz negocjowania ceny. Niezbędne informacje dostępne są
 natychmiast, ponadto użytkownicy mają do dyspozycji wyszukiwarkę, dzięki której mogą wybierać spośród
mnóstwa źródeł informacji.
Główne funkcje e-biznesu zawarł P. Adamczewski w swojej książce zatytułowanej „Internet w praktyce
biznesu”: „(…) właściwy produkt, właściwemu klientowi, we właściwej ilości, we właściwej postaci, do
właściwego miejsca, we właściwym czasie, po właściwej cenie (…)”.Jest to tzw. formuła 7W.
Wyróżniamy trzy generacje rozwiązań e-biznesowych.
Pierwszą z nich jest prosta prezentacja firmy zawierająca ofertę, cenniki, adresy, telefony. W ten sposób
zarówno klienci, jak i kontrahenci mają dostęp do aktualnych informacji przez cały czas. Kolejną jest tworzenie
serwisu umożliwiającego składanie w trybie bezpośrednim zamówień, jak również wyrażanie swoich opinii.
Trzecią generacją jest integrowanie procesów biznesowych dostawców i odbiorców. Innymi słowy oznacza to
automatyczną wymianę danych pomiędzy systemami korporacyjnymi wszystkich partnerów. Serwisy takie
zorientowane są na klienta, dają również możliwość zawierania transakcji online. W rezultacie
otrzymujemy znaczne przyspieszenie działań, automatyzację oraz optymalizację własnych procesów
biznesowych. Ostatecznie prowadzi to do coraz efektywniejszego zaspokajania potrzeb klientów.
Prowadzenie działalności gospodarczej za pomocą Internetu wiąże się ze spełnieniem określonych
wymagań. Jednym z najważniejszych jest bezpieczeństwo przeprowadzanych transakcji, jak również
tworzenie społeczności klientów oraz pozyskanie ich zaufania. Niezbędne jest także opracowanie
długoterminowej strategii działania oraz docelowej formy działalności gospodarczej w sieci.

Określenie rynku e-biznesowego

Na świecie działają już setki tysięcy przedsiębiorstw internetowych, i ciągle powstają nowe, które swoje
działania opierają na technologii internetowej. Dla tego typu przedsiębiorstw Internet jest podstawowym
narzędziem komunikacji i oferowania produktów i usług. Ich działalność oparta jest na nowej kategorii
klientów, którymi są użytkownicy Internetu. W ramach rynku elektronicznego mogą występować takie same
podmioty jak na rynku tradycyjnym. Również elementy rynku są takie same, a są nimi podaż, popyt i cena.
„Podaż może być rozpatrywana jako wyrażenie zamiaru sprzedaży przez podmioty sprzedające, a popyt jako
wyrażenie chęci zakupu przez podmioty kupujące.” Różnicę natomiast stanowi forma zgłaszania popytu i
sprzedaży. A mianowicie, na rynku elektronicznym, podmioty wykorzystują sieć komputerową. E-gospodarka
ma jeszcze jedną wyróżniającą cechę – niematerialny charakter wymienianych w niej przedmiotów
lub reprezentacja tych przedmiotów w formie informacji. Ważniejsza od produkcji stała się myśl, idea, ludzie.
W rezultacie informacja o produkcie stała się ważniejsza od samego wytwarzania. W handlu internetowym
budowanie relacji z klientem ma szczególne znaczenie. Klienci kupujący w sieci nie skupiają się jedynie na
marce, ani tez kategorii produktów. Internet pozwala im na nieograniczony dostęp do informacji, zatem będą się
oni głównie zajmowali poszukiwaniem coraz to lepszej oferty, takiej, która najlepiej zaspokaja ich potrzeby.
Jak już wcześniej wspomniano, swoistym wyróżnikiem rynku elektronicznego jest niematerialny charakter
wymienianych na nim produktów. Przedmioty wymiany można podzielić na dwie grupy. Pierwszą z nich
stanowią dobra, które mogą być dystrybuowane za pomocą sieci komputerowej, a więc takie które mają formę
cyfrową, lub tez mogą być na nią transformowane. Druga grupa to dobra, których nie można przesłać drogą
elektroniczną. Zatem zarówno kupujący jak i sprzedający dokonują transakcji opierając się na informacji
zawartej w sieci.
Na gruncie teorii ekonomii rynek pełni określone zadania i funkcje. Jest formą nawiązywania kontaktów między
kupującymi a sprzedającymi, dzięki czemu ustalane są warunki wymiany. Umożliwia też podział zysków i strat.
Podział ten przeprowadzany jest w taki sposób, aby podjęte decyzje zapewniały ład ekonomiczny. Kolejną
cechą jest wyzwalanie mechanizmów konkurencji, eliminowanie najmniej efektywnych podmiotów
gospodarczych. Na rynku elektronicznym funkcje te przybierają nieco inny charakteru. Informacja i pełnione
przez nią funkcje powoduje zmniejszenie kosztów poszukiwania potencjalnych podmiotów do transakcji
wymiany. Sieć umożliwia także łatwiejsze porównywanie ofert, przede wszystkim pod względem cenowym.
Ponadto rynek elektroniczny prowadzi do rozdzielenia wartości od infrastruktury. Powoduje też rozszerzenie
linii produktów i usług oraz daje możliwość bardziej bezpośrednich kontaktów pomiędzy podmiotami rynku.
Rynek elektroniczny to rezultat postępu technologicznego i stanowi kolejną fazę rozwijania się rynku jako
kategorii ekonomicznej. Systematycznie następuje stopniowa transformacja rynków tradycyjnych w
elektroniczne.
Klasyfikacja e-biznesu ze względu na podmioty biorące udział w transakcjach

Handel elektroniczny może przyjmować różne postaci ze względu na podmioty, które biorą udział w
transakcjach. „W zależności od założeń, jakie ma spełniać firmowy serwis WWW, może być on skierowany do
jednej grupy docelowej lub kilku grup docelowych użytkowników w danym segmencie. W przypadku kilku
grup docelowych określa się tzw. szerokość grupy, np. w segmencie B2B (Business-to-Consumer) oraz jeśli
występuje tzw. głębokość grupy docelowej, np. w segmencie B2B (Business-to-Business)” Wymienione grupy
odbiorców chociaż uważane za najważniejsze, nie są jedyne. Pozostałe możliwe postaci e-handlu zostały
przedstawione na rysunku 1.1.

Źródło: Conrad Shayo, Ruth A. Guthrie: End-User Computing Success Measurement. Red.
Mehdi Khosrow-Pour: Encyclopedia of information science and technology. Idea
Group Inc., Vol. II, ISBN 1-59140-794-X. s.1045-1050
Era cyfrowej interakcji

Kilka przykładowych interakcji zostało szczegółowiej opisanych w dalszej części.

Handel B2B – Business-to-Business – obejmuje wszystkie te transakcje kupna i sprzedaży dóbr i usług
zawierane między firmami. Internet to sieć o zasięgu globalnym, która umożliwia sprzedawcom z całego świata
przedstawienie własnych ofert. Oczywistym jest również fakt im więcej jest potencjalnych nabywców, tym
sytuacja sprzedawców jest korzystniejsza, i na odwrót. Z kolei duże zainteresowanie i wzrastająca liczba
klientów to coraz liczniejsza grupa sprzedawców. A co za tym idzie większe możliwości wyboru produktów dla
nabywców. Jak zauważa A. Afuah w swojej książce „Biznes internetowy strategie i modele” „trudności
pojawiają się, kiedy grupa sprzedawców i nabywców cechuje się wysokim stopniem fragmentaryzacji (…)
Takie rozproszenie podmiotów transakcji może doprowadzić do ich dezorientacji. A w rezultacie prowadzić to
coraz wyższych kosztów transakcyjnych. W takiej sytuacji pomocne są węzły internetowe B2B, znane również
jako pośrednicy B2B lub giełdy B2B. Są one płaszczyzną kojarzenia sprzedających i kupujących. Istnieją dwa
rodzaje takich węzłów: wertykalne i funkcjonalne. Węzły wertykalne obsługują jedynie pojedynczą branże lub
rynek, natomiast funkcjonalne dotyczą wybranego funkcjonalnego obszaru działalności w wielu branżach.
B2C – Business-to-Consumer – to rozwiązanie realizujące transakcje między przedsiębiorstwem a
konsumentami. Najczęściej przybierają one formę handlu elektronicznego dokonywanego za pomocą sklepów
internetowych. Takie rozwiązanie umożliwia klientom dokonywanie zakupów przez całą dobę, niezależnie od
dnia tygodnia. Eliminuje to również konieczność czekania w kolejce, a także wielkość asortymentu
prezentowana przez elektronicznego detalistę nie ma żadnych ograniczeń. Ponadto umożliwia zebranie wielu
cennych informacji o klientach. Obrót handlowy pomiędzy firmami a konsumentami może odbywać się również
przy udziale pośrednika, jednak nie jest opcja niezbędna.
C2B – Consumer-to-Business – to rynek występujący najrzadziej. W tego typu transakcjach to konsument ustala
cenę produktów, a firma może ją albo zaakceptować albo tez odrzucić. Procedura ta stanowi odwrotność
transakcji B2B, gdzie podmiotem ustalającym cenę jest firma, a do konsumenta należy decyzja w sprawie ich
przyjęcia lub odrzucenia.
Obrót C2C – Consumer-to-Consumer – to wszelkiego rodzaju handel elektroniczny między użytkownikami
indywidualnymi. W związku z ogromną ilością zarówno sprzedawców oferujących rozmaite dobra, jak i
nabywców poszukujących wyszukanych towarów, koszty mogą okazać się nadmiernie wysokie. W takiej
sytuacji pomocną jest rola pośrednika. Jednym z najbardziej popularnych jest serwis aukcyjny eBay. Jest to
portal internetowy prowadzący największy serwis aukcji internetowych na świecie.

E-commerce

Definicja i istota e-commerce

E-commerce, zwany również handlem elektronicznym, to „(…) proces sprzedawania i kupowania produktów i
usług, a więc zawieranie transakcji handlowych z wykorzystaniem środków elektronicznych, prowadzony
za pośrednictwem Internetu (często pomocne są także narzędzia tradycyjne – fax czy telefon).” Wyróżniamy
trzy typy e- commerce. Pierwszym z nich jest handel bezpośredni, gdzie cała transakcja handlowa
odbywa się wyłącznie przez sieć. Kolejnym jest opcja pośrednia, w której tylko część działań odbywa się w ten
sposób. Są to między innymi: poszukiwanie usług, towarów, kontrahentów, jak również przesyłanie
dokumentów i płatności. Podczas gdy dostawa zamówionego towaru lub usługi odbywa się w sposób
tradycyjny. Trzecim i ostatnim rozwiązaniem jest handel hybrydowy, w którym stosuje się czasowo różne formy
przejściowe.
Internet, będący wyrazem postępu w dziedzinie teleinformatyki, jest wykorzystywany przez swoich uczestników
kanałów dystrybucji do procesów decyzyjnych. W pewien sposób rewolucjonizuje proces dystrybucji.
Umożliwia on skrócenie kanału rynku, dzięki czemu zapewnia końcowemu odbiorcy większą użyteczność oraz
minimalizując koszty. Możliwe jest to poprzez rozwój kanałów informacyjnych między producentem
a bezpośrednim użytkownikiem, ograniczając w ten sposób liczbę pośredników. Kreuje także nową formę
handlu, która jest wygodna zarówno dla klientów jak i producentów, w postaci sklepów internetowych oraz
oddziałów usług finansowych. W znacznym stopniu ograniczone zostają koszty magazynowania, personelu i
punktu sprzedaży. Kolejnym plusem takiego rozwiązania jest poprawa kontaktów z klientem i lepsza obsługa
poprzez personalizację kontaktów. Technologia internetowa eliminuje konieczność tworzenia fizycznych
przedstawicielstw i wykorzystania ogniw pośrednictwa. Rezultatem czego jest znaczna redukcja kosztów
związanych z utrzymaniem systemów zarządzania, ale też usprawnienie przepływów w kanałach rynku.
Oprócz niewątpliwych zalet dystrybucji internetowej, istnieją opory przed jej zastosowaniem. Mają one miejsce
zarówno po stronie indywidualnych klientów, jak i przedsiębiorstw. Rysunek 1.1. ukazuje, że elementem który
ma największy pozytywny wpływ na rozwój e-commerce w Polsce jest upowszechnienie dostępu do Internetu.
W znacznym stopniu oddziałuje także fakt niższych cen niż w sklepach tradycyjnych. Na kolejnych niższych
pozycjach w rankingu znalazła się konkurencja na rynku usług kurierskich oraz certyfikacja i wzrost zaufania
klientów. Nie bez znaczenia pozostało również otwarcie rynków europejskich.
Źródło: Z. Domaszewicz, E-sklepy: Kurierzy nie nadążają za rozwojem handlu intenetowego [online]. [dostęp
26.02.2009]. Dostępny w WWW: <http://gospodarka.gazeta.pl/gospodarka/1,68367,3881632.html >

Elementy wpływające na rynek e-commerce w Polsce

Mimo obiecujących perspektyw rozwoju handlu elektronicznego, jego zastosowanie napotyka na liczne bariery.
Kluczowe znaczenie mają obawy związane z bezpieczeństwem danych przesyłanych w Internecie, brakiem
zabezpieczeń i słabością infrastruktury telekomunikacyjnej. Jak pokazują badania, konsumenci dużą wagę
przywiązują do fizycznego kontaktu z produktem. Niebagatelną rolę odgrywa sama przyjemność dokonywania
zakupów oraz możliwość doradztwa. Rysunki 1.1. i 1.2. przedstawiają elementy, które w sposób niekorzystny
oddziaływają na rozwój handlu elektronicznego. Jak wynika z rysunku 1.1. to brak zaufania klientów do tej
formy handlu ma największe znaczenie. Według rysunku 1.2. kolejną barierę stanowi drogi dostęp do Internetu,
oraz niskie bezpieczeństwo zakupów. Z zestawienia zamieszczonego na rysunku 1.2. można odczytać,
iż najmniejszą przeszkodą dla e-commerce jest niska jakość polskich sklepów.

Źródło: M. Macierzyński, mSzop, czyli jak wykorzystać potencjał e-commerce w nowoczesnej bankowości
[online]. [dostęp 26.02.2009]. Dostępny w WWW:
<http://www.bankier.pl/fo/konta/multiarticle.html/1187295,3,mSzop-czyli-jak-wykorzystac-potencjal-e-
commerce-w-nowoczesnej-bankowosci.html?article_id=1187295&position=3>
Bariery rozwoju e-commerce w Polsce
Przykładowe modele handlu e-commerce

Aby określić modele biznesowe, a więc zdefiniować najważniejsze sposoby osiągania zysku, należy
przeprowadzić analizę sposobu działalności z wykorzystaniem serwisów internetowych oraz technologii
komputerowych i sieciowych. Według Allana Afuah i Christophera Tucci model e-biznesowy określa sposób, w
jaki każda firma, która posługuje się Internetem w swojej działalności, chce uzyskać zyski z działalności w sieci.
Każdy taki model powinien określać między innymi korzyści oferowane klientom, zakres oferty, oraz politykę
pieniężną.
Do najbardziej popularnych modeli handlu elektronicznego należą: aukcje internetowe, serwisy ogłoszeniowe
oraz sklepy internetowe.
Aukcje internetową, jak zauważa Bogdan Gregor i Marcin Stawiszyński, można rozumieć dwojako. Jest to
„serwis internetowy, gdzie odbywają się transakcje oparte na licytacjach kupowanych dóbr i usług” lub też w
innym ujęciu „sam proces licytacji danego towaru wystawionego na sprzedaż w serwisie aukcyjnym”.
Wyróżniamy kilka rodzajów aukcji, oto przykładowe: klasyczne, holenderskie, jedno i wielokrotne. Aukcje
klasyczne polegają na podbijaniu ceny wyjściowej przez osoby uczestniczące w licytacji. Po ustalonym okresie
czasu aukcja zostaje zakończona. Jeżeli wylicytowano cenę powyżej wstępnie ustalonej ceny minimalnej,
produkt zostaje sprzedany. W przypadku aukcji holenderskich licytacja odbywa się w nieco inny sposób.
Sprzedający ustala dwie ceny: cenę wywoławczą i cenę minimalną. Najwyższą z oferowanych jest cena
wywoławcza, która jest automatycznie obniżana zgodnie z algorytmem wybranym przez sprzedawcę, aż do
ceny minimalnej. Aukcję wygrywa ta osoba, która najwcześniej zaoferuje najwyższą z cen. W większości
serwisów możliwe jest prowadzenie tak zwanych aukcji wielokrotnych. Cechą charakterystyczną tych aukcji jest
możliwość zaoferowania kilku identycznych produktów w jednej licytacji. A w rezultacie wyroby sprzedawane
są kilku zwycięzcom licytacji. Następnym typem rozwiązań są aukcje błyskawiczne. Jak sama nazwa wskazuje
czas jest tutaj ograniczony, najczęściej do 60 minut. Często nie ustala się ceny minimalnej, zwycięzcą zostaje
osoba, która wylicytuje najwyższą kwotę przed upływem przewidzianego czasu. W innym przypadku to właśnie
zainteresowani nabyciem danego dobra składają oferty z ceną jaką są w stanie zapłacić. Są to tak zwane aukcje
przetargowe. Stosuje się również inną formę aukcji, gdzie wystawia się produkty do kupienia, nie jak w
przypadku pozostałych do sprzedania, są to odwrócone aukcje przetargowe. Korzystając z innej metody
klasyfikacji dzielą się one na wertykalne i horyzontalne. Zasadnicza różnica między nimi dotyczy różnorodności
towarów oraz wielości branż.
Jedną z najprostszych form e-commerce są serwisy ogłoszeniowe. Stanowią one formę elektronicznych tablic
udostępnianych w Internecie. Wykorzystywane są przez przedsiębiorstwa, jak również osoby prywatne. Do
najbardziej popularnych należą ogłoszenia o pracę i kupna-sprzedaży. Występują we wszystkich sektorach
handlu elektronicznego. Coraz częściej spotyka się z koniecznością uiszczania opłat za korzystanie z tego typu
serwisów. Opłaty są zwykle pobierane od zamieszczających ogłoszenie. Dzielą się one na dwa rodzaje:
ogólnodostępne i ograniczone do ściśle określonej grupy zarejestrowanych użytkowników. Podstawową różnicą
pomiędzy aukcjami i serwisami ogłoszeniowymi jest fakt, iż w rozpatrywanych serwisach bardzo rzadko
występują odpowiedniki stron prezentujących poszczególne licytowane produkty. Najczęściej zamieszczane są
w nich drobne ogłoszenia, po kilka na jednej stronie. Do najbardziej znanych polskich serwisów
ogłoszeniowych należą między innymi: Gratka – http://www.gratka.pl/; JobPilot – http://www.jobpilot.pl/; oraz
Praca WP: http://praca.wp.pl/.
Najpopularniejszą formą działalności e-commerce są sklepy internetowe. Jest to „(…) serwis WWW
umożliwiający przeglądanie, wybór i nabywanie towarów”. Forma ta staje się coraz popularniejsza ze uwagi na
wygodę oraz obniżenie kosztów sprzedaży. Ponadto daje możliwość szybkiego porównania cen u wielu
dostawców. Nad tradycyjnymi placówkami handlowymi górują one dostępnością, bogactwem asortymentu,
szybkim dostępem do nieograniczonej ilości informacji, a także możliwością wyboru najbardziej dogodnej dla
klienta formy płatności. Największe skupienie sprzedaży internetowej występuje w takich grupach jak książki i
wydawnictwa, oraz oprogramowanie i sprzęt komputerowy. Dzięki oprogramowaniu analizującemu
dokonywane zakupy i śledzącego wędrówki potencjalnych klientów po witrynie, firma ma okazje poznać ich
preferencje. Sklepy internetowe to gałąź rynku rozwijająca się bardzo prężnie. Rysunek 1.3. przedstawia wartość
sprzedaży w największych sklepach online. Na pierwszym miejscy znalazł się sklep Agito, z wynikiem 180
mln zł w roku 2008, mimo 60 mln zł straty w stosunku do roku poprzedniego. Na drugiej pozycji znalazł się
Merlin z wynikiem 119 mln zł w 2008 roku. Kolejne miejsce przypadło Komputronikowi, który zarobił 120 mln
zł w roku 2008. Empik i Oponeo to pozostałe sklepy umieszczone w zestawieniu.

Źródło: Rzeczpospolita [online]. [dostęp 02.03.2009]. Dostępny w WWW:

<http://www.internetstats.pl/index.php/2009/02/przychody-najwiekszych-sklepow-online-w-2008r/ >
Przychody największych sklepów online w 2007 i 2008 roku

E-commerce w Polsce

Polski rynek e-commerce to najszybciej rozwijający się sektor handlu. Odsetek internautów dokonujących
zakupów w Internecie stale wzrasta. Jak podaje Internet Standard liczba klientów sklepu i aukcji rośnie szybciej
niż liczba internautów w Polsce. Z badań NetTrack wynika, iż pod koniec roku 2007 aż 45% internautów, co
stanowi liczbę 5,8 mln osób, zadeklarowało że kupuje przez Internet. Jak wynika z raportu o polskim e-
commerce, przygotowanego przez serwisy Internet Standard i Sklepy24.pl, rynek ten w roku 2007 osiągnął
wartość 8,1 mld zł. Analizy Gazety Prawnej mówią o możliwych 11 mld zł wartości rynku e-commerce w 2008
roku. W IV kwartale 2008 roku sprzedaż wzrosła o 20 – 30%, a nie jak zakładano o 50 – 60%. Tak więc
klientów online stale przybywa, jednak nie jest to równoznaczne ze wzrostem zakupów w Internecie. Gazeta
Prawna przewiduje że tempo wzrostu utrzyma się w roku 2009, co oznacza wartość rynku na poziomie jedynie
około 13 mld zł. Zmniejszenie tempa sprzedaży zanotował największy polski serwis aukcyjny Allegro. Mimo,
iż liczba handlujących wzrosła do 9 mln osób, a obroty w ostatnim kwartale roku 2008 wyniosły 1,6 mld zł, to
dynamika w porównaniu z poprzednimi latami była wolniejsza. Podobne wyhamowanie dynamiki sprzedaży
odczuł jeden z największych sklepów internetowych Agito.pl. Mimo spadku dynamiki nie mają oni powodów
do narzekań.
E-administracja
Definicja, idea i rozwój e-administracji
E-administracja, znana również pod nazwą e-government, to „wykorzystanie technologii
informacyjnych i komunikacyjnych (ICT) w administracji publicznej, w ścisłym połączeniu z niezbędną zmianą
organizacyjną i nowymi umiejętnościami służb publicznych w tym celu, aby poprawić jakość świadczonych
przez administrację usług oraz uczynić bardziej efektywnym proces demokratycznej legitymizacji sprawowania
polityki.” Taką definicje sformułowała Komisja Europejska.
Najważniejszym zadaniem elektronicznej administracji jest świadczenie usług drogą elektroniczną.
Przekształcenie urzędów w e-urzędy – czynne 24 godziny na dobę siedem dni w tygodniu – oznacza dla osób
fizycznych i prawnych większą różnorodność sposobów dostarczania informacji oraz ich lepszą jakość.
Związane jest to również z oszczędnością czasu, a także z duża elastycznością zarówno w wyborze miejsca, jak i
pory dnia załatwiania spraw urzędowych. E-government oznacza głęboką przebudowę procesów biznesowych
administracji. Zmierzać mają one do tego, aby sektor publiczny był otwarty i przejrzysty. Zarządzanie państwem
musi być zrozumiałe i przewidywalne, otwarte na współpracę z obywatelami i kontrolę z ich strony. Powinien
służyć dobru wszystkich obywateli, ma być także produktywny i efektywny. Ma realizować usługi dla
obywateli, organizacji i przedsiębiorstw o możliwie najwyższej jakości przy najbardziej efektywnym
wykorzystaniu pieniędzy podatników, co w rezultacie będzie prowadziło do tańszej i szybszej obsługi klienta.
W celu badania rozwoju e-administracji wyróżniono 20 kategorii podstawowych usług publicznych, z czego 12
jest skierowanych do obywateli, natomiast pozostałe 8 do przedsiębiorców. Wyróżnia się cztery różne poziomy,
na których mogą być świadczone usługi, wyodrębnione w zależności od stopnia rozwoju e-administracji.
Stopień pierwszy to tzw. informacja online, dzięki której możliwe jest wyszukanie informacji o danym urzędzie
oraz świadczonych tam usługach na jego stronie internetowej. Interakcja jednokierunkowa to kolejny z
poziomów, pozwalający nie tylko na wyszukanie informacji, ale także na pobranie oficjalnych formularzy ze
strony internetowej urzędu. Następna w kolejności jest interakcja dwukierunkowa. W odróżnieniu od wersji
jednokierunkowej, ta interakcja umożliwia dodatkowo odesłanie wypełnionych formularzy za pomocą
Internetu. Stopień czwarty to tzw. transakcja, a więc pełna obsługa procesu. Obejmuje wszystkie czynności
niezbędne do załatwienia danej sprawy urzędowej droga elektroniczną. Począwszy od uzyskania informacji,
poprzez pobranie odpowiednich formularzy, ich odesłanie po wypełnieniu i złożenie podpisu
elektronicznego, aż do uiszczenia wymaganych opłat oraz otrzymania oficjalnego pozwolenia, zaświadczenia
lub innego dokumentu o które dana osoba bądź firma się stara. Wymienionym etapom umownie przypisano
wartości pełnej realizacji na skali procentowej, odpowiednio stopień pierwszy – 25%, drugi – 50%, trzeci – 75%
oraz czwarty – 100%. Wartości te wykorzystywane są do oceny ogólnego stopnia zaawansowania rozwoju
publicznych serwisów internetowych.

Źródło: D. Grodzka, E-administracja w Polsce [online]. [dostęp 03.03.2009]. Dostępny w WWW:

<http://parl.sejm.gov.pl/WydBAS.nsf/0/5B3DCD2263623C69C125730E003F93CA/$file/infos_018.pdf>
Szacunkowa ocena dostępności on-line dwudziestu podstawowych usług publicznych według czterostopniowej
skali pomiaru (kwiecień 2006 r.)

Rysunek 1.5. przedstawia 20 kategorii podstawowych usług publicznych dostępnych online, z podziałem na te
skierowane do obywateli oraz te, które mają służyć przedsiębiorcom. Jak wynika z rysunku, jedynie cztery z
wymienionych kategorii osiągnęły czwarty stopień rozwoju. Jedna z usług – zamówienia publiczne – jest na
poziomie interakcji dwukierunkowej, pozostałe zaś na skali procentowej osiągnęły wartość 50% lub mniej.
„Opracowanie oraz realizacja zintegrowanej strategii e-administracji są zagadnieniami niezwykle złożonymi i
dlatego trudnymi. Dla zobrazowania skali zagadnienia wystarczy przytoczyć chociażby liczby: w Polsce jest
ponad 2500 gmin, około 300 typów urzędów, 7-8 tys. Procesów dotyczących różnych spraw
administracyjnych.”

E-administracja w Polsce
„Strategia Lizbońska – plan rozwoju przyjęty dla UE przez Radę UE na posiedzeniu w marcu 2000 roku –
postawiła za cel krajom członkowskim UE stworzenie do 2010 roku najbardziej konkurencyjnej gospodarki
opartej na wiedzy. Uwzględniając założenia strategii, ówczesny włoski polityk, R. Prodi, ogłosił inicjatywę
eEurope pod hasłem Społeczeństwo informacyjne dla wszystkich. Na bazie tego hasła powstały plany działań
eEurope dotyczące budowy i rozwoju społeczeństwa informacyjnego w krajach UE.”
Pierwszym aktem prawnym zwierającym przepisy dotyczące wprowadzenia idei administracji elektronicznej do
polskiego porządku prawnego była ustawa z dnia 6 września 2001 roku. Mówiła o dostępie do informacji
publicznej, wprowadzając obowiązek wydawania Biuletynu Informacji Publicznej w formie publikatora
teleinformatycznego. Kilka dni później, 18 września, weszła w życie ustawa o podpisie elektronicznym, od tego
czasu pojawiły się podstawy prawne do stosowania komunikacji elektronicznej w załatwianiu spraw
urzędowych. Ramy dla funkcjonowania e-government wyznaczyła ostatecznie ustawa z dnia 17 lutego 2005
roku o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. Określa ona między innymi
zasady ustalania minimalnych wymagań dla systemów teleinformatycznych oraz rejestrów publicznych i
wymiany informacji w formie elektronicznej z podmiotami publicznymi.
W latach 2002 – 2004 e-usługi publiczne w Polsce nie osiągnęły nawet pierwszego stopnia rozwoju e-
government. W roku 2004 stopień zaawansowania rozwoju publicznych serwisów internetowych oszacowano na
36%, natomiast już dwa lata później – 53% - co oznaczało osiągnięcie drugiego poziomu. Równocześnie
odsetek podstawowych usług publicznych wzrósł z 10% w 2004 r. do 20% w 2006 r. W porównaniu do krajów
Unii Europejskiej Polska cechuje się dosyć słabym rozwojem e-usług publicznych. W połowie 2006 roku średni
poziom rozwoju e-government wśród krajów Unii Europejskiej wyniósł 75%,tymczasem w Polsce – 53%.
Jak widać na załączonym poniżej wykresie – rysunek 1.5. – odsetek usług osiągających poziom transakcji w
Polsce stanowi zaledwie 20%, co sytuuje ją na jednym z ostatnich miejsc w Unii Europejskiej. Statystyczny
Europejczyk z UE może załatwić około dziesięciu podstawowych usług publicznych, podczas gdy przeciętny
Polak – zaledwie cztery na dwadzieścia możliwych.

Źródło: D. Grodzka, E-administracja w Polsce [online]. [dostęp 03.03.2009]. Dostępny w WWW:

<http://parl.sejm.gov.pl/WydBAS.nsf/0/5B3DCD2263623C69C125730E003F93CA/$file/infos_018.pdf>
Dostępność transakcyjnych e-usług publicznych w krajach UE w 2006 r. (w %)

Na rozwój e-administracji ma także wpływ wielkość popytu na tego rodzaju usługi. W roku 2006 zaledwie 6%
obywateli korzystało z informacji lub formularzy ze stron internetowych instytucji publicznych. Dość wysoki
odsetek przedsiębiorstw kontaktowało się z administracja publiczną przez Internet, a mianowicie 61%. Wynik
ten jest bliski średniej dla Unii Europejskiej. Większość początkowych projektów teleinformatycznych
przewidzianych na lata 2003 – 2005 okazała się niemożliwa do zrealizowania. Główną przeszkodą były zbyt
niskie możliwości finansowe oraz stopień przygotowania legislacyjnego i technicznego polskiej administracji.
Rozwój e-administracji uzależniony jest od realizacji wielu sektorowych i ponadsektorowych projektów
teleinformatycznych, takich jak e-PUAP czy PESEL2 oraz e-Podatki i e-Deklaracje. To ich wdrożenie umożliwi
między innymi podmiotom gospodarczym i obywatelom przesyłanie deklaracji podatkowych drogą
elektroniczną. Szczególna rola przypada platformom usług elektronicznych i rejestrom publicznym, które
powinny nie tylko zawierać wszystkie określone przepisami informacje, ale także zapewniać do nich dostęp
elektroniczny. Kolejną barierą hamującą rozwój e-government jest niewystarczająca infrastruktura,
a więc wyposażenie w sprzęt, oprogramowanie oraz szerokopasmowy dostęp do Internetu, umożliwiająca
urzędom łączność z obywatelami, firmami i innymi urzędami. Jak podaje Rzeczpospolita, wiceminister spraw
wewnętrznych Witold Drożdż zapowiedział, iż w roku 2009 do firm z branży informatycznej powinno trafić 700
mln zł, a w 2010 podobna kwota. Jest to efekt przyspieszenia realizacji projektów informatycznych w
administracji publicznej. Do końca 2015 roku państwo dysponuje kwota około 3 mld zł na stworzenie e-usług w
administracji publicznej.

E-banking
Istota e-bankingu
Bankowość elektroniczna jest jedną z dynamicznie rozwijających się gałęzi bankowych. Uzasadnieniem tego
faktu jest stale wzrastająca liczba klientów korzystających z nowych kanałów elektronicznych. W literaturze
oraz różnych publikacjach można spotkać szereg prób zdefiniowania pojęcia jakim jest bankowość
elektroniczne. Jedna z nich brzmi następująco: „wszelkie rozwiązania biznesowe i technologiczne
umożliwiające interakcję banku i jego klientów przy wykorzystaniu urządzeń technicznych przekazujących dane
kanałami elektronicznymi przy jednoczesnym zintegrowaniu takiego kanału wymiany usług i informacji w
strukturze organizacyjnej i technologicznej banku.” Takie rozwiązanie umożliwia zdalne komunikowanie się z
bankiem poprzez wykorzystanie różnych elektronicznych kanałów tj. Internet, telefonia komórkowa, łącza
telefoniczne, łącza telewizyjne, radiolinie czy też bankomaty. Często bankowość elektroniczna utożsamia się
z bankowością internetową. Porównanie takie jest błędne, bankowość internetowa jest jedynie jednym z
rodzajów e-bankingu.
Usługi i produkty oferowane przez banki kierowane są zarówno do klientów indywidualnych, jak i podmiotów
gospodarczych. Jednak e-banking w większym stopniu skupia się na klientach indywidualnych. Głównym
adresatem usługi jest młode pokolenie, gdyż to w ich aktywności i otwartości wobec nowych technologii banki
pokładają nadzieję. Znacznie trudniej jest przekonać osoby starsze do wykorzystywania narzędzi
elektronicznych do komunikacji z bankiem. Wynika to zarówno z utartej opinii o niebezpieczeństwie transakcji
zawieranych drogą elektroniczna, oraz oporu psychologicznego przed innowacyjnymi zastosowaniami. Trudno
jest zmienić preferencje starszego pokolenia, dlatego też nowe kanały dostępu są rekomendowane zazwyczaj
osobom młodym.
Do pierwszej transakcji bankowej online doszło pod koniec 1994 r. w Stanach Zjednoczonych, a już w rok
później pierwszy z banków amerykańskich rozpoczął regularne świadczenie usług bankowych przez Internet.
Od tamtej chwili nastąpił gwałtowny rozwój usług bankowych online. Obecnie banki mogą już udostępniać
swoim klientom pełen zakres usług bankowych przez Internet, w tym między innymi: pełną informacje o stanie
konta, historię rachunku bankowego, możliwość dokonywania przelewów, zlecenia stałe, wypełnianie
formularzy wniosków kredytowych itp. W Polsce usługi bankowe online są świadczone zarówno przez banki
istniejące fizycznie i posiadające sieć oddziałów, jak i tak zwane banki wirtualne, oferujące zdalny dostęp do
konta, ale bez możliwości załatwienia sprawy w tradycyjnym oddziale banku.

Modele banków w bankowości elektronicznej

W bankowości elektronicznej możemy wyróżnić trzy modele banków. Są to: bank internetowy, dostęp
elektroniczny oraz niezależny oddział.
Bank internetowy to taki, który nie posiada swojej rzeczywistej placówki. Rozwiązanie to pozwala na znaczne
ograniczenie potencjalnych kosztów tj. miejsc pracy, realnych siedzib, przepływu dokumentacji w formie
papierowej. Pozwoliło to na wykreowanie atrakcyjnego produktu i usług bankowych dla szerokiej rzeszy
odbiorców. Usługa ta nastawiona jest głownie na młode pokolenie, które wykazuje pozytywne nastawienie do
innowacyjnych technik. W wyniku takiej kooperacji banku z klientem, obie strony odnoszą korzyści. Klienci
banku wykazują wysokie zadowolenie ze świadczonych usług, czego jedną z przyczyn jest silne zredukowanie
bądź też brak opłat związanych z prowadzeniem rachunku. Aby stać się posiadaczem rachunku w wirtualnym
banku wymagane jest podpisanie umowy i przesłanie jej na adres banku. Po krótkim czasie użytkownik może
już korzystać ze swojego konta. Do kontaktowania się ze swoimi użytkownikami używane są różne kanały
elektroniczne, tj. poczta elektroniczna, WAP, SMS, telefon.
Drugim modelem jest dostęp elektroniczny. Usługi tradycyjnego banku zostają rozszerzone o konto internetowe,
usługę WAP, SMS, lub telefoniczną. Zatem klient nie musi ubiegać się o dodatkowe konto, wystarczy jeśli
złoży wniosek o rozszerzenie już istniejącego konta o opcję internetową. Jeszcze kilka lat temu takie
przedsięwzięcie jak Internet było rozwiązaniem dość kłopotliwym i kosztownym. Obecnie ze względu na
rosnącą konkurencję w sektorze usług bankowych można dokonać wyboru bardzo korzystnej oferty. Coraz
więcej banków zmierza w kierunku obniżenia lub redukcji kosztów związanych z dostępem do rachunku
poprzez typowe kanały elektroniczne. Klient może sam administrować swoim kontem, co stanowi dla niego
wygodną formę zarządzania swoimi oszczędnościami.
Klasyczne banki internetowe mogą dysponować niezależnymi oddziałami wirtualnymi. Stanowią one odrębne
filie bankowe, które nie są powiązane z dotychczasową działalnością tradycyjną. W związku z tym klient
posiadający rachunek w oddziale tradycyjnym, musi założyć kolejny w oddziale wirtualnym.

Korzyści i obawy wynikające z e-bankingu

Bankowość elektroniczna przynosi znaczne korzyści dla swoich klientów. Przede wszystkim koszty
przeprowadzanych operacji są znacznie niższe od tych zawieranych w bankach tradycyjnych. Możliwe jest to
dzięki wyeliminowaniu pośrednich i bezpośrednich kosztów związanych z obsługą bankową, a co za tym idzie
oferowanie atrakcyjniejszych pod względem cenowym usług. Dlatego też bankowe usługi internetowe
pozyskują coraz liczniejsze grupy sieciowych zwolenników. Następną na liście korzyści wynikających
z rozwiązań e-banking jest zwiększenie satysfakcji klienta. Świadomość, iż taki wirtualny oddział jest czynny 24
godzinny na dobę przez 7 dni w tygodniu napawa optymizmem każdego z użytkowników. Dzięki temu klient
może operować swoim kapitałem z dowolnego miejsca, a konieczność żmudnego oczekiwania w kolejkach do
okienka bankowego została wyeliminowana. Możliwość wykonywania operacji finansowych z własnego domu,
niezależnie od odległości od banku, wiąże się także z oszczędnością czasu. E-banking pozwala swoim klientom
na sprawowanie bieżącej kontroli nad własnym kontem. Wszystkie transakcje bezgotówkowe są wykonane na
rachunku właściciela mogą być sprawdzone za pośrednictwem wybranych kanałów elektronicznych. Śledzenie
salda konta w dowolnym czasie i dowolne administrowanie finansami daje użytkownikowi poczucie
bezpieczeństwa. Kolejnym plusem bankowości elektronicznej jest szybki i łatwy dostęp do wszelkich
niezbędnych informacji tj. oferta banku, promocje, kursy walut, notowania giełdowe. Aby nawiązać kontakt z
osobą kompetentną z banku klient nie musi wychodzić z domu. Może wykorzystać szereg technik
wspomagających komunikację, które znajdują się na stronie internetowej. Wśród nich znajdują się: lista
dyskusyjna, lista najczęściej zadawanych pytań, poczta elektroniczna. Alternatywą są także inne kanały dostępu
np. WAP, SMS, czy telefon. Klient nie musi się też martwić o zagrożenia dotyczące transakcji dokonywanych
metodami tradycyjnymi, tj. kradzież gotówki czy dokumentów bankowych.
Stosowanie bankowości elektronicznej jest źródłem wielu istotnych korzyści również dla banków. Jednym z
najbardziej znaczących jest zwiększenie wyników finansowych banku, co możliwe jest głównie przez
zmniejszenie kosztów stałych. Internet jest doskonałą płaszczyzną do promowania dużego zakresu produktów
bankowych. Ponadto charakteryzuje się elastycznością, a więc szybką reakcją na wszelkie zmiany, oraz
dynamicznym przepływem potrzebnych informacji. E-banking daje możliwość zebrania wielu cennych
informacji o klientach. Banki stosują systemy CRM, co pozwala na bieżące monitorowanie działań swoich
klientów. Wykonywane transakcje, wykorzystywanie jednego lub kilku kanałów dostępu, jak i eksploracja
firmowych stron WW stanowią źródło informacji o użytkownikach. Pozyskane dane pozwolą na skrupulatną
analizę zachowań klienta, co w efekcie umożliwi opracowanie obrazu preferencji odbiorców usług bankowych.
Generując pełen obraz klienta banki mogą serwować klientowi tylko te usługi i produkty, którymi jest
rzeczywiście zainteresowany. Każda oferta bankowa dedykowana jest określonej grupie zaś różnorodne kanały
elektroniczne są jej nośnikami. Wybór narzędzi do dystrybucji informacji o produkcie będzie w dużej mierze
zależny od specyfikacji audytorium docelowego. Elektroniczne kanały umożliwiają dostęp do szerokiego
środowiska zainteresowanego usługami bankowymi. Upowszechnienie się telefonów komórkowych oraz
popularyzacja Internetu pozwala na dotarcie z ofertą do milionów potencjalnych klientów. Obszar działania
banków jest bardzo atrakcyjny i wymaga jedynie opracowania kreatywnej strategii działania. Internet stwarza
doskonałe możliwości dla nowych banków rozpoczynających swoją działalność, dzięki obecności w globalnej
Sieci czyni je to bankami ogólnodostępowymi. Atrakcyjne produkty, usługi, obsługa na wysokim poziomie i
przede wszystkim niskie koszty dostępu, to tylko niektóre z założeń strategii działań prowadzących do
osiągnięcia sukcesu
w sektorze bankowym. Jako przykład można przytoczyć inicjatywę wirtualnego banku
– mBank, który zrewolucjonizował polski rynek.
Jak podaje Gazeta Prawna, z przeprowadzonych badań wynika, iż na dzień 27 listopada 2008 roku, tytuł
najlepszego banku dla nowoczesnego klienta, korzystającego z konta głównie przez Internet zdobyły dwie
instytucje: mBank i Toyota Bank. Poprzedni taki ranking przeprowadzany był wiosną 2008 roku, wówczas na
podium znalazł się Toyota Bank, natomiast mBank zajął dopiero trzecie miejsce. Jednak przez te pół roku
zwiększył swoje notowania popularności, głównie na skutek zniesienia opłat za internetowe przelewy. Trzecie
miejsce w jesiennej edycji przeprowadzanych badań zajął Multibank, który podobnie jak mBank oferuje dużo
usług dodatkowych i dość niskie prowizje.
Obok licznych zalet korzystania z e-bankingu, istnieją również i wady tego rozwiązania. Należą do nich między
innymi ograniczony kontakt z doradcą. Niektórzy czują się bezpieczniej rozmawiając oko w oko z osobą, która
może nam w jasny sposób wytłumaczyć to, co w Internecie może wydawać się zawile przedstawione. Poza tym
faktem jest to, iż wiele umów z bankiem możemy zawrzeć jedynie podpisując się własnoręcznym podpisem.
Największą obawą wśród klientów pozostaje kwestia bezpieczeństwa. Banki robią co mogą aby je
zmaksymalizować, jednak i takie systemy nie zawsze są bezpieczne.

Sieć drugiej generacji Web 2.0

Definicja, ogólna charakterystyka i narzędzia wykorzystywane przez sieć Web 2.0

Definicja i ogólna charakterystyka terminu
„Web 2.0 to filozoficzna otoczka sformułowana przez Tima O’Reilly. Zjawisko to związane jest ze
współuczestnictwem członków społeczności w formowaniu jej tożsamości. Internauci są jednocześnie
współtwórcami wiedzy i jej konsumentami. (…) Web 2.0 to wykorzystanie inteligencji grupy do budowy
wiedzy kolektywnej.” Jest to technologia, która kładzie nacisk na tworzenie zawartości przez użytkowników
Internetu, którzy do tej pory biernie korzystających z zasobów sieci. Zatem rola administratorów serwisów
ogranicza się do dostarczenia platformy informatycznej, za pomocą której użytkownicy komunikują treści
między sobą. Włączenie konsumentów do procesu tworzenia treści jest główną osią rozwoju nowoczesnej
aplikacji. Wykorzystywany jest tutaj tzw. efekt sieci. Jest to taka sytuacja, w której istnienie każdego
usługobiorcy zwiększa wartość usługi dla innych usługobiorców. Celem interfejsu Web 2.0 powinno więc być
maksymalne wykorzystanie tego efektu. Najprostszym rozwiązaniem w przypadku serwisów zorientowanych na
publikację treści, jest umożliwienie łatwej publikacji odwiedzającym. Ważną kwestią jest także umożliwienie
użytkownikom aplikacji utrzymywanie połączeń między sobą. Istnieją serwisy, których podstawą są takie
połączenia, jest to m.in. polskie Grono, ale częściej spotykane są takie aplikacje gdzie połączenia te ją jedynie
dodatkiem do głównej funkcjonalności aplikacji. Wykorzystanie zasady social networking oraz połączenia
między osobami pozwalają serwisowi na stworzenie mini-społeczności dzielących wspólne zainteresowania.
Takie rozwiązanie ułatwia także nawigację innym użytkownikom serwisu, poszukującym konkretnych
kontaktów. Aplikacja Web 2.0 pozwala także rozwiązać problem klasyfikacji treści. W dużych serwisach inter i
intranetowych użytkownicy często mają problem ze znalezieniem interesujących ich elementów. Rozwiązaniem
tego problemu jest tzw. folksonomia – a więc oddanie pracy związanej z kwalifikowaniem informacji w ręce
konsumentów. Część serwisów integrują folksonomię jako dodatek obok głównej funkcji aplikacji, ale są i takie
gdzie jest ona centralnym punktem aplikacji. Wykorzystanie taksonomii uzupełnianej przez internautów
zupełnie zmienia sposób używania takiej aplikacji. Rysunek 2.1. przedstawia najważniejsze pojęcia sieci Web
2.0 wykorzystując tzw. zupę tagów (social tags). Lista tagów jest tutaj centralną częścią interfejsu aplikacji.

Źródło: Wikipedia [online]. [dostęp 21.03.2009] Dostępny w WWW:

< http://pl.wikipedia.org/wiki/Web_2.0>
Chmura znaczników Web 2.0

Innym elementem często spotykanych w interfejsach Web 2.0 jest zwiększenie roli agregacji treści. Potrzeba
agregacji pojawia się, ponieważ wielu producentów coraz częściej rezygnuje z chęci włączenia do swojej
aplikacji jak największej ilości funkcji, koncentrując się na swoich głównych kompetencjach. Serwisy drugiej
generacji to nie tylko możliwość nawiązywania kontaktów i partycypacji, ale także kreatywność – użytkownicy
mają tutaj dowolność twórczą i mogą dać upust swojej kreatywności. Dzięki technologiom takim jak RSS czy
otwartym API, każdy może decydować jakie treści, kiedy i w jakiej konfiguracji chce konsumować.
Użytkownicy Web 2.0 jako producenci treści
Treści tworzone przez internautów mają często dużą wartość merytoryczną. Użytkownicy przestają już
być tylko biernymi odbiorcami informacji, ale sami je zbierają i publikują w Internecie. Publikowanie w sieci
ma swoje zalety. Przede wszystkim, w przeciwieństwie do tradycyjnych mediów, autor nie ma narzuconego
terminu, a Internet jest w stanie przyjąć dużo większą liczbę tematów niż inne media. Internet pozwala również
na aktywne poszukiwanie informacji, korzystanie z jego zasobów i redagowanie tekstu bez ograniczeń
czasowych.
Nowa agencja marketingu młodzieżowego – Yoof, zleciła firmie Gemius zbadanie użytkowników
korzystających z serwisów Web 2.0. Badania przeprowadzone zostały w sierpniu 2006 roku, wynika z nich, iż z
serwisów korzysta 51% kobiet i 49% mężczyzn, a więc niemal taki sam procent. Wśród badanych 58%
stanowiły osoby w wieku 15-19 lat, natomiast pozostałe 42% ma 20-25 lat. Ponad połowa badanych (51%) to
uczniowie, 27% respondentów stanowią studenci. Zdecydowana większość mieszka w miastach – 81%, w tym
prawie 30% to osoby zamieszkujące miasta powyżej 500tys. mieszkańców.

Źródło: K. Chomicki, Młodzi internauci o Web 2.0, E-gospodarka [online]. [dostęp 26.03.2009]. Dostępny w
WWW: < http://www.egospodarka.pl/pliki/yoof_raport_web2_0.pdf>
Korzystanie z narzędzi Web 2.0 oraz charakterystyka jego użytkowników

Rysunek 2.2. przedstawia jaki procent kobiet i mężczyzn jest użytkownikiem serwisów Web 1.0 i 2.0. Wśród
użytkowników Web 2.0 jest istotnie więcej kobiet w stosunku do grupy użytkowników Web 1.0.

Źródło: K. Chomicki, Młodzi internauci o Web 2.0, E-gospodarka [online]. [dostęp 26.03.2009].
Dostępny w WWW: < http://www.egospodarka.pl/pliki/yoof_raport_web2_0.pdf>
Korzystanie z narzędzi Web 2.0 oraz charakterystyka jego użytkowników

Użytkownicy Web 2.0 są tez znacząco młodsi, i zapewne w związku z tym, mniej wykształceni, co
przedstawione zostało na rysunku 2.3. Wśród użytkowników Web 2.0 jest dużo więcej uczniów – 51% w
stosunku do 39%, i nieco mniej studentów – 27% w stosunku do 32%.

Źródło: K. Chomicki, Młodzi internauci o Web 2.0, E-gospodarka [online]. [dostęp 26.03.2009]. Dostępny w
WWW: < http://www.egospodarka.pl/pliki/yoof_raport_web2_0.pdf>
Korzystanie z narzędzi Web 2.0 oraz charakterystyka jego użytkowników
Rysunek 2.4. przedstawia zestawienie procentowe użytkowników Web 1.0 i Web 2.0 w zależności od ich
miejsca zamieszkania. Użytkownicy Web 2.0 istotnie częściej niż użytkownicy Web 1.0 są mieszkańcami
wielkich miast – 30% w stosunku do 19%. Rzadziej zamieszkują oni średnie i małe miasta – 30% w stosunku do
36%. 19% użytkowników Web 2.0 zamieszkuje wsie, zaś wśród użytkowników Web 1.0 jest ich nieco więcej –
22%.

Narzędzia wykorzystywane przez Web 2.0

Web 2.0 to nowa jakość interakcji w Internecie, w której akcent położony jest nie tylko na generowanie
treści, ale również na współpracę przy jej tworzeniu. Tym celom służą technologie i usługi społecznościowe
umożliwiające nowe formy interakcji z wykorzystaniem aplikacji internetowych.
Pierwszym i najprostszym mechanizmem wykorzystywanym przez technologię Web 2.0 jest
mechanizm wiki. Nazwa ta odwołuje się do „specyficznych stron internetowych, które można nie tylko oglądać,
ale też tworzyć, edytować i zmieniać bezpośrednio za pomocą przeglądarki internetowej.” Mechanizm ten
cechuje prostota i łatwość tworzenia oraz aktualizacji stron internetowych, tworzenie linków do zasobów
zewnętrznych i wewnętrznych, prosty sposób formatowania i wstawiania tagów. Istnieje bardzo dużo serwisów
wykorzystujących technologie wiki, największym i najbardziej znanym jest Wikipedia. Najpopularniejszym
oprogramowaniem wiki jest MediaWiki, które wykorzystywane jest we wszystkich Wikipediach. Wśród innych
warto wymienić m.in. UseMod, TWiki, DokuWiki i PhpWiki. Wikipedia zyskała ogromną popularność na
świecie, użytkownicy Internetu przygotowali już ponad 2 mln haseł w anglojęzycznej wersji Wikipedii. Jej
polski odpowiednik posiada już około 430 tysięcy haseł, które tworzone są od 2001 roku, co daje mu czwarte
miejsce wśród encyklopedii Wiki na całym świecie. Łącznie istnieje 253 wersji w różnych językach tworzonych
przez 9,5 mln użytkowników, w tym 150 tysięcy z Polski.
Drugim filarem koncepcji Web 2.0 są blogi. Blogosfera to podstawa rozwoju Web 2.0, o czym mogą
świadczyć skala blogowania. „Serwis Technorati w kwietniu 2006 r. odnotował już 35,3 mln blogów, tj. 3,5 razy
więcej niż w marcu 2005.” W ciągu ostatnich lat liczba ta znacznie się zwiększyła, już w 2007 roku liczba
blogów na świecie wyniosła 70 mln. Typowy blog posiada system archiwizacji wpisów, możliwość ich
komentowania przez czytelników, a także zestaw odnośników, np. blogroll, oraz system tagowania.
Przeznaczenie blogów może być wielorakie. Nie są wykorzystywane jedynie jako środek prywatnych zapisów
na stronach internetowych, ale przede wszystkim w sferze specjalistycznych dzienników zawodowych, portali
tematycznych, narzędzi marketingowych, w prowadzeniu biznesu oraz komunikacji społecznej czy tez
publicznej. Są one coraz częściej znajdują zastosowanie w biznesie do komunikacji z klientami, konsumentami,
partnerami. Wykorzystują je także pracodawcy. Ponieważ blogi angazują użytkowników, szybko stają się oni
ich propagatorami, a co się z tym wiąże, także propagatorami treści prezentowanych na blogach. Do
najpopularniejszych aplikacji umożliwiających prowadzenie blogów należy zaliczyć: Blogger Google,
WordPress, Blogware, TypePad, a na polskim rynku dodatkowo blog.pl, blog.onet.pl oraz blok.pl.
Wśród innych narzędzi Web 2.0 należy wymienić m.in. social bookmarking, czyli rekomendację lub
współdzielenie społeczne kolekcji odnośników do stron WWW i wiadomości w sieci, katalogowanych przez
użytkowników. Rekomendacje te są często wzmacniane przez systemy rankingowe, a także oceny wartości
publikowanych adresów. „Jest to forma składowania, kategoryzacji, dzielenia się i wyszukiwania stron
internetowych zebranych w ramach kolekcji zakładek. Kolekcje są zwykle publicznie dostępne, ale mogą być
również zbiorami prywatnymi lub dostępnymi dla zdefiniowanych grup użytkowników”. Celem social
bookmarking jest ułatwienie dotarcia do zasobów internetowych o określonej tematyce lub właściwościach,
poprzez tagi lub tez listy zakładek danego użytkownika serwisu. Do najbardziej popularnych stron social
bookmarking należą między innymi: Digg, Netscape, Technorati, Del.icio.us.
Kolejna grupą narzędzi Web 2.0 sa serwisy współdzielenia i wymiany plików, tzw. media - sharing
services. Serwisy takie dają możliwość publikacji, dzielenia się oraz wyszukiwania i prezentacji określonego
rodzaju zasobów. Istotną rolę odgrywają serwisy podcastingu, vidcastingu, współdzielenia video, fotografii, jak
również prezentacji oraz dokumentów.
Podcasting „jest forma internetowej publikacji dźwiękowej, która ukazuje się zazwyczaj w postaci
regularnych odcinków. Podcast jest rozszerzeniem RSS.” Nazwa powstała z połączenia dwóch słów: iPod, czyli
odtwarzacza muzycznego firmy Apple, broadcast, co w języku angielskim znaczy transmisja, przekaz. Podcast
to forma audycji radiowej, która jednak nie jest przeznaczona do słuchania na żywo, natomiast jest dostępna w
sieci w formacie MP3. Może mieć formę zarówno profesjonalnej audycji radiowej, kursu językowego, czy
kolejnych odcinków czytanej powieści, jak i nieformalnego bloga.
Do podcastów została wykorzystana technologia RSS do rozpowszechniania plików dźwiękowych. Dzięki
czytnikom RSS użytkownik jest automatycznie informowany o publikacji nowych plików – podcastów. Pliki te
można zapisać na dysku lub odsłuchać od razu.
„Vidcasting to odpowiednik podcastów dla nagrań video. Usługa jest określana również jako wideo na żądanie,
technologia transmisji plików video przez Internet.” Pierwsze vidcasty pojawiły się w sieci w 2003 roku. W
przekazie społeczno – politycznym najlepszym przykładem zastosowania vidcastów są nagrania dźwiękowe
wystąpień Angeli Merke. Z róznych form vidcastingu należy wymienić lifecasting, czyli stała transmisja na
żywo.
Bardzo dużą popularność zyskały serwisy współdzielenia filmów video, tj. YouTube czy Yahoo!Video,
fotografii, tj. Flickr, PhotoShelter, prezentacji multimedialnych i dokumentów. Największa zaletą tego typu
serwisów jest bezpłatna publikacja własnych zasobów, katalogowania i udostępniania ich publicznie lub z
definiowaniem uprawnień dostępu.
Odrębną grupę usług Web 2.0 stanowią serwisy społeczności internetowych oraz wirtualne światy.
Serwis społecznościowy to „rodzaj interaktywnych stron WWW, które są współtworzone przez sieci społeczne
osób podzielających wspólne zainteresowania lub chcących poznać zainteresowania innych. Większość portali
społecznościowych dostarcza użytkownikom wielu sposobów komunikacji, np. czaty, komunikatory, listy
dyskusyjne, blogi, fora dyskusyjne, itp.” W takich serwisach ważną rolę odgrywają narzędzia, za pomocą
których można prezentować swoja osobę, tworzyć grupy tematyczne oraz interakcje pomiędzy członkami danej
społeczności. Największą popularnością cieszy się serwis MySpace posiadający ponad 100 mln kont, następnie
Facebook – ponad 73,5 mln kont, oraz Bebo z ponad 20 mln założonych kont. Wśród polskich portali natomiast
- Grono.net, posiadające ponad 1,3 mln kont.
Wirtualny świat to „obraz sztucznej rzeczywistości stworzonej przy wykorzystaniu technologii
informatycznej. Polega na multimedialnym kreowaniu komputerowej wizji przedmiotów, przestrzeni i zdarzeń
nieistniejących w naturze.” Fenomenem na skale światową okazał się Program Second Life, wirtualny świat
tworzony przez jego użytkowników. To pełna symulacja życia i interakcji międzyludzkich. Postać tworzona
w wirtualnym świecie to tzw. awator, który jest dowolnie kształtowany przez użytkowników. Wygląd i cechy
nadawane awatorom mogą wpływać na ich zachowanie.

Wykorzystanie Web 2.0 w przedsiębiorstwach

Internet to istotne narzędzie wspomagające zarządzanie przedsiębiorstwem. Stał się on także
elementem realizacji procesów gospodarczych, jak również czynnikiem kreowania wizerunku firmy. Internet
umożliwia, oraz w znacznym stopniu ułatwia kontakt firmy z klientem, a także prezentacje i realizacje
zamówień. Nowe rozwiązania oparte o technologię Web 2.0 to sposób na stworzenie systemu zarządzania
wiedzą w przedsiębiorstwie.

Technologie Web 2.0 w serwisach internetowych przedsiębiorstw

Web 2.0 to nie tylko narzędzia społecznościowe (social software), serwisy społecznosciowe (social
networking) czy zastosowane technologie tj. mash-up, AJAX itd. Oparte na Web 2.0 narzędzia adaptowane są
do celów biznesowych. Takie rozwiązanie prowadzi do zwiększenia wydajności pracowników, w szczególności
takich działów jak marketing, komunikacja, sprzedaż czy kadry. Pracownicy są w stanie tworzyć aplikacje
biznesowe wykorzystując zestaw narzędzi do społecznego przetwarzania informacji, co w rezultacie ułatwia
wykonywanie zadań biznesowych. Aby utrzymać przewagę konkurencyjną współczesne przedsiębiorstwo musi
korzystać w pełni z innowacji opartych o Web 2.0 w wymiarze zarówno architektury usług, ale też aplikacji i
samych usług społecznościowych. Przedsiębiorstwo powinno zatem wykorzystywać architekturę zorientowaną
na usługi – jest to tzw. SOA czyli Sernice Oriented Architecture. Umożliwia ona bardziej ścisłą korelację
działań biznesowych i obsługi informatycznej, dzięki czemu uzyskuje się większą elastyczność i sprawność
działania. Opiera się na takich technologiach jak: mash-up, News Feeds, RSS oraz Web services.
Mash-up to technologia, która odnosi się do aplikacji hybrydowych łączących funkcjonalności, a także
pozwalających na korzystanie z danych z różnych. Łączą one różne gotowe usługi udostępnione przez serwisy
WWW, tworząc w ten sposób zupełnie nową jakość informacji. Twórcy mash-up wykorzystują publicznie
dostępne funkcje innych serwisów – tzw. API – Application Programming Interface, używają także kanałów
RSS dodając do tego własny kod np. w PHP lub JavaScripcie i ewentualnie korzystając z dodatkowej, własnej
bazy danych. Taka metoda tworzenia serwisów istniała od dawno, stała się jednak naprawdę popularna dopiero
po roku 2005. Początkiem tego rozwoju stało się udostępnienie przez Gogle zestawu funkcji umożliwiających
korzystanie z serwisu Google Maps. PO tym zaczęły się pojawiać nowe serwisy, łączące dokładne mapy i
zdjęcia satelitarne z Gogle z własnymi informacjami. Mash-up funkcjonuje w oparciu o architektury
programistyczne, tj. SOAP – Simple Object Acces Protocol, czy też RPC – Remote Procedure Call.
News Feeds jest redagowane przez użytkowników, podobnie jak serwis internetowy Digg, w którym
wiadomości, nowości, linki do ciekawych stron czy blogów dodawane są przez zarejestrowanych
użytkowników. Każdy taki wpis jest oceniany przez pozostałych użytkowników, głosując na niego awansują go
w punktacji setek innych wiadomości. Za pomocą systemu punktacji najlepsze wpisy ukazują się na stronie
głównej serwisu.
RSS – Really Simple Syndication, to „rodzina formatów sieciowych, opartych na języku XML
służących do publikacji często zmieniających się treści, takich jak wpisy blogów, wiadomości. Dokument RSS,
często zwany kanałem, zazwyczaj zawiera streszczoną formę wiadomości ze skojarzonej strony WWW lub jej
pełny tekst.” Technologia RSS daje użytkownikowi możliwość bycia na bieżąco z treścią ulubionych serwisów
internetowych. Katalog polskich kanałów RSS został przedstawiony na rysunku 2.5.
Źródło: Centrum RSS [online]. [dostęp 26.03.2009] Dostępny w WWW: < http://rss.mrok.org/>
Polskie kanały RSS
Web Service to kolekcja protokołów i standardów używanych do wymiany danych między aplikacjami
lub systemami. Aplikacje napisane w różnych językach programistycznych i uruchomione na różnych
platformach mogą, korzystając z web services, wymieniać dane poprzez sieć taką jak Internet w sposób podobny
do tego jaki wykorzystują do komunikacji wewnątrz jednego komputera. Technologia ta przyczynia się do
rozpowszechnienia technologii programowania rozproszonego. „Otwarte standardy oraz skupienie uwagi na
możliwości komunikacji i współpracy użytkowników i aplikacji przyczyniły się do powstania środowiska, w
którym CML Web Sernice stają się platformą dla integracji aplikacji.”
Przedsiębiorstwa powinny także stosować innowacje w wymiarze aplikacji. Aplikacje oparte o model
RIA – Rich Internet Application polega na ciekawej graficznie i interaktywnej prezentacji danych. Bogata
interakcja z użytkownikiem odbywa się na podstawie tzw. jednoekranowej prezentacji treści, bez koniczności
przeładowywania stron. Aplikacje charakteryzują się wykorzystaniem istniejących już infrastruktur
informatycznych klienta, co znacznie zmniejsza koszty produkcji takiego oprogramowania. Wachlarz
możliwości użycia RIA jest bardzo szeroki i obejmuje wiele zastosowań od prezentacji produktów,
skomplikowanych aplikacji biznesowych, systemów zarządzania zasobami, stron wspomagających zapoznanie
się z multimedialną treścią po ciekawsze rozwiązania wykorzystujące grafikę trójwymiarową. RIA funkcjonuje
w oparciu o standardy Flash takie jak: .NET, ASP, Java, PHP, J2EE, CFM, XML, AJAX, Adobe Flex, oraz
Silverlight.
Współczesne przedsiębiorstwo powinno także wykorzystywać serwisy społecznościowe, czyli
współczesny Internet, który bardziej niż kiedykolwiek łączy ludzi, firmy i koncepcje wykorzystując do tego
odpowiednie narzędzia tzw. social software. Takie serwisy dają przede wszystkim możliwość wypowiadania się
konsumentów w różnych formach, takich jak rekomendacje, recenzje, zgłaszanie opinii, komentarzy.
Umożliwiają także prowadzenie dialogu z klientem, ocenianie produktów i kształtowanie rankingów ich
popularności. Należą do nich takie mechanizmy jak blogi czy tagi. Blogi służą do promowania działalności
przedsiębiorstwa przez specjalistów oraz liderów opinii, dobrze znających daną tematykę i kreujących w ten
sposób wizerunek przedsiębiorstwa. Tagi, natomiast, będące znakami lub słowami kluczowymi przypisanymi do
określonego fragmentu informacji, pozwalają na szybsze i wydajniejsze odszukanie odpowiednich materiałów
w bazach danych serwisów firmowych. Kolejnym mechanizmem wykorzystywanym w serwisach
społecznościowych jest wiki. Wiki to serwisy służące do tworzenia portali, które można nie tylko oglądać, ale
tworzyć, edytować i zmieniać bezpośrednio. „Mogą działać bardzo prężnie, ponieważ zdobywana dzięki nim
wiedza ma często charakter unikatowy, a przy tym pochodzi często od ekspertów w danej dziedzinie, co
gwarantuje dużą wartość merytoryczną gromadzonego materiału.” Przedsiębiorstwa wykorzystują również
podcasty przede wszystkim jako dźwiękową formę reklamową. Najpopularniejszym rodzajem reklamy jest
sponsorowanie przez reklamodawców płatnych plików podcast. Dzięki zamieszczeniu wewnątrz pliku spotu
reklamowego, konsument otrzymuje treści dźwiękowe, które
w normalnych warunkach są płatne. Tworzenie wspólnot użytkowników we współczesnym Internecie, którzy
mają poczucie przynależności, są chętni inwestować swój czas i wzbogacać firmową witrynę, może być
kluczem do osiągnięcia przez firmę sukcesu. W serwisach internetowych opartych na technologii Web 2.0,
działa także efekt sieci. W ten sposób powstaje wartość dodana przez klienta, przez co zwiększa się promocja
portalu.

Wykorzystanie technologii Web 2.0

Jesienią 2007 roku niezależna pracownia badania rynku Illuminas przeprowadziła badania w zakresie
wykorzystanie technologii Web 2.0 w przedsiębiorstwach. Badanie objęło ponad 850 osób odpowiedzialnych za
podejmowanie decyzji w firmach, które zatrudniają ponad 1000 pracowników w siedmiu krajach – USA,
Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, Indiach, Rosji i Brazylii. Z badań wynika, iż przedsiębiorstwa są coraz
bardziej zainteresowane wykorzystaniem i upowszechnianiem technologii wideo i Web 2.0 do wspierania
rozwoju i zdobywanie nowych klientów. Ponad połowa ankietowanych przyznaje, że korzysta z narzędzi wideo
i Web 2.0. Kolejne 25% deklaruje, że ocenia przydatność takich narzędzi. Jednak niemal połowa z osób
poddanych badaniu uważa, że wykorzystanie tych technologii do wspierania komunikacji i pracy zespołowej w
firmach, wymaga wcześniejszego przygotowania eksploatowanych sieci. Technologie Web 2.0 takie jak blogi,
Wiki, teleobecność czy internetowe telekonferencje pomagają firmom dotrzymać tempa szybko zmieniającemu
się rynkowi. Prawie 30% przebadanych przedsiębiorstw, zapytane o główną biznesową przyczynę inwestowania
w narzędzia wideo i Web 2.0, jako powód podało chęć a zarazem konieczność podołania zapotrzebowaniu
klientów na nowatorskie produkty i usługi. Nie bez znaczenia okazała się również potrzeba ochorony
środowiska, dla 26% ankietowanych to właśnie był główny powód wdrażania Web 2.0. Dzisiejszych czasach
korporacje są zmuszone wprowadzać nowatorskie rozwiązania komunikacyjne, by móc w ten sposób sprawniej
reagować na zmieniającą się sytuację rynkową. Niemal połowa respondentów jako jeden z najważniejszych
czynników wpływających na rozwój firmy w ciągu najbliższych pięciu lat podało szersze wykorzystanie
narzędzi wideo. Dla 66% ankietowanych głównym czynnikiem rozwoju okazała się współpraca ze zdalnymi
pracownikami, oraz dla 56% - zmniejszenie kosztów podróży.
Z przeprowadzonego badania wynikały również wnioski dotyczące obaw związanych z wdrożeniem
technologii Web 2.0. Jak się okazało, najważniejszą przeszkodą we wdrożeniu wideo, oprócz kosztów, są
problemy związane z zapewnieniem bezpieczeństwa w sieci. Tak uważa aż 27% respondentów. Badani są
zgodni co do tego, że złożoność rozwiązań informatycznych wzrośnie, gdy firmy znajdą sposób na uzupełnienie
istniejących aplikacji wspomagających pracę zespołową o technologie wideo i Web 2.0. Niestety niewielki
odsetek firm stwierdziło, iż ich sieci w pełni gotowe do obsługi wideo.
Spis rysunków