PAG-IBIG SA SANGKATAUHAN

ni Gregorio V. Bituin Jr.

Sagot sa mahigit 20 saknong ng tulang “Pag-ibig sa Tinubuang Lupa” ni Gat Andres Bonifacio, kung saan ang anim na saknong
nito ang ginawang awit. Tulad ng tula ni Bonifacio, ang sumusunod na tula ay may lalabindalawahing pantig din sa bawat
taludtod.

May pag-ibig pa bang higit pa sa bayan

Higit pa sa ating lupang tinubuan
Ay, meron, meron pang higit pa nga riyan
Ito’y ang pag-ibig sa sangkatauhan.

Ah, tunay ngang dapat na pakamahalin

Ang bugtong na lupang sinilangan natin
Lalabanan itong bawat maniniil
Pupuksain itong mga maninikil.

Ngunit kaiba na ang labanan ngayon

Pagkat nagbago na ihip ng panahon
Di na pananakop ng nasyon sa nasyon
Kundi narito na ang globalisasyon.

Mga manggagawa’y inaaping tunay

Mababa ang sahod na ibinibigay
Marami’y nawalan nitong hanapbuhay
Ang dignidad nila ay sadyang niluray.

Kaunlaran nga raw ang siyang dahilan

Upang pagandahin ang mga lansangan
Ngunit maralita itong tinamaan
Tinanggalan sila ng mga tahanan

Pati maralita’y nawalan ng bahay

Dinadala tayo sa ikamamatay
Sa globalisasyon, tayo’y nasa hukay
Ng karalitaang kanilang inalay.

Ang sistemang bulok ang siyang dahilan

Kung bakit patuloy itong kahirapan
May mahihirap at mga mayaman
Halina’t balikan itong kasaysayan.

Mula primitibo komunal na lagay

Nitong pamayanan noo’y nabubuhay
Sa sistemang tao’y pawang magkapantay
Bawat kakainin lahat nabibigay.
Hanggang malalakas na tribu’y nangwasak
Pawang nang-alipin ng tribung bulagsak
Inari ng malakas, mahina’y hinamak
Ito ang lipunang alipin sa lusak.

Hanggang sa alipin ay nagsipag-aklas

At dinurog nila ang mga malakas
Inari ang lupa, di na pumarehas
Naging panginoong maylupang marahas.

Mga magsasakang natali sa lupa

Ay nag-aklasan din, binago’y sistema
Di na pinairal hatian sa lupa
Kundi naging ganap na kapitalista.

Pabrika’y tinayo ng kapitalista

Tinubo’y inangkin at sinarili na
Sila’y yumayaman dahil sa pagpiga
Sa lakas-paggawa nitong manggagawa

Sa mga sistemang ating inilahad

Mula sa alipin tayo’y ipinadpad
Sa kapitalismong inari ang lahat
Nilalaro tayo sa kanilang palad.

Ngayon nga’y kapital itong umiiral

Ang sistemang ito’y hindi rin tatagal
Mga manggagawa ang siyang bubuwal
Sa sistemang ito ng mangangalakal.

Umiral na itong maraming lipunan

Na tao’y inari’t naging kasangkapan
Nahan ang pag-ibig sa sangkatauhan
Kung hinahamak na itong mamamayan.

Ay, hindi nga sapat maging makabayan

Kundi tayo’y maging pansandaigdigan
Wala ngang pag-ibig sa ating lipunan
Hangga’t ang sistema’y hindi napapalitan.

Maraming nagkasakit at nangangamatay

Lahat ay may bayad, pagkain, ospital
Ang mga serbisyo ay naging kalakal
Paano pa ba tayo nito mabubuhay.

Globalisasyon na itong umiiral

Na sa bawat bansa’y siyang dumaratal
Sagot daw sa krisis ng nangangapital
At bagong sistema sa pangangalakal.

Tiyak apektado itong manggagawa

Ang lakas-paggawa’ y lalong mapipiga
Kaya dapat na ngang sila’y magkaisa
At baguhin itong bulok na sistema.

Magkaisa ngayo’t tayo’y magpatuloy

Ang sistemang bulok, dalhin sa kumunoy
Ng pagkakawasak hanggang sa maluoy
Palitan na itong gobyerno ng baboy.

Kailan pa tayo dapat magkaisa

Kundi ngayon na nga’y tayo’y mag-organisa
Ang kinabukasa’y ugitin ng masa
Kasama ang buong uring manggagawa.

Ito’y dahil na rin sa pagsintang tunay

Sa kinabukasan, patuloy na buhay
Pagpapakatao itong naninilay
Pagrerebolusyon sa ati’y gagabay.

Hindi ba’t di sapat lumaya ang bayan

Kung karatig bayan ay api rin naman
Sa mundo’y itigil itong karahasan
Sagot ay pag-ibig sa sangkatauhan.