Machine Translated by Google

Dom Eupedii > Genetyka > Haplogrupy (strona główna) > Haplogrupa R1a

Haplogrupa R1a (Y-DNA)

Zawartość

1.
Pochodzenie 2. Rozmieszczenie
geograficzne 3. Podklady i
haplotypy
4. Historia Oddział
germański Oddział
bałtycki Oddział
Autor: Maciamo.
słowiański R1a mapa Ostatnia aktualizacja z lutego 2014 r. (zaktualizowana sekcja mtDNA)
migracji Oddział indoirański
Mumie Tarimów Języki
tureckie i R1a Oddział grecki
5. Populacje R1 i
jasna pigmentacja 6 Korespondencja MtDNA 7.
Znane osobniki R1a

Początki

Haplogrupa R * powstała w Azji Północnej tuż przed maksimum ostatniego zlodowacenia (26 500–19 000 lat wcześniej). Haplogrupę tę zidentyfikowano
w liczących 24 000 lat szczątkach tzw. „chłopca Mal'ta” z regionu Ałtaju, w południowo-środkowej Syberii (Raghavan et al. 2013 ). Osobnik ten należał do
plemienia łowców mamutów, które w okresie paleolitu mogło przemierzać Syberię i części Europy. Wydaje się, że autosomalnie ta populacja paleolityczna
przyczyniła się głównie do powstania współczesnych Europejczyków i mieszkańców Azji Południowej, czyli dwóch regionów, w których haplogrupa R jest
obecnie najpowszechniejsza (R1b w Europie Zachodniej, R1a w Europie Wschodniej, Azji Środkowej i Południowej oraz R2 w Azji Południowej).

Haplogrupa R1a prawdopodobnie oddzieliła się od R1* podczas lub wkrótce po ostatnim maksium lodowcowym. Niewiele wiadomo na pewno o miejscu
jego pochodzenia. Niektórzy uważają, że mógł pochodzić z Bałkanów, okolic Pakistanu i północno-zachodnich Indii ze względu na większą różnorodność
genetyczną występującą w tych regionach. Różnorodność można jednak wytłumaczyć innymi czynnikami. Bałkany zostały poddane 5000 lat migracji ze
stepów euroazjatyckich, z których każda przynosiła nowe odmiany R1a. Azja Południowa ma znacznie większą populację niż jakakolwiek inna część świata
(czasami dorównuje jej Chinom) od co najmniej 10 000 lat, a większa populacja powoduje większą różnorodność genetyczną. Najbardziej prawdopodobnym
miejscem pochodzenia R1a jest Azja Środkowa lub południowa Rosja/Syberia.

Uważa się, że R1a była dominującą haplogrupą wśród północnych i wschodnich użytkowników języka praindoeuropejskiego, która wyewoluowała w
gałęzie indoirańskie, trackie, bałtyckie i słowiańskie. Protoindoeuropejczycy wywodzili się z kultury Yamna (3300-2500 p.n.e.). Ich dramatyczna ekspansja
była możliwa dzięki wczesnemu przyjęciu broni z brązu i udomowieniu konia na stepach euroazjatyckich (około 4000-3500 p.n.e.). Uważa się, że
południowa kultura stepowa miała głównie linie rodowe R1b (M269 i M73), podczas gdy północna kultura leśno-stepowa była zasadniczo z dominacją R1a.

Pierwsza ekspansja ludu leśno-stepowego nastąpiła wraz z kulturą ceramiki sznurowej (patrz gałąź germańska poniżej). Migracja _ ludu R1b do Europy
Środkowej i Zachodniej pozostawiło próżnię dla ludu R1a na południowym stepie w czasach kultury katakumb (2800-2200 p.n.e.). Leśno-stepowe
pochodzenie tej kultury jest oczywiste po wprowadzeniu ceramiki sznurowej i powszechnym użyciu polerowanych toporów bojowych, czyli dwóch
najważniejszych cech kultury ceramiki sznurowej. Prawdopodobnie ma to miejsce również podczas procesu satemizacji języków indoeuropejskich zaczęło
się, ponieważ grupy języków bałtosłowiańskich i indoirańskich należą do tego samego izoglosu Satem i wydaje się, że obie wyewoluowały z kultury
katakumb.

Starożytne badania DNA potwierdził obecność haplogrupy R1a1a w próbkach z kultury ceramiki sznurowej w Niemczech (2600 p.n.e.), z mumii tocharskich
(2000 p.n.e.) w północno-zachodnich Chinach, z pochówków Kurganów (ok. 1600 p.n.e.) z kultury Andronowa w południowej Rosji i południowej Syberii ,
a także z różnych stanowisk z epoki żelaza z Rosji, Syberii, Mongolii i Azji Środkowej.

1/9
Machine Translated by Google
Podział geograficzny
Rozmieszczenie haplogrupy R1a w Europie

Obecnie wysokie częstotliwości R1a występują w Polsce (57,5% populacji), Ukrainie (40 do 65%), europejskiej Rosji (45 do 65%),
Białorusi (51%), Słowacji (42%), Łotwie (40%). %), Litwa (38%), Czechy (34%), Węgry (32%), Norwegia (27%), Austria (26%), Chorwacja
(24%), północno-wschodnie Niemcy (24%) Szwecja (19%) i Rumunia (18%).

Podklady i haplotypy

2/9
Machine Translated by Google

3/9
Machine Translated by Google

99% osób R1a należy do podkladów R1a1a1 (R1a-M417), które dzielą się na następujące podklady:

R1a-L664 pochodzi głównie z Europy północno-zachodniej i występuje głównie w Niemczech Zachodnich, Niderlandach i na Wyspach Brytyjskich.
R1a-Z645 tworzy grupę osobników R1a od Europy Środkowej po Azję Południową.
R1a-Z283 to główny oddział w Europie Środkowo-Wschodniej.
R1a-Z284 to skandynawska podklada z epicentrum w Norwegii. Występuje także w miejscach skolonizowanych przez norweskich
Wikingów, jak niektóre części Szkocji, Anglii i Irlandii. Zidentyfikowano kilka podkladów, w tym L448, L176.1, Z287/Z288, Z66 i Z281, o których
obecnie niewiele wiadomo.
R1a-M458, głównie podklada bałtosłowiańska, z maksymalnymi częstotliwościami w Polsce, Litwie, Czechach, Słowacji, ale jest
również dość powszechna w południowo-wschodniej Ukrainie i północno-zachodniej Rosji.
jego podklada R1a-L260 jest wyraźnie zachodniosłowiańska, ze szczytem częstotliwości w Polsce, Czechach i Słowacji i
promieniującym przy niższych częstotliwościach do NRD, Wschodniej Austrii, Słowenii i Węgier.
R1a-Z280 to także znak bałtosłowiański, występujący w całej Europie Środkowej i Wschodniej (z wyjątkiem Bałkanów), z zachodnią
granicą biegnącą od wschodu do południowo-zachodnich Niemiec i do północno-wschodnich Włoch. Można go podzielić na wiele
skupisk: wschodniosłowiański, bałtycki, pomorski, polski, karpacki, wschodnioalpejski, czechosłowacki i tak dalej.
jej podklada R1a-L365 to skupisko pomorskie występujące także w południowej Polsce.
R1a-Z93 to główna azjatycka gałąź R1a. Występuje w Azji Środkowej, Azji Południowej i Azji Południowo-Zachodniej (w tym wśród Żydów
aszkenazyjskich). R1a-Z93 jest znacznikiem ludów historycznych, takich jak Indo-Aryjczycy, Persowie, Medowie, Mitanni czy Tatarzy i przenika
pulę genetyczną Arabów i Żydów.
jej podklada R1a-M434 stanowi niewielki procent populacji Pakistanu. Ślady odnaleziono także w Omanie.

Wiele zachodnich i północnych europejskich R1a, które są negatywne dla markera Z284, należy do korzenia R1a1a1* (M417), a nawet do starszych R1a1a (M17) i
R1a1 (SRY10831.2). Te pierwsze wywodzą się z najstarszej znanej ekspansji R1a z Leśnego Stepu, kultury wyrobów sznurowych (patrz poniżej), która poprzedza
wszystkie powyższe podklady. Obecnie żadna podklada nie została zidentyfikowana przez wspólny SNP. Jednakże Klyosov i in. (2009) odkryli, że znaczny procent
R1a w północno-zachodniej Europie, szczególnie w Norwegii, Anglii, Irlandii i Islandii, miał powtarzalną wartość 10 (zamiast 12) przy znaczniku STR DYS388. Wśród
nich zidentyfikowano kilka osób jako noszących mutację L664. Pochodzenie starszych podkladów (M17 i SRY10831.2) jest nadal niejasne (być może mezolityczni
łowcy-zbieracze wędrujący po Europie).

Historia R1a
Oddział germański

Pierwsza większa ekspansja R1a miała miejsce wraz z rozprzestrzenianiem się na zachód kultury wyrobów sznurowych (lub toporów bojowych). (2800-1800 p.n.e.)
z północnego stepu leśnego w ojczyźnie Jamny. Była to pierwsza fala R1a do Europy, która sprowadziła podkladę Z283 do Niemiec i Holandii, a Z284 do Skandynawii.
Ludność ceramiki sznurowej R1a zmieszała się z przedgermańskimi aborygenami I1 i I2, co zaowocowało pierwszą kulturą indoeuropejską w Niemczech i
Skandynawii, chociaż tej kultury nie można było uznać za proto-germańską - była to po prostu proto-indo- europejski na tym etapie, a może prabałtosłowiański.

Języki germańskie prawdopodobnie nie pojawiły się przed nordycką epoką brązu (1800-500 p.n.e.). Język pragermański rozwinął się prawdopodobnie jako mieszanka
dwóch gałęzi języków indoeuropejskich, a mianowicie języka prabałtosłowiańskiego kultury wyrobów sznurowych (R1a-Z283) i późniejszego przybycia ludu proto-
włosko-celto-germańskiego z kultury Unetice (R1b-L11). Potwierdza to fakt, że ludy germańskie są hybrydą R1a-R1b, że te dwie haplogrupy przybyły odrębnymi
drogami w różnym czasie oraz że język pragermański jest najbliższy proto-włosko-celtyckiemu, ale ma też podobieństwa z proto- Słowiańska.

Uważa się, że gałąź Indoeuropejczyków R1b wywodzi się z kultury południowej Jamny (północne wybrzeża Morza Czarnego). Jako pierwszy przedostał się ze stepów
do Europy, najeżdżając deltę Dunaju około 4200 roku p.n.e., następnie w IV tysiącleciu p.n.e. okrążył Bałkany i Równinę Węgierską. Jest prawdopodobne, że tej
migracji R1b towarzyszyła mniejszość osób R1a. Ci ludzie R1a należeli do podklady L664, która jako pierwsza oddzieliła się od rdzenia Yamna. Ci pierwsi najeźdźcy
stepowi nie stanowili jednorodnej grupy, ale skupisko plemion. Jest możliwe, że ludzie R1a-L664 stanowili jedno lub kilka odrębnych plemion, lub że zmieszali się z
niektórymi liniami R1b, zwłaszcza R1b-U106, które wiele wieków później stały się główną linią germańską. Kontyngent R1b-R1a przeniósł się w górę Dunaju na
Równinę Panońską około 2800 roku p.n.e., położył kres lokalnym kulturom pucharów dzwonowych (około 2200 roku p.n.e.) i wyrobów sznurowych (ok. 2400 p.n.e.)
w Europie Środkowej i założył kulturę Unetice (2300-1600 p.n.e.) wokół Czech i wschodnich Niemiec. Unetice może być postrzegane jako źródło przyszłych kultur
germańskich, celtyckich i kursywy i jest powiązane z podkladą L11 R1b.

4/9
Machine Translated by Google
Późna kultura Unetice rozszerzyła się na Skandynawię, zakładając nordycką epokę brązu. R1a-L664 i R1b (L11 i U106) prawdopodobnie dotarły w tym
czasie do Skandynawii. Ludzie z nordyckiej epoki brązu prawdopodobnie mówili językiem proto-germańskim, który przez ponad tysiąc lat nabył słownictwo
z rodzimego języka wyrobów sznurowych, który sam w sobie był mieszanką proto-bałtosłowiańskiego i nie-IE przedgermańskiego. Lingwiści szacują, że
pierwszy autentyczny język germański powstał około (lub później)
500 p.n.e., kiedy dobiegła końca nordycka epoka brązu, ustępując miejsca przedrzymskiej epoce żelaza. Wyjątkowość niektórych słownictwa germańskiego
wskazuje na zapożyczenia z rodzimych języków preindoeuropejskich (Germańska teoria podłoża). Wiadomo, że sam język celtycki jest zapożyczony z
języków afroazjatyckich, którymi posługują się imigranci z Bliskiego Wschodu do Europy Środkowej. Fakt, że dzisiejsza Skandynawia składa się z około
40% I1, 20% R1a i 40% R1b, potwierdza pogląd, że germańskie pochodzenie etniczne i język nabrały charakteru trójhybrydowego w epoce żelaza.

Oddział bałtycki

Uważa się, że gałąź bałtycka wyewoluowała z kultury Fatyanowo (3200-2300 p.n.e.), północno-wschodnie przedłużenie kultury wyrobów sznurowych.
Koczownicy R1a z wczesnej epoki brązu ze stepów północnych i stepów leśnych zmieszaliby się z rdzennymi mieszkańcami regionu mówiącymi po uralsku
(linia N1c1). Potwierdza to silna obecność haplogrup R1a i N1c1 od południowej Finlandii po Litwę i przyległą część Rosji.

Oddział słowiański

Początki Słowian sięgają około 3500 roku p.n.e. wraz z kulturą północnej Jamny. Linie M412 i Z280 rozprzestrzeniły się po Polsce, Białorusi, Ukrainie i
zachodniej Rosji i tworzyły rdzeń kultury prasłowiańskiej. Wysokie rozpowszechnienie R1a w krajach bałtosłowiańskich jest obecnie spowodowane nie
tylko ekspansją wyrobów sznurowych, ale także długą serią późniejszych migracji z Rosji, z których ostatnia miała miejsce od V do I wieku n.e. Gałąź
słowiańska wyróżniła się, gdy kultura ceramiki sznurowej wchłonęła kulturę Cucuteni-Tripolye (5200-2600 p.n.e.) zachodniej Ukrainy i północno-wschodniej
Rumunii, która wydaje się składać głównie z linii I2a1b (M423) pochodzących bezpośrednio od paleolitycznych Europejczyków, z niewielką domieszką
imigrantów z Bliskiego Wschodu (zwłaszcza E1b1b, G2a, J. oraz T). W ten sposób powstała hybrydowa kultura amfor kulistych (3400-2800 p.n.e.) na
terenach dzisiejszej Ukrainy, Białorusi i Polski. Z pewnością w tym okresie I2a2, E-V13 i T rozprzestrzeniły się (wraz z R1a) po Polsce, Białorusi i zachodniej
Rosji, co wyjaśnia, dlaczego wschodni i północni Słowianie (oraz Litwini) mają od 10 do 20% linii I2a1b i około 10 % rodów bliskowschodnich (18% dla
Ukraińców). Po zaledwie kilku stuleciach ta hybrydyczna kultura zanikła, przekształcając się w dominującą kulturę wyrobów sznurowych (2800-1800 p.n.e.)
i katakumb (2800-1800 p.n.e.).

Po okresie ceramiki sznurowej na stepach pojawiła się kultura Srubna (1800-1200 p.n.e.), a w całej Polsce przez kulturę trzciniecką (1700-1200 p.n.e.).
Uważa się, że ostatnia ważna migracja słowiańska miała miejsce w VI wieku n.e. z Ukrainy do Polski, Czech i Słowacji, wypełniając próżnię pozostawioną
przez plemiona wschodniogermańskie, które najechały Cesarstwo Rzymskie.

Historycznie rzecz biorąc, żadna inna część Europy nie była najeżdżana przez ludy stepowe częściej niż Bałkany. Chronologicznie pierwsi najeźdźcy R1a
przybyli wraz z ekspansją kultury Yamna na zachód (od 4200 roku p.n.e.), co było następstwem migracji stepowych trwających około 2000 lat. Następnie
przybyli Trakowie (1500 r. p.n.e.), następnie Ilirowie (około 1200 r. p.n.e.), Hunowie i Alanowie (400 r. n.e.), Awarowie, Bułgarzy i Serbowie (około 600 r.
n.e.) oraz Węgrzy (900 r. n.e.) ), pośród innych. Ludy te pochodziły z różnych części stepów euroazjatyckich, pomiędzy Europą Wschodnią a Azją Środkową,
dlatego obecnie w bałkańskim R1a występuje tak duża różnorodność STR. Nie jest jeszcze możliwe określenie pochodzenia etnicznego każdej odmiany
R1a, poza faktem, że mniej więcej każda odmiana R1a jest w pewnym momencie historii powiązana z plemionami ze stepów euroazjatyckich.

Mapa migracji haplogrupy R1a od neolitu do późnej epoki brązu (ok. 1000 p.n.e.)

Kliknij, aby powiększyć.

5/9
Machine Translated by Google
Oddział indo-irański
Osoby posługujące się językiem proto-indoirańskim, ludzie, którzy później w Rygwedzie nazywali siebie „Aryjczykami ” i Avestę , wywodzi się z kultury
Sintashta-Petrovka (2100-1750 p.n.e.), w dolinach Tobol i Ishim, na wschód od Uralu. Zostało założone przez nomadów pasterskich z kultury Abashevo
(2500-1900 p.n.e.), rozciągający się od górnego Don-Wołgi po Ural i kultura Połtawki (2700-2100 p.n.e.), rozciągający się od dolnego Don-Wołgi po
depresję kaspijską.

Kultura Sintashta-Petrovka, związana z R1a-Z93 i jej podkladami, była pierwszym postępem Indoeuropejczyków z epoki brązu na zachód od Uralu,
otwierając drogę na rozległe równiny i pustynie Azji Środkowej do bogatych w metal gór Ałtaj . Aryjczycy szybko rozprzestrzenili się na całą Azję Środkową,
od wybrzeży Morza Kaspijskiego po południową Syberię i Tian Shan, poprzez handel, sezonowe migracje stad i najazdy grabieżcze.

Wydaje się, że rydwany wojenne zaprzężone w konie zostały wynalezione przez lud Sintashta około 2100 roku p.n.e. i szybko rozprzestrzeniły się na
region górniczy Bactria-Margiana (współczesna granica Turkmenistanu, Uzbekistanu, Tadżykistanu i Afganistanu). Na Uralu intensywnie wydobywano
miedź, a Protoindoirańczycy z Sintashta-Petrovki eksportowali ją w ogromnych ilościach na Bliski Wschód.
Wydaje się, że przyciągnęły ich zasoby naturalne doliny Zeravshan gdyż około 1900 roku p.n.e. w Tugai założono kolonię górniczą Petrovka, zajmującą się
wydobyciem miedzi, a wkrótce potem wydobywano cynę w Karnab i Mushiston. Cyna była szczególnie cenionym surowcem w późnej epoce brązu, kiedy
broń wykonywano ze stopu miedzi i cyny, mocniejszego niż bardziej prymitywny brąz arsenowy. W XVIII wieku p.n.e. IndoIrańczycy rozszerzyli swoją
działalność na dolną część Amu-darii dolinie i osiedlili się w społecznościach zajmujących się rolnictwem irygacyjnym (kultura Tazabagyab). Około 1600
roku p.n.e. stare ufortyfikowane miasta Margiana-Bactria zostały opuszczone, zatopione przez imigrantów z północnych stepów. Grupa kultur
środkowoazjatyckich znajdująca się pod wpływami indoirańskimi znana jest jako horyzont Andronowa i trwał do 800 roku p.n.e. ,

Migracje indoirańskie posunął się dalej na południe przez Hindukusz. Około 1700 roku p.n.e. pasterze jeżdżący konno przedostali się do Beludżystanu
(południowo-zachodni Pakistan). Dolina Indusu poddała się około 1500 roku p.n.e., a północna i środkowa część subkontynentu indyjskiego została
przejęta około 500 roku p.n.e. Migracje na zachód zaprowadziły staroindyjskich użytkowników sanskrytu na rydwanach wojennych do Asyrii, gdzie zostali
, Partowie
Mitannimi władcy z około 1500 roku p.n.e. Medowie _ wszyscy irańscy mówcy z kultury Andronowa przenieśli się na ipłaskowyż
Persowie irański od 800, roku p.n.e.
Ci, którzy pozostali w Azji Środkowej, zostali zapamiętani przez historię jako Scytowie , natomiast potomkowie Jamny, którzy pozostali na stepie pontyjsko-
kaspijskim, stali się znani jako Sarmaci do starożytnych Greków i Rzymian.

Migracje indoirańskie spowodowały wysoką częstotliwość R1a w południowej Azji Środkowej, Iranie i na subkontynencie indyjskim. Najwyższą częstotliwość
R1a (około 65%) osiąga się w klastrze wokół Kirgistanu, Tadżykistanu i północnego Afganistanu. W Indiach i Pakistanie R1a występuje od 15 do 50%
populacji, w zależności od regionu, grupy etnicznej i kasty. R1a jest generalnie silniejszy w północno-zachodniej części subkontynentu, a najsłabszy na
południu, gdzie mówi się po Dravidii (Tamil Nadu, Kerala, Karnataka, Andhra Pradesh) oraz od Bengalu na wschód. Ponad 70% braminów (najwyższa
kasta w hinduizmie) należy do R1a1 ze względu na efekt założyciela.

Jednakże rodowody matczyne w Azji Południowej są w przeważającej mierze przedindoeuropejskie. Na przykład w Indiach istnieje ponad 75% „rodzimych”
linii mtDNA M i R oraz 10% linii wschodnioazjatyckich. W pozostałych 15% haplogrup około połowa jest pochodzenia bliskowschodniego. Tylko około 7
lub 8% może być pochodzenia „rosyjskiego” (step pontyjsko-kaspijski), głównie w postaci haplogrup U2 i W (chociaż pochodzenie U2 jest nadal
przedmiotem dyskusji). Europejskie linie mtDNA są jednak znacznie bardziej powszechne w Azji Środkowej, a nawet w Afganistanie i północnym
Pakistanie. Sugeruje to, że indoeuropejska inwazja na Indie była prowadzona głównie przez mężczyzn w czasie wojny, a pierwsze duże osadnictwo kobiet
miało miejsce w północnym Pakistanie, zachodnich Indiach (Pendżab do Gujarat) i północnych Indiach (Uttar Pradesh), gdzie haplogrupy U2 i W są
najczęstsze.

Mumie Tarima
W 1934 roku szwedzki archeolog Folke Bergman odkrył około 200 mumii jasnowłosych ludzi rasy kaukaskiej w Kotlinie Tarim w północno-zachodnich
Chinach (region znany jako Xinjiang, Turkiestan Wschodni lub Ujgurstan). Najstarsza z tych mumii pochodzi z 2000 roku p.n.e., a wszystkie 7
szczątków męskich zostało przebadanych przez Li i in. (2010) , były pozytywne pod względem mutacji R1a1. Współcześni mieszkańcy Kotliny Tarim,
Ujgurowie, należą zarówno do tej podklady R1b-M73 (około 20%) i do R1a1 (około 30%).

Pierwsza teoria na temat pochodzenia mumii Tarim głosi, że grupa wczesnych jeźdźców konnych z kultury Repin (3700-3300 p.n.e.) wyemigrowała z
regionu Don-Wołgi w góry Ałtaj, zakładając kulturę Afanasevo (ok. 3600-2400 p.n.e.), skąd przenieśli się na południe do Kotliny Tarim. Inną
możliwością jest to, że mumie Tarim pochodzą od ludu proto-indoirańskiego (patrz wyżej), który rozprzestrzenił się na całą Azję Środkową około
2000 roku p.n.e. z kultury Sintashta-Petrovka. Odgałęzienie przekroczyłoby góry Tian Shan i skończyło w Kotlinie Tarim. Teoria ta ma tę zaletę, że
pokrywa się z datowaniem mumii Tarim. Tak czy inaczej, większość mumii przebadanych pod kątem mtDNA należała do haplogrupy mongoloidalnej
C4, a tylko kilka do haplogrup europejskich lub bliskowschodnich (H, K i R).

Istnieją pewne kontrowersje dotyczące możliwego powiązania między mumiami Tarim a językami tocharskimi , gałąź Centum rodziny
indoeuropejskiej, którą mówiono w Kotlinie Tarim od III do IX wieku n.e. Łatwo założyć, że mumie Tarimów były językami prototochariańskimi ze
względu na odpowiednie położenie i powiązania indoeuropejskie. Jednakże mumie Tarim są starsze niż pojawienie się Tochariana o ponad dwa
tysiące lat, a Tocharian jest Centum język, który nie może pochodzić od gałęzi Satem Proto-indoirańskiej. Wszystkie inne gałęzie Centum są
spokrewnione z haplogrupą R1b, a tocharian jest jedynym wschodnim językiem Centum, możliwe jest, że użytkownicy tochariańscy są

6/9
Machine Translated by Google
zamiast tego powiązany z środkowoazjatycką podkladą R1b1b1 (M73), występującą również wśród współczesnych Ujgurów zamieszkujących dorzecze
Tarim.

Głośniki tureckie i R1a

Współcześni mieszkańcy Azji Środkowej, od Xinjiangu po Turcję i od Wołgi po Hindukusz, mówią przeważającą większością języków tureckich . Może
to być zaskakujące, ponieważ odpowiada to regionowi, w którym rozwinęła się indoirańska gałąź użytkowników indoeuropejskich, kulturze Andronowa
z epoki brązu i terytorium Scytów z epoki żelaza. Dlaczego więc języki indoeuropejskie przetrwały jedynie w słowiańskiej Rosji lub w południowej części
Azji Środkowej, w takich miejscach jak Tadżykistan, Afganistan czy niektóre części Turkmenistanu? Dlaczego Ujgurowie, Uzbecy, Kazachowie i Kirgizi,
czy współczesny lud stepów pontyjsko-kaspijskich (Tatarzy krymscy, Nogajowie, Baszkirowie i Czuwaski) nie mówią językami indoeuropejskimi?
Genetycznie ci ludzie rzeczywiście mają indoeuropejski rodowód R1a, a w mniejszym stopniu także R1b. Wyjaśnienie jest takie, że języki tureckie
zastąpiły języki irańskie w Azji Środkowej między IV a XI wiekiem n.e.

Proto-turecki wywodzi się z Mongolii i południowej Syberii z takimi koczowniczymi plemionami jak Xiongnu . Należy do rodziny języków ałtajskich,
podobnie jak mongolski i mandżurski (niektóre obejmują także koreański i japoński, chociaż mają bardzo mało wspólnego słownictwa). Nie wiadomo,
kiedy pojawił się język proto-turecki, ale jego rozprzestrzenianie się rozpoczęło się wraz z migracjami Hunów na zachód przez step euroazjatycki i aż
do Europy, zatrzymując się jedynie na granicach Cesarstwa Rzymskiego.

Hunowie byli potomkami Xiongnu. Starożytne testy DNA ujawniły, że Xiongnu byli już hybrydowym ludem eurazjatyckim 2000 lat temu, z mieszanym
Y-DNA i mtDNA z Europy i Azji Północno-Wschodniej. Współcześni mieszkańcy ojczyzny Xiongnu mają około 90% linii mongolskich w porównaniu z
10% linii europejskich. Najstarsza zidentyfikowana obecność europejskiego mtDNA w okolicach Mongolii i jeziora Bajkał sięga ponad 6000 lat temu .

Wydaje się, że turecki szybko zastąpił dialekty scytyjskie i inne dialekty irańskie w całej Azji Środkowej. Inne fale migracyjne sprowadziły do Europy
Wschodniej i Środkowej więcej osób mówiących po turecku, takich jak Chazarowie, Awarowie, Bułgarzy i Turcy (=> patrz 5000 lat migracji ze stepów
euroazjatyckich do Europy). Wszyscy oni byli w rzeczywistości koczownikami z Azji Środkowej, którzy przyjęli język turecki, ale mieli niewiele lub w
ogóle mongolskiej krwi. Dlatego najazdy tureckie w większym stopniu przyczyniły się do rozprzestrzeniania się linii rodowych indoeuropejskich
(zwłaszcza R1a1) niż wschodnioazjatyckich.

Języki tureckie nie przetrwały w Europie poza stepem pontyjsko-kaspijskim. Język bułgarski, pomimo swojej nazwy na cześć plemienia tureckiego, jest
w rzeczywistości językiem słowiańskim z łagodnymi wpływami tureckimi. Węgierski, czasami ze względu na nazwę mylony z dziedzicem Hunów, w
rzeczywistości jest językiem uralskim (madziarskim). Dziesiątki języków tureckich używanych obecnie na świecie charakteryzują się wysokim stopniem
wzajemnej zrozumiałości ze względu na ich stosunkowo niedawne wspólne pochodzenie i koczowniczy charakter ich użytkowników (do niedawna).
Jego dwie główne gałęzie Oghuz i Oghur można postrzegać jako dwa języki tak odległe jak hiszpański i włoski, a języki w każdej gałęzi przypominają
regionalne dialekty hiszpańskiego i włoskiego.

Oddział grecki

Niewiele wiadomo o przybyciu ze stepów osób mówiących w języku proto-greckim. Kultura mykeńska rozpoczęła się około 1650 roku p.n.e. i jest wyraźnie
importowaną kulturą stepową. Bliskie pokrewieństwo między językami mykeńskimi i proto-indoirańskimi sugeruje, że rozdzieliły się one dość późno, gdzieś
między 2500 a 2000 rokiem p.n.e. Pod względem archeologicznym mykeńskie rydwany, groty włóczni, sztylety i inne przedmioty z brązu wykazują uderzające
podobieństwa do kultury Seima-Turbino (ok. 1900-1600 p.n.e.) zamieszkującej północno-rosyjskie stepy leśne, znanej z dużej mobilności nomadycznych
wojowników (Seima-Turbino odnaleziono stanowiska aż do Mongolii). Jest zatem prawdopodobne, że Mykeńczycy przybyli z Rosji do Grecji w latach 1900–
1650 p.n.e., gdzie zmieszali się z miejscową ludnością, tworząc nową, wyjątkową kulturę grecką.

Populacje R1 rozprzestrzeniają geny jasnej skóry, blond i rudych włosów

Obecnie istnieją mocne dowody że zarówno osoby R1a, jak i R1b przyczyniły się do rozpowszechnienia mutacji A111T w SLC24A5, co wyjaśnia około 35%
różnic w odcieniu skóry między Europejczykami i Afrykanami oraz większość różnic w Azji Południowej.
Wzór rozmieszczenia allelu A111T (rs1426654) pasuje niemal idealnie do rozprzestrzeniania się indoeuropejskich linii R1a i R1b w Europie, na Bliskim
Wschodzie, w Azji Środkowej i Azji Południowej. Mutacja została prawdopodobnie przekazana we wczesnym neolicie innym populacjom Bliskiego Wschodu,
co wyjaśnia, dlaczego neolityczni rolnicy w Europie byli już nosicielami allelu A111T (np. Keller 2012 s. 4, Lazaridis 2014 uzupełnienie 7), choć z mniejszą
częstotliwością niż u współczesnych Europejczyków i mieszkańców południowej Azji Środkowej.

Allel jasnej skóry występuje również w zakresie od 15 do 30% w różnych grupach etnicznych w północnej Afryce Subsaharyjskiej, głównie w strefach Sahelu
i sawanny zamieszkałych przez plemiona hodowców bydła R1b-V88, takie jak Fulani i Hausa. Zakładałoby to, że allel A111T był już obecny u wszystkich ludzi
R1b przed podziałem przed neolitem ceramicznym pomiędzy V88 i P297. W populacjach R1a częstość występowania tego allelu jest równie wysoka jak w
populacjach R1b. Z drugiej strony mutacja A111T była nieobecna w liczącej 24 000 lat próbce R* z Syberii i nie występuje w większości współczesnych
populacji R2 w południowo-wschodnich Indiach i Azji Południowo-Wschodniej. W związku z tym można bezpiecznie założyć, że mutacja pojawiła się w linii
R1* w późnym górnym paleolicie, prawdopodobnie między 20 000 a 13 000 lat temu.

Kolejną cechą fizyczną kojarzoną z Indoeuropejczykami były jasne włosy. Dla kontrastu, geny odpowiedzialne za niebieskie oczy były już obecne

7/9
Machine Translated by Google
wśród mezolitycznych Europejczyków należących do haplogrupy Y. Geny blond włosów są silniej skorelowane z rozmieszczeniem haplogrupy R1a, ale
geny odpowiedzialne za rude włosy nie zostały znalezione w Europie przed epoką brązu i wydaje się, że były rozprzestrzeniane głównie przez Osoby R1b
(=> zobacz Pochodzenie rudych włosów).

Linie matczyne (mtDNA) odpowiadające haplogrupie R1a

Porównując regiony, w których obecnie występuje haplogrupa R1a, z częstotliwościami współczesnych mtDNA, okazuje się, że rodowody matczyne, które
najbardziej korelują z haplogrupą Y R1a, to mt-haplogrupy C4a, H1b, H1c, H2a1, H6, H7, H11, T1a1a1, U2e, U4, U5 i W, a także niektóre podklady I, J, K,
T2 i V (patrz poniżej). Starożytne mtDNA z Europy Północno-Wschodniej również to potwierdza.

Najstarsza próbka mtDNA z przypuszczalnej ojczyzny mężczyzn R1a to liczący 30 000 lat wczesny współczesny człowiek ze stanowiska Kostenki 14 nad
rzeką Don w południowej Rosji, który należał do haplogrupy U2. Ta haplogrupa występuje obecnie w całej Europie z niską częstotliwością (1-2%), a
najczęściej występuje w Rosji. W Europie występują tylko dwie podklady U2: U2d (rzadkie) i U2e (najczęściej). Wszystkie inne podklady U2 zwykle występują
w Azji Południowej, gdzie w niektórych regionach mogą przekraczać 20% populacji, szczególnie w Pakistanie i północnych Indiach, gdzie R1a i R2 są
najczęstsze. U2 występuje aż do Azji Południowo-Wschodniej, gdzie nie ma haplogrupy Y R1a i R1b, ale R2 jest obecny. Wszystkie te elementy łącznie
potwierdzają hipotezę, że U2 był jedną z pierwotnych linii podstawowej Y-haplogrupy R i że U2 rozprzestrzenił się wraz z R1a, R1b i R2. Należy zauważyć,
że 24-tysięczny chłopiec Mal'ta należał do haplogrupy mt U i haplogrupy Y R*.

Haplogrupa C występuje również wśród Europejczyków północno-wschodnich i wydaje się, że była obecna w tym regionie co najmniej od okresu mezolitu.
MtDNA C to linia genetyczna zwykle występująca w Azji Północnej, Azji Wschodniej i wśród rdzennych Amerykanów. Podklady C występujące w Europie
to C1, C4a i C5, wszystkie podklady występujące w regionie Ałtaju, południowej Syberii, a zwłaszcza zachodniej Syberii. Mogli być jednym z matczynych
rodów północnoazjatyckich łowców mamutów w późnym paleolicie, obok haplogrupy U2.
C5 zidentyfikowano w mezolitycznej Karelii (północno-zachodnia Rosja), natomiast C4a2 należał do linii rodowych kultury dnieprsko-donieckiej na
neolitycznej Ukrainie. Zarówno C4a2, jak i C5 są obecnie powszechne wśród Turkmenów, Uzbeków i Tadżyków, a więc w populacjach ze znacznym
poziomem R1a i R1b. C1 odkryto w okresie przedceramicznym w Tell Halula w północnej Syrii, w regionie, w którym po raz pierwszy udomowiono bydło.
W związku z tym możliwe jest, że C1 została przywieziona przez haplogrupę Y R1b, która mogła pochodzić z północnej Mezopotamii przed przeniesieniem
się na Step Pontyjski (patrz historia R1b). C1 znaleziono także wśród współczesnych Basków i Katalończyków, dwóch populacji, w których całkowicie
brakuje wschodnioazjatyckiej domieszki autosomalnej i haplogrupy Y R1a, ale mają ponad 80% R1b. C4a i C5 są bardziej typowe dla współczesnych
populacji bałtosłowiańskich, chociaż ich łączna częstotliwość wynosi zwykle poniżej 1% populacji. Li i in. (2010) zbadał 20 próbek mtDNA i 7 próbek Y-DNA
z wczesnej epoki brązu (ok. 2000 r. p.n.e.) pozostałości z północno-zachodnich Chin Tarim. Spośród tych tak zwanych mumii Tarima 14 z 20 próbek
się, że wszystkie mtDNA należało do basenu haplogrupy w Xinjiang, C4, podczas gdy sześć pozostałych należało do M*, R* (3 próbki), H i K. Okazało
linie Y-DNA być R1a1a.

Haplogrupy U4 i W to dwie linie najbardziej typowe dla krajów bałtosłowiańskich. Oprócz U5 i V były to prawdopodobnie rodzime linie europejskie z
paleolitu powiązane z haplogrupą I Y-DNA, które zostały zasymilowane przez łowców mamutów R1a z Azji Północnej.

W okresie mezolitu populacja Ukrainy, Białorusi i europejskiej Rosji stałaby się hybrydą syberyjskich linii męskich R1a i europejskich linii żeńskich H, I, U4,
U5, T, V i W, z jedynie mniejszością syberyjskich haplogrup matczynych (C4a, C5, U2). Obecność haplogrup C1, C4, C5, H (w tym H17), T, U2e, U4, U5a i
U5b została potwierdzona testami DNA z mezolitycznej europejskiej Rosji. V znaleziono w mezolitycznej Iberii i Szwecji. Tylko I i W nie zostały jeszcze
zidentyfikowane w starożytnych próbkach sprzed neolitu. Wszystkie te haplogrupy można obecnie znaleźć w regionach zasiedlonych przez
Indoeuropejczyków w epoce brązu i tam, gdzie R1a jest obecnie obecny, w tym na Kaukazie, Ałtaju, Azji Środkowej, Azji Południowej i na Bliskim Wschodzie.

Populacje środkowoazjatyckie z podwyższonym odsetkiem R1a są bardzo przydatne do oddzielania matczynych linii rodowych R1a od masy innych
europejskich haplogrup. Na przykład mt-haplogrupa J2b1a, typowo europejska podklada J została znaleziona wśród Kałaszów w północnym Pakistanie,
obok H2a1, U2e i U4. J2b1a nie znaleziono nigdzie indziej na wschód od Iranu. Kałasze mają 20% R1a, ale nie mają R1b. Podobnie podklady K1b1b i K1c2
znaleziono w Tadżykistanie, kraju, który ma 30% R1a i tylko 3% R1b.

K2b odkryli Keyser i in. (2009) w próbkach z epoki brązu związanych z kulturą Andronowa z okolic Krasnojarska w południowej Syberii. Próbki samców
zbadane w tym samym miejscu należały do gatunku R1a. Obecnie K2b występuje głównie w Europie środkowej i północno-wschodniej (kraje R1a) i
dlatego można go bezpiecznie powiązać z rozprzestrzenianiem się gałęzi R1a u Indoeuropejczyków.

H1b, H1c, H2a1 i H11, niektóre z najczęstszych podkladów H w Europie Wschodniej i na Północnym Kaukazie, stale pojawiają się także na Syberii i Azji
Środkowej.

Haplogrupa T1a1a1 jest dość powszechna w Europie Północnej, Środkowej i Wschodniej, głównie wśród populacji R1a. Występuje także w Iranie i
Pakistanie, wśród Pathanów, Brahui i Hunza Burusho, wszystkich grup etnicznych z wysokim odsetkiem R1a, ale bez R1b.
W przeciwieństwie do T2, T1a1a1 nigdy nie znaleziono w Europie przed epoką brązu i po raz pierwszy pojawił się w kulturze wyrobów sznurowych.
Dodatkowo T1a1a1 pojawił się niecałe 7000 lat temu, zaledwie tysiąc lat przed początkiem epoki brązu na stepie pontyjskim.

Haplogrupa T2 jest bardziej złożona ze względu na bardzo dużą liczbę podkladów. Niemniej jednak niektóre z nich można z całą pewnością powiązać z
rozpowszechnieniem R1a w epoce brązu. T2b2 i T2b4 znaleziono w pozostałościach kultury wyrobów sznurowych, ale ich nie znaleziono
8/9
Machine Translated by Google
Znaleziono je w Europie przed epoką brązu. Obecnie obie podklady występują w większości Europy, ale T2b2 występuje również przy niskich częstotliwościach w Iranie,
Turkmenistanie i Indiach, podczas gdy T2b4 znaleziono w Azerbejdżanie, Mezopotamii, Uzbekistanie, Kazachstanie i Nepalu. T2b16, podklada typowa dla północno-
wschodniej Europy, została znaleziona aż na wschód, aż do regionu Wołgi-Uralu i Kazachstanu. Mogło to być częścią ekspansji Abashevo w kierunku Uralu. T2a1b1 znaleziono
w próbkach z epoki brązu związanych z kulturą Andronowa w południowej Syberii, gdzie wszystkie próbki Y-DNA należały do R1a. Co więcej, jego nowoczesna dystrybucja
pokrywa się również z terytoriami R1a, od Skandynawii po Azję Środkową, pojawiając się sporadycznie w Iranie i na całym Bliskim Wschodzie.

Haplogrupa W występuje powszechnie w regionach o wysokim odsetku R1a i jest szczególnie powszechny w krajach bałtosłowiańskich, w Baktrii, północnym Pakistanie i
północno-zachodnich Indiach. Nie znaleziono go w próbkach europejskich z paleolitu ani mezolitu. Chociaż niektóre próbki W1 rzeczywiście pojawiły się w Europie późnego
neolitu (jedna W1 w Hiszpanii i dwie W1c w Niemczech), mogły tam trafić poprzez dryf na zachód ze Stepu Pontyjskiego po stuleciach małżeństw mieszanych między
sąsiednimi populacjami. Inne podklady W pojawiły się nagle w Europie w epoce brązu, na przykład w kulturach wyrobów sznurowych (W5a, W6a'b) i Unetice (W3a1). Według
Metspalu i in. W Indiach haplogrupa W występuje znacznie częściej wśród wyższych kast i wśród osób mówiących w języku indoeuropejskim . (2004).

Podklady haplogrupy V są obecnie najtrudniejsze do rozróżnienia, głównie dlatego, że wiele podkladów V można zidentyfikować jedynie poprzez badanie regionu kodującego
mitochondrialnego DNA, a większość dotychczasowych badań pozaeuropejskiego mtDNA testowała jedynie hiperzmienną regionie (HVR). Jedyną podkladą, którą można
obecnie wyróżnić jako odpowiadającą R1a, jest V7a, która jest specyficzna dla krajów słowiańskich i została znaleziona także w Azerbejdżanie.

Zobacz także: Identyfikacja pierwotnego indoeuropejskiego mtDNA z izolowanych osad

Znane osoby

W 2003 roku naukowiec z Uniwersytetu Oksfordzkiego prześledził sygnaturę chromosomu Y Somerleda z Argyll (1100-1164), przywódca
wojskowy i polityczny szkockich wysp pochodzenia nordycko-gaelickiego. Somerland wypędził Wikingów ze Szkocji i został królem Mann i Wysp .
,
Był założycielem klanu Somhairle ojciec założyciela klanu MacDougall i dziadek ze strony ojca założyciela klanu Donald (w tym MacDonalds i
MacAlisters). Badacz podał, że wszyscy badani członkowie tych klanów, z potwierdzonym papierowym tropem, należeli do norweskiej
odmiany R1a-L448, a dokładniej do podklady L176.1, którą dotychczas znajdowano niemal wyłącznie wśród potomków Somerleda. W 2005
roku genetyk Bryan Sykes poprosił o próbki DNA od wodzów klanów (Lorda Godfreya Macdonalda, Sir Iana Macdonalda z Sleat, Ranalda
MacDonalda z klanu Ranald, Williama McAlestera z Loup i Ranalda MacDonnella z Glengary) w celu ukończenia projektu i wszystkie pasowały
do przypuszczalnego haplotypu Somerled. Jednak nie wszyscy Macdonaldowie, MacAlisters i MacDougalle pochodzą od Somerled.
Ramiona Większość (około 70%) to członkowie celtyckiej haplogrupy R1b. Sprawdź projekt genealogii klanu Donalda po więcej informacji.
Klan MacDonalda

,
Projekt nazwiska Drake DNA udało się zidentyfikować haplogrupę Sir Francisa Drake'a słynny angielski nawigator i korsarz z epoki
elżbietańskiej. Dwóch z jego znanych potomków zostało przetestowanych przez dwie różne firmy i obie linie miały praktycznie identyczne
wartości STR, co potwierdziło ich niedawne wspólne pochodzenie. Pojawiły się także inne Drake'y z tym samym haplotypem. Wszystkie
należą do typowo północno-zachodnioeuropejskiego gatunku R1a-L664 (DYS388=10).

Amerykański aktor, producent, scenarzysta i reżyser Tom Hanks Filadelfia, Forrest , najbardziej znany z ról filmowych
Gump, Szeregowiec Ryan, Złap mnie, jeśli potrafisz, Kod Da Vinci, zostały uznane za należące do haplogrupy R1a w ramach projektu
Hanks DNA Surname Project jako potomek Williama Hanksa z Richmond w Wirginii.

9/9