Celem mojej pracy jest próba poruszenie tematu Monarchii Karola

Wielkiego. Początki państwa sięgają IV wieku, gdy to w Galii osiedliło się

plemię Franków. Otóż Karol Wielki objął władzę w państwie Franków po
ojcu Pepinie Krótkim w 768 roku. Za jego panowania objęto wpływami
słowiańskich sąsiadów, zniszczono państwo Awarów, został znacznie
rozbudowany i scentralizowany aparat państwowy, rozwinięto również
ideę państwa chrześcijańskiego, mającą istotny wpływ na losy polityczne
Europy. Monarchia Karolingów była państwem patrymonialnym. Władcy
traktowali je jako własność prywatną rodu, którą dzielono pomiędzy
dziedziców. Podzielił władzę w cesarstwie także Karol. W jego państwie co
roku zbierało się zgromadzenie ludzi wolnych, grupujące arystokrację
kościelną i świecką. Uprawomocniało ono i akceptowało decyzje
monarchy wydawane potem w formie ustaw – kapitularzy. Istotnym
elementem władzy w państwie Karola była armia. Nie każdego było stać
na kosztowną służbę wojskową. Ci, których nie było stać, oddawali się w
opiekę możnych. Władca wynagradzał swoich urzędników dobrami,
nadawanymi im z domeny królewskiej – beneficjami. Biskupi i opaci byli
mianowani przez władcę. Biskupstwa i opactwa posiadały immunitety
(zwolnienie od ponoszenia większości świadczeń na rzecz państwa). W
800 roku Karol Wielki przebywając w Rzymie został koronowany na
cesarza rzymskiego. Akt ten nazwano odnowieniem Cesarstwa
Rzymskiego. Mimo iż to papież koronował Karola, co można było odczytać
jako akt wyższości władzy duchownej, w rzeczywistości Karol występował
jako protektor papieża i Państwa Kościelnego. (Koronacja Karola
Wielkiego na cesarza miała miejsce w Rzymie (w bazylice św. Piotra) na
Boże Narodzenie 800 roku. Aktu koronacji dokonał papież Leon III, który
na koniec mszy świętej włożył władcy Franków na głowę koronę).

Chlodwig dążył także do wyboru swego następcy jedynie spośród

własnego rodu Merowingów (To dynastia królów panująca w państwie
frankijskim w latach 481–751, wywodząca się od władcy Franków salickich
Merowecha). Uważał, że ziemia w całym państwie należy do niego,
dlatego dzielił ją dowolnie między swoich trzech synów. Państwo
podzielono na jednostki administracyjne zwane ziemiami, w których
zarządzał comes. Funkcję swą pełnił bezpłatnie, ale władca nadawał mu
ziemię leżącą w granicach danego okręgu oraz prawo do pobierania 1/3
opłat sądowych. Skarb władcy zasilany był opłatami sądowymi a także
cłami i mytami.
Głównym zajęciem ludności państwa Franków było rolnictwo.
Dominowała wielka własność ziemska i system czynszowo-
pańszczyźniany. Urzędnicy otrzymywali ziemię w użytkowanie co było
formą zapłaty króla za ich pracę. Z czasem upowszechniło się na terenie
państwa Franków zawierania komendacji, a więc umowy między
wasalem, będącym człowiekiem słabszym a seniorem. (Wasal
zobowiązywał się do określonych posług na rzecz seniora, w zamian za co
ten oferował mu swą pomoc i opiekę).
Mimo wysiłków centralizujących państwo ogromna monarchia Karola nie
była tworem jednolitym, stąd zachodziła obawa o jego przetrwanie jako
całości. Obawy okazały się słuszne, bowiem po śmierci Karola w 814 roku
władza przeszła na jego syna Chlodwiga, który utrzymał państwo w
jedności przez trzydzieści lat.

Ostatecznie w 843 roku dokonano w Verdun podziału monarchii

karolińskiej pomiędzy trzech synów Ludwika Pobożnego: Lotar dostał
obszary centralne, od Morza Północnego po Prowansję i Królestwo
Włoch. Ludwik Niemiecki otrzymał Królestwo Wschodnio Frankijskie.
Karol łysy dostał królestwo Zachodnio Frankijskie. Władza Karolingów
wygasła w 987 roku w zachodniej części. Mimo trwałego rozpadu
monarchii wczesne średniowiecze wiele dziedziczyło z epoki karolińskiej.
W Europie Zachodniej upowszechnił się podobny typ gospodarki wiejskiej,
trwałe też okazały się niektóre elementy ustroju państwa, przede
wszystkim zaś zrodziło się na Zachodzie poczucie wspólnoty religijnej i
kulturalnej.