Marciano, May A.

BSC- 1101

Maikling Kwento: “Anim na Sabado ng Beyblade” ni Ferdinand Pisigan Jarin

Ito ay isang maikling kwento na hango sa buhay ng manunulat na si Ferdinand Pisigan

Jarin. Ang pamagat ng maikling kwento na ito ay “Anim na Sabado ng Beyblade”, ito ay

sumasalamin sa pagiging bata, kung anong laruan ang mga hilig na laruin noon ng mga bata. Ito

ang pamagat sapagkat ito ang paboritong laruin ng batang tauhan sa kwento, si Rebo, ang

pangunahing tauhan at anak ng may akda. Ang beyblade ang tanging nakakapagpasaya at

nakakapagpagaan ng kanyang loob sa kabila ng sakit na kanyang dinanas. Ang maikling kwento

na ito ay pumapaksa sa isang bata na may sakit, si Rebo. Kung paano siya nahirapan at

nakipaglaban sa kanyang sakit hanggang sa huling Sabado ng kanyang buhay.

Makikita pa lang sa unang bahagi ng kwento kung gaano kabuting ama si Ferdinand,

kung paano niya pasayahin ang kanyang mga anak sa pamamagitan ng pagbili ng mga gustong

pasalubong ng mga ito, lalo na sa kanyang bunso na si Rebo. Ito rin ang nagpapatunay na lahat

gagawin ng mga magulang, mapasaya lamang ang kanyang mga anak. Kahit na hirap siya na

malayo sa kanyang mga anak, tinitiis niya pa rin upang magtrabaho para sa kinabukasan ng

kanyang dalawang anak. Nabanggit niya na hiwalay na sila ng kanyang asawa, ngunit hindi ito

naging hadlang upang magampamanan pa rin niya ang kanyang responsibilidad bilang ama.

Kung mapapansin sa kwento, ito ay nakatuon sa samahan at pinagdaanan nilang pagsubok ng

kanyang bunsong anak na si Rebo. Hindi madali para sa isang magulang na nagkakasakit ang
kanyang anak, lalo pa kung ito ay bata pa lamang. Lahat gagawin ni Ferdinand para lamang

malaman kung anong klaseng sakit ang iniinda ng kanyang bunso. Hindi niya iniisip ang

kanyang sarili, kahit siya ay mabaon sa utang at palaging mapagod, hindi pa rin siya tumigil

kahihingi ng tulong upang mapagamot ang kanyang bunso. Hindi madaling kaharapin ang isang

malubhang sakit, ang sakit na leukemia. Sa katulad ni Rebo na nasa murang edad pa lamang,

hindi niya dapat kinaharap ang ganoong kalaking pagsubok. Ang mga bata na katulad ni Rebo ay

dapat kasiyahan at kaginhawahan lamang ang nararanasan, paglalaro sa labas, at walang

problemang iniisip. Ngunit sadyang sa buhay ay may dumadating na pagsubok at ang Panginoon

ay may plano sa bawat nangyayari sa buhay ng isang tao. Kitang-kita kay Ferdinand kung gaano

niya pinapalakas ang kanyang loob sa tuwing nanghihina na ang kanyang anak at kung paano

siya naging matatag upang harapin ang problemang iyon. Napakatatag din ni Rebo sapagkat

nagawa niyang lumaban sa sakit niya kahit sobra na siyang nahihirapan, hindi siya basta-basta

bumitaw dahil ayaw niya rin iwan ang kanyang pamilya. Mapaglaro talaga ang tadhana,

nagbibigay pag-asa at biglang babawiin. Ang buong akala ng pamilya ni Rebo ay tuloy-tuloy na

ang paggaling nito, ngunit nagsisimula na ulit itong lumala. Walang nagawa si Ferdinand kung

hindi umiyak at magalit dahil panibagong gamutan na naman ang kanilang kahaharapin. Hindi

gastusin ang kanyang pinoproblema dahil handa siyang maghanap ng pera para pang-bayad,

kahit ito ay utangin niya pa sa iba. Nagagalit siya dahil panibagong paghihirap na naman ang

dadanasin ng kanyang bunso. Awang-awa na siya at hindi na kayang makita pang nahihirapan

ang kanyang anak, kaya sinunod na nito ang hiling ni Rebo na ‘wag na ituloy ang chemotherapy.

Lahat ng hiling ni Rebo ay sinusunod na ng kanyang pamilya, kagaya ng pagdiriwang ng

kaarawan nito kahit hindi pa nito tunay na kaarawan. Nag-imbita si Ferdinand ng mga bisita at

sinabihan na huwag kakalimutan na batiin si Rebo ng “Happy Birthday, Rebo” at syempre ang
mga regalo. Naging masaya si Rebo at tila ba walang sakit na ini-inda. Hindi nagtagal ay

nagsisimula na itong manghina at ang mga buhok na muli na ulit natubo ay unti-unti nang

nalalagas. Napapadalas ang pagiging mainitin ng ulo ni Rebo, umabot sa punto na hindi na

kusang nalagas ang kanyang mga buhok dahil sa kanyang sakit sapagkat sinabunutan niya na

kanyang sarili. Pagsapit ng ika-apat na Sabado ay napawi na ang lakas ni Rebo, hindi na niya

magawang malaro ang kanyang paboritong laruan na Beyblade at kahit pagpasok ng pisi nito ay

hindi na niya magawa. Kitang-kita na ang pagkapagod at hingal sa paghinga ni Rebo. Dinala

naman ni Ferdinand asi Rebo sa isang karnabal at pinasakay si Rebo sa kanyang tanging gusto,

ang helicopter na nababa at taas. Pagtapos nito ay agad ng nag-ayang umuwi ang bata, at nang

makarating na sa bahay ay humiga na ulit ito nang humiga. Huling Sabado ng buwan ng Pebrero,

saktong katapusan at ika-limang Sabado ay namaalam na si Rebo. Hinintay lamang niya na

makarating ang kanyang ama, hindi na sila nakapag-usap dahil nang masilayan ni Rebo ang

kanyang ama ay sunod-sunod na niyang pinakawalan ang palahaw sa tindi ng sakit na kanyang

nararamdaman. Namatay si Rebo na tangan ng kanyang ama, hanggang sa huling hining ay si

Ferdinand ang kanyang kapiling. Ika-anim ng Sabado mula noong lumabas si Rebo sa ospital,

ang huling Sabado na rin na masisilayan siya ng kanyang mga mahal sa buhay. Isinama ang mga

Beyblade sa kabaong ni Rebo. Wala na ang mga Beyblade at ang may ari nito, payapa nang

nakahimlay sa loob ng kabaong. Magkasamang tutungo sa lugar na walang hirap at sakit. Ngunit

ang mga naiwan na mahal sa buhay ay magluluksa, magpapakatatag, at pag-aaralang tanggapin

ang kirot ng pangugulila kay Rebo.

Ang maikling kwento na ito ay maaaring pumasok sa Teoryang Imahismo sapagkat

ginamit ang laruang Beyblade bilang isang simbolismo. Simbolismo sa pagiging bata ng isang

tao. Ang Beyblade ang isang bagay na nagbigay pagkakakilalan ni Rebo sa mga tao na naging
bahagi ng kanyang buhay. Si Rebo ang kanilang maaalala sa tuwing sila ay makakakita ng

Beyblade dahil ito ang kanyang paboritong laruan.

Habang binabasa ko ang maikling kwento na ito, hindi mapagkakaila na tumutulo ang

aking mga luha dahil sa mga pinagdaanan ni Rebo at ng kanyang pamilya. Humanga ako sa

taglay na lakas, tatag, at pagmamahal ni Ferdinand sa kanyang bunso na si Rebo, na kahit sa

huling hininga nito sa mundo ay hindi niya ito iniwan. Masasabi kong isang responsible at

mapagmahal na ama si Ferdinand, sapagkat ginawa niya ang kanyang makakaya upang

mapasaya lamang ang anak sa mga natitirang araw nito sa mundo. Ang kwento na ito ay isa sa

nagpapatunay na kahit gaano kahirap na desisyon ay gagawin natin para sa ating mahal sa buhay,

kahit pa ito ay ang katotohanan na hindi na natin sila masisilayan. Mahirap man tanggapin,

ngunit kailangan nating gawin upang hindi na mahirapan pa. Kailangan nating magpakatatag sa

buhay upang malagpasan natin ang mga pagsubok na darating sa atin. Kailangan nating harapin

ang bukas at tanggapin ang pait ng kahapon upang makapagpatuloy tayo sa ating buhay.

Isang malaking paghanga ko sa may akda nito, kay Ginoong Ferdinand Pisigan Jarin.

Nakakaantig sa puso ang kwento na ito at ang katotohanan na talagang naranasan niya ito,

sapagkat ito ay hango sa kanyang buhay at ng kanyang anak.