TCP – [PRZESYŁ DANYCH WOLNIEJ, ALE W CAŁOŚCI I ODPOWIEDNIEJ KOLEJNOŚCI] Protokół sterowania

transmisją, protokół kontroli transmisji, TCP (od ang. Transmission Control Protocol) – połączeniowy, niezawodny,
strumieniowy protokół komunikacyjny stosowany do przesyłania danych między procesami uruchomionymi na
różnych maszynach. TCP jest protokołem działającym w trybie klient–serwer. Serwer oczekuje na nawiązanie
połączenia na określonym porcie. Klient inicjuje połączenie do serwera.

W przeciwieństwie do UDP, TCP gwarantuje wyższym warstwom komunikacyjnym dostarczenie wszystkich pakietów
w całości, z zachowaniem kolejności i bez duplikatów. Zapewnia to wiarygodne połączenie kosztem większego
narzutu w postaci nagłówka i większej liczby przesyłanych pakietów. Chociaż protokół definiuje pakiet TCP, z punktu
widzenia wyższej warstwy oprogramowania dane płynące połączeniem TCP należy traktować jako ciąg oktetów.

W celu weryfikacji wysyłki i odbioru TCP używa sum kontrolnych i sekwencyjnych numerów pakietów. Odbiorca
potwierdza otrzymanie pakietów o określonych numerach sekwencyjnych, ustawiając flagę ACK. Brakujące pakiety są
retransmitowane. Host odbierający pakiety TCP defragmentuje je i porządkuje je według numerów sekwencyjnych
tak, by przekazać wyższym warstwom modelu OSI pełny złożony segment.

UDP – [SZYBKI PRZESYŁ DANYCH] (ang. User Datagram Protocol – protokół pakietów użytkownika) – jeden z
protokołów internetowych, stosowany jest w warstwie transportowej modelu OSI. Nie gwarantuje dostarczenia
datagramu.

Jest to protokół bezpołączeniowy, więc nie ma narzutu na nawiązywanie połączenia i śledzenie sesji (w
przeciwieństwie do TCP). Nie ma też mechanizmów kontroli przepływu i retransmisji. Korzyścią płynącą z takiego
uproszczenia budowy jest szybsza transmisja danych i brak dodatkowych zadań, którymi musi zajmować się host
posługujący się tym protokołem. Z tych względów UDP jest często używany w takich zastosowaniach jak
wideokonferencje, strumienie dźwięku w Internecie i gry sieciowe, gdzie dane muszą być przesyłane możliwie
szybko, a poprawianiem błędów zajmują się inne warstwy modelu OSI. Przykładem może być VoIP lub protokół DNS.

UDP udostępnia mechanizm identyfikacji różnych punktów końcowych (np. pracujących aplikacji, usług czy serwisów)
na jednym hoście dzięki portom (porównaj: gniazdo). UDP zajmuje się dostarczaniem pojedynczych pakietów,
udostępnionych przez IP, na którym się opiera. Kolejną cechą odróżniającą UDP od TCP jest możliwość transmisji do
kilku adresów docelowych naraz (tzw. multicast).

Pakiety UDP, zwane też datagramami, zawierają oprócz nagłówków niższego poziomu nagłówek UDP. Składa się on z
pól zawierających sumę kontrolną, długość pakietu oraz porty: źródłowy i docelowy.

Model tcp/ip i iso/osi: https://pasja-informatyki.pl/sieci-komputerowe/model-tcp-ip-iso-osi/

SSH - (ang. Secure Shell) [ZDALNY DOSTĘP DO SERWERÓW/KOMPUTERÓW] to protokół komunikacyjny

wykorzystywany w sieciach TCP/IP. Jest następcą protokołu Telnet, a wykorzystywany jest do terminalowego
łączenia się ze zdalnymi komputerami. Usługa SSH umożliwia bezpośrednie zarządzanie serwerem, z wykorzystaniem
połączenia terminalowego. Połączenie nawiązywane przez SSH zawsze jest szyfrowane. Protokół SSH, działa w
architekturze klientserwer i jego usługa nasłuchuje na domyślnym porcie 22.

Proces działania protokołu SSH:

1. Autoryzacja – dostarczenie przez użytkownika danych uwierzytelniających tj. login, hasło, klucz publiczny lub
certyfikat
2. Ustanowienie sesji – ustanowienie sesji w ramach, której przesyłane będą dane
3. Szyfrowanie – SSH wykorzystuje m.in. AES (Advanced Encryption Standard)
 4. Komunikacja – wymiana danych między klientem, a serwerem
5. Zakończenie sesji – rozłączenie klienta z serwerem

ICMP – [INFORMACJE O POŁĄCZENIU] (Internet Control Message Protocol, Protokół Komunikatów

Kontrolnych Internetu) jest mechanizmem używanym do przesyłania informacji zwrotnych o problemach z
siecią, które uniemożliwiają dostarczenie pakietów do odbiorcy. Protokoły wyższych warstw, jak TCP, są w
stanie rozpoznać, że pakiet nie dotarł do celu, ale ICMP udostępnia sposoby wykrywania bardziej poważnych
problemów.

ICMP powstał, aby umożliwić routerom informowanie o błędach oraz udostępnianie informacji o niespodziewanych
sytuacjach. Jednak każda maszyna, nie tylko router, może wysyłać komunikaty ICMP do dowolnego innego
urządzenia podłączonego do sieci. W ramach ICMP możemy rozróżnić dwa typy komunikatów, te do raportowania o
błędach i komunikaty diagnostyczne.

Przykłady wykorzystania protokołu ICMP

• Zwolnienie napływania datagramów do routera w

przypadku gdy router lub host jest zbyt obciążony.

• Powiadomienie o znalezieniu (przez router lub host)

lepszej trasy do miejsca przeznaczenia.

• Powiadomienie o nieosiągalności miejsca przeznaczenia.

• Przetestowanie łączności sieciowej (np. program ping - służy do sprawdzania łączności między urządzeniami
sieciowymi i określania opóźnień sieci)

HTTP - [POBIERANIE STRON INTERNETOWYCH NA URZĄDZENIE] Hypertext Transfer Protocol to podstawowy

protokół komunikacyjny używany w sieciach komputerowych do przesyłania danych. Umozliwia on dwustronna
komunikacje typu klient-serwer. Klient wysyła żądanie, a serwer odpowiada. HTTP jest protokołem bezstanowym,
wykonuje żądanie niezależnie od poprzednich żadań. HTTP używa nagłówków, które zawierają dodatkowe
informacje o żądaniu lub odpowiedzi, takie jak typ zawartości, kodowanie, ciasteczka itp. HTTPS (http secure) używa
warstwy SSL/TLS do szyfrowania danych. HTTP umożliwia korzystanie z serwerów proxy, które mogą pośredniczyć w
komunikacji między klientem a serwerem, co może poprawić wydajność, zwiększyć bezpieczeństwo lub umożliwić
dostęp do zasobów spoza sieci lokalnej.
FTP – [PRZESYŁ/MODYFIKACJA PLIKÓW MIĘDZY SERWEREM, A KOMPUTEREM] FTP (ang. File Transfer Protocol) -
jest to protokół transferu plików umożliwiający przesył danych między serwerem FTP a klientem FTP za
pośrednictwem połączenia TCP / IP. Protokół FTP działa dwukierunkowo, możemy wysyłać zasoby na serwer oraz je z
niego pobierać. Najczęściej wykorzystywany jest do modyfikacji i zarządzania stroną internetową. Systemy biorące
udział w połączeniu są heterogeniczne, tj. różnią się systemami operacyjnymi, katalogami, strukturą, zestawami
znaków itp. FTP chroni użytkownika przed tymi różnicami i przesyła dane wydajnie i niezawodnie. FTP może
przesyłać pliki ASCII, EBCDIC lub obrazy. ASCII jest domyślnym formatem udostępniania plików, w tym przypadku
każdy znak jest kodowany przez NVT ASCII.

Do komunikacji wykorzystywane są dwa połączenia TCP. Jedno z nich jest połączeniem sterującym, a drugie służy do
transmisji danych. Połączenie za pomocą protokołu FTP może działać w dwóch trybach: aktywnym i pasywnym:

- aktywny używa portu 21 dla sterowania i portu 20 do przesyłu danych (zestawiane przez serwer)

- pasywny używa portu 21 dla sterowania i portu o numerze powyżej 1024 do transmisji danych (zestawiane przez
klienta)

Połączenie sterujące - Do wysyłania informacji kontrolnych, takich jak identyfikacja użytkownika, hasło, polecenia
zmiany katalogu zdalnego, polecenia pobierania i przechowywania plików itp., FTP wykorzystuje połączenie
sterujące. Połączenie sterujące jest inicjowane na porcie numer 21.

W sieciach chronionych zaporą sieciową komunikacja z serwerami FTP wymaga zwolnienia odpowiednich portów na
tej zaporze lub routerze. Możliwe jest zainstalowanie wielu serwerów FTP na jednym routerze. Warunkiem jest
rozdzielenie portów przez router dla każdego serwera.

Serwer FTP, zależnie od konfiguracji, może pozwalać na anonimowy, czyli bez podawania hasła uwierzytelniającego,
dostęp do jego zasobów. Najczęściej jednak serwer FTP autoryzuje każde połączenie za pomocą loginu i hasła

Protokół FTP ma również dwa tryby przesyłania:

- tryb ascii - wykorzystuje standardowy 8-bitowy kod ASCII do przesyłania plików tekstowych,

- tryb binarny - przesyła pliki binarne w formie procesu „bit po bicie”.

Tryby transmisji:

Tryb strumieniowy - plik jest transmitowany jako strumień bajtów, bez żadnych ograniczeń dotyczących
wykorzystywanego typu danych.

Tryb blokowy - plik jest transmitowany jako szereg bloków danych poprzedzonych jednym lub większą ilością bajtów
nagłówka. Bajty nagłówka zawierają pole liczby oraz kod deskryptora. Pole liczby zawiera całkowitą długość bloku
danych w bajtach, oznaczając w ten sposób początek następnego bloku danych. Kod deskryptora definiuje atrybuty
bloków, takie jak ostatni blok w pliku (EOF), ostatni blok w rekordzie (EOR), znacznik ponownego uruchomienia, czy
dane podejrzane.

Tryb zagęszczony - umożliwia kompresję danych składających się z bajtów wypełniacza lub replikacji. Nagłówek trybu
zagęszczonego określa liczbę takich bajtów (do 127). Te są następnie wysyłane po upakowaniu do pojedynczego
bajta.