Dynamiczna alokacja pamięci dla zmiennych i zwykła alokacja przy użyciu definicji

zmiennych różnią się w sposób fundamentalny pod względem zarządzania pamięcią w

programie.

Zwykła alokacja pamięci przy użyciu definicji zmiennych:

W zwykłej alokacji pamięci przy użyciu definicji zmiennych, pamięć dla danej
zmiennej jest rezerwowana podczas kompilacji programu.
Pamięć dla zmiennej jest zarezerwowana w momencie, gdy zmienna jest zdefiniowana,
czyli kiedy kod programu jest analizowany przez kompilator.
Rozmiar pamięci jest znany statycznie w czasie kompilacji, co oznacza, że nie można
dynamicznie zmieniać rozmiaru tej pamięci w czasie działania programu.
Przykładem zwykłej alokacji pamięci jest deklaracja zmiennej typu int w C/C++: int
x;
Dynamiczna alokacja pamięci dla zmiennych:

W dynamicznej alokacji pamięci pamięć dla zmiennej jest rezerwowana podczas

działania programu, a nie podczas kompilacji.
Programista określa potrzebę alokacji pamięci w czasie działania programu, używając
odpowiednich funkcji lub operatorów dostępnych w danym języku programowania.
Dynamiczna alokacja pamięci umożliwia programowi rezerwowanie i zwalnianie pamięci
w trakcie jego działania, co pozwala na elastyczne zarządzanie pamięcią w
zależności od potrzeb programu.
Przykładem dynamicznej alokacji pamięci w języku C jest użycie funkcji takich jak
malloc, calloc lub realloc do rezerwacji pamięci dla zmiennych.
Podsumowując, główną różnicą między dynamiczną alokacją pamięci a zwykłą alokacją
przy użyciu definicji zmiennych jest moment rezerwacji pamięci (czas kompilacji vs.
czas działania programu) oraz możliwość dynamicznego zarządzania pamięcią w
przypadku dynamicznej alokacji.