IV-VI საუკუნეებში საქართველომ, რომელსაც მაშინ იბერია

ეწოდებოდა, განიცადა მნიშვნელოვანი სოციალურ-პოლიტიკური

ცვლილებები და კულტურული განვითარება. ერთ-ერთი ყველაზე
გარდამტეხი მოვლენა იყო ქრისტიანობის სახელმწიფო რელიგიად
მიღება მეფე მირიან III-ის დროს, მე-4 საუკუნის დასაწყისში. ამ
გარდაქმნას დიდი გავლენა ჰქონდა ქართულ საზოგადოებაზე,
აყალიბებდა მის იდენტობასა და ინსტიტუტებს მომავალი საუკუნეების
განმავლობაში.
მთელი ამ პერიოდის განმავლობაში საქართველო საფრთხის წინაშე
იმყოფებოდა მეზობელი იმპერიებიდან, განსაკუთრებით სამხრეთით
სასანური სპარსეთის იმპერიიდან და დასავლეთით ბიზანტიის
იმპერიიდან. ამ გეოპოლიტიკურ ზეწოლას ხშირად მოჰყვა
კონფლიქტები და ტერიტორიული დავები. თუმცა, საქართველომ
მოახერხა გარკვეული ავტონომიის შენარჩუნება, ხანდახან აწყობდა
ალიანსებს ბიზანტიასთან სპარსეთის შემოსევებისგან დაცვის მიზნით .
მეფე ვახტანგ I-ის მეფობა გამოირჩევა, როგორც მნიშვნელოვანი
პოლიტიკური და კულტურული განვითარების დრო. ვახტანგ I-მა
გაატარა ადმინისტრაციული რეფორმები, მათ შორის კანონების
კოდიფიკაცია და განათლებისა და წიგნიერების ხელშეწყობა. მისმა
მფარველობამ ხელოვნებასა და არქიტექტურაში განაპირობა
ეკლესიების, მონასტრებისა და სხვა კულტურული
ღირსშესანიშნაობების მშენებლობა, რამაც ხელი შეუწყო ქართული
კულტურის აყვავებას.
მიუხედავად შიდა ძალაუფლებისთვის ბრძოლისა და გარე ზეწოლისა,
საქართველომ მოახერხა ქრისტიანული იდენტობისა და კულტურული
მემკვიდრეობის შენარჩუნება. ბერმონაზვნობამ გადამწყვეტი როლი
ითამაშა ქართულ საზოგადოებაში სწავლის, სულიერებისა და უცხო
გავლენის წინააღმდეგობის გაწევისას.
მე-6 საუკუნეში ვიხილეთ უწყვეტი გამოწვევები, მათ შორის სპარსული
და ბიზანტიური ძალების შემოსევები, ისევე როგორც შიდა
დაპირისპირება ქართულ დიდგვაროვან ოჯახებს შორის. მიუხედავად
ამისა, საქართველოს ქრისტიანული სარწმუნოება და კულტურული
მიღწევები აგრძელებდა აყვავებას, რამაც საფუძველი ჩაუყარა მის
შემდგომ გაჩენას, როგორც მთავარ რეგიონულ ძალას შუა საუკუნეების
პერიოდში. საერთო ჯამში, მე-4-მე-6 საუკუნეები იყო ჩამოყალიბების
წლები საქართველოს ისტორიაში, რომელიც აყალიბებდა მის
იდენტობასა და ტრაექტორიას შემდგომ საუკუნეებში.