'Ako ay isang heograpo,' sabi ng matatandang ginoo.

'Ano ang isang heograpo!'

'Ang heograpo ay ang may kaalaman sa lokasyon ng lahat ng dagat, ilog, lungsod, bundok at disyerto.'
'Ngayon ay lubhang kawili-wili,' sabi ng munting prinsipe. 'Iyan ay isang pangmatagalan at tunay na
propesyon!' At mabilis siyang tumingin sa paligid niya sa planeta ng heograpo. Hindi pa siya nakakita ng
ganito kagandang planeta.
‘Napakaganda ng iyong planeta. Mayroon bang anumang karagatan?'
'Wala akong paraan para malaman,' sabi ng heograpo.
‘Oh!’ Nabigo ang munting prinsipe. 'At anumang mga bundok?'
'Hindi ko rin talaga masasabi sa iyo iyan,' sabi ng heograpo.
'Ngunit ikaw ay isang heograpo!'
'Eksakto,' sabi ng heograpo, 'ngunit hindi ako isang manlalakbay.
Wala akong lalakbayan sa aking planeta. Hindi gawain ng heograpo na bilangin ang mga lungsod, ilog,
bundok, karagatan at mga disyerto. Ang heograpo ay sadyang mahalaga para mag-aksaya ng oras sa
pagmamasid. Hindi siya umaalis sa kanyang opisina. Ngunit tumatanggap siya ng mga manlalakbay.
Tinanong niya sila at itinala kung ano ang naaalala nila sa kanilang mga paglalakbay. Tinanong niya sila
at itinala kung ano ang naaalala nila sa kanilang mga paglalakbay. At kung ang mga alaala ng isa sa
kanila ay tila kawili-wili sa kanya, ang heograpo ay nag-utos ng isang pagtatanong sa moral na katangian
ng manlalakbay.’
‘Ngunit bakit?’
‘Dahil ang isang manlalakbay na nagsinungaling ay magdudulot ng kasiraan sa mga aklat ng heograpo.
Gaya ng isang manlalakbay na umiinom ng sobra.'
'Pero bakit? Tanong ng munting prinsipe.
'Dahil doble ang nakikita kapag lasing. Bilang resulta, napansin ng heograpo ang dalawang bundok
kung saan, sa katunayan, isang bundok lamang ito.’

'May kilala ako,' sabi ng munting prinsipe, 'na gagawa ng masamang paglalakbay.'
‘Posible yan. Kahit na ang moral na katangian ng manlalakbay ay ipinakita na katanggap-tanggap,
kailangan parin itong siyasatin para ito ay kanyang matuklasan.'
'Hindi. Ito ay magiging masyadong kumplikado. Ngunit ang manlalakbay ay humihiling na magbigay
ng patunay. Halimbawa, ang pagtuklas ay yaong sa isang malaking bundok, kailangan niyang ibalik ang
ilang malalaking bato mula rito.’ Ang heograpo ay biglang nagalak. ‘Pero ikaw, malayo na ang narating
mo! Isa kang manlalakbay! Dapat mong ilarawan sa akin ang iyong planeta!'
At ang heograpo, pagbukas ng kanyang rehistro, pinatalas ang kanyang lapis. Nagsimula ang lahat sa
pamamagitan ng paglilista sa kasaysayan ng manlalakbay sa lapis. At nang maibigay ng manlalakbay ang
kinakailangang patunay, ang impormasyon ay napuno ng tinta.
 ‘Mabuti?’ umaasang tanong ng heograpo.
‘Oh! Kung saan ako nakatira,’ sabi ng munting prinsipe, hindi ito masyadong nakakaakit dahil
napakaliit nito. Mayroon akong tatlong bulkan. Dalawa ang aktibo at ang pangatlo ay wala na. Ngunit
hindi alam ng iba.'
'Hindi alam ng iba,' sabi ng heograpo.
'May bulaklak din ako.'
‘Hindi kami nagtatala ng mga bulaklak,’ sabi ng heograpo.
'Bakit hindi! Ito ang pinakamagandang bagay sa aking planeta!'
'Dahil ang mga bulaklak ay panandalian.'
'Ano ang ibig sabihin ng "panandalian"?'
‘Ang mga heograpiya,’ sabi ng heograpo, ‘ay ang pinakamahalaga sa lahat ng aklat. Sila ay hindi
kailanman mawawala sa uso. Ang isang bundok ay bihirang mabago ang lugar nito. Napakabihira rin sa
isang karagatan na alisan ng laman ang sarili nito ng tubig. Nagsusulat kami ng mga bagay na walang
hanggan.'
'Ngunit ang mga patay na bulkan ay maaaring magising,' ang munting prinsipe ay nagambala. 'Ano ang
ibig sabihin ng "panandalian"?
'Kung ang mga bulkan ay wala na o ito ay aktibo ang katumbas nito ay pareho lamang sa atin,' sabi ng
heograpo.'Ang mahalaga sa amin ay ang bundok. Hindi ito nagbabago.'
‘Ngunit ano ang ibig sabihin ng “panandalian,” muling ulit ng munting prinsipe, dahil hindi pa siya
sumuko sa isang tanong sa kanyang buhay kapag naitanong niya ito.
'Ito ay nangangahulugang "sa panganib ng maagang pagkawala".'
'Ang aking bulaklak ay nasa panganib ng maagang pagkawala?'
'Siyempre naman.'
'Ang aking bulaklak ay panandalian,' ang sabi ng munting prinsipe sa kanyang sarili, 'at mayroon
lamang siyang apat na tinik upang ipagtanggol ang sarili laban sa mundo! At iniwan ko siyang mag-isa sa
aking planeta!'
Iyon ang unang sandali ng pagsisisi niya. Ngunit muli siyang naglakas loob.
‘Anong lugar ang maipapayo mo sa akin na puntahan ngayon?’ tanong niya.
‘Ang planetang Earth,’ sagot ng heograpo. 'Ito ay may magandang kalikasan….’
At umalis ang munting prinsipe, iniisip ang kanyang bulaklak.
Kaya ang ikapitong planeta ay ang Earth.
Ang Earth ay hindi lamang isang ordinaryong planeta! Mayroon itong isang daan at labing-isang hari
(hindi binanggit ang mga hari ng Negro), pitong libong heograpo, siyam na raang libong negosyante, pito
at kalahating milyong lasenggo, tatlong daan at labing isang milyong mapagmataas na indibidwal - sa
madaling salita, humigit-kumulang dalawang libong milyon ang laki.
 Upang mabigyan ka ng ideya sa laki ng Earth, ipapaliwanag ko na bago ang pag-imbento ng kuryente,
Sa buong anim na kontinente, isang tunay na hukbo ng 462,511 lamplighter ang kailangang mapanatili
para sa mga ilaw sa daan. Nakita mula sa isang maliit na distansya, ang epekto ay kahanga-hanga. Ang
mga paggalaw ng hukbong ito ay kinokontrol tulad ng sa isang balete. Unang dumating ang mga
lamplighter ng New Zealand at Australia. Pagkatapos, pagkasindi ng kanilang mga ilaw, sila ay matutulog
na. Susunod, sasali sa sayaw ang mga lamplighter ng China at Siberia. Pagtapos nito ay mawawala rin
sila bigla. Pagkatapos ay dumating ang oras ng mga lamplighter ng Russia at India. Pagtapos ay ang
Africa at Europe. Susunod South America. Pagtapos ay ang North America. At hindi sila nagkamali sa
pagkakasunud-sunod ng kanilang pagpasok sa entablado. Ito ay hindi kapani-paniwala. Tanging ang
taong namamahala sa nag-iisang lampara sa North Pole at ang kanyang kasamahan na responsable para sa
nag-iisang lampara sa South Pole ang maaaring magtamasa ng walang malasakit na buhay ng katamaran:
dalawang beses lamang silang nagtrabaho sa isang taon.
Kapag gusto ng isa na maging nakakatawa, maaaring kailanganin niyang magsinungaling paminsan-
minsan. Hindi ako naging tapat sa pakikipag-usap sa iyo tungkol sa mga lamplighter. Lubhang magiging
mapanganib ako kung magbigay ako ng maling ideya tungkol sa ating planeta sa mga hindi nakakaalam
nito. Ang mga lalaki ay sumasakop sa napakaliit na espasyo sa Earth. Kung ang dalawang bilyong
naninirahan na sumasakop sa planeta ay tatayo nang tuwid at siksikan, tulad ng sa isang pulong, madali
silang mabubuhay sa isang pampublikong parisukat na dalawampung milya ang haba at dalawampung
milya ang lapad. Ang lahat ng sangkatauhan ay maaaring itambak sa isang maliit na pulo sa pasipiko.
Siyempre, hindi ka paniniwalaan ng mga matatanda. Iniisip nila na kumukuha sila ng maraming
espasyo. Itinuturing nila ang kanilang sarili bilang mahalaga bilang mga baobab. Dapat mo silang
anyayahan na gumawa ng kanilang sariling mga kagustuhan. Pakamamahalin nila ang mga numero at sila
ay malulugod. Ngunit huwag mong sayangin ang iyong oras sa gayong gawain. Ito ay hindi kailangan.
Alam kong pinagkakatiwalaan mo ako.
Kaya't nang dumating ang munting prinsipe sa Mundo, nagulat siya nang walang makitang tao.
Nagsisimula siyang matakot na napunta siya sa maling planeta nang ang isang likaw, maputlang ginto
bilang buwan, ay gumalaw sa buhangin.
'Magandang gabi,' magalang na sabi ng munting prinsipe.
'Magandang gabi,' sabi ng ahas.
'Saang planeta ako nahulog? Tanong ng munting prinsipe.
‘Sa planetang Earth, sa Africa,’ sagot ng ahas.
‘Oh!... Tapos walang tao sa Earth?'
‘Ito ang disyerto. Walang tao sa disyerto. Malaki ang Earth,’ sabi ng ahas.
Umupo ang munting prinsipe sa isang bato at tumingala sa langit
‘Siguro,’ ang sabi niya, ‘kung ang mga bituin ay naiilawan upang ang bawat isa sa atin ay makahanap
muli ng kanyang sariling bituin. Tingnan mo ang planeta ko. Nasa itaas natin ito... Ngunit gaano ito
kalayo!'
'Ito ay maganda,' sabi ng ahas; 'bakit ka pumunta dito?'
'Nahihirapan ako sa bulaklak,' sagot ng munting prinsipe.
 ‘Oh!’ sabi ng ahas.
At nanatili silang tahimik.
‘Nasaan ang mga tao?’ sabi ng munting prinsipe, sa wakas ay ipinagpatuloy ang pag-uusap.’ Ang isa ay
nakadarama ng kalungkutan sa disyerto.’
'Ito ay malungkot sa mga tao,' sabi ng ahas.
Matagal siyang tinitigan ng munting prinsipe.
'Ikaw ay isang kakaibang hayop,' sinabi niya sa wakas. 'Payat ka gaya ng daliri...'
‘Ngunit mas makapangyarihan ako kaysa daliri ng hari,’ sabi ng ahas.
Ngumiti ang munting prinsipe. 'Mukhang hindi ka masyadong makapangyarihan... wala ka man lang
mga paa... hindi ka man lang makapaglakbay.'

'Maaari kitang buhatin nang mas malayo kaysa sa barko,' sabi ng ahas.
Pinaikot niya ang kanyang sarili sa bukong-bukong ng munting prinsipe, na parang gintong pulseras.