‫ﻋﺮوس ﮐﻮﭼﮏ‬

‫ﻟﺐ ﭘﻠﻪ ﯼ ﺁﺟﺮﯼ ﺣﻴﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ‪ .‬ﻋﺮوﺳـﮏ ﭘﺎرﭼـﻪ اﯾـﻢ دﺳـﺘﻢ ﺑـﻮد‪ .‬ﺗـﻮ ﺗـﻨﺶ ﺳـﻴﻢ داﺷـﺖ ‪.‬‬
‫دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺶ را ﺧﻢ ﮐﺮدم و ﺁن را روﯼ ﭘﺎﯾﻢ ﻧﺸـﺎﻧﺪم ‪ .‬ﺷﺎﯾﺴـﺘﻪ ﺧـﺎﻧﻢ ﺑـﺎ ﻧـﺎزﯼ ﺧـﺎﻧﻢ از ﮐﻨـﺎرم رد‬
‫ﺷﺪﻧﺪ از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﻴﻴﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣـﻮض را دور زدﻧـﺪ و از در ﺧـﺎرج ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸـﺖ ﺳﺮﺷـﺎن ﺑـﻪ در ﺑﺴـﺘﻪ‬
‫ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺮا هﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻴﺒﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺠﺎ؟ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﻴﮑﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺠﺎ و ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺸﺎن را ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪم ﻧﻪ دﻟﻴﻞ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺸﺎن را‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﻌﯽ هﻢ ﻧﻤﻴﮑﺮدم‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ هـﻢ‬
‫هﻤﻴﻨﻄﻮر‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﻮار ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارم‪ .‬اﻣّﺎ هﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ .‬دﺳـﺘﯽ ﺑـﻪ دﯾـﻮار‬
‫ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ‪ :‬اﯾﻨﺠﺎ دارﻩ ﻧﻢ ﻣﻴﺰﻧﻪ ‪ .‬ﺑﮕﻢ ﺑﻨّﺎ ﺑﻴﺎد ﺑﮑَﻨﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻋﻴﺐ از ﮐﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ‪ :‬ﻧﻪ ‪ .‬دﯾﻮار ارج و ﻗﺮﺑﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮﻩ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮑﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻪ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﺳﺎﻟﻢ هﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺑﻴﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺧﻴﺎﻻت‪ ,‬ﺣﺎﻻ درﺳﺖ ﯾﺎ ﻏﻠﻂ‪ ,‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺁن ﺷﮑﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻴﺮون ﺁﻣـﺪ‪ .‬ﺳـﻔﺮﻩ ﯼ ﺻـﺒﺤﺎﻧﻪ را ﮐﻨـﺎر ﺑﺎﻏﭽـﻪ ﺗﮑﺎﻧـﺪ و ﺑﺮﮔﺸـﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺧﺮدﻩ ﻧﺎن روﯼ زﻣﻴﻦ رﯾﺨﺖ‪ .‬ﺁرام ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ‪ .‬ﺧﺮدﻩ ﻧﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎهﯽ ﻗﺮﻣﺰهﺎﯼ ﺣـﻮض رﯾﺨـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻟﺐ ﺣﻮض ﮐﻨﺎر ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﺎن ﺧﻮردﻧﺸﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدم‪ .‬ﻋﺮوﺳـﮑﻢ را ﺑـﻪ ﮔﻠـﺪان ﺗﮑﻴـﻪ‬
‫دادم‪ .‬ﮐﺒﺮﯼ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﺁﻣﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻨﻪ اﺗﺎﻗﺖ ﺟﺎرو ﻣﻴﺨﻮاد؟‬
‫ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﮐﺲ دﯾﮕﺮﯼ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺁرام ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﻧﻪ ‪.‬‬
‫ﻏﺮﻏﺮﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارﯼ ﻧﻤﻴﺬارﯼ ﻣﻦ ﺑﺮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺖ هﺎ‪ .‬دﻓﻌـﻪ ﯼ ﭘـﻴﺶ هـﻢ‬
‫ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﻤﻴﺨﻮاد‪ .‬ﭼﻴﻪ ﻣﻴﺘﺮﺳﯽ ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﻃﻼهﺎت ﺑﺎﺷﻪ ‪ ،‬هﺎن؟ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻮادﻩ از ﭼﺸﻤﺎﺷـﻮن‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻋﺘﻤﺎد دارن‪ .‬ﺧـﻮدم ﻣـﺎهﯽ ﯾـﻪ ﺑـﺎر ﺻـﻨﺪوﻗﺨﻮﻧﻪ ﯼ ﺧـﺎﻧﻢ رو ﻣﻴﺮﯾـﺰم ﺑﻴـﺮون و ﻗﺸـﻨﮓ‬
‫ﺗﻤﻴﺰش ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣﺎﺷﺎﻟّﺎ هﻤﻪ ﭼﯽ هﻢ دارﻩ ‪ .‬اﮔﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻩ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دورﯼ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﻢ ﺑﻪ ﻣﺎهﻴﻬﺎ ﺑﻮد و ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﺎﯼ دﯾﮕﺮ‪ .‬ﻧﺼﻒ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﯾﮏ وﻗﺘـﯽ ﺳـﺮ ﺑﻠﻨـﺪ ﮐـﺮدم‬
‫ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ هﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ ﺻـﺪاﯾﺶ زد و او ﺑﺮﮔﺸـﺖ ﺗـﻮﯼ اﺗـﺎق‪.‬ﻣﻮهـﺎﯼ‬
‫ﮐﺎﻣﻮاﯾﯽ ﻋﺮوﺳﮏ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎﻓﺘﻢ‪.‬روﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻗﺮﻣﺰ را ﺑﻪ دﻗـﺖ ﺑـﻪ دو ﮔﻴﺴـﻮﯼ ﺑـﺎ ﻓﺘـﻪ اش‬
‫ﮔﺮﻩ زدم‪ .‬ﮐﻨﺎرم ﭘﺮ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﺑﻘﻴﻪ ﯼ ﭘﺮهﺎﯾﺶ هﻢ داﺷـﺖ ﻣﻴﺮﯾﺨـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ دﻗـﺖ دو‬
‫ﻻﯾﻪ اش ﮐﺮدم و ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﻻﮎ درﺳﺖ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ و ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬هﻨـﻮز داﺷـﺘﻢ ﻻﮎ درﺳـﺖ ﻣﻴﮑـﺮدم‪ .‬ﺁﻧـﺪو هـﻢ‬
‫ﻏﺶ ﻏﺶ ﻣﻴﺨﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ,‬ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨـﻮ ﺑﺒـﻴﻦ واﺳـﻪ ﺧـﻮدش‬
‫ﺧﻮﺷﻪ‪.‬از اون وﻗﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺳﺎﮎ ﺧﺮﯾﺪش را ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﻣﻴﺪاد ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﻣﻦ هﻨﻮزم ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ اﯾﻦ‬
‫ﭘﺴﺮﻩ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ هﻤﻮن ﺧﻨﺪﻩ ﯼ زﻧﮓ دارش ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻋﺎﯾﻴﺶ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪم ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﯽ ﺟﻮاب داد‪ .‬اﻣّﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ زﯾﺎدﯼ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﻣﺎﻧـﺪﻩ ام‪.‬ﺻـﺪاﯼ اذان‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ .‬از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺁﻣﺪ ﺗﺎ وﺿﻮ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬از ﺗـﻮﯼ هـﺎل رد ﺷـﺪم‪ .‬رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫دﻧﺒﺎل ﭼﺎدرﻧﻤﺎزش ﻣﻴﮕﺸﺖ‪.‬ﺑﻘﻴﻪ ﺗﻮﯼ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎن از دﺳـﺖ اﯾـﻦ ﺑﭽـﻪ‬
‫هﺎ ﮐﻪ هﻴﭽﯽ از دﺳﺘﺸﻮن ﺑﻪ اﻣﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺎدر ﻣﻦ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﺮدﯾﻦ؟‬
‫دﯾﺪم زﯾﺮ ﻣﺒﻞ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺮش داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ دراز ﮐﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﺪّت ﺑﺒﻴﻨـﻴﺶ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﮐﻪ هﺮﭼﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﻧﺪﯾﺪم‪.‬‬
‫ﺁرام ردﺷﺪم و ﺑﻪ اﺗـﺎﻗﻢ رﻓـﺘﻢ‪ .‬در راﺑﺴـﺘﻢ و هﻤﺎﻧﺠـﺎ ﭘﺸـﺖ در ﻧﺸﺴـﺘﻢ‪ .‬ﻋﺮوﺳـﮑﻢ را ﺟﻠـﻮﯾﻢ روﯼ‬
‫زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﺪم‪ .‬و ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﯾﺎد ﺧﺮدﻩ ﭘﺎرﭼﻪ هﺎﯾﻢ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﯾـﮏ‬
‫ﮐﻴﺴﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﯾﮏ ﮐﻴﻒ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﻮﭼﮏ ﻟﻮازم ﺧﻴﺎﻃﯽ هﻢ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮﯼ ﮐﺸﻮﯼ ﺁﺧـﺮﯼ ﭘـﺎﯾﻴﻦ‬
‫ﮐﻤﺪ‪ .‬ﭘﺎرﭼﻪ هﺎ را ﺑﻴﺮون رﯾﺨﺘﻢ ‪ .‬ﮐﻠﯽ زﯾﺮ و ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﮏ ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ اﻧﺘﺨﺎب ﮐـﺮدم‪ .‬ﺑـﺮاﯼ‬
‫ﻋﺮوﺳﮑﻢ ﭘﻴﺮاهﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﺮﯾﺪم‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺳﻮزن را ﻧﺦ ﻣﻴﮑﺮدم ‪،‬ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑـﺪون‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ ‪،‬ﺁرام ﺳﻼم ﮐﺮدم‪ .‬ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺳﻮزن ﺑﻮد‪ .‬اﺳـﺪ ﮔﻔـﺖ ‪ :‬ﺳـﻼم ﺧـﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷـﮕﻠﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ ؟‬
‫ﺟﻠﻮﯾﻢ روﯼ زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬دارم‪ ...‬واﺳﻪ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ﻟﺒﺎس‬
‫ﻣﻴﺪوزم‪ .‬ﺗﻮ ‪...‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﻴﮕﯽ‪،‬ﻧﻪ؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد‪ .‬زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐـﺮدم‪ .‬ﺑـﻪ ﺗﺨـﺖ ﺗﮑﻴـﻪ داد و ﻣﺸـﻐﻮل در ﺁوردن ﺟﻮراﺑﻬـﺎﯾﺶ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﻣﻴﮕﯽ؟‬
‫ﺟﻮراﺑﻬﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﮐﻤﺪ ﭘﺮت ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ‪ .‬ﻧﻤﻴﮕﻢ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﮕﻢ؟ ﻣﮕـﻪ ﻗـﺮار ﻧﺬاﺷـﺘﻴﻢ ﮐـﻪ هﺮﭼـﯽ ﺗـﻮ اﯾـﻦ‬
‫اﺗﺎﻗﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮﺋﻪ؟ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﺑﻮس ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﺑﺮﯾﻢ ﻧﻬﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ ‪ .‬ﺑﻘﻴـﻪ ﺷـﻮ ﺑﻌـﺪاً‬
‫ﺑﺪوز ‪ .‬هﻤﻪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ان‪ .‬ﺳﻮزﻧﻢ رو زﻣﻴﻦ ﻧﻨﺪازﯼ‪.‬‬
‫ﺳﻮزن را ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻧﺦ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد‪،‬روﯼ ﭘـﺎ ﺗﺨﺘـﯽ ﮔﺬاﺷـﺘﻢ‪ .‬روﯼ زاﻧﻮهـﺎﯾﻢ اﯾﺴـﺘﺎدم و ﮔﻮﻧـﻪ اش را‬
‫ﺑﻮﺳﻴﺪم‪ .‬زﺑﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم‪ .‬ﻻﺑﻼﯼ ﻣﻮهﺎﯾﻢ را ﺑﻮﺳـﻴﺪ و از ﺟـﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ‪ .‬ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮش‬
‫ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﺮّﻩ راﻩ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﻧــﺎزﯼ ﺧــﺎﻧﻢ داﺷــﺖ ﺑﭽــﻪ هــﺎﯾﺶ را ﻣﻴﻔﺮﺳــﺘﺎد ﮐــﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﺸــﺎن را ﺑﺸــﻮﯾﻨﺪ‪.‬ﻣــﻦ هــﻢ ﺑــﻪ ﻃــﺮف‬
‫دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ رﻓﺘﻢ‪ .‬اﻧﻮش ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ هﻤﺴـﻦ ﻣـﻦ ﺑـﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎ ﮐﺴـﯽ ﮐـﻪ ﺗـﻮﯼ اﯾـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ دﯾﺪﻧﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬ﭼﻨﺎن وﺣﺸﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دوّﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﺗﻮﯼ دﺳﺘﺸـﻮﯾﯽ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫هﻤﻴﻨﮑﻪ در را ﺑﺎز ﮐﺮدم ‪ ،‬ﻟﻴﻮان ﻣﺴﻮاﮎ را ﭘﺮ از ﺁب ﮐﺮد و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﻢ را ﺁب ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﭘـﺮ از‬
‫اﺷﮏ ﺷﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﺻﺪاﯾﻢ در ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﻧﺪﯾـﺪﻩ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺟﻠـﻮﯾﻢ ﺳـﺒﺰ ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﺗﺸـﺮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺳﺖ و رو ﺷﺴﺘﯽ ﯾﺎ دوش ﮔﺮﻓﺘﯽ دﺧﺘﺮ‪ .‬ﮐﻮﻟﺮ روﺷـﻨﻪ ﻣﻴﺒﻨـﺪﯼ‪ .‬ﺑـﺮو زود ﻋـﻮض ﮐـﻦ و ﺑﻴـﺎ ‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ان‪ .‬زود ﺑﺎش‪.‬‬
‫در اﺗﺎق ﺑﺎز ﮔﻴﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎز ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬اﺳﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻓﺸﺎرﯼ داد و ﺑﺎزش ﮐﺮد‪ .‬هﻤﺮاهﻢ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﻠﻮزم ﺧﻴﺲ‬
‫ﺑﻮد ‪،‬ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬دوﺗﺎﯾﯽ ﮐﺸﻴﺪﯾﻢ ‪ ،‬درﺁﻣﺪ‪ .‬زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﺑﻠﻮز ﻣﻴﮕﺸﺘﻢ ﮐـﻪ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﯽ ﺷﺪ ﺧﻴﺲ ﺷﺪ؟‬
‫هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻮدﮔﻔﺘﻢ‪ :‬هﻴﭽﯽ‪ .‬ﺑﯽ ﺣﻮاﺳﯽ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺑﯽ ﺣﻮاﺳﯽ؟!‬
‫ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎوردم‪ .‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺮ درﺳﺖ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﭼﺮا راﺳﺘﺸﻮ ﻧﻤﻴﮕﯽ‪.‬‬
‫‪ :-‬دﻋﻮاش ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺟﺮﯼ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﮐﯽ؟ اﻧﻮش؟‬
‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم ‪ .‬در را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻴﺮون رﻓـﺘﻢ‪.‬ﺳـﺮ ﺳـﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴـﺘﻴﻢ‪.‬رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ داﺷـﺖ ﺑـﺮاﯼ هﻤـﻪ‬
‫ﻣﻴﮑﺸﻴﺪ‪.‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﯾﮏ ﺑﺸـﻘﺎب ﺧـﺎﻟﯽ از ﮐﻨـﺎرش ﺑﺮداﺷـﺘﻢ‪.‬رﻓـﺘﻢ ﮐﻨـﺎر اﺳـﺪ ﻧﺸﺴـﺘﻢ‪.‬‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣﻴﻨﻮ‪ ...‬ﺑﺸﻘﺎﺑﺖ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ‪.‬ﭼﺮا اوﻧﻮ ﺑﺮداﺷﺘﯽ؟‬
‫ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ و ﮐﻤﯽ ﺗﺮس ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اوﻧﻘﺪر ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرم‪.‬‬
‫از دﯾﺲ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﯾﮏ ﮐﻮﻓﺘﻪ ﺗﺒﺮﯾﺰﯼ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺗﻮﯼ ﺑﺸـﻘﺎﺑﻢ ﮔﺬاﺷـﺘﻢ‪.‬ﺷـﻴﻤﺎ دﺧﺘـﺮ ﺷﺎﯾﺴـﺘﻪ ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫ﺟﻴﻐﺶ درﺁﻣﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر زﯾﺎدﻩ‪.‬ﭘﻠﻮ ﻧﻤﻴﺨﻮام‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺧﻮدم ﺑﮑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻏﺮ زد‪ :‬ﺧﻮب ﮐﺎر ﯾﺎد ﺑﭽـﻪ ﻣﻴـﺪﯼ ﻣﻴﻨـﻮ ﺧـﺎﻧﻢ‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﻣـﻦ ﭼـﻪ ﺟـﻮرﯼ ﺣـﺮﯾﻔﺶ‬
‫ﺑﺸﻢ؟‬
‫ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺷﻮهﺮش ﺷﻴﻤﺎ را ﺻﺪا زد و زﺑﺎن ﺧﻮش ﻏﺬاﯾﺶ را ﺟﻠﻮﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺣﻮاس ﺷﻴﻤﺎ‬
‫ﺗﻮﯼ ﺑﺸﻘﺎب ﻣﻦ ﺑﻮد‪،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺎﻣﺎن داﺷﺘﻢ ﻣﺜـﻞ ﻣﻮرﭼـﻪ ﻏـﺬا ﻣﻴﺨـﻮردم‪.‬ﺑـﺎز ﺻـﺪاﯼ رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫درﺁﻣﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﺑﺎﺑﺎﺗﻢ هﻤﻴﻨﻘﺪر ﻣﻴﺨﻮردﯼ ﯾﺎ ﻏﺬاهﺎﯼ ﻣﺎرو دوﺳﺖ ﻧﺪارﯼ؟‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‪.‬اﻣّﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬اﺳـﺪ ﺁرام ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣﺎﻣـﺎن ﻣﻴﻨـﻮ هﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﺪ‬
‫ﻏﺬاﺳﺖ‪.‬‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺷﻴﻤﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ واﺳﻪ هﻤﻴﻨﻪ اﯾﻦ ﻗﺪّﯼ ﻣﻮﻧﺪﻩ ‪ .‬ﺷﻴﻤﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﮐﻮﭼﻴﮑﺘﺮﻩ‬
‫ﺷــﺎﻻ ﺷــﻴﻤﺎ دارﻩ‬
‫ﻣــﺎ ﻗـﺪّش ﺑﻠﻨــﺪﺗﺮﻩ‪ .‬ﯾــﻪ ﭼﻴــﺰﯼ ﺑﺨــﻮر دﺧﺘــﺮ ‪ .‬ﮐﻮﭼﻮﻟــﻮ ﻣﻴﻤــﻮﻧﯽ هــﺎ‪.‬ﻧﮕــﺎش ﮐــﻦ ﻣﺎ ّ‬
‫‪،‬ا ّ‬
‫ﺑﺸﻘﺎﺑﺸﻮ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﮑﻨﻪ ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮرﯼ ﻣﺎدر ﺑﺎزم ﺑﺮات ﺑﮑﺸﻢ؟‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻧﻬﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮدهﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻨـﺎر اﺗـﺎق ﭘـﺎ دراز ﮐﺮدﻧـﺪ وﺑﻘﻴـﻪ ﻣﺸـﻐﻮل ﺟﻤـﻊ ﮐـﺮدن ﺳـﻔﺮﻩ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ درﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ را روﯼ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎ ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ هﻴﭽﯽ‬
‫ﺧﻮردﯼ؟‬
‫‪ :-‬ﺳﻴﺮ ﺷﺪم ﻣﻤﻨﻮن ‪ .‬ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ :-‬درد و ﺑﻼت ﺗﻮﺳﺮ ﻣﻦ‪ .‬دﯾﺮوز دﮐﺘﺮ ﻣﻴﮕﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﺎق ﺷﺪﯼ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ‪ .‬وﻟﯽ ﺁﺧـﻪ ﻣﮕـﻪ ﻣﻴﺘـﻮﻧﻢ ﮐـﻢ‬
‫ﺑﺨﻮرم؟‬
‫ﻧــﺎزﯼ ﺧــﺎﻧﻢ ﺳــﻴﻨﯽ را ﮐﻨــﺎر ﺳــﻔﺮﻩ ﮔﺬاﺷــﺖ و در ﺣﺎﻟﻴﮑــﻪ ﻟﻴﻮاﻧﻬــﺎ را ﺗــﻮﯼ ﺁن ﻣﻴﭽﻴــﺪ‪،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧــﻪ ﺑﺎﺑــﺎ‬
‫ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.‬ﺿﻌﻒ ﻣﻴﮑﻨﯽ‪ .‬رژﯾﻢ رو ﺑﺬار واﺳﻪ ﺑﻌﺪ از زاﯾﻤﻮن‪.‬‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ وارد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ﻣﺎدر رژﯾﻢ ﻧﮕﻴﺮ‪ .‬اﺻﻼً ﺑﻪ ﺻﻼﺣﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫هﻨﻮز داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺤﺚ ﻣﻴﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﺎﺳﻪ ﯼ ﻣﺎﺳﺖ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﯾﺨﭽـﺎل را‬
‫ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ‪،‬ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ از دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد و ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ روﯼ ﮔﻮﻧﻪ هﺎﯾﻢ ﻏﻠﺘﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮐـﻪ‬
‫داﺷﺖ ﭼﺎﯾﯽ ﻣﻴﺮﯾﺨﺖ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮر‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻬﺎﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و دم در روﯼ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و اداﻣﻪ داد‪ :‬هﻴﭻ ﮐﺲ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ‬
‫ﮐﻤﮏ دادن ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﺘﻮ ﻋﻮض ﮐﻦ ‪ .‬ﺑﺮو ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﺑﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺎزﯼ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ هﻤﻪ دم ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ و اﺳﺪ‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺑﺬارﯾﻦ ﺗﻤﻴﺰش ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻزم ﻧﮑﺮدﻩ‪.‬ﻣﻴﺰﻧﯽ دﺳﺖ و ﺑﺎل ﺧﻮدﺗﻢ زﺧﻢ ﻣﻴﮑﻨﯽ‪ .‬ﺷﺮ ﺑـﻪ ﭘـﺎ ﻧﮑـﻦ‪.‬ﺑـﺮو ﻟﺒﺎﺳـﺘﻮ‬
‫ﻋﻮض ﮐﻦ ﺗﺎ ﮐﺒﺮﯼ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﻮرﻩ‪.‬‬
‫ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺷﺮ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻧﮑﻦ‪ .‬هﻤﺎن ﺣﺮف ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻤﻴﺰش ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ از ﺗﻮ اﺗﺎق ﺻﺪا زد‪ :‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ اوﻧﺠﺎ؟ ﺣﺎﻻﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺷﮑﺴـﺘﻪ ‪.‬ﻣﻴﺒﻴﻨـﯽ ﭼـﻪ ﺷـﻠﻮﻏﺶ ﮐـﺮدن‪.‬‬
‫ﻋﻴﻦ ﺣﻤﻮم زﻧﻮﻧﻪ‪ .‬ﭼﺎﯾﯽ ﻣﺎ ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁوردم ‪.‬ﺣﺎج ﺁﻗﺎ اﻻن ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﮐﻨﺎر زد و رد ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺪ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﻟﺐ ﺗﺨـﺖ ﻧﺸﺴـﺘﻢ و ﮔﻔـﺘﻢ ‪:‬‬
‫ﻋﻴﻦ ﻧﯽ ﻧﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮهﺎ هﯽ ﻟﺒﺎﺳﻤﻮ ﮐﺜﻴﻒ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎرﯾﮑﻠّﺎ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﭘﻴﺮاهﻦ ﭼﻴﻦ دار ﺻﻮرﺗﯽ روﯼ ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﻴﺎ اﯾﻨﻮ ﺑﭙﻮش‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫‪ :-‬دوﺑﺎرﻩ ﮐﺜﻴﻔﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪.‬اﯾﻦ ﻧﻮﺋﻪ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻟﻮس ﻧﺸﻮ‪ .‬ﺑﭙﻮش ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺮم ﺣﺴﺎب اﻧﻮﺷﻮ ﻣﻴﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫‪ :-‬واﯼ ﻧﻪ‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺟﻴﻎ ﻣﻴﺰﻧﻪ ‪ .‬ﺷﺮ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﯽ ﮐﻮﭼﻴﮏ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اذﯾﺘﺖ ﻧﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﺮدن‪ .‬ﮐﺒﺮﯼ ﺁﻣﺪ ﺗﻮ و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﮐﻤـﮏ ﻣﻴـﺪاد زودﺗـﺮ ﻋـﻮض‬
‫ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬زود ﺑﺎش ﻧﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺮم‪ .‬ﺑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﻧﻤﻴﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺒﻴﻨﻢ اﺳﺪ ﺑﺎ اﻧﻮش ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﺧﻮاﺳـﺘﻢ از وﺳـﻂ هـﺎل رد ﺷـﻮم ﮐـﻪ‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪ .‬دﺧﺘﺮم ﭼﻪ ﻣﻘﺒﻮل ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل اﺳﺪ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ ﺁﻗﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻌﻼً ﮐﻪ ﺑﭽﻪ دارﯼ ﻣﻴﮑﻨﻪ ‪ .‬ﺟﺪاً ﮐﻪ ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ اﺧﻤﯽ ﺑﻪ او ﮐﺮد و ﻣﺮا روﯼ ﭘﺎﯾﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻤﺎ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴـﻨﻢ‪ .‬روزا ﺣﻮﺻـﻠﻪ‬
‫ت ﺳﺮ ﻧﻤﻴﺮﻩ؟دﻟﺖ واﺳـﻪ ﻣﺪرﺳـﻪ ﺗﻨـﮓ ﺷـﺪﻩ ﯾـﺎ ﻧـﻪ ؟ ﻣﻴﺨـﻮاﯼ ﺁﺧـﺮ ﺳـﺎل ﻣﺘﻔﺮﻗـﻪ اﻣﺘﺤـﺎن ﺑـﺪﯼ؟‬
‫ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﮐﺘﺎب ﺑﮕﻴﺮم درﺳﺎ رو ﺑﺨﻮﻧﯽ؟ هﺎن دوﺳﺖ دارﯼ؟‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪم و ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاﯼ هﻤﮑﻼﺳﻴﻬﺎﯾﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﻧـﻪ ﺑـﺮاﯼ درس و‬
‫اﻣﺘﺤﺎن‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوﯾﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﮐﻼس ﻧﻘّﺎﺷﯽ؟‬
‫اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺁرزوﯼ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻼً ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﮐﻼﺳﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﻣـﺎن‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻴﮕﻔﺖ هﺰﯾﻨﻪ ﯼ رﻓﺖ و ﺁﻣﺪم ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﻼس ﻣﻴﺸﻮد‪.‬ﭼﺸﻢ ﺑﻪ دهﺎن ﺣﺎج ﺁﻗﺎ دوﺧـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دوﺑﺎرﻩ ﺷﺮ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﮐﻪ ﺻﺪاﯼ ﻓﺮﯾﺎد اﻧﻮش هﻢ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺪ هـﻢ‬
‫ﺗﻮﯼ اﺗﺎق ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﺁﻗﺎ ﺳﺮﯼ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺻﺪا زد‪ :‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻪ ﺑﭽﻪ؟ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻩ ﺳﺮو ﺻﺪا ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﺪ ﯾﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﯽ ﺑﮑﻦ ﺑﺒﻴﻦ اﯾﻦ اﻃﺮاف ﮐﻼس ﻧﻘّﺎﺷـﯽ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟دﺧﺘﺮﻣﻮﻧﻮ رو ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ هﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺸﻢ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً اﻣﺮوز ﯾﻪ ﻋﺎرﻓﯽ ﻧﺎﻣﯽ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﻣﻐﺎزﻩ دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﻣﻴﮕﺸﺖ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﯾﻪ ﭼﺮت ﺑﺰﻧﻢ‪.‬ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﻣﻴﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم‪.‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺻﻮرت ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ وﺑﻪ ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺒﻴﻦ!‬
‫دوﯾﺪم ﺗﻮ اﺗﺎق‪ .‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺎﻻو ﭘﺎﯾﻴﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪم‪ .‬اﺳﺪ وارد ﺷﺪ و در را ﺑﺴﺖ‪.‬ﮔﻔﺖ‪ :‬هﻨـﻮز ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁروم ﺑﺎش‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﺗﻮ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻮدﯼ ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﻴﺒﺮد؟‬
‫‪ :-‬ﻧﻪ وﻟﯽ ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺧﻴﻠــﯽ ﺧﻮﺷــﺤﺎﻟﻢ ‪ .‬وﻟــﯽ هﻨــﻮزم از اﯾــﻦ ﺗﺨــﺖ ﻣﻴﺘﺮﺳــﻢ‪.‬ﭼـﺮا ﻧﻤﻴﺸــﻪ ﺗﺨــﺖ ﺧﻮدﻣــﻮ ﺑﻴــﺎرم؟ ﻣــﻦ‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﻪ رو اﯾﻦ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻣﻴﻔﺘﻢ زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﻣﻨﻪ‪ .‬ﺗﺨﺖ از اﯾﻦ ﮐﻮﺗﺎهﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﺨﺮﯼ؟‬
‫ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻨﻮ ﻧﺨﺮﯾﺪم‪ .‬ﻣﺎل ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻮدﻩ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﮐﺴﯽ راﺿﯽ ﻣﻴﺸﺪ واﺳﻪ ﻣﺎ ﺧﺮج‬
‫ﺑﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫دراز ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬روﯼ زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ .‬ﯾﺎد اوّﻟﻴﻦ‬
‫ﺑﺎر ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ اﻓﺘﺎدم‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎر ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻋﺼﺮ ﺗﻮﻟﺪ دوﺳﺘﻢ دﻋﻮت داﺷـﺘﻢ‪ .‬اﻣّـﺎ ﻣﺎﻣـﺎن ﻣﻴﮕﻔـﺖ از ﺧﺎﻧـﻪ ﻣﺎﻣـﺎن‬
‫ﺑﺰرگ ﺧﻴﻠﯽ راﻩ اﺳﺖ و ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬اﺟﺎزﻩ ﻧﺪادﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﺑﻌﺪﺑﺎ دﺧﺘﺮ هﻤﺴـﺎﯾﻪ‬
‫ﻣﺎن ﺑﺮوم‪ .‬اﺷﮏ و ﻓﺮﯾﺎد و ﻟﮕﺪ هﻢ ﮐﺎرﯼ ﭘـﻴﺶ ﻧﺒـﺮد‪ .‬ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮم ﺑـﺪﺗﺮﯾﻦ روز دﻧﻴـﺎ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣـﺎن ﺧﻴﻠـﯽ‬
‫ﺑﺪﺟﻨﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧﻬﻢ ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﮑﻪ اﯾﻦ هﻤﻪ ﺁن ﭼﻨـﺪ روز درس ﺧﻮاﻧـﺪﻩ ﺑـﻮدم ‪،‬ﺗـﺎ اﻣﺘﺤﺎﻧـﺎت ﻧﻬـﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻼس ﭘﻨﺠﻢ را ﺑﺎ ﻣﻮﻓّﻘﻴﺖ ﺑﺪهﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ هﻤﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﺎزﻩ اﺟﺎزﻩ ﯼ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺑـﺪﺗﺮ‬
‫از ﺁن اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﻤﺎن را راﺣﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﺮوﯾﻢ‪ .‬ﻋﻴﺪ هﻢ‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ دق ﻣﻴﮑﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﻧﺎﭼﺎر ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪم و راﻩ اﻓﺘﺎدﯾﻢ‪ .‬ﯾﮏ راﻩ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺳﻪ ﭼﻬﺎرﺳﺎﻋﺘﻪ ﺗﻮ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺧﺮداد‪ .‬ﺗﺎزﻩ‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﺨﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻴﮕﻔﺖ ‪ :‬ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﺧـﻮدش ﯾـﻪ ﻣﺴـﺎﻓﺮﺗﻪ دﯾﮕـﻪ ‪ .‬ﺳـﻌﯽ ﮐﻨـﻴﻦ ﺣﺴـﺎﺑﯽ‬
‫ﺧﻮش ﺑﮕﺬروﻧﻴﻦ‪.‬ﺟﺪاً ﺧﻮش ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮﯼ ﺁن ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﭼﻬﺎر ﺧﻮاهﺮم ﻋﻴﻦ ﭘﺮواﻧﻪ ﯼ ﻻﯼ ﮐﺘـﺎب‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺧﻮاهﺮ ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻴﺴـﺖ و دو‬
‫ﺳﺎﻟﻪ و ﺧﻮاهﺮ ﮐﻮﭼﮑﻢ هﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻬﺎرﻣﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﺎزدﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪.‬هﻤﻪ درﺷﺖ هﻴﮑـﻞ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻏﻴﺮ از ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻪ هﺎﯼ ﭘﺪرم رﯾﺰﻩ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻤﺎﻧـﺪ‪ ....‬ﺧـﻮدم ﻏﺼـﻪ اﯼ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮ درددﻟﺶ ﺑﺎز ﻣﻴﺸﺪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪:‬ﻏﺰال ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﺗﺎ درﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪﻩ ﻧﻤﻴﺨﻮام‬
‫ازدواج ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﺎرال هﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮش ﮐﻪ وﻗـﺖ ﮔـﻞ ﻧـﯽ از ﺧـﺎرج ﺑﻴـﺎد‪ .‬دﻟﺸـﻮ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺎهﯽ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮش ﮐﺮدﻩ‪.‬ﻣﻴﻨﺎ ﺑﭽﻪ ام ﮐﻪ ﻣﮕﺮ دﻣﺎﻏﺸﻮ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻃﻔﻠﮏ ﻣﻴﻨﻮ هﻢ ﺑـﺎ ﺗﻤـﻮم‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻠﻴﺶ ‪،‬اﯾﻨﻘﺪر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻪ ﯼ ﺑﺎﺑﺎش هﻴﭻ وﻗﺖ ازدواج ﻧﮑﻨﻪ‪ .‬ﻣﻬﻨـﻮش هـﻢ‬
‫ﮐﻪ هﻨﻮز ﺑﭽﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺲ ﭼﻪ ﮐﺎرﻩ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ روﯼ دﺳﺘﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ام‪ .‬ﺑﻪ هﺮ ﺣـﺎل ﺁن روز ﮔـﺮم ﺳـﺎﻋﺖ ﺣـﺪود ﯾـﮏ‬
‫وﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ رﺳﻴﺪﯾﻢ‪.‬ﺧﺴـﺘﻪ و ﮔﺮﻣـﺎزدﻩ از ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺑﻴـﺮون زدﯾـﻢ‪.‬ﻋﻤﻮاﯾﻨـﺎ‬
‫ﻗﺒﻞ از ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻼم و ﻋﻠﻴﮏ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻣﺎرال را ﮐﻠﯽ ﺗﺤﻮﯾـﻞ ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ ‪ .‬ﺑﻬـﺶ‬
‫ﻣﮋدﻩ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﭘﺮوﯾﺰ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣـﺎرال ﺳـﻼم رﺳـﺎﻧﺪﻩ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﺎرال ذوق زدﻩ زن‬
‫ﻋﻤﻮ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻨﻔﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎدﯼ اش ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯽ ﻣﻌﻨـﯽ ﺁﻣـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﻧﻬﺎر ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﻣﺘﻮﺟﻪ ام ﺷـﺪ‪ .‬ﺟﻠـﻮ ﺁﻣـﺪ و ﺣـﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎﻣـﺎن‬
‫ﻧﺎﻟﻴﺪ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﮐﻠّﯽ از دﺳﺘﺶ ﺣﺮص ﺧﻮردم‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻊ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧﺼـﻴﺤﺖ ﮐـﺮدن‪ .‬ﭼﻴـﺰﯼ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﻋﻮض ﺷﺪ ‪ ،‬از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺪون هﺪف از ﭘﻠﻪ هﺎ ﺑﺎﻻ‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬روﯼ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺑﻴﻦ ﮐﻮﻟﺮ ودﯾﻮار ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻏﺮق ﻏﺼﻪ ام ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﻮرﯼ اﺷﮏ را روﯼ ﻟﺒﻢ ﺣـﺲ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﺁرام ﺑﻪ ﺁن زﺑﺎن زدم‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم‪ .‬اﺳﺪ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدم ﮔﺮﺑـﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻤﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﯾﻮارﻩ ﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎم ﺗﮑﻴﻪ دادم و ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﯽ هﻮا ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ :‬ﺗﻮ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟‬
‫ﮐﻤﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﯾﺎزدﻩ ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ .‬ﮐﻼس ﭘﻨﺠﻢ ﺗﻤﻮم ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﺎد‬
‫‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻢ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺑﺎﺷﻪ ‪ .‬ﻗﺒﻮل‪ .‬دﻩ دوازدﻩ ﺗﺎ؟‬
‫‪ :-‬ﻗﺒﻮل ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﯼ‪ .‬اﻣﺘﺤﺎﻧﻢ ﻣﻴﮑﻨﯽ؟ ﻣﻴﺸﻪ ﺻﺪو ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ‪ .‬ﺧﻮب ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﻟﺨﻮرﯼ ﺑﻪ ﻃﺮف راﻩ ﭘﻠّﻪ رﻓﺘﻢ‪ .‬اﺳـﺪ ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﺟﻠـﻮﯾﻢ اﯾﺴـﺘﺎد و ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺻـﺒﺮ ﮐـﻦ‪ .‬ﻣﻌـﺬرت‬
‫ﻣﻴﺨﻮام‪ .‬ﻣﻦ ‪ ،‬ﻣﻦ‪....‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻨﻄﻮرﯼ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ‪....‬‬
‫ﺁرام ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬ﺣﺎﻻ‪ .‬اﺻﻼً ﺗﻮ ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ؟ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫‪ :-‬ﻣﻦ اﺳﺪم‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮار اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‪ .‬داﺷﺘﻢ رو ﭘﺸﺖ ﺑـﻮم درس ﻣﻴﺨﻮﻧـﺪم ‪،‬ﮐـﻪ ﺗـﻮ رو‬
‫دﯾﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﮐﯽ هﺴﺘﯽ؟ ﻣﻬﻤﻮن ﺧﺎﻧﻢ ﻏﻔﺎرﯼ هﺴﺘﻴﻦ؟‬
‫‪ :-‬ﻧﻮﻩ ﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﻏﻔﺎرﯼ ام‪ .‬اﺳﻤﻢ ﻣﻴﻨﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟‬
‫‪ :-‬ﻣﻦ هﻴﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ .‬ﺳﺎل ﺁﺧﺮ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻢ‪ .‬دارم ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ :-‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻓﻴﺰﯾﮑﻪ؟ ﺧﻮاهﺮم ﻣﻴﮕﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎوﺟﻮد اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻴﺰﯾﮑﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﯽ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﻴﺎد؟‬
‫‪ :-‬ﻣﻦ ﺷﻴﻤﯽ رو ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻴﺪم‪.‬ﺑﻴﺎ ﯾﻪ ﭼﻴﺰاﯾﯽ ﺗﻮش ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﯽ اﺻﻼً ﻓﻴﺰﯾﮏ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ‪.‬‬
‫اﮔﻪ دوﺳﺖ دارﯼ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﮔﭗ زدﯾﻢ‪.‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻣﻮﺟﻮد ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗـﺎ اﯾﻨﮑـﻪ ﻣـﺎرال در ﭘﺸـﺖ ﺑـﺎم را ﺑـﺎز‬
‫ﮐﺮد‪ .‬اﺳﺪ را ﻧﺪﯾﺪ اﻣّﺎ ﮐﻠّﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ دﻋﻮا ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ هﻤﻪ وﻗﺖ ﭼﺮا ﻏﻴﺒﻢ زدﻩ ﺑـﻮد‪ .‬ﺷـﺎد و ﺳـﺮﺧﻮش‬
‫ﭘﺎﯾﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺑﺴﺘﻦ در ﯾﻮاﺷﮑﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﺮاﯼ اﺳﺪ ﺗﮑﺎن دادم‪ .‬او هﻢ ﺟﻮاب داد و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻣﺎدﻩ ﯼ رﻓﺘﻦ ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﻣﺜـﻞ هﻤﻴﺸـﻪ ﺗﻌـﺎرف ﮐـﺮد‪ :‬هـﻴﭻ ﮐـﺪوﻣﺘﻮن‬
‫ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ؟ هﻤﻪ ﺗﻮن ﻣﻴﺮﯾﻦ؟‬
‫ﮔﻪ ﮔﺎﻩ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ هﻔﺘﻪ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰﯼ و هﻤﺎهﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬اهـﻞ ﺣـﺮف زدن ﺑـﺎ ﻣﺎﻣـﺎن ﺑـﺰرگ ﻧﺒـﻮدم و ﺣﻮﺻـﻠﻪ ام ﺳـﺮ ﻣﻴﺮﻓـﺖ‪ .‬اﻣّـﺎ ﺁن روز‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ زﺑﺎن ﺁﻣﺪم‪ :‬ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﻢ؟ ﻗﻮل ﻣﻴﺪم دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻋﺠﺐ؟ ﺁﻓﺘﺎب از ﮐﺪوم ﻃﺮف دراوﻣﺪﻩ؟‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﮐﺎرش دارﯼ ﺑﭽﻪ ام‪ .‬ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺑﺎر هﻮس ﮐﺮدﻩ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﻤﻮن ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﻣﺎدر‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬وﻟﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻧﻪ ﻟﺒﺎس اﺿﺎﻓﯽ دارﻩ ﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﯼ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ذوق ﺑﭽﻪ ام ﻧﺰﻧﻴﻦ‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺮت ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺮﯾﻦ ‪ .‬ﺑـﺬار ﺑﻤﻮﻧـﻪ‪ .‬ﺧـﻮدم واﺳـﻪ اش‬
‫دوﺗﺎ ﭘﻴﺮهﻦ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻴﺪوزم‪ .‬ﺧﻮدش هﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﻴﺪﻩ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﺧﺮ هﻔﺘﻪ ﯾﻪ ﭘﺎ واﺳﻪ ﺗﻮن ﺧﻴﺎط ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ راﺿﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن هﺰار ﺗﺎ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد و رﻓﺖ‪.‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﺑﮕـﺬرد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدم اﻣّﺎ ‪...‬‬
‫هﺮ ﺻﺒﺢ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺗﺎزﻩ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬روز اوّل دوﺧـﺘﻦ ﻟﺒـﺎس و ﺧﺮﯾـﺪن وﺳـﺎﯾﻞ ﺿـﺮورﯼ‪ .‬ﻣﺎﻣـﺎن اهـﻞ‬
‫ﺧﻴﺎﻃﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬وﺧﻴﺎﻃﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﮐﺎر ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ از ﻇﻬـﺮ وﻗﺘـﯽ ﻣﺎﻣـﺎن ﺑـﺰرگ ﺑـﺮاﯼ‬
‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﺪ ذوق زدﻩ ﺳﻼم ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺳﻼم ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ‪ .‬ﭼﻪ ﭘﻴﺮاهﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرﮔﻢ واﺳﻪ ام دوﺧﺘﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﻴـﺪوﻧﯽ ﻣﻮﻧـﺪم اﯾﻨﺠـﺎ وﻟـﯽ‬
‫ﻟﺒﺎس اﺿﺎﻓﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬راﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻧﻢ ﺧﻴﻠﯽ دورﻩ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﮔﻔﺖ ‪ :‬واﺳﻪ ام ﻣﻴﺪوزﻩ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﭼﻪ ﺧﻮب‪ .‬ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ‪ .‬اﯾﻦ وﺳﻂ ﻟﺒﺎس ﻧﻮ ﮔﻴﺮت اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم زﻣﺎن ﭼﻪ ﻃﻮر ﮔﺬﺷﺖ‪.‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘـﯽ ﺻـﺪاﯼ ﻣﺎﻣـﺎن ﺑـﺰرگ را ﺷـﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺑـﺎ ﻋﺠﻠـﻪ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ‬
‫ﮐﺮدم و از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﺎﯾﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﯾﮏ ﻟﺒـﺎس دﯾﮕـﺮ ﺑـﺮاﯾﻢ ﺑـﺪوزد‪ .‬ﻣﻴﮕﻔـﺖ‪ :‬ﻟﺒـﺎس‬
‫دوﺧﺘﻦ واﺳﻪ ﯼ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﻟﺬت ﺑﺨﺸﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ‪.‬‬
‫ﺷﺎم ﺑﺎهﻢ ﺳﻮپ و ﮐﻮﮐﻮ درﺳﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻤﺮم ﻏﺬاﯼ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﻤﺰﮔﯽ ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﯾﮏ روز ﺷﻴﺮﯾﻨﯽ ﻣﯽ ﭘﺨﺘﻴﻢ و ﯾﮏ روز ﮐﻤـﺪهﺎ را ﺑﻴـﺮون ﻣﻴـﺮﯾﺨﺘﻴﻢ‪ .‬ﯾـﮏ روز ﮔﻠـﺪوزﯼ ﻣـﯽ ﮐـﺮدﯾﻢ ﯾـﺎ‬
‫ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ﯾﺎ ﻗﻼب ﺑﺎﻓﯽ‪ .‬ﺧﺮﯾﺪ رﻓﺘﻦ هﻢ ﻋﺎﻟﻤﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮردن ﻓﺎﻟﻮدﻩ ﺷﻴﺮازﯼ ﺗﻮﯼ ﺑﺎزار ﺗﻬﺮان‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ روز ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ دورﻩ داﺷﺖ ‪ .‬ﻣﻨﺰل ﯾﮑﯽ از ﺧﺎﻧﻤﻬﺎﯼ هﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮا هـﻢ ﺑـﺮد‪.‬‬
‫هﻴﭻ ﺑﭽﻪ اﯼ هﻤﺴﻦ و ﺳﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎر اوّل ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣﻴﺪﯾـﺪﻣﺶ ﺑـﻪ دادم رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻋﺰﯾﺰم ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﺮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﻮﻩ هﺎﯼ ﻣـﻦ ﺑـﺎزﯼ ﮐﻨـﯽ؟ اﯾﻨﺠـﺎ ﺣﻮﺻـﻠﻪ ات ﺳـﺮ ﻣﻴـﺮﻩ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ اﺟﺎزﻩ ﻣﻴﺪﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ؟‬
‫‪ :-‬اﺧﺘﻴﺎر دارﯾﻦ‪ .‬ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ‪ .‬ﭘﺎ ﺷﻮ ﻣﺎدر هﻤﻴﻦ درِ روﺑﺮو‪ .‬ﺑﮕـﻮ رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ ﮔﻔـﺘﻦ ﻣـﻦ ﺑﻴـﺎم اﯾﻨﺠـﺎ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ﻣﻴﺎم ﺻﺪات ﻣﻴﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫زﯾﺎد دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮوم‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎدر اﺳﺪ اﺳـﺖ‪ .‬روﯾـﻢ ﻧﻤـﯽ ﺷـﺪ در ﯾـﮏ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻏﺮﯾﺒﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼـﻪ ﮐﺴـﯽ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻧﮕـﺎهﯽ ﺑـﻪ دور و ﺑـﺮ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﮐﻠّﯽ ﺷﮏّ و ﺗﺮدﯾﺪ زﻧﮓ را زدم‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾـﺮ اﻧـﺪاﺧﺘﻢ و ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدم ﮐﻠﻤـﺎت را در ذهـﻨﻢ‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ‪.‬ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬از ﺗﺮس دو ﺳﻪ ﻗـﺪم ﻋﻘـﺐ رﻓـﺘﻢ‪ .‬اﺳـﺪ ﺑـﺎ ﺧﻮﺷـﺮوﯾﯽ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺳـﻼم‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎ‪.‬‬
‫‪ :-‬اِﻩ! ﺳﻼم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎﻩ اوﻣﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫‪ :-‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﻧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻴﺪم‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻧﻪ ﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻤﻢ ﻣﻴﮑﻨﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮم ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻩ هـﺎﯼ رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ ﺗـﺎ ﻣﻬﻤـﻮﻧﯽ ﺗﻤـﻮم ﺑﺸـﻪ‪.‬‬
‫اﺻﻼً ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻴﺎﯼ هﻤﺮام؟ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ در ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺮدم در ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﻣـﻦ ﮐـﻪ ﻧـﻮﻩ هـﺎﯼ رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻤﻮ‬
‫ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻣﻴﮕﻢ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻧﻮﻩ هﺎﯼ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﺷﻨﺎت ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯼ زﻧﯽ از ﺗﻮ ﺁﻣﺪ‪ :‬اﺳﺪ ﮐﻴﻪ ؟ ﺑﺎ ﮐﯽ ﮐﺎردارن؟‬
‫‪ :-‬ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﺻﺎﺑﺮﻩ ﺧﺎﻧﻤﻪ ‪ .‬دورﻩ دارن‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺮا ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺎر دارﯼ؟‬
‫اﺳﺪ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻣﻴﺒﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﻧﻮﻩ ﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﻏﻔﺎرﯾﻪ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﺻﺎﺑﺮﻩ ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدش اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬـﺎ ﻧﺒﺎﺷـﻪ‪ .‬ﺣـﺎﻻ هـﯽ ﺗﻌـﺎرف ﻣﻴﮑﻨـﻪ‪ .‬ﻣﻌﺮﻓـﯽ‬
‫ﻣﻴﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ زن داداش وﺳﻄﻴﻤﻪ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن اﻧﻮش ‪ ،‬ﻧﻮﺷﻴﻦ و ﻧﺎزﻧﻴﻦ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺣﻴﻒ ﺑﭽﻪ هﺎ هﻴﭻ ﮐﺪوم ﻧﻴﺴﺘﻦ ﺑﺎهﺎت ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻦ‪ .‬دﺧﺘﺮهﺎ اﺳﺘﺨﺮن‪ .‬اﻧﻮش هـﻢ ﺗـﻮ ﮐﻮﭼـﻪ ﺑﻐﻠـﯽ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻮﺗﺒﺎل‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش زن داداش ﺧﻮدم ﺳﺮﮔﺮﻣﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣُﺮدم ﺑﺲ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ درس ﺧﻮﻧﺪم‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺧﻮدت ﻣﻴﺪوﻧﯽ‪.‬‬
‫ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ رﻓﺖ و ﻣﻦ و اﺳﺪ ﺳﺮ ﺧﻮش از اﯾـﻦ ﭘـﻴﺶ ﺁﻣـﺪ ﻣﺸـﻐﻮل ﺗﻔـﺮﯾﺢ ﺷـﺪﯾﻢ‪ .‬اول ﻣـﺪﺗﯽ ﺗـﺎب‬
‫ﺑﺎزﯼ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎهﻢ ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮردﯾﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ دم ﺣـﻮض دﺳـﺘﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺸـﻮﯾﻢ ﮐـﻪ اﺳـﺪ ﺑﻬـﻢ ﺁب‬
‫ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﺧﻴﺲ ﺧﻴﺲ ﺑـﻮدﯾﻢ‪ .‬از ﭘﻴـﺮاهﻦ ﻧـﻮﯾﻢ ﺁب ﻣﻴﭽﮑﻴـﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴـﺘﻴﻢ ﺗـﻮﯼ‬
‫ﺁﻓﺘﺎب ‪ .‬ﺑﺎهﻢ ﺷﻴﺮﻩ ﮔﻠﻬﺎﯼ اﻣﻴﻦ اﻟﺪوﻟﻪ را ﻣـﯽ ﻣﮑـﺪﯾﻢ ﮐـﻪ ﮐﻠﻴـﺪ ﺗـﻮﯼ در ﭼﺮﺧﻴـﺪ و ﻣﺎﻣـﺎن ﺑـﺰرگ ﺑـﺎ‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ وارد ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ از رﻧﮓ ﺳﻔﻴﺪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ اﺳﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺒﺎس ﻣﻦ هﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻗﻴﺎﻓﻪ ﯼ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ و رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﺪﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ رﻓﻌﺖ ﺧـﺎﻧﻢ ﺑـﻪ ﺣـﺮف ﺁﻣـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫اﺳﺪ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﭼﺮا؟‬
‫‪ :-‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻴﺨﻮام‪ .‬ﺧﻮدم ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻣﻮ ﻣﻴﺸﻮرم‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺣﺮف ﺳﺮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ هﻤﺴﻦ اﯾﻨﯽ؟ اﯾﻦ ﺑﺎزﯾﺎ ﭼﻴـﻪ؟ ﻧﺎﺳـﻼﻣﺘﯽ ﻣـﺮدﯼ ﺷـﺪﯼ‪ .‬وﻗـﺖ زن‬
‫دادﻧﺘﻪ‪.‬‬
‫‪ :-‬اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻣﻨﻢ ﻧﻈﺮم هﻤﻴﻨﻪ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻴﻦ ﺑﭽﻪ ام‪ .‬ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎ ﻣﻴﻨﻮ ﻋﺮوﺳـﯽ ﮐـﻨﻢ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻏﻔﺎرﯼ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﯽ ﻗﺒﻮﻟﻢ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻴﺪم ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺶ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم ‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ اﺳﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ هﺮ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﺑـﻮدم ﻏﻴـﺮ از‬
‫اﯾﻨﮑﻪ‪...‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دو ﺗﺎﯾﯽ زدﻧﺪ زﯾـﺮ ﺧﻨـﺪﻩ‪ .‬اﺳـﺪ ﻟﺒﺨﻨـﺪﯼ زد و ﺷﺎﯾﺴـﺘﻪ‬
‫ﺧــﺎﻧﻢ ﮐــﻪ داﺷــﺖ رد ﻣﻴﺸــﺪ‪ ،‬اﯾﺴــﺘﺎد‪ .‬رﻓﻌــﺖ ﺧــﺎﻧﻢ ﺑــﻴﻦ ﺧﻨــﺪﻩ اش ﮔﻔــﺖ‪ :‬ﺷﺎﯾﺴــﺘﻪ ﯾــﻪ دﺳــﺖ از‬
‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﺷﻴﻤﺎ ﺑﺪﻩ ﻣﻴﻨﻮ ﺑﭙﻮﺷﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮرﻩ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﻦ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺸﻮ ﻋﻮض ﻣﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎل ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﯾﮏ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﺗﻮ ﺣﻤﻮم‪ .‬ﮐـﺎش ﺑـﺎ دﺧﺘـﺮا رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدﯼ اﺳﺘﺨﺮ ﺗﻮ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮرﯼ ﺧﻮدﺗﻮ ﺧﻴﺲ ﮐﺮدﯼ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺪ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎﻣﺮدﻩ‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﺮادرزادﻩ هﺎﯼ‬
‫ﺧﻮدش ﻧﻤﻴﮑﻨﻪ‪ .‬اﯾﻨﺠﻮر ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﺑﺎزﯼ ﻣﻴﮑﻨﻪ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﮔﻴﺮش ﻧﻴﺎرم‪.‬‬
‫واﺳﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ ﺣﻤﻮم ذوق ﻣﻴﺰدم‪ .‬اﺳﺪ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ دارﻩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﻴﻨﺪرﻻ ﺳﻮار ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﻗﺸﻨﮕﺶ‬
‫ﻣﻴﺸﻢ و ﺑﺎهﻢ ﻣﻴﺮﯾﻢ‪ .‬ﭘﻴﺮاهﻦ ﭘﺮ از ﺗﻮر و ﭼﻴﻦ ﻋﺮوﺳﯽ و ﻧﻘﻞ و ﮔﻞ و ﻣﺒﺎرﮐﺒﺎد‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ در زد‪ :‬ﻧﭙﻮﺷﻴﺪﯼ دﺧﺘﺮ؟ ﺑﭽﻪ هﺎ از اﺳﺘﺨﺮ اوﻣﺪن‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺒﻴﻨﻨﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ :‬ﺑﭽﻪ هﺎ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ اوﻧﺎ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ وﻗﺎر و ﺳﻨﮕﻴﻦ رﻧﮕﻴﻦ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺮان ﻣﻮهﺎﯼ ﺧـﻴﺲ‬
‫و ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ام ﺑﻮدم‪.‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ هﺎل رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ‪ .‬ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧـﺎﻧﻢ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺁﺧـﯽ ﭼـﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ‪ .‬ﺑﻴـﺎ ﻣـﻦ ﻣﻮهـﺎﺗﻮ ﺧﺸـﮏ ﮐـﻨﻢ ﺟﻠـﻮ ﮐـﻮﻟﺮ ﺳـﺮﻣﺎ ﻣﻴﺨـﻮرﯼ‪ .‬اﺳـﺪ ﺗـﻮﯼ اﺗـﺎق ﻧﺒـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺸﻮار ﺁورد و ﻣﺸﻐﻮل ﺁراﯾﺶ ﻣﻮهﺎﯾﻢ ﺷﺪ‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ اﺻﺮار ﻣﻴﮑـﺮد‬
‫ﮐﻪ ﻧﻬﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ‪ .‬و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻨﻬﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺴـﺘﻢ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻮهﺎﯾﻢ را ﺣﺼﻴﺮﯼ ﺑﺒﺎﻓﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺎج ﺁﻗـﺎ ﺑـﺎ ﭘﺴـﺮهﺎﯾﺶ از ﺣﺠـﺮﻩ ﺁﻣﺪﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ هﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﺧﻮش ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻬﺎر ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻧﻬـﺎر هﻤـﻪ ﯼ ﺑﭽـﻪ هـﺎ از‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬هﻤﺎن اوّل ﺑﺎ اﻧﻮش دﻋﻮاﯾﻢ ﺷـﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮهـﺎ هـﻢ ﻃـﺮف او را ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ هﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺣﻴﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬دﯾﺪن ﮐﺮدن ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ اﺳـﺪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ درﺁﻣﺪم‪ .‬ﻧﮕﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬وﻟـﯽ ﺣـﺮف ﻧﻤﻴـﺰد‪ .‬ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدم ﭼﻴـﺰﯼ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﻢ اﻣّﺎ وﻗﺘﯽ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪ ،‬ﻣﻦ هﻢ ﺳـﺎﮐﺖ ﺷـﺪم‪ .‬از ﮔﻮﺷـﻪ ﯼ ﭼﺸـﻢ ﻣـﯽ ﭘﺎﯾﻴـﺪﻣﺶ‪ .‬ﮔـﺎهﯽ‬
‫ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻣﻴﺰد و دوﺑﺎرﻩ ﺗﻮﯼ ﺧﻮدش ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎهﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ اش رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬او هﻢ ﺗﻤﺎم راﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﺑـﻮد‪ .‬دﻟـﻴﻠﺶ‬
‫را ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪم اﻣّﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻴﺪادم ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﺐ وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻴﻢ ﺷﺎم ﻣـﯽ ﺧـﻮردﯾﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺁراﻣـﯽ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬از اﺳﺪ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﻴﺎد؟‬
‫‪ :-‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ دﯾﮕﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻣـﻦ هـﻢ در ﺳـﮑﻮت ﻣﺸـﻐﻮل ﺧـﻮردن‬
‫ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺪ را ﻧﺪﯾﺪم‪ .‬روز ﺟﻤﻌﻪ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﺑﺮاﯼ ﻧﻬﺎر ﺣﺎج ﺁﻗـﺎ ‪ ،‬رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ و اﺳـﺪ را‬
‫دﻋﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎزهﻢ ﻣـﺎ را ﺑﻌـﺪ از ﻧﻬـﺎر ﺑﻴـﺮون ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬اﯾـﻦ ﺑـﺎر ﻣـﻦ و‬
‫ﺧﻮاهﺮهﺎ و دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮهﺎ ﭘﺸﺖ در ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﯾﻢ ‪ .‬از ﻓﻀﻮﻟﯽ داﺷﺘﻴﻢ ﻣﯽ ﻣﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎﺑـﺎ دﻟﺨـﻮر‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻤﻮ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎج ﺁﻗـﺎ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣﻴﮑـﺮد‪ .‬داﺷـﺖ ﺗﻮﺿـﻴﺢ ﻣـﯽ داد‪:‬‬
‫ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺰرﮔﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﻴﻦ ﻣﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ داﻣﺎد ﮐﺮدم‪ .‬ﺣﺎج ﺧـﺎﻧﻢ ﭘﺴـﻨﺪﯾﺪ‪،‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ‪ ،‬ﭘﺴﺮهﺎ هﻢ ﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻦ‪ .‬ﺷﮑﺮ ﺧـﺪا هﻤـﻪ ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻦ‪ .‬ﺑـﺎهﻢ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽ ﮐﻨـﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎهﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ و ﻣﯽ ﮔﺬرﻩ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺪ هﻢ اﻣﺴﺎل دﯾﭙﻠﻢ ﺣﺴﺎﺑﺪارﯼ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ ‪ .‬اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺷﻮ ﮐﻪ‬
‫داد‪ ،‬ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎﺑﺎﯼ ﺣﺠﺮﻩ رو ﻣﯽ دﯾﻢ دﺳﺘﺶ‪ .‬ﻣـﺎ ﻧـﻪ از دﺧﺘﺮﺗـﻮن ﮐـﺎرﯼ ﻣـﯽ ﺧـﻮاﯾﻢ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺟﻬـﺎزﯼ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺮﯾﻪ هﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﻣﯽ دﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدﻣـﻮن زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽ ﮐﻨـﻪ ﺑﻬﺸـﻮن ﻣـﯽ رﺳـﻴﻢ‪ .‬اﯾـﻦ ﭘﺴـﺮ هـﻢ‬
‫ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﮐﺎرش ﻣﯽ رﺳﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ هﻤﺎﻧﻄﻮر ﺣﺮف ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ هﻢ ﮔﻬﮕﺎﻩ ﻧﻈﺮﯼ ﻣﯽ دادﻧﺪ‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬از‬
‫ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﻴﺎط رﻓﺘﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎ ﻓﺎل م ﯾﮕﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺸﻪ ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.....‬‬
‫ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاﯼ*ﻣﺒﺎرﮎ ﺑﺎﺷﻪ* ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻴﺮان ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎرال ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ وﺑﺎ هﻴﺠﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟ رﯾﺨﺘﺸـﻮ ﺑﺒـﻴﻦ‪ .‬ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﻣـﻴﮕﻦ ﻋـﺮوس؟ ﺑﻴـﺎ‬
‫دﺳﺖ و ﺻﻮﺗﺘﻮ ﺑﺸﻮر‪ .‬ﺑﺪو‪ .‬هﻤﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ وارد ﺷﺪم‪ .‬ﮐﻨﺎر ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑـﺰرگ ﮔﻔـﺖ ﮐـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑـﺎ رﻓﻌـﺖ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ‪ .‬ﺑﺎ او هﻢ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎز ﮐﻨﺎر ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم اﺳﺪ ﮐﻪ درداﻧﻪ ﯼ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ راﺿﯽ اش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬و‬
‫روﯼ ﺣﺮف ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺤﻠـﻪ از ﺟﻤﻠـﻪ ﻣﺎﻣـﺎن ﺑـﺰرگ هـﻢ ﺣـﺮف ﻧﻤﻴﺰدﻧـﺪ‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺠﺖ ﺑﻮد‪ .‬اﺧﺮ او ﺑﺰرگ ﻣﺤﻠـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻗﺒـﻞ از او هـﻢ ﭘـﺪرش‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ اهﻞ ﻣﺤﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ و ﻋﻤﻮ هﻢ ﺗﻮﯼ هﻤﺎن ﻣﺤﻠﻪ ﺑـﺰرگ ﺷـﺪﻩ ﺑﻮدﻧـﺪ و اﯾـﻦ ﻣﻮﺿـﻮع را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن هﻢ ﮐﻪ ﺁرزوﯾﺶ ﻋﺮوﺳﯽ دﺧﺘﺮهﺎﯾﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دو هﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺗﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮدش ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد‪ .‬هﺮﭼﻨـﺪ ﮐـﻪ هﻨـﻮز ﺧﻴﻠـﯽ ﺑﭽـﻪ‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ دوران ﻧﺎﻣﺰدﯼ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد‪ .‬هﻨﻮز ﺗﻮﯼ زﻣﺎن ﺧﻮدش ﺳﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻪ دﻟـﺶ‬
‫ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ هﻴﭻ وﻗﺖ روﯼ ﺣﺮف ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﻧﻪ ﻧﻴـﺎوردﻩ ﺑـﻮد ﮐـﻪ اﯾـﻦ دﻓﻌـﻪ ﺑﻴـﺎورد‪ .‬ﺧـﻮدش ﺑﻌـﺪهﺎ‬
‫ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ دﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎل اﺳﺪ و ﻣﻦ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ‪) .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ و اﺳﺪ ﺧﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ☺ (‬
‫ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﻢ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾـﺪﻩ ﺑـﻮدم‪ .‬ﺑـﺮاﯼ‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﯾﻢ ﺑﻮد و ﺻﻮرت ﺑﺰﮎ ﮐﺮدﻩ ام ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺟﺪاً زﯾﺒﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺮوس ﮐﺸﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮر ﺷـﺪم‪ .‬اﻣّـﺎ ﻧـﻪ زﯾـﺎد‪ .‬در واﻗـﻊ‬
‫اﯾﻨﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ از اﺳﺪ ﭘﺮﺳـﻴﺪم اﺗـﺎق ﻣـﺎ ﮐﺠﺎﺳـﺖ‪ .‬او هـﻢ اﺗـﺎﻗﯽ ﮐـﻪ‬
‫روﯼ درش ﮔﻞ زدﻩ ﺑﻮد ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬ﺑﯽ ﺳﺮوﺻﺪا ﺑـﻪ اﺗـﺎق رﻓـﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﮐﻔﺸــﻬﺎﯾﻢ ﮐــﻪ ﺣﺴــﺎﺑﯽ اذﯾــﺘﻢ ﮐــﺮدﻩ ﺑــﻮد از ﭘــﺎ درﺁوردم‪ .‬ﻧﮕــﺎهﯽ ﺑــﻪ ﺗﺨــﺖ اﻧــﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑــﺰرگ‪ ،‬ﺑﻠﻨـﺪ و‬
‫ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻟﺸﯽ از روﯾﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﺧـﻮاﺑﻢ ﺑـﺮد‪ .‬ﺑـﺪون اﯾﻨﮑـﻪ ﻟﺒـﺎس ﻋـﻮض ﮐـﻨﻢ ﯾـﺎ‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ام ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم هﻮا روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬از ﺑﻴﺮون ﺳﺮ و ﺻﺪاﯼ زﯾـﺎدﯼ‬
‫ﻣﯽ ﺁﻣﺪ‪ .‬اوّل ﯾﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎ هﺴﺘﻢ ‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻗﻨﺪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺁب ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺘﻮﯾﯽ ﮐﻪ روﯾﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻨﺎر زدم و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻗﻮل دادﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺐ و‬
‫ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﭘﺘﻮ را ﺗﺎ زدم و ﺑﺎ ﺑﺎﻟﺶ روﯼ ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬ﯾـﮏ دﺳـﺖ ﻟﺒـﺎس ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﺮداﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠـﯽ‬
‫ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻏﻴﺮ از ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮدﻣﺎن ﯾﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﻟﺒﺎس راﺣﺘﯽ ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ .‬ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﯽ ﺳﺮوﺻﺪا ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪم و دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﺧﻮدم را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬ﺑـﺎر اوّل‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁراﯾﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ وﻗﺘﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪم اﺳﺪ را دﯾﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺳﻼم ﮐﺮدم‪ .‬ﺁهﯽ از ﺳﺮ ﺁﺳـﻮدﮔﯽ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم‪ .‬هﻤﻪ ﺟﺎ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﮐﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﺷﺎﻧﻪ اﯼ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ از ﺗﻮ اون ﻇﺮف ﯾﻪ ﻣﻮز ﺑﺮدارم؟‬
‫‪ :-‬ﺁ‪...‬ﺁرﻩ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﯽ هﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرﯼ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ واﺳﻪ ات ﺑﻴﺎرم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳـﺎﻋﺖ دوازدﻩ و ﻧﻴﻤـﻪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﻧﻬﺎر ﻣﻴﺨﻮرﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺟﻴﻎ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﮐﺸﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻋﺖ دوازدﻩ و ﻧﻴﻤﻪ؟ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻤﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫‪ :-‬ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻴﻠﯽ زﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ هـﻴﭻ وﻗـﺖ ﺗـﺎ اﯾـﻦ وﻗـﺖ ﻧﻤـﯽ ﺧﻮاﺑﻴـﺪم‪.‬‬
‫ﻣﻴﺸﻪ از ﻓﺮدا زودﺗﺮ ﺑﻴﺪارم ﮐﻨﯽ ﺁﺑﺮوم ﻧﺮﻩ؟‬
‫‪ :-‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬هﺮﭼﻨﺪ اوﻧﻘﺪرام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﯽ‪ .‬اﯾﻨﺠـﺎ ﻓﻘـﻂ ﺳـﺮ ﻧﻬـﺎر هﻤـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﺣﺎﺿـﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬و ِاﻟّﺎ ﺑﺮادرام ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ و ﺷﺎم رو ﻃﺮف ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻴﺨﻮرن‪.‬‬
‫هﻨﻮز داﺷﺘﻴﻢ ﺣﺮف ﻣﻴﺰدﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﺎرﯾﻬﺎﯾﻢ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﻧﻬﺎر را ﭘﻬﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬رأس ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺳـﺮ‬
‫ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻌﺪ از او ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اوّل ﺑﺮاﯼ ﻋﺮوس ﻧﻮ ﺑﮑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ وﻗﺘﯽ ﺁن ﺑﺸﻘﺎب ﭘﺮ از ﻏـﺬا را دﯾـﺪم ﺗﺮﺳـﻴﺪم‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ اﺳﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﯾﻦ هﻤﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل از ﺁن روز ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل هﻨﻮز ﺳﺮﻏﺬا ﺧﻮردن ﻣﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ دارﯾﻢ‪.‬‬
‫روزهﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮﯼ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺁن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن را ﺑﻪ اﺳـﺪ ﻣﺮﺧﺼـﯽ داد‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﻴﮑﻨﻪ‪ .‬ﻓﻌﻼً ﺗﻨﻬﺎش ﻧﺬار‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺎ اهﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺮادرهﺎﯾﺶ ﻏﺮ ﻣﻴﺰدﻧﺪ ‪ :‬ﺁﻗﺎﺟﻮن ﻣﺎ ﺑﻌﺪ از داﻣﺎدﯼ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر روز ﺗﻌﻄﻴﻠﯽ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﮐﻪ اوﻧـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدن رﯾﺨﺖ و ﭘﺎش ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﺳـﻪ ﻣـﺎﻩ ﺑﺎﯾـﺪ ﻣﻔـﺖ ﺑﺨـﻮرﻩ‬
‫ﮐﻴﻒ ﮐﻨﻪ؟‬
‫‪ :-‬ﺷﻤﺎ هﺎ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﻟﻮاﻃﯽ ﮐﺮدﯾﻦ ﺑﺴﻪ ﺗﻮﻧﻪ‪ .‬درﺳﺘﻪ ﮐﺎر ﻣﻴﮑﺮدﯾﻦ‪ ،‬اﻣّـﺎ ﺧـﺮج زن و ﺑﭽـﻪ‬
‫رو ﻧﺒﺎﯾﺴﺖ ﺑﺪﯾﻦ‪ .‬اﺳﺪ ﺑﭽﻪ ام هﻴﺠﺪﻩ ﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪارﻩ‪ .‬اﯾﻦ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ رو واﺳﻪ اش ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدﺷﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﻪ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ‪ .‬ﺧﻼف هﻢ ﻧﮑﺮدﻩ‪ .‬زن ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﻴﻨﻮ هﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﺪارﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﻪ وﺟﺐ ﻗـﺪ ﺻـﺒﺢ ﺗـﺎ ﺷـﺐ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راﻩ ﺷﻮهﺮ ﺑﺸﻴﻨﻪ‪ .‬ﺑﺴﻪ ﺑﺮﯾﻦ ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﺣﺮف ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫اﻟﻘﺼﻪ‪....‬ﺁن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم ﺑـﻮد‪ .‬هـﺮ ﺻـﺒﺢ اﺳـﺪ دﺳـﺘﻢ را ﻣﻴﮕﺮﻓـﺖ و ﺑﻴـﺮون‬
‫ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﮔﺮدش ‪ ،‬ﺗﻔﺮﯾﺢ ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻤﺎ ‪ ،‬ﭘﺎرﮎ ‪ ،‬ﺷﻬﺮﺑﺎزﯼ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﺳﺪ اﯾﺪﻩ ﺁل ﺗـﺮﯾﻦ ﺷـﻮهﺮ دﻧﻴـﺎ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ دﯾﺪن ﺧﺎﻧﻮادﻩ ام ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ‪ ،‬از ﺧﻮﺑﻴﻬﺎﯼ او و ﺁﺧـﺮﯾﻦ ﮔﺮدﺷـﻤﺎن ﺑـﺎ هﻴﺠـﺎن ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﻣﻴﮑـﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮد و ﺧﻮاهﺮهﺎ ﺁرزوﯼ ازدواج ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ و ﺁﻧﻬﺎ ازدواج ﻣﻌﻨـﯽ دﯾﮕـﺮﯼ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﻔﺮﯾﺢ ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ و ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﯽ‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﺁن ﺗﻮﯼ هﺮ ﺟﻤـﻊ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻧـﻮﻋﺮوس ﺁﻧﻬـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻦ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺁن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن رﻧﮕﯽ و روﯾﺎﯾﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اواﯾﻞ ﭘﺎﯾﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎ ﻣﺪرﺳﻪ و ﻣﻬﺪﮐﻮدﮎ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﺮوز ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﮋدﻩ داد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﯾﺎد ﺑﺪهﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺧﻴﺎل اﺳﺪ راﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﯾﮏ هﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐـﻪ داﺷـﺖ دﻧﺒـﺎل ﮐـﻼس ﻧﻘﺎﺷـﯽ ﻣﻴﮕﺸـﺖ‪ .‬دوﺳـﺖ‬
‫ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﻧﻘﺎﺷﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ اش هﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺎدﻩ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺮﯾﭽﻬﺮ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ از اﻟﻔﺒﺎﯼ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺮوع ﮐـﺮد‪ ،‬از ﺧـﻂ ﺻـﺎف‪ .‬ﺑـﺎ ﺷـﻮق و ذوق ﻣـﯽ ﮐﺸـﻴﺪم‪ .‬اﻣّـﺎ ﻧـﺎزﯼ ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑـﺎ دوﺳـﺘﺶ ﮔـﭗ ﻣﻴـﺰد‪ .‬ﺣﻮﺻـﻠﻪ ﯼ ﺧـﻂ ﺻـﺎف و ﻧﻘﺎﺷـﻴﻬﺎﯼ ﺑﭽـﻪ ﮔﺎﻧـﻪ را هـﻢ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ رﻧﮓ و روﻏﻦ ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬هﻤﻪ ﯼ وﺳﺎﯾﻠﺶ را هﻢ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ هﺮ ﺣـﺎل‬
‫روزهﺎﯼ ﮐﻼس ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻮدم و ﺁﻧﺪو ﺟﻠﻮﯼ ﺑﻮم ﺳـﻔﻴﺪ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﯽ ﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﮐـﻢ‬
‫ﮐﻢ دو ﺗﺎﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺸﻴﺪن ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬هﺮ ﺟﻠﺴﻪ ﮐﺎرﺷﺎن ﮐﻤﯽ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﯼ‬
‫اﺳﻔﻨﺪ ﺑﻮد ‪ .‬ﭘﺮﯾﭽﻬﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﺮاﯼ ﺑﻌﺪ از ﻋﻴﺪ ﺑﮕﻮ واﺳﺖ رﻧﮓ روﻏﻦ و ﺑﻮم ﺑﺨـﺮن‪ .‬ﻣـﻴﮕﻢ‬
‫ﻧﺎزﯼ اﯾﻦ اﺳﺘﻌﺪادش از ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮﻩ‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﺎ ﭼﻪ دﻗّﺘﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب دﯾﮕﻪ ﺣﺎﻻ هﯽ ﺑﺰن ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﺎ ‪ .‬ﻣﮕﻪ هﺮ ﮐﯽ ﻧﻘﺎش ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺁدم ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫‪ :-‬ﻣﻦ اﯾﻨﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻤﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﻬﻮﻩ ﭼﻄﻮرﯼ؟ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ ﻣﻴﻨﻮ؟‬
‫‪ :-‬ﺑﻬﺶ ﻧﺪﻩ ‪ .‬ﻣﻴﮕﻦ ﻗﻬﻮﻩ ﺑﺮاﯼ رﺷﺪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺪﻩ‪ .‬اﯾﻦ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺳﻨّﺶ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ هﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻣﻦ ﻗﻬﻮﻩ دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻴﮕﻦ ﺑﭽﻪ ﯼ ﻋﺎﻗﻞ‪ .‬ﺑﺰرگ ﺷﺪﯼ ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﺖ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫دو ﺗﺎﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﮐـﻪ ﺧﺴـﺘﻪ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮدم ‪ ،‬ﻣﺸـﻐﻮل ﺑـﺎزﯼ ﺑـﺎ ﮔﺮﺑـﻪ ﯼ ﺧـﺎﻧﮕﯽ‬
‫ﭘﺮﯾﭽﻬﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺪم‪ .‬ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺎهﺎﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و دم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻴﮕﻔـﺖ‪ :‬اﯾﻨـﻮ ﺑﮕﻴـﺮ ﻃـﺮف‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺎد‪.‬‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺑﺪﺟﻮرﯼ ﺳﺮرﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻪ ﺳﻮرﭘﺮﯾﺰﯼ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﺳﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻴﺎﯾﺪ‪ .‬هﻴﭻ وﻗﺖ دﻧﺒﺎﻟﻢ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺁن ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﺟﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮﯾﻢ واﺳﻪ ﻋﻴﺪ ﻧﻮﻧﻮارت ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ :-‬واﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻋﻴﺪ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﯾﻪ ﮔﺮدش ﺣﺴﺎﺑﯽ هﻢ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻟﺒﺎس‪ ،‬رﻧﮓ روﻏﻦ و ﺑﻮم ﺑﺨﺮﯼ؟ ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻬﻢ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﻣﻴـﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻴﻨﺮ هﻢ ﻣﻴﺨﻮام‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻴﺪم ﻣﻮاﻇﺒﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﺧـﺮاب ﻧﺸـﻦ‪ .‬ﻣـﯽ ﺧـﺮﯼ؟ ﻣﻴﺸـﻪ؟ ﭘﺮﯾﭽﻬـﺮ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﻴﺪ ﺑﻴﺎر‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﺑﺎورت ﻣﻴﺸﻪ؟‬
‫‪ :-‬اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬زن ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ هﻨﺮﻣﻨﺪﻩ‪ .‬ﺁﻗﺎﺟﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣـﯽ دوﻧﺴـﺖ ﮐـﻪ اﺟـﺎزﻩ داد ﺑـﺮﯼ ﮐـﻼس‪ .‬رﻧـﮓ‬
‫روﻏﻨﻢ واﺳﺖ ﻣﯽ ﺧﺮم‪ .‬ﮐﻠﯽ ﭘﻮل دارﯾﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮش ﺑﮕﺬروﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫وﺳﻂ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺮﯾﺪم ﻣﺎﭼﺶ ﮐﺮدم‪ .‬دﺳﺘﻢ را ﮐﺸﻴﺪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﺷﺘﻪ دﺧﺘﺮ‪ .‬ﮐﻮﭼﻪ ﺟﺎﯼ اﯾـﻦ ﮐـﺎرا‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬هﻤﻮن ﺟﻠﻮﯼ ﺁﻗﺎﺟﻮن ﺁﺑﺮوﻣﻮ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ ﮐﺎﻓﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺟﺮﯾﺎن از اﯾﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒـﻞ اﺳـﺪ دﯾـﺮ ﮐـﺮدﻩ ﺑـﻮد‪ .‬هﻤـﻪ ﺁﻣـﺪﻩ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬اﻣّـﺎ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﺣﺴـﺎب‬
‫ﮐﺘﺎﺑﻬــﺎﯼ ﺣﺠــﺮﻩ ﻃــﻮل ﮐﺸــﻴﺪﻩ و اﺳــﺪ دﯾــﺮ ﻣﻴﺎﯾــﺪ‪ .‬ﺳــﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷــﺖ ﺑــﺮاﯼ ﻧﻬــﺎر ﻧﻴﺎﯾــﺪ‪ .‬هﺮﭼــﻪ ﮐــﺮدم‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮرم‪ .‬هﻤﻪ ﺳﺮﺑﺴﺮم ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣـﻦ ﺣﻮاﺳـﻢ ﭘـﻴﺶ اﺳـﺪ ﺑـﻮد‪ .‬رﻓـﺘﻢ ﺗـﻮ‬
‫اﺗﺎق‪ .‬اﺗﺎق را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺸﻮهﺎ را ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﻴﺮون رﯾﺨﺘﻢ و ﻣﻨﻈﻢ ﮐﺮدم‪ .‬دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫‪ ،‬اﻣّﺎ اﺳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﮐﻼﻓـﻪ ﺑﻴـﺮون ﺁﻣـﺪم‪ .‬ﺣـﺎج ﺁﻗـﺎ ﺗـﺎزﻩ ﺑﻴـﺪار ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﭼـﺎﯼ ﺑﻌـﺪ از ﺧـﻮاﺑﺶ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﻮش ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﻣﺸﻖ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎدرش او را ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺁﻗﺎ ﺟﺎن ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﺎﯼ ﺁورد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ ﺑﺮو ﺑﺮﯾﺰ‪ .‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش دﺳﺘﺘﻮ‬
‫ﻧﺴﻮزوﻧﯽ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺧﻮدم واﺳﺖ ﺑﺮﯾﺰم؟‬
‫‪ :-‬ﻣﻤﻨﻮن ﭼﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم‪ .‬ﺁﻗﺎ ﺟﻮن اﺳﺪ دﯾﺮ ﻧﮑﺮدﻩ؟‬
‫‪ :-‬ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺴﺎﺑﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﺎر دارﻩ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﯼ؟ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﺮﻣﺖ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻧﻪ ﻣﺮﺳﯽ‪ .‬ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم‪.‬‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ اﻓﺴﻮس ﻣﺎدراﻧﻪ اﯼ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ هﻴﮑﻞ واﺳﻪ دﯾﺮ ﮐـﺮدن ﺷـﻮهﺮت‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮش ﺑﺰﻧﯽ؟ ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺗﻮ هﻨﻮز وﻗﺖ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺎزﯾﺘﻪ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﺧﻮب اﯾﻨﺠﺎ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﺑﺎﺑﺎش‪ .‬ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ اﺳﺪ ﺳـﺮ ﺑـﻪ هـﻮا‬
‫هﻢ ﯾﻮاش ﯾﻮاش ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﯾﺎد ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫‪ :-‬ﻣﮕﻪ ﯾﺎد ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﭽﻪ ام؟ هـﻮش و ﺣﻮاﺳـﺶ ﭘـﻴﺶ ﻣﻴﻨﻮﺋـﻪ‪ .‬داﺋـﻢ ﻣﺮاﻗﺒـﻪ ﮐﺴـﯽ ﺑﻬـﺶ ﻧﮕـﻪ ﺑـﺎﻻ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ اﺑﺮو‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺁرﻩ ﯾﻪ روز درﻣﻴﻮن هﻢ ﯾﻪ ﻓﺼـﻞ ﻣﻨـﻮ ﻣﻴﺰﻧـﻪ ﻣﻴﮕـﻪ اذﯾـﺘﺶ ﻣﻴﮑﻨـﯽ‪ .‬هﺮﭼـﯽ‬
‫ﻗﺴﻢ و ﺁﯾﻪ ﻣﻴﺨﻮرم ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﻴﮑﻨﻢ ﺑﺎزم ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻴﮑﻨﯽ‪.‬‬
 ‫‪ :-‬ﺧﻮب ﺣﺘﻤﺎً ﯾﻪ ﮐﺎرﯼ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﺑﺎﺑﺎﺟﻮن ﮐﻪ ﻣﺎدرت هﻢ اﯾﻨﻘﺪر ازت ﺷﺎﮐﻴﻪ‪.‬ﺣﺎﻻ هﻢ زود ﺑﺎش ﺑﻨﻮﯾﺲ‪.‬‬
‫ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ وارد ﺷﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪ :‬ﻧﻮﺷﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﺎزﻧﻴﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺶ هﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاﯼ ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﭽـﻪ هـﺎ هـﻢ ﺁﻣﺪﻧـﺪ‪ .‬اﺗـﺎق‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﺷﻠﻮغ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮهﺎﯼ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺣﺠـﺮﻩ‪ .‬ﺣـﺎج‬
‫ﺁﻗﺎ داﺷﺖ ﺳﻔﺎرش ﻣﻴﮑﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻼﻧﯽ ﺣﺘﻤﺎً ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻴﻦ و ﻓﻼن ﺟﻨﺲ را ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﮕﻴﺮﯾﺪ‪ .‬ﭼﻘـﺪر ﭘـﻮل‬
‫ﺑﺪﯾﻦ و ﺧﻼﺻﻪ‪...‬‬
‫در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ ‪ .‬اﺳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﯼ ﺑﻐﻠﺶ ﭘﺮﯾـﺪم و ﺳـﺮ و روﯾـﺶ را‬
‫ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻮﯼ ﻣﺤﻴﻂ رﺳﻤﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺣﺎج ﺁﻗـﺎ ﺧﻴﻠـﯽ ﮐـﺎر ﻋﺠﻴﺒـﯽ ﺑـﻮد‪ ،‬اﻣّـﺎ ﻣـﻦ ﺑـﺪﺟﻮرﯼ‬
‫دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ و ﺑﻘﻴﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﺪ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟـﺖ از زﻣـﻴﻦ ﺑـﺮم داﺷـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫ﻼ ﻓﺎﯾـﺪﻩ ﻧﺪاﺷـﺖ‪ .‬اﺳـﺪ ﺣـﺮف‬
‫ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻤﺎن رﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮﺿﻴﺢ اﯾﻨﮑـﻪ ﻣـﻦ ﮐـﺎر ﺑـﺪﯼ ﮐـﺮدﻩ ام ‪ ،‬اﺻـ ً‬
‫ﺧﻮدش را ﻣﻴﺰد وﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﺻﻼً ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁﺧﺮش هﻢ ﻣﺜـﻞ هﻤﻴﺸـﻪ دﻟـﺶ ﺑـﺮاﯾﻢ‬
‫ﺳﻮﺧﺖ و دﯾﮕﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺣﺘّـﯽ ﻣﺎﻣـﺎﻧﻢ هـﻢ ﻣـﯽ ﮔﻔـﺖ اﺳـﺪ زﯾـﺎدﯼ ﻟﻮﺳـﻢ ﻣﻴﮑﻨـﺪ‪ .‬اﯾـﻦ را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮدش هﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬اﺳﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺁﺧﻪ ﻣﻴﻨﻮ هﻨﻮز ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻪ‪) .‬ﺁﺧﯽ ﭼﻪ دردوﻧﻪ ﺑﻮدم!(‬
‫اﻟﻘﺼﻪ‪ ...‬رﻓﺘﻴﻢ دﻧﺒﺎل ﺧﺮﯾﺪ ﻋﻴﺪ‪ .‬ﺗﻮﯼ اوﻟﻴﻦ ﻟﺒﺎس ﻓﺮوﺷﯽ‪ ،‬اﺳﺪ ﯾﮏ داﻣﻦ ﭘﻠﻴﺴـﻪ ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧـﻪ ﻗﺮﻣـﺰ‬
‫ﺳﻮرﻣﻪ اﯼ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و ﻣﻦ ﯾﮏ ﺳﺎراﻓﻮن ﺟﻴﻦ‪ .‬داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺤﺚ ﻣـﯽ ﮐـﺮدﯾﻢ ﮐـﺪام ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬ﮐـﻪ‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ ﺧﻮاﺳﺖ وﺳﺎﻃﺖ ﮐﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﺣﺮف داداﺷﺖ ﮔﻮش ﮐﻦ!‬
‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺳﺎراﻓﻮن را رهﺎ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ اﯾﻨﻢ ﺷﻮهﺮﻣﻪ‪.‬‬ ‫ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ از ﻣﻐﺎزﻩ ﺑﻴﺮون زدم‪ .‬اﺳﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺁﻣﺪ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﯽ ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪ :‬ﭼـﺮا‬
‫ﻗﻬﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ دﺧﺘﺮ؟ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻴﺸﯽ‪ ،‬ﭼﺮا ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﯽ؟‬
‫ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺎزﮎ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔـﺖ‪ :‬اﯼ ﻗﺮﺑـﻮن اون َﻟﻮَﻧـﺪﯾﺎت‪ .‬ﺑﺴـﻪ دﯾﮕـﻪ ﺧـﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷـﮕﻠﻪ‪ .‬ﻣـﺎ هﻤـﻴﻦ ﺟـﻮرﯾﻢ‬
‫اﺳﻴﺮﺗﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬از ذوق ﺑﻪ ﺟﺎﯼ راﻩ رﻓﺘﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪم‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ اﺳﺪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨـﺪ ﺑـﺎر ﺗـﺬﮐﺮ‬
‫دادن ﺑﻴﺨﻴﺎل ﺷﺪ!‬
‫ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺳﻮال ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮدﯾﻢ‪ .‬داﺷﺘﻴﻢ از ﺟﻠﻮﯼ ﯾﮏ ﻣﻐﺎزﻩ ﯼ ﺷﻴﮏ ﮐﻪ ﻟﺒـﺎس ﺷـﺐ‬
‫زﻧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺖ رد ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺳﺪ ﮐﺎش اﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﺎ اﻧﺪازﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺳــﺪ ﻧﮕــﺎهﯽ ﺑــﻪ ﻟﺒﺎﺳــﻬﺎ و ﻧﮕــﺎهﯽ ﺑــﻪ ﻣــﻦ اﻧــﺪاﺧﺖ و ﺑــﺎ ﻟﺤﻨــﯽ ﻓﺎﺿــﻼﻧﻪ! ﮔﻔــﺖ‪ :‬ﺟــﻮر درﻧﻤﻴــﺎد‪.‬‬
‫ﮐﻮﺷﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪم ﺑﻪ اﯾـﻦ ﻟﺒﺎﺳـﺎ ﻧﻤﻴـﺎد‪ ،‬ﺁدم ﺑـﺰرﮔﻢ اﮔـﻪ ﺑـﻮد ﻣـﻦ ﻋﺎﺷـﻘﺶ ﻧﻤـﯽ‬
‫ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ذوق زدﻩ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻌـﺪ ﺑـﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺁﺧـﻪ زﺷـﺖ ﻧﻴﺴـﺖ ﯾـﻪ ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫ﻣﺘﺎهﻞ! ﻟﺒﺎس ﺑﭽﻪ هﺎﯼ هﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ رو ﺑﭙﻮﺷﻪ؟‬
‫اﺳﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ وارد ﯾﮏ ﻟﺒﺎس ﺑﭽﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﻣﻴﺸﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ زﺷﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ هﺮ ﻗﺪم ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﻢ را ﻣﺤﮑﻢ روﯼ زﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻴﺪم دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ زﻧﯽ ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﯽ را ﮐﻪ اﻧﺪازﻩ ام ﺑﻮد ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻣـﻦ و اﺳـﺪ‬
‫هﻢ ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﻴﻦ ﮐﺮدن ﭘﻨﺞ ﺷﺶ دﺳﺖ ﺑﺮاﯼ ﭘـﺮو ﺑﺮداﺷـﺘﻴﻢ‪ .‬ﺣـﺎﻻ اﯾـﻦ اﺗـﺎق ﭘـﺮو ﭼﻘـﺪر‬
‫ﻃﻮل و ﻋﺮض داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ هﻢ دو ﻧﻔﺮﯼ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮش! ﻣﻦ ﮐﻪ رﯾﺰﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﺳﺪ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ‬
‫درﺷﺖ هﻴﮑﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻮﯼ ﺁن وﺿﻌﻴﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﻧـﻪ ﯾﮑـﯽ دو دﺳـﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺮﮐـﻪ‬
‫اﯼ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺮﮐﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ را اﻣﺘﺤﺎن ﮐـﺮدﯾﻢ و ﺑﻴـﺮون ﺁﻣـﺪﯾﻢ‪ .‬ﻓﺮوﺷـﻨﺪﻩ هـﻢ ﮐـﻪ‬
‫ﮐﻠﯽ از دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزﯼ ﻣﺎ ﺧﻨﺪﻩ اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﻣﺎ هﻢ دو ﺳﻪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎﺳﯽ را ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑـﻮدﯾﻢ ﺑﺮداﺷـﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ اﺿـﺎﻓﻪ روﺳـﺮﯼ و ﺟـﻮراب و‬
‫ﺑﻘﻴﻪ ﯼ ﻣﺨﻠﻔﺎت‪.‬‬
‫ﺗﻮ راﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﻴﺴﻪ ﺗﻮﯼ ﯾﮏ دﺳﺖ اﺳﺪ ﺑـﻮد و ﺑـﺎ دﺳـﺖ دﯾﮕـﺮش‪ ،‬دﺳـﺖ ﻣـﺮا ﻣﺤﮑـﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻤﻢ ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﯾﺪن ﯾﮏ ﻓﺮوﺷﮕﺎﻩ ﻟﻮازم ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺳﺴﺖ ﺷﺪم و دﯾﮕﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﭘﻴﺶ ﻧﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﺳﺪ هﻤﺮاهﻢ ﺁﻣﺪ و ﭼﻮن ﻗﻮل دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ رﻧـﮓ‪ ،‬ﭘﺎﻟـﺖ‪ ،‬ﺗﻴﻨـﺮ و ﯾـﮏ ﺑـﻮم ﮐﻮﭼـﮏ هـﻢ ﺧﺮﯾـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺟﻴﺒﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺘﮑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺧﺮﯾﺪ اﺳﺎﺳﯽ ﭘﻮل اﯾﻨﻬﺎ را هﻢ ﺑﺪهﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻋﻴﺪﯼ اﺳﺖ و ﻋﻴﺪ ﻧﻮروز ﻃﻠﺒﮑﺎر ﻧﺒﺎﺷﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻴﺪم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻗﻮﻟﻢ هﻢ ﺑﻪ درد ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﭼﻮن ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮﯼ وﯾﺘـﺮﯾﻦ ﯾـﮏ اﺳـﺒﺎب ﺑـﺎزﯼ ﻓﺮوﺷـﯽ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻗﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺳﺪ ﻋﺮوﺳﮑﻪ رو!‬
‫اﺳﺪ ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ هﻴﭽﯽ ﭘﻮل ﻧﺪارم‪ .‬ﻋﺮوﺳﮑﻢ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑـﻪ ﺁدم ﻧﻤﻴـﺪن‪.‬‬
‫از اون ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮ اﻻن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل دادﯼ!‬
‫ﺁﻩ ﺑﻠﻨﺪﯼ از ﺗﻪ دﻟﻢ ﮐﺸﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁرﻩ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬راﻩ اﻓﺘﺎدﯾﻢ‪ .‬دﺳﺘﻢ را دوﺑﺎرﻩ ﺗﻮﯼ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و اداﻣﻪ دادم‪ :‬ﺑﭽـﻪ ﯼ ﭼﻬـﺎرﻣﯽ ﺑـﻮدن‬
‫اﺻﻼً ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ هﻢ ﭼﻬﺎرﻣﯽ هﺴﺘﯽ‪ .‬ﻧﻤـﯽ دوﻧـﻢ ﭼـﻪ ﺟـﻮرﯼ ﺑـﺰرگ ﺷـﺪﯼ‪،‬‬
‫وﻟﯽ ﺣﺪاﻗﻠﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﺁﻗﺎﺟﻮن از ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪ .‬ﻣﻦ هﻴﭻ وﻗﺖ ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﻮب واﺳﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزﯾﺎم از ﺧﻮاهﺮ ﺑﺰرﮔﻴﺎ ﺑﻬﻢ رﺳـﻴﺪﻩ ﺑـﻮد‪ ،‬اوﻧـﺎﯾﯽ هـﻢ ﮐـﻪ ﻣـﺎل ﺧـﻮدم‬
‫ﺑﻮدن ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺑﻠﯽ ﻧﺒﻮدن‪ .‬اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﭘﺎرﭼﻪ اﯼ رم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرﮔﻢ واﺳﻢ دوﺧﺘﻪ‪ .‬روز اوﻟـﺶ ﺧﻴﻠـﯽ‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ اﻻن هﻤﻪ ﺟﺎش وﺻﻠﻪ ﭘﻴﻨﻪ اس‪...‬‬
‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‪ .‬اﺳﺪ از ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﺧﺠﺎﻟـﺖ رو ﮔﺮداﻧـﺪﻩ ﺑـﻮد‪ .‬ﻗﻴﺎﻓـﻪ اش ﻃـﻮرﯼ ﺑـﻮد ﮐـﻪ دﯾﮕـﺮ اداﻣـﻪ‬
‫ﻧﺪادم‪ .‬وﻟﯽ ﻓﺮو ﺧﻮردن ﺁن ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎ ﺗﻮﯼ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺳﺒﺰ ﺷﺪﻩ ﮐـﺎر ﺁﺳـﺎﻧﯽ ﻧﺒـﻮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺟﻠﻮﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻌﺪ از ﻏﺮوب هﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد اﺳﺪ اﺷـﮑﻬﺎﯾﻢ را ﻧﺒﻴﻨـﺪ‪.‬‬
‫هﻮاﯼ ﺧﻨﮏ ﺳﺮ ﺷﺐ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﻟﻢ را ﺟﺎ ﺁورد و ﻣﻦ دوﺑﺎرﻩ ﻏﺮق ﺧﻮﺷﯽ داﺷﺘﻦ ﺁن هﻤﻪ ﻟﺒﺎس زﯾﺒـﺎ‬
‫و وﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻠﯽ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ رﺳﻴﺪم از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ اﺳـﺪ ﮐـﻪ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺧﺮﯾﺪهﺎﯾﻢ را هﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻧﻤـﯽ داد‪ .‬هﻤـﻴﻦ ﮐـﻪ وارد ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﺪم روﯼ‬
‫اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬اﺳﺪ ﺑـﺎ ﺧﺴـﺘﮕﯽ ﭘﻠـﻪ هـﺎ را ﭘـﺎﯾﻴﻦ رﻓـﺖ‪ .‬روﯼ ﺁﺧـﺮﯾﻦ ﭘﻠـﻪ ﺑﺮﮔﺸـﺖ و ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪:‬‬
‫ﻧﻤﻴﺎﯼ؟‬
‫_‪ :‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ‪ .‬ﺑﺬار ﯾﻪ ﮐﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﺁﻩ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﮐﻴﺴﻪ هﺎﯼ ﺧﺮﯾﺪم را ﭘﺎﯼ ﭘﻠﻪ هـﺎ ﮔﺬاﺷـﺖ و ﺁﻏـﻮش ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﯾﻢ ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ دﺳﺖ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮﯼ هﺎل رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻌﻨﯽ دارﯼ ﺟﻮاب ﺳـﻼﻣﻤﺎن را داد‪ .‬اﺳـﺪ ﺑـﺎ ﺷـﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺗـﻮ ﺿـﻴﺢ داد ﮐـﻪ ﺧﻴﻠـﯽ ﺧﺴـﺘﻪ‬
‫ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫وارد اﺗﺎق ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬روﯼ ﺗﺨﺖ رهﺎﯾﻢ ﮐﺮد و رﻓﺖ ﮐﻪ ﮐﻴﺴﻪ هﺎ را ﺑﻴـﺎورد‪ .‬وﺳـﻂ ﺗﺨـﺖ ﺧﻮاﺑﻴـﺪم‪ .‬ﭼﻬـﺎر‬
‫ﻃﺮﻓﻢ را ﺑﺎ ﺗﺮس ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺗﺨﺖ ﭘﺮﺗﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد!‬
‫اﺳﺪ ﺧﺴﺘﻪ و ﺧﻮاب ﺁﻟﻮد وارد ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻴﺴﻪ هﺎ را ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﮔﺬاﺷـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻗﺒـﻞ از اﯾـﻦ ﮐـﻪ ﺧـﻮاب‬
‫ﺑﺮﯼ ﭘﺎﺷﻮ دﺳﺘﺎﺗﻮ ﺑﺸﻮر ﯾﻪ ﮐﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮر‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻴﻠﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎم ﺧﻮاب ﻧﻤﻴﺮم ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻧﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎﯾﻪ هﺎﯼ ﺗﺨﺖ رو ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﻨﻴﻢ؟‬
‫_‪ :‬ﻧﻮچ! ﭘﺎﺷﻮ دﯾﮕﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮد‪ ،‬از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯼ ﻟﻮس!‬
‫_‪ :‬اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﻟﻮس ﺷﺪن ﭼﻪ ﻣﺰﻩ اﯼ ﻣﻴﺪﻩ!‬
‫_‪ :‬اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﻧﺎز ﺧﺮﯾﺪن ﭼﻪ ﮐﻴﻔﯽ دارﻩ!‬
‫روﯼ ﮐﺎﺑﻴﻨﺖ روﺷﻮﯾﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪم‪ .‬ﺻﻮرﺗﻢ را ﺷﺴﺖ‪ .‬دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﺻﺎﺑﻮن زد‪ .‬ﭘﺎهـﺎﯾﻢ را ﺗـﻮﯼ ﮐﺎﺳـﻪ ﯼ‬
‫روﺷﻮﯾﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺁن هﻤﻪ ﭘﻴﺎدﻩ روﯼ ﺗﺎ زاﻧﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ از رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻴﺪﯾﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﮐـﻒ ﺻـﺎﺑﻮن ﺑـﺎزﯼ ﮐﻨـﻴﻢ‪ .‬وﻟـﯽ‬
‫ﭼﻮن اﺳﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ از رو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ از رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻴﻦ ﻣﺎ هﻢ ﻣﻴﻮﻣﺪﯾﻢ!‬
 ‫اﺳﺪ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ دﺳﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻦ ﯾﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ ﺁﻗﺎﺟﻮﻧﺖ ﺑﻴﺎد؟‬
‫_‪ :‬ﻣﻦ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻴﻨﻮ ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﻴﺎد‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮو هﺮﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ ﺑﺮاش ﮔﺮم ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎهﻢ ﯾﺨﭽﺎل را زﯾﺮ و رو ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﯽ ﺳﻮپ رﺿﺎﯾﺖ دادم‪ .‬ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟـﯽ اﺳـﺪ‬
‫ﻗﺎﺷﻖ ﻗﺎﺷﻖ دهﻨﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺧﻮردم‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻮﯼ رﻧﮓ ﭘﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﺗﺎﻗﻬﺎﯼ ﺑﺮادرهﺎﯼ اﺳـﺪ و اﺗـﺎق ﭘـﺬﯾﺮاﯾﯽ‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ رﻧﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﯼ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ اﺗﺎق ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺳﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﺗﺎق را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨـﻴﻢ‪ .‬ﺧـﻮاب ﺁﻟـﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻢ‪ .‬اﺳـﺪ ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪ :‬ﻣـﯽ‬
‫ﺧﻮاﯼ ﭼﻪ رﻧﮕﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻧﻢ؟‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ دﯾﻮارهﺎﯼ ﭼﺮﮎ ﻣﺮدﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دوس دارم ﺳـﻪ ﺗـﺎ دﯾـﻮارو ﺳـﻔﻴﺪ ﺑﮑـﻨﻢ اﻣـﺎ دراﯼ‬
‫ﮐﻤﺪا رو رﻧﮕﯽ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ در ﭘﺎﯾﻴﻨﯽ ﻗﺮﻣﺰ و زرد و ﺁﺑﯽ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ در ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﻨﻔﺶ و ﺳﺒﺰ و ﻧﺎرﻧﺠﯽ‪ .‬ﭘﺸـﺖ‬
‫در اﺗﺎﻗﻢ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدم ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻨﻢ و ﯾﻪ ﮔﻠﺪون ﮔﻞ ﺑﮑﺸﻢ‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﺧﻮب ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﻢ ﮔﻮش داد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎﻟﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺟﻴﮕﺮ ﻃـﻼ؟ اﯾﻨﺠـﺎ ﺧﻮﻧـﻪ ﯼ‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎس‪ .‬ﺳﺒﮏ ﻣﺪرن ﻧﺪارﯾﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺁﻗﺎﺟﻮن ﮐﻪ ﺗﻮﯼ اﺗﺎق ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺎد‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺧﺐ ﻧﻴﺎد‪ .‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻪ اﺳﺪ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪﻩ اﻃﺎﻗﺸﻮ ﮐﺮدﻩ ﻣﺪادرﻧﮕﯽ؟‬
‫_‪ :‬اﺳﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻋﺎﺷﻖ و دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬از اﯾﻦ ﻣﺠﻨﻮن ﺗﺮ ﻧﻤﻴﺸﻪ!‬
‫اﺑﺮوهﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ رﻧﺠﻴﺪﻩ وﻟﯽ ﺷﻮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺳﺖ ﺷﻤﺎ درد ﻧﮑﻨﻪ‪ .‬هﻤـﻪ ﻣـﻴﮕﻦ ﺗـﻮ هـﻢ‬
‫ﻣﻴﮕﯽ؟ ﻣﻴﻨﻮ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ هﻴﭽﯽ دﯾﮕﻪ!‬
‫ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﺳﺮ و ﺗﻬﺶ را هﻢ ﺁوردم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‪ .‬از دهـﻨﻢ ﭘﺮﯾـﺪ‪ .‬ﺣـﺎﻻ هـﺮ ﺟـﻮرﯼ ﻣـﯽ‬
‫ﺧﻮاﯼ رﻧﮕﺶ ﮐﻦ‪ .‬وﻟﯽ اﮔﻪ اﯾﻦ ﺟﻮرﯼ ﺑﺸﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺎد ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎهﻢ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ و ﺧﻮردﻩ رﯾﺰهﺎﯾﻤﺎن را ﺑﻪ اﻧﺒﺎرﯼ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻓﺮش اﺗﺎق و ﺗﺸﮑﭽﻪ اﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ روﯾﺶ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪم را هﻢ ﺑﺮدﯾﻢ‪ .‬در ﺁﺧﺮ هﻢ اﺳﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺒـﺮﯼ ﺗﺸـﮏ دوﻧﻔـﺮﻩ ﯼ روﯼ ﺗﺨـﺖ را ﺑـﻪ اﺗـﺎق‬
‫ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﮐـﻪ ﺻـﺒﺤﺎﻧﻪ ام را ﺑﺨـﻮرم‪ .‬ﻧﺰدﯾـﮏ در ﮐـﻪ رﺳـﻴﺪم ﺻـﺪاﯼ درﮔﻴـﺮﯼ‬
‫اﻧﻮش و ﺷﻴﻤﺎ را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻇﺎهﺮاً ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﻴﺰﯼ دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ وﺳﺎﻃﺖ ﮐـﺮد‬
‫و ﺑﺎ ﺗﺸﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺬارﯾﻨﺶ ﺗﻮ ﯾﺨﭽﺎل‪ .‬ﻣﺎل ﻣﻴﻨﻮﺋﻪ‪ .‬ﻋﻤـﻮ اﺳـﺪ ﺑـﺮاش ﺧﺮﯾـﺪﻩ‪ .‬ﻣـﺎل ﺷـﻤﺎ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬زود‬
‫ﺑﺬارﯾﻨﺶ ﺳﺮ ﺟﺎش‪.‬‬
‫اﻧﻮش از ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﻨﻮ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ دردوﻧـﻪ‪ .‬ﻣـﻦ ﻧﻤـﯽ ﻓﻬﻤـﻢ اﯾـﻦ ﻋﻤـﻮ‬
‫اﺳﺪ ﻣﻐﺰ ﺧﺮ ﺧﻮردﻩ؟‬
‫ﯾﻘﻪ اش را ﭼﺴﺒﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺑﺎ ﭘﺮروﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﯽ رو ﺑﮕﻢ؟ واﻻ اﯾﻦ ﻋﻤﻮﯼ ﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﺣـﺎﻻ‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺧﻮردﻩ ﮐﻪ دل ﺑﻪ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺴﺘﻪ‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﭽﻪ ﮐﻢ داﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫هﺸﺖ ﻣﺎﻩ از ﻋﺮوﺳـﻴﻢ ﻣـﯽ ﮔﺬﺷـﺖ‪ .‬دﯾﮕـﺮ ﺑـﺎ ﮐﺴـﯽ ﺗﻌـﺎرف ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮﯾـﺎدم ﺑـﻪ ﺁﺳـﻤﺎن رﻓـﺖ‪:‬‬
‫اﺳﺪدددددددددد‬
‫اﻧﻮش ﺑﺎ ﺗﺮس ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻋﻤﻮ ﺧﻮﻧﻪ اس؟‬
‫اﺳﺪ دوان دوان ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ و ﻻزم ﻧﺸﺪ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﺑﺪهﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻏﻴﻆ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎز ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗـﻪ ﭘﺴـﺮﻩ‬
‫ﯼ وﺣﺸﯽ؟ ﺗﻮ ﺁدم ﺑﺸﻮ ﻧﻴﺴﺘﯽ؟‬
‫ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬هﺮﭼﯽ از دهﻨﺶ درﻣﻴﺎد ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬اﯾﻨﻮ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ﯼ ﭘﻮﮐﺖ ﻓﺮو ﮐﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﯼ ﮐﻮدن! اﯾﻦ زن ﻣﻨﻪ و ﻣﻦ اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﻴﺪم اذﯾﺘﺶ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫اﻧﻮش از ﺗﺮس رﻧﮓ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﺎهﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﯼ دﻋﻮا ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻗﻮﻃﯽ ﺷﻴﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮﯾﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨـﻮرش‬
‫ﺗﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪن‪.‬‬
‫ﺷﻴﻤﺎ ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮد و ﺑـﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﯽ ﻧﮕـﺎهﻢ ﮐـﺮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺴـﺘﻪ ﺧـﺎﻧﻢ ﺑﻴـﺮون رﻓـﺖ‪ .‬ﭘﺸـﺖ ﻣﻴـﺰ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻗﻮﻃﯽ را ﺁرام ﺁرام ﺗﮑﺎن ﻣﯽ دادم ﺗﺎ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮﯾﺶ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﺳﺪ ﺑـﺎ ﭼﻬـﺮﻩ ﯼ درهـﻢ وارد‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻴﺰ ﺷﺪ ﺁرام ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪﻩ ﻣﻦ ﻧﯽ رو ﺑﺮات ﻓـﺮو ﮐـﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ‬
‫دﯾﺮوز ﺗﻤﺎم ﻟﺒﺎﺳﺘﻮ ﭘﺮ از ﺷﻴﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮ ﻧﮑﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زدم و ﻗﻮﻃﯽ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﺳﺪ ﻧﯽ را ﻓﺮو ﮐـﺮد‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑـﺎز هـﻢ ﺷـﻴﺮ ﺑﻴـﺮون ﭘﺎﺷـﻴﺪ و‬
‫ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﮐﺜﻴﻒ ﮐﺮد‪ .‬دو ﺗﺎﯾﯽ زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬اﺳﺪ ﺷﻴﺮ روﯼ دﺳﺘﺶ و ﻟﺒﻪ ﯼ ﻗﻮﻃﯽ را ﻣﮑﻴﺪ‪ .‬ﯾﮏ‬
‫ﻗﻠﭗ هﻢ از ﻧﯽ ﺧﻮرد و ﺑﻘﻴﻪ اش ﺑﻪ ﻣـﻦ داد‪ .‬ﺧـﻮدش از ﺁﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴـﺮون رﻓـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﮐـﺎر ﻧﻘﺎﺷـﻬﺎ‬
‫رﺳﻴﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﻤﺎ هﻨﻮز ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﯽ ﺣﺴﺮت ﺑﺎر ﻣﻦ را ﺗﻤﺎﺷـﺎ ﻣـﯽ ﮐـﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ اﺳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اَﻩ! ﮐﺮد ﺗﻮ دهﻨﺶ! ﭼﻄﻮرﯼ ﻣﯽ ﺗـﻮﻧﯽ ﺑﺨـﻮرﯼ؟ ﻣـﻦ دهـﻦ زدﻩ ﯼ ﻣﺎﻣـﺎﻧﻤﻢ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم‪.‬‬
‫_‪ :‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮرم‪.‬‬
‫ﺷﻴﻤﺎ ﮐﻢ ﺁوردﻩ ﺑﻮد اﺳﺎﺳﯽ‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺮص رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﺮ اﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﺑـﻪ ﺑﻐـﻞ وارد ﺷـﺪ و ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪:‬‬
‫ﺷﻴﻤﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﮐﻮ؟‬
‫_‪ :‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪.‬‬
 ‫_‪ :‬هﺮﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدم ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎهﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫_‪ :‬اﮔﻪ ﭘﻴﺪاش ﮐﺮدﯾﻦ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻴﻦ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﯼ دوازدﻩ ﺗﺎﯾﯽ ﺷﻴﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮ ﺑﺨﺮﻩ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎهﯽ اﺳﺘﻔﻬﺎم ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻴﻤﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻗﻮﻃﯽ ﺷﻴﺮ ﭘﺮﻣﺎﺟﺮا را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم و ﺗﻮﯼ ﺳﻄﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺶ اﺳﺪ رﻓﺘﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﭘﺮو‬
‫ﭘﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪم ﮐﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﺮوم‪ .‬ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﻧﻮﺷﻴﻦ و ﺷﻴﻤﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎب‬
‫ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﻮش ﮐﻪ هﻨﻮز هﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ‪ ،‬از ﺣﺮﺻﺶ ﻋﺮوﺳـﮏ ﻧـﺎزﻧﻴﻦ را ﺗـﻮﯼ‬
‫ﺣﻮض ﭘﺮت ﮐﺮد‪ .‬ﺟﻴﻎ ﺑﭽﻪ در ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ اﻧﻮش دﻋﻮا ﮐـﺮد‪ .‬رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ از ﺁن‬
‫ﻃﺮف ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺁرام ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ دوﺑﺎرﻩ ﺗﻮﯼ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬اﺳﺪ ﮐـﻪ ﮐﻼﻓـﻪ‬
‫ﺑﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﺣﻮﺻﻠﻢ ﺳﺮ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺷﻮهﺮ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﻨﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺮﯼ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ؟ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻗﺮار اون ﻃﺮﻓﺎ‬
‫دارم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺑﺮق زد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻴﻠﯽ دور ﺑﻮد و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑـﻪ اﯾـﻦ راﺣﺘـﯽ ﺑـﺮوم‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺳﺪ ﺑﺮم؟‬
‫اﺳﺪ ﮐﻪ از اوﺿﺎع ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﯼ ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎرهـﺎﯼ ﺁﺧـﺮ ﺳـﺎل ﺣﺠـﺮﻩ ﯼ ﭘـﺪرش ﺣﺴـﺎﺑﯽ ﮐﻼﻓـﻪ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁرﻩ ﺑﺮو‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ دو ﺳﻪ روز ﺑﻤﻮﻧﯽ ﺗﺎ اﺗﺎﻗﻤﻮن رﻧﮓ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ذوق زدﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬دو ﺳﻪ روز؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮم ﺗـﻮ ﺗﺨـﺖ ﺧـﻮدم ﺑﺨـﻮاﺑﻢ؟ ﺁخ ﺟـﻮن اﺳـﺪ هـﻴﭻ وﻗـﺖ اﯾـﻦ‬
‫ﻣﺤﺒﺘﺘﻮ ﯾﺎدم ﻧﻤﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﮔﺎرد ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺁن هﻤﻪ ﮐﺎرﮔﺮ و ﻧﻘﺎش و اهﻞ ﺧﺎﻧـﻪ دوﺑـﺎرﻩ روﯼ ﺳـﺮ و ﮐـﻮﻟﺶ ﻧﭙـﺮم‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج دادم‪) .‬ﯾﻌﻨﯽ از ﻗﻴﺎﻓﻪ اش ﺗﺮﺳﻴﺪم!( ﺑﻪ ﻃﺮف اﻧﺒﺎر رﻓـﺘﻢ و ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﭘـﺲ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻢ ﺑﻪ اﻧﺒﺎرﯼ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺻﺪا زدم‪ :‬اﺳﺪدددددددددد‬
‫اﺳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬
‫ﺑﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺒﻮ ﺳﻤﺖ ﻣﻴﺮم دو ﺳﻪ روز ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ☺‬
‫اﺳﺪ ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪ و وارد اﻧﺒﺎرﯼ ﺷﺪ‪ .‬در را ﺑﺴﺖ و اﺟﺎزﻩ داد ﺑﺒﻮ ﺳﻤﺶ‪ .‬ﺑـﺮاﯼ ﭼﻨـﺪ ﻟﺤﻈـﻪ در ﺁﻏـﻮ‬
‫ﺷﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر در ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﻢ ﻣﺮدد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧـﻮدش را ﺟﻤـﻊ و ﺟـﻮر ﮐـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ زود ﺑﭙﻮش ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ .‬ﯾﮏ ﺳﺎﮎ ﮐﻮﭼﮏ هﻢ ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑـﺎ هﻤـﻪ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐـﺮدم و ﺑـﻪ ﻗﺼـﺪ دو‬
‫ﺳﻪ روز از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم‪ .‬وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪم ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻬـﺎر ﻣـﯽ ﺧﻮردﻧـﺪ‪ .‬از‬
‫دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اوﻣﺪم دو ﺳﻪ روز ﺑﻤﻮﻧﻢ‪.‬‬
 ‫ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻨﮓ ﺑﻪ ﺻﻮرت زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎ اﺳﺪ ﺣﺮﻓﺖ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺁﺧﻪ اﮔﻪ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد؟‬
‫_‪ :‬ﺧﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻬﺪﯾﺪش ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﮕﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﺎﻣـﺎن ﺟـﻮن؟ ﮐـﯽ از اﺳـﺪ ﺑﻬﺘـﺮ؟ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮدم ﺑﻬﺘـﻮن ﮐـﻪ ﻧﻘﺎﺷـﯽ دارﯾـﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧـﻪ‬
‫ﺷﻠﻮﻏﻪ‪ ،‬اﺗﺎﻗﻤﻮﻧﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ رﻧﮓ ﮐﻨـﻴﻢ‪ .‬اﺳـﺪ ﮔﻔـﺖ ﻣـﯽ ﺗـﻮﻧﯽ دو ﺳـﻪ روز ﺑـﺮﯼ ﺑﻤـﻮﻧﯽ ﺗـﺎ‬
‫اﺗﺎﻗﻤﻮن ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺁهﯽ از ﺳﺮ ﺁﺳﻮدﮔﯽ ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ‪ .‬ﻧﻬﺎر ﮐﻪ ﻧﺨﻮردﯼ؟‬
‫_‪ :‬ﻧﻊ‪ .‬اﯾﻨﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮاﯼ دﺳﺘﭙﺨﺘﺘﻮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﮕﻮووووو‪.‬‬
‫ﻣﺎرال ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﺘﺜﻨﺎءً اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﻦ ﭘﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر‪ .‬اﯾﻦ دو ﺳﻪ روز هﺮﭼﯽ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮات ﻣﯽ ﭘﺰم‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪم‪ .‬دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ را ﺷﺴﺘﻢ و ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑـﺮاﯼ ﺟﻤـﻊ ﺧـﺎﻧﻮادﻩ ام ﺗﻨـﮓ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻘﺪر ﻧﻬﺎر ﺁن روز ﻣﺰﻩ داد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻧﻬﺎر رﻓﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﺗﺨﺖ ﻋﺰﯾـﺰم ﮐـﻪ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﮐـﻨﻢ‪ .‬هﻤـﻴﻦ‬
‫ﮐﻪ دراز ﮐﺸﻴﺪم هﻤﻪ ﯼ ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺦ و ﺷﻴﺮﯾﻦ ﯾﺎدم ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎﻟﺸﻢ‪ ،‬ﺑﻮﯼ ﭘﺘﻮ‪ ،‬ﺑﺎزﯾﻬﺎﯼ ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاﺑﻤﺎن‪،‬‬
‫ﮔﺮﯾﻪ هﺎ و ‪ ...‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻣﻴﻨﺎ ﺧـﻮاهﺮ ﺳـﻮﻣﻢ داﺷـﺖ درس ﻣـﯽ ﺧﻮاﻧـﺪ‪ .‬ﻣـﺎرال هـﻢ‬
‫ﺑﻴﺴﻴﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻗﺪم ﻣﻴﺰد و ﺑﺎ ﭘﺮوﯾﺰ ﺟﺎﻧﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﯽ ﮐـﺮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن دﻟـﻢ ﺑـﺮاﯼ اﺳـﺪ ﺗﻨـﮓ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دو ﺳﻪ روز از او دور ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻐﺾ ﮐﺮدﻩ ﺑـﻮدم‪ .‬ﺳـﺮم را زﯾـﺮ ﭘﺘـﻮ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﺎرال هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻴﻨـﺎ ﻣﺸـﻐﻮل ﺣـﻞ ﺗﻤﺮﯾﻨﻬـﺎﯾﺶ ﺷـﺪ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺘﻢ‬
‫ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺻﺪاﯼ هﻖ هﻘﻢ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬ﻣﻴﻨـﺎ ﺁﻣـﺪ‪ .‬ﮐﻨـﺎر ﺗﺨـﺖ ﻧﺸﺴـﺖ و ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪ :‬ﻃـﻮرﯼ‬
‫ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻐﻀﻢ را ﻓﺮو ﺑﺪهﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻴﻨﺎ دوﺑـﺎرﻩ ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪ :‬واﻗﻌـﺎً ﺑـﺎ اﺳـﺪ‬
‫دﻋﻮات ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن دادم‪ .‬ﻣﻴﻨﺎ دﻟﺴﻮزاﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻮادﻩ اش ﻣﺸﮑﻞ دارﯼ؟‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ زﺑﺎﻧﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﯽ؟ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨـﮓ ﺷـﺪﻩ‪ .‬ﻣـﻦ ﻧﻤـﯽ ﺗـﻮﻧﻢ ﯾـﻪ ﺷـﺒﻢ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ دو ﺳﻪ ﺷﺐ‪.‬‬
‫_‪ :‬اﯼ ﺑﺎﺑﺎ! ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ هﺰار ﺷﺐ ﻧﻤﻴﺸﻪ! ﺗﻮ هﻢ دﯾﮕﻪ زﯾﺎدﯼ ﻧﺎزﺷﻮ ﻣﯽ ﺧﺮﯼ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻦ ﯾﺎ اون؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ! اﯾﻦ هﻤﻪ ﻋﺸﻮﻩ رو ﭘﺎﯼ هﻴﺰﻣﻢ ﺑﺮﯾﺰﯼ ﺳﺒﺰ ﻣﻴﺸﻪ!‬
‫_‪ :‬ﻣﻴﻨﺎ ﭼﺮﻧﺪ ﻧﮕﻮ‪.‬‬
‫_‪ :‬دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
 ‫_‪ :‬ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ هﺮ دوﺗﺎﺗﻮن ﺧُﻠﻴﻦ!‬
‫_‪ :‬ﺑﺲ ﮐﻦ ﻣﻴﻨﺎ‪ .‬ﯾﻪ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﮑﻦ ﺑﺒﻴﻦ اﮔﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺎرال ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ ﺑﻴﺴﻴﻢ رو ﺑﻴﺎر ﺑﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ‪.‬‬
‫_‪ :‬زﮐﯽ! ﻣﻦ اﺳﺪ ﺟﻮﻧﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﺧﻮردﻩ ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﺎت ﺑﺪوم‪ .‬درس دارم ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﺮو‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﻴﻨﺎ دور هﺎل راﻩ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺣﺮف ﻣﻴﺰد‪ .‬ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ ﺗﻠﻔـﻨﺶ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﮐﻠـﯽ اﻟﺘﻤـﺎس ﻣـﻦ راﺿـﯽ ﺷـﺪ ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ هﻤـﻴﻦ ﮐـﻪ‬
‫ﺑﻴﺴﻴﻢ را دﺳﺘﻢ داد‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد‪ .‬ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻃﺮف اﺷﺘﺒﺎﻩ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و زود ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ اهﻞ ﺧﺎﻧـﻪ ﮐـﺎر ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﺎ ﺧﺸـﻮﻧﺖ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻟﻮ؟‬
‫اﻣﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺟﺎن ﻣﯽ دادم‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﻨﻮ ﺧﻮدﺗﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﺳﻼاااااااااام‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ‪ .‬ﺧﻮﺑﯽ؟ ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬرﻩ‪.‬‬
‫ﻟﺐ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﺁرﻩ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ‪ ...‬هﻴﭽﯽ وﻟﺶ ﮐﻦ‪ .‬ﭼﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫_‪ :‬هﻴﭽﯽ‪ .‬ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬هﻮم هﻴﭽﯽ‪ ...‬راﺳﺘﯽ ﺁﻗﺎﺟﻮن ﮔﻔﺖ هﺮ رﻧﮕﯽ دوس دارﯾﻦ ﺑﺰﻧﻴﻦ‪ .‬ﻣﮋدﻩ ﺑﺪﻩ ﮐـﻪ اﺗـﺎﻗﻤﻮن ﻣﻴﺸـﻪ‬
‫ﻣﺪادرﻧﮕﯽ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ روﯼ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺁرام ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮب‬
‫_‪ :‬اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﻴﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪﯼ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭼﺮا ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺧﻼﺻﻪ اﮔﻪ ﻧﻈﺮت ﻋﻮض ﺷﺪﻩ ﺑﮕﻮ‪ .‬هﻨﻮز ﺗﺎزﻩ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻧﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﻮض ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻴﮕﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﺠﺒﻮرت ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ‪...‬‬
‫_‪ :‬ﭼﻴﻪ؟ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﭼﻪ رﻧﮕﯽ ﺑﺰﻧﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﻧﻪ رﻧﮓ رو ﻧﻤﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﻣﻴﮕﻢ ﺗﻮ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺷﺐ ﺑﻤﻮﻧﯽ؟‬
‫ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﻴﺪﯼ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻴﺎم؟‬
‫_‪ :‬ﺧﺐ ﻣﺮﺗﻀﯽ هﻨﻮز هﻤﻮن ﻃﺮﻓﺎس‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﮐـﺎرش ﺗﻤـﻮم ﻣﻴﺸـﻪ‪ .‬ﺑﺒـﻴﻦ ﻧﻤـﻴﮕﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ هﻤﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﯽ ﯾﻪ ﺷﺒﻢ ﻧﻤﻮﻧﯽ‪ ...‬وﻟﯽ ﻣﻴﺸﻪ از ﯾﻪ ﺷﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺸﻪ؟ ﻣﻴﻨﻮ دﻟﻢ ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﺗﻨﮓ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﺮﯾﻀﯽ روﯼ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺗﻮ اﻻﻧﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ رو ﭘﻴﺪا ﮐﻨﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ‪.‬‬
 ‫_‪ :‬ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺟﺪﯼ ﻣﻴﺎﯼ؟؟؟‬
‫_‪ :‬ﺁرﻩ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﯾﻪ ﮐﺎرﯼ ﮐﻦ ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﺮﺳﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﻴﯽ‪ .‬ﭘﺲ ﻓﻌﻼً ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪ .‬ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﻣﺮﺗﻀﯽ رو ﭘﻴـﺪا ﮐـﻨﻢ ﺗـﺎ راﻩ ﻧﻴﻔﺘـﺎدﻩ‪ .‬ﺷـﺐ‬
‫ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻤﺖ‪ .‬هﺰار ﺗﺎ ﻣﯽ ﺑﻮ ﺳﻤﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪم‪ .‬ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻏﺰال ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ وارد هﺎل ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد و ﻧﺼـﻒ ﺣﺮﻓﻬـﺎﯾﻢ را ﺷـﻨﻴﺪﻩ ﺑـﻮد ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﺗﻮ دﯾﻮوﻧﻪ اﯼ؟ ﺑﻌﺪ از ‪ N‬ﺳﺎل اوﻣﺪﯼ‪ ،‬ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺮﯼ؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻦ ﻋﻤﺮاً اﯾﻨﻘﺪر ﻧﺎز ﺷﻮهﺮﻣﻮ ﺑﮑﺸﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻏﺰال ﺟﻮن ﯾﻪ روح در دو ﺑﺪن ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻴﻪ؟‬
‫_‪ :‬ﺟﻮﺟﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ درس ﻣﻴﺪﯼ؟ وﻟﻢ ﮐﻦ‪ .‬ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﯽ دوﻧﻢ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻴﺪﺗﺮم و دم اﺳﺘﺎد رو دﯾﺪن‬
‫ﭼﻴﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮش را ﺗﻮﯼ ﮐﺘﺎﺑﺶ ﻓﺮو ﺑﺮد‪ .‬اﺳﺪ دوﺑـﺎرﻩ زﻧـﮓ زد و ﻣـﮋدﻩ داد ﮐـﻪ ﺁﻗـﺎ ﻣﺮﺗﻀـﯽ را ﭘﻴـﺪا‬
‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﮔﻔﺘـﻪ ﻣـﯽ ﺧﻮاهـﺪ ﺑﻌـﺪ از ﮐـﺎرش ﮐﻤـﯽ ﺧﺮﯾـﺪ ﮐﻨـﺪ و اﺣﺘﻤـﺎﻻً ﯾﮑـﯽ دو‬
‫ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬اﯾﻨﻄﻮرﯼ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ را هﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﯽ دﯾﺪم و ﺷـﺐ‬
‫هﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬دو ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺷﺪ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺷﺐ از ﻧﻴﻤـﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳـﻴﺪﯾﻢ‪ .‬اﺳـﺪ ﺳـﺮ ﮐﻮﭼـﻪ اﻧﺘﻈﺎرﻣـﺎن را ﻣـﯽ ﮐﺸـﻴﺪ‪ .‬ﻣﻮﺑﺎﯾـﻞ هﻨـﻮز ﺁﻧﻘـﺪر‬
‫ﻣﻌﻤﻮل ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬اﺳـﺪ ﺑﻴﭽـﺎرﻩ هـﻢ ﺑـﯽ ﺧﺒـﺮ از هﻤـﻪ ﺟـﺎ ﺑـﺎ ﻧﮕﺮاﻧـﯽ ﯾـﮏ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ اﯾﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬دﯾﺮﺗﺮ از ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﭘﺪرم ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮد و راﺟﻊ ﺑـﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﭘﺮس و ﺟﻮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺗﺮﻣﺰ زد‪ ،‬از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪم‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻮد اﺳﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑـﯽ ﺧﻴـﺎل ﺁﺑﺮورﯾـﺰﯼ‬
‫ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺷﻮق ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دوﯾﺪ‪...‬‬
‫ﺁن ﺳﺎل‪ ،‬ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل‪ ،‬ﺻﺒﺢ زود ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻔﺮﻩ هﻔﺖ ﺳﻴﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ درﺳﺖ ﮐـﺮدﻩ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺳﺎل ﺑﺎهﻢ ﺁن را ﺗﻮﯼ اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﭼﻴﺪﯾﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ام ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮﯼ ﺧﺎﻧـﻪ ﯼ ﻣـﺎ‪،‬‬
‫ﻣﺎرال ﻣﺴﺌﻮل ﺳﻔﺮﻩ هﻔﺖ ﺳﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ هﻤﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﮐﻮﭼﻮﻟـﻮﯾﯽ درﺳـﺖ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﯾﻢ‪ .‬ﭘﻴﺶ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻓﺮدا هﻢ ﻗـﺮار ﺑـﻮد ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺎ اﺳﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﺑﺮوﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺐ از هﻴﺠﺎن ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد‪ .‬داﺋﻢ ﺗﻮﯼ ﺗﺸﮑﭽﻪ ام وول ﻣﯽ ﺧﻮردم‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‬
‫ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ و از اﺳﺪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫_‪ :‬اﺳﺪ اﮔﻪ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاب ﺑﻤﻮﻧﻴﻢ ﭼﯽ ﻣﻴﺸﻪ؟‬
 ‫_‪ :‬ﻣﻴﺎن ﺑﻴﺪارﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب‪.‬‬

‫_‪ :‬اﺳﺪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﻩ‪.‬‬

‫_‪ :‬ﺧﺐ ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻋﻤﺮاً ﺑﻴﺎم رو ﺗﺨﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻣﻴﻔﺘﻢ ﭘﺎﯾﻴﻦ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬

‫_‪ :‬اﺳﺪ اﯾﻦ ﺻﺪاﯼ ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬

‫_‪ :‬در دﺳﺸﻮﯾﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻧﮑﻨﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ دزد اوﻣﺪﻩ؟‬
‫_‪ :‬ﺁﺧﻪ دزد ﻣﻴﺮﻩ دﺳﺸﻮﯾﯽ؟!!‬
‫_‪ :‬ﺧﺐ‪ ...‬ﻣﮕﻪ دزدا ﻧﻤﻴﺮن دﺳﺸﻮﯾﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﻣﻴﻨﻮ ﺗﻮ رو ﺟﻮن ﻣﻦ ﺑﺨﻮاب‪.‬‬

‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑـﺮد‪ .‬هـﯽ ﺑـﺎﻻ رﻓـﺘﻢ هـﯽ ﭘـﺎﯾﻴﻦ ﺁﻣـﺪم‪ .‬ﻟﺒـﺎس‬
‫ﻋﻴﺪم را ﭘﻮﺷﻴﺪم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺎ اوﻟﻴﻦ ﺳﺮ و ﺻﺪاهﺎ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﭘﺮﯾﺪم‪.‬‬
‫هﻤﮕﯽ دور ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﻤـﺎم ﺑﭽـﻪ هـﺎﯼ ﺣـﺎج ﺁﻗـﺎ‪ .‬ﻧـﺎزﻧﻴﻦ روﯼ ﭘـﺎﯼ ﻧـﺎزﯼ ﺧـﺎﻧﻢ ﺧـﻮاب ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻮﺷﻴﻦ هﻢ داﺷﺖ ﭼـﺮت ﻣﻴـﺰد‪ .‬ﻓﻘـﻂ اﻧـﻮش ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﭼﺸـﻤﺎن ﺑـﺮّاﻗﺶ ﮐﻨـﺎر ﻋﻠـﯽ ﺁﻗـﺎ )ﭘـﺪرش(‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ داﺷﺖ ﻗﺮﺁن ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ دﻋﺎ ﮐﺮدن‪ .‬ﺑـﺮاﯼ ﺧﻮﻧـﻮادم‪،‬‬
‫ﺧﻮﻧﻮادش‪ ،‬ﺧﻮدﻣﻮن‪ ...‬ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﮕﺎهﻢ ﺑﺎ اﻧﻮش ﺗﻼﻗﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻮﯼ دﻟﻢ دﻋﺎ ﮐـﺮدم‪ :‬ﺧـﺪاﯾﺎ ﺑـﺎ‬
‫اﯾﻨﻢ دﯾﮕﻪ دﻋﻮا ﻧﮑﻨﻢ‪...‬‬
‫اﻧﻮش ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و رو ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ دﻋﻮا ﻧﮑﺮدﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدم هـﺮ ﻣـﺘﻠﮑﺶ را ﺑـﻪ‬
‫ﺷﮑﺎﯾﺖ ﭘﻴﺶ اﺳﺪ ﻧﺒﺮم‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ هﻤﺒﺎزﯼ ﺷـﺪﯾﻢ و ﺑـﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻌـﺪ از ﯾﮑـﯽ دو ﺳـﺎل‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﻬﺎﯾﺶ ﻧﻔﺮﯼ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﻃﻼ داد‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ هﻢ دو ﻗﻮارﻩ ﭼـﺎدرﯼ‪ ،‬ﯾﮑـﯽ ﻣﺸـﮑﯽ‪،‬‬
‫ﯾﮑﯽ ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﻴﺪﯼ هﺎﯾﻤﺎن‪ ،‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ اﺳﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرت دارم‪.‬‬
‫ﺧﻮدم هـﻢ ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ رﻓـﺘﻢ‪ .‬از ﺑـﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳـﻬﺎﯼ ﻋﺮوﺳـﮑﻢ ﺑﺴـﺘﻪ ﯼ ﮐـﺎدو ﭘﻴﭽـﯽ ﺷـﺪﻩ اﯼ ﺑﻴـﺮون‬
‫ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬اﺳﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﯽ ﭘﺮ از ﺳﻮال وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﯾﺪن ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮق زد‪ .‬ﺑﺎزش ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫اﺳﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﯽ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﯾﻨﻮ ﺧﻮدت ﺑﺎﻓﺘﯽ؟‬
‫ﯾﮏ ﺷﺎل ﮔﺮدن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﮐﻤﮏ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬روزهﺎ ﮐﻪ اﺳﺪ ﻧﺒﻮد ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﮐﻠﯽ ﺑـﻪ رﻓﻌـﺖ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ اﺳﺪ ﻧﮕﻮﯾﺪ‪ .‬اﺳﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺶ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﮐﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﮐـﺮد و ﺁن‬
‫را دور ﮔﺮدﻧﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎهﻢ ﺑﻪ دﯾﺪن ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺮوﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ ،‬ﯾﮑـﯽ‬
‫از درهﺎﯼ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﮐﻤﺪ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ ﯼ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﻢ ﻋﻴﺪﯼ ﻗﻨﺪ ﻋﺴﻠﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد رﻧﮓ روﻏﻦ و ﺑﻮم ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻴﺪﯾﻢ؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ اﯾﻨﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮ رو ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺎزش ﮐﺮدم‪ .‬ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﺎن ﻋﺮوﺳﮑﯽ ﮐـﻪ ﻋﺎﺷـﻘﺶ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮدم‪ .‬از ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﯽ اﺷـﮏ ﺗـﻮﯼ‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﮔﻮﯾﺎﯼ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﻋﺮوﺳﮏ ﻗﺸﻨﮕﻢ دل ﮐﻨﺪم و ﺑﺎ اﺳﺪ ﺑﻪ دﯾﺪن ﻣﺎدرﺑﺰرگ رﻓﺘـﻴﻢ‪ .‬ﺧـﺎﻧﻮادﻩ ﯼ ﺑﺎﺑـﺎ و ﻋﻤـﻮ‬
‫هﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮوﯾﺰ هﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎرال از ذوق ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻃﻔﻠﮑﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯽ ﺳـﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫اﻻن ﺧﻮب اﺣﺴﺎﺳﺶ را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎﯼ دﯾﮕﺮ ﻣﺎدرﺑﺰرگ هﻢ از هﻤﺎن اول ﺻﺒﺢ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺁﻣـﺪن ﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﭘﻴـﺮزن ﺗـﻮﯼ ﻣﺤﻠـﻪ ﮐﻠـﯽ‬
‫اﻋﺘﺒﺎر داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬از دور و ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﺑﻌﺪ از ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ رﻓـﺖ ﺗـﺎ از ﻣﻬﻤﺎﻧﻬـﺎﯼ ﺣـﺎج ﺁﻗـﺎ ﭘـﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﻗـﺮار ﺷـﺪ ﺷـﺐ ﺑﺮﮔـﺮدد‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﻬﻨﻮش و ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﺗـﻮﯼ ﺣﻴـﺎط‬
‫ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ‪:p‬‬
‫ﺳﺮ ﺷﺐ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﯾﺦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻨﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻴﭗ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ ﮐﻠﯽ دﻋﻮام‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﯾﮏ ﻗﺮص ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ ﺑﺎ ﯾـﮏ ﻟﻴـﻮان ﺟﻮﺷـﺎﻧﺪﻩ ﯼ ﺑـﺪﻣﺰﻩ ﺑـﻪ ﺧـﻮردم داد و ﻣـﺮا ﺑـﻪ رﺧﺘﺨـﻮاب‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ وﻗﺘﯽ اﺳﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﻴﺪارم ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮدﻣﺎن روﯼ ﺗﺨﺖ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻤﺎن ﺑﻮدم‪ .‬اﺳـﺪ ﺧـﻮاب ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﮐﻤﯽ دور و ﺑﺮم را ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬اﺻﻼً ﯾﺎدم ﻧﻤـﯽ ﺁﻣـﺪ ﭼﻄـﻮر ﺑﺮﮔﺸـﺘﻢ‪ .‬اﺳـﺪ را ﺑﻴـﺪار‬
‫ﮐﺮدم‪.‬‬
‫_‪ :‬اﺳﺪ‪ ...‬اﺳﺪ ﭘﺎﺷﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ؟‬
 ‫اﺳﺪ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ ﺟﻮاب داد‪ :‬ﺧﺐ ﻣﻦ ﺁوردﻣﺖ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭼﺮا ﺑﻴﺪارم ﻧﮑﺮدﯼ؟‬
‫_‪ :‬ﺑﻴﺪار ﻧﺸﺪﯼ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬
‫ﺑــﻪ زﺣﻤــﺖ ﻧﺸﺴــﺖ‪ .‬ﺧــﻮاب ﺁﻟــﻮد ﻧﮕــﺎهﻢ ﮐــﺮد و ﮔﻔــﺖ‪ :‬ﺷــﺐ ﻗــﺒﻠﺶ ﻧﺨﻮاﺑﻴــﺪﻩ ﺑــﻮدﯼ‪ ،‬ﻗــﺮص‬
‫ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ هﻢ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدﯼ‪ .‬ﺧﻮاﺑﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎزﻩ روز روزﺷﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮاﺑﺖ ﺳﺒﮏ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ رو روﯼ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪم؟‬
‫_‪ :‬ﺗﻤﺎﻣﺸﻮ! ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 9‬اوﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺁوردﻣﺖ ﺧﻮﻧـﻪ‪ .‬از دﯾﺸـﺐ ﺗـﺎ ﺣـﺎﻻم ﺑﻴﻬـﻮش ﺑـﻮدﯼ وﻟـﯽ‬
‫ﻧﻴﻔﺘﺎدﯼ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺧﺐ اون وﻗﺖ ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ ﺁوردﯾﻢ؟‬
‫اﺳﺪ درﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﻮزﺧﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑـﺎ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺑﺎﺑـﺎت‬
‫ﺁوردﯾﻤﺖ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺘﻮن ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻴﻦ؟‬
‫_‪ :‬ﭼﺮا ﺧﺎﻟﻪ و ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ و ﺑﭽﻪ هﺎ و ﻋﺮوس و داﻣﺎداش هﻨﻮز ﺑﻮدن‪.‬‬
‫_‪ :‬اون وﻗﺖ ﺁﺑﺮوت رﻓﺖ ﮐﻪ!‬
‫_‪ :‬ﺁرﻩ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺮﯾﻤﻪ ات ﮐﻨﻢ! ﺟﺮﯾﻤﻪ ات اﯾﻨﻪ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ رو ﺗﺨﺖ ﺑﺨﻮاﺑﯽ!‬
‫_‪ :‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻣﻴﻔﺘﻢ!‬
‫_‪ :‬دﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪﯼ ﻧﻴﻔﺘﺎدﯼ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﯾﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﮔﯽ هﺎ!‬
‫_‪ :‬ﺑﺎور ﮐﻦ‪ .‬دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ذارم ﭘﺎﯾﻴﻦ ﺑﺨﻮاﺑﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬اﺳﺪدددد!‬
‫_‪ :‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ هﺴﺖ! ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺨﻮاﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﻧﺨﻮاﻩ‪.‬‬
‫ﭘﺮوﯾﺰ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ دو هﻔﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎرال ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ دوﺑﺎرﻩ دل ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬اﯾﻨﻘـﺪر ﭘﺎﺑﭙـﺎ ﮐـﺮد ﮐـﻪ‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺴﺎط ﻋﺮوﺳﯽ را راﻩ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮود‪ .‬زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ ﺷـﺶ ﻣـﺎﻩ از‬
‫درﺳﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از هﻤﮑﻼﺳﻴﻬﺎﯼ ﻏﺰال در ﺣﻮل و ﺣﻮش ﯾﮏ ﭘﺮوژﻩ ﯼ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻨﻘﺪر ﻣـﺎدر‬
‫و ﭘﺪر و ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﻤﻪ و ﻧﻨﻪ ﺑﺰرﮔﺶ را واﺳﻄﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ دل ﻏﺰال هﻢ ﻧﺮم ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد‪ .‬ﻗـﺮار‬
‫ﺷﺪ هﻤﺎن روزهﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻠﻪ ﺑﺮوﻧﺸﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﯾﻨﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻴﻨﺎ ﮐﻨﮑﻮرﯼ ﺑﻮد و از اﯾﻦ هﻤﻪ ﺁﺷﻮب ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬داﺋﻢ داﺷﺖ ﻏﺮ ﻣﻴﺰد‪.‬‬
‫و ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﺁش ﺷﻠﻪ ﻗﻠﻤﮑﺎر را ﺣﺴﺎﺑﯽ هﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﻏﻴﺮ از ﺑﺎردارﯼ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺗﺤﺖ اﻟﺸﻌﺎع ﻗﺮار ﻣﯽ داد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن از ﻓﺮط ﻧﮕﺮاﻧﯽ داﺷﺖ ﻣﯽ ﻣﺮد‪ .‬راهـﺶ هـﻢ دور ﺑـﻮد و‬
‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬از ﺁن ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﮐﻠـﯽ ﮐـﺎر داﺷـﺖ‪ .‬ﻧـﺎﻣﺰدﯼ ﻏـﺰال و ﻋﺮوﺳـﯽ ﻣـﺎرال و‬
‫رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻴﻨﺎ ﮐﻪ راﺣﺖ درس ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐـﻪ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻓﮑﺮش را ﭘﺮ ﮐﺮدﻩ ام‪.‬‬

‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ هﻢ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺮﻏﺮهـﺎﯼ زﯾـﺮ ﻟـﺒﺶ ﺷـﺒﺎﻧﻪ روز ﻧﺜـﺎر ﺁﻗـﺎﺟﻮن ﻣﻴﺸـﺪ ﮐـﻪ ﺑـﺎ اﯾـﻦ ازدواج‬
‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﺑﻮﺳﺶ اﯾﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﯾﺪ و او ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻮاﺑﮕﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬هﻤﻪ ﯼ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺴﻴﺞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮاﻗـﺐ ﻣـﻦ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎرﯾﻬـﺎ هـﻢ ﻧﮕـﺮان ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬هﻤـﻪ ﺷـﺎن اﯾـﻦ دورﻩ را‬
‫ﮔﺬراﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاﯼ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﯼ دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻪ زﯾﺎدﯼ زود ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺗﺎ ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻘﻂ درداﻧﻪ ﯼ اﺳﺪ ﺑـﻮدم‪ ،‬اﻻن ﯾـﮏ ﻟﺸـﮑﺮ ﺗﺤـﺖ ﻓﺮﻣـﺎﻧﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻧـﻮﻩ هـﺎ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻـﺎً‬
‫اﻧﻮش دﯾﮕﺮ اﺻﻼً ﭼﺸﻢ دﯾﺪﻧﻢ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدرهﺎﯾﺸﺎن ﻣﺮﺗﺐ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣـﯽ رﺳـﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻧـﻮش‬
‫هﻢ ﮐﻪ داﺋﻢ ﺑﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎل ﺧـﺮدﻩ ﻓﺮﻣﺎﯾﺸـﻬﺎﯼ وﯾﺎراﻧـﻪ ﯼ ﻣـﻦ ﻣـﯽ دوﯾـﺪ و از ﺑﻘـﺎﻟﯽ ﺳـﺮ ﮐﻮﭼـﻪ ﺑـﺮاﯾﻢ‬
‫ﺷﮑﻼت و ﻟﻮاﺷﮏ و ﺁﻟﻮ ﺧﺸﮏ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪ‪ .‬واﯼ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ اﮔﺮ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻧﻪ‬
‫ﻓﻘﻂ اﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻘﻴﻪ هﻢ ﺗﻨﺒﻴﻬﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﺧﻮدم! ﻣﻦ در ﺁن هﻴﺎهﻮ هﻴﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﻪ درد داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﺑﺪﻏـﺬاﺗﺮ از ﻗﺒـﻞ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اﯾﻦ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﺟﻮن ﺑﺮاﯾﻢ از ﭘﻴﺘﺰاﯾﯽ ﻣﻮردﻋﻼﻗﻢ ﭘﻴﺘﺰا ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪ و ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽ ﺁورد ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮔﺎز ﻣﯽ زدم و ﺑﺎﻗﯽ را ﺑﻪ اﻧﻮش ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺬت ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺟﻌﺒـﻪ را ﭘـﺲ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬واﮔﺬار ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ وﻇﻴﻔﻪ ﯼ ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﺪارﮎ ﺳﻴﺴﻤﻮﻧﯽ ﻣﻴﺪﯾـﺪ‪ .‬هـﺮروز ﯾﮑـﯽ‬
‫دو ﺗﺎ ﺗﮑﻪ ﻟﺒﺎس ﻧﻮزاد ﯾﺎ ﻣﻼﻓـﻪ و ﺷﻴﺸـﻪ ﺷـﻴﺮ ﻣـﯽ ﺧﺮﯾـﺪ و ﻣـﯽ ﺁورد ﻧﺸـﺎﻧﻢ ﻣـﯽ داد‪ .‬ﺗـﺎزﻩ ﺑـﺮاﯼ‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎرال و ﻧﺎﻣﺰدﯼ ﻏﺰال هﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮕﯽ دوﺧﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻋﺼﺮهﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺁﻗﺎﺟﻮن اﺟﺎزﻩ دادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺪ ﻋﺼﺮهﺎ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﺮود و ﭘﻴﺸﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺁن هﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑـﻮدم و ﺣﺴـﺎﺑﯽ هـﻢ ﺑﻬـﻢ ﺧـﻮش‬
‫ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ!!!‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎرال و ﻧﺎﻣﺰدﯼ ﻏﺰال هﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ و ﺧﻮﺷﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ‪ .‬هﻴﭻ ﮐـﺲ اﺟـﺎزﻩ ﻧـﺪاد ﮐـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﯾﻨﻘﺪر ﺣﻮاﺳﺸﺎن را ﭘﺮت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺴـﯽ ﻋﺮوﺳـﻬﺎﯼ ﺑﻴﭽـﺎرﻩ را‬
‫ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎرال ﺗﻮﯼ ﺗﺎﻻر ﯾﮏ هﺘﻞ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﺎﻧـﻪ هـﻢ ﺧﻴﻠـﯽ راﻩ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎﺟﻮن دﺳﺘﻮر داد اﺳﺪ ﯾﮏ اﺗﺎق ﺑﮕﻴﺮد و ﺷﺐ را هﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪ ﯼ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﻧﺎﻣﺰدﯼ ﻏﺰال هﻢ ﺗﻮﯼ ﺗﺨﺖ ﺧﻮدم ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﻣﻴﻨﺎﯼ ﺑﻴﭽﺎرﻩ را هﻢ درﺑﺪر ﮐﺮدم ﮐـﻪ اﺳـﺪ ﭘﻴﺸـﻢ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎر ﭘﺮﻣﺎﺟﺮا ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﻣﺎهﻪ ﯼ اول ﺑﺎردارﯼ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﻴـﺎل‬
‫هﻤﻪ ﮐﻤﯽ راﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﺑﻮدم‪ .‬ﺁﺧﺮ هﻔﺘﻪ هﺎ هﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﯼ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺗﻮﯼ دﻣﺎوﻧـﺪ ﻣـﯽ رﻓﺘـﻴﻢ و‬
‫ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ را هﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺑﺎ اﺻﺮار زﯾﺎد ﺷﻨﺒﻪ هـﻢ اﺳـﺪ را ﻧﮕـﻪ ﻣـﯽ داﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺟﺮات داﺷﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ! ﯾﮏ ﻋﻤﺮ هﻤﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﻮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻣﻦ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ‬
‫زاﻧﻮﯾﺶ درﺁوردﻩ ﺑﻮدم!! ﻇﺎهﺮاً هﻨﻮز اﻗﺘﺪار ﺳﺎﺑﻖ را داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ هﻢ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ‬
‫ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﻧﻬﺎﯾﺖ اﺳﺘﻔﺎدﻩ را ﻣﯽ ﮐﺮدم!‬
‫ﻓﻘﻂ ﮐﺎرهﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻄﺮ ﺟﺪﯼ داﺷﺖ اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از ﺁن ﮐﺎﻣﻼً ﺁزاد ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ وﻗﺘﯽ ﺗﺎزﻩ هﻔﺖ ﻣﺎﻩ از ﺑﺎردارﯾﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدم ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢ هﻤﻪ را دور دﯾﺪم و از ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ﯼ ﺣﻴﺎط ﭘﺎﯾﻴﻦ ﭘﺮﯾﺪم! هﻤﻪ داﺋﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫از ﭘﻠﻪ هﺎ ﻧﭙﺮم‪ ،‬ﺁﺧﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌـﺪ از هﻔـﺖ ﻣـﺎﻩ هـﻢ دﯾﮕـﺮ ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﻴـﺎوردم و‬
‫ﭘﺮﯾﺪم‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ هﻢ رواﻧﻪ ﯼ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪم و هﺮﮔﺰ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﭼﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻠـﯽ ﺑـﻪ ﺁب دادﻩ ام‬
‫‪:D‬‬
‫ﺧﻮﺷــﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دﺧﺘــﺮﮐﻢ ﺑﻌــﺪ از دوهﻔﺘــﻪ ﮐــﻪ ﺗــﻮﯼ دﺳــﺘﮕﺎﻩ اﻧﮑﻮﺑــﺎﺗﻮر ﺑــﻮد‪ ،‬ﺳــﺎﻟﻢ ﺑــﻪ ﺧﺎﻧــﻪ ﺑﺮﮔﺸــﺖ‪.‬‬
‫اﺳﻤﺶ را ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬اﺳﻢ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺁن هـﻢ ﺗـﻮﯼ ﺧﺎﻧـﻪ ﯼ ﺣـﺎج ﺁﻗـﺎ! وﻟـﯽ دﯾﮕـﻪ هﻤـﻪ‬
‫ﻋﺎدت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺣـﺮف ﻣـﻦ اﺳـﺖ‪ .‬ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ را از ﯾﮑـﯽ دوﺳـﺘﺎﻧﻢ ﺷـﻨﻴﺪﻩ ﺑـﻮدم‪ ،‬هﻤﺴـﺮ‬
‫ﮐﻮرش ﮐﺒﻴﺮ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﯾﺎﻗﻮت ﺳﺮخ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮﮎ را ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﯼ ﺷﻴﺮ دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﮐﻤﮏ رﻓﻌﺖ ﺧـﺎﻧﻢ ﯾـﺎ ﺟﺎرﯾﻬـﺎﯾﻢ‪ .‬از‬
‫ﺑﻎ ل ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﭘﺮواﻧﻪ وار دورم ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻣﻴﺘﺲ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ زودﺗﺮ از ﻣـﻦ ﯾـﺎد ﮔﺮﻓـﺖ ﭼﻄـﻮر ﺑﺎﯾـﺪ ب‬
‫ﻏﻠﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺁن ﻃﺮف اﻧﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺁهﻦ رﺑﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف دﺧﺘﺮﮎ ﺟﺬب ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﮔﻬـﻮارﻩ اش ﻣـﯽ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‪ .‬اواﺋﻞ هﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺣﺴﻮدﯼ ﻣـﯽ ﮐﻨـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﮐـﻢ ﮐـﻢ هﻤـﻪ ﺑـﺎور‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪ وار دوﺳﺘﺶ دارد‪.‬‬
‫روزهﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق و ﺑﺎد ﻣﯽ ﮔﺬﺷـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﻟﻄـﻒ ﭘﺮﺳـﺘﺎرﯼ هـﺎﯼ ﺷـﺒﺎﻧﻪ روزﯼ رﻓﻌـﺖ ﺧـﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ زود ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﻦ و دﺧﺘﺮﮐﻢ ﺑﺎهﻢ ﻗﺪ ﮐﺸﻴﺪﯾﻢ و ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ دو ﺳﺎﻟﻪ و ﻣﻦ ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﻴﺮ ﺁﻗﺎ و ﻣﻬﺮ اﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰم رﻓﺘﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادرهﺎﯼ‬
‫ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﯾﮏ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻣﻴﺮ ﺁﻗﺎ هﻢ ﺷﺮﯾﮏ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﻬﺮاﻧﮕﻴـﺰ ﺧـﺎﻧﻢ ﺧﻴﻠـﯽ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دورﯼ از ﺧﺎﻧﻮادﻩ اش‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻨﺎر ﺁﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻬﺎﯾﺸﺎن ﻧﻘﻞ ﻣﮑﺎن ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﺮاﯼ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس داﺷﺘﻦ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﯼ‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻞ را ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ اﺳﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﮐﻞ ﺟﻬﻴﺰﯾﻪ اﯼ ﮐﻪ ﺁﻗـﺎﺟﻮن روز اول ﻗـﻮل دادﻩ ﺑـﻮد ﺧـﻮدش ﻣـﯽ‬
‫ﺧﺮد‪ ،‬را ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ‪ .‬ﮔﺎز و ﯾﺨﭽﺎل و ﻣﺎﺷﻴﻦ رﺧﺘﺸﻮﯾﯽ را ﺗﻮﯼ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺟﺎ دادﯾﻢ‪ .‬دﺳـﺖ در‬
‫دﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﺗﺎﺗﯽ ﺗﺎﺗﯽ ﮐﻨﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﮏ ﺳﺮوﯾﺲ زﯾﺒﺎﯼ‬
‫ﺁرﮐﻮﭘﺎل را ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮑـﻢ ﮐﻨـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﭼـﻮن ﺑـﺮاﯼ ﻣﻴﻨـﺎﯼ ﺑﻴﺴـﺖ ﺳـﺎﻟﻪ هـﻢ ﺧﻮاﺳـﺘﮕﺎر ﺁﻣـﺪﻩ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدم ﮐﻤﮑﺶ را ﺑﺮاﯼ ﻣﻴﻨﺎ ﺑﮕﺬارد‪.‬‬

‫ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺰرگ و ﺧﺎﻧﻪ هﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ و ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺗﻀﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﻠـﯽ ﺁﻗـﺎ‬
‫و ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ اﺗﺎﻗﻬﺎﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮدﺷﺎن اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم‪ .‬دورﻩ هﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﻘﺎﺷﯽ را ﮔﺬراﻧﺪﻩ ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﻣﺤﻠـﻪ درس‬
‫ﻣﯽ دادم‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر هﻢ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﺣﺴـﺎﺑﯽ هـﻢ ﺑـﻴﻦ‬
‫اهﻞ ﻣﺤﻞ و ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻧﺸﺎن ﻃﺮﻓﺪار داﺷﺖ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺘﻤﺪن ﺗﺮﯾﻦ زن ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم!‬

‫دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻋﻠﯽ ﺁﻗﺎ و ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ هﻢ ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﯾـﮏ ﺁﭘﺎرﺗﻤـﺎن ﻣﺮﮐـﺰ ﺷـﻬﺮ ﺧﺮﯾـﺪﻩ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﻪ ﻣﺪارس ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬هﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﻏﻴﺮ از اﻧﻮش ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪ و ﮔﻔـﺖ ﻣـﯽ‬
‫ﺧﻮاهﺪ در ﺳﮑﻮت ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺑﺮاﯼ ﮐﻨﮑﻮر درس ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬اﺗﺎﻗﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻧﻮش ﺟﺎﺑﺠـﺎ‬
‫ﺷﺪﯾﻢ و ﺁن ﺳﻮﺋﻴﺖ دم در را ﺑﻪ او دادﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻃﺮف ﺳﻪ ﺗﺎ اﺗﺎق ﺧﻮاب و هﺎل و ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺟﺪا داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﯾﮏ اﺗﺎق را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم و‬
‫ﮐﻠﯽ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫اﻧﻮش داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻗﺒﻮل ﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﺎزهﻢ هﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎهﺶ ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫ﺷﺮوع داﻧﺸﮕﺎﻩ اﻧﻮش‪ ،‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ هﻢ ﭘﻴﺶ دﺑﺴﺘﺎﻧﯽ را ﺷﺮوع ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺮاﯼ دوﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﺎردار ﺑﻮدم‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر از ﺁن هﻤﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ اﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ‬
‫هﻤﻪ ﻣﯽ رﺳﻴﺪم‪ .‬روزهﺎ اﻧﺴﻮﻟﻴﻦ ﺁﻗﺎﺟﻮن را ﻣﯽ زدم‪ .‬ﻏﺬا را ﺁﻣـﺎدﻩ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم‪ .‬ﭘـﺎﯼ درد دل رﻓﻌـﺖ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﯼ رﻓﺖ و روب ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ هﺮ دو ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﮔﻬﮕﺎﻩ ﺑﻪ‬
‫اﺗﺎق اﻧﻮش هﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ زدم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدهﺎ اﺗﺎﻗﺶ هﻤﻴﺸﻪ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﻨﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﻴﺞ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ اﮔﺮ ﺑﻪ دادش ﻧﻤﯽ رﺳﻴﺪم رهﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد و اﯾـﻦ‬
‫ﻣﺮا دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ دادم ﮐﻤﮑﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬او داﺋﻢ ﻋﺬرﺧﻮاهﯽ ﮐﻨـﺪ و ﻣـﻦ ﺗﺸـﺮ ﺑـﺰﻧﻢ ﮐـﻪ‬
‫ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ اون ﺷﻠﻮار رو هﻢ از زﯾﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﺮدار‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬا ﭼﻴﻪ ﻻزﻣﺸﻮن دارﯼ و و و و ‪....‬‬

‫ﭘﺴﺮﮐﻢ ﺳﺮﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪ .‬اﺳﻤﺶ را اﺳﺪ ﻋﺒﺪاﷲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ هﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ ﻧﮑـﺮدم‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎﯼ رﯾﺰ و درﺷﺘﻢ ﺑﭽﻪ دارﯼ هﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎرم دﻩ ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ دﻟﻴﻞ ﻧﻤـﯽ‬
‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم‪ .‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﯼ ﻓﺎرغ ﻣﯽ ﺷﺪم ﺳـﺮاغ ﺗـﺎﺑﻠﻮﺋﻢ ﻣـﯽ رﻓـﺘﻢ‪ .‬ﮐـﻢ‬
‫ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ در ﮐﺎرﮔﺎﻩ را ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ دﺳﺖ ﭘﺴﺮﮎ ﺑﻪ ﻟﻮازم ﻧﻘﺎﺷﯽ ام ﻧﺮﺳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺴـﺘﻪ ﺷـﺪن در‪،‬‬
‫از ﮐﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم و اﯾﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﻴﺪﻧﻢ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ‬
‫و ﺻﺒﺤﻬﺎﯼ زود ﮐﻪ هﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺗﺮﮎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ هﻢ ﮐﻢ ﮐـﻢ ﺑـﺰرگ ﻣﻴﺸـﺪ و ﻣـﻦ‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﮐﻤﯽ ﺁزاد ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬هﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ هﻤﻪ ﮐﺎرش ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﺟﻮن و رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ‬
‫واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ روز را ﮐﻨﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻧﻮش ﻟﻴﺴﺎﻧﺴﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دورﻩ ﺳﺮﺑﺎزﯼ اش ﺗﻬـﺮان ﺑـﻮد و ﺑـﺎز هـﻢ از ﺁن ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﺮﻓـﺖ‪ .‬ﺣـﺎﻻ دﯾﮕـﺮ‬
‫اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از اﯾﻨﺠﺎ دل ﺑﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎزﻩ ﺻﻼح هﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨـﺪ ﮐـﻪ ﻋﻤـﻮ اﺳـﺪ را دﺳـﺖ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﭘﻴﺮش ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﻋﻠﯽ ﺁﻗﺎ هﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد و از ﺗﻪ دل ﺑﻪ ﭘﺴﺮش اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻪ او و ﻧﻪ هﻴﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﺮ ﺣﺪس ﻧﻤﯽ زد اﯾﻦ هﻤﻪ ﺣـﺲ ﻣﺴـﺌﻮﻟﻴﺖ ﭘـﺬﯾﺮﯼ از ﮐﺠـﺎ ﺁﻣـﺪﻩ اﺳـﺖ ☺‬
‫اﻧﻮش ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ هﻴﭻ ﺷـﺒﺎهﺘﯽ ﺑـﻪ ﺁن ﭘﺴـﺮﮎ ﯾـﺎزدﻩ ﺳـﺎﻟﻪ اﯼ ﮐـﻪ ﺑـﺎر اول ﺑـﻪ ﺟـﺎن هـﻢ‬
‫اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ او ﯾﮏ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺳﺮﺑﺮاﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻـﺒﺢ ﺗـﺎ ﻋﺼـﺮ ﺳـﺮ ﮐـﺎر ﻣـﯽ رﻓـﺖ و از ﺣﻘـﻮق و‬
‫ﻣﺰاﯾﺎﯼ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺧﻮﺑﯽ هﻢ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ و ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ دﻟﺸﺎن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زﻧﺶ ﺑﺪهﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﻧﻤـﯽ داد‪ .‬هـﺮ‬
‫ﺑﺎر ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﯼ از زﯾﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات رﻧﮕﺎرﻧﮕﺸﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮا واﺳﻄﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺮ زﺑﺎﻧﺶ را ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣـﺎدر ﺑـﻮد و ﺑﻬﺘـﺮ از هﺮﮐﺴـﯽ‬
‫ﭘﺴﺮش را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد اﯾﻦ هﻤـﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ از ﺟـﺎﯼ دﯾﮕـﺮ ﺁب ﻣـﯽ ﺧـﻮرد‪ .‬ﻣـﻦ ﻣﺜـﻞ‬
‫ﺧﻮاهﺮش ﺑﻮدم‪ .‬ﺁن روزهﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺑـﻪ ﺣـﺮﻓﺶ‬
‫ﺑﻴﺎورم‪.‬‬
‫ﺁن روز ﻋﺼﺮ از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم اﺳﺘﺮاﺣﺘﯽ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﭘﻴﺶ ﺁﻗـﺎﺟﻮن ﺑـﻮد و‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ داﺷﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻴﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺳﺘﺶ ﺑﺮود‪ .‬اﺳﺪ هﻢ ﺣﺠﺮﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺿﺮﺑﻪ اﯼ ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﺶ زدم‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﯼ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﻴﺪ‪.‬‬
‫وارد ﺷﺪم‪ .‬ﺣﺎﻟﺶ زﯾﺎد ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ .‬روﯼ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد و داﺷـﺖ ﺳـﻴﮕﺎر ﻣـﯽ ﮐﺸـﻴﺪ‪ .‬ﺗـﻮﯼ زﯾـﺮ‬
‫ﺳﻴﮕﺎرﯼ دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻮد‪ .‬هﻨﻮز ﻟﺒﺎﺳﺶ را هـﻢ ﻋـﻮض ﻧﮑـﺮدﻩ ﺑـﻮد‪ .‬ﺗﺼـﻤﻴﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮﮔـﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬
‫_‪ :‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎهﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮت ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻌﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻌﺪﯼ را ﺗﻮﯼ زﯾﺮﺳﻴﮕﺎرﯼ ﻟﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ .‬ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ؟‬
‫ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ‪ .‬روﯼ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ زﯾﺮﺳﻴﮕﺎرﯼ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ‪ .‬از ﺻﺒﺢ ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﻧـﺎزﯼ ﺧـﺎﻧﻢ ﺣـﺮف زدﻩ‬
‫ﺑﻮدم‪ ،‬هﺰار ﺑﺎر ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﯼ ﻋﺼﺮﯼ را ﻣﺮور ﮐﺮدﻩ ﺑـﻮدم‪ .‬وﻟـﯽ اﻻن ﻧﻤـﯽ داﻧﺴـﺘﻢ از ﮐﺠـﺎ ﺷـﺮوع ﮐـﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻧﻮش در ﺳﮑﻮت اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺻﺒﺢ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺗﻠﻔﻦ زد‪ .‬ﻣـﯽ دوﻧـﯽ دﻟـﺶ ﺧﻴﻠـﯽ‬
‫ازت ﭘﺮﻩ‪...‬‬
‫ﭘﻮزﺧﻨﺪﯼ زد و ﺁرام ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ هﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﺸﻮ ﺑﺮﺁوردﻩ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺣـﻖ ﻣﻴـﺪم‬
‫ﮐﻪ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد ﻣﻦ ﮐﻨﺎرش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮ رﺷﺘﻪ اﯼ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارﻩ اداﻣـﻪ ﺗﺤﺼـﻴﻞ ﺑـﺪم‪ ،‬ﮐـﺎرﯼ رو‬
‫ﮐﻪ دوﺳﺖ دارﻩ ﺑﮑﻨﻢ و ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻨﺘﺨﺒﺶ ازدواج ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷـﺪ و اداﻣـﻪ داد‪ :‬وﻟـﯽ ﻣﺘﺎﺳـﻔﺎﻧﻪ ﻣـﻦ ﯾـﺎﻏﯽ ﺗـﺮ از اون ﺑـﻮدم ﮐـﻪ ﭼﺸـﻢ ﺑﺴـﺘﻪ‬
‫ﻧﻈﺮاﺗﺸﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮم و وﻗﺘﯽ هﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪم و دﺳﺖ از ﻟﺠﺒﺎزﯼ ﺑﺮداﺷـﺘﻢ دﯾـﺪم واﻗﻌـﺎً ﺑـﻴﻦ اﻧﺘﺨﺎﺑﻬـﺎﯼ‬
‫ﻣﻦ و اون ﯾﻪ دﻧﻴﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎدرﻣﻪ دوﺳﺘﺶ دارم‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ ﻣـﯽ ﺗـﻮﻧﻢ راﺿـﻴﺶ‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺗﻮ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدﺗﻮ ﮐﺮدﯼ و اوﻧﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدﻩ‪...‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺰدﻩ؟ ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻢ ﻏﻴﺮ از ﺧﻮاﺟﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻪ ﺗﻮ هﻢ ﺷﮑﺎﯾﺘﻤﻮ ﻧﮑـﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﯾﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫_‪ :‬در ﻣﻮرد ﻣﺎدرت اﯾﻦ ﻃﻮرﯼ ﺣﺮف ﻧﺰن‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪﯼ و از ﺗـﺮس ﻣﺨـﺎﻟﻔﺘﺶ ﺣـﺮف ﻧﻤﻴﺰﻧـﯽ‪ .‬ﻣـﯽ دوﻧـﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎهﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎهﺎت راﻩ ﺑﻴﺎد‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاد هﺮﭼﻪ زودﺗـﺮ داﻣـﺎدت‬
‫ﮐﻨﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺁرزوﯼ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻤﻢ هﻤﻴﻨﻪ‪ .‬اوﻧﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺗﮑﺮارﯼ ﺗﺮ از اوﻧﻴﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺨﻮاﯼ ﺑﮕﯽ‪ .‬روزﯼ دﻩ ﺑـﺎر ﻧﻔـﺮﯾﻦ ﻣﻴﺸـﻢ ﮐـﻪ‬
‫ﺁرزوﯼ داﻣﺎد ﮐﺮدﻧﻤﻮ ﺑﻪ ﮔﻮر ﻣﯽ ﺑﺮن‪ .‬هﺮ دوﺷﻮن ﺻﺪ ﺳﺎل زﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤـﻴﮕﻢ ﻧﻤـﯽ ﺧـﻮام‪.‬‬
‫ﻣﻴﮕﻢ ﺑﻌﺪ از ﺳﯽ ﺳﺎﻟﮕﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭼﺮا؟‬
‫ﺑﺮاﯼ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﺑﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاﯼ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻮاﺳﺪ ﺑﭽﻪ دارﯼ ﮐﻨﻢ!‬
‫اﺑﺮوهﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ازدواج ﮐﻨـﯽ‪ .‬ﺗـﻮ اﻻن ﺑﻴﺴـﺖ و ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎﻟﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﻮ اﺳﺪ هﻴﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬از اون ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫روﯼ ﻣﺒﻞ ﯾﮏ ورﯼ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد‪ .‬ﺳﻴﺮﯼ ﺗﻮﯼ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮاﺳﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دوﺳﺖ ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﻞ اﻋﺘﺒﺎر داﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻤﻮ‪ ،‬دوﺳﺘﺎﯼ اوﻧﻢ ﻗﺒﻮﻟﻢ داﺷﺘﻦ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻮد‪ .‬اون وﻗﺘﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ اﯾﻨﻘﺪر رﯾـﻴﺲ ﻧﺒـﻮدن‪ ،‬وﻟـﯽ‬
‫ﻣﻦ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ هﻤﻪ ﭼﯽ ﯾﻬﻮﯾﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨـﺖ‪ .‬ﻋﻤـﻮ ﻋﺎﺷـﻖ ﺷـﺪ‪ .‬درﺳـﺖ ﺑﻌـﺪ از‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ رو دﯾﺪ ﻣﻨﻮ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬هﻴﭻ ﮐـﺲ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﺣﺎﻟﺘﺸـﻮ ﻧﻤـﯽ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻏﻴـﺮ از ﻣـﻦ ﮐـﻪ‬
‫ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﭘﺎﭘﻴﺶ ﺑﻮدم‪ .‬دﯾﺪم ﻋﻮض ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﺎزﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻴﻢ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﮐـﺮدم‬
‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ‪ .‬داﺷﺖ رو ﭘﺸﺖ ﺑﻮدم ﺑﺎهﺎت ﺣﺮف ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد! اﻣﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﻮاﺳـﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﺬرم‪ .‬وﻟﯽ از ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﺬرم! ﺗﻤﺎم ﮔﻨﺎهﺶ ﻣﺎل ﺗﻮ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﮐﺘﮑﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﻴﺘﻮن ﺧﻮردم ﺗﻮ ذهﻨﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺗـﻮ ﺑـﻮد‪ .‬ﮐـﻢ ﮐـﻢ ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدم ﻗﺒﻮﻟـﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻋﻤﻮ اﯾﻨﻘﺪر ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺮﻣﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺗـﻮ ذهـﻨﻢ ﺧﻴﻠـﯽ زودﺗـﺮ از‬
‫هﻤﺴﻨﺎم ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬هﻴﻔﺪﻩ هﻴﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻋﺎﺷـﻖ ﻣـﯽ ﺷـﺪم‪ .‬ازدواج ﻣـﯽ ﮐـﺮدم و واﺳـﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﭽﻪ دار ﻣﯽ ﺷﺪم و ‪ ....‬اﯾﻨﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﯽ دﻧﻴﺎ اوﻣﺪ‪...‬‬

‫در اﺗﺎق ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﻮش ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻼل زادﻩ!‬
‫ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﭼﺮا در ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟‬
‫داﺷﺖ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زد‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ اﻧﻮش ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﻧﻮش دورﺑﻴﻨﺘﻮ ﺑﺒﺮم؟‬
‫اﻧﻮش ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑـﺎ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﻧﮕـﺎهﺶ ﮐـﺮد‪ .‬ﻧﮕـﺎهﺶ ﮔﺮﻣﺘـﺮ و ﭘﺮﻣﺤﺒـﺖ ﺗـﺮ از ﺁن ﺑـﻮد ﮐـﻪ اﻧﺘﻈـﺎرش را‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪم! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﮏ زدم‪ .‬اﻧﻮش ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد‬
‫و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﮐﻤﺪﻩ ﺑﺮش دار‪.‬‬
 ‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺑﺎ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺧﻮدش را ﺗﻮﯼ اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اﻧﻮش هﺸﺪار داد‪ :‬ﺁﻣﯽ‪...‬‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻗـﺪﻣﺶ را ﺑﺮﮔﺸـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺁﺧـﻪ ﻣـﻦ ﭼـﻪ ﺟـﻮرﯼ اﯾـﻦ ﭘﻮﺗﻴﻨـﺎ رو در‬
‫ﺑﻴﺎرم؟‬
‫اﻧﻮش ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪﻩ اش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ هﻢ ﺣﻤﻞ ﺑـﺮ رﺿـﺎﯾﺖ ﮐـﺮد و ﻗﺒـﻞ از اﯾـﻦ ﮐـﻪ‬
‫اﻋﺘﺮاض دﯾﮕﺮﯼ ﺑﺸﻨﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ دورﺑﻴﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬دم در ﮔﺮدﻧﯽ ﮐﺞ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﻧﻮش ﺁژاﻧﺲ ﺑﮕﻴﺮم؟‬
‫ﭘﺸﺖ ﺑﻪ او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﺗﻨﺪﯼ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁرﻩ ﺁژاﻧﺲ ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﺎﻣﺎااااااان‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺮگ ﭼﻐﻨﺪر‪ .‬اﻧﻮش راﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ ﻣﻴﻨﻮ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻮ ﻧﮕﺎهﻢ هﺰار ﺗﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ ﻧﻤـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳـﻢ‪ .‬اﻧـﻮش‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺨﺶ زد‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺟﺎ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﺎﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ هﻴﭻ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫اﻧﻮش دﺳﺖ روﯼ ﺷﺎﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁروم ﺑﺎش ﻣﻴﻨﻮ‪ .‬ﻣـﻦ ﮐـﻪ ﮔﻔـﺘﻢ ﺑﻌـﺪ از ﺳـﯽ‬
‫ﺳﺎﻟﮕﯽ‪.‬‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺑﺎ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﮕﻴﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺗﻨﺪﯼ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺗﻮ رﺑﻄﯽ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﺁﻣﯽ اﻻن ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑـﻪ؟ ﭼـﺮا ﻧﻤﻴﮕـﯽ ﭼـﯽ ﺷـﺪﻩ؟ ﻣـﯽ‬
‫ﺧﻮاﯼ ﻧﺮم؟‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ اﺷﮏ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﺳﺖ روﯼ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ زﺣﻤﺖ‬
‫ﺑﻐﻀﻢ را ﭘﺸﺖ دﻧﺪاﻧﻬﺎﯾﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪ و دﺳﺖ ﺗﻮﯼ ﻣﻮهﺎﯾﺶ ﺑﺮد‪ .‬ﺁرام ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁروم ﺑﺎش ﻣﻴﻨﻮ‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐـﻨﻢ‪ .‬ﺑﺒـﻴﻦ‬
‫ﻧﮕﺮان ﺷﺪﻩ‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ!‬
‫ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬واﺳﻪ ﺗﻮ ﺁرﻩ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻋﺎدت ﮐﺮدﯼ‪ .‬درﺳﺖ ﯾﺎ ﻏﻠﻂ ﭘـﻴﺶ ﺧـﻮدت ﺣﻠـﺶ ﮐـﺮدﯼ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻨﮕﻴﻨﻪ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ! ﻓﻘﻂ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺑﺎ ﻧﮕﺮان و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ اﻧﻮش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬اﻧﻮش ﭘﻮزﺧﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﯽ ﻣﻴﮕﻪ!‬
‫_‪ :‬اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﺸﻮ دارﻩ! ﺁﻣﯽ ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد‪ .‬داد زدم‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪﺑﺎر ﭘﻠﮏ زد‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﺳﺮش داد ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
 ‫اﻧﻮش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎر دﯾﮕﺮﯼ هﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮﯼ زاﻧﻮهﺎﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﻴﻮﻩ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻗﺪرت ﺳـﺮﭘﺎ اﯾﺴـﺘﺎدن‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻟﺐ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﺑـﺎ ﯾـﮏ ﻟﻴـﻮان ﺁب ﻗﻨـﺪ ﺑﺮﮔﺸـﺖ و ﺑـﻪ زور ﺑـﻪ ﺧـﻮردم داد‪ .‬ﺣـﺎﻟﻢ از ﻣـﺰﻩ اش ﺑﻬـﻢ‬
‫ﻣﻴﺨﻮرد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺁرام ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﮐﻪ دﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ ام‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺎﺑﻘﻪ ﯼ ﻋﻤﻮاﺳﺪ ﻋﺠﻴﺒـﻪ ﮐـﻪ ﮐﺴـﯽ ﺗـﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﮑﺮدﻩ!‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻟﺮزان ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻤﻮاﺳـﺪ ﺣﺮﻓﺸـﻮ ﺗـﻮ دﻟـﺶ ﻧﮕـﻪ ﻧﺪاﺷـﺖ‪ .‬رﮎ و راﺳـﺖ ﺑـﻪ ﺑﺎﺑـﺎش‬
‫ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺁرﻩ وﻟﯽ ﯾﻪ ﻓﺮﻗﯽ داﺷﺖ‪ .‬اون دردوﻧﻪ ﯼ ﺑﺎﺑﺎش ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻴﺴـﺘﻢ‪ .‬ﺗـﺎزﻩ ﮐـﯽ ﺑﺎﯾـﺪ اﯾـﻦ ﺣﺮﻓـﻮ‬
‫ﻣﯽ زدم؟ دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ؟ وﻗﺘﯽ ﺁﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدرش ﯾﺎزدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﻴﻪ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﻘﺪر دور از دﺧﺘﺮت ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺟﺮات ﻧﮑﺮدم ﺣﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﻣﺸﮑﻠﻢ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬دﻟـﻢ ﻧﻤـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﺎ ﺁﻣـﯽ دﺷـﻤﻦ‬
‫ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻏﻀﺐ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬از ﮐﯽ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﮐَﻠّﺘﻪ؟‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻃﻮﻻﻧﯽ اﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ از وﻗﺘﯽ راﻩ اﻓﺘﺎد!‬
‫_‪ :‬ﺗﻮ از وﻗﺖ ﺗﻮﻟﺪ دوﺳﺶ داﺷﺘﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬اون ﻣﻮﻗﻊ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ! ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯼ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ ﺳﻬﻢ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺁﻣﯽ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ دم‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻻن‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺸﻪ ﺁﻣﯽ ﻧﺰدﯾﮏ هﻴﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﺸﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺻﺪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ هﻢ اﺧﺘﻼف ﺳِﻨّﻴﺘﻮن از ﺑﻴﻦ ﻧﻤﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫_‪ :‬وﻟﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﺮ از اﻻﻧﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭘﺲ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ دوﺳﺶ ﻧﺪارﯼ‪ .‬ﭘﺎﺗﻮ ﺑﮑﺶ ﮐﻨﺎر ﭘﺴﺮ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ!‬
‫_‪ :‬ﻟﻌﻨﺘﯽ!‬

‫دوﺑﺎرﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد هﻤﺎن اﻧﻮش ﯾـﺎزدﻩ ﺳـﺎﻟﻪ‪ .‬هﻤـﺎن ﮐـﻪ ﭼﺸـﻢ دﯾـﺪﻧﻢ را ﻧﺪاﺷـﺖ و از ﻓﺮﺻـﺘﯽ ﺑـﺮاﯼ‬
‫ﻋﺬاب دادﻧﻢ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁن ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﯼ ﺗﺨﺲ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳـﺮ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‪ .‬هﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫_‪ :‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدﯼ؟‬
‫_‪ :‬اﯾﻨﻘﺪرا ﻧﺎﻣﺮد ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻃﻮل ﻣﻴﮑﺸﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از اﻻن اﺳﻴﺮش ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬اون ﭼﯽ؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ دوﺳِﺖ دارﻩ؟‬
‫_‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺎدرﺷﯽ‪ .‬ﺣﺮﻓﺎﺷﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ هﻴﭽﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﮕﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ رﺿﺎﯾﺘﻤﻨﺪاﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫_‪ :‬اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻧﺰن‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬ﻣﻦ دﯾﮕﻪ هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻢ‪ .‬اﺻﻼً ﺷﺘﺮ دﯾﺪﯼ ﻧﺪﯾﺪﯼ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﮕﻮ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﮑﺎر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﯽ؟ اوﻣﺪﯼ ﺗﻴﺸﻪ ﺑﻪ رﯾﺸﻪ ام زدﯼ و ﺑﻌﺪ ﻣﻴﮕﯽ ﺷﺘﺮ دﯾﺪﯼ ﻧﺪﯾﺪﯼ؟‬
‫از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﮕﻢ‪ ...‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﭼﻴـﺰﯼ ﻧﮕـﯽ؟ ﺑـﻪ ﻓـﺮض ﮐـﻪ‬
‫ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯽ‪ ...‬ﻋﻤﻮ اﺳﺪ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﺷﻮ واﺳﻢ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﺑﺎﺷـﻪ‪ .‬ﺁﻣـﯽ رو‬
‫ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻢ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﺗﺮ از راﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﺁژاﻧﺲ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬
‫ﻗﺪرت ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪﺗﺮ از ﺁﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮﯾﺶ را ﺑﮕﻴـﺮم‪ .‬ﻗﺒـﻞ از اﯾـﻦ ﮐـﻪ از ﺟـﺎﯾﻢ‬
‫ﺗﮑﺎن ﺑﺨﻮرم از در ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻨﻮز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺳﺪ ﺗﻠﻔﻦ زد‪ .‬وﻗـﺖ ﺁزاد ﮐـﻪ ﭘﻴـﺪا ﻣـﯽ ﮐـﺮد ﺣﺘﻤـﺎً زﻧﮕـﯽ ﻣﻴـﺰد‪ .‬ﻧﮕـﺎهﯽ ﺑـﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﻴﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺁهﻨﮓ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﺮﯼ را ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺟﻮاب دادم‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺳﻼم‪...‬‬
‫_‪ :‬ﻋﻠﻴﮏ ﺳﻼم‪ .‬ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺁهﻨﮓ ﮔـﻮش ﮐﻨـﯽ واﺳـﻪ ﺧـﻮدت ﮔـﻮش ﮐـﻦ‪ .‬دﯾﮕـﻪ ﭼـﺮا‬
‫ﻣﻴﺬارﯼ زﻧﮓ ﮐﻪ دﻟﺖ ﻧﻴﺎد ﺟﻮاب ﺑﺪﯼ؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ روﯼ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮﺑﯽ ﻋﺰﯾﺰم؟‬
‫_‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﻴﺎﯼ ﺧﻮﻧﻪ؟‬
‫ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﭼﺮا ﺻﺪات ﻣﯽ ﻟﺮزﻩ؟ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎدﻩ؟ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﮐﺎرﯼ ﭘﻴﺶ‬
‫اوﻣﺪﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‪ .‬ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺧﺪاﻓﻆ ﺧﺪاﻓﻆ‪ ...‬ﻣﻴﻨﻮ هﻨﻮز اوﻧﺠﺎﯾﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﺁرﻩ‪...‬‬
‫ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺖ از ﺳﺮ ﮐﺎر اﺣﻀﺎرش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁن دﺧﺘﺮﮎ ﻟـﻮس دوازدﻩ ﺳـﻴﺰدﻩ ﺳـﺎﻟﻪ اﻻن ﯾـﮏ زن ﻗـﻮﯼ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺑﺰرﮔﯽ را ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ اﯾـﻦ‬
‫ﺑﺎر را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
 ‫ﺁرام ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬واﺳﻪ ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر اوﻣﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺁﻩ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﮐﺸﻴﺪ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﮐﺸﺘﯽ! ﺧﺐ اوﻣﺪﻩ ﮐﻪ اوﻣﺪﻩ‪ .‬ﺑﺮﻩ ﭘﯽ ﮐﺎرش‪.‬‬
‫_‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﻴﺪم‪ .‬وﻟﯽ اﺳﺪ دارم دارم از ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﻴﻤﻴﺮم‪ .‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﻴﺎ‪.‬‬
‫_‪ :‬دور از ﺟﻮﻧﺖ ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ دارم ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫_‪ :‬اﺳﺪ؟‬
‫_‪ :‬ﺟﻮﻧﻢ؟‬
‫_‪ :‬ﺗﻨﺪ ﻧﺮوﻧﯽ‪ .‬ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ راﻧﻨﺪﮔﻴﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬اﯾﻨﻢ ﭼﺸﻢ‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯼ ﺳﺮ راﻩ ﺑﮕﻴﺮم؟‬
‫_‪ :‬ﻧﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﻴﺎ‪.‬‬

‫ﺁرام از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﯽ ﻟﺮزان از ﺣﻴﺎط ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎﻗﻬﺎﯼ ﺧﻮدﻣﺎن رﻓﺘﻢ‪ .‬روﯼ ﻣﺒـﻞ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻏﺮق ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم‪ .‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ اﺳﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖ دور ﺑﺎزوﯾﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯼ ﻧﺎرس ﻣﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ!‬
‫ﺑﻪ ﺗﻨﺪﯼ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧـﻪ ﻧﺸـﺪﻩ‪ .‬ﻣـﻦ ﻧﻤـﯽ ﺧـﻮام ﺑـﻪ اﯾـﻦ زودﯼ ﻋـﺮوس ﺑﺸـﻪ‪ .‬از ﮐﺠـﺎ ﻣﻌﻠـﻮم ﻣﺜـﻞ ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺸﻪ؟‬
‫_‪ :‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬ﺁروم ﺑﺎش ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﯽ اﯾﻦ ﺑﯽ ادب ﺑﯽ ﻓﺮهﻨـﮓ ﮐـﯽ ﺑـﻮدﻩ ﮐـﻪ هﻤﭽـﻮ ﺟﺴـﺎرﺗﯽ‬
‫ﺑﻬﺖ ﮐﺮدﻩ؟‬
‫_‪ :‬اﻧﻮش‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭼﯽ؟‬
‫_‪ :‬اﻧﻮش‪ .‬ﺑﻌﺪم ﮔﻔﺖ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﻤﻮ ﺑﺎز ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﺷﻮ ﻣﻴﮑﺸﻪ‪ .‬ﺑﮕﻮ واﯾﺴﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و ﻧﺎﺑﺎورﯼ ﮐﻤﯽ دور ﺧﻮدش ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ اﻧـﻮش زﻧـﮓ زد‪ .‬ﮐﻨـﺎرم اﯾﺴـﺘﺎدﻩ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯼ اﻧﻮش را ﺷﻨﻴﺪم‪ :‬ﺳﻼم ﻋﻤﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ام‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﺎﺷﻮﯾﺶ را ﮐﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﻣﯽ ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻬـﻢ ﮐﻮﺑﻴـﺪ و روﯼ ﻣﻴـﺰ اﻧـﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻧـﻪ‬
‫ﻇﺎهﺮاً ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم دﻟﺪارﯾﻢ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش ﻧﻴﺎز ﺑﻪ دﻟﺪارﯼ داﺷﺖ!‬
‫اﺳﺪ دور اﺗﺎق ﻗﺪم ﻣﻴﺰد و دﻧﺪان ﻗﺮوﭼﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎهﯽ هﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻓﺤﺸﯽ ﻧﺜﺎر اﻧـﻮش ﻣـﯽ ﮐـﺮد‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺁراﻣﺶ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬اﯾﻨﻘﺪر ﺣﺮص ﻧﺨﻮر‪ .‬اﻧﻮش ﻣﻴﮕﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭼــﻪ ﻓﺮﻗــﯽ ﻣــﯽ ﮐﻨــﻪ؟ ﻣﻬــﻢ اﯾﻨــﻪ ﮐــﻪ ﻣــﺎر ﺗــﻮ ﺁﺳــﺘﻴﻨﻢ ﭘــﺮورش دادم‪ .‬اﻧــﻮش‪ ...‬اﻧــﻮش ﺑﺮادرﻣــﻪ‬
‫دوﺳﺘﻤﻪ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮﺳﻢ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻪ‪...‬‬
 ‫_‪ :‬اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف در ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬اﺳﺪ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﻧﺮﺳـﻪ‪ .‬ﺑﺎهـﺎش ﺣـﺮف ﺑـﺰن‪ .‬ﺑـﻪ ﺟـﻮن ﻣـﻦ دﻋـﻮا راﻩ‬
‫ﻧﻨﺪاز‪ .‬اﺳﺪ اﻧﻮش دﯾﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭼﺮا ﻗﺴﻤﻢ ﻣﻴﺪﯼ ﻟﻌﻨﺘﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﭼﻮن ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اﯼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ راﺿﻴﺖ ﮐﻨﻢ!‬
‫_‪ :‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬ﺑﺬار ﺑﺮم‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻴﺪم دﻋﻮا ﻓﻘﻂ ﻟﻔﻈﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫از ﺟﻠـﻮﯼ در ﮐﻨـﺎر رﻓـﺘﻢ‪ .‬دوﺳـﺘﺎﻧﻪ دﺳـﺘﯽ ﺑـﻪ ﺑــﺎزوﯾﺶ ﮐﺸـﻴﺪم و ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎﻩ و ﻟﺒﺨﻨـﺪم ﺗﺸـﮑﺮ ﮐــﺮدم‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮود ﺑﻮ ﺳﻪ ﯼ ﺳﺮﯾﻌﯽ روﯼ ﮔﻮﻧﻪ ام ﻧﺸﺎﻧﺪ و رﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎهﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺖ اﻧﺴﻮﻟﻴﻦ ﺁﻗﺎﺟﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺁب‬
‫ﺧﻮردم‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻇﺎهﺮم ﺁرام ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﺣﻴﺎط رد ﺷﺪم‪ .‬ﻧﮕﺎهﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق اﻧﻮش ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻧﺴﻮﻟﻴﻦ را زدم‪ .‬ﺁﻗﺎﺟﻮن ﯾﺎد ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪا و ﻟﺤﻨﯽ ﻣﻼﯾﻢ داﺷﺖ ﻗﺼﻪ اﯼ ﻃـﻮﻻﻧﯽ را‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﻪ ﺟﻮاب ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳـﺮم را ﺗﮑـﺎن ﻣـﯽ دادم‪ ،‬واِﻻ ﺣﺘـﯽ‬
‫ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ اش را هﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ هﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺸـﻐﻮل ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﮐـﺮدن از ﺧﻴـﺎط‬
‫ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد و هﻤﻪ ﻣﺸﺘﺮﯾﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮم را ﻣﺜﻞ ﺑـﺰ اﺧﻔـﺶ ﺗﮑـﺎن‬
‫ﻣﯽ دادم و از ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻢ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ اﺗﺎق اﻧﻮش را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﻴﺪم‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﻴﺸﺪ و ﻣـﻦ دﯾﮕـﺮ‬
‫ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ دﯾﺪم‪ .‬دﻟﻢ هﺰار راﻩ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ وﺳﻂ ﺣﺮف رﻓﻌﺖ ﺧـﺎﻧﻢ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﻮم‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺷﺎم ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬اﻣﺎ رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻣﺶ را دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺧـﻮاﺑﺶ را‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮدم و دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق اﻧﻮش رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻻﯼ ﭘﺮدﻩ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬هﻨﻮز داﺷﺘﻨﺪ ﺣـﺮف ﻣـﯽ زدﻧـﺪ‪ .‬اﺳـﺪ ﮐﻤـﯽ‬
‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اوﻟﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺗﻮﯼ ﺗﺎب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﻴﺰد‪ :‬ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻴﺎﯼ ﺗﺎﺑﻢ ﺑﺪﯼ؟‬
‫ﺗﺎﺑﺶ ﻣﯽ دادم‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻨﺪﺗﺮ‪...‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﺑﺤﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ‪...‬‬
‫ﯾﺎزدﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎب ﻣﯽ ﺧﻮردم‪ .‬اﺳﺪ ﺗﺎﺑﻢ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻣﻴﺨﻨﺪﯾﺪم‪ .‬داد ﻣﻴﺰدم‪ :‬ﺗﻨﺪﺗﺮ‪ ...‬اﻧﻮش و ﺷـﻴﻤﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﺣﺴﺎدت ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺟﻠـﻮ ﺑﻴﺎﯾﻨـﺪ و ﻣﺎﯾﻤﻠﮑﺸـﺎن را از اﯾـﻦ ﺗـﺎزﻩ وارد ﭘـﺮرو ﭘـﺲ‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ!‬
‫ﺗﺎﺑﺶ ﻣﯽ دادم‪...‬‬
‫دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﺪ ﺗﺎب ﺑﺨﻮرم‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ و ﺑﻘﻴﻪ روﯼ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدر ﺗﻨﺪ ﺗﺎب ﻧﺨﻮر‪ .‬واﺳﻪ ﺑﭽﻪ ات ﺧﻄﺮ دارﻩ‪.‬‬
 ‫ﺗﺎﺑﺶ ﻣﯽ دادم‪...‬‬
‫ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ را روﯼ ﭘﺎﯾﻢ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدم و ﺗﺎب ﻣﯽ ﺧﻮردم‪ .‬ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫دﯾﺪن ﻣﻦ ﺻﻴﺤﻪ اﯼ زد و ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﺎب ﺑﺨﻮر‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﺶ ﻣﯽ دادم‪...‬‬
‫ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺗﻮﯼ ﺗﺎب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﻮش ﺗﺎﺑﺶ ﻣﯽ داد‪ .‬ﺗﻨﺪ ﺗﺎب ﻣﯽ داد‪ .‬ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﮔﺮﯾﻪ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻧﻮش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾـﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن دﺳـﺘﻬﺎﯼ ﻟـﺮزان دﺧﺘـﺮﮎ رهـﺎ ﺷـﺪ‪ .‬ﻟـﺐ ﺑﺎﻏﭽـﻪ اﻓﺘـﺎد ﺳـﺮش‬
‫ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻮارﻩ زد‪ ...‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﮐﺎﺑﻮس ﻣﯽ دﯾﺪم‪.‬‬

‫ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﭼﻨﮓ زدم ﭘﺸﺘﯽ ﺗﺎب را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎب ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮد و اﯾﺴـﺘﺎد‪ .‬ﭘﺴـﺮﮎ ﺧـﻮاب رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫ﺗﮑﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻴﺪار ﺷـﺪ‪ .‬ﺁهـﯽ ﮐﺸـﻴﺪم‪ .‬ﻧﻴﻔﺘـﺎدﻩ ﺑـﻮد‪ .‬ﺧـﺪاﯾﺎ ﺷـﮑﺮت‪ .‬ب ﻏﻠـﺶ ﮐـﺮدم و ﺑـﻪ ﺗﺨـﺖ‬
‫ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮدم‪ .‬روﯾﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪم‪ .‬ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻋﺰﯾﺰﮐﻢ ﺗﻮ وﻗﺘﯽ ﺑـﺰرگ ﺷـﺪﯼ ﭼﻴﮑـﺎر ﻣـﯽ‬
‫ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﻧﮕﺎهﻢ روﯼ ﺳﺎﻋﺖ اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻗﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮدم‪ .‬از در ﺑﻴﺮون رﻓـﺘﻢ‪ .‬ﺁرام‬
‫در اﺗﺎق اﻧﻮش را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ .‬ﺣﺮﻓﺸﺎن را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬اﺳﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ‬
‫ﺗﻮ‪...‬‬
‫ﻗﺪﻣﯽ داﺧﻞ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻟﺮزان ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬
‫اﻧﻮش ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮدم ﺳﻨﮓ ﻣﻴﻨﺪازن‪ ،‬ﻋﻤﻮ اﺳﺪم ﺳﻨﮓ ﻣﻴﻨﺪازﻩ! ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺑـﺎ ﻣـﻴﮕﻢ‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﺟﻮن‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻴﮕﻢ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﻪ داداﺷﺖ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﺟﻮن‪ ،‬ﻣﻴﮕﻪ ﻧﻤﻴﺸـﻪ‬
‫راﻩ ﻧﺪارﻩ ☺‬
‫اﺳﺪ ﭘﻮزﺧﻨﺪﯼ زد‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬هﺮﮐﻪ ﻃﺎووس ﺧﻮاهﺪ‪ ،‬ﺟﻮر هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﮐﺸﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭼﻪ؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﺁﻗﺎﺟﻮن ﻋﺠﻠﻪ اﯼ ﮐﻪ ﻧﺪارﯾﻦ اﯾﺸﺎﻟّﺎ؟‬
‫_‪ :‬ﺑﻪ هﺮﺣﺎل زودﺗﺮ از ﭘﻨﺞ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺟﻬﺎز ﺑﺎﺷﯽ ☺‬
‫اﻧﻮش ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﺣﺎﻻﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﻨﻨﻨﻨﻨﺞ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ‪ .‬ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺧﺮم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎهﯽ روﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﺤﺘﺮم اﺟﺎزﻩ ﻣﻴﺪن ﺑﺮم دﻧﺒﺎﻟﺶ؟‬
‫اﺳﺪ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻزم ﻧﮑﺮدﻩ‪ .‬هﻨﻮز اﯾﻨﻘﺪرا ﺑﯽ ﻏﻴﺮت ﻧﺸﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫اﻧﻮش ﺁدرس داد و او رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪم‪ .‬اﻧﻮش ﺻﺪاﯾﻢ زد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻗﻮل ﻣﻴﺪم ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ هﻤﺴﺮو از ﻋﻤﻮاﺳﺪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زدم و ﺳﺮم را ﺗﮑﺎن دادم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻐﻀﻢ ﺁرام ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬دﻧﺒﺎل ﮔﻮﺷﻪ دﻧﺠﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ‬
‫دل ﺳﻴﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻧﻮش دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را ﺗﻮﯼ ﺟﻴﺒﻬﺎﯾﺶ ﻓﺮو ﺑﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﯼ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎهﻢ‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺧﺎﮎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﯼ ﺣﻴﺎط زﯾﺮ درﺧﺖ ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮن اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﭽﮕﻴﻬﺎﯾﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ هـﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻـﺎً‬
‫اﻧﻮش دﻋﻮاﯾﻢ ﻣﻴﺸﺪ و اﺳﺪ هﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﻤﺎﯾﺘﻢ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺮدم‪ .‬ﮔﺎهﯽ وﻗﺘﻬﺎ هـﻢ ﺳـﺮ‬
‫دﻟﺨﻮرﯼ از اﺳﺪ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺨﻮرﯾﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن از ﯾﺎدﺁورﯾﺸﺎن ﺧﻨﺪﻩ ام ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﻢ ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﺁن ﺳﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺳﻪ ﮔﻮﺷﯽ دﯾﻮار ﭼﻤﺒﺎﺗﻤـﻪ زدم‪ .‬اﺷـﮑﻬﺎﯾﻢ ﺑـﯽ‬
‫اﺧﺘﻴﺎر ﻣﯽ رﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﺳﺪ ﺑﺎ ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ اﺷﮑﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾـﻦ ﮐـﻪ‬
‫ﻣﺮا ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺗﮑﺎﻧـﺪم‪ .‬ﺻـﺒﺮ ﮐـﺮدم وارد ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷـﻴﺮ ﺁب ﮐﻨـﺎر ﺣـﻮض را ﺑـﺎز ﮐـﺮدم‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ را ﺷﺴﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺁب ﺧﻮردم‪ .‬دﻟﻢ ﺁرام ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁرامِ ﺁرام‪...‬‬
‫از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ ،‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺪرﺳﻪ‪ .‬اﺳﺪ داﺷﺖ ﻟﺒـﺎس ﻣـﯽ ﭘﻮﺷـﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘـﯽ‬
‫دﯾﺪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم‪ .‬ﺧﻮﺑﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺧﻮاب ﺁﻟﻮد زدم و زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮدم‪ .‬اﺳﺪ ﮐﻴﻔﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود‪ .‬ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪم‪.‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ در ﺑﻪ او رﺳﻴﺪم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﯼ در ﺁ ﻏﻮﺷﻢ ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ را ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﻬﺪ ﺑﺮدم‪ .‬ﮐﻠﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﺑـﺮاﯼ ﺁن روز داﺷـﺘﻢ‪ .‬ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﯾـﮏ ﻋﺎﻟﻤـﻪ‬
‫ﻧﻈﺎﻓﺖ و اﺗﻮﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﻮﯾﻨﺪﻩ هﺎ را ردﯾﻒ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ هﻤﻪ ﺟﺎ را ﺗﻤﻴـﺰ ﮐـﻨﻢ‪ .‬اﻣـﺎ وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪم‪ ،‬اﺻﻼً ﺣﺴـﺶ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﺑـﺎ وﺟﻮدﯾﮑـﻪ دﯾﮕـﺮ ﻧﮕـﺮان و ﻧﺎراﺣـﺖ ﻧﺒـﻮدم‪ ،‬اﻣـﺎ اﺣﺴـﺎس ﺿـﻌﻒ‬
‫ﺷﺪﯾﺪﯼ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻗﻮﻃﯽ هﺎﯼ رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺷﻮﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﻓﺮش و دﯾﻮار و ﮐﺎﺷﯽ را ﺗﻮﯼ ﮐﻤﺪ ﮔﺬاﺷـﺘﻢ و‬
‫رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻧﻘﺎﺷﯽ‪ .‬ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﻓﻘﻂ رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪم و ﺧﻮدم را در زﻻل ﺁﺑﻴﺶ ﻏﺮق ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻇﻬﺮ ﻧﻬﺎرﯼ ﺳﺮ هﻢ ﮐﺮدم‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ را از ﻣﻬﺪ ﺁوردم‪ .‬ﻧﻬﺎرش را دادم‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺁﻣـﺪ‪ .‬ﻧﻬـﺎر او‬
‫را هﻢ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬دﺧﺘﺮﮎ ﺑﺮ ﺧﻼف هﺮروز ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﯾـﮏ ﮔﻠﻮﻟـﻪ ﯼ ﺁﺗـﺶ از ﻣﺪرﺳـﻪ ﻣـﯽ رﺳـﻴﺪ و ﮐﻠـﯽ‬
‫ﺣﺮف داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﯽ ﭘﺮﺳﺶ ﺁﻣﻴﺰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕـﻮﯾﻢ ﮐـﻪ ﻣـﻦ هـﻢ‬
‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﻄﻌﯽ ﻧﺸﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻬﺎرش را ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﻴﻠﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ و ﻇﺎهﺮاً ﻣﺸﻐﻮل درس و ﻣﺸﻘﺶ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺪ هﻢ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎ هﻢ ﻧﻬﺎر ﺧﻮردﯾﻢ و ﻋﺼﺮ رﻓﺖ‪ .‬ﮐﻢ ﮐـﻢ ﺷـﺎﮔﺮدهﺎﯼ ﻣـﻦ هـﻢ ﻣـﯽ رﺳـﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁن روز‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻧﻮش از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺁﻣﺪ‪ .‬داﺷﺖ ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ را ﺗﻮﯼ ﮔـﺎراژ ﻣﻴـﺰد‪ .‬ﺑـﺎ ﺷـﻨﻴﺪن ﺻـﺪاﯼ ﻣﺎﺷـﻴﻨﺶ‪ ،‬ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎهﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﻪ در ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺪم ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﯾﻬﻮ رﯾﺨﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﻧـﻮش ﺑﻬـﺶ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﯽ؟‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻄﻮر از ﺷﺎﮔﺮدهﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻢ و دﻧﺒﺎل ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ دوﯾﺪم‪ .‬اﯾﻦ ﻗﺪر ﺣﻮاﺳـﺶ ﺑـﻪ اﻧـﻮش ﺑـﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬اﻧﻮش ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد و ﺑﻴﺮون ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫_‪ :‬هﯽ دﺧﺘﺮ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﻟﺮزان ﻗﺪﻣﯽ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬اﻧﻮش در ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدم را ﻧﺸﺎن ﻧﺪادم‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺸﺖ درﺧﺖ ﺧﺰﯾﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم‪ .‬ﻗﺼﺪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬وﻟﯽ‪...‬‬
‫اﻧﻮش ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ‪ .‬دﺳﺖ روﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﻬﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﻮرد؟‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺁرام ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻋﻠﻴﮏ ﺳﻼم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﯽ زدﯼ؟‬
‫_‪ :‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﭘﻮزﺧﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼﻣﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ هﻢ رﻓﺖ ﺗﺎ در ﮔﺎراژ را ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼـﺮا هﻴﺸـﮑﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫هﻴﭽﯽ ﻧﻤﻴﮕﻪ؟‬
‫_‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﺶ هﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام وﻗﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ؟‬
‫_‪ :‬ﺧﺐ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﮕﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺁدم ﺣﺴﺎﺑﻢ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎاﻣﻴﺪاﻧﻪ ﺷﺎﻧﻪ اﯼ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻟﯽ ﻇﺎهﺮاً اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﻴﺘﺶ را از ﺗﻮﯼ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺟﻤﻠـﻪ ﯼ ﺁﺧـﺮ ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ‪ ،‬ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧـﻪ در را‬
‫ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐـﻨﻢ ﺗـﻮ ﺑﭽـﻪ اﯼ‪ .‬اﻣـﺎ اﻻن وﻗـﺘﺶ ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬زﯾـﺎد‬
‫ﻃﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻪ‪ .‬ﻣﻴﻔﻬﻤﯽ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﻠﻮﯾﺶ رد ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ راﻩ را ﺑﺮ او ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ اﻧﻮش ﺑﭽﻪ ﺧﺮ ﻧﮑـﻦ‪ .‬ﺑﻬـﺖ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﻴﺖ را از اﯾﻦ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺁن دﺳﺘﺶ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﺗﻮ رو ﺑﭽﻪ ﻓﺮض ﻧﮑﺮدم‪ .‬اﮔﻪ ﻣـﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺮت ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ هﻴﭻ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮام ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر اوﻣﺪﻩ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺑﺎ اﺑﺮوهﺎﯼ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺠﺐ! ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﻣﻦ ﺗﺎﯾﻴﺪ ﮐﻨﻢ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺸﻪ؟‬
‫_‪ :‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﺁرﻩ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬
 ‫_‪ :‬ﺧﺐ ﺁرﻩ‪ .‬وﻟﯽ اول ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺁﻗﺎﺟﻮن و ﻋﺰﯾﺰ ﺟﻮن و ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد‪ :‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺷﻮﻧﻢ ﻧﻤﻴﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪن‪.‬‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﭘﻴﺮوز از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺟﻮاﺑﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻴﻪ رو دﺳﺘﺖ ﻣﻮﻧﺪم؟‬
‫اﻧﻮش ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﯽ اﺳﺘﻔﻬﺎم ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﻩ اش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺧﺮﻩ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺁرﻩ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻤﯽ‪ .‬ﺑﺰن ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﺧﻮام رد ﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ راهﺶ داد‪ .‬اﻣﺎ هﻤﻴﻦ ﮐـﻪ ﯾـﮏ ﻗـﺪم رﻓـﺖ‪ ،‬ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺻـﺒﺮ ﮐـﻦ ﺷـﺎزدﻩ! ﻧﮕﻔﺘـﯽ اون‬
‫ﺷﻮاﻟﻴﻪ ﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﮐﻴﻪ؟‬
‫اﻧﻮش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﻬﺸﻮن ﮐﻪ ﻗﻮل ﻧﺪادﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﯽ؟‬
‫)ﭘﺸﺖ درﺧﺖ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺟﺮات ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻦ هﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺿـﺎﯾﻊ ﺑـﻮد! ﻓﻘـﻂ ﺗـﻮﯼ دﻟـﻢ‬
‫اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدم اﻧﻮش ﻧﮕﻮ‪ ...‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪(.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻗﻮﻟﯽ ﻧﺪادم‪ .‬وﺟﺪاﻧﻢ اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺎوﺟﺪان‪ ،‬ﻣﻦ هﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ .‬هﻤﻪ ﯼ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮﻧﻮ ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺧﻮدت ﭼﯽ ﻣﻴﮕﯽ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺑﻪ ﺗﻨﺪﯼ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺻﻼً هﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻴﺴﺘﯽ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗـﺎ ﺣـﺎﻻم ﻧﻤـﯽ دوﻧﺴـﺘﻢ‪ ،‬اﯾـﻦ‬
‫ﻗﻴﺎﻓﻪ هﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻟﻮ ﻣﻴﺪاد‪.‬‬
‫اﻧﻮش دﻧﺪان ﻗﺮوﭼﻪ اﯼ رﻓﺖ‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺁهـﯽ ﮐﺸـﻴﺪ و ﺑـﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔـﺖ‪ :‬وﻟـﯽ ﻣـﻦ ﮐـﻪ ﻣـﯽ دوﻧـﻢ‬
‫هﻤﺶ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ اﺻﻼً ﻣﻨﻮ دوس ﻧﺪارﯼ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﭼﺮﻧﺪ ﻧﮕﻮ ﺑﭽﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدت ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ هﻴﭽﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ؟‬
‫_‪ :‬اﮔﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدن‪ ،‬دوﺗﺎﯾﯽ ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬اﮔـﻪ ﺑﻬـﻢ ﻣـﯽ ﮔﻔﺘـﯽ‪ .‬اﯾﻨﺠـﻮرﯼ‬
‫ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺗﻮ ﭘﺸﻤﻢ ﺣﺴﺎﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﺠﻮرﯼ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﭽﻪ اﯼ ﺑﭽﻪ!‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﻟﺐ ﺑﺮﭼﻴﺪ و ﺑﺎ دﻟﺨﻮرﯼ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮد‪ :‬ﺗﻮ اﺻﻼً دوﺳﻢ ﻧﺪارﯼ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻃﺮ ف اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﯾﺴـﺘﺎد‪ .‬ﻣﮑﺜـﯽ ﮐـﺮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸـﺖ و ﺑـﺎ‬
‫ﻟﺤﻨﯽ ﭘﺪراﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﯽ؟ دوﺳﻢ دارﯼ؟ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺮات ﭘﻴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟‬
‫)داﺷﺘﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ دﭼﺎر ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬از ﺁن ﻃﺮف ﺷﺎﮔﺮدهﺎﯾﻢ ﺧﻴﻠﯽ وﻗـﺖ ﺑـﻮد ﺑـﯽ ﻣﻌﻠـﻢ‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از اﯾﻦ ﻃﺮف هﻢ‪(...‬‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم‪.‬‬
 ‫_‪ :‬ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ دوﺳﻢ دارﯼ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد‪.‬‬
‫_‪ :‬ﺗﻮ هﻤﺴﻦ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﯽ‪.‬‬
‫_‪ :‬ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻨﻢ هﻤﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫_‪ :‬وﻟﯽ ﻣﻦ دوﺳِﺖ دارم ☺‬
‫_‪ :‬ﻣﺮﺳﯽ! ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮم؟‬
‫_‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬وﻟﯽ ﺳﺮ ﺷﺐ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻴﻨﯽ ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ را ﺑﻴﻦ دو اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯼ ﻋﺠﻮل‪ ،‬ﻣـﻦ دوازدﻩ‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﻮ ﺑﺰرگ ﺑﺸﯽ‪ ،‬ﺗﻮ هﻢ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻣﻦ رﺿﺎﯾﺖ هﻤﻪ رو ﺑﮕﻴﺮم؛ ﺑﻌﺪش ﭼﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺣﻴﺎﻃﻢ ﻗﺮار ﻣﯽ ذارﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎﻗﺶ رﻓـﺖ‪ .‬ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ ﺁﻩ ﺑﻠﻨـﺪﯼ ﮐﺸـﻴﺪ و اﯾﺴـﺘﺎد‪ .‬ﻣـﺎﺟﺮاﯼ ﺧﻴﻠـﯽ ﻋﺎﺷـﻘﺎﻧﻪ اﯼ‬
‫ﺑﺮاﯼ ﭘﺰ دادن ﺑﻪ هﻤﮑﻼﺳﻴﻬﺎ ﻧﺒﻮد‬
‫ﮐﻤﯽ ﭘﺎ ﺑﭙﺎ ﮐﺮدم‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺨﻔﻴﮕﺎﻩ هﻤﻴﺸﮕﯽ اش زﯾﺮ زﻣـﻴﻦ رﻓـﺖ‪ .‬ﯾـﺎد ﺁن روز اﻓﺘـﺎدم ﮐـﻪ‬
‫اﻧﻮش ﻣﻴﮕﻔﺖ زﯾﺮزﻣﻴﻦ ﺟﻦ دارد‪ .‬از ﻟﺠﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ و ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﺎﯾﻴﻦ‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﺮت و ﭘﺮﺗﻬﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻠـﻮﯾﻢ ﭘﺮﯾـﺪ‪ .‬ﺟﻴﻐـﯽ ﮐﺸـﻴﺪم و از هـﻮش‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻮش ﺁﻣﺪم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﺳﺪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑـﻪ ﺁﻗـﺎﺟﻮن هـﻢ ﮔﻔـﺘﻢ‪ .‬اﻧـﻮش ﺁن روز‬
‫ﺳﺨﺘﺘﺮﯾﻦ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻋﻤﺮش را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد!‬
‫ﻋﺮض ﺣﻴﺎط را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻃﯽ ﮐﺮدم؛ اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐـﻪ وارد اﺗـﺎق ﺷـﻮم‪ ،‬ﺑـﺎ ﺻـﺪاﯼ اﻧـﻮش ﻣﺘﻮﻗـﻒ‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﻗﻠﺒﻢ اﯾﺴﺘﺎد!‬
‫_‪ :‬ﺳﻼم ﻣﻴﻨﻮ ﺧﺎﻧﻢ!‬
‫ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺮات ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﮑﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬س س س ﺳﻼم‪.‬‬
‫_‪ :‬راﺣﺖ ﺑﺎش‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﭙﺮﺳﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨـﯽ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑـﺪوﻧﻢ ﺧﻴﺎﻟـﺖ راﺣـﺖ‬
‫ﺷﺪ؟ هﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺷـﻨﻴﺪﯼ؟ دﺧﺘـﺮت زﺑـﻞ ﺗـﺮ از ﺗﻮﺋـﻪ‪ .‬ﺣـﺪاﻗﻞ وﻗﺘـﯽ ﮔـﻮش واﯾﺴـﺎدﻩ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻧـﻪ ﻣـﻦ‬
‫دﯾﺪﻣﺶ ﻧﻪ ﺗﻮ! ☺‬
‫ﺁرام ﺁرام ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﻟﺮزاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم‪ .‬دﺧﺘﺮﻣﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟‬
‫ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺗﺎﯾﻴﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁرﻩ ﺧﻮب ﻣﯽ ﻓﻬﻤـﻢ‪ .‬از اوﻧـﻢ ﺑﭙﺮﺳـﯽ ﻻﺑـﺪ هﻤﻴﻨـﻮ ﻣﻴﮕـﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺮاﻧﺸﻢ!‬
‫_‪ :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ هﻴﮑﻠﻤﻮن ﯾﻪ ﮐـﻢ ﺑﺰرﮔﺘـﺮ از اون روزاﺳـﺖ‪ .‬وﻟـﯽ‬
‫ﮐﻮدﮎ درون هﺮدوﻣﻮن ﮐﺎﻣﻼً ﻓﻌﺎﻟﻪ! هﻤﻴﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ هﻨﻮزم هﻤﻮن اﻧﻮﺷﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد‬
‫ﺑﺰرگ ﺑﺸﻢ‪ .‬ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﮕﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪم‪ .‬هﻨﻮز در ﮐﻮﭼﻴﮑﻪ رو ﮐﻪ ﺑـﺎز ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮام از ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ﺑﭙﺮم ﭘﺎﯾﻴﻦ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺁﻣﯽ از ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻴـﺎد و ﻣـﯽ ﭘـﺮﻩ ﭘـﺎﯾﻴﻦ‪ ،‬ﮐﻴـﻒ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ رو ﭘﺸﺘﯽ ﺗﺎب واﯾﻤﻴﺴﺘﻪ درﺳﺖ ﻟـﺬت اون ﺑـﺎﻻ اﯾﺴـﺘﺎدﻧﻮ زﯾـﺮ دﻧـﺪوﻧﻢ ﺣـﺲ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ‪ .‬و ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﺶ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ ،‬ﺧﻮب ﺑﻠﺪﻩ دورم ﺑﺰﻧﻪ و ﯾﻪ روﯼ دﯾﮕﺸﻮ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﺑـﺪﻩ‪ .‬ﻣـﯽ دوﻧـﯽ ﻣﻴﻨـﻮ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدﻣﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻣﺮد اﯾﺪﻩ ﺁﻟﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬اﻣﺎ‪....‬‬
‫ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻗﺎب در ﺗﮑﻴﻪ دادم و رﻓﺘﻨﺶ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ دﺳـﺖ روﯼ ﺷـﺎﻧﻪ اش ﺑﮕـﺬارم و‬
‫ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ هﺮﮐﺎر ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮات ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف درﺳﺖ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪.‬‬
‫اﻧﻮش ﺑﻪ اﯾﻦ در و ﺁن در ﻣﻴﺰد ﮐﻪ رﺿﺎﯾﺖ هﻤﻪ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬هﺮﮐﺴﯽ اﯾﺮادﯼ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺁﻗﺎﺟﻮن ﻣﻴﮕﻔﺖ‬
‫ﻣﮕﻪ اﻻن ﻋﻘﺪ ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻧﺎﻣﺰد ﺑﻤﻮﻧﻴﻦ اوﻧﻢ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﺐ ﻋﻘﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮن‪ .‬زودﻩ ﺑﺮاﯼ ﺑﭽﻪ‪.‬‬
‫اﺳﺪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﯾﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻴﮕﻴﺮﯾﻦ ﯾﺎ هﻴﭽﯽ‪ .‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮﻣﻮ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻋﻘﺪ ﮐﺮدﻩ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ دارم‪.‬‬
‫ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ از ﺑﻴﺦ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد‪ .‬ﺁرزوﯼ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﻨﺪس در ﺷﺎن ﭘﺴـﺮش را داﺷـﺖ‪ .‬ﻧـﻪ دﺧﺘـﺮﮎ‬
‫ﺷﺮ و ﺷﻴﻄﻮن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻣﺎدرﺷﻢ هﻨﻮز ﺑﺰرگ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺧﻮدش!‬
‫ﻋﻠﯽ ﺁﻗﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ داد ﺑﺮاﯼ ﺧﺘﻢ ﻏﺎﺋﻠﻪ اﻧﻮش از اﯾﻦ هﻮس ﺑﮕﺬرد‪.‬‬
‫ﻧﻮﺷﻴﻦ و ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺧﻮاهﺮهﺎﯼ اﻧﻮش هﻢ ﻣﺨـﺎﻟﻒ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬـﺎ دﻟﺸـﺎن ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ اﻧـﻮش ﺑـﺎ ﺷـﻴﻤﺎ‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻦ هﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از اﻋﺘﺮاف اﻧﻮش ﻓﮑﺮ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم زوج ﻣﻨﺎﺳـﺒﯽ‬
‫ﺑﺮاﯼ اوﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺳﺎل ﺗﻔﺎوت ﺳﻨﻴﺸﺎن ﺑﻮد و هﻨﻮز هﻢ ﺑﺎهﻢ ﺷﻮﺧﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﻦ هﻢ ﮐﻪ از ﺗﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ازدواج ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدم از اﻧﻮش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻴﺶ از هﺮ اﻗﺪاﻣﯽ ﺁزﻣـﺎﯾﺶ‬
‫ﺗﺎﻻﺳﻤﯽ ﺑﺪهﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎورم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﮔﺮ ﻣﻮﻓـﻖ ﺷـﺪ‪ ،‬اﯾـﻦ ﻣـﻮرد از ﻗﺒـﻞ‬
‫ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﻮش ﺁن روزهﺎ ﺑﻪ هـﺮ ﺟﺮﻗـﻪ اﯼ ﺁﺗـﺶ ﻣـﯽ ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬ﺣﺴـﺎﺑﯽ ﺑﻬـﺶ ﺑﺮﺧـﻮرد و‬
‫ﮔﻔﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻢ ﺧﻮﻧﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺧﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم‪ .‬ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ هﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮر‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد از اﻧﻮش دﻓﺎع ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﺳـﺪ ﭼﻨـﺎن‬
‫ﺳﺮش داد ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ دهﺎﻧﺶ ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺪ هﻴﭻ وﻗـﺖ ﺻـﺪاﯾﺶ را روﯼ ﺗـﮏ‬
‫دﺧﺘﺮش ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ هﻤﻪ ﺳﺎز ﻣﺨﺎﻟﻒ اﻣﻴﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ اﻧﻮش ﻧﺪاﺷـﺖ‪ .‬اﻧـﻮش ﻧﻤـﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ هﻴﭻ ﺣﺮﯾﻤﯽ را ﺑﺸﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﻬﺎﯾﺖ اﺣﺘﺮام از ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺧﺐ هﺮﮐﺴﯽ هـﻢ ﺣـﺮف‬
‫ﺧﻮدش را ﻣﻴﺰد‪.‬‬
‫ﺣﺪود ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﮔﺮ اﻧﻮش ﺁن روز ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻣـﯽ ﺧﻮاهـﺪ ﺑـﺎ ﺷـﻴﻤﺎ‬
‫ازدواج ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺣـﺎﻻ ﺑﺴـﺎط ﻋﺮوﺳـﯽ ﺑـﺮ ﭘـﺎ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد و دﺧﺘـﺮﮎ ﻣـﻦ هـﻢ اﯾﻨﻄـﻮر ﭘـﻴﺶ ﭼﺸـﻤﻢ ﺁب‬
‫ﻧﻤﻴﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﺸﻨﺞ و ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻴﺪ ﻧﻮروز ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻴﺸﺪ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﻧـﺎﯼ ﺧﺎﻧـﻪ ﺗﮑـﺎﻧﯽ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺻﻼً هﻴﭻ ﮐﺲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻋﺒﺪاﷲ‬
‫هﻢ دﯾﮕﺮ زﯾﺎد ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺁن روز ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺧﻮن ﺁﻗﺎﺟﻮن ﺑﻪ ﺟﻮش ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ ﺁﻗﺎ و ﻧـﺎزﯼ ﺧـﺎﻧﻢ و ﻣـﻦ و اﺳـﺪ و اﻧـﻮش را ﺻـﺪا زد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺣﺮف زد‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺑﺎ ﻧﺎزﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫از هﻤﻪ ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﭽـﺎرﻩ ﻧـﺎزﯼ ﺧـﺎﻧﻢ ﺑـﺎﻻﺧﺮﻩ رﺿـﺎﯾﺖ داد ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﯽ ﭘﺴـﺮش از‬
‫ﺣﺮﻓﺶ ﺑﮕﺬرد‪ .‬اﻣﺎ ﺁﻗﺎﺟﻮن ﺑﻪ اﯾﻦ هﻢ ﻧﮕﺬﺷﺖ و از او ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺖ ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ را ﻣﺜﻞ دﺧﺘـﺮاﻧﺶ دوﺳـﺖ‬
‫ﺑﺪارد‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻋﻘﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﻋﺮوﺳﯽ هـﻢ هﺮﭼـﻪ دﯾﺮﺗـﺮ‪ .‬ﻗـﺮار ﻗﻄﻌـﯽ اﯼ ﺑـﺮاﯼ ﭘـﻨﺞ‬
‫ﺳﺎل ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺁﻣﻴﺘﻴﺲ ﻓﺎﻟﮕﻮش اﯾﺴﺘﺎدﻩ اﺳـﺖ‪ .‬اﻣـﺎ ﻧـﻪ‪ .‬ﻟـﺐ‬
‫ﭘﻠﻪ ﯼ ﺁﺟﺮﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﻟﺐ ﺑﻪ دﻧﺪان ﻣﯽ ﮔﺰﯾﺪ‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺸﺎن را زدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺻﺪا ﺑﻪ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ وﻟـﯽ ﻣـﻨﻢ ﺣﺮﻓـﯽ‬
‫دارم‪.‬‬
‫رﻓﻌﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ هﻢ از ﻣﺎدر ﻋﺮوس!‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻴﺪم ﻟﺤﻨﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ ﺧﻴﻠـﯽ ﮐـﻢ ﺧﻮﻧـﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﺗﺎﻻﺳـﻤﯽ‬
‫ﻧﺪارﻩ وﻟﯽ‪...‬‬
‫اﻧﻮش ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬از ﻟﺐ ﺗﺎﻗﭽﻪ ﯾﮏ ﭘﺎﮐﺖ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺑﺰرگ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺟﻠـﻮ ﺁﻣـﺪ و ﺁن را ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻣـﻦ دراز‬
‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﻴﺪ ﻣﻴﻨﻮ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﯼ ﺁزﻣﺎﯾﺸﺎت ﻣﻨﻪ‪ .‬ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﭼﻮن ﺟﻬﺖ ﺁﺳﺎﯾﺶ‬
‫ﺧﻴﺎﻟﺘﻮن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎﻻﺳﻤﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻮﻓﻴﻠﯽ و هﭙﺎﺗﻴﺖ و اچ ﺁﯼ وﯼ و اﻋﺘﻴﺎدم دادم‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑـﻮد ﺗﺴـﺖ‬
‫ﺑﺎردارﯼ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ ازت ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﯾﻢ!‬
‫هﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻗﺎﺟﻮن ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻣﺒﺎرﮎ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫اﻧﻮش هﻨﻮز وﺳﻂ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﺟﻮن ﻧﮕـﺎﻩ ﮐـﺮد‪ .‬از ﺷـﻮق اﺷـﮑﻬﺎﯾﺶ روﯼ ﮔﻮﻧـﻪ‬
‫هﺎﯾﺶ ﻏﻠﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﯾﻦ هﻤـﺎن اﻧـﻮش ﻗﻠـﺪر ﺑﭽﮕﻴﻬـﺎﯾﻢ ﺑـﻮد ﮐـﻪ‬
‫ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﻣﻦ اﺷﮑﺶ را ﺑﺒﻴﻨﻢ؟‬
‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دارﻩ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!!!‬
‫اﺳﺪ ﺳﺮﯼ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻢ اون روز ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم!‬
‫اﻧﻮش ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ اﺷﮑﺶ را ﭘﺎﮎ ﮐﺮد‪ .‬دوان دوان ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻴﺎط رﻓﺖ‪ .‬دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺁﻣﻴﺘـﻴﺲ‬
‫را ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻧﺶ ﮐﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮﮎ ﺗﻮﯼ هـﻮا ﻣـﯽ ﭼﺮﺧﻴـﺪ و ﺑﻌـﺪ از ﻣـﺪﺗﻬﺎ از ﺗـﻪ دل ﻣـﯽ‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪ‪...‬‬