……średniowiecznej Polsce, gdzie starszy członek rodu obejmował przywództwo

nad rodziną i posiadał władzę nad majątkiem oraz decyzjami politycznymi.

Koniec pryncypatu w Polsce można wiązać z okresem rozbicia dzielnicowego,
który przypadł na XII i XIII wiek.
Rozbicie dzielnicowe spowodowało rozdrobnienie władzy na wiele małych
księstw, których władcy często byli w konflikcie ze sobą. Ta sytuacja prowadziła
do walk o władzę i terytoria oraz częstych podziałów rodzinnych majątku i
władzy. W wyniku tego procesu seniorat zaczął tracić swoje znaczenie.
Wraz z upływem czasu, w Polsce zaczęły narastać silniejsze ośrodki władzy, takie
jak księstwa Mazowsza, Wielkopolski czy Śląska. Władcy tych regionów, zamiast
akceptować seniorat jako formę dziedziczenia władzy, starali się osiągnąć
niezależność i samodzielność, zarówno polityczną, jak i terytorialną. Stopniowo
zaczęli tworzyć silniejsze i bardziej scentralizowane państwa.
Proces ten osiągnął swój punkt kulminacyjny w XIII wieku, gdy książęta śląscy,
mazowieccy i wielkopolscy zdobyli większą autonomię, a władza senioralna
została ograniczona. Ostateczny koniec pryncypatu przyszedł w 1320 roku, kiedy
to na tronie polskim zasiadł król Władysław I Łokietek. Jego objęcie korony
królewskiej oznaczało początek nowej ery w historii Polski, gdzie władza stała się
bardziej scentralizowana i monarchiczna.
Wraz z ustabilizowaniem się monarchii i rozwojem polskiego państwa w
kolejnych wiekach, pryncypat stopniowo zanikł jako dominująca forma
dziedziczenia władzy. Władcy coraz częściej przekazywali swoje dziedzictwo na
drodze dziedziczenia linii męskiej, a seniorat przestał być głównym czynnikiem
decydującym o przyszłym władcy.
Podsumowując, koniec pryncypatu w średniowiecznej Polsce można wiązać z
procesem rozbicia dzielnicowego i narastającą autonomią silniejszych księstw, a
także z przemianami politycznymi, które doprowadziły do centralizacji władzy w
rękach monarchy.